De echo bij 8 weken gaf wel hartactiviteit.
Ik ben vrijgezel, 38 jaar en zwanger geworden via kunstmatige (zelf)inseminatie van een donor.
Is er iemand die soortgelijke ervaringen heeft?
Ik vraag me van alles af, hoe gaat zo'n miskraam in zijn werk, hoelang kan dat nog duren, hoe snel zou het kunnen gebeuren, krijg je eerst buikpijn of gaat het ineens bloeden. Zie je het vruchtje echt? Is het wel slim om daarnaar te kijken? Hoe lang daarna zijn anderen weer normaal in hun cyclus terecht gekomen? Hoe verliep bij anderen hun verdriet? Is het waar dat je daarna sneller zwanger kan worden?
Kortom: als je zoiets hebt meegemaakt en je wilt het delen, graag!
Dankjewel,
Caroline
hier een site waar wat info te vinden is, lijkt mij een goede site..
http://home.wxs.nl/~braam/miskraam.html
Ik ging gewoon op controle bij de verloskundige, toen ik bijna 31 weken zwanger was. Mijn zoon was rustig in mijn buik normaal gesproken, dus als ik hem een paar dagen niet og nauwelijks voelde, maakte ik me geen zorgen.
Bij de controle bleek hij te zijn overleden.
Ik heb een normale bevalling gehad en ik vond het heerlijk om hem daarna in mijn armen te kunnen houden.
Na al die tijd kan ik er 'gewoon' over praten, maar het heeft wel tijd nodig gehad.
Heel veel sterkte meisje...
Een miskraam meldt zich vaak via vaginale bloedingen, die donker kunnen zijn of klonten of slijm bevatten. Buik- en rugpijn zijn ook voortekenen. Maar deze symptomen hoeven niet altijd een miskraam te betekenen! Het is wel onvermijdelijk als er een voortdurend bloedverlies is met ontsluiting (onvermijdelijke abortus). De baarmoeder kan zich ledigen, waarna de baarmoederwand zich sluit en de bloeding ophoudt (volledige abortus). Bij een gedeeltelijke lediging van de baarmoeder blijft de baarmoedermond open en gaat de bloeding door. Let ook op bij plotselinge, hevige buikpijn tussen de vijfde en tiende week van de zwangerschap. Dit kan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap betekenen (in de eileiders) en is levensbedreigend. Raadpleeg dan meteen uw arts.
Bij een miskraam gaat het soms om een embryo, die zich niet goed ontwikkelt. Een misvorming in de baarmoeder of een infectieziekte kan ook een miskraam veroorzaken. Als een kindje na 16 of 20 weken wordt geboren, spreekt men over een ontijdige geboorte, een late foetusdood of doodgeboorte. Vaak kan ook geen duidelijke oorzaak voor een miskraam worden gevonden. Vrouwen boven de 40 hebben verhoogde kans op miskramen, net als vrouwen die zwanger worden na een behandeling wegens verminderde vruchtbaarheid of onvruchtbaarheid. Twee- of meerlingzwangerschappen hebben verhoogde kans fout te gaan, en zwangerschappen met een gebrekkige placenta.
Bron: http://www.gezondheidsplein.nl/
Op fok is een topic waar al een hoop mensen hun ervaringen opgeschreven hebben:
Zwanger... en dan gaat het mis....
Ikzelf heb vorig jaar ook een miskraam gehad met 9 weken zwangerschap (22 mei 2002). Dit begon met bloedverlies (15 meiop mijn 4e trouwdag) en een week later is "het"er dus uitgekomen. Ik heb het zelf niet kunnen opvangen en ben een dag later zelfs nog gecuretteerd in het ziekenhuis omdat het nog niet helemaal schoon was. Ik had met het eerste bloedverlies verder helemaal geen klachten, alleen toen het echt loskwam had ik heftige weeën.
Het sneller zwanger zijn is in mijn geval dus wel gelukt. Ik had na een week of 6 weer een menstruatie en eind augustus was ik weer zwanger, en op 22 mei!!! is dus Sven geboren.
[Dit bericht is gewijzigd door easy-going op 23-10-2003 16:21]
Ik wist met 10 weken dat het kindje niet meer leefde, heb besloten om het spontaan te laten gebeuren vond dat het meest natuurlijke. We waren op vakantie in Zeeland twee weken later. Ik verloor 's avonds wat slijm en de volgende dag kreeg ik krampaanvallen (mini weeen) en verloor ik veel bloed. Heel veel bloed zal ik maar zeggen. Zoveel dat na contact met mijn eigen huisarts overlegd werd dat ik toch maar naar het ziekenhuis moest. Hier ben ik alsnog gecurreteerd. Voor mij was het mooi dat ik 30 geleden in datzelfde ziekenhuis geboren was. De cirkel was rond.
Ik vond het die dag allemaal niet fijn, ik bleef bloedproppen verliezen en had koppijn.
Ieder maakt hierin zijn eigen keuze, belangrijker is hoe je er hierna mee omgaat. Ik ben er te makkelijk mee omgegaan en kreeg later een klap. Het is natuurlijk niet te vergelijken met het verhaal hierboven van 30 weken, maar toch ook m,ijn pijn was daar. Inmiddels heb ik een prachtige dochter en is nummer 2 onderweg.
Veel sterkte met je verlies.
Veel sterkte !
ook nog even langs deze weg veel sterkte en we spreken elkaar.
Ik raad je aan om toch met je huisarts te overleggen, tenslotte is ieder mens verschillend.
ik wens je heel veel sterkte ! en een dikke knuffel en goede moed voor de toekomst
frummeltje
Ik wens de TS veel sterkte toe in deze moeilijke tijd
Ik wens je heel veel sterkte.Als je eraan toe bent, kijk dan even in dit topic: Bewust alleenstaand ouderschap
O, ik zie net dat je daar al gepost hebt.
Een andere mogelijkheid is een mailinglist, die ik opgericht heb, voor Bewust Alleenstaande Moeders. Een hele fijne lijst, waar veel vrouwen lid van zijn die op dezelfde manier als jij zwanger zijn geworden. Ook zitten er - helaas - mensen bij die een miskraam hebben gehad. Ik denk dat je er veel herkenning kunt vinden. Als je meer wilt weten, mail me dan maar. Mijn e-mailadres staat in mijn profiel.
Nogmaals sterkte!
Ik heb 3 weken geleden een miskraam gehad. Het is mij tegengevallen wb de pijn, die vond ik heftig.
Ik was 6 weken zwanger toen ik begon te vloeien, de buikpijn kwam later. Al met al ben ik er een week of twee mee bezig geweest voordat ik het vruchtje verloor, dat groter was dan ik verwacht had. Ik heb het wel even bekeken maar kon er weinig herkenbaars in zien.
Het schijnt dat het een week of 6 kan duren voor je cyclus weer op gang komt, ik ben echter nu (2 weken na het stoppen van het vloeien) alweer ongesteld.
Als je nog meer wilt weten, vraag gerust!
Sterkte meid!
En als we het er dan toch over hebben, Moussy en Phileine hebben mij virtueel door de nachten heengesleept.
Lieve schatten, dank jullie wel! Zonder jullie had ik het een stuk zwaarder gehad
Ook mijn verhaal staat in het eerder genoemde topic.
Ik heb #2 ook maar geopend om verder te praten over dit onderwerp.
quote:sorry, dit topic bestond al ... Zwanger.. en dan gaat het mis 2
Op donderdag 23 oktober 2003 20:00 schreef melonovy het volgende:
Ik heb #2 ook maar geopend om verder te praten over dit onderwerp.
Ik heb eind augustus met 11 weken een miskraam gehad. Het begon bij mij op een vrijdagavond met bloedverlies, niet heel veel, maar wel continue zonder krampen of pijn. Volgende ochtend naar de huisarts die nog wel hoop had omdat de baarmoedermond gesloten was, ik zelf was er al van overtuigd dat het mis was.
Zaterdagnacht kreeg ik echt erge krampen met veel bloedverlies en veel grote stolsels. De pijn was overigens wel heftiger dan ik verwacht had, ik begrijp wel waarom ze het mini-weeen noemen. Een warme kruik en warme douche hielpen wel een beetje.
De heftige krampen hebben denk ik zo'n 3 uur geduurd, toen was het over. De volgende ochtend ging ik plassen en floepte de vruchtzak eruit. Een stuk groter dan ik dacht (met 'aanhangsel' toch wel zo'n 15cm).
Ik heb er wel naar gekeken, maar ik heb niet echt een vruchtje gezien, het leek meer gevuld met bloed. Weet overigens ook niet of er een vruchtje in heeft gezeten, heb geen echo gehad van tevoren zoals jij. Ik heb het wel in een potje gedaan omdat ik dacht de verloskundige het misschien nog wilde zien (die vond dit overigens niet nodig).
Het klinkt misschien gek maar ik was ook wel een beetje trots, zo van: er is wel degelijk iets gegroeid in mij. Heb het ook nog aan een vriendin laten zien (mijn vriend zat in het buitenland), was voor mij toch wel belangrijk dat iemand anders het ook gezien heeft.
Ik heb nog zo'n dag of 10 licht bloedverlies gehad. Verder meteen weer een normale cyclus.
Het verdriet is inmiddels wel een stuk minder, maar af en toe heb ik er nog wel last van. Het heeft mij wel geholpen het verhaal regelmatig te vertellen. Een erg goed boek vond ik: "Als je zwangerschap misloopt" van M. van Buuren en W. Braam. Echt een aanrader.
Ik probeer gewoon weer zwanger te raken, nog niet gelukt (zie ook topic wachten op een tweede streepje). Geloof niet dat je extra snel zwanger kan worden helaas.
Pffff...... het is een beetje een lang verhaal geworden. 
Maar ja, het is ook wel iets ingrijpends.
Al met al is de pijn en het bloedverlies me echt tegengevallen. Na de curettage ben ik nog lang blijven bloeden. Wel ben ik heel snel daarna weer opnieuw zwanger geworden.
edit - zowel de vk als de gynaecoloog hadden het vruchtje graag willen zien, het was het eerste waar ze naar vroegen, maar ik heb er geen seconde bij stilgestaan om dat te bewaren.
Mijn vrouw heeft nu inmiddels 8 ( acht) miskramen achter de rug, en dat terwijl onze eerste zoon "in 1 keer raak "was.
Wij hebben inmiddels alle onderzoeken gehad die er zijn ( zowel mijn vrouw als ik zijn onderzocht) en daar is niets uitgekomen.
De gynocologen staan voor een raadsel!!!!
Wel is vast komen te staan dat de laatste 2 keer een tweeling was.
Bij mijn vrouw gaat het elke keer in dezelfde periode verkeerd( na +/- 8 a 9 weken zwangerschap) en ze is 2 keer gecureteerd.
Wij houden er ernstig rekening mee dat onze zoon enigs kind zal blijven hoe verdrietig we dat ook vinden.
Ik zou wel veel meer willen zeggen, maar er is niet veel zinnigs meer wat ik erover zou weten te zeggen.
Ik begrijp uit je verhaal dat je erg graag moeder wilt worden, en dat herken ik, want ik wil ook erg graag vader worden. Dus begrijp ik dat wat er nu is misgegaan je veel pijn moet doen.
Post hier als je wilt nog even hoe het verder met je gaat. Met het verwerken van deze gebeurtenis, en hopelijk ook met het opnieuw zwanger worden.
(Niet dat ik nieuwsgierig ben, maar ik wil wel graag alles weten 
)
Ik ben vooral heel verdrietig als ik thuis ben, dan realiseer ik me dat ik hier donderdagochtend vrolijk en zwanger wegging en 2 uur later "ontzwangerd" weer thuiskwam met het slechte nieuws.
Dan kijk ik even op het forum en lees jullie reakties, telkens weer en dat doet me goed.
Ik merk dat de steun heel fijn is, en ook de ervaringen van anderen. Een verloskundige zegt namelijk gewoon: het komt vanzelf wel, het is gewoon een iets zwaardere menstruatie, met iets meer kramp dan normaal. Maar dankzij jullie verhalen ben ik wat beter voorbereid nu, anders was ik me helemaal suf geschrokken van weeën, bloedverlies etc.
En ik ben alleen natuurlijk, dus dan zou dat helemaal vreselijk schrikken zijn geweest, zo in je eentje.
Ik zal jullie op de hoogte houden van mijn keuze (curettage of wachten op spontane miskraam) en ander dingen.
Nogmaals: dank voor jullie lieve reakties en blijf vooral schrijven, het helpt me echt!
Ik ben inmiddels ook benieuwd naar andere dingen, zoals:
de reakties van jullie omgeving, had je veel steun aan je man/vriend, kreeg je vaak "dooddoeners" te horen. Kon je ook later nog je verhaal aan mensen kwijt, of was het niet meer bespreekbaar?
Hoe lang duurde je verdriet, wat voor dingen maakten je extra verdrietig?
Wilde je de echo aan mensen laten zien en wilden die mensen het laten zien?
Heb je het vruchtje begraven?
Als je daar nog wat over wilt delen: heel graag!
Groetjes en vast bedankt!
Caroline
Ik hoop voor je dat het inmiddels achter de rug is.
Over je vragen: ik heb het vruchtje door de WC gespoeld. Voelde geen behoefte om het te begraven, had ook niet echt het idee dat het een kindje was. Het was toch nog wel erg abstract, had ook nog geen echo gehad.
Mijn omgeving heeft eigenlijk alleen maar goed gereageerd, geen dooddoeners gehoord. Ik ben soms wel verbaasd geweest over mijn eigen reactie. Af en toe overviel het verdriet me op momenten dat ik het zelf niet verwachtte. De laatste keer was, echt heel stom, toen Kim van Kooten dat gouden kalf won en zei dat ze zwanger was. Ik was gelijk in tranen....
Als positieve noot: inmiddels ben ik weer zwanger (2 maanden na de miskraam), dus misschien klopt die stelling dat je eerder zwanger wordt na een MK toch.....
quote:Dat had ik toen ik hoorde dat Laurentrien (nee, geen typfout) weer zwanger was. Ik had net gemerkt dat ik een MK kreeg en ik was de vorige keer ook tegelijk met haar zwanger.
Op donderdag 30 oktober 2003 22:13 schreef Xeliana het volgende:
Hoi Caroline, hoe is het nu met je?
Af en toe overviel het verdriet me op momenten dat ik het zelf niet verwachtte. De laatste keer was, echt heel stom, toen Kim van Kooten dat gouden kalf won en zei dat ze zwanger was. Ik was gelijk in tranen....
Tranen met tuiten....
quote:Eigenlijk best wel, de "het is beter zo" en "je bent nog jong genoeg" og meer jaren tussen de kindjes hebben zitten is beter" hebben we flink vaak gehoord. Daarnaast hadden wij het nadeel dat veel mensen op de hoogte waren van de zwangerschap, donderdgas was de miskraam geconstateerd en ons dochtertje was zaterdags jarig, om de stemming niet op de miskraam te "gooien" hadden we het niemand verder verteld op schoonmoeder lief na dat we bezig waren met een miskraam. Dus op de verjaardag zelf continu vragen over de zwangerschap etc etc (we hebben het niet lang volgehouden, s'avonds is het alsnog verteld, maar goed ook, want het ging compleet mis, hevig bloedverlies etc etc en 24 uur later lag ik in het ziekenhuis.
Op zondag 26 oktober 2003 01:57 schreef Caroline38 het volgende:
de reakties van jullie omgeving, had je veel steun aan je man/vriend, kreeg je vaak "dooddoeners" te horen.
quote:hier wel als ik dat zou willen en er zijn misschien nog wel wat inetvrienden die het ook niet erg vinden, maar familie niet echt, die vinden dat het leven doorgaat en ondanks dat de uitgerekende datum in zicht is moet ik het achter melaten, aldus
Kon je ook later nog je verhaal aan mensen kwijt, of was het niet meer bespreekbaar?
quote:Lang, ben erg lang boos geweest en nu de datum nadert weer verdreitig. Heb mijn zinnen nu ook gezet op een nieuwe zwangerschap en hoop echt dat het me lukt met een positieve test in mijn handen te staan op de uitgerekende datum. Het lijkt me zo eng gevoel dan helemaal niets te hebben, leeg te zijn. Kadootjes die we al hadden gekregen aan truitjes, zwembroekjes (ze gingen uit van een knul) en andere verhaaltjes. Mensen die omtrendt mijn datum zijn uitgerekend die vertellen hoe de zwangerschap gaat is ook nog steeds k*t
Hoe lang duurde je verdriet, wat voor dingen maakten je extra verdrietig?
quote:we hebben geen echo meegekregen naar huis, dus konden het niet laten zien.
Wilde je de echo aan mensen laten zien en wilden die mensen het laten zien?
quote:heb dus een spoedcurretage gehad dus kon niets begraven, wel hebben we vergeetmenietjes uitgezaaid.
Heb je het vruchtje begraven?
Ik had met 8 weken en 2 dagen een termijn echo en daar zagen we heel dapper een klein hartje kloppen.
Een week later voelde ik `s ochtends ineens lichte wee-achtige krampen. Omdat het na een paar uurtjes weer ophield besteedde ik er verder geen aandacht aan. `s Avonds op de wc zag ik dat ik was bloed verloor en op dat moment besefte ik dat het einde oefening was.
De volgende dag heb ik de verloskundige gebeld en ik kon `s middags meteen terecht voor een echo.
Daar werden onze bange vermoedens bevestigd, er was geen hartactiviteit meer te zien.
Ik wachtte een week af of het misschien spontaan los zou komen maar dat viel me geestelijk te zwaar. Ik wilde verder, weer zwanger worden en weer vrolijk zijn.
UIteindelijk ben ik gecuretteerd, een ingreep die me lichamelijk erg is meegevallen.
De geestelijke nasleep heeft veel langer geduurd, ook nog omdat mijn cyclus daarna stil kwam te liggen en de dokter me niet wilde helpen omdat ik nog álle tijd had omdat ik nog zo jong was.
Ik wilde niet wachten maar zwanger zijn en en niet te groot leeftijdsverschil hebben tussen onze kindjes. Ik ben toen zelf op een gegeven moment naar de gynaecoloog gestapt die me een kuur primolut gaf om weer een bloeding te krijgen en daarna clomid om een eisprong te krijgen.
In onze familie ben ik op erg veel onbegrip gestuit, mijn broers snapten niet dat ik mu druk maakte om zo`n koffieboon en mijn moeder kwam met verhalen over haar zus die met 5 maanden zwangerschap haar kind verloor en dat dat veel erger was. Ik heb mijn familie dan ook een half jaar niet meer willen zien.
Uiteindelijk was ik 5 maanden later weer zwanger en nu is Tom geboren en alweer 4 maanden oud.
Als herinnering aan Jack zoals we het babietje hadden genoemd heb ik een hangertje aan mijn armband hangen; twee voetjes met de grootte van de voetjes van een ongeboren kindje van 10 weken.
Als een vlindertje zo klein
groeide jij in mij
Nu ben jij
het vlindertje
van mijn gedachten
Veel sterkte met het meemaken van je miskraam of je beslissing om tot curettage over te gaan en de verwerking van dit alles
quote:Hier moet ik zelfs al steeds bij stil staan. Mijn zusje was 28 december uitgerekend, en bij haar is het met 8-9 weken misgegaan. Althans, toen werd het geconstateerd, maar het bleek dat het vruchtje al met minder dan 6 weken was gestopt met ontwikkelen.
Op vrijdag 31 oktober 2003 09:55 schreef Knorretje het volgende:...die vinden dat het leven doorgaat en ondanks dat de uitgerekende datum in zicht is moet ik het achter melaten, aldus
Lang, ben erg lang boos geweest en nu de datum nadert weer verdreitig.
In ieder geval, ik moet dus ook steeds denken aan 28 December. Ik weet niet hoe mijn zusje er over denkt, maar als ik er al steeds aan moet denken, dan moet dat voor jullie (degenen die het persoonlijk meegemaakt hebben) nog veel erger zijn.
Wat lief dat jullie zo geïnteresseerd zijn! Hier dan de update, het is een ongelooflijk verhaal geworden.
Gevoelsmatig wilde ik gewoon afwachten, maar daar er een familielid van me op sterven lag in het buitenland heb ik op een gegeven moment toch een (spoed)afspraak gemaakt voor curettage. Tegen mijn gevoel in, maar ik wilde absoluut niet naar het buitenland met de kans op een miskraam daar.
Dinsdag zou ik voor curettage gaan, maar zondag overleed het familielid al en de begrafenis is in die landen de volgende dag, dus maandag. Zwaar wikken en wegen zondag en toch vertrokken. Miskraam begon meteen na de begrafenis maandag en zette flink door in vliegtuig terug. Uiteindelijk een loodzware nacht gehad met weeën, veel bloedverlies, met spoed naar ziekenhuis.
Gelukkig was ik dus net op tijd terug in Nederland. En geen curettage nodig gehad, moeder natuur heeft het gered, maar ternauwernood ...
Voel me nu slap (lichamelijk) en leeg en soms ineens heel verdrietig.
Het is ook iets wat je moet verwerken, het zien van zo'n klein mensje, 3 cm groot, maar alles erop en eraan, ik kon de vingertjes tellen.
Dan is het ineens veel meer je kindje dan vóór het eruit kwam.
Het is nu voor onderzoek bij de patholoog, maar ik kan het eind deze week ophalen en ga het dan begraven.
En ik was dus zwanger van een donor en heb de miskraam dus alleen gedaan. Voelde aan de ene kant goed, aan de andere kant realiseer je je dan wel dat een relatie toch wel erg fijn zou zijn. Gewoon een lieve, warme arm om je heen.
Groeten,
Caroline
En idd heel vervelend dat je het dan in je eentje doet.
Hoe is het dan met het homostel waarmee jij co-ouderschap wil gaan doen? Is toch wel anders, maar ik neem aan dat zij ook verdrietig waren.
Ik hoop dat je lichamelijk snel weer opknapt en heel veel sterkte met de verdere verwerking.
Hier een hele dikke digitale knuffel meis!
Wat een toestand zeg, en dan ook nog eens allemaal tegelijk.
Toch denk dat het prettiger is dat je kindje spontaan is gekomen, dan dat het met curretage wordt weggehaald, voor de verwerking lijkt me dat fijner.
Ik hoop voor je dat er een oorzaak gevonden kan worden, maar waarschijnlijk is er niet veel te achterhalen, hou daar maar rekening mee.
Heel veel sterkte ermee!
is ongeveer 5 mm groot.
Deze week kan je het echt zeker weten, je bent zwanger. Je baby ziet er nu uit als een piepklein oortje, en het hoofdje, nek, ogen en oren zijn al gevormd. De ogen hebben zelfs al een lens. De oogleden ontwikkelen zich pas later. De hersenen zijn al weer iets verder ontwikkeld. Je baby heeft al een bloedsomloop. Ook is er al een begin gemaakt in de ontwikkeling van de organen als de nieren, lever en maagdarmsysteem. In deze week begint het hartje van jouw kindje te kloppen. Met een inwendige echo is het vaak in dit stadium al waar te nemen. Het hartje van jouw kindje klopt erg snel en op de echo ziet het eruit als een soort knipperlichtje. Hoewel je baby nog geen echt gezicht heeft, heeft hij al wel een nek, een hersenmassa en een soort bobbelig hoofd. De vorming van het hoofd wordt snel gevolgd door de ontwikkeling van buik en borstholten. Er komt een begin van de armen, het lijken in het begin net peddels, zonder vingertjes. Misschien heb je al last van ochtendmisselijkheid, of andere zwangerschapstekenen. Vanaf deze week kan je ook meedoen met Moeders voor Moeders. In jouw urine zit in de eerste maanden van de zwangerschap een hormoon waarvan medicijnen gemaakt kunnen worden, die andere vrouwen kunnen helpen ook zwager te worden. Voor plassen hoef je waarschijnlijk in deze periode niet veel moeite te doen. Je baarmoeder groeit nog steeds in je bekken, en oefent zo druk uit op jouw blaas.
Week 7
Je baby is ongeveer 1 cm groot.
Je baby begint zich al te vormen naar een mensje, het heeft al duidelijk armpjes en beentjes, en is zo groot als de nagel van je pink. De armen en benen ontwikkelen zich in deze periode zeer snel. De armen iets sneller dan de benen. Dit blijft na de geboorte ook zo, je kindje kan sneller dingen vastpakken dan lopen. Het staartje is verdwenen. De ruggenwervel heeft 32 tot 34 wervels gevormd. Het skelet is nog niet verbeend, het is dus nog heel zacht. Het hartje is nu helemaal af, en het belangrijkste het klopt al. Het hartje bestaat uit één holte met vier kamers. Het is al sterk genoeg om bloedcellen door het lijfje te pompen. De uitlopers van de zenuwcellen beginnen contact met elkaar te maken. Per minuut worden er zo?n 100.000 nieuwe zenuwcellen aangemaakt. Nog voor de geboorte worden dat er 100 miljard. Ook de hersenen functioneren al. De lippen, neusvleugels en tong zijn ook al gevormd. Het is zelfs al duidelijk waar de tanden zullen komen. Er zijn al echte tandenstompjes aanwezig. De lever maakt bloedcellen aan. Belangrijk is ook dat de hersencellen nu contact met elkaar beginnen te maken. Vanaf week zeven wordt het embryo foetus genoemd. Hoewel het hoofdje er nog wat bobbelig uitziet en in een wat eigenaardige hoek op het lijf staat, het ligt voorover op de borst, krijgt het toch al een menselijke vorm. De hormonen kunnen jouw lichaam aardig dol maken. Misschien ben je heel erg misselijk, en ook wisselt je stemming misschien vaak van blij naar verdrietig. Misschien merk je wel dat je onder invloed van de hormonen ook sterker ruikt. De hormonen kunnen er ook voor zorgen dat in de eerste maanden van de zwangerschap je meer last hebt van acne. Na de derde maand is dit veelal ook verdwenen, en zal je er misschien beter uit zien dan ooit. Deze hormonen heb je toch nodig om te zorgen dat alle goede stoffen bij jouw kindje terechtkomen. Bij de meeste vrouwen is de ergste misselijkheid na de eerste drie maanden verdwenen.
bron: babybrabbel
Natuurlijk is het voor jouw beeldvorming prettig te weten waar het feitelijk om gaat, maar gevoelsmatig is het zeer wel mogelijk dat die feitjes er voor je vriendin niets toe doen.
quote:ja daar heb je helemaal gelijk in, het is ook meer voor mijn beeldvorming bedoelt... het is vooral heel erg voor haar omdat juist zij het zo graag wil en er al zo lang mee bezig is... ik weet dat veel mensen nu denken ach het was maar 6 weken, dat was de wetenschappijle kant die ik nu even wilde weten... pffff... dank je voor je bericht.Op vrijdag 24 december 2004 11:59 schreef miss_sly het volgende:
toscane, belangrijk denk ik als je haar wilt steunen is minder de wetenschappelijke kant (hoe ver is de ontwikkeling van dit kindje enz.) maar hoe zij het ervaart. Zij zal het niet voelen alsof ze een kindje van amper 1 cm. verliest, maar ze verliest haar kindje. Ze verliest deze kans, ze verliest de toekomst zoals ze die zag toen ze wist dat ze zwanger was, zelfs al is dat maar heel kort geweest.
Natuurlijk is het voor jouw beeldvorming prettig te weten waar het feitelijk om gaat, maar gevoelsmatig is het zeer wel mogelijk dat die feitjes er voor je vriendin niets toe doen.
ik hoop dat het niet te emotioneel is nu je midden het verlies proces zit. ik vind het nog steeds moeilijk om je te adviseren maar wil je gewoon alle liefde en succes wensen en sterkte... X
Haar reactie (een gedeelte) : wat ben je toch een schatje. Dat je het op internet heb zitten kijken bewijst dat echt om me geeft en dat doet me erg goed.
Ik begrijp ook wel dat het moeilijk is voor je om te begrijpen en dat verwacht ik ook niet hoor. Het is al fijn als ik me verhaal kwijt kan. Je bent echt een lieverd.
blijft moeilijk hoor, maar anyway bedankt voor de reacties...
Sterkte, vooral ook voor je vriendin, want het is een moeilijke en verdrietige tijd voor haar!
quote:Idem..Op donderdag 23 oktober 2003 18:54 schreef Yfke het volgende:
Wil je alleen heel veel sterkte toewensen..........
Wat erg zeg! Veel praten met iemand die je vertrouwt helpt misschien om het te verwerken.. Hoe dan ook; sterkte!!
Mijn man en ik hebben op 7 december (met 8 en halve week) een echo gehad en toen was alles nog goed. De tweede controle op 21 december (met 10 en en halve week) toonde echter aan dat het vruchtje sinds die vorige echo niet meer gegroeid is en dat er geen hartactiviteit meer was.
Maandag ben ik gaan vloeien en ik ben nu in afwachting van wanneer het vruchtje eruit gaat komen. Daar zie ik wel enorm tegen op. De buikkrampen zijn nu nog draaglijk. Niet meer als een normale menstruatie, maar het bloedverlies is wel iets meer.
Ik ben er gewoon nog kapot van.. Mijn man en ik waren in verwachting na een behoorlijk pittig IVF-traject en dat maakt het des te zuurder! Heb nog steeds ieder dag huilbuien..
Grt. Annemiek
zie ook het topic: Zeer slecht nieuws tijdens een echo en nu?
[ Bericht 4% gewijzigd door Martijn_77 op 29-12-2004 19:38:53 ]
Het is ook wel erg zuur hoor, Prinses Maxima opnieuw zwanger. Ik zou precies gelijk met haar uitgerekend zijn!! Ook medio juli...
quote:Op woensdag 29 december 2004 13:33 schreef Martineke het volgende:
heel veel sterkte en kracht toegwenst deze tijd Annemieken neem de tijd die je ervoor nodig hebt, miskraam is een behoorlijke aanslag op je gevoel en emoties e.d. het is toch wel even je "toekomst" die je uit aant stippelen was, die nu ineens weg valt
dikke knuffel for you
quote:Op woensdag 29 december 2004 17:27 schreef miss_sly het volgende:
Annemiek, je hoeft niet sterk te zijn en door te zetten. Wees lief voor jezelf en sta jezelf toe verdrietig en 'zwak' te zijn, want het verlies van je kindje is iets waarvan je heel erg verdrietig mag worden! Ik vind het niet zwak als je daardoor niet flink en sterk bent.
Ik heb destijds ook een hele tijd gedaan alsof ik sterk was en gewoon verder ging, maar ineens haalde het verdriet me alsnog in, en moest ik alsnog verwerken dat ik mijn kindje en mijn toekomst zoals ik die had gedroomd, verloren had. Zelfs nu heb ik nog wel eens een dip, maar het wordt draaglijker en korter.
Voor nu, heel veel sterkte, het lijkt me echt vreselijk om te moeten wachten tot het over is
En als je je er beter van voelt of je denkt dat het helpt met verwerken, kun je hier neerzetten wat je voelt!
quote:Op donderdag 30 december 2004 11:17 schreef kevin33 het volgende:
Sterkte
dikke kus voor jullie bijde
sorry taal maar tis gewoon zo ik kan niet veel voor jullie doen helaas, behalve een virtuele knuffel geven en een luisterend oog, heel veel sterkte jullie 2.
ik wil best wat zeggen over dat wat je zegt dat er geen kindje voor jullie in zit, maar doe t niet
daar heb je nu toch niks aan. geef elkaar de steun die je op dit moment nodig hebt, praat erover met elkaar en/of anderen, en huil maar gewoon lekker!! 
Oh wat naar, heel, heel, heel veel sterkte Heel veel sterkte.Heel veel sterkte!!!
Mijn tip doe vooral wat je hart je in geeft dat is het belangrijkste en neem de tijd om het te verwerken!!
Nogmaals heel veel sterkte
Probeer nog niet te denken aan straks, maar probeer dit samen te verwerken en elkaar te steunen.
Sterkte !
en veel 
toegewenst.
Veel sterkte met het verdriet. Niet te veel nadenken over wat hierna komt, eerst dit maar verwerken en dan kun je altijd nog zien of die rampenscenario's wel zo reëel zijn. Ik denk van niet, maar daar kom ik over een paar dagen wel op terug.
Wat een klote jaarwisseling voor jullie...
Weet echt ff niks anders te zeggen...
veel sterkte allebei
heel veel sterkte allebei !!!
knuffel van ons hier
Dikke knuffel en probeer er voor elkaar te zijn, ondanks jullie verdriet, jullie hebben elkaar nu het hardste nodig. Probeer maar even niet aan de toekomst te denken, eerst dit een beetje zien te verwerken. Heel heel veel sterkte, wat een klote begin van het nieuwe jaar voor jullie, gatver Ingrid en Djeez ....neeee! Ik had zo gehoopt dat het allemaal goed zou gaan Ik heb hier geen woorden voor. Heel veel sterkte en troost gewenst
Potver wat oneerlijk allemaal weer
en dat terwijl alom gefeest wordt, dit moet een vreselijk moeilijke avond voor jullie zijn. 
Heel veel sterkte!!
Knuffel
Jeetje..... wat erg voor jullie. Wij hadden ook veel moeite om zwanger te worden, maar nooit de teleurstelling van een miskraam gehad.
Sterkte!!
Mijn nichtje heeft vorige week een flinke bloeding gehad met stolsels en ook een prop die erg groot was en waarvan ze dacht dat dat haar kindje was .... ze zijn snachts naar het ziekenhuis gegaan en hebben een echo gehad.... alles bleek in orde.
Ik wil jullie geen valse hoop geven en vaak is je eigen gevoel het juiste gevoel, maar laat het toch eens uitzoeken ?
Over wel of geen kinderen meer moet je nu direkt misschien nog niet nadenken, eerst dit !!
Sterkte allebei, hoop dat jullie veel steun aan elkaar hebben
Je wereld stort even helemaal in, wat een verlies, het is echt vreselijk! Sterkte nu en de komende tijd!
Ik wist al dat het mis was sinds 10 en een halve week zwangerschap. Al die tijd ben ik thuis geweest van mijn werk. Neem echt de tijd voor jezelf om dit te verwerken!!
Ik heb mezelf erg kunnen troosten met het feit dat ik het nog net in het oude jaar heb "af kunnen sluiten" zodat ik vannacht om 0.00 uur heb kunnen proosten op een nieuw jaar met nieuwe kansen!
HEEL VEEL STERKTE!!!
ik ken jullie nog maar net door jullie eerder geschreven stukjes op dit forum
toch zijn mijn gedachten even bij jullie vandaag
sterkte beiden. dat hebben jullie nodig
maar probeer er niet in weg te zakken
ik begrijp wel erg goed dat dit jullie extra angstig maakt en heb dat zelf ook zo ervaren na mijn miskraam. maar het hoeft op zich helemaal niks te betekenen voor volgende kansen op een goede zwangerschap. voor nu nogmaals heel veel sterkte, hopelijk kunnen jullie goed uithuilen/steun vinden bij elkaar en bij mensen in je omgeving. neem er de tijd voor.annemiek, jij bent inmiddels dus ook het vruchtje verloren... sterkte ermee. was het nog duidelijk te herkennen zoals je gehoopt had?
quote:Gisteravond zijn wij (Annemiek en ik) het vruchtje verloren. Niet herkenbaar, maar wel heel duidelijk dat dit toch echt het vruchtje was. Wij zijn erg blij dat wij dit nog als afsluiting in het oude jaar heb kunnen doen, zodat wij dit nieuwe jaar "schoon" kunnen beginnen.Op zaterdag 1 januari 2005 15:22 schreef bixister het volgende:
annemiek, jij bent inmiddels dus ook het vruchtje verloren... sterkte ermee. was het nog duidelijk te herkennen zoals je gehoopt had?
We waren samen met wat vrienden bij ons thuis. Toen we terug kwamen van de wc had vooral mijn vrouw het wel even moeilijk, maar ze is erg sterk geweest! Maar gelukkig zakte het snel weer en hebben we eigenlijk nog best een gezellige avond gehad.
We zijn in ieder geval blij dat we het hebben kunnen zien. Als afsluiting, als afscheid.
Martijn_77 en Annemiek, ook voor jullie een
Ingrid en Djeez en Annemiek, heel veel sterkte..
Wat erg voor jullie.... Het is zo oneerlijk en verdrietig... Dikke knuffel[strenge modus]
Maar nu een preek:
1. Ingrid werd niet moeilijk zwanger want binnen een jaar is zeker normaal. Vergeet niet dat het nog een hele tijd heeft geduurd voordat Ingrids cyclus op orde was. Bovendien word je na een miskraam vaak sneller zwanger omdat de hormonen nog in je lichaam zitten, daar lopen hier tig voorbeelden van rond, incl. ikzelf.
2. Jullie komen nog lang niet in een medische molen hoor. Na 1 miskraam word er niets onderzocht, na 2 miskramen alleen chromosomenonderzoek en na 3 miskramen bekijken ze pas alles. Bovendien zijn behandelingen als IVF bij miskramen niet van toepassing.
3. Jullie hebben nauwelijks meer kans als iemand anders op een nog een miskraam. Miskramen zijn volgens mij alleen erfelijk als er sprake zou zijn van een chromosomenafwijking (wat zeer zeldzaam is).
Dus kop op lieverds, de moed niet opgeven hoor! Bovendien zijn jullie nog hartstikke jong. Uiteraard neemt dit niet weg dat het hartstikke verdrietig is en jullie je je tijd moeten nemen om dit verlies te verwerken.
[/strenge modus]
quote:Ja, dat is wat ik ook wilde zeggen even. Ik ben er ook erg mee bezig geweest aangezien m'n moeder vrij veel miskramen heeft gehad (ik geloof een stuk of 6, ze heeft het er niet vaak over) en een doodgeboorte met 6 maanden. Stefan's moeder heeft ook in ieder geval 1 miskraam gehad. Maar dan heb je dus zelf niet een grotere kans op dit soort dingen. Niet dat dit wat veranderd aan wat er nu gebeurt is natuurlijk. Djeez en Ingrid: veel sterkte!Op zaterdag 1 januari 2005 18:56 schreef Merisse het volgende:
3. Jullie hebben nauwelijks meer kans als iemand anders op een nog een miskraam. Miskramen zijn volgens mij alleen erfelijk als er sprake zou zijn van een chromosomenafwijking (wat zeer zeldzaam is).
Sterkte Ingrid en Djeez, wat lijkt me dat een enorme domper
En jullie ook sterkte Martijn_77 en Annemiek
Martijn en Annemiek ook veel sterkte!
Iemand enig idee hoe lang je er last van blijft houden? Van het vloeien en de buikpijn en krampen?
Ik ga maandag een afspraak bij mijn ha maken, ik denk dat ik dan dezelfde dag nog wel terecht kan. Djeez gaat gelukkig mee.
Enig idee wat voor onderzoek ik dan krijg? Inwendig en op de buik gedruk?
quote:Ik ben nog niet bij de ha geweest. Maandag probeer ik meteen een afspraak te maken. Ik geloof dat een echo bij 6 weken weinig nut heeft, maar weet dit niet zeker.Op zaterdag 1 januari 2005 10:32 schreef heavenswoman het volgende:
Djeez en ingrid ... zijn jullie wel naar een dokter ofzo geweest voor een echo ofzo... (of heeft dat geen zin bij 6 weken?)
Mijn nichtje heeft vorige week een flinke bloeding gehad met stolsels en ook een prop die erg groot was en waarvan ze dacht dat dat haar kindje was .... ze zijn snachts naar het ziekenhuis gegaan en hebben een echo gehad.... alles bleek in orde.
Ik wil jullie geen valse hoop geven en vaak is je eigen gevoel het juiste gevoel, maar laat het toch eens uitzoeken ?
Over wel of geen kinderen meer moet je nu direkt misschien nog niet nadenken, eerst dit !!
Sterkte allebei, hoop dat jullie veel steun aan elkaar hebben
We hebben inmiddels al een aantal positieve verhalen gehoord, zowel op i-net, als irl, van vrouwen die na een miskraam, vrij snel, gezonde kinderen hebben gekregen. Dat geeft wel moed.
Verder baal ik toch wel van de cliches, die willen we nu nog gewoon niet horen! Geen aanval tegen iemand hier hoor! Maar die hebben we vandaag een paar keer gehoord en dat steekt toch wel, alsof je niet verdrietig mag zijn en dat zijn we wel. Ookal was ik maar 6 weken zwanger.
voor julliequote:Hoi Ingrid,Op zondag 2 januari 2005 01:16 schreef Ingrid19 het volgende:
Iemand enig idee hoe lang je er last van blijft houden? Van het vloeien en de buikpijn en krampen?
Ik ben maandag gaan vloeien en ben toen vrijdag het vruchtje verloren. Na het verliezen van het vruchtje moet het vloeien na een dag of twee over zijn. Heel veel sterkte meid!!!
Annemiek
Wat jammer dat het is misgegaan, vooral met deze dagen.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar mijn schoonzus is nu 5 maanden zwanger na haar miskraam.
Geef de hoop dus niet meteen op ook al is het nu zo moeilijk voor jullie.
Veel sterkte.
Heel veel sterkte Ingrid en Annemiek!
quote:Ok. Ik moest van de vervangende ha sowieso deze week naar mijn eigen ha. Dus maak ik meteen een afspraak voor morgen, hebben we dat ook weer gehad.Op zondag 2 januari 2005 12:50 schreef danosa het volgende:
Ik heb een ook een natuurlijke miskraam gehad. Dit was met ongeveer 10 weekjes oud. Na het verliezen van het vruchtje op maandag heb ik tot vrijdag last gehad van krampen en vloeien. Dit is belangrijk om de baarmoeder weer schoon te maken. In mijn geval kwam vrijdag nog het nageboorte eruit, hierna was het snel over. Na een 1e miskraam doet een HA niets hoor Ingrid. Alleen als je blijft vloeien gaan ze kijken of er niet iets is blijven zitten in de baarmoeder.
Heel veel sterkte Ingrid en Annemiek!
Ik ben dan neem ik aan, vrijdag het vruchtje verloren, donderdag/vrijdag moet het vloeien dan ongeveer over zijn? Nou ja, ik zal het morgen verder wel aan mn ha vragen.
Wat kun je eik doen aan de krampen? Kruikje en paracetamol?
quote:Dan ga ik aleve maar gebruiken, want de krampen doen wel erg veel pijn op het moment.Op zondag 2 januari 2005 20:21 schreef Merisse het volgende:
Bij mij was het steeds een zware menstruatie, veel stolsels en flinke krampen en bloedverlies maar met een dag of 8 over. Gewoon een pijnstiller pakken Ingrid. Bij mij is de eerste keer in het ziekenhuis een inwendige echo gedaan waarop ze konden zien dat mijn baarmoeder helaas leeg was.
Heel veel pijn is zeker een reden om kontakt met de HA op te nemen, maar ik begreep dat je dat morgen ook even gaat doen? Ik ben bij mijn eerste miskraam pas na 3 weken uiteindelijk het vruchtje verloren, achteraf heeft dat veel te lang geduurd, plus dat langdurig vloeien ook niet echt bijdraagt aan je herstel.
Ben wel benieuwd wat de ha te zeggen had.
Het komt vaak voor bij vrouwen die voor de 1e keer zwanger zijn. Het had niet voorkomen kunnen worden. Dat wist ik wel, maar toch goed om te horen.
Alles bij elkaar kan het een week duren, het vloeien en de krampen.
Gelukkig word het nu minder. We proberen weer positief te worden. We hebben nu iig geen extra kans op een miskraam ofzo.
Nu maar hopen dat mn cyclus niet van slag is.
Heel veel sterkte....
gisteren op controle geweest en het vruchtje zit er nog wel! Wat wij ervoor aangezien hebben is waarschijnlijk gewoon een bloedstolsel geweest.
Gisteren het halve ziekenhuis rond geweest.
gynaecologie, opnameburaeu, afnamelab. was me het ochtendje wel.
Het kwam behoorlijk rauw op mijn dak! Ik dacht (symbolisch) ook echt het in het oude jaar achter me gelaten te hebben, niet dus.
Als ik donderdag gecurreteerd word is het verdomme al een maand na de slechte echo! En al die tijd zijn we dus nog geen steek verder. We hadden gehoopt dat curretage niet nodig zou zijn, maar helaas. Duurt dus allemaal weer langer voor we kunnen starten met een nieuwe poging.
Grt. Annemiek
Heel veel sterkte donderdag
Sterkte donderdag!
Ik ben nog steeds erg moe van de narcose, al gaat het al de goede kant op.
Heb vooral woensdag en donderdag nog veel geslapen, gisteren al wat meer op geweest.
Op 01-02 heb ik een nacontrole bij de gyn. als dat allemaal goed is kunnen we weer door!
Ga er met volle moed weer tegenaan.