Dagboek van een kindermeisje

Ter inleiding....

De volgende geschiedenis (of: liefdesgeschiedenis in de dop) heb ik de afgelopen weken gepost op het Relatie & Psychologie-forum. Maar de modererende psychotherapteuten/relatiedeskundigen aldaar hebben mij om duistere redenen de pas afgesneden. Deze geschiedenis zou 'geen discussiewaarde' meer hebben. Uit die keiharde diagnose zou men kunnen concluderen dat ik er psychisch dermate beroerd aan toe ben dat verdere hulp of ondersteuning zinloos zou zijn.

Tel uit je winst!

Aan de andere kant: aangezien ik heb begrepen dat je niet dieper kunt zinken dan het R&P-forum, beschouw ik de doorverwijzing naar dít subforum maar als een promotie .

Groet,
Nadine


woensdag 31 augustus 2005 @ 12:15

Sinds een paar weken werk ik als weekendoppas bij een (gescheiden) vader van drie kinderen. Het ene weekend werk ik bij hem thuis, het andere weekend zit ik bij zijn ex-vrouw, die een paar straten verderop woont, en die ook al zo'n drukbezet leven heeft. Door de week hebben ze twee kindermeisjes, maar in de weekends neem ik het over. Ze hebben drie kinderen (een jongenstweeling van 6 en een meisje van 2. Zijn ex-vrouw heeft nog een oudere zoon van 16 uit een eerder huwelijk).
Nou heb ik heel sterk het gevoel dat er iets 'broeit' tussen de vader & mij. Hij kan zijn ogen niet van me afhouden, en eerlijk gezegd ben ik ook behoorlijk onder de indruk van hém. Probleem: hij heeft een vriendin, het meisje voor wie hij zijn vrouw heeft verlaten, en ze hebben trouwplannen. Nou zit ik sowieso al niet te wachten op een affaire met een 'oudere' man (36) die nog niet zo lang gescheiden is, maar ik merk dat ik een beetje begin te wankelen, met al mijn principes... Hij is zo leuk!!! Zo sexy!!! Zo ongelooflijk knap!!!

Het afgelopen weekend stonden we op een bepaald moment samen in de keuken, en toen raakte hij toevallig mijn arm aan en ik zweer het, er ging een magnetische schok door me heen! Hij had het ook in de gaten, want hij deed snel een stap opzij.

Ik wéét dat ik stom bezig ben met mijn romantische fantasieën, ik wéét dat ik me op mijn studie moet concentreren en dat dit baantje goud waard is, ze betalen me heel veel, krankzinnig veel zelfs, en dat is me meer waard dan een geheime affaire met een gescheiden man die binnenkort gaat trouwen, en die daarnaast ook nog een jaloerse ex-vrouw heeft die er alles voor over heeft om hem terug te winnen... maar toch... maar toch...

Hoe houd ik mijn hoofd koel?!


woensdag 31 augustus 2005 @ 12:31

Nee, een toekomst zie ik niet in het verschiet liggen met hem. Even los van het problematische puntje dat hij drie kinderen heeft, plus een jaloerse ex-vrouw, plus een coke-snuivende (heb ik sterk de indruk) vriendin... los van al die dingen, dus, heb ik niet de illusie dat wij samen oud gaan worden. Zó romantisch ben ik nou ook weer niet. Maar die aantrekkingskracht... die is wel HEEL erg gigantisch.

woensdag 31 augustus 2005 @ 13:06

Met 'snuifje', om haar zo maar even te noemen, heb ik op dit moment niet zoveel te maken, aangezien ze voor onbepaalde tijd naar het buitenland is vertrokken om een of andere cursus te doen, ze wil namelijk actrice worden, dat is tenminste het plan.


woensdag 31 augustus 2005 @ 13:25

Ik zou niet weten wat ik precies met hem wil. Ik ben aangenomen door zijn ex-vrouw, die er een heel circus van maakte met allemaal sollicitatierondes en lange gesprekken, voor haar is het heel belangrijk (logisch) om een goede, betrouwbare oppas te hebben voor haar kinderen, en ik zou het heel fout vinden van mezelf om vervolgens iets te beginnen met haar ex-man, op wie zij duidelijk nog steeds verliefd is.
Ook natuurlijk omdat het in eerste instantie om de kinderen gaat. Dat is mijn verantwoordelijkheid; ik zou me dus helemaal niet moeten bezighouden met dit soort ingewikkelde zaken, ik zou gewoon mijn werk moeten doen en klaar. Maar... die vader... ik heb nog aardig wat met hem te maken, in die zin dat hij zijn kinderen wel eens meeneemt naar zijn werk, en dan ben ik er dus ook bij (hij is tv-regisseur, reclames en zo, ik weet het niet precies), en dan ben ik de hele dag in zijn nabijheid. Dat is moeilijk. Om dan principieel te blijven.


woensdag 31 augustus 2005 @ 14:05

Nee, 36 is ook niet oud, maar zelf ben ik pas 2 x 13, dus dan is het opeens wel een klein beetje oud(er). Ik bedoel dat ik nooit iets heb gehad met een 'oudere' man, laat staan gescheiden, laat staan verloofd, laat staan vader van 3 kinderen, laat staan... nou ja. Meestal ga ik gewoon om met leeftijdsgenoten, studievrienden en zo. Maar goed, zijn vriendin ('Neusje' gedoopt) is ook 'pas' 28 of zo (schat ik, maar je weet natuurlijk niet wat die cokeverslaving voor schade heeft aangericht aan haar uiterlijk, misschien is ze wel jonger dan ik).


donderdag 1 september 2005 @ 01:40

De zaken zijn niet veranderd. Ik las dat iemand zich afvroeg of er al 'geneukt' was. Nee dus. Er zitten maar 7 dagen in een week, het is vandaag woensdag, of nee: donderdag alweer, en ik werk alleen in het weekend. Dat heet: vanaf vrijdagavond. Aanstaande vrijdag werk ik bij háár thuis (zijn ex, dus), maar er bestaat een kans dat hij er dan ook bij is omdat zij een feestje geeft en ze doen enorm hun best om (althans voor hun vrienden & kinderen) de schijn op te houden van een gelukkig gescheiden paar. Ik dénk dus dat hij er ook wel zal zijn, maar misschien moet hij werken... dat zou jammer zijn.


donderdag 1 september 2005 @ 02:08

Het was geen vraag, maar een constatering: "Die kinderen zien jou als hun nieuwe vertrouwenspersoon en dan neuk je kun vader."

Ja dus.
Ik bedoel: néé, want dat hele 'neuken', dat is zwaar op de zaken vooruit lopen, wie heeft het over neuken?! Tot nu toe zijn hij & ik nog niet verder gekomen dan wat beleefde praatjes en natuurlijk het uitwisselen van informatie over de kinderen. (Okay, en wat broeierige blikken, ik geef het toe. Maar die zijn multi-interpretabel, ik bedoel: misschien verbeeld ik het me wel, of misschien kijkt hij áltíjd zo omdat hij bijziend is, of God weet wat.)

Maar die kinderen, die zitten mij inderdaad dwars. Om heel eerlijk te zijn zit ik niet zo héél erg met zijn vriendin in mijn maag. Zij ziet hem volgens mij als een soort wandelende creditcard, en bovendien is ze dus bezig met een 'acteercarričre', in die richting moeten we denken, maar het is allemaal buitengewoon vaag en ze kan hem goed gebruiken om eindelijk eens vaste voet aan de grond te krijgen in de filmwereld (hij doet allerlei dingen met film & televisie & reclames, hoe het precies zit weet ik niet). Kortom: zij is een soort kruising tussen een starfucker en een creditcard-bimbo.

Met zijn ex-vrouw heb ik meer mededogen, maar vooruit, ze zijn uit elkaar. Zij heeft tegen mij wel eens iets laten vallen over dat haar ex-man (of ze écht gescheiden zijn, dat weet ik eigenlijk niet) gewoon 'een beetje moet uitrazen'. Het lijkt mij ijdele hoop; ik heb niet bepaald de indruk dat hij van plan is ooit nog terug te gaan naar haar, maar... wie weet. Ze hebben wel drie kinderen samen. En hij is gek op die kinderen.

Het zijn ook geweldige kinderen, echte schatjes. Die zoon van 16 (van zijn ex) vind ik persoonlijk wat minder, maar met hem heb ik weinig te maken. Ik pas op de tweeling en het meisje. En ja, zij vertrouwen mij. Hun wereldbeeld zou natuurlijk totaal op z'n kop komen te staan als er ooit iets zou gebeuren tussen hun vader & mij, ze hebben net die scheiding achter de rug, nu zitten ze opgescheept met die coke-sniffing vriendin en allerlei kindermeisjes... het is wel even mooi geweest, denk ik.

En toch... toch moet ik er wél tegen vechten. Dat is natuurlijk slecht. Het hele idee zou niet eens bij me op moeten komen, ik zou me moeten focussen op de kinderen, op de organisatie van dat huishouden, en verder niks.

Maar mijn baantje opgeven, dat kan ik niet. Ik heb het geld nodig. Tja, het is niet anders...


donderdag 1 september 2005 @ 11:16

Ik heb geen ervaring met een 'gebonden' man, en ik weet natuurlijk heel goed dat het een kansloze excercitie is. Tegen vriendinnen die verstrikt raakten in dat soort affaires, was ik ook altijd heel uitgesproken: niet doen, zinloos, fout, een one way ticket naar een gebroken hart, enzovoort. Punt is alleen dat ik toen niet kon weten dat óók een getrouwde (of samenwonende) man je plotseling totaal van je sokken kan blazen...

Ik vond dat soort mannen altijd ouwe lullen. Keek er niet eens naar om. Toen een voormalige baas van mij (40+) een keer kwam aanzetten met een liefdesverklaring, was ik alleen maar diep geschokt en ook beledigd. Ik dacht: 'Wie denk jij wel niet dat je bent, met je lullige bosje rozen?' Ik heb meteen ontslag genomen, omdat ik het ook nog eens bedreigend vond om in één ruimte te zitten met die gefrustreerde mafkees.

Maar... deze man is wel een ander verhaal. Ik wist eigenlijk al meteen dat het fout zat toen hij de eerste keer de deur opendeed. Ik had van alles verwacht, maar in elk geval níet deze onwaarschijnlijk mooie, intrigerende, sexy man. Het goede nieuws was, in zekere zin, dat hij al onder de pannen was - hij stelde me meteen voor aan zijn vriendin - maar toen kwam het slechte nieuws: die vriendin was de deur nog niet uit of de magnetische spanning tussen ons rees meteen de pan uit. Ik heb zoiets nooit eerder meegemaakt. Ik houd mijn hart ook vast voor straks, als zij weer op het toneel verschijnt, want ik kan me niet voorstellen dat zij die signalen niet opvangt. Straks krijgt ze argwaan... wat dan?

Nee, als ik erover nadenk... het is veel te link allemaal. Ik heb me voorgenomen om mijn hoofd koel te houden, me afstandelijk op te stellen. Ik ga voor het geld! Ik zal tegen hem zeggen, als ik hem weer zie, dat ik een vriend heb. Ja: dat we binnenkort gaan samenwonen (mooi niet, maar dat heet nou een leugentje om bestwil).


donderdag 1 september 2005 @ 12:38

Ik zal niet zeggen dat een ander baantje zo is gevonden, maar als ik goed zoek, vind ik zeker iets anders. Niet iets dat zo goed betaalt, alleen. Het is gewoon LEKKER om gemakkelijk geld te verdienen, en echt, dit is gemakkelijk verdiend.

Kreeg net een sms-je van zijn ex: ik moet er morgenavond om 18.00 zijn, en of ik iets 'passends' wil aantrekken. Sorry?! (Ze geeft een feestje. Zou het de bedoeling zijn dat ik met de gasten ga mingelen of zo?!)

Mooi dat ik in mijn spijkerbroek ga. Zou op zich natuurlijk wel een goeie bak zijn om daar in vol ornaat aan te treden in een of ander glitterpak, en dan de hele avond al die vrienden van haar aanklampen: 'Ja, ik ben de oppas, doen we nog een glaasje champagne...?'

Okay, een spijkerbroek met een glittertopje dan. Compromis.


donderdag 1 september 2005 @ 13:05

Ik heb trouwens niet gezegd dat zijn vriendin aan de coke is, ik heb gezegd: ik heb sterk de indruk. Ze is wel erg opgefokt, druk, en maar ratelen & ratelen... komt geen einde aan. Kan natuurlijk ook aan de afslanktabletten liggen.


donderdag 1 september 2005 @ 13:32

Het dresscode-mysterie is opgelost. Ik heb gebeld, en ze geeft een feestje voor collega's, haar belangrijkste opdrachtgever komt ook en de vraag is dus of ik niet, zoals de vorige keer, in een hele korte afgeknipte & gerafelde spijkerbroek met gaten erin wil komen. Nou, best. Moet kunnen.
(Volgens mij is ze wel een type dat een beetje chique wil doen. Ze noemde mij laatst, toen er een kennis van haar langskwam, ook de 'au pair'. Terwijl ik toch geen Pools spreek en ik geen kost & inwoning krijg. Maar enfin.)


donderdag 1 september 2005 @ 14:18

Ja, dat van dat 'uitrazen' vond ik ook wel een doordenkertje. Ik heb het geďnterpreteerd als in: 'Hij heeft nu even een jongere vriendin, maar die menopauze gaat vanzelf wel weer over.' Niet dat hij een identiteitscrisis-achtige indruk wekt, integendeel, hij lijkt erg van zijn leven te genieten.

Maar voor zijn ex-vrouw is het een bittere pil dat hij er vandoor is met een veel jonger meisje dat bovendien, eerlijk = eerlijk, een stunning beauty is. Een opgefokte stunning beauty, maar dan nog. Voor haar is dat niet leuk, dat snap ik echt wel. Ze heeft ook wel eens geprobeerd me uit te horen over hoe het eraan toe gaat tussen die twee, maar ik ben er tot nu toe gelukkig in geslaagd me niet te laten meeslepen in een soort vriendinnen-achtige verhouding met haar. Het blijft werk. Straks zit ik hele avonden naar haar bittere verhalen te luisteren, dat moet ik niet hebben.


donderdag 1 september 2005 @ 14:25

Nog iets anders. Dat zijn ex-vrouw mij zou hebben aangenomen om haar man te strikken, lijkt me wel een beetje sterk. Zoals gezegd: zijn vriendin ziet er prachtig uit, ligt hele dagen onder de zonnebank of ze zit bij de nagelmanicure of in de sportschool, dus in principe is het ingewikkeld concurreren met haar. (Ik zeg: in principe!!)

Ik ben voornamelijk aangenomen door zijn ex omdat ik Frans spreek. Zij is zelf Francaise, met een cédille, maar die kan ik niet vinden op mijn toetsenbord, en ze zocht dus iemand die ook Frans kan spreken met de kinderen. En Nederlands.


vrijdag 2 september 2005 @ 00:49

Met zijn leeftijd zit ik eigenlijk niet zo, hoor. Meer de omstandigheden; hij heeft al een heleboel 'levensstappen' gezet die voor mij nog ver weg lijken; werken, trouwen, kinderen, scheiden - dat maakt hem in mijn ogen niet oud, maar wel totaal anders, en dus ongrijpbaar, of in elk geval moeilijk te peilen.

En ja, oppassen is een beetje een merkwaardig bijbaantje, maar ook wel erg relaxed & goed te combineren met mijn studie. Ik heb dit baantje via een goede vriend (m) die ook geregeld als oppas wordt ingehuurd door mensen met teveel geld en te weinig tijd, dus zo heel bizar is het ook weer niet.


vrijdag 2 september 2005 @ 01:34

Ik zit niet zo met die ex-vrouw en zijn vriendin, en de kinderen... dat is een ingewikkelder verhaal, maar ik zou eigenlijk niet weten wat goed voor hen zou zijn, aangezien hun onschuldige & onbezorgde kindertijd in principe toch al vern***t is door de scheiding en de hele ellende eromheen. (Dus áls ik al partij zou kiezen voor iemand anders dan mezelf, dan gaan al mijn votes naar zijn ex-vrouw).

Maar eerlijk gezegd ben ik nog niet eens aan die Grote Vragen toegekomen; toen ik mijn eerste bericht postte, had ik het alleen over een 'gevoel', bepaalde spanning enzovoort. Ik weet dat ik moet oppassen, dat is één, en ik heb zoiets nog nooit eerder meegemaakt (wat het raar maakt, en gevaarlijk), dat is twee.

Dus ja, hoe het verder gaat... ik heb mezelf nu streng toegesproken... héél streng, dat is het enige wat ik erover kan zeggen.


vrijdag 2 september 2005 @ 15:28

Ik begin een beetje paranoďde te worden. Het heeft even geduurd, maar ik raak er meer & meer van overtuigd dat het inderdaad een complot is. Een set-up.

De jongen die mij aan dit baantje heeft geholpen, kent de familie waar ik werk. Het ergerde me al de hele tijd dat hij voortdurend zit te vissen bij mij: hoe het op m'n werk was, wat ik van haar vind, en van hem, en van de vriendin, en van de 'Italiaanse toestanden' die zich daar afspelen, enzovoort. Hij heeft zelfs een keer gevraagd: 'En, zijn er nog spannende ontwikkelingen?' Waarop ik zei: 'Ja, de kinderen lagen om acht uur in bed. Vind je dat spannend genoeg?' Ik ga hem niet aan z'n neus hangen wat er speelt, aangezien hij óók veel omgaat met mijn vriendje. Maar ik vond het wel vreemd. Toch heb ik er niet eerder bij stilgestaan dat die nieuwsgierigheid van hem wel eens zou kunnen voortkomen uit méér dan alleen nieuwsgierigheid...

Ik twijfel nog over wat ik zal aantrekken. Ik twijfel aan alles, op dit moment. Ook aan m'n eigen verstand.


maandag 5 september 2005 @ 10:41

Het feestje afgelopen vrijdag was een verschrikking; het was een tuinfeestje (jeu de boules & pastis & keiharde Franse discomuziek) en er heerste die avond een krankzinnige muggenplaag. In de loop van de avond zwol eerst mijn wang op als een kievitsei, daarna mijn wenkbrauw en tenslotte mijn lip. Resultaat: ik zag eruit alsof ik direct na mijn facelift het verband eraf had gerukt om de vrienden van 'Madame' de stuipen op het lijf te jagen.
En niet alleen haar vrienden, want ook haar ex-man kwam nog even langs. Aaargh! Hij is nog steeds geweldig, hij droeg een witte broek en een felgroen T-shirt en een cowboyhoed, en het viel me op dat behalve de muggen ook alle aanwezige vrouwen om hem heen zwermden. We hebben geen woord gewisseld. Wel keek hij een paar keer naar me, en hij glimlachte, maar ik kon die lach niet plaatsen - ik sluit niet uit dat hij me niet herkende met mijn opgeblazen 'Na De Operatie'- look. God, wat voelde ik me ellendig.

Ik heb zo'n beetje de hele avond doorgebracht achter een struik, met een kinderwagen onder handbereik (en ettelijke glazen kir royal, om de moed erin te houden), want één van de vriendinnen van Madame had me haar baby toegespeeld. Via deze vriendin, ook een Parisiënne trouwens, ben ik nog wel het één & ander aan de weet gekomen:
1) ze had het over 'la séparation' en niet 'le divorce'.
2) over de ex-man zei ze: "Cet homme n'a que deux couleurs: la vanité et le désir sexuel."
3) ze wil met me winkelen (deze vriendin, dus). Dat doen we woensdag.

Ik geloof niet meer in een complot. Ik geloof eigenlijk alleen nog in het verwoestende effect dat muggen hebben op je uiterlijk. Die enorme bulten zijn vandaag (bijna 3 dagen later) nog steeds niet weg.

Verder was het sowieso een vreselijk weekend. Zaterdag ben ik met de kinderen naar de voetbalclub geweest, de tweeling moest om 9.00 uur een oefenwedstrijd spelen, voor mijn gevoel midden in de nacht, en toen ik 's middags afgemat thuiskwam, was mijn vriendje er (waardoor ik niet kon posten...) en die is vervolgens tot vanochtend gebleven. Het is (nog) niet uit, maar ik kan ook niet zeggen dat er romantiek in de lucht hangt.
Het probleem is dat ik verliefd ben. En niet op hem, bedoel ik. Maar... het lijkt me een verliefdheid waar ik tegen kan vechten.


maandag 5 september 2005 @ 11:27

Ze zei trouwens nog iets, die vriendin - over stof tot nadenken gesproken (soort Algemene Wijsheid):

"On peut agir sur les hommes - par leurs passions, qui sont leurs faiblesses."

Vrije vertaling, uit de losse pols: Je kunt mannen bespelen/manipuleren (agir = handelen, in dit geval meer: macht hebben over) middels hun passies, want die passies zijn hun zwaktes." Dit is een belabberde vertaling, geef ik onmiddellijk toe, maar ik vond het wel een interessante opmerking. Zeker uit háár mond, want deze vrouw (begin 40) is al 2 x gescheiden en heeft alle hoop op een goede relatie laten varen. Kennelijk is ze er zelf niet in geslaagd die theorie in praktijk te brengen...


maandag 5 september 2005 @ 11:36

Er waren trouwens ook een paar Bekende Nederlanders, waarvan één gekleed in een spierwitte korte broek met een roze poloshirt (zo'n volgzaam type dat zich door zijn vrouw laat aankleden). Hij kwam op een bepaald moment even naar de baby kijken, en toen zei hij - out of the blue - : "Ik heb nog nooit zoveel lelijke wijven bij elkaar gezien."

Geestig, uit zijn mond.
Ik heb maar geďnteresseerd geknikt, met mijn 'Na De Operatie'-gezicht, en ik dacht: 'Nee, maar JIJ ziet er fantastisch uit!' Wat is dat toch met die veertig-plus mannen die denken dat het voor hen niet belangrijk is om een beetje strak & afgetraind voor de dag te komen?! (Hierbij merk ik op dat er één man was, toevallig met een cowboyhoed, die níet was uitgezakt/opgebrand/afgeserveerd).


maandag 5 september 2005 @ 11:45

Ik heb begrepen dat zijn vriendin volgend weekend(tijdelijk) terugkomt, dus dat versimpelt de zaak. Tenminste, in zo verre dat hij in háár aanwezigheid heel neutraal op mij reageert. En ik op hem, uiteraard. Dat geeft mij dan in elk geval de tijd om een poging te doen hem uit mijn hoofd te zetten... hoop ik...

Maar voordat zij terugkomt (zaterdag), is er nog een vrijdag.....
We zullen zien.


maandag 5 september 2005 @ 14:51

Het was een tuinfeest met een thema (dat had 'Madame' mij volgens zichzelf duidelijk gezegd, toch was het me ontgaan) en het thema was St. Tropez. Nou kom ik daar niet vaak, in St. Tropez, maar gezien het aantal cowboyhoeden op het feestje mogen we aannemen dat De Cowboyhoed daar bij het dagelijks tenue hoort.

(Het stond hem goed, trouwens).
(Ik kan het zwijmelen niet laten!)


dinsdag 6 september 2005 @ 11:11

Kreeg net een sms-je (van háár, 'Madame') dat ze morgenmiddag een Tombola houdt in de tuin voor een goed doel?? En of ik wil komen helpen.


dinsdag 6 september 2005 @ 23:42

Hoe & waarom hij precies bij zijn vrouw is weggegaan, onder welke omstandigheden etc, dat weet ik bijvoorbeeld niet. Ja, hij had een vriendin. Maar misschien had zijn ex-vrouw ook wel een vriend, of zes vrienden, dat weet je niet. Daar kom ik nog wel achter... morgen, tijdens die belachelijke Tombola. Ze wil 'oude kleren' gaan verloten. Onder buurtbewoners, vriendinnen en kennissen. Grappig. Uit beleefdheid heb ik haar laten weten dat ik ook wel twee loten wilde ŕ raison van 10 euro per stuk (zónde van mijn zuurverdiende centen!) en in ruil daarvoor maak ik dus kans op de afdragertjes van 'Madame'.

Maar: alles voor het goede doel.
En intussen zal ik proberen uit te zoeken hoe het precies zit met dat verleden van hen. Of hij haar bijvoorbeeld altíjd al bedroog, of dat hij - voordeel van de twijfel - per ongeluk en tegen al zijn goede bedoelingen in verliefd is geworden op een ander.


woensdag 7 september 2005 @ 09:34

Het leven zou er heel anders uitzien als alle meisjes en vrouwen op deze wereld zo verstandig waren om verliefd te worden op ongecompliceerde, frisgeboende jongemannen die net zoveel liefde & respect voor hen zouden voelen als voor hun lieve moedertje.

Echter... gek genoeg... en om de één of andere reden... hebben de meeste meisjes op deze wereld de neiging om uitgerekend te vallen op die ene arrogante, licht-autistische en complexe avonturier van wie ze bij voorbaat al weten dat hij slecht nieuws is, maar kennelijk heeft dat slechte nieuws een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hen...

Dát is het mysterie.


donderdag 8 september 2005 @ 23:44

De tombola was een beetje amateuristisch en kinderachtig. Bij deze loterij, die jaarlijks aan het begin van het schooljaar wordt georganiseerd door 'Madame' en twee collega-moeders, kunnen de aanwezigen 'aardigheidjes' winnen in de vorm van taarten, flessen wijn & likeur, nagelsetjes, zeepjes, golfballen, zakjes potpourri en wat je nog meer aan overbodige rommel kunt verzinnen, maar het pičce de résistance van de prijzenregen bestond uit de leeggeplunderde garderobekasten van de drie organisatrices: degelijke kledingstukken van een onverwoestbare kwaliteit (veel Pauw, Donaldson, Ralph Lauren, Donna Karan en andere modelabels waarin je nog niet dood wilt worden gevonden), en grofweg vielen de kleren onder te verdelen in 3 categorieën: 1) volledig frigide, 2) seksloos en 3) klassiek.

De aanwezige vrouwen (type: geblondeerde tandartsassistente met 3 kinderen, een hond en een Range Rover) vonden de tombola 'toppie' en 'helemaal leuk', al hadden ze nog nooit gehoord van WarChild, het goede doel waarvoor de opbrengst van de loterij bestemd was, laat staan dat ze wisten waar Servië ligt ("Servië...? Is dat geen spotgoedkoop skiparadijsje?), maar dat mocht de pret niet drukken. Zolang er maar genoeg rosé werd geschonken, en zolang de schalen met krabcakes en sushi's en tapas maar snel genoeg doorkwamen, bleven de dames euforisch gillen bij elke monsterlijke jurk of rok of winterjas die ze maar wonnen. De opbrengst van dit feestje: 4.000 euro.
De kindjes in Servië mogen in hun handjes knijpen.
De jurk die ik won (een massief, zwart geval waarin ik eruit zag als een Italiaanse weduwe) heb ik met iemand geruild voor een pluchen varkentje. Dat heb ik aan het tweejarige dochtertje van 'Madame' gegeven; ze was er dolgelukkig mee.

Voor de aanwezige kinderen (zo'n 35 in aantal) was er vermaak in de vorm van een trampoline en een opblaaskasteel. Daar heb ik verder weinig van meegekregen, aangezien ik het grootste deel van de middag krabcakes heb staan bakken. Binnen, in de keuken. Terwijl buiten de zon scheen en er rosé werd geschonken. Ik werd er een beetje somber van. Om eerlijk te zijn maakte alles me somber: de vrouwen (word ik later ook zo?!), de ongegeneerde hebzucht, de zogenaamde 'ruimhartigheid' ten aanzien van oorlogsslachtoffertjes die nog nooit van hun leven een opblaaskasteel of een trampoline hebben gezien... je zou om minder een hysterische woede-aanval krijgen.

Gelukkig werd ik gered door de vrouw die ik vorige week al had ontmoet op het feestje; de Franse vrouw met de pasgeboren baby die vandaag met mij had willen winkelen, maar godzijdank strooide de tombola roet in het eten.
Deze vrouw - laten we haar Guillemette noemen, zo heet ze namelijk - kwam op een bepaald moment bij mij in de keuken staan. Ze informeerde zo'n beetje langs haar neus weg naar mijn leeftijd, studie, vriendje, ouders, hobby's, levensovertuigingen, seksleven en nog zo wat van die dingetjes, en net toen ik genoeg begon te krijgen van haar onbeschaamde vragen, nam het gesprek een verrassende wending. Of ik op de hoogte was van de huwelijksperikelen van mijn werkgevers, wilde ze weten. Eh... niet echt, zei ik. Guillemette keek alsof ze me niet geloofde: "Ze zijn... séparés, dat weet je toch?" Ja, dat wist ik, aangezien ik het ene weekend bij háár werk, en het andere weekend bij hčm.
Guillemette was intussen op een stoel neergeploft en schonk zichzelf nog eens een glas rosé in.
Toen begon ze te vertellen. Ik hoefde er niets voor te doen, het ging helemaal vanzelf. De scheiding was een 'bloederige toestand' geweest, zei ze. "Zo bloederig, dat wil je niet weten." Toevallig wilde ik dat wél weten, zo gedetailleerd mogelijk graag, dus ik trok mijn meelevendste gezicht en wachtte op meer onthullingen.
"Heb jij wel eens liefdespijn gehad?" wilde ze weten.
Ik knikte: "Oh ja, zo vaak."
"Onmogelijk," zei ze. "Dat kan niet. Liefdespijn is een eenmalige ervaring. Na de eerste keer kun je nog wel doen alsof, toneelspelen, maar je voelt de pijn niet meer. Niet écht. Niet zo schrijnend en hartverscheurend als de eerste keer." Na een korte pauze zei ze: "Voor haar is dit de eerste keer, weet je. Ze is wel eerder getrouwd geweest, met een Fransman, maar dat huwelijk heeft ze zelf om zeep geholpen. Het was een goed huwelijk. Harmonieus, kalm. Maar goede huwelijken - en ik spreek uit ervaring - worden na verloop van tijd wat sleets. Kleine roestplekken, losse draadjes... ach, die oneffenheidjes geven een huwelijk karakter, daar moet je niet kinderachtig over doen. Doorgaans doen wij Fransen dat ook niet; wij gedragen ons als volwassenen, al hebben wij zo onze petits secrets. Ze begon te fluisteren: "Het draait allemaal om discretie. Dat is het toverwoord: discretie. En op dát punt heeft zij grote fouten gemaakt, want zij was niet discreet. Zij werd openlijk verliefd. Op een Hollander nota bene, een losbol met woeste plannen en onduidelijke artistieke ambities." Guillemette zuchtte diep. "En wat gebeurt er, nog geen zeven jaar nadat ze alle schepen achter zich heeft verbrand om met die Hollandse joueur te trouwen? Ze krijgt een koekje van eigen deeg. Hij valt voor een starlette. Nou is dat nog één ding, maar het is iets heel anders dat hij haar voor die startlette verláát. Het is een harde levensles, maar nu zij heeft geleerd wat liefdespijn is, nu zij weet hoe dat voelt, leert zij eindelijk ook om discreet te zijn. Discreet en geduldig." Ze nam een grote slok rosé. Toen zei ze: "Geloof me, die man draait wel bij. Hij heeft haar nodig, al beseft hij dat nog niet. Zijn huwelijksplannen met la starlette worden steeds op de lange baan geschoven. Ze zouden in maart trouwen. Het werd juni, juli, en nu schijnt het in oktober te gebeuren. Ik zal je één ding zeggen: dat is geen liefde. Dat is hartstocht, passie, of hoe je het wilt noemen. Dat gaat voorbij. Ik heb genoeg liefdeservaring om te weten dat hartstocht voorbij gaat."

Na deze speech, die ongeveer een uur leek te duren en waar ik nogal van opkeek, vond ze het kennelijk tijd voor een persoonlijk advies. "Jij gelooft in hartstocht," zei ze lachend. "Dat zie ik aan je gezicht, aan je ogen. Naďef, ongeschonden. Hoe oud ben je? Bijna zesentwintig, dat is tegenwoordig te jong om te trouwen. Maar áls je ooit wilt trouwen, en alleen idioten en wanhopigen willen dat niet, dan heb ik een wijze raad voor je. Doe ervaringen op. Zie de liefde als een spel, experimenteer, geef je eraan over. Maar wees niet zo naďef om in overrompelende hartstocht te geloven. Alles in het leven valt te weerstaan; je kunt tegen alles vechten." Ze kwam naast me aan het aanrecht staan en keek me doordringend aan. "Het zit zo: sommige vrouwen zijn doodsbenauwd voor het woord 'hartstocht', ze zeggen er de meest onzinnige dingen over, zoals: "Gevoelens kun je niet sturen," en: "Oh, de passie die ik voel voor deze man, is sterker dan mezelf!" Maar pas op! Wees op je hoede voor dit soort vrouwen, want juist déze vrouwen tuinen erin! Het zijn altijd de zwakke, angstige, weerloze wezens die verstrikt raken in de netten van de verkeerde man. Altijd! Ze geven álles van zichzelf, soms zelfs hun huwelijk, en waarom? Om vernederd te worden. Afgedankt als een gebruikte zakdoek. Ik begrijp werkelijk niet waarom zoveel mensen in hartstocht geloven. Hartstocht is gevaarlijk. Bovendien heeft hartstocht vele gezichten. Zoals een dief hartstochtelijk naar geld verlangt, zo verlangt een moordenaar hartstochtelijk naar wraak. En nu mag jíj, lieve Nadine, mij vertellen wat precies het verschil is met een vrouw die al haar principes - eigenwaarde, eerlijkheid, trouw - verloochent omdat ze hartstochtelijk naar de verkeerde man verlangt."
Ik bleef even stil.
"Precies!" riep Guillemette triomfantelijk. "Er is geen verschil! Daar kom je nog wel achter. Dus als je slim bent, en je studeert vast niet voor niets aan de universiteit, dan tuin je niet in de fuik die 'hartstocht' heet, en die alleen maar tot verwoesting leidt. Houd afstand. Gebruik je hersens. En neem de tijd om de liefde te verkennen."

Nou, dit is een lang verhaal geworden, maar eerlijk gezegd hebben de woorden van Guillemette me wel een beetje aan het wankelen gebracht. Ze leek me een aardige vrouw, en sowieso was ze de enige van alle aanwezige tandartsassistentes die het woord tot mij richtte, maar een beetje merkwaardig vond ik het wél. Zou ze eenzaam zijn? Ze wil nog steeds met me winkelen. Ik ben bang dat ik er een veertigjarige beste vriendin bij heb...


zaterdag 10 september 2005 @ 15:51

Nee... ik heb geen minnaar.

Ik heb een duizelingwekkend slaapgebrek. Geen oog dichtgedaan vannacht. Vanochtend was ik alweer om half negen met de tweeling op de voetbalclub; ze hebben met 12-0 verloren dus dat was huilen geblazen, dikke tranen, smijten met voetbalschoenen enzovoort, nét nu ik rondloop met een tollend hoofd en knikkende knieën.

Gisteravond was ik om acht uur bij hem. Ik kwam rechtstreeks uit de sportschool en ik zag eruit alsof ik, nou ja, rechtstreeks uit de sportschool kwam - niet op mijn best, dus. Hij keek me een beetje onderzoekend aan, en in mijn onzekerheid ben ik toen meteen naar boven gevlucht, waar ik de kinderen in bed heb gelegd & voorgelezen.

Terwijl ik daarmee bezig was, realiseerde ik me opeens wat een puinhoop mijn leven is geworden. Een rokende & smeulende puinhoop, om precies te zijn. Het gedoe met mijn vriendje dat aan 'soul searching' doet (zo noemt hij het sinds een paar dagen); mijn kansloze verliefdheid op een ingewikkelde man met een nog veel ingewikkelder leven; en daarnaast speelt er op de achtergrond nog een familiedrama (binnen mijn eigen familie, dus) - en alles bij elkaar begin ik serieus aan professionele hulp te denken. (Maar dat kan ook aan het slaapgebrek liggen). (Misschien moet ik gewoon drie maanden op vakantie naar Bali, dat helpt ongetwijfeld ook).

Toen ik weer beneden kwam, stond hij op het punt om te vertrekken. Hij vroeg wat ik in de sportschool had gedaan. Ik zei: 'Spinning.' Dat interesseerde hem wel; hij vroeg hoe dat precies in zijn werk ging en toen ik het had uitgelegd, kondigde hij aan: 'Volgende week ga ik een keer mee. Ik moet aan mijn conditie werken.'

Oh eh...

Aangezien ik net middenin een kleine persoonlijkheidscrisis zat, zei ik: 'Doe maar niet.' Dat was een ongelooflijk stom antwoord, aangezien ik had kunnen weten wat hij daarop zou zeggen, namelijk: 'Waarom niet, is er een probleem?'

Nee hoor, ik sta alleen op het punt finaal in te storten - verder geen bijzonderheden. Mijn god!

Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, dus ik zei: 'Nee, maar ik denk dat we onze relatie zakelijk moeten houden.'
Inderdaad: ongelooflijk STOM.
Alweer.
Ik was lekker op dreef qua ongelooflijk stomme dingen zeggen.
En toen begon hij natuurlijk te lachen, haha, en het scheelde weinig of ik barstte in tranen uit, maar ik haalde diep adem en zei snel: 'Sorry, ik ben een beetje zenuwachtig.' En toen: ' Ik ga vijf keer per week spinnen, natuurlijk kun je een keer mee.'

Toen vroeg hij: 'Waar ben je eigenlijk bang voor?' en terwijl hij dat zei, kwam hij heel dicht bij me staan, en ik deed snel een stap opzij. Net toen ik dacht dat ik flauw ging vallen, werd er aangebeld door de taxichauffeur. Saved by the taxi..!!

Toen hij om half twee weer thuiskwam, wilde hij me nog een glas wijn inschenken, maar ik heb bedankt en ben weggevlucht. Ik geloof niet dat ik op dit wankele moment in mijn leven moet beginnen aan een Levensgevaarlijk Avontuur met deze Held, want ondanks al mijn zenuwen en stress en paniek, blijft hij een Held.

Vanavond zie ik hem weer. (En haar?????)
Ik heb zo meteen afgesproken met mijn zus, die me moed gaat inspreken. Wijze raad, zusterlijk advies, enzovoort - daar heb ik nu even behoefte aan. Mijn zus is een overgeorganiseerd 'Zakenvrouw Van Het Jaar'-type, dus ik weet nu al wat zij tegen me gaat zeggen, dat ik ben losgeslagen en gek geworden, dat ik eindelijk eens volwassen moet worden en meer van dat soort verstandige dingen die ik zelf ook wel kan bedenken, maar als zij het tegen me zegt, maakt het altijd meer indruk.


zaterdag 10 september 2005 @ 18:23

Hoewel mijn zus mij na 3 glazen witte wijn toch maar toevertrouwde dat ze zélf een 'affairette' (haar woord) heeft met iemand van haar werk, wat haar totaalscore op 2 iemanden brengt, want die andere iemand is haar vriend. Ha!

Maar, zei ze: "Het is niets om trots op te zijn."
En ook: "Wij zijn gedesillusioneerd in de liefde, dát is het probleem."
En daarna: "Ik wil een kind." (Ze was dronken).

Alles bij elkaar heeft onze ontmoeting niet het effect gehad waarop ik had gehoopt. Misschien kunnen we familie-korting bedingen bij de psychiater....


maandag 12 september 2005 @ 12:44

Zaterdagavond belde ik min of meer gedachteloos bij hem aan. Eenmaal binnen kreeg ik te horen dat de kinderen al in bed lagen - mooi - en Snuifje stond onder de douche - prima - , dus of ik iets wilde drinken. Nou, okay. Hij gebaarde dat ik in de tuin moest gaan zitten, hij bracht me een glas witte wijn, en ik zei: "Dank u, ober." Hij droeg namelijk een smoking. Alleen het vlinderstrikje ontbrak. Hij begon een beetje ongemakkelijk te lachen, en hij legde uit dat ze naar een huwelijksfeest gingen van een vriendin van snuifje, en 'dat clownspak schijnt erbij te horen.' Ik zei: "Lullig." En hij: "Nogal, ja. Maar als die mensen dat nou geil vinden... het is hún dag." En zo zaten we een tijdje te praten, heel gezellig, ik zou bijna zeggen: ontspannen, en die smoking stond hem eigenlijk steengoed, dus toen hij even later begon te vissen naar mijn liefdesleven, om precies te zijn vroeg hij: "Hoe zit het eigenlijk met jou, heb je een vriend, een vriendin, een zogenaamde partner?" toen zei ik snel: "Ja, die heb ik," want het werd me een beetje heet onder de voeten, met Snuifje die elk moment onder de douche vandaan kon komen, maar ondertussen dacht ik: hoe zit dit, zit hij me nou te versieren? En meteen daarna dacht ik: nee, hou op zeg, hij heeft een vriendin. Net toen hij dieper wilde ingaan op die 'partner' van mij, kwam Snuifje aangetippeld. Ze zag eruit als een soort gogo-danseres; ze droeg een jurkje met allemaal van die dansende sliertjes eraan, sliertjes met kraaltjes, het was een erg mooie jurk.

Ze gaf me een slap handje, nogal minzaam, en toen begon ze een lang verhaal over de cursus die ze volgt in België, een acteercursus als ik het goed begreep, en dat ze er bijna aan onderdoor ging, het was loodzwaar en slopend en ze had nog nooit in haar leven zoveel getourmenteerde kunstenaars bij elkaar gezien, enzovoort. "Ik ben helemaal leeg," zei ze steeds. "Compleet en totaal leeg." Ik was blij toen ze eindelijk vertrokken.

Na dit intermezzo leek de kous af. Ik bedoel de kous tussen hem & mij, want er was geen enkele reden om te geloven dat er die avond nog iets zou gebeuren tussen ons. Ze maakten een redelijk gelukkige indruk. Niet ongelukkig in elk geval. Snuifje gedroeg zich een beetje hysterisch, maar je bent actrice in opleiding of je bent het niet. Ik zat dus de rest van de avond voor de televisie en de kinderen sliepen als ossen. Niks aan de hand. Saai.
Als ik al iets had verwacht, dan was het dat hij & ik de komende tijd zo'n beetje peilend om elkaar heen zouden blijven draaien, waarna er heel misschien een moment zou komen dat hij (niet ik, dat wist ik wel zeker) iets zou proberen - dat hij voorzichtig zou proberen me te zoenen of zo, zodat ik kon weigeren, en dan zou hij moeten volhouden, en dan zou ik uiteindelijk toegeven. Of niet? Jawel: één keertje. Om het uit te proberen. Maar dat moment was voor mijn gevoel nog héél ver weg, dat moment lag ergens in de winter, in de sneeuw - laten we zeggen: in december op z'n vroegst. Maar in plaats van dat scenario gebeurde er iets heel anders.

Het is twee uur 's nachts. Ik schrik wakker van de voordeur. Hij komt de kamer binnen zonder Snuifje, die om onopgehelderde redenen is achtergebleven op het feest, of misschien hebben ze ruzie gehad, maar in elk geval is hij alleen. Hij heeft iets teveel gedronken, dat merk ik aan zijn losse gedrag: hij legt zijn hand iets te lang op mijn arm, hij blijft me ook de hele tijd strak aankijken. Ik krijg, zoals dat heet, koude voeten. Ik denk: wegwezen. Ik denk: Snuifje komt eraan, die ziet meteen wat er aan de hand is, en God weet wat ze allemaal aan pepmiddelen en alcohol heeft gebruikt, voor je het weet gaat ze mij met de vleesvork te lijf en loopt de hele situatie gierend uit de hand.

Ik kondig dus aan dat ik maar eens naar huis ga. Maar als ik mijn tas heb gepakt en de voordeur open doe, staat hij opeens naast me, en hij pakt mijn handen beet, en ondertussen schopt hij met zijn voet de deur weer dicht. Ik kijk hem even verbaasd aan. Het volgende moment drukt hij me tegen de deur, het gaat heel snel, alles bij elkaar duurt het hooguit drie, vijf, zeven seconden, hij neemt me in de houdgreep en begint me te zoenen. Nogal onstuimig. In elk geval scheelt het weinig of ik sleur hem mee op de grond, ik ben namelijk zo verrast dat ik mijn evenwicht verlies. Ik moet lachen: "Sorry, ik val." En hij trekt me overeind. Hij zegt: "Jij bent mijn lievelingsmeisje, weet je dat?"

Ik duw hem van me af, nogal hardhandig, want ik hoor een merkwaardig krassend geluid dat ik eerst niet kan thuisbrengen, maar nu dringt het tot me door waar dat geluid vandaan komt - van de andere kant van de deur, namelijk, waar Snuifje verwoede pogingen doet om haar sleutel in het slot te krijgen. Ik hoor haar vloeken, haar stem is vlakbij. In een reflex ruk ik de deur open, en ik zeg: "O, hallo."
(Achteraf moest ik daar eigenlijk wel om lachen. O, hallo. Nou ja).
Snuifje wankelt op haar hoge hakken, en ik denk: nou gaan we het beleven, ze heeft vast de hele tijd achter die deur gestaan, ze staat op het punt mijn gezicht open te krassen met die lange harsnagels van haar.
Maar nee. Ze begint een beetje te giechelen, en ze zegt: "Leuke avond gehad?" en ik hoor aan de toon van haar stem dat ze eigenlijk bedoelt: heb je de hele avond suf voor de buis gehangen?
Ik ga er verder niet op in. Ik zeg alleen: "Oh, jawel," en ik doe er ongeveer een uur over om mijn fietsslot open te krijgen. Als het eindelijk is gelukt, hoor ik hem roepen: "Nadine, moet ik je niet thuisbrengen?"
Ik ben al weg, ik zit al op mijn fiets. Over mijn schouder roep ik: "Nee, bedankt," en achter me hoor ik haar schreeuwen dat hij 'straalbezopen' is, en 'knettergek', en of hij zin heeft om de rest van de nacht door te brengen in een politiecel.
Dan sla ik de hoek om en is het stil.

Zo is het gegaan.


maandag 12 september 2005 @ 13:13

Ik moet zeggen dat vooral het woord 'lievelingsmeisje' me niet helemaal lekker zit/ernstig verwart. Het kan van alles betekenen. Ben ik, van alle meisjes op de hele wereld, zijn lievelingsmeisje? (Ik vul het zelf maar vast in: nee, ik ben geen twaalf). Of is het eerder zo dat hij mij, van alle meisjes onder de dertig, het leukste vindt, want Snuifje bijvoorbeeld blijkt al wat ouder te zijn dan ik dacht, ze is eenendertig jaar (al ziet ze eruit als twintig), dus in dat geval kan zij heel goed doorgaan voor zijn lievelingsvrouw. Of hij bedoelt, in het ergste geval, dat ik van alle oppasmeisjes en kindermeisjes die voor hem werken, zijn lievelingsmeisje ben en in dat geval moet ik twee harde conclusies trekken: 1) ik word zwaar onderbetaald, en 2) hij kan op een verrassende tegenprestatie rekenen.


Voor een volledige terugblik, inclusief de reacties:

leuke vader bij wie ik oppas...
Leuke vader bij wie ik oppas... deel 2
Leuke vader bij wie ik oppas... (deel 3).

Dank voor de hulp!!!

quote:

Op zondag 18 september 2005 22:42 schreef naarmij het volgende:
ik wil de samenvatting in 10 regels lezen, kan dit? ...

Alles kan. Alles is mogelijk.

Speciaal voor jou:
Ik ben verliefd geworden op de vader van mijn 3 oppaskinderen (1).
Deze vader is gescheiden van zijn Franse echtgenote, of 'séparé' (2).
Hij heeft een verloofde met een (vermoedelijke) cokeverslaving (3).
En dan ben IK er nog... wat de totaalscore brengt op 3 vrouwen en 1 man (4).
Het lijkt er sterk op dat hij mij ook erg leuk vindt, maar er zijn (zie boven) complicaties (5).
Is het verstandig om mij in deze ingewikkelde verhouding te storten? (6).
Antwoord: nee (7).
Maar natuurlijk ben ik zo stom om er tóch in te trappen, als de kans zich voordoet... (8).
Echter, ik wil mijn goedbetaalde baantje niet verliezen (9).
Hoe nu verder? (10)

Ik ben een slecht mens.
Ik ben verliefd op een gescheiden vader van drie kinderen, ik heb met hem gezoend, één keer, en mijn vriendje zit 'met zichzelf in de knoop'. Volgens mijn vriendje, die over alles een theorie heeft, dus ook over mij, ben ik een beetje 'verknipt' geraakt door de geschiedenis met mijn ouders. Ah, mijn ouders! Is dat geen ijzersterk excuus? Ik vind van wel. Ik zeg het ook vaak tegen vriendinnen, als ze weer eens beginnen over mijn onvermogen om een stabiele relatie te onderhouden, of over mijn 'cynisme': "Maar je weet toch van mijn ouders..?" zeg ik dan. "Je weet toch wat ik allemaal heb meegemaakt?"
Het werkt goed. Ze begrijpen me.

Dit weekend heb ik mijn vader weer eens gezien; hij was toevallig in het land. Achteraf bleek het met dat 'toevallig' wel mee te vallen, maar dat begreep ik pas later. Mijn vader woont het grootste deel van het jaar in zijn buitenhuis in Frankrijk - ons buitenhuis, om precies te zijn, maar sinds hij mijn moeder heeft verlaten voor een secretaresse van 40 jaar, is het buitenhuis veranderd in een perzikkleurig liefdesnestje. De secretaresse houdt van perzik. En van potpourrimandjes, wc-spray die naar rozen ruikt, er hangen door het hele huis zelfs gastendoekjes.

Vrijdagmiddag kwamen mijn vader en de secretaresse onverwachts bij me langs. Ze kwamen 'bijkletsen', riep mijn vader bij binnenkomst. Ze gingen naast elkaar op mijn bank zitten, de tortelduifjes, en terwijl ze daar zaten vroeg ik me af of vandaag misschien de perfecte dag was om de secretaresse dood te schieten. Laat ik haar beschrijven: een paard. Een indrukwekkend paard, mag ik wel zeggen; twee koppen groter dan mijn vader, met paardentanden en paardenhaar. Aan haar voeten draagt ze pennyloafers - van die schoenen met kwastjes erop. De vraag die onvermijdelijk bij je opkomt als je ze samen ziet, is: sinds wanneer verbreekt een oude man zijn huwelijk voor een minnares met de uitstraling van een kartonnen doos? Het antwoord is: sinds drie jaar. Al hebben ze al twaalf jaar een verhouding - of misschien wel twintig jaar, je kunt mijn vader nooit op zijn woord geloven.

Het goede nieuws, zei mijn vader, en hij sloeg een arm om de secretaresse heen, was dat ze speciaal naar Nederland waren gekomen om een bezoek te brengen aan een vruchtbaarheidskliniek, en dat ze van de arts 'groen licht' hadden gekregen om een behandeling te ondergaan. Ik zweeg. Voor de statistieken is het misschien interessant om te weten dat mijn vader de zeventig nadert, een oude man, een vader van drie kinderen, beter gezegd: van drie wettelijke kinderen, want je kunt op je vingers natellen dat zijn notoire overspel niet zonder gevolgen is gebleven, om het zo maar te zeggen.

"We zijn eraan toe," zei de secretaresse. "We zijn toe aan een kindje, we zouden vreselijk dankbaar zijn," en terwijl ze gedetailleerd uit de doeken deed welke hormoonpreparaten ze precies bij zichelf moest inspuiten om de kans op 'bevruchting' te vergroten, dacht ik bij mezelf: waarom ken ik deze mensen? Waarom is die man mijn vader, en die vrouw mijn stiefmoeder, waarom ben ik omringd door idioten?
Nou ja, ik wenste ze succes.

Na ongeveer een half uur gingen ze weer weg. Terug naar Frankrijk, aan de slag met de hormoonpreparaten en de spuitjes en ik deed mijn uiterste best om níet te denken aan mijn vader en de secretaresse in de perzikkleurige Master Bedroom , in het grote bed waarin ik zo vaak heb geslapen tijdens vakanties.

Ik werd om acht uur bij 'Madame' verwacht, maar mijn hoofd stond niet naar oppassen. Mijn hoofd stond naar wijn drinken en sigaretten roken en zoenen met mijn geheime liefde. Ik heb hem niet meer gesproken of gezien sinds vorige week. Ik heb veel aan hem gedacht. Over hem gedroomd.

Ik nam een bad. Ik kleedde me aan, schonk een glas wijn in, ging op de bank liggen, rookte drie sigaretten, las een paar bladzijden in een boek, dacht aan mijn geheime liefde, dacht aan mijn vriendje, dacht aan mijn vader en de secretaresse en de liefdesbaby, het arme schaap, dacht weer aan mijn geheime liefde. Ik stapte op de fiets.

Aangekomen bij 'Madame' wilde zij zelf de kinderen in bed leggen. Ik zat in de keuken en ging door met wijn drinken, maar niet met roken; bij haar thuis mag niet worden gerookt. Soms steek ik stiekem een sigaret op in de tuin. Toen ze weer beneden kwam, heeft ze even met me gepraat. Ze is een aardige vrouw. Ze is mooi. Ze is Frans. Ze is jaloersmakend beheerst.
Ze zei: "Mijn man heeft zichzelf niet in de hand, dat is een typische mannenkwaal. Hij denkt dat hij weet waarmee hij bezig is, maar oh-la-la!" Ze kon erom lachen, dat vond ik bewonderenswaardig. Na een tijdje vroeg ze wat ik van hem vond. Het was een neutrale vraag; ik geloof niet dat ze probeerde me uit de tent te lokken. Ik moest er even over nadenken. Ten slotte besloot ik eerlijk te zijn: "Leuk," zei ik, "ik vind hem leuk."
Eerlijkheid is vaak de beste oplossing. Mensen zoeken er niets achter. Ze denken: oh, ze vindt hem leuk, wat aardig, wat vriendelijk. Ze denken niet: ze is verliefd op hem, ze zit achter hem aan, ze heeft laatst stiekem met hem gezoend. Eerlijkheid is zeldzaam, dat is het hele punt. Ik heb mezelf aangeleerd er niet omheen te draaien. Laatst vroeg mijn vriendje wat ik vond van de man bij wie ik oppas, en ik heb gezegd: "Geweldig. Ik ben smoorverliefd!" Hij vond het wel grappig; hij moest erom lachen.

quote:

Op maandag 19 september 2005 12:57 schreef Vivi het volgende:
[quote]Nadine, je moet echt iets gaan doen met je schrijftalent

Oh.., dank, maar dat zou ik nooit durven. Ik ben een onverbeterlijke egocentrica, kan alleen over mezelf schrijven, en denk aan mijn familie... ik wil ze niet voor het hoofd stoten. (En sommigen beschouw ik als gevaarlijk).

quote:

Je kan de meest diepe sociaal onacceptabele zieleroerselen opbiechten met een innemende glimlach...en mensen slikken het als zoete koek...moeten er om lachen en vinden je des te beminnelijker..

quote:

Op maandag 19 september 2005 18:37 schreef Nightwulf het volgende:
Zie het al voor me, vaders die op zijn 82^e zijn kind voor het eerst naar de middelbare school brengt
Succes verzekerd voor die jongen of meid...

Ik ging naar de middelbare school toen hij al over de 50 was (ik ben een 'nakomertje'), maar inderdaad: kijk wat er van mij terecht is gekomen...

(Trouwens: een vader die zijn kind naar de middelbare school brengt - dat beeld ontroert mij wel een beetje.. of ligt dat nou aan mij?)

quote:

Op maandag 19 september 2005 23:02 schreef Gajus het volgende:

Wie zou afgeschoten moeten worden: jouw vader of zijn secretaresse?

Zij.
Je weet hoe dat gaat in familie's: de buitenstaander heeft het altijd gedaan. Zij heeft ons huis in Frankrijk perzikkleurig geschilderd. Zij heeft de voormalige 'kampeerboerderij' veranderd in een opgetrut luxe-pandje met een stoomdouche en gouden kandelaars en nota bene een opvouwkerstboom van plastic.

quote:

Stel dat Madame een crime passionnel begaat, wie zou geslachtofferd moeten worden: Monsieur of een van zijn minnaressen?

Eén van zijn minnaressen (als ik me in Madame verplaats). Maar vooralsnog heeft hij slechts één minnares

quote:

Op maandag 19 september 2005 23:34 schreef Gajus het volgende:
Binnenkort hebben alle perzikkleurige buitenhuizen mijn bijzondere aandacht.
_{binnenkort vertrek ik naar mijn crčmekleurige 'maison de campagne'}

Als je in de buurt van Normandië komt: goed naar rechts kijken!

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 00:12 [schreef Gajus het volgende:

[quote]i]Zij[/i] heeft het gedaan, maar hij heeft haar daartoe toestemming gegeven.
_{in de veronderstelling dat zij geen (mede-) eigenaresse van het buitenhuis is}

Maar hij is mijn vader. En ach... 'toestemming'... dat is een erg groot woord; die man zit de hele dag apathisch naar het plafond te staren, die is blij als de secretaresse zich even anderhalve seconde met zichzelf vermaakt.
Nee, ze is geen mede-eigenaresse; ze heeft zich geheel vrijwillig opgeworpen als interieur-expert & tuinarchitecte. Dus: je bent even afgeleid omdat je een kurk uit een fles trekt, en zij heeft achter je rug alweer een struik uit de grond gerukt ('Kijk, nu zien we de zee!'). En een half uur later komt ze aangesjouwd met zo'n reusachtige Jan des Bouvrie-parasol, spierwit, om je dood te schamen zo lelijk.

Afgelopen zomer was ik er nog even. Zij (mijn vader & de secretaresse) waren net vertrokken, omdat een eerdere - gezamenlijke - vakantie nogal 'explosief' was verlopen. Bij binnenkomst trof ik een door haar geschreven briefje aan op de keukentafel:

Lieve kinderen,

welkom thuis!

Wij hebben een heerlijke tijd gehad, ik hoop dat jullie net zo zullen genieten van het fantastische weer en de tuin en... (nou ja, alles wat je nog meer kunt bedenken.)

Enkele wetenswaardigheden:

Nieuwe aanplant in de tuin en boven op de eerste verdieping: wil je die dagelijks bewateren? Veel dank.
Nieuwe wasmachine & droger: de gebruiksaanwijzingen heb ik naast de machines in een geplastificeerd mapje gelegd.
Nieuwe parasol: voorzichtig, de katrol moet met zorg worden behandeld - na gebruik terugplaatsen in het tuinhuisje.
De kelder: zoals je ziet, hebben wij de kelder beplankt. In de nieuwe muurkasten vind je surfplanken, wakeboards, waterschoenen, hengels, zeilkleren, enzovoort. Graag terugplaatsen na gebruik. Kaplaarzen aan de muurhaken!
Het melkkastje in de keuken: hier vind je nieuwe sets theedoeken, pannenlappen, keukengerei en wat dies meer zij.
De werkster: wij hebben een werkster in dienst genomen! Zij komt twee maal per week, op dinsdag en vrijdag, en zij kost 10 euro per uur; zij kent de weg en doet alles wat je haar vraagt - een gouden kracht!
Nieuwe vuilnisbak (uit Amsterdam!): koop vuilniszakken in maat 3.
Wijnkelder: gelieve de wijncollectie intact te laten.

Warme groetjes, S.

Mijn broer, zus & ik hebben inderdaad een 'heerlijke tijd' gehad, maar we konden het niet laten een briefje achter te laten voor de secretaresse (die vlak na ons vertrek alweer stond te trappelen om nieuwe perzikkleurige hoogglanstegels aan te brengen op plaatsen waarvan wij het bestaan nooit vermoed hadden):

Lieve papa & S.,

welkom thuis!

Het was weer fantastisch, we hebben genoten.

Enkele wetenswaardigheden:

Nieuwe aanplant in de tuin is dagelijks meerdere malen bewaterd door B., die zo'n beetje de hele dag literflessen spa blauw heeft moeten drinken, maar daar gaat het nou niet om. De planten doen het voortreffelijk!
Nieuwe wasmachine en droger: defect.
Nieuwe parasol: helaas gesneuveld.
Het melkkastje in de keuken: hebben wij niet aangetroffen. Melkkastje? Wordt daarmee de oude muurkast bedoeld?
De werkster: zeer vriendelijk en beleefd. Beetje duur. Dat zij 'alles doet wat je haar vraagt', is niet helemaal correct, tenminste volgens B. Hij beweert dat zij bepaalde dingen wél doet, en zonder tegenstribbelen, terwijl zij andere dingen geschokt weigert.
Nieuwe vuilnisbak (uit Amsterdam!): maat 3 is ons inderdaad geweldig bevallen. Maat 2 kon er in zekere zin ook mee door. Maat 1: klote.
Wijnkelder: verrukkelijk.

Dáááág!
De kinderen.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 02:59 schreef Stali. het volgende:

Leg het verhaal anders ook even uit aan Nadine26. .

Doe maar liever niet .
Klinkt als een wespennest. Veel te ingewikkeld voor mij.

Mijn vriendje en ik nemen een break. Of: een time-out. Het loopt al een tijdje niet zo lekker, dat had ik al eerder verteld, en daarom hebben we nu afgesproken dat we 'ook met anderen uit mogen gaan.' Wat houdt 'uitgaan' precies in? We hebben er een tijdje over nagedacht, en het komt erop neer dat 'uitgaan' eindigt waar 'zoenen' begint.

Dus ja, ik mag vanavond de stad ingaan, in mijn eentje of met vriendinnen, en ik mag dansen en drinken en praten met alle leuke jongens die ik tegenkom, ik mag autoritjes maken met die jongens en ik mag ze mijn levensverhaal vertellen, ik mag ze heel misschien ook even aanraken, bijvoorbeeld op hun knie, en ik mag met ze langs de grachten slenteren en naar de sterren kijken en ik mag zeggen: 'Weet je dat ik helderziend ben?', en daarna mag ik mijn favoriete spelletje met ze spelen, het zogenaamde 'Char'- spelletje; dan speel ik het televisiemedium Char na, dat kan ik verschrikkelijk goed, ik ben gek op Char, ik heb heel goed naar haar gekeken, naar haar mimiek en haar nerveuze handen, naar naar hoe ze het precies doet, hoe ze die zielige, gebroken mensen helemaal gek maakt met haar zogenaamde contact met de zogenaamde doden, je gelooft je ogen niet, ze trappen er allemaal in, en het is zo simpel als wat, het gaat zo:

Ik: "Concentreer je even op jezelf."
Leuke jongen: (doet ogen dicht).
Ik: "Denk aan iemand die dichtbij je staat... wacht, ik begin al beelden te krijgen... er begint iets binnen te komen."
Leuke jongen: "Wat dan? Wat zie je?"
Ik: "Ik zie een J. Klopt dat, is er iemand met een J.?"
Leuke jongen: "Ja! Mijn vader, ik dacht inderdaad aan hem, ongelooflijk, hij heet Johan!"
Ik: "Goed. We laten Johan even met rust. Concentreer je nog eens op iemand anders... ja, ik zie een R. Het is een vrouw, deze R, ze is op een ongelukkige manier aan haar einde gekomen... Ria... of Rietje...?"
Leuke jongen: "Mijn oma, denk ik? Maar die heette Petronella."
Ik: "Oh wacht, de ene poot van de R lost al op, de R is een P geworden... van Petra... ja hoor: Petronella. Ze laat je weten dat je een beschermengel hebt. Er wordt over je gewaakt. Alles komt goed, zegt ze."
Leuke jongen: "En verder?"
Ik: "Verder niks. Ik krijg weer iets binnen... een M. Een Mark? Marten... of Marius?"
Leuke jongen: "Mark! Dat ben ikzelf!"
Ik: "Okay, Mark. Blijf je even focussen... ik zie... een hele duidelijke N. Is het een Nathalie... Natasha, of Nadine?"
Leuke jongen: "Eh..?"
Ik: "Stil, ik voel een hele duidelijke aanwezigheid, vlak naast je. Je hebt bezoek. Deze persoon wil je een boodschap geven... oh ja, dit is heel mooi, hier zul je blij mee zijn: deze persoon, deze N., ik denk dat het een Nadine is, laat weten dat - geef me je hand eens - dat je binnenkort heel rijk en beroemd en gelukkig zult zijn. Je gaat het maken. Heb je een vriendin?"
Leuke jongen: "Ja."
Ik: "Dat duurt niet lang meer, dat krijg ik heel duidelijk door. Het gaat al niet zo goed tussen jullie, klopt dat?"
Leuke jongen: "Nou... dat valt wel mee."
Ik: "Nee, nee... het valt niet mee. Ik zie hier dingen... bepaalde handelingen... en beelden... die niet geschikt zijn voor de jeugdige kijkertjes... de M en de N... ik zie een hele grote oplichtende M en een hele grote oplichtende N... heel frappant."

Het 'Char'- spelletje werkt altijd goed. Je moet het wel serieus nemen; ik geloof oprecht dat ik helderziend ben, of in elk geval een beetje helderziend, al is het vermoedelijk niet meer dan een scherp intuďtief vermogen. Ik speel het spel vaak met vriendinnen, en dan zeg ik: "Je moet denken aan iemand die ik niet ken, maar die wel heel belangrijk voor je is." Ik raad het ALTIJD goed. Ik zit er NOOIT naast. Ik zie ook echt letters, al moet ik eerlijk bekennen dat ik er zonder alcohol weinig van bak. Maar wat dan nog?

Toch bevalt het mij maar matig, dat mijn vriendje een break wil. Hij heeft vast een meisje ontmoet dat ook moeilijke boeken over 'het ware zelf' leest. Ik hoef er niet bij te zijn om te weten hoe dat in zijn werk gaat. Eerst gaan ze tegen elkaar opbieden: wie het zwaarst gebukt gaat onder destructieve emoties, wie zijn eigen behoeften het meest ontkent, enzovoort, en daarna wordt het zoenen. Zo gaat het, let maar op.

Ik ben een jaloers kreng. Ik wil dat meisje met haar complexe karakterstructuur wel eens ontmoeten. Th. (mijn vriendje) zegt: "Er ís geen meisje, wat lul je nou over een complex karakter, er ís helemaal geen ander meisje." Maar er is wel een break. En ik ken Th. goed genoeg om te weten dat hij niet op een houtje gaat zitten bijten. Praten over moeilijke boeken is alleen maar een excuus. Een slap excuus, een excuus dat niet kan tippen aan mijn eigen excuus, namelijk: dat ik verliefd ben op een gescheiden vader met drie kinderen, maar dat ik ertegen vecht, dat ik bereid ben het onderste uit de kan te halen om er niet aan toe te geven.
Nou ja: niet meer.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 15:06 schreef JeeWeeTje het volgende:
Haha, waar vecht jij tegen?

Oh, waar vecht ik niet tegen...? Zoals ik het zie, is het leven één groot gevecht. Een gevecht om aandacht, liefde, erkenning, begrip, een beetje brood op de plank, liefde, liefde... enzovoort.

Maar ik ben toch geen uitzondering?

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 20:16 schreef JeeWeeTje het volgende:
Gevecht om liefde... wat klinkt dat dieptriest....

Dieptriest...?
Misschien moet ik dan toch maar terug naar 't 'Relatie & Psychologie'-forum (en ik was net zo blij met m'n promotie )

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 21:34 schreef JeeWeeTje het volgende:

[quote]Als op zichzelf staand verhaal wil ik toch graag de romantiek van je opening terug zien.

Ik ook! Ik ook! Maar ik werk alleen in de weekends...

quote:

Hoewel het op zich een mooi drama is. Ik hoop alleen dat het drama blijft en geen tragedie.

Ik ook! Ik ook! We zitten, kortom, op één lijn.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 21:49 schreef cioran63 het volgende:
Triest vind ik het helemaal niet. Het enige gevaar is dat het allemaal te grappig wordt.

Oh, daar ben ik persoonlijk niet zo bang voor.
Ik vind best veel dingen grappig, ik kan soms ook om mezelf lachen, als het moet (al gaat het me een stuk gemakkelijker af om te lachen om ánderen ) - maar grappig is niet het eerste woord dat me te binnen schiet als ik mijn leven overzie.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 22:20 schreef Gajus het volgende:
Volgens mij houdt Nadine zich staande dankzij haar gevoel voor humor _{lees: vermogen tot relativering}

Maar toen ontmoette ik haar. Het poëziemeisje. Vanmiddag liep ik door de straat, en toen zag ik mijn vriendje Th. met haar in de Coffee Company zitten. Ze dronken ijskoffie en ze reageerden heel losjes toen ik erbij kwam staan.
Losjes, dat is het woord.
"Joh, gezellig, kom erbij zitten!"
"Nee dank je," reageerde ik gespannen, "ik moet verder."
Toen zei zij (kort donkerblond haar, blauwe ogen): "Kom op zeg, laten we er nou geen drama van gaan maken."
Zo'n type is het dus. Een uitspreekster. Alle kaarten op tafel. Overigens vertoont ze sterke uiterlijke overeenkomsten met de jonge Catherine Keijl, maar om de een of andere reden is dat geen geruststelling. Iets in haar ogen maakt me onzeker.
Je hebt van die meisjes, en ik behoor niet tot die groep, die al hun zwakke punten compenseren met heftige ontboezemingen. Poëziemeisjes. Th. is daar gevoelig voor. Th. is een beetje onzeker, hij gebruikt graag grote woorden.

Ik ben dus echt helderziend. Ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat hij geďnteresseerd zou zijn in iemand anders; hij is verliefd op mij - nog steeds, geloof ik, want ik zie hoe hij naar mij kijkt, en ik zie hoe hij kijkt naar het poëziemeisje, en daartussen ligt een hele wereld, maar ik betrap mezelf erop dat ik toch jaloers ben.
Toen ik na een pijnlijke stilte ('Laten we er geen drama van maken...') naar de uitgang liep, kwam Th. achter me aan. Ik ben hard doorgelopen; hij riep mijn naam een paar keer, maar toen gaf hij het op. Koren op de molen van het poëziemeisje. Toch een beetje drama.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 23:40 schreef De-oneven-2 het volgende:
It's a crime to fall in love
Heart and mind and soul in love...
It's a crime to fall in love
So hard, so hard...

Hmmm... mooi. Is dat een liedje?

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 22:13 schreef cioran63 het volgende:
Dan kun je het echter weer verkopen aan een cabaretier, of er zelf mee de planken op gaan.

De planken op..? Het koude zweet breekt me uit. Maar... als ik dan toch de planken op moet, dan wil ik er ook bij dansen...

quote:

Op woensdag 21 september 2005 03:38 schreef R_ON het volgende:
Wie wil je nou eigenlijk liever neuken: je vriendje of de vader van je oppaskinderen? Laten we ons eens op die vraag richten.

Ik weet het niet. Mijn vriendje maakt me wel jaloers, maar dat doet hij expres; het is een manier om mij weer scherp te krijgen. Ik heb er een dubbel gevoel over: hij maakt me inderdaad jaloers, maar tegelijkertijd is hij een beetje in mijn achting gedaald. Als ik dan toch met een meisje moet concurreren, laat het dan ook een spectaculair meisje zijn, en geen kleurloze Catherine Keijl met zware heupen. Sorry. Ik kan heel gemeen zijn.

Eerlijk gezegd zit het me helemaal niet lekker dat zij, het poëziemeisje dus, iets in huis heeft wat ik niet kan bieden. Het voeren van moeilijke gesprekken; de 'diepte in', jezelf blootgeven - al die dingen kunnen heel sexy zijn, dat weet ik heus wel. Aan zo iemand wil ik mijn vriendje niet verliezen. Omdat, en dat is het hele punt, hij daarmee zijn gelijk haalt. Dat ik 'onvolwassen' ben, en 'verwend', en al die andere dingen die hij me steeds voor de voeten gooit ("Jij weet niet hoe het leven in elkaar steekt, zo werkt het niet," enzovoort), al die verwijten lach ik natuurlijk steeds weg, ik doe er een beetje lakoniek over, maar het begint er sterk naar uit te zien dat ik al die tijd buiten het poëziemeisje heb gerekend.

De vader van mijn oppaskinderen is een heel ander verhaal. Ik ken hem niet. Hij kent mij niet. We cirkelen zo'n beetje om elkaar heen, tussen de hindernissen en de hordes door, we worden aan alle kanten in de gaten gehouden, door zijn vriendin, door zijn ex-vrouw - hoewel 'in de gaten houden' een beetje overdreven is, want ik geloof niet dat iemand onraad ruikt. Misschien verbeeld ik het me wel. Die hele verliefdheid, bedoel ik. Het kan ook zo weer voorbij zijn. Zo ergert het me dat hij mij niet gebeld heeft, na dat intermezzo van vorige week. Dat betekent iets. En dat 'iets', dat wil ik niet horen, niet weten. Op een bepaalde manier zou het namelijk betekenen dat ik ook hier buiten het poëziemeisje heb gerekend: "Jij weet niet hoe het leven in elkaar steekt," hoor ik de stem van mijn vriendje zeggen, "zo werkt het niet."



[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 21-09-2005 10:39:51 ]

quote:

Op woensdag 21 september 2005 03:31 schreef Gajus het volgende:

_{ik zie jouw romance met Monsieur als jouw manier om diezelfde impasse te doorbreken}

Ja, dat is waar. Het is helemaal geen toeval dat ik verstrikt raak in een 'romance', als je het al zo kunt noemen, het past in een patroon van 'destructief gedrag', zo noemt mijn vriendje dat; hij heeft me er al vaker op gewezen dat ik de neiging heb om op de vlucht te slaan voor de realiteit, als het een beetje moeilijk wordt, en om me te verschuilen in - daar komt-ie - 'jouw kinderachtige fantasiewereldje.'

Zoals mijn oppasmeisje zou zeggen: "Is dat nou aardig? Is dat nou leuk?"

quote:

Op woensdag 21 september 2005 05:20 schreef cioran63 het volgende:
Want ik vind het GOED!

Ben ik toch een beetje blij, vandaag

quote:

Op woensdag 21 september 2005 12:11 schreef ioko het volgende:
Schaamteloze TVP

_{Wel wil ik opmerken dat ik hoop dat mijn eigen leven lekker saai blijft, en nooit in dezelfde dynamiek als die van de TS terecht komt}

Dat heb je zelf niet in de hand. Sommige dingen wel (je kunt ook besluiten om níet toe te geven aan 'destructief gedrag'; dat zal dan wel een kwestie zijn van karakter tonen), maar andere dingen helaas niet. Je moet het zo zien: de dingen die ik niet in de hand heb, en die ik dus lijdzaam & machteloos onderga, brengen mij ertoe om er nog eens een schepje bovenop te doen. Dat leidt de aandacht wat af van de dood. Want de dood - van mijn moeder - heb ik niet in de hand. Die staat voor de deur, die klopt steeds dwingender op haar luiken.

Maar dáárover zeg ik niks, omdat het waar is dat je de dingen die je niet kunt begrijpen, beter onbesproken kunt laten, of hoe die filosofische wijsheid ook precies mag luiden. Persoonlijk heb ik de neiging die wijsheid nog wat verder door te trekken; ik laat het onbesproken, ik ga door met leven (ja, echt waar) en ik eis van dat leven dat het mij meesleurt in een draaikolk van belevenissen en ervaringen en pieken & dalen, ik dwing bedwelming af, levenslust, een roes of een narcose, of zinsbegoocheling - wat jij noemt: dynamiek. Dat moet. Want dat is wat de dood, als-ie zo dichtbij komt, óók met je doet. Of in elk geval met mij.

Oh, destructief.
Verdring het maar, stop het maar weg. En maak een puinhoop van de rest van je leven. Dat is het recept. Als je maar iets voelt, maakt niet uit wat. Verliefdheid is het allerbeste medicijn, tegen alles, tegen iedereen, zelfs tegen de dood. Verliefdheid is: Het Leven Voelen. En straks, als ik op de brokstukken zit, zien we wel weer verder.

Oh, wat is TVP?

Voor nu staan er in elk geval een paar vermakelijke uurtjes voor de deur, want ik krijg net een sms-je van 'Madame': of ik met de jongens naar voetbaltraining wil. Nou, graag. Ik doe niets liever dan mijn ogen uitkijken naar alle moeders aan de lijn, die in niets lijken op de klassieke voetbalmoeder (met blond opgetoupeerd haar en een tijgerblouse), aangezien er op deze club uitsluitend Amsterdam-Zuid mevrouwen rondlopen. En een heleboel au pairs, oppassen en Filippijnse kindermeisjes. En ik! En trouwens ook opvallend veel vaders. Voetbal, hč? Ja, dán kunnen ze opeens wel een middag vrij nemen!
Maar míjn voetbalvader zal er helaas niet zijn... terwijl dat toch de allerleukste, allermooiste, allerademstokkendste voetbalvader van de hele wereld is. Jammer. Oók voor de Amsterdam-Zuid mevrouwen, die volgens mij allemaal in de startblokken staan om een buitenechtelijke affaire aan te knopen met maakt niet uit wie - zolang ze maar even ontsnappen aan de dodelijke verveling van hun opgepoetste 'Amsterdam-Zuid-mevrouwen'-leventje. Maar misschien denk ik dat alleen maar. Misschien lijken ze alleen maar uitgedoofd en afgeblust.

quote:

Op woensdag 21 september 2005 15:19 schreef mgerben het volgende:

'seeing (other people)'. Vertaling: F*cken. Palen. Krikken.

Eerlijk gezegd heb ik minder moeite met dat 'palen' dan met die diepe gesprekken. Paal je vooral een rugblessure, zou ik zeggen. Maar waarschijnlijk zeg ik dat alleen omdat ik me bij dat hele paalgebeuren (jn al haar facetten) niks kan voorstellen. Dat heeft te maken met het poëziemeisje. Met haar intellectuele kapsel en haar moeilijke gezichtje. Het spijt me, maar zij heeft echt wel betere dingen te doen. Zoals: boeken lezen, wierook stoken, gecompliceerde Viëtnamese rijsttafels koken - en als ze daarmee klaar is, heeft ze geen fut meer om te palen.

Ik ben er eigenlijk wel zeker van dat Th. haar uitsluitend gebruikt om mij op de kast te krijgen. Hij belde me vanavond, en hij wil morgen koffie komen drinken. Dat is nieuw: koffie drinken. Alsof je bij de buren 'op de koffie gaat'. Om hem een beetje tegemoet te komen, zal ik moorkoppen halen bij de bakker.

En daarna zullen we wel gaan praten.
Ik moet nog even nadenken over mijn stragegie. Ik denk dat ik het simpel houd. Wat mij betreft is er niets aan de hand, hij mag best met het poëziemeisje naar experimentele jazzconcerten en transcendale meditatiesessies, maar als hij eigenlijk hele andere plannen met haar heeft, ik bedoel dus paalplannen, dan moet hij de existentiële vraagstukken die hem kwellen verder maar met háár bespreken.
Dat lijkt me een eerlijke deal.

quote:

Ik hoop dat je je snel laat verleiden door de een of andere oppasvader en je niets, maar dan ook helemaal niets aantrekt van iedereen die dat fout vindt.

Ik zit niet te springen om een of andere oppasvader. Ik zag er vanmiddag een paar op de voetbalclub, en één van hen zei tegen me: 'Aaah, dus jíj bent de oppas, jíj bent Nadine,' en hij zei het met zo'n zelfvoldane glimach, alsof hij alles wist, alsof hij eigenlijk méér wist dan ik, en toen begon hij ook nog tegen de omstanders te roepen: "Hebben jullie Nadine al ontmoet? Ze komt hier wel vaker, ze past op bij de familie F., ze spreekt Fráns." En toen: "Kun jij in het Frans een biertje voor mij bestellen?"
Hij gaf me een briefje van honderd euro. Het scheelde weinig of hij had het in mijn bh gestopt. En al die Amsterdam-Zuid vrouwen stonden er zo'n beetje stompzinnig bij te lachen, oh, wat vonden ze hem grappig en ad rem.
Ik dacht: wat een zwijn, verlos me van dit zwijn - maar niemand kwam me verlossen, niemand stak een vinger uit, geen van die Armani-zonnebrillen en Gucci-zonnebrillen en God weet wat voor zonnebrillen ze nog meer droegen.

Toch was het een interessante middag, in sociaal-psychologisch opzicht. Ik weet niet wat het is met die mensen, maar ze zijn zo onbeschoft dat het bijna grappig wordt. Onbeschoft en onaangepast; ze zijn om vier uur 's middags al straalbezopen, en in die hoedanigheid stappen ze net zo makkelijk in hun Voyager, met vier kleine kinderen op de achterbank, dat maakt allemaal niet uit joh, we laten straks wel een maaltijd bezorgen door de traiteur, we stoppen een of andere Disneyfim in de videorecorder, dan houden de kinderen tenminste hun bek, en tegen de tijd dat de au pair ze in bed heeft gelegd, kunnen wij ons rustig opknopen in de badkamer.

Mijn oppasvader is niet zo. Hoop ik. Denk ik.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 01:19 schreef Vivi het volgende:



Ik begin een patroon te zien...

Dat zou pathologisch zijn. (En: de goden verzoeken...)

Ik ben geen maniak.