quote:
Op donderdag 9 december 2004 18:24 schreef RaisinGirl het volgende:[..]
Juist de pedante schoolmeestertjes met kapsones ergeren zich snel groen en geel aan de voortdurende drill behoefte van de hond. Kunnen ze dan helemaal niets alleen? Honden zijn natuurlijk veel kinderachtiger dan katten, die niet zeuren maar slechts nuffig de neus ophalen en weggaan. Precies zoals de kattenliefhebber zelf placht te doen. Omdat er sprake is van herkenning zal de kattenliefhebber de onhebbelijkheden van zijn huisdier koesteren.
Ik had trouwens ooit een geweldige kat (zwart). Hij was erg groot en wandelde meestal zeer majestueus voorbij. Alle buurtkatten hadden dan ook bijzonder veel ontzag voor dit indrukwekkende wezen. Er was echter een klein probleempje. Hij had geen gevoel meer in z'n staart. Dit kwam door zijn vorige eigenaren (een stel kinderen), die te vaak aan zijn staart hadden getrokken of er op waren gaan staan. In die tijd woonde ik in een huis met een gaskachel. Op een avond zat ik op de bank en rook een duidelijke brandlucht. Bleek de staart van de kat (die iets te dicht bij de kachel was gaan liggen) in brand te staan, terwijl hij niets door had. Hij zat er heel treurig bij, want hij rook het ook, maar begreep niet waar de geur vandaan kwam en liep dus rondjes om z'n eigen staart. Kijk, zulke dingen zijn heel pijnlijk voor een - toch wel - kwetsbaar egootje.
Een beetje tragisch humoristisch verhaal RaisinGirl. Ik vind in beginsel alle dieren 'lief' en kan het ook met katten goed vinden. Het is wel zo dat ik zelf tot nu toe alleen maar honden heb gehad (het de konijn Valentijn, de valkparkiet Sparky, hij werd zeventien jaar, en een viertal roodwangschildpadden uitgezonderd).
Behalve de familiehond Joke, een koningspoedel, heb ik een tijdje een Duitse herder gehad (teefje) Quinto die werkelijk fantastisch luisterde, als ik op een fluistertoon tegen haar zei, bijvoorbeeld in de trein, meisje ga eens mooi liggen dan pardoes lag ze, ze was totaal niet agressief en het was een bijzonder trouwe rakker, helaas is zij door een dronken wildebras overreden toe ze zes jaar was.
De andere hond ook een Duitse herder en ook een teefje heette Irak, deze hond had ik begin jaren tachtig, dus nog voor de Irakoorlog. Irak nam ik als het maar even kon overal mee naar toe, zelfs naar de 'disco' ze had alleen een tic, telkens als ze een tram hoorde aankomen, was er geen houden meer aan. Madame moest en zou de tram in. Ik had haar zelden aangelijnd, en het is meerdere malen voorgekomen, dat ik met een rode kop een volle tram in moest, en deze dus ophield om haar er weer met moeite uit te krijgen.
Ik woonde toen vierhoog in de Frederikstraat en naarmate Irak ouder werd, waren de trappen voor haar niet meer te belopen, uit liefde voor de hond, maar wel met pijn in het hart, heb ik haar toen naar mijn zus gebracht die gelijkvloers woonde en waar ze nog een tweetal jaren heeft geleefd.
De hond die ik nu heb is een kruising tussen een abrikozenpoedel en een teckel (inmiddels 15 jaar) en ook al is het een reu, hij is even lief als beide andere honden, en is hij een begrip in de buurt geworden. Ik laat hem zoveel mogelijk in zijn eigen element, en zorg ervoor dat hij niets tekort komt.
Een speciale drill is nimmer nodig geweest, want met de juiste stem kun je wonderen verrichten. Als ik iets 'haat' dan zijn het hondenbezitters die hun hond afblaffen en altijd maar als halve garens aan de riem lopen te trekken... Hondenbezitters die hun hond beschouwen als status en machtsymbool - ik loop er altijd met een grote boog omheen. Soms spreek ik zo'n geweldenaar wel eens op zijn/haar onhebbelijk gedrag aan, maar daarbij moet je wel goed inschatten of dat de zaken niet alleen nog maar verergerd!...
het is zoals het is
freedom from want and fear
non-conforming
link