R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn moeder wist dat ik raar deed met eten een tijd, en ze wist dat ik laxeermiddelen gebruikte en ze maakte zich ook zorgen om me.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:04 schreef CleeJee het volgende:
@ Wolkje: weten die personen die dat zeggen van het feit dat je eetstoornis had/hebt gehad?
Die vriendin heb ik weinig gezien in de periode dat ik eren eetprobleem had, maar heb ik het daarna wel verteld, maar zoals ik al zei: het koosnaampje worstenbroodje was al een paar jaar ervoor, en die opmerkingen over net zo dik worden als die en die enzo, waren ook voordat ik een eetprobleem kreeg.
Het topic is nu gelinkt, dat is belangrijk. Maar ik denk dat we het beste hier door kunnen gaan.
Aan de andere kant is deze topicstart nogal k*t. Nieuw topic dan maar? [centraal] Eetstoornissen?
Aan de andere kant is deze topicstart nogal k*t. Nieuw topic dan maar? [centraal] Eetstoornissen?
Ga hier maar gewoon verder hoor
Ik moest ineens aan dat topic denken. Gek om terug te lezen. Ik ervaar er ook geen emoties bij omdat ik toen zo emotieloos was. Heel raar.
Ik moest ineens aan dat topic denken. Gek om terug te lezen. Ik ervaar er ook geen emoties bij omdat ik toen zo emotieloos was. Heel raar.
de discussie is wel prima op gang gekomen, dan maakt op zich de OP niet echt uit, vind ik, ik stoor me er niet aan iig.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:09 schreef Ami80 het volgende:
Het topic is nu gelinkt, dat is belangrijk. Maar ik denk dat we het beste hier door kunnen gaan.
Aan de andere kant is deze topicstart nogal k*t. Nieuw topic dan maar? [centraal] Eetstoornissen?
Haha, ik zou niet durven. Dan zou ik veel leuke dingen missen. (Die dingen vond ik vroeger overigens doodeng, mijn eetstoornis en moeheid was een prima "excuus" om niet aan dat soort dingen mee te doen.)quote:Op vrijdag 2 september 2005 11:54 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Meid je hebt een heel erg mooi figuur hoor (je foto's zijn echt prachtgig!) dus niet weer gek doen met eten!
(je foto's zijn echt prachtgig!) dus niet weer gek doen met eten!
@Silmarwen: Had je ook moeite te beseffen hoe anderen naar je keken? Dat is wel een vraag die mij bezig houdt. Soms heb ik in opstandige buien zoiets van 'waarom is ze er nooit voor MIJ? Maar ondertussen weet ik ook wel dat dat onzin is.
Hoe kijk je nu tegen die periode aan, had je dingen anders willen doen?
Hoe kijk je nu tegen die periode aan, had je dingen anders willen doen?
Hoe andere naar mij keken, ik hield me er niet mee bezig. Ik was alleen met mijzelf bezig eigenlijkquote:Op vrijdag 2 september 2005 12:13 schreef Ami80 het volgende:
@Silmarwen: Had je ook moeite te beseffen hoe anderen naar je keken? Dat is wel een vraag die mij bezig houdt. Soms heb ik in opstandige buien zoiets van 'waarom is ze er nooit voor MIJ? Maar ondertussen weet ik ook wel dat dat onzin is.
Hoe kijk je nu tegen die periode aan, had je dingen anders willen doen?
En tja had ik dingen anders willen doen, ik had nooit niet willen eten, maar goed het is nu eenmaal zo geweest ik was iig in de tijd wel mooi slank (grapje hoor)
(grapje hoor)
Mijn moeder heeft ooit eens (toen ik 6 kilo minder woog dan nu) gezegd dat ik een dikke kont begon te krijgen.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:09 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Mijn moeder wist dat ik raar deed met eten een tijd, en ze wist dat ik laxeermiddelen gebruikte en ze maakte zich ook zorgen om me.
Die vriendin heb ik weinig gezien in de periode dat ik eren eetprobleem had, maar heb ik het daarna wel verteld, maar zoals ik al zei: het koosnaampje worstenbroodje was al een paar jaar ervoor, en die opmerkingen over net zo dik worden als die en die enzo, waren ook voordat ik een eetprobleem kreeg.
Echt, WAAR DAN?!
dingen zoals?quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:12 schreef Toeps het volgende:
[..]
Haha, ik zou niet durven. Dan zou ik veel leuke dingen missen. (Die dingen vond ik vroeger overigens doodeng, mijn eetstoornis en moeheid was een prima "excuus" om niet aan dat soort dingen mee te doen.)
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Heb je haar ooit iets over de ziekte laten lezen?quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:09 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Mijn moeder wist dat ik raar deed met eten een tijd, en ze wist dat ik laxeermiddelen gebruikte en ze maakte zich ook zorgen om me.
Dat zou ik iedereen altijd aanraden, er heerst zoveel onbegrip.....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Dat herken ik ook bij onze vriendin.....ze sluit zich vaak af, wil niets voelen, wil ook niet dat mensen iets voor haar voelen, ze is het niet waard, is niet leuk etc. etc. etc.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:10 schreef Silmarwen het volgende:
Ik ervaar er ook geen emoties bij omdat ik toen zo emotieloos was. Heel raar.
Maar....we blijven gewoon zeggen dat we blijven vechten voor haar.....en soms ineens dan dringt dat tot haar door
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Vraagje aan alle 'patiënten' (sorry, weet even niet hoe ik het anders moet formuleren):
Kunnen jullie eens de grootste fout aangeven die de 'helpers' (in dit geval ikzelf en Ami80) kunnen maken? Wat moet er nou echt NIET gedaan worden om je te helpen enzo?
En, hoe wordt/werd je het best geholpen? wat had de meest positieve uitwerking?
Kunnen jullie eens de grootste fout aangeven die de 'helpers' (in dit geval ikzelf en Ami80) kunnen maken? Wat moet er nou echt NIET gedaan worden om je te helpen enzo?
En, hoe wordt/werd je het best geholpen? wat had de meest positieve uitwerking?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Euh... Ik had persoonlijk niet zo veel aan: "Het komt wel goed."
En opmerkingen als: "Je ziet er juist goed uit!" worden altijd verkeerd opgevat: 1) "Ik ben aangekomen. Ik ben dik." 2) "Ik ben nu 66 kilo en ik zie er goed uit, ik mag niks meer aankomen." 3) "Je liegt, dat zeg je alleen maar om me te laten eten."
En opmerkingen als: "Je ziet er juist goed uit!" worden altijd verkeerd opgevat: 1) "Ik ben aangekomen. Ik ben dik." 2) "Ik ben nu 66 kilo en ik zie er goed uit, ik mag niks meer aankomen." 3) "Je liegt, dat zeg je alleen maar om me te laten eten."
Dat is ook het allermoeilijkste van het helpen: je weet dat het nodig is, weet niet hoe, je probeert het zo goed mogelijk te doen, maar krijgt geen enkele feedback terug of je het goed doet: geen blijdschap, weinig blijk van vertrouwen, en daardoor is het lastig om door te blijven gaan met wat je doet.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:30 schreef CleeJee het volgende:
Dat herken ik ook bij onze vriendin.....ze sluit zich vaak af, wil niets voelen, wil ook niet dat mensen iets voor haar voelen, ze is het niet waard, is niet leuk etc. etc. etc.
En daarom zijn dit soort fora lekker om met gelijkgezinden te praten
Het slechtste was voor mij als mensen zich gingen bemoeien met hoeveel/wat ik at en opmerkingen als: je moet wel eten hoor! Dat bepaalde ik zelf wel en dat vergrootte mijn afkeer weer eventjes van eten.
Mijn leven. Mijn vrienden. Mijn opleiding.quote:
Vroeger lag ik altijd om 8 uur in bed met koppijn, en dan bestaat je leven al gauw alleen uit werken en slapen. En als het werken dan ook te zwaar wordt, dan heb je niks meer. Ik kan soms nog echt blij verbaasd zijn als ik na een lange dag pretpark nog helemaal wakker ben.
Toevoeging: Ik heb de diagnose "sociale fobie" en "faalangst" gekregen. Ik denk niet dat het nu nog opgaat, maar ik was heel bang voor andere mensen. Ik dacht dat ze me stom zouden vinden. De faalangst aan de andere kant zorgde ervoor dat ik me over de sociale angst heen zette, en alle sociale verplichtingen met een grote smile deed. En daarna... Koppijn, eetbuien, emotionele schommelingen...
[ Bericht 23% gewijzigd door #ANONIEM op 02-09-2005 12:37:07 ]
Denk dat die opmerkingen wel hun plaats hebben hoor. Maar ze moeten wel spontaan komen, niet als 'goh, misschien zou ze zich beter voelen als ik zeg dat ze er goed uitziet'. Denk ook dat je opnieuw moet omgaan met dat soort positieve boodschappen, omdat je altijd in de rol van patient hebt gezeten.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:33 schreef Toeps het volgende:
Euh... Ik had persoonlijk niet zo veel aan: "Het komt wel goed."
En opmerkingen als: "Je ziet er juist goed uit!" worden altijd verkeerd opgevat: 1) "Ik ben aangekomen. Ik ben dik." 2) "Ik ben nu 66 kilo en ik zie er goed uit, ik mag niks meer aankomen." 3) "Je liegt, dat zeg je alleen maar om me te laten eten."
Nu kan ik ze ook wel horen hoor, en nu kan ik ook gewoon een compliment in ontvangst nemen met "dankjewel", in plaats van "Wel nee, zie je die reet niet, bla bla..."quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:36 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Denk dat die opmerkingen wel hun plaats hebben hoor. Maar ze moeten wel spontaan komen, niet als 'goh, misschien zou ze zich beter voelen als ik zeg dat ze er goed uitziet'. Denk ook dat je opnieuw moet omgaan met dat soort positieve boodschappen, omdat je altijd in de rol van patient hebt gezeten.
Maar vooral in het begin kon ik echt niet tegen die opmerkingen, die herinnerden me telkens weer aan mijn veranderde uiterlijk.
Haha, gelukkig had ik dat al heel snel door!quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:34 schreef Wolkje het volgende:
Het slechtste was voor mij als mensen zich gingen bemoeien met hoeveel/wat ik at en opmerkingen als: je moet wel eten hoor! Dat bepaalde ik zelf wel en dat vergrootte mijn afkeer weer eventjes van eten.
Mijn vriendin blijft bij elk afspraakje dat ik met haar maak zeggen 'maar ik eet wel alleen hoor'. Nou ja, dat moet dan maar. Ze hoeft het niet eens meer te zeggen, maar goed.
Dit laatste is heel herkenbaar...heeft onze vriendin ook een beetje...in gezelschap een 'masker' opzetten en wanneer deze af gaat je zwaar beroerd en helemaal op voelen.....quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:34 schreef Toeps het volgende:
[..]
Toevoeging: Ik heb de diagnose "sociale fobie" en "faalangst" gekregen. Ik denk niet dat het nu nog opgaat, maar ik was heel bang voor andere mensen. Ik dacht dat ze me stom zouden vinden. De faalangst aan de andere kant zorgde ervoor dat ik me over de sociale angst heen zette, en alle sociale verplichtingen met een grote smile deed. En daarna... Koppijn, eetbuien, emotionele schommelingen...
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Laatst ook een niet-doen opmerking gehoord van andere vriendin naar de Ano-vriendin toe: "zo joh, moet je dat allemaal op eten?! dat eet ik zelf nog niet eens zoveel!"
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
je vriendin eet altijd alleen?!quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:39 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Mijn vriendin blijft bij elk afspraakje dat ik met haar maak zeggen 'maar ik een wel alleen hoor'. Nou ja, dat moet dan maar. Ze hoeft het niet eens meer te zeggen, maar goed.
(zo even lunchen, tot zo weer! )
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Nog eentje in het rijtje niet-doen: het uitgebreid hebben over ijs dat je zus zo goed kan maken en ze ècht een keer moet proeven! Weg de zin om op bezoek te gaan...
Ik kon toen even niet lachen naar die vriendin...liefst had ik haar gelijk de huid volgescholden....quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:41 schreef Ami80 het volgende:
Laten we vooral blijven lachen!
(probleem: zij snapt de ziekte niet en blijft koppig volhouden dat ze het wel snapt en betrekt alles wat je zegt op zichzelf, neemt dus ook geen tips van ons haar hoe ze er het beste voor haar kan zijn....)
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Zeuren. Ik werd boos als mensen zeiden dat ik moest eten of mij eten aanboden. Ik had het idee dat ze mij manipuleerde om me te laten eten en daardoor werd ik juist meer vastberaden om niet te eten.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:31 schreef CleeJee het volgende:
Vraagje aan alle 'patiënten' (sorry, weet even niet hoe ik het anders moet formuleren):
Kunnen jullie eens de grootste fout aangeven die de 'helpers' (in dit geval ikzelf en Ami80) kunnen maken? Wat moet er nou echt NIET gedaan worden om je te helpen enzo?
En, hoe wordt/werd je het best geholpen? wat had de meest positieve uitwerking?
Complimenten geloofde ik niet, als iemand zei, wat zie je er leuk uit, dan dacht ik dat ze aan het liegen waren, maar als mensen zeiden, meid wat ben je afgevallen, dan wilde ik juist nog meer afvallen. Niet logisch, maar toch.
Ik werd het beste geholpen door met rust gelaten te worden, mij waarderen op andere punten, zoals werk, school of mijn tekeningen enzo. Ik kreeg het gevoel dat ik wel wat waard was daardoor.
Gewoon geen opmerkingen over het figuur of uiterlijk maken enn niet pushen om te eten, dan ga je er harder tegen in. Wel zeggen dat je er mag zijn, dat je bang bent om diegene te verliezen, dat van de persoon houdt enzo.
Nou, daar doet ze wel alle pogingen toe ja. Ze vindt het vervelend omdat ze denkt/weet dat de ogen toch op haar bord zullen zijn gericht, ook al wordt er niks van gezegd.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:41 schreef CleeJee het volgende:
[..]
je vriendin eet altijd alleen?!
(zo even lunchen, tot zo weer! )
Maar gelukkig is haar huisgenootje regelmatig thuis, en dan moet ze wel samen eten.
Komt dat niet veel te hard aan, zeggen dat je bang bent om diegene te verliezen?quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:44 schreef Silmarwen het volgende:
Wel zeggen dat je er mag zijn, dat je bang bent om diegene te verliezen, dat van de persoon houdt enzo.
Therapie.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:40 schreef Ami80 het volgende:
@toeps: hoe ben je van die sociale fobie en faalangst afgekomen dan?
Vooral cognitieve therapie, dus je gedachten onder de loep nemen en kijken of ze reeel zijn.
Oh ja, daar was mijn moeder ook goed in. "Joh, ik eet ongeveer de helft!"quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:40 schreef CleeJee het volgende:
Laatst ook een niet-doen opmerking gehoord van andere vriendin naar de Ano-vriendin toe: "zo joh, moet je dat allemaal op eten?! dat eet ik zelf nog niet eens zoveel!"
een vriendin van mij zei deze vakantie alleen maar tegen me dat ik niks atquote:Op vrijdag 2 september 2005 12:48 schreef Toeps het volgende:
[..]
Oh ja, daar was mijn moeder ook goed in. "Joh, ik eet ongeveer de helft!"
terwijl dat redelijk onzin was, maar dat was ook behoorlijk vervelend.
Ja, maar het schud je wel wakker. Hard zijn is beter dan lief doen.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:47 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Komt dat niet veel te hard aan, zeggen dat je bang bent om diegene te verliezen?
Er kunnen in een kliniek meiden overlijden, en alsnog denken de anderen: "Ja, maar zij was veel dunner/erger/zieker, mij overkomt dat niet."quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:50 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Ja, maar het schud je wel wakker. Hard zijn is beter dan lief doen.
Dat is wel waar ja.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:51 schreef Toeps het volgende:
[..]
Er kunnen in een kliniek meiden overlijden, en alsnog denken de anderen: "Ja, maar zij was veel dunner/erger/zieker, mij overkomt dat niet."
Er is eigenlijk ook niet 1 richtlijn, alles wat iemand zegt draai je toch om en vat je toch op hoe jij het wilt.
ja, dat is waar, zeker complimentjes, want je voelt je niks waard.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:52 schreef Silmarwen het volgende:
Er is eigenlijk ook niet 1 richtlijn, alles wat iemand zegt draai je toch om en vat je toch op hoe jij het wilt.
Erg nuttige dingen hoor ik weer...kan ik allemaal mooi meenemen.....zijn weliswaar geen nieuwe dingen, maar wel goed ze te horen!
Cognitieve therapie kan veel mensen helpen, ook de mensen die zich denken goed te voelen....dat is wel een goede eye opener therapie!
Cognitieve therapie kan veel mensen helpen, ook de mensen die zich denken goed te voelen....dat is wel een goede eye opener therapie!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Heb ik ook gehad, ben er ook tevreden over.quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:14 schreef CleeJee het volgende:
Cognitieve therapie kan veel mensen helpen, ook de mensen die zich denken goed te voelen....dat is wel een goede eye opener therapie!
Is er bij iedereen ook (al) aan de dieper liggende oorzaak van de eetstoornis gewerkt? en zo ja, hoe?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ik weet niet precies wat de dieper liggende oorzaak was, maar heb wel ene vermoede. Ik heb nooit hulp gehad en ben vanzelf wel opgekrabbeld (wat ik niet kan adviseren)quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:24 schreef CleeJee het volgende:
Is er bij iedereen ook (al) aan de dieper liggende oorzaak van de eetstoornis gewerkt? en zo ja, hoe?
Ik heb 2 jeugdtrauma's die vast en zeker mee hebben geholpen en waar ik jarenlang therapie voor heb gehad. Ik ben enorm perfectionistisch en streberig, maar ook heel erg onzeker en dat zijn de basisdingen geweest denk ik. Ik ben het bovenstaande nog steeds, maar veel minder. Ik voel me gewoon veel lekkerder.
Dat van die cognitieve therapie is inderdaad erg lekker om te weten. Zou voor mijn vriendin ook goed zijn.
@ Silmarwen: De trauma's zullen zeker meespelen....er kan in je jeugd en pubertijd zoveel gebeuren wat je je leven lang zal achtervolgen en wat je maakt wie je bent.....
Silmar, als je nu twee dingen aan jezelf (qua eigenschappen) zou mogen aanpakken, wat zou dat zijn?
Silmar, als je nu twee dingen aan jezelf (qua eigenschappen) zou mogen aanpakken, wat zou dat zijn?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ami80, cognitieve therapie is onderdeel van Mentrum behandeling...dan moet ze ook een dagboek bijhouden.....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Perfectionisme. want dat is erg vermoeiendquote:Op vrijdag 2 september 2005 13:32 schreef CleeJee het volgende:
@ Silmarwen: De trauma's zullen zeker meespelen....er kan in je jeugd en pubertijd zoveel gebeuren wat je je leven lang zal achtervolgen en wat je maakt wie je bent.....
Silmar, als je nu twee dingen aan jezelf (qua eigenschappen) zou mogen aanpakken, wat zou dat zijn?
herkenning ook dat over je trauma trouwens (weet niet wat je hebt meegemaakt, maar bij mij speelt ook een traumatisch iets mee)quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:35 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Perfectionisme. want dat is erg vermoeiend
Ja, ik denk ineens weer aan de zin van ik geloof woklje:
IK MAG NIET FALEN ................
IK MAG NIET FALEN ................
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Maar jullie zijn dus (redelijk) van jullie eetstoornis afgekomen zonder het trauma 'verwerkt' te hebben?
Of heeft het trauma nu door de therapie wel een betere plaats gekregen?
Of heeft het trauma nu door de therapie wel een betere plaats gekregen?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
dat zou best een zin van mij kunnen zijn geweest idd, wel van een tijdje geleden wrsquote:Op vrijdag 2 september 2005 13:40 schreef CleeJee het volgende:
Ja, ik denk ineens weer aan de zin van ik geloof woklje:
IK MAG NIET FALEN ................
Ik wist wel dat ze daar cognitieve therapie hadden, maar niet dat het standaard in het behandelprogramma zat!quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:32 schreef CleeJee het volgende:
Ami80, cognitieve therapie is onderdeel van Mentrum behandeling...dan moet ze ook een dagboek bijhouden.....
Maar wat is het toch treurig om te lezen dat gebeurtenissen in het leven zo'n impact hebben op latere ontwikkelingen Ben bang dat er bij mijn vriendin ook nog wel meer naar boven gaat komen... Hoop het niet hoor, maar iets in me zegt dat er nog meer gaat komen.
Ben bang dat er bij mijn vriendin ook nog wel meer naar boven gaat komen... Hoop het niet hoor, maar iets in me zegt dat er nog meer gaat komen.
het hoeft niet he, een eetstoornis kan zich ook ontwikkelen zonder traumatische ervaringen.quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:47 schreef Ami80 het volgende:
Maar wat is het toch treurig om te lezen dat gebeurtenissen in het leven zo'n impact hebben op latere ontwikkelingen Ben bang dat er bij mijn vriendin ook nog wel meer naar boven gaat komen... Hoop het niet hoor, maar iets in me zegt dat er nog meer gaat komen.
Pas op dat je haar of jezelf niks gaat aanpraten.
Nu ben ik echt weg, werken
Jazeker. Dat eten heb je in twee weken wel onder de knie, en ik ben 8 maanden in deeltijd geweest. Hét overgrote deel van de therapie gaat over onderliggende redenen. Onzekerheid, perfectionisme, faalangst... En trauma's kunnen individueel worden behandeld. Of met creatieve therapie.quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:24 schreef CleeJee het volgende:
Is er bij iedereen ook (al) aan de dieper liggende oorzaak van de eetstoornis gewerkt? en zo ja, hoe?
Je hebt wel gelijk hoor, maar ik ga mezelf er echt niet van overtuigen, en haar al helemaal niet natuurlijk! Steeds maar blijven spitten werkt alleen maar averechts, daarvan ben ik inmiddels wel overtuigd.quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:48 schreef Wolkje het volgende:
[..]
het hoeft niet he, een eetstoornis kan zich ook ontwikkelen zonder traumatische ervaringen.
Pas op dat je haar of jezelf niks gaat aanpraten.
Nu ben ik echt weg, werken
Mocht een traumatische ervaring directe oorzaak van haar eetstoornis zijn....dan komt die ervaring ooit tijdens de behandeling naar boven schat ik zo in.... De hele spreekwordelijke beerput kan opengehaald worden.... Je kan er wel niet op hopen....maar ze kan die beter aanpakken dan er verder niets aan doen en de gevolgen blijven houden....quote:Op vrijdag 2 september 2005 13:47 schreef Ami80 het volgende:
[..]
Ben bang dat er bij mijn vriendin ook nog wel meer naar boven gaat komen... Hoop het niet hoor, maar iets in me zegt dat er nog meer gaat komen.
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
@ Toeps: hoe lang heb je de stoornis gehad? Wanneer is ie begonnen?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Korte samenvatting: Overmatig snoep eten begon rond mijn elfde, op de middelbare school. Mijn vader was vet tegen en telde al mijn geld, dus als oma mij een tientje toestopte, ging dat volledig en direct op aan snoep. En snoep jatten deed ik ook. Gaf me een beetje het gevoel macht terug te krijgen.quote:Op vrijdag 2 september 2005 14:04 schreef CleeJee het volgende:
@ Toeps: hoe lang heb je de stoornis gehad? Wanneer is ie begonnen?
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was, heb tot mijn 14e bij mijn vader gewoond. Van mijn moeder kreeg ik in het weekend veel snoep. Toen ik 14 was en bij mijn moeder ging wonen, snoepte ik er op los. Toen was ik trouwens nog gewoon een magere lat, echt zo'n tienerslungel. Ik snoepte vrolijk door, en ik spijbelde erg veel van school omdat ik bang was dat mensen me stom zouden vinden. Op zo'n spijbeldag at ik soms wel twee zakken drop en spekkies. Het was nog geen probleem, totdat ik iets aan ging komen en mijn moeder zei dat ik dik werd, en dat ik later nog veel dikker zou worden. Ik weet dat mijn moeder dik zijn verafschuwd. Dus ik probeerde hetzelfde te wegen als zij. 63 kilo.
Snoep kon ik niet laten staan, dat was mijn fix. Dus ik liet andere maaltijden staan, voornamelijk het warme eten. Zo kwam ik vrij snel bij die 63. (Ben nu 76.) Mijn moeder vond me supermooi. De rest vond me eng dun. Ik werd op straat aangesproken en deed een modeshow. Die hele dag ging als een waas aan me voorbij, ik had niks gegeten.
Ik ontmoette mijn ex, en ging langzaam weer meer eten. Hij at bijvoorbeeld patat, en op een gegeven moment ging ik zelf vragen of ik ook en patatje mocht. Zo werden mijn eetgewoontes wat beter, en kon ik weer redelijk functioneren.
Twee jaar later, ik was 19 ik werkte bij de Belastingdienst, althans, het was een soort stage. En doodeng. Ik was door dat goede eten een kilo of 5 aangekomen, zat rond de 68. Dat vond ik best veel, en af en toe skipte ik een warme maaltijd. De relatie met mijn ex was op dat moment ook niet meer zo lekker, ik voelde me de mindere, en machteloos. En dan ga ik dus snoepen, mijn ultieme machtsmiddel. "Ik heb lekker schijt aan alles, puh!" Ik maakte mezelf wijs dat die eetbuien een lichamelijke oorzaak hadden, mijn instabiele suikerspiegel. Dus ik ging het Atkinsdieet doen. DAt werd ook niks natuurlijk, mijn eetgewoonten werden nog meer vervreemd.
Op een gegeven moment stopte ik met mijn stage en studie, ik trok het niet meer. Ik zat hele dagen thuis, en eten en braken was mijn daginvulling. Ik kon ook heel lang alleen fruit eten, en dan vier kilo verliezen in een week. En dat er binnen drie dagen weer aan eten. Ondertussen voelde ik me echt ziek. Toen ben ik min of meer ontslagen bij mijn bijbaan, zo van: "Ga hulp zoeken jij!"
Dat is nu iets meer dan een jaar geleden, 1 augustus begon ik met therapie. In eerste instantie werd ik alleen maar erger, ik haatte alles, verklaarde die therapielui voor gek. Maar na een maand of 2 a 3 werd alles beter. Het ging uit met mijn ex, ik voelde me weer powerfull, en het eten ging ook goed. Ik ben best wat aangekomen, maar dat vind ik niet erg. Dit gewicht heb ik nodig. Ik sta niet meer te draaien als ik opsta, ik kan tot 11 uur opblijven...
Wow, kort genoeg hoor
Duidelijke beschrijving inderdaad.....kan het me ook indenken dat snoep je vlucht/machtsmiddel kan zijn.....
Echt geweldig hoe je leven dan inderdaad binnen een jaar kan veranderen....
Heb je nu inmiddels al weer een vriendje?
Duidelijke beschrijving inderdaad.....kan het me ook indenken dat snoep je vlucht/machtsmiddel kan zijn.....
Echt geweldig hoe je leven dan inderdaad binnen een jaar kan veranderen....
Heb je nu inmiddels al weer een vriendje?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Nee, ben ook niet op zoek.
Ik wil eerst zelf wat sterker worden. Me niet wéér helemaal verliezen in iemand. En verder heb ik het ontzettend leuk zo.
Ik wil eerst zelf wat sterker worden. Me niet wéér helemaal verliezen in iemand. En verder heb ik het ontzettend leuk zo.
Haha, nou, ik ben wel de laatste die op zoek hoeft hoor
Ben ook allang niet meer op zoek!
Ik vind het alleen maar slim dat je nu even (eindelijk!) volledig voor jezelf kiest en pas dan iemand anders toelaat! Complimenten!
Ben ook allang niet meer op zoek!
Ik vind het alleen maar slim dat je nu even (eindelijk!) volledig voor jezelf kiest en pas dan iemand anders toelaat! Complimenten!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ik weet niet wat me tegen houd... Ik denk idd dat ik bang ben voor zijn reactie, hoewel hij me wel met alles helpt, staat altijd klaar voor me etc. Soms probeer ik er wel over te beginnen, heel onverwacht en stiekem zodat hij niet door heeft dat ik eigenlijk iets belangrijks wil vertellen. We kennen elkaar al meer dan een jaar en hebben officieel bijna 7 maanden iets met elkaar. Is misschien niet zo lang, maar we hebben echt een erg diepe en sterke band met elkaarquote:Op donderdag 1 september 2005 20:34 schreef CleeJee het volgende:
Hmmm, wat houdt je tegen? Ben je bang dat hij slecht reageert? hoe lang heb je met je vriend?
Als ik kijk naar vriendin van me die dus de ziekte heeft...die heeft ook lang getwijfeld om het te vertellen....maar ontvangt alleen maar positieve reacties!
Ik zou het je vriend écht vertellen....het er al over hebben met iemand die heel dicht bij je staat kan opluchten!
Silmarwen, ik heb je verhaal vorig jaar gelezen en was er pas geleden nog naar op zoek. Ik vind dat je het heel mooi verwoord heb.....
Toeps, Ik snap niet hoe jij nu 76 kan wegen? Als ik je foto's in FOT zie lijkt het wel of je onder de 60 zit? Je ziet er in ieder geval lichter uit dan mij (ik weeg ongeveer 63). Hoe kan dat
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Je kunt gewichten heel moeilijk vergelijken: de een heeft bijvoorbeeld veel zwaardere botten dan de anderen, is breder gebouwd, of heeft meer (zware) spieren. Daarom zegt BMI ook niet alles: het geeft een indicatie, maar houdt geen rekening met je lichaamsbouw.
Oh das waar... Sorry Dan klopt het wel Ik ben maar 1.70
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Esto....ga je het van het weekend vertellen aan je vriend?
Kunnen we dat hier afspreken?
Kunnen we dat hier afspreken?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Eh, dat weet ik niet hoorquote:Op vrijdag 2 september 2005 16:30 schreef CleeJee het volgende:
Esto....ga je het van het weekend vertellen aan je vriend?
Kunnen we dat hier afspreken?
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Oké, klein stapje terug eerst dan.....denk je het zelf allemaal op te kunnen lossen?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....quote:Op vrijdag 2 september 2005 16:45 schreef CleeJee het volgende:
Oké, klein stapje terug eerst dan.....denk je het zelf allemaal op te kunnen lossen?
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
Portfolio. |
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Nikon D50 | Sigma 17-70mm Macro | Nikkor 70-300mm | SB-800
-je webicon gaf een malware-melding in Chrome, vandaar verwijderd-
Oké, ga je zeker niet pushen, weet dat het averechts werkt
maar uit ervaring weet ik wel dat het vertellen én jezelf oplucht (het is er uit), én jullie nog closer brengt (hij weet nu wellicht wat bepaalde signalen betekenden) én echt wel goed gaat!
maar uit ervaring weet ik wel dat het vertellen én jezelf oplucht (het is er uit), én jullie nog closer brengt (hij weet nu wellicht wat bepaalde signalen betekenden) én echt wel goed gaat!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ik denk dat je dat moment zelf moet scheppen. Mijn vriendin nam me mee wandelen en we zaten gelukszalig en in alle rust bij elkaar toen ze het me vertelde.quote:Op vrijdag 2 september 2005 17:01 schreef Esto het volgende:
Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
Klinkt als een perfect moment om het te vertellen...
Hoe lang heeft zij getwijfeld eer ze het vertelde?
En hoe voelde zij zich toen het er uit was?
Hoe lang heeft zij getwijfeld eer ze het vertelde?
En hoe voelde zij zich toen het er uit was?
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ja, dat was het ook wel. Ik weet niet eens of ze het van te voren van plan was hoor, maar we zaten daar zo innig tevreden dat het moment gewoon daar was voor haar. Ik weet dat ze me op een avond vertelde over een opdracht die ze van haar psych had gekregen omdat er iets helemaal niet goed ging. Dat gaf nogal wat stress toen, dus we hebben toen gewoon lekker gepraat om de spanning een beetje te laten zakken. Ze kon me toen nog niet vertellen wat er aan de hand was en dat kan ik me heel goed voorstellen: er is moed voor nodig. Het moment dat ze het me vertelde moet een kleine maand later zijn geweest, ik denk een week of vier. Dus in de tijd daartussen heeft ze waarschijnlijk wel zitten te twijfelen ja, vooral die laatste weken. Toen hebben haar vriendinnen haar echt moeten geruststellen dat ik echt niet zomaar bij haar weg zou gaan. En dat was ook zo, dat heb ik meteen gezegd: dat we ons er samen wel doorheen zouden slaan. Niet dat ik toen nog besefte hoe moeilijk het zou gaan worden, maar daarom was het niet minder gemeend! Ik voelde me opgelucht dat ik eindelijk bevestiging had van het gevoel dat er iets mis was met haar. Op haar beurt voelde zij zich ook opgelucht dat ze het me verteld had en dat ik positief gereageerd had.
Overigens was ik de week daarna ontzettend overprotectief en dat bleek natuurlijk totaal niet te werken. Ik had best even tijd (en nu nog steeds) moeite om de goede formule te vinden om met haar om te gaan. Je kunt zeggen dat er niks verandert, en in de liefde verandert ook niks, maar weten dat er iets mis is met je partner heeft toch wel invloed op de manier waarop je met elkaar omgaat. Niet alleen bij mij (die overprotectieve reactie dus), maar ook bij haar, want ze moest oppassen dat ze haar eetstoornis niet veel meer ruimte gaf: toen ik het nog niet wist moest ze net doen alsof er niks aan de hand was, en nu hoefde dat niet meer.
Toch heeft het bij ons in die periode alleen maar bijgedragen in het verdiepen van onze relatie. We konden er zo goed met elkaar over praten! Dat hielp enorm en daar waren we allebei erg blij mee!
[ Bericht 0% gewijzigd door Ami80 op 02-09-2005 17:46:57 ]
Overigens was ik de week daarna ontzettend overprotectief en dat bleek natuurlijk totaal niet te werken. Ik had best even tijd (en nu nog steeds) moeite om de goede formule te vinden om met haar om te gaan. Je kunt zeggen dat er niks verandert, en in de liefde verandert ook niks, maar weten dat er iets mis is met je partner heeft toch wel invloed op de manier waarop je met elkaar omgaat. Niet alleen bij mij (die overprotectieve reactie dus), maar ook bij haar, want ze moest oppassen dat ze haar eetstoornis niet veel meer ruimte gaf: toen ik het nog niet wist moest ze net doen alsof er niks aan de hand was, en nu hoefde dat niet meer.
Toch heeft het bij ons in die periode alleen maar bijgedragen in het verdiepen van onze relatie. We konden er zo goed met elkaar over praten! Dat hielp enorm en daar waren we allebei erg blij mee!
[ Bericht 0% gewijzigd door Ami80 op 02-09-2005 17:46:57 ]
Het is uiteraard erg lastig om iemand die zo snel van bui kan veranderen en zelf amper weet wat haar overkomt te snappen en aan te kunnen voelen....
Denk wel dat je in ieder geval met al je vragen altijd hier terecht kunt!
Denk wel dat je in ieder geval met al je vragen altijd hier terecht kunt!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ja, ik lees nu pas de rest van het topic. Maar gisterenavond schoot het me wat in het verkeerde keelgat en had ik geen trek om de rest door te lezen. Ik ben blij dat het doorgedrongen is in ieder geval.quote:Op vrijdag 2 september 2005 07:33 schreef Ami80 het volgende:
Ik geloof dat robh het inmiddels begrepen heeft, die is met zijn staart tussen zijn benen naar huis teruggekeerd. Maar komt dat vaker voor, dat de darmen zichzelf niet meer kunnen reguleren? En komt dat door de lax of door het verstoorde eetpatroon? Wel heel naar voor je hee, echt waardeloos. Wel goed dat je ervanaf bent natuurlijk! Heb je het alleen gedaan of met hulp?
Maar komt dat vaker voor, dat de darmen zichzelf niet meer kunnen reguleren? En komt dat door de lax of door het verstoorde eetpatroon? Wel heel naar voor je hee, echt waardeloos. Wel goed dat je ervanaf bent natuurlijk! Heb je het alleen gedaan of met hulp?Ik weet niet of het vaker voorkomt, ik denk het wel. Ik ben vast niet zo uniek. Ik weet ook niet 100% zeker of het daarvan is, maar het kan bijna niet anders. Verder is er nooit iets bijzonders gebeurd. Ik denk door het laxeren, ik deed dit dmv kauwgom met aspartaam en dat is slecht spul voor je darmen.
Ik ben er vanafgekomen omdat het bij mij voortkwam uit een depressie, en die depressie daar ben ik voor behandeld. Daarna ging het langzaam beter, alhoewel het natuurlijk niet gelijk over was. Het is toch een patroon waar je in zit, wat je moet doorbreken, alleen toen voelde ik me goed genoeg om dat ook echt te doen.
Sanity is (not) statistical
Ik denk dat je het beste niet te veel in kunt gaan op het uiterlijk, want opmerkingen daarover zijn nooit goed. Want ofwel het is wat je niet wilt horen, of je gelooft het niet.quote:Op vrijdag 2 september 2005 12:31 schreef CleeJee het volgende:
Vraagje aan alle 'patiënten' (sorry, weet even niet hoe ik het anders moet formuleren):
Kunnen jullie eens de grootste fout aangeven die de 'helpers' (in dit geval ikzelf en Ami80) kunnen maken? Wat moet er nou echt NIET gedaan worden om je te helpen enzo?
En, hoe wordt/werd je het best geholpen? wat had de meest positieve uitwerking?
Het beste is om iemand te helpen positief over zichzelf te denken door in te gaan op wat ze goed doen. Maar ook niet overdrijven hoor, want dat helpt ook niet. Gewoon eerlijk, maar ze wel in laten zien hoe het zit. Niet te 'beladen' maken. Want veel mensen met een eetstoornis zijn heel onzeker of perfectionistisch, en dan komt eigenlijk alles heel rot aan. Als je dan iets zegt als "vind je ook niet dat je dat goed gedaan hebt" dan duw je iemand in een hoek. Als je gewoon zegt "dankjewel, dat heb je goed gedaan" en verder gaat met andere dingen, dan helpt dat wel. Tenminste, bij mij wel. Dan heb je tenminste rustig de tijd om erover na te denken, en je hoeft niet gelijk te zeggen of je het er wel mee eens bent (want, meent diegene het wel echt, dat vroeg ik me echt bij alles af. En stel je voor dat ie het niet meent en je zegt 'ja' dan sta je voor gek en vinden ze je misschien wel arrogant. En stel dat ze het wel menen, dan willen ze niet horen dat je het er niet mee eens bent en gaan ze weer zeuren over je zelfvertrouwen).
Sanity is (not) statistical
Dr. Phil zegt tegen zijn patiënten die kampen met obesitas: Het heeft niks te maken met willpower. Willpower comes and goes. Je moet de setting zodanig inrichten dat je, ook op de zwakke momenten, niet de fout in gaat. Daarvoor heb je een aantal dingen nodig. Bijvoorbeeld een eetlijst, voldoende voedsel in huis, een support-systeem van vrienden en familie, etcetera. Therapie is een ideale omgeving om dat aan te leren.quote:Op vrijdag 2 september 2005 17:01 schreef Esto het volgende:
[..]
Als ik écht zou willen en veel doorzettingsvermogen heb, misschien wel ja. Maar het is zo makkelijk en een gewoonte om zoiets te doen na een tegenslag....
Ik wil het hem wel vertellen, hoor! Maar ik wacht op een goed moment, en ik weet niet of dat er komt in het weekend.
Respect!quote:Op vrijdag 2 september 2005 17:27 schreef Ami80 het volgende:
Ja, dat was het ook wel. Ik weet niet eens of ze het van te voren van plan was hoor, maar we zaten daar zo innig tevreden dat het moment gewoon daar was voor haar. Ik weet dat ze me op een avond vertelde over een opdracht die ze van haar psych had gekregen omdat er iets helemaal niet goed ging. Dat gaf nogal wat stress toen, dus we hebben toen gewoon lekker gepraat om de spanning een beetje te laten zakken. Ze kon me toen nog niet vertellen wat er aan de hand was en dat kan ik me heel goed voorstellen: er is moed voor nodig. Het moment dat ze het me vertelde moet een kleine maand later zijn geweest, ik denk een week of vier. Dus in de tijd daartussen heeft ze waarschijnlijk wel zitten te twijfelen ja, vooral die laatste weken. Toen hebben haar vriendinnen haar echt moeten geruststellen dat ik echt niet zomaar bij haar weg zou gaan. En dat was ook zo, dat heb ik meteen gezegd: dat we ons er samen wel doorheen zouden slaan. Niet dat ik toen nog besefte hoe moeilijk het zou gaan worden, maar daarom was het niet minder gemeend! Ik voelde me opgelucht dat ik eindelijk bevestiging had van het gevoel dat er iets mis was met haar. Op haar beurt voelde zij zich ook opgelucht dat ze het me verteld had en dat ik positief gereageerd had.
Overigens was ik de week daarna ontzettend overprotectief en dat bleek natuurlijk totaal niet te werken. Ik had best even tijd (en nu nog steeds) moeite om de goede formule te vinden om met haar om te gaan. Je kunt zeggen dat er niks verandert, en in de liefde verandert ook niks, maar weten dat er iets mis is met je partner heeft toch wel invloed op de manier waarop je met elkaar omgaat. Niet alleen bij mij (die overprotectieve reactie dus), maar ook bij haar, want ze moest oppassen dat ze haar eetstoornis niet veel meer ruimte gaf: toen ik het nog niet wist moest ze net doen alsof er niks aan de hand was, en nu hoefde dat niet meer.
Toch heeft het bij ons in die periode alleen maar bijgedragen in het verdiepen van onze relatie. We konden er zo goed met elkaar over praten! Dat hielp enorm en daar waren we allebei erg blij mee!
Respect!Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
Wat een ongelooflijke egoïstische klootzak die ex van je.....sorry voor mijn woordkeuze, maar die gast is echt pas ziek in zijn hoofd......quote:Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
[..]
Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
Weet niet of je dat wil geloven, maar het merendeel van de mannen is zeker niet zo.....
Je bent beter af nu!
(mijn bloed gaat koken bij zulke mensen.....)
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..quote:Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
[..]
Respect!
Mijn ex vond het voornamelijk zielig voor zichzelf, en heeft een aantal keer zeer lomp gezegd dat ik het mezelf aandeed. Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was. Of zo. Het kwam er heel lullig uit in ieder geval. Op een gegeven moment wilde hij me zelfs het huis uit hebben, want ik maakte "overal een drama van".
Nou goed, duidelijk dat het mijn ex is nu.
MrSASO's ille rhyme: DA SHIZNIT 33 1/3 (y)
Dat besef ik ook wel.quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:47 schreef Baleog het volgende:
[..]
dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..
Maar goed, sinds het uit is, is het met mij een stuk beter gegaan.
Daar kan ik me op zich wel iets bij voorstellen. Vooral als het een dierbare collega was.quote:Op zaterdag 3 september 2005 10:38 schreef Toeps het volgende:
Een collega van hem ging dood aan kanker, en dat was zo erg, omdat zij wilde leven, en ik mijn eigen leven aan het vergallen was.
Ik heb zelf in het verleden als er zelfmoordgedachten opkwamen ook wel overwogen dat dat verdomd lullig zou zijn tegenover mensen die zich kapotvechten om maar te kunnen blijven leven.
Nou ja, zo goed kende hij die collega niet. En natuurlijk is dat hartstikke erg. Maar die vergelijking erbij halen was wel een beetje heel fout. Alsof ik er voor kies.quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:54 schreef thaleia het volgende:
[..]
Daar kan ik me op zich wel iets bij voorstellen. Vooral als het een dierbare collega was.
Ik heb zelf in het verleden als er zelfmoordgedachten opkwamen ook wel overwogen dat dat verdomd lullig zou zijn tegenover mensen die zich kapotvechten om maar te kunnen blijven leven.
Maar goed, mijn ex gelooft heilig in willpower, omdat hij zelf ergens uit is gekomen op die manier, en daarom moet iedereen dat maar kunnen. Of zo. En praten over emoties, daar gelooft 'ie niet zo in.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 03-09-2005 17:56:46 ]
Eetstoornissen genezen is ook enkel een kwestie van willpower. Als je het niet wilt zal het je ook nooit lukken. (met dat betreft heb ik mijn vader naar gedaan, alleen hij had niet de will en ik wel).
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Je kiest er ook voor, alleen misschien niet zo bewust als hij denkt.quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:56 schreef Toeps het volgende:
Alsof ik er voor kies.
Natuurlijk moet je de wil hebben. Maar met alleen de wil is het nog knap lastig. Je moet ook handvaten aangereikt krijgen. Want als je echt niet meer weet wat normaal eten is, hoe je met emoties om moet gaan, etcetera, dan kun je dat niet ineens met willpower wél.quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:57 schreef boekenworm het volgende:
Eetstoornissen genezen is ook enkel een kwestie van willpower. Als je het niet wilt zal het je ook nooit lukken. (met dat betreft heb ik mijn vader naar gedaan, alleen hij had niet de will en ik wel).
Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.quote:Op zaterdag 3 september 2005 18:07 schreef Toeps het volgende:
[..]
Natuurlijk moet je de wil hebben. Maar met alleen de wil is het nog knap lastig. Je moet ook handvaten aangereikt krijgen. Want als je echt niet meer weet wat normaal eten is, hoe je met emoties om moet gaan, etcetera, dan kun je dat niet ineens met willpower wél.
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Die emoties zijn m.i. toch echt het belangrijkste, anders zal het vroeg of laat weer fout gaan.quote:Op zaterdag 3 september 2005 18:09 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.
Als ik naar mijn vriendin kijk dan zijn die emoties er sowieso wel, daar is niks tegen te beginnen. Zij zal die 'willpower' juist nodig hebben om die emoties te overwinnen.
Maar op therapie kun je de juiste technieken leren. Het is als met zwemles. Zonder zwemles kun je ook je hoofd boven water houden en leren zwemmen, maar met zwemles is het allemaal net even wat makkelijker.quote:Op zaterdag 3 september 2005 22:17 schreef Ami80 het volgende:
Als ik naar mijn vriendin kijk dan zijn die emoties er sowieso wel, daar is niks tegen te beginnen. Zij zal die 'willpower' juist nodig hebben om die emoties te overwinnen.
Het gaat er niet om of je emoties wel of niet hebt, het gaat erom hoe je er mee omgaat. En een eetstoornis is duidelijk een verkeerde manier om met emoties om te gaan. Het probleem is, je kunt wel stoppen met verkeerd eten, maar als je nog niet weet hoe je dan wél met je emoties om moet gaan val je vroeg of laat hoogstwaarschijnlijk terug, omdat er een moment komt dat je emoties de overhand krijgen en je niets anders weet om te doen. Je moet slecht gedrag vervangen door iets anders, om er werkelijk vanaf te komen.quote:Op zaterdag 3 september 2005 22:17 schreef Ami80 het volgende:
Als ik naar mijn vriendin kijk dan zijn die emoties er sowieso wel, daar is niks tegen te beginnen. Zij zal die 'willpower' juist nodig hebben om die emoties te overwinnen.
Sanity is (not) statistical
Wow, op die manier had ik er nog niet over nagedacht... maar dat zou dan ook betekenen dat zelfstandig herstellen vrijwel onmogelijk is, of in elk geval heel erg moeilijk: aangezien je bij zelfherstel ook zelf je eigen gedachtengang zal moeten veranderen en dit in praktijk nogal moeilijk is omdat er de nodige zelfanalyse voor nodig is, zit het er dik in dat het eetprobleem wel wordt opgelost maar de verkeerde uiting van emoties niet. En dat zou de kans op terugval dan weer vergroten.
Gisteren heerlijk op stap geweest en ik heb tussen neus en lippen door al wat meer te horen gekregen over het vervolg van de intake: deze week nog een afspraak, daarna gaan de therapeuten intern overleggen en dan is het te hopen dat ze snel met een voorstel komen. Spannend dus...
Gisteren heerlijk op stap geweest en ik heb tussen neus en lippen door al wat meer te horen gekregen over het vervolg van de intake: deze week nog een afspraak, daarna gaan de therapeuten intern overleggen en dan is het te hopen dat ze snel met een voorstel komen. Spannend dus...
Je kúnt er wel zelf overheen komen hoor. Er zijn ook mensen die langzaamaan over hun onzekerheid heen komen, door positieve ervaringen naarmate ze ouder worden.
hoe machteloos iemand zich ook voelt.....een dergelijke reactie is gewoon niet goed te pratenquote:Op zaterdag 3 september 2005 17:47 schreef Baleog het volgende:
[..]
dat is idd best lullig, maar aan de andere kant is het voor de partner ook verdomd moeilijk om met zo iemand te leven, je voelt je zoooo machteloos..
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
iemand kiest ervoor om anorexia te hebben?!?!?!?!quote:Op zaterdag 3 september 2005 17:59 schreef thaleia het volgende:
[..]
Je kiest er ook voor, alleen misschien niet zo bewust als hij denkt.
dat is wel de grootste onzin ooit gehoord.......
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Wat ik al eerder schreef: een eetstoornis is een uiting van een psychisch probleem....kan onzekerheid zijn, verpest zelfbeeld of wat dan ook. Andere uitingen kunnen overmatig eten (dikte) zijn, zelf-besnijding etc.
Er moet dus echt iets psychisch veranderen om de ziekte aan te kunnen pakken. Met weer eten ben je er nog niet, dan is de kans dat patient toevlucht zoekt naar andere uitingen van het probleem....
Er moet dus echt iets psychisch veranderen om de ziekte aan te kunnen pakken. Met weer eten ben je er nog niet, dan is de kans dat patient toevlucht zoekt naar andere uitingen van het probleem....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
dus jij denkt dat het probleem simpel opgelost kan gaan worden door weer 'gewoon' te gaan eten?quote:Op zaterdag 3 september 2005 18:09 schreef boekenworm het volgende:
[..]
Maar iwe zegt dat je je emotisch ondercontrole moet hebben? Dat komt in de loop der jaren wel. Het gaat erom dat je het lef durft en wil hebben om te eten, ook al staat het je 100% tegen. Maar goed, dat zal wel per persoon verschillen.
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
In de eerste maand ofzo als je meer eet zal vooral je weerstand vooruit gaan, en zal je je niet meer dagelijks duizelig voelen en hoofdpijn hebben, maar je komt ook aan, ook al eet je helemaal niet veel, want je lichaam is het helemaal niet gewend om een normale hoeveelheid voeding binnen te krijgen. Dat vond ik destijds heel moeilijk, hoewel ik toen wel weer normaal kon gaan lopen, zonder duizeligheid en trillen.quote:Op maandag 5 september 2005 08:55 schreef CleeJee het volgende:
dus jij denkt dat het probleem simpel opgelost kan gaan worden door weer 'gewoon' te gaan eten?
In de therapie wordt eerst het eten aangepakt inderdaad, om zo weer beetje 'gezonde basis' te kweken...pas daarna wordt ingegaan op de diepere oorzaken....voor anorexia patiëten die het al een aantal jaar hebben zal echt de hele spreekwoordelijke beerput open moeten om te genezen...
Er wordt ook vaak gezegd dat hoe langer iemand het heeft, hoe kleiner de kans op (volledige?) genezing....
Er wordt ook vaak gezegd dat hoe langer iemand het heeft, hoe kleiner de kans op (volledige?) genezing....
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
@ Wolkje: die vraag aan 'boekenworm' was klein beetje cynisch bedoeld hoor.....;)
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
