Een boek schrijven!

quote:

Op donderdag 22 september 2005 22:06 schreef LXIV het volgende:

[..]

Nou, laten we dan beginnen! Hier op FOK!. Nu meteen. Heb je meteen het voordeel van de anonimiteit!

Nou, dan begin ik wel met een stukje waarop het commentaar zo zal zijn dat vervolgens iedereen wel durft

Het is geen verhaal ofzo, en heeft tevens geen speciale betekenis. Gewoon wat zinnen in een bepaalde volgorde gezet. Gewoon om eens af te trappen.

‘Hoe zou de stem van de bergen klinken?’ Zegt ze terwijl ze met haar handen een kader maakt om de ingetogen sneeuwtoppen aan de horizon. ‘De enige getuigen van moeder Aarde die ons de gouden erfenis van al die eeuwen zouden kunnen doorgeven.’
Voorzichtig beroeren de eerste zonnestralen het gebroken besneeuwde veld. De verkoolde resten van het duister worden eindelijk weggestreken door het stralende ochtendlicht. De sneeuw koelt de hitte van het verbrande hout en de zon geeft haar op deze morgen weer een nieuw elan. De veel bewogen grond wordt ten ruste gelegd onder een zachte witte deken terwijl het hergeboren licht haar in slaap sust. ‘Het is goed, nu wij weer over je waken’. Als een zwijgend verbond in naam van het nieuwe leven.
Ze zit op een schuin staande balk – uit de aarde omhoog geslagen – waarvan de grieven nu door de dag worden blootgelegd. Gehuld in gehavend blauw zijde waaien haar donkere haren mee in alle richtingen van de wind.

Wat is dit wat ik voel? Nu de oude windstreken elkaar op deze vlakte eindelijk weer treffen, om de nieuwe dag weer de hunne te maken.

De sneeuw stuift uiteen wanneer ze van haar geïmproviseerde troon op de grond springt. ‘Kom’, zegt ze, ‘we gaan naar de bergen en er voorbij, er is niets meer dat ons nu nog hier doet blijven.’
Hoe moet ik ze ooit vertellen wat ik heb gezien? Welke woorden kunnen deze ongekende levenskracht beschrijven? Zal het zich ooit wel in mijn zinnen laten vangen?
De zon behoedt één van zijn dochters die enkele meters voor me uit, vastberaden door het landschap gaat. Haar stem zingt in een oude taal waarvan de woorden al lang geleden door de Aarde waren opgeslokt, maar die op deze nieuwe morgen weer een deel van hun betekenis terugkrijgen. Zachtjes dansen de bloemknoppen met haar mee. Alsof die vreemde, maar warme klanken het lang gezochte antwoord bevatten op al mijn vragen.

‘Waarom huil je?’, vraagt ze, ‘je weet toch dat de hoop vele gezichten kent?’

Nou, hier eens een verhaaltje. Een idee waarop ik kwam door het thema 'zoen' van LXIV, maar wat er weinig meer mee te maken heeft dan een kar vol boodschappen met een pak melk.

De bedoeling is/was om te beschrijven hoe iemand (voor het gemak ik, veel berust op werkelijkheid) Oud & Nieuw viert. Hieraan is vooraf gegaan: drank. Dat is waarom ik het in zo'n rare stijl heb geschreven. Komt-ie:

---

Eén stroom mensen. Te veel mensen, een overkill. Het is donker maar ik zie ze allemaal. Het zou wel een mooi moment zijn om te sterven. Zo, midden op straat, pats-boem-weg. Iedereen loopt in dezelfde richting. Zouden ze het merken of over me heen lopen? De Spaanse trappen, ja, daar moeten we heen. Dat is het enige wat ik nog weet ergens ver achter in m’n hoofd. Eerst heb ik nog een flinke teug goedkope rum nodig.
De mensen voor ons lopen te langzaam. Ik versnel m’n pas. Robbie stopt! ‘Robbie, what are you doing!’ Ik hoor het mezelf ergens schreeuwen. Hoe heet hij eigenlijk echt? Die kop van hem, het is net Robbie Williams. ‘Oh shit she’s on the ground! Nien what doe je!’ Ik lig zelf ook op de grond. Nina zegt dat ze naar de wc moet. ‘Me too! Help me up. Help. Help. Help.’ Ik lach, waarom lach ik? Een hotel, daar kunnen we heen. Robbie krijgt ons binnen. De wc in. Mooi verlicht!

Als vanzelf loop ik een toilet binnen en zonder dat ik het echt heb gemerkt zit ik al met m’n broek naar beneden. Nina opent de deur. ‘Nien!’ ‘Hee, doe ’s op slot dan joh, trut.’ Ik trek ‘m boos weer dicht. Liet ik nou een scheet? In ieder geval even lekker alles laten lopen.
We gaan weer weg. ‘Thank, thank you, very thanks.’ De deurman (hoe noem je zo iemand?) knikt vriendelijk. We zijn niet eens gasten! Leuke man.
Verder lopen. Lopen, lopen, lopen. Nee, we worden haast gesleept. Zij bij de lantaarnpalen, ik bij de ramen. Weinig voortuinen hier. Een steile weg! Sterke jongen die Robbie.

Eindelijk bij de Spaanse trappen. Even naar voren lopen, hier zien we niks. ‘What time?’ Een ik denk Duitse jongen zegt ‘five minutes’. Bijna middernacht. Gezichten zie ik wel, ik onthoud ze allemaal. Ah, een muurtje. Een balustrade? Ja, natuurlijk, hieronder zijn de trappen. Er staat een flesje bier op en ik gooi het naar beneden. Nog eens, nu stoot ik Nina aan dat ze moet kijken. Ze gooit er ook eentje. Lachen!
‘Vijf minutes guys!’ Ik omhels Robbie en Nina.

PATS! BOEM! Haha nee, ik leef nog. Vuurwerk! Wat een licht ineens, mooie plek hier ook.
Ho! ‘Iemand knijpt in m’n kont!’ ‘Nu pas? Ik heb er al de hele avond last mee.’ Nina, die heeft zich er ook wel op gekleed met dat gekke rokje van d’r. Koud is het in ieder geval niet. Van alle kanten worden we gekust en omhelst, komen er gelukswensen. ‘Gelukkig nieuwjaar!’ ‘Hee, Nederlanders!’
Ik ga op de foto. Met Amerikaanse meisjes, ik ken ze niet. Die foto zal ik wel nooit te zien krijgen. Waar zijn Nien en Robbie? Het is zo druk. Nog steeds vuurwerk! Daar bij die paal, Nina’s laarzen. Ja. Robbie’s hand op haar kont?
‘Hey guys!’ Ze reageren niet, ik schop Nina. Zoenden ze nou? Jak. ‘Daar is hij toch te klein voor Nien.’
Dat snapt ze niet. Ik ook niet. Laat maar. We lopen weg. Misschien is er nog een club waar we naar binnen kunnen.

Hè, eindelijk lig ik weer in bed. Ogen dicht. M’n voeten doen zeer. ‘M’n voeten doen zeer,’ klaagt Nina. ‘Haha, wat grappig, ik dacht net hetzelfde!’ ‘Stomme disco ook net, wat is 100 euro nou voor entreeprijs. We zijn toch geen Hilton.’ ‘Inderdaad.’
Ik lach, te hard, te lang. ‘Welterusten.’ ‘Slaap lekker.’

Ik draai me om en lig nog zeker een minuut wakker.

---

Ik ben benieuwd wat jullie hier van vinden, ik zal niet zeggen dat ik het zelf goed genoeg maar het is een stapje om dit zo te laten lezen en er kritiek op te krijgen! Die kritiek kan ook helpen om het (en dan zeker niet per se dit, maar verhalen in het algemeen) beter te maken.

Ik laat vaak andersoortig werk aan mensen lezen, artikelen voornamelijk. Dit vind ik een stuk lastiger om te maken, een stuk lastiger om tevreden mee te zijn en dus vanzelf ook een stuk lastiger om hier te plaatsen.

Misschien ga ik binnenkort weer eens iets heel anders proberen, zou ook wel nuttig zijn waarschijnlijk.

Alvast heel erg bedankt voor degene die bereid is dit te lezen en er commentaar op te geven!

quote:

Op donderdag 22 september 2005 22:37 schreef Cruoninga het volgende:

[..]

Nou, dan begin ik wel met een stukje waarop het commentaar zo zal zijn dat vervolgens iedereen wel durft

Het is geen verhaal ofzo, en heeft tevens geen speciale betekenis. Gewoon wat zinnen in een bepaalde volgorde gezet. Gewoon om eens af te trappen.

‘Hoe zou de stem van de bergen klinken?’ Zegt ze terwijl ze met haar handen een kader maakt om de ingetogen sneeuwtoppen aan de horizon. ‘De enige getuigen van moeder Aarde die ons de gouden erfenis van al die eeuwen zouden kunnen doorgeven.’
Voorzichtig beroeren de eerste zonnestralen het gebroken besneeuwde veld. De verkoolde resten van het duister worden eindelijk weggestreken door het stralende ochtendlicht. De sneeuw koelt de hitte van het verbrande hout en de zon geeft haar op deze morgen weer een nieuw elan. De veel bewogen grond wordt ten ruste gelegd onder een zachte witte deken terwijl het hergeboren licht haar in slaap sust. ‘Het is goed, nu wij weer over je waken’. Als een zwijgend verbond in naam van het nieuwe leven.
Ze zit op een schuin staande balk – uit de aarde omhoog geslagen – waarvan de grieven nu door de dag worden blootgelegd. Gehuld in gehavend blauw zijde waaien haar donkere haren mee in alle richtingen van de wind.

Wat is dit wat ik voel? Nu de oude windstreken elkaar op deze vlakte eindelijk weer treffen, om de nieuwe dag weer de hunne te maken.

De sneeuw stuift uiteen wanneer ze van haar geïmproviseerde troon op de grond springt. ‘Kom’, zegt ze, ‘we gaan naar de bergen en er voorbij, er is niets meer dat ons nu nog hier doet blijven.’
Hoe moet ik ze ooit vertellen wat ik heb gezien? Welke woorden kunnen deze ongekende levenskracht beschrijven? Zal het zich ooit wel in mijn zinnen laten vangen?
De zon behoedt één van zijn dochters die enkele meters voor me uit, vastberaden door het landschap gaat. Haar stem zingt in een oude taal waarvan de woorden al lang geleden door de Aarde waren opgeslokt, maar die op deze nieuwe morgen weer een deel van hun betekenis terugkrijgen. Zachtjes dansen de bloemknoppen met haar mee. Alsof die vreemde, maar warme klanken het lang gezochte antwoord bevatten op al mijn vragen.

‘Waarom huil je?’, vraagt ze, ‘je weet toch dat de hoop vele gezichten kent?’

Er zitten vind ik mooie zinnen tussen, maar ik kan merken dat het alleen maar zinnen zijn die aan elkaar geplakt zijn, want een touw kan ik hier niet aan vastknopen.

Voor mij is dit te veel mooimakerij. Poespas, poespas, poespas.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 22:48 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Er zitten vind ik mooie zinnen tussen, maar ik kan merken dat het alleen maar zinnen zijn die aan elkaar geplakt zijn, want een touw kan ik hier niet aan vastknopen.

Voor mij is dit te veel mooimakerij. Poespas, poespas, poespas.

Ja precies, het is niets, geen verhaal althans. Misschien dat het daarom een slecht voorbeeld was gezien er weinig aan te beoordelen valt, maar ik dacht om maar even het spits af te bijten....

Petra> best lastig nog, om andermans stukken van commentaar te voorzien. Ik vind het in ieder geval niet slecht. Wel wat rommelig, maar het kan zijn dat je dat bedoelde gezien de situatie die je beschrijft immers rommelig is.

quote:

het is net Robbie Williams.

Dit zou ik eruit halen, weet niet precies waarom, maar vind het niet echt passend.

[ Bericht 12% gewijzigd door Cruoninga op 22-09-2005 23:03:56 ]

quote:

Op donderdag 22 september 2005 22:37 schreef Cruoninga het volgende:

[
Nou, dan begin ik wel met een stukje waarop het commentaar zo zal zijn dat vervolgens iedereen wel durft

Het is geen verhaal ofzo, en heeft tevens geen speciale betekenis. Gewoon wat zinnen in een bepaalde volgorde gezet. Gewoon om eens af te trappen.
[VERHAAL]

Het is goed geschreven. Poëtisch. Wat je er precies mee zeggen wil ontgaat me, maar dat was ook niet je bedoeling.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 22:44 schreef p-etr-a het volgende:
Nou, hier eens een verhaaltje. Een idee waarop ik kwam door het thema 'zoen' van LXIV, maar wat er weinig meer mee te maken heeft dan een kar vol boodschappen met een pak melk.

De bedoeling is/was om te beschrijven hoe iemand (voor het gemak ik, veel berust op werkelijkheid) Oud & Nieuw viert. Hieraan is vooraf gegaan: drank. Dat is waarom ik het in zo'n rare stijl heb geschreven. Komt-ie:

---
Misschien ga ik binnenkort weer eens iets heel anders proberen, zou ook wel nuttig zijn waarschijnlijk.

Alvast heel erg bedankt voor degene die bereid is dit te lezen en er commentaar op te geven!

Niet slecht. Je gebruikt heel erg korte zinnen en bent erg zuinig met woorden. Eigenlijk het tegenovergestelde van Cruoninga . Het effect dat je hiermee bereikt is een sfeer van grote haast. Het lijkt wel alsof iemand enorm snel iets meemaakt. Als dat je bedoeling was is het goed.
Juist dan zou ik in het laatste stukje wat langere zinnen gebruiken, wat meer rust creeren. Dan komt aan de hectische avond een rustige bespiegeling.

Hier een kort stukje van mij. Enige tijd geleden geschreven voor een schrijfopdracht/-wedstrijd op een website. De opdracht was om een verhaal van 110 woorden (inclusief titel) te schrijven.

quote:

De wonden die de tijd niet heelt

Omgeven door een doodse stilte staar ik naar de uit marmer gehouwen steen met de inscriptie die ik zelf, met pijn in mijn hart, heb bedacht. De verse aarde die zich in een rechthoekige vorm uitstrekt van de steen tot aan mijn voeten, herinnert mij eraan hoe recent alles eigenlijk nog is. Elk moment van de dag zie ik je nog overal waar je niet meer bent en voel ik de pijn van het gemis. De onverlaten die jou tot een herinnering hebben geslagen, hebben ook mijn hart gekneusd en diepe wonden achtergelaten. En zelfs de tijd kan deze wonden niet meer helen.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 23:01 schreef LXIV het volgende:

[..]

Niet slecht. Je gebruikt heel erg korte zinnen en bent erg zuinig met woorden. Eigenlijk het tegenovergestelde van Cruoninga . Het effect dat je hiermee bereikt is een sfeer van grote haast. Het lijkt wel alsof iemand enorm snel iets meemaakt. Als dat je bedoeling was is het goed.
Juist dan zou ik in het laatste stukje wat langere zinnen gebruiken, wat meer rust creeren. Dan komt aan de hectische avond een rustige bespiegeling.

Die haast heb ik inderdaad zo bedoeld, juist omdat de verteller (het zijn gedachten van diegene) zo dronken is dat het allemaal ook 'werkelijk' zo snel gaat.

Je hebt gelijk dat het laatste stukje daar tegenover zou moeten staan, ik heb iets geprobeerd:

Hè, eindelijk lig ik weer in bed. M’n ogen vallen dicht, ik probeer ze nog even open te houden om onder de deken naar m’n voeten te kijken. Zo veel lopen op schoenen die bedoeld zijn voor hooguit tien meter op een avond is niet goed, dat voel ik wel.
‘M’n voeten doen zeer,’ klaat Nina. ‘Haha, wat grappig, ik dacht net hetzelfde!’ Ze klaagt verder. ‘Stomme disco ook net, wat is honderd euro nou voor entreeprijs. We zijn toch geen Hiltons.’ ‘Inderdaad. Maar ik vond het een leuke avond.’ Daarin geeft ze me gelijk.
Ik lach, te hard, te lang. Toch voelt het goed, lachen maakt me warm.
‘Welterusten.’ ‘Slaap lekker.’

Ik draai me om en lig nog zeker een minuut wakker.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 22:52 schreef Cruoninga het volgende:

[..]

Ja precies, het is niets, geen verhaal althans. Misschien dat het daarom een slecht voorbeeld was gezien er weinig aan te beoordelen valt, maar ik dacht om maar even het spits af te bijten....

Niets zou ik het niet willen noemen. Ik kan me goed voorstellen dat mensen zoiets graag lezen, je komt dergelijke zinnen best tegen in romans of andere werken.
Het is ook een beetje laat voor mij om over zulke dingen na te denken misschien, maar daarnaast is het geen stijl die ik 'vol kan houden'. Om te schrijven niet, om te lezen niet.

quote:

Petra> best lastig nog, om andermans stukken van commentaar te voorzien. Ik vind het in ieder geval niet slecht. Wel wat rommelig, maar het kan zijn dat je dat bedoelde gezien de situatie die je beschrijft immers rommelig is.
[..]

Dit zou ik eruit halen, weet niet precies waarom, maar vind het niet echt passend.

Hmm, struikel je er over? Ik vind het moeilijk om dat weg te halen.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 23:01 schreef LXIV het volgende:

[..]

Niet slecht. Je gebruikt heel erg korte zinnen en bent erg zuinig met woorden. Eigenlijk het tegenovergestelde van Cruoninga . Het effect dat je hiermee bereikt is een sfeer van grote haast.

Ik zal er trouwens wel bij zeggen dat dat ook de sfeer is die ik waarschijnlijk beter beheers dan de rustige, uitgebreid omschrijvende stijl. Een goed idee zal in dit kader zijn om voor mijn volgende stukje het landweggetje te proberen.
Dat gaat vast een stuk meer tijd kosten, maar ik ben wel benieuwd wat ik ervan zal bakken.

Ik vind het forum nuttig, dit heeft me wel degelijk nu al over een zekere streep getrokken!

quote:

Op donderdag 22 september 2005 23:03 schreef DaMart het volgende:
Hier een kort stukje van mij. Enige tijd geleden geschreven voor een schrijfopdracht/-wedstrijd op een website. De opdracht was om een verhaal van 110 woorden (inclusief titel) te schrijven.
[..]

Een poëtisch geschreven verhaaltje waar ik me meteen iets bij voor kan stellen, dat is goed. Ik zie hoe je daar staat. Hoe mooi je het plaatje ook hebt gecomposeerd in jouw gedachten, in je verhaal, en daardoor ook in mijn verbeelding. Het onderwerp is afgezaagd, maar daarom zeker niet minder mooi of geschikt. Puik.

Enige jammere vind ik overigens dat je de titel uit het verhaal hebt gepakt, je had met die 110 woorden nog nét iets meer kunnen doen als je dat niet had gedaan. Ik had bijvoorbeeld wel willen weten wat er dan op die steen staat.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 23:03 schreef DaMart het volgende:
Hier een kort stukje van mij. Enige tijd geleden geschreven voor een schrijfopdracht/-wedstrijd op een website. De opdracht was om een verhaal van 110 woorden (inclusief titel) te schrijven.
[..]

Vind ik ook goed, zeker gezien de beperkingen die de opdracht je gaf.
Om wat (opbouwende) kritiek te geven:
Gebruik alleen een ongebruikelijker woord als je daar iets mee wilt bereiken. Zo lees ik recent, hart gekneusd en onverlaten.
Onverlaten is een woord dat wat ouderwets is. Je verwacht zo een woord tegen te komen in een tv-programma van Peter R. de Vries ofzo. Niet als je iets heel erg persoonlijks uitdrukt.
Ben je kwaad op degenen die dit jouw vriend/vriendin? hebben aangedaan? Gebruik dan liever klootzakken, tuig. Daar wordt je tekst sterker van.
Ik zou het zo geschreven hebben:

quote:

Ik staar voor me uit naar de marmeren steen met jouw naam erop. De inscriptie die ik bedacht heb, nog verdoofd van verdriet. Op de verse aarde komen de eerste groene grassprietjes weer naar boven. Het is stil hier. Ik kan in de verte een merel horen zingen, de wind fluistert in de beukenhaag. Heel in de verte slaat een kerkklok elf uur.
Overal kom ik je nog tegen, in mijn gedachten. Kijk op uit mijn boek om je iets te zeggen, en zie dat je er niet meer bent. Was dan gewoon heel even alles vergeten. Dan steekt de pijn het meest.
Het enige wat het verdriet kan verdringen is woede. De woede om de zinloosheid. De woede om het tuig dat jou, en ook mij, kapot geslagen heeft. Zomaar. Om niets.
De klok stopt met luiden. De tijd staat stil. Niet in staat mijn wonden te helen.

Zo zou ik hetzelfde geschreven hebben. Iets kortere zinnetjes, en wat eenvoudigere woorden.




[ Bericht 0% gewijzigd door LXIV op 23-09-2005 00:21:07 ]

De betoverde Duitser

Dit verhaal heb ik van jou gelezen, LXIV.
Ik vind het zodra je bij de laatste alinea komt, je er een mening over hebt en die besluit niet kenbaar te maken omdat je het niet wilt verpesten, mooi geschreven. Hoe zo'n stomme westerling wel niet kan denken dat dat net zoiets zou zijn! Je frustratie komt naar voren, dat is goed. Je hebt juist net 'n cultuur echt ontdekt en dan gaat hij het op zo'n manier 'verpesten'.

De tekst die daarvoor komt is ook nodig, maar ik was bijvoorbeeld niet zo op een bijzaak als de taxifietser ingegaan. Het geeft wel sfeer, alleen ben ik zoals je al merkte zuiniger met woorden. Wel goed dat je ze later nog terug laat komen, dat geeft ze iets meer functie.

Mooi vind ik hoe je direct daarna die overgang laat zien naar een donkere wijk zonder bestrating. 'Ben je bijna helemaal in het donker' vind ik een foeilelijke omschrijving, ik zou hier van maken 'is het plotseling donker'.

Er zitten meer van deze kleine struikelblokjes in, dat is erg jammer want de sfeer is zo mooi. 'Soort van', 'een of andere', zulke dingen.

Leuk vind ik dat je vertelt over hoe mensen van een ander ras vaak allemaal op elkaar lijken te lijken, dat heb ik ook zo erg. Dit haalde ik pas de tweede keer uit je verhaal, dergelijke passages maken het voor mij echt leuk. Dan denk ik: inderdaad!

Nog even dit: ik vind de titel niet passen. Jij hebt de betovering echt begrepen in dit verhaal, die Duitser niet.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 23:46 schreef p-etr-a het volgende:
De betoverde Duitser

Nog even dit: ik vind de titel niet passen. Jij hebt de betovering echt begrepen in dit verhaal, die Duitser niet.

Maar dat is de grap. Daarom was híj ook betoverd, en niet ik.
Zelf zie ik de Duitser trouwens als een sympathiek, enigzins melancholisch figuur. Zeker niet als een stomme westerling.
Bedankt voor het lezen! (Vond deze trouwens de slechtste van mijn 4 posts, maarja

Bedankt voor de opmerkingen. Om misverstanden te voorkomen: dit is fictief en niet waargebeurd (mocht iemand zich dat afvragen)

quote:

Op donderdag 22 september 2005 23:24 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Een poëtisch geschreven verhaaltje waar ik me meteen iets bij voor kan stellen, dat is goed. Ik zie hoe je daar staat. Hoe mooi je het plaatje ook hebt gecomposeerd in jouw gedachten, in je verhaal, en daardoor ook in mijn verbeelding. Het onderwerp is afgezaagd, maar daarom zeker niet minder mooi of geschikt. Puik.

Enige jammere vind ik overigens dat je de titel uit het verhaal hebt gepakt, je had met die 110 woorden nog nét iets meer kunnen doen als je dat niet had gedaan. Ik had bijvoorbeeld wel willen weten wat er dan op die steen staat.

Ik ben zelf een groot voorstander van dingen aan de fantasie van de lezer overlaten. Vandaar dat ik de tekst op de steen heb weggelaten. Ik ben het met je eens dat, zeker bij een kort verhaal, de titel uit de tekst halen misschien teveel van het goede is. Zelf zou ik er dan alleen voor kiezen om de laatste regel in de tekst te wijzigen, al was het maar omdat ik zelf (erg bevooroordeeld natuurlijk ) de titel best mooi vind.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 23:25 schreef LXIV het volgende:

[..]

Vind ik ook goed, zeker gezien de beperkingen die de opdracht je gaf.
Om wat (opbouwende) kritiek te geven:
Gebruik alleen een ongebruikelijker woord als je daar iets mee wilt bereiken. Zo lees ik recent, hart gekneusd en onverlaten.
Onverlaten is een woord dat wat ouderwets is. Je verwacht zo een woord tegen te komen in een tv-programma van Peter R. de Vries ofzo. Niet als je iets heel erg persoonlijks uitdrukt.
Ben je kwaad op degenen die dit jouw vriend/vriendin? hebben aangedaan? Gebruik dan liever klootzakken, tuig. Daar wordt je tekst sterker van.
Ik zou het zo geschreven hebben:
[..]

Zo zou ik hetzelfde geschreven hebben. Iets kortere zinnetjes, en wat eenvoudigere woorden.

Ik ben ook voorstander van leuke beeldspraak. En gezien de woordlimiet zocht ik een korte omschrijving voor pijn in het hart. Gezien de rest van de context, iemand is doodgeslagen, zal dus wel wat kneuzingen hebben gehad, vond ik een 'gekneusd hart' een mooie beeldspraak in dit korte stukje tekst.

Naar aanleiding van jullie opmerkingen heb ik overigens wel een paar kleine wijzigingen aangebracht trouwens.

quote:

De herinnering

Omgeven door een doodse stilte staar ik naar de uit marmer gehouwen steen met de inscriptie die ik zelf, vol verdriet, heb bedacht. ‘Veel te jong om te sterven, maar daar haaden zij geen boodschap aan..’
De verse aarde die zich in een rechthoekige vorm uitstrekt van de steen tot aan mijn voeten, herinnert mij dat het zo kort geleden gebeurde.
Elk moment van de dag zie ik je nog overal waar je niet meer bent en voel ik de pijn van het gemis. De klootzakken die jou tot een herinnering hebben geslagen, hebben ook bij mij diepe wonden achtergelaten. En zelfs de tijd heelt ze niet meer.

Dat je die inscriptie voor de lezer verborgen hield, was juist heel erg sterk! Weer weghalen a.u.b.
Onthoud: Maak je zinnen niet te lang:
"De verse aarde die zich in een rechthoekige vorm uitstrekt van de steen tot aan mijn voeten, herinnert mij dat het zo kort geleden gebeurde"
Je link is verse aarde - kort geleden gebeurt (neem ik aan in ieder geval) Op vers moet je dan iets meer nadruk leggen, niet alleen als bijvoegelijk naamwoord.
Waarom dan niet:
"De aarde die vanaf jouw steen tot aan mijn voeten strekt is nog vers. Het is nog zo kort geleden". Er ligt nu meer nadruk op vers. Bovendien staat het op het einde van de zin, dus dichtbij nog zo kort geleden. Is duidelijk voor de lezer.
"Ik voel de pijn van het gemis" is een beetje te "candlelight" achtig. In principe niet slecht, maar wel te veel gebruikt in slechte gedichten. Daarom ombruikbaar. Verzin eens iets nieuws!
Je originele post was beter.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 23:57 schreef LXIV het volgende:

[..]

Maar dat is de grap. Daarom was híj ook betoverd, en niet ik.
Zelf zie ik de Duitser trouwens als een sympathiek, enigzins melancholisch figuur. Zeker niet als een stomme westerling.
Bedankt voor het lezen! (Vond deze trouwens de slechtste van mijn 4 posts, maarja

Oké, dat heb ik dan verkeerd begrepen. Melancholie vind ik een prachtige emotie, die ik hierin eerlijk gezegd niet terug kan vinden.

Ik zal je andere verhalen een andere keer lezen, ik heb voor deze gekozen door de mooie titel. Nu duurt het voor mij best lang om zoiets echt grondig te lezen dus vandaar dat ik dat nu even niet ga doen.

quote:

Op vrijdag 23 september 2005 00:11 schreef LXIV het volgende:
Waarom dan niet:
"De aarde die vanaf jouw steen tot aan mijn voeten strekt is nog vers. Het is nog zo kort geleden". Er ligt nu meer nadruk op vers. Bovendien staat het op het einde van de zin, dus dichtbij nog zo kort geleden. Is duidelijk voor de lezer.

In dit geval zou ik het weglaten.
"De aarde die van jouw steen tot aan mijn voeten strekt is nog vers."
Zegt genoeg, de aarde is vers omdat het kort geleden is. Zeker als je weinig woorden te besteden hebt belangrijk om over na te denken. Wat je niet hoeft te vertellen, moet je niet vertellen.

Schrijven is schrappen.

Ja klopt. Helemaal weglaten is het beste. Laat de lezer die conclusie zelf maar trekken.

quote:

Op vrijdag 23 september 2005 00:01 schreef DaMart het volgende:
De herinnering

Omgeven door een doodse stilte staar ik naar de uit marmer gehouwen steen met de inscriptie die ik zelf, vol verdriet, heb bedacht. ‘Veel te jong om te sterven, maar daar haaden zij geen boodschap aan..’
De verse aarde die zich in een rechthoekige vorm uitstrekt van de steen tot aan mijn voeten, herinnert mij dat het zo kort geleden gebeurde.
Elk moment van de dag zie ik je nog overal waar je niet meer bent en voel ik de pijn van het gemis. De klootzakken die jou tot een herinnering hebben geslagen, hebben ook bij mij diepe wonden achtergelaten. En zelfs de tijd heelt ze niet meer.

Bij nader inzien is de inscriptie inderdaad niet nodig. De rechthoekige vorm zou ik er in houden, maar dan zonder het woord vorm.
Ik zou er op dit moment zoiets van maken:

Omgeven door stilte staar ik naar de uit marmer gehouwen steen met een inscriptie die ik zelf, overmand door verdriet, heb bedacht. De aarde in de rechthoek die strekt tot aan mijn voeten is nog vers.
Ik zie je dagelijks overal waar je nooit meer zult zijn en voel daarbij de pijn van het gemis. De klootzakken die jou tot een herinnering hebben geslagen, hebben ook bij mij diepe wonden achtergelaten. Wonden die zelfs de tijd niet kan helen.

[ Bericht 0% gewijzigd door p-etr-a op 23-09-2005 00:35:18 ]

Ok. Nu ga ik slapen, morgenvroeg weer vroeg op!
And the winner for tonight (22-sept) is:
Cruoninga (wat mij betreft dan! ;-)

Laatste aanpassing voordat ik ga slapen

quote:

De herinnering

Omgeven door een doodse stilte staar ik naar de uit marmer gehouwen steen met de inscriptie die ik zelf, vol verdriet, heb bedacht. De aarde die zich in een rechthoekige vorm uitstrekt van de steen tot aan mijn voeten is nog vers. Iedere seconde dat je er niet meer bent, duurt voor mij een eeuwigheid. Elk moment van de dag zie ik je nog overal waar je niet meer bent en voel ik opnieuw de helse pijn en de woede. De verdomde klootzakken die jou tot een herinnering hebben geslagen, hebben immers ook bij mij diepe wonden achtergelaten. En zelfs de tijd kan deze wonden niet meer helen.

Welterusten beiden, bedankt voor het lees-, wik- en weegplezier!

Op de valreep dan: Deze is de beste tot nu toe.
Haal "vorm" weg bij rechthoekig, zoals petra al zei.
Hak de eerste zin in 2 delen.
Haal "nog" weg bij "dag zie ik je nog overal" ,
Haal immers weg.
Helse pijn vind ik wat overdreven. Dat is meer voor iets fysieks. Haal helse ook maar weg.

Dan krijgen we dit... heb tweede zin toegevoegd om nog aan de 110 woorden te komen. Vind ik zelf wel mooie/nuttige toevoeging nog:

quote:

De herinnering

Omgeven door een doodse stilte staar ik naar de uit marmer gehouwen steen. Met mijn wijsvinger volg ik de inscriptie die ik zelf, vol verdriet, heb bedacht. De aarde die zich in een rechthoek uitstrekt van de steen tot aan mijn voeten is nog vers. Iedere seconde dat je er niet meer bent, duurt voor mij een eeuwigheid. Elk moment van de dag zie ik je overal waar je niet meer bent en voel ik opnieuw de pijn en de woede. De verdomde klootzakken die jou tot een herinnering hebben geslagen, hebben ook bij mij diepe wonden achtergelaten. En zelfs de tijd kan deze wonden niet meer helen.

Ik ben 2 jaar geleden een flinke depressie terechtgekomen, waar ik nu aardig uit gekrabbeld ben.
Als ik er helemaal overheen ben, en ik heb mijn leven weer helemaal op de rails, wil ik mijn dagboek uit die tijd misschien wel publiceren.
Ik heb het allemaal wel zo'n beetje op papier, maar wil er goed over nadenken voor ik het naar een uitgever stuur ofzo