Wat lief, ik wist niet dat zoveel mensen zich druk konden maken om een ouwe knakker als ik!
![]()
Het was wel spannend, deze paar dagen. Ik heb in jaren niet zoiets meegemaakt! Ik moest achterin die rammelende wagen en dat duurde nog lang ook. Toen we eindelijk stilstonden werd ik eruit getild en moest ik nog een stukje lopen. Er waren twee traptreden en die kon ik ook niet opkomen in mijn eentje. Eenmaal binnen kreeg ik nog steeds geen rust, er sprongen twee heel kleine hondjes om mijn lange poten uit blijdschap, ze waren nogal blij ons te zien! Ik wilde ze lekker even besnuffelen maar tot mijn schrik glibberden mijn poten steeds onder me vandaan. Ik begon me bijna te schamen voor mijn geklungel, zo groot en stoer als ik ben, was ik hier als een puppie, voor het eerst op een ijsbaan. De mensen gingen druk in de weer. Hij ging wat rommelen in de kastjes en gaf me een snoepje, en zette me een grote bak fris water voor. Zij ging meteen met kussens en dekens aan de slag. En ik ging maar even op onderzoek uit. Het eerste wat ik ontdek, is dat ik geen halsband meer draag. Als ik met mijn kop schud, voel het nu echt lekker. Het tweede wat ik merk is dat ik hier echt niet kan lopen, ik scharrel wel een beetje rond maar als het meisje me naar het bedje leidt wat ze voor me heeft gemaakt, laat ik me er meteen neerzakken en al snel val ik in een diepe slaap.
Ik werd wakker omdat het meisje door de kamer liep. Nadat ik opgestaan was en me uitgebreid had uitgeschud deed ze me mijn halsband aan en liet me van de veranda af. Naar beneden gaat beter dan naar boven. Ik mocht even in de tuin rondsnuffelen en plassen maar daarna moest ik weer naar binnen. Ik begon het toch wel leuk te vinden, elke keer als die mensen bij me langslopen krijg ik een knuffel, of zelfs een koekje, en zij gaat door het dolle als ik deze keer helemaal in mijn eentje de veranda op kom, al gaat het nog niet echt makkelijk. Ik kreeg een heerlijke maaltijd en ging lekker nog even liggen soezen in het zonnetje. Na een tijdje werd ik door hem aan de riem gedaan en meegenomen. Eerst vond ik het niet zo leuk, waar gaan we nou weer heen, maar ik kon niet vervelend blijven doen want ik werd steeds afgeleid door al die heerlijk geurige bomen. Allemaal vreemde geuren, en ik kon lekker mijn benen strekken. Na een tijdje wandelen rook ik mezelf ineens weer en even later ging ik weer die traptreden op. Zie je hoe makkelijk, schudde ik trots met mijn kop.
Zo mag ik de hele dag een beetje aanmodderen schijnbaar. Na een tijdje word me zelfs een nieuwe halsband omgedaan, maar ik hoef zelfs die niet altijd om. Toen kwam er nog een arts naar mijn oren en billen kijken, mijn nieuwe vrouwtje was erg blij want het komt helemaal goed met mij!
Ik moet elke dag een medicijn in mijn oren laten masseren om de viezigheid los te weken, dat voelt best goed eigenlijk. Dan moet ik ook nog een paar pillen, om de ontsteking bij mijn billen tegen te gaan, en een paar voor mijn conditie en spieren. Ik heb een prik gekregen, die moet ik over een maand nog eentje, tegen parvo zei de arts, en ik heb iets gekregen tegen wormen. Verder
moet ik nu zelfs elke dag wandelen, om mijn spieren weer aan te sterken en fit te worden. Ik weet nog niet of ik dat wel wil... De arts zei namelijk ook dat ik gecastreerd moet worden zodra ik het kan hebben
![]()
Als ik gecastreerd word krijg ik daar geen ontstekingen meer, en als ik in de kliniek ben moeten ze misschien nog een foto maken van mijn binnenkant. Ik zal nooit veel meer horen, maar ook dat vind ik niet zo erg, nu hoef ik niet te luisteren.
Slecht nieuws hebben we ook gekregen. In het huis waar ik nu ben, mag ik wellicht niet blijven wonen. Ik vind het niet zo erg, want dat kleine hondje van mijn vrouwtje is af en toe wel een bezitterig huftertje, en er staat
nog iemand te springen om voor mij te zorgen.
Eerst mag ik hier sterk en gezond worden. Mijn vrouwtje zegt dat we daarna wel zullen zien, of zij me nog kan missen.