WKN Weer, Klimaat en Natuurrampen
Lees alles over het onstuimige weer op onze planeet, volg orkanen en tornado's, zie hoe vulkanen uitbarsten en hoe Moeder Aarde beeft bij een aardbeving. Alles over de verwoestende kracht van onze planeet en tal van andere natuurverschijnselen.
Periodieke inslagen op aarde?
Bron :De Koepel
C. de Jager
Het steeds beter wordende overzicht dat we van de aardkorst hebben -- door steeds doeltreffender ondergrondse verkenningsmethoden en door geraffineerdere waarnemingen vanuit de ruimte -- heeft geleid tot de ontdekking van een aantal aardse kraters die door kosmische inslagen veroorzaakt zijn. In deze eeuw zijn enkele tientallen opvallende kraters als inslagkraters geïdentificeerd. Nadat omstreeks 1990 de krater van Chicxulub in Mexico werd ontdekt, zijn onlangs nog enkele diep in zee of onder sedimenten liggende kraters gevonden. Alle tot dusverre gevonden kraters dateren uit de laatste 400 miljoen jaren; oudere zijn door verwering moeilijk of niet meer te vinden. Werden deze kraters door planetoïden of kometen veroorzaakt? En is misschien sprake van een periodieke reeks inslagen?
In de morgen van 25 juli 1178 sloeg 'iets' in de maansikkel, zo heftig dat deze sikkel in tweeën leek te splijten. Volgens de Engelse monnik Gervasius van Canterbury, die met enkele confraters het schouwspel zag, sloegen de vlammen uit de maan. Sommige moderne onderzoekers denken dat de monniken getuige zijn geweest van het ontstaan van de krater Gordiano Bruno -- een krater die, blijkens zijn hoekige en scherpe structuren van vrij recente oorsprong moet zijn. Of het verhaal juist is? Het is niet uit andere bron bevestigd en zal dus wel apocrief blijven.
Dat de maan tot op de dag van vandaag vanuit de ruimte wordt gebombardeerd, is vanzelfsprekend: op de aarde slaan voortdurend meteorieten in en datzelfde moet dus ook gebeuren met onze naaste buur, de maan. De inslaggeschiedenis blijkt bovendien uit het pokdalige gezicht van de maan. Dit toont de gevolgen van het langdurige bombardement beter dan dat op de aarde te zien zou zijn. Analyse van de aantallen maankraters die we tellen in gebieden van verschillende ouderdom leert ons dat de meeste inslagen plaats vonden in de eerste miljard jaren van de levensgeschiedenis van de maan. Wat er nu nog neerregent is, daarmee vergeleken, maar een schijntje.
Op de maan treedt, anders dan op aarde, geen verwering op door water of lucht. Wat eenmaal gevormd is, blijft in grote trekken zo bestaan. Slechts de grote temperatuurvariaties en de voortdurend neerdalende stroom van enorme aantallen kosmische steentjes en stofjes slijpt hoekige kanten enigszins af en dat geeft onderzoekers toch enige mogelijkheid oudere van jongere kraters te onderscheiden. Maar in beginsel blijft elke inslag tot in lengte van tijden zichtbaar. Kleine inslagen veroorzaken putjes, grotere zijn verantwoordelijk voor de maankraters en in de zeer zeldzame gevallen dat een object van enkele honderden km middellijn insloeg, werd een walvlakte gevormd die volliep met gesmolten magma.
1. De Arizona-krater (achtergrond) was de eerste waarvan kon worden vastgesteld dat het een inslagkrater is. Eugene Shoemaker besteedde een belangrijk deel van zijn carrière aan het onderzoek aan deze (en andere) inslagkraters.
Kratervormen
De inslagen vinden plaats met snelheden tussen enkele en 70 km per seconde, en de energie die dit vertegenwoordigt is voldoende om het grootste deel van het ingeslagen stuk te doen verdampen. De plotselinge vergroting van het volume (gas neemt veel meer ruimte in dan het vaste object) veroorzaakt een hevige explosie die materiaal van het ingeslagen object en uit de directe omgeving ervan vanuit het inslaggat de ruimte in doet schieten. Het opgeworpen gruis valt neer tot ver van het punt van inslag. Soms kan maangruis zelfs van de maan ontsnappen en sommige brokstukken kunnen zelfs op aarde neerstorten. Inmiddels zijn ruim tien van zulke maanmeteorieten gevonden.
Als het projectiel niet te groot is, vormt zich een kleine krater. Een voorbeeld daarvan op aarde is de Arizona- of Barringerkrater, die ruim een kilometer in middellijn meet (afb. 1). Hij moet zijn veroorzaakt door een brokstuk dat, als het rond was, een middellijn moet hebben gehad van ca. 50 meter. Opvallend in deze krater zijn: de opstaande wal, veroorzaakt door uitgeworpen en daarna weer neergevallen materiaal en de diepe kuil. Die kuil was direct na de inslag bijna twee maal dieper dan hij nu is, maar hij werd onmiddellijk opgevuld door neervallende en neerglijdende stukken rots, steen en grond uit de omgeving (afb. 2). In de verstoorde grond van de kuilbodem vindt men nog steeds de getuigen van de inslag. Dit zijn grote en kleine steenfragmenten, verbrokkelde rotsblokken, alle gekarakteriseerd door breuken en breukvlakken. Maar ook in nog diepere lagen, in de op zichzelf nog vrij ongestoorde ondergrond, ziet men breuken en scheuren de diepte in lopen. Ook treft men enigszins lensvormige formaties aan, die gevolg zijn van gesmolten en daarna weer gestold gesteente.
2. Schets van een doorsnede van een kleine krater. Een voorbeeld van zo'n krater is die van Arizona (uit: Encyclopedia of the Solar System).
3. Schets van de doorsnede van een grote krater. De eindvorm wordt reeds bereikt na een tijdsinterval van minuten. Een voorbeeld: de krater van Chicxulub (uit: Encyclopedia of the Solar System).
Typisch voor sommige inslagkraters zijn de tot op grote afstand weggeslingerde tektieten. Dit zijn donkere glasachtige lichamen die ontstonden toen zand of andersoortige grond door de grote hitte smolt en snel daarna weer stolde. Dat ze snel gestold zijn blijkt uit de daarin voorkomende slieren: onregelmatige slangen van glas met een andere dichtheid.
De grotere kraters, met een middellijn van vele tientallen tot honderden km, zijn veroorzaakt door inslagen van lichamen met een middellijn van enkele tot enkele tientallen km. Deze kraters hebben wel in hoofdzaak dezelfde structuur als de kleinere, maar vertonen in hun randgebieden vaak een terrassenlandschap, ontstaan als gevolg van inzakking van de omringende bodem (afb. 3). De krater van Chicxulub, onlangs in Zenit beschreven (Zenit 25, p. 82, 1998), is daar een voorbeeld van.
4. Overzicht van de plaatsen op aarde waar tot 1994 kraters werden aangetroffen (uit: Encyclopedia of the Solar System).
Vele kraters op aarde ontdekt
Het is heel wat lastiger om kraters op aarde te ontdekken dan op de maan. Vooral in de tropische oerwouden, met hun alles overwoekerende verwering door de vegetatie en door tropische regens, zijn de resten van een inslag niet lang zichtbaar. Meer kans op ontdekking van kraters heeft men in woestijngebieden en in de toendra's van Canada en Siberië (afb. 4).
Het is in dit verband interessant om te vergelijken hoeveel kraters van vergelijkbare omvang men op een deel van de maan aantreft, vergeleken met een even groot deel van het aardoppervlak. Ruwweg genomen blijken er op de maan per eenheid van oppervlakte ca. tien maal meer kraters voor te komen dan op aarde. Dat leidt tot een eenvoudige conclusie. We zien op de maan alle kraters, die in de ca. 4 miljard jaar waarin de maan in zijn huidige vorm bestaat, gevormd zijn. Als we op aarde op eenzelfde oppervlak tien maal minder kraters zien, dat moeten die van de laatste 400 miljoen jaar zijn. Het is een gevolg van de verwerende invloed van de aardatmosfeer.
Enkele onlangs ontdekte inslagkraters
In 1865 ontdekten Zwitserse mineralogen in een kustgebied van Argentinië, nabij de havenplaats Miramar, glasachtige stenen, die door de bevolking 'escorias' (metaalslakken) werden genoemd. De herkomst bleef onduidelijk tot men begreep met tektieten te doen te hebben. Daarop hebben Amerikaanse en Argentijnse geologen het betreffende kustgebied nader onderzocht. Over een strook van ca. 50 km lengte vond men talloze tektieten, waarvan de grootste een omvang had van twee meter! De grond daar bestaat uit löss, die in de nabijheid van deze tektiet verkleuringen toont die op verbranding duidden. De zichtbare slieren in de tektieten duiden op snelle afkoeling vanuit de vloeibare fase. Breukverschijnselen in de grond en in stenen zijn andere getuigen van de inslag.
Deze inslag, bij Playa los Lobos, moet 3,3 miljoen geleden hebben plaatsgevonden. Er zijn aanwijzingen in de Zuid-Amerikaanse sedimenten, zowel in de Atlantische als de Stille Oceaan, dat om die tijd de temperatuur ter plaatse ca. 2 graden lager was dan voor en na de inslag. Een ander mogelijk gevolg van de inslag is de afwezigheid van een deel van de fauna (bepaalde hoefdieren en buideldieren) in de aardlagen die na de inslag ontstaan zijn. Dit zou op het massale uitsterven van deze diersoorten kunnen duiden, maar biologen staan nog gereserveerd tegenover deze conclusie. Hun argument is dat er altijd wel diersoorten uitsterven en men moet geen overhaaste conclusie trekken uit iets dat een toevalligheid kan zijn.
In de Barentszzee, ca. 400 km ten noorden van Hammerfest, kenden geologen reeds lang een onderzeese structuur die aanvankelijk werd aangezien voor een zoutformatie. Pas onlangs is dit gebied nader onderzocht en nu weten we dat deze zogeheten Mjønir-formatie een inslagkrater is met een middellijn van ca. 40 km (afb. 5). Gesmolten kwartskorrels, gebroken stenen en breukverschijnselen, alsmede tektieten zijn daar het bewijs voor. Plaatselijk moeten even temperaturen van ca. 10.000 graden hebben geheerst. Uit onderzoek van de radioactiviteit blijkt de ouderdom: 150 miljoen jaar. De krater moet zijn veroorzaakt door een lichaam met een omvang van 2 km.
5. De 40 km grote Mjølnir-krater in de Barentszzee. (Illustratie gebaseerd op onderzoek door F. Tsikalas, S.T. Gudlaugsson, J.I. Faleide, en O. Eldholm, vakgroep geologie, Univ. van Oslo, Noorwegen )
De oorzaak: planetoïden of kometen?
De vraag die in dit verband steeds weer gesteld wordt is of de inslagen veroorzaakt worden door planetoïden of door kometen. Eén voorbeeld is goed onderzocht: de krater van Chicxulub is door een planetoïde veroorzaakt. Verder weten we dat de kans groot is dat de aarde door een planetoïde getroffen wordt. Er zijn namelijk veel planetoïden die dicht in de buurt van de aarde kunnen komen: de Near Earth Objects (NEA's) of aardscheerders. Nog niet zo lang geleden is een planetoïde ontdekt, 1998 DK36, die zowel dicht bij de baan van de aarde als bij die van Mercurius komt (afb. 6). Eens zal dit object op de aarde, Venus of Mercurius inslaan. Een statistisch onderzoek van aardscheerders heeft geleerd dat er naar schatting twintig zijn met een middellijn van 5 km, 1500 met een van 1 km, en 135.000 met een van 100 meter. Er moeten er honderden miljoenen zijn van 10 meter middellijn. De aarde wordt, gemiddeld genomen, elke twee jaar getroffen door een object van 10 meter en elke 2000 jaar door een van 100 meter (zie ook afb. 7).
6. (Boven) De baan van de planetoïde 1998 DK36 in het zonnestelsel. Het is een buitenbeentje vergeleken met de andere planetoïden. Deze houden zich hoofdzakelijk op tussen de banen van Mars en Jupiter (uit: The NEO News)
7. (Boven) De kans dat de aarde getroffen wordt door een planetoïde of meteoriet van een bepaalde omvang. Horizontaal: middellijn van het object; verticaal: gemiddeld tijdsverloop tussen twee inslagen, in jaren.
Kometen zijn brozer van structuur, bestaan voor een groot deel uit ijs en andere bevroren gassen, bevatten minder gesteente dan planetoïden. De inslag van Toengoeska in Midden-Siberië (30 juni 1908) was door een komeet veroorzaakt. Hij ontplofte op een hoogte van ca. 8 km boven de grond, een gevolg van de broze structuur. Van kometen kan men dus minder gauw een inslagkrater verwachten dan van een planetoïde. De reden om de kometen niet geheel uit te sluiten als mogelijke kandidaten voor inslagkraters is dat er aanwijzingen zijn voor een vlaagsgewijs optreden van inslagen. Zoiets kan men wel van kometen verwachten, maar niet van planetoïden.
8. De plaatsen van de Chesapeake krater, het strooiveld, Tom's Canyon en de krater van Popigai (uit: The Planetary Report).
Een vlaag van inslagen?
Bij olieboringen in het continentale plat voor de oostkust van de VS, nabij Atlantic City, werden in een van de boorgaten, boorgat 612, de ons nu bekende aanwijzingen van een inslag gevonden: tektieten, geschokt kwarts, breukverschijnselen. Bestudering van microfossielen leidde tot een ouderdom van ca. 35 miljoen jaar. Er werd daar echter geen krater gevonden; eerder leek het er op dat men te maken had met een strooiveld van uitgeworpen materiaal. Nader onderzoek in de wijde omgeving toonde ook op andere plaatsen bij de oostkust van noord en midden Amerika uitgeworpen materiaal van dezelfde ouderdom. Ergens moest in die tijd een enorme inslag hebben plaatsgevonden.
Die krater werd tenslotte in seismisch onderzoek gevonden aan de monding van Chesapeake baai, in de buurt van Newport (afb. 8). Onder 1400 meter water en 350 meter sedimenten ligt daar een krater van 80 km middellijn en met een diepte van 1 km. Hij is ongeveer 35 miljoen jaar geleden ontstaan. Het strooiveld heeft een oppervlak van 8 miljoen km2.
Dat er in die tijd meer gebeurd moet zijn blijkt uit de vondst van een andere krater met dezelfde ouderdom in hetzelfde gebied. Tom's Canyon ligt in zee bij de kust van het noorden van de V.S. Hij heeft een middellijn van 19 km. Die omvang sluit al uit dat we hier met een secundaire krater te doen hebben. Het is onmogelijk dat bij de inslag van Chesapeake een brokstuk van naar schatting een halve tot één km middellijn (een stuk met een gewicht van honderden miljarden kg) zover uitgeworpen kon zijn.
De aandacht werd echter pas goed getrokken toen bleek dat óók de krater van Popigai in Noord Siberie uit die tijd stamt. De krater heeft een middellijn van 85 km. En een meteoriet die bij Massignano in Italie werd gevonden blijkt ongeveer even oud te zijn. De onderstelling is dat hij met Popigai (of Chesapeake?) te doen heeft. Hoewel de leeftijden van deze kraters bepaald niet tot op de dag nauwkeurig kunnen worden vastgesteld, is het verleidelijk om de volgende vraag te stellen: is de aarde 35 miljoen jaar geleden getroffen door een vlaag van hemellichamen?
Scheikundige aanwijzingen
We noemden hierboven reeds enkele directe aanwijzingen voor inslagen: breukverschijnselen, vooral gebroken stenen, gesmolten en daarna gestold kwarts, tektieten. Maar er zijn ook scheikundige aanwijzingen. Een daarvan is het zeldzame element iridium. In de aardkorst komt het weinig voor: het is siderofiel (ijzerminnend) en is met ijzer en andere ijzerminnende elementen naar de aardkern gezakt. In planetoïden en kometen komt het echter in de oorspronkelijke kosmische samenstelling voor. Daar is de abondantie (d.i. de relatieve hoeveelheid) ca. 400 maal groter dan op aarde. Komt men dus ergens, naast de bovenstaande aanwijzingen, veel iridium tegen, dan is dat een extra teken dat we met een inslagkrater te maken hebben.
Een ander element dat op een kosmische herkomst duidt is het heliumisotoop 3He. Het is schaars op aarde: het komt bij ons honderdduizend maal minder voor dan het gewone 4He. In kosmisch stof dat lang in de omgeving van de zon heeft vertoefd is de abondantie echter honderden malen groter. Dit komt doordat bij uitbarstingen op de zon het 3He veel sterker dan het gewone 4He versneld wordt en uitgeworpen. Dat betekent dat in de ruimte om de zon het zo zeldzaam voorkomende 3He relatief gesproken veel meer voorkomt dan in de zon zelf. In de coronale massauitstotingen (zie juli/augustus-nummer) ziet men een enkele maal zelfs evenveel 3He als 4He!
Kosmisch stof dat tussen de planeten cirkelt wordt door dit gas getroffen, het kan deze atoomkernen opnemen en zo wordt het stof verrijkt aan 3He. Veel 3He in het aangetroffen gruis duidt daarom op een kosmische herkomst van het materiaal.
Opmerkelijk is dat in sedimenten van rond 35 miljoen jaar geleden de hoeveelheid 3He langzaam is toegenomen en gedurende ruim een miljoen jaren aanzienlijk groter was dan daarvoor en daarna (afb. 9). Ook zijn er enkele pieken in het iridiumgehalte. Deze pieken worden geassocieerd met de inslagen van Cheasapeake en Popigai.
9. De toename van het 3He-gehalte in de sedimenten die omstreeks 35 miljoen jaar geleden gedeponeerd zijn (trappenlijn), vergeleken met de hoeveelheid die verwacht kon worden ingeval van een kometenvlaag (onderbroken lijn). De pijlen slaan op tijdstippen waarvoor een verhoogd Ir gehalte van de bodem gemeten werd. De doorgetrokken lijn geeft de berekende hoeveelheid ingevangen kosmisch stof tengevolge van de kometenvlaag (uit: The Planetary Report, 1998).
Sommige onderzoekers trekken hieruit een gewaagde conclusie: de aarde zou in die tijd getroffen zijn door een vlaag van kometen. We weten dat de zon omringd wordt door de kometenwolk van Oort, een wolk van ca. 10 biljoen komeetkernen, die traag om de zon cirkelen op afstanden tussen 1 en 2 lichtjaren. Van deze komeetkernen zullen we weinig merken tot een ster in de nabijheid van de wolk komt en de regelmatige omloop door zijn aantrekking verstoort. Dit kan van allerlei tengevolge hebben. Sommige komeetkernen zullen versneld worden in hun loop, sommigen zullen zelfs zodanig versneld worden dat ze de Oortwolk verlaten en de ruimte invliegen. Maar enkelen zullen zo sterk vertraagd worden dat ze praktisch gesproken naar de zon toe 'vallen'. Dit zijn de 'nieuwe kometen' die we vanuit de aarde waarnemen. Jaarlijks ontdekken we een half dozijn van zulke nieuwelingen, maar als de Oortwolk hevig verstoord wordt, zouden het er wel eens veel meer kunnen zijn.
De zon beweegt om het centrum van het melkwegstelsel met een snelheid van ca. 200 km per seconde. Het melkwegvlak is een omvangrijke maar dunne, pannenkoekachtige structuur waarin het aantal sterren veel groter is dan in het gebied waar de zon nu vertoeft -- boven het melkwegvlak. Tijdens de beweging van de zon wordt hij aangetrokken door de massa die zich in het melkwegvlak bevindt. We weten vrij nauwkeurig hoeveel materie zich daar bevindt. De aantrekkende kracht hiervan, gepaard aan de voortgaande beweging van de zon om het centrum van het Melkwegstelsel heeft tot gevolg dat de zon met zijn schare van planeten tijdens het voortgaan een op en neer golvende beweging maakt. Daarbij doorkruist hij ruwweg eens in de 35 miljoen jaar het melkwegvlak. Bij zo'n passage door het melkwegvlak ontmoet hij meer sterren dan buiten het melkwegvlak het geval is, en dan is de kans op verstoring van de Oortwolk dus aanzienlijk groter dan normaal. Een deel van de in hun beweging gestoorde kometen kan zonwaarts koersen en de aarde treffen.
10. Aardse inslagen en de tijdstippen waarop deze inslagen plaats vonden. De zwarte blokjes slaan op de grootste inslagen. De sterrenkundige Stothers meent hier een periodiciteit van ca. 36 miljoen jaar in gevonden te hebben; zie de pijltjes (uit: Monthly Not. R.A.S.).
Als dat zo is, moet er een periodiciteit waarneembaar zijn in de komeetinslagen in de aarde. Het proces zou zich ongeveer om de 35 miljoen jaar moeten herhalen. Laten we daartoe eens nagaan in welke tijden inslagen op aarde plaatsvonden. Afb. 10 toont de tijdstippen van de inslagen uit de laatste honderden miljoenen jaren. Zwarte balkjes duiden op grote inslagen. Voor een objectieve waarnemer is in de afbeelding weinig regelmaat te herkennen, maar de sterrenkundige Stothers, die dit materiaal heeft geanalyseerd, is tot de conclusie gekomen, dat als er een herhaling in de inslagen zit, deze een periodiciteit heeft van ca. 36 miljoen jaar (zie de pijltjes in het diagram) Dat is bijna gelijk aan de tijd tussen twee doorgangen van de zon door het melkwegvlak.
Het is een interessante conclusie die, zoals duidelijk moge zijn, nu nog niet veel meer is dan een hypothese, maar wel een om te blijven vervolgen. We zullen echt nog meer kraters moeten vinden om enige zekerheid te krijgen.
Geen onmiddellijk gevaar
Als er al sprake is van periodieke 'vlagen' van inslagen, hoeven we ons voor de nabije toekomst geen zorgen te maken over een 'bombardement' vanuit de Oortwolk. Amerikaanse en Franse sterrenkundigen hebben de bewegingen van sterren in de nabije omgeving nauwkeurig in kaart gebracht met behulp van de gegevens van de Hipparcos-satelliet (Astronomical Journal 117, blz. 1042). Uit het onderzoek blijkt dat de komende twee miljoen jaar slechts één ster daadwerkelijk door de Oortwolk zal bewegen. Het betreft Gliese 710, die ons over 1,4 miljoen jaar op een afstand van 1,1 lichtjaar zal passeren.
Behalve Gliese 710 zullen nog ongeveer 25 sterren de zon tot op minder dan tien lichtjaar naderen. Maar alleen Gliese 710 zal voldoende invloed op de komeetkernen in de Oortwolk hebben om deze in de richting van de zon af te buigen. Volgens de onderzoekers zullen bij de passage twee à drie miljoen komeetkernen in de richting van de zon 'vallen'. Dat lijkt veel, maar als je bedenkt dat hun aankomsttijden zich zullen uitsmeren over een periode van ongeveer twee miljoen jaar, gaat het om slechts één extra komeet per jaar. Voor een 'vlaag' van inslagen zal de passage van Gliese 710 dus waarschijnlijk niet zorgen.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bron : Wikipedia
1900: 450 planetoïden gevonden
september 1980: 2289
december 1989: 4295
eind 1995: 29.000
eind 2000: 108.000
eind 2005: reeds van 305.000 planetoïden is de baan bekend.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Voorbeeld van wat er gebeurd bij zo'n inslag.
De Toengoeska-explosie
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bron : hohmanntransfer
There are 18 small asteroids reported in the last 168 hours, during which 3 were newly discovered. Currently 1215 NEAs are listed with H>22.0 by JPL and/or the MPC (1032 are listed as such by both).
Definitie van NEA
Orginele OP
Regelmatig worden er asteroiden gevonden die een kansje maken om de aarde te raken. Zo ook van de week. Kans van 1 op 300 dat een grote jongen van 400 meter doorsnee de dampkring zou komen binnenzeilen in 2029. Verwacht werd dat nieuwe data een impact zou uitsluiten, zoals gewoonlijk...
Intussen is er nieuwe data over de 2004 MN4, en de asteroide zit nu op 4 van de Torino-schaal, iets wat nog nooit eerder is gebeurd. Een unicum dus.
De kans dat de asteroide daadwerkelijk inslaat is intussen 1 op 60. Dat is een flinke kans. Nog steeds gaan wetenschappers ervanuit dat het risicolevel verlaagd wordt als er meer bekend is, maar toch... Even in de gaten houden.
Een asteroide van 400 meter doorsnede die neerkomt zorgt voor flinke problemen. In hoeverre is afhankelijk van snelheid, hoek, samenstelling, en waar ie terecht komt. Regionale catasrofes zijn dan in ieder geval zeker, en de effecten zijn wereldwijd merkbaar.
http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_risk_041224.html
(edit typo)
[ Bericht 8% gewijzigd door Drugshond op 15-01-2007 10:21:34 ]
Bron :De Koepel
C. de Jager
Het steeds beter wordende overzicht dat we van de aardkorst hebben -- door steeds doeltreffender ondergrondse verkenningsmethoden en door geraffineerdere waarnemingen vanuit de ruimte -- heeft geleid tot de ontdekking van een aantal aardse kraters die door kosmische inslagen veroorzaakt zijn. In deze eeuw zijn enkele tientallen opvallende kraters als inslagkraters geïdentificeerd. Nadat omstreeks 1990 de krater van Chicxulub in Mexico werd ontdekt, zijn onlangs nog enkele diep in zee of onder sedimenten liggende kraters gevonden. Alle tot dusverre gevonden kraters dateren uit de laatste 400 miljoen jaren; oudere zijn door verwering moeilijk of niet meer te vinden. Werden deze kraters door planetoïden of kometen veroorzaakt? En is misschien sprake van een periodieke reeks inslagen?
In de morgen van 25 juli 1178 sloeg 'iets' in de maansikkel, zo heftig dat deze sikkel in tweeën leek te splijten. Volgens de Engelse monnik Gervasius van Canterbury, die met enkele confraters het schouwspel zag, sloegen de vlammen uit de maan. Sommige moderne onderzoekers denken dat de monniken getuige zijn geweest van het ontstaan van de krater Gordiano Bruno -- een krater die, blijkens zijn hoekige en scherpe structuren van vrij recente oorsprong moet zijn. Of het verhaal juist is? Het is niet uit andere bron bevestigd en zal dus wel apocrief blijven.
Dat de maan tot op de dag van vandaag vanuit de ruimte wordt gebombardeerd, is vanzelfsprekend: op de aarde slaan voortdurend meteorieten in en datzelfde moet dus ook gebeuren met onze naaste buur, de maan. De inslaggeschiedenis blijkt bovendien uit het pokdalige gezicht van de maan. Dit toont de gevolgen van het langdurige bombardement beter dan dat op de aarde te zien zou zijn. Analyse van de aantallen maankraters die we tellen in gebieden van verschillende ouderdom leert ons dat de meeste inslagen plaats vonden in de eerste miljard jaren van de levensgeschiedenis van de maan. Wat er nu nog neerregent is, daarmee vergeleken, maar een schijntje.
Op de maan treedt, anders dan op aarde, geen verwering op door water of lucht. Wat eenmaal gevormd is, blijft in grote trekken zo bestaan. Slechts de grote temperatuurvariaties en de voortdurend neerdalende stroom van enorme aantallen kosmische steentjes en stofjes slijpt hoekige kanten enigszins af en dat geeft onderzoekers toch enige mogelijkheid oudere van jongere kraters te onderscheiden. Maar in beginsel blijft elke inslag tot in lengte van tijden zichtbaar. Kleine inslagen veroorzaken putjes, grotere zijn verantwoordelijk voor de maankraters en in de zeer zeldzame gevallen dat een object van enkele honderden km middellijn insloeg, werd een walvlakte gevormd die volliep met gesmolten magma.
1. De Arizona-krater (achtergrond) was de eerste waarvan kon worden vastgesteld dat het een inslagkrater is. Eugene Shoemaker besteedde een belangrijk deel van zijn carrière aan het onderzoek aan deze (en andere) inslagkraters.
Kratervormen
De inslagen vinden plaats met snelheden tussen enkele en 70 km per seconde, en de energie die dit vertegenwoordigt is voldoende om het grootste deel van het ingeslagen stuk te doen verdampen. De plotselinge vergroting van het volume (gas neemt veel meer ruimte in dan het vaste object) veroorzaakt een hevige explosie die materiaal van het ingeslagen object en uit de directe omgeving ervan vanuit het inslaggat de ruimte in doet schieten. Het opgeworpen gruis valt neer tot ver van het punt van inslag. Soms kan maangruis zelfs van de maan ontsnappen en sommige brokstukken kunnen zelfs op aarde neerstorten. Inmiddels zijn ruim tien van zulke maanmeteorieten gevonden.
Als het projectiel niet te groot is, vormt zich een kleine krater. Een voorbeeld daarvan op aarde is de Arizona- of Barringerkrater, die ruim een kilometer in middellijn meet (afb. 1). Hij moet zijn veroorzaakt door een brokstuk dat, als het rond was, een middellijn moet hebben gehad van ca. 50 meter. Opvallend in deze krater zijn: de opstaande wal, veroorzaakt door uitgeworpen en daarna weer neergevallen materiaal en de diepe kuil. Die kuil was direct na de inslag bijna twee maal dieper dan hij nu is, maar hij werd onmiddellijk opgevuld door neervallende en neerglijdende stukken rots, steen en grond uit de omgeving (afb. 2). In de verstoorde grond van de kuilbodem vindt men nog steeds de getuigen van de inslag. Dit zijn grote en kleine steenfragmenten, verbrokkelde rotsblokken, alle gekarakteriseerd door breuken en breukvlakken. Maar ook in nog diepere lagen, in de op zichzelf nog vrij ongestoorde ondergrond, ziet men breuken en scheuren de diepte in lopen. Ook treft men enigszins lensvormige formaties aan, die gevolg zijn van gesmolten en daarna weer gestold gesteente.
2. Schets van een doorsnede van een kleine krater. Een voorbeeld van zo'n krater is die van Arizona (uit: Encyclopedia of the Solar System).
3. Schets van de doorsnede van een grote krater. De eindvorm wordt reeds bereikt na een tijdsinterval van minuten. Een voorbeeld: de krater van Chicxulub (uit: Encyclopedia of the Solar System).
Typisch voor sommige inslagkraters zijn de tot op grote afstand weggeslingerde tektieten. Dit zijn donkere glasachtige lichamen die ontstonden toen zand of andersoortige grond door de grote hitte smolt en snel daarna weer stolde. Dat ze snel gestold zijn blijkt uit de daarin voorkomende slieren: onregelmatige slangen van glas met een andere dichtheid.
De grotere kraters, met een middellijn van vele tientallen tot honderden km, zijn veroorzaakt door inslagen van lichamen met een middellijn van enkele tot enkele tientallen km. Deze kraters hebben wel in hoofdzaak dezelfde structuur als de kleinere, maar vertonen in hun randgebieden vaak een terrassenlandschap, ontstaan als gevolg van inzakking van de omringende bodem (afb. 3). De krater van Chicxulub, onlangs in Zenit beschreven (Zenit 25, p. 82, 1998), is daar een voorbeeld van.
4. Overzicht van de plaatsen op aarde waar tot 1994 kraters werden aangetroffen (uit: Encyclopedia of the Solar System).
Vele kraters op aarde ontdekt
Het is heel wat lastiger om kraters op aarde te ontdekken dan op de maan. Vooral in de tropische oerwouden, met hun alles overwoekerende verwering door de vegetatie en door tropische regens, zijn de resten van een inslag niet lang zichtbaar. Meer kans op ontdekking van kraters heeft men in woestijngebieden en in de toendra's van Canada en Siberië (afb. 4).
Het is in dit verband interessant om te vergelijken hoeveel kraters van vergelijkbare omvang men op een deel van de maan aantreft, vergeleken met een even groot deel van het aardoppervlak. Ruwweg genomen blijken er op de maan per eenheid van oppervlakte ca. tien maal meer kraters voor te komen dan op aarde. Dat leidt tot een eenvoudige conclusie. We zien op de maan alle kraters, die in de ca. 4 miljard jaar waarin de maan in zijn huidige vorm bestaat, gevormd zijn. Als we op aarde op eenzelfde oppervlak tien maal minder kraters zien, dat moeten die van de laatste 400 miljoen jaar zijn. Het is een gevolg van de verwerende invloed van de aardatmosfeer.
Enkele onlangs ontdekte inslagkraters
In 1865 ontdekten Zwitserse mineralogen in een kustgebied van Argentinië, nabij de havenplaats Miramar, glasachtige stenen, die door de bevolking 'escorias' (metaalslakken) werden genoemd. De herkomst bleef onduidelijk tot men begreep met tektieten te doen te hebben. Daarop hebben Amerikaanse en Argentijnse geologen het betreffende kustgebied nader onderzocht. Over een strook van ca. 50 km lengte vond men talloze tektieten, waarvan de grootste een omvang had van twee meter! De grond daar bestaat uit löss, die in de nabijheid van deze tektiet verkleuringen toont die op verbranding duidden. De zichtbare slieren in de tektieten duiden op snelle afkoeling vanuit de vloeibare fase. Breukverschijnselen in de grond en in stenen zijn andere getuigen van de inslag.
Deze inslag, bij Playa los Lobos, moet 3,3 miljoen geleden hebben plaatsgevonden. Er zijn aanwijzingen in de Zuid-Amerikaanse sedimenten, zowel in de Atlantische als de Stille Oceaan, dat om die tijd de temperatuur ter plaatse ca. 2 graden lager was dan voor en na de inslag. Een ander mogelijk gevolg van de inslag is de afwezigheid van een deel van de fauna (bepaalde hoefdieren en buideldieren) in de aardlagen die na de inslag ontstaan zijn. Dit zou op het massale uitsterven van deze diersoorten kunnen duiden, maar biologen staan nog gereserveerd tegenover deze conclusie. Hun argument is dat er altijd wel diersoorten uitsterven en men moet geen overhaaste conclusie trekken uit iets dat een toevalligheid kan zijn.
In de Barentszzee, ca. 400 km ten noorden van Hammerfest, kenden geologen reeds lang een onderzeese structuur die aanvankelijk werd aangezien voor een zoutformatie. Pas onlangs is dit gebied nader onderzocht en nu weten we dat deze zogeheten Mjønir-formatie een inslagkrater is met een middellijn van ca. 40 km (afb. 5). Gesmolten kwartskorrels, gebroken stenen en breukverschijnselen, alsmede tektieten zijn daar het bewijs voor. Plaatselijk moeten even temperaturen van ca. 10.000 graden hebben geheerst. Uit onderzoek van de radioactiviteit blijkt de ouderdom: 150 miljoen jaar. De krater moet zijn veroorzaakt door een lichaam met een omvang van 2 km.
5. De 40 km grote Mjølnir-krater in de Barentszzee. (Illustratie gebaseerd op onderzoek door F. Tsikalas, S.T. Gudlaugsson, J.I. Faleide, en O. Eldholm, vakgroep geologie, Univ. van Oslo, Noorwegen )
De oorzaak: planetoïden of kometen?
De vraag die in dit verband steeds weer gesteld wordt is of de inslagen veroorzaakt worden door planetoïden of door kometen. Eén voorbeeld is goed onderzocht: de krater van Chicxulub is door een planetoïde veroorzaakt. Verder weten we dat de kans groot is dat de aarde door een planetoïde getroffen wordt. Er zijn namelijk veel planetoïden die dicht in de buurt van de aarde kunnen komen: de Near Earth Objects (NEA's) of aardscheerders. Nog niet zo lang geleden is een planetoïde ontdekt, 1998 DK36, die zowel dicht bij de baan van de aarde als bij die van Mercurius komt (afb. 6). Eens zal dit object op de aarde, Venus of Mercurius inslaan. Een statistisch onderzoek van aardscheerders heeft geleerd dat er naar schatting twintig zijn met een middellijn van 5 km, 1500 met een van 1 km, en 135.000 met een van 100 meter. Er moeten er honderden miljoenen zijn van 10 meter middellijn. De aarde wordt, gemiddeld genomen, elke twee jaar getroffen door een object van 10 meter en elke 2000 jaar door een van 100 meter (zie ook afb. 7).
6. (Boven) De baan van de planetoïde 1998 DK36 in het zonnestelsel. Het is een buitenbeentje vergeleken met de andere planetoïden. Deze houden zich hoofdzakelijk op tussen de banen van Mars en Jupiter (uit: The NEO News)
7. (Boven) De kans dat de aarde getroffen wordt door een planetoïde of meteoriet van een bepaalde omvang. Horizontaal: middellijn van het object; verticaal: gemiddeld tijdsverloop tussen twee inslagen, in jaren.
Kometen zijn brozer van structuur, bestaan voor een groot deel uit ijs en andere bevroren gassen, bevatten minder gesteente dan planetoïden. De inslag van Toengoeska in Midden-Siberië (30 juni 1908) was door een komeet veroorzaakt. Hij ontplofte op een hoogte van ca. 8 km boven de grond, een gevolg van de broze structuur. Van kometen kan men dus minder gauw een inslagkrater verwachten dan van een planetoïde. De reden om de kometen niet geheel uit te sluiten als mogelijke kandidaten voor inslagkraters is dat er aanwijzingen zijn voor een vlaagsgewijs optreden van inslagen. Zoiets kan men wel van kometen verwachten, maar niet van planetoïden.
8. De plaatsen van de Chesapeake krater, het strooiveld, Tom's Canyon en de krater van Popigai (uit: The Planetary Report).
Een vlaag van inslagen?
Bij olieboringen in het continentale plat voor de oostkust van de VS, nabij Atlantic City, werden in een van de boorgaten, boorgat 612, de ons nu bekende aanwijzingen van een inslag gevonden: tektieten, geschokt kwarts, breukverschijnselen. Bestudering van microfossielen leidde tot een ouderdom van ca. 35 miljoen jaar. Er werd daar echter geen krater gevonden; eerder leek het er op dat men te maken had met een strooiveld van uitgeworpen materiaal. Nader onderzoek in de wijde omgeving toonde ook op andere plaatsen bij de oostkust van noord en midden Amerika uitgeworpen materiaal van dezelfde ouderdom. Ergens moest in die tijd een enorme inslag hebben plaatsgevonden.
Die krater werd tenslotte in seismisch onderzoek gevonden aan de monding van Chesapeake baai, in de buurt van Newport (afb. 8). Onder 1400 meter water en 350 meter sedimenten ligt daar een krater van 80 km middellijn en met een diepte van 1 km. Hij is ongeveer 35 miljoen jaar geleden ontstaan. Het strooiveld heeft een oppervlak van 8 miljoen km2.
Dat er in die tijd meer gebeurd moet zijn blijkt uit de vondst van een andere krater met dezelfde ouderdom in hetzelfde gebied. Tom's Canyon ligt in zee bij de kust van het noorden van de V.S. Hij heeft een middellijn van 19 km. Die omvang sluit al uit dat we hier met een secundaire krater te doen hebben. Het is onmogelijk dat bij de inslag van Chesapeake een brokstuk van naar schatting een halve tot één km middellijn (een stuk met een gewicht van honderden miljarden kg) zover uitgeworpen kon zijn.
De aandacht werd echter pas goed getrokken toen bleek dat óók de krater van Popigai in Noord Siberie uit die tijd stamt. De krater heeft een middellijn van 85 km. En een meteoriet die bij Massignano in Italie werd gevonden blijkt ongeveer even oud te zijn. De onderstelling is dat hij met Popigai (of Chesapeake?) te doen heeft. Hoewel de leeftijden van deze kraters bepaald niet tot op de dag nauwkeurig kunnen worden vastgesteld, is het verleidelijk om de volgende vraag te stellen: is de aarde 35 miljoen jaar geleden getroffen door een vlaag van hemellichamen?
Scheikundige aanwijzingen
We noemden hierboven reeds enkele directe aanwijzingen voor inslagen: breukverschijnselen, vooral gebroken stenen, gesmolten en daarna gestold kwarts, tektieten. Maar er zijn ook scheikundige aanwijzingen. Een daarvan is het zeldzame element iridium. In de aardkorst komt het weinig voor: het is siderofiel (ijzerminnend) en is met ijzer en andere ijzerminnende elementen naar de aardkern gezakt. In planetoïden en kometen komt het echter in de oorspronkelijke kosmische samenstelling voor. Daar is de abondantie (d.i. de relatieve hoeveelheid) ca. 400 maal groter dan op aarde. Komt men dus ergens, naast de bovenstaande aanwijzingen, veel iridium tegen, dan is dat een extra teken dat we met een inslagkrater te maken hebben.
Een ander element dat op een kosmische herkomst duidt is het heliumisotoop 3He. Het is schaars op aarde: het komt bij ons honderdduizend maal minder voor dan het gewone 4He. In kosmisch stof dat lang in de omgeving van de zon heeft vertoefd is de abondantie echter honderden malen groter. Dit komt doordat bij uitbarstingen op de zon het 3He veel sterker dan het gewone 4He versneld wordt en uitgeworpen. Dat betekent dat in de ruimte om de zon het zo zeldzaam voorkomende 3He relatief gesproken veel meer voorkomt dan in de zon zelf. In de coronale massauitstotingen (zie juli/augustus-nummer) ziet men een enkele maal zelfs evenveel 3He als 4He!
Kosmisch stof dat tussen de planeten cirkelt wordt door dit gas getroffen, het kan deze atoomkernen opnemen en zo wordt het stof verrijkt aan 3He. Veel 3He in het aangetroffen gruis duidt daarom op een kosmische herkomst van het materiaal.
Opmerkelijk is dat in sedimenten van rond 35 miljoen jaar geleden de hoeveelheid 3He langzaam is toegenomen en gedurende ruim een miljoen jaren aanzienlijk groter was dan daarvoor en daarna (afb. 9). Ook zijn er enkele pieken in het iridiumgehalte. Deze pieken worden geassocieerd met de inslagen van Cheasapeake en Popigai.
9. De toename van het 3He-gehalte in de sedimenten die omstreeks 35 miljoen jaar geleden gedeponeerd zijn (trappenlijn), vergeleken met de hoeveelheid die verwacht kon worden ingeval van een kometenvlaag (onderbroken lijn). De pijlen slaan op tijdstippen waarvoor een verhoogd Ir gehalte van de bodem gemeten werd. De doorgetrokken lijn geeft de berekende hoeveelheid ingevangen kosmisch stof tengevolge van de kometenvlaag (uit: The Planetary Report, 1998).
Sommige onderzoekers trekken hieruit een gewaagde conclusie: de aarde zou in die tijd getroffen zijn door een vlaag van kometen. We weten dat de zon omringd wordt door de kometenwolk van Oort, een wolk van ca. 10 biljoen komeetkernen, die traag om de zon cirkelen op afstanden tussen 1 en 2 lichtjaren. Van deze komeetkernen zullen we weinig merken tot een ster in de nabijheid van de wolk komt en de regelmatige omloop door zijn aantrekking verstoort. Dit kan van allerlei tengevolge hebben. Sommige komeetkernen zullen versneld worden in hun loop, sommigen zullen zelfs zodanig versneld worden dat ze de Oortwolk verlaten en de ruimte invliegen. Maar enkelen zullen zo sterk vertraagd worden dat ze praktisch gesproken naar de zon toe 'vallen'. Dit zijn de 'nieuwe kometen' die we vanuit de aarde waarnemen. Jaarlijks ontdekken we een half dozijn van zulke nieuwelingen, maar als de Oortwolk hevig verstoord wordt, zouden het er wel eens veel meer kunnen zijn.
De zon beweegt om het centrum van het melkwegstelsel met een snelheid van ca. 200 km per seconde. Het melkwegvlak is een omvangrijke maar dunne, pannenkoekachtige structuur waarin het aantal sterren veel groter is dan in het gebied waar de zon nu vertoeft -- boven het melkwegvlak. Tijdens de beweging van de zon wordt hij aangetrokken door de massa die zich in het melkwegvlak bevindt. We weten vrij nauwkeurig hoeveel materie zich daar bevindt. De aantrekkende kracht hiervan, gepaard aan de voortgaande beweging van de zon om het centrum van het Melkwegstelsel heeft tot gevolg dat de zon met zijn schare van planeten tijdens het voortgaan een op en neer golvende beweging maakt. Daarbij doorkruist hij ruwweg eens in de 35 miljoen jaar het melkwegvlak. Bij zo'n passage door het melkwegvlak ontmoet hij meer sterren dan buiten het melkwegvlak het geval is, en dan is de kans op verstoring van de Oortwolk dus aanzienlijk groter dan normaal. Een deel van de in hun beweging gestoorde kometen kan zonwaarts koersen en de aarde treffen.
10. Aardse inslagen en de tijdstippen waarop deze inslagen plaats vonden. De zwarte blokjes slaan op de grootste inslagen. De sterrenkundige Stothers meent hier een periodiciteit van ca. 36 miljoen jaar in gevonden te hebben; zie de pijltjes (uit: Monthly Not. R.A.S.).
Als dat zo is, moet er een periodiciteit waarneembaar zijn in de komeetinslagen in de aarde. Het proces zou zich ongeveer om de 35 miljoen jaar moeten herhalen. Laten we daartoe eens nagaan in welke tijden inslagen op aarde plaatsvonden. Afb. 10 toont de tijdstippen van de inslagen uit de laatste honderden miljoenen jaren. Zwarte balkjes duiden op grote inslagen. Voor een objectieve waarnemer is in de afbeelding weinig regelmaat te herkennen, maar de sterrenkundige Stothers, die dit materiaal heeft geanalyseerd, is tot de conclusie gekomen, dat als er een herhaling in de inslagen zit, deze een periodiciteit heeft van ca. 36 miljoen jaar (zie de pijltjes in het diagram) Dat is bijna gelijk aan de tijd tussen twee doorgangen van de zon door het melkwegvlak.
Het is een interessante conclusie die, zoals duidelijk moge zijn, nu nog niet veel meer is dan een hypothese, maar wel een om te blijven vervolgen. We zullen echt nog meer kraters moeten vinden om enige zekerheid te krijgen.
Geen onmiddellijk gevaar
Als er al sprake is van periodieke 'vlagen' van inslagen, hoeven we ons voor de nabije toekomst geen zorgen te maken over een 'bombardement' vanuit de Oortwolk. Amerikaanse en Franse sterrenkundigen hebben de bewegingen van sterren in de nabije omgeving nauwkeurig in kaart gebracht met behulp van de gegevens van de Hipparcos-satelliet (Astronomical Journal 117, blz. 1042). Uit het onderzoek blijkt dat de komende twee miljoen jaar slechts één ster daadwerkelijk door de Oortwolk zal bewegen. Het betreft Gliese 710, die ons over 1,4 miljoen jaar op een afstand van 1,1 lichtjaar zal passeren.
Behalve Gliese 710 zullen nog ongeveer 25 sterren de zon tot op minder dan tien lichtjaar naderen. Maar alleen Gliese 710 zal voldoende invloed op de komeetkernen in de Oortwolk hebben om deze in de richting van de zon af te buigen. Volgens de onderzoekers zullen bij de passage twee à drie miljoen komeetkernen in de richting van de zon 'vallen'. Dat lijkt veel, maar als je bedenkt dat hun aankomsttijden zich zullen uitsmeren over een periode van ongeveer twee miljoen jaar, gaat het om slechts één extra komeet per jaar. Voor een 'vlaag' van inslagen zal de passage van Gliese 710 dus waarschijnlijk niet zorgen.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bron : Wikipedia
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Voorbeeld van wat er gebeurd bij zo'n inslag.
De Toengoeska-explosie
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bron : hohmanntransfer
There are 18 small asteroids reported in the last 168 hours, during which 3 were newly discovered. Currently 1215 NEAs are listed with H>22.0 by JPL and/or the MPC (1032 are listed as such by both).
Definitie van NEA
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------quote:Near-Earth asteroid
Near-Earth asteroids (NEAs) are asteroids whose orbits are close to Earth's orbit. Some NEAs' orbits intersect Earth's so they pose a collision danger. On the other hand, NEAs are most easily accessible for spacecraft from Earth; in fact, some can be reached with much less delta-v than it takes to reach the Moon. Two NEAs have been visited by spacecraft: 433 Eros, by NASA's Near Earth Asteroid Rendezvous probe, and 25143 Itokawa, by the JAXA Hayabusa mission.
Roughly 1000 near-Earth asteroids are known, ranging in size up to ~32 kilometres (1036 Ganymed). Tens of thousands probably exist, with estimates placing the number of NEAs larger than one kilometer in diameter at up to 2,000.
NEAs only survive in their orbits for 10 million to 100 million years. They are eventually eliminated by orbital decay and accretion by the Sun, collisions with the inner planets, or by being ejected from the solar system by near misses with the planets. Such processes should have eliminated them all long ago but they are resupplied on a regular basis by orbital migration of objects from the asteroid belt.
Contents1 NEA classification 2 The NEA threat
o 2.1 Projects to minimize the threat3 An example of a recent asteroid impact
NEA classification
Some NEAs with highly eccentric orbits are probably extinct comets that have lost all their volatile constituents, and a few NEAs still show faint comet-like tails. These NEAs were probably derived from the Kuiper belt, a repository of comets residing beyond the orbit of Neptune. The rest of the NEAs appear to be true asteroids, driven out of the asteroid belt by gravitational interactions with Jupiter.
There are three families of NEAs:The Atens, which have average orbital radii closer than one astronomical unit (AU, the distance from the Earth to the Sun) and aphelia of greater than Earth's perihelion, placing them usually inside the orbit of Earth. The Apollos, which have average orbital radii greater than that of the Earth and perihelia less than Earth's aphelion. The Amors, which have average orbital radii in between the orbits of Earth and Mars and perihelia slightly outside Earth's orbit (1.017 - 1.3 AU). Amors often cross the orbit of Mars, but they do not cross the orbit of Earth. The two moons of Mars, Deimos and Phobos, appear to be Amor asteroids that were captured by the Red Planet.
Notice that all Atens and Apollos have eccentric orbits that cross the orbit of the Earth, making them potential threats to our planet, while Amors do not cross Earth's orbit but some may come very close.
Also sometimes used is the Arjuna asteroid classification for asteroids with extremely Earth-like orbits. Near-Earth asteroid is a more restrictive term than near-Earth object.
The NEA threat
NASA illustration of hypothetical asteroid impact
The general acceptance of the Alvarez hypothesis, explaining the Cretaceous-Tertiary extinction event as the result of a large asteroid or comet impact event, has raised the awareness of the possibility of future Earth impacts with asteroids that cross the Earth's orbit.
The threat of an Earth impact was emphasized by the collision of the comet Shoemaker-Levy 9 with Jupiter on July 16, 1994.
On March 23, 1989 the 300 metre (1,000-foot) diameter Apollo asteroid 4581 Asclepius (1989 FC) missed the Earth by 700,000 kilometres (400,000 miles) passing through the exact position where the Earth was only 6 hours before. If the asteroid had impacted it would have created the largest explosion in recorded history.
Asteroids with a 1 kilometre diameter hit the Earth a few times in each million year interval. Large collisions with 5 kilometre objects happen approximately once every ten million years. Small collisions, equivalent to a thousand tonnes of TNT, occur a few times each month.
Although there have been a few false alarms, a number of asteroids are definitely known to be threats to the Earth. Asteroid (29075) 1950 DA was lost after its discovery in 1950 since not enough observations were made to allow plotting its orbit, and then rediscovered on December 31, 2000. DA may have a potential Earth impact on March 16, 2880. It has a diameter of about a kilometer.
On March 18, 2004, LINEAR announced a 30 metre asteroid 2004 FH which would pass the Earth that day at only 42,600 km (26,500 miles), about one-tenth the distance to the moon, and the closest miss ever noticed. They estimated that similar sized asteroids come as close about every two years.
Projects to minimize the threat
Astronomers have been conducting surveys to locate the NEAs. One of the best-known is the LINEAR which began in 1996. By 2004 LINEAR was discovering tens of thousands of objects each year and accounting for 70% of all asteroid detections. LINEAR uses two one-metre telescopes and one half-metre one based in New Mexico.
Spacewatch, which uses 90 centimeter telescope sited at the Kitt Peak Observatory in Arizona, updated with automatic pointing, imaging, and analysis equipment to search the skies for intruders, was set up in 1980 by Tom Gehrels and Dr. Robert S. McMillan of the Lunar and Planetary Laboratory of the University of Arizona in Tucson, and is now being operated by Dr. McMillan. The Spacewatch project has acquired a 1.8 metre telescope, also at Kitt Peak, to hunt for NEAs, and has provided the old 90 centimetre telescope with an improved electronic imaging system with much greater resolution, improving its search capability. These new resources promise to increase the rate of NEA discoveries by Spacewatch from 20 to 30 a year to 200 or more.
Other near-earth asteroid tracking programs include Near-Earth Asteroid Tracking (NEAT), Lowell Observatory Near-Earth-Object Search (LONEOS), Catalina Sky Survey, Campo Imperatore Near-Earth Objects Survey (CINEOS), Japanese Spaceguard Association, and Asiago-DLR Asteroid Survey.
"Spaceguard" is the name for these loosely affiliated programs, some of which receive NASA funding to meet a U.S. Congressional requirement to detect 90% of near-earth asteroids over 1 km diameter by 2008. A 2003 NASA study of a follow-on program suggests spending US$250-450 million to detect 90% of all near-earth asteroids 140 metres and larger by 2028.
Nonetheless, the fact that an impact of an NEA a kilometre or more in size would be a catastrophe unparalleled in human history has kept the idea of a defensive network alive, as well as led to speculations on how to divert objects that might be a threat. Detonating an explosive nuclear device above the surface of an NEA would be one option, with the blast vaporizing part of the surface of the object and nudging it off course with the reaction. This is a form of nuclear pulse propulsion.
However, it is becoming increasingly obvious that many asteroids are "flying rubble piles" that are loosely glued together, and a nuclear detonation might just break up the object without adjusting its course. In some ways, being struck with a loose cloud of smaller asteroids is worse than being struck with just one big one.[citation needed] This has led to a variety of other ideas for dealing with the threat:Setting up "mass drivers" on the object to scoop up dusty material and shoot it away, giving the object a slow, steady nudge. Flying a big sheet of reflective aluminize PET film to wrap itself around the asteroid, acting as a "solar sail" to use the pressure of sunlight to shift the object's orbit. Dusting the object with powdered chalk or soot to perform a similar adjustment, utilising the Yarkovsky effect.
See Asteroid deflection strategies.
An example of a recent asteroid impact
On June 6, 2002 an object with an estimated diameter of 10 metres collided with Earth. The collision occurred over the Mediterranean Sea, between Greece and Libya, at approximately 34°N 21°E and the object detonated in mid-air. The energy released was estimated (from infrasound measurements) to be equivalent to 26 kilotons of TNT, comparable to a small nuclear weapon [1]
Orginele OP
Regelmatig worden er asteroiden gevonden die een kansje maken om de aarde te raken. Zo ook van de week. Kans van 1 op 300 dat een grote jongen van 400 meter doorsnee de dampkring zou komen binnenzeilen in 2029. Verwacht werd dat nieuwe data een impact zou uitsluiten, zoals gewoonlijk...
Intussen is er nieuwe data over de 2004 MN4, en de asteroide zit nu op 4 van de Torino-schaal, iets wat nog nooit eerder is gebeurd. Een unicum dus.
De kans dat de asteroide daadwerkelijk inslaat is intussen 1 op 60. Dat is een flinke kans. Nog steeds gaan wetenschappers ervanuit dat het risicolevel verlaagd wordt als er meer bekend is, maar toch... Even in de gaten houden.
Een asteroide van 400 meter doorsnede die neerkomt zorgt voor flinke problemen. In hoeverre is afhankelijk van snelheid, hoek, samenstelling, en waar ie terecht komt. Regionale catasrofes zijn dan in ieder geval zeker, en de effecten zijn wereldwijd merkbaar.
http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_risk_041224.html
(edit typo)
[ Bericht 8% gewijzigd door Drugshond op 15-01-2007 10:21:34 ]
Ik vind het eng als ze zoiets bekend maken.
Wil het eigenlijk liever helemaal niet weten.
Wil het eigenlijk liever helemaal niet weten.
👍Wanneer krijg ik de FA rechten terug?
Op maandag 11 juli 2011 17:38 schreef Bart het volgende:
Je bent echt een unieke verschijning, vind ik altijd wel grappig als ik jou ergens zie posten :D.
Op maandag 11 juli 2011 17:38 schreef Bart het volgende:
Je bent echt een unieke verschijning, vind ik altijd wel grappig als ik jou ergens zie posten :D.
zover ik begrijp vergaat de wereld december 2012, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over deze asteroide !
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
Update:
Kans op inslag nu 1 op 45.
Nog geen tijd om in paniek te raken. (linkie)
(oh ja, dit is mijn first post enzo, hi all )
Kans op inslag nu 1 op 45.
Nog geen tijd om in paniek te raken. (linkie)
(oh ja, dit is mijn first post enzo, hi all )
- My name is Haener and I approve this message -
Welkom!quote:Op zondag 26 december 2004 04:35 schreef Haener het volgende:
Update:
Kans op inslag nu 1 op 45.
Nog geen tijd om in paniek te raken. (linkie)
(oh ja, dit is mijn first post enzo, hi all )
vet een nieuwe ijstijd en tijd voor de aarde om zich te herstellen van de plaag ide mensheid heet (Y)
Free people own guns! Slaves do not!
NASA heeft een zogenaamd Near Earth Object Program en ze hebben wat meer informatie over deze asteroide en wel hier. Blijkt dat 2004 MN4 nog wat close encounters gaat hebben met de aarde, aangenomen dat hij mist in 2029, maar die kansen zijn een stuk minder groot.
NASA geeft nog meer leuke informatie. Schatting van de vrijkomende energie bij inslag: een whopping 1600 megaton TNT. Pak 'm beet 120.000 keer zo veel als de bom op Hiroshima.
Fijne kerst iedereen...
NASA geeft nog meer leuke informatie. Schatting van de vrijkomende energie bij inslag: een whopping 1600 megaton TNT. Pak 'm beet 120.000 keer zo veel als de bom op Hiroshima.
Fijne kerst iedereen...
- My name is Haener and I approve this message -
Nou ja zeg, dat kun je toch niet menen?quote:Op zondag 26 december 2004 02:46 schreef nikky het volgende:
Ik vind het eng als ze zoiets bekend maken.
Wil het eigenlijk liever helemaal niet weten.
Als zoiets echt gaat gebeuren kun je er maar beter op voorbereid zijn.
@Vampier: heb je er al zin in?
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Ik vind dit soort berichten ook maar eng
En vampier is just spreading his joy.
En vampier is just spreading his joy.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
ik denk maar zo... we zijn allemaal een onderdeel van het heelal... en als toetatisch uit den hemel komt donderen dan doen we er toch geen klap meer aan. Dus sit back and enjoy the show.... tenminste ik heb zoiets van 'het zal allemaal wel'
Free people own guns! Slaves do not!
space.comquote:The asteroid is named 2004 MN4. It was discovered in June and spotted again this month. It is about a quarter mile (400 meters) wide.
That's bigger than the space rock that carved meteor crater in Arizona, and bigger than one that exploded in the air above Siberia in 1908, flattening thousands of square miles of forest. If an asteroid the size of 2004 MN4 hit the Earth, it would do considerable localized or regional damage. It would not cause damage on a global scale.
--
Dit is Meteor Crater:
http://www.exploratorium.edu/exploring/space/space5.html#impacts
Ik ben het eens met de wetenschappers: Waarschijnlijk zal later blijken dat het helemaal niet zo waarschijnlijk is.
Overigens ben ik er stellig van overtuigd dat de mensheid zo'n impact met het grootste gemak overleeft.
Overigens ben ik er stellig van overtuigd dat de mensheid zo'n impact met het grootste gemak overleeft.
De impact wel maar de mogelijke gevolgen kunnen erger zijn.quote:Op zondag 26 december 2004 13:50 schreef Speth het volgende:
Ik ben het eens met de wetenschappers: Waarschijnlijk zal later blijken dat het helemaal niet zo waarschijnlijk is.
Overigens ben ik er stellig van overtuigd dat de mensheid zo'n impact met het grootste gemak overleeft.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Hmz, ik denk eerlijk gezegd dat dat wel meevalt.... De meteoor die de dinosauriers uitroeide was enkele kilometers in doorsnee, als ik me niet vergis. De meeste zoogdieren overleefden de nasleep, dus dat de mens een impact van iets van 400 meter doorsnee overleeft lijkt me grenzen aan zekerheid.quote:Op zondag 26 december 2004 15:16 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
De impact wel maar de mogelijke gevolgen kunnen erger zijn.
Bovendien... Een rots van slechts 400 meter doorsnee valt toch wel kapot te nuken?
daarom staat er ook "mogelijke" en "kunnen".quote:Op zondag 26 december 2004 15:28 schreef Speth het volgende:
[..]
Hmz, ik denk eerlijk gezegd dat dat wel meevalt.... De meteoor die de dinosauriers uitroeide was enkele kilometers in doorsnee, als ik me niet vergis. De meeste zoogdieren overleefden de nasleep, dus dat de mens een impact van iets van 400 meter doorsnee overleeft lijkt me grenzen aan zekerheid.
Bovendien... Een rots van slechts 400 meter doorsnee valt toch wel kapot te nuken?
Stel dat er op die rots bacterieen zitten (beetje ver gezocht) die de mensheid langzaam maar zeker
naar de knoppen helpt.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Dat kan niet Op een losse meteoriet zonder water of atmosfeer kan geen leven in welke vorm dan ook ontstaan zijn, laat staan dat dat leven compatible is met het menselijk lichaam. Bacterien hier zijn evolutionair aangepast aan ons dierlijk leven, exobacterien zouden niet weten wat ze met ons lichaam aanmoeten.quote:Stel dat er op die rots bacterieen zitten (beetje ver gezocht) die de mensheid langzaam maar zeker
naar de knoppen helpt.
Ik denk eerder dat het andersom is: dat je een levensvorm hebt die op zich weinig met ons lichaam "kan", maar je wel degelijk om zeep kan helpen.quote:Op zondag 26 december 2004 15:53 schreef Speth het volgende:
[..]
Dat kan niet Op een losse meteoriet zonder water of atmosfeer kan geen leven in welke vorm dan ook ontstaan zijn, laat staan dat dat leven compatible is met het menselijk lichaam. Bacterien hier zijn evolutionair aangepast aan ons dierlijk leven, exobacterien zouden niet weten wat ze met ons lichaam aanmoeten.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Ik zie niet in hoe... Het aidsvirus is bijvoorbeeld zo geprogrammeerd dat het zich kan voortplanten door een menselijke cel over te nemen en te herprogrammeren zodat die cel nakomelingen produceert. Een micro organisme dat nog nooit in contact is geweest met een menselijk lichaam zal dus waarschijnlijk niets kunnen met onze cellen, zich niet kunnen voortplanten en dus niet kunnen bestaan.quote:Op zondag 26 december 2004 19:24 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ik denk eerder dat het andersom is: dat je een levensvorm hebt die op zich weinig met ons lichaam "kan", maar je wel degelijk om zeep kan helpen.
Daarnaast zal je sowieso geen leven op een meteoor aantreffen.
De theorie is toch dat het leven op aarde het gevolg is van een inslag door een meteoriet voorzien van blauwalgen of zo?quote:Op zondag 26 december 2004 19:57 schreef Speth het volgende:
[..]
Ik zie niet in hoe... Het aidsvirus is bijvoorbeeld zo geprogrammeerd dat het zich kan voortplanten door een menselijke cel over te nemen en te herprogrammeren zodat die cel nakomelingen produceert. Een micro organisme dat nog nooit in contact is geweest met een menselijk lichaam zal dus waarschijnlijk niets kunnen met onze cellen, zich niet kunnen voortplanten en dus niet kunnen bestaan.
Daarnaast zal je sowieso geen leven op een meteoor aantreffen.
Bovendien: Waarom zou er geen leven op een meteoriet kunnen zijn? Of IN een meteoriet? Bacteriën kunnen onder heel rare omstandigheden leven hoor.
Voor een meteoriet van ongeveer 390 meter:
Continent killers. Energy release of 10,000 to 1 million megatons of TNT. Although the scale of destruction is huge, they would probably not produce catastrophic global effects.
Continent killers. Energy release of 10,000 to 1 million megatons of TNT. Although the scale of destruction is huge, they would probably not produce catastrophic global effects.
IS het wel een Asteroide?... misschien wel een vlekje op de lens van een telescope, waarvan een goed verhaal is gemaakt. waardoor de hele wereldbevolking de econmie moet opkrikken door allerlij safety shit te kopen, en andere niet helpende wanproducten. net zoals bij [trommelgeroffel] THE MELENIUM BUG!!!! [/trommelgeroffel]
Leven (liever gezegd: slapen), maar niet ontstaan. Daarvoor zijn bepaalde omstandigheden nodig die op meteoren niet te vinden zijn, zoals organische materialen en energie om die te beroeren zodat zich leven kan vormen.quote:Bovendien: Waarom zou er geen leven op een meteoriet kunnen zijn? Of IN een meteoriet? Bacteriën kunnen onder heel rare omstandigheden leven hoor.
Wat eventueel wel zou kunnen: Een meteoriet die afkomstig is van een hemellichaam waar wel leven voorkomt, en waarop micro organismen in passieve staat op meeliften. Het punt is dat ze dat niet eindeloos volhouden en na een tijdje toch uit elkaar vallen en sterven. Verder zijn er naar alle waarschijnlijkheid geen hemellichamen in ons zonnestelsel waar leven kan zijn ontstaan buiten de aarde. Dan zou het dus een object uit een ander stelsel moeten zijn, maar om ons van zo'n afstand te bereiken zou hij een zeer lange tijd al moeten rondzweven, wat de kans groter maakt dat de eventuele meegelifte bacterien inmiddels dood zijn.
Kortom: aan onmogelijkheid grenzende onwaarschijnlijkheid.
"Astronomers still stress that it is very likely the risk will be reduced to zero with further observations. And even as it stands with present knowledge, the chances are 97.8 percent the rock will miss Earth."
(http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_risk_041224.html)
.
(http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_risk_041224.html)
.
maar.. er zijn dan wel complexe moleculen aanwezig.. die niet vergaan...quote:Op zondag 26 december 2004 20:09 schreef Speth het volgende:
[..]
Leven (liever gezegd: slapen), maar niet ontstaan. Daarvoor zijn bepaalde omstandigheden nodig die op meteoren niet te vinden zijn, zoals organische materialen en energie om die te beroeren zodat zich leven kan vormen.
Wat eventueel wel zou kunnen: Een meteoriet die afkomstig is van een hemellichaam waar wel leven voorkomt, en waarop micro organismen in passieve staat op meeliften. Het punt is dat ze dat niet eindeloos volhouden en na een tijdje toch uit elkaar vallen en sterven. Verder zijn er naar alle waarschijnlijkheid geen hemellichamen in ons zonnestelsel waar leven kan zijn ontstaan buiten de aarde. Dan zou het dus een object uit een ander stelsel moeten zijn, maar om ons van zo'n afstand te bereiken zou hij een zeer lange tijd al moeten rondzweven, wat de kans groter maakt dat de eventuele meegelifte bacterien inmiddels dood zijn.
Kortom: aan onmogelijkheid grenzende onwaarschijnlijkheid.
For every fact, there is an equal and opposite opinion.
Twitch.tv/bensel15
Twitch.tv/bensel15
Dat zou eventueel wel kunnen.quote:Op zondag 26 december 2004 20:14 schreef Bensel het volgende:
[..]
maar.. er zijn dan wel complexe moleculen aanwezig.. die niet vergaan...
Om terug te komen op de bedreiging daarvan: deze kunnen zich echter niet zomaar evolueren tot exoleven. Sterker nog, als er zich uit die moleculen op aarde een beestje zou evolueren is dat Aards leven.
Maar ook dit scenario beschouw ik eigenlijk als een onmogelijkheid. Ik geloof dan ook niet in die blauwalgen theorie.
Nee, het is geen millennium bug; dan is het nog eerder een buitenaardse invasievloot.quote:Op zondag 26 december 2004 20:07 schreef koffiekoekje het volgende:
IS het wel een Asteroide?... misschien wel een vlekje op de lens van een telescope, waarvan een goed verhaal is gemaakt. waardoor de hele wereldbevolking de econmie moet opkrikken door allerlij safety shit te kopen, en andere niet helpende wanproducten. net zoals bij [trommelgeroffel] THE MELENIUM BUG!!!! [/trommelgeroffel]
Adding more evidence to support the theory that life on Earth came from outer space, NASA scientists have discovered another building block of life -- sugar -- in meteorites.quote:Op zondag 26 december 2004 20:09 schreef Speth het volgende:
Leven (liever gezegd: slapen), maar niet ontstaan. Daarvoor zijn bepaalde omstandigheden nodig die op meteoren niet te vinden zijn, zoals organische materialen en energie om die te beroeren zodat zich leven kan vormen.
Mainly carbon-based units, we humans also have our also sweet side. "Sugar chemistry appears to be involved in life as far back as our records go," said Dr. George Cooper of NASA's Ames Research Center, Moffett Field, California.
Years ago, researchers found meteorites containing carbon and carbon-based compounds that play major roles in life on Earth, such as amino acids and carboxylic acids, but none that contained sugars.
That all changed when Dr. Cooper and his associates reported finding a sugar called "dihydroxyacetone" and several sugar-like substances, known as sugar acids and sugar alcohols, in the Murchison and Murray meteorites.
According to the "life from outer space" theory, meteorites and comets that bombarded the Earth in great numbers from 3.8 billion to 4.5 billion year ago carried with them life-essential organic compounds, such as oxygen, sulfur, hydrogen and nitrogen. These compounds then combined in the hot waters of ancient Earth in just the right quantities and under just the right conditions to spawn life.
Sugars and related compounds called "polyols," are also known to be critical to life as basic components of RNA and DNA. Until Dr. Cooper's team found these substances in the Murchison and Murray meteorites, scientists were at a loss to explain how they found their way into primordial Earth's "soup of life."
"Finding these compounds greatly adds to our understanding of what organic materials could have been present on Earth before life began," stated Dr. Cooper. "Recent research using ratios of carbon isotopes have pushed the origin of life on Earth to as far back as 3.8 billion years."
Finding the building blocks of life on Earth in meteorites and comets, NASA scientists project that these "starry messengers" may have spread life throughout the universe.
"This discovery shows that it's highly likely organic synthesis critical to life has gone on throughout the universe," said Kenneth A. Souza, acting director of astrobiology and space research at Ames. "Then, on Earth, since the other critical elements were in place, life could blossom."
Dr. Cooper's research is reported in a paper, "Carbonaceous Meteorites as a Source of Sugar-related Organic Compounds for the Early Earth," published in the Dec. 20 issue of Nature Magazine.
Both the Murchison and Murray meteorites are famed examples of "carbonaceous" meteorites containing numerous amino acids and a variety of other organic compounds that are thought to have played a role in the origin of life.
Er zitten dus wel substanties in een meteoriet die een eventuele bacterie in leven kunnen houden
[ Bericht 16% gewijzigd door -CRASH- op 26-12-2004 20:32:11 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Uiteraard. Sterker nog: alle deeltjes waar de Aarde uit bestaat zweefden ooit eens in de accretieschijf van ons zonnestelsel rond. Voor de stoffen die je noemt geldt echter dat ze alleen in vaste vorm kunnen bestaan bij oppervlakte (en, naar ik vermoed, interne) temperaturen van meteoren, zodat ze van weinig nut zijn voor eventueel leven.quote:Op zondag 26 december 2004 20:23 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
According to the "life from outer space" theory, meteorites and comets that bombarded the Earth in great numbers from 3.8 billion to 4.5 billion year ago carried with them life-essential organic compounds, such as oxygen, sulfur, hydrogen and nitrogen. These compounds then combined in the hot waters of ancient Earth in just the right quantities and under just the right conditions to spawn life.
Er zitten dus wel substanties in een meteoriet die een eventuele bacterie in leven kunnen houden
Leven kan wel bestaan in zo'n omgeving, maar niet op een actieve manier, en zelfs passief kunnen ze niet eindeloos rondzweven. Ik vind het overigens waarschijnlijker dat het merendeel van de genoemde stoffen reeds aanwezig waren bij de vorming van de Aarde. Zwavel komt bijvoorbeeld ook veel in het binnenste van Io voor, maar is daar naar alle waarschijnlijk niet in een stadium beland waarbij de maan al min of meer haar huidige vorm had, dus niet middels een meteoor. Waterstof is in rijkelijke hoeveelheden aanwezig in het heelal en zuurstof (Pluto, in bevroren toestand op het oppervlak) en stikstof (Mars) zijn ook niet ongewoon. Ik zie dus geen reden waarom deze stoffen niet al gewoon aanwezig zouden zijn op Aarde.
De aanwezigheid van suikers is inderdaad frappant te noemen... Echter, ook dat kan per toeval gevormd zijn. Dat acht ik waarschijnlijker dan de toevallige vorming van een DNA molecuul op een kaal rotsblok in vacuum, waar vervolgens leven uit ontstaat dat vervolgens die suikers vormt. Het kan ook een andere oorsprong hebben die ik niet weet, maar ik zie niet in waarom datzelfde proces niet gewoon op Aarde zou hebben kunnen plaatsgevonden, waarom per se op een meteoor?quote:Adding more evidence to support the theory that life on Earth came from outer space, NASA scientists have discovered another building block of life -- sugar -- in meteorites.
Mainly carbon-based units, we humans also have our also sweet side. "Sugar chemistry appears to be involved in life as far back as our records go," said Dr. George Cooper of NASA's Ames Research Center, Moffett Field, California.
Years ago, researchers found meteorites containing carbon and carbon-based compounds that play major roles in life on Earth, such as amino acids and carboxylic acids, but none that contained sugars.
http://www.ebaumsworld.com/endofworld.html Ik denk dat het eerder zo ongeveer zal gaan
[ Bericht 14% gewijzigd door Speth op 26-12-2004 20:39:17 ]
tegen de tijd dat ie ons gaat raken (als ie dat al doet) hebben we vast al lang een manier uitgevonden om hem te vernietigen/uit koers te brengen.
hoop ik.
hoop ik.
aha dat had ik ook gehoordquote:Op zondag 26 december 2004 02:47 schreef het_fokschaap het volgende:
zover ik begrijp vergaat de wereld december 2012, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over deze asteroide !
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
2012
Voor vrede en rechtvaardigheid - Tegen alle soorten vormen van geweld.
De Hidalgo sonde van ESA waar nu aan gewerkt wordt gaat bewapend met wat explosieven proberen een asteroide uit z'n koers te rammen, om te kijken of dat mogelijk is. Als die missie doorgaat komen we sowieso al aardig wat meer te weten.quote:Op zondag 26 december 2004 20:31 schreef Dskedar het volgende:
tegen de tijd dat ie ons gaat raken (als ie dat al doet) hebben we vast al lang een manier uitgevonden om hem te vernietigen/uit koers te brengen.
hoop ik.
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
Hahaha, dit vind ik wel leuk geschreven Zouden ze eigenlijk een sticky topic van moeten aanmaken op Truth is in here
Hahaha, dit vind ik wel leuk geschreven Zouden ze eigenlijk een sticky topic van moeten aanmaken op Truth is in here
Zouden ze eigenlijk een sticky topic van moeten aanmaken op Truth is in here
dat heb ik ook niet gezegd dat de bacterie actief is op een meteoriet in de ruimtequote:Op zondag 26 december 2004 20:31 schreef Speth het volgende:
Leven kan wel bestaan in zo'n omgeving, maar niet op een actieve manier
Als er ergens een planeet (waar ooit ook water was en bacteriel leven ontstaan is), explodeerd
(oorzaak laten we ff terzijde) en een stuk ervan komt richting aarde.
De bacterie zal door de plotselinge (absolute kou) bevriezen zonder dat de structuur van die bacterie er schade van ondervind.
Als dat stuk meteoriet dan in een meer terecht komt zal de bacterie door de aanwezigheid van water, weer tot leven kunnen komen.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
klopt, en die mogelijkheid ontken ik ook niet, maar:quote:Op zondag 26 december 2004 20:58 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
dat heb ik ook niet gezegd dat de bacterie actief is op een meteoriet in de ruimte
Als er ergens een planeet (waar ooit ook water was en bacteriel leven ontstaan is), explodeerd
(oorzaak laten we ff terzijde) en een stuk ervan komt richting aarde.
De bacterie zal door de plotselinge (absolute kou) bevriezen zonder dat de structuur van die bacterie er schade van ondervind.
Als dat stuk meteoriet dan in een meer terecht komt zal de bacterie door de aanwezigheid van water, weer tot leven kunnen komen.
Er is in de eerste plaats een leefbare planeet voor nodig die explodeert. Waarom houden sommigen er dan deze moeilijke theorie op na, terwijl het veel waarschijnlijker is dat het proces dat de eerste levensvorm(en) deed ontstaan gewoon op aarde plaatsvond? Of dat nou op onze of op een andere, geexplodeerde planeet gebeurt is even waarschijnlijk. Dat een brokstuk van zo'n planeet echter op Aarde landt met bacterien en al (die de inslag ook nog eens intact moeten overleven) maakt die theorie veel onwaarschijnlijker.
Als er schepsels zijn die extreme hitte, hoge (water)druk en koude overleven.quote:Op zondag 26 december 2004 21:35 schreef Speth het volgende:
[..]
klopt, en die mogelijkheid ontken ik ook niet, maar:
Er is in de eerste plaats een leefbare planeet voor nodig die explodeert. Waarom houden sommigen er dan deze moeilijke theorie op na, terwijl het veel waarschijnlijker is dat het proces dat de eerste levensvorm(en) deed ontstaan gewoon op aarde plaatsvond? Of dat nou op onze of op een andere, geexplodeerde planeet gebeurt is even waarschijnlijk. Dat een brokstuk van zo'n planeet echter op Aarde landt met bacterien en al (die de inslag ook nog eens intact moeten overleven) maakt die theorie veel onwaarschijnlijker.
Zullen er ook heus wel schepsels zijn die enorme klappen "overleven".
extreme animals
http://www.astrobio.net/cgi-bin/h2p.cgi?sid=261&ext=.pdf
May, 1995; 40-million-year-old bacteria (Bacillus sphaericus) were found in the stomach of a bee encased in amber. These bacteria were also found in a state of suspended animation and were re-animated in a laboratory.
zoektip:............Astrobiology
[ Bericht 9% gewijzigd door -CRASH- op 26-12-2004 22:24:03 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
http://neo.jpl.nasa.gov/risk/2004mn4.html
Nog ff voor the record
Nog ff voor the record
'And I called your name,
like an addicted to cocaine calls for the stuff he'd rather blame'
like an addicted to cocaine calls for the stuff he'd rather blame'
We leven (gelukkig) in een ijstijd, als we niet in een ijstijd zouden leven dan zouden er geen poolkappen zijn!quote:Op zondag 26 december 2004 05:25 schreef Vampier het volgende:
vet een nieuwe ijstijd en tijd voor de aarde om zich te herstellen van de plaag ide mensheid heet (Y)
Ik vind het alleen maar coolquote:Op maandag 27 december 2004 18:12 schreef Haener het volgende:
1 op 37 nu.
Van 1 op 300 naar 1 op 60 naar 1 op 45 naar 1 op 37.
Wordt er al iemand ongerust?
(bron)
tis nog steeds maar iets boven 2,5%quote:Op maandag 27 december 2004 18:12 schreef Haener het volgende:
1 op 37 nu.
Van 1 op 300 naar 1 op 60 naar 1 op 45 naar 1 op 37.
Wordt er al iemand ongerust?
(bron)
Power perceived is power achieved.
Wow, echt superinteressante websitequote:Op zondag 26 december 2004 02:47 schreef het_fokschaap het volgende:
zover ik begrijp vergaat de wereld december 2012, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over deze asteroide !
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
En nu naar 1 op 55.555quote:Op maandag 27 december 2004 18:12 schreef Haener het volgende:
1 op 37 nu.
Van 1 op 300 naar 1 op 60 naar 1 op 45 naar 1 op 37.
Wordt er al iemand ongerust?
(bron)
Rekenen is ook zo moeilijk voor die jongens: 1/0,000018 is toch echt 1 op 55.555quote:Op dinsdag 28 december 2004 00:57 schreef Zwansen het volgende:
[..]
Uhm, volgens staat er nu toch echt 1 op 56000...
ach man zo'n ding kan de nasa samen met het amerikaanse legen nu al uit de lucht schieten als dat echt zou moeten..
Amsterdam, stad van hash en coke,
Waar de vrouwen zich vrouwelijk gedragen..
En de mannen ook..
Waar de vrouwen zich vrouwelijk gedragen..
En de mannen ook..
Uit de lucht schieten? Nope. Zo'n asteroide heeft een enorme massa en snelheid. Simpelweg opblazen gaat niet, net zo min dat je een gemiddelde Ardense heuvelrug tot stof kunt reduceren. Zo'n asteroide valt hooguit uiteen in 'kleine' brokstukken die nog steeds schade kunnen veroorzaken. De snelheid is ook vervelend, je moet hem goed raken wil je hem voldoende uit koers krijgen. Het is een moeilijk spelletje biljart.
Met de huidige stand van zaken is er niets aan te doen. Zou een asteroide worden ontdekt die 100% zeker gaat rammen in de komende pakweg 15 jaar dan is het tzt afwachten, evacueren, en schietgebedjes prevelen. Men probeert wel geld vrij te maken om voor afdoende afweer te zorgen, mocht het noodzakelijk blijken te zijn.
PS de foto die ik plaatste van die krater in Arizona is het gevolg van een ijzer-meteoriet van 20 meter doorsnede. Wat 390 meter doet laat zich raden, al is de samenstelling ook zeker van belang. 20 meter nikkel is natuurlijk wel iets anders dan 20 meter ijs.
Met de huidige stand van zaken is er niets aan te doen. Zou een asteroide worden ontdekt die 100% zeker gaat rammen in de komende pakweg 15 jaar dan is het tzt afwachten, evacueren, en schietgebedjes prevelen. Men probeert wel geld vrij te maken om voor afdoende afweer te zorgen, mocht het noodzakelijk blijken te zijn.
PS de foto die ik plaatste van die krater in Arizona is het gevolg van een ijzer-meteoriet van 20 meter doorsnede. Wat 390 meter doet laat zich raden, al is de samenstelling ook zeker van belang. 20 meter nikkel is natuurlijk wel iets anders dan 20 meter ijs.
wat is nu de kans dan? Ik lees nu ook
Dus eigenlijk is het amper spannend te noemen..quote:1 in 56,000 chance
maar volgens die nasa link is het 1 op 56000....quote:Op dinsdag 28 december 2004 01:41 schreef Keromane het volgende:
http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_update_041227.html
1 op 40 of zo'n 2,6%
da's toch wat anders...
Hoe "1 op 40 raak" hetzelfde is als "97,4% kans op mis" als "1 op 56000 raak" gaat mijn pet te boven.quote:As of Monday, the chances of an impact on April 13, 2029 stood at about 1-in-40, or 2.6 percent.
Experts point out that means a 97.4 percent chance the giant boulder will miss, and they stress that the odds are likely to go down to zero, eventually, when more detailed observations of its path are made. Significant revision -- if it comes -- probably won't happen soon.
"Slow changes should be expected for the next days and weeks, but probably nothing too dramatic unless the Arecibo [Observatory] radar weighs in late January or early February," Don Yeomans, as asteroid expert at NASA's Jet Propulsion Laboratory, told SPACE.com on Monday.
Misschien omdat het nieuwe cijfer (1 op 56.000) nog niet is doorgedrongen tot alle websites?quote:Op dinsdag 28 december 2004 02:11 schreef Keromane het volgende:
[..]
Hoe "1 op 40 raak" hetzelfde is als "97,4% kans op mis" als "1 op 56000 raak" gaat mijn pet te boven.
Case closed.
(link naar NASA nieuwsbericht)
De asteroide 2004 MN4 is naar nu blijkt al eerder waargenomen en wel in maart 2004. Door deze observaties te betrekken in de calculaties is de kans dat 2004 MN4 de aarde raakt nu zo goed als nul. We kunnen weer rustig gaan slapen, aangenomen dat we 2012 overleven.
(link naar NASA nieuwsbericht)
De asteroide 2004 MN4 is naar nu blijkt al eerder waargenomen en wel in maart 2004. Door deze observaties te betrekken in de calculaties is de kans dat 2004 MN4 de aarde raakt nu zo goed als nul. We kunnen weer rustig gaan slapen, aangenomen dat we 2012 overleven.
- My name is Haener and I approve this message -
Possibility of an Earth Impact in 2029 Ruled Out for Asteroid 2004 MN4
Don Yeomans, Steve Chesley and Paul Chodas
NASA's Near Earth Object Program Office
December 27, 2004
Over the past week, several independent efforts were made to search for pre-discovery observations of 2004 MN4. These efforts proved successful today when Jeff Larsen and Anne Descour of the Spacewatch Observatory near Tucson, Arizona, were able to detect and measure very faint images of asteroid 2004 MN4 on archival images dating to 15 March 2004. These observations extended the observed time interval for this asteroid by three months allowing an improvement in its orbit so that an Earth impact on 13 April 2029 can now be ruled out.
As is often the case, the possibility of future Earth impacts for some near-Earth objects cannot be entirely ruled out until the uncertainties associated with their trajectories are reduced as a result of either future position observations, or in this case, heretofore unrecognized, pre-discovery observations. When these additional observations were used to update the orbit of 2004 MN4, the uncertainties associated with this object's future positions in space were reduced to such an extent that none of the object's possible trajectories can impact the Earth (or Moon) in 2029.
Hij komt dus niet
[ Bericht 4% gewijzigd door Frutsel op 28-12-2004 10:47:47 ]
Don Yeomans, Steve Chesley and Paul Chodas
NASA's Near Earth Object Program Office
December 27, 2004
Over the past week, several independent efforts were made to search for pre-discovery observations of 2004 MN4. These efforts proved successful today when Jeff Larsen and Anne Descour of the Spacewatch Observatory near Tucson, Arizona, were able to detect and measure very faint images of asteroid 2004 MN4 on archival images dating to 15 March 2004. These observations extended the observed time interval for this asteroid by three months allowing an improvement in its orbit so that an Earth impact on 13 April 2029 can now be ruled out.
As is often the case, the possibility of future Earth impacts for some near-Earth objects cannot be entirely ruled out until the uncertainties associated with their trajectories are reduced as a result of either future position observations, or in this case, heretofore unrecognized, pre-discovery observations. When these additional observations were used to update the orbit of 2004 MN4, the uncertainties associated with this object's future positions in space were reduced to such an extent that none of the object's possible trajectories can impact the Earth (or Moon) in 2029.
Hij komt dus niet
[ Bericht 4% gewijzigd door Frutsel op 28-12-2004 10:47:47 ]
Je word niet vrolijk van deze berichten. Kan zo'n ding niet tzt van koers veranderd worden ? Ik weet dat er vluchten door Nasa gemaakt worden naa astroiden.
“When will I learn? The answer to life's problems aren't at the bottom of a bottle, they're on TV!”
-H.J. Simpson-
-H.J. Simpson-
2012 is niets bijzonders...het enige wat er in dat jaar gebeurd is het ontdekken van buitenaards levenquote:Op dinsdag 28 december 2004 02:45 schreef Haener het volgende:
Case closed.
(link naar NASA nieuwsbericht)
De asteroide 2004 MN4 is naar nu blijkt al eerder waargenomen en wel in maart 2004. Door deze observaties te betrekken in de calculaties is de kans dat 2004 MN4 de aarde raakt nu zo goed als nul. We kunnen weer rustig gaan slapen, aangenomen dat we 2012 overleven.
Hij zou koers kunnen veranderen doordat hij dicht langs een andere planeet gaat, die de astroide aantrekt met zijn zwaartekracht. Maar zulke factoren zijn waarschijnlijk wel meegenomen in de NASA berekeningen.quote:Op dinsdag 28 december 2004 10:44 schreef MrCrowley het volgende:
Je word niet vrolijk van deze berichten. Kan zo'n ding niet tzt van koers veranderd worden ? Ik weet dat er vluchten door Nasa gemaakt worden naa astroiden.
Yes, that sequence of words I just said made perfect sense.
I've got my propaganda, I've got revisionism. I've got my violence in hi-def ultra-realism. All a part of this great nation. I've got my fist, I've got my plan, I've got survivalism.
I've got my propaganda, I've got revisionism. I've got my violence in hi-def ultra-realism. All a part of this great nation. I've got my fist, I've got my plan, I've got survivalism.
Ik heb het niet zo gevolgd....quote:Op dinsdag 28 december 2004 10:48 schreef Frutsel het volgende:
[..]
2012 is niets bijzonders...het enige wat er in dat jaar gebeurd is het ontdekken van buitenaards leven
Wat is er in 2012 dan?
Yes, that sequence of words I just said made perfect sense.
I've got my propaganda, I've got revisionism. I've got my violence in hi-def ultra-realism. All a part of this great nation. I've got my fist, I've got my plan, I've got survivalism.
I've got my propaganda, I've got revisionism. I've got my violence in hi-def ultra-realism. All a part of this great nation. I've got my fist, I've got my plan, I've got survivalism.
Klinkt leuk. Maar voordat je gaat evacueren moet je wel weten welk gebied leeg moet en dus waar dat stuk steen uitkomt. West-Europa, de Sahara of misschien de Pacific Ocean? Dat maakt voor het evacuatiegebeuren wel veel uit.quote:Op dinsdag 28 december 2004 01:27 schreef Keromane het volgende:
Met de huidige stand van zaken is er niets aan te doen. Zou een asteroide worden ontdekt die 100% zeker gaat rammen in de komende pakweg 15 jaar dan is het tzt afwachten, evacueren, en schietgebedjes prevelen. Men probeert wel geld vrij te maken om voor afdoende afweer te zorgen, mocht het noodzakelijk blijken te zijn.
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htmquote:Op dinsdag 28 december 2004 10:51 schreef Mr_Brownstone het volgende:
[..]
Ik heb het niet zo gevolgd....
Wat is er in 2012 dan?
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Wij hebben toch ook gewoon een eindige kalender. Zo ging dat bij hun ook.quote:Op dinsdag 28 december 2004 10:48 schreef Frutsel het volgende:
[..]
2012 is niets bijzonders...het enige wat er in dat jaar gebeurd is het ontdekken van buitenaards leven
Gister stond er nog een stuk op die website over dat er 97,7% kans was dat hij NIET insloeg, maar dat zien die paniekzaaiers weer niet.
Maar kans 1 op zoveel? Hoe wordt dat dan bepaalt? Ik bedoel, gaan ze dan op de asteroide dobbelen ofzo?
Never trust a man with no shirt on.
Onzekerheden in de berekening optellen bij elkaar denk ik.quote:Op woensdag 29 december 2004 18:13 schreef Dzenos het volgende:
Maar kans 1 op zoveel? Hoe wordt dat dan bepaalt? Ik bedoel, gaan ze dan op de asteroide dobbelen ofzo?
Zwans! Lees eerst ff de links door voordat gaat zitten zeiken.quote:Op dinsdag 28 december 2004 01:02 schreef Errabee het volgende:
[..]
Rekenen is ook zo moeilijk voor die jongens: 1/0,000018 is toch echt 1 op 55.555
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/ip?3.7e-05
quote:Impact Probability: 3.7e-05
0.003700000% chance of Earth impact
or
1 in 27,000 chance
or
99.99630000% chance the asteroid will miss the Earth
Voordat je iemand gaat uitschelden, kan je je misschien wel eens afvragen of de oorspronkelijke gegevens niet gewijzigd zijn. Er staat NU inderdaad weer een ander getal. Op het moment dat ik het postte was het 0,000018 oftewel 1 op 55.555.quote:Op woensdag 29 december 2004 18:37 schreef Zwansen het volgende:
[..]
Zwans! Lees eerst ff de links door voordat gaat zitten zeiken.
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/ip?3.7e-05
[..]
Weet je waar me dat aan doet denken:
GOODNIGHT SAIGON-Billy Joel
"Goodnight Saigon"
by Billy Joel
We met as soul mates
On Paris Island.
We left as inmates
From an asylum.
And we were sharp
As sharp as knives.
And we were so gung-ho
To lay down our lives.
We came in spastic
Like tameless horses.
We left in plastic
As numbered corpses.
And we learned fast
To travel light.
Our arms were heavy
But our bellies were tight.
We had no cameras
To shoot the landscape.
We passed the hash pipe
And played our Doors' tapes.
And it was dark
So dark at night.
And we held on to each other
Like brother to brother.
We promised our mothers' we'd write.
Remember Charlie?
Remember Baker?
They left their childhood
On every acre
And who was wrong?
And who was right?
It didn't matter in the
Thick of the fight.
We held the day
In the palm
Of our hand.
They ruled the night
And the night
Seemed to last
As long as six weeks
On Paris Island
We held the coastline
They held the highlands
And they were sharp
As sharp as knives.
They heard the hum
Of the motors.
The counted the rotors
And waited
For us to arrive.
And we would go down together.
We said we'd all go down together.
Yes we would all go down together.
GOODNIGHT SAIGON-Billy Joel
"Goodnight Saigon"
by Billy Joel
We met as soul mates
On Paris Island.
We left as inmates
From an asylum.
And we were sharp
As sharp as knives.
And we were so gung-ho
To lay down our lives.
We came in spastic
Like tameless horses.
We left in plastic
As numbered corpses.
And we learned fast
To travel light.
Our arms were heavy
But our bellies were tight.
We had no cameras
To shoot the landscape.
We passed the hash pipe
And played our Doors' tapes.
And it was dark
So dark at night.
And we held on to each other
Like brother to brother.
We promised our mothers' we'd write.
Remember Charlie?
Remember Baker?
They left their childhood
On every acre
And who was wrong?
And who was right?
It didn't matter in the
Thick of the fight.
We held the day
In the palm
Of our hand.
They ruled the night
And the night
Seemed to last
As long as six weeks
On Paris Island
We held the coastline
They held the highlands
And they were sharp
As sharp as knives.
They heard the hum
Of the motors.
The counted the rotors
And waited
For us to arrive.
And we would go down together.
We said we'd all go down together.
Yes we would all go down together.
Op woensdag 29 december 2004 23:31 schreef thijsk87 het volgende:
Weet je waar me dat aan doet denken:
GOODNIGHT SAIGON-Billy Joel
"Goodnight Saigon"
by Billy Joel
We met as soul mates
On Paris Island.
We left as inmates
From an asylum.
And we were sharp
As sharp as knives.
And we were so gung-ho
To lay down our lives.
We came in spastic
Like tameless horses.
We left in plastic
As numbered corpses.
And we learned fast
To travel light.
Our arms were heavy
But our bellies were tight.
We had no cameras
To shoot the landscape.
We passed the hash pipe
And played our Doors' tapes.
And it was dark
So dark at night.
And we held on to each other
Like brother to brother.
We promised our mothers' we'd write.
Remember Charlie?
Remember Baker?
They left their childhood
On every acre
And who was wrong?
And who was right?
It didn't matter in the
Thick of the fight.
We held the day
In the palm
Of our hand.
They ruled the night
And the night
Seemed to last
As long as six weeks
On Paris Island
We held the coastline
They held the highlands
And they were sharp
As sharp as knives.
They heard the hum
Of the motors.
The counted the rotors
And waited
For us to arrive.
And we would go down together.
We said we'd all go down together.
Yes we would all go down together.
En dan vooral dat laatste stuk
Weet je waar me dat aan doet denken:
GOODNIGHT SAIGON-Billy Joel
"Goodnight Saigon"
by Billy Joel
We met as soul mates
On Paris Island.
We left as inmates
From an asylum.
And we were sharp
As sharp as knives.
And we were so gung-ho
To lay down our lives.
We came in spastic
Like tameless horses.
We left in plastic
As numbered corpses.
And we learned fast
To travel light.
Our arms were heavy
But our bellies were tight.
We had no cameras
To shoot the landscape.
We passed the hash pipe
And played our Doors' tapes.
And it was dark
So dark at night.
And we held on to each other
Like brother to brother.
We promised our mothers' we'd write.
Remember Charlie?
Remember Baker?
They left their childhood
On every acre
And who was wrong?
And who was right?
It didn't matter in the
Thick of the fight.
We held the day
In the palm
Of our hand.
They ruled the night
And the night
Seemed to last
As long as six weeks
On Paris Island
We held the coastline
They held the highlands
And they were sharp
As sharp as knives.
They heard the hum
Of the motors.
The counted the rotors
And waited
For us to arrive.
And we would go down together.
We said we'd all go down together.
Yes we would all go down together.
En dan vooral dat laatste stuk
Wetenschappers zijn zich juist beginnen bedenken dat als er water was op Mars er dan mss ook wel bacteriën waren op Mars. Het probleem is dat de brokstukken die ze naar de aarde halen dus in quarantaine vervoerd moeten worden omdat ze bang zijn voor rare ziektes.quote:Op zondag 26 december 2004 21:35 schreef Speth het volgende:
[..]
klopt, en die mogelijkheid ontken ik ook niet, maar:
Er is in de eerste plaats een leefbare planeet voor nodig die explodeert. Waarom houden sommigen er dan deze moeilijke theorie op na, terwijl het veel waarschijnlijker is dat het proces dat de eerste levensvorm(en) deed ontstaan gewoon op aarde plaatsvond? Of dat nou op onze of op een andere, geexplodeerde planeet gebeurt is even waarschijnlijk. Dat een brokstuk van zo'n planeet echter op Aarde landt met bacterien en al (die de inslag ook nog eens intact moeten overleven) maakt die theorie veel onwaarschijnlijker.
Een komeet bestaat uit ijs, dus daarin kunnen ook bacteriën overleven. En aangezien de aarde al ontelbare keren in zn bestaan geraakt is door vanalles en nog wa, is het toch niet zo onlogisch dat het leven onstaan is door bacteriën uit een restje komeet?
Tis trouwens al een ganse week over het heelal en alles erin in documentaires op National Geographic. Meestal rond 19u, herhaling om 0.00u
Sex is not the answer. Sex is the question. 'Yes' is the answer.
Nu ook op foto verkrijgbaar
Nu ook op foto verkrijgbaar
Asteroid flyby a once in a lifetime event
An asteroid expected to fly past Earth in 2029 will be visible to the naked eye, scientists projected Thursday. It's a once-in-a-millennium event. And you may want to buy plane tickets now, as the flyby will be visible only from Europe, Africa and western Asia.
There has been no event like this in modern history. Some people have seen dramatic fireballs created by small space rocks blazing through Earth's atmosphere. And two house-sized asteroids have made closer passes. But they were not visible without telescopes.
The 2029 event will be the closest brush by a good-sized asteroid known to occur. The rock will pass Earth inside the orbits of some satellites. No other asteroid has ever been clearly visible to the unaided eye. The asteroid is roughly estimated to be a little more than 1,000 feet (320 meters) wide.
MN4
The rock, catalogued as 2004 MN4, was discovered last June. It was seen again in December, and for a time scientists said it had the highest odds of hitting Earth ever given to a space rock. Subsequent observations refined the future path and eliminated those odds for the 2029 flyby. It won't hit the Moon, either.
This week, NASA scientists used new observations from the Arecibo Observatory to further pin down the track of 2004 MN4.
On April 13, 2029, it will be about 22,600 miles (36,350 kilometers) from Earth's center. That is just below the altitude of geosynchronous satellites, which hover in fixed perches above the planet to communicate with and collect data on half the globe at all times.
Of the ten known closest asteroid flybys, 2004 MN4 is by far the largest object, said Steve Chesley of NASA's Jet Propulsion Laboratory. Only two have come closer, and they were only tens of yards (meters) wide.
"All of the others in the top ten were discovered during the close approach, whereas for 2004 MN4 the close approach is predicted well in advance," Chesley said in a telephone interview.
Last fall, an even larger asteroid made a notable flyby. That rock, called Toutatis, is about 2.9 miles long and 1.5 miles wide (4.6 by 2.4 kilometers). Its closest approach, widely photographed, was about four times the distance to the Moon. It was not visible to the naked eye.
What to expect
The asteroid 2004 MN4 is expected to shine like a fast-moving star at magnitude 3.3, Chesley said. That would be easily visible under dark skies without the help of binoculars or telescopes.
On this astronomers' magnitude scale, smaller numbers represent brighter objects. The brightest stars and planets have negative magnitudes. The dimmest stars visible under perfect sky conditions away from city lights are about magnitude 6.5. Urban residents may need to get out of town to see the rare event.
Chesley said the exact proximity of the object could cause its brightness to vary, but probably only by a few tenths of a magnitude.
The asteroid will pass through the constellation of Cancer. Observers with clear skies in Europe, Africa and parts of Asia will be able to see a star-like point of light.
"Whether you could see it from the center of London is another matter," said Alan Harris of the Space Science Institute.
Asteroid Vesta
Harris notes that asteroid Vesta -- 334 miles (538 kilometers) in diameter -- periodically gets as bright as magnitude 5.3, which is visible to the naked eye under very dark sky conditions. "Curiously, Vesta attains this brightness at its opposition in July, 2029, only a few months after the April 2029 apparition of MN4," Harris told SPACE.com.
With small telescopes and high-tech tracking software, the asteroid's shape could be evident.
"It will be potentially resolvable with small telescopes, but they'll have to be able to track pretty fast," Chesley said.
The rock will cover about 42 degrees of sky per hour, slower than a satellite but noticeably quick in the small field of view of a telescope.
Rare event
On average, one would expect a similarly close Earth approach by an asteroid of this size only every 1,300 years or so, Chesley and his colleagues have determined.
2004 MN4 circles the Sun, but unlike most asteroids that reside in a belt between Mars and Jupiter, the 323-day orbit of 2004 MN4 lies mostly within the orbit of Earth.
The 2029 flyby will bend the rock's path and change the circumstances of later close passes to Earth. "However, our current risk analysis for 2004 MN4 indicates that no subsequent Earth encounters in the 21st Century are of concern," according to a statement issued by Chesley and his JPL colleagues Paul Chodas, Jon Giorgini and Don Yeomans.
Additional observations in coming months and years could help eliminate the small chances of impacts in years after 2029. Were an asteroid the size of 2004 MN4 to hit Earth, it would cause local devastation and regional damage. It would not be expected to cause any sort of global disruption, experts say.
An asteroid expected to fly past Earth in 2029 will be visible to the naked eye, scientists projected Thursday. It's a once-in-a-millennium event. And you may want to buy plane tickets now, as the flyby will be visible only from Europe, Africa and western Asia.
There has been no event like this in modern history. Some people have seen dramatic fireballs created by small space rocks blazing through Earth's atmosphere. And two house-sized asteroids have made closer passes. But they were not visible without telescopes.
The 2029 event will be the closest brush by a good-sized asteroid known to occur. The rock will pass Earth inside the orbits of some satellites. No other asteroid has ever been clearly visible to the unaided eye. The asteroid is roughly estimated to be a little more than 1,000 feet (320 meters) wide.
MN4
The rock, catalogued as 2004 MN4, was discovered last June. It was seen again in December, and for a time scientists said it had the highest odds of hitting Earth ever given to a space rock. Subsequent observations refined the future path and eliminated those odds for the 2029 flyby. It won't hit the Moon, either.
This week, NASA scientists used new observations from the Arecibo Observatory to further pin down the track of 2004 MN4.
On April 13, 2029, it will be about 22,600 miles (36,350 kilometers) from Earth's center. That is just below the altitude of geosynchronous satellites, which hover in fixed perches above the planet to communicate with and collect data on half the globe at all times.
Of the ten known closest asteroid flybys, 2004 MN4 is by far the largest object, said Steve Chesley of NASA's Jet Propulsion Laboratory. Only two have come closer, and they were only tens of yards (meters) wide.
"All of the others in the top ten were discovered during the close approach, whereas for 2004 MN4 the close approach is predicted well in advance," Chesley said in a telephone interview.
Last fall, an even larger asteroid made a notable flyby. That rock, called Toutatis, is about 2.9 miles long and 1.5 miles wide (4.6 by 2.4 kilometers). Its closest approach, widely photographed, was about four times the distance to the Moon. It was not visible to the naked eye.
What to expect
The asteroid 2004 MN4 is expected to shine like a fast-moving star at magnitude 3.3, Chesley said. That would be easily visible under dark skies without the help of binoculars or telescopes.
On this astronomers' magnitude scale, smaller numbers represent brighter objects. The brightest stars and planets have negative magnitudes. The dimmest stars visible under perfect sky conditions away from city lights are about magnitude 6.5. Urban residents may need to get out of town to see the rare event.
Chesley said the exact proximity of the object could cause its brightness to vary, but probably only by a few tenths of a magnitude.
The asteroid will pass through the constellation of Cancer. Observers with clear skies in Europe, Africa and parts of Asia will be able to see a star-like point of light.
"Whether you could see it from the center of London is another matter," said Alan Harris of the Space Science Institute.
Asteroid Vesta
Harris notes that asteroid Vesta -- 334 miles (538 kilometers) in diameter -- periodically gets as bright as magnitude 5.3, which is visible to the naked eye under very dark sky conditions. "Curiously, Vesta attains this brightness at its opposition in July, 2029, only a few months after the April 2029 apparition of MN4," Harris told SPACE.com.
With small telescopes and high-tech tracking software, the asteroid's shape could be evident.
"It will be potentially resolvable with small telescopes, but they'll have to be able to track pretty fast," Chesley said.
The rock will cover about 42 degrees of sky per hour, slower than a satellite but noticeably quick in the small field of view of a telescope.
Rare event
On average, one would expect a similarly close Earth approach by an asteroid of this size only every 1,300 years or so, Chesley and his colleagues have determined.
2004 MN4 circles the Sun, but unlike most asteroids that reside in a belt between Mars and Jupiter, the 323-day orbit of 2004 MN4 lies mostly within the orbit of Earth.
The 2029 flyby will bend the rock's path and change the circumstances of later close passes to Earth. "However, our current risk analysis for 2004 MN4 indicates that no subsequent Earth encounters in the 21st Century are of concern," according to a statement issued by Chesley and his JPL colleagues Paul Chodas, Jon Giorgini and Don Yeomans.
Additional observations in coming months and years could help eliminate the small chances of impacts in years after 2029. Were an asteroid the size of 2004 MN4 to hit Earth, it would cause local devastation and regional damage. It would not be expected to cause any sort of global disruption, experts say.
36,350 KM... is nog "net" geen rondje om de Aarde.quote:Op dinsdag 8 februari 2005 12:56 schreef Frutsel het volgende:
Asteroid flyby a once in a lifetime event
-KNIP-
On April 13, 2029, it will be about 22,600 miles (36,350 kilometers) from Earth's center. That is just below the altitude of geosynchronous satellites, which hover in fixed perches above the planet to communicate with and collect data on half the globe at all times.
-KNIP-
Misschien kan je tegen die tijd wel met een toeristen shuttle langs vliegen.
FF snel een reisje boeken...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
*zet 2029, April 13 gelijk in me agenda en gaat vast sparen... *
nog 24 jaar om de Staatsloterij en/of Postcodeloterij te winnen
nog 24 jaar om de Staatsloterij en/of Postcodeloterij te winnen
LONDEN - Britse wetenschappers maken zich zorgen over een enorme asteroïde die in 2029 rakelings langs de aarde zal scheren. Zij vrezen dat de zwaartekracht van onze planeet de baan van het object dusdanig kan veranderen, dat het later alsnog in botsing komt met de aarde. Dat berichtte het dagblad The Times maandag.
De asteroïde, met de naam 2004 MN4, passeert de aarde in 2029 op een afstand tussen de 15.000 en 25.000 miles. Dat is ongeveer eentiende van de afstand tussen de aarde en de maan. Voor astronomische begrippen is dat een bijna-botsing. Het object kan met het blote oog worden waargenomen.
Hoewel astronomen er zeker van zijn dat de asteroïde ons in eerste instantie zal missen, vrezen zij het effect dat de aantrekkingskracht van de aarde zal hebben. In het ergste geval keert de asteroïde tussen 2034 en 2036 terug en raakt hij de aarde dan wel.
De asteroïde, met de naam 2004 MN4, passeert de aarde in 2029 op een afstand tussen de 15.000 en 25.000 miles. Dat is ongeveer eentiende van de afstand tussen de aarde en de maan. Voor astronomische begrippen is dat een bijna-botsing. Het object kan met het blote oog worden waargenomen.
Hoewel astronomen er zeker van zijn dat de asteroïde ons in eerste instantie zal missen, vrezen zij het effect dat de aantrekkingskracht van de aarde zal hebben. In het ergste geval keert de asteroïde tussen 2034 en 2036 terug en raakt hij de aarde dan wel.
Als je ziet dat het aantal ontdekte asteroiden in de laatste vijf jaar is verzesvoudigd... lijkt het me niet onwaarschijnlijk dat het binnenkort eens gebeurd...
Toch grappig.. een jaar geleden hebben ze het over 13 April 2029... en nu over 13 April 2036...
Killer Asteroids Arent just In Movies
CAPE CANAVERAL, Fla. // Mark your calendar for Sunday, April 13, 2036. That's when a 1,000-foot-wide asteroid named Apophis might hit Earth with enough force to obliterate a small state.
The odds of a collision are 1 in 6,250. But while that's a long shot at the racetrack, the stakes are too high for astronomers to ignore.
For now, Apophis represents the most imminent threat from the worst type of natural disaster known, one reason NASA is spending millions to detect the threat from this and other asteroids.
A direct hit on an urban area could unleash more destruction than Hurricane Katrina, the 2004 Asian tsunami and the 1906 San Francisco earthquake combined. The blast would equal 880 million tons of TNT or 65,000 times the power of the atomic bomb dropped on Hiroshima.
Objects this size are thought to hit Earth about once every 1,000 years, and, according to recent estimates, the risk of dying from a renegade space rock is comparable to the hazards posed by tornadoes and snakebites. Those kinds of statistics have moved the once-far-fetched topic of killer asteroids from Hollywood movie sets to the halls of Congress.
"Certainly we had a major credibility problem at the beginning - a giggle factor," said David Morrison, an astro-biologist at NASA's Ames Research Center in Mountain View, Calif. "Now, many people are aware this is something we can actually deal with, mitigate and defend against."
In 1998, lawmakers formally directed NASA to identify by 2008 at least 90 percent of the asteroids more than a kilometer (0.6 mile) wide that orbit the sun and periodically cross Earth's path. That search is now more than three-quarters complete.
Last year, Congress directed the space agency to come up with options for deflecting potential threats. Ideas seriously discussed include lasers on the moon, futuristic "gravity tractors," spacecraft that ram incoming objects and Hollywood's old standby, nuclear weapons.
To help explore possible alternatives, former Apollo astronaut Rusty Schweickart has formed the B612 Foundation. The organization's goal is to be able to significantly alter the orbit of an asteroid in a controlled way by 2015.
"You can watch all of the golf on television you want, but if you want to go out and break par, it's going to take a lot of playing," Schweickart said. "And you're going to learn a lot that you thought you knew, but you didn't."
Throughout their 4.5 billion-year history, Earth and its neighbors have been bombarded.
A glance at our moon shows the scars left by countless collisions with asteroids and comets. Some scientists believe the moon was created when part of early Earth was ripped away in a cosmic impact with an object the size of Mars.
Earth also has scars, but most have been hidden by vegetation or eroded by geologic processes such as rain and wind. About 170 major impact sites, including the 4,000-foot-wide Barringer Crater in northern Arizona, have been identified around the globe.
Within the past century, an extraterrestrial chunk of rock about 200 feet wide is thought to have caused a 1908 blast near Tunguska, Siberia, that leveled 60 million trees in an area the size of Rhode Island. Researchers theorize the object exploded 4 to 6 miles above the ground with the force of 10 million to 15 million tons of TNT.
Few outside scientific circles took the threat posed by near-Earth objects seriously until 1980. Then, Luis and Walter Alvarez published a study based on geologic evidence that concluded that a cataclysmic asteroid or comet impact 65 million years ago caused the mass extinction of two-thirds of all life on Earth, including the dinosaurs.
Dubbed the Great Exterminator, the colossal object was estimated at 7 miles in diameter and created a blast hundreds of millions of times more destructive than a nuclear weapon. Objects that size are thought to hit Earth about every 100 million years.
NASA scientists studying satellite photos bolstered the Alvarezes' theory with the discovery in 1991 of an impact crater 125 miles wide buried beneath the northwestern corner of Mexico's Yucatan Peninsula. Three years later, NASA photos of another sort drove home the potential for cosmic crashes within the solar system.
Spectacular images from the Hubble Space Telescope of Comet Shoemaker-Levy's collision with Jupiter showed 21 comet fragments, some more than a mile wide, producing colossal fireballs that rose above the giant planet's cloud deck.
"I think the most important development for getting this [public awareness] going was the Alvarezes' research that the dinosaurs went extinct as the result of an impact," Morrison said. "We were faced with a real example where an impact had done terrible damage."
In 1998, a year when the asteroid-disaster movie Armageddon was the top-grossing film worldwide, Congress held hearings that led to the creation of a Near Earth Object Program office at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif.
That year marked the beginning of the Spaceguard Survey aimed at discovering 90 percent of near-Earth asteroids more than a kilometer wide.
Today, astronomers at five primary U.S. sites work on the survey, which NASA funds with about $4 million annually. Scientists estimate there are 1,100 near-Earth asteroids that are larger than a kilometer wide. With two years to go, they have found 834, or about 76 percent, of the estimated total.
Congress directed NASA in December to look at expanding the search to asteroids larger than 140 meters (460 feet) in diameter and completing the new survey by 2020. Objects that size are capable of destroying a city.
The more often an asteroid or comet is sighted, the more precisely its orbit can be calculated. Researchers hope that radar observations of Apophis taken last weekend by the Arecibo telescope in Puerto Rico could show the odds of a collision more remote.
Killer Asteroids Arent just In Movies
CAPE CANAVERAL, Fla. // Mark your calendar for Sunday, April 13, 2036. That's when a 1,000-foot-wide asteroid named Apophis might hit Earth with enough force to obliterate a small state.
The odds of a collision are 1 in 6,250. But while that's a long shot at the racetrack, the stakes are too high for astronomers to ignore.
For now, Apophis represents the most imminent threat from the worst type of natural disaster known, one reason NASA is spending millions to detect the threat from this and other asteroids.
A direct hit on an urban area could unleash more destruction than Hurricane Katrina, the 2004 Asian tsunami and the 1906 San Francisco earthquake combined. The blast would equal 880 million tons of TNT or 65,000 times the power of the atomic bomb dropped on Hiroshima.
Objects this size are thought to hit Earth about once every 1,000 years, and, according to recent estimates, the risk of dying from a renegade space rock is comparable to the hazards posed by tornadoes and snakebites. Those kinds of statistics have moved the once-far-fetched topic of killer asteroids from Hollywood movie sets to the halls of Congress.
"Certainly we had a major credibility problem at the beginning - a giggle factor," said David Morrison, an astro-biologist at NASA's Ames Research Center in Mountain View, Calif. "Now, many people are aware this is something we can actually deal with, mitigate and defend against."
In 1998, lawmakers formally directed NASA to identify by 2008 at least 90 percent of the asteroids more than a kilometer (0.6 mile) wide that orbit the sun and periodically cross Earth's path. That search is now more than three-quarters complete.
Last year, Congress directed the space agency to come up with options for deflecting potential threats. Ideas seriously discussed include lasers on the moon, futuristic "gravity tractors," spacecraft that ram incoming objects and Hollywood's old standby, nuclear weapons.
To help explore possible alternatives, former Apollo astronaut Rusty Schweickart has formed the B612 Foundation. The organization's goal is to be able to significantly alter the orbit of an asteroid in a controlled way by 2015.
"You can watch all of the golf on television you want, but if you want to go out and break par, it's going to take a lot of playing," Schweickart said. "And you're going to learn a lot that you thought you knew, but you didn't."
Throughout their 4.5 billion-year history, Earth and its neighbors have been bombarded.
A glance at our moon shows the scars left by countless collisions with asteroids and comets. Some scientists believe the moon was created when part of early Earth was ripped away in a cosmic impact with an object the size of Mars.
Earth also has scars, but most have been hidden by vegetation or eroded by geologic processes such as rain and wind. About 170 major impact sites, including the 4,000-foot-wide Barringer Crater in northern Arizona, have been identified around the globe.
Within the past century, an extraterrestrial chunk of rock about 200 feet wide is thought to have caused a 1908 blast near Tunguska, Siberia, that leveled 60 million trees in an area the size of Rhode Island. Researchers theorize the object exploded 4 to 6 miles above the ground with the force of 10 million to 15 million tons of TNT.
Few outside scientific circles took the threat posed by near-Earth objects seriously until 1980. Then, Luis and Walter Alvarez published a study based on geologic evidence that concluded that a cataclysmic asteroid or comet impact 65 million years ago caused the mass extinction of two-thirds of all life on Earth, including the dinosaurs.
Dubbed the Great Exterminator, the colossal object was estimated at 7 miles in diameter and created a blast hundreds of millions of times more destructive than a nuclear weapon. Objects that size are thought to hit Earth about every 100 million years.
NASA scientists studying satellite photos bolstered the Alvarezes' theory with the discovery in 1991 of an impact crater 125 miles wide buried beneath the northwestern corner of Mexico's Yucatan Peninsula. Three years later, NASA photos of another sort drove home the potential for cosmic crashes within the solar system.
Spectacular images from the Hubble Space Telescope of Comet Shoemaker-Levy's collision with Jupiter showed 21 comet fragments, some more than a mile wide, producing colossal fireballs that rose above the giant planet's cloud deck.
"I think the most important development for getting this [public awareness] going was the Alvarezes' research that the dinosaurs went extinct as the result of an impact," Morrison said. "We were faced with a real example where an impact had done terrible damage."
In 1998, a year when the asteroid-disaster movie Armageddon was the top-grossing film worldwide, Congress held hearings that led to the creation of a Near Earth Object Program office at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif.
That year marked the beginning of the Spaceguard Survey aimed at discovering 90 percent of near-Earth asteroids more than a kilometer wide.
Today, astronomers at five primary U.S. sites work on the survey, which NASA funds with about $4 million annually. Scientists estimate there are 1,100 near-Earth asteroids that are larger than a kilometer wide. With two years to go, they have found 834, or about 76 percent, of the estimated total.
Congress directed NASA in December to look at expanding the search to asteroids larger than 140 meters (460 feet) in diameter and completing the new survey by 2020. Objects that size are capable of destroying a city.
The more often an asteroid or comet is sighted, the more precisely its orbit can be calculated. Researchers hope that radar observations of Apophis taken last weekend by the Arecibo telescope in Puerto Rico could show the odds of a collision more remote.
LONDEN - Een asteroïde met een geschatte doorsnee van tussen de 400 en ruim 900 meter scheert maandag rakelings langs de aarde. Het object vliegt langs op een afstand van slechts 400.000 kilometer, een bijna-botsing in ruimtevaart begrippen, meldde de Britse krant The Times woensdag.
Astronomen ontdekten de asteroïde in 2004 en gaven hem de naam 2004 XP14. Vanaf de Amerikaanse westkust moet het passeren met telescopen te zien zijn.
Maan
Met de maan, die op een afstand van ongeveer 380.000 kilometer van de aarde ligt, zal de asteroïde niet botsen, aldus Tim van Kempen van de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA). "Daarvoor is het een te kleine asteroïde en bovendien vliegt hij in een baan verder dan de maan."
In Nederland is het ruimteverschijnsel niet zien. De asteroïde is om 6.30 uur het dichtst bij de aarde, maar valt dan niet op door het vele licht van de ochtendzon, de lantaarnpalen in Nederland en het zwakke licht van de asteroïde zelf, aldus Van Kempen. "Bovendien vliegt zij heel snel." Binnen een halve dag is het spektakel voorbij.
Klimaat
Wanneer een dergelijke asteroïde de aarde raakt, zou dat voornamelijk gevolgen hebben voor het klimaat en milieu, laat een woordvoerder van Space Expo Noordwijk aan NU.nl weten.
De volgende asteroïde wordt volgens de woordvoerder op 13 april 2029 verwacht. Deze zal langs Azie en Noord-Afrika vliegen, op een afstand van 32.000 kilometer, waardoor hij zelfs met het blote oog waarneembaar zal zijn.
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2004%20XP14
[ Bericht 4% gewijzigd door Frutsel op 28-06-2006 22:00:40 ]
Astronomen ontdekten de asteroïde in 2004 en gaven hem de naam 2004 XP14. Vanaf de Amerikaanse westkust moet het passeren met telescopen te zien zijn.
Maan
Met de maan, die op een afstand van ongeveer 380.000 kilometer van de aarde ligt, zal de asteroïde niet botsen, aldus Tim van Kempen van de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA). "Daarvoor is het een te kleine asteroïde en bovendien vliegt hij in een baan verder dan de maan."
In Nederland is het ruimteverschijnsel niet zien. De asteroïde is om 6.30 uur het dichtst bij de aarde, maar valt dan niet op door het vele licht van de ochtendzon, de lantaarnpalen in Nederland en het zwakke licht van de asteroïde zelf, aldus Van Kempen. "Bovendien vliegt zij heel snel." Binnen een halve dag is het spektakel voorbij.
Klimaat
Wanneer een dergelijke asteroïde de aarde raakt, zou dat voornamelijk gevolgen hebben voor het klimaat en milieu, laat een woordvoerder van Space Expo Noordwijk aan NU.nl weten.
De volgende asteroïde wordt volgens de woordvoerder op 13 april 2029 verwacht. Deze zal langs Azie en Noord-Afrika vliegen, op een afstand van 32.000 kilometer, waardoor hij zelfs met het blote oog waarneembaar zal zijn.
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2004%20XP14
[ Bericht 4% gewijzigd door Frutsel op 28-06-2006 22:00:40 ]
Als je echt bang wilt worden. Op jupiter is een paar jaar geleden wel een komeet ingeslagen. de levy-shoemaker ofzoiets heette die komeet.
Hij heeft een krater achter gelaten ter grootte van de aarde.
Het is absoluut geen ver van je bed show.
Hij heeft een krater achter gelaten ter grootte van de aarde.
Het is absoluut geen ver van je bed show.
Communism will be conquered with the help of God ...and a few marines.
Absoluut niet, maar er is weinig aandacht voorquote:Op woensdag 28 juni 2006 23:43 schreef Monocultuur het volgende:
Als je echt bang wilt worden. Op jupiter is een paar jaar geleden wel een komeet ingeslagen. de levy-shoemaker ofzoiets heette die komeet.
Hij heeft een krater achter gelaten ter grootte van de aarde.
Het is absoluut geen ver van je bed show.
Elke dag kan er een 'rots' komen die we niet hebben zien aankomen... en er zijn filmpjes beschikbaar op het internet van 'near-misses'...
NASA to formulate ASTEROIDE DEFENSE plan
NASA has begun a fact-finding appraisal of how best to detect, track, catalog and characterize near-Earth asteroids and comets — and what can be done to deflect an object found on course to strike our planet.
The need to prepare is being highlighted this week as astronomers watch a large asteroid that will pass close to Earth on July 3.
Experts from a variety of fields are here this week at a NASA workshop on "Near-Earth Object Detection, Characterization and Threat Mitigation." The meeting is a unique, “idea gathering” event being carried out under direction of Congress. The intent is to provide lawmakers with an “executable program” — but also one that will clearly need funds to implement that program in an orderly and timely fashion.
NASA is on a fast track to give Congress an initial report by year’s end that will include an analysis of possible alternatives for diverting an object on a likely collision course with Earth.
Congress has tagged NASA to use its “unique competence” to deal with the potential hazard faced by Earth from such celestial wanderers, in order to help establish a warning and mitigation strategy.
Another chief agenda item on the table is putting in place the survey skills to spot near-Earth objects, or NEOs, that are equal to or greater than 460 feet (140 meters) in diameter. In plotting out that survey program, the merits of ground-based and space-based equipment are to be mulled over to achieve 90 percent completion of a NEO catalog within 15 years.
GLOBAL PROBLEM, NOT JUST NATIONAL
This week’s gathering is viewed by many as a turning point in shaping a NEO action plan.
“It is historic in the sense that it’s the first time the U.S. government has ever had a formal interest in the problem, in the global problem, that is, in the detection, tracking and beginning to look at the mitigation issues. I think that’s very significant,” said William Ailor of The Aerospace Corp., who is on the workshop’s mitigation working group.
A similar view is held by Russell Schweickart, former Apollo astronaut and chairman of the B612 Foundation. This group consists of scientists, technologists, astronomers, astronauts and other specialists who want to significantly alter the orbit of an asteroid in a controlled manner by 2015.
“This is really the first time that NASA will have ever put the words NASA and asteroid deflection together internally … so it’s a very positive move,” Schweickart told Space.com in a pre-workshop interview. He later advised workshop participants that “this isn’t a national issue … this is a planetary issue.”
Schweickart added that, given the likely scenario of decades of warning time, “this is not a last-minute search-and-destroy mission.”
UNFRIENDLY FIRE
There’s been no shortage of ideas how to fend off unfriendly fire from the cosmos: employing laser beams, space tugboats, gravity tractor or solar sails, for example, as well as using powerful anti-NEO bombs, conventional as well as nuclear.
Ailor, also director of The Aerospace Corp.’s Center for Orbital and Re-entry Debris Studies, told Space.com that creative ways to deflect Earth-harming NEOs are far from being exhausted.
“People have put a lot of concepts on the table over time,” Ailor said. “Now we’re beginning to try and develop an organized way of looking at those things and finding out which ones are really viable in the short-term, medium-term, and what technologies do we need to protect and develop for the long-term as well.”
A key message early in the workshop is that detection of NEOs is a first priority. The ongoing, three-part mantra agreed to by attendees is simple and direct: “Find them early … and find them early … and find them early.”
REALISTIC ALTERNATIVES
A likely setting is one where a modest Earth impact probability by a NEO is identified decades in advance — then, future mitigation technologies would be most appropriate.
Furthermore, “opportunity science” could be derived from such a response. NASA has an interest in harvesting NEOs for their minerals as well as siphoning from them water to further long-range space exploration goals.
Former shuttle astronaut Tom Jones, taking part in the meeting, has had a longstanding interest in asteroids.
“The NEO workshop this week is both informative — with the latest NEO data presented by experts in the field — and encouraging as the space agency seems intent on developing realistic alternatives for detecting most of the potentially hazardous NEOs,” he told Space.com. “That’s good … Congress expects NASA to answer the mail on how to deal with NEOs. This meeting is an important move forward in beginning to materially address the hazard.”
As a warning shot of sorts, several workshop attendees made note of next week’s close flyby of Earth of asteroid 2004 XP14. Discovered in late 2004, the space rock will slip by Earth on July 3, passing just beyond the moon’s average distance from Earth.
NASA has begun a fact-finding appraisal of how best to detect, track, catalog and characterize near-Earth asteroids and comets — and what can be done to deflect an object found on course to strike our planet.
The need to prepare is being highlighted this week as astronomers watch a large asteroid that will pass close to Earth on July 3.
Experts from a variety of fields are here this week at a NASA workshop on "Near-Earth Object Detection, Characterization and Threat Mitigation." The meeting is a unique, “idea gathering” event being carried out under direction of Congress. The intent is to provide lawmakers with an “executable program” — but also one that will clearly need funds to implement that program in an orderly and timely fashion.
NASA is on a fast track to give Congress an initial report by year’s end that will include an analysis of possible alternatives for diverting an object on a likely collision course with Earth.
Congress has tagged NASA to use its “unique competence” to deal with the potential hazard faced by Earth from such celestial wanderers, in order to help establish a warning and mitigation strategy.
Another chief agenda item on the table is putting in place the survey skills to spot near-Earth objects, or NEOs, that are equal to or greater than 460 feet (140 meters) in diameter. In plotting out that survey program, the merits of ground-based and space-based equipment are to be mulled over to achieve 90 percent completion of a NEO catalog within 15 years.
GLOBAL PROBLEM, NOT JUST NATIONAL
This week’s gathering is viewed by many as a turning point in shaping a NEO action plan.
“It is historic in the sense that it’s the first time the U.S. government has ever had a formal interest in the problem, in the global problem, that is, in the detection, tracking and beginning to look at the mitigation issues. I think that’s very significant,” said William Ailor of The Aerospace Corp., who is on the workshop’s mitigation working group.
A similar view is held by Russell Schweickart, former Apollo astronaut and chairman of the B612 Foundation. This group consists of scientists, technologists, astronomers, astronauts and other specialists who want to significantly alter the orbit of an asteroid in a controlled manner by 2015.
“This is really the first time that NASA will have ever put the words NASA and asteroid deflection together internally … so it’s a very positive move,” Schweickart told Space.com in a pre-workshop interview. He later advised workshop participants that “this isn’t a national issue … this is a planetary issue.”
Schweickart added that, given the likely scenario of decades of warning time, “this is not a last-minute search-and-destroy mission.”
UNFRIENDLY FIRE
There’s been no shortage of ideas how to fend off unfriendly fire from the cosmos: employing laser beams, space tugboats, gravity tractor or solar sails, for example, as well as using powerful anti-NEO bombs, conventional as well as nuclear.
Ailor, also director of The Aerospace Corp.’s Center for Orbital and Re-entry Debris Studies, told Space.com that creative ways to deflect Earth-harming NEOs are far from being exhausted.
“People have put a lot of concepts on the table over time,” Ailor said. “Now we’re beginning to try and develop an organized way of looking at those things and finding out which ones are really viable in the short-term, medium-term, and what technologies do we need to protect and develop for the long-term as well.”
A key message early in the workshop is that detection of NEOs is a first priority. The ongoing, three-part mantra agreed to by attendees is simple and direct: “Find them early … and find them early … and find them early.”
REALISTIC ALTERNATIVES
A likely setting is one where a modest Earth impact probability by a NEO is identified decades in advance — then, future mitigation technologies would be most appropriate.
Furthermore, “opportunity science” could be derived from such a response. NASA has an interest in harvesting NEOs for their minerals as well as siphoning from them water to further long-range space exploration goals.
Former shuttle astronaut Tom Jones, taking part in the meeting, has had a longstanding interest in asteroids.
“The NEO workshop this week is both informative — with the latest NEO data presented by experts in the field — and encouraging as the space agency seems intent on developing realistic alternatives for detecting most of the potentially hazardous NEOs,” he told Space.com. “That’s good … Congress expects NASA to answer the mail on how to deal with NEOs. This meeting is an important move forward in beginning to materially address the hazard.”
As a warning shot of sorts, several workshop attendees made note of next week’s close flyby of Earth of asteroid 2004 XP14. Discovered in late 2004, the space rock will slip by Earth on July 3, passing just beyond the moon’s average distance from Earth.
Tis alweer 12 jaar geleden dat shoemaker-levy "insloeg" op Jupiter.quote:Op woensdag 28 juni 2006 23:43 schreef Monocultuur het volgende:
Als je echt bang wilt worden. Op jupiter is een paar jaar geleden wel een komeet ingeslagen. de levy-shoemaker ofzoiets heette die komeet.
Hij heeft een krater achter gelaten ter grootte van de aarde.
En omdat Jupiter een gas planeet is, kunnen er geen
(zichtbare) kraters ontstaan.
Dus Krater is het verkeerd woord ervoor.
De sporen van de impact waren wel te zien
Asteroid Spotting: Skywatchers to Glimpse Close Flyby
[ Bericht 7% gewijzigd door -CRASH- op 30-06-2006 23:27:52 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Is er niet eens een kansje dat zo'n steen tegen de maan aan dendert?? Dat is natuurlijk wel spektakel om dat te gaan kijken. Boeiender als een felle ster die langsvliegt...
LastFM
03/06 Maccabees - 10/06 Gaslight Anthem - 18/06 Oi Vai Voi - 20/06 Green Beats - 24/06 Ghinzu - 18/07 Extrema Outdoor
03/06 Maccabees - 10/06 Gaslight Anthem - 18/06 Oi Vai Voi - 20/06 Green Beats - 24/06 Ghinzu - 18/07 Extrema Outdoor
De kans is er altijd....quote:Op zondag 27 augustus 2006 17:13 schreef -skippybal- het volgende:
Is er niet eens een kansje dat zo'n steen tegen de maan aan dendert?? Dat is natuurlijk wel spektakel om dat te gaan kijken. Boeiender als een felle ster die langsvliegt...
Vorige week nog zijn er waarnemingen
geweest van meteoriet inslagen op de Maan.
Maar dat waren redelijk kleintjes.
En als er een grote asteroide/komeet/meteor de Maan aan gruzelementen knalt.quote:IMPACT MOON:
In only 30 hours of observing, astronomers at the Marshall Space Flight Center have recently photographed seven explosions of light on the Moon. Each one, they believe, was caused by a meteoroid falling from the sky and hitting the ground.
Above: Candidate meteoroid impact sites
The flashes seen by the Marshall group ranged in brightness from 7th to 9th magnitude, which means they were invisible to the human eye, but easy targets for backyard telescopes. Amateur astronomers are thus invited to join the hunt.
FAQ: The Moon has no oxygen to support fires or explosions. So what causes these flashes of light?
Answer: The source of the light is not combustion, which would require oxygen, but rather the simple heating of rocks and soil at the impact site. Even small meteoroids carry a lot of kinetic energy because they travel so fast, some in excess of 100,000 mph. When they hit the ground, all that kinetic energy gets converted into thermal energy. Rocks and soil are heated to such high temperatures that they glow--hence the flash of light.
Dan is het met de Aarde ook afgelopen.
Niet alleen door de puin die valt. Maar ook de stabilieteit van de Aarde is weg.
En dat is erger ,dan dat er eentje op de Aarde terechtkomt.
[ Bericht 3% gewijzigd door -CRASH- op 27-08-2006 17:44:45 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
ik hoop echt dat ik nog eens mag mee maken dat een echte grote meteoriet op aarde neerknalt.
ik ben niet suicidaal, maar daar maak ik een uitzondering voor.
ik ben niet suicidaal, maar daar maak ik een uitzondering voor.
Communism will be conquered with the help of God ...and a few marines.
LONDEN - Een asteroïde stormt met een snelheid van 45.000 kilometer per uur op de aarde af en dreigt in te slaan. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA stuurt een bemande vlucht naar de asteroïde, die de ruimterots een zetje geeft en de planeet redt van een zekere ondergang.
Het klinkt als het script voor een Hollywood-film, maar de NASA beschouwt een mogelijke asteroïde-inslag als een serieuze dreiging voor de aarde. Daarom wil de organisatie onderzoeken of menselijk ingrijpen in een dergelijk geval mogelijk is, meldde The Guardian vrijdag.
Het leven op aarde is waarschijnlijk al twee keer eerder vrijwel uitgeroeid door de inslag van een gigantische meteoriet. Deskundigen houden er rekening mee, dat de aarde nog eens in botsing komt met een ruimterots. De kleine asteroïde Apophis bevindt zich bijvoorbeeld in een baan die het rotsblok in 2036 bij de aarde brengt.
Wanneer een grote asteroïde van een miljard ton zou inslaan in de aarde, zou dat vergelijkbaar zijn met de explosie van een waterstofbom van 50.000 megaton. Wanneer de ruimterots voor de inslag zou worden verpulverd met een kernraket, zou dat een grote hoeveelheid kleine rotsen opleveren die nog altijd op de aarde afdenderen.
Daarom denken wetenschappers dat het beter zou zijn de koers van het hemellichaam te wijzigen. Dat zou kunnen door de absorptie van licht en warmte van de asteroïde te beïnvloeden met spiegels en lichten. Een astronaut zou de asteroïde een zetje kunnen geven door er een apparaat op te plaatsen dat iets afvuurt, waardoor een terugslag ontstaat en de asteroïde de andere kant op beweegt.
Tot nu toe is het onmogelijk een astronaut zo ver de ruimte in te sturen. Daarvoor zou een speciale raket nodig zijn, die vooralsnog alleen op de tekentafel bestaat.
*Bron: Trouw/Telegraaf
[ Bericht 19% gewijzigd door Frutsel op 17-11-2006 12:38:52 ]
Het klinkt als het script voor een Hollywood-film, maar de NASA beschouwt een mogelijke asteroïde-inslag als een serieuze dreiging voor de aarde. Daarom wil de organisatie onderzoeken of menselijk ingrijpen in een dergelijk geval mogelijk is, meldde The Guardian vrijdag.
Het leven op aarde is waarschijnlijk al twee keer eerder vrijwel uitgeroeid door de inslag van een gigantische meteoriet. Deskundigen houden er rekening mee, dat de aarde nog eens in botsing komt met een ruimterots. De kleine asteroïde Apophis bevindt zich bijvoorbeeld in een baan die het rotsblok in 2036 bij de aarde brengt.
Wanneer een grote asteroïde van een miljard ton zou inslaan in de aarde, zou dat vergelijkbaar zijn met de explosie van een waterstofbom van 50.000 megaton. Wanneer de ruimterots voor de inslag zou worden verpulverd met een kernraket, zou dat een grote hoeveelheid kleine rotsen opleveren die nog altijd op de aarde afdenderen.
Daarom denken wetenschappers dat het beter zou zijn de koers van het hemellichaam te wijzigen. Dat zou kunnen door de absorptie van licht en warmte van de asteroïde te beïnvloeden met spiegels en lichten. Een astronaut zou de asteroïde een zetje kunnen geven door er een apparaat op te plaatsen dat iets afvuurt, waardoor een terugslag ontstaat en de asteroïde de andere kant op beweegt.
Tot nu toe is het onmogelijk een astronaut zo ver de ruimte in te sturen. Daarvoor zou een speciale raket nodig zijn, die vooralsnog alleen op de tekentafel bestaat.
*Bron: Trouw/Telegraaf
[ Bericht 19% gewijzigd door Frutsel op 17-11-2006 12:38:52 ]
denk dat tegen die tijd het allemaal begint te naderen de mensheid wel es een keer al zijn problemen en oorlogen wellicht opzij zet en samen (of iig iemand) er iets aandoet om het te verkomen. Dat kapot nuken moet best kunnen voor me idee, omdat heel wat verbrand als het klein is zodra het binnen de dampkring komt en anders een soort van afkaatsing/afbuiging (spiegels gebruiken om meer energie toe te voegen aan de meteoriet voor afbuiging)
wat ik me uit bovenstaande bericht afvroeg :" Hoezo twee keer al het leven uitgeroeid?"
Was het niet één keer, ten tijde van de dino's, was dat niet de inslag in Mexico? Wat is dan de andere?
Was het niet één keer, ten tijde van de dino's, was dat niet de inslag in Mexico? Wat is dan de andere?
ja zoiets las ik ook al dat er al 2x een meteoriet was ingeslagen waardoor veel beesten doodgingen..quote:Op zondag 19 november 2006 20:26 schreef Frutsel het volgende:
wat ik me uit bovenstaande bericht afvroeg :" Hoezo twee keer al het leven uitgeroeid?"
Was het niet één keer, ten tijde van de dino's, was dat niet de inslag in Mexico? Wat is dan de andere?
Dit heb ik laatst nog ergens gelezen (maar de link weet ikzo niet meer)quote:Op zondag 19 november 2006 20:26 schreef Frutsel het volgende:
wat ik me uit bovenstaande bericht afvroeg :" Hoezo twee keer al het leven uitgeroeid?"
Was het niet één keer, ten tijde van de dino's, was dat niet de inslag in Mexico? Wat is dan de andere?
quote:How Australia was born
Email Print Normal font Large font Frank Walker
June 4, 2006
Advertisement
AdvertisementSCIENTISTS believe they have finally solved one of Earth's greatest mysteries:
what caused the great extinction of life hundreds of millions of years ago.
The answer was revealed yesterday when an American team announced it had discovered the
world's biggest meteor crater almost two kilometres under the ice in Antarctica.
They say a meteor almost 50 kilometres wide caused a 500-kilometre-wide crater deep under
the Wilkes Land region of Antarctica, directly south of Australia.
The massive explosion from the impact probably created the continent of Australia,
forcing it to break away from the existing land mass.
The incredible discovery caused huge excitement among Australian scientists last night.
It could be the missing link in the geological formation of the continents.
It would also answer why life on Earth was almost completely wiped out hundreds of millions of years ago.
The meteor the size of Sydney struck 250 million years ago and must have been the
biggest explosion ever seen on the planet, far bigger than the 10-kilometre-wide meteor
which hit east of Mexico 65 million years ago, wiping out the dinosaurs.
Ohio State University scientists who found the crater said the massive Antarctic crater
could explain the global extinction in the Permian-Triassic period when all animal life on Earth died out,
clearing the way for the dinosaurs.
The massive impact probably broke up the ancient continent of Gondwanaland, pushing Australia out
on its long drift north to its current position. The landmass that became India shot off first,
while Africa and South America broke off later.
"This Wilkes Land impact is much bigger than the impact that killed the dinosaurs, and probably
would have caused catastrophic damage at the time," said Ralph von Frese, professor of geological
sciences at Ohio State University.
Professor von Frese and Laramie Potts, a postdoctoral researcher in geological sciences,
led the team of Ohio University, NASA, Russian and Korean scientists that discovered the crater.
They reported their preliminary results yesterday to the American Geophysical
Union joint assembly meeting at Baltimore.
The scientists used gravity fluctuations measured by satellites to peer beneath Antarctica's icy surface,
and found a 321-kilometre-wide plug of mantle material - a "mascon" in geological parlance -
that had risen up into the Earth's crust.
Mascons are the planetary equivalent of a bump on the head. They form where large objects slam
into a planet's surface. When the scientists overlaid their gravity image with airborne radar
images of the ground beneath the ice,
they found the mascon perfectly centred inside a circular ridge 482 kilometres wide.
"Based on what we know about the geologic history of the region,
this Wilkes Land mascon formed recently by geologic standards -
probably about 250 million years ago," Professor von Frese said.
Professor Michael Archer, dean of the Faculty of Science at University of NSW,
said the crater could prove to be the missing link science has been waiting for.
"A meteor that size would have punctured right through the crust of the Earth and caused enormous
damage to the planet," he said.
In that period 95 per cent of life on Earth was destroyed, he said.
"It's possible this is the missing key to what caused it."
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
"Missing link in the geological formation of the continents", "when all animal life on earth died out..."
De uitstervingsgolf aan het einde van het Perm wordt toegeschreven aan het ontstaan van het Oeralgebergte met bijbehorend wijdverspreid vulkanisme, waarbij enorme hoeveelheden CO2 de lucht in werden gepompt, wat een plausibele verklaring is. Verder splitste Australië zich pas 200 miljoen jaar later af van Antarctica, dus die 'missing link' zie ik niet zo.
De uitstervingsgolf aan het einde van het Perm wordt toegeschreven aan het ontstaan van het Oeralgebergte met bijbehorend wijdverspreid vulkanisme, waarbij enorme hoeveelheden CO2 de lucht in werden gepompt, wat een plausibele verklaring is. Verder splitste Australië zich pas 200 miljoen jaar later af van Antarctica, dus die 'missing link' zie ik niet zo.
Progress on Human Mission to Asteroid - Space.com
Progress is being made on defining a human mission to an asteroid. Experts at several NASA centers are sketching out a prospective piloted stopover at an asteroid -- a trek that could return samples from a targeted space rock as well as honing astronaut proficiency and test needed equipment for other space destinations.
At the heart of such a mission is drawing upon the technology of NASA's Constellation initiative -- the overarching program that is gearing up to extend human presence at the moon, on Mars and beyond.
One key ingredient is the Orion spacecraft -- a post-space shuttle vehicle now under design to thrust crews further than low Earth orbit.
Meanwhile, NASA is wrapping up a report required by the U.S. Congress on how best to search for, catalog and even deal with the hazard of Earth-bruising rocks from space. That space agency report is to be turned over to Congress by year's end.
If lawmakers give the green light to a next generation Near Earth Object (NEO) search program, there could be 40 times the current discovery rate of these celestial bodies. By the time a human mission to an asteroid is ready, there's likely to be a healthy list of suitable targets.
A feasibility study to stage a human mission to an asteroid is underway, said Carlton Allen, Astromaterials Curator and Manager of the Astromaterials Acquisition and Curation Office at NASA's Johnson Space Center (JSC). "It would involve flying people to one of the NEOs and, among other things, collect samples and bring them back," Allen told SPACE.com.
Edward Lu, veteran shuttle and international space station astronaut, is a member of the JSC study team. They are looking into use of Orion technology earlier than 2020, as well as utilizing Delta or Atlas Evolved Expendable Launch Vehicles to enable non-low Earth orbit missions.
"There are many asteroids that have very low relative velocities with respect to Earth," Lu observed. Identifying an "ideal" NEO is one that's both slow moving and comes close to Earth -- sort of a match made in heaven.
"Those are easy targets," Lu said. They wouldn't require a lot of rocket oomph to rendezvous with, he said.
Lu told SPACE.com that NEO exploration study members are posing the following question: How can already existing or currently planned Constellation hardware be used or minimally changed to permit other exploration agendas?
Constellation boosters and spacecraft hardware are now geared to support NASA's return to the Moon and onward to Mars plans. "The whole point of Constellation is that it is an exploration system," Lu noted. "So what else can you do?"
Lu said that their report will be completed by the end of this coming January. "We're in the midst of it right now...and it's looking interesting."
NEO mission
A human voyage to an asteroid would not only trial run Orion equipment -- particularly putting high-speed heat shield technology through its paces -- but also could become part of the test program for lunar landings, Lu said.
Moreover, NASA needs to wean itself off from Earth orbiting missions -- round and round our planet with the space shuttle and space station. Ground controllers are set up for essentially zero light-time, instantaneous communications with space crews.
There will be some lag time keeping in touch with future moon explorers, and more so when expeditionary adventurers travel to faraway Mars, Lu advised. A NEO mission could help in the readiness of ground teams to work issues beyond low Earth orbit, he said -- stepping stone conditioning for robust lunar and Mars operations.
Once you pull up to some asteroid...what's an astronaut to do?
"There are no handholds on the surface," Lu said. "It may not be a solid surface anyway."
Lu said that an Orion spaceship would hover in close proximity to the NEO. "We're talking about an object that's more than likely just 330 feet (100 meters) across, or less. We're talking a big rock or probably a big rubble pile, and likely rotating."
From their spot in space, a crew could deploy a remotely-piloted vehicle. Looking out spacecraft windows, an astronaut might fly a robotic probe via a joy stick, Lu envisioned, dropping off packages on the NEO or scooping up select samples for return to Earth.
"A human flying something remote-controlled is way smarter than anything you can program. You could look for interesting spots on the asteroid and make real-time decisions," Lu added.
A NEO mission would deepen NASA's quest for deep space experience, Lu said. There's interest in asteroids for a range of reasons, he continued, for exploration, for pure science, resource utilization, as well as learning how to mitigate the threat from a sniping space rock that has its crosshairs on Earth.
"It brings it all together," Lu concluded, "which is nice."
"We're looking seriously at this," said Chris McKay, deputy scientist in the Constellation science office at JSC. He is stationed at NASA's Ames Research Center located in California's Silicon Valley, part of a study team there delving into the scientific output from a piloted asteroid flight.
NASA Ames officials are looking at how the Orion exploration vehicle could be used for a human mission to an NEO, McKay explained. The study is only about halfway complete but initial results look to be positive, he said.
McKay said that the main question seems to be finding a NEO that allows for missions that are not too long.
Once on station at an asteroid, crewmembers might release a probe to crash onto the asteroid as they watch from a distance, McKay added.
"A human mission to a NEO, and the associated robotic probes, will return a lot of science and this will be valuable. But as a lifelong resident of Earth...I think that being prepared to save the planet ranks higher on the priority list than insights into the formation of the solar system. But we can do both."
Asteroids: Ready for them or not?
NASA Administrator Michael Griffin, told an audience recently at NASA's Langley Research Center that "our species hasn't been around long enough to have experienced a cataclysmic extinction event. But they will occur again, whether we are ready for them or not."
So, in the end, Griffin said, "human expansion into our solar system is fundamentally about the survival of the species, about ensuring better odds for our survival through the promulgation of our species."
"But one assumption that I know will be justified is that the Moon, the near-Earth asteroids, and the rest of the solar system contain the resources that will take mankind to the next level of civilization and prosperity. I don't know when it will occur or who will do it, but it will happen. I hope that it will be soon, and that we will be the agents of this great endeavor," Griffin explained.
NASA's upswing in asteroid interest is good news, reported William Burrows, author of The Survival Imperative -- Using Space to Protect Earth (Forge, 2006). He's also a professor of journalism at New York University.
"The cliche that we should land on one or more asteroids 'because they are there' certainly applies, since the need to explore is an ancient and deeply-held human trait," Burrows explained. "But more pragmatically, knowledge is never wasted, so there will be things to learn from being on asteroids that we cannot anticipate but that can only be beneficial," he said.
Burrows said that resource mining in the distant future is part of that learning process.
"But far more important, it will teach us valuable things about them and the need to spread the human seed, not only for adventure, but as a hedge against a civilization-threatening catastrophe on the home planet," Burrows said.
Planetary defense
In a few months time, NASA is set to co-sponsor the 2007 Planetary Defense Conference to be convened in Washington, D.C.
The March meeting is organized to capture the state-of-the-art in terms of protecting Earth from NEOs, said William Ailor of The Aerospace Corporation in El Segundo, California and general chair of meeting.
"There are a lot of unknowns relative to asteroids," Ailor said, like how they are put together -- a key piece of information required in order to deflect any Earth-threatening space rock. "One of the issues that you have is that there's probably some variability asteroid to asteroid."
Ailor said that piloted flight to an asteroid would yield additional detail on dealing with a future hostile object. However, the real challenge, he said, is that no one country is going to have the wherewithal to cover every aspect of the problem.
So the question is, Ailor added, just how does the world community get together to incrementally add information about these objects and offer mitigation ideas?
"I think it's becoming more of a credible issue now. People recognize that these kinds of events can happen...and we actually have the capability now to do something about it," Ailor suggested.
"The [space] community -- and I would include the political community -- is beginning to take this more seriously. We've progressed a long way over the last few years...but we still have a long way to go," he said.
Progress is being made on defining a human mission to an asteroid. Experts at several NASA centers are sketching out a prospective piloted stopover at an asteroid -- a trek that could return samples from a targeted space rock as well as honing astronaut proficiency and test needed equipment for other space destinations.
At the heart of such a mission is drawing upon the technology of NASA's Constellation initiative -- the overarching program that is gearing up to extend human presence at the moon, on Mars and beyond.
One key ingredient is the Orion spacecraft -- a post-space shuttle vehicle now under design to thrust crews further than low Earth orbit.
Meanwhile, NASA is wrapping up a report required by the U.S. Congress on how best to search for, catalog and even deal with the hazard of Earth-bruising rocks from space. That space agency report is to be turned over to Congress by year's end.
If lawmakers give the green light to a next generation Near Earth Object (NEO) search program, there could be 40 times the current discovery rate of these celestial bodies. By the time a human mission to an asteroid is ready, there's likely to be a healthy list of suitable targets.
A feasibility study to stage a human mission to an asteroid is underway, said Carlton Allen, Astromaterials Curator and Manager of the Astromaterials Acquisition and Curation Office at NASA's Johnson Space Center (JSC). "It would involve flying people to one of the NEOs and, among other things, collect samples and bring them back," Allen told SPACE.com.
Edward Lu, veteran shuttle and international space station astronaut, is a member of the JSC study team. They are looking into use of Orion technology earlier than 2020, as well as utilizing Delta or Atlas Evolved Expendable Launch Vehicles to enable non-low Earth orbit missions.
"There are many asteroids that have very low relative velocities with respect to Earth," Lu observed. Identifying an "ideal" NEO is one that's both slow moving and comes close to Earth -- sort of a match made in heaven.
"Those are easy targets," Lu said. They wouldn't require a lot of rocket oomph to rendezvous with, he said.
Lu told SPACE.com that NEO exploration study members are posing the following question: How can already existing or currently planned Constellation hardware be used or minimally changed to permit other exploration agendas?
Constellation boosters and spacecraft hardware are now geared to support NASA's return to the Moon and onward to Mars plans. "The whole point of Constellation is that it is an exploration system," Lu noted. "So what else can you do?"
Lu said that their report will be completed by the end of this coming January. "We're in the midst of it right now...and it's looking interesting."
NEO mission
A human voyage to an asteroid would not only trial run Orion equipment -- particularly putting high-speed heat shield technology through its paces -- but also could become part of the test program for lunar landings, Lu said.
Moreover, NASA needs to wean itself off from Earth orbiting missions -- round and round our planet with the space shuttle and space station. Ground controllers are set up for essentially zero light-time, instantaneous communications with space crews.
There will be some lag time keeping in touch with future moon explorers, and more so when expeditionary adventurers travel to faraway Mars, Lu advised. A NEO mission could help in the readiness of ground teams to work issues beyond low Earth orbit, he said -- stepping stone conditioning for robust lunar and Mars operations.
Once you pull up to some asteroid...what's an astronaut to do?
"There are no handholds on the surface," Lu said. "It may not be a solid surface anyway."
Lu said that an Orion spaceship would hover in close proximity to the NEO. "We're talking about an object that's more than likely just 330 feet (100 meters) across, or less. We're talking a big rock or probably a big rubble pile, and likely rotating."
From their spot in space, a crew could deploy a remotely-piloted vehicle. Looking out spacecraft windows, an astronaut might fly a robotic probe via a joy stick, Lu envisioned, dropping off packages on the NEO or scooping up select samples for return to Earth.
"A human flying something remote-controlled is way smarter than anything you can program. You could look for interesting spots on the asteroid and make real-time decisions," Lu added.
A NEO mission would deepen NASA's quest for deep space experience, Lu said. There's interest in asteroids for a range of reasons, he continued, for exploration, for pure science, resource utilization, as well as learning how to mitigate the threat from a sniping space rock that has its crosshairs on Earth.
"It brings it all together," Lu concluded, "which is nice."
"We're looking seriously at this," said Chris McKay, deputy scientist in the Constellation science office at JSC. He is stationed at NASA's Ames Research Center located in California's Silicon Valley, part of a study team there delving into the scientific output from a piloted asteroid flight.
NASA Ames officials are looking at how the Orion exploration vehicle could be used for a human mission to an NEO, McKay explained. The study is only about halfway complete but initial results look to be positive, he said.
McKay said that the main question seems to be finding a NEO that allows for missions that are not too long.
Once on station at an asteroid, crewmembers might release a probe to crash onto the asteroid as they watch from a distance, McKay added.
"A human mission to a NEO, and the associated robotic probes, will return a lot of science and this will be valuable. But as a lifelong resident of Earth...I think that being prepared to save the planet ranks higher on the priority list than insights into the formation of the solar system. But we can do both."
Asteroids: Ready for them or not?
NASA Administrator Michael Griffin, told an audience recently at NASA's Langley Research Center that "our species hasn't been around long enough to have experienced a cataclysmic extinction event. But they will occur again, whether we are ready for them or not."
So, in the end, Griffin said, "human expansion into our solar system is fundamentally about the survival of the species, about ensuring better odds for our survival through the promulgation of our species."
"But one assumption that I know will be justified is that the Moon, the near-Earth asteroids, and the rest of the solar system contain the resources that will take mankind to the next level of civilization and prosperity. I don't know when it will occur or who will do it, but it will happen. I hope that it will be soon, and that we will be the agents of this great endeavor," Griffin explained.
NASA's upswing in asteroid interest is good news, reported William Burrows, author of The Survival Imperative -- Using Space to Protect Earth (Forge, 2006). He's also a professor of journalism at New York University.
"The cliche that we should land on one or more asteroids 'because they are there' certainly applies, since the need to explore is an ancient and deeply-held human trait," Burrows explained. "But more pragmatically, knowledge is never wasted, so there will be things to learn from being on asteroids that we cannot anticipate but that can only be beneficial," he said.
Burrows said that resource mining in the distant future is part of that learning process.
"But far more important, it will teach us valuable things about them and the need to spread the human seed, not only for adventure, but as a hedge against a civilization-threatening catastrophe on the home planet," Burrows said.
Planetary defense
In a few months time, NASA is set to co-sponsor the 2007 Planetary Defense Conference to be convened in Washington, D.C.
The March meeting is organized to capture the state-of-the-art in terms of protecting Earth from NEOs, said William Ailor of The Aerospace Corporation in El Segundo, California and general chair of meeting.
"There are a lot of unknowns relative to asteroids," Ailor said, like how they are put together -- a key piece of information required in order to deflect any Earth-threatening space rock. "One of the issues that you have is that there's probably some variability asteroid to asteroid."
Ailor said that piloted flight to an asteroid would yield additional detail on dealing with a future hostile object. However, the real challenge, he said, is that no one country is going to have the wherewithal to cover every aspect of the problem.
So the question is, Ailor added, just how does the world community get together to incrementally add information about these objects and offer mitigation ideas?
"I think it's becoming more of a credible issue now. People recognize that these kinds of events can happen...and we actually have the capability now to do something about it," Ailor suggested.
"The [space] community -- and I would include the political community -- is beginning to take this more seriously. We've progressed a long way over the last few years...but we still have a long way to go," he said.
Overzicht van de bekende planetoiden met hun belangrijkste gegevens.
Bron : Tom's Asteroid Flybys Webpage
Here's a brief description of some of the columns:
Distance is in Astronomical Units; for reference the moon is 0.0025 A.U. from the earth. (1 AU = 150.000.000 km)
Magnitude, or brightness. zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Magnitude
Speed how faster the asteroid appears to move through the sky, measured in arcseconds per minute.
Absolute magnitude, sort of related to how big it is (smaller is brighter/bigger).
PHA is Potentially Hazardous Asteroid. Don't worry, it's not as bad as it sounds.
Klik op het plaatje voor een vergroting
De dichtbijzijnste planetoïde komt dus in de buurt van 2 milj km ten opzichte van de aarde. Bedenk echter wel, dat er nog een heleboel planetoïden nog niet bekend zijn en worden elke dag wel een paar gevonden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Drugshond op 21-01-2007 17:27:18 ]
Bron : Tom's Asteroid Flybys Webpage
Here's a brief description of some of the columns:
Klik op het plaatje voor een vergroting
De dichtbijzijnste planetoïde komt dus in de buurt van 2 milj km ten opzichte van de aarde. Bedenk echter wel, dat er nog een heleboel planetoïden nog niet bekend zijn en worden elke dag wel een paar gevonden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Drugshond op 21-01-2007 17:27:18 ]
quote:Op dinsdag 28 december 2004 10:40 schreef Frutsel het volgende:
Possibility of an Earth Impact in 2029 Ruled Out for Asteroid 2004 MN4
Don Yeomans, Steve Chesley and Paul Chodas
NASA's Near Earth Object Program Office
December 27, 2004
Over the past week, several independent efforts were made to search for pre-discovery observations of 2004 MN4. These efforts proved successful today when Jeff Larsen and Anne Descour of the Spacewatch Observatory near Tucson, Arizona, were able to detect and measure very faint images of asteroid 2004 MN4 on archival images dating to 15 March 2004. These observations extended the observed time interval for this asteroid by three months allowing an improvement in its orbit so that an Earth impact on 13 April 2029 can now be ruled out.
As is often the case, the possibility of future Earth impacts for some near-Earth objects cannot be entirely ruled out until the uncertainties associated with their trajectories are reduced as a result of either future position observations, or in this case, heretofore unrecognized, pre-discovery observations. When these additional observations were used to update the orbit of 2004 MN4, the uncertainties associated with this object's future positions in space were reduced to such an extent that none of the object's possible trajectories can impact the Earth (or Moon) in 2029.
[afbeelding]
Hij komt dus niet
ff wat simulaties gedaan met Starry Night Pro 6.0.3. (13 en 14 april 2029)quote:Apophis (planetoïde)
Bron : Wikipedia
(99942) Apophis, voorheen 2004 MN4 genoemd, is een Aardscheerder die eind 2004 verontrusting veroorzaakte. De eerste waarnemingen van de planetoïde wezen op een relatief grote kans dat 2004 MN4 in 2029 de aarde zou raken. Latere waarnemingen lieten de kans op een inslag op de aarde of maan variëren van 1,6% tot praktisch 0.
Er wordt verwacht dat het object op vrijdag 13 april 2029 zo dicht zal passeren dat het met een schijnbare magnitude van 3,3 met het blote oog zichtbaar zal zijn in Europa, Afrika en west-Azië. Er zijn geen andere objecten bekend waarvoor dit het geval is geweest.
De passage in 2029 scoort een 1 op de Schaal van Torino. Dit door de kleine kans op inslag volgens de laatste berekeningen voor 2029, 2035, 2036, 2037 en 2049. Echter door de nauwe passage in 2029 kan de baan aanzienlijk gewijzigd worden, waardoor de toekomstige inslagkansen pas na die gebeurtenis berekend kunnen worden.
NASA heeft laatst bekend gemaakt dat de planetoïde de Aarde zal raken in 2036. Dit blijkt uit een onderzoek dat ontdekt heeft dat de koers wel degelijk is veranderd. NASA werkt al tijden aan een plan om deze te stoppen door een bemand ruimteschip naar de asteroïde te sturen en deze m.b.v bommen een andere koers te geven zodat het onze woonplaneet niet zal raken.
Inhoud
* 1 Basisgegevens
* 2 Ontdekking
* 3 Mogelijke inslageffecten
Basisgegevens
2004 MN4 behoort tot de groep der "Aten-planetoïden", planetoïden met een halve as van minder dan 1 astronomische eenheid. Deze planetoïde draait in 323 dagen om de zon, waarbij haar baan 2 maal / jaar die van de aarde snijdt.
Op basis van de helderheid werd de diameter op 410 meter geschat, later werd de afmeting bijgesteld naar 320 meter. De massa wordt geschat op 9.5×1010 kg. Bij een - onwaarschijnlijke - inslag in 2029 zou de inslag snelheid 12.59 km/s zijn.
Ontdekking
2004 MN4 werd op 19 juni 2004 ontdekt door Roy Tucker, David J. Tholen en Fabrizio Bernardi van het door de NASA-betaalde Universiteit van Hawaï planetoïde onderzoek van Kitt Peak National Observatory in Arizona. Deze groep observeerde de planetoïde gedurende 2 nachten.
Op 18 december werd het object opnieuw ontdekt vanuit Australië door Gordon Garradd van de Siding Spring Survey, een ander door de NASA betaald NEA onderzoek. Verdere wereldwijde observaties gedurende de hierop volgende dagen stelden het Minor Planet Center in staat om de relatie met de juniwaarnemingen te bevestigen.
Op dit punt werd de inslagkans op aarde op 13 april 2029 berekend door het automatische SENTRY systeem van NASA's Near-Earth Object Program Office. NEODyS, een vergelijkbaar automatisch systeem op de Universiteit van Pisa in Italië en de Universiteit van Valladolid in Spanje berekenden eveneens de inslagkans met vergelijkbare voorspellingen.
Gedurende de volgende dagen maakten additionele waarnemingen het de astronomen mogelijk om de foutmarge te reduceren. Hierdoor steeg de berekende inslagkans tot een top van 2,7 procent (1 op 37). Gecombineerd met zijn afmeting leidde dit tot een classificatie van 2004 MN4 van niveau 4 op de schaal van Torino en van 1.10 op de schaal van Palermo, Voor beide schalen waren dit de hoogste ooit toegekende waarden.
De planetoïde werd met terugwerkende kracht herontdekt tot 15 maart 2004. Op basis hiervan werd op 27 december 2004 een verbeterde baanberekening gepubliceerd. Volgens deze berekening was er geen gevaar voor een inslag in 2029, en de gezamenlijke kans op een inslag in de 21e eeuw werd teruggebracht tot 0.0041 procent (1 op 24.000).
Mogelijke inslageffecten
Omdat de inslagkans nu op nihil wordt geschat, zijn de mogelijke effecten van een inslag grotendeels oninteressant geworden. Maar gedurende enige dagen in december 2004, toen de inslagkans op 2,4% werd geschat, waren er veel internetdiscussies over de mogelijke inslageffecten.
NASA schatte oorspronkelijk de energie die bij de inslag van 2004 MN4 zou vrijkomen op het equivalent van 1480 megaton TNT. Dat is 114.000 duizend keer de energie van de atoombom Little Boy, die door de Verenigde Staten bij de aanval op Hiroshima gebruikt is. Een latere verfijndere schatting kwam op 850 megaton uit. De inslag die de Barringer meteoorkrater veroorzaakte of de Toengoeska-explosie worden geschat op 10 tot 20 megaton. De 1883 uitbarsting van de Krakatau had het equivalent van 200 megaton.
De precieze effecten van een inslag zouden afhangen van de samenstelling van de planetoïde, de plaats en de hoek van de inslag. Een inslag zou aanzienlijke verwoesting aanrichten in een gebied van duizenden vierkante kilometers, maar geen blijvende klimatologische verandering veroorzaken.
Gebaseerd op het tijdstip van inslag, (0.89 van een dag, 21:21 UTC) en het feit dat de planetoïde vanaf de buitenzijde van de aardbaan zou benaderen, zou een inslag ergens op het oostelijk halfrond plaats vinden. De snelheid zou 12.59 km/s bedragen.
De kortste afstand genomen van deze planetoide ten opzichte van de aarde.
Vergelijk deze data eens met 2006 AM4 (1 feb 2007) qua afstand. Het brokje steen mag wel iets kleiner zijn. Maar qua close encounter lijkt me deze spectaculairder. Maar ik zie nauwelijks berichtgeving hierover.
Het leven is wel zes of zeven keer bijna uitgeroeid. Niet elke keer door meteorietinslagen overigens, maar het is allicht vaker dan de ene keer in het Krijt gebeurd.quote:Op zondag 19 november 2006 20:26 schreef Frutsel het volgende:
wat ik me uit bovenstaande bericht afvroeg :" Hoezo twee keer al het leven uitgeroeid?"
Was het niet één keer, ten tijde van de dino's, was dat niet de inslag in Mexico? Wat is dan de andere?
Oh, ik moet eens opletten dat er ook volgende pagina's zijn .
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
2004 AM4 1 februari 2007 (jammerlijk zit deze planetoide niet in de database van Starry Night Pro, terwijl hij er echt wel in thuishoort). Hij mag dan wel 3x zo klein zijn (ongeveer 120 meter in doorsnede). Maar zijn afstand ten opzichte van de aarde is ook 3x zo dicht bij (5x afstand Aarde-Maan).
What are the odds an asteroid or meteoroid will hit the Earth again? Pretty good, according to some scientists.
There are millions of these "rocks" out there, and about 200,000 to 400,000 of them get close enough to be classified as celestial objects that could come within range of our home planet.
But it only takes one, as anyone who has studied the dinosaurs will tell you. Many scientists believe an asteroid impact led to the extinction of the dinosaurs 65 million years ago.
Apollo 9 astronaut Russell Schweickart believes it is simply a matter of time before another asteroid targets Earth.
"It could be 20 years, or a hundred years, or a thousand years," he said.
Schweickart is one of the founders of the B612 Foundation, which studies how to alter the orbit of an asteroid to prevent it from hitting Earth. "It's a very infrequent occurrence -- an asteroid impacting the Earth -- but when it happens, it will be devastating."
Schweickart says he's frustrated because he believes this project should be led by an international organization. He contends there is no way to predict when or where an asteroid will hit the Earth, so no single government should be held responsible for asteroid avoidance.
He wants to see the United Nations set up an agency mandated to prevent an asteroid from colliding with the Earth and has planned a series of meetings around the world to develop a comprehensive plan. Schweickart anticipates a project that would cost several hundred million dollars, a burden for any single country, but something much more practical as a combined effort.
How would you keep an asteroid form hitting the Earth? Schweickart outlined a three-step program.
Early Warning. You need to know it's coming by searching for it. NASA currently has a budget of $4.1 million to look for asteroids.
Take Action. Develop the ability to deflect an asteroid. Some technology is available now, but propulsion that doesn't exist yet will be required -- nuclear reactors that could power ion-propulsion systems for interplanetary spacecraft.
Make a Decision. Some agency has to decide to do this and fund it. This isn't about ducking a bullet going past your head; this is about seeing what is coming your way decades ahead and believing in the laws of gravity.
Edward T. Lu is a NASA astronaut who has developed a plan of action for deflecting an asteroid. He and fellow astronaut Stan Love have come up with the concept of a space tug. A space tug is a rocket that would launch to the same orbit as an asteroid threatening to hit the Earth and alter the asteroid's orbit by pushing in the direction of its orbital motion.
Lu told ABC News, "You don't have to change much -- one hundred thousandth of a mile an hour is enough, 10 years ahead of time, to cause an asteroid to miss the rendezvous with Earth."
NASA is taking some steps to learn more about asteroids. Chris McKay is a planetary scientist with the Ames Research Center as well as the deputy lead scientist for the Constellation Program -- the project to go back to the moon and on to Mars. Orion is the vehicle that will carry the astronauts, launched with an Ares rocket. McKay is exploring ways to use Orion for other missions, like sending a crew to land on an asteroid.
"It is exciting to think about rendezvousing with an asteroid and bringing back samples," McKay said. "What we could learn about the origins of the Earth is mind-boggling."
While McKay is excited about the possibility of landing on an asteroid, he says there is currently no mandate to start deflecting asteroids. "Right now, there is nothing out there that we know of with our name on it, but if we did find something, this mission could give the knowledge to deter a disaster."
An ounce of prevention is the mantra for scientists concerned about asteroids smacking into us. Both Schweickart and McKay use the failure of the levees in New Orleans after Hurricane Katrina as an example of poor planning on all levels of government.
Is getting hit by an asteroid something to lose sleep over? Probably not, said Schweickart. But he said that people should be more concerned about the government's role in watching for an asteroid.
NASA's Near Earth Object Observation Program is responsible for tracking any near-Earth asteroids larger than a kilometer in size. NASA is not responsible for preventing an asteroid that it tracks from hitting the Earth. No agency has that mandate right now.
And the lack of a plan, said Schweickart, is something that causes him to lose sleep.
Artikel -> http://abcnews.go.com/Technology/print?id=2817276
There are millions of these "rocks" out there, and about 200,000 to 400,000 of them get close enough to be classified as celestial objects that could come within range of our home planet.
But it only takes one, as anyone who has studied the dinosaurs will tell you. Many scientists believe an asteroid impact led to the extinction of the dinosaurs 65 million years ago.
Apollo 9 astronaut Russell Schweickart believes it is simply a matter of time before another asteroid targets Earth.
"It could be 20 years, or a hundred years, or a thousand years," he said.
Schweickart is one of the founders of the B612 Foundation, which studies how to alter the orbit of an asteroid to prevent it from hitting Earth. "It's a very infrequent occurrence -- an asteroid impacting the Earth -- but when it happens, it will be devastating."
Schweickart says he's frustrated because he believes this project should be led by an international organization. He contends there is no way to predict when or where an asteroid will hit the Earth, so no single government should be held responsible for asteroid avoidance.
He wants to see the United Nations set up an agency mandated to prevent an asteroid from colliding with the Earth and has planned a series of meetings around the world to develop a comprehensive plan. Schweickart anticipates a project that would cost several hundred million dollars, a burden for any single country, but something much more practical as a combined effort.
How would you keep an asteroid form hitting the Earth? Schweickart outlined a three-step program.
Early Warning. You need to know it's coming by searching for it. NASA currently has a budget of $4.1 million to look for asteroids.
Take Action. Develop the ability to deflect an asteroid. Some technology is available now, but propulsion that doesn't exist yet will be required -- nuclear reactors that could power ion-propulsion systems for interplanetary spacecraft.
Make a Decision. Some agency has to decide to do this and fund it. This isn't about ducking a bullet going past your head; this is about seeing what is coming your way decades ahead and believing in the laws of gravity.
Edward T. Lu is a NASA astronaut who has developed a plan of action for deflecting an asteroid. He and fellow astronaut Stan Love have come up with the concept of a space tug. A space tug is a rocket that would launch to the same orbit as an asteroid threatening to hit the Earth and alter the asteroid's orbit by pushing in the direction of its orbital motion.
Lu told ABC News, "You don't have to change much -- one hundred thousandth of a mile an hour is enough, 10 years ahead of time, to cause an asteroid to miss the rendezvous with Earth."
NASA is taking some steps to learn more about asteroids. Chris McKay is a planetary scientist with the Ames Research Center as well as the deputy lead scientist for the Constellation Program -- the project to go back to the moon and on to Mars. Orion is the vehicle that will carry the astronauts, launched with an Ares rocket. McKay is exploring ways to use Orion for other missions, like sending a crew to land on an asteroid.
"It is exciting to think about rendezvousing with an asteroid and bringing back samples," McKay said. "What we could learn about the origins of the Earth is mind-boggling."
While McKay is excited about the possibility of landing on an asteroid, he says there is currently no mandate to start deflecting asteroids. "Right now, there is nothing out there that we know of with our name on it, but if we did find something, this mission could give the knowledge to deter a disaster."
An ounce of prevention is the mantra for scientists concerned about asteroids smacking into us. Both Schweickart and McKay use the failure of the levees in New Orleans after Hurricane Katrina as an example of poor planning on all levels of government.
Is getting hit by an asteroid something to lose sleep over? Probably not, said Schweickart. But he said that people should be more concerned about the government's role in watching for an asteroid.
NASA's Near Earth Object Observation Program is responsible for tracking any near-Earth asteroids larger than a kilometer in size. NASA is not responsible for preventing an asteroid that it tracks from hitting the Earth. No agency has that mandate right now.
And the lack of a plan, said Schweickart, is something that causes him to lose sleep.
Artikel -> http://abcnews.go.com/Technology/print?id=2817276
Beste Fok, neem me niet kwalijk, maar dit topic is toch echt niet door mij gestart. Laat ik ooit 1 reactie hebben geschreven.
Jawel hoor, je orginele OP staat er nog onder (zoals het hoort). Dit was ooit een [WFL]-topic voor de verhuizing. Alleen ik heb er zelf een uitgebreidere OP ervoor gezet (na de merge met een [DE]-topic).quote:Op dinsdag 30 januari 2007 01:03 schreef Keromane het volgende:
Beste Fok, neem me niet kwalijk, maar dit topic is toch echt niet door mij gestart. Laat ik ooit 1 reactie hebben geschreven.
Asteroide (2007 BZ48) komt nog ietsie dichterbij de Aarde dan 2006 AM4. Is ook pas dit jaar ontdekt
Op 4,5 LD van de aarde... Is ook een stuk kleiner, dat wel (17x38m)
Op 7 februari komt hij het dichtst in de buurt
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20BZ48
Op 4,5 LD van de aarde... Is ook een stuk kleiner, dat wel (17x38m)
Op 7 februari komt hij het dichtst in de buurt
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20BZ48
Mag ik ff een ander geluid laten horen dan tot dusver gepost is?
Ik vind al die Doomsday scenarios wel leuk en informatief maar ik
denk dat de soep niet zo heet wordt gegeten als datie wordt opgediend.
Wat ik ermee wil zeggen is dat wij nu al jaaaren dit soort verhalen
hebben moeten aanhoren en tot dusver is er niets gebeurt. Ik weet
ook wel dat de aarde elk moment bedreigt wordt door meteorieten maar
vergeten wij niet dat onze aarde ook vrij goed 'beschermd' wordt door
de befaamde 'ring' die alles wat voordat dat de aarde bereikt verpulvert?
Tuurlijk zijn er momenten die vermeldingswaardig zijn maar ik denk dat
veel van deze Doomsday verhalen ook voortkomen uit sensatie om
de bladen van tijd tot tijd te vullen. Immers angst is het beste middel om
mensen iets wijs te maken. Kijk maar naar George W.
Ik vind al die Doomsday scenarios wel leuk en informatief maar ik
denk dat de soep niet zo heet wordt gegeten als datie wordt opgediend.
Wat ik ermee wil zeggen is dat wij nu al jaaaren dit soort verhalen
jaaaren dit soort verhalenhebben moeten aanhoren en tot dusver is er niets gebeurt. Ik weet
ook wel dat de aarde elk moment bedreigt wordt door meteorieten maar
vergeten wij niet dat onze aarde ook vrij goed 'beschermd' wordt door
de befaamde 'ring' die alles wat voordat dat de aarde bereikt verpulvert?
Tuurlijk zijn er momenten die vermeldingswaardig zijn maar ik denk dat
veel van deze Doomsday verhalen ook voortkomen uit sensatie om
de bladen van tijd tot tijd te vullen. Immers angst is het beste middel om
mensen iets wijs te maken. Kijk maar naar George W.
Zie dat je nog niet zo lang geleden geregistreerd hebt... want je Avatar is ook al bezet, maar ja, das bijzaakquote:Op zondag 4 februari 2007 21:19 schreef sanni het volgende:
Mag ik ff een ander geluid laten horen dan tot dusver gepost is?
Ik vind al die Doomsday scenarios wel leuk en informatief maar ik
denk dat de soep niet zo heet wordt gegeten als datie wordt opgediend.
Wat ik ermee wil zeggen is dat wij nu al jaaaren dit soort verhalen
hebben moeten aanhoren en tot dusver is er niets gebeurt. Ik weet
ook wel dat de aarde elk moment bedreigt wordt door meteorieten maar
vergeten wij niet dat onze aarde ook vrij goed 'beschermd' wordt door
de befaamde 'ring' die alles wat voordat dat de aarde bereikt verpulvert?
Tuurlijk zijn er momenten die vermeldingswaardig zijn maar ik denk dat
veel van deze Doomsday verhalen ook voortkomen uit sensatie om
de bladen van tijd tot tijd te vullen. Immers angst is het beste middel om
mensen iets wijs te maken. Kijk maar naar George W.
( marcb1974 )
In zekere zin heb je gelijk... het is ook geen doomsday-topic, het is meer een topic voor wat er zoal in de buurt komt en om ons heen zwerft. Daarnaast is echter de aarde in het verleden vaak genoeg doelwit geweest van een meteorinslag. Ooit zal het weer zover komen, want de geschiedenis herhaalt zich, graaf in het verleden en je zult zien dat het vaker is geweest. De littekens zijn overal op aarde te vinden. Naast onze dampkring hebben we ook het geluk van de maan en van gasreuzen zoals Saturnus en Jupiter die hebben zoveel aantrekkingskracht dat ze veel rotzooi bij ons vandaan houden. Als je alleen al naar de maan kijkt, dan zie je genoeg kraters.
En ja, wij hebben de dampkring... maar nee, die houdt niet alles tegen....
Action plan for killer asteroids (BBC Science)
A draft UN treaty to determine what would have to be done if a giant asteroid was on a collision course with Earth is to be drawn up this year.
The document would set out global policies including who should be in charge of plans to deflect any object.
It is the brainchild of the Association of Space Explorers, a professional body for astronauts and cosmonauts.
At the moment Nasa is monitoring 127 near earth objects (NEO) that have a possibility of hitting the earth.
The association has asked a group of scientists, lawyers, diplomats and insurance experts to draw up the recommendations.
The group will have their first meeting in Strasbourg in May this year. It is hoped the final document will be presented to the UN in 2009.
"We believe there needs to be a decision process spelled out and adopted by the United Nations," said Dr Russell Schweickart, one of the Apollo 9 astronauts and founder of the Association of Space Explorers.
Known threat
The threat of an asteroid hitting the Earth is being taken more and more seriously as more and more NEOs are found.
In the US, Congress has charged Nasa with the task of starting a more detailed search for life-threatening asteroids.
"Congress has said that Nasa's efforts to date are not sufficient to the threat," said Nasa's Dr Steven Chesley.
"They have changed Nasa's targets so that the cataloguing and tracking of asteroids is part of its mandate."
Congress has asked the space agency to mount a much more aggressive survey.
At the moment Nasa tracks all objects greater than 700m in diameter. The agency's new goal is to track all objects greater than 70m in diameter.
To do this, the agency needs to use a new suite of telescopes.
Alternatives include building a new Nasa-owned system or investing in other proposed telescopes such as The Large Synoptic Survey Telescope (LSST) or the Panoramic Survey Telescope & Rapid Response System (Pan-Starrs).
Pan-Starrs is a wide-field telescope being developed at the University of Hawaii, whilst the LSST is a proposed ground-based instrument being developed by the not-for-profit LSST corporation based in the US.
Nasa estimates that there are about 20,000 potentially threatening asteroids yet to be discovered.
"Out of those thousands there will be without question many that look like they might hit the earth with a high enough probability that the public and everyone else will be concerned," said Dr Schweickart.
"This has gone from being an esoteric statistical argument to talking about real events," added Dr David Morrison, an astronomer at the NASA's Ames Research Center.
Future plans
The UN draft treaty would set would establish who should be in charge in the event of an asteroid heading towards earth, who would pay for relief efforts and the policies that should be adopted.
In addition it would set out possible plans to deflect the object.
Possible deflection plans could include hitting the asteroid with a spacecraft or rocket to deflect its orbit.
Other less destructive proposals include a gravity tug that would simply hover over the asteroid and use gravity as a "towline" to change its path.
But any decision to deflect an NEO could come with its own set of conundrums for the UN, as changing its path may simply alter its final target.
"It's important to understand when you start to deflect an asteroid that certain countries are going to have accept an increase in risk to their populations in order to take the risk to zero for everyone," said Dr Schweickart.
It is difficult decisions like this which can only be addressed by the UN, the Association of Space Explorers believes.
And it is under no illusion that the process can be sorted out quickly.
"You have to act when things look like they are going to happen - if you wait until you know for certain, it's too late," said Dr Schweickart.
Experts who will draw up the treaty include Lord Rees, head of the Royal Society; the ex-director of science at the European Space Agency Roger Bonnet; and former UK government advisor Sir Crispin Tickell.
The proposals were outlined at the American Association for the Advancement of Science (AAAS) annual meeting in San Francisco, US.
A draft UN treaty to determine what would have to be done if a giant asteroid was on a collision course with Earth is to be drawn up this year.
The document would set out global policies including who should be in charge of plans to deflect any object.
It is the brainchild of the Association of Space Explorers, a professional body for astronauts and cosmonauts.
At the moment Nasa is monitoring 127 near earth objects (NEO) that have a possibility of hitting the earth.
The association has asked a group of scientists, lawyers, diplomats and insurance experts to draw up the recommendations.
The group will have their first meeting in Strasbourg in May this year. It is hoped the final document will be presented to the UN in 2009.
"We believe there needs to be a decision process spelled out and adopted by the United Nations," said Dr Russell Schweickart, one of the Apollo 9 astronauts and founder of the Association of Space Explorers.
Known threat
The threat of an asteroid hitting the Earth is being taken more and more seriously as more and more NEOs are found.
In the US, Congress has charged Nasa with the task of starting a more detailed search for life-threatening asteroids.
"Congress has said that Nasa's efforts to date are not sufficient to the threat," said Nasa's Dr Steven Chesley.
"They have changed Nasa's targets so that the cataloguing and tracking of asteroids is part of its mandate."
Congress has asked the space agency to mount a much more aggressive survey.
At the moment Nasa tracks all objects greater than 700m in diameter. The agency's new goal is to track all objects greater than 70m in diameter.
To do this, the agency needs to use a new suite of telescopes.
Alternatives include building a new Nasa-owned system or investing in other proposed telescopes such as The Large Synoptic Survey Telescope (LSST) or the Panoramic Survey Telescope & Rapid Response System (Pan-Starrs).
Pan-Starrs is a wide-field telescope being developed at the University of Hawaii, whilst the LSST is a proposed ground-based instrument being developed by the not-for-profit LSST corporation based in the US.
Nasa estimates that there are about 20,000 potentially threatening asteroids yet to be discovered.
"Out of those thousands there will be without question many that look like they might hit the earth with a high enough probability that the public and everyone else will be concerned," said Dr Schweickart.
"This has gone from being an esoteric statistical argument to talking about real events," added Dr David Morrison, an astronomer at the NASA's Ames Research Center.
Future plans
The UN draft treaty would set would establish who should be in charge in the event of an asteroid heading towards earth, who would pay for relief efforts and the policies that should be adopted.
In addition it would set out possible plans to deflect the object.
Possible deflection plans could include hitting the asteroid with a spacecraft or rocket to deflect its orbit.
Other less destructive proposals include a gravity tug that would simply hover over the asteroid and use gravity as a "towline" to change its path.
But any decision to deflect an NEO could come with its own set of conundrums for the UN, as changing its path may simply alter its final target.
"It's important to understand when you start to deflect an asteroid that certain countries are going to have accept an increase in risk to their populations in order to take the risk to zero for everyone," said Dr Schweickart.
It is difficult decisions like this which can only be addressed by the UN, the Association of Space Explorers believes.
And it is under no illusion that the process can be sorted out quickly.
"You have to act when things look like they are going to happen - if you wait until you know for certain, it's too late," said Dr Schweickart.
Experts who will draw up the treaty include Lord Rees, head of the Royal Society; the ex-director of science at the European Space Agency Roger Bonnet; and former UK government advisor Sir Crispin Tickell.
The proposals were outlined at the American Association for the Advancement of Science (AAAS) annual meeting in San Francisco, US.
Asteroid (2007 CC27) kwam op 11 februari jongsleden op 0,9 LD langs de aarde. Dat wil zeggen, op minder dan de afstand aarde maan...
12 x 26 meter in doorsnee... een kleine 11 km/s... Had toch nog een lekkere klap gegeven
Kijk hier voor een 'near miss simulatie' --> http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20CC27
En dan te bedenken dat deze pas op 13 februari is ontdekt terwijl hij op 11 februari op zijn dichtst langs de aarde kwam... zo zie je dat we het nog altijd niet in kaart hebben
12 x 26 meter in doorsnee... een kleine 11 km/s... Had toch nog een lekkere klap gegeven
Kijk hier voor een 'near miss simulatie' --> http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20CC27
En dan te bedenken dat deze pas op 13 februari is ontdekt terwijl hij op 11 februari op zijn dichtst langs de aarde kwam... zo zie je dat we het nog altijd niet in kaart hebben
Geweldig dit.quote:Op zaterdag 17 februari 2007 21:18 schreef Frutsel het volgende:
Asteroid (2007 CC27) kwam op 11 februari jongsleden op 0,9 LD langs de aarde. Dat wil zeggen, op minder dan de afstand aarde maan...
12 x 26 meter in doorsnee... een kleine 11 km/s... Had toch nog een lekkere klap gegeven
Kijk hier voor een 'near miss simulatie' --> http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20CC27
En dan te bedenken dat deze pas op 13 februari is ontdekt terwijl hij op 11 februari op zijn dichtst langs de aarde kwam... zo zie je dat we het nog altijd niet in kaart hebben
12x26 is toch 'relatief' klein? Dan kan ik mezelf wel voorstellen dat ze 'm gemist hebben. Maar het is toch wel spooky dat er zomaar iets ineens neer kan dalen zonder dat iemand er vooraf weet van heeft... *ril*
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Asteroïdentractor om inslag te voorkomen (Astrostart)
De inslag van een kleine asteroïde kan een wereldwijde catastrofe betekenen. Wetenschappers zijn al jaren op zoek naar een methode om een vernietigende inslag af te wenden. Een veel voorgesteld plan is een ruimtevaartuig gebruiken om de asteroïde een zetje te geven. Dit zou echter tot het uit elkaar vallen van de asteroïde kunnen leiden, waardoor één groot gevaar een hoop kleintjes oplevert.
Nu zijn de NASA-astronauten Edward Lu en Stanley Love met een nieuwe, inventieve oplossing gekomen: een “asteroïdentractor”, een ruimteschip van 20 ton dat de onzichtbare zwaartekrachtsband gebruikt om de asteroïde rustig in een niet-bedreigende baan te ‘duwen’. Zij presenteerden hun plan in de editie van 10 november van Nature.
De tractor zou boven het oppervlak van de asteroïde zweven, zonder het aan te raken, waarbij de zwaartekracht dienst doet als touw. Nu moet dat wel voorzichtig gebeuren, het is immers zaak de asteroïde niet te veel te verstoren. Aangezien de meeste asteroïden een nogal losse samenstelling hebben, kan de asteroïde in stukken breken als je er te hard aan trekt. Ook kan de rotatie van de asteroïde verstoord raken, wat onvoorziene gevolgen op diens baan kan hebben.
De motoren van de tractor kunnen dezelfde gevolgen hebben, dus hebben Lu en Love de motoren onder een hoek geplaatst ten opzichte van het ruimtevaartuig. Die motoren geven dan minder dan een pond stuwkracht, vergelijkbaar met wat je nodig hebt om een kop koffie vast te houden, maar dat is voldoende om de asteroïde heel langzaam een kant op te duwen. Het is wel zaak dat de asteroïde tientallen jaren van te voren wordt ontdekt, anders is de tijd te kort om deze techniek te laten werken.
De inslag van een kleine asteroïde kan een wereldwijde catastrofe betekenen. Wetenschappers zijn al jaren op zoek naar een methode om een vernietigende inslag af te wenden. Een veel voorgesteld plan is een ruimtevaartuig gebruiken om de asteroïde een zetje te geven. Dit zou echter tot het uit elkaar vallen van de asteroïde kunnen leiden, waardoor één groot gevaar een hoop kleintjes oplevert.
Nu zijn de NASA-astronauten Edward Lu en Stanley Love met een nieuwe, inventieve oplossing gekomen: een “asteroïdentractor”, een ruimteschip van 20 ton dat de onzichtbare zwaartekrachtsband gebruikt om de asteroïde rustig in een niet-bedreigende baan te ‘duwen’. Zij presenteerden hun plan in de editie van 10 november van Nature.
De tractor zou boven het oppervlak van de asteroïde zweven, zonder het aan te raken, waarbij de zwaartekracht dienst doet als touw. Nu moet dat wel voorzichtig gebeuren, het is immers zaak de asteroïde niet te veel te verstoren. Aangezien de meeste asteroïden een nogal losse samenstelling hebben, kan de asteroïde in stukken breken als je er te hard aan trekt. Ook kan de rotatie van de asteroïde verstoord raken, wat onvoorziene gevolgen op diens baan kan hebben.
De motoren van de tractor kunnen dezelfde gevolgen hebben, dus hebben Lu en Love de motoren onder een hoek geplaatst ten opzichte van het ruimtevaartuig. Die motoren geven dan minder dan een pond stuwkracht, vergelijkbaar met wat je nodig hebt om een kop koffie vast te houden, maar dat is voldoende om de asteroïde heel langzaam een kant op te duwen. Het is wel zaak dat de asteroïde tientallen jaren van te voren wordt ontdekt, anders is de tijd te kort om deze techniek te laten werken.
Te weinig geld om Asteroiden op te sporen (Astrostart)
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA kan bijna alle asteroïden vinden die gevaarlijk zijn voor de aarde, alleen kost het heel veel geld. De banen van deze objecten kruisen de baan van de aarde, waardoor het ooit mogelijk is dat zo'n object op de aarde neerstort. Dit kan rampzalige gevolgen hebben.
Het vinden van minimaal 90 procent van alle 20.000 gevaarlijke asteroïden voor 2020 is geen onmogelijke opgave, maar kost wel een miljard euro. Een bedrag dat NASA niet wil ophoesten.
"We weten wat we moeten doen, maar we hebben er niet genoeg geld voor," vertelt Simon Worden, directeur van NASA's Ames onderzoekscentrum.
NASA houdt momenteel in ieder geval alle extreem gevaarlijke asteroïden in de gaten. Dat zijn asteroïden met een diameter van minimaal een kilometer. Zulke objecten kunnen leven op aarde totaal uitroeien. Momenteel zijn er 769 van zulke objecten bekend in ons zonnestelsel, maar ook het onderzoek daarnaar loopt achter op schema.
De meest ideale oplossing is het bouwen van een ruimtetelescoop die waarneemt in infrarood licht. Andere opties zijn het bouwen van een eigen observatorium op aarde of het huren van observatietijd bij bestaande observatoria. De laatste oplossing kost het minste geld, namelijk 300 miljoen dollar. Toch heeft NASA hier nog niets over uitgelaten.
============================================
Hoe weten ze dat er 20.000 zijn?
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA kan bijna alle asteroïden vinden die gevaarlijk zijn voor de aarde, alleen kost het heel veel geld. De banen van deze objecten kruisen de baan van de aarde, waardoor het ooit mogelijk is dat zo'n object op de aarde neerstort. Dit kan rampzalige gevolgen hebben.
Het vinden van minimaal 90 procent van alle 20.000 gevaarlijke asteroïden voor 2020 is geen onmogelijke opgave, maar kost wel een miljard euro. Een bedrag dat NASA niet wil ophoesten.
"We weten wat we moeten doen, maar we hebben er niet genoeg geld voor," vertelt Simon Worden, directeur van NASA's Ames onderzoekscentrum.
NASA houdt momenteel in ieder geval alle extreem gevaarlijke asteroïden in de gaten. Dat zijn asteroïden met een diameter van minimaal een kilometer. Zulke objecten kunnen leven op aarde totaal uitroeien. Momenteel zijn er 769 van zulke objecten bekend in ons zonnestelsel, maar ook het onderzoek daarnaar loopt achter op schema.
De meest ideale oplossing is het bouwen van een ruimtetelescoop die waarneemt in infrarood licht. Andere opties zijn het bouwen van een eigen observatorium op aarde of het huren van observatietijd bij bestaande observatoria. De laatste oplossing kost het minste geld, namelijk 300 miljoen dollar. Toch heeft NASA hier nog niets over uitgelaten.
============================================
Hoe weten ze dat er 20.000 zijn?
Asteroiden draaien sneller door zon
Twee asteroïden draaien steeds sneller om hun as door het licht van de zon. De asteroïden reflecteren geabsorbeerd zonlicht, waardoor de zon eigenlijk als een soort motor werkt. De twee asteroïden, 2000 PH5 en 1862 Apollo, zijn de eerste objecten waarbij dit direct te zien is.
"Asteroïden zijn de laatste restanten van de formatie van ons zonnestelsel," legt astronoom Stephen Lowry uit. Hij leidde de studie van 2000 PH5 vanuit de Queens universiteit in Belfast (Ierland). "Als we deze objecten onderzoeken, dan komen we meer te weten over het zonnestelsel van 4,5 miljard jaar geleden."
Wanneer een asymmetrische asteroïde om haar as draait is er telkens een ander stukje oppervlak zichtbaar. Ieder stukje oppervlak wordt op een andere manier belicht. Logisch, want het oppervlak is asymmetrisch. Toch treden hierdoor kleine veranderingen op in de baan en in de snelheid waarmee een asteroïde om haar as draait. Dit fenomeen heet het YORP effect (Yarkovsky-O’Keefe-Radzievskii-Paddack).
Dit effect is op kleine schaal zichtbaar bij de asteroïde 2000 PH5, die ieder jaar enkele seconden sneller om haar as draait. De grotere asteroïde 1862 Apollo draait na ieder rondje om de zon een keer extra om haar as.
http://a52.g.akamaitech.n(...)astrd_2000ph5_02.jpg
Ieder stukje oppervlak wordt anders belicht en daardoor treden er miniscule snelheidsveranderingen op.
Twee asteroïden draaien steeds sneller om hun as door het licht van de zon. De asteroïden reflecteren geabsorbeerd zonlicht, waardoor de zon eigenlijk als een soort motor werkt. De twee asteroïden, 2000 PH5 en 1862 Apollo, zijn de eerste objecten waarbij dit direct te zien is.
"Asteroïden zijn de laatste restanten van de formatie van ons zonnestelsel," legt astronoom Stephen Lowry uit. Hij leidde de studie van 2000 PH5 vanuit de Queens universiteit in Belfast (Ierland). "Als we deze objecten onderzoeken, dan komen we meer te weten over het zonnestelsel van 4,5 miljard jaar geleden."
Wanneer een asymmetrische asteroïde om haar as draait is er telkens een ander stukje oppervlak zichtbaar. Ieder stukje oppervlak wordt op een andere manier belicht. Logisch, want het oppervlak is asymmetrisch. Toch treden hierdoor kleine veranderingen op in de baan en in de snelheid waarmee een asteroïde om haar as draait. Dit fenomeen heet het YORP effect (Yarkovsky-O’Keefe-Radzievskii-Paddack).
Dit effect is op kleine schaal zichtbaar bij de asteroïde 2000 PH5, die ieder jaar enkele seconden sneller om haar as draait. De grotere asteroïde 1862 Apollo draait na ieder rondje om de zon een keer extra om haar as.
http://a52.g.akamaitech.n(...)astrd_2000ph5_02.jpg
Ieder stukje oppervlak wordt anders belicht en daardoor treden er miniscule snelheidsveranderingen op.
Werd Mars geraakt door een Asteroide van 300 km breed?
De planeet Mars heeft twee gezichten. Het noordelijk halfrond ziet er totaal anders uit dan het zuidelijk halfrond. Het noordelijk halfrond is veel vlaker en ligt zo'n vijf kilometer lager, maar hoe komt dat? Twee onafhankelijke teams hebben er onderzoek naar gedaan en een asteroïdeninslag lijkt de mogelijke oorzaak.
In de jaren '80 voorspelden wetenschappers dat een asteroïde met een doorsnee van 300 kilometer het verschil tussen beide halfronden veroorzaakt zou kunnen hebben. Nu hebben twee onafhankelijke teams hier onderzoek naar gedaan.
Het team van Shawn Hart van de universiteit van Californië in Santa Cruz denkt dat zo'n inslag dramatische gevolgen heeft. Zo zou het oppervlak bedekt worden met een grote hoeveelheid lava, waardoor de sporen van de inslag weer worden uitgewist. Dit kan de oorzaak dus niet zijn.
Het tweede team, geleid door Margarita Marinova van Caltech (Pasadena), denkt hier echter anders over. Zo'n inslag is volgens computermodellen wel mogelijk, maar dan moet de asteroïde de planeet niet vol raken. Schampt de asteroïde de planeet, dan wordt niet het hele oppervlak bedekt met lava en blijven de sporen van de inslag zichtbaar (zie animatie onderaan).
"Je kunt een hele grote inslag hebben die er niet voor zorgt dat de hele planeet smelt. De sporen van de inslag blijven dan gewoon zichtbaar," vertelt Marinova.
William McKinnon van de universiteit van Washington in St. Louis vindt dat het nog te vroeg is om conclusies te trekken, maar "ik denk dat Marinova's team fantastisch werk heeft verricht."
De planeet Mars heeft twee gezichten. Het noordelijk halfrond ziet er totaal anders uit dan het zuidelijk halfrond. Het noordelijk halfrond is veel vlaker en ligt zo'n vijf kilometer lager, maar hoe komt dat? Twee onafhankelijke teams hebben er onderzoek naar gedaan en een asteroïdeninslag lijkt de mogelijke oorzaak.
In de jaren '80 voorspelden wetenschappers dat een asteroïde met een doorsnee van 300 kilometer het verschil tussen beide halfronden veroorzaakt zou kunnen hebben. Nu hebben twee onafhankelijke teams hier onderzoek naar gedaan.
Het team van Shawn Hart van de universiteit van Californië in Santa Cruz denkt dat zo'n inslag dramatische gevolgen heeft. Zo zou het oppervlak bedekt worden met een grote hoeveelheid lava, waardoor de sporen van de inslag weer worden uitgewist. Dit kan de oorzaak dus niet zijn.
Het tweede team, geleid door Margarita Marinova van Caltech (Pasadena), denkt hier echter anders over. Zo'n inslag is volgens computermodellen wel mogelijk, maar dan moet de asteroïde de planeet niet vol raken. Schampt de asteroïde de planeet, dan wordt niet het hele oppervlak bedekt met lava en blijven de sporen van de inslag zichtbaar (zie animatie onderaan).
"Je kunt een hele grote inslag hebben die er niet voor zorgt dat de hele planeet smelt. De sporen van de inslag blijven dan gewoon zichtbaar," vertelt Marinova.
William McKinnon van de universiteit van Washington in St. Louis vindt dat het nog te vroeg is om conclusies te trekken, maar "ik denk dat Marinova's team fantastisch werk heeft verricht."
Asteroid (2007 EK
een kleintje van 4 bij 8 meter... kwam op 13 maart langs de Aarde op 0.7 LD ( 1 LD = afstand aarde maan) Zal waarschijnlijk wel in de dampkring zijn 'verbrand', maar is pas nadien opgemerkt
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20EK
een kleintje van 4 bij 8 meter... kwam op 13 maart langs de Aarde op 0.7 LD ( 1 LD = afstand aarde maan) Zal waarschijnlijk wel in de dampkring zijn 'verbrand', maar is pas nadien opgemerkt
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20EK
Scientists: Massive Meteorite Found Near Stockton
STOCKTON: An amazing discovery was made in our own backyard as scientists found what they think is a meteorite the size of a small town!
While looking for oil, scientists say they found space dust and possibly a mammoth meteorite. The possible meteorite is buried deep in the ground about 10 miles west of Stockton in an area called Victoria Island.
Scientist believe the meteorite is buried nearly a mile beneath farmland. Three dimensional images show the circular crater created by the rock are estimated to be three miles wide. They say that this event occurred over 50 million years ago.
The impact would have been as powerful as 100,000 atomic bomb blasts and would have been seen and heard for hundreds of miles.
Scientists will return to the site to collect more samples. They hope to someday get a piece of the meteorite itself.
================
Link + Video naar het volledige artikel --> http://cbs13.com/topstories/local_story_079093729.html
Link BBC --> http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/6458841.stm
[ Bericht 5% gewijzigd door Frutsel op 21-03-2007 21:12:19 ]
STOCKTON: An amazing discovery was made in our own backyard as scientists found what they think is a meteorite the size of a small town!
While looking for oil, scientists say they found space dust and possibly a mammoth meteorite. The possible meteorite is buried deep in the ground about 10 miles west of Stockton in an area called Victoria Island.
Scientist believe the meteorite is buried nearly a mile beneath farmland. Three dimensional images show the circular crater created by the rock are estimated to be three miles wide. They say that this event occurred over 50 million years ago.
The impact would have been as powerful as 100,000 atomic bomb blasts and would have been seen and heard for hundreds of miles.
Scientists will return to the site to collect more samples. They hope to someday get a piece of the meteorite itself.
================
Link + Video naar het volledige artikel --> http://cbs13.com/topstories/local_story_079093729.html
Link BBC --> http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/6458841.stm
[ Bericht 5% gewijzigd door Frutsel op 21-03-2007 21:12:19 ]
Het regent rotsen uit de ruimte?
Een meteoor op je hoofd: de kans is klein, maar het blijft naar. Vraag maar aan de dinosaurussen. Die legden 65 miljoen jaar geleden het loodje door de inslag van een tien kilometer grote asteroïde. Ook in het late Eoceen, 34 miljoen jaar terug, ging de aarde gebukt onder inslagen uit de ruimte. NASA maakte in februari bekend dat het niet alle gevaarlijke asteroïdes op kan sporen zonder een miljard dollar aan extra budget.
Computerreconstructie van de 5,5 kilometer brede inslagkrater onder Central Valley in Californië
Gordel
Het regent rotsen uit de ruimte. Ons zonnestelsel zit vol ijzig gesteente, soms centimeters en soms kilometers groot. De meeste asteroïdes draaien rondjes rond de zon in de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter. Van tijd tot tijd slingert de zwaartekracht van een collega-rots of van reuzenplaneet Jupiter een asteroïde uit de gordel. Ook uit de veel verder gelegen Oortwolk kunnen kometen richting de zon duiken.
Gelukkig beschermt de atmosfeer tegen de meeste asteroïde-inslagen. Tijdens de duik door de atmosfeer verpulveren die door de hitte van de luchtwrijving. Rotsen onder de één meter doorsnee vergaan voor de landing. Alleen grote jongens halen de grond: jaarlijks valt zo'n 10 ton aan materiaal op aarde. En soms veel meer.
De Holsinger meteoriet is het grootste fragment van de meteoor die de Barringer Meteor Crater in Arizona sloeg
De dinododer van 65 miljoen jaar geleden was volgens wetenschappers zo'n 10 kilometer breed en niet de enige in zijn soort. Met geautomatiseerde telescopen willen onderzoekers alle gevaarlijke aardscheerders opsporen. Tot nu toe is maar een paar grote asteroïdes bekend die de baan van de aarde kruisen. NASA wil gespecialiseerde telescopen bouwen om álle ramprotsen te vinden. Dat kost volgens de organisatie één miljard dollar, waarnemingstijd reserveren bij bestaande telescopen alsnog een half miljard.
Sterrenkundigen sporen asteroïdes op met telescopen die regelmatig foto's van de nachthemel maken. Asteroïdes zijn te zien als snel bewegende lichtpuntjes tegen de achtergrond van stilstaande sterren. Radartelescopen onderzoeken de baan, samenstelling en grootte van de nieuwe asteroïde. Met die metingen schatten onderzoekers van projecten als LINEAR en Spaceguard of de steen ooit op de aarde zal knallen.
Jarenlange winter
Door films als Deep Impact weet iedereen wat er gebeurt als een grote asteroïde inslaat. De explosie van de dinododer was sterker dan 2 miljoen kernwapens en veroorzaakte gigantische tsunami's, aardbevingen, gesmolten rots die de lucht invliegt en honderden kilometers verder neerkomt. De inslag wierp ook tonnen stof de atmosfeer in. Dat bleef jarenlang zweven en kaatste veel binnenkomend zonlicht terug. Daardoor werd het op aarde een stuk kouder. Wie een grote inslag overleeft, moet in de jaren erna rekening houden met voedseltekort omdat planten slecht groeien.
De Barringer Meteor Crater in Arizona ontstond 50.000 jaar geleden en is 1200 meter breed. Op aarde slijten inslagkraters door de werking van wind en water veel harder dan dan op de luchtloze Maan, Mars of Mercurius. Met radar en luchtfoto's zijn van Zuid-Duitsland tot Zuid-Afrika en van Kazachstan tot Californië tientallen oude inslagkraters gevonden. De grootste is de Vredefort-krater in Zuid-Afrika: 300 kilometer breed en meer dan twee miljard jaar oud. Voor de kust van Mexico ligt de onderzeese krater van Chixculub, waar de dinosaurusdoder insloeg: 170 kilometer breed. De Nordlinger Ries in het Duitse Beieren is 'maar' zo'n 14 miljoen jaar oud en 25 kilometer breed.
Inslag in 2036?
De bekendste bedreiging in de ruimte is op dit moment de 250 meter grote rots Apophis. Die werd in 2004 ontdekt en kan bij een inslag wel een stad, maar geen beschaving vernietigen. Sterrenkundigen berekenden dat Apophis misschien in zou slaan in 2029, maar stelden dat bij na nieuwe metingen. Door de zwaartekracht van de aarde kan Apophis tijdens de scheervlucht in 2029 wél afbuigen naar een nieuwe omloopbaan. Daar hoort een inslagkans in 2036 bij van maar één op 45.000. No worries, toch? Het is wel degelijk de grootste kans tot nu toe. In Hawaii is men op dit moment bezig een nieuwe berekening met nieuwe methodes te doen. Onderzoekers vinden het namelijk erg onvoorspelbaar wat er gebeurd als Apophis in 2029 zou afbuigen door de zwaartekracht.
Het echte 'grote' gevaar komt van nog onbekende ruimterotsen op ramkoers. Inslagen waren er genoeg in het verleden, soms in complete buien zoals tijdens het late Eoceen, 34 miljoen jaar terug. De inslagkraters zijn nog zichtbaar voor wie weet waar hij moet kijken. Het zit er dik in dat we ook in de toekomst asteroïden op ons dak krijgen.
Als we een aanstormende asteroïde op tijd zien, kunnen we proberen onszelf te redden. De rots opblazen met kernwapens helpt niet: de brokstukken blijven op koers en raken alsnog de aarde. De asteroïde afbuigen is een veel beter idee. Dat kan door er met ruimteschepen aan te trekken, of door beschieting met een laserkanon. De verdampte rots schiet dan de ruimte in, maar duwt tegelijkertijd de asteroïde de andere kant op. Begin jaren vantevoren en door het opgetelde effect van zulke kleine zetjes mist asteroïde de aarde. Weer een dag waarin we geen dino's worden.
Een meteoor op je hoofd: de kans is klein, maar het blijft naar. Vraag maar aan de dinosaurussen. Die legden 65 miljoen jaar geleden het loodje door de inslag van een tien kilometer grote asteroïde. Ook in het late Eoceen, 34 miljoen jaar terug, ging de aarde gebukt onder inslagen uit de ruimte. NASA maakte in februari bekend dat het niet alle gevaarlijke asteroïdes op kan sporen zonder een miljard dollar aan extra budget.
Computerreconstructie van de 5,5 kilometer brede inslagkrater onder Central Valley in Californië
Gordel
Het regent rotsen uit de ruimte. Ons zonnestelsel zit vol ijzig gesteente, soms centimeters en soms kilometers groot. De meeste asteroïdes draaien rondjes rond de zon in de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter. Van tijd tot tijd slingert de zwaartekracht van een collega-rots of van reuzenplaneet Jupiter een asteroïde uit de gordel. Ook uit de veel verder gelegen Oortwolk kunnen kometen richting de zon duiken.
Gelukkig beschermt de atmosfeer tegen de meeste asteroïde-inslagen. Tijdens de duik door de atmosfeer verpulveren die door de hitte van de luchtwrijving. Rotsen onder de één meter doorsnee vergaan voor de landing. Alleen grote jongens halen de grond: jaarlijks valt zo'n 10 ton aan materiaal op aarde. En soms veel meer.
De Holsinger meteoriet is het grootste fragment van de meteoor die de Barringer Meteor Crater in Arizona sloeg
De dinododer van 65 miljoen jaar geleden was volgens wetenschappers zo'n 10 kilometer breed en niet de enige in zijn soort. Met geautomatiseerde telescopen willen onderzoekers alle gevaarlijke aardscheerders opsporen. Tot nu toe is maar een paar grote asteroïdes bekend die de baan van de aarde kruisen. NASA wil gespecialiseerde telescopen bouwen om álle ramprotsen te vinden. Dat kost volgens de organisatie één miljard dollar, waarnemingstijd reserveren bij bestaande telescopen alsnog een half miljard.
Sterrenkundigen sporen asteroïdes op met telescopen die regelmatig foto's van de nachthemel maken. Asteroïdes zijn te zien als snel bewegende lichtpuntjes tegen de achtergrond van stilstaande sterren. Radartelescopen onderzoeken de baan, samenstelling en grootte van de nieuwe asteroïde. Met die metingen schatten onderzoekers van projecten als LINEAR en Spaceguard of de steen ooit op de aarde zal knallen.
Jarenlange winter
Door films als Deep Impact weet iedereen wat er gebeurt als een grote asteroïde inslaat. De explosie van de dinododer was sterker dan 2 miljoen kernwapens en veroorzaakte gigantische tsunami's, aardbevingen, gesmolten rots die de lucht invliegt en honderden kilometers verder neerkomt. De inslag wierp ook tonnen stof de atmosfeer in. Dat bleef jarenlang zweven en kaatste veel binnenkomend zonlicht terug. Daardoor werd het op aarde een stuk kouder. Wie een grote inslag overleeft, moet in de jaren erna rekening houden met voedseltekort omdat planten slecht groeien.
De Barringer Meteor Crater in Arizona ontstond 50.000 jaar geleden en is 1200 meter breed. Op aarde slijten inslagkraters door de werking van wind en water veel harder dan dan op de luchtloze Maan, Mars of Mercurius. Met radar en luchtfoto's zijn van Zuid-Duitsland tot Zuid-Afrika en van Kazachstan tot Californië tientallen oude inslagkraters gevonden. De grootste is de Vredefort-krater in Zuid-Afrika: 300 kilometer breed en meer dan twee miljard jaar oud. Voor de kust van Mexico ligt de onderzeese krater van Chixculub, waar de dinosaurusdoder insloeg: 170 kilometer breed. De Nordlinger Ries in het Duitse Beieren is 'maar' zo'n 14 miljoen jaar oud en 25 kilometer breed.
Inslag in 2036?
De bekendste bedreiging in de ruimte is op dit moment de 250 meter grote rots Apophis. Die werd in 2004 ontdekt en kan bij een inslag wel een stad, maar geen beschaving vernietigen. Sterrenkundigen berekenden dat Apophis misschien in zou slaan in 2029, maar stelden dat bij na nieuwe metingen. Door de zwaartekracht van de aarde kan Apophis tijdens de scheervlucht in 2029 wél afbuigen naar een nieuwe omloopbaan. Daar hoort een inslagkans in 2036 bij van maar één op 45.000. No worries, toch? Het is wel degelijk de grootste kans tot nu toe. In Hawaii is men op dit moment bezig een nieuwe berekening met nieuwe methodes te doen. Onderzoekers vinden het namelijk erg onvoorspelbaar wat er gebeurd als Apophis in 2029 zou afbuigen door de zwaartekracht.
Het echte 'grote' gevaar komt van nog onbekende ruimterotsen op ramkoers. Inslagen waren er genoeg in het verleden, soms in complete buien zoals tijdens het late Eoceen, 34 miljoen jaar terug. De inslagkraters zijn nog zichtbaar voor wie weet waar hij moet kijken. Het zit er dik in dat we ook in de toekomst asteroïden op ons dak krijgen.
Als we een aanstormende asteroïde op tijd zien, kunnen we proberen onszelf te redden. De rots opblazen met kernwapens helpt niet: de brokstukken blijven op koers en raken alsnog de aarde. De asteroïde afbuigen is een veel beter idee. Dat kan door er met ruimteschepen aan te trekken, of door beschieting met een laserkanon. De verdampte rots schiet dan de ruimte in, maar duwt tegelijkertijd de asteroïde de andere kant op. Begin jaren vantevoren en door het opgetelde effect van zulke kleine zetjes mist asteroïde de aarde. Weer een dag waarin we geen dino's worden.
Een paar info linkjes
Asteroiden
Meteoren, Meteorieten en Inslagen
March 7th
Suspected meteorite crashes through bedroom window
BLOOMINGTON, Illinois (AP) -- When Dee Riddle heard the breaking glass, she thought her bathroom mirror must have shattered.
What she found was quite different: A grayish metallic object about the size of a deck of cards had crashed through a bedroom window and into a computer table.
Intrigued scientists from nearby Illinois State University said it was likely a meteorite.
"In my 36 years of investigating meteorite calls, this looks like the real thing," said Robert Nelson, a geology professor at ISU. The last confirmed meteorite to strike Bloomington was in the '30s, he said.
voor het hele verhaal...klik op bovenstaande Headline
March 14th
Odd rock may have spawned asteroid family
CHICAGO, Illinois (Reuters) -- In a solar system of heavenly bodies, scientists have discovered an ugly duckling -- an oblong-shaped rock in the vicinity of Pluto that may one day light up Earth's sky as a giant comet.
The rock, known as 2003 EL61, is one of the strangest objects in the solar system. It is shaped like an American football and completely rotates every four hours.
"Out in space there is this crazy thing spinning end to end that is as big as Pluto," said Mike Brown, a professor of planetary astronomy at the California Institute of Technology who discovered the object two years ago.
voor het hele verhaal...klik op bovenstaande Headline
[ Bericht 33% gewijzigd door -CRASH- op 23-03-2007 22:00:29 ]
Asteroiden
Meteoren, Meteorieten en Inslagen
March 7th
Suspected meteorite crashes through bedroom window
BLOOMINGTON, Illinois (AP) -- When Dee Riddle heard the breaking glass, she thought her bathroom mirror must have shattered.
What she found was quite different: A grayish metallic object about the size of a deck of cards had crashed through a bedroom window and into a computer table.
Intrigued scientists from nearby Illinois State University said it was likely a meteorite.
"In my 36 years of investigating meteorite calls, this looks like the real thing," said Robert Nelson, a geology professor at ISU. The last confirmed meteorite to strike Bloomington was in the '30s, he said.
voor het hele verhaal...klik op bovenstaande Headline
March 14th
Odd rock may have spawned asteroid family
CHICAGO, Illinois (Reuters) -- In a solar system of heavenly bodies, scientists have discovered an ugly duckling -- an oblong-shaped rock in the vicinity of Pluto that may one day light up Earth's sky as a giant comet.
The rock, known as 2003 EL61, is one of the strangest objects in the solar system. It is shaped like an American football and completely rotates every four hours.
"Out in space there is this crazy thing spinning end to end that is as big as Pluto," said Mike Brown, a professor of planetary astronomy at the California Institute of Technology who discovered the object two years ago.
voor het hele verhaal...klik op bovenstaande Headline
[ Bericht 33% gewijzigd door -CRASH- op 23-03-2007 22:00:29 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Studenten ontdekken drie asteroïden
Zes studenten van Cordova High School in Californië hebben drie nieuwe asteroïden ontdekt met het programma Astrometrica. De studenten hebben interessante namen ingestuurd, maar voorlopig heten ze nog KO7D84U, KO7C54Q and KO7D84W.
"Ik ben trots dat ze de objecten hebben gevonden," vertelt Glenn Reagen, astronomieleraar van de school. De studenten vonden de hemellichamen in februari. Het Harvard University Minor Planet Center bevestigt dat het inderdaad asteroïden zijn.
Astrometrica is een softwareprogramma dat dagelijks foto's toont van bewegende astronomische objecten. (Astrostart)
Zes studenten van Cordova High School in Californië hebben drie nieuwe asteroïden ontdekt met het programma Astrometrica. De studenten hebben interessante namen ingestuurd, maar voorlopig heten ze nog KO7D84U, KO7C54Q and KO7D84W.
"Ik ben trots dat ze de objecten hebben gevonden," vertelt Glenn Reagen, astronomieleraar van de school. De studenten vonden de hemellichamen in februari. Het Harvard University Minor Planet Center bevestigt dat het inderdaad asteroïden zijn.
Astrometrica is een softwareprogramma dat dagelijks foto's toont van bewegende astronomische objecten. (Astrostart)
'Flaming debris' nearly hits jet
The pilots of a Chilean passenger jet reported seeing flaming debris fall past their aircraft as it approached the airport at Auckland, New Zealand.
Lan airline said the captain "made visual contact with incandescent fragments several kilometres away".
New Zealand and Australian media suggested the debris was from a Russian satellite expected to enter the atmosphere later in the day.
But the US space agency Nasa said it was more likely to have been meteors.
'40 second margin'
The Lan Airbus A340 had just entered New Zealand airspace as it approached Auckland's airport when the debris shot by.
The pilots reported the near-miss to air traffic controllers, reportedly saying the noise of the debris breaking the sound barrier could be heard above the roar of his aircraft's engines.
The New Zealand Herald newspaper calculated the debris missed the jet by a margin of 40 seconds.
The plane landed safely and continued to its final destination in Sydney, Australia, a short while later.
Initial media reports in New Zealand said the debris was thought to be the remains of a Russian satellite.
New Zealand air traffic control officials had been warned by Russian authorities that a spacecraft was due to fall into the Pacific Ocean on Wednesday.
But the debris was spotted by the pilots 12 hours earlier than the time advised by the Russians.
An orbital debris expert at Nasa told Associated Press news agency that he had checked with the Russians and that their vessel - a spacecraft resupplying the International Space Station - had fired its re-entry rockets 12 hours after the Chileans reported the near miss.
The Nasa expert, Nicholas Johnson, said no other space junk was expected to be re-entering atmosphere at that time so the pilots probably saw a meteor. ( http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/6505143.stm )
The pilots of a Chilean passenger jet reported seeing flaming debris fall past their aircraft as it approached the airport at Auckland, New Zealand.
Lan airline said the captain "made visual contact with incandescent fragments several kilometres away".
New Zealand and Australian media suggested the debris was from a Russian satellite expected to enter the atmosphere later in the day.
But the US space agency Nasa said it was more likely to have been meteors.
'40 second margin'
The Lan Airbus A340 had just entered New Zealand airspace as it approached Auckland's airport when the debris shot by.
The pilots reported the near-miss to air traffic controllers, reportedly saying the noise of the debris breaking the sound barrier could be heard above the roar of his aircraft's engines.
The New Zealand Herald newspaper calculated the debris missed the jet by a margin of 40 seconds.
The plane landed safely and continued to its final destination in Sydney, Australia, a short while later.
Initial media reports in New Zealand said the debris was thought to be the remains of a Russian satellite.
New Zealand air traffic control officials had been warned by Russian authorities that a spacecraft was due to fall into the Pacific Ocean on Wednesday.
But the debris was spotted by the pilots 12 hours earlier than the time advised by the Russians.
An orbital debris expert at Nasa told Associated Press news agency that he had checked with the Russians and that their vessel - a spacecraft resupplying the International Space Station - had fired its re-entry rockets 12 hours after the Chileans reported the near miss.
The Nasa expert, Nicholas Johnson, said no other space junk was expected to be re-entering atmosphere at that time so the pilots probably saw a meteor. ( http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/6505143.stm )
Grappig. Dan sta je ook vreemd te kijken vanuit je cockpit raampje.quote:Op donderdag 29 maart 2007 08:24 schreef Frutsel het volgende:
[knip]
Ik denk dat SG-1 van Stargate weer een Goauld schip vernietigt heeftquote:Op donderdag 29 maart 2007 10:53 schreef Drugshond het volgende:
[..]
Grappig. Dan sta je ook vreemd te kijken vanuit je cockpit raampje.
China and the US most vulnerable to Asteroid Damage
China and the US are the countries most vulnerable to damage from future asteroid impacts, according to preliminary new research. Sweden also ranks surprisingly high in this first attempt at quantifying the risks of impact effects, such as tsunamis, on individual nations.
Simulations show the asteroid impact locations that would produce the most casualties in red. The Pacific coast of Asia is a particularly deadly place for an asteroid to strike because of tsunamis, while a direct strike on some densely populated inland areas could also cause a heavy toll
Scientists have been able to simulate the propagation of tsunamis, earthquakes, and debris from virtual asteroid impacts for years. But previously, there has been no software to quantify the human toll on particular countries.
Now, researchers have combined impact effects with data on population density and infrastructure location in a computer model to produce the first global ranking of countries based on their vulnerability to impact damage.
Nick Bailey of the University of Southampton, UK, led the development of the new software. The team used the model to simulate thousands of impacts at points all over the Earth, building up statistics on which countries tended to be the worst affected the most often.
They considered a range of impact energies corresponding to asteroids between 100 and 500 metres across, striking with typical solar system speeds of about 20 kilometres per second.
EARTH AT NIGHT
The team focused on smaller asteroids because they hit the Earth more frequently. An asteroid a few hundred metres across hits the planet about once every 10,000 years, on average, while those larger than 1 kilometre hit only every 100,000 yers or so. Small asteroids are also harder to spot. "We're more likely to be hit by one without much warning," Bailey told New Scientist.
[i]The worst places for an asteroid to strike in terms of infrastructure damage are shown here in red, with the north Atlantic appearing prominently [/]
Using maps of population density, the researchers charted the places likely to suffer the most casualties. As might be expected, countries with large coastal populations turned out to be most vulnerable, with China, Indonesia, India, Japan and the US in the top five spots.
Determining the economic damage to different countries was more difficult. The researchers made this part of their assessment based on estimates of the amount of infrastructure located in different parts of the world.
Using images of the Earth from space showing the distribution of light from artificial sources, they assumed the brighter places were more built up. Then they simulated the propagation of tsunamis, earthquakes and debris from a wide variety of impact locations to rank countries on the vulnerability of their infrastructure.
The US faced the worst potential losses, perhaps not surprisingly, since it has a lot of infrastructure on coastlines facing two different oceans. China was second, followed by Sweden, Canada, and Japan.
SMALLER IMPACTS
Sweden’s third highest rank is somewhat of a surprise. Bailey notes that its well developed infrastructure is more vulnerable to tsunamis than that of other European countries like Germany, since it has a long coastline.
The researchers also produced maps showing the worst possible places on Earth for an impact to occur. The Pacific coast of Asia shows up as an especially bad place in terms of producing casualties. Impacts in the north Atlantic Ocean, which can send tsunamis to both Europe and North America, tend to produce particularly high infrastructure losses.
The biggest source of uncertainty for the results is the possibility that a single incoming asteroid might not make it to the ground intact, fragmenting in the atmosphere instead to produce multiple, smaller impacts – a scenario not considered in the model, Bailey says.
Clark Chapman of the Southwest Research Institute in Boulder, Colorado, says more research along these lines is needed to better understand the nature of the asteroid hazard. "We need to understand the potential risks on a country-by-country basis, since individual countries may have different vulnerabilities to this hazard as well as different capabilities to deal with it," he told New Scientist.
=======================
Laatste tijd opvallend veel nieuws over dit soort dingen. Bereiden ze ons voor op iets?
China and the US are the countries most vulnerable to damage from future asteroid impacts, according to preliminary new research. Sweden also ranks surprisingly high in this first attempt at quantifying the risks of impact effects, such as tsunamis, on individual nations.
Simulations show the asteroid impact locations that would produce the most casualties in red. The Pacific coast of Asia is a particularly deadly place for an asteroid to strike because of tsunamis, while a direct strike on some densely populated inland areas could also cause a heavy toll
Scientists have been able to simulate the propagation of tsunamis, earthquakes, and debris from virtual asteroid impacts for years. But previously, there has been no software to quantify the human toll on particular countries.
Now, researchers have combined impact effects with data on population density and infrastructure location in a computer model to produce the first global ranking of countries based on their vulnerability to impact damage.
Nick Bailey of the University of Southampton, UK, led the development of the new software. The team used the model to simulate thousands of impacts at points all over the Earth, building up statistics on which countries tended to be the worst affected the most often.
They considered a range of impact energies corresponding to asteroids between 100 and 500 metres across, striking with typical solar system speeds of about 20 kilometres per second.
EARTH AT NIGHT
The team focused on smaller asteroids because they hit the Earth more frequently. An asteroid a few hundred metres across hits the planet about once every 10,000 years, on average, while those larger than 1 kilometre hit only every 100,000 yers or so. Small asteroids are also harder to spot. "We're more likely to be hit by one without much warning," Bailey told New Scientist.
[i]The worst places for an asteroid to strike in terms of infrastructure damage are shown here in red, with the north Atlantic appearing prominently [/]
Using maps of population density, the researchers charted the places likely to suffer the most casualties. As might be expected, countries with large coastal populations turned out to be most vulnerable, with China, Indonesia, India, Japan and the US in the top five spots.
Determining the economic damage to different countries was more difficult. The researchers made this part of their assessment based on estimates of the amount of infrastructure located in different parts of the world.
Using images of the Earth from space showing the distribution of light from artificial sources, they assumed the brighter places were more built up. Then they simulated the propagation of tsunamis, earthquakes and debris from a wide variety of impact locations to rank countries on the vulnerability of their infrastructure.
The US faced the worst potential losses, perhaps not surprisingly, since it has a lot of infrastructure on coastlines facing two different oceans. China was second, followed by Sweden, Canada, and Japan.
SMALLER IMPACTS
Sweden’s third highest rank is somewhat of a surprise. Bailey notes that its well developed infrastructure is more vulnerable to tsunamis than that of other European countries like Germany, since it has a long coastline.
The researchers also produced maps showing the worst possible places on Earth for an impact to occur. The Pacific coast of Asia shows up as an especially bad place in terms of producing casualties. Impacts in the north Atlantic Ocean, which can send tsunamis to both Europe and North America, tend to produce particularly high infrastructure losses.
The biggest source of uncertainty for the results is the possibility that a single incoming asteroid might not make it to the ground intact, fragmenting in the atmosphere instead to produce multiple, smaller impacts – a scenario not considered in the model, Bailey says.
Clark Chapman of the Southwest Research Institute in Boulder, Colorado, says more research along these lines is needed to better understand the nature of the asteroid hazard. "We need to understand the potential risks on a country-by-country basis, since individual countries may have different vulnerabilities to this hazard as well as different capabilities to deal with it," he told New Scientist.
=======================
Laatste tijd opvallend veel nieuws over dit soort dingen. Bereiden ze ons voor op iets?
Bacterieen kunnen wel degelijk overleven in vacuum, kou en droogte.quote:Op zondag 26 december 2004 15:53 schreef Speth het volgende:
Dat kan niet Op een losse meteoriet zonder water of atmosfeer kan geen leven in welke vorm dan ook ontstaan zijn, laat staan dat dat leven compatible is met het menselijk lichaam. Bacterien hier zijn evolutionair aangepast aan ons dierlijk leven, exobacterien zouden niet weten wat ze met ons lichaam aanmoeten.
Erg actief zijn ze dan niet maar ze overleven wel.
Je verwart microorganismen en virussen.quote:Op zondag 26 december 2004 19:57 schreef Speth het volgende:
Ik zie niet in hoe... Het aidsvirus is bijvoorbeeld zo geprogrammeerd dat het zich kan voortplanten door een menselijke cel over te nemen en te herprogrammeren zodat die cel nakomelingen produceert. Een micro organisme dat nog nooit in contact is geweest met een menselijk lichaam zal dus waarschijnlijk niets kunnen met onze cellen, zich niet kunnen voortplanten en dus niet kunnen bestaan.
Daarnaast zal je sowieso geen leven op een meteoor aantreffen.
Virussen maken inderdaad van de gastheer gebruik om zich te vermenigvuldigen en moeten daarom in hoge mate compatible zijn.
Bacterien daarentegen kunnen zichzelf vermenigvuldigen en hebben slechts voedsel nodig.
Waar het slachtoffer vervolgens aan ten onder gaat zijn bijvoorbeeld de afvalstoffen van de bacterie.
2147483647 angels can dance on the point of a needle.
Add one and they will all turn into devils.
Add one and they will all turn into devils.
Asteroïde Antiope onder de loep genomen (Astrostart)
De dubbele asteroïde Antiope is vanaf nu alles behalve een groot geheim. ESO's Very Large Telescope heeft het paar grondig bekeken en werd daarbij ondersteund door een netwerk van kleinere telescopen. Nu weten wetenschappers precies hoe het duo eruit ziet.
De twee componenten hebben de vorm van een ei, ondanks de minimale omvang. Normaal zijn zulke asteroïden veel onregelmatiger, omdat er geen zwaartekracht is dat het oppervlak in een bolvorm trekt. Daarnaast zijn de twee componenten ongeveer even groot en bestaan ze voornamelijk uit los samenhangend puin. Het duo is namelijk voor 30 procent hol.
De asteroïde 90 Antiope werd in 1866 ontdekt door Robert Luther uit Dusseldorf (Duitsland). Het was de 90ste ontdekte asteroïde en de naam komt uit de Griekse mythologie. In 2000 kwamen William Merline en zijn collega's erachter dat de asteroïde uit twee gelijkwaardige componenten bestaat. Daardoor was het paar de eerste echte 'dubbele' asteroïde. Er worden wel vaker paren ontdekt, maar dan wijken de verhoudingen tussen de componenten soms sterk af.
"De manier hoe dubbele asteroïden vormen in de asteroïdengordel is nog steeds een raadsel," verklaart Pascal Descamps van het observatorium van Parijs. "Het Antiope-systeem geeft ons een unieke kans om meer over dit soort objecten te weten te komen."
De twee afzonderlijke rotsblokken zijn 171 kilometer van elkaar verwijderd en draaien in 16,5 uur om elkaar. Dit gebeurt op dezelfde manier als bij de aarde en de maan. Wij zien de maan altijd maar van één kant en dit zien we ook terug bij het Antiope-systeem. De planetoïoden keren elkaar steeds dezelfde zijde toe.
Wetenschappers weten al een tijdje dat de twee rotsblokken ongeveer even groot zijn. Nu zijn de ook de precieze afmetingen bekend. Het eerste component heeft een groote van 93 bij 87 bij 84 kilometer en het andere component meet 89 bij 83 bij 80 kilometer.
Dit is geen echte foto van het paar, maar slechts een artistieke impressie.
De dubbele asteroïde Antiope is vanaf nu alles behalve een groot geheim. ESO's Very Large Telescope heeft het paar grondig bekeken en werd daarbij ondersteund door een netwerk van kleinere telescopen. Nu weten wetenschappers precies hoe het duo eruit ziet.
De twee componenten hebben de vorm van een ei, ondanks de minimale omvang. Normaal zijn zulke asteroïden veel onregelmatiger, omdat er geen zwaartekracht is dat het oppervlak in een bolvorm trekt. Daarnaast zijn de twee componenten ongeveer even groot en bestaan ze voornamelijk uit los samenhangend puin. Het duo is namelijk voor 30 procent hol.
De asteroïde 90 Antiope werd in 1866 ontdekt door Robert Luther uit Dusseldorf (Duitsland). Het was de 90ste ontdekte asteroïde en de naam komt uit de Griekse mythologie. In 2000 kwamen William Merline en zijn collega's erachter dat de asteroïde uit twee gelijkwaardige componenten bestaat. Daardoor was het paar de eerste echte 'dubbele' asteroïde. Er worden wel vaker paren ontdekt, maar dan wijken de verhoudingen tussen de componenten soms sterk af.
"De manier hoe dubbele asteroïden vormen in de asteroïdengordel is nog steeds een raadsel," verklaart Pascal Descamps van het observatorium van Parijs. "Het Antiope-systeem geeft ons een unieke kans om meer over dit soort objecten te weten te komen."
De twee afzonderlijke rotsblokken zijn 171 kilometer van elkaar verwijderd en draaien in 16,5 uur om elkaar. Dit gebeurt op dezelfde manier als bij de aarde en de maan. Wij zien de maan altijd maar van één kant en dit zien we ook terug bij het Antiope-systeem. De planetoïoden keren elkaar steeds dezelfde zijde toe.
Wetenschappers weten al een tijdje dat de twee rotsblokken ongeveer even groot zijn. Nu zijn de ook de precieze afmetingen bekend. Het eerste component heeft een groote van 93 bij 87 bij 84 kilometer en het andere component meet 89 bij 83 bij 80 kilometer.
Dit is geen echte foto van het paar, maar slechts een artistieke impressie.
A mile-wide Rock closing in on Earth
A mile-wide chunk of rock dubbed 2006 VV2 is now whizzing past Earth. At its closest approach, around 11 p.m. Pacific Daylight Time on March 30th, it will be just 2,100,000 miles (3,900,000 kilometers) over the heads of observers in Southern California. It's predicted to be magnitude 10.0 at its brightest, which would normally make it visible through small telescopes. But it's quite close in the sky to a nearly full Moon, which will make the observation more challenging. Even so, it should be readily visible in telescopes with at least 6 inches of aperture, and it should be a treat for astrophotographers.
On the upside, 2006 VV2 is almost opposite the Sun in the sky, so it's well placed all night long. And if you're clouded out on March 30-31, you'll have an equally good opportunity the following night, when the asteroid is predicted to be marginally brighter and only 10% farther from Earth. Even 48 hours later, 2006 VV2 will still be quite bright, though it will be receding rapidly.
Comparable approaches happen every few years. A little more than a year ago, a very similar asteroid named 2000 PN9 passed 1,900,000 miles from Earth. And in September 2004, the somewhat brighter asteroid Toutatis zipped by at a distance of less than one million miles. Smaller rocks have been known to come much closer; in 2002, two asteroids came within 80,000 miles, just one-third the distance to the Moon. But those were less than one-tenth the diameter of 2006 VV2. Lovers of statistics will enjoy framing their own queries for NASA's near-earth object database.
Close asteroid passes offer special opportunities to professional and amateur astronomers alike. At a range of a few million miles, radar imaging can determine the size and shape of asteroids more accurately than any other method short of visiting them by space probes. And amateurs get to see a solar-system object move through the "fixed stars" at an extraordinary speed. At closest approach, 2006 VV2 will traverse a degree of sky in a hour. That's twice the apparent speed of the Moon, and fast enough that you may actually be able to see its motion in real time through a telescope with a tracking drive at high magnification.
Because the asteroid is moving so fast, we've prepared seven full-page charts to cover its path from March 29th to April 2nd. Each chart shows roughly 12 hours of the asteroid's track, alternating between nighttime in the Americas and nighttime in the Old World. To use the charts, you'll need to convert your local time to Universal Time. You may also need the key chart to get you into the right vicinity of the sky.
Rest of the Article + StarMaps -> http://skytonight.com/observing/home/2006VV2.html
===========================
Het is denk ik wel een 'global killer' als die de aarde had geraakt
Eentje van 1.2 km bij 2.7 km, dat zou een klap zijn geweest zeg
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2006%20VV2
A mile-wide chunk of rock dubbed 2006 VV2 is now whizzing past Earth. At its closest approach, around 11 p.m. Pacific Daylight Time on March 30th, it will be just 2,100,000 miles (3,900,000 kilometers) over the heads of observers in Southern California. It's predicted to be magnitude 10.0 at its brightest, which would normally make it visible through small telescopes. But it's quite close in the sky to a nearly full Moon, which will make the observation more challenging. Even so, it should be readily visible in telescopes with at least 6 inches of aperture, and it should be a treat for astrophotographers.
On the upside, 2006 VV2 is almost opposite the Sun in the sky, so it's well placed all night long. And if you're clouded out on March 30-31, you'll have an equally good opportunity the following night, when the asteroid is predicted to be marginally brighter and only 10% farther from Earth. Even 48 hours later, 2006 VV2 will still be quite bright, though it will be receding rapidly.
Comparable approaches happen every few years. A little more than a year ago, a very similar asteroid named 2000 PN9 passed 1,900,000 miles from Earth. And in September 2004, the somewhat brighter asteroid Toutatis zipped by at a distance of less than one million miles. Smaller rocks have been known to come much closer; in 2002, two asteroids came within 80,000 miles, just one-third the distance to the Moon. But those were less than one-tenth the diameter of 2006 VV2. Lovers of statistics will enjoy framing their own queries for NASA's near-earth object database.
Close asteroid passes offer special opportunities to professional and amateur astronomers alike. At a range of a few million miles, radar imaging can determine the size and shape of asteroids more accurately than any other method short of visiting them by space probes. And amateurs get to see a solar-system object move through the "fixed stars" at an extraordinary speed. At closest approach, 2006 VV2 will traverse a degree of sky in a hour. That's twice the apparent speed of the Moon, and fast enough that you may actually be able to see its motion in real time through a telescope with a tracking drive at high magnification.
Because the asteroid is moving so fast, we've prepared seven full-page charts to cover its path from March 29th to April 2nd. Each chart shows roughly 12 hours of the asteroid's track, alternating between nighttime in the Americas and nighttime in the Old World. To use the charts, you'll need to convert your local time to Universal Time. You may also need the key chart to get you into the right vicinity of the sky.
Rest of the Article + StarMaps -> http://skytonight.com/observing/home/2006VV2.html
===========================
Het is denk ik wel een 'global killer' als die de aarde had geraakt
Eentje van 1.2 km bij 2.7 km, dat zou een klap zijn geweest zeg
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2006%20VV2
Killer-Asteroide scheert langs de Aarde
Vanochtend scheerde een redelijk grote asteroïde langs de aarde. De afstand tot het object, 2006 VV2, bedroeg ruim drie miljoen kilometer. Dat is ongeveer tien keer de afstand van de aarde naar de maan. Er bestond geen raakkans en dat is maar goed ook, want het object heeft een doorsnee van twee kilometer.
Als een asteroïde van deze klasse de aarde raakt, dan vernietigt het per direct het omringende gebied met een grootte van enkele honderden kilometers. Daarnaast verandert het klimaat drastisch met onvoorspelbare gevolgen.
De ruimtesteen was te zwak om met het blote oog te zien, maar waarnemers met goede telescopen en CCD-camera's konden wel een glimp van het object opvangen.
Astronomen zijn zich momenteel bewust van enkele honderden asteroïden groter dan een kilometer wiens banen kruisen met die van de aarde. Deze objecten worden nauwkeurig in de gaten gehouden. De enige dreiging is de asteroïde Apophis die in 2029 langs de aarde scheert en een kleine inslagkans heeft in 2036. (Astrostart)
Vanochtend scheerde een redelijk grote asteroïde langs de aarde. De afstand tot het object, 2006 VV2, bedroeg ruim drie miljoen kilometer. Dat is ongeveer tien keer de afstand van de aarde naar de maan. Er bestond geen raakkans en dat is maar goed ook, want het object heeft een doorsnee van twee kilometer.
Als een asteroïde van deze klasse de aarde raakt, dan vernietigt het per direct het omringende gebied met een grootte van enkele honderden kilometers. Daarnaast verandert het klimaat drastisch met onvoorspelbare gevolgen.
De ruimtesteen was te zwak om met het blote oog te zien, maar waarnemers met goede telescopen en CCD-camera's konden wel een glimp van het object opvangen.
Astronomen zijn zich momenteel bewust van enkele honderden asteroïden groter dan een kilometer wiens banen kruisen met die van de aarde. Deze objecten worden nauwkeurig in de gaten gehouden. De enige dreiging is de asteroïde Apophis die in 2029 langs de aarde scheert en een kleine inslagkans heeft in 2036. (Astrostart)
De bovenstaande gif is van 28 maartquote:Op zondag 1 april 2007 18:42 schreef Frutsel het volgende:
Killer-Asteroide scheert langs de Aarde
Als een asteroïde van deze klasse de aarde raakt, dan vernietigt het per direct het omringende gebied met een grootte van enkele honderden kilometers. Daarnaast verandert het klimaat drastisch met onvoorspelbare gevolgen.
Een grotere ramp zou zijn als een asteroïde de Maan zou wegvagen
( ff de brokstukken die de Aarde kunnen raken weggelaten )...
- De Aarde zou weer erger gaan kantelen / slingeren.
- De Aarde gaat weer sneller draaien ?!?
- Geen eb en vloed meer ( wel een eenzijdige van de zon )
[ Bericht 2% gewijzigd door -CRASH- op 01-04-2007 19:40:20 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Asteroid attack! Scientists say it's coming -- and try to stop it
To David Morrison, a senior scientist at NASA, the Earth orbits the sun in a sort of cosmic shooting gallery. More than 1 million asteroids spin around the sun, and it is Morrison's job to figure out which of these bodies of rock, dust and metal could come crashing down on Earth.
Right now, NASA is tracking 127 asteroids that have a very small chance of striking the planet. That number is about to get a lot higher. Stronger telescopes, and a new mandate from Congress, will allow scientists to detect thousands of smaller asteroids more likely to hit Earth. And scientists are plotting ways to stop them, from "gravity tractors" to solar ray guns.
"There is no question that these will hit the Earth," says Russell Schweickart, a former Apollo astronaut who is involved in a group studying asteroids. "The question is how often we will have to do something about it." In fact, Schweickart thinks world leaders might have to do something about it very soon, within the next 15 years.
In early March, Russian, European, Japanese and American scientists held a Planetary Defense Conference in Washington to discuss the threats and plot a strategy for dealing with them.
Identifying asteroids close to the Earth is the priority right now, says Dave Jonta, a conference spokesman. A large asteroid could cause what scientists call an "impact winter": a huge volume of dust gets thrown into the atmosphere, completely or partially blocking the sun's light, causing crop loss, disease and possible global starvation. And smaller asteroids could kill hundred of thousands, if not millions of people, Schweickart says.
A group of experts, scientists, diplomats and international lawyers will meet in May to confront issues such as what country will finance asteroid-destruction missions.
One problem: Because of the difficulty in projecting an asteroid's orbit, scientists often can only predict the probability that a specific asteroid will hit the Earth. So international leaders might have to take action before knowing for certain what path an asteroid might take. "We may have to spend $300 million to fly a mission that, in the end, wasn't needed," Schweickart says, "but that's a lot better than living with a 10 percent chance that New York City will be hit."
( http://www.orlandosentine(...)news-headlines-space )
To David Morrison, a senior scientist at NASA, the Earth orbits the sun in a sort of cosmic shooting gallery. More than 1 million asteroids spin around the sun, and it is Morrison's job to figure out which of these bodies of rock, dust and metal could come crashing down on Earth.
Right now, NASA is tracking 127 asteroids that have a very small chance of striking the planet. That number is about to get a lot higher. Stronger telescopes, and a new mandate from Congress, will allow scientists to detect thousands of smaller asteroids more likely to hit Earth. And scientists are plotting ways to stop them, from "gravity tractors" to solar ray guns.
"There is no question that these will hit the Earth," says Russell Schweickart, a former Apollo astronaut who is involved in a group studying asteroids. "The question is how often we will have to do something about it." In fact, Schweickart thinks world leaders might have to do something about it very soon, within the next 15 years.
In early March, Russian, European, Japanese and American scientists held a Planetary Defense Conference in Washington to discuss the threats and plot a strategy for dealing with them.
Identifying asteroids close to the Earth is the priority right now, says Dave Jonta, a conference spokesman. A large asteroid could cause what scientists call an "impact winter": a huge volume of dust gets thrown into the atmosphere, completely or partially blocking the sun's light, causing crop loss, disease and possible global starvation. And smaller asteroids could kill hundred of thousands, if not millions of people, Schweickart says.
A group of experts, scientists, diplomats and international lawyers will meet in May to confront issues such as what country will finance asteroid-destruction missions.
One problem: Because of the difficulty in projecting an asteroid's orbit, scientists often can only predict the probability that a specific asteroid will hit the Earth. So international leaders might have to take action before knowing for certain what path an asteroid might take. "We may have to spend $300 million to fly a mission that, in the end, wasn't needed," Schweickart says, "but that's a lot better than living with a 10 percent chance that New York City will be hit."
( http://www.orlandosentine(...)news-headlines-space )
En Apophis houdt ons bezig... nog 30 jaar te gaan mensen...
=========================================================
NEW YORK -- There's no need to run or panic, but scientists are tracking a giant asteroid that may be headed our way. It's straight out of movies like “Armageddon” or “Deep Impact,” as an asteroid named "Apophis" is coming dangerously close to Earth and could strike on April 13th, in 2036. Eerily enough, that’s Friday the 13th.
“When it does hit, it generates a blast that is many, many, many gigatons, not megatons, so it's thousands or millions of times worse than Hiroshima,” said American Museum of Natural History astrophysics curator Michael Shara.
The chances it will hit are anywhere from one in a thousand to one in several thousand, but scientists say the effects wouldn't be nearly as catastrophic as the event that wiped out the dinosaurs.
“The most likely target is several thousand miles off the coast of California and so what that'd do is just create a five-mile wide crater in the water,” said Jennifer Bogo of Popular Mechanics Magazine. “Now, when all that water collapses back into the crater it'd send 50-foot waves barraging the coast of California for an hour, so it's definitely not extinction-causing but definitely not good for California.”
Right now NASA is working on plans to deflect the giant rock and though trying to blow it up, like in the movies, is a possibility, the more likely plan is much more tame.
“One of the ways of deflecting it is by planting a large space craft right next to it, which will slowly gravitationally deflect it from its path. Just change its speed by a couple of seconds over the course of a couple of decades and you can get it to miss.”
And even though Apophis is now on our collective radar, NASA just released a report to Congress that says it has neither the budget nor the equipment to properly search the skies for all sorts of similar objects like Apophis that may also be headed our way
NASA is tracking about 75 percent of the large asteroids near us bigger than a kilometer. It's the smaller ones that have greater potential of slipping through.
“There are a lot more asteroids that pass reasonably close to earth's orbit that are greater than 150 yards in diameter,” said Bogo. “So there about 100,000 of those and we've only detected about 4,000.”
“You've got to look for years and in a very systematic fashion,” said Shara. “The cost is not trivial, we're talking two, three, four hundred million dollars, but spaced over ten or 20 years.”
Or as "Popular Mechanics" is quick to point out, about the same it cost to make those two Hollywood blockbusters that, unfortunately, may've come pretty darn close to predicting the future.
http://rdu.news14.com/content/top_stories/default.asp?ArID=103070
[ Bericht 1% gewijzigd door Frutsel op 12-04-2007 09:50:08 ]
=========================================================
NEW YORK -- There's no need to run or panic, but scientists are tracking a giant asteroid that may be headed our way. It's straight out of movies like “Armageddon” or “Deep Impact,” as an asteroid named "Apophis" is coming dangerously close to Earth and could strike on April 13th, in 2036. Eerily enough, that’s Friday the 13th.
“When it does hit, it generates a blast that is many, many, many gigatons, not megatons, so it's thousands or millions of times worse than Hiroshima,” said American Museum of Natural History astrophysics curator Michael Shara.
The chances it will hit are anywhere from one in a thousand to one in several thousand, but scientists say the effects wouldn't be nearly as catastrophic as the event that wiped out the dinosaurs.
“The most likely target is several thousand miles off the coast of California and so what that'd do is just create a five-mile wide crater in the water,” said Jennifer Bogo of Popular Mechanics Magazine. “Now, when all that water collapses back into the crater it'd send 50-foot waves barraging the coast of California for an hour, so it's definitely not extinction-causing but definitely not good for California.”
Right now NASA is working on plans to deflect the giant rock and though trying to blow it up, like in the movies, is a possibility, the more likely plan is much more tame.
“One of the ways of deflecting it is by planting a large space craft right next to it, which will slowly gravitationally deflect it from its path. Just change its speed by a couple of seconds over the course of a couple of decades and you can get it to miss.”
And even though Apophis is now on our collective radar, NASA just released a report to Congress that says it has neither the budget nor the equipment to properly search the skies for all sorts of similar objects like Apophis that may also be headed our way
NASA is tracking about 75 percent of the large asteroids near us bigger than a kilometer. It's the smaller ones that have greater potential of slipping through.
“There are a lot more asteroids that pass reasonably close to earth's orbit that are greater than 150 yards in diameter,” said Bogo. “So there about 100,000 of those and we've only detected about 4,000.”
“You've got to look for years and in a very systematic fashion,” said Shara. “The cost is not trivial, we're talking two, three, four hundred million dollars, but spaced over ten or 20 years.”
Or as "Popular Mechanics" is quick to point out, about the same it cost to make those two Hollywood blockbusters that, unfortunately, may've come pretty darn close to predicting the future.
http://rdu.news14.com/content/top_stories/default.asp?ArID=103070
[ Bericht 1% gewijzigd door Frutsel op 12-04-2007 09:50:08 ]
Het vreemde is dat als ik tijdstip en datum invoer in SN 6.0 ik geen match zie met een mogelijke collisioin.quote:Op donderdag 12 april 2007 08:38 schreef Frutsel het volgende:
[knip]
Mjah, volgens mij is er op dit moment ook geen collision gevaar. Echter als de asteroide voor de eerste keer langs komt (in 2029 dacht ik), dan wordt hij waarschijnlijk 'verbogen' door de aantrekkingskrachten van aarde, maan, zon en hebben ze geen idee wat dat voor gevolgen heeft voor 2036.quote:Op donderdag 12 april 2007 09:22 schreef Drugshond het volgende:
[..]
Het vreemde is dat als ik tijdstip en datum invoer in SN 6.0 ik geen match zie met een mogelijke collisioin.
Wellicht doet de aantrekkingskracht van de aarde iets of wat met dat stukje steen.quote:Op dinsdag 23 januari 2007 23:19 schreef Drugshond het volgende:
[knip]
Zie eerdere posting. (MN4 2004 = Apophis)
2029 Close encounter 13-14 april.
Maar goed dan is het nu nog 22 jr wachten op de volgende update patch van SN.(waarin de koerswijziging meegenomen wordt
Deze zomer wordt NASA's Dawn-ruimtesonde gelanceerd. De missie brengt ons in het hart van de asteroïdengordel met als hoogtepunt de bezoeken aan de asteroïde Vesta en de dwergplaneet Ceres. De ruimtesonde kwam gisteren aan bij Astrotech Space Operations in Titusville.
"Dawn hoeft nu nog maar twee reizen te maken," vertelt Keyur Patel, projectmanager van het Dawn project. "Midden juni vertrekt de ruimtesonde voor een 25 kilometer lange reis naar het lanceerplatform. De tweede reis duurt iets langer, namelijk acht jaar." Met de tweede reis doelt Patel op de trektocht naar de asteroïdengordel. NASA hoopt de ruimtesonde rond 30 juni te lanceren.
Nu Dawn bij Astrotech nabij NASA's Kennedy Space Center is gearriveerd, beginnen de laatste voorbereidingen voor de lancering. Technici zullen de batterijen van de ruimtesonde installeren en testen de instrumenten aan boord van de sonde. Eind april bevestigen ingenieurs de zonnepanelen aan Dawn en ook deze worden grondig getest. Uiteindelijk wordt Dawn gevuld met brandstof die gebruikt wordt om de ruimtesonde te manoeuvreren.
Tenslotte wordt Dawn in mei op een raket geplaatst en vertrekt deze op 19 juni naar het lanceerplatform van Cape Canaveral. Een Delta II-raket zorgt ervoor dat de ruimtesonde succesvol de ruimte bereikt.
De Dawn-missie was vorig jaar in het nieuws, omdat de missie dreigde te worden stop gezet. Gelukkig heeft NASA toentertijd besloten om meer geld in het programma te pompen, zodat de missie toch kon doorgaan. (Asteroid)
"Dawn hoeft nu nog maar twee reizen te maken," vertelt Keyur Patel, projectmanager van het Dawn project. "Midden juni vertrekt de ruimtesonde voor een 25 kilometer lange reis naar het lanceerplatform. De tweede reis duurt iets langer, namelijk acht jaar." Met de tweede reis doelt Patel op de trektocht naar de asteroïdengordel. NASA hoopt de ruimtesonde rond 30 juni te lanceren.
Nu Dawn bij Astrotech nabij NASA's Kennedy Space Center is gearriveerd, beginnen de laatste voorbereidingen voor de lancering. Technici zullen de batterijen van de ruimtesonde installeren en testen de instrumenten aan boord van de sonde. Eind april bevestigen ingenieurs de zonnepanelen aan Dawn en ook deze worden grondig getest. Uiteindelijk wordt Dawn gevuld met brandstof die gebruikt wordt om de ruimtesonde te manoeuvreren.
Tenslotte wordt Dawn in mei op een raket geplaatst en vertrekt deze op 19 juni naar het lanceerplatform van Cape Canaveral. Een Delta II-raket zorgt ervoor dat de ruimtesonde succesvol de ruimte bereikt.
De Dawn-missie was vorig jaar in het nieuws, omdat de missie dreigde te worden stop gezet. Gelukkig heeft NASA toentertijd besloten om meer geld in het programma te pompen, zodat de missie toch kon doorgaan. (Asteroid)
WAILUKU – A brightly glowing object that streaked across the sky above Maui was reported by a few people up early enough Wednesday morning to witness the phenomenon.
The Maui News received several phone calls from people who said they saw what probably was a large meteor that moved from northwest to southeast or reporting an unusual cloud that remained in the sky after it passed.
Mike Maberry, assistant director of the University of Hawaii Institute for Astronomy, said he was not aware of any reports of an object in the sky. But he said its description sounded like a meteor.
“Whoever got to see that was very lucky,” he said, adding that chances are “very slim” of a meteor landing in the vicinity of Maui in the middle of the Pacific.
Maberry said the meteor itself would not need to be very large to make a spectacular show.
“They don’t have to be much larger than a poi pounder to look really big,” he said.
Many of the meteors that make bright streaks across the night sky are only the size of a grain of sand, he said. A meteor is a rock or similar solid material that crosses into the Earth’s atmosphere, with the friction from the high-speed entry causing the material to burn. When a space object lands on Earth, it is called a meteorite.
Kaleo Evangelista, a paddler with Kihei Canoe Club who was working out with a crew offshore from old Suda Store, said the glowing object made quite a show a few minutes after 5:30 a.m.
“We saw a glow going over us, just like an airplane,” he said. But instead of seeing an aircraft the canoe paddlers saw a light blue, almost white object moving from northwest to southeast.
For one to two minutes, the paddlers watched the object move across the sky, leaving a trail of smoke before it disappeared behind Haleakala. Evangelista said he couldn’t tell if the object landed on land or in the ocean.
“We didn’t see any kind of explosion or flash,” he said.
The object traveled roughly parallel to land until it abruptly changed course, “dropping down at a 45-degree angle,” he said.
Evangelista called his friend, Charlie Fleck, who lives in Wailuku Heights. Fleck woke up, stepped outside and snapped photos at 5:49 a.m. of the smoke trail with his digital camera, but he didn’t see the object itself.
“It was just an amazing looking sight,” Fleck said. “The smoke lingered for an hour in the sky. . . . It was big, very noticeable in the sky.”
The Maui News received several phone calls from people who said they saw what probably was a large meteor that moved from northwest to southeast or reporting an unusual cloud that remained in the sky after it passed.
Mike Maberry, assistant director of the University of Hawaii Institute for Astronomy, said he was not aware of any reports of an object in the sky. But he said its description sounded like a meteor.
“Whoever got to see that was very lucky,” he said, adding that chances are “very slim” of a meteor landing in the vicinity of Maui in the middle of the Pacific.
Maberry said the meteor itself would not need to be very large to make a spectacular show.
“They don’t have to be much larger than a poi pounder to look really big,” he said.
Many of the meteors that make bright streaks across the night sky are only the size of a grain of sand, he said. A meteor is a rock or similar solid material that crosses into the Earth’s atmosphere, with the friction from the high-speed entry causing the material to burn. When a space object lands on Earth, it is called a meteorite.
Kaleo Evangelista, a paddler with Kihei Canoe Club who was working out with a crew offshore from old Suda Store, said the glowing object made quite a show a few minutes after 5:30 a.m.
“We saw a glow going over us, just like an airplane,” he said. But instead of seeing an aircraft the canoe paddlers saw a light blue, almost white object moving from northwest to southeast.
For one to two minutes, the paddlers watched the object move across the sky, leaving a trail of smoke before it disappeared behind Haleakala. Evangelista said he couldn’t tell if the object landed on land or in the ocean.
“We didn’t see any kind of explosion or flash,” he said.
The object traveled roughly parallel to land until it abruptly changed course, “dropping down at a 45-degree angle,” he said.
Evangelista called his friend, Charlie Fleck, who lives in Wailuku Heights. Fleck woke up, stepped outside and snapped photos at 5:49 a.m. of the smoke trail with his digital camera, but he didn’t see the object itself.
“It was just an amazing looking sight,” Fleck said. “The smoke lingered for an hour in the sky. . . . It was big, very noticeable in the sky.”
Asteroide 2007 HA
Weer zo eentje, pas net ontdekt... terwijl die de aarde al voorbij is. En een flinke ook nog, van 300m doorsnee... Wat meer informatie + animatie
http://www.spaceweather.com/
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20HA
Weer zo eentje, pas net ontdekt... terwijl die de aarde al voorbij is. En een flinke ook nog, van 300m doorsnee... Wat meer informatie + animatie
http://www.spaceweather.com/
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20HA
De dag ervoor zat er nog eentjequote:Op woensdag 18 april 2007 08:15 schreef Frutsel het volgende:
Asteroide 2007 HA
Weer zo eentje, pas net ontdekt... terwijl die de aarde al voorbij is. En een flinke ook nog, van 300m doorsnee... Wat meer informatie + animatie
http://www.spaceweather.com/
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2007%20HA
