kids - beangstigend... terecht of niet?

Mag een moeder ook antwoord geven? Ja, ik had diezelfde angsten en inmiddels heb ik twee kinderen en het is tegelijkertijd geweldig en nog steeds beangstigend. Ik vind de verantwoordelijkheid erg groot en het idee dat ik twee kinderen goed moet opvoeden en klaarstomen voor deze maatschappij erg eng.

Ik zie erg veel beren op de weg, maar tot nog toe overheerst de liefde die ik kan geven en ontvangen. En als ik andere ouders mag geloven blijft de weegschaal altijd doorslaan naar die positieve kant, wat er ook gebeurt. En daar hou ik me maar aan vast.

Ervaringen over het hebben van kids.... je zal van iedereen het zelfde antwooord krijgen.
Als je ze eenmaal hebt dan is de liefde voor je kinderen zo groot dat dit al je angsten
in het niet doen verdwijnen.

Ik wilde zelfde nooit kinderen, het is er per ongeluk toch van gekomen en ik heb er nu 3,
de moelijkheden die je ondervind tijdens het opvoeden, de angsten, de onzekerheden,
je overwint alles, ook in moeilijke tijden. En ik kan het weten, ik heb ze alleen moeten
opvoeden... helaas.

Zoals jij omschrijft, die ervaringen met kinderen van anderen, kan ik me ook helemaal
voorstellen, ik ben nog steeds geen liefhebber van andermans kinderen, en vroeger
wilde ik zelfs geen kinderen omdat ik het allemaal maar niets vind dat kleine grut.

Maar ja, zodra zo'n klein hoopje mens in je armen ligt, ben je verkocht, die liefde
is zo groot, en daarna kun je het zelfs wel vinden met de koters van anderen,
ook daar groei je in mee.

Kinderen zijn prachtig, en dat zei ik 18 jaar geleden ook niet, nu weet ik beter.

Mogen niet-moeders (vrouwen/meisjes) ook reageren
Ik heb kinderen van anderen altijd geweldig gevonden, ga nu ook vaak met mijn buurjongetje van 5 op stap, en ook toen ik 12 was en een vriendin van mij een zusje kreeg vond ik dat fantastisch.

Nog steeds vind ik de kinderen van anderen erg leuk, maar de gedachte dat een kind van mij zou zijn beangstigd me ook. Nu geef ik het allemaal nog wel tijd, miischien wil ik ook nog wel een kind en dan hoop ik niet te oud te zijn en als ik dan toch te oud ben, jammer dan, dan heb ik gewoon pech. Een toekomst zonder kinderen kan ik me ook goed voorstellen namelijk

Voor mij staat het dus gewoon nog open. Nu wil ik geen kind, de eerst komende jaren ook nog niet maar wat er daarna gebeurt zie ik wel. Is het zo dan is het zo en geen kind dan is dat ook zo. Ik maak me er maar niet te druk om

noabertje, ik ben ook een moeder en ook ik kan me je gevoel vreselijk voorstellen. Zeker dat stukje over kinderen die in je armen gedrukt worden als je op visite bent.
Ik ben nooit zo dol geweest op de kinderen van anderen...
Ik heb ook nooit zeker geweten of ik wel kinderen wilde, tot idd hier ook het klokje ging tikken en dus besloten om het wel te doen. ik vind het nog steeds wel eens eng, maar moet zeggen dat het me makkelijker afgaat dan dat ik ooit had gedacht. het is prachtig om je eigen kind te zien opgroeien, zich te zien ontwikkelen en omdat je het van kleins af aan meemaakt, groei je dus ook zelf mee. Met je eigen kind kan je ineens geweldig omgaan...omdat je hem/haar helemaal kent.
Ik zeg nu iig dat het het mooiste in mijn leven is...

Succes met het nemen van deze belangrijke beslissing in je leven!

Weet je Noabertje, ik ben pas 7 weken moeder, maar kan nu al zeggen dat het krijgen van kinderen een stuk beangstigender is dan het hebben ervan. De 'realiteit' kinderen is voor mij een stuk overzichtelijker dan het 'concept' kinderen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik begrijp je angsten volkomen en ze zijn ook niet geheel onterecht denk ik. Maar dat jij een kind kunt opvoeden, dat staat buiten kijf. Dat heeft de natuur zo geregeld. Jij kan die verantwoordelijkheid aan als het eenmaal zo ver is (en je gaat het nog fantastisch vinden ook!). Het is aleen zo'n ongelofelijk groot ding, dat er bijna niet over te beslissen valt. Ik ben 'per ongeluk' zwanger geraakt en ben daar achteraf eigenlijk heel blij om. het is me gewoon maar overkomen allemaal. Ik weet niet of ik de keuze zelf had durven maken. In ieder geval niet op korte termijn denk ik. Dan zou ik hebben getwijfelt en alles tegen elkaar afgewogen tot ik er gek van werd, vermoed ik zo.
Veel succes met deze niet te nemen beslissing!

noabertje, bij ons was de situatie omgekeerd- ik wilde eigenlijk niet zo graag kinderen omdat ik nooit zo goed wist wat ik met andermans grut aanmoest en omdat het zo fokking veel tijd kost (je bent echt 24/7 oproepbaar en dat wilde ik eigenlijk helemaal niet). Maar een kind krijg je niet van de ene op de andere dag. Je hebt bijna 9 maanden om aan het idee te wennen. Bij de geboorte weet je dan alsnog niet wat je aanmoet met de Verantwoordelijkheid voor zo'n klein frummeltje wat helemaal van jullie afhankelijk is, maar toch . Je kan dan niet meer terug, dus je leert er vanzelf mee omgaan is mijn ervaring. En eigen kinderen zijn toch ook wel heel leuk (kijk! Zelf Gemaakt!!) zolang ze niet over je heen kotsen of aan je been hangen als je net de krant wil lezen. Vooral de taalverwerving vind ik iets prachtigs. Maar zoals Renzell al zegt is het eigenlijk jammer dat je tegenwoordig zo bewust die beslissing kan nemen en dat het niet meer een kwestie van 'woeps, ongelukje' is.

Kinderen:
Als jij een kind wilt zul en moet je er klaar voor zijn, anders wordt het nooit iets. Ben je onconsequent in je gedrag zul je draaideurcrimineeltjes opvoeden die zich uiteindelijk hun weg door de maatschappij heenvreten, ten koste van alles en iederen, ook jezelf, de ouder. Hoe mensen er op komen om zulke terroristjes bewust op de planeet te zetten, is voor mij vooralsnog een raadsel...

Niet vreemd dat je bang bent, het is zelf volkomen terecht...

quote:

Op maandag 30 mei 2005 09:28 schreef HostiMeister het volgende:
Kinderen:
Als jij een kind wilt zul en moet je er klaar voor zijn, anders wordt het nooit iets.

Daar ben ik het niet geheel mee eens. Als je nog geen kinderen hebt is het vrij lastig om er 'klaar voor te zijn' omdat je slechts een vaag idee hebt van wat je te wachten staat. Je wordt dus altijd min of meer in het diepe gegooid. Valt het tegen, dan kan je niet meer terug maar gelukkig hebben de meeste mensen dan volgens mij nog wel het verantwoordelijkheidsbesef om hun kind dan nog een beetje fatsoenlijk op te voeden, ook als je er zelf niet echt lol aan beleeft. Of, zoals ik mijn monstertjes bij tijd en wijlen inpeper, je hoeft het niet leuk te vinden als je het maar doet.
Mijn eigen ervaring, met niet echt een eigen kinderwens en een voorheen lauwe belangstelling voor kinders van anderen, is dat kinderen hebben gemiddeld leuk is.

Tja Noabertje... Ik kan het me goed voorstellen.
Ik vind Kinderen prachtig hoor, maar alleen als ze van een ander zijn. Ik vind mijn huidige leventje prima en ik wil dat voorlopig niet opgeven aan een koter of meerdere Ik heb er simpelweg geen tijd voor en wil er eigenlijk ook geen tijd voor vrij maken. Lange werkdagen en dan wil ik 's avonds en in het weekends rust en geen schreeuwend kind. Ook twijfel ik of de huidige maatschappij met alle ellende het wel wijs is een kind op te voeden. Levensonderhoud wordt steeds duurder, de sfeer steeds grimmiger en de sociale voorzieningen nemen af... Ik heb het goed, mijn partner heeft het goed, dus nee, geen kids, voorlopig niet, misschien nooit niet. Ik ben er nu niet en misschien nooit niet klaar voor.
Weet jou partner van je 'angst' af? Wat vind zij d'r van? Het kan een heftige discussie worden. Ik heb mijn partner 3 jaar geleden verteld hoe ik erover dacht. Zij wil ze wel graag maar ook zij twijfelt nog, mede door mijn argumenten. Hoe hard het ook klinkt heb ik haar wel voor de keuze gesteld: Als zij perse kinderen wil, kan ze beter een andere partner kiezen die er meer open voorstaat. Ik kan haar dat niet beloven en om ellende in de toekomst te voorkomen dek jejezelf al in. Klinkt egoistisch maar zo zie ik het niet. Ik wil ze niet en misschien nooit. Ik kan haar daar beter op voorbereiden dan na 10 jaar een relatie alsnog te zeggen: Nee ik wil ze niet. Als zij ze wil, moet ze gaan, hoezeer ik haar zal gaan missen... Maar ik zie een kind niet als reden om te blijven als 1 van beide personen dat niet wil.

Denk aan jezelf, praat erover met je partner...das de enige tip die ik je kan meegeven.

Als je het niet wilt, laat je dan niet ompraten tot een 'wel'. Voor kinderen kies je je hele leven lang en over die keuze moet je dus goed nadenken.

mee eens, semtex.

quote:

Op maandag 30 mei 2005 00:20 schreef noabertje het volgende:
Ik vindt 't eigenlijk niets, maar zie geen uitweg.

Want? Als jij (nu) echt niet wil, moet je daar eerlijk over zijn. Als je misschien niet wil, dan moet je e.e.a. op een rijtje krijgen. Maar een uitweg is er natuurlijk altijd, al is het bij lange na niet de favoriete optie.

Het enige wat jullie kunnen doen is erover te praten. Waarom heeft zij die wens en hoe stelt zij zich het ouderschap voor? Wat zijn jouw angsten en wat lijkt je juist wel leuk? Een ding is zeker, jij bent er nú nog niet aan toe. Maar je kunt er wel in groeien. Tot je op het punt komt van: En nu wil ik met jou een kind.

Het is ook zo dat je prioriteiten veranderen als zo'n kleintje er is. Je leert vanzelf de belangrijke zaken voorop te stellen en de rest komt later.
Het is precies als Renzell zegt; de 'realiteit'kinderen is beter dan de 'concept'kinderen. Mooi verwoord.

Maar eerst praten, dan alles rustig laten bezinken, kijk naar je relatie en misschien groei je erin.

Mijn vriend heeft precies hetzelfde, maar ik denk niet dat hij van gedachten zal veranderen. Ik vrees dus dat er bij ons geen kinderen zullen komen.
Onder druk van je vriendin aan een kind beginnen terwijl je het niet wilt, is natuurlijk niet goed.
Ik moet wel zeggen dat ik zelf ook denk dat als het kind er eenmaal zou zijn, zowel jij als mijn eigen vriend het wel leuk zouden vinden. Het nadeel is alleen dat je het niet kunt uitproberen, er is geen werkelijke oefenoptie (kinderen van een ander zijn toch niet je eigen kind) en er is ook geen compromis mogelijk. Denk er wel heel goed over na, en laat je niet zomaar overhalen. Er is altijd een utiweg, ook al is dat niet de uitweg die je het liefste zou kiezen.

Het concept "ik wil wel kinderen" is zelfs weer totaal anders dan "we gaan er nu echt voor".
Ik heb zoveel gepiekerd over wat en hoe en weet ik veel wat nog meer.
Maar alles valt in het niet zodra zo'n pukkie er is.
Ik vind bv. het oppassen op het kind van iemand anders veel zwaarder (ook de verantwoordelijkheid voelt zwaarder) dan zorgen voor mijn eigen kind.

Natuurlijk veranderen er heel veel dingen. Ik vind het heus niet altijd super om 24/7 paraat te zijn.
Maar vergeet niet dat de meeste ouders het niet alleen doen. Je bent met z'n tweetjes. (Zolang je elkaar maar blijft toelaten!)
Houd het gesprek met elkaar open. Maar de natuur is in deze wel zo slim geweest om de aanstaande mama en papa een maand of negen gewenning te geven.

enne... ook al vind ik het soms best zwaar. Terug naar voor-kind zou ik niet meer willen!
Het is de schat van mijn leven!

* Tamea en haar vriend hebben een tijdje geleden besloten dat ze de pil aan de kant gingen gooien en proberen nu dus hard zwanger te worden.

En ondanks dat we echt zeker weten heel graag kinderen te willen, slaat ook bij mij soms de twijfel toe. Kan ik dat wel, is het wel echt zo leuk, zou er niet dit, maar wat als dat. Maar hoe beanstigend ik dat af en toe ook vind, ik blijf toch zeker weten kinderen te willen.

Ik denk dat je er nooit klaar voor kunt zijn, je verhaal is zo herkenbaar, ook al ben ik een vrouw,
maar die hebben die gevoelens dus ook.

Mij is t overkomen, ik was opeens zwanger ook al was ik aan de pil, na 3 maand kreeg ik een
miskraam, althans dat dacht k, ik was toen even opgelucht maar toen bleek dat ik zwanger
was van een tweeling en 1tje is er blijven zitten. Ik was niet blij, mijn man wel.
Het klinkt hard om te lezen hoe ik er over dacht en velen zullen er van schrikken maar
mijn gevoel was echt antikind. Ik was er niet klaar voor en ik moest ze niet.

Gelukkig is mijn zoon gezond ter wereld gekomen en alle gedachtes die ik deelde met TS
zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ik ben dol op mijn kinderen.
Zelf zou ik dus nooit bewust voor kinderen hebben gekozen, ik ben echter dolblij
dat het me overkomen is. Een typisch geval van geluk bij een ongelukje dus.

En ik denk dat TS nooit moet denken dat er ooit een moment komt dat je ze echt wel
wil. Zoals jij denkt dacht ik ook. Dus ga niet op dat moment zitten wachten.
Ik denk dat je je gedachtes anders moet laten gaan, je vrouw wil er wel graag 1,
ze weet hoe je er over denkt, maar waarom haar iets onthouden wat ze graag wil.
Zo heb ik ook gedacht toen met mijn man, maar ik was wel heel duidelijk in over hoe
ik er over dacht en dat hij toch het grootste gedeelte van de opvoeding moest doen,
ik werkte aan mn carriere.... Alhoewel ik natuurlijk wel betrokken wilde worden bij
de opvoeding van ons kind en ik wist ook wel zeker dat ik een goede moeder
zou zijn. Alleen de zorg moest bij mijn man liggen.

Nu denk ik van mezelf, hoe krom kan een mens denken, als je kind er eenmaal
is wil je eigenlijk niets van hem missen in je leven. Het wordt je grote trots en je
grote liefde.

Maar ja niemand kan je dat gevoel uileggen, je zal het eerst moeten ervaren.
Je zal het eerst meoten aandurven om Ja te zeggen.
Niemand kan je garanties geven, niemand kan je zeggen wat te doen.
En mooie woorden als 'een kind is het grootste geschenk wat je kan krijgen"
heb je ook geen bal aan. Je weet het niet omdat je er niet 1 hebt.

Je moet het met je zelf eens worden en als je een vrouw hebt die er 100%
voor zou willen gaan dan zou ik me weinig zorgen maken.
Dat geluk deel je met zn 2. Ik denk dat het met jou en een kind wel goed komt.

Succes met je gedachtes

_{Even voor de duidelijkheid: ik ben papa.}
Kinderen een bedreiging? Nee, nooit gevoeld. Wel de vraag of de verantwoordelijkheid niet te groot zou zijn. En nog ben ik wel angstig voor die verantwoordelijkheid. Maar het is ook heel erg bijzonder, dat je je verantwoordelijk mag voelen voor een kind. En de liefde die je krijgt en mag geven maakt alles veel meer dan goed!!

Je moet niks. Kinderen nemen is een keuze waar je wel achter moet staan. Ik ben nu zelf bijna 26, zie de helft van de week 2 dartele lieve kindjes om me heen, maar ik voel ook nog steeds helemaal niets kriebelen en ik moet er ook nog steeds absoluut niet aan denken zelf kinderen te hebben. Het is inderdaad een (heel) grote verantwoordelijkheid. Als jij daar geen zin in hebt, laat je vooral niet dwingen, want je keuze is onomkeerbaar. Maar misschien groeit het met de jaren wel bij en wil je op je 30e alsnog kinderen. Iedereen verschilt daar tenslotte in.

-:') Oh typisch, weer zo'n topic waar ik een jaar geleden al in heb gereageerd -

Van harte gefeli

Gefeliciteerd!

Semtex! Fijn he, die topic kicks.

Noabertje, wat leuk zeg! Van harte gefeliciteerd!

Gefeliciteerd Noabertje ]
Zo zie je maar weer dat het bij jou goed afloopt en je een hele andere kijk op de zaak hebt.
Mijn relatie is om deze reden na 7 jaren alsnog beeindigd.

Noabertje, gefeliciteerd! Wat leuk

Gefeliciteerd Noabertje .

Haha - wat leuk! En geen bibberietus meer! Heel goed en volgens mij ook natuurlijk. Je hebt ook nog eens 9 maanden van de natuur gekregen om eraan te wennen (en natuurlijk om het kamertje in orde te krijgen )

noabertje wat super!! van harte gefeliciteerd!
en fijn dat je nu anders erover denkt

De kleine lettertjes van het vaderschap.....
(aanstaande) papa's en de echo...
Hoe gaat het met de nieuwe vaders dan Deel II!!!

Alvast verplicht leesvoer, noabertje

Gefeliciteerd, Noabertje Je zult zien dat de leuke dingen de moeilijke kanten gaan overheersen. En je zult zien hoe ongelooflijk veel je van iemand kunt houden. Nog meer dan van je partner, echt waar

Noabertje....
Aangezien ik ergens in dezelfde situatie zat/zit en daardoor zo'n beetje 'alles' kwijtraak heb ik nog een vraag voor je...die me ergens toch dwars zit. Hopelijk kan je daar antwoord op geven... maar ut hoeft nie.
Je schrijft dat je nu 6 maanden weet dat je papa wordt en dat je aan dat idee kan/kon wennen en dat je er achteraf toch klaar voor bent/was.

Mijn vraag is: Hoe kan je vrouw/partner WEL zwanger worden als jij er niet achter staat? Ik bedoel: Overleg je zoiets niet? Je stond er immers toen niet achter. Heb je d'r mee ingestemd zo van:" Ik zie dan wel waar het gevoel terecht komt" ? En 'per ongeluk' zwanger worden kan wel, maar vind ik ongeloofwaardig als de discussie al een tijdje loopt. En je schrijft ook niet in je OP dat jullie echt met 'zwanger worden' bezig zijn.

Want juist die keuze zie ik mezelf niet maken.

Sorry dat ik het vraag, maar het is iets wat me persoonlijk dwars zit.

Frutsel, niet een verhaal van mezelf maar van een goeie vriend van mij.
Die zag er ook heel erg tegenop. En dan vooral het 'wanneer neem je die beslissing'. (Zijn vriendin wilde ook echt heel erg graag.)
Hij had op een gegeven moment voor zichzelf gezegd dat hij niet meer ging proberen om een zwangerschap te voorkomen. Dat voelde voor hem beter en minder beangstigend dan 'ervoor gaan'.
Alleen toen het bij de 1e maand niet raak bleek te zijn vond hij dat zelfs een beetje jammer, tot zijn eigen grote verbazing.
En zo is het steeds een beetje sterker geworden.

Ik weet niet of dit je helpt maar ik vond zijn verhaal wel toepasselijk voor hier.

Mjah... wij hebben 6 jaar 'samen' gezegd dat we het niet zouden doen. Dus daardoor kwam de klap des te harder aan dat ze het 'toch maar wel' wilde... Gevoelens etc. Neemt niet weg dat ik mijn gevoelens ervoor altijd op de 'nee' heb gefocus-sed. We waren er immers al uit. Ik begrijp het wel dat zij het gevoel krijgt, maar ik kan niet 'zomaar even ja zeggen'... Weet ook niet of ik dat ooit wel kan.. misschien wel, misschien niet.

Hoor van veel mensen dat 'het gevoel wel komt'... Maar wat als het niet komt?
Zie veel mensen die net een kind hebben, die weer uit elkaar gaan etc.. en heb die pijn van het uit elkaar gaan dichtbij meegemaakt bij goede vrienden.

Ik heb zoiets van: 100% wil ik erachter staan en geen 99%.. en dus begreep ik ff niet hoe ze dan wel zwanger kan worden, als hij er niet uit is voor zichzelf. In mijn ogen beslis je dat samen lijkt me. En er 'dus maar voor gaan' kan ik simpelweg niet...nog niet...

In mijn situatie is mijn standvastigheid me fataal geworden en is mijn relatie over. Dat doet pijn, als je 7 jaar samenwoont en er verder geen 'probleem' is. Dit is ook iets wat lang na gaat dreunen, want elke volgende relatie die je aangaat, loop je wellicht tegen dit 'probleem' aan.

Misschien ook wel niet. Ik vraag me ook wel eens af wat de oorzaak is van het 'geen kids' willen. Ik vind ze prachtig hoor, kan er mee lachen, spelen en ouwehoeren. Maar niet van mezelf, althans nu niet.. en wie weet lag het toch aan de relatie waarin ik zat, maar dat zal de komende maanden gaan blijken...

Toch bedankt BrightEyes.

Jeumig Frutsel... wat een verhaal...
Maar het is wel een iets andere situatie als van de TS en bij die vriend van mij. Dat waren 'nog niet' gevoelens ipv 'helemaal nooit'.
Maar ik kan me wel voorstellen dat de gevoelens van jouw vriendin je redelijk verrast hebben en ook dat je niet zomaar even weer omschakelt naar iets anders.

Nee precies... en toegeven omwille van een kind om je relatie dan te redden?
Tis geen stuk speelgoed in mijn ogen wat je 'zomaar ff neemt'...

Als ik andere mannen spreek die kids hebben die zeggen:"ik wist altijd al dat ik ze wilde"...
Ok..maar hoe weet je dat? Je hebt dat gevoel of niet? En als je er al niet op hebt ingesteld, hoe kweek je het dan weer terug... en wil je dat wel..

En dan heb je mensen die doodleuk zeggen:" Als je ze niet wilt, maar je bent er best wel gek mee, dan zit je relatie niet goed" en je hebt mensen die zeggen: " Als zij d'r gevoelens niet op zij kan zetten dan houd ze niet genoeg van je. Je bent gelukkig met elkaar of niet, een kind maakt dat niet anders"...

Dat zijn de uitersten, waar ik liever niet aan wil denken. Ik sta nog altijd achter mijn beslissing er niet aan toe te geven zolang ik het niet zeker weet, maar het is verdomd moeilijk... en ik voel me ook verdomd ellendig af en toe... of ik dan nu zo stom ben...

Neemt niet weg dat ik het hartstikke top vind voor de TS, maar ik was gewoon benieuwd..

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 09:16 schreef Frutsel het volgende:
Hoor van veel mensen dat 'het gevoel wel komt'... Maar wat als het niet komt?
Zie veel mensen die net een kind hebben, die weer uit elkaar gaan etc.. en heb die pijn van het uit elkaar gaan dichtbij meegemaakt bij goede vrienden.

tja kijk, je bent nu ook uit elkaar, dus eigenlijk is dat geen argument meer ...

als je geen kinderen wil, wil je er geen, dat is duidelijk. Ik kan wel goed begrijpen dat je vriendin of(vrouw) hierdoor de relatie wou verbreken... een kinderwens kan sterk zijn. Het gevoel van 'geen kinderen willen' eveneens.

Ik kan hier uren praten over de voordelen van het ouderschap en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind, maar zo'n praat zal je hoogstwaarschijnlijk niet overtuigen ...

Mijn man wou wel kinderen, maar later later later en niet met 100 % enthousiasme... hij heeft redelijk met tegenzin toegegeven om er dan toch twee jaar geleden aan te beginnen ( ik wou niet meer wachten, ik heb vruchtbaarheidsproblemen, en ik wou niet het risico lopen om op mijn 35ste nog naar allerlei dokters te lopen - ik ben nu 28) ... na een dik jaar was ik zwanger, en nu is zijn dochter dé vrouw van zijn leven, hij zou geen seconde meer van haar zijde willen wijken.

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 09:40 schreef Frutsel het volgende:
" Als zij d'r gevoelens niet op zij kan zetten dan houd ze niet genoeg van je. Je bent gelukkig met elkaar of niet, een kind maakt dat niet anders"...

hier ben ik het echt mee oneens...

dan kan je even goed zeggen dat jij niet genoeg van haar hield, anders had je haar wel een kind gegeven ( aangezien een kind toch niets anders maakt)

zinloze discussies, kwetsende argumenten die op niets slaan ...

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 09:51 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

tja kijk, je bent nu ook uit elkaar, dus eigenlijk is dat geen argument meer ...

Maar er is geen kind de dupe van een scheiding en hij heeft geen kind dat hij niet wil. Toch een groot verschil.

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 10:06 schreef miss_sly het volgende:

Maar er is geen kind de dupe van een scheiding en hij heeft geen kind dat hij niet wil. Toch een groot verschil.

ik ben nooit de dupe geweest van het uit elkaar gaan van mijn ouders...

ik vind het altijd vreselijk als ik zulke dingen lees. een kind is volgens mij best wel flexibel genoeg .

Mijn broer en vriend zouden graag met een lesbisch koppel een kind samen opvoeden, een beetje als 'gescheiden' ouders. Ik heb daar ook geen probleem mee, sommigen misschien wel...

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 09:54 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

hier ben ik het echt mee oneens...

dan kan je even goed zeggen dat jij niet genoeg van haar hield, anders had je haar wel een kind gegeven ( aangezien een kind toch niets anders maakt)

zinloze discussies, kwetsende argumenten die op niets slaan ...

Hij kon haar geen kind geven zonder er zelf ook tegen zijn wil een te krijgen.

Sowieso is er geen discussie over mogelijk, het is een gevoelskwestie en daarover kun je niet discussieren. Er is geen goed of slecht gevoel en een comrpomis is ook niet mogelijk.

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 09:51 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

tja kijk, je bent nu ook uit elkaar, dus eigenlijk is dat geen argument meer ...

als je geen kinderen wil, wil je er geen, dat is duidelijk. Ik kan wel goed begrijpen dat je vriendin of(vrouw) hierdoor de relatie wou verbreken... een kinderwens kan sterk zijn. Het gevoel van 'geen kinderen willen' eveneens.

Ik kan hier uren praten over de voordelen van het ouderschap en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind, maar zo'n praat zal je hoogstwaarschijnlijk niet overtuigen ...

Mijn man wou wel kinderen, maar later later later en niet met 100 % enthousiasme... hij heeft redelijk met tegenzin toegegeven om er dan toch twee jaar geleden aan te beginnen ( ik wou niet meer wachten, ik heb vruchtbaarheidsproblemen, en ik wou niet het risico lopen om op mijn 35ste nog naar allerlei dokters te lopen - ik ben nu 28) ... na een dik jaar was ik zwanger, en nu is zijn dochter dé vrouw van zijn leven, hij zou geen seconde meer van haar zijde willen wijken.

Tja.. maar als je 6 jaar met het gevoel rondloopt dat je het beiden niet wil, dan komt het hard aan. Je hebt je daar op ingesteld... dus 'hoe kweek je het'... en waardoor neem je die twijfel weg. Dan kan je nog wel jaren wachten, maar daar schiet je beiden niets mee op. En na een dik half jaar aankloten en praten schiet je nog altijd niets op en besluit je samen dat dit wellicht het beste is.

Jouw man wist schijnbaar dat hij ze wilde en jou persoonlijke situatie verlangt een beslissing. Tis min of meer nu of nooit omdat je vruchtbaarheidsproblemen hebt. Daar kan ik alle begrip voor opbrengen.

Het gaat me meer om de TS, zo van: wat heeft hem ertoe bewogen om 'samen zwanger te worden'... Misschien kan hij me vertellen hoe hij een gevoel gecreeert heeft, of dat hij toegegeven heeft of weet ik ut. 'Ongelukje' zou ook nog kunnen...

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 10:09 schreef petitlapin2 het volgende:
Mijn broer en vriend zouden graag met een lesbisch koppel een kind samen opvoeden, een beetje als 'gescheiden' ouders. Ik heb daar ook geen probleem mee, sommigen misschien wel...

Maar dat is niet vergelijkbaar. Dat is een bewuste keuze om een kind samen op te gaan voeden.
Dat is iets heel anders dan uit elkaar gaan als je een kindje van 2-3 hebt.

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 10:10 schreef miss_sly het volgende:

Sowieso is er geen discussie over mogelijk, het is een gevoelskwestie en daarover kun je niet discussieren. Er is geen goed of slecht gevoel en een comrpomis is ook niet mogelijk.

inderdaad, en dat maakt het ook zo ontzettend klote ... er is geen compromis mogelijk ...

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 10:09 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

ik ben nooit de dupe geweest van het uit elkaar gaan van mijn ouders...

Jij niet, aommige andere kinderen wel. Je weet niet vantevoren hoe zoiets uitpakt voor een kind.

quote:

Mijn broer en vriend zouden graag met een lesbisch koppel een kind samen opvoeden, een beetje als 'gescheiden' ouders. Ik heb daar ook geen probleem mee, sommigen misschien wel...

Bewuste keus, toch heel iets anders en andere manier om ermee om te gaan, natuurlijk.

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 09:54 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

hier ben ik het echt mee oneens...

dan kan je even goed zeggen dat jij niet genoeg van haar hield, anders had je haar wel een kind gegeven ( aangezien een kind toch niets anders maakt)

zinloze discussies, kwetsende argumenten die op niets slaan ...

Ik ben het wel met je eens hierover ... dat het een nietszeggend iets is en kort door de bocht.

Feit blijft dat je samen een relatie aangaat, waarin je aangeeft dolgelukkig te zijn. Het zou haar 'nog completer' maken? Dus is ze niet gelukkig 'genoeg' ? Het zou de man immers 'ongelukkiger maken' want hij ziet nadelen. Wat is dan de meerwaarde van een kind? Wat is de meerwaarde van trouwen als je dolgelukkig samenwoont etc..

Je schrijft nu dat je 'uren zou kunnen doorpraten over de voordelen'... maar als je objectief bent, kan je ook de nadelen lang beschrijven lijkt me.

quote:

Op donderdag 23 maart 2006 10:13 schreef Brighteyes het volgende:

Maar dat is niet vergelijkbaar. Dat is een bewuste keuze om een kind samen op te gaan voeden.
Dat is iets heel anders dan uit elkaar gaan als je een kindje van 2-3 hebt.

wat als mijn broer en vriend een verschrikkelijke ruzie krijgen met hun twee lesbische vriendinnen ... wat als, wat als ? ...

het is een vrij risicovolle onderneming, vind ik toch ... maar dat is een kind krijgen altijd. Mijn man kan me morgen dumpen ... je kan je leven niet voorspellen ...