Bevallingsverhalen deel 3

Lief al diezelfde pakjes! Ik meen me te herinneren dat Maria van Sugar die ook al aan had.

wow renzell.. dat is het enige wat ik op dit moment kan zeggen.. WOW!

Ik hoef toch echt niet snel te huilen, maar nu rolden de tranen toch wel over mijn wangen!
Want ontzettend mooi en herkenbaar geschreven, ik kon je pijn bijna voelen...

Hier nog één hoor. Wat heb je het mooi opgeschreven zeg!!

Renzell, held! Ik heb echt bewondering voor je. Wat een bevalling zeg. Maar prachtig opgeschreven.

Mooi beschreven en verwoorde en vooral spannende heftige en een vol emotie gevulde bevalling Renzell je bent een kanjer !!!

Renzell, wat prachtig vertelt, k heb het zelfs 2 maal gelezen! FANTASTISCH!!!

Hier ook maar even mijn bevallingsverhaal.

10-mei

Om half 7 's ochtends word ik wakker met lichte krampen in mijn buik , ik herken het gevoel niet maar weet wel wat het betekend, het moment is eindelijk daar, ik ga bevallen.
Ik stuur Remco voor de zekerheid toch nog naar zijn werk en beloof hem te bellen als het erger word.
Om half 11 bel ik hem en heb de verloskundige ook even gebeld, die komt langs.
Ze komen bijna tegelijk aan en de verloskundige wil meteen kijken, alles is goed in werking gezet, mijn baarmoedermond is verzacht en heb bijna 1 cm ontsluiting.
Ze verwacht zelf dat de kleine voor 12 uur geboren wordt.

Die dag gaan we wat door met de weeën en krampen, heb veel last van rugweeën maar het is allemaal nog goed te doen, Remco helpt me goed en alles loopt voorspoedig denken we.

Om 4 uur worden de weeën heftiger en zoals beloofd bellen we de verloskundige weer die langs komt, ik heb nu 2 cm ontsluiting en baal daar een beetje van maar ach, ga weer met goede moed verder.

De douche vind ik heerlijk op mijn rug en ook Remco die wat drukt in mijn rug geeft verlichting.

Zo tobben we nog even aan het om 22:00 uur komt de verloskundige weer kijken, bijna 3 cm ontsluiting, ik krijg een beetje een dip maar we kunnen niet anders dan doorgaan.

11- mei

Het is bijna 1 uur als de verloskundige weer komt kijken, nu bijna 4 cm ontsluiting, ik ben blij, nu komt er wat schot in voor me gevoel.
De weeën worden heftiger , heb enorm veel last van rugweeën en heb moeite om de weeën weg te puffen.
Dankzei Remco red ik het elke keer weer, hij staat voor me en ik zit op bed, met mijn hoofd leun ik tegen zijn buik aan en hij trekt een beetje aan mijn armen zodat mijn rug verlicht wordt.
Dit werkt voor mij, dit is prettig en zo kan ik het nog wel even volhouden voor mijn gevoel.

De tijd kruipt voorbij maar toch breekt daar de ochtend aan, de verloskundige is nog een paar keer komen kijken, maar de ontsluiting verloopt heel langzaam.

Om half 8 worden moeder en schoonmoeder erbijgehaald, Remco heeft steun nodig, hij is emotioneel kapot omdat hij er niet tegen kan mij in zoveel pijn te zien.
De moeders erbij helpt en we krijgen allen weer even frisse moed en puffen met zijn vieren de weeën weg, even komt er een hele scherpe wee, raak even in paniek maar mijn moeder haalt me weer terug.

Om 8:30 worden mijn vliezen gebroken

Om ong. 10.45 uur krijg ik persdrang, maar mag nog niet aangezien ik nog geen 10 cm ontsluiting heb, de verloskundige helpt me door met haar vingers meer ontsluiting te creeën, ondertussen puf ik de weeën weg.

Eindelijk krijg ik groen licht, ik mag persen, het is ondertussen 11.15 uur en ik pers met al mijn kracht.
Demi blijft het gelukkig heel goed doen, ze lijkt er niet echt onder de indruk van te zijn.
Ik ben kapot moe, ben echt uitgeput en roep ook steeds dat ik niet meer kan.
De kraamverzorgster is er ondertussen ook bijgekomen en die moet helpen door op mijn buik te drukken, nog steeds pers ik met al mijn kracht maar krijg Demi's hoofdje bijna niet voorbij mijn schaambotje.
Ik zie aan de verloskundige haar gezicht dat ze zich zorgen maakt, ze kijkt ook naar de kraamverzorgster en ik weet dat ik het nu moet doen anders moet ik naar het ziekenhuis.
Demi begint het nu wat moeilijker te krijgen en ik raak te erg uitgeput, val elke keer bijna weg.

Ik slaakte een oerkreet en perste alle kracht uit mijn lichaam, ik voelde nog een scherpe steek wat laten een knip bleek te zijn.

Eindelijk daar is ze, onze kleine meid, ons lief wondertje Demi.
Het is ondertussen 12:42 uur
Ik roep keihard mijn moeder en schoonmoeder die beneden in spanning zitten te wachten.
Ik heb nog nooit 2 mensen zo hard een trap op horen rennen.
Ze kijken vol bewondering naar ons kindje en tranen rollen over hun wangen.
Mijn moeder mag de navelstreng doorknippen aangezien Remco dat wat eng vindt.

Ik ben te moe om haar aan te kijken maar ik hou haar vast en ben eigenlijk helemaal niet van plan haar los te laten, dit is ons dochtertje.







[ Bericht 0% gewijzigd door snakelady op 15-05-2005 18:20:31 ]

snake.. ook jij een prachtig verhaal met een prachtig resultaat!

die laatste foto...

Renzell! Het was een gruwel, maar wat heb je het vreselijk mooi beschreven!

Snake, ook jij hebt het toch maar mooi even zelf gedaan!

Snake wat heb je dat helder beschreven zeg!! En wat een mooi plaatje heb je eraan over gehouden, echt een droppie!!

_{Ook hier biggelen de tranen weer over mijn wangen, wat zijn het toch geweldige verhalen van allemaal kanjers, zucht hormonen...}

Oeh Snakie, je hebt het niet gemakkelijk gehad meid! Maar je hebt het geweldig gedaan. Moe zie je er inderdaad uit, hondsmoe, maar dat mag ook, na zo'n prestatie!!! En die kleine meid:

Snake, mooi beschreven. Wat goed dat je telkens weer nieuwe moed wist te verzamelen en ik vind het altijd mooi om te lezen dat mensen nog een laatste oerkracht kunnen aanboren, zoals jij in dit geval met die laatste perswee. Lijkt me heel bijzonder om mee te maken.

Snake: het resultaat mag er zijn hoor! Mooi verhaal!

JustLurker is helemaal ontroerd van deze verhalen

ik moet zeggen dat ik versteld stond van hoeveel kracht ik in mijn lichaam heb zitten.
En ik niet alleen aan de andere verhalen te lezen.
Renzel, meid, ik dacht dat ik het zwaar heb gehad maar jeetje mina zeg, wat een superwijf ben je toch.

[ Bericht 27% gewijzigd door snakelady op 16-05-2005 23:16:59 ]

Snake wat een mooi verhaal!!!
De kracht spreekt uit je woorden.
En wat is je meisje mooi

Nou Snake, ik denk dat ik voor ons allebei spreek als ik zeg dat bevallen het zwaarste is wat ik ooit heb moeten doen!


Maar aan onze blikken te zien, was het toch wel de moeite waard....

^{excuus voor de te grote foto, ik ga de volgende proberen netjes te verkleinen...}

Wat een prachtige verhalen weer. Je voelt gewoon die emoties, prachtig.

Ik ben wel benieuwd naar Lewis haar verhaal:
"Ik voelde een wee en ik had een dochtertje. Punt."

Snake, ook al zo'n mooi verhaal met een prachtig resultaat.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 09:18 schreef dutchie het volgende:
Wat een prachtige verhalen weer. Je voelt gewoon die emoties, prachtig.

Ik ben wel benieuwd naar Lewis haar verhaal:
"Ik voelde een wee en ik had een dochtertje. Punt."

hey, als ik het zo weet te rekken kan zij het ook hoor

Wat een verhalen weer zeg, hulde aan de dames!! Wat een kracht Snakelady!
En Renzell, wat schrijf je mooi.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 08:15 schreef renzell het volgende:
Nou Snake, ik denk dat ik voor ons allebei spreek als ik zeg dat bevallen het zwaarste is wat ik ooit heb moeten doen!

[afbeelding]
Maar aan onze blikken te zien, was het toch wel de moeite waard....

zie helaas de foto niet maar ik geloof je op je woord.
Het was idd het zwaarste maar toch ook het mooiste, ben eigenlijk best trots op mezelf.

hmmm, ik zie hem nu zelf ook niet meer... maarrr; je mag zeker trots zijn op jezelf!!!

ook hier... hernieuwde poging.

nu zie ik hem.
Wat een mooie foto zeg, moe maar voldaan.

Renzel, en na zo'n hel er nog zo uitzien
Gruwelijke ontroerende verhalen dames Snake en Renzel

Snake jij ook al zo een mooi verhaal

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 19:10 schreef renzell het volgende:
Ik heb gebaard!!!

....

“Staat het hoofdje bijna liefje, alsjeblieft?!” Vraag ik steeds maar in paniek. Als eindelijk vriendje mij verzekerd dat het nu toch niet heel lang meer gaat duren , zeg ik met een bibberend stemmetje: “Dan ga ik nu heel goed mijn best doen, oké?” Later vertelt ie mij dat hij op dat moment bijna brak.

....

Bij dit stukje brak ik ook tijdens het lezen....

Je bent een kanjer!!!! Wow, wat een verhaal, wat mooi verwoord en wat een emotie en liefde straalt het uit zeg....

Snake... de vermoeidheid staat op je gezicht te lezen, maar wat een lekker mupske heb je daar vast zeg! Mooi verhaal!

De bevalling
Vroeg in de nacht van zondag op maandag (van 1 op 2 mei) heb ik flink veel harde buiken en af en toe voelt het als een wee. Ik kan er niet van slapen... Het gerommel blijft doorzetten, eindelijk is het dan begonnen, vandaag ga ik bevallen!
Om 7 uur bel ik mijn zus wakker met dit nieuws, ze komt er meteen aan om Chiara op te halen. De weeenactiviteit varieert nogal, dan heb ik weer een paar weeen achter elkaar en dan is er weer rust in mijn buik. Dit blijft eigenlijk de hele dag zo duren. Ik word er onrustig van en wil eigenlijk wel eens weten hoe ver ik ben gevorderd met ontsluiten. Ik bel de verloskundige op die om 17:00 uur langs komt. Ik krijg een inwendig onderzoek waaruit blijkt dat ik op 3 cm ontsluiting zit, ze vertelde me dat de baamoedermond nog erg diep ligt, dit was de reden dat het ontsluiten erg lang duurde. Vervolgens heeft de verloskundige me gestript en daarna bleef alle weeenactiviteit een uur weg. Ik vond het erg vervelend worden dat het zo lang duurde. Ik had me er op ingesteld dat een bevalling van een 2e kindje wel sneller zou verlopen, maar daarin werd ik toch wel teleurgesteld.
Om 21:00 uur kwam er een andere verloskundige langs, ze heeft hier het bed klaar gemaakt voor bevallen. Ondertussen arriveert ook de kraamverzorgster, daar zitten we dan op de bank met z'n vieren, te praten tussen de weeen door. Het theekransje is best gezellig, maar eigenlijk wil ik die gezelligheid niet, ik wil namelijk bevallen, en dat mag wat mij betreft wel snel beginnen! De weeen worden steeds pijnlijker, ik weet niet meer hoe ik zitten moet en loop wat heen en weer. De strijkplank biedt ook deze keer weer uitkomst, hij staat op ideale hoogte, ik leun er op en wiegend met mijn heupen kom ik de weeen door.
Om 21:45 uur heeft de verloskundige me weer inwendig onderzocht. We zijn dan 4 uur verder en 3 cm opschoten. Eigenlijk ben ik dan weer een beetje teleurgesteld in de vordering. De verloskundige probeert de vliezen te breken, maar het koppie zit als een kurk zo vast, dus twijfelt ze of het gelukt is. Ondertussen doen de weeen steeds meer pijn, zeker na het inwendige onderzoek. En bij de volgende wee komt er eindelijk een golf vruchtwater mee, de vliezen zijn inderdaad gebroken. De weeen worden heftiger en volgen elkaar steeds sneller op. Ik wil weer mijn bed uit komen, maar halverwege het opstaan draai ik dit besluit weer terug. Ik krijg een stortvloed van weeen over me heen. Naast me ligt Remco en aan de andere kant zit Angelique, de kraamverzorgster. Bij iedere wee zoek ik de steun in hun handen, dat helpt me goed. Ik heb enorme pijn, maar de krachtige weeen zorgen nu wel eindelijk voor een vlotte ontsluiting. Om 23:30 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik meepersen. Het persen gaat me een stuk beter af, dit voelt goed, eindelijk heb ik het gevoel dat het allemaal snel achter de rug zal zijn. Alhoewel ik het idee heb dat de persdrang niet zo heel sterk aanwezig is, duw ik met alle kracht de baby naar het licht toe. De aanmoedigingen van Remco motiveren mij het meest, hij had zicht op de vorderingen en vertelde me dat het hoofdje al in zicht was. De verloskundige geeft me op het laatste moment nog enkele ademhalingsinstructies, ik moet zuchten als ze zegt zuchten, en persen als ze zegt persen. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen checkt de verloskundige regelmatig het hartje van de baby, het kindje maakt het prima daarbinnen,daarover hebben we geen zorgen, En dan, die helse pijn, het hoofdje staat en bij de volgende perswee komt het hoofdje eruit. De verloskundige moedigt me aan om te kijken, maar het lukt me niet om over de buik heen te kijken, ik heb namelijk weer een perswee. Dan zegt ze dat ik het kindje zelf moet aanpakken, ik steek mijn handen uit en pak de baby vast, daar heb ik hem dan in mijn handen. Mijn rechthand had ik onder zijn billen en ik voelde een balzak hangen. Ik leg hem op mijn buik, en realiseer me dat dat ik een zoon gebaard "Het is een jongen" roep ik verrast. De momenten die daar op volgde zijn onbeschrijvelijk, de emoties en de gevoelens zijn enorm. Het is gelukt! Pijn, trots, geluk, opluchting, verrast, hoop, het was zeer overweldigend! Het is een jongentje, ik zie bij Remco enorme gelukkige ogen, zo ontzettend stralend van geluk kan ik zijn ogen niet herinneren, we hebben een zoon! Ons gezin is compleet.

wel jammer dat 't langer duurde dan je verwachtte..
Zulke foto's maken m'n eierstokken wel behoorlijk aan 't klapperen.. (zelfs met een bevallingsverhaal erbij!)

Wauw Melonovy

wow mel! wat een mooi verhaal!

heel mooi beschreven mel.

wow mel jammer dat het zo lang duurde maar bij de laatste zin hield ik het ff niet droog
wat geweldig

Wat mooi Melonovy! Heerlijk dat het allemaal zo goed is gegaan!

ook dit weer een bijzonder verhaal

Ok dan mijn bevallingsverhaal...

26 juli 2005
Ik ben precies 39 weken zwanger.
Om 8:45 gaat mijn man naar zijn werk en ik denk "ik blijf nog even liggen" om 9 uur krijg ik krampjes in mijn buik maar ik heb geen zin om naar de wc te gaan dus ik blijf liggen. Om half tien blijven de krampjes komen dus ga ik er toch maar uit, lekker doorslapen gaat zo ook niet echt lukken. Ik ga naar beneden en maak wat te eten, ontbijt op m'n gemakje en stofzuig vervolgens de benedenverdieping. Ik heb nog steeds af en toe krampjes en ben al een paar keer naar de wc geweest maar 't is nog niet over. Ik zoek wat op internet naar voorweeen en beginweeen maar dat is allemaal veel heftiger omschreven dan hetgeen ik voel en, al zou het dat wel zijn kan het nog wel een aantal dagen duren voor de bevalling echt door gaat zetten. Ik besluit lekker in bad te gaan om te kijken of m'n buikkramp dan weg zal trekken.
Niet echt, het blijft een beetje zeuren en ik bel m'n man op z'n werk om even m'n verhaal te doen, hij weet nog van niks namelijk. Het is nu rond elf uur. M'n man vraagt of hij naar huis moet komen en ik zeg "Ik weet niet of het wat is, dus ik denk het niet echt" maar hij zegt dat hij toch naar huis komt.

Als hij thuis is gaan we even een stukje wandelen en kletsen over wat die krampen nou zouden kunnen zijn. Volgens mij kunnen het geen weeen zijn gezien ik overal lees en hoor dat je die absoluut gelijk herkent en dat als je twijfelt of het een wee is, het er dan geen een is. Weer thuis gekomen ruim ik de vaatwasser in, maak de wc schoon en bel m'n moeder...
M'n moeder raadt me aan toch even het ziekenhuis te bellen, al is het maar om even te overleggen.
Ik wil best het ziekenhuis bellen maar besef me ook dat ik niet weet wat ik ze dan moet vertellen over hoe vaak en hoe lang m'n krampen duren. Eerst maar even timen dus. M'n man zoekt het huis en internet af voor een stopwatch, maar intussen gebruik ik m'n mobiele telefoon al. Tussen de krampen door rommel ik nog wat in huis en na een half uurtje vind ik dat ik wel een mooi overzichtje heb. De krampen komen om de 5 minuten en duren zo'n 45 seconden. Zie je wel, geen weeen dus want die duren minimaal een minuut.

M'n man belt het ziekenhuis en ik mag langskomen van ze voor een CTG. Ze zeggen door de telefoon dat ik gelijk door mag lopen naar de afdeling en ik me niet eerst hoef te melden bij de poli, zoals normaal gesproken wel moet. We rijden naar het ziekenhuis en in de auto wordt het wel een beetje oncomfortabel maar nog goed te doen. We hebben voor de zekerheid m'n ziekenhuistasje maar meegenomen maar we verwachten allebei zometeen weet thuis te zijn.
Dat heb ik ook tegen mijn katten gezegd toen ik de deur uit ging "tot zo, lieverdjes"
M'n man twijfelde of hij de videocamera en spiegelreflexcamera mee moest nemen, maar besloot dat hij niet als een toerist het ziekenhuis in wilde lopen met al die tassen, zeker niet als we waarschijnlijk toch weer naar huis gestuurd worden. We doen wel een klein digitaal cameraatje in m'n tas, just in case...

In het ziekenhuis aangekomen lopen we gelijk door naar de afdeling, ik ben de afgelopen weken onder controle geweest en heb elke week een ctg gehad dus ik weet waar ik moet zijn. De verpleegster die dienst heeft heb ik vorige week ook gezien bij mijn controle. Toen was het haar eerste werkdag op de afdeling. Ze sluit het ctg apparaat aan en zoekt de hartslag van de kleine. Ze kan deze niet vinden en peurt dus ongeveer 10 minuten in m'n buik met de hartslagmeter. Het zweet breekt me nu wel uit want ik heb nog steeds kramp, die nu toch wel een beetje irritant wordt, zeker als er iemand in je buik loopt te porren. Ze gaat een andere zuster erbij halen. Deze sluit het hartmetertje aan en ook de weeenmeter wordt op mijn buik gezet. Deze geeft absoluut niets aan. Ik zeg dat dit niet klopt omdat ze volgens mij de meter te hoog zetten. De zuster veegt dit van tafel en zegt mij met dik antilliaans accent "Je hebt helemaal geen weeen, je ademt verkeerd daarom voel je je niet lekker" want inmiddels was ik ook een beetje misselijk geworden en zweette behoorlijk. Op het moment dat ik haar bijna en knal voor haar knar wil verkopen komt er een arts de afdeling oplopen. Ik blijk op de verkeerde afdeling te liggen, ik had nl naar de verloskamer moeten komen en niet naar de gewone afdeling. Ze bieden aan een rolstoel voor me te halen maar ik zeg dat ik wel gewoon even naar de verloskamer loop. Alles beter dan bij die tuthola's te blijven...En bovendien gaat 't allemaal nog best wel.

In de verloskamer word ik weer aan een ctg apparaat gelegd met weeenmeter en verassing, deze geeft ook niets aan. Ook hier zeg ik dat hij te hoog zit, gezien mijn strakke baarmoeder en het feit dat mijn navel nogal hoog schijnt te zitten. Ook hier word ik niet serieus genomen. Nou dan niet. Na een half uurtje mag ik van de ctg af, de krampen worden nu wel heftig en m'n man begint zich wel een beetje zorgen te maken. Als ik geen weeen heb, wat is het dan wel...? De arts komt terug op de verloskamer en zegt me ook dat ik geen weeen heb maar dat ze voor de zekerheid wel even zal kijken of ik eventueel ontsluiting heb, daarna gaat ze een echo maken om te kijken wat er evt aan de hand is. Ik kleed me uit en ze checkt me voor ontsluiting. "Ok, je hebt 5 cm ontsluiting, laat die echo dus maar zitten" en op dat moment denk ik "ok, we gaan dus niet meer naar huis" en ook "shit, nu duurt het nog 5 uur dus" want op de zwangerschapsgym had ik geleerd dat je ongeveer 1 cm ontsluiting per uur hebt. De gyn breekt m'n vliezen en daar lig ik dan. M'n man en ik kijken elkaar aan, en beseffen allebei nog niet helemaal wat er gaat gebeuren. Het is nu ongeveer half drie en we zijn nu een urrtje in het ziekenhuis. 5 minuten later komt de gyn weer terug en checkt weer m'n ontsluiting, "ok, 6 nee wacht 7 cm, ik ga m'n spullen pakken" De weeen worden nu wel echt pijnlijk en meer zoals ik ze me altijd voorgesteld had, na een 20 minuten krijg ik ook persweeen en puf deze weg. M'n man gaat met me mee puffen maar ik snauw hem toe dat ie dat vooral moet laten

Nadat ik 3 persweeen heb weggepuft zeg ik tegen de zuster dat er nu echt iemand moet komen. De gyn komt er zo aan zegt ze. Na nog 2 persweeen trekt m'n man ook aan de bel, dat er nu ECHT een arts bij moet komen en even later komt ze inderdaad binnen. Ik denk nog "als ze nu maar niet zegt dat ik nog geen volledige ontsluiting heb, want ik wil niet nog meer wegpuffen" maar gelukkig zegt ze dat ik bij de volgende wee mee mag persen.

Ik pers, maar ook op m'n hoofd. Iedereen in de verloskamer zegt dat ik dat niet moet doen maar ik kan het niet helpen. Ik probeer op elke wee 3 keer te persen maar eigenlijk kan ik het maar 1 keer per wee, de andere 2 keer doe ik het min of meer zelf. De gyn ziet dit ook en belsuit me een infuus te geven om m'n persdrang wat sterker te maken. Dit helpt wel iets maar nog steeds kan ik eigenlijk maar 1 keer echt goed persen per wee. Wel lukt het me nu beter om niet op m'n hoofd te persen. Iedereen moedigt me aan en zegt dat ik het goed doe, maar in m'n achterhoofd denk ik dat ze me allemaal in de zeik nemen en dat ik voor geen meter opschiet.

Na een half uurtje vraag ik de gyn of er nou wel een beetje vordering inzitg, want ik heb het idee dat ik het voor niks doe. Ze zegt dat het hartstikke goed gaat en vraagt of ik misschien een spiegel wil om mee te kijken. "Nou nee, laat maar" Iemand zegt dat er haartjes te zien zijn en ik vraag aan m'n man of dit echt zo is. Ik geloof niemand en zelfs als hij zegt dat hij inderdaad haartjes ziet vraag ik me af of hij niet stiekem liegt. Op een gegeven moment voel ik een ontzettend brandend gevoel, het hoofdje staat. Ik pers uit alle macht, maar ik krijg het niet voor elkaar. De gyn zegt dat ze me in gaat knippen en ik vind het best. Ze geeft me een verdoving die niet prettig is, maar ook niet heel pijnlijk en ik weet dat ze me op het hoogtepunt van de volgende wee gaat inknippen. Ik voel een knip en een grote warme golf m'n lichaam uitstromen en het huilen van een baby. Mijn baby. Mijn dochter.

Ze wordt op mijn borst gelegd en ik hou haar vast, ze voelt heel gek aan, warm, nat en stroef en ze is grijs. Ik kan haar gezichtje niet zien en durf haar ook niet te bewegen, ik hou haar alleen maar heel goed vast. Ze wikkelen haar voor me in een doek en nog steeds hou ik haar vast. Na 10 minuten vraagt iemand of we eigenlijk wel weten wat het is. Eh ja, dat wisten we al van tevoren dus ik zeg "als het goed is, een meisje" en het is goed. Ik wordt gehecht en onze dochter wordt nagekeken door de kinderarts. M'n man zegt dat ie ongelooflijk trots op me is en ik zeg hem dat het me 100% meegevallen is. We worden alleen gelaten en ik bel na een tijdje m'n ouders en broer terwijl mijn man beneden gaat roken. Ik vraag of hij een cola-light en een kaasbroodje voor me mee wil nemen als hij terug naar boven komt want ik had alleen nog maar 2 beschuitjes op die dag.

Na een half uurtje krijgen we beschuit met muisjes en mag ik daarna gaan douchen. Niet te lang, ik mag me alleen even afspoelen zeggen ze. Onder de douche praat ik volop en vraag m'n man om shamppo zodat ik gelijk even m'n haar kan wassen. Hij zegt dat ik niet zo druk moet doen, want ik ben net bevallen. Ik voel me geweldig en sterk en blij en trots...

We gaan naar zaal, krijgen onze dochter bij ons en familie op bezoek. Om 22:00 moet mijn man ook weg en ben ik alleen. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik moeder ben. Ik heb de hele nacht geen moment geslapen, ik heb alleen maar naar mijn dochtertje gekeken in haar aquariumpje naast me en gelezen in de nieuwste Harry Potter. Elk moment dat ik mijn ogen sloot zag ik de bevalling weer aan me voorbij trekken. De volgende ochtend smst m'n man om 7 uur dat ie ons zo komt halen, maar helaas mogen we niet eerder dan 9 uur weg dus ik zeg hem nog even te wachten. Eindelijk is hij daar dan en kunnen we naar huis. Met z'n drieen.

Wauw Igraine, je had al een mooi begin 5 cm bij binnenkomst
_{die babybrabbelin je sig klopt ook niet meer echt}

Wow Igraine; wat een droombevalling! Wat heerlijk zeg. Gefeliciteerd met je lieve, kleine meisje!

Mooie bevalling Igraine! En laat die tuthola's maar miepen... hahaaa 5 cm!!
Fijn dat het zo goed verlopen is!

Igraine, wat goed dat het allemaal zo snel ging

wow igraima, als we ooit een tweede krijgen wil ik het ook zo doen.
Wat fijn voor je zeg.

Ben je trouwens nog teruggelopen naar die andere afdeling om je mooie dochter te showen, had die gezichten dan wel willen zien hoor.

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2005 08:52 schreef Rottdog het volgende:
Wauw Igraine, je had al een mooi begin 5 cm bij binnenkomst
_{die babybrabbelin je sig klopt ook niet meer echt}

Eh nee idd, ik heb hem weggehaald.

Ik heb inderdaad vind ik zelf een ideale bevalling gehad. Ik zou het zo overdoen...
De pech is alleen, denk ik, dat bij een eventuele 2e het alleen maar tegen kan vallen (waarschijnlijk)

dat hoeft niet,mijn buurvrouw had haar 2de er binnen 3 uur vanaf de eerste wee, 1 perswee en hij was er.

de zus van mijn vriendin binnen 1 uur een geluk bij een ongeluk (moest bevallen met die hete dagen)

na het lezen van al die mooie verhalen heb ik last van mn hormonen hoor