De kleine lettertjes van zwangerschap en ouderschap...

Ja, da's ook weer zoiets. Ik heb een kind van de sondevoeding aan de tiet weten te krijgen, dus ik had er nooit bij stil gestaan dat het bij de tweede niet goed zou kunnen gaan. Niet dus...tranen met tuiten heb ik erom gejankt, en nog geeft het weleens een steekje in mijn hart, dat het niet 'gelukt" is.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 23:54 schreef Igraine het volgende:
Maar ik voelde me dus ontzettend afgewezen door het feit dat ze niet bij mij wilde drinken, en dat had ik (als nuchtere tuthola) nooit gedacht. Ik heb echt tranen met tuiten gejankt om het feit dat het niet lukte en dat ze me niet wilde.

Dat had ik ook ja... Noah wilde ook niet bij mij drinken, ook tepelhoedjes enzo geprobeerd. Maar ik werd er zo ongelukkig van, zag tegen elke voeding op en zat er dan bij te janken... Waardoor de borstvoeding ook in één keer terugliep naar bijna niks... Dat ik toen ook maar over gestapt ben. Als ik er aan terug denk vind ik het nog steeds erg dat het niet gelukt is. En met een volgende hoop ik dat het wel gaat lukken...

Heel herkenbaar! Tijdens de zwangerschap roepen dat je BV gaat proberen te geven maar als het niet lukt maakt het ook niet uit. Nou, toen het niet lukte vond ik dat heeeeel erg. En nog eigenlijk

_{Hoe lang heb jij dan bv gegeven, Snoop? Of helemaal niet gelukt?}

_{Het was al snel duidelijk dat Morris te weinig binnen kreeg. Toen ben ik gaan kolven om te kijken hoeveel het was. Dat heb ik 3 weken volgehouden, het werd nl. nooit meer dan 15 cc ofzo.
Het was zoveel werk voor zo weinig resultaat
Ik ga deze keer al tijdens de zwangerschap naar het borstvoedingsbureau in Amsterdam. Misschien kunnen zij me beter begeleiden.}

Gelukkig beschrijven sommigen ook het geluk en de blijdschap van je kindje(s) Ik zou bijna gaan twijfelen aan mijn kinderwens Mooie verhalen!

Wat je trouwens ook nooit verteld wordt is dat je kans hebt op een grotere schoenmaat na de zwangerschap. Ik heb een vriendin die al haar mooie oude schoenen niet meer aan kon

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 08:47 schreef snoopy het volgende:
Heel herkenbaar! Tijdens de zwangerschap roepen dat je BV gaat proberen te geven maar als het niet lukt maakt het ook niet uit. Nou, toen het niet lukte vond ik dat heeeeel erg. En nog eigenlijk

dit is ook zo herkenbaar! Ik zei dat ook, bv proberen, maar fv maakt ook niet uit. Ik heb dan wel iets langer bv gegeven, maar nu achteraf gezien toch niet lang genoeg Bij deze baby denk ik er ook anders over, nl: ik GA bv geven, en dan ga ik gewoon voor het half jaar.
Toch wel apart dat je zo kunt omslaan wat mening betreft.

Ik zei juist heel stellig, "ik ga bv geven" en zo lukte het ook. Ik heb er gemengde gevoelens over dat ik ondanks dat het supergoed ging, toch gestopt ben na 9 weken. Toen liep het ineens snel terug en zag ik op tegen kolven op het werk (geen ruimte). Dus besloten te stoppen, nu denk ik: toch liever iets langer doorgaan.

goed topic en zooo herkenbaar allemaal.

Ik wist wel dat je bezorgd bent of alles wel goed gaat met je kindje.. maar ZOO bezorgd had ik n iet verwacht.

Ik ging er ook van uit dat babies als ze net geboren zijn eten en slapen, maar dat deed die van ons niet, en nog steeds niet. Overdag slaapt ze zo slecht. Ze wil maar bezig gehouden worden. Een half uurtje in de box en dan is ze het wel weer zat en wil ze bij je zitten. Maar stilzitten is ook niet goed, neeeej je moet wandelen en ga ook niet stilstaan want dan breekt de pleuris uit.

Gelukkig slaapt ze door, dus nachtrust hebben we hier wel. En als ze dan 's ochtends wakker wordt ligt ze te kletsen en als je dan boven haar ledikantje staat en tegen haar kletst krijgt je ene lachsalvo waar je helemaal vrolijk van wordt.. ach, dan vergeet je bovenstaande "ellende"

Ik vertelde net aan mijn moeder over dit topic, haar reactie was "ja maar je hoeft toch ook niet alles te weten, ik wist indertijd van niets"
Ik geloof dat ik toch niet goed aan haar heb uitgelegd wat ik nou bedoel met die kleine lettertjes.

Veel van wat hier gezegd wordt is zo herkenbaar.

Ik wist dat bevallen pijn doet, maar zo veel pijn
Ik had ook wel eens gehoord dat nieuwe ouders moe zijn , maar zo moe?
Dat je relatie verandert leek mij duidelijk alleen had ik niet gedacht dat het op deze manier zou zijn. Al tijdens de zwangerschap ontpopte MIke Air zich in zo ongeveer alles wat ik wenste in een man en ook nu doet hij precies dat wat ik altijd wenste dat hij zou doen.
Dat mijn hart breekt elke keer dat ik naar mijn werk moet had ik niet verwacht.
Dat ik samen met mijn lief boven de commode zou staanlachen omdat ons meisje aan het gillen is van plezier dat had ik niet verwacht.
Dat ik wel in mijn oude broeken pas maar dat ik geen nieuwe broek kan vinden die mooi zit
Dat onze hele familie ineens veel hechter is en dat ik familie nog belangrijker vind.
Dat ik van die rare gedachten heb (is ook topic over) dat ik Emma iets aan kan doen( laten vallen van de trap of in een vinger knippen(expres) Je doet het niet maar het idee dat je die macht hebt is heel angstig.
Dat ik mij ongerust kan maken over een pukkeltje in haar gezicht
Dat de eerste weken borstvoeding geven helse pijn heeft gedaan. Dat ikhet niet op heb gegeven mag een wonder heten.
Dat ik het nog steeds mis dat ze niet in mijn buik zit. Tegelijkertijd kan ik mij ook niet voorstellen dat ze er ooit in heeft gezeten.
Ik wilde al jaen zo graag een kindje en nu dat ze er is val ik van de ene verbazing in de andere, hoe veel ik er ook over wist en gelezen heb het iselke keer weer anders dan ik dacht. Zowel de positieve als negatieve aspecten.

Het is zoveel meer

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 09:09 schreef Isabeau het volgende:


Wat je trouwens ook nooit verteld wordt is dat je kans hebt op een grotere schoenmaat na de zwangerschap. Ik heb een vriendin die al haar mooie oude schoenen niet meer aan kon

en je handen

Qua kleine lettertjes: Ik heb nooit geweten (en misschien is dat ook niet voor iedereen zo) wat er allemaal naar boven kan komen van 'vroeger'. Herkenning van mezelf als kind, maar wat je vergeten bent: de grote verwondering over hoe ingenieus een spinneweb wel is, bootjes maken van eikedopjes, het allerkleinste bloempje nog vinden daar waar een volwassene geen bloempje meer ziet. Ik was het compleet vergeten, de wereld is zo mooi.

Jeetje wat veel herkenbare dingen.

Toen ik zwanger was kon ik me niet goed voorstellen hoeveel ik van mijn kindje zou gaan houden. Ik ben altijd al heel erg gek geweest op mijn nichtje en dacht dat het niet meer kon zijn.. maar het is zo ontzettend veel meer, ik ben zo verliefd op ons mannetje

Ik heb altijd borstvoeding willen geven, maar dacht ook dat het geen probleem zou zijn als dit niet lukte; ik kon altijd nog kolven of desnoods over naar flesvoeding. Nooit had ik eraan gedacht dat ik m'n kindje door mijn grote borsten niet alleen zou kunnen aanleggen, dat hij te onrustig zou zijn, dat ik van kolven doodongelukkig zou worden en dat mijn borsten het eigenlijk gewoon niet deden

De bevalling Ik ben er heel nuchter ingegaan, ondanks dat mensen tegen me riepen dat het wel een makkie zou zijn met die brede heupen en de bevallingen van mijn zusje en mijn moeder. Vaak vond ik de vrouwen die in van die bevallingsprogramma's als speenvarkens lagen te gillen maar aanstellers, totdat ik zelf bevallen was. Ik heb het ook zo uitgegild. Puur uit machteloosheid en het niet meer kunnen verwerken van de weeën. Dat je na je bevalling zoveel pijn van onder kan hebben dat je zeker een week lang amper kan zitten, lopen, slapen en liggen van de pijn. En vooral, dat de bevalling zo'n emotionele impact kan hebben. Ik krijg af en toe nog steeds tranen in m'n ogen als ik er aan denk.

Ook die lege buik en het alleen voelen Elke keer als ik een spiegelbeeld van mezelf zag of m'n buik aanraakte barstte ik in tranen uit. Niet omdat ik niet blij was dat hij eruit was, maar omdat ik hem zo bij me miste, zijn bewegingen.

Wat ik niet wist, was dat mijn werk zo onbelangrijk voor me zou worden. Voor m'n bevalling heb ik me daar zo ontzettend druk over gemaakt, hoe moest dat gaan als ik er niet was. Nu als ik op m'n werk zit, vraag ik me af waar ik me in godsnaam zo druk op heb gemaakt.

Dat het achterlaten van je kindje bij een ander zo moeilijk is. Niet omdat je ze niet vertrouwt, maar omdat je kindje niet bij jou is.
Dat je ZO trots kan zijn; op een boertje, op een poep-/plasluier, op een lach, als hij z'n hoofdje optilt, als hij iets in z'n mond probeert te stoppen, als hij terugkletst, als hij de nacht door heeft geslapen, als hij z'n fles leegdrinkt
Dat je zo moe kunt zijn, maar er niet mee kan zitten, zodra je je kindje weer ziet.
Dat je ziek kunt zijn, maar niet meer zo ziek dat je de hele dag in je bed gaat liggen, want er is een klein hummeltje helemaal afhankelijk is van jou en daardoor voel je je weer minder ziek.
Ik heb me vlak voor me bevalling zo druk gemaakt, omdat ik me helemaal niet had ingelezen over het moeder-zijn, maar nu ik dat dat toch ben, groei ik er vanzelf in mee.

Ik kan me een leven zonder Robin gewoon bijna niet meer voorstellen. het is net alsof hij er altijd al is geweest

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 23:06 schreef Leah het volgende:
Toen Freek net geboren was, en nog in het ziekenhuis moest blijven belde ik iedere avond voordat ik ging slapen even hoe het met hem was. Hoor ik ineens de ene vp tegen de andere zeggen ;"Ik heb hier de moeder van Freek, kun jij haar even bijpraten?". De moeder... dat ben ik .

Het dochtertje (jaar of 4 was ze toen) van een kennisje van mij wist eigenlijk nooit hoe ze me moest benoemen en draaide altijd verlegen weg als ik haar tegenkwam. En toen werd Sven geboren. De eerstvolgende keer dat ik haar zag hoorde ik al van verre: "Kijk, daar is de mama van Sven

Dat had ik laatst ook. Het dochtertje van een vriendin riep opeens over "Kai z'n moeder". Toen dacht ik ook: verhip, dat ben ik

hihi ja zelfs nu ik dat al een paar jaar hoor vind ik dat soms nog zo raar klinken

Ik heb nu alleen nog maar last van angst. Angst om alles. Wat nou als Kevin of mij iets overkomt, dat een van ons er alleen voor komt te staan. Een kind verdiend 2 ouders. Maar ook angst dat Kevin en ik ooit uit elkaar zouden gaan. Ik wil niet dat mijn kind een weekend vader krijgt. Maar ik zou mijn kind ook niet een hele week kunnen missen omdat ie naar zijn vader moet.
Phff wat hormonen wel niet met je doen.

Die angst heb ik het ergste als ik iets hoor of lees over kindermisbruik. Die mannen die een klein meisje of jongetje ontvoeren en er dan vreselijke dingen mee doen. Vond ik vroeger al erge verhalen, maar nu ben ik echt een paar dagen volledig van slag als ik zoiets lees.

Dat je zó moet wennen aan met zijn drietjes zijn, het beïnvloedt zelfs de meest simpele dingen in je leven.
Toen onze dochter net geboren was, kregen we een brief gericht aan F. <Achternaam Vriend>
Ik dacht: maar er woont hier helemaal geen F. <Achternaam Vriend> Dit moet een fout zijn!
En toen: Oh ja,dit is voor Femke


Wat ik nooit had gelezen, is hoe heftig kraamtranen kunnen zijn. De derde dag na de bevalling was ik KAPOT. Geestelijk, lichamelijk, ik was helemaal op. Heb de hele dag in bed doorgebracht, alleen maar huilen, mijn stuwing vervloekend, het bezoek dat kwam leuteren over kado's die ze hadden meegenomen die ik persé moest bekijken heb ik ook vervloekt... Nee, nooit geweten dat je zó van de kaart kunt zijn.

Tvp.
_{Sommige dingen scroll ik snel overheen hoor, die wil ik écht nog niet allemaal weten!}

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 21:15 schreef Moonah het volgende:
Tvp.
_{Sommige dingen scroll ik snel overheen hoor, die wil ik écht nog niet allemaal weten!}

niet zeggen dat we niet gewaarschuwd hebben he?

Superherkenbaar!
Het allerbijzonderst vind ik nog hoe razend veel je van je kindje kan houden. Toen ze er net was vond ik haar mooi en lief, nu is ze mijn alles...

Wat ik vantevoren niet wist is dat je als je een kind hebt ineens vooral dingen voor hem/haar gaat kopen, en veeeeel minder voor jezelf

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 21:25 schreef texelonia het volgende:
Wat ik vantevoren niet wist is dat je als je een kind hebt ineens vooral dingen voor hem/haar gaat kopen, en veeeeel minder voor jezelf

Daar heb je dan ook geen geld meer voor ...

WAT EEN PRACHTIGE VERHALEN HIER!

Ik herken er zoveel in, en raak ontroerd van allerlei gebeurtenissen die jullie zo mooi verwoorden. Ga zo door!

^{*Nog even verder meeleest ...}

quote:

Op dinsdag 7 februari 2006 20:53 schreef sjak het volgende:
Oei, dan klaag ik stiekem wel even
Mensen zeggen inderdaad tegen mij ook dat ik 9 maanden heb om er naar toe te groeien. Ik kan me er nu toch echt niets bij voorstellen hoe het straks zal zijn hoor. En als ik tegen mensen zeg dat ik erg moet wennen dat ik zo'n buikje heb en dat ik me niet kan voorstellen dat er "iets" inzit word ik ook heel raar aangekeken.

Nou, dat vind ik pas raar, dat mensen je daarom raar aankijken, het is toch ook een groot onbevatbaar wonder, dat er een klein mensje in je groeit, het gebeurt misschien wel elke dag, maar het wonderlijke gaat er niet af, ik vind het niet meer dan normaal dat je daar naartoe groeit en naarmate de zwangerschap vordert wordt het besef ook groter dat er daadwerkelijk een levend wezentje in je buik 'woont'