Dagboek van een kindermeisje

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 23:40 schreef De-oneven-2 het volgende:
It's a crime to fall in love
Heart and mind and soul in love...
It's a crime to fall in love
So hard, so hard...

Hmmm... mooi. Is dat een liedje?

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 22:13 schreef cioran63 het volgende:
Dan kun je het echter weer verkopen aan een cabaretier, of er zelf mee de planken op gaan.

De planken op..? Het koude zweet breekt me uit. Maar... als ik dan toch de planken op moet, dan wil ik er ook bij dansen...

quote:

Op woensdag 21 september 2005 03:38 schreef R_ON het volgende:
Wie wil je nou eigenlijk liever neuken: je vriendje of de vader van je oppaskinderen? Laten we ons eens op die vraag richten.

Ik weet het niet. Mijn vriendje maakt me wel jaloers, maar dat doet hij expres; het is een manier om mij weer scherp te krijgen. Ik heb er een dubbel gevoel over: hij maakt me inderdaad jaloers, maar tegelijkertijd is hij een beetje in mijn achting gedaald. Als ik dan toch met een meisje moet concurreren, laat het dan ook een spectaculair meisje zijn, en geen kleurloze Catherine Keijl met zware heupen. Sorry. Ik kan heel gemeen zijn.

Eerlijk gezegd zit het me helemaal niet lekker dat zij, het poëziemeisje dus, iets in huis heeft wat ik niet kan bieden. Het voeren van moeilijke gesprekken; de 'diepte in', jezelf blootgeven - al die dingen kunnen heel sexy zijn, dat weet ik heus wel. Aan zo iemand wil ik mijn vriendje niet verliezen. Omdat, en dat is het hele punt, hij daarmee zijn gelijk haalt. Dat ik 'onvolwassen' ben, en 'verwend', en al die andere dingen die hij me steeds voor de voeten gooit ("Jij weet niet hoe het leven in elkaar steekt, zo werkt het niet," enzovoort), al die verwijten lach ik natuurlijk steeds weg, ik doe er een beetje lakoniek over, maar het begint er sterk naar uit te zien dat ik al die tijd buiten het poëziemeisje heb gerekend.

De vader van mijn oppaskinderen is een heel ander verhaal. Ik ken hem niet. Hij kent mij niet. We cirkelen zo'n beetje om elkaar heen, tussen de hindernissen en de hordes door, we worden aan alle kanten in de gaten gehouden, door zijn vriendin, door zijn ex-vrouw - hoewel 'in de gaten houden' een beetje overdreven is, want ik geloof niet dat iemand onraad ruikt. Misschien verbeeld ik het me wel. Die hele verliefdheid, bedoel ik. Het kan ook zo weer voorbij zijn. Zo ergert het me dat hij mij niet gebeld heeft, na dat intermezzo van vorige week. Dat betekent iets. En dat 'iets', dat wil ik niet horen, niet weten. Op een bepaalde manier zou het namelijk betekenen dat ik ook hier buiten het poëziemeisje heb gerekend: "Jij weet niet hoe het leven in elkaar steekt," hoor ik de stem van mijn vriendje zeggen, "zo werkt het niet."



[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 21-09-2005 10:39:51 ]

quote:

Op woensdag 21 september 2005 03:31 schreef Gajus het volgende:

_{ik zie jouw romance met Monsieur als jouw manier om diezelfde impasse te doorbreken}

Ja, dat is waar. Het is helemaal geen toeval dat ik verstrikt raak in een 'romance', als je het al zo kunt noemen, het past in een patroon van 'destructief gedrag', zo noemt mijn vriendje dat; hij heeft me er al vaker op gewezen dat ik de neiging heb om op de vlucht te slaan voor de realiteit, als het een beetje moeilijk wordt, en om me te verschuilen in - daar komt-ie - 'jouw kinderachtige fantasiewereldje.'

Zoals mijn oppasmeisje zou zeggen: "Is dat nou aardig? Is dat nou leuk?"

quote:

Op woensdag 21 september 2005 05:20 schreef cioran63 het volgende:
Want ik vind het GOED!

Ben ik toch een beetje blij, vandaag

quote:

Op woensdag 21 september 2005 12:11 schreef ioko het volgende:
Schaamteloze TVP

_{Wel wil ik opmerken dat ik hoop dat mijn eigen leven lekker saai blijft, en nooit in dezelfde dynamiek als die van de TS terecht komt}

Dat heb je zelf niet in de hand. Sommige dingen wel (je kunt ook besluiten om níet toe te geven aan 'destructief gedrag'; dat zal dan wel een kwestie zijn van karakter tonen), maar andere dingen helaas niet. Je moet het zo zien: de dingen die ik niet in de hand heb, en die ik dus lijdzaam & machteloos onderga, brengen mij ertoe om er nog eens een schepje bovenop te doen. Dat leidt de aandacht wat af van de dood. Want de dood - van mijn moeder - heb ik niet in de hand. Die staat voor de deur, die klopt steeds dwingender op haar luiken.

Maar dáárover zeg ik niks, omdat het waar is dat je de dingen die je niet kunt begrijpen, beter onbesproken kunt laten, of hoe die filosofische wijsheid ook precies mag luiden. Persoonlijk heb ik de neiging die wijsheid nog wat verder door te trekken; ik laat het onbesproken, ik ga door met leven (ja, echt waar) en ik eis van dat leven dat het mij meesleurt in een draaikolk van belevenissen en ervaringen en pieken & dalen, ik dwing bedwelming af, levenslust, een roes of een narcose, of zinsbegoocheling - wat jij noemt: dynamiek. Dat moet. Want dat is wat de dood, als-ie zo dichtbij komt, óók met je doet. Of in elk geval met mij.

Oh, destructief.
Verdring het maar, stop het maar weg. En maak een puinhoop van de rest van je leven. Dat is het recept. Als je maar iets voelt, maakt niet uit wat. Verliefdheid is het allerbeste medicijn, tegen alles, tegen iedereen, zelfs tegen de dood. Verliefdheid is: Het Leven Voelen. En straks, als ik op de brokstukken zit, zien we wel weer verder.

Oh, wat is TVP?

Voor nu staan er in elk geval een paar vermakelijke uurtjes voor de deur, want ik krijg net een sms-je van 'Madame': of ik met de jongens naar voetbaltraining wil. Nou, graag. Ik doe niets liever dan mijn ogen uitkijken naar alle moeders aan de lijn, die in niets lijken op de klassieke voetbalmoeder (met blond opgetoupeerd haar en een tijgerblouse), aangezien er op deze club uitsluitend Amsterdam-Zuid mevrouwen rondlopen. En een heleboel au pairs, oppassen en Filippijnse kindermeisjes. En ik! En trouwens ook opvallend veel vaders. Voetbal, hè? Ja, dán kunnen ze opeens wel een middag vrij nemen!
Maar míjn voetbalvader zal er helaas niet zijn... terwijl dat toch de allerleukste, allermooiste, allerademstokkendste voetbalvader van de hele wereld is. Jammer. Oók voor de Amsterdam-Zuid mevrouwen, die volgens mij allemaal in de startblokken staan om een buitenechtelijke affaire aan te knopen met maakt niet uit wie - zolang ze maar even ontsnappen aan de dodelijke verveling van hun opgepoetste 'Amsterdam-Zuid-mevrouwen'-leventje. Maar misschien denk ik dat alleen maar. Misschien lijken ze alleen maar uitgedoofd en afgeblust.

quote:

Op woensdag 21 september 2005 15:19 schreef mgerben het volgende:

'seeing (other people)'. Vertaling: F*cken. Palen. Krikken.

Eerlijk gezegd heb ik minder moeite met dat 'palen' dan met die diepe gesprekken. Paal je vooral een rugblessure, zou ik zeggen. Maar waarschijnlijk zeg ik dat alleen omdat ik me bij dat hele paalgebeuren (jn al haar facetten) niks kan voorstellen. Dat heeft te maken met het poëziemeisje. Met haar intellectuele kapsel en haar moeilijke gezichtje. Het spijt me, maar zij heeft echt wel betere dingen te doen. Zoals: boeken lezen, wierook stoken, gecompliceerde Viëtnamese rijsttafels koken - en als ze daarmee klaar is, heeft ze geen fut meer om te palen.

Ik ben er eigenlijk wel zeker van dat Th. haar uitsluitend gebruikt om mij op de kast te krijgen. Hij belde me vanavond, en hij wil morgen koffie komen drinken. Dat is nieuw: koffie drinken. Alsof je bij de buren 'op de koffie gaat'. Om hem een beetje tegemoet te komen, zal ik moorkoppen halen bij de bakker.

En daarna zullen we wel gaan praten.
Ik moet nog even nadenken over mijn stragegie. Ik denk dat ik het simpel houd. Wat mij betreft is er niets aan de hand, hij mag best met het poëziemeisje naar experimentele jazzconcerten en transcendale meditatiesessies, maar als hij eigenlijk hele andere plannen met haar heeft, ik bedoel dus paalplannen, dan moet hij de existentiële vraagstukken die hem kwellen verder maar met háár bespreken.
Dat lijkt me een eerlijke deal.

quote:

Ik hoop dat je je snel laat verleiden door de een of andere oppasvader en je niets, maar dan ook helemaal niets aantrekt van iedereen die dat fout vindt.

Ik zit niet te springen om een of andere oppasvader. Ik zag er vanmiddag een paar op de voetbalclub, en één van hen zei tegen me: 'Aaah, dus jíj bent de oppas, jíj bent Nadine,' en hij zei het met zo'n zelfvoldane glimach, alsof hij alles wist, alsof hij eigenlijk méér wist dan ik, en toen begon hij ook nog tegen de omstanders te roepen: "Hebben jullie Nadine al ontmoet? Ze komt hier wel vaker, ze past op bij de familie F., ze spreekt Fráns." En toen: "Kun jij in het Frans een biertje voor mij bestellen?"
Hij gaf me een briefje van honderd euro. Het scheelde weinig of hij had het in mijn bh gestopt. En al die Amsterdam-Zuid vrouwen stonden er zo'n beetje stompzinnig bij te lachen, oh, wat vonden ze hem grappig en ad rem.
Ik dacht: wat een zwijn, verlos me van dit zwijn - maar niemand kwam me verlossen, niemand stak een vinger uit, geen van die Armani-zonnebrillen en Gucci-zonnebrillen en God weet wat voor zonnebrillen ze nog meer droegen.

Toch was het een interessante middag, in sociaal-psychologisch opzicht. Ik weet niet wat het is met die mensen, maar ze zijn zo onbeschoft dat het bijna grappig wordt. Onbeschoft en onaangepast; ze zijn om vier uur 's middags al straalbezopen, en in die hoedanigheid stappen ze net zo makkelijk in hun Voyager, met vier kleine kinderen op de achterbank, dat maakt allemaal niet uit joh, we laten straks wel een maaltijd bezorgen door de traiteur, we stoppen een of andere Disneyfim in de videorecorder, dan houden de kinderen tenminste hun bek, en tegen de tijd dat de au pair ze in bed heeft gelegd, kunnen wij ons rustig opknopen in de badkamer.

Mijn oppasvader is niet zo. Hoop ik. Denk ik.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 01:19 schreef Vivi het volgende:



Ik begin een patroon te zien...

Dat zou pathologisch zijn. (En: de goden verzoeken...)

Ik ben geen maniak.