Ik heb een paar dagen geleden zo iets raars gedroomd.. Ik snap er echt niks van.
Ik ging naar de dokter want ik had buikpijn. Dus de dokter voelt aan mn buik en zegt: Volgens mij ben je zwanger.
Mijn reactie was gelijk: Doe normaal dat kan helemaal niet. Maar hij bleef volhouden ondanks mijn uitleg en verweer. En hij zegt: Je moet even naar het ziekenhuis voor een echo, want het kan heel goed dat het een tweeling is.. Dus ik mompel iets in de trant van: jaja, is goed ik maak binnenkort wel een afspraak (ik dacht wat een idioot zeg, ik ben echt niet zwanger.. Had ik toch moeten merken, ben gewoon ongesteld enzo.. prutser).
Nee, ik moest NU en direct naar het ziekenhuis, hij had al gebeld. Dus ik naar het ziekenhuis, ik naar zo'n echomevrouw.. en ja hoor. Baby. Heel klein en heel duidelijk op t scherm. Ik wilde het uiteraard nog steeds niet geloven dus ik vroeg op het een bandje was of dat het live was.. Bleek dus live te zijn.. Maar zij verder kijken ivm het tweelingvermoeden. Werd ze ineens stil, scherm ging uit en ze ging 'even iemand erbij halen'. Komt ze terug met 3 kerels. Heel aso, stelden zich niet voor gingen gelijk naar het scherm turen en doktertaal brabbelen en ernstig kijken. Moest ik met een van hun meekomen voor een gesprek.
Maar die man ging naar oncologie. En ik moest mee.. En toen vroeg hij of ik misschien iemand kon bellen die dan met mij bij dit gesprek kon zijn enzo.. hel ernstig allemaal en ik snapte er niks van. Bleek dat ik naast n baby (schok 1) ook een tumor in mn baarmoeder had.. En die was zo ernstig dat sowieso mn hele baarmoeder eruit moest. Het kwam er in feite op neer dat ik 3 keuzes had:
1. Baby aborteren en dan werd gelijk mn baarmoeder met tumor weggehaald. Geen garantie dat ik de kanker zou overleven.
2. Proberen om de tumor weg te halen om de baby en mij wat meer tijd en ruimte te geven. Maar ze konden dan niet garanderen dat de baby of ik dat zouden overleven.
3. alles lekker laten zitten en onder strenge controle lopen en dan maar hopen dat het goed ging komen. Dat had helemaal geen garanties. Want als t later mis ging was ik dan waarschijnlijk niet meer te behandelen en gingen we ook gezellig allebei dood..
Dus ik had maar gelijk voor optie 3 gekozen. Dat was in mijn ogen de enige optie met de meeste kans dat er in ieder geval iets levends uit voort zou komen.
Maar goed, ik heb tot in detail gedroomd dat ik het mn moeder, mn zus en mn broertje moest vertellen. Ik heb het aan mn baas verteld en die vroeg op een gegeven moment of de vader het al wist. Ohnee, dus ik gelijk even bellen. Ik had net over mn hart kunnen verkrijgen om te vertellen dat ik zwanger was en toen vroeg hij doodleuk: van wie? Dus ik was op oorlogspad en ik heb zo opgehangen.
Ik moest het aan al mijn collega's op de maandvergadering vertellen want de week erop werd ik opgenomen in het ziekenhuis. En niemand snapte waarom ik dat kind liet zitten want zonder kind en tumor had ik veel meer overlevingskans. Daar was ik ook zo boos over. De periode in het ziekenhuis, geboortekaartjes uitzoeken, een naam uitzoeken. Toen had ik Kaj bedacht. 3 namen waarvan de initialen KAJ spelden (K voor Kristof de A vernoemd naar mn broertje en de J vernoemd naar de papa van de baby. En ik vind Kristof echt een vreselijke naam..) want ik wist zeker dat ik een jongetje zou krijgen. Ik heb tot in detail over onderzoeken gedroomd, elke dag controle echo's en vervelende mensen op de zaal en over de vader vd baby die langskwam en weet ik het allemaal. Zo bizar gewoon.
Goed, toen ik ongeveer 31 weken was wilden ze de baby halen, maar daar was ik het niet mee eens omdat ie een groeiachterstand had ivm de tumor. Ik wilde het net zolang volhouden als mogelijk was. Een paar dagen later kreeg ik ineens onwijs pijn aan de linkerkant van mn buik (tumorkant, baby zat rechts) en begon ik te bloeden.
Toen werd ik met bed en al van zaal afgetrokken en toen werd alles zwart en stond ik ineens met n baby op mn arm in n witte nachtpon-iets in een ruimte met een trap. Dus ik liep de trap op en bovenaan stond mijn vader. Dus ik heel trots mn baby laten zien. En hij pakte hem van me over. En toen zei hij dat hij goed voor hem zou zorgen. Ik snapte het niet, want ik ging uiteraard voor de baby zorgen. Dat kon niet volgens papa. Als ik bij de baby wilde blijven moest ik daar blijven maar dat wilde hij niet. Ik moest terug van hem, maar ik mocht mn baby niet meenemen. Dus ik werd kwaad, Kaj was van mij en die ging ik echt niet daar laten. Hoe lief ik mn vader ook vind. Kaj ging met mij mee. Hij was het enige kindje wat ik ooit zou kunnen krijgen. Maar mn vader bleef zeggen dat ik terug moest. En ik moest opschieten want het was al bijna te laat. Toen wees hij naar de trap en die begon heel langzaamaan vanaf onderaan op te lossen. Maar ik wilde niet weg zonder baby. Uiteindelijk heb ik de baby uit mn vaders armen gegrist en ben ik met een rotgang de trap afgerend. Maar de laatste paar treden waren al weg. Dus toen heb ik het laatste stukje maar gesprongen..
En toen werd ik wakker!
Dus nu weet ik geeneens of we dood zijn of niet..