[Centraal] Anti-Depressiva

Ik ben van beide middelen (Seroxat en Zoloft) cold-turkey afgekickt. Ik was het ineens helemaal beu, na een half jaar. Ik vond het wel redelijk gaan, eigenlijk, maar volgens het boekje is het natuurlijk niet. Ik herinner me wel dat ik ineens weer 'voelde', bijv. bij het lezen van een eng boek.

Ik weet alleen niet wanneer een goede tijd is om te stoppen. Wanneer kun je nou zeggen dat je zonder kan? Ik kan me niet voorstellen dat ik dat ineens aandurf.

quote:

Op maandag 25 april 2005 18:29 schreef Scandalous het volgende:
Ik weet alleen niet wanneer een goede tijd is om te stoppen. Wanneer kun je nou zeggen dat je zonder kan? Ik kan me niet voorstellen dat ik dat ineens aandurf.

Het ligt er een beetje aan wat de reden is dat je AD gebruikt.
Als het tegen depressie is, wordt aangeraden om nog zeker 3 maanden door te slikken als je al klachtenvrij bent, met een minimum van 6-9 maanden. Voor angsten geldt het weer anders. Overleg met een deskundige kan geen kwaad, al bouw ik zelf (deze keer) op eigen houtje af.

Voor mijzelf... tja... ik ben inmiddels al een behoorlijke tijd stabiel en heb mijn op-en-neergehyper redelijk in de hand. Ben niet meer zo heel erg impulsief, kan alles redelijk relativeren, ben gewoon wat rustiger (vooral intern). Dus ik vond het zelf wel tijd worden om heel rustig af te bouwen. Medicatie heeft heel veel goeds voor mij gedaan (alles een beetje aftoppen, emoties, gedrag, reageren, denken etcetc), maar toch leef ik liever zonder al die chemische rommel.
Oh en Semtex, ik heb gelukkig nooit het gevoel gehad (duh..) dat ik niets meer voelde.

quote:

Op maandag 25 april 2005 18:29 schreef Scandalous het volgende:
Ik weet alleen niet wanneer een goede tijd is om te stoppen. Wanneer kun je nou zeggen dat je zonder kan? Ik kan me niet voorstellen dat ik dat ineens aandurf.

Dat moet je eigk bespreken met de persoon die je dat spul voorschrijft. Ik ben gestopt op ong. 3/4 van mijn therapie en had het idee dat ik het zonder ook wel kon redden. Als je nog geen hulp hebt voor je problemen en toch stopt met AD, kun je ms weer vastlopen door die zelfde problemen.

quote:

Op zondag 24 april 2005 17:49 schreef De-oneven-2 het volgende:
Ik sla nu regelmatig ( al dan niet bewust ) een dag over, en dat gaat vooralsnog zonder problemen.
Ga dus ook maar eens proberen om mijn dosis ( van 40 naar 20 ) te halveren.

Een dag overslaan heeft ook weinig effect, ik vergeet het zo vaak zonder iets te merken.

Denken dat je het bent vergeten terwijl je wel hebt geslikt en dan alsnog je dosis innemen heeft veel meer effect.

quote:

Op maandag 25 april 2005 18:39 schreef Moonah het volgende:
Oh en Semtex, ik heb gelukkig nooit het gevoel gehad (duh..) dat ik niets meer voelde.

Ik wel, op de 45 mg van Remeron. Verschrikkelijk, bah..

quote:

Op maandag 25 april 2005 21:35 schreef turnpike het volgende:

[..]

Een dag overslaan heeft ook weinig effect, ik vergeet het zo vaak zonder iets te merken.

Misschien moet je dan ook eens aan halveren gaan denken...

quote:

Op maandag 25 april 2005 21:57 schreef De-oneven-2 het volgende:

[..]

Misschien moet je dan ook eens aan halveren gaan denken...

Staat op mijn "to do" lijst voor deze zomer.

Ik slik dan wel al 3 jaar, dus het is zo onderhand eens tijd.

quote:

Op maandag 25 april 2005 21:50 schreef Wolkje het volgende:

[..]

Ik wel, op de 45 mg van Remeron. Verschrikkelijk, bah..

Ik met de 30 mg citalopram...
Nou ja, behalve de hele dag een stoned, afwezig gevoel enzo
_{maar da's alweer een tijd geleden gelukkig..}

quote:

Op maandag 25 april 2005 18:29 schreef Scandalous het volgende:
Ik weet alleen niet wanneer een goede tijd is om te stoppen. Wanneer kun je nou zeggen dat je zonder kan? Ik kan me niet voorstellen dat ik dat ineens aandurf.

Mijn lijf ging na 8 maanden Seroxat protesteren (spasmes, spieren voelden aan als gelatinepudding) en toen ben ik gestopt. Ik zie dat als een soort signaal van mijn lijf dat het niet meer nodig was eigenlijk.

quote:

Op maandag 25 april 2005 19:06 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

Dat moet je eigk bespreken met de persoon die je dat spul voorschrijft. Ik ben gestopt op ong. 3/4 van mijn therapie en had het idee dat ik het zonder ook wel kon redden. Als je nog geen hulp hebt voor je problemen en toch stopt met AD, kun je ms weer vastlopen door die zelfde problemen.

Daar ben ik inderdaad ook bang voor, ik sta alleen echt niet te springen om nog meer therapie. Ik heb het pas geleden nog geprobeerd maar diegene verwees me weer door, en dat doen ze dus altijd. Daar heb ik geen zin meer in.

Ik zit nu een jaar aan Zoloft. Ik heb erbij nog therapie gehad en ben daarmee na 8 maanden mee gestopt. Sindskort ben ik ook an het afbouwen. Ik zat op 2 pilletjes per dag, nu is dat anderhalf. Ik heb 1 per dag al geprobeerd maar dat werd te heftig. Nu dus anderhalf en het gaat wel redelijk zo. Ik denk dus dat ik een lange tijd nu met anderhalf doorga want met 1 gaat dus gewoon nog niet...

Wat kan je verwachten in het begin bij paroxetine?

sinds ik gister ben ik begonnen met paroxetine op aanraden van de huisarts. Hij het aangeraden om 1week een halve te pakken, dus 10mg. Gisterochtend dus begonnen, en de hele dag voelde ik me licht in me hoofd en kon niet zo goed tegen snelle bewegingen, ook last van hartkloppingen had ik. Vandaag dus 2e dag en heb eigenlijk niet zoveel gemerkt als gister, beetje licht in me hoofd maar dat was het wel zo.

Wat kan ik nog meer verwachten de 1e paar wkn? vooral als ik overga op een hele. Heb nogal wat gelezen dat t vrij heftig kon worden, dat je dan moest doorbijten.

_{serieuze vraag}

Hoe ver heen moet je zijn wil je AD voorgeschreven krijgen?

Moet ik me dwangbuis scenario's voorstellen of is het tegenwoordig sport om voor elke keer dat je je down voelt een pilletje te slikken?

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 20:19 schreef Promo het volgende:
Wat kan ik nog meer verwachten de 1e paar wkn? vooral als ik overga op een hele. Heb nogal wat gelezen dat t vrij heftig kon worden, dat je dan moest doorbijten.

Ik heb er heel weinig last van gehad. Ik ben wel gelijk begonnen met een hele trouwens. Ik nam 'm dan bij m'n eten, en drie uur later viel ik in slaap. Dan lag ik om 22 op bed, en voor 11en eruit was nagenoeg onmogelijk. Maar goed, daarvoor kon ik nog maar drie uur per dag wakkerblijven dus dat was al een hele verbetering =) Dat duurde een week of twee. In die weken had ik ook bijna geen honger. Ik had alleen maar trek in mandarijntjes en van die delicata sinaasappelchocoladerepen. Iedere dag at ik dus zo'n reep en een net mandarijntjes, en m'n avondeten propte ik er dan in. Verder heb ik nergens last van gehad, en met drie dagen was m'n depressie over (tenminste, ik voelde me niet meer rot, maar de 'randverschijnselen' waren nog niet weg), kreeg m'n eten langzaam weer smaak etc. Het had dus wel heel snel effect bij mij terwijl ze zeggen dat dat tot 6 wk kan duren. Ik ging alleen wel meer zweten, maar dat bleef bij mij ook. Verder geen bijwerkingen gehad.

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 21:12 schreef BennieK het volgende:
_{serieuze vraag}

Hoe ver heen moet je zijn wil je AD voorgeschreven krijgen?

Moet ik me dwangbuis scenario's voorstellen of is het tegenwoordig sport om voor elke keer dat je je down voelt een pilletje te slikken?

Dat ligt heel erg aan de persoon zelf en aan de behandelend arts of psych. Tegenwoordig krijgen mensen ze vrij snel voorgeschreven, zelfs na enkele weken soms al, of bij duidelijke redenen waarom iemand in de put zit, of terwijl therapie een betere optie zou zijn. Maar over het algemeen slik je antidepressiva niet voor je lol, want ze kunnen best stevige bijwerkingen hebben en veel mensen vinden het ook moeilijk om toe te geven dat ze zoiets nodig hebben, of geloven niet dat eht werkt. Het is best een grote stap dus.

Ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken hier, maar ik was er zelf behoorlijk slecht aan toe voor ik eindelijk naar de dokter ging. Zoals hierboven gezegd, ik sliep meer dan 20 uur per dag, en als ik m'n bed uit moest viel ik gewoon van m'n stoel van vermoeidheid. Ik had bij elkaar 24 verschillende symptomen, varierend van depressieve gevoelens, eetstoornis, spraakproblemen, geheugenproblemen, wanen, tot lichamelijke klachten als hoofdpijn, maag & darmklachten, etc. en zo was ik er al zes a zeven jaar aan toe. Ik had gewoon geen andere keuze meer dan antidepressiva.

quote:

Op vrijdag 6 mei 2005 21:12 schreef BennieK het volgende:
_{serieuze vraag}

Hoe ver heen moet je zijn wil je AD voorgeschreven krijgen?

Moet ik me dwangbuis scenario's voorstellen of is het tegenwoordig sport om voor elke keer dat je je down voelt een pilletje te slikken?

Als je gaat hallucineren wordt het toch wel tijd om te accepteren dat er sprake is van wat kortsluiting in je bovenkamer en stappen te ondernemen...

.

Ik ben weer 6 weken aan paroxetine. En het gaat wederom beter. 20 mg dit keer, 40 mg durf ik nooit meer aan omdat ik dan letterlijk en figuurlijk gek word. Is al meerdere keren voorgekomen dat alle remmen los gingen. Ook op fok dus In het echte leven heb ik mezelf ook van idiote kanten laten zien, helemaal door het dolle heen. Wat 2 pilletjes niet kunnen doen met je.

Nu met 20 mg voel ik me goed. Zelfverzekerd, sterker. Alleen vraag ik me af of ik ooit zonder kan. Wie weet heb ik een chronisch gebrek aan serotinine. Steeds als ik stop, val ik terug.

Ik zie geen echte nadelen in het blijven gebruiken van 20 MG. Als mijn hoofd dat nodig heeft dan is dat zo.

Dit is dus de 5e keer dat ik met paroxetine begonnen ben. 4 keer eerder uitgelopen op een "drama". Nu dus zeker blijvend op 20 mg. En zo te zien dit keer genoeg. Vorige keer bleek 20 mg te weinig.

Je hebt therapie daarbij, Dromenvanger?
Als het goed is, kan je leren om steeds beter met je emoties om te gaan en heb je deze medicatie uiteindelijk niet meer nodig, het lijkt mij geen prettig idee dat je de rest van je leven aan de medicatie zit, maar dat moet ieder voor zich beslissen natuurlijk.

For me: nog steeds goed met mijn lage dosis

Ik wil misschien met paroxetine beginnen over een tijdje, kan nu absoluut niet goed met mijn emoties omgaan, dat zit me gewoon teveel dwart

quote:

Op zondag 8 mei 2005 20:36 schreef T1andonly het volgende:
Ik wil misschien met paroxetine beginnen over een tijdje, kan nu absoluut niet goed met mijn emoties omgaan, dat zit me gewoon teveel dwart

Omgaan met je emoties kan je leren medicatie kan daar alleen een steuntje in de rug bij zijn. Medicatie alleen doet dus op lange termijn niks. Maar ik neem aan dat je dat al wist en dit in overleg met een behandelend arts of prycholoog beslist?

Mijn eigen ervaringen met paroxetine (seroxat) zijn ook niet goed, maar ik lees ook regelmatig goede ervaringen met paroxetine, dus dat verschilt ook weer per persoon.

quote:

Op zondag 8 mei 2005 20:39 schreef Wolkje het volgende:

[..]

Omgaan met je emoties kan je leren medicatie kan daar alleen een steuntje in de rug bij zijn. Medicatie alleen doet dus op lange termijn niks. Maar ik neem aan dat je dat al wist en dit in overleg met een behandelend arts of prycholoog beslist?

Mijn eigen ervaringen met paroxetine (seroxat) zijn ook niet goed, maar ik lees ook regelmatig goede ervaringen met paroxetine, dus dat verschilt ook weer per persoon.

Ik heb vorig jaar gesprekken gehad met een psycholoog die me aanraadde ermee te beginnen omdat ik door verschillende onzekerheden mezelf heel erg blokkeerde. Ik ontwikkelde mezelf niet meer en sloot me op in mezelf. Toendertijd heb ik dat afgewezen omdat ik bang was dat ik het niet aankon in combinatie met mijn nieuwe studie. Ik ben de eerste weken van die studie doodziek geweest en durfde toen niet eventuele bijwerkingen van een AD erbij te hebben.
Het is daarna een tijdje vrij aardig gegaan, maar nu herhalen de problemen zich weer.

Hallo allen,

Ik ben nieuw in dit topic en heb gelijk een heel verhaal...

Ik lijd zolang als ik me kan herinneren al aan een zeer lage eigendunk, minderwaardigheidscomplex e.d. Tel daarbij op een familiaire aanleg voor bipolaire stoornissen (manisch-depressief) en een aantal flinke crashes in de afgelopen maanden en tataa daar heb je je hoopje ellende... (symptomen: slecht slapen, huilen, geen concentratievermogen, futloos, moe, paniekaanvallen, enz)

Ik ben al sinds anderhalf jaar in behandeling, maar dat schiet allemaal niet op en a.d.h.v. de recente crashes heb ik nu citalopram voorgeschreven gekregen... Ik ben echter nog niet begonnen om de volgende redenen:
- angst voor de bijwerkingen (ik las eerder in het topic iemand dat 15 kg aangekomen was met citalopram. Nou, dat kan ik er écht niet bij hebben)
- het feit dat ik het tot dusver redelijk red met oxazepam
- het feit dat het "nu wel gaat". Voel me nu niet slecht genoeg voor antidepressiva zeg maar.

Nouja, ik kan over mn voorgeschiedenis, omstandigheden e.d. nog wel uren doortikken, maar dat zal ik jullie maar besparen

quote:

Op zondag 8 mei 2005 21:18 schreef T1andonly het volgende:

[..]

Ik heb vorig jaar gesprekken gehad met een psycholoog die me aanraadde ermee te beginnen omdat ik door verschillende onzekerheden mezelf heel erg blokkeerde. Ik ontwikkelde mezelf niet meer en sloot me op in mezelf. Toendertijd heb ik dat afgewezen omdat ik bang was dat ik het niet aankon in combinatie met mijn nieuwe studie. Ik ben de eerste weken van die studie doodziek geweest en durfde toen niet eventuele bijwerkingen van een AD erbij te hebben.
Het is daarna een tijdje vrij aardig gegaan, maar nu herhalen de problemen zich weer.

Als onzekerheid het enige is waar je last van hebt, dan lijkt het me verstandiger om alleen therapie te volgen eerlijkgezegd. Antidepressiva vullen een stofje aan als je daar een gebrek aan hebt, maar het is geen instantzelfvertrouwen of zo. Nu is je verhaaltje niet zo lang, en je vertelt verder niet of je nog ergens anders last van hebt, dus mijn excuses als dat wel zo is, maar als het gaat om problemen die op te lossen zijn met therapie raad ik je niet aan om antidepressiva te gaan gebruiken. In dat geval kunnen AD je hooguit helpen omdat ze je gevoelens afvlakken maar punt 1 gebeurt dat niet bij iedereen, punt 2 is dat geen oplossing maar onderdrukking van je problemen en punt 3 vinden veel mensen die emotionele afvlakking als bijwerking hebben het juist een enorm irritant gevoel en is het een van de meest gehoorde redenen om met AD te stoppen.

quote:

Op zondag 8 mei 2005 22:34 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Als onzekerheid het enige is waar je last van hebt, dan lijkt het me verstandiger om alleen therapie te volgen eerlijkgezegd. Antidepressiva vullen een stofje aan als je daar een gebrek aan hebt, maar het is geen instantzelfvertrouwen of zo. Nu is je verhaaltje niet zo lang, en je vertelt verder niet of je nog ergens anders last van hebt, dus mijn excuses als dat wel zo is, maar als het gaat om problemen die op te lossen zijn met therapie raad ik je niet aan om antidepressiva te gaan gebruiken. In dat geval kunnen AD je hooguit helpen omdat ze je gevoelens afvlakken maar punt 1 gebeurt dat niet bij iedereen, punt 2 is dat geen oplossing maar onderdrukking van je problemen en punt 3 vinden veel mensen die emotionele afvlakking als bijwerking hebben het juist een enorm irritant gevoel en is het een van de meest gehoorde redenen om met AD te stoppen.

Ik begrijp heel goed wat je nu post en daarin heb je ook wel deels gelijk. Ik heb sowieso een aantal problemen met mezelf, niet dat ik die uitgebreid uit de doeken wil doen, sommige dingen durfde/wilde ik zelfs niet mijn psychologe vertellen (erg dom ik weet het). Ik heb een tijd lang heel afgezondert geleeft, bang voor een hoop dingen, veel angst voor alles, maar dat is nu weer een stuk beter.
Hoe AD's ineen zitten heb ik ook wel redelijk begrepen, ik weet niet veel van de verschillende dingen, maar heb een aantal artikelen gelezen over seroxat (paratoxine?) en de werking/bijwerking ervan. Ik weet ook heel goed dat het nooit een oplossing is voor een probleem.
De onzekerheid is er ooit bij ingeslopen door vanalles wat ik meemaakte, vroeger was ik altijd over de voorste in, maar nu ben ik heel schuw en gewoon angstig bij nieuwe dingen en ook nieuwe mensen.
Ik heb er al een aantal uren overgepraat (3/4 jaar een uur per week) en dat heeft me opzich goed gedaan, vooral in de eerste periode, ik had echt het gevoel iemand te hebben waarmee ik kon praten en die me wel wilde begrijpen. Het met dat willen begripen is ook eigelijk het probleem gekomen, op een gegeven moment had ik niet meer het idee dat ze oprecht luisterde, maar het allemaal wel dacht te weten. Ik ging niet meer vooruit in de gesprekken en daarom heb ik aangegeven dat af te willen bouwen.