Miskraam

Wat erg, succes nog.

allereerst, veel succes en sterkte gewenst, dit is een groot verlies.

hier een site waar wat info te vinden is, lijkt mij een goede site..
http://home.wxs.nl/~braam/miskraam.html

Helaas geen ervaring maar toch suc6.. Ik zal even wat info voor je zoeken

Sorry, geen ervaring met miskramen, maar ik kan je wel sterkte wensen. Sterkte.

Nu ruim 13 jaar geleden is bij mij hetzelfde gebeurd.
Ik ging gewoon op controle bij de verloskundige, toen ik bijna 31 weken zwanger was. Mijn zoon was rustig in mijn buik normaal gesproken, dus als ik hem een paar dagen niet og nauwelijks voelde, maakte ik me geen zorgen.
Bij de controle bleek hij te zijn overleden.
Ik heb een normale bevalling gehad en ik vond het heerlijk om hem daarna in mijn armen te kunnen houden.
Na al die tijd kan ik er 'gewoon' over praten, maar het heeft wel tijd nodig gehad.

Heel veel sterkte meisje...

De meeste mensen vertellen pas na drie maanden zwangerschap dat ze een kind verwachten. Dan is het grootste gevaar op een miskraam (abortus) geweken. De schattingen over hoeveel zwangerschappen in een miskraam eindigen, lopen sterk uiteen. Dertig procent wordt gezegd, maar ook wel 75. Dat lijkt heel hoog, maar daarbij worden de zwangerschappen, die binnen zes weken na de vorige menstruatie eindigen, ook gerekend. In die periode heeft de vrouw vaak nog niet in de gaten dat ze zwanger is. De eerste zwangerschap gaat vaker fout dan latere zwangerschappen. Twee of meer opeenvolgende miskramen kan reden voor onderzoek zijn.

Een miskraam meldt zich vaak via vaginale bloedingen, die donker kunnen zijn of klonten of slijm bevatten. Buik- en rugpijn zijn ook voortekenen. Maar deze symptomen hoeven niet altijd een miskraam te betekenen! Het is wel onvermijdelijk als er een voortdurend bloedverlies is met ontsluiting (onvermijdelijke abortus). De baarmoeder kan zich ledigen, waarna de baarmoederwand zich sluit en de bloeding ophoudt (volledige abortus). Bij een gedeeltelijke lediging van de baarmoeder blijft de baarmoedermond open en gaat de bloeding door. Let ook op bij plotselinge, hevige buikpijn tussen de vijfde en tiende week van de zwangerschap. Dit kan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap betekenen (in de eileiders) en is levensbedreigend. Raadpleeg dan meteen uw arts.

Bij een miskraam gaat het soms om een embryo, die zich niet goed ontwikkelt. Een misvorming in de baarmoeder of een infectieziekte kan ook een miskraam veroorzaken. Als een kindje na 16 of 20 weken wordt geboren, spreekt men over een ontijdige geboorte, een late foetusdood of doodgeboorte. Vaak kan ook geen duidelijke oorzaak voor een miskraam worden gevonden. Vrouwen boven de 40 hebben verhoogde kans op miskramen, net als vrouwen die zwanger worden na een behandeling wegens verminderde vruchtbaarheid of onvruchtbaarheid. Twee- of meerlingzwangerschappen hebben verhoogde kans fout te gaan, en zwangerschappen met een gebrekkige placenta.
Bron: http://www.gezondheidsplein.nl/

Heel erg jammer voor je. Mijn zus heeft precies hetzelfde gehad, na 10 weken hield ook de hart op met kloppen. Maar ik wil je toch vertellen dat je snel nog een keer moet proberen vanwege je leeftijd. Ik ben zelf ook sinds kort vader, en weet hoe mooi het is en dit gun ik iedereen. Ik vind het echt heel erg rot voor je. Maar kom op, en nog een keer proberen.

Ten eerste, heel veel sterkte gewenst, een miskraam is niet niks.

Op fok is een topic waar al een hoop mensen hun ervaringen opgeschreven hebben:
Zwanger... en dan gaat het mis....

Ikzelf heb vorig jaar ook een miskraam gehad met 9 weken zwangerschap (22 mei 2002). Dit begon met bloedverlies (15 mei_{op mijn 4e trouwdag}) en een week later is "het"er dus uitgekomen. Ik heb het zelf niet kunnen opvangen en ben een dag later zelfs nog gecuretteerd in het ziekenhuis omdat het nog niet helemaal schoon was. Ik had met het eerste bloedverlies verder helemaal geen klachten, alleen toen het echt loskwam had ik heftige weeën.
Het sneller zwanger zijn is in mijn geval dus wel gelukt. Ik had na een week of 6 weer een menstruatie en eind augustus was ik weer zwanger, en op 22 mei!!! is dus Sven geboren.

[Dit bericht is gewijzigd door easy-going op 23-10-2003 16:21]

Tja wat moet ik tegen je zeggen. Alle cliches heb je vast al gehoord. Ik weet het nog goed, je kan in ieder geval zwanger worden, volgende keer beter, ach het zal wel niet goed geweest zijn.

Ik wist met 10 weken dat het kindje niet meer leefde, heb besloten om het spontaan te laten gebeuren vond dat het meest natuurlijke. We waren op vakantie in Zeeland twee weken later. Ik verloor 's avonds wat slijm en de volgende dag kreeg ik krampaanvallen (mini weeen) en verloor ik veel bloed. Heel veel bloed zal ik maar zeggen. Zoveel dat na contact met mijn eigen huisarts overlegd werd dat ik toch maar naar het ziekenhuis moest. Hier ben ik alsnog gecurreteerd. Voor mij was het mooi dat ik 30 geleden in datzelfde ziekenhuis geboren was. De cirkel was rond.
Ik vond het die dag allemaal niet fijn, ik bleef bloedproppen verliezen en had koppijn.
Ieder maakt hierin zijn eigen keuze, belangrijker is hoe je er hierna mee omgaat. Ik ben er te makkelijk mee omgegaan en kreeg later een klap. Het is natuurlijk niet te vergelijken met het verhaal hierboven van 30 weken, maar toch ook m,ijn pijn was daar. Inmiddels heb ik een prachtige dochter en is nummer 2 onderweg.
Veel sterkte met je verlies.

Oh nog vergeten,. twee maanden later was ik zwanger en het schijnt inderdaad zo te zijn dat je sneller zwanger wordt, dit ivm je hormonen die nog in je lichaam zitten.

Misschien kun je in dit topic Zwanger... en dan gaat het mis... meer ervaringen lezen.
Veel sterkte !

Nou meis, genoeg reactie meteen gekregen.
ook nog even langs deze weg veel sterkte en we spreken elkaar.

Lieve Caroline, ik heb op de zelfde manier mijn eerste kindje verloren, buiten al het verdriet om is het eigelijk makkelijk gegaan, even buikpijn en alles was er uit, ik zag niet echt een vruchtje, hey was gewoon een prop, en alles was bijna net als een heftige menstruatie.
Ik raad je aan om toch met je huisarts te overleggen, tenslotte is ieder mens verschillend.
ik wens je heel veel sterkte ! en een dikke knuffel en goede moed voor de toekomst
frummeltje

Wat afschuwelijk voor je... Ik wens je heel veel sterkte.

Als je eraan toe bent, kijk dan even in dit topic: Bewust alleenstaand ouderschap

O, ik zie net dat je daar al gepost hebt.

Een andere mogelijkheid is een mailinglist, die ik opgericht heb, voor Bewust Alleenstaande Moeders. Een hele fijne lijst, waar veel vrouwen lid van zijn die op dezelfde manier als jij zwanger zijn geworden. Ook zitten er - helaas - mensen bij die een miskraam hebben gehad. Ik denk dat je er veel herkenning kunt vinden. Als je meer wilt weten, mail me dan maar. Mijn e-mailadres staat in mijn profiel.

Nogmaals sterkte!

Wil je alleen heel veel sterkte toewensen..........

Caroline,
Ik heb 3 weken geleden een miskraam gehad. Het is mij tegengevallen wb de pijn, die vond ik heftig.
Ik was 6 weken zwanger toen ik begon te vloeien, de buikpijn kwam later. Al met al ben ik er een week of twee mee bezig geweest voordat ik het vruchtje verloor, dat groter was dan ik verwacht had. Ik heb het wel even bekeken maar kon er weinig herkenbaars in zien.
Het schijnt dat het een week of 6 kan duren voor je cyclus weer op gang komt, ik ben echter nu (2 weken na het stoppen van het vloeien) alweer ongesteld.
Als je nog meer wilt weten, vraag gerust!
Sterkte meid!

En als we het er dan toch over hebben, Moussy en Phileine hebben mij virtueel door de nachten heengesleept.
Lieve schatten, dank jullie wel! Zonder jullie had ik het een stuk zwaarder gehad

Caroline, het is verschrikkelijk om mee te maken. Ik wens je veel sterkte met het verwerken van dit verlies! Ik hoop dat het een volgende keer beter afloopt.

Ook mijn verhaal staat in het eerder genoemde topic.

Ik heb #2 ook maar geopend om verder te praten over dit onderwerp.

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 20:00 schreef melonovy het volgende:
Ik heb #2 ook maar geopend om verder te praten over dit onderwerp.

---

sorry, dit topic bestond al ... Zwanger.. en dan gaat het mis 2

Wat rot voor je Caroline. Sterkte de komende tijd.

Ik heb eind augustus met 11 weken een miskraam gehad. Het begon bij mij op een vrijdagavond met bloedverlies, niet heel veel, maar wel continue zonder krampen of pijn. Volgende ochtend naar de huisarts die nog wel hoop had omdat de baarmoedermond gesloten was, ik zelf was er al van overtuigd dat het mis was.

Zaterdagnacht kreeg ik echt erge krampen met veel bloedverlies en veel grote stolsels. De pijn was overigens wel heftiger dan ik verwacht had, ik begrijp wel waarom ze het mini-weeen noemen. Een warme kruik en warme douche hielpen wel een beetje.
De heftige krampen hebben denk ik zo'n 3 uur geduurd, toen was het over. De volgende ochtend ging ik plassen en floepte de vruchtzak eruit. Een stuk groter dan ik dacht (met 'aanhangsel' toch wel zo'n 15cm).
Ik heb er wel naar gekeken, maar ik heb niet echt een vruchtje gezien, het leek meer gevuld met bloed. Weet overigens ook niet of er een vruchtje in heeft gezeten, heb geen echo gehad van tevoren zoals jij. Ik heb het wel in een potje gedaan omdat ik dacht de verloskundige het misschien nog wilde zien (die vond dit overigens niet nodig).
Het klinkt misschien gek maar ik was ook wel een beetje trots, zo van: er is wel degelijk iets gegroeid in mij. Heb het ook nog aan een vriendin laten zien (mijn vriend zat in het buitenland), was voor mij toch wel belangrijk dat iemand anders het ook gezien heeft.

Ik heb nog zo'n dag of 10 licht bloedverlies gehad. Verder meteen weer een normale cyclus.

Het verdriet is inmiddels wel een stuk minder, maar af en toe heb ik er nog wel last van. Het heeft mij wel geholpen het verhaal regelmatig te vertellen. Een erg goed boek vond ik: "Als je zwangerschap misloopt" van M. van Buuren en W. Braam. Echt een aanrader.

Ik probeer gewoon weer zwanger te raken, nog niet gelukt (zie ook topic wachten op een tweede streepje). Geloof niet dat je extra snel zwanger kan worden helaas.

Pffff...... het is een beetje een lang verhaal geworden. Maar ja, het is ook wel iets ingrijpends.

Ik heb afgelopen februari ook een miskraam gehad, nadat ik begin januari te horen had gekregen dat het hartje gestopt was met kloppen. Ik vond het erg lang duren voordat vervolgens de miskraam ook daadwerkelijk kwam. Je loopt de hele tijd met het gevoel dat het elk moment kan gebeuren. Uiteindelijk begon het bij mij 's avonds met buikpijn. 's Nachts werd de buikpijn erger en kwam er bloedverlies bij. Ergens rond 03.00 verloor ik het vruchtje. Ik had mijn bril niet op en ik heb het dus niet echt goed gezien, maar het vruchtje was al heel lang 'dood' en ik heb begrepen van de vk dat het dan toch niet meer echt herkenbaar is als vruchtje. Ik dacht dat ik er toen vanaf was, maar de pijn en het bloedverlies werd vervolgens alleen maar heviger. Om 06.30 heb ik de vk gebeld en die heeft mij naar het ziekenhuis gestuurd, waar ze me nog na hebben gecuretteerd. Er was heel veel weefsel achtergebleven.
Al met al is de pijn en het bloedverlies me echt tegengevallen. Na de curettage ben ik nog lang blijven bloeden. Wel ben ik heel snel daarna weer opnieuw zwanger geworden.

edit - zowel de vk als de gynaecoloog hadden het vruchtje graag willen zien, het was het eerste waar ze naar vroegen, maar ik heb er geen seconde bij stilgestaan om dat te bewaren.

Hoi, ff een reactie van een vader!!!
Mijn vrouw heeft nu inmiddels 8 ( acht) miskramen achter de rug, en dat terwijl onze eerste zoon "in 1 keer raak "was.
Wij hebben inmiddels alle onderzoeken gehad die er zijn ( zowel mijn vrouw als ik zijn onderzocht) en daar is niets uitgekomen.
De gynocologen staan voor een raadsel!!!!
Wel is vast komen te staan dat de laatste 2 keer een tweeling was.
Bij mijn vrouw gaat het elke keer in dezelfde periode verkeerd( na +/- 8 a 9 weken zwangerschap) en ze is 2 keer gecureteerd.
Wij houden er ernstig rekening mee dat onze zoon enigs kind zal blijven hoe verdrietig we dat ook vinden.

Veel sterkte ermee.

Ik zou wel veel meer willen zeggen, maar er is niet veel zinnigs meer wat ik erover zou weten te zeggen.

Ik begrijp uit je verhaal dat je erg graag moeder wilt worden, en dat herken ik, want ik wil ook erg graag vader worden. Dus begrijp ik dat wat er nu is misgegaan je veel pijn moet doen.

Post hier als je wilt nog even hoe het verder met je gaat. Met het verwerken van deze gebeurtenis, en hopelijk ook met het opnieuw zwanger worden.
(Niet dat ik nieuwsgierig ben, maar ik wil wel graag alles weten )

Hoi Caroline, hoe is het nu met je? Waar heb je voor gekozen?
Ik hoop voor je dat het inmiddels achter de rug is.

Over je vragen: ik heb het vruchtje door de WC gespoeld. Voelde geen behoefte om het te begraven, had ook niet echt het idee dat het een kindje was. Het was toch nog wel erg abstract, had ook nog geen echo gehad.
Mijn omgeving heeft eigenlijk alleen maar goed gereageerd, geen dooddoeners gehoord. Ik ben soms wel verbaasd geweest over mijn eigen reactie. Af en toe overviel het verdriet me op momenten dat ik het zelf niet verwachtte. De laatste keer was, echt heel stom, toen Kim van Kooten dat gouden kalf won en zei dat ze zwanger was. Ik was gelijk in tranen....

Als positieve noot: inmiddels ben ik weer zwanger (2 maanden na de miskraam), dus misschien klopt die stelling dat je eerder zwanger wordt na een MK toch.....

quote:

---

Op donderdag 30 oktober 2003 22:13 schreef Xeliana het volgende:
Hoi Caroline, hoe is het nu met je?

Af en toe overviel het verdriet me op momenten dat ik het zelf niet verwachtte. De laatste keer was, echt heel stom, toen Kim van Kooten dat gouden kalf won en zei dat ze zwanger was. Ik was gelijk in tranen....

---

Dat had ik toen ik hoorde dat Laurentrien (nee, geen typfout) weer zwanger was. Ik had net gemerkt dat ik een MK kreeg en ik was de vorige keer ook tegelijk met haar zwanger.
Tranen met tuiten....

quote:

---

Op zondag 26 oktober 2003 01:57 schreef Caroline38 het volgende:
de reakties van jullie omgeving, had je veel steun aan je man/vriend, kreeg je vaak "dooddoeners" te horen.

---

Eigenlijk best wel, de "het is beter zo" en "je bent nog jong genoeg" og meer jaren tussen de kindjes hebben zitten is beter" hebben we flink vaak gehoord. Daarnaast hadden wij het nadeel dat veel mensen op de hoogte waren van de zwangerschap, donderdgas was de miskraam geconstateerd en ons dochtertje was zaterdags jarig, om de stemming niet op de miskraam te "gooien" hadden we het niemand verder verteld op schoonmoeder lief na dat we bezig waren met een miskraam. Dus op de verjaardag zelf continu vragen over de zwangerschap etc etc (we hebben het niet lang volgehouden, s'avonds is het alsnog verteld, maar goed ook, want het ging compleet mis, hevig bloedverlies etc etc en 24 uur later lag ik in het ziekenhuis.

quote:

---

Kon je ook later nog je verhaal aan mensen kwijt, of was het niet meer bespreekbaar?

---

hier wel als ik dat zou willen en er zijn misschien nog wel wat inetvrienden die het ook niet erg vinden, maar familie niet echt, die vinden dat het leven doorgaat en ondanks dat de uitgerekende datum in zicht is moet ik het achter melaten, aldus

quote:

---

Hoe lang duurde je verdriet, wat voor dingen maakten je extra verdrietig?

---

Lang, ben erg lang boos geweest en nu de datum nadert weer verdreitig. Heb mijn zinnen nu ook gezet op een nieuwe zwangerschap en hoop echt dat het me lukt met een positieve test in mijn handen te staan op de uitgerekende datum. Het lijkt me zo eng gevoel dan helemaal niets te hebben, leeg te zijn. Kadootjes die we al hadden gekregen aan truitjes, zwembroekjes (ze gingen uit van een knul) en andere verhaaltjes. Mensen die omtrendt mijn datum zijn uitgerekend die vertellen hoe de zwangerschap gaat is ook nog steeds k*t

quote:

---

Wilde je de echo aan mensen laten zien en wilden die mensen het laten zien?

---

we hebben geen echo meegekregen naar huis, dus konden het niet laten zien.

quote:

---

Heb je het vruchtje begraven?

---

heb dus een spoedcurretage gehad dus kon niets begraven, wel hebben we vergeetmenietjes uitgezaaid.

Mijn verhaal:
Ik had met 8 weken en 2 dagen een termijn echo en daar zagen we heel dapper een klein hartje kloppen.
Een week later voelde ik `s ochtends ineens lichte wee-achtige krampen. Omdat het na een paar uurtjes weer ophield besteedde ik er verder geen aandacht aan. `s Avonds op de wc zag ik dat ik was bloed verloor en op dat moment besefte ik dat het einde oefening was.
De volgende dag heb ik de verloskundige gebeld en ik kon `s middags meteen terecht voor een echo.
Daar werden onze bange vermoedens bevestigd, er was geen hartactiviteit meer te zien.
Ik wachtte een week af of het misschien spontaan los zou komen maar dat viel me geestelijk te zwaar. Ik wilde verder, weer zwanger worden en weer vrolijk zijn.
UIteindelijk ben ik gecuretteerd, een ingreep die me lichamelijk erg is meegevallen.
De geestelijke nasleep heeft veel langer geduurd, ook nog omdat mijn cyclus daarna stil kwam te liggen en de dokter me niet wilde helpen omdat ik nog álle tijd had omdat ik nog zo jong was.
Ik wilde niet wachten maar zwanger zijn en en niet te groot leeftijdsverschil hebben tussen onze kindjes. Ik ben toen zelf op een gegeven moment naar de gynaecoloog gestapt die me een kuur primolut gaf om weer een bloeding te krijgen en daarna clomid om een eisprong te krijgen.
In onze familie ben ik op erg veel onbegrip gestuit, mijn broers snapten niet dat ik mu druk maakte om zo`n koffieboon en mijn moeder kwam met verhalen over haar zus die met 5 maanden zwangerschap haar kind verloor en dat dat veel erger was. Ik heb mijn familie dan ook een half jaar niet meer willen zien.
Uiteindelijk was ik 5 maanden later weer zwanger en nu is Tom geboren en alweer 4 maanden oud.
Als herinnering aan Jack zoals we het babietje hadden genoemd heb ik een hangertje aan mijn armband hangen; twee voetjes met de grootte van de voetjes van een ongeboren kindje van 10 weken.

Als een vlindertje zo klein
groeide jij in mij
Nu ben jij
het vlindertje
van mijn gedachten

Veel sterkte met het meemaken van je miskraam of je beslissing om tot curettage over te gaan en de verwerking van dit alles

quote:

---

Op vrijdag 31 oktober 2003 09:55 schreef Knorretje het volgende:

...die vinden dat het leven doorgaat en ondanks dat de uitgerekende datum in zicht is moet ik het achter melaten, aldus

Lang, ben erg lang boos geweest en nu de datum nadert weer verdreitig.

---

Hier moet ik zelfs al steeds bij stil staan. Mijn zusje was 28 december uitgerekend, en bij haar is het met 8-9 weken misgegaan. Althans, toen werd het geconstateerd, maar het bleek dat het vruchtje al met minder dan 6 weken was gestopt met ontwikkelen.
In ieder geval, ik moet dus ook steeds denken aan 28 December. Ik weet niet hoe mijn zusje er over denkt, maar als ik er al steeds aan moet denken, dan moet dat voor jullie (degenen die het persoonlijk meegemaakt hebben) nog veel erger zijn.

Ik was net 8 weken zwanger toen ik op 28 april 2002 ben gaan bloeden. De volgende dag is er een echo gemaakt en gecontateerd dat er een 2 vruchtzakjes waren waarvan er 1 geen teken van leven had. Helaas heb ik 2 weken daarna een miskraam gehad. Daar lag het in de toilet, vruchtzakje nog rond, ik geloofde het niet, het zag eruit alsof er een foutje was gemaakt, dit zakje zag er zo goed uit die moest weer terug... Ik heb veel verdriet gehad en moet nog steeds huilen als ik er aan terug denk, ook al ben ik nu gezegend met een prachtige dochter. Nog steeds dnek ik dat Jadey een broertje heeft die op haar past. Waarom ik denk dat het een broertje is weet ik niet, dat voelt gewoon zo. Ik was 12 december 2002 uitgerekend, op 6 december wist ik dat ik zwanger was van Jadey. Daardoor beleefde ik de 12e gelukkig minder verdrietig! Ik heb het vruchte ook doorgespoelt, het heeft er wel een uurtje gelegen, ik wist niet wat ik er mee aan moest en heb er lang naar gekeken. Echt bizar om zoiets mee te maken!

Pfoe, Caroline, da's niet mis. Eerst al het nieuws dat je het kindje gaat verliezen, dan een begrafenis erbij en dan de uiteindelijke miskraam.
En idd heel vervelend dat je het dan in je eentje doet.
Hoe is het dan met het homostel waarmee jij co-ouderschap wil gaan doen? Is toch wel anders, maar ik neem aan dat zij ook verdrietig waren.

Caroline38, wat een toestand. Het lijkt me vreselijk om in het vliegtuig een miskraam te krijgen en dan ook nog na een begrafenis. Ook bij jou trouwens het verhaal van pjin en veel bloedverlies, merk ik. Dat is dus volgens mij veel meer de regel dan het geruststellende 'flinke menstruatie' dat je verteld wordt.

Ik hoop dat je lichamelijk snel weer opknapt en heel veel sterkte met de verdere verwerking.

Ow, meissie! (als je wil kletsen weet je me te vinden he?)

Gecondoleerd Caroline!
Hier een hele dikke digitale knuffel meis!

Wat een toestand zeg, en dan ook nog eens allemaal tegelijk.
Toch denk dat het prettiger is dat je kindje spontaan is gekomen, dan dat het met curretage wordt weggehaald, voor de verwerking lijkt me dat fijner.
Ik hoop voor je dat er een oorzaak gevonden kan worden, maar waarschijnlijk is er niet veel te achterhalen, hou daar maar rekening mee.

Heel veel sterkte ermee!

een vriendin van mij verteld net dat ze dr vruchtje van 6,5 week gaat verliezen, dat hebben ze na de echo verteld, dat proces is nu aan de gang. in hoeverre is een vrucht van 6,5 week iets? ik probeer dr te steunen maar omdat ik er geen ervaring mee heb vraag ik me wel af wat ik voor dr kan betekenen... ze vindt het heel erg en ik ben dr voor dr als een vriendin maar toch hoor je dit ook vaker toch? het lijkt wel of het heel veel voorkomt, wat het voor haar overigens niet dragelijker maakt aangezien ze al een tijd een kinderwens heeft...

week 6
is ongeveer 5 mm groot.
Deze week kan je het echt zeker weten, je bent zwanger. Je baby ziet er nu uit als een piepklein oortje, en het hoofdje, nek, ogen en oren zijn al gevormd. De ogen hebben zelfs al een lens. De oogleden ontwikkelen zich pas later. De hersenen zijn al weer iets verder ontwikkeld. Je baby heeft al een bloedsomloop. Ook is er al een begin gemaakt in de ontwikkeling van de organen als de nieren, lever en maagdarmsysteem. In deze week begint het hartje van jouw kindje te kloppen. Met een inwendige echo is het vaak in dit stadium al waar te nemen. Het hartje van jouw kindje klopt erg snel en op de echo ziet het eruit als een soort knipperlichtje. Hoewel je baby nog geen echt gezicht heeft, heeft hij al wel een nek, een hersenmassa en een soort bobbelig hoofd. De vorming van het hoofd wordt snel gevolgd door de ontwikkeling van buik en borstholten. Er komt een begin van de armen, het lijken in het begin net peddels, zonder vingertjes. Misschien heb je al last van ochtendmisselijkheid, of andere zwangerschapstekenen. Vanaf deze week kan je ook meedoen met Moeders voor Moeders. In jouw urine zit in de eerste maanden van de zwangerschap een hormoon waarvan medicijnen gemaakt kunnen worden, die andere vrouwen kunnen helpen ook zwager te worden. Voor plassen hoef je waarschijnlijk in deze periode niet veel moeite te doen. Je baarmoeder groeit nog steeds in je bekken, en oefent zo druk uit op jouw blaas.

Week 7
Je baby is ongeveer 1 cm groot.
Je baby begint zich al te vormen naar een mensje, het heeft al duidelijk armpjes en beentjes, en is zo groot als de nagel van je pink. De armen en benen ontwikkelen zich in deze periode zeer snel. De armen iets sneller dan de benen. Dit blijft na de geboorte ook zo, je kindje kan sneller dingen vastpakken dan lopen. Het staartje is verdwenen. De ruggenwervel heeft 32 tot 34 wervels gevormd. Het skelet is nog niet verbeend, het is dus nog heel zacht. Het hartje is nu helemaal af, en het belangrijkste het klopt al. Het hartje bestaat uit één holte met vier kamers. Het is al sterk genoeg om bloedcellen door het lijfje te pompen. De uitlopers van de zenuwcellen beginnen contact met elkaar te maken. Per minuut worden er zo?n 100.000 nieuwe zenuwcellen aangemaakt. Nog voor de geboorte worden dat er 100 miljard. Ook de hersenen functioneren al. De lippen, neusvleugels en tong zijn ook al gevormd. Het is zelfs al duidelijk waar de tanden zullen komen. Er zijn al echte tandenstompjes aanwezig. De lever maakt bloedcellen aan. Belangrijk is ook dat de hersencellen nu contact met elkaar beginnen te maken. Vanaf week zeven wordt het embryo foetus genoemd. Hoewel het hoofdje er nog wat bobbelig uitziet en in een wat eigenaardige hoek op het lijf staat, het ligt voorover op de borst, krijgt het toch al een menselijke vorm. De hormonen kunnen jouw lichaam aardig dol maken. Misschien ben je heel erg misselijk, en ook wisselt je stemming misschien vaak van blij naar verdrietig. Misschien merk je wel dat je onder invloed van de hormonen ook sterker ruikt. De hormonen kunnen er ook voor zorgen dat in de eerste maanden van de zwangerschap je meer last hebt van acne. Na de derde maand is dit veelal ook verdwenen, en zal je er misschien beter uit zien dan ooit. Deze hormonen heb je toch nodig om te zorgen dat alle goede stoffen bij jouw kindje terechtkomen. Bij de meeste vrouwen is de ergste misselijkheid na de eerste drie maanden verdwenen.

bron: babybrabbel

oef, hier ben ik wel even stil van dat het al ver ontwikkelt is... jee... in welke week komen gemiddeld de meeste miskramen voor dan? ik zie het na het lezen van dit bericht niet meer zo als het verliezen van een vrucht maar toch wel echt als een miskraam... wat erg voor mijn vriendin...

toscane, belangrijk denk ik als je haar wilt steunen is minder de wetenschappelijke kant (hoe ver is de ontwikkeling van dit kindje enz.) maar hoe zij het ervaart. Zij zal het niet voelen alsof ze een kindje van amper 1 cm. verliest, maar ze verliest haar kindje. Ze verliest deze kans, ze verliest de toekomst zoals ze die zag toen ze wist dat ze zwanger was, zelfs al is dat maar heel kort geweest.

Natuurlijk is het voor jouw beeldvorming prettig te weten waar het feitelijk om gaat, maar gevoelsmatig is het zeer wel mogelijk dat die feitjes er voor je vriendin niets toe doen.

quote:

Op vrijdag 24 december 2004 11:59 schreef miss_sly het volgende:
toscane, belangrijk denk ik als je haar wilt steunen is minder de wetenschappelijke kant (hoe ver is de ontwikkeling van dit kindje enz.) maar hoe zij het ervaart. Zij zal het niet voelen alsof ze een kindje van amper 1 cm. verliest, maar ze verliest haar kindje. Ze verliest deze kans, ze verliest de toekomst zoals ze die zag toen ze wist dat ze zwanger was, zelfs al is dat maar heel kort geweest.

Natuurlijk is het voor jouw beeldvorming prettig te weten waar het feitelijk om gaat, maar gevoelsmatig is het zeer wel mogelijk dat die feitjes er voor je vriendin niets toe doen.

ja daar heb je helemaal gelijk in, het is ook meer voor mijn beeldvorming bedoelt... het is vooral heel erg voor haar omdat juist zij het zo graag wil en er al zo lang mee bezig is... ik weet dat veel mensen nu denken ach het was maar 6 weken, dat was de wetenschappijle kant die ik nu even wilde weten... pffff... dank je voor je bericht.

we zitten nu te mailen, ik mailde haar eerder het volgende : gaat het wel een beetje? nav je berichtje heb ik even zitten surfen op internet aangezien ik niet zo op de hoogte ben van dit soort dingetjes. eigenlijk word ik er steeds somberder van en moet ik steeds aan je denken.

ik hoop dat het niet te emotioneel is nu je midden het verlies proces zit. ik vind het nog steeds moeilijk om je te adviseren maar wil je gewoon alle liefde en succes wensen en sterkte... X


Haar reactie (een gedeelte) : wat ben je toch een schatje. Dat je het op internet heb zitten kijken bewijst dat echt om me geeft en dat doet me erg goed.
Ik begrijp ook wel dat het moeilijk is voor je om te begrijpen en dat verwacht ik ook niet hoor. Het is al fijn als ik me verhaal kwijt kan. Je bent echt een lieverd.

blijft moeilijk hoor, maar anyway bedankt voor de reacties...

toscane, dat is misschien wel het beste wat je kunt doen: geeen advies, alleen een luisterend oor een indien nodig een schouder om (virtueel) op uit te huilen!

Sterkte, vooral ook voor je vriendin, want het is een moeilijke en verdrietige tijd voor haar!

bedankt miss_sly

heel erg voor je, heel veel sterkte

quote:

Op donderdag 23 oktober 2003 18:54 schreef Yfke het volgende:
Wil je alleen heel veel sterkte toewensen..........

Idem..

Wat erg zeg! Veel praten met iemand die je vertrouwt helpt misschien om het te verwerken.. Hoe dan ook; sterkte!!

sterkte met dit verlies

heel veel sterkte met dit verlies

Ik kan me de pijn heel goed voorstellen, ik zit er nu namelijk zelf middenin!
Mijn man en ik hebben op 7 december (met 8 en halve week) een echo gehad en toen was alles nog goed. De tweede controle op 21 december (met 10 en en halve week) toonde echter aan dat het vruchtje sinds die vorige echo niet meer gegroeid is en dat er geen hartactiviteit meer was.

Maandag ben ik gaan vloeien en ik ben nu in afwachting van wanneer het vruchtje eruit gaat komen. Daar zie ik wel enorm tegen op. De buikkrampen zijn nu nog draaglijk. Niet meer als een normale menstruatie, maar het bloedverlies is wel iets meer.

Ik ben er gewoon nog kapot van.. Mijn man en ik waren in verwachting na een behoorlijk pittig IVF-traject en dat maakt het des te zuurder! Heb nog steeds ieder dag huilbuien..

Grt. Annemiek
zie ook het topic: Zeer slecht nieuws tijdens een echo en nu?

[ Bericht 4% gewijzigd door Martijn_77 op 29-12-2004 19:38:53 ]

Ik ben nu vanaf maandag aan het vloeien. Weet iemand hoe lang het duurt voordat het vruchtje erbij zou zitten? Is er uberhaupt nog iets van het vruchtje te herkennen? Het is drie weken geleden gestorven na een zwangerschapsduur van bijna 9 weken.

Het is ook wel erg zuur hoor, Prinses Maxima opnieuw zwanger. Ik zou precies gelijk met haar uitgerekend zijn!! Ook medio juli...