Na een topic over Zuid-Amerikaans wielrennen en Aziatisch wielrennen mag het Afrikaanse wielrennen natuurlijk niet achterblijven. Afrika is het continent dat de laatste jaren steeds meer in opkomst is, zowel binnen als buiten de sport. Het is het continent van de onbegrensde mogelijkheden, en dus is het vooral voor ons als wielerliefhebbers interessant om de ontwikkeling van het Afrikaanse wielrennen te volgen. Qua fysiek talent is Afrika onverslaanbaar, nu is het alleen nog de vraag hoe en of zich dat gaat vertalen naar prestaties op de fiets. Een beschouwing per land volgt, in volgorde van belangrijkheid. Geheel subjectief uiteraard.
Eritrea
De bakermat van het Afrikaanse wielrennen. Het land waar men toch nog iets positiefs heeft overgehouden aan de kolonisatie. De Italianen brachten naast een hoop verderf ook de fiets met zich mee. Zij waren het ook die de eerste wedstrijden organiseerden, waarna de Eritreeėrs verliefd werden op de fiets. Na het vertrek van de Italianen bleef de liefde voor de fiets bestaan. Het is een van de populairste sporten in Eritrea, misschien zelfs wel de populairste. Ieder weekend worden in hoofdstad Asmara de straten afgezet zodat er wedstrijden kunnen worden afgewerkt. Wedstrijden op verschillende niveau's, want Eritrea is een van de weinige Afrikaanse landen waar men een systeem van doorstroming kent. Beginnende Eritreeėrs gaan van start op het laagste niveau en kunnen zich een weg omhoog werken als ze goed blijken te zijn. Het levert een gezond systeem op, waarin de grootste talenten vanzelf boven komen drijven. Eritrea heeft een vrij goede infrastructuur, zowel qua wegennet als clubs. Enkele bekende clubs luisteren naar de namen Eritel, Asbeco en Sembel. Bijna alle bekende Eritrese wielrenners hebben voor een van deze clubs gereden, ze komen nooit uit het niets.
Voor de Eritreeėrs is het wielrennen een afleiding, een manier om even de dagelijkse beslommeringen te vergeten. Want die zijn er natuurlijk genoeg in Eritrea, het is niet meteen het fijnste land op aarde. Niet voor niets dat zoveel mensen het land hebben ontvlucht. Het is natuurlijk een dictatuur, zoals je wel vaker ziet in Afrika. In Eritrea draait alles om Isaias Afewerki, de man die sinds Eritrea in 1991 onafhankelijk werd met de scepter zwaait. Dankzij het nog steeds bestaande conflict met buurland Ethiopiė groei je als jonge jongen liever niet op in Eritrea, de kans dat je aan een dienstplicht met onbekende duur mag beginnen is vrij groot. Een manier om de dienstplicht te ontlopen is door op een andere manier iets bij te dragen aan het land. Bijvoorbeeld door heel hard te fietsen. De bekende Eritrese wielrenners hoeven uiteraard het leger niet in, zij maken reclame voor het land. Een extra motivatie voor jonge jongens om te beginnen met fietsen, al zouden ze dat zonder die motivatie waarschijnlijk ook wel doen. Goede nieuws is dan weer dat de spanningen tussen Eritrea en Ethiopiė de laatste tijd wat minder zijn geworden, sinds Ethiopiė een nieuwe premier heeft. Het verdwijnen van de spanningen zou ervoor kunnen zorgen dat Eritrea als wielernatie nog verder gaat groeien. Rust is het belangrijkste om te kunnen groeien, eigenlijk is het knap dat men tussen alle onrust door toch nog wielrenner heeft weten af te leveren. Nu alleen nog even ervoor zorgen dat de media wat minder gecensureerd wordt en dat de doorsnee Eritreeėr over een telefoon met internet kan beschikken, dan kan ik misschien wat meer meekrijgen van de gebeurtenissen in het Eritrese wielrennen, want daar hoor je dus nooit wat over.
Goed, wat droge feiten dan. De Eritrese wielrenners, wie, waar?
WT:
Merhawi Kudus (Astana)
Amanuel Gebreigzabhier (Dimension Data)
PCT:
Natnael Berhane (Cofidis)
Awet Gebremedhin (Israel Cycling Academy) - een vluchteling. Na een WK wielrennen gevlucht, beschikt tegenwoordig ook over een Zweeds paspoort.
CT:
Mekseb Debesay (Bike Aid)
Yakob Debesay (Groupama-FDJ Continental) - stagiair, tevens broertje van Mekseb
Metkel Eyob (Terengganu Cycling Team) - schroeien in Aziė
Natnael Testatsion (Dimension Data Continental)
Nahom Desale (BEAT) - nog een vluchteling, terechtkomen in Nederland en dankzij een of ander project om Eritrese vluchtelingen weer aan het fietsen te krijgen fietst hij nu al twee jaar voor BEAT, samen met Daniel Abraham.
Daniel Habtemichael (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines)
Natnael Mebrahtom (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines) - lekker man, Filipijns ploegje.
Technisch gezien rijden er dus vrij weinig Eritreeėrs op fatsoenlijk niveau rond. Dat heeft verschillende oorzaken, nog even los van het niveau van de renners. Zo is het haast onmogelijk om een visum aan te vragen voor een Eritrese wielrenner. Landen zijn nogal bang dat zo'n jongen blijft hangen in het land nadat hij een tijdelijk visum heeft gekregen, de vluchtelingencrisis ligt nog vers in het geheugen. Toch slaat dit enorm door, want zelfs iemand als KUDUS heeft hier af en toe nog problemen mee. Al zoveel jaar prof en dan nog vertrouwen sommige landen hem niet, een schande natuurlijk. Veel Eritrese wielrenners zijn daarom vroegtijdig afgevoerd. Daniel Teklehaimanot bijvoorbeeld, de man die jaren voor Dimension Data reed. Eerst nog wel met fatsoenlijke resultaten, maar na een tijd begon dat wat tegen te vallen. Omdat het ook nog eens veel moeite was om iedere keer een visum voor hem aan te vragen werd hij bedankt voor bewezen diensten, net als Mekseb Debesay. Qua niveau liet Mekseb aardige dingen zien als hij kon koersen, maar vaak kon hij niet koersen dankzij blessures of visumproblemen. Ook daar waren ze snel klaar mee en nu fietst Mekseb voor Bike Aid. Teklehaimanot is na een jaartje Cofidis nu terechtgekomen bij een Franse amateurploeg, samen met boezemvriend Tesfom Okubamariam. Ook dat was ooit een groot talent, maar op een passage bij een of andere Japanse ploeg na heeft hij nergens ooit een kans gekregen.
Als we na jonge Eritreeėrs kijken moeten we vooral Biniam Girmay en Henok Muluberhan noemen. Jongens die dit jaar voor het WCC rijden, het World Cycling Centre. Daar verwachten we veel van, vooral van Girmay. Typische Eritreeėrs. Ze zijn bijna allemaal snel en ze kunnen aardig klimmen, dat liet Girmay zien tijdens de laatste rit van de Tour de l'Avenir. Werd toch mooi vijfde bergop, terwijl hij in het begin van het jaar nog sprintjes won in Gabon en Rwanda. Neefje van Meron Teshome overigens, dat was ook weer zo'n Eritreeėr waar ik een paar jaar geleden veel van had verwacht. Na een passage bij Bike Aid verdween hij ook snel richting de vergetelheid. Ik kan nog wel een uur doorgaan met het noemen van namen van Eritreeėrs, maar ze zullen zichzelf in de toekomst maar moeten bewijzen, zelf maar een plaats afdwingen in het topic. Al wil ik nog wel een uitzondering maken voor De Neus. Sirak Tesfom, de jongen met de grootste neus van het peloton. Is al wat ouder, van 1994, maar sinds vorig jaar rijdt hij overal waar hij fietst de stenen uit de straat. Gaat er ooit een ploeg zijn die hem de kans geeft? Waarschijnlijk niet, dus zien we hem snel ook weer richting de anonimiteit verdwijnen. Net als grote talenten als Saymon Musie, Awet Habtom en Solomon Zemenfes, waar zijn ze allemaal gebleven? Ik weet het niet, het is een tragedie.
Koersen, zijn er Eritrese koersen? Ja, die zijn er dus. Ieder weekend. Ook had Eritrea een aantal jaar een paar wedstrijden op de kalender van de UCI staan, zoals de Tour of Eritrea. Om onduidelijke redenen is deze koers na de editie van 2017 weer van de kalender verdwenen. Hopelijk keert het snel terug op de kalender, dat maakt het wat makkelijker om het Eritrese wielrennen te volgen. Qua uitslagen moet je het nu doen met de Eritrese kampioenschappen, en hopen dat ze meedoen aan koersen in andere landen. Vorig jaar werd in Eritrea dan wel weer de Africa Cup georganiseerd, dat was zelfs een 1.1-wedstrijd. Maar of dat een jaarlijks dingetje gaat worden, geen idee. Het Afrikaanse wielrennen is zoals de woestijn. Je loopt eindeloos in de verzengende hitte door het zand, op zoek naar een oase. Als je er eindelijk een ziet blijkt het dan meestal ook nog eens een fata morgana te zijn. Er is veel ruimte voor verbetering, laat ik het maar op een eufemistische manier uitdrukken.
Zuid-Afrika
Voor sommige mensen misschien het grootste wielerland van Afrika, ik zet het lekker op de tweede plaats. Natuurlijk ook weer een land met een geschiedenis, maar ik doe er waarschijnlijk goed aan dit niet te uitgebreid te bespreken. Zuid-Afrika is tegenwoordig in ieder geval een van de landen waar het goed mogelijk is om aan fietsen te doen. Ook hier zijn er aardig wat clubs, met een toereikend wegennet. Renners uit Europa trekken zelfs naar Zuid-Afrika omdat je hier perfect de dopingcontroleurs kan ontlopen kan trainen. Tom Dumoulin vindt dit leuk. Al kan je dan wel net als Vakoc en De Plus worden aangereden, ook dat is Afrika. Zuid-Afrika is een prachtig land, met nog steeds de wrange nasmaak van gebeurtenissen uit het verleden vers in het geheugen. Dat er sprake is van tweespalt zie je ook goed terug in het Zuid-Afrikaanse wielrennen. Bijna alle wielrenners stonden niet vooraan toen het pigment uitgedeeld werd, donkere Zuid-Afrikanen op de fiets kom je minder snel tegen. Ze zijn er wel, zoals Songezo Jim bijvoorbeeld. Hij kreeg een paar jaar geleden een kans van Dimension Data, maar omdat je er alleen op basis van de gunfactor niet komt is hij inmiddels ook alweer van het voorfront verdwenen.
Wie zijn er dan nog wel?
WT:
Daryl Impey (Mitchelton-Scott) - de veteraan, klein dopingprobleempje achter de rug, ieder jaar schroeien Down Under en sinds een paar maanden heeft hij nog een rit in de Tour gewonnen ook.
Ryan Gibbons (Dimension Data) - de jongere en minder goede uitvoering van Impey, zou je kunnen zeggen
Reinardt Janse van Rensburg (Dimension Data) - Reinie!
Stefan de Bod (Dimension Data) - Stefan de God
Jacques Janse van Rensburg (Dimension Data)
Jaco Venter (Dimension Data)
Jay Robert Thomson (Dimension Data)
Willie Smit (Team Katusha-Alpecin) - Willem Jakobus, met dat zielige verhaal
Nic Dlamini (Dimension Data) - started from the township, now we here
Louis Meintjes (Dimension Data) - in het laatste wiel, alweer.
Daarnaast heb je sinds kort heel wat jongens op continentaal niveau, gaat me wat te ver om die allemaal op te noemen. Sinds 2019 zijn er twee nieuwe Zuid-Afrikaanse continentale ploegen, waar wel een aantal goede jongens rijden. Clint Hendricks is bijvoorbeeld niet heel slecht. Met Gustav Basson en Main Kent heeft Zuid-Afrika een aantal behoorlijk jonge hardrijders, in principe gasten die voor Dimension Data in aanmerking zouden moeten kunnen komen. Een van de twee continentale ploegen is TEG Procycling, Jason Oosthuizen is de jongste daar en lijkt het grootste talent te zijn. De andere ploeg is ProTouch, daar rijden over het algemeen wat oudere jongens. Rohan Du Plooy is een van die gasten, hij heeft dit jaar laten zien aardig snel te zijn. Eddie van Heerden is dan weer een van mijn persoonlijke favorieten, die is ook al 25 maar fietst pas sinds een paar jaar. Kan wel wat, als Afrikanen wat beter in de markt lagen zou hij ook op hoger niveau mogen rijden waarschijnlijk. Buiten Zuid-Afrika heb je ook nog Brendon Davids, die sinds vorig jaar voor een Australische continentale ploeg rijdt. Kan ook wel wat, maar uiteindelijk is het meestal toch gerommel in de marge. Misschien dat de nieuwe generatie meer kan laten zien, onder aanvoering van Marc Pritzen, Callum Ormiston en Ryan Terry. Of misschien dat Devin Shortt zich via de amateurploeg van Caja Rural op kan werken naar de profploeg. Je weet het niet zeker, maar waarschijnlijk niet.
Zuid-Afrikaantjes hebben natuurlijk de mazzel Dimension Data een Zuid-Afrikaanse ploeg is. Hoewel het de vraag is hoeveel profijt ze daar ondertussen nog van hebben. Gezien het beleid van de laatste jaren moet je als Zuid-Afrikaan of Afrikaan überhaupt enorm veel mazzel hebben, je dwingt niet zomaar een plek af. De voorkeur gaat uit naar nobuddies als Slagter, Walscheid en dat soort werk. In dat kader is het prettig dat er meer Zuid-Afrikaanse ploegen zijn ontstaan. Veel jongens krijgen nu een kans op een hoger niveau, al hebben de Zuid-Afrikanen over het algemeen niet echt te klagen. Ze krijgen vaak wel een plekje bij een amateurploeg ergens in Frankrijk of Spanje, zoals Byron Munton en Morne van Niekerk. Die laatste rijdt nu zelfs op continentaal niveau rond in Frankrijk, zonder veel aansprekende resultaten. Over het algemeen vallen de Zuid-Afrikanen erg tegen. Als Impey met pensioen gaat blijft er weinig over. De Bod, Gibbons en Meintjes, dat kan beter.
Gelukkig organiseren ze in Zuid-Afrika ook steeds meer wedstrijden op niveau, al schuilt daar een geniepige reden achter. Zuid-Afrika wil graag de Africa Tour winnen, dat is handig voor het prestige maar ook om plaatsjes af te dwingen voor het WK en dat soort werk. De laatste jaren werden ze vaak afgetroefd door Eritrea, dus hebben ze iets verzonnen. Ze organiseren meerdere 2.2 en 1.2-wedstrijden, zoals de Tour de Limpopo en de Tour of Good Hope. Vervolgens nodigen ze voor deze wedstrijden alleen Zuid-Afrikanen uit, waardoor de Zuid-Afrikanen uiteraard ook winnen. Punten voor Zuid-Afrika, geen punten voor Eritrea. Derhalve staat Zuid-Afrika nu eerste, gefeliciteerd hoor! Echt, lekker gewerkt. Zuid-Afrika dus, heb je niets aan. Al is het wel fijn dat er hier een afdeling van het WCC zit, WCC Africa. Jongens als Froome en Kudus zijn hier gepasseerd, voor ze naar Europa gingen. Verder is Zuid-Afrika dus vrij kut, in vergelijking met andere Afrikaanse landen leeft het wielrennen hier ook veel minder. Als ik wel eens wat beelden zie van die koersjes daar staat er echt nooit iemand langs de kant van de weg. Dat doen ze in Eritrea beter.
Rwanda
Nog zo'n land met een vreselijke geschiedenis. Iets met Hutu's en Tutsi's, iets met een genocide, ergens in 1994. Dat ging allemaal niet helemaal lekker, maar tegenwoordig gaat het een stuk beter met Rwanda. Na de genocide kwam Paul Kagame naar voren als sterke man en sindsdien regeert hij met ijzeren hand. Je kan heel veel vraagtekens zetten achter het beleid van deze man, maar het politieke gehalte van dit topic kan beter vrij beperkt blijven. Hoewel de Belgen in Rwanda zijn gepasseerd hebben zij niet net zoals de Italianen in Eritrea de fiets achtergelaten. Niet op dezelfde manier. Het duurde in Rwanda veel langer voor de fiets echt populair werd. Het was een vervoersmiddel, niet meer dan dat. Tot men na de genocide manieren moest vinden om de relaties tussen het volk te lijmen. Sport is een van de manieren om dat te doen. En dus werd het wielrennen gepromoot. Vooral nadat Jock Boyer vanuit Amerika naar Rwanda vertrok, hij richtte een wielerschool op en sindsdien is Rwanda bezig aan een opmark. Dat Boyer verder ook geen man van onbesproken gedrag is schuiven we ook maar even terzijde, het werk dat hij heeft geleverd is indrukwekkend. Binnen een paar jaar begonnen de eerste Rwandezen door te breken. Adrien Niyonshuti, die zijn ouders verloor tijdens de genocide, werd de eerste Rwandees in de World Tour. Hij groeide mee met MTN-Qhubeka en later Dimension Data, in zo ongeveer iedere koers van betekenis werd hij de eerste Rwandees. Uiteindelijk werd ook hij weer bij het grof vuil gezet wegens gebrek aan prestaties, maar de deur naar Rwanda werd geopend.
In de jaren daarna is Rwanda vooral populair geworden dankzij Stephan van der Zwan. De Louis van Gaal van het wielrennen heeft Rwanda in z'n eentje op de kaart gezet. Niemand had ooit gehoord van de Tour de Rwanda, die arme Rwandezen wisten ook helemaal niet hoe je met twitter moest werken enzo, maar gelukkig was daar Steef. Hij vertrok naar Kigali en liet zien hoe je een koers onder de aandacht brengt. Sindsdien is de Tour de Rwanda de belangrijkste koers van Afrika geworden. Sinds dit jaar is het zelfs een profkoers. De Tour de Rwanda is van het niveau 2.1 en dit jaar stond er zelfs een team uit de World Tour aan de start. Astana trok richting Rwanda met Merhawi KUDUS en hij won meteen het rondje waar hij in 2012 als junior zijn doorbraak beleefde. Het bekendste element van de Tour de Rwanda ligt ergens in een achterafstraatje in de hoofdstad Kigali, de Muur van Kigali. Dat had eerste een moeilijke Rwandese naam, maar dankzij Steef is het nu heel simpel de Muur van Kigali. Sindsdien kent iedere wielerliefhebber deze steile straat met de kasseien, fantastisch. Je zou kunnen zeggen dat sponsor Skol ook een rol heeft gespeeld, maar dat zou oneerlijk zijn ten opzichte van Steef. De Belgjes achter Skol hebben veel geld in de Tour de Rwanda gepompt en dankzij deze connecties zijn er ook wat Rwandese junioren naar Belgiė afgereisd vorig jaar, maar dat kan natuurlijk niet op tegen het getwitter van Steef.
Niet alleen de Tour de Rwanda is aan het groeien, het wielerland als geheel wordt steeds beter. Daarom gaan er ook verhalen over een WK in Rwanda. De president van de UCI, David Lappartient, wil graag een WK in Afrika. Landen mogen zich nog een paar maanden aanmelden, maar voorlopig lijken alleen Marokko en Rwanda interesse te hebben. Het plan van Rwanda is inmiddels ingediend, dus krijgen we in 2025 wellicht een WK in Rwanda. Dat zou fantastisch zijn, want Rwanda staat inmiddels overal wel bekend als het land waar zo ongeveer de meeste mensen naar de koers komen kijken. Het volk staat overal rijen dik langs de kant van de weg, het levert imponerende beelden op. De wegen zijn ook nog eens goed, wat wil een mens nog meer? En er zijn ook geen vervelende meerenners, want als je het in je hoofd haalt mee te rennen mag je meteen 100 jaar naar de gevangenis. Leuk land dus, Rwanda.
We hebben nu alleen nog een paar goede Rwandese wielrenners nodig. Adrien Niyonshuti werd het niet, hij moest het vooral van zijn verhaal hebben. De renners die nu proberen door te breken zijn allemaal van na de genocide, ze moeten het niet meer van het verhaal hebben. De hoop was gevestigd op Joseph Areruya, sinds vorig jaar renner van Delko-Marseille. Joseph is een blok graniet op de fiets, in Afrika liet hij mooie dingen zien. Voor Europa is hij blijkbaar wat te ongepolijst, het komt er niet helemaal uit. Al werd hij begin dit jaar wel de eerste donkere Afrikaan die Parijs-Roubaix mocht rijden. Buiten tijd kwam hij aan bij de velodroom, maar toch. Andere jongens om in de gaten te houden zijn Samuel en Moise Mugisha. Samuel rijdt al een paar jaar bij Dimension Data Continental, net als Areruya wist hij ooit de Tour de Rwanda te winnen. Samuel heeft alleen die laatste stap niet kunnen zetten, dus we zien hem waarschijnlijk ook weer vrij snel richting de anonimiteit verdwijnen. Moise Mugisha is ook weer zo'n ongepolijste renner. Kan heel hard rijden, maar de rest moet hij nog leren. Typisch Afrikaans, het fysieke talent is er maar alle andere aspecten van het wielrennen beheerst men nog niet. Coach van Team Rwanda en voormalig lid van Rock Racing Sterling Magnell heeft er zijn handen vol aan. Tactiek, rijden in het peloton, dalen, noem het maar op. Allemaal ondermaats.
Een stap in de goede richting is het oprichten van een eigen ploeg. Sinds dit jaar heeft Rwanda een continentale ploeg, Benediction Excel Energy. Rijden alleen maar acht renners voor, dat is een beetje jammer. Alsnog rijden jongens als Eric Manizabayo, Didier 'Mbappe' Munaneza en Jean Claude Nzafashwanayo daardoor meer wedstrijden op een hoger niveau, kan ze alleen maar helpen. Yvus Nkurunziza reed ook voor dit team, maar hij heeft in de tussentijd ook nog wat koersen mogen afwerken voor een amateurclub uit Monaco. Allemaal DNF, maar toch. Het wielrennen in Rwanda staat nog echt in de kinderschoenen, veel meer dan in andere Afrikaanse landen. In Eritrea lopen ze een jaar of 20 voor op Rwanda, misschien wel meer. Op echte Rwandese toppers gaan we nog wat langer moeten wachten, maar dat WK komt er. Ik heb er nu al zin in.
Ethiopiė
Een interessant land, het wielrennen zou hier eigenlijk groter moeten zijn dan in Eritrea. Ethiopiė heeft meer dan 100 miljoen inwoners, terwijl er in Eritrea slechts vijf miljoen wonen. Het is alleen zo dat de Italianen nooit helemaal zijn doorgedrongen in Ethiopiė. Ze hebben daar niet hun stempel kunnen drukken zoals ze in Eritrea hebben gedaan. Daarnaast wonen er in Ethiopiė ook een hoop verschillende volkeren, die niet allemaal iets met de fiets hebben. Fietsen is in Ethiopiė vooral populair in het noorden, daar waar de Tigrinya wonen. Toevallig ook de grootste bevolkingsgroep van Eritrea. Onder de Tigrinya, voornamelijk Christenen, is het wielrennen krankzinnig populair. Voor de rest bestaat het overgrote deel van Ethiopiė uit bevolkingsgroepen die wat meer richting de islam leunen, daar maakt het wielrennen om wat voor reden dan ook minder indruk. Lopen is populairder, en dat kunnen ze wel behoorlijk goed. Enfin, in het noorden van Ethiopiė is wielrennen dus wél populair. Daar komen ook alle goede Ethiopische wielrenners vandaan.
Een van de steden waar wielrennen populair is luistert naar de naam Mek'ele. Uit deze stad is Tsgabu Grmay afkomstig, de enige Ethiopische wielrenner die actief is in de World Tour. De eerste Ethiopiėr die een grote ronde reed, de eerste op zo ongeveer ieder gebied. Hij kreeg ooit een kans bij MTN-Qhubeka, maar werd daarna weggetrapt door Doug Ryder omdat hij lui zou zijn. Heeft in de jaren daarna toch een mooie carričre uit weten te bouwen, de afgelopen Vuelta reed hij nog een aantal keer goed in beeld. Al jaren roept Tsgabu dat er nog veel grotere talenten op komst zijn in Ethiopiė. We moeten hem maar geloven op zijn woord, want ook vanuit Ethiopiė krijgen we niet veel mee. Af en toe duikt er ergens een Ethiopisch talent op. Hailemelekot Hailu, die reed nog een jaar voor de amateurploeg van Caja Rural bijvoorbeeld. En zo had je ooit Temesgen Buru die een jaar voor Burgos reed. Gerommel in de marge, helaas. Ook Ethiopiėrs komen niet makkelijk aan de bak in Europa, daarnaast kampen ze met dezelfde achterstanden als andere Afrikanen. Toch lijkt er nu wel echt eentje aan te komen: Mulu Hailemichael. Samen met landgenoot Milion Beza rijdt hij voor Dimension Data Continental en waar Beza niets liet zien ontpopte de piepkleine Hailemichael zich wel. Mulu is een klimmer, en wat voor een. Vijfde in de loodzware Valle d'Aosta, daarna won hij een koersje op de Monte Grappa. Hij zal zodra het niet bergop gaat nog veel bij moeten leren, maar dit kan zomaar een echt goede Afrikaan gaan worden. Al dachten we dat ook van Hafetab Weldu, nadat hij eveneens wat mooie uitslagen liet noteren namens DiDataCont. Ondanks een paar sterke wedstrijden wilde niemand hem en nu zit de man met de na Sirak Tesfom mooiste neus van Afrika bij Bike Aid, waar hij amper koersen rijdt.
Aangezien wielrennen toch wel wat aan populariteit lijkt te winnen in Ethiopiė kunnen we hopen dat er in de toekomst meer goede renners uit dit land gaan komen. Bij de junioren beginnen ze al aan de hegemonie van Eritrea te tornen. Normaal winnen de Eritreeėrs altijd met twee vingers in de neus, dit jaar werden ze te kijk gezet door de Ethiopiėrs en de Rwandezen. Welay Berehu moeten we bijvoorbeeld in de gaten gaan houden, amai. Ethiopiėrs hebben alleen nog wel een eigen ploeg nodig, en ze mogen ook wel weer wat wedstrijden gaan organiseren. In het verleden zagen we 2.2-wedstrijden als Tour Meles Zenawi georganiseerd worden, maar dat soort evenementen zijn vaak geen lang leven beschoren. Wij hopen op progressie, want als je ziet wat er in Eritrea allemaal mogelijk is zouden de mogelijkheden hier helemaal eindeloos moeten zijn.
Algerije
Langzaam kom ik uit bij de landen waar ik wat korter van stof kan zijn. Vooral de landen in het noorden van Afrika hebben toch wat minder mijn interesse, al is dat niet helemaal terecht. Wielrennen is hier immers gewoon heel populair. Bijkomend voordeel is dat ze hier enorm veel wedstrijden organiseren. Er zijn tal van 2.2-wedstrijden in Algerije, hoewel... ik lieg een beetje. Er waren enorm veel 2.2-wedstrijden in Algerije. Vorig jaar had je de GP d'Alger, Tour d'Algerie en Tour d'Oranie om maar wat te noemen. Niet de meest boeiende koersen, maar wel UCI-koersen met een deelnemersveld dat niet enkel bestond uit Algerijnen. Dit jaar zijn alle koersen van de kalender verdwenen en worden ze alleen nog maar op lokaal niveau georganiseerd. Met vooral Algerijnen dus, vrij jammer. Het wielrennen in Algerije heeft dus een stap achteruit gezet, terwijl Algerije wel een van de beste Afrikaanse landen is. Waar andere Afrikaanse landen vooral progressie boeken zie ik in het noorden van Afrika eerder achteruitgang.
Terwijl ze vorig jaar juist nog wel wat moois neer leken te zetten. Een nieuwe continentale ploeg, met Davide Rebellin als kopman! Sovac-Natura4ever werd alleen niet echt een doorslaand succes. De ploeg bestond uit een paar Belgen, Rebellin en Algerijnen. Deze Algerijntjes mochten vooral in Afrika rijden, terwijl het Europese programma van de ploeg uitsluitend werd afgewerkt door de Gaetan Bille's en de Laurent Evrards van deze wereld. Zonde, het project is daarom een jaar later alweer volledig geflopt. Rebellin begon nog wel aan het jaar bij deze ploeg, maar vertrok een paar maanden later. Nu zijn er alleen nog Algerijnen over, waaronder alle Mansouri's. Abderrahmane, Islam, Oussama en Hamza. Ze stonden allemaal op het lijstje van de hoop, maar doorbreken is enorm moeilijk.
De enige die het ooit tot Europa heeft gehaald is Youcef Reguigui, vriend van het forum. Hij reed een aantal jaar voor Dimension Data, maar het is een terugkerend verhaal. Ook Rekiki werd na een paar jaar bedankt voor bewezen diensten en na een jaar voor die ploeg van Sovac gereden te hebben fietst hij nu in Maleisiė voor Terengganu, de ploeg van Eyob en Ovechkin. Daar rijgt hij de ereplaatsen aaneen, maar winnen lukt hem nog steeds niet echt. Wel gewonnen tijdens de vierjaarlijkse Afrikaanse Spelen, waar hij Gibbons in het sprintje te snel af was. Je zou voor minder. In een verder verleden kende Algerije trouwens nog wel een andere prof, niemand minder dan Abdel-Kader Zaaf. Die ene jongen van die anekdote met de bidon waar in plaats van water sterke drank in bleek te zitten, dat is de nalatenschap van Algerije in het wielrennen. Er is ook hier ruimte voor verbetering, zou je zeggen. We moeten maar hopen dat iemand als Oussama Cheblaoui plotseling heel goed blijkt te zijn, volgens mij komt er verder niet veel aan vanuit Algerije.
Marokko
Nog maar een land uit het noorden van Afrika. Een vergelijkbaar verhaal met Algerije. Al lijken ze in Marokko ieder jaar meer wedstrijden te organiseren. Ook een aantal wedstrijden op UCI-niveau, zoals de Challenge du Prince. Een reeks van wedstrijden, net als Les Challenges de la Marche Verte. Ook veel amateurwedstrijden hier, zo'n beetje het enige positieve dat ik kan melden over Marokko. Verder is het hier gewoon een enorme strontpot, vooral vorig jaar ging het goed mis. Tijdens de Ronde van Marokko van 2018 besloten de Marokkaanse renners te staken. Ze hadden al een tijd geen geld meer ontvangen van de Marokkaanse bond. Geen salaris, geen prijzengeld, helemaal niks. Terecht om te staken, zou je zeggen. De Marokkaanse bond vond van niet. Alle betrokken renners werden publiekelijk door het slijk gehaald, daarnaast kregen ze ook allemaal een mooie schorsing opgelegd. Afrikaanse praktijken? Afrikaanse praktijken. Men lijkt er niet veel voor over te hebben om de Marokkaanse wielrenners naar een hoger niveau te brengen, we hoeven dus in de toekomst niet veel van Marokko te verwachten. Al zie je die problemen met geld overal, in Zuid-Afrika hebben ze daar ook altijd gezeik mee. Moeten de renners zelf hun vlucht richting een WK regelen en dat soort werk, altijd gezellig.
Enfin, Marokko dus. Op papier wel een aantal talenten, maar wederom is dat lastig te vertalen naar de praktijk. De afgelopen jaren heb ik talloze Marokkaanse talenten gevolgd, alleen maar om te zien dat ze blijven hangen. Abderrahim Zahiri bijvoorbeeld. Klein klimmertje, kreeg vorig jaar een kans bij een continentaal ploegje rondrijdend op een Bulgaarse licentie. Matxin was daar nogal bij betrokken, dus misschien ging het via hem. Hoe dan ook, hij liet daar best wat aardige dingen zien. Won een ritje in de Toscane-Terre bijvoorbeeld, een ritje over onverharde wegen in een 2.2-koers. Daarna nog wat ereplaatsen, 10e in de lastige Ronde de l'Isard en tiende in de Ronde van Estland. Als hij een Italiaans vlaggetje had gehad was dat misschien wel genoeg geweest, zonder dat vlaggetje fietst hij dit jaar voor een Franse amateurploeg. Het leven is soms vrij oneerlijk. Zahiri had best een paar jaar op WT-niveau mogen rijden, zoals landgenoot Anass Aļt El Abdia wel is gelukt. Na een goed WK in Qatar kreeg deze jongen een kans bij UAE-Emirates. Daar reed hij de afgelopen twee jaar voor. Matxin zei ooit nog dat hij El Abdia een groot talent vond, maar de sympathieke Marokkan mocht toch wieberen. Wederom gezeik met het regelen van een visum en ook met enige regelmaat geblesseerd, dan ben je een vogel voor de kat. Nu rijdt Anass de stenen uit de straat voor VIB Sports, ook niet mis. Vooral goed in Turkije, maar ook een 10e plaats in Villafranca de Ordizia. Goed hoor.
Nouja, verder blijven alle Marokkaanse talenten dus hangen. Ik had gehoopt dat Amin Galdoune een goede sprinter kon worden, maar dat lukt niet. Ik had gehoopt dat Mehdi El Chokri een goede klimmer kon worden, maar Mehdi boekt weinig progressie ondanks het feit dat hij toch een kans heeft gekregen van Dimension Data Conti. Mohcine El Kouraji dan maar, nee, ook niet. Allemaal afgeschreven, door naar de volgende generatie. Imad Sekkak rijdt voor het WCC, waar hij weinig laat zien. Jammer, wordt hem ook niet. Youssef Bdadou mag het dan gaan doen, maar ook dat wordt niet evident. Nee, de beste Marokkaanse wielrenners zijn tot nu toe de jongens die in Europa geboren zijn. Nacer Bouhanni bijvoorbeeld. Een Europese opleiding maakt toch wel een wereld van verschil, daar kan geen misverstand over bestaan. Wellicht dat de Marokkanen dan maar moeten hopen op Omar El Gouzi, een Italiaan met Marokkaanse roots die voor Tirol Cycling Team rijdt.
Marokko wil dus ook misschien het WK organiseren, maar dat gaan we dus niet doen. Als je niet eens je eigen renners kan betalen heeft het geen zin een WK te organiseren. Al heeft Lappartient al gezegd dat hij minder geld gaat vragen aan een Afrikaans land dan aan een Europees land, maar toch. Verder kunnen ze wel een wedstrijdje organiseren in Marokko hoor. Vaak Afrikaanse kampioenschappen hier, en dit jaar de Afrikaanse Spelen. Dat gaat op zich wel goed, maar ze moeten toch eerst maar eens hun interne strubbelingen gaan oplossen voor ze een echt groot evenement gaan organiseren.
Kenia
Het land van Chris Froome, jawel. Al is het lastig om Froome een echte Keniaan te noemen. Nee, dat telt niet mee. Hij leerde fietsen van David Kinjah, toch een naam die genoemd moet worden als we het over Kenia hebben. Het Keniaanse wielrennen is pas echt gaan groeien nadat Nicholas Leong besloot naar Kenia te vertrekken. Een of andere fotograaf uit Singapore, ofzo. Hij vroeg zich op een dag af hoe het kon dat er in Kenia zoveel goede hardlopers waren, maar geen wielrenners. Als die jongens daar allemaal het fysieke talent hebben om marathons te lopen, waarom zouden ze dan geen goede wielrenners kunnen zijn? Voor zo'n marathon heb je toch vooral uithoudingsvermogen nodig, als ze dat daar allemaal hebben kunnen ze ook goede wielrenners zijn. Dus ging hij naar Iten, the home of champions. Daar waar alle Kenianen en vaak genoeg ook andere atleten op grote hoogte trainen. Hij verzamelde wat mensen rond zich en besloot willekeurige Kenianen op de schouder te tikken, met de vraag of ze misschien wielrennen wilden uitproberen. Op meerdere plaatsen in Kenia worden (of werden) wedstrijd georganiseerd, waarna men onder de jonge bevolking deelnemers probeerde te verzamelen. Een aantal van die jongens mochten zelfs testen afleggen, waarna aan de hand van de resultaten werd besloten of ze welkom waren in het trainingscentrum in Iten.
Het verhaal wil dat ze Salim Kipkemboi rond zagen rijden op een oude fiets met een paar kilo hout achterop. Ze hielden hem aan en vroegen hem of hij een keer mee wilde trainen met de rest van de groep. Salim had die groep al een aantal keer zien trainen en het waren meteen zijn idolen geworden, hij zei dus meteen ja. En zo geschiedde. Blijkt dat Salim daarvoor al aan wielrennen deed, maar goed, je moet het soms wat mooier maken dan het is. Enfin, de afgelopen jaren zijn er wel steeds meer Kenianen op de fiets gezet en daardoor zien wij heel sporadisch een Keniaan in beeld verschijnen. Een paar jaar terug begon men een samenwerking met een Australische sponsor, waardoor er een continentale ploeg ontstond met een paar Keniaanse renners. Die samenwerking duurde niet lang, maar er volgde daarna wel een samenwerking met Bike Aid. Daardoor hebben er de afgelopen jaren wat Kenianen voor Bike Aid gereden. Salim Kipkemboi, Suleiman Kangangi en Geoffrey Langat. Vooral Kipkemboi en Kangangi lieten wat mooie dingen zien, Kipkemboi leek zelfs een tijd op een gigantisch groot talent. Versloeg vorig jaar in een of ander koerske in de zandbak zomaar Rebellin, dan kan je wel wat.
Dit jaar is de progressie alleen helemaal tot stilstand gekomen. Een conflict tussen de Kenianen en Bike Aid. Blijkbaar hebben ze niets of weinig betaald gekregen. Voor straf hebben ze daarom dit jaar geen koers gereden voor Bike Aid. De Kenianen zijn weer terug bij af, ze rijden alleen in Afrika rond. Kipkemboi mocht het dit jaar toen met de Ronde van Rwanda, waar hij vrij snel uitviel na een valpartij. Daarna reed hij wat lokale koersen in Kenia en mocht hij opdraven in de Ronde van Congo. Eeuwig zonde, dit had er eentje kunnen worden. Zeker met dit weggegooide jaar erbij wordt het waarschijnlijk niets meer. Voorlopig geen Kenianen in de World Tour dus. Het is ook lastig, het project in Kenia bestaat nog niet zo lang. Ze zijn hier pas een jaar of 10 bezig, wonderen mogen we eigenlijk ook niet verwachten. Het project heeft nu alleen wel een nieuwe impuls nodig, alles lijkt volledig stil te liggen. Ripkemboi.
Gabon
Ik noem Gabon alleen even tussen neus en lippen door omdat ze hier jaarlijks een van de weinige profwedstrijden van Afrika organiseren. Lange tijd was het zelfs de enige profkoers. La Tropicale Amissa Bongo. Echt een enorme kutkoers eigenlijk, vaak alleen maar vlakke ritten die eindigen in een massasprint. Daardoor kon Niccolo Bonifazio dit jaar het eindklassement winnen. Enige mooie was dat Biniam Girmay dit jaar een rit won, verder was het eigenlijk een koers om snel te vergeten. Wel een mooie gelegenheid voor de Afrikaanse renners om zich te meten met de Europese renners, er staan hier toch altijd wat mooie ploegen aan de start. De Gaboneesjes zelf zijn alleen niet zulke goede coureurs. Meestal halen ze de finish niet eens. Er is geen enkele Gabonese wielrenner die dit jaar een punt heeft gescoord op de CQranking, een prestatie op zich. Over het Gabonese wielrennen hoeft u dus niet na te denken, op de Tropicale Amissa Bongo Bongo na is het een land om weinig rekening mee te houden. 't Is dat ze Aubameyang hebben. Geoffrey Ngandamba is de beste Gabonese wielrenner, hij werd dit jaar 43e in de Bongo Bongo Tour.
Burkina Faso
Ja, ook in Burkina Faso doen ze aan wielrennen. Niet echt op een bijzonder hoog niveau, maar ze hebben wel een UCI-wedstrijd. De Tour du Faso, 2.2. Vorig jaar gewonnen door Mathias Sorgho, de veteraan van het Burkinese wielrennen. Sinds kort is er opvolging in aantocht, de nieuwe hoop van Burkina Faso luistert naar de naam Paul Daumont. Deze jongen viel vorig jaar voor het eerst op in de Tour de l'Espoir, de Afrikaanse Ronde van de Toekomst. Hij werd 7e, voor iemand uit Burkina Faso niet slecht. Dit jaar werd ie slechts 19e, maar zijn piek volgde later. Zo won hij recent de Ronde van Ivoorkust, jawel! Daumont is een mooie jongen, met een prachtig geblondeerd kapsel. Staat bij niemand op de radar, want wie heeft er ooit gehoord van Burkina Faso? Desondanks een jongen die een kans hoort te krijgen in Europa. Dat moet hij dan maar afdwingen in Yorkshire, hij is van de partij. Verder valt er weinig te vertellen over Burkina Faso. Ja, dat Abdoul Aziz Nikiema een van de weinige Afrikanen is die ooit op doping is betrapt. Geen feit om trots op te zijn.
Kameroen
In dit land organiseren ze wel eens een koers. De Ronde van Kameroen bijvoorbeeld, netjes 2.2. Ook de GP Chantal Biya is een begrip in heel Afrika. Wedstrijden met een opmerkelijk deelnemersveld, meestal. Een of andere amateurploeg uit Frankrijk, een amateurploeg uit Nederland, een paar Slowaken en dan nog wat Afrikaantjes. Kameroeneesjes ook, met name Clovis Kamzong. Dat is de beste renner van Kameroen. Al wat ouder, hij is van 1991. Toch is hij al jaren een stabiele kracht in het Afrikaanse circuit, hij noteert ieder jaar wel een paar mooie uitslagen. Dit jaar werd hij vijfde in de Ronde van Kameroen, maar hij won wel twee ritten. Kameroen is verder wel een land waar het wielrennen aan het groeien is, mede dankzij de Tour de l'Espoir. Deze Afrikaanse variant van de Ronde van de Toekomst bestaat sinds vorig jaar en het speelt zich af in Kameroen. Voorlopig is die koers wel steeds een strijd tussen Eritrea en Rwanda, met dit jaar inmenging van Ecuador. Kameroen zelf speelt nog niet echt een rol, maar wat niet is kan nog komen. Alleen al dat dit land is gekozen om de wedstrijd te organiseren is een positief teken, er zijn mensen die iets in Kameroen zien. Dat heb je nodig voor het iets kan worden.
Tunesiė
Als ik Rafaa Chtioui zeg, wat zeggen jullie dan? Naast gezondheid waarschijnlijk dat hij in het verleden voor Acqua & Sapone en Europcar reed. Jawel, we hadden ooit een Tunesische prof. Was helemaal geen slechte renner, reed best wat mooie uitslagen bij elkaar. Ook toen hij later uit Europa verdween bleef hij nog een paar jaar schroeien, zo reed hij namens een ploeg uit Dubai in 2015 alles aan gort. Sindsdien hebben we niets meer van hem vernomen, net zoals we van alle andere Tunesiėrs ook niets vernemen. Tunesiė is weer zo'n land in het noorden van Afrika, waar men maar geen progressie weet te boeken. Een paar jaar geleden leken ze best wat leuke talenten te hebben, maar dat komt er niet echt uit. Je ziet ze ook steeds minder koersen rijden, de liefde voor de koers is wat bekoeld. Maher Hasnaoui bijvoorbeeld, reed ook een paar jaar voor zo'n ploeg uit Dubai. Reed af en toe zelfs goed. Hoor je niets meer van. Ook Ali Nouisri gaat tegenwoordig anoniem door het leven. Hij rijdt voor een ploeg uit Qatar en wist namens die ploeg vorig jaar nog wel het een en ander te winnen, dit jaar is ie niet veel verder gekomen dan het nationale kampioenschap tijdrijden. Er zit verder ook weinig in de pijplijn in Tunesiė qua aanstormend talent. Nee, hier moeten we het niet van hebben.
Egypte
Nog zo'n land waar ze ieder jaar minder hard gaan fietsen. Nochtans een land waar de renners interessante namen hebben. Islam Ramadan, je zou voor minder. Talaat Shawky, was ook geen verkeerde. Egypte heeft wel nog een eigen 2.2-koers, maar geen renners om die koers ook zelf te winnen. Dit jaar ging de overwinning naar een Griek, de eerste Egyptenaar was Sayed Elkhouly op de 28e plaats. Nee, dat is niet best. Mohamed Mahmoud werd 36e, ook niet fraai. Ik vrees dat Egypte een groot probleem heeft. Een paar jaar geleden zag het er mooier uit allemaal, maar alle onrust daar zal ook geen goede uitwerking hebben op het aanstormende talent. Die staan waarschijnlijk allemaal ergens op een plein te rellen, is wel wat spannender dan een rondje fietsen. Terwijl Egypte toch een van de grotere landen van het Afrikaanse wielrennen zou moeten zijn. Om de zoveel jaar organiseren ze hier de Afrikaanse kampioenschappen, ergens hebben ze toch wel iets met de koers. Komt er alleen in de praktijk vrij matig uit.
Togo
Abdou-Raouf Akanga, dat is de enige Togolees die ooit op enig niveau heeft gereden. Abdou-Raouf kreeg een paar jaar geleden een kans aangeboden om voor Bike Aid te rijden, maar dankzij visumproblemen (terugkerend verhaal) kon hij nooit een koers voor die ploeg afwerken. Hij bleef dus hangen in Afrika en kon alleen wat lokale wedstrijden rijden. Zijn eigen carričre zag hij daarom vroegtijdig stranden, al won hij in 2016 wel een rit in de Ronde van Benin! Om toekomstige Togoleesjes een kans te geven op een betere toekomst begon hij een project, Up2School-Kpalimé Cycling Project. In zijn eigen streek in Togo verzamelt hij jonge kinderen die een dubbele opleiding krijgen. Ze gaan naar school en ze krijgen fietsles. Een uniek project, in die regio in ieder geval. Abdou is een lieve jongen, zijn verrichtingen zijn te volgen via twitter. I_Am_Akanga. Mooie jongen, een voorbeeld voor heel Togo.
Angola
BAI - Sicasal - Petro De Luanda. Watte? Ja, dit is de continentale ploeg van Angola. Een ploeg die voor de helft uit Angolezen bestaat en voor de andere helft uit Portugezen. Ze deden zelfs mee aan de mythische Volta, geweldig toch? Niet dat ze er iets van kunnen, de beste Angolees werd 96e. Dario Antonio was bijna drie uur langer onderweg dan Joao Rodrigues, al kunnen we daar best begrip voor opbrengen. Andere Angolezen als Bruno Araujo, Gabriel Cole en Jose Cruz Tutu haalden de finish niet eens. Jammer, want Bruno Araujo staat stiekem toch wel op het lijstje van de hoop. Hij is pas 20, wie weet wordt het nog wat. Hij is in ieder geval de kampioen van Angola, en in allerlei kleine wedstrijden in Angola eindigt hij vaak vooraan. Als hij het in Portugal moet laten zien is het alleen een ander verhaal, de finish halen is vaak al een uitdaging. Beste Angolees ooit is Igor Silva, hij is 35 en werd dit jaar zowaar derde in de Ronde van Egypte. Zo ongeveer de enige Angolees die niet voor de Angolese ploeg rijdt, al was hij in het verleden dan wel weer actief voor Banco-BIC-Garmin. Zou het wat uitmaken? Een 103e plaats in de Volta in 2014, niet echt dus. Angola is dus ook niet echt het grote wingewest van het Afrikaanse wielrennen. Helaas.
Namibiė
Windhoek! Dat is de hoofdstad van Namibiė. Een land dat enigszins te vergelijken valt met Zuid-Afrika. Het zijn voornamelijk de lichter getinte jongens die hier de show stelen. Of nouja, dat is wat overdreven. Bekendste exponent van Namibiė is waarschijnlijk nog steeds Dan Craven. DanFromNam, de man die alleen opviel vanwege zijn gigantische baard. Reed ooit voor Europcar, naar verluidt omdat hij daar zelf zijn plekje had gekocht. Kon er verder geen reet van, maar het is wel een gezellige jongen. Best actief op twitter, probeert het Afrikaanse wielrennen ook een beetje te promoten. Geen verkeerde vent. Namibiė ken ik verder van Petrus Lotto, de jongen met de fantastische naam die ooit nog voor MTN-Qhubeka reed. Goed was hij niet, maar dat maakt niet uit. Wel een kleurrijke jongen, net als Raul Costa Seibeb. Die overleed dan alleen weer in 2017 nadat hij in Namibiė werd aangereden door een auto. Zo wordt het natuurlijk nooit wat met Namibiė. Ooit had ik verwacht dat Till Drobisch een goede renner zou worden, maar dat is niet gelukt. Dankzij zijn Duitse naam kreeg hij wel een plek bij een Duits ploegje, maar de resultaten bleven achterwege. Nieuwe hoop is Alex Miller, een jongen uit 2000 die meteen bij de eerste poging kampioen van Namibiė werd. Mocht daarna naar het WCC, waar hij meteen een mooie OTL noteerde tijdens Parijs-Roubaix U23. Maakt niet uit, we houden hem in de gaten. Toevallig is nu net de Tour de Windhoek bezig, een amateurkoers in Namibiė. De jonge Zuid-Afrikaan Marc Pritzen won daar gisteren een rit, goed bezig Marc. Tristan de Lange, Hendrikus Coetzee, Dieter Koen, Xavier Papo, Namibiėrs hebben wel goede namen. Nu nog goede prestaties.
Ivoorkust
Een van de weinige landen in die streek van Afrika waar ze een beetje aan wielrennen doen. Ivoorkust heeft ook al een aantal jaar een eigen 2.2-koers, al lijkt die wedstrijd sinds dit jaar alleen nog maar een amateurkoers te zijn. Dit jaar gewonnen door de geweldenaar Paul Daumont. De laatste keer dat het 2.2 was won dan weer de bekendste wielrenner van Ivoorkust, Issiaka Cisse. Deze jongen is al jaren een vaste waarde in het Afrikaanse circuit. Lang geleden mocht hij een tijdje voor het WCC rijden, maar geen enkele ploeg toonde interesse. Dus ging hij weer terug naar Afrika, waar hij al jaren z'n koersjes wint. Vorig jaar won hij dus de ronde van zijn eigen land, dit jaar pakte hij een ritje mee in de Ronde van Kameroen. Een andere semi-bekende Ivoriaan is Abou Sanogo, die jongen zie je ook wel altijd een paar keer per jaar vooraan verschijnen in dat soort wedstrijden. Ik vrees dat er verder niet veel te melden valt over Ivoorkust, er moet hier nog veel gebeuren voor het ergens op begint te lijken.
Mauritius
Dit eilandje hoort ook bij Afrika. Het ligt weliswaar behoorlijk ver weg van het vasteland, ergens voorbij Madagaskar in de Indische Oceaan. Heel groot is het eiland niet en er wonen ook niet bijzonder veel mensen (ongeveer een miljoen), toch komen er de laatste jaren steeds meer wielrenners vandaan. De familie Rougier-Lagane bijvoorbeeld, de broertjes Christopher en Gregory rijden allebei voor een Franse amateurploeg. Dat is sowieso het verhaal van Mauritius, bijna al die gastjes rijden voor een of andere Franse ploeg. Olivier Le Court ook, die fietst voor GSC Blagnac, toch geen kleine ploeg in Frankrijk. Dylan Redy en Alexandre Mayer zijn met z'n tweetjes voor dezelfde Franse ploeg actief, wel zo gezellig. Het zijn allemaal jonge gasten, Redy is bijvoorbeeld pas 20. Die staat stiekem wel op het lijstje van de hoop, net als Andriano Azor. Met zo'n naam moet je wel goed zijn, zou je zeggen. Viel dit jaar nog niet mee, maar hij is pas van 2000. Hij heeft nog wat tijd, vorig jaar won hij de African Youth Games voor landgenoot Fernando Charlot dus talent zal er wel zijn. Deze eilanders moeten we dus een beetje in de gaten gaan houden.
Democratische Republiek Congo
Congo is natuurlijk altijd een gecompliceerd onderwerp. Qua wielrennen lijkt vooral de DRC van de fiets te houden, over het andere Congo hoor je minder. Het zal wel een erfenis van de Belgen zijn dat ze hier zijn gaan fietsen, hebben die patjepeeėrs toch nog op een bepaalde manier iets fatsoenlijks achtergelaten. Verder wel belachelijk wat de Belgen hier allemaal uitgespookt hebben, Congo: een geschiedenis van David Van Reybrouck moet iedereen gelezen hebben. Leopold II is een drinker. Maar goed, Congo dus. Daar hebben ze wel wat wedstrijden, zoals de Tour de Congo. Amateurkoersje, gewonnen door de jonge Rwandees Jean Claude Nzafashwanayo. Congoleesjes komen er nog niet echt aan te pas, ze zijn hier niet zo ver in hun ontwikkeling. Loick Tshiyana Kamena werd 28e in de Ronde van Kameroen dit jaar, dat is waar ze hier trots op moeten zijn. Tijdens de Afrikaanse spelen eindigden er wel een paar jongens wat meer vooraan, Kyaviro Muhindo werd 21e bijvoorbeeld. Ik vrees alleen dat we deze namen niet hoeven te onthouden. Het zal van een volgende generatie afhangen of we ooit een Congolees vlaggetje in actie gaan zien.
Mali
Zelfs in Mali zijn er mensen die hard kunnen trappen. Daar gaan we alleen nooit iets van horen, toch wil ik nog graag even Yaya Diallo genoemd hebben. Die werd vorig jaar 13e in de Tour de l'Espoir, een Malinees met een fatsoenlijk resultaat! Daarna heb ik alleen niets meer van Yaya gehoord, dat is jammer. Staat desondanks nog steeds op het lijstje van de hoop. Volgens firstcycling heeft hij dit jaar een rit gewonnen in de Tour de Sahel, een rittenkoers in Mauritaniė. Wel gaaf, maar ik weet niet of dat hem ooit een plek in Europa gaat bezorgen. Mali mag je dus meteen weer vergeten eigenlijk, sorry.
Nigeria
Het enige wat ik van het Nigeriaanse wielrennen weet is dat ze altijd met z'n allen achteraan eindigen als ze een keer meedoen aan een koers. Vaak op drie kwartier van de winnaar ofzo. En ze gaan vrij snel naar de uitgang, meestal. DNF of OTL, veel meer smaken heeft Nigeria niet. Nigeria is een land met enorm veel inwoners, maar wielrennen leeft er niet echt. Lijkt me de schuld van Boko Haram, klootzakken. Als er nog een Europeaan is met wat ambitie die ergens iets neer wil zetten: ga naar Nigeria. 190 miljoen inwoners, daar moeten er een paar tussen zitten die hard kunnen fietsen. Harder dan Azeez Mutiu en Kurotimi Abaka in ieder geval, die werden tijdens de Afrikaanse spelen 65e en 73e. De beste Nigerianen daar, de rest werd op enorm grote achterstand gereden of noteerde weer lekker ouderwets een OTL. Meeste inwoners van heel Afrika, daar moet meer mogelijk zijn.
Guinee-Bissau
Sinds dit jaar heeft Guinee-Bissau een eigen continentale ploeg. Guerciotti - Kiwi Atlantico, jawel. Hebben ze daar iets aan? Nee, natuurlijk niet. Er rijden zeven jongens uit Guinee-Bissau voor deze ploeg, allemaal met een keurige 0 op de CQranking. Het is vooral een excuusploeg, waar vijfderangs Spanjaarden aan de bak komen. David Galarreta en Mikel Ugarte, wie kent ze niet. Vreemde ploeg, hebben op wat koersjes in Spanje na ook weinig gereden. Nog leuker, de jongens uit Guinee-Bissau hebben zelfs helemaal niets gereden. Niets, geen enkele wedstrijd. Wat een fantastische ploeg is dit, geweldig. Toch weer een soort van uitbuiting van Afrika, in een of ander derdewereldland goedkoop een licentie nemen, paar gasten aantrekken die je vervolgens geen koersen laat rijden en dan een Bask van 37 z'n profdebuut laten maken. Fenomenaal. Guinee-Bissau kunnen we dus ook van het lijstje strepen, ze hebben hier een veel te lange weg te gaan.
Oeganda
Charles Kagimu!!! De boezemvriend van Salim Kipkemboi. Aangezien wielrennen in Oeganda niet heel groot is zijn er weinig bekende wielrenners uit dit land, maar er wordt wel aan fietsen gedaan. Charles is begonnen in Oeganda, maar omdat hij talent liet zien werd hij al snel naar buurland Kenia gebracht, waar hij in Iten terechtkwam. Daar bleek hij zo goed te zijn dat hij werd opgenomen in het team. Niet veel later werd hij stagiair bij Bike Aid, want dat was toen nog een gelukkig huwelijk. De afgelopen tijd heeft Kagimu voor Bike Aid gereden, maar ook hij is dit jaar niet aan koersen toegekomen door het gedoe waar ook de Keniaantjes last van hebben. Jammer, Kagimu leek best hard te kunnen trappen. Sympathieke knul ook, hij is behoorlijk goed te volgen op sociale media, dit in tegenstelling tot de meeste Afrikanen. Oeganda heeft verder geen andere toppers, geen wedstrijden en geen infrastructuur, of wat had u verwacht?
Ghana
Best een groot land, maar geen wielerland. Ze doen hier amper aan fietsen, al kom je de Ghanese nationale ploeg soms wel tegen in het buitenland. Iemand als Anthony Boakye heb ik wel een paar keer in de uitslagen voorbij zien komen, maar verder heb ik me altijd verbaasd over hoe weinig de Ghanezen met wielrennen lijken te hebben. Sowieso is het in die hoek van Afrika met een vergrootglas zoeken naar wielrenners of landen waar het ook maar enigszins lijkt te leven. Een groeimarkt, om het maar even voorzichtig te zeggen.
Senegal
Zelfde verhaal als Ghana. Ook hier leeft het eigenlijk voor geen meter, zal wel komen omdat ze dankzij het Dakargebeuren een hekel hebben gekregen aan de ASO. Er zijn wel Senegalese wielrenners, maar daar hoef je geen geld op in te zetten als ze meedoen aan een wedstrijd. Fallou Mbow is momenteel kampioen van Senegal, gefeliciteerd Fallou!
Botswana
Lekker man, Botswana. Ik kende ooit een wielrenner uit Botswana, Bernardo Ayuso. Deze jongen groeide op in Spanje en reed jarenlang rond in het Spaanse amateurcircuit. Reed zelfs nog een paar jaar voor een Baskische ploeg, wat een topper. Eén keer per jaar ging ie dan naar Botswana om daar nationaal kampioen te worden, goed man. Sinds 2017 is hij alleen van de aardbodem verdwenen. De nieuwe heerser in Botswana luistert nu naar de naam Abeng Malete. Botswaneesjes dienen verder vooral als kanonnenvoer voor de Zuid-Afrikaantjes tegenwoordig. In Zuid-Afrika organiseren ze dus allerlei wedstrijden om punten te scoren. Om aan voldoende deelnemers te komen nodigen ze dan gasten uit Lesotho en Botswana uit, zodat het nog ergens op lijkt. Die kunnen er verder qua niveau niets van, waardoor de Zuid-Afrikanen toch wel winnen. Waardeloos, waardeloos, waardeloos.
Tanzania
Richard Laizer reed ooit voor Bike Aid! Verder weet ik echt helemaal niets over Tanzania, behalve dat ze hier de Kilimanjaro hebben. Op zich wel leuk om daar een paar fietspaden aan te leggen, lijkt me. Dan krijgen we meer Richard Laizers, die dan misschien wel verder gaan komen dan een 34e plaats in de Tour de Rwanda als hoogtepunt.
Zambia
Zambiaantjes moet je kort houden! Nou, dat is aardig gelukt. Tien jaar geleden reed er een Zambiaan voor MTN Cycling, de voorloper van wat nu Dimension Data is. Jupiter Naneembo, een gigantisch groot talent. Jupiter reed rond alsof hij van een andere planeet was. Dat vonden ze bij MTN niet echt eerlijk ten opzichte van de rest, dus liet Doug Ryder hem gaan. Sindsdien hebben we nooit meer wat vernomen van de Zambiaantjes. Ja, je moet ze toch kort houden he. Hier krijgen we weer brieven over, dat heb ik nou al weer door. Goed man, die Zambiaantjes.
Zimbabwe
Zimbabwaantjes worden ook behoorlijk kort gehouden, geen enkel probleem. In Zimbabwe val je eigenlijk alleen op door het hebben van een briljante naam. Zo is Advocate Phiri geen slechte hoor, Alvin Makurumidze werd dan weer mooi 50e tijdens de Afrikaanse Spelen. Andrew Chikwaka, 83e in de Tour de Limpopo, je zou voor minder. Nee, sorry, ik weet niets over Zimbabwe. Behalve dat het een vreemd land is, maar we zijn in ieder geval van Mugabe af.
Ik denk dat ik nu toch minstens de helft van de Afrikaanse landen besproken heb. De landen die ik niet heb besproken willen niets met wielrennen te maken hebben, zijn er nóg slechter in of ik ben ze simpelweg vergeten. Benin is zo'n land, daar doen ze wel aan wielrennen maar niet op hoog niveau. Heel sporadisch zie ik wel eens iemand uit Burundi in de uitslagen verschijnen. De jongens uit Soedan komen altijd met z'n allen buiten tijd binnen, net als de nomaden uit Libiė. Op Madagaskar schijnt er ook wel eens gefietst te worden, ik meld het maar voor de volledigheid. Verder hebben de andere Afrikaanse landen echt niets met wielrennen, voor zover ik weet. De landen die er wél wat mee hebben gaan we volgen in dit topic. Hoera.
Matig kopgroepje. Maakt een sprint nog wat waarschijnlijker.
#TOURDURWANDA : 2ND STAGE MUHANGA - KIBEHO ITAMAR EINHORN YEGUKANYE AGACE KA KABIRI -VIDEO HIGHLIGHT
Geen idee waarom, maar Lecerf is ziedend.
Zoals jullie van mij gewend zijn blik ik altijd nog even terug op de ritten die men in Rwanda heeft afgewerkt, maar er is voorlopig niet heel veel om op terug te blikken. De Tour du Rwanda begon op zondag met een potsierlijke ploegentijdrit, een ploegentijdrit die alleen zou meetellen voor het ploegenklassement. The classification for stage 1 is carried over to the general team classification but not to the general individual time classification. Op zich terecht dat de tijd niet meetelt, want we zagen bepaalde ploegen uitpakken met dure tijdritfietsen, andere jongens reden op hun normale fiets met een opzetstuur en weer andere ploegen reden simpelweg op hun normale fietsen. Niet echt eerlijk, dus in zin een terechte beslissing. Blijft de vraag staan waarom je überhaupt een ploegentijdrit organiseert, als het toch niet telt. Nouja, vooral dus om alvast het parcours van het WK van volgend jaar aan ons te tonen. Wat dat betreft mooi dat de boel ook nog eens werd uitgezonden, waardoor we toch enigszins een idee kunnen vormen bij wat ons volgend jaar te wachten staat. Al is het mij niet helemaal duidelijk of dit ook deel uitmaakt van het individuele tijdritparcours of dat het alleen gebruikt gaat worden voor de mixed relay. In ieder geval, een typisch Rwandees parcours, vooral rechtdoor over brede wegen, maar er zitten wel een paar stevige bochten in het parcours. Bij een flink terugdraaiende bocht waar de weg ook even wat smaller werd vloog een renner van Quick Step van zijn fiets, de hoge Rwandese stoepranden staan het niet toe om de kant van de weg op te zoeken. Dat hebben we dan alvast geleerd voor volgend jaar: met een tijdritfiets kunnen die bochten nog best een probleem zijn. Maar verder dus vooral rechtdoor over brede wegen. Glooiend terrein, met vooral aan het eind nog even een stevige uitsmijter. Geen al te spannend parcours. Ook geen al te spannende uitslag, Quick Step won afgetekend. Alleen al dankzij hun dure fietsen, maar ook omdat Lecerf al meteen stevig aan het beuken was. Eritrea werd zesde, vond ik nog best knap als je bedenkt dat ze allemaal op hun normale fiets reden, alleen Aklilu had een opzetstuurtje meegenomen. Anyway, een vrij nutteloze eerste dag van de ronde, of je moet nog willen opmerken dat Chris Froome ongeveer net zo hard reed als de jongens van May Stars. Alhoewel, ik heb me nog danig verbaasd over een ploeggenoot van Lecerf. Jonathan Vervenne mocht de gele leiderstrui in ontvangst nemen en die trui was ofwel te smal, of Vervenne hoort eigenlijk in een zwembad te liggen. Bij iedere Vlaming wordt meteen zijn afkomst genoemd, inclusief een achterlijke bijnaam, in dit geval opteer ik voor: de Rechthoek van Riemst.
De tweede dag was niet veel beter, al leverde het wel de eerste mooie plaatjes van de ronde op. Verder gebeurde er vrij weinig. Er reed een kopgroepje van drie weg, met daarin Alexandre Mayer uit Mauritius, de Rwandees Shemu Nsengiymva van May Stars en Didier "Mbappe" Munyaneza van de Rwandese selectie. Die reden alles bij elkaar op een bepaald moment een voorsprong van acht minuten bij elkaar. Een probleem voor het peloton? Welnee. Quick Step, Israel, Polti, noem ze maar op, allemaal reden ze op kop. Lang hielden de drie een mooie voorsprong, maar ook dit jaar blijft alles zoals het was in Rwanda: tussen twee twitterupdates kun je ineens een paar minuten van die voorsprong verloren zijn. Dat was nu niet anders. In de finale van de rit liet Mayer zijn vluchtgenoten achter, waarna we ineens lazen dat er in het peloton ook wat mensen in de aanval waren gegaan. De piepjonge Milan Donie van Lotto wist de oversteek te maken naar Mayer en even later liet hij hem ter plaatse. Op weg naar? Helemaal niks, bij de volgende twitterupdate was hij tot de orde geroepen. Daarna kon Eric Manizabayo zich niet bedwingen, hij ging ook nog even in de aanval, maar ook dat leverde niets op. We zouden vandaag gaan sprinten en voila, dat gebeurde. Wel een merkwaardige sprint, van de namen die je vooraf kon optekenen was alleen Einhorn op de afspraak. De andere rappe mannen? Nergens te bekennen. Dus werd Lecerf tweede, ruim achter de winnaar. Zijn ploeggenoot Reinderink derde, die had ik al helemaal niet opgeschreven. Merkwaardige uitslag. Restrepo pas 13e, leg maar uit. Yoel Habteab had ik verder van voren gehoopt, dit was de rit waar het voor hem had moeten gebeuren. Maarja.
Einhorn nam ook meteen de gele leiderstrui over van de Rechthoek van Riemst, hoeven we in ieder geval zijn obscene kampioenstrui een dag niet te zien. Weinig dingen te melden verder, er bleef een groep van 56 renners bijeen, het was een relatief simpele dag. Maar toch ook weer niet doodsimpel, want iemand als Peńalver sprintte uiteindelijk niet mee omdat hij liefst zes minuten verloor. Onderweg vond er in het peloton een valpartij plaats, ik hoop dat dat het excuus is voor de laatste plaats van Hashimu Tuyizere. Zeg ik dat je een van de jonge Rwandezen bent om op te letten, krijg je het voor elkaar om tijdens de eerste rit in lijn laatste te worden meer dan een half uur na de winnaar. En die andere jonge Rwandees, Janvier Shyaka, deed het niet veel beter. Rwanda heeft een GROOT probleem, ik vrees dat ze geen wereldkampioen gaan afleveren volgend jaar. Nog steeds alle ballen op Eric Muhoza en Samuel Niyonkuru, de nieuwe lichting laat het afweten. Het volk laat het in ieder geval niet afweten, die waren weer netjes op de afspraak.
Twee matige dagen gehad, nu gaat de Tour du Rwanda écht beginnen.
Nog een korte samenvatting van de eerste rit voor de liefhebber, inclusief interviewtjes met Chris Fraud, Tsgabu Grmay en Pierre Latour die blijkbaar over een bijzonder lelijk oorringetje beschikt:quote:De derde rit is al beter, al kan het nog een stuk zwaarder dan dit. We trekken van Huye dwars door het land naar Rusizi. Huye is een bekende naam, daar zijn we ieder jaar wel te vinden. Meestal voor een aankomst, KUDUS en Mulu Hailemichael wonnen hier bijvoorbeeld. Nu vertrekken we vanuit Huye en rijden we via de nodige heuvels dwars door het bos van Nyungwe op weg naar Rusizi, waar we in 2020 voor het laatst een aankomst hebben gekend. De rit was toen eigenlijk exact hetzelfde. Ook van Huye naar Rusizi, alleen was die etappe twee kilometer langer. Op dat kleinigheidje na hetzelfde parcours, de winnaar toen was de onvermijdelijke Jhonatan Restrepo. Hij won voor Biniam Girmay, die op dat moment wel de gele leiderstrui overnam. Henok werd derde, Natnael Tesfatsion vierde. Daarna liepen de verschillen toch vrij snel op, dit kan een zeer gevaarlijke dag zijn. Het gaat vooral omhoog, maar de finale is dan weer gevaarlijk omdat we moeten dalen richting Rusizi. En in Rwanda is het vaak te doen in de afdalingen, ik herhaal het ieder jaar weer. Pierre Latour komt meedoen om te winnen. Na deze rit staat hij al een kwartier achter, dat geef ik je op een briefje.
En voor de zekerheid ook nog even de link naar de plek waar alle mooie foto's te vinden zijn:
https://www.flickr.com/photos/136854088@N05/albums
Reinderink neemt de gele trui over, dat zou kunnen betekenen dat Lecerf zichzelf na zijn aanval heeft opgeblazen. Edit: oh nee, even vergeten dat ze nogal veel truien uitdelen in Rwanda, Lecerf reed rond in het Amsteltricot en zat er wel nog gewoon bij.
[ Bericht 21% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 20-02-2024 14:48:00 ]
7 etappezeges, je zou voor minder.quote:Op dinsdag 20 februari 2024 13:59 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
De onvermijdelijke Restrepo.
quote:Astana Qazaqstan en Polti-Kometa vinden hotel in Rwanda te slecht en dolen twee uur rond op zoek naar andere slaapplaats
Astana Qazaqstan heeft maandagavond het Four Steps Hotel in het Rwandese Butare verlaten. De Kazachse ploeg rijdt in dit Afrikaanse land de Tour de Rwanda.
Samen met Polti-Kometa vonden ze dat het comfort van dit hotel te wensen overliet, dat het net iets te primitief was. De twee ploegen doolden twee uur rond om een nieuwe slaapplaats te vinden. Hoewel, wie luxe gewoon is, heeft buiten de hoofdstad Kigali in Rwanda weinig te zoeken. De houding was vrij respectloos naar de organisatie toe van deze ronde van één week. Op Tripadvisor is het hotel nochtans gequoteerd met 4,5 sterren op 5.
Soudal – Quick-Step Development, Bingoal-WB Development, Groupama-FDJ en Team Totalenergies lagen in hetzelfde hotel en hadden niet te klagen. Je weet nu eenmaal dat het hotelwezen in dit Afrikaanse land niet dezelfde standaard heeft als in Europa. Volgend jaar worden de wereldkampioenschappen overigens in Rwanda gehouden. Het Kazachse Worldtourteam en de Italiaans-Spaanse ploeg mogen van geluk spreken dat dit niet in de Tour gebeurde. Daar slaap je sowieso waar de organisator je te slapen legt. In het andere geval mag je opstappen.
DEZE RIT WORDT LIVE UITGEZONDEN FUCK DE UAE TOUR IEDEREEN HIER VERZAMELEN
Schitterende beelden.Hij is al een halve minuut verloren. (lol)
Betere graphics en tijdwaarneming dan menig world tour koersjequote:
Op Dit is wel beter dan in gewend ben inderdaad. Twee cameramotoren, af en toe een beeld vanuit de lucht. Het aantal kilometers tot de finish en tijdsverschillen in beeld, jeetje.quote:
Latour die ondertussen in een afdaling is bijgehaald door Brieuc Rolland en daarna keihard is achtergelaten.
Laat die jongen er gewoon mee stoppen.Jeetje, Latour daalt nog slechter dan ik
Klopt.quote:
Het haperde hier aan het eind een beetje, maar volgens mij zag ik Lecerf de sprint winnen.
Latour nog op meer dan minuut binnengekomen uiteindelijk
Dus, nog even over de derde rit. Een heftige rit voor Afrika, want praktisch al onze ambities konden mooi de ijskast in. Terwijl de rit nog sympathiek begon, met een kopgroep vol Afrikanen. Het was vooral Yoel Habteab die de aandacht op zich vestigde in die kopgroep, hij pakte de meeste bergpunten mee en een hoop sprintpuntjes, waardoor hij in meerdere klassementen aan de leiding zou komen te staan. Maar goed, het was een lastige rit, met heel wat werk op en af, en dus zou de vrij magere kopgroep, met daarin ook de Zuid-Afrikaan Geary, de Rwandees Etienne Tuyizere en de Oegandees Mugalu het niet lang volhouden. Een aardig eind van de finish werden ze bijgehaald door nota bene de gele trui, Einhorn ging in de aanval. Anticiperen, hij hoopte op die manier de lastige finale te overleven. Lukte niet, hij werd bijgehaald en kansloos gelost.
Over kansloos lossen gesproken, hij was niet de enige. Heel wat renners werden gelost, en van sommige namen vraag je je af hoe dat kan. Ik heb nog steeds niet alle antwoorden, maar een aantal antwoorden heb ik in ieder geval wel gevonden. Er lagen onderweg wat langere afdalingen in het parcours en tijdens een van die afdalingen viel het peloton in tweeėn uiteen, een deel van de jongens die op grote achterstand binnenkwamen hebben het daar al verloren. Kan gebeuren in Rwanda, je moet altijd alert zijn. En je moet kunnen dalen. In een andere afdaling vond er een zware valpartij plaats, de foto's die op flickr te zien zijn vind ik niet al te fraai. Het slagveld wordt vrij expliciet in beeld gebracht, dat had niet direct gehoeven. Al weet ik nu wel meer. Onder meer Javi Serrano ging onderuit, hij eindigde in de forse regengoot die veel wegen hier hebben om al die tropische buien het hoofd te bieden. Geschaafd van top tot teen, hij noteerde een dag later een DNS. Even verderop lagen gebroederlijk samen in de bosjes Owen Cole en Colin Savioz. De fiets van Cole was in tweeėn gebroken, het mag geen verrassing heten dat hij de finish niet haalde. Ook Savioz lag er niet fraai bij, maar hij zette zijn koers toch verder, al noteerde hij net als Serrano een DNS tijdens de vierde rit. Enkele foto's later zien we Nahom Zerai naast zijn fiets staan. Mogelijk ook gevallen, of slechts problemen met de fiets. Hoe dan ook, ik snap nu al beter waarom hij liefst 22 minuten verloor.
Bijltjesdag, niet alleen voor de Afrikanen. In een ogenschijnlijk niet al te lastige bochten gingen er een paar rechtdoor het skoekeloen in, en hier mag je het echt skoekeloen noemen. Misschien dat er buiten beeld nog wat meer renners bij betrokken waren, ik ben nog steeds op zoek naar een verklaring waarom KUDUS twee minuten verloor. Metkel Eyob heb ik inmiddels met verband rond zien rijden, die heeft dus ook ergens op de grond gelegen en die heeft dus een excuus om nu al uitgeschakeld te zijn. In ieder geval, de rit ging verder en in de finale was het William Junior Lecerf, die we blijkbaar Junior moeten noemen, die in de aanval ging. In een afdaling muisde hij er vanonder. Het ging vooral omlaag in de finale, dat was niet echt op de maat van mijn Afrikanen. Maar het ging ook nog een paar keer omhoog in die finale. Dat bood de tegenstand de gelegenheid om Lecerf weer in te rekenen. Polti zat vooraan met de Colombianen Restrepo en Gomez en het was Gomez die alles op alles zette om Restrepo naar zijn zevende ritzege in de Tour du Rwanda te brengen. Dat lukte alleen net niet helemaal, dus moest Restrepo zelf het laatste gat dichten. Dat lukte op anderhalve kilometer van de finish, waarna er gesprint werd. En in die sprint had Restrepo geen concurrentie, Joe Blackmore werd tweede en Pepijn Reinderink derde, dat zijn niet echt de rapste mannen van de wereld.
Restrepo profiteerde ook van parcourskennis, in 2020 won hij immers in dezelfde plaats. Hij wist dat er op amper 100 meter van het eind een bocht naar rechts volgde. Als eerste door die bocht en je wint, klaar. En zo geschiedde. Bij het zien van het finishfilmpje kijk ik altijd eerst hoeveel Afrikanen ik zie en tot mijn grote schrik zag ik alleen Aklilu Arefayne zitten. Sterk van Akile, maar ik mistte wel een paar namen. Waar was KUDUS? Waar was Yemane? Waar waren de Rwandezen? Nou, na het eerste groepje van 16 volgde een paar seconden later een tweede groepje, met daarin Moise Mugisha. Dat is dit jaar blijkbaar de beste Rwandees. Muhoza, de afgelopen twee jaar de beste Rwandees, is nergens te vinden. Niyonkuru, het aanstormende talent? Nou, zo hard stormt het niet. Op de 20e plaats zagen we Dawit Yemane, 15 seconden achter de winnaar. Typisch wel voor Dawit, die heeft in de laatste afdaling natuurlijk de slag gemist. Goede benen, maar de techniek blijft ondermaats. Wel verrassend: Yafiet Mulugeta zat bij Dawit. Eerstejaars belofte, pas net een paar dagen 19, maar voorlopig een van de beste Eritreeėrs. Voorlopig doet hij het beter dan Eyob en KUDUS, zijn prestaties moeten we voorlopig aanmerken als een van de weinige lichtpuntjes voor Afrika. Verder worden we naar de vaantjes gereden. In aanloop naar het WK van 2025 had het Afrikaanse wielrennen gestaag moeten groeien, maar dit is de slechtste Tour du Rwanda vanuit Afrikaans oogpunt ooit. Voorlopig, wie weet worden we nog verrast. Al moeten we inmiddels wel al een paar harde conclusies trekken. Tijdens de derde rit werd Janvier Shyaka buiten tijd gereden. Een van de beste Rwandese junioren, hij hield het dus net drie dagen vol. Bizaye Tesfu Redae, waarvan ooit werd gedacht dat hij beter was dan Hagos Welay? Nou, die paar jaar zonder koers hebben hem blijkbaar geen goed gedaan. Hij werd 89e, op meer dan een half uur van de winnaar. In zijn gezelschap zat Hashimu Tuyizere, dat andere grote Rwandese talent. Al moeten we twijfelen of de woordencombinatie groot Rwandees talent een geldige is. WE hebben een groot probleem. Een glorieus afscheid voor Tsgabu Grmay? Ook al niet, die kwam samen met Eyob, Niyonkuru en Eritrees kampioen Awet Aman op bijna drie minuten van Restrepo binnen. Ai, ai, ai.
Met veel pijnlijke constateringen op zak gingen we door naar de volgende rit. Een rit die integraal werd uitgezonden, dat was dan weer het positieve van de zaak. Konden we verder veel positieve dingen benoemen? Nou, niet echt. Altijd tegen Afrika.
Hij deed al een paar dagen zijn best, maar het is hem dan eindelijk gelukt. Junior heeft zijn rit te pakken. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Het was een korte rit, met een explosief begin. In de eerste kilometers werd onder meer Froome in de aanval gespot, maar het was uiteindelijk Pierre Latour die in z'n eentje voorop kwam te rijden. De rit werd tot onze grote blijdschap uitgezonden, dus konden we genieten van een masterclass dalen van Pierre. Bergop reed hij een mooie voorsprong van anderhalve minuut bijeen op het peloton dat werd aangevoerd door Quick Step, bergaf verloor hij direct veel van zijn pluimen. En we konden heel goed zien waarom. De wegen in Rwanda zijn nochtans breed, maar voor Pierre waren ze alsnog niet breed genoeg. Hij ging overal weer eens als een amateur doorheen, al loop ik de kans dat ik nu amateurs beledig, want er zullen hobbyisten zijn die sneller een berg kunnen afdalen. De bochten lopen wellicht net iets anders dan de renners in Europa gewend zijn, maar alsnog, die bochtentechniek van Pierre, en vooral het steevast in de remmen knijpen, och man. Profrenner onwaardig. Desondanks hield Pierre lang stand, we bevonden ons in de laatste 30 kilometer van de rit voor de koers werd opengebroken.
Toen Pierre in het zichtveld van het peloton verscheen kozen er meerdere renners het hazenpad, maar het was de jonge Fransoos Brieuc Rolland die als enige wist weg te komen. Rolland knalde in een afdaling naar Latour toe en een paar seconden later reed Latour alweer een meter of honderd achter Rolland. Dat verschil in snelheid was tamelijk absurd, het moet weer een pijnlijke dag zijn geweest voor Latour. Hij heeft zichzelf ook nog eens onnodig voor lul gezet, hij had beter zijn krachten kunnen sparen voor de volgende rit. Enfin, Rolland brommerde lekker door en had op een gegeven moment een voorsprong van bijna een halve minuut. De stukken in dalende lijn hielpen hem, maar aan het eind moest er ook nog geklommen worden. Quick Step werd behoorlijk onder druk gezet, maar ze hielden de boel toch onder controle. Toen we in de slotkilometers aankwamen op de laatste klim regende het weer eens aanvallen in het peloton, maar niemand kwam echt weg. Wel werd Rolland in het zicht van de haven ingerekend, waarna er een sprintje volgde. Weer een uitgedunde sprint. Ditmaal lieten de jongens van Quick Step zich niet verrassen door Restrepo. Lecerf ging aan met Reinderink in het wiel, die liet, ondanks het feit dat hij de gele trui droeg, mooi het gat vallen voor zijn ploeggenoot en de rest kwam er niet meer overheen. Lecerf kwam terug naar Rwanda om wraak te nemen en daar is hij voorlopig behoorlijk goed mee bezig.
Weer geen Afrikaans succes, dat is dan weer buitengewoon jammer. Onderweg konden we wel nog genieten van Yoel Habteab die het een paar keer opnam tegen Lennert Teugels, het ging dan om sprintjes voor de bergpunten. In de finale zag ik KUDUS ook nog een keer een move maken, maar het leidde tot niets. KUDUS werd in de sprint 8e, wat bij mij de vraag oproept wat er tijdens die verduivelde derde rit in hemelsnaam is gebeurd. Een valpartij? Pech? Of gewoon niet goed genoeg? Maar waarom zat hij er dan vandaag wel weer bij? Hinderlijk is het hoe dan ook, want hij was natuurlijk bij uitstek de Afrikaanse kandidaat om dit rondje te winnen. Ons lot ligt nu volledig in handen van Aklilu Arefayne, die ditmaal 10e werd, maar Aklilu gaat tijdens die tijdrit natuurlijk een enorme oplawaai krijgen, en als dat niet het geval zou zijn dan verliest hij op Mont Kigali nog wel een hoop tijd. Oftewel, we gaan dit jaar de Tour du Rwanda niet winnen. Moise Mugisha toonde zich in ieder geval weer de beste Rwandees, terwijl Dawit Yemane een stevige steek liet vallen. Hij kwam binnen in een groepje met Metkel Eyob en Yafiet Mulugeta, op een halve minuut van het groepje Lecerf. Samuel Niyonkuru verloor dan weer een minuut, Eric Muhoza verloor er zelfs bijna vier. Nee, dit is niet het jaar van de Afrikanen. We zien de gekende namen, we zien dat de tegenstand niet veel beter is dan andere jaren, maar de prestaties zijn een stuk minder. Tijd voor kamervragen. Of gewoon op z'n Afrikaans: iedereen eruit.
In de achterhoede waren we getuige van een veldslag. Hamza Amari werd door Doug aan de kant geschoven. Hij noteerde een DNS, goed gezien van Doug dus. Hashimu Tuyizere, een van de grootste Rwandese talenten? OTL. Bizaye Tesfu Redae die door Robbie Hunter alsnog naar Europa is gehaald en die binnenkort in Kroatiė zijn eerste Europese koers mag afwerken? DNF. Dit zijn geen signalen om ontzettend vrolijk van te worden. Ook de Oegandees Mugalu was niet op tijd binnen, net als Kiya Rogora, en dan nog wat Afrikanen. WE hebben het heel zwaar dit jaar. Een andere May Star kreeg dan weer een DSQ aan z'n broek, zo bar en boos als dit jaar heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Gelukkig kunnen we Froome nog uitlachen, al hebben ze bij zijn eigen ploeg het ideale excuus al gevonden: hij rijdt nu in dienst van Blackmore en Kretschy. Vijf miljoen per jaar, maar dan heb je wel mooi een babysitter voor wat continentale boys. In het algemeen klassement zien we dat Pepijn Reinderink, met een hoofd als een wortelkanaalbehandeling, nog steeds aan de leiding gaat. Serieus, die jongen maakt niet de indruk dat hij de mooiste koers van het jaar aan het afhaspelen is. Een ernstig onfortuinlijke snoet.
Na vier ritten, halverwege de ronde, staan er liefst 16 renners in dezelfde tijd. Daar gaat na de volgende rit flink wat aan veranderen, want de tijdrit staat nu op het programma. De allesbepalende tijdrit, na deze rit weten we wie de Tour du Rwanda gaat winnen.
Als de helft van de koers achter de rug is gaan we iets geks doen. Na een ploegentijdrit aan het begin volgt nu een individuele opdracht tegen de klok. Nu hebben we in de Tour du Rwanda wel vaker een tijdrit gezien, maar dit is een heuse klimtijdrit van 13 kilometer. Ja, de man van de organisatie komt bij de Tour de l'Avenir vandaan. Ineens snap je hoe ze op dit idee zijn gekomen. Van Musanze gaat het naar Kinigi Kwita Izina, een schitterende naam. Een naam die wel meteen vragen oproept, dus slingeren we maar even Google aan. Van Musanze rijden we noordwaarts richting Kinigi, gelegen in het Parc National des volcans. In het noorden van Rwanda liggen al die vulkanen en tussen de vulkanen kom je de beroemde berggorilla's tegen. Een van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Rwanda: boomers die naar gorilla's komen kijken. Kwita Izina is dan weer geen plaats, maar een heuse ceremonie. Ik gooi er even de teksten in van het Rwanda Development Board:
Jeetje, hier moet ik even van bijkomen. Babygorilla's krijgen niet zomaar een naam, nee, daar organiseren ze een heus evenement voor. En de plek waar dat jaarlijks plaatsvindt, daar klimmen we naartoe. Want ja, er gaat een klimtijdrit afgewerkt worden. Een tijdrit die vrij makkelijk begint, de eerste kilometers gaat het slechts aan 2,5% omhoog. Maar daarna wordt het leuk, in de laatste acht kilometer van de tijdrit gaat het gemiddeld aan 4,4% omhoog. Niet loodzwaar, eerder lopend, maar dat is eigenlijk precies wat je bij een klimtijdrit wil zien. De laatste kilometer is de zwaarste, aan het eind gaat het bijna aan 6% omhoog. Het is een tijdrit van slechts zes kilometer, maar hier gaat echt met heel veel tijd gesmeten worden. De Tour du Rwanda is altijd close, het is altijd een secondenspel, maar dankzij deze klimtijdrit zie ik dat dit jaar niet zomaar gebeuren. Hier kan Latour proberen een deel van zijn verloren kwartier goed te maken. Terwijl ik mijn Afrikanen nu al hoor huilen. Bring back Grandjean.quote:The Rwanda Development Board is pleased to announce that the 19th Kwita Izina Gorilla Naming Ceremony will be held on Friday, 1 September 2023.
This 2023 edition will take place on the foothills of Volcanoes National Park in Kinigi, Musanze District, joining the communities living around the home of the endangered mountain gorillas in the ultimate celebration of nature and conservation.
The ceremony will see the naming of 23 baby mountain gorillas born in the last 12 months. 374 baby gorillas have been named since the beginning of the naming ceremony first held in 2005.
This year’s namers, who will be unveiled closer to the day, include notable partners, conservationists, international and local personalities, dignitaries and friends of Rwanda.
The celebration will showcase Rwanda’s conservation efforts, including Rwanda’s successful low volume, high value approach to gorilla tourism that has enabled the gorilla population to thrive and provide better trekking experiences to visitors.
Current tourism figures show that Rwanda generated US$ 247 million in the first half of 2023, a 56% increase compared to US$ 158 million in the same period in 2022.
Nou, zeg het maar, jongens. Wie gaat er met de ritzege aan de haal? Op voorhand leek Latour me een van de favorieten, maar die heeft zichzelf geen dienst bewezen met zijn lange solo. Ten eerste heeft hij door die actie heel wat tijd verloren, en ten tweede heeft hij diep in zijn krachtenarsenaal moeten tasten. Ik had verwacht dat hij alles op deze rit zou zeggen, maar niet dus. Lecerf lijkt natuurlijk de topfavoriet, hij laat iedere dag zien dat hij goed is en dit moet hij ook wel kunnen. Gal Glivar heeft tot nu toe verstoppertje gespeeld, maar hij zit er wel nog gewoon goed bij. Wat kan Pepijn Reinderink? Niets, zou je denken, maarja, hij staat niet voor niets aan de leiding, toch? Kan het multitalent Blackmore ook al tijdrijden? Gaat Logan Currie verschroeiend uithalen? Kan Aklilu de schade beperken? Kortom, vragen genoeg. Ik ben bang dat Lecerf met een groot verschil gaat winnen en dat het boeken toe zal zijn na deze rit, maar toch, we gaan het toch maar weer volgen. Met wat mazzel wordt deze rit ook weer uitgezonden, dat zou schitterend zijn. Die uitzending was helemaal niet verkeerd, op het moment dat ik zelfs beelden vanuit de lucht zag wist ik niet wat me overkwam. En af en toe tijdsverschillen in beeld, die regelmatig werden ververst en ook nog vrij accuraat leken, jeetje. Het productieniveau is wat dat betreft een beetje omhoog gegaan, nu nog het niveau van de Afrikaanse renners. Wat dat betreft is de lol er wel een beetje af, maar ik ben er voor ze in goede en ook in slechte tijden. WE gaan morgen weer een hoop tijd verliezen, maar daarna gaan WE de resterende drie dagen met z'n allen in de aanval en pakken we op z'n minst nog een ritzege, ofzo!
Zo, wat een strategie.
De tijdrit is inmiddels begonnen, maar het is natuurlijk wachten op de laatste renners voor het echt interessant wordt. Over een kwartier gaat Latour van start, dan moeten we opletten.
Lecerf amper een seconde sneller dan Blackmore, dat vind ik wel echt verrassend. Een of andere Kazach waar ik tot een paar dagen geleden nog nooit van had gehoord staat ook nog maar op zeven seconden, de ronde is nog niet voorbij.
Uiteraard wel een rampzalige tijdrit van Aklilu, Afrika hijst definitief de witte vlag. Pepijn Reinderink kan blijkbaar niet tijdrijden en ook echt weer een dramatische prestatie van KUDUS. Klap op klap.
quote:
Jeetje, wat een bijzondere uitslag weer. Latour pakt de ritzege, ondanks zijn inspanningen van de dag ervoor. Je zou alleen zeggen dat hij zich gisteren beter alsnog in had kunnen houden, dan had hij ook nog een rol gespeeld in het klassement wellicht.
Lecerf amper een seconde sneller dan Blackmore, dat vind ik wel echt verrassend. Een of andere Kazach waar ik tot een paar dagen geleden nog nooit van had gehoord staat ook nog maar op zeven seconden, de ronde is nog niet voorbij.
Uiteraard wel een rampzalige tijdrit van Aklilu, Afrika hijst definitief de witte vlag. Pepijn Reinderink kan blijkbaar niet tijdrijden en ook echt weer een dramatische prestatie van KUDUS. Klap op klap.
WE ZIJN WEER LIVE
MONT KIGALI DIT MAG U NIET MISSEN
Maarja, na een klim volgt er een afdaling. Na tien meter in dalende lijn kreeg Latour het voor elkaar om van de eerste plaats door te zakken naar de laatste plaats in het groepje, en weer een paar meter later moest hij de rest laten rijden. Dalen is nog steeds niet zijn ding, al heb ik een nóg slechtere daler ontdekt: Milan Donie. Dat jonkie van Lotto zat in het wiel van Latour, maar hij kon het wiel niet houden. Ai.
Na de afdaling is Latour overigens weer aangesloten bij de kopgroep, samen met Dawit Yemane en Awet Aman. Die waren ook goed mee met deze sterke kopgroep, maarja, dat dalen he...
Heerlijke klim
quote:
Dank, was genotquote:
https://cdn.rba.co.rw/tv
WE ZIJN WEER LIVE
MONT KIGALI DIT MAG U NIET MISSEN
Ik bespeurde een klein verschil met de publieke belangstelling/beleving van de UAE Tour.
Dit soort foto's blijven toch wel magnifiek. Het publiek was weer massaal op de afspraak tijdens de tijdrit van gisteren. Een slechte rit weer voor de Afrikanen, ik hoop dat we dit soort ongein in de toekomst niet meer gaan zien. Sowieso slaan tijdritten in deze koers nergens op, kijk alleen al maar naar het verschil in materiaal dat wordt gebruikt. Bij Soudal-Quick Step hadden ze alles meegenomen, van hun tijdritfietsen tot die malle sokhelmen. En de Afrikanen? Die rijden gewoon op hun normale fiets. Niet echt eerlijk, allemaal. Het was dan wel een klimtijdrit, maar wel eentje waar je flink in het voordeel was op een tijdritfiets, aangezien de klim een loper van jewelste was. Enfin, de onnavolgbare Pierre Latour won. Op een normale fiets, dat dan weer wel. Hij haalde flink uit, Lecerf werd tweede op meer dan een halve minuut. Maarja, Pierre had eerder al veel tijd verloren en dus maakte het voor het klassement weinig uit. Hij schoof een aantal plaatsen op, maar tijdens de rit die zou volgen liet hij meteen zien dat het klassement hem niet meer boeit. Nee, alle ballen werden bij Total gezet op de verrassende Doubey, die tijdens de tijdrit vijfde werd. De schade enorm beperkt, nogal een verrassing. Al vond ik het vooral verrassend dat Lecerf maar een secondje sneller was dan Blackmore en dat de volstrekt onbekende Kazach Dostiyev de week van zijn leven aan het meemaken is. Vorig jaar het einde niet eens gehaald in de Tour de l'Avenir, maar nu op weg om op het podium te eindigen van de Tour du Rwanda, godbetert. Random dingen die verder opvielen tijdens de tijdrit: Gal Glivar enorm tegenvallend. Hem zag ik als een van de topfavorieten, maar hij kwam er niet aan te pas. En ook vandaag zakte hij weg. Misschien niet goed voorbereid op de hoogte. Latour zegt dat hij samen met Total er alles aan heeft gedaan om te wennen aan de hoogte, ze zijn ook al enige tijd in Rwanda. Dat heeft in ieder geval z'n vruchten afgeworpen met de zege in de tijdrit, maar als het om het klassement gaat weten we dat ze het na de zesde rit niet meer gaan winnen. Chris Froome tussen een paar gasten uit Mauritius, schitterend. Yoel Habteab, drager van de bergtrui? OTL. Het is echt niet de ronde van Afrika, altijd tegen ons. Aklilu, Dawit en Merhawi verloren nog wat meer tijd, de tot dan toe beste Rwandees Moise Mugisha werd helemaal op een hoop gereden. Nee, een editie om snel te vergeten.
Vainquer Masengesho was nota bene de beste Rwandees na de tijdrit, maar enkele van zijn landgenoten vochten terug tijdens de zesde rit. Een rit die ik later nog even na ga bespreken, want er waren ontwikkelingen genoeg om het nog over te hebben. We wachten alleen nog even op de foto's en de klassementen. En de video's, wat zijn ze daar dit jaar traag mee, zeg. Meer livebeelden, dat is echt schitterend, maar de rest van de administratie loopt een beetje achter. De updates onderweg stellen niets meer voor, de tijdrit gisteren was totaal niet te volgen daardoor. De rit vandaag was wel te volgen, maar dan vooral omdat het werd uitgezonden. Als je het twitteracount had gevolgd was je niets wijzer geworden. Enfin, voor de volledigheid:
En de rit van morgen, de voorlaatste:
quote:De voorlaatste etappe van de Tour du Rwanda is de langste van allemaal. Maar met 158 kilometer stelt het nog steeds niet heel veel voor. Het is een vrij magere route, als ik zo eerlijk mag zijn. Dit is een rit waar we vermoedelijk niet heel veel aan gaan hebben. Van start gaan we in Rukomo, een plaatsje waar de Tour du Rwanda volgens mij nog niet eerder is geweest. Een piepklein dorpje in het midden van het niets. Vanuit Rukomo dalen de renners af, dat begin kan nog wel eens voor wat breukjes gaan zorgen. Nadien volgt de zwaarste klim van de dag, waarna er een kilometer of 100 lang vrij weinig zal gebeuren. In de finale wordt het dan wel weer heuvelachtig, met afgaande op het profiel zelfs een zware aankomst heuvelop. Nouja, dat schijnt in de praktijk mee te vallen, in de laatste 3,5 kilometer gaat het aan 3,5% omhoog. Een sprintje heuvelop, waar heel wat man bij elkaar zullen blijven. De aankomst ligt in Kayonza, waar voormalig winnaar Joseph Areruya vandaan komt. Kayonza is overigens een district, ik maak ieder jaar de fout om alles stad of dorp te noemen, maar de meeste plaatsen die genoemd worden zijn eigenlijk districten. Waarom ze het altijd zo verwarrend voor me willen maken weet ik ook niet, maar goed, we finishen dus ergens in een plaats in het district Kayonza en in dat district ging in de Tour du Rwanda van 2017 een rit van start. Dat was het jaar dat Areruya won, mooi was die tijd. Wat dachten we toen nog dat Joseph de wereld ging veroveren, oh, wat een teleurstellingen hebben we moeten verwerken. Voor het eerst sinds 2021 is Areruya overigens wel weer eens aanwezig in de Tour du Rwanda, en dat terwijl er dus een rit gaat finishen in zijn eigen district! Een rit die wel weer gewonnen zal worden door veelvraat Restrepo, ik zie het zo al voor me.
Altijd tegen mij.
Tijdens de zesde rit veroverde Joe Blackmore Mont Kigali, en waarschijnlijk veroverde hij de Tour du Rwanda als geheel. Wellicht niet de bekendste naam, maar wel een jongen die heel getalenteerd is. Alleen toonde hij dat talent tot nu toe vooral in andere disciplines, zoals mountainbiken en veldrijden. Vorig jaar kwam hij af en toe op de weg snuffelen en iedere keer reed hij dan de mooie ereplaatsen bijeen. Eigenlijk reed hij vorig jaar maar drie koersen. Hij werd zesde, hier, in de Tour du Rwanda, daarna nam hij in Polen deel aan een beloftenkoers waar hij negende werd en in de Tour de l'Avenir werd hij 12e. Weinig op de weg gereden, maar wel steeds met resultaat. Je zou verwachten dat enkele slimme ploegen hem daarna wel op de korrel zouden hebben, maar nee, die arme knul kwam bij de continentale ploeg van Israel terecht. Dat geeft in ieder geval aan dat hij waarschijnlijk de focus steeds meer op de weg gaat leggen, voorlopig met maximaal resultaat.
Voor Blackmore kon winnen moest er wel nog een hoop gebeuren. De zesde rit was kort, maar bijzonder explosief. Na een paar mislukte aanvalspogingen in de eerste kilometers van de etappe zagen we op de eerste klim van de dag een zeer serieuze kopgroep ontstaan. Latour begon als een gek op kop te rijden in dienst van zijn ploeggenoot Doubey en plotseling hielden we maar een renner of 16 over. Lecerf zat meteen geļsoleerd, al zijn ploeggenoten konden het hoge tempo niet aan. In principe was er toen voor Lecerf nog niet veel aan de hand, want hij zat waar hij moest zitten, maar hij toonde zich al snel veel te gretig. Of nerveus, net hoe je het wil noemen. De kopgroep reed een aardig eind weg van de rest, maar na de klim liep het in de soep. Er volgde een afdaling en in die afdaling werd Pierre Latour uiteraard meteen weer gelost. Die verzorgde in z'n eentje het tempo bergop, maar nu hij bergaf gelost werd en hij in de vlakke kilometers daarna niet vooraan te vinden was viel het stil. Dat bood hem dan wel weer de mogelijkheid om even later terug te keren, maar in de tussentijd zagen we allerlei demarrages. En Lecerf reageerde op zo ongeveer iedere demarrage. Dawit Yemane werd ook weer eens gelost bergaf, maar hij sloot aan en ging meteen in de aanval. De eerste die op zijn wiel zat was Lecerf. Waarom? Yemane was helemaal geen gevaar. Maar goed, Lecerf reageerde wel overal op en zo draaide hij zichzelf de nek om. Hij noemt de Tour du Rwanda zijn favoriete koers, waarschijnlijk wilde hij te graag zijn gele trui verdedigen. In ieder geval, even later kwam alles weer bij elkaar en we zagen de rest van de rit de ene na de andere groep wegrijden, maar alles kwam steeds opnieuw weer samen. Froome probeerde het nog een keer met een gozer uit Mauritius en de zwaar tegenvallende Eric Muhoza. Vorig jaar de beste Rwandees, dit jaar is het echt helemaal niets. Die poging strandde vrij snel, waarna we ook zo'n beetje voor het eerst Merhawi KUDUS in beeld zagen. Die reed toch nog eventjes mooi in de aanval, maar het leidde ook weer tot niets. Zijn niveau hier is onverklaarbaar laag, het is best wel teleurstellend allemaal.
Maar goed, ja, de rit werd live uitgezonden, dus we hebben allemaal kunnen zien wat er verder nog is gebeurd onderweg. In de finale reed er een groepje weg met daarin Blackmore en Lecerf kon niet mee. Hij zat bijna de hele dag alleen, reageerde op bijna alles en dat moest hij aan het eind cash betalen. De een na de ander reed van hem weg en hij moest continu blijven zitten. We zagen hem steeds verder in de achtergrond spartelen, al bleef hij nog wel een tijd dapper op kop rijden. Maar op een paar kilometer van de aankomst zakte hij er op de beroemde Muur van Kigali fameus doorheen. Terwijl andere renners nog over genoeg energie beschikten. Wie is toch in hemelsnaam die Kazach? Dostiyev reed eventjes naar voren toe, alsof het niets voorstelde. Dostiyev kent u wellicht van zijn 12e plaats in de Tour of Sakarya, of zijn negende plaats in Aziz Shusha. Of nouja, u kent hem dus helemaal niet. Ik had er echt nog nooit van gehoord, maar hij is bezig aan de beste week van zijn leven. Ook Nahom Zerai reed ineens vooraan rond. Ik heb nochtans de hele rit live gezien, maar ik snap nog steeds niet waar Nahom ineens vandaan kwam. Bijna alsof hij een stuk van het parcours had afgesneden. In het begin van de rit nog gelost, maar in de finale was hij er ineens. Hij probeerde op Mont Kigali zelfs nog een aanval te plaatsen, maar nee, dit is niet de ronde van de Afrikanen. Het waren de twee Colombianen van Polti die de boel probeerden te regelen. Uiteindelijk mocht Gomez op kop rijden voor Restrepo, maar die wist het niet af te maken. Hoewel Restrepo snel is heb je natuurlijk minder aan al die snelheid als je eindigt op een puist van boven de 10%. Blackmore is de betere klimmer en dus zette hij de boel naar zijn hand. De rit en het geel, een dubbelslag. De commentator noemde overigens dusdanig vaak de naam Polti dat Gomez dacht dat Restrepo had gewonnen, waardoor hij juichend over de streep kwam. Lullig. De verrassende Dostiyev werd derde, voor Nahom Zerai. Hij waagde een poging aan het eind, maar een vierde plaats is dus waar we het deze Tour du Rwanda mee moeten doen. In de finale zagen we dat Dawit Yemane nog de sprong probeerde te maken vanuit de achtervolgende groep. Even leek hij het gat nog te kunnen dichten, maar aan het eind verloor hij nog veel tijd. Hij bleef uit de greep van de groep achter hem, maar hij kwam totaal niet in de buurt van de ritzege. KUDUS sprong ook nog even mee, maar nee, die waaide weer terug. Eindigde nog wel net voor Lecerf, die strijdend ten onder ging. Bijna een minuut aan z'n broek, boeken toe. Doubey in zijn buurt, die leek onderweg met een goede aanval ook nog even kans te maken op de gele trui. Maar Doubey kan er geen reet van en kwam zichzelf dus ook tegen, logisch. Redelijk goede prestatie van Aklilu, als je me vooraf had verteld dat hij in dezelfde tijd als Lecerf zou eindigen had ik ervoor getekend. Als je er neutraal naar keek was het vast een mooie rit, maar als je niet neutraal bent valt het resultaat toch wat tegen. Het was wel de beste rit van de Afrikanen van deze ronde. WE reden zowaar in beeld, WE gingen zowaar in de aanval en WE waren warempel goed vertegenwoordigd vooraan. Maar niet goed genoeg. Een vierde plaats is mager. En het is ook mager dat een Eyob er niets van bakt, dik acht minuten aan de broek. De tot dan toe goed presterende Yafiet Mulugeta ging ook kopje onder. Eric Muhoza, Samuel Niyonkuru, Moise Mugisha, allemaal lachwekkend slecht. Wat doen die Rwandezen joh? Ieder jaar minder hard rijden, knap.
Na de machtsovername van Blackmore gingen we verder met de zevende rit, een relatief makkelijke rit. De langste van de ronde, maar niet de moeilijkste. Zeker na de zware zesde rit kon dit zomaar een rit voor de vluchters worden. De rit werd niet live uitgezonden, maar we hebben ook relatief weinig gemist. Het regende aanvallen in het eerste deel van de rit, maar geen enkele kopgroep kreeg de ruimte. Tot er een flopgroepje van drie ontstond, waar nog drie andere renners naartoe wisten te rijden. Die kregen ineens vier minuten en toen wist ik wel hoe laat het was. In de kopgroep geen enkele Afrikaan, uiteraard. Het is zo'n ronde. Iedereen weet dat dit een rit voor de vluchters is, maar je bent niet mee. Waanzinnig. De passiviteit van de Afrikanen is niet te harden, ze laten zich dit jaar echt naar de slachtbank rijden. Wel vooraan: Einhorn. Oh, god. Ook vooraan: Gal Glivar. Dat je voor een of andere Sloveen begint te juichen in de hoop dat in ieder geval die Einhorn niet wint. Paul Ourselin was ook van de partij, die probeerde in de slotfase nog aan te vallen. Lukte niet. En dus won Einhorn. Gal Glivar toverde geen konijn uit zijn hoge hoed, hij is voorlopig duidelijk nog niet de nieuwe Pogacar. Lorenz Van de Wynkele godbetert vormde de enige bedreiging voor Einhorn, maar hij was duidelijk niet bedreigend genoeg. Een tweede ritzege voor Einhorn, de derde voor Israel. Genocide loont.
Het peloton kwam in de slotfase nog vrij dicht, op 47 seconden van Einhorn wist Brieuc Rolland de sprint van het peloton te winnen. Een groot peloton, waar blijkbaar nog wel is gevallen. Onder meer Julien Simon kwam later binnen, maar werd toch nog in dezelfde tijd gezet. Dat is het qua verhaal wel, er was simpelweg geen verhaal. Een matige rit, dat kon je vooraf eigenlijk al zien. Een klimmetje van drie kilometer aan 3% aan het eind, dat is niet het terrein waar je het verschil gaat maken. Zeker niet als er daarna nog een zware rit volgt. Iedereen hield zich in voor de laatste rit, een rit waar het dan maar moet gaan gebeuren. Al verloren we wel nog wat meer renners. Pepijn Reinderink noteerde een DNS. Dat verklaart op zich wel waarom hij gisteren nergens te bekennen was, waarschijnlijk ziek geworden. Nog een OTL voor een Ethiopiėr, waardoor ze nog maar één renner in koers hebben daar. De Wit-Rus van May Stars heeft het lang volgehouden, maar moest nu ook capituleren. Een DSQ, net als een van z'n ploeggenoten een paar dagen geleden. Knap werk. Maarja, een rit om het nooit meer over te hebben dus. De Afrikaantjes aan het slapen en een Israėliėr gaat met de prijzen lopen. Grote klasse, maar dan dus precies niet.
Brengt ons bij de laatste rit, de laatste kans voor de Afrikanen om de eer te redden. En we krijgen nog een spannende strijd om de eindwinst. Dit is voorafgaand aan de slotrit de stand van zaken:
Blackmore gaat aan de leiding, maar heel comfortabel is die voorsprong nog niet. Met een slechte dag of met wat pech gaat de gele trui vliegen. En dan zou zomaar de Kazach Dostiyev kunnen winnen. Of Jhonatan Restrepo, die staat derde op 13 seconden. De rest lijkt me wel uitgeschakeld, Lecerf staat op 55 seconden en de rest op meer dan een minuut. Die gaan normaal gesproken niet meer in de buurt komen van de zege, of ze moeten in een goede vlucht terechtkomen, een vlucht die niet te controleren valt door Israel. Scheelt voor Blackmore dat hij kan rekenen op Kretschy, die is ook bezig aan een goede ronde. En ze hebben Froome nog achter de hand, HAHAHA. Dawit Yemane de beste Afrikaan op de 10e plaats, ik typ dit allemaal met het schaamrood op de kaken. Nu moet hoe dan ook de boel gered gaan worden. Met z'n allen massaal in de aanval, anders zwaait er wat. Het wordt hoe dan ook een interessante rit, want we gaan rondjes rijden over het WK-parcours van volgend jaar. Ik neem aan dat het uitgezonden wordt en die uitzending mag u dan onder geen beding missen. Dit is huiswerk.
Wij feliciteren Blackmore alvast met de eindzege en we hopen dat Afrika volgend jaar wél op de afspraak is.quote:De laatste rit van de Tour du Rwanda van bestaat uit een lange lus van 28 kilometer met daarin de gevreesde Mont Kigali en, onvermeld, de Muur van Kigali. Daarnaast bestaat het parcours uit een rondje van een dikke 15 kilometer rond het Kigali Convention Center, een nieuw rondje. Tenminste, nieuw voor zover ik het me kan heugen. In de Tour du Rwanda van 2022 kwam er wel een rit aan bij het Kigali Convention Center, maar we hebben nog niet zo'n rondje om dat gebouw heen afgewerkt. Hoe ziet dat rondje er dan precies uit? Nou, dat heb ik geprobeerd na te bootsen. Ik ben er ongeveer, mijn creatie komt uit op 15,7 kilometer terwijl het rondje blijkbaar 15,4 kilometer lang is. In ieder geval, een eerste indicatie:
Eerste indruk: ik ben geen fan. Het had heel simpel kunnen zijn. Ze hadden simpelweg het parcours van de laatste rit van de Tour du Rwanda van de afgelopen jaren kunnen overnemen. Een rondje met daarin steevast de Muur van Kigali en daarna de kasseiklim van Rebero. Een verschrikkelijk zwaar rondje, naar de smaak van de organisatie en wellicht de UCI misschien wel wat té zwaar. Voor Rwandese begrippen is dit een makkelijk rondje. Het eerste deel van het parcours stelt weinig voor. Vooral in dalende lijn over brede wegen, met een paar minimale hellinkjes tussendoor. Na een kilometer of zeven komt er een hupje van een halve kilometer aan een procent of drie, over een weg die momenteel nog onverhard is. Maar daar zal nu ongetwijfeld nieuw asfalt liggen te blinken. Na dit hupje bereiken de renners een brede weg en die weg loopt in totaal twee kilometer aan iets minder dan 4% omhoog richting het Convention Center. De eerste 700 meter gaat het aan 7% omhoog, daarna vlakt het af en gaat het vervolgens nog wat vals plat omhoog. Zodra we het Convention Center weer bereiken gaan we daar een rondje afwerken. Eerst dalen de renners af over een brede en behoorlijk rechte weg. Over deze weg ging men in de Tour du Rwanda van 2022 omhoog richting de finish, leverde een klimmetje van 900 meter aan 8% op. Nu gaat het over die weg omlaag, waarna de renners na een bocht van 180 graden naar links een kasseiklim bereiken. Het gaat een kilometer aan 6% omhoog over de steentjes van KN 14 Avenue. Heel wat straten van Kigali zijn van streetview voorzien, maar net op dit plekje laat streetview het een beetje afweten. Er is wel iemand die zelf beelden heeft gemaakt, maar de kwaliteit van zijn camera laat, mwah, te wensen over. Om een indicatie te krijgen van de kasseien kom je ongeveer uit bij dit schimmige beeld:
Er liggen steentjes, als je goed kijkt. Ze liggen er keurig bij, zoals bijna alle kasseien in de stad wellicht dat stempel niet eens verdienen. Alsnog, een kasseienklimmetje in het lokale rondje. Boven op dit klimmetje gaat het naar links, naar rechts en dan bereiken de renners een brede weg die wat verder vals plat omhoog blijft lopen tot aan de finish. Richting die finish gaat het in totaal bijna drie kilometer omhoog aan 4%, maar het venijn zit toch vooral in die eerste kilometer. Wel een buitengewoon lastige aankomst, omdat het dus continu verder omhoog blijft lopen.
De Muur van Kigali zit alleen in de lange lus. Die muur hoort natuurlijk thuis in de korte lus. Wat nu doorgaat als korte lus, de lus die waarschijnlijk het vaakst afgewerkt zal worden, is relatief simpel. Niet makkelijk, want dat bestaat niet in Kigali, maar van alle opties is het waarschijnlijk wel zo'n beetje de makkelijkste. Het rondje Muur van Kigali-Rebero was veel zwaarder geweest, en in de Ronde van Rwanda van vorig jaar reden we na de Muur van Kigali al eens op een steilere manier omhoog naar het Convention Center. Om nog maar te zwijgen over alle andere klimmetjes die je hier kunt vinden. Het wordt een zwaar parcours, daar kom je niet onderuit, maar minder loodzwaar dan het had kunnen zijn. Al is de simpele rekensom natuurlijk ook wel weer dat je met het parcours van de slotrit van de Ronde van Rwanda van volgend jaar in 90 kilometer aan bijna 2000 hoogtemeters komt. Aangezien een wegrit op het WK meer dan 200 kilometer lang is kom je, als je de boel een beetje gaat extrapoleren, al snel uit aan meer dan 4000 hoogtemeters, afhankelijk van de lengte van het parcours ga je zelfs de 5000 makkelijk halen. Heel erg zwaar, zeker ook nog eens in combinatie met de hoogte. We kunnen nu alvast gaan zien hoe de boel in amper 100 kilometer al volledig uit elkaar gereden zal worden.
Mooie rotonde op links, vlak voor de finishlijn. Maar goed dat de weg steeds een beetje omhoog blijft kruipen en dat het parcours zo zwaar is. De eierschaal is het Convention Center, blijkbaar het duurste gebouw van Afrika. Wellicht dat het daarom het centrale punt van het WK gaat worden. Het gebouw kan oplichten in allemaal kleurtjes, in 2025 maken we er een regenboog van. Volledigheidshalve ook nog even de lange lus trouwens:
Sindsdien hebben we geleerd dat de langere lus met daarin Mont Kigali en de Muur van Kigali onderdeel zal uitmaken van de finalelus op het WK. Ook daar ben ik bepaald geen fan van. De zware lus aan het eind van de koers? Wil je de boel gesloten houden, ofzo? Wil je Innsbruck-toestanden? Dat je twee lussen hebt is prima, maar de minder zware lus van de twee had aan het eind moeten zitten, als je het mij vraagt. Zeker op het WK. Nu tijdens deze rit vind ik het niet eens zo erg. Maar goed, tijdens deze rit moet je absoluut kijken, als het überhaupt uitgezonden worden. Een dikke anderhalf jaar voor het WK krijgen we een mooie sfeerimpressie aangeboden. Eerst twee rondjes over de korte lus en dan een afsluitende ronde over de lange lus. In die lange lus dus Mont Kigali van de zwaardere kant en daarna via de Muur van Kigali naar de finish, waarna we bij het onvermijdelijke Convention Center gaan weten wie de Tour du Rwanda van 2024 heeft gewonnen.
Ik neem aan dat jullie al sinds de start aan het kijken zijn. Zo niet, dan zou ik de finale nog wel even meepikken. We zijn al begonnen aan Mont Kigali.
Uitslover.
WK rondje lijkt wel aardig? Smerig lopend klimmetje wel, ook al is het niet de Muur
quote:“De wegen? Die zijn er vaak beter dan in Belgiė”: het avontuur van Quick-Step-talent Jonathan Vervenne (20) in de Ronde van Rwanda
Volgend jaar is Rwanda gastheer voor het WK wielrennen. Niet zo’n vreemde keuze, want al sinds 2009 maakt de Tour du Rwanda deel uit van de internationale kalender. Vorige week nam Jonathan Vervenne (20), actief voor het opleidingsteam van Soudal Quick-Step, aan de achtdaagse deel. “De wegen waren opperbest, vaak beter dan in Belgiė.”
Dinsdagmiddag zette Jonathan Vervenne weer voet op Belgische bodem na een elfdaags avontuur in Centraal-Afrika. En of het een avontuur was voor de 20-jarige Limburger van het opleidingsteam van Soudal Quick-Step. De student burgerlijk ingenieur was nog nooit eerder op het Afrikaanse continent geweest.
Wat was jouw eerste indruk van Rwanda?
Vervenne: “Goh, je bereidt je voor op een compleet andere omgeving dan je gewoon bent, maar eenmaal ter plaatse blijf je toch je ogen uitwrijven bij wat je ziet. De manier waarop die mensen daar leven, dat kan je je als westerling amper voorstellen. De modale Rwandees woont in net iets meer dan een hutje. Ze verplaatsen ze zich op motors en met wagens die hier vijftig jaar geleden rondbolden. In Kigali zie je duizenden en duizenden brommertjes. De hele stad ruikt naar de geur van tweetakt. Logisch, Rwanda wordt niet voor niets het pays des milles collines (land van de duizend heuvels, red.) genoemd. Wie zich toch met de fiets verplaatst, doet dat met de gekste dingen op zijn rug of bagagedrager. Dat gaat van kilo’s bananen en frigo’s over meubels tot een heuse kippenren vol kuikens (lacht). Ja, als we ons gingen opwarmen voor de koers lagen we geregeld in een deuk van het lachen. Al moest je wel altijd je kopje erbij houden. Want verkeersregels kennen ze daar precies niet echt. Al weten zij - ondanks de chaos - wél wat ze doen. Als westerling was het vooral kwestie om voorzichtigheid aan de dag te leggen.”
Eenmaal in koers kwam je opnieuw in de vertrouwde bubbel van de wielerkaravaan terecht. Maar hoe is het om daar te koersen?
“Prima. Rwanda lijkt me klaar om het WK in 2025 te ontvangen. De infrastructuur en met name de wegen zijn opperbest. Vaak beter dan in Belgiė. Ook het enthousiasme van de bevolking is groot. Het lijkt wel of het leven even stilvalt als de koers passeert. Enkel op dag vier was het wennen. Toen doorkruisten we een oerwoud, dat was de enige rit waarin we een tijdlang niet tussen drommen toeschouwers moesten. Op een gegeven moment heb ik wel apen zien toekijken vanuit de bomen. Maar die stoven angstig weg naarmate het peloton naderde.”
Stel: ik wil het WK 2025 bijwonen in Kigali. Waarmee moet ik rekening houden?
“De hotels waarin wij verbleven waren prima. Met name die in hoofdstad Kigali. De kamers aan het Kivumeer waren wat primitiever. Op het moment dat het warm en benauwd is, mis je airco. Sommige renners hadden ook last van insecten. Ik niet, want ik had mijn muskietennet mee (lacht). Nu, ik kan me inbeelden dat de hotels in en rond Kigali volgend jaar goed gevuld zullen liggen. Dus lijkt het me verstandig dat WK-fans hun hotelkamer vroeg boeken. Tenzij ze openstaan voor het avontuur (lachje).”
Voor jou kon de Ronde van Rwanda niet beter starten. Na de ploegentijdrit mocht je meteen de gele leiderstrui aantrekken.
“Klopt. Dat was een mooie geste van mijn ploegleider Kevin Hulsmans (de Lommelse ex-luitenant van onder meer Tom Boonen, red.). Binnen de ploeg sta ik bekend als tijdrijder dus stelde Kevin voor dat ik als eerste mijn voorwiel over de finishlijn mocht drukken. William (Lecerf, red.) en Pepijn (Reinderink, red.) zouden verderop in de ronde hun kansen nog wel krijgen. Doordat we als ploeg de beste tijd neerzetten, mocht ik inderdaad de eerste leiderstrui oppikken.”
En dat op een traject dat we volgend jaar zullen terugzien als tijdritparcours voor de mixed relays?
“Zo is dat. Een supersnel traject trouwens. Begrijpelijk als het startpunt hoger ligt dan de aankomst. Het zou me niet verbazen als ze volgend jaar daar ook met een voorblad van 68 tandjes van start gaan (lacht). Op een gegeven moment reden we 80 km/u in een afdaling. Met zijn vijven in elkaars wiel is dat niet zo comfortabel. Bovendien moet je aan het eind nog iets in de tank hebben, want de laatste kilometers lopen pittig omhoog.”
Eén van de deelnemers was viervoudig Tourwinnaar Chris Froome. Komt een renner met zo’n naam dan een praatje slaan met de geletruidrager?
“Niet op dag twee. De rit nadien wel. Blijkbaar was Froome onder de indruk van de manier waarop ik in mijn gele trui de kopgroep bij de lurven vatte en vervolgens nog mee deel uitmaakte van de lead-out. Hij kwam me daarvoor feliciteren. Ik vond het super chic om een compliment van zo’n renner te krijgen. Al zal hij ook wel in zijn nopjes geweest zijn dat - dankzij mijn beulswerk - zijn ploegmaat bij Israel-Premier Tech (Itamar Einhorn, red.) de rit kon winnen.”
Tijdens de slotrit maakte je dan weer kennis met enkele obstakels uit de WK-wegrit. Waaraan mogen WK-gangers zich verwachten?
“Klassieke renners die goed een helling over kunnen, zullen in Kigali aan hun trekken komen. Dan kom je weer uit bij de usual suspects: Evenepoel en Van Aert bij de Belgen, Van der Poel en Pogacar bij de buitenlanders. Ik heb geen idee hoe vaak de renners Mount Kigali en de Muur van Kigali moeten trotseren, maar ik weet wel dat eerstgenoemde neigt naar een kleine col. Mount Kigali betekent zes kilometer klimmen aan een gemiddelde van zeven procent. Het is een klim in drie trapjes waarvan het laatste trapje één kilometer aan gemiddeld 11% is. En de Muur van Kigali? Tja, dat is een super steile kasseiklim van 500 meter. Niet zo steil als de Paterberg, maar toch. Uiteraard spreekt het me aan om er volgend jaar tijdens het WK bij te zijn. In principe ben ik dan nog laatstejaarsbelofte, maar mijn lot ligt - net als dat van alle landgenoten - natuurlijk in handen van de bondscoach.”
Tot slot Jonathan, welke herinneringen aan Rwanda springen er voor jou uit?
“Ik kan me inbeelden dat mijn ouders en zus, die naar Rwanda waren afgereisd in het gezelschap van twee kameraden, vooral mooie herinneringen bewaren aan de vijfde etappe, een klimtijdrit naar Kinigi Kwita Izina. Die chronoproef bezorgde ploegleider Hulsmans hoofdbrekens. Doordat Pepijn en William plaats één en twee in het klassement bezetten en de ploeg over slechts één volgwagen beschikte, zou één van de twee zonder ondersteuning moeten starten. Dus vroeg Kevin aan mijn ouders of zij niet wilden assisteren. Bijgevolg reden ze met hun huurwagen, en met een mecanicien en wielen op de achterbank, achter twee van onze renners aan. In Rwanda kunnen zulke zaken nog (lacht).”
“Mijn hoogtepunt situeerde zich buiten koers. Maandag heb ik namelijk het Genocide Museum bezocht. Een bezoek waarvan ik stil werd. Zo stond ik ervan versteld dat die volkerenmoord tussen Tutsi’s en Hutu’s amper dertig jaar geleden plaatsvond. Want in het hedendaagse straatbeeld is er niets dat doet vermoeden dat beide bevolkingsgroepen elkaar nog naar het leven staan.”
https://www.procyclingsta(...)aville--/2024/result
Dit jaar nog aanwezig in Rwanda, net als de rest vooraan.quote:
Goud voor Mauritius in de wegwedstrijd op de Afrikaanse Spelen, nooit van de beste man gehoord
https://www.procyclingsta(...)aville--/2024/result
quote:Organisatie maakt zich sterk: ondanks oorlog in Oost-Congo blijft Ronde van Rwanda op programma
De wielerronde van Rwanda (23 februari - 2 maart) zal ondanks de spanningen in de regio doorgaan zoals gepland. Dat bevestigde de organisatie donderdag.
Volgens de wedstrijdorganisatie kan de veiligheid in Rwanda voldoende worden gegarandeerd, ook nu de gewapende rebellengroep M23 in het oosten van buurland Congo steeds meer terrein wint. Vorige week veroverden de rebellen daar de controle over miljoenenstad Goma.
“De huidige situatie in het oosten van de Democratische Republiek Congo (DRC) is een conflict tussen de Congolese regering en een Congolese gewapende groep. Het is recent slechts een keer gebeurd dat die gevechten de mensen aan de Rwandese grens, voor korte tijd, hebben getroffen. Alle maatregelen zijn genomen om ervoor te zorgen dat dit niet meer gebeurt,” klinkt het in een verklaring.
“Het leven in Rubavu (aan de oevers van het Kivumeer, red.) en in heel Rwanda gaat normaal door. Daarom kan de Tour van Rwanda plaatsvinden zonder wijzigingen aan het programma, en de renners, ploegen en toeschouwers mogen rekenen op een leuk en veilig evenement.”
Vorige week liet de Internationale Wielerunie (UCI) weten “voorlopig” geen plannen te hebben om op zoek te gaan naar een alternatief voor het WK in de Rwandese hoofdstad Kigali (21 - 28 september). Dat moet het eerste wereldkampioenschap wielrennen op Afrikaanse bodem worden.
quote:“Twee ritten komen tot vlak bij het oorlogsgebied”: Soudal Quick-Step twijfelt over deelname aan Ronde van Rwanda
Ondanks de oorlog in de grensregio met buurland Congo gaat de Ronde van Rwanda, gepland van 23 februari tot 2 maart, gewoon door. Dat zegt toch de organisatie. Maar dat kan de twijfels bij Soudal Quick-Step en – in mindere mate – Lotto niet wegnemen. Beide ploegen starten met hun development team.
Al enkele jaren is de Ronde van Rwanda een vaste afspraak voor het Belgische opleidingsteam. Vorig jaar won het er nog twee ritten: de ploegentijdrit op de openingsdag en rit vier met het Belgische talent William Junior Lecerf. Ook dit jaar staat de ploeg op de deelnemerslijst. Voorlopig toch, want de recente berichten uit het Rwandees-Congolese grensgebied zijn allerminst geruststellend. De gewapende rebellengroep M23, gesteund vanuit Rwanda, heeft er vorige week de Congolese miljoenenstad Goma, vlak bij de grens met Rwanda, veroverd. Er woedt een regelrechte oorlog met hevige gevechten en duizenden doden.
“Ik heb in het verleden twee keer de Ronde van Rwanda gedaan als sportdirecteur”, zegt Kevin Hulsmans, ploegleider van het Soudal Quick-Step Devo Team. “Schone koers, leuk om te rijden, mooi deelnemersveld. Normaal toch tenminste. Want nu ben ik best ongerust. Ik heb het rittenschema bekeken en ritten drie en vier komen aan op een boogscheut van waar de rebellen zitten. Het scheelt misschien vijftig kilometer. Inclusief een overnachting in die regio. Daar stel ik mij toch vragen bij.” (Lees verder onder de foto)
Kan je in die omstandigheden een wielerploeg naar Rwanda sturen? “Dat vragen wij ons dus ook af”, zegt Jurgen Foré, CEO van Soudal Quick-Step. Nog meer omdat hij de voorbije dagen de bevestiging kreeg dat de Ronde van Rwanda het vaste plan heeft niets aan het parcours of rittenschema te veranderen. “Ze garanderen onze veiligheid, heet het dan. Maar wat betekent dat? Zelfs al is er maar een kleine kans dat er iets gebeurt, ook die is er te veel aan. Dat er in het binnenland van Rwanda niets aan de hand is en alles er rustig en veilig is, wil ik best geloven. Maar we hadden op zijn minst graag gezien dat ze verder van de bewuste regio waren weggebleven. En momenteel is dat niet de bedoeling. Dat geeft kopzorgen.”
Tien kilometer
De omstreden ritten waar ze bij Soudal Quick-Step naar verwijzen komen aan of vertrekken in Rubavu, een stad en streek vlak bij de grens met Congo, met in de derde rit zelfs een passage in Gisenyi, op hooguit tien kilometer van de buitenwijken van Goma – dichter bij het oorlogsgebied kan je nauwelijks komen. Foré: “Dat bedoel ik: je kan moeilijk zeggen dat er niets gaande is.”
De voorbije dagen werd al contact opgenomen met de UCI, maar ook daar wacht men op meer nieuws vanuit de regio. Omdat er bij een trip naar Rwanda flink wat praktische formaliteiten te pas komen en het vertrek normaliter gepland is voor 20 februari, willen ze bij Soudal Quick-Step niet lang meer wachten. Deze week hoopt men de knoop over al dan niet deelnemen door te hakken. (Lees verder onder de foto)
Test voor WK
Een iets minder alarmerend geluid klinkt er bij Lotto. Ook die Belgische ploeg staat met een gemengd team van profs en beloften op de deelnemerslijst. Voorlopig gaat men er daar van uit dat noch de wedstrijd zelf noch hun deelname in gevaar is. “Wat niet betekent dat we de situatie niet in de gaten houden”, zegt technisch directeur Kurt Van de Wouwer, er normaliter bij in Rwanda. “We wachten af. Uiteraard is veiligheid het belangrijkst. Maar voorlopig krijgen we noch van de UCI noch van elders signalen dat die in gedrang is.”
De Ronde van Rwanda is voor het land een test richting het WK in Rwanda later dit jaar. Dat WK vindt plaats in Kigali, op ruim 150 kilometer van het Congolese Goma, maar ligt eveneens onder vuur door de betrokkenheid van het Rwandese regime bij het geweld in Oost-Congo.
Anyway, voor we beginnen aan de Ronde van Rwanda gaan we eerst een eeuwigheid koersen in Algerije en daar trapte het nieuwe Eritrese sprintkanon Milkias Maekele af met een overtuigende zege. Haal die gozer naar Europa, en wel nu.
Aardig deelnemersveld toch nog. Pericas vs Henok vs Donie vs Retailleau is mijn voorspelling. Dan heb je wellicht nog Delbove. Al hopen we natuurlijk allemaal dat Zeray gaat verrassen. Die heeft echt het profiel om te slagen in het Vlaamse werk, dus hopelijk krijgt hij snel een plekje bij een goed team. Ik verwacht dat Pericas wint.
WE ZIJN LIVE!!!
Deze slacker komt later vandaag nog met een voorbeschouwing. De proloog is toch niet zo rullevant.
Die ken ik niet. Had toch wel verwacht dat een Menten of zo dit zou winnen.quote:
Aldo Taillieu op z'n eerste dag als belofte, toe maar.
Wel een goede junior, ook best een paar sterke tijdritten gereden vorig jaar, maar mij verrast het ook.quote:Op zondag 23 februari 2025 11:52 schreef Immerdebestebob het volgende:
[..]
Die ken ik niet. Had toch wel verwacht dat een Menten of zo dit zou winnen.
De prestaties van de Afrikaanse renners verbazen me dan weer niet, WE kunnen nog steeds voor geen meter tijdrijden.
Na de waanzinnige schroeisessie van Yacine Hamza en zijn ploeggenoten van Madar in Algerije, alleen af en toe even onderbroken door het Eritrese sprintkanon Milkias Maekele, gaan we nu door met de belangrijkste Afrikaanse rittenkoers van het jaar, de Tour du Rwanda. Een koers waar de afgelopen weken het een en ander om te doen is geweest, omdat het zo schijnt te zijn dat er sprake is van een regionaal conflictje. Dankzij dit regionale conflictje twijfelden enkele ploegen om deel te nemen aan deze Tour du Rwanda, daarnaast kwam het WK dat in september van dit jaar plaats moet vinden in Kigali weer eens onder een vergrootglas te liggen. Het is het hele jaar al gezeik, eerst ging het over dure hotels en afhakende bonden, nu gaat het over een mogelijk onveilige situatie in Rwanda. Daarnaast vinden sommige mensen dat je niet naar een land mag gaan dat in conflict is met een ander land. Spraken ze uit terwijl ze op de bank naar de UAE Tour aan het kijken waren, zoek maar eens op bij welke conflicten dat land allemaal betrokken is. Stukje genocide in Soedan. Maar goed, zonder al teveel whataboutisms in de strijd te gooien: in het westen begrijpen wij natuurlijk überhaupt niets van het conflict in Oost-Congo. Ik ben van plan om jullie enige wijsheid bij te brengen, maar nog niet nu. Dit topic wordt sowieso maar door vijf mensen gelezen, ik wacht even op het WK. In aanloop naar het WK ga ik jullie onderwijzen over de geschiedenis van Rwanda. De Rwandese genocide zal dan uiteraard ook de revue passeren, net als de nasleep van die genocide. En die nasleep voelen we nu nog steeds in Oost-Congo, dat is op z'n minst het tipje van de sluier dat ik jullie wil meegeven. Het is geen conflict dat spontaan is ontstaan, dit speelt eigenlijk al sinds 1994, sinds de genocide. Er lopen een aantal dingen door elkaar, maar dat zal ik tegen het WK allemaal fijntjes uit gaan stippelen. Voor nu lijkt het me vooral van belang om te benadrukken dat het in Rwanda hartstikke rustig is. Het is in het land volledig veilig. Het conflict vindt plaats in het buurland en na initiėle zware gevechten in de stad Goma is de verdere opmars van de door Rwanda gesteunde M23-rebellen een stuk rustiger verlopen. De regio staat voorlopig onder controle van die rebellen, de grenzen met Rwanda zijn weer geopend en het is bijna alsof de normale gang van zaken weer is hervat. In Rwanda is er daarom momenteel ook geen dreiging. Dit zou natuurlijk altijd kunnen veranderen, al hoef je in ieder geval niet bang te zijn voor het Congolese leger. Die nemen direct de benen zodra de M23-rebellen ergens arriveren, al laten ze dan eerst altijd wel wat gevangenen vrij om chaos te creėren. Nee, de onrust zou dan nog eerder moeten komen van andere rebellengroepen, want daar stikt het wel van in de failed state die we de Democratische Republiek Congo noemen. Enfin, nu ga ik alweer teveel in op de details, de voor nu belangrijkste conclusie is dat het in Rwanda veilig is. En dus gaan we in Rwanda deze week gewoon koersen en dus zal er in september ook gewoon een WK plaatsvinden. De Belgen kunnen protesten indienen tot ze een ons wegen, niemand pakt David Lappartient zijn ultieme project af. Deze Tour du Rwanda zou een testcase moeten vormen met het oog op het WK, maar de conclusie lijkt al lang en breed vast te staan. David Lappartient is momenteel in Rwanda, waar hij een nieuwe afdeling van het World Cycling Centre heeft geopend. Foto's zeggen altijd meer dan duizend woorden. Met de vriendelijke groeten van Paul en David.
Normaal blik ik altijd graag terug op de koers van het vorige jaar, maar ik ga nu net doen alsof er vorig jaar geen koers gereden is. Het was een dramatische editie, er viel geen enkel Afrikaans succes te bespeuren. De enige ritten die we desondanks moeten onthouden waren de eerste en de laatste. De eerste rit werd verreden op het parcours van de ploegentijdrit tijdens het aanstaande WK. Niet dat iemand de mixed relay serieus neemt, maar toch. De laatste rit werd dan weer afgewerkt op het WK-circuit. Een spectaculaire rit werd het, waar Joe Blackmore enorm veel indruk maakte. De laatste rit van deze editie van de Tour du Rwanda wordt ook weer op het WK-circuit verreden, ik zal daar tegen die tijd even wat uitgebreider bij stil gaan staan. In ieder geval, Blackmore won, kwam met een wheelie over de streep en de commentatoren gingen helemaal los. wimderon heeft hier nog een leuk filmpje over.
We gaan razendsnel door met het parcours van dit jaar. Een flopparcours, als je het mij vraagt. Sinds vorig jaar wordt de Tour du Rwanda door een andere partij georganiseerd, een partij die onder meer ook de Tour de l'Avenir organiseert. En ze organiseren de Tour du Rwanda eigenlijk op dezelfde manier, wat vooral wil zeggen dat we met enorm veel korte ritten te maken krijgen. De oude organisatie wilde nog wel eens een rit van 200 kilometer in het parcours opnemen, om de Afrikanen te laten wennen aan de lange afstanden, de nieuwe organisatie kiest voor kleuterafstanden. Desalniettemin bevinden we ons nog steeds in het land van de duizend heuvels en makkelijk zal het dus nooit worden. De eerste rit hebben we inmiddels al achter de rug, de proloog werd gewonnen door Aldo Taillieu, een van de jongste renners aan het vertrek. Zijn eerste koers als belofte en hij wint meteen. Niet dat het veel zegt, het was een korte proloog van 3,4 kilometer. Dan werkt de jeugdigheid juist in je voordeel, des te meer explosiviteit des te beter. Alsnog, waanzinnig knap. De rit vertrok bij de BK Arena en eindigde bij het Amahoro Stadium, amahoro betekent in het Kinyarwanda, de lokale taal, zoveel als vrede. Een stadion dat ook nog een rol speelde tijdens de genocide, ik ga jullie over een paar maanden met feitjes besprenkelen waar jullie bang van worden. In ieder geval, gefeliciteerd Aldo! De jonkies van Lotto begonnen sowieso sterk, voor zo'n korte proloog liepen de verschillen nog aardig op. Mijn Afrikanen mogen meteen in de achtervolging, tijdrijden zal nooit hun ding worden. En dit was dan nog een tijdrit waar iedereen gewoon op z'n normale fiets reed, kun je nagaan.
Met Aldo Taillieu in de gele leiderstrui gaan we door naar de rest van het parcours, de resterende zeven etappes zijn allemaal ritten in lijn. Te beginnen met rit 1, op maandag volgt een makkelijke etappe.
Dit is natuurlijk precies een profielkaartje waar je helemaal niks mee kunt. Hoe lastig is die bult aan het einde nu precies? Ziet er nog best lastig uit op deze manier, maar het valt wel mee. Het is dezelfde aankomst als in de zevende rit van de Tour du Rwanda van vorig jaar en toen won Itamar Einhorn de rit vanuit de vlucht in een sprintje. In het peloton eindigden er bijna 40 renners in dezelfde tijd, deze etappe is dus bepaald niet lastig. Het gaat aan het eind een drietal kilometer aan 3,5% omhoog, dit wordt simpelweg de eerste massasprint van de ronde. Menten tegen Manzin tegen Einhorn tegen hopelijk Henok en Yoel Habteab. Eigenlijk is deze hele rit een exacte kopie van de zevende rit van vorig jaar, ook toen ging men van start in Rukomo. Dit is niet direct de rit die je wil kopiėren, erg jammer. Aangezien het toen aan het eind van het rondje was ging de rit naar de vluchters, nu het de eerste rit in lijn is zal het voor de snelle mannen zijn. De finishplaatsen zijn overigens vaak geen steden, maar districten. We eindigen ergens in het district Kayonza en dat is het district waar voormalig winnaar Joseph Areruya vandaan komt. Geen renner meer, ploegleider tegenwoordig. Zijn broertje Barnabe Gahemba fietst nog wel, maar staat hier dan weer niet aan de start. De familie heeft betere tijden gekend.
Op dinsdag rijden we van hoofdstad Kigali, waar uiteraard het WK gaat plaatsvinden, naar Musanze. Een korte rit van 112 kilometer, met onderweg wel een paar pittige beklimmingen. Zo gaat het buiten Kigali meteen vijf kilometer aan 7% omhoog, waarna er even later een klim van zes kilometer aan 4% volgt. Dat lijkt mooi terrein om een sterke kopgroep te laten ontstaan. De Tour du Rwanda is altijd een ontzettend ongecontroleerde koers omdat de ploegen slechts vijf renners bevatten, maar dit jaar staan er überhaupt maar heel weinig ploegen aan het vertrek. Daardoor kan het nog chaotischer worden. Het lijkt me absoluut van het grootste belang om op die eerste klim meteen in de aanval te gaan, de kans dat de rest je daarna nog terugziet lijkt klein. Na de eerste twee beklimmingen volgt er evenwel een wat langer vlak stuk, waarna halverwege de rit de klim naar Buranga volgt, een klim van 7,5 kilometer aan 6%. Dat is voor Rwandese begrippen een enorm zware klim. Hier kan wederom het kaf van het koren gescheiden worden, al volgt er dan opnieuw een wat langer vlak stuk. De renners rijden het district Musanze binnen en hier volgt een lokale ronde. In dit lokale rondje gaat het eerst omhoog, er zal sprake zijn van een klim in twee delen. Eerst drie kilometer aan 5%, daarna een stuk vals plat voor het nog eens zes kilometer aan bijna 5% omhoog zal gaan. De klim is overigens misschien nog niet eens het belangrijkste deel van de rit, na de klim, op dik 12 kilometer van het einde, volgt er een lange afdaling richting de finish. Een rit in de Tour du Rwanda is meer dan eens beslist in een afdaling, zeker als het regent kunnen de verschillen snel oplopen. Voorlopig lijkt het een droge editie te worden, maar we bevinden ons praktisch in het regenwoud en daar kunnen de tropische buien zonder aankondiging ineens beginnen. Stiekem een gevaarlijk ritje voor het klassement. Heel kort, maar het is zaak om vanaf de eerste meter attent te zijn. En het is niet alleen bergop te doen, je moet ook nog eens heelhuids beneden de finish zien te halen. De laatste keer dat we in het district Musanze waren won Henok Mulubrhan, maar dat was wel een totaal andere aankomst. Het ging toen aan het eind nog stevig omhoog, nu is het na de afdaling meteen klaar. Gevaarlijk voor de Afrikanen, attentie vereist. Bini won trouwens ook ooit in Musanze, het district waar recorddeelnemer Patrick Byukusenge van afkomstig is.
Op woensdag komen we uit bij de rit waar een hoop om te doen is geweest. De rit waardoor Quick Step is afgehaakt. We gaan naar Rubavu, op de grens met de Democratische Republiek Congo. Een paar kilometer verderop ligt Goma, de stad die een paar weken geleden door de M23-rebellen is ingenomen. Het innemen van de stad ging gepaard met de nodige gevechten, helaas vielen er ook de nodige doden te betreuren. Het Congolese leger zelf vormde niet zo'n probleem voor de rebellen, nee, het probleem lag vooral bij de huurlingen die de DRC had ingezet. Honderden huurlingen, voornamelijk uit Oost-Europa, liepen in Goma rond om het Congolese leger te ondersteunen. Ik heb hallucinante beelden gezien van al die figuren die uiteindelijk zichzelf toch overgaven en daarna de grens overstaken naar Rwanda om op het vliegtuig terug naar Europa te worden gezet. Of misschien zitten ze wel ergens in een gevangenis weg te rotten, mag je ook niet uitsluiten natuurlijk. In ieder geval, door die gevechten daar leek het mensen een slecht idee om naar Rubavu te gaan, maar een paar weken later kunnen we stellen dat het in Rubavu volkomen rustig is. In Goma zijn ze natuurlijk de wonden nog aan het likken, maar de normale gang van zaken wordt steeds meer hersteld. De grens is open en dagelijks maken duizenden mensen de oversteek. Er wordt weer gewerkt, er wordt weer geleefd. Er is geen sprake van spanning of dreiging, in ieder geval niet op dit moment. Voorlopig is het rustig, al kan dat natuurlijk altijd weer veranderen. Het Congolese leger is weg, de huurlingen zijn weg, maar er zijn nog wel allerlei rebellengroepen over die voor problemen zouden kunnen zorgen. Er zijn ook nog andere landen in het spel, dit conflict is niet zo makkelijk uit te leggen. Wij kijken overal met een westerse blik naar, maar aan een westerse blik heb je in Afrika doorgaans niets. De zaken liggen veel moeilijker dan je denkt, in dit conflict is er geen zwart en ook geen wit. Maar goed, terug naar de koers. Het gaat volledig rustig zijn in Rubavu, er kan gewoon gefietst worden. De Rwandese ploeg is hier enkele dagen ook al geweest om dat aan de wereld te tonen. De rit vertrekt vanuit Musanze en het gaat eerst een eeuwigheid vals plat omhoog voor er een wat langere afdaling volgt. Al vrij snel komen we uit in Rubavu, waar twee lokale rondjes gaan volgen. De renners mogen rondjes gaan afwerken langs het Kivumeer, waar ze twee keer over een klim met de naam Rambo mogen rijden. De klim mag zo'n naam wel dragen, want het gaat 5,5 kilometer aan 6,5% omhoog. Pittig ritje dus, even verderop komt er ook nog een klimmetje van een kilometer aan 5,5% voorbij. Dit is weer een etappe waar alle klassementsrenners alert moeten zijn. Vooral in dalende lijn richting de finish, opnieuw gevaarlijk voor mijn Afrikaanse vrienden. Rubavu is overigens home of Amstel, dit 'bier'merk is nog steeds een van de sponsoren van de Tour du Rwanda. Daarom trekken we ook jaarlijks naar Rubavu, waar Junior Lecerf vorig jaar nog de rit wist te winnen. Toen was de aanloop naar Rubavu alleen wel totaal anders, al zal de uitkomst vermoedelijk hetzelfde zijn. Een sprintje van een uitgedunde groep, me dunkt.
Rit 4, op donderdag, lijkt mij weer een rit voor de snellere mannen. Vanuit Rubavu, waar het dus volkomen rustig is, rijden de renners door het nationale park van Gishwati Mukura richting Karongi. Deze route werken ze ieder jaar wel een keer af, de richting wil alleen nog wel eens verschillen. In 2023 was er een aankomst in Karongi, in een behoorlijk vergelijkbare rit. In die rit waren we getuige van een tamelijk briljante coup van Total, op een klimmetje besloten ze te versnellen, waarna ze vooral in de afdaling alles of niets speelden. Ze reden weg van de rest, wisten het gat met de koplopers te dichten en in het sprintje maakte een duo van Total het af. Bonnet won de rit en pakte ook de leiderstrui, die hij een dag later wel weer af moest staan. Een halve minuut later won Ethan Vernon de sprint van de favorietengroep. Het is dus mogelijk om tijdens deze rit de sprint te ontlopen, Total gaf twee jaar geleden het goede voorbeeld. Een stuk of 30 renners bleven achter de koplopers bij elkaar, al te moeilijk is deze etappe dus ook weer niet. De klim naar Rutsiro is met bijna zeven kilometer aan 5,5% niet makkelijk, maar Ethan Vernon wist dit met z'n logge lijf dus ooit te overleven. De laatste klim is er eentje van drie kilometer aan 5%, maar daarna is het nog dik 10 kilometer tot de finish. Voor Total was het twee jaar geleden genoeg om de boel overhoop te gooien, maar het zou ook niet heel verbazingwekkend zijn als we hier weer eens een Einhorn boven zien drijven. In Karongi bevinden we ons overigens weer aan het Kivumeer, een van de populairste toeristische bestemmingen van het land. Visit Rwanda!
Op vrijdag zijn we getuige van een klassiekertje, we gaan weer eens ouderwets naar Huye! Met 144 kilometer is dit de op een na langste rit van het rondje, trolololol. Het is even goed nog steeds een lastige rit, zo gaat het direct vanuit de start meteen 11 kilometer omhoog aan een procent of vier. Daarna volgt vrij snel een klim van zes kilometer aan 7% en terwijl we dwars door het nationale park van Nyungwe rijden gaat het nog eens negen kilometer omhoog aan 6%. We zijn dan amper 50 kilometer bezig en midden in het regenwoud zal het peloton al deftig uitgedund zijn. Al valt er met 69 renners aan het vertrek überhaupt weinig uit te dunnen. In ieder geval wel weer een rit om vanuit het vertrek alert te zijn, eigenlijk een rit om vanuit het vertrek meteen in de aanval te gaan. Je kunt hier beter vooraan zitten dan achteraan, er zullen weinig knechten zijn om je terug te brengen. Na de klim in het regenwoud gaat het een tijd wat meer op en af, waarna er een langere afdaling volgt op weg naar Huye. Eenmaal in Huye moet er opnieuw geklommen worden, we werken daar de klassieke explosieve finale af. Op het laatste klimmtje van één kilometer aan 7% rijdt er altijd wel een renner weg van de rest. Zo zagen we Merhawi KUDUS hier winnen in 2019 (thoughts and prayers) en won het inmiddels helaas werkloze fenomeen Mulu Hailemichael hier in 2020. Sinds 2021 zijn we niet meer in Huye geweest, het feit dat Alan Boileau er won deed waarschijnlijk teveel pijn. Ik schrijf Henok alvast bij op de erelijst. Even een kort stukje Wiki over Huye overigens, gewoon, omdat het kan: Butare of Huye is een stad in het zuiden van Rwanda. Het is de hoofdstad van het gelijknamige district Huye. De stad heeft ongeveer 50.000 inwoners en staat bekend als cultureel centrum van Rwanda. Butare werd in 1920 gesticht door het Belgische koloniale bestuur onder de naam Astrida, vernoemd naar de Belgische koningin Astrid. In 1962, na de onafhankelijkheid, werd de naam gewijzigd naar Butare. Krijg de tyfus, Belgiė. Iedere Belg die een mening heeft over Rwanda zou je eigenlijk direct met een kapmes moeten bewerken (dit is satire ą la Herman Brusselmans). Dankzij de genocide werd de naam dan weer veranderd van Butare naar Huye, hopelijk hebben we nu de laatste naamswijziging gehad. In Huye vinden we het Etnografisch Museum van Rwanda en de grootste kathedraal van het land, voor de liefhebber.
In het weekend gaan de twee beslissende ritten van deze Tour du Rwanda volgen. We krijgen op zaterdag te maken met een aankomst bergop, een aankomst op de plek waar de Tour du Rwanda jarenlang eindigde. Van Nyanza gaan we naar Canal Olympia in Kigali, waar Henok Mulubrhan in 2023 de laatste rit van de ronde won. Hij zette daar zijn gele trui nog even wat mooier in de verf. Een jaar eerder kreeg Moise Mugisha daar dan weer de rit cadeau van een duo van Total, voorlopig nog steeds de laatste Rwandese ritzege. In 2021 wist de nooit winnende Cristian Rodriguez dan weer te winnen. Steeds gingen we op de slotdag naar Canal Olympia, ook in 2020 was dat het geval en toen won met Jose Manuel Diaz een andere Spanjaard. Dat waren vaak wel lastige ritten, met meerdere beklimmingen onderweg. Rondjes door Kigali, met een hoop kasseien erbij ook nog eens. Mur de Kigali, dan de kasseien van Rebero en aan het eind na de laatste keer Rebero afslaan om nog wat verder te klimmen naar Canal Olympia over een geasfalteerde weg. Nu zal het praktisch de hele rit vlak zijn, pas als we Kigali bereiken hoeft er geklommen te worden. Het eerste klimmetje stelt met zeven kilometer aan 4% weinig voor, alles zal hier neerkomen op de slotklim. We noteren vijf kilometer aan 7% aan het eind, de klim wordt progressief steeds zwaarder. Twee kilometer aan 9% aan het eind, daar moet een deel van de beslissing gaan vallen. Eerst weer over de steentjes van Rebero en dan omhoog naar Canal Olympia, het wordt na een vermoedelijk vrij saaie rit een spetterend slot.
Op zondag sluiten we de Tour du Rwanda af. Zoals te doen gebruikelijk zal het een korte, explosieve rit zijn. Net als vorig jaar gaan we het WK-parcours aan een verkenning onderwerpen. De weekendritten worden altijd uitgezonden, u MOET dus absoluut naar deze rit gaan kijken. Het WK-parcours wordt hier aan u gepresenteerd. Dat maken we niet vaak mee, meestal is zo'n parcours een verrassing. Dit parcours zal geen verrassingen voor ons kennen. We hebben het vorig jaar al gezien en we gaan het nu wederom bewonderen. De renners werken eerst twee rondjes van de kleine WK-lus af, waarna ze op weg gaan naar de grote lus. Dat is dan wel weer het verschil met het WK, de grote lust vormt nu het slotstuk van de rit en op het WK zal die grote lus verder van de finish genomen worden. Op het WK volgen er nadien nog enkele rondjes van de kleine lus, wat mij betreft trouwens een goede beslissing. De grote lus bevat Mont Kigali en dat is een zware klim, een klim die je liever niet te dicht bij de finish wil want dan gaat iedereen op die klim wachten. Goed dat die klim op het WK verder van de finish zit. Voor deze rit maakt het dan weer weinig uit, de rit is überhaupt maar 75 kilometer lang en dus zal het vanaf de eerste meter oorlog zijn. Vorig jaar was het een schitterende rit en dat zal nu niet anders zijn. Ik kom hier later nog wat uitgebreider op terug.
We gaan door naar de deelnemers. Dit jaar hebben we helaas te maken met een ferm uitgedunde deelnemerslijst, het aantal renners aan de start ligt echt beschamend laag. Dat heeft voor een deel te maken met de recente ontwikkelingen in het buurland, daardoor is bijvoorbeeld de opleidingsploeg van Quick Step afgehaakt. Maar dat is niet het hele verhaal, bij de presentatie van het parcours vorig jaar werden er überhaupt maar 16 ploegen aangekondigd. Begin dit jaar zouden er extra ploegen toegevoegd worden, maar die zijn nooit toegevoegd. Naast Quick Step is om voor mij onduidelijke redenen de nationale ploeg van Angola afgehaakt, waardoor er slechts 14 ploegen aan de start staan. En alle ploegen nemen maar vijf renners meer, dus kom je uit op een lachwekkend laag aantal van 70 renner. Als je dan ook nog een ploeg hebt die maar vier renners aan het vertrekt brengt kom je zelfs uit op 69, blamerend. De Tour du Rwanda had in aanloop naar het WK van dit jaar steeds een beetje groter moeten worden, maar we zijn alweer over de piek heen. In 2019 werd de koers voor het eerst 2.1, op de startlijst stond toen met Astana een WT-ploeg, verder waren er vier ploegen uit de ProTour aanwezig. In 2020 hetzelfde verhaal, er deden vier ProTeams mee en één WT-ploeg. In 2021 was er wederom één ploeg uit de WT aanwezig, en drie ProTeams. In 2022 werd er gepiekt met één WT-ploeg en liefst vijf ProTeams. Een jaar later deed er een ploeg uit de WT meer mee, maar waren er wel zes ProTeams aanwezig en vorig jaar werd eigenlijk het verval ingezet. Er kwamen maar vier ProTeams opdraven, alhoewel er wel redelijk wat opleidingsploegen van teams uit de World Tour aanwezig waren. Blijkbaar hebben al die ploegen genoeg gezien, want nu zijn er nog maar twee ProTeams aanwezig en drie van die opleidingsploegen. Ik had echt verwacht dat de koers richting het WK zou uitgroeien tot een 2.PRO met ook steeds meer WT-teams aan de start. Er is geen betere voorbereiding op het WK dan het rijden van de Tour du Rwanda, zou je denken. Die ontwikkeling is er alleen totaal niet gekomen, de ploegen blijven zelfs massaal weg. Dat zal deels te maken hebben met het feit dat de partij die de Tour du Rwanda eerst organiseerde is vertrokken en dat er snel een nieuwe organisatie gevonden moest worden, een partij die blijkbaar minder connecties heeft. Maar überhaupt spreekt Rwanda de ploegen dus nog steeds niet aan. De renners zijn altijd wel enthousiast, zo vindt een Junior Lecerf het bijvoorbeeld zijn favoriete koers, maar verder dan dat komen we niet. De Europeanen weten Rwanda steeds slechter te vinden terwijl de prestaties van de Afrikanen ieder jaar minder worden. Het enthousiasme rond deze ronde neemt daardoor wel wat af, ik ben benieuwd hoe het na 2025 verder zal gaan. Als het WK geweest is zal bijvoorbeeld de opleidingsploeg van UAE niet zo snel meer naar Rwanda komen, vermoed ik. De kans is aanwezig dat deze wedstrijd nog verder weg zal zinken. Wellicht wordt het weer een 2.2-koers en kunnen de Afrikanen weer ongelimiteerd schroeien, het zou me niet verbazen. In plaats van een groeiend Afrikaans wielrennen zien we juist een krimpend Afrikaans wielrennen, het WK had een kantelpunt moeten zijn en dat lijkt het ook te zijn, alleen kantelen we helaas de verkeerde kant op. Hoe dan ook, we gaan deze editie alsnog nauwlettend volgen en we hopen op meer Afrikaans succes dan vorig jaar. Aangezien er bijna niemand aan het vertrek staat wordt die kans statistisch gezien groter, zou je denken.
Vorig jaar werd de koers helaas gewonnen door een renner van het altijd genocidale Israel. Ze voelden zich duidelijk thuis in een land waar ook wel eens een poging is gewaagd om een hele bevolkingsgroep uit te roeien. Daarom zijn ze er ook dit jaar weer bij. Hoeveel spanningen er ook mogen zijn in de regio, Israel laat Rwanda niet zomaar vallen. De maniakale Canadese eigenaar van de ploeg kan maar niet ophouden over de overeenkomsten tussen de holocaust en de Rwandese genocide, daarom investeert hij geld in Rwanda en is zijn ploeg jaarlijks van de partij. Het wordt alleen wat ongemakkelijk als je hem tegelijkertijd de genocide van de Palestijnen hoort toejuichen, we kunnen in ieder geval makkelijk stellen dat het menselijk tekort ruimschoots aanwezig is bij Sylvan Adams. De winnaar van vorig jaar, Joe Blackmore, is er niet bij, maar wel een tweevoudig ritwinnaar. Itamar Einhorn won de eerste rit in lijn in de sprint, waarna hij tegen het eind van de ronde ook nog eens een zege wist te boeken vanuit de vlucht. We hopen op minder succes dit jaar, veel minder. Wel een van de snelle mannen aan het vertrek, de kans op een nieuwe ritzege is helaas aanwezig. Einhorn wordt vergezeld door Samuel Coleman, een piepjonge Ier. Eerstejaars belofte, laten we hopen dat hij geen belofte blijkt te zijn. Op basis van zijn resultaten bij de junioren heb je niet direct het idee met een klepper te maken te hebben, gezien de uitlaatgassen inmiddels zijn verdwenen bij de ploeg hebben we goede hoop dat het gedaan is met het overpresteren. Met Rotem Tene is er een tweede Israėliėr van de partij, Rotem is ook vooral een snelle man. Wel wat minder snel dan Einhorn, gelukkig. Over de Australiaan Brady Gilmore kan ik jullie weinig vertellen, enkele resultaten uit 2024 laten vermoeden dat hij enigszins snel is. Mooi, heb je over het algemeen heel weinig aan in Rwanda. De kopman voor het klassement zou de Duitser Moritz Kretschy moeten zijn, hij werd vorig jaar immers al 9e in Rwanda en toen reed hij nog in dienst van Blackmore ook. Nu mag hij voor zichzelf rijden en dat zou met wat geluk toch zomaar een 8e plaats moeten kunnen opleveren.
Van Israel gaan we naar Rwanda, namens de nationale ploeg van het thuisland staan enkele van de bekendste Rwandese namen aan de start. Namen die de vaste lezer inmiddels goed kent, zo weten we natuurlijk allemaal dat Moise Mugisha in de Tour du Rwanda van 2022 een ritzege cadeau kreeg van Sandy Dujardin en vrouwenmepper Alexandre Geniez. Mugisha is dit jaar wederom de kopman van de nationale ploeg, al zullen ze hopen op een betere prestatie dan vorig jaar. Toen werd hij pas 20e in het eindklassement, hij kwam eigenlijk geen moment in het stuk voor. Dit jaar is Mugisha goed begonnen met een 16e plaats in de Tour of Sharjah, een koers waar de Rwandese nationale ploeg aanwezig was ter voorbereiding op deze ronde. Slim, met alleen maar trainen in Rwanda kom je er niet, een koers in de benen helpt sowieso om nu beter voor de dag te komen. Moise Mugisha blijft evenwel een onvoorspelbare, wispelturige renner. Een stier die wordt losgelaten, hij begint te fietsen en dan ziet hij wel hoe ver hij komt. Nul tactiek, nul techniek. Moeilijke jongen ook wel, maar als het draait gaan we hem in ieder geval veelvuldig in de aanval zien en zal een van die aanvallen wellicht nog tot iets gaan leiden ook. Mocht Mugisha weer eens tegenvallen dan komt de nationale trots in handen van Vainqueur Masengesho te liggen. Die jongen heet Winnaar, dan moet je wel een talent zijn. Vorig jaar werd hij 18e in de Tour du Rwanda, daarmee deed hij het dus beter dan Mugisha. In de Tour of Sharjah, een kleine maand geleden, was Mugisha dan weer beter. In ieder geval, Masengesho en Mugisha zijn de mannen om naar te kijken bij de ploeg van Rwanda. Met Didier 'Mbappe' Munyaneza is er ook nog een wegkapitein bij, deze jongen is er al een paar jaar vooral voor de sfeer bij. Al won hij recent wel een koers in Rwanda, hij zette toch maar mooi een criterium in Kigali naar zijn hand door de rest uit het wiel te sprinten. Maar goed, dat hoeven we nu van hem niet te verwachten. Munyaneza is vooral iemand die met de volgende generatie bezig is, hij probeert nieuw Rwandees talent op te leiden. Dat lukt voorlopig nog niet echt, er is totaal geen doorstroming qua Rwandees talent. In aanloop naar het WK had ik verwacht dat we steeds meer goede Rwandezen zouden gaan zien, het tegendeel is waar. Daar zijn genoeg verklaringen voor, dat zal ik jullie voorlopig verder besparen, maar het levert wel de droevige conclusie op dat de Rwandezen in eigen land geen enkele rol gaan spelen op het WK. Dat ze dat bij de profs niet zouden doen viel te verwachten, maar er staan ook geen goede renners klaar in de andere categorieėn. Het had toch op z'n minst moeten lukken om een paar goede junioren af te leveren inmiddels, maar door een aanzienlijke hoeveelheid corruptie, een hoop bestuurlijke onrust, het wegjagen van buitenlandse hulp en een gebrek aan investeringen bloedt het Rwandese wielrennen een beetje dood. Eric Nkundabera en Mike Uwiduhaye maken de ploeg rond, twee al wat oudere renners. Nkundabera mag op z'n 28e debuteren, dat zegt wel genoeg over de staat van het Rwandese wielrennen. Uwiduhaye, die in plaats van Mike ook wel eens Paul wordt genoemd, is er na een paar jaar afwezigheid weer eens bij. Hij reed ooit wel een sterke Ronde van Rwanda, maar nee, van deze jongen zonder officiėle voornaam verwacht ik niet heel veel. Alle ballen op Mugisha en Masengesho, alles zetten op het feit dat er een plek bij de eerste 20 gehaald moet worden.
Deze foto wil ik jullie verder ook niet onthouden: gemaakt in Rubavu, aan de grens met de Democratische Republiek Congo. De nationale ploeg van Rwanda werd een weekje geleden die kan opgestuurd om aan het volk en ook meteen aan de wereld te laten zien dat het volkomen veilig is in Rubavu. De boys gooiden ook wat mooie filmpjes op de socials waar ze rondjes aan het rijden waren aan de grens, zonder dat er iets van onrust te zien was. Maar sport is verder niet politiek.
De volgende ploeg is de opleidingsploeg van Team Picnic PostNL, een debuterende ploeg. De zuurkoollucht van Spekenbrink en Kemna haalde jarenlang iedere huiskamer, maar ze zetten bij DSM voor het eerst in de geschiedenis ineens een bord spaghetti op tafel. Het gaat er ineens exotisch aan toe, dat zien we aan de deelname aan de Tour du Rwanda en ook aan een van de deelnemers. De kopman van DSM moet zonder enige twijfel Guillermo Juan Martinez zijn, een jonge Colombiaan die de afgelopen jaren voor de opleidingsploeg van Q36.5 reed. Hij was volgens Doug niet goed genoeg om de stap te zetten naar de hoofdmacht, ofschoon hij toch enkele mooie dingen liet zien. Niet goed genoeg voor een ProTeam, maar blijkbaar wel goed genoeg voor de World Tour. Picnic PostNL hapte toe en Rudi Kemna legt in dit hallucinante interview uit hoe dat komt. Lees het, alsjeblieft. Kemna spreekt over Colombianen alsof het om een stel buitenaardse wezens gaat. Wat is dat, kennen wij dat? En past dat wel bij ons? Rudi kent z'n nieuwe Colombiaan wel goed, zo noemt hij hem Guillermo. Een korte blik op z'n socials leert dat hij zichzelf Juan noemt. Een goed begin is het halve werk. In ieder geval, Martinez heeft zichzelf al getoond als goede klimmer, al moet hij volgens Rudi tactisch en technisch nog beter worden. Daarom mag hij ook dit soort koersen rijden, daar mag hij leren. Colombianen doen het traditioneel goed in Rwanda, ik denk dat Juan een snelle leerling zal blijken te zijn, in ieder geval deze week. Een van de favorieten voor de eindzege, zeker in dit uitgedunde veld. Vorig jaar zou de ploeg overigens eigenlijk al debuteren in Rwanda, maar toen haakten ze op het laatste moment af omdat enkele renners ziek waren. Ze beloofden toen dat ze er het jaar erna wel bij zouden zijn en ze hebben woord gehouden. Naast Martinez gaan we daarom kunnen kijken naar de werken van Pavel Sumpik, een van de beste junioren van het afgelopen jaar. Afkomstig uit de Roman Kreuziger Academy, dan weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt. Veelzijdig mannetje, hij blonk bij de junioren eigenlijk op ieder terrein uit. Goede sprints gereden, goede tijdritten gereden en ook op geaccidenteerd terrein kwam hij goed mee. Een jongen om meteen in de gaten te houden, al denk ik dat hij als Tsjech toch wat moeite gaat hebben met de Rwandese omstandigheden. Eerste koers als belofte ook nog eens, het zou nog wel eens een zware week kunnen worden. Mees Vlot doet ook mee, maar met hem wil het nog niet echt vlotten hahahaha. Jacob Bush lijkt geen heel groot talent, dan is de andere Brit die ze sturen beter. Oliver Peace, actuele naam ook wel. Heeft vorig jaar laten zien dat hij aardig kan klimmen, als eerstejaars belofte werd hij 17e in de Isere en 19e in de Aosta, dat is zo gek nog niet. Maar ik verwacht dat we deze week toch vooral alles op Martinez gaan zetten.
We komen uit bij Team Amani, een ploeg die al jaren bestaat maar nu voor het eerst continentaal is. En continentaal zijn ze vooral geworden om mee te kunnen doen aan de Ronde van Rwanda. Team Amani is een project van een Amerikaan die in Nederland werkte, daarom zit er ook een Nederlands tintje aan de ploeg. De basis was jarenlang gevestigd in Den Haag, maar jaar na jaar kwam de focus steeds meer op Afrika te liggen. In Iten, waar ook al die hardlopers zitten, proberen ze een heel centrum uit de grond te stampen. Een pumptrack, een verblijf voor de renners, noem het maar op. Met het doel om de Oost-Afrikaanse versie van Marianne Vos en Tadej Pogacar te ontdekken, aldus hun eigen site. Ieder jaar worden er nieuwe projecten uit de grond gestampt en nu is er dus een continentale ploeg. Amani is ooit opgericht om Oost-Afrikaanse renners kansen te geven. Dit werd eerst met name gedaan door te focussen op gravel. Allerlei renners uit Kenia, Oeganda en Rwanda werden bij elkaar verzameld en zij mochten meedoen aan allerlei gravelwedstrijden over de hele wereld. Daarna werd er bedacht dat er een gravelwedstrijd in Afrika moest komen, zodat alle graveltoppers naar Afrika zouden komen en de Afrikanen niet naar de rest van de wereld hoefden te reizen. Dat werd de Migration Gravel Race, een wedstrijd die Laurens ten Dam nog wel eens heeft gewonnen, met zijn vervelende gezelschap. Het idee was vooral dat het gravellen een laagdrempeligere manier zou zijn om Oost-Afrikanen naar het niveau van de Europeanen te brengen. Blijkbaar kom je er met alleen gravellen alleen niet, dus ligt de focus nu ook weer op de weg. Al is het gravellen niet verdwenen, zo reed een van de renners van de ploeg, mijn persoonlijke favoriet Jordan Schleck, recent nog een gravelkoers in Spanje. Mooi 36e daar, een paar minuten achter Thomas De Gendt. Hij richt zich volledig op gravel en hem zien we niet in Rwanda, maar enkele van zijn landgenoten wel. Charles Kagimu mogen we bijna een bekende naam noemen, hij draait inmiddels al heel wat jaartjes mee. Reed ooit nog voor Bike Aid, in de jaren erna kwam hij bij Amani terecht en was het vooral rijden over onverharde wegen, maar vorig jaar reed hij weer meer op de weg. Hij kwam terecht bij de Nederlandse wielerclub Ride United, een club die ook weer gericht is op het kansen geven aan Oost-Afrikaanse renners. Kagimu stond daardoor onder meer ineens aan de start in de Ronde van Lekkerkerk, waar hij 37e werd. Tussendoor werd hij nog Afrikaans kampioen tijdrijden, een kunstje dat hij ook nog flikte bij de Afrikaanse spelen. In 2022 reed hij voor het laatst de Ronde van Rwanda, hij werd toen 21e. Zoiets zal het nu ook wel worden. Zijn landgenoot Lawrence Lorot doet ook mee, een jonge gast die momenteel het beste is dat Oeganda te bieden heeft. Reed vorig jaar ook namens Ride United een paar koersen in ons land, terwijl hij in eigen land nationaal kampioen werd. Hij heeft ook enige ondersteunig van Ineos gehad, want die ploeg is ook ooit begonnen met een project in Kenia waar we nog niet direct heel veel vruchten van plukken. Er zitten toch wat haken en ogen aan het idee om hardlopers op een fiets te zetten, blijkbaar komt er toch meer bij kijken. Ik denk niet dat we direct veel mogen verwachten van Lorot, maar ik vind het wel een prima idee van Team Amani om continentaal te worden en hier aanwezig te zijn. Wat mij betreft gaan ze meer koersen op de weg afwerken, dat hele gravelgebeuren is in ieder geval niet de oplossing om renners door te laten breken. Bij Team Amani doet verder met Desta Amaniel een Ethiopiėr mee die er vrees ik niet veel van kan, terwijl ze ook twee Rwandezen mee hebben genomen. Niet de minste Rwandezen ook nog eens, Eric Muhoza en Samuel Niyonkuru. Eric Muhoza was ooit de nieuwe Rwandese hoop, zowel in 2022 als 2023 werd hij 14e in de Ronde van Rwanda. En in 2023 had hij veel hoger kunnen eindigen als hij geen pech had gekend op de laatste dag, hij lag toen op schema om bij de eerste 10 te eindigen. In 2023 reed hij bij Bike Aid en namens die ploeg reed hij ook een paar koersen in Europa, maar het bleef bij een avontuur van een jaar. Vorig jaar kwam hij bij Amani terecht en was het ook vooral gravellen geblazen. Hij reed wel nog de Ronde van Rwanda, namens de nationale ploeg, maar hij bakte er vrij wenig van. Een kleurloze 40e plaats, terwijl hij voorheen de Rwandese hoop was. Ik heb geen idee of ik nu iets van Muhoza moet verwachten, ik denk het niet eigenlijk. Had wat kunnen worden, maar waarschijnlijk is de motivatie wat gefnuikt nadat hij door Bike Aid de deur werd gewezen. Nouja, dan maar gravel dus. Vorig jaar onder meer in Zweden, Letland en Spanje geweest, zo zie je nog eens wat van de wereld. Over Samuel Niyonkuru kunnen we min of meer hetzelfde zeggen. Als jonge renner 21e geworden in de Tour du Rwanda, de verwachtingen waren daarna hooggespannen, maar de bevestiging kwam er niet. Vorig jaar slechts 34e en daarna gezellig samen met Muhoza in Europa gaan gravellen namens Amani. Zelfs het WK gravel gereden, waar hij knap 182e werd. Niyonkuri is bezig aan zijn laatste jaar als belofte, had een van de renners moeten worden die namens Rwanda nog enigszins in beeld had moeten rijden op het WK, maar ook deze carričre is eigenlijk alweer gesneuveld voor ie goed en wel begonnen was. Gruwelijke shirts, trouwens. En Tsgabu Grmay is aanwezig als ploegleider, ook wel kicken.
Hoewel de ouders van de renners het er niet helemaal mee eens zijn is de opleidingsploeg van Lotto aanwezig in Rwanda. Er zitten wat bange vaders en moeders thuis in Belgiė momenteel: “Hopelijk blijkt dit geen foute keuze”: ouders van Lotto-renners kijken met gemengde gevoelens naar deelname Ronde van Rwanda. Allemaal gelul, het is hartstikke veilig in Rwanda. In Oost-Congo wellicht wat minder, maar daar fietsen we niet. De ploeg van Lotto bestaat vooral uit jonkies, en Milan Menten. Milan Menten vroeg zelf om deelname aan Ronde van Rwanda: “Hoop er te profiteren van de hoogte”. Ik denk dat Milan vooral op zoek is naar een manier om makkelijk een koers te winnen, hij gaat een paar kansen krijgen. De snelste man aan het vertrek, normaliter. Verder gaat het afzien worden voor hem, de hoogte kan hem nog wel eens vies tegen gaan vallen. Al heeft hij wel geluk dat het parcours wat minder zwaar is dan normaal, voor sprinters is dit doorgaans geen leuke koers maar deze editie lijkt doenbaar. Menten is er voor de sprints, Milan Donie is dan weer een jong talent dat voor het tweede jaar op rij meedoet in Rwanda. Vorig jaar werd hij 36e, we mogen nu meer van hem verwachten. Een jaartje ouder, een jaartje beter ook. Zo nu en dan wat aardige dingen laten zien, met name bergop. We houden hem zeker in de gaten. Mario Cuylits volg ik dan weer wat minder, vooral ook omdat iemand met de naam Cuylits alleen al uit principe geen goede renner mag zijn. Kamiel Eeman heeft een waanzinnig smerig sikje, maar het is wel een naam die we ook beter maar even kunnen noteren. Vorig jaar 21e in Rwanda, tijdens zijn eerste koers tussen de profs. Nu, een jaartje later, kan hij dus zomaar een poging gaan wagen om bij de eerste 10 te eindigen. De toch al jonge ploeg kent met Aldo Tallieu een extra jong product, vorig jaar was hij nog junior en hij gaat nu zijn eerste koers als belofte rijden. Bij de junioren maakte hij regelmatig indruk, vooral in het tijdrijden, en tijdens de proloog liet hij meteen zien dat dit zijn specialiteit is. Je eerste koers als belofte meteen winnen, dat is een spectaculair begin. De rest van de ronde verwacht ik hem evenwel een beetje op het niveau van Donie en Eeman vorig jaar. Ergens tussen de 21e en 36e plek dus. Het zal vooral een ploeg zijn die we in de komende ritten voor Menten zullen zien gaan, de jonge knapen mogen dan op kop gaan rijden. De rest van de ronde zal het vooral aanvallen regenen, zo reden ze vorig jaar ook. De eerste zege is alvast binnen, het is nu al een succes en ik hoop dat de ouders van de renners een stuk rustiger zullen slapen.
De op voorhand grote favoriet staat bij de nationale ploeg van Eritrea aan het vertrek. Voormalig winnaar Henok Mulubrhan is van de partij en van hem mogen we verwachten dat hij hoge ogen gaat gooien. Het was de bedoeling dat Henok vorig jaar zijn titel zou verdedigen, maar toen brak hij zijn sleutelbeen in de Saudi Tour en kon hij niet meedoen. Hij zou toen meedoen namens de opleidingsploeg van Astana, waar uiteindelijk het inmiddels geschorste fenomeen Ilkhan Dostiyev voor het eerst van zich liet horen. Astana is er dit jaar niet bij, maar Henok keert wel terug. Als kopman van Eritrea, een van de sterkste ploegen aan de start. Henok is redelijk goed aan het jaar begonnen, zo werd hij in Oman bijvoorbeeld derde in de Muscat Classic. In Rwanda is hij altijd goed, in de proloog wist hij redelijk de schade te beperken en nu begint zijn ronde echt. Tijdens iedere rit een man om rekening mee te houden, hij is snel en hij komt altijd heel goed over de Rwandese heuvels heen. Henok moet op z'n minst een rit winnen, met minder nemen we geen genoegen. Hij wordt gesteund door Nahom Zerai, die schandalig genoeg geen plek in Europa heeft weten te vinden. Vorig jaar 11e in de Tour de l'Avenir, met ieder ander paspoort was hij prof geworden, maar met een Eritrees paspoort eindig je bij JCL Team UKYO in Japan. Op zich trouwens geen verkeerde ploeg, hij mag daar een redelijk mooi programma gaan rijden, met zelfs een paar uitstapjes richting Europa dankzij een Italiaanse connectie. Hij begon het jaar in Oman en daar liet hij meteen zijn klimmersbenen zien. Een betere klimmer dan Henok, maar met dit parcours hoef je eigenlijk geen pure klimmer te zijn en daarom is Henok in het voordeel. Bovendien is Nahom altijd behoorlijk wisselvallig, dat liet hij vorig jaar nog zien in de Tour du Rwanda. Toen had hij twee geweldige dagen, maar vooral een boel mindere dagen. Al reed Eritrea toen als geheel vrij slecht, wat met ziekte en wat valpartijen te maken had. Hopelijk geen ziekte en valpartijen dit jaar, dan kunnen Nahom en Henok samen de boel gaan oprollen. De rest van de ploeg zal in dienst staan van deze twee renners. Metkel Eyob is voor de 11e keer aanwezig in Rwanda, er zijn maar twee renners die de Ronde van Rwanda vaker hebben gereden. Eyob heeft regelmatig ritten gewonnen in deze koers, hij droeg ook ooit de leiderstrui en hij eindigde een paar keer hoog in het klassement, maar die tijden zijn inmiddels wel een beetje voorbij. Metkel Eyob begint een veteraan te worden en dan is de stap naar wegkapitein snel gezet. Al jaren rijdt hij bij Terengganu en namens die ploeg wordt hij inmiddels ook in die hoedanigheid gebruikt, getuige een 54e plaats in de Saudi Tour en een 59e plaats in Oman. Het rijden voor eigen kansen wordt steeds minder, maar met al zijn ervaring is hij een belangrijke kracht voor Eritrea. Vorig jaar 28e in deze koers, veel meer zal er nu ook niet inzitten aangezien hij mag knechten voor Henok en Nahom. De ploeg bestaat verder uit twee renners die ik minder goed ken, Eritrea neemt ook altijd een of twee verrassingen mee. Dit jaar zijn dat Awet Kibrom en Nathan Medhanie. Medhanie is al wat ouder, hij is 25 en hij debuteert in Rwanda. Iemand met bijzonder weinig resultaten, puur op basis daarvan denk ik dat we weinig van hem hoeven te verwachten. Vorig jaar 12e op het Afrikaans kampioenschap, dat was dan nog wel aardig. Maar goed, gewoon op kop rijden voor de kopmannen, meer niet. Awet Kibrom is dan weer een jonkie. Hij zou een verrassing kunnen worden, maar als je enige resultaat dat online te vinden is een 28e plaats op het Eritrees kampioenschap is denk ik dat we vrij snel klaar zijn. Hup Henok en Nahom, maak Afrika na de blamerende editie van 2024 weer trots.
Zoals altijd is ook Team TotalEnergies van de partij. Daar hebben ze meerdere goede redenen voor, zo staat de ploeg altijd garant voor enkele ritzeges in Rwanda, ze hebben er de laatste jaren alles bij elkaar al zes gepakt. Bovendien zijn er goede banden tussen het bedrijf Total en de Rwandese overheid, zo heeft Total onder meer Rwandese beveiliging ingehuurd om enkele van hun projecten in andere landen, waaronder Mozambique, te beschermen. De wereld zit een stuk ingewikkelder in elkaar dan zij met z'n allen denken. Maar goed, toch maar weer even terug naar de koers: met Lorrenzo Manzin stuurt Total een snelle man naar Rwanda. Manzin is geboren in Saint-Denis op Reunion, een Frans departement in Afrika. Lorrenzo keert dus terug naar Afrika, waar hij in het verleden nog wel eens een ritje wist te winnen in de helaas verdwenen Bongo Bongo Tour. In Rwanda reed hij evenwel nog nooit, het is dan ook niet direct een koers voor hem. Toch mag hij de eerste paar ritten samen met Menten en Einhorn en wellicht Henok gaan knokken om de ritzege. Er komt wel wat sprintwerk aan, ondanks een bijzonder matige seizoenstart houden we Manzin in de gaten. Kijkend naar de rest van de ploeg zien we vooral klimmende types, we moeten dit jaar helaas ook weer veel rekening gaan houden met Total. Joris Delbove is een klimmer, zo liet hij vorig jaar zien bij St Michel, zo won hij onder meer de Ronde van de Elzas. Dit jaar is hij nog niet heel denderend begonnen, maar op een lastige aankomst in de Saudi Tour werd hij wel 9e. Ik bekijk hem alvast met veel wantrouwen. Dat kan ik al helemaal zeggen van Fabien Doubey, die de ronde als klein klimmertje alvast denderend is begonnen met een derde plaats in de proloog. Begin februari werd hij ook al 10e in de Ster van Besseges, dit is een man om ernstig rekening mee te houden. Vorig jaar deed hij ook mee in Rwanda en toen werd hij vijfde in het eindklassement. Met minder concurrentie dit jaar moet hij mee kunnen doen om een podiumplek, zijn start is alvast veelbelovend. Valentin Retailleau vind ik ook wel een gevaarlijke klant, Total neemt drie klanten mee om nerveus van te worden. Gezien de beperkte deelnemerslijst kan dit een editie worden waar het enorm de moeite is om in de vlucht plaats te nemen, Retailleau lijkt me iemand die zo'n rit vanuit de vlucht wel eens kan gaan winnen. Baptiste Vadic is dan gelukkig weer minder goed, deed vorig jaar mee en toen werd hij 50e. Is enigszins snel, vorig jaar zagen we hem alleen tijdens de eerste vlakke rit. Tijdens de vlakkere ritten van dit jaar zal hij moeten werken voor Manzin, terwijl we voor de rest toch vooral kijken naar Doubey zonder Delbove en Retailleau uit het oog te verliezen.
We gaan door met een Rwandese continentale ploeg, Java-Inovotec Pro Team. Hier is Eric Manizabayo duidelijk de kopman, Eric is vermoedelijk de beste klimmer van het land. Zo werd hij vorig jaar 15e in de Tour du Rwanda en daarmee was hij de beste Rwandees. In 2022 werd hij al eens 9e in het klassement, de Rwandezen mogen hun hoop vooral op hem vestigen. Maar goed, het plafond is toch ook wel weer vrij duidelijk, geen jongen die in de buurt van de overwinning gaat komen. Voormalig winnaar Joseph Areruya is overigens tegenwoordig ploegleider van deze ploeg, terwijl de veel oudere Patrick Byukusenge nog steeds op de fiets zit. De veteraan van het Rwandese wielrennen, 33 jaar oud en hij gaat beginnen aan zijn 12e Ronde van Rwanda, waarmee hij het record van Bosco Nsengimana zal evenaren. Veel in beeld zal hij vermoedelijk niet komen, vorig jaar werd hij 40e en heel veel meer dan dat heeft de laatste jaren niet tot de mogelijkheden behoord. De Oegandees Shafik Mugalu maakt ook onderdeel uit van deze ploeg, hij is piepjong en vorig jaar reed hij nog namens May Stars deze koers. Toen eindigde hij op de vierde dag buiten tijd, we hebben goede hoop dat Shafik het dit jaar vijf dagen vol gaat houden. Shemu Nsengiyumva reed vorig jaar ook voor May Stars en hij werd op de vijfde dag buiten tijd gereden. We hebben goede hoop dat Shemu het dit jaar zes dagen vol gaat houden. De vijfde renners is Etienne Tuyizere, die reed vorig jaar ook al voor Java-Inovotec maar hij werd net als Shemu Nsengiymva op de vijfde dag buiten tijd gereden. Ook voor Etienne is er de hoop dat hij dit jaar een dag langer op de fiets blijft zitten, misschien zelfs wel twee. Kortom, dit is geen topploeg. Arme Manizabayo, als beste Rwandees met dit zooitje ongeregeld op pad gestuurd worden.
Nu volgt een gevaarlijke ploeg, UAE Team Emirates Gen Z. Deze ploeg was er vorig jaar ook al bij, ze nemen bij UAE de voorbereidingen op het WK van dit jaar serieus. In principe kun je ploegen die niemand naar Rwanda sturen niet serieus nemen, het is een heel ander land met een heel ander klimaat, alle omstandigheden zijn anders dan je in Europa gewend bent en dus is het slim om alvast een paar verkenners vooruit te sturen. Weet je meteen wat je in september te wachten staat. UAE begon daar vorig jaar al mee, toen ze er verder qua prestaties niet veel van bakten. Van Gal Glivar hadden we toen wel het een en ander verwacht, maar hij kwam amper in beeld. Ene Pablo Torres deed ook mee, totaal anoniem. Dat hij later op het jaar de Ronde van de Toekomst bijna zou winnen zag toen nog niemand aankomen. Het was wel een leerzame ervaring voor de ploeg en voor de toen aanwezige jonkies, maar dit jaar komen ze terug om nog meer ervaringen op te doen. Pogacar zal precies weten wat hij in september kan verwachten. De mannen die hem alles over Rwanda mogen vertellen zijn onder meer Ugo Fabries en Abdulla Jasim. Abdulla is waarschijnlijk de enige renner in de Verenigde Arabische Emiraten die er iets van kan, ik zie hem nog wel eens bij de WT-ploeg eindigen. Niet omdat hij daadwerkelijk heel goed is, meer als token renner, maar hij is op zich ook weer niet heel slecht. Vorig jaar was hij er al bij en toen werd hij 31e, in de recente Sharjah Tour liet hij zien dat er dit jaar wellicht meer mogelijk is. Ugo Fabries lijkt me minder goed, maarja, onderschat maar eens een renner van UAE. Lijkt me dat hij in dienst van de rest zal moeten zijn, maar je weet het nooit. Normaliter mogen we in ieder geval verwachten dat het hier vooral om Duarte Marivoet en Adria Pericas zal draaien. Marivoet werd recent nog zesde in de Tour of Sharjah, waar hij goed klom. Dat hij redelijk goed kan klimmen liet hij vorig jaar ook al een paar keer zien, ik vind het wel een jongen die hier ineens goed voor de dag kan komen. Het talent van Pericas spreekt dan weer voor zich, vorig jaar geweldige prestaties afgeleverd als junior en dit jaar ook meteen knallend begonnen. Zijn prestatie in de Ronde van Murcia was impressionant, als hij die benen heeft meegenomen naar Rwanda is hij een van de topfavorieten. Evenwel is hij enorm jong, jonge gasten die voor het eerst in Rwanda rijden willen nog wel eens ziek worden na een paar dagen. Is het niet vanwege het eten dan wel vanwege de hoogte, er vallen altijd een paar opmerkelijk namen ineens uit het niets weg. Geen garantie dat UAE ook deze koers gaat domineren, wellicht rijdt Pericas net zo anoniem als Torres vorig jaar. Maar het kan dus ook schroeien worden, iets wat ik van Enea Sambinello minder verwacht. Als die jongen niet een keer een salmonellabesmetting oploopt weet ik het ook niet meer. Redelijk goede junior, maar minder in het oog springend dan Pericas, het zal toch vooral om de Spanjaard en de Belg gaan draaien.
Zuid-Afrika komt met slechts vier renners aan de start, wat te maken heeft met het feit dat je over behoorlijk wat geld moet beschikken om als Zuid-Afrikaan in Rwanda te mogen rijden. De renners die hier aan het vertrek staan hebben allemaal 1500 euro mogen overmaken aan de Zuid-Afrikaanse wielerbond, jawel. Het Zuid-Afrikaanse wielrennen zit heel erg in de shit, er is totaal geen geld bij de wielerbond en daarom nemen ze ook amper deel aan koersen in het buitenland. Alle koersen waar ze wel aan deelnemen wordt er een bijdrage van de renners verwacht. Een Zuid-Afrikaan die het WK wil rijden mag zelf lappen, een Zuid-Afrikaan die in Rwanda wil rijden mag dus ook zelf zijn trip bekostigen. In principe moeten de renners overal zelf voor zorgen, van hun vliegtickets tot de gelletjes voor onderweg en zelfs de kleding wordt niet eens voor ze gekocht. Het aantal Zuid-Afrikanen in Europa is de laatste jaren stelselmatig gedaald en het zal niet lang duren voor er geen enkele meer over is. Louis Meintjes gaat richting het einde van zijn loopbaan, Ryan Gibbons zal het nog wel een paar jaar volhouden maar daarna is het klaar. Nouja, wellicht dat Hatherly een uitzondering vormt, maar goed, het punt blijft staan. Zuid-Afrika als wielerland is zowel letterlijk als figuurlijk failliet. Er komt geen enkel talent aan, en al zou er wel talent zijn dan zou het talent niet doorstromen omdat je geen kansen krijgt. De enige Zuid-Afrikanen die we wellicht ooit nog in Europa gaan zien moeten geluk hebben dat ze in een pakhuis geboren worden, anders heeft het geen enkele zin meer. We zijn onderweg naar het WK in Afrika, een uniek evenement, maar links en rechts zien we juist de Afrikaanse landen afhaken. Het Afrikaanse wielrennen bevindt zich in een comateuze toestand, en er is amper zich op verbetering. Eritrea onttrekt zich als enige enigszins aan de malaise, in alle andere landen gaat het volledig bergafwaarts. Kijk ook maar naar deze ploeg van Zuid-Afrika, het zijn bepaald geen toppers die hier aan het vertrek staan. De verrassende nieuwe kampioen van het land is er wel bij, Daniyal Matthews. Kan er niks van, verder. Reed vorig jaar een tijdje voor de opleidingsploeg van Bike Aid, hij mocht een paar amateurkoersjes in Duitsland afwerken en dat deed hij op een dusdanig onopvallende manier dat de hoofdmacht van Bike Aid hem niet wilde hebben. Dus ging hij weer terug naar Zuid-Afrika, waar hij dan wel weer de nationale titel in de wacht wist te slepen. Casper Kruger had toch maar mooi het nakijken! Nationaal kampioen Matthews neemt drie jonge landgenoten mee, jongens waar ik in principe niet veel van verwacht. Kieran Gordge rijdt voor een amateurteam in Portugal, misschien dat hij in dat land wat dingen heeft geleerd waar hij deze koers mee kan opvrolijken, maar afgaande op zijn resultaten lijkt het daar niet op. Ryno Schutte is dan weer een jongen die we kunnen claimen aangezien hij vorig jaar nog een tijdje voor een Nederlandse club reed. Bij die club werd hij onder meer 12e in de Wielerronde Riethoven, dan ben je een grote. Joshua Dike reed een goede proloog, maar die kan er verder ook geen fluit van. Betaal je dan maar mooi 1500 euro voor, om een week lang naar huis gereden te worden. Kan ook niet eens een foto van de hele ploeg vinden, maar Gordge mocht wel alvast op het podium verschijnen als beste Afrikaan. Dat zal hem alleen tijdens de proloog lukken.
Bike Aid is altijd van de partij en Bike Aid neemt ook altijd een sterke ploeg mee. Dat is nu niet anders. We kijken natuurlijk vooral uit naar de twee Eritreeėrs van de ploeg, Dawit Yemane en Yoel Habteab. Dawit Yemane was vorig jaar de beste Afrikaan in koers, hij werd 10e. Dat was tegenvallend, Yemane moet tot meer in staat zijn. Zeker dit jaar, met minder concurrentie, moet hij proberen bij de beste vijf te eindigen. Matige techniek, maar hij blijft een goede klimmer. Haalt ieder jaar wel een zege binnen en boekt het hele jaar door mooie resultaten, nu is het echt tijd om ook eens een keer in Rwanda de handjes omhoog te steken. Yoel Habteab is dan weer een snelle man, die op wraak zal zinnen. Tijdens de makkelijkere ritten zal hij zich proberen in de sprint te smijten, tijdens de andere ritten zal hij vooral graag in de aanval gaan. Dat deed hij vorig jaar ook en dat zorgde ervoor dat hij op een bepaald moment in de bergtrui kwam te rijden. Op de vijfde dag volgde toen alleen de klimtijdrit en de ploegleiding kwam met het geniale idee om Yoel krachten te laten sparen. Hij moest met dichtgeknepen remmen rijden, om dan de volgende dag weer vol voor de bergpunten te kunnen gaan. Bij Bike Aid hadden ze het helemaal berekend: hij mocht gerust een minuut of zes verliezen ten opzichte van de winnaar, geen enkel probleem. Zo gezegd zo gedaan, Yoel deed het rustig aan en kwam binnen volgens het door de ploeg opgestelde schema. Bleek alleen het schema verkeerd opgesteld te zijn. OTL, doei. Daar ging de bergtrui van Yoel Habteab. De ploegleiding trok het boetekleed aan, maar het kwaad was al geschied. Leuk filmpje was dat wel overigens, twee Duitsers die heel beteuterd hun verhaal deden. Maarja, nu is er dus weer een nieuwe kans voor Habteab. Geen tijdrit meer na deze proloog, dus de ploegleiding kan hem wat dat betreft niets meer maken. Tijd om de bergtrui binnen te halen, en hopelijk een plek bij de eerste vijf in de ritten waar er gesprint zal worden. De ploeg bestaat verder uit de Monegask Antoine Berlin, die hier vorig jaar 25e werd. Oliver Mattheis is er ook weer bij, hij werd vorig jaar 13e, terwijl Vinzent Dorn het met een 39e plaats moest doen. Mattheis is ditmaal sterk begonnen met een vijfde plaats in de proloog, dit zal hem sterken in het idee dat hij de kopman is. Die jongen rijdt graag voor zichzelf, ofschoon ze bij deze ploeg alle ballen op Yemane zouden moeten zetten. Enfin, Bike Aid dus, zooitje ongeregeld. Wat wil je ook met een Fries als ploegleider. Anton Wiersma, get your shit together.
May Stars is een tamelijk bizarre ploeg. De ploeg is ooit opgericht door Eritreeėrs, die graag hun eigen continentale ploeg wilden. Dit mocht niet van de Eritrese overheid, want dat zou oneerlijk zijn. In Eritrea heb je enkele grote clubteams, zoals Eritel en Asbeco, en Eritel wilde continentaal worden, maar als Asbeco en de anderen niet continentaal zouden worden zouden zij in het nadeel zijn. Geen feilloze logica, maar als de Eritrese machthebbers je iets verbieden hoef je verder niet meer met argumenten aan te komen. Er werd naar een constructie gezocht om dit toch mogelijk te maken en zo kwam men uit in Rwanda. Er zou een ploeg worden opgericht met een Rwandese licentie, maar de ploeg zou vooral uit Eritreeėrs moeten bestaan. De naam May Stars verwijst ook naar Eritrea, mei is daar de belangrijkste maand van het jaar. De ploeg bestaat nu al een paar jaar, maar er komt van alle plannen niets terecht. Eerst bestond de ploeg uit enkele Rwandezen aangevuld met talentvolle Eritreeėrs, maar er werd geen koers gereden. Daarna verdwenen de Eritreeėrs en kwamen er Eritrese vluchtelingen voor in de plaats, nog steeds werd er geen koers gereden. Vorig jaar bestond de ploeg vooral uit Zweedse Eritreeėrs die er geen reet van konden en dit jaar is er überhaupt nog maar één Eritreeėr te vinden in deze ploeg. Een ploeg die is opgericht door Eritreeėrs bevat dus eigenlijk geen Eritreeėrs, merkwaardig. Er zijn ook steeds minder Rwandezen te vinden in de ploeg, die sinds dit jaar voor het eerst Europeanen bevat. Ineens rijden er een Pool, een Griek, een Italiaan en een Spanjaard voor May Stars. Of, nouja, rijden, da's veel gezegd. De ploeg rijdt jaarlijks de Tour du Rwanda en daarna zie je ze niet meer. Vorig jaar reden ze heel random nog een keer een 1.2-koersje in Frankrijk, maar stond er letterlijk niets op hun programma. Waarom bestaat deze ploeg überhaupt nog, vraag ik me af. Wat het oorspronkelijke idee ook was, het is niet gelukt. Een continentale ploeg die jaarlijks twee koersen rijdt, zonde van iedereens tijd. En een Eritrese ploeg zonder renners uit Eritrea dus, in deze Tour du Rwanda doet de enige Eritreeėr van de ploeg niet eens mee. Het enige Eritrese element is de ploegleider, het is allemaal heel bijzonder. Wel van de partij? De Spanjaard Alejandro Gainza. Een beginnende globetrotter, de afgelopen jaren reed hij voor een Marokkaanse continentale ploeg. Dat deed hij zonder resultaten, maar de ervaring is natuurlijk belangrijker dan het koersen zelf. De Italiaan Alessio Gasparini was zijn ploeggenoot bij het Marokkaanse Sidi Ali, hij reed vorig jaar een aantal koersen in Europa, zonder resultaat. Een 81e plaats in de Ronde van Asturiė, nouja, het is überhaupt al heel wat dat hij die koers mocht rijden. met Nikolaos Zegklis doet er ook een Griek mee die de afgelopen jaren voor Sidi Ali reed, drie renners die van die Marokkaanse ploeg afkomstig zijn. Dat is mij net iets te toevallig. Zegklis werd vorig jaar vifjde in de Ronde van Albaniė, daarmee is hij de enige die iets va neen resultaat kan overleggen. We kunnen probleemloos noteren dat al deze jongens de finish niet gaan halen, wat bij May Stars overigens standaard is. Vorig jaar haalde maar één renner van die ploeg het einde van de wedstrijd. We gaan nu voor nul. Jeremie Ngendahayo was er vorig jaar ook bij, toen hij wegens valsspelen tijdens de vierde rit uit koers werd geknikkerd. Aime Ruhumuriza was vorig jaar dan weer een van de betere Rwandese junioren, maarja, dat zegt helaas niets. Die jongen is met afstand de jongste renner in koers en we vermoeden zomaar dat hij als een van de eerste renners zal afhaken.
Ethiopiė is ook weer van de partij, met een ploeg die helaas niet bulkt van het talent. De renner waarvan we misschien nog wel het meest mogen verwachten is Kiya Rogora, die volgens Kiya Rogora zelf heel goed is. Hij heeft alleen heel veel pech gehad, anders had u veel meer van hem gehoord. In principe wil ik hem best geloven, ik denk alleen toch dat hij om te beginnen al niet heel erg goed is. Vorig jaar na vier dagen een OTL genoteerd, of het dit jaar veel beter zal gaan valt te bezien. Een renner die pas écht veel pech heeft gehad is Bizaye Tesfu Redae. De beste renner die ooit bij het WCC in Zuid-Afrika is gepasseerd, aldus de man die daar door de jaren heen heel wat renners heeft zien passeren. Dankzij zijn manager Robert Hunter kreeg Bizaye in 2021 een plekje bij een opleidingsploeg die gelinkt was aan EF, maar toen brak er oorlog uit in de regio Tigray in Ethiopiė en Bizaye kreeg het niet voor elkaar om het land te ontvluchten. De ploeg kreeg geen contact met hem, voor zover ze wisten had hij net zo goed gesneuveld kunnen zijn tijdens de oorlog. Dat bleek gelukkig niet het geval, maar zijn wielercarričre sneuvelde wel. Pas in 2023 keerde hij terug in koers, toen de oorlog voorbij was. Hij werd meteen Ethiopisch kampioen, waarna Hunter het voor elkaar kreeg om hem een tweede kans te geven. Nu kwam hij terecht bij Hagens Berman Jayco, de ploeg die een samenwerking was aangegaan met Jayc-Alula, de ploeg waar met Brent Copeland een Zuid-Afrikaan aan het roer staat. Een Afrikaanse connectie, altijd nuttig. Zijn jaar bij Hagens Berman werd alleen een totale mislukking, hij heeft zelfs geen koers gereden voor die ploeg. In het begin van het jaar reed hij namens Ethiopiė de Tour du Rwanda, wat overigens ook geen succes werd. Ziek stapte hij na vier dagen al af. Daarna was het wachten op een visum om in Europa te mogen koersen, maar ik zag hem koers na koers van de startlijst verdwijnen. Het visum kwam er nooit en Bizaye verliet het hele jaar Afrika niet. Maar, niet getreurd, bij Hagens Berman bleven ze volledig achter hem staan! Ze zouden hem niet laten vallen, ze houden hem hoe dan ook naar Europa halen, al zou het langer dan een jaar duren! Nou, drie keer raden, ze hebben Bizaye natuurlijk wel laten vallen. Hij rijdt niet meer voor Hagens Berman en hij is weer terug bij af. Hij mag wel nog deze Tour du Rwanda rijden, maar in de toekomst gaan we waarschijnlijk niets meer van deze jongen horen. Een echte pechvogel, het leven is oneerlijk. Had het grootste Afrikaanse talent ooit moeten zijn, is uiteindelijk helemaal niets geworden. Zijn ploeggenoten bij Ethiopiė zijn trouwens ook helemaal niets, Filimon Zerabruk Debay reed in 2020 ooit de Tour du Rwanda en haalde toen de finish niet, verder reed hij überhaupt geen koers buiten Ethiopiė. Geen jongen om rekening mee te houden. Ook Hailemichael Amanuel Gidey is een naam om meteen weer te vergeten, op een achtste plaats op het Ethiopisch kampioenschap van vorig jaar na valt er niets te melden. Gaat deze koers niet uitrijden, net als Gereziher Geremedhin Hailemaryam. Zijn naam is langer dan zijn palmares. Die oorlog in Tigray heeft het Ethiopische wielrennen volledig de nek omgedraaid, zoveel is duidelijk. Hagos wordt dit jaar ook al als knecht ingezet bij Jayco Alula, zodra zijn contract afloopt daar zal er geen Ethiopiėr meer in Europa te vinden zijn en aanstormende talenten zijn er niet. Sad.
We kijken hier de laatste ploeg van de startlijst, de mannen van het World Cycling Centre. In het midden zien we met de glimlach de nummer laatst van de proloog, de Eritreeėr Yafiet Mulugeta. Er moet hem iets overkomen zijn, want Yafiet is een tamelijk groot talent en hij had niet direct een minuut moeten verliezen tijdens de eerste drie kilometer van de koers. De UCI heeft enkele nieuwe vestigingen van hun World Cycling Centre laten openen in Rwanda en namens deze Afrikaanse tak van het WCC staan er vijf jonge Afrikanen aan het vertrek in Rwanda. Mulugeta is met name de man om naar uit te kijken, hij is piepjong en vorig jaar debuteerde hij vrij verdienstelijk in Rwanda. Toen nog namens de Eritrese ploeg, hij werd 35e. Hij deemsterde wat weg richting het eind van de ronde, de eerste dagen lag hij nog mooi rond de 20e plek. Een van de grotere Eritrese talenten, eentje waarvan je hoopt dat hij een plekje in Europa weet te vinden. Hij en de sprinter Milkias Maekele moeten de volgende Eritreeėrs gaan worden om Europa te halen, al is het met de huidige trend zo dat die kansen steeds kleiner worden. Voormalig Eritrees kampioen Awet Aman is een van zijn ploeggenoten, hij reed al twee keer eerder de Tour du Rwanda. Vorig jaar werd hij 33e, ik had toen wel meer van hem verwacht. In principe een goede klimmer, hij zou meer moeten kunnen. Namens het WCC ook al een tijdje in Europa gekoerst, net als Mulugeta heeft hij in Bretagne een paar amateurkoersen mogen afwerken. Ook reden ze allebei de Tour de l'Avenir, zonder veel succes helaas. Het idee was dat ze door een tijdje te koersen in Bretagne beter voorbereid aan de Ronde van de Toekomst zouden kunnen beginnen, viel tegen. Het gat tussen Afrika en Europa is de laatste jaren alleen maar groter geworden. Materiaal, voeding, noem het allemaal maar op, de verdere professionalisering van het wielrennen maakt het alleen maar lastiger voor de Afrikanen. Awet Aman heeft wel alvast de Tour gereden. Of, nouja, hij mocht tijdens de tijdrit in de Tour een rondje rijden op zo'n fiets van Qhubeka. Dat pakken ze hem nooit meer af! Net als de tweede plaats tijdens zo'n amateurkoersje in Bretagne, en dus de Eritrese titel. Ik verwacht niet dat Aman ooit prof gaat worden, maar hij heeft in ieder geval wel verhalen om te vertellen.
De ploeg van de UCI bestaat verder uit de Rwandees Jean Claude Nzafashwanayo en de Ethiopiėrs Amir Taha en Amanuel Tesfay. Dat zijn helaas geen fenomenen. Nzafashwanayo reed in 2020 de Tour du Rwanda en haalde de finish niet, Amir Taha deed vorig jaar mee en werd toen 53e, Amanuel Tesfay heeft behalve een 17e plaats op het Afrikaanse kampioenschap vorig jaar amper resultaten om te vermelden. Nee, van deze ploeg hoeven we ook niet direct veel te verwachten. Yafiet Mulugeta en Awet Aman prijken wel op het lijstje van de hoop, maar hoop is natuurlijk uitgestelde teleurstelling.
En dat was het alweer. Met dit beperkte deelnemersveld gaan we het doen. Henok tegen Doubey tegen Pericas tegen Martinez, zoiets. Benieuwd hoeveel renners de finish gaan halen, normaal vallen er altijd wel wat zwakke broeders af en worden er wat renners ziek. Mannetje of 40 in Kigali? Erg fraai is het niet. Van een goede generale repetitie voor het WK is natuurlijk wel sprake op die manier, want met alle landen die afhaken komen we tegen die tijd ook aan zulke deelnemersaantallen haha.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 23-02-2025 23:05:07 ]
Het volk is uiteraard weer op de afspraak.
Menten levert potentiėle punten op, Taillieu niet.quote:
Dus Lotto laat Aldo Tailleu op kop boren om dan Milan Menten 4e te zien worden en dus twee keer niks te hebben of hoe moet ik dat zien?
Anders wel extra tof dat ze Henok hierheen hebben laten gaan.
De punten zijn voor Astana, ja.quote:
Krijgt Astana hier eigenlijk punten voor?
Anders wel extra tof dat ze Henok hierheen hebben laten gaan.
Nu al een betere Tour du Rwanda dan vorig jaar, al was daar ook niet veel voor nodig. Henok Mulubrhan keert terug naar Rwanda en het is bijna meteen raak. Blijkbaar is het geen toeval dat hij in de sprint wint, zo lezen we op het onvolprezen wielerflits: “Ik heb in ieder geval een extra stap gezet door veel tijd in de gym door te brengen en te werken aan mijn sprint. Mijn nieuwe trainer Vasilis Anastopoulos (de man die ook Cavendish trainde, red.) hij heeft mij sterker gemaakt en nog meer richting het ‘afwerken’ gepusht. Het is mijn ambitie om een WorldTour-wedstrijd te winnen. In Rondes als Cataloniė en Romandiė liggen mooie kansen.” Dat zijn prachtige ambities Henok, maar ik zie toch vooral graag dat je eerst even de Tour du Rwanda wint. Henok vindt verder dat er meer koersen in Afrika nodig zijn, daar heeft hij natuurlijk groot gelijk in. Het wordt onderhand wel eens tijd voor de terugkeer van de Ronde van Eritrea op de kalender, kan Bini inmiddels niet wat voor elkaar krijgen bij de president? "Je zou eens moeten zien hoe centraal de fiets in onze cultuur en onze levens staat, dat geeft Eritrea momenteel een voordeel”, vindt Mulubrhan. “Je zou eens door de straten van Asmara moeten rijden om te begrijpen wat ik bedoel. De mensen houden ervan als je passeert op de fiets en rijden graag mee." Ik zou het graag zien Heni, maar het zou daarbij zeer zeker helpen als er weer een UCI-koers wordt georganiseerd, met als het even kan dan ook nog een tv-registratie erbij. Maar goed, dat even terzijde.
De eerste rit in lijn was de makkelijkste van allemaal. In het begin van de rit reed Didier 'Mbappe' Munyaneza weg en enkele renners probeerden hem bij te benen, maar dit lukte lang niet. Na een kilometer of 50 solo op kop kwamen er dan toch nog drie renners bij, waaronder Daniyal Matthews, de kampioen van Zuid-Afrika, en de Griek van May Stars. Die reden eigenlijk vooral voor spek en bonen mee, want in de finale van de rit ging Munyaneza er werderom solo vandoor. Op een kilometer of 10 van het eind had hij nog best een respectabele voorsprong, maar uiteindelijk was hij logischerwijs toch een vogel voor de kat. In het peloton werd er vooral gereden door Lotto en Total, met tussendoor ook een paar kopbeurten van Java-Inovotec. Te zien in het fotoalbum op flickr. Er zaten twee renners van de nationale ploeg van Rwanda vooraan, blijkbaar motiveerde dat een andere Rwandese ploeg om op kop te rijden. Van je landgenoten moet je het hebben. Niet dat het veel verschil had gemaakt, aan Lotto en Total hadden we ook wel genoeg gehad. Aan het eind van de rit volgde er een hellende aankomst en op die aankomst werd er blijkbaar nog aangevallen, de renners van Picnic-PostNL waren naar verluidt actief, maar het draaide uiteindelijk dan toch uit op een sprint. Gele trui Aldo Taillieu mocht aan de bak voor Milan Menten, maar de Belg was blijkbaar niet aan het opletten en hij werd overvleugeld door een paar renners die hem met veel snelheid voorbij staken. Een van die renners was Rotem Tene, die hier eigenlijk was om de sprint aan te trekken voor Einhorn. Maar Rotem keek om en zag Einhorn nergens, dus ging hij voor zichzelf. Manzin is dan weer een logische naam, terwijl we ook allemaal weten dat Henok tamelijk rap is, zeker in dit soort koersen. Het werd een millimetersprint tussen Tene en Henok, al was Henok na de finish enorm overtuigd van de winst. Voorbij de finish lag hij dan ook ruim voor, op de finish zelf scheelde het niets, afgaande op de finishfoto.
Ja, daar zit weinig verschil tussen. Op het filmpje van de organisatie is dan wel weer te zien dat Henok twee meter na de finish ineens drie meter voorsprong heeft, de opkomende man was uiteindelijk dus in het voordeel. De sprinttrainingen hebben geholpen, hopelijk kan hij ook nog steeds goed klimmen. Een totaal probleemloze rit verder, alle 69 renners hebben de finish gehaald. Blijft wel een blamerend aantal trouwens, zowel in 2024 als 2023 deden er nog 94 renners mee... Waar ik persoonlijk dan wel weer om moest huillachen was de zesde plaats van Oliver Mattheis. Niemand kent 'm, maar ik heb deze jongen al een tijd in de smiezen. Hij zit nu al even bij Bike Aid en in iedere koers rijdt hij altijd volledig voor zichzelf. Dit terwijl hij in de bergen zou moeten knechten voor Dawit Yemane en in de sprints voor Yoel Habteab. In plaats van de veel snellere Habteab vandaag te helpen ging hij voor zichzelf. Resulterend in een zesde plaats, Yoel Habteab bleef op de 10e plaats steken. Die bloedhond gaat vanaf morgen natuurlijk ook Dawit Yemane in de steek laten, ik voel het aan alles. Goed, verder valt er weinig te melden. Aldo Taillieu moest aan de bak voor Menten en hij liet aan het einde lopen, waardoor hij de gele leiderstrui verloor. Die hangt nu om de schouders van Fabien Doubey, de tweede van de proloog. Een van de favorieten op de eindzege, Henok gaat nog aan de bak moeten om die 10 seconden dicht te rijden. Geen bonificaties in Rwanda, er moet echt verschil worden gemaakt. Dat verschil kan wel meteen vandaag gaat ontstaan, de eerste serieuze rit van de ronde staat op het programma.
Op dinsdag rijden we van hoofdstad Kigali, waar ondanks het Europees Parlement natuurlijk alsnog het WK gaat plaatsvinden, naar Musanze. Een korte rit van 112 kilometer, met onderweg wel een paar pittige beklimmingen. Zo gaat het buiten Kigali meteen vijf kilometer aan 7% omhoog, waarna er even later een klim van zes kilometer aan 4% volgt. Dat lijkt mooi terrein om een sterke kopgroep te laten ontstaan. De Tour du Rwanda is altijd een ontzettend ongecontroleerde koers omdat de ploegen slechts vijf renners bevatten, maar dit jaar staan er überhaupt maar heel weinig ploegen aan het vertrek. Daardoor kan het nog chaotischer worden. Het lijkt me absoluut van het grootste belang om op die eerste klim meteen in de aanval te gaan, de kans dat de rest je daarna nog terugziet lijkt klein. Na de eerste twee beklimmingen volgt er evenwel een wat langer vlak stuk, waarna halverwege de rit de klim naar Buranga volgt, een klim van 7,5 kilometer aan 6%. Dat is voor Rwandese begrippen een enorm zware klim. Hier kan wederom het kaf van het koren gescheiden worden, al volgt er dan opnieuw een wat langer vlak stuk. De renners rijden het district Musanze binnen en hier volgt een lokale ronde. In dit lokale rondje gaat het eerst omhoog, er zal sprake zijn van een klim in twee delen. Eerst drie kilometer aan 5%, daarna een stuk vals plat voor het nog eens zes kilometer aan bijna 5% omhoog zal gaan. De klim is overigens misschien nog niet eens het belangrijkste deel van de rit, na de klim, op dik 12 kilometer van het einde, volgt er een lange afdaling richting de finish. Een rit in de Tour du Rwanda is meer dan eens beslist in een afdaling, zeker als het regent kunnen de verschillen snel oplopen. Voorlopig lijkt het een droge editie te worden, maar we bevinden ons praktisch in het regenwoud en daar kunnen de tropische buien zonder aankondiging ineens beginnen. Heerlijk warm is het in ieder geval, in Kigali noteren we 30 graden. Stiekem een gevaarlijk ritje voor het klassement. Heel kort, maar het is zaak om vanaf de eerste meter attent te zijn. En het is niet alleen bergop te doen, je moet ook nog eens heelhuids beneden de finish zien te halen. Vorig jaar vond er een klimtijdrit plaats in het district Musanze, toen reden we omhoog naar Kinigi, waar nu op 12 kilometer van de finish de top van de laatste klim te vinden is. Pierre Latour won die klimtijdrit, een discipline die ook al niet echt aan de Afrikanen was besteed. Het is een interessant gebied, want in deze omgeving vinden we het Africa Rising Cycling Center. Ooit opgericht door Jock Boyer en co, tegenwoordig de thuisbasis van de Rwandese nationale ploeg en bovendien een plek waar je ook zelf een kamer kunt boeken om vervolgens eindeloos door Rwanda te fietsen. Rein Taaramae kan dit warm aanbevelen. Bovendien zijn we hier praktisch in het Parc National des Volcans, het nationale park van de vulkanen, daar waar de berggorilla's te vinden zijn. Guus Hiddink (een lul) is hier blijkbaar ook al geweest om die beesten te bekijken, het is wel typisch een toeristisch uitstapje voor bejaarden met teveel geld. Een lichtelijk dubieuze inkomstenbron voor Rwanda, maar ach, allicht beter dan het roven van mineralen. In Musanze komen we onderhand ieder jaar wel langs, aangezien de thuisbasis van de Rwandese nationale ploeg hier zit is dat ook haast een verplichting. Henok heeft er goede herinneringen aan, hij won hier in 2023 een rijtje. Wel een rit met een totaal andere aankomst. Het ging toen aan het eind nog stevig omhoog, nu is het na de afdaling meteen klaar. Gevaarlijk voor de Afrikanen, attentie vereist. Bini won trouwens ook ooit in Musanze, het district waar recorddeelnemer Patrick Byukusenge van afkomstig is. Riemen vast, de Tour begint nu écht.
Goede tweet van Munyaneza overigens, die ook nog wat ongevraagd advies krijgt.
[ Bericht 3% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 25-02-2025 09:55:18 ]
Waar PCS de informatie vandaan haalt weet ik niet, maar ik zie hier meer updates verschijnen dan op twitter. Yemane die alweer op de grond heeft gelegen, classic.
Wel een Fransman minder voor het klassement.quote:
Israhel speelt helaas met onze kloten vandaag.
De speaker is in ieder geval ouderwets enthousiast.
De tweede rit bleek dan toch een stuk makkelijker te zijn dan gedacht, op voorhand had ik hier geen sprint van een groep van 30 man verwacht. Dat had toch ook wel te maken met het koersverloop, vooral in het begin van de rit deed men rustig aan. In de eerste kilometers van de etappe gingen Shemu Nsengiyumva en Vinzent Dorn samen in de aanval en alleen Didier Munyaneza waagde een poging om zich bij dit beperkte gezelschap te voegen. Daar slaagde Munyaneza alleen niet in. Hij reed een eeuwigheid in de chasse patate, waarna hij zich uiteindelijk dan toch maar liet inrekenen door het peloton. Hij wil zo graag de fiets die hij van Kagame gekregen heeft tonen aan het publiek, maar hij holt zichzelf daarbij wat voorbij in al zijn enthousiasme. Goed, het duo vooraan kreeg een voorsprong van op z'n meest een kleine vijf minuten en dus was het wel duidelijk dat zij niet zouden winnen. Halverwege de rit volgde er een klim en hier moet het koers zijn geweest. Het peloton brak in meerdere stukken uiteen en gele trui Fabien Doubey zat blijkbaar in een tweede deel van het peloton. Alvast een veeg teken? Heel Israel werd op die klim ook gelost, maar even later klonterde alles evenwel weer samen. Ondertussen regende het ook nog wat, terwijl we bij PCS konden lezen dat het ook valpartijen regende. Menig Afrikaan heeft vandaag op de grond gelegen, onder meer Dawit Yemane en Awet Kibrom maakten kennis met het asfalt, net als zo'n beetje iedere Ethiopiėr. Voor Yemane had dat geen gevolgen, hij eindigde netjes in de eerste groep, enkele andere renners verloren wel de nodige minuten. In de finale volgde er een niet al te lastige klim, waarna er een ziedende afdaling volgde richting de finish. Die afdalingen zijn vaak niet zo in het voordeel van de Afrikanen, mooi geļllustreerd door Africa Rising Cycling:
Lekker met een wapperend shirtje gelost worden uit het peloton, op een brede weg omlaag. Vaste prik. In de tussentijd had Nsengiyumva zijn Duitse vluchtgenoot weten te lossen, maar hij zou niet mogen strijden om de ritzege. Hij werd ingerekend door het peloton en uit het peloton wist niemand meer weg te rijden. Eric Manizabayo probeerde het nog even, maar hij kon niet lang van zijn voorsprong genieten. Eritrea reed naar verluidt nog even op kop voor Henok, maar het was Israel dat de boel naar haar hand wist te zetten. In de sprint was het de bedoeling dat Brady Gilmore de sprint zou aantrekken voor Itamar Einhorn, maar Einhorn kwam nooit meer over Gilmore heen. Een Steegmansje, derhalve. De besnorde Australiaan pakte aldoende zijn eerste zege als prof, in een jaar dat voor hem goed begonnen is. Vierde op het Australiaans kampioenschap, gisteren al vijfde en nu eerste. Als snelle man liet hij zich al een paar keer eerder zien, maar blijkbaar is hij alsnog sneller dan gedacht. Het was ook wel een razendsnelle aankomst, meteen na de afdaling was het sprinten geblazen. Manzin werd derde, gevolgd door nog een renner van Israel. Niet de beste uitslag, maar verder moeten we vooral blij zijn dat de meeste Afrikanen de dag heelhuids zijn doorgekomen. Een paar mindere goden zijn al dan niet letterlijk weggevallen, maar de mannen die het moeten doen zaten vooraan. Alleen Nahom Zerai liet door uit te bollen vijf tellen liggen, niet de meest handige zaak. De theorie dat DSM Pavel Sumpik gaat verpesten wint overigens meteen aan kracht, hij was als een van de laatste renners binnen. In het gezelschap van heel wat Lotto's, het wordt ook alvast niet de ronde van Kamiel Eeman. Milan Menten kwam dan wel weer over de klimmetjes heen, om vervolgens in de sprint nite verder te komen dan de 22e plaats, ach. Henok pas zesde, het kan niet iedere dag raak zijn. De dagen die komen gaan bepalender zijn, we gaan langzamerhand kijken of het algemeen klassement een keer goed overhoop geschud kan worden.
Alleen de Zuid-Afrikaan Dike was te laat, verder is iedereen nog in koers. Dat vind ik op zich al een aardige verrassing. Maar de komende dagen gaan we waarschijnlijk nog wel een stevige uitdunning zien, vooral als de renners massaal onderuit blijven gaan. Dat kan onderweg naar Rubavu zomaar gebeuren, er moet weer een hoop gedaald worden, zeker ook weer in de finale. De rit waar het meeste om te doen is, we duiken de grensregio in en we snuffelen bijna aan Goma, de stad waar een paar weken geleden nog flink werd gevochten. De reden voor Quick Step om af te haken, waar ze bij de UCI overigens WITHEET om schijnen te zijn. Het afhaken van Quick Step legt nog meer een vergrootglas op de situatie in Rwanda en omstreken, terwijl de UCI juist wil uitstralen dat er niets aan de hand is. Wat overigens ook nog steeds zo is, in Rwanda zelf. De ouders van de renners van Lotto kunnen nog steeds rustig slapen, de enige explosieve toestanden die we in Rubavu hoeven te verwachten komen van de coureurs zelf.
We hebben overigens ook nog een fillempie van gisteren:quote:Op woensdag komen we uit bij de rit waar een hoop om te doen is geweest. De rit waardoor Quick Step is afgehaakt. We gaan naar Rubavu, op de grens met de Democratische Republiek Congo. Een paar kilometer verderop ligt Goma, de stad die een paar weken geleden door de M23-rebellen is ingenomen. Het innemen van de stad ging gepaard met de nodige gevechten, helaas vielen er ook de nodige doden te betreuren. Het Congolese leger zelf vormde niet zo'n probleem voor de rebellen, nee, het probleem lag vooral bij de huurlingen die de DRC had ingezet. Honderden huurlingen, voornamelijk uit Oost-Europa, liepen in Goma rond om het Congolese leger te ondersteunen. Ik heb hallucinante beelden gezien van al die figuren die uiteindelijk zichzelf toch overgaven en daarna de grens overstaken naar Rwanda om op het vliegtuig terug naar Europa te worden gezet. Of misschien zitten ze wel ergens in een gevangenis weg te rotten, mag je ook niet uitsluiten natuurlijk. In ieder geval, door die gevechten daar leek het mensen een slecht idee om naar Rubavu te gaan, maar een paar weken later kunnen we stellen dat het in Rubavu volkomen rustig is. In Goma zijn ze natuurlijk de wonden nog aan het likken, maar de normale gang van zaken wordt steeds meer hersteld. De grens is open en dagelijks maken duizenden mensen de oversteek. Er wordt weer gewerkt, er wordt weer geleefd. Er is geen sprake van spanning of dreiging, in ieder geval niet op dit moment. Voorlopig is het rustig, al kan dat natuurlijk altijd weer veranderen. Het Congolese leger is weg, de huurlingen zijn weg, maar er zijn nog wel allerlei rebellengroepen over die voor problemen zouden kunnen zorgen. Er zijn ook nog andere landen in het spel, dit conflict is niet zo makkelijk uit te leggen. Wij kijken overal met een westerse blik naar, maar aan een westerse blik heb je in Afrika doorgaans niets. De zaken liggen veel moeilijker dan je denkt, in dit conflict is er geen zwart en ook geen wit. Maar goed, terug naar de koers. Het gaat volledig rustig zijn in Rubavu, er kan gewoon gefietst worden. De Rwandese ploeg is hier enkele dagen ook al geweest om dat aan de wereld te tonen. De rit vertrekt vanuit Musanze en het gaat eerst een eeuwigheid vals plat omhoog voor er een wat langere afdaling volgt. Al vrij snel komen we uit in Rubavu, waar twee lokale rondjes gaan volgen. De renners mogen rondjes gaan afwerken langs het Kivumeer, waar ze twee keer over een klim met de naam Rambo mogen rijden. De klim mag zo'n naam wel dragen, want het gaat 5,5 kilometer aan 6,5% omhoog. Pittig ritje dus, even verderop komt er ook nog een klimmetje van een kilometer aan 5,5% voorbij. Dit is weer een etappe waar alle klassementsrenners alert moeten zijn. Vooral in dalende lijn richting de finish, opnieuw gevaarlijk voor mijn Afrikaanse vrienden. Rubavu is overigens home of Amstel, dit 'bier'merk is nog steeds een van de sponsoren van de Tour du Rwanda. Daarom trekken we ook jaarlijks naar Rubavu, waar Junior Lecerf vorig jaar nog de rit wist te winnen. Toen was de aanloop naar Rubavu alleen wel totaal anders, al zal de uitkomst vermoedelijk hetzelfde zijn. Een sprintje van een uitgedunde groep, me dunkt.
Bekijk deze YouTube-video
Vrij snel tot de orde geroepen. Inmiddels is Nahom Zerai solo vooruit, hup Nahom!quote:
Doubey in de aanval. Dat gaat leuk worden
Gilmore wint, toch klein groepjequote:
Helaas, ingerekend. Nog een paar kilometer te gaan en een groepje van 19 vooraan, lijkt uit te draaien op een nieuwe sprint.
Yoel Habteab netjes tweede, Henok derdes.
Aardig groot verschil. Is Gilmore een aanstaand fenomeen?
Dat moet haast wel.quote:
[ x ]
Aardig groot verschil. Is Gilmore een aanstaand fenomeen?
Of Winner Anaconaquote:
Was de vader van Vainqueur Masengesho ook fan van Peter Winnen?
Brady Gilmore steekt twee vingers de lucht in, want voor de tweede dag op rij wint de besnorde Australiaan. Op een bijzonder overtuigende manier, hij heeft de rest zonder pardon uit het wiel gekletst. Hij wist dat hij als eerste door de laatste bocht naar links moest en dat het daarna binnen zou zijn. Nou, dat bleek inderdaad het geval. Goede voorbereiding van Ruben Plaza, die kun je natuurlijk wel om een boodschap sturen. Gilmore begint nu langzamerhand ook te dromen over de gele trui, wat mij nog steeds vrij optimistisch lijkt. Hij is ontzettend sterk bezig, het is enorm kwam om tijdens deze rit in de eerste groep te eindigen, maar de laatste drie ritten gaan nog een stuk zwaarder zijn dan dit. Het zal dan eerder van Kretschy moeten komen, die vandaag alvast een heldenrol wist te vervullen voor Gilmore.
Onderweg naar de 'gevaarlijke' grensstreek - uiteraard is er vandaag niets gebeurd - vertrokken er al vrij snel vier renners uit het peloton. Drie Rwandezen en een Ethiopiėr, onder meer de onvermoeibare Didier Munyaneza was aanwezig. Ik vind het ergens toch opmerkelijk, met zo'n klein peloton had ik verwacht dat het een enorm chaotische koers zou worden, maar tot nu toe is de koers juist behoorlijk gesloten en wordt er enorm strak gecontroleerd. De eerste de beste vlucht van de dag is vaak de juiste, waarna niemand meer een poging waagt om nog weg te rijden. Het viertal vooraan kreeg een voorsprong van een minuut of vijf, maar zodra we Rubavu en het Kivumeer bereikten moest er geklommen worden en toen verdween die voorsprong al snel als sneeuw voor de zon. De renners moesten twee keer over de klim met de fantastische naam Rambo en daar probeerde Samuel Niyonkuru nog een tijd vooruit te blijven, als laatste van de koplopers, maar die poging strandde in schoonheid. In het peloton werd er op beide beklimmingen van Rambo enorm veel aangevallen, heel wat namen van belang hebben zich geroerd. Zo ging gele trui Fabien Doubey in de aanval, waarna het groepje gele trui tijdelijk uit nog maar zes renners bestond. Even later sloten er wel weer een hoop mannen aan, maar het is toch weer een signaal waar we iets mee kunnen. Doubey is dan toch in orde, hij gaat zijn gele trui niet zomaar afgeven. Op de tweede beklimming van Rambo kwamen er dan weer bemoedigende signalen. Awet Aman was vrij actief, maar het was vooral Nahom Zerai die de show stal. Op Rambo ging hij in de aanval en voor hij het wist had hij een voorsprong van een halve minuut. Je weet natuurlijk nooit hoe zo'n voorsprong ontstaat, was hij veruit de sterkste bergop of lieten ze hem rijden? Geen idee, maar ik kies ervoor om te geloven dat hij veruit de beste klimmer is hier. Het groepje gele trui bestond op dat moment uit amper 10 renners en onder die tien renners zaten nog twee renners van de nationale ploeg van Eritrea, de mannen staan op punt. Nahom en Henok hadden we verwacht, maar ook de volstrekt onbekende Awet Kibrom is op de afspraak. Gisteren nog gevallen en daardoor tijd verloren, maar vandaag was hij mee met de besten. Ieder jaar neemt Eritrea weer een jongen mee waar je nog nooit van hebt gehoord en bijna altijd blijkt dat dan een nieuw talent te zijn. Enfin, na de beklimming was het vooral in dalende lijn verder richting de streep en dat bleek in het nadeel van Nahom.
Rubavu, home of Amstel
Mede dankzij hard labeur van Israel en Bike Aid werd Nahom Zerai op vijf kilometer van het eind ingerekend, de beulswerken van Moritz Kretschy in dienst van Brady Gilmore waren hem te machten. Wel knap dat die Gilmore überhaupt nog mee was, voor een sprintend type komt hij makkelijk over de heuvels heen. Nadat Zerai was ingerekend hadden we 19 renners vooraan, iedereen die deel uitmaakt van dat selectie gezelschap maakt nog kans op de eindzege in Rwanda, we kunnen inmiddels al een hoop renners afschrijven. Nadat Nahom Zerai was ingerekend volgde er nog een nerveuse finale, Bike Aid reed op kop voor Yoel Habteab, die mij hier ook enorm aan het verrassen is. Ik wist dat Habteab snel was, maar ook hij klimt beter dan ooit. Dit was een rit die hij in het verleden slecht had verteerd, hopelijk heeft hij dit jaar een mooie stap gezet en kan hij die stap ook in Europa bevestigen. Dat ging vorig jaar nog niet zo lekker, gelukkig krijgt hij nog een jaar om zich te bewijzen. Bedankt, Bike Aid. Het filmpje van de dag staat verrassend snel online en in dit filmpje zien we dat gele trui Doubey nóg eens in de aanval in. In de slotkilometer probeerde hij er vanonder te muizen en hij haalde het nog bijna ook. Pas vlak voor de laatste bocht werd hij bijgehaald door de vliegende Gilmore. De Australiaan smeet zich door die bocht met gevaar voor eigen leven en daarna was de zege binnen. Yoel Habteab werd knap tweede, maar wel op een aantal meter. Henok kende de finale blijkbaar minder goed, hij moest in de laatste meters nog om de ingerekende Doubey heen zien te sturen om op het podium te eindigen. Mede dankzij de aanval van Doubey werd er schofterig hard gereden aan het eind, waardoor er nog wat kloofjes ontstonden. Na de eerste zeven renners viel er een gat van drie seconden, Kretschy laat na al zijn kopwerk een paar kostbare tellen liggen. Weer drie tellen daarachter kwam met Eric Manizabayo de eerste Rwandees binnen, in zijn groepje zaten onder meer Pericas, Martinez en een hele reeks Eritreeėrs, Kibrom, Yemane, Aman en Zerai. Die verliezen dus zes tellen aan het eind, zo'n finish in dalende lijn is ongunstig voor onze jongens. Doe maar heuvelop, kunnen we beter. De groep daarachter kwam pas op anderhalve minuut binnen en die daar weer achter op 2:30, het is dus wel duidelijk wie de beste renners in koers zijn. Straffe kost van Yoel Habteab, Awet Aman en Awet Kibrom, de andere Afrikanen had ik wel min of meer op deze plaats verwacht. Op de finishfoto zien we trouwens ook een ingepakte arm bij Eeman, ik snap ineens waarom hij gisteren 11 minuten verloor. Kleine veranderingen in het klassement, Henok schuift een paar plekjes op, maar het is nog steeds een secondenspel, er staan liefst 16 renners nog in dezelfde minuut. Bij die eerste 16 zie ik vijf Eritreeėrs, al zijn ze wel verdeeld over drie ploegen. Tijd om het landenspel te spelen, jongens. Nathan Medhanie en Awet Kibrom hebben al meer tijd verloren maar beschikken ook over goede benen, we moeten deze koers langzamerhand maar eens naar ons toe gaan trekken. Wat Rwanda betreft zien we met Vainqueur Masengesho en Eric Manizabayo nog twee renners goed in het klassement staan, min of meer de verwachte namen. Mugisha heeft uiteraard al weer tijd laten liggen, om over de rest nog maar te zwijgen. Mugisha had zelf dan wel weer een mooi momentje vandaag, hij reed door zijn eigen streek en kwam zijn familie tegen. Misschien daardoor de aandacht verloren. Veteraan Byukusenge was vandaag zowaar goed mee, maar daar kopen we verder niks voor.
Vandaag beschikken we alleen over de daguitslag, het algemeen klassement zijn ze vergeten. Al kun je dat natuurlijk altijd controleren via de bekende sites, maar ik deel graag de officiėle documenten met jullie. Enerverend ritje was het, met helaas niet de meest ideale uitslag, maar ik ben in ieder geval wel blij om Yoel Habteab eens zo ver van voren te zien. Ook zo'n jongen die ik al jaren volg, wat meestal toch vooral tot teleurstellingen heeft geleid. Nu is hij voor het eerst echt indruk aan het maken, mooi. Een sterke aanval van Nahom Zerai onderweg, dat geeft de burger ook moed. Het ziet er niet heel slecht uit voor Afrika, al is het tegelijkertijd zo dat Doubey ook niet slecht was vandaag. En enkele renners houden zich nog koest maar schuiven wel mooi mee, zoals Pericas en Martinez. Het kan nog steeds alle kanten op, waarbij de kans groot is dat we na morgen nog niet veel wijzer zijn. Nog even een wat makkelijkere rit, voordat we aan het eind met drie lastige etappes geconfronteerd worden. Of nouja, makkelijk, wel even een tijdje dik boven de 2000 meter rijden in het regenwoud, het is niet voor iedereen weggelegd. Al hebben we nog steeds maar één opgave, dat vind ik wonderbaarlijk. Minder wonderbaarlijk: geen boe of bah in Rubavu vandaag. Volstrekt rustig, de renners konden gewoon hun ding doen en het was zoals altijd feest aan de aankomst. Goh, je verwacht het niet. Are you wotching, Jurgen Foré? Bring back PatLef, die had in zijn plantagehouderoutfit vooraan gestaan om al dit moois te aanschouwen. Het grote gelijk van David Lappartient ontvouwt zich voor onze ogen. Vergeet niet, duistere krachten willen dit van ons afpakken:
Sluiten we af met het fillempie van gisteren, zitten twee lelijke valpartijen in. Dawit Yemane gaat op een gruwelijke manier onderuit nadat hij over een bidon rijdt, echt een ontzettend lelijke valpartij. Dawit is niet bepaald stuurvast, dat blijkt wel weer als je deze beelden zien. De schade valt gelukkig nog mee, Dawit blijft lachen en voorlopig blijft hij ook nog presteren.quote:Rit 4, op donderdag, lijkt mij weer een rit voor de snellere mannen. Vanuit Rubavu, waar het dus volkomen rustig is, rijden de renners door het nationale park van Gishwati Mukura richting Karongi. Deze route werken ze ieder jaar wel een keer af, de richting wil alleen nog wel eens verschillen. In 2023 was er een aankomst in Karongi, in een behoorlijk vergelijkbare rit. In die rit waren we getuige van een tamelijk briljante coup van Total, op een klimmetje besloten ze te versnellen, waarna ze vooral in de afdaling alles of niets speelden. Ze reden weg van de rest, wisten het gat met de koplopers te dichten en in het sprintje maakte een duo van Total het af. Bonnet won de rit en pakte ook de leiderstrui, die hij een dag later wel weer af moest staan. Een halve minuut later won Ethan Vernon de sprint van de favorietengroep. Het is dus mogelijk om tijdens deze rit de sprint te ontlopen, Total gaf twee jaar geleden het goede voorbeeld. Een stuk of 30 renners bleven achter de koplopers bij elkaar, al te moeilijk is deze etappe dus ook weer niet. De klim naar Rutsiro is met bijna zeven kilometer aan 5,5% niet makkelijk, maar Ethan Vernon wist dit met z'n logge lijf dus ooit te overleven. De laatste klim is er eentje van drie kilometer aan 5%, maar daarna is het nog dik 10 kilometer tot de finish. Voor Total was het twee jaar geleden genoeg om de boel overhoop te gooien, maar het zou ook niet heel verbazingwekkend zijn als we hier weer eens een Einhorn boven zien drijven. In Karongi bevinden we ons overigens weer aan het Kivumeer, een van de populairste toeristische bestemmingen van het land. Visit Rwanda!
Bekijk deze YouTube-video
Een fillempie van vandaag is er ook al vrij snel, lekker wel!
Bekijk deze YouTube-video
Mijn Eritreeėrs hebben het verder ernstig laten afweten vandaag, Yoel Habteab en Nahom Zerai verliezen bijna een minuut. Dawit Yemane verliest zelfs twee minuten, niet best. Toch maar weer alle ballen op Henok.
Toch wel een beetje zorgwekkend dat Henok aan alle kanten voorbij wordt gereden door die Australiėr.quote:
Joris Delbove wint vandaag, ieder jaar moet er wel een random Fransoos van Total winnen immers. Weggereden aan het eind, daarachter wint Gilmore maar weer eens de sprint, Henok opnieuw derde.
Mijn Eritreeėrs hebben het verder ernstig laten afweten vandaag, Yoel Habteab en Nahom Zerai verliezen bijna een minuut. Dawit Yemane verliest zelfs twee minuten, niet best. Toch maar weer alle ballen op Henok.
Wellicht doen de goede prestaties van de Rwandezen een deugd?
Duarte Marivoet gaat na een aanval in de finale met de zege lopen. Reed in z'n eentje naar de koplopers, liet ze achter, zag Gilmore in de finale aansluiten maar liet toen op het laatste klimmetje Gilmore weer ter plaatse. Straf.
Delbove is onderweg een paar keer gelost, die gaat z'n gele trui nog wel verspelen.quote:
Doubey, Delbove en Gilmore maken toch het meeste indruk deze ronde. Verbaasd me hoe passief Donie, Pericas en die Colombiaan zijn. Dus die laatste 3 zullen wel het podium vormen
Laatste twee dagen zijn een stuk lastiger, het valt inderdaad niet uit te sluiten dat Pericas en Martinez dan ineens boven komen drijven. Sluipen nog steeds geruisloos mee. Al heeft Martinez blijkbaar wel een paar keer aangevallen de afgelopen dagen, maar zonder veel succes. Pericas is een keer in moeilijkheden gemeld, maar zat alsnog weer mee, dus zeg het maar.
Henok is ook vrij passief, maar hij weet natuurlijk wat er nog komt.
Hoop sterft als laatst, hoor ik al wel.quote:
[..]
Delbove is onderweg een paar keer gelost, die gaat z'n gele trui nog wel verspelen.
Laatste twee dagen zijn een stuk lastiger, het valt inderdaad niet uit te sluiten dat Pericas en Martinez dan ineens boven komen drijven. Sluipen nog steeds geruisloos mee. Al heeft Martinez blijkbaar wel een paar keer aangevallen de afgelopen dagen, maar zonder veel succes. Pericas is een keer in moeilijkheden gemeld, maar zat alsnog weer mee, dus zeg het maar.
Henok is ook vrij passief, maar hij weet natuurlijk wat er nog komt.
We zien de winnaar van etappe 4, de Fransman Joris Delbove. De rit eindigde in Karongi en dat was bekend gebied voor Total, twee jaar geleden wisten ze hier de rest van het peloton te verrassen door vooral in een afdaling te versnellen en dat lukte nu weer. In een stuk in dalende lijn versnelde de ploeg en met veel meer snelheid dan de rest knalde Delbove over een stukje in stijgende lijn heen, waarna het weer verder ging in dalende lijn richting de streep en de voorsprong die hij bij elkaar reed kon niet meer goed worden gemaakt door de merkwaardig sterke Brady Gilmore. Omdat Delbove maar een paar seconde achter zijn ploeggenoot Doubey stond nam hij ook meteen het geel over, een trui die hij nu nog steeds in zijn bezit heeft.
De dag ging rustig van start in de grensstreek. Er was veel over te doen, maar zoals iedereen kon verwachten gebeurde er helemaal niets. In Goma bleef het rustig en er sloeg ook geen geweld over naar Rwanda, het afhaken van Quick Step wordt met de dag genanter. In een andere stad in Oost-Congo was het overigens wel onrustig, met een grote ontploffing die meerdere doden tot gevolg had, maar dat is natuurlijk een onbelangrijk detail. De renners maakten zich op voor een tocht langs het Kivumeer. Het zou een korte rit worden onder tropische omstandigheden, daarom stonden de renners voor de start ook als een stel schapen samengepropt op het enige lommerrijke plekje. De rit van amper 100 kilometer werd afgetrapt door wat aanvalletjes van vooral Afrikaanse renners, de toppers hielden zich weer eens afzijdig. Een behoorlijk gecontroleerde Tour du Rwanda nog steeds, het blijft me verbazen. In een kopgroepje van vijf zaten uiteindelijk drie Rwandezen, waarvan vooral Shemu Nsengiyumva goede zaken deed. Hij sprokkelde heel wat bergpunten bij elkaar en gaat nu royaal aan de leiding in dat klassement. Munyaneza was ook weer van de partij, maar door al zijn aanvalsdrift van de afgelopen dagen moest hij ook als eerste lossen. Namens Amani was ook de Oegandees Lawrence Lorot van de partij, eerlijk gezegd vallen zijn prestaties me een beetje tegen. We gaan nog wat langer moeten wachten op de eerste Oegandese topper, vrees ik. Mike Uwiduhaye was de sterkste renner vooraan, maar hij was niet sterk genoeg om het peloton af te houden. In het peloton was het Total dat domineerde, op de beelden valt te zien dat het merkwaardig genoeg vooral gele trui Fabien Doubey was die het kopwerk voor zijn rekening nam. Maar al dat kopwerk sorteerde wel effect, vooral in de afdalingen. Als een stel bakstenen gooiden ze zich naar beneden in een van de langere afdalingen en daar viel het peloton in stukken en brokken uiteen. De Ethiopiėr Gereziher Geremedhin Hailemaryam neemt dat vallen overigens heel serieus, ik zie iedere dag een bericht verschijnen dat hij weer op de grond heeft gelegen. Dat even terzijde, de versnelling in de afdaling was dusdanig serieus dat er vooraan nog maar een paar man te vinden waren. Juan Martinez van Picnic-PostNL was een van de renners die de slag had gemist, zijn ploeg moest aan de bak om hem op een klimmetje weer naar voren te rijden. Niet iedereen kon de schade herstellen, zo verloor notoir slechte daler Dawit Yemane twee minuten. Ook Nahom Zerai en Yoel Habteab waren niet mee, ik was iets te positief over mijn Eritreeėrs en dat wordt uiteraard meteen afgestraft.
Henok, die merkwaardig genoeg niet in zijn shirtje van Afrikaans kampioen rijdt, was natuurlijk wel op de afspraak. Zijn enige ploeggenoot was echter Metkel Eyob, de veteraan was voor het eerst deze ronde een keer bij de zaak. Kibrom en Zerai hadden dan weer een mindere dag, die twee mogen hun daalkunsten nog bij gaan schaven. Zo blijkt maar weer, een Tour du Rwanda wordt net zo vaak beslist in dalende lijn. Klimmen boven 2000 meter is natuurlijk lastig genoeg, maar voor sommige renners blijken de afdalingen een stuk lastiger te zijn. Met Awet Aman was er een derde Eritreeėr te vinden vooraan, de renner van het World Cycling Centre komt hier bijzonder goed voor de dag. Dat hij al wat tijd in Europa door heeft mogen brengen lijkt hem goed te hebben gedaan, er valt een stijgende lijn te zien in zijn prestaties. Opvallend genoeg waren er ook drie Rwandezen mee, zelfs brokkenpiloot Moise Mugisha liet zich niet verrassen door de trucjes van Total. De Rwandezen doen het ook relatief goed dit rondje, al komen ze tegelijkertijd geen moment in de buurt van een ritzege, laat staan de eindzege. Toch, Manizabayo en Masengesho staan er nog goed voor. Het Vainqueur-gedeelte komt er nog niet helemaal uit, maar wie weet staat ons nog een grote verrassing te wachten. Het groepje vooraan bestond uiteindelijk uit slechts 17 renners. De rest was allemaal gelost, bergop dan wel bergaf.
Moritz Kretschy probeerde de boel te controleren in dienst van Brady Gilmore, maar de overmacht van Total bleek te groot te zijn. Een dag eerder leek Eritrea nog de sterkste ploeg, nu liet Total even zien dat zij het team zijn om te volgen. Zelfs Manzin was nog mee, in een rit die bepaald niet makkelijk was. Hij kon mooi als bliksemafleider gebruikt worden, waarna Delbove dus zijn move plaatste in een stuk in dalende lijn. Hij wist Gilmore te verrassen en de schade kon niet meer gerepareerd worden. Delbove kwam solo aan, drie tellen later werd Gilmore tweede en Henok mocht het weer eens met een derde plek doen. Manzin vierde en Doubey vijfde, een bijzonder goede dag voor Total. De leiderstrui ging van Doubey naar Delbove, maar verder veranderde er relatief weinig in het algemeen klassement. Habteab, Zerai en Yemane verloren een paar plaatsen, maar zij stonden sowieso allemaal al buiten de top 10. In de top 10 zelf veranderde heel weinig, na toch een explosieve en verraderlijke rit. Een rit zonder andersoortige incidenten gelukkig ook, alles is onder controle. Met het fillempie van de dag gaan we meteen door naar de volgende rit, de vijfde.
Bekijk deze YouTube-video
Een van de langere ritten van de ronde - 144 kilometer, lolz - is gewonnen door een jonge Belg, Duarte Marivoet. Duarte Marivoet Scholiers voluit, een naam die opvalt en nu koppelt hij daar ook nog eens een opvallende prestatie aan. Ook opvallend: voor het eerst werd er echt op het scherp van de snede gekoerst. Direct vanuit de start ging Dawit Yemane in de aanval, eindelijk eens een aanval van een wat grotere naam. Dawit werd evenwel meteen weer ingerekend, maar toch. Niet veel later reed er een groepje weg met daarin zijn ploeggenoot Antoine Berlin, een renner die in het algemeen klassement op iets meer dan twee minuten stond. Even later sloot ook Awet Kibrom aan, een renner die in het klassement op een minuut of vijf stond. Voor het eerst viel er dus een kopgroep te noteren met daarin renners die je niet al teveel voorsprong mag geven, ook al gebeurde dag wel. De kopgroep van zeven, die even uit elkaar viel maar later weer bij elkaar kwam, kreeg een voorsprong van bijna acht minuten. De Monegask Antoine Berlin mocht even dromen van mooie dingen, maar zoals altijd in Rwanda verdwijnt een voorsprong als sneeuw voor de zon. Onderweg naar Huye moest er ontzettend veel geklommen worden, de renners reden door het regenwoud van Nyungwe en daar werd een hoogte van bijna 2600 meter gehaald. Straffe kost, op het moment dat ze in het peloton begonnen te versnellen wapperden er meteen een hoop renners af en de voorsprong was voor ze het vooraan wisten al geslonken naar drie minuten.
De vorige ritten vielen makkelijk samen te vatten, tijdens deze rit waren er voor het eerst écht veel ontwikkelingen. Zo werd vroeg op de dag Adria Pericas een keer als gelost gemeld, maar uiteindelijk was hij toch gewoon vooraan te vinden. Een rit met bijna 3500 hoogtemeters was een boel andere renners wel wat te machtig, zo konden we voor het eerst weer eens wat uitvallers noteren. Itamar Einhorn heeft de finish niet gehaald, Brady Gilmore mist zo de rest van de ronde wel een knecht. De Rwandees Nzafashwanayo kwam dan weer te laat binnen, hij was een dag eerder nog in de aanval en die inspanningen hebben hem waarschijnlijk genekt. Alsnog, we zijn inmiddels zes dagen bezig en er zijn nog maar drie renners uit koers verdwenen. Bijzonder, vind ik. Zelfs heel May Stars is nog in koers, geen idee hoe ze dat is gelukt. Uit de kopgroep raakten we ondertussen een paar renners kwijt, ze gingen verder met vijf en nog steeds zag het er goed uit voor Berlin, die ook lekker bergpunten aan het sprokkelen was. Halverwege de rit bereikten we het hoogste punt en tegen die tijd bestond het peloton alweer uit minder dan 20 man. Het kaf werd weer stevig van het koren gescheiden, iedereen die werd gelost kwam eigenlijk ook niet meer terug. Met uitzondering van Delbove, die tot twee keer toe in moeilijkheden werd gemeld, maar de gele trui wist ook twee keer weer aan te sluiten. Ook Moritz Kretschy had het zwaar, de Duitser wordt ingezet als knecht van Gilmore en al het kopwerk begint z'n tol te eisen. Kretschy stond er nog goed voor in het klassement, maar na vandaag niet meer.
Muhoza, Hailemaryam, Berlin, Kibrom en Schutte mochten nog een tijd op kop van de koers rijden, maar hun voorsprong bedroeg al snel nog maar een minuutje. Daarachter zagen we een groep van 18, met daarin ditmaal wel een hoop Eritreeėrs. Het ging nu vooral bergop, dus waren Nahom Zerai en Dawit Yemane wel van de partij. Ook Yoel Habteab was meer mee, terwijl er verder geen favorieten ontbraken. De eerste favoriet die definitief afhaakte was Kretschy, het kopwerk van de Duitser zat erop en hij moest de rest laten gaan. Delbove kwam nog maar eens in de problemen, maar hij keerde wederom terug. Doubey deed dan weer meerdere pogingen om de gele trui te heroveren. Halverwege de koers ging hij al eens in de aanval in het gezelschap van Yemane, zonder succes, in de finale probeerde hij het nog een keer. Eindelijk werd de Tour du Rwanda eens ongecontroleerd, eindelijk waren er eens zoveel ontwikkelingen dat je er geen touw meer aan kon vastknopen. Zo ging praktisch zonder aankondiging Duarte Marivoet ineens in de aanval. De jonge Belg had de afgelopen dagen wat tijd verloren, maar ditmaal beleefde hij een goede dag. In een vloek en een zucht reed hij in de finale van de koers naar de koplopers toe. Of eigenlijk koploper, want het voormalige grote Rwandese talent Eric Muhoza had zijn vluchtgenoten achtergelaten. Hij reed heel even solo op kop, maar toen sloot Marivoet aan en bijna meteen ging Marivoet er natuurlijk vandoor. Afgaande op PCS reed Marivoet ineens een minuut voorsprong bij elkaar, hij leek op weg naar de ritzege. In het peloton was Awet Aman actief, waarna Dawit Yemane nog maar een keer in de aanval ging. In de slotkilometers van de etappe was het dan weer Brady Gilmore die vertrok vanuit het peloton. Er is nog geen filmpje van de dag, maar afgaande op PCS reed hij in één keer dat gat met Marivoet dicht, dat moet ontzettend straf zijn geweest. Daarna gaf PCS zelfs aan dat Gilmore Marivoet aan het lossen was, maar toen moest het laatste klimmetje nog komen. Vlak voor de finish in Huye volgde er een klimmetje van een kilometer aan 7% en op dat klimmetje keerde Marivoet terug naar Gilmore, om hem vervolgens ter plaatse te laten. Marivoet reed solo naar de zege, terwijl Gilmore in de laatste kilometers werd ingerekend door de andere favorieten. 25 seconden achter Marivoet was het Awet Aman die tweede werd, hij was aan het eind samen met Fabien Doubey weggereden van de rest en ze wisten nog net de andere aanstormende favorieten voor te blijven, al wonnen ze er geen tijd mee. Gilmore wist ondanks zijn mislukte aanval wel nog vierde te worden, voor Henok.
Uiteindelijk eindigden er achter Marivoet 13 renners in dezelfde tijd. Van die groep van 18 waren we er nog een paar verloren, Dawit Yemane en Nahom Zerai verloren bijvoorbeeld nog wat tijd. Zeker weten doe ik het niet, maar de kans is aanwezig dat Zerai op kop heeft moeten rijden voor Henok, terwijl Yemane dat misschien weer heeft moeten doen voor Mattheis. De Duitser van Bike Aid staat er nog steeds heel goed voor, zijn egoļstische inborst lijkt voor het eerst ergens op gebaseerd te zijn. Ondanks dat ze gedurende de rit in de problemen werden gemeld zaten Delbove en Pericas er gewoon bij, relatief gezien is er ondanks deze chaotische etappe toch weer weinig gebeurd. Moritz Kretschy valt weg uit het klassement, maar verder staan de zaken er nog steeds hetzelfde voor. Nog steeds een secondenspel. Onderweg leek Gilmore even de hele Tour du Rwanda naar z'n hand te zetten, maar hij kwam zichzelf tegen. Ook Doubey stak zijn hand uit naar de gele trui, hij werd net zo goed weer bij de lurven gevat. Die twee renners lijken enorm sterk, maar Henok kent Rwanda als geen ander. Hij weet dat het in het laatste weekend gaat gebeuren. De laatste twee ritten komen eraan en dat zijn lastige ritten. Ritten die vaak ook uitgezonden worden, dit mag u niet missen. Er is nog geen enkele beslissing gevallen, we hebben nog steeds 11 renners binnen de minuut, en zeven jongens binnen de 20 seconden. Iedereen kan nog winnen, zo'n beetje. Op zaterdag gaan we naar Canal Olympia, daar heeft Henok goede herinneringen aan. Op zondag gaan we het WK-parcours verkennen, vorig jaar hebben we gezien dat daar grote verschillen kunnen ontstaan. Alles moet nog bepaald worden, we maken ons op voor een koninklijk weekend. Een weekend waar ik zelf weinig van mee ga krijgen, het is immers carnaval en deze jongen gaat dus vanuit de kroeg op de banken staan voor Henok, Vainqueur, Eric, Awet, Yoel, Nahom en Dawit. Hup jongens, maak me trots. Delbove gaat zijn gele trui nog wel verspelen als hij tijdens deze rit al in de problemen kwam, maar verder hebben WE nog een hoop concurrentie. Ik vertrouw Doubey, Pericas en Martinez voor geen meter. En Gilmore blijft ook maar verrassen, al zou zijn ploffende brommer aan het eind een teken moeten zijn dat de laatste ritten voor hem te zwaar gaan zijn. Mont Kigali zou hij niet moeten kunnen overleven. Mattheis zou er normaal gesproken ook wel tussenuit moeten vallen, Milan Donie heb ik nog geen enkele keer genoemd dus die zal dan ook wel weer boven zichzelf gaan uitstijgen. Geen sinecure voor Henok om de boel binnen te slepen, al heeft hij wel goede herinneringen aan Kigali. Hij weet wat hem te doen staat, zonder meer.
quote:In het weekend gaan de twee beslissende ritten van deze Tour du Rwanda volgen. We krijgen op zaterdag te maken met een aankomst bergop, een aankomst op de plek waar de Tour du Rwanda jarenlang eindigde. Van Nyanza gaan we naar Canal Olympia in Kigali, waar Henok Mulubrhan in 2023 de laatste rit van de ronde won. Hij zette daar zijn gele trui nog even wat mooier in de verf. Een jaar eerder kreeg Moise Mugisha daar dan weer de rit cadeau van een duo van Total, voorlopig nog steeds de laatste Rwandese ritzege. In 2021 wist de nooit winnende Cristian Rodriguez dan weer te winnen. Drie jaar op rij gingen we op de slotdag naar Canal Olympia. Dat waren vaak wel lastige ritten, met meerdere beklimmingen onderweg. Rondjes door Kigali, met een hoop kasseien erbij ook nog eens. Mur de Kigali, dan de kasseien van Rebero en aan het eind na de laatste keer Rebero afslaan om nog wat verder te klimmen naar Canal Olympia over een geasfalteerde weg. Nu zal het praktisch de hele rit vlak zijn, pas als we Kigali bereiken hoeft er geklommen te worden. Het eerste klimmetje stelt met zeven kilometer aan 4% weinig voor, alles zal hier neerkomen op de slotklim. We noteren vijf kilometer aan 7% aan het eind, de klim wordt progressief steeds zwaarder. Twee kilometer aan 9% aan het eind, daar moet een deel van de beslissing gaan vallen. Eerst weer over de steentjes van Rebero en dan omhoog naar Canal Olympia, het wordt na een vermoedelijk vrij saaie rit een spetterend slot.
We worden beflikkerd.quote:
Dat gevoel kreeg ik alquote:
Milan Donie tweedes, op 10 seconden, met Henok op het wiel. De rest verliest tijd, al blijven de verschillen beperkt. Doubey herovert de gele trui.
We gaan morgen een denderende dag beleven.
Vandaag zijn we wel live. Het WK-parcours, je bent een oen als je niet kijkt.
Zijn ze in Afrika niet gewend natuurlijkquote:
Een beetje miezer en ze blazen de boel af?
Henok is bestolen. Ik ben witheet.quote:“Today's stage was supposed to be decisive, and I was 100% ready to fight. I knew these climbs well, so I could count on a good result. Throughout the week, I showed consistent performances, won a stage, was on the podium three times, and climbed higher in the General Classification each day. But today's stage was canceled due to the weather. I don’t think the conditions were bad enough to cancel the stage, but the decision was made. It’s a pity that I didn’t get the chance to fight for victory, but in any case, I am happy with how my week went. The race turned out well for the Eritrean National Team, and, moreover, I managed to earn important points for XDS Astana Team. Now I will focus on my next races together with my team", – said Henok Mulubrhan.
Doubey staat voor altijd op mijn shitlist. Lafaard.
Ik hoop dat het in de WK week niet regentquote:Meerdere renners waren vroeg op de dag al tegen de vlakte gegaan vanwege het gladde wegdek. De jury legde de wedstrijd tijdelijk stil om te wachten tot de wegen wat zouden opdrogen, maar toen het peloton weer was opgestapt en de wind en onweer terugkeerde, besloot de jury de koers te beėindigen.
Wel erg jammer deze bende
Het regent altijd in Rwanda. Stukje tropisch klimaat.quote:Op zondag 2 maart 2025 16:10 schreef franklop het volgende:
[..]
Ik hoop dat het in de WK week niet regent
Al is de regen niet het grootste probleem, het ging vandaag alleen gepaard met harde wind waardoor er nogal wat troep op de weg leg. En blijkbaar was er ook nog wat donder en bliksem.
Maar het blijft een rare beslissing, ze waren onderhand al bijna bij de finish.
Doubey heeft mogelijk een beginnend probleem.
Ik denk dat @Rellende_Rotscholier een robbertje moet gaan matten in de WF-commentsquote:Regelrechte shit show die alleen maar mooi bijdragen zal aan het niet-doorgaan van het WK te Rwanda, op dat vlak is Doubey een soort van vredesactivist