[Centraal] Feiten, cijfers en statistieken

quote:

---

Op donderdag 15 januari 2004 09:38 schreef Herostratos het volgende:

Altijd makkelijk in discussies over de vermeende subjectiviteit van de media is de volgende quote ( ):
[..]

---

BBP per persoon
NL: 27.200 euro
VS: 36.000 euro

Koopkracht per huishouden
NL: 13.922 euro
VS: 20.756 euro

Inwoners absoluut/ per km[sup2[/sup]
NL: 16 mln / 362
VS: 290 mln / 30

Gevangenen per 100.000 [/b]
NL: 93. Ergo, 16 mln/100.000*93 dus 15.000 gevangenen in NL.
VS: 686. Ergo 290 mln/100.000*686 dus 2.000.000 gevangen in de VS.

Economische groei de laatste 5 jaar
NL: 1,5%
VS: 3,1%

Belastinginkomsten als % BBP
NL: 41,4%
VS: 29,6%

Bron: Elsevier 24 janauari 2004, blz 41

quote:

---

Op maandag 2 februari 2004 18:33 schreef Napalm het volgende:
Wat een goed idee dit topic!!

BBP per persoon
NL: 27.200 euro
VS: 36.000 euro

---

(cijfers.net FNV)

quote:

---

Op dinsdag 3 februari 2004 00:25 schreef Nyrem het volgende:

[..]

Gemiddeld aantal vakantiedagen per jaar:
NL/Europa: 31,5
VS: 16

(cijfers.net FNV)

---

quote:

---

Op dinsdag 3 februari 2004 09:06 schreef Kaalhei het volgende:

[..]

Heel erg raar om er 'NL/Europa' neer te zetten. Het mag toch als bekend worden verondersteld dat er binnen Europa zeer grote variaties hierin zijn.

---

code:

---

Statutory minimum days leave and public holidays across Europe:

Country
 Annual leave
 Public holidays
 Total leave
 
Finland
 25 14  39
 
Austria
 25 13 38
 
Greece
 25 12 37
 
France
 25 11 36
 
Portugal
 22 14 36
 
Spain
 22 14 36
 
Sweden
 25 11 36
 
Denmark
 25 10 35
 
Luxembourg
 25 10 35
 
Germany
 20 13 33
 
Belgium
 20 10 30
 
Italy
 20 10 30
 
Ireland
 20 9 29
 
Netherlands
 20 8 28
 
UK
 20 8 28
 
Figures based on employees with 10 years service working five-day weeks. 

---

quote:

---

Op dinsdag 3 februari 2004 10:43 schreef Kaalhei het volgende:

[..]

Ik vind deze cijfers voor Europa:

---

quote:

---

Op dinsdag 3 februari 2004 11:56 schreef du_ke het volgende:

[..]

Dan valt het verschil dus wel mee. 11 tussen de hoogste en laagste. In dit geval was het cijfer van Nyrem een redelijk (ietwat laag) gemiddelde.

---

quote:

---

Op dinsdag 3 februari 2004 11:56 schreef du_ke het volgende:

[..]

Dan valt het verschil dus wel mee. 11 tussen de hoogste en laagste. In dit geval was het cijfer van Nyrem een redelijk (ietwat laag) gemiddelde.

---

quote:

---

Gastarbeider werd migrant

De afgelopen 30 jaar verschenen talrijke nota's en rapporten over minderhedenbeleid. Hoewel daarin 1001 plannetjes stonden, gebeurde er weinig.

Opmerkelijk is dat er al sinds het begin van de jaren 70 signalen waren 'over vraagstukken die samenhangen met de veranderende wijksamenstelling', constateert de commissie-Blok. De overheid richtte zich er daarna op om de onbekendheid en de vooroordelen bij de autochtone bevolking wegnemen.

De eerste buitenlanders kwamen in de jaren 60 naar Nederland om hier tijdelijk te werken (gastarbeiders). Werkgevers hadden veel werk in de aanbieding. In de jaren 70 komen er steeds meer arbeidsmigranten, vooral uit Turkije en Marokko. Antillianen kwamen in die jaren vooral naar Nederland om te studeren.

In de jaren 70 ging de regering er van uit dat de migranten weer naar hun eigen land zouden terugkeren. De nota Buitenlandse werknemers uit 1970 vermeldt dat Nederland geen immigratieland is. Enige aanpassing is noodzakelijk, maar vanwege het tijdelijke verblijf kan de groep de eigen identiteit bewaren. Integratie met behoud van eigen identiteit is het motto.

Vier jaar later, in 1974, stelt het kabinet dat er meer nadruk moet komen op beheersing van de arbeidsmigratie en dat de tijdelijkheid ervan bevorderd moet worden. Gedwongen tijdelijkheid is niet aan de orde maar men wil geen toekomstige immigratie.

In 1979 komt de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) met het rapport Etnische Minderheden. Daarin staat dat het minderhedenbeleid in de jaren daarvoor vooral gericht was op welzijn. De WRR stelt voor het eerst dat het verblijf niet tijdelijk is. De koppeling tussen behoud van identiteit en integratie moest worden verlaten. Het kabinet onderkent het permanente verblijf, de wederzijdse aanpassing, de gelijke kansen en geen gedwongen assimilatie (volledige aanpassing). De Tweede Kamer stemt hiermee ook in.

In 1981 en 1983 verschijnen twee minderhedennota's met doelstellingen om de sociale en economische achterstand van minderheidsgroepen terug te dringen. Het behoud van eigen identiteit gaat over in het belang van emancipatie in eigen kring, dat moet bijdragen aan integratie.

In 1985 wordt het actief en passief kiestrecht bij gemeenteraadsverkiezingen ingevoerd voor etnische minderheden. Dit om hun rechtspositie te versterken.

De WRR komt in 1989 opnieuw met een belangrijk rapport, Allochtonenbeleid, dat een leidraad wordt voor de jaren negentig. Minderhedenbeleid verandert in integratiebeleid, dat meer gericht is op individuen dan op groepen. De WRR constateert dat de migratie naar Nederland voorlopig aanhoudt. De raad wil positieve actie voor minderheden om hun positie te verbeteren. Het kabinet sluit hier in 1990 op aan en wil snelle inburgering van nieuwkomers.

In 1994 verschijnt de nota Investeren in integreren, waarin een specifiek beleid wordt voorgesteld om jongeren en nieuwkomers te helpen, vooral in het onderwijs.

Datzelfde jaar komt de Contourennota, waarin de nadruk ligt op burgerschap en integratie. Werk en onderwijs zijn daarin belangrijk. In 1996 moeten alle gemeenten een systeem hebben om alle nieuwkomers te laten deelnemen aan inburgeringsprogramma's.

Onder Paars II in 1998 komt er een aparte minister voor Grote Steden- en Integratiebeleid, Van Boxtel. Hij brengt de nota Kansen krijgen, kansen pakken uit. De primaire doelstelling is actief burgerschap, waarin iedereen zelf verantwoordelijk is voor zijn plek in de maatschappij.

In 2001 volgt de nota Integratie in het perspectief van immigratie, dat een terugblik is van wat Paars-II heeft bereikt. Er moeten convenanten komen tussen Rijk en gemeenten, er komt een beeldvormingscampagne en een landelijk Contactorgaan Moslims.

Het Strategisch Akkoord van Balkenende-I in 2002 gaat uit van integratie met behoud van pluriformiteit. De inburgering wordt verplicht voor nieuwkomers en voor oudkomers met een uitkering.

In 2003 komt het kabinet met Integratiebeleid minderheden, waarin staat dat intensivering nodig is op verschillende terreinen. Burgers moeten worden geprikkeld om zelf de integratie aan te pakken.

In 2004 moet er een vernieuwd inburgeringsstelsel komen, waarin allerlei voorwaarden worden gesteld aan inburgering. Ook wordt er een examen aan gekoppeld. De vernieuwing moet plaatsvinden met minder geld.

http://www.ad.nl/artikelen/Nieuws/1074494920144.html

---

quote:

---

Vanwege een te kort op de arbeidsmarkt worden buitenlandse werknemers geworven.

http://www.parlement.com/9291000/modules/g0ceig7s

---

quote:

---

,,Nederland is een vol land.'' Aan het woord is niet Pim Fortuyn, ook niet Hans Janmaat. Achter het spreekgestoelte staat dr. Willem Drees jr. op het verkiezingscongres van DS'70 in 1971, als hij het lijsttrekkerschap voor de nieuwe partij aanvaardt. 'De jonge Drees', zoon van de voormalige PvdA-premier, opponeert tegen het zittende kabinet-De Jong, dat bedrijven subsidieert om 'gastarbeiders' uit landen als Turkije en Marokko naar Nederland te halen. Een slecht idee, vindt Drees.

[..]

Het zijn geen gastarbeiders, zei Drees in 1971, maar in de eerste plaats mensen: ,,Zij hebben recht op goede huisvesting, op de mogelijkheid dat hun gezin komt, op moskeeën en scholen, op dezelfde voorzieningen als de aanwezige Nederlanders. Maar voor deze toevloed, die in enkele decennia een half miljoen mensen kan betreffen, ontbreekt de extra ruimte.'' Ruud Nijhof, de laatste leider van DS'70 (dat in 1981 uit de Kamer verdween), vermoedt dat Drees hiertoe kwam uit een combinatie van sociale bewogenheid en economische analyse. Nederland kampte eind jaren '60 met een krappe arbeidsmarkt. Maar DS'70 vond volgens Nijhof dat Nederland ,,zijn eigen broek'' moest ophouden. Als ontwikkeld land achtte de partij het niet verstandig met goedkope arbeiders van elders te gaan werken; dat remt de innovatie van de eigen economie. Het werk moest beter betaald worden.

http://www.nrc.nl/binnenland/artikel/1028006657020.html

---

quote:

Onvoldoende voorbereiding Kamerleden 25-02-2004

Nieuwe Kamerleden gaan onvoldoende voorbereid het debat in, een op de drie heeft niet genoeg middelen om zaken uit te laten zoeken. Van hen heeft 37 procent te weinig tijd om met deskundigen te praten en slechts vijf procent leest voor elk debat alle relevante rapporten. Dat blijkt uit een onderzoek van weekblad Intermediair.

De nieuwe volksvertegenwoordigers ervaren een grote werkdruk, maar liefst 80 procent vindt dit een probleem. De Kamerleden werken gemiddeld 65 uur per week, waarvan een derde opgaat aan vergaderen.

Ayaan Hirsi Ali wordt van de nieuwe Kamerleden het meest geciteerd in de pers. De lijst van alle Kamerleden die vaak worden geciteerd wordt aangevoerd door de fractievoorzitters. PvdA'er Wouter Bos staat op nummer 1, gevolgd door Boris Dittrich (D66). Jozias van Aartsen (VVD) en Maxime Verhagen (CDA) staan respectievelijk op nummer drie en vier.
[Copyright 2004, Novum]

quote:

Op dinsdag 10 februari 2004 23:01 schreef Kozzmic het volgende:
_{Met dank aan Sidekick voor deze link...}<blockquote><font size="1" face="verdana, arial, helvetica">quote:</font><hr>Gastarbeider werd migrant<p>De afgelopen 30 jaar verschenen talrijke nota's en rapporten over minderhedenbeleid. Hoewel daarin 1001 plannetjes stonden, gebeurde er weinig.<p>Opmerkelijk is dat er al sinds het begin van de jaren 70 signalen waren 'over vraagstukken die samenhangen met de veranderende wijksamenstelling', constateert de commissie-Blok. De overheid richtte zich er daarna op om de onbekendheid en de vooroordelen bij de autochtone bevolking wegnemen.<p>De eerste buitenlanders kwamen in de jaren 60 naar Nederland om hier tijdelijk te werken (gastarbeiders). Werkgevers hadden veel werk in de aanbieding. In de jaren 70 komen er steeds meer arbeidsmigranten, vooral uit Turkije en Marokko. Antillianen kwamen in die jaren vooral naar Nederland om te studeren.<p>In de jaren 70 ging de regering er van uit dat de migranten weer naar hun eigen land zouden terugkeren. De nota Buitenlandse werknemers uit 1970 vermeldt dat Nederland geen immigratieland is. Enige aanpassing is noodzakelijk, maar vanwege het tijdelijke verblijf kan de groep de eigen identiteit bewaren. Integratie met behoud van eigen identiteit is het motto.<p>Vier jaar later, in 1974, stelt het kabinet dat er meer nadruk moet komen op beheersing van de arbeidsmigratie en dat de tijdelijkheid ervan bevorderd moet worden. Gedwongen tijdelijkheid is niet aan de orde maar men wil geen toekomstige immigratie.<p>In 1979 komt de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) met het rapport Etnische Minderheden. Daarin staat dat het minderhedenbeleid in de jaren daarvoor vooral gericht was op welzijn. De WRR stelt voor het eerst dat het verblijf niet tijdelijk is. De koppeling tussen behoud van identiteit en integratie moest worden verlaten. Het kabinet onderkent het permanente verblijf, de wederzijdse aanpassing, de gelijke kansen en geen gedwongen assimilatie (volledige aanpassing). De Tweede Kamer stemt hiermee ook in.<p>In 1981 en 1983 verschijnen twee minderhedennota's met doelstellingen om de sociale en economische achterstand van minderheidsgroepen terug te dringen. Het behoud van eigen identiteit gaat over in het belang van emancipatie in eigen kring, dat moet bijdragen aan integratie.<p>In 1985 wordt het actief en passief kiestrecht bij gemeenteraadsverkiezingen ingevoerd voor etnische minderheden. Dit om hun rechtspositie te versterken.<p>De WRR komt in 1989 opnieuw met een belangrijk rapport, Allochtonenbeleid, dat een leidraad wordt voor de jaren negentig. Minderhedenbeleid verandert in integratiebeleid, dat meer gericht is op individuen dan op groepen. De WRR constateert dat de migratie naar Nederland voorlopig aanhoudt. De raad wil positieve actie voor minderheden om hun positie te verbeteren. Het kabinet sluit hier in 1990 op aan en wil snelle inburgering van nieuwkomers.<p>In 1994 verschijnt de nota Investeren in integreren, waarin een specifiek beleid wordt voorgesteld om jongeren en nieuwkomers te helpen, vooral in het onderwijs.<p>Datzelfde jaar komt de Contourennota, waarin de nadruk ligt op burgerschap en integratie. Werk en onderwijs zijn daarin belangrijk. In 1996 moeten alle gemeenten een systeem hebben om alle nieuwkomers te laten deelnemen aan inburgeringsprogramma's.<p>Onder Paars II in 1998 komt er een aparte minister voor Grote Steden- en Integratiebeleid, Van Boxtel. Hij brengt de nota Kansen krijgen, kansen pakken uit. De primaire doelstelling is actief burgerschap, waarin iedereen zelf verantwoordelijk is voor zijn plek in de maatschappij.<p>In 2001 volgt de nota Integratie in het perspectief van immigratie, dat een terugblik is van wat Paars-II heeft bereikt. Er moeten convenanten komen tussen Rijk en gemeenten, er komt een beeldvormingscampagne en een landelijk Contactorgaan Moslims.<p>Het Strategisch Akkoord van Balkenende-I in 2002 gaat uit van integratie met behoud van pluriformiteit. De inburgering wordt verplicht voor nieuwkomers en voor oudkomers met een uitkering.<p>In 2003 komt het kabinet met Integratiebeleid minderheden, waarin staat dat intensivering nodig is op verschillende terreinen. Burgers moeten worden geprikkeld om zelf de integratie aan te pakken.<p>In 2004 moet er een vernieuwd inburgeringsstelsel komen, waarin allerlei voorwaarden worden gesteld aan inburgering. Ook wordt er een examen aan gekoppeld. De vernieuwing moet plaatsvinden met minder geld.<p>http://www.ad.nl/artikelen/Nieuws/1074494920144.html<hr></blockquote>Op Parlement & Politiek wordt het kabinet Marijnen (1963-1965; KVP, VVD, ARP en CHU) genoemd als regering welke begon met het naar Nederland halen van gastarbeiders...<blockquote><font size="1" face="verdana, arial, helvetica">quote:</font><hr> Vanwege een te kort op de arbeidsmarkt worden buitenlandse werknemers geworven. <p>http://www.parlement.com/9291000/modules/g0ceig7s<hr></blockquote>De allereerste politicus die Nederland vol noemde en dit in verband bracht met de instroom van immigranten was Willem Drees jr, de voorman van de politieke partij DS70...<blockquote><font size="1" face="verdana, arial, helvetica">quote:</font><hr>,,Nederland is een vol land.'' Aan het woord is niet Pim Fortuyn, ook niet Hans Janmaat. Achter het spreekgestoelte staat dr. Willem Drees jr. op het verkiezingscongres van DS'70 in 1971, als hij het lijsttrekkerschap voor de nieuwe partij aanvaardt. 'De jonge Drees', zoon van de voormalige PvdA-premier, opponeert tegen het zittende kabinet-De Jong, dat bedrijven subsidieert om 'gastarbeiders' uit landen als Turkije en Marokko naar Nederland te halen. Een slecht idee, vindt Drees.<p>[..]<p>Het zijn geen gastarbeiders, zei Drees in 1971, maar in de eerste plaats mensen: ,,Zij hebben recht op goede huisvesting, op de mogelijkheid dat hun gezin komt, op moskeeën en scholen, op dezelfde voorzieningen als de aanwezige Nederlanders. Maar voor deze toevloed, die in enkele decennia een half miljoen mensen kan betreffen, ontbreekt de extra ruimte.'' Ruud Nijhof, de laatste leider van DS'70 (dat in 1981 uit de Kamer verdween), vermoedt dat Drees hiertoe kwam uit een combinatie van sociale bewogenheid en economische analyse. Nederland kampte eind jaren '60 met een krappe arbeidsmarkt. Maar DS'70 vond volgens Nijhof dat Nederland ,,zijn eigen broek'' moest ophouden. Als ontwikkeld land achtte de partij het niet verstandig met goedkope arbeiders van elders te gaan werken; dat remt de innovatie van de eigen economie. Het werk moest beter betaald worden.<p>http://www.nrc.nl/binnenland/artikel/1028006657020.html<hr></blockquote>

quote:

Als ontwikkeld land achtte de partij het niet verstandig met goedkope arbeiders van elders te gaan werken; dat remt de innovatie van de eigen economie.

quote:

Veel minder asielzoekers naar Europa

Het aantal asielaanvragen in de Europese Unie is vorig jaar scherp gedaald. In 2003 vroegen 288 duizend mensen asiel aan in een van de EU-lidstaten, 22 procent minder dan het jaar ervoor, zo meldt de VN-vluchtelingenorganisatie Unhcr. Het is de grootste daling sinds 1997. In Nederland kwamen vorig jaar 13.400 asielzoekers binnen, 28 procent minder dan in 2002.

Hoge Commissaris Ruud Lubbers toonde zich tevreden. 'Van de grote groepen asielzoekers, vooral de Afghanen, Irakezen en mensen uit Servië en Montenegro, zijn de meeste in omvang afgenomen. Dat weerspiegelt de aanzienlijke veranderingen in de landen en regio's van herkomst.'

De daling is het grootst vanuit landen waar een relatieve rust terugkeerde na jaren van geweld (zoals Afghanistan), of waar een repressief regime verdween (Irak, Afghanistan). Het aantal vluchtelingen uit Irak daalde ook in de loop van het jaar sterk: van 4200 in januari tot 900 in december.

Vluchtelingenwerk en de Vluchtelingorganisaties Nederland (VON) bevestigen dat asielstromen afnemen zodra geweld en repressie verminderen. Het strenger worden van de asielprocedures in de meeste Europese landen is volgens de organisaties een tweede oorzaak van de afname.

'Hopelijk kan nu de concurrentie in strengheid tussen landen minder worden', zegt Brigitta van den Berg van Vluchtelingenwerk. 'En hopelijk kan er weer meer worden gekeken naar kwaliteit van procedures, in plaats van alleen kwantiteit.' Ook Lubbers zei te hopen dat 'nu de aantallen zijn verminderd, het debat weer kan gaan over de noodzaak om vluchtelingen te beschermen'.

Het grootste aantal asielzoekers kreeg Europa vorig jaar te verwerken uit Rusland, van wie de meesten uit Tsjetsjenië. In 2002 stond Rusland nog op de vijfde plaats van de Unhcr-lijst. De Russische regering sloot vorig jaar een aantal vluchtelingenkampen voor Tsjetsjenen, vooral in het naburige Ingoesjetië, met het argument dat Tsjetsjenië weer veilig zou zijn.

Veruit de meeste asielverzoeken in Nederland kwamen vorig jaar van Irakezen (3472). Het voorgaande jaar stond Angola nog bovenaan de lijst; dat land zakte naar een tiende plaats.

Groot-Brittannië kreeg de meeste asielverzoeken (61.050), gevolgd door Frankrijk en Duitsland. De daling in deze landen bedroeg respectievelijk 41, 26 en 29 procent. Duitsland had zijn laagste score in twee decennia.

quote:

Aantal overvallen opnieuw afgenomen 10-03-2004

Het aantal overvallen is in 2003 voor het vierde jaar op rij gedaald. Vorig jaar vonden 2.379 overvallen plaats, zeven procent minder dan het jaar ervoor. Vier jaar geleden bedroeg het aantal overvallen nog bijna 2.800. Dat is woensdag gebleken uit cijfers van het Nederlands Politie Instituut. Van de overvallen mislukten er 490.

Toch zijn er ook bedrijfstakken waar in 2003 meer overvallen zijn gepleegd dan in 2002. Dat is onder meer het geval bij benzinestations (van 176 naar 209) en telefoonwinkels (van 19 naar 41). De politie wist ongeveer 1.100 daders aan te houden en 646 overvallen op te lossen, hetgeen neerkomt op 27 procent. Bij de overvallen kwamen negen personen om het leven en raakten er 330 gewond.

In de hoop de overvalcriminaliteit verder te kunnen terugdringen, is per 1 oktober een landelijk overvalcoördinator aangesteld.
[Copyright 2004, Novum]

quote:

EIM: Nieuwe bedrijven verbeteren werkgelegenheid 12-03-2004

Nieuwe bedrijven kunnen na zwakke conjunctuurperiodes ervoor zorgen dat de ontwikkeling van de werkgelegenheid verbeterd. Deze conclusie wordt vrijdag getrokken door EIM, kenniscentrum over het Nederlandse bedrijfsleven. In vijftien jaar onderzoek hebben zij nieuwe en bestaande bedrijven geanalyseerd.

Begin jaren negentig was er net als nu een conjunctureel ongunstige periode. In deze periode nam het aantal banen toe door nieuw opgerichte bedrijven. Ook is een aantal mensen die in de periode werkloos zijn geworden, een eigen bedrijf gestart. Volgens het EIM zorgen nieuwe bedrijven daarom voor een demping van de conjunctuur.

De resultaten van het onderzoek staan in het rapport 'Bedrijvendynamiek en werkgelegenheid, periode 1987 – 2002'. Vanaf 2000 worden er steeds minder nieuwe banen gecreëerd door het ontstaan van nieuwe bedrijven. Het aantal daalde met 20.000 naar 120.000 nieuwe banen in 2002. Een verminderde banencreatie heeft te maken met de conjunctureel zwakke periode. Ook bij bestaande bedrijven is het aantal afgenomen. In 1999 kwamen er 290.000 nieuwe banen bij, in 2002 bedroeg dit aantal nog maar 152.000.

Het verdwijnen van banen wordt voor vijftig procent veroorzaakt door een werkgelegenheidskrimp bij bestaande bedrijven. Voor tien procent is het verdwijnen te wijten aan de opheffing van bedrijven.
[Copyright 2004, Novum]

quote:

Op zaterdag 13 maart 2004 00:15 schreef faustkern het volgende:
Goed punt. Denk het wel want in de meeste West-Europese landen heeft men (overheids) bureaus waar werkzoekenden ingeschreven staan, in de USA heeft men in sommige staten regionale bureaus maar niets op federaal niveau.

Je moet zowie ingeschreven staan om in aanmerking tekomen voor een ww uitkering of bijstand. In de VS is dat voor welfare niet het geval, je hoeft alleen maar aan te tonen dat je actief op zoek bent.

quote:

Vertrouwen in regering bereikt dieptepunt 07-04-2004

Nederland is niet te spreken over de wijze waarop de huidige regering ons land momenteel bestuurt. Volgens de bevolking zijn politici de minst betrouwbare beroepsgroep. Slechts 19 procent heeft vertrouwen in de integriteit van politici. Daarnaast daalde ook het vertrouwen in het regeringsbeleid op alle fronten. Dit blijkt uit een jaarlijkse onderzoek van Reader's Digest waarin 29.000 consumenten in 14 Europese landen worden ondervraagd over hun vertrouwen in instellingen, regeringsbeleid en beroepsgroepen.

Het vertrouwen in de overheid is ten opzichte van vorig jaar met 8 procent afgenomen. Ook het vertrouwen in het beleid van de verschillende ministeries is op alle fronten gedaald. De Nederlander maakt zich voornamelijk druk over het beleid ten aanzien van de werkgelegenheid. Slechts 26 procent heeft vertrouwen in het werkgelegenheidsbeleid, dat is bijna een halvering ten opzichte van vorig jaar. Het beleid ten aanzien van sociale zorg en ouderzorg verloor afgelopen jaar 15 procent aan vertrouwen.

Voor het eerst sinds jaren is het vertrouwen in het openbaar vervoer weer toegenomen. Het vertrouwen steeg met 10 procent. Hiermee is het openbaar vervoer de sterkste stijger ten opzichte van vorig jaar. Met uitzondering van het leger en de politie hebben de overige instellingen aan vertrouwen ingeboet. De media komen wederom als beste uit de bus.

De brandweer kreeg als beroepsgroep dit jaar met 97 procent wederom de hoogste waardering. Ook verpleegkundigen, piloten en doktoren genieten veel vertrouwen. De grootste daling in vertrouwen vond plaats in de taxibranche en ook apothekers kwamen er dit jaar slechter vanaf.
[Copyright 2004, Novum]

quote:

Op woensdag 7 april 2004 15:45 schreef zakjapannertje het volgende:
Vertrouwen in regering bereikt dieptepunt 07-04-2004

quote:

Hoe verging het Nederlandse politici in de Tweede Wereldoorlog?

Sommige Kamerleden waren actief in het politieke (geestelijke) verzet. Gedurende de oorlog vond veelvuldig politiek beraad plaats tussen politici die niet in gevangenschap waren. SDAP-voorman Drees was daarin een centrale figuur, al was ook hij enige tijd gijzelaar.

Veel Tweede- en Eerste-Kamerleden verbleven in de Tweede Wereldoorlog langere of kortere tijd in gevangenschap. Belangrijke kopstukken van de ARP werden al in juni 1940 opgesloten in kamp Schoorl.

In oktober 1940 werd de politieke elite voor kortere of langere tijd als gijzelaar opgesloten in Buchenwald. Dat was een repressaille-maatregel vanwege de internering van Duitsers in Nederlands-Indië. Later werden zij overgebracht naar Haaren en Sint Michielsgestel. Enkele Kamerleden verbleven vrijwel de gehele oorlog in gevangenschap. Overleg tussen geïnterneerde politici bleek later van groot belang te zijn geweest voor de naoorlogse politieke verhoudingen.

ARP-voorman Jan Schouten werd in 1945 opgesloten in het concentratiekamp Mauthausen. Hij overleefde dat beruchte werkkamp. Eerder in de oorlog zat hij ook in gevangenschap, maar had direct na zijn vrijlating het verzetswerk weer opgepakt.

Enkele vooraanstaande politici overleefden hun gevangenschap niet. Van hen kunnen worden genoemd: de oud-ministers Verschuur en Goseling (beiden RKSP), het SDAP-Eerste-Kamerlid Wiardi Beckman en de voorzitter van de Liberale Staatspartij Telders. Ook het oud-Tweede-Kamerlid Van der Putt, die zich als burgemeester heldhaftig had gedragen, overleefde het concentratiekamp niet.

Joods politici die werden vermoord, waren de SDAP'ers Alida de Jong (de tante van Lou de Jong), De La Bella en Mendels en het voormalige VDB-Kamerlid M.M. Cohen. De bekwame SDAP-econoom Van Gelderen pleegde in de meidagen van 1940 zelfmnoord.

Gefusilleerd werden de revolutionair-socialist Henk Sneevliet en het oud-CP-Kamerlid Kees Schalker.

Ten gevolge van oorlogshandelingen kwamen om de vroegere ARP-minister en hoogleraar V.H. Rutgers, die in Duitsland stierf na een mislukte poging om naar Engeland over te steken. Rutgers was actief in het verzet. De communist Lou de Visser was slachtoffer van een Engels bombardement bij een transport vanuit het kamp Neuengamme.

Niet alle politici gedroegen zich 'goed' in de oorlog. Oud-minister Posthuma en oud-ARP-Kamerlid Visscher waren bijvoorbeeld adviseur van NSB-leider Mussert.

http://www.parlement.com/9291000/modules/fyakie4j?key=gq1h9bld

quote:

Op maandag 13 december 2004 12:13 schreef Landmass het volgende:

"CBS"en wereldwijd

http://www.statistics.gov.uk/

http://statline.cbs.nl/

http://epp.eurostat.cec.eu.int/portal/page?_pageid=1090,1137397&_dad=portal&_schema=PORTAL

http://www.amstat.org/ Beetje onzeker of deze ook mee zou mogen doen

Intergouvermentele organisaties:

http://www.imf.org/

http://www.oeso.org/

http://www.wto.org/

http://www.worldbank.org/data/

Denktanks

http://www.mises.org/

http://www.freetheworld.com/

http://www.timbro.com/

Misc

http://www.cia.gov/cia/publications/factbook/

http://www.indexmundi.com/

http://www.worldeyereports.com/

quote:

UNDP is the UN’s global development network, an organization advocating for change and connecting countries to knowledge, experience and resources to help people build a better life. We are on the ground in 166 countries, working with them on their own solutions to global and national development challenges. As they develop local capacity, they draw on the people of UNDP and our wide range of partners.

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 17:11 schreef Sidekick het volgende:
Een aantal handige goede links naar sites met statistiek en feiten door Landmass opgesteld:
[..]

quote:

The Institute for International Economics is a private, nonprofit, nonpartisan research institution devoted to the study of international economic policy. Since 1981 the Institute has provided timely, objective analysis and concrete solutions to key international economic problems.

quote:

Op dinsdag 28 december 2004 10:37 schreef Landmass het volgende:
Met dank aan ExtraWasKracht
http://www.heritage.org/research/features/index/index.html

quote:

Op dinsdag 28 december 2004 12:16 schreef gtotep het volgende:
staatsschuld vs=$7.606.772.678.849=$25.770per persoon=60%van bbp
staatsschuld nl =euro270.000.000.000=euro17200per persoon=58%van bbp

BBP per persoon
NL: 27.200 euro
VS: 36.000 euro

Economische groei de laatste 5 jaar
NL: 1,5%
VS: 3,1%

Koopkracht per huishouden
NL: 13.922 euro
VS: 20.756 euro

Conclusie: Doordat de economie van de vs veel sneller groeit dan de onze is de staatsschuld in nl minstens zo,n groot probleem als in de vs.

quote:

Op maandag 17 januari 2005 11:17 schreef Morkje het volgende:
Daarnaast los je een staatsschuld niet op door economische groei, maar door een sluitende begroting, en volgens mij heeft Nederland net iets minder last van een gat in de hand.

quote:

Op maandag 17 januari 2005 10:19 schreef Landmass het volgende:

[..]

Is geupdate, 2005 alweer
http://www.heritage.org/research/features/index/

quote:

Let's now analyze the recently released "Index of Economic Freedom 2005" from The Heritage Foundation. It may seem presumptuous of me to criticize the index without having made an alternative index myself, but this is merely meant to indicate how the index should be improved to better reflect the actual level of economic freedom.

One striking feature is the low ratings of almost all poor countries. Only Estonia and Chile make it into the top 19 countries. What is even more surprising is the high scores of notorius welfare-state countries like Sweden and Denmark. Denmark is considered slightly more free than the United States and Sweden only slightly less free than the US. Many other notorius welfare-state countries like Finland, Holland, Germany and Austria are also considered only slightly less free than America.

Looking at specific components the results are even more puzzling. Sweden and Denmark, which have the highest taxes and biggest welfare programs of all countries in the world, are considered to have a smaller "fiscal burden" than both the United States and China, even though public spending as a percentage of GDP is more than 20% points lower in the United States and more than 30% points lower in China.

To understand why these strange results have come about, let's analyze the index by the components it has—and the ones it doesn't have.

The first category, "Trade Policy," seems OK as it measures the degree of protectionism by both the average tariff level and the existence of various non-tariff restrictions on trade like quotas. Yet to get a true picture of just how protectionist a country is, indirect restrictions on imports should also be included. This includes the farm subsidies present in most rich countries, including the United States and the European Union, as well as loose monetary policies which contribute to a weaker exchange rate, something which has the same effect as a combined import tariff and export subsidy.

The second category, "Fiscal Burden," is perhaps the one that is most misleading. Again, it has the absurd result that Sweden and Denmark have a lower fiscal burden than the United States and China. The reason it comes up with such absurd results is its absurd methodology, although it seems in some cases based on them having their own peculiar ideas on how high taxes are. Danes would undoubtedly be very surprised if they found out from this index that they only have to pay 26.5% in income tax.

Unfortunately for the Danes, the Danish tax authorities disagree with the authors and their attributed source, The Economic Intelligence Unit, and says that Danes have to pay more than twice as much.

But again, the errors are mainly due not to incorrect data but to deeper methodological flaws. This category has three different components: change in government spending, top income tax rate and corporate tax. Looking at the first one, why should change in government spending be seen as a measure of the level of fiscal burden? Government spending of 20% of GDP is of course a far lower level of oppression than government spending of 50% of GDP, even if the first country saw its spending increased from 19% and the second saw it decreased from 51%. Clearly, this makes no sense, which is why the authors do not equate the change in freedom with the level in any other part of this index.

The two-thirds of the category that is composed by taxes is only somewhat less flawed. Here they at least use the level of taxation and not its change as the measure of the level of fiscal burden. Yet to use only the top income tax rate and the corporate tax rate as a measure of the burden of taxation is misleading for several reasons. First, because in most countries people with lower incomes have a lower marginal tax rate than the top rate. Second, because in some countries there is a much higher possibility of lowering your tax burden through various deductions than in others. And third and perhaps most importantly, because it completely ignores the burden from other taxes.

In a country like Sweden, it would be misleading to say that people with low or average income pay 31.5% in taxes while the rich pay 56.5% in taxes. That is because the product created by working is also taxed by a 33% payroll tax and a 25% value added tax. The total tax wedge, the difference between what the employer pays and what the employee gets to keep is almost 60% for most people and more than 70% for the rich.

Moreover, it completely neglects forced-savings schemes which some countries, most famously Singapore and Chile, have which act as a substitute for traditional pay-as-you go pension systems. This is basically the system proposed by the Bush administration and other advocates of social security "privatization" in America. In Singapore for example, the government forces people to save some 33% of their income. While one can perhaps argue that forced savings is preferable to pay-as you go pension systems as it is at least not redistributive, anything you are forced to do is clearly not compatible with economic freedom. The exclusion of this means that the level of economic freedom is exagerated in Singapore and some other countries.

Moreover, this category should be given a lot more weight than the others. An economy where the government confiscates and controls more than half of all resources cannot be characterized as free by any stretch of the imagination regardless of how much it regulates the economy with other means. High tax rates function as a form of internal tariff, reducing the rewards from productive activities and sharply reducing or eliminating the incentive for the division of labor, thus destroying the market signals on how resources should be allocated. This is enhanced by the increased disincentive to work created by high benefit levels in various forms of welfare and other transfer payments.

Moreover, it means that the control of how resources should be spent goes from the private sector to the government. Given its size in many economies today, government taxing and spending should be seen as the most important restriction of economic freedom. To say that all categories of restrictions of economic freedom must be given equal weight is completely arbitrary.

The next category is "government intervention," which is defined as the degree to which government directly controls spending. This category includes government consumption expenditure, that is, direct purchases or production of various services, like the military, the police and courts, education, infrastructure, health care, etc. In addition, it also includes government ownership of business. As far as it goes it seems fairly reasonable, although one can question whether received revenues are really the best indicator of the degree of government ownership and the degree to which that ownership restricts economic freedom. However, strangely absent from this category is the degree to which a country practices so-called industrial policy. That is the kind of selective support most famously practiced by Japan and its MITI department, but to a varying extent practiced by most countries including the United States.

The fourth category is "monetary policy." One would think that this category would measure the extent to which the government uses monetary policy to manipulate the economy. But according to the explanatory section, economic freedom in the monetary area is not inconsistent with government manipulation of money. That is because "There is no single, accepted theory of the right monetary institution for a free society." Well, left-liberals don't accept the argument that an extensive welfare state is inconsistent with economic freedom. Quite to the contrary they believe it liberates people from poverty and insecurity and liberates women from the patriarchial structures of the traditional family. Does this mean that a large welfare state should not be seen as inconsistent with economic freedom? Likewise, paleoconservatives don't accept the argument that a protectionist trade policy is inconsistent with economic freedom. Does this mean that the category "trade policy" should be erased from the index? Clearly, there can be no doubt that things like high taxes, protectionism and central banking are infringements of economic freedom.Of course, in today's world no country has a fully market-based monetary system but that should ideally mean that no country should be considered free and given a perfect score.

Even if one insists on the somewhat misleading requirement that the index should be purely relative and that some countries thus must be given the perfect score, average consumer price inflation during the last decade is hardly the best measure of relative monetary freedom. Relatively low but unexpected inflation can be more redistributive than relatively high but expected inflation. Moreover, monetary policy distorts not just domestic consumer prices but also asset prices, interest rates, and exchange rates. Any estimate of how much the economy is distorted through monetary policy should also include expected inflation versus actual inflation, money supply growth, asset price inflation, exchange rate fluctuations, and interest rate manipulation.

Moreover, the index should take into account the extent to which monetary policy is used to finance government and to actively manipulate the economy. Since no country has a market based monetary system all countries could be said to suffer from this, but some countries have no independent monetary policy. This includes countries with a currency board like Hong Kong and Estonia, as well as countries which have "dollarized" their economies like El Salvador and Ecuador, as well as countries which are part of a monetary union, most noteably the Euro zone countries. Since they are influenced by a foreign central bank, their monetary system cannot be considered free, but at least their governments lack the distrectionary power of an independent central bank to finance their operations and control their economy.

To estimate the extent to which monetary policy affects relative prices one could look at which sectors experience growth in credit.Admittedly,these indicators should also be taken with a grain of salt as they could be driven by real factors—just like the consumer price index could be driven by real factors—but at least they will indicate the other forms of distortion besides consumer price inflation that monetary policy could create.

The fifth category is "Capital flows and Foreign Investments," that is the degree to which these things are regulated by the government. In this area, the methodology seems basically sound.

The sixth category is "Banking and Finance," wherein they measure the extent to which government controls banks and financial markets. Their methodology here seems more or less sound apart from the fact that they strangely neglect how both banks and financial markets are manipulated by the government institution known as central banking.Commercial banks are allied with the central bank and strongly influenced by central bank policy which sets their rates, and central banks like the Federal Reserve strongly influence stock markets with their interest rate decisions. Even the slightest changes in wording in Fed statements and speeches from Alan Greenspan are often enough send stockmarkets into a tailspin. They often actively try to "save" the stock market from falling. There are several examples of when central banks like the Federal Reserve have done this.

Thus, this category should also take into account the degree to which central banks manipulate financial markets. Moreover, given the impact massive government lending and taxation on capital has on the financial markets, budget deficits and capital gains and dividend taxes should also be considered in this context.

The seventh category is "Wages and Prices." It describes to what extent government controls prices. Apparently, it only seems to include direct price and wage controls by the government apart from interest rates, the controlling of which this report consider consistent with the free market. But strangely, they exclude from the index the strong power of unions in many countries like Sweden, Denmark, and Finland to control the most important price of all in the economy (apart from the governmentally controlled interest rate): wages. Countries like Sweden and Denmark have no formally legislated minimum wage, but the unions have been given so much power by the government that they can and do force virtually all companies to bow down and obey their command, including their minimum wages. And the minimum wage levels they impose are far higher than in the United States where the federal minimum wage is less than a third of the average pay.

In Sweden, the union imposed minimum wages are usually twice that level. Although some states and cities in the United States impose a somewhat higher minimum wage than what federal law requires, none come even close to the levels in Sweden (Especially since these localites usually have a higher average pay than the U.S. average). While the strong union power in Sweden and many other countries are briefly mentioned in the text of these countries, it has no effect on their scores. Since a minimum wage at two thirds the average level restricts freedom far more than a minimum wage at one third the average level one would expect Sweden to score far worse, but strangely they score the same near-perfect "2." This is even more strange given that they also explicitly note in the text how high levels of unemployment benefits also act as an indirect minimum wage.

Lest anyone think that unions are simply a voluntary private entity, it must be emphasized that they derive their power from government regulation that prevents companies from firing union members and workers who are on strike. In Sweden and probably some other countries, they are also given direct and indirect financial support from the government. And given the importance of wages, they together with other direct and indirect (via unions) labor market regulations should be given a separate category.

The eighth category is property rights which measures the extent to which property rights and contractual agreements are considered secure. Apparently, this only seems to mean security from private crooks as well as from expropriation. The gross violation of property rights that high levels of taxation constitutes seems irrelevant for this issue. An exclusion which might have been justified if they had already accounted for it by giving the issue of taxation a far higher weighting than other categories but which now gives very misleading results.

The ninth category is "regulation." This is supposed to measure to what extent business is inhibited by various forms of regulation. One component in this is how easy it is to get a business license. The second is how tough regulations are after the business gets started. And the third is how consistently these rules are applied. The two first components both seem proper to include, although in the first one should also take into consideration the extent to which it is possible to operate a business without a formal business license. In third world countries that is generally easier to do than in rich countries.The third one is very questionable since it says that the more the government actually carries out their restrictions on freedom the more freedom people have. It does seem reasonable to say that given a certain level of actual restriction it is preferable that it is evenly applied since this decreases the risk of officials abusing their position to extort bribes.

But it is backwards to argue—as this index does—that given a certain form of formal freedom restricting regulation they should be applied as much as possible and accordingly freedom should be restricted as much as possible. Even if (which is not certain) this leads to officials abusing their position to extort bribes, this is preferable since the businesses—being willing to pay these bribes—suffer less from paying the bribes than to adhere to the unjust regulation. To take a rather drastic example: the German army and the SS were known for being effective, reliable and loyal to Hitler. Yet few people would consider these traits desirable in that context. Instead it would surely have been preferable for concentration camp guards to be unreliable and corrupt, accepting bribes from Jews who wanted to flee, than for them to be professional and unwilling to be bribed. Again, this might seem like a drastic example but it clearly illustrates the general principle: corruption is bad, but consistent application of unjust laws is worse.

Indeed this is noted in the next section where the authors correctly note: "In some circumstances, notes Harvard economist Robert Barro, corruption may be preferable to honest enforcement of bad rules. For example, outcomes may be worse if a regulation that prohibits some useful economic activity is thoroughly enforced rather than circumvented through bribes." Yet the authors take the directly oppositeapproach in this section.

The last category, "Informal markets," is the strangest of them all. It gives negative points for having a large informal market, also called an "underground economy." But since informal markets are markets where people do not have their freedom restricted by the state this should if anything be counted as something positive. The larger the informal market the greater chance people have to conduct their business without being taxed and regulated by government officials. In countries with a small informal sector it is far more difficult to find other people with whom you can do business and practice division of labor without having your freedom restricted by the state. Giving negative points in a freedom ranking for a large informal sector is outright Orwellian—"Freedom is slavery."

In their explanatory section, the authors try to justify this by saying that they do not really mean to consider informal markets per se as negative for freedom but that they want to use it as a kind of indirect measurement of how much freedom is restricted for businesses operating within the formal sector. The less economic freedom the bigger will the informal sector be, they argue. Yet there are several problems with this. First, even if it were a good indicator of the degree of restrictions on formal businesses it would only confirm what a correct index of economic freedom has already concluded. Second, while it is certainly correct to argue that ceteris paribus—other things being equal—lower economic freedom for businesses operating in the formal sector will increase the relative size of the informal sector, it would be wrong to assume that this is the only or even the most important factor determining the size of the informal sector.

The efficiency of the government in cracking down on the informal sector as well as cultural attitudes toward working in the informal sector are probably even more important. Tax evasion is usually more widespread in third world countries with relatively low tax rates than in high-tax Scandinavia because government is less powerful and less efficient in the third world countries than in Scandinavia. Third, the presence of a large informal sector means that the possibility to evade state control is greater and thus in itself constitutes freedom.

The informal sector category should therefore be eliminated.

So, how would my proposed changes affect rankings in The Economic Freedom Index? As this article is not intended to produce a new index, I will not produce a new ranking list. However, in general the increased weight on taxing and spending and union power as well as the elimination of the informal sector category and revision of the regulation category will probably lower the rank of Sweden, Denmark, and other welfare-state Western European countries. It will also improve the scores for most third world countries. Hong Kong will probably remain number one, while it is more dubious whether Singapore with its high level of forced savings and its use of "industrial policy" can remain in second place.

--------

Stefan M.I. Karlsson is an economist currently working in Sweden.

Bron

quote:

http://www.nidi.nl/
The Netherlands Interdisciplinary Demographic Institute NIDI is a research institute of the Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences (KNAW) engaged in the scientific study of population. Research carried out at NIDI aims to contribute to the description, analysis, explanation and prediction of demographic trends in the past, present and future. The determinants and consequences of these trends for society at large and policy in particular are also studied. NIDI research is characterized by its interdisciplinary approach and international orientation.