OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik wou graag even mijn verhaal vertellen.
23 december: Het rommelt ’s morgens flink in mijn buik heb ook tussen door flinke pijn scheuten in mijn onderbuik. Maar ik ga gewoon verder met de dagelijkse dingen.
Omstreeks 22.00 uur gaan mijn man en ik naar bed. Dan heb ik lichte weeën.
24 december: Word wakker om 1.00 uur wat een buikpijn zeg. Dit zijn dus echte weeën en ze komen om de vijf minuten. Om 2.00 uur maar even naar het ziekenhuis bellen. Als ze doorzetten om de vijf minuten moet ik weer bellen. En de weeën blijven komen. Ik bel zelf even naar het ziekenhuis vertel van de pijn en ze zeggen dat ik maar die kant op moet komen.
Ik ga eerst nog even douchen en kom tegen 4.00 uur in het ziekenhuis aan. Word meteen aan de ctg gelegd. Met de baby gaar alles goed. De gyn ( niet mijn eigen) komt even langs nog geen ontsluiting????? Mag ook weer naar huis???????
Dus daar gaan we maar weer, ben tegen 8.00 uur thuis. Ondertussen gaan de weeën gewoon door. Maar ik hou stug vol, al raak de energie wel snel op.
Om 21.00 gaat het echt niet meer (nog lang volgehouden) weer bellen en ik mag weer komen.
In de auto worden de weeën iets minder wat een fijn gevoel.
Kom tegen 21.30 uur in het ziekenhuis aan. In de verloskamer kamer komen de weeën meteen in volle vaart terug. En 4 centimeter ontsluiting. PFFF mijn vliezen worden gebroken en dan maar afwachten maar mijn lichaam wil niet meer. Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
25 december: 1.00 uur Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
3.00 uur 9 centimeter ontsluiting het schiet nu op.
4.00 uur 10 centimeter ontsluiting. En dan gebeurd er niets de weeën gaan wel gewoon door maar geen persdrang.
4.30 krijg een infuus om de weeën op te voeren??????
9.15 uur ja ik mag persen.
10.00 ik ben op en stop er mee gil ik tegen de verpleging. De gyn word gehaald en besluit over te gaan tot een keizersnee.
Om 10.47 word onze zoon geboren. 10 pond hij had klem gezeten tegen mijn bekken.
Ik heb op mij na controle een goed gesprek gehad met mijn gyn. En ik hem mijn woede over hun handelen geuit. En er is besloten dat ik volgende keer zelf mag kiezen voor een keizersnee als de baby weer groot mocht zijn want dat wisten ze dit keer ook van te voren.
Dus ga altijd een gesprek aan met de gyn als het niet is verlopen zo als graag zou willen.
Het lucht in ieder geval op
23 december: Het rommelt ’s morgens flink in mijn buik heb ook tussen door flinke pijn scheuten in mijn onderbuik. Maar ik ga gewoon verder met de dagelijkse dingen.
Omstreeks 22.00 uur gaan mijn man en ik naar bed. Dan heb ik lichte weeën.
24 december: Word wakker om 1.00 uur wat een buikpijn zeg. Dit zijn dus echte weeën en ze komen om de vijf minuten. Om 2.00 uur maar even naar het ziekenhuis bellen. Als ze doorzetten om de vijf minuten moet ik weer bellen. En de weeën blijven komen. Ik bel zelf even naar het ziekenhuis vertel van de pijn en ze zeggen dat ik maar die kant op moet komen.
Ik ga eerst nog even douchen en kom tegen 4.00 uur in het ziekenhuis aan. Word meteen aan de ctg gelegd. Met de baby gaar alles goed. De gyn ( niet mijn eigen) komt even langs nog geen ontsluiting????? Mag ook weer naar huis???????
Dus daar gaan we maar weer, ben tegen 8.00 uur thuis. Ondertussen gaan de weeën gewoon door. Maar ik hou stug vol, al raak de energie wel snel op.
Om 21.00 gaat het echt niet meer (nog lang volgehouden) weer bellen en ik mag weer komen.
In de auto worden de weeën iets minder wat een fijn gevoel.
Kom tegen 21.30 uur in het ziekenhuis aan. In de verloskamer kamer komen de weeën meteen in volle vaart terug. En 4 centimeter ontsluiting. PFFF mijn vliezen worden gebroken en dan maar afwachten maar mijn lichaam wil niet meer. Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
25 december: 1.00 uur Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
3.00 uur 9 centimeter ontsluiting het schiet nu op.
4.00 uur 10 centimeter ontsluiting. En dan gebeurd er niets de weeën gaan wel gewoon door maar geen persdrang.
4.30 krijg een infuus om de weeën op te voeren??????
9.15 uur ja ik mag persen.
10.00 ik ben op en stop er mee gil ik tegen de verpleging. De gyn word gehaald en besluit over te gaan tot een keizersnee.
Om 10.47 word onze zoon geboren. 10 pond hij had klem gezeten tegen mijn bekken.
Ik heb op mij na controle een goed gesprek gehad met mijn gyn. En ik hem mijn woede over hun handelen geuit. En er is besloten dat ik volgende keer zelf mag kiezen voor een keizersnee als de baby weer groot mocht zijn want dat wisten ze dit keer ook van te voren.
Dus ga altijd een gesprek aan met de gyn als het niet is verlopen zo als graag zou willen.
Het lucht in ieder geval op
bibbertje ook een heftig verhaal van jou! en ook al zo'n zware baby!
Praten zonder iets te zeggen, maar me toch vertellen
dat wat wij hebben, onbreekbaar is...
je avatar vroeg om een wachtwoord en is daarom verwijderd
dat wat wij hebben, onbreekbaar is...
je avatar vroeg om een wachtwoord en is daarom verwijderd
Zaterdagavond 22 januari tegen 23.00 uur kreeg ik wat buikpijn. Niks bijzonders, had ik die laatste weken wel vaker dus ik dacht er niet veel van.
De lichte buikpijn bleef wel aan.
Tegen 01.00 uur naar bed gegaan maar na 20 minuten alweer opgestaan omdat ik nu wel zeker wist dat het weeen waren. De tussenpozen waren al heel kort maar de pijn was nog steeds erg goed vol te houden.
Mijn man wist nog van niks want ik had hem niks gezegd over buikpijn en hij sliep gewoon nog.
Ik heb wat rondgelopen, ben zelfs nog even in de tuin geweest (wat naar de sterren gekeken) en ik heb gedouched.
Om 02.30 werden de weeen pijnlijker zodat ik ze moest wegpuffen en ik heb toen mijn man maar wakker gemaakt en de verloskundige gebeld. Tevens mijn ouders zodat zij Damon konden ophalen.
De verloskundige had nog een bevalling en kwam tegen 04.15 uur. Ik had toen 4 cm ontsluiting. We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan (ik wilde poliklinisch bevallen) en een kwartiertje later lag ik al op bed met 8 cm ontsluiting (4 cm in 15 minuten).
De vlos heeft toen mijn vliezen gebroken en het vruchtwater was bruin/groen dus David had het niet makkelijk.
Het ging razendsnel. De weeen vlogen door mijn lijf zonder tussenpozen en ik hing helemaal in de stang boven het bed (ik had na afloop ook echt spierpijn in mijn armen).
Ik kreeg persweeen om 05.10 en Davids hartslag ging snel achteruit dus hij moest er snel uit. Na een knip werd hij om 05.27 geboren. Helemaal verfomfaaid, gekreukeld en ingedeukt. Ik schrok er even van…
We mochten lekker even op de verloskamer bijkomen met koffie en beschuit. Het ziekenhuis heeft 5 verloskamers en wij waren de enige aanwezigen op dat moment.
Na een uurtje of 2 kwamen mijn ouders met de trotse broer Damon kijken en zijn we naar huis gereden waar ik prinsheerlijk met mijn net geboren prinsje in bed ben gekropen
Ik vond het een droombevalling. En wat een verschil met de eerste keer….
De lichte buikpijn bleef wel aan.
Tegen 01.00 uur naar bed gegaan maar na 20 minuten alweer opgestaan omdat ik nu wel zeker wist dat het weeen waren. De tussenpozen waren al heel kort maar de pijn was nog steeds erg goed vol te houden.
Mijn man wist nog van niks want ik had hem niks gezegd over buikpijn en hij sliep gewoon nog.
Ik heb wat rondgelopen, ben zelfs nog even in de tuin geweest (wat naar de sterren gekeken) en ik heb gedouched.
Om 02.30 werden de weeen pijnlijker zodat ik ze moest wegpuffen en ik heb toen mijn man maar wakker gemaakt en de verloskundige gebeld. Tevens mijn ouders zodat zij Damon konden ophalen.
De verloskundige had nog een bevalling en kwam tegen 04.15 uur. Ik had toen 4 cm ontsluiting. We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan (ik wilde poliklinisch bevallen) en een kwartiertje later lag ik al op bed met 8 cm ontsluiting (4 cm in 15 minuten).
De vlos heeft toen mijn vliezen gebroken en het vruchtwater was bruin/groen dus David had het niet makkelijk.
Het ging razendsnel. De weeen vlogen door mijn lijf zonder tussenpozen en ik hing helemaal in de stang boven het bed (ik had na afloop ook echt spierpijn in mijn armen).
Ik kreeg persweeen om 05.10 en Davids hartslag ging snel achteruit dus hij moest er snel uit. Na een knip werd hij om 05.27 geboren. Helemaal verfomfaaid, gekreukeld en ingedeukt. Ik schrok er even van…
We mochten lekker even op de verloskamer bijkomen met koffie en beschuit. Het ziekenhuis heeft 5 verloskamers en wij waren de enige aanwezigen op dat moment.
Na een uurtje of 2 kwamen mijn ouders met de trotse broer Damon kijken en zijn we naar huis gereden waar ik prinsheerlijk met mijn net geboren prinsje in bed ben gekropen
Ik vond het een droombevalling. En wat een verschil met de eerste keer….
mijn verhaal dan ook eindelijk maar
het is 3 januari 2005 en ik word opgenomen in het sophia kinderziekenhuis op de kraamafdeling, ik had nog nooit zon ellendig lange dag achter de rug gehad als die dag. ik moest er om 11 uur smorgens zijn. ze hebben nog een keer gekeken naar mijn mannetje met een echo om zeker te weten dat hij in stuit lag, ze hebben bloed afgetapt van mij, en dat was het weer. ik mocht verder samen met de toekomstige papa, wachtend de dag doorbrengen. ow wat ging dat super langzaam zeg brr.
s'avonds om 9 uur moet rob naar huis en ik mag me verder vermaken met de tv en natuurlijk mijn mobieltje (hulde aan dat ding), het is de bedoeling dat rob smorgens om half 8 weer aanwezig is, want om 8 uur a half 9 zou ik naar beneden worden gereden naar de O.K.
ik mocht nog eten tot 12 uur snachts (heb me dus volgestouwd ) en drinken tot 6 uur smorgens, en dan niks meer. heb nog 2 x tabletten gekregen om de boel te neutraliseren, dat was geloof ik voor het geval dat de ruggeprik niet werkte, dan moest ik onder algehele narcose. die nacht ben ik werkelijk elk uur wakker geweest en elk uur heb ik over mijn buik geaaid met de gedachte erbij dat dat de laatste keer waren dat ik dat kon, morgen zou ik je zien
om 05.45 was ik al wakker, heb snel wat gedronken, daarna gedouched, kreeg ik nog zon mooi OK pakkie aan, rob nog gebeld om zeker te weten dat hij wakker was en naar mij toe kwam, ik stikte van de zenuwen. ik had heel de tijd moeite om mijn tranen te bedwingen, ik vond het zo eng allemaal. eindelijk om half 8 kwam rob binnen, mooi ik was niet meer alleen. de minuutjes tikte langzaam voorbij tot 8 uur, en ook half 9. toen kwam er een zuster binnen en stikte ik nog meer vd zenuwen, die zuster kwam dus even vertellen dat er een spoed tussendoor kwam op de OK en ik dus een uurtje later werd geholpen, ze had al wel het wiegje bij waar maxim in moest komen liggen, en ik heb ook de kleertjes afgegeven die hij aan mocht.
maar er is niks ergers als nog een uur wachten tot moment supreme we hebben samen dat uurtje maar een beetje liggend op bed doorgebracht en dromend over onze kleine knul, ein-de-lijk was het half 10 en kwam er een zuster binnen die zei dat het tijd was, toen was er geen houden meer aan en begon ik te janken van hier tot tokio, ik kon niet stoppen ow wat was ik bang zeg.
ik werd naar de OK gebracht en rob kreeg zon mooi pakkie aan en mocht daarna wachten in de wachtkamer bij de OK, vond hij doodeng vertelde hij achteraf aangezien daar allemaal zieke kindjes liggen, hij maar hopen dat zijn kindje gezond was.
in de ok moest ik op een ander bed gaan zitten met mijn benen over de rand, ze gingen de ruggeprik zetten, er werd allemaal geduwd in mijn rug en moest stil blijven zitten, ze zette die prik erin, gek ik voel het maar amper "het valt me nu al 100% mee" dacht ik.
na een paar minuutjes werden mijn benen warm en mocht ik gaan liggen, daar moesten ze mij al mee helpen, toen werd er een catheter ingebracht (erg gek met je benen wijd, je voelt het wel maar toch ook weer niet), doeken werden voor mijn gezicht gebonden e.d. en rob mocht weer binnenkomen gelukkig.
2 minuutjes vertelde de anesthesist mij dat ze begonnen waren, wij zeiden beide "zijn ze nu al begonnen" heel gek hoor met de wetenschap dat over een paar minuutjes je kind word geboren.
weer 4 minuutjes of zo later hoorde ik ze zeggen dat ze hem bijna hadden, ze waren allemaal aan het duwen aan de bovenkant van mijn buik, vond ik erg gek, bleek dat ze hem er niet goed uit kregen, ik keek rob hele tijd aan, toen zeiden ze "daar heb je hem, ohhhh het is een grote baby" en gelijk begon maxim te huilen, ik hoorde 3 huiltjes en begon zelf ook te huilen, ik keek rob weer aan en in zijn ogen zag ik alleen maar geluk hij werd geboren om 10.37 , ze lieten hem even zien boven dat doek en ik zag een stel benen en zijn balletjes, toen werd hij meegenomen naar de kamer ernaast en rob mocht ook komen. paar minuutjes later kwam rob weer naast mij zitten met maxim helemaal ingepakt in doeken, hij woog maar liefst 5170 gr, wow 10 pond. ik kon hem toen nog niet aanraken of zo, ik zat helemaal vast gegespt met 2 armen. zo heeft rob 5 of 10 min naast mij gezeten en toen gingen hun weer naar boven naar de verloskamers om maxim te wassen e.d.
vantevoren zag ik er zo tegenop dat ik daar alleen zou zijn, nou op dat moment kon het me werkelijk geen reet schelen, ik was mama van een zoon, en hij was mooi, en hij huilde lief en rob was zo verliefd en keek zo gelukkig ik heb de 2 mooiste mannen van iedereen
om 11.10 waren ze klaar met me en mocht ik naar de recovery ff bijkomen, al heel snel ging het goed met me (het is niet slecht gegaan trouwens met me) en om 11.35 belde ze al naar boven dat ze mij mochten komen halen. uiteindelijk kwam om 11.55 rob met maxim en een zuster binnenlopen, ze ging maxim even bijvoeding geven aangezien zijn suikergehalte te laag was (2.1, moet tussen 3 en 4 zijn) en daarna mochten we naar boven naar mijn kamer.
ik ben nog nooit zo trots geweest als toen, we reden door die gangen heen en ik hield maxim toen voor het eerst vast, trots om mij heen kijken, ik ben mama, zien jullie dat dan niet!
eenmaal op de kamer kon ik hem eens goed bekijken, wow wat leek hij op rob zeg, dezelfde grote handjes als rob en hetzelfde snoetje, gewoon 1 en al rob een mooi gaaf gezichtje had hij, helemaal niet gekreukeld of wat dan ook, mooi hoor
al met al is de keizersnee mij echt 100% meegevallen, de pijn erna was niet niks, ik heb ervoor gezorgd dat ik de volgende dag alles al weer zelf deed (douchen en zo), ik wou zo snel mogelijk naar huis. is me gelukt dinsdag keizersnee en donderdag naar huis!
en het is echt waar, mama worden is zoiets moois
zo een heel verhaal, hoop dat het te lezen is, ben niet goed in leestekens en zo
het is 3 januari 2005 en ik word opgenomen in het sophia kinderziekenhuis op de kraamafdeling, ik had nog nooit zon ellendig lange dag achter de rug gehad als die dag. ik moest er om 11 uur smorgens zijn. ze hebben nog een keer gekeken naar mijn mannetje met een echo om zeker te weten dat hij in stuit lag, ze hebben bloed afgetapt van mij, en dat was het weer. ik mocht verder samen met de toekomstige papa, wachtend de dag doorbrengen. ow wat ging dat super langzaam zeg brr.
s'avonds om 9 uur moet rob naar huis en ik mag me verder vermaken met de tv en natuurlijk mijn mobieltje (hulde aan dat ding), het is de bedoeling dat rob smorgens om half 8 weer aanwezig is, want om 8 uur a half 9 zou ik naar beneden worden gereden naar de O.K.
ik mocht nog eten tot 12 uur snachts (heb me dus volgestouwd ) en drinken tot 6 uur smorgens, en dan niks meer. heb nog 2 x tabletten gekregen om de boel te neutraliseren, dat was geloof ik voor het geval dat de ruggeprik niet werkte, dan moest ik onder algehele narcose. die nacht ben ik werkelijk elk uur wakker geweest en elk uur heb ik over mijn buik geaaid met de gedachte erbij dat dat de laatste keer waren dat ik dat kon, morgen zou ik je zien
) en drinken tot 6 uur smorgens, en dan niks meer. heb nog 2 x tabletten gekregen om de boel te neutraliseren, dat was geloof ik voor het geval dat de ruggeprik niet werkte, dan moest ik onder algehele narcose. die nacht ben ik werkelijk elk uur wakker geweest 
en elk uur heb ik over mijn buik geaaid met de gedachte erbij dat dat de laatste keer waren dat ik dat kon, morgen zou ik je zien om 05.45 was ik al wakker, heb snel wat gedronken, daarna gedouched, kreeg ik nog zon mooi OK pakkie aan, rob nog gebeld om zeker te weten dat hij wakker was en naar mij toe kwam, ik stikte van de zenuwen. ik had heel de tijd moeite om mijn tranen te bedwingen, ik vond het zo eng allemaal. eindelijk om half 8 kwam rob binnen, mooi ik was niet meer alleen. de minuutjes tikte langzaam voorbij tot 8 uur, en ook half 9. toen kwam er een zuster binnen en stikte ik nog meer vd zenuwen, die zuster kwam dus even vertellen dat er een spoed tussendoor kwam op de OK en ik dus een uurtje later werd geholpen, ze had al wel het wiegje bij waar maxim in moest komen liggen, en ik heb ook de kleertjes afgegeven die hij aan mocht.
maar er is niks ergers als nog een uur wachten tot moment supreme we hebben samen dat uurtje maar een beetje liggend op bed doorgebracht en dromend over onze kleine knul, ein-de-lijk was het half 10 en kwam er een zuster binnen die zei dat het tijd was, toen was er geen houden meer aan en begon ik te janken van hier tot tokio, ik kon niet stoppen ow wat was ik bang zeg.
we hebben samen dat uurtje maar een beetje liggend op bed doorgebracht en dromend over onze kleine knul, ein-de-lijk was het half 10 en kwam er een zuster binnen die zei dat het tijd was, toen was er geen houden meer aan en begon ik te janken van hier tot tokio, ik kon niet stoppen ik werd naar de OK gebracht en rob kreeg zon mooi pakkie aan en mocht daarna wachten in de wachtkamer bij de OK, vond hij doodeng vertelde hij achteraf aangezien daar allemaal zieke kindjes liggen, hij maar hopen dat zijn kindje gezond was.
in de ok moest ik op een ander bed gaan zitten met mijn benen over de rand, ze gingen de ruggeprik zetten, er werd allemaal geduwd in mijn rug en moest stil blijven zitten, ze zette die prik erin, gek ik voel het maar amper "het valt me nu al 100% mee" dacht ik.
na een paar minuutjes werden mijn benen warm en mocht ik gaan liggen, daar moesten ze mij al mee helpen, toen werd er een catheter ingebracht (erg gek met je benen wijd, je voelt het wel maar toch ook weer niet), doeken werden voor mijn gezicht gebonden e.d. en rob mocht weer binnenkomen gelukkig.
2 minuutjes vertelde de anesthesist mij dat ze begonnen waren, wij zeiden beide "zijn ze nu al begonnen" heel gek hoor met de wetenschap dat over een paar minuutjes je kind word geboren.
weer 4 minuutjes of zo later hoorde ik ze zeggen dat ze hem bijna hadden, ze waren allemaal aan het duwen aan de bovenkant van mijn buik, vond ik erg gek, bleek dat ze hem er niet goed uit kregen, ik keek rob hele tijd aan, toen zeiden ze "daar heb je hem, ohhhh het is een grote baby" en gelijk begon maxim te huilen, ik hoorde 3 huiltjes en begon zelf ook te huilen, ik keek rob weer aan en in zijn ogen zag ik alleen maar geluk hij werd geboren om 10.37 , ze lieten hem even zien boven dat doek en ik zag een stel benen en zijn balletjes, toen werd hij meegenomen naar de kamer ernaast en rob mocht ook komen. paar minuutjes later kwam rob weer naast mij zitten met maxim helemaal ingepakt in doeken, hij woog maar liefst 5170 gr, wow 10 pond. ik kon hem toen nog niet aanraken of zo, ik zat helemaal vast gegespt met 2 armen. zo heeft rob 5 of 10 min naast mij gezeten en toen gingen hun weer naar boven naar de verloskamers om maxim te wassen e.d.
hij werd geboren om 10.37 , ze lieten hem even zien boven dat doek en ik zag een stel benen en zijn balletjes, toen werd hij meegenomen naar de kamer ernaast en rob mocht ook komen. paar minuutjes later kwam rob weer naast mij zitten met maxim helemaal ingepakt in doeken, hij woog maar liefst 5170 gr, wow 10 pond. ik kon hem toen nog niet aanraken of zo, ik zat helemaal vast gegespt met 2 armen. zo heeft rob 5 of 10 min naast mij gezeten en toen gingen hun weer naar boven naar de verloskamers om maxim te wassen e.d.vantevoren zag ik er zo tegenop dat ik daar alleen zou zijn, nou op dat moment kon het me werkelijk geen reet schelen, ik was mama van een zoon, en hij was mooi, en hij huilde lief en rob was zo verliefd en keek zo gelukkig ik heb de 2 mooiste mannen van iedereen
om 11.10 waren ze klaar met me en mocht ik naar de recovery ff bijkomen, al heel snel ging het goed met me (het is niet slecht gegaan trouwens met me) en om 11.35 belde ze al naar boven dat ze mij mochten komen halen. uiteindelijk kwam om 11.55 rob met maxim en een zuster binnenlopen, ze ging maxim even bijvoeding geven aangezien zijn suikergehalte te laag was (2.1, moet tussen 3 en 4 zijn) en daarna mochten we naar boven naar mijn kamer.
ik ben nog nooit zo trots geweest als toen, we reden door die gangen heen en ik hield maxim toen voor het eerst vast, trots om mij heen kijken, ik ben mama, zien jullie dat dan niet!
eenmaal op de kamer kon ik hem eens goed bekijken, wow wat leek hij op rob zeg, dezelfde grote handjes als rob en hetzelfde snoetje, gewoon 1 en al rob een mooi gaaf gezichtje had hij, helemaal niet gekreukeld of wat dan ook, mooi hoor
al met al is de keizersnee mij echt 100% meegevallen, de pijn erna was niet niks, ik heb ervoor gezorgd dat ik de volgende dag alles al weer zelf deed (douchen en zo), ik wou zo snel mogelijk naar huis. is me gelukt dinsdag keizersnee en donderdag naar huis!
en het is echt waar, mama worden is zoiets moois
zo een heel verhaal, hoop dat het te lezen is, ben niet goed in leestekens en zo
Mooi verhaal
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
super verhaal.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Lily, wat heerlijk dat je op je tweede bevalling zo veel beter kan terugkijken dan op je eerste. Wel spannend dat het persen zo vlot moest gebeuren, maar gelukkig is alles goed gegaan.
Martineke, jouw bevalling is voor mij veel herkenbaarder, natuurlijk. Mooi beschreven, hoor.
Martineke, jouw bevalling is voor mij veel herkenbaarder, natuurlijk. Mooi beschreven, hoor.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Lily wat een prachtige bevalling!! Fijn om ook zulke verhalen te lezen.
Martineke ik vond het ook erg interessant om een geplande keizersnee te lezen. Mooi opgeschreven! Ik was er echt helemaal bij.
Martineke ik vond het ook erg interessant om een geplande keizersnee te lezen. Mooi opgeschreven! Ik was er echt helemaal bij.
Martineke
You will never leave my mind
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven
Dinsdagavond 4 januari, we hebben bezoek als mijn buik begint te rommelen. Ik verwacht er weinig van. Ben pas 16 januari uitgerekend, het kamertje is nog niet helemaal klaar, ik wil nog naar de kapper en uit eten met vriendje. 'snachts om 4 uur verlies ik mijn slijmprop. Het rommelen gaat door maar het doet nog echt geen pijn; geen weeen dus. 's ochtends is het rommelen gestopt.
Mijn zusje komt een paar dagen logeren omdat we nog graag wat tijd als zusjes-onder-elkaar willen doorbrengen (zij woont aan de andere kant van NL).
Donderdag 15.00u. Het rommelen begint opnieuw, deze keer erger dan voorheen. Het lijkt erop dat er nu echt iets gaat beginnen. Mijn zus besluit nog een nachtje te blijven. (na overleg met mij en vriendje). We halen lekkere hapjes en nestelen ons op de bank, dit kon weleens een lange nacht worden.
Om 2.00u 's nachts ben ik doodop. Het gerommel zet niet door en doet net te zeer om te slapen. Vriendje belt de dienstdoende verloskundige. Dit blijkt een man te zijn waar we al veel positieve verhalen over gehoord hebben. Ik heb 3 cm ontsluiting (hoera..) en hij zegt dat ik het echt wel voel als de weeen echt worden. Ik mag paracetamol pakken om toch wat te slapen.
De volgende ochtend om 11 uur komt hij weer kijken. Ik heb nu 4 cm ontsluiting en het rommelt nog flink. Hij besluit me te strippen om alles een klein zetje te geven.
Ik ben moe maar het is goed te doen. Het is gezellig in huis en ook spannend. Mijn schoonouders komen ons succes wensen en ik voel me eigenlijk erg goed.
Om 14.00u worden de weeen heftig. De pijn vliegt door mijn lijf en de weeen komen ineens om de minuut. Ik installeer me op het toilet op de badkamer en probeer op mijn ademhaling te letten. Ik merk niks van die golven waar de yogajuf het alsmaar over had en voel alleen maar 1 grote pijn.Vriendje wil de verloskundige bellen maar ik hou vol dat dat pas mag bij weeen om de 5 minuten .
Om 15.50u besluit hij toch echt te bellen. Ik hou het niet meer en zeg dat ik ga persen. De verloskundige bleek al onderweg te zijn en om 16.00u is hij er. Ik zeg dat ik MOET persen en dat ik er anders mee stop. Gelukkig heb ik volledige ontsluiting en mag meteen gaan persen. Dankzij de super begeleiding wordt na 20 minuten ons meisje geboren... Wij zijn zo trots en wat hebben we genoten van de spanning, de gezelligheid, de opluchting en vooral van het geluk. Wat voel ik me stoer en wat voel ik me moeder!!
Ik kijk terug op een perfecte bevalling. Door het vele voorwerk verliep de uiteindelijke bevalling erg vlot. Ik vond de weeen vreselijk, maar omdat het zo snel ging was het ook snel weer voorbij. De verloskundige was geweldig. We hebben zelfs onder het persen nog ontzettend gelachen en ik vond het erg speciaal dat mijn zus overal bij aanwezig is geweest. Dit hadden we vantevoren nooit bedacht maar het voelde voor ons allemaal erg goed. En wat ben ik trots op mn vriendje die mij door die weeen heen sleurde!!
Mijn zusje komt een paar dagen logeren omdat we nog graag wat tijd als zusjes-onder-elkaar willen doorbrengen (zij woont aan de andere kant van NL).
Donderdag 15.00u. Het rommelen begint opnieuw, deze keer erger dan voorheen. Het lijkt erop dat er nu echt iets gaat beginnen. Mijn zus besluit nog een nachtje te blijven. (na overleg met mij en vriendje). We halen lekkere hapjes en nestelen ons op de bank, dit kon weleens een lange nacht worden.
Om 2.00u 's nachts ben ik doodop. Het gerommel zet niet door en doet net te zeer om te slapen. Vriendje belt de dienstdoende verloskundige. Dit blijkt een man te zijn waar we al veel positieve verhalen over gehoord hebben. Ik heb 3 cm ontsluiting (hoera..) en hij zegt dat ik het echt wel voel als de weeen echt worden. Ik mag paracetamol pakken om toch wat te slapen.
De volgende ochtend om 11 uur komt hij weer kijken. Ik heb nu 4 cm ontsluiting en het rommelt nog flink. Hij besluit me te strippen om alles een klein zetje te geven.
Ik ben moe maar het is goed te doen. Het is gezellig in huis en ook spannend. Mijn schoonouders komen ons succes wensen en ik voel me eigenlijk erg goed.
Om 14.00u worden de weeen heftig. De pijn vliegt door mijn lijf en de weeen komen ineens om de minuut. Ik installeer me op het toilet op de badkamer en probeer op mijn ademhaling te letten. Ik merk niks van die golven waar de yogajuf het alsmaar over had en voel alleen maar 1 grote pijn.Vriendje wil de verloskundige bellen maar ik hou vol dat dat pas mag bij weeen om de 5 minuten .
. Om 15.50u besluit hij toch echt te bellen. Ik hou het niet meer en zeg dat ik ga persen. De verloskundige bleek al onderweg te zijn en om 16.00u is hij er. Ik zeg dat ik MOET persen en dat ik er anders mee stop. Gelukkig heb ik volledige ontsluiting en mag meteen gaan persen. Dankzij de super begeleiding wordt na 20 minuten ons meisje geboren... Wij zijn zo trots en wat hebben we genoten van de spanning, de gezelligheid, de opluchting en vooral van het geluk. Wat voel ik me stoer en wat voel ik me moeder!!
Ik kijk terug op een perfecte bevalling. Door het vele voorwerk verliep de uiteindelijke bevalling erg vlot. Ik vond de weeen vreselijk, maar omdat het zo snel ging was het ook snel weer voorbij. De verloskundige was geweldig. We hebben zelfs onder het persen nog ontzettend gelachen en ik vond het erg speciaal dat mijn zus overal bij aanwezig is geweest. Dit hadden we vantevoren nooit bedacht maar het voelde voor ons allemaal erg goed. En wat ben ik trots op mn vriendje die mij door die weeen heen sleurde!!
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Lishe, wat een heerlijke bevalling. Zoals je het omschrijft was het een heel relaxed sfeertje
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Mooi, Lishe!
Maar lag Luuke niet in stuit? (Je moest toch een foto van d'r heupjes? Of komt het in de familie voor?)
Maar lag Luuke niet in stuit? (Je moest toch een foto van d'r heupjes? Of komt het in de familie voor?)
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ja E.T. het was erg relaxed! Kreeg naderhand ook van de verloskundige te horen dat 'ie genoten had van de sfeer en de rust.
En Sugar; Jah, het komt bij ons in de familie voor. Ik heb als baby ook een spreidbroek gehad. Het gaat van oudste dochter op oudste dochter vertelde mijn moeder. En laten Luuk en ik nu allebei oudste dochter zijn... Verder weet ze er helaas weinig meer over te vertellen maar ik probeer me er niet te druk om te maken! (Maak hieruit op dat Maria wel in stuit lag en daardoor nu dus een speidbroekje heeft?)
En Sugar; Jah, het komt bij ons in de familie voor. Ik heb als baby ook een spreidbroek gehad. Het gaat van oudste dochter op oudste dochter vertelde mijn moeder. En laten Luuk en ik nu allebei oudste dochter zijn... Verder weet ze er helaas weinig meer over te vertellen maar ik probeer me er niet te druk om te maken! (Maak hieruit op dat Maria wel in stuit lag en daardoor nu dus een speidbroekje heeft?)
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Tijd om mijn verhaal(tje) hier ook maar neer te zetten:
Vrijdag 1 april, 42 weken en 2 dagen zwanger. Sinds woensdag moeten we iedere dag naar het ziekenhuis voor een CTG en om de dag een echo om de hoeveelheid vruchtwater te controleren. Met 1 van de verloskundigen in het ZH is afgesproken dat we na het weekend gaan kijken of de boel al 'rijp' is en wat we verder gaan doen als de bevalling niet vanzelf begint. Ook vrijdag was de CTG weer in orde en we staan al met jassen aan bij de balie, klaar om te vertrekken. Een andere verloskundige komt aanlopen en bekijkt mijn dossier. 'Al 42 weken en er is nog geen inwendig onderzoek gedaan?' is haar reactie op de stapel papieren. Ik heb haar netjes uitgelegd dat ze dat maandag wel van plan zijn. Maar dat was niet goed genoeg. De jassen mochten weer uit, ze ging nu wel even kijken. Dat 'even kijken' deed enorm veel zeer, en na wat wroeten komt ze met de mededeling dat ik al 3 cm ontsluiting heb en dat ze me meteen maar even gestript heeft.
Nog wat verrast door die mededeling (geen wee gehad en toch al 3 cm gratis gekregen) en het feit dat ik onverwachts gestript was zijn we boodschappen gaan doen en naar huis gegaan.
's Avonds rond 19:00 merk ik dat ik wat bloed en slijm begin te verliezen. Spannend, zou er nu toch wat gaan beginnen? Aan de andere kant bedenk ik me dat het verliezen van slijm nog niet hoeft te betekenen dat de bevalling direct begint en dat het ook nog wel een paar dagen kan duren. We hangen allebei op de bank , klaar om charmed te gaan kijken en daarna 'lost'. Maar op het moment dat de theme-song van Charmed begint krijg ik een eerste wee. Nou, die mensen die riepen dat je het wel doorhebt als je een wee krijgt, die hebben gelijk. Wat deed dit zeer...Ik krijg het benauwd, als dit al zo'n pijn doet, hoe moet ik dan die hele bevalling volhouden? Dit hou ik geen paar uur vol! Een paar minuten later volgt de volgende wee, en terwijl ik heen en weer loop van bank naar toilet (ik had na elke wee het gevoel dat ik naar het toilet moest...) trekt vriendje de conclusie dat de weeen elkaar wel erg snel opvolgen. Naar het ziekenhuis bellen maar? Tussen de weeen door vond ik van niet, die weeen moesten toch een uur lang elkaar zo opvolgen? Maar bij de eerstvolgende wee riep ik dat hij moest bellen en wel NU! Hij belt en terwijl ik op het toilet zit hoor ik het gesprek aan. Elke 4 minuten een wee zegt vriendje, nu zo'n 20 minuten lang. Ik roep er tussendoor dat ze inmiddels al weer veel sneller komen. Onder de douche, was het advies van het ziekenhuis. Wacht nog maar even.
Ik was tamelijk sceptisch over dat douchen maar ging toch maar. Heb het amper 2 minuten volgehouden en toen riep ik: "als we nu niet richting ZH vertrekken dan ga ik niet meer!" We hebben spullen gepakt (nou ja, vriendje...ik niet), gebeld naar het ZH en we zijn vertrokken.
In de auto greep ik me vast aan alles wat er stevig uitzag en lag ik in een rare kronkel weeen op te vangen. Bij elk rood stoplicht riep ik: "rij maar door, er komt niets aan!" en er kon niet hard genoeg gereden worden. Als we geflitst waren was Stefan z'n rijbewijs kwijt Ondertussen bood Stefan z'n hand nog aan om in te knijpen maar gezien onze snelheid had ik liever dat hij beide handen aan het stuur hield. Ondertussen kreeg ik steeds meer persdrang, maar aangezien de weeen pas zo kort geleden waren begonnen bedacht ik me dat ik gek moest zijn en dat dat niet klopte. Ongetwijfeld kregen we straks in het ZH te horen dat ik nog maar 4,5 cm ontsluiting had en dat ik dus nog wel even te gaan had...
Bij het ziekenhuis aangekomen vroegen ze of ik een stoel nodig had om bij de afdeling verloskunde te komen. Nee hoor, ik loop wel (had me bedacht dat dat misschien sneller ging ). Dat ging prima, tot halverwege een hele lange gang, weer een wee! Ze leken wat minder snel op elkaar te komen (door de autorit?) maar die persdrang werd wel steeds sterker. Toch maar met de stoel verder naar boven. Daar aangekomen was er niemand te bekennen. Zo snel kan ik niets fatsoenlijkers bedenken dan keihard 'HELP!' roepen, en ja hoor, dat werkt.
Een zuster ontvangt ons en brengt ons naar een bevallingskamer. Of ik zelf nog m'n schoenen uit kon doen, vroeg ze..Nou..nee! Ik roep haar toe dat ik moet persen en dat ik het niet kan tegenhouden. Wat lacherig reageerde ze dat ik maar wat moest puffen en dat er zometeen wel een arts-assistent bij zou komen. Ze sluit me aan op de CTG. De volgende wee. Ik puf driftig maar m'n lichaam wil wat anders. Zonder dat ik er zelf iets aan doe spant alles zich aan en pers ik toch. Dat mocht niet, van de zuster. 'jamaar, ik kan er helemaal niets aan doen!' roep ik. Nou, eindelijk namen ze het serieus en de zuster riep de arts-assistent op. Wat twijfelachtig zegt ze: 'ze zegt dat ze moet persen'. De arts-assistent neemt een kijkje en zegt luchtig: 'nou, dat zou goed kunnen, ze heeft namelijk volledige ontsluiting'. Ik trek m'n wenkbrauwen op richting Stefan en hij trekt nog net iets witter weg dan hij al was. Nu al? Hoe kan dat???
Ik mag mee gaan persen terwijl ze een plakkertje op het hoofdje van de baby doen om de hartslag in de gaten te houden. De 'gewone' CTG wil niet goed, bij elke wee valt het signaal weg. Ook het plakkertje wil niet goed en tijdens het persen vang ik af en toe zinnen op als 'dit gaat niet goed' en 'stomme draadjes ook!' Ik vraag me af of ze niets beters te doen hebben maar weet me nog net in te houden en zeg het dus niet
Al vrij snel komt het hoofdje en die bleef 'staan' tussen 2 weeen door. Auw! Nou was mij op de yoga al verteld hoe dat ongeveer voelde, alsof je je lippen (van je mond bedoel ik nu) flink uit elkaar rekt en dat vasthoudt. Nou dat klopte dus ook Bij de volgende wee pers ik flink hard en lang mee en ineens voel ik een hele scherpe pijn. Instinctief grijp ik naar m'n kruis omdat daar die scherpe pijn vandaan komt (ja, erg charmant) maar gelukkig was de zuster er snel bij om m'n handen tegen te houden. En dat was dus het hoofdje. De rest volgt snel en voor ik het weet heb ik Tomas op m'n buik liggen
Dat was op 22:13, na 13 minuten persen. Te laat om alsnog 'lost' te kijken dus, maar dat kon me weinig meer schelen Wat was ik blij, maar ook enorm verrast en nog flink de kluts kwijt. Die nacht is Stefan lekker in het ZH gebleven en hebben we goed nagepraat over de bevalling. Ik had enorm het gevoel van 'was dit het nou?' en kon nog maar moeilijk bevatten dat Tomas nu echt 'van ons' was. Maar dat kwam allemaal snel genoeg en nu is het alsof hij er altijd al is geweest
Vrijdag 1 april, 42 weken en 2 dagen zwanger. Sinds woensdag moeten we iedere dag naar het ziekenhuis voor een CTG en om de dag een echo om de hoeveelheid vruchtwater te controleren. Met 1 van de verloskundigen in het ZH is afgesproken dat we na het weekend gaan kijken of de boel al 'rijp' is en wat we verder gaan doen als de bevalling niet vanzelf begint. Ook vrijdag was de CTG weer in orde en we staan al met jassen aan bij de balie, klaar om te vertrekken. Een andere verloskundige komt aanlopen en bekijkt mijn dossier. 'Al 42 weken en er is nog geen inwendig onderzoek gedaan?' is haar reactie op de stapel papieren. Ik heb haar netjes uitgelegd dat ze dat maandag wel van plan zijn. Maar dat was niet goed genoeg. De jassen mochten weer uit, ze ging nu wel even kijken. Dat 'even kijken' deed enorm veel zeer, en na wat wroeten komt ze met de mededeling dat ik al 3 cm ontsluiting heb en dat ze me meteen maar even gestript heeft.
Nog wat verrast door die mededeling (geen wee gehad en toch al 3 cm gratis gekregen) en het feit dat ik onverwachts gestript was zijn we boodschappen gaan doen en naar huis gegaan.
's Avonds rond 19:00 merk ik dat ik wat bloed en slijm begin te verliezen. Spannend, zou er nu toch wat gaan beginnen? Aan de andere kant bedenk ik me dat het verliezen van slijm nog niet hoeft te betekenen dat de bevalling direct begint en dat het ook nog wel een paar dagen kan duren. We hangen allebei op de bank , klaar om charmed te gaan kijken en daarna 'lost'. Maar op het moment dat de theme-song van Charmed begint krijg ik een eerste wee. Nou, die mensen die riepen dat je het wel doorhebt als je een wee krijgt, die hebben gelijk. Wat deed dit zeer...Ik krijg het benauwd, als dit al zo'n pijn doet, hoe moet ik dan die hele bevalling volhouden? Dit hou ik geen paar uur vol! Een paar minuten later volgt de volgende wee, en terwijl ik heen en weer loop van bank naar toilet (ik had na elke wee het gevoel dat ik naar het toilet moest...) trekt vriendje de conclusie dat de weeen elkaar wel erg snel opvolgen. Naar het ziekenhuis bellen maar? Tussen de weeen door vond ik van niet, die weeen moesten toch een uur lang elkaar zo opvolgen? Maar bij de eerstvolgende wee riep ik dat hij moest bellen en wel NU! Hij belt en terwijl ik op het toilet zit hoor ik het gesprek aan. Elke 4 minuten een wee zegt vriendje, nu zo'n 20 minuten lang. Ik roep er tussendoor dat ze inmiddels al weer veel sneller komen. Onder de douche, was het advies van het ziekenhuis. Wacht nog maar even.
Ik was tamelijk sceptisch over dat douchen maar ging toch maar. Heb het amper 2 minuten volgehouden en toen riep ik: "als we nu niet richting ZH vertrekken dan ga ik niet meer!" We hebben spullen gepakt (nou ja, vriendje...ik niet), gebeld naar het ZH en we zijn vertrokken.
In de auto greep ik me vast aan alles wat er stevig uitzag en lag ik in een rare kronkel weeen op te vangen. Bij elk rood stoplicht riep ik: "rij maar door, er komt niets aan!" en er kon niet hard genoeg gereden worden. Als we geflitst waren was Stefan z'n rijbewijs kwijt Ondertussen bood Stefan z'n hand nog aan om in te knijpen maar gezien onze snelheid had ik liever dat hij beide handen aan het stuur hield. Ondertussen kreeg ik steeds meer persdrang, maar aangezien de weeen pas zo kort geleden waren begonnen bedacht ik me dat ik gek moest zijn en dat dat niet klopte. Ongetwijfeld kregen we straks in het ZH te horen dat ik nog maar 4,5 cm ontsluiting had en dat ik dus nog wel even te gaan had...
Ondertussen bood Stefan z'n hand nog aan om in te knijpen maar gezien onze snelheid had ik liever dat hij beide handen aan het stuur hield. Ondertussen kreeg ik steeds meer persdrang, maar aangezien de weeen pas zo kort geleden waren begonnen bedacht ik me dat ik gek moest zijn en dat dat niet klopte. Ongetwijfeld kregen we straks in het ZH te horen dat ik nog maar 4,5 cm ontsluiting had en dat ik dus nog wel even te gaan had...Bij het ziekenhuis aangekomen vroegen ze of ik een stoel nodig had om bij de afdeling verloskunde te komen. Nee hoor, ik loop wel (had me bedacht dat dat misschien sneller ging ). Dat ging prima, tot halverwege een hele lange gang, weer een wee! Ze leken wat minder snel op elkaar te komen (door de autorit?) maar die persdrang werd wel steeds sterker. Toch maar met de stoel verder naar boven. Daar aangekomen was er niemand te bekennen. Zo snel kan ik niets fatsoenlijkers bedenken dan keihard 'HELP!' roepen, en ja hoor, dat werkt.
Een zuster ontvangt ons en brengt ons naar een bevallingskamer. Of ik zelf nog m'n schoenen uit kon doen, vroeg ze..Nou..nee! Ik roep haar toe dat ik moet persen en dat ik het niet kan tegenhouden. Wat lacherig reageerde ze dat ik maar wat moest puffen en dat er zometeen wel een arts-assistent bij zou komen. Ze sluit me aan op de CTG. De volgende wee. Ik puf driftig maar m'n lichaam wil wat anders. Zonder dat ik er zelf iets aan doe spant alles zich aan en pers ik toch. Dat mocht niet, van de zuster. 'jamaar, ik kan er helemaal niets aan doen!' roep ik. Nou, eindelijk namen ze het serieus en de zuster riep de arts-assistent op. Wat twijfelachtig zegt ze: 'ze zegt dat ze moet persen'. De arts-assistent neemt een kijkje en zegt luchtig: 'nou, dat zou goed kunnen, ze heeft namelijk volledige ontsluiting'. Ik trek m'n wenkbrauwen op richting Stefan en hij trekt nog net iets witter weg dan hij al was. Nu al? Hoe kan dat???
Ik mag mee gaan persen terwijl ze een plakkertje op het hoofdje van de baby doen om de hartslag in de gaten te houden. De 'gewone' CTG wil niet goed, bij elke wee valt het signaal weg. Ook het plakkertje wil niet goed en tijdens het persen vang ik af en toe zinnen op als 'dit gaat niet goed' en 'stomme draadjes ook!' Ik vraag me af of ze niets beters te doen hebben maar weet me nog net in te houden en zeg het dus niet
Al vrij snel komt het hoofdje en die bleef 'staan' tussen 2 weeen door. Auw! Nou was mij op de yoga al verteld hoe dat ongeveer voelde, alsof je je lippen (van je mond bedoel ik nu) flink uit elkaar rekt en dat vasthoudt. Nou dat klopte dus ook Bij de volgende wee pers ik flink hard en lang mee en ineens voel ik een hele scherpe pijn. Instinctief grijp ik naar m'n kruis omdat daar die scherpe pijn vandaan komt (ja, erg charmant) maar gelukkig was de zuster er snel bij om m'n handen tegen te houden. En dat was dus het hoofdje. De rest volgt snel en voor ik het weet heb ik Tomas op m'n buik liggen
Bij de volgende wee pers ik flink hard en lang mee en ineens voel ik een hele scherpe pijn. Instinctief grijp ik naar m'n kruis omdat daar die scherpe pijn vandaan komt (ja, erg charmant) maar gelukkig was de zuster er snel bij om m'n handen tegen te houden. En dat was dus het hoofdje. De rest volgt snel en voor ik het weet heb ik Tomas op m'n buik liggen Dat was op 22:13, na 13 minuten persen. Te laat om alsnog 'lost' te kijken dus, maar dat kon me weinig meer schelen Wat was ik blij, maar ook enorm verrast en nog flink de kluts kwijt. Die nacht is Stefan lekker in het ZH gebleven en hebben we goed nagepraat over de bevalling. Ik had enorm het gevoel van 'was dit het nou?' en kon nog maar moeilijk bevatten dat Tomas nu echt 'van ons' was. Maar dat kwam allemaal snel genoeg en nu is het alsof hij er altijd al is geweest
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
mooie bevalling Lishe, en ook Tearsong wow wat snel.
vriendin van mij was het ook zo ontzettend snel gegaan, die heeft echt even paar dagen nodig gehad om aan het idee te wennen dat ze werkelijk bevallen was en ook daadwerkelijk een kindje had/heeft
vriendin van mij was het ook zo ontzettend snel gegaan, die heeft echt even paar dagen nodig gehad om aan het idee te wennen dat ze werkelijk bevallen was en ook daadwerkelijk een kindje had/heeft
Jeetje, Tearsong!
Het lezen van je verhaal duurt volgens mij net zo lang als de hele bevalling geduurd heeft
Het lezen van je verhaal duurt volgens mij net zo lang als de hele bevalling geduurd heeft
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Jeetje gek misschien maar ik vond het toch reuze interessant om allemaal weer te lezen al die verhalen. En er zaten een paar hele mooie tussen. Die van Lishe lijkt mij ook wel wat. Maar helaas moet ik naar het ziekenhuis voor de bevalling.
En Tearsong en Lily jullie bevalling waren wel heel erg snel. Lily dat met dat naar buiten en naar de sterren kijken, wat voelde je toen. Dat moet toch ook wel heel speciaal zijn geweest, even een moment voor jezelf en het weten dat je straks een baby in je armen krijgt.
En voor diegenen die zo hard en lang hebben moeten bikkelen, zwaar hoor maar knap dat jullie er toch zo mooi doorheen zijn gekomen. Ik kan me nou alweer helemaal verheugen op het moment dat je dan je baby in je armen hebt. Dat vergeet je gewoon nooit meer. Net alsof je droomt ofzo.
En Tearsong en Lily jullie bevalling waren wel heel erg snel. Lily dat met dat naar buiten en naar de sterren kijken, wat voelde je toen. Dat moet toch ook wel heel speciaal zijn geweest, even een moment voor jezelf en het weten dat je straks een baby in je armen krijgt.
En voor diegenen die zo hard en lang hebben moeten bikkelen, zwaar hoor maar knap dat jullie er toch zo mooi doorheen zijn gekomen. Ik kan me nou alweer helemaal verheugen op het moment dat je dan je baby in je armen hebt. Dat vergeet je gewoon nooit meer. Net alsof je droomt ofzo.
Ik heb gebaard!!!
Het is echt zo, ik heb een kind gebaard!
De eerste week na mijn bevalling kon ik het bijna niet geloven. Heb ik het echt zelf gedaan? Vroeg ik steeds maar aan vriendjelief... Op de één of andere manier had ik niet dat gevoel. Ik weet niet waarom; misschien de knip, misschien de ruggeprik. Maar feit is; ik heb gebaard! Het is echt waar. Na een slopende bevalling van 44 uur, heb ik een prachtige zoon gebaard.
Het begint ‘s nachts. Om vier uur word ik wakker van krampen in mijn buik, lichte krampen, ik had ze de dag ervoor ook al gevoeld, maar toen vier uur aan één stuk. Nu kwamen en gingen ze, met tussenpozen van ongeveer 10 minuten. Daar lig ik... vriendje slaapt en ik heb een moment met mezelf; het gaat gebeuren Renz, nu gaat het echt gebeuren!!! Na anderhalf uur voelen en toch nog een beetje doezelen is het officiëel; dit zijn geen krampjes meer, dit zijn weeën!
Ik schud vriendje voorzichtig wakker met de tekst; “liefje, volgens mij is het begonnen.” Hij is direct goed wakker en lekker zenuwachtig; “Hoe voelt het? Doet het veel pijn? Pfff, nou, ik kan nu toch niet meer slapen hoor. Liefje, we krijgen een kind!!!” Zo gaat dat een tijdje door. We zetten een dvd’tje op en kijken lepeltje lepeltje in het donker naar friends. Hij duwt me in mijn rug bij iedere wee. Dat helpt goed, zo zijn ze prima op te vangen.
Half negen; ik sta maar op en ga uitgebreid douchen, ook omdat ik weet dat dat kan helpen de weeën sterker te laten worden. Ze komen nog steeds ongeveer om de 8 a 10 minuten.
Fris gedoucht en klaar voor de start zitten we beneden. De wereld ontwaakt, maar wij sluiten ons af voor alles. Gordijnen dicht, lampjes aan, kaarsen aan, verwarming aan, playstation aan, kopje thee erbij... kom maar op met die weeën! Ik kruip, hang en wiebel door het huis en vriendje staat me op alle mogelijke manieren bij.
Hmmmm.... het is al middag en er is nog steeds niet veel veranderd. We zijn inmiddels naar de videotheek geweest voor een nieuwe voorraad friends en de weeën komen iets sneller en zijn iets heftiger nu, maar nog steeds niet echt om over naar huis te schrijven. Soms zit er 3, 4 of 5 minuten tussen, maar soms ook ineens 12. Ik baal een beetje en begin de hoop dat ons kindje er diezelfde dag nog gaat zijn een beetje te verliezen.
De godganse dag zitten we binnen weeën op te vangen, ik begin er onderhand behoorlijk moe van te worden. Om een uur of twaalf ‘s avonds beginnen ze beduidend in kracht toe te nemen en vriendje en ik krijgen het vertrouwen een beetje terug. Misschien dat het toch ineens snel gaat nu.
Maar nee hoor... de hele nacht gaat het feest gestaag door. We zijn inmiddels behoorlijk uitgeput en ik zeg vriendje in godsnaam een paar uur slaap te pakken. We gaan naar bed en in m’n eentje vang ik anderhalf ur lang weeën op die inmiddels echt niet leuk meer zijn. Dan maak ik hem weer wakker uit zijn sluimerslaapje. Het gaat niet goed meer. Het is nu ongeveer half zeven ’s ochtends en wat mij betreft tijd om eindelijk de verloskundige te bellen. Vriendje belt en ze zegt dat ze om acht uur komt. Fijn! Ik hoop heel erg dat het Leny is, want die vind ik het leukst en ja, eindelijk zit er iets mee.
Leny komt om acht uur mijn slaapkamer in en brengt een hoop positieve energie met zich mee. Ze zegt dat ze me er nog bijzonder fit uit vindt zien voor iemand die al twee nachten heeft doorgehaald. Zo voel ik mij echter allerminst. Ik hoop heel erg dat deze endurance race zijn vruchten heeft afgeworpen, maar helaas; 2 centimeter ontsluiting heb ik maar. Ze heeft de boel flink losgewoeld in de hoop dat dat wat meer actie zou gaan veroorzaken en constateert direct dat de vliezen waarschijnlijk al gebroken waren. Hier heb ik zelf echter niets van gemerkt.
Vier uur later zou ze terug komen. Vier uur om zoveel mogelijk centimeters te verzamelen!
Het gewroet en gewoel heeft effect, gelukkig! Vier uur lang heb ik enorm heftige weeën. Ze zijn echt heel pijnlijk en ik weet niet zo goed meer hoe ik ze op moest vangen. Vriendje is hierbij een enorme steun en zit netjes naast me om mijn handje vast te houden en me toe te spreken als dat nodig is. Ondertussen begin ik stiekem een beetje bang te worden. Ik spreek het niet uit, want daarmee wordt het alleen maar echter, maar ik ben er niet meer zo heel zeker van dat ik dit wel kan. Het duurt nu al meer dan 30 uur en ik heb nu al zo verschrikkelijk veel pijn, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het nog veel erger zal worden. Maar ik heb pas 2 centiemeter ontsluiting, dus het echte werk moet nog beginnen. Dit is schijnbaar nog kinderspel. Ik voel me ineens een stuk minder stoer dan tijdens de zwangerschap.
Leny komt terug. Ik hoop met heel mijn hart op de extra centimeters, maar mijn gevoel zegt me dat we nog voor geen meter zijn opgeschoten en mijn gevoel krijgt gelijk. Vier centimeter ontsluiting heb ik nu, na bijna 36 uur weeën. Leny prijst mijn (ogenschijnlijke) rust, kalmte en doorzettingsvermogen. Ik doe het bewonderenswaardig goed zegt ze. Maar ik voel me kleiner dan ooit en wil het liefst wegvluchten uit deze versc hrikkelijke situatie. Ze zegt ons dat het nu toch tijd is om serieus te overwegen naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling. “Als je deze bevalling zelfstandig wilt afmaken, is het wel slim om je krachten een beetje te sparen. Als je straks uitgeput bent, heb je geen energie meer over om te persen”. Inwendig denk ik: JAAAAAA, naar het ziekenhuis, NU, zo snel mogelijk!!! Maar op de één of andere manier voelt het alsof ik me groot en sterk en stoer moet houden en ik alles op eigen kracht moet willen doen. Dus ik zeg dat ik het nog wel twee uur wil proberen thuis.
Twee uur later; 4,5 centimeter ontsluiting. De keuze is gemaakt. We gaan naar het ziekenhuis voor een ruggeprik. Ik ben heel, heel opgelucht. Gelukkig hebben we de grote wagen van vriendjes ouders voor de deur staan en kan ik achterin gaan liggen, want op een stoel zitten met deze weeën had ik met geen mogelijkheid meer gekund.
Als we bij de eerste hulp aankomen zeg ik tegen vriendje dat ie zo snel mogelijk een rijdend bed moet regelen. Lopen en zitten gaat echt niet meer. Bovendien heb ik een volkomen irreële liftfobie en de verloskamers zitten op de elfde verdieping! Ik wil dus met mijn ogen dicht de lift ingereden worden, zodat ik er niets van merk. Vriendje gaat naar binnen en komt in een wachtruimte terecht.... waar ie een nummertje moet trekken!!! Even gaat ie netjes met zijn nummertje in de rij staan, maar dan ziet ie toch in dat dat niet echt de manier gaat zijn en hij roept om versterking. Vijf minuten later lig ik op de verloskamer aan een CTG- apparaat.
Julius (toen nog Struikje genaamd) voelt zich schijnbaar niet zo lekker daarbinnen, want zodra ik op mijn rechterzij ga liggen, daalt zijn hartslag flink. Snel op de linkerzij dus. Dit is beter. Toch maken de artsen zich zorgen. Er zit iets niet helemaal goed daarbinnen en ze willen eerst uitzoeken hoe het met de kleine is, voor ze mij de ruggeprik willen geven.
De onderzoeken beginnen. Ik word in de beugels gehangen en de één na de andere arts komt de kamer binnen om direct tussen mijn benen te verdwijnen. Er moet bloed afgenomen worden van Struikje en dat gebeurt niet zachtzinnig. met een flinke buis gaan ze naar binnen. vervolgens schijnen ze met een zaklamp bij en maken dan met een mesje een klein sneetje in zijn koppie, om vervolgens het bloed op te vangen wat daaruit komt (zodat ze het kunnen testen op eventueel zuurstofgebrek). Wat zielig voor mijn kleintje!!!! Deze actie mislukt verdomme vier (!!!) keer en steeds moeten ze opnieuw naar binnen, terwijl ik afschuwelijke weeën heb die nauwelijks meer op te vangen zijn. Vriendje is mijn enige lichtpuntje in deze hel.
Na bijna drie uur in de beugels en vele onderzoeken verder mogen we eindelijk, eindelijk naar beneden voor de ruggeprik. Ik dacht dat het er nooit meer van zou komen!!! Natuurlijk duurt het ook daar weer een half uur voor ze eindelijk zo ver zijn, maar het einde van de pijn is in zicht en dat geeft nieuwe moed.
Ruggeprik kickt in: een warm gevoel verspreid zich van mijn rug naar mijn benen. Het kriebelt een beetje en ik word helemaal rustig. De pijn is gereduceert tot minimaal. Ik voel de weeën nog wel en moet zelfs nog een beetje meepuffen, maar het valt totaal in het niet bij de hel waar ik de uren daarvoor in zat.
Dan de pauze. Vriendje en ik zitten met z’n tweeën in de verloskamer (nadat infuus en katheter bij mij zijn ingebracht). Dwz; vriendje zit, ik lig. Met wat wel 100 slangen lijken, zit ik vast aan allerlei ondefiniëerbare apparatuur. De katheter is irritant, maar mag er niet uit. Ik heb een infuus met weeopwekkende middelen. Ik heb jeuk aan mijn benen en blijf krabben, maar het helpt niets. Het is een surrealistisch moment. Op de elfde verdieping zitten we. De lucht is compleet helder en we hebben uitzicht over de stad en op de ondergaande zon. Het licht is oranje en valt precies onze kamer in. Heel mooi en heel rustig is alles. Het voelt als de grote stilte voor de storm en dat is het ook. Af en toe komt er iemand binnen om de apparatuur te checken en uiteindelijk om mij te toucheren.
Negen centimeter ontsluiting heb ik ineens!!! Negen centimeter!!!! Ik kan het bijna niet geloven. Pffff, negen cetimeter, dat betekent dat het einde nu toch echt in zicht is. Het is een uur of acht in de avond en ongeveer 40 uur nadat de weeën zijn begonnen. 3 uur lang heb ik in het niemandsland mogen verkeren, maar nu wordt het infuus van de ruggeprik toch langzaam teruggedraaid, ondanks mijn smeekbedes en beloftes dat ik echt, echt wel kan persen mét de verdoving. Het helpt me niets. De pijn komt weer terug.
Ik voel al snel dat deze weeën nog erger zijn dan die van voor de ruggeprik. Ze voelen anders ook, zijn al meer naar onderen gericht. Ik heb geen idee waar ik de kracht en de moed nog vandaan moet halen om deze laatste uren te doorstaan. Ik ben heel bang voor wat er komen gaat.
De ontsluitingsweeën gaan steeds meer over in persweeën voel ik, maar van persen is nog geen sprake. Ik moet het nog anderhalf uur volhouden zegt de dienstdoende verloskundige. Anderhalf uur?! Maar dat is onmogelijk! Toch moet het. Ik zeg voortdurend dat ik echt al aan het persen ben, maar niemand schijnt echt naar me te luisteren. “Probeer er maar gewoon doorheen te puffen” , zegt ze tegen me. “En als je echt niet meer kan, dan mag je best voorzichtig een beetje meedrukken”. Voorzichtig meedrukken?! Hoe is voorzichtigheid in godesnaam mogelijk als het gaat over dit soort oerkrachten?! Ik schreeuw het uit en heb het gevoel dat ik al volop aan het persen ben, hoewel iedereen mij verzekerd dat dat echt nog niet het geval is.
Dan eindelijk... om kwart voor elf ‘s avonds, is het zover. Ik mag gaan persen! Vlak voor ik begin wordt het hele artsenteam nog effe snel gewisseld (tja... nachtdiensten hë...) en ben ik ineens handjes aan het schudden terwijl ik persweeën probeer weg te puffen.
Ik vraag een beetje paniekerig hoe lang ze denken dat het gaat duren en ze zeggen me dat bij een eerste kind anderhalf uur zo’n beetje het gemiddelde is. Ik weet zeker dat ik dat NOOIT ga redden.
Bevallen voelt als een achtbaan waar je niet uit kan. Ik wil niet meer, ben kapot en bang en denk dat ik het nooit, nooit zal redden, maar stoppen kan niet meer. Er is nog maar 1 weg en dat is naar buiten. Bijna hoop ik dat ze alles af zullen blazen en Struikje met een keizersnee zullen halen, maar iets in mij is nog bereid om te vechten en vriendjelief doet werkelijk alles wat hij in zich heeft, om mij ervan te overtuigen dat ik het kan. Hij is mijn held, echt! Zonder hem had ik dit van z’n levensdagen niet gekund. Hij zegt me van seconde tot seconde wat ik moet doen en wijkt geen minuut van mijn zijde.
Dan pers ik. Ergens haal ik de kracht vandaan om te persen of mijn leven ervan af hangt. Ik pers en ik pers en ik pers!!! (en vriendje perst met me mee). Met gemak houd ik mijn adem twee, drie minuten in. De persweeën zijn overweldigend. Wat een oerkracht!!! Ik wil iedereen versteld laten staan en geef alles, alles, alles wat ik nog in me heb. En dat is veel! Meer dan ik zelf had verwacht. Een artsenteam staat al klaar met de vacuumpomp, maar ik wil het zelf doen. Ik ben zo ver gekomen, nu wil ik het afmaken ook. Ik voel dat ik het kan en vraag bij ieder perswee of het hoofdje al staat. Vriendje, die zich stellig had voorgenomen tijdens de bevalling NIET tussen mijn benen te kijken, doet dit toch en ziet het hoofdje! Bij iedere perswee zeg ik dat ik niet meer verder kan, maar hij moedigt me aan om door te gaan. Mijn god, wat doet dit pijn! De Belgische gynacologe die de bevalling leidt, doet bij iedere wee net of het de laatste is (heel slim natuurlijk) en op haar durf ik dus in het geheel niet meer op te vertrouwen. Vriendje echter, brengt steeds nauwkeurig verslag uit en geeft mij lieve slokjes water. Ik schreeuw en brul ondertussen bij iedere wee het hele ziekenhuis bij elkaar. “Staat het hoofdje bijna liefje, alsjeblieft?!” Vraag ik steeds maar in paniek. Als eindelijk vriendje mij verzekerd dat het nu toch niet heel lang meer gaat duren , zeg ik met een bibberend stemmetje: “Dan ga ik nu heel goed mijn best doen, oké?” Later vertelt ie mij dat hij op dat moment bijna brak. Hij heeft zo verschrikkelijk met me te doen , maar moet ook sterk blijven, voor mij. Ik huil en tril als een gek. Ik heb mijn lijf absoluut niet meer onder controle.
Dat staat het hoofdje, eindelijk! Ik hoef niet meer te vragen of het zo is, ik voel het! Nog nooit heb ik iets gevoeld dat meer pijn doet dan dit. Ik gil het uit en heb het gevoel of ik opensplijt. Volgens mij moet ik zelfs nog even stoppen met persen, maar dat kan ik niet meer, of wel... geen idee. Ik word ingeknipt, maar voel er niets van. Vriendje zegt: “kijk dan liefje, kijk dan!!!” En ik gil: “Nee, ik kan niet, ik kan het niet!” Mijn ogen heb ik stijf dichtgeknepen.
Dan de onbeschrijfelijke pijn van een kind dat uit je lichaam glijdt en de seconde daarop een warm, glibberig, geel lijfje op mijn buik. “Het is een jongetje hè?” vraag ik steeds, maar ik krijg geen antwoord. Het kindje doet het niet, geen beweging, geen adem, niks. Ze pakken hem meteen van me af en buigen zich met z’n allen over hem heen. “Haal de kinderarts!” wordt er geroepen...
Oh nee, het is niet goed!!! Vriendje kijkt mij aan met een trillend onderlipje en tranen in zijn ogen. Ik kan alleen maar zeggen: “Het is niet goed, oh, nee, het is niet goed. Hij gaat dood liefje, hij gaat dood!” De minuten lijken uren te duren en dan eindelijk horen we hele kleine, voorzichtige, lieve kreetjes. Ons kindje leeft! “Het is een jongetje hè?” vraag ik weer... en dit keer krijg ik antwoord. “Ja, het is een jongetje. Hoe heet ie?”
“Julius! Hij heet Julius!”
Het blijkt dat de navelstreng tijdens de bevalling is losgekomen en Julius dus best een tijdje zonder zuurstof is komen te zitten. Verder zit ie onder de meconium, omdat ie het blijkbaar erg beauwd had daarbinnen. Even zijn ze bang dat ie een hersenbeschadiging opgelopen heeft, maar dat is gelukkig niet het geval, blijkt later uit de onderzoeken .
Dan krijg ik hem terug, mijn zoontje. In een doek gewikkeld ligt ie op mijn buik, terwijl een verdieping lager die Belgische heks mij aan het dichtnaaien is en ik er tussen de bedrijven door ook nog een placenta uit pers. Het dichtnaaien gebeurt hier blijkbaar zonder verdoving, want ik gil het wederom uit van de pijn. Dit kan niet goed zijn voor Julius!!! “Haal hem maar weg”, zeg ik. Aan een gillende moeder heeft dat ventje ook niets als ie pas vijf minuten oud is, het kan hem alleen maar trauma’s bezorgen. Wat een domper. In plaats van met mijn zoon, ben ik bezig met de pijn en ik voel me er behoorlijk schuldig over. Dit hoorde toch dat moment te zijn van verlichtig, van allesoverweldigende moederliefde? Ik merk er niets van en ben bijna blij als iedereen eindelijk oprot! Vriendje gaat met Julius mee naar de couveuseafdeling en op de één of andere manier blijf ik alleen achter in de verloskamer, voor mijn gevoel nog met de benen in de beugels (al weet ik niet meer of dit echt het geval is). Ik bel mama en Sugar en nog wat mensen en voel me vooral broodnuchter, enorm hongerig en totaal overbewust van de situatie waar ik in zit.
Ik heb gebaard, maar voel me nog geen moeder.
Nee, dat moment komt later, thuis pas. Ik lig in bed en vriendje legt Julius bij me. Als een klein poesje ligt hij voor mijn buik. Lepeltje lepeltje liggen we. Mijn arm heb ik om hem heen geslagen. Allebei zijn we moe, zo verschrikkelijkl moe! Ik voel dat kleine, lieve, warme lijfje tegen mijn lijf en moet er bijna van huilen. Ik heb een kind gebaard, een jongetje.
Hij heet Julius.
hier een foto van mij en Julius op het moment dat ik besefte dat ie echt, echt van mij was!
[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 15-05-2005 10:29:58 ]
Het is echt zo, ik heb een kind gebaard!
De eerste week na mijn bevalling kon ik het bijna niet geloven. Heb ik het echt zelf gedaan? Vroeg ik steeds maar aan vriendjelief... Op de één of andere manier had ik niet dat gevoel. Ik weet niet waarom; misschien de knip, misschien de ruggeprik. Maar feit is; ik heb gebaard! Het is echt waar. Na een slopende bevalling van 44 uur, heb ik een prachtige zoon gebaard.
Het begint ‘s nachts. Om vier uur word ik wakker van krampen in mijn buik, lichte krampen, ik had ze de dag ervoor ook al gevoeld, maar toen vier uur aan één stuk. Nu kwamen en gingen ze, met tussenpozen van ongeveer 10 minuten. Daar lig ik... vriendje slaapt en ik heb een moment met mezelf; het gaat gebeuren Renz, nu gaat het echt gebeuren!!! Na anderhalf uur voelen en toch nog een beetje doezelen is het officiëel; dit zijn geen krampjes meer, dit zijn weeën!
Ik schud vriendje voorzichtig wakker met de tekst; “liefje, volgens mij is het begonnen.” Hij is direct goed wakker en lekker zenuwachtig; “Hoe voelt het? Doet het veel pijn? Pfff, nou, ik kan nu toch niet meer slapen hoor. Liefje, we krijgen een kind!!!” Zo gaat dat een tijdje door. We zetten een dvd’tje op en kijken lepeltje lepeltje in het donker naar friends. Hij duwt me in mijn rug bij iedere wee. Dat helpt goed, zo zijn ze prima op te vangen.
Half negen; ik sta maar op en ga uitgebreid douchen, ook omdat ik weet dat dat kan helpen de weeën sterker te laten worden. Ze komen nog steeds ongeveer om de 8 a 10 minuten.
Fris gedoucht en klaar voor de start zitten we beneden. De wereld ontwaakt, maar wij sluiten ons af voor alles. Gordijnen dicht, lampjes aan, kaarsen aan, verwarming aan, playstation aan, kopje thee erbij... kom maar op met die weeën! Ik kruip, hang en wiebel door het huis en vriendje staat me op alle mogelijke manieren bij.
Hmmmm.... het is al middag en er is nog steeds niet veel veranderd. We zijn inmiddels naar de videotheek geweest voor een nieuwe voorraad friends en de weeën komen iets sneller en zijn iets heftiger nu, maar nog steeds niet echt om over naar huis te schrijven. Soms zit er 3, 4 of 5 minuten tussen, maar soms ook ineens 12. Ik baal een beetje en begin de hoop dat ons kindje er diezelfde dag nog gaat zijn een beetje te verliezen.
De godganse dag zitten we binnen weeën op te vangen, ik begin er onderhand behoorlijk moe van te worden. Om een uur of twaalf ‘s avonds beginnen ze beduidend in kracht toe te nemen en vriendje en ik krijgen het vertrouwen een beetje terug. Misschien dat het toch ineens snel gaat nu.
Maar nee hoor... de hele nacht gaat het feest gestaag door. We zijn inmiddels behoorlijk uitgeput en ik zeg vriendje in godsnaam een paar uur slaap te pakken. We gaan naar bed en in m’n eentje vang ik anderhalf ur lang weeën op die inmiddels echt niet leuk meer zijn. Dan maak ik hem weer wakker uit zijn sluimerslaapje. Het gaat niet goed meer. Het is nu ongeveer half zeven ’s ochtends en wat mij betreft tijd om eindelijk de verloskundige te bellen. Vriendje belt en ze zegt dat ze om acht uur komt. Fijn! Ik hoop heel erg dat het Leny is, want die vind ik het leukst en ja, eindelijk zit er iets mee.
Leny komt om acht uur mijn slaapkamer in en brengt een hoop positieve energie met zich mee. Ze zegt dat ze me er nog bijzonder fit uit vindt zien voor iemand die al twee nachten heeft doorgehaald. Zo voel ik mij echter allerminst. Ik hoop heel erg dat deze endurance race zijn vruchten heeft afgeworpen, maar helaas; 2 centimeter ontsluiting heb ik maar. Ze heeft de boel flink losgewoeld in de hoop dat dat wat meer actie zou gaan veroorzaken en constateert direct dat de vliezen waarschijnlijk al gebroken waren. Hier heb ik zelf echter niets van gemerkt.
Vier uur later zou ze terug komen. Vier uur om zoveel mogelijk centimeters te verzamelen!
Het gewroet en gewoel heeft effect, gelukkig! Vier uur lang heb ik enorm heftige weeën. Ze zijn echt heel pijnlijk en ik weet niet zo goed meer hoe ik ze op moest vangen. Vriendje is hierbij een enorme steun en zit netjes naast me om mijn handje vast te houden en me toe te spreken als dat nodig is. Ondertussen begin ik stiekem een beetje bang te worden. Ik spreek het niet uit, want daarmee wordt het alleen maar echter, maar ik ben er niet meer zo heel zeker van dat ik dit wel kan. Het duurt nu al meer dan 30 uur en ik heb nu al zo verschrikkelijk veel pijn, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het nog veel erger zal worden. Maar ik heb pas 2 centiemeter ontsluiting, dus het echte werk moet nog beginnen. Dit is schijnbaar nog kinderspel. Ik voel me ineens een stuk minder stoer dan tijdens de zwangerschap.
Leny komt terug. Ik hoop met heel mijn hart op de extra centimeters, maar mijn gevoel zegt me dat we nog voor geen meter zijn opgeschoten en mijn gevoel krijgt gelijk. Vier centimeter ontsluiting heb ik nu, na bijna 36 uur weeën. Leny prijst mijn (ogenschijnlijke) rust, kalmte en doorzettingsvermogen. Ik doe het bewonderenswaardig goed zegt ze. Maar ik voel me kleiner dan ooit en wil het liefst wegvluchten uit deze versc hrikkelijke situatie. Ze zegt ons dat het nu toch tijd is om serieus te overwegen naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling. “Als je deze bevalling zelfstandig wilt afmaken, is het wel slim om je krachten een beetje te sparen. Als je straks uitgeput bent, heb je geen energie meer over om te persen”. Inwendig denk ik: JAAAAAA, naar het ziekenhuis, NU, zo snel mogelijk!!! Maar op de één of andere manier voelt het alsof ik me groot en sterk en stoer moet houden en ik alles op eigen kracht moet willen doen. Dus ik zeg dat ik het nog wel twee uur wil proberen thuis.
Twee uur later; 4,5 centimeter ontsluiting. De keuze is gemaakt. We gaan naar het ziekenhuis voor een ruggeprik. Ik ben heel, heel opgelucht. Gelukkig hebben we de grote wagen van vriendjes ouders voor de deur staan en kan ik achterin gaan liggen, want op een stoel zitten met deze weeën had ik met geen mogelijkheid meer gekund.
Als we bij de eerste hulp aankomen zeg ik tegen vriendje dat ie zo snel mogelijk een rijdend bed moet regelen. Lopen en zitten gaat echt niet meer. Bovendien heb ik een volkomen irreële liftfobie en de verloskamers zitten op de elfde verdieping! Ik wil dus met mijn ogen dicht de lift ingereden worden, zodat ik er niets van merk. Vriendje gaat naar binnen en komt in een wachtruimte terecht.... waar ie een nummertje moet trekken!!! Even gaat ie netjes met zijn nummertje in de rij staan, maar dan ziet ie toch in dat dat niet echt de manier gaat zijn en hij roept om versterking. Vijf minuten later lig ik op de verloskamer aan een CTG- apparaat.
Julius (toen nog Struikje genaamd) voelt zich schijnbaar niet zo lekker daarbinnen, want zodra ik op mijn rechterzij ga liggen, daalt zijn hartslag flink. Snel op de linkerzij dus. Dit is beter. Toch maken de artsen zich zorgen. Er zit iets niet helemaal goed daarbinnen en ze willen eerst uitzoeken hoe het met de kleine is, voor ze mij de ruggeprik willen geven.
De onderzoeken beginnen. Ik word in de beugels gehangen en de één na de andere arts komt de kamer binnen om direct tussen mijn benen te verdwijnen. Er moet bloed afgenomen worden van Struikje en dat gebeurt niet zachtzinnig. met een flinke buis gaan ze naar binnen. vervolgens schijnen ze met een zaklamp bij en maken dan met een mesje een klein sneetje in zijn koppie, om vervolgens het bloed op te vangen wat daaruit komt (zodat ze het kunnen testen op eventueel zuurstofgebrek). Wat zielig voor mijn kleintje!!!! Deze actie mislukt verdomme vier (!!!) keer en steeds moeten ze opnieuw naar binnen, terwijl ik afschuwelijke weeën heb die nauwelijks meer op te vangen zijn. Vriendje is mijn enige lichtpuntje in deze hel.
Na bijna drie uur in de beugels en vele onderzoeken verder mogen we eindelijk, eindelijk naar beneden voor de ruggeprik. Ik dacht dat het er nooit meer van zou komen!!! Natuurlijk duurt het ook daar weer een half uur voor ze eindelijk zo ver zijn, maar het einde van de pijn is in zicht en dat geeft nieuwe moed.
Ruggeprik kickt in: een warm gevoel verspreid zich van mijn rug naar mijn benen. Het kriebelt een beetje en ik word helemaal rustig. De pijn is gereduceert tot minimaal. Ik voel de weeën nog wel en moet zelfs nog een beetje meepuffen, maar het valt totaal in het niet bij de hel waar ik de uren daarvoor in zat.
Dan de pauze. Vriendje en ik zitten met z’n tweeën in de verloskamer (nadat infuus en katheter bij mij zijn ingebracht). Dwz; vriendje zit, ik lig. Met wat wel 100 slangen lijken, zit ik vast aan allerlei ondefiniëerbare apparatuur. De katheter is irritant, maar mag er niet uit. Ik heb een infuus met weeopwekkende middelen. Ik heb jeuk aan mijn benen en blijf krabben, maar het helpt niets. Het is een surrealistisch moment. Op de elfde verdieping zitten we. De lucht is compleet helder en we hebben uitzicht over de stad en op de ondergaande zon. Het licht is oranje en valt precies onze kamer in. Heel mooi en heel rustig is alles. Het voelt als de grote stilte voor de storm en dat is het ook. Af en toe komt er iemand binnen om de apparatuur te checken en uiteindelijk om mij te toucheren.
Negen centimeter ontsluiting heb ik ineens!!! Negen centimeter!!!! Ik kan het bijna niet geloven. Pffff, negen cetimeter, dat betekent dat het einde nu toch echt in zicht is. Het is een uur of acht in de avond en ongeveer 40 uur nadat de weeën zijn begonnen. 3 uur lang heb ik in het niemandsland mogen verkeren, maar nu wordt het infuus van de ruggeprik toch langzaam teruggedraaid, ondanks mijn smeekbedes en beloftes dat ik echt, echt wel kan persen mét de verdoving. Het helpt me niets. De pijn komt weer terug.
Ik voel al snel dat deze weeën nog erger zijn dan die van voor de ruggeprik. Ze voelen anders ook, zijn al meer naar onderen gericht. Ik heb geen idee waar ik de kracht en de moed nog vandaan moet halen om deze laatste uren te doorstaan. Ik ben heel bang voor wat er komen gaat.
De ontsluitingsweeën gaan steeds meer over in persweeën voel ik, maar van persen is nog geen sprake. Ik moet het nog anderhalf uur volhouden zegt de dienstdoende verloskundige. Anderhalf uur?! Maar dat is onmogelijk! Toch moet het. Ik zeg voortdurend dat ik echt al aan het persen ben, maar niemand schijnt echt naar me te luisteren. “Probeer er maar gewoon doorheen te puffen” , zegt ze tegen me. “En als je echt niet meer kan, dan mag je best voorzichtig een beetje meedrukken”. Voorzichtig meedrukken?! Hoe is voorzichtigheid in godesnaam mogelijk als het gaat over dit soort oerkrachten?! Ik schreeuw het uit en heb het gevoel dat ik al volop aan het persen ben, hoewel iedereen mij verzekerd dat dat echt nog niet het geval is.
Dan eindelijk... om kwart voor elf ‘s avonds, is het zover. Ik mag gaan persen! Vlak voor ik begin wordt het hele artsenteam nog effe snel gewisseld (tja... nachtdiensten hë...) en ben ik ineens handjes aan het schudden terwijl ik persweeën probeer weg te puffen.
Ik vraag een beetje paniekerig hoe lang ze denken dat het gaat duren en ze zeggen me dat bij een eerste kind anderhalf uur zo’n beetje het gemiddelde is. Ik weet zeker dat ik dat NOOIT ga redden.
Bevallen voelt als een achtbaan waar je niet uit kan. Ik wil niet meer, ben kapot en bang en denk dat ik het nooit, nooit zal redden, maar stoppen kan niet meer. Er is nog maar 1 weg en dat is naar buiten. Bijna hoop ik dat ze alles af zullen blazen en Struikje met een keizersnee zullen halen, maar iets in mij is nog bereid om te vechten en vriendjelief doet werkelijk alles wat hij in zich heeft, om mij ervan te overtuigen dat ik het kan. Hij is mijn held, echt! Zonder hem had ik dit van z’n levensdagen niet gekund. Hij zegt me van seconde tot seconde wat ik moet doen en wijkt geen minuut van mijn zijde.
Dan pers ik. Ergens haal ik de kracht vandaan om te persen of mijn leven ervan af hangt. Ik pers en ik pers en ik pers!!! (en vriendje perst met me mee). Met gemak houd ik mijn adem twee, drie minuten in. De persweeën zijn overweldigend. Wat een oerkracht!!! Ik wil iedereen versteld laten staan en geef alles, alles, alles wat ik nog in me heb. En dat is veel! Meer dan ik zelf had verwacht. Een artsenteam staat al klaar met de vacuumpomp, maar ik wil het zelf doen. Ik ben zo ver gekomen, nu wil ik het afmaken ook. Ik voel dat ik het kan en vraag bij ieder perswee of het hoofdje al staat. Vriendje, die zich stellig had voorgenomen tijdens de bevalling NIET tussen mijn benen te kijken, doet dit toch en ziet het hoofdje! Bij iedere perswee zeg ik dat ik niet meer verder kan, maar hij moedigt me aan om door te gaan. Mijn god, wat doet dit pijn! De Belgische gynacologe die de bevalling leidt, doet bij iedere wee net of het de laatste is (heel slim natuurlijk) en op haar durf ik dus in het geheel niet meer op te vertrouwen. Vriendje echter, brengt steeds nauwkeurig verslag uit en geeft mij lieve slokjes water. Ik schreeuw en brul ondertussen bij iedere wee het hele ziekenhuis bij elkaar. “Staat het hoofdje bijna liefje, alsjeblieft?!” Vraag ik steeds maar in paniek. Als eindelijk vriendje mij verzekerd dat het nu toch niet heel lang meer gaat duren , zeg ik met een bibberend stemmetje: “Dan ga ik nu heel goed mijn best doen, oké?” Later vertelt ie mij dat hij op dat moment bijna brak. Hij heeft zo verschrikkelijk met me te doen , maar moet ook sterk blijven, voor mij. Ik huil en tril als een gek. Ik heb mijn lijf absoluut niet meer onder controle.
Dat staat het hoofdje, eindelijk! Ik hoef niet meer te vragen of het zo is, ik voel het! Nog nooit heb ik iets gevoeld dat meer pijn doet dan dit. Ik gil het uit en heb het gevoel of ik opensplijt. Volgens mij moet ik zelfs nog even stoppen met persen, maar dat kan ik niet meer, of wel... geen idee. Ik word ingeknipt, maar voel er niets van. Vriendje zegt: “kijk dan liefje, kijk dan!!!” En ik gil: “Nee, ik kan niet, ik kan het niet!” Mijn ogen heb ik stijf dichtgeknepen.
Dan de onbeschrijfelijke pijn van een kind dat uit je lichaam glijdt en de seconde daarop een warm, glibberig, geel lijfje op mijn buik. “Het is een jongetje hè?” vraag ik steeds, maar ik krijg geen antwoord. Het kindje doet het niet, geen beweging, geen adem, niks. Ze pakken hem meteen van me af en buigen zich met z’n allen over hem heen. “Haal de kinderarts!” wordt er geroepen...
Oh nee, het is niet goed!!! Vriendje kijkt mij aan met een trillend onderlipje en tranen in zijn ogen. Ik kan alleen maar zeggen: “Het is niet goed, oh, nee, het is niet goed. Hij gaat dood liefje, hij gaat dood!” De minuten lijken uren te duren en dan eindelijk horen we hele kleine, voorzichtige, lieve kreetjes. Ons kindje leeft! “Het is een jongetje hè?” vraag ik weer... en dit keer krijg ik antwoord. “Ja, het is een jongetje. Hoe heet ie?”
“Julius! Hij heet Julius!”
Het blijkt dat de navelstreng tijdens de bevalling is losgekomen en Julius dus best een tijdje zonder zuurstof is komen te zitten. Verder zit ie onder de meconium, omdat ie het blijkbaar erg beauwd had daarbinnen. Even zijn ze bang dat ie een hersenbeschadiging opgelopen heeft, maar dat is gelukkig niet het geval, blijkt later uit de onderzoeken .
Dan krijg ik hem terug, mijn zoontje. In een doek gewikkeld ligt ie op mijn buik, terwijl een verdieping lager die Belgische heks mij aan het dichtnaaien is en ik er tussen de bedrijven door ook nog een placenta uit pers. Het dichtnaaien gebeurt hier blijkbaar zonder verdoving, want ik gil het wederom uit van de pijn. Dit kan niet goed zijn voor Julius!!! “Haal hem maar weg”, zeg ik. Aan een gillende moeder heeft dat ventje ook niets als ie pas vijf minuten oud is, het kan hem alleen maar trauma’s bezorgen. Wat een domper. In plaats van met mijn zoon, ben ik bezig met de pijn en ik voel me er behoorlijk schuldig over. Dit hoorde toch dat moment te zijn van verlichtig, van allesoverweldigende moederliefde? Ik merk er niets van en ben bijna blij als iedereen eindelijk oprot! Vriendje gaat met Julius mee naar de couveuseafdeling en op de één of andere manier blijf ik alleen achter in de verloskamer, voor mijn gevoel nog met de benen in de beugels (al weet ik niet meer of dit echt het geval is). Ik bel mama en Sugar en nog wat mensen en voel me vooral broodnuchter, enorm hongerig en totaal overbewust van de situatie waar ik in zit.
Ik heb gebaard, maar voel me nog geen moeder.
Nee, dat moment komt later, thuis pas. Ik lig in bed en vriendje legt Julius bij me. Als een klein poesje ligt hij voor mijn buik. Lepeltje lepeltje liggen we. Mijn arm heb ik om hem heen geslagen. Allebei zijn we moe, zo verschrikkelijkl moe! Ik voel dat kleine, lieve, warme lijfje tegen mijn lijf en moet er bijna van huilen. Ik heb een kind gebaard, een jongetje.
Hij heet Julius.
hier een foto van mij en Julius op het moment dat ik besefte dat ie echt, echt van mij was!
[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 15-05-2005 10:29:58 ]
Ps- Nogmaals enorm bedankt voor alle lieve aanmoedegingen en felicitaties, echt fantastisch om terug te lezen. Ik heb alles uitgeprint, het is een heel boekwerk geworden!!! Voor Julius later erg leuk om te hebben denk ik. Dank!
Voor Julius later erg leuk om te hebben denk ik. Dank!
o help renzell, de tranen stromen over mijn wangen. Wat een prachtig mooi verhaal en wat ben ik blij voor jullie dat jullie ventje het goed doet.
Renzell wat een prachtig verhaal
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
renzell... ik zit hier gewoon te huilen... zo herkenbaar en zo'n emotioneel verhaal... zo heb ik het niet kunnen verwoorden...
meid wat heb jij het goed gedaan, ik heb gewoon geen woorden. ik weet het, ik ken je niet maar je krijgt een hele dikke van me!!
meid wat heb jij het goed gedaan, ik heb gewoon geen woorden. ik weet het, ik ken je niet maar je krijgt een hele dikke van me!!
stormy waters...
sailin'
sailin'
Renzell wat een verhaal zeg! Ik hield het echt niet droog hier. Wat een hel!
Maar wat een prachtig resultaat. Julius is cute!
Maar wat een prachtig resultaat. Julius is cute!
jeetje, Renzell.. wat een verhaal
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
goh Renzell wat kun jij schrijven, zit hier met tranen in mijn ogen echt overweldigend dat gevoel wat je meemaakt als je beseft dat je mama bent.
* huilie nummer zoveel meldt zich!
Jeetje Renzell wat een verhaal. Wat ben jij een bikkel zeg! (en Julius en vriendje natuurlijk ook)
Jeetje Renzell wat een verhaal. Wat ben jij een bikkel zeg! (en Julius en vriendje natuurlijk ook)
Oops! Did I just roll my eyes out loud?
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
Renzell, wat een mooi beschreven bevallings verhaal. Ik herken wel veel hierin trouwens. De angst en de pijn en het ellendige gevoel dat je al zolang weeen hebt en uiteindelijk maar een paar centimeter ontsluiting. Nu heb ik het over mijn beide bevallingen hoor. Ik had echt met je te doen toen je was begonnen en het zolang duurde. Vreselijk lijkt me dat. Het is al zo pijnlijk en dan er nog zo ongeloveloos lang mee rondlopen. Maar het resultaat mag er wezen he Julius is echt een prachtig mooi ventje
Hier nog een huilie Wat prachtig opgeschreven en wat ontzettend herkenbaar. ik voel de pijn gewoon zelf weer, had het diep weggestopt dacht ik, niet dus Renzelltje wat heb je het fantastisch gedaan meid, wat een oerkrachten dan he !! Hele dikke
Mooi verhaal Renzell. Ik had ook veel moeite om mijn tranen te bedwingen, maar ik huil tegenwoordig om alles. Je hebt het goed gedaan!!
jemig renzell.... ik ben helemaal niet senitmenteel aangelegd maar je raakt toch echt een gevoelige snaar hier wat kun jij dat mooi verwoorden meid
wat kun jij dat mooi verwoorden meid
Wat een herkenbare zin, en wat heb je je verhaal mooi opgeschreven renzellquote:Op zaterdag 14 mei 2005 19:10 schreef renzell het volgende:
Bevallen voelt als een achtbaan waar je niet uit kan.
Hier had uw advertentie kunnen staan :P
Renzeel wat heb je het mooi geschreven!!
En dan die foto, je beseft het wel, maar de vraag staat nog te lezen: Hij is echt van mij he?
Ja Renzell Julius is van jou een mooi ventje, met hele lieve ouders!!!
En dan die foto, je beseft het wel, maar de vraag staat nog te lezen: Hij is echt van mij he?
Ja Renzell Julius is van jou een mooi ventje, met hele lieve ouders!!!
Wat een ontzettend mooie belevenis. Ik voelde je pijn en kreeg tranen toen er werd geroepen om de kinderarts.
Heel erg gefeliciteerd Renzell en geniet van je mannetje. Je hele mooie mannetje.
Heel erg gefeliciteerd Renzell en geniet van je mannetje. Je hele mooie mannetje.
Whatever I want.
pffft...ook tranen in m'n ogen hierzo...je bent een heldin hoor. Ik weet niet of ik het zo vol had kunnen houden als ik zoiets zou meemaken...
Zie trouwens dat Julius net als Tomas na de bevalling dat blauw-wit gestreepte HEMA pakje aanhad
Zie trouwens dat Julius net als Tomas na de bevalling dat blauw-wit gestreepte HEMA pakje aanhad
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
Dat was ook het eerste pakje wat Kai aanhad
Oops! Did I just roll my eyes out loud?
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
Crisis zit hier gewoon te -en, meid wat een ellende en wat een emotie in je verhaal zeg ben der een beetje onderste boven van
Ow Renzell, wat heb je dat mooi beschreven . Ik voelde gewoon je angst en je paniek, maar ook het overweldigende van je bevalling. En de manier waarop je beschrijft hoe je vriend je bij heeft gestaan, geweldig.
En wat een mooie foto van jou en Julius
En wat een mooie foto van jou en Julius
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
ja dan zet ik ook ff de foto neer hoor alleen het mutsje had hij niet op (wel meegenomen, maar hij kreeg er 1 van het ziekenhuis op. Was misschien maar beter want alles zat aan de ruime kant!) Hij past er nog steeds inquote:Op zaterdag 14 mei 2005 21:46 schreef m@x het volgende:
Dat was ook het eerste pakje wat Kai aanhad
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
