rouwen na miskraam

Allereerst mijn medeleven, heel veel sterkte.
IMHO is er geen bepaalde periode om te rouwen, maakt niet uit waarvoor. Je neemt gewoon de tijd die jij er voor nodig hebt en wat een ander daarvan denkt, dat mag niet jouw probleem zijn.

Als mensen om je heen aangeven dat je er nu wat lang over doet, kan het misschien een signaal zijn dat je beter eens kan gaan denken aan professionele hulp.

Het kan natuurlijk goed dat er meer speelt, bv geestelijke instabiliteit tgv hormoonspiegelfluctuaties. (Persoonlijk schat ik de kans ook redelijk hoog, dat jij in een risicogroep valt mbt post-natale depressie - reden te meer om eens professionele hulp te zoeken nu je daar de kans voor hebt, zonder daar al te veel gevolgen voor anderen (kind-vader-familie) aan te verbinden.

Overigens zijn miskramen niet zonder reden, het lichaam heeft besloten dat het kind om wat voor reden dan ook niet levensvatbaar zou zijn, en stoot het af.

Daar kan je ook blij om wezen. Of je moet er plezier in scheppen een ongezond wezen op de wereld te zetten.

Sorry hoor Braque maar dat vind ik zo`n dooddoener. Natuurlijk weet je verstandelijk wel dat het zo beter was maar het was wel, ongeacht of je nou 1 dag of 10 weken zwanger, jouw kindje. Je hield er al rekening mee, was misschien al namen aan het verzinnen of zelfs op zoek naar een babykamer en als het dan fout gaat moet je die dromen (tijdelijk) weer laten varen en dat doet pijn kan ik uit eigen ervaring vertellen.
Hoe lang het duurt voor je "klaar" bent met rouwen na een miskraam is heel persoonlijk en van veel factoren afhankelijk.
Ik heb er een half jaar over gedaan om er overheen te komen maar er zijn ook vrouwen die hun schouders ophalen en denken "jammer, volgende keer beter"
Neem je tijd om het een plaatsje te geven, sterkte ermee!

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 17:40 schreef Braque het volgende:

Overigens zijn miskramen niet zonder reden, het lichaam heeft besloten dat het kind om wat voor reden dan ook niet levensvatbaar zou zijn, en stoot het af.

Dat is niet altijd waar

Sterkte ijsje. Er is idd denk ik niet een bepaalde periode voor om verdriet te hebben..

Mijn miskraam is nu zeven maanden geleden. Ik dacht dat ik er overheen was, maar dat is niet zo...Hoe dichterbij 25 december komt (mijn uitgerekende datum ongeveer) hoe moeilijker ik het krijg eigenlijk...Maar misschien na die tijd dat het dan weer makkelijker wordt, dat het dan makkelijker af te sluiten is ofzo.

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 17:54 schreef Anitra het volgende:

[..]

Dat is niet altijd waar

In dat geval zou het niet te moeilijk zijn, om een onderbouwing te geven, niet?


En ik ben geen gevoelsmens an sich. Ik zal zo veel mogelijk proberen balans tussen gevoel en verstand aan te brengen. Ook in mijn ogen, gevoel een zeer eenzijdig beeld van zaken geeft.


Als jij daar niet voor kiest, soit.

Braque, waar het om gaat is dat het verdriet er niet minder om wordt. Je treurt dan om het feit dat het kindje niet gezond genoeg was om te leven. Dat is toch hetzelfde? Je verliest een kindje en dat doet pijn. De reden doet er niet toe. Overigens kunnen er ook lichamelijke oorzaken bij de vrouw zijn (of met de placenta) waardoor het mis gaat, terwijl het kindje gewoon volkomen gezond was. Dat bedoelde Anitra waarschijnlijk.

ijsje, volgens mij staan er geen vaste termijn voor rouwen. Het is wel vrij standaard dat je omgeving altijd vindt dat het te lang duurt. Ik was na mijn miskramen steeds direct weer zwanger, dat maakte het voor mij wel makkelijker omdat daarmee mijn toekomstdromen konden doorgaan. Ik kan me voorstellen dat in jouw geval (ik neem aan dat jullie niet opnieuw "proberen") het veel lastiger is omdat de toekomst er nu opeens heel anders uit ziet dan je tijdens je zwangerschap had gedacht. Neem er gewoon de tijd voor meid, je omgeving weet niet hoe het voelt dus kan niet oordelen. Als je het echt niet trekt, kun je ook eens erover gaan praten met je huisarts. Misschien is het wel prettig om je verhaal even kwijt te kunnen.

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 17:40 schreef Braque het volgende:
Het kan natuurlijk goed dat er meer speelt, bv geestelijke instabiliteit tgv hormoonspiegelfluctuaties. (Persoonlijk schat ik de kans ook redelijk hoog, dat jij in een risicogroep valt mbt post-natale depressie - reden te meer om eens professionele hulp te zoeken nu je daar de kans voor hebt, zonder daar al te veel gevolgen voor anderen (kind-vader-familie) aan te verbinden.

jee wat een bullshit, en dat vraagt anderen om onderbouwing!

4 weken is nog heel kort na zo'n ingrijpende periode & gebeurtenis, dus het lijkt mij heel normaal dat je dan nog niet klaar bent met rouwen, ijsje. en wat anderen ook zeggen: er staat geen standaard periode voor. mocht je nou zelf echt het gevoel hebben dat het je helemaal boven 't hoofd groeit kun je best eens met iemand gaan praten, maar ik vind braques reactie echt buiten proportie.

sterkte ermee!

ijsje, allereerst heel veel sterkte..

ik ga nu even de emo kant op... maar weet je wat mij enorm geholpen heeft?
de gedachte dat het kindje wel weer terug zou komen als het een betere tijd zou zijn... ik heb "afscheid" genomen maar ook tot ziens gezegd..

maar hoe je het ook wendt of keert, het is gewoon het verlies van je moederzijn, want dat moedergevoel heb je vanaf de eerste seconde dat je weet dat je zwanger bent.. neem er je tijd voor, erken het, druk het niet weg, MAAR duik er niet helemaal in, sta ook stil bij alle andere dingen die je hebt in je leven...
soms is het zo makkelijk de goede dingen uit et oog te verliezen als je verdriet hebt en je ook nog eens onbegrepen voelt...
en jah "buitenstaanders" zullen het niet altijd begrijpen en dat hoeft ook niet denk ik.. misschien kan je lotgenoten opzoeken op het internet waar je je gevoelens mee kan delen? een stukje herkenning en begrip is altijd fijn.

sterkte meid

Precies, veel sterkte gewenst. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt na een zwangerschap van 9½ week, en ook erg verdrietig om geweest. Ook de tijd wanneer je uitgerekend zou zijn is dat best moeilijk.

Ik heb me wel in gedachten gehouden dat ALS het kindje was blijven zitten de kans op een kindje dat niet goed was best aanwezig had kunnen zijn. Dat was voor mij toen een pleister op de wonden. En snel weer opnieuw zwanger raken.....als je dat wilt tenminste.....

Sterkte in ieder geval!

ijsje, ik weet niet goed wat te zeggen behalve dan dat ik met je meevoel. Wat MarMar zegt vind ik erg mooi (thanks MarMar). Ook ik heb het meegemaakt _{dit jaar 3 x}en het is niet niks. Ik heb veel steun gevonden hier in OUD. Al zit het verdriet er nog steeds, ik merk wel dat het steeds beter met me gaat en dat ik steeds sterker in mijn schoenen sta en meer plezier krijg in het leven. Ik hoop voor jou hetzelfde.

Helaas is mijn zwangerschap na 11 en een halve week ook geeindigd in een miskraam.
Ik ben afgelopen maandag begonnen met vloeien en zie erg op tegen het moment dat het vruchtje zelf erbij zal zitten. Voor mijzelf moet ik sterk zijn en doorzetten. Ik realiseer me alleen steeds meer dat ik dat nu niet kan. Ik heb meer tijd nodig dan ik van mezelf verwacht.

Hoop maar dat het allemaal snel over is, maar als ik het zo lees kan het nog wel maanden duren voor ik er echt overheen ben.

Annemiek

heel veel sterkte en kracht toegwenst deze tijd Annemiek en neem de tijd die je ervoor nodig hebt, miskraam is een behoorlijke aanslag op je gevoel en emoties e.d. het is toch wel even je "toekomst" die je uit aant stippelen was, die nu ineens weg valt het is niet niks hoor.

dikke knuffel for you

Annemiek, je hoeft niet sterk te zijn en door te zetten. Wees lief voor jezelf en sta jezelf toe verdrietig en 'zwak' te zijn, want het verlies van je kindje is iets waarvan je heel erg verdrietig mag worden! Ik vind het niet zwak als je daardoor niet flink en sterk bent.

Ik heb destijds ook een hele tijd gedaan alsof ik sterk was en gewoon verder ging, maar ineens haalde het verdriet me alsnog in, en moest ik alsnog verwerken dat ik mijn kindje en mijn toekomst zoals ik die had gedroomd, verloren had. Zelfs nu heb ik nog wel eens een dip, maar het wordt draaglijker en korter.

Voor nu, heel veel sterkte, het lijkt me echt vreselijk om te moeten wachten tot het over is
En als je je er beter van voelt of je denkt dat het helpt met verwerken, kun je hier neerzetten wat je voelt!

Ik ben nu vanaf maandag aan het vloeien. Weet iemand hoe lang het duurt voordat het vruchtje erbij zou zitten? Is er uberhaupt nog iets van het vruchtje te herkennen? Het is drie weken geleden gestorven na een zwangerschapsduur van bijna 9 weken.

Het is ook wel erg zuur hoor, Prinses Maxima opnieuw zwanger. Ik zou precies gelijk met haar uitgerekend zijn!! Ook medio juli...

Sterkte

ik denk dat er niet echt een tijdbestek in zal zitten van wanneer het vruchtje loslaat, als ik terugkijk naar mijn miskraam begon ik een beetje bloed te verliezen op vrijdag, zaterdag weer niks, zondag klein beetje weer, maandag weer niks, en dinsdagavond begon ik pas echt te vloeien en woensdagavond ben ik het vruchtje verloren, daarna heb ik geloof ik nog een dag of 5 gevloeid en toen was het over. dus al met al heeft het bij mij 1 1/2 week geduurd ong en toen was het helemaal weg.

ik herkende het vruchtje overigens wel, ik verloor het ook op de wc, het viel er gewoon in zeg maar, vruchtje was 6 weken oud maar was een dun helder vlies met aan 1 kant beetje bloedstolseltjes, en daarna trok de kramp ook weg. maar ik ben het wel verloren zonder een stolsel erbij, dus t was voor mij makkelijk te herkennen. niet iedereen verliest het zo natuurlijk en het kan al best zijn dat je het al verloren hebt zonder dat je er erg in heb gehad.

dikke knuf anyway

Aangezien er een topic loopt met hetzelfde onderwerp Miskraam denk ik dat het beter is dat deze op slot gaat omdat het nu over 2 topics verdeeld is. Niet dat iemand niet een eigen topic mag openen maar dit topic is al wat ouder en dus recent gekicked terwijl het verhaal van Annemiek ook in het andere topic staat.
Ik zal de reacties op Annemiek ook in het andere topic quoten.