OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Maar dan mag je er toch nog wel over nadenken en je bedenkingen erbij hebben.quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:17 schreef petitlapin2 het volgende:
wat als mijn broer en vriend een verschrikkelijke ruzie krijgen met hun twee lesbische vriendinnen ... wat als, wat als ? ...
het is een vrij risicovolle onderneming, vind ik toch ... maar dat is een kind krijgen altijd. Mijn man kan me morgen dumpen ... je kan je leven niet voorspellen ...
... maar dat is een kind krijgen altijd. Mijn man kan me morgen dumpen ... je kan je leven niet voorspellen ...Zij hebben samen ooit 'besloten' geen kinderen te willen en dan kan ik me voorstellen dat het flink rauw op je dak komt als een van de 2 toch anders blijkt te willen.
En ik kan geloof ik geen van beide kwalijk nemen dat ze bij hun standpunt zijn gebleven.
Ik zou geloof ik ook heel erg veel moeite hebben mijn kinderwens op te geven voor een man die ze niet zou willen. In tegenstelling tot 'niet kunnen krijgen' overigens!!!
***
buiten de pijn van de bevalling, kan ik echt geen enkel nadeel geven ... sorry, dat meen ik echt voor de volle 100 % ...quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:16 schreef Frutsel het volgende:
Je schrijft nu dat je 'uren zou kunnen doorpraten over de voordelen'... maar als je objectief bent, kan je ook de nadelen lang beschrijven lijkt me.
misschien komen er nog, maar ik leef nog op een wolk ... mijn kind is ook nog maar een maand en een dikke week oud...
en ja, ik zou me ook niet compleet voelen zonder kinderen ...
PETITLAPIN2 is mama van een TWEE schattig dochtertjes: Amélie en Marie
mijn zusje kon toch echt ook al in de eerste weken de nadelen wel noemen. Neemt niet weg dat ze dolgelukkig is met haar zoontje en dat nummer 2 op komst is.quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:22 schreef petitlapin2 het volgende:
[..]
buiten de pijn van de bevalling, kan ik echt geen enkel nadeel geven ... sorry, dat meen ik echt voor de volle 100 % ...
misschien komen er nog, maar ik leef nog op een wolk ... mijn kind is ook nog maar een maand en een dikke week oud...
en ja, ik zou me ook niet compleet voelen zonder kinderen ...
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
wat zou je dan doen ?quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:19 schreef Brighteyes het volgende:
In tegenstelling tot 'niet kunnen krijgen' overigens!!!
adopteren, medische hulp zoeken ?
PETITLAPIN2 is mama van een TWEE schattig dochtertjes: Amélie en Marie
Goed punt dat laatste.quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:19 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Maar dan mag je er toch nog wel over nadenken en je bedenkingen erbij hebben.
Zij hebben samen ooit 'besloten' geen kinderen te willen en dan kan ik me voorstellen dat het flink rauw op je dak komt als een van de 2 toch anders blijkt te willen.
En ik kan geloof ik geen van beide kwalijk nemen dat ze bij hun standpunt zijn gebleven.
Ik zou geloof ik ook heel erg veel moeite hebben mijn kinderwens op te geven voor een man die ze niet zou willen. In tegenstelling tot 'niet kunnen krijgen' overigens!!!
Stel dat ik ze niet zou kunnen 'maken'... Gaat ze dan ook bij me weg? Weet je niet..weet zij ook niet, maar dat veranderd ook de situatie net als bij vruchtbaarheidsproblemen etc. Nu heb je die keuze nog... Ik kan ook niet boos op haar zijn en probeer samen nog altijd even goed door de deur te gaan. Binnenkort komt dan ook het 'definitieve' verhuis moment. Dat zal nog wel even slikken zijn en dan moet ik mezelf herpakken... Feit is wel dat ik me soms voel alsof ik in een hoek gezet wordt zo van: " ben je een kinderhater ofzo..(das LETTERLIJK gezegd!!) .. etc.. " , of dat mensen ineens 'partij' kiezen of onbegrip hebben voor mijn keuze.. (althans, zo voelt het) . en dat maakt het zo moeilijk voor me.
Ik ben ook niet zo'n prater en zeker al nie op een forum als dit...gooi ik niet snel zaken uit mijn priveleven op tafel. Heb ook weinig zin om zeg maar zielig te gaan vertellen wat voor kuttijd je hebt gehad de laatste paar jaar etc.. Maar ergens voelde ik me behoorlijk aangesproken door dit topic.
.
gebroken nachten, meer draaiende wasmachines en ondergekotste kleren ...quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:25 schreef miss_sly het volgende:
mijn zusje kon toch echt ook al in de eerste weken de nadelen wel noemen. Neemt niet weg dat ze dolgelukkig is met haar zoontje en dat nummer 2 op komst is.
tja, ik voel dat niet eens aan als een nadeel ... ik vind 's nachts opstaan zelfs leuk, soms rennen mijn man en ik om ter eerst .
en mijn sociaal leven lijdt er niet onder, ik krijg meer bezoek dan ooit te voren, ze willen allemaal mijn meiske zien.
PETITLAPIN2 is mama van een TWEE schattig dochtertjes: Amélie en Marie
Ja, zoiets denk ik, alles proberen en dan op een gegeven moment accepteren als het echt niet zou lukken.quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:26 schreef petitlapin2 het volgende:
wat zou je dan doen ?
adopteren, medische hulp zoeken ?
Het gaat mij hierbij om het verschil in wat iemand wil in zijn leven of niet. Kinderen krijgen hoort er voor mij bij en als iemand dat anders zou zien is dat voor mij in heel veel opzichten een dusdanig verschil in inzichten dat ik niet denk dat mijn relatie dat zou overlegen.
Samen willen en niet kunnen is iets heel anders. Dan kan je het verdriet van ze niet kunnen krijgen samen delen. In het geval van 'niet willen' sta je alleen...
***
Dat is wel heel heftig. Want zo sterk als de kinderwens kan zijn (tell me about it ) zo sterk kan neem ik aan ook het gevoel van 'niet willen' zijn.quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:28 schreef Frutsel het volgende:
Feit is wel dat ik me soms voel alsof ik in een hoek gezet wordt zo van: " ben je een kinderhater ofzo..(das LETTERLIJK gezegd!!) .. etc.. " , of dat mensen ineens 'partij' kiezen of onbegrip hebben voor mijn keuze.. (althans, zo voelt het) . en dat maakt het zo moeilijk voor me.
Het is idd niet een boek wat je terugbrengt naar de winkel als het niet bevalt. Of een konijntje dat je als uiterste nood aan de kinderboerderij doneert als het toch niet zo leuk blijkt te zijn.
Dus ik vind het op zich wel heel terecht dat je het niet 'zomaar even doet' omdat de ander het wil.
Alleen kan ik het (als iemand met een behoorlijke kinderwens) niet helemaal bevatten dat iemand zegt 'nee dank je, voor mij hoeft het niet'.
En als ik dan alle verhalen hoor van ouders om me heen... Mensen die zelfs zeggen 'dat we dat zolang uitgesteld hebben' etc. etc. Dan zijn er denk ik maar heel weinig bij wie het echt enorm tegen is gevallen en die spijt hebben.
Iig hoor je dat soort verhalen nooit. Maar ik geloof ook dat ik dat nooit uit zou durven te spreken. Dat je spijt hebt van je kinderen...
***
zo had ik het nog niet gezien, maar is wel héél waar uiteraard ...quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:30 schreef Brighteyes het volgende:
Samen willen en niet kunnen is iets heel anders. Dan kan je het verdriet van ze niet kunnen krijgen samen delen. In het geval van 'niet willen' sta je alleen...
PETITLAPIN2 is mama van een TWEE schattig dochtertjes: Amélie en Marie
Een vriendin van mij werkt in de jeugdzorg en helaas hoor je die verhalen dan wel. Ouders die zelfs hun kinderen dingen aandoen omdat ze de kinderen hun ellende verwijten, kinderen die dagelijks te horen dat ze ongewenst zijn. Heel erg triest, maar het gebeurt.quote:Op donderdag 23 maart 2006 10:34 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Iig hoor je dat soort verhalen nooit. Maar ik geloof ook dat ik dat nooit uit zou durven te spreken. Dat je spijt hebt van je kinderen...
Overigens Frutsel ik kan me voorstellen dat dit echt zo moeilijk is. Men verwacht toch dat mensen uiteindelijk wel bijdraaien op den duur, dat kinderen erbij hoort. Ik denk dat het ondanks alle kritiek toch een kwestie is van trouw blijven aan jezelf, zowel voor jou als je vriendin. Maar dat maakt het niet veel gemakkelijker natuurlijk.
One of the least benightedly unintelligent life forms it has been my profound lack of pleasure not to be able to avoid meeting.
Tuurlijk..je hoort zoveel voors en tegens...
Ik pieker mezelf verrot over het hoe en waarom. Ik heb niets tegen kids persoonlijk. Kan er mee lachen, spelen etc.. zoals Semtex eerder aangeeft, alleen voor/van mezelf zie ik ze nu (nog) niet. En of ik dat wel ooit ga krijgen, dat weet ik niet. Zo'n gevoel kan je niet creeren...lijkt me.
Je blijft zoeken naar oorzaken... misschien ligt het toch in de relationele sfeer, zonder dat je het al die jaren hebt beseft. Bijv dat je een broer/zus relatie hebt, behalve dat je dan ook sex hebt zeg maar. Misschien is de relatie dan toch niet geweest wat je altijd hebt gezocht.
Een jaar of 11 geleden had ik een relatie met een vrouw die al 2 kinderen had van 1 en 3... zij was gescheiden en ik had er geen probleem mee gehad dat ik met haar en de kids verder zou moeten. Dat liep helaas stuk.
Nu stel ik me voor of ik bij een nieuwe relatie wel aan kids zou kunnen denken, maar ik kan helaas niet in de toekomst kijken, laat staan weten welke gevoelens er vrij komen bij iets nieuws. Zelf kan ik me niet voorstellen dat mijn huidige gevoel/visie omtrent een kind dan anders wordt. Maar ik zeg nooit nooit...
Maarjah, nu ik het topic heb gelezen over...Een verdrietig bericht...
weet ik helemaal niet meer wat ik zeggen moet...ik laat het maar ff rusten nu.. zow...verrot allemaal.
Ik pieker mezelf verrot over het hoe en waarom. Ik heb niets tegen kids persoonlijk. Kan er mee lachen, spelen etc.. zoals Semtex eerder aangeeft, alleen voor/van mezelf zie ik ze nu (nog) niet. En of ik dat wel ooit ga krijgen, dat weet ik niet. Zo'n gevoel kan je niet creeren...lijkt me.
Je blijft zoeken naar oorzaken... misschien ligt het toch in de relationele sfeer, zonder dat je het al die jaren hebt beseft. Bijv dat je een broer/zus relatie hebt, behalve dat je dan ook sex hebt zeg maar. Misschien is de relatie dan toch niet geweest wat je altijd hebt gezocht.
Een jaar of 11 geleden had ik een relatie met een vrouw die al 2 kinderen had van 1 en 3... zij was gescheiden en ik had er geen probleem mee gehad dat ik met haar en de kids verder zou moeten. Dat liep helaas stuk.
Nu stel ik me voor of ik bij een nieuwe relatie wel aan kids zou kunnen denken, maar ik kan helaas niet in de toekomst kijken, laat staan weten welke gevoelens er vrij komen bij iets nieuws. Zelf kan ik me niet voorstellen dat mijn huidige gevoel/visie omtrent een kind dan anders wordt. Maar ik zeg nooit nooit...
Maarjah, nu ik het topic heb gelezen over...Een verdrietig bericht...
weet ik helemaal niet meer wat ik zeggen moet...ik laat het maar ff rusten nu.. zow...verrot allemaal.
Frutsel, hoe naar het ook is om zo te denken, het kan ook in de relationele sfeer liggen. Je hoort ook regelmatig dat iemand geen kinderen wil, een andere partner krijgt en dan helemaal omdraait en dan niets liever wil. Ook mensen die er nooit aan gedacht hebben en dat ingevuld hebben als "ik wil geen kinderen" kunnen in een (nieuwe) relatie ineens anders gaan denken.
Het probleem met wel of niet willen van kinderen is dat het ontzettend definitief is, je kunt ze ook neit op proef krijgen. Andermans kinderen zijn de jouwe niet, dat is toch heel anders. Je kunt ook neit een half kind krijgen, of een kind van 5-10 jaar; er is geen middenweg: wel of niet, en daar houdt het op.
Juist zo'n berichtje als van Danyel, de grote zorgen en het grote verdriet maar ook de enorme liefde voor dit kindje van zijn ouders, maken het erg moeilijk. Van een kant heel mooi maar ook zo moeilijk en pijnlijjk...
Het probleem met wel of niet willen van kinderen is dat het ontzettend definitief is, je kunt ze ook neit op proef krijgen. Andermans kinderen zijn de jouwe niet, dat is toch heel anders. Je kunt ook neit een half kind krijgen, of een kind van 5-10 jaar; er is geen middenweg: wel of niet, en daar houdt het op.
Juist zo'n berichtje als van Danyel, de grote zorgen en het grote verdriet maar ook de enorme liefde voor dit kindje van zijn ouders, maken het erg moeilijk. Van een kant heel mooi maar ook zo moeilijk en pijnlijjk...
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Frutsel, om toch nog even op jouw oorspronkelijke vraag te reageren waarom, en hoe ik toch in heb gestemd met het kinderen krijgen:
Laat ik vooraf zeggen dat ik een heel gezonde relatie heb gelukkig... mijn vrouw wilde dolgraag kinderen, ik vond het idee beangstigend, en kon me niet voorstellen het uberhaupt leuk te gaan vinden. Mijn vrouw zou me echter er niet toe dwingen, en onze relatie voor te laten gaan..dat weet ik zeker. Met name die gedachte heeft me aan het werken gezet: waarom zou ik dan haar geluk in de weg gaan staan voor mijn eigen "angst" ?. Immers: ik had twijfels; niet zoiets van "ik wil absoluut geen kids". Dan toch achter mijn eigen angst verbergen zou egoistisch zijn.
Ik hoorde altijd iedereen praten over hoe leuk het is om een kind te krijgeen, en dat je er automatisch van houdt... mijn angst was dat dit niet zo "automatisch" zou opgaan voor me... niet dat ik het zeer zeker niet kon opbrengen, maar wat als ik een mindere vader zou zijn dan wat andere kinderen automatisch krijgen? Die vaders die altijd met hun kinderen bezig zijn, er constant over praten, er alles voor opgeven, etc... Ik zag mezelf niet als zoiemand.
Kort om, in het kader van voordeel van de twijfel ben ik er toch achter gaan staan met m'n vingers gekruist zeg maar . Maar zoals aangegeven zijn we nu een paar maanden verder, en ik kan eerlijk zeggen dat ik het kinderen krijgen helemaal niet meer als probleem zie.. ben 180 graden omgedraaid, en mijn twijfels zijn verdwenen. Waarom? kan er niet echt een sluitend antwoord op geven eigenlijk... het idee van pappa worden is echt gaan leven voor mij denk ik. De babyscans te zien, voelen in moeders buik, en al reactie uit kunnen lokken .... dit is een nieuw onbekend gevoel en fantastisch!
Laat ik vooraf zeggen dat ik een heel gezonde relatie heb gelukkig... mijn vrouw wilde dolgraag kinderen, ik vond het idee beangstigend, en kon me niet voorstellen het uberhaupt leuk te gaan vinden. Mijn vrouw zou me echter er niet toe dwingen, en onze relatie voor te laten gaan..dat weet ik zeker. Met name die gedachte heeft me aan het werken gezet: waarom zou ik dan haar geluk in de weg gaan staan voor mijn eigen "angst" ?. Immers: ik had twijfels; niet zoiets van "ik wil absoluut geen kids". Dan toch achter mijn eigen angst verbergen zou egoistisch zijn.
Ik hoorde altijd iedereen praten over hoe leuk het is om een kind te krijgeen, en dat je er automatisch van houdt... mijn angst was dat dit niet zo "automatisch" zou opgaan voor me... niet dat ik het zeer zeker niet kon opbrengen, maar wat als ik een mindere vader zou zijn dan wat andere kinderen automatisch krijgen? Die vaders die altijd met hun kinderen bezig zijn, er constant over praten, er alles voor opgeven, etc... Ik zag mezelf niet als zoiemand.
Kort om, in het kader van voordeel van de twijfel ben ik er toch achter gaan staan met m'n vingers gekruist zeg maar . Maar zoals aangegeven zijn we nu een paar maanden verder, en ik kan eerlijk zeggen dat ik het kinderen krijgen helemaal niet meer als probleem zie.. ben 180 graden omgedraaid, en mijn twijfels zijn verdwenen. Waarom? kan er niet echt een sluitend antwoord op geven eigenlijk... het idee van pappa worden is echt gaan leven voor mij denk ik. De babyscans te zien, voelen in moeders buik, en al reactie uit kunnen lokken .... dit is een nieuw onbekend gevoel en fantastisch!
. Maar zoals aangegeven zijn we nu een paar maanden verder, en ik kan eerlijk zeggen dat ik het kinderen krijgen helemaal niet meer als probleem zie.. ben 180 graden omgedraaid, en mijn twijfels zijn verdwenen. Waarom? kan er niet echt een sluitend antwoord op geven eigenlijk... het idee van pappa worden is echt gaan leven voor mij denk ik. De babyscans te zien, voelen in moeders buik, en al reactie uit kunnen lokken 
.... dit is een nieuw onbekend gevoel en fantastisch!Ik zat inderdaad met dezelfde vraag, en geloof niet dat het gevoel te creeren is als je er pertinent niet open voor staat. Ik stond er wel open voor, maar zag te veel valkuile achteraf.. het gaat automatisch als je (zoals hierboven al genoemd) samen met je partner bewust een bepaalde weg inslaat geloof ik.quote:Op donderdag 23 maart 2006 12:28 schreef Frutsel het volgende:
Tuurlijk..je hoort zoveel voors en tegens...
Ik pieker mezelf verrot over het hoe en waarom. Ik heb niets tegen kids persoonlijk. Kan er mee lachen, spelen etc.. zoals Semtex eerder aangeeft, alleen voor/van mezelf zie ik ze nu (nog) niet. En of ik dat wel ooit ga krijgen, dat weet ik niet. Zo'n gevoel kan je niet creeren...lijkt me.
ik vrees eerlijk gezegd niet dat je nog een gezonde relatie zou gehad hebben als je echt haar kinderwens in de weg had gestaan.quote:Op donderdag 23 maart 2006 23:04 schreef noabertje het volgende:
Laat ik vooraf zeggen dat ik een heel gezonde relatie heb gelukkig... mijn vrouw wilde dolgraag kinderen, ik vond het idee beangstigend, en kon me niet voorstellen het uberhaupt leuk te gaan vinden. Mijn vrouw zou me echter er niet toe dwingen, en onze relatie voor te laten gaan..dat weet ik zeker.
ik ken veel zeer goede en langdurige koppels die uit elkaar zijn gegaan wegens een uitgesproken kinderwens bij de ene en een weigering bij de andere.
Ik denk dat je als individu heel sterk moet zijn om je kinderwens dan maar op te geven en nog gelukkig te zijn met je partner. Mij zou het niet lukken ...
PETITLAPIN2 is mama van een TWEE schattig dochtertjes: Amélie en Marie
Thx voor het uitleggen Noabertje. ik zeg niet pertinent nee... dat niet.quote:Op donderdag 23 maart 2006 23:04 schreef noabertje het volgende:
Ik zat inderdaad met dezelfde vraag, en geloof niet dat het gevoel te creeren is als je er pertinent niet open voor staat. Ik stond er wel open voor, maar zag te veel valkuile achteraf.. het gaat automatisch als je (zoals hierboven al genoemd) samen met je partner bewust een bepaalde weg inslaat geloof ik.
Maar niet nu en dat gevoel heb ik al een jaar of wat.. dus wie zegt me dat dat gevoel ooit veranderd? Maar ja, tis nu helaas niet meer aan de orde thuis. Thx in elk geval
|
|
