Bevallingsverhalen deel 3

Mijn zus is op het moment aan het bevallen! Ze heeft om de 2 minuten weeen en 3 cm ontsluiting...ik wordt WEER een oom...spannend!

Spannend clowncloon
Is er al nieuws?

clowncloon wat spannend! Trotse Ooms en Tantes - Deel 4 <-- dit topic is er speciaal voor gemaakt, wil je ons daar op de hoogte houden?


Xanthe, ik heb ademloos je verhaal gelezen. Nog weet ik niet wat ik kan zeggen, ik ben er sprakeloos van. Wat een bevalling! Niet zo gek dat dat door je hoofd gaat spoken 's nachts, zelfs een "normale" bevalling is behoorlijk ingrijpend en ben je nog weken mee bezig. Gun jezelf wat tijd om aan te sterken, lichamelijk maar ook geestelijk.

Jeetje wat een verhalen weer. Petje af hoor Ladybos en Xanthe!

Na al die nare verhalen wordt het maar weer eens tijd voor een redelijk normaal bevallingsverhaal.

7 oktober 2004
Morgen ben ik uitgerekend en vandaag hebben we een afspraak bij de verloskundige. Ik baal want het is niet de verloskundige waarbij ik normaal langsga. Zij is vrij en komt volgende week pas weer werken. Ik neem me voor om dan ook op zijn vroegst volgende week pas te gaan bevallen. Ik geef aan dat ik Snotje zo ontzettend weinig voel en dat ik wel weet dat dat normaal is tegen het einde van een zwangerschap, maar dat ik me toch zorgen maak. De verloskundige luistert naar het hartje en volgens haar is alles goed. Om me helemaal gerust te stellen verwijst ze me door naar het ziekenhuis waar ik een CTG kan krijgen. Volgens mij heeft ze niet door dat ik me door de CTG-verwijzing meer ongerust maak. Waarom verwijst ze me door als alles goed is? (tja, hormonen). Die middag gaan we naar het ziekenhuis en wordt ik aan allerlei apparaten gekoppeld. Snotje doet goed zijn best en op de echo die we als toetjes krijgen kan ik voor het eerst duidelijk zijn handjes, voetjes, ruggengraat en niertjes zien. Volgens de gynaecoloog is alles in orde, maar kan het goed zijn dat we nog een aantal dagen moeten wachten voordat Snotje besluit naar buiten te komen. Ik denk bij mezelf dat dat wel prima is omdat ik dan hopelijk mijn favoriete verloskundige erbij kan hebben.

8 oktober 2004
Omdat we al weken lastiggevallen worden door ongeduldige oma’s besluiten we die avond de stekker van de telefoon eruit te trekken en lekker een filmpje te gaan kijken. Om een uurtje of twaalf gaan we naar bed. Om kwart over twee word ik wakker. Eerst denk ik dat ik in mijn bed geplast heb maar als ik het dekbed terugsla en de troep zie gaat er een belletje rinkelen. Mijn vliezen zijn gebroken. Gek genoeg blijf ik superrustig en maak meneerm@x wakker die wel gelijk begint te panieken. “Moet de verloskundige gebeld worden?” “Voel je al iets?” “Doet het pijn?” “Beweegt Snotje nog?” Ik maak duidelijk dat ik me prima voel en stel voor om de boel maar eens op te gaan ruimen. Ik verschoon het bed (toch maar goed dat ik zeiltje ondanks de zweterige bende heb laten liggen) en ga douchen. Vervolgens doen we de afwas, stofzuigen we het hele huis en halen we overal nog even een lapje overheen. Daarna eten we allebei nog even snel een beschuitje en gaan we video kijken (van slapen komt toch niks meer).

Om vier uur denk ik de eerste wee te voelen. Ik denk nog dat het makkelijk vol te houden is als het op deze sterkte door blijft gaan, maar al snel komen de weeën om de vijf minuten, houden ze lang aan en beginnen ze behoorlijk heftig te voelen. Meneerm@x en ik hadden besloten om niet aan familie en vrienden te vertellen dat de bevalling was begonnen en we zitten met z’n tweetjes in de slaapkamer te luisteren naar de buren die naar hun werk gaan en de kinderen die naar de school verderop lopen. Het is een heel speciaal gevoel. Net alsof je op een eilandje middenin een drukke winkelstraat zit en niemand je ziet of dat je een geweldig spannend geheim hebt wat je aan niemand mag vertellen. Het enige wat ik kan denken is: “Jullie moesten eens weten wat er hier gebeurt”. Om een uur of negen bellen we de verloskundige die vervolgens om half tien voor de deur staat. Het is dezelfde verloskundige waarbij we gisteren op controle geweest waren. Ze toucheert me en ik heb ongeveer 2 cm ontsluiting. Ze vertrekt weer en belooft over drie uurtjes terug te komen.

Nadat de verloskundige vertrokken is worden de weeën heftiger en heftiger en vergeet ik spontaan alles wat ik op de pufclub geleerd heb. Ik raak in paniek en begin over te geven. De beschuitjes die ik die nacht gegeten heb komen via mijn neus weer naar buiten. Gelukkig kalmeer ik weer een beetje en de verloskundige komt zoals beloofd drie uur later weer langs. 4 cm ontsluiting…. Volgens de verloskundige liggen we keurig op schema maar voor mijn gevoel lijkt het eind nog lang niet in zicht. Ik ben al bijna elf uur bezig en pas 4 cm ontsluiting. Ik moet nog 6 cm en ik ben nu al kapot…. De verloskundige belooft opnieuw over drie uur terug te komen en adviseert me om lekker een warme douche te nemen. Terwijl ik onder de douche zit gaat de telefoon. Meneerm@x neemt op en het blijkt mijn moeder te zijn. Gelukkig weet hij haar af te schepen en verklapt hij niet dat ze waarschijnlijk over een paar uurtjes oma is (achteraf vertelde ze ons wel door te hebben omdat meneerm@x normaal gesproken op vrijdag op zijn werk is en ik normaal gesproken niet om twee uur ’s middags ga douchen). Na de douche weet ik me met moeite van de badkamer naar van het bed te slepen. Ik ga zitten en raak in een soort van trance. Tussen elke wee door (er zit nu ongeveer een minuut tussen) lijk ik in slaap te vallen en tijdens de weeën focus ik me op het puntje van het zolderraam van de buren en ga ik raar met mijn handen zitten draaien. Dan komt de verloskundige weer langs. Ik heb nu 6 cm ontsluiting. Ze verteld dat ze de bevalling niet kan afmaken omdat ze na zessen vrij is. Er zal een andere verloskundige van een andere praktijk langskomen om het over te nemen.

De televisie begint me steeds meer te irriteren. De Tweenies die vrolijk aan het zingen en aan het dansen zijn mogen wat mij betreft een gruwelijke dood sterven en ook de presentatrice van een of ander belspel komt in mijn gedachten vreselijk aan haar einde. Ik heb in twee dagen tijd maar ongeveer anderhalf uur geslapen en ben helemaal kapot. De trance waar ik eerder zo lekker in zat kan ik niet meer terugvinden en ik kan de weeën niet meer opvangen. Meneerm@x belt de nieuwe verloskundige die vervolgens een half uurtje later op de stoep staat. Het is nu acht uur, ik heb 7 cm ontsluiting en ik heb het gevoel dat ik al moet gaan persen. Volgens de nieuwe verloskundige valt het wel mee met de persdrang. Pas als ik oerkreten uit ga slaan heb ik echt persdrang volgens de verloskundige. Ze raad me aan om een warm bad te nemen. Ik protesteer nog omdat ik in de veronderstelling ben dat je met gebroken vliezen niet meer in bad mag, maar volgens haar mag het wel omdat de bevalling goed op gang is en het niet lang meer zal duren voor de baby er is.

Nadat ik in bad ben gaan zitten besef ik dat de weeën daarvoor maar een peulenschilletje waren. Ik kom in een weeënstorm terecht en om half tien smeek ik meneerm@x om opnieuw de verloskundige te bellen. Zodra hij er aan de telefoon heeft begin ik te krijsen. Ze wilde oerkreten horen, nou die kan ze krijgen! Helaas is de verloskundige net op dat moment bezig met een andere bevalling en moet ze een ander oproepen die stand-by staat. Die is er gelukkig na een half uur en samen met meneerm@x trekt ze me uit het bad. Ik heb volledige ontsluiting en mag om tien uur gaan persen. Om kwart over tien arriveert de kraamhulp die snel alles klaar begint te zetten. Op de een of andere manier lukt het persen niet goed. Het enige wat ik kan is op de wekker kijken en roepen dat ik niet naar het ziekenhuis wil. Dan arriveert de andere verloskundige ook. De vorige bevalling was afgelopen en ze wilde weten hoe het met mij ging. Samen met de kraamhulp en meneerm@x schreeuwen de twee verloskundigen me er doorheen. Na anderhalf uur persen kom ik eindelijk te weten wie Snotje is. Het is Kai

_{het is een behoorlijk lange lap tekst geworden}

Beste mensen, het is een jongetje!
Hij heet Quintin (spelling weet ik niet precies) en hij weegt 8 pond maar liefst




De bevalling was erg zwaar voor mijn zus, duurde ruim 6 uur en hij is met een tang gehaald.
Misschien in de toekomst meer fotos maar voorlopig is dit wel voldoende...WAT EEN MANNETJE!

p.s. OEPS sorry lois, ik zie dat ik naar een ander topic moet...kan je me bumpen?

gefeliciteerd mooi manneke hoor!

Wat een geweldig verhaal M@x 's nachts stofzuigen (wie verzint dat nou), beschuitjes door je neus, afgetuigde tweenies maar oh wat een prachtig einde zo thuis!
En dan blijkt snotje Kai te heten

quote:

Op vrijdag 18 februari 2005 10:37 schreef snoopy het volgende:
Wat een geweldig verhaal M@x 's nachts stofzuigen (wie verzint dat nou), beschuitjes door je neus, afgetuigde tweenies maar oh wat een prachtig einde zo thuis!
En dan blijkt snotje Kai te heten

Ik heb het opschrijven van mijn verhaal echt een hele tijd uitgesteld omdat ik niet goed wist hoe ik er op terugkeek maar nu ik het heb opgeschreven en het zo nalees was het echt een geweldige bevalling. Hij duurde naar mijn gevoel echt ontzettend lang, maar nu ik zie wat ik er voor teruggekregen heb zou ik hem zo overdoen.

Dank jullie wel, het is ECHT een schatje!
Respect naar jullie toe dames, ik denk eerlijk gezegd dat veel mannen een bevalling niet aankunnen...

Wow M@x wat een mooi bevallings verhaal!!!!! De steun naar elkaar, de liefde en emotie zit er zo in dat ik gewoon met traantjes zit!!! En de tweenies zijn idd erg irri

Clowncloon wat een lieverd!!! Gefeliciteerd!!!

mooi verhaal hoor M@x

quote:

Op vrijdag 18 februari 2005 10:45 schreef m@x het volgende:

[..]

Hij duurde naar mijn gevoel echt ontzettend lang, maar nu ik zie wat ik er voor teruggekregen heb zou ik hem zo overdoen.

Nou, en dat is dan weer lekker om te lezen voor iedereen 'die nog moet' Mooi verhaal hoor!

quote:

Op vrijdag 18 februari 2005 10:55 schreef Martineke het volgende:

mag mijn verhaal eigenlijk ook hier tussen? of moet ik die in keizersnee ervaringen topic zetten?

Ben geen mod natuurlijk, maar ik wil het wel graag lezen. Een keizersnee is toch ook een bevalling lijkt mij

Ik had hm volgens mij ook in bevallings verhalen gezet hoor Martineke. En een ks is ook een bevalling toch? Mijn gevoel zegt dat ks topic meer voor vragen daarover is en hoe het herstel gaat.

Xanthe, wat een enge bevalling joh, wat ontzettend jammer dat het allemaal zo heeft moeten lopen!

M@x, leuk om je verhaal te lezen, een positieve (thuis)bevalling! Echt super

M@x wat een prachtig verhaal .... wow...

m@x, wat een mooi verhaal
Wat ik ook mooi vind is dat je moeder het blijkbaar toch door heeft gehad, maar toch het respect voor jullie heeft kunnen opbrengen dat tijdens de bevalling niet te laten merken en jullie je privacy te gunnen. Mag ook wel gezegd worden, denk ik

Wat een mooi verhaal M@x ! Vooral die laatste zin, zo herkenbaar Wij noemen Myrthe nog regelmatig kruimeltje trouwens

m@x mooi verhaal

M@x! Mooi verhaal!

En Martineke, jouw bevalling mag gewoon hier hoor, het blijft toch gewoon een bevalling? Kom maar op!

Wat een geweldig ontroerende en soms ook zeer heftige verhalen.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, het blijft mooi om te lezen.

Wat mooi om jullie bevallingsverhalen te lezen. Mijn bevalling is alweer ruim 10 maanden geleden, maar ik wil het graag nog eens vertellen

14 april was ik uitgerekend.
De nacht van 13 op 14 april rommelde het wat. Ik had vrij regelmatige krampen, die ik echter makkelijk weg kon zuchten. Tegen de ochtend werden ze steeds krachtiger en regelmatiger. Ik stond op het punt de verloskundige te bellen, toen de krampen opeens afzwakten en na een uurtje zelfs helemaal verdwenen waren. Vals alarm dus, dacht ik. De rest van de dag heb ik geen weeën meer gehad. Tegen de avond kreeg ik weer krampen, eerst om de 10 minuten, later steeds regelmatiger.
Vanaf half 7 kwamen ze echt regelmatig en waren ze sterk. Maar nog steeds heel makkelijk op te vangen. Rond half 8 heb ik de verloskundige gebeld, want ik had een uur weeën die om de 5 minuten kwamen en bijna een minuut aanhielden. Zij kwam om 20:15 uur. Ik bleek al 4 cm ontsluiting te hebben! Ze heeft de vliezen gebroken. Ik wilde in het kraamhotel bevallen, zij stelde voor om daar over een uurtje of 2 naartoe te gaan.
Nadat ze de vliezen had gebroken, werden de weeën in rap tempo sterker en volgden elkaar steeds sneller op. Ik ben onder de douche gaan zitten, zo kon ik ze nog goed opvangen.
Rond 22:00 uur vertrokken naar het kraamhotel, wat een hel, weeën opvangen in de auto!
Om 22:15 kwamen we aan in het kraamhotel. Daar bleek dat onze meid in het vruchtwater had gepoept, dus toen moesten we alsnog in het ziekenhuis bevallen. Ik had inmiddels 7 cm ontsluiting.
Dus wéér in de auto, 20 minuten onderweg. Ik vond het toen vreselijk moeilijk de weeën op te vangen, ze kwamen zo snel achter elkaar en waren erg sterk. Ik had buik- en rugweeën en vooral de rugweeën vond ik erg pittig. De weeën waren moeilijk weg te puffen, maar op één of andere manier slaagde ik er toch telkens weer in .
In het ziekenhuis aangekomen, dat was rond 23:00 uur, was ik helemaal in een roes, ik was echt half van de wereld. Eigenlijk was die "trance" wel fijn. Inmiddels had ik 8 cm ontsluiting.
Ik werd aan de CTG gelegd en Femke kreeg een draadje op haar hoofdje om haar conditie in de gaten te houden.
Al vrij snel kreeg ik persdrang. De arts onderzocht me en het bleek dat ik al volledige ontsluiting had. De laatste 2 cm zijn in een klein halfuurtje gegaan! Ik hoefde geen persweeën weg te zuchten maar mocht meteen gaan persen, heerlijk! Ik was meteen weer bij en had geen pijn meer. Na 20 minuten persen bleek dat Femke het wat moeilijker kreeg, dus is er een knip gezet. Twee persweeën later, om 0:08 uur, is Femke geboren! Een prachtig klein popje van 47 cm lang en 2655 gram.
De placenta volgde binnen 5 minuten, eigenlijk zonder dat ik er iets voor hoefde te doen.

Al met al dus een snelle bevalling, vanaf de echte regelmatige weeën tot de bevalling 5,5 uur. Ik kijk er heel positief op terug, omdat mijn lichaam zijn werk goed gedaan heeft en alles vlot is verlopen.

Malo, bijzonder hoe je het allemaal aan kan he? Ook jou verhaal klinkt heel mooi en ondaks het onverwachte lijk je best rustig en heb je gedaan wat je moest doen. En wat een kleintje was je dochter!!!

Ik was inderdaad heel rustig Anitra. Ik ben geen moment in paniek geweest, terwijl ik heel erg tegen de bevalling op zag. Ik heb ook helemaal niet gekrijst of gegild, behalve toen de verdoving voor de knip werd gezet. Dat was met stip het meest pijnlijke, hahaha.

Kan me voorstellen dat je goed terugkijkt op je bevalling MaLo. Lijkt me heerlijk als alles zo goed en snel verloopt!

Om kwart voor 8 hoor ik onze hond aan de slaapkamerdeur kloppen. Ik reken even snel terug en het blijkt dat het weer tijd is om naar buiten te gaan. Tis zaterdag dus eigenlijk vind ik dat Rene maar moet gaan. Ik probeer m wakker te maken, maar hij reageert niet. Ik word een beetje nijdig en maak een opmerking over dat ie dan wel echt moet blijven slapen en niet dat als ik terug ben moet op gaan staan, want dan zou ik flink boos zijn. Met een dul hoofd stap ik uit bed en kleed me snel aan, doe mn haar op een manier waardoor het niet lijkt alsof ik net mn bed uitkom en ik pak mn schoenen. Ik ga op bed zitten, aangezien die buik nogal in de weg hangt en ik baal stiekem nog even dat er vannacht niks gebeurt is. Als ik eindelijk die schoenen aanheb sta ik op.

Ik voel dat er wat wegvloeit uit me, maar het is heel weinig. Ik schrik en slaapdronken voel ik aan mn broek of het wel echt is. Zo sta ik bijna een minuut te voelen en bedenk me dan dat het geen plas kan zijn, want ik was nog niet zo lang geleden naar de wc geweest. Ik zeg tegen Rene dat ik lek en hij word half wakker. Nog sta ik met mn handen mn kruis te voelen aangezien ik het niet echt geloof. Dit is toch geen vruchtwater? Dat hoort toch met een enorme vloedgolf te komen?!

Ik loop naar de wc en veeg het af. Rene zegt dat ik het ziekenhuis maar even moet bellen voor de zekerheid dus dat doe ik maar. Ik vraag of het zo kan zijn dat het vruchtwater is en ze verteld me dat ik het beste een boterhamzakje in mn onderbroek kan leggen om het zo op te vangen. Nog voordat ik een boterhamzakje kan pakken verlies ik meer vocht. Ik stop snel dat zakje in mn onderbroek en loop een beetje heen en weer. Ik vind het maar vreemd allemaal en Rene is ondertussen wakker geworden. Dan voel ik weer een beetje en ik ga snel kijken wat het nou precies is. Dan ligt er een plasje wit vocht met vlokjes. EINDELIJK!

Het is begonnen roep ik naar Rene. Die gelijk uit bed springt en zich aankleed. Hij gaat dan toch uiteindelijk nog de hond doen. Ik voel buikpijn. Dit kan toch helemaal niet zo snel? Ik bel weer naar het ziekenhuis en die vertellen me wat ik moet doen. Gewoon afwachten en vanavond om 20.00 even langskomen. Ik vind het allemaal prima!

Rene is ondertussen weer binnen en maakt lekker thee voor me. Ik ga maar weer in bed liggen en vind het allemaal erg spannend. Eindelijk is het begonnen en gelukkig nog uit zichzelf, want maandag zouden we een afspraak maken over wanneer ik zou worden ingeleid. Na nog geen half uur is de buikpijn erg vervelend en al behoorlijk pijnlijk. Het is ook niet meer zo dat het lang tussen de pijn zit. Ik loop heen en weer van de wc naar de slaapkamer en intussen is het rond een uur of half 11.
Ik vertel Rene dat ik het nu eigenlijk niet zo leuk meer vind en hij zegt dat ik nog ff vol moet houden. Het komt allemaal wel goed. Hij maakt een kruik voor me warm en ik probeer weer in bed te gaan liggen. Ik voel dat de weeen echt continu zijn naar mijn idee en dat ik helemaal geen tijd heb om een beetje bij te komen, zoals dat leuk in alle verhalen staat.

Rond 12 uur hou ik het niet meer. Ik heb op de grond gezeten in de douche, ik heb in bad gezeten met de kraan op mn buik. Het helpt allemaal niet. Ik kan geen draai vinden, ik kan niet lekker liggen, niet staan, niet zitten.. We bellen nog een keer naar het ziekenhuis en vertellen dit. Ik mag langskomen, gelukkig! Maar wel rond een uur of 1, want het is behoorlijk druk! Rene eet nog snel een half worstenbroodje weg en ik kleed me weer aan. De hond krijgt de andere helft en we gaan weg richting het ziekenhuis. Daar aangekomen worden we even op een bankje neergezet. We moeten wachten, want alle kamers zijn bezet. Rene gaat snel zn auto goed parkeren en ik lig half op dat bankje.
Dan komt er na een half uur eindelijk iemand die ons meeneemt naar een kamer. Ik ga op bed liggen en er word naar het hartje geluisterd. Alles is in orde. Er wordt ons verteld dat er over een paar minuten iemand komt om te kijken hoe ver ik ben. Alleen die weeen zijn nu echt niet leuk meer en dat vertel ik ook om de 3 minuten.
Als er na een half uur nog niemand is geweest word ik boos. Wanneer de verpleegster weer binnenkomt vraag ik waar die verloskundige blijft en ze verteld me dat ze aan het eten is en dat zij ook haar prioriteiten moet stellen. JA DAT VIND IK DUS OOK, ZE MOET HIERHEEN! Maar dat is dus niet wat zij ervan vind. Ik blijf Rene vertellen hoe niet leuk de weeen zijn en knijp ondertussen zn hand fijn. Ik heb mn ogen dicht, maar wanneer ik ze open heb zie ik zn gezicht vertrekken wanneer ik weer een wee heb.

Dan is ze eindelijk uitgegeten en komt de verloskundige. Ze toucheerd en verteld me dat ik 5 cm ontsluiting heb. Oh nee denk ik, ik ben nog maar op de helft. Ik dacht dat ik er al was! Ik vraag om een iets tegen de pijn want ik trek het niet meer, de weeen zijn behoorlijk heftig, dat beaamt zelfs de verloskundige en ze verteld me dat ik na een half uur CTG een pijnstiller krijg.

Na een heel lang half uur krijg ik eindelijk een spuitje met pijnstiller en hij werkt gelijk. Ik ben in de hemel, dit kan niet waar zijn! Ik voel me heerlijk dromerig en als ik een wee heb puf ik m heel rustig weg. Dit is geweldig! Rene belt ondertussen zijn moeder die bij de bevalling ook aanwezig zal zijn. Ik hoef niemand meer aan mn bed te hebben, geen handen meer om fijn te knijpen.. ik kan het nu helemaal zelf aan. Het voelt heerlijk en de komende 2 uur breng ik zo door!

Dan komt de verloskundige weer toucheren. Ik heb 6, nee.. ze trekt een beetje, bijna 7 cm ontsluiting. Ik vraag of ze niet ff door kan gaan met trekken, maar daar trapt ze niet in. 7 cm, nog 3 te gaan! Maar dan voel ik dat het lekkere wereldje waarin ik me begaf verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik raak een beetje in paniek.
Ik ga onder de douche zitten. Dit helpt wel.. en na een uurtje kom ik er weer onder vandaan. Het is ondertussen half 6 en de verloskundige komt weer toucheren. 9.5 cm is de conclusie.. Ik mag nog niet, maar het zal niet lang meer duren. Ik voel dat ik enorm moet poepen en ik word wanhopig. Ik wil niet nog langer wachten, het moet eruit! Dat vertel ik dan ook om de 5 minuten aangezien ik ze om de 5 minuten bij me roep met de bel.

Dan gaat ze eindelijk nog een keer voelen en komt het goede nieuws. Ik mag beginnen met persen. JIPPIE! Alles word klaargezet door de verpleegster en de verloskundige verteld me wat ik precies moet doen. Ja of ik dat niet weet?! Weet je hoeveel weken ik “bevallingsverhalen” en “de verloskundigepraktijk” heb gekeken?! Gewoon benen wijd en drukken! Toch valt het me allemaal heel erg tegen. Na 1 uur en 10 minuten wil ik het allemaal niet meer. Ik voel me leeg, ik ben op en ik kan niet meer. Mn lichaam wil niet meer en het hoofdje van de kleine is nog lang niet ver genoeg dat ie er binnenkort zal zijn.

De verloskundige besluit dat de Gynaecoloog moet komen en dat het kindje gehaald zal moeten worden met een vacuumpomp. Ik vind op dat moment alles best, als het maar is afgelopen. Ik voel me af en toe een beetje wegzakken.. Ik heb totaal geen energie meer over. Rond 7 uur komt de Gyn en het tuutje van de pomp wordt op zn hoofdje aangebracht. Wat een naar gevoel! Maar het kan me eigenlijk allemaal niks meer schelen, ik wil alleen maar dat warme lichaampje op de mijne voelen en ik probeer alles te geven wat ik nog heb.
De gyn verteld me dat ie 3 pogingen gaat doen. Als deze niet lukken word het een keizersnee. Ik hoor de helft niet meer en na 2 weeen geef ik het op. Er is nog niks gebeurt en het hoeft allemaal niet meer van mij. Ik wil naar huis, stop het maar terug! Maar gelukkig bij de derde wee en een hoop aanmoediging lukt het me toch met hulp van de vacuum het kindje te laten komen.

Ik hoor de gyn nog zeggen dat het scheurt en ik raak half in paniek omdat ik denk dat het hoofdje van mijn kindje scheurt. Maar het gaat allemaal zo snel en voor ik het weet heb ik opeens een kindje op me liggen. Het lijkt allemaal wel een droom. Hij huilt en ik hoor in de verte dat ie 10 vingertjes en 10 teentjes heeft. Hij word lekker toegedekt en ik zak weg.
Ik ben helemaal OP! Ze vertellen me nog wat ze daar beneden aan het doen zijn en ik vertel ze dat ze maar moeten doen wat ze moeten doen en dat ik het allemaal wel prima vind. Ik heb mn kleintje.

Dan dringt het opeens helemaal tot me door dat het allemaal voorbij is en dat ik een klein wondertje vast heb. Ik kom weer een beetje bij en voel me zo ontzettend gelukkig. Ik zie Rene over me heen staan en hij geeft me allemaal kusjes en verteld me hoe mooi Dylan is en hoe goed ik het heb gedaan. Ik zie dat ie tranen in zn ogen heeft. Ik kan niet huilen, ik ben te moe. Ik voel me alleen onwijs verliefd als ik naar het kleine wezentje kijk. Hij wordt van me afgehaald en ondertussen is er gehecht en krijg ik een deken over me heen.

Ik hoor dat ie 4795 gram weegt. 10 pond! Hoe kan dat nou?! De verloskundige had me een maand geleden nog verteld dat het hoogstens 3500 gram zou worden. Dan komen ze met m terug. Hij is zo ontzettend mooi!

Omdat ie zo zwaar is moet zn bloedsuiker gemeten worden en helaas is deze na de 2de keer te laag en moeten we een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ik word onder de douche gezet en Rene gaat naar huis. Hij wil niet, hij vind het heel moeilijk om ons achter te laten maar hij moet wel. Mede omdat de hond ook thuis zit te wachten. Dan worden Dylan en ik naar een kamer gebracht waar we de nacht doorbrengen. Snachts gaat het even niet goed met m, maar gelukkig knapt ie snel weer op.

Zondag brengen we nog door in het ziekenhuis en na de laatste bloedtest mogen we zondagavond naar huis.

We zijn compleet!

[ Bericht 1% gewijzigd door DaanBanaantje op 24-02-2005 16:52:58 ]

Weet je zeker dat die bevalling niet gewoon een excuus was om de hond niet uit te hoeven laten?

Prachtig verhaal DaanBanaantje! En bijna 10 pond, onvoorstelbaar eigenlijk...

Wow wat een mooi verhaal Daan!!

Daan, prachtig. en wat snel verteld!!

Daan, wat heb je dat geweldig goed opgeschreven zeg! Mooi is het allemaal hè?

Het is serieus mooier dan ik had durven dromen.. Ik heb ook echt een roze wolk boven me hangen en ondanks dat de bevalling heftig en best zwaar was heb ik er echt een supergoed gevoel over. Het was de mooiste dag uit mn leven.

*oeh.. kraamtraantjes komen weer*

Daantje wat een mooi verhaal.... en echt leuk geschreven!!

Daantje, wat 'klink' jij gelukkig zeg!!!
Om blij van te worden gewoon...

wat mooi beschreven

super geschreven, mooi verhaal.

Daan, je laatste zin
Prachtig!!!

hier nog mijn verslag van de geboorte van Anna. in stukjes en beetjes geschreven, dus wellicht niet zo samenhangend. bovendien is het al met al een vrij technisch verhaal geworden, maar in mijn ervaring was het dat ook, omdat we zo'n echt medisch geval geworden waren, en er een heel team van artsen/assistenten bij betrokken was. aan de ene kant prettig om zo het gevoel te hebben dat je ontzettend goed in de gaten gehouden wordt, aan de andere kant werkte het wel wat vervreemdend, en had ik het gevoel dat ik het nogal uit handen moest geven. maar het resultaat mag er wezen en ik kijk achteraf heel tevreden terug op hoe het gegaan is.

woensdag 9 februari: 42 weken en 6 dagen zwanger, maar babylief blijft nog steeds rustig zitten. al vroeg moesten in 't ziekenhuis (WKZ) zijn; men zou nu dan toch gaan beginnen met inleiden. eerst weer een CTG: baby's hartje klopte nog steeds mooi. ik had wel heel regelmatige harde buiken, maar voelde daar nog weinig (pijnlijks) van. de ontsluiting was nog erg minimaal (1 cm oid, in ieder geval te weinig om de vliezen te kunnen breken). er werd een gel ingebracht, en weer werd ik een uurtje aan 't CTG-apparaat gelegd om te kijken hoe baby & ik erop reageerden. -> weinig effect zo te zien, harde buiken werden iets sterker, maar ik bleef er weinig van voelen. ik begon stiekem te hopen dat ik zo'n luckepuck bevalling voor de boeg had. daarna mochten we verder wachten zonder CTG-apparaat, we zijn wat door 't ziekenhuis gaan wandelen, in onze meegebrachte boeken gaan lezen, en het meegebrachte Volkskrant cryptogram oplossen.

>>tussendoor kwam men ons nog vragen of we eventueel deel zouden willen nemen aan een onderzoek naar een medicijn (allopurinol) voor baby's die het benauwd hebben tijdens de bevalling. natuurlijk alleen in 't geval dat onze baby het inderdaad benauwd zou krijgen. dit middel zou de evt. schade die zuurstoftekort zou kunnen aanrichten beperken. het was al getest bij kinderen die het direct na de geboorte toegediend kregen (met goed resultaat), maar ze wilden het nu proberen te geven via het infuus van de moeder, zodat het kind het middel eerder zou krijgen, en er hopelijk nog meer voordeel van zou hebben. het enige nadeel van deelnemen aan deze studie zou eigenlijk zijn dat er na afloop een paar extra onderzoekjes bij zowel moeder als kind gedaan zouden moeten worden, maar dat zou niet zo heel veel voorstellen. we hebben toegezegd, al hoopten we dat we niet in aanmerking zouden komen natuurlijk.<<

inmiddels begon ik wel wat buikpijn te krijgen, maar niet in golven, gewoon een wat onaangenaam gevoel, vooral als ik stond. (dus veel blijven staan, in het kader van 'kom maar op, weeën!'). om een uur of 12 zou men weer komen controleren hoe 't met de ontsluiting was. dat werd even na enen. en warempel, ik had wat meer ontsluiting! de arts-assistent twijfelde of het genoeg was voor het breken van de vliezen. ze zouden immers ook een electrode op het hoofdje van de baby moeten bevestigen door die opening. bovendien was het i.v.m. het niet ingedaald zijn van de baby nog steeds wat riskant allemaal. na overleg met de gynaecoloog besloot men het toch te proberen. ik vond het ontzettend spannend ineens, echt zo'n 'nu kunnen we niet meer terug, het gaat gebeuren - moment'. om 13.45u werden ze dan gebroken. de verpleegkundige (een enorme stoethaspel overigens) stond heel hard aan de bovenkant van m'n buik te drukken om de baby met 't hoofdje zo snel mogelijk de ingang te laten afsluiten zodra de vliezen gebroken waren, om het risico van een meespoelende (afgeklemde) navelstreng zo klein mogelijk te maken. dat ging gelukkig allemaal goed. alleen bleek de baby wel in 't vruchtwater gepoept te hebben. (net als Piet destijds). ik schrok daar erg van, en was ook wat verontwaardigd: ze hadden de conditie van de baby toch steeds zo goed in de gaten gehouden? hoe kon het dan dat hij/zij het kennelijk toch zo benauwd had gehad ineens?

het aansluiten van de diverse metertjes ging goed. ook werd er een soort pompje aangebracht waarmee indien nodig schoon 'water' (een oplossing die op vruchtwater leek) bij de baby gepompt kon worden als dat nodig zou zijn. na het breken van de vliezen had ik vrijwel onmiddellijk 4 cm ontsluiting, dat was goed nieuws. de weeën kwamen toen wel vrij snel op gang en werden ook snel behoorlijk pijnlijk. de baby reageerde daar ook sterk op: de hartstlag daalde bij elke wee, vrijwel elke wee dook deze onder een kritische grens (100 slagen per minuut) hetgeen gepaard ging met verontrustende piepjes van de computer. op zich hoeft dat dalen niet erg te zijn, als de hartslag zich maar snel weer herstelt. hij daalde echter wel wat erg diep, vaak onder de 80 slagen, en kwam ook niet elke keer weer goed omhoog. we zaten dus steeds naar die monitor te kijken met z'n enge piepjes. ook in de 'controlekamer' naast ons waren een aantal mensen hetzelfde scherm in de gaten aan 't houden en zodra de hartslag van de baby te veel onder die lijn bleef kwamen daar telkens een paar van aangesneld. om de haverklap moest ik weer in de beensteunen, werd er weer wat gecontroleerd of veranderd. het vruchtwaterververspompje werd aangezet, ik werd gevraagd om op m'n zij te gaan liggen (en weer terug op m'n rug, want de baby vond die zijligging ook niks), er werd nog es getoucheerd maar de ontsluiting leek niet zo heel veel te vorderen (na een uur nog steeds die 4 cm, al voegde de arts-assistent eraan toe dat "het nu wel een ruime 4 cm was, terwijl het daarnet nog een krappe 4 cm betrof." nou wat een troost! de weeën volgden elkaar nu steeds sneller op, en de hartslag van de baby kreeg daardoor ook steeds minder kans om zich te herstellen tussendoor. ook zelf vond ik de tussenpozen echt te kort worden. op een gegeven moment werd besloten om weeënremmers toe te dienen, om de baby even wat rust te gunnen. ik was op dat moment vooral blij dat ik zelf even wat rust kreeg, al begon de moed me wat in de schoenen te zakken, ik zag het al helemaal op een keizersnee uitlopen. die klunzige verpleegkundige maakte steeds op de verkeerde momenten de verkeerde opmerkingen (hij bemoeide zich bijv. steeds met ons cryptogram, geen probleem natuurlijk maar toen ik vreselijke weeën aan 't opvangen was zat ie nog te zeuren over een oplossing die wij hadden ingevuld en die volgens hem niet klopte!) ook was hij erg onhandig met sommige apparaten waar ik aan verbonden was, en draaide hij beensteunen en andere schroefbare dingen te strak aan zodat anderen ze niet meer los konden krijgen. zijn dienst zou om 15.00u aflopen, en ik was blij toen dat moment aangebroken was. z'n goedbedoelde afscheidswoorden waren: "nou meid, zet 'm op he, en denk maar zo, als 't niet gaat dan doen ze toch gewoon een keizersnee?" aargh dat was nou precies het rampenscenario dat ik steeds meer voor ogen kreeg, dus op die 'steun' zat ik niet bepaald te wachten! ik heb 'm dan ook wat onaardigs toegesnauwd en weg was hij, pfff.
inmiddels werd besloten dat de baby het inmiddels officieel echt benauwd had, dus werd het medicijn dat bij het experiment hoorde via het infuus aan mij (en dus ook aan de baby) toegediend. balen maar wie weet had onze Gerrie er wat aan, hoopten we maar. het kon trouwens ook nog evengoed een neutrale zoutoplossing zijn, als we in de controlegroep zouden zitten. maar aangezien het een zogeheten 'dubbelblind' onderzoek was zouden we dat niet te weten komen.
ik kreeg op een gegeven moment al wat persdrang dus begon stiekem toch te hopen op een
plotselinge volledige ontsluiting. bij de volgende toucheersessie bleken het echter slechts 7 cm te zijn. op zich niet eens zo slecht vergeleken met die 4 van daarvoor, maar het viel mij bitter tegen en vond 't erg vervelend dat mijn lichaam me kennelijk niet de juiste signalen gaf. de arts-assistent wilde wat bloed afnemen bij de baby (van 't hoofdje), om te bekijken hoe erg het met de verzuring gesteld was (door evt. zuurstofgebrek). het lukte maar erg moeizaam om dat bloed af te nemen, tussen de weeën door. ik begon er langzamerhand ook steeds slechter tegen te kunnen dat men steeds maar weer daarbinnen moest wezen, ik kreeg er ook beenweeën bij en kon al die aanrakingen maar nauwelijks meer verdragen. alleen G mocht absoluut niet van mijn zijde wijken, heb erg veel gehad aan zijn hand (die ik helemaal fijnkneep). toen het dan eindelijk gelukt was om dat bloed af te nemen en het te onderzoeken, bleek dat die verzuring nog niet al te ernstig was. ook werd ik weer getoucheerd en verbaasd vroeg de arts-assistent of ik misschien al wat pers-drang voelde, want volgens haar had ik inmiddels volledige ontsluiting, HOERA! die persdrang was inmiddels verdwenen maar 't kon me allemaal weinig schelen op dat moment, ik mocht persen! ben dat dan ook vol overgave gaan doen, al was het erg raar om het op eigen kracht te moeten doen (dus zonder persweeën). ik had nog wel 'gewone' weeën, en het was erg pijnlijk om daar 'doorheen' te moeten persen. veel pijnlijker dan bij Piet, maar dat kan ook komen omdat men me toen preventief flink ingeknipt had. toch ging het vervolgens erg snel, binnen een kwartier lag ons kleine Gerrietje eindelijk op mijn buik. (de precieze geboortetijd was 17.13u. harstikke snel dus eigenlijk, binnen 3,5 uur nadat de vliezen gebroken waren en ik de eerste weeën voelde!) in een 'split second' zag & voelde ik dat 't kindje in orde was. het was wel wat magerder dan Piet, maar verder voelde het heel vertrouwd en goed. wat lag 't daar lekker warm op mijn buik, en wat heerlijk dat de pijn over was. pas na een tijdje vroeg ik aan G of het nou inderdaad een 'mannetje' was (want dat dachten wij op een van de laatste echo's gezien te hebben en ik ging daar eigenlijk helemaal van uit). dus G keek eens goed en slaakte een verbaasde 'een meisje!!'-kreet. wat een verrassing! Anna dus! Anna werd vervolgens snel meegenomen voor onderzoek door de kinderarts, en gelukkig bleek alles prima in orde. geen extra zuurstof nodig oid. ook moest er wat extra bloed worden afgenomen bij zowel haar als mij, in het kader van dat onderzoek waar we aan mee deden. dat viel me wel flink tegen. bij mij lukte het erg slecht om een ader te vinden waar ze goed in konden prikken, en het duurde daardoor echt heel erg lang voordat dat klaar was en ik (ja dat moest ook nog) gehecht kon worden. maar vooral die arme Anna moest alles bij elkaar erg vaak en veel bloed afgenomen worden die avond en de dag erna. verder kreeg ze nog een echo van de hersenen en een hartfilmpje. dat waren op zich geen al te vervelende onderzoeken, maar voor al die extra buisjes bloed hebben ze haar helemaal lek geprikt. en niet altijd even handig. maar ok, wie weet heeft ze wel veel aan die allopurinol gehad (als ze dat gekregen heeft tenminste) en anders is 't hopelijk van nut voor anderen natuurlijk. ze woog overigens 3350g. heerlijk om haar daarna een tijdlang lekker vast te kunnen houden. G had al een aantal mensen gebeld, geweldig om weer zulk goed nieuws te kunnen vertellen. m'n jongste broer werkt vlakbij dat ziekenhuis dus die was er 't eerst, super. intussen ging G mijn ouders en Piet ophalen bij ons thuis. toen men eindelijk klaar was met die onderzoekjes bij mij kreeg ik wat te eten (heerlijk!) en kon ik gaan douchen (nog heerlijker!). de trotse jonge oom bleef in de tussentijd Anna gezelschap houden. m'n ouders en Piet kwamen toen ik net fris gewassen weer in bed lag en naar een andere afdeling gereden werd. Piet mocht bij mij op 't bed zitten onderweg, dat vond ie wel interessant. verder vond hij 't allemaal maar vreemd geloof ik (normaal gesproken had hij op dat tijdstip al in bed gelegen) maar ik vond 't heel fijn om hem even te zien. later op de avond kwam de andere oma ook nog langs, wat ontroerend weer al die blije grootouders. Anna en ik zijn nog 1,5 dag in 't ziekenhuis gebleven, ter observatie. alle uitslagen waren goed, dus vrijdagochtend mochten we naar huis, heerlijk!

Toch een mooie bevalling Bix! Wel een beetje eng hier en daar met die hartslag, brrr... en zo'n irritante verpleegkundige, woei! Dat herken ik wel ja. Heerlijk zoals je dan volledig ongenuanceerd kan reageren Je hebt het weer geweldig gedaan meid met een prachtig resultaat! Kan nie wachten tot ik haar in het echie mag zien!

Oeh wat word ik toch altijd lekker snotterig van dit soort verhalen, mooi beschreven Bix!!!

Bix ik moet vooral zo lachen om je cryptogrammenverhaal. Ik kan me juist van de bevalling ook zoveel details herinneren (normaal ben ik daar nooit zo allert op) en dat herken ik bij jou en alle andere bevallende ook zo sterk.
Verder een spannende maar mooie bevalling joh!

Ook aan jou dank Bix! Klinkt toch als een bevalling die 'goed is geweest'. Nou ja, gewoon in je gevoel.
Fijn dat alles zo goed gaat met Anna! (enne de verpleger.. wij hadden er 's ochtends ook eentje die veel minder betrokken was. Daarna was het super!)

Bix, wat was het spannend zeg. Gelukkig heeft het allemaal niet al te lang geduurd en is alles zo goed afgelopen.

Toch is het een prachtig verhaal Bix

bix wat een prachtig verhaal zeg moest toch wel even een traantje wegpinken hoor..

erg spannend bix, en wat een prachtig meisje.

Mooi verhaal hoor Bix!

Ik wou graag even mijn verhaal vertellen.


23 december: Het rommelt ’s morgens flink in mijn buik heb ook tussen door flinke pijn scheuten in mijn onderbuik. Maar ik ga gewoon verder met de dagelijkse dingen.
Omstreeks 22.00 uur gaan mijn man en ik naar bed. Dan heb ik lichte weeën.

24 december: Word wakker om 1.00 uur wat een buikpijn zeg. Dit zijn dus echte weeën en ze komen om de vijf minuten. Om 2.00 uur maar even naar het ziekenhuis bellen. Als ze doorzetten om de vijf minuten moet ik weer bellen. En de weeën blijven komen. Ik bel zelf even naar het ziekenhuis vertel van de pijn en ze zeggen dat ik maar die kant op moet komen.
Ik ga eerst nog even douchen en kom tegen 4.00 uur in het ziekenhuis aan. Word meteen aan de ctg gelegd. Met de baby gaar alles goed. De gyn ( niet mijn eigen) komt even langs nog geen ontsluiting????? Mag ook weer naar huis???????
Dus daar gaan we maar weer, ben tegen 8.00 uur thuis. Ondertussen gaan de weeën gewoon door. Maar ik hou stug vol, al raak de energie wel snel op.
Om 21.00 gaat het echt niet meer (nog lang volgehouden) weer bellen en ik mag weer komen.
In de auto worden de weeën iets minder wat een fijn gevoel.
Kom tegen 21.30 uur in het ziekenhuis aan. In de verloskamer kamer komen de weeën meteen in volle vaart terug. En 4 centimeter ontsluiting. PFFF mijn vliezen worden gebroken en dan maar afwachten maar mijn lichaam wil niet meer. Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.

25 december: 1.00 uur Krijg een middeltje tegen de pijn en om de weeën iets te remmen.
3.00 uur 9 centimeter ontsluiting het schiet nu op.
4.00 uur 10 centimeter ontsluiting. En dan gebeurd er niets de weeën gaan wel gewoon door maar geen persdrang.
4.30 krijg een infuus om de weeën op te voeren??????
9.15 uur ja ik mag persen.
10.00 ik ben op en stop er mee gil ik tegen de verpleging. De gyn word gehaald en besluit over te gaan tot een keizersnee.
Om 10.47 word onze zoon geboren. 10 pond hij had klem gezeten tegen mijn bekken.


Ik heb op mij na controle een goed gesprek gehad met mijn gyn. En ik hem mijn woede over hun handelen geuit. En er is besloten dat ik volgende keer zelf mag kiezen voor een keizersnee als de baby weer groot mocht zijn want dat wisten ze dit keer ook van te voren.
Dus ga altijd een gesprek aan met de gyn als het niet is verlopen zo als graag zou willen.
Het lucht in ieder geval op

bibbertje ook een heftig verhaal van jou! en ook al zo'n zware baby!

Mijn God bibbertje, wat een heftig verhaal zeg! Dat heeft alles bij elkaar wel heeeel lang geduurd.

Zaterdagavond 22 januari tegen 23.00 uur kreeg ik wat buikpijn. Niks bijzonders, had ik die laatste weken wel vaker dus ik dacht er niet veel van.
De lichte buikpijn bleef wel aan.
Tegen 01.00 uur naar bed gegaan maar na 20 minuten alweer opgestaan omdat ik nu wel zeker wist dat het weeen waren. De tussenpozen waren al heel kort maar de pijn was nog steeds erg goed vol te houden.
Mijn man wist nog van niks want ik had hem niks gezegd over buikpijn en hij sliep gewoon nog.
Ik heb wat rondgelopen, ben zelfs nog even in de tuin geweest (wat naar de sterren gekeken) en ik heb gedouched.
Om 02.30 werden de weeen pijnlijker zodat ik ze moest wegpuffen en ik heb toen mijn man maar wakker gemaakt en de verloskundige gebeld. Tevens mijn ouders zodat zij Damon konden ophalen.
De verloskundige had nog een bevalling en kwam tegen 04.15 uur. Ik had toen 4 cm ontsluiting. We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan (ik wilde poliklinisch bevallen) en een kwartiertje later lag ik al op bed met 8 cm ontsluiting (4 cm in 15 minuten).
De vlos heeft toen mijn vliezen gebroken en het vruchtwater was bruin/groen dus David had het niet makkelijk.
Het ging razendsnel. De weeen vlogen door mijn lijf zonder tussenpozen en ik hing helemaal in de stang boven het bed (ik had na afloop ook echt spierpijn in mijn armen).
Ik kreeg persweeen om 05.10 en Davids hartslag ging snel achteruit dus hij moest er snel uit. Na een knip werd hij om 05.27 geboren. Helemaal verfomfaaid, gekreukeld en ingedeukt. Ik schrok er even van…
We mochten lekker even op de verloskamer bijkomen met koffie en beschuit. Het ziekenhuis heeft 5 verloskamers en wij waren de enige aanwezigen op dat moment.
Na een uurtje of 2 kwamen mijn ouders met de trotse broer Damon kijken en zijn we naar huis gereden waar ik prinsheerlijk met mijn net geboren prinsje in bed ben gekropen
Ik vond het een droombevalling. En wat een verschil met de eerste keer….

Prachtig verhaal weer

Mooi verhaal

super verhaal.

Mooi verhaal Martineke

Lily, wat heerlijk dat je op je tweede bevalling zo veel beter kan terugkijken dan op je eerste. Wel spannend dat het persen zo vlot moest gebeuren, maar gelukkig is alles goed gegaan.

Martineke, jouw bevalling is voor mij veel herkenbaarder, natuurlijk. Mooi beschreven, hoor.

Lily wat een prachtige bevalling!! Fijn om ook zulke verhalen te lezen.

Martineke ik vond het ook erg interessant om een geplande keizersnee te lezen. Mooi opgeschreven! Ik was er echt helemaal bij.

Martineke

Dinsdagavond 4 januari, we hebben bezoek als mijn buik begint te rommelen. Ik verwacht er weinig van. Ben pas 16 januari uitgerekend, het kamertje is nog niet helemaal klaar, ik wil nog naar de kapper en uit eten met vriendje. 'snachts om 4 uur verlies ik mijn slijmprop. Het rommelen gaat door maar het doet nog echt geen pijn; geen weeen dus. 's ochtends is het rommelen gestopt.

Mijn zusje komt een paar dagen logeren omdat we nog graag wat tijd als zusjes-onder-elkaar willen doorbrengen (zij woont aan de andere kant van NL).
Donderdag 15.00u. Het rommelen begint opnieuw, deze keer erger dan voorheen. Het lijkt erop dat er nu echt iets gaat beginnen. Mijn zus besluit nog een nachtje te blijven. (na overleg met mij en vriendje). We halen lekkere hapjes en nestelen ons op de bank, dit kon weleens een lange nacht worden.
Om 2.00u 's nachts ben ik doodop. Het gerommel zet niet door en doet net te zeer om te slapen. Vriendje belt de dienstdoende verloskundige. Dit blijkt een man te zijn waar we al veel positieve verhalen over gehoord hebben. Ik heb 3 cm ontsluiting (hoera..) en hij zegt dat ik het echt wel voel als de weeen echt worden. Ik mag paracetamol pakken om toch wat te slapen.
De volgende ochtend om 11 uur komt hij weer kijken. Ik heb nu 4 cm ontsluiting en het rommelt nog flink. Hij besluit me te strippen om alles een klein zetje te geven.
Ik ben moe maar het is goed te doen. Het is gezellig in huis en ook spannend. Mijn schoonouders komen ons succes wensen en ik voel me eigenlijk erg goed.
Om 14.00u worden de weeen heftig. De pijn vliegt door mijn lijf en de weeen komen ineens om de minuut. Ik installeer me op het toilet op de badkamer en probeer op mijn ademhaling te letten. Ik merk niks van die golven waar de yogajuf het alsmaar over had en voel alleen maar 1 grote pijn.Vriendje wil de verloskundige bellen maar ik hou vol dat dat pas mag bij weeen om de 5 minuten .
Om 15.50u besluit hij toch echt te bellen. Ik hou het niet meer en zeg dat ik ga persen. De verloskundige bleek al onderweg te zijn en om 16.00u is hij er. Ik zeg dat ik MOET persen en dat ik er anders mee stop. Gelukkig heb ik volledige ontsluiting en mag meteen gaan persen. Dankzij de super begeleiding wordt na 20 minuten ons meisje geboren... Wij zijn zo trots en wat hebben we genoten van de spanning, de gezelligheid, de opluchting en vooral van het geluk. Wat voel ik me stoer en wat voel ik me moeder!!

Ik kijk terug op een perfecte bevalling. Door het vele voorwerk verliep de uiteindelijke bevalling erg vlot. Ik vond de weeen vreselijk, maar omdat het zo snel ging was het ook snel weer voorbij. De verloskundige was geweldig. We hebben zelfs onder het persen nog ontzettend gelachen en ik vond het erg speciaal dat mijn zus overal bij aanwezig is geweest. Dit hadden we vantevoren nooit bedacht maar het voelde voor ons allemaal erg goed. En wat ben ik trots op mn vriendje die mij door die weeen heen sleurde!!

Lishe, wat een heerlijke bevalling. Zoals je het omschrijft was het een heel relaxed sfeertje

Mooi, Lishe!

Maar lag Luuke niet in stuit? (Je moest toch een foto van d'r heupjes? Of komt het in de familie voor?)

Ja E.T. het was erg relaxed! Kreeg naderhand ook van de verloskundige te horen dat 'ie genoten had van de sfeer en de rust.

En Sugar; Jah, het komt bij ons in de familie voor. Ik heb als baby ook een spreidbroek gehad. Het gaat van oudste dochter op oudste dochter vertelde mijn moeder. En laten Luuk en ik nu allebei oudste dochter zijn... Verder weet ze er helaas weinig meer over te vertellen maar ik probeer me er niet te druk om te maken! (Maak hieruit op dat Maria wel in stuit lag en daardoor nu dus een speidbroekje heeft?)

Tijd om mijn verhaal(tje) hier ook maar neer te zetten:

Vrijdag 1 april, 42 weken en 2 dagen zwanger. Sinds woensdag moeten we iedere dag naar het ziekenhuis voor een CTG en om de dag een echo om de hoeveelheid vruchtwater te controleren. Met 1 van de verloskundigen in het ZH is afgesproken dat we na het weekend gaan kijken of de boel al 'rijp' is en wat we verder gaan doen als de bevalling niet vanzelf begint. Ook vrijdag was de CTG weer in orde en we staan al met jassen aan bij de balie, klaar om te vertrekken. Een andere verloskundige komt aanlopen en bekijkt mijn dossier. 'Al 42 weken en er is nog geen inwendig onderzoek gedaan?' is haar reactie op de stapel papieren. Ik heb haar netjes uitgelegd dat ze dat maandag wel van plan zijn. Maar dat was niet goed genoeg. De jassen mochten weer uit, ze ging nu wel even kijken. Dat 'even kijken' deed enorm veel zeer, en na wat wroeten komt ze met de mededeling dat ik al 3 cm ontsluiting heb en dat ze me meteen maar even gestript heeft.
Nog wat verrast door die mededeling (geen wee gehad en toch al 3 cm gratis gekregen) en het feit dat ik onverwachts gestript was zijn we boodschappen gaan doen en naar huis gegaan.
's Avonds rond 19:00 merk ik dat ik wat bloed en slijm begin te verliezen. Spannend, zou er nu toch wat gaan beginnen? Aan de andere kant bedenk ik me dat het verliezen van slijm nog niet hoeft te betekenen dat de bevalling direct begint en dat het ook nog wel een paar dagen kan duren. We hangen allebei op de bank , klaar om charmed te gaan kijken en daarna 'lost'. Maar op het moment dat de theme-song van Charmed begint krijg ik een eerste wee. Nou, die mensen die riepen dat je het wel doorhebt als je een wee krijgt, die hebben gelijk. Wat deed dit zeer...Ik krijg het benauwd, als dit al zo'n pijn doet, hoe moet ik dan die hele bevalling volhouden? Dit hou ik geen paar uur vol! Een paar minuten later volgt de volgende wee, en terwijl ik heen en weer loop van bank naar toilet (ik had na elke wee het gevoel dat ik naar het toilet moest...) trekt vriendje de conclusie dat de weeen elkaar wel erg snel opvolgen. Naar het ziekenhuis bellen maar? Tussen de weeen door vond ik van niet, die weeen moesten toch een uur lang elkaar zo opvolgen? Maar bij de eerstvolgende wee riep ik dat hij moest bellen en wel NU! Hij belt en terwijl ik op het toilet zit hoor ik het gesprek aan. Elke 4 minuten een wee zegt vriendje, nu zo'n 20 minuten lang. Ik roep er tussendoor dat ze inmiddels al weer veel sneller komen. Onder de douche, was het advies van het ziekenhuis. Wacht nog maar even.
Ik was tamelijk sceptisch over dat douchen maar ging toch maar. Heb het amper 2 minuten volgehouden en toen riep ik: "als we nu niet richting ZH vertrekken dan ga ik niet meer!" We hebben spullen gepakt (nou ja, vriendje...ik niet), gebeld naar het ZH en we zijn vertrokken.
In de auto greep ik me vast aan alles wat er stevig uitzag en lag ik in een rare kronkel weeen op te vangen. Bij elk rood stoplicht riep ik: "rij maar door, er komt niets aan!" en er kon niet hard genoeg gereden worden. Als we geflitst waren was Stefan z'n rijbewijs kwijt Ondertussen bood Stefan z'n hand nog aan om in te knijpen maar gezien onze snelheid had ik liever dat hij beide handen aan het stuur hield. Ondertussen kreeg ik steeds meer persdrang, maar aangezien de weeen pas zo kort geleden waren begonnen bedacht ik me dat ik gek moest zijn en dat dat niet klopte. Ongetwijfeld kregen we straks in het ZH te horen dat ik nog maar 4,5 cm ontsluiting had en dat ik dus nog wel even te gaan had...
Bij het ziekenhuis aangekomen vroegen ze of ik een stoel nodig had om bij de afdeling verloskunde te komen. Nee hoor, ik loop wel (had me bedacht dat dat misschien sneller ging ). Dat ging prima, tot halverwege een hele lange gang, weer een wee! Ze leken wat minder snel op elkaar te komen (door de autorit?) maar die persdrang werd wel steeds sterker. Toch maar met de stoel verder naar boven. Daar aangekomen was er niemand te bekennen. Zo snel kan ik niets fatsoenlijkers bedenken dan keihard 'HELP!' roepen, en ja hoor, dat werkt.
Een zuster ontvangt ons en brengt ons naar een bevallingskamer. Of ik zelf nog m'n schoenen uit kon doen, vroeg ze..Nou..nee! Ik roep haar toe dat ik moet persen en dat ik het niet kan tegenhouden. Wat lacherig reageerde ze dat ik maar wat moest puffen en dat er zometeen wel een arts-assistent bij zou komen. Ze sluit me aan op de CTG. De volgende wee. Ik puf driftig maar m'n lichaam wil wat anders. Zonder dat ik er zelf iets aan doe spant alles zich aan en pers ik toch. Dat mocht niet, van de zuster. 'jamaar, ik kan er helemaal niets aan doen!' roep ik. Nou, eindelijk namen ze het serieus en de zuster riep de arts-assistent op. Wat twijfelachtig zegt ze: 'ze zegt dat ze moet persen'. De arts-assistent neemt een kijkje en zegt luchtig: 'nou, dat zou goed kunnen, ze heeft namelijk volledige ontsluiting'. Ik trek m'n wenkbrauwen op richting Stefan en hij trekt nog net iets witter weg dan hij al was. Nu al? Hoe kan dat???
Ik mag mee gaan persen terwijl ze een plakkertje op het hoofdje van de baby doen om de hartslag in de gaten te houden. De 'gewone' CTG wil niet goed, bij elke wee valt het signaal weg. Ook het plakkertje wil niet goed en tijdens het persen vang ik af en toe zinnen op als 'dit gaat niet goed' en 'stomme draadjes ook!' Ik vraag me af of ze niets beters te doen hebben maar weet me nog net in te houden en zeg het dus niet
Al vrij snel komt het hoofdje en die bleef 'staan' tussen 2 weeen door. Auw! Nou was mij op de yoga al verteld hoe dat ongeveer voelde, alsof je je lippen (van je mond bedoel ik nu) flink uit elkaar rekt en dat vasthoudt. Nou dat klopte dus ook Bij de volgende wee pers ik flink hard en lang mee en ineens voel ik een hele scherpe pijn. Instinctief grijp ik naar m'n kruis omdat daar die scherpe pijn vandaan komt (ja, erg charmant) maar gelukkig was de zuster er snel bij om m'n handen tegen te houden. En dat was dus het hoofdje. De rest volgt snel en voor ik het weet heb ik Tomas op m'n buik liggen

Dat was op 22:13, na 13 minuten persen. Te laat om alsnog 'lost' te kijken dus, maar dat kon me weinig meer schelen Wat was ik blij, maar ook enorm verrast en nog flink de kluts kwijt. Die nacht is Stefan lekker in het ZH gebleven en hebben we goed nagepraat over de bevalling. Ik had enorm het gevoel van 'was dit het nou?' en kon nog maar moeilijk bevatten dat Tomas nu echt 'van ons' was. Maar dat kwam allemaal snel genoeg en nu is het alsof hij er altijd al is geweest

Wauw wat een bevalling Tearsong heb van de snelligheid gewoon kippevel op mijn armen staan .

Lishe wat klinkt jou bevalling relaxt, zou me dat heerlijk hebben geleken

Jeetje, Tearsong!
Het lezen van je verhaal duurt volgens mij net zo lang als de hele bevalling geduurd heeft

Wow tearsong! Zo wil ik ook de volgende keer

Wow tearsong, wat snel
Maar dat had je ook wel verdiend na al het laaaaaaaaaaaaaaaange wachten

Jeetje gek misschien maar ik vond het toch reuze interessant om allemaal weer te lezen al die verhalen. En er zaten een paar hele mooie tussen. Die van Lishe lijkt mij ook wel wat. Maar helaas moet ik naar het ziekenhuis voor de bevalling.

En Tearsong en Lily jullie bevalling waren wel heel erg snel. Lily dat met dat naar buiten en naar de sterren kijken, wat voelde je toen. Dat moet toch ook wel heel speciaal zijn geweest, even een moment voor jezelf en het weten dat je straks een baby in je armen krijgt.

En voor diegenen die zo hard en lang hebben moeten bikkelen, zwaar hoor maar knap dat jullie er toch zo mooi doorheen zijn gekomen. Ik kan me nou alweer helemaal verheugen op het moment dat je dan je baby in je armen hebt. Dat vergeet je gewoon nooit meer. Net alsof je droomt ofzo.

Tearsong wat een snelle bevalling!! Mooi geschreven!!

Ik heb gebaard!!!
Het is echt zo, ik heb een kind gebaard!
De eerste week na mijn bevalling kon ik het bijna niet geloven. Heb ik het echt zelf gedaan? Vroeg ik steeds maar aan vriendjelief... Op de één of andere manier had ik niet dat gevoel. Ik weet niet waarom; misschien de knip, misschien de ruggeprik. Maar feit is; ik heb gebaard! Het is echt waar. Na een slopende bevalling van 44 uur, heb ik een prachtige zoon gebaard.

Het begint ‘s nachts. Om vier uur word ik wakker van krampen in mijn buik, lichte krampen, ik had ze de dag ervoor ook al gevoeld, maar toen vier uur aan één stuk. Nu kwamen en gingen ze, met tussenpozen van ongeveer 10 minuten. Daar lig ik... vriendje slaapt en ik heb een moment met mezelf; het gaat gebeuren Renz, nu gaat het echt gebeuren!!! Na anderhalf uur voelen en toch nog een beetje doezelen is het officiëel; dit zijn geen krampjes meer, dit zijn weeën!
Ik schud vriendje voorzichtig wakker met de tekst; “liefje, volgens mij is het begonnen.” Hij is direct goed wakker en lekker zenuwachtig; “Hoe voelt het? Doet het veel pijn? Pfff, nou, ik kan nu toch niet meer slapen hoor. Liefje, we krijgen een kind!!!” Zo gaat dat een tijdje door. We zetten een dvd’tje op en kijken lepeltje lepeltje in het donker naar friends. Hij duwt me in mijn rug bij iedere wee. Dat helpt goed, zo zijn ze prima op te vangen.
Half negen; ik sta maar op en ga uitgebreid douchen, ook omdat ik weet dat dat kan helpen de weeën sterker te laten worden. Ze komen nog steeds ongeveer om de 8 a 10 minuten.
Fris gedoucht en klaar voor de start zitten we beneden. De wereld ontwaakt, maar wij sluiten ons af voor alles. Gordijnen dicht, lampjes aan, kaarsen aan, verwarming aan, playstation aan, kopje thee erbij... kom maar op met die weeën! Ik kruip, hang en wiebel door het huis en vriendje staat me op alle mogelijke manieren bij.
Hmmmm.... het is al middag en er is nog steeds niet veel veranderd. We zijn inmiddels naar de videotheek geweest voor een nieuwe voorraad friends en de weeën komen iets sneller en zijn iets heftiger nu, maar nog steeds niet echt om over naar huis te schrijven. Soms zit er 3, 4 of 5 minuten tussen, maar soms ook ineens 12. Ik baal een beetje en begin de hoop dat ons kindje er diezelfde dag nog gaat zijn een beetje te verliezen.
De godganse dag zitten we binnen weeën op te vangen, ik begin er onderhand behoorlijk moe van te worden. Om een uur of twaalf ‘s avonds beginnen ze beduidend in kracht toe te nemen en vriendje en ik krijgen het vertrouwen een beetje terug. Misschien dat het toch ineens snel gaat nu.
Maar nee hoor... de hele nacht gaat het feest gestaag door. We zijn inmiddels behoorlijk uitgeput en ik zeg vriendje in godsnaam een paar uur slaap te pakken. We gaan naar bed en in m’n eentje vang ik anderhalf ur lang weeën op die inmiddels echt niet leuk meer zijn. Dan maak ik hem weer wakker uit zijn sluimerslaapje. Het gaat niet goed meer. Het is nu ongeveer half zeven ’s ochtends en wat mij betreft tijd om eindelijk de verloskundige te bellen. Vriendje belt en ze zegt dat ze om acht uur komt. Fijn! Ik hoop heel erg dat het Leny is, want die vind ik het leukst en ja, eindelijk zit er iets mee.
Leny komt om acht uur mijn slaapkamer in en brengt een hoop positieve energie met zich mee. Ze zegt dat ze me er nog bijzonder fit uit vindt zien voor iemand die al twee nachten heeft doorgehaald. Zo voel ik mij echter allerminst. Ik hoop heel erg dat deze endurance race zijn vruchten heeft afgeworpen, maar helaas; 2 centimeter ontsluiting heb ik maar. Ze heeft de boel flink losgewoeld in de hoop dat dat wat meer actie zou gaan veroorzaken en constateert direct dat de vliezen waarschijnlijk al gebroken waren. Hier heb ik zelf echter niets van gemerkt.
Vier uur later zou ze terug komen. Vier uur om zoveel mogelijk centimeters te verzamelen!
Het gewroet en gewoel heeft effect, gelukkig! Vier uur lang heb ik enorm heftige weeën. Ze zijn echt heel pijnlijk en ik weet niet zo goed meer hoe ik ze op moest vangen. Vriendje is hierbij een enorme steun en zit netjes naast me om mijn handje vast te houden en me toe te spreken als dat nodig is. Ondertussen begin ik stiekem een beetje bang te worden. Ik spreek het niet uit, want daarmee wordt het alleen maar echter, maar ik ben er niet meer zo heel zeker van dat ik dit wel kan. Het duurt nu al meer dan 30 uur en ik heb nu al zo verschrikkelijk veel pijn, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het nog veel erger zal worden. Maar ik heb pas 2 centiemeter ontsluiting, dus het echte werk moet nog beginnen. Dit is schijnbaar nog kinderspel. Ik voel me ineens een stuk minder stoer dan tijdens de zwangerschap.
Leny komt terug. Ik hoop met heel mijn hart op de extra centimeters, maar mijn gevoel zegt me dat we nog voor geen meter zijn opgeschoten en mijn gevoel krijgt gelijk. Vier centimeter ontsluiting heb ik nu, na bijna 36 uur weeën. Leny prijst mijn (ogenschijnlijke) rust, kalmte en doorzettingsvermogen. Ik doe het bewonderenswaardig goed zegt ze. Maar ik voel me kleiner dan ooit en wil het liefst wegvluchten uit deze versc hrikkelijke situatie. Ze zegt ons dat het nu toch tijd is om serieus te overwegen naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling. “Als je deze bevalling zelfstandig wilt afmaken, is het wel slim om je krachten een beetje te sparen. Als je straks uitgeput bent, heb je geen energie meer over om te persen”. Inwendig denk ik: JAAAAAA, naar het ziekenhuis, NU, zo snel mogelijk!!! Maar op de één of andere manier voelt het alsof ik me groot en sterk en stoer moet houden en ik alles op eigen kracht moet willen doen. Dus ik zeg dat ik het nog wel twee uur wil proberen thuis.
Twee uur later; 4,5 centimeter ontsluiting. De keuze is gemaakt. We gaan naar het ziekenhuis voor een ruggeprik. Ik ben heel, heel opgelucht. Gelukkig hebben we de grote wagen van vriendjes ouders voor de deur staan en kan ik achterin gaan liggen, want op een stoel zitten met deze weeën had ik met geen mogelijkheid meer gekund.
Als we bij de eerste hulp aankomen zeg ik tegen vriendje dat ie zo snel mogelijk een rijdend bed moet regelen. Lopen en zitten gaat echt niet meer. Bovendien heb ik een volkomen irreële liftfobie en de verloskamers zitten op de elfde verdieping! Ik wil dus met mijn ogen dicht de lift ingereden worden, zodat ik er niets van merk. Vriendje gaat naar binnen en komt in een wachtruimte terecht.... waar ie een nummertje moet trekken!!! Even gaat ie netjes met zijn nummertje in de rij staan, maar dan ziet ie toch in dat dat niet echt de manier gaat zijn en hij roept om versterking. Vijf minuten later lig ik op de verloskamer aan een CTG- apparaat.
Julius (toen nog Struikje genaamd) voelt zich schijnbaar niet zo lekker daarbinnen, want zodra ik op mijn rechterzij ga liggen, daalt zijn hartslag flink. Snel op de linkerzij dus. Dit is beter. Toch maken de artsen zich zorgen. Er zit iets niet helemaal goed daarbinnen en ze willen eerst uitzoeken hoe het met de kleine is, voor ze mij de ruggeprik willen geven.
De onderzoeken beginnen. Ik word in de beugels gehangen en de één na de andere arts komt de kamer binnen om direct tussen mijn benen te verdwijnen. Er moet bloed afgenomen worden van Struikje en dat gebeurt niet zachtzinnig. met een flinke buis gaan ze naar binnen. vervolgens schijnen ze met een zaklamp bij en maken dan met een mesje een klein sneetje in zijn koppie, om vervolgens het bloed op te vangen wat daaruit komt (zodat ze het kunnen testen op eventueel zuurstofgebrek). Wat zielig voor mijn kleintje!!!! Deze actie mislukt verdomme vier (!!!) keer en steeds moeten ze opnieuw naar binnen, terwijl ik afschuwelijke weeën heb die nauwelijks meer op te vangen zijn. Vriendje is mijn enige lichtpuntje in deze hel.
Na bijna drie uur in de beugels en vele onderzoeken verder mogen we eindelijk, eindelijk naar beneden voor de ruggeprik. Ik dacht dat het er nooit meer van zou komen!!! Natuurlijk duurt het ook daar weer een half uur voor ze eindelijk zo ver zijn, maar het einde van de pijn is in zicht en dat geeft nieuwe moed.
Ruggeprik kickt in: een warm gevoel verspreid zich van mijn rug naar mijn benen. Het kriebelt een beetje en ik word helemaal rustig. De pijn is gereduceert tot minimaal. Ik voel de weeën nog wel en moet zelfs nog een beetje meepuffen, maar het valt totaal in het niet bij de hel waar ik de uren daarvoor in zat.
Dan de pauze. Vriendje en ik zitten met z’n tweeën in de verloskamer (nadat infuus en katheter bij mij zijn ingebracht). Dwz; vriendje zit, ik lig. Met wat wel 100 slangen lijken, zit ik vast aan allerlei ondefiniëerbare apparatuur. De katheter is irritant, maar mag er niet uit. Ik heb een infuus met weeopwekkende middelen. Ik heb jeuk aan mijn benen en blijf krabben, maar het helpt niets. Het is een surrealistisch moment. Op de elfde verdieping zitten we. De lucht is compleet helder en we hebben uitzicht over de stad en op de ondergaande zon. Het licht is oranje en valt precies onze kamer in. Heel mooi en heel rustig is alles. Het voelt als de grote stilte voor de storm en dat is het ook. Af en toe komt er iemand binnen om de apparatuur te checken en uiteindelijk om mij te toucheren.
Negen centimeter ontsluiting heb ik ineens!!! Negen centimeter!!!! Ik kan het bijna niet geloven. Pffff, negen cetimeter, dat betekent dat het einde nu toch echt in zicht is. Het is een uur of acht in de avond en ongeveer 40 uur nadat de weeën zijn begonnen. 3 uur lang heb ik in het niemandsland mogen verkeren, maar nu wordt het infuus van de ruggeprik toch langzaam teruggedraaid, ondanks mijn smeekbedes en beloftes dat ik echt, echt wel kan persen mét de verdoving. Het helpt me niets. De pijn komt weer terug.
Ik voel al snel dat deze weeën nog erger zijn dan die van voor de ruggeprik. Ze voelen anders ook, zijn al meer naar onderen gericht. Ik heb geen idee waar ik de kracht en de moed nog vandaan moet halen om deze laatste uren te doorstaan. Ik ben heel bang voor wat er komen gaat.
De ontsluitingsweeën gaan steeds meer over in persweeën voel ik, maar van persen is nog geen sprake. Ik moet het nog anderhalf uur volhouden zegt de dienstdoende verloskundige. Anderhalf uur?! Maar dat is onmogelijk! Toch moet het. Ik zeg voortdurend dat ik echt al aan het persen ben, maar niemand schijnt echt naar me te luisteren. “Probeer er maar gewoon doorheen te puffen” , zegt ze tegen me. “En als je echt niet meer kan, dan mag je best voorzichtig een beetje meedrukken”. Voorzichtig meedrukken?! Hoe is voorzichtigheid in godesnaam mogelijk als het gaat over dit soort oerkrachten?! Ik schreeuw het uit en heb het gevoel dat ik al volop aan het persen ben, hoewel iedereen mij verzekerd dat dat echt nog niet het geval is.
Dan eindelijk... om kwart voor elf ‘s avonds, is het zover. Ik mag gaan persen! Vlak voor ik begin wordt het hele artsenteam nog effe snel gewisseld (tja... nachtdiensten hë...) en ben ik ineens handjes aan het schudden terwijl ik persweeën probeer weg te puffen.
Ik vraag een beetje paniekerig hoe lang ze denken dat het gaat duren en ze zeggen me dat bij een eerste kind anderhalf uur zo’n beetje het gemiddelde is. Ik weet zeker dat ik dat NOOIT ga redden.
Bevallen voelt als een achtbaan waar je niet uit kan. Ik wil niet meer, ben kapot en bang en denk dat ik het nooit, nooit zal redden, maar stoppen kan niet meer. Er is nog maar 1 weg en dat is naar buiten. Bijna hoop ik dat ze alles af zullen blazen en Struikje met een keizersnee zullen halen, maar iets in mij is nog bereid om te vechten en vriendjelief doet werkelijk alles wat hij in zich heeft, om mij ervan te overtuigen dat ik het kan. Hij is mijn held, echt! Zonder hem had ik dit van z’n levensdagen niet gekund. Hij zegt me van seconde tot seconde wat ik moet doen en wijkt geen minuut van mijn zijde.
Dan pers ik. Ergens haal ik de kracht vandaan om te persen of mijn leven ervan af hangt. Ik pers en ik pers en ik pers!!! (en vriendje perst met me mee). Met gemak houd ik mijn adem twee, drie minuten in. De persweeën zijn overweldigend. Wat een oerkracht!!! Ik wil iedereen versteld laten staan en geef alles, alles, alles wat ik nog in me heb. En dat is veel! Meer dan ik zelf had verwacht. Een artsenteam staat al klaar met de vacuumpomp, maar ik wil het zelf doen. Ik ben zo ver gekomen, nu wil ik het afmaken ook. Ik voel dat ik het kan en vraag bij ieder perswee of het hoofdje al staat. Vriendje, die zich stellig had voorgenomen tijdens de bevalling NIET tussen mijn benen te kijken, doet dit toch en ziet het hoofdje! Bij iedere perswee zeg ik dat ik niet meer verder kan, maar hij moedigt me aan om door te gaan. Mijn god, wat doet dit pijn! De Belgische gynacologe die de bevalling leidt, doet bij iedere wee net of het de laatste is (heel slim natuurlijk) en op haar durf ik dus in het geheel niet meer op te vertrouwen. Vriendje echter, brengt steeds nauwkeurig verslag uit en geeft mij lieve slokjes water. Ik schreeuw en brul ondertussen bij iedere wee het hele ziekenhuis bij elkaar. “Staat het hoofdje bijna liefje, alsjeblieft?!” Vraag ik steeds maar in paniek. Als eindelijk vriendje mij verzekerd dat het nu toch niet heel lang meer gaat duren , zeg ik met een bibberend stemmetje: “Dan ga ik nu heel goed mijn best doen, oké?” Later vertelt ie mij dat hij op dat moment bijna brak. Hij heeft zo verschrikkelijk met me te doen , maar moet ook sterk blijven, voor mij. Ik huil en tril als een gek. Ik heb mijn lijf absoluut niet meer onder controle.
Dat staat het hoofdje, eindelijk! Ik hoef niet meer te vragen of het zo is, ik voel het! Nog nooit heb ik iets gevoeld dat meer pijn doet dan dit. Ik gil het uit en heb het gevoel of ik opensplijt. Volgens mij moet ik zelfs nog even stoppen met persen, maar dat kan ik niet meer, of wel... geen idee. Ik word ingeknipt, maar voel er niets van. Vriendje zegt: “kijk dan liefje, kijk dan!!!” En ik gil: “Nee, ik kan niet, ik kan het niet!” Mijn ogen heb ik stijf dichtgeknepen.
Dan de onbeschrijfelijke pijn van een kind dat uit je lichaam glijdt en de seconde daarop een warm, glibberig, geel lijfje op mijn buik. “Het is een jongetje hè?” vraag ik steeds, maar ik krijg geen antwoord. Het kindje doet het niet, geen beweging, geen adem, niks. Ze pakken hem meteen van me af en buigen zich met z’n allen over hem heen. “Haal de kinderarts!” wordt er geroepen...
Oh nee, het is niet goed!!! Vriendje kijkt mij aan met een trillend onderlipje en tranen in zijn ogen. Ik kan alleen maar zeggen: “Het is niet goed, oh, nee, het is niet goed. Hij gaat dood liefje, hij gaat dood!” De minuten lijken uren te duren en dan eindelijk horen we hele kleine, voorzichtige, lieve kreetjes. Ons kindje leeft! “Het is een jongetje hè?” vraag ik weer... en dit keer krijg ik antwoord. “Ja, het is een jongetje. Hoe heet ie?”
“Julius! Hij heet Julius!”

Het blijkt dat de navelstreng tijdens de bevalling is losgekomen en Julius dus best een tijdje zonder zuurstof is komen te zitten. Verder zit ie onder de meconium, omdat ie het blijkbaar erg beauwd had daarbinnen. Even zijn ze bang dat ie een hersenbeschadiging opgelopen heeft, maar dat is gelukkig niet het geval, blijkt later uit de onderzoeken .

Dan krijg ik hem terug, mijn zoontje. In een doek gewikkeld ligt ie op mijn buik, terwijl een verdieping lager die Belgische heks mij aan het dichtnaaien is en ik er tussen de bedrijven door ook nog een placenta uit pers. Het dichtnaaien gebeurt hier blijkbaar zonder verdoving, want ik gil het wederom uit van de pijn. Dit kan niet goed zijn voor Julius!!! “Haal hem maar weg”, zeg ik. Aan een gillende moeder heeft dat ventje ook niets als ie pas vijf minuten oud is, het kan hem alleen maar trauma’s bezorgen. Wat een domper. In plaats van met mijn zoon, ben ik bezig met de pijn en ik voel me er behoorlijk schuldig over. Dit hoorde toch dat moment te zijn van verlichtig, van allesoverweldigende moederliefde? Ik merk er niets van en ben bijna blij als iedereen eindelijk oprot! Vriendje gaat met Julius mee naar de couveuseafdeling en op de één of andere manier blijf ik alleen achter in de verloskamer, voor mijn gevoel nog met de benen in de beugels (al weet ik niet meer of dit echt het geval is). Ik bel mama en Sugar en nog wat mensen en voel me vooral broodnuchter, enorm hongerig en totaal overbewust van de situatie waar ik in zit.
Ik heb gebaard, maar voel me nog geen moeder.

Nee, dat moment komt later, thuis pas. Ik lig in bed en vriendje legt Julius bij me. Als een klein poesje ligt hij voor mijn buik. Lepeltje lepeltje liggen we. Mijn arm heb ik om hem heen geslagen. Allebei zijn we moe, zo verschrikkelijkl moe! Ik voel dat kleine, lieve, warme lijfje tegen mijn lijf en moet er bijna van huilen. Ik heb een kind gebaard, een jongetje.
Hij heet Julius.



hier een foto van mij en Julius op het moment dat ik besefte dat ie echt, echt van mij was!

[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 15-05-2005 10:29:58 ]

Ps- Nogmaals enorm bedankt voor alle lieve aanmoedegingen en felicitaties, echt fantastisch om terug te lezen. Ik heb alles uitgeprint, het is een heel boekwerk geworden!!! Voor Julius later erg leuk om te hebben denk ik. Dank!

o help renzell, de tranen stromen over mijn wangen. Wat een prachtig mooi verhaal en wat ben ik blij voor jullie dat jullie ventje het goed doet.

Renzell wat een prachtig verhaal

ooo wat mooi!!!

renzell... ik zit hier gewoon te huilen... zo herkenbaar en zo'n emotioneel verhaal... zo heb ik het niet kunnen verwoorden...
meid wat heb jij het goed gedaan, ik heb gewoon geen woorden. ik weet het, ik ken je niet maar je krijgt een hele dikke van me!!

Renzell wat een verhaal zeg! Ik hield het echt niet droog hier. Wat een hel!

Maar wat een prachtig resultaat. Julius is cute!

jeetje, Renzell.. wat een verhaal

* huilie nummer zoveel meldt zich!

Jeetje Renzell wat een verhaal. Wat ben jij een bikkel zeg! (en Julius en vriendje natuurlijk ook)

Renzell, wat een mooi beschreven bevallings verhaal. Ik herken wel veel hierin trouwens. De angst en de pijn en het ellendige gevoel dat je al zolang weeen hebt en uiteindelijk maar een paar centimeter ontsluiting. Nu heb ik het over mijn beide bevallingen hoor. Ik had echt met je te doen toen je was begonnen en het zolang duurde. Vreselijk lijkt me dat. Het is al zo pijnlijk en dan er nog zo ongeloveloos lang mee rondlopen. Maar het resultaat mag er wezen he Julius is echt een prachtig mooi ventje

Renzell, de tranen stromen hier.
Wat ontzettend mooi geschreven.

geniet van Julius samen met je man

Hier nog een huilie Wat prachtig opgeschreven en wat ontzettend herkenbaar. ik voel de pijn gewoon zelf weer, had het diep weggestopt dacht ik, niet dus Renzelltje wat heb je het fantastisch gedaan meid, wat een oerkrachten dan he !! Hele dikke

Mooi verhaal Renzell. Ik had ook veel moeite om mijn tranen te bedwingen, maar ik huil tegenwoordig om alles. Je hebt het goed gedaan!!

jemig renzell.... ik ben helemaal niet senitmenteel aangelegd maar je raakt toch echt een gevoelige snaar hier wat kun jij dat mooi verwoorden meid

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 19:10 schreef renzell het volgende:
Bevallen voelt als een achtbaan waar je niet uit kan.

Wat een herkenbare zin, en wat heb je je verhaal mooi opgeschreven renzell

Renzeel wat heb je het mooi geschreven!!
En dan die foto, je beseft het wel, maar de vraag staat nog te lezen: Hij is echt van mij he?
Ja Renzell Julius is van jou een mooi ventje, met hele lieve ouders!!!

Jemig renzell, wat een verhaal
Wat eng, wat mooi, wat pijnlijk, wat prachtig
Julius

Wat een ontzettend mooie belevenis. Ik voelde je pijn en kreeg tranen toen er werd geroepen om de kinderarts.
Heel erg gefeliciteerd Renzell en geniet van je mannetje. Je hele mooie mannetje.

pffft...ook tranen in m'n ogen hierzo...je bent een heldin hoor. Ik weet niet of ik het zo vol had kunnen houden als ik zoiets zou meemaken...

Zie trouwens dat Julius net als Tomas na de bevalling dat blauw-wit gestreepte HEMA pakje aanhad

Hihi, ja, de pakjes van de HEMA zijn in huizen Struik ook enorm in trek!

Dat was ook het eerste pakje wat Kai aanhad

Crisis zit hier gewoon te -en, meid wat een ellende en wat een emotie in je verhaal zeg ben der een beetje onderste boven van

Ow Renzell, wat heb je dat mooi beschreven . Ik voelde gewoon je angst en je paniek, maar ook het overweldigende van je bevalling. En de manier waarop je beschrijft hoe je vriend je bij heeft gestaan, geweldig.
En wat een mooie foto van jou en Julius

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 21:46 schreef m@x het volgende:
Dat was ook het eerste pakje wat Kai aanhad

ja dan zet ik ook ff de foto neer hoor alleen het mutsje had hij niet op (wel meegenomen, maar hij kreeg er 1 van het ziekenhuis op. Was misschien maar beter want alles zat aan de ruime kant!) Hij past er nog steeds in

Lief al diezelfde pakjes! Ik meen me te herinneren dat Maria van Sugar die ook al aan had.

wow renzell.. dat is het enige wat ik op dit moment kan zeggen.. WOW!

Ik hoef toch echt niet snel te huilen, maar nu rolden de tranen toch wel over mijn wangen!
Want ontzettend mooi en herkenbaar geschreven, ik kon je pijn bijna voelen...

Hier nog één hoor. Wat heb je het mooi opgeschreven zeg!!

Renzell, held! Ik heb echt bewondering voor je. Wat een bevalling zeg. Maar prachtig opgeschreven.

Mooi beschreven en verwoorde en vooral spannende heftige en een vol emotie gevulde bevalling Renzell je bent een kanjer !!!

Renzell, wat prachtig vertelt, k heb het zelfs 2 maal gelezen! FANTASTISCH!!!

Hier ook maar even mijn bevallingsverhaal.

10-mei

Om half 7 's ochtends word ik wakker met lichte krampen in mijn buik , ik herken het gevoel niet maar weet wel wat het betekend, het moment is eindelijk daar, ik ga bevallen.
Ik stuur Remco voor de zekerheid toch nog naar zijn werk en beloof hem te bellen als het erger word.
Om half 11 bel ik hem en heb de verloskundige ook even gebeld, die komt langs.
Ze komen bijna tegelijk aan en de verloskundige wil meteen kijken, alles is goed in werking gezet, mijn baarmoedermond is verzacht en heb bijna 1 cm ontsluiting.
Ze verwacht zelf dat de kleine voor 12 uur geboren wordt.

Die dag gaan we wat door met de weeën en krampen, heb veel last van rugweeën maar het is allemaal nog goed te doen, Remco helpt me goed en alles loopt voorspoedig denken we.

Om 4 uur worden de weeën heftiger en zoals beloofd bellen we de verloskundige weer die langs komt, ik heb nu 2 cm ontsluiting en baal daar een beetje van maar ach, ga weer met goede moed verder.

De douche vind ik heerlijk op mijn rug en ook Remco die wat drukt in mijn rug geeft verlichting.

Zo tobben we nog even aan het om 22:00 uur komt de verloskundige weer kijken, bijna 3 cm ontsluiting, ik krijg een beetje een dip maar we kunnen niet anders dan doorgaan.

11- mei

Het is bijna 1 uur als de verloskundige weer komt kijken, nu bijna 4 cm ontsluiting, ik ben blij, nu komt er wat schot in voor me gevoel.
De weeën worden heftiger , heb enorm veel last van rugweeën en heb moeite om de weeën weg te puffen.
Dankzei Remco red ik het elke keer weer, hij staat voor me en ik zit op bed, met mijn hoofd leun ik tegen zijn buik aan en hij trekt een beetje aan mijn armen zodat mijn rug verlicht wordt.
Dit werkt voor mij, dit is prettig en zo kan ik het nog wel even volhouden voor mijn gevoel.

De tijd kruipt voorbij maar toch breekt daar de ochtend aan, de verloskundige is nog een paar keer komen kijken, maar de ontsluiting verloopt heel langzaam.

Om half 8 worden moeder en schoonmoeder erbijgehaald, Remco heeft steun nodig, hij is emotioneel kapot omdat hij er niet tegen kan mij in zoveel pijn te zien.
De moeders erbij helpt en we krijgen allen weer even frisse moed en puffen met zijn vieren de weeën weg, even komt er een hele scherpe wee, raak even in paniek maar mijn moeder haalt me weer terug.

Om 8:30 worden mijn vliezen gebroken

Om ong. 10.45 uur krijg ik persdrang, maar mag nog niet aangezien ik nog geen 10 cm ontsluiting heb, de verloskundige helpt me door met haar vingers meer ontsluiting te creeën, ondertussen puf ik de weeën weg.

Eindelijk krijg ik groen licht, ik mag persen, het is ondertussen 11.15 uur en ik pers met al mijn kracht.
Demi blijft het gelukkig heel goed doen, ze lijkt er niet echt onder de indruk van te zijn.
Ik ben kapot moe, ben echt uitgeput en roep ook steeds dat ik niet meer kan.
De kraamverzorgster is er ondertussen ook bijgekomen en die moet helpen door op mijn buik te drukken, nog steeds pers ik met al mijn kracht maar krijg Demi's hoofdje bijna niet voorbij mijn schaambotje.
Ik zie aan de verloskundige haar gezicht dat ze zich zorgen maakt, ze kijkt ook naar de kraamverzorgster en ik weet dat ik het nu moet doen anders moet ik naar het ziekenhuis.
Demi begint het nu wat moeilijker te krijgen en ik raak te erg uitgeput, val elke keer bijna weg.

Ik slaakte een oerkreet en perste alle kracht uit mijn lichaam, ik voelde nog een scherpe steek wat laten een knip bleek te zijn.

Eindelijk daar is ze, onze kleine meid, ons lief wondertje Demi.
Het is ondertussen 12:42 uur
Ik roep keihard mijn moeder en schoonmoeder die beneden in spanning zitten te wachten.
Ik heb nog nooit 2 mensen zo hard een trap op horen rennen.
Ze kijken vol bewondering naar ons kindje en tranen rollen over hun wangen.
Mijn moeder mag de navelstreng doorknippen aangezien Remco dat wat eng vindt.

Ik ben te moe om haar aan te kijken maar ik hou haar vast en ben eigenlijk helemaal niet van plan haar los te laten, dit is ons dochtertje.







[ Bericht 0% gewijzigd door snakelady op 15-05-2005 18:20:31 ]

snake.. ook jij een prachtig verhaal met een prachtig resultaat!

die laatste foto...

Renzell! Het was een gruwel, maar wat heb je het vreselijk mooi beschreven!

Snake, ook jij hebt het toch maar mooi even zelf gedaan!

Snake wat heb je dat helder beschreven zeg!! En wat een mooi plaatje heb je eraan over gehouden, echt een droppie!!

_{Ook hier biggelen de tranen weer over mijn wangen, wat zijn het toch geweldige verhalen van allemaal kanjers, zucht hormonen...}

Oeh Snakie, je hebt het niet gemakkelijk gehad meid! Maar je hebt het geweldig gedaan. Moe zie je er inderdaad uit, hondsmoe, maar dat mag ook, na zo'n prestatie!!! En die kleine meid:

Snake, mooi beschreven. Wat goed dat je telkens weer nieuwe moed wist te verzamelen en ik vind het altijd mooi om te lezen dat mensen nog een laatste oerkracht kunnen aanboren, zoals jij in dit geval met die laatste perswee. Lijkt me heel bijzonder om mee te maken.

Snake: het resultaat mag er zijn hoor! Mooi verhaal!

JustLurker is helemaal ontroerd van deze verhalen

ik moet zeggen dat ik versteld stond van hoeveel kracht ik in mijn lichaam heb zitten.
En ik niet alleen aan de andere verhalen te lezen.
Renzel, meid, ik dacht dat ik het zwaar heb gehad maar jeetje mina zeg, wat een superwijf ben je toch.

[ Bericht 27% gewijzigd door snakelady op 16-05-2005 23:16:59 ]

Snake wat een mooi verhaal!!!
De kracht spreekt uit je woorden.
En wat is je meisje mooi

Nou Snake, ik denk dat ik voor ons allebei spreek als ik zeg dat bevallen het zwaarste is wat ik ooit heb moeten doen!


Maar aan onze blikken te zien, was het toch wel de moeite waard....

^{excuus voor de te grote foto, ik ga de volgende proberen netjes te verkleinen...}

Wat een prachtige verhalen weer. Je voelt gewoon die emoties, prachtig.

Ik ben wel benieuwd naar Lewis haar verhaal:
"Ik voelde een wee en ik had een dochtertje. Punt."

Snake, ook al zo'n mooi verhaal met een prachtig resultaat.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 09:18 schreef dutchie het volgende:
Wat een prachtige verhalen weer. Je voelt gewoon die emoties, prachtig.

Ik ben wel benieuwd naar Lewis haar verhaal:
"Ik voelde een wee en ik had een dochtertje. Punt."

hey, als ik het zo weet te rekken kan zij het ook hoor

Wat een verhalen weer zeg, hulde aan de dames!! Wat een kracht Snakelady!
En Renzell, wat schrijf je mooi.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 08:15 schreef renzell het volgende:
Nou Snake, ik denk dat ik voor ons allebei spreek als ik zeg dat bevallen het zwaarste is wat ik ooit heb moeten doen!

[afbeelding]
Maar aan onze blikken te zien, was het toch wel de moeite waard....

zie helaas de foto niet maar ik geloof je op je woord.
Het was idd het zwaarste maar toch ook het mooiste, ben eigenlijk best trots op mezelf.

hmmm, ik zie hem nu zelf ook niet meer... maarrr; je mag zeker trots zijn op jezelf!!!

ook hier... hernieuwde poging.

nu zie ik hem.
Wat een mooie foto zeg, moe maar voldaan.

Renzel, en na zo'n hel er nog zo uitzien
Gruwelijke ontroerende verhalen dames Snake en Renzel

Snake jij ook al zo een mooi verhaal

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 19:10 schreef renzell het volgende:
Ik heb gebaard!!!

....

“Staat het hoofdje bijna liefje, alsjeblieft?!” Vraag ik steeds maar in paniek. Als eindelijk vriendje mij verzekerd dat het nu toch niet heel lang meer gaat duren , zeg ik met een bibberend stemmetje: “Dan ga ik nu heel goed mijn best doen, oké?” Later vertelt ie mij dat hij op dat moment bijna brak.

....

Bij dit stukje brak ik ook tijdens het lezen....

Je bent een kanjer!!!! Wow, wat een verhaal, wat mooi verwoord en wat een emotie en liefde straalt het uit zeg....

Snake... de vermoeidheid staat op je gezicht te lezen, maar wat een lekker mupske heb je daar vast zeg! Mooi verhaal!

De bevalling
Vroeg in de nacht van zondag op maandag (van 1 op 2 mei) heb ik flink veel harde buiken en af en toe voelt het als een wee. Ik kan er niet van slapen... Het gerommel blijft doorzetten, eindelijk is het dan begonnen, vandaag ga ik bevallen!
Om 7 uur bel ik mijn zus wakker met dit nieuws, ze komt er meteen aan om Chiara op te halen. De weeenactiviteit varieert nogal, dan heb ik weer een paar weeen achter elkaar en dan is er weer rust in mijn buik. Dit blijft eigenlijk de hele dag zo duren. Ik word er onrustig van en wil eigenlijk wel eens weten hoe ver ik ben gevorderd met ontsluiten. Ik bel de verloskundige op die om 17:00 uur langs komt. Ik krijg een inwendig onderzoek waaruit blijkt dat ik op 3 cm ontsluiting zit, ze vertelde me dat de baamoedermond nog erg diep ligt, dit was de reden dat het ontsluiten erg lang duurde. Vervolgens heeft de verloskundige me gestript en daarna bleef alle weeenactiviteit een uur weg. Ik vond het erg vervelend worden dat het zo lang duurde. Ik had me er op ingesteld dat een bevalling van een 2e kindje wel sneller zou verlopen, maar daarin werd ik toch wel teleurgesteld.
Om 21:00 uur kwam er een andere verloskundige langs, ze heeft hier het bed klaar gemaakt voor bevallen. Ondertussen arriveert ook de kraamverzorgster, daar zitten we dan op de bank met z'n vieren, te praten tussen de weeen door. Het theekransje is best gezellig, maar eigenlijk wil ik die gezelligheid niet, ik wil namelijk bevallen, en dat mag wat mij betreft wel snel beginnen! De weeen worden steeds pijnlijker, ik weet niet meer hoe ik zitten moet en loop wat heen en weer. De strijkplank biedt ook deze keer weer uitkomst, hij staat op ideale hoogte, ik leun er op en wiegend met mijn heupen kom ik de weeen door.
Om 21:45 uur heeft de verloskundige me weer inwendig onderzocht. We zijn dan 4 uur verder en 3 cm opschoten. Eigenlijk ben ik dan weer een beetje teleurgesteld in de vordering. De verloskundige probeert de vliezen te breken, maar het koppie zit als een kurk zo vast, dus twijfelt ze of het gelukt is. Ondertussen doen de weeen steeds meer pijn, zeker na het inwendige onderzoek. En bij de volgende wee komt er eindelijk een golf vruchtwater mee, de vliezen zijn inderdaad gebroken. De weeen worden heftiger en volgen elkaar steeds sneller op. Ik wil weer mijn bed uit komen, maar halverwege het opstaan draai ik dit besluit weer terug. Ik krijg een stortvloed van weeen over me heen. Naast me ligt Remco en aan de andere kant zit Angelique, de kraamverzorgster. Bij iedere wee zoek ik de steun in hun handen, dat helpt me goed. Ik heb enorme pijn, maar de krachtige weeen zorgen nu wel eindelijk voor een vlotte ontsluiting. Om 23:30 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik meepersen. Het persen gaat me een stuk beter af, dit voelt goed, eindelijk heb ik het gevoel dat het allemaal snel achter de rug zal zijn. Alhoewel ik het idee heb dat de persdrang niet zo heel sterk aanwezig is, duw ik met alle kracht de baby naar het licht toe. De aanmoedigingen van Remco motiveren mij het meest, hij had zicht op de vorderingen en vertelde me dat het hoofdje al in zicht was. De verloskundige geeft me op het laatste moment nog enkele ademhalingsinstructies, ik moet zuchten als ze zegt zuchten, en persen als ze zegt persen. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen checkt de verloskundige regelmatig het hartje van de baby, het kindje maakt het prima daarbinnen,daarover hebben we geen zorgen, En dan, die helse pijn, het hoofdje staat en bij de volgende perswee komt het hoofdje eruit. De verloskundige moedigt me aan om te kijken, maar het lukt me niet om over de buik heen te kijken, ik heb namelijk weer een perswee. Dan zegt ze dat ik het kindje zelf moet aanpakken, ik steek mijn handen uit en pak de baby vast, daar heb ik hem dan in mijn handen. Mijn rechthand had ik onder zijn billen en ik voelde een balzak hangen. Ik leg hem op mijn buik, en realiseer me dat dat ik een zoon gebaard "Het is een jongen" roep ik verrast. De momenten die daar op volgde zijn onbeschrijvelijk, de emoties en de gevoelens zijn enorm. Het is gelukt! Pijn, trots, geluk, opluchting, verrast, hoop, het was zeer overweldigend! Het is een jongentje, ik zie bij Remco enorme gelukkige ogen, zo ontzettend stralend van geluk kan ik zijn ogen niet herinneren, we hebben een zoon! Ons gezin is compleet.

wel jammer dat 't langer duurde dan je verwachtte..
Zulke foto's maken m'n eierstokken wel behoorlijk aan 't klapperen.. (zelfs met een bevallingsverhaal erbij!)

Wauw Melonovy

wow mel! wat een mooi verhaal!

heel mooi beschreven mel.

wow mel jammer dat het zo lang duurde maar bij de laatste zin hield ik het ff niet droog
wat geweldig

Wat mooi Melonovy! Heerlijk dat het allemaal zo goed is gegaan!

ook dit weer een bijzonder verhaal

Ok dan mijn bevallingsverhaal...

26 juli 2005
Ik ben precies 39 weken zwanger.
Om 8:45 gaat mijn man naar zijn werk en ik denk "ik blijf nog even liggen" om 9 uur krijg ik krampjes in mijn buik maar ik heb geen zin om naar de wc te gaan dus ik blijf liggen. Om half tien blijven de krampjes komen dus ga ik er toch maar uit, lekker doorslapen gaat zo ook niet echt lukken. Ik ga naar beneden en maak wat te eten, ontbijt op m'n gemakje en stofzuig vervolgens de benedenverdieping. Ik heb nog steeds af en toe krampjes en ben al een paar keer naar de wc geweest maar 't is nog niet over. Ik zoek wat op internet naar voorweeen en beginweeen maar dat is allemaal veel heftiger omschreven dan hetgeen ik voel en, al zou het dat wel zijn kan het nog wel een aantal dagen duren voor de bevalling echt door gaat zetten. Ik besluit lekker in bad te gaan om te kijken of m'n buikkramp dan weg zal trekken.
Niet echt, het blijft een beetje zeuren en ik bel m'n man op z'n werk om even m'n verhaal te doen, hij weet nog van niks namelijk. Het is nu rond elf uur. M'n man vraagt of hij naar huis moet komen en ik zeg "Ik weet niet of het wat is, dus ik denk het niet echt" maar hij zegt dat hij toch naar huis komt.

Als hij thuis is gaan we even een stukje wandelen en kletsen over wat die krampen nou zouden kunnen zijn. Volgens mij kunnen het geen weeen zijn gezien ik overal lees en hoor dat je die absoluut gelijk herkent en dat als je twijfelt of het een wee is, het er dan geen een is. Weer thuis gekomen ruim ik de vaatwasser in, maak de wc schoon en bel m'n moeder...
M'n moeder raadt me aan toch even het ziekenhuis te bellen, al is het maar om even te overleggen.
Ik wil best het ziekenhuis bellen maar besef me ook dat ik niet weet wat ik ze dan moet vertellen over hoe vaak en hoe lang m'n krampen duren. Eerst maar even timen dus. M'n man zoekt het huis en internet af voor een stopwatch, maar intussen gebruik ik m'n mobiele telefoon al. Tussen de krampen door rommel ik nog wat in huis en na een half uurtje vind ik dat ik wel een mooi overzichtje heb. De krampen komen om de 5 minuten en duren zo'n 45 seconden. Zie je wel, geen weeen dus want die duren minimaal een minuut.

M'n man belt het ziekenhuis en ik mag langskomen van ze voor een CTG. Ze zeggen door de telefoon dat ik gelijk door mag lopen naar de afdeling en ik me niet eerst hoef te melden bij de poli, zoals normaal gesproken wel moet. We rijden naar het ziekenhuis en in de auto wordt het wel een beetje oncomfortabel maar nog goed te doen. We hebben voor de zekerheid m'n ziekenhuistasje maar meegenomen maar we verwachten allebei zometeen weet thuis te zijn.
Dat heb ik ook tegen mijn katten gezegd toen ik de deur uit ging "tot zo, lieverdjes"
M'n man twijfelde of hij de videocamera en spiegelreflexcamera mee moest nemen, maar besloot dat hij niet als een toerist het ziekenhuis in wilde lopen met al die tassen, zeker niet als we waarschijnlijk toch weer naar huis gestuurd worden. We doen wel een klein digitaal cameraatje in m'n tas, just in case...

In het ziekenhuis aangekomen lopen we gelijk door naar de afdeling, ik ben de afgelopen weken onder controle geweest en heb elke week een ctg gehad dus ik weet waar ik moet zijn. De verpleegster die dienst heeft heb ik vorige week ook gezien bij mijn controle. Toen was het haar eerste werkdag op de afdeling. Ze sluit het ctg apparaat aan en zoekt de hartslag van de kleine. Ze kan deze niet vinden en peurt dus ongeveer 10 minuten in m'n buik met de hartslagmeter. Het zweet breekt me nu wel uit want ik heb nog steeds kramp, die nu toch wel een beetje irritant wordt, zeker als er iemand in je buik loopt te porren. Ze gaat een andere zuster erbij halen. Deze sluit het hartmetertje aan en ook de weeenmeter wordt op mijn buik gezet. Deze geeft absoluut niets aan. Ik zeg dat dit niet klopt omdat ze volgens mij de meter te hoog zetten. De zuster veegt dit van tafel en zegt mij met dik antilliaans accent "Je hebt helemaal geen weeen, je ademt verkeerd daarom voel je je niet lekker" want inmiddels was ik ook een beetje misselijk geworden en zweette behoorlijk. Op het moment dat ik haar bijna en knal voor haar knar wil verkopen komt er een arts de afdeling oplopen. Ik blijk op de verkeerde afdeling te liggen, ik had nl naar de verloskamer moeten komen en niet naar de gewone afdeling. Ze bieden aan een rolstoel voor me te halen maar ik zeg dat ik wel gewoon even naar de verloskamer loop. Alles beter dan bij die tuthola's te blijven...En bovendien gaat 't allemaal nog best wel.

In de verloskamer word ik weer aan een ctg apparaat gelegd met weeenmeter en verassing, deze geeft ook niets aan. Ook hier zeg ik dat hij te hoog zit, gezien mijn strakke baarmoeder en het feit dat mijn navel nogal hoog schijnt te zitten. Ook hier word ik niet serieus genomen. Nou dan niet. Na een half uurtje mag ik van de ctg af, de krampen worden nu wel heftig en m'n man begint zich wel een beetje zorgen te maken. Als ik geen weeen heb, wat is het dan wel...? De arts komt terug op de verloskamer en zegt me ook dat ik geen weeen heb maar dat ze voor de zekerheid wel even zal kijken of ik eventueel ontsluiting heb, daarna gaat ze een echo maken om te kijken wat er evt aan de hand is. Ik kleed me uit en ze checkt me voor ontsluiting. "Ok, je hebt 5 cm ontsluiting, laat die echo dus maar zitten" en op dat moment denk ik "ok, we gaan dus niet meer naar huis" en ook "shit, nu duurt het nog 5 uur dus" want op de zwangerschapsgym had ik geleerd dat je ongeveer 1 cm ontsluiting per uur hebt. De gyn breekt m'n vliezen en daar lig ik dan. M'n man en ik kijken elkaar aan, en beseffen allebei nog niet helemaal wat er gaat gebeuren. Het is nu ongeveer half drie en we zijn nu een urrtje in het ziekenhuis. 5 minuten later komt de gyn weer terug en checkt weer m'n ontsluiting, "ok, 6 nee wacht 7 cm, ik ga m'n spullen pakken" De weeen worden nu wel echt pijnlijk en meer zoals ik ze me altijd voorgesteld had, na een 20 minuten krijg ik ook persweeen en puf deze weg. M'n man gaat met me mee puffen maar ik snauw hem toe dat ie dat vooral moet laten

Nadat ik 3 persweeen heb weggepuft zeg ik tegen de zuster dat er nu echt iemand moet komen. De gyn komt er zo aan zegt ze. Na nog 2 persweeen trekt m'n man ook aan de bel, dat er nu ECHT een arts bij moet komen en even later komt ze inderdaad binnen. Ik denk nog "als ze nu maar niet zegt dat ik nog geen volledige ontsluiting heb, want ik wil niet nog meer wegpuffen" maar gelukkig zegt ze dat ik bij de volgende wee mee mag persen.

Ik pers, maar ook op m'n hoofd. Iedereen in de verloskamer zegt dat ik dat niet moet doen maar ik kan het niet helpen. Ik probeer op elke wee 3 keer te persen maar eigenlijk kan ik het maar 1 keer per wee, de andere 2 keer doe ik het min of meer zelf. De gyn ziet dit ook en belsuit me een infuus te geven om m'n persdrang wat sterker te maken. Dit helpt wel iets maar nog steeds kan ik eigenlijk maar 1 keer echt goed persen per wee. Wel lukt het me nu beter om niet op m'n hoofd te persen. Iedereen moedigt me aan en zegt dat ik het goed doe, maar in m'n achterhoofd denk ik dat ze me allemaal in de zeik nemen en dat ik voor geen meter opschiet.

Na een half uurtje vraag ik de gyn of er nou wel een beetje vordering inzitg, want ik heb het idee dat ik het voor niks doe. Ze zegt dat het hartstikke goed gaat en vraagt of ik misschien een spiegel wil om mee te kijken. "Nou nee, laat maar" Iemand zegt dat er haartjes te zien zijn en ik vraag aan m'n man of dit echt zo is. Ik geloof niemand en zelfs als hij zegt dat hij inderdaad haartjes ziet vraag ik me af of hij niet stiekem liegt. Op een gegeven moment voel ik een ontzettend brandend gevoel, het hoofdje staat. Ik pers uit alle macht, maar ik krijg het niet voor elkaar. De gyn zegt dat ze me in gaat knippen en ik vind het best. Ze geeft me een verdoving die niet prettig is, maar ook niet heel pijnlijk en ik weet dat ze me op het hoogtepunt van de volgende wee gaat inknippen. Ik voel een knip en een grote warme golf m'n lichaam uitstromen en het huilen van een baby. Mijn baby. Mijn dochter.

Ze wordt op mijn borst gelegd en ik hou haar vast, ze voelt heel gek aan, warm, nat en stroef en ze is grijs. Ik kan haar gezichtje niet zien en durf haar ook niet te bewegen, ik hou haar alleen maar heel goed vast. Ze wikkelen haar voor me in een doek en nog steeds hou ik haar vast. Na 10 minuten vraagt iemand of we eigenlijk wel weten wat het is. Eh ja, dat wisten we al van tevoren dus ik zeg "als het goed is, een meisje" en het is goed. Ik wordt gehecht en onze dochter wordt nagekeken door de kinderarts. M'n man zegt dat ie ongelooflijk trots op me is en ik zeg hem dat het me 100% meegevallen is. We worden alleen gelaten en ik bel na een tijdje m'n ouders en broer terwijl mijn man beneden gaat roken. Ik vraag of hij een cola-light en een kaasbroodje voor me mee wil nemen als hij terug naar boven komt want ik had alleen nog maar 2 beschuitjes op die dag.

Na een half uurtje krijgen we beschuit met muisjes en mag ik daarna gaan douchen. Niet te lang, ik mag me alleen even afspoelen zeggen ze. Onder de douche praat ik volop en vraag m'n man om shamppo zodat ik gelijk even m'n haar kan wassen. Hij zegt dat ik niet zo druk moet doen, want ik ben net bevallen. Ik voel me geweldig en sterk en blij en trots...

We gaan naar zaal, krijgen onze dochter bij ons en familie op bezoek. Om 22:00 moet mijn man ook weg en ben ik alleen. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik moeder ben. Ik heb de hele nacht geen moment geslapen, ik heb alleen maar naar mijn dochtertje gekeken in haar aquariumpje naast me en gelezen in de nieuwste Harry Potter. Elk moment dat ik mijn ogen sloot zag ik de bevalling weer aan me voorbij trekken. De volgende ochtend smst m'n man om 7 uur dat ie ons zo komt halen, maar helaas mogen we niet eerder dan 9 uur weg dus ik zeg hem nog even te wachten. Eindelijk is hij daar dan en kunnen we naar huis. Met z'n drieen.

Wauw Igraine, je had al een mooi begin 5 cm bij binnenkomst
_{die babybrabbelin je sig klopt ook niet meer echt}

Wow Igraine; wat een droombevalling! Wat heerlijk zeg. Gefeliciteerd met je lieve, kleine meisje!

Mooie bevalling Igraine! En laat die tuthola's maar miepen... hahaaa 5 cm!!
Fijn dat het zo goed verlopen is!

Igraine, wat goed dat het allemaal zo snel ging

wow igraima, als we ooit een tweede krijgen wil ik het ook zo doen.
Wat fijn voor je zeg.

Ben je trouwens nog teruggelopen naar die andere afdeling om je mooie dochter te showen, had die gezichten dan wel willen zien hoor.

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2005 08:52 schreef Rottdog het volgende:
Wauw Igraine, je had al een mooi begin 5 cm bij binnenkomst
_{die babybrabbelin je sig klopt ook niet meer echt}

Eh nee idd, ik heb hem weggehaald.

Ik heb inderdaad vind ik zelf een ideale bevalling gehad. Ik zou het zo overdoen...
De pech is alleen, denk ik, dat bij een eventuele 2e het alleen maar tegen kan vallen (waarschijnlijk)

dat hoeft niet,mijn buurvrouw had haar 2de er binnen 3 uur vanaf de eerste wee, 1 perswee en hij was er.

de zus van mijn vriendin binnen 1 uur een geluk bij een ongeluk (moest bevallen met die hete dagen)

na het lezen van al die mooie verhalen heb ik last van mn hormonen hoor

Klinkt goed Igraine!
Ik zat ook de hele tijd te wachten tot de weeen erger zouden worden, klinkt wel herkenbaar dus.

Igaine, wat een superbevalling!

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2005 11:36 schreef Igraine het volgende:
Ik heb inderdaad vind ik zelf een ideale bevalling gehad. Ik zou het zo overdoen...

Wat fijn dat je het zo goed is gegaan Igraine

quote:

De pech is alleen, denk ik, dat bij een eventuele 2e het alleen maar tegen kan vallen (waarschijnlijk)

Daar ben ik zelf dus ook bang voor (ik vond mijn bevalling ook ideaal)
Maar ik sprak laatst een mevrouw die 3 kinderen (van verschillende leeftijden uiteraard) heeft en in totaal maar 7 uur aan het bevallen is geweest Er is dus nog hoop voor ons

Mijn stiefmoeder beviel in no time van mijn halfzusje en mijn halfbroertje kwam er een aantal jaar later nog véél sneller uit. Er is dus zeker hoop

Igrene een mooie bevalling

Even een schopje.

Misschien zijn er nog dames die hun bevallingsverhaal hier willen vertellen.

Ik heb die van mij ook al in het andere topic gezet maar zal hem hier ook plaatsen:

Maandagavond 17 oktober om 22.00 uur heb ik regelmatig weeën, ze komen om de 3 a 3,5 minuut en houden zeker een minuut aan. Michel belt de verloskundige en ze is er rond 22.30 uur. Ze toucheert maar ik heb nog geen ontsluiting, volgens de vlos was er nog niets aan de hand, voorweeën zei ze. Ben toen onder de douche gegaan en heb 2 paracetamolletjes genomen en heb een kleine 2 uur geslapen. Om 1.40 uur werd ik wakker met krampen. Heb geklokt en ook deze weeën hielden ruim een minuut aan en er zaten 2 a 3 minuten binnen. Na een uur heb ik Mies maar wakker gemaakt. Die heeft de vlos gebeld en die was er rond half 4 denk ik. Had toen 1 cm ontsluiting. Ze zei dat het nog wel ff kon duren want bij een eerste kindje gaat de ontsluiting 1 cm per uur.... Ze zei dat rond 8 uur er wel weer iemand langs zou komen.

Rond half 5 braken mijn vliezen. Ik zat gelukkig net op de wc want het was een ware explosie.. De hele badkamer was nat... Toen begonnen de weeën goed door te zetten. Mies heeft weer de vlos gebeld en die kwam rond 6.30 uur weer langs. Resultaat, 5 cm ontsluiting. Ik had ook behoorlijke druk op mijn onderkant maar dat kwam omdat de vliezen gebroken waren zei de vlos.

Nou toen kwam er een waar hels uur. Jeetje, wat waren die weeën pijnlijk zeg. Ik kon ze ook niet meer wegpuffen. Was ondertussen onder de douche geweest maar kreeg toen ontzettende persdrang.

Mies heeft rond 8.15 uur weer de vlos gebeld, die zou eraan komen. De persdrang werd alleen maar erger en erger en op een gegeven moment voelde ik het hoofdje. Mies weer de vlos gebeld en die was onderweg. Ze was amper 2 minuten binnen, ze had haar jas nog maar net uit, kon haar tas nog openritsen en handschoenen aandoen, en toen mevrouwtje kwam er al uit... Ik heb volgens mij 1 keer geperst ofzo en meer niet... Mies stond al klaar om haar zelf op te vangen. De vlos zei ook dat ze Mies een cursus babyopvangen gaat geven voor de volgende want die zal ws. nog sneller komen..

Ben gelukkig niet ingescheurd, wel 4 hechtinkjes vanwege een schaafwond. De kraamzorg kwam ook te laat, die zat nog in de taxi.

Amber heeft eerst nog zeker 2 a 3 uur bij me gelegen omdat ze een lage temperatuur had. Na een tijdje lekker onder de douche gegaan maar toen voelde ik me ineens dizzy worden. Dus ik riep de kraamverpleegkundige maar ben toen blijkbaar toch flauwgevallen in de douche. De kraamzorg was net te laat om me beet te pakken. Gelukkig heb ik niets, was wel met me hoofd tegen de muur aan geknald.

De totale bevalling heeft 7 uur en 5 minuten geduurd. Het is cliche, maar als je zo'n kleintje dan op je buik hebt liggen ben je het allemaal vergeten...

WAUW Vicky dat klinkt wel heel erg snel! Waar kan ik tekenen voor zo'n bevalling bij de tweede??
Gelukkig heb je niks over gehouden aan je valpartij in de douche. Ik zat na de bevalling (in het ziekenhuis) op zo'n stoeltje die ze aan de muur hebben hangen daar. Ik was ook heel erg duizelig.

Hier toch eindelijk mijn verhaal:

Ik was uitgerekend voor 7 oktober, maar onze dochter liet lang op zich wachten. Na bijna twee weken wachten kondigde de weëen zich op vrijdag 21 oktober om 6.30u aan. Ik was wat blij, want anders had de bevalling ingeleid geworden. Na 4 uur weëen hebben we de vlos gebeld en die kwam even kijken. Ze was er om 11.30u. Ik had toen net 1 cm ontsluiting, maar nog steeds geen geheel verweekte baarmoeder. Mijn vlos stuurde mij toch naar het ziekenhuis en daar bleek ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting te hebben.

De Gyn. heeft toen wat gel aangebracht en hij verwachtte dat het dan wel sneller zou gaan. De weëen werden ook wat heftiger en kwamen vlotter op elkaar. Om 15.30u kwam de gyn nog controleren, maar toen had ik net 3 tot 4 cm ontsluiting. Daarna ging het heel snel.

Ik kreeg persweëen en de broeder riep al dat ze voor donker geboren zou zijn, maar niets bleek minder waar. De gyn kwam om 18.00u weer controleren, na een uur persweëen, en het bleek dat ik pas 4 cm ontsluiting had en ik de persweëen dus moest opvangen en niet mee mocht persen, maar dat lukte al niet meer. Ook werd vastgesteld dat ze de spildraai nog niet had gemaakt en dat mijn bekken te smal waren voor haar om dit nog zelf te doen of dat de gyn dit kon doen.

Om 18.30 kwam het verlossende woord: een Keizersnee. Snel werd ik klaargemaakt voor de ruggenprik en om 19.00u lag ik in de ok, mijn nachtmerrie was werkelijkheid geworden!!

Maar toen ik om 19.10u de eerste geluiden van onze dochter hoorde was ik alles al bijna vergeten en wilde ik haar alleen nog maar zien en vasthouden, want ze was zo mooi. Onze Amber was geboren!!!

Ik heb nog 4 dagen in hetziekenhuis gelegen en ben dinsdag 25 oktober naar huis gekomen en tot dusver gaat alles fantastisch. Ben wel wat onzeker zo nu en dan, maar gelukkig doen we het samen, xlarge en ik. Ze slaapt goed, borstvoeding werkt en''s nachts slaapt ze goed en wil maar 1 keer voeding...we zijn gezegend met onze Amber.

En voor iedereen die bang is voor een keizersnee: het valt echt mee, het lijkt veel erger dan het is!!

Jeetje Biezb.. eind goed, al goed

Ik zal hier binnenkort mijn verhaal neergooien.

Woensdag 26 oktober, ik ben bij de gyn geweest en die heeft een afspraak gemaakt om op vrijdag in te gaan leiden. Dat is ook mijn uitgerekende datum (ja, in z&g heeft al die tijd 29 gestaan, dat was een foutje dat ik maar zo heb gelaten). 's avonds begint het te rommelen in mijn buik maar ik durf het nog geen wee te noemen, we gaan op tijd naar bed en ik kan behoorlijk goed slapen.

Donderdag 27 oktober MikeAir gaat gewoon naar zijn werk en ik hou me bezig met krampen die toch wel erg op weeën beginnen te lijken, ondertussen maak ik nog hachee en Fok! wat. Gedurende de avond worden de weeën wat sterker en iets regelmatiger, weer gaan we bijtijds naar bed.

Vrijdag 28 oktober
Om half drie ga ik mijn bed uit, al zappend langs alle kanalen van de tv (jeetje wat een hoop tieten wulpse dames zie ik langskomen) zucht ik al wiegend weeën weg. Ongeveer een uur later besluit ik dat ik wel naar het ziekenhuis wil, het komt allemaal vrij regelmatig en ik wil op mijn gemak naar het zh kunnen gaan. Ik maak MikeAir wakker, die vindt het nog veel te vroeg maar belt wel met de vlosafdeling. We mogen op ons gemak die kant opkomen. We poetsen tanden en stoppen nog wat dingen in de zhtas. Ergens tussen kwart over vier en half vijf stappen we de nacht in. Zoals we besproken hadden de avond ervoor gaan we lopend naar het zh, het is een stukje van een minuut of 8 lopen(zonder weeën). Ik geniet van het feit dat wij daar met zijn twee lopen in de stilte van de nacht, met elke stap komt mijn kindje dichterbij. Tegen vijf uur zijn we op de afdeling, ik krijg een kamer aan het eind van de gang, achteraf besef ik mij dat dat voor mijngemoedsrust heel positief heeft gewerkt, we zitten daar een beetje afgezonderd van de rest van de wereld lijkt wel.
Ik word aangesloten op de hart en wee monitor en mijn weeën kelderen naar beneden minder frequent en minder krachtig. Om 8 uur ontbijt dat ik me goed laat smaken, MikeAir eet alleen een beschuitje.

Om negen uur komt eenvriendelijke vrouwelijke arts-assistent kijken, ze constateerd een vinger ontsluiting, een dun chinees vingertje Er wordt meteen gel ingebracht. Ik moet een uur op mijn rug blijven liggen, dit vind ik erg vervelend aangezien de weeën door de gel weer sterker worden. Na dat uur mag ik van de monitor af en wat rondlopen, ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even knus tegen Mike aan te hangen. Rond een uur komt een andere gyn kijken, aardige man. Ook hij toucheert en constateert twee centimeter ontsluiting. Mijn vliezen worden gebroken en om de een of andere reden doet dit toucheren ontzettend pijn aan mijn schaambeen, ik huil even flink en Mike troost...

Dan gaat het ineens heel snel, veel sterke en pijnlijke weeën die ik met ondersteuning van Mike redelijk op kan vangen. Tegen drie uur kom ik in een weeënstorm terecht, de een na de andere golft over mij heen en ik heb moeite om ze weg te puffen, als ik dan ook nog persdrang krijg die ik nauwelijks weg kan puffen en zo ontzettend veel pijn is de maat voor mij vol. Ik wordt getoucheerd en ik heb 4 centimeter ontsluiting. Ik roep tussen twee weeën door dat ik iets voor de pijn wil hebben. De arts assistent gaat er achteraan. Niet veel later komt ze terug en begint te vertellen dat er twee opties zijn, ik luister maar met een half oor, ik weet wat ze gaat zeggen en ik wil alleen maar optie twee: een ruggenprik. Bij haar uitleg over de ruggenprik stopt ze halverwege en zegt: “we gaan wel voor de ruggenprik”. Dan gaat het snel, ik krijg een infuus en word naar de recovery gereden.
Het is kwart voor 4, M loopt mee maar mag niet mee naar binnen. Een jonge man neemt zijn taak waar en sleept mij door mijn weeën heen, ik zal zijn gezicht denk ik nooit vergeten. De anesthesist vraagt of ik mijn rug (ik lig op mijn zij) nog wat meer kan bollen. Ik probeer wat maar denk ‘nee lul ik ben aan het bevallen er zit een buik in de weg!’. Eindelijk wordt de pijn minder en de drang om te persen vermindert ook. Ik heb ondertussen schone matjes in mijn bed want ik heb mijn door het heftige niet-persen wel geplast en vast ook nog wel wat vruchtwater naar buiten gewerkt. Het kan mij allemaal niet schelen als het maar droog is.

Half vijf ben ik terug op mijn kamer waar M mij weer opvangt, hij zegt dat het wel even lekker was een half uurtje rust maar dat hij toch ook wel bezorgd was. Ik vraag of hij Smurfinnetje een sms wil sturen. Hij probeert het een paar keer maar ik eis al zijn aandacht op voor het opvangen van de weeën. Om half zes vraag ik of hij op het belletje wil drukken. De gyn komt binnen, toucheert, en ik heb volledige ontsluiting. De ruggenprik word uitgezet en de gyn zegt even kijken hoe het gaat. Tegen zessen belt M weer, ik heb heftige persdrang. Verpleegster Maureen komt binnen en ziet dat er nog geen wiegje is , dat gaat ze eerst even halen. M vertelde mij later dat hij zoiets had van –wat nou wiegje, je moet mijn vrouw helpen!-

Het is zes uur en alles is klaar, ik mag persen. Ik ben opgelucht dat ik nou eindelijk aan dat gevoel toe mag geven. Omdat de weeën elkaar in zo’n rap tempo opvolgen moet ik na een paar keer persen één wee persen en één wee wegzuchten. De eerste paar keer vind ik dit lastig maar het geeft me wel even tijd om bij te komen van het persen. Waar ik nog meer moeite mee heb is om mijn benen vast te houden, gelukkig komen op een gegeven moment de steunen op het bed.. dat geeft mij meer kracht om te persen. Ik zweet als een otter en begin goed moe te worden. Bij elke wee komt onsje dichterbij, ik al haartjes gevoeld en M ziet al een heel stuk hoofd. Dan word ik kwaad en pers elke wee die ik heb wat uiteindelijk resulteert in bijna constant persen. Het hoofdje staat, mijn hemel wat een pijn! Nog bozer pers ik Onsje er in drie keer uit, ZUCHTEN!!!! Voor mijn gevoel duurt het seconden maar volgens M eerder een minuut of twee. Dan nog meer pijn als de schoudertjes erdoor komen, ik voel een plens warm vocht en dan…

19.01 uur. Er ligt een klein hoopje mens op mijn borst, ik hoor iemand zeggen het is een meisje. Meteen begin ik tegen mijn meisje te praten. “Dag Emma ben je daar dan, stil maar mama is bij je, en papa ook.” En tegen M “Een meisje! We hebben een meisje!” We bewonderen ons wonder en ondertussen krijg ik een prik voor de placenta en moet nog een keer persen, dat kost me in het geheel geen moeite al mijn aandacht is bij dat mooie mensje dat bij mij ligt. Ook de twee hechtingen die gezet moeten worden voel ik amper, het kriebelt hoogstens.
We kijken nog even naar de placenta en vruchtzak, kunstig hoor. Dan wordt Emma gecontroleerd door de gyn en gewassen door MikeAir. Op de weegschaal, 4220 gram!!!
We bellen ouders en broer en zus. Binnen een uur is de kamer vol, niet alleen met mensen maar ook met liefde, iedereen is even ontroerd.
Na een uur vind ik het wel weer genoeg, ik wil douchen en slapen en naar mijn meisje kijken… Dat lukt nog wel want het is pas drie uur als we echt in slaap vallen met zijn drietjes.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jelief op 04-11-2005 14:39:41 ]

Mooi verhaal Jelief. Ik kreeg er traantjes van in mijn ogen.

aaaaah mooi verteld Jelief

Ik moest mijn verhaal maar eens opschrijven.

Het is 25 september 2005, ik ben 28 weken en 2 dagen zwanger. We waren gezellig bij mijn zus thuis. Ze was eerder deze week jarig en we zouden met de hele familie gaan gourmetten.
De hele dag heb ik al het idee dat ik wat vocht verlies. Omdat ik geen moment wil denken aan vruchtwater maak ik mezelf maar wijs dat het verdunde afscheiding is. Het was ook iedere keer erg weinig tot ik aan het begin van de avond ook echt het gevoel heb dat ik een 'plonsje' vocht verlies.
Dit voelt niet goed.

Mijn zus woont vlak bij het ziekenhuis en we besluiten om toch maar even naar de spoedeisende hulp te gaan omdat ik inmiddels goed over mijn toeren ben. Daar aangekomen vragen ze om een verwijzing van de huisarts....ehm, die heb ik dus niet. Nou, dan moet ik maar even langs de huisartsenpost. Die zit een deur verder. Goed.
Bij de huisartsenpost aangekomen vertel ik mijn verhaal: ik ben 28 weken zwanger en ik heb het idee dat ik vruchtwater verlies, zou iemand mij aub kunnen helpen. Tja, zegt de receptioniste, dan moet u uw verloskundige bellen. Ik: Maar het is zondagavond, ben in de buurt van het ziekenhuis, er lijkt mij best wel de nodige spoed achter te zitter als het daadwerkelijk vruchtwater is, zou er aub een dokter naar kunnen kijken? Dit alles met de nodige tranen, want ik voelde er niets voor om van het kastje naar de muur gestuurd te worden. De dienstdoende arts vond me blijkbaar best zielig en bood aan me gelijk te helpen. Zowel Robert als ik kregen de indruk dat de beste man nog nooit een vrouw in het echt had gezien want het onderzoek dat hij deed sloeg werkelijk waar nergens op, en de blik op zijn gezicht was er een van: waar ben ik in vredesnaam mee bezig.

Na 30 seconden besloot hij om mij door te sturen naar de gyn. Die zat een paar verdiepingen hoger.
Daar werd ik aan het ctg gelegd en werd er gecheckt of dat ik nog vruchtwater verloor.
Ctg zag er goed uit, en vruchtwater verloor ik ook niet. Volgens de arts assistent was de kans heel klein dat het daadwerkelijk vruchtwater was wat ik verloor. Maar, toch maar even voor de zekerheid een testje en een echo doen. Op de echo was een abnormale hoeveelhied vruchtwater te zien (letterlijke woorden van de gyn: Tjemig, dit is niet normaal hoor!! Dit is echt abnormaal veel!!)
Toen bleek uit het testje dat het weldegelijk vruchtwater was dat ik verloor.
Nou, zegt de gyn, dan moeten we je doorsturen naar een Academisch ziekenhuis, want wij heben de mogelijkheden niet om babies op te vangen die voor de 32e week geboren worden. En dan kunnen ze ook gelijk kijken of er te zien valt waarom je zoveel vruchtwater hebt, want zij hebben veel beter aparatuur dan wij hier. Ik probeerde hem nog uit te leggen dat ik bij Glenn ook zoveel vruchtwater had, maar daar reageerde hij helemaal niet op. Volgens hem was er een medische oorzaak. Ik heb toen alleen nog maar gehuild.

We zijn mijn koffer gaan inpakken en naar Rotterdam gereden. Mijn ouders gebeld en de situatie uitgelegd. Glenn bleef bij hun slapen. Glenn! Hoe lang zou ik Glenn niet zien? De hele weg naar Rotterdam gehuild. Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren werd ik heel rustig.
Het was pas half 1 toen ik eindelijk op mijn kamer lag. Ik had enorm veel onderzoekjes en testjes achter de rug. Ook alvast een spuit gehad om de rijping van de longetjes van de baby te bevorderen.

Er volgden 3 heel spannende weken met veel ups en downs. Een up was dat de uitgebreide echo liet zien dat de baby gewoon dronk en dat de blaas gevuld was, kortom het vele vruchtwater was er niet omdat de baby niet zou kunnen drinken ofzo. Op de echo was ook heel duidelijk te zien dat de baby een lekkere slok nam. De baby werd trouwens al geschat op zo'n 1500 gram.

Dan nu het daadwerkelijke bevallingsverhaal:
Ik ben er 28 weken vanuit gegaan dat het een geplande keizersnee zou worden. Zó'n bevalling als ik bij Glenn heb gehad wilde ik nooit, maar dan ook nooit meer. Door de gyn in Gorinchem is mij toegezegd dat de volgende sowieso een geplande keizersnee zou worden.
Misschien heel dom van mij, maar ik heb nooit iets met die negatieve ervaring gedaan. Ik heb het weggestopt en gedacht dat ik er ook nooit meer iets mee hoefde. Gebeurd is gebeurd.
Tot de arsten in Rotterdam vonden dat ik nu gewoon vaginaal kon bevallen, dit babietje was immers lang geen 10 pond. Ik heb ze van mijn angsten proberen te overtuigen, ook gezegd dat ik ervan overtuigd ben dat het door mijn scheve bekkenstand komt en dat daarom Glenn ook klem kwam te zitten. Zonder mij 1x onderzocht te hebben zeiden de artsen dat dat scheve bekken echt bijna nooit voorkomt, dus bij mij vast ook niet. Ze zouden het voor de bevalling wel ff checken. Ook kon ik pijnstilling krijgen als ik dat wilde.
Maar het ging mij niet om de pijn van een bevalling, het ging mij om de paniek en de angst die heb meegemaakt bij mijn eerste bevalling, daar kon ik de artsen maar niet van overtuigen. Heb ook 3 sessies met de maatschappelijk werkster gehad, die mij goddank wel begreep, maar ook niet tot de klinische artsten kon doordringen. Het moest en zou een gewone, vaginale bevalling worden.
Heb de laatste week van mijn zwangerschap ook veelvuldig huilend doorgebracht omdat niemand naar mij wilde luisteren.

Dinsdagavond 11 oktober:
Ik blijk koorts te hebben. Waarschijnlijk dus een infectie. Waar mij eerst beloofd was dat bij de eerste tekenen van infectie de baby gelijk gehaald zou worden, krijg ik nu een infuus met antibiotica.Nee, het wordt nu niet gehaald, je zal zien dat je zeer binnenkort vanzelf weeën krijgt. Bij een inwendig onderzoek worden (per ongeluk) de vliezen verder gebroken en blijf ik nu non-stop vruchtwater en bloed verliezen. Ik maak me enorme zorgen over het bloed.

Woensdag 12 oktober:
Heel de dag verlies ik bloed. Niets aan de hand volgens artsen en verpleegsters. Ik heb het gevoel dat mijn buik nu helemaal niet meer de veiligste plek is voor mijn kind. Als ik ook nog stolsels ga verliezen draai ik op woensdagavond helemaal door. Ik kan niet stoppen met hysterisch huilen en wil heel graag dat mijn kindje geboren wordt. Mijn lijf voelt als een tikkende tijdbom en niet als een veilig huis voor mijn kind. Ik word gekalmeerd door een mooi ctg en mag weer gaan slapen.

Donderdag 13 oktober:
De hele dag ook weer veel bloedverlies. Na veel gescheld en gemopper legt de verpleegster me (om mij gerust te stellen) 's avonds weer aan het ctg. Heeee.....je hebt weeën!!
Ja, nu je het zegt! Ze worden steeds heftiger en ik besluit Rober te bellen. Echo wordt gemaakt: de baby ligt dwars. Tijdens al dat gerommel en gepruts aan mijn lijf, nemen de weeën weer af.
Gyn besluit (tot mijn grote teleurstelling) niets te doen en Robert wordt weer naar huis gestuurd.
Ik besluit om nog ff Paul de Leeuw (de uitzending met Robbie Williams) te kijken. En ja hoor...daar zijn ze weer: weeën. Ik besluit om niet gelijk de verpleging te roepen, maar om eerst eens te kijken of ze doorzetten. Na een half uur om de 3 minuten weeën gehad te hebben bel ik toch maar voor de verpleegster. Die komt gelijk met dat ctg apparaat aan, maar dat kl*teding registreert mijn weeën helemaal niet! Ik weer uit mijn stekker! De verpleegster ziet aan mij dat ik echt wel weeën heb. Ze ziet en voelt ook mijn buik helemaal samentrekken. De gyn komt erbij en zegt dat de baby dan nu toch maar wel gehaald moet worden. Het wordt een keizersnee. Robert mag weer komen.
De verpleegster komt later tegen mij zeggen dat de arts op de gang aan haar gevraagd had of ik echt wel weeën had....NOU JA ZEG!!

Vrijdag 14 oktober.
De dag is nog zeer pril als ik klaargemaakt wordt voor de operatie. Alles gaat heel gemoedelijk en kalm, ik krijg duidelijke uitleg over wat er komen gaat. Op het moment dat ik in de OK aankom bibber ik van de zenuwen. Waarom? vraagt de gyn, je krijgt toch je keizersnee, dat wilde je toch zo graag?? Jullie begrijpen dat hier het laatste woord nog niet over gezegd is.

De operatie gaat heel voorspoedig. Om 2.19 uur wordt Kady Máire geboren. 1980 gram en met 2 kreetjes laat ze weten dat ze er is. Ik krijg haar niet te zien ze moet gelijk naar een andere kamer voor allerlei onderzoekjes. Ze ademt wel al helemaal zelf! Met precies 31 weken zwangerschap is ons heerlijke dwarsliggertje geboren.
's Ochtends krijg ik te horen dat we ook niet veel langer hadden moeten wachten, want de placenta vertoonde tekenen van infectie en Kady kreeg gelijk een bloedtransfusie. Ook kreeg ze een week antibiotica.

29 november moet ik voor nacontrole weer naar de gyn. Ik wil toch weten waarom ze zo lang gewacht hebben terwijl ik toch echt een infectie had. Ik krijg echt de indruk dat de gyn mij normaal wilde laten bevallen om mij mijn trauma af te helpen. Of ik nu wilde of niet.

Jeetje EW wat een verhaal zeg Het feit dat niemand je wil geloven of begrijpen lijkt me zo vreselijk. Wat zal je je eenzaam en angstig hebben gevoeld. Bah.
Gelukkig is je meisje ok maar ik kan me voorstellen dat je je toch blijft afvragen wat er allemaal mis had kunnen gaan.

Jelief mooi verteld

Sjeeeeeeeezus Ew das wel heel erg heftig zeg en wat een kinderachtig gedoe, zou het zeker aankaarten Gelukkig is met de mooie kleine meid alles goed gekomen en hopelijk kunnen jullie snel genieten van jullie complete gezin thuis

Jelief; mooi hoor. Alles kwam hier weer even terug. Rrrrrr.... kippenvel.

EW; poeh, wat een verhaal. Wat naar dat ze je niet serieus hebben genomen. Maar wat fijn dat alles goed is met Kady (en wat een mooie naam!).

Jelief! Ik moest echt even slikken van je verhaal.

EW... van de jouwe word ik eigenlijk alleen maar heel boos! Dat ze je zo hebben laten tobben zeg! Die opmerking van de gyn is natuurlijk helemaal beneden alle peil!
Maar goed, al met al hebben jullie iig wel een ontzettend mooi wijffie op de wereld gezet!

Jelief, wat een mooi verhaal zeg!!

EW, jeetje zeg, idd heel heftig. En de reacties van die artsen.. schandalig gewoon!!
Maar julli ehebben idd een heel mooi meisje! Geniet er maar lekker van!

Hier dan eindelijk mijn bevallingsverhaal. Heb nog menig traantje weg zitten pinken terwijl ik het tikte

Zaterdag 22 oktober 2005
Ik verlies een stuk slijm met wat bloed erin. Als je je slijmprop verliest, schijnt het nog weken te kunnen duren, dus ik denk er verder niks van.

Dinsdag 25 oktober 2005
Ik verlies de hele dag door stukken slijm met bloed erin. Er begint toch wel wat te kriebelen.. zou het dan toch echt aan het beginnen zijn?

Woensdag 26 oktober 2005
Ik word wakker en voel me ongesteld. Ik verlies nog steeds slijm met bloed en heb een zeurende pijn in mijn onderrug. 's Middags heb ik een afspraak bij de verloskundige en ik vertel haar van de slijmpropjes. Zij vertelt mij wat ik al wist: dat het wat aan het rommelen is, maar dat het nog niks betekent. De bloeddruk is goed en het hartje van de baby klopt prima, dus ik ga weer naar huis met een afspraak voor de week er op. Ik hoop toch echt serieus dat ik die niet haal. Met mijn tante en nichtjes ga ik nog gezellig naar de kinderboerderij om de hoek.
's Avonds kan ik maar moeilijk in slaap komen. Toch denk ik nog steeds dat de baby pas 2 of 3 november geboren wordt.

Donderdag 27 oktober 2005
Na een slechte nacht met 3 uur slaap, ben ik zodra Vriendlief naar zijn werk vertrokken is weer in bed gekropen. Tegen 10:30 uur ben ik weer wakker. Ik voel me zwaar ongesteld, geen prettig gevoel als je er bijna 9 maanden vanaf bent geweest De krampen stralen uit naar mijn buik en rug. Ik verlies nu ook bloed zonder slijm. Ik schraap al het vieze wasgoed wat ik kan vinden bij elkaar en draai nog een halve was. Mijn plan om bij mijn collega's op bezoek te gaan, blaas ik maar af. Ik zie het niet zitten om met het openbaar vervoer te reizen vandaag.
's Middags bel ik de verloskundige over het bloedverlies. Die vertelt mij dat dit ook nog niks hoeft te betekenen en dat het zo lang het nog geen maandverbandje vol is geen kwaad kan. Vriendlief, de hele dag al gespannen over de vorderingen, maakt dus gewoon zijn werkdag af.
Ondertussen slaat bij mij de nesteldrang toe. Aangezien ik erg beperkt ben in de dingen die ik kan doen i.v.m. mijn bekkeninstabiliteit, sla ik aan het koken. Ik maak een dubbele dosis zuurkool om in te vriezen en heb de kip voor een grote pan nasi er al uit gehaald. Ook wil ik graag nog even strijken.
De krampen gaan steeds meer zeer doen. Tegen de tijd dat Vriendlief thuis is (rond 16:30 uur) komen ze ongeveer om de 10 minuten en ze duren ongeveer een halve minuut. Ik moet ze nu wel echt wegpuffen. Vooral mijn rug doet erg zeer. Ik heb mijn collega aan de telefoon. Zij denkt dat de baby snel geboren zal worden, ik heb er nog mijn twijfels over.
Rond 18:30 komen de weeën om de 7 minuten en duren zo'n 40 seconden, maar er zijn ook uitschieters naar om de 10 minuten.
In de zuurkool die ik heb gemaakt heb ik absoluut geen trek meer, dus ik eet lekker tomatensoep en ondertussen puf ik wat weeën weg.
De weeën worden steeds heftiger. Ze komen om de 5 tot 7 minuten en duren gemiddeld zo'n 40 seconden. Ik ben erg onrustig, loop veel heen en weer. Vriendlief wil de verloskundige al gaan bellen. Ik hou hem tegen, want "volgens het papiertje mag het pas als de weeën om de 2 a 3 minuten komen en een minuut aanhouden". Rond 23:00 uur kan ik mezelf niet meer beheersen. Mijn plannen om nasi te maken en te strijken zijn verboden door Vriendlief, dus ik besluit iets anders te gaan doen: ik ga de keuken grondig poetsen Ik doe er lang over, maar ik maak vorderingen.

Vrijdag 28 oktober
Zo tegen 1:00 uur zit ik op mijn knietjes met een lapje de keukevloer te dweilen terwijl Vriendlief een beetje weg ligt te dommelen op de bank. Hij was al vanaf 5:30 uur wakker namelijk. Om 2:00 uur komen de weeën volgens mij vaker en ik maak Vriendlief wakker om weer te timen. De weeën komen nu vrij regelmatig om de 5 minuten en duren zo'n 50 seconden. Ik kan ze nog maar moeilijk opvangen en heb erg veel pijn. Gelukkig verzacht de douche nog wel een beetje. Om 2:30 uur besluiten we de verloskundige te bellen (om de 2 a 3 minuten.. ja dahag). Rijswijk heeft geen dienst, dus we moeten Ypenburg bellen. Rond 3:00 uur arriveert de verloskundige. Ze constateert dat ik 2 cm ontsluiting heb. Zij brengt het alsof het teleurstellend nieuws is, ik vind het fijn om te horen. Het is zover! We bespreken dat ik door de rugweeën enorm veel pijn heb en of daar iets aan te doen is. Meer dan een douche nemen kan ze niet aanbevelen, want als er nu al medicatie gebruikt gaat worden, is er als de weeën nog heftiger worden niks meer aan te doen. Ze vertelt de standaard dingen: dat het allemaal nog wel even zal duren, een uur per cm ontsluiting, om 8:30 uur heeft Rijswijk weer dienst en dan komt een andere verloskundige wel even kijken...
Afwachten dus. We besluiten allebei even te gaan liggen. Vriendlief op de bank, ik in het kraambed. Elke keer als ik wegzak komt er weer een wee, maar doordat ik toch niet meer zo helder ben, heb ik niet door hoe vaak de weeën nu daadwerkelijk komen.
Tegen 5:00 uur ben ik het zat. De weeën doen ontzettend pijn, ik heb het gevoel dat ik moet poepen. Omdat ik nogal wat darmproblemen heb gehad tijdens mijn zwangerschap, sta ik er niet bij stil dat dit best wel eens persweeën zouden kunnen zijn.
Ik maak Vriendlief wakker en zeg tegen hem dat hij de verloskundige weer moet bellen. De verloskundige vertelt hem dat ze bij een bevalling is en dat het nog wel 45 minuten kan duren voordat ze er is. Tegen mij vertelt hij dat ze eraan komt
De weeën volgen elkaar nu heel snel op. Zodra de ene voorbij is, komt de volgende alweer. Mijn rug doet ontzettend veel pijn, ik kan bijna niet meer lopen. Vriendlief probeert de rugweeën ook weg te masseren, maar de ene keer helpt het een beetje en de andere keer vervloek ik 'm en zeg ik dat hij moet oprotten Ik besluit onder de douche te gaan zitten, maar zelfs dit helpt niet meer. Ik roep naar Vriendlief dat hij de verloskundige weer moet bellen, want ik hou het niet meer. Hij zegt dat ik gewoon moet wachten, want ze is onderweg Ik schreeuw wat af, omdat ik de weeën niet meer kan opvangen. Ik heb erg veel moeite ze weg te puffen en ik ben doodmoe. Vriendlief roept dat ik aan de buren moet denken, maar die kunnen me gestolen worden
Ik kom net onder de douche vandaan als de verloskundige om 5:45 uur aanbelt. Ze voelt even en ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben. Vriendlief vraagt of ik nog iets kan krijgen tegen de pijn, maar daarvoor heb ik al teveel ontsluiting vertelt de verloskundige Ze weet dat ik graag in het ziekenhuis wil bevallen en ze vraagt of ik dat nog steeds wil. Ik vraag haar of ik dat nog wel red en zij denkt van wel. Vriendlief en de verloskundige kleden me aan, Vriendlief pakt de vluchtkoffer en we gaan. Midden in het portiek krijg ik nog een wee en ik schreeuw het uit. Beneden voor de deur nog een keer. Uit voorzorg leggen we een matje neer op de autostoel, voor het geval mijn vliezen breken. Onderweg naar het ziekenhuis werk ik nog 4 weeën weg. Ik hang bijna aan het handvat.
Rond 6:00 uur waggel ik het ziekenhuis binnen en werk ik eerst nog een wee weg voordat ik me kan melden. In een rolstoel gaan we naar boven, naar Verloskamer 1.
Eénmaal in de kamer word ik in het bed geïnstalleerd. Het gaat allemaal een beetje langs me heen. Om 6:18 uur worden mijn vliezen gebroken en ik mag zachtjes mee gaan persen Om 6:32 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik ook volop persen. Ik schreeuw het uit van pijn en vermoeidheid. De verloskundige herinnert me eraan dat het schreeuwen me niks oplevert, maar ik kan er weinig aan doen. Ik ben zo moe en persen kost me dan ook ontzettend veel moeite. Ik kan me benen niet meer vasthouden van vermoeidheid en een flinke lading zweet, dus om 6:54 uur worden ze in de steunen gehesen. Vriendlief heeft het er erg moeilijk mee en probeert me zo goed mogelijk bij te staan. Regelmatig dept hij mijn hoofd af met een koud washandje, maar hij voelt zich zo machteloos.
Om 7:16 uur wordt de dokter erbij gehaald. Hij constateert dat de vordering matig is en dat ik uitgeput ben (nee duh?! ) en ik word aan de CTG gelegd. Dit geeft me wel een gerust gevoel, want de hartslag van de baby is prima. Ik jammer en vraag of hij de baby er niet uit kan trekken Ik voel het verschil tussen de persweeën en de baby bijna niet meer en ik kan mijn weeën bijna niet meer vasthouden om te persen Ik hoor iedereen bij het persen maar zeggen: "Ja, bijna!! Nog even persen!! We zien het hoofdje!!", maar zodra ik stop met persen zit het hoofdje nog steeds binnen Ik ben ervan overtuigd dat het me niet gaat lukken
Om 7:20 uur besluit de arts de gyneacoloog te bellen. De baby zal met de zuignap gehaald moeten worden. Het zal ongeveer een half uur duren voordat de gyneacoloog er is. Ondertussen pers ik verder met het laatste beetje energie dat ik in me heb zitten. De arts knipt me in (Vriendlief zal dit geluid nooit vergeten ) en ineens gaat alles heel snel. Ik pers nog eens en om 7:29 uur is hij daar dan, Robin "Daar is me schatje dan!" roep ik uit en ik begin te huilen Hij wordt op mijn buik gelegd en ik zeg "Hij heet Robin, Robin Thomas. Dag schatje, daar ben je dan eindelijk". Vriendlief knipt de navelstreng door. Robin kijkt en hij huilt.. wat een wondertje! Toch geboren zonder de hulp van de gyneacoloog en dus die wordt afgebeld. De rest gaat een beetje als een waas voorbij. Vriendlief belt mijn ouders, zijn ouders, zijn oma, mijn zusje en mijn zwager dat Robin is geboren. Ik krijg een prik en na 10 minuten wordt de placenta geboren. Ik kijk naar Vriendlief en Robin en voel me intens gelukkig en uitgeput Terwijl Robin wordt gecheckt en aangekleed, begint het hechten. Ik word verdoofd en voel er verder weinig van. Maar er blijft bloed uit me komen, terwijl mijn blaas leeg is en mijn baarmoeder goed is samengetrokken. De verloskundige vertrouwt het niet en haalt de arts er weer bij. Ik zeg tegen Vriendlief dat hij maar even de gang op moet om tegen de famlie te zeggen dat het nog wel even duurt. Ik blijkt dieper ingescheurd te zijn dan ze dachten en met zijn tweeën halen ze de hechtingen er weer uit en word ik opnieuw en dieper gehecht.
Na 1,5 uur komt de komen mijn ouders, zijn ouders, mijn zusje met nichtje en neefje eindelijk binnen om onze zoon te bekijken. Mijn vader schrikt heel erg als hij me ziet. Ik ben lijkbleek, heb ongeveer 600 cc bloed verloren en ben doodmoe. Ik huil als me ouders me feliciteren. Iedereen bewondert Robin en er worden al volop foto’s gemaakt. Ze blijven gelukkig maar kort, want ik moet rusten. Rond 11:00 uur word ik op bed gewassen en daarna komen mijn zwager en zijn vriendin nog even naar Robin kijken.
We blijven een dagje in het ziekenhuis. Ik heb erg veel pijn van de hechtingen en kan daardoor amper slapen. Ik lig maar te kijken naar ons ventje, wat de pijn af en toe doet vergeten. Tot 2x toe krijg ik bijna een catheter doordat ik slecht plas (2x in 13 uur) en de deadline maar net haal.
De volgende dag om 12:00 uur gaan we met z’n drietjes naar huis, als een echt gezinnetje

[ Bericht 1% gewijzigd door Wennie op 02-12-2005 15:59:34 ]

Ieder bevallingsverhaal is op zijn eigen manier weer indrukwekkend en speciaal. Mooi opgeschreven hoor Wennie. Leuk ook om in jouw verhaal verloskundigen voorbij te zien komen die Kai ook op de wereld hebben gezet.

Mooi verhaal Wennie

Mooi Wennie!

Even ter illustratie het verslag van het ziekenhuis:

Wennie mooi beschreven moest alleen wel lachen bij de opmerking denk aan de buren Sorry

Die nesteldrang!
Mooi verhaal Wennie! Mooi verhaal en mooi mannetje!

Altijd weer bijzonder om de verhalen te lezen.. MrBos was ook bang voor de buren trouwens

Leuk dat je die foto hebt van je ziekenhuisverslag Wennie ! Ben wel benieuwd wat er in de mijne stond.

Ik heb dan ook wel heel erg lopen schreeuwen, Rottdog. Ik had er de volgende dag gewoon keelpijn van

Geweldige verhalen.. krijg helemaal de kriebels

Hier mijn verhaal:

Aan het einde van m;n zwangerschap ging m'n bloeddruk omhoog en kreeg ik wat extra controles. Bij de echo in het ziekenhuis bleek de baby erg klein te zijn, de Gyn zei dat ze zo rond de 5 a 6 pond zou zijn. Dit werd later ook bij de VK duidelijk, dat het een kleintje zou zijn.

Op 22 augustus was ik uitgerekend. Die dag had ik veel harde buiken en op een gegeven moment dacht ik dat het door ging zetten maar het zakte weer af. Ik had al een paar dagen goed last van m'n rug met zitten en staan, dus ik baalde als een stekker dat er niets gebeurde.
De 24e verloor ik 's middags de slijmprop. Ik wist dat het dan nog wel een hele tijd kon duren, maar ik belde toch Louise (m'n beste vriendin, zou bij de bevalling zijn) en m'n mannetje. Ik besloot om nog even een voorraad boodschappen te halen en ging op pad. Inmiddels kreeg ik wat harde buiken die ik enigzins weg moest zuchten, maar niets ergs. Ik liep puffend door 3 winkels voor 'mijn grote voorraad' en reed heel de stad nog even door en thuis besloot ik om het beddegoed te gaan wassen. Een soort van laatste oernesteldrang ofzo .
Tegen 17:30 kwam Bjorn thuis en was ik aardappels aan het schillen. We hadden beide wel door dat er 'iets'aan het gebeuren was want de harde buiken gingen niet weg en ik bleef slijm en een beetje bloed verliezen. We hebben lekker rustig nog gegeten en ik besloot om even onder de douche te stappen om te kijken of het dan af zou zakken, dat gebeurde niet, na een lange douche zijn we samen 'my big fat greek wedding' gaan kijken want die was op TV. Toen begon het wel iets serieuzer te worden. Echt pijn deed het niet maar mijn buik trok zo hard samen dat ik moeilijk kon ademen, en Bjorn besloot de harde buiken te timen. Die kwamen tijdens de film steeds sneller op elkaar en duurden zo;n halve minuut tot een minuut. Er zat echter totaal geen regelmaat in dus nog steeds hadden we niet echt het idee dat er wat gebeurde 'binnenin'..
Na de film besloten we een stukje te gaan lopen. Nou dat heb ik geweten, bij de eerste hoek van onze straat hing ik puffend, kreunend en hijgend op Bjorn z'n nek, ik dacht dat ik door de grond ging! Dat was rond 22:15. We liepen een klein rondje en thuis hebben we snel het bed opgemaakt. We hebben nog even samen achter de PC gezeten, totdat ik Bjorn toesnauwde dat hij vooral moest stoppen met typen want 'dat irritante geluid' kon ik echt niet meer hebben. De harde buiken waren inmiddels echt overgegaan in weeen, ze kwamen totaal niet regelmatig maar duurden wel anderhalbe minuut en kwamen hoogstens om de 3 minuten (vaak sneller).
Toen hebben we de VK maar eens gebeld, zo rond 23:00. Ook belden we Louise weer, we spraken af dat we haar zouden bellen als de VK geweest was. Toen de VK er was (rond 23:45) was ik eigenlijk niet meer zo aanspreekbaar. De weeen kwamen vrij snel en ik was druk met puffen en wegzuchten. De VK toucheerde me en ik zat op 3 cm ontsluiting. Ze brak de vliezen en zei dat we moesten bellen zodra de weeen sneller kwamen of heftiger werden. Bjorn belde Louise en die zou er ook aankomen. Zodra de VK weg was kwam ik in een weeenstorm en Bjorn vroeg of hij de VK weer moest bellen, ik dacht dat het nooit zo snel kon gaan dus zei van niet. Maar 5 minuten later heeft hij toch weer gebeld, ik lag op m';n zij, met m'n armen om Bjorn zijn benen die naast het bed stond, en ik kwam niet meer uit de wee, het bleef maar doorgaan zonder pauze. Het enige wat ik nog riep was 'ik kan dit niet, ik ga dood, ik kan het niet!'. Bjorn wou me nog lief aaien en masseren maar ik schopte hem aan de kant, iedereen moest vooral van me afblijven. Louise kwam binnen, maar dat had ik niet door. De VK kwam en vroeg of ik op m'n rug wou gaan liggen ivm het toucheren, maar dat vond ik niet zo;n goed idee. Uiteindelijk werd ik door Bjorn en de VK op m;n rug gedraaid, het toucheren was dit keer goed pijnlijk, ik stond helemaal stijf van de spanning. De verrassing was groot toen bleek dat ik 10 cm ontsluiting had, dit was om 01:00 ongeveer.
De VK besloot ineens toch dat ik beneden moest bevallen (vanwege de draai in de trap). Dus Bjorn en de VK gingen beneden alsnog een bed opzetten. Inmiddels kreek ik persweeen en ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik kon niet meer op bed liggen want daar waren ze de klossen aan het weghalen dus ik stond tegen de muur en Louise hield me vast.
Met persweeen de trap afgaan kan ik niemand aanraden en beneden op bed raakte ik in paniek omdat ik niet mocht persen (Sara's hoofdje zat te hoog). Ik bleef maar roepen dat ik wel mocht persen en kon het amper tegenhouden, ik lag weer op m'n zij tegen Bjorn zn benen en heb hem aardig gekrabt en geknepen. De kraamhulp kwam en van haar werd ik heel rustig. Ik herkende haar stem van de voorlichtingsavond en kon het van haar ook heel goed hebben als ze me aanraakte. Nog steeds mocht ik niet persen, ik hoorde de VK met de kraamhulp praten en dat vond ik zo irritant. Ik kon het gewoon niet hebben.
De persweeen heb ik weggepuft tot 03:30 en toen mocht ik eindelijk meepersen. Na elke wee vroeg ik hoe lang ik nog moest, maar het ging heel vlot. Ik voelde Sara steeds verderzakken, Bjorn zat bij m'n hoofd en hielp me met m'n hoofd op m;n borst.Ik hoorde Louise telkens meeroepen als ik een perswee had, het hoofdje werd langzaam zichtbaar. Ik was zo vastbesloten om hard te persen, mijn idee was 'hoe harder ik pers, hoe sneller de baby er is'. Steeds vroeg ik 'zien jullie al wat? Bjorn zie je alwat? komt het er al aan?'. Tot ik het zelf kon voelen met m;n vingers. De VK zei dat de baby haar had en toen ging het hard. Ineens moest ik zuchten en zacht duwen en het deed zo;n pijn! En ineens glibberde de baby eruit, ik kreeg het meteen bij me en 't huilde meteen! Bjorn was behoorlijk emotioneel en Louise ook, ikzelf was verbaast dat het gelukt was en kon alleen maar zeggen dat 't zo klein was, en zo mooi...Na een tijdje zei de VK dat het een meisje was (we waren helemaal vergeten om te kijken, zo overrompeld!). Sara Runé Catharina is haar naam .
De VK vond haar echter niet zo klein en bij het wegen bleek ze 4220 gram te zijn, dat was wel even schrikken .
Uiteindelijk heb ik 1 hechting gekregen vanwege een ieniemienie scheurtje, waarschijnlijk omdat Sara met haar handje langs haar hoofd eruit kwam .

Achteraf gezien kwam de eerste echte pijnlijke wee zo rond 23:00, en Sara is om 03:50 geboren. Erg snel dus. Ik ben in minder dan anderhalf uur van 3 naar 10 cm gegaan. Aan de ene kant heel prettig zo'n snelle bevalling, aan de andere kant heb ik in de paar uurtjes dat het duurde ook constant in een wee gezeten. Het ging gewoon niet meer weg en ik dacht echt dat ik doodging (onzin natuurlijk, maar zo voelde het). En de persweeen zo lang wegzuchten was ook niet tof.
Toch was het een geweldige ervaring, en erna dat heerlijke kleverige warme lekker geurende lijfje op je buik.... *snik*

ach wat een prachtige verhalen weer!
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.

quote:

Op maandag 5 december 2005 09:16 schreef snoopy het volgende:
ach wat een prachtige verhalen weer!
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.

Nee het was inderdaad niet te doen, da's wel goed omschreven. Iedereen zei na mijn bevalling dat het zo fijn was zo'n korte bevalling. Sjah, ik zou er echt geen 24 uur over willen doen, maar 5 a 6 uurtjes hoeft voor mij nou ook weer niet

Wow Fuente; mooi verhaal!
Wat heftig zeg, die weeenstorm, niet te doen lijkt me.
Oh man, en met persdrang een trap af.... En de hele tijd maar vragen tijdens het persen hoe ver je al bent.... zo herkenbaar.

Snif, naar aanleiding van de award maar een renzell haar verhaal gelezen. Ik zit nu echt met een brok in mij keel en wil me erg graag goed houden. Ik denk namelijk dat mijn collega raar staat te kijken als ik nu echt in huilen uitbarst.

Dat had ik dus ook sjak, was ook nog een keer gaan lezen. Echt een prachtig beschreven verhaal. Maar ook heel emotioneel idd.

Renzell, wat een geweldig verhaal van je! Ik heb er tranen van in m'n ogen....

Op 26 december zou ik onderzoek nummer zoveel hebben in verband met mijn hoge bloeddruk. De hele nacht ben ik ziek geweest, buikgriep denk ik, of ik heb me overeten. We bellen het ziekenhuis of ze er iets aanhebben als ik kom, ik wil eigenlijk liever thuis blijven. We moeten evengoed komen. Alweer moet ik aan de CTG en aan de bloeddrukmeter. Mijn bloeddruk en de CTG zien er mooi uit, maar mijn kaart zegt iets anders. Mijn bloeddruk begint altijd verschrikkelijk hoog en eindigt normaal. Daarbij komt dan ook nog die buikgriep. Nadat mij zaterdags al gezegd was dat er een kans in zou zitten dat ik zou worden ingeleid, wordt mij ook vandaag verteld dat ik de volgende dag ingeleid zou kunnen worden ivm die hoge bloeddruk, er is geen echte medische indicatie, maar zo rond blijven lopen heeft ook weinig zin. Ik blijk nadat ik ben getoucheerd toch al 3 cm ontsluiting te hebben. Met misschien een laatste kans op een thuisbevalling ga ik naar huis. Gebeurd er niks, moet ik de volgende dag om 8.00 in het ziekenhuis zijn en zal ik ons kindje heel vlug vasthebben.

27 december, gelukkig voel ik me beter, maar ik eet niet, wel doe ik iets drinken voor we gaan. Het is een beetje wit buiten, we gaan op weg naar Weert. Spannend hoor. Om 7.50 zijn we in het ziekenhuis, we worden naar verloskamer 3 gebracht, een gezellig knus kamertje. Ik wordt weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Ik maak kennis met de dienstdoende gynaecoloog en de basisarts Hilde en en de verpleegster aan wie ik word overgedragen. Rond 8.30 wordt er geprobeerd om het hartslagmetertje op het hoofdje van de baby aan te brengen. Mijn vliezen worden gebroken. Ik had nog steeds 3 cm ontsluiting. Om 9.00 komen er langzaam weeën op gang, in eerste instantie nog heel rustig. Een half uur later worden de weeën die helemaal beneden in mijn buik zitten heviger, na een tijdje raak ik op het hoogtepunt van de wee in paniek. Ik schreeuw het verschillende keren uit, dit ga ik niet volhouden. Als uiteindelijk de basisarts Hilde komt kijken blijkt dat de weeën die ik heb komen door de gebroken vliezen maar verder geen effect hebben op de ontsluiting, verkeerde weeën noemde ze het. Bah, hoelang moet ik dit dan nog volhouden.
Als ik wil mag ik een ruggeprik, en ik zeg uiteindelijk ja. Ik word eerst aan het infuus gehangen om weeën op te wekken zodat daarna ook de ruggeprik aangebracht kan worden. Bij het prikken van de ruggeprik voel ik me een aansteller, ik kan niet stil blijven zitten en al zeker niet rechtop omdat ik bijna van mijn stokje ga. Magneet moet mij verschrikkelijk goed ondersteunen, maar ik voel me wegzakken. Hoe de verpleegter en de anesthesist tegen kij praten bevordert mijn zelfvertrouwen op dat moment niet echt. Eindelijk zit de ruggeprik en ik ben ook lekker van de wereld. Heerlijk, rust.

Rond 11.00 zit de ruggeprik erin en wordt het infuus aangezet voor het opwekken van de weeën. Ik ga slapen om na ruim een uur wakker te worden. Rond 12.00 voel ik wat druk daarbeneden, maar heb zoiets van het zal wel. Om 12.30 komt basisarts Hilde kijken. Ze voelt en kijkt heel erg verbaasd, ik heb volledige ontsluiting. De gyn wordt er bijgehaald en ook hij voelt volledige ontsluiting. De ruggeprik gaat uit. Ik mag om 12.48 gaan persen helemaal op gevoel, want het enige wat ik voel is die druk vandaar beneden.

Rond 13.00 komt de gyn kijken, als de baby er om 13.30 er nog niet is wordt er ingegrepen en zal hij weer komen. Ik blijf tijdens het persen op gevoel op de klok kijken en hoop dat het vlug gaat, maar het valt tegen. De baby wil niet het bochtje om en het persen op gevoel is zwaar. Telkens vraag ik hoe ver het is, maar om 13.30 staat de gyn weer aan het bed. Het bed wordt afgebroken en ik mag in de beugels, het schiet niet op. De vacuumpomp zie ik voorbij schuiven en op een gegeven moment nadat deze is ingebracht zie ik de gyn met de schaar in zijn handen staan. Bah. Ik werd er helemaal naar van, al wist ik dat ik er niks van zou voelen. Het persen stelde ik even uit en bereidde me voor op het laatste. Ik voel dat er tijdens het persen getrokken wordt aan iets in me, om 13.39 ligt Merlijn op mijn buik. Ik roep meteen zijn naam, niet wetend of het een jongetje of een meisje was. In de verte ving ik jongetje op, maar ik was allang blij met Merlijn.

Merlijn wordt vlug weggehaald, hij ziet wat blauw en heeft wat vocht in de longetjes, gelukkig krijg ik hem gauw terug. Een gezonde jongen van 3075 gram. Hilde heeft nog zeker 3 kwartier nodig daarna om mijn scheur en knip te hechten, met enige begeleiding. Ik voel me goed en happy met ons mannetje.

Oh ah, eigenlijk heb ik de bevalling als heel positief ervaren alleen de ruggeprik was voor mij negatief omdat ik echt geen aansteller ben en dus ook echt van mijn stokje afging. Er zaten wat momenten in die ik een beetje eng vond, maar eigenlijk, juist doordat het zo snel ging, zou ik de volgende keer ook wel weer zo een bevalling willen hebben. Na de bevalling hebben we nog hele leuke humor met de Gyn uitgewisseld, die precies ons type humor had.

Randa, wat een mooi verhaal!

Ik heb het inbrengen van de vacuum wel gemerkt, maar was door de ruggeprik natuurlijk nog behoorlijk verdoofd daar beneden. Dat zal wel het verschil uitmaken.

23 december 2005:

Na nachten van korte hazeslaapjes.. veel harde buiken.. en een naderende uitgerekende datum barst ik van de pijn.. zijn het wee-en? ik wete het niet meer.. maar wel dat ik erg veel last heb.. na lang aandringen van mannetje en zus even de verloskundige bellen..
Mannetje en ik gaan langs.. verlos wil inwendig onderzoek doen.. oik schrik maar onderga het toch..
De vlos is lief en erg rustig en het valt me reuze mee..
uitslag: niks geen verweking.. niks geen verdere indaling.. we moeten toch maar richting 6 januari denken.. met een dubbel gevoel ga ik weg..

24 december 2005:

een slapeloze nacht vol pijn.. mannetje en ik gaan wat stadten en eten een lekkere pizza en kijken samen wat tv.. de pijn is er nog steeds.. slik wat pijnstillin om het ergste te dempen..
met goede moed gaan we naar bed..

25 december 2005:

weer niet geslapen.. veel harde buiken die lang aanhouden.. en een buik die ineens van onderen zo zacht als een watje.. mijn strakke buikje is er niet meer..
Ouders en schoonouders zijn langsekomen en lekker gegeten.. echter blijft de pijn en de harde buiken.. zo om het half uur.. en later zo om het kwartier.. ik denk het zal wel en hoop dat het stiekem nu toch sneller gaat komen..
Toch maar weer naar bed.. met goede moed.. positiefblijven werkt toch het beste..

26 December2005:

Weer een slapeloze nacht.. ik en mannetje zitten er doorheen.. maar de verlos durf ik niet te bellen.. want ja het is toch kerst na aandringen van mijn vader die even belde om te vragen hoe het ging toch maar gebeld..
Verloskundige is langsekomen.. ons meissie heeft een kerstcadeautje gegeven en de verlos verbaasd.. ze ligt niet meer in de bekken.. wat uitzonderlijk schijnt te zijn met 40 weken.
Ja ons kindje is uniek
Op advies nog een avond proberen met allerlei huis/tuin en keukenmiddeltjes om te slapen..
Mijn moeder is die avond nog gekomen.. zodat mannetje wat bij kon rusten en voor het geval er wat mocht gebeuren me ma in de buurt is aangezien ze bij de bevalling zou zijn..

27 december 2005:

Weer niet geslapen terwijl ik toch echt had gedaan wta de verloskundige zei.. na ene belletje zou zij contact opnemen met het zkh.. zodat ik iets van slaap medicatie zou kunnen krijgen.. want een uitgeputte mama is ook niet goed..
In de middag vertekken we naar maastricht..
Aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. het blijft verwonderlijk.. er is wee activiteit en met enige regelmaat maar nog steeds ruim 15 minuten er tussen.. de arts doet een i.o. ditmaal ondanks de melding op mijn kaart.. simpel routine werk.. ik raak in paniek en heb verdriet.. .. maar nog steeds geen verweking of iets..
Nog even aan de echo om te kijken hoeveel vruchtwater er nog is.. En wat schetst onze verbazing.. Ons meisje is in stuit gedraaid..
Mijn schrik die ik had en het voorgevoel wat ik in het begin al had kwam uit..
Na bij gekomen te zijn werden ons wat opties voorgelegd.. of we een versie wouden doen..
Onder het mum dat het theoretisch gezien mogelijk zou moeten zijn.. en ik mezelf niet kwalijk zou kunnen nemen kies ik voor de versie..

28 december 2005:

met frisse moed en vol positieviteit ga ik met me moeder naar maastricht.. mannetje ligt in diepe coma.. ik zorg dat er iemand standby is mocht er wat gebeuren.
hoppa weer aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. na diverse controles krijg ik een infuus met wee-enremmers.. ik krijg er de bibberitus van en na een tijdje begint dan de versie.. ontspannen begin ik er aan maar na vijf minuten geworstel en geduw etc.. trek ik het iet meer.. de pijn is oneschrijfelijk.. ik heb genoeg gehad..
Ik krijg nog de vraag of ik wil proberen om de stuit toch vaginaal te doen.. maar met een verhoogde kans dat het toch een KS wordt kies ik voor een geplande spoed KS.
Na alles geregeld te hebben mag ik eindelijk om 3 uur naar huis.. ik verwen mezelf met wat zeepjes dat had ik wel verdiend..

29 december 2005:

Alles wordt in gereedheid gebracht.. morgen is de grote dag.. toch een raar idee.. we eten lekker chinees en maken er een leuke avond van..

30 december 2005:

5 uur gaat de wekker.. het grote moment is daar..
alles staat klaar en als we om kwart voor zes de deur uit willen lopen voel ik nattigheid.. ik weet niet wat het is.. zullen de zenuwen wel zijn dta in wat plas verlies.. dus ik ga naar de wc ik moest plassen.. dus het zal wel plas geweest zijn..
ik sta bij de auto en het wordt warm.. me vliezen zijn gebroken begint het toch nog ene beetje natuurlijk..
Ik loop terug naar binnen en ga plat liggen en bel het zkh wat te doen..we mogen zelf komen.. maar ik mag niet meer lopen en moet zo plat mogelijk blijven.. Zo gezegd zo gedaan.. zeiknat kom ik in het zkh aan..
Ik krijg een hempje aan en voor de laatste keer ga ik ana de ctg.. voor het laatst hoor ik het galopje van ons meisje..
Daar ik had verwcaht bang en zenuwachtig te zijn.. was ik dnek ik het meest relaxt van ons drie ( maurice , mama en ik)
Eindelijk is het zover.. en worden maurice en ik klaar gemaakt voor de OK..
Maurice moet met iemand mee en ik blijf alleen achter..
Dan komt de ruggeprik.. maurice mag nog niet bij mij zijn.. maar de anesthesist is een leuke belg.. en noemt mij zijn kleine scampi en met een hoop humor er in valt het me allemaal reuze mee ik voel iets maar geen pijn.. als alles is aangesloten mag maurice eindelijk bij mij zitten.. op mijn verzoek zeggen ze niet hard op wat ze doen..
tot het moment bijna daar is en de belg zegt... let op..

Meeheeeee .. ons meisje huilt.. en wij huilen van blijdschap ons meisje is geboren om 9:08 we krijgen hara kort te zien en ze gaat gelijk de Ok uit met maurice en wat doktoren..
Ik wil mee maar kan niet.. want ik moet gehect worden..
de anesthesist blijft bij mij en ik.. ik kan alleen nog maar gelukzalig glimlachen
De arts roept nog.. de baarmoede ris gehecht mevrouw.. het doet me niets.. al geeft de anesthesist me wat om te gooien en zget heyla dat wilt mevrouw niet horen.. en tegen mij.. gooi maar hoor ..
ons meissie komt nog even bij mij met papa, mijn gezinnetje.. wat mooi ik voel me completer dan ik ooit gevoeld heb.. niets kan dit gevoel ooit overtreffen..

als ik dicht ben mag ik naar de verkoever
En daar geniet ik in alle rust van mijn meisje Arwen en mijn lieve man.. die rete trots op me is..en ik..
Ik ben nog veel trotser..

Wat een geweldig verhaal evenstar
Ik heb echt niet meer kunnen slapen na je smsje dat je vliezen waren gebroken
Vond het heel speciaal dat ik zover weg, toch een stukje dichtbij was!!!

Oewaah idd geweldig verhaal! Ben echt blij dat 't allemaal toch nog erg meegevallen is i.t.t. wat je verwachtte... *Ook erg trots is op z'n zusje en nichtje *

mooooooooooooooi Evenstar

Wat lief!

Mooi evenstar

Mooi verhaal, evenstar

Enne... ik zit al dagen bij mijn mailboxje...

Evenstar, wat een prachtig verhaal zeg.

heerlijk verhaal

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 13:49 schreef Randa_v het volgende:
Ik heb het inbrengen van de vacuum wel gemerkt, maar was door de ruggeprik natuurlijk nog behoorlijk verdoofd daar beneden. Dat zal wel het verschil uitmaken.

Dat denk ik wel ja Ik vond het bepaald geen pretje. maar wat ik erger vond was de paniek eromheen, dat Myrthe's hartslag wegviel en ze er daarom zo snel uitgerukt moest worden. Dat heeft bij mij het trauma opgeleverd, niet de vacuumpomp an sich.

Mooi hoor Evenstar, fijn dat je zelf zo rustig was, had je wel verdiend na al dat voorwerk zeg.. da's slopend !

Evenstar, wat mooi geschreven!

Mijn bevallingsverhaal

Het is woensdag.. ik voel me niet zo lekker, maar kan wel normaal functioneren.
Dennis zn tante ziet me en zegt meteen: nou nou dat gaat niet lang meer duren.
's avonds wil Dennis nog even weg, ik heb niet veel zin maar ga toch mee.
En dan begint het; een kwartier na thuiskomst (donderdag 0.45u) beginnen de weeen.
Okay, timen en rustig blijven... pffff dit is niet prettig...
na 2 uur bellen we eens de vroedvrouw, die komt toucheren maar nog geen cm ontsluiting dus gaat ze weer naar huis. Ik zeg tegen dennis dat hij maar wat gaat slapen, ik time zelf wel. Heb hem strakjes hard nodig dus het is belangrijk dat hij een beetje slaapt. De hele nacht heb ik weeen gehad (met tussentijds overgeven) en we bellen om 8 uur smorgens nog eens de vroedvrouw..
Nog steeds geen cm ontsluiting.. nog even afwachten, de weeen moeten regelmatiger komen zegt ze en gaat weer naar huis.
Om 14.00 uur vind ik het genoeg geweest; weer wordt de vroedvrouw gebeld. Opnieuw getoucheerd, nu een krappe 2 cm. ontsluiting.
Mijn weeen komen dus te onregelmatig (de ene komt na 1 minuut, de volgende weer na 7 en die daarna weer na 2) om ontsluiting te veroorzaken.
Omdat de vroedvrouw ziet dat ik nu (na bijna 13 uur weeen) toch wel moe begin te worden, besluiten we dat ik in het ziekenhuis ga bevallen omdat ik daar pijnbestrijding kan krijgen
Ik had nooit gedacht dat ik dat wilde maar god, wat was ik blij met de narcotiseur

In het ziekenhuis heb ik eerst een uur aan de monitors gelegen zodat ze een goed beeld hadden wat er precies met mijn lijf gebeurde. Om 16.00u krijg ik morfine.. lekker maar het werkt niet echt als pijnbestrijding Ondertussen moet ik overgeven, ze geven een bakje maar dat blijkt ontoereikend daar gaat mn thuispyama en krijg ik dus een lelijk ziekenhuisjasje aan.
Pappa komt ff kijken hoe het staat, zodat dennis de katten eten kan geven (arme beestjes hebben geen eten en we zitten hier nog wel een paar uur).
Ik zie aan mijn vader hoe moeilijk hij het heeft met het feit dat zijn kleine meisje zo veel pijn heeft en dat hij er zo weinig aan kan doen. Hij blijft dan ook tot dat den terug is en gaat naar huis (begrijpelijk).

om 19.00 uur besluit de gyn. dat ik toch aan de ruggeprik moet (mijn ontsluiting is dan een krappe 3 cm!!) om zo mijn lichaam het werk te laten doen en zodat ik dus toch nog wat kan slapen voor de bevalling. Dennis is moegewreven, de arme man
Als de jodium op mijn rug gedaan wordt, merk ik pas hoe hard Dennis moest wrijven van mij.. mn hele opperhuid is weg
maar de ruggeprik werkt vrijwel direct, de pijn trekt weg, ik val van moeheid in slaap en hoor nog net dat Dennis ook een bedje krijgt.

23.30u.. Wakker!.. wat een pijn!
Ruggeprik werkt niet meer (vloeistof loopt op het kussen ipv in mn rug), even toucheren...
Nee nog steeds een krappe 4 (goh, toch al een cm vooruitgang )
Ruggeprik opnieuw aangesloten.. nu maar hopen dat het niet meer gaat lekken, anders moet er een nieuwe geprikt worden.

gelukkig lekt het niet meer en maakt de verpleging mij om 8 uur wakker.
YES! ik heb volledige ontsluiting en mag naar de verloskamers
ruggeprik uit, weeenopwekker inspuiten en laat het lichaam maar werken.
Dennis is alweer aan het wrijven, maar krijgt van de verpleging de opdracht om toch maar wat te gaan eten, want als hij flauw valt; daar hebben ze geen tijd voor
"Jullie blijven wel bij haar he?" met die woorden gaat hij snel naar de kantine om een broodje naar binnen te werken.
Binnen 5 minuten staat hij weer bij me! Hij wil niets missen en mij onvoorwaardelijk steunen.

Om 13.00 uur krijg ik onhoudbare persweeen. Ik trek en knijp zo hard in dennis zn handen dat ik hem toch af en toe "auw schatje" hoor kreunen.
Om hem te sparen grijp ik het echoapparaat, maar dat vindt de verpleging niet zo leuk die moeten nu dat apparaat tegenhouden met hun voeten haha.
Het kan mij weinig boeien en ik mag na eindelijk persen. Na een half uurjte persweeen, een knip en wat geduw op mijn buik, wordt mij mn zoontje op de borst gelegd.
Het eerste wat ik zei: goh jij bent helemaal niet zo'n lelijke beby

de rest is oninteressant. Kan alleen nog zeggen: wat was ik blij dat ik weer even kon staan zeg!
En ik besef nu pas hoe zwaar een bevalling voor sommige vaders kan zijn!
Maar zo nutteloos als Dennis zich voelde zo behulpzaam en nuttig vond ik hem!! hij heeft alles gedaan wat ik hem vroeg, pijn geleden maar toch lief gedaan.. Wat heb ik veel aan hem gehad en wat ben ik blij dat ik dat hele gebeuren niet alleen hoefde te doen.

Ik vind dit toch het mooiste topic op heel Fok denk ik, al die bevaliingsverhalen. O en natuurlijk het foto topic, heerlijk vol spammen met mooie kindjes.

Ouders komen op bezoek. Ik loop een beetje raar. “Als ik dat zo zie, dan maak je het niet lang meer,” zegt stiefmoe. Ik lach het weg. Ik ben morgen precies 36 weken, dus het mag pas over een week komen van me. U dacht toch niet dat ik in zo’n stom ziekenhuis ga bevallen? Daar ben ik veel te hard voor ( hier kom ik nog wel op terug later…)
We eten chocoladetaart met ijs. Ik dreig nu nog mensen met het eten hiervan. Daar breken mijn vliezen namelijk van.

Als het bezoek weg is en ik mezelf in bed heb gestopt, voel ik iets ploppen en wegstromen zo rond een uur of 2 ’s nachts. Ik geef manlief een por en meldt dat mijn! vliezen! gebroken! zijn!. Lief zegt doodleuk: “Nietes,” draait zich om en snurkt verder. Ik slaap niet veel meer. Harde buiken, elke 2 minuten (okay, seconden…) plassen.

’s Middags om een uur of 14:15 besluit ik dat de krampjes eigenlijk weeën zijn en regelmatig komen. Ik kan er niet meer omheen: ik ben aan het bevallen en ik moet naar een ziekenhuis. Dus manlief –diezelfde als die ik vanochtend de deur uitgewerkt heb met de woorden “D’r is niks, ga lekker werken!”- wordt weer gesommeerd zich thuis te melden en ik bel de verloskundige.

Nu hoopte ik dat ze iets zou zeggen van: “Stel je niet aan, dit zijn voorweeën, aju!”. Maar ze zegt: “Ooh ja, het koppie zit heel laag en je hebt al 2 cm ontsluiting…”. Ik hoef me niet te haasten, maar ik mag na enig rondbellen toch echt eens met een tasje richting ziekenhuis. Dus toch.

Het is een beetje onwerkelijk zoals we in die auto stappen. Het gaat gebeuren, maar het is eigenlijk een heel normale dag. Het is saai weer. Geen vurige letters in de lucht dat het nu echt zover is ofzo, geen spannende bolero’s in mijn hoofd. Gewoon, in de auto met een matig vaartje richting verloskamer karren, beetje bevallen enzo.

In het ziekenhuis sturen ze me alle kanten op behalve de goede. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik niet meer in staat ben goed te luisteren van de zenuwen. Ik kom achtereenvolgens langs de Eerste hulp, een lift met een lijk erin (“Willen jullie je even omdraaien?”) en de kaakchirurg. Eerlijk gezegd heb ik daar meer zin, want ineens heb ik een wee die echt een WEE is.
Maar goed, als we aankomen op de kraamafdeling is het natuurlijk feest. Balonnen, slingers, met open armen ontvangen ze ons. Niet dus. Er zijn hier twee ziekenhuizen, en de kraamafdeling van het ene is net gesloten en dus nu moet heel Zwolle het stellen met 4 verloskamers. Daar zijn ze zuinig op, natuurlijk.
“Nou, jij ziet er ook niet uit alsof je aan het bevallen bent!” is het eerste wat ik te horen krijg. Ik antwoord nog net niet dat ik hier niet voor mijn lol kom.
“Wil jij hier even naar kijken?” wordt er een arts-assistent opgetrommeld, die natuurlijk vast moet stellen dat er helemaal niets aan de hand is en me weg moet sturen. Touché: 6 cm. Verbazing alom, niet in de laatste plaats bij mij. Doe mij nog maar zo’n bevalling, dan. Zo lust ik er nog wel eentje.

Daar weten ze wel wat op. Het heet een CTG, het registreert de weeënactiviteit en het zorgt ervoor dat je alleen in een houding kunt liggen waarin je geen weeën kunt opvangen. Het is 16:00. Op het CTG begin ik bij te houden wanneer er een wee komt, en dat is dus niet zo slim. Elke keer raak ik half in paniek als ik de waarden zie oplopen, en ook steeds hoger.
De zuster is weggelopen met de mededeling dat het tijdens haar dienst toch niet meer gaat gebeuren en als er toch iets gebeurt, ik maar moet bellen. Deze mededeling herhaalt ze nog twee keer bij volgende bezoekjes, vergezeld van de opmerking dat ik eigenlijk maar hele lieve zachte weetje hebt, stelt niet zoveel voor. Desondanks heb ik rond 18:25 bijna volledige ontsluiting. Weer gaat het hele circus weg. Of ik maar wil kikken als ik persdrang heb. Ik weet niet hoe dat aanvoelt, maar die vlammende druk naar onderen die ik al anderhalve uur heb, die ben ik zat. Ik kan niet meer. Ik stuur manlief dus ook bij de eerstvolgende wee naar buiten om de karavaan weer terug te halen.

Het circus komt weer terug in de stad. Ineens staan er twee verpleegsters, een arts-assistent en een zenuwachtige man aan mijn bed. Terwijl mijn hoofd paars aanloopt vraagt een zuster of ik wel via een spiegel wil zien hoe ik het doe, daar beneden. Nou, nee. Die baby moet erUIT en ik wil niet weten hoe, laat staan dat ik het wil zien.

Precies om 19:00 kondigt de arts-assistent aan dat hij even een spuitje gaat zette voor een eventuele knip. Ik dacht het dus niet. Bij de volgende wee lanceer ik een klein blauw wurmpje met twee hele grote zwarte open ogen en een piemeltje. Ik jubel iets van “een jongetje!” en constateer vervolgens ook nog: “Oh, een baby!”. Dat lucht toch op, dat het geen kanarie is.

De score:
-1 zoontje
-3 blauwe plekken op plaatsen waarvan ik niet wist dat ik ze had
-2 rijen tandafdrukken in de duim van manlief
-6 hechtingen
-3 slapeloze nachten op rij (slapen in een ziekenhuis…)

quote:

Op maandag 3 april 2006 14:12 schreef Mwanatabu het volgende:

Het is een beetje onwerkelijk zoals we in die auto stappen. Het gaat gebeuren, maar het is eigenlijk een heel normale dag. Het is saai weer. Geen vurige letters in de lucht dat het nu echt zover is ofzo, geen spannende bolero’s in mijn hoofd. Gewoon, in de auto met een matig vaartje richting verloskamer karren, beetje bevallen enzo.

Precies zoals ik het ook heb ervaren. Alsof de hele wereld toch zou moeten stilstaan omdat ik ging bevallen. Maar tja.. in mijn geval alleen maar een koude wereld, een auto die nog moest worden vrijgemaakt van ijs en een verpleegkundige die droog vroeg of ik dacht een weekje te komen logeren gezien alle bagage

Wat een lekker nuchter verhaal! En wat gingen de cm's snel zeg.

Och, wat een mooie verhalen weer
Mwanatabu, jij kan echt leuk schrijven

quote:

Op maandag 3 april 2006 14:33 schreef kozakken het volgende:

[..]


Precies zoals ik het ook heb ervaren. Alsof de hele wereld toch zou moeten stilstaan omdat ik ging bevallen. Maar tja.. in mijn geval alleen maar een koude wereld, een auto die nog moest worden vrijgemaakt van ijs en een verpleegkundige die droog vroeg of ik dacht een weekje te komen logeren gezien alle bagage

Haha, ik had ook een onmeunig groot survival-pakket mee gezeuld. 5 babypakjes, waarvan hij er maar 2 aan heeft gehad toen omdat hij pas op de laatste dag eens in bad mocht.

Ik ga nog even werken aan mijn tweede verhaaltje, dat veel korter is ivm stortbevalling én het ontbreken van een rit naar het ziekenhuis.

Ik heb ook Renzells verhaal gelezen. Normaal kijk ik hier nooit omdat ik niet zo'n goede herinnering heb aan mijn bevalling (die van Noa) en dan telkens terug moet denken. Renzell, jouw verhaal is zó herkenbaar! In heel veel opzichten.
Toen ik de reacties éérst las voordat ik jouw verhaal las had ik zoiets van: nou, zo ontroerend zal het wel niet zijn... maar jawél... ik kreeg tranen in m'n ogen terwijl ik normaalgesproken helemaal niet zo snel huil! Erg mooi beschreven... en vooral: wat heb je het zwaar gehad toen. En wat een geluk dat het met Julius zo goed gaat...

Mwanatabu, heel leuk verhaal om te lezen! Ging aardig snel bij jou, wel heerlijk he... (hoewel 'heerlijk' niet bepaald het woord is dat je op zo'n moment in je hoofd hebt natuurlijk)

Evenstar, best heftig zo, ineens je kindje in stuit en dan een KS! Ik denk wel dat ik er ook voor zou hebben gekozen...

[ Bericht 22% gewijzigd door Suzanna op 03-04-2006 15:47:33 ]

Mooi verhaal Ladylike! Wat kan je gekke dingen roepen als je high bent van de pijn

Mwanatabu, waarom zie ik nu een angstige arts-assistent voor me die moet gaan checken hoeveel onstluiting BA inmiddels heeft

Mijn tweede kwam zag en overwon binnen 2 uur en een kwartier. Ik liep toen op 40+2 dagen, dus als alles goed ging dan mocht ik thuis bevallen. Heerlijk, weten waar de WC is, je eigen douche, je niet hoeven te schamen over het lekken van allerhande rondvliegende lichaamssappen.

Rond 4:00 word ik wakker van niets in het bijzonder, misschien een harde buik. Eventjes een plas doen –zoals 5 keer per nacht eigenlijk- en terug het warme bed in. Een kwartiertje later kan ik nog steeds niet slapen. Ik lig er net over te denken om van ellende maar weer eens de oorlog in Irak te gaan volgen via CNN, als mijn water breekt.
Ik schud manlief wakker en meldt dit. Hij reageert precies zoals de eerste keer met: “Nietes,” en ronkt verder. Als er een minuut later uit het niets een enorme, felle wee volgt die echt van nul tot RANG! gaat binnen een paar seconden, tik ik hem opnieuw aan met: “Dit is wél een wee!” Hij opnieuw: “Nietes,”

Het uur dat volgt waggel ik een stuk of zeven keer naar de WC, puf ik vast wat en besluit dat ene boekje maar weer eens op te zoeken waarin staat wat ik klaar moet leggen voor de vlos. Uiteraard is dat kwijt. Terwijl ik me bedenk dat het misschien eens handig is de weeën te timen, keer ik het bureau vloekend en wel op zijn kop. Achteraf bleek het gewoon bovenop de stapel te hebben gelegen
Ik besluit dat die verloskundige het maar moet doen zonder het Ideale Kraambed. Nadat ik haar rond 5:45 gebeld heb en daarna mijn stiefmoe om Oudste op te komen halen, zet ik de doos met absorberend materiaal naast mijn bed, drapeer op goed geluk wat zeiltjes, handdoeken en matjes in de gevarenzône en alles is klaar.

Het enige probleem is mijn opvoeding. Alles wat uit je lichaam komt is bah, en bah hoort op de WC. Ik kán me er gewoonweg niet toe zetten om alles maar te laten lopen daar op bed. Ik herinner me vooral dat ik nog niet veel pijn had, maar dat ik me desondanks doodellendig voelde van al die druk naar onderen en het gebrek aan controle.
En ineens is het over met de beschaving. Ik kruip onder veel oerkreten midden in een wee de gang over naar bed. De Oermoeder zoekt loeiend een Nest, dat beeld. Mijn man staat ernaast en lacht me beurtelings uit en huilt dan weer uit onmacht. Het is ook geen gezicht.

Op bed gaat het pas echt hard, en nu doet het wel pijn. Ik zeg een paar keer iets van: “Dat ik hier wéér ingetrapt ben, zeg!” Ik merk wel dat ik een hoop onder controle kan krijgen met puffen. Dat ik zo nu en dan wat vlekken voor de ogen krijg omdat ik een beetje hyperventileer mag de pret niet drukken, dat voelt juist wel fijn.
Mannie blijft wijselijk uit te buurt. Ik wil ook helemaal niet dat iemand zich met me bemoeit of “helpt”. Als even later de vlos binnen komt zeilen rond 6:10 (de buren vertelden ons later dat ze heel hard gerend had), ben ik ook helemaal niet zo blij: ik moet weer even helemaal uit mijn cocon komen en communiceren met iemand en er wordt in me gepord.
“Je bent ook wel heel ver, hoor,” stelt de verloskundige me gerust. “Al wel 8 centimeter!” Ik wil iets antwoorden van Jezus en een houtvlot, maar het lijkt me verstandiger om die puftrance weer op te zoeken. Al met al heb ik echt iets van 4 weeën gehad die ik echt niet op kon vangen (die van toen ik vloekend en tierend over de gang kroop niet meegerekend).
Op de achtergrond hoor ik Oudste wakker worden. Mijn man haalt hem uit bed, geeft hem een onverantwoord grote koek en een tuitbekertje en stopt hem in de box. Daar heeft hij lief zitten kijken hoe verloskundige en pappie heen en weer rennen met kruiken en dekentjes. Ook het plotselinge gebonk van mama op de muur ("Hallo! Persdrang!") zal hem niet ontgaan zijn.

De verloskundige is er koud 20 minuten als ik mijn tweede kindje er al uitgewerkt heb. Hij blijft nog met een schouder hangen als ik denk dat ik al klaar ben en me opgelucht achterover laat zakken, dus dat werd nog een keertje volle bak om dat bulletje (bouw van zijn vader ) er helemaal uit te krijgen, maar al met al was het maar een minuut of 7 à 10 persen.

Deze keer ben ik niet meer verbaasd over het feit dat het een baby is. Ik gluur brutaal tussen de beentjes, ontwaar een piemie en meldt een daze man dat we nog een zoontje hebben.
Buiten hoor ik mijn ouders de tuin binnenlopen (“Haha, te laat!” denk ik). We halen de oudste erbij en die constateert dat er een beebie bij mama in bed ligt, zomaar ineens
Op foto’s en filmpjes achteraf is het echt net een ratje, die jongste van mij de eerste dagen, maar op dat moment vielen dat punthoofd, de rare haarinplant en de varkensoogjes mij echt niet op. Het is nu uiteraard één van de twee mooiste jongetjes van de hele wereld

whaha Mwanatabu, wat een geweldige verhalen

wat kan jij schrijven zeg!!

Mooi en ontroerend om alle verhalen te lezen. Ik zal die van mij ook vertellen.

Zondagnacht een uur of 4, ben 36 weken zwanger en ik word wakker van de weeën die gelijk al zo'n beetje iedere 5 minuten komen. Wat nu te doen, maak vriendlief wakker met de mededeling dat ik weeën heb maar die draait zich nog even om.

Wat moet ik nu doen? De verloskundige bellen? Nee tuurlijk niet, ik moet nog een maandje dus die ga ik niet voor niets haar bed uitbellen. Om een uur of 6 dan maar mijn moeder gebeld; 'mam, ik heb nu al een paar uur iedere 5 minuten weeën, wat moet ik doen?'
Moeder: 'Uhhh...zou je de verloskundige nieteens gaan bellen?'

Verloskundige gebeld, vriendlief wakker gemaakt en op naar het ziekenhuis.
Nadat het één en ander was gemeten en gechecked bleek dat ik al een aantal cm ontsluiting had.
De verloskundige zei dat ik ws. die avond zou gaan bevallen.

Avond??? Ik kon al niet meer van de pijn! En dan ook nog in het ziekenhuis, dat is niet wat wij wilden.

Terug naar huis, het is 8 uur, vriendlief naar zijn werk...Moeder inmiddels gearriveerd.
Al snel blijkt dat ik echt niet meer kan, de weeën zijn te heftig. De verloskundige is er om 11.00 uur een kwartier later heeft ze mijn vliezen gebroken en is mijn vriend weer thuis.
Ik mag naar het ziekenhuis voor een prik.

Ritje naar het ziekenhuis, normaal een minuut of 4, duurde nu zeker een half uur, kon me geen houding vinden en het leek wel of ik 1 grote lange wee had.

Om 12.05 uur in het ziekenhuis in de verloskamer.... waar blijft die prik, ik krijg hem niet. Alle realiteitszin was bij mij al uren daarvoor verwenen.
De tijd tussen de weeën was zo kort dat ik niet op krachten kon komen om de volgende weer op te vangen. Mijn lippen worden blauw en ik trek weg, de verpleegster probeert me erbij te houden.
En waar bleef de verloskundige in hemelsnaam, allemaal vreemde mensen in de kamer...
12.50 uur begint de uitdrijving, 2 persweeën later en flink ingescheurd wordt mijn dochter geboren om 12.55 uur.

Krijg haar op mijn borst, wat is ze mooi, heftige verliefdheid stroomt er door me heen! Ze wordt van me weggehaald, de verloskamer staat opeens vol met artsen.
Oké...ze is in ieder geval niet dood, ze heeft gehuild en ging gelijk met haar mondje richting mijn borst..
Wat is er dan aan de hand?

10 Minuten na de bevalling wordt het vermoeden van DownSyndroom uitgesproken als ik haar weer op mijn borst heb. Goh hoe had ik dat nou niet kunnen opmerken. Ik vraag of haar hartje in orde is, natuurlijk kunnen ze dat niet zeggen nog.

Nouja dat was van latere zorg, eerst de placenta nog eruit en dan de boel weer dichtnaaien. De assistente lukt het niet en haalt er de gynaecoloog bij, god wat doet dit pijn. (In de 6 weken na de bevalling zijn de hechtingen ook nog 2x ontstoken geweest).

Het enige positieve wat ik van heel die bevallingsellende vind is mijn dochter die op een kleine hartafwijking na en haar chromosoompje extra, gewoon gezond is.
Maar nu 5 jaar later ben ik alle ellende van de rugweeën, het inscheuren, de ontstekingen erna, de verdwenen verloskundige, het in het ziekenhuis moeten bevallen nog niet vergeten.

Mocht er ooit een volgende keer komen...geef mij alsjeblieft een spuitje;-).

Ik heb dit héle topic al doorgelezen met tranen in de ogen. Krijg bijna het gevoel "ik mág weer"

Mwanatabu wat kan jij ontzettend leuk schrijven zeg!!

Het is inderdaad mooi. Ik mag hopen dat ik net zo'n bevalling krijg als mijn moeder bij mij had.

Een aantal weken voor de uitgerekende datum wordt mijn moeder wakker, weeen zegt ze tegen mijn vader (die toevallig thuis is, normaal was hij altijd veel aan het werk). Ze zegt dat hij maar gelijk de dokter en de verloskundige moet gaan bellen. MIjn ouders hadden toen nog geen telefoon thuis, dus paps rent als een gek naar de telefooncel. Daar aangekomen als een gek weer terug naar huis, geld vergeten. Weer terug naar de telefooncel. Gelukkig net op tijd thuis want ik was al onderweg. Op het laatste moment is de huisarts binnen komen stormen, en ik werd geboren. De verloskundige kwam 20 minuten na mijn geboorte binnen. Mijn moeder heeft erg weinig last van mij gehad. (Helaas was de bevalling bij de zus voor mij en de zus na mij een heel ander verhaal)

Jeetje SeaOfLove! Wat een verhaal! Dat moet een hele heftige bevalling geweest zijn en dan ook nog de ontdekking erna. Maar wel heel mooi dat je allereerste (en wrsch nog vele daarna) gedachte geweest is 'Wat is ze mooi!'

Mwanatabu! Heerlijk om te lezen!

Zo en ineens heeft men dit topic weer gevonden.

Mwanatabu, ik ben blij dat je weer zwanger bent. Kunnen we nog een keer genieten van je verhaal.

heel mooie maar ook heftige verhalen weer. ontroerend vind ik ze, stuk voor stuk.
sjak, ik hoop ook dat je eigen geboorte een voorspeller was van jouw bevalling straks. en anders doe je 'gewoon' de tweede ook even zo makkelijk tussendoor.

seaoflove, pfoeh. gek trouwens dat je met 36 weken eerst nog terug naar huis gestuurd werd, dacht dat je dan sowieso in 't ziekenhuis gehouden zou worden.

Mwanatabu

Als ik het zo lees denk ik steeds "Ja, dat had ik ook" en "Oh, ja" en je schrijft ook zo leuk.
Bij een evt tweede mag het ook wel zo gaan als de 2e bij jou!

mooie verhalen ladylike sea of love en mwanatabu

oooooowww wat een geweldige verhalen allemaal... _{maar het doet dus écht pijn hé??!!}

nanalune , ik heb dan niet hoeven persen etc. maar wel nbaar voorwerk gehad.
hoe cliche ook maar het is het zo waard en als je die kleine in je armen hebt vergeet je alle pijn alle narigheid ( althans ik dan)

quote:

Op maandag 3 april 2006 22:56 schreef nanalune het volgende:
oooooowww wat een geweldige verhalen allemaal... _{maar het doet dus écht pijn hé??!!}

Haha, ja het doet veel pijn soms. Maar denk er ook even aan dat je op tv alleen de stukken ziet waar het echt heftig is en ook alleen de toppen van de weeën, terwijl er in het echie een paar minuten tussen zit (vaak) en het allemaal opbouwt. In het begin lees je nog een boekje of kijk je een filmpje tussendoor, en op een gegeven moment dan zit je er gewoon in he. Je hebt helemaal geen tijd om er bij stil te staan dat je pijn hebt vaak. (ik spreek voornamelijk voor mezelf hoor, ik wil niemands gevoelens hier bagatelliseren).

en inderdaad, het cliché is waar: zodra je die kleine hummel kunt vasthouden ben je die pijn allemaal weer vergeten (en in mijn geval: zou je het zo weer doen! alle 38 uur weeen!! )

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 08:03 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Haha, ja het doet veel pijn soms. Maar denk er ook even aan dat je op tv alleen de stukken ziet waar het echt heftig is en ook alleen de toppen van de weeën, terwijl er in het echie een paar minuten tussen zit (vaak) en het allemaal opbouwt. In het begin lees je nog een boekje of kijk je een filmpje tussendoor, en op een gegeven moment dan zit je er gewoon in he. Je hebt helemaal geen tijd om er bij stil te staan dat je pijn hebt vaak. (ik spreek voornamelijk voor mezelf hoor, ik wil niemands gevoelens hier bagatelliseren).

Is wel zo, ten minste, is ook mijn ervaring ik zat de eerste tijd nog vrolijk achter de pc hier te vertellen hoe vaak de weeen kwamen. Maar bij mij begon het wel wat sneller na het breken van de vliezen dan bij jou, daar kan dan wel veel verschil in zitten.

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 09:50 schreef Ladylike het volgende:
en inderdaad, het cliché is waar: zodra je die kleine hummel kunt vasthouden ben je die pijn allemaal weer vergeten (en in mijn geval: zou je het zo weer doen! alle 38 uur weeen!! )

Haha, na de tweede concludeerde ik heel nuchter toen meneertje eruit was: "Zo, dat doen we voorlopig niet nog eens!"
Waarna ik verliefd werd Pijn? Wanneer?

Bij de eerste zat ik zo'n beetje te wachten op die roze wolk. Ik dacht echt letterlijk: "Hmmm, waar is die roes van gelukzaligheid nou?" Ik vond mijn zoontje enorm mooi en interessant, maar ik kreeg eerder een klap van verantwoordelijkheidsgevoel dan dat ik half in zwijm lag.
Ik dacht eerder praktische zaken als: "Ze laten me wel lang wachten met het hechten", "Ik zou nog wel tien beschuitjes lusten" en "Getver, mijn sokken zijn nat".
Die sokken waren nog door mijn oma gebreid. Hele dikke bruine wollen sokken, compleet afgedragen met charmante gaten bij de grote tenen. Ze hebben ze in het ziekenhuis stiekem weggegooid geloof ik

Bij mij kwam het moedergevoel bij de eerste pas door die hele intieme, tedere verzorging die zo'n frummel nodig heeft.
Dat was ook iets nieuws, dat dat zo diep ging dat je vol trots een dikke poepluier constateerde en bij elke beweging grienend aan de telefoon hing van "Weet je wat hij nu weer deed?"

IK vroeg mij af of er hier vrouwen zijn die een bevalling in het water hebben gehad (bewust dus). Ik zit er over na te denken, lijkt mij best "prettig", maar kan niet echt op internet veel vinden over verhalen van vrouwen die dat gedaan hebben.
Iemand?

quote:

Op maandag 3 april 2006 22:56 schreef nanalune het volgende:
_{maar het doet dus écht pijn hé??!!}

Ja, maar ik vond het een hele dragelijke pijn, niet scherp of stekend. Bovendien zit je niet in een keer klabadder op de top van de pijn, je hebt even om je er op voor te bereiden als een wee begint (en je alvast bang te maken voor de piek ). Wat ik echt rot vond was het 'staan' van het hoofdje, dat voelt enorm branderig en gaat niet over tussen weeen en het voelt sowieso alsof dat echt niet past. Onaangename verrassing was bovendien dat de schouders en heupjes bij passage ook behoorlijk zeer doen (en dat gaat wel snel, dus dat was meer een 'fok! auw! What the hell are you doing!' ervaring dan de rest van de uitdrijving).
Maar het hechten vond ik het rotste van beide bevallingen, en ik had echt maar een klein scheurtje. En het irritantst bij de tweede was dat de midwives elke 10 minuten vroegen of ik ECHT niks tegen de pijn wilde terwijl het echt prima te doen was.

Oja, en het volslagen highe hypergevoel het uur ofzo na de bevalling, geweldig. En je vriend die onwennig met een 'wat iiiiiiiiis dit' blik met een klein verfrommeld neanderthalertje in zijn armen zit. En je schaamhaar weer kunnen zien. En dat je je buik tegen moet houden met hoesten omdat je anders geen kracht kan zetten En de geur van lochia (het is misschien ranzig, maar ik vind dat echt heel erg lekker ruiken). Ik wil weeeer

En mwanatabu, wat onwijs gaaf dat jij weer zwanger bent! Had ik nog gemist Cool!

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 11:24 schreef sweaty het volgende:
IK vroeg mij af of er hier vrouwen zijn die een bevalling in het water hebben gehad (bewust dus). Ik zit er over na te denken, lijkt mij best "prettig", maar kan niet echt op internet veel vinden over verhalen van vrouwen die dat gedaan hebben.
Iemand?

Ik heb wel de ontsluitingsfase in bad doorgebracht bij de tweede, en dat vond ik echt heerlijk. Als we niet ingestuurd waren hadden ze me daar echt met geen tien paarden meer uit gekregen. Alleen het idee van ronddrijvende drollen staat me wat tegen, maar dat weegt niet op tegen hoe fijn het warme water is wat mij betreft. Denk ik.

quote:

Op dinsdag 4 april 2006 11:24 schreef sweaty het volgende:
IK vroeg mij af of er hier vrouwen zijn die een bevalling in het water hebben gehad (bewust dus). Ik zit er over na te denken, lijkt mij best "prettig", maar kan niet echt op internet veel vinden over verhalen van vrouwen die dat gedaan hebben.
Iemand?

Zelf niet gedaan hoor, maar een collega van mij wel en die was er lyrisch over. Beebje wordt onder water geboren in warm water en huilt schijnbaar ook niet dan, waar ik me wel wat bij voor kan stellen. Ik kan me op zich sowieso wel voorstellen dat het prettig is, ik heb zelf ook uren in bad gezeten endat was heel prettig om de weeen op te vangen

quote:

Op maandag 3 april 2006 22:56 schreef nanalune het volgende:
oooooowww wat een geweldige verhalen allemaal... _{maar het doet dus écht pijn hé??!!}

Ja het doet echt pijn. Ik had dus geen rustige aanloop naar de top, ik had alleen maar top. Ik ben in 5 uurtjes bevallen van Sara, maar zat dus in een weeenstorm, en dan heb je geen pauzes om op adem te komen
Pas bij het persen kreeg ik wat rust tussen de weeen.

Bij mij net als Fuente niet echt sprake van een top. Ik was het woordje weeënstorm alweer vergeten...ojaaa zo noemen ze dat als je gewoon geen tijd hebt om bij te komen van de weeën en dat het lijkt alsof je 1 grote wee hebt en dat weënmeetgedoe eigenlijk ook alleen maar 1 grote wee telt.

Voor mij is de grote dooddoener eigenlijk: 'als je je kindje op je buik hebt vergeet je alle pijn.'
Gelukkig kan ik helemaal meeleven met de andere verhalen waar het goed bij gaat en weet ik ook dat dit absoluut zo kan zijn.... alleen heb ik daar voor mezelf als het ooit nog een keer zover mocht komen geen vertrouwen in...

Mja, aan 1 kant lijkt me het een machtige 'oer'ervaring, maar het idee de controle kwijt te zijn lijkt me erg moeilijk.
Ik kan al niet dronken worden bijvoorbeeld omdat ik overal met mijn koppie bij wil blijven...
Je levert je lichaam gewoon uit..Maar goed, ik neem maar aan dat het gewone gevoelens zijn die er bij horen.
Het is gewoon wonderlijk dat we het mogen meemaken. We kunnen nog wel zo beschaafd mogelijk willen doen en alles volgens 'etiquette', maar uiteindelijk zitten we er allemaal bezweet , bebloed en be'scheten'bij...

Pff.... ik hoop dat ik net zo'n bevalling krijg als mijn moeder had bij één van mijn zussen.
Ik quote mijn moeder: 'Het ging zo snel, ik dacht dat ze tegen de muur op zou vliegen!'

quote:

Op donderdag 6 april 2006 14:03 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Pff.... ik hoop dat ik net zo'n bevalling krijg als mijn moeder had bij één van mijn zussen.
Ik quote mijn moeder: 'Het ging zo snel, ik dacht dat ze tegen de muur op zou vliegen!'

Hihihi. Je hoort weleens van dat soort verhalen idd. Zoals die mevrouw die zwanger was van haar vierde kindje, des ochtends een plasje ging plegen en het hoofdje er meteen uit voelde komen. Koekoek!
Een kennis van ons stond aan de ene kant van de tuin, ook zwanger van haar vierde trouwens, en voelde iets ploppen. "Schat," zegt ze nog. "Ik denk dat ga bevallen!" Ze wil naar binnen lopen, maar op het trapje bij de voordeur heeft haar man haar maar opgetild omdat het kind er al half uithing.

Ik wilde een onderwaterbevalling, moest helaas naar het ziekenhuis toe dus de echte bevalling is niet meer in het water geweest. Wel een uurtje of 5 weeen opgevangen in het water. Wat mij tegenviel was dat ik van de verloskundige pas het bad in mocht toen ik fikse weeen had, ivm infectiegevaar. Als je vliezen niet zijn gebroken mag je wel eerder in bad. Door het water worden je weeen meestal wat heviger, dit zorgt voor een snellere bevalling maar kan ook voor een weeenstorm zorgen en da's minder prettig zeg maar Het leek mij heel mooi om Myrthe langzaam onder water geboren te laten worden en dan langzaam de overgang te maken naar de koude buitenlucht. Helaas ging dat niet want d'r hartslag viel weg dus ze is er nogal grof uit gerukt met de vacuumpomp, behoorlijk anders dan ik me het had voorgesteld dus. Maar 't idee was leuk

_{ik krijg geen puntjes op de e vandaar de weeen zonder puntjes}

quote:

Op donderdag 6 april 2006 14:07 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Hihihi. Je hoort weleens van dat soort verhalen idd. Zoals die mevrouw die zwanger was van haar vierde kindje, des ochtends een plasje ging plegen en het hoofdje er meteen uit voelde komen. Koekoek!
Een kennis van ons stond aan de ene kant van de tuin, ook zwanger van haar vierde trouwens, en voelde iets ploppen. "Schat," zegt ze nog. "Ik denk dat ga bevallen!" Ze wil naar binnen lopen, maar op het trapje bij de voordeur heeft haar man haar maar opgetild omdat het kind er al half uithing.

oh, wat lijkt me dat heerlijk, bevallen zonder weeen Ik vond ze wel heel pijnlijk trouwens, en had geen tijd om rustig op adem te komen tussen de weeen in, het was voor mijn gevoel 1 lange wee.

Mijn moeder was drie weken over tijd van mijn broertje, moest op controle bij de verloskundige komen. Verloskundige toucheerde, en mijn moeder bleek al 8 cm ontsluiting te hebben, zonder dat ze er iets van gemerkt had. Gauw naar huis gegaan en daar mijn broertje op de wereld gezet. Helaas kreeg ze wel heel veel last van na-weeen.

Nou ik ben wel heel benieuwd hoe het hier met een eventuele tweede zou gaan. Sara was er achteraf gezien heel snel (5 uurtjes) en je hoort dat een tweede bevalling vaak sneller gaat

Ben ook heel benieuwd hoe met met een eventuele 2e zou gaan. Amber was er ook snel (7 uurtjes) en ik heb ook die weeen storm gevoeld.. Damn, wat deed dat zeer... Ik kon ze ook niet meer wegpuffen en heb ook best lang persdrang gehad... Ennuhh van 5 cm naar volledig in nog geen 1,5 uur is heftig.. Maar zoals SeaOfLove al zegt, als dat kleintje dan op je buik ligt is ben je het vergeten!

Mijn moeder was van mij bevallen in een kleine 5 uur en mijn zusje was er binnen 2 uur....

euh ja, daar ben ik dus ook een beetje huiverig voor. Ik was in anderhalf uur klaar
Ik heb gevraagd of dat bij de volgende ook zo snel kan gaan en die kans zit er wel. Ook al ben ik vorige keer dus ingeleid.

Ambers hoofdje was er ook al uit toen de vk nog moest komen. De vk zei later tegen Michel dattie een cursus kind opvangen krijgt mocht er nog een 2e komen.

Mijn halfzusje was heel snel geboren (binnen anderhalf uur geloof ik) en mijn halfbroertje konden ze een aantal jaar later echt nog maar nét op tijd opvangen in het ziekenhuis. Dat was echt met een kwartiertje bekeken.

Jasper had 6 uur nodig om geboren te worden, en Tom is tussen het eten en de afwas door geboren (krap 1,5 uur)

quote:

Op donderdag 6 april 2006 19:30 schreef snoopy het volgende:
euh ja, daar ben ik dus ook een beetje huiverig voor. Ik was in anderhalf uur klaar

same here. half 9 eerste wee, kwart over 10 was Tomas er. En ik hoop zo dat het bij een 2e niet sneller gaat. Dan heeft de VK geen tijd om hierheen te komen en moeten we het zelf doen ofzo

zo beetje verlaat maar ik zou mijn verhaal ook nog willen vertellen.
het is niet zo indrukwekkend als andere verhalen die ik hier heb gelezen, maargoed

als ik 41 weken zwanger ben spring ik die dinsdag nog even op de fiets om langs de VK te gaan.
daar krijg ik te horen dat ik die aankomende vrijdag naar de gyn moet voor een hartfilmpje van beebs.
dan zou ik er waarschijnlijk zaterdag nog een krijgen en maandag zou ik dan worden ingeleid.

de dagen tot vrijdag heb ik heel heel heel hard zitten hopen dat het beebje zou komen. vóór vrijdag!!
maar nee, donderdagavond gewoon de wekker op vroeg gezet. ik wilde de volgende ochtend gewoon weer op mn fietsie naar het ZH _{mn ma nog; kan je niet beter met de taxi ofzo? nee ma komop, ik ben niet gehandicapt, maar zwanger}

vrijdagochtend, 7:00 u. ben dan 41 weken en 5 dagen zwanger.
ik word wakker. pfff pijn in mn onderbuik, maar niet veel anders dan voorgaande nachten.
even hurken, dat helpt meestal.

*hurk* sprrrrrllllttttttt *sijpel sijpel*

?????!!!!!! vruchtwater?
ik klim uit mijn bed (80 cm grrrdvrdddm)
naar de badkamer om mijn broek uit te trekken. ik ruik en ik ruik geen plas. dit is vruchtwater.
OMG!!!

ik pak een andere broek en doe een maandverbandje in. een half uurtje later kijk ik in mn maandverbandje en er liggen vlokjes op. jaaaaa het is echt vruchtwater!!
dan komen de krampen.
god o god wat doet dit pijn?!

om de 2 minuten, dan ineens 8 minuten ertussen. dan weer 3, dan 1,5, dan 5.
jeetje wat is dit!?
om 8 uur komt mn moeder naar beneden *klop klop*
loes? je broek? ? ? is het begonnen?

ik lig al half te huilen van pijn. de weeen blijven komen, kei onregelmatig maar er zit weinig tijd tussen.

mijn moeder merkt dat ik hier niks mee kan en zegt dat ikde VK maar moet bellen om te vragen wat ik moet doen.

ik bel vk en zeg met mn trillende stem; "euh mijn bevalling is begonnen en ik kan niks met de weeen en het doet pijn "
VK adviseert: even onder de douche dan kom ik er strakjes aan.

ik ga douchen, maar bah wat vind ik dat naar.
ik stap er gauw weer onderuit en trek mn pyama aan.

toen begon de weeenstorm.
de VK arriveerde rond half 10 en voelde 3 cm ontsluiting
ze leerde me te puffen en zou om 1 uur terugkomen als er in de tussentijd niks aan de hand was.

VK ging weer weg in ik raakte in paniek.
weeenstorm hield niet op ik kon het niet meer ik wist niet hoe ik moest gaan staan, zitten, liggen, hurken, knielen ik wist het echt niet meer.
slaan op mijn bed, stampen op de grond ik kon echt niks met die weeen!!!! _{gillen gillen gillen tegen mn ma; help me dan help me dan aaaauwauwauw het doet zon pijijijijn doe iets alsjeblieieieieft}

Ma hielp me af en toe te puffen maar het ging niet en ik zat te panieken.

ma weer de vk gebeld dat ze moest komen.

11:00
VK kwam met olietjes enzo om mijn rug te masseren en dat was echt heeerrrrrrlllijkk!!!
(onder omstandigheden zegmaar)
ik had intussen een manier gevonden om de wee te uitten; met mijn ene voet keihard op mijn andere voet duwen en dan op mn tenen staan (??? jaja) _{heb er nogsteeds een donkere plek van op mn voet, leuk aandenken}

de weeen volgden elkaar nogsteeds als een razende op en ik had geen tijd tussendoor om op adem te komen; werd bijna duizelig van het gepuf

toen kreeg ik persdrang.
tijdens de rugmassage van de VK zag ik bloed langs mijn benen sijpelen en toen werd ik bang.
vk voelde, er staat nog een randje (12:15)

BLOED! riep ik.
VK bleef er allemaal maar rustig onder en zei; ja das niet erg.
MAAR IK MOET PERSEN!!
ja ok je mag. ga maar liggen (ze zal tussendoor nog wel getoucheerd hebben? geen idee ben ik vergeten...maar ik mocht persen!!!) (13:30)

het persen was echt heeerrlijk, eindelijk kon ik iets dóen, iets doen tegen de pijn, me lekker laten gaan.
ja dat is het enige dat ik me van het persen kan herinneren
en dat ik zelfs tijdens het persen nog heb liggen lachen om een of ander grapje ofzo

persen persen persen dat is het enige dat in mijn hoofd zat, zo erg dat ik perste en de VK zei; ho es even je hebt helemaal geen wee?!

_{ik wilde mn kindje zo graag zien}

een minuut voordat max geboren werd, toen ie er zo half al uithing, kreeg de VK hem opeens niet meer verder ik dacht: oh god nee toch?!
vk allemaal: nou ik weet niet welke kant jij op wil hoor kleintje?! (blijbaar draait een kindje soort van uit de buik, maar max wist nog niet welke kant ie op wilde draaien ofzo)
maar dat kwam snel goed (geen idee hoe, gewoon hard getrokken ofzo, max heeft r ook een gebroken sleutelbeentje aan over gehouden.. _{hoewel ik echt het idee niet heb gehad dat ze hard aan hem trok?!}

na 25 minuten persen, om 13:55 is mijn prachtige ventje Max geboren
ik moest niet huilen ofzo maar ik was wel zielsgelukkig met hem

Pinquit wat een prachtig bevallingsverhaal joh

Wow, mooi beschreven Pinquit! En een fijne vk zo te lezen!

jaa ze was echt heerlijk daarom ging ik ook paniekeren toen ze wegging

een heel mooi verhaal pinguit. heftig hoor, zo'n weeënstorm. en ook nog min of meer in je eentje. (je moeder moet zich ook rot gevoeld hebben lijkt me, zo machteloos). en die arme voet van je!

ja t arme mens had t niet meer.

ze zei ook dat ze dat zo ongeveer het ergste vind om mee gemaakt te hebben, je dochter aan het bevallen.
lijkt me ook niks inderdaad

Mijn moeder vond het ook een drama je dochter zo te zien en er niets aan kunnen doen.

Vreselijk heftig allemaal Pinquit

Pinquit, ik vind het heftig genoeg klinken hoor als je ook eigenlijk in je eentje alles moet doen dan lijkt me dat erg zwaar en je hebt het heel goed gedaan!

quote:

Op dinsdag 27 juni 2006 07:25 schreef Belana het volgende:
Pinquit, ik vind het heftig genoeg klinken hoor als je ook eigenlijk in je eentje alles moet doen dan lijkt me dat erg zwaar en je hebt het heel goed gedaan!

Zeker weten. Mooi verhaal hoor!

Wauw Pinquit, klinkt best heftig dat stukje waar je niet meer wist waar je het moest zoeken!
Dat persen vond ik zelf ook fijn: je weet dat het de laatste fase is en de richting naar Verlossing zeg maar, het enige stukje waar je zelf echt actief de hand in hebt.

Mooi verhaal Pinquit. Kan ik die verloskundige reserveren? We hebben dezelfde denk ik, dus ik ga hopen.

Leuk om te lezen Pinquit!! Goed gedaan ook
Moest je echt niet huilen? Ik heb gisteren toevallig de bevallingsvideo nog 3x ofzo bekeken. JANKEN moest ik haha! Niet normaal.. Kon niet meer stoppen, wat een gevoel was dat zeg!

nee niet gehuild. is dat gek?
kweenie maar ik was wel super gelukkig hoor

ik heb ook niet gehuild hoor

quote:

Op dinsdag 27 juni 2006 08:47 schreef YPPY het volgende:
Mooi verhaal Pinquit. Kan ik die verloskundige reserveren? We hebben dezelfde denk ik, dus ik ga hopen.

dezelfde? hoezo?!

Ik heb gereageerd in het speeltuinbankje, anders passen hier geen bevallingsverhalen meer.

quote:

Op dinsdag 27 juni 2006 12:31 schreef pinquit het volgende:
nee niet gehuild. is dat gek?
kweenie maar ik was wel super gelukkig hoor

Nee hoor, niets is gek als je bevalt!

pinq, mooi verhaal !!

ohja dat maffe opgewekte gevoel na de bevalling.
dat vind ik zo gek nu ik erop terugkijk!!!

toen niet doodnormaal.
_{en maar praten en maar kletsen en maar trots doen en maar lachen}

quote:

Op dinsdag 27 juni 2006 12:57 schreef pinquit het volgende:
ohja dat maffe opgewekte gevoel na de bevalling.
dat vind ik zo gek nu ik erop terugkijk!!!

toen niet doodnormaal.
_{en maar praten en maar kletsen en maar trots doen en maar lachen}

Ik had na de bevalling mijn zus aan de telefoon. Die moet nog steeds lachen om dat gesprek. Ik schijn ongeveer honderd keer "hij is zooooo mooi" geroepen te hebben

haha!
Ik moest denken aan mijn vriendin die belde dat d'r zoontje geboren was. Echt het eerste wat ze zei was: meid, ik ben zo blij dat ik in het ziekenhuis was want wat kwam d'r toch een rotzooi uit!

Het spijt me heel erg, ik heb echt geprobeerd te snijden in het verhaal. Maar het is niet echt gelukt. Voor degene die het aandurven:

Het is maandag 19 juni 2006 en als ik wakker wordt merk ik dat er iets met me aan de hand is. Het voelt als menstruatiekrampen. Als het mannetje wakker wordt vertel ik dat het rommelt.
Zou het na 10 dagen overtijd dan eindelijk zo ver zijn of is dit slechts voorwerk? Ik durf nergens echt op te hopen. Maar toch… dit is anders…
Ik sta te twijfelen, zal ik het mannetje bellen of niet? Tegen half 4 hak ik de knoop door, ja ik wil hem thuis. Er zit regelmaat in, om de 10 minuten.
….
Het mannetje en ik maken ons op voor een roerige nacht. De weëen komen wat sneller, maar ze zijn heel goed op te vangen. Ik ga in bad. Om te ontspannen en kijken of het echt is of dat het toch wegtrekt. Want ik kan het nog steeds niet geloven. ….
De weëen worden venijniger en trekken dus niet weg. This is the real thing. We gaan naar bed. Ik probeer tussen de weëen door te slapen. En ik time.

Het is 20 – 06 – 2006. Tegen 02.00 komen ze om de 5 minuten. Ik maak het mannetje wakker. We bellen het ziekenhuis en ik krijg de verloskundige aan de lijn. Ze hoort feilloos aan mijn stem hoe laat het is. We mogen komen. Daar aangekomen ga ik aan het ctg en mijn weëen zijn duidelijk zichtbaar. Na een tijdje toucheert de arts-assistent me, 1 cm ontsluiting. O…
Probeer wat te slapen is de opdracht en Het mannetje krijgt ook een bed. Hij slaapt toch niet zegt hij. Yeah right, binnen een half uur ligt meneer ordinair te snurken. Ik vang de weëen op en juist op de hoogtepunten laat hij luide ronken horen.
….
Om 05.00 word ik weer getoucheerd. De ontsluiting schiet nog niet echt op, 1 ½ tot 2 cm. Overleg volgt met de gynaecoloog. We mogen toch blijven. Maar helemaal gerustgesteld ben ik niet..
Weer proberen we te slapen. Nou ja, ik probeer en het mannetje slaapt. De ctg wordt regelmatig aangesloten. Ik zucht de weëen weg. Met de baby gaat alles prima en de contracties zijn volgens iedereen ‘prachtig’ of ‘mooi’. Ontbijt volgt.
Er wordt ons aangeraden om wat te gaan wandelen. Ik stommel met de rolstoel als rollator door de gang en naar buiten. Ik ben een bezienswaardigheid als ik in de gang sta te zuchten. Tegen lunchtijd gaan we weer naar boven. Het wordt zwaarder.
Het mannetje heeft geluk en krijgt nasi. Ik moet daar niet aan denken en krijg iets anders. Aardappels, doorgekookte groenten en stuk vlees waar je een raam mee in kunt gooien. Gelukkig ook soep, appelmoes en vla, dus ik krijg toch wat binnen. Het mannetje vraagt nog of ik het niet erg vind dat hij de nasi naast me opeet. Nee hoor, ben je gek, zeg ik in een helder moment. Maar dan volgt een wee en krijg ik een bloedhekel aan die lucht. Maar ik heb nee gezegd, dus ik moet niet zeuren.
Tussendoor sta ik regelmatig onder de douche en hou me vast aan de leuningen als ik weer een wee krijg. Pfff… het wordt steeds erger. Maar ik blijf enthousiast, want elke wee brengt me dichter bij mijn kindje.

Dan weer ctg en vervolgens word ik opnieuw getoucheerd. Ik verwach toch minimaal 1 tot 2 cm erbij. Gespannen kijk ik de arts-assistente aan terwijl ze voelt. Nee, nog steeds dezelfde 2 cm. Ik voel de moed me bijna in de schoenen zakken. Ik heb toch van die prachtige en mooie weëen volgens iedereen? Waarom gebeurt er dan niets. Ze gaat overleggen met haar baas. Dan komt zij, een hele lieve verpleegkundige en de gynaecoloog binnen. Hij gaat naast me zitten. Het mannetje zit op zijn bed. Als de dokter begint te praten, komt er weer een wee aan en ik kan hem niet aankijken. Toch wil ik luisteren en ik verbijt mijn pijn. Maar hij is nog maar op de achtergrond hoorbaar voor me. Hij vertelt een helder verhaal op een rustgevende toon. Korte strekking van dit verhaal, we zijn al 12 uur bezig en komen niet verder dan 2 cm ontsluiting. Ik mag met alle liefde blijven, maar hier schiet het niet op. We kunnen beter naar huis gaan en daar onze ‘normale’ dingen gaan doen. Die omgeving werkt zeer waarschijnlijk beter voor me. Anders wordt het een hel voor me. Ik begrijp wat hij zegt en ik stem in. Maar de grond zakt onder mijn voeten vandaan. Als hij en de arts-assistente weg zijn, blijft de verpleegkundige bij me zitten. Ik begin te huilen. Waarom laat mijn lijf me zo in de steek? Ik doe zó mijn best, waarom lukt het dan niet? Ik wil het zo verdomde graag, waarom, waarom, waarom? De verpleegkundige pakt mijn hand en troost me. Het mannetje komt ook bij me zitten en helpt me. Maar even ben ik al mijn kracht kwijt. En er komt weer een wee en ik vervloek haar. Laat me nu even met rust, ik heb rust nodig. Alsjeblieft! Maar die krijg ik niet.
Dan pakken we onze spullen en vertrekken. Hier zag ik zo tegenop, deze scherpe pijn opvangen in de auto. Maar mijn lijf heeft geen medelijden met me. Ik hang zowat in het handvat boven de deur van de pijn, het is nu zo erg. Waar is verdomme die pijn goed voor als ik geen ontsluiting krijg? Ik ben boos, verdrietig en teleurgesteld. Vlak voor iedere hobbel en voor iedere keer remmen of optrekken komt er een wee op. En het mannetje rijdt zo voorzichtig mogelijk, maar ik voel alles. Thuis aangekomen kom ik nauwelijks de auto uit. Het is 15.00. Ik ga naar boven en ik huil weer. En de pijn lijkt ondraaglijk. Ik dacht tv te kunnen kijken, of dat dat me iets af zou kunnen leiden. Ookal staat het geluid uit, ik kan de afstandsbediening wel dwars door dat ding gooien. Uit, uit!
….
Ik heb gewoon geen idee meer of ik van voor of achter leef. Ik voel iets in mijn onderbroek en ga naar de w.c. Bloed en een waterachtige substantie. Ik voel een sprongetje in mijn hart. Is het vruchtwater?? Ik ruik dat het zoetig is. Ik voel me weer sterk worden. Ik tik op Léons raam naar het mannetje, komen. “Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken, bel jij even?”
Hij belt. Hij krijgt de verloskundige weer aan de lijn. Ze wil mij spreken.
“O”, zegt ze, “Nu is het echt begonnen, kom maar snel terug.”
We zijn nog geen uur thuis geweest In de auto tijdens de spits met heftige weëen, auw, auw, auw!!

Het is 16.00. Weer ben ik een bezienswaardigheid in het ziekenhuis. Maar ik krijg een kind mensen! Boven aangekomen stelt de verpleegkundige zich aan me voor. Ze sluit me weer aan op de ctg. En ze puft met me mee. Even later vertrekt ze weer. Ik roep het mannetje’s hulp. Coach me please!
“Maar je weet toch dat je het kan? Je weet toch dat je sterk bent? Dat hoef ik je toch niet te zeggen?” Jawel, zeg het, schreeuw het, zing het, het kan me niet schelen. Maar doe iets. Hij zet zijn koffie weg en helpt me puffen. Recht in mijn gezicht… De geur van nasi en koffie overspoelt me. “Andere kant oppuffen alsjeblieft!” hijg ik.
Dan komt de verloskundige. Ze wil eens even met me praten. Dat doen we en verder puft ze met me. Dan komen we op een moeilijk punt. Volgens haar ben ik bang. En ze zegt, dat ik dit samen met mijn kindje kan. “Niet doen, anders moet ik weer huilen”, slik ik. Ze lacht, dat is niet erg. Ze is er om mij te helpen. Nog nooit heb ik me zo begrepen gevoelt. Ik ben bang voor de pijn, bang voor mijn litteken of die het houdt. Ze helpt me de blokkades omver te gooien. Ze helpt me open te staan voor de pijn en de weëen veranderen. Ze houdt mijn hand vast. Maar dan vraagt ze me op mijn zij te gaan liggen. Een wee volgt en ik vlieg zowat in de gordijnen van de pijn. “Ontspan Dutsj, ontspan! Niet in paniek raken.” Van ver dringt haar stem door. En ik hoor mijn moeders stem: “Luister goed naar ze en doe wat ze vragen.” En ik ontspan. Dan zakt het af en ik open mijn ogen. De lucht is weer blauw. Ondanks de pijn en de angst kan ik grapjes maken tussendoor. Maar mijn stem is zwak en ik voel me high. Toch ben ik niet van de wereld, ik maak alles bewust mee. De sfeer is goed. Maar als de verloskundige even weg moet, raak ik weer in paniek. Toch kom ik er weer uit. Als de verpleegkundige en zij weer terugkomen, glimlachen ze als ze naar de ctg kijken. “Even moeilijk gehad?” Ik smeek haar niet meer weg te gaan. We zijn nu bijna 3 uur verder als ze zegt: “Zullen we nu eens kijken of we al wat opgeschoten zijn?”
Ik bereid me voor op de volgende teleurstelling. Ik mag juichen als we op de 4 cm meten. Ze voelt. Ze begint verbaasd te lachen. “Nou ja zeg! Dit geloven jullie niet!”
Ze kijkt me aan: “Je hebt bijna volledige ontsluiting!”
Wat? Hè? Blghbleudaflupsewat?
“Kom maar overeind, kleed je om, we gaan beginnen.”
Nog kijk ik haar vol onbegrip aan en in mijn hoofd gaat mijn wartaal verder.
“Je mag gaan persen.”
Als dat tot me doordringt, ben ik uit mijn roes en volledig helder. Kom op, aanpakken Dutsj! Het mannetje kijkt me aan en kijkt mij nu net zo aan als ik de verloskundige net.
Hij mag washandjes natmaken en hij stort zich volledig op zijn opdracht. Hij kan ook wat doen. Hij neemt plaats naast me. Hij mag anders ook wel meekijken als hij dat wilt, zegt de verloskundige bemoedigend. Ik glimlach, terwijl ik zonder te kijken weet dat hij heftig zijn hoofd schudt. Ze probeert het nog een keer en plaagt hem. Maar niks, Het mannetje is van de washandjes. Dat kan hij aan. Wie zorgt er anders voor de washandjes? Da’s een goede opdracht.

Nou, daar gaan we. Dit kan ik, ik ga dit gewoon doen, ik voel me zo sterk.
Aan mijn voeteneind worden weddenschappen afgesloten. De verloskundige denkt een jongentje, de verpleegkundige een meisje. De co gokt ook op een meisje. De verloskundige en verpleegkundige bieden tegen elkaar op. “Ik ben in 2001 afgestudeerd, dus ik weet het beter.”
“Nou en? Ik werk hier al sinds 1991, dus vergeet het maar.” Ze gaan nog even door. Dan roep ik: “Komt ie!”
De verpleegkundige en co zetten zich schrap als ik mijn voeten tegen hen aan plaats. Ik plaats mijn ellebogen buiten boord. Verloskundige zegt: “Hap lucht, hou vast, hou vast, pers maar en laat maar los.” Als ik loslaat hoor ik mezelf schreeuwen. Woh, ben ik dat?
En opnieuw. Ik kijk dan weer Verloskundige en dan weer Verpleegkundige aan voor kracht. En elke keer als ik loslaat, brul ik het uit. O man, wat genant dat ben ik echt zelf. Nou ja, fuck it. Als het helpt helpt het.
Het mannetje legt in de pauzes koude washandjes op mijn hoofd en geeft me te drinken.
Wat een schat. Ik kan het hem alleen niet zeggen. Ben nu van de korte communicatielijnen: “Komt ie!” “Weg hand!” Nek nu!” En het mannetje doet wat ik wil, ookal brom ik het hem toe.
Ik let tussendoor zelfs nog op mijn uiterlijk. Ik pers met mijn ogen gericht op de verpleegkundige of verloskundige en mijn mond open. Ik ga níet op mijn ogen persen, heb ik mezelf voorgenomen. Stel je voor, de foto’s later haha!
Maar verder voel ik me een Neanderthaler qua uitgestote klanken. Van deverpleegkundige mag het lawaai wel ietsje minder.
De verloskundige piekert of ze de gynaecoloog moet vragen voor een kunstverlossing. De baby heeft het moeilijk tijdens het persen zien we op het ctg. Er wordt iets op zijn hoofd bevestigd. Het spant er een beetje om. Toch besluit ze niet te overleggen voor een kunstverlossing. We gaan gewoon ‘zaken doen’. En tussendoor moet ik echt proberen te ontspannen. Dat lukt wel. Maar ze gaat waarschijnlijk wel een knip zetten, we zijn nu zo dichtbij. Ik vind dat niet erg. Denk ik… Ondertussen vraagt ze of ik even zelf wil voelen dat het hoofdje staat. Nee, nee, dat voel ik wel (held). Maar dan voel ik misschien beter waar ik naartoe moet persen. Weet je wat, doe mij maar een washandje. Dat is prima.

Scherpe pijnen zetten mijn onderkant in vuur. Hallelujah!
“Ik gok nog een wee of 5”, zegt Verloskundige. Heuh? Nog zolang? Dus we gaan nog even door. Ik hap, ik bijt, ik brul (sorry lieve verpleegkundige) en opnieuw. Voor een wee besluit ze een knip te zetten. Is goed zeg ik.
“Zeg jij maar wanneer het komt, dan hap je en dan knip ik”, legt ze uit. Prima joh.
Komt ie.
Ik hap, zij knipt en AUW!!!! De trommelvliezen van de verpleegkundige breken. We gaan door. 4x achter elkaar.

Het is 20 – 06 – 2006 20.16. Ik voel hoe ze het hoofdje vastpakt en hoe ons kindje uit me glijdt. Ze houdt het omhoog en ik ben alles vergeten. Daar is mijn jongentje! Daar is geen twijfel over mogelijk. Ik roep blij naar het mannetje: “Kijk nou, toch een jochie!” Naast mijn hoofd blijft de man van de washandjes stil. Zijn ogen worden nat, hij verschiet van kleur, hij kan niets uitbrengen. En ik krijg onze jongen tegen mij aan en hij heet Cas. Cas Anthony. Ik ruik, ik voel, ik kus, ik praat, ik lach. Godver, wat is het leven prachtig!
De man van de washandjes drukt een washandje tegen zijn ogen.
“Druk je even mee?” vraagt de verloskundige en ik voel de placenta uit me glibberen. Willen we het zien? Neuh…
Wil het mannetje de navelstreng doorknippen? Neuh…
“Jijzelf?” Neuh…
“Stelletje helden!” Ja erg hè.
De twee helden pakken elkaars hand en kussen elkaar. Ons gezin is compleet.

Dutchie, wat heb je dat mooi opgeschreven!
Hier zit nu nog een held te huilen. Mooi is dat!

Nu zit ik te huilen

Dutch wat heb je dat prachtig opgeschreven, ik zit hier ook helemaal

Wow Dutch, wat mooi

Pinquit, wat een mooi verhaal, en wat herkenbaar! De weeenstorm.. oeehh dat deed zo'n vreselijk pijn... Het persen, een echte opluchting he? Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen het persen het ergste vonden, ik vond het heerlijk, wel eng in het begin, maar heerlijk! (behalve toen ze er daadwerkelijk uitkwam dan ). En ik heb ook niet gehuild toen ze er was, ik was gewoon verbaast, manlief en mijn beste vriendin die huilden, en ik lag alleen maar te kijken naar m'n meissie
Mooi verhaal!

Ow Dutchie, wat een verhaal!
Geweldig hoe je het allemaal hebt gedaan!

Dutch, wat supermooi beschreven, wat een lange bevalling! Wat een heerlijk einde

Dutchie wat een mooi verhaal!

Dutchie heldin wat mooi

Dutch, wat mooi

Dutch wat een prachtig geschreven verhaal, ik houd het niet droog hoor _{Mijn man kijkt me aan of ik niet helemaal in orde ben.}