relatie niet gelovige - gelovige deel 2

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 11:03 schreef no1uknow het volgende:

[..]

Mensen die kinderen verstoten als ze niet meer naar de kerk gaan?
Dat heb ik nog nooit zien gebeuren, in alle kerken waar ik ben geweest.
Dat zullen misschien katholieken zijn...

Verstoten is misschien een beetje te sterk woord. Het gaat dus zo dat die kinderen op hun 18e of moeten besluiten nog naar de kerk te gaan of gedwongen het huis uit worden gezet. Verdere details weet ik niet; het is een tijd geleden dat ik het gehoord had.

quote:

En het is niet echt een uitzondering hoor, 1/3 van de 'kinderen'/jongeren hier gaat niet meer naar de kerk, ondanks dat ze er mee opgevoegd zijn.

Dat zijn er dan gelukkig meer dan ik dacht

Als we dan toch stevig aan het chargeren zijn:

What shall we tell the children? Een speech van Nicholas Humphrey voor Amnesty.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 19:50 schreef speknek het volgende:
Als we dan toch stevig aan het chargeren zijn:

What shall we tell the children? Een speech van Nicholas Humphrey voor Amnesty.

Ik geloof in God, maar wat ik nou onzin vind is het hele groepsgebeuren eromheen. Denk aan: je bent protestant, gereformeerd, katholiek. Allemaal groepjes mensen die elk voor zich denken het beter te weten. Geen van die groepjes is volledig gelijk aan elkaar. Wat is dan de waarheid en wie heeft gelijk? Wat voor mij het belangrijkste is, is mijn relatie met God. Verder hoef ik daarmee niemand 'lastig te vallen' (in termen van iemand die niet in God gelooft). Ik geloof dat Hij bestaat, een ander hoeft dat niet te geloven. Daarom is een relatie tussen een gelovige en niet-gelovige in mijn ogen mogelijk. Ik zie het net als een verschil qua persoonlijkheid, je kunt niet allebei precies hetzelfde zijn in een relatie.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 21:29 schreef brown_eyed_girl het volgende:
Ik geloof in God, maar wat ik nou onzin vind is het hele groepsgebeuren eromheen. Denk aan: je bent protestant, gereformeerd, katholiek. Allemaal groepjes mensen die elk voor zich denken het beter te weten. Geen van die groepjes is volledig gelijk aan elkaar. Wat is dan de waarheid en wie heeft gelijk? Wat voor mij het belangrijkste is, is mijn relatie met God. Verder hoef ik daarmee niemand 'lastig te vallen' (in termen van iemand die niet in God gelooft). Ik geloof dat Hij bestaat, een ander hoeft dat niet te geloven. Daarom is een relatie tussen een gelovige en niet-gelovige in mijn ogen mogelijk. Ik zie het net als een verschil qua persoonlijkheid, je kunt niet allebei precies hetzelfde zijn in een relatie.

Een relatie zonder verdere commitment moet heel goed lukken, maar hoe ga je om met de verschillen in opvattingen op bijvoorbeeld sexueel gebied? Hoe ga je om met mogelijke verbindingen die jullie aan zouden willen gaan? Denk aan het huwelijk en kinderen. Hoe ga je om met opvattingen zoals zondag rustdag, zondag twee maal naar de kerk, vloeken, in sommige gevallen verjaardagen en andere feesten? Op een gegeven moment zal iemand in de relatie boter bij de vis moeten doen en iets opgeven, je eigen levensstijl/opvatting in stand houden lukt dan gewoon niet meer, omdat het niet strookt met de opvattingen van je partner. Ik denk alleen dat zo een relatie lukt als je compromissen kunt sluiten . . . . anders is het in mijn ogen gedoemd te mislukken.

quote:

Op dinsdag 20 september 2005 00:03 schreef GewoneMan het volgende:

[..]

ja en heb dr gezegd dat ik never ever nooit niet in de kerk zou trouwen. mijn kinderen niet gedoopt worden. als dat een eis is komt er geen kind simpel zat. ik werk niet mee aan het indoctrineren van mijn eigen kind.

maar goed het ging uit voor het zover kwam maar ze begreep mijn standpunt, haar ouders waren er minder blij mee maar ja daar heb ik geen relatie mee

Jouw eigen kind?Jouw relatie? Ikke ikke ikke en de rest kan....

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 17:12 schreef GM het volgende:

[..]

Ik als wel gelovige ben getrouwd met een afvallige gelovige
Bij ons heeft het nooit problemen opgeleverd. Mijn man respecteert dat dat een deel is wat voor mij belangrijk is, ik omgekeerd respecteer dat hij er anders over denkt.
Het belangrijkste is denk ik dat we elkaar nooit hebben geprobeerd te overtuigen van ons "eigen" gelijk.
We hebben intussen geleerd dat de eigen waarheid niet de waarheid van de ander hoeft te zijn. Natuurlijk hebben we er wel gesprekken over, maar zolang dat respectvol gebeurt is er geen enkel probleem.
Bovendien, een relatie heeft veel meer aspecten dan alleen het al-of-niet geloven in God.
Delen jullie dezelfde waarden bijvoorbeeld? Ondanks het feit dat wij beiden een andere invalshoek hadden, kwamen we al snel tot de conclusie dat we er in wezen helemaal niet zo verschillend over dachten.

Dit is dan toch ook heel belangrijk

gelovigen

De grote verschillen tussen gelovigen en niet-gelovigen zie je niet in 1 oogopslag.

Het gaat altijd mis, kan ik je zeggen, wel mits de gelovige echt gelovig is en leeft als een echte Christen, en de niet-gelovige hier uit zichzelf geen waarde aan hecht.
Een gelovige houdt zich strikt aan de 10 geboden (we gaan even uit van een Christen).
De niet-gelovige gebruikt deze geboden vaak als richtlijn maar als het hem niet uitkomt kiest hij wat hem het makkelijkste uitkomt.

Een Christen leeft om god te dienen en om zo in de hemel te komen, de niet-gelovige zit wat dit betreft op een heel ander pad. Een echte fanatieke gelovige en een fanatieke niet-gelovige zullen nooit aan elkaar kunnen toegeven, een middenweg kiezen kan niet, want beiden ben je overtuigd van iets. Dit leidt altijd tot conflicten.

Veel Christenen weten zelf niet eens waarom ze volgens bepaalde regels willen leven die hun worden opgelegd, ze zijn er mee geboren en opgegroeid en zijn gewend om alles wat de bijbel afzweert zelf ook af te zweren en zich te houden aan alles wat de bijbel hen oplegt.

Ik zelf vind het hele geloof achterhaald, de mens is veel te ver ontwikkeld om zich nog aan leef-regels te houden, vroeger toen men weinig kon verklaren van de wereld, werden veel dingen aangenomen als hypothese om het te kunnen verklaren, daar kan ik me in verplaatsen, maar het past gewoon niet meer in deze tijd.
Verder beperk je jezelf door je aan leef-regels te houden, daar heb ik natuurlijk geen last van, maar hierdoor haal je uiteindelijk minder uit je leven.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 11:31 schreef Lempicka het volgende:
trouwen oke, maar niet voor de kerk!

ik ben atheist de kerk is 1 van de laatste plaatsen waar ik wil zijn

quote:

Op maandag 10 oktober 2005 18:10 schreef paddy het volgende:

[..]

Jouw eigen kind?Jouw relatie? Ikke ikke ikke en de rest kan....

onzin, ik vind mezelf niet belangrijker dan mijn vrouw of kind, echter vind ik het wel enorm belangrijk dat mijn ons kind een eigen mening kan vormen. net zo min ik ons kind niet zal vertellen god bestaat niet of iets dergelijks wil ik dat andersom ook niet.

quote:

Op maandag 10 oktober 2005 19:21 schreef Ixnay het volgende:
De grote verschillen tussen gelovigen en niet-gelovigen zie je niet in 1 oogopslag.

Het gaat altijd mis, kan ik je zeggen, wel mits de gelovige echt gelovig is en leeft als een echte Christen, en de niet-gelovige hier uit zichzelf geen waarde aan hecht.
Een gelovige houdt zich strikt aan de 10 geboden (we gaan even uit van een Christen).
De niet-gelovige gebruikt deze geboden vaak als richtlijn maar als het hem niet uitkomt kiest hij wat hem het makkelijkste uitkomt.

Een Christen leeft om god te dienen en om zo in de hemel te komen, de niet-gelovige zit wat dit betreft op een heel ander pad. Een echte fanatieke gelovige en een fanatieke niet-gelovige zullen nooit aan elkaar kunnen toegeven, een middenweg kiezen kan niet, want beiden ben je overtuigd van iets. Dit leidt altijd tot conflicten.

Veel Christenen weten zelf niet eens waarom ze volgens bepaalde regels willen leven die hun worden opgelegd, ze zijn er mee geboren en opgegroeid en zijn gewend om alles wat de bijbel afzweert zelf ook af te zweren en zich te houden aan alles wat de bijbel hen oplegt.

Ik zelf vind het hele geloof achterhaald, de mens is veel te ver ontwikkeld om zich nog aan leef-regels te houden, vroeger toen men weinig kon verklaren van de wereld, werden veel dingen aangenomen als hypothese om het te kunnen verklaren, daar kan ik me in verplaatsen, maar het past gewoon niet meer in deze tijd.
Verder beperk je jezelf door je aan leef-regels te houden, daar heb ik natuurlijk geen last van, maar hierdoor haal je uiteindelijk minder uit je leven.

You are so right!!

En ik spreek uit ervaring als niet-gelovige in een (inmiddels verbroken) relatie met een gelovige.

schopje

Ik heb hetzelfde. Mijn moeder is christelijk en toen ik nog klein was ging ik mee naar de kerk. Later is dat gestopt op mijn 15e ofzo. Nu heb ik sinds een paar maanden een vriendin die wel christelijk is en naar de kerk gaat. Ik ga best vaak met haar mee. En ze slaapt wel eens bij mij en ik bij haar. Alleen haar vader is daar niet zo heel blij mee maar die is nog erg ouderwets zegt ze. Hij denkt dat mogelijke sex alleen kan als we bij elkaar slapen.

Niet dat we al sex gehad hebben maar ja daar maak ik me ook niet zo druk om eigenlijk. Het gaat tot nu toe uitstekend.

ik denk dat het prima samen gaat , ik heb een gelovige vriend en zelf ben ik niet gelovig (al dan ook niet atheiist) mijn beste vriendin is ook gelovig en mijn tante ook, allemaal christelijk maar allemaal ook een andere tak. zelf ben ik niet gelovig opgevoed maar ik leef wel met de normen en waarden van de christelijke cultuur , dit deed ik ook al voordat ik mijn vriend en beste vriendin leerde kennen . met al deze mensen kan ik prima discussieren over het geloof en we respecteren allemaal mekaars overtuiging.
of het samen gaat ligt niet aan het geloof maar aan de mensen die het beleiden

quote:

Op donderdag 10 november 2005 12:37 schreef Schubbekut het volgende:
of het samen gaat ligt niet aan het geloof maar aan de mensen die het beleiden

Dat is een goede ja. En qua sex dan hoe dacht/denkt je vriend daar over dan?

qua sex wat ? dat je christen bent betekend niet dat je geen sex mag hebben ...

Maar strenge stromingen wachten daar tot mee tot aan het huwlijk? Wij hebben nog geen sex gehad maar ik weet dus ook niet precies hoe zij daar over denkt. Tot aan het huwlijk of gewoon nog even niet omdat we pas een paar maanden hebben.

Mij zou dat wel opbreken. Ik ga niet trouwen voordat ik seks met iemand gehad heb, en als je dan met iemand zit die geen seks heeft voordat ze getrouwd is, zit je in een aardige impasse.

Dat is idd lastig dan ja.

Het verschilt per stroming en gemeente of sex voor het huwelijk word afgeraden , geen sex voor het huwelijk is volgens mij ook meer iets katholieks , meestal word het meer een beetje afgeraden , zodat je niet meteen met de 1ste de beste in bed springt

Ik heb wel eens een doop meegemaakt waarvan de vader niet gelovig was en de moeder wel, dat de moeder uiteindelijk de belofte gaf haar kinderen op te voeden met het geloof en dat de vader de belofte gaf de moeder te helpen en bij te staan waar nodig. Deze man kon zelf niet meer in God geloven, maar vond wel dat zijn kinderen iets van God mee moesten krijgen, omdat het ook een gedeelte normen en waarden is. Het enige wat hij wel vond is dat als de kinderen niet meer naar de kerk wilden, dat ze dan niet verplicht mochten worden. Twee van de drie kinderen gaan nog naar de kerk, eentje niet meer. Ik heb het gevoel (maarja, dat is natuurlijk het gevoel van een buitenstaander) dat het op die manier prima werkt.

Dus er zijn (afhankelijk van de gemeente) ook bijzondere dopen mogelijk.

Lekkere machtspolitiek altijd, alleen dopen of trouwen als je belooft de Christelijke meme door te zetten op je kinderen. En als je het niet doet, gaat je kind naar de hel, bwahaha.

quote:

Op donderdag 10 november 2005 13:19 schreef speknek het volgende:
Lekkere machtspolitiek altijd, alleen dopen of trouwen als je belooft de Christelijke meme door te zetten op je kinderen. En als je het niet doet, gaat je kind naar de hel, bwahaha.

Nee, ik denk dat je dat verkeerd ziet.

Of ik mijn kinderen later nou doop of niet, ik zal ze toch willen opvoeden in het geloof. Maar dat is puur natuurlijk omdat ik denk dat zij ook troost kunnen vinden in het geloof.
Maar het is natuurlijk onzin dat je naar de hel zou gaan als je je kind niet laat dopen.

Ik bedoelde meer dat mensen die niet geloven het ook moeten beloven. En dat ongedoopte mensen naar de hel gaan, dat staat zelfs in de bijbel. (of je dat gelooft is een tweede, natuurlijk)

quote:

Op donderdag 10 november 2005 13:33 schreef speknek het volgende:
Ik bedoelde meer dat mensen die niet geloven het ook moeten beloven. En dat ongedoopte mensen naar de hel gaan, dat staat zelfs in de bijbel. (of je dat gelooft is een tweede, natuurlijk)

Dat eerste is dus niet altijd waar, maar dat terzijde.

Tja, en dan de vraag, moet je alles wat in de bijbel staat geloven.

Misschien woont er midden in de woestijn wel iemand die nog nooit in contact is geweest met een Bijbel of een buitenstaander, maar toch geloofd in een God. Hij houdt zich zonder dat hij het weet aan alle dingen die in de Bijbel staan, maar hij is niet gedoopt.
Zou die persoon naar de hel gaan dan?


Overigens, God is een God die ook vergeeft. Ik geloof zelf dat hij zo veel vergeving in zich heeft dat er niet veel mensen in de hel zullen belanden. Ook die persoon die er voor kiest om zijn kind niet te dopen, zelfs de persoon die ervoor kiest zijn kind niet met God op te voeden.

quote:

Ik heb wel eens een doop meegemaakt waarvan de vader niet gelovig was en de moeder wel, dat de moeder uiteindelijk de belofte gaf haar kinderen op te voeden met het geloof en dat de vader de belofte gaf de moeder te helpen en bij te staan waar nodig.

Ging dat 'helpen en bij te staan waar nodig' dan niet over helpen en bijstaan in het religieus opvoeden van kinderen? Dat haalde ik er in ieder geval uit, omdat ik weet dat meer kerkgenootschappen dat eisen. Ben je katholiek? Want ik weet wel dat die daar veel makkelijker in zijn: ik ben ook gedoopt terwijl mijn moeder atheist is, mijn vader is alleen katholiek.

En het andere: zoals ik zei, het is maar net waar je in gelooft. Voor een vader of moeder die daar wel in gelooft lijkt het me wel een aardig gewetensbezwaar opleveren als de ander niet gelooft en daardoor het kind niet gedoopt mag worden. En dat vind ik (bijna) ziekelijke machtspolitiek van de kerk.

Ik ben niet Rooms, ik ben protestant

Of je als christen pleit voor wel of geen seks voor het huwelijk ligt er maar net aan hoe nauw je neemt met wat er in de bijbel staat en zowel het catholicisme als het protestantisme kent stromingen die daar erg strikt in zijn.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 11:03 schreef no1uknow het volgende:

[..]

Dat zullen misschien katholieken zijn...

Katholieken in Nederland zijn meestal veel minder streng in de leer dan wat we doorgaans "Christelijken" noemen dus dat lijkt me sterk.

ik heb een tijdje een zeer christelijke jongen leuk gevonden.

Lieve jongen, aardig, maar het zou niet werken, en dat heeft hook niet gedaan
meneer heeft nu een zeer christelijke vriendin, en ze passen perfect bij elkaar.

Zelf ben ik wel christelijk 'opgevoed' als je het zo kunt noemen. Mijn ouders gingen nooit naar de kerk, maar ik ging wel naar vakantiebijbelclub, zondagsschool, christelijke scholen.
En ik ben na mijn geboorte gedoopt.

Toen ik 15 was heb ik me uit de kerk laten schrijven. Ik geloof er niet in, en wil dus ook geen lid zijn van een gemeente die voor ideeen staat die ik niet kan geloven.

Mijn ouders hebben me dan ook nooit iets opgedrongen, het was meer een 'vanzelfsprekendheid' omdat ze dat zelf ook zo hadden gehad, en het was 'veilig'.
Nu heeft het bij mij dus bijster weinig uitgehaald omdat mijn ouders niet streng zijn, ik geloof dat mijn vader zelf niet eens geloof in wat dan ook, maar daarvoor praat hij te weinig over gevoelszaken.
Zelf ben ik aanhanger van een natuurreligie, die wel in 'goddelijke' machten gelooft, maar ze als alles omvattende 'entiteiten' ziet, mannelijk en vrouwelijk.
En ja, datis voor mij aannemelijk.

Ik sta niet achter de christelijke leer, en zou dus zelf niet met iemand kunnen samenleven die dat wel doet.
Mijn christelijke vrienden zeggen doodleuk tegen mij dat ze me wel aardig vinden, maar dat ik met duivelspraktijken bezig ben en dat ik in de hel zal belanden.
Het zijn leuke mensen om mee te discussieren, maar ik zou nooit met zo iemand kunnen samenleven: stel je voor dat mijn eigen vriend tegen me zegt dat ik naar de hel zou gaan!?
En dat is vanuit de christelijke kant precies hetzelfde: waarom zou je samen willen leven als je weet dat iemand naar de hel gaat? Alleen de poging wagen met hem samen te gaan leven en hem te bekeren? Voor de eigen gemoedsrust?

Ik respecteer alle geloven, iedereen moet geloven wat hij of zij voelt, maar het oordelende karakter van de grote religies (christendom/islam) staat mij wel zeer tegen.

Dus bekijk het van jouw kant: jij gelooft er niet in, maar wilt ook neit veroordeeld worden door vrienden, laat staan vriend(in) en schoonfamilie.
Ik kan het prima begrijpen hoor, die problemen, en daarom waag ik mij er ook niet in.

Dat houdt niet in dat ik een relatie uit de weg ga met een andersgelovige, maar wel met iemand die zeer 'radicaal' is in zijn uitspraken naar andere religies vanuit zijn geloof..
Ik zou mijn kind dan ook nooit christelijk opvoeden, nooit islamitisch, maar ook niet boeddhistisch of paganistisch..
Gewoon, neutraal, en het kind zoveel mogelijk meegeven van alles wat er speelt in de wereld.
Natuurlijk stel ik het op prijs om mijn kind de rituelen en gedachten van mijn eigen geloof mee te kunnen geven, maar dat zal meer op informatieve wijze zijn, nooit op indoctrinerende wijze, want een kind moet zelf kiezen. Daarom ben ik ook tegen kinderdoop: ik ben zelf gedoopt, maar heb er niets mee. Ja, een tweede naam aan overhouden, maar meer ook niet..

Als mijn kind zich later wil laten dopen, uit volle overtuiging, prima, maar ik hoop hem/haar dan wel respect heb meegegeven naar andere overtuigingen, hetzelfde respect dat ik heb naar iedere andere religie toe..

quote:

Op donderdag 6 oktober 2005 19:38 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Verstoten is misschien een beetje te sterk woord. Het gaat dus zo dat die kinderen op hun 18e of moeten besluiten nog naar de kerk te gaan of gedwongen het huis uit worden gezet. Verdere details weet ik niet; het is een tijd geleden dat ik het gehoord had.
[..]

Dat zijn er dan gelukkig meer dan ik dacht

quote:

Op vrijdag 11 november 2005 16:14 schreef Faithy het volgende:
ik heb een tijdje een zeer christelijke jongen leuk gevonden.

Lieve jongen, aardig, maar het zou niet werken, en dat heeft hook niet gedaan
meneer heeft nu een zeer christelijke vriendin, en ze passen perfect bij elkaar.

Zelf ben ik wel christelijk 'opgevoed' als je het zo kunt noemen. Mijn ouders gingen nooit naar de kerk, maar ik ging wel naar vakantiebijbelclub, zondagsschool, christelijke scholen.
En ik ben na mijn geboorte gedoopt.

Toen ik 15 was heb ik me uit de kerk laten schrijven. Ik geloof er niet in, en wil dus ook geen lid zijn van een gemeente die voor ideeen staat die ik niet kan geloven.

Mijn ouders hebben me dan ook nooit iets opgedrongen, het was meer een 'vanzelfsprekendheid' omdat ze dat zelf ook zo hadden gehad, en het was 'veilig'.
Nu heeft het bij mij dus bijster weinig uitgehaald omdat mijn ouders niet streng zijn, ik geloof dat mijn vader zelf niet eens geloof in wat dan ook, maar daarvoor praat hij te weinig over gevoelszaken.
Zelf ben ik aanhanger van een natuurreligie, die wel in 'goddelijke' machten gelooft, maar ze als alles omvattende 'entiteiten' ziet, mannelijk en vrouwelijk.
En ja, datis voor mij aannemelijk.

Ik sta niet achter de christelijke leer, en zou dus zelf niet met iemand kunnen samenleven die dat wel doet.
Mijn christelijke vrienden zeggen doodleuk tegen mij dat ze me wel aardig vinden, maar dat ik met duivelspraktijken bezig ben en dat ik in de hel zal belanden.
Het zijn leuke mensen om mee te discussieren, maar ik zou nooit met zo iemand kunnen samenleven: stel je voor dat mijn eigen vriend tegen me zegt dat ik naar de hel zou gaan!?
En dat is vanuit de christelijke kant precies hetzelfde: waarom zou je samen willen leven als je weet dat iemand naar de hel gaat? Alleen de poging wagen met hem samen te gaan leven en hem te bekeren? Voor de eigen gemoedsrust?

Ik respecteer alle geloven, iedereen moet geloven wat hij of zij voelt, maar het oordelende karakter van de grote religies (christendom/islam) staat mij wel zeer tegen.

Dus bekijk het van jouw kant: jij gelooft er niet in, maar wilt ook neit veroordeeld worden door vrienden, laat staan vriend(in) en schoonfamilie.
Ik kan het prima begrijpen hoor, die problemen, en daarom waag ik mij er ook niet in.

Dat houdt niet in dat ik een relatie uit de weg ga met een andersgelovige, maar wel met iemand die zeer 'radicaal' is in zijn uitspraken naar andere religies vanuit zijn geloof..
Ik zou mijn kind dan ook nooit christelijk opvoeden, nooit islamitisch, maar ook niet boeddhistisch of paganistisch..
Gewoon, neutraal, en het kind zoveel mogelijk meegeven van alles wat er speelt in de wereld.
Natuurlijk stel ik het op prijs om mijn kind de rituelen en gedachten van mijn eigen geloof mee te kunnen geven, maar dat zal meer op informatieve wijze zijn, nooit op indoctrinerende wijze, want een kind moet zelf kiezen. Daarom ben ik ook tegen kinderdoop: ik ben zelf gedoopt, maar heb er niets mee. Ja, een tweede naam aan overhouden, maar meer ook niet..

Als mijn kind zich later wil laten dopen, uit volle overtuiging, prima, maar ik hoop hem/haar dan wel respect heb meegegeven naar andere overtuigingen, hetzelfde respect dat ik heb naar iedere andere religie toe..

Echte christenen vertellen je niet dat je naar de hel gaat, daarnaast kan alleen God daarover oordelen. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen, hoe wil je een splinter uit iemands voet halen wanneer er een balk in je eigen oog zit.

quote:

Op vrijdag 11 november 2005 21:00 schreef no1uknow het volgende:

[..]

Is nog 2/3 te weinig wat mij betrefd...

quote:

Op vrijdag 11 november 2005 21:00 schreef no1uknow het volgende:

[..]

Wat is dat nou weer voor een reactie?

quote:

Op vrijdag 11 november 2005 16:14 schreef Faithy het volgende:
ik heb een tijdje een zeer christelijke jongen leuk gevonden.

Lieve jongen, aardig, maar het zou niet werken, en dat heeft hook niet gedaan
meneer heeft nu een zeer christelijke vriendin, en ze passen perfect bij elkaar.

Zelf ben ik wel christelijk 'opgevoed' als je het zo kunt noemen. Mijn ouders gingen nooit naar de kerk, maar ik ging wel naar vakantiebijbelclub, zondagsschool, christelijke scholen.
En ik ben na mijn geboorte gedoopt.

Toen ik 15 was heb ik me uit de kerk laten schrijven. Ik geloof er niet in, en wil dus ook geen lid zijn van een gemeente die voor ideeen staat die ik niet kan geloven.

Mijn ouders hebben me dan ook nooit iets opgedrongen, het was meer een 'vanzelfsprekendheid' omdat ze dat zelf ook zo hadden gehad, en het was 'veilig'.
Nu heeft het bij mij dus bijster weinig uitgehaald omdat mijn ouders niet streng zijn, ik geloof dat mijn vader zelf niet eens geloof in wat dan ook, maar daarvoor praat hij te weinig over gevoelszaken.
Zelf ben ik aanhanger van een natuurreligie, die wel in 'goddelijke' machten gelooft, maar ze als alles omvattende 'entiteiten' ziet, mannelijk en vrouwelijk.
En ja, datis voor mij aannemelijk.

Ik sta niet achter de christelijke leer, en zou dus zelf niet met iemand kunnen samenleven die dat wel doet.
Mijn christelijke vrienden zeggen doodleuk tegen mij dat ze me wel aardig vinden, maar dat ik met duivelspraktijken bezig ben en dat ik in de hel zal belanden.
Het zijn leuke mensen om mee te discussieren, maar ik zou nooit met zo iemand kunnen samenleven: stel je voor dat mijn eigen vriend tegen me zegt dat ik naar de hel zou gaan!?
En dat is vanuit de christelijke kant precies hetzelfde: waarom zou je samen willen leven als je weet dat iemand naar de hel gaat? Alleen de poging wagen met hem samen te gaan leven en hem te bekeren? Voor de eigen gemoedsrust?

Ik respecteer alle geloven, iedereen moet geloven wat hij of zij voelt, maar het oordelende karakter van de grote religies (christendom/islam) staat mij wel zeer tegen.

Dus bekijk het van jouw kant: jij gelooft er niet in, maar wilt ook neit veroordeeld worden door vrienden, laat staan vriend(in) en schoonfamilie.
Ik kan het prima begrijpen hoor, die problemen, en daarom waag ik mij er ook niet in.

Dat houdt niet in dat ik een relatie uit de weg ga met een andersgelovige, maar wel met iemand die zeer 'radicaal' is in zijn uitspraken naar andere religies vanuit zijn geloof..
Ik zou mijn kind dan ook nooit christelijk opvoeden, nooit islamitisch, maar ook niet boeddhistisch of paganistisch..
Gewoon, neutraal, en het kind zoveel mogelijk meegeven van alles wat er speelt in de wereld.
Natuurlijk stel ik het op prijs om mijn kind de rituelen en gedachten van mijn eigen geloof mee te kunnen geven, maar dat zal meer op informatieve wijze zijn, nooit op indoctrinerende wijze, want een kind moet zelf kiezen. Daarom ben ik ook tegen kinderdoop: ik ben zelf gedoopt, maar heb er niets mee. Ja, een tweede naam aan overhouden, maar meer ook niet..

Als mijn kind zich later wil laten dopen, uit volle overtuiging, prima, maar ik hoop hem/haar dan wel respect heb meegegeven naar andere overtuigingen, hetzelfde respect dat ik heb naar iedere andere religie toe..

Ik sta niet achter de christelijke leer, en zou dus zelf niet met iemand kunnen samenleven die dat wel doet.

dat ligt dus aan jou persoon en niet aan het feit dat iemand christelijk is of niet.

Mijn christelijke vrienden zeggen doodleuk tegen mij dat ze me wel aardig vinden, maar dat ik met duivelspraktijken bezig ben en dat ik in de hel zal belanden.
leuke vrienden heb jij , ja je bent wel ok , brand brand duivelskind?
zegt me ook weer genoeg over met wat voor mensen jij genoegen neemt om mee samen te leven in de eerste plaats.

en daarnaast kan ik niet geloven dat er ook maar christenen bestaan die tegen hun "vriendin" (of kennis) zullen zeggen dat je in de hel zult branden, ik kan me alleen voorstellen ze in extreme gevallen je aanraden om god om vergeving te vragen of zoiets luxe.., maar geen christen zal durven of kunnen beslissen dat jij naar de hemel of hel gaat

>Dat houdt niet in dat ik een relatie uit de weg ga met een andersgelovige <

maar wel dat :

>Ik sta niet achter de christelijke leer, en zou dus zelf niet met iemand kunnen samenleven die dat wel doet.<

je spreekt jezelf een beetje tegen , ik denk dat jij gewoon niet om kan gaan met iemand die een andere overtuiging heeft (en dus anders in het leven staat) als jij.

>jij gelooft er niet in, maar wilt ook neit veroordeeld worden door vrienden, laat staan vriend(in) en schoonfamilie.<

ik heb gemerkt dat de famillie van mijn vriend veel begripvoller is tegen over mijn ongeloof dan dat mijn moeder begripvol is tegen over het geloof van mijn vriend , ze denkt dat ik me elk moment zal bekeren tot christen en bij alles wat ze over hem zegt is het weer christelijk (en dat is niet al positief bedoeld) ik kan me niet voorstellen dat als mijn vriend en zijn moeder het over mij hebben ze steeds refereren naar " die ongelovige " , en daarnaast word geloven vaak als iets doms gezien (zo zegt mijn moeder regelmatig dat ze wilde dat ze dom genoeg kon zijn om te geloven).

ik hoor minder dat iemand een relatie beeindigt omdat de ander niet gelovig was dan andersom en
ongelovige mensen lijken minder tolerant en ze hebben snel het idee dat iemand ze probeert te overtuigen van hun religie.

Tis gister uitgegan tussen mij en mijn christelijke vriendin. Zij was zo bang voor de reactie van haar ouders (nu 1 jaar relatie, die mensen heb ik nog nooit gezien) dat ze liever het hazepad koos. Dat is toch niet normaal hoor, dat je zo bang bent voor de mening van je ouders. Ziek ziek ziek

Geloof is wel oke btw, zolang je er mensen niet mee lastigvalt

quote:

Op dinsdag 15 november 2005 14:43 schreef Xtinction het volgende:
Tis gister uitgegan tussen mij en mijn christelijke vriendin. Zij was zo bang voor de reactie van haar ouders (nu 1 jaar relatie, die mensen heb ik nog nooit gezien) dat ze liever het hazepad koos. Dat is toch niet normaal hoor, dat je zo bang bent voor de mening van je ouders. Ziek ziek ziek

Geloof is wel oke btw, zolang je er mensen niet mee lastigvalt

Daar heb ik geen last van. Haar ouders vinden mij wel ok geloof ik.

quote:

Op dinsdag 15 november 2005 14:43 schreef Xtinction het volgende:
Tis gister uitgegan tussen mij en mijn christelijke vriendin. Zij was zo bang voor de reactie van haar ouders (nu 1 jaar relatie, die mensen heb ik nog nooit gezien) dat ze liever het hazepad koos. Dat is toch niet normaal hoor, dat je zo bang bent voor de mening van je ouders. Ziek ziek ziek

Geloof is wel oke btw, zolang je er mensen niet mee lastigvalt

ik heb het prima bij zijn ouders elke zondag en de ongelovige vriend van zijn zus ook volgens mij.
Maar vooral raar dat die ouders jou niet wilde zien ..
Als mijn dochter al een jaar een relatie zou hebben zou ik die jongen af en toe wel willen zien..

quote:

Op dinsdag 15 november 2005 14:43 schreef Xtinction het volgende:
Tis gister uitgegan tussen mij en mijn christelijke vriendin. Zij was zo bang voor de reactie van haar ouders (nu 1 jaar relatie, die mensen heb ik nog nooit gezien) dat ze liever het hazepad koos. Dat is toch niet normaal hoor, dat je zo bang bent voor de mening van je ouders. Ziek ziek ziek

Geloof is wel oke btw, zolang je er mensen niet mee lastigvalt

De mening van de ouders telt bij een christen vaak zwaarder dan zijn/haar eigen mening.
Weer zo'n christelijke eigenschap. Maar dit is bij meer religies zo.

Respect voor de mening van het kind is naar mijn idee iets Westers jaren zeventig. De ouders van nu die die tijd niet meegemaakt hebben of zich er tegen hebben verzet, zullen dat pedagogisch paradigma dus ook minder uitoefenen op de kinderen. Maar voor de rest heeft dat dus eerder met niet geloven te maken (lees: het Westerse niet tot licht geloven), dan wel geloven.

quote:

Op dinsdag 15 november 2005 14:48 schreef Stansfield het volgende:

[..]

Daar heb ik geen last van. Haar ouders vinden mij wel ok geloof ik.

Natuurlijk. Maar ze geloven wel dat jij je leven verkeerd inkleedt.

Ik heb allemaal discussies gehad met gelovigen, en daar zaten echt leuke bij ( en nog steeds )
Maar achter in mijn hoofd is er constant dat stemmetje dat zegt dat mijn gesprekspartner mij veroordeelt ( ook al wordt dat niet zo gezegd, het mag immers niet vanuit de Bijbel etc ) terwijl ik dat niet zou durven. Een relatie tussen een sterk gelovige en een ongelovige lijkt mij dan ook bijna onmogelijk, op die manier.

Ik heb een vriendin die verlieft is op een jongen waar de ouders gelovig zijn..(hij ook dus wel)
En die zijn lange tijd dwars geweest..omdat ze bang waren dat ze hem van de zondagse toer naar de kerk zou weerhouden,terwijl ze had aangegeven dat ze dan mee zou gaan.(ze woont ver bij hem vandaan en niet gelovig opgevoed) en dat doet ze nu al zo jaar!! maar nog staan ze twijfelachtig er tegenover..

ze mogen geen sex voor het huwelijk (doen ze wel natuurlijk)
verdorie ze is 21 en hij nu 24
wat een gedoe ook...ze hebben geen tv.etc hij heb wel een pc en degelijke


Maar wel veel pubers die al moeder worden..omdat de kerk er niet aan wilt geloven sex voor het huwelijk en geen condooms.. zieke shit daar

er zijn niet zo veel kerken meer die tegen condooms zijn (katholieken wel..) maar ik vind het van de persoon al achterlijk als je je zo laat leiden door de mening van je ouders of de kerk.
Dat soort mensen hoef ik echt niet te kennen , of ze nu 3 dubbel gelovig zijn of niet ...

quote:

Op dinsdag 15 november 2005 22:41 schreef Schubbekut het volgende:
er zijn niet zo veel kerken meer die tegen condooms zijn (katholieken wel..) maar ik vind het van de persoon al achterlijk als je je zo laat leiden door de mening van je ouders of de kerk.
Dat soort mensen hoef ik echt niet te kennen , of ze nu 3 dubbel gelovig zijn of niet ...

Ja ben ik het op zich wel met je eens..
Ik ken ze niet al te goed ,ben wel eens met me vriendin daar geweest
Ja heb wel respect voor me vriendin dat ze zich zo schikt ik zou dat niet kunnen


Maar hij gaat wel dingen anders doen zodra ze opzich zelf(trouwen) samenwonen hoort niet
maar,maar afwachten

quote:

ik heb het prima bij zijn ouders elke zondag en de ongelovige vriend van zijn zus ook volgens mij.
Maar vooral raar dat die ouders jou niet wilde zien ..
Als mijn dochter al een jaar een relatie zou hebben zou ik die jongen af en toe wel willen zien..

Zo zit het niet, de ouders weten niet van mijn bestaan af. Hun dochter heeft hun dus telkes voorgelogen of er iig niks over gezegd. Ze is zo bang voor de reactie van haar ouders en haar omgeving dat ze het liever niet bekend maakt

Nagut, niks meer aan te doen... sux

quote:

Op woensdag 16 november 2005 18:17 schreef Xtinction het volgende:

[..]

Zo zit het niet, de ouders weten niet van mijn bestaan af. Hun dochter heeft hun dus telkes voorgelogen of er iig niks over gezegd. Ze is zo bang voor de reactie van haar ouders en haar omgeving dat ze het liever niet bekend maakt

Nagut, niks meer aan te doen... sux

Lijkt me niet een al te gezonde relatie , je ex-vriendin was dan zowiezo niet helemaal helder als ze zo bang is voor de reactie en/of mening van haar ouders.
Vraag me af of ze dat puur niet vertelde omdat jij niet gelovig bent , ik denk dat zij ook wel begrijpt dat haar ouders liever een dochter hebben met een ongelovige maar leuke jongen die ze kennen , dan dat hun dochter ze een jaar lang voorliegt om met een totale vreemde te zijn.
Als ze haar ouders zo makkelijk voorliegt weet je maar nooit of ze tegen jou wel de waarheid spreekt denk ik dan.

Heb ik ook aan gedacht, don't worry maakt het niet makkelijker though

Ken een meisje die toch ook wel erg in de here is. Heel leuk om met haar op te trekken, altijd gezellig. Maar t geloof komt echt overal in naar voren... Zou soms graag met haar verder willen, maar als dat onderwerp dan weer aanbod komt, huiver ik weer :|

Ik was zelf ook verliefd op een meisje, die eigenlijk best christelijk bleek. Vooral haar ouders. Het is nooit wat geworden, maar ik weet niet of haar geloof daarbij nou echt een rol heeft gespeeld. Ze mag volgens mij niet zo heel veel ofzo... Het is een beetje vreemd, net als dat ze bijv. 'u' moet zeggen tegen haar ouders. Verder kon ik best aardig praten met haar ouders, en vooral met haar. We hadden 's avonds een keer een heel gesprek over geloof en vanalles. Ik geloof niet, en zij behoorlijk, maar ons gesprek was totaal geen discussie. We konden elkaar heel goed begrijpen.