Amstel Gold Race 2025 #1

Was ik maar nooit op die motor gestapt’ Amstel Gold Race
Een jaar geleden bracht motoragent Pim Costongs (37) de vrouwenkoers van de Amstel Gold Race een uur lang tot stilstand. Direct na de bijna fatale crash, wist hij: ‘Dit nooit meer.’ Maar wat dan wel?

Over een minuut of zeven draaien de twee koplopers van de vrouwenwedstrijd van de Amstel Gold Race onderaan de Bergseweg in Voerendaal rechtsaf, om aan de geleidelijk oplopende, vrijwel rechte klim te beginnen. Motoragent Pim Costongs heeft de kruising leeggetrokken, zoals dat heet. Geen auto, geen fietser, geen voetganger, met de koers in aantocht mag helemaal niets of niemand nog passeren.

Dan hoort hij hoe de koprijder van de politiemotorrijders zich via de portofoon meldt. Die is al een stuk vooruitgereden en geschrokken van de situatie bovenaan de beklimming. Toeschouwers rijendik in de berm, links en rechts kriskras geparkeerde auto’s, sommige automobilisten zoeken in alle haast nog een plekje. Het is chaos.

„Dit is niet normaal. Er moet n� iemand deze kant op komen, anders komen we in de problemen.”

Pim hoort het aan.

Dit is nog ��n van de leukere wielerwedstrijden. De grootsheid ervan. Het is live op televisie, dat brengt een bepaalde druk met zich mee.

Veel vaker zijn het minder bekende koersen in de marge die hij moet begeleiden, zo’n twaalf tot vijftien per seizoen. Bijna elk weekend is het raak. Weer een weekend weg van huis. Misschien is hij er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Al een poosje. De uitdaging is er enigszins vanaf.

Dat soort gedachtes duwt hij ver weg als de helm eenmaal op gaat. Op de motor moet hij gefocust zijn. Er is werk aan de winkel.

Het is eigenlijk niet aan hem om op de oproep van de koprijder af te gaan – de collega die een stuk achter hem rijdt is de aangewezen persoon –, maar hij kan nu eenmaal het snelste ter plaatse zijn. Hij wijzigt het plan. „Ik ga erheen. Over”, spreekt hij op ferme toon over de portofoon.

Volgteken
Hij rijdt de Bergseweg omhoog door een haag aan publiek. In zijn ooghoeken flitsen de hordes toeschouwers voorbij. Zij hebben geen oog voor hem. Ze zijn vooral bezig met wat er achter hem komt. De opwinding is voelbaar. Iedereen weet: als de politie voorbijkomt, is de koers in aantocht.

Pim ziet tientallen meters verderop, op het deel waar de heuvel iets afvlakt, een witte Audi rijden. Midden op de weg. Die moet van het parcours af. Zo snel mogelijk.

In een split second maakt hij een plan: links passeren, een volgteken geven en de chauffeur de eerste de beste zijstraat in wijzen.

Bij een inhaalmanoeuvre is extra alertheid gevraagd. Hij scant de omgeving: geen zijstraten, geen parkeervakken, een aaneengesloten rij publiek langs de kant. De auto kan niets anders dan rechtdoor rijden.

Hij gaat links rijden, 70 kilometer per uur, netjes volgens protocol, en nadert vlot. Zijn voorwiel is nog maar enkele meters verwijderd van de achterbumper als de chauffeur het stuur omgooit, linksaf richting de berm. Geen knipperlicht. Niks.

Pim schrikt zich wezenloos en knijpt vol in zijn remmen. Maar het gaat te snel. Geen tijd om te reageren. Dit gaat hij nooit meer redden.

Hij schreeuwt. Een luide kreet, zonder heldere betekenis, doordrenkt van wanhoop. Hij weet dat het mis is.

Met een doffe stoot slaat Pims hoofd tegen de kentekenplaat van een Mitsubishi die toevallig langs de weg geparkeerd staat. De dreun brengt zijn hele lichaam tot stilstand; het veert zelfs nog een beetje terug. Achter zich hoort hij de motor in de berm crashen. De klap slingert de BMW-motor op zijn kop; hij komt tot stilstand tegen een heg.

Paniek, geschreeuw, pijn. Extreme pijn, tot overal in zijn lijf. Kan hij zijn handen nog bewegen? Ja, dat lukt nog. Voelt hij ergens bloed stromen? Zijn gezicht is nat, dat zal wel bloed zijn, denkt hij als hij de kenmerkende ijzersmaak proeft. Zo snel als de pijn in zijn rug en schouder opkomt, zo langzaam daagt het besef dat er zojuist iets gigantisch is misgegaan.

Hij ligt op zijn rug op het fietspad langs de weg. Als hij zijn ogen opent, ziet hij de bruine Mitsubishi, een enorm gevaarte naast hem. Kut, ik heb een aanrijding gehad. Van alle kanten rennen omstanders op hem af. Niemand van de collega’s is in de buurt. Hulp! Er moet snel een ambulance zijn kant op, dat is wel duidelijk.

Ieder ander zou stil blijven liggen, wachtend tot iemand 112 belt. Pim niet, hij moet de meldkamer inseinen. Met zijn linkerhand – die doet geen pijn – pakt hij de portofoon van zijn motorpak en stelt het kanaal van de meldkamer in. Hij drukt de spreekknop in en roept „Assistentie collega!” naar de meldkamer. Het is de noodoproep zoals hij het geleerd heeft wanneer hij in een benarde situatie zou belanden. Nou, benard is dit zeker. De melding is doorgegeven, hulp is onderweg.

De helse pijn in zijn rechterschouder lijkt erger te worden. Daar zit echt iets mis, voelt hij. Misselijkmakend is het. Een van de omstanders roept dat hij fysiotherapeut is. Hij draagt een poloshirt van een wielerploeg. Pim vraagt de man zijn schouder te ontlasten. Uit angst dat hij iets zal forceren durft de man dat niet, maar na aandringen van Pim tilt hij toch de arm wat op. Dat voelt geweldig. Het verlicht de pijn enorm.

De man zegt dat hij bij hem blijft. Pim pakt zijn hand vast en knijpt er even in.

Eindelijk is daar een bekend gezicht. De motorrijder die achter hem zat in de koers, komt aangestormd en knielt naast hem neer. Zijn gezichtsuitdrukking verklapt zijn schrik en angst. Vorige maand was hij er ook al bij toen er een ongeluk met een van de andere collega’s gebeurd was. Zijn collega legt Pim in een stabiele houding en informeert de andere motorrijders in de koers van het ongeluk.

Helm
Een soort stilte ontstaat wanneer de ambulance stopt en twee verpleegkundigen uitstappen. De fysiotherapeut die Pim als eerste hielp staat op en loopt naar de ambulancebroeders. Hij heeft immers gezien wat zich enkele minuten eerder heeft afgespeeld.

Nu komt het goed, weet Pim.

Voorzichtig haalt de ambulancebroeder de helm van Pim zijn hoofd. Nog even ziet hij het gezicht van de arts. Hoewel deze zich netjes voorstelt, verstomt het geluid en hoort Pim nog maar vaag wat er om hem heen gebeurt. De verpleegkundige zet direct een spuit en geeft hem de maximale dosis ketamine. Pim voelt zich opstijgen. Misschien wel honderden meters de lucht in. Na die helse pijnen is dit gevoel fantastisch. Alsof hij zweeft over de Eiffeltoren die midden in een witte tunnel staat. „Europapa, europapa”, zingt hij plots luidkeels.

Wazig hoort Pim hulpverleners overleggen. Het is opeens een stuk drukker. Hij krijgt slechts flarden mee in zijn witte tunnel. Voelt hoe hij met de brancard in de ambulance wordt geduwd. De deuren slaan dicht, sirenes gaan aan.

Gebroken
Onbekend gestommel laat Pim ontwaken uit een doffe slaap. Hij opent zijn ogen en kijkt naar het systeemplafond. Links van hem is een groot raam waar de voorjaarszon fel door naar binnen schijnt. Aan zijn arm hangt een slang met doorzichtige vloeistof die vanuit een infuus zijn lichaam indruppelt. Ik lig in een ziekenhuis.

Langzaam en vaag herinnert hij zich wat zich eerder die dag op de Bergseweg heeft afgespeeld. Wat vooral opvalt, is de enorme pijn die hij in zijn rechterschouder heeft. Er is echt iets helemaal fout gegaan.

Het geluid van de voetstappen op de gang worden luider en lijken in de richting van zijn kamer te komen. Hij herkent de stem van Maureen, zijn vrouw. In de deuropening blijft ze even staan, alsof ze zich ergens schrap voor zet.

Haar hand wordt vastgehouden door Fenne, hun zeven jaar oude dochter. Zij verschuilt zich een beetje achter het been van haar moeder.

Pim ziet de gespannen gezichten, misschien zelfs wat angst. Hij probeert de spanning te breken en glimlacht. Maureen glimlacht terug en stapt verder de kamer in.

Dit moment moest er ooit komen. Pim had er al vaker over nagedacht. Haast voorbereidend heeft hij vaak tegen Maureen gezegd dat zijn vak niet zonder risico is. Als je op een motor stapt, weet je dat dit een keer kan gebeuren. Veel van zijn collega’s hebben al eens met dit bijltje gehakt. Nu treft het hem. En man, wat valt dat zwaar.

Maureen vraagt hoe hij zich voelt.

Gebroken, denkt hij.

„Het komt goed”, verzekert hij Fenne, terwijl hij zelf nog geen idee heeft of dat eigenlijk wel zo is. De arts komt de kamer binnen met in zijn hand een map met documenten. Opnieuw de vraag hoe Pim zich voelt.

Gebroken, antwoordt hij.

De arts opent de map en pakt een foto van de scan eruit. Vijf gebroken ribben. Ook zijn er twee ruggenwervels gebroken. „Daar en daar”, wijst hij aan met het puntje van een pen. De arts vertelt dat hij enorm veel geluk heeft gehad. Het had slechts een halve centimeter gescheeld of de breuk had in het ruggenmerg gezeten, dan had de situatie er totaal anders uit gezien.

Fenne vecht tegen haar tranen. Haar gezichtsuitdrukking zorgt voor een wee�g gevoel in Pims buik. Verdriet bij je dochter, door je eigen stomme schuld, want zo voelt hij het nu. Was ik maar nooit op die motor gestapt.

Hij wil hen niet aandoen dat ze ooit een telefoontje krijgen dat het niet goed is afgelopen. Dat het ambulancepersoneel niets meer voor hem heeft kunnen betekenen. Het had zo weinig gescheeld. Als die Audi een fractie eerder had ingestuurd, was hij hier nu waarschijnlijk niet meer geweest. Dan was hij met volle kracht in de zijkant van die Mitsubishi gevlogen. Het besef draait als een irritante oorwurm constant door zijn hoofd. Dit verdriet, deze pijn, dat nare wee�ge gevoel, wil hij niet meer voelen, nooit meer. Dit was de laatste keer, belooft Pim zichzelf. Ik stap nooit meer op die motor.

Bekeuringen
Pims telefoon blijft onophoudelijk rinkelen. Het is overweldigend, zoveel telefoontjes en berichtjes als hij ontvangt. Hij heeft er, liggend in z’n ziekenhuisbed, bijna een dagtaak aan om alles te beantwoorden. Vanuit het hele land sturen agenten steunbetuigingen. Ze hebben hem op het nieuws gezien, en willen laten weten dat ze aan hem denken. Typisch voor de politie. Collega’s kennen de gevaren van het werk.

Het beantwoorden slokt een groot deel van zijn tijd op. Het leidt ook een beetje af. De laatste maanden twijfelde hij steeds vaker over het werk op de motor. Hij dacht er al vaker aan om te stoppen, maar niet zo abrupt en zeker niet op deze manier.

Zijn droombaan verloor na verloop van tijd wat van z’n glans. Niet het rijden zelf, dat blijft superleuk. Op de motor is hij in zijn element. Hij behoort niet voor niets tot een select gezelschap met de hoogste rijopleiding en geniet elke dag van de vrijheid. Alleen dat begeleiden van al die wielerkoersen door het hele land, daar gaan zoveel weekenden aan op. Soms wel vijftien in een seizoen. Wil hij dat nog wel?

En al die bekeuringen… Het hoort erbij als motoragent, dat weet hij. Een wijkagent moet verbinden, een motorrijder schrijft bekeuringen. En automobilisten die zich bewust niet aan de regels houden, die slingert hij zonder pijn op de bon. Fietsers zonder verlichting ook.

Hij is geen grote schrijver, maar steeds vaker komt hij thuis en spoken de bonnen van die dag nog door zijn hoofd. Heeft hij daar wel goed aan gedaan? Was een waarschuwing niet voldoende geweest? Waar sommigen een overtreding zien, is hij daar niet altijd van overtuigd. Daar worstelt hij steeds vaker mee.

Hij wil actie, boeven vangen. Daar verlangt hij naar terug.

Laatst mocht hij meelopen met de collega’s van de hondenafdeling. „Is dat niets voor jou, Pim, werken met een hond”, hadden ze gevraagd. Hij had daar eigenlijk nooit serieus over nagedacht. Dat was te hoog gegrepen voor hem, dacht hij. Maar toen hij er zo tussen stond; Ja, absoluut! Dat was fantastisch.

Je komt ter plaatse als collega’s het niet meer geregeld krijgen, bij een inval ga jij voorop. Zo’n hond zorgt voor ontzag. Het is een extra geweldsmiddel dat slechts bij hoge uitzondering ingezet mag worden. Het staat bijna gelijk aan het vuurwapen.

Het is niet de eerste de beste hond h�. Ze zijn temperamentvol. Die vurige blik en dat onophoudelijke geblaf, met dat slijm dat langs die huiveringwekkende tanden glijdt. De riem die voortdurend strak staat door de kracht van dat dier, klaar voor actie.

Binnenkort komen er een paar plekken vrij bij Team Surveillance Honden, kreeg hij te horen. Dat is hoogst uitzonderlijk. Dit is zijn kans.

Liggend in het ziekenhuisbed ziet hij die kans in rook opgaan. Hoe moet hij in deze staat in vredesnaam de sportieve test doorstaan? Die is toch al vrij pittig. Met allerlei breuken in zijn rug is hij kansloos. Van het letsel zou hij nog wel eens lang last kunnen houden, had de arts gezegd. Platte bedrust is het devies.

Hij twijfelde misschien al langer, maar na het ongeluk weet hij het zeker: hij wil niet meer als motorrijder werken. Van kantoorwerk op het bureau gaat hij niet gelukkig worden, dat weet hij nu al. Toch dreigt j��st dat nu door die verdomde aanrijding te gebeuren.

Voetje voor voetje schuifelt Pim de zaal op het politiebureau in Kerkrade binnen, zich stevig vastklampend aan de handvaten van zijn rollator. Hij heeft zich met pijn en moeite bijeen geraapt om naar deze informatieavond over het werken met politiehonden te komen. Maureen moet hem ondersteunen, anders zakt hij ineen. Dit is gekkenwerk, dat weet hij zelf ook wel. En toch: ‘t moet! Langzaam zoekt hij een plekje, ergens vooraan, vooral niet te ver weg.

Hij is uitgeput. Alles doet pijn. Vanochtend is hij na drie dagen ontslagen uit het ziekenhuis, met het dringende advies om bedrust te houden. Plat liggen, met zo weinig mogelijk inspanning. Het lichaam heeft tijd nodig om te herstellen. Ja, best, maar dat kan ook na vandaag.

Maureen is eerst nog pissig op hem. Je gaat echt niet! Hij weet dat ze gelijk heeft, toch gaat hij er vol tegenin. Hij weet hoe het werkt bij de politie: je moet je gezicht laten zien.

Pim wil er voor zichzelf in ieder geval alles aan gedaan hebben. Een bezoek aan de informatieavond hoort daarbij. Hij is een doorzetter. Als hij zelfs in deze staat aanwezig is, dan wil hij het h��l graag, zullen ze vast denken. Iedereen weet in ieder geval dat hij geweest is, dat weet hij zeker.

Mick
Hij is enthousiast, de dag dat ze Mick komen brengen. Na een uitgebreide sollicitatieprocedure vol intensieve testen en trainingen krijgt hij nu zijn eigen hond. Hij snelt naar buiten als de auto komt voorrijden. ‘Pak ‘m maar. Hij zit achterin.’

Een beetje weifelend maakt hij de klep van de kofferbak open. Daar zit ie. Blaffend in zijn hok. Even diep ademhalen en dan het hok openmaken en de hond aanlijnen, zoals hij tijdens de training geleerd heeft.

Vanaf nu zijn ze officieel een duo. Hopelijk klikt het. In negen van de tien gevallen komt dat wel goed, is hem verteld. Maar het kan mislukken. Hij is zelf vrij extravert, daar hoort ook een actieve, energieke hond bij.

In het begin ging het eigenlijk helemaal niet zo goed. Hij voelde zich een prutser. Dit is een hele andere hond dan hij zelf jarenlang had. Mick en hij groeien langzaam naar elkaar toe. Urenlang lopen ze samen door het bos, spelen ze thuis met een balletje. De hond test hem uit, daagt hem uit. Het is aan hem om te laten zien wie de baas is. Dat lukt steeds beter.

Heterdaad
Tijdens een van de laatste oefeningen in zijn opleiding samen met Mick, komt over de portofoon een melding binnen: ‘Een heterdaad inbraak in Landgraaf.’ De verdachte heeft de benen genomen.

Pim is gretig en nota bene in de buurt. Hij wil een inbreker vangen. „Ok�, ga maar”, roepen de instructeurs. Samen met een collega loopt hij naar de auto.

„Wie pakt de hond?”

„Ik!”

„Die van mij is al aangelijnd.”

„Jammer, dan had je het maar niet moeten vragen.”

Pim is gretig. Dit gevoel heeft hij al tijden niet meer gehad. Vol adrenaline rijden ze naar Landgraaf. Pim pakt Mick uit de auto en zet ‘m op, zoals dat heet. Mick begint direct te trekken, wil de straat oversteken. Nee, dat kan niet. De inbreker is de andere kant op gerend. Maar daar vindt Mick geen spoor. Nog maar eens proberen. Weer niks. Jongens, het houdt op. Jammer.

Ok�, nog ��n laatste keer. Weer wil Mick de weg oversteken, een drukke straat met een voortdurende stroom aan auto’s. Aan de overkant zijn medewerkers van de gemeente in de perkjes aan het werken, mensen laten er hun hond uit. Wil hij daar naartoe? Mick ruikt van alles. Ok�, laat ik hem maar volgen, eens kijken waar we uitkomen.

Pim laat de lijn een beetje vieren. Hij voelt hoe Mick harder en harder trekt. Mick heeft een spoor te pakken. Pim volgt, dwars door de auto’s, die abrupt tot stilstand komen. Rechts, de stoep over. Door de wijk, langs een lange heg en dan, bam, uit het niets duikt Mick links achter een elektriciteitskastje. De inbreker kijkt verschrikt op en geeft zich direct over.

Wow, dit is zo lekker, Pim weet ineens hoe erg hij dit heeft gemist.

Sjoerd102	vrijdag 11 april 2025 @ 08:57
	Na het dokkeren over de Vlaamse en Noord Franse kasseien en hellingen verplaatst het World Tour circus zich naar de Heuvelklassiekers. Te beginnen met de Amstel Gold Race op zondag 20 April. Nederlands enige World Tour klassieker. Sinds dit jaar is de organisatie overgenomen door Flanders Classics, echter blijft Leo van Vliet dit jaar nog koersdirecteur. Vorig jaar was het na een spannende finale een sprint van 4, waar Tom Pidcock eindigde voor Marc Hirschi en Tiesj Benoot. Bauke Mollema was de beste Nederlander op plek 7. Winnaars laatste 10 edities: o 2024 Tom Pidcock o 2023: Tadej Pogacar o 2022: Michal Kwiatkowski o 2021: Wout van Aert o 2019: Mathieu van der Poel o 2018: Michael Valgren o 2017: Philippe Gilbert o 2016: Enrico Gasparotto o 2015: Michal Kwiatkowski o 2014: Philippe Gilbert De Start vind sinds 1998 in Maastricht plaats. En ook dit jaar is dat niet anders. Om 10:40u zal op de Markt het startschot klinken, en na een korte neutralisatie van 1,6km gaan we dan echt op weg. Via allerlei bekende beklimmingen slingeren we door Zuid Limburg waar na 255,9 km de finishlijn getrokken is in Vilt. Tov vorig jaar zijn er 2 wijzigingen. Door werkzaamheden aan de voet is de beklimming van de Sint Remigiusstraat/Huls (na circa 155km wedstrijd) dit jaar komen te vervallen. Hiervoor in de plaats komt de iets westelijker gelegen Schanternelsweg in de plaats. De belangrijkste wijziging vinden we echter in de laatste 10km koers. Waar we vanaf 2017 na de Bemelerberg binnendoor terug naar de aankomst reden, vinden we dit jaar de Cauberg weer als allerlaatste beklimming terug in het parcours. De beklimmingen: 1. Maasberg 2. Adsteeg 3. Bergseweg 4. Korenweg. 5. Nijswillerweg 6. Rijksweg N278 7. Wolfsberg 8. Loorberg 9. Schweibergerweg 10. Camerig 11. Vaalserberg/Drielandenpunt 12. Gemmenich 13. Epenerbaan/Vijlenerbos 14. Eperheide 15. Gulperberg (Bergweg) 16. Plettenberg 17. Eyserweg 18. Schanternelsweg 19. Vrakelberg 20. Sibbergrubbe 21. Cauberg (1e keer) 1e passage Finish 22. Geulhemmerberg (1e keer) 23. Keerderberg (N278) 24. Bemelerberg 25. Loorberg (2e keer) 26. Gulperberg (Gulperbergweg) 27. Kruisberg 28. Eyserbosweg 29. Fromberg 30. Keutenberg 31. Cauberg (2e keer) 2e passage finish 32. Geulhemmerberg (2e keer) 33. Bemelerberg (2e keer) 34. Cauberg FINISH [ Bericht 3% gewijzigd door Sjoerd102 op 11-04-2025 09:09:58 ]
VoMy	vrijdag 11 april 2025 @ 14:12
	Het is een soort terugkeer naar oudere tijden, met die Cauberg vlak voor de streep. Ik ben wel benieuwd. Met die lange solo's en vroege finales van tegenwoordig zit je het laatste half uur gauw naar niets te kijken; wat dat betreft vind ik het niet zo verkeerd dat er vlak voor de streep 'gewoon' nog het verschil gemaakt kan worden voor de verdere ereplaatsen. Sowieso vind ik het wel een mooi idee om elke paar jaar de finale te hertekenen. Dan moeten de renners toch elke keer weer wat improviseren en is er meer ruimte voor verrassingen.
Sjoerd102	vrijdag 11 april 2025 @ 14:35
	De start (Maastricht) en Aankomst (Valkenburg/Vilt) staan redelijk vast. Los van vergunningen zou je inderdaad prima eens parcours kunnen wijzigingen. En dan niet alleen de finale. Had zelf eens een ‘alternatief’ uitgetekend van 250km.. Zo min mogelijk wegen dubbel of zelfs driedubbel gebruiken, en ook Spoorweg overgangen vermeden. Beklimmingen van Camerig (zwaarste) en Vaalsberg (hoogste van Nederland) wil ik er sowieso erin hebben. Rondom Sittard heb je ook enkele leuke klimmetjes liggen En gezien de grensligging ook meteen een lusje door Duitsland erin. De klimmetjes: 1.Snijdersberg 2.Maasberg 3.Hillensberg (DE) 4.Watersley 5.Keldernaar 6.Altaarstraat 7.Adsteeg 8.Bergseweg 9.Kleekampsweg 10.Nijswillerweg 11.Vaalserberg/Drielandenpunt 12.Beusdael (BE) 13.Loorberg 14.Camerig 15. Kruisberg 16. Eyserbosweg. 17. Fromberg 18. Keutenberg 19.Eperheide 20.Kutersteenweg 21.Mheerelindje 22.Hoesberg 23.Moerslag 24.Hallembaye (BE) 25.Rue du Garage/Cote Saint Pierre (BE) 26.Keerderberg (N278) 27.Bemelerberg 28.Cauberg 29.Geulhemmerberg 30.Bemelerberg (2e keer) 31.Cauberg (2e keer) [ Bericht 2% gewijzigd door Sjoerd102 op 11-04-2025 16:09:52 ]
Halcon	zaterdag 12 april 2025 @ 16:54
	quote: Op vrijdag 11 april 2025 14:12 schreef VoMy het volgende: Het is een soort terugkeer naar oudere tijden, met die Cauberg vlak voor de streep. Ik ben wel benieuwd. Met die lange solo's en vroege finales van tegenwoordig zit je het laatste half uur gauw naar niets te kijken; wat dat betreft vind ik het niet zo verkeerd dat er vlak voor de streep 'gewoon' nog het verschil gemaakt kan worden voor de verdere ereplaatsen. Sowieso vind ik het wel een mooi idee om elke paar jaar de finale te hertekenen. Dan moeten de renners toch elke keer weer wat improviseren en is er meer ruimte voor verrassingen. In deze koers kan dat wel, ja. Geen monument en parcours is al zo vaak aangepast.
Sjoerd102	zondag 13 april 2025 @ 14:25
	quote: Op zaterdag 12 april 2025 16:54 schreef Halcon het volgende: [..] In deze koers kan dat wel, ja. Geen monument en parcours is al zo vaak aangepast. in Vlaanderen, Roubaix wordt ook jaarlijks het parcours aangepast.
Felagund	zondag 13 april 2025 @ 17:49
	quote: Op zondag 13 april 2025 14:25 schreef Sjoerd102 het volgende: [..] in Vlaanderen, Roubaix wordt ook jaarlijks het parcours aangepast. Ronde van Lombardije wisselt ook jaarlijks.
VoMy	zondag 13 april 2025 @ 18:04
	quote: Op zondag 13 april 2025 14:25 schreef Sjoerd102 het volgende: [..] in Vlaanderen, Roubaix wordt ook jaarlijks het parcours aangepast. Die eerste paar kilometers misschien, maar de laatste 50km zit weinig verschil in bij PR en RVV hoor.
Steven184	zondag 13 april 2025 @ 18:05
	Pogi met 100 mln minuten voorsprong
TargaFlorio	zondag 13 april 2025 @ 18:41
	quote: Op zondag 13 april 2025 18:05 schreef Steven184 het volgende: Pogi met 100 mln minuten voorsprong REMCO EN THIBAU!
Halcon	zondag 13 april 2025 @ 22:04
	quote: Op zondag 13 april 2025 14:25 schreef Sjoerd102 het volgende: [..] in Vlaanderen, Roubaix wordt ook jaarlijks het parcours aangepast. Toch niet zoveel als de AGR? In de finale dan, die een koers meestal kenmerkt. AGR heb je het allemaal al zo'n beetje gehad: van een gast van 40 kilo die wint (Pidlul) tot een massasprint met Olaf Ludwig als winnaar.
Sjoerd102	maandag 14 april 2025 @ 09:04
	quote: Op zondag 13 april 2025 22:04 schreef Halcon het volgende: [..] Toch niet zoveel als de AGR? In de finale dan, die een koers meestal kenmerkt. AGR heb je het allemaal al zo'n beetje gehad: van een gast van 40 kilo die wint (Pidlul) tot een massasprint met Olaf Ludwig als winnaar. In Luik en Lombardije dan wel weer. Luik heeft de laatste 10 jaar, 4x een wijziging gehad in de laatste 10kilometer. Enfin. Drukke week. Vrijdag zelf Zuid Limburg in om te kijken bij de diversen hotels waar de ploegen verblijven. En om te kijken naar de ploegen die het parcours aan het verkennen zijn. Al ben ik beetje bang dat dat dit jaar iets minder ploegen zijn ivm de Brabantse Pijl. Zaterdag middag jury en ploegleidersvergadering bijwonen. 's avonds diner. En zondagmorgen om 07:30u op de markt in Maastricht zijn, waar dan om 08:30u ook nog een 'safety'meeting is met alle bestuurders in de koers. Overigens mijn functie weer gewijzigd. Nu krijg ik de tijdschrijver/ardoisier bij de dameskoers achterop. Bij de herenkoers heeft men een motard van de belgische bond ingeschakeld. Lang leve de invloed van Flanders Classics.
Coppi	maandag 14 april 2025 @ 11:13
	quote: Op zaterdag 12 april 2025 16:54 schreef Halcon het volgende: [..] In deze koers kan dat wel, ja. Geen monument en parcours is al zo vaak aangepast. In Lombardije passen ze bijna jaarlijks de start en de finish aan. Bergamo, Como, Varese, Cantu, Lecco, Milaan, Mendrisio.
Funzel	maandag 14 april 2025 @ 11:55
	quote: Op zondag 13 april 2025 18:41 schreef TargaFlorio het volgende: [..] REMCO EN THIBAU! Ik wil Pidcock en Healy ook nog wel een kans geven, die zien er goed uit ook.
DecoAoreste	maandag 14 april 2025 @ 12:27
	quote: Op maandag 14 april 2025 11:55 schreef Funzel het volgende: [..] Ik wil Pidcock en Healy ook nog wel een kans geven, die zien er goed uit ook. Als er niet zo'n mutant meedeed zouden dat inderdaad gevaarlijke kandidaten zijn. Zoals het nu is is alleen een Remco in absolute topvorm gevaarlijk, maar het lijkt me stug dat hij nu al die absolute topvorm heeft. Ik hoop het wel natuurlijk.
Sjoerd102	maandag 14 april 2025 @ 12:31
	quote: Op maandag 14 april 2025 11:13 schreef Coppi het volgende: [..] In Lombardije passen ze bijna jaarlijks de start en de finish aan. Bergamo, Como, Varese, Cantu, Lecco, Milaan, Mendrisio. Dan is ook weer de vraag. Wat tel je als ‘finale’ van een wedstrijd. Laatste 5? laatste 10? laatste 25? Als ik LBL kijk (laatste 25km dus vanaf La redoute). In 2016 werd net voor de finish de Rue de Nanliot toegevoegd. In 2017 werd deze weer verwijderd In 2019 nam men na de Redoute de Cote des Forges voor men naar de Roche Aux Facons reed. Verder was de aankomst niet in meer Ans, maar in het centrum van Luik. In (ik meen) 2021 is de aankomst naar weer ander deel van Centrum van Luik verhuisd. In 2022 kwam de beklimming van de Cote des Forges weer te vervallen In 2023 opnieuw een koerswijziging. Bovenop de Redoute ging men niet langer links, maar rechtsaf om zo toch weer de Cote des Forges te beklimmen
Halcon	maandag 14 april 2025 @ 13:32
	quote: Op maandag 14 april 2025 11:13 schreef Coppi het volgende: [..] In Lombardije passen ze bijna jaarlijks de start en de finish aan. Bergamo, Como, Varese, Cantu, Lecco, Milaan, Mendrisio. Ja, dat is wel zo natuurlijk.
_-_ratjetoe_-_	maandag 14 april 2025 @ 19:57
	Heb toch altijd een speciaal gevoel bij deze koers.
Dale__Cooper	maandag 14 april 2025 @ 21:57
	quote: Op maandag 14 april 2025 19:57 schreef _-_ratjetoe_-_ het volgende: Heb toch altijd een speciaal gevoel bij deze koers. De herkenbaarheid van alle hellingen en toch ook vaak wel een leuke koers.
Sjoerd102	woensdag 16 april 2025 @ 13:57
	Voor de liefhebbers, de Technische gids. https://limburgcycling.co(...)l-Gold-Race-2025.pdf
RobertoCarlos	donderdag 17 april 2025 @ 10:26
	quote: Op woensdag 16 april 2025 13:57 schreef Sjoerd102 het volgende: Voor de liefhebbers, de Technische gids. https://limburgcycling.co(...)l-Gold-Race-2025.pdf Ik had me er nooit zo in verdiept, maar mijn idee van het prijzengeld was toch wel wat anders... had ik veel hoger verwacht... 2000 euro voor een vierde plaats....