quote:
Jawel.
Als gevolg van doorgeslagen consensusdrift en poldergeest ontstond een democratisch onbehagen dat ons verloste van de paarse eenpartijstaat en resulteerde in diverse lokale leefbaarheidspartijtjes. Dit onbehagen behelsde de in Wim Kok gepersonificeerde Haagse onhebbelijkheid van de laatste twintig jaar om nog voordat een eigen visie was geformuleerd al richting het later te bereiken compromis te redeneren. Zo functioneerde de paarse eenpartijstaat via tot in de details dichtgetimmerde regeringsakkoorden en voor de burger oncontroleerbare politieke gedachtewisselingen achter gesloten deuren van Koks torentje.
Onder dit 'regenten'bestuur was er een onontwarbare kluwen ontstaan tussen politiek en bestuur en tussen controleurs en gecontroleerden. Politieke partijen vertegenwoordigden vooral zichzelf en compenseerden hun verlies aan massale-aanhang met een grotere greep op het openbaar bestuur. De politieke regentenklasse was conservatief geworden en stond niet meer open voor de enorme veranderingen in de wereld en de signalen van burgers dat er iets behoorlijk scheef liep. In Amsterdam zie je van deze bestuurlijke vervreemding onder het regendom van de PvdA nog steeds prachtige staaltjes. Daar is geen echte democratie met vertegenwoordigers uit en van het volk,daar bepaalt een sociaaldemocratisch politiek netwerkje een werkelijkheidsbeelduitdraging via O + S, AT5, Parool en de Balie. Een beeld dat verder wordt uitgedragen via belanghebbende welzijnswerkers, onderwijzers en lokale koddebeiers en diverse financieel belanghebbende gesubsidieerde instellingen en zelforganisaties.
Onder de paarse eenpartijstaat waren de mogelijkheden om direct invloed uit te oefenen op het openbaar bestuur tot een minimum teruggebracht. In plaats van in een democratie leefden we in een burgerlijke oligarchie. We werden gericht door een clubje van regenten die hun eigen opvolgers kozen. Deze regenten hadden evenals Wouter Bos en Job Cohen goed door dat de continuïteit van hun bestuur op de lang termijn staat of valt met het sentiment onder het volk. Zo kwam een van de bijwerkingen van de consensuscultuur aan het licht: ontbreken van een democratische tegenreactie. De politieke anomalie Pim Fortuyn wist mensen zich hiervan bewust te maken.
Door het aanvankelijke succes van het poldermodel waren de ideologisch politieke tegenstellingen ingeschrompeld en was het politieke debat in de jaren negentig zo'n beetje doodgevallen. Den Haag werd minder doorzichtig doordat dit politieke debat verdween. Er werd minder verantwoording afgelegd en burgers dreven steeds verder weg van de politiek die er een hele eigen agenda op na bleek te houden waarop nauwelijks plaats was voor door burgers aangedragen issues. Hierdoor ontstond de aanleiding voor oprichting van de Leefbaarheidspartijen. Vooral lokaal zien we dat de gevestigde politiek nog steeds geen afgdoende antwoord heeft op de groeiende desinteresse van burgers. Te Amsterdam is bijvoorbeeld de leegte van de PvdA voor iedereen die kritisch de lokale politiek beziet zichtbaar geworden. Er is vervreemding opgetreden tussen bestuurder en bestuurde die het beste gesignaleerd wordt door een cynisme dat zo nu en dan in ingezonden brievenkaternen en internetfora opduikt.
Dit cynisme groeit als niet wordt ingezet op verwerving en verspreiding van onafhankelijke kennis en soms dwarse inzichten opdat mensen zelfstandig zullen gaan oordelen. Dat is nodig om het vastgeroeste circuit van beleid, wetenschap en politiek los te breken. Er moet inzicht komen in hoe de politieke banencarrousel werkt die ertoe leidt dat in Nederland veel oud-politici om nauwelijks doorgrondelijke redenen leiding geven aan bijvoorbeeld de HBO-raad, de NOS, de Rekenkamer, aan de Raad van Cultuur, de Zorgverzekeraars, het Bouwverbond,... dat een ambtenarencarrière nogal eens wordt 'gestimuleerd' door partijlidmaatschap en dat oud-politici nogal makkelijk worden benoemd als burgemeester van wat grotere plaatsen.
Hier op POL noem ik die banencaroussel wel eens een onderdeel van de Rode Octopus omdat deze politieke familie het meest wijdvertakt opereert in de amsterdamse samenleving alwaar AT5, het Parool en O + S direct worden beïnvloed vanuit PvdA kringen en er nauwelijks iets gepubliceerd kan worden zonder dat de welhaast almachtige lokale PvdA er een vinger achter krijgt.