Ik ben nu ongeveer tien jaar aan het werk. Door mijn hoogbegaafdheid loop ik keer op keer tegen dezelfde problemen aan. Ik communiceer helder, duidelijk en vanuit een inhoudelijke invalshoek: hoe kunnen we dingen verbeteren, hoe zorgen we ervoor dat iedereen veilig, stabiel en efficiënt kan werken?
Managers lijken echter vooral te communiceren vanuit een andere logica, namelijk: hoe zorgen we ervoor dat wij zo min mogelijk hoeven te doen en dat er zo min mogelijk ruis ontstaat. Wanneer ik onveiligheid signaleer of aangeef dat ik ergens tegenaan loop omdat een collega zijn of haar deel niet doet, word ik al snel gezien als het probleem. Niet omdat het probleem er niet is, maar omdat ik degene ben die het benoemt.
Door mijn hoogbegaafdheid is dit iets waar ik structureel op vastloop. Het gebeurt steeds opnieuw. Daarnaast heb ik in het verleden te maken gehad met complex trauma en heb ik ook in de ziektewet gezeten om daaraan te werken. Dat mentale traject is inmiddels grotendeels afgesloten. Toch merk ik dat mijn manier van denken en communiceren, die structureel vanuit een andere invalshoek vertrekt, telkens weer botst met hoe organisaties functioneren.
Organisaties ga ik niet kunnen veranderen. Dit lijkt simpelweg hoe het werkende leven is ingericht. Goede bedoelingen blijken weinig waard. Men zit er niet op te wachten dat een nieuwe medewerker komt helpen en dingen ter discussie stelt die al jaren op een bepaalde manier worden gedaan. Ik vind het pijnlijk dat ik dit pas zo laat heb ingezien. De afgelopen jaren heb ik me vooral gericht op mijn mentale gezondheid, waardoor dit patroon ondergesneeuwd is geraakt.
Ik heb dit ook geprobeerd te bespreken met de gemeente, in de hoop dat zij mij hierin konden ondersteunen. Maar eerlijk gezegd weet ik het inmiddels niet meer. Ik wil niet blijven jobhoppen. Ik wil nu gewoon een baan waarin ik langdurig kan blijven. Ik kijk inmiddels buiten mijn oorspronkelijke vakgebied en verken zijpaden. Ik word wel uitgenodigd voor gesprekken, maar nog niet aangenomen.
Ik weet niet meer hoe ik dit moet aanpakken. Al die tijd heb ik me gefocust op de inhoud en de praktijk, juist omdat managers vaak zeggen dat jij een probleemwerknemer bent als je structurele zaken benoemt. Als je onveiligheid aankaart, wordt er niet gekeken naar het systeem, maar naar jou als individu: dan zal het wel aan jou liggen.
In plaats van te erkennen dat er structurele problemen bestaan die al jaren spelen binnen bepaalde teams of groepen, wordt het probleem gepersonaliseerd. Dat maakt het extra ingewikkeld, want ik wil niet met de vinger naar anderen wijzen. Ik wil zelf leren hoe ik hiermee moet omgaan. Aan anderen veranderen heb ik niets; ik moet met mezelf verder.
Mijn zorg is ook dat ik inmiddels nergens meer word aangenomen. Ik heb meerdere werkgevers gehad waarvan ik een deel niet eens op mijn cv heb gezet, omdat het om zeer korte dienstverbanden ging waar ik zelf na enkele maanden ben vertrokken. Ik vraag me af hoe ik nu nog duurzaam inzetbaar kan zijn.
Daarnaast loop ik vast in het vinden van passende ondersteuning. Ik heb het UWV en de gemeente al benaderd. Tegelijkertijd vind ik het extreem moeilijk om een psycholoog te vinden die verstand heeft van hoogbegaafdheid. Er is veel aanbod voor autisme of leerproblematiek, maar voor iemand zoals ik blijkt er nauwelijks iets te zijn. Ik zoek dit al lange tijd, zonder resultaat.
Dat maakt dat ik nu vastzit: ik wil stabiliteit, ik wil blijven, ik wil werken, maar ik weet niet meer hoe ik dit duurzaam moet vormgeven binnen systemen die structureel anders functioneren dan hoe ik denk en communiceer.