Top 2000 Editie 2024 #273 Finale in zicht

quote:

Op vrijdag 31 oktober 2025 09:46 schreef n00biedoobiedoo het volgende:
Het lompe gebeuk in Born Slippy duurt me ook altijd te lang.

Die lange versie vind ik een stuk minder ja, je hebt toch het geprevel van Karl Hyde nodig om dat gebeuk lekker te maken als je het mij vraagt.

De laatste 3. Het moest er eens van komen. Het zijn uiteindelijk slechts 4851 liedjes he? Allemaal voorzien van een stukje tekst, die mijn smaak of wansmaak toont, die een beetje vertelt over hoe lang ze alweer verdwenen zijn in de Top 2000 of juist niet, die een beetje achtergrond over de plaat deelt. Met het Top 2000-seizoen in zicht heb ik 10 maanden lang eerst een hoop platen gekraakt, daarna mijn onverschilligheid gedeeld om vandaag mijn meest lovende woorden van allemaal te spreken. En hoe toepasselijk om dat te doen op 31 oktober, op Halloween, kort voor Dia de los Muertos, om dan met een van de meest beklemmende platen uit de lijst te eindigen. Een wandeling door een donker bos, Stephen King zou het niet beter kunnen bedenken. Enfin, hier zijn de laatste drie.

3 Pulp - Common People

De winnaar van de jaren 90 is de ultieme Britpopsong. Dat vonden de Britten ook. Was men bezig met de strijd tussen Blur en Oasis, die vervolgens bepaald niet hun beste singles eruit gooiden, kwam daar Pulp met deze song over iemand die probeerde een wit voetje te halen bij een meisje uit de upper class met Griekse roots die aan de kunstacademie deed. De song was toen de song van het jaar aan de andere kant van de Noordzee. In het lied spat de energie er vanaf en de plaat wordt sneller en sneller, terwijl zanger Jarvis Cocker met deze enige Top 2000-deelname aangeeft dat hij een gewone man is, maar dat 'gewone mensen' ook heel leuk zijn. De 'gewone man' was natuurlijk een typisch Britpop-thema, zodoende past de song perfect in dat genre. Aan het einde is de snelheid niet meer te houden, al zit er in de albumversie nog wel een vertraagd stukje tussendoor. Maar die krijgen we Top 2000-technisch niet bij deze nummer 3 aller tijden, ook in mijn eigen lijst. De top 3 daarvan is het enige uit mijn top 10 dat de Top 2000 heeft gehaald, en al die anderen uit mijn top 10 hebben ook echt nul kans. Common People is nog wel eens lijstaanvoerder geweest bij mij, tussen 2009 en 2016 meerdere keren. De energie van die song sprak mij meteen aan. Ik had al wel gehoord van Pulp, Disco 2000 kende ik zowaar eerder, maar dat is gewoon een hele leuke song. Niet een van de beste allertijden. Maar de eerste keer Common People was meteen raak. Meer dan bij de twee die komen gaan. Het wisselen tussen de manier van zingen, de thematiek, de snelheid... ja, indertijd een terechte nummer 1. Maar er zijn er nog 2 beter. Of nouja, 1 echt beter en 1 vind ik ongeveer even goed, die wisselen nog wel eens van plek. Sinds 2015 in de lijst, al was ie in 2018 en 2019 even afwezig. Wat geplug van Annemieke en Lucky Fonz leverde in 2020 plek 1431 op en sindsdien is het een vaste waarde, met plek 1537 in 2024.

2 Split Enz - Message to My Girl

We gaan nog 1x down under (en daar nog nét voorbij) met het mooiste liefdesliedje aller tijden. Ik wam er pas na een aantal jaar achter dat dit eigenlijk de voorloper van Crowded House was. Dit nummer in ieder geval, want geschreven door Neil Finn en niet door vaste zanger Tim Finn. Ik hoorde dit nummer ergens in 2014 een paar keer in een hele korte tijd, onder andere in mijn Top 2000-playlist met nieuw te leren kennen nummers, voelde ik dat dit lied voorbestemd was en ging ik eens naar de tekst luisteren. En die was eigenlijk wel mooi, met de kwetsbaarheid van de man die niet wil zeggen dat ie van iemand houdt, maar het eigenlijk toch aangeeft via hoe hij over haar spreekt. Ik ben zelf ook wel een beetje zo, ik zeg niet graag 'ik hou van je', maar wil het wel via andere signalen meegeven. Ook wel iets wat bij mijn vriendin bekend is, die heeft dit liedje zo ook wel aardig weten te waarderen. Toch prettig. Het is echt een tekstnummer waarbij de muziek ondergeschikt is, al moet de muziek dan altijd wel nog een ruime voldoende scoren om een lied echt mooi te maken. En dat gebeurt, met vooral het pianowerk. Vroeger stond dit niet op Spotify in de studioversie, maar was er een liveversie. Aangezien het lied een fadeout heeft gingen ze daar lekker nog wat langer door. Die versie was geweldig fijn met een nog wat langer durende pianosolo, maar helaas is die weggehaald van Spotify en precies die versie heb ik nooit meer op YouTube kunnen vinden. Spijtig, maar de studioversie is ook gewoon helemaal prima. Altijd stond ie in de lijst, met plek 260 in 2001 als hoogste notering. Alweer 7 jaar vinden we hem net onder plek 1000, op 1166. En tijdens de Top 2000 valt ie natuurlijk, zoals bij sommige andere nummers, extra lekker. Toch tijd voor die 'New Year's Resolution'. Of meer dan dat.

1 The Cure - A Forest

En dan zijn we aan het einde gekomen. Door het oerwoud van platen in de Top 2000. Tijdens Halloween in een donker bos beëindigen we deze countdown met wat volgens mij het beste nummer ooit is, van begin tot eind. De drums, opgenomen en achterstevoren afgespeeld, zorgen voor een basis die uniek is en bijzonder aanvoelt, maar toch gewoon lekker doorklapt en strak de plaat begeleidt. Het toetsengeluid dat een donkere sfeer meegeeft. De gitaarmelodie wist me al in te pakken in een of andere remix in de vorm van een synthesizergeluidje. En de beklemmende stem van Robert Smith. Alles komt bij elkaar. Alles wat The Cure zo goed maakt. Alles wat muziek zo mooi kan maken. In 2006 leerde ik een of andere mix kennen en ik vond de melodie erg mooi. Niet echt iets mee gedaan of gezocht waar het vandaan kwam, maar ik weet nog dat ik dat meteen een heel bijzondere melodie vond. Zat onder iets in een Youtubefilmpje volgens mij. Kon toen allemaal nog, YouTube was indertijd een cowboyplek. Ik denk dat ik hem in de Top 2000 eind van dat jaar voor het eerst hoorde en verrek, dat was die ene melodie. Daarna werd The Cure geadopteerd als een van mijn favorieten, maar eerst met Lullaby. Ondanks de melodie kwam A Forest een beetje op een zijspoor. Waarom? Ik weet het niet. Ik vond hem altijd wel leuk, maar andere nummers spraken me net meer aan. Disintegration, beste album ooit, die luisterde ik veel. Het duurde tot de Top 2000 van 2012, toen ik met A Forest op mijn oren met oudjaar door de straten liep. Het was een van de laatste nummers van die Top 2000. En het viel ineens perfect. Alleen door de donkere straten. Misschien niet op zoek naar een niet-bestaand meisje, maar toch voelde het lied ineens echt als het ultieme nummer om in het donker mee rond te lopen. Dat enge bos wordt echt perfect geschetst. Sindsdien is het mijn The Cure-favoriet en het heeft nog een jaartje of 3 geduurd, maar inmiddels is het zelfs mijn alltime favoriet. De beste 5.55 minuutjes muziek die er zijn voortgebracht. Het liefst met het albumintro, waarin de melodie 1x heel mooi met een galmende gitaar op dat duistere badje synths wordt gespeeld. Het liefst met outro, waarin de plaat eerst uit de bocht vliegt met de hoger en lager wordende ritmegitaar, om uiteindelijk te verdwijnen en slechts de bas over te laten. De volle 5 minuten en 55 seconden, graag. Die mag op plek 1. Of op plek 22, vooruit. Dat is best acceptabel. Sinds 2000 staat ie in de lijst en altijd in de top 100. Tot aan 2012 altijd in de onderste helft, behalve in 2000. Sinds 2012 altijd in de bovenste helft, behoudens een uitglijder in 2018. Gelukkig was er een concertbonus in 2019. En een albumbonus in 2024. Die plek 22 gaat helaas nooit meer verslagen worden. Al mag het natuurlijk wel. Wat een fenomenale plaat. En wat een ellenlange review. Wat een ellenlange 4851 reviews. Ik check uit. Het is tijd voor de Top 2000 van 2025. Tot gifjesdag. Of tot de topics van andere lijstjes. Het was me een genoegen.