Bush is herkozen en dat zal de wereld weten ook. Speculeerde men eerst nog dat deze cowboy uit Texas nu wellicht wat toegeeflijker zou zijn, nu blijkt dat George W. Bush maar één boodschap heeft aan de rest van de wereld en die boodschap valt zeer goed samen te vatten met behulp van de welbekende middelvinger.
Laten we eens beginnen met de nieuwe en blijvende ministers. Ten eerste, de enige die nog een beetje zou kunnen worden aangezien als duif, wordt weggedaan om te worden vervangen door Rice. Nu, Rice is een geweldig expert als het gaat om Tsjechische wapensystemen die binnenkort de Duitse vlakte oversteken om het vrije West-Europa te annexeren in het Sovjet-imperium, maar of het nou verstandig is om Condi “punish France, ignore Germany and forgive Russia” Rice aan te stellen als minister van Buitenlandse Zaken, dat is nog maar de vraag. Het is eerder een grote, dikke middelvinger naar wat vroeger werden beschouwd als bondgenoten.
Dan hebben we natuurlijk nog Ashcroft, de minister van Justitie. Hij gaat weg. Mooi, zou je denken, en dat denk ik ook, want er lopen al genoeg repressieve reli-fanatici rond op deze planeet. Alleen dan nu de “maar”… Maar het wil zo zijn dat de nieuwe minister van Justitie nog erger, als dat al voor mogelijk werd gehouden, is dan de vorige. Albert Gonzales was een van de personen die president George “moral values” Bush even het een en ander duidelijk maakte over wat nou wel en niet mag met gevangen genomen krijgsgev… illegale strijders. Gonzales had al eerder met succes bepleit dat Texas geen deel uitmaakte van de Verenigde Staten, en wederom voerde hij dit trucje uit door te beargumenteren dat marteling toch echt wel minstens de dood of zwaar, blijvend letsel moest veroorzaken om daadwerkelijk als marteling te worden beschouwd, waarna de president alsnog buiten beeld bleef, want, aldus de nieuwbakken minister van Justitie, deze wetten gelden nou eenmaal niet voor een president. Uiteraard. Natuurlijk. Ik denk dat we mogen concluderen dat de middelvinger van de andere hand onder tussen ook al omhoog komt.
Voor nu laten we even de ministers voor wat zij zijn. Er is nog een positie vrijgekomen in het circuit van baantjes voor politici, te weten ambassadeur bij de Verenigde Naties. Nadat John Negroponte, die ongetwijfeld door vele Hondurezen niet bepaald geliefd is, de VN verliet om een baantje als proconsul in Irak aan te nemen, waar hij ook al snel mee stopte uit angst voor de situatie in Irak, was er een lege stoel bij het internationale orgaan. Bush had al aangegeven meer te willen samenwerken met Amerika’s zogenaamde, kennelijke bondgenoten en met de Verenigde Naties. Natuurlijk kiest Bush-II dan voor een man die welwillend staat tegenover internationale samenwerking en goede ervaringen heeft met de VN. Iemand totaal tegenovergesteld aan John R. Bolton dus. Immers, hij staat bekend als ondiplomatiek, beschouwt de VN als nutteloos tenzij het Amerikaanse belangen dient en geldt als een van de meest ijverige pleitbezorgers van de vaak unilaterale “might is right”-doctrine. Het zou de twee opgestoken middelvingers doen verheffen in de lucht als Bolton ambassadeur werd. En dus wordt Bolton ambassadeur bij de VN. Oh, met Negroponte komt het ook wel goed, die mag Tom Ridge opvolgen als leider van de afdeling “Thuislandse Veiligheid”.
Dan zijn er nog twee ambten die dezelfde bezetting mogen meemaken als in de vorige termijn. Rumsfeld en Cheney blijven aan als respectievelijk minister van Defensie en vice-president. Juist, we hebben het hier over tomahawk-fetisjst Rummy en Haliburton Richard, die overigens vond dat Irak geen gevaar vormde voor zijn buurlanden. Goed, dat is natuurlijk al jaren geleden en dan veranderen je ideeën nog wel es… of de mensen met wie je op de foto staat. Bijvoorbeeld. Cheney, och, hij is corrupt en conservatief, maar er valt niet veel over te melden. Over Rumsfeld valt daarentegen behoorlijk veel te melden! Het is echter zoveel dat ik zal proberen het samen te vatten in één alinea.
Rumsfeld.
Er is maar een conclusie mogelijk en dat is dat George W. Bush lak heeft aan de rest van de wereld, wat beschouwd werden als bondgenoten incluis, en dat het Vrijheidsbeeld, dat natuurlijk tegenwoordig een perversie van ironie is, met twee opgeheven middelvingers de wereld kenbaar maakt dat Amerika onder het huidige regime zich niets zal aantrekken van de rest van de wereld.