Maar dan komt vadertje... uh
... moedertje tijd in dit geval 
... ze wil al lange tijd kids, en zet de druk op de ketel zeg maar.... Ik vindt 't eigenlijk niets, maar zie geen uitweg.'t is niet dat ik in de toekomst geen kids zou willen, maar zie mezelf niet zo als een papa... Te veel te regelen, te veel verantwoordelijkheid bij andere problemen die ik nu al heb.
Eerlijkerwijs moet ik wel zeggen dat qua mij de tijd nooit goed zou zijn
Waarom zo nerveus? - nou.. eigenlijk altijd bang geweest voor kids - die "wezens" die je in de handen gedrukt worden als je op bezoek komt... dat je geen spier meer durft te verroeren en alleen schreeuwt om 't kind uit je handen te laten halen.. 't lamme zweet dat je uitbreekt als een kind je wat vraagt/vraagt om met je te spelen.... jaja... noabertje heeft geen ervaring met kids en is er bang voor..... huiverig.... schrikbarend bang.
Ik kan me ook weer geen toekomst met kids voorstellen... weet alleen niet wanneer, en of ik me echt happy zal voelen als het zover is.... zucht... zo'n klein mensje om je heen waar je de verantwoordelijkheid voor moet nemen... kan ik geen kind ergens "bestellen" dat al 18 jaar is en op eigen benen kan staan :s .
Mijn vraag: zijn er meer vaders die dezelfde angst hadden? En hoe gaat het na de geboorte van het kind? Is het echt zo moeilijk (of juist niet?
). Wat zijn jullie ervaringen?Ik zie erg veel beren op de weg, maar tot nog toe overheerst de liefde die ik kan geven en ontvangen. En als ik andere ouders mag geloven blijft de weegschaal altijd doorslaan naar die positieve kant, wat er ook gebeurt. En daar hou ik me maar aan vast.
Als je ze eenmaal hebt dan is de liefde voor je kinderen zo groot dat dit al je angsten
in het niet doen verdwijnen.
Ik wilde zelfde nooit kinderen, het is er per ongeluk toch van gekomen en ik heb er nu 3,
de moelijkheden die je ondervind tijdens het opvoeden, de angsten, de onzekerheden,
je overwint alles, ook in moeilijke tijden. En ik kan het weten, ik heb ze alleen moeten
opvoeden... helaas.
Zoals jij omschrijft, die ervaringen met kinderen van anderen, kan ik me ook helemaal
voorstellen, ik ben nog steeds geen liefhebber van andermans kinderen, en vroeger
wilde ik zelfs geen kinderen omdat ik het allemaal maar niets vind dat kleine grut.
Maar ja, zodra zo'n klein hoopje mens in je armen ligt, ben je verkocht, die liefde
is zo groot, en daarna kun je het zelfs wel vinden met de koters van anderen,
ook daar groei je in mee.
Kinderen zijn prachtig, en dat zei ik 18 jaar geleden ook niet, nu weet ik beter.
Wat jij en Kajalevi aangeven is inderdaad wat ik van iedereen hoor... maar het blijft zo moeilijk te geloven: ik blijf het idee hebben dat ik er toch negatiever over ben - dat dit niet voor mij geldt
Vrienden van ons hebben onlangs een kleine gekregen - ben ergens wel een klein beetje jaloers, maar zodra ze een weekend op bezoek zijn geweest heb ik toch zoiets van.. leuk en success ermee!
dat terwijl mijn vrouw er zelfs nog een week na de tijd over kan hebben hoe leuk en lief die kleine van hun is.... ja, als ik er 1 uit zou kunnen kiezen, dan zou het dat kind zijn, maar ergens voelt het hebben van een eigen kind "onrealistisch".. "onmogelijk"... "niet voor mij..."
Ik heb kinderen van anderen altijd geweldig gevonden, ga nu ook vaak met mijn buurjongetje van 5 op stap, en ook toen ik 12 was en een vriendin van mij een zusje kreeg vond ik dat fantastisch.
Nog steeds vind ik de kinderen van anderen erg leuk, maar de gedachte dat een kind van mij zou zijn beangstigd me ook. Nu geef ik het allemaal nog wel tijd, miischien wil ik ook nog wel een kind en dan hoop ik niet te oud te zijn en als ik dan toch te oud ben, jammer dan, dan heb ik gewoon pech. Een toekomst zonder kinderen kan ik me ook goed voorstellen namelijk
Voor mij staat het dus gewoon nog open. Nu wil ik geen kind, de eerst komende jaren ook nog niet maar wat er daarna gebeurt zie ik wel. Is het zo dan is het zo en geen kind dan is dat ook zo. Ik maak me er maar niet te druk om
Ik ben nooit zo dol geweest op de kinderen van anderen...
Ik heb ook nooit zeker geweten of ik wel kinderen wilde, tot idd hier ook het klokje ging tikken en dus besloten om het wel te doen. ik vind het nog steeds wel eens eng, maar moet zeggen dat het me makkelijker afgaat dan dat ik ooit had gedacht. het is prachtig om je eigen kind te zien opgroeien, zich te zien ontwikkelen en omdat je het van kleins af aan meemaakt, groei je dus ook zelf mee. Met je eigen kind kan je ineens geweldig omgaan...omdat je hem/haar helemaal kent.
Ik zeg nu iig dat het het mooiste in mijn leven is...
Succes met het nemen van deze belangrijke beslissing in je leven!
De 'realiteit' kinderen is voor mij een stuk overzichtelijker dan het 'concept' kinderen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik begrijp je angsten volkomen en ze zijn ook niet geheel onterecht denk ik. Maar dat jij een kind kunt opvoeden, dat staat buiten kijf. Dat heeft de natuur zo geregeld. Jij kan die verantwoordelijkheid aan als het eenmaal zo ver is (en je gaat het nog fantastisch vinden ook!). Het is aleen zo'n ongelofelijk groot ding, dat er bijna niet over te beslissen valt. Ik ben 'per ongeluk' zwanger geraakt en ben daar achteraf eigenlijk heel blij om. het is me gewoon maar overkomen allemaal. Ik weet niet of ik de keuze zelf had durven maken. In ieder geval niet op korte termijn denk ik. Dan zou ik hebben getwijfelt en alles tegen elkaar afgewogen tot ik er gek van werd, vermoed ik zo. Veel succes met deze niet te nemen beslissing!
. Je kan dan niet meer terug, dus je leert er vanzelf mee omgaan is mijn ervaring. En eigen kinderen zijn toch ook wel heel leuk (kijk! Zelf Gemaakt!!) zolang ze niet over je heen kotsen of aan je been hangen als je net de krant wil lezen. Vooral de taalverwerving vind ik iets prachtigs. Maar zoals Renzell al zegt is het eigenlijk jammer dat je tegenwoordig zo bewust die beslissing kan nemen en dat het niet meer een kwestie van 'woeps, ongelukje' is.Als jij een kind wilt zul en moet je er klaar voor zijn, anders wordt het nooit iets. Ben je onconsequent in je gedrag zul je draaideurcrimineeltjes opvoeden die zich uiteindelijk hun weg door de maatschappij heenvreten, ten koste van alles en iederen, ook jezelf, de ouder. Hoe mensen er op komen om zulke terroristjes bewust op de planeet te zetten, is voor mij vooralsnog een raadsel...
Niet vreemd dat je bang bent, het is zelf volkomen terecht...
quote:Daar ben ik het niet geheel mee eens. Als je nog geen kinderen hebt is het vrij lastig om er 'klaar voor te zijn' omdat je slechts een vaag idee hebt van wat je te wachten staat. Je wordt dus altijd min of meer in het diepe gegooid. Valt het tegen, dan kan je niet meer terug maar gelukkig hebben de meeste mensen dan volgens mij nog wel het verantwoordelijkheidsbesef om hun kind dan nog een beetje fatsoenlijk op te voeden, ook als je er zelf niet echt lol aan beleeft. Of, zoals ik mijn monstertjes bij tijd en wijlen inpeper, je hoeft het niet leuk te vinden als je het maar doet.Op maandag 30 mei 2005 09:28 schreef HostiMeister het volgende:
Kinderen:
Als jij een kind wilt zul en moet je er klaar voor zijn, anders wordt het nooit iets.
Mijn eigen ervaring, met niet echt een eigen kinderwens en een voorheen lauwe belangstelling voor kinders van anderen, is dat kinderen hebben gemiddeld leuk is.
Ik vind Kinderen prachtig hoor, maar alleen als ze van een ander zijn. Ik vind mijn huidige leventje prima en ik wil dat voorlopig niet opgeven aan een koter of meerdere
Ik heb er simpelweg geen tijd voor en wil er eigenlijk ook geen tijd voor vrij maken. Lange werkdagen en dan wil ik 's avonds en in het weekends rust en geen schreeuwend kind. Ook twijfel ik of de huidige maatschappij met alle ellende het wel wijs is een kind op te voeden. Levensonderhoud wordt steeds duurder, de sfeer steeds grimmiger en de sociale voorzieningen nemen af... Ik heb het goed, mijn partner heeft het goed, dus nee, geen kids, voorlopig niet, misschien nooit niet. Ik ben er nu niet en misschien nooit niet klaar voor.Weet jou partner van je 'angst' af? Wat vind zij d'r van? Het kan een heftige discussie worden. Ik heb mijn partner 3 jaar geleden verteld hoe ik erover dacht. Zij wil ze wel graag maar ook zij twijfelt nog, mede door mijn argumenten. Hoe hard het ook klinkt heb ik haar wel voor de keuze gesteld: Als zij perse kinderen wil, kan ze beter een andere partner kiezen die er meer open voorstaat. Ik kan haar dat niet beloven en om ellende in de toekomst te voorkomen dek jejezelf al in. Klinkt egoistisch maar zo zie ik het niet. Ik wil ze niet en misschien nooit. Ik kan haar daar beter op voorbereiden dan na 10 jaar een relatie alsnog te zeggen: Nee ik wil ze niet. Als zij ze wil, moet ze gaan, hoezeer ik haar zal gaan missen... Maar ik zie een kind niet als reden om te blijven als 1 van beide personen dat niet wil.
Denk aan jezelf, praat erover met je partner...das de enige tip die ik je kan meegeven.
quote:Want? Als jij (nu) echt niet wil, moet je daar eerlijk over zijn. Als je misschien niet wil, dan moet je e.e.a. op een rijtje krijgen. Maar een uitweg is er natuurlijk altijd, al is het bij lange na niet de favoriete optie.Op maandag 30 mei 2005 00:20 schreef noabertje het volgende:
Ik vindt 't eigenlijk niets, maar zie geen uitweg.
Het is ook zo dat je prioriteiten veranderen als zo'n kleintje er is. Je leert vanzelf de belangrijke zaken voorop te stellen en de rest komt later.
Het is precies als Renzell zegt; de 'realiteit'kinderen is beter dan de 'concept'kinderen. Mooi verwoord.
Maar eerst praten, dan alles rustig laten bezinken, kijk naar je relatie en misschien groei je erin.
Onder druk van je vriendin aan een kind beginnen terwijl je het niet wilt, is natuurlijk niet goed.
Ik moet wel zeggen dat ik zelf ook denk dat als het kind er eenmaal zou zijn, zowel jij als mijn eigen vriend het wel leuk zouden vinden. Het nadeel is alleen dat je het niet kunt uitproberen, er is geen werkelijke oefenoptie (kinderen van een ander zijn toch niet je eigen kind) en er is ook geen compromis mogelijk. Denk er wel heel goed over na, en laat je niet zomaar overhalen. Er is altijd een utiweg, ook al is dat niet de uitweg die je het liefste zou kiezen.
Ik heb zoveel gepiekerd over wat en hoe en weet ik veel wat nog meer.
Maar alles valt in het niet zodra zo'n pukkie er is.
Ik vind bv. het oppassen op het kind van iemand anders veel zwaarder (ook de verantwoordelijkheid voelt zwaarder) dan zorgen voor mijn eigen kind.
Natuurlijk veranderen er heel veel dingen. Ik vind het heus niet altijd super om 24/7 paraat te zijn.
Maar vergeet niet dat de meeste ouders het niet alleen doen. Je bent met z'n tweetjes. (Zolang je elkaar maar blijft toelaten!)
Houd het gesprek met elkaar open. Maar de natuur is in deze wel zo slim geweest om de aanstaande mama en papa een maand of negen gewenning te geven.
enne... ook al vind ik het soms best zwaar. Terug naar voor-kind zou ik niet meer willen!
Het is de schat van mijn leven!
En ondanks dat we echt zeker weten heel graag kinderen te willen, slaat ook bij mij soms de twijfel toe. Kan ik dat wel, is het wel echt zo leuk, zou er niet dit, maar wat als dat. Maar hoe beanstigend ik dat af en toe ook vind, ik blijf toch zeker weten kinderen te willen.
Ik dacht altijd "Kids? - dat komt later wel... ik groei er wel naar toe als het zo ver is". Maar tja, nu is het zo ver, en moet ik toegeven dat ik té positief was
. Ik had de hoop dat ik het ooit nog wel leuk zou vinden om zo'n koter te krijgen, het plezier er van in zou zien... maar vrees dat ik wat dat betreft er nooit echt volledig open voor zal staan Mijn enige hoop (uit de grond van mijn hart) is dat ik het hopeloos verkeerd heb, en dat ik -als het echt zo ver is- er van kan genieten, en kan zeggen dat het een goede keus is geweest om uiteindelijk tóch door te zetten. Een slechte vader zal ik zeker niet zijn -daar heb ik een te groot verantwoordelijkheidsgevoel voor, wat eigenlijk misschien wel de grootste oorzaak van mijn angst is. Wel ben ik bang dat ik niet zal kunnen wennen, meer problemen zal blijven zien, en mogelijk zelfs in een depressie belanden waar geen uitvlucht meer voor zal zijn.
De andere oplossing (geen kids) zou ook weer tot het laatste kunnen leiden - ik hou enorm van mijn vrouw en vindt dat zij dat geluk zeker verdient. Ik weet dat ik de bottleneck ben... ik had eerder in de relatie een keuze moeten maken en aangeven dat ik echt niet geschikt ben voor eigen kids.....Aan de andere kant, wat als ik over 10 jaar plotseling tóch anders ga denken...dan zou ik mezelf ook weer niet kunnen vergeven.
Ik ben er dus gewoon (nog) niet klaar voor, en weet niet of dat ooit zal veranderen. Van velen - en zo ook in de reacties van jullie- hoor ik dat je er veelal anders tegen aankijkt als je zelf kids krijgt. Ik vind dit helaas zoooo moeilijk te geloven dat ik me dit voor mijzelf nog steeds niet voor kan stellen. Ik ben er al jaren tijd over aan het peinzen, maar kan mezelf niet overtuigen.
Mijn vrouw heeft al langer de kinderwens, en ik ben het altijd voor me uit gaan schuiven. Nu begint de tijd te dringen en neig ik naar het toegeven, en er maar het beste van te hopen(dat ik het fout heb dus
)...hopelijk kan ik hier ooit nog eens posten dat ik er uiteindelijk blij mee ben...als dit gebeurt zal dat een bevestiging zijn voor alle twijfelaars die ooit nog een post als deze plaatsen 
maar die hebben die gevoelens dus ook.
Mij is t overkomen, ik was opeens zwanger ook al was ik aan de pil, na 3 maand kreeg ik een
miskraam, althans dat dacht k, ik was toen even opgelucht maar toen bleek dat ik zwanger
was van een tweeling en 1tje is er blijven zitten. Ik was niet blij, mijn man wel.
Het klinkt hard om te lezen hoe ik er over dacht en velen zullen er van schrikken maar
mijn gevoel was echt antikind. Ik was er niet klaar voor en ik moest ze niet.
Gelukkig is mijn zoon gezond ter wereld gekomen en alle gedachtes die ik deelde met TS
zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ik ben dol op mijn kinderen.
Zelf zou ik dus nooit bewust voor kinderen hebben gekozen, ik ben echter dolblij
dat het me overkomen is. Een typisch geval van geluk bij een ongelukje dus.
En ik denk dat TS nooit moet denken dat er ooit een moment komt dat je ze echt wel
wil. Zoals jij denkt dacht ik ook. Dus ga niet op dat moment zitten wachten.
Ik denk dat je je gedachtes anders moet laten gaan, je vrouw wil er wel graag 1,
ze weet hoe je er over denkt, maar waarom haar iets onthouden wat ze graag wil.
Zo heb ik ook gedacht toen met mijn man, maar ik was wel heel duidelijk in over hoe
ik er over dacht en dat hij toch het grootste gedeelte van de opvoeding moest doen,
ik werkte aan mn carriere.... Alhoewel ik natuurlijk wel betrokken wilde worden bij
de opvoeding van ons kind en ik wist ook wel zeker dat ik een goede moeder
zou zijn. Alleen de zorg moest bij mijn man liggen.
Nu denk ik van mezelf, hoe krom kan een mens denken, als je kind er eenmaal
is wil je eigenlijk niets van hem missen in je leven. Het wordt je grote trots en je
grote liefde.
Maar ja niemand kan je dat gevoel uileggen, je zal het eerst moeten ervaren.
Je zal het eerst meoten aandurven om Ja te zeggen.
Niemand kan je garanties geven, niemand kan je zeggen wat te doen.
En mooie woorden als 'een kind is het grootste geschenk wat je kan krijgen"
heb je ook geen bal aan. Je weet het niet omdat je er niet 1 hebt.
Je moet het met je zelf eens worden en als je een vrouw hebt die er 100%
voor zou willen gaan dan zou ik me weinig zorgen maken.
Dat geluk deel je met zn 2. Ik denk dat het met jou en een kind wel goed komt.
Succes met je gedachtes
Kinderen een bedreiging? Nee, nooit gevoeld. Wel de vraag of de verantwoordelijkheid niet te groot zou zijn. En nog ben ik wel angstig voor die verantwoordelijkheid. Maar het is ook heel erg bijzonder, dat je je verantwoordelijk mag voelen voor een kind. En de liefde die je krijgt en mag geven maakt alles veel meer dan goed!!
om maar met de deur in huis te vallen:nog een kleine 3 maanden en we mogen ons eerste kind verwachten!
Daar waar ik medio vorig jaar er eigenlijk nog niet klaar voor was, is de situatie tegenwoordig achterhaald. Ik heb inmiddels bijna een half jaar kunnen wennen aan het idee pappa te worden.... en ik kan eerlijk zeggen dat ik er achteraf toch echt klaar voor was en ben!
Ik dacht eigenlijk pas antwoord op mijn eigen vraag te kunnen geven als het kind geboren is, maar waarempel... het ongelooflijke is gebeurd - eigenlijk vanaf het eerste moment dat ik hoorde "samen met mijn vrouw zwanger te zijn" is de last van mijn schouders afgevallen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik het idee pappa te worden leuk vind, en wat mij betreft komt het kind morgen al.
Nog bedankt voor alle positieve reacties op mijn eerdere mail - alles blijkt goed te komen, en ik hou jullie op de hoogte natuurlijk!
-:') Oh typisch, weer zo'n topic waar ik een jaar geleden al in heb gereageerd
-
Semtex! Fijn he, die topic kicks. 
]Zo zie je maar weer dat het bij jou goed afloopt en je een hele andere kijk op de zaak hebt.
Mijn relatie is om deze reden na 7 jaren alsnog beeindigd.
.
)en fijn dat je nu anders erover denkt
. Heb nog veel te leren (nou ja.. ben er in ieder geval al op gewezen dat tummytub geen kauwgum is... ...en zo kom ik stapje voor stapje dichterbij 
)(aanstaande) papa's en de echo...
Hoe gaat het met de nieuwe vaders dan Deel II!!!
Alvast verplicht leesvoer, noabertje
Je zult zien dat de leuke dingen de moeilijke kanten gaan overheersen. En je zult zien hoe ongelooflijk veel je van iemand kunt houden. Nog meer dan van je partner, echt waar Aangezien ik ergens in dezelfde situatie zat/zit en daardoor zo'n beetje 'alles' kwijtraak heb ik nog een vraag voor je...die me ergens toch dwars zit. Hopelijk kan je daar antwoord op geven... maar ut hoeft nie.
Je schrijft dat je nu 6 maanden weet dat je papa wordt en dat je aan dat idee kan/kon wennen en dat je er achteraf toch klaar voor bent/was.
Mijn vraag is: Hoe kan je vrouw/partner WEL zwanger worden als jij er niet achter staat? Ik bedoel: Overleg je zoiets niet? Je stond er immers toen niet achter. Heb je d'r mee ingestemd zo van:" Ik zie dan wel waar het gevoel terecht komt" ? En 'per ongeluk' zwanger worden kan wel, maar vind ik ongeloofwaardig als de discussie al een tijdje loopt. En je schrijft ook niet in je OP dat jullie echt met 'zwanger worden' bezig zijn.
Want juist die keuze zie ik mezelf niet maken.
Sorry dat ik het vraag, maar het is iets wat me persoonlijk dwars zit.
Die zag er ook heel erg tegenop. En dan vooral het 'wanneer neem je die beslissing'. (Zijn vriendin wilde ook echt heel erg graag.)
Hij had op een gegeven moment voor zichzelf gezegd dat hij niet meer ging proberen om een zwangerschap te voorkomen. Dat voelde voor hem beter en minder beangstigend dan 'ervoor gaan'.
Alleen toen het bij de 1e maand niet raak bleek te zijn vond hij dat zelfs een beetje jammer, tot zijn eigen grote verbazing.
En zo is het steeds een beetje sterker geworden.
Ik weet niet of dit je helpt maar ik vond zijn verhaal wel toepasselijk voor hier.
Hoor van veel mensen dat 'het gevoel wel komt'... Maar wat als het niet komt?
Zie veel mensen die net een kind hebben, die weer uit elkaar gaan etc.. en heb die pijn van het uit elkaar gaan dichtbij meegemaakt bij goede vrienden.
Ik heb zoiets van: 100% wil ik erachter staan en geen 99%.. en dus begreep ik ff niet hoe ze dan wel zwanger kan worden, als hij er niet uit is voor zichzelf. In mijn ogen beslis je dat samen lijkt me. En er 'dus maar voor gaan' kan ik simpelweg niet...nog niet...
In mijn situatie is mijn standvastigheid me fataal geworden en is mijn relatie over. Dat doet pijn, als je 7 jaar samenwoont en er verder geen 'probleem' is. Dit is ook iets wat lang na gaat dreunen, want elke volgende relatie die je aangaat, loop je wellicht tegen dit 'probleem' aan.
Misschien ook wel niet. Ik vraag me ook wel eens af wat de oorzaak is van het 'geen kids' willen. Ik vind ze prachtig hoor, kan er mee lachen, spelen en ouwehoeren. Maar niet van mezelf, althans nu niet.. en wie weet lag het toch aan de relatie waarin ik zat, maar dat zal de komende maanden gaan blijken...
Toch bedankt BrightEyes.
Maar het is wel een iets andere situatie als van de TS en bij die vriend van mij. Dat waren 'nog niet' gevoelens ipv 'helemaal nooit'.
Maar ik kan me wel voorstellen dat de gevoelens van jouw vriendin je redelijk verrast hebben en ook dat je niet zomaar even weer omschakelt naar iets anders.
Tis geen stuk speelgoed in mijn ogen wat je 'zomaar ff neemt'...
Als ik andere mannen spreek die kids hebben die zeggen:"ik wist altijd al dat ik ze wilde"...
Ok..maar hoe weet je dat? Je hebt dat gevoel of niet? En als je er al niet op hebt ingesteld, hoe kweek je het dan weer terug... en wil je dat wel..
En dan heb je mensen die doodleuk zeggen:" Als je ze niet wilt, maar je bent er best wel gek mee, dan zit je relatie niet goed" en je hebt mensen die zeggen: " Als zij d'r gevoelens niet op zij kan zetten dan houd ze niet genoeg van je. Je bent gelukkig met elkaar of niet, een kind maakt dat niet anders"...
Dat zijn de uitersten, waar ik liever niet aan wil denken. Ik sta nog altijd achter mijn beslissing er niet aan toe te geven zolang ik het niet zeker weet, maar het is verdomd moeilijk... en ik voel me ook verdomd ellendig af en toe... of ik dan nu zo stom ben...
Neemt niet weg dat ik het hartstikke top vind voor de TS, maar ik was gewoon benieuwd..
quote:tja kijk, je bent nu ook uit elkaar, dus eigenlijk is dat geen argument meer ...Op donderdag 23 maart 2006 09:16 schreef Frutsel het volgende:
Hoor van veel mensen dat 'het gevoel wel komt'... Maar wat als het niet komt?
Zie veel mensen die net een kind hebben, die weer uit elkaar gaan etc.. en heb die pijn van het uit elkaar gaan dichtbij meegemaakt bij goede vrienden.
als je geen kinderen wil, wil je er geen, dat is duidelijk. Ik kan wel goed begrijpen dat je vriendin of(vrouw) hierdoor de relatie wou verbreken... een kinderwens kan sterk zijn. Het gevoel van 'geen kinderen willen' eveneens.
Ik kan hier uren praten over de voordelen van het ouderschap en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind, maar zo'n praat zal je hoogstwaarschijnlijk niet overtuigen ...
Mijn man wou wel kinderen, maar later later later en niet met 100 % enthousiasme... hij heeft redelijk met tegenzin toegegeven om er dan toch twee jaar geleden aan te beginnen ( ik wou niet meer wachten, ik heb vruchtbaarheidsproblemen, en ik wou niet het risico lopen om op mijn 35ste nog naar allerlei dokters te lopen - ik ben nu 28) ... na een dik jaar was ik zwanger, en nu is zijn dochter dé vrouw van zijn leven, hij zou geen seconde meer van haar zijde willen wijken.
quote:hier ben ik het echt mee oneens...Op donderdag 23 maart 2006 09:40 schreef Frutsel het volgende:
" Als zij d'r gevoelens niet op zij kan zetten dan houd ze niet genoeg van je. Je bent gelukkig met elkaar of niet, een kind maakt dat niet anders"...
dan kan je even goed zeggen dat jij niet genoeg van haar hield, anders had je haar wel een kind gegeven ( aangezien een kind toch niets anders maakt)
zinloze discussies, kwetsende argumenten die op niets slaan ...
quote:Maar er is geen kind de dupe van een scheiding en hij heeft geen kind dat hij niet wil. Toch een groot verschil.Op donderdag 23 maart 2006 09:51 schreef petitlapin2 het volgende:
[..]
tja kijk, je bent nu ook uit elkaar, dus eigenlijk is dat geen argument meer ...
quote:ik ben nooit de dupe geweest van het uit elkaar gaan van mijn ouders...Op donderdag 23 maart 2006 10:06 schreef miss_sly het volgende:
Maar er is geen kind de dupe van een scheiding en hij heeft geen kind dat hij niet wil. Toch een groot verschil.
ik vind het altijd vreselijk als ik zulke dingen lees. een kind is volgens mij best wel flexibel genoeg
. Mijn broer en vriend zouden graag met een lesbisch koppel een kind samen opvoeden, een beetje als 'gescheiden' ouders. Ik heb daar ook geen probleem mee, sommigen misschien wel...
quote:Hij kon haar geen kind geven zonder er zelf ook tegen zijn wil een te krijgen.Op donderdag 23 maart 2006 09:54 schreef petitlapin2 het volgende:
[..]
hier ben ik het echt mee oneens...
dan kan je even goed zeggen dat jij niet genoeg van haar hield, anders had je haar wel een kind gegeven ( aangezien een kind toch niets anders maakt)
zinloze discussies, kwetsende argumenten die op niets slaan ...
Sowieso is er geen discussie over mogelijk, het is een gevoelskwestie en daarover kun je niet discussieren. Er is geen goed of slecht gevoel en een comrpomis is ook niet mogelijk.
quote:Tja.. maar als je 6 jaar met het gevoel rondloopt dat je het beiden niet wil, dan komt het hard aan. Je hebt je daar op ingesteld... dus 'hoe kweek je het'... en waardoor neem je die twijfel weg. Dan kan je nog wel jaren wachten, maar daar schiet je beiden niets mee op. En na een dik half jaar aankloten en praten schiet je nog altijd niets op en besluit je samen dat dit wellicht het beste is.Op donderdag 23 maart 2006 09:51 schreef petitlapin2 het volgende:
[..]
tja kijk, je bent nu ook uit elkaar, dus eigenlijk is dat geen argument meer ...
als je geen kinderen wil, wil je er geen, dat is duidelijk. Ik kan wel goed begrijpen dat je vriendin of(vrouw) hierdoor de relatie wou verbreken... een kinderwens kan sterk zijn. Het gevoel van 'geen kinderen willen' eveneens.
Ik kan hier uren praten over de voordelen van het ouderschap en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind, maar zo'n praat zal je hoogstwaarschijnlijk niet overtuigen ...
Mijn man wou wel kinderen, maar later later later en niet met 100 % enthousiasme... hij heeft redelijk met tegenzin toegegeven om er dan toch twee jaar geleden aan te beginnen ( ik wou niet meer wachten, ik heb vruchtbaarheidsproblemen, en ik wou niet het risico lopen om op mijn 35ste nog naar allerlei dokters te lopen - ik ben nu 28) ... na een dik jaar was ik zwanger, en nu is zijn dochter dé vrouw van zijn leven, hij zou geen seconde meer van haar zijde willen wijken.
Jouw man wist schijnbaar dat hij ze wilde en jou persoonlijke situatie verlangt een beslissing. Tis min of meer nu of nooit omdat je vruchtbaarheidsproblemen hebt. Daar kan ik alle begrip voor opbrengen.
Het gaat me meer om de TS, zo van: wat heeft hem ertoe bewogen om 'samen zwanger te worden'... Misschien kan hij me vertellen hoe hij een gevoel gecreeert heeft, of dat hij toegegeven heeft of weet ik ut. 'Ongelukje' zou ook nog kunnen...
quote:Maar dat is niet vergelijkbaar. Dat is een bewuste keuze om een kind samen op te gaan voeden.Op donderdag 23 maart 2006 10:09 schreef petitlapin2 het volgende:
Mijn broer en vriend zouden graag met een lesbisch koppel een kind samen opvoeden, een beetje als 'gescheiden' ouders. Ik heb daar ook geen probleem mee, sommigen misschien wel...
Dat is iets heel anders dan uit elkaar gaan als je een kindje van 2-3 hebt.
quote:inderdaad, en dat maakt het ook zo ontzettend klote ... er is geen compromis mogelijk ...Op donderdag 23 maart 2006 10:10 schreef miss_sly het volgende:
Sowieso is er geen discussie over mogelijk, het is een gevoelskwestie en daarover kun je niet discussieren. Er is geen goed of slecht gevoel en een comrpomis is ook niet mogelijk.
quote:Jij niet, aommige andere kinderen wel. Je weet niet vantevoren hoe zoiets uitpakt voor een kind.Op donderdag 23 maart 2006 10:09 schreef petitlapin2 het volgende:
[..]
ik ben nooit de dupe geweest van het uit elkaar gaan van mijn ouders...
quote:Bewuste keus, toch heel iets anders en andere manier om ermee om te gaan, natuurlijk.Mijn broer en vriend zouden graag met een lesbisch koppel een kind samen opvoeden, een beetje als 'gescheiden' ouders. Ik heb daar ook geen probleem mee, sommigen misschien wel...
quote:Ik ben het wel met je eens hierover ... dat het een nietszeggend iets is en kort door de bocht.Op donderdag 23 maart 2006 09:54 schreef petitlapin2 het volgende:
[..]
hier ben ik het echt mee oneens...
dan kan je even goed zeggen dat jij niet genoeg van haar hield, anders had je haar wel een kind gegeven ( aangezien een kind toch niets anders maakt)
zinloze discussies, kwetsende argumenten die op niets slaan ...
Feit blijft dat je samen een relatie aangaat, waarin je aangeeft dolgelukkig te zijn. Het zou haar 'nog completer' maken? Dus is ze niet gelukkig 'genoeg' ? Het zou de man immers 'ongelukkiger maken' want hij ziet nadelen. Wat is dan de meerwaarde van een kind? Wat is de meerwaarde van trouwen als je dolgelukkig samenwoont etc..
Je schrijft nu dat je 'uren zou kunnen doorpraten over de voordelen'... maar als je objectief bent, kan je ook de nadelen lang beschrijven lijkt me.
quote:wat als mijn broer en vriend een verschrikkelijke ruzie krijgen met hun twee lesbische vriendinnen ... wat als, wat als ? ...Op donderdag 23 maart 2006 10:13 schreef Brighteyes het volgende:
Maar dat is niet vergelijkbaar. Dat is een bewuste keuze om een kind samen op te gaan voeden.
Dat is iets heel anders dan uit elkaar gaan als je een kindje van 2-3 hebt.
het is een vrij risicovolle onderneming, vind ik toch
... maar dat is een kind krijgen altijd. Mijn man kan me morgen dumpen ... je kan je leven niet voorspellen ...quote:Maar dan mag je er toch nog wel over nadenken en je bedenkingen erbij hebben.Op donderdag 23 maart 2006 10:17 schreef petitlapin2 het volgende:
wat als mijn broer en vriend een verschrikkelijke ruzie krijgen met hun twee lesbische vriendinnen ... wat als, wat als ? ...
het is een vrij risicovolle onderneming, vind ik toch
Zij hebben samen ooit 'besloten' geen kinderen te willen en dan kan ik me voorstellen dat het flink rauw op je dak komt als een van de 2 toch anders blijkt te willen.
En ik kan geloof ik geen van beide kwalijk nemen dat ze bij hun standpunt zijn gebleven.
Ik zou geloof ik ook heel erg veel moeite hebben mijn kinderwens op te geven voor een man die ze niet zou willen. In tegenstelling tot 'niet kunnen krijgen' overigens!!!
quote:buiten de pijn van de bevalling, kan ik echt geen enkel nadeel geven ... sorry, dat meen ik echt voor de volle 100 % ...Op donderdag 23 maart 2006 10:16 schreef Frutsel het volgende:
Je schrijft nu dat je 'uren zou kunnen doorpraten over de voordelen'... maar als je objectief bent, kan je ook de nadelen lang beschrijven lijkt me.
misschien komen er nog, maar ik leef nog op een wolk ... mijn kind is ook nog maar een maand en een dikke week oud...
en ja, ik zou me ook niet compleet voelen zonder kinderen ...
quote:mijn zusje kon toch echt ook al in de eerste weken de nadelen wel noemen. Neemt niet weg dat ze dolgelukkig is met haar zoontje en dat nummer 2 op komst is.Op donderdag 23 maart 2006 10:22 schreef petitlapin2 het volgende:
[..]
buiten de pijn van de bevalling, kan ik echt geen enkel nadeel geven ... sorry, dat meen ik echt voor de volle 100 % ...
misschien komen er nog, maar ik leef nog op een wolk ... mijn kind is ook nog maar een maand en een dikke week oud...
en ja, ik zou me ook niet compleet voelen zonder kinderen ...
quote:wat zou je dan doen ?Op donderdag 23 maart 2006 10:19 schreef Brighteyes het volgende:
In tegenstelling tot 'niet kunnen krijgen' overigens!!!
adopteren, medische hulp zoeken ?
quote:Goed punt dat laatste.Op donderdag 23 maart 2006 10:19 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Maar dan mag je er toch nog wel over nadenken en je bedenkingen erbij hebben.
Zij hebben samen ooit 'besloten' geen kinderen te willen en dan kan ik me voorstellen dat het flink rauw op je dak komt als een van de 2 toch anders blijkt te willen.
En ik kan geloof ik geen van beide kwalijk nemen dat ze bij hun standpunt zijn gebleven.
Ik zou geloof ik ook heel erg veel moeite hebben mijn kinderwens op te geven voor een man die ze niet zou willen. In tegenstelling tot 'niet kunnen krijgen' overigens!!!
Stel dat ik ze niet zou kunnen 'maken'... Gaat ze dan ook bij me weg? Weet je niet..weet zij ook niet, maar dat veranderd ook de situatie net als bij vruchtbaarheidsproblemen etc. Nu heb je die keuze nog... Ik kan ook niet boos op haar zijn en probeer samen nog altijd even goed door de deur te gaan. Binnenkort komt dan ook het 'definitieve' verhuis moment. Dat zal nog wel even slikken zijn en dan moet ik mezelf herpakken... Feit is wel dat ik me soms voel alsof ik in een hoek gezet wordt zo van: " ben je een kinderhater ofzo..(das LETTERLIJK gezegd!!) .. etc.. " , of dat mensen ineens 'partij' kiezen of onbegrip hebben voor mijn keuze.. (althans, zo voelt het) . en dat maakt het zo moeilijk voor me.
Ik ben ook niet zo'n prater en zeker al nie op een forum als dit...gooi ik niet snel zaken uit mijn priveleven op tafel. Heb ook weinig zin om zeg maar zielig te gaan vertellen wat voor kuttijd je hebt gehad de laatste paar jaar etc.. Maar ergens voelde ik me behoorlijk aangesproken door dit topic.
.
quote:gebroken nachten, meer draaiende wasmachines en ondergekotste kleren ...Op donderdag 23 maart 2006 10:25 schreef miss_sly het volgende:
mijn zusje kon toch echt ook al in de eerste weken de nadelen wel noemen. Neemt niet weg dat ze dolgelukkig is met haar zoontje en dat nummer 2 op komst is.
tja, ik voel dat niet eens aan als een nadeel ... ik vind 's nachts opstaan zelfs leuk, soms rennen mijn man en ik om ter eerst
.en mijn sociaal leven lijdt er niet onder, ik krijg meer bezoek dan ooit te voren, ze willen allemaal mijn meiske zien.
quote:Ja, zoiets denk ik, alles proberen en dan op een gegeven moment accepteren als het echt niet zou lukken.Op donderdag 23 maart 2006 10:26 schreef petitlapin2 het volgende:
wat zou je dan doen ?
adopteren, medische hulp zoeken ?
Het gaat mij hierbij om het verschil in wat iemand wil in zijn leven of niet. Kinderen krijgen hoort er voor mij bij en als iemand dat anders zou zien is dat voor mij in heel veel opzichten een dusdanig verschil in inzichten dat ik niet denk dat mijn relatie dat zou overlegen.
Samen willen en niet kunnen is iets heel anders. Dan kan je het verdriet van ze niet kunnen krijgen samen delen. In het geval van 'niet willen' sta je alleen...
quote:Dat is wel heel heftig. Want zo sterk als de kinderwens kan zijn (tell me about itOp donderdag 23 maart 2006 10:28 schreef Frutsel het volgende:
Feit is wel dat ik me soms voel alsof ik in een hoek gezet wordt zo van: " ben je een kinderhater ofzo..(das LETTERLIJK gezegd!!) .. etc.. " , of dat mensen ineens 'partij' kiezen of onbegrip hebben voor mijn keuze.. (althans, zo voelt het) . en dat maakt het zo moeilijk voor me.
) zo sterk kan neem ik aan ook het gevoel van 'niet willen' zijn.Het is idd niet een boek wat je terugbrengt naar de winkel als het niet bevalt. Of een konijntje dat je als uiterste nood aan de kinderboerderij doneert als het toch niet zo leuk blijkt te zijn.
Dus ik vind het op zich wel heel terecht dat je het niet 'zomaar even doet' omdat de ander het wil.
Alleen kan ik het (als iemand met een behoorlijke kinderwens) niet helemaal bevatten dat iemand zegt 'nee dank je, voor mij hoeft het niet'.
En als ik dan alle verhalen hoor van ouders om me heen... Mensen die zelfs zeggen 'dat we dat zolang uitgesteld hebben' etc. etc. Dan zijn er denk ik maar heel weinig bij wie het echt enorm tegen is gevallen en die spijt hebben.
Iig hoor je dat soort verhalen nooit. Maar ik geloof ook dat ik dat nooit uit zou durven te spreken. Dat je spijt hebt van je kinderen...
quote:zo had ik het nog niet gezien, maar is wel héél waar uiteraard ...Op donderdag 23 maart 2006 10:30 schreef Brighteyes het volgende:
Samen willen en niet kunnen is iets heel anders. Dan kan je het verdriet van ze niet kunnen krijgen samen delen. In het geval van 'niet willen' sta je alleen...
quote:Een vriendin van mij werkt in de jeugdzorg en helaas hoor je die verhalen dan wel. Ouders die zelfs hun kinderen dingen aandoen omdat ze de kinderen hun ellende verwijten, kinderen die dagelijks te horen dat ze ongewenst zijn. Heel erg triest, maar het gebeurt.Op donderdag 23 maart 2006 10:34 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Iig hoor je dat soort verhalen nooit. Maar ik geloof ook dat ik dat nooit uit zou durven te spreken. Dat je spijt hebt van je kinderen...
Overigens Frutsel ik kan me voorstellen dat dit echt zo moeilijk is. Men verwacht toch dat mensen uiteindelijk wel bijdraaien op den duur, dat kinderen erbij hoort. Ik denk dat het ondanks alle kritiek toch een kwestie is van trouw blijven aan jezelf, zowel voor jou als je vriendin. Maar dat maakt het niet veel gemakkelijker natuurlijk.
Ik pieker mezelf verrot over het hoe en waarom. Ik heb niets tegen kids persoonlijk. Kan er mee lachen, spelen etc.. zoals Semtex eerder aangeeft, alleen voor/van mezelf zie ik ze nu (nog) niet. En of ik dat wel ooit ga krijgen, dat weet ik niet. Zo'n gevoel kan je niet creeren...lijkt me.
Je blijft zoeken naar oorzaken... misschien ligt het toch in de relationele sfeer, zonder dat je het al die jaren hebt beseft. Bijv dat je een broer/zus relatie hebt, behalve dat je dan ook sex hebt zeg maar. Misschien is de relatie dan toch niet geweest wat je altijd hebt gezocht.
Een jaar of 11 geleden had ik een relatie met een vrouw die al 2 kinderen had van 1 en 3... zij was gescheiden en ik had er geen probleem mee gehad dat ik met haar en de kids verder zou moeten. Dat liep helaas stuk.
Nu stel ik me voor of ik bij een nieuwe relatie wel aan kids zou kunnen denken, maar ik kan helaas niet in de toekomst kijken, laat staan weten welke gevoelens er vrij komen bij iets nieuws. Zelf kan ik me niet voorstellen dat mijn huidige gevoel/visie omtrent een kind dan anders wordt. Maar ik zeg nooit nooit...
Maarjah, nu ik het topic heb gelezen over...Een verdrietig bericht...
weet ik helemaal niet meer wat ik zeggen moet...ik laat het maar ff rusten nu.. zow...verrot allemaal.
Het probleem met wel of niet willen van kinderen is dat het ontzettend definitief is, je kunt ze ook neit op proef krijgen. Andermans kinderen zijn de jouwe niet, dat is toch heel anders. Je kunt ook neit een half kind krijgen, of een kind van 5-10 jaar; er is geen middenweg: wel of niet, en daar houdt het op.
Juist zo'n berichtje als van Danyel, de grote zorgen en het grote verdriet maar ook de enorme liefde voor dit kindje van zijn ouders, maken het erg moeilijk. Van een kant heel mooi maar ook zo moeilijk en pijnlijjk...
Laat ik vooraf zeggen dat ik een heel gezonde relatie heb gelukkig... mijn vrouw wilde dolgraag kinderen, ik vond het idee beangstigend, en kon me niet voorstellen het uberhaupt leuk te gaan vinden. Mijn vrouw zou me echter er niet toe dwingen, en onze relatie voor te laten gaan..dat weet ik zeker. Met name die gedachte heeft me aan het werken gezet: waarom zou ik dan haar geluk in de weg gaan staan voor mijn eigen "angst" ?. Immers: ik had twijfels; niet zoiets van "ik wil absoluut geen kids". Dan toch achter mijn eigen angst verbergen zou egoistisch zijn.
Ik hoorde altijd iedereen praten over hoe leuk het is om een kind te krijgeen, en dat je er automatisch van houdt... mijn angst was dat dit niet zo "automatisch" zou opgaan voor me... niet dat ik het zeer zeker niet kon opbrengen, maar wat als ik een mindere vader zou zijn dan wat andere kinderen automatisch krijgen? Die vaders die altijd met hun kinderen bezig zijn, er constant over praten, er alles voor opgeven, etc... Ik zag mezelf niet als zoiemand.
Kort om, in het kader van voordeel van de twijfel ben ik er toch achter gaan staan met m'n vingers gekruist zeg maar
. Maar zoals aangegeven zijn we nu een paar maanden verder, en ik kan eerlijk zeggen dat ik het kinderen krijgen helemaal niet meer als probleem zie.. ben 180 graden omgedraaid, en mijn twijfels zijn verdwenen. Waarom? kan er niet echt een sluitend antwoord op geven eigenlijk... het idee van pappa worden is echt gaan leven voor mij denk ik. De babyscans te zien, voelen in moeders buik, en al reactie uit kunnen lokken .... dit is een nieuw onbekend gevoel en fantastisch!quote:Ik zat inderdaad met dezelfde vraag, en geloof niet dat het gevoel te creeren is als je er pertinent niet open voor staat. Ik stond er wel open voor, maar zag te veel valkuile achteraf.. het gaat automatisch als je (zoals hierboven al genoemd) samen met je partner bewust een bepaalde weg inslaat geloof ik.Op donderdag 23 maart 2006 12:28 schreef Frutsel het volgende:
Tuurlijk..je hoort zoveel voors en tegens...
Ik pieker mezelf verrot over het hoe en waarom. Ik heb niets tegen kids persoonlijk. Kan er mee lachen, spelen etc.. zoals Semtex eerder aangeeft, alleen voor/van mezelf zie ik ze nu (nog) niet. En of ik dat wel ooit ga krijgen, dat weet ik niet. Zo'n gevoel kan je niet creeren...lijkt me.
quote:ik vrees eerlijk gezegd niet dat je nog een gezonde relatie zou gehad hebben als je echt haar kinderwens in de weg had gestaan.Op donderdag 23 maart 2006 23:04 schreef noabertje het volgende:
Laat ik vooraf zeggen dat ik een heel gezonde relatie heb gelukkig... mijn vrouw wilde dolgraag kinderen, ik vond het idee beangstigend, en kon me niet voorstellen het uberhaupt leuk te gaan vinden. Mijn vrouw zou me echter er niet toe dwingen, en onze relatie voor te laten gaan..dat weet ik zeker.
ik ken veel zeer goede en langdurige koppels die uit elkaar zijn gegaan wegens een uitgesproken kinderwens bij de ene en een weigering bij de andere.
Ik denk dat je als individu heel sterk moet zijn om je kinderwens dan maar op te geven en nog gelukkig te zijn met je partner. Mij zou het niet lukken ...
quote:Thx voor het uitleggen Noabertje. ik zeg niet pertinent nee... dat niet.Op donderdag 23 maart 2006 23:04 schreef noabertje het volgende:
Ik zat inderdaad met dezelfde vraag, en geloof niet dat het gevoel te creeren is als je er pertinent niet open voor staat. Ik stond er wel open voor, maar zag te veel valkuile achteraf.. het gaat automatisch als je (zoals hierboven al genoemd) samen met je partner bewust een bepaalde weg inslaat geloof ik.
Maar niet nu en dat gevoel heb ik al een jaar of wat.. dus wie zegt me dat dat gevoel ooit veranderd? Maar ja, tis nu helaas niet meer aan de orde thuis. Thx in elk geval