Bevallingsverhalen deel 3

Klinkt goed Igraine!
Ik zat ook de hele tijd te wachten tot de weeen erger zouden worden, klinkt wel herkenbaar dus.

Igaine, wat een superbevalling!

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2005 11:36 schreef Igraine het volgende:
Ik heb inderdaad vind ik zelf een ideale bevalling gehad. Ik zou het zo overdoen...

Wat fijn dat je het zo goed is gegaan Igraine

quote:

De pech is alleen, denk ik, dat bij een eventuele 2e het alleen maar tegen kan vallen (waarschijnlijk)

Daar ben ik zelf dus ook bang voor (ik vond mijn bevalling ook ideaal)
Maar ik sprak laatst een mevrouw die 3 kinderen (van verschillende leeftijden uiteraard) heeft en in totaal maar 7 uur aan het bevallen is geweest Er is dus nog hoop voor ons

Mijn stiefmoeder beviel in no time van mijn halfzusje en mijn halfbroertje kwam er een aantal jaar later nog véél sneller uit. Er is dus zeker hoop

Igrene een mooie bevalling

Even een schopje.

Misschien zijn er nog dames die hun bevallingsverhaal hier willen vertellen.

Ik heb die van mij ook al in het andere topic gezet maar zal hem hier ook plaatsen:

Maandagavond 17 oktober om 22.00 uur heb ik regelmatig weeën, ze komen om de 3 a 3,5 minuut en houden zeker een minuut aan. Michel belt de verloskundige en ze is er rond 22.30 uur. Ze toucheert maar ik heb nog geen ontsluiting, volgens de vlos was er nog niets aan de hand, voorweeën zei ze. Ben toen onder de douche gegaan en heb 2 paracetamolletjes genomen en heb een kleine 2 uur geslapen. Om 1.40 uur werd ik wakker met krampen. Heb geklokt en ook deze weeën hielden ruim een minuut aan en er zaten 2 a 3 minuten binnen. Na een uur heb ik Mies maar wakker gemaakt. Die heeft de vlos gebeld en die was er rond half 4 denk ik. Had toen 1 cm ontsluiting. Ze zei dat het nog wel ff kon duren want bij een eerste kindje gaat de ontsluiting 1 cm per uur.... Ze zei dat rond 8 uur er wel weer iemand langs zou komen.

Rond half 5 braken mijn vliezen. Ik zat gelukkig net op de wc want het was een ware explosie.. De hele badkamer was nat... Toen begonnen de weeën goed door te zetten. Mies heeft weer de vlos gebeld en die kwam rond 6.30 uur weer langs. Resultaat, 5 cm ontsluiting. Ik had ook behoorlijke druk op mijn onderkant maar dat kwam omdat de vliezen gebroken waren zei de vlos.

Nou toen kwam er een waar hels uur. Jeetje, wat waren die weeën pijnlijk zeg. Ik kon ze ook niet meer wegpuffen. Was ondertussen onder de douche geweest maar kreeg toen ontzettende persdrang.

Mies heeft rond 8.15 uur weer de vlos gebeld, die zou eraan komen. De persdrang werd alleen maar erger en erger en op een gegeven moment voelde ik het hoofdje. Mies weer de vlos gebeld en die was onderweg. Ze was amper 2 minuten binnen, ze had haar jas nog maar net uit, kon haar tas nog openritsen en handschoenen aandoen, en toen mevrouwtje kwam er al uit... Ik heb volgens mij 1 keer geperst ofzo en meer niet... Mies stond al klaar om haar zelf op te vangen. De vlos zei ook dat ze Mies een cursus babyopvangen gaat geven voor de volgende want die zal ws. nog sneller komen..

Ben gelukkig niet ingescheurd, wel 4 hechtinkjes vanwege een schaafwond. De kraamzorg kwam ook te laat, die zat nog in de taxi.

Amber heeft eerst nog zeker 2 a 3 uur bij me gelegen omdat ze een lage temperatuur had. Na een tijdje lekker onder de douche gegaan maar toen voelde ik me ineens dizzy worden. Dus ik riep de kraamverpleegkundige maar ben toen blijkbaar toch flauwgevallen in de douche. De kraamzorg was net te laat om me beet te pakken. Gelukkig heb ik niets, was wel met me hoofd tegen de muur aan geknald.

De totale bevalling heeft 7 uur en 5 minuten geduurd. Het is cliche, maar als je zo'n kleintje dan op je buik hebt liggen ben je het allemaal vergeten...

WAUW Vicky dat klinkt wel heel erg snel! Waar kan ik tekenen voor zo'n bevalling bij de tweede??
Gelukkig heb je niks over gehouden aan je valpartij in de douche. Ik zat na de bevalling (in het ziekenhuis) op zo'n stoeltje die ze aan de muur hebben hangen daar. Ik was ook heel erg duizelig.

Hier toch eindelijk mijn verhaal:

Ik was uitgerekend voor 7 oktober, maar onze dochter liet lang op zich wachten. Na bijna twee weken wachten kondigde de weëen zich op vrijdag 21 oktober om 6.30u aan. Ik was wat blij, want anders had de bevalling ingeleid geworden. Na 4 uur weëen hebben we de vlos gebeld en die kwam even kijken. Ze was er om 11.30u. Ik had toen net 1 cm ontsluiting, maar nog steeds geen geheel verweekte baarmoeder. Mijn vlos stuurde mij toch naar het ziekenhuis en daar bleek ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting te hebben.

De Gyn. heeft toen wat gel aangebracht en hij verwachtte dat het dan wel sneller zou gaan. De weëen werden ook wat heftiger en kwamen vlotter op elkaar. Om 15.30u kwam de gyn nog controleren, maar toen had ik net 3 tot 4 cm ontsluiting. Daarna ging het heel snel.

Ik kreeg persweëen en de broeder riep al dat ze voor donker geboren zou zijn, maar niets bleek minder waar. De gyn kwam om 18.00u weer controleren, na een uur persweëen, en het bleek dat ik pas 4 cm ontsluiting had en ik de persweëen dus moest opvangen en niet mee mocht persen, maar dat lukte al niet meer. Ook werd vastgesteld dat ze de spildraai nog niet had gemaakt en dat mijn bekken te smal waren voor haar om dit nog zelf te doen of dat de gyn dit kon doen.

Om 18.30 kwam het verlossende woord: een Keizersnee. Snel werd ik klaargemaakt voor de ruggenprik en om 19.00u lag ik in de ok, mijn nachtmerrie was werkelijkheid geworden!!

Maar toen ik om 19.10u de eerste geluiden van onze dochter hoorde was ik alles al bijna vergeten en wilde ik haar alleen nog maar zien en vasthouden, want ze was zo mooi. Onze Amber was geboren!!!

Ik heb nog 4 dagen in hetziekenhuis gelegen en ben dinsdag 25 oktober naar huis gekomen en tot dusver gaat alles fantastisch. Ben wel wat onzeker zo nu en dan, maar gelukkig doen we het samen, xlarge en ik. Ze slaapt goed, borstvoeding werkt en''s nachts slaapt ze goed en wil maar 1 keer voeding...we zijn gezegend met onze Amber.

En voor iedereen die bang is voor een keizersnee: het valt echt mee, het lijkt veel erger dan het is!!

Jeetje Biezb.. eind goed, al goed

Ik zal hier binnenkort mijn verhaal neergooien.

Woensdag 26 oktober, ik ben bij de gyn geweest en die heeft een afspraak gemaakt om op vrijdag in te gaan leiden. Dat is ook mijn uitgerekende datum (ja, in z&g heeft al die tijd 29 gestaan, dat was een foutje dat ik maar zo heb gelaten). 's avonds begint het te rommelen in mijn buik maar ik durf het nog geen wee te noemen, we gaan op tijd naar bed en ik kan behoorlijk goed slapen.

Donderdag 27 oktober MikeAir gaat gewoon naar zijn werk en ik hou me bezig met krampen die toch wel erg op weeën beginnen te lijken, ondertussen maak ik nog hachee en Fok! wat. Gedurende de avond worden de weeën wat sterker en iets regelmatiger, weer gaan we bijtijds naar bed.

Vrijdag 28 oktober
Om half drie ga ik mijn bed uit, al zappend langs alle kanalen van de tv (jeetje wat een hoop tieten wulpse dames zie ik langskomen) zucht ik al wiegend weeën weg. Ongeveer een uur later besluit ik dat ik wel naar het ziekenhuis wil, het komt allemaal vrij regelmatig en ik wil op mijn gemak naar het zh kunnen gaan. Ik maak MikeAir wakker, die vindt het nog veel te vroeg maar belt wel met de vlosafdeling. We mogen op ons gemak die kant opkomen. We poetsen tanden en stoppen nog wat dingen in de zhtas. Ergens tussen kwart over vier en half vijf stappen we de nacht in. Zoals we besproken hadden de avond ervoor gaan we lopend naar het zh, het is een stukje van een minuut of 8 lopen(zonder weeën). Ik geniet van het feit dat wij daar met zijn twee lopen in de stilte van de nacht, met elke stap komt mijn kindje dichterbij. Tegen vijf uur zijn we op de afdeling, ik krijg een kamer aan het eind van de gang, achteraf besef ik mij dat dat voor mijngemoedsrust heel positief heeft gewerkt, we zitten daar een beetje afgezonderd van de rest van de wereld lijkt wel.
Ik word aangesloten op de hart en wee monitor en mijn weeën kelderen naar beneden minder frequent en minder krachtig. Om 8 uur ontbijt dat ik me goed laat smaken, MikeAir eet alleen een beschuitje.

Om negen uur komt eenvriendelijke vrouwelijke arts-assistent kijken, ze constateerd een vinger ontsluiting, een dun chinees vingertje Er wordt meteen gel ingebracht. Ik moet een uur op mijn rug blijven liggen, dit vind ik erg vervelend aangezien de weeën door de gel weer sterker worden. Na dat uur mag ik van de monitor af en wat rondlopen, ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even knus tegen Mike aan te hangen. Rond een uur komt een andere gyn kijken, aardige man. Ook hij toucheert en constateert twee centimeter ontsluiting. Mijn vliezen worden gebroken en om de een of andere reden doet dit toucheren ontzettend pijn aan mijn schaambeen, ik huil even flink en Mike troost...

Dan gaat het ineens heel snel, veel sterke en pijnlijke weeën die ik met ondersteuning van Mike redelijk op kan vangen. Tegen drie uur kom ik in een weeënstorm terecht, de een na de andere golft over mij heen en ik heb moeite om ze weg te puffen, als ik dan ook nog persdrang krijg die ik nauwelijks weg kan puffen en zo ontzettend veel pijn is de maat voor mij vol. Ik wordt getoucheerd en ik heb 4 centimeter ontsluiting. Ik roep tussen twee weeën door dat ik iets voor de pijn wil hebben. De arts assistent gaat er achteraan. Niet veel later komt ze terug en begint te vertellen dat er twee opties zijn, ik luister maar met een half oor, ik weet wat ze gaat zeggen en ik wil alleen maar optie twee: een ruggenprik. Bij haar uitleg over de ruggenprik stopt ze halverwege en zegt: “we gaan wel voor de ruggenprik”. Dan gaat het snel, ik krijg een infuus en word naar de recovery gereden.
Het is kwart voor 4, M loopt mee maar mag niet mee naar binnen. Een jonge man neemt zijn taak waar en sleept mij door mijn weeën heen, ik zal zijn gezicht denk ik nooit vergeten. De anesthesist vraagt of ik mijn rug (ik lig op mijn zij) nog wat meer kan bollen. Ik probeer wat maar denk ‘nee lul ik ben aan het bevallen er zit een buik in de weg!’. Eindelijk wordt de pijn minder en de drang om te persen vermindert ook. Ik heb ondertussen schone matjes in mijn bed want ik heb mijn door het heftige niet-persen wel geplast en vast ook nog wel wat vruchtwater naar buiten gewerkt. Het kan mij allemaal niet schelen als het maar droog is.

Half vijf ben ik terug op mijn kamer waar M mij weer opvangt, hij zegt dat het wel even lekker was een half uurtje rust maar dat hij toch ook wel bezorgd was. Ik vraag of hij Smurfinnetje een sms wil sturen. Hij probeert het een paar keer maar ik eis al zijn aandacht op voor het opvangen van de weeën. Om half zes vraag ik of hij op het belletje wil drukken. De gyn komt binnen, toucheert, en ik heb volledige ontsluiting. De ruggenprik word uitgezet en de gyn zegt even kijken hoe het gaat. Tegen zessen belt M weer, ik heb heftige persdrang. Verpleegster Maureen komt binnen en ziet dat er nog geen wiegje is , dat gaat ze eerst even halen. M vertelde mij later dat hij zoiets had van –wat nou wiegje, je moet mijn vrouw helpen!-

Het is zes uur en alles is klaar, ik mag persen. Ik ben opgelucht dat ik nou eindelijk aan dat gevoel toe mag geven. Omdat de weeën elkaar in zo’n rap tempo opvolgen moet ik na een paar keer persen één wee persen en één wee wegzuchten. De eerste paar keer vind ik dit lastig maar het geeft me wel even tijd om bij te komen van het persen. Waar ik nog meer moeite mee heb is om mijn benen vast te houden, gelukkig komen op een gegeven moment de steunen op het bed.. dat geeft mij meer kracht om te persen. Ik zweet als een otter en begin goed moe te worden. Bij elke wee komt onsje dichterbij, ik al haartjes gevoeld en M ziet al een heel stuk hoofd. Dan word ik kwaad en pers elke wee die ik heb wat uiteindelijk resulteert in bijna constant persen. Het hoofdje staat, mijn hemel wat een pijn! Nog bozer pers ik Onsje er in drie keer uit, ZUCHTEN!!!! Voor mijn gevoel duurt het seconden maar volgens M eerder een minuut of twee. Dan nog meer pijn als de schoudertjes erdoor komen, ik voel een plens warm vocht en dan…

19.01 uur. Er ligt een klein hoopje mens op mijn borst, ik hoor iemand zeggen het is een meisje. Meteen begin ik tegen mijn meisje te praten. “Dag Emma ben je daar dan, stil maar mama is bij je, en papa ook.” En tegen M “Een meisje! We hebben een meisje!” We bewonderen ons wonder en ondertussen krijg ik een prik voor de placenta en moet nog een keer persen, dat kost me in het geheel geen moeite al mijn aandacht is bij dat mooie mensje dat bij mij ligt. Ook de twee hechtingen die gezet moeten worden voel ik amper, het kriebelt hoogstens.
We kijken nog even naar de placenta en vruchtzak, kunstig hoor. Dan wordt Emma gecontroleerd door de gyn en gewassen door MikeAir. Op de weegschaal, 4220 gram!!!
We bellen ouders en broer en zus. Binnen een uur is de kamer vol, niet alleen met mensen maar ook met liefde, iedereen is even ontroerd.
Na een uur vind ik het wel weer genoeg, ik wil douchen en slapen en naar mijn meisje kijken… Dat lukt nog wel want het is pas drie uur als we echt in slaap vallen met zijn drietjes.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jelief op 04-11-2005 14:39:41 ]

Mooi verhaal Jelief. Ik kreeg er traantjes van in mijn ogen.

aaaaah mooi verteld Jelief

Ik moest mijn verhaal maar eens opschrijven.

Het is 25 september 2005, ik ben 28 weken en 2 dagen zwanger. We waren gezellig bij mijn zus thuis. Ze was eerder deze week jarig en we zouden met de hele familie gaan gourmetten.
De hele dag heb ik al het idee dat ik wat vocht verlies. Omdat ik geen moment wil denken aan vruchtwater maak ik mezelf maar wijs dat het verdunde afscheiding is. Het was ook iedere keer erg weinig tot ik aan het begin van de avond ook echt het gevoel heb dat ik een 'plonsje' vocht verlies.
Dit voelt niet goed.

Mijn zus woont vlak bij het ziekenhuis en we besluiten om toch maar even naar de spoedeisende hulp te gaan omdat ik inmiddels goed over mijn toeren ben. Daar aangekomen vragen ze om een verwijzing van de huisarts....ehm, die heb ik dus niet. Nou, dan moet ik maar even langs de huisartsenpost. Die zit een deur verder. Goed.
Bij de huisartsenpost aangekomen vertel ik mijn verhaal: ik ben 28 weken zwanger en ik heb het idee dat ik vruchtwater verlies, zou iemand mij aub kunnen helpen. Tja, zegt de receptioniste, dan moet u uw verloskundige bellen. Ik: Maar het is zondagavond, ben in de buurt van het ziekenhuis, er lijkt mij best wel de nodige spoed achter te zitter als het daadwerkelijk vruchtwater is, zou er aub een dokter naar kunnen kijken? Dit alles met de nodige tranen, want ik voelde er niets voor om van het kastje naar de muur gestuurd te worden. De dienstdoende arts vond me blijkbaar best zielig en bood aan me gelijk te helpen. Zowel Robert als ik kregen de indruk dat de beste man nog nooit een vrouw in het echt had gezien want het onderzoek dat hij deed sloeg werkelijk waar nergens op, en de blik op zijn gezicht was er een van: waar ben ik in vredesnaam mee bezig.

Na 30 seconden besloot hij om mij door te sturen naar de gyn. Die zat een paar verdiepingen hoger.
Daar werd ik aan het ctg gelegd en werd er gecheckt of dat ik nog vruchtwater verloor.
Ctg zag er goed uit, en vruchtwater verloor ik ook niet. Volgens de arts assistent was de kans heel klein dat het daadwerkelijk vruchtwater was wat ik verloor. Maar, toch maar even voor de zekerheid een testje en een echo doen. Op de echo was een abnormale hoeveelhied vruchtwater te zien (letterlijke woorden van de gyn: Tjemig, dit is niet normaal hoor!! Dit is echt abnormaal veel!!)
Toen bleek uit het testje dat het weldegelijk vruchtwater was dat ik verloor.
Nou, zegt de gyn, dan moeten we je doorsturen naar een Academisch ziekenhuis, want wij heben de mogelijkheden niet om babies op te vangen die voor de 32e week geboren worden. En dan kunnen ze ook gelijk kijken of er te zien valt waarom je zoveel vruchtwater hebt, want zij hebben veel beter aparatuur dan wij hier. Ik probeerde hem nog uit te leggen dat ik bij Glenn ook zoveel vruchtwater had, maar daar reageerde hij helemaal niet op. Volgens hem was er een medische oorzaak. Ik heb toen alleen nog maar gehuild.

We zijn mijn koffer gaan inpakken en naar Rotterdam gereden. Mijn ouders gebeld en de situatie uitgelegd. Glenn bleef bij hun slapen. Glenn! Hoe lang zou ik Glenn niet zien? De hele weg naar Rotterdam gehuild. Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren werd ik heel rustig.
Het was pas half 1 toen ik eindelijk op mijn kamer lag. Ik had enorm veel onderzoekjes en testjes achter de rug. Ook alvast een spuit gehad om de rijping van de longetjes van de baby te bevorderen.

Er volgden 3 heel spannende weken met veel ups en downs. Een up was dat de uitgebreide echo liet zien dat de baby gewoon dronk en dat de blaas gevuld was, kortom het vele vruchtwater was er niet omdat de baby niet zou kunnen drinken ofzo. Op de echo was ook heel duidelijk te zien dat de baby een lekkere slok nam. De baby werd trouwens al geschat op zo'n 1500 gram.

Dan nu het daadwerkelijke bevallingsverhaal:
Ik ben er 28 weken vanuit gegaan dat het een geplande keizersnee zou worden. Zó'n bevalling als ik bij Glenn heb gehad wilde ik nooit, maar dan ook nooit meer. Door de gyn in Gorinchem is mij toegezegd dat de volgende sowieso een geplande keizersnee zou worden.
Misschien heel dom van mij, maar ik heb nooit iets met die negatieve ervaring gedaan. Ik heb het weggestopt en gedacht dat ik er ook nooit meer iets mee hoefde. Gebeurd is gebeurd.
Tot de arsten in Rotterdam vonden dat ik nu gewoon vaginaal kon bevallen, dit babietje was immers lang geen 10 pond. Ik heb ze van mijn angsten proberen te overtuigen, ook gezegd dat ik ervan overtuigd ben dat het door mijn scheve bekkenstand komt en dat daarom Glenn ook klem kwam te zitten. Zonder mij 1x onderzocht te hebben zeiden de artsen dat dat scheve bekken echt bijna nooit voorkomt, dus bij mij vast ook niet. Ze zouden het voor de bevalling wel ff checken. Ook kon ik pijnstilling krijgen als ik dat wilde.
Maar het ging mij niet om de pijn van een bevalling, het ging mij om de paniek en de angst die heb meegemaakt bij mijn eerste bevalling, daar kon ik de artsen maar niet van overtuigen. Heb ook 3 sessies met de maatschappelijk werkster gehad, die mij goddank wel begreep, maar ook niet tot de klinische artsten kon doordringen. Het moest en zou een gewone, vaginale bevalling worden.
Heb de laatste week van mijn zwangerschap ook veelvuldig huilend doorgebracht omdat niemand naar mij wilde luisteren.

Dinsdagavond 11 oktober:
Ik blijk koorts te hebben. Waarschijnlijk dus een infectie. Waar mij eerst beloofd was dat bij de eerste tekenen van infectie de baby gelijk gehaald zou worden, krijg ik nu een infuus met antibiotica.Nee, het wordt nu niet gehaald, je zal zien dat je zeer binnenkort vanzelf weeën krijgt. Bij een inwendig onderzoek worden (per ongeluk) de vliezen verder gebroken en blijf ik nu non-stop vruchtwater en bloed verliezen. Ik maak me enorme zorgen over het bloed.

Woensdag 12 oktober:
Heel de dag verlies ik bloed. Niets aan de hand volgens artsen en verpleegsters. Ik heb het gevoel dat mijn buik nu helemaal niet meer de veiligste plek is voor mijn kind. Als ik ook nog stolsels ga verliezen draai ik op woensdagavond helemaal door. Ik kan niet stoppen met hysterisch huilen en wil heel graag dat mijn kindje geboren wordt. Mijn lijf voelt als een tikkende tijdbom en niet als een veilig huis voor mijn kind. Ik word gekalmeerd door een mooi ctg en mag weer gaan slapen.

Donderdag 13 oktober:
De hele dag ook weer veel bloedverlies. Na veel gescheld en gemopper legt de verpleegster me (om mij gerust te stellen) 's avonds weer aan het ctg. Heeee.....je hebt weeën!!
Ja, nu je het zegt! Ze worden steeds heftiger en ik besluit Rober te bellen. Echo wordt gemaakt: de baby ligt dwars. Tijdens al dat gerommel en gepruts aan mijn lijf, nemen de weeën weer af.
Gyn besluit (tot mijn grote teleurstelling) niets te doen en Robert wordt weer naar huis gestuurd.
Ik besluit om nog ff Paul de Leeuw (de uitzending met Robbie Williams) te kijken. En ja hoor...daar zijn ze weer: weeën. Ik besluit om niet gelijk de verpleging te roepen, maar om eerst eens te kijken of ze doorzetten. Na een half uur om de 3 minuten weeën gehad te hebben bel ik toch maar voor de verpleegster. Die komt gelijk met dat ctg apparaat aan, maar dat kl*teding registreert mijn weeën helemaal niet! Ik weer uit mijn stekker! De verpleegster ziet aan mij dat ik echt wel weeën heb. Ze ziet en voelt ook mijn buik helemaal samentrekken. De gyn komt erbij en zegt dat de baby dan nu toch maar wel gehaald moet worden. Het wordt een keizersnee. Robert mag weer komen.
De verpleegster komt later tegen mij zeggen dat de arts op de gang aan haar gevraagd had of ik echt wel weeën had....NOU JA ZEG!!

Vrijdag 14 oktober.
De dag is nog zeer pril als ik klaargemaakt wordt voor de operatie. Alles gaat heel gemoedelijk en kalm, ik krijg duidelijke uitleg over wat er komen gaat. Op het moment dat ik in de OK aankom bibber ik van de zenuwen. Waarom? vraagt de gyn, je krijgt toch je keizersnee, dat wilde je toch zo graag?? Jullie begrijpen dat hier het laatste woord nog niet over gezegd is.

De operatie gaat heel voorspoedig. Om 2.19 uur wordt Kady Máire geboren. 1980 gram en met 2 kreetjes laat ze weten dat ze er is. Ik krijg haar niet te zien ze moet gelijk naar een andere kamer voor allerlei onderzoekjes. Ze ademt wel al helemaal zelf! Met precies 31 weken zwangerschap is ons heerlijke dwarsliggertje geboren.
's Ochtends krijg ik te horen dat we ook niet veel langer hadden moeten wachten, want de placenta vertoonde tekenen van infectie en Kady kreeg gelijk een bloedtransfusie. Ook kreeg ze een week antibiotica.

29 november moet ik voor nacontrole weer naar de gyn. Ik wil toch weten waarom ze zo lang gewacht hebben terwijl ik toch echt een infectie had. Ik krijg echt de indruk dat de gyn mij normaal wilde laten bevallen om mij mijn trauma af te helpen. Of ik nu wilde of niet.

Jeetje EW wat een verhaal zeg Het feit dat niemand je wil geloven of begrijpen lijkt me zo vreselijk. Wat zal je je eenzaam en angstig hebben gevoeld. Bah.
Gelukkig is je meisje ok maar ik kan me voorstellen dat je je toch blijft afvragen wat er allemaal mis had kunnen gaan.

Jelief mooi verteld

Sjeeeeeeeezus Ew das wel heel erg heftig zeg en wat een kinderachtig gedoe, zou het zeker aankaarten Gelukkig is met de mooie kleine meid alles goed gekomen en hopelijk kunnen jullie snel genieten van jullie complete gezin thuis

Jelief; mooi hoor. Alles kwam hier weer even terug. Rrrrrr.... kippenvel.

EW; poeh, wat een verhaal. Wat naar dat ze je niet serieus hebben genomen. Maar wat fijn dat alles goed is met Kady (en wat een mooie naam!).

Jelief! Ik moest echt even slikken van je verhaal.

EW... van de jouwe word ik eigenlijk alleen maar heel boos! Dat ze je zo hebben laten tobben zeg! Die opmerking van de gyn is natuurlijk helemaal beneden alle peil!
Maar goed, al met al hebben jullie iig wel een ontzettend mooi wijffie op de wereld gezet!

Jelief, wat een mooi verhaal zeg!!

EW, jeetje zeg, idd heel heftig. En de reacties van die artsen.. schandalig gewoon!!
Maar julli ehebben idd een heel mooi meisje! Geniet er maar lekker van!

Hier dan eindelijk mijn bevallingsverhaal. Heb nog menig traantje weg zitten pinken terwijl ik het tikte

Zaterdag 22 oktober 2005
Ik verlies een stuk slijm met wat bloed erin. Als je je slijmprop verliest, schijnt het nog weken te kunnen duren, dus ik denk er verder niks van.

Dinsdag 25 oktober 2005
Ik verlies de hele dag door stukken slijm met bloed erin. Er begint toch wel wat te kriebelen.. zou het dan toch echt aan het beginnen zijn?

Woensdag 26 oktober 2005
Ik word wakker en voel me ongesteld. Ik verlies nog steeds slijm met bloed en heb een zeurende pijn in mijn onderrug. 's Middags heb ik een afspraak bij de verloskundige en ik vertel haar van de slijmpropjes. Zij vertelt mij wat ik al wist: dat het wat aan het rommelen is, maar dat het nog niks betekent. De bloeddruk is goed en het hartje van de baby klopt prima, dus ik ga weer naar huis met een afspraak voor de week er op. Ik hoop toch echt serieus dat ik die niet haal. Met mijn tante en nichtjes ga ik nog gezellig naar de kinderboerderij om de hoek.
's Avonds kan ik maar moeilijk in slaap komen. Toch denk ik nog steeds dat de baby pas 2 of 3 november geboren wordt.

Donderdag 27 oktober 2005
Na een slechte nacht met 3 uur slaap, ben ik zodra Vriendlief naar zijn werk vertrokken is weer in bed gekropen. Tegen 10:30 uur ben ik weer wakker. Ik voel me zwaar ongesteld, geen prettig gevoel als je er bijna 9 maanden vanaf bent geweest De krampen stralen uit naar mijn buik en rug. Ik verlies nu ook bloed zonder slijm. Ik schraap al het vieze wasgoed wat ik kan vinden bij elkaar en draai nog een halve was. Mijn plan om bij mijn collega's op bezoek te gaan, blaas ik maar af. Ik zie het niet zitten om met het openbaar vervoer te reizen vandaag.
's Middags bel ik de verloskundige over het bloedverlies. Die vertelt mij dat dit ook nog niks hoeft te betekenen en dat het zo lang het nog geen maandverbandje vol is geen kwaad kan. Vriendlief, de hele dag al gespannen over de vorderingen, maakt dus gewoon zijn werkdag af.
Ondertussen slaat bij mij de nesteldrang toe. Aangezien ik erg beperkt ben in de dingen die ik kan doen i.v.m. mijn bekkeninstabiliteit, sla ik aan het koken. Ik maak een dubbele dosis zuurkool om in te vriezen en heb de kip voor een grote pan nasi er al uit gehaald. Ook wil ik graag nog even strijken.
De krampen gaan steeds meer zeer doen. Tegen de tijd dat Vriendlief thuis is (rond 16:30 uur) komen ze ongeveer om de 10 minuten en ze duren ongeveer een halve minuut. Ik moet ze nu wel echt wegpuffen. Vooral mijn rug doet erg zeer. Ik heb mijn collega aan de telefoon. Zij denkt dat de baby snel geboren zal worden, ik heb er nog mijn twijfels over.
Rond 18:30 komen de weeën om de 7 minuten en duren zo'n 40 seconden, maar er zijn ook uitschieters naar om de 10 minuten.
In de zuurkool die ik heb gemaakt heb ik absoluut geen trek meer, dus ik eet lekker tomatensoep en ondertussen puf ik wat weeën weg.
De weeën worden steeds heftiger. Ze komen om de 5 tot 7 minuten en duren gemiddeld zo'n 40 seconden. Ik ben erg onrustig, loop veel heen en weer. Vriendlief wil de verloskundige al gaan bellen. Ik hou hem tegen, want "volgens het papiertje mag het pas als de weeën om de 2 a 3 minuten komen en een minuut aanhouden". Rond 23:00 uur kan ik mezelf niet meer beheersen. Mijn plannen om nasi te maken en te strijken zijn verboden door Vriendlief, dus ik besluit iets anders te gaan doen: ik ga de keuken grondig poetsen Ik doe er lang over, maar ik maak vorderingen.

Vrijdag 28 oktober
Zo tegen 1:00 uur zit ik op mijn knietjes met een lapje de keukevloer te dweilen terwijl Vriendlief een beetje weg ligt te dommelen op de bank. Hij was al vanaf 5:30 uur wakker namelijk. Om 2:00 uur komen de weeën volgens mij vaker en ik maak Vriendlief wakker om weer te timen. De weeën komen nu vrij regelmatig om de 5 minuten en duren zo'n 50 seconden. Ik kan ze nog maar moeilijk opvangen en heb erg veel pijn. Gelukkig verzacht de douche nog wel een beetje. Om 2:30 uur besluiten we de verloskundige te bellen (om de 2 a 3 minuten.. ja dahag). Rijswijk heeft geen dienst, dus we moeten Ypenburg bellen. Rond 3:00 uur arriveert de verloskundige. Ze constateert dat ik 2 cm ontsluiting heb. Zij brengt het alsof het teleurstellend nieuws is, ik vind het fijn om te horen. Het is zover! We bespreken dat ik door de rugweeën enorm veel pijn heb en of daar iets aan te doen is. Meer dan een douche nemen kan ze niet aanbevelen, want als er nu al medicatie gebruikt gaat worden, is er als de weeën nog heftiger worden niks meer aan te doen. Ze vertelt de standaard dingen: dat het allemaal nog wel even zal duren, een uur per cm ontsluiting, om 8:30 uur heeft Rijswijk weer dienst en dan komt een andere verloskundige wel even kijken...
Afwachten dus. We besluiten allebei even te gaan liggen. Vriendlief op de bank, ik in het kraambed. Elke keer als ik wegzak komt er weer een wee, maar doordat ik toch niet meer zo helder ben, heb ik niet door hoe vaak de weeën nu daadwerkelijk komen.
Tegen 5:00 uur ben ik het zat. De weeën doen ontzettend pijn, ik heb het gevoel dat ik moet poepen. Omdat ik nogal wat darmproblemen heb gehad tijdens mijn zwangerschap, sta ik er niet bij stil dat dit best wel eens persweeën zouden kunnen zijn.
Ik maak Vriendlief wakker en zeg tegen hem dat hij de verloskundige weer moet bellen. De verloskundige vertelt hem dat ze bij een bevalling is en dat het nog wel 45 minuten kan duren voordat ze er is. Tegen mij vertelt hij dat ze eraan komt
De weeën volgen elkaar nu heel snel op. Zodra de ene voorbij is, komt de volgende alweer. Mijn rug doet ontzettend veel pijn, ik kan bijna niet meer lopen. Vriendlief probeert de rugweeën ook weg te masseren, maar de ene keer helpt het een beetje en de andere keer vervloek ik 'm en zeg ik dat hij moet oprotten Ik besluit onder de douche te gaan zitten, maar zelfs dit helpt niet meer. Ik roep naar Vriendlief dat hij de verloskundige weer moet bellen, want ik hou het niet meer. Hij zegt dat ik gewoon moet wachten, want ze is onderweg Ik schreeuw wat af, omdat ik de weeën niet meer kan opvangen. Ik heb erg veel moeite ze weg te puffen en ik ben doodmoe. Vriendlief roept dat ik aan de buren moet denken, maar die kunnen me gestolen worden
Ik kom net onder de douche vandaan als de verloskundige om 5:45 uur aanbelt. Ze voelt even en ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben. Vriendlief vraagt of ik nog iets kan krijgen tegen de pijn, maar daarvoor heb ik al teveel ontsluiting vertelt de verloskundige Ze weet dat ik graag in het ziekenhuis wil bevallen en ze vraagt of ik dat nog steeds wil. Ik vraag haar of ik dat nog wel red en zij denkt van wel. Vriendlief en de verloskundige kleden me aan, Vriendlief pakt de vluchtkoffer en we gaan. Midden in het portiek krijg ik nog een wee en ik schreeuw het uit. Beneden voor de deur nog een keer. Uit voorzorg leggen we een matje neer op de autostoel, voor het geval mijn vliezen breken. Onderweg naar het ziekenhuis werk ik nog 4 weeën weg. Ik hang bijna aan het handvat.
Rond 6:00 uur waggel ik het ziekenhuis binnen en werk ik eerst nog een wee weg voordat ik me kan melden. In een rolstoel gaan we naar boven, naar Verloskamer 1.
Eénmaal in de kamer word ik in het bed geïnstalleerd. Het gaat allemaal een beetje langs me heen. Om 6:18 uur worden mijn vliezen gebroken en ik mag zachtjes mee gaan persen Om 6:32 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik ook volop persen. Ik schreeuw het uit van pijn en vermoeidheid. De verloskundige herinnert me eraan dat het schreeuwen me niks oplevert, maar ik kan er weinig aan doen. Ik ben zo moe en persen kost me dan ook ontzettend veel moeite. Ik kan me benen niet meer vasthouden van vermoeidheid en een flinke lading zweet, dus om 6:54 uur worden ze in de steunen gehesen. Vriendlief heeft het er erg moeilijk mee en probeert me zo goed mogelijk bij te staan. Regelmatig dept hij mijn hoofd af met een koud washandje, maar hij voelt zich zo machteloos.
Om 7:16 uur wordt de dokter erbij gehaald. Hij constateert dat de vordering matig is en dat ik uitgeput ben (nee duh?! ) en ik word aan de CTG gelegd. Dit geeft me wel een gerust gevoel, want de hartslag van de baby is prima. Ik jammer en vraag of hij de baby er niet uit kan trekken Ik voel het verschil tussen de persweeën en de baby bijna niet meer en ik kan mijn weeën bijna niet meer vasthouden om te persen Ik hoor iedereen bij het persen maar zeggen: "Ja, bijna!! Nog even persen!! We zien het hoofdje!!", maar zodra ik stop met persen zit het hoofdje nog steeds binnen Ik ben ervan overtuigd dat het me niet gaat lukken
Om 7:20 uur besluit de arts de gyneacoloog te bellen. De baby zal met de zuignap gehaald moeten worden. Het zal ongeveer een half uur duren voordat de gyneacoloog er is. Ondertussen pers ik verder met het laatste beetje energie dat ik in me heb zitten. De arts knipt me in (Vriendlief zal dit geluid nooit vergeten ) en ineens gaat alles heel snel. Ik pers nog eens en om 7:29 uur is hij daar dan, Robin "Daar is me schatje dan!" roep ik uit en ik begin te huilen Hij wordt op mijn buik gelegd en ik zeg "Hij heet Robin, Robin Thomas. Dag schatje, daar ben je dan eindelijk". Vriendlief knipt de navelstreng door. Robin kijkt en hij huilt.. wat een wondertje! Toch geboren zonder de hulp van de gyneacoloog en dus die wordt afgebeld. De rest gaat een beetje als een waas voorbij. Vriendlief belt mijn ouders, zijn ouders, zijn oma, mijn zusje en mijn zwager dat Robin is geboren. Ik krijg een prik en na 10 minuten wordt de placenta geboren. Ik kijk naar Vriendlief en Robin en voel me intens gelukkig en uitgeput Terwijl Robin wordt gecheckt en aangekleed, begint het hechten. Ik word verdoofd en voel er verder weinig van. Maar er blijft bloed uit me komen, terwijl mijn blaas leeg is en mijn baarmoeder goed is samengetrokken. De verloskundige vertrouwt het niet en haalt de arts er weer bij. Ik zeg tegen Vriendlief dat hij maar even de gang op moet om tegen de famlie te zeggen dat het nog wel even duurt. Ik blijkt dieper ingescheurd te zijn dan ze dachten en met zijn tweeën halen ze de hechtingen er weer uit en word ik opnieuw en dieper gehecht.
Na 1,5 uur komt de komen mijn ouders, zijn ouders, mijn zusje met nichtje en neefje eindelijk binnen om onze zoon te bekijken. Mijn vader schrikt heel erg als hij me ziet. Ik ben lijkbleek, heb ongeveer 600 cc bloed verloren en ben doodmoe. Ik huil als me ouders me feliciteren. Iedereen bewondert Robin en er worden al volop foto’s gemaakt. Ze blijven gelukkig maar kort, want ik moet rusten. Rond 11:00 uur word ik op bed gewassen en daarna komen mijn zwager en zijn vriendin nog even naar Robin kijken.
We blijven een dagje in het ziekenhuis. Ik heb erg veel pijn van de hechtingen en kan daardoor amper slapen. Ik lig maar te kijken naar ons ventje, wat de pijn af en toe doet vergeten. Tot 2x toe krijg ik bijna een catheter doordat ik slecht plas (2x in 13 uur) en de deadline maar net haal.
De volgende dag om 12:00 uur gaan we met z’n drietjes naar huis, als een echt gezinnetje

[ Bericht 1% gewijzigd door Wennie op 02-12-2005 15:59:34 ]

Ieder bevallingsverhaal is op zijn eigen manier weer indrukwekkend en speciaal. Mooi opgeschreven hoor Wennie. Leuk ook om in jouw verhaal verloskundigen voorbij te zien komen die Kai ook op de wereld hebben gezet.

Mooi verhaal Wennie

Mooi Wennie!

Even ter illustratie het verslag van het ziekenhuis:

Wennie mooi beschreven moest alleen wel lachen bij de opmerking denk aan de buren Sorry

Die nesteldrang!
Mooi verhaal Wennie! Mooi verhaal en mooi mannetje!

Altijd weer bijzonder om de verhalen te lezen.. MrBos was ook bang voor de buren trouwens

Leuk dat je die foto hebt van je ziekenhuisverslag Wennie ! Ben wel benieuwd wat er in de mijne stond.

Ik heb dan ook wel heel erg lopen schreeuwen, Rottdog. Ik had er de volgende dag gewoon keelpijn van

Geweldige verhalen.. krijg helemaal de kriebels

Hier mijn verhaal:

Aan het einde van m;n zwangerschap ging m'n bloeddruk omhoog en kreeg ik wat extra controles. Bij de echo in het ziekenhuis bleek de baby erg klein te zijn, de Gyn zei dat ze zo rond de 5 a 6 pond zou zijn. Dit werd later ook bij de VK duidelijk, dat het een kleintje zou zijn.

Op 22 augustus was ik uitgerekend. Die dag had ik veel harde buiken en op een gegeven moment dacht ik dat het door ging zetten maar het zakte weer af. Ik had al een paar dagen goed last van m'n rug met zitten en staan, dus ik baalde als een stekker dat er niets gebeurde.
De 24e verloor ik 's middags de slijmprop. Ik wist dat het dan nog wel een hele tijd kon duren, maar ik belde toch Louise (m'n beste vriendin, zou bij de bevalling zijn) en m'n mannetje. Ik besloot om nog even een voorraad boodschappen te halen en ging op pad. Inmiddels kreeg ik wat harde buiken die ik enigzins weg moest zuchten, maar niets ergs. Ik liep puffend door 3 winkels voor 'mijn grote voorraad' en reed heel de stad nog even door en thuis besloot ik om het beddegoed te gaan wassen. Een soort van laatste oernesteldrang ofzo .
Tegen 17:30 kwam Bjorn thuis en was ik aardappels aan het schillen. We hadden beide wel door dat er 'iets'aan het gebeuren was want de harde buiken gingen niet weg en ik bleef slijm en een beetje bloed verliezen. We hebben lekker rustig nog gegeten en ik besloot om even onder de douche te stappen om te kijken of het dan af zou zakken, dat gebeurde niet, na een lange douche zijn we samen 'my big fat greek wedding' gaan kijken want die was op TV. Toen begon het wel iets serieuzer te worden. Echt pijn deed het niet maar mijn buik trok zo hard samen dat ik moeilijk kon ademen, en Bjorn besloot de harde buiken te timen. Die kwamen tijdens de film steeds sneller op elkaar en duurden zo;n halve minuut tot een minuut. Er zat echter totaal geen regelmaat in dus nog steeds hadden we niet echt het idee dat er wat gebeurde 'binnenin'..
Na de film besloten we een stukje te gaan lopen. Nou dat heb ik geweten, bij de eerste hoek van onze straat hing ik puffend, kreunend en hijgend op Bjorn z'n nek, ik dacht dat ik door de grond ging! Dat was rond 22:15. We liepen een klein rondje en thuis hebben we snel het bed opgemaakt. We hebben nog even samen achter de PC gezeten, totdat ik Bjorn toesnauwde dat hij vooral moest stoppen met typen want 'dat irritante geluid' kon ik echt niet meer hebben. De harde buiken waren inmiddels echt overgegaan in weeen, ze kwamen totaal niet regelmatig maar duurden wel anderhalbe minuut en kwamen hoogstens om de 3 minuten (vaak sneller).
Toen hebben we de VK maar eens gebeld, zo rond 23:00. Ook belden we Louise weer, we spraken af dat we haar zouden bellen als de VK geweest was. Toen de VK er was (rond 23:45) was ik eigenlijk niet meer zo aanspreekbaar. De weeen kwamen vrij snel en ik was druk met puffen en wegzuchten. De VK toucheerde me en ik zat op 3 cm ontsluiting. Ze brak de vliezen en zei dat we moesten bellen zodra de weeen sneller kwamen of heftiger werden. Bjorn belde Louise en die zou er ook aankomen. Zodra de VK weg was kwam ik in een weeenstorm en Bjorn vroeg of hij de VK weer moest bellen, ik dacht dat het nooit zo snel kon gaan dus zei van niet. Maar 5 minuten later heeft hij toch weer gebeld, ik lag op m';n zij, met m'n armen om Bjorn zijn benen die naast het bed stond, en ik kwam niet meer uit de wee, het bleef maar doorgaan zonder pauze. Het enige wat ik nog riep was 'ik kan dit niet, ik ga dood, ik kan het niet!'. Bjorn wou me nog lief aaien en masseren maar ik schopte hem aan de kant, iedereen moest vooral van me afblijven. Louise kwam binnen, maar dat had ik niet door. De VK kwam en vroeg of ik op m'n rug wou gaan liggen ivm het toucheren, maar dat vond ik niet zo;n goed idee. Uiteindelijk werd ik door Bjorn en de VK op m;n rug gedraaid, het toucheren was dit keer goed pijnlijk, ik stond helemaal stijf van de spanning. De verrassing was groot toen bleek dat ik 10 cm ontsluiting had, dit was om 01:00 ongeveer.
De VK besloot ineens toch dat ik beneden moest bevallen (vanwege de draai in de trap). Dus Bjorn en de VK gingen beneden alsnog een bed opzetten. Inmiddels kreek ik persweeen en ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik kon niet meer op bed liggen want daar waren ze de klossen aan het weghalen dus ik stond tegen de muur en Louise hield me vast.
Met persweeen de trap afgaan kan ik niemand aanraden en beneden op bed raakte ik in paniek omdat ik niet mocht persen (Sara's hoofdje zat te hoog). Ik bleef maar roepen dat ik wel mocht persen en kon het amper tegenhouden, ik lag weer op m'n zij tegen Bjorn zn benen en heb hem aardig gekrabt en geknepen. De kraamhulp kwam en van haar werd ik heel rustig. Ik herkende haar stem van de voorlichtingsavond en kon het van haar ook heel goed hebben als ze me aanraakte. Nog steeds mocht ik niet persen, ik hoorde de VK met de kraamhulp praten en dat vond ik zo irritant. Ik kon het gewoon niet hebben.
De persweeen heb ik weggepuft tot 03:30 en toen mocht ik eindelijk meepersen. Na elke wee vroeg ik hoe lang ik nog moest, maar het ging heel vlot. Ik voelde Sara steeds verderzakken, Bjorn zat bij m'n hoofd en hielp me met m'n hoofd op m;n borst.Ik hoorde Louise telkens meeroepen als ik een perswee had, het hoofdje werd langzaam zichtbaar. Ik was zo vastbesloten om hard te persen, mijn idee was 'hoe harder ik pers, hoe sneller de baby er is'. Steeds vroeg ik 'zien jullie al wat? Bjorn zie je alwat? komt het er al aan?'. Tot ik het zelf kon voelen met m;n vingers. De VK zei dat de baby haar had en toen ging het hard. Ineens moest ik zuchten en zacht duwen en het deed zo;n pijn! En ineens glibberde de baby eruit, ik kreeg het meteen bij me en 't huilde meteen! Bjorn was behoorlijk emotioneel en Louise ook, ikzelf was verbaast dat het gelukt was en kon alleen maar zeggen dat 't zo klein was, en zo mooi...Na een tijdje zei de VK dat het een meisje was (we waren helemaal vergeten om te kijken, zo overrompeld!). Sara Runé Catharina is haar naam .
De VK vond haar echter niet zo klein en bij het wegen bleek ze 4220 gram te zijn, dat was wel even schrikken .
Uiteindelijk heb ik 1 hechting gekregen vanwege een ieniemienie scheurtje, waarschijnlijk omdat Sara met haar handje langs haar hoofd eruit kwam .

Achteraf gezien kwam de eerste echte pijnlijke wee zo rond 23:00, en Sara is om 03:50 geboren. Erg snel dus. Ik ben in minder dan anderhalf uur van 3 naar 10 cm gegaan. Aan de ene kant heel prettig zo'n snelle bevalling, aan de andere kant heb ik in de paar uurtjes dat het duurde ook constant in een wee gezeten. Het ging gewoon niet meer weg en ik dacht echt dat ik doodging (onzin natuurlijk, maar zo voelde het). En de persweeen zo lang wegzuchten was ook niet tof.
Toch was het een geweldige ervaring, en erna dat heerlijke kleverige warme lekker geurende lijfje op je buik.... *snik*

ach wat een prachtige verhalen weer!
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.

quote:

Op maandag 5 december 2005 09:16 schreef snoopy het volgende:
ach wat een prachtige verhalen weer!
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.

Nee het was inderdaad niet te doen, da's wel goed omschreven. Iedereen zei na mijn bevalling dat het zo fijn was zo'n korte bevalling. Sjah, ik zou er echt geen 24 uur over willen doen, maar 5 a 6 uurtjes hoeft voor mij nou ook weer niet

Wow Fuente; mooi verhaal!
Wat heftig zeg, die weeenstorm, niet te doen lijkt me.
Oh man, en met persdrang een trap af.... En de hele tijd maar vragen tijdens het persen hoe ver je al bent.... zo herkenbaar.

Snif, naar aanleiding van de award maar een renzell haar verhaal gelezen. Ik zit nu echt met een brok in mij keel en wil me erg graag goed houden. Ik denk namelijk dat mijn collega raar staat te kijken als ik nu echt in huilen uitbarst.

Dat had ik dus ook sjak, was ook nog een keer gaan lezen. Echt een prachtig beschreven verhaal. Maar ook heel emotioneel idd.

Renzell, wat een geweldig verhaal van je! Ik heb er tranen van in m'n ogen....

Op 26 december zou ik onderzoek nummer zoveel hebben in verband met mijn hoge bloeddruk. De hele nacht ben ik ziek geweest, buikgriep denk ik, of ik heb me overeten. We bellen het ziekenhuis of ze er iets aanhebben als ik kom, ik wil eigenlijk liever thuis blijven. We moeten evengoed komen. Alweer moet ik aan de CTG en aan de bloeddrukmeter. Mijn bloeddruk en de CTG zien er mooi uit, maar mijn kaart zegt iets anders. Mijn bloeddruk begint altijd verschrikkelijk hoog en eindigt normaal. Daarbij komt dan ook nog die buikgriep. Nadat mij zaterdags al gezegd was dat er een kans in zou zitten dat ik zou worden ingeleid, wordt mij ook vandaag verteld dat ik de volgende dag ingeleid zou kunnen worden ivm die hoge bloeddruk, er is geen echte medische indicatie, maar zo rond blijven lopen heeft ook weinig zin. Ik blijk nadat ik ben getoucheerd toch al 3 cm ontsluiting te hebben. Met misschien een laatste kans op een thuisbevalling ga ik naar huis. Gebeurd er niks, moet ik de volgende dag om 8.00 in het ziekenhuis zijn en zal ik ons kindje heel vlug vasthebben.

27 december, gelukkig voel ik me beter, maar ik eet niet, wel doe ik iets drinken voor we gaan. Het is een beetje wit buiten, we gaan op weg naar Weert. Spannend hoor. Om 7.50 zijn we in het ziekenhuis, we worden naar verloskamer 3 gebracht, een gezellig knus kamertje. Ik wordt weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Ik maak kennis met de dienstdoende gynaecoloog en de basisarts Hilde en en de verpleegster aan wie ik word overgedragen. Rond 8.30 wordt er geprobeerd om het hartslagmetertje op het hoofdje van de baby aan te brengen. Mijn vliezen worden gebroken. Ik had nog steeds 3 cm ontsluiting. Om 9.00 komen er langzaam weeën op gang, in eerste instantie nog heel rustig. Een half uur later worden de weeën die helemaal beneden in mijn buik zitten heviger, na een tijdje raak ik op het hoogtepunt van de wee in paniek. Ik schreeuw het verschillende keren uit, dit ga ik niet volhouden. Als uiteindelijk de basisarts Hilde komt kijken blijkt dat de weeën die ik heb komen door de gebroken vliezen maar verder geen effect hebben op de ontsluiting, verkeerde weeën noemde ze het. Bah, hoelang moet ik dit dan nog volhouden.
Als ik wil mag ik een ruggeprik, en ik zeg uiteindelijk ja. Ik word eerst aan het infuus gehangen om weeën op te wekken zodat daarna ook de ruggeprik aangebracht kan worden. Bij het prikken van de ruggeprik voel ik me een aansteller, ik kan niet stil blijven zitten en al zeker niet rechtop omdat ik bijna van mijn stokje ga. Magneet moet mij verschrikkelijk goed ondersteunen, maar ik voel me wegzakken. Hoe de verpleegter en de anesthesist tegen kij praten bevordert mijn zelfvertrouwen op dat moment niet echt. Eindelijk zit de ruggeprik en ik ben ook lekker van de wereld. Heerlijk, rust.

Rond 11.00 zit de ruggeprik erin en wordt het infuus aangezet voor het opwekken van de weeën. Ik ga slapen om na ruim een uur wakker te worden. Rond 12.00 voel ik wat druk daarbeneden, maar heb zoiets van het zal wel. Om 12.30 komt basisarts Hilde kijken. Ze voelt en kijkt heel erg verbaasd, ik heb volledige ontsluiting. De gyn wordt er bijgehaald en ook hij voelt volledige ontsluiting. De ruggeprik gaat uit. Ik mag om 12.48 gaan persen helemaal op gevoel, want het enige wat ik voel is die druk vandaar beneden.

Rond 13.00 komt de gyn kijken, als de baby er om 13.30 er nog niet is wordt er ingegrepen en zal hij weer komen. Ik blijf tijdens het persen op gevoel op de klok kijken en hoop dat het vlug gaat, maar het valt tegen. De baby wil niet het bochtje om en het persen op gevoel is zwaar. Telkens vraag ik hoe ver het is, maar om 13.30 staat de gyn weer aan het bed. Het bed wordt afgebroken en ik mag in de beugels, het schiet niet op. De vacuumpomp zie ik voorbij schuiven en op een gegeven moment nadat deze is ingebracht zie ik de gyn met de schaar in zijn handen staan. Bah. Ik werd er helemaal naar van, al wist ik dat ik er niks van zou voelen. Het persen stelde ik even uit en bereidde me voor op het laatste. Ik voel dat er tijdens het persen getrokken wordt aan iets in me, om 13.39 ligt Merlijn op mijn buik. Ik roep meteen zijn naam, niet wetend of het een jongetje of een meisje was. In de verte ving ik jongetje op, maar ik was allang blij met Merlijn.

Merlijn wordt vlug weggehaald, hij ziet wat blauw en heeft wat vocht in de longetjes, gelukkig krijg ik hem gauw terug. Een gezonde jongen van 3075 gram. Hilde heeft nog zeker 3 kwartier nodig daarna om mijn scheur en knip te hechten, met enige begeleiding. Ik voel me goed en happy met ons mannetje.

Oh ah, eigenlijk heb ik de bevalling als heel positief ervaren alleen de ruggeprik was voor mij negatief omdat ik echt geen aansteller ben en dus ook echt van mijn stokje afging. Er zaten wat momenten in die ik een beetje eng vond, maar eigenlijk, juist doordat het zo snel ging, zou ik de volgende keer ook wel weer zo een bevalling willen hebben. Na de bevalling hebben we nog hele leuke humor met de Gyn uitgewisseld, die precies ons type humor had.

Randa, wat een mooi verhaal!

Ik heb het inbrengen van de vacuum wel gemerkt, maar was door de ruggeprik natuurlijk nog behoorlijk verdoofd daar beneden. Dat zal wel het verschil uitmaken.

23 december 2005:

Na nachten van korte hazeslaapjes.. veel harde buiken.. en een naderende uitgerekende datum barst ik van de pijn.. zijn het wee-en? ik wete het niet meer.. maar wel dat ik erg veel last heb.. na lang aandringen van mannetje en zus even de verloskundige bellen..
Mannetje en ik gaan langs.. verlos wil inwendig onderzoek doen.. oik schrik maar onderga het toch..
De vlos is lief en erg rustig en het valt me reuze mee..
uitslag: niks geen verweking.. niks geen verdere indaling.. we moeten toch maar richting 6 januari denken.. met een dubbel gevoel ga ik weg..

24 december 2005:

een slapeloze nacht vol pijn.. mannetje en ik gaan wat stadten en eten een lekkere pizza en kijken samen wat tv.. de pijn is er nog steeds.. slik wat pijnstillin om het ergste te dempen..
met goede moed gaan we naar bed..

25 december 2005:

weer niet geslapen.. veel harde buiken die lang aanhouden.. en een buik die ineens van onderen zo zacht als een watje.. mijn strakke buikje is er niet meer..
Ouders en schoonouders zijn langsekomen en lekker gegeten.. echter blijft de pijn en de harde buiken.. zo om het half uur.. en later zo om het kwartier.. ik denk het zal wel en hoop dat het stiekem nu toch sneller gaat komen..
Toch maar weer naar bed.. met goede moed.. positiefblijven werkt toch het beste..

26 December2005:

Weer een slapeloze nacht.. ik en mannetje zitten er doorheen.. maar de verlos durf ik niet te bellen.. want ja het is toch kerst na aandringen van mijn vader die even belde om te vragen hoe het ging toch maar gebeld..
Verloskundige is langsekomen.. ons meissie heeft een kerstcadeautje gegeven en de verlos verbaasd.. ze ligt niet meer in de bekken.. wat uitzonderlijk schijnt te zijn met 40 weken.
Ja ons kindje is uniek
Op advies nog een avond proberen met allerlei huis/tuin en keukenmiddeltjes om te slapen..
Mijn moeder is die avond nog gekomen.. zodat mannetje wat bij kon rusten en voor het geval er wat mocht gebeuren me ma in de buurt is aangezien ze bij de bevalling zou zijn..

27 december 2005:

Weer niet geslapen terwijl ik toch echt had gedaan wta de verloskundige zei.. na ene belletje zou zij contact opnemen met het zkh.. zodat ik iets van slaap medicatie zou kunnen krijgen.. want een uitgeputte mama is ook niet goed..
In de middag vertekken we naar maastricht..
Aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. het blijft verwonderlijk.. er is wee activiteit en met enige regelmaat maar nog steeds ruim 15 minuten er tussen.. de arts doet een i.o. ditmaal ondanks de melding op mijn kaart.. simpel routine werk.. ik raak in paniek en heb verdriet.. .. maar nog steeds geen verweking of iets..
Nog even aan de echo om te kijken hoeveel vruchtwater er nog is.. En wat schetst onze verbazing.. Ons meisje is in stuit gedraaid..
Mijn schrik die ik had en het voorgevoel wat ik in het begin al had kwam uit..
Na bij gekomen te zijn werden ons wat opties voorgelegd.. of we een versie wouden doen..
Onder het mum dat het theoretisch gezien mogelijk zou moeten zijn.. en ik mezelf niet kwalijk zou kunnen nemen kies ik voor de versie..

28 december 2005:

met frisse moed en vol positieviteit ga ik met me moeder naar maastricht.. mannetje ligt in diepe coma.. ik zorg dat er iemand standby is mocht er wat gebeuren.
hoppa weer aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. na diverse controles krijg ik een infuus met wee-enremmers.. ik krijg er de bibberitus van en na een tijdje begint dan de versie.. ontspannen begin ik er aan maar na vijf minuten geworstel en geduw etc.. trek ik het iet meer.. de pijn is oneschrijfelijk.. ik heb genoeg gehad..
Ik krijg nog de vraag of ik wil proberen om de stuit toch vaginaal te doen.. maar met een verhoogde kans dat het toch een KS wordt kies ik voor een geplande spoed KS.
Na alles geregeld te hebben mag ik eindelijk om 3 uur naar huis.. ik verwen mezelf met wat zeepjes dat had ik wel verdiend..

29 december 2005:

Alles wordt in gereedheid gebracht.. morgen is de grote dag.. toch een raar idee.. we eten lekker chinees en maken er een leuke avond van..

30 december 2005:

5 uur gaat de wekker.. het grote moment is daar..
alles staat klaar en als we om kwart voor zes de deur uit willen lopen voel ik nattigheid.. ik weet niet wat het is.. zullen de zenuwen wel zijn dta in wat plas verlies.. dus ik ga naar de wc ik moest plassen.. dus het zal wel plas geweest zijn..
ik sta bij de auto en het wordt warm.. me vliezen zijn gebroken begint het toch nog ene beetje natuurlijk..
Ik loop terug naar binnen en ga plat liggen en bel het zkh wat te doen..we mogen zelf komen.. maar ik mag niet meer lopen en moet zo plat mogelijk blijven.. Zo gezegd zo gedaan.. zeiknat kom ik in het zkh aan..
Ik krijg een hempje aan en voor de laatste keer ga ik ana de ctg.. voor het laatst hoor ik het galopje van ons meisje..
Daar ik had verwcaht bang en zenuwachtig te zijn.. was ik dnek ik het meest relaxt van ons drie ( maurice , mama en ik)
Eindelijk is het zover.. en worden maurice en ik klaar gemaakt voor de OK..
Maurice moet met iemand mee en ik blijf alleen achter..
Dan komt de ruggeprik.. maurice mag nog niet bij mij zijn.. maar de anesthesist is een leuke belg.. en noemt mij zijn kleine scampi en met een hoop humor er in valt het me allemaal reuze mee ik voel iets maar geen pijn.. als alles is aangesloten mag maurice eindelijk bij mij zitten.. op mijn verzoek zeggen ze niet hard op wat ze doen..
tot het moment bijna daar is en de belg zegt... let op..

Meeheeeee .. ons meisje huilt.. en wij huilen van blijdschap ons meisje is geboren om 9:08 we krijgen hara kort te zien en ze gaat gelijk de Ok uit met maurice en wat doktoren..
Ik wil mee maar kan niet.. want ik moet gehect worden..
de anesthesist blijft bij mij en ik.. ik kan alleen nog maar gelukzalig glimlachen
De arts roept nog.. de baarmoede ris gehecht mevrouw.. het doet me niets.. al geeft de anesthesist me wat om te gooien en zget heyla dat wilt mevrouw niet horen.. en tegen mij.. gooi maar hoor ..
ons meissie komt nog even bij mij met papa, mijn gezinnetje.. wat mooi ik voel me completer dan ik ooit gevoeld heb.. niets kan dit gevoel ooit overtreffen..

als ik dicht ben mag ik naar de verkoever
En daar geniet ik in alle rust van mijn meisje Arwen en mijn lieve man.. die rete trots op me is..en ik..
Ik ben nog veel trotser..

Wat een geweldig verhaal evenstar
Ik heb echt niet meer kunnen slapen na je smsje dat je vliezen waren gebroken
Vond het heel speciaal dat ik zover weg, toch een stukje dichtbij was!!!

Oewaah idd geweldig verhaal! Ben echt blij dat 't allemaal toch nog erg meegevallen is i.t.t. wat je verwachtte... *Ook erg trots is op z'n zusje en nichtje *

mooooooooooooooi Evenstar

Wat lief!

Mooi evenstar

Mooi verhaal, evenstar

Enne... ik zit al dagen bij mijn mailboxje...

Evenstar, wat een prachtig verhaal zeg.

heerlijk verhaal