Bevallingsverhalen deel 3

Mooi beschreven en verwoorde en vooral spannende heftige en een vol emotie gevulde bevalling Renzell je bent een kanjer !!!

Renzell, wat prachtig vertelt, k heb het zelfs 2 maal gelezen! FANTASTISCH!!!

Hier ook maar even mijn bevallingsverhaal.

10-mei

Om half 7 's ochtends word ik wakker met lichte krampen in mijn buik , ik herken het gevoel niet maar weet wel wat het betekend, het moment is eindelijk daar, ik ga bevallen.
Ik stuur Remco voor de zekerheid toch nog naar zijn werk en beloof hem te bellen als het erger word.
Om half 11 bel ik hem en heb de verloskundige ook even gebeld, die komt langs.
Ze komen bijna tegelijk aan en de verloskundige wil meteen kijken, alles is goed in werking gezet, mijn baarmoedermond is verzacht en heb bijna 1 cm ontsluiting.
Ze verwacht zelf dat de kleine voor 12 uur geboren wordt.

Die dag gaan we wat door met de weeën en krampen, heb veel last van rugweeën maar het is allemaal nog goed te doen, Remco helpt me goed en alles loopt voorspoedig denken we.

Om 4 uur worden de weeën heftiger en zoals beloofd bellen we de verloskundige weer die langs komt, ik heb nu 2 cm ontsluiting en baal daar een beetje van maar ach, ga weer met goede moed verder.

De douche vind ik heerlijk op mijn rug en ook Remco die wat drukt in mijn rug geeft verlichting.

Zo tobben we nog even aan het om 22:00 uur komt de verloskundige weer kijken, bijna 3 cm ontsluiting, ik krijg een beetje een dip maar we kunnen niet anders dan doorgaan.

11- mei

Het is bijna 1 uur als de verloskundige weer komt kijken, nu bijna 4 cm ontsluiting, ik ben blij, nu komt er wat schot in voor me gevoel.
De weeën worden heftiger , heb enorm veel last van rugweeën en heb moeite om de weeën weg te puffen.
Dankzei Remco red ik het elke keer weer, hij staat voor me en ik zit op bed, met mijn hoofd leun ik tegen zijn buik aan en hij trekt een beetje aan mijn armen zodat mijn rug verlicht wordt.
Dit werkt voor mij, dit is prettig en zo kan ik het nog wel even volhouden voor mijn gevoel.

De tijd kruipt voorbij maar toch breekt daar de ochtend aan, de verloskundige is nog een paar keer komen kijken, maar de ontsluiting verloopt heel langzaam.

Om half 8 worden moeder en schoonmoeder erbijgehaald, Remco heeft steun nodig, hij is emotioneel kapot omdat hij er niet tegen kan mij in zoveel pijn te zien.
De moeders erbij helpt en we krijgen allen weer even frisse moed en puffen met zijn vieren de weeën weg, even komt er een hele scherpe wee, raak even in paniek maar mijn moeder haalt me weer terug.

Om 8:30 worden mijn vliezen gebroken

Om ong. 10.45 uur krijg ik persdrang, maar mag nog niet aangezien ik nog geen 10 cm ontsluiting heb, de verloskundige helpt me door met haar vingers meer ontsluiting te creeën, ondertussen puf ik de weeën weg.

Eindelijk krijg ik groen licht, ik mag persen, het is ondertussen 11.15 uur en ik pers met al mijn kracht.
Demi blijft het gelukkig heel goed doen, ze lijkt er niet echt onder de indruk van te zijn.
Ik ben kapot moe, ben echt uitgeput en roep ook steeds dat ik niet meer kan.
De kraamverzorgster is er ondertussen ook bijgekomen en die moet helpen door op mijn buik te drukken, nog steeds pers ik met al mijn kracht maar krijg Demi's hoofdje bijna niet voorbij mijn schaambotje.
Ik zie aan de verloskundige haar gezicht dat ze zich zorgen maakt, ze kijkt ook naar de kraamverzorgster en ik weet dat ik het nu moet doen anders moet ik naar het ziekenhuis.
Demi begint het nu wat moeilijker te krijgen en ik raak te erg uitgeput, val elke keer bijna weg.

Ik slaakte een oerkreet en perste alle kracht uit mijn lichaam, ik voelde nog een scherpe steek wat laten een knip bleek te zijn.

Eindelijk daar is ze, onze kleine meid, ons lief wondertje Demi.
Het is ondertussen 12:42 uur
Ik roep keihard mijn moeder en schoonmoeder die beneden in spanning zitten te wachten.
Ik heb nog nooit 2 mensen zo hard een trap op horen rennen.
Ze kijken vol bewondering naar ons kindje en tranen rollen over hun wangen.
Mijn moeder mag de navelstreng doorknippen aangezien Remco dat wat eng vindt.

Ik ben te moe om haar aan te kijken maar ik hou haar vast en ben eigenlijk helemaal niet van plan haar los te laten, dit is ons dochtertje.







[ Bericht 0% gewijzigd door snakelady op 15-05-2005 18:20:31 ]

snake.. ook jij een prachtig verhaal met een prachtig resultaat!

die laatste foto...

Renzell! Het was een gruwel, maar wat heb je het vreselijk mooi beschreven!

Snake, ook jij hebt het toch maar mooi even zelf gedaan!

Snake wat heb je dat helder beschreven zeg!! En wat een mooi plaatje heb je eraan over gehouden, echt een droppie!!

_{Ook hier biggelen de tranen weer over mijn wangen, wat zijn het toch geweldige verhalen van allemaal kanjers, zucht hormonen...}

Oeh Snakie, je hebt het niet gemakkelijk gehad meid! Maar je hebt het geweldig gedaan. Moe zie je er inderdaad uit, hondsmoe, maar dat mag ook, na zo'n prestatie!!! En die kleine meid:

Snake, mooi beschreven. Wat goed dat je telkens weer nieuwe moed wist te verzamelen en ik vind het altijd mooi om te lezen dat mensen nog een laatste oerkracht kunnen aanboren, zoals jij in dit geval met die laatste perswee. Lijkt me heel bijzonder om mee te maken.

Snake: het resultaat mag er zijn hoor! Mooi verhaal!

JustLurker is helemaal ontroerd van deze verhalen

ik moet zeggen dat ik versteld stond van hoeveel kracht ik in mijn lichaam heb zitten.
En ik niet alleen aan de andere verhalen te lezen.
Renzel, meid, ik dacht dat ik het zwaar heb gehad maar jeetje mina zeg, wat een superwijf ben je toch.

[ Bericht 27% gewijzigd door snakelady op 16-05-2005 23:16:59 ]

Snake wat een mooi verhaal!!!
De kracht spreekt uit je woorden.
En wat is je meisje mooi

Nou Snake, ik denk dat ik voor ons allebei spreek als ik zeg dat bevallen het zwaarste is wat ik ooit heb moeten doen!


Maar aan onze blikken te zien, was het toch wel de moeite waard....

^{excuus voor de te grote foto, ik ga de volgende proberen netjes te verkleinen...}

Wat een prachtige verhalen weer. Je voelt gewoon die emoties, prachtig.

Ik ben wel benieuwd naar Lewis haar verhaal:
"Ik voelde een wee en ik had een dochtertje. Punt."

Snake, ook al zo'n mooi verhaal met een prachtig resultaat.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 09:18 schreef dutchie het volgende:
Wat een prachtige verhalen weer. Je voelt gewoon die emoties, prachtig.

Ik ben wel benieuwd naar Lewis haar verhaal:
"Ik voelde een wee en ik had een dochtertje. Punt."

hey, als ik het zo weet te rekken kan zij het ook hoor

Wat een verhalen weer zeg, hulde aan de dames!! Wat een kracht Snakelady!
En Renzell, wat schrijf je mooi.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 08:15 schreef renzell het volgende:
Nou Snake, ik denk dat ik voor ons allebei spreek als ik zeg dat bevallen het zwaarste is wat ik ooit heb moeten doen!

[afbeelding]
Maar aan onze blikken te zien, was het toch wel de moeite waard....

zie helaas de foto niet maar ik geloof je op je woord.
Het was idd het zwaarste maar toch ook het mooiste, ben eigenlijk best trots op mezelf.

hmmm, ik zie hem nu zelf ook niet meer... maarrr; je mag zeker trots zijn op jezelf!!!

ook hier... hernieuwde poging.

nu zie ik hem.
Wat een mooie foto zeg, moe maar voldaan.

Renzel, en na zo'n hel er nog zo uitzien
Gruwelijke ontroerende verhalen dames Snake en Renzel

Snake jij ook al zo een mooi verhaal

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 19:10 schreef renzell het volgende:
Ik heb gebaard!!!

....

“Staat het hoofdje bijna liefje, alsjeblieft?!” Vraag ik steeds maar in paniek. Als eindelijk vriendje mij verzekerd dat het nu toch niet heel lang meer gaat duren , zeg ik met een bibberend stemmetje: “Dan ga ik nu heel goed mijn best doen, oké?” Later vertelt ie mij dat hij op dat moment bijna brak.

....

Bij dit stukje brak ik ook tijdens het lezen....

Je bent een kanjer!!!! Wow, wat een verhaal, wat mooi verwoord en wat een emotie en liefde straalt het uit zeg....

Snake... de vermoeidheid staat op je gezicht te lezen, maar wat een lekker mupske heb je daar vast zeg! Mooi verhaal!

De bevalling
Vroeg in de nacht van zondag op maandag (van 1 op 2 mei) heb ik flink veel harde buiken en af en toe voelt het als een wee. Ik kan er niet van slapen... Het gerommel blijft doorzetten, eindelijk is het dan begonnen, vandaag ga ik bevallen!
Om 7 uur bel ik mijn zus wakker met dit nieuws, ze komt er meteen aan om Chiara op te halen. De weeenactiviteit varieert nogal, dan heb ik weer een paar weeen achter elkaar en dan is er weer rust in mijn buik. Dit blijft eigenlijk de hele dag zo duren. Ik word er onrustig van en wil eigenlijk wel eens weten hoe ver ik ben gevorderd met ontsluiten. Ik bel de verloskundige op die om 17:00 uur langs komt. Ik krijg een inwendig onderzoek waaruit blijkt dat ik op 3 cm ontsluiting zit, ze vertelde me dat de baamoedermond nog erg diep ligt, dit was de reden dat het ontsluiten erg lang duurde. Vervolgens heeft de verloskundige me gestript en daarna bleef alle weeenactiviteit een uur weg. Ik vond het erg vervelend worden dat het zo lang duurde. Ik had me er op ingesteld dat een bevalling van een 2e kindje wel sneller zou verlopen, maar daarin werd ik toch wel teleurgesteld.
Om 21:00 uur kwam er een andere verloskundige langs, ze heeft hier het bed klaar gemaakt voor bevallen. Ondertussen arriveert ook de kraamverzorgster, daar zitten we dan op de bank met z'n vieren, te praten tussen de weeen door. Het theekransje is best gezellig, maar eigenlijk wil ik die gezelligheid niet, ik wil namelijk bevallen, en dat mag wat mij betreft wel snel beginnen! De weeen worden steeds pijnlijker, ik weet niet meer hoe ik zitten moet en loop wat heen en weer. De strijkplank biedt ook deze keer weer uitkomst, hij staat op ideale hoogte, ik leun er op en wiegend met mijn heupen kom ik de weeen door.
Om 21:45 uur heeft de verloskundige me weer inwendig onderzocht. We zijn dan 4 uur verder en 3 cm opschoten. Eigenlijk ben ik dan weer een beetje teleurgesteld in de vordering. De verloskundige probeert de vliezen te breken, maar het koppie zit als een kurk zo vast, dus twijfelt ze of het gelukt is. Ondertussen doen de weeen steeds meer pijn, zeker na het inwendige onderzoek. En bij de volgende wee komt er eindelijk een golf vruchtwater mee, de vliezen zijn inderdaad gebroken. De weeen worden heftiger en volgen elkaar steeds sneller op. Ik wil weer mijn bed uit komen, maar halverwege het opstaan draai ik dit besluit weer terug. Ik krijg een stortvloed van weeen over me heen. Naast me ligt Remco en aan de andere kant zit Angelique, de kraamverzorgster. Bij iedere wee zoek ik de steun in hun handen, dat helpt me goed. Ik heb enorme pijn, maar de krachtige weeen zorgen nu wel eindelijk voor een vlotte ontsluiting. Om 23:30 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik meepersen. Het persen gaat me een stuk beter af, dit voelt goed, eindelijk heb ik het gevoel dat het allemaal snel achter de rug zal zijn. Alhoewel ik het idee heb dat de persdrang niet zo heel sterk aanwezig is, duw ik met alle kracht de baby naar het licht toe. De aanmoedigingen van Remco motiveren mij het meest, hij had zicht op de vorderingen en vertelde me dat het hoofdje al in zicht was. De verloskundige geeft me op het laatste moment nog enkele ademhalingsinstructies, ik moet zuchten als ze zegt zuchten, en persen als ze zegt persen. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen checkt de verloskundige regelmatig het hartje van de baby, het kindje maakt het prima daarbinnen,daarover hebben we geen zorgen, En dan, die helse pijn, het hoofdje staat en bij de volgende perswee komt het hoofdje eruit. De verloskundige moedigt me aan om te kijken, maar het lukt me niet om over de buik heen te kijken, ik heb namelijk weer een perswee. Dan zegt ze dat ik het kindje zelf moet aanpakken, ik steek mijn handen uit en pak de baby vast, daar heb ik hem dan in mijn handen. Mijn rechthand had ik onder zijn billen en ik voelde een balzak hangen. Ik leg hem op mijn buik, en realiseer me dat dat ik een zoon gebaard "Het is een jongen" roep ik verrast. De momenten die daar op volgde zijn onbeschrijvelijk, de emoties en de gevoelens zijn enorm. Het is gelukt! Pijn, trots, geluk, opluchting, verrast, hoop, het was zeer overweldigend! Het is een jongentje, ik zie bij Remco enorme gelukkige ogen, zo ontzettend stralend van geluk kan ik zijn ogen niet herinneren, we hebben een zoon! Ons gezin is compleet.

wel jammer dat 't langer duurde dan je verwachtte..
Zulke foto's maken m'n eierstokken wel behoorlijk aan 't klapperen.. (zelfs met een bevallingsverhaal erbij!)

Wauw Melonovy

wow mel! wat een mooi verhaal!

heel mooi beschreven mel.

wow mel jammer dat het zo lang duurde maar bij de laatste zin hield ik het ff niet droog
wat geweldig

Wat mooi Melonovy! Heerlijk dat het allemaal zo goed is gegaan!

ook dit weer een bijzonder verhaal

Ok dan mijn bevallingsverhaal...

26 juli 2005
Ik ben precies 39 weken zwanger.
Om 8:45 gaat mijn man naar zijn werk en ik denk "ik blijf nog even liggen" om 9 uur krijg ik krampjes in mijn buik maar ik heb geen zin om naar de wc te gaan dus ik blijf liggen. Om half tien blijven de krampjes komen dus ga ik er toch maar uit, lekker doorslapen gaat zo ook niet echt lukken. Ik ga naar beneden en maak wat te eten, ontbijt op m'n gemakje en stofzuig vervolgens de benedenverdieping. Ik heb nog steeds af en toe krampjes en ben al een paar keer naar de wc geweest maar 't is nog niet over. Ik zoek wat op internet naar voorweeen en beginweeen maar dat is allemaal veel heftiger omschreven dan hetgeen ik voel en, al zou het dat wel zijn kan het nog wel een aantal dagen duren voor de bevalling echt door gaat zetten. Ik besluit lekker in bad te gaan om te kijken of m'n buikkramp dan weg zal trekken.
Niet echt, het blijft een beetje zeuren en ik bel m'n man op z'n werk om even m'n verhaal te doen, hij weet nog van niks namelijk. Het is nu rond elf uur. M'n man vraagt of hij naar huis moet komen en ik zeg "Ik weet niet of het wat is, dus ik denk het niet echt" maar hij zegt dat hij toch naar huis komt.

Als hij thuis is gaan we even een stukje wandelen en kletsen over wat die krampen nou zouden kunnen zijn. Volgens mij kunnen het geen weeen zijn gezien ik overal lees en hoor dat je die absoluut gelijk herkent en dat als je twijfelt of het een wee is, het er dan geen een is. Weer thuis gekomen ruim ik de vaatwasser in, maak de wc schoon en bel m'n moeder...
M'n moeder raadt me aan toch even het ziekenhuis te bellen, al is het maar om even te overleggen.
Ik wil best het ziekenhuis bellen maar besef me ook dat ik niet weet wat ik ze dan moet vertellen over hoe vaak en hoe lang m'n krampen duren. Eerst maar even timen dus. M'n man zoekt het huis en internet af voor een stopwatch, maar intussen gebruik ik m'n mobiele telefoon al. Tussen de krampen door rommel ik nog wat in huis en na een half uurtje vind ik dat ik wel een mooi overzichtje heb. De krampen komen om de 5 minuten en duren zo'n 45 seconden. Zie je wel, geen weeen dus want die duren minimaal een minuut.

M'n man belt het ziekenhuis en ik mag langskomen van ze voor een CTG. Ze zeggen door de telefoon dat ik gelijk door mag lopen naar de afdeling en ik me niet eerst hoef te melden bij de poli, zoals normaal gesproken wel moet. We rijden naar het ziekenhuis en in de auto wordt het wel een beetje oncomfortabel maar nog goed te doen. We hebben voor de zekerheid m'n ziekenhuistasje maar meegenomen maar we verwachten allebei zometeen weet thuis te zijn.
Dat heb ik ook tegen mijn katten gezegd toen ik de deur uit ging "tot zo, lieverdjes"
M'n man twijfelde of hij de videocamera en spiegelreflexcamera mee moest nemen, maar besloot dat hij niet als een toerist het ziekenhuis in wilde lopen met al die tassen, zeker niet als we waarschijnlijk toch weer naar huis gestuurd worden. We doen wel een klein digitaal cameraatje in m'n tas, just in case...

In het ziekenhuis aangekomen lopen we gelijk door naar de afdeling, ik ben de afgelopen weken onder controle geweest en heb elke week een ctg gehad dus ik weet waar ik moet zijn. De verpleegster die dienst heeft heb ik vorige week ook gezien bij mijn controle. Toen was het haar eerste werkdag op de afdeling. Ze sluit het ctg apparaat aan en zoekt de hartslag van de kleine. Ze kan deze niet vinden en peurt dus ongeveer 10 minuten in m'n buik met de hartslagmeter. Het zweet breekt me nu wel uit want ik heb nog steeds kramp, die nu toch wel een beetje irritant wordt, zeker als er iemand in je buik loopt te porren. Ze gaat een andere zuster erbij halen. Deze sluit het hartmetertje aan en ook de weeenmeter wordt op mijn buik gezet. Deze geeft absoluut niets aan. Ik zeg dat dit niet klopt omdat ze volgens mij de meter te hoog zetten. De zuster veegt dit van tafel en zegt mij met dik antilliaans accent "Je hebt helemaal geen weeen, je ademt verkeerd daarom voel je je niet lekker" want inmiddels was ik ook een beetje misselijk geworden en zweette behoorlijk. Op het moment dat ik haar bijna en knal voor haar knar wil verkopen komt er een arts de afdeling oplopen. Ik blijk op de verkeerde afdeling te liggen, ik had nl naar de verloskamer moeten komen en niet naar de gewone afdeling. Ze bieden aan een rolstoel voor me te halen maar ik zeg dat ik wel gewoon even naar de verloskamer loop. Alles beter dan bij die tuthola's te blijven...En bovendien gaat 't allemaal nog best wel.

In de verloskamer word ik weer aan een ctg apparaat gelegd met weeenmeter en verassing, deze geeft ook niets aan. Ook hier zeg ik dat hij te hoog zit, gezien mijn strakke baarmoeder en het feit dat mijn navel nogal hoog schijnt te zitten. Ook hier word ik niet serieus genomen. Nou dan niet. Na een half uurtje mag ik van de ctg af, de krampen worden nu wel heftig en m'n man begint zich wel een beetje zorgen te maken. Als ik geen weeen heb, wat is het dan wel...? De arts komt terug op de verloskamer en zegt me ook dat ik geen weeen heb maar dat ze voor de zekerheid wel even zal kijken of ik eventueel ontsluiting heb, daarna gaat ze een echo maken om te kijken wat er evt aan de hand is. Ik kleed me uit en ze checkt me voor ontsluiting. "Ok, je hebt 5 cm ontsluiting, laat die echo dus maar zitten" en op dat moment denk ik "ok, we gaan dus niet meer naar huis" en ook "shit, nu duurt het nog 5 uur dus" want op de zwangerschapsgym had ik geleerd dat je ongeveer 1 cm ontsluiting per uur hebt. De gyn breekt m'n vliezen en daar lig ik dan. M'n man en ik kijken elkaar aan, en beseffen allebei nog niet helemaal wat er gaat gebeuren. Het is nu ongeveer half drie en we zijn nu een urrtje in het ziekenhuis. 5 minuten later komt de gyn weer terug en checkt weer m'n ontsluiting, "ok, 6 nee wacht 7 cm, ik ga m'n spullen pakken" De weeen worden nu wel echt pijnlijk en meer zoals ik ze me altijd voorgesteld had, na een 20 minuten krijg ik ook persweeen en puf deze weg. M'n man gaat met me mee puffen maar ik snauw hem toe dat ie dat vooral moet laten

Nadat ik 3 persweeen heb weggepuft zeg ik tegen de zuster dat er nu echt iemand moet komen. De gyn komt er zo aan zegt ze. Na nog 2 persweeen trekt m'n man ook aan de bel, dat er nu ECHT een arts bij moet komen en even later komt ze inderdaad binnen. Ik denk nog "als ze nu maar niet zegt dat ik nog geen volledige ontsluiting heb, want ik wil niet nog meer wegpuffen" maar gelukkig zegt ze dat ik bij de volgende wee mee mag persen.

Ik pers, maar ook op m'n hoofd. Iedereen in de verloskamer zegt dat ik dat niet moet doen maar ik kan het niet helpen. Ik probeer op elke wee 3 keer te persen maar eigenlijk kan ik het maar 1 keer per wee, de andere 2 keer doe ik het min of meer zelf. De gyn ziet dit ook en belsuit me een infuus te geven om m'n persdrang wat sterker te maken. Dit helpt wel iets maar nog steeds kan ik eigenlijk maar 1 keer echt goed persen per wee. Wel lukt het me nu beter om niet op m'n hoofd te persen. Iedereen moedigt me aan en zegt dat ik het goed doe, maar in m'n achterhoofd denk ik dat ze me allemaal in de zeik nemen en dat ik voor geen meter opschiet.

Na een half uurtje vraag ik de gyn of er nou wel een beetje vordering inzitg, want ik heb het idee dat ik het voor niks doe. Ze zegt dat het hartstikke goed gaat en vraagt of ik misschien een spiegel wil om mee te kijken. "Nou nee, laat maar" Iemand zegt dat er haartjes te zien zijn en ik vraag aan m'n man of dit echt zo is. Ik geloof niemand en zelfs als hij zegt dat hij inderdaad haartjes ziet vraag ik me af of hij niet stiekem liegt. Op een gegeven moment voel ik een ontzettend brandend gevoel, het hoofdje staat. Ik pers uit alle macht, maar ik krijg het niet voor elkaar. De gyn zegt dat ze me in gaat knippen en ik vind het best. Ze geeft me een verdoving die niet prettig is, maar ook niet heel pijnlijk en ik weet dat ze me op het hoogtepunt van de volgende wee gaat inknippen. Ik voel een knip en een grote warme golf m'n lichaam uitstromen en het huilen van een baby. Mijn baby. Mijn dochter.

Ze wordt op mijn borst gelegd en ik hou haar vast, ze voelt heel gek aan, warm, nat en stroef en ze is grijs. Ik kan haar gezichtje niet zien en durf haar ook niet te bewegen, ik hou haar alleen maar heel goed vast. Ze wikkelen haar voor me in een doek en nog steeds hou ik haar vast. Na 10 minuten vraagt iemand of we eigenlijk wel weten wat het is. Eh ja, dat wisten we al van tevoren dus ik zeg "als het goed is, een meisje" en het is goed. Ik wordt gehecht en onze dochter wordt nagekeken door de kinderarts. M'n man zegt dat ie ongelooflijk trots op me is en ik zeg hem dat het me 100% meegevallen is. We worden alleen gelaten en ik bel na een tijdje m'n ouders en broer terwijl mijn man beneden gaat roken. Ik vraag of hij een cola-light en een kaasbroodje voor me mee wil nemen als hij terug naar boven komt want ik had alleen nog maar 2 beschuitjes op die dag.

Na een half uurtje krijgen we beschuit met muisjes en mag ik daarna gaan douchen. Niet te lang, ik mag me alleen even afspoelen zeggen ze. Onder de douche praat ik volop en vraag m'n man om shamppo zodat ik gelijk even m'n haar kan wassen. Hij zegt dat ik niet zo druk moet doen, want ik ben net bevallen. Ik voel me geweldig en sterk en blij en trots...

We gaan naar zaal, krijgen onze dochter bij ons en familie op bezoek. Om 22:00 moet mijn man ook weg en ben ik alleen. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik moeder ben. Ik heb de hele nacht geen moment geslapen, ik heb alleen maar naar mijn dochtertje gekeken in haar aquariumpje naast me en gelezen in de nieuwste Harry Potter. Elk moment dat ik mijn ogen sloot zag ik de bevalling weer aan me voorbij trekken. De volgende ochtend smst m'n man om 7 uur dat ie ons zo komt halen, maar helaas mogen we niet eerder dan 9 uur weg dus ik zeg hem nog even te wachten. Eindelijk is hij daar dan en kunnen we naar huis. Met z'n drieen.

Wauw Igraine, je had al een mooi begin 5 cm bij binnenkomst
_{die babybrabbelin je sig klopt ook niet meer echt}

Wow Igraine; wat een droombevalling! Wat heerlijk zeg. Gefeliciteerd met je lieve, kleine meisje!

Mooie bevalling Igraine! En laat die tuthola's maar miepen... hahaaa 5 cm!!
Fijn dat het zo goed verlopen is!

Igraine, wat goed dat het allemaal zo snel ging

wow igraima, als we ooit een tweede krijgen wil ik het ook zo doen.
Wat fijn voor je zeg.

Ben je trouwens nog teruggelopen naar die andere afdeling om je mooie dochter te showen, had die gezichten dan wel willen zien hoor.

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2005 08:52 schreef Rottdog het volgende:
Wauw Igraine, je had al een mooi begin 5 cm bij binnenkomst
_{die babybrabbelin je sig klopt ook niet meer echt}

Eh nee idd, ik heb hem weggehaald.

Ik heb inderdaad vind ik zelf een ideale bevalling gehad. Ik zou het zo overdoen...
De pech is alleen, denk ik, dat bij een eventuele 2e het alleen maar tegen kan vallen (waarschijnlijk)

dat hoeft niet,mijn buurvrouw had haar 2de er binnen 3 uur vanaf de eerste wee, 1 perswee en hij was er.

de zus van mijn vriendin binnen 1 uur een geluk bij een ongeluk (moest bevallen met die hete dagen)

na het lezen van al die mooie verhalen heb ik last van mn hormonen hoor

Klinkt goed Igraine!
Ik zat ook de hele tijd te wachten tot de weeen erger zouden worden, klinkt wel herkenbaar dus.

Igaine, wat een superbevalling!

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2005 11:36 schreef Igraine het volgende:
Ik heb inderdaad vind ik zelf een ideale bevalling gehad. Ik zou het zo overdoen...

Wat fijn dat je het zo goed is gegaan Igraine

quote:

De pech is alleen, denk ik, dat bij een eventuele 2e het alleen maar tegen kan vallen (waarschijnlijk)

Daar ben ik zelf dus ook bang voor (ik vond mijn bevalling ook ideaal)
Maar ik sprak laatst een mevrouw die 3 kinderen (van verschillende leeftijden uiteraard) heeft en in totaal maar 7 uur aan het bevallen is geweest Er is dus nog hoop voor ons

Mijn stiefmoeder beviel in no time van mijn halfzusje en mijn halfbroertje kwam er een aantal jaar later nog véél sneller uit. Er is dus zeker hoop

Igrene een mooie bevalling

Even een schopje.

Misschien zijn er nog dames die hun bevallingsverhaal hier willen vertellen.

Ik heb die van mij ook al in het andere topic gezet maar zal hem hier ook plaatsen:

Maandagavond 17 oktober om 22.00 uur heb ik regelmatig weeën, ze komen om de 3 a 3,5 minuut en houden zeker een minuut aan. Michel belt de verloskundige en ze is er rond 22.30 uur. Ze toucheert maar ik heb nog geen ontsluiting, volgens de vlos was er nog niets aan de hand, voorweeën zei ze. Ben toen onder de douche gegaan en heb 2 paracetamolletjes genomen en heb een kleine 2 uur geslapen. Om 1.40 uur werd ik wakker met krampen. Heb geklokt en ook deze weeën hielden ruim een minuut aan en er zaten 2 a 3 minuten binnen. Na een uur heb ik Mies maar wakker gemaakt. Die heeft de vlos gebeld en die was er rond half 4 denk ik. Had toen 1 cm ontsluiting. Ze zei dat het nog wel ff kon duren want bij een eerste kindje gaat de ontsluiting 1 cm per uur.... Ze zei dat rond 8 uur er wel weer iemand langs zou komen.

Rond half 5 braken mijn vliezen. Ik zat gelukkig net op de wc want het was een ware explosie.. De hele badkamer was nat... Toen begonnen de weeën goed door te zetten. Mies heeft weer de vlos gebeld en die kwam rond 6.30 uur weer langs. Resultaat, 5 cm ontsluiting. Ik had ook behoorlijke druk op mijn onderkant maar dat kwam omdat de vliezen gebroken waren zei de vlos.

Nou toen kwam er een waar hels uur. Jeetje, wat waren die weeën pijnlijk zeg. Ik kon ze ook niet meer wegpuffen. Was ondertussen onder de douche geweest maar kreeg toen ontzettende persdrang.

Mies heeft rond 8.15 uur weer de vlos gebeld, die zou eraan komen. De persdrang werd alleen maar erger en erger en op een gegeven moment voelde ik het hoofdje. Mies weer de vlos gebeld en die was onderweg. Ze was amper 2 minuten binnen, ze had haar jas nog maar net uit, kon haar tas nog openritsen en handschoenen aandoen, en toen mevrouwtje kwam er al uit... Ik heb volgens mij 1 keer geperst ofzo en meer niet... Mies stond al klaar om haar zelf op te vangen. De vlos zei ook dat ze Mies een cursus babyopvangen gaat geven voor de volgende want die zal ws. nog sneller komen..

Ben gelukkig niet ingescheurd, wel 4 hechtinkjes vanwege een schaafwond. De kraamzorg kwam ook te laat, die zat nog in de taxi.

Amber heeft eerst nog zeker 2 a 3 uur bij me gelegen omdat ze een lage temperatuur had. Na een tijdje lekker onder de douche gegaan maar toen voelde ik me ineens dizzy worden. Dus ik riep de kraamverpleegkundige maar ben toen blijkbaar toch flauwgevallen in de douche. De kraamzorg was net te laat om me beet te pakken. Gelukkig heb ik niets, was wel met me hoofd tegen de muur aan geknald.

De totale bevalling heeft 7 uur en 5 minuten geduurd. Het is cliche, maar als je zo'n kleintje dan op je buik hebt liggen ben je het allemaal vergeten...

WAUW Vicky dat klinkt wel heel erg snel! Waar kan ik tekenen voor zo'n bevalling bij de tweede??
Gelukkig heb je niks over gehouden aan je valpartij in de douche. Ik zat na de bevalling (in het ziekenhuis) op zo'n stoeltje die ze aan de muur hebben hangen daar. Ik was ook heel erg duizelig.

Hier toch eindelijk mijn verhaal:

Ik was uitgerekend voor 7 oktober, maar onze dochter liet lang op zich wachten. Na bijna twee weken wachten kondigde de weëen zich op vrijdag 21 oktober om 6.30u aan. Ik was wat blij, want anders had de bevalling ingeleid geworden. Na 4 uur weëen hebben we de vlos gebeld en die kwam even kijken. Ze was er om 11.30u. Ik had toen net 1 cm ontsluiting, maar nog steeds geen geheel verweekte baarmoeder. Mijn vlos stuurde mij toch naar het ziekenhuis en daar bleek ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting te hebben.

De Gyn. heeft toen wat gel aangebracht en hij verwachtte dat het dan wel sneller zou gaan. De weëen werden ook wat heftiger en kwamen vlotter op elkaar. Om 15.30u kwam de gyn nog controleren, maar toen had ik net 3 tot 4 cm ontsluiting. Daarna ging het heel snel.

Ik kreeg persweëen en de broeder riep al dat ze voor donker geboren zou zijn, maar niets bleek minder waar. De gyn kwam om 18.00u weer controleren, na een uur persweëen, en het bleek dat ik pas 4 cm ontsluiting had en ik de persweëen dus moest opvangen en niet mee mocht persen, maar dat lukte al niet meer. Ook werd vastgesteld dat ze de spildraai nog niet had gemaakt en dat mijn bekken te smal waren voor haar om dit nog zelf te doen of dat de gyn dit kon doen.

Om 18.30 kwam het verlossende woord: een Keizersnee. Snel werd ik klaargemaakt voor de ruggenprik en om 19.00u lag ik in de ok, mijn nachtmerrie was werkelijkheid geworden!!

Maar toen ik om 19.10u de eerste geluiden van onze dochter hoorde was ik alles al bijna vergeten en wilde ik haar alleen nog maar zien en vasthouden, want ze was zo mooi. Onze Amber was geboren!!!

Ik heb nog 4 dagen in hetziekenhuis gelegen en ben dinsdag 25 oktober naar huis gekomen en tot dusver gaat alles fantastisch. Ben wel wat onzeker zo nu en dan, maar gelukkig doen we het samen, xlarge en ik. Ze slaapt goed, borstvoeding werkt en''s nachts slaapt ze goed en wil maar 1 keer voeding...we zijn gezegend met onze Amber.

En voor iedereen die bang is voor een keizersnee: het valt echt mee, het lijkt veel erger dan het is!!

Jeetje Biezb.. eind goed, al goed

Ik zal hier binnenkort mijn verhaal neergooien.

Woensdag 26 oktober, ik ben bij de gyn geweest en die heeft een afspraak gemaakt om op vrijdag in te gaan leiden. Dat is ook mijn uitgerekende datum (ja, in z&g heeft al die tijd 29 gestaan, dat was een foutje dat ik maar zo heb gelaten). 's avonds begint het te rommelen in mijn buik maar ik durf het nog geen wee te noemen, we gaan op tijd naar bed en ik kan behoorlijk goed slapen.

Donderdag 27 oktober MikeAir gaat gewoon naar zijn werk en ik hou me bezig met krampen die toch wel erg op weeën beginnen te lijken, ondertussen maak ik nog hachee en Fok! wat. Gedurende de avond worden de weeën wat sterker en iets regelmatiger, weer gaan we bijtijds naar bed.

Vrijdag 28 oktober
Om half drie ga ik mijn bed uit, al zappend langs alle kanalen van de tv (jeetje wat een hoop tieten wulpse dames zie ik langskomen) zucht ik al wiegend weeën weg. Ongeveer een uur later besluit ik dat ik wel naar het ziekenhuis wil, het komt allemaal vrij regelmatig en ik wil op mijn gemak naar het zh kunnen gaan. Ik maak MikeAir wakker, die vindt het nog veel te vroeg maar belt wel met de vlosafdeling. We mogen op ons gemak die kant opkomen. We poetsen tanden en stoppen nog wat dingen in de zhtas. Ergens tussen kwart over vier en half vijf stappen we de nacht in. Zoals we besproken hadden de avond ervoor gaan we lopend naar het zh, het is een stukje van een minuut of 8 lopen(zonder weeën). Ik geniet van het feit dat wij daar met zijn twee lopen in de stilte van de nacht, met elke stap komt mijn kindje dichterbij. Tegen vijf uur zijn we op de afdeling, ik krijg een kamer aan het eind van de gang, achteraf besef ik mij dat dat voor mijngemoedsrust heel positief heeft gewerkt, we zitten daar een beetje afgezonderd van de rest van de wereld lijkt wel.
Ik word aangesloten op de hart en wee monitor en mijn weeën kelderen naar beneden minder frequent en minder krachtig. Om 8 uur ontbijt dat ik me goed laat smaken, MikeAir eet alleen een beschuitje.

Om negen uur komt eenvriendelijke vrouwelijke arts-assistent kijken, ze constateerd een vinger ontsluiting, een dun chinees vingertje Er wordt meteen gel ingebracht. Ik moet een uur op mijn rug blijven liggen, dit vind ik erg vervelend aangezien de weeën door de gel weer sterker worden. Na dat uur mag ik van de monitor af en wat rondlopen, ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even knus tegen Mike aan te hangen. Rond een uur komt een andere gyn kijken, aardige man. Ook hij toucheert en constateert twee centimeter ontsluiting. Mijn vliezen worden gebroken en om de een of andere reden doet dit toucheren ontzettend pijn aan mijn schaambeen, ik huil even flink en Mike troost...

Dan gaat het ineens heel snel, veel sterke en pijnlijke weeën die ik met ondersteuning van Mike redelijk op kan vangen. Tegen drie uur kom ik in een weeënstorm terecht, de een na de andere golft over mij heen en ik heb moeite om ze weg te puffen, als ik dan ook nog persdrang krijg die ik nauwelijks weg kan puffen en zo ontzettend veel pijn is de maat voor mij vol. Ik wordt getoucheerd en ik heb 4 centimeter ontsluiting. Ik roep tussen twee weeën door dat ik iets voor de pijn wil hebben. De arts assistent gaat er achteraan. Niet veel later komt ze terug en begint te vertellen dat er twee opties zijn, ik luister maar met een half oor, ik weet wat ze gaat zeggen en ik wil alleen maar optie twee: een ruggenprik. Bij haar uitleg over de ruggenprik stopt ze halverwege en zegt: “we gaan wel voor de ruggenprik”. Dan gaat het snel, ik krijg een infuus en word naar de recovery gereden.
Het is kwart voor 4, M loopt mee maar mag niet mee naar binnen. Een jonge man neemt zijn taak waar en sleept mij door mijn weeën heen, ik zal zijn gezicht denk ik nooit vergeten. De anesthesist vraagt of ik mijn rug (ik lig op mijn zij) nog wat meer kan bollen. Ik probeer wat maar denk ‘nee lul ik ben aan het bevallen er zit een buik in de weg!’. Eindelijk wordt de pijn minder en de drang om te persen vermindert ook. Ik heb ondertussen schone matjes in mijn bed want ik heb mijn door het heftige niet-persen wel geplast en vast ook nog wel wat vruchtwater naar buiten gewerkt. Het kan mij allemaal niet schelen als het maar droog is.

Half vijf ben ik terug op mijn kamer waar M mij weer opvangt, hij zegt dat het wel even lekker was een half uurtje rust maar dat hij toch ook wel bezorgd was. Ik vraag of hij Smurfinnetje een sms wil sturen. Hij probeert het een paar keer maar ik eis al zijn aandacht op voor het opvangen van de weeën. Om half zes vraag ik of hij op het belletje wil drukken. De gyn komt binnen, toucheert, en ik heb volledige ontsluiting. De ruggenprik word uitgezet en de gyn zegt even kijken hoe het gaat. Tegen zessen belt M weer, ik heb heftige persdrang. Verpleegster Maureen komt binnen en ziet dat er nog geen wiegje is , dat gaat ze eerst even halen. M vertelde mij later dat hij zoiets had van –wat nou wiegje, je moet mijn vrouw helpen!-

Het is zes uur en alles is klaar, ik mag persen. Ik ben opgelucht dat ik nou eindelijk aan dat gevoel toe mag geven. Omdat de weeën elkaar in zo’n rap tempo opvolgen moet ik na een paar keer persen één wee persen en één wee wegzuchten. De eerste paar keer vind ik dit lastig maar het geeft me wel even tijd om bij te komen van het persen. Waar ik nog meer moeite mee heb is om mijn benen vast te houden, gelukkig komen op een gegeven moment de steunen op het bed.. dat geeft mij meer kracht om te persen. Ik zweet als een otter en begin goed moe te worden. Bij elke wee komt onsje dichterbij, ik al haartjes gevoeld en M ziet al een heel stuk hoofd. Dan word ik kwaad en pers elke wee die ik heb wat uiteindelijk resulteert in bijna constant persen. Het hoofdje staat, mijn hemel wat een pijn! Nog bozer pers ik Onsje er in drie keer uit, ZUCHTEN!!!! Voor mijn gevoel duurt het seconden maar volgens M eerder een minuut of twee. Dan nog meer pijn als de schoudertjes erdoor komen, ik voel een plens warm vocht en dan…

19.01 uur. Er ligt een klein hoopje mens op mijn borst, ik hoor iemand zeggen het is een meisje. Meteen begin ik tegen mijn meisje te praten. “Dag Emma ben je daar dan, stil maar mama is bij je, en papa ook.” En tegen M “Een meisje! We hebben een meisje!” We bewonderen ons wonder en ondertussen krijg ik een prik voor de placenta en moet nog een keer persen, dat kost me in het geheel geen moeite al mijn aandacht is bij dat mooie mensje dat bij mij ligt. Ook de twee hechtingen die gezet moeten worden voel ik amper, het kriebelt hoogstens.
We kijken nog even naar de placenta en vruchtzak, kunstig hoor. Dan wordt Emma gecontroleerd door de gyn en gewassen door MikeAir. Op de weegschaal, 4220 gram!!!
We bellen ouders en broer en zus. Binnen een uur is de kamer vol, niet alleen met mensen maar ook met liefde, iedereen is even ontroerd.
Na een uur vind ik het wel weer genoeg, ik wil douchen en slapen en naar mijn meisje kijken… Dat lukt nog wel want het is pas drie uur als we echt in slaap vallen met zijn drietjes.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jelief op 04-11-2005 14:39:41 ]

Mooi verhaal Jelief. Ik kreeg er traantjes van in mijn ogen.

aaaaah mooi verteld Jelief

Ik moest mijn verhaal maar eens opschrijven.

Het is 25 september 2005, ik ben 28 weken en 2 dagen zwanger. We waren gezellig bij mijn zus thuis. Ze was eerder deze week jarig en we zouden met de hele familie gaan gourmetten.
De hele dag heb ik al het idee dat ik wat vocht verlies. Omdat ik geen moment wil denken aan vruchtwater maak ik mezelf maar wijs dat het verdunde afscheiding is. Het was ook iedere keer erg weinig tot ik aan het begin van de avond ook echt het gevoel heb dat ik een 'plonsje' vocht verlies.
Dit voelt niet goed.

Mijn zus woont vlak bij het ziekenhuis en we besluiten om toch maar even naar de spoedeisende hulp te gaan omdat ik inmiddels goed over mijn toeren ben. Daar aangekomen vragen ze om een verwijzing van de huisarts....ehm, die heb ik dus niet. Nou, dan moet ik maar even langs de huisartsenpost. Die zit een deur verder. Goed.
Bij de huisartsenpost aangekomen vertel ik mijn verhaal: ik ben 28 weken zwanger en ik heb het idee dat ik vruchtwater verlies, zou iemand mij aub kunnen helpen. Tja, zegt de receptioniste, dan moet u uw verloskundige bellen. Ik: Maar het is zondagavond, ben in de buurt van het ziekenhuis, er lijkt mij best wel de nodige spoed achter te zitter als het daadwerkelijk vruchtwater is, zou er aub een dokter naar kunnen kijken? Dit alles met de nodige tranen, want ik voelde er niets voor om van het kastje naar de muur gestuurd te worden. De dienstdoende arts vond me blijkbaar best zielig en bood aan me gelijk te helpen. Zowel Robert als ik kregen de indruk dat de beste man nog nooit een vrouw in het echt had gezien want het onderzoek dat hij deed sloeg werkelijk waar nergens op, en de blik op zijn gezicht was er een van: waar ben ik in vredesnaam mee bezig.

Na 30 seconden besloot hij om mij door te sturen naar de gyn. Die zat een paar verdiepingen hoger.
Daar werd ik aan het ctg gelegd en werd er gecheckt of dat ik nog vruchtwater verloor.
Ctg zag er goed uit, en vruchtwater verloor ik ook niet. Volgens de arts assistent was de kans heel klein dat het daadwerkelijk vruchtwater was wat ik verloor. Maar, toch maar even voor de zekerheid een testje en een echo doen. Op de echo was een abnormale hoeveelhied vruchtwater te zien (letterlijke woorden van de gyn: Tjemig, dit is niet normaal hoor!! Dit is echt abnormaal veel!!)
Toen bleek uit het testje dat het weldegelijk vruchtwater was dat ik verloor.
Nou, zegt de gyn, dan moeten we je doorsturen naar een Academisch ziekenhuis, want wij heben de mogelijkheden niet om babies op te vangen die voor de 32e week geboren worden. En dan kunnen ze ook gelijk kijken of er te zien valt waarom je zoveel vruchtwater hebt, want zij hebben veel beter aparatuur dan wij hier. Ik probeerde hem nog uit te leggen dat ik bij Glenn ook zoveel vruchtwater had, maar daar reageerde hij helemaal niet op. Volgens hem was er een medische oorzaak. Ik heb toen alleen nog maar gehuild.

We zijn mijn koffer gaan inpakken en naar Rotterdam gereden. Mijn ouders gebeld en de situatie uitgelegd. Glenn bleef bij hun slapen. Glenn! Hoe lang zou ik Glenn niet zien? De hele weg naar Rotterdam gehuild. Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren werd ik heel rustig.
Het was pas half 1 toen ik eindelijk op mijn kamer lag. Ik had enorm veel onderzoekjes en testjes achter de rug. Ook alvast een spuit gehad om de rijping van de longetjes van de baby te bevorderen.

Er volgden 3 heel spannende weken met veel ups en downs. Een up was dat de uitgebreide echo liet zien dat de baby gewoon dronk en dat de blaas gevuld was, kortom het vele vruchtwater was er niet omdat de baby niet zou kunnen drinken ofzo. Op de echo was ook heel duidelijk te zien dat de baby een lekkere slok nam. De baby werd trouwens al geschat op zo'n 1500 gram.

Dan nu het daadwerkelijke bevallingsverhaal:
Ik ben er 28 weken vanuit gegaan dat het een geplande keizersnee zou worden. Zó'n bevalling als ik bij Glenn heb gehad wilde ik nooit, maar dan ook nooit meer. Door de gyn in Gorinchem is mij toegezegd dat de volgende sowieso een geplande keizersnee zou worden.
Misschien heel dom van mij, maar ik heb nooit iets met die negatieve ervaring gedaan. Ik heb het weggestopt en gedacht dat ik er ook nooit meer iets mee hoefde. Gebeurd is gebeurd.
Tot de arsten in Rotterdam vonden dat ik nu gewoon vaginaal kon bevallen, dit babietje was immers lang geen 10 pond. Ik heb ze van mijn angsten proberen te overtuigen, ook gezegd dat ik ervan overtuigd ben dat het door mijn scheve bekkenstand komt en dat daarom Glenn ook klem kwam te zitten. Zonder mij 1x onderzocht te hebben zeiden de artsen dat dat scheve bekken echt bijna nooit voorkomt, dus bij mij vast ook niet. Ze zouden het voor de bevalling wel ff checken. Ook kon ik pijnstilling krijgen als ik dat wilde.
Maar het ging mij niet om de pijn van een bevalling, het ging mij om de paniek en de angst die heb meegemaakt bij mijn eerste bevalling, daar kon ik de artsen maar niet van overtuigen. Heb ook 3 sessies met de maatschappelijk werkster gehad, die mij goddank wel begreep, maar ook niet tot de klinische artsten kon doordringen. Het moest en zou een gewone, vaginale bevalling worden.
Heb de laatste week van mijn zwangerschap ook veelvuldig huilend doorgebracht omdat niemand naar mij wilde luisteren.

Dinsdagavond 11 oktober:
Ik blijk koorts te hebben. Waarschijnlijk dus een infectie. Waar mij eerst beloofd was dat bij de eerste tekenen van infectie de baby gelijk gehaald zou worden, krijg ik nu een infuus met antibiotica.Nee, het wordt nu niet gehaald, je zal zien dat je zeer binnenkort vanzelf weeën krijgt. Bij een inwendig onderzoek worden (per ongeluk) de vliezen verder gebroken en blijf ik nu non-stop vruchtwater en bloed verliezen. Ik maak me enorme zorgen over het bloed.

Woensdag 12 oktober:
Heel de dag verlies ik bloed. Niets aan de hand volgens artsen en verpleegsters. Ik heb het gevoel dat mijn buik nu helemaal niet meer de veiligste plek is voor mijn kind. Als ik ook nog stolsels ga verliezen draai ik op woensdagavond helemaal door. Ik kan niet stoppen met hysterisch huilen en wil heel graag dat mijn kindje geboren wordt. Mijn lijf voelt als een tikkende tijdbom en niet als een veilig huis voor mijn kind. Ik word gekalmeerd door een mooi ctg en mag weer gaan slapen.

Donderdag 13 oktober:
De hele dag ook weer veel bloedverlies. Na veel gescheld en gemopper legt de verpleegster me (om mij gerust te stellen) 's avonds weer aan het ctg. Heeee.....je hebt weeën!!
Ja, nu je het zegt! Ze worden steeds heftiger en ik besluit Rober te bellen. Echo wordt gemaakt: de baby ligt dwars. Tijdens al dat gerommel en gepruts aan mijn lijf, nemen de weeën weer af.
Gyn besluit (tot mijn grote teleurstelling) niets te doen en Robert wordt weer naar huis gestuurd.
Ik besluit om nog ff Paul de Leeuw (de uitzending met Robbie Williams) te kijken. En ja hoor...daar zijn ze weer: weeën. Ik besluit om niet gelijk de verpleging te roepen, maar om eerst eens te kijken of ze doorzetten. Na een half uur om de 3 minuten weeën gehad te hebben bel ik toch maar voor de verpleegster. Die komt gelijk met dat ctg apparaat aan, maar dat kl*teding registreert mijn weeën helemaal niet! Ik weer uit mijn stekker! De verpleegster ziet aan mij dat ik echt wel weeën heb. Ze ziet en voelt ook mijn buik helemaal samentrekken. De gyn komt erbij en zegt dat de baby dan nu toch maar wel gehaald moet worden. Het wordt een keizersnee. Robert mag weer komen.
De verpleegster komt later tegen mij zeggen dat de arts op de gang aan haar gevraagd had of ik echt wel weeën had....NOU JA ZEG!!

Vrijdag 14 oktober.
De dag is nog zeer pril als ik klaargemaakt wordt voor de operatie. Alles gaat heel gemoedelijk en kalm, ik krijg duidelijke uitleg over wat er komen gaat. Op het moment dat ik in de OK aankom bibber ik van de zenuwen. Waarom? vraagt de gyn, je krijgt toch je keizersnee, dat wilde je toch zo graag?? Jullie begrijpen dat hier het laatste woord nog niet over gezegd is.

De operatie gaat heel voorspoedig. Om 2.19 uur wordt Kady Máire geboren. 1980 gram en met 2 kreetjes laat ze weten dat ze er is. Ik krijg haar niet te zien ze moet gelijk naar een andere kamer voor allerlei onderzoekjes. Ze ademt wel al helemaal zelf! Met precies 31 weken zwangerschap is ons heerlijke dwarsliggertje geboren.
's Ochtends krijg ik te horen dat we ook niet veel langer hadden moeten wachten, want de placenta vertoonde tekenen van infectie en Kady kreeg gelijk een bloedtransfusie. Ook kreeg ze een week antibiotica.

29 november moet ik voor nacontrole weer naar de gyn. Ik wil toch weten waarom ze zo lang gewacht hebben terwijl ik toch echt een infectie had. Ik krijg echt de indruk dat de gyn mij normaal wilde laten bevallen om mij mijn trauma af te helpen. Of ik nu wilde of niet.

Jeetje EW wat een verhaal zeg Het feit dat niemand je wil geloven of begrijpen lijkt me zo vreselijk. Wat zal je je eenzaam en angstig hebben gevoeld. Bah.
Gelukkig is je meisje ok maar ik kan me voorstellen dat je je toch blijft afvragen wat er allemaal mis had kunnen gaan.

Jelief mooi verteld

Sjeeeeeeeezus Ew das wel heel erg heftig zeg en wat een kinderachtig gedoe, zou het zeker aankaarten Gelukkig is met de mooie kleine meid alles goed gekomen en hopelijk kunnen jullie snel genieten van jullie complete gezin thuis

Jelief; mooi hoor. Alles kwam hier weer even terug. Rrrrrr.... kippenvel.

EW; poeh, wat een verhaal. Wat naar dat ze je niet serieus hebben genomen. Maar wat fijn dat alles goed is met Kady (en wat een mooie naam!).

Jelief! Ik moest echt even slikken van je verhaal.

EW... van de jouwe word ik eigenlijk alleen maar heel boos! Dat ze je zo hebben laten tobben zeg! Die opmerking van de gyn is natuurlijk helemaal beneden alle peil!
Maar goed, al met al hebben jullie iig wel een ontzettend mooi wijffie op de wereld gezet!

Jelief, wat een mooi verhaal zeg!!

EW, jeetje zeg, idd heel heftig. En de reacties van die artsen.. schandalig gewoon!!
Maar julli ehebben idd een heel mooi meisje! Geniet er maar lekker van!

Hier dan eindelijk mijn bevallingsverhaal. Heb nog menig traantje weg zitten pinken terwijl ik het tikte

Zaterdag 22 oktober 2005
Ik verlies een stuk slijm met wat bloed erin. Als je je slijmprop verliest, schijnt het nog weken te kunnen duren, dus ik denk er verder niks van.

Dinsdag 25 oktober 2005
Ik verlies de hele dag door stukken slijm met bloed erin. Er begint toch wel wat te kriebelen.. zou het dan toch echt aan het beginnen zijn?

Woensdag 26 oktober 2005
Ik word wakker en voel me ongesteld. Ik verlies nog steeds slijm met bloed en heb een zeurende pijn in mijn onderrug. 's Middags heb ik een afspraak bij de verloskundige en ik vertel haar van de slijmpropjes. Zij vertelt mij wat ik al wist: dat het wat aan het rommelen is, maar dat het nog niks betekent. De bloeddruk is goed en het hartje van de baby klopt prima, dus ik ga weer naar huis met een afspraak voor de week er op. Ik hoop toch echt serieus dat ik die niet haal. Met mijn tante en nichtjes ga ik nog gezellig naar de kinderboerderij om de hoek.
's Avonds kan ik maar moeilijk in slaap komen. Toch denk ik nog steeds dat de baby pas 2 of 3 november geboren wordt.

Donderdag 27 oktober 2005
Na een slechte nacht met 3 uur slaap, ben ik zodra Vriendlief naar zijn werk vertrokken is weer in bed gekropen. Tegen 10:30 uur ben ik weer wakker. Ik voel me zwaar ongesteld, geen prettig gevoel als je er bijna 9 maanden vanaf bent geweest De krampen stralen uit naar mijn buik en rug. Ik verlies nu ook bloed zonder slijm. Ik schraap al het vieze wasgoed wat ik kan vinden bij elkaar en draai nog een halve was. Mijn plan om bij mijn collega's op bezoek te gaan, blaas ik maar af. Ik zie het niet zitten om met het openbaar vervoer te reizen vandaag.
's Middags bel ik de verloskundige over het bloedverlies. Die vertelt mij dat dit ook nog niks hoeft te betekenen en dat het zo lang het nog geen maandverbandje vol is geen kwaad kan. Vriendlief, de hele dag al gespannen over de vorderingen, maakt dus gewoon zijn werkdag af.
Ondertussen slaat bij mij de nesteldrang toe. Aangezien ik erg beperkt ben in de dingen die ik kan doen i.v.m. mijn bekkeninstabiliteit, sla ik aan het koken. Ik maak een dubbele dosis zuurkool om in te vriezen en heb de kip voor een grote pan nasi er al uit gehaald. Ook wil ik graag nog even strijken.
De krampen gaan steeds meer zeer doen. Tegen de tijd dat Vriendlief thuis is (rond 16:30 uur) komen ze ongeveer om de 10 minuten en ze duren ongeveer een halve minuut. Ik moet ze nu wel echt wegpuffen. Vooral mijn rug doet erg zeer. Ik heb mijn collega aan de telefoon. Zij denkt dat de baby snel geboren zal worden, ik heb er nog mijn twijfels over.
Rond 18:30 komen de weeën om de 7 minuten en duren zo'n 40 seconden, maar er zijn ook uitschieters naar om de 10 minuten.
In de zuurkool die ik heb gemaakt heb ik absoluut geen trek meer, dus ik eet lekker tomatensoep en ondertussen puf ik wat weeën weg.
De weeën worden steeds heftiger. Ze komen om de 5 tot 7 minuten en duren gemiddeld zo'n 40 seconden. Ik ben erg onrustig, loop veel heen en weer. Vriendlief wil de verloskundige al gaan bellen. Ik hou hem tegen, want "volgens het papiertje mag het pas als de weeën om de 2 a 3 minuten komen en een minuut aanhouden". Rond 23:00 uur kan ik mezelf niet meer beheersen. Mijn plannen om nasi te maken en te strijken zijn verboden door Vriendlief, dus ik besluit iets anders te gaan doen: ik ga de keuken grondig poetsen Ik doe er lang over, maar ik maak vorderingen.

Vrijdag 28 oktober
Zo tegen 1:00 uur zit ik op mijn knietjes met een lapje de keukevloer te dweilen terwijl Vriendlief een beetje weg ligt te dommelen op de bank. Hij was al vanaf 5:30 uur wakker namelijk. Om 2:00 uur komen de weeën volgens mij vaker en ik maak Vriendlief wakker om weer te timen. De weeën komen nu vrij regelmatig om de 5 minuten en duren zo'n 50 seconden. Ik kan ze nog maar moeilijk opvangen en heb erg veel pijn. Gelukkig verzacht de douche nog wel een beetje. Om 2:30 uur besluiten we de verloskundige te bellen (om de 2 a 3 minuten.. ja dahag). Rijswijk heeft geen dienst, dus we moeten Ypenburg bellen. Rond 3:00 uur arriveert de verloskundige. Ze constateert dat ik 2 cm ontsluiting heb. Zij brengt het alsof het teleurstellend nieuws is, ik vind het fijn om te horen. Het is zover! We bespreken dat ik door de rugweeën enorm veel pijn heb en of daar iets aan te doen is. Meer dan een douche nemen kan ze niet aanbevelen, want als er nu al medicatie gebruikt gaat worden, is er als de weeën nog heftiger worden niks meer aan te doen. Ze vertelt de standaard dingen: dat het allemaal nog wel even zal duren, een uur per cm ontsluiting, om 8:30 uur heeft Rijswijk weer dienst en dan komt een andere verloskundige wel even kijken...
Afwachten dus. We besluiten allebei even te gaan liggen. Vriendlief op de bank, ik in het kraambed. Elke keer als ik wegzak komt er weer een wee, maar doordat ik toch niet meer zo helder ben, heb ik niet door hoe vaak de weeën nu daadwerkelijk komen.
Tegen 5:00 uur ben ik het zat. De weeën doen ontzettend pijn, ik heb het gevoel dat ik moet poepen. Omdat ik nogal wat darmproblemen heb gehad tijdens mijn zwangerschap, sta ik er niet bij stil dat dit best wel eens persweeën zouden kunnen zijn.
Ik maak Vriendlief wakker en zeg tegen hem dat hij de verloskundige weer moet bellen. De verloskundige vertelt hem dat ze bij een bevalling is en dat het nog wel 45 minuten kan duren voordat ze er is. Tegen mij vertelt hij dat ze eraan komt
De weeën volgen elkaar nu heel snel op. Zodra de ene voorbij is, komt de volgende alweer. Mijn rug doet ontzettend veel pijn, ik kan bijna niet meer lopen. Vriendlief probeert de rugweeën ook weg te masseren, maar de ene keer helpt het een beetje en de andere keer vervloek ik 'm en zeg ik dat hij moet oprotten Ik besluit onder de douche te gaan zitten, maar zelfs dit helpt niet meer. Ik roep naar Vriendlief dat hij de verloskundige weer moet bellen, want ik hou het niet meer. Hij zegt dat ik gewoon moet wachten, want ze is onderweg Ik schreeuw wat af, omdat ik de weeën niet meer kan opvangen. Ik heb erg veel moeite ze weg te puffen en ik ben doodmoe. Vriendlief roept dat ik aan de buren moet denken, maar die kunnen me gestolen worden
Ik kom net onder de douche vandaan als de verloskundige om 5:45 uur aanbelt. Ze voelt even en ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben. Vriendlief vraagt of ik nog iets kan krijgen tegen de pijn, maar daarvoor heb ik al teveel ontsluiting vertelt de verloskundige Ze weet dat ik graag in het ziekenhuis wil bevallen en ze vraagt of ik dat nog steeds wil. Ik vraag haar of ik dat nog wel red en zij denkt van wel. Vriendlief en de verloskundige kleden me aan, Vriendlief pakt de vluchtkoffer en we gaan. Midden in het portiek krijg ik nog een wee en ik schreeuw het uit. Beneden voor de deur nog een keer. Uit voorzorg leggen we een matje neer op de autostoel, voor het geval mijn vliezen breken. Onderweg naar het ziekenhuis werk ik nog 4 weeën weg. Ik hang bijna aan het handvat.
Rond 6:00 uur waggel ik het ziekenhuis binnen en werk ik eerst nog een wee weg voordat ik me kan melden. In een rolstoel gaan we naar boven, naar Verloskamer 1.
Eénmaal in de kamer word ik in het bed geïnstalleerd. Het gaat allemaal een beetje langs me heen. Om 6:18 uur worden mijn vliezen gebroken en ik mag zachtjes mee gaan persen Om 6:32 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik ook volop persen. Ik schreeuw het uit van pijn en vermoeidheid. De verloskundige herinnert me eraan dat het schreeuwen me niks oplevert, maar ik kan er weinig aan doen. Ik ben zo moe en persen kost me dan ook ontzettend veel moeite. Ik kan me benen niet meer vasthouden van vermoeidheid en een flinke lading zweet, dus om 6:54 uur worden ze in de steunen gehesen. Vriendlief heeft het er erg moeilijk mee en probeert me zo goed mogelijk bij te staan. Regelmatig dept hij mijn hoofd af met een koud washandje, maar hij voelt zich zo machteloos.
Om 7:16 uur wordt de dokter erbij gehaald. Hij constateert dat de vordering matig is en dat ik uitgeput ben (nee duh?! ) en ik word aan de CTG gelegd. Dit geeft me wel een gerust gevoel, want de hartslag van de baby is prima. Ik jammer en vraag of hij de baby er niet uit kan trekken Ik voel het verschil tussen de persweeën en de baby bijna niet meer en ik kan mijn weeën bijna niet meer vasthouden om te persen Ik hoor iedereen bij het persen maar zeggen: "Ja, bijna!! Nog even persen!! We zien het hoofdje!!", maar zodra ik stop met persen zit het hoofdje nog steeds binnen Ik ben ervan overtuigd dat het me niet gaat lukken
Om 7:20 uur besluit de arts de gyneacoloog te bellen. De baby zal met de zuignap gehaald moeten worden. Het zal ongeveer een half uur duren voordat de gyneacoloog er is. Ondertussen pers ik verder met het laatste beetje energie dat ik in me heb zitten. De arts knipt me in (Vriendlief zal dit geluid nooit vergeten ) en ineens gaat alles heel snel. Ik pers nog eens en om 7:29 uur is hij daar dan, Robin "Daar is me schatje dan!" roep ik uit en ik begin te huilen Hij wordt op mijn buik gelegd en ik zeg "Hij heet Robin, Robin Thomas. Dag schatje, daar ben je dan eindelijk". Vriendlief knipt de navelstreng door. Robin kijkt en hij huilt.. wat een wondertje! Toch geboren zonder de hulp van de gyneacoloog en dus die wordt afgebeld. De rest gaat een beetje als een waas voorbij. Vriendlief belt mijn ouders, zijn ouders, zijn oma, mijn zusje en mijn zwager dat Robin is geboren. Ik krijg een prik en na 10 minuten wordt de placenta geboren. Ik kijk naar Vriendlief en Robin en voel me intens gelukkig en uitgeput Terwijl Robin wordt gecheckt en aangekleed, begint het hechten. Ik word verdoofd en voel er verder weinig van. Maar er blijft bloed uit me komen, terwijl mijn blaas leeg is en mijn baarmoeder goed is samengetrokken. De verloskundige vertrouwt het niet en haalt de arts er weer bij. Ik zeg tegen Vriendlief dat hij maar even de gang op moet om tegen de famlie te zeggen dat het nog wel even duurt. Ik blijkt dieper ingescheurd te zijn dan ze dachten en met zijn tweeën halen ze de hechtingen er weer uit en word ik opnieuw en dieper gehecht.
Na 1,5 uur komt de komen mijn ouders, zijn ouders, mijn zusje met nichtje en neefje eindelijk binnen om onze zoon te bekijken. Mijn vader schrikt heel erg als hij me ziet. Ik ben lijkbleek, heb ongeveer 600 cc bloed verloren en ben doodmoe. Ik huil als me ouders me feliciteren. Iedereen bewondert Robin en er worden al volop foto’s gemaakt. Ze blijven gelukkig maar kort, want ik moet rusten. Rond 11:00 uur word ik op bed gewassen en daarna komen mijn zwager en zijn vriendin nog even naar Robin kijken.
We blijven een dagje in het ziekenhuis. Ik heb erg veel pijn van de hechtingen en kan daardoor amper slapen. Ik lig maar te kijken naar ons ventje, wat de pijn af en toe doet vergeten. Tot 2x toe krijg ik bijna een catheter doordat ik slecht plas (2x in 13 uur) en de deadline maar net haal.
De volgende dag om 12:00 uur gaan we met z’n drietjes naar huis, als een echt gezinnetje

[ Bericht 1% gewijzigd door Wennie op 02-12-2005 15:59:34 ]

Ieder bevallingsverhaal is op zijn eigen manier weer indrukwekkend en speciaal. Mooi opgeschreven hoor Wennie. Leuk ook om in jouw verhaal verloskundigen voorbij te zien komen die Kai ook op de wereld hebben gezet.

Mooi verhaal Wennie

Mooi Wennie!

Even ter illustratie het verslag van het ziekenhuis:

Wennie mooi beschreven moest alleen wel lachen bij de opmerking denk aan de buren Sorry

Die nesteldrang!
Mooi verhaal Wennie! Mooi verhaal en mooi mannetje!

Altijd weer bijzonder om de verhalen te lezen.. MrBos was ook bang voor de buren trouwens

Leuk dat je die foto hebt van je ziekenhuisverslag Wennie ! Ben wel benieuwd wat er in de mijne stond.

Ik heb dan ook wel heel erg lopen schreeuwen, Rottdog. Ik had er de volgende dag gewoon keelpijn van

Geweldige verhalen.. krijg helemaal de kriebels

Hier mijn verhaal:

Aan het einde van m;n zwangerschap ging m'n bloeddruk omhoog en kreeg ik wat extra controles. Bij de echo in het ziekenhuis bleek de baby erg klein te zijn, de Gyn zei dat ze zo rond de 5 a 6 pond zou zijn. Dit werd later ook bij de VK duidelijk, dat het een kleintje zou zijn.

Op 22 augustus was ik uitgerekend. Die dag had ik veel harde buiken en op een gegeven moment dacht ik dat het door ging zetten maar het zakte weer af. Ik had al een paar dagen goed last van m'n rug met zitten en staan, dus ik baalde als een stekker dat er niets gebeurde.
De 24e verloor ik 's middags de slijmprop. Ik wist dat het dan nog wel een hele tijd kon duren, maar ik belde toch Louise (m'n beste vriendin, zou bij de bevalling zijn) en m'n mannetje. Ik besloot om nog even een voorraad boodschappen te halen en ging op pad. Inmiddels kreeg ik wat harde buiken die ik enigzins weg moest zuchten, maar niets ergs. Ik liep puffend door 3 winkels voor 'mijn grote voorraad' en reed heel de stad nog even door en thuis besloot ik om het beddegoed te gaan wassen. Een soort van laatste oernesteldrang ofzo .
Tegen 17:30 kwam Bjorn thuis en was ik aardappels aan het schillen. We hadden beide wel door dat er 'iets'aan het gebeuren was want de harde buiken gingen niet weg en ik bleef slijm en een beetje bloed verliezen. We hebben lekker rustig nog gegeten en ik besloot om even onder de douche te stappen om te kijken of het dan af zou zakken, dat gebeurde niet, na een lange douche zijn we samen 'my big fat greek wedding' gaan kijken want die was op TV. Toen begon het wel iets serieuzer te worden. Echt pijn deed het niet maar mijn buik trok zo hard samen dat ik moeilijk kon ademen, en Bjorn besloot de harde buiken te timen. Die kwamen tijdens de film steeds sneller op elkaar en duurden zo;n halve minuut tot een minuut. Er zat echter totaal geen regelmaat in dus nog steeds hadden we niet echt het idee dat er wat gebeurde 'binnenin'..
Na de film besloten we een stukje te gaan lopen. Nou dat heb ik geweten, bij de eerste hoek van onze straat hing ik puffend, kreunend en hijgend op Bjorn z'n nek, ik dacht dat ik door de grond ging! Dat was rond 22:15. We liepen een klein rondje en thuis hebben we snel het bed opgemaakt. We hebben nog even samen achter de PC gezeten, totdat ik Bjorn toesnauwde dat hij vooral moest stoppen met typen want 'dat irritante geluid' kon ik echt niet meer hebben. De harde buiken waren inmiddels echt overgegaan in weeen, ze kwamen totaal niet regelmatig maar duurden wel anderhalbe minuut en kwamen hoogstens om de 3 minuten (vaak sneller).
Toen hebben we de VK maar eens gebeld, zo rond 23:00. Ook belden we Louise weer, we spraken af dat we haar zouden bellen als de VK geweest was. Toen de VK er was (rond 23:45) was ik eigenlijk niet meer zo aanspreekbaar. De weeen kwamen vrij snel en ik was druk met puffen en wegzuchten. De VK toucheerde me en ik zat op 3 cm ontsluiting. Ze brak de vliezen en zei dat we moesten bellen zodra de weeen sneller kwamen of heftiger werden. Bjorn belde Louise en die zou er ook aankomen. Zodra de VK weg was kwam ik in een weeenstorm en Bjorn vroeg of hij de VK weer moest bellen, ik dacht dat het nooit zo snel kon gaan dus zei van niet. Maar 5 minuten later heeft hij toch weer gebeld, ik lag op m';n zij, met m'n armen om Bjorn zijn benen die naast het bed stond, en ik kwam niet meer uit de wee, het bleef maar doorgaan zonder pauze. Het enige wat ik nog riep was 'ik kan dit niet, ik ga dood, ik kan het niet!'. Bjorn wou me nog lief aaien en masseren maar ik schopte hem aan de kant, iedereen moest vooral van me afblijven. Louise kwam binnen, maar dat had ik niet door. De VK kwam en vroeg of ik op m'n rug wou gaan liggen ivm het toucheren, maar dat vond ik niet zo;n goed idee. Uiteindelijk werd ik door Bjorn en de VK op m;n rug gedraaid, het toucheren was dit keer goed pijnlijk, ik stond helemaal stijf van de spanning. De verrassing was groot toen bleek dat ik 10 cm ontsluiting had, dit was om 01:00 ongeveer.
De VK besloot ineens toch dat ik beneden moest bevallen (vanwege de draai in de trap). Dus Bjorn en de VK gingen beneden alsnog een bed opzetten. Inmiddels kreek ik persweeen en ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik kon niet meer op bed liggen want daar waren ze de klossen aan het weghalen dus ik stond tegen de muur en Louise hield me vast.
Met persweeen de trap afgaan kan ik niemand aanraden en beneden op bed raakte ik in paniek omdat ik niet mocht persen (Sara's hoofdje zat te hoog). Ik bleef maar roepen dat ik wel mocht persen en kon het amper tegenhouden, ik lag weer op m'n zij tegen Bjorn zn benen en heb hem aardig gekrabt en geknepen. De kraamhulp kwam en van haar werd ik heel rustig. Ik herkende haar stem van de voorlichtingsavond en kon het van haar ook heel goed hebben als ze me aanraakte. Nog steeds mocht ik niet persen, ik hoorde de VK met de kraamhulp praten en dat vond ik zo irritant. Ik kon het gewoon niet hebben.
De persweeen heb ik weggepuft tot 03:30 en toen mocht ik eindelijk meepersen. Na elke wee vroeg ik hoe lang ik nog moest, maar het ging heel vlot. Ik voelde Sara steeds verderzakken, Bjorn zat bij m'n hoofd en hielp me met m'n hoofd op m;n borst.Ik hoorde Louise telkens meeroepen als ik een perswee had, het hoofdje werd langzaam zichtbaar. Ik was zo vastbesloten om hard te persen, mijn idee was 'hoe harder ik pers, hoe sneller de baby er is'. Steeds vroeg ik 'zien jullie al wat? Bjorn zie je alwat? komt het er al aan?'. Tot ik het zelf kon voelen met m;n vingers. De VK zei dat de baby haar had en toen ging het hard. Ineens moest ik zuchten en zacht duwen en het deed zo;n pijn! En ineens glibberde de baby eruit, ik kreeg het meteen bij me en 't huilde meteen! Bjorn was behoorlijk emotioneel en Louise ook, ikzelf was verbaast dat het gelukt was en kon alleen maar zeggen dat 't zo klein was, en zo mooi...Na een tijdje zei de VK dat het een meisje was (we waren helemaal vergeten om te kijken, zo overrompeld!). Sara Runé Catharina is haar naam .
De VK vond haar echter niet zo klein en bij het wegen bleek ze 4220 gram te zijn, dat was wel even schrikken .
Uiteindelijk heb ik 1 hechting gekregen vanwege een ieniemienie scheurtje, waarschijnlijk omdat Sara met haar handje langs haar hoofd eruit kwam .

Achteraf gezien kwam de eerste echte pijnlijke wee zo rond 23:00, en Sara is om 03:50 geboren. Erg snel dus. Ik ben in minder dan anderhalf uur van 3 naar 10 cm gegaan. Aan de ene kant heel prettig zo'n snelle bevalling, aan de andere kant heb ik in de paar uurtjes dat het duurde ook constant in een wee gezeten. Het ging gewoon niet meer weg en ik dacht echt dat ik doodging (onzin natuurlijk, maar zo voelde het). En de persweeen zo lang wegzuchten was ook niet tof.
Toch was het een geweldige ervaring, en erna dat heerlijke kleverige warme lekker geurende lijfje op je buik.... *snik*

ach wat een prachtige verhalen weer!
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.

quote:

Op maandag 5 december 2005 09:16 schreef snoopy het volgende:
ach wat een prachtige verhalen weer!
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.

Nee het was inderdaad niet te doen, da's wel goed omschreven. Iedereen zei na mijn bevalling dat het zo fijn was zo'n korte bevalling. Sjah, ik zou er echt geen 24 uur over willen doen, maar 5 a 6 uurtjes hoeft voor mij nou ook weer niet

Wow Fuente; mooi verhaal!
Wat heftig zeg, die weeenstorm, niet te doen lijkt me.
Oh man, en met persdrang een trap af.... En de hele tijd maar vragen tijdens het persen hoe ver je al bent.... zo herkenbaar.

Snif, naar aanleiding van de award maar een renzell haar verhaal gelezen. Ik zit nu echt met een brok in mij keel en wil me erg graag goed houden. Ik denk namelijk dat mijn collega raar staat te kijken als ik nu echt in huilen uitbarst.

Dat had ik dus ook sjak, was ook nog een keer gaan lezen. Echt een prachtig beschreven verhaal. Maar ook heel emotioneel idd.

Renzell, wat een geweldig verhaal van je! Ik heb er tranen van in m'n ogen....

Op 26 december zou ik onderzoek nummer zoveel hebben in verband met mijn hoge bloeddruk. De hele nacht ben ik ziek geweest, buikgriep denk ik, of ik heb me overeten. We bellen het ziekenhuis of ze er iets aanhebben als ik kom, ik wil eigenlijk liever thuis blijven. We moeten evengoed komen. Alweer moet ik aan de CTG en aan de bloeddrukmeter. Mijn bloeddruk en de CTG zien er mooi uit, maar mijn kaart zegt iets anders. Mijn bloeddruk begint altijd verschrikkelijk hoog en eindigt normaal. Daarbij komt dan ook nog die buikgriep. Nadat mij zaterdags al gezegd was dat er een kans in zou zitten dat ik zou worden ingeleid, wordt mij ook vandaag verteld dat ik de volgende dag ingeleid zou kunnen worden ivm die hoge bloeddruk, er is geen echte medische indicatie, maar zo rond blijven lopen heeft ook weinig zin. Ik blijk nadat ik ben getoucheerd toch al 3 cm ontsluiting te hebben. Met misschien een laatste kans op een thuisbevalling ga ik naar huis. Gebeurd er niks, moet ik de volgende dag om 8.00 in het ziekenhuis zijn en zal ik ons kindje heel vlug vasthebben.

27 december, gelukkig voel ik me beter, maar ik eet niet, wel doe ik iets drinken voor we gaan. Het is een beetje wit buiten, we gaan op weg naar Weert. Spannend hoor. Om 7.50 zijn we in het ziekenhuis, we worden naar verloskamer 3 gebracht, een gezellig knus kamertje. Ik wordt weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Ik maak kennis met de dienstdoende gynaecoloog en de basisarts Hilde en en de verpleegster aan wie ik word overgedragen. Rond 8.30 wordt er geprobeerd om het hartslagmetertje op het hoofdje van de baby aan te brengen. Mijn vliezen worden gebroken. Ik had nog steeds 3 cm ontsluiting. Om 9.00 komen er langzaam weeën op gang, in eerste instantie nog heel rustig. Een half uur later worden de weeën die helemaal beneden in mijn buik zitten heviger, na een tijdje raak ik op het hoogtepunt van de wee in paniek. Ik schreeuw het verschillende keren uit, dit ga ik niet volhouden. Als uiteindelijk de basisarts Hilde komt kijken blijkt dat de weeën die ik heb komen door de gebroken vliezen maar verder geen effect hebben op de ontsluiting, verkeerde weeën noemde ze het. Bah, hoelang moet ik dit dan nog volhouden.
Als ik wil mag ik een ruggeprik, en ik zeg uiteindelijk ja. Ik word eerst aan het infuus gehangen om weeën op te wekken zodat daarna ook de ruggeprik aangebracht kan worden. Bij het prikken van de ruggeprik voel ik me een aansteller, ik kan niet stil blijven zitten en al zeker niet rechtop omdat ik bijna van mijn stokje ga. Magneet moet mij verschrikkelijk goed ondersteunen, maar ik voel me wegzakken. Hoe de verpleegter en de anesthesist tegen kij praten bevordert mijn zelfvertrouwen op dat moment niet echt. Eindelijk zit de ruggeprik en ik ben ook lekker van de wereld. Heerlijk, rust.

Rond 11.00 zit de ruggeprik erin en wordt het infuus aangezet voor het opwekken van de weeën. Ik ga slapen om na ruim een uur wakker te worden. Rond 12.00 voel ik wat druk daarbeneden, maar heb zoiets van het zal wel. Om 12.30 komt basisarts Hilde kijken. Ze voelt en kijkt heel erg verbaasd, ik heb volledige ontsluiting. De gyn wordt er bijgehaald en ook hij voelt volledige ontsluiting. De ruggeprik gaat uit. Ik mag om 12.48 gaan persen helemaal op gevoel, want het enige wat ik voel is die druk vandaar beneden.

Rond 13.00 komt de gyn kijken, als de baby er om 13.30 er nog niet is wordt er ingegrepen en zal hij weer komen. Ik blijf tijdens het persen op gevoel op de klok kijken en hoop dat het vlug gaat, maar het valt tegen. De baby wil niet het bochtje om en het persen op gevoel is zwaar. Telkens vraag ik hoe ver het is, maar om 13.30 staat de gyn weer aan het bed. Het bed wordt afgebroken en ik mag in de beugels, het schiet niet op. De vacuumpomp zie ik voorbij schuiven en op een gegeven moment nadat deze is ingebracht zie ik de gyn met de schaar in zijn handen staan. Bah. Ik werd er helemaal naar van, al wist ik dat ik er niks van zou voelen. Het persen stelde ik even uit en bereidde me voor op het laatste. Ik voel dat er tijdens het persen getrokken wordt aan iets in me, om 13.39 ligt Merlijn op mijn buik. Ik roep meteen zijn naam, niet wetend of het een jongetje of een meisje was. In de verte ving ik jongetje op, maar ik was allang blij met Merlijn.

Merlijn wordt vlug weggehaald, hij ziet wat blauw en heeft wat vocht in de longetjes, gelukkig krijg ik hem gauw terug. Een gezonde jongen van 3075 gram. Hilde heeft nog zeker 3 kwartier nodig daarna om mijn scheur en knip te hechten, met enige begeleiding. Ik voel me goed en happy met ons mannetje.

Oh ah, eigenlijk heb ik de bevalling als heel positief ervaren alleen de ruggeprik was voor mij negatief omdat ik echt geen aansteller ben en dus ook echt van mijn stokje afging. Er zaten wat momenten in die ik een beetje eng vond, maar eigenlijk, juist doordat het zo snel ging, zou ik de volgende keer ook wel weer zo een bevalling willen hebben. Na de bevalling hebben we nog hele leuke humor met de Gyn uitgewisseld, die precies ons type humor had.

Randa, wat een mooi verhaal!

Ik heb het inbrengen van de vacuum wel gemerkt, maar was door de ruggeprik natuurlijk nog behoorlijk verdoofd daar beneden. Dat zal wel het verschil uitmaken.

23 december 2005:

Na nachten van korte hazeslaapjes.. veel harde buiken.. en een naderende uitgerekende datum barst ik van de pijn.. zijn het wee-en? ik wete het niet meer.. maar wel dat ik erg veel last heb.. na lang aandringen van mannetje en zus even de verloskundige bellen..
Mannetje en ik gaan langs.. verlos wil inwendig onderzoek doen.. oik schrik maar onderga het toch..
De vlos is lief en erg rustig en het valt me reuze mee..
uitslag: niks geen verweking.. niks geen verdere indaling.. we moeten toch maar richting 6 januari denken.. met een dubbel gevoel ga ik weg..

24 december 2005:

een slapeloze nacht vol pijn.. mannetje en ik gaan wat stadten en eten een lekkere pizza en kijken samen wat tv.. de pijn is er nog steeds.. slik wat pijnstillin om het ergste te dempen..
met goede moed gaan we naar bed..

25 december 2005:

weer niet geslapen.. veel harde buiken die lang aanhouden.. en een buik die ineens van onderen zo zacht als een watje.. mijn strakke buikje is er niet meer..
Ouders en schoonouders zijn langsekomen en lekker gegeten.. echter blijft de pijn en de harde buiken.. zo om het half uur.. en later zo om het kwartier.. ik denk het zal wel en hoop dat het stiekem nu toch sneller gaat komen..
Toch maar weer naar bed.. met goede moed.. positiefblijven werkt toch het beste..

26 December2005:

Weer een slapeloze nacht.. ik en mannetje zitten er doorheen.. maar de verlos durf ik niet te bellen.. want ja het is toch kerst na aandringen van mijn vader die even belde om te vragen hoe het ging toch maar gebeld..
Verloskundige is langsekomen.. ons meissie heeft een kerstcadeautje gegeven en de verlos verbaasd.. ze ligt niet meer in de bekken.. wat uitzonderlijk schijnt te zijn met 40 weken.
Ja ons kindje is uniek
Op advies nog een avond proberen met allerlei huis/tuin en keukenmiddeltjes om te slapen..
Mijn moeder is die avond nog gekomen.. zodat mannetje wat bij kon rusten en voor het geval er wat mocht gebeuren me ma in de buurt is aangezien ze bij de bevalling zou zijn..

27 december 2005:

Weer niet geslapen terwijl ik toch echt had gedaan wta de verloskundige zei.. na ene belletje zou zij contact opnemen met het zkh.. zodat ik iets van slaap medicatie zou kunnen krijgen.. want een uitgeputte mama is ook niet goed..
In de middag vertekken we naar maastricht..
Aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. het blijft verwonderlijk.. er is wee activiteit en met enige regelmaat maar nog steeds ruim 15 minuten er tussen.. de arts doet een i.o. ditmaal ondanks de melding op mijn kaart.. simpel routine werk.. ik raak in paniek en heb verdriet.. .. maar nog steeds geen verweking of iets..
Nog even aan de echo om te kijken hoeveel vruchtwater er nog is.. En wat schetst onze verbazing.. Ons meisje is in stuit gedraaid..
Mijn schrik die ik had en het voorgevoel wat ik in het begin al had kwam uit..
Na bij gekomen te zijn werden ons wat opties voorgelegd.. of we een versie wouden doen..
Onder het mum dat het theoretisch gezien mogelijk zou moeten zijn.. en ik mezelf niet kwalijk zou kunnen nemen kies ik voor de versie..

28 december 2005:

met frisse moed en vol positieviteit ga ik met me moeder naar maastricht.. mannetje ligt in diepe coma.. ik zorg dat er iemand standby is mocht er wat gebeuren.
hoppa weer aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. na diverse controles krijg ik een infuus met wee-enremmers.. ik krijg er de bibberitus van en na een tijdje begint dan de versie.. ontspannen begin ik er aan maar na vijf minuten geworstel en geduw etc.. trek ik het iet meer.. de pijn is oneschrijfelijk.. ik heb genoeg gehad..
Ik krijg nog de vraag of ik wil proberen om de stuit toch vaginaal te doen.. maar met een verhoogde kans dat het toch een KS wordt kies ik voor een geplande spoed KS.
Na alles geregeld te hebben mag ik eindelijk om 3 uur naar huis.. ik verwen mezelf met wat zeepjes dat had ik wel verdiend..

29 december 2005:

Alles wordt in gereedheid gebracht.. morgen is de grote dag.. toch een raar idee.. we eten lekker chinees en maken er een leuke avond van..

30 december 2005:

5 uur gaat de wekker.. het grote moment is daar..
alles staat klaar en als we om kwart voor zes de deur uit willen lopen voel ik nattigheid.. ik weet niet wat het is.. zullen de zenuwen wel zijn dta in wat plas verlies.. dus ik ga naar de wc ik moest plassen.. dus het zal wel plas geweest zijn..
ik sta bij de auto en het wordt warm.. me vliezen zijn gebroken begint het toch nog ene beetje natuurlijk..
Ik loop terug naar binnen en ga plat liggen en bel het zkh wat te doen..we mogen zelf komen.. maar ik mag niet meer lopen en moet zo plat mogelijk blijven.. Zo gezegd zo gedaan.. zeiknat kom ik in het zkh aan..
Ik krijg een hempje aan en voor de laatste keer ga ik ana de ctg.. voor het laatst hoor ik het galopje van ons meisje..
Daar ik had verwcaht bang en zenuwachtig te zijn.. was ik dnek ik het meest relaxt van ons drie ( maurice , mama en ik)
Eindelijk is het zover.. en worden maurice en ik klaar gemaakt voor de OK..
Maurice moet met iemand mee en ik blijf alleen achter..
Dan komt de ruggeprik.. maurice mag nog niet bij mij zijn.. maar de anesthesist is een leuke belg.. en noemt mij zijn kleine scampi en met een hoop humor er in valt het me allemaal reuze mee ik voel iets maar geen pijn.. als alles is aangesloten mag maurice eindelijk bij mij zitten.. op mijn verzoek zeggen ze niet hard op wat ze doen..
tot het moment bijna daar is en de belg zegt... let op..

Meeheeeee .. ons meisje huilt.. en wij huilen van blijdschap ons meisje is geboren om 9:08 we krijgen hara kort te zien en ze gaat gelijk de Ok uit met maurice en wat doktoren..
Ik wil mee maar kan niet.. want ik moet gehect worden..
de anesthesist blijft bij mij en ik.. ik kan alleen nog maar gelukzalig glimlachen
De arts roept nog.. de baarmoede ris gehecht mevrouw.. het doet me niets.. al geeft de anesthesist me wat om te gooien en zget heyla dat wilt mevrouw niet horen.. en tegen mij.. gooi maar hoor ..
ons meissie komt nog even bij mij met papa, mijn gezinnetje.. wat mooi ik voel me completer dan ik ooit gevoeld heb.. niets kan dit gevoel ooit overtreffen..

als ik dicht ben mag ik naar de verkoever
En daar geniet ik in alle rust van mijn meisje Arwen en mijn lieve man.. die rete trots op me is..en ik..
Ik ben nog veel trotser..

Wat een geweldig verhaal evenstar
Ik heb echt niet meer kunnen slapen na je smsje dat je vliezen waren gebroken
Vond het heel speciaal dat ik zover weg, toch een stukje dichtbij was!!!

Oewaah idd geweldig verhaal! Ben echt blij dat 't allemaal toch nog erg meegevallen is i.t.t. wat je verwachtte... *Ook erg trots is op z'n zusje en nichtje *

mooooooooooooooi Evenstar

Wat lief!

Mooi evenstar

Mooi verhaal, evenstar

Enne... ik zit al dagen bij mijn mailboxje...

Evenstar, wat een prachtig verhaal zeg.

heerlijk verhaal

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 13:49 schreef Randa_v het volgende:
Ik heb het inbrengen van de vacuum wel gemerkt, maar was door de ruggeprik natuurlijk nog behoorlijk verdoofd daar beneden. Dat zal wel het verschil uitmaken.

Dat denk ik wel ja Ik vond het bepaald geen pretje. maar wat ik erger vond was de paniek eromheen, dat Myrthe's hartslag wegviel en ze er daarom zo snel uitgerukt moest worden. Dat heeft bij mij het trauma opgeleverd, niet de vacuumpomp an sich.

Mooi hoor Evenstar, fijn dat je zelf zo rustig was, had je wel verdiend na al dat voorwerk zeg.. da's slopend !

Evenstar, wat mooi geschreven!

Mijn bevallingsverhaal

Het is woensdag.. ik voel me niet zo lekker, maar kan wel normaal functioneren.
Dennis zn tante ziet me en zegt meteen: nou nou dat gaat niet lang meer duren.
's avonds wil Dennis nog even weg, ik heb niet veel zin maar ga toch mee.
En dan begint het; een kwartier na thuiskomst (donderdag 0.45u) beginnen de weeen.
Okay, timen en rustig blijven... pffff dit is niet prettig...
na 2 uur bellen we eens de vroedvrouw, die komt toucheren maar nog geen cm ontsluiting dus gaat ze weer naar huis. Ik zeg tegen dennis dat hij maar wat gaat slapen, ik time zelf wel. Heb hem strakjes hard nodig dus het is belangrijk dat hij een beetje slaapt. De hele nacht heb ik weeen gehad (met tussentijds overgeven) en we bellen om 8 uur smorgens nog eens de vroedvrouw..
Nog steeds geen cm ontsluiting.. nog even afwachten, de weeen moeten regelmatiger komen zegt ze en gaat weer naar huis.
Om 14.00 uur vind ik het genoeg geweest; weer wordt de vroedvrouw gebeld. Opnieuw getoucheerd, nu een krappe 2 cm. ontsluiting.
Mijn weeen komen dus te onregelmatig (de ene komt na 1 minuut, de volgende weer na 7 en die daarna weer na 2) om ontsluiting te veroorzaken.
Omdat de vroedvrouw ziet dat ik nu (na bijna 13 uur weeen) toch wel moe begin te worden, besluiten we dat ik in het ziekenhuis ga bevallen omdat ik daar pijnbestrijding kan krijgen
Ik had nooit gedacht dat ik dat wilde maar god, wat was ik blij met de narcotiseur

In het ziekenhuis heb ik eerst een uur aan de monitors gelegen zodat ze een goed beeld hadden wat er precies met mijn lijf gebeurde. Om 16.00u krijg ik morfine.. lekker maar het werkt niet echt als pijnbestrijding Ondertussen moet ik overgeven, ze geven een bakje maar dat blijkt ontoereikend daar gaat mn thuispyama en krijg ik dus een lelijk ziekenhuisjasje aan.
Pappa komt ff kijken hoe het staat, zodat dennis de katten eten kan geven (arme beestjes hebben geen eten en we zitten hier nog wel een paar uur).
Ik zie aan mijn vader hoe moeilijk hij het heeft met het feit dat zijn kleine meisje zo veel pijn heeft en dat hij er zo weinig aan kan doen. Hij blijft dan ook tot dat den terug is en gaat naar huis (begrijpelijk).

om 19.00 uur besluit de gyn. dat ik toch aan de ruggeprik moet (mijn ontsluiting is dan een krappe 3 cm!!) om zo mijn lichaam het werk te laten doen en zodat ik dus toch nog wat kan slapen voor de bevalling. Dennis is moegewreven, de arme man
Als de jodium op mijn rug gedaan wordt, merk ik pas hoe hard Dennis moest wrijven van mij.. mn hele opperhuid is weg
maar de ruggeprik werkt vrijwel direct, de pijn trekt weg, ik val van moeheid in slaap en hoor nog net dat Dennis ook een bedje krijgt.

23.30u.. Wakker!.. wat een pijn!
Ruggeprik werkt niet meer (vloeistof loopt op het kussen ipv in mn rug), even toucheren...
Nee nog steeds een krappe 4 (goh, toch al een cm vooruitgang )
Ruggeprik opnieuw aangesloten.. nu maar hopen dat het niet meer gaat lekken, anders moet er een nieuwe geprikt worden.

gelukkig lekt het niet meer en maakt de verpleging mij om 8 uur wakker.
YES! ik heb volledige ontsluiting en mag naar de verloskamers
ruggeprik uit, weeenopwekker inspuiten en laat het lichaam maar werken.
Dennis is alweer aan het wrijven, maar krijgt van de verpleging de opdracht om toch maar wat te gaan eten, want als hij flauw valt; daar hebben ze geen tijd voor
"Jullie blijven wel bij haar he?" met die woorden gaat hij snel naar de kantine om een broodje naar binnen te werken.
Binnen 5 minuten staat hij weer bij me! Hij wil niets missen en mij onvoorwaardelijk steunen.

Om 13.00 uur krijg ik onhoudbare persweeen. Ik trek en knijp zo hard in dennis zn handen dat ik hem toch af en toe "auw schatje" hoor kreunen.
Om hem te sparen grijp ik het echoapparaat, maar dat vindt de verpleging niet zo leuk die moeten nu dat apparaat tegenhouden met hun voeten haha.
Het kan mij weinig boeien en ik mag na eindelijk persen. Na een half uurjte persweeen, een knip en wat geduw op mijn buik, wordt mij mn zoontje op de borst gelegd.
Het eerste wat ik zei: goh jij bent helemaal niet zo'n lelijke beby

de rest is oninteressant. Kan alleen nog zeggen: wat was ik blij dat ik weer even kon staan zeg!
En ik besef nu pas hoe zwaar een bevalling voor sommige vaders kan zijn!
Maar zo nutteloos als Dennis zich voelde zo behulpzaam en nuttig vond ik hem!! hij heeft alles gedaan wat ik hem vroeg, pijn geleden maar toch lief gedaan.. Wat heb ik veel aan hem gehad en wat ben ik blij dat ik dat hele gebeuren niet alleen hoefde te doen.

Ik vind dit toch het mooiste topic op heel Fok denk ik, al die bevaliingsverhalen. O en natuurlijk het foto topic, heerlijk vol spammen met mooie kindjes.

Ouders komen op bezoek. Ik loop een beetje raar. “Als ik dat zo zie, dan maak je het niet lang meer,” zegt stiefmoe. Ik lach het weg. Ik ben morgen precies 36 weken, dus het mag pas over een week komen van me. U dacht toch niet dat ik in zo’n stom ziekenhuis ga bevallen? Daar ben ik veel te hard voor ( hier kom ik nog wel op terug later…)
We eten chocoladetaart met ijs. Ik dreig nu nog mensen met het eten hiervan. Daar breken mijn vliezen namelijk van.

Als het bezoek weg is en ik mezelf in bed heb gestopt, voel ik iets ploppen en wegstromen zo rond een uur of 2 ’s nachts. Ik geef manlief een por en meldt dat mijn! vliezen! gebroken! zijn!. Lief zegt doodleuk: “Nietes,” draait zich om en snurkt verder. Ik slaap niet veel meer. Harde buiken, elke 2 minuten (okay, seconden…) plassen.

’s Middags om een uur of 14:15 besluit ik dat de krampjes eigenlijk weeën zijn en regelmatig komen. Ik kan er niet meer omheen: ik ben aan het bevallen en ik moet naar een ziekenhuis. Dus manlief –diezelfde als die ik vanochtend de deur uitgewerkt heb met de woorden “D’r is niks, ga lekker werken!”- wordt weer gesommeerd zich thuis te melden en ik bel de verloskundige.

Nu hoopte ik dat ze iets zou zeggen van: “Stel je niet aan, dit zijn voorweeën, aju!”. Maar ze zegt: “Ooh ja, het koppie zit heel laag en je hebt al 2 cm ontsluiting…”. Ik hoef me niet te haasten, maar ik mag na enig rondbellen toch echt eens met een tasje richting ziekenhuis. Dus toch.

Het is een beetje onwerkelijk zoals we in die auto stappen. Het gaat gebeuren, maar het is eigenlijk een heel normale dag. Het is saai weer. Geen vurige letters in de lucht dat het nu echt zover is ofzo, geen spannende bolero’s in mijn hoofd. Gewoon, in de auto met een matig vaartje richting verloskamer karren, beetje bevallen enzo.

In het ziekenhuis sturen ze me alle kanten op behalve de goede. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik niet meer in staat ben goed te luisteren van de zenuwen. Ik kom achtereenvolgens langs de Eerste hulp, een lift met een lijk erin (“Willen jullie je even omdraaien?”) en de kaakchirurg. Eerlijk gezegd heb ik daar meer zin, want ineens heb ik een wee die echt een WEE is.
Maar goed, als we aankomen op de kraamafdeling is het natuurlijk feest. Balonnen, slingers, met open armen ontvangen ze ons. Niet dus. Er zijn hier twee ziekenhuizen, en de kraamafdeling van het ene is net gesloten en dus nu moet heel Zwolle het stellen met 4 verloskamers. Daar zijn ze zuinig op, natuurlijk.
“Nou, jij ziet er ook niet uit alsof je aan het bevallen bent!” is het eerste wat ik te horen krijg. Ik antwoord nog net niet dat ik hier niet voor mijn lol kom.
“Wil jij hier even naar kijken?” wordt er een arts-assistent opgetrommeld, die natuurlijk vast moet stellen dat er helemaal niets aan de hand is en me weg moet sturen. Touché: 6 cm. Verbazing alom, niet in de laatste plaats bij mij. Doe mij nog maar zo’n bevalling, dan. Zo lust ik er nog wel eentje.

Daar weten ze wel wat op. Het heet een CTG, het registreert de weeënactiviteit en het zorgt ervoor dat je alleen in een houding kunt liggen waarin je geen weeën kunt opvangen. Het is 16:00. Op het CTG begin ik bij te houden wanneer er een wee komt, en dat is dus niet zo slim. Elke keer raak ik half in paniek als ik de waarden zie oplopen, en ook steeds hoger.
De zuster is weggelopen met de mededeling dat het tijdens haar dienst toch niet meer gaat gebeuren en als er toch iets gebeurt, ik maar moet bellen. Deze mededeling herhaalt ze nog twee keer bij volgende bezoekjes, vergezeld van de opmerking dat ik eigenlijk maar hele lieve zachte weetje hebt, stelt niet zoveel voor. Desondanks heb ik rond 18:25 bijna volledige ontsluiting. Weer gaat het hele circus weg. Of ik maar wil kikken als ik persdrang heb. Ik weet niet hoe dat aanvoelt, maar die vlammende druk naar onderen die ik al anderhalve uur heb, die ben ik zat. Ik kan niet meer. Ik stuur manlief dus ook bij de eerstvolgende wee naar buiten om de karavaan weer terug te halen.

Het circus komt weer terug in de stad. Ineens staan er twee verpleegsters, een arts-assistent en een zenuwachtige man aan mijn bed. Terwijl mijn hoofd paars aanloopt vraagt een zuster of ik wel via een spiegel wil zien hoe ik het doe, daar beneden. Nou, nee. Die baby moet erUIT en ik wil niet weten hoe, laat staan dat ik het wil zien.

Precies om 19:00 kondigt de arts-assistent aan dat hij even een spuitje gaat zette voor een eventuele knip. Ik dacht het dus niet. Bij de volgende wee lanceer ik een klein blauw wurmpje met twee hele grote zwarte open ogen en een piemeltje. Ik jubel iets van “een jongetje!” en constateer vervolgens ook nog: “Oh, een baby!”. Dat lucht toch op, dat het geen kanarie is.

De score:
-1 zoontje
-3 blauwe plekken op plaatsen waarvan ik niet wist dat ik ze had
-2 rijen tandafdrukken in de duim van manlief
-6 hechtingen
-3 slapeloze nachten op rij (slapen in een ziekenhuis…)

quote:

Op maandag 3 april 2006 14:12 schreef Mwanatabu het volgende:

Het is een beetje onwerkelijk zoals we in die auto stappen. Het gaat gebeuren, maar het is eigenlijk een heel normale dag. Het is saai weer. Geen vurige letters in de lucht dat het nu echt zover is ofzo, geen spannende bolero’s in mijn hoofd. Gewoon, in de auto met een matig vaartje richting verloskamer karren, beetje bevallen enzo.

Precies zoals ik het ook heb ervaren. Alsof de hele wereld toch zou moeten stilstaan omdat ik ging bevallen. Maar tja.. in mijn geval alleen maar een koude wereld, een auto die nog moest worden vrijgemaakt van ijs en een verpleegkundige die droog vroeg of ik dacht een weekje te komen logeren gezien alle bagage

Wat een lekker nuchter verhaal! En wat gingen de cm's snel zeg.

Och, wat een mooie verhalen weer
Mwanatabu, jij kan echt leuk schrijven