Edgar Allan Poe Uit: The Colloquy of Monos and Una. Augustus 1841 Eerst nog iets anders, mijn Una, met betrekking tot de algehele toestand van de mens in deze tijd. Je zult je nog wel herinneren dat een of twee wijze voorouders van ons - werkelijk wijs, hoewel niet in de ogen van de wereld - het hadden gewaagd om te twijfelen aan de juistheid van het woord 'verbetering' wanneer dat werd gebruikt in verband met de voortgang van onze beschaving. In ieder van de vijf of zes eeuwen voor onze dood, waren er periodes waarin een krachtig intelligent figuur verscheen, die zich sterk maakte voor principes waarvan het waarheidsgehalte nu voor ons verlichte verstand zo volkomen duidelijk is - principes die ons ras hadden moeten leren dat het beter was zich te onder werpen aan de richtsnoeren van de wetten der Natuur dan te proberen die onder controle te krijgen. Met grote tussenpozen verschenen er enige meesterbreinen die iedere voortgang in de praktische wetenschap beschouwden als een achteruitgang van het werkelijke nut ervan. Af en toe is het poëtische intellect - dat intellect dat nu naar ons gevoel het meest verhevene van alle is - omdat de waarheden ervan voor ons de meest blijvende betekenis hadden en alleen gevonden konden worden door die analogie die slechts tot de verbeelding spreekt en geen belang heeft voor de onbeholpen geest - af en toe is zo'n poëtisch intellect een stap verder gegaan bij het tot ontwikkeling brengen van filosofische ideeën en vond het in die mystieke parabel die over de boom der kennis verhaalt, en over zijn verboden vruchten, die de dood met zich meebrengen, een duidelijke aanwijzing dat kennis voor de mens met zijn kinderlijke ziel niet passend was. En deze mensen, de dichters, die leefden en stierven, terwijl ze werden veracht door de 'utilitaristen', de grove betweters die zich arrogant een titel hadden aangemeten die slechts op juiste wijze gebruikt had kunnen worden met betrekking tot diegenen die veracht werden, deze mensen, de dichters, dachten smachtend, maar niet onverstandig, na over de oude tijden toen onze behoeften minder gecompliceerd waren en we intenser van iets konden genieten - tijden waarin vrolijkheid een onbekend woord was, omdat geluk zoiets intens en plechtigs was - heilige, verheven en gelukkige tijden, toen blauwe rivieren oningedamd voort stroomden, tussen heuvels vol bomen die niet gekapt waren, naar verre verlaten bossen, oeroud, welriekend en nog nimmer verkend.
Toch dienden deze edele uitzonderingen op de algemene - verkeerde - regel, slechts om die laatste door oppositie te versterken. Helaas! We hadden de kwaadste van onze kwade dagen bereikt! De grote 'beweging' - dat was de huichelachtige term die ervoor werd gebruikt - ging verder; een ziek tumult, zowel in moreel als in lichamelijk opzicht. Kunst - de Kunsten - werden oppermachtig en toen zij eenmaal op hun troon zaten, ketenden zij het intellect dat hun de macht gegeven had. Omdat de mens de majesteit van de Natuur wel moest erkennen, begon hij kinderlijk te jubelen over het feit dat hij haar elementen in de hand had en nog steeds verder in de hand kreeg. Zelfs terwijl hij, naar eigen idee, trots voortschreed als een God, werd hij bevangen door een infantiele imbeciliteit. Zoals gezien de oorsprong van zijn verwarring verondersteld mocht worden, raakte hij door systeem- en abstractiezin besmet. Hij wentelde zich in algemeenheden. Naast andere merkwaardige ideeën, won die van algehele gelijkheid terrein. En voor het aangezicht van God en gebruik makend van analogie-redeneringen, ondanks de luide waarschuwende stem van de wetten der gradatie die zo duidelijk betrekking hadden op alle dingen op aarde en in de hemel, werden er wilde pogingen ondernomen voor het verkrijgen van een overal heersende democratie. Maar toch sproot dit kwaad noodzakelijkerwijs voort uit het grootste kwaad - Kennis. De mens kon niet tegelijkertijd over kennis beschikken en zich overgeven. In die tussentijd verschenen er talloze grote, rokende steden. Groene bladeren verschrompelden ineen voor de hete adem van de ovens. Het mooie gezicht van de Natuur raakte misvormd, als verwoest door de een of andere ziekte.
Vroegtijdig door een onmatige kennis daartoe gebracht, naderde de wereld haar oude dag. Dat zag het merendeel van de mensheid niet, of deed net alsof hij het niet zag, wulps, hoewel ongelukkig voortlevend. Maar de geschiedenis der aarde had mij geleerd dat de prijs die voor de hoogste beschaving betaald moest worden, een zeer grote verwoesting is.
Op dat moment spraken we in de schemering over de tijden die zouden komen wanneer het door de Kunst gewonde oppervlak van de aarde, na die zuivering te hebben ondergaan die de rechthoekige obsceniteiten kon verdrijven, zich opnieuw zou hullen in het groen en de berghellingen en het glimlachende water van het Paradijs en uiteindelijk een geschikte woonplaats voor de mens zou worden; van de door de Dood gezuiverde mens - voor de mens voor wiens nu verheven intellect kennis niet langer vergif met zich mee zou brengen - voor de verloste, wedergeboren, gelukkige en nu onsterfelijke, maar nog steeds stoffelijke mens.
Denk daar nog maar eens over na mensen!Ennuh L. Denninger nog 1 ding
![]()
Bedenk dat dit weleens de waarheid zou kunnen zijn:
quote:
In de canonieke evangeliën staat de ware uitspraak: wie zonder zonden is werpe de eerste steen, en de meest heldere spreuk van "De bond zonder naam" was: verbeter de wereld, begin bij jezelf. Een volkswijsheid is: wat je zegt ben jezelf. Eigenlijk komt dat allemaal op hetzelfde neer. In je eigen leven heb je vaak beslissingen genomen, waar je met je huidige inzicht van zegt dat je dat nu niet meer zou doen. Toen je ze nam waren dat op dat moment voor jou in die situatie beslissingen waar je achter stond, waar je over nagedacht had en die in die situatie voor jou juist waren. Dat waren op dat moment voor jou geen domme beslissingen. Nu weet je dat die beslissingen vaak ingegeven werden door radeloosheid, door een niet beter weten, door beinvloeding door anderen, omdat anderen het ook zo deden, omdat het normaal was en al die andere motieven waardoor mensen zich laten leiden. Als je je houd aan het wie zonder zonden is werpe de eerste steen, gooi je geen stenen, veroordeel je niemand, en als je zonder zonden bent, besef je dat mensen nooit beslissingen nemen uit kwade wil, maar uit onwetendheid en dat ze het allemaal goed bedoelen. Alle mensen hebben maskers op waarmee ze het maatschappelijk toneelspel spelen. Voor alle rollen is een scenario, dat in eeuwen en eeuwen geschreven, herschreven, bijgesteld en aangepast is. Als je het over politici hebt die domme beslissingen nemen, veroordeel je een maatschappelijk rol, een masker. Mensen nemen als politicus beslissingen en binnen het scenario zijn dat juiste beslissingen. Het is onjuist om te praten over ambtenaren, politici, leger, justitieel apparaat, Fosters Parenst Plan etc., omdat je dan met een beschuldigende vinger wijst naar mensen die het goed bedoelen. Het gaat erom om de mensen te laten zien, hoe alles met alles samenhangt en dat de mensheid als collectief daar verantwoordelijk voor is. Dat spreekt mensen aan. Wat uit de teksten moet spreken is mededogen, het feit dat je beseft dat je je broeders hoeder bent. Als ik temidden van geblinddoekte mensen loop, die denken dat ze zien omdat ze niet beter weten, is het niet eerlijk om te roepen dat ze niet zo dom moeten doen. Decennia lang heb ik ook geblinddoekt rondgelopen en gedacht dat dat normaal was. Daar hebben ik littekens van opgelopen, verdriet, angst en allerlei andere emoties door gehad, maar door een samenloop van omstandigheden, waar ik in ieder geval niet bewust om gevraagd heb, is mijn blinddoek afgevallen en nogmaals dat is niet mijn verdienste!
Met oprechte liefde en vanuit de eenheid groet ik, Boswachtertje, u
Ware Wijsheid Liefdevolle Vrede
Peaceful Warrior "What are you?"
"This Moment"