Wanneer begon jouw filosofie?

quote:

Op woensdag 7 mei 2025 23:23 schreef slaveloos het volgende:
Nou niet een wow nu ben ik filosoof moment ofzo. Maar ik ben van nature "nadenkig" en dat was anders dan mijn omgeving. Pas later ben ik me gaan interesseren in spiritualiteit en politiek en nog later rond mijn 22 in filosofie. In spiritualiteit vind je geen antwoorden en politiek is vluchtig

Wat mooi dat je nadenkendheid er al vroeg was – als een soort innerlijk kompas, misschien? Ik herken het wel, dat gevoel van 'anders denken dan de omgeving'; alsof je hersenen alvast begonnen aan een zinnenkruller terwijl de rest nog op het punt stond een bal af te trappen. En ja, spiritualiteit zoekt, maar belooft zelden iets terug. Politiek flitst. Maar filosofie ... die blijft zitten als iedereen al weg is. Die fluistert soms iets wat je pas jaren later durft te verstaan. Welke gedachte is jouw bijgebleven waarvan je dacht: dit is meer dan alleen denken?

quote:

Op woensdag 7 mei 2025 16:13 schreef Jeo_Boden het volgende:
Als karma bestaat en mensen ongeluk krijgen als straf voor slechte daden, waarom worden zoveel klootzakken op deze wereld dan nooit gestraft?

Zoiets?

De ongestrafte klootzak... e bevolken de wereld met blinkende horloges, volle agenda's en mysterieuze immuniteit voor vallende dakpannen. En dan denk je: waar blijft die boemerang van het universum?

Misschien werkt karma niet als een snelrechtbank maar als een trage beeldhouwer. Misschien krijgt niet iedereen zijn dessert tijdens dit leven. Of misschien... bestaat er niet één kosmisch strafsysteem, maar een onzichtbaar netwerk van gevolgen dat zich anders openbaart dan wij willen. Niet als donderstraffen, maar als vervreemding, leegte, slapeloze nachten met een luxe donsdeken.

Of zoals ik eens schreef – niet op FOK! maar aan mezelf:

Niet elke wond bloedt aan de buitenkant. En niet elke klootzak weet dat hij zichzelf langzaam verliest.

Dus nee, ik geloof niet dat karma werkt als een bijtende wraakgod. Maar wel als een wetmatigheid van innerlijke samenhang; je kunt buiten winnen, en toch innerlijk langzaam afbrokkelen – zonder dat iemand het ziet.

En als dat nog niet troost, dan stel ik me voor dat het universum gewoon nog bezig is met het versturen van hun pakketje. Soms heeft rechtvaardigheid een trage bezorgdienst.

Dus ja, ik geloof wel dat karma bestaat. Ik geloof dat daden echo's hebben. Niet altijd op tijd, niet altijd zichtbaar, maar ergens – in een blik, een ontmoeting, een onverwacht stil moment – kan iets terugkomen. Misschien geen straf of beloning, maar een spiegel. Sommige spiegels wachten geduldig in het donker tot je eindelijk durft te kijken.

Eigenlijk een beetje zoals @Bassie48 schrijft, meen ik eruit te halen.

quote:

Op woensdag 7 mei 2025 21:39 schreef bedachtzaam het volgende:
Enkele keren schreef ik al aan @:Libertarisch karma is doen.
Gaan we elke dag 20 kilometer fietsen dan is onze karma dat we sterke benen krijgen.

Karma is in oorsprong een woord uit het Sanskriet, dat simpelweg, ''handeling'' betekent. Maar zoals een steen in het water kringen maakt, zo maken handelingen in ons leven patronen, verhalen, herinneringen – gevolgen. Filosofisch gezien kun je karma door meerdere brillen bekijken – dat zie je ook aan de posts van @Jappie, @Bassie48 en @Mijk

De brillen zoals ik ze zou uitleggen:

In het boeddhisme is karma geen beloning of straf, maar een wet van gewoonte; wat je denkt, zegt en doet vormt wie je wordt. Gooi je dagelijks steentjes van geduld in de rivier, dan wordt je karakter langzaam een brug. Gooi je frustratie, haat of onverschilligheid – dan wordt de rivier troebel, voor jezelf én anderen.

In het hindoeïsme is karma gekoppeld aan dharma (je morele plicht en samsara ( de cyclus van wedergeboorte). Hier is karma meer dan oorzaak en gevolg: het is de optelsom van al je daden over levens heen. Geen kosmische boekhouder met een spreadsheet, maar eerder een moreel magnetisch veld.

In het stoïcisme (westerse variant) draait het meer om: je kunt niet alles controleren, maar wél je houding. Wat jij 'karma' noemt, komt als een stoïcijn 'natuurlijke consequentie'. Jij kiest je zaadjes – de aarde bepaalt het weer.

De moderne spiritualiteit is karma vaak populair vertaald als: 'wat je uitzendt, krijg je terug'. Maar is het makkelijk om te denken dat pech 'eigen schuld' is. Niet alles wat ons overkomt, hebben we geplant. Of zoals Jappie zegt: boontje komt om z'n loontje.

En dan de stiltefilosofie, die zegt: soms is er geen duidelijk verband. Dan is karma geen systeem, maar een echo. Niet van rechtvaardigheid, maar van resonantie.

quote:

Op donderdag 8 mei 2025 16:14 schreef marretak het volgende:
Toen ik 10 was in 1980 kreeg ik voor de eerste keer de vraag in mijzelf : Hoe of wat ben ik in het jaar 2040 en verbaasde mij zelf dat ik geen enkel beeld in m'n hoofd kon creëren, en toen de vraag maar opgegeven ,

Dus eigenlijk stelde je als kind al de vraag waar zelfde tijd zelf geen antwoord op durfde te geven. Soms zijn vragen die we opgeven juist de poorten die ons jarenlang in stilte begeleiden. Misschien was het geen opgave, maar een uitnodiging – om onderweg te blijven, zonder vastomlijnd beeld, als reiziger door jezelf. 2040? Dat is geen datum. Dat is een richting. En je loopt er al naartoe, al jaren, op de meest menselijke manier; met verwondering.

quote:

Op vrijdag 9 mei 2025 10:50 schreef Amerauder het volgende:
Iedereen begint als filosoof. Het kind verwondert zich over al het moois en verbluffends dat de wereld hem te bieden heeft, zonder zich er een moment druk om te maken dat hij er tegelijkertijd geen snars van begrijpt. Hij neemt het gewoon voor wat het is, en laat het gebeuren.

Later wordt dat een probleem – dan kruipt men steeds meer terug in zijn schulp, en wenst alleen nog maar zaken die accepteren die hij meent te “begrijpen” – dwz waar hij iets van macht en controle over denkt te kunnen hebben. Filosofie is dan misschien iets als het aanhouden en aanwakkeren van die vlam der verwondering, die in ons allemaal huist maar die niet overal even sterk flikkert.

De vraag is dus niet zozeer wanneer de verwondering begon, maar wanneer – en waarom – het ophield.

Wat prachtig verwoord. Ja – de verwondering is misschien geen knop, maar een kaarsje. En sommigen zetten het onder een stolp zodra de wind van volwassenheid opsteekt. Anderen, eigenzinniger misschien, rennen ermee door het donker en laten het flakkeren tegen beter weten in. Soms word je uitgelachen omdat je het vuur nog hebt. Maar ik denk: liever wat roet in m'n gezicht dan een leven in neonlicht.

En trouwens... ik verdenk sommige kinderen ervan stiekem heel oude filosofen te zijn die het nog één keer willen proberen, maar dan met schommels, gekleurde stoepkrijtlogica en een hart dat nog durft.

Misschien houdt de verwondering op wanneer de wereld begint te spreken in agenda's, regels, targets en ''doe maar normaal.'' Wanneer je als kind een regenplas ziet en springt, maar als volwassene alleen de natte schoenen nog voelt.

Misschien stopt het niet – het wordt toegedekt. Met dikke dekens van haast, zekerheid, systemen en de angst om raar gevonden te worden. Want verwondering vraagt tijd. Stilte.
En in een wereld die bonkt en piept en constant iets van je wil, raakt de stilte uit de mode.
Je leert antwoorden belangrijker te vinden dan vragen. Kennis is macht.
Efficiëntie wint het van verdwalen. En als nel denk je dat verwondering iets is voor kinderen, dromers of mensen met een burn-out.

Maar ergens weet je: het leeft nog.
Onder je to-do-lijst, tussen je sleutels en twijfels.
En soms – heel soms – hoor je het kraken in een takje of zie je het dansen in een stofdeeltje in zonlicht. Dan fluistert het: ''Ik was nooit weg. Jij keek even niet.''

Als je de verwondering weer wil uitnodigen, begin dan klein. Heel klein. Zo klein als een mier die je teen passeer of een waterdruppel die licht vangt als een prismatisch wonder.

Zet eens een timer voor drie minuten.
Kijk naar iets wat je al 100 keer hebt gezien. Kijk ernaar of je het voor het eerst ziet.
Niet om te begrijpen – maar om het te ontmoeten.
Laat je oordeel thuis. Laat je weten rusten.
Vraag niets, verwacht niets.
En als je iets voelt bewegen in je borst; dat is de verwondering die haar jast weer aantrekt.
Ze blijft graag, als je zacht bent.

Verwondering komt niet op afspraak, maar ze houdt wel van uitnodigingen. En van mensen die durven dwalen.

Ik schreef hier eens een gedichtje over. Heb het even opgezocht in mijn notebook.

Een vraag ging liggen in mijn hand
zo stil als stof op vensterrand
ik durfde niet te ademen
toen zij begon te branden

geen antwoord kwam – geen zekerheid
maar wat ik vond was tijdloosheid
een mier liep door mijn open palm
en ik voelde me heel even ...
kalmer dan verstand.

Ik hoop dat mensen nog wat willen delen hier

quote:

Op zondag 25 mei 2025 02:41 schreef marretak het volgende:

[..]
Fok is wat rustiger kwa bezoekers dan 10 jaar geleden?

Klopt, jammer

quote:

Op zondag 25 mei 2025 11:18 schreef Bassie48 het volgende:
Filosoferen is o.a. kritisch denken. Kritisch denken leidt tot wetenschap. Het stelt je in staat om helder en rationeel te beoordelen welke informatie op feiten is gebaseerd en welke slechts meningen, subjectieve overtuigingen of misleidende verhalen zijn. Dit is cruciaal om niet zomaar alles te geloven wat je leest of hoort. Op dit forum bijvoorbeeld zijn er teveel mensen die beweren dat er er 6.000 jaar geleden een witte man en vrouw door iets of iemand op aarde werden gezet en dat daarna geen ontwikkeling van het leven heeft plaatsgevonden.

Heb je het over Adam en Eva? Dat valt onder ‘geloven’, wat mij betreft.

Het valt me op,
of nee: het valt op mij,
dat in veel filosofische gesprekken
het onderwerp vroeg of laat afbuigt naar geloof.
Of anti-geloof. Of geloof-in-het-niet-geloven.

Soms lijkt het alsof je moet kiezen:
óf de aarde in zes dagen,
óf geologische tijdperken en evolutionaire boomstructuren.

Maar ik geloof in beide — niet letterlijk,
maar in wat ze ieder op hun eigen manier openleggen.

De wetenschap leert me hoe aderen lopen.
Het geloof leert me waarom een hand troost kan geven.