WKN Weer, Klimaat en Natuurrampen
Lees alles over het onstuimige weer op onze planeet, volg orkanen en tornado's, zie hoe vulkanen uitbarsten en hoe Moeder Aarde beeft bij een aardbeving. Alles over de verwoestende kracht van onze planeet en tal van andere natuurverschijnselen.
Periodieke inslagen op aarde?
Bron :De Koepel
C. de Jager
Het steeds beter wordende overzicht dat we van de aardkorst hebben -- door steeds doeltreffender ondergrondse verkenningsmethoden en door geraffineerdere waarnemingen vanuit de ruimte -- heeft geleid tot de ontdekking van een aantal aardse kraters die door kosmische inslagen veroorzaakt zijn. In deze eeuw zijn enkele tientallen opvallende kraters als inslagkraters geïdentificeerd. Nadat omstreeks 1990 de krater van Chicxulub in Mexico werd ontdekt, zijn onlangs nog enkele diep in zee of onder sedimenten liggende kraters gevonden. Alle tot dusverre gevonden kraters dateren uit de laatste 400 miljoen jaren; oudere zijn door verwering moeilijk of niet meer te vinden. Werden deze kraters door planetoïden of kometen veroorzaakt? En is misschien sprake van een periodieke reeks inslagen?
In de morgen van 25 juli 1178 sloeg 'iets' in de maansikkel, zo heftig dat deze sikkel in tweeën leek te splijten. Volgens de Engelse monnik Gervasius van Canterbury, die met enkele confraters het schouwspel zag, sloegen de vlammen uit de maan. Sommige moderne onderzoekers denken dat de monniken getuige zijn geweest van het ontstaan van de krater Gordiano Bruno -- een krater die, blijkens zijn hoekige en scherpe structuren van vrij recente oorsprong moet zijn. Of het verhaal juist is? Het is niet uit andere bron bevestigd en zal dus wel apocrief blijven.
Dat de maan tot op de dag van vandaag vanuit de ruimte wordt gebombardeerd, is vanzelfsprekend: op de aarde slaan voortdurend meteorieten in en datzelfde moet dus ook gebeuren met onze naaste buur, de maan. De inslaggeschiedenis blijkt bovendien uit het pokdalige gezicht van de maan. Dit toont de gevolgen van het langdurige bombardement beter dan dat op de aarde te zien zou zijn. Analyse van de aantallen maankraters die we tellen in gebieden van verschillende ouderdom leert ons dat de meeste inslagen plaats vonden in de eerste miljard jaren van de levensgeschiedenis van de maan. Wat er nu nog neerregent is, daarmee vergeleken, maar een schijntje.
Op de maan treedt, anders dan op aarde, geen verwering op door water of lucht. Wat eenmaal gevormd is, blijft in grote trekken zo bestaan. Slechts de grote temperatuurvariaties en de voortdurend neerdalende stroom van enorme aantallen kosmische steentjes en stofjes slijpt hoekige kanten enigszins af en dat geeft onderzoekers toch enige mogelijkheid oudere van jongere kraters te onderscheiden. Maar in beginsel blijft elke inslag tot in lengte van tijden zichtbaar. Kleine inslagen veroorzaken putjes, grotere zijn verantwoordelijk voor de maankraters en in de zeer zeldzame gevallen dat een object van enkele honderden km middellijn insloeg, werd een walvlakte gevormd die volliep met gesmolten magma.
1. De Arizona-krater (achtergrond) was de eerste waarvan kon worden vastgesteld dat het een inslagkrater is. Eugene Shoemaker besteedde een belangrijk deel van zijn carrière aan het onderzoek aan deze (en andere) inslagkraters.
Kratervormen
De inslagen vinden plaats met snelheden tussen enkele en 70 km per seconde, en de energie die dit vertegenwoordigt is voldoende om het grootste deel van het ingeslagen stuk te doen verdampen. De plotselinge vergroting van het volume (gas neemt veel meer ruimte in dan het vaste object) veroorzaakt een hevige explosie die materiaal van het ingeslagen object en uit de directe omgeving ervan vanuit het inslaggat de ruimte in doet schieten. Het opgeworpen gruis valt neer tot ver van het punt van inslag. Soms kan maangruis zelfs van de maan ontsnappen en sommige brokstukken kunnen zelfs op aarde neerstorten. Inmiddels zijn ruim tien van zulke maanmeteorieten gevonden.
Als het projectiel niet te groot is, vormt zich een kleine krater. Een voorbeeld daarvan op aarde is de Arizona- of Barringerkrater, die ruim een kilometer in middellijn meet (afb. 1). Hij moet zijn veroorzaakt door een brokstuk dat, als het rond was, een middellijn moet hebben gehad van ca. 50 meter. Opvallend in deze krater zijn: de opstaande wal, veroorzaakt door uitgeworpen en daarna weer neergevallen materiaal en de diepe kuil. Die kuil was direct na de inslag bijna twee maal dieper dan hij nu is, maar hij werd onmiddellijk opgevuld door neervallende en neerglijdende stukken rots, steen en grond uit de omgeving (afb. 2). In de verstoorde grond van de kuilbodem vindt men nog steeds de getuigen van de inslag. Dit zijn grote en kleine steenfragmenten, verbrokkelde rotsblokken, alle gekarakteriseerd door breuken en breukvlakken. Maar ook in nog diepere lagen, in de op zichzelf nog vrij ongestoorde ondergrond, ziet men breuken en scheuren de diepte in lopen. Ook treft men enigszins lensvormige formaties aan, die gevolg zijn van gesmolten en daarna weer gestold gesteente.
2. Schets van een doorsnede van een kleine krater. Een voorbeeld van zo'n krater is die van Arizona (uit: Encyclopedia of the Solar System).
3. Schets van de doorsnede van een grote krater. De eindvorm wordt reeds bereikt na een tijdsinterval van minuten. Een voorbeeld: de krater van Chicxulub (uit: Encyclopedia of the Solar System).
Typisch voor sommige inslagkraters zijn de tot op grote afstand weggeslingerde tektieten. Dit zijn donkere glasachtige lichamen die ontstonden toen zand of andersoortige grond door de grote hitte smolt en snel daarna weer stolde. Dat ze snel gestold zijn blijkt uit de daarin voorkomende slieren: onregelmatige slangen van glas met een andere dichtheid.
De grotere kraters, met een middellijn van vele tientallen tot honderden km, zijn veroorzaakt door inslagen van lichamen met een middellijn van enkele tot enkele tientallen km. Deze kraters hebben wel in hoofdzaak dezelfde structuur als de kleinere, maar vertonen in hun randgebieden vaak een terrassenlandschap, ontstaan als gevolg van inzakking van de omringende bodem (afb. 3). De krater van Chicxulub, onlangs in Zenit beschreven (Zenit 25, p. 82, 1998), is daar een voorbeeld van.
4. Overzicht van de plaatsen op aarde waar tot 1994 kraters werden aangetroffen (uit: Encyclopedia of the Solar System).
Vele kraters op aarde ontdekt
Het is heel wat lastiger om kraters op aarde te ontdekken dan op de maan. Vooral in de tropische oerwouden, met hun alles overwoekerende verwering door de vegetatie en door tropische regens, zijn de resten van een inslag niet lang zichtbaar. Meer kans op ontdekking van kraters heeft men in woestijngebieden en in de toendra's van Canada en Siberië (afb. 4).
Het is in dit verband interessant om te vergelijken hoeveel kraters van vergelijkbare omvang men op een deel van de maan aantreft, vergeleken met een even groot deel van het aardoppervlak. Ruwweg genomen blijken er op de maan per eenheid van oppervlakte ca. tien maal meer kraters voor te komen dan op aarde. Dat leidt tot een eenvoudige conclusie. We zien op de maan alle kraters, die in de ca. 4 miljard jaar waarin de maan in zijn huidige vorm bestaat, gevormd zijn. Als we op aarde op eenzelfde oppervlak tien maal minder kraters zien, dat moeten die van de laatste 400 miljoen jaar zijn. Het is een gevolg van de verwerende invloed van de aardatmosfeer.
Enkele onlangs ontdekte inslagkraters
In 1865 ontdekten Zwitserse mineralogen in een kustgebied van Argentinië, nabij de havenplaats Miramar, glasachtige stenen, die door de bevolking 'escorias' (metaalslakken) werden genoemd. De herkomst bleef onduidelijk tot men begreep met tektieten te doen te hebben. Daarop hebben Amerikaanse en Argentijnse geologen het betreffende kustgebied nader onderzocht. Over een strook van ca. 50 km lengte vond men talloze tektieten, waarvan de grootste een omvang had van twee meter! De grond daar bestaat uit löss, die in de nabijheid van deze tektiet verkleuringen toont die op verbranding duidden. De zichtbare slieren in de tektieten duiden op snelle afkoeling vanuit de vloeibare fase. Breukverschijnselen in de grond en in stenen zijn andere getuigen van de inslag.
Deze inslag, bij Playa los Lobos, moet 3,3 miljoen geleden hebben plaatsgevonden. Er zijn aanwijzingen in de Zuid-Amerikaanse sedimenten, zowel in de Atlantische als de Stille Oceaan, dat om die tijd de temperatuur ter plaatse ca. 2 graden lager was dan voor en na de inslag. Een ander mogelijk gevolg van de inslag is de afwezigheid van een deel van de fauna (bepaalde hoefdieren en buideldieren) in de aardlagen die na de inslag ontstaan zijn. Dit zou op het massale uitsterven van deze diersoorten kunnen duiden, maar biologen staan nog gereserveerd tegenover deze conclusie. Hun argument is dat er altijd wel diersoorten uitsterven en men moet geen overhaaste conclusie trekken uit iets dat een toevalligheid kan zijn.
In de Barentszzee, ca. 400 km ten noorden van Hammerfest, kenden geologen reeds lang een onderzeese structuur die aanvankelijk werd aangezien voor een zoutformatie. Pas onlangs is dit gebied nader onderzocht en nu weten we dat deze zogeheten Mjønir-formatie een inslagkrater is met een middellijn van ca. 40 km (afb. 5). Gesmolten kwartskorrels, gebroken stenen en breukverschijnselen, alsmede tektieten zijn daar het bewijs voor. Plaatselijk moeten even temperaturen van ca. 10.000 graden hebben geheerst. Uit onderzoek van de radioactiviteit blijkt de ouderdom: 150 miljoen jaar. De krater moet zijn veroorzaakt door een lichaam met een omvang van 2 km.
5. De 40 km grote Mjølnir-krater in de Barentszzee. (Illustratie gebaseerd op onderzoek door F. Tsikalas, S.T. Gudlaugsson, J.I. Faleide, en O. Eldholm, vakgroep geologie, Univ. van Oslo, Noorwegen )
De oorzaak: planetoïden of kometen?
De vraag die in dit verband steeds weer gesteld wordt is of de inslagen veroorzaakt worden door planetoïden of door kometen. Eén voorbeeld is goed onderzocht: de krater van Chicxulub is door een planetoïde veroorzaakt. Verder weten we dat de kans groot is dat de aarde door een planetoïde getroffen wordt. Er zijn namelijk veel planetoïden die dicht in de buurt van de aarde kunnen komen: de Near Earth Objects (NEA's) of aardscheerders. Nog niet zo lang geleden is een planetoïde ontdekt, 1998 DK36, die zowel dicht bij de baan van de aarde als bij die van Mercurius komt (afb. 6). Eens zal dit object op de aarde, Venus of Mercurius inslaan. Een statistisch onderzoek van aardscheerders heeft geleerd dat er naar schatting twintig zijn met een middellijn van 5 km, 1500 met een van 1 km, en 135.000 met een van 100 meter. Er moeten er honderden miljoenen zijn van 10 meter middellijn. De aarde wordt, gemiddeld genomen, elke twee jaar getroffen door een object van 10 meter en elke 2000 jaar door een van 100 meter (zie ook afb. 7).
6. (Boven) De baan van de planetoïde 1998 DK36 in het zonnestelsel. Het is een buitenbeentje vergeleken met de andere planetoïden. Deze houden zich hoofdzakelijk op tussen de banen van Mars en Jupiter (uit: The NEO News)
7. (Boven) De kans dat de aarde getroffen wordt door een planetoïde of meteoriet van een bepaalde omvang. Horizontaal: middellijn van het object; verticaal: gemiddeld tijdsverloop tussen twee inslagen, in jaren.
Kometen zijn brozer van structuur, bestaan voor een groot deel uit ijs en andere bevroren gassen, bevatten minder gesteente dan planetoïden. De inslag van Toengoeska in Midden-Siberië (30 juni 1908) was door een komeet veroorzaakt. Hij ontplofte op een hoogte van ca. 8 km boven de grond, een gevolg van de broze structuur. Van kometen kan men dus minder gauw een inslagkrater verwachten dan van een planetoïde. De reden om de kometen niet geheel uit te sluiten als mogelijke kandidaten voor inslagkraters is dat er aanwijzingen zijn voor een vlaagsgewijs optreden van inslagen. Zoiets kan men wel van kometen verwachten, maar niet van planetoïden.
8. De plaatsen van de Chesapeake krater, het strooiveld, Tom's Canyon en de krater van Popigai (uit: The Planetary Report).
Een vlaag van inslagen?
Bij olieboringen in het continentale plat voor de oostkust van de VS, nabij Atlantic City, werden in een van de boorgaten, boorgat 612, de ons nu bekende aanwijzingen van een inslag gevonden: tektieten, geschokt kwarts, breukverschijnselen. Bestudering van microfossielen leidde tot een ouderdom van ca. 35 miljoen jaar. Er werd daar echter geen krater gevonden; eerder leek het er op dat men te maken had met een strooiveld van uitgeworpen materiaal. Nader onderzoek in de wijde omgeving toonde ook op andere plaatsen bij de oostkust van noord en midden Amerika uitgeworpen materiaal van dezelfde ouderdom. Ergens moest in die tijd een enorme inslag hebben plaatsgevonden.
Die krater werd tenslotte in seismisch onderzoek gevonden aan de monding van Chesapeake baai, in de buurt van Newport (afb. 8). Onder 1400 meter water en 350 meter sedimenten ligt daar een krater van 80 km middellijn en met een diepte van 1 km. Hij is ongeveer 35 miljoen jaar geleden ontstaan. Het strooiveld heeft een oppervlak van 8 miljoen km2.
Dat er in die tijd meer gebeurd moet zijn blijkt uit de vondst van een andere krater met dezelfde ouderdom in hetzelfde gebied. Tom's Canyon ligt in zee bij de kust van het noorden van de V.S. Hij heeft een middellijn van 19 km. Die omvang sluit al uit dat we hier met een secundaire krater te doen hebben. Het is onmogelijk dat bij de inslag van Chesapeake een brokstuk van naar schatting een halve tot één km middellijn (een stuk met een gewicht van honderden miljarden kg) zover uitgeworpen kon zijn.
De aandacht werd echter pas goed getrokken toen bleek dat óók de krater van Popigai in Noord Siberie uit die tijd stamt. De krater heeft een middellijn van 85 km. En een meteoriet die bij Massignano in Italie werd gevonden blijkt ongeveer even oud te zijn. De onderstelling is dat hij met Popigai (of Chesapeake?) te doen heeft. Hoewel de leeftijden van deze kraters bepaald niet tot op de dag nauwkeurig kunnen worden vastgesteld, is het verleidelijk om de volgende vraag te stellen: is de aarde 35 miljoen jaar geleden getroffen door een vlaag van hemellichamen?
Scheikundige aanwijzingen
We noemden hierboven reeds enkele directe aanwijzingen voor inslagen: breukverschijnselen, vooral gebroken stenen, gesmolten en daarna gestold kwarts, tektieten. Maar er zijn ook scheikundige aanwijzingen. Een daarvan is het zeldzame element iridium. In de aardkorst komt het weinig voor: het is siderofiel (ijzerminnend) en is met ijzer en andere ijzerminnende elementen naar de aardkern gezakt. In planetoïden en kometen komt het echter in de oorspronkelijke kosmische samenstelling voor. Daar is de abondantie (d.i. de relatieve hoeveelheid) ca. 400 maal groter dan op aarde. Komt men dus ergens, naast de bovenstaande aanwijzingen, veel iridium tegen, dan is dat een extra teken dat we met een inslagkrater te maken hebben.
Een ander element dat op een kosmische herkomst duidt is het heliumisotoop 3He. Het is schaars op aarde: het komt bij ons honderdduizend maal minder voor dan het gewone 4He. In kosmisch stof dat lang in de omgeving van de zon heeft vertoefd is de abondantie echter honderden malen groter. Dit komt doordat bij uitbarstingen op de zon het 3He veel sterker dan het gewone 4He versneld wordt en uitgeworpen. Dat betekent dat in de ruimte om de zon het zo zeldzaam voorkomende 3He relatief gesproken veel meer voorkomt dan in de zon zelf. In de coronale massauitstotingen (zie juli/augustus-nummer) ziet men een enkele maal zelfs evenveel 3He als 4He!
Kosmisch stof dat tussen de planeten cirkelt wordt door dit gas getroffen, het kan deze atoomkernen opnemen en zo wordt het stof verrijkt aan 3He. Veel 3He in het aangetroffen gruis duidt daarom op een kosmische herkomst van het materiaal.
Opmerkelijk is dat in sedimenten van rond 35 miljoen jaar geleden de hoeveelheid 3He langzaam is toegenomen en gedurende ruim een miljoen jaren aanzienlijk groter was dan daarvoor en daarna (afb. 9). Ook zijn er enkele pieken in het iridiumgehalte. Deze pieken worden geassocieerd met de inslagen van Cheasapeake en Popigai.
9. De toename van het 3He-gehalte in de sedimenten die omstreeks 35 miljoen jaar geleden gedeponeerd zijn (trappenlijn), vergeleken met de hoeveelheid die verwacht kon worden ingeval van een kometenvlaag (onderbroken lijn). De pijlen slaan op tijdstippen waarvoor een verhoogd Ir gehalte van de bodem gemeten werd. De doorgetrokken lijn geeft de berekende hoeveelheid ingevangen kosmisch stof tengevolge van de kometenvlaag (uit: The Planetary Report, 1998).
Sommige onderzoekers trekken hieruit een gewaagde conclusie: de aarde zou in die tijd getroffen zijn door een vlaag van kometen. We weten dat de zon omringd wordt door de kometenwolk van Oort, een wolk van ca. 10 biljoen komeetkernen, die traag om de zon cirkelen op afstanden tussen 1 en 2 lichtjaren. Van deze komeetkernen zullen we weinig merken tot een ster in de nabijheid van de wolk komt en de regelmatige omloop door zijn aantrekking verstoort. Dit kan van allerlei tengevolge hebben. Sommige komeetkernen zullen versneld worden in hun loop, sommigen zullen zelfs zodanig versneld worden dat ze de Oortwolk verlaten en de ruimte invliegen. Maar enkelen zullen zo sterk vertraagd worden dat ze praktisch gesproken naar de zon toe 'vallen'. Dit zijn de 'nieuwe kometen' die we vanuit de aarde waarnemen. Jaarlijks ontdekken we een half dozijn van zulke nieuwelingen, maar als de Oortwolk hevig verstoord wordt, zouden het er wel eens veel meer kunnen zijn.
De zon beweegt om het centrum van het melkwegstelsel met een snelheid van ca. 200 km per seconde. Het melkwegvlak is een omvangrijke maar dunne, pannenkoekachtige structuur waarin het aantal sterren veel groter is dan in het gebied waar de zon nu vertoeft -- boven het melkwegvlak. Tijdens de beweging van de zon wordt hij aangetrokken door de massa die zich in het melkwegvlak bevindt. We weten vrij nauwkeurig hoeveel materie zich daar bevindt. De aantrekkende kracht hiervan, gepaard aan de voortgaande beweging van de zon om het centrum van het Melkwegstelsel heeft tot gevolg dat de zon met zijn schare van planeten tijdens het voortgaan een op en neer golvende beweging maakt. Daarbij doorkruist hij ruwweg eens in de 35 miljoen jaar het melkwegvlak. Bij zo'n passage door het melkwegvlak ontmoet hij meer sterren dan buiten het melkwegvlak het geval is, en dan is de kans op verstoring van de Oortwolk dus aanzienlijk groter dan normaal. Een deel van de in hun beweging gestoorde kometen kan zonwaarts koersen en de aarde treffen.
10. Aardse inslagen en de tijdstippen waarop deze inslagen plaats vonden. De zwarte blokjes slaan op de grootste inslagen. De sterrenkundige Stothers meent hier een periodiciteit van ca. 36 miljoen jaar in gevonden te hebben; zie de pijltjes (uit: Monthly Not. R.A.S.).
Als dat zo is, moet er een periodiciteit waarneembaar zijn in de komeetinslagen in de aarde. Het proces zou zich ongeveer om de 35 miljoen jaar moeten herhalen. Laten we daartoe eens nagaan in welke tijden inslagen op aarde plaatsvonden. Afb. 10 toont de tijdstippen van de inslagen uit de laatste honderden miljoenen jaren. Zwarte balkjes duiden op grote inslagen. Voor een objectieve waarnemer is in de afbeelding weinig regelmaat te herkennen, maar de sterrenkundige Stothers, die dit materiaal heeft geanalyseerd, is tot de conclusie gekomen, dat als er een herhaling in de inslagen zit, deze een periodiciteit heeft van ca. 36 miljoen jaar (zie de pijltjes in het diagram) Dat is bijna gelijk aan de tijd tussen twee doorgangen van de zon door het melkwegvlak.
Het is een interessante conclusie die, zoals duidelijk moge zijn, nu nog niet veel meer is dan een hypothese, maar wel een om te blijven vervolgen. We zullen echt nog meer kraters moeten vinden om enige zekerheid te krijgen.
Geen onmiddellijk gevaar
Als er al sprake is van periodieke 'vlagen' van inslagen, hoeven we ons voor de nabije toekomst geen zorgen te maken over een 'bombardement' vanuit de Oortwolk. Amerikaanse en Franse sterrenkundigen hebben de bewegingen van sterren in de nabije omgeving nauwkeurig in kaart gebracht met behulp van de gegevens van de Hipparcos-satelliet (Astronomical Journal 117, blz. 1042). Uit het onderzoek blijkt dat de komende twee miljoen jaar slechts één ster daadwerkelijk door de Oortwolk zal bewegen. Het betreft Gliese 710, die ons over 1,4 miljoen jaar op een afstand van 1,1 lichtjaar zal passeren.
Behalve Gliese 710 zullen nog ongeveer 25 sterren de zon tot op minder dan tien lichtjaar naderen. Maar alleen Gliese 710 zal voldoende invloed op de komeetkernen in de Oortwolk hebben om deze in de richting van de zon af te buigen. Volgens de onderzoekers zullen bij de passage twee à drie miljoen komeetkernen in de richting van de zon 'vallen'. Dat lijkt veel, maar als je bedenkt dat hun aankomsttijden zich zullen uitsmeren over een periode van ongeveer twee miljoen jaar, gaat het om slechts één extra komeet per jaar. Voor een 'vlaag' van inslagen zal de passage van Gliese 710 dus waarschijnlijk niet zorgen.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bron : Wikipedia
1900: 450 planetoïden gevonden
september 1980: 2289
december 1989: 4295
eind 1995: 29.000
eind 2000: 108.000
eind 2005: reeds van 305.000 planetoïden is de baan bekend.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Voorbeeld van wat er gebeurd bij zo'n inslag.
De Toengoeska-explosie
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bron : hohmanntransfer
There are 18 small asteroids reported in the last 168 hours, during which 3 were newly discovered. Currently 1215 NEAs are listed with H>22.0 by JPL and/or the MPC (1032 are listed as such by both).
Definitie van NEA
Orginele OP
Regelmatig worden er asteroiden gevonden die een kansje maken om de aarde te raken. Zo ook van de week. Kans van 1 op 300 dat een grote jongen van 400 meter doorsnee de dampkring zou komen binnenzeilen in 2029. Verwacht werd dat nieuwe data een impact zou uitsluiten, zoals gewoonlijk...
Intussen is er nieuwe data over de 2004 MN4, en de asteroide zit nu op 4 van de Torino-schaal, iets wat nog nooit eerder is gebeurd. Een unicum dus.
De kans dat de asteroide daadwerkelijk inslaat is intussen 1 op 60. Dat is een flinke kans. Nog steeds gaan wetenschappers ervanuit dat het risicolevel verlaagd wordt als er meer bekend is, maar toch... Even in de gaten houden.
Een asteroide van 400 meter doorsnede die neerkomt zorgt voor flinke problemen. In hoeverre is afhankelijk van snelheid, hoek, samenstelling, en waar ie terecht komt. Regionale catasrofes zijn dan in ieder geval zeker, en de effecten zijn wereldwijd merkbaar.
http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_risk_041224.html
(edit typo)
[ Bericht 8% gewijzigd door Drugshond op 15-01-2007 10:21:34 ]
Bron :De Koepel
C. de Jager
Het steeds beter wordende overzicht dat we van de aardkorst hebben -- door steeds doeltreffender ondergrondse verkenningsmethoden en door geraffineerdere waarnemingen vanuit de ruimte -- heeft geleid tot de ontdekking van een aantal aardse kraters die door kosmische inslagen veroorzaakt zijn. In deze eeuw zijn enkele tientallen opvallende kraters als inslagkraters geïdentificeerd. Nadat omstreeks 1990 de krater van Chicxulub in Mexico werd ontdekt, zijn onlangs nog enkele diep in zee of onder sedimenten liggende kraters gevonden. Alle tot dusverre gevonden kraters dateren uit de laatste 400 miljoen jaren; oudere zijn door verwering moeilijk of niet meer te vinden. Werden deze kraters door planetoïden of kometen veroorzaakt? En is misschien sprake van een periodieke reeks inslagen?
In de morgen van 25 juli 1178 sloeg 'iets' in de maansikkel, zo heftig dat deze sikkel in tweeën leek te splijten. Volgens de Engelse monnik Gervasius van Canterbury, die met enkele confraters het schouwspel zag, sloegen de vlammen uit de maan. Sommige moderne onderzoekers denken dat de monniken getuige zijn geweest van het ontstaan van de krater Gordiano Bruno -- een krater die, blijkens zijn hoekige en scherpe structuren van vrij recente oorsprong moet zijn. Of het verhaal juist is? Het is niet uit andere bron bevestigd en zal dus wel apocrief blijven.
Dat de maan tot op de dag van vandaag vanuit de ruimte wordt gebombardeerd, is vanzelfsprekend: op de aarde slaan voortdurend meteorieten in en datzelfde moet dus ook gebeuren met onze naaste buur, de maan. De inslaggeschiedenis blijkt bovendien uit het pokdalige gezicht van de maan. Dit toont de gevolgen van het langdurige bombardement beter dan dat op de aarde te zien zou zijn. Analyse van de aantallen maankraters die we tellen in gebieden van verschillende ouderdom leert ons dat de meeste inslagen plaats vonden in de eerste miljard jaren van de levensgeschiedenis van de maan. Wat er nu nog neerregent is, daarmee vergeleken, maar een schijntje.
Op de maan treedt, anders dan op aarde, geen verwering op door water of lucht. Wat eenmaal gevormd is, blijft in grote trekken zo bestaan. Slechts de grote temperatuurvariaties en de voortdurend neerdalende stroom van enorme aantallen kosmische steentjes en stofjes slijpt hoekige kanten enigszins af en dat geeft onderzoekers toch enige mogelijkheid oudere van jongere kraters te onderscheiden. Maar in beginsel blijft elke inslag tot in lengte van tijden zichtbaar. Kleine inslagen veroorzaken putjes, grotere zijn verantwoordelijk voor de maankraters en in de zeer zeldzame gevallen dat een object van enkele honderden km middellijn insloeg, werd een walvlakte gevormd die volliep met gesmolten magma.
1. De Arizona-krater (achtergrond) was de eerste waarvan kon worden vastgesteld dat het een inslagkrater is. Eugene Shoemaker besteedde een belangrijk deel van zijn carrière aan het onderzoek aan deze (en andere) inslagkraters.
Kratervormen
De inslagen vinden plaats met snelheden tussen enkele en 70 km per seconde, en de energie die dit vertegenwoordigt is voldoende om het grootste deel van het ingeslagen stuk te doen verdampen. De plotselinge vergroting van het volume (gas neemt veel meer ruimte in dan het vaste object) veroorzaakt een hevige explosie die materiaal van het ingeslagen object en uit de directe omgeving ervan vanuit het inslaggat de ruimte in doet schieten. Het opgeworpen gruis valt neer tot ver van het punt van inslag. Soms kan maangruis zelfs van de maan ontsnappen en sommige brokstukken kunnen zelfs op aarde neerstorten. Inmiddels zijn ruim tien van zulke maanmeteorieten gevonden.
Als het projectiel niet te groot is, vormt zich een kleine krater. Een voorbeeld daarvan op aarde is de Arizona- of Barringerkrater, die ruim een kilometer in middellijn meet (afb. 1). Hij moet zijn veroorzaakt door een brokstuk dat, als het rond was, een middellijn moet hebben gehad van ca. 50 meter. Opvallend in deze krater zijn: de opstaande wal, veroorzaakt door uitgeworpen en daarna weer neergevallen materiaal en de diepe kuil. Die kuil was direct na de inslag bijna twee maal dieper dan hij nu is, maar hij werd onmiddellijk opgevuld door neervallende en neerglijdende stukken rots, steen en grond uit de omgeving (afb. 2). In de verstoorde grond van de kuilbodem vindt men nog steeds de getuigen van de inslag. Dit zijn grote en kleine steenfragmenten, verbrokkelde rotsblokken, alle gekarakteriseerd door breuken en breukvlakken. Maar ook in nog diepere lagen, in de op zichzelf nog vrij ongestoorde ondergrond, ziet men breuken en scheuren de diepte in lopen. Ook treft men enigszins lensvormige formaties aan, die gevolg zijn van gesmolten en daarna weer gestold gesteente.
2. Schets van een doorsnede van een kleine krater. Een voorbeeld van zo'n krater is die van Arizona (uit: Encyclopedia of the Solar System).
3. Schets van de doorsnede van een grote krater. De eindvorm wordt reeds bereikt na een tijdsinterval van minuten. Een voorbeeld: de krater van Chicxulub (uit: Encyclopedia of the Solar System).
Typisch voor sommige inslagkraters zijn de tot op grote afstand weggeslingerde tektieten. Dit zijn donkere glasachtige lichamen die ontstonden toen zand of andersoortige grond door de grote hitte smolt en snel daarna weer stolde. Dat ze snel gestold zijn blijkt uit de daarin voorkomende slieren: onregelmatige slangen van glas met een andere dichtheid.
De grotere kraters, met een middellijn van vele tientallen tot honderden km, zijn veroorzaakt door inslagen van lichamen met een middellijn van enkele tot enkele tientallen km. Deze kraters hebben wel in hoofdzaak dezelfde structuur als de kleinere, maar vertonen in hun randgebieden vaak een terrassenlandschap, ontstaan als gevolg van inzakking van de omringende bodem (afb. 3). De krater van Chicxulub, onlangs in Zenit beschreven (Zenit 25, p. 82, 1998), is daar een voorbeeld van.
4. Overzicht van de plaatsen op aarde waar tot 1994 kraters werden aangetroffen (uit: Encyclopedia of the Solar System).
Vele kraters op aarde ontdekt
Het is heel wat lastiger om kraters op aarde te ontdekken dan op de maan. Vooral in de tropische oerwouden, met hun alles overwoekerende verwering door de vegetatie en door tropische regens, zijn de resten van een inslag niet lang zichtbaar. Meer kans op ontdekking van kraters heeft men in woestijngebieden en in de toendra's van Canada en Siberië (afb. 4).
Het is in dit verband interessant om te vergelijken hoeveel kraters van vergelijkbare omvang men op een deel van de maan aantreft, vergeleken met een even groot deel van het aardoppervlak. Ruwweg genomen blijken er op de maan per eenheid van oppervlakte ca. tien maal meer kraters voor te komen dan op aarde. Dat leidt tot een eenvoudige conclusie. We zien op de maan alle kraters, die in de ca. 4 miljard jaar waarin de maan in zijn huidige vorm bestaat, gevormd zijn. Als we op aarde op eenzelfde oppervlak tien maal minder kraters zien, dat moeten die van de laatste 400 miljoen jaar zijn. Het is een gevolg van de verwerende invloed van de aardatmosfeer.
Enkele onlangs ontdekte inslagkraters
In 1865 ontdekten Zwitserse mineralogen in een kustgebied van Argentinië, nabij de havenplaats Miramar, glasachtige stenen, die door de bevolking 'escorias' (metaalslakken) werden genoemd. De herkomst bleef onduidelijk tot men begreep met tektieten te doen te hebben. Daarop hebben Amerikaanse en Argentijnse geologen het betreffende kustgebied nader onderzocht. Over een strook van ca. 50 km lengte vond men talloze tektieten, waarvan de grootste een omvang had van twee meter! De grond daar bestaat uit löss, die in de nabijheid van deze tektiet verkleuringen toont die op verbranding duidden. De zichtbare slieren in de tektieten duiden op snelle afkoeling vanuit de vloeibare fase. Breukverschijnselen in de grond en in stenen zijn andere getuigen van de inslag.
Deze inslag, bij Playa los Lobos, moet 3,3 miljoen geleden hebben plaatsgevonden. Er zijn aanwijzingen in de Zuid-Amerikaanse sedimenten, zowel in de Atlantische als de Stille Oceaan, dat om die tijd de temperatuur ter plaatse ca. 2 graden lager was dan voor en na de inslag. Een ander mogelijk gevolg van de inslag is de afwezigheid van een deel van de fauna (bepaalde hoefdieren en buideldieren) in de aardlagen die na de inslag ontstaan zijn. Dit zou op het massale uitsterven van deze diersoorten kunnen duiden, maar biologen staan nog gereserveerd tegenover deze conclusie. Hun argument is dat er altijd wel diersoorten uitsterven en men moet geen overhaaste conclusie trekken uit iets dat een toevalligheid kan zijn.
In de Barentszzee, ca. 400 km ten noorden van Hammerfest, kenden geologen reeds lang een onderzeese structuur die aanvankelijk werd aangezien voor een zoutformatie. Pas onlangs is dit gebied nader onderzocht en nu weten we dat deze zogeheten Mjønir-formatie een inslagkrater is met een middellijn van ca. 40 km (afb. 5). Gesmolten kwartskorrels, gebroken stenen en breukverschijnselen, alsmede tektieten zijn daar het bewijs voor. Plaatselijk moeten even temperaturen van ca. 10.000 graden hebben geheerst. Uit onderzoek van de radioactiviteit blijkt de ouderdom: 150 miljoen jaar. De krater moet zijn veroorzaakt door een lichaam met een omvang van 2 km.
5. De 40 km grote Mjølnir-krater in de Barentszzee. (Illustratie gebaseerd op onderzoek door F. Tsikalas, S.T. Gudlaugsson, J.I. Faleide, en O. Eldholm, vakgroep geologie, Univ. van Oslo, Noorwegen )
De oorzaak: planetoïden of kometen?
De vraag die in dit verband steeds weer gesteld wordt is of de inslagen veroorzaakt worden door planetoïden of door kometen. Eén voorbeeld is goed onderzocht: de krater van Chicxulub is door een planetoïde veroorzaakt. Verder weten we dat de kans groot is dat de aarde door een planetoïde getroffen wordt. Er zijn namelijk veel planetoïden die dicht in de buurt van de aarde kunnen komen: de Near Earth Objects (NEA's) of aardscheerders. Nog niet zo lang geleden is een planetoïde ontdekt, 1998 DK36, die zowel dicht bij de baan van de aarde als bij die van Mercurius komt (afb. 6). Eens zal dit object op de aarde, Venus of Mercurius inslaan. Een statistisch onderzoek van aardscheerders heeft geleerd dat er naar schatting twintig zijn met een middellijn van 5 km, 1500 met een van 1 km, en 135.000 met een van 100 meter. Er moeten er honderden miljoenen zijn van 10 meter middellijn. De aarde wordt, gemiddeld genomen, elke twee jaar getroffen door een object van 10 meter en elke 2000 jaar door een van 100 meter (zie ook afb. 7).
6. (Boven) De baan van de planetoïde 1998 DK36 in het zonnestelsel. Het is een buitenbeentje vergeleken met de andere planetoïden. Deze houden zich hoofdzakelijk op tussen de banen van Mars en Jupiter (uit: The NEO News)
7. (Boven) De kans dat de aarde getroffen wordt door een planetoïde of meteoriet van een bepaalde omvang. Horizontaal: middellijn van het object; verticaal: gemiddeld tijdsverloop tussen twee inslagen, in jaren.
Kometen zijn brozer van structuur, bestaan voor een groot deel uit ijs en andere bevroren gassen, bevatten minder gesteente dan planetoïden. De inslag van Toengoeska in Midden-Siberië (30 juni 1908) was door een komeet veroorzaakt. Hij ontplofte op een hoogte van ca. 8 km boven de grond, een gevolg van de broze structuur. Van kometen kan men dus minder gauw een inslagkrater verwachten dan van een planetoïde. De reden om de kometen niet geheel uit te sluiten als mogelijke kandidaten voor inslagkraters is dat er aanwijzingen zijn voor een vlaagsgewijs optreden van inslagen. Zoiets kan men wel van kometen verwachten, maar niet van planetoïden.
8. De plaatsen van de Chesapeake krater, het strooiveld, Tom's Canyon en de krater van Popigai (uit: The Planetary Report).
Een vlaag van inslagen?
Bij olieboringen in het continentale plat voor de oostkust van de VS, nabij Atlantic City, werden in een van de boorgaten, boorgat 612, de ons nu bekende aanwijzingen van een inslag gevonden: tektieten, geschokt kwarts, breukverschijnselen. Bestudering van microfossielen leidde tot een ouderdom van ca. 35 miljoen jaar. Er werd daar echter geen krater gevonden; eerder leek het er op dat men te maken had met een strooiveld van uitgeworpen materiaal. Nader onderzoek in de wijde omgeving toonde ook op andere plaatsen bij de oostkust van noord en midden Amerika uitgeworpen materiaal van dezelfde ouderdom. Ergens moest in die tijd een enorme inslag hebben plaatsgevonden.
Die krater werd tenslotte in seismisch onderzoek gevonden aan de monding van Chesapeake baai, in de buurt van Newport (afb. 8). Onder 1400 meter water en 350 meter sedimenten ligt daar een krater van 80 km middellijn en met een diepte van 1 km. Hij is ongeveer 35 miljoen jaar geleden ontstaan. Het strooiveld heeft een oppervlak van 8 miljoen km2.
Dat er in die tijd meer gebeurd moet zijn blijkt uit de vondst van een andere krater met dezelfde ouderdom in hetzelfde gebied. Tom's Canyon ligt in zee bij de kust van het noorden van de V.S. Hij heeft een middellijn van 19 km. Die omvang sluit al uit dat we hier met een secundaire krater te doen hebben. Het is onmogelijk dat bij de inslag van Chesapeake een brokstuk van naar schatting een halve tot één km middellijn (een stuk met een gewicht van honderden miljarden kg) zover uitgeworpen kon zijn.
De aandacht werd echter pas goed getrokken toen bleek dat óók de krater van Popigai in Noord Siberie uit die tijd stamt. De krater heeft een middellijn van 85 km. En een meteoriet die bij Massignano in Italie werd gevonden blijkt ongeveer even oud te zijn. De onderstelling is dat hij met Popigai (of Chesapeake?) te doen heeft. Hoewel de leeftijden van deze kraters bepaald niet tot op de dag nauwkeurig kunnen worden vastgesteld, is het verleidelijk om de volgende vraag te stellen: is de aarde 35 miljoen jaar geleden getroffen door een vlaag van hemellichamen?
Scheikundige aanwijzingen
We noemden hierboven reeds enkele directe aanwijzingen voor inslagen: breukverschijnselen, vooral gebroken stenen, gesmolten en daarna gestold kwarts, tektieten. Maar er zijn ook scheikundige aanwijzingen. Een daarvan is het zeldzame element iridium. In de aardkorst komt het weinig voor: het is siderofiel (ijzerminnend) en is met ijzer en andere ijzerminnende elementen naar de aardkern gezakt. In planetoïden en kometen komt het echter in de oorspronkelijke kosmische samenstelling voor. Daar is de abondantie (d.i. de relatieve hoeveelheid) ca. 400 maal groter dan op aarde. Komt men dus ergens, naast de bovenstaande aanwijzingen, veel iridium tegen, dan is dat een extra teken dat we met een inslagkrater te maken hebben.
Een ander element dat op een kosmische herkomst duidt is het heliumisotoop 3He. Het is schaars op aarde: het komt bij ons honderdduizend maal minder voor dan het gewone 4He. In kosmisch stof dat lang in de omgeving van de zon heeft vertoefd is de abondantie echter honderden malen groter. Dit komt doordat bij uitbarstingen op de zon het 3He veel sterker dan het gewone 4He versneld wordt en uitgeworpen. Dat betekent dat in de ruimte om de zon het zo zeldzaam voorkomende 3He relatief gesproken veel meer voorkomt dan in de zon zelf. In de coronale massauitstotingen (zie juli/augustus-nummer) ziet men een enkele maal zelfs evenveel 3He als 4He!
Kosmisch stof dat tussen de planeten cirkelt wordt door dit gas getroffen, het kan deze atoomkernen opnemen en zo wordt het stof verrijkt aan 3He. Veel 3He in het aangetroffen gruis duidt daarom op een kosmische herkomst van het materiaal.
Opmerkelijk is dat in sedimenten van rond 35 miljoen jaar geleden de hoeveelheid 3He langzaam is toegenomen en gedurende ruim een miljoen jaren aanzienlijk groter was dan daarvoor en daarna (afb. 9). Ook zijn er enkele pieken in het iridiumgehalte. Deze pieken worden geassocieerd met de inslagen van Cheasapeake en Popigai.
9. De toename van het 3He-gehalte in de sedimenten die omstreeks 35 miljoen jaar geleden gedeponeerd zijn (trappenlijn), vergeleken met de hoeveelheid die verwacht kon worden ingeval van een kometenvlaag (onderbroken lijn). De pijlen slaan op tijdstippen waarvoor een verhoogd Ir gehalte van de bodem gemeten werd. De doorgetrokken lijn geeft de berekende hoeveelheid ingevangen kosmisch stof tengevolge van de kometenvlaag (uit: The Planetary Report, 1998).
Sommige onderzoekers trekken hieruit een gewaagde conclusie: de aarde zou in die tijd getroffen zijn door een vlaag van kometen. We weten dat de zon omringd wordt door de kometenwolk van Oort, een wolk van ca. 10 biljoen komeetkernen, die traag om de zon cirkelen op afstanden tussen 1 en 2 lichtjaren. Van deze komeetkernen zullen we weinig merken tot een ster in de nabijheid van de wolk komt en de regelmatige omloop door zijn aantrekking verstoort. Dit kan van allerlei tengevolge hebben. Sommige komeetkernen zullen versneld worden in hun loop, sommigen zullen zelfs zodanig versneld worden dat ze de Oortwolk verlaten en de ruimte invliegen. Maar enkelen zullen zo sterk vertraagd worden dat ze praktisch gesproken naar de zon toe 'vallen'. Dit zijn de 'nieuwe kometen' die we vanuit de aarde waarnemen. Jaarlijks ontdekken we een half dozijn van zulke nieuwelingen, maar als de Oortwolk hevig verstoord wordt, zouden het er wel eens veel meer kunnen zijn.
De zon beweegt om het centrum van het melkwegstelsel met een snelheid van ca. 200 km per seconde. Het melkwegvlak is een omvangrijke maar dunne, pannenkoekachtige structuur waarin het aantal sterren veel groter is dan in het gebied waar de zon nu vertoeft -- boven het melkwegvlak. Tijdens de beweging van de zon wordt hij aangetrokken door de massa die zich in het melkwegvlak bevindt. We weten vrij nauwkeurig hoeveel materie zich daar bevindt. De aantrekkende kracht hiervan, gepaard aan de voortgaande beweging van de zon om het centrum van het Melkwegstelsel heeft tot gevolg dat de zon met zijn schare van planeten tijdens het voortgaan een op en neer golvende beweging maakt. Daarbij doorkruist hij ruwweg eens in de 35 miljoen jaar het melkwegvlak. Bij zo'n passage door het melkwegvlak ontmoet hij meer sterren dan buiten het melkwegvlak het geval is, en dan is de kans op verstoring van de Oortwolk dus aanzienlijk groter dan normaal. Een deel van de in hun beweging gestoorde kometen kan zonwaarts koersen en de aarde treffen.
10. Aardse inslagen en de tijdstippen waarop deze inslagen plaats vonden. De zwarte blokjes slaan op de grootste inslagen. De sterrenkundige Stothers meent hier een periodiciteit van ca. 36 miljoen jaar in gevonden te hebben; zie de pijltjes (uit: Monthly Not. R.A.S.).
Als dat zo is, moet er een periodiciteit waarneembaar zijn in de komeetinslagen in de aarde. Het proces zou zich ongeveer om de 35 miljoen jaar moeten herhalen. Laten we daartoe eens nagaan in welke tijden inslagen op aarde plaatsvonden. Afb. 10 toont de tijdstippen van de inslagen uit de laatste honderden miljoenen jaren. Zwarte balkjes duiden op grote inslagen. Voor een objectieve waarnemer is in de afbeelding weinig regelmaat te herkennen, maar de sterrenkundige Stothers, die dit materiaal heeft geanalyseerd, is tot de conclusie gekomen, dat als er een herhaling in de inslagen zit, deze een periodiciteit heeft van ca. 36 miljoen jaar (zie de pijltjes in het diagram) Dat is bijna gelijk aan de tijd tussen twee doorgangen van de zon door het melkwegvlak.
Het is een interessante conclusie die, zoals duidelijk moge zijn, nu nog niet veel meer is dan een hypothese, maar wel een om te blijven vervolgen. We zullen echt nog meer kraters moeten vinden om enige zekerheid te krijgen.
Geen onmiddellijk gevaar
Als er al sprake is van periodieke 'vlagen' van inslagen, hoeven we ons voor de nabije toekomst geen zorgen te maken over een 'bombardement' vanuit de Oortwolk. Amerikaanse en Franse sterrenkundigen hebben de bewegingen van sterren in de nabije omgeving nauwkeurig in kaart gebracht met behulp van de gegevens van de Hipparcos-satelliet (Astronomical Journal 117, blz. 1042). Uit het onderzoek blijkt dat de komende twee miljoen jaar slechts één ster daadwerkelijk door de Oortwolk zal bewegen. Het betreft Gliese 710, die ons over 1,4 miljoen jaar op een afstand van 1,1 lichtjaar zal passeren.
Behalve Gliese 710 zullen nog ongeveer 25 sterren de zon tot op minder dan tien lichtjaar naderen. Maar alleen Gliese 710 zal voldoende invloed op de komeetkernen in de Oortwolk hebben om deze in de richting van de zon af te buigen. Volgens de onderzoekers zullen bij de passage twee à drie miljoen komeetkernen in de richting van de zon 'vallen'. Dat lijkt veel, maar als je bedenkt dat hun aankomsttijden zich zullen uitsmeren over een periode van ongeveer twee miljoen jaar, gaat het om slechts één extra komeet per jaar. Voor een 'vlaag' van inslagen zal de passage van Gliese 710 dus waarschijnlijk niet zorgen.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bron : Wikipedia
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Voorbeeld van wat er gebeurd bij zo'n inslag.
De Toengoeska-explosie
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bron : hohmanntransfer
There are 18 small asteroids reported in the last 168 hours, during which 3 were newly discovered. Currently 1215 NEAs are listed with H>22.0 by JPL and/or the MPC (1032 are listed as such by both).
Definitie van NEA
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------quote:Near-Earth asteroid
Near-Earth asteroids (NEAs) are asteroids whose orbits are close to Earth's orbit. Some NEAs' orbits intersect Earth's so they pose a collision danger. On the other hand, NEAs are most easily accessible for spacecraft from Earth; in fact, some can be reached with much less delta-v than it takes to reach the Moon. Two NEAs have been visited by spacecraft: 433 Eros, by NASA's Near Earth Asteroid Rendezvous probe, and 25143 Itokawa, by the JAXA Hayabusa mission.
Roughly 1000 near-Earth asteroids are known, ranging in size up to ~32 kilometres (1036 Ganymed). Tens of thousands probably exist, with estimates placing the number of NEAs larger than one kilometer in diameter at up to 2,000.
NEAs only survive in their orbits for 10 million to 100 million years. They are eventually eliminated by orbital decay and accretion by the Sun, collisions with the inner planets, or by being ejected from the solar system by near misses with the planets. Such processes should have eliminated them all long ago but they are resupplied on a regular basis by orbital migration of objects from the asteroid belt.
Contents1 NEA classification 2 The NEA threat
o 2.1 Projects to minimize the threat3 An example of a recent asteroid impact
NEA classification
Some NEAs with highly eccentric orbits are probably extinct comets that have lost all their volatile constituents, and a few NEAs still show faint comet-like tails. These NEAs were probably derived from the Kuiper belt, a repository of comets residing beyond the orbit of Neptune. The rest of the NEAs appear to be true asteroids, driven out of the asteroid belt by gravitational interactions with Jupiter.
There are three families of NEAs:The Atens, which have average orbital radii closer than one astronomical unit (AU, the distance from the Earth to the Sun) and aphelia of greater than Earth's perihelion, placing them usually inside the orbit of Earth. The Apollos, which have average orbital radii greater than that of the Earth and perihelia less than Earth's aphelion. The Amors, which have average orbital radii in between the orbits of Earth and Mars and perihelia slightly outside Earth's orbit (1.017 - 1.3 AU). Amors often cross the orbit of Mars, but they do not cross the orbit of Earth. The two moons of Mars, Deimos and Phobos, appear to be Amor asteroids that were captured by the Red Planet.
Notice that all Atens and Apollos have eccentric orbits that cross the orbit of the Earth, making them potential threats to our planet, while Amors do not cross Earth's orbit but some may come very close.
Also sometimes used is the Arjuna asteroid classification for asteroids with extremely Earth-like orbits. Near-Earth asteroid is a more restrictive term than near-Earth object.
The NEA threat
NASA illustration of hypothetical asteroid impact
The general acceptance of the Alvarez hypothesis, explaining the Cretaceous-Tertiary extinction event as the result of a large asteroid or comet impact event, has raised the awareness of the possibility of future Earth impacts with asteroids that cross the Earth's orbit.
The threat of an Earth impact was emphasized by the collision of the comet Shoemaker-Levy 9 with Jupiter on July 16, 1994.
On March 23, 1989 the 300 metre (1,000-foot) diameter Apollo asteroid 4581 Asclepius (1989 FC) missed the Earth by 700,000 kilometres (400,000 miles) passing through the exact position where the Earth was only 6 hours before. If the asteroid had impacted it would have created the largest explosion in recorded history.
Asteroids with a 1 kilometre diameter hit the Earth a few times in each million year interval. Large collisions with 5 kilometre objects happen approximately once every ten million years. Small collisions, equivalent to a thousand tonnes of TNT, occur a few times each month.
Although there have been a few false alarms, a number of asteroids are definitely known to be threats to the Earth. Asteroid (29075) 1950 DA was lost after its discovery in 1950 since not enough observations were made to allow plotting its orbit, and then rediscovered on December 31, 2000. DA may have a potential Earth impact on March 16, 2880. It has a diameter of about a kilometer.
On March 18, 2004, LINEAR announced a 30 metre asteroid 2004 FH which would pass the Earth that day at only 42,600 km (26,500 miles), about one-tenth the distance to the moon, and the closest miss ever noticed. They estimated that similar sized asteroids come as close about every two years.
Projects to minimize the threat
Astronomers have been conducting surveys to locate the NEAs. One of the best-known is the LINEAR which began in 1996. By 2004 LINEAR was discovering tens of thousands of objects each year and accounting for 70% of all asteroid detections. LINEAR uses two one-metre telescopes and one half-metre one based in New Mexico.
Spacewatch, which uses 90 centimeter telescope sited at the Kitt Peak Observatory in Arizona, updated with automatic pointing, imaging, and analysis equipment to search the skies for intruders, was set up in 1980 by Tom Gehrels and Dr. Robert S. McMillan of the Lunar and Planetary Laboratory of the University of Arizona in Tucson, and is now being operated by Dr. McMillan. The Spacewatch project has acquired a 1.8 metre telescope, also at Kitt Peak, to hunt for NEAs, and has provided the old 90 centimetre telescope with an improved electronic imaging system with much greater resolution, improving its search capability. These new resources promise to increase the rate of NEA discoveries by Spacewatch from 20 to 30 a year to 200 or more.
Other near-earth asteroid tracking programs include Near-Earth Asteroid Tracking (NEAT), Lowell Observatory Near-Earth-Object Search (LONEOS), Catalina Sky Survey, Campo Imperatore Near-Earth Objects Survey (CINEOS), Japanese Spaceguard Association, and Asiago-DLR Asteroid Survey.
"Spaceguard" is the name for these loosely affiliated programs, some of which receive NASA funding to meet a U.S. Congressional requirement to detect 90% of near-earth asteroids over 1 km diameter by 2008. A 2003 NASA study of a follow-on program suggests spending US$250-450 million to detect 90% of all near-earth asteroids 140 metres and larger by 2028.
Nonetheless, the fact that an impact of an NEA a kilometre or more in size would be a catastrophe unparalleled in human history has kept the idea of a defensive network alive, as well as led to speculations on how to divert objects that might be a threat. Detonating an explosive nuclear device above the surface of an NEA would be one option, with the blast vaporizing part of the surface of the object and nudging it off course with the reaction. This is a form of nuclear pulse propulsion.
However, it is becoming increasingly obvious that many asteroids are "flying rubble piles" that are loosely glued together, and a nuclear detonation might just break up the object without adjusting its course. In some ways, being struck with a loose cloud of smaller asteroids is worse than being struck with just one big one.[citation needed] This has led to a variety of other ideas for dealing with the threat:Setting up "mass drivers" on the object to scoop up dusty material and shoot it away, giving the object a slow, steady nudge. Flying a big sheet of reflective aluminize PET film to wrap itself around the asteroid, acting as a "solar sail" to use the pressure of sunlight to shift the object's orbit. Dusting the object with powdered chalk or soot to perform a similar adjustment, utilising the Yarkovsky effect.
See Asteroid deflection strategies.
An example of a recent asteroid impact
On June 6, 2002 an object with an estimated diameter of 10 metres collided with Earth. The collision occurred over the Mediterranean Sea, between Greece and Libya, at approximately 34°N 21°E and the object detonated in mid-air. The energy released was estimated (from infrasound measurements) to be equivalent to 26 kilotons of TNT, comparable to a small nuclear weapon [1]
Orginele OP
Regelmatig worden er asteroiden gevonden die een kansje maken om de aarde te raken. Zo ook van de week. Kans van 1 op 300 dat een grote jongen van 400 meter doorsnee de dampkring zou komen binnenzeilen in 2029. Verwacht werd dat nieuwe data een impact zou uitsluiten, zoals gewoonlijk...
Intussen is er nieuwe data over de 2004 MN4, en de asteroide zit nu op 4 van de Torino-schaal, iets wat nog nooit eerder is gebeurd. Een unicum dus.
De kans dat de asteroide daadwerkelijk inslaat is intussen 1 op 60. Dat is een flinke kans. Nog steeds gaan wetenschappers ervanuit dat het risicolevel verlaagd wordt als er meer bekend is, maar toch... Even in de gaten houden.
Een asteroide van 400 meter doorsnede die neerkomt zorgt voor flinke problemen. In hoeverre is afhankelijk van snelheid, hoek, samenstelling, en waar ie terecht komt. Regionale catasrofes zijn dan in ieder geval zeker, en de effecten zijn wereldwijd merkbaar.
http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_risk_041224.html
(edit typo)
[ Bericht 8% gewijzigd door Drugshond op 15-01-2007 10:21:34 ]
Ik vind het eng als ze zoiets bekend maken.
Wil het eigenlijk liever helemaal niet weten.
Wil het eigenlijk liever helemaal niet weten.
👍Wanneer krijg ik de FA rechten terug?
Op maandag 11 juli 2011 17:38 schreef Bart het volgende:
Je bent echt een unieke verschijning, vind ik altijd wel grappig als ik jou ergens zie posten :D.
Op maandag 11 juli 2011 17:38 schreef Bart het volgende:
Je bent echt een unieke verschijning, vind ik altijd wel grappig als ik jou ergens zie posten :D.
zover ik begrijp vergaat de wereld december 2012, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over deze asteroide !
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
Update:
Kans op inslag nu 1 op 45.
Nog geen tijd om in paniek te raken. (linkie)
(oh ja, dit is mijn first post enzo, hi all )
Kans op inslag nu 1 op 45.
Nog geen tijd om in paniek te raken. (linkie)
(oh ja, dit is mijn first post enzo, hi all )
- My name is Haener and I approve this message -
Welkom!quote:Op zondag 26 december 2004 04:35 schreef Haener het volgende:
Update:
Kans op inslag nu 1 op 45.
Nog geen tijd om in paniek te raken. (linkie)
(oh ja, dit is mijn first post enzo, hi all )
vet een nieuwe ijstijd en tijd voor de aarde om zich te herstellen van de plaag ide mensheid heet (Y)
Free people own guns! Slaves do not!
NASA heeft een zogenaamd Near Earth Object Program en ze hebben wat meer informatie over deze asteroide en wel hier. Blijkt dat 2004 MN4 nog wat close encounters gaat hebben met de aarde, aangenomen dat hij mist in 2029, maar die kansen zijn een stuk minder groot.
NASA geeft nog meer leuke informatie. Schatting van de vrijkomende energie bij inslag: een whopping 1600 megaton TNT. Pak 'm beet 120.000 keer zo veel als de bom op Hiroshima.
Fijne kerst iedereen...
NASA geeft nog meer leuke informatie. Schatting van de vrijkomende energie bij inslag: een whopping 1600 megaton TNT. Pak 'm beet 120.000 keer zo veel als de bom op Hiroshima.
Fijne kerst iedereen...
- My name is Haener and I approve this message -
Nou ja zeg, dat kun je toch niet menen?quote:Op zondag 26 december 2004 02:46 schreef nikky het volgende:
Ik vind het eng als ze zoiets bekend maken.
Wil het eigenlijk liever helemaal niet weten.
Als zoiets echt gaat gebeuren kun je er maar beter op voorbereid zijn.
@Vampier: heb je er al zin in?
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Ik vind dit soort berichten ook maar eng
En vampier is just spreading his joy.
En vampier is just spreading his joy.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
ik denk maar zo... we zijn allemaal een onderdeel van het heelal... en als toetatisch uit den hemel komt donderen dan doen we er toch geen klap meer aan. Dus sit back and enjoy the show.... tenminste ik heb zoiets van 'het zal allemaal wel'
Free people own guns! Slaves do not!
space.comquote:The asteroid is named 2004 MN4. It was discovered in June and spotted again this month. It is about a quarter mile (400 meters) wide.
That's bigger than the space rock that carved meteor crater in Arizona, and bigger than one that exploded in the air above Siberia in 1908, flattening thousands of square miles of forest. If an asteroid the size of 2004 MN4 hit the Earth, it would do considerable localized or regional damage. It would not cause damage on a global scale.
--
Dit is Meteor Crater:
http://www.exploratorium.edu/exploring/space/space5.html#impacts
Ik ben het eens met de wetenschappers: Waarschijnlijk zal later blijken dat het helemaal niet zo waarschijnlijk is.
Overigens ben ik er stellig van overtuigd dat de mensheid zo'n impact met het grootste gemak overleeft.
Overigens ben ik er stellig van overtuigd dat de mensheid zo'n impact met het grootste gemak overleeft.
De impact wel maar de mogelijke gevolgen kunnen erger zijn.quote:Op zondag 26 december 2004 13:50 schreef Speth het volgende:
Ik ben het eens met de wetenschappers: Waarschijnlijk zal later blijken dat het helemaal niet zo waarschijnlijk is.
Overigens ben ik er stellig van overtuigd dat de mensheid zo'n impact met het grootste gemak overleeft.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Hmz, ik denk eerlijk gezegd dat dat wel meevalt.... De meteoor die de dinosauriers uitroeide was enkele kilometers in doorsnee, als ik me niet vergis. De meeste zoogdieren overleefden de nasleep, dus dat de mens een impact van iets van 400 meter doorsnee overleeft lijkt me grenzen aan zekerheid.quote:Op zondag 26 december 2004 15:16 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
De impact wel maar de mogelijke gevolgen kunnen erger zijn.
Bovendien... Een rots van slechts 400 meter doorsnee valt toch wel kapot te nuken?
daarom staat er ook "mogelijke" en "kunnen".quote:Op zondag 26 december 2004 15:28 schreef Speth het volgende:
[..]
Hmz, ik denk eerlijk gezegd dat dat wel meevalt.... De meteoor die de dinosauriers uitroeide was enkele kilometers in doorsnee, als ik me niet vergis. De meeste zoogdieren overleefden de nasleep, dus dat de mens een impact van iets van 400 meter doorsnee overleeft lijkt me grenzen aan zekerheid.
Bovendien... Een rots van slechts 400 meter doorsnee valt toch wel kapot te nuken?
Stel dat er op die rots bacterieen zitten (beetje ver gezocht) die de mensheid langzaam maar zeker
naar de knoppen helpt.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Dat kan niet Op een losse meteoriet zonder water of atmosfeer kan geen leven in welke vorm dan ook ontstaan zijn, laat staan dat dat leven compatible is met het menselijk lichaam. Bacterien hier zijn evolutionair aangepast aan ons dierlijk leven, exobacterien zouden niet weten wat ze met ons lichaam aanmoeten.quote:Stel dat er op die rots bacterieen zitten (beetje ver gezocht) die de mensheid langzaam maar zeker
naar de knoppen helpt.
Ik denk eerder dat het andersom is: dat je een levensvorm hebt die op zich weinig met ons lichaam "kan", maar je wel degelijk om zeep kan helpen.quote:Op zondag 26 december 2004 15:53 schreef Speth het volgende:
[..]
Dat kan niet Op een losse meteoriet zonder water of atmosfeer kan geen leven in welke vorm dan ook ontstaan zijn, laat staan dat dat leven compatible is met het menselijk lichaam. Bacterien hier zijn evolutionair aangepast aan ons dierlijk leven, exobacterien zouden niet weten wat ze met ons lichaam aanmoeten.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Ik zie niet in hoe... Het aidsvirus is bijvoorbeeld zo geprogrammeerd dat het zich kan voortplanten door een menselijke cel over te nemen en te herprogrammeren zodat die cel nakomelingen produceert. Een micro organisme dat nog nooit in contact is geweest met een menselijk lichaam zal dus waarschijnlijk niets kunnen met onze cellen, zich niet kunnen voortplanten en dus niet kunnen bestaan.quote:Op zondag 26 december 2004 19:24 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ik denk eerder dat het andersom is: dat je een levensvorm hebt die op zich weinig met ons lichaam "kan", maar je wel degelijk om zeep kan helpen.
Daarnaast zal je sowieso geen leven op een meteoor aantreffen.
De theorie is toch dat het leven op aarde het gevolg is van een inslag door een meteoriet voorzien van blauwalgen of zo?quote:Op zondag 26 december 2004 19:57 schreef Speth het volgende:
[..]
Ik zie niet in hoe... Het aidsvirus is bijvoorbeeld zo geprogrammeerd dat het zich kan voortplanten door een menselijke cel over te nemen en te herprogrammeren zodat die cel nakomelingen produceert. Een micro organisme dat nog nooit in contact is geweest met een menselijk lichaam zal dus waarschijnlijk niets kunnen met onze cellen, zich niet kunnen voortplanten en dus niet kunnen bestaan.
Daarnaast zal je sowieso geen leven op een meteoor aantreffen.
Bovendien: Waarom zou er geen leven op een meteoriet kunnen zijn? Of IN een meteoriet? Bacteriën kunnen onder heel rare omstandigheden leven hoor.
Voor een meteoriet van ongeveer 390 meter:
Continent killers. Energy release of 10,000 to 1 million megatons of TNT. Although the scale of destruction is huge, they would probably not produce catastrophic global effects.
Continent killers. Energy release of 10,000 to 1 million megatons of TNT. Although the scale of destruction is huge, they would probably not produce catastrophic global effects.
IS het wel een Asteroide?... misschien wel een vlekje op de lens van een telescope, waarvan een goed verhaal is gemaakt. waardoor de hele wereldbevolking de econmie moet opkrikken door allerlij safety shit te kopen, en andere niet helpende wanproducten. net zoals bij [trommelgeroffel] THE MELENIUM BUG!!!! [/trommelgeroffel]
Leven (liever gezegd: slapen), maar niet ontstaan. Daarvoor zijn bepaalde omstandigheden nodig die op meteoren niet te vinden zijn, zoals organische materialen en energie om die te beroeren zodat zich leven kan vormen.quote:Bovendien: Waarom zou er geen leven op een meteoriet kunnen zijn? Of IN een meteoriet? Bacteriën kunnen onder heel rare omstandigheden leven hoor.
Wat eventueel wel zou kunnen: Een meteoriet die afkomstig is van een hemellichaam waar wel leven voorkomt, en waarop micro organismen in passieve staat op meeliften. Het punt is dat ze dat niet eindeloos volhouden en na een tijdje toch uit elkaar vallen en sterven. Verder zijn er naar alle waarschijnlijkheid geen hemellichamen in ons zonnestelsel waar leven kan zijn ontstaan buiten de aarde. Dan zou het dus een object uit een ander stelsel moeten zijn, maar om ons van zo'n afstand te bereiken zou hij een zeer lange tijd al moeten rondzweven, wat de kans groter maakt dat de eventuele meegelifte bacterien inmiddels dood zijn.
Kortom: aan onmogelijkheid grenzende onwaarschijnlijkheid.
"Astronomers still stress that it is very likely the risk will be reduced to zero with further observations. And even as it stands with present knowledge, the chances are 97.8 percent the rock will miss Earth."
(http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_risk_041224.html)
.
(http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_risk_041224.html)
.
maar.. er zijn dan wel complexe moleculen aanwezig.. die niet vergaan...quote:Op zondag 26 december 2004 20:09 schreef Speth het volgende:
[..]
Leven (liever gezegd: slapen), maar niet ontstaan. Daarvoor zijn bepaalde omstandigheden nodig die op meteoren niet te vinden zijn, zoals organische materialen en energie om die te beroeren zodat zich leven kan vormen.
Wat eventueel wel zou kunnen: Een meteoriet die afkomstig is van een hemellichaam waar wel leven voorkomt, en waarop micro organismen in passieve staat op meeliften. Het punt is dat ze dat niet eindeloos volhouden en na een tijdje toch uit elkaar vallen en sterven. Verder zijn er naar alle waarschijnlijkheid geen hemellichamen in ons zonnestelsel waar leven kan zijn ontstaan buiten de aarde. Dan zou het dus een object uit een ander stelsel moeten zijn, maar om ons van zo'n afstand te bereiken zou hij een zeer lange tijd al moeten rondzweven, wat de kans groter maakt dat de eventuele meegelifte bacterien inmiddels dood zijn.
Kortom: aan onmogelijkheid grenzende onwaarschijnlijkheid.
For every fact, there is an equal and opposite opinion.
Twitch.tv/bensel15
Twitch.tv/bensel15
Dat zou eventueel wel kunnen.quote:Op zondag 26 december 2004 20:14 schreef Bensel het volgende:
[..]
maar.. er zijn dan wel complexe moleculen aanwezig.. die niet vergaan...
Om terug te komen op de bedreiging daarvan: deze kunnen zich echter niet zomaar evolueren tot exoleven. Sterker nog, als er zich uit die moleculen op aarde een beestje zou evolueren is dat Aards leven.
Maar ook dit scenario beschouw ik eigenlijk als een onmogelijkheid. Ik geloof dan ook niet in die blauwalgen theorie.
Nee, het is geen millennium bug; dan is het nog eerder een buitenaardse invasievloot.quote:Op zondag 26 december 2004 20:07 schreef koffiekoekje het volgende:
IS het wel een Asteroide?... misschien wel een vlekje op de lens van een telescope, waarvan een goed verhaal is gemaakt. waardoor de hele wereldbevolking de econmie moet opkrikken door allerlij safety shit te kopen, en andere niet helpende wanproducten. net zoals bij [trommelgeroffel] THE MELENIUM BUG!!!! [/trommelgeroffel]
Adding more evidence to support the theory that life on Earth came from outer space, NASA scientists have discovered another building block of life -- sugar -- in meteorites.quote:Op zondag 26 december 2004 20:09 schreef Speth het volgende:
Leven (liever gezegd: slapen), maar niet ontstaan. Daarvoor zijn bepaalde omstandigheden nodig die op meteoren niet te vinden zijn, zoals organische materialen en energie om die te beroeren zodat zich leven kan vormen.
Mainly carbon-based units, we humans also have our also sweet side. "Sugar chemistry appears to be involved in life as far back as our records go," said Dr. George Cooper of NASA's Ames Research Center, Moffett Field, California.
Years ago, researchers found meteorites containing carbon and carbon-based compounds that play major roles in life on Earth, such as amino acids and carboxylic acids, but none that contained sugars.
That all changed when Dr. Cooper and his associates reported finding a sugar called "dihydroxyacetone" and several sugar-like substances, known as sugar acids and sugar alcohols, in the Murchison and Murray meteorites.
According to the "life from outer space" theory, meteorites and comets that bombarded the Earth in great numbers from 3.8 billion to 4.5 billion year ago carried with them life-essential organic compounds, such as oxygen, sulfur, hydrogen and nitrogen. These compounds then combined in the hot waters of ancient Earth in just the right quantities and under just the right conditions to spawn life.
Sugars and related compounds called "polyols," are also known to be critical to life as basic components of RNA and DNA. Until Dr. Cooper's team found these substances in the Murchison and Murray meteorites, scientists were at a loss to explain how they found their way into primordial Earth's "soup of life."
"Finding these compounds greatly adds to our understanding of what organic materials could have been present on Earth before life began," stated Dr. Cooper. "Recent research using ratios of carbon isotopes have pushed the origin of life on Earth to as far back as 3.8 billion years."
Finding the building blocks of life on Earth in meteorites and comets, NASA scientists project that these "starry messengers" may have spread life throughout the universe.
"This discovery shows that it's highly likely organic synthesis critical to life has gone on throughout the universe," said Kenneth A. Souza, acting director of astrobiology and space research at Ames. "Then, on Earth, since the other critical elements were in place, life could blossom."
Dr. Cooper's research is reported in a paper, "Carbonaceous Meteorites as a Source of Sugar-related Organic Compounds for the Early Earth," published in the Dec. 20 issue of Nature Magazine.
Both the Murchison and Murray meteorites are famed examples of "carbonaceous" meteorites containing numerous amino acids and a variety of other organic compounds that are thought to have played a role in the origin of life.
Er zitten dus wel substanties in een meteoriet die een eventuele bacterie in leven kunnen houden
[ Bericht 16% gewijzigd door -CRASH- op 26-12-2004 20:32:11 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Uiteraard. Sterker nog: alle deeltjes waar de Aarde uit bestaat zweefden ooit eens in de accretieschijf van ons zonnestelsel rond. Voor de stoffen die je noemt geldt echter dat ze alleen in vaste vorm kunnen bestaan bij oppervlakte (en, naar ik vermoed, interne) temperaturen van meteoren, zodat ze van weinig nut zijn voor eventueel leven.quote:Op zondag 26 december 2004 20:23 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
According to the "life from outer space" theory, meteorites and comets that bombarded the Earth in great numbers from 3.8 billion to 4.5 billion year ago carried with them life-essential organic compounds, such as oxygen, sulfur, hydrogen and nitrogen. These compounds then combined in the hot waters of ancient Earth in just the right quantities and under just the right conditions to spawn life.
Er zitten dus wel substanties in een meteoriet die een eventuele bacterie in leven kunnen houden
Leven kan wel bestaan in zo'n omgeving, maar niet op een actieve manier, en zelfs passief kunnen ze niet eindeloos rondzweven. Ik vind het overigens waarschijnlijker dat het merendeel van de genoemde stoffen reeds aanwezig waren bij de vorming van de Aarde. Zwavel komt bijvoorbeeld ook veel in het binnenste van Io voor, maar is daar naar alle waarschijnlijk niet in een stadium beland waarbij de maan al min of meer haar huidige vorm had, dus niet middels een meteoor. Waterstof is in rijkelijke hoeveelheden aanwezig in het heelal en zuurstof (Pluto, in bevroren toestand op het oppervlak) en stikstof (Mars) zijn ook niet ongewoon. Ik zie dus geen reden waarom deze stoffen niet al gewoon aanwezig zouden zijn op Aarde.
De aanwezigheid van suikers is inderdaad frappant te noemen... Echter, ook dat kan per toeval gevormd zijn. Dat acht ik waarschijnlijker dan de toevallige vorming van een DNA molecuul op een kaal rotsblok in vacuum, waar vervolgens leven uit ontstaat dat vervolgens die suikers vormt. Het kan ook een andere oorsprong hebben die ik niet weet, maar ik zie niet in waarom datzelfde proces niet gewoon op Aarde zou hebben kunnen plaatsgevonden, waarom per se op een meteoor?quote:Adding more evidence to support the theory that life on Earth came from outer space, NASA scientists have discovered another building block of life -- sugar -- in meteorites.
Mainly carbon-based units, we humans also have our also sweet side. "Sugar chemistry appears to be involved in life as far back as our records go," said Dr. George Cooper of NASA's Ames Research Center, Moffett Field, California.
Years ago, researchers found meteorites containing carbon and carbon-based compounds that play major roles in life on Earth, such as amino acids and carboxylic acids, but none that contained sugars.
http://www.ebaumsworld.com/endofworld.html Ik denk dat het eerder zo ongeveer zal gaan
[ Bericht 14% gewijzigd door Speth op 26-12-2004 20:39:17 ]
tegen de tijd dat ie ons gaat raken (als ie dat al doet) hebben we vast al lang een manier uitgevonden om hem te vernietigen/uit koers te brengen.
hoop ik.
hoop ik.
aha dat had ik ook gehoordquote:Op zondag 26 december 2004 02:47 schreef het_fokschaap het volgende:
zover ik begrijp vergaat de wereld december 2012, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over deze asteroide !
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
2012
Voor vrede en rechtvaardigheid - Tegen alle soorten vormen van geweld.
De Hidalgo sonde van ESA waar nu aan gewerkt wordt gaat bewapend met wat explosieven proberen een asteroide uit z'n koers te rammen, om te kijken of dat mogelijk is. Als die missie doorgaat komen we sowieso al aardig wat meer te weten.quote:Op zondag 26 december 2004 20:31 schreef Dskedar het volgende:
tegen de tijd dat ie ons gaat raken (als ie dat al doet) hebben we vast al lang een manier uitgevonden om hem te vernietigen/uit koers te brengen.
hoop ik.
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
Hahaha, dit vind ik wel leuk geschreven Zouden ze eigenlijk een sticky topic van moeten aanmaken op Truth is in here
Hahaha, dit vind ik wel leuk geschreven Zouden ze eigenlijk een sticky topic van moeten aanmaken op Truth is in here
Zouden ze eigenlijk een sticky topic van moeten aanmaken op Truth is in here
dat heb ik ook niet gezegd dat de bacterie actief is op een meteoriet in de ruimtequote:Op zondag 26 december 2004 20:31 schreef Speth het volgende:
Leven kan wel bestaan in zo'n omgeving, maar niet op een actieve manier
Als er ergens een planeet (waar ooit ook water was en bacteriel leven ontstaan is), explodeerd
(oorzaak laten we ff terzijde) en een stuk ervan komt richting aarde.
De bacterie zal door de plotselinge (absolute kou) bevriezen zonder dat de structuur van die bacterie er schade van ondervind.
Als dat stuk meteoriet dan in een meer terecht komt zal de bacterie door de aanwezigheid van water, weer tot leven kunnen komen.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
klopt, en die mogelijkheid ontken ik ook niet, maar:quote:Op zondag 26 december 2004 20:58 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
dat heb ik ook niet gezegd dat de bacterie actief is op een meteoriet in de ruimte
Als er ergens een planeet (waar ooit ook water was en bacteriel leven ontstaan is), explodeerd
(oorzaak laten we ff terzijde) en een stuk ervan komt richting aarde.
De bacterie zal door de plotselinge (absolute kou) bevriezen zonder dat de structuur van die bacterie er schade van ondervind.
Als dat stuk meteoriet dan in een meer terecht komt zal de bacterie door de aanwezigheid van water, weer tot leven kunnen komen.
Er is in de eerste plaats een leefbare planeet voor nodig die explodeert. Waarom houden sommigen er dan deze moeilijke theorie op na, terwijl het veel waarschijnlijker is dat het proces dat de eerste levensvorm(en) deed ontstaan gewoon op aarde plaatsvond? Of dat nou op onze of op een andere, geexplodeerde planeet gebeurt is even waarschijnlijk. Dat een brokstuk van zo'n planeet echter op Aarde landt met bacterien en al (die de inslag ook nog eens intact moeten overleven) maakt die theorie veel onwaarschijnlijker.
Als er schepsels zijn die extreme hitte, hoge (water)druk en koude overleven.quote:Op zondag 26 december 2004 21:35 schreef Speth het volgende:
[..]
klopt, en die mogelijkheid ontken ik ook niet, maar:
Er is in de eerste plaats een leefbare planeet voor nodig die explodeert. Waarom houden sommigen er dan deze moeilijke theorie op na, terwijl het veel waarschijnlijker is dat het proces dat de eerste levensvorm(en) deed ontstaan gewoon op aarde plaatsvond? Of dat nou op onze of op een andere, geexplodeerde planeet gebeurt is even waarschijnlijk. Dat een brokstuk van zo'n planeet echter op Aarde landt met bacterien en al (die de inslag ook nog eens intact moeten overleven) maakt die theorie veel onwaarschijnlijker.
Zullen er ook heus wel schepsels zijn die enorme klappen "overleven".
extreme animals
http://www.astrobio.net/cgi-bin/h2p.cgi?sid=261&ext=.pdf
May, 1995; 40-million-year-old bacteria (Bacillus sphaericus) were found in the stomach of a bee encased in amber. These bacteria were also found in a state of suspended animation and were re-animated in a laboratory.
zoektip:............Astrobiology
[ Bericht 9% gewijzigd door -CRASH- op 26-12-2004 22:24:03 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
http://neo.jpl.nasa.gov/risk/2004mn4.html
Nog ff voor the record
Nog ff voor the record
'And I called your name,
like an addicted to cocaine calls for the stuff he'd rather blame'
like an addicted to cocaine calls for the stuff he'd rather blame'
We leven (gelukkig) in een ijstijd, als we niet in een ijstijd zouden leven dan zouden er geen poolkappen zijn!quote:Op zondag 26 december 2004 05:25 schreef Vampier het volgende:
vet een nieuwe ijstijd en tijd voor de aarde om zich te herstellen van de plaag ide mensheid heet (Y)
Ik vind het alleen maar coolquote:Op maandag 27 december 2004 18:12 schreef Haener het volgende:
1 op 37 nu.
Van 1 op 300 naar 1 op 60 naar 1 op 45 naar 1 op 37.
Wordt er al iemand ongerust?
(bron)
tis nog steeds maar iets boven 2,5%quote:Op maandag 27 december 2004 18:12 schreef Haener het volgende:
1 op 37 nu.
Van 1 op 300 naar 1 op 60 naar 1 op 45 naar 1 op 37.
Wordt er al iemand ongerust?
(bron)
Power perceived is power achieved.
Wow, echt superinteressante websitequote:Op zondag 26 december 2004 02:47 schreef het_fokschaap het volgende:
zover ik begrijp vergaat de wereld december 2012, dus we hoeven ons geen zorgen te maken over deze asteroide !
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htm
En nu naar 1 op 55.555quote:Op maandag 27 december 2004 18:12 schreef Haener het volgende:
1 op 37 nu.
Van 1 op 300 naar 1 op 60 naar 1 op 45 naar 1 op 37.
Wordt er al iemand ongerust?
(bron)
Rekenen is ook zo moeilijk voor die jongens: 1/0,000018 is toch echt 1 op 55.555quote:Op dinsdag 28 december 2004 00:57 schreef Zwansen het volgende:
[..]
Uhm, volgens staat er nu toch echt 1 op 56000...
ach man zo'n ding kan de nasa samen met het amerikaanse legen nu al uit de lucht schieten als dat echt zou moeten..
Amsterdam, stad van hash en coke,
Waar de vrouwen zich vrouwelijk gedragen..
En de mannen ook..
Waar de vrouwen zich vrouwelijk gedragen..
En de mannen ook..
Uit de lucht schieten? Nope. Zo'n asteroide heeft een enorme massa en snelheid. Simpelweg opblazen gaat niet, net zo min dat je een gemiddelde Ardense heuvelrug tot stof kunt reduceren. Zo'n asteroide valt hooguit uiteen in 'kleine' brokstukken die nog steeds schade kunnen veroorzaken. De snelheid is ook vervelend, je moet hem goed raken wil je hem voldoende uit koers krijgen. Het is een moeilijk spelletje biljart.
Met de huidige stand van zaken is er niets aan te doen. Zou een asteroide worden ontdekt die 100% zeker gaat rammen in de komende pakweg 15 jaar dan is het tzt afwachten, evacueren, en schietgebedjes prevelen. Men probeert wel geld vrij te maken om voor afdoende afweer te zorgen, mocht het noodzakelijk blijken te zijn.
PS de foto die ik plaatste van die krater in Arizona is het gevolg van een ijzer-meteoriet van 20 meter doorsnede. Wat 390 meter doet laat zich raden, al is de samenstelling ook zeker van belang. 20 meter nikkel is natuurlijk wel iets anders dan 20 meter ijs.
Met de huidige stand van zaken is er niets aan te doen. Zou een asteroide worden ontdekt die 100% zeker gaat rammen in de komende pakweg 15 jaar dan is het tzt afwachten, evacueren, en schietgebedjes prevelen. Men probeert wel geld vrij te maken om voor afdoende afweer te zorgen, mocht het noodzakelijk blijken te zijn.
PS de foto die ik plaatste van die krater in Arizona is het gevolg van een ijzer-meteoriet van 20 meter doorsnede. Wat 390 meter doet laat zich raden, al is de samenstelling ook zeker van belang. 20 meter nikkel is natuurlijk wel iets anders dan 20 meter ijs.
wat is nu de kans dan? Ik lees nu ook
Dus eigenlijk is het amper spannend te noemen..quote:1 in 56,000 chance
maar volgens die nasa link is het 1 op 56000....quote:Op dinsdag 28 december 2004 01:41 schreef Keromane het volgende:
http://www.space.com/scienceastronomy/asteroid_update_041227.html
1 op 40 of zo'n 2,6%
da's toch wat anders...
Hoe "1 op 40 raak" hetzelfde is als "97,4% kans op mis" als "1 op 56000 raak" gaat mijn pet te boven.quote:As of Monday, the chances of an impact on April 13, 2029 stood at about 1-in-40, or 2.6 percent.
Experts point out that means a 97.4 percent chance the giant boulder will miss, and they stress that the odds are likely to go down to zero, eventually, when more detailed observations of its path are made. Significant revision -- if it comes -- probably won't happen soon.
"Slow changes should be expected for the next days and weeks, but probably nothing too dramatic unless the Arecibo [Observatory] radar weighs in late January or early February," Don Yeomans, as asteroid expert at NASA's Jet Propulsion Laboratory, told SPACE.com on Monday.
Misschien omdat het nieuwe cijfer (1 op 56.000) nog niet is doorgedrongen tot alle websites?quote:Op dinsdag 28 december 2004 02:11 schreef Keromane het volgende:
[..]
Hoe "1 op 40 raak" hetzelfde is als "97,4% kans op mis" als "1 op 56000 raak" gaat mijn pet te boven.
Case closed.
(link naar NASA nieuwsbericht)
De asteroide 2004 MN4 is naar nu blijkt al eerder waargenomen en wel in maart 2004. Door deze observaties te betrekken in de calculaties is de kans dat 2004 MN4 de aarde raakt nu zo goed als nul. We kunnen weer rustig gaan slapen, aangenomen dat we 2012 overleven.
(link naar NASA nieuwsbericht)
De asteroide 2004 MN4 is naar nu blijkt al eerder waargenomen en wel in maart 2004. Door deze observaties te betrekken in de calculaties is de kans dat 2004 MN4 de aarde raakt nu zo goed als nul. We kunnen weer rustig gaan slapen, aangenomen dat we 2012 overleven.
- My name is Haener and I approve this message -
Possibility of an Earth Impact in 2029 Ruled Out for Asteroid 2004 MN4
Don Yeomans, Steve Chesley and Paul Chodas
NASA's Near Earth Object Program Office
December 27, 2004
Over the past week, several independent efforts were made to search for pre-discovery observations of 2004 MN4. These efforts proved successful today when Jeff Larsen and Anne Descour of the Spacewatch Observatory near Tucson, Arizona, were able to detect and measure very faint images of asteroid 2004 MN4 on archival images dating to 15 March 2004. These observations extended the observed time interval for this asteroid by three months allowing an improvement in its orbit so that an Earth impact on 13 April 2029 can now be ruled out.
As is often the case, the possibility of future Earth impacts for some near-Earth objects cannot be entirely ruled out until the uncertainties associated with their trajectories are reduced as a result of either future position observations, or in this case, heretofore unrecognized, pre-discovery observations. When these additional observations were used to update the orbit of 2004 MN4, the uncertainties associated with this object's future positions in space were reduced to such an extent that none of the object's possible trajectories can impact the Earth (or Moon) in 2029.
Hij komt dus niet
[ Bericht 4% gewijzigd door Frutsel op 28-12-2004 10:47:47 ]
Don Yeomans, Steve Chesley and Paul Chodas
NASA's Near Earth Object Program Office
December 27, 2004
Over the past week, several independent efforts were made to search for pre-discovery observations of 2004 MN4. These efforts proved successful today when Jeff Larsen and Anne Descour of the Spacewatch Observatory near Tucson, Arizona, were able to detect and measure very faint images of asteroid 2004 MN4 on archival images dating to 15 March 2004. These observations extended the observed time interval for this asteroid by three months allowing an improvement in its orbit so that an Earth impact on 13 April 2029 can now be ruled out.
As is often the case, the possibility of future Earth impacts for some near-Earth objects cannot be entirely ruled out until the uncertainties associated with their trajectories are reduced as a result of either future position observations, or in this case, heretofore unrecognized, pre-discovery observations. When these additional observations were used to update the orbit of 2004 MN4, the uncertainties associated with this object's future positions in space were reduced to such an extent that none of the object's possible trajectories can impact the Earth (or Moon) in 2029.
Hij komt dus niet
[ Bericht 4% gewijzigd door Frutsel op 28-12-2004 10:47:47 ]
Je word niet vrolijk van deze berichten. Kan zo'n ding niet tzt van koers veranderd worden ? Ik weet dat er vluchten door Nasa gemaakt worden naa astroiden.
“When will I learn? The answer to life's problems aren't at the bottom of a bottle, they're on TV!”
-H.J. Simpson-
-H.J. Simpson-
2012 is niets bijzonders...het enige wat er in dat jaar gebeurd is het ontdekken van buitenaards levenquote:Op dinsdag 28 december 2004 02:45 schreef Haener het volgende:
Case closed.
(link naar NASA nieuwsbericht)
De asteroide 2004 MN4 is naar nu blijkt al eerder waargenomen en wel in maart 2004. Door deze observaties te betrekken in de calculaties is de kans dat 2004 MN4 de aarde raakt nu zo goed als nul. We kunnen weer rustig gaan slapen, aangenomen dat we 2012 overleven.
Hij zou koers kunnen veranderen doordat hij dicht langs een andere planeet gaat, die de astroide aantrekt met zijn zwaartekracht. Maar zulke factoren zijn waarschijnlijk wel meegenomen in de NASA berekeningen.quote:Op dinsdag 28 december 2004 10:44 schreef MrCrowley het volgende:
Je word niet vrolijk van deze berichten. Kan zo'n ding niet tzt van koers veranderd worden ? Ik weet dat er vluchten door Nasa gemaakt worden naa astroiden.
Yes, that sequence of words I just said made perfect sense.
I've got my propaganda, I've got revisionism. I've got my violence in hi-def ultra-realism. All a part of this great nation. I've got my fist, I've got my plan, I've got survivalism.
I've got my propaganda, I've got revisionism. I've got my violence in hi-def ultra-realism. All a part of this great nation. I've got my fist, I've got my plan, I've got survivalism.
Ik heb het niet zo gevolgd....quote:Op dinsdag 28 december 2004 10:48 schreef Frutsel het volgende:
[..]
2012 is niets bijzonders...het enige wat er in dat jaar gebeurd is het ontdekken van buitenaards leven
Wat is er in 2012 dan?
Yes, that sequence of words I just said made perfect sense.
I've got my propaganda, I've got revisionism. I've got my violence in hi-def ultra-realism. All a part of this great nation. I've got my fist, I've got my plan, I've got survivalism.
I've got my propaganda, I've got revisionism. I've got my violence in hi-def ultra-realism. All a part of this great nation. I've got my fist, I've got my plan, I've got survivalism.
Klinkt leuk. Maar voordat je gaat evacueren moet je wel weten welk gebied leeg moet en dus waar dat stuk steen uitkomt. West-Europa, de Sahara of misschien de Pacific Ocean? Dat maakt voor het evacuatiegebeuren wel veel uit.quote:Op dinsdag 28 december 2004 01:27 schreef Keromane het volgende:
Met de huidige stand van zaken is er niets aan te doen. Zou een asteroide worden ontdekt die 100% zeker gaat rammen in de komende pakweg 15 jaar dan is het tzt afwachten, evacueren, en schietgebedjes prevelen. Men probeert wel geld vrij te maken om voor afdoende afweer te zorgen, mocht het noodzakelijk blijken te zijn.
http://www.xs4all.nl/~mke/exitmundi.htmquote:Op dinsdag 28 december 2004 10:51 schreef Mr_Brownstone het volgende:
[..]
Ik heb het niet zo gevolgd....
Wat is er in 2012 dan?
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
Wij hebben toch ook gewoon een eindige kalender. Zo ging dat bij hun ook.quote:Op dinsdag 28 december 2004 10:48 schreef Frutsel het volgende:
[..]
2012 is niets bijzonders...het enige wat er in dat jaar gebeurd is het ontdekken van buitenaards leven
Gister stond er nog een stuk op die website over dat er 97,7% kans was dat hij NIET insloeg, maar dat zien die paniekzaaiers weer niet.
Maar kans 1 op zoveel? Hoe wordt dat dan bepaalt? Ik bedoel, gaan ze dan op de asteroide dobbelen ofzo?
Never trust a man with no shirt on.
Onzekerheden in de berekening optellen bij elkaar denk ik.quote:Op woensdag 29 december 2004 18:13 schreef Dzenos het volgende:
Maar kans 1 op zoveel? Hoe wordt dat dan bepaalt? Ik bedoel, gaan ze dan op de asteroide dobbelen ofzo?
Zwans! Lees eerst ff de links door voordat gaat zitten zeiken.quote:Op dinsdag 28 december 2004 01:02 schreef Errabee het volgende:
[..]
Rekenen is ook zo moeilijk voor die jongens: 1/0,000018 is toch echt 1 op 55.555
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/ip?3.7e-05
quote:Impact Probability: 3.7e-05
0.003700000% chance of Earth impact
or
1 in 27,000 chance
or
99.99630000% chance the asteroid will miss the Earth
Voordat je iemand gaat uitschelden, kan je je misschien wel eens afvragen of de oorspronkelijke gegevens niet gewijzigd zijn. Er staat NU inderdaad weer een ander getal. Op het moment dat ik het postte was het 0,000018 oftewel 1 op 55.555.quote:Op woensdag 29 december 2004 18:37 schreef Zwansen het volgende:
[..]
Zwans! Lees eerst ff de links door voordat gaat zitten zeiken.
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/ip?3.7e-05
[..]
Weet je waar me dat aan doet denken:
GOODNIGHT SAIGON-Billy Joel
"Goodnight Saigon"
by Billy Joel
We met as soul mates
On Paris Island.
We left as inmates
From an asylum.
And we were sharp
As sharp as knives.
And we were so gung-ho
To lay down our lives.
We came in spastic
Like tameless horses.
We left in plastic
As numbered corpses.
And we learned fast
To travel light.
Our arms were heavy
But our bellies were tight.
We had no cameras
To shoot the landscape.
We passed the hash pipe
And played our Doors' tapes.
And it was dark
So dark at night.
And we held on to each other
Like brother to brother.
We promised our mothers' we'd write.
Remember Charlie?
Remember Baker?
They left their childhood
On every acre
And who was wrong?
And who was right?
It didn't matter in the
Thick of the fight.
We held the day
In the palm
Of our hand.
They ruled the night
And the night
Seemed to last
As long as six weeks
On Paris Island
We held the coastline
They held the highlands
And they were sharp
As sharp as knives.
They heard the hum
Of the motors.
The counted the rotors
And waited
For us to arrive.
And we would go down together.
We said we'd all go down together.
Yes we would all go down together.
GOODNIGHT SAIGON-Billy Joel
"Goodnight Saigon"
by Billy Joel
We met as soul mates
On Paris Island.
We left as inmates
From an asylum.
And we were sharp
As sharp as knives.
And we were so gung-ho
To lay down our lives.
We came in spastic
Like tameless horses.
We left in plastic
As numbered corpses.
And we learned fast
To travel light.
Our arms were heavy
But our bellies were tight.
We had no cameras
To shoot the landscape.
We passed the hash pipe
And played our Doors' tapes.
And it was dark
So dark at night.
And we held on to each other
Like brother to brother.
We promised our mothers' we'd write.
Remember Charlie?
Remember Baker?
They left their childhood
On every acre
And who was wrong?
And who was right?
It didn't matter in the
Thick of the fight.
We held the day
In the palm
Of our hand.
They ruled the night
And the night
Seemed to last
As long as six weeks
On Paris Island
We held the coastline
They held the highlands
And they were sharp
As sharp as knives.
They heard the hum
Of the motors.
The counted the rotors
And waited
For us to arrive.
And we would go down together.
We said we'd all go down together.
Yes we would all go down together.
Op woensdag 29 december 2004 23:31 schreef thijsk87 het volgende:
Weet je waar me dat aan doet denken:
GOODNIGHT SAIGON-Billy Joel
"Goodnight Saigon"
by Billy Joel
We met as soul mates
On Paris Island.
We left as inmates
From an asylum.
And we were sharp
As sharp as knives.
And we were so gung-ho
To lay down our lives.
We came in spastic
Like tameless horses.
We left in plastic
As numbered corpses.
And we learned fast
To travel light.
Our arms were heavy
But our bellies were tight.
We had no cameras
To shoot the landscape.
We passed the hash pipe
And played our Doors' tapes.
And it was dark
So dark at night.
And we held on to each other
Like brother to brother.
We promised our mothers' we'd write.
Remember Charlie?
Remember Baker?
They left their childhood
On every acre
And who was wrong?
And who was right?
It didn't matter in the
Thick of the fight.
We held the day
In the palm
Of our hand.
They ruled the night
And the night
Seemed to last
As long as six weeks
On Paris Island
We held the coastline
They held the highlands
And they were sharp
As sharp as knives.
They heard the hum
Of the motors.
The counted the rotors
And waited
For us to arrive.
And we would go down together.
We said we'd all go down together.
Yes we would all go down together.
En dan vooral dat laatste stuk
Weet je waar me dat aan doet denken:
GOODNIGHT SAIGON-Billy Joel
"Goodnight Saigon"
by Billy Joel
We met as soul mates
On Paris Island.
We left as inmates
From an asylum.
And we were sharp
As sharp as knives.
And we were so gung-ho
To lay down our lives.
We came in spastic
Like tameless horses.
We left in plastic
As numbered corpses.
And we learned fast
To travel light.
Our arms were heavy
But our bellies were tight.
We had no cameras
To shoot the landscape.
We passed the hash pipe
And played our Doors' tapes.
And it was dark
So dark at night.
And we held on to each other
Like brother to brother.
We promised our mothers' we'd write.
Remember Charlie?
Remember Baker?
They left their childhood
On every acre
And who was wrong?
And who was right?
It didn't matter in the
Thick of the fight.
We held the day
In the palm
Of our hand.
They ruled the night
And the night
Seemed to last
As long as six weeks
On Paris Island
We held the coastline
They held the highlands
And they were sharp
As sharp as knives.
They heard the hum
Of the motors.
The counted the rotors
And waited
For us to arrive.
And we would go down together.
We said we'd all go down together.
Yes we would all go down together.
En dan vooral dat laatste stuk
Wetenschappers zijn zich juist beginnen bedenken dat als er water was op Mars er dan mss ook wel bacteriën waren op Mars. Het probleem is dat de brokstukken die ze naar de aarde halen dus in quarantaine vervoerd moeten worden omdat ze bang zijn voor rare ziektes.quote:Op zondag 26 december 2004 21:35 schreef Speth het volgende:
[..]
klopt, en die mogelijkheid ontken ik ook niet, maar:
Er is in de eerste plaats een leefbare planeet voor nodig die explodeert. Waarom houden sommigen er dan deze moeilijke theorie op na, terwijl het veel waarschijnlijker is dat het proces dat de eerste levensvorm(en) deed ontstaan gewoon op aarde plaatsvond? Of dat nou op onze of op een andere, geexplodeerde planeet gebeurt is even waarschijnlijk. Dat een brokstuk van zo'n planeet echter op Aarde landt met bacterien en al (die de inslag ook nog eens intact moeten overleven) maakt die theorie veel onwaarschijnlijker.
Een komeet bestaat uit ijs, dus daarin kunnen ook bacteriën overleven. En aangezien de aarde al ontelbare keren in zn bestaan geraakt is door vanalles en nog wa, is het toch niet zo onlogisch dat het leven onstaan is door bacteriën uit een restje komeet?
Tis trouwens al een ganse week over het heelal en alles erin in documentaires op National Geographic. Meestal rond 19u, herhaling om 0.00u
Sex is not the answer. Sex is the question. 'Yes' is the answer.
Nu ook op foto verkrijgbaar
Nu ook op foto verkrijgbaar
Asteroid flyby a once in a lifetime event
An asteroid expected to fly past Earth in 2029 will be visible to the naked eye, scientists projected Thursday. It's a once-in-a-millennium event. And you may want to buy plane tickets now, as the flyby will be visible only from Europe, Africa and western Asia.
There has been no event like this in modern history. Some people have seen dramatic fireballs created by small space rocks blazing through Earth's atmosphere. And two house-sized asteroids have made closer passes. But they were not visible without telescopes.
The 2029 event will be the closest brush by a good-sized asteroid known to occur. The rock will pass Earth inside the orbits of some satellites. No other asteroid has ever been clearly visible to the unaided eye. The asteroid is roughly estimated to be a little more than 1,000 feet (320 meters) wide.
MN4
The rock, catalogued as 2004 MN4, was discovered last June. It was seen again in December, and for a time scientists said it had the highest odds of hitting Earth ever given to a space rock. Subsequent observations refined the future path and eliminated those odds for the 2029 flyby. It won't hit the Moon, either.
This week, NASA scientists used new observations from the Arecibo Observatory to further pin down the track of 2004 MN4.
On April 13, 2029, it will be about 22,600 miles (36,350 kilometers) from Earth's center. That is just below the altitude of geosynchronous satellites, which hover in fixed perches above the planet to communicate with and collect data on half the globe at all times.
Of the ten known closest asteroid flybys, 2004 MN4 is by far the largest object, said Steve Chesley of NASA's Jet Propulsion Laboratory. Only two have come closer, and they were only tens of yards (meters) wide.
"All of the others in the top ten were discovered during the close approach, whereas for 2004 MN4 the close approach is predicted well in advance," Chesley said in a telephone interview.
Last fall, an even larger asteroid made a notable flyby. That rock, called Toutatis, is about 2.9 miles long and 1.5 miles wide (4.6 by 2.4 kilometers). Its closest approach, widely photographed, was about four times the distance to the Moon. It was not visible to the naked eye.
What to expect
The asteroid 2004 MN4 is expected to shine like a fast-moving star at magnitude 3.3, Chesley said. That would be easily visible under dark skies without the help of binoculars or telescopes.
On this astronomers' magnitude scale, smaller numbers represent brighter objects. The brightest stars and planets have negative magnitudes. The dimmest stars visible under perfect sky conditions away from city lights are about magnitude 6.5. Urban residents may need to get out of town to see the rare event.
Chesley said the exact proximity of the object could cause its brightness to vary, but probably only by a few tenths of a magnitude.
The asteroid will pass through the constellation of Cancer. Observers with clear skies in Europe, Africa and parts of Asia will be able to see a star-like point of light.
"Whether you could see it from the center of London is another matter," said Alan Harris of the Space Science Institute.
Asteroid Vesta
Harris notes that asteroid Vesta -- 334 miles (538 kilometers) in diameter -- periodically gets as bright as magnitude 5.3, which is visible to the naked eye under very dark sky conditions. "Curiously, Vesta attains this brightness at its opposition in July, 2029, only a few months after the April 2029 apparition of MN4," Harris told SPACE.com.
With small telescopes and high-tech tracking software, the asteroid's shape could be evident.
"It will be potentially resolvable with small telescopes, but they'll have to be able to track pretty fast," Chesley said.
The rock will cover about 42 degrees of sky per hour, slower than a satellite but noticeably quick in the small field of view of a telescope.
Rare event
On average, one would expect a similarly close Earth approach by an asteroid of this size only every 1,300 years or so, Chesley and his colleagues have determined.
2004 MN4 circles the Sun, but unlike most asteroids that reside in a belt between Mars and Jupiter, the 323-day orbit of 2004 MN4 lies mostly within the orbit of Earth.
The 2029 flyby will bend the rock's path and change the circumstances of later close passes to Earth. "However, our current risk analysis for 2004 MN4 indicates that no subsequent Earth encounters in the 21st Century are of concern," according to a statement issued by Chesley and his JPL colleagues Paul Chodas, Jon Giorgini and Don Yeomans.
Additional observations in coming months and years could help eliminate the small chances of impacts in years after 2029. Were an asteroid the size of 2004 MN4 to hit Earth, it would cause local devastation and regional damage. It would not be expected to cause any sort of global disruption, experts say.
An asteroid expected to fly past Earth in 2029 will be visible to the naked eye, scientists projected Thursday. It's a once-in-a-millennium event. And you may want to buy plane tickets now, as the flyby will be visible only from Europe, Africa and western Asia.
There has been no event like this in modern history. Some people have seen dramatic fireballs created by small space rocks blazing through Earth's atmosphere. And two house-sized asteroids have made closer passes. But they were not visible without telescopes.
The 2029 event will be the closest brush by a good-sized asteroid known to occur. The rock will pass Earth inside the orbits of some satellites. No other asteroid has ever been clearly visible to the unaided eye. The asteroid is roughly estimated to be a little more than 1,000 feet (320 meters) wide.
MN4
The rock, catalogued as 2004 MN4, was discovered last June. It was seen again in December, and for a time scientists said it had the highest odds of hitting Earth ever given to a space rock. Subsequent observations refined the future path and eliminated those odds for the 2029 flyby. It won't hit the Moon, either.
This week, NASA scientists used new observations from the Arecibo Observatory to further pin down the track of 2004 MN4.
On April 13, 2029, it will be about 22,600 miles (36,350 kilometers) from Earth's center. That is just below the altitude of geosynchronous satellites, which hover in fixed perches above the planet to communicate with and collect data on half the globe at all times.
Of the ten known closest asteroid flybys, 2004 MN4 is by far the largest object, said Steve Chesley of NASA's Jet Propulsion Laboratory. Only two have come closer, and they were only tens of yards (meters) wide.
"All of the others in the top ten were discovered during the close approach, whereas for 2004 MN4 the close approach is predicted well in advance," Chesley said in a telephone interview.
Last fall, an even larger asteroid made a notable flyby. That rock, called Toutatis, is about 2.9 miles long and 1.5 miles wide (4.6 by 2.4 kilometers). Its closest approach, widely photographed, was about four times the distance to the Moon. It was not visible to the naked eye.
What to expect
The asteroid 2004 MN4 is expected to shine like a fast-moving star at magnitude 3.3, Chesley said. That would be easily visible under dark skies without the help of binoculars or telescopes.
On this astronomers' magnitude scale, smaller numbers represent brighter objects. The brightest stars and planets have negative magnitudes. The dimmest stars visible under perfect sky conditions away from city lights are about magnitude 6.5. Urban residents may need to get out of town to see the rare event.
Chesley said the exact proximity of the object could cause its brightness to vary, but probably only by a few tenths of a magnitude.
The asteroid will pass through the constellation of Cancer. Observers with clear skies in Europe, Africa and parts of Asia will be able to see a star-like point of light.
"Whether you could see it from the center of London is another matter," said Alan Harris of the Space Science Institute.
Asteroid Vesta
Harris notes that asteroid Vesta -- 334 miles (538 kilometers) in diameter -- periodically gets as bright as magnitude 5.3, which is visible to the naked eye under very dark sky conditions. "Curiously, Vesta attains this brightness at its opposition in July, 2029, only a few months after the April 2029 apparition of MN4," Harris told SPACE.com.
With small telescopes and high-tech tracking software, the asteroid's shape could be evident.
"It will be potentially resolvable with small telescopes, but they'll have to be able to track pretty fast," Chesley said.
The rock will cover about 42 degrees of sky per hour, slower than a satellite but noticeably quick in the small field of view of a telescope.
Rare event
On average, one would expect a similarly close Earth approach by an asteroid of this size only every 1,300 years or so, Chesley and his colleagues have determined.
2004 MN4 circles the Sun, but unlike most asteroids that reside in a belt between Mars and Jupiter, the 323-day orbit of 2004 MN4 lies mostly within the orbit of Earth.
The 2029 flyby will bend the rock's path and change the circumstances of later close passes to Earth. "However, our current risk analysis for 2004 MN4 indicates that no subsequent Earth encounters in the 21st Century are of concern," according to a statement issued by Chesley and his JPL colleagues Paul Chodas, Jon Giorgini and Don Yeomans.
Additional observations in coming months and years could help eliminate the small chances of impacts in years after 2029. Were an asteroid the size of 2004 MN4 to hit Earth, it would cause local devastation and regional damage. It would not be expected to cause any sort of global disruption, experts say.
36,350 KM... is nog "net" geen rondje om de Aarde.quote:Op dinsdag 8 februari 2005 12:56 schreef Frutsel het volgende:
Asteroid flyby a once in a lifetime event
-KNIP-
On April 13, 2029, it will be about 22,600 miles (36,350 kilometers) from Earth's center. That is just below the altitude of geosynchronous satellites, which hover in fixed perches above the planet to communicate with and collect data on half the globe at all times.
-KNIP-
Misschien kan je tegen die tijd wel met een toeristen shuttle langs vliegen.
FF snel een reisje boeken...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
*zet 2029, April 13 gelijk in me agenda en gaat vast sparen... *
nog 24 jaar om de Staatsloterij en/of Postcodeloterij te winnen
nog 24 jaar om de Staatsloterij en/of Postcodeloterij te winnen
LONDEN - Britse wetenschappers maken zich zorgen over een enorme asteroïde die in 2029 rakelings langs de aarde zal scheren. Zij vrezen dat de zwaartekracht van onze planeet de baan van het object dusdanig kan veranderen, dat het later alsnog in botsing komt met de aarde. Dat berichtte het dagblad The Times maandag.
De asteroïde, met de naam 2004 MN4, passeert de aarde in 2029 op een afstand tussen de 15.000 en 25.000 miles. Dat is ongeveer eentiende van de afstand tussen de aarde en de maan. Voor astronomische begrippen is dat een bijna-botsing. Het object kan met het blote oog worden waargenomen.
Hoewel astronomen er zeker van zijn dat de asteroïde ons in eerste instantie zal missen, vrezen zij het effect dat de aantrekkingskracht van de aarde zal hebben. In het ergste geval keert de asteroïde tussen 2034 en 2036 terug en raakt hij de aarde dan wel.
De asteroïde, met de naam 2004 MN4, passeert de aarde in 2029 op een afstand tussen de 15.000 en 25.000 miles. Dat is ongeveer eentiende van de afstand tussen de aarde en de maan. Voor astronomische begrippen is dat een bijna-botsing. Het object kan met het blote oog worden waargenomen.
Hoewel astronomen er zeker van zijn dat de asteroïde ons in eerste instantie zal missen, vrezen zij het effect dat de aantrekkingskracht van de aarde zal hebben. In het ergste geval keert de asteroïde tussen 2034 en 2036 terug en raakt hij de aarde dan wel.
Als je ziet dat het aantal ontdekte asteroiden in de laatste vijf jaar is verzesvoudigd... lijkt het me niet onwaarschijnlijk dat het binnenkort eens gebeurd...
Toch grappig.. een jaar geleden hebben ze het over 13 April 2029... en nu over 13 April 2036...
Killer Asteroids Arent just In Movies
CAPE CANAVERAL, Fla. // Mark your calendar for Sunday, April 13, 2036. That's when a 1,000-foot-wide asteroid named Apophis might hit Earth with enough force to obliterate a small state.
The odds of a collision are 1 in 6,250. But while that's a long shot at the racetrack, the stakes are too high for astronomers to ignore.
For now, Apophis represents the most imminent threat from the worst type of natural disaster known, one reason NASA is spending millions to detect the threat from this and other asteroids.
A direct hit on an urban area could unleash more destruction than Hurricane Katrina, the 2004 Asian tsunami and the 1906 San Francisco earthquake combined. The blast would equal 880 million tons of TNT or 65,000 times the power of the atomic bomb dropped on Hiroshima.
Objects this size are thought to hit Earth about once every 1,000 years, and, according to recent estimates, the risk of dying from a renegade space rock is comparable to the hazards posed by tornadoes and snakebites. Those kinds of statistics have moved the once-far-fetched topic of killer asteroids from Hollywood movie sets to the halls of Congress.
"Certainly we had a major credibility problem at the beginning - a giggle factor," said David Morrison, an astro-biologist at NASA's Ames Research Center in Mountain View, Calif. "Now, many people are aware this is something we can actually deal with, mitigate and defend against."
In 1998, lawmakers formally directed NASA to identify by 2008 at least 90 percent of the asteroids more than a kilometer (0.6 mile) wide that orbit the sun and periodically cross Earth's path. That search is now more than three-quarters complete.
Last year, Congress directed the space agency to come up with options for deflecting potential threats. Ideas seriously discussed include lasers on the moon, futuristic "gravity tractors," spacecraft that ram incoming objects and Hollywood's old standby, nuclear weapons.
To help explore possible alternatives, former Apollo astronaut Rusty Schweickart has formed the B612 Foundation. The organization's goal is to be able to significantly alter the orbit of an asteroid in a controlled way by 2015.
"You can watch all of the golf on television you want, but if you want to go out and break par, it's going to take a lot of playing," Schweickart said. "And you're going to learn a lot that you thought you knew, but you didn't."
Throughout their 4.5 billion-year history, Earth and its neighbors have been bombarded.
A glance at our moon shows the scars left by countless collisions with asteroids and comets. Some scientists believe the moon was created when part of early Earth was ripped away in a cosmic impact with an object the size of Mars.
Earth also has scars, but most have been hidden by vegetation or eroded by geologic processes such as rain and wind. About 170 major impact sites, including the 4,000-foot-wide Barringer Crater in northern Arizona, have been identified around the globe.
Within the past century, an extraterrestrial chunk of rock about 200 feet wide is thought to have caused a 1908 blast near Tunguska, Siberia, that leveled 60 million trees in an area the size of Rhode Island. Researchers theorize the object exploded 4 to 6 miles above the ground with the force of 10 million to 15 million tons of TNT.
Few outside scientific circles took the threat posed by near-Earth objects seriously until 1980. Then, Luis and Walter Alvarez published a study based on geologic evidence that concluded that a cataclysmic asteroid or comet impact 65 million years ago caused the mass extinction of two-thirds of all life on Earth, including the dinosaurs.
Dubbed the Great Exterminator, the colossal object was estimated at 7 miles in diameter and created a blast hundreds of millions of times more destructive than a nuclear weapon. Objects that size are thought to hit Earth about every 100 million years.
NASA scientists studying satellite photos bolstered the Alvarezes' theory with the discovery in 1991 of an impact crater 125 miles wide buried beneath the northwestern corner of Mexico's Yucatan Peninsula. Three years later, NASA photos of another sort drove home the potential for cosmic crashes within the solar system.
Spectacular images from the Hubble Space Telescope of Comet Shoemaker-Levy's collision with Jupiter showed 21 comet fragments, some more than a mile wide, producing colossal fireballs that rose above the giant planet's cloud deck.
"I think the most important development for getting this [public awareness] going was the Alvarezes' research that the dinosaurs went extinct as the result of an impact," Morrison said. "We were faced with a real example where an impact had done terrible damage."
In 1998, a year when the asteroid-disaster movie Armageddon was the top-grossing film worldwide, Congress held hearings that led to the creation of a Near Earth Object Program office at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif.
That year marked the beginning of the Spaceguard Survey aimed at discovering 90 percent of near-Earth asteroids more than a kilometer wide.
Today, astronomers at five primary U.S. sites work on the survey, which NASA funds with about $4 million annually. Scientists estimate there are 1,100 near-Earth asteroids that are larger than a kilometer wide. With two years to go, they have found 834, or about 76 percent, of the estimated total.
Congress directed NASA in December to look at expanding the search to asteroids larger than 140 meters (460 feet) in diameter and completing the new survey by 2020. Objects that size are capable of destroying a city.
The more often an asteroid or comet is sighted, the more precisely its orbit can be calculated. Researchers hope that radar observations of Apophis taken last weekend by the Arecibo telescope in Puerto Rico could show the odds of a collision more remote.
Killer Asteroids Arent just In Movies
CAPE CANAVERAL, Fla. // Mark your calendar for Sunday, April 13, 2036. That's when a 1,000-foot-wide asteroid named Apophis might hit Earth with enough force to obliterate a small state.
The odds of a collision are 1 in 6,250. But while that's a long shot at the racetrack, the stakes are too high for astronomers to ignore.
For now, Apophis represents the most imminent threat from the worst type of natural disaster known, one reason NASA is spending millions to detect the threat from this and other asteroids.
A direct hit on an urban area could unleash more destruction than Hurricane Katrina, the 2004 Asian tsunami and the 1906 San Francisco earthquake combined. The blast would equal 880 million tons of TNT or 65,000 times the power of the atomic bomb dropped on Hiroshima.
Objects this size are thought to hit Earth about once every 1,000 years, and, according to recent estimates, the risk of dying from a renegade space rock is comparable to the hazards posed by tornadoes and snakebites. Those kinds of statistics have moved the once-far-fetched topic of killer asteroids from Hollywood movie sets to the halls of Congress.
"Certainly we had a major credibility problem at the beginning - a giggle factor," said David Morrison, an astro-biologist at NASA's Ames Research Center in Mountain View, Calif. "Now, many people are aware this is something we can actually deal with, mitigate and defend against."
In 1998, lawmakers formally directed NASA to identify by 2008 at least 90 percent of the asteroids more than a kilometer (0.6 mile) wide that orbit the sun and periodically cross Earth's path. That search is now more than three-quarters complete.
Last year, Congress directed the space agency to come up with options for deflecting potential threats. Ideas seriously discussed include lasers on the moon, futuristic "gravity tractors," spacecraft that ram incoming objects and Hollywood's old standby, nuclear weapons.
To help explore possible alternatives, former Apollo astronaut Rusty Schweickart has formed the B612 Foundation. The organization's goal is to be able to significantly alter the orbit of an asteroid in a controlled way by 2015.
"You can watch all of the golf on television you want, but if you want to go out and break par, it's going to take a lot of playing," Schweickart said. "And you're going to learn a lot that you thought you knew, but you didn't."
Throughout their 4.5 billion-year history, Earth and its neighbors have been bombarded.
A glance at our moon shows the scars left by countless collisions with asteroids and comets. Some scientists believe the moon was created when part of early Earth was ripped away in a cosmic impact with an object the size of Mars.
Earth also has scars, but most have been hidden by vegetation or eroded by geologic processes such as rain and wind. About 170 major impact sites, including the 4,000-foot-wide Barringer Crater in northern Arizona, have been identified around the globe.
Within the past century, an extraterrestrial chunk of rock about 200 feet wide is thought to have caused a 1908 blast near Tunguska, Siberia, that leveled 60 million trees in an area the size of Rhode Island. Researchers theorize the object exploded 4 to 6 miles above the ground with the force of 10 million to 15 million tons of TNT.
Few outside scientific circles took the threat posed by near-Earth objects seriously until 1980. Then, Luis and Walter Alvarez published a study based on geologic evidence that concluded that a cataclysmic asteroid or comet impact 65 million years ago caused the mass extinction of two-thirds of all life on Earth, including the dinosaurs.
Dubbed the Great Exterminator, the colossal object was estimated at 7 miles in diameter and created a blast hundreds of millions of times more destructive than a nuclear weapon. Objects that size are thought to hit Earth about every 100 million years.
NASA scientists studying satellite photos bolstered the Alvarezes' theory with the discovery in 1991 of an impact crater 125 miles wide buried beneath the northwestern corner of Mexico's Yucatan Peninsula. Three years later, NASA photos of another sort drove home the potential for cosmic crashes within the solar system.
Spectacular images from the Hubble Space Telescope of Comet Shoemaker-Levy's collision with Jupiter showed 21 comet fragments, some more than a mile wide, producing colossal fireballs that rose above the giant planet's cloud deck.
"I think the most important development for getting this [public awareness] going was the Alvarezes' research that the dinosaurs went extinct as the result of an impact," Morrison said. "We were faced with a real example where an impact had done terrible damage."
In 1998, a year when the asteroid-disaster movie Armageddon was the top-grossing film worldwide, Congress held hearings that led to the creation of a Near Earth Object Program office at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif.
That year marked the beginning of the Spaceguard Survey aimed at discovering 90 percent of near-Earth asteroids more than a kilometer wide.
Today, astronomers at five primary U.S. sites work on the survey, which NASA funds with about $4 million annually. Scientists estimate there are 1,100 near-Earth asteroids that are larger than a kilometer wide. With two years to go, they have found 834, or about 76 percent, of the estimated total.
Congress directed NASA in December to look at expanding the search to asteroids larger than 140 meters (460 feet) in diameter and completing the new survey by 2020. Objects that size are capable of destroying a city.
The more often an asteroid or comet is sighted, the more precisely its orbit can be calculated. Researchers hope that radar observations of Apophis taken last weekend by the Arecibo telescope in Puerto Rico could show the odds of a collision more remote.
LONDEN - Een asteroïde met een geschatte doorsnee van tussen de 400 en ruim 900 meter scheert maandag rakelings langs de aarde. Het object vliegt langs op een afstand van slechts 400.000 kilometer, een bijna-botsing in ruimtevaart begrippen, meldde de Britse krant The Times woensdag.
Astronomen ontdekten de asteroïde in 2004 en gaven hem de naam 2004 XP14. Vanaf de Amerikaanse westkust moet het passeren met telescopen te zien zijn.
Maan
Met de maan, die op een afstand van ongeveer 380.000 kilometer van de aarde ligt, zal de asteroïde niet botsen, aldus Tim van Kempen van de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA). "Daarvoor is het een te kleine asteroïde en bovendien vliegt hij in een baan verder dan de maan."
In Nederland is het ruimteverschijnsel niet zien. De asteroïde is om 6.30 uur het dichtst bij de aarde, maar valt dan niet op door het vele licht van de ochtendzon, de lantaarnpalen in Nederland en het zwakke licht van de asteroïde zelf, aldus Van Kempen. "Bovendien vliegt zij heel snel." Binnen een halve dag is het spektakel voorbij.
Klimaat
Wanneer een dergelijke asteroïde de aarde raakt, zou dat voornamelijk gevolgen hebben voor het klimaat en milieu, laat een woordvoerder van Space Expo Noordwijk aan NU.nl weten.
De volgende asteroïde wordt volgens de woordvoerder op 13 april 2029 verwacht. Deze zal langs Azie en Noord-Afrika vliegen, op een afstand van 32.000 kilometer, waardoor hij zelfs met het blote oog waarneembaar zal zijn.
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2004%20XP14
[ Bericht 4% gewijzigd door Frutsel op 28-06-2006 22:00:40 ]
Astronomen ontdekten de asteroïde in 2004 en gaven hem de naam 2004 XP14. Vanaf de Amerikaanse westkust moet het passeren met telescopen te zien zijn.
Maan
Met de maan, die op een afstand van ongeveer 380.000 kilometer van de aarde ligt, zal de asteroïde niet botsen, aldus Tim van Kempen van de Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA). "Daarvoor is het een te kleine asteroïde en bovendien vliegt hij in een baan verder dan de maan."
In Nederland is het ruimteverschijnsel niet zien. De asteroïde is om 6.30 uur het dichtst bij de aarde, maar valt dan niet op door het vele licht van de ochtendzon, de lantaarnpalen in Nederland en het zwakke licht van de asteroïde zelf, aldus Van Kempen. "Bovendien vliegt zij heel snel." Binnen een halve dag is het spektakel voorbij.
Klimaat
Wanneer een dergelijke asteroïde de aarde raakt, zou dat voornamelijk gevolgen hebben voor het klimaat en milieu, laat een woordvoerder van Space Expo Noordwijk aan NU.nl weten.
De volgende asteroïde wordt volgens de woordvoerder op 13 april 2029 verwacht. Deze zal langs Azie en Noord-Afrika vliegen, op een afstand van 32.000 kilometer, waardoor hij zelfs met het blote oog waarneembaar zal zijn.
http://neo.jpl.nasa.gov/cgi-bin/db_shm?sstr=2004%20XP14
[ Bericht 4% gewijzigd door Frutsel op 28-06-2006 22:00:40 ]
Als je echt bang wilt worden. Op jupiter is een paar jaar geleden wel een komeet ingeslagen. de levy-shoemaker ofzoiets heette die komeet.
Hij heeft een krater achter gelaten ter grootte van de aarde.
Het is absoluut geen ver van je bed show.
Hij heeft een krater achter gelaten ter grootte van de aarde.
Het is absoluut geen ver van je bed show.
Communism will be conquered with the help of God ...and a few marines.
Absoluut niet, maar er is weinig aandacht voorquote:Op woensdag 28 juni 2006 23:43 schreef Monocultuur het volgende:
Als je echt bang wilt worden. Op jupiter is een paar jaar geleden wel een komeet ingeslagen. de levy-shoemaker ofzoiets heette die komeet.
Hij heeft een krater achter gelaten ter grootte van de aarde.
Het is absoluut geen ver van je bed show.
Elke dag kan er een 'rots' komen die we niet hebben zien aankomen... en er zijn filmpjes beschikbaar op het internet van 'near-misses'...
NASA to formulate ASTEROIDE DEFENSE plan
NASA has begun a fact-finding appraisal of how best to detect, track, catalog and characterize near-Earth asteroids and comets — and what can be done to deflect an object found on course to strike our planet.
The need to prepare is being highlighted this week as astronomers watch a large asteroid that will pass close to Earth on July 3.
Experts from a variety of fields are here this week at a NASA workshop on "Near-Earth Object Detection, Characterization and Threat Mitigation." The meeting is a unique, “idea gathering” event being carried out under direction of Congress. The intent is to provide lawmakers with an “executable program” — but also one that will clearly need funds to implement that program in an orderly and timely fashion.
NASA is on a fast track to give Congress an initial report by year’s end that will include an analysis of possible alternatives for diverting an object on a likely collision course with Earth.
Congress has tagged NASA to use its “unique competence” to deal with the potential hazard faced by Earth from such celestial wanderers, in order to help establish a warning and mitigation strategy.
Another chief agenda item on the table is putting in place the survey skills to spot near-Earth objects, or NEOs, that are equal to or greater than 460 feet (140 meters) in diameter. In plotting out that survey program, the merits of ground-based and space-based equipment are to be mulled over to achieve 90 percent completion of a NEO catalog within 15 years.
GLOBAL PROBLEM, NOT JUST NATIONAL
This week’s gathering is viewed by many as a turning point in shaping a NEO action plan.
“It is historic in the sense that it’s the first time the U.S. government has ever had a formal interest in the problem, in the global problem, that is, in the detection, tracking and beginning to look at the mitigation issues. I think that’s very significant,” said William Ailor of The Aerospace Corp., who is on the workshop’s mitigation working group.
A similar view is held by Russell Schweickart, former Apollo astronaut and chairman of the B612 Foundation. This group consists of scientists, technologists, astronomers, astronauts and other specialists who want to significantly alter the orbit of an asteroid in a controlled manner by 2015.
“This is really the first time that NASA will have ever put the words NASA and asteroid deflection together internally … so it’s a very positive move,” Schweickart told Space.com in a pre-workshop interview. He later advised workshop participants that “this isn’t a national issue … this is a planetary issue.”
Schweickart added that, given the likely scenario of decades of warning time, “this is not a last-minute search-and-destroy mission.”
UNFRIENDLY FIRE
There’s been no shortage of ideas how to fend off unfriendly fire from the cosmos: employing laser beams, space tugboats, gravity tractor or solar sails, for example, as well as using powerful anti-NEO bombs, conventional as well as nuclear.
Ailor, also director of The Aerospace Corp.’s Center for Orbital and Re-entry Debris Studies, told Space.com that creative ways to deflect Earth-harming NEOs are far from being exhausted.
“People have put a lot of concepts on the table over time,” Ailor said. “Now we’re beginning to try and develop an organized way of looking at those things and finding out which ones are really viable in the short-term, medium-term, and what technologies do we need to protect and develop for the long-term as well.”
A key message early in the workshop is that detection of NEOs is a first priority. The ongoing, three-part mantra agreed to by attendees is simple and direct: “Find them early … and find them early … and find them early.”
REALISTIC ALTERNATIVES
A likely setting is one where a modest Earth impact probability by a NEO is identified decades in advance — then, future mitigation technologies would be most appropriate.
Furthermore, “opportunity science” could be derived from such a response. NASA has an interest in harvesting NEOs for their minerals as well as siphoning from them water to further long-range space exploration goals.
Former shuttle astronaut Tom Jones, taking part in the meeting, has had a longstanding interest in asteroids.
“The NEO workshop this week is both informative — with the latest NEO data presented by experts in the field — and encouraging as the space agency seems intent on developing realistic alternatives for detecting most of the potentially hazardous NEOs,” he told Space.com. “That’s good … Congress expects NASA to answer the mail on how to deal with NEOs. This meeting is an important move forward in beginning to materially address the hazard.”
As a warning shot of sorts, several workshop attendees made note of next week’s close flyby of Earth of asteroid 2004 XP14. Discovered in late 2004, the space rock will slip by Earth on July 3, passing just beyond the moon’s average distance from Earth.
NASA has begun a fact-finding appraisal of how best to detect, track, catalog and characterize near-Earth asteroids and comets — and what can be done to deflect an object found on course to strike our planet.
The need to prepare is being highlighted this week as astronomers watch a large asteroid that will pass close to Earth on July 3.
Experts from a variety of fields are here this week at a NASA workshop on "Near-Earth Object Detection, Characterization and Threat Mitigation." The meeting is a unique, “idea gathering” event being carried out under direction of Congress. The intent is to provide lawmakers with an “executable program” — but also one that will clearly need funds to implement that program in an orderly and timely fashion.
NASA is on a fast track to give Congress an initial report by year’s end that will include an analysis of possible alternatives for diverting an object on a likely collision course with Earth.
Congress has tagged NASA to use its “unique competence” to deal with the potential hazard faced by Earth from such celestial wanderers, in order to help establish a warning and mitigation strategy.
Another chief agenda item on the table is putting in place the survey skills to spot near-Earth objects, or NEOs, that are equal to or greater than 460 feet (140 meters) in diameter. In plotting out that survey program, the merits of ground-based and space-based equipment are to be mulled over to achieve 90 percent completion of a NEO catalog within 15 years.
GLOBAL PROBLEM, NOT JUST NATIONAL
This week’s gathering is viewed by many as a turning point in shaping a NEO action plan.
“It is historic in the sense that it’s the first time the U.S. government has ever had a formal interest in the problem, in the global problem, that is, in the detection, tracking and beginning to look at the mitigation issues. I think that’s very significant,” said William Ailor of The Aerospace Corp., who is on the workshop’s mitigation working group.
A similar view is held by Russell Schweickart, former Apollo astronaut and chairman of the B612 Foundation. This group consists of scientists, technologists, astronomers, astronauts and other specialists who want to significantly alter the orbit of an asteroid in a controlled manner by 2015.
“This is really the first time that NASA will have ever put the words NASA and asteroid deflection together internally … so it’s a very positive move,” Schweickart told Space.com in a pre-workshop interview. He later advised workshop participants that “this isn’t a national issue … this is a planetary issue.”
Schweickart added that, given the likely scenario of decades of warning time, “this is not a last-minute search-and-destroy mission.”
UNFRIENDLY FIRE
There’s been no shortage of ideas how to fend off unfriendly fire from the cosmos: employing laser beams, space tugboats, gravity tractor or solar sails, for example, as well as using powerful anti-NEO bombs, conventional as well as nuclear.
Ailor, also director of The Aerospace Corp.’s Center for Orbital and Re-entry Debris Studies, told Space.com that creative ways to deflect Earth-harming NEOs are far from being exhausted.
“People have put a lot of concepts on the table over time,” Ailor said. “Now we’re beginning to try and develop an organized way of looking at those things and finding out which ones are really viable in the short-term, medium-term, and what technologies do we need to protect and develop for the long-term as well.”
A key message early in the workshop is that detection of NEOs is a first priority. The ongoing, three-part mantra agreed to by attendees is simple and direct: “Find them early … and find them early … and find them early.”
REALISTIC ALTERNATIVES
A likely setting is one where a modest Earth impact probability by a NEO is identified decades in advance — then, future mitigation technologies would be most appropriate.
Furthermore, “opportunity science” could be derived from such a response. NASA has an interest in harvesting NEOs for their minerals as well as siphoning from them water to further long-range space exploration goals.
Former shuttle astronaut Tom Jones, taking part in the meeting, has had a longstanding interest in asteroids.
“The NEO workshop this week is both informative — with the latest NEO data presented by experts in the field — and encouraging as the space agency seems intent on developing realistic alternatives for detecting most of the potentially hazardous NEOs,” he told Space.com. “That’s good … Congress expects NASA to answer the mail on how to deal with NEOs. This meeting is an important move forward in beginning to materially address the hazard.”
As a warning shot of sorts, several workshop attendees made note of next week’s close flyby of Earth of asteroid 2004 XP14. Discovered in late 2004, the space rock will slip by Earth on July 3, passing just beyond the moon’s average distance from Earth.
Tis alweer 12 jaar geleden dat shoemaker-levy "insloeg" op Jupiter.quote:Op woensdag 28 juni 2006 23:43 schreef Monocultuur het volgende:
Als je echt bang wilt worden. Op jupiter is een paar jaar geleden wel een komeet ingeslagen. de levy-shoemaker ofzoiets heette die komeet.
Hij heeft een krater achter gelaten ter grootte van de aarde.
En omdat Jupiter een gas planeet is, kunnen er geen
(zichtbare) kraters ontstaan.
Dus Krater is het verkeerd woord ervoor.
De sporen van de impact waren wel te zien
Asteroid Spotting: Skywatchers to Glimpse Close Flyby
[ Bericht 7% gewijzigd door -CRASH- op 30-06-2006 23:27:52 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Is er niet eens een kansje dat zo'n steen tegen de maan aan dendert?? Dat is natuurlijk wel spektakel om dat te gaan kijken. Boeiender als een felle ster die langsvliegt...
LastFM
03/06 Maccabees - 10/06 Gaslight Anthem - 18/06 Oi Vai Voi - 20/06 Green Beats - 24/06 Ghinzu - 18/07 Extrema Outdoor
03/06 Maccabees - 10/06 Gaslight Anthem - 18/06 Oi Vai Voi - 20/06 Green Beats - 24/06 Ghinzu - 18/07 Extrema Outdoor
De kans is er altijd....quote:Op zondag 27 augustus 2006 17:13 schreef -skippybal- het volgende:
Is er niet eens een kansje dat zo'n steen tegen de maan aan dendert?? Dat is natuurlijk wel spektakel om dat te gaan kijken. Boeiender als een felle ster die langsvliegt...
Vorige week nog zijn er waarnemingen
geweest van meteoriet inslagen op de Maan.
Maar dat waren redelijk kleintjes.
En als er een grote asteroide/komeet/meteor de Maan aan gruzelementen knalt.quote:IMPACT MOON:
In only 30 hours of observing, astronomers at the Marshall Space Flight Center have recently photographed seven explosions of light on the Moon. Each one, they believe, was caused by a meteoroid falling from the sky and hitting the ground.
Above: Candidate meteoroid impact sites
The flashes seen by the Marshall group ranged in brightness from 7th to 9th magnitude, which means they were invisible to the human eye, but easy targets for backyard telescopes. Amateur astronomers are thus invited to join the hunt.
FAQ: The Moon has no oxygen to support fires or explosions. So what causes these flashes of light?
Answer: The source of the light is not combustion, which would require oxygen, but rather the simple heating of rocks and soil at the impact site. Even small meteoroids carry a lot of kinetic energy because they travel so fast, some in excess of 100,000 mph. When they hit the ground, all that kinetic energy gets converted into thermal energy. Rocks and soil are heated to such high temperatures that they glow--hence the flash of light.
Dan is het met de Aarde ook afgelopen.
Niet alleen door de puin die valt. Maar ook de stabilieteit van de Aarde is weg.
En dat is erger ,dan dat er eentje op de Aarde terechtkomt.
[ Bericht 3% gewijzigd door -CRASH- op 27-08-2006 17:44:45 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
ik hoop echt dat ik nog eens mag mee maken dat een echte grote meteoriet op aarde neerknalt.
ik ben niet suicidaal, maar daar maak ik een uitzondering voor.
ik ben niet suicidaal, maar daar maak ik een uitzondering voor.
Communism will be conquered with the help of God ...and a few marines.
LONDEN - Een asteroïde stormt met een snelheid van 45.000 kilometer per uur op de aarde af en dreigt in te slaan. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA stuurt een bemande vlucht naar de asteroïde, die de ruimterots een zetje geeft en de planeet redt van een zekere ondergang.
Het klinkt als het script voor een Hollywood-film, maar de NASA beschouwt een mogelijke asteroïde-inslag als een serieuze dreiging voor de aarde. Daarom wil de organisatie onderzoeken of menselijk ingrijpen in een dergelijk geval mogelijk is, meldde The Guardian vrijdag.
Het leven op aarde is waarschijnlijk al twee keer eerder vrijwel uitgeroeid door de inslag van een gigantische meteoriet. Deskundigen houden er rekening mee, dat de aarde nog eens in botsing komt met een ruimterots. De kleine asteroïde Apophis bevindt zich bijvoorbeeld in een baan die het rotsblok in 2036 bij de aarde brengt.
Wanneer een grote asteroïde van een miljard ton zou inslaan in de aarde, zou dat vergelijkbaar zijn met de explosie van een waterstofbom van 50.000 megaton. Wanneer de ruimterots voor de inslag zou worden verpulverd met een kernraket, zou dat een grote hoeveelheid kleine rotsen opleveren die nog altijd op de aarde afdenderen.
Daarom denken wetenschappers dat het beter zou zijn de koers van het hemellichaam te wijzigen. Dat zou kunnen door de absorptie van licht en warmte van de asteroïde te beïnvloeden met spiegels en lichten. Een astronaut zou de asteroïde een zetje kunnen geven door er een apparaat op te plaatsen dat iets afvuurt, waardoor een terugslag ontstaat en de asteroïde de andere kant op beweegt.
Tot nu toe is het onmogelijk een astronaut zo ver de ruimte in te sturen. Daarvoor zou een speciale raket nodig zijn, die vooralsnog alleen op de tekentafel bestaat.
*Bron: Trouw/Telegraaf
[ Bericht 19% gewijzigd door Frutsel op 17-11-2006 12:38:52 ]
Het klinkt als het script voor een Hollywood-film, maar de NASA beschouwt een mogelijke asteroïde-inslag als een serieuze dreiging voor de aarde. Daarom wil de organisatie onderzoeken of menselijk ingrijpen in een dergelijk geval mogelijk is, meldde The Guardian vrijdag.
Het leven op aarde is waarschijnlijk al twee keer eerder vrijwel uitgeroeid door de inslag van een gigantische meteoriet. Deskundigen houden er rekening mee, dat de aarde nog eens in botsing komt met een ruimterots. De kleine asteroïde Apophis bevindt zich bijvoorbeeld in een baan die het rotsblok in 2036 bij de aarde brengt.
Wanneer een grote asteroïde van een miljard ton zou inslaan in de aarde, zou dat vergelijkbaar zijn met de explosie van een waterstofbom van 50.000 megaton. Wanneer de ruimterots voor de inslag zou worden verpulverd met een kernraket, zou dat een grote hoeveelheid kleine rotsen opleveren die nog altijd op de aarde afdenderen.
Daarom denken wetenschappers dat het beter zou zijn de koers van het hemellichaam te wijzigen. Dat zou kunnen door de absorptie van licht en warmte van de asteroïde te beïnvloeden met spiegels en lichten. Een astronaut zou de asteroïde een zetje kunnen geven door er een apparaat op te plaatsen dat iets afvuurt, waardoor een terugslag ontstaat en de asteroïde de andere kant op beweegt.
Tot nu toe is het onmogelijk een astronaut zo ver de ruimte in te sturen. Daarvoor zou een speciale raket nodig zijn, die vooralsnog alleen op de tekentafel bestaat.
*Bron: Trouw/Telegraaf
[ Bericht 19% gewijzigd door Frutsel op 17-11-2006 12:38:52 ]
denk dat tegen die tijd het allemaal begint te naderen de mensheid wel es een keer al zijn problemen en oorlogen wellicht opzij zet en samen (of iig iemand) er iets aandoet om het te verkomen. Dat kapot nuken moet best kunnen voor me idee, omdat heel wat verbrand als het klein is zodra het binnen de dampkring komt en anders een soort van afkaatsing/afbuiging (spiegels gebruiken om meer energie toe te voegen aan de meteoriet voor afbuiging)
