Moderne oorlogvoering wordt voor een groot deel bepaald door onderliggende
conflicten over grondstoffen. Vandaag de dag zijn bij deze conflicten ook diverse
buitenlandse valuta betrokken en neemt daardoor de complexiteit van de
conflicten toe. De geopolitieke spanningen tussen de Verenigde Staten
en Iran gaan verder dan de in het openbaar beleden zorg over de Iraanse
nucleaire installaties.
Het heeft vrijwel zeker ook te maken met het voorstel van Iran om een
systeem voor ‘olie-euro’s’ op te zetten. Net als de oorlog in Irak staan de
militaire operaties tegen Iran in verband met de macro-economische recycling
van ‘oliedollars’ en de reële bedreiging voor de Amerikaanse dollar door het
invoeren van de euro als alternatief betaalmiddel voor olietransacties. In het
kort komt het erop neer, wanneer de dollar haar monopolie houdt voor het
betalen van olietransacties, de landen in de wereld van de Verenigde Staten
afhankelijk blijven. De enige kosten voor de Verenigde Staten zijn het papier
en de inkt voor het drukken van de dollars.
Het is inmiddels overduidelijk dat de invasie van Irak nauwelijks iets te
maken had met het zogenaamde gevaar van massavernietigingswapens
in handen van Saddam Hoessein en nog minder met de internationale
strijd tegen het terrorisme. Het had alles te maken met het verkrijgen van
strategische controle over Irak’s energiereserves. Door de invasie zijn de
VS verzekerd van de handhaving van de dollar als enige betaalmiddel bij
internationale olietransacties. Uit informatie uit 2004 van vertrouwelingen
van de regering van Bush/Cheney blijkt dat men al bij het aantreden in 2001
van plan was het bewind van Saddam Hoessein omver te werpen.[1][2]
Losjes gezegd was ‘Operation Iraqi Freedom’ een oorlog die tot doel had een
pro-Amerikaanse regering in Irak te installeren en Amerikaanse militaire bases
in Irak op te richten voordat er chaos op de wereldoliemarkt ontstaat en om Irak
te dwingen weer olie in dollars te verhandelen. Tegelijkertijd hoopt men de macht
van de OPEC verder te breken en te voorkomen dat de organisatie werkt maakt
van handel van olie in euro’s.[3] Maar door diverse geopolitieke gebeurtenissen
is de strategie van de neoconservatieven fundamenteel onjuist gebleken en schuift
Iran steeds meer op in de richting van een systeem van olie-euro’s en bestudeert
Rusland haar opties met betrekking tot de Europese Unie.
Strijdom de dollar
In 2003 was de wereldgemeenschap getuige van een combinatie van oorlogvoering
om de dollar als betaalmiddel bij olietransacties te handhaven en een gevecht om
het groeiende tekort aan olie. Het merendeel van de regeringen in de wereld – vooral
de E.U., Rusland en China – waren bepaald ontevreden – net als de Amerikaanse
soldaten die op dit moment zijn gestationeerd in een vijandig Irak. In 2002 schreef ik
een artikel waarin ik stelde dat het lot van Saddam was bezegeld toen hij in september
2000 aankondigde dat Irak niet langer Amerikaanse dollars zou accepteren voor de olie
die het leverde onder het voedsel-voor-olie-programma van de Verenigde Naties
en dat hij had beslist ten gunste van de euro.[4]
Mijn inschatting werd inderdaad bevestigd in een artikel in de Financial Times
van 5 juni 2003, waarin werd bevestigd dat de olieverkopen van Irak weer in
dollars worden gequoteerd en niet in euro’s. En dat terwijl de dollar sterk in
waarde is gedaald. Saddam Hoessein stond er in 2000 op dat Irak’s olie
verkocht werd in euro’s en daarmee zijn de inkomsten voor Irak gegroeid
vanwege de stijging van de euro ten opzichte van de Amerikaanse dollar.[5]
De regering Bush voerde de wisseling van de valuta door ondanks negatieve
effecten voor de winst op Irak’s olie-export.[6] (Medio 2003 was de koers van
de euro ongeveer 13 procent hoger dan de dollar, wat een grote invloed had
op Irak’s mogelijkheden de infrastructuur van het land weer op te bouwen).
Het is niet verrassend dat geen van de vijf grote mediaconglomeraten in de
VS, die tezamen 90% van de informatiestroom in de VS beheersen, aandacht
hebben besteed aan deze kwestie. Toch is deze kwestie van vitaal belang om
te begrijpen waarom er in 2003 voor oorlog in Irak werd gekozen.
Oliebeurs
Wat Iran betreft werd in recente artikelen onthuld dat het Pentagon operaties
voorbereidt tegen diverse nucleaire faciliteiten. Hoewel in het openbaar zal
worden beweerd dat de acties worden uitgevoerd om Iran’s nucleaire ambities
een halt toe te roepen, zijn het in werkelijkheid de onderliggende macro-economische
redenen. Iran vormt een veel groter gevaar voor de VS dan Saddam Hoessein’s stap
in 2000 om Irak’s olieverkopen in euro’s te quoteren. Begin maart 2006 is de regering
van Iran van plan om de concurrentie aan te gaan met New York's NYMEX en Londen's
IPE voor wat betreft de internationale handel in olie. Men gaat zich bedienen van een
op de euro gebaseerd mechanisme. [7]
Deze op stapel staande Iraanse oliebeurs geeft aan dat zonder enige vorm van
interventie van de zijde van de VS, de euro vaste voet aan de grond zal krijgen
in de internationale oliehandel. Gelet op de enorme begrotingstekorten van
de VS en de ambitie van de neoconservatieven om de gehele planeet te
overheersen, is het plan van Iran een groot obstakel voor de suprematie
van de Amerikaanse dollar.
Aanvalsplannen
Van de herfst in 2004 tot augustus 2005 hebben diverse verontruste
personeelsleden van het Pentagon informatie gelekt dat de neoconservatieven
in Washington rustig – maar actief – werken aan plannen om Iran aan te vallen.
In september 2004 schreef Newsweek: Diep in het Pentagon maken admiraals
en generaals plannen voor een mogelijke militaire actie van de Verenigde
Staten tegen Syrië en Iran. Het departement van het ministerie van Defensie
dat verantwoordelijk is voor militaire planning is ‘drukker dan ooit,’ aldus een
medewerker. Sommige van Bush’medewerkers karakteriseren de werkzaamheden
slechts als een poging om bestaande blauwdrukken van het Pentagon aan te
passen en te verbeteren. Andere bureaucraten zeggen dat de plannen vergezeld
gaan met een hardere politieke opstelling van de regering Bush tegen beide landen.
De haviken hebben hun zinnen gezet op een regeringswissel in Teheran – bij
voorkeur door geheime operaties, maar indien nodig ook met openlijk geweld.
Documenten met dergelijke plannen circuleren al een tijdje en zijn meestal
voorzien van stempels als ‘werkstuk’ of ‘proefstuk’ om te verhinderen dat het
Congres een dagvaarding kan opstellen om inzage in de stukken te eisen via
de Freedom of Information Act. Welingelichte bronnen zeggen dat de memo’s
dezelfde taal bevatten als die destijds over Irak: afzetten van de huidige regering,
snel installeren van een pro-Amerikaans bewind (eisen dat de nieuwe regering
direct afstand doet van Iran’s nucleaire ambities) en weer vertrekken. Dit gewaagde
plan doet de militaire leiders in de VS de rillingen over de rug gaan en er zijn geen
bewijzen dat op kabinetsniveau steun te vinden is voor deze aanpak.[8]
Simulaties
De Amerikaanse legercommandanten hebben inderdaad alle reden om bezorgd
te zijn bij de gedachte om Iran aan te vallen. In de decemberuitgave van 2004 van
het blad Atlantic Monthly schrijft James Fallows dat in de afgelopen tijd diverse
simulaties zijn uitgevoerd door Sam Gardiner, een gepensioneerde luchtmacht
kolonel die twee decennia lang simulaties heeft uitgevoerd aan het National War
College.[9] Kolonel Gardiner vat de uitkomsten van deze simulaties als volgt samen:
‘Na alle getrooste inspanningen kom ik tot de slotsom dat we geen militaire oplossing
hebben voor de kwestie Iran en we moeten de diplomatie laten spreken.’ Ondanks
de waarschuwing van kolonel Gardiner blijkt de regering begin 2005 opnieuw te
overwegen Iran aan te vallen. Onderzoeksjournalist Seymour Hersh publiceert
in The New Yorker interviews met diverse hooggeplaatste leden van de
Amerikaanse inlichtingendiensten:
‘Herhaaldelijk werd mij te verstaan gegeven dat het volgende strategische doel Iran
is. Iedereen zegt ‘Je kunt niet serieus zijn over het aanvallen van Iran. Kijk naar Irak,’
vertelde een voormalig [CIA] inlichtingenmedewerker mij. Maar de regering Bush zegt
‘We hebben een aantal lessen geleerd – geen militaire, maar politieke. We gaan onze
mening niet baseren op agenten.’ Geen losse eindjes en daarom is de CIA niet
uitgenodigd.’[10]
Nuke Iran
Het meest verontrustende artikel is te vinden in het blad The American Conservative
van de hand van inlichtingenanalist Philip Giraldi. Zijn artikel ‘In Case of Emergency,
Nuke Iran,’ (In geval van nood, val Iran aan met atoombommen). Giraldi beschrijft
een herleving van de plannenmakerij van het Amerikaanse leger voor een aanval
op Iran – maar met de schokkende toevoeging dat in geval van een herhaling
van een drama als van 11 september op Amerikaanse bodem het bureau van
vice-president het Pentagon een nucleaire vergeldingsaanval wil laten lanceren
tegen Iran – zelfs als de Iraanse regering niets met een dergelijke terroristische
aanslag te maken zou hebben:
‘Het Pentagon, handelend naar instructies van het bureau van vice-president
Dick Cheney, heeft opdracht gegeven aan het United States Strategic
Command (STRATCOM) om plannen op te stellen voor een reactie in geval
zich een herhaling voordoet van de aanslag van 11 september op de Verenigde
Staten. Een van de plannen bestaat uit een grootscheepse luchtaanval op Iran
met zowel conventionele als nucleaire wapens. In Iran bevinden zich meer dan
450 belangrijke strategische doelen, inclusief diverse plaatsen waarvan men
vermoedt dat er wordt gewerkt aan de ontwikkeling van nucleaire wapens.
Veel van de doelen bevinden zich in bunkers en diep onder de grond en
kunnen alleen worden uitgeschakeld met nucleaire wapens. Net als bij
Irak hangt de eventuele aanval niet af van betrokkenheid van Iran bij een
terroristische aanslag tegen de verenigde Staten. Diverse hoge officieren
van de Amerikaanse luchtmacht die betrokken zijn bij de plannenmakerij
zijn volgens zeggen diep geschokt door de mogelijke implicaties van hun
werk – dat Iran doelwit zou kunnen maken van een niet geprovoceerde
nucleaire aanval – maar niemand is bereid zijn eigen carrière op het
spel te zetten.’[11]
Wereldwijde dominantie
Waarom zou de vice-president het Amerikaanse leger opdracht geven om
plannen te maken voor een niet geprovoceerde aanval met nucleaire wapens
op Iran? Nog afgezien van de enorme morele implicaties van een dergelijke
aanval is het opmerkelijk om vast te stellen dat in de zelfde week van het
‘nuke Iran’ artikel de Washington Post melding maakte van een recente
studie National Intelligence Estimate (NIE) over het nucleaire programma
van Iran waarvan de strekking was dat Iran nog ongeveer een decennium
is verwijderd van de capaciteit om de grondstoffen voor een atoombom
te maken. Dat is tweemaal langer dan de eerder veronderstelde periode
van 5 jaar.[12]
In het artikel werd zorgvuldig omschreven dat het een ‘consensus onder
de Amerikaanse inlichtingendiensten betreft, [en in] contrast met openlijke
sterke uitspraken van het Witte Huis.’ Blijft de vraag waarom de vice-president
voorstander zegt te zijn van een preventieve nucleaire aanval op Iran in geval
er in de VS opnieuw een terreuraanslag plaatsvindt – zelfs al heeft Teheran
er niets mee te maken?
Een van de antwoorden heeft wellicht te maken met de gekunstelde
redenen voor de invasie van Irak en het omverwerpen van het Iraakse
bewind – macro-economische redenen en een wanhopige wens van
de Amerikaanse regering om economische suprematie te behouden.
In essentie neemt de hegemonie van de petrodollar af en dat zal de
VS uiteindelijk dwingen zijn huidige belastingsysteem, buitenlandse
schuld, handel en energiepolitiek te veranderen. Op al deze gebieden
is het beleid onevenwichtig. De wereldolieproductie draait momenteel
op volle capaciteit en toch willen de neoconservatieven enorme tactische
risico’s in de Perzische Golf nemen. Waarom? Simpel – hun doelstelling
is wereldwijde dominantie – tegen elke prijs.
‘Marker’
Op dit moment is er nog een moeilijkheid te overwinnen voordat de
olieprijzen structureel in dollars kunnen worden gequoteerd. Er is nog
geen handelsstandaard, of ‘marker’ zoals ze dat in de industrie noemen.
De huidige drie oliemarkers zijn in Amerikaanse dollars geprijsd. Het zijn
de West Texas Intermediate crude (WTI), Norway Brent crude en de UAE
Dubai crude. Maar sinds de zomer van 2003 eist Iran betaling in euro’s
voor haar Europese en Aziatische exporten – hoewel het prijssysteem
nog steeds in dollars is.[13]
Het feit dat Iran in juni 2004 aankondigde dat het van plan is een Iraanse
oliebeurs op te zetten, was dan ook een belangrijk bericht. Deze aankondiging
zou concurrentie kunnen veroorzaken met de London’s International Petroleum
Exchange (IPE) en de New York Mercantile Exchange (NYMEX). Zowel de IPE
als de NYMEX zijn eigendom van het Amerikaanse consortium uit Dallas:
IntercontinentalExchange, Inc.
Petro-euro
De macro-economische implicaties van een succesvolle Iraanse oliebeurs
zijn belangwekkend. Als we in ogenschouw nemen dat Iran in 2003 haar
oliebetalingen vanuit de EU en Azië in euro’s liet uitbetalen, dan is het logisch
aan te nemen dat het oprichten van een Iraanse oliebeurs zal leiden tot het
ontstaan van een nieuwe marker – geprijsd n euro’s. Dat zou het
belangrijkste technische obstakel uit de weg ruimen voor een breed
geaccepteerde petro-euro met een passend systeem voor betaling van
internationale olietransacties. Vanuit puur economische en monetair
perspectief is een systeem van de petro-euro een logische ontwikkeling
omdat de EU meer olie importeert van OPEC-producenten dan de VS. De EU
neemt 45 procent van de olie-export uit het Midden Oosten voor zijn rekening.
(Na de uitbreiding van de EU in 2004 zal dit percentage alleen maar stijgen).
Geen enkele van de vijf grote mediaconglomeraten in de VS maakte melding
van deze gebeurtenis. Maar in de buitenlandse media was te lezen dat een van
de nachtmerries van de Amerikaanse Nationale Bank, de FED, zich reeds begint
te ontvouwen in de lente van 2006. Dan zullen de internationale klanten de keuze
hebben tussen aankoop van olie voor 60 dollars op de NYMEX of IPE – of voor
45 - 50 euro’s op de Iraanse beurs. Daarbij gaan we er vanuit dat de huidige
wisselkoers tussen euro en dollar ongeveer gelijk blijft – en dat zal alleen
zo zijn als een actie van de VS tegen Iran uitblijft.
De nieuw op te richten beurs zal nieuwe producten mogelijk maken
zoals bijvoorbeeld een hedgefonds voor petrodollars versus petro-euro’s
en zorgen voor een geheel nieuwe dynamiek op de grootste markt van
de wereld – de olie- en gashandel. In feite zal het er op neerkomen dat
de VS niet langer in staat zal zijn haar begrotingstekorten te financieren
met de uitgifte van Amerikaans schatkistpapier. Dat zal tot gevolg
hebben dat de dollar daalt.
Petrodollar oorlog
Het is nog onduidelijk of het project zal slagen of dat de VS in het geheim
of openlijk zal ingrijpen – dat laatste zou betekenen dat de tweede fase
van de petrodollar oorlog is uitgebroken in het Midden Oosten. Onafhankelijk
van de mogelijke respons van de VS op een Iraans petro-euro systeem is de
oprichting van een oliebeurs in het Midden Oosten geen volledige verrassing.
De oliereserves in de VS en Groot-Brittannië zijn al jaren aan het dalen en de
voorraden in Iran, Irak en Saoedi-Arabië zijn daarentegen nog gigantisch.
We zijn getuige van een slag welke valuta de overhand krijgt in de internationale
oliehandel. Als de Iraanse oliebeurs een succesvol alternatief wordt voor de
internationale oliehandel, dan is het een uitdaging van de huidige dominerende
centra in Londen (IPE) en New York (NYMEX). In de Engelse Guardian werd het
belang van deze kwestie wel beschreven:
‘Iran is van plan een oliemarkt op te richten voor handel in olie tussen
OPEC-landen en hun afnemers en dat zou afbraak kunnen doen aan de
suprematie van de London's International Petroleum Exchange … Een aantal
experts waarschuwen voor controle van Iran en andere producenten van de
OPEC over grote westerse olieproducerende en handelende bedrijven die
veel belang hebben bij fluctuerende marktprijzen. De IPE, in 2001 gekocht
door een consortium waar onder anderen BP, Goldman Sachs en Morgan
Stanley deel van uitmaken, was niet bereid om over het Iraanse initiatief
te praten. ‘We geven op dit moment geen commentaar,’ aldus een
woordvoerder van IPE. [14]
OPEC
Javad Yarjani, een topman binnen OPEC, hield in april 2002 een toespraak
waarin hij drie belangrijke gebeurtenissen opsomde die zouden bijdragen
aan het verkopen van olie door de OPEC in euro’s.[15] Hij stelde dat zou
gebeuren als (1) Brent crude uit Noorwegen gequoteerd wordt in euro’s,
(2) als het Verenigd Koninkrijk gaat omschakelen naar de euro, en (3)
of de euro al dan niet pariteit met de dollar zal halen en de
uitbreidingsplannen van de EU succesvol zullen zijn.
De laatste twee criteria zijn inmiddels al vervuld: de euro is meer waard
dan de dollar en in 2004 is de eurozone uitgebreid van 12 naar 24 landen.
Ook al hebben Frankrijk en Nederland recentelijk nee gestemd in een
referendum over de Europese grondwet, dit heeft geen negatieve gevolgen
voor de opmars van de euro in de internationale markten. Vanuit het
gezichtspunt van Rusland en de OPEC heeft dat geen consequenties
voor de petro-euro. Intussen worden de Britten gemangeld tussen twee
verschillende financiële belangen: die van de Amerikaanse nexus (New
York/Washington) en de Europese financiële centra (Parijs/Frankfurt).
Op dit moment gaat men er vanuit dat de Iraanse oliebeurs zal starten in
maart 2006, dat valt samen met het Iraanse nieuwjaar.[16] Als de beurs van
start gaat en men inderdaad de euro als enig betaalmiddel kiest, dan wordt
in feite automatisch voldaan aan de andere criteria die Yarjani opsomt. Hier
dient te worden opgemerkt dat zowel Rusland en China in 2003-2004 beiden
hun tegoeden van de Centrale Banken voor een groot deel met euro’s hebben
uitgebreid. Het lijkt hierbij te gaan om een gecoördineerde actie om de euro
als tweede wereldmunt te promoten. [17] [18]
China’s aankondiging in juli 2005 dat het zijn munt gaat devalueren was
lang niet zo belangrijk nieuws als de aankondiging dat men de munt zou
gaan koppelen aan een ‘mandje van buitenlandse valuta’.[19] De devaluatie
had tot direct gevolg dat de ‘energierekening’direct met 2 procent omlaag ging.
Geopolitieke belangen
De geopolitieke belangen die voor de regering Bush op het spel staan,
namen dramatisch toe toen Iran en China op 28 oktober 2004 aankondigden
dat er een contract was getekend voor de levering van olie en gas (geschatte
waarde tussen de 70 en 100 miljard dollar) [20] Op dit moment komt 13
procent van de Chinese olie-import uit Iran. Na afloop van de invasie van Irak
heeft de tijdelijke regering van Irak (onder Amerikaanse bestuur) de contracten
voor olieleveranties die in de periode 1997-2002 met Frankrijk, Rusland, China
en andere landen zijn afgesloten geannuleerd. Deze contracten hadden een
waarde van 1.1 biljoen dollar en de annulering leidde tot spanningen tussen
de VS aan de ene kant en de EU, China en Rusland aan de andere kant.
De Chinese regering zou bang kunnen zijn dat de investeringen en contracten
met Iran eenzelfde lot zullen ondergaan als de VS er voor kiezen Iran aan te
vallen en de regering in Teheran omver te werpen. Ondanks de wens van de
VS om de hegemonie van de petrodollar te handhaven, zijn de geopolitieke
risico’s van een aanval op Iran gigantisch en zou het vrijwel zeker tot een
crisis leiden in de relaties tussen Washington en Beijing.
Risico’s
Het heeft er alle schijn van dat een mogelijke oorlog tegen Iran niet tijdens
de tweede ambtstermijn van Bush zal plaatsvinden. Er zijn enorm veel
tactische risico’s aan verbonden en bovendien heeft Iran in tegenstelling
tot Irak een robuust militair apparaat. Daarnaast is een nieuwe aanval met
de ‘Shock and Awe’-methode niet aan te raden, omdat Iran uiterst moderne
raketten heeft geïnstalleerd op het eiland Abu Musa, waarmee het de
strategische Straat van Hormoez bestrijkt en een bedreiging vormt
voor alle scheepvaartverkeer dat door de Perzische Golf moet.[21]
De hamvraag blijft of de VS er voor zullen kiezen om in 2005 of 2006 openlijk
of in het geheim te kiezen voor een confrontatie met Iran in een wanhopige
poging de verkoop van olie in euro’s tegen te houden. Commentatoren
in India maken de inschatting dat een eventuele invasie van de VS in
Iran desastreuze consequenties voor de Verenigde Staten zal hebben
en dat het internationale terrorisme zal toenemen.
‘…Mocht de VS opnieuw kiezen voor een invasie dan zal het zeker niet goed
uitpakken… Er is een betere weg, zoals de constructieve toenadering van
Gaddafi van Libië heeft laten zien...Iran is uiteraard een heel wat
gecompliceerdere zaak dan Libië, vanwege het feit dat de clerus de macht
heeft en omdat Iran niet volledige openheid zal geven over zijn nucleaire
programma. Maar het licht voor de hand dat het beter is om het land te
bewegen tot een gematigder opstelling door middel van het voeren
van rustige onderhandelingen. Aansturen op een regeringswissel
zal het internationale terrorisme alleen aanwakkeren.’[22]
Multilateraal compromis
Een succesvolle Iraanse beurs zal de petro-euro sterker maken als
alternatieve valuta voor olietransacties en een einde maken aan de
hegemonie van de petrodollar. Een gelijkmatige aanpak is gewenst
om te voorkomen dat de Amerikaanse economie uit zijn evenwicht
raakt. Een multilateraal compromis tussen de EU en de OPEC valt
verre te prefereren boven een ‘Operation Iranian Freedom’ of wellicht
een nieuwe door de CIA gesteunde operatie ‘AJAX’ van 1953. Ondanks
de enorme macht van het Amerikaanse leger en de capaciteit van
de inlichtingendiensten tot het plegen van ‘interventies’ zou het enorm
gevaarlijk en schadelijk zijn voor de VS om in Iran te interveniëren.
Het Monterey Institute of International Studies waarschuwt voor
de mogelijke consequenties van een preventieve aanval op
Iran’s nucleaire faciliteiten:
Een aanval op de nucleaire faciliteiten van Iran ‘…zou een aantal
ongewenste effecten kunnen hebben op de belangen van de VS
in het Midden Oosten en de rest van de wereld. Nog belangrijker:
er is geen bewijs voor de stelling dat Iran de internationale verdragen
schendt met haar nucleaire programma en een aanval van de VS
of Israel zou daarom Iran's internationale status verhogen en
de kans op sancties te verminderen.’[23]
Synopsis:
Onduidelijk is nog of de VS zullen kiezen voor een militaire expeditie
in een wanhopige poging de suprematie van de petrodollar te
handhaven. Ondanks recente rapporten die het risico van Iran’s
nucleaire wapenprogramma relativeren, lijkt het er steeds meer op
dat de regering Bush de proliferatie van nucleaire wapens naar voren
zal schuiven als excuus voor een aanval op Iran.
Als het waar is dat Cheney plannen heeft voor een Amerikaanse
aanval op Iran in geval van een herhaling van een aanslag zoals die
van 11 september, dan geeft dat aan dat de regering Bush bereid is
militaire middelen in te zetten om Iran’s nucleaire ambities de kop in
te drukken en tegelijkertijd zal voorkomen dat het land een oliebeurs
start die de handel in euro’s afrekent.
Hoogstwaarschijnlijk zullen leden van de veiligheidsraad van de
VN; China, Rusland en de EU-landen als Frankrijk en Duitsland
hun veto uitspreken over een Amerikaanse aanval op Iran en eisen
dat Washington bewijzen overlegt die onomstotelijk aantonen dat
Iran de internationale verdragen schendt of dat Iran verantwoordelijk
is voor een terroristische aanval op de VS. Een unilaterale aanval
van de VS zal de VS in een isolement doen belanden en andere
landen er toe kunnen aanzetten de dollar en masse vaarwel te zeggen.
Het zou zelfs druk op de OPEC en Rusland kunnen leggen om te gaan
in de richting van een monopolie van de petro-euro en op die manier
de Amerikaanse militaire aanwezigheid te neutraliseren. Ik refereer
hieraan in mijn boek met de term ‘rogue nation hypothesis.’ (Een
gelijksoortige tactiek werd in 1956 door de VS gebruikt om de Suez
crisis te beëindigen.)
Hoewel de directeuren van de Centrale Banken in de wereld uiterst
terughoudend zullen zijn met het dumpen van de dollar, zouden
de opdrachten kunnen komen van de regeringsleiders.
De wereldgemeenschap is immers afhankelijk van
de olieleveringen uit de Perzische Golf.
De geïndustrialiseerde landen zullen gezamenlijk optreden om
de machtsgreep van de Amerikaanse neoconservatieven teniet
te doen. Een crisis van de dollar die daarvan het gevolg zou kunnen
zijn zal de mogelijkheden van de VS om op te treden zonder steun
van de internationale gemeenschap verder doen afnemen.
Mochten de VS niet overgaan tot een interventie van Iran, dan zal de Iraanse
oliebeurs hoogstwaarschijnlijk in maart 2006 haar deuren openen. Meest
voor de hand liggende compromis is uiteraard te komen tot een systeem
met twee valuta voor de internationale oliehandel.
‘Van alle vijanden van publieke vrijheid is oorlog de meest verschrikkelijke,
omdat het de kiem vormt voor de volgende oorlog. Oorlog is de vader
van alle legers; door hem ontstaan schulden en belastingen...bekende
instrumenten om velen te domineren met weinigen…geen enkele natie
kan zijn onafhankelijkheid bewaren temidden van constante oorlogsvoering.’
– James Madison, Political Observations, 1795
Bron:
www.energybulletin.net/7707.html[1] Ron Suskind, The Price of Loyalty: George W. Bush, the White House, and the Education of Paul O’ Neill, Simon & Schuster publishers (2004)
[2] Richard A. Clarke, Against All Enemies: Inside America’s War on Terror, Free Press (2004)
[3] William Clark, ‘Revisited - The Real Reasons for the Upcoming War with Iraq: A Macroeconomic and Geostrategic Analysis of the Unspoken Truth,’ januari 2003 (aangevuld in januari 2004)
www.ratical.org/ratville/CAH/RRiraqWar.html[4] Peter Philips, gecensureerd in 2004, The Top 25 Censored News Stories, Seven Stories Press, (2003) De website van Project Censored:
www.projectcensored.org/ Story #19: U.S. Dollar vs. the Euro: Another Reason for the Invasion of Iraq:
www.projectcensored.org/publications/2004/19.html[5] Carol Hoyos en Kevin Morrison, ‘Iraq returns to the international oil market,’ Financial Times, 5 juni 2003
[6] Faisal Islam, ‘Iraq nets handsome profit by dumping dollar for euro,’ [UK] Guardian, 16 februari 2003
observer.guardian.co.uk/iraq/story/0,12239,896344,00.html
[7] ‘Oil bourse closer to reality,’ IranMania.com , 28 december 2004. Zie ook: ‘ Iran oil bourse wins authorization,’ Tehran Times, 26 juli 2005
[8] ‘War-Gaming the Mullahs: The U.S. weighs the price of a pre-emptive strike,’ Newsweek, 27 september 2004
Online:
www.msnbc.msn.com/id/6039135/site/newsweek/
[9] James Fallows, ‘Will Iran be Next?,’ Atlantic Monthly, december 2004, blz. 97 – 110
[10] Seymour Hersh, ‘The Coming Wars,’ The New Yorker, 24 -31 januari 2005, blz. 40-47 17 january 2005
Online:
www.newyorker.com/fact/content/050124fa_fact
[11] Philip Giraldi, ‘In Case of Emergency, Nuke Iran,’ American Conservative, 1 augustus 2005
[12] Dafina Linzer, ‘Iran Is Judged 10 Years From Nuclear Bomb U.S. Intelligence Review Contrasts With Administration Statements,’ Washington Post, 2 augustus 2005; Blz A01
[13] C. Shivkumar, ‘Iran offers oil to Asian union on easier terms,’ The Hindu Business Line (16 juni 2003)
www.thehindubusinessline.com/bline/2003/06/17/stories/2003061702380500.htm[14] Terry Macalister, ‘Iran takes on west's control of oil trading,’ The [UK] Guardian, 16 juni 2004
www.guardian.co.uk/business/story/0,3604,1239644,00.html
[15] ‘The Choice of Currency for the Denomination of the Oil Bill,’ Toespraak van Javad Yarjani, hoofd van OPEC’s Oliemarkt Analyse Bureau over de internationale rol van de euro (op uitnodiging van de Spaanse minister van economische zaken tijdens het Spaanse voorzitterschap van de EU (14 april 2002, Oviedo, Spain)
www.opec.org/NewsInfo/Speeches/sp2002/spAraqueSpainApr14.htm[16] ‘Iran's oil bourse expects to start by early 2006,’ Reuters, 5 oktober 2004
www.iranoilgas.com[17] ‘Russia shifts to euro as foreign currency reserves soar,’ AFP, 9 juni 2003
www.cdi.org/russia/johnson/7214-3.cfm[18] ‘China to diversify foreign exchange reserves,’ China Business Weekly, 8 mei 2004
www.chinadaily.com.cn/english/doc/2004-05/08/content_328744.htm[19] Richard S. Appel, ‘The Repercussions from the Yuan’s Revaluation,’ kitco.com , 27 juli 2005
www.kitco.com/ind/appel/jul272005.html[20] ‘China, Iran sign biggest oil & gas deal,’ China Daily, 31 oktober 2004.
Online:
www.chinadaily.com.cn/english/doc/2004-10/31/content_387140.htm[21] Analysis of Abu Musa Island:
www.globalsecurity.org&
www.globalsecurity.org/wmd/world/iran/abu-musa.htm[22] ‘Terror & regime change: Any US invasion of Iran will have terrible consequences,’ News Insight: Public Affairs Magazine, 11 juni 2004
www.indiareacts.com/archivedebates/nat2.asp?recno=908&ctg=World
[23] Sammy Salama and Karen Ruster, ‘A Preemptive Attack on Iran's Nuclear Facilities: Possible Consequences,’ Monterry Institute of International Studies, 12 augustus 2004 (bijgewerkt op 9 september 2004)
cns.miis.edu/pubs/week/040812.htm
Zie ook: TARGETS, februari 2003: De strijd om de dollar
Bron: Targets
"Those willing to sacrifice freedom for safety deserve and shall receive neither."
Benjamin Franklin