Hoe kan Amerika zijn positie behouden als wereldmacht? -2-

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 14:17 schreef en_door_slecht het volgende:

[..]

Maargoed, de VS laten zien dat signalen niet altijd onmiddelijk leiden tot een crash. Je link heb ik nog niet gelezen, maar ga ik zeker ff doen.
Maar zo zie je maar weer hoe verhelderend een discussie wel niet kan zijn.

Maar wat ik nog wel graag van je zou willen horen is hoe de VS hun schulden gaan aflossen. (Ja, ik weet dat Japan en delen van de EU ook torenhoge schulden hebben, maar dat is mijn vraag niet.) Want Bush geeft bakken met geld uit met het idee dat dat allemaal weer via extra belastingen gedekt kan worden. Maar tot op heden (En Reagan kreeg het ook niet klaargespeeld, Clinton slechts ten dele met een duidelijk andere koers) zie ik daar nog heel weinig van. En stel je nu voor dat na een paar jaar van extra groei door die uitgaven de economie alsnog een flinke trap krijgt, hoe gaat Bush of Hillary ( ) dat dan rechtzetten?
Ik denk nl. dat het geld dat Bush heeft uitgegeven naar de verkeerde dingen is gegaan om werkelijk die duurzame extra groei te bewerkstelligen die voor die extra inkomsten zouden moeten zorgen.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 21:08 schreef klez het volgende:
Het aflossen van de schulden zal niet meer onder Bush gebeuren.
Maar zoals jullie bekend is de schuldpositie van de VS vooral een probleem voor de particulieren, niet van de overheid. Aangezien de schulden van de Europese en Japanse overheden respectievelijk net zo hoog en veel hoger zijn.
Kortom, men wacht de correctie af en verder zal het ze worst wezen. Amerikanen hebben zoveel vertrouwen in eigen kunnen dat ze zo'n correctie als een tijdelijk noodzakelijk kwaad beschouwen.

quote:

India’s Eau de Cologne and Europe’s Stench

By Ashutosh Sheshabalaya | Friday, February 10, 2006

Europe's business and political establishment has been shocked by the unsolicited $24 billion bid by Indian-owned giant Mittal Steel for its European rival Arcelor. Ashutosh Sheshabalaya describes what he sees as the Europeans’ self-defeating protectionist instinct. For a proper response, he drafted an imaginary speech that Mr. Mittal should deliver to the shareholders of Arcelor.

Dear Shareholders:

"My name is Lakshmi Mittal. Many of you may only recently have heard of me. But what is going on right now, in fact, will become a familiar challenge of the 21st century — where far-away forces and people will increasingly impact, unexpectedly, upon our everyday lives.

"I am from India, where we have sought to cope with such forces for centuries. In our own industry, steel, I would like to note a statement by Sir Thomas Holland, the (British) Chairman of the Industrial Commission (in India), who in 1908 admired the 'high quality' of Indian iron. He even gave Indians credit for 'the early anticipation of the process now employed in Europe for the manufacture of high-class steels.'

"India, however, has many more such stories to tell. For those of you who are interested, I recommend British historian William Dalrymple's book 'White Mughals.' A reviewer in the Los Angeles Times (July 13, 2003) said this book explains that 'rather than being an insulated civilization overripe for colonial picking and conquest,' India was a commercially, culturally and militarily-advanced one, 'in many respects, more advanced and refined' than Europe's, which had therefore to be won over 'from the inside.'

"Indeed, we in India believe that we have been lucky to absorb the best from everywhere — and are now ready to return the favor. For it is not only in steel that India is rising to become a global force. Information technology, pharmaceuticals and biotech, electronics and telecoms, chemicals, cars and trucks, energy, diamonds, textiles, films — these are all areas where the world is seeing more of us.

"Today, other than a fringe who riot and burn in the name of 'alien values and cultures,' most of us welcome the immense new opportunities in a world where neither capability nor success is measured by caste and religion, or hopefully by color and origin. This is what, to me at least, is the meaning of globalization.

"In several ways, I am simply a citizen of the world. I was born in India. I live in London. Mittal Steel's headquarters are in the Netherlands. We have research labs in the United States and Europe, staff and operations in four continents.

"Here in Europe, we have been called Indian, British, Dutch, American — and various combinations of these. No one has said what we really are — a 'global' company. We wish to imagine that we are the shape of the future, an end to the territorial, tribal absolutes of "us versus them" — and hopefully, a small example for the larger world.

"So I wish to pose one question. Instead of Lakshmi Mittal, had I been Laurent Michel, born in Orleans, France, and had Michel Steel been exactly what Mittal is today, a high-performance success story across the globe, would you be hearing protests about our 'values' and 'industrial concepts?' And would you be resisting everything else which is credited to us?

"All of us are impressed by the logic of European unification. Your own company Arcelor is an example of how steel businesses in three different countries joined forces to open up new roads to the future. Indeed, this is the essence of both the values and vision of Mittal Steel.

"But, like us, you too must begin to look beyond the frontiers of Europe, especially to Asia, where, astonishingly, you have hardly any presence at all. For it is in Asia where history's great wheel is turning, as China and India return to their 19th century status, when they accounted for half the world's economic output.

"China now consumes 30% of global steel consumption. India is voraciously building new manufacturing plants — and is on track to attain the steel production capacity of our two companies put together.

"It is, therefore, clearly in Asia, where we have to succeed, in order to maintain jobs and remain relevant, everywhere. But it is not going to be an easy ride. For Asia too has ambitious players, old and new, seeking to go beyond their roots, just like I did.

"Nor is a foot in that Asian door going to be easy. Last year, as you know, China's steel industry over-produced as much as 43 million tons (or one-seventh of its entire consumption).

"In the face of such complex and dynamic challenges, you may still hope that you can go it on your own. I believe we would best achieve this together. To take a new lesson from Dalrymple's book, we must fight and win 'from the inside,' everywhere, as indeed we will, if we ride the tide of globalization together.

"Your only alternative is to turn your backs on the future. This will be painful and futile. Today, even the great Talleyrand may have rephrased his words 'Non, il n'est pas urgent d'attendre.' (No, it's not urgent to wait.) For the world is moving ahead."

quote:

Op zaterdag 11 februari 2006 14:48 schreef zakjapannertje het volgende:

[..]

http://www.theglobalist.com/storyid.aspx?StoryId=5114

ditzelfde geldt voor Amerika, laatste voorbeeld daarvan was dat een bod door een Chinees oliebedrijf op een Amerikaans energiebedrijf vrijwel zeker geblokkeerd zou worden door het Congres en daarom werd teruggetrokken

quote:

Op zaterdag 11 februari 2006 17:55 schreef Richie_Rich het volgende:

[..]

In hoeverre kan het congres daar wat over beslissen als de beide partijen een accoord bereikt hebben voodat het dus naar buiten gebracht wordt?

quote:

...One of the consultants to Unocal at that time was Zalmay Khalilzad, now US ambassador to Iraq...

quote:

Handelsconflict tussen EU en VS laait weer op
VAN ONZE REDACTEUR

BRUSSEL - Europees commissaris Peter Mandelson van handel dreigt met miljarden dollars aan handelssancties tegen de Verenigde Staten als dat land niet binnen negentig dagen het oordeel volgt van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). De WTO heeft maandag de Europese Unie in het gelijk gesteld in een geschil rond belastingvoordeeltjes voor Amerikaanse exporteurs.

Het betreft een uitspraak in een slepende kwestie, de wetgeving rond Foreign Sales Corporation (FSC). Eerder al was de WTO, na klachten van de EU, tot de conclusie gekomen dat deze subsidies de internationale handel verstoren. Onder meer vliegtuigbouwer Boeing en softwareconcern Microsoft profiteerden ervan.

De Amerikanen hebben hun wetten intussen aangepast, maar een aantal bedrijven profiteert van zeer langdurige overgangsregelingen. Daar heeft de Europese Unie opnieuw bezwaar tegen gemaakt. Maandag gaf de WTO de Europeanen ook in hoger beroep gelijk: de Verenigde Staten moeten de FSC helemaal afschaffen, ook de overgangsmaatregelen. In theorie kan de EU voor een waarde van wel $ 4 mrd handelssancties opleggen.

In maart 2004 maakte Brussel daar ook al een begin mee, maar de sancties werden begin 2005 opgeschort in afwachting van een definitieve WTO-uitspraak, zoals die gisteren kwam.

De Verenigde Staten deden gisteren alvast een beroep op de Europese Unie om niet opnieuw sancties in te stellen. Maar Brussel houdt vast aan die optie. 'We willen niets anders dan dat bedrijven (in de VS en EU, red.), gelijke kansen krijgen', aldus Mandelson.

Copyright (c) 2006 Het Financieele Dagblad

quote:

Weerstand tegen overname

Door Wendy Braanker

17-02-2006

De handelsrelatie tussen India en Europa zou kunnen bekoelen als gevolg van de overnamestrijd tussen het Indiase Mittal Steel en het Frans-Luxemburgse Arcelor. De Indiase minister van handel en industrie ergert zich aan de afwijzende houding van Europese politici. Vooral vanuit Frankrijk, Luxemburg en Spanje klinken bedenkingen. Zouden die bezwaren er ook zijn als het om een overname door een Europees of Amerikaans bedrijf zou gaan?

Europese politici staan op hun achterste benen sinds de Indiase staalgigant Lakshmi Mittal ruim twee weken geleden aankondigde dat hij de Europese branchegenoot Arcelor wil overnemen. Mittal Steel, 's werelds grootste staalbedrijf, wil de nummer twee in de wereld inlijven. Een logische stap volgens Els Ankum van het beleggingsadviesbedrijf IMS. De auto-industrie is een grote afnemer van staal. En die auto-industrie telt nog maar een paar spelers als gevolg van fusies en overnames. Logisch dat de toeleveranciers ook moeten consolideren, vindt zij.

Vijandig
Maar de weerstand is groot. Frankrijk en Luxemburg bestempelen het bod als vijandig. Tal van Europese landen zeggen bang te zijn dat het banen gaat kosten. Volgens Els Ankum gaat het ook om andere gevoelens. Het heeft ook te maken met het feit dat Mittal een Aziatisch bedrijf is. "Mondialisering gaat vanuit het westen naar het oosten. En wanneer het omgekeerd is, voelt het als een soort omgekeerd kolonialisme. Dat vinden mensen hier toch een beetje wennen."

Heftige reacties
Globalisering gaat dus niet alleen van west naar oost, maar ook andersom. Volgens Ankum is het een trend dat steeds meer Aziatische bedrijven overnames doen in de VS en Europa. Een jaar of twee geleden was er de overname van de pc-divisie van IBM door het Chinese Lenovo. Amerika schrok wakker als gevolg van deze overname en er kwam een discussie op gang. De reactie was nog heftiger toen in 2005 het Chinese olieconcern CNOOC de Amerikaanse branchegenoot Unocal wilde overnemen. Deze poging mislukte. CNOOC staakte de overnamestrijd toen het Amerikaanse Congres met een nieuwe wet kwam die de Chinese overname in de praktijk zo goed als onmogelijk maakte.

Kroes niet tegen
In Europa kan de Europese Commissaris van mededinging Neelie Kroes een dam opwerpen. Maar Els Ankum verwacht niet dat dit gebeurt. "Formeel is er helemaal geen reden dat ze ertegen hoeft te zijn. Want Mittal en Arcelor zitten in verschillende landen. Ze zitten op verschillende productpakketten", aldus Els Ankum.

Loopgravenoorlog
Samen hebben Mittal en Arcelor een dikke tien procent van de staalmarkt in handen. Mittal is een internationaal bedrijf. Het hoofdkantoor staat, op papier, in Rotterdam. Mittal is groot geworden dankzij overnames overal in de wereld. Els Ankum denkt dat de overname van Arcelor gaat slagen, ondanks de huidige weerstand. "Het is nu al een politieke loopgravenoorlog geworden. Wat je ziet, is dat de financiële markten hierin een rol kunnen gaan spelen. Die zullen waarschijnlijk aan de kant van Mittal staan."

Weerstand
Els Ankum verwacht dat hedge funds aandelen Arcelor zullen opkopen en doorverkopen aan Mittal. Toch hoopt ze dat politici in Europa, voordat het zover is, hun weerstand zullen laten varen. "Het huidige belang is dat er een politiek akkoord wordt gevonden. Lakshmi Mittal zegt: 'jongens, snap nou dat dit een fatsoenlijk, zakelijk voorstel van mij is. Ik betaal jullie bovendien een bijzonder grote premie op je aandelen. Ik ben gewoon een internationaal bedrijf."

quote:

Nucleair akkoord / VS hopen op stabiel partnerschap in Azië

door Gert Jan Rohmensen

Economische samenwerking, de kwestie-Kashmir, maar vooral een omstreden nucleair partnerschap zijn onderwerpen van gesprek tijdens het bezoek van VS-president Bush aan India.

Steeds meer Amerikaanse bedrijven richten hun blik op India. Niet zonder reden want er valt goed geld te verdienen. Een groot reservoir van gemotiveerde, goed opgeleide en Engelssprekende jongeren en de algemene ondernemersgeest gelden als aantrekkelijke factoren.

Een groeiend aantal Amerikaanse ondernemers besteedt er werk uit, met name in de informatietechnologie en andere diensten. Dat leverde India vorig jaar tientallen miljarden euro's op. De Indiase economie is over de afgelopen vijftien jaar gemeten de snelstgroeiende ter wereld na China. De groei bedroeg vorig jaar 7,5 procent en de verwachting is dat die zal doorzetten.

Op het politieke vlak liggen de zaken ingewikkelder. De Amerikaanse president Bush komt vooral naar New Delhi om te praten over een nucleair partnerschap. De principe-overeenkomst werd vorig jaar juli gesloten en zou nu definitief moeten worden beklonken, maar de zaak heeft vertraging opgelopen.

Volgens het akkoord mag het energiearme India in de VS civiele nucleaire technologie en brandstof kopen. In ruil daarvoor moet de verklaarde kernmacht zijn sterk verweven civiele en militaire nucleaire programma opsplitsten. De civiele tak – kernenergie – komt dan onder internationaal toezicht te staan.

De overeenkomst is onder vuur komen te liggen van Indiase politici en strategen. Voor hen staat de deal gelijk aan het uit handen geven van een deel van de soevereiniteit van het land. De tegenstanders zijn bang dat er te veel installaties op de civiele lijst terechtkomen, die dan allemaal aan internationale inspecties zullen worden onderworpen. Anderen zien het als een opzetje om het Indiase kernwapenprogramma aan banden te leggen, of om India af te houden van het plan om Iraans gas te importeren via een nieuwe pijpleiding door Pakistan.

De tegenstanders – ook binnen de regeringscoalitie – voeren de druk op premier Manmohan Singh op om geen water bij de wijn te doen. Die zei tegen het parlement dat er geen sprake is van verkwanseling van de onafhankelijkheid. Volgens de premier zal „ruwweg 65 procent” van de nucleaire installaties onder internationaal toezicht komen.

Over hoe de ontvlechting precies moet plaatsvinden zijn nu moeizame onderhandelingen gaande. Volgens premier Singh is dit zuiver een Indiase aangelegenheid: „De beslissing over welke faciliteiten zullen worden aangewezen als civiel zal alleen door India worden genomen en door niemand anders”. Een eerste Indiase lijst met civiele installaties is door de VS afgewezen als niet „geloofwaardig”.

Of het eventueel afketsen van het akkoord over het nucleaire partnerschap de goede relaties tussen beide landen in de weg zullen staan mag worden betwijfeld. India en de VS werken al intensief samen op veel terreinen, waaronder defensie en handel. Ook de weinig hartelijke band met de opkomende grootmacht China maakt het voor de VS des te belangrijker een goede vriend in de Aziatische regio te hebben.

quote:

Op woensdag 1 maart 2006 22:40 schreef -scorpione- het volgende:
De VS kan nooit haar positie behouden. Er gebeurt teveel, dat kunnen ze nooit bijhouden.

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 10:01 schreef klez het volgende:

[..]

Dat is altijd al zo geweest; het gaat er niet om of je zaken bij kunt houden, het gaat erom dat je slimmer bent dan je tegenstanders. Die kans is vrij reeel gezien de kwaliteiten van die tegenstanders.

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 10:46 schreef -scorpione- het volgende:

[..]

De VS is zeker niet slimmer.

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 11:05 schreef klez het volgende:

[..]

Dan wie?

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 12:00 schreef -scorpione- het volgende:

[..]

Jij gelooft serieus dat de VS een land is vol intelligente ubermenschen? De VS is absoluut niet slimmer dan landen als China, Japan, Iran, Rusland, etc. Die houding mogen ze wel hebben, maar het is niet zo.

quote:

The Case for Europe’s Economic Conservatism

By Martin Hutchinson | Thursday, March 02, 2006

Many U.S.-based commentators are currently writing off Europe as demographically declining, without viable growth — and no future really. Martin Hutchinson explains why the current wave of gloating in the United States may prove premature — and why European economic performance may not be so lackluster after all.

The report decrying economic performance in Europe was received with gloating by the bulls of Wall Street and U.S. commentariat.

Yet, they should not be so quick to gloat: The European economic model is stronger than it appears — and the U.S. model weaker.

The OECD’s principal gripes relate to European living standards, which over the past two decades “have fallen further behind the best performers.”

True enough, but the past two decades have also seen the liberation of Eastern Europe. That monumental event was bound to be an expensive proposition for Western Europe — particularly Germany — given the appallingly expensive way in which East and West Germany were united.

Benefiting from East European labor

However, that cost is now paid — and Europe is coming to benefit from a substantial pool of East European labor with high skills and relatively low wage levels.

The OECD noted that European living standards were lower than in the United States, even taking into account the greater European level of leisure time. It also said that anybody with a strong aversion to income inequality would find the gap between the two systems lessened.

Differences between European and U.S. models

The differences between the European and U.S. economic models are well known. The European model involves a higher level of public spending than the U.S. one.

It also requires greater income support at the lower income levels, socialization of the increasingly important healthcare sector, and has a lower remuneration of top management (and somewhat higher taxes on that remuneration), a greater level of unionization as well as a lower level of entrepreneurship (although the small business sectors as a whole are comparable in size.)

Even so, Europe’s model does not today involve markedly higher public ownership of the corporate sector than in the United States. Privatization in Europe has greatly reduced public ownership in the power and telecom sectors. In fact, some assets — such as airports — are publicly owned in the United States, but privately owned in some European countries.

Pension provision

It is also true that savings in continental Europe are more directed to bonds than in the United States. As a result, the continent avoided most of the late 1990s’ stock market bubble — and the core countries of the EU have avoided a housing bubble.

On the other hand, pension provision is largely through public-sector schemes. That raises the cost of low-skill labor markedly and provides a looming actuarial problem as populations age and move into retirement.

U.S. problems

The standard U.S. conservative criticism of the European model notes the high level of unionization, higher social security contributions (for public sector pensions and healthcare), shorter working week, longer vacations and lower entrepreneurship. U.S. conservatives conclude that Europe is hopelessly uncompetitive against the emerging Asian economies — and doomed to become more so as European social security systems slip ever further into deficit.

There’s just one problem. It is the United States, not Europe, that persistently runs balance of payments deficits with the rest of the world.

And it is the United States, not Europe, whose public finances appear to be slipping ever further out of control. President George W. Bush’s request of February 17, 2006, for an additional $92 billion for the war on terror and Hurricane Katrina recovery — over and above the budget submitted only two weeks before — demonstrates how feeble U.S. controls over spending have become.

Typically, the request was submitted on a Friday before a holiday weekend, to minimize news coverage and market impact.

Sluggish — but not uncompetitive

Looked at in reality, and not in rhetoric, the European economies appear sluggish — but not uncompetitive. Nor is there any real sign that their competitive position is in danger of erosion.

The euro is expected by most commentators to strengthen— not weaken — against the dollar in the near future. The comparison between Europe and the United States tilts even further towards Europe when you take into account that Europe does not use the “hedonic pricing” which has artificially suppressed U.S. inflation.

That practice has boosted reported U.S. growth over the last decade. True European and U.S. economic growth rates, adjusted also to reflect higher U.S. population growth, are much closer than they appear.

The Solution to Europe's woes

This is not to say that Europe’s economic future is assured, far from it. The solution to Europe’s problems incessantly offered from across the Atlantic, to become more like the United States, is however unlikely to work. American industrial traditions are very different from those in Europe.

To summarize a complex subject, European business successes tend not to be based on supreme manufacturing efficiency, but on quality, branding and features.

In such cases, there is a much greater role than in a more routinized business for highly-experienced workers with a deep knowledge of the company’s operations, and for capable middle management with specialist knowledge.

European management and incentive structures reflect this need. Operationally, this is a generalization with many exceptions, but it is a key to European corporate culture and prevents the simple adoption of an American economic model.

Assuring the future

Rather than imitating the United States, there are a number of policies which Europe could follow to assure its future.

The continent is somewhat overcrowded, having a high population density and a low level of natural resources per capita.

The current very low European fertility rates will remedy this, but they must be given time to do so. Accordingly, retirements must be delayed, and pensions trimmed, so that the burden of the retiree population does not fall too heavily on the younger generation.

Restricting immigration

Concurrent with this, immigration to Europe must be tightly restricted, in order for the benefits of declining population to be obtained.

Fantasies that youthful immigrants will pay the pensions of elderly native-born residents must be avoided. In reality, a tide of youthful immigrants will cause the population to continue to increase, while at the same time changing its ethnic and religious mix, thus rendering the old age of the baby boomers both impoverished and troubled.

With the entry into the EU of ten new countries in 2004 — and the potential entry of Romania, Bulgaria and Croatia in 2007-08 — there is an ample supply of low cost labor for the foreseeable future.

This renders the economic arguments for opening the borders further to non-Europeans invalid. Indeed, absorption of nearly 100 million new relatively impoverished citizens will take a long time, probably a generation. After all, East Germany — with a population of only 16 million — is still not fully integrated 16 years after unification.

Effects of EU expansion

Thus, further expansion of the EU (other than to the small countries of former Yugoslavia) should be avoided until at least 2030 — or more safely 2050.

Both Ukraine and Turkey have large populations, and Turkey in addition brings cultural and ethnic questions that are difficult to solve. Therefore, the rapid entry of either country into the EU is only too likely to destabilize the economies and politics of existing members.

The Achilles’ heel

The Achilles’ heel of the European model is its government sector, which tends to grow uncontrollably until economic growth is stalled by its expansion.

Here the Stability and Growth Pact, necessary for the creation of the euro, has been very useful indeed, since it limited the growth of government, unless financed by always unpopular direct tax increases.

Countries such as Italy and Greece, with a tendency to fiscal indiscipline, particularly benefited from its strictures. Germany too, which attempted to solve the problems of East German integration by a tsunami of government spending, has been brought back under control in the last few years and now appears likely to resume growth on a healthy basis.

Fiscal discipline, not just in maintaining balanced budgets, but in forcing the state sector to decline as a percentage of the total except in moments of acute crisis, is an important part of the policy mix.

Principal advantage

Finally, one of Europe’s principal cost advantages over the emerging markets is its relatively high availability and low cost of capital.

This advantage is minimized in periods of high world liquidity such as the present, when everybody has access to borrowed capital. It is maximized in periods such as the 1950s, when real interest rates are high, money supply is tightly controlled and most investment is financed by well-rewarded domestic savings.

Restrictive practices lead to advantage

Tight money and restrictive lending practices have an additional advantage in preventing real estate bubbles.

Thus, Germany — with a restrictive housing finance sector and a low level of stock exchange speculation — will benefit enormously in the years to come from having missed out on the world real estate bubble of 2001-05. With population trending downwards, real estate costs can be expected to decline throughout the EU. This will become another significant competitive advantage.

This policy package — of restricted immigration, moderate protectionism, deregulation, opposition to rapid economic restructuring and tight control of state spending and the money supply — is not the one currently pursued by EU policymakers, still less is it that favored by the United States.

It is close to the policy followed by West German Chancellor Konrad Adenauer (1949-63). He was the father of modern Europe and the instigator of the “Wirtschaftswunder”, the most impressive period of rapid economic growth any large European economy has ever enjoyed.

British dilemma

Finally, Britain under Tony Blair has enjoyed the best of European and U.S. policies — or has it? With a huge real estate bubble, a heavy trade deficit, resurging inflation and public spending that has shot up to European levels, rising by 5% of GDP in only a few years, Britain has the worst of both worlds.

It is likely to suffer an asset-price-deflation slump similar to that impending in the United States. It will also find its recovery blighted by an overgrown and unresponsive public sector as well as accompanying fiscal strains.

Tony Blair and Gordon Brown may have a very different style to the pipe-smoking populist Harold Wilson (1964-70, 1974-76), but their policies are in the next few years likely to end in the same place — economic collapse.

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 12:17 schreef klez het volgende:

[..]

Het bewijs van de slimme blanke "rechtse" man (vrij gepikt van een andere user) is toch elke dag zichtbaar? Of wou je beweren dat we het zo slecht hebben hier, vergeleken met de landen die je opnoemt?

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 13:28 schreef Floripas het volgende:

[..]

Allemachtig, wat een naiviteit.

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 13:28 schreef Floripas het volgende:

[..]

Allemachtig, wat een naiviteit.

quote:

Op donderdag 2 maart 2006 13:22 schreef zakjapannertje het volgende:
de Europese (fiscaal-)conservatieven hebben weer een vlaggendrager:
[..]

http://www.theglobalist.com/StoryId.aspx?StoryId=5154

quote:

Europese auto-industrie zit lang niet lekker in haar vel

door Guido Goudsmit

De autofabrikanten zitten met klamme handen aan het stuur. De verkoop van auto’s in Europa en Amerika stokt, de marges worden kleiner.

Maar het grootste Europese autofeest vindt doorgang: voor de Geneefse Motorshow hebben de toplieden hotelsuites gehuurd, en ook toeleveranciers en Italiaanse ontwerpers zijn in Zwitserland.

De expositie toont de gepolijste façade van de autoindustrie. „Je moet erbij zijn om mee te tellen. In Genève worden de nieuwe concepten ontvouwd”, zegt Kees Boutens van de Rai Vereniging. Maar de industrie zit slecht in haar vel, erkent hij. General Motors, de grootste autofabrikant ter wereld, is bijna failliet. Bij Ford zijn tienduizenden ontslagen gevallen.

„Dit is een industrie die geen fout meer mag maken”, schreef Chris Benko, auto-industrie-expert van PricewaterhouseCoopers onlangs onheilspellend. Dat grote automerken van het toneel verdwijnen, is in zijn ogen echter onwaarschijnlijk. Zelfs als een bedrijf als GM failliet gaat, zou het een doorstart maken en overleven. Het geheim van de giganten is beproefd: zij wentelen hun ellende af op de zwakste schakel in de keten, de toeleveranciers van onderdelen. „We staan aan het begin van een grote reorganisatie onder toeleveranciers”, aldus Benko.

„De autofabrikanten proberen scherper in te kopen. De gevolgen zie je bijvoorbeeld bij uitlatenfabrikant Bosal”, zegt Boutens van de RAI. De winstmarges van onderdelenleveranciers – vooral die van schroefjes, lampen, velgen en uitlaten – zijn flinterdun. Fabrikanten proberen bovendien het aantal toeleveranciers te beperken. Het maakt wel uit of je wielmoertjes maakt met weinig toegevoegde waarde of boordcomputers en elektronische systemen; als je iets ingewikkelders maakt, ben je niet zo makkelijk af te knijpen, constateert Boutens.

Een auto kan hoe langer hoe meer worden beschouwd als een bouwpakket, dat voor 60 procent van zijn toegevoegde waarde bestaat uit onderdelen en accessoires. Deze ontwikkeling is onstuitbaar: fabrikanten die de productie uitbesteden, kunnen mooie besparingen boeken. Ze hoeven minder voorraden aan te houden en hun materiaalkosten dalen. Sterker nog, Ford en GM hebben uit kostenoverwegingen hun onderdelendivisies afgestoten. Visteon en Delphi zijn nu zelfstandig. „Het belangrijkste voor het automerk blijft het uiterlijk van de auto, het imago: dat zal de fabrikant in eigen hand houden”, zegt Boutens.

De redding van de toeleveranciers, zeker de grote, lijkt echter nabij. Ze denken mee met de autofabrikant, en delen zijn risico. Daarom moet een autofabrikant ervoor waken niet in eigen vlees te snijden, meent Boutens. „Als hij de toeleverancier te veel uitperst, boet diens product aan kwaliteit in. Dan kan deze niet meer investeren in onderzoek en ontwikkeling, en dat is funest. Er is een kritische grens.”

Voor de toeleveranciers ligt een ander gevaar op de loer: de pijlsnelle opkomst van de Chinese assemblage-industrie. Westerse bedrijven worden gedwongen goedkoper te produceren – sommige hebben hun productie al naar het Verre Oosten verhuisd – omdat autofabrikanten dreigen te gaan shoppen in China.

De Chinezen worstelen nog met de westerse kwaliteitseisen, maar dat lijkt een kwestie van tijd. Een bestuurder van Peugeot Citroën zei vorige week ’zeer onder de indruk’ te zijn van de Chinese kunde.

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 16:01 schreef pberends het volgende:
[afbeelding]

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 16:01 schreef pberends het volgende:
[afbeelding]