sexueel misbruik

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 12:57 schreef Verbal het volgende:

[..]



V.

Dat ik hier niet ben als comforter

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 12:05 schreef Pappie_Culo het volgende:

[..]

En die situaties bestaan ook.
[..]

Nogmaals, wat ik zeg is waar. Er zijn gevallen waarin er feitelijk geen sprake van misbruik en waar feitelijk ook weinig ernstigs aan de hand is.

Tot het uitkomt en er een leger aan jeugdzorg en god weet wat bij komt.

Dat 'er gevallen zijn' wil niet zeggen dat de meeste gevallen niet serieuze misbreukgevallen zijn.

Nogmaals, en dan spreek ik puur voor mijn geval, ik heb geen leger jeugdzorg over mij heengehad, maar pakwer 23 jaar na dato en ik helemaal vastliep van de PTS zelf hulp gezocht. En die was hoognodig.

V.

Sexueel misbruik gaat niet zozeer om de lichamelijke reactie erop, maar om wat het met je doet.
Ik heb ook wel eens gehoord dat er mensen zijn die het 'prettig' (lichamelijke reactie) vonden.
Zelf vond ik de handelingen zelf niet zozeer schokkend of zeer onprettig maar hetgeen wat het met je doet, dát wél. En dat is niet iets wat je aangepraat wordt door de maatschappij, absoluut niet!

Geestelijk heeft het met mij enorm veel gedaan. Ik ben misbruikt (was de 1e keer seks voor mij) door degene aan wie ik mijn hart had gegeven, voor het eerst. Iemand die ik vertrouwde. Schaamte achteraf omdat ik zo naief was geweest. Omdat mensen me hadden gewaarschuwd. (ik was net 15 en had een relatie met iemand van 25.) Ik had het moeten zien aankomen. Dát heeft vooral wat met me gedaan.
Ik durfde er niet over te praten omdat ik bang was dat mensen hun oordeel al klaar hadden staan.
Ik heb me ervoor afgesloten en geprobeerd verder met mijn leven te gaan. Echt een extreem seksleven heb ik niet gehad maar ik ben na die ene keer wel te snel met teveel jongens naar bed geweest voor mijn gevoel. Waarom? Ik denk dat ik gewoon een prettige ervaring wilde om het maar snel te kunnen vergeten.
Het is nu 4 jaar geleden. Anderhalf jaar geleden kreeg ik een relatie en na een paar maanden begon te beseffen dat dat met iemand was aan wie ik mijn hart wel zou willen geven maar het niet kon. Toen ben ik pas écht gaan praten. Alles wat ik toen voor me heb gehouden en waar ik me voor afgesloten heb is er toen uitgekomen. En dan is het niet de maatschappij die je dingen aanpraat, maar je gevoel wat eruit komt. Het lichamelijke gedeelte van geen seks meer kunnen hebben om de handelingen en de beelden die het met zich meebrengt heb is toen ook pas echt begonnen. Op dat moment werd me ook pas duidelijk wat het echt met me gedaan had.
Ik ben als persoon door die gebeurtenis heel erg veranderd op een manier zoals ik dat niet gewild heb.
Het ergste vind ik dat ik in mijn relatie nu die dingen nog steeds met me mee 'moet' dragen. Sommige dingen zoals karakter kan je niet zomaar loslaten, dat heeft een hoop tijd nodig. Maar vooral dingen als vertrouwen. Ik zou mijn vriend zo graag voor 100% willen vertrouwen maar het lukt niet. Zo bang ben ik dat hij mijn hart zal breken.

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 17:12 schreef appelsap het volgende:

Ik ben als persoon door die gebeurtenis heel erg veranderd op een manier zoals ik dat niet gewild heb.
Het ergste vind ik dat ik in mijn relatie nu die dingen nog steeds met me mee 'moet' dragen. Sommige dingen zoals karakter kan je niet zomaar loslaten, dat heeft een hoop tijd nodig. Maar vooral dingen als vertrouwen. Ik zou mijn vriend zo graag voor 100% willen vertrouwen maar het lukt niet. Zo bang ben ik dat hij mijn hart zal breken.

Dat je verandert bent kan ik me heel goed voorstellen, maar het "moeten" meedragen is anders. Het is niet een kwestie van dragen en zeulen, maar een kwestie van een plek geven. Ik ervaarde dat als een bevrijding.

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 17:12 schreef appelsap het volgende:

Ik ben als persoon door die gebeurtenis heel erg veranderd op een manier zoals ik dat niet gewild heb.
Het ergste vind ik dat ik in mijn relatie nu die dingen nog steeds met me mee 'moet' dragen. Sommige dingen zoals karakter kan je niet zomaar loslaten, dat heeft een hoop tijd nodig. Maar vooral dingen als vertrouwen. Ik zou mijn vriend zo graag voor 100% willen vertrouwen maar het lukt niet. Zo bang ben ik dat hij mijn hart zal breken.

Niet om semantisch te doen, maar dit is geen deel van je karakter Da's positief, de echte jij is er nog, al zul je moeten graven.


V.

Ik wist het niet zo goed te omschrijven..
Het is inderdaad geen moeten, daarom stond het tussen haakjes. Het zijn dingen die nog een plekje moeten krijgen, maar waar wat tijd overheen gaat. Op sommige momenten voelt het een beetje als moeten (dan in tijden dat ik er wat pessimistischer over denk) omdat sommige dingen gewoon niet in een dag opgelost zijn. Maar het voelt zeker als bevrijding omdat ik weet dat het wel een plek gaat krijgen.

Hetzelfde geldt voor karakter. De echte ik is het niet zoals ik nu ben. Er zal vast een woord voor zijn maar ik bedoel meer iets als tijdelijk karakter. (karakter is misschien niet eens het goede woord.)
Zo kan ik nu totaal niet tegen veranderingen die ik zelf niet in de hand heb. Dat is hoe ik nu ben, terwijl ik zo eigenlijk niet ben.

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 17:12 schreef appelsap het volgende:
Sexueel misbruik gaat niet zozeer om de lichamelijke reactie erop, maar om wat het met je doet.
...knip...
En dan is het niet de maatschappij die je dingen aanpraat, maar je gevoel wat eruit komt. Het lichamelijke gedeelte van geen seks meer kunnen hebben om de handelingen en de beelden die het met zich meebrengt heb is toen ook pas echt begonnen. Op dat moment werd me ook pas duidelijk wat het echt met me gedaan had.
Ik ben als persoon door die gebeurtenis heel erg veranderd op een manier zoals ik dat niet gewild heb.
Het ergste vind ik dat ik in mijn relatie nu die dingen nog steeds met me mee 'moet' dragen. Sommige dingen zoals karakter kan je niet zomaar loslaten, dat heeft een hoop tijd nodig. Maar vooral dingen als vertrouwen. Ik zou mijn vriend zo graag voor 100% willen vertrouwen maar het lukt niet. Zo bang ben ik dat hij mijn hart zal breken.

Het is heel vreemd voor me om dit te lezen. Ik herken het verhaal van mezelf maar zoals ik al vertelde ben ik zelf niet misbruikt maar mijn oudere zus is door haar stiefvader, mijn echt vader misbruikt. Ik hoorde dit verhaal pas toen ik begin 20 was.
Maar het vage is dus dat ik er ook zo op reageerde. Na een tijd van depressie over het hele gedoe wilde ik door met mn leven zoals het was voor dat verhaal, maar dat kon niet. Niet wat betreft mn persoon die verandert was maar ook wat betreft sex (je omschrijft het zo herkenbaar, ik had (zelf verzonnen) beelden in mn hoofd)

De reden dat ik dit vertel is eigenlijk alleen maar om te laten zien dat het inderdaad deels/voornamelijk gaat om wat het in je hoofd doet. En dat het dus zelfs zo voelt voor een niet-slachtoffer (al krijg je er wel wat van mee ook al willen ze het verborgen houden voor je). Ik heb momenten gehad waarop ik me voelde alsof ik zelf misbruikt was (natuurlijk weet ik niet hoe dat voelt) maar zo voelde het voor mij. Omdat mijn papa....
Het gaat niet om de sexuele handelingen het gaat om de machteloosheid, daar wordt je gek van.

PS: ik hoop niet dat ik mensen voor het hoofd stoot door te zeggen dat het voelde alsof ik werd misbruikt, dat is nl niet de bedoeling Het is om aan te geven hoe heftig die gevoelens zijn, terwijl ik een onschuldige omstander, en het doet al zo ontzettend veel zeer.
En dan mn moeder die beweert dat het minder erg is omdat hij niet all the way is gegaan Dan zegt ze:"Tuurlijk is het erg maar..." en dan komen de verontschuldigingen, en dat anderen het toch nog slechter hebben en zo... Er zijn dus zelfs moeders die er niks van snappen

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 17:53 schreef zillah666 het volgende:

[..]

Het is heel vreemd voor me om dit te lezen. Ik herken het verhaal van mezelf maar zoals ik al vertelde ben ik zelf niet misbruikt maar mijn oudere zus is door haar stiefvader, mijn echt vader misbruikt. Ik hoorde dit verhaal pas toen ik begin 20 was.
Maar het vage is dus dat ik er ook zo op reageerde. Na een tijd van depressie over het hele gedoe wilde ik door met mn leven zoals het was voor dat verhaal, maar dat kon niet. Niet wat betreft mn persoon die verandert was maar ook wat betreft sex (je omschrijft het zo herkenbaar, ik had (zelf verzonnen) beelden in mn hoofd)

De reden dat ik dit vertel is eigenlijk alleen maar om te laten zien dat het inderdaad deels/voornamelijk gaat om wat het in je hoofd doet. En dat het dus zelfs zo voelt voor een niet-slachtoffer (al krijg je er wel wat van mee ook al willen ze het verborgen houden voor je). Ik heb momenten gehad waarop ik me voelde alsof ik zelf misbruikt was (natuurlijk weet ik niet hoe dat voelt) maar zo voelde het voor mij. Omdat mijn papa....
Het gaat niet om de sexuele handelingen het gaat om de machteloosheid, daar wordt je gek van.

PS: ik hoop niet dat ik mensen voor het hoofd stoot door te zeggen dat het voelde alsof ik werd misbruikt, dat is nl niet de bedoeling Het is om aan te geven hoe heftig die gevoelens zijn, terwijl ik een onschuldige omstander, en het doet al zo ontzettend veel zeer.
En dan mn moeder die beweert dat het minder erg is omdat hij niet all the way is gegaan Dan zegt ze:"Tuurlijk is het erg maar..." en dan komen de verontschuldigingen, en dat anderen het toch nog slechter hebben en zo... Er zijn dus zelfs moeders die er niks van snappen

Heb je nog contact met je vader?

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 22:23 schreef PDOA het volgende:

[..]

Heb je nog contact met je vader?

Met beide ouders nog. Het is heel dubbel allemaal. Kostte veel tijd om er voor mezelf een werkbaar iets van te maken. Maar het moet werkbaar zijn, anders kom je niet verder.
De eerste 20 jaar waren het gewoon mn ouders, zoals dat voor iedereen (met een goede jeugd) is, en dat vergeet je ook niet zomaar. Dus ja, maar ik heb er veel over getwijfeld (en soms nog steeds).

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 22:39 schreef zillah666 het volgende:

[..]

Met beide ouders nog. Het is heel dubbel allemaal. Kostte veel tijd om er voor mezelf een werkbaar iets van te maken. Maar het moet werkbaar zijn, anders kom je niet verder.
De eerste 20 jaar waren het gewoon mn ouders, zoals dat voor iedereen (met een goede jeugd) is, en dat vergeet je ook niet zomaar. Dus ja, maar ik heb er veel over getwijfeld (en soms nog steeds).

Wat ik me afvraag bij zulke 'gevallen':

Weet je vader dat 'ie fout zat (soms weten ze dat namelijk niet of dat laten ze niet blijken) en zo ja: heeft 'ie er spijt van? Of wordt het doodgezwegen en wordt er gedaan alsof er nooit iets is gebeurd? En heeft je zus nog contact met je vader?

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 23:38 schreef PDOA het volgende:

[..]

Wat ik me afvraag bij zulke 'gevallen':

Weet je vader dat 'ie fout zat (soms weten ze dat namelijk niet of dat laten ze niet blijken) en zo ja: heeft 'ie er spijt van? Of wordt het doodgezwegen en wordt er gedaan alsof er nooit iets is gebeurd? En heeft je zus nog contact met je vader?

Ja, hij weet dat ie fout zat, en spijt heeft ie zeker.
Maar het wordt daarnaast doodgezwegen. Het contact is minimaal maar ze komen elkaar tegen bij verjaardagen etc. M'n ouders zijn ook niet gescheiden of zo, dat maakt het er niet handiger op.

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 17:53 schreef zillah666 het volgende:
En dan mn moeder die beweert dat het minder erg is omdat hij niet all the way is gegaan Dan zegt ze:"Tuurlijk is het erg maar..." en dan komen de verontschuldigingen, en dat anderen het toch nog slechter hebben en zo... Er zijn dus zelfs moeders die er niks van snappen

Is het niet een houding van je moeder omdat zij ook niet weet hoe hier mee om te gaan? of heb je het gevoel dat ze dat echt meent?

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 10:42 schreef zwaaibaai het volgende:

[..]

Is het niet een houding van je moeder omdat zij ook niet weet hoe hier mee om te gaan? of heb je het gevoel dat ze dat echt meent?

Ik denk een beetje van allebei. Het is natuurlijk al jaaaaren geleden inmiddels. Dus ik denk dat het begon met een houding waar ze op den duur zelf in is gaan geloven, maar zeker weten doe ik dat niet. Hoe dan ook, zij moet er natuurlijk op haar manier mee (leren) leven. Daar kan ik verder ook niet over oordelen, behalve dan dat ik, als het mijn kinderen zou overkomen, met hoe ik persoonlijk ben, in deze tijd, en alles wat er bij 2007 hoort, anders had gedaan. Gelukkig veranderen de tijden, al is het langzaam. Maar dit topic is daarvan het bewijs.
Maar voorkomen, zoals ergens in het begin van dit topict werd gesuggereerd, kun je het nooit helemaal, je hebt geen controle over wat andere mensen doen. Maar het is wel zaak dat je daarna de best mogelijke keuzes maakt voor je kinderen en jezelf.

De dochter(ook misbruikt) van de vrouw van de dader zei me:ik denk dat mn moeder er wel van weet !
Al die jaren heeft die viezerik gewoon zn gang kunnen gaan en heeft zn vrouw niets gedaan...
Zelf voor haar eigen kleinkinderen niet....

Waarom doe je niets als moeder zijnde?sta je dan zo onder druk dat je niet voor je eigen kinderen en kleinkinderen durft op te komen!?
Is het schaamte ?Is het onmacht,het bewust sluiten van de ogen en je kop in het zand steken?
Hierdoor staat mijn leven op mn kop,en hoop dat het recht zegevierd!

Het is voor mij onbegrijpelijk dat je weet dat je zoon misbruikt is(door een oom) dat je dan niets doet als ouders .En dan ook nog als je weet dat je man het met zn/jouw eigen dochter doet.
het mocht natuurlijk niet uitkomen want dan zou ook de vader door de mand vallen en de hele familie...

In mijn ogen is de hele familie schuldig...zelfs de tante wist van het misbruik van haar neefje en heeft niets tegen haar eigen broers gedaan.(omdat ze een goede band met hem heeft)ja ja..Het is wel een pedosexueel hoor!
In Nederland heb je toch de verplichting om dit te melden !?

Ik hoop dat door mn eigen onderzoek ze met de billen bloot moeten....Ze kunnen gewoon niet terugkrabbelen ik weet te veel...
De politie is op de hoogte.

Donderdag word mn jongste(7) eindelijk gehoord door zeden....

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 11:19 schreef Cattara het volgende:
De dochter(ook misbruikt) van de vrouw van de dader zei me:ik denk dat mn moeder er wel van weet !
Al die jaren heeft die viezerik gewoon zn gang kunnen gaan en heeft zn vrouw niets gedaan...
Zelf voor haar eigen kleinkinderen niet....

Waarom doe je niets als moeder zijnde?sta je dan zo onder druk dat je niet voor je eigen kinderen en kleinkinderen durft op te komen!?
Is het schaamte ?Is het onmacht,het bewust sluiten van de ogen en je kop in het zand steken?
Hierdoor staat mijn leven op mn kop,en hoop dat het recht zegevierd!

Het is voor mij onbegrijpelijk dat je weet dat je zoon misbruikt is(door een oom) dat je dan niets doet als ouders .En dan ook nog als je weet dat je man het met zn/jouw eigen dochter doet.
het mocht natuurlijk niet uitkomen want dan zou ook de vader door de mand vallen en de hele familie...

In mijn ogen is de hele familie schuldig...zelfs de tante wist van het misbruik van haar neefje en heeft niets tegen haar eigen broers gedaan.(omdat ze een goede band met hem heeft)ja ja..Het is wel een pedosexueel hoor!
In Nederland heb je toch de verplichting om dit te melden !?

Ik hoop dat door mn eigen onderzoek ze met de billen bloot moeten....Ze kunnen gewoon niet terugkrabbelen ik weet te veel...
De politie is op de hoogte.

Donderdag word mn jongste(7) eindelijk gehoord door zeden....

En je hebt je oudste inmiddels ook uit die situatie gehaald?
Netjes hoor , je laat je kind toch ook niet wonen bij iemand die hem en zijn broertje misbruikt heeft.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 11:19 schreef Cattara het volgende:
Donderdag word mn jongste(7) eindelijk gehoord door zeden....

Je moet inderdaad bij de zedenpolitie zijn en niet bij de gewone, heeft een advocaat mij ooit geadviseerd, omdat niet-gespecialiseerde agenten nogal boers met slachtoffer om schijnen te kunnen gaan.

Het schijnt overigens vrij heftig te zijn, omdat ze vrij gedetailleerd vragen. Bereid jezelf (en je kind) daar wel op voor.

V.

beste Senesta,
Nog steeds zit mn oudste daar!AMK,Jeugdzorg en raad van de kinderbescherming sluiten hun ogen....
In het verwijderde topic waar jij ook al aanwezig was heb je het kunnen volgen...(help ex houd zich niet aan)
Al 19 weken lang luisterd jeugdzorg niet naar me....ze doen niet aan waarheidsbevinding!
En mn oudste zoon geeft aan dat hij bij zn vader wil wonen.(onder druk van de familie)hij durft niks te zeggen.
Dat is de reden dat de instanties niks doen,ik heb ze wel honderd keer gebeld....
Ze nemen me gewoon niet serieus !

Ik kan me niet verdedigen tegen de leugens(die hij verteld bij jeugdzorg) van mn ex,die er dus van weet !hij denkt dat ik en mn jongste dit allemaal verzin en heeft mn oudste tegen me opgestookt(dat vertelde ik in het verwijderde topic toen ook al)
Ik heb alle chats,e-mail en sms berichten bewaard (gelukkig)jeugdzorg neemt niet eens de moeite om ze in te kijken...
Jeugdzorg maakt zich alleen zorgen over mn jongste omdat ik hem bij zn vader weghoud !
Terwijl ik met hem de afspraak had dat hij mn jongste daar niet weer alleen zou laten.(het is daarna wel gebeurd)
Logisch toch dat ik hem bescherm !?

Ik had nooit gedacht dat dit er allemaal achterweg zou komen...
Mijn hart is gebroken !

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 11:33 schreef Verbal het volgende:

[..]

Je moet inderdaad bij de zedenpolitie zijn en niet bij de gewone, heeft een advocaat mij ooit geadviseerd, omdat niet-gespecialiseerde agenten nogal boers met slachtoffer om schijnen te kunnen gaan.

Het schijnt overigens vrij heftig te zijn, omdat ze vrij gedetailleerd vragen. Bereid jezelf (en je kind) daar wel op voor.

V.

Ze komen dinsdag of woensdag bij ons thuis langs om ons voor te bereiden.
Ben ik wel blij om,ik zie er best tegenop.

Cattara, ik heb geloof ik deels je oude topic gelezen. Je bent er dus nog steeds mee bezig.
Spreek je je oudste zoon wel eens? En wilt hij wel met jeugdzorg/zedenpolitie praten?
Hopelijk weet hij dat hij bij je terecht kan als hij daar weg durft.

Succes met alles en ik hoop voor jou en je kinderen dat dit snel voorbij is !

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 13:55 schreef kruimel_20 het volgende:
Cattara, ik heb geloof ik deels je oude topic gelezen. Je bent er dus nog steeds mee bezig.
Spreek je je oudste zoon wel eens? En wilt hij wel met jeugdzorg/zedenpolitie praten?
Hopelijk weet hij dat hij bij je terecht kan als hij daar weg durft.

Succes met alles en ik hoop voor jou en je kinderen dat dit snel voorbij is !

Ik probeer contact met hem te houden,maar e-mail word door zn vader gelezen en beantwoord.
Bellen gaat moeizaam omdat ik dan of zn vader of opa en oma aan de lijn krijg.
Ik bel hem wel af en toe om het contact ook met zn broertje goed te houden.
En ik fiets regelmatig langs hun huis om een glimp van hem op te vangen...
Van de politie mag ik verder niets doen...
Ik vind het erg moeilijk...

Bij jeugdzorg liegt hij voor zn vader...en laat verder niets los,op school zorgt hij dat zijn resultaten goed zijn (zijn masker)daarom doet jeugdzorg ook niks !

Maar ik heb goede hoop dat er nu eindelijk een opening komt.

Ten eerste wil ik iedereen sterkte wensen.. .

Wat ik me afvroeg, als je zwanger word en je hebt je traumatische gebeurtenis een plekje gegeven (of juist niet), krijg je dat 'last' met je zwangerschap gevoelsmatig, of misschien ná de bevalling? Kan me namelijk voorstellen dat het als een 'trigger' zou kunnen werken..

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 11:33 schreef Verbal het volgende:

[..]

Je moet inderdaad bij de zedenpolitie zijn en niet bij de gewone, heeft een advocaat mij ooit geadviseerd, omdat niet-gespecialiseerde agenten nogal boers met slachtoffer om schijnen te kunnen gaan.

Om eerlijk te zijn, vind ik dat de zedenpolitie ook grof kan zijn.
Toen ik in het ziekenhuis door een medepatient verkracht ben in een douche, wilden ze mij in eerste instantie niet geloven, omdat ze geen bloed of sperma konden vinden. Dit leek mij nogal logisch, aangezien nadat hij weg was ik nog zeker een uur onder de douche heb gestaan en gejankt.

Ik was een soort van vrijwillig verplicht om toen een inwendig onderzoek te laten doen, en daaruit kwam toen ook het bewijs dat het inderdaad wel echt waar was.

Ik heb die zedenagenten niet meer gezien, toen kwamen er 2 anderen die een stuk vriendelijker waren, maar van die eerste 2 heb ik nog steeds geen hoge pet op.

Maarja, het is natuurlijk ook zo dat zedenpolitie ook 'maar mensen' zijn die een goede of slechte dag kunnen hebben, en die komen zoveel rottigheid elke dag tegen, dat ze ook een soort van hard worden.

Ik was toendertijd ook 15, bij een kind van 7 zal het sowieso heel anders aangepakt worden denk ik.

Cattara, heel veel succes met alles.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 23:25 schreef Hanneke1983 het volgende:
Ten eerste wil ik iedereen sterkte wensen.. .

Wat ik me afvroeg, als je zwanger word en je hebt je traumatische gebeurtenis een plekje gegeven (of juist niet), krijg je dat 'last' met je zwangerschap gevoelsmatig, of misschien ná de bevalling? Kan me namelijk voorstellen dat het als een 'trigger' zou kunnen werken..

Ik heb daar geen last van gehad.
Maar ik heb misbruik van mezelf tot voor kort geblokkeerd.Ik heb er toen ik zwanger was en moest bevallen geen moment bij stil gestaan.
Ik denk dat dat bij iedereen anders is.

Ik heb gisteren met de vriendin van mijn zwager zitten praten, zij heeft twee dochtertjes en een zoontje.
Haar dochtertjes zijn door hun vader en opa misbruikt, ze vertelde dat ze bij de scheiding al had aangegeven dat dit gebeurde, maar dat geloofden ze niet, uiteindelijk is ze met haar jongste naar de dokter gegaan toen ze van hun vader af kwamen omdat ze ontstoken schaamlipjes had en vol bloed zat, toen geloofden ze haar eindelijk....
De meisjes worden nu uit huis geplaatst(tijdelijk) in een gezin waar ze constante therapie hebben zodat ze er later minder problemen mee zullen hebben, ze worden ook gefilmd daar ofzo(wist helemaal niet dat ze dit deden.)hun moeder zei dat ze ze altijd mag opzoeken enzo...
Ik vroeg of zij niet in therapie ging, nee zei ze, dat is niet nodig, ik kan er wel mee omgaan.

Ik twijfel daaraan, geloof dat ik zelf helemaal gek zou worden...Anyway, ik schrok er wel heel erg van moet ik zeggen...Ze kan er met mijn zwager ook niet over praten(die heeft genoeg problemen met zijn eigen kinderen waar ik niet op inga)en heeft eigenlijk maar 1 vriendin die wil luisteren...
Ik moet zeggen dat ik daar ook niet zo goed in ben...

Is het niet ronduit verbijsterend hoeveel kinderen er misbruikt worden?

V.

quote:

Op maandag 12 februari 2007 14:32 schreef Verbal het volgende:
Is het niet ronduit verbijsterend hoeveel kinderen er misbruikt worden?

V.

1 vind ik al verbijsterend

Maar ik denk dat bijna iedereen wel eens ongewenste seksuele ervaring heeft gehad.

ik ook wel. gefrustreerde mensen heb je altijd wel in de buurt.
en nu twijfel ik enorm of ik wel kinderen wil

quote:

Op maandag 12 februari 2007 14:37 schreef Brupje het volgende:

[..]

1 vind ik al verbijsterend

Uiteraard. Des te verbijsterender is het dan natuurlijk als het er echt zoveel zijn. Volgens mij loopt dat in de tientallen procenten of zo.

quote:

Maar ik denk dat bijna iedereen wel eens ongewenste seksuele ervaring heeft gehad.

Dat betwijfel ik dan wel weer. Ook veel en in ieder geval TE veel, maar 'bijna iedereen'?

V.

quote:

Op maandag 12 februari 2007 14:37 schreef Brupje het volgende:

[..]

1 vind ik al verbijsterend

Maar ik denk dat bijna iedereen wel eens ongewenste seksuele ervaring heeft gehad.

Dat denk ik wel. Maar ongewenste seksuele ervaringen hoeven niet met kindermisbruik te maken te hebben. Niet eens persé met misbruik natuurlijk.

quote:

Op maandag 12 februari 2007 14:47 schreef Verbal het volgende:

[..]

Uiteraard. Des te verbijsterender is het dan natuurlijk als het er echt zoveel zijn. Volgens mij loopt dat in de tientallen procenten of zo.
[..]

Dat betwijfel ik dan wel weer. Ook veel en in ieder geval TE veel, maar 'bijna iedereen'?

V.

Ik heb het dan ook over ongewenste aanraking, wat ook misbruik is, en niet strikt alleen bij kinderen. Verkrachting is natuurlijk graadje erger, en zal ook veel minder vaak voorkomen.

quote:

Op maandag 12 februari 2007 15:02 schreef Igraine het volgende:

[..]

Dat denk ik wel. Maar ongewenste seksuele ervaringen hoeven niet met kindermisbruik te maken te hebben. Niet eens persé met misbruik natuurlijk.

In mijn definitie van misbruik, valt daar alles onder wat je niet hoort te doen.

quote:

Op maandag 12 februari 2007 15:07 schreef Brupje het volgende:

[..]

Ik heb het dan ook over ongewenste aanraking, wat ook misbruik is, en niet strikt alleen bij kinderen. Verkrachting is natuurlijk graadje erger, en zal ook veel minder vaak voorkomen.
[..]

In mijn definitie van misbruik, valt daar alles onder wat je niet hoort te doen.

Ja, dat begrijp ik. Maar dat wil niet per definitie zeggen dat elke ongewenste seksuele ervaring (als volwassene) valt onder misbruik.

quote:

Op maandag 5 februari 2007 23:07 schreef senesta het volgende:
Maar dan nog, Volgens mij kun je dat toch niet los laten, ik zou mijn kinderen niet op schoot willen bij iemand die kinderen sexueel misbruikt heeft, mijzelf of iemand anders.
Ik zou niet willen dat ze zo iemand argeloos een kus geven, of hun armpjes om hem heen slaan.
Ik zou me altijd afvragen hoe hij die gebaren invult.
En hoe vertel je je kinderen dat ze echt niet een nachtje bij opa mogen logeren of andere activiteiten kunnen ondernemen waar jij niet bij kunt zijn?
Even uitgaande van een vader/opa, maar dat kan natuurlijk ieder familielid zijn.

Een post van een aantal dagen geleden, maar hier wil ik toch nog even op reageren:

Mijn opa en oma hebben (alletwee!) mijn vader en zijn (stief)zusjes misbruikt. Niet incidenteel, de meisjes al vanaf jonge leeftijd, zelfs andere mensen eroverheen laten gaan (tenminste, daar kwam het in de praktijk op neer, ook al werden ze misschien niet direct verhoereerd) en sowiezo zijn ze.... Nouja.

Ik heb tot mijn 6e een fantastische opa en oma aan ze gehad! Zij wilden heel graag kun kleinkinderen zien en mijn ouders waren er oprecht van overtuigd dat wij daar met alle liefde werden ontvangen en vermaakt.
Pas toen ze elke keer jankende koters thuis kregen van WIJ WILLEN BIJ OMI SLAPEN EN WIJ WILLEN BIJ OMI WONEN hebben ze ingegrepen: Ze mochten ons vanaf toen alleen nog maar zien met pa en ma erbij, dus bij ons thuis of op bezoek. (daarvoor gingen we nog wel eens een dagje met ze op stap. Ik vond het wel vreemd dat ik nooit bij hun mocht slapen, en wel bij mijn twee andere oma's.) (Ik had op een gegeven moment 4 opa's en 3 oma's, trouwens. )

Toen zijn ze nog een keer ruzie komen maken, het misbruik dat was allemaal "een leuk spelletje" geweest en ze zouden de kinderbescherming wel even op ons afsturen, en vanaf toen heb ik niets meer van ze gehoord. Mijn ouders begrepen het niet, ik niet, en ik miste ze tot mijn 15e verschikkelijk (toen mijn moeder vertelde wat er was gebeurd).

Oma is verschikkelijk ziek inmiddels en vorig jaar zocht ze weer contact, "Ik mis de kleinkinderen zo..."
Om van het gezeik af te zijn heb ik ingestemd met een eenmalige visite-actie.
Goed, mijn oma is net zo'n draak als ze in mijn hoofd inmiddels was geworden, maar mijn opa vind ik, vreemd genoeg best sympahtiek overkomen. Begrijp me niet verkeerd, ik wil NIETS met ze te maken hebben, maar.... ik had het niet achter 'm gezocht. Echt niet.

Ik heb vreemd genoeg nooit aan pa en ma gevraagd waarom wij gewoon bij twee pedifielen over de vloer kwamen, en ja, op papier vind ik het wel stom van mijn ouders. Maar gevoelsmatig helemaal niet, raar genoeg. Ik heb ook alleen maar leuke herinneringen aan ze. Maar goed, er zijn dus ouders die wel contact houden met incest-daders, en dat zijn niet per definitie slechte ouders, hoe raar ook misschien.

@ Verbal: Ik heb wel eens de uitspraak gehoord: In elke klas zit er minstens 1.
En dat is dan het aantal wat naar buiten komt he, er zijn zoveel gevallen die nooit het daglicht zien, die nooit in de statistieken worden opgenomen. Ik ken nl best veel slachtoffers en geen van allen heeft een veroordeelde dader, dus die tellen ook geen van allen mee met de cijfers. Dus 1 per klas zal nog een understatement zijn. het is denk ik ook de makkelijkste misdaad om te plegen, iig is er maar een hele kleine pakkans. Missleijkmakend als je er aan denkt wat er allemaal dus wel in je eigen flatgebouw MOET gebeuren

Ik heb ooit gelezen dat één op de drie mensen misbruikt is....

En nu ik er zelf over begin te praten hoor je het van mensen waarvan je het nooit had gedacht.
Er is zoveel leed waar niemand van weet...

Ik denk dat er best veel jongens misbruikt worden/zijn,maar dat die er minder snel over praten dan meisjes.

Ik hoorde laatst van mijn vriendin dat ze een paar jaar geleden verkracht is door een jongen tijdens vakantie. Weet niet precies hoe ik er mee om moet gaan en probeer vooral heel lief en begripvol te zijn. Maar van binnen voel ik pure haat voor die klootzak die haar dit heeft aangedaan.

Ze heeft het nooit durven melden en hij is er dus mee weggekomen. Als ik hem ooit tegenkom ligt hij een week later in een kist onder een grote zware steen...

quote:

Op dinsdag 13 februari 2007 10:00 schreef Cattara het volgende:
Ik heb ooit gelezen dat één op de drie mensen misbruikt is....

En nu ik er zelf over begin te praten hoor je het van mensen waarvan je het nooit had gedacht.
Er is zoveel leed waar niemand van weet...

Ik denk dat er best veel jongens misbruikt worden/zijn,maar dat die er minder snel over praten dan meisjes.

Klopt volgens mij ook. Vooral ook omdat een jongen/man niet tot nauwelijks geloofd wordt. Mannen zijn vaker daders maar weinig mensen kunnen zich echt voorstellen dat het ook slachtoffers kunnen zijn. En juist omdat die zo slecht op gevangen woren gaan ze het vaak ook zelf doen (Jong geleerd is oud gedaan is hier heel erg toepasselijk) Want je leert namelijk niet dat het niet goed want je kan nergens terecht.

quote:

Op vrijdag 16 februari 2007 16:38 schreef ChillyWilly het volgende:
Ik hoorde laatst van mijn vriendin dat ze een paar jaar geleden verkracht is door een jongen tijdens vakantie. Weet niet precies hoe ik er mee om moet gaan en probeer vooral heel lief en begripvol te zijn. Maar van binnen voel ik pure haat voor die klootzak die haar dit heeft aangedaan.

Ze heeft het nooit durven melden en hij is er dus mee weggekomen. Als ik hem ooit tegenkom ligt hij een week later in een kist onder een grote zware steen...

En ik kan heel goed begrijpen dat je je zo voelt. Enige dat je voor haar hoeft te doen is luisteren. Je kan het namelijk niet verwerken voor haar op oplossen. Dat zijn dingen die ze zelf moet doen. Jij kan alleen maar ondersteunen.

quote:

Op vrijdag 16 februari 2007 16:38 schreef ChillyWilly het volgende:
Ik hoorde laatst van mijn vriendin dat ze een paar jaar geleden verkracht is door een jongen tijdens vakantie. Weet niet precies hoe ik er mee om moet gaan en probeer vooral heel lief en begripvol te zijn. Maar van binnen voel ik pure haat voor die klootzak die haar dit heeft aangedaan.

Ze heeft het nooit durven melden en hij is er dus mee weggekomen. Als ik hem ooit tegenkom ligt hij een week later in een kist onder een grote zware steen...

Ik kan me best voorstellen dat je er moeite mee hebt....
Maar goed dat je er begripvol mee om gaat !

Je vriendin kan trouwens aangifte doen...
Maar het was in het buitenland schreef je,was het iemand uit het buitenland ?

Er is ook veel info op het internet over dit onderwerp te vinden,misschien kun je daar iets mee ?
Als zij er problemen mee heeft kan ze ook altijd bij bureauslachtoffer hulp of maatschappelijk werk terrecht.
Voor veel mensen is het een opluchting om er over te praten.
Zowel voor slachtoffers als voor de mensen in de directe omgeving.

Sterkte.....

Hallo allemaal,

Ik heb het hele topic gelezen met alle reacties en wil ook even wat zeggen.

Ik heb nooit te maken gehad met (sexueel)misbruik of incest
Als ik ergens in de krant of op nieuws (of op fok) lees over verkrachtingen, misbruik oid voel ik me zo slecht.
Ik heb er ook ontzettend veel moeite mee dat verkrachters zulke lage straffen krijgen (in mijn ogen is 3 jaar een lage straf: Drie jaar cel voor verkrachten dochter)
Ik heb dit topic gelezen omdat ik al een tijdje met dit gevoel rond loop van machteloosheid en verdriet over dat deze dingen gebeuren.


Wat ik wil vragen: zou je je minder slecht voelen als de dader een straf zou krijgen (of als hij/zij gestraft is: voel je je dan minder slecht, of maakt dat niks meer uit)
en wat denken jullie over TBS, helpt dat voor dit soort mensen

Verder wil ik alle mensen die met (sexueel) misbruik te maken hebben (gehad) heel veel sterkte wensen.

Djayzz

Ik zou zelf nooit aangifte doen. Omdat ik het niet durf, maar ook door de lage straffen.

Een meisje dat ik ken is vanaf baby af aan misbruikt door haar vader, ze is op haar tweede dan ook het huis uit geplaatst omdat men erachter kwam. Zij heeft 20 jaar later een rechtszaak alsnog aangespannen (omdat het later tijdens bezoeken van paps weer gebeurde) en de vader kreeg eerst 2,5 jaar cel waarvan een half jaar voorwaardelijk, en toen vaders in hoger beroep ging werd het 1 jaar voorwaardelijk en 3 jaar TBS.

Een rechtszaak haalt zo ontzettend veel omhoog aan herinneringen en pijn, en als zoiets de uitkomst is.... afschuwelijk.

De maximale straf op misbruik staat op 12 jaar. En dan moet je volgens mij een serieverkrachter zijn en dat alle meisjes met onderbroekjes vol sperma naar de politie zijn gestapt om het even heel cru te zeggen.

quote:

Op dinsdag 3 april 2007 19:55 schreef Strychnine het volgende:


Ik zou zelf nooit aangifte doen. Omdat ik het niet durf, maar ook door de lage straffen

Vind je ook niet dat die straffen verhoogd moeten worden?
Het lijkt me namelijk dat als je verkracht wordt, je hele leven verwoest wordt.
Zoals je wel vaker op de FP leest, de dader krijgt 3 jaar, het slachtoffer levenslang

quote:

Een rechtszaak haalt zo ontzettend veel omhoog aan herinneringen en pijn, en als zoiets de uitkomst is.... afschuwelijk.

Dat lijkt me ook idd

quote:

De maximale straf op misbruik staat op 12 jaar. En dan moet je volgens mij een serieverkrachter zijn en dat alle meisjes met onderbroekjes vol sperma naar de politie zijn gestapt om het even heel cru te zeggen.

Dit heb ik eerder gelezen in het topic.


[edit]Sorry voor mijn rare vragen en zinsbouw, ik kan hier moeilijk over praten

ok misschien een beetje cru? maar

Op woensdag 18 februari 2004 17:11 schreef Allantois het volgende:
en als het je bloedeigen familie is waar je eigenlijk van (hoort te) houd(en)?
--------------------------------------------------------------------------------

De dader die mij heeft misbruikt was mijn vader.


zou iemand dit een moeder op bepaalde hoogte mogen aanrekenen?
want misschien was zij wel niet mogelijk om de sexuele wensen van de man te vervullen??

dit is uiteraard erg zwart-wit. mar het kwam zomaar in me op en vroeg me eigenlijk af wat andere er van dachten?

quote:

Op dinsdag 3 april 2007 21:20 schreef MaVeR het volgende:
zou iemand dit een moeder op bepaalde hoogte mogen aanrekenen?
want misschien was zij wel niet mogelijk om de sexuele wensen van de man te vervullen??

dit is uiteraard erg zwart-wit. mar het kwam zomaar in me op en vroeg me eigenlijk af wat andere er van dachten?

Nee, ik denk dat als een man 'tekort komt' bij zijn vrouw, het het minst logische is dat hij zijn eigen kind misbruikt. Er zijn prostituees genoeg in dit land, en als het echt niet werkt kan je scheiden van je vrouw. Ik vind dat niets een excuus is voor het misbruiken van een kind. Die neiging is ziek.

quote:

Op dinsdag 3 april 2007 21:22 schreef Strychnine het volgende:

[..]

Nee, ik denk dat als een man 'tekort komt' bij zijn vrouw, het het minst logische is dat hij zijn eigen kind misbruikt. Er zijn prostituees genoeg in dit land, en als het echt niet werkt kan je scheiden van je vrouw. Ik vind dat niets een excuus is voor het misbruiken van een kind. Die neiging is ziek.

ach als ik mevrouw zou terugpakken dan zou ik misschien wel overgaan tot me kind. want dat zijn twee vliegen in 1 klap en vergeet niet dat sexuele frustatie iemand tot over de limit kan drijven!

maar ik heb dit topic niet verder doorgelezen en ben nogal offtopic (ik drink niet eens kofifie)

quote:

Op dinsdag 3 april 2007 21:20 schreef MaVeR het volgende:
ok misschien een beetje cru? maar

Op woensdag 18 februari 2004 17:11 schreef Allantois het volgende:
en als het je bloedeigen familie is waar je eigenlijk van (hoort te) houd(en)?
--------------------------------------------------------------------------------

De dader die mij heeft misbruikt was mijn vader.


zou iemand dit een moeder op bepaalde hoogte mogen aanrekenen?
want misschien was zij wel niet mogelijk om de sexuele wensen van de man te vervullen??

dit is uiteraard erg zwart-wit. mar het kwam zomaar in me op en vroeg me eigenlijk af wat andere er van dachten?

Veel vrouwen weten het niet van hun man. Deels omdat ze er uberhaubt niet op letten omdat je het niet verwacht van je geliefde en deels natuurlijk omdat ze het niet willen weten.

Ik neem het mijn moeder wel kwalijk. Zij heeft altijd tegen mijn 13 jaar oudere zus gezegd dat ze verwachte dat mijn vader mij mogelijk zou misbruiken. Ze liet alleen wel toe dat ik alleen was met mijn vader. En dan heb je gewoon expres je ogen dicht gehouden.

Maar het heeft niks met het feit te maken of de vrouw de sexuele wensen kan vervullen van een man. Want hoe zou jij dat als vrouw willen als je man blijkbaar het fijn vind om met kleine jongetjes te spelen. Dan kan je nog zo enorm goed zijn in bed. Aan die wens kan je nooit voldoen.

quote:

Op dinsdag 3 april 2007 21:28 schreef MaVeR het volgende:

[..]

ach als ik mevrouw zou terugpakken dan zou ik misschien wel overgaan tot me kind. want dat zijn twee vliegen in 1 klap en vergeet niet dat sexuele frustatie iemand tot over de limit kan drijven!

maar ik heb dit topic niet verder doorgelezen en ben nogal offtopic (ik drink niet eens kofifie)

Vaak gebeurt het niet omdat hij zijn vrouw wil terugpakken (en je moet ook enorm geschift zijn als je zo je vrouw terug wilt pakken) Maar het is veel al een macht spel. Over kinderen heb je namelijk als volwassenen veel meer macht dan je ooit bij een volwassene kan krijgen. Een kind is enorm makkelijk beinvloedbaar. Je eigen kind nog makkelijker. En als je zo enorm verknipt in je hoofd bent dat je dus graag macht wilt hebben en het fijn vind om kleine kinderen hun eigen waarde te slopen. Dan is er ook weinig wat dat kan stoppen.

Maar voor een kind is het enorm lastig om aangifte te doen. Als je klein bent besef je nog niet dat het fout is. Als je ouder wordt wel en dan is de keuze. Doe ik aangifte en beleef ik de hel nogmaals terwijl de dader er maar 2 jaar straf voor krijg. Of probeer ik verder te leven ondanks dat ik er last van heb en bang ben dat hij het ook weer bij een ander kan doen.

En juist door die lage straffen weet je dat aangifte weinig nut heeft. Ok hij kan dan 2 jaar zich niet vergrijpen maar gaat dan echt wel weer verder. En voor die 2 jaar dat iemand anders veilig is geweest moet jij al het verdriet en alle pijn weer opnieuw beleven en het eigenlijk gewoon weer opnieuw beleven. Ik vraag me af in hoeverre dat het waard is.

[ Bericht 38% gewijzigd door RPG op 03-04-2007 22:02:57 ]

quote:

Op dinsdag 3 april 2007 21:55 schreef RPG het volgende:

[..]
Vaak gebeurt het niet omdat hij zijn vrouw wil terugpakken (en je moet ook enorm geschift zijn als je zo je vrouw terug wilt pakken) Maar het is veel al een macht spel. Over kinderen heb je namelijk als volwassenen veel meer macht dan je ooit bij een volwassene kan krijgen.

stop!

tot daar ging het goed. je kan iemand in de greep houden of jezelf bevredigen (sexueel of emotioneel) door een ander in de tang te hebben!

Ik spreek uit ervaring met een relatie waar ik in zat! en het gebeurd veel meer dan je denkt!

Ja daar heb je ook wel gelijk in.

Die mensen zijn alleen echt enorm geschift. Want dan verkracht je een kind eigenlijk expres om er iemand pijn mee te doen en daar je plezier uit te halen. Dat vind ik zelf nog erger dan iemand die een kind verkracht alleen maar omdat hij het fijn vind om het met een kind te doen. Ook die mensen zijn ziek in hun hoofd maar hun hielden er vaak geen rekening mee wat het voor een kind doet. Terwijl die eerste groep dat vaak juist wel weet en dat juist ook hetgene is wat ze willen.

Kinderverkrachtingen hebben vaak meer met macht te maken dan met seksuele lusten. Dus meestal is de eerste reden voor verkrachting macht, de tweede lust/pedofilie, de derde zal pas iets zijn als dat je je vrouw ermee te pakken wil nemen denk ik.

quote:

Op dinsdag 3 april 2007 21:22 schreef Strychnine het volgende:

[..]

Nee, ik denk dat als een man 'tekort komt' bij zijn vrouw, het het minst logische is dat hij zijn eigen kind misbruikt. Er zijn prostituees genoeg in dit land, en als het echt niet werkt kan je scheiden van je vrouw. Ik vind dat niets een excuus is voor het misbruiken van een kind. Die neiging is ziek.

Dat ben ik met je eens, maar ik ken een geval dat een vrouw wist dat haar man zowel haar zoontje als dochter pakte en ze deed vrij weinig, ze rotte hem de straat op maar liet hem wel 1x per 2 weken ofzo zn kinderen zien................

Ophangen aan de hoogste boom had ze moeten doen. Boven open zee dumpen. Weg met zo'n smeerlap!!!!

quote:

Op woensdag 4 april 2007 09:43 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Dat ben ik met je eens, maar ik ken een geval dat een vrouw wist dat haar man zowel haar zoontje als dochter pakte en ze deed vrij weinig, ze rotte hem de straat op maar liet hem wel 1x per 2 weken ofzo zn kinderen zien................

Ophangen aan de hoogste boom had ze moeten doen. Boven open zee dumpen. Weg met zo'n smeerlap!!!!

In dat geval vind ik de moeder wel fout, omdat die het willens en wetens toe laat.

Mijn moeder vroeg al vanaf mijn zevende ongeveer of ik misbruikt werd (op een kinderlijke manier). Het antwoord van mij was altijd nee. Zij merkte aan mij al vanaf mijn peutertijd dat ik raar gedrag vertoonde, trok me mee naar jeugdzorg, jeugdzorg wist na 2 (!) afspraken al wat het geval was, Strych was gewoon hoogbegaafd, en ze was in de pre-puberteit, daarom deed ze zo raar.

Mijn moeder was erg beschermend, ze vond het moeilijk om me uit logeren te laten gaan, omdat ze ergens een moederinstinct had dat er wat gebeurde, maar ze wist niet hoe, niet waar, en ik bleef het ontkennen, waardoor uiteindelijk zelfs mijn vader (die niet! de dader was) haar voor gek verklaarde. Wie zou strych nou wat aan willen doen?

Pas op mijn zestiende heb ik eerlijk kunnen vertellen aan zowel de hulpverlening (opname) en mijn moeder, dat ik inderdaad vanaf mijn peutertijd misbruikt was, en door wie.

Mijn moeder voelt zich nog steeds zo ontzettend schuldig, en rekent het zichzelf aan dat ze het niet heeft kunnen stoppen of tegenhouden. Terwijl ik gewoon elke keer van school af werd gehaald, ik moest van daders verplicht liegen tegen mijn moeder dat ik naar een vriendje/vriendinnetje ging zodat ik met hun mee kon. Ik heb als kind mijn ouders zo vaak bedrogen, om maar te zorgen dat het spelletje dat de daders speelden niet kon stoppen.

Dat neem ik ze nog het meest kwalijk. Door hun is de band met mijn moeder ontzettend slecht geweest, ze vertelden me op een gegeven moment dat mijn moeder ervan wist en ermee te maken had, met als gevolg dat ik ofwel agressief werd tegenover mijn moeder, ofwel ontzettend angstig, dat ik letterlijk in elkaar dook als ze iets zei. Ik wilde geen knuffel van haar aannemen, als k gevallen was rende ik niet naar haar maar naar de buurvrouw.

Mijn moeders hart is hierdoor gebroken, ik ben haar enige kind.

En als mensen horen nu dat mijn oom de dader was, waar ik wel eens ging logeren, gebeurd het sosm nog dat ze zeggen; had je moeder dan niks door?

En dan kan ik ze wel aanvliegen, want het klinkt bijna als een beschuldiging. Want ja, mijn moeder had wel wat door, maar ze werd voor gek verklaard, omdat ik het ontkende.

Ik hoop dat jullie een beetje snappen waar ik heen wil met dit verhaal, want ik krijg het niet erg duidelijk mijn toetsenbord uit, sorry.

Dat moet echt vreselijk voor je ma zijn Strych......

Voor jouw ook wel uiteraard maar je ma wist dat er wat was maar kon niks omdat jij je kaken op elkaar hield..........dat ze zich schuldig voelt is nergens voor nodig maar wel logisch