De kleine lettertjes van zwangerschap en ouderschap...

Heeeeeeerlijk herkenbaar allemaal! Geweldig topic!

Ik begreep laatst uit een forum dat kids pas rond 3 jaar zindelijk werden... DAT had ik niet in de kleine lettertjes gelezen!!!

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 12:22 schreef Mammietje het volgende:
Heeeeeeerlijk herkenbaar allemaal! Geweldig topic!

Ik begreep laatst uit een forum dat kids pas rond 3 jaar zindelijk werden... DAT had ik niet in de kleine lettertjes gelezen!!!

Tja, fijn he, van die luiers die alles absorberen. Je voelt niet eens meer dat je een plasje gedaan hebt

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 21:00 schreef sjak het volgende:
Een andere die ik niet in de kleine lettertjes heb gelezen: de machteloosheid van mijn man. Hij weet niet zo goed wat hij aan moet met mijn buien en ik zie hem kijken als ik misselijk ben. Ik ben soms wel blij dat ik niet in zijn schoenen sta.

Hier zei Kevin telekens: Zit tussen je horen Dat is ook niet iets wat je wil horen als je kotsen boven de wc hangt!!

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 12:22 schreef Mammietje het volgende:
Heeeeeeerlijk herkenbaar allemaal! Geweldig topic!

Ik begreep laatst uit een forum dat kids pas rond 3 jaar zindelijk werden... DAT had ik niet in de kleine lettertjes gelezen!!!

Dat ligt deels aan jezelf. Je kan kids zindelijk maken als ze aan twee voorwaarden voldoen:

1. Zelf kleren uittrekken
2. Zelf naar wc lopen

Als ze aan deze voorwaarden voldoen dan kan je gaan beginnen met het zindelijk maken. Bij de een gaat dat makkelijker dan bij de ander.

Ik denk dat veel users het hier ook herkenbaar vinden wat een heerlijk gevoel het was/is dat je kind steeds minder flesjes krijgt...... zodat je steeds meer tijd hebt tussen de flesjes in. En daarnaast het fijne idee dat je hem naar bed brengt en een uur later op de klok kijkt en denkt... verrek het is pas 11 uur, terwijl je weken pas na 1 uur sliep......

ik vind dat zindelijk laten worden eigenlijk irritanter dan het luiers verschonen. Honderd keer op een dag "mamma plasje doen!" en dan zit je weer een kwartier met zo'n kind op de w.c. voor Jan Boterletter, want plasjes ho maar, maar wel een hele rol papier erdoorheen. Dat verschonen van een luier ging véél sneller....

Het enige waar ik last van heb zo op kan komen is:

Men had me wel eerder mogen vertellen dat je tijdens de zwangerschap én daarna verandert in een emotioneel incontinente dweil....

Nooit had ik last van van die nét op zo'n verkeerd moment opkomende tranen.
Bij elk momentje als je naar je lief spelende kind(eren) zit te kijken bekruipt je ineens zo'n raar gelukzalig gevoel en ja hoor, daar komen ze weer.

En ze komen soms al bij een beeld van een zielig hondje bij het jeugdjournaal (om maar even een voorbeeld te noemen)

ooo Jonnetje, dat heb ik ook!!
Gisterenavond was ik in het zwembad om negen uur. Komt er een man binnen met een kindje van een maand of tien. Om te gaan zwemmen dus. Ik kreeg ineens zo'n raar gevoel in mijn buik. Ik kon er niet bij dat dat arme mannetje niet lekker knus in zijn bedje lag. "Negen uur 's avonds is toch geen uur om met je kind te gaan zwemmen", was ik maar aan het zeggen tegen mijn vriendin.
Ik kon er gewoon echt niet bij en voelde enorm mee met dat kleine ventje.
[natuurlijk doet iedereen gewoon wat hij goed vindt voor zijn kinderen, het was gewoon mijn gevoel]

Ik vind het erg leuk om te lezen en herken er ook heel veel in moet ik zeggen.

Voor mij als overblijvende kleine lettertjes zijn dan het werken en prive leven. Ik vind het waanzinnig moeilijk om te moeten werken en voor kinderen en huishouden te zorgen. Voordat je zwanger bent heb je het allemaal zo mooi gepland, maar zodra je je kindje hebt wil je eigenlijk heel veel bij haar zijn. En om het dan achter te laten bij iemand vind ik moeilijk. En dan met een tweede is het er helemaal niet makkelijk op geworden.

En het werd mij ook wel verteld dat je kinderen alles oppikken van een kdv, maar dat ze zoveel ziek zijn dat ik nu al een enorme hoeveelheid aan vakantie dagen kwijt bent, dat was echt niet in mij opgekomen En om dan nog maar niet te praten over het feit dat je kind zich constant zo klote voelt, want daar kan ik wel om janken

Maar het geluksgevoel van het hebben van onze 2 kinderen is echt heel groot en mooi Heel vaak kan ik me nog steeds niet voorstellen dat wij ouders zijn en die 2 kinderen hebben zelfs.

[ Bericht 5% gewijzigd door Lewis.de.boxer op 08-02-2006 18:07:55 ]

Goed topic!

Ik was vanmorgen bij de huisarts,en daar kreeg ik ook nog kleine lettertjes te horen.
Ik loop al sinds oktober verkoudheid na verkoudheid mee te pikken van Sven alleen word ik daar iedere verkoudheid beroerder van. Dus maar eens naar de huisarts. Ik vertel tegen hem dat het best een probleem is, ziek zijn en een peuter om je heen. Zegt hij dat de peuter juist het probleem van mijn ziekzijn is. Volgens hem zijn moeders van jonge kinderen de eerste 5 jaar heel vatbaar voor verkoudheden van kinderen en die ziet hij dus die eerste jaren vaak in zijn praktijk.
Hebben ze dus ook nooit verteld

In mijn kleine lettertjes stond niet, dat je na je bevalling van onderen best wel 'stuk' bent. Als in; pijn bij het plassen, joekels van kraamverbanden. Ook het slapen met voedingsbh, op van die zeiltjes, viel me nogal rauw op mijn dak. Nachtelijke ruzies met wederhelft, goedbedoelde tips en adviezen van de rest van de wereld waren mij ook vreemd.

Daar tegenover staat dat ik niet wist dat mijn kind alles van mij gedaan zou kunnen krijgen. Dat ze me in tranen krijgt door met haar pop te spelen. Dat ik nergens bang voor was tijdens de zwangerschap, en een mega-ruzie bij durfde leggen met een vriendin, juist omdat ik dacht; "Wat kun je me nu maken? Ik heb mijn baby".
Het allerbeste vind ik nog wel dat ik al een jaar elke dag reden heb om uit bed te komen, en me elke dag gelukkig voel. Dag dip, je krijgt me nooit meer klein.

Ook nog wel eentje die ik kon gebruiken was dat ik een stuk assertiever ben geworden. En dat is iets wat voor mij alleen maar goed is en ook voor anderen

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 21:31 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Ook nog wel eentje die ik kon gebruiken was dat ik een stuk assertiever ben geworden. En dat is iets wat voor mij alleen maar goed is en ook voor anderen

Hier ook

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 22:11 schreef jessie het volgende:
Op mijn gemakkie met een boekie op de plee zitten.

Dat zit ik nu anders ook nog dikwijls, alleen dan niet met één of ander roddelblad, maar met een DikkieDik of Nijntje en een Suus op schoot. Lekker gezellig

Ik had me tijdens de hele zwangerschap nooit gerealiseerd dat het zwanger zijn op zich zo'n ongelooflijke impact kon hebben. Na de bevalling voelde ik me leeg, lichamelijk, maar vooral ook geestelijk en emotioneel. Kheb vaak een potje zitten janken omdat ik 'alleen' in mijn lichaam zat, met een lege buik. Voelde alsof ik een stukje van mezelf kwijt was. Voelde me toen soms best wel eenzaam in mijn eigen lijf.

Verder had ik nooit verwacht zo'n ongelooflijke roze-meisjes-tuttebellen-mama te worden. Strikjes, lintjes, staartjes met haarfrutsels, uren kan ik er mee bezig zijn. Leuke lieve meisjeskleertjes, zacht roze, hard roze, oranje met geel, rokjes, leuke maillots, ik was(ben?) zelf een halve gozer, qua kleding loop ik het liefste in een spijkerbroek met sweatshirt en sneakers, maar Suus is echt op en top meisje. Ben verweekt.

Ook hadden ze me van te voren wel eens mogen vertellen dat de smekende ogen van je eigen kind erg moeilijk te weerstaan zijn. Na een spontane knuffel van Suus ("mama ff kuffeluh") moet je toch erg hard in je schoenen staan om (wéér!) nee te verkondigen als ze om een biscuitje vraagt terwijl je de aardappels aan het koken bent...

Kben een watjuh geworden geloof ik....

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 21:45 schreef Ireth het volgende:

[..]

Verder had ik nooit verwacht zo'n ongelooflijke roze-meisjes-tuttebellen-mama te worden. Strikjes, lintjes, staartjes met haarfrutsels, uren kan ik er mee bezig zijn. Leuke lieve meisjeskleertjes, zacht roze, hard roze, oranje met geel, rokjes, leuke maillots, ik was(ben?) zelf een halve gozer, qua kleding loop ik het liefste in een spijkerbroek met sweatshirt en sneakers, maar Suus is echt op en top meisje. Ben verweekt.

De kleine lettertjes van een ongeplande zwangerschap en alleenstaand ouderschap zijn volgens mij net weer wat anders. De dingen waar jullie het allemaal over hebben had ik tot vlak voor het kind er echt was nog nauwelijks nagedacht

Zo wist ik echt niks van zwanger zijn, ik had er ook helemaal niks mee. Kreeg iemand in mijn omgeving een kind, hartstikke leuk om even te komen kijken. Maar ik kom over zes weken wel terug want ik ga zo'n kleine baby dus echt niet vasthouden! En dan zwanger zijn, er gropeit een baby in je lichaam en je mag dingen niet eten. Dat was het voor mij. Bleek dat ff anders te zijn Regelen, bouwen, lekkende tieten, hartje luisteren (hoor je het treintje? wat??? wat moet ik horen??? ik hoor mijn buik en iets vaags??? wat is de bedoeling???) inlezen en bang worden en vooral heel enthousiast en spannend moeten doen. Als ik dat toch eens had geweten

Wat ik echt heel erg vind zijn de mensen die mij die zwangerschap uit m'n hoofd hebben willen praten, abortus hebben aangeraden en me voor dom en erger hebben uitgemaakt toen bleek dat ik het kind niet had laten weghalen. Toen ik dat van me af had gezet en het kind geboren was kwamen diezelfde mensen langs om me te vertellen dat ik een prachtig kind heb en begonnen zich al snel met van alles en nog wat te bemoeien. 'Beter borstvoeding, doe eens dit, doe vooral niet, dit is slecht voor Jolie' iehieks echt zo'n enorme nepperij vind ik dat. Advies oke maar er werd me gewoon opgedragen wat te doen, als ik er aan terug denk barst ik zo weer in tranen uit en toen ik dacht nu zal ik ze wel nooit meer zien kwamen ze me even allemaal advies geven En inderdaad dat advies van sommige mensen in je kraamtijd enzo heb ik echt als bemoederen ervaren, bah! Dat ze wel even je kleren willen gaan wassen waarin je bevallen bent, onder het bloed, kots, poep en slijm 'dat is hartstikke normaal, kom maar ik doe het wel even, hoe staat het met je hechtingen' adem in adem uit

Wat ik soms moeilijk vind van alleen zijn met Jolie zijn niet de dingen waar ik al wel over nagedacht had, geld, erkennen, voogdij dat soort gedoe. Maar vooral, hoe onderhoud je contact met familie van ex, wat ook haar familie is. Doe ik die oma niet te kort enzovoorts, daar had ik eerst nooit over nagedacht, nu vind ik het lastig om te regelen soms maar ik doe het wel. Overigens hoeveel boeken je over alleenstaand ouderschap je ook leest, daar ben ik echt zelden wat over tegengekomen!

Het heeft bij mij ook best een tijdje geduurd tot ik me realiseerde dat ik geen baby had gekregen maar een kind. Eentje die altijd zou blijven. Tuurlijk wist ik dat het zo zou zijn, maar dat zoiets gevoelsmatig een tijd kon duren wist ik niet. Ook heb ik nooit echt geweten dat een kind zich zoveel van het gedrag van de moeder aantrok. Ik kwam er al snel achter dat ik niet meer vloekend tegen een muur aan kon schoppen als het ff tegenzat. De baby begon meteen te brullen en d'r humeur werd slecht. En voor de rest, ik wist niet dat ik zo veel van iemand kon houden en iemand zoveel liefde zou kunnen en willen geven. Ik zou nooit meer afhankelijk worden van iets of van iemand, nou dat ben ik dus echt van haar. Niet dat ik aan d'r hang ofzo maar haar aanwezigheid is mijn reden van leven geworden. Al is ze soms een dagtaak, het is wel Jolie. Dat had ik nooit gedacht, dat ik dat zou kunnen zeggen over vol gepoepte luiers, snottebellen in m'n trui voor ik moet werken, met drie tassen twee jassen en een kind de trap af, wortelhapje in m'n haar en woedeuitbarstingen waarbij mama altijd de lul is.

Ook ik had me totaal niet gerealiseerd hoe erg mijn leven zou veranderen. Om eerlijk te zijn had ik voor de geboorte van mijn oudste nog maar 1 keer een baby vast gehouden.
Ik was verbaasd dat ik haar zo maar mee kreeg uit het ziekenhuis en de eerste dagen heb ik geen luier durven verschonen. Het leek wel of ze 3 paar benen had zo bewoog ze op de commode.
Eerste 3 jaar veel nachten en dagen op gezeten doordat mijn dochter vreselijke exceem had.
Slaapgebrek sloopt je.
Je voelt je zo verantwoordelijk voor je kind dat je ook soms jezelf helemaal vergeet.

Ik ben ontzettend blij met mijn dochters, maar het is niet altijd even leuk en makkelijk en van te voren realiseer je je dat helemaal niet.


En ireth ik herken me zo in jouw verhaal.

Voor mijn dochters had ik een gruwelijke hekel aan alles wat roze was.
Na een paar maanden verschenen er al wat roze dingetjes op de baby kleertjes en bij mijn 2e brak het helemaal los...roze jasje roze pakjes enz enz

en ook nu kom ik er niet onder uit....roze is nu hun lievelingskleur en ze lopen dus hier als zuurstokken en met ingevlochten haren rond ...(nu niet hoor ze slapen )
t staat ze wel verschrikkelijk leuk hoor dat roze....aaaarrggg ik ben ook een watje

Wat ik allemaal niet wist:
Dat na de bevalling mijn lijf aanvoelde als een klomp vlees, zonder leven in mijn buik, met 2 kanonskogels aan de voorkant, een biefstuk na autopsie tussen mijn benen en een watertank met zout water tussen mijn ogen;
Dat ik het gevoel van een eigen willetje in mijn buik ook zou missen;
Dat ik het als moeder per definitie beter doe dan vader, zelfs al doet papa precies hetzelfde als mama (I'm a bitch, maar het gaat beter );
Dat ik me zo ontzettend ging ergeren aan 'adviezen' van andere mensen;
Dat ik me niet meer partner, minnares, vriendin en collega (in die volgorde) voelde, maar respectievelijk moeder, huishoudster, caretaker, melkmachine, hormoonkwekerij, zorgenmaakster en dan pas weer eens vriendin en minnares voelde;
Dat ik moest leren niet stil te staan bij alles wat ik niet kon doen ivm huilend kind, maar blij te zijn met alles wat wel gelukt was ('he he, ik heb in ieder geval wél 2 handdoeken op kunnen vouwen ')
Dat ik ooit ook tegen andere mensen met huisdieren zou zeggen dat houden van je kinderen toch heel anders is - en dat terwijl ik zelf vroeger ook zei dat we wel huisdieren hadden en daarvan hielden als waren het onze kinderen - ;

Dat ik zo kan genieten van mijn lachende, knuffelende, lerende, getrooste, complexe Bo dat het bijna pijn doet in mijn hartje...

Oh en wat ook is! als je een kaart schrijft moet ineens de naam van het kind ook erbij.
Als je jarenlang op dezelfde manier je naam op post hebt gezet past dat er echt nooit normaal op

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 22:57 schreef Luchtbel het volgende:
Oh en wat ook is! als je een kaart schrijft moet ineens de naam van het kind ook erbij.
Als je jarenlang op dezelfde manier je naam op post hebt gezet past dat er echt nooit normaal op

Wij zijn Noah's naam gewoon een keer vergeten er op te zetten

Toen Freek net geboren was, en nog in het ziekenhuis moest blijven belde ik iedere avond voordat ik ging slapen even hoe het met hem was. Hoor ik ineens de ene vp tegen de andere zeggen ;"Ik heb hier de moeder van Freek, kun jij haar even bijpraten?". De moeder... dat ben ik .

Nog zo'n gevalletje, Opa had Freek op schoot, en zei op een gegeven moment; "Jij moet maar lekker weer naar Mama." Doos dat ik ben, ik keek naar mijn eigen moeder . In een split second me niet gerealiseerd dat hij mij bedoelde.

Oh Leah, zoiets heb ik ook gehad! Mijn vriendin had al 2 kinderen, en vlak voor ik was bevallen was zij ook bevallen. Op een gegeven moment zit ze in het ziekenhuis met 1 van mijn dochters op de arm. Die vreselijk begint te huilen. Ik heb haar echt aan zitten kijken met een blik van: doe er iets aan, dit is zo zielig! Totdat ze zegt: Ja.. deze is van jou hoor!
Ooh!
Ik was zo gewend aan dat plaatje van haar met een babietje, en nog totaal niet aan mijn eigen plaatje gewend.

En wat ik ook een beetje belachelijk vond was om te zeggen: 'Kom maar bij Mama'. Heb het zeker 10x geoefend voordat ik het hardop durfde te zeggen. Vond het zo raar! Straks dan lacht iedereen me uit...

Oh en ik ben ookal 1 van de tweeling vergeten, die stond nog in de winkel. Toen ik naar buiten liep en ik mijn man op een bankje in het zonnetje zag zitten naast een maxi-cosi met een maxi-taxi herinnerde ik me ineens dat ik ook zo'n setje bij me had. Gelukkig stond ze er nog

Wat een slechte moeder ben ik eigenlijk

Jaaah! Dit is precies wat ik bedoelde met dit topic. tis nu een beetje laat, morgen kom ik met mijn verhaal.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 23:31 schreef CarOnline het volgende:


En wat ik ook een beetje belachelijk vond was om te zeggen: 'Kom maar bij Mama'. Heb het zeker 10x geoefend voordat ik het hardop durfde te zeggen. Vond het zo raar! Straks dan lacht iedereen me uit...

Herkenbaar!!!

Het enige wat me zo te binnen schiet en waar ik van tevoren nooit bij stil gestaan had is de impact die het niet lukken van de bv had.

Mijn dochter wilde niet uit de borst drinken, allerlei houdingen geprobeerd, tepelhoedjes allemaal niks. Ondanks veelvuldig kolven bleef mijn melkproduktie ook laag. Nou kon ze destijds ook amper uit een flesje drinken en was ze ontzettend ongeduldig. Oftewel als ze 1 x aan de tepel zoog en er kwam niet a la minute melk uit, ging ze zo over de rooie dat het voor haar helemaal niet meer hoefde en zelfs een flesje ging er dan nog maar met moeite in.

Maar ik voelde me dus ontzettend afgewezen door het feit dat ze niet bij mij wilde drinken, en dat had ik (als nuchtere tuthola) nooit gedacht. Ik heb echt tranen met tuiten gejankt om het feit dat het niet lukte en dat ze me niet wilde.

En ik dacht van tevoren dat ik echt een die-hard bv moeder zou zijn

Maar ik trok het dus niet en ben voor haar en mijn (gemoeds)rust snel overgestapt op volledige flesvoeding.

Ja, da's ook weer zoiets. Ik heb een kind van de sondevoeding aan de tiet weten te krijgen, dus ik had er nooit bij stil gestaan dat het bij de tweede niet goed zou kunnen gaan. Niet dus...tranen met tuiten heb ik erom gejankt, en nog geeft het weleens een steekje in mijn hart, dat het niet 'gelukt" is.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 23:54 schreef Igraine het volgende:
Maar ik voelde me dus ontzettend afgewezen door het feit dat ze niet bij mij wilde drinken, en dat had ik (als nuchtere tuthola) nooit gedacht. Ik heb echt tranen met tuiten gejankt om het feit dat het niet lukte en dat ze me niet wilde.

Dat had ik ook ja... Noah wilde ook niet bij mij drinken, ook tepelhoedjes enzo geprobeerd. Maar ik werd er zo ongelukkig van, zag tegen elke voeding op en zat er dan bij te janken... Waardoor de borstvoeding ook in één keer terugliep naar bijna niks... Dat ik toen ook maar over gestapt ben. Als ik er aan terug denk vind ik het nog steeds erg dat het niet gelukt is. En met een volgende hoop ik dat het wel gaat lukken...

Heel herkenbaar! Tijdens de zwangerschap roepen dat je BV gaat proberen te geven maar als het niet lukt maakt het ook niet uit. Nou, toen het niet lukte vond ik dat heeeeel erg. En nog eigenlijk

_{Hoe lang heb jij dan bv gegeven, Snoop? Of helemaal niet gelukt?}

_{Het was al snel duidelijk dat Morris te weinig binnen kreeg. Toen ben ik gaan kolven om te kijken hoeveel het was. Dat heb ik 3 weken volgehouden, het werd nl. nooit meer dan 15 cc ofzo.
Het was zoveel werk voor zo weinig resultaat
Ik ga deze keer al tijdens de zwangerschap naar het borstvoedingsbureau in Amsterdam. Misschien kunnen zij me beter begeleiden.}

Gelukkig beschrijven sommigen ook het geluk en de blijdschap van je kindje(s) Ik zou bijna gaan twijfelen aan mijn kinderwens Mooie verhalen!

Wat je trouwens ook nooit verteld wordt is dat je kans hebt op een grotere schoenmaat na de zwangerschap. Ik heb een vriendin die al haar mooie oude schoenen niet meer aan kon

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 08:47 schreef snoopy het volgende:
Heel herkenbaar! Tijdens de zwangerschap roepen dat je BV gaat proberen te geven maar als het niet lukt maakt het ook niet uit. Nou, toen het niet lukte vond ik dat heeeeel erg. En nog eigenlijk

dit is ook zo herkenbaar! Ik zei dat ook, bv proberen, maar fv maakt ook niet uit. Ik heb dan wel iets langer bv gegeven, maar nu achteraf gezien toch niet lang genoeg Bij deze baby denk ik er ook anders over, nl: ik GA bv geven, en dan ga ik gewoon voor het half jaar.
Toch wel apart dat je zo kunt omslaan wat mening betreft.

Ik zei juist heel stellig, "ik ga bv geven" en zo lukte het ook. Ik heb er gemengde gevoelens over dat ik ondanks dat het supergoed ging, toch gestopt ben na 9 weken. Toen liep het ineens snel terug en zag ik op tegen kolven op het werk (geen ruimte). Dus besloten te stoppen, nu denk ik: toch liever iets langer doorgaan.

goed topic en zooo herkenbaar allemaal.

Ik wist wel dat je bezorgd bent of alles wel goed gaat met je kindje.. maar ZOO bezorgd had ik n iet verwacht.

Ik ging er ook van uit dat babies als ze net geboren zijn eten en slapen, maar dat deed die van ons niet, en nog steeds niet. Overdag slaapt ze zo slecht. Ze wil maar bezig gehouden worden. Een half uurtje in de box en dan is ze het wel weer zat en wil ze bij je zitten. Maar stilzitten is ook niet goed, neeeej je moet wandelen en ga ook niet stilstaan want dan breekt de pleuris uit.

Gelukkig slaapt ze door, dus nachtrust hebben we hier wel. En als ze dan 's ochtends wakker wordt ligt ze te kletsen en als je dan boven haar ledikantje staat en tegen haar kletst krijgt je ene lachsalvo waar je helemaal vrolijk van wordt.. ach, dan vergeet je bovenstaande "ellende"

Ik vertelde net aan mijn moeder over dit topic, haar reactie was "ja maar je hoeft toch ook niet alles te weten, ik wist indertijd van niets"
Ik geloof dat ik toch niet goed aan haar heb uitgelegd wat ik nou bedoel met die kleine lettertjes.

Veel van wat hier gezegd wordt is zo herkenbaar.

Ik wist dat bevallen pijn doet, maar zo veel pijn
Ik had ook wel eens gehoord dat nieuwe ouders moe zijn , maar zo moe?
Dat je relatie verandert leek mij duidelijk alleen had ik niet gedacht dat het op deze manier zou zijn. Al tijdens de zwangerschap ontpopte MIke Air zich in zo ongeveer alles wat ik wenste in een man en ook nu doet hij precies dat wat ik altijd wenste dat hij zou doen.
Dat mijn hart breekt elke keer dat ik naar mijn werk moet had ik niet verwacht.
Dat ik samen met mijn lief boven de commode zou staanlachen omdat ons meisje aan het gillen is van plezier dat had ik niet verwacht.
Dat ik wel in mijn oude broeken pas maar dat ik geen nieuwe broek kan vinden die mooi zit
Dat onze hele familie ineens veel hechter is en dat ik familie nog belangrijker vind.
Dat ik van die rare gedachten heb (is ook topic over) dat ik Emma iets aan kan doen( laten vallen van de trap of in een vinger knippen(expres) Je doet het niet maar het idee dat je die macht hebt is heel angstig.
Dat ik mij ongerust kan maken over een pukkeltje in haar gezicht
Dat de eerste weken borstvoeding geven helse pijn heeft gedaan. Dat ikhet niet op heb gegeven mag een wonder heten.
Dat ik het nog steeds mis dat ze niet in mijn buik zit. Tegelijkertijd kan ik mij ook niet voorstellen dat ze er ooit in heeft gezeten.
Ik wilde al jaen zo graag een kindje en nu dat ze er is val ik van de ene verbazing in de andere, hoe veel ik er ook over wist en gelezen heb het iselke keer weer anders dan ik dacht. Zowel de positieve als negatieve aspecten.

Het is zoveel meer

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 09:09 schreef Isabeau het volgende:


Wat je trouwens ook nooit verteld wordt is dat je kans hebt op een grotere schoenmaat na de zwangerschap. Ik heb een vriendin die al haar mooie oude schoenen niet meer aan kon

en je handen

Qua kleine lettertjes: Ik heb nooit geweten (en misschien is dat ook niet voor iedereen zo) wat er allemaal naar boven kan komen van 'vroeger'. Herkenning van mezelf als kind, maar wat je vergeten bent: de grote verwondering over hoe ingenieus een spinneweb wel is, bootjes maken van eikedopjes, het allerkleinste bloempje nog vinden daar waar een volwassene geen bloempje meer ziet. Ik was het compleet vergeten, de wereld is zo mooi.

Jeetje wat veel herkenbare dingen.

Toen ik zwanger was kon ik me niet goed voorstellen hoeveel ik van mijn kindje zou gaan houden. Ik ben altijd al heel erg gek geweest op mijn nichtje en dacht dat het niet meer kon zijn.. maar het is zo ontzettend veel meer, ik ben zo verliefd op ons mannetje

Ik heb altijd borstvoeding willen geven, maar dacht ook dat het geen probleem zou zijn als dit niet lukte; ik kon altijd nog kolven of desnoods over naar flesvoeding. Nooit had ik eraan gedacht dat ik m'n kindje door mijn grote borsten niet alleen zou kunnen aanleggen, dat hij te onrustig zou zijn, dat ik van kolven doodongelukkig zou worden en dat mijn borsten het eigenlijk gewoon niet deden

De bevalling Ik ben er heel nuchter ingegaan, ondanks dat mensen tegen me riepen dat het wel een makkie zou zijn met die brede heupen en de bevallingen van mijn zusje en mijn moeder. Vaak vond ik de vrouwen die in van die bevallingsprogramma's als speenvarkens lagen te gillen maar aanstellers, totdat ik zelf bevallen was. Ik heb het ook zo uitgegild. Puur uit machteloosheid en het niet meer kunnen verwerken van de weeën. Dat je na je bevalling zoveel pijn van onder kan hebben dat je zeker een week lang amper kan zitten, lopen, slapen en liggen van de pijn. En vooral, dat de bevalling zo'n emotionele impact kan hebben. Ik krijg af en toe nog steeds tranen in m'n ogen als ik er aan denk.

Ook die lege buik en het alleen voelen Elke keer als ik een spiegelbeeld van mezelf zag of m'n buik aanraakte barstte ik in tranen uit. Niet omdat ik niet blij was dat hij eruit was, maar omdat ik hem zo bij me miste, zijn bewegingen.

Wat ik niet wist, was dat mijn werk zo onbelangrijk voor me zou worden. Voor m'n bevalling heb ik me daar zo ontzettend druk over gemaakt, hoe moest dat gaan als ik er niet was. Nu als ik op m'n werk zit, vraag ik me af waar ik me in godsnaam zo druk op heb gemaakt.

Dat het achterlaten van je kindje bij een ander zo moeilijk is. Niet omdat je ze niet vertrouwt, maar omdat je kindje niet bij jou is.
Dat je ZO trots kan zijn; op een boertje, op een poep-/plasluier, op een lach, als hij z'n hoofdje optilt, als hij iets in z'n mond probeert te stoppen, als hij terugkletst, als hij de nacht door heeft geslapen, als hij z'n fles leegdrinkt
Dat je zo moe kunt zijn, maar er niet mee kan zitten, zodra je je kindje weer ziet.
Dat je ziek kunt zijn, maar niet meer zo ziek dat je de hele dag in je bed gaat liggen, want er is een klein hummeltje helemaal afhankelijk is van jou en daardoor voel je je weer minder ziek.
Ik heb me vlak voor me bevalling zo druk gemaakt, omdat ik me helemaal niet had ingelezen over het moeder-zijn, maar nu ik dat dat toch ben, groei ik er vanzelf in mee.

Ik kan me een leven zonder Robin gewoon bijna niet meer voorstellen. het is net alsof hij er altijd al is geweest

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 23:06 schreef Leah het volgende:
Toen Freek net geboren was, en nog in het ziekenhuis moest blijven belde ik iedere avond voordat ik ging slapen even hoe het met hem was. Hoor ik ineens de ene vp tegen de andere zeggen ;"Ik heb hier de moeder van Freek, kun jij haar even bijpraten?". De moeder... dat ben ik .

Het dochtertje (jaar of 4 was ze toen) van een kennisje van mij wist eigenlijk nooit hoe ze me moest benoemen en draaide altijd verlegen weg als ik haar tegenkwam. En toen werd Sven geboren. De eerstvolgende keer dat ik haar zag hoorde ik al van verre: "Kijk, daar is de mama van Sven

Dat had ik laatst ook. Het dochtertje van een vriendin riep opeens over "Kai z'n moeder". Toen dacht ik ook: verhip, dat ben ik

hihi ja zelfs nu ik dat al een paar jaar hoor vind ik dat soms nog zo raar klinken

Ik heb nu alleen nog maar last van angst. Angst om alles. Wat nou als Kevin of mij iets overkomt, dat een van ons er alleen voor komt te staan. Een kind verdiend 2 ouders. Maar ook angst dat Kevin en ik ooit uit elkaar zouden gaan. Ik wil niet dat mijn kind een weekend vader krijgt. Maar ik zou mijn kind ook niet een hele week kunnen missen omdat ie naar zijn vader moet.
Phff wat hormonen wel niet met je doen.

Die angst heb ik het ergste als ik iets hoor of lees over kindermisbruik. Die mannen die een klein meisje of jongetje ontvoeren en er dan vreselijke dingen mee doen. Vond ik vroeger al erge verhalen, maar nu ben ik echt een paar dagen volledig van slag als ik zoiets lees.

Dat je zó moet wennen aan met zijn drietjes zijn, het beïnvloedt zelfs de meest simpele dingen in je leven.
Toen onze dochter net geboren was, kregen we een brief gericht aan F. <Achternaam Vriend>
Ik dacht: maar er woont hier helemaal geen F. <Achternaam Vriend> Dit moet een fout zijn!
En toen: Oh ja,dit is voor Femke


Wat ik nooit had gelezen, is hoe heftig kraamtranen kunnen zijn. De derde dag na de bevalling was ik KAPOT. Geestelijk, lichamelijk, ik was helemaal op. Heb de hele dag in bed doorgebracht, alleen maar huilen, mijn stuwing vervloekend, het bezoek dat kwam leuteren over kado's die ze hadden meegenomen die ik persé moest bekijken heb ik ook vervloekt... Nee, nooit geweten dat je zó van de kaart kunt zijn.

Tvp.
_{Sommige dingen scroll ik snel overheen hoor, die wil ik écht nog niet allemaal weten!}

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 21:15 schreef Moonah het volgende:
Tvp.
_{Sommige dingen scroll ik snel overheen hoor, die wil ik écht nog niet allemaal weten!}

niet zeggen dat we niet gewaarschuwd hebben he?

Superherkenbaar!
Het allerbijzonderst vind ik nog hoe razend veel je van je kindje kan houden. Toen ze er net was vond ik haar mooi en lief, nu is ze mijn alles...

Wat ik vantevoren niet wist is dat je als je een kind hebt ineens vooral dingen voor hem/haar gaat kopen, en veeeeel minder voor jezelf

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 21:25 schreef texelonia het volgende:
Wat ik vantevoren niet wist is dat je als je een kind hebt ineens vooral dingen voor hem/haar gaat kopen, en veeeeel minder voor jezelf

Daar heb je dan ook geen geld meer voor ...

WAT EEN PRACHTIGE VERHALEN HIER!

Ik herken er zoveel in, en raak ontroerd van allerlei gebeurtenissen die jullie zo mooi verwoorden. Ga zo door!

^{*Nog even verder meeleest ...}

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 20:53 schreef sjak het volgende:
Oei, dan klaag ik stiekem wel even
Mensen zeggen inderdaad tegen mij ook dat ik 9 maanden heb om er naar toe te groeien. Ik kan me er nu toch echt niets bij voorstellen hoe het straks zal zijn hoor. En als ik tegen mensen zeg dat ik erg moet wennen dat ik zo'n buikje heb en dat ik me niet kan voorstellen dat er "iets" inzit word ik ook heel raar aangekeken.

Nou, dat vind ik pas raar, dat mensen je daarom raar aankijken, het is toch ook een groot onbevatbaar wonder, dat er een klein mensje in je groeit, het gebeurt misschien wel elke dag, maar het wonderlijke gaat er niet af, ik vind het niet meer dan normaal dat je daar naartoe groeit en naarmate de zwangerschap vordert wordt het besef ook groter dat er daadwerkelijk een levend wezentje in je buik 'woont'