Bevallingsverhalen deel 3

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 13:49 schreef Randa_v het volgende:
Ik heb het inbrengen van de vacuum wel gemerkt, maar was door de ruggeprik natuurlijk nog behoorlijk verdoofd daar beneden. Dat zal wel het verschil uitmaken.

Dat denk ik wel ja Ik vond het bepaald geen pretje. maar wat ik erger vond was de paniek eromheen, dat Myrthe's hartslag wegviel en ze er daarom zo snel uitgerukt moest worden. Dat heeft bij mij het trauma opgeleverd, niet de vacuumpomp an sich.

Mooi hoor Evenstar, fijn dat je zelf zo rustig was, had je wel verdiend na al dat voorwerk zeg.. da's slopend !

Evenstar, wat mooi geschreven!

Mijn bevallingsverhaal

Het is woensdag.. ik voel me niet zo lekker, maar kan wel normaal functioneren.
Dennis zn tante ziet me en zegt meteen: nou nou dat gaat niet lang meer duren.
's avonds wil Dennis nog even weg, ik heb niet veel zin maar ga toch mee.
En dan begint het; een kwartier na thuiskomst (donderdag 0.45u) beginnen de weeen.
Okay, timen en rustig blijven... pffff dit is niet prettig...
na 2 uur bellen we eens de vroedvrouw, die komt toucheren maar nog geen cm ontsluiting dus gaat ze weer naar huis. Ik zeg tegen dennis dat hij maar wat gaat slapen, ik time zelf wel. Heb hem strakjes hard nodig dus het is belangrijk dat hij een beetje slaapt. De hele nacht heb ik weeen gehad (met tussentijds overgeven) en we bellen om 8 uur smorgens nog eens de vroedvrouw..
Nog steeds geen cm ontsluiting.. nog even afwachten, de weeen moeten regelmatiger komen zegt ze en gaat weer naar huis.
Om 14.00 uur vind ik het genoeg geweest; weer wordt de vroedvrouw gebeld. Opnieuw getoucheerd, nu een krappe 2 cm. ontsluiting.
Mijn weeen komen dus te onregelmatig (de ene komt na 1 minuut, de volgende weer na 7 en die daarna weer na 2) om ontsluiting te veroorzaken.
Omdat de vroedvrouw ziet dat ik nu (na bijna 13 uur weeen) toch wel moe begin te worden, besluiten we dat ik in het ziekenhuis ga bevallen omdat ik daar pijnbestrijding kan krijgen
Ik had nooit gedacht dat ik dat wilde maar god, wat was ik blij met de narcotiseur

In het ziekenhuis heb ik eerst een uur aan de monitors gelegen zodat ze een goed beeld hadden wat er precies met mijn lijf gebeurde. Om 16.00u krijg ik morfine.. lekker maar het werkt niet echt als pijnbestrijding Ondertussen moet ik overgeven, ze geven een bakje maar dat blijkt ontoereikend daar gaat mn thuispyama en krijg ik dus een lelijk ziekenhuisjasje aan.
Pappa komt ff kijken hoe het staat, zodat dennis de katten eten kan geven (arme beestjes hebben geen eten en we zitten hier nog wel een paar uur).
Ik zie aan mijn vader hoe moeilijk hij het heeft met het feit dat zijn kleine meisje zo veel pijn heeft en dat hij er zo weinig aan kan doen. Hij blijft dan ook tot dat den terug is en gaat naar huis (begrijpelijk).

om 19.00 uur besluit de gyn. dat ik toch aan de ruggeprik moet (mijn ontsluiting is dan een krappe 3 cm!!) om zo mijn lichaam het werk te laten doen en zodat ik dus toch nog wat kan slapen voor de bevalling. Dennis is moegewreven, de arme man
Als de jodium op mijn rug gedaan wordt, merk ik pas hoe hard Dennis moest wrijven van mij.. mn hele opperhuid is weg
maar de ruggeprik werkt vrijwel direct, de pijn trekt weg, ik val van moeheid in slaap en hoor nog net dat Dennis ook een bedje krijgt.

23.30u.. Wakker!.. wat een pijn!
Ruggeprik werkt niet meer (vloeistof loopt op het kussen ipv in mn rug), even toucheren...
Nee nog steeds een krappe 4 (goh, toch al een cm vooruitgang )
Ruggeprik opnieuw aangesloten.. nu maar hopen dat het niet meer gaat lekken, anders moet er een nieuwe geprikt worden.

gelukkig lekt het niet meer en maakt de verpleging mij om 8 uur wakker.
YES! ik heb volledige ontsluiting en mag naar de verloskamers
ruggeprik uit, weeenopwekker inspuiten en laat het lichaam maar werken.
Dennis is alweer aan het wrijven, maar krijgt van de verpleging de opdracht om toch maar wat te gaan eten, want als hij flauw valt; daar hebben ze geen tijd voor
"Jullie blijven wel bij haar he?" met die woorden gaat hij snel naar de kantine om een broodje naar binnen te werken.
Binnen 5 minuten staat hij weer bij me! Hij wil niets missen en mij onvoorwaardelijk steunen.

Om 13.00 uur krijg ik onhoudbare persweeen. Ik trek en knijp zo hard in dennis zn handen dat ik hem toch af en toe "auw schatje" hoor kreunen.
Om hem te sparen grijp ik het echoapparaat, maar dat vindt de verpleging niet zo leuk die moeten nu dat apparaat tegenhouden met hun voeten haha.
Het kan mij weinig boeien en ik mag na eindelijk persen. Na een half uurjte persweeen, een knip en wat geduw op mijn buik, wordt mij mn zoontje op de borst gelegd.
Het eerste wat ik zei: goh jij bent helemaal niet zo'n lelijke beby

de rest is oninteressant. Kan alleen nog zeggen: wat was ik blij dat ik weer even kon staan zeg!
En ik besef nu pas hoe zwaar een bevalling voor sommige vaders kan zijn!
Maar zo nutteloos als Dennis zich voelde zo behulpzaam en nuttig vond ik hem!! hij heeft alles gedaan wat ik hem vroeg, pijn geleden maar toch lief gedaan.. Wat heb ik veel aan hem gehad en wat ben ik blij dat ik dat hele gebeuren niet alleen hoefde te doen.

Ik vind dit toch het mooiste topic op heel Fok denk ik, al die bevaliingsverhalen. O en natuurlijk het foto topic, heerlijk vol spammen met mooie kindjes.

Ouders komen op bezoek. Ik loop een beetje raar. “Als ik dat zo zie, dan maak je het niet lang meer,” zegt stiefmoe. Ik lach het weg. Ik ben morgen precies 36 weken, dus het mag pas over een week komen van me. U dacht toch niet dat ik in zo’n stom ziekenhuis ga bevallen? Daar ben ik veel te hard voor ( hier kom ik nog wel op terug later…)
We eten chocoladetaart met ijs. Ik dreig nu nog mensen met het eten hiervan. Daar breken mijn vliezen namelijk van.

Als het bezoek weg is en ik mezelf in bed heb gestopt, voel ik iets ploppen en wegstromen zo rond een uur of 2 ’s nachts. Ik geef manlief een por en meldt dat mijn! vliezen! gebroken! zijn!. Lief zegt doodleuk: “Nietes,” draait zich om en snurkt verder. Ik slaap niet veel meer. Harde buiken, elke 2 minuten (okay, seconden…) plassen.

’s Middags om een uur of 14:15 besluit ik dat de krampjes eigenlijk weeën zijn en regelmatig komen. Ik kan er niet meer omheen: ik ben aan het bevallen en ik moet naar een ziekenhuis. Dus manlief –diezelfde als die ik vanochtend de deur uitgewerkt heb met de woorden “D’r is niks, ga lekker werken!”- wordt weer gesommeerd zich thuis te melden en ik bel de verloskundige.

Nu hoopte ik dat ze iets zou zeggen van: “Stel je niet aan, dit zijn voorweeën, aju!”. Maar ze zegt: “Ooh ja, het koppie zit heel laag en je hebt al 2 cm ontsluiting…”. Ik hoef me niet te haasten, maar ik mag na enig rondbellen toch echt eens met een tasje richting ziekenhuis. Dus toch.

Het is een beetje onwerkelijk zoals we in die auto stappen. Het gaat gebeuren, maar het is eigenlijk een heel normale dag. Het is saai weer. Geen vurige letters in de lucht dat het nu echt zover is ofzo, geen spannende bolero’s in mijn hoofd. Gewoon, in de auto met een matig vaartje richting verloskamer karren, beetje bevallen enzo.

In het ziekenhuis sturen ze me alle kanten op behalve de goede. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik niet meer in staat ben goed te luisteren van de zenuwen. Ik kom achtereenvolgens langs de Eerste hulp, een lift met een lijk erin (“Willen jullie je even omdraaien?”) en de kaakchirurg. Eerlijk gezegd heb ik daar meer zin, want ineens heb ik een wee die echt een WEE is.
Maar goed, als we aankomen op de kraamafdeling is het natuurlijk feest. Balonnen, slingers, met open armen ontvangen ze ons. Niet dus. Er zijn hier twee ziekenhuizen, en de kraamafdeling van het ene is net gesloten en dus nu moet heel Zwolle het stellen met 4 verloskamers. Daar zijn ze zuinig op, natuurlijk.
“Nou, jij ziet er ook niet uit alsof je aan het bevallen bent!” is het eerste wat ik te horen krijg. Ik antwoord nog net niet dat ik hier niet voor mijn lol kom.
“Wil jij hier even naar kijken?” wordt er een arts-assistent opgetrommeld, die natuurlijk vast moet stellen dat er helemaal niets aan de hand is en me weg moet sturen. Touché: 6 cm. Verbazing alom, niet in de laatste plaats bij mij. Doe mij nog maar zo’n bevalling, dan. Zo lust ik er nog wel eentje.

Daar weten ze wel wat op. Het heet een CTG, het registreert de weeënactiviteit en het zorgt ervoor dat je alleen in een houding kunt liggen waarin je geen weeën kunt opvangen. Het is 16:00. Op het CTG begin ik bij te houden wanneer er een wee komt, en dat is dus niet zo slim. Elke keer raak ik half in paniek als ik de waarden zie oplopen, en ook steeds hoger.
De zuster is weggelopen met de mededeling dat het tijdens haar dienst toch niet meer gaat gebeuren en als er toch iets gebeurt, ik maar moet bellen. Deze mededeling herhaalt ze nog twee keer bij volgende bezoekjes, vergezeld van de opmerking dat ik eigenlijk maar hele lieve zachte weetje hebt, stelt niet zoveel voor. Desondanks heb ik rond 18:25 bijna volledige ontsluiting. Weer gaat het hele circus weg. Of ik maar wil kikken als ik persdrang heb. Ik weet niet hoe dat aanvoelt, maar die vlammende druk naar onderen die ik al anderhalve uur heb, die ben ik zat. Ik kan niet meer. Ik stuur manlief dus ook bij de eerstvolgende wee naar buiten om de karavaan weer terug te halen.

Het circus komt weer terug in de stad. Ineens staan er twee verpleegsters, een arts-assistent en een zenuwachtige man aan mijn bed. Terwijl mijn hoofd paars aanloopt vraagt een zuster of ik wel via een spiegel wil zien hoe ik het doe, daar beneden. Nou, nee. Die baby moet erUIT en ik wil niet weten hoe, laat staan dat ik het wil zien.

Precies om 19:00 kondigt de arts-assistent aan dat hij even een spuitje gaat zette voor een eventuele knip. Ik dacht het dus niet. Bij de volgende wee lanceer ik een klein blauw wurmpje met twee hele grote zwarte open ogen en een piemeltje. Ik jubel iets van “een jongetje!” en constateer vervolgens ook nog: “Oh, een baby!”. Dat lucht toch op, dat het geen kanarie is.

De score:
-1 zoontje
-3 blauwe plekken op plaatsen waarvan ik niet wist dat ik ze had
-2 rijen tandafdrukken in de duim van manlief
-6 hechtingen
-3 slapeloze nachten op rij (slapen in een ziekenhuis…)

quote:

Op maandag 3 april 2006 14:12 schreef Mwanatabu het volgende:

Het is een beetje onwerkelijk zoals we in die auto stappen. Het gaat gebeuren, maar het is eigenlijk een heel normale dag. Het is saai weer. Geen vurige letters in de lucht dat het nu echt zover is ofzo, geen spannende bolero’s in mijn hoofd. Gewoon, in de auto met een matig vaartje richting verloskamer karren, beetje bevallen enzo.

Precies zoals ik het ook heb ervaren. Alsof de hele wereld toch zou moeten stilstaan omdat ik ging bevallen. Maar tja.. in mijn geval alleen maar een koude wereld, een auto die nog moest worden vrijgemaakt van ijs en een verpleegkundige die droog vroeg of ik dacht een weekje te komen logeren gezien alle bagage

Wat een lekker nuchter verhaal! En wat gingen de cm's snel zeg.

Och, wat een mooie verhalen weer
Mwanatabu, jij kan echt leuk schrijven

quote:

Op maandag 3 april 2006 14:33 schreef kozakken het volgende:

[..]


Precies zoals ik het ook heb ervaren. Alsof de hele wereld toch zou moeten stilstaan omdat ik ging bevallen. Maar tja.. in mijn geval alleen maar een koude wereld, een auto die nog moest worden vrijgemaakt van ijs en een verpleegkundige die droog vroeg of ik dacht een weekje te komen logeren gezien alle bagage

Haha, ik had ook een onmeunig groot survival-pakket mee gezeuld. 5 babypakjes, waarvan hij er maar 2 aan heeft gehad toen omdat hij pas op de laatste dag eens in bad mocht.

Ik ga nog even werken aan mijn tweede verhaaltje, dat veel korter is ivm stortbevalling én het ontbreken van een rit naar het ziekenhuis.

Ik heb ook Renzells verhaal gelezen. Normaal kijk ik hier nooit omdat ik niet zo'n goede herinnering heb aan mijn bevalling (die van Noa) en dan telkens terug moet denken. Renzell, jouw verhaal is zó herkenbaar! In heel veel opzichten.
Toen ik de reacties éérst las voordat ik jouw verhaal las had ik zoiets van: nou, zo ontroerend zal het wel niet zijn... maar jawél... ik kreeg tranen in m'n ogen terwijl ik normaalgesproken helemaal niet zo snel huil! Erg mooi beschreven... en vooral: wat heb je het zwaar gehad toen. En wat een geluk dat het met Julius zo goed gaat...

Mwanatabu, heel leuk verhaal om te lezen! Ging aardig snel bij jou, wel heerlijk he... (hoewel 'heerlijk' niet bepaald het woord is dat je op zo'n moment in je hoofd hebt natuurlijk)

Evenstar, best heftig zo, ineens je kindje in stuit en dan een KS! Ik denk wel dat ik er ook voor zou hebben gekozen...

[ Bericht 22% gewijzigd door Suzanna op 03-04-2006 15:47:33 ]

Mooi verhaal Ladylike! Wat kan je gekke dingen roepen als je high bent van de pijn

Mwanatabu, waarom zie ik nu een angstige arts-assistent voor me die moet gaan checken hoeveel onstluiting BA inmiddels heeft

Mijn tweede kwam zag en overwon binnen 2 uur en een kwartier. Ik liep toen op 40+2 dagen, dus als alles goed ging dan mocht ik thuis bevallen. Heerlijk, weten waar de WC is, je eigen douche, je niet hoeven te schamen over het lekken van allerhande rondvliegende lichaamssappen.

Rond 4:00 word ik wakker van niets in het bijzonder, misschien een harde buik. Eventjes een plas doen –zoals 5 keer per nacht eigenlijk- en terug het warme bed in. Een kwartiertje later kan ik nog steeds niet slapen. Ik lig er net over te denken om van ellende maar weer eens de oorlog in Irak te gaan volgen via CNN, als mijn water breekt.
Ik schud manlief wakker en meldt dit. Hij reageert precies zoals de eerste keer met: “Nietes,” en ronkt verder. Als er een minuut later uit het niets een enorme, felle wee volgt die echt van nul tot RANG! gaat binnen een paar seconden, tik ik hem opnieuw aan met: “Dit is wél een wee!” Hij opnieuw: “Nietes,”

Het uur dat volgt waggel ik een stuk of zeven keer naar de WC, puf ik vast wat en besluit dat ene boekje maar weer eens op te zoeken waarin staat wat ik klaar moet leggen voor de vlos. Uiteraard is dat kwijt. Terwijl ik me bedenk dat het misschien eens handig is de weeën te timen, keer ik het bureau vloekend en wel op zijn kop. Achteraf bleek het gewoon bovenop de stapel te hebben gelegen
Ik besluit dat die verloskundige het maar moet doen zonder het Ideale Kraambed. Nadat ik haar rond 5:45 gebeld heb en daarna mijn stiefmoe om Oudste op te komen halen, zet ik de doos met absorberend materiaal naast mijn bed, drapeer op goed geluk wat zeiltjes, handdoeken en matjes in de gevarenzône en alles is klaar.

Het enige probleem is mijn opvoeding. Alles wat uit je lichaam komt is bah, en bah hoort op de WC. Ik kán me er gewoonweg niet toe zetten om alles maar te laten lopen daar op bed. Ik herinner me vooral dat ik nog niet veel pijn had, maar dat ik me desondanks doodellendig voelde van al die druk naar onderen en het gebrek aan controle.
En ineens is het over met de beschaving. Ik kruip onder veel oerkreten midden in een wee de gang over naar bed. De Oermoeder zoekt loeiend een Nest, dat beeld. Mijn man staat ernaast en lacht me beurtelings uit en huilt dan weer uit onmacht. Het is ook geen gezicht.

Op bed gaat het pas echt hard, en nu doet het wel pijn. Ik zeg een paar keer iets van: “Dat ik hier wéér ingetrapt ben, zeg!” Ik merk wel dat ik een hoop onder controle kan krijgen met puffen. Dat ik zo nu en dan wat vlekken voor de ogen krijg omdat ik een beetje hyperventileer mag de pret niet drukken, dat voelt juist wel fijn.
Mannie blijft wijselijk uit te buurt. Ik wil ook helemaal niet dat iemand zich met me bemoeit of “helpt”. Als even later de vlos binnen komt zeilen rond 6:10 (de buren vertelden ons later dat ze heel hard gerend had), ben ik ook helemaal niet zo blij: ik moet weer even helemaal uit mijn cocon komen en communiceren met iemand en er wordt in me gepord.
“Je bent ook wel heel ver, hoor,” stelt de verloskundige me gerust. “Al wel 8 centimeter!” Ik wil iets antwoorden van Jezus en een houtvlot, maar het lijkt me verstandiger om die puftrance weer op te zoeken. Al met al heb ik echt iets van 4 weeën gehad die ik echt niet op kon vangen (die van toen ik vloekend en tierend over de gang kroop niet meegerekend).
Op de achtergrond hoor ik Oudste wakker worden. Mijn man haalt hem uit bed, geeft hem een onverantwoord grote koek en een tuitbekertje en stopt hem in de box. Daar heeft hij lief zitten kijken hoe verloskundige en pappie heen en weer rennen met kruiken en dekentjes. Ook het plotselinge gebonk van mama op de muur ("Hallo! Persdrang!") zal hem niet ontgaan zijn.

De verloskundige is er koud 20 minuten als ik mijn tweede kindje er al uitgewerkt heb. Hij blijft nog met een schouder hangen als ik denk dat ik al klaar ben en me opgelucht achterover laat zakken, dus dat werd nog een keertje volle bak om dat bulletje (bouw van zijn vader ) er helemaal uit te krijgen, maar al met al was het maar een minuut of 7 à 10 persen.

Deze keer ben ik niet meer verbaasd over het feit dat het een baby is. Ik gluur brutaal tussen de beentjes, ontwaar een piemie en meldt een daze man dat we nog een zoontje hebben.
Buiten hoor ik mijn ouders de tuin binnenlopen (“Haha, te laat!” denk ik). We halen de oudste erbij en die constateert dat er een beebie bij mama in bed ligt, zomaar ineens
Op foto’s en filmpjes achteraf is het echt net een ratje, die jongste van mij de eerste dagen, maar op dat moment vielen dat punthoofd, de rare haarinplant en de varkensoogjes mij echt niet op. Het is nu uiteraard één van de twee mooiste jongetjes van de hele wereld

whaha Mwanatabu, wat een geweldige verhalen

wat kan jij schrijven zeg!!

Mooi en ontroerend om alle verhalen te lezen. Ik zal die van mij ook vertellen.

Zondagnacht een uur of 4, ben 36 weken zwanger en ik word wakker van de weeën die gelijk al zo'n beetje iedere 5 minuten komen. Wat nu te doen, maak vriendlief wakker met de mededeling dat ik weeën heb maar die draait zich nog even om.

Wat moet ik nu doen? De verloskundige bellen? Nee tuurlijk niet, ik moet nog een maandje dus die ga ik niet voor niets haar bed uitbellen. Om een uur of 6 dan maar mijn moeder gebeld; 'mam, ik heb nu al een paar uur iedere 5 minuten weeën, wat moet ik doen?'
Moeder: 'Uhhh...zou je de verloskundige nieteens gaan bellen?'

Verloskundige gebeld, vriendlief wakker gemaakt en op naar het ziekenhuis.
Nadat het één en ander was gemeten en gechecked bleek dat ik al een aantal cm ontsluiting had.
De verloskundige zei dat ik ws. die avond zou gaan bevallen.

Avond??? Ik kon al niet meer van de pijn! En dan ook nog in het ziekenhuis, dat is niet wat wij wilden.

Terug naar huis, het is 8 uur, vriendlief naar zijn werk...Moeder inmiddels gearriveerd.
Al snel blijkt dat ik echt niet meer kan, de weeën zijn te heftig. De verloskundige is er om 11.00 uur een kwartier later heeft ze mijn vliezen gebroken en is mijn vriend weer thuis.
Ik mag naar het ziekenhuis voor een prik.

Ritje naar het ziekenhuis, normaal een minuut of 4, duurde nu zeker een half uur, kon me geen houding vinden en het leek wel of ik 1 grote lange wee had.

Om 12.05 uur in het ziekenhuis in de verloskamer.... waar blijft die prik, ik krijg hem niet. Alle realiteitszin was bij mij al uren daarvoor verwenen.
De tijd tussen de weeën was zo kort dat ik niet op krachten kon komen om de volgende weer op te vangen. Mijn lippen worden blauw en ik trek weg, de verpleegster probeert me erbij te houden.
En waar bleef de verloskundige in hemelsnaam, allemaal vreemde mensen in de kamer...
12.50 uur begint de uitdrijving, 2 persweeën later en flink ingescheurd wordt mijn dochter geboren om 12.55 uur.

Krijg haar op mijn borst, wat is ze mooi, heftige verliefdheid stroomt er door me heen! Ze wordt van me weggehaald, de verloskamer staat opeens vol met artsen.
Oké...ze is in ieder geval niet dood, ze heeft gehuild en ging gelijk met haar mondje richting mijn borst..
Wat is er dan aan de hand?

10 Minuten na de bevalling wordt het vermoeden van DownSyndroom uitgesproken als ik haar weer op mijn borst heb. Goh hoe had ik dat nou niet kunnen opmerken. Ik vraag of haar hartje in orde is, natuurlijk kunnen ze dat niet zeggen nog.

Nouja dat was van latere zorg, eerst de placenta nog eruit en dan de boel weer dichtnaaien. De assistente lukt het niet en haalt er de gynaecoloog bij, god wat doet dit pijn. (In de 6 weken na de bevalling zijn de hechtingen ook nog 2x ontstoken geweest).

Het enige positieve wat ik van heel die bevallingsellende vind is mijn dochter die op een kleine hartafwijking na en haar chromosoompje extra, gewoon gezond is.
Maar nu 5 jaar later ben ik alle ellende van de rugweeën, het inscheuren, de ontstekingen erna, de verdwenen verloskundige, het in het ziekenhuis moeten bevallen nog niet vergeten.

Mocht er ooit een volgende keer komen...geef mij alsjeblieft een spuitje;-).

Ik heb dit héle topic al doorgelezen met tranen in de ogen. Krijg bijna het gevoel "ik mág weer"

Mwanatabu wat kan jij ontzettend leuk schrijven zeg!!

Het is inderdaad mooi. Ik mag hopen dat ik net zo'n bevalling krijg als mijn moeder bij mij had.

Een aantal weken voor de uitgerekende datum wordt mijn moeder wakker, weeen zegt ze tegen mijn vader (die toevallig thuis is, normaal was hij altijd veel aan het werk). Ze zegt dat hij maar gelijk de dokter en de verloskundige moet gaan bellen. MIjn ouders hadden toen nog geen telefoon thuis, dus paps rent als een gek naar de telefooncel. Daar aangekomen als een gek weer terug naar huis, geld vergeten. Weer terug naar de telefooncel. Gelukkig net op tijd thuis want ik was al onderweg. Op het laatste moment is de huisarts binnen komen stormen, en ik werd geboren. De verloskundige kwam 20 minuten na mijn geboorte binnen. Mijn moeder heeft erg weinig last van mij gehad. (Helaas was de bevalling bij de zus voor mij en de zus na mij een heel ander verhaal)

Jeetje SeaOfLove! Wat een verhaal! Dat moet een hele heftige bevalling geweest zijn en dan ook nog de ontdekking erna. Maar wel heel mooi dat je allereerste (en wrsch nog vele daarna) gedachte geweest is 'Wat is ze mooi!'

Mwanatabu! Heerlijk om te lezen!

Zo en ineens heeft men dit topic weer gevonden.

Mwanatabu, ik ben blij dat je weer zwanger bent. Kunnen we nog een keer genieten van je verhaal.

heel mooie maar ook heftige verhalen weer. ontroerend vind ik ze, stuk voor stuk.
sjak, ik hoop ook dat je eigen geboorte een voorspeller was van jouw bevalling straks. en anders doe je 'gewoon' de tweede ook even zo makkelijk tussendoor.

seaoflove, pfoeh. gek trouwens dat je met 36 weken eerst nog terug naar huis gestuurd werd, dacht dat je dan sowieso in 't ziekenhuis gehouden zou worden.

Mwanatabu

Als ik het zo lees denk ik steeds "Ja, dat had ik ook" en "Oh, ja" en je schrijft ook zo leuk.
Bij een evt tweede mag het ook wel zo gaan als de 2e bij jou!

mooie verhalen ladylike sea of love en mwanatabu

oooooowww wat een geweldige verhalen allemaal... _{maar het doet dus écht pijn hé??!!}

nanalune , ik heb dan niet hoeven persen etc. maar wel nbaar voorwerk gehad.
hoe cliche ook maar het is het zo waard en als je die kleine in je armen hebt vergeet je alle pijn alle narigheid ( althans ik dan)

quote:

Op maandag 3 april 2006 22:56 schreef nanalune het volgende:
oooooowww wat een geweldige verhalen allemaal... _{maar het doet dus écht pijn hé??!!}

Haha, ja het doet veel pijn soms. Maar denk er ook even aan dat je op tv alleen de stukken ziet waar het echt heftig is en ook alleen de toppen van de weeën, terwijl er in het echie een paar minuten tussen zit (vaak) en het allemaal opbouwt. In het begin lees je nog een boekje of kijk je een filmpje tussendoor, en op een gegeven moment dan zit je er gewoon in he. Je hebt helemaal geen tijd om er bij stil te staan dat je pijn hebt vaak. (ik spreek voornamelijk voor mezelf hoor, ik wil niemands gevoelens hier bagatelliseren).

en inderdaad, het cliché is waar: zodra je die kleine hummel kunt vasthouden ben je die pijn allemaal weer vergeten (en in mijn geval: zou je het zo weer doen! alle 38 uur weeen!! )

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 08:03 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Haha, ja het doet veel pijn soms. Maar denk er ook even aan dat je op tv alleen de stukken ziet waar het echt heftig is en ook alleen de toppen van de weeën, terwijl er in het echie een paar minuten tussen zit (vaak) en het allemaal opbouwt. In het begin lees je nog een boekje of kijk je een filmpje tussendoor, en op een gegeven moment dan zit je er gewoon in he. Je hebt helemaal geen tijd om er bij stil te staan dat je pijn hebt vaak. (ik spreek voornamelijk voor mezelf hoor, ik wil niemands gevoelens hier bagatelliseren).

Is wel zo, ten minste, is ook mijn ervaring ik zat de eerste tijd nog vrolijk achter de pc hier te vertellen hoe vaak de weeen kwamen. Maar bij mij begon het wel wat sneller na het breken van de vliezen dan bij jou, daar kan dan wel veel verschil in zitten.

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 09:50 schreef Ladylike het volgende:
en inderdaad, het cliché is waar: zodra je die kleine hummel kunt vasthouden ben je die pijn allemaal weer vergeten (en in mijn geval: zou je het zo weer doen! alle 38 uur weeen!! )

Haha, na de tweede concludeerde ik heel nuchter toen meneertje eruit was: "Zo, dat doen we voorlopig niet nog eens!"
Waarna ik verliefd werd Pijn? Wanneer?

Bij de eerste zat ik zo'n beetje te wachten op die roze wolk. Ik dacht echt letterlijk: "Hmmm, waar is die roes van gelukzaligheid nou?" Ik vond mijn zoontje enorm mooi en interessant, maar ik kreeg eerder een klap van verantwoordelijkheidsgevoel dan dat ik half in zwijm lag.
Ik dacht eerder praktische zaken als: "Ze laten me wel lang wachten met het hechten", "Ik zou nog wel tien beschuitjes lusten" en "Getver, mijn sokken zijn nat".
Die sokken waren nog door mijn oma gebreid. Hele dikke bruine wollen sokken, compleet afgedragen met charmante gaten bij de grote tenen. Ze hebben ze in het ziekenhuis stiekem weggegooid geloof ik

Bij mij kwam het moedergevoel bij de eerste pas door die hele intieme, tedere verzorging die zo'n frummel nodig heeft.
Dat was ook iets nieuws, dat dat zo diep ging dat je vol trots een dikke poepluier constateerde en bij elke beweging grienend aan de telefoon hing van "Weet je wat hij nu weer deed?"

IK vroeg mij af of er hier vrouwen zijn die een bevalling in het water hebben gehad (bewust dus). Ik zit er over na te denken, lijkt mij best "prettig", maar kan niet echt op internet veel vinden over verhalen van vrouwen die dat gedaan hebben.
Iemand?

quote:

Op maandag 3 april 2006 22:56 schreef nanalune het volgende:
_{maar het doet dus écht pijn hé??!!}

Ja, maar ik vond het een hele dragelijke pijn, niet scherp of stekend. Bovendien zit je niet in een keer klabadder op de top van de pijn, je hebt even om je er op voor te bereiden als een wee begint (en je alvast bang te maken voor de piek ). Wat ik echt rot vond was het 'staan' van het hoofdje, dat voelt enorm branderig en gaat niet over tussen weeen en het voelt sowieso alsof dat echt niet past. Onaangename verrassing was bovendien dat de schouders en heupjes bij passage ook behoorlijk zeer doen (en dat gaat wel snel, dus dat was meer een 'fok! auw! What the hell are you doing!' ervaring dan de rest van de uitdrijving).
Maar het hechten vond ik het rotste van beide bevallingen, en ik had echt maar een klein scheurtje. En het irritantst bij de tweede was dat de midwives elke 10 minuten vroegen of ik ECHT niks tegen de pijn wilde terwijl het echt prima te doen was.

Oja, en het volslagen highe hypergevoel het uur ofzo na de bevalling, geweldig. En je vriend die onwennig met een 'wat iiiiiiiiis dit' blik met een klein verfrommeld neanderthalertje in zijn armen zit. En je schaamhaar weer kunnen zien. En dat je je buik tegen moet houden met hoesten omdat je anders geen kracht kan zetten En de geur van lochia (het is misschien ranzig, maar ik vind dat echt heel erg lekker ruiken). Ik wil weeeer

En mwanatabu, wat onwijs gaaf dat jij weer zwanger bent! Had ik nog gemist Cool!

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 11:24 schreef sweaty het volgende:
IK vroeg mij af of er hier vrouwen zijn die een bevalling in het water hebben gehad (bewust dus). Ik zit er over na te denken, lijkt mij best "prettig", maar kan niet echt op internet veel vinden over verhalen van vrouwen die dat gedaan hebben.
Iemand?

Ik heb wel de ontsluitingsfase in bad doorgebracht bij de tweede, en dat vond ik echt heerlijk. Als we niet ingestuurd waren hadden ze me daar echt met geen tien paarden meer uit gekregen. Alleen het idee van ronddrijvende drollen staat me wat tegen, maar dat weegt niet op tegen hoe fijn het warme water is wat mij betreft. Denk ik.

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 11:24 schreef sweaty het volgende:
IK vroeg mij af of er hier vrouwen zijn die een bevalling in het water hebben gehad (bewust dus). Ik zit er over na te denken, lijkt mij best "prettig", maar kan niet echt op internet veel vinden over verhalen van vrouwen die dat gedaan hebben.
Iemand?

Zelf niet gedaan hoor, maar een collega van mij wel en die was er lyrisch over. Beebje wordt onder water geboren in warm water en huilt schijnbaar ook niet dan, waar ik me wel wat bij voor kan stellen. Ik kan me op zich sowieso wel voorstellen dat het prettig is, ik heb zelf ook uren in bad gezeten endat was heel prettig om de weeen op te vangen

quote:

Op maandag 3 april 2006 22:56 schreef nanalune het volgende:
oooooowww wat een geweldige verhalen allemaal... _{maar het doet dus écht pijn hé??!!}

Ja het doet echt pijn. Ik had dus geen rustige aanloop naar de top, ik had alleen maar top. Ik ben in 5 uurtjes bevallen van Sara, maar zat dus in een weeenstorm, en dan heb je geen pauzes om op adem te komen
Pas bij het persen kreeg ik wat rust tussen de weeen.

Bij mij net als Fuente niet echt sprake van een top. Ik was het woordje weeënstorm alweer vergeten...ojaaa zo noemen ze dat als je gewoon geen tijd hebt om bij te komen van de weeën en dat het lijkt alsof je 1 grote wee hebt en dat weënmeetgedoe eigenlijk ook alleen maar 1 grote wee telt.

Voor mij is de grote dooddoener eigenlijk: 'als je je kindje op je buik hebt vergeet je alle pijn.'
Gelukkig kan ik helemaal meeleven met de andere verhalen waar het goed bij gaat en weet ik ook dat dit absoluut zo kan zijn.... alleen heb ik daar voor mezelf als het ooit nog een keer zover mocht komen geen vertrouwen in...

Mja, aan 1 kant lijkt me het een machtige 'oer'ervaring, maar het idee de controle kwijt te zijn lijkt me erg moeilijk.
Ik kan al niet dronken worden bijvoorbeeld omdat ik overal met mijn koppie bij wil blijven...
Je levert je lichaam gewoon uit..Maar goed, ik neem maar aan dat het gewone gevoelens zijn die er bij horen.
Het is gewoon wonderlijk dat we het mogen meemaken. We kunnen nog wel zo beschaafd mogelijk willen doen en alles volgens 'etiquette', maar uiteindelijk zitten we er allemaal bezweet , bebloed en be'scheten'bij...

Pff.... ik hoop dat ik net zo'n bevalling krijg als mijn moeder had bij één van mijn zussen.
Ik quote mijn moeder: 'Het ging zo snel, ik dacht dat ze tegen de muur op zou vliegen!'

quote:

Op donderdag 6 april 2006 14:03 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Pff.... ik hoop dat ik net zo'n bevalling krijg als mijn moeder had bij één van mijn zussen.
Ik quote mijn moeder: 'Het ging zo snel, ik dacht dat ze tegen de muur op zou vliegen!'

Hihihi. Je hoort weleens van dat soort verhalen idd. Zoals die mevrouw die zwanger was van haar vierde kindje, des ochtends een plasje ging plegen en het hoofdje er meteen uit voelde komen. Koekoek!
Een kennis van ons stond aan de ene kant van de tuin, ook zwanger van haar vierde trouwens, en voelde iets ploppen. "Schat," zegt ze nog. "Ik denk dat ga bevallen!" Ze wil naar binnen lopen, maar op het trapje bij de voordeur heeft haar man haar maar opgetild omdat het kind er al half uithing.

Ik wilde een onderwaterbevalling, moest helaas naar het ziekenhuis toe dus de echte bevalling is niet meer in het water geweest. Wel een uurtje of 5 weeen opgevangen in het water. Wat mij tegenviel was dat ik van de verloskundige pas het bad in mocht toen ik fikse weeen had, ivm infectiegevaar. Als je vliezen niet zijn gebroken mag je wel eerder in bad. Door het water worden je weeen meestal wat heviger, dit zorgt voor een snellere bevalling maar kan ook voor een weeenstorm zorgen en da's minder prettig zeg maar Het leek mij heel mooi om Myrthe langzaam onder water geboren te laten worden en dan langzaam de overgang te maken naar de koude buitenlucht. Helaas ging dat niet want d'r hartslag viel weg dus ze is er nogal grof uit gerukt met de vacuumpomp, behoorlijk anders dan ik me het had voorgesteld dus. Maar 't idee was leuk

_{ik krijg geen puntjes op de e vandaar de weeen zonder puntjes}

quote:

Op donderdag 6 april 2006 14:07 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Hihihi. Je hoort weleens van dat soort verhalen idd. Zoals die mevrouw die zwanger was van haar vierde kindje, des ochtends een plasje ging plegen en het hoofdje er meteen uit voelde komen. Koekoek!
Een kennis van ons stond aan de ene kant van de tuin, ook zwanger van haar vierde trouwens, en voelde iets ploppen. "Schat," zegt ze nog. "Ik denk dat ga bevallen!" Ze wil naar binnen lopen, maar op het trapje bij de voordeur heeft haar man haar maar opgetild omdat het kind er al half uithing.

oh, wat lijkt me dat heerlijk, bevallen zonder weeen Ik vond ze wel heel pijnlijk trouwens, en had geen tijd om rustig op adem te komen tussen de weeen in, het was voor mijn gevoel 1 lange wee.

Mijn moeder was drie weken over tijd van mijn broertje, moest op controle bij de verloskundige komen. Verloskundige toucheerde, en mijn moeder bleek al 8 cm ontsluiting te hebben, zonder dat ze er iets van gemerkt had. Gauw naar huis gegaan en daar mijn broertje op de wereld gezet. Helaas kreeg ze wel heel veel last van na-weeen.

Nou ik ben wel heel benieuwd hoe het hier met een eventuele tweede zou gaan. Sara was er achteraf gezien heel snel (5 uurtjes) en je hoort dat een tweede bevalling vaak sneller gaat

Ben ook heel benieuwd hoe met met een eventuele 2e zou gaan. Amber was er ook snel (7 uurtjes) en ik heb ook die weeen storm gevoeld.. Damn, wat deed dat zeer... Ik kon ze ook niet meer wegpuffen en heb ook best lang persdrang gehad... Ennuhh van 5 cm naar volledig in nog geen 1,5 uur is heftig.. Maar zoals SeaOfLove al zegt, als dat kleintje dan op je buik ligt is ben je het vergeten!

Mijn moeder was van mij bevallen in een kleine 5 uur en mijn zusje was er binnen 2 uur....

euh ja, daar ben ik dus ook een beetje huiverig voor. Ik was in anderhalf uur klaar
Ik heb gevraagd of dat bij de volgende ook zo snel kan gaan en die kans zit er wel. Ook al ben ik vorige keer dus ingeleid.

Ambers hoofdje was er ook al uit toen de vk nog moest komen. De vk zei later tegen Michel dattie een cursus kind opvangen krijgt mocht er nog een 2e komen.

Mijn halfzusje was heel snel geboren (binnen anderhalf uur geloof ik) en mijn halfbroertje konden ze een aantal jaar later echt nog maar nét op tijd opvangen in het ziekenhuis. Dat was echt met een kwartiertje bekeken.

Jasper had 6 uur nodig om geboren te worden, en Tom is tussen het eten en de afwas door geboren (krap 1,5 uur)

quote:

Op donderdag 6 april 2006 19:30 schreef snoopy het volgende:
euh ja, daar ben ik dus ook een beetje huiverig voor. Ik was in anderhalf uur klaar

same here. half 9 eerste wee, kwart over 10 was Tomas er. En ik hoop zo dat het bij een 2e niet sneller gaat. Dan heeft de VK geen tijd om hierheen te komen en moeten we het zelf doen ofzo

zo beetje verlaat maar ik zou mijn verhaal ook nog willen vertellen.
het is niet zo indrukwekkend als andere verhalen die ik hier heb gelezen, maargoed

als ik 41 weken zwanger ben spring ik die dinsdag nog even op de fiets om langs de VK te gaan.
daar krijg ik te horen dat ik die aankomende vrijdag naar de gyn moet voor een hartfilmpje van beebs.
dan zou ik er waarschijnlijk zaterdag nog een krijgen en maandag zou ik dan worden ingeleid.

de dagen tot vrijdag heb ik heel heel heel hard zitten hopen dat het beebje zou komen. vóór vrijdag!!
maar nee, donderdagavond gewoon de wekker op vroeg gezet. ik wilde de volgende ochtend gewoon weer op mn fietsie naar het ZH _{mn ma nog; kan je niet beter met de taxi ofzo? nee ma komop, ik ben niet gehandicapt, maar zwanger}

vrijdagochtend, 7:00 u. ben dan 41 weken en 5 dagen zwanger.
ik word wakker. pfff pijn in mn onderbuik, maar niet veel anders dan voorgaande nachten.
even hurken, dat helpt meestal.

*hurk* sprrrrrllllttttttt *sijpel sijpel*

?????!!!!!! vruchtwater?
ik klim uit mijn bed (80 cm grrrdvrdddm)
naar de badkamer om mijn broek uit te trekken. ik ruik en ik ruik geen plas. dit is vruchtwater.
OMG!!!

ik pak een andere broek en doe een maandverbandje in. een half uurtje later kijk ik in mn maandverbandje en er liggen vlokjes op. jaaaaa het is echt vruchtwater!!
dan komen de krampen.
god o god wat doet dit pijn?!

om de 2 minuten, dan ineens 8 minuten ertussen. dan weer 3, dan 1,5, dan 5.
jeetje wat is dit!?
om 8 uur komt mn moeder naar beneden *klop klop*
loes? je broek? ? ? is het begonnen?

ik lig al half te huilen van pijn. de weeen blijven komen, kei onregelmatig maar er zit weinig tijd tussen.

mijn moeder merkt dat ik hier niks mee kan en zegt dat ikde VK maar moet bellen om te vragen wat ik moet doen.

ik bel vk en zeg met mn trillende stem; "euh mijn bevalling is begonnen en ik kan niks met de weeen en het doet pijn "
VK adviseert: even onder de douche dan kom ik er strakjes aan.

ik ga douchen, maar bah wat vind ik dat naar.
ik stap er gauw weer onderuit en trek mn pyama aan.

toen begon de weeenstorm.
de VK arriveerde rond half 10 en voelde 3 cm ontsluiting
ze leerde me te puffen en zou om 1 uur terugkomen als er in de tussentijd niks aan de hand was.

VK ging weer weg in ik raakte in paniek.
weeenstorm hield niet op ik kon het niet meer ik wist niet hoe ik moest gaan staan, zitten, liggen, hurken, knielen ik wist het echt niet meer.
slaan op mijn bed, stampen op de grond ik kon echt niks met die weeen!!!! _{gillen gillen gillen tegen mn ma; help me dan help me dan aaaauwauwauw het doet zon pijijijijn doe iets alsjeblieieieieft}

Ma hielp me af en toe te puffen maar het ging niet en ik zat te panieken.

ma weer de vk gebeld dat ze moest komen.

11:00
VK kwam met olietjes enzo om mijn rug te masseren en dat was echt heeerrrrrrlllijkk!!!
(onder omstandigheden zegmaar)
ik had intussen een manier gevonden om de wee te uitten; met mijn ene voet keihard op mijn andere voet duwen en dan op mn tenen staan (??? jaja) _{heb er nogsteeds een donkere plek van op mn voet, leuk aandenken}

de weeen volgden elkaar nogsteeds als een razende op en ik had geen tijd tussendoor om op adem te komen; werd bijna duizelig van het gepuf

toen kreeg ik persdrang.
tijdens de rugmassage van de VK zag ik bloed langs mijn benen sijpelen en toen werd ik bang.
vk voelde, er staat nog een randje (12:15)

BLOED! riep ik.
VK bleef er allemaal maar rustig onder en zei; ja das niet erg.
MAAR IK MOET PERSEN!!
ja ok je mag. ga maar liggen (ze zal tussendoor nog wel getoucheerd hebben? geen idee ben ik vergeten...maar ik mocht persen!!!) (13:30)

het persen was echt heeerrlijk, eindelijk kon ik iets dóen, iets doen tegen de pijn, me lekker laten gaan.
ja dat is het enige dat ik me van het persen kan herinneren
en dat ik zelfs tijdens het persen nog heb liggen lachen om een of ander grapje ofzo

persen persen persen dat is het enige dat in mijn hoofd zat, zo erg dat ik perste en de VK zei; ho es even je hebt helemaal geen wee?!

_{ik wilde mn kindje zo graag zien}

een minuut voordat max geboren werd, toen ie er zo half al uithing, kreeg de VK hem opeens niet meer verder ik dacht: oh god nee toch?!
vk allemaal: nou ik weet niet welke kant jij op wil hoor kleintje?! (blijbaar draait een kindje soort van uit de buik, maar max wist nog niet welke kant ie op wilde draaien ofzo)
maar dat kwam snel goed (geen idee hoe, gewoon hard getrokken ofzo, max heeft r ook een gebroken sleutelbeentje aan over gehouden.. _{hoewel ik echt het idee niet heb gehad dat ze hard aan hem trok?!}

na 25 minuten persen, om 13:55 is mijn prachtige ventje Max geboren
ik moest niet huilen ofzo maar ik was wel zielsgelukkig met hem