MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Hmm kpn heeft zijn homepages opgedoekt dus geen plaatjes meer van mijn kast... Is ook al een andere kast inmiddels
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd2277: David Sylvian & Robert Fripp - The First Day
Eind jaren tachtig en begin jaren negentig beleven zowel David Sylvian als Robert Fripp een roerige tijd. Bij Sylvian zit de reuring in zijn persoonlijke leven: hij blijft zoekende naar spirituele stabiliteit, gaat gebukt onder psychische instabiliteit, zijn relatie loopt op de klippen (het gesteggel rondom Yuka Fuji bleek al een belangrijke oorzaak van het uiteenvallen van Japan begin jaren tachtig). Voor Fripp gaat het vooral om zakelijk gedoe: hij heeft veel dispuut met platenmaatschappijen, managementbedrijven en de muziekbusiness in z'n algemeenheid, vooral over de rechten van zijn eigen composities. Maar in 1992 gloort er hoop voor beide muzikanten. Sylvian ontmoet Ingrid Chavez, trouwt haar binnen de kortste keren en een eerste kind is op komst; Fripp weet een bevredigende zakelijke oplossing te forceren. De twee zijn in contact en besluiten een korte tour te doen, die vooral Italië en Japan aandoet. Tijdens die tour spelen ze samen met Trey Gunn (een leerling uit Fripps gitaarcursus Guitar Craft) en het repertoire bestaat uit geïmproviseerde muziek die geleidelijk aan vaste vorm krijgt. In de loop van een paar weken en maanden ontstaan structuren voor nieuwe composities. Na de tour duikt het trio dan ook de (Real World) studio in. Jerry Marotta is er om de drumpartijen in te spelen en producer David Bottrill levert belangrijke bijdragen. The First Day verschijnt in juli 1993 en ik ben er als de kippen bij: op 19 juli koop ik het album. Aanvankeijk moet ik wennen aan de combinatie: de weemoedige, herfstige stem van Sylvian en de kamerbrede metal-KingCrimsonakkoorden van Fripp lijken op het eerste gehoor helemaal niet samen te gaan, maar al snel klinkt het of het nooit anders is geweest: de twee vullen elkaar juist bijzonder goed aan. De plaat opent gelijk sterk met God's Monkey en laat horen wat het concept is: ruimtelijke drumpartijen, die zware akkoorden, het lichtere gitaarmozaïek en dan die zalige zangmelodieën eroverheen. Jean The Birdman lijkt dan een wat ongecompliceerd rockliedje, maar de gitaarfiguren maken het zwaarder. Firepower is het eerste langer uitgesponnen stuk; af en toe lijkt de balans tussen de melancholieke stem en de beukgitaren wat zoek, maar gaandeweg is het eerder verslavend dan storend en aan het eind mondt het alles uit in een rustgevender apotheose met een hoofdrol voor Fripps soundscapes. Brightness Falls is een mooie rocker waarin die samenwerking tussen de Sylvianmelodie en het gitaargeweld bijzonder goed uitpakt. In 20th Century Dreaming is het weer meer een duel en ook hier krijgt het lange stuk een bijna rustgevend eind met soundscapes. Het langste werk is Darshan (The Road To Graceland), dik zeventien minuten lang een opzwepend (bijna dans)ritme, waaroverheen Fripp zijn gierende gitaar legt en Sylvian uiteindelijk wat tekstfragmenten declameert. Aardig, maar het lijkt nogal een opvuller. Maar mogelijk gaat het allemaal over de woede en andere gevoelens van ongenoegen die beide heren in de afgelopen jaren hebben moeten doorstaan. Met een lange soundscape van Fripp, getiteld Bringing Down The Light, komt dit bijzondere album dan tot een warm en hoopvol eind.
Eind jaren tachtig en begin jaren negentig beleven zowel David Sylvian als Robert Fripp een roerige tijd. Bij Sylvian zit de reuring in zijn persoonlijke leven: hij blijft zoekende naar spirituele stabiliteit, gaat gebukt onder psychische instabiliteit, zijn relatie loopt op de klippen (het gesteggel rondom Yuka Fuji bleek al een belangrijke oorzaak van het uiteenvallen van Japan begin jaren tachtig). Voor Fripp gaat het vooral om zakelijk gedoe: hij heeft veel dispuut met platenmaatschappijen, managementbedrijven en de muziekbusiness in z'n algemeenheid, vooral over de rechten van zijn eigen composities. Maar in 1992 gloort er hoop voor beide muzikanten. Sylvian ontmoet Ingrid Chavez, trouwt haar binnen de kortste keren en een eerste kind is op komst; Fripp weet een bevredigende zakelijke oplossing te forceren. De twee zijn in contact en besluiten een korte tour te doen, die vooral Italië en Japan aandoet. Tijdens die tour spelen ze samen met Trey Gunn (een leerling uit Fripps gitaarcursus Guitar Craft) en het repertoire bestaat uit geïmproviseerde muziek die geleidelijk aan vaste vorm krijgt. In de loop van een paar weken en maanden ontstaan structuren voor nieuwe composities. Na de tour duikt het trio dan ook de (Real World) studio in. Jerry Marotta is er om de drumpartijen in te spelen en producer David Bottrill levert belangrijke bijdragen. The First Day verschijnt in juli 1993 en ik ben er als de kippen bij: op 19 juli koop ik het album. Aanvankeijk moet ik wennen aan de combinatie: de weemoedige, herfstige stem van Sylvian en de kamerbrede metal-KingCrimsonakkoorden van Fripp lijken op het eerste gehoor helemaal niet samen te gaan, maar al snel klinkt het of het nooit anders is geweest: de twee vullen elkaar juist bijzonder goed aan. De plaat opent gelijk sterk met God's Monkey en laat horen wat het concept is: ruimtelijke drumpartijen, die zware akkoorden, het lichtere gitaarmozaïek en dan die zalige zangmelodieën eroverheen. Jean The Birdman lijkt dan een wat ongecompliceerd rockliedje, maar de gitaarfiguren maken het zwaarder. Firepower is het eerste langer uitgesponnen stuk; af en toe lijkt de balans tussen de melancholieke stem en de beukgitaren wat zoek, maar gaandeweg is het eerder verslavend dan storend en aan het eind mondt het alles uit in een rustgevender apotheose met een hoofdrol voor Fripps soundscapes. Brightness Falls is een mooie rocker waarin die samenwerking tussen de Sylvianmelodie en het gitaargeweld bijzonder goed uitpakt. In 20th Century Dreaming is het weer meer een duel en ook hier krijgt het lange stuk een bijna rustgevend eind met soundscapes. Het langste werk is Darshan (The Road To Graceland), dik zeventien minuten lang een opzwepend (bijna dans)ritme, waaroverheen Fripp zijn gierende gitaar legt en Sylvian uiteindelijk wat tekstfragmenten declameert. Aardig, maar het lijkt nogal een opvuller. Maar mogelijk gaat het allemaal over de woede en andere gevoelens van ongenoegen die beide heren in de afgelopen jaren hebben moeten doorstaan. Met een lange soundscape van Fripp, getiteld Bringing Down The Light, komt dit bijzondere album dan tot een warm en hoopvol eind.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2278: David Sylvian & Robert Fripp - Jean The Birdman
Van Jean The Birdman komt een single uit. In twee versies nog wel. Ik koop ze allebei op 31 augustus 1993. Want: er staat naast het titelnummer allerlei ander spul op dat niet op het album te horen is. Op dit eerste deel twee nieuwe werken: Earthbound, Starblind en Endgame. Het eerste is een lange soundscape van Fripp met daarover gesproken tekst van Sylvian; het tweede is een akoestische miniatuursong van Sylvian op gitaar met zijn mooie stem. Beide stukken zijn nergens anders te vinden, dus is deze single nogal waardevol. Echter, op een of andere manier is mijn cd beschadigd geraakt. Het weer zit erin of zo. Niet meer af te spelen. Gelukkig nog wel te vinden en te beluisteren op YT.
Van Jean The Birdman komt een single uit. In twee versies nog wel. Ik koop ze allebei op 31 augustus 1993. Want: er staat naast het titelnummer allerlei ander spul op dat niet op het album te horen is. Op dit eerste deel twee nieuwe werken: Earthbound, Starblind en Endgame. Het eerste is een lange soundscape van Fripp met daarover gesproken tekst van Sylvian; het tweede is een akoestische miniatuursong van Sylvian op gitaar met zijn mooie stem. Beide stukken zijn nergens anders te vinden, dus is deze single nogal waardevol. Echter, op een of andere manier is mijn cd beschadigd geraakt. Het weer zit erin of zo. Niet meer af te spelen. Gelukkig nog wel te vinden en te beluisteren op YT.
![David Sylvian & Robert Fripp - Earthbound [Starblind] (original full length version)](https://i.ytimg.com/vi/EKXHGd_iU_M/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2279: David Sylvian & Robert Fripp - Jean The Birdman
Ook op deze tweede versie van deze cd-single staat spul dat niet op het album is te horen. Tallow Moon is door Sylvian in z'n uppie geconstrueerd in de studio: er zijn ongemakkelijke elektronische soundscapes te horen en daaroverheen leest Sylvian een tekst die hij eerder gebruikte in een nummer dat te beluisteren is op het album Sahara Blue (uit uit 1992) van Hector Zazou, waarop Sylvian een gastrol vervult. Dark Water is een solosoundscape van Fripp zoals we van hem gewend zijn. Daarnaast vinden we Gone To Earth, het titelnummer van de gelijknamige elpee zeven jaar eerder, het stuk dat Sylvian en Fripp toen samen schreven. Ook deze tweede single koop ik op 31 augustus 1993 en is helaas aangedaan door de tijd en niet meer af te spelen.
Ook op deze tweede versie van deze cd-single staat spul dat niet op het album is te horen. Tallow Moon is door Sylvian in z'n uppie geconstrueerd in de studio: er zijn ongemakkelijke elektronische soundscapes te horen en daaroverheen leest Sylvian een tekst die hij eerder gebruikte in een nummer dat te beluisteren is op het album Sahara Blue (uit uit 1992) van Hector Zazou, waarop Sylvian een gastrol vervult. Dark Water is een solosoundscape van Fripp zoals we van hem gewend zijn. Daarnaast vinden we Gone To Earth, het titelnummer van de gelijknamige elpee zeven jaar eerder, het stuk dat Sylvian en Fripp toen samen schreven. Ook deze tweede single koop ik op 31 augustus 1993 en is helaas aangedaan door de tijd en niet meer af te spelen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2280: David Sylvian & Robert Fripp - Darshan
In december 1993 komt er nog een single van het album The First Day uit. Nou ja: single. Is het een EP? Een minialbum misschien? Darshan duurt drie kwartier, er staan drie stukken op en ik koop 'm op 7 december 1993, een dag na verschijnen. Wat wil het geval? The Grid heeft het lange stuk Darshan geremixed en hun bewerking van het (in mijn oren wat saaie) werk van The First Day is hier de hoofdfilm. Nu had het nummer al een wat discoachtige dreun, maar hier krijgt het helemaal een houseversie. Ik vind deze Trancelucent Remix niet zo veel toevoegen aan het origineel. Interessanter vind ik Darshana, een soort ambient house remix van hetzelfde nummer, maar nu door The Future Sound Of London die er een heel nieuwe compositie van maken. Als cadeautje krijgen we dan nog de oorspronkelijke albumversie te horen. Alles bij elkaar geen verplichte kost, maar wel een leuk hebbeding.
In december 1993 komt er nog een single van het album The First Day uit. Nou ja: single. Is het een EP? Een minialbum misschien? Darshan duurt drie kwartier, er staan drie stukken op en ik koop 'm op 7 december 1993, een dag na verschijnen. Wat wil het geval? The Grid heeft het lange stuk Darshan geremixed en hun bewerking van het (in mijn oren wat saaie) werk van The First Day is hier de hoofdfilm. Nu had het nummer al een wat discoachtige dreun, maar hier krijgt het helemaal een houseversie. Ik vind deze Trancelucent Remix niet zo veel toevoegen aan het origineel. Interessanter vind ik Darshana, een soort ambient house remix van hetzelfde nummer, maar nu door The Future Sound Of London die er een heel nieuwe compositie van maken. Als cadeautje krijgen we dan nog de oorspronkelijke albumversie te horen. Alles bij elkaar geen verplichte kost, maar wel een leuk hebbeding.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Thuiswerken heeft zo zijn voordelen 
De jongens tegen de meisjes -Venus Luxure N°1 Baby
Eigenlijk al heel lang niet meer gehoord, maar het is meteen weer een warm bad, wat een een heerlijke plaat!
De jongens tegen de meisjes -Venus Luxure N°1 Baby
Eigenlijk al heel lang niet meer gehoord, maar het is meteen weer een warm bad, wat een een heerlijke plaat!
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Plaat 59: Plaat nummer 2 van vandaag:
Wire met 154
Dit blijft toch wel mijn favoriete plaat van Wire, fijn om hem eindelijk op vinyl te hebben.
Wire met 154
Dit blijft toch wel mijn favoriete plaat van Wire, fijn om hem eindelijk op vinyl te hebben.
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Nog niet helemaal klaar met noisy geluid denk ik,deze ook maar dan.
Meegenomen bij een tweedehands platenzaak in Alkmaar eind jaren 80. Ik was toen eigenlijk meer met rap/hiphop bezig, maar dit ging er wel in.
Meegenomen bij een tweedehands platenzaak in Alkmaar eind jaren 80. Ik was toen eigenlijk meer met rap/hiphop bezig, maar dit ging er wel in.
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
bazbo cd2280: David Sylvian & Robert Fripp - Damage
En dan komt het bericht dat David Sylvian en Robert Fripp samen gaan touren en er vindt slechts één concert plaats in Nederland en dat is op 21 november 1993 in Theater Carré in Amsterdam en ik weet niemand om me heen die met me mee wil en dus koop ik bij de plaatselijke VVV slechts één enkel kaartje. Zondagavond 21 november 1993 sneeuwt het. Nogal erg. Ik ga bijzonder vroeg van huis en reis met de trein naar onze hoofdstad. Wonderbaarlijk genoeg ben ik ruim op tijd. Sterker nog: ik zie de deuren van Carre opengaan. Ruim tijd om boodschappen te doen: het tourboek en t-shirt heb ik nog altijd. Er is voorprogramma: ene meneer Michael Brook komt op met een gitaar, wriemelt wat, creëert een loop en speelt daar allerlei andere zaken overheen en uiteindelijk prachtige solo's. Dit doet hij een paar keer. Ik vind zijn ruimtelijke, meeslepende muziek helemaal schitterend. Onthouden. (Later leer ik dat hij zijn gitaar en apparatuur zelf heeft ontwikkeld tot iets wat hij zelf 'infinite guitar' noemt.) En dan is het zover. Sylvian staat in z'n eentje voor op het podium, wat verborgen achter zijn gitaar. Helemaal links zit, bijna in het donker, Fripp half met zijn rug naar het publiek in donkerblauw licht. Verrek, daar heb je die Michael Brook weer. Die legt nu veel van die gitaarmozaïeken die op The First Day te horen zijn. Trey Gunn vult dat aan op zijn stick met nog meer gitaarwerk en de bastonen. Op drums iemand die ik niet ken: ene Pat Mastelotto; schijnt bekend te zijn van die band Mr. Mister die een hitje had een paar jaar geleden. Het eerste nummer dat het vijftal speelt is de opener van het album: God's Monkey. Het geluid is prima. Sylvian weet maar net door de gitaarmuur heen te breken. De setlijst is deels verrassend: naast zo'n beetje het leeuwendeel van The First Day komt ook Every Colour You Are (van het Rain Tree Crow album uit 1989) aan de orde. Halverwege de set zit Sylvian plots achter een keyboard en er klinkt een nieuw lied dat ik niet ken: het zijn zwevende toetsenpartijen waarover Sylvian zingt (ik vang het woord 'earthbound' op, de titel van een live King Crimson elpee uit 1971) en Fripp speelt ijle maar snijdende gitaartonen. Mooi! Vervolgens het titelnummer van Sylvians soloplaat Gone To Earth; niet vreemd, want dat nummer schreef hij en voerde hij op de plaat uit samen met Fripp. Exposure van Fripps gelijknamige soloalbum is een beetje vreemde eend in de bijt; Sylvian doet de vocale uithalen en dat werkt toch niet echt goed. Iets verderop nog maar liefst twee stukken van Gone To Earth: een wonderschone uitvoering van mijn favoriete Wave (waarbij ik het niet droog houd) en van River Man. Sylvian is vanavond zeer goed bij stem, Fripp giert erop los en de drie begeleidende muzikanten zijn retestrak. Ten slotte dendert Darshan door de zaal. Van Fripp zie ik alleen zijn arm als een razende op en neer gaan en de gitaarakkoordsolo's die hij speelt lijken wel uitingen van ongekende woede. Het publiek is raar; iedereen zit doodstil en na ieder nummer klinkt er beschaafd applaus. Geen gejuich, gefluit, gegil. En niemand headbangt. Ik wel. Dat kan niet anders. Er zijn twee toegiften en dat zijn twee stukken die ik niet ken en waarschijnlijk nieuw zijn: het eerste is een ingetogen stuk waarin de woorden 'the first day' opvang (de titel van het album) en het tweede is een wat warrige rocksong. Het is bijna twaalf uur als ik buiten over de gracht glibber naar een metrostation. Ik heb de laatste trein naar Amersfoort en hoop dat ik nog aansluiting heb naar huis. Het vriest vijftien graden. In Amersfoort staat mijn trein klaar, maar die moet nog wachten op een vertraagde trein. In mijn jaszak zit de pocketuitgave van het boek Prachtige ogen van Herman Brusselmans en een potloodje en op de achterflap van het boekje reconstrueer ik de setlijst van deze avond. Pas om half drie 's nachts sta ik op het station van ons zo majestueuze Apeldoorn. Bijna een jaar later verschijnt er een verslag van de concerttour. Op Damage staan opnamen uit december 1993 uit The Royal Albert Hall in Londen. De plaat begint met het stuk waarvan ik alleen 'earthbound' had opgevangen en dat Damage heet. Daarna volgt een heel groot deel van het concert zoals ik het ook heb mee mogen maken. Alleen Jean The Birdman en Exposure ontbreken en het stuk The First Day staat helemaal aan het eind. De mix is gedaan door Robert Fripp, samen met David Bottrill. De limited edition koop ik op 30 september 1994 als hij verschijnt. Een mooi boxje met een dik boekje en een gouden cd. U begrijpt: dit is een schitterend kleinood en een mooie herinnering aan een van de beste concerten die ik ooit mocht meemaken.
En hier de setlijst:
En dan komt het bericht dat David Sylvian en Robert Fripp samen gaan touren en er vindt slechts één concert plaats in Nederland en dat is op 21 november 1993 in Theater Carré in Amsterdam en ik weet niemand om me heen die met me mee wil en dus koop ik bij de plaatselijke VVV slechts één enkel kaartje. Zondagavond 21 november 1993 sneeuwt het. Nogal erg. Ik ga bijzonder vroeg van huis en reis met de trein naar onze hoofdstad. Wonderbaarlijk genoeg ben ik ruim op tijd. Sterker nog: ik zie de deuren van Carre opengaan. Ruim tijd om boodschappen te doen: het tourboek en t-shirt heb ik nog altijd. Er is voorprogramma: ene meneer Michael Brook komt op met een gitaar, wriemelt wat, creëert een loop en speelt daar allerlei andere zaken overheen en uiteindelijk prachtige solo's. Dit doet hij een paar keer. Ik vind zijn ruimtelijke, meeslepende muziek helemaal schitterend. Onthouden. (Later leer ik dat hij zijn gitaar en apparatuur zelf heeft ontwikkeld tot iets wat hij zelf 'infinite guitar' noemt.) En dan is het zover. Sylvian staat in z'n eentje voor op het podium, wat verborgen achter zijn gitaar. Helemaal links zit, bijna in het donker, Fripp half met zijn rug naar het publiek in donkerblauw licht. Verrek, daar heb je die Michael Brook weer. Die legt nu veel van die gitaarmozaïeken die op The First Day te horen zijn. Trey Gunn vult dat aan op zijn stick met nog meer gitaarwerk en de bastonen. Op drums iemand die ik niet ken: ene Pat Mastelotto; schijnt bekend te zijn van die band Mr. Mister die een hitje had een paar jaar geleden. Het eerste nummer dat het vijftal speelt is de opener van het album: God's Monkey. Het geluid is prima. Sylvian weet maar net door de gitaarmuur heen te breken. De setlijst is deels verrassend: naast zo'n beetje het leeuwendeel van The First Day komt ook Every Colour You Are (van het Rain Tree Crow album uit 1989) aan de orde. Halverwege de set zit Sylvian plots achter een keyboard en er klinkt een nieuw lied dat ik niet ken: het zijn zwevende toetsenpartijen waarover Sylvian zingt (ik vang het woord 'earthbound' op, de titel van een live King Crimson elpee uit 1971) en Fripp speelt ijle maar snijdende gitaartonen. Mooi! Vervolgens het titelnummer van Sylvians soloplaat Gone To Earth; niet vreemd, want dat nummer schreef hij en voerde hij op de plaat uit samen met Fripp. Exposure van Fripps gelijknamige soloalbum is een beetje vreemde eend in de bijt; Sylvian doet de vocale uithalen en dat werkt toch niet echt goed. Iets verderop nog maar liefst twee stukken van Gone To Earth: een wonderschone uitvoering van mijn favoriete Wave (waarbij ik het niet droog houd) en van River Man. Sylvian is vanavond zeer goed bij stem, Fripp giert erop los en de drie begeleidende muzikanten zijn retestrak. Ten slotte dendert Darshan door de zaal. Van Fripp zie ik alleen zijn arm als een razende op en neer gaan en de gitaarakkoordsolo's die hij speelt lijken wel uitingen van ongekende woede. Het publiek is raar; iedereen zit doodstil en na ieder nummer klinkt er beschaafd applaus. Geen gejuich, gefluit, gegil. En niemand headbangt. Ik wel. Dat kan niet anders. Er zijn twee toegiften en dat zijn twee stukken die ik niet ken en waarschijnlijk nieuw zijn: het eerste is een ingetogen stuk waarin de woorden 'the first day' opvang (de titel van het album) en het tweede is een wat warrige rocksong. Het is bijna twaalf uur als ik buiten over de gracht glibber naar een metrostation. Ik heb de laatste trein naar Amersfoort en hoop dat ik nog aansluiting heb naar huis. Het vriest vijftien graden. In Amersfoort staat mijn trein klaar, maar die moet nog wachten op een vertraagde trein. In mijn jaszak zit de pocketuitgave van het boek Prachtige ogen van Herman Brusselmans en een potloodje en op de achterflap van het boekje reconstrueer ik de setlijst van deze avond. Pas om half drie 's nachts sta ik op het station van ons zo majestueuze Apeldoorn. Bijna een jaar later verschijnt er een verslag van de concerttour. Op Damage staan opnamen uit december 1993 uit The Royal Albert Hall in Londen. De plaat begint met het stuk waarvan ik alleen 'earthbound' had opgevangen en dat Damage heet. Daarna volgt een heel groot deel van het concert zoals ik het ook heb mee mogen maken. Alleen Jean The Birdman en Exposure ontbreken en het stuk The First Day staat helemaal aan het eind. De mix is gedaan door Robert Fripp, samen met David Bottrill. De limited edition koop ik op 30 september 1994 als hij verschijnt. Een mooi boxje met een dik boekje en een gouden cd. U begrijpt: dit is een schitterend kleinood en een mooie herinnering aan een van de beste concerten die ik ooit mocht meemaken.
En hier de setlijst:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Verder met de nieuwe van Slowdive alvast voorbereiden voor het concert in januari.
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
bazbo cd2282: David Sylvian - Dead Bees On A Cake
Na de tour van David Sylvian en Robert Fripp in 1993 heeft Fripp een nieuw visioen: hij gaat zijn band King Crimson nieuw leven inblazen. De samenwerking tussen hem en Sylvian werkte dusdanig goed, dat hij Sylvian vraagt om lid te worden van de nieuwe Crimson. Sylvian bedankt netjes voor de eer. En dan wordt het lang stil. Sylvian gaat opnieuw op een spirituele reis; hij emigreert van Engeland naar Minneapolis, waar zijn vrouw Ingrid Chavez vandaan komt. Daar vestigt hij zich, bouwt een studio, zoekt samen met Ingrid naar nieuwe spirituele wegen en werkt langzaam aan nieuw werk. Pas in maart 1999 verschijnt Dead Bees On A Cake. Ik koop hem bij het verschijnen op 31 maart 1999. Het is een typisch Sylvianalbum, zij het dat het toch weer heel anders klinkt dan alle voorgangers. Dit keer maakt hij gebruik van alle moderne technieken, elektronica, samples, zonder dat het koud wordt. Want naast alle nieuwerwetse snuffen is er nog bakken warmte te horen: Ryuichi Sakamoto verzorgt weer strijkersarrangementen, broer Steve Jansen brengt die kenmerkende ruimtelijke drumpartijen in, Kenny Wheeler komt flugelhorn spelen en daarnaast zijn er 'nieuwe' mensen: gitaristen Marc Ribot (bekend van zijn werk bij Tom Waits) en jazzman Bill Frisell. Daarnaast is er ruimte voor mensen als Talvin Singh, John Giblin, Ged Lynch, echtgenote Ingrid Chavez, spiritueel leidster Shree Ma en veel, heel veel anderen. Voor wat betreft die samples: we horen onder anderen Mahavishnu Orchestra, John Lee Hooker, DjivanGasparyan en de stem van John Cage. Het is daardoor een zeer veelzijdig album geworden, maar toch onmiskenbaar David Sylvian. Over het algemeen is de stemming ingetogen, melancholiek en toch hoopvol. Opener I Surrender is de single (waarover later meer) en gelijk het onbetwiste hoogtepunt: zo moet de muziek van David Sylvian in mijn oren klinken. Niet alles is even boeiend; zo is Thalhiem mij wat saaiïg en Krishna Blue wat lang uitgesponnen. Daar staan parels tegenover, zoals het slepende Midnight Sun, het kleinood The Shining Of Things met een waarlijk prachtig strijkersarrangement van Ryuichi Sakamoto, de intieme korte improvisatie Dobro #1 met Bill Frisell en vooral het afsluitende en indrukwekkende Darkest Dreaming. David Sylvian maakt zijn comeback met een zeer mooi album, dat zich kan meten met de grote drie Brilliant Trees, Gone To Earth en Secrets Of The Beehive.
Na de tour van David Sylvian en Robert Fripp in 1993 heeft Fripp een nieuw visioen: hij gaat zijn band King Crimson nieuw leven inblazen. De samenwerking tussen hem en Sylvian werkte dusdanig goed, dat hij Sylvian vraagt om lid te worden van de nieuwe Crimson. Sylvian bedankt netjes voor de eer. En dan wordt het lang stil. Sylvian gaat opnieuw op een spirituele reis; hij emigreert van Engeland naar Minneapolis, waar zijn vrouw Ingrid Chavez vandaan komt. Daar vestigt hij zich, bouwt een studio, zoekt samen met Ingrid naar nieuwe spirituele wegen en werkt langzaam aan nieuw werk. Pas in maart 1999 verschijnt Dead Bees On A Cake. Ik koop hem bij het verschijnen op 31 maart 1999. Het is een typisch Sylvianalbum, zij het dat het toch weer heel anders klinkt dan alle voorgangers. Dit keer maakt hij gebruik van alle moderne technieken, elektronica, samples, zonder dat het koud wordt. Want naast alle nieuwerwetse snuffen is er nog bakken warmte te horen: Ryuichi Sakamoto verzorgt weer strijkersarrangementen, broer Steve Jansen brengt die kenmerkende ruimtelijke drumpartijen in, Kenny Wheeler komt flugelhorn spelen en daarnaast zijn er 'nieuwe' mensen: gitaristen Marc Ribot (bekend van zijn werk bij Tom Waits) en jazzman Bill Frisell. Daarnaast is er ruimte voor mensen als Talvin Singh, John Giblin, Ged Lynch, echtgenote Ingrid Chavez, spiritueel leidster Shree Ma en veel, heel veel anderen. Voor wat betreft die samples: we horen onder anderen Mahavishnu Orchestra, John Lee Hooker, DjivanGasparyan en de stem van John Cage. Het is daardoor een zeer veelzijdig album geworden, maar toch onmiskenbaar David Sylvian. Over het algemeen is de stemming ingetogen, melancholiek en toch hoopvol. Opener I Surrender is de single (waarover later meer) en gelijk het onbetwiste hoogtepunt: zo moet de muziek van David Sylvian in mijn oren klinken. Niet alles is even boeiend; zo is Thalhiem mij wat saaiïg en Krishna Blue wat lang uitgesponnen. Daar staan parels tegenover, zoals het slepende Midnight Sun, het kleinood The Shining Of Things met een waarlijk prachtig strijkersarrangement van Ryuichi Sakamoto, de intieme korte improvisatie Dobro #1 met Bill Frisell en vooral het afsluitende en indrukwekkende Darkest Dreaming. David Sylvian maakt zijn comeback met een zeer mooi album, dat zich kan meten met de grote drie Brilliant Trees, Gone To Earth en Secrets Of The Beehive.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2283: David Sylvian - I Surrender
De eerste single van Dead Bees On A Cake koop ik samen met het album op 31 maart 1999. Het is het eerste deel van een speciale editie. In het doosje is ruimte voor een tweede versie. Naast de albumversie van het werkelijk schitterende titelnummer staan twee stukken die niet op het album staan. Niet gek, want het zijn twee stukken waarin echtgenote Ingrid Chavez de hoofdrol vertolkt. De liederen zijn geschreven door Sylvian samen met Richard Werbowenko (nooit van gehoord). Chavez heeft een wat zwoele, hijgerige stem. Je moet ervan houden. Ik vind het niet erg voor twee liedjes. Les Fleurs Du Mal vind ik zelfs mooi.
De eerste single van Dead Bees On A Cake koop ik samen met het album op 31 maart 1999. Het is het eerste deel van een speciale editie. In het doosje is ruimte voor een tweede versie. Naast de albumversie van het werkelijk schitterende titelnummer staan twee stukken die niet op het album staan. Niet gek, want het zijn twee stukken waarin echtgenote Ingrid Chavez de hoofdrol vertolkt. De liederen zijn geschreven door Sylvian samen met Richard Werbowenko (nooit van gehoord). Chavez heeft een wat zwoele, hijgerige stem. Je moet ervan houden. Ik vind het niet erg voor twee liedjes. Les Fleurs Du Mal vind ik zelfs mooi.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2284: David Sylvian - I Surrender
De tweede versie van de single koop ik op 8 april 1999. Dit keer horen we een ingekorte versie van het titelnummer en daarnaast weer twee liedjes met tekst van en gezongen door mevrouw Chavez. Whose Trip Is This? en Remembering Julia zijn zeer aardige songs, maar ze missen die intimiteit die we van Sylvian zijn gewend. Nader onderzoek leert ons dat de vier extra stukken op deze twee singles afkomstig zijn van de EP Little Girls With 99 Lives van Chavez. Toch eens opzoeken.
De tweede versie van de single koop ik op 8 april 1999. Dit keer horen we een ingekorte versie van het titelnummer en daarnaast weer twee liedjes met tekst van en gezongen door mevrouw Chavez. Whose Trip Is This? en Remembering Julia zijn zeer aardige songs, maar ze missen die intimiteit die we van Sylvian zijn gewend. Nader onderzoek leert ons dat de vier extra stukken op deze twee singles afkomstig zijn van de EP Little Girls With 99 Lives van Chavez. Toch eens opzoeken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2285: David Sylvian - Godman
Godman is een sterk stuk van het album Dead Bees On A Cake en de uitgebreide single, meer een EP, verschijnt in september 1999. Ik koop een gelimiteerde en genummerde editie op 9 september 1999. Ik heb nummer 0557 van in totaal 5000 exemplaren. Na de albumversie van het titelnummer horen we nog twee (wat overbodige) remixen door respectievelijk Wagon Christ en Guy Sigsworth. Daartussendoor dan nog twee versies van een nieuw stuk. Op Shadowland zingt Sylvian een tekst over een wollige toetsenwolkenpartij; op Shadowland (Northfield) horen we ook haar van Chavez weer. Deze speciale editie heeft ook een 'enhanced' deel. Douw je 'm in je computer, dan zie je de korte film Time Spent - A Film By David And Ingrid, een vage minidocu. Alles bij elkaar een mooie aanvulling op het album.
Godman is een sterk stuk van het album Dead Bees On A Cake en de uitgebreide single, meer een EP, verschijnt in september 1999. Ik koop een gelimiteerde en genummerde editie op 9 september 1999. Ik heb nummer 0557 van in totaal 5000 exemplaren. Na de albumversie van het titelnummer horen we nog twee (wat overbodige) remixen door respectievelijk Wagon Christ en Guy Sigsworth. Daartussendoor dan nog twee versies van een nieuw stuk. Op Shadowland zingt Sylvian een tekst over een wollige toetsenwolkenpartij; op Shadowland (Northfield) horen we ook haar van Chavez weer. Deze speciale editie heeft ook een 'enhanced' deel. Douw je 'm in je computer, dan zie je de korte film Time Spent - A Film By David And Ingrid, een vage minidocu. Alles bij elkaar een mooie aanvulling op het album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2286: David Sylvian - Approaching Silence
Aan het einde van 1999 komt ook dit album uit. Het is een collectie van de muziek die Sylvian tot dan toe maakte voor twee installaties. De eerste installatie vond plaats in het Temporary Museum in Tokyo van 29 weptember tot 12 oktober 1990, had Sylvian ingericht samen met kunstenaar Russell Mills en is al uitgebreid aan de orde gekomen in de doos Ember Glance - The Permanence Of Memory (1991). De tweede maakte Sylvian samen met Robert Fripp en die vond plaats van 30 augustus tot 18 september 1994 in de P3 Gallery eveneens in Tokyo. De muziek voor de eerste installatie maakte Sylvian in z'n eentje; die van de tweede samen met Fripp. Op deze cd, die ik koop op 14 oktober 1999, horen we dus eerst alles uit Ember Glance en daarna het lange Approaching Silence. Sylvian heeft het 'gecomponeerd' voor zover je daarvan kunt spreken en Fripp heeft er effecten aan toegevoegd. Het bijna veertig minuten durende stuk kenmerkt zich door dreigende tonen, voorbijschuivende toetsenwolken en herhaling; het geheel roept iets hypnotiserends op. Daar waar de muziek voor Ember Glance nog iets ongemakkelijks had, heeft deze wat berustends. Mooi wel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-11-2023 21:00:30 ]
Aan het einde van 1999 komt ook dit album uit. Het is een collectie van de muziek die Sylvian tot dan toe maakte voor twee installaties. De eerste installatie vond plaats in het Temporary Museum in Tokyo van 29 weptember tot 12 oktober 1990, had Sylvian ingericht samen met kunstenaar Russell Mills en is al uitgebreid aan de orde gekomen in de doos Ember Glance - The Permanence Of Memory (1991). De tweede maakte Sylvian samen met Robert Fripp en die vond plaats van 30 augustus tot 18 september 1994 in de P3 Gallery eveneens in Tokyo. De muziek voor de eerste installatie maakte Sylvian in z'n eentje; die van de tweede samen met Fripp. Op deze cd, die ik koop op 14 oktober 1999, horen we dus eerst alles uit Ember Glance en daarna het lange Approaching Silence. Sylvian heeft het 'gecomponeerd' voor zover je daarvan kunt spreken en Fripp heeft er effecten aan toegevoegd. Het bijna veertig minuten durende stuk kenmerkt zich door dreigende tonen, voorbijschuivende toetsenwolken en herhaling; het geheel roept iets hypnotiserends op. Daar waar de muziek voor Ember Glance nog iets ongemakkelijks had, heeft deze wat berustends. Mooi wel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-11-2023 21:00:30 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2287: David Sylvian - Everything And Nothing
David Sylvian lijkt weer inspiratie te hebben voor nieuw werk. Echter, in 2000 verschijnt Everything And Nothing en dat is een verzamelaar. Het reguliere album is een dubbelcd. Ik kies voor de limited edition, die nog een derde schijfje heeft. Ik koop 'm bij het verschijnen op 13 oktober 2000. Op de twee hoofdcd's staat een mooie doorsnede van 's mans vocale oeuvre als soloartiest. Van alle vier de platen is het een en ander opgenomen, plus de single Pop Song. Vreemd wel dat van de eerste twee soloalbums ieder slechts één (en dan ook nog eens een niet representatief) liedje is te horen. Daarnaast is er ook veel aandacht voor samenwerkingen. Zo komen stukken van Rain Tree Crow (de eenmalige reünie uit 1989 met de drie andere oud-leden van Sylvians vroegere groep Japan), het Marco Polo-project (van de Italianen Nicola Alesini en Pier Luigi Andreoni) en The First Day (de plaat die Sylvian maakte met Robert Fripp) voorbij, maar ook bijvoorbeeld Buoy van de tweede soloplaat van Mick Karn (waarop Sylvian twee songs zingt) en Heartbeat en Bamboo Houses met Ryuichi Sakamoto. Een leuk aardigheidje is een nieuwe mix van Ghosts, het ongemakkelijke en toch succesvolle stuk van Japan's Tin Drum uit 1982. Het interessantst zijn enkele stukken die we nooit eerder hoorden. Zo zijn er meerdere outtakes van de sessies van het album Dead Bees On A Cake: een paar korte improvisaties met Bill Frisell, een improv met de legendarische pianist Keith Tippett en The Scent Of Magnolia en Cover Me With Flowers, twee complete nummers die niet zouden hebben misstaan op het genoemde album. Ook horen we Ride, een outtake van Secrets Of The Beehive. Maar de kers op de taart is Some Kind Of Fool, een nummer opgenomen door Japan tijdens de sessies van Gentlemen Take Polaroids in 1981. Later zou Sylvian uitleggen dat dit eigenlijk op die plaat had moeten staan in plaats van Taking Islands In Africa, dat eerder een duet van Sylvian met Sakamoto was dan een Japanstuk. Na bijna negentien jaar op de plank te hebben gelegen is het dan nu beschikbaar en het is een fantastisch lied dat zeker niet had misstaan op voornoemde Japanalbum. Mijn limited edition kent een derde schijfje. Daarop twee (overbodige) mixen van The Scent Of Magnolia, maar ook een niet eerder verschenen studioversie van Blinding Light Of Heaven (afkomstig van de sessies van de Sylvian-Frippplaat The First Day) en een remix van het titelnummer van het album Brilliant Trees waarvoor Sylvian de zang opnieuw heeft opgenomen. Zeer fraai overzicht en bijzonder geschikt voor hen die nog nooit iets van David Sylvian hebben gehoord als voor de liefhebber. U begrijpt: ik ben een liefhebber.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-11-2023 11:35:49 ]
David Sylvian lijkt weer inspiratie te hebben voor nieuw werk. Echter, in 2000 verschijnt Everything And Nothing en dat is een verzamelaar. Het reguliere album is een dubbelcd. Ik kies voor de limited edition, die nog een derde schijfje heeft. Ik koop 'm bij het verschijnen op 13 oktober 2000. Op de twee hoofdcd's staat een mooie doorsnede van 's mans vocale oeuvre als soloartiest. Van alle vier de platen is het een en ander opgenomen, plus de single Pop Song. Vreemd wel dat van de eerste twee soloalbums ieder slechts één (en dan ook nog eens een niet representatief) liedje is te horen. Daarnaast is er ook veel aandacht voor samenwerkingen. Zo komen stukken van Rain Tree Crow (de eenmalige reünie uit 1989 met de drie andere oud-leden van Sylvians vroegere groep Japan), het Marco Polo-project (van de Italianen Nicola Alesini en Pier Luigi Andreoni) en The First Day (de plaat die Sylvian maakte met Robert Fripp) voorbij, maar ook bijvoorbeeld Buoy van de tweede soloplaat van Mick Karn (waarop Sylvian twee songs zingt) en Heartbeat en Bamboo Houses met Ryuichi Sakamoto. Een leuk aardigheidje is een nieuwe mix van Ghosts, het ongemakkelijke en toch succesvolle stuk van Japan's Tin Drum uit 1982. Het interessantst zijn enkele stukken die we nooit eerder hoorden. Zo zijn er meerdere outtakes van de sessies van het album Dead Bees On A Cake: een paar korte improvisaties met Bill Frisell, een improv met de legendarische pianist Keith Tippett en The Scent Of Magnolia en Cover Me With Flowers, twee complete nummers die niet zouden hebben misstaan op het genoemde album. Ook horen we Ride, een outtake van Secrets Of The Beehive. Maar de kers op de taart is Some Kind Of Fool, een nummer opgenomen door Japan tijdens de sessies van Gentlemen Take Polaroids in 1981. Later zou Sylvian uitleggen dat dit eigenlijk op die plaat had moeten staan in plaats van Taking Islands In Africa, dat eerder een duet van Sylvian met Sakamoto was dan een Japanstuk. Na bijna negentien jaar op de plank te hebben gelegen is het dan nu beschikbaar en het is een fantastisch lied dat zeker niet had misstaan op voornoemde Japanalbum. Mijn limited edition kent een derde schijfje. Daarop twee (overbodige) mixen van The Scent Of Magnolia, maar ook een niet eerder verschenen studioversie van Blinding Light Of Heaven (afkomstig van de sessies van de Sylvian-Frippplaat The First Day) en een remix van het titelnummer van het album Brilliant Trees waarvoor Sylvian de zang opnieuw heeft opgenomen. Zeer fraai overzicht en bijzonder geschikt voor hen die nog nooit iets van David Sylvian hebben gehoord als voor de liefhebber. U begrijpt: ik ben een liefhebber.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-11-2023 11:35:49 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Je kent het concept platenkast? Daarin staan platen vaak geordend en als je ze allemaal draait zul je dus soms een rijtje van dezelfde artiest krijgen.quote:Op zaterdag 4 november 2023 11:47 schreef Lospedrosa het volgende:
Is dit het David Sylvian topic ofzo?
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Aaaah vandaar. Ik heb allemaal andere artiesten in men kassiequote:Op zondag 5 november 2023 10:13 schreef Bosbeetle het volgende:
[..]
Je kent het concept platenkast? Daarin staan platen vaak geordend en als je ze allemaal draait zul je dus soms een rijtje van dezelfde artiest krijgen.
Vakman pur sang
Je hebt toch ook wel meerdere albums van 1 artiest of van elke artiets maar 1quote:
[..]
Aaaah vandaar. Ik heb allemaal andere artiesten in men kassie
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Een paar wel meerdere LPs maar meestal maar 1.quote:
[..]
Je hebt toch ook wel meerdere albums van 1 artiest of van elke artiets maar 1
Hou van afwisseling.
Vakman pur sang
Laat zien. Doe mee.quote:
[..]
Een paar wel meerdere LPs maar meestal maar 1.
Hou van afwisseling.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Nou vooruit
Nieuwste aanwinst van The Who op vinyl.
Met het tijdloze Baba o Riley.
Vind ik op dit moment een heel toepasselijk nummer. Doet me denken aan hoe de jeugd weer losgaat na Corona en een bepaalde groep juist weer in oorlogen, beetje weer de Vietnam tijd vibe dezer dagen.
Nieuwste aanwinst van The Who op vinyl.
Met het tijdloze Baba o Riley.
Vind ik op dit moment een heel toepasselijk nummer. Doet me denken aan hoe de jeugd weer losgaat na Corona en een bepaalde groep juist weer in oorlogen, beetje weer de Vietnam tijd vibe dezer dagen.
Vakman pur sang
bazbo cd2288:
The Who! (De wie?) Ik houd van hun werk tot 1974. Who's Next is inderdaad geweldig. Baba O'Riley en Won't Get Fooled Again zijn hoogtepunten in de rock. En leuke verwijzing naar een andere muzikale held: Terry Riley. Toch denk ik dat The Who Sell Out mijn favoriet is. Duurt nog even voordat ze in mijn rijtje aan de beurt komen.quote:
Nou vooruit
Nieuwste aanwinst van The Who op vinyl.
[ afbeelding ]
Met het tijdloze Baba o Riley.
Vind ik op dit moment een heel toepasselijk nummer. Doet me denken aan hoe de jeugd weer losgaat na Corona en een bepaalde groep juist weer in oorlogen, beetje weer de Vietnam tijd vibe dezer dagen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2288: David Sylvian & Robert Fripp - Damage
In 2001 komt Sylvian met een nieuwe mix van het album Damage, opgenomen in The Royal Albert Hall in Londen in december 1993, ten tijde van de tour met Robert Fripp. Kennelijk was Sylvian niet tevreden met de mix die Fripp in 1994 heeft gemaakt. Ook kiest Sylvian ervoor om de volgorde van de nummers te wijzigen. Nu begint de plaat met God's Monkey, zoals het concert ook deed; het titelstuk Damage zit nu ergens halverwege de setlijst waar het hoort. Jean The Birdman is toegevoegd en het langere Darshan heeft daarvoor plaats moeten maken. Ik koop deze nieuwe versie op 14 september 2001 als hij uitkomt. Mooie aanvulling.
In 2001 komt Sylvian met een nieuwe mix van het album Damage, opgenomen in The Royal Albert Hall in Londen in december 1993, ten tijde van de tour met Robert Fripp. Kennelijk was Sylvian niet tevreden met de mix die Fripp in 1994 heeft gemaakt. Ook kiest Sylvian ervoor om de volgorde van de nummers te wijzigen. Nu begint de plaat met God's Monkey, zoals het concert ook deed; het titelstuk Damage zit nu ergens halverwege de setlijst waar het hoort. Jean The Birdman is toegevoegd en het langere Darshan heeft daarvoor plaats moeten maken. Ik koop deze nieuwe versie op 14 september 2001 als hij uitkomt. Mooie aanvulling.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2289: David Sylvian - Camphor
In 2002 verschijnt nóg een verzamelalbum. Waar Everything And Nothing uit 2000 de nadruk legde op het vocale werk, richt Camphor zich op het meer instrumentale deel van het oeuvre van David Sylvian tot dan toe. Dan is het vreemd dat er van die eersteling, Alchemy, helemaal niets te horen is. Wat wel mooi aan deze compilatie is, is dat het merendeel van het opgenomen werk bestaat uit nooit eerder verschenen versies, andere mixen en outtakes. Maar liefst drie stukken van het Rain Tree Crow-project, dat gebaseerd was op improvisatie in de studio, en vier van Gone To Earth en die dan ook nog eens in een afwijkende mix. Zo is Wave zonder de zang, maar dan weer met een aanvullend orkestarrangement door Simon Jeffes (!). Heel mooi is Mother And Child, oorspronkelijk afkomstig van Secrets Of The Beehive, maar hier in een instrumentale versie met aanvullend elektronicawerk van Jan Bang en Erik Honoré, terwijl de zanglijnen opnieuw zijn ingespeeld door Nils Petter Molvaer. Twee bijna heel nieuwe werken zijn afkomstig van de cd die meekwam met het tourboek van de concertserie die Sylvian gaf in 2000. Ik koop de limited edition van het album op 27 mei 2002. Daarbij zit nog een tweede cd, waarop een remix van Plight en Premonition, plus een fragment van Mutability, zodat ook de samenwerking met Holger Czukay een plek krijgt. Dit is een zeer mooie verzameling en echt een aanrader voor zowel fans als nieuwkomers.
In 2002 verschijnt nóg een verzamelalbum. Waar Everything And Nothing uit 2000 de nadruk legde op het vocale werk, richt Camphor zich op het meer instrumentale deel van het oeuvre van David Sylvian tot dan toe. Dan is het vreemd dat er van die eersteling, Alchemy, helemaal niets te horen is. Wat wel mooi aan deze compilatie is, is dat het merendeel van het opgenomen werk bestaat uit nooit eerder verschenen versies, andere mixen en outtakes. Maar liefst drie stukken van het Rain Tree Crow-project, dat gebaseerd was op improvisatie in de studio, en vier van Gone To Earth en die dan ook nog eens in een afwijkende mix. Zo is Wave zonder de zang, maar dan weer met een aanvullend orkestarrangement door Simon Jeffes (!). Heel mooi is Mother And Child, oorspronkelijk afkomstig van Secrets Of The Beehive, maar hier in een instrumentale versie met aanvullend elektronicawerk van Jan Bang en Erik Honoré, terwijl de zanglijnen opnieuw zijn ingespeeld door Nils Petter Molvaer. Twee bijna heel nieuwe werken zijn afkomstig van de cd die meekwam met het tourboek van de concertserie die Sylvian gaf in 2000. Ik koop de limited edition van het album op 27 mei 2002. Daarbij zit nog een tweede cd, waarop een remix van Plight en Premonition, plus een fragment van Mutability, zodat ook de samenwerking met Holger Czukay een plek krijgt. Dit is een zeer mooie verzameling en echt een aanrader voor zowel fans als nieuwkomers.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
![Robert Plant - '29 Palms' - Official Video [HD REMASTERED]](https://i.ytimg.com/vi/wD5qPWHIDPo/0.jpg)
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Oh, dit ging bij mijn weten automatisch. Heb er niks aan gedaan, in ieder geval.quote:Op dinsdag 7 november 2023 16:33 schreef Dagoduck het volgende:
@:Bosbeelte De telling in de TT klopt niet, kun je dit aanpassen?
En dan iets van "#29 (Palms)" ofzo
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
D75: Mecano Ltd - Face Cover Face/Fools (7")
Afgelopen zondag Mecano Un-Ltd. (voorheen Mecano/Mecano Ltd./Mecano Unlimited) gezien hier in Den Helder. Plaatje meegenomen, helaas is de tekst wat vervaagd in mijn binnenzak, maar dat is punk/rock 'n' roll zullen we maar zeggen.
Ook maar even zelf wat opgenomen:
Afgelopen zondag Mecano Un-Ltd. (voorheen Mecano/Mecano Ltd./Mecano Unlimited) gezien hier in Den Helder. Plaatje meegenomen, helaas is de tekst wat vervaagd in mijn binnenzak, maar dat is punk/rock 'n' roll zullen we maar zeggen.
Ook maar even zelf wat opgenomen:
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Donequote:
@:Bosbeetle De telling in de TT klopt niet, kun je dit aanpassen?
En dan iets van "#29 (Palms)" ofzo
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
En door met plaatjes draaien, want nog een dagje thuiswerken.
Explosions in the Sky - Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever (2001)
Deze fijne plaat van Explosions in the Sky, al vind ik de opvolger net iets beter, maar ja die heb ik niet...
Misschien dat ze hem volgende week maandag mee hebben naar Tivoli
Explosions in the Sky - Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever (2001)
Deze fijne plaat van Explosions in the Sky, al vind ik de opvolger net iets beter, maar ja die heb ik niet...
Misschien dat ze hem volgende week maandag mee hebben naar Tivoli
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Nu ik toch al instrumentaal bezig ben, deze er maar achter aan.
Russian Circles, eerder dit jaar meegenomen bij een concert samen met Cult of Luna.
Wel iets heftiger dan Explosions in the Sky.
Lekker hoor
Russian Circles, eerder dit jaar meegenomen bij een concert samen met Cult of Luna.
Wel iets heftiger dan Explosions in the Sky.
Lekker hoor
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Blind uit de kast gepakt, verder met de Jayhawks dus met het album xoxo.
Mooie liedjes en harmonieën,
Mooie liedjes en harmonieën,
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Verder met Portrayal of Guilt - Let Pain Be Your Guide, na een kleine onderbreking, de monteur van de firma Bosch vond het niet helemaal relaxed. Nou ja ik ben de moeilijkste niet hoor.
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
bazbo cd2290: David Sylvian - Blemish
Ondertussen begin ik me wel af te vragen waar nieuw werk van David Sylvian blijft. De afgelopen jaren ben ik wel verblijd met de verzamelalbums waarop outtakes en nieuwe mixen staan, maar het liefst wil ik weer een compleet nieuwe plaat. Die komt pas in 2003 en het is iets totaal anders dan ik verwacht. Sylvian is weer eens in een moeilijke tijd verzeild geraakt. Hij is - samen met broer Steve Jansen en multi-instrumentalist Burnt Friedman - het project Nine Horses begonnen, maar door allerlei persoonlijke problemen van Sylvian worden de opnames voor een album uitgesteld. Uiteindelijk verschijnt het album Snow Borne Sorrow pas in 2005. Ondertussen doet Sylvian pogingen om toch wat muziek te creëren. Dat doet hij met een bak elektronica en zonder plan en het resultaat is Blemish. Als het album uitkomt, koop ik het gelijk (op 10 juli 2003). Bij de eerste beluistering schrik ik. Dit is kille muziek, veelal zonder ritme of herkenbare melodieën. Sylvian voegt elektronicapartijen toe aan de trage gitaartonen van Derek Bailey en improviseert daar zangmelodieën overheen. Het maakt een depressieve indruk en van de teksten word ik ook al niet vrolijk. Ik vind het een ongemakkelijke plaat; aanvankelijk stop ik hem niet zo veel in de speler, maar na verloop van tijd valt het kwartje. Het lange titelnummer is de opener en laat gelijk horen dat Sylvian ons niet zal opbeuren. The Heart Knows Better en A Fire In The Forest (met daarin bijdragen van Christian Fennesz) vind ik nu toch hoogtepunten in het oeuvre. Dit is een intiem album van een artiest die worstelt en zoekt en verslag doet van een speurtocht. Blemish zal nooit mijn favoriete Sylvianplaat worden, maar er valt veel te ontdekken.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-11-2023 16:18:50 ]
Ondertussen begin ik me wel af te vragen waar nieuw werk van David Sylvian blijft. De afgelopen jaren ben ik wel verblijd met de verzamelalbums waarop outtakes en nieuwe mixen staan, maar het liefst wil ik weer een compleet nieuwe plaat. Die komt pas in 2003 en het is iets totaal anders dan ik verwacht. Sylvian is weer eens in een moeilijke tijd verzeild geraakt. Hij is - samen met broer Steve Jansen en multi-instrumentalist Burnt Friedman - het project Nine Horses begonnen, maar door allerlei persoonlijke problemen van Sylvian worden de opnames voor een album uitgesteld. Uiteindelijk verschijnt het album Snow Borne Sorrow pas in 2005. Ondertussen doet Sylvian pogingen om toch wat muziek te creëren. Dat doet hij met een bak elektronica en zonder plan en het resultaat is Blemish. Als het album uitkomt, koop ik het gelijk (op 10 juli 2003). Bij de eerste beluistering schrik ik. Dit is kille muziek, veelal zonder ritme of herkenbare melodieën. Sylvian voegt elektronicapartijen toe aan de trage gitaartonen van Derek Bailey en improviseert daar zangmelodieën overheen. Het maakt een depressieve indruk en van de teksten word ik ook al niet vrolijk. Ik vind het een ongemakkelijke plaat; aanvankelijk stop ik hem niet zo veel in de speler, maar na verloop van tijd valt het kwartje. Het lange titelnummer is de opener en laat gelijk horen dat Sylvian ons niet zal opbeuren. The Heart Knows Better en A Fire In The Forest (met daarin bijdragen van Christian Fennesz) vind ik nu toch hoogtepunten in het oeuvre. Dit is een intiem album van een artiest die worstelt en zoekt en verslag doet van een speurtocht. Blemish zal nooit mijn favoriete Sylvianplaat worden, maar er valt veel te ontdekken.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-11-2023 16:18:50 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2291: David Sylvian & Ryuichi Sakamoto - World Citizen
Goede vriend en milieu- en vredesactivist Ryuichi Sakamoto zoekt David Sylvian weer op. Aanvankelijk weigert Sylvian de hernieuwde samenwerking omdat hij niet terug wil naar traditionele songstructuren, maar na een ontmoeting in New York stemt hij toch toe en voor de twee het weten hebben ze twee nieuwe stukken in elkaar gezet. Die komen op een cd-single die in 2003 verschijnt in Japan. Een versie met een iets andere volgorde voor de rest van de wereld is een jaar later aan de beurt en die koop ik op 14 mei 2004. We horen eerst de twee korte versies van World Citizen en World Citizen - I Won't Be Disappointed. Het zijn mooie songs met een toegankelijke deun en ze staan dus ver af van het donkere en meer geïmproviseerde werk waar Sylvian in die tijd mee bezig is. Vervolgens komen van beide songs een uitgebreidere (langere, dus) versie en het plaatje sluit af met een remix door Ryoji Ikeda van World Citizen. Alles bij elkaar een leuk plaatje dat laat horen dat Sylvian nog altijd gewoon bloedmooie liederen kan maken.
Goede vriend en milieu- en vredesactivist Ryuichi Sakamoto zoekt David Sylvian weer op. Aanvankelijk weigert Sylvian de hernieuwde samenwerking omdat hij niet terug wil naar traditionele songstructuren, maar na een ontmoeting in New York stemt hij toch toe en voor de twee het weten hebben ze twee nieuwe stukken in elkaar gezet. Die komen op een cd-single die in 2003 verschijnt in Japan. Een versie met een iets andere volgorde voor de rest van de wereld is een jaar later aan de beurt en die koop ik op 14 mei 2004. We horen eerst de twee korte versies van World Citizen en World Citizen - I Won't Be Disappointed. Het zijn mooie songs met een toegankelijke deun en ze staan dus ver af van het donkere en meer geïmproviseerde werk waar Sylvian in die tijd mee bezig is. Vervolgens komen van beide songs een uitgebreidere (langere, dus) versie en het plaatje sluit af met een remix door Ryoji Ikeda van World Citizen. Alles bij elkaar een leuk plaatje dat laat horen dat Sylvian nog altijd gewoon bloedmooie liederen kan maken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2292: David Sylvian - The Good Son vs. The Only Daughter
Nieuw solowerk van David Sylvian laat nog altijd op zich wachten. De uitgave van The Good Son vs. The Only Daughter (2005) is deels schrale troost. Het zijn remixen van stukken van Blemish. Niets nieuws onder de zon, zou je denken. Echter, bij nadere beluistering krijgen de nummers een geheel eigen karakter en in veel gevallen vind ik ze beter of warmer dan de originelen. Verscheidene mixers en koppels hebben een nieuwe versie in elkaar gezet. Veel namen ken ik niet (ik zit niet in de remixwereld), maar we horen bewerkingen door onder anderen Ryoji Ikeda (die ook World Citizen remixte), Burnt Friedman (uit het project Nine Horses), Readymade FC, Yoshihiro Hanno en het duo Jan Bang en Erik Honoré. Ik koop de cd bij het verschijnen op 14 maart 2005 en aanvankelijk vind ik ook dit niks. Tja en toch speel ik hem meerdere keren en al snel vind ik hem toegankeliljker dan Blemish zelf. Er blijft ook veel wazig spul, maar uiteindelijk is ook dit een waardevolle aanvulling op de verzameling.
Nieuw solowerk van David Sylvian laat nog altijd op zich wachten. De uitgave van The Good Son vs. The Only Daughter (2005) is deels schrale troost. Het zijn remixen van stukken van Blemish. Niets nieuws onder de zon, zou je denken. Echter, bij nadere beluistering krijgen de nummers een geheel eigen karakter en in veel gevallen vind ik ze beter of warmer dan de originelen. Verscheidene mixers en koppels hebben een nieuwe versie in elkaar gezet. Veel namen ken ik niet (ik zit niet in de remixwereld), maar we horen bewerkingen door onder anderen Ryoji Ikeda (die ook World Citizen remixte), Burnt Friedman (uit het project Nine Horses), Readymade FC, Yoshihiro Hanno en het duo Jan Bang en Erik Honoré. Ik koop de cd bij het verschijnen op 14 maart 2005 en aanvankelijk vind ik ook dit niks. Tja en toch speel ik hem meerdere keren en al snel vind ik hem toegankeliljker dan Blemish zelf. Er blijft ook veel wazig spul, maar uiteindelijk is ook dit een waardevolle aanvulling op de verzameling.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2293: David Sylvian - When Loud Weather Buffeted Naoshima
Ik mag David Sylvian zien optreden op 1 oktober 2007 in de Frits Philipszaal in Eindhoven. Debiel goed concert. Sylvian heeft zich omringd met drummer Steve Jansen, bassist Keith Lowe en pianist/toetsenist Takuma Watanabe. Op de setlijst ingetogen en schitterende vertolkingen van de mooie songs die ik graag hoor: solowerk, veel Nine Horses en een enkel stuk dat hij maakte samen met Sakamoto of Fennesz of voor een soloplaat van Jansen. Ik zit bijna anderhalf uur te janken van zo veel schoonheid en hoop vurig dat hij dit soort songs blijft maken. Dan is er de totale verrassing op 23 november 2007 als ik in de plaatselijke platenwinkel dit album aantref, dat is gestoken in een dwars soort dvd-hoesje. When Loud Weather Buffetted Naoshima is alles behalve mooie songs. Het is een dik zeventig minuten geïmproviseerd werk en bij eerste beluistering vraag ik me af of je het muziek mag noemen. Sylvian maakt het stuk bij een installatie van het Naoshima Fukutake Art Museum Foundation, dat plaatsvindt op het eiland Naoshima (Japan) en het is onderdeel van een expositie NAOSHIMA STANDARD 2 die te zien is van oktober 2006 tot april 2007. Voor de muziek krijgt Sylvian hulp van Fennesz, Clive Bell, Arve Henriksen en Akira Rabelais. Zelf zegt Sylvian dat het ambient eigenlijk niet compleet is zonder de omgevingsgeluiden van het eiland en de expositie. Na een minuut of tien gaan de ongemakkelijke geluiden werken: er ontstaat iets van rust en acceptatie. De stilte na de zeventig minuten is bijna gruwelijk.
En vooruit hier een slechte foto van het concert op 1 oktober 2007:
En een filmpje:
Ik mag David Sylvian zien optreden op 1 oktober 2007 in de Frits Philipszaal in Eindhoven. Debiel goed concert. Sylvian heeft zich omringd met drummer Steve Jansen, bassist Keith Lowe en pianist/toetsenist Takuma Watanabe. Op de setlijst ingetogen en schitterende vertolkingen van de mooie songs die ik graag hoor: solowerk, veel Nine Horses en een enkel stuk dat hij maakte samen met Sakamoto of Fennesz of voor een soloplaat van Jansen. Ik zit bijna anderhalf uur te janken van zo veel schoonheid en hoop vurig dat hij dit soort songs blijft maken. Dan is er de totale verrassing op 23 november 2007 als ik in de plaatselijke platenwinkel dit album aantref, dat is gestoken in een dwars soort dvd-hoesje. When Loud Weather Buffetted Naoshima is alles behalve mooie songs. Het is een dik zeventig minuten geïmproviseerd werk en bij eerste beluistering vraag ik me af of je het muziek mag noemen. Sylvian maakt het stuk bij een installatie van het Naoshima Fukutake Art Museum Foundation, dat plaatsvindt op het eiland Naoshima (Japan) en het is onderdeel van een expositie NAOSHIMA STANDARD 2 die te zien is van oktober 2006 tot april 2007. Voor de muziek krijgt Sylvian hulp van Fennesz, Clive Bell, Arve Henriksen en Akira Rabelais. Zelf zegt Sylvian dat het ambient eigenlijk niet compleet is zonder de omgevingsgeluiden van het eiland en de expositie. Na een minuut of tien gaan de ongemakkelijke geluiden werken: er ontstaat iets van rust en acceptatie. De stilte na de zeventig minuten is bijna gruwelijk.
En vooruit hier een slechte foto van het concert op 1 oktober 2007:
En een filmpje:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2294: David Sylvian - Manafon
En dan in 2009 komt David Sylvian met Manafon. Helaas niet de zo gehoopte songs, maar een voortzetting van het pad van de improvisatie. De plaat is opgenomen gedurende drie jaren. Sylvian gaat de studio in zonder ook maar iets wat van te voren is geschreven. Hij nodigt instrumentalisten uit als bassist Werner Dafeldecker, pianist John Tilbury, gitarist Keith Rowe en nogal wat anderen. Christian Fennesz is ook op een stuk te horen. Verder cello, elektronica, saxofoon. Sylvian zelf bedient elektronica, speelt gitaar en toetsen en voegt zang toe aan de volledig geïmproviseerde muziek. Aanvankelijk kan ik er niets mee; als ik de plaat koop op 14 oktober 2009, vind ik het warrig en ondoorgrondelijk. Het hoesje is ook al zo afgrijselijk. In de loop van de tijd wen ik aan de vreemde muziek en tegenwoordig vind ik dat er mooie dingen op staan, maar ik moet nog altijd veel moeite doen en er echt voor gaan zitten.
En dan in 2009 komt David Sylvian met Manafon. Helaas niet de zo gehoopte songs, maar een voortzetting van het pad van de improvisatie. De plaat is opgenomen gedurende drie jaren. Sylvian gaat de studio in zonder ook maar iets wat van te voren is geschreven. Hij nodigt instrumentalisten uit als bassist Werner Dafeldecker, pianist John Tilbury, gitarist Keith Rowe en nogal wat anderen. Christian Fennesz is ook op een stuk te horen. Verder cello, elektronica, saxofoon. Sylvian zelf bedient elektronica, speelt gitaar en toetsen en voegt zang toe aan de volledig geïmproviseerde muziek. Aanvankelijk kan ik er niets mee; als ik de plaat koop op 14 oktober 2009, vind ik het warrig en ondoorgrondelijk. Het hoesje is ook al zo afgrijselijk. In de loop van de tijd wen ik aan de vreemde muziek en tegenwoordig vind ik dat er mooie dingen op staan, maar ik moet nog altijd veel moeite doen en er echt voor gaan zitten.
![David Sylvian - Small Metal Gods [HQ]](https://i.ytimg.com/vi/dAAEs4Um-IU/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2295: David Sylvian - Sleepwalkers
Iets minder dan een jaar later zie ik in de plaatselijke platenwinkel plots Sleepwalkers en die koop ik gelijk. Het is september 2010 en ik weet niet precies meer welke dag. Sleepwalkers is een verzamelalbum. Het zoveelste, zou je zeggen, maar hier gaat het om de samenwerkingen die David Sylvian in de recente jaren heeft gedaan en de plaat bevat een aantal nieuwe remixen en alternatieve versies. Interessant, dus. Twee stukken staan op de sampler van Sylvian's label Samadhisound die meekwam met het tourboek van The World Is Everything-tour in 2007 (waarover later meer). Nogal wat stukken heb ik al: Transit (met Christian Fennesz), World Citizen (met Ryuichi Sakamoto), Sugarfuel (met Readymade), wat werk van de soloplaten van Steve Jansen en een paar nummers van Nine Horses. Mooi dat er werk op staat (Angels) dat Jan Bang en Erik Honoré maakten voor het Punkt-festival en waaraan Sylvian bijdraagt. Five Lines, samen met Dai Fujikura, is echt nieuw. Alles bij elkaar geeft de plaat een mooi overzicht van de veelzijdigheid en de verschillende projecten waar Sylvian bij betrokken was en laat het goed horen hoe hij alles onmiskenbaar dat Sylviansausje overheen giet. En dit keer een werkelijk schitterend hoesje.
Iets minder dan een jaar later zie ik in de plaatselijke platenwinkel plots Sleepwalkers en die koop ik gelijk. Het is september 2010 en ik weet niet precies meer welke dag. Sleepwalkers is een verzamelalbum. Het zoveelste, zou je zeggen, maar hier gaat het om de samenwerkingen die David Sylvian in de recente jaren heeft gedaan en de plaat bevat een aantal nieuwe remixen en alternatieve versies. Interessant, dus. Twee stukken staan op de sampler van Sylvian's label Samadhisound die meekwam met het tourboek van The World Is Everything-tour in 2007 (waarover later meer). Nogal wat stukken heb ik al: Transit (met Christian Fennesz), World Citizen (met Ryuichi Sakamoto), Sugarfuel (met Readymade), wat werk van de soloplaten van Steve Jansen en een paar nummers van Nine Horses. Mooi dat er werk op staat (Angels) dat Jan Bang en Erik Honoré maakten voor het Punkt-festival en waaraan Sylvian bijdraagt. Five Lines, samen met Dai Fujikura, is echt nieuw. Alles bij elkaar geeft de plaat een mooi overzicht van de veelzijdigheid en de verschillende projecten waar Sylvian bij betrokken was en laat het goed horen hoe hij alles onmiskenbaar dat Sylviansausje overheen giet. En dit keer een werkelijk schitterend hoesje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2296: David Sylvian - Died In The Wool - Manafon Variations
Als ik dit album op 10 juni 2011 in de plaatselijke platenwinkel tegen kom, is het net verschenen. Ik worstel nog altijd met Manafon als zijnde atonaal, abstract, veelvragend en eigenlijk niet mijn voorkeur om te beluisteren, maar ik hoop dat die 'variations' hetzelfde doen als wat de remixen van Blemish deden: ze maken het toegankelijker en de originelen beter begrijpbaar. Het blijkt nog een dubbelcd ook. Op het eerste plaatje staan zes remixen van nummers van Manafon (door Dai Fujikura) én zes nieuwe werken. En inderdaad: doordat de strijkinstrumenten prominenter in de mix staan, is het minder abstract en ondersteunen ze de zangmelodieën van Sylvian meer. Bij vlagen is het zelfs warm en aangenaam. Het tweede plaatje bevat When We Return You Won't Recognise Us, een achttien minuten durend uittreksel van een oorspronkelijk vijftig minuten lang stuk dat Sylvian samen met Dai Fujikura, John Butcher, Arve Henriksen, Günter Müller, Nakamura en Eddie Prévost maakte/improviseerde voor een installatie die in 2008/2009 plaatsvond in Gran Canaria. Het is niet onaangename en atonale muziek, een beetje à la When Loud Weather Buffeted Naoshima. Alles bij elkaar een mooi album.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-11-2023 21:04:55 ]
Als ik dit album op 10 juni 2011 in de plaatselijke platenwinkel tegen kom, is het net verschenen. Ik worstel nog altijd met Manafon als zijnde atonaal, abstract, veelvragend en eigenlijk niet mijn voorkeur om te beluisteren, maar ik hoop dat die 'variations' hetzelfde doen als wat de remixen van Blemish deden: ze maken het toegankelijker en de originelen beter begrijpbaar. Het blijkt nog een dubbelcd ook. Op het eerste plaatje staan zes remixen van nummers van Manafon (door Dai Fujikura) én zes nieuwe werken. En inderdaad: doordat de strijkinstrumenten prominenter in de mix staan, is het minder abstract en ondersteunen ze de zangmelodieën van Sylvian meer. Bij vlagen is het zelfs warm en aangenaam. Het tweede plaatje bevat When We Return You Won't Recognise Us, een achttien minuten durend uittreksel van een oorspronkelijk vijftig minuten lang stuk dat Sylvian samen met Dai Fujikura, John Butcher, Arve Henriksen, Günter Müller, Nakamura en Eddie Prévost maakte/improviseerde voor een installatie die in 2008/2009 plaatsvond in Gran Canaria. Het is niet onaangename en atonale muziek, een beetje à la When Loud Weather Buffeted Naoshima. Alles bij elkaar een mooi album.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-11-2023 21:04:55 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2297: David Sylvian - A Victim Of Stars 1982-2012
Victim Of Stars is een stuk dat David Sylvian in 1992 bijdroeg aan het album Sahara Blue van Hector Zazou. A Victim Of Stars 1982-2012 is maar weer eens een verzamelalbum en Victim Of Stars staat er niet op. Deze dubbelcd verschijnt in 2012 en ik koop 'm op 28 maart 2012, want behalve heel veel werk wat ik al heb, staat er toch ook weer interessant spul op. De collectie begint met Ghosts van Japan, in de versie die we ook al te horen kregen op die andere verzamelaar Everything And Nothing. Was die verzamelaar interessant vanwege de vele andere mixen en versies en niet eerder uitgegeven stukken; A Victim Of Stars geeft wél een representatief geluidsbeeld van de solocarrière van David Sylvian. Dit keer een gedegen keuze van de nummers van de eerste drie vocale soloalbums Brilliant Trees, Gone To Earth en Secrets Of The Beehive, maar ook de maxisingle die hij maakte samen met Sakamoto (Bamboo Houses/Bamboo Music) is te vinden, alsmede de Heartbeat single en Forbidden Colours, zij het versie die te horen was op de b-kant van de single Red Guitar, maar World Citizen daarentegen ontbreekt dan weer. Daarnaast ook verdere samenwerkingen met Rain Tree Crow, Robert Fripp en Nine Horses. Op het tweede plaatje vinden we verder nog een selectie van stukken van Dead Bees On A Cake, Blemish, Manafon en Died In The Wool. En natuurlijk: een nummer dat helemaal nieuw is en nog niet eerder verkrijgbaar. Where's Your Gravity? maakte Sylvian in 2012 samen met Jan Bang, Eivind Aarset, Erik Honoré en Arve Henriksen. Alles bij elkander is A Victim Of Stars 1982-2012 een zeer mooi overzicht van 's mans werk, een aanrader voor iedereen die wat van David Sylvian wil horen en hebben, maar niet het gehele oeuvre wenst aan te schaffen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-11-2023 21:07:42 ]
Victim Of Stars is een stuk dat David Sylvian in 1992 bijdroeg aan het album Sahara Blue van Hector Zazou. A Victim Of Stars 1982-2012 is maar weer eens een verzamelalbum en Victim Of Stars staat er niet op. Deze dubbelcd verschijnt in 2012 en ik koop 'm op 28 maart 2012, want behalve heel veel werk wat ik al heb, staat er toch ook weer interessant spul op. De collectie begint met Ghosts van Japan, in de versie die we ook al te horen kregen op die andere verzamelaar Everything And Nothing. Was die verzamelaar interessant vanwege de vele andere mixen en versies en niet eerder uitgegeven stukken; A Victim Of Stars geeft wél een representatief geluidsbeeld van de solocarrière van David Sylvian. Dit keer een gedegen keuze van de nummers van de eerste drie vocale soloalbums Brilliant Trees, Gone To Earth en Secrets Of The Beehive, maar ook de maxisingle die hij maakte samen met Sakamoto (Bamboo Houses/Bamboo Music) is te vinden, alsmede de Heartbeat single en Forbidden Colours, zij het versie die te horen was op de b-kant van de single Red Guitar, maar World Citizen daarentegen ontbreekt dan weer. Daarnaast ook verdere samenwerkingen met Rain Tree Crow, Robert Fripp en Nine Horses. Op het tweede plaatje vinden we verder nog een selectie van stukken van Dead Bees On A Cake, Blemish, Manafon en Died In The Wool. En natuurlijk: een nummer dat helemaal nieuw is en nog niet eerder verkrijgbaar. Where's Your Gravity? maakte Sylvian in 2012 samen met Jan Bang, Eivind Aarset, Erik Honoré en Arve Henriksen. Alles bij elkander is A Victim Of Stars 1982-2012 een zeer mooi overzicht van 's mans werk, een aanrader voor iedereen die wat van David Sylvian wil horen en hebben, maar niet het gehele oeuvre wenst aan te schaffen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-11-2023 21:07:42 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2298: Jan Bang, Erik Honoré, David Sylvian, Sidsel Endresen, Arve Henriksen - Uncommon Deities
Dit album verschijnt in september 2012, ik koop het op 24 oktober 2012 en het is goed beschouwd een plaat van Jan Bang en Erik Honoré, maar in mijn kast staat hij bij David Sylvian. David Sylvian is te gast op het Punkt-festival in Noorwegen in 2011; hij brengt daar het album Plight & Premonition (uit 1988 met Holger Czukay) en laat zich op het festival begeleiden door John Tilbury, Jan Bang, Phillip Jeck, Eivind Aarset, Erik Honoré en Arve Henriksen. Het optreden is een groot succes en er komen plannen voor een wereldtournee met deze bezetting, maar die tour gaat niet door vanwege de rugproblemen van Sylvian. Voor dit album Uncommon Deities hebben Bang en Honoré veel opgenomen tijdens dat Punkt-festival in 2011, maar het is onduidelijk of het uit het concert met Sylvian komen of uit een ander concert van hen beiden. Uncommon Deiteis bestaat uit geïmproviseerde soundscapes die zij hebben gecreëerd met behulp van elektronica, samplers, synthesizers en trompet. Erna spelen Arve Henriksen (trompet) en John Tilbury (piano) hun partijen in de studio in. Ten slotte komen Sidsel Endresen en David Sylvian om hun stemmen toe te voegen. Endresen improviseert wat zanglijnen; Sylvian declameert naar het Engels vertaalde tekst van Paal-Helge Haugen, een Noors dichter en schrijver. Het resultaat is een spokenwordplaat die schommelt tussen avant-garde en ambient. Ik vind het bij vlagen intrigerend stemmig en bij andere vlagen wat behangachtig. Geen idee waar de tekst over gaat; ik hoor de stem toch meer als een muziekinstrument. Schijnt dat tijdens het Punkt-festival Bang en Honoré de muziek live improviseerden en dat zij een tape gebruikten met de stem van Sylvian daarop. Live zal het best interessant zijn geweest; op plaat ligt langdradigheid op de loer.
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 22-11-2023 20:49:51 ]
Dit album verschijnt in september 2012, ik koop het op 24 oktober 2012 en het is goed beschouwd een plaat van Jan Bang en Erik Honoré, maar in mijn kast staat hij bij David Sylvian. David Sylvian is te gast op het Punkt-festival in Noorwegen in 2011; hij brengt daar het album Plight & Premonition (uit 1988 met Holger Czukay) en laat zich op het festival begeleiden door John Tilbury, Jan Bang, Phillip Jeck, Eivind Aarset, Erik Honoré en Arve Henriksen. Het optreden is een groot succes en er komen plannen voor een wereldtournee met deze bezetting, maar die tour gaat niet door vanwege de rugproblemen van Sylvian. Voor dit album Uncommon Deities hebben Bang en Honoré veel opgenomen tijdens dat Punkt-festival in 2011, maar het is onduidelijk of het uit het concert met Sylvian komen of uit een ander concert van hen beiden. Uncommon Deiteis bestaat uit geïmproviseerde soundscapes die zij hebben gecreëerd met behulp van elektronica, samplers, synthesizers en trompet. Erna spelen Arve Henriksen (trompet) en John Tilbury (piano) hun partijen in de studio in. Ten slotte komen Sidsel Endresen en David Sylvian om hun stemmen toe te voegen. Endresen improviseert wat zanglijnen; Sylvian declameert naar het Engels vertaalde tekst van Paal-Helge Haugen, een Noors dichter en schrijver. Het resultaat is een spokenwordplaat die schommelt tussen avant-garde en ambient. Ik vind het bij vlagen intrigerend stemmig en bij andere vlagen wat behangachtig. Geen idee waar de tekst over gaat; ik hoor de stem toch meer als een muziekinstrument. Schijnt dat tijdens het Punkt-festival Bang en Honoré de muziek live improviseerden en dat zij een tape gebruikten met de stem van Sylvian daarop. Live zal het best interessant zijn geweest; op plaat ligt langdradigheid op de loer.
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 22-11-2023 20:49:51 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2299: Stephan Mathieu & David Sylvian - Wandermüde
Nee, dan Wandermüde. Die komt wat mij betreft geheel uit de lucht vallen eind 2012 of begin 2013. Ik vind het album op 21 maart 2013 in een plaatselijke platenwinkel. Erop staat dik vijftig minuten instrumentale ambient. Stephan Mathieu is een Duitsch muziektechnicus en hij bedient hier orgel, elektronica en radio. Sylvian is verantwoordelijk voor de gitaar, synthesizer en sampler. Op de hoes is geen enkele informatie te vinden over hoe deze samenwerking is ontstaan. Dan rest me niets anders dan de plaat op te zetten en me over te geven aan de klanken. Die zijn soms verontrustend of ongemakkelijk, soms ook ijl, indringend en rustgevend. Eigenlijk zeer uitstekend. John Tilbury komt piano spelen in Dark Pastoral en Christian Fennesz is te horen in het afsluitende Deceleration.
Nee, dan Wandermüde. Die komt wat mij betreft geheel uit de lucht vallen eind 2012 of begin 2013. Ik vind het album op 21 maart 2013 in een plaatselijke platenwinkel. Erop staat dik vijftig minuten instrumentale ambient. Stephan Mathieu is een Duitsch muziektechnicus en hij bedient hier orgel, elektronica en radio. Sylvian is verantwoordelijk voor de gitaar, synthesizer en sampler. Op de hoes is geen enkele informatie te vinden over hoe deze samenwerking is ontstaan. Dan rest me niets anders dan de plaat op te zetten en me over te geven aan de klanken. Die zijn soms verontrustend of ongemakkelijk, soms ook ijl, indringend en rustgevend. Eigenlijk zeer uitstekend. John Tilbury komt piano spelen in Dark Pastoral en Christian Fennesz is te horen in het afsluitende Deceleration.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2300: David Sylvian featuring Franz Wright & Christian Fennesz - There's A Light That Enters Houses With No Other House In Sight
Als je denkt dat het niet verrassender kan, komt David Sylvian in 2014 hier mee aan. Op dit album staat één compositie van dik een uur. Qua muziek ligt het in het verlengde van Wandermüde: geïmproviseerde soundscape. Sylvian bedient de piano, sampler, elektronica, computer en laptob. Daarnaast klinken Christian Fennesz (gitaar, laptob), John Tilbury (piano) en Franz Wright. Wright draagt gedichten uit zijn cyclus Kindertotenwald voor. De muziek is vaag en zweverig; de stem mystiek en bevreemdend. Geen idee waar die Wright het over heeft, maar ik word er wel kalm van. Ik koop het album bij het verschijnen op 23 december 2014.
Als je denkt dat het niet verrassender kan, komt David Sylvian in 2014 hier mee aan. Op dit album staat één compositie van dik een uur. Qua muziek ligt het in het verlengde van Wandermüde: geïmproviseerde soundscape. Sylvian bedient de piano, sampler, elektronica, computer en laptob. Daarnaast klinken Christian Fennesz (gitaar, laptob), John Tilbury (piano) en Franz Wright. Wright draagt gedichten uit zijn cyclus Kindertotenwald voor. De muziek is vaag en zweverig; de stem mystiek en bevreemdend. Geen idee waar die Wright het over heeft, maar ik word er wel kalm van. Ik koop het album bij het verschijnen op 23 december 2014.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Bad Religion - Against the Grain
Net op de kop getikt, meteen maar een rondje op de platenspeler.
Deze hoort voor mij een beetje bij heilige drie-eenheid van Bar Religion, samen met Suffer en No Control
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Lekkere aankoop, en wat mij betreft mijn favoriete bad religion plaat.quote:
[ afbeelding ]
Bad Religion - Against the Grain
Net op de kop getikt, meteen maar een rondje op de platenspeler.
Deze hoort voor mij een beetje bij heilige drie-eenheid van Bar Religion, samen met Suffer en No Control
Verder met half plaatje van Be Well, meegenomen bij een concert. Rammelt lekker door, volgende plaat maar alvast uitzoeken.
Nee de kant op de foto kan je niet afspelen.
Nee de kant op de foto kan je niet afspelen.
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Andere plaat dan ook maar die ik vanmiddag heb meegenomen.
High Vis, denk Britpop jaren 90 met punky inslag.
Concert in oktober helaas gemist.
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Aangeraden door m'n broer laatst.quote:
[ afbeelding ]
Andere plaat dan ook maar die ik vanmiddag heb meegenomen.
High Vis, denk Britpop jaren 90 met punky inslag.
Concert in oktober helaas gemist.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
bazbo cd2301: Rhodri Davies, David Sylvian & Mark Wastell - There Is No Love
Een bijzondere samenwerking. Deze EP verschijnt in 2017, maar ik vind hem pas op 11 juli 2018. Het bijzondere aan de samenwerking is dat instrumentalisten Rhodri Davies en Mark Wastell nooit samen met Sylvian in een studio zijn geweest om het dertig minuten durende titelstuk op te nemen. Op 18 februari 2017 speelde het duo de basis van There Is No Love in. Het is een abstracte soundscape. Davies is van de harp en de vibrafoon, Wastell speelt percussie en beiden bedienen wat effecten. Daar voegden zij later van alles aan toe, bijvoorbeeld tubular bells (een opname uit 2006) en een opname die David Sylvian en David Bates maakten van Toshimaru Nakamura in Canada in 2012. Sylvian voegt ook allerlei elektronica toe plus zijn voordracht van de tekst There Is No Love (door Bernard-Marie Koltès) die hij opnam in 2012. Dit vreemde allegaartje zorgt voor een aangename compositie, die afwisselend rustig en verontrustend is. Het zal zeker niet aan iedereen besteed zijn, maar ik beluister het met plezier.
Een bijzondere samenwerking. Deze EP verschijnt in 2017, maar ik vind hem pas op 11 juli 2018. Het bijzondere aan de samenwerking is dat instrumentalisten Rhodri Davies en Mark Wastell nooit samen met Sylvian in een studio zijn geweest om het dertig minuten durende titelstuk op te nemen. Op 18 februari 2017 speelde het duo de basis van There Is No Love in. Het is een abstracte soundscape. Davies is van de harp en de vibrafoon, Wastell speelt percussie en beiden bedienen wat effecten. Daar voegden zij later van alles aan toe, bijvoorbeeld tubular bells (een opname uit 2006) en een opname die David Sylvian en David Bates maakten van Toshimaru Nakamura in Canada in 2012. Sylvian voegt ook allerlei elektronica toe plus zijn voordracht van de tekst There Is No Love (door Bernard-Marie Koltès) die hij opnam in 2012. Dit vreemde allegaartje zorgt voor een aangename compositie, die afwisselend rustig en verontrustend is. Het zal zeker niet aan iedereen besteed zijn, maar ik beluister het met plezier.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2302: David Sylvian & Holger Czukay - Sylvian/Czukay
Deze mooie dubbelcd komt in 2018 uit en ik koop m op 25 juni van dat jaar. Er staat niks nieuws op. Ter gelegenheid van de dertigste verjaardag van Plight & Premonition is er nu een goed geremasterde versie van zowel dat album als Flux + Mutability van een jaar later. Het geluidsbeeld is helderder en er is veel meer detail waar te nemen. De muziek werkt nóg ruimtelijker. Eigenlijk hadden beide albums ook op één cd gekund, maar ik klaag niet. Dit is een schitterende heruitgave van de twee ietwat vergeten ambient platen van David Sylvian en Holger Czukay (die ons helaas ontviel op 5 december 2017).
Deze mooie dubbelcd komt in 2018 uit en ik koop m op 25 juni van dat jaar. Er staat niks nieuws op. Ter gelegenheid van de dertigste verjaardag van Plight & Premonition is er nu een goed geremasterde versie van zowel dat album als Flux + Mutability van een jaar later. Het geluidsbeeld is helderder en er is veel meer detail waar te nemen. De muziek werkt nóg ruimtelijker. Eigenlijk hadden beide albums ook op één cd gekund, maar ik klaag niet. Dit is een schitterende heruitgave van de twee ietwat vergeten ambient platen van David Sylvian en Holger Czukay (die ons helaas ontviel op 5 december 2017).
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
D76: Danny van Tiggele - La Belle Époque Volume II
Na het eerste volume twee jaar geleden heeft Danny van Tiggele (wereldberoemd in Den Helder) een nieuwe plaat gemaakt met een keur aan bekende Nederlandse muzikanten. Eerder deze maand organiseerde hij een luistersessie in Juicy Records (sinds een aantal jaren hebben we weer een platenzaak in Den Helder
) Het was erg gezellig met veel vrienden.
Volgende maand geeft Danny een eenmalig concert in TivoliVredenburg Utrecht met artiesten die op de twee platen meespelen. Het komt mij niet goed uit in verband met afstuderen dus ik denk niet dat ik ga helaas.
Na het eerste volume twee jaar geleden heeft Danny van Tiggele (wereldberoemd in Den Helder) een nieuwe plaat gemaakt met een keur aan bekende Nederlandse muzikanten. Eerder deze maand organiseerde hij een luistersessie in Juicy Records (sinds een aantal jaren hebben we weer een platenzaak in Den Helder
) Het was erg gezellig met veel vrienden.Volgende maand geeft Danny een eenmalig concert in TivoliVredenburg Utrecht met artiesten die op de twee platen meespelen. Het komt mij niet goed uit in verband met afstuderen dus ik denk niet dat ik ga helaas.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Ha laatst nog gezien als muzikaal begeleider van de Pop in de Kop quiz in Victorie Alkmaar.quote:
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
bazbo cd2303: David Sylvian & various artists - The World Is Everything - A Samadhisound Sampler
Dit is het tourbook dat ik kocht op 1 oktober 2007 voorafgaand aan het concert van David Sylvian in de Frits Philipszaal in Eindhoven. Bij het boek komt een cd met daarop een keur van artiesten die hun muziek uitbrengen op Sylvians Samadhisound label. Op veel van die stukken speelt Sylvian zelf een (grote) rol. Er komt muziek voorbij van Harold Budd, David Toop, Thomas Feiner & Anywhen en Akira Rabelais. Daarnaast werk waar Sylvian bij betrokken is: wat van Nine Horses, van Steve Jansen en enkele solostukken, die later ook terecht komen op Sleepwalkers. Veel heb ik al, maar toch zijn er dingen die ik niet ken. Het werk van Budd, bijvoorbeeld. En dan is er nog het mooie Exit/Delete dat Sylvian opnam met Masakatsu Takagi. Alles bij elkaar een mooie collectie en leuk voor de verzamelaar, niet?
Dit is het tourbook dat ik kocht op 1 oktober 2007 voorafgaand aan het concert van David Sylvian in de Frits Philipszaal in Eindhoven. Bij het boek komt een cd met daarop een keur van artiesten die hun muziek uitbrengen op Sylvians Samadhisound label. Op veel van die stukken speelt Sylvian zelf een (grote) rol. Er komt muziek voorbij van Harold Budd, David Toop, Thomas Feiner & Anywhen en Akira Rabelais. Daarnaast werk waar Sylvian bij betrokken is: wat van Nine Horses, van Steve Jansen en enkele solostukken, die later ook terecht komen op Sleepwalkers. Veel heb ik al, maar toch zijn er dingen die ik niet ken. Het werk van Budd, bijvoorbeeld. En dan is er nog het mooie Exit/Delete dat Sylvian opnam met Masakatsu Takagi. Alles bij elkaar een mooie collectie en leuk voor de verzamelaar, niet?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2304: David Sylvian - Live In Theatre 1988
Nadat het album Secrets Of The Beehive in 1987 is verschenen, bereidt David Sylvian een tournee voor. Voor zijn begeleidingsband vraagt hij oud-Japanmaatjes Richard Barbieri (toetsen) en broeder Steve Jansen (drums). Daarnaast Robby Aceto op gitaar en percussie en Ian Maidman op bas, maar het meest in het oor springend zijn de trompet en flugelhorn van Mark Isham en de giertaar van David Torn. De opzet is dan ook anders dan de studioplaten: tijdens de In Praise Of Shamans neemt de band de stukken van Sylvian en vindt daarin bijzonder veel ruimte voor improvisatie. Er zijn wat dingen te vinden op YT die daarvan een mooie indruk geven. Zelf had ik destijds graag naar een concert willen gaan, maar het lukte niet. Iets later sprak ik iemand die wél in Ahoy was geweest en die vertelde me dat het zo oorverdovend luid was geweest, dat hij op tweederde van het concert de galmbak had verlaten. En dat met de subtiele klanken van Sylvian. Ik vind op 30 juli 1992 een onofficiële plaat uit 1992 op een Italiaans labelmet daarop tien liedjes uit een concert dat plaatsvond op 12 april 1988 in de Nakano Sunplaza en uitgezonden werk op Tokyo FM radio. Het geluid is nog heel redelijk ook. Er komen de charmante liedjes als Orpheus, Taking The Veil en The Ink In The Well voorbij, maar het interessantst zijn de stukken waarin vooral Isham en Torn los mogen gaan: Let The Happiness In en Gone To Earth. Isham krijgt zelfs een solohoekje en daarin speelt hij het mooie The Grand Parade van zijn dan net verschenen soloalbum Castalia (zie aldaar, een hele tijd geleden). En hoewel deze dik uur durende cd niet het complete concert weergeeft (sommige echte improvs ontbreken), krijgen we toch een aardig idee van hoe de In Praise Of Shamans-tournee heeft geklonken. Einde van mijn Sylvianrijtje.
Weinig van het illegale album zelf te vinden op YT:
Wel de complete plaat in een video:
En hier iets van de Italiaanse televisie uit 1988:
Nadat het album Secrets Of The Beehive in 1987 is verschenen, bereidt David Sylvian een tournee voor. Voor zijn begeleidingsband vraagt hij oud-Japanmaatjes Richard Barbieri (toetsen) en broeder Steve Jansen (drums). Daarnaast Robby Aceto op gitaar en percussie en Ian Maidman op bas, maar het meest in het oor springend zijn de trompet en flugelhorn van Mark Isham en de giertaar van David Torn. De opzet is dan ook anders dan de studioplaten: tijdens de In Praise Of Shamans neemt de band de stukken van Sylvian en vindt daarin bijzonder veel ruimte voor improvisatie. Er zijn wat dingen te vinden op YT die daarvan een mooie indruk geven. Zelf had ik destijds graag naar een concert willen gaan, maar het lukte niet. Iets later sprak ik iemand die wél in Ahoy was geweest en die vertelde me dat het zo oorverdovend luid was geweest, dat hij op tweederde van het concert de galmbak had verlaten. En dat met de subtiele klanken van Sylvian. Ik vind op 30 juli 1992 een onofficiële plaat uit 1992 op een Italiaans labelmet daarop tien liedjes uit een concert dat plaatsvond op 12 april 1988 in de Nakano Sunplaza en uitgezonden werk op Tokyo FM radio. Het geluid is nog heel redelijk ook. Er komen de charmante liedjes als Orpheus, Taking The Veil en The Ink In The Well voorbij, maar het interessantst zijn de stukken waarin vooral Isham en Torn los mogen gaan: Let The Happiness In en Gone To Earth. Isham krijgt zelfs een solohoekje en daarin speelt hij het mooie The Grand Parade van zijn dan net verschenen soloalbum Castalia (zie aldaar, een hele tijd geleden). En hoewel deze dik uur durende cd niet het complete concert weergeeft (sommige echte improvs ontbreken), krijgen we toch een aardig idee van hoe de In Praise Of Shamans-tournee heeft geklonken. Einde van mijn Sylvianrijtje.
Weinig van het illegale album zelf te vinden op YT:
Wel de complete plaat in een video:
En hier iets van de Italiaanse televisie uit 1988:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2305: The Syn - Syndestructible
The Syn is een Londens bandje dat actief was van 1965 tot 1969. In die vier/vijf jaar wisselde de bezetting wat, maar de drie belangrijkste leden waren Steve Nardelli, Andrew Pryce Jackman en Chris Squire. Op een gegeven moment was ook Peter Banks lid. Squire en Banks zouden eind 1969 een ander bandje starten (Yes) en de naam van Jackman komen we weer tegen op de soloplaat van Squire uit 1975. The Syn was lokaal zeer bekend en er zijn eind jaren zestig een paar singles verschenen, maar tot een album kwam het nooit. Tot ieders grote verrassing komen zanger Nardelli en bassist Squire in 2004 weer bijeen en nemen zij - samen met toetsenist Gerard Johnson, drummer Jeremy en gitarist Paul Stacey dit album Syndestructible op. Daarop staan zes stukken die het houden tussen psychedelica en prog. Wat vooral opvalt, zijn de fijne vocalen. Squire is van jongs af aan een koorjongen, hè? Voeg daarbij de puike productie van Paul Stacey en het resultaat is een zeer melodieus, pakkend en toegankelijk album. De band gaat zowaar touren, zij het zonder de Staceybroers, maar met gitarist Shane Theriot en drummer Alan White. Ik koop Syndestructible bij het verschijnen op 21 november 2005 en heb er al menig keer mee meegebruld.
The Syn is een Londens bandje dat actief was van 1965 tot 1969. In die vier/vijf jaar wisselde de bezetting wat, maar de drie belangrijkste leden waren Steve Nardelli, Andrew Pryce Jackman en Chris Squire. Op een gegeven moment was ook Peter Banks lid. Squire en Banks zouden eind 1969 een ander bandje starten (Yes) en de naam van Jackman komen we weer tegen op de soloplaat van Squire uit 1975. The Syn was lokaal zeer bekend en er zijn eind jaren zestig een paar singles verschenen, maar tot een album kwam het nooit. Tot ieders grote verrassing komen zanger Nardelli en bassist Squire in 2004 weer bijeen en nemen zij - samen met toetsenist Gerard Johnson, drummer Jeremy en gitarist Paul Stacey dit album Syndestructible op. Daarop staan zes stukken die het houden tussen psychedelica en prog. Wat vooral opvalt, zijn de fijne vocalen. Squire is van jongs af aan een koorjongen, hè? Voeg daarbij de puike productie van Paul Stacey en het resultaat is een zeer melodieus, pakkend en toegankelijk album. De band gaat zowaar touren, zij het zonder de Staceybroers, maar met gitarist Shane Theriot en drummer Alan White. Ik koop Syndestructible bij het verschijnen op 21 november 2005 en heb er al menig keer mee meegebruld.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2306: The Syn - Flowerman - Rare Blooms Of The Syn 1965-69
Het verhaal van The Syn is in de tweede helft van de jaren zestig nauw verweven met The Selfs en Narsquijack. De muzikanten werken hard om platencontract binnen te slepen, maar hoe veel de band ook optreedt en zich overal laat zien, het lukt niet goed en het blijft bij een enkel singletje. Eind 1967 houden Squire, Nardelli en Jackman het voor gezien. Squire begint met Jackman zijn bandje Mabel Greer's Toyshop en dat evolueert uiteindelijk tot die andere groep die Yes heet. Eind 2021 verschijnt dit album. Ik koop het op 4 januari 2022. Het betreft een overzicht van allerlei opnames van The Syn (en een paar van The Selfs en Narsquijack) uit die vroege tijd. Zo staan de singles Flowerman en Created By Clive erop en nog wat ander spul dat in een archief is gevonden. Voor de gelegenheid allemaal redelijk opgepoetst. Mooi overzicht voor iedereen die zich in de geschiedenis van Britse bandjes wil storten en natuurlijk van onschatbare waarde voor de Yesfanaat, want The Syn is te zien en te horen als een van de opmaten voor Yes.
Het verhaal van The Syn is in de tweede helft van de jaren zestig nauw verweven met The Selfs en Narsquijack. De muzikanten werken hard om platencontract binnen te slepen, maar hoe veel de band ook optreedt en zich overal laat zien, het lukt niet goed en het blijft bij een enkel singletje. Eind 1967 houden Squire, Nardelli en Jackman het voor gezien. Squire begint met Jackman zijn bandje Mabel Greer's Toyshop en dat evolueert uiteindelijk tot die andere groep die Yes heet. Eind 2021 verschijnt dit album. Ik koop het op 4 januari 2022. Het betreft een overzicht van allerlei opnames van The Syn (en een paar van The Selfs en Narsquijack) uit die vroege tijd. Zo staan de singles Flowerman en Created By Clive erop en nog wat ander spul dat in een archief is gevonden. Voor de gelegenheid allemaal redelijk opgepoetst. Mooi overzicht voor iedereen die zich in de geschiedenis van Britse bandjes wil storten en natuurlijk van onschatbare waarde voor de Yesfanaat, want The Syn is te zien en te horen als een van de opmaten voor Yes.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 2307: The Chronicles Of Father Robin - The Songs & Tales Of Airoea - Book 1: The Tale Of Father Robin (State Of Nature)
Nooit gehoord van dit Noorse groepje, al timmeren ze al sinds 1993 aan de weg. Hun liefde voor volksverhalen, traditionele muziek uit hun regio en psychedelica steken ze niet onder stoelen of banken. Pas in 2013 komt er muziek van hen uit: een 12" single en het duurt tot 2023 voordat we het eerste album mogen beluisteren. The Chronicles Of Father Robin beloven ons een trilogie over Father Robin en deel 1 verschijnt in september 2023. Ik lees ergens wat recensies en ga wat beluisteren. Allemensen. Kopen, dus. Sinds 14 november 2023 heb ik The Songs & Tales Of Airoea - Book 1: The Tale Of Father Robin (State Of Nature) in huis en ik vind het moeilijk om 'm uit de speler te halen. Waar het allemaal over gaat: geen idee. Is dat belangrijk, dan? De korte plaat opent met een ambient minuutje, waarna net net zo korte middeleeuwsachtige folkliedje The Tale Of Father Robin klinkt. Het zet ons allemaal op het verkeerde been, want in de vier lange stukken erna worden we overspoeld met psychedelica, folkprog en griezelcult van jewelste. Fijne fluitintermezzo's, kerkorgel, gitaarerupties en opzwepende koorzang wisselen elkaar af. In veertig minuten tijd komt er zo veel bijzonders voorbij dat ik na afloop niet alleen ademloos ben, maar voor de zoveelste keer op 'repeat' druk.
Nooit gehoord van dit Noorse groepje, al timmeren ze al sinds 1993 aan de weg. Hun liefde voor volksverhalen, traditionele muziek uit hun regio en psychedelica steken ze niet onder stoelen of banken. Pas in 2013 komt er muziek van hen uit: een 12" single en het duurt tot 2023 voordat we het eerste album mogen beluisteren. The Chronicles Of Father Robin beloven ons een trilogie over Father Robin en deel 1 verschijnt in september 2023. Ik lees ergens wat recensies en ga wat beluisteren. Allemensen. Kopen, dus. Sinds 14 november 2023 heb ik The Songs & Tales Of Airoea - Book 1: The Tale Of Father Robin (State Of Nature) in huis en ik vind het moeilijk om 'm uit de speler te halen. Waar het allemaal over gaat: geen idee. Is dat belangrijk, dan? De korte plaat opent met een ambient minuutje, waarna net net zo korte middeleeuwsachtige folkliedje The Tale Of Father Robin klinkt. Het zet ons allemaal op het verkeerde been, want in de vier lange stukken erna worden we overspoeld met psychedelica, folkprog en griezelcult van jewelste. Fijne fluitintermezzo's, kerkorgel, gitaarerupties en opzwepende koorzang wisselen elkaar af. In veertig minuten tijd komt er zo veel bijzonders voorbij dat ik na afloop niet alleen ademloos ben, maar voor de zoveelste keer op 'repeat' druk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2308: Peter Gabriel - I/O
Slechts eenentwintig jaar hebben we moeten wachten op nieuw werk van Peter Gabriel. Natuurlijk was er Scratch My Back en New Blood, maar dat waren respectievelijk covers en orkestrale versies van oudere songs. Dik een jaar geleden verraste Gabriel niet alleen met nieuw werk, maar ook met de aankondiging van de tournee. Sindsdien heeft hij iedere volle maan een nieuw lied uitgebracht, maar liefst in twee verschillende mixen én met een bijbehorende video. En nu dan, sinds 30 november 2023, staat het nieuwe album I/O in de kast. Ik heb de versie met twee cd's en een bluray. Op de cd's staan de twee verschillende mixen van de plaat (de 'Bright Side Mix' en 'Dark Side Mix') en op de bluray is nog een derde mix te vinden (de 'In-Side Mix'). Ik heb beide cd's inmiddels twee maal gedraaid en heb nog geen significante verschillen kunnen ontwaren, maar ik moet er dan ook nog een boel keer goed voor gaan zitten. Vooralsnog ga ik voor de Bright Side Mix. Die bluray heb ik nog helemaal niet uit het hoesje gehaald. Voor de verschillende versies heeft Gabriel weer de crème de la crème uit zijn muzikale universum opgeroepen. Vaste krachten Tony Levin, David Rhodes en Manu Khatché zijn er en ook Brian Eno doet een enorme duit in de zak en daarnaast zijn er nog 12.354 anderen die bijdragen. Sommig spul klinkt fris en vernieuwend; ander spul klinkt oud en vertrouwd. Panopticon en The Court vind ik verfrissend en toch als vanouds. Road To Joy is dan weer alsof ik een bewerking van Kiss That Frog hoor. Maar over het algemeen is de kwaliteit weer ongekend hoog. Datzelfde konden we zeggen van het concert waar ik bij mocht zijn (10 juni in Köln): daar kregen we zo'n beetje alle nieuwe liedjes (die ik nog nooit had gehoord, want ik wachtte tot het album daar was) en een mooie selectie van de grote hits en dat alles gewikkeld in een sublieme visuele show. Nu nog wachten op een concertregistratie op bluray. Is het allemaal het wachten waard? Ik weet het nog niet. Er zit zeer stemmig materiaal bij en sommige stukken vind ik echt anders, nieuw, verrassend en beresterk; een ander deel doet me veel denken aan eerder werk en dan lijkt het op een herhaling van zetten. Vraag me over eenentwintig jaar nog eens.
Slechts eenentwintig jaar hebben we moeten wachten op nieuw werk van Peter Gabriel. Natuurlijk was er Scratch My Back en New Blood, maar dat waren respectievelijk covers en orkestrale versies van oudere songs. Dik een jaar geleden verraste Gabriel niet alleen met nieuw werk, maar ook met de aankondiging van de tournee. Sindsdien heeft hij iedere volle maan een nieuw lied uitgebracht, maar liefst in twee verschillende mixen én met een bijbehorende video. En nu dan, sinds 30 november 2023, staat het nieuwe album I/O in de kast. Ik heb de versie met twee cd's en een bluray. Op de cd's staan de twee verschillende mixen van de plaat (de 'Bright Side Mix' en 'Dark Side Mix') en op de bluray is nog een derde mix te vinden (de 'In-Side Mix'). Ik heb beide cd's inmiddels twee maal gedraaid en heb nog geen significante verschillen kunnen ontwaren, maar ik moet er dan ook nog een boel keer goed voor gaan zitten. Vooralsnog ga ik voor de Bright Side Mix. Die bluray heb ik nog helemaal niet uit het hoesje gehaald. Voor de verschillende versies heeft Gabriel weer de crème de la crème uit zijn muzikale universum opgeroepen. Vaste krachten Tony Levin, David Rhodes en Manu Khatché zijn er en ook Brian Eno doet een enorme duit in de zak en daarnaast zijn er nog 12.354 anderen die bijdragen. Sommig spul klinkt fris en vernieuwend; ander spul klinkt oud en vertrouwd. Panopticon en The Court vind ik verfrissend en toch als vanouds. Road To Joy is dan weer alsof ik een bewerking van Kiss That Frog hoor. Maar over het algemeen is de kwaliteit weer ongekend hoog. Datzelfde konden we zeggen van het concert waar ik bij mocht zijn (10 juni in Köln): daar kregen we zo'n beetje alle nieuwe liedjes (die ik nog nooit had gehoord, want ik wachtte tot het album daar was) en een mooie selectie van de grote hits en dat alles gewikkeld in een sublieme visuele show. Nu nog wachten op een concertregistratie op bluray. Is het allemaal het wachten waard? Ik weet het nog niet. Er zit zeer stemmig materiaal bij en sommige stukken vind ik echt anders, nieuw, verrassend en beresterk; een ander deel doet me veel denken aan eerder werk en dan lijkt het op een herhaling van zetten. Vraag me over eenentwintig jaar nog eens.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2309: Gong - Unending Ascending
Dit is inmiddels alweer het derde studioalbum van Gong na het overlijden van Daevid Allen, het laatste originele lid. Onder leiding van Kavus Torabi (ook bekend van Cardiacs, Guano, Knifeworld, The Utopia Strong en 12.354 andere bandjes) zet het huidige kwintet de lijn van de vorige twee albums voort. Het is nieuw, fris en bewandelt een eigen pad, maar is onmiskenbaar Gong. De geest van Allen waart nog altijd over de muziek. Ik kocht de plaat toen hij verscheen op 6 november 2023 en moet zeggen dat ik 'm weer hoogst vermakelijk vind. In veertig minuten krijgen we acht puntige Gonggekkigheden voor de kiezen. Bij vlagen stuitert het weer alle kanten op en bij andere vlagen is er gewoon goede spacerock gaande. Lekker werk, weer.
Dit is inmiddels alweer het derde studioalbum van Gong na het overlijden van Daevid Allen, het laatste originele lid. Onder leiding van Kavus Torabi (ook bekend van Cardiacs, Guano, Knifeworld, The Utopia Strong en 12.354 andere bandjes) zet het huidige kwintet de lijn van de vorige twee albums voort. Het is nieuw, fris en bewandelt een eigen pad, maar is onmiskenbaar Gong. De geest van Allen waart nog altijd over de muziek. Ik kocht de plaat toen hij verscheen op 6 november 2023 en moet zeggen dat ik 'm weer hoogst vermakelijk vind. In veertig minuten krijgen we acht puntige Gonggekkigheden voor de kiezen. Bij vlagen stuitert het weer alle kanten op en bij andere vlagen is er gewoon goede spacerock gaande. Lekker werk, weer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2310: Jordsjø - Salighet
Ik beluister online wat van dit album om na te gaan of het de moeite van het aanschaffen waard is en na vijftien seconden van openingsnummer Invokasjon weet ik genoeg. Salighet verschijnt in oktober 2023 en op 14 november 2023 haal ik mijn bestelling in een plaatselijke platenwinkel op. Het zal u niet verbazen dat Jordsjø een Noors gezelschap is, gevestigd in Oslo en al sinds 2014 actief. Salighet is reeds het zevende album en de titel is waanzinnig goed gekozen. Als je houdt van retroprog vol Hammond, synth, mellotron, piano, gitaar, complexe passages, een hoop dynamiek en afwisseling, dan is dit album één grote zaligheid. Meer zeg ik niet.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-12-2023 17:24:28 ]
Ik beluister online wat van dit album om na te gaan of het de moeite van het aanschaffen waard is en na vijftien seconden van openingsnummer Invokasjon weet ik genoeg. Salighet verschijnt in oktober 2023 en op 14 november 2023 haal ik mijn bestelling in een plaatselijke platenwinkel op. Het zal u niet verbazen dat Jordsjø een Noors gezelschap is, gevestigd in Oslo en al sinds 2014 actief. Salighet is reeds het zevende album en de titel is waanzinnig goed gekozen. Als je houdt van retroprog vol Hammond, synth, mellotron, piano, gitaar, complexe passages, een hoop dynamiek en afwisseling, dan is dit album één grote zaligheid. Meer zeg ik niet.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-12-2023 17:24:28 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2311: Kraftwerk - Autobahn
Ik had deze klassieker geeneens maar nu wel. Op vrijdag 24 november 2023 ben ik in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen en vind ik de mooi klinkende remaster uit 2009 en schaf die voor een habbekrats aan. Autobahn is het vierde album van Kraftwerk en het eerste waarop de band niet meer krautrock speelt maar overstapt op door synthesizers gedomineerde muziek. De band bestaat dan naast Ralf Hütter en Florian Schneider (beiden verantwoordelijk voor vocalen, elektronica, composities, concept en productie) uit percussionist Wolfgang Flür en violist/gitarist Klaus Röder. Het album is wereldberoemd vanwege de eerste plaatkant: het dik tweeëntwintig minuten durende titelnummer. Later vertelden Ralf en Florian dat het was geïnspireerd op hun fascinatie voor autorijden op de Duitsche Schnellwegen. Het is eigenlijk een beetje monotone dreun waaroverheen we wat tekst en voorbijrazende auto's horen. Hoogst vermakelijk. De tweede plaatkant bevat vier kortere (en minder spectaculaire) composities. Bij het verschijnen in 1974 was de pers helemaal niet zo enthousiast over het album, maar in de loop van de bijna vijftig jaar daarna is het een ware klassieker in het synthesizerpopgenre geworden. Het was hoog tijd dat ik deze plaat in de kast heb en nu is het dan eindelijk zover.
Ik had deze klassieker geeneens maar nu wel. Op vrijdag 24 november 2023 ben ik in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen en vind ik de mooi klinkende remaster uit 2009 en schaf die voor een habbekrats aan. Autobahn is het vierde album van Kraftwerk en het eerste waarop de band niet meer krautrock speelt maar overstapt op door synthesizers gedomineerde muziek. De band bestaat dan naast Ralf Hütter en Florian Schneider (beiden verantwoordelijk voor vocalen, elektronica, composities, concept en productie) uit percussionist Wolfgang Flür en violist/gitarist Klaus Röder. Het album is wereldberoemd vanwege de eerste plaatkant: het dik tweeëntwintig minuten durende titelnummer. Later vertelden Ralf en Florian dat het was geïnspireerd op hun fascinatie voor autorijden op de Duitsche Schnellwegen. Het is eigenlijk een beetje monotone dreun waaroverheen we wat tekst en voorbijrazende auto's horen. Hoogst vermakelijk. De tweede plaatkant bevat vier kortere (en minder spectaculaire) composities. Bij het verschijnen in 1974 was de pers helemaal niet zo enthousiast over het album, maar in de loop van de bijna vijftig jaar daarna is het een ware klassieker in het synthesizerpopgenre geworden. Het was hoog tijd dat ik deze plaat in de kast heb en nu is het dan eindelijk zover.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2312: Trevor Rabin - Rio
Begin oktober 2023 verschijnt voor het eerst sinds tientallen jaren een vocaal album van Trevor Rabin. Rabin is vooral bekend als gitarist/zanger van Yes (1983-1991; die enige Yes-hit Owner Of A Lonely Heart is van hem), maar daarvoor maakte hij al platen met zijn band Rabbitt en onder zijn eigen naam. Daarna maakte hij nog enkele instrumentale rockplaten, maar hij hield zich voornamelijk bezig met filmmuziek. En natuurlijk was hij betrokken bij de reünie ARW (beter bekend als 'Yes featuring Anderson Rabin & Wakeman') in 2016/2017. Nu dan eindelijk weer eens een vocale rockplaat. Ik koop hem op 24 november in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Rabin trekt op Rio (vernoemd naar een van zijn kinderen of kleinkinderen, meen ik) alle bekende registers open en het klinkt allemaal of hij nooit is weggeweest. De productie is subliem, zijn gevarieerde gitaargeluid(en) uit duizenden herkenbaar en de composities mogen er weer zijn. Het enige wat me af en toe wat tegen staat is ... de zang. Rabin is de jongste niet meer (zijn stem heeft niet meer dat warme en prettig in het gehoor liggende) en heeft gemeend zijn stem door een elektronische saus te halen. Dat geeft iets geforceerds. Verder klaag ik niet. Bij vlagen laat Rabin ons alle hoeken van de kamer zien en wat wil ik nou nog meer? Nou: nog zo'n plaat.
Begin oktober 2023 verschijnt voor het eerst sinds tientallen jaren een vocaal album van Trevor Rabin. Rabin is vooral bekend als gitarist/zanger van Yes (1983-1991; die enige Yes-hit Owner Of A Lonely Heart is van hem), maar daarvoor maakte hij al platen met zijn band Rabbitt en onder zijn eigen naam. Daarna maakte hij nog enkele instrumentale rockplaten, maar hij hield zich voornamelijk bezig met filmmuziek. En natuurlijk was hij betrokken bij de reünie ARW (beter bekend als 'Yes featuring Anderson Rabin & Wakeman') in 2016/2017. Nu dan eindelijk weer eens een vocale rockplaat. Ik koop hem op 24 november in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Rabin trekt op Rio (vernoemd naar een van zijn kinderen of kleinkinderen, meen ik) alle bekende registers open en het klinkt allemaal of hij nooit is weggeweest. De productie is subliem, zijn gevarieerde gitaargeluid(en) uit duizenden herkenbaar en de composities mogen er weer zijn. Het enige wat me af en toe wat tegen staat is ... de zang. Rabin is de jongste niet meer (zijn stem heeft niet meer dat warme en prettig in het gehoor liggende) en heeft gemeend zijn stem door een elektronische saus te halen. Dat geeft iets geforceerds. Verder klaag ik niet. Bij vlagen laat Rabin ons alle hoeken van de kamer zien en wat wil ik nou nog meer? Nou: nog zo'n plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2313: Supersister - Looking Back, Naked
Donderdag 7 december 2023 speelt Supersister in Luxor Live in Arnhem en ik ben erbij. Supersister is tegenwoordig Robert Jan Stips, Rinus Gerritsen en Leon Klaasse. Voorwaar, geen misselijk trio. Stips is niet zo heel goed bij stem; hij is verkouden, niet in z'n goede doen en zit er nogal eens naast met z'n presets en effecten op de toetsen. Toch is hij opgewekt en hij slaat zich uitstekend door het concert heen. De band speelt niet op zeker en de setlijst kent zelfs verrassingen. Zo is er een nieuw lang stuk dat Out Of The Darkness Into The Light heet en meer de lome spacerockkant op gaat; het bevat trouwens een pianosolo die me kippenvel bezorgt. I Am You Are Me / Transmitter van het meest recente album Retsis Repus (2019) heeft alles in zich om een Supersisterklassieker te worden. Over Supersisterklassiekers gesproken: die krijgen we ook volop. Zo'n beetje de beide eerste platen komen voorbij, aangevuld met de singles She Was Naked en Radio, plus Wow (waarin Rinus Gerritsen zijn basloopje kwijt raakt). Maar de grote verrassing is een medley van echt héél oud spul, nog van voor de eerste elpee. Dat moet bijna niemand kennen, al is de zaal gevuld met één grote grijze golf. Het dak gaat eraf. En als het concert dan afgelopen is en ik bij de uitgang bij de merchandisetafel kijk, zie ik dit cd'tje liggen. Het was oorspronkelijk een uniek plaatje dat alleen bij de eerste zoveel exemplaren van de lijvige biografie Looking Back, Naked (van Fred Baggen uit 2020) zat, maar later op veler verzoek een herpersing kreeg. Dat boek wist ik halverwege dit jaar te bemachtigen, zij het zonder cd'tje, dus dit is mijn kans. Welnu, het is een alleraardigst hebbending. De meeste opnamen zijn niet van goede kwaliteit, je moet dus echt een liefhebber zijn. Maar als je door het pokkengeluid heen luistert, openbaren zich allerlei pareltjes. Ik ben blij. En nu een nieuwe plaat, graag.
Niks van dit album te vinden op YT, daarom maar wat ervan live in 2023:
En een foto van afgelopen donderdag 7 december:
Donderdag 7 december 2023 speelt Supersister in Luxor Live in Arnhem en ik ben erbij. Supersister is tegenwoordig Robert Jan Stips, Rinus Gerritsen en Leon Klaasse. Voorwaar, geen misselijk trio. Stips is niet zo heel goed bij stem; hij is verkouden, niet in z'n goede doen en zit er nogal eens naast met z'n presets en effecten op de toetsen. Toch is hij opgewekt en hij slaat zich uitstekend door het concert heen. De band speelt niet op zeker en de setlijst kent zelfs verrassingen. Zo is er een nieuw lang stuk dat Out Of The Darkness Into The Light heet en meer de lome spacerockkant op gaat; het bevat trouwens een pianosolo die me kippenvel bezorgt. I Am You Are Me / Transmitter van het meest recente album Retsis Repus (2019) heeft alles in zich om een Supersisterklassieker te worden. Over Supersisterklassiekers gesproken: die krijgen we ook volop. Zo'n beetje de beide eerste platen komen voorbij, aangevuld met de singles She Was Naked en Radio, plus Wow (waarin Rinus Gerritsen zijn basloopje kwijt raakt). Maar de grote verrassing is een medley van echt héél oud spul, nog van voor de eerste elpee. Dat moet bijna niemand kennen, al is de zaal gevuld met één grote grijze golf. Het dak gaat eraf. En als het concert dan afgelopen is en ik bij de uitgang bij de merchandisetafel kijk, zie ik dit cd'tje liggen. Het was oorspronkelijk een uniek plaatje dat alleen bij de eerste zoveel exemplaren van de lijvige biografie Looking Back, Naked (van Fred Baggen uit 2020) zat, maar later op veler verzoek een herpersing kreeg. Dat boek wist ik halverwege dit jaar te bemachtigen, zij het zonder cd'tje, dus dit is mijn kans. Welnu, het is een alleraardigst hebbending. De meeste opnamen zijn niet van goede kwaliteit, je moet dus echt een liefhebber zijn. Maar als je door het pokkengeluid heen luistert, openbaren zich allerlei pareltjes. Ik ben blij. En nu een nieuwe plaat, graag.
Niks van dit album te vinden op YT, daarom maar wat ervan live in 2023:
En een foto van afgelopen donderdag 7 december:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2314: Talk Talk - The Colour Of Spring
Begin jaren tachtig maak ik de opkomst van Talk Talk mee en de eerste hits en twee elpees heb ik ooit wel eens gehoord, maar vind ik niet zo veel aan. In 1986 komt dan The Colour Of Spring en ik lees er mooie dingen over, vooral dat Steve Winwood er Hammond op speelt. Mijn interesse is gewekt. De hit Life's What You Make It vind ik zelfs erg sterk (ook al doet Winwood er niet op mee). Toch duurt het tot 2013 dat ik iets van de band aanschaf. Dat is niet dit album, daar koop ik een remaster uit 2012 van op 2 januari 2018. Voor een prikkie. The Colour Of Spring kent de hitjes Life's What You Make It en Give It Up (of wacht, daar heb ik een 12" maxisingle van, die ik halverwege de jaren tachtig uit een uitverkoopbak viste!), maar laat verder een zestal ruimtelijke en organische composities horen, waarin dynamiek en emotie hoog tij vieren. Het lijkt wel prog. Deze kant van de band vind ik mooi en spannend en gelukkig zullen Mark Hollis en Tim Friese-Greene het verder uitwerken op de volgende twee albums.
Begin jaren tachtig maak ik de opkomst van Talk Talk mee en de eerste hits en twee elpees heb ik ooit wel eens gehoord, maar vind ik niet zo veel aan. In 1986 komt dan The Colour Of Spring en ik lees er mooie dingen over, vooral dat Steve Winwood er Hammond op speelt. Mijn interesse is gewekt. De hit Life's What You Make It vind ik zelfs erg sterk (ook al doet Winwood er niet op mee). Toch duurt het tot 2013 dat ik iets van de band aanschaf. Dat is niet dit album, daar koop ik een remaster uit 2012 van op 2 januari 2018. Voor een prikkie. The Colour Of Spring kent de hitjes Life's What You Make It en Give It Up (of wacht, daar heb ik een 12" maxisingle van, die ik halverwege de jaren tachtig uit een uitverkoopbak viste!), maar laat verder een zestal ruimtelijke en organische composities horen, waarin dynamiek en emotie hoog tij vieren. Het lijkt wel prog. Deze kant van de band vind ik mooi en spannend en gelukkig zullen Mark Hollis en Tim Friese-Greene het verder uitwerken op de volgende twee albums.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
He grappig, ik ging een dag later in Groningen heen. Maar je beschrijft nagenoeg hetzelfde concert. Ik heb genoten. Ik heb de biografie nog gekocht. Twijfelde over het cd'tje, maar zag dat ie gewoon op hun Bandcamp stond: https://robertjanstips.ba(...)-back-naked-sold-out (het toch iets wat ik niet vaak ga opzetten verwacht ikquote:Op zondag 10 december 2023 19:54 schreef bazbo het volgende:
bazbo cd2313: Supersister - Looking Back, Naked
[ afbeelding ]
[..]
Niks van dit album te vinden op YT, daarom maar wat ervan live in 2023:
En een foto van afgelopen donderdag 7 december:
[ afbeelding ]
)
Robert Moog died for our synths
Die bio is hoogst vermakelijk en het cd'tje zal ook ik niet vaak draaien. Maar mooie herinnering.quote:Op maandag 11 december 2023 09:20 schreef Gehenna het volgende:
[..]
He grappig, ik ging een dag later in Groningen heen. Maar je beschrijft nagenoeg hetzelfde concert. Ik heb genoten. Ik heb de biografie nog gekocht. Twijfelde over het cd'tje, maar zag dat ie gewoon op hun Bandcamp stond: https://robertjanstips.ba(...)-back-naked-sold-out (het toch iets wat ik niet vaak ga opzetten verwacht ik
Leuk concertje wel, hè?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Ja echt heel tof, vooral dat ze er zelf ook zoveel plezier in hadden. En indrukwekkend dat het allemaal nog zo muzikaal is, terwijl die mannen ook al in de 70 zijn.quote:
[..]
Die bio is hoogst vermakelijk en het cd'tje zal ook ik niet vaak draaien. Maar mooie herinnering.
Leuk concertje wel, hè?
De Zappa-esque humor die ze af en toe hadden, ging ik ook wel goed op, dat houdt de boel wel lekker luchtig.
Robert Moog died for our synths
https://www.iopages.nl/re(...)ngen-8-december-2023quote:
[..]
Ja echt heel tof, vooral dat ze er zelf ook zoveel plezier in hadden. En indrukwekkend dat het allemaal nog zo muzikaal is, terwijl die mannen ook al in de 70 zijn.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2315: Talk Talk - Spirit Of Eden
Op dit album uit 1988 ontwikkelt Talk Talk het fenomeen dat een stilte na een noot minstens zo belangrijk is als de noot zelf verder. Spirit Of Eden is een prachtig en sfeervol album, overwegend melancholiek met hier en daar een wat bombastische uitspatting. Ik hoor de plaat als hij net uit is, maar op dat moment beklijft het nog niet en het duurt tot 28 januari 2011 dat ik tot aanschaf over ga. Ik heb een remaster uit 2009 en die klinkt zeer mooi en ruimtelijk. Naast vaste bandleden Mark Hollis, Tim Friese-Greene, Paul Webb en Lee Harris is er een batterij aan gastmuzikanten, waaronder grootheden als Danny Thompson, Nigel Kennedy en harmonica-icoon Mark Feltman. Het hele album luistert als een lange suite van atmosferen en de verstildheid maakt vandaag de dag op mij diepe indruk.
Op dit album uit 1988 ontwikkelt Talk Talk het fenomeen dat een stilte na een noot minstens zo belangrijk is als de noot zelf verder. Spirit Of Eden is een prachtig en sfeervol album, overwegend melancholiek met hier en daar een wat bombastische uitspatting. Ik hoor de plaat als hij net uit is, maar op dat moment beklijft het nog niet en het duurt tot 28 januari 2011 dat ik tot aanschaf over ga. Ik heb een remaster uit 2009 en die klinkt zeer mooi en ruimtelijk. Naast vaste bandleden Mark Hollis, Tim Friese-Greene, Paul Webb en Lee Harris is er een batterij aan gastmuzikanten, waaronder grootheden als Danny Thompson, Nigel Kennedy en harmonica-icoon Mark Feltman. Het hele album luistert als een lange suite van atmosferen en de verstildheid maakt vandaag de dag op mij diepe indruk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2316: Talk Talk - Laughing Stock
Deze plaat uit 1991 is een mooie voortzetting van de lijn die Talk Talk met The Spirit Of Eden heeft ingezet. Misschien is-ie nóg atmosferischer en is de stilte nóg bepalender voor het geluid. Geen hits. Wel fabuleus mooie klanken. Naast vaste krachten Lee Harris, Tim Friese-Greene en Mark Hollis opnieuw nogal wat gastmuzikanten waaronder mondharmonicaspeler Mark Feltman en een uitgebreid trijkensemble met daarin violist Wilf Gibson (hé, die kennen we van de tweede ELO-plaat uit 1972). Ik koop het album pas op 25 februari 2013, een herdruk uit een onbekend jaar. Laughing Stock is de zwanenzang van Talk Talk. Hierna zal Mark Hollis nog die ene roemruchte soloplaat maken in 1998 en onze wereld verlaten op 25 februari 2019.
Deze plaat uit 1991 is een mooie voortzetting van de lijn die Talk Talk met The Spirit Of Eden heeft ingezet. Misschien is-ie nóg atmosferischer en is de stilte nóg bepalender voor het geluid. Geen hits. Wel fabuleus mooie klanken. Naast vaste krachten Lee Harris, Tim Friese-Greene en Mark Hollis opnieuw nogal wat gastmuzikanten waaronder mondharmonicaspeler Mark Feltman en een uitgebreid trijkensemble met daarin violist Wilf Gibson (hé, die kennen we van de tweede ELO-plaat uit 1972). Ik koop het album pas op 25 februari 2013, een herdruk uit een onbekend jaar. Laughing Stock is de zwanenzang van Talk Talk. Hierna zal Mark Hollis nog die ene roemruchte soloplaat maken in 1998 en onze wereld verlaten op 25 februari 2019.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2316: Talking Heads - The Name Of This Band Is Talking Heads
Tijd voor feest. Feest met Talking Heads. Ik heb niet alle albums. De oudste is deze, een liveplaat die verscheen in 1982. De eerste elpee van de oorspronkelijke dubbelelpee bevat opnamen van het kwartet uit 1977 en 1979; op de tweede plaat horen we een uitgebreidere bezetting, opgenomen in 1980 en 1981, met onder anderen Nona Hendrix, Steve Scales, de fantastische Burnie Worrell en scheurgitarist Adrian Belew. In 2004 kwam er een nieuwe remaster, die veel uitgebreider was. Ik koop die dubbelcd bij het verschijnen op 2 september 2004. Dankzij de vele bonustracks krijgen we dik tweeënhalf uur uiterst smakelijke en swingende muziek. En nog intelligent gemaakt ook, dus zelfs wij liefhebbers van de betere pop- en rockmuziek mogen uit onze plaat gaan. Doe ik.
Tijd voor feest. Feest met Talking Heads. Ik heb niet alle albums. De oudste is deze, een liveplaat die verscheen in 1982. De eerste elpee van de oorspronkelijke dubbelelpee bevat opnamen van het kwartet uit 1977 en 1979; op de tweede plaat horen we een uitgebreidere bezetting, opgenomen in 1980 en 1981, met onder anderen Nona Hendrix, Steve Scales, de fantastische Burnie Worrell en scheurgitarist Adrian Belew. In 2004 kwam er een nieuwe remaster, die veel uitgebreider was. Ik koop die dubbelcd bij het verschijnen op 2 september 2004. Dankzij de vele bonustracks krijgen we dik tweeënhalf uur uiterst smakelijke en swingende muziek. En nog intelligent gemaakt ook, dus zelfs wij liefhebbers van de betere pop- en rockmuziek mogen uit onze plaat gaan. Doe ik.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2318: Talking Heads - Stop Making Sense
Dit was mijn kennismaking met Talking Heads. Ik zag de concertfilm rond 1985 ergens op televisie en was zeer onder de indruk. Toen ik drie jaar later kennismaakte met De Vrouw, bleek zij de elpee met de soundtrack in de kast te hebben staan. We hébben wat af staan swingen in haar woonkamertje. Toen we samen woonden en onze videorecorder aanschaften, was een van onze eerste videobanden de concertfilm. In 1999 kwam er een opgepoetste en uitgebreidere versie op zowel dvd als cd uit. De cd kocht ik op 11 november 1999 en ik knal hem nog altijd met regelmaat door de kamer. Wat valt er nog te zeggen over de plaat en vooral de film die bekend staat als zo ongeveer de beste concertfilm aller tijden? De opbouw is werkelijk briljant, van de start met David Byrne die in z'n uppie Psycho Killer staat te vertolken met z'n gitaar en de ghettoblaster tot de langzaam letterlijk aanschuivende collegamuzikanten, van de capriolen en attributen tot de grandioze vertolkingen van Slippery People, Burning Down The House, Life During Wartime, natuurlijk Once In A Lifetime en noem alle andere songs ook maar op. Bij de vele bonusnummers zit ook Genious Of Love van Talking Heads spin-off Tom Tom Club. Stop Making Sense is een van de absolute hoogtepunten in de popmuziek.
Dit was mijn kennismaking met Talking Heads. Ik zag de concertfilm rond 1985 ergens op televisie en was zeer onder de indruk. Toen ik drie jaar later kennismaakte met De Vrouw, bleek zij de elpee met de soundtrack in de kast te hebben staan. We hébben wat af staan swingen in haar woonkamertje. Toen we samen woonden en onze videorecorder aanschaften, was een van onze eerste videobanden de concertfilm. In 1999 kwam er een opgepoetste en uitgebreidere versie op zowel dvd als cd uit. De cd kocht ik op 11 november 1999 en ik knal hem nog altijd met regelmaat door de kamer. Wat valt er nog te zeggen over de plaat en vooral de film die bekend staat als zo ongeveer de beste concertfilm aller tijden? De opbouw is werkelijk briljant, van de start met David Byrne die in z'n uppie Psycho Killer staat te vertolken met z'n gitaar en de ghettoblaster tot de langzaam letterlijk aanschuivende collegamuzikanten, van de capriolen en attributen tot de grandioze vertolkingen van Slippery People, Burning Down The House, Life During Wartime, natuurlijk Once In A Lifetime en noem alle andere songs ook maar op. Bij de vele bonusnummers zit ook Genious Of Love van Talking Heads spin-off Tom Tom Club. Stop Making Sense is een van de absolute hoogtepunten in de popmuziek.
![Talking Heads - Burning Down the House [HD]](https://i.ytimg.com/vi/Zfr3L0drhS8/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2319: Talking Heads - Naked
In 1988 brengt de band dit album uit. Het idee is om hun muziek te mengen met Afrikaanse invloeden. Ik lees ergens een enthousiaste recensie en koop de plaat in dat jaar op elpee. Een cd-versie schaf ik aan op 25 mei 1993. Daarop staat de B-kant van de enige single ook en die was niet te horen op de vinylversie. Gelijk vanaf opener (en die single) Blind gaat het los. Het kwartet verdrinkt bijna in de enorme blazerspartijen. Er staat gruwelijk sterk songmateriaal op: Blind, Totally Nude, (Nothing But) Flowers en Big Daddy zijn ware klappers. Mijn persoonlijke favorieten zijn het wat onheilspellende The Democratic Circus en de indringende afsluiter en parel Cool Water. Gave plaat.
In 1988 brengt de band dit album uit. Het idee is om hun muziek te mengen met Afrikaanse invloeden. Ik lees ergens een enthousiaste recensie en koop de plaat in dat jaar op elpee. Een cd-versie schaf ik aan op 25 mei 1993. Daarop staat de B-kant van de enige single ook en die was niet te horen op de vinylversie. Gelijk vanaf opener (en die single) Blind gaat het los. Het kwartet verdrinkt bijna in de enorme blazerspartijen. Er staat gruwelijk sterk songmateriaal op: Blind, Totally Nude, (Nothing But) Flowers en Big Daddy zijn ware klappers. Mijn persoonlijke favorieten zijn het wat onheilspellende The Democratic Circus en de indringende afsluiter en parel Cool Water. Gave plaat.
![Talking Heads - Blind (Official Video) [HD]](https://i.ytimg.com/vi/8ut5tHfbaJA/0.jpg)
![Talking Heads - [Nothing But] Flowers (Official Video)](https://i.ytimg.com/vi/2twY8YQYDBE/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2320: Talking Heads - Once In A Lifetime
Hè, nu schrijf ik al sinds jaar en dag de datum van aankoop op een stickertje en dat plak ik dan in het hoesje van de cd. Laat ik dat nou bij deze box niet hebben gedaan... dom. Deze set met drie cd's en dvd is verschenen in november 2003 en ik moet hem niet lang daarna hebben gekocht, dus we maken er 1 december 2003 van. Het betreft hier een fraai overzicht van het oeuvre van Talking Heads. Van ieder album zijn vier, vijf of zes stukken opgenomen, aangevuld met een enkele demo of outtake. En als ik het dan weer eens van voor naar achteren beluister, dan kan ik niet anders concluderen dan dat de band een grandioze portie muziek wist te maken. Opvallend is de ontwikkeling: na een paar platen als kwartet zocht de band naar een breder geluid en schakelde steeds meer andere muzikanten in, om op de laatste paar albums terug te keren naar het intiemere karakter. Op de bijgevoegde dvd staat materiaal van de roemruchte Storytelling Giant, een verzameling muziekvideo's die de band produceerde en die voor deze gelegenheid is aangevuld met wat extra materiaal. Ik draai het allemaal veel te weinig en dat zal te maken hebben met het zeer onhandige formaat van de box: het is een boek van tien centimeter hoog bij vijftig centimeter breed. Wel heel fraai vormgegeven. Once In A Lifetime is een heerlijk overzicht van het werk van een fantastische band.
Hè, nu schrijf ik al sinds jaar en dag de datum van aankoop op een stickertje en dat plak ik dan in het hoesje van de cd. Laat ik dat nou bij deze box niet hebben gedaan... dom. Deze set met drie cd's en dvd is verschenen in november 2003 en ik moet hem niet lang daarna hebben gekocht, dus we maken er 1 december 2003 van. Het betreft hier een fraai overzicht van het oeuvre van Talking Heads. Van ieder album zijn vier, vijf of zes stukken opgenomen, aangevuld met een enkele demo of outtake. En als ik het dan weer eens van voor naar achteren beluister, dan kan ik niet anders concluderen dan dat de band een grandioze portie muziek wist te maken. Opvallend is de ontwikkeling: na een paar platen als kwartet zocht de band naar een breder geluid en schakelde steeds meer andere muzikanten in, om op de laatste paar albums terug te keren naar het intiemere karakter. Op de bijgevoegde dvd staat materiaal van de roemruchte Storytelling Giant, een verzameling muziekvideo's die de band produceerde en die voor deze gelegenheid is aangevuld met wat extra materiaal. Ik draai het allemaal veel te weinig en dat zal te maken hebben met het zeer onhandige formaat van de box: het is een boek van tien centimeter hoog bij vijftig centimeter breed. Wel heel fraai vormgegeven. Once In A Lifetime is een heerlijk overzicht van het werk van een fantastische band.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2321: Tame Impala - Currents
In 2015 lees ik allerlei lovende recensies over dit album. Toch eens gaan beluisteren. Spotify openen en terwijl ik ergens mee bezig ben hoor ik op de achtergrond redelijk warme klanken met een lome beat eronder. Best leuk. Onthouden. Dus niet. Op 11 april 2016 ben ik in een plaatselijke platenwinkel en zie ik het album voor nog geen negen pleuro in de uitverkoopbak liggen. O ja, die zou ik onthouden. Ik weet het meer. Voor dat nog geen tientje neem ik de cd mee. Thuis draai ik het. Kevin Parker is Tame Impala en in z'n uppie heeft-ie een plaat gemaakt vol met vage shit. Het is inderdaad loom en ontspannen, bij vlagen zonnig en bij andere vlagen nogal nietszeggend. Ik begrijp nog altijd niet zo goed waarom iedereen hiermee weg loopt. Het is niet slecht, maar ik vind het ook niet indrukwekkend of zo. Maar wie ben ik? Ik ben iemand die het plaatje weer eens heeft beluisterd en het heel aardig vind en als het voorbij is vergeet ik het zo weer. Niet erg.
In 2015 lees ik allerlei lovende recensies over dit album. Toch eens gaan beluisteren. Spotify openen en terwijl ik ergens mee bezig ben hoor ik op de achtergrond redelijk warme klanken met een lome beat eronder. Best leuk. Onthouden. Dus niet. Op 11 april 2016 ben ik in een plaatselijke platenwinkel en zie ik het album voor nog geen negen pleuro in de uitverkoopbak liggen. O ja, die zou ik onthouden. Ik weet het meer. Voor dat nog geen tientje neem ik de cd mee. Thuis draai ik het. Kevin Parker is Tame Impala en in z'n uppie heeft-ie een plaat gemaakt vol met vage shit. Het is inderdaad loom en ontspannen, bij vlagen zonnig en bij andere vlagen nogal nietszeggend. Ik begrijp nog altijd niet zo goed waarom iedereen hiermee weg loopt. Het is niet slecht, maar ik vind het ook niet indrukwekkend of zo. Maar wie ben ik? Ik ben iemand die het plaatje weer eens heeft beluisterd en het heel aardig vind en als het voorbij is vergeet ik het zo weer. Niet erg.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2322: The Tangent - Not As Good As The Book
The Tangent. Wie kent het niet? Ik heb de naam van de groep veel gehoord en ben geïnteresseerd omdat Roine Stolt (van Kaipa en The Flower Kings en Transatlantic) erin mee speelt, maar ik koop pas iets (het album A Spark In The Aether) in mei 2015. Not As Good As The Book is al de zesde plaat van The Tangent en ik schaf het aan op 10 juni 2015. Het brein van The Tangent is Andy Tillison, een Brits toetsenist en componist die zijn hart heeft liggen bij een soort progpunk, maar voor The Tangent vooral die progkant gebruikt. Not As Good As The Book is ook nog eens een dubbelcd. Volgens mij is er een verhaal te beluisteren, maar daar kan ik geen chocolade van maken. Voor de rest alles puik. Veel mooie melodieën, tempowisselingen en complexe passages. De band kent in de loop van het bestaan zeer veel verschillende bezettingen en op deze plaat horen we geen Roine Stolt, maar wel gitarist Guy Manning, saxofonist/fluitist Theo Travis, bassist Jonas Reingold en drummer Jaime Salazar. Plus natuurlijk Tillison op toetsen; hij zingt ook. Voorwaar, geen minne groep.
The Tangent. Wie kent het niet? Ik heb de naam van de groep veel gehoord en ben geïnteresseerd omdat Roine Stolt (van Kaipa en The Flower Kings en Transatlantic) erin mee speelt, maar ik koop pas iets (het album A Spark In The Aether) in mei 2015. Not As Good As The Book is al de zesde plaat van The Tangent en ik schaf het aan op 10 juni 2015. Het brein van The Tangent is Andy Tillison, een Brits toetsenist en componist die zijn hart heeft liggen bij een soort progpunk, maar voor The Tangent vooral die progkant gebruikt. Not As Good As The Book is ook nog eens een dubbelcd. Volgens mij is er een verhaal te beluisteren, maar daar kan ik geen chocolade van maken. Voor de rest alles puik. Veel mooie melodieën, tempowisselingen en complexe passages. De band kent in de loop van het bestaan zeer veel verschillende bezettingen en op deze plaat horen we geen Roine Stolt, maar wel gitarist Guy Manning, saxofonist/fluitist Theo Travis, bassist Jonas Reingold en drummer Jaime Salazar. Plus natuurlijk Tillison op toetsen; hij zingt ook. Voorwaar, geen minne groep.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2323: The Tangent - Down And Out In Paris And London
Ook het zevende album (uit 2009) van The Tangent vertelt een of ander verhaal. Het zal. De muziek ligt in het verlengde van de voorgangers: uitgebreide prog met veel verschillende sferen en tempo's en met veel tekst, maar ook veel lange instrumentale passages. Symphonic prog heet dit onder de kenners, geloof ik. In 2009 is de band weer anders: Naast Andy Tillison zijn Guy Manning en Theo Travis er nog en dit maal spelen Jonathan Barrett (bas) en Paul Burgess (drums) mee. Ik heb een remaster uit 2012 die ik koop op 15 juni 2015. Fijn plaatje, ook dit.
Ook het zevende album (uit 2009) van The Tangent vertelt een of ander verhaal. Het zal. De muziek ligt in het verlengde van de voorgangers: uitgebreide prog met veel verschillende sferen en tempo's en met veel tekst, maar ook veel lange instrumentale passages. Symphonic prog heet dit onder de kenners, geloof ik. In 2009 is de band weer anders: Naast Andy Tillison zijn Guy Manning en Theo Travis er nog en dit maal spelen Jonathan Barrett (bas) en Paul Burgess (drums) mee. Ik heb een remaster uit 2012 die ik koop op 15 juni 2015. Fijn plaatje, ook dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2324: The Tangent - Le Sacre Du Travail
'An electric sinfonia by Andy Tillison' is de ondertitel van dit tiende album uit 2013 van The Tangent. Het geluid en de stijl is nóg verder ontwikkeld tot een hoogwaardig en spectaculair soort symfonische progrock. De samenstelling van de band is ongekend: naast Tillison zijn er Gavin Harrison, Jonas Reingold, Theo Travis, Jakko Jakszyk en David Longdon. Ook de composities zijn dit keer subliem. En wederom een of ander verhaal (over werk), waardoor de plaat is opgedeeld in vijf movements, van de prachtige ouverture Coming Up On The Hour tot aan de pakkende afsluiter Evening TV. Ik heb een limited edition die ik koop op 10 juni 2015 met daarop drie korte bonussen, waaronder een liveopname van Hat (uit 1979!). Dit album is een van de hoogtepunten uit het oeuvre van The Tangent.
'An electric sinfonia by Andy Tillison' is de ondertitel van dit tiende album uit 2013 van The Tangent. Het geluid en de stijl is nóg verder ontwikkeld tot een hoogwaardig en spectaculair soort symfonische progrock. De samenstelling van de band is ongekend: naast Tillison zijn er Gavin Harrison, Jonas Reingold, Theo Travis, Jakko Jakszyk en David Longdon. Ook de composities zijn dit keer subliem. En wederom een of ander verhaal (over werk), waardoor de plaat is opgedeeld in vijf movements, van de prachtige ouverture Coming Up On The Hour tot aan de pakkende afsluiter Evening TV. Ik heb een limited edition die ik koop op 10 juni 2015 met daarop drie korte bonussen, waaronder een liveopname van Hat (uit 1979!). Dit album is een van de hoogtepunten uit het oeuvre van The Tangent.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2325: The Tangent - A Spark In The Aether - The Music That Died Alone - Volume Two
Op 20 mei 2015 koop ik dit dan zojuist verschenen album, het elfde van The Tangent al. Het is mijn eerste kennismaking, nadat ik lovende recensies erover heb gelezen. Sterrenbezetting: Morgan Ågren (drums), Jonas Reingold (bas), Theo Travis (blazerijen), Luke Machin (gitaren) en Andy Tillison (toetsen en zang). Zes uitstekende composities, van de pakkende opener (en titelnummer) tot en met de twee lange songsuites. Een van die twee lange stukken Codpieces And Capes (A Love Song) is een ode aan de klassieke progbands (zoals Jethro Tull en ELP). Er komt weer schitterende muziek voorbij vol tempowisselingen, meezingkoortjes, complexe instrumentale passages en melodieën die in je kop blijven zitten. Er is ook nog een bonus: een radio-edit van San Francisco, dat op het album onderdeel is van het lange stuk The Celluloid Road, een eerbetoon aan klassieke films. Wederom een uitstekend album van The Tangent.
Op 20 mei 2015 koop ik dit dan zojuist verschenen album, het elfde van The Tangent al. Het is mijn eerste kennismaking, nadat ik lovende recensies erover heb gelezen. Sterrenbezetting: Morgan Ågren (drums), Jonas Reingold (bas), Theo Travis (blazerijen), Luke Machin (gitaren) en Andy Tillison (toetsen en zang). Zes uitstekende composities, van de pakkende opener (en titelnummer) tot en met de twee lange songsuites. Een van die twee lange stukken Codpieces And Capes (A Love Song) is een ode aan de klassieke progbands (zoals Jethro Tull en ELP). Er komt weer schitterende muziek voorbij vol tempowisselingen, meezingkoortjes, complexe instrumentale passages en melodieën die in je kop blijven zitten. Er is ook nog een bonus: een radio-edit van San Francisco, dat op het album onderdeel is van het lange stuk The Celluloid Road, een eerbetoon aan klassieke films. Wederom een uitstekend album van The Tangent.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2326: The Tangent - The Slow Rust Of Forgotten Machinery (Or 'Where Do We Draw The Line Now?')
Andy Tillison maakt zich kwaad over allerlei toestanden die hij om zich heen ziet en dan vooral in het Britse land en in de wereld van de muziek. Onrecht, vervuiling, geweld, machtsmisbruik, het voornemen tot Brexit, noem het maar op. Dat resulteert in furieuze teksten en die staan er nogal veel op dit album, dat ik koop bij het verschijnen op 1 augustus 2017. De woede van Tillison horen we in een zestal stukken die bij elkaar bijna tachtig minuten duren. Om hem heen zijn Jonas Reingold, Theo Travis en Luke Machin er ook. Tillison speelt alle toetsen, drumt en zingt en praat die vele teksten. Tussendoor klinkt gelukkig heel veel goede muziek, met een hoofdrol voor de Hammond- en Mooglijnen en ook de gitaar van Machin snijdt hier en daar lekker. Alles bij elkaar weer een fijn progalbum.
Andy Tillison maakt zich kwaad over allerlei toestanden die hij om zich heen ziet en dan vooral in het Britse land en in de wereld van de muziek. Onrecht, vervuiling, geweld, machtsmisbruik, het voornemen tot Brexit, noem het maar op. Dat resulteert in furieuze teksten en die staan er nogal veel op dit album, dat ik koop bij het verschijnen op 1 augustus 2017. De woede van Tillison horen we in een zestal stukken die bij elkaar bijna tachtig minuten duren. Om hem heen zijn Jonas Reingold, Theo Travis en Luke Machin er ook. Tillison speelt alle toetsen, drumt en zingt en praat die vele teksten. Tussendoor klinkt gelukkig heel veel goede muziek, met een hoofdrol voor de Hammond- en Mooglijnen en ook de gitaar van Machin snijdt hier en daar lekker. Alles bij elkaar weer een fijn progalbum.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2327: The Tangent - Proxy
Krap een jaar later komt er alweer een nieuw album. Andy Tillison blijft zich kwaad maken over de misstanden in zijn omgeving en land, maar er is ook ruimte voor andere zaken. 'A protest, a reflection, a couple of regrets and a rant' is de ondertitel van de plaat. Ik koop 'm op 19 november 2018. Achteraf was de voorganger wat grijs en vlak en dat komt mede door het (elektronische) drumwerk van Tillison; op Proxy mag Steve Roberts de echte drums komen bespelen. Naast hem zijn ondertussen vaste waarden Reingold, Travis en Machin van de partij. Proxy is een mooie en gevarieerde plaat geworden. Opener en titelnummer Proxy is weer zo'n fraaie epic met allerlei melodieën en tempowisselingen, The Melting Andalusian Skies is een schitterend instrumentaaltje waarin vooral het geraffineerde basspel van Reingold opvalt, A Case Of Misplaced Optimism is zowaar funky en The Adulthood Lie kenmerkt zich door de vele lekkere koortjes en de fijne Hammond-, Moog- en gitaarsolo's. Supper's Off is dan weer een woedeaanval over van alles met uiteindelijke geruststellende boodschap: muziek zorgt voor vrede. Op mijn limited edition staat dan nog een bonus: Excerpts From Exo-Oceans. Met Proxy maakt The Tangent weer een ijzersterk album dat iedere symfoprogliefhebber van zal smullen.
Krap een jaar later komt er alweer een nieuw album. Andy Tillison blijft zich kwaad maken over de misstanden in zijn omgeving en land, maar er is ook ruimte voor andere zaken. 'A protest, a reflection, a couple of regrets and a rant' is de ondertitel van de plaat. Ik koop 'm op 19 november 2018. Achteraf was de voorganger wat grijs en vlak en dat komt mede door het (elektronische) drumwerk van Tillison; op Proxy mag Steve Roberts de echte drums komen bespelen. Naast hem zijn ondertussen vaste waarden Reingold, Travis en Machin van de partij. Proxy is een mooie en gevarieerde plaat geworden. Opener en titelnummer Proxy is weer zo'n fraaie epic met allerlei melodieën en tempowisselingen, The Melting Andalusian Skies is een schitterend instrumentaaltje waarin vooral het geraffineerde basspel van Reingold opvalt, A Case Of Misplaced Optimism is zowaar funky en The Adulthood Lie kenmerkt zich door de vele lekkere koortjes en de fijne Hammond-, Moog- en gitaarsolo's. Supper's Off is dan weer een woedeaanval over van alles met uiteindelijke geruststellende boodschap: muziek zorgt voor vrede. Op mijn limited edition staat dan nog een bonus: Excerpts From Exo-Oceans. Met Proxy maakt The Tangent weer een ijzersterk album dat iedere symfoprogliefhebber van zal smullen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2328: The Tangent - Auto Reconnaissance
Andy Tillison's The Tangent komt in 2020 met dit zoveelste album Auto Reconnaissance. Opnieuw geen misselijke plaat als je van symfonische prog houdt. Drummer Steve Roberts lijkt nu vast lid van de band en de verdere bezetting lijkt nu ook definitief: Reingold, Travis en Machin. Op het nieuwe album wisselen korte en zeer lange compositie elkaar wederom af. Er is veel te genieten voor de liefhebber van bombast, complexe structuren, tempowisselingen en mooie melodieën. Natuurlijk is er ook weer veel ruimte voor solo's: sax, fluit, gitaar, Hammond en Moog. Met opener Life On Hold bevat het album zelfs een pakkende popsong. Na dik een uur krijgen we op mijn limited edition (die ik bij het verschijnen koop op 24 augustus 2020) nog een bonus in de vorm van het bijna een kwartier durende Proxima. Ondertussen is de band ook aan het touren en onlangs verscheen er een verzameling opnames. Ik heb het echter niet. Tillison is met zijn Tangent productief en het lukt me niet om alles bij te houden. Hiermee eindigt mijn rijtje The Tangent dan ook.
Andy Tillison's The Tangent komt in 2020 met dit zoveelste album Auto Reconnaissance. Opnieuw geen misselijke plaat als je van symfonische prog houdt. Drummer Steve Roberts lijkt nu vast lid van de band en de verdere bezetting lijkt nu ook definitief: Reingold, Travis en Machin. Op het nieuwe album wisselen korte en zeer lange compositie elkaar wederom af. Er is veel te genieten voor de liefhebber van bombast, complexe structuren, tempowisselingen en mooie melodieën. Natuurlijk is er ook weer veel ruimte voor solo's: sax, fluit, gitaar, Hammond en Moog. Met opener Life On Hold bevat het album zelfs een pakkende popsong. Na dik een uur krijgen we op mijn limited edition (die ik bij het verschijnen koop op 24 augustus 2020) nog een bonus in de vorm van het bijna een kwartier durende Proxima. Ondertussen is de band ook aan het touren en onlangs verscheen er een verzameling opnames. Ik heb het echter niet. Tillison is met zijn Tangent productief en het lukt me niet om alles bij te houden. Hiermee eindigt mijn rijtje The Tangent dan ook.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2329: Tangerine Dream - The Virgin Years 1974-1978
Ik heb veel te weinig van de klassieke Tangerine Dream. Dat gemis maak ik deels goed door op 14 januari 2011 deze set te kopen, die dan net uit is. Op drie cd's vinden we vijf albums uit het tijdvak 1974-1978 (goh): Phaedra, Rubicon, Stratosfear (live), Richochet en Cyclone. De eerste vier zijn gemaakt met de legendarische bezetting van Edgar Froese, Christopher Franke en Peter Baumann. Het is de periode dat de groep steeds meer pioniert met en definitief overschakelt op elektronica en synthesizers en daarmee instrumenten als basgitaar, elektrische gitaar en akoestische drums naar de achtergrond dwingt. De veelal lange composities komen al improviserend tot stand, kenmerken zich door het gebruik van sequencers en herhaling en werken daardoor bijzonder hypnotiserend. Baumann neemt in 1978 afscheid en zijn plek wordt ingenomen door drummer Klaus Krieger en zanger Steve Jolliffe. Cyclone is een van de weinige TD-platen met zang en tekst en de groep doet daarmee een poging om toegankelijker werk te maken. Het zal blijven bij dit ene album. Deze set bevat bijna vier uur essentiële muziekgeschiedenis.
Ik heb veel te weinig van de klassieke Tangerine Dream. Dat gemis maak ik deels goed door op 14 januari 2011 deze set te kopen, die dan net uit is. Op drie cd's vinden we vijf albums uit het tijdvak 1974-1978 (goh): Phaedra, Rubicon, Stratosfear (live), Richochet en Cyclone. De eerste vier zijn gemaakt met de legendarische bezetting van Edgar Froese, Christopher Franke en Peter Baumann. Het is de periode dat de groep steeds meer pioniert met en definitief overschakelt op elektronica en synthesizers en daarmee instrumenten als basgitaar, elektrische gitaar en akoestische drums naar de achtergrond dwingt. De veelal lange composities komen al improviserend tot stand, kenmerken zich door het gebruik van sequencers en herhaling en werken daardoor bijzonder hypnotiserend. Baumann neemt in 1978 afscheid en zijn plek wordt ingenomen door drummer Klaus Krieger en zanger Steve Jolliffe. Cyclone is een van de weinige TD-platen met zang en tekst en de groep doet daarmee een poging om toegankelijker werk te maken. Het zal blijven bij dit ene album. Deze set bevat bijna vier uur essentiële muziekgeschiedenis.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2330: Tangerine Dream - The Virgin Years 1977-1983
Er komt nóg zo'n fraaie set uit, een jaar later in 2012. Ik koop die (pas) op 2 mei 2019. Op vijf (5!) cd's staan maar liefst zeven platen van Tangerine Dream: de dubbele live Encore is nog met Baumann en Force Majeur met Steve Jolliffe. Vanaf Tangram is Jollife weg, neemt Johannes Schmoelling zijn plaats in en gaat de groep terug naar instrumentaal en nóg elektronischer werk. Dit trio neemt de platen Exit, White Eagle, Logos (live) en Hyperboria op. Veel plaatkantlange stukken, atmosferische klanken, elektronische ritmes en mooie melodieën. Tangerine Dream laat ook op deze prachtverzameling horen dat ze een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de ontwikkeling van de elektronische muziek. Prachtset.
Er komt nóg zo'n fraaie set uit, een jaar later in 2012. Ik koop die (pas) op 2 mei 2019. Op vijf (5!) cd's staan maar liefst zeven platen van Tangerine Dream: de dubbele live Encore is nog met Baumann en Force Majeur met Steve Jolliffe. Vanaf Tangram is Jollife weg, neemt Johannes Schmoelling zijn plaats in en gaat de groep terug naar instrumentaal en nóg elektronischer werk. Dit trio neemt de platen Exit, White Eagle, Logos (live) en Hyperboria op. Veel plaatkantlange stukken, atmosferische klanken, elektronische ritmes en mooie melodieën. Tangerine Dream laat ook op deze prachtverzameling horen dat ze een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de ontwikkeling van de elektronische muziek. Prachtset.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2331: DeWolff - Live & Outta Sight 3
Wow! De jongens van DeWolff zijn niet langer de jongens. Wat we hier voorgeschoteld krijgen, dat is volwassen kost. Zijn de laatste studioplaten van het trio zeer goed; live is het allemaal nóg energieker en verbluffender. Ik heb de jongeheren al heel veel keren mogen zien en horen spelen en kan iedereen vertellen dat ze keer op keer beter worden. Gelukkig trakteert de band ons om de zoveel studioalbums met een liveplaat. Dit is alweer de derde. Hij kwam een tijdje geleden uit en ik mocht hem ontvangen op kerstavond 24 december 2023. Op de dubbelaar staat werk van de laatste drie studioplaten Tascam Tapes, Wolffpack en Love, Death & In Between dat is opgenomen tijdens concerten in de eerste drie maanden van 2023. De laatste jaren staat het trio ook vaak met meer mensen op het podium. Hier horen we in veel stukken een bassist, blazers en een grandioos damesachtergrondkoortje. Vooral het spul van het laatste album Love, Death & In Between maakt heel veel indruk. Luister naar Message For My Baby of het lange Rosita. Met dit fenomenale livealbum bewijzen de jochies van DeWolff dat ze een van de beste bands van ons land zijn. Wow!
Wow! De jongens van DeWolff zijn niet langer de jongens. Wat we hier voorgeschoteld krijgen, dat is volwassen kost. Zijn de laatste studioplaten van het trio zeer goed; live is het allemaal nóg energieker en verbluffender. Ik heb de jongeheren al heel veel keren mogen zien en horen spelen en kan iedereen vertellen dat ze keer op keer beter worden. Gelukkig trakteert de band ons om de zoveel studioalbums met een liveplaat. Dit is alweer de derde. Hij kwam een tijdje geleden uit en ik mocht hem ontvangen op kerstavond 24 december 2023. Op de dubbelaar staat werk van de laatste drie studioplaten Tascam Tapes, Wolffpack en Love, Death & In Between dat is opgenomen tijdens concerten in de eerste drie maanden van 2023. De laatste jaren staat het trio ook vaak met meer mensen op het podium. Hier horen we in veel stukken een bassist, blazers en een grandioos damesachtergrondkoortje. Vooral het spul van het laatste album Love, Death & In Between maakt heel veel indruk. Luister naar Message For My Baby of het lange Rosita. Met dit fenomenale livealbum bewijzen de jochies van DeWolff dat ze een van de beste bands van ons land zijn. Wow!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2332: Tempest - Turn Of The Wheel
Er bestaan meer bands die Tempest heten. Dit is de Tempest die is opgericht door Lief Sorbye, een Noor die veel bivakkeert in de Verenigde Staten, maar zich helemaal heeft overgegeven aan Keltische muziek. In 1996 mag hij voor het roemruchte proglabel (!) Magna Carta een plaat maken, maar dan wel geproduceerd door Robert Berry. Berry is dan weer bekend van zijn prog-cover-band Hush en zijn bijdrage aan de plaat die hij maakte met een gezelschap genaamd 3, waarin hij mocht spelen en zingen naast zijn helden Keith Emerson en Carl Palmer. Op deze plaat Turn Of The Wheel speelt Berry veel toetsen. Sorbye is de componist, mandolinist, fluitist, harmonicaist en zangert. Daarnaast zijn er een violist, bassist en drummer. De eigen stukken misstaan zeker niet naast de nogal wat Keltische traditionals. Ik las ergens een recensie en mijn aandacht was gevangen toen ik begreep dat niemand minder dan Keith Emerson een gastrol op de plaat speelt. Ik kocht het album wat later en gaf het mijzelf cadeau op 5 december 1997. Wat blijkt? Emerson speelt alleen in het openingsnummer The Barrow Man en enig napluizen leverde me op dat hij zijn toetsenpartij inspeelde in de tijd dat hij helemaal geen muziek kón spelen omdat hij net geopereerd was aan een lastige zenuwaandoening in zijn rechterarm. (Die operatie was overigens mislukt, waardoor hij überhaupt bijna niet meer kon spelen, maar dat is een ander verhaal.) De spetterende solo die ik verwachtte is er dus niet, maar gelukkig is de rest van de plaat bijzonder geslaagd. Folkrock van de goede soort. Gaat dat horen.
Er bestaan meer bands die Tempest heten. Dit is de Tempest die is opgericht door Lief Sorbye, een Noor die veel bivakkeert in de Verenigde Staten, maar zich helemaal heeft overgegeven aan Keltische muziek. In 1996 mag hij voor het roemruchte proglabel (!) Magna Carta een plaat maken, maar dan wel geproduceerd door Robert Berry. Berry is dan weer bekend van zijn prog-cover-band Hush en zijn bijdrage aan de plaat die hij maakte met een gezelschap genaamd 3, waarin hij mocht spelen en zingen naast zijn helden Keith Emerson en Carl Palmer. Op deze plaat Turn Of The Wheel speelt Berry veel toetsen. Sorbye is de componist, mandolinist, fluitist, harmonicaist en zangert. Daarnaast zijn er een violist, bassist en drummer. De eigen stukken misstaan zeker niet naast de nogal wat Keltische traditionals. Ik las ergens een recensie en mijn aandacht was gevangen toen ik begreep dat niemand minder dan Keith Emerson een gastrol op de plaat speelt. Ik kocht het album wat later en gaf het mijzelf cadeau op 5 december 1997. Wat blijkt? Emerson speelt alleen in het openingsnummer The Barrow Man en enig napluizen leverde me op dat hij zijn toetsenpartij inspeelde in de tijd dat hij helemaal geen muziek kón spelen omdat hij net geopereerd was aan een lastige zenuwaandoening in zijn rechterarm. (Die operatie was overigens mislukt, waardoor hij überhaupt bijna niet meer kon spelen, maar dat is een ander verhaal.) De spetterende solo die ik verwachtte is er dus niet, maar gelukkig is de rest van de plaat bijzonder geslaagd. Folkrock van de goede soort. Gaat dat horen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2333: Tempest - The 10th Anniversary Compilation
Turn Of The Wheel knetterde zo vaak door de woonkamer in de drie daarop volgende jaren, dat ik - toen ik 'm op 1 maart 2000 tegenkwam in een uitverkoopbak - deze 'verzamelaar' ook maar aanschafte. Het bleek een gouden greep. Het album verscheen oorspronkelijk in 1998 op het Magna Carta label, maar ik heb een herdruk van een jaar later. Het is ook geen echte verzamelplaat, maar een collectie van hun meest gevraagde liederen en dan opnieuw opgenomen. Lief Sorbye is weer de spil en Robert Berry is opnieuw te gast op toetsen en als producer. Hoogst aanstekelijke Keltische folkrock, zowel traditionals als eigen composities waarbij ik moet vermelden dat de vertolkingen van de traditionals sterker zijn dan die van de eigen composities. Wel een prima feestplaat. En weer brullen we alles mee.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-01-2024 20:41:49 ]
Turn Of The Wheel knetterde zo vaak door de woonkamer in de drie daarop volgende jaren, dat ik - toen ik 'm op 1 maart 2000 tegenkwam in een uitverkoopbak - deze 'verzamelaar' ook maar aanschafte. Het bleek een gouden greep. Het album verscheen oorspronkelijk in 1998 op het Magna Carta label, maar ik heb een herdruk van een jaar later. Het is ook geen echte verzamelplaat, maar een collectie van hun meest gevraagde liederen en dan opnieuw opgenomen. Lief Sorbye is weer de spil en Robert Berry is opnieuw te gast op toetsen en als producer. Hoogst aanstekelijke Keltische folkrock, zowel traditionals als eigen composities waarbij ik moet vermelden dat de vertolkingen van de traditionals sterker zijn dan die van de eigen composities. Wel een prima feestplaat. En weer brullen we alles mee.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-01-2024 20:41:49 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2334: Tempest - Balance
Balance is de opvolger en verschijnt in 2001. Ik koop 'm op 10 juni 2003. Geen idee meer waar, maar het zal ergens een goedkopie zijn geweest. De bezetting van de band is ongewijzigd; Lief Sorbye is het meest prominent aanwezig en Robert Berry doet wederom de toetsen en productie. Ook deze plaat is uitgebracht door Magna Carta en de progfolk tiert welig. Sorbye wisselt traditionals af met zijn eigen composities. Het is allemaal leuk en aardig en goed, maar ik vind 'm een beetje vlak en niet zo spetterend als de vorige twee plaatjes. Deze komt dan ook niet zo vaak de kast uit. De band brengt nog een hele reeks album uit en de laatste is van 2022, maar die heb ik allemaal niet en ook nooit gehoord.
Balance is de opvolger en verschijnt in 2001. Ik koop 'm op 10 juni 2003. Geen idee meer waar, maar het zal ergens een goedkopie zijn geweest. De bezetting van de band is ongewijzigd; Lief Sorbye is het meest prominent aanwezig en Robert Berry doet wederom de toetsen en productie. Ook deze plaat is uitgebracht door Magna Carta en de progfolk tiert welig. Sorbye wisselt traditionals af met zijn eigen composities. Het is allemaal leuk en aardig en goed, maar ik vind 'm een beetje vlak en niet zo spetterend als de vorige twee plaatjes. Deze komt dan ook niet zo vaak de kast uit. De band brengt nog een hele reeks album uit en de laatste is van 2022, maar die heb ik allemaal niet en ook nooit gehoord.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2335: 10cc - 10cc
10cc staat bij mij op de plankjes bij de T en geen commentaar, graag. Als Graham Gouldman, Eric Stewart, Kevin Godley en Lol Creme in 1972 bij elkaar komen om een bandje te beginnen, hebben ze allemaal al ruime ervaring in de wereld van de popmuziek. Zo is Gouldman een begenadigd liedjesschrijver en heeft hij al diverse hits op zijn naam (denk aan Bus Stop van The Hollies). Stewart komt uit een muzikale familie: zijn vader heeft een opnamestudio en regelt van alles; zelf heeft hij in diverse bandjes gespeeld (onder andere bij Wayne Fontana & The Mindbenders, waar Gouldman in 1968 ook lid van wordt). Godley en Creme werken al langer samen en hebben allerlei obscure singles op hun naam. De vier komen bijeen in 1970 en beginnen meerdere singles uit te brengen onder verschillende namen. In 1973 verschijnt hun eerste album onder de naam 10cc. De bandnaam verwijst naar de hoeveelheid ejaculaat die de gemiddelde man in opperste staat van paraatheid weet te produceren. Gelijk vanaf de opener Johnny Don't Do It weten we dat het snor zit: met z'n vieren weten ze een bijzonder klinkende popmuziek te maken, met pakkende melodieën, spitsvondige teksten, fraaie samenzang en veel van die typische Britse humor die bij vlagen onderkoeld ironisch is en op andere momenten richting de meligheid gaat. Donna is de eerste single en ook Rubber Bullets is een klapper van grote orde. Doowop, pop, rock, bijna cabaret: het komt allemaal voorbij op 10cc. In 2017 begin ik pas spul van de band te kopen en ik weet op 20 maart 2017 een reeks uitgaven op cd te bemachtigen, waaronder een remaster van de debuutplaat uit 2000, met daarop nog een vijftal bonussen: single versie, b-kantjes en outtakes. Geen misse debuutplaat.
10cc staat bij mij op de plankjes bij de T en geen commentaar, graag. Als Graham Gouldman, Eric Stewart, Kevin Godley en Lol Creme in 1972 bij elkaar komen om een bandje te beginnen, hebben ze allemaal al ruime ervaring in de wereld van de popmuziek. Zo is Gouldman een begenadigd liedjesschrijver en heeft hij al diverse hits op zijn naam (denk aan Bus Stop van The Hollies). Stewart komt uit een muzikale familie: zijn vader heeft een opnamestudio en regelt van alles; zelf heeft hij in diverse bandjes gespeeld (onder andere bij Wayne Fontana & The Mindbenders, waar Gouldman in 1968 ook lid van wordt). Godley en Creme werken al langer samen en hebben allerlei obscure singles op hun naam. De vier komen bijeen in 1970 en beginnen meerdere singles uit te brengen onder verschillende namen. In 1973 verschijnt hun eerste album onder de naam 10cc. De bandnaam verwijst naar de hoeveelheid ejaculaat die de gemiddelde man in opperste staat van paraatheid weet te produceren. Gelijk vanaf de opener Johnny Don't Do It weten we dat het snor zit: met z'n vieren weten ze een bijzonder klinkende popmuziek te maken, met pakkende melodieën, spitsvondige teksten, fraaie samenzang en veel van die typische Britse humor die bij vlagen onderkoeld ironisch is en op andere momenten richting de meligheid gaat. Donna is de eerste single en ook Rubber Bullets is een klapper van grote orde. Doowop, pop, rock, bijna cabaret: het komt allemaal voorbij op 10cc. In 2017 begin ik pas spul van de band te kopen en ik weet op 20 maart 2017 een reeks uitgaven op cd te bemachtigen, waaronder een remaster van de debuutplaat uit 2000, met daarop nog een vijftal bonussen: single versie, b-kantjes en outtakes. Geen misse debuutplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2336: 10cc - Sheet Music
Een jaar later volgt Sheet Music. Waanzinnige plaat. Begint gelijk al goed met die hit Wallstreet Shuffle, maar de heren verdiepen zich in verdere samenwerking en komen tot kunstige stukjes. Silly Love spant misschien wel de kroon: is dit popmuziek of een Zappaiaanse progressieve mini-rockopera? Het wordt zelfs als single uitgebracht; ondenkbaar vandaag de dag. Je zou kunnen zeggen dat Gouldman en Stewart van de gemakkelijk in het gehoor liggende pop/rock zijn en Godley en Creme meer van de onnavolgbare malligheid, maar daarmee doe je alle vier de topmuzikanten tekort. In verschillende combinaties komen er bloedmooie, pakkende, humoristische en bizarre composities uit de hoge hoed getoverd. Het zit allemaal zó goed in elkaar dat ik voortdurend op het puntje van mijn stoel zit om maar niets te missen van alle muzikale en tekstuele grappen die om de haverklap opduiken. Ik koop een remaster uit 2000 op 20 maart 2017 met daarop twee b-kantjes van singles als bonussen.
Een jaar later volgt Sheet Music. Waanzinnige plaat. Begint gelijk al goed met die hit Wallstreet Shuffle, maar de heren verdiepen zich in verdere samenwerking en komen tot kunstige stukjes. Silly Love spant misschien wel de kroon: is dit popmuziek of een Zappaiaanse progressieve mini-rockopera? Het wordt zelfs als single uitgebracht; ondenkbaar vandaag de dag. Je zou kunnen zeggen dat Gouldman en Stewart van de gemakkelijk in het gehoor liggende pop/rock zijn en Godley en Creme meer van de onnavolgbare malligheid, maar daarmee doe je alle vier de topmuzikanten tekort. In verschillende combinaties komen er bloedmooie, pakkende, humoristische en bizarre composities uit de hoge hoed getoverd. Het zit allemaal zó goed in elkaar dat ik voortdurend op het puntje van mijn stoel zit om maar niets te missen van alle muzikale en tekstuele grappen die om de haverklap opduiken. Ik koop een remaster uit 2000 op 20 maart 2017 met daarop twee b-kantjes van singles als bonussen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2337: 10cc - The Original Soundtrack
Het is 1975. De band is al meerdere jaren met elkaar bezig en langzamerhand zien we toch een tweedeling in het kwartet ontstaan. Gouldman en Stewart schrijven samen drie mooie songs met pakkende melodieën, waaronder die kapotgedraaide hit. Godley en Creme vinden elkaar in de kunstig opgebouwde malloterie. Zo opent The Original Soundtrack met het grandioze mini-oratorium Une Nuit A Paris (Part 1) / The Same Night In Paris (Part 2) / Later The Same Night In Paris (Part 3). Of wat dachten we van de andere single Life Is A Ministrone of het afsluitende, oversentimentele en musicalachtige The Film Of My Love? Is dit het meesterwerk van 10cc? Het kan zijn; ik weet het nog niet zo goed. Ik koop het album op 29 maart 2017, een remaster uit 1997 met twee b-kantjes van de singles. Weergaloze plaat, opnieuw goed voor drie kwartier zeer grote grijns op mijn bek.
Het is 1975. De band is al meerdere jaren met elkaar bezig en langzamerhand zien we toch een tweedeling in het kwartet ontstaan. Gouldman en Stewart schrijven samen drie mooie songs met pakkende melodieën, waaronder die kapotgedraaide hit. Godley en Creme vinden elkaar in de kunstig opgebouwde malloterie. Zo opent The Original Soundtrack met het grandioze mini-oratorium Une Nuit A Paris (Part 1) / The Same Night In Paris (Part 2) / Later The Same Night In Paris (Part 3). Of wat dachten we van de andere single Life Is A Ministrone of het afsluitende, oversentimentele en musicalachtige The Film Of My Love? Is dit het meesterwerk van 10cc? Het kan zijn; ik weet het nog niet zo goed. Ik koop het album op 29 maart 2017, een remaster uit 1997 met twee b-kantjes van de singles. Weergaloze plaat, opnieuw goed voor drie kwartier zeer grote grijns op mijn bek.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2338: 10cc - How Dare You!
Op het vierde album, dat in 1976 uitkomt, zien we toch weer dat de vier muzikanten onderling met elkaar samenwerken. Wat wil het geval? Kevin Godley en Lol Creme zijn er al over uit: zij willen liever als duo verder werken aan hun eigen projecten, maar besluiten om op nog één plaat hun kierewiete ideeën bij te dragen. Het resultaat mag er zijn. How Dare You! is op het eerste gehoor een beetje onopvallend, maar als je je oor goed te luisteren legt, dan openbaart zich pareltje na pareltje. Het instrumentale titelnummer waarmee het album opent, is nog wat nietszeggend en het daaropvolgende Lazy Ways klinkt zelfs wat belegen, maar daarna komt I Wanna Rule The World. Het is zo'n typische Godley & Creme song, zij het dat Gouldman ook een duit in de zak doet. I'm Mandy Fly Me is de single van Gouldman en Stewart (mét Godley), Iceberg weer zo'n bizar en dus typisch 10cc-liedje en Art For Art's Sake ook weer zo'n perfecte 10cc-single (van Gouldman en Stewart). Het album sluit af met twee stukken van Godley & Creme en daarmee zwaaien zij zichzelf uit. Uit de groep. Ze gaan zich samen verder buigen over het ontwikkelen van hun zelfbedachte instrument 'gizmo' en storten zich op het maken van het driedubbelalbum Consequences. How Dare You! is een mooi afscheid. Op 11 september 2017 koop ik een remaster uit 1997 met daarop een bonus (een b-kantje van een van de singles). Voor het vervolg van 10cc hield menigeen zijn hart vast.
Op het vierde album, dat in 1976 uitkomt, zien we toch weer dat de vier muzikanten onderling met elkaar samenwerken. Wat wil het geval? Kevin Godley en Lol Creme zijn er al over uit: zij willen liever als duo verder werken aan hun eigen projecten, maar besluiten om op nog één plaat hun kierewiete ideeën bij te dragen. Het resultaat mag er zijn. How Dare You! is op het eerste gehoor een beetje onopvallend, maar als je je oor goed te luisteren legt, dan openbaart zich pareltje na pareltje. Het instrumentale titelnummer waarmee het album opent, is nog wat nietszeggend en het daaropvolgende Lazy Ways klinkt zelfs wat belegen, maar daarna komt I Wanna Rule The World. Het is zo'n typische Godley & Creme song, zij het dat Gouldman ook een duit in de zak doet. I'm Mandy Fly Me is de single van Gouldman en Stewart (mét Godley), Iceberg weer zo'n bizar en dus typisch 10cc-liedje en Art For Art's Sake ook weer zo'n perfecte 10cc-single (van Gouldman en Stewart). Het album sluit af met twee stukken van Godley & Creme en daarmee zwaaien zij zichzelf uit. Uit de groep. Ze gaan zich samen verder buigen over het ontwikkelen van hun zelfbedachte instrument 'gizmo' en storten zich op het maken van het driedubbelalbum Consequences. How Dare You! is een mooi afscheid. Op 11 september 2017 koop ik een remaster uit 1997 met daarop een bonus (een b-kantje van een van de singles). Voor het vervolg van 10cc hield menigeen zijn hart vast.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2239: 10cc - Deceptive Bends
Menigeen hield zijn hart vast na het vertrek van Godley & Creme uit 10cc, maar dat bleek niet nodig. Deceptive Bends (1977) opent ijzersterk met Good Morning Judge, zo'n typisch 10cc-nummer waar de ironie vanaf druipt. Het lukt Graham Gouldman en Eric Stewart om een heel album te vullen met die pakkende deunen, onnavolgbare riedeltjes en spitsvondige teksten. The Things We Do For Love is zelfs een grote hit en aan het eind krijgen we zowaar een songsuite Feel The Benefit, een soort mix van Un Nuit En Paris en I'm Not In Love. Volgens mij stonden de twee er zelf ook versteld van dat ze met z'n tweetjes zo'n kwalitatief hoogstaande plaat in de traditie van de 'oude' 10cc konden maken en dat andere duo dus eigenlijk niet eens nodig hadden. Op mijn remaster uit 1997, die ik koop op 20 maart 2017, staan maar liefst drie bonussen waarvan de titels alleen al hoogst vermakelijk zijn.
Menigeen hield zijn hart vast na het vertrek van Godley & Creme uit 10cc, maar dat bleek niet nodig. Deceptive Bends (1977) opent ijzersterk met Good Morning Judge, zo'n typisch 10cc-nummer waar de ironie vanaf druipt. Het lukt Graham Gouldman en Eric Stewart om een heel album te vullen met die pakkende deunen, onnavolgbare riedeltjes en spitsvondige teksten. The Things We Do For Love is zelfs een grote hit en aan het eind krijgen we zowaar een songsuite Feel The Benefit, een soort mix van Un Nuit En Paris en I'm Not In Love. Volgens mij stonden de twee er zelf ook versteld van dat ze met z'n tweetjes zo'n kwalitatief hoogstaande plaat in de traditie van de 'oude' 10cc konden maken en dat andere duo dus eigenlijk niet eens nodig hadden. Op mijn remaster uit 1997, die ik koop op 20 maart 2017, staan maar liefst drie bonussen waarvan de titels alleen al hoogst vermakelijk zijn.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2340: 10cc - Bloody Tourists
De tweede studioplaat van het duo Gouldman en Stewart is waarschijnlijk hun meest succesvolle. Niet in het minst vanwege die ene hit die de plaat opent. Ogenschijnlijk een leuk zonnig deuntje, maar de kenner weet beter. Hierna volgen nog drie of vier ijzersterke en spitsvondige songs (zoals Anonymous Alcoholic) en Shock On The Tube (Don't Want Love), maar daarna zakt de boel als een kaartenhuis in elkaar. Het lukt de twee gewoon niet om het hoge niveau van de voorgangers voort te zetten. Niet dat het slecht is, o nee. Maar ik zit niet meer op het puntje van mijn stoel; veel songs luisteren of het 'gewone' romantische of uptempo liedjes zijn. Ze missen die finesse waarmee ik op eerdere albums om de oren werd gemept. Wat mij opvalt, is dat er maar twee songs zijn geschreven door Gouldman en Stewart samen en de rest door een van beide heren in z'n uppie. Zou dat er wat mee te maken hebben? Nou ja. Ik koop 29 mei 2017, een remaster uit 1997 met een b-kantje van de reggaebespottende Dreadlock Holiday-single. Na Bloody Tourists zou Eric Stewart zich meer gaan richten op productie en leidde Gouldman de band naar de jaren tachtig. Ik heb geen verdere platen van 10cc. Ja, 10cc staat bij mij op de plankjes bij de T en geen commentaar, graag.
De tweede studioplaat van het duo Gouldman en Stewart is waarschijnlijk hun meest succesvolle. Niet in het minst vanwege die ene hit die de plaat opent. Ogenschijnlijk een leuk zonnig deuntje, maar de kenner weet beter. Hierna volgen nog drie of vier ijzersterke en spitsvondige songs (zoals Anonymous Alcoholic) en Shock On The Tube (Don't Want Love), maar daarna zakt de boel als een kaartenhuis in elkaar. Het lukt de twee gewoon niet om het hoge niveau van de voorgangers voort te zetten. Niet dat het slecht is, o nee. Maar ik zit niet meer op het puntje van mijn stoel; veel songs luisteren of het 'gewone' romantische of uptempo liedjes zijn. Ze missen die finesse waarmee ik op eerdere albums om de oren werd gemept. Wat mij opvalt, is dat er maar twee songs zijn geschreven door Gouldman en Stewart samen en de rest door een van beide heren in z'n uppie. Zou dat er wat mee te maken hebben? Nou ja. Ik koop 29 mei 2017, een remaster uit 1997 met een b-kantje van de reggaebespottende Dreadlock Holiday-single. Na Bloody Tourists zou Eric Stewart zich meer gaan richten op productie en leidde Gouldman de band naar de jaren tachtig. Ik heb geen verdere platen van 10cc. Ja, 10cc staat bij mij op de plankjes bij de T en geen commentaar, graag.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2341: Ten Seconds - Ten Seconds
Ten Seconds is een eenmalig project van Ministrymuzikanten Jeffrey Fayman en Bill Forth uit 1996. Er zijn nogal wat lui die de toetsenist en gitarist helpen, waaronder drummer Bill Rieflin en gitaarprofessor Robert Fripp. Het is de naam van de laatste die me nieuwsgierig maakt en me het album doet kopen op 26 juli 1996. Wat voor de kiezen krijgen is een mix van industriële metal, geïmproviseerde beukerij en zoete soundscapes. Interessant. Door de aanwezigheid van Fripp en diens kamerbrede gitaarakkoorden en ijle soundscapes is er ontegenzeglijk een overeenkomst met het werk van King Crimson of een van de vele ProjeKcts, maar dat is mooi meegenomen. Fijne ragplaat.
Ten Seconds is een eenmalig project van Ministrymuzikanten Jeffrey Fayman en Bill Forth uit 1996. Er zijn nogal wat lui die de toetsenist en gitarist helpen, waaronder drummer Bill Rieflin en gitaarprofessor Robert Fripp. Het is de naam van de laatste die me nieuwsgierig maakt en me het album doet kopen op 26 juli 1996. Wat voor de kiezen krijgen is een mix van industriële metal, geïmproviseerde beukerij en zoete soundscapes. Interessant. Door de aanwezigheid van Fripp en diens kamerbrede gitaarakkoorden en ijle soundscapes is er ontegenzeglijk een overeenkomst met het werk van King Crimson of een van de vele ProjeKcts, maar dat is mooi meegenomen. Fijne ragplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2342: Jimi Tenor - Organism
Op deze promo sampler staan twee songs van Jimi Tenor. Het eerste is afkomstig van zijn album Organism uit 1999, het tweede staat op de zeer limited Venera EP. Tenor brengt een soort jazzrockfunksoulpop en het is niet onaardig, maar ook niet wereldschokkend. Ik vraag me toch werkelijk af hoe dit ding in mijn kast terecht is gekomen. Sinds 20 maart 1999 heb ik het. Ik vermoed dat ik het cadeau kreeg tijdens een bezoek aan mijn plaatselijke platenwinkel. Soms gooiden die gasten me van achter de toonbank wat toe, zo van: 'Luister maar eens. Thuis.' Geen idee.
Op deze promo sampler staan twee songs van Jimi Tenor. Het eerste is afkomstig van zijn album Organism uit 1999, het tweede staat op de zeer limited Venera EP. Tenor brengt een soort jazzrockfunksoulpop en het is niet onaardig, maar ook niet wereldschokkend. Ik vraag me toch werkelijk af hoe dit ding in mijn kast terecht is gekomen. Sinds 20 maart 1999 heb ik het. Ik vermoed dat ik het cadeau kreeg tijdens een bezoek aan mijn plaatselijke platenwinkel. Soms gooiden die gasten me van achter de toonbank wat toe, zo van: 'Luister maar eens. Thuis.' Geen idee.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2343: Texas - Southside
Nee, dan Southside van Texas. Daar had niemand in 1989 nog van gehoord. Dat kon ook niet, want de band bracht toen net haar eerste single I Don't Want A Lover uit. Ik zag op televisie een reportage over de Schotse band en mij viel de schitterende songsmederij, de heldere stem van Sharleen Spiteri en de op Ry Cooder gelijkende slidegitaar in de prairie gelijk op. Inderdaad, de bandnaam had het jonge kwartet genomen uit de titel van de film Paris, Texas van Wim Wenders en waarvoor Cooder de magistrale soundtrack (op akoestische slidegitaar) had gemaakt. Zo onder de indruk was ik van Texas, dat ik op 18 december naar de plaatselijke platenwinkel ging en Southside aanschafte. Nooit spijt van gehad. Niet alleen I Don't Want A Lover stond erop, maar nog tien aanstekelijke en toegankelijke liedjes, die allemaal singles hadden kunnen zijn. In totaal zijn er vier singles van het album getrokken en ja, ik heb ze allemaal. Destijds een sensatie, dit groepje. Lange tijd speelden we dit album met grote regelmaat in de woonkamer, maar de laatste twintig jaren is het er nauwelijks van gekomen. Leuk, weer.
Nee, dan Southside van Texas. Daar had niemand in 1989 nog van gehoord. Dat kon ook niet, want de band bracht toen net haar eerste single I Don't Want A Lover uit. Ik zag op televisie een reportage over de Schotse band en mij viel de schitterende songsmederij, de heldere stem van Sharleen Spiteri en de op Ry Cooder gelijkende slidegitaar in de prairie gelijk op. Inderdaad, de bandnaam had het jonge kwartet genomen uit de titel van de film Paris, Texas van Wim Wenders en waarvoor Cooder de magistrale soundtrack (op akoestische slidegitaar) had gemaakt. Zo onder de indruk was ik van Texas, dat ik op 18 december naar de plaatselijke platenwinkel ging en Southside aanschafte. Nooit spijt van gehad. Niet alleen I Don't Want A Lover stond erop, maar nog tien aanstekelijke en toegankelijke liedjes, die allemaal singles hadden kunnen zijn. In totaal zijn er vier singles van het album getrokken en ja, ik heb ze allemaal. Destijds een sensatie, dit groepje. Lange tijd speelden we dit album met grote regelmaat in de woonkamer, maar de laatste twintig jaren is het er nauwelijks van gekomen. Leuk, weer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2344: Texas - I Don't Want A Lover
De single waarmee het allemaal begon. Atmosferisch intro met slidegitaar, dat gelijk doet denken aan Ry Cooders soundtrack voor Paris, Texas. Maar daarna volgt een hoogst aanstekelijke deun, gezongen door Marleen Spiteri. Texas was een van de sensaties van 1989. Ik koop de single bij het verschijnen op 11 juli 1989. Het nummer staat natuurlijk ook op hun album Southside; de single is interessant omdat er nog twee mooie liedjes op staan die dan weer niet op de plaat te vinden zijn.
De single waarmee het allemaal begon. Atmosferisch intro met slidegitaar, dat gelijk doet denken aan Ry Cooders soundtrack voor Paris, Texas. Maar daarna volgt een hoogst aanstekelijke deun, gezongen door Marleen Spiteri. Texas was een van de sensaties van 1989. Ik koop de single bij het verschijnen op 11 juli 1989. Het nummer staat natuurlijk ook op hun album Southside; de single is interessant omdat er nog twee mooie liedjes op staan die dan weer niet op de plaat te vinden zijn.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2345: Texas - Thrill Has Gone
De tweede single van Southside koop ik op 29 december 1989. Thrill Has Gone staat ook op Southside, dat ik dan al heb, maar de cd single bevat wederom twee liedjes die dan weer niet op het album te horen zijn. Een daarvan is John Lee Hookers klassieker Dimples. Zeer aardig.
De tweede single van Southside koop ik op 29 december 1989. Thrill Has Gone staat ook op Southside, dat ik dan al heb, maar de cd single bevat wederom twee liedjes die dan weer niet op het album te horen zijn. Een daarvan is John Lee Hookers klassieker Dimples. Zeer aardig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2346: Texas - Everyday Now
De derde single van Southside is het liedje Everyday Now. Hij verschijnt eind 1989 en ik koop 'm op 8 januari 1990, want behalve het titelliedje staan er drie bonussen op. Twee ervan zijn live opgenomen voor de radio of dergelijke, het andere is gewoon niet op het album terecht gekomen.
De derde single van Southside is het liedje Everyday Now. Hij verschijnt eind 1989 en ik koop 'm op 8 januari 1990, want behalve het titelliedje staan er drie bonussen op. Twee ervan zijn live opgenomen voor de radio of dergelijke, het andere is gewoon niet op het album terecht gekomen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2347: Texas - Prayer For You
Prayer For You is de vierde single van Southside, verschijnt eind 1989 en koop ik op 8 januari. Het leuke is, dat er behalve het titelnummer nog drie bonussen op de cd single staan. Zo is er een versie van I Don't Want A Lover, opgenomen in Paradiso in Amsterdam. Het is niet zo'n goede versie. Beetje rommelig in mijn oren. Daarnaast nog een outtake en een akoestische versie van Prayer For You. Ook mooi.
Prayer For You is de vierde single van Southside, verschijnt eind 1989 en koop ik op 8 januari. Het leuke is, dat er behalve het titelnummer nog drie bonussen op de cd single staan. Zo is er een versie van I Don't Want A Lover, opgenomen in Paradiso in Amsterdam. Het is niet zo'n goede versie. Beetje rommelig in mijn oren. Daarnaast nog een outtake en een akoestische versie van Prayer For You. Ook mooi.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Och jee, ik heb plankje vijfendertig gedraaid en ben begonnen aan plankje zesendertig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2348: Texas - Mothers Heaven
Twee jaar na het overdonderende debuutalbum komt Texas met de opvolger. Enerzijds gaat Mothers Heaven door met de pakkende songs en de schitterende stem van Sharleen Spiteri; anderzijds is het meer pop en bovenal: die heerlijke slidegitaar is weg. Ik koop de plaat op 1 oktober 1991 als hij net uit is. Aanvankelijk ben ik enthousiast, maar na een tijdje heb ik het allemaal wel gehoord. Er verschijnen ook vier singles en de eerste twee koop ik nog; daarna vind ik het welletjes. Het is leuk, maar ik hoef niet meer alles te hebben. Ik heb de plaat dik twintig jaar niet gehoord en bij hernieuwde beluistering ontdek ik dat Mothers Heaven toch een paar zeer sterke stukken bevat. Zo is daar bijvoorbeeld Beliefs, de afsluiter Walk The Dust en het aanstekelijke openings- en titelnummer.
Twee jaar na het overdonderende debuutalbum komt Texas met de opvolger. Enerzijds gaat Mothers Heaven door met de pakkende songs en de schitterende stem van Sharleen Spiteri; anderzijds is het meer pop en bovenal: die heerlijke slidegitaar is weg. Ik koop de plaat op 1 oktober 1991 als hij net uit is. Aanvankelijk ben ik enthousiast, maar na een tijdje heb ik het allemaal wel gehoord. Er verschijnen ook vier singles en de eerste twee koop ik nog; daarna vind ik het welletjes. Het is leuk, maar ik hoef niet meer alles te hebben. Ik heb de plaat dik twintig jaar niet gehoord en bij hernieuwde beluistering ontdek ik dat Mothers Heaven toch een paar zeer sterke stukken bevat. Zo is daar bijvoorbeeld Beliefs, de afsluiter Walk The Dust en het aanstekelijke openings- en titelnummer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2349: Texas - Why Believe In You
Eerste single van Mothers Heaven, die verschijnt in 1991 en ik aanschaf op 11 november van dat jaar. Het is een pakkende song met dit keer wél een fijne gitaarsolo erin. De cd single is interessant vanwege de twee extra liedjes die erop staan en die niet op het album zijn te vinden (gék word je ervan). Vooral How It Feels is de moeite waard.
Eerste single van Mothers Heaven, die verschijnt in 1991 en ik aanschaf op 11 november van dat jaar. Het is een pakkende song met dit keer wél een fijne gitaarsolo erin. De cd single is interessant vanwege de twee extra liedjes die erop staan en die niet op het album zijn te vinden (gék word je ervan). Vooral How It Feels is de moeite waard.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2350: Texas - In My Heart
De tweede single In My Heart is eveneens een sterk lied. De drie extraatjes op deze cd-single (die ik koop op 29 februari 1992), een remix van het titellied en twee liedjes die niet op het album staan, vind ik dan weer wat minder. De andere singles van het album Mothers Heaven koop ik dan ook niet meer, de twee albums blijven lange tijd in de kast staan en ik volg de hele band niet meer. Die band is in de jaren negentig nog zeer actief geweest, lag een tijdje stil, maar kwam toch weer bijeen en heeft in 2021 het laatste album gemaakt. Zou het wat zijn?
De tweede single In My Heart is eveneens een sterk lied. De drie extraatjes op deze cd-single (die ik koop op 29 februari 1992), een remix van het titellied en twee liedjes die niet op het album staan, vind ik dan weer wat minder. De andere singles van het album Mothers Heaven koop ik dan ook niet meer, de twee albums blijven lange tijd in de kast staan en ik volg de hele band niet meer. Die band is in de jaren negentig nog zeer actief geweest, lag een tijdje stil, maar kwam toch weer bijeen en heeft in 2021 het laatste album gemaakt. Zou het wat zijn?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2351: Thirteen Senses - The Invitation
Heb ik dit? Het staat in de kast, dus het zal wel. Sinds 14 mei 2005. Wacht, ik vermoed dat ik toen mijn verjaardag vierde. Dan heb ik deze cd cadeau gekregen van een vage zwager, die gaf wel vaker muziek die hij zelf geweldig vond en die ik dan maar moest horen. Ik vrees dat ik dit album The Invitation van het bandje Thirteen Senses één keer heb gedraaid en dat het toen de kast in is gegaan om er vervolgens nooit meer uit te komen. Tot vandaag. Op het eerste gehoor maakt Thirteen Senses een soort Britpop, waarin ik nogal wat van het geluid van Mercury Rev herken. Maar voor hetzelfde geld is het heel wat anders, want ik weet niks van Britpop, laat staan van hippe bandjes van de afgelopen vijfentwintig jaren. Na drie liedjes vind het allemaal van hetzelfde, al zit er af en toe wel een zanglijntje of koortje bij dat ik dan wel fraai vind. De paar liedjes die eruit springen, blijken singles te zijn geweest. Met video. Slecht vind ik het allemaal zeker niet, maar ik word er niet zo warm of koud van en ik vraag me af of het plaatje na vandaag ooit nog weer uit de kast komt.
Heb ik dit? Het staat in de kast, dus het zal wel. Sinds 14 mei 2005. Wacht, ik vermoed dat ik toen mijn verjaardag vierde. Dan heb ik deze cd cadeau gekregen van een vage zwager, die gaf wel vaker muziek die hij zelf geweldig vond en die ik dan maar moest horen. Ik vrees dat ik dit album The Invitation van het bandje Thirteen Senses één keer heb gedraaid en dat het toen de kast in is gegaan om er vervolgens nooit meer uit te komen. Tot vandaag. Op het eerste gehoor maakt Thirteen Senses een soort Britpop, waarin ik nogal wat van het geluid van Mercury Rev herken. Maar voor hetzelfde geld is het heel wat anders, want ik weet niks van Britpop, laat staan van hippe bandjes van de afgelopen vijfentwintig jaren. Na drie liedjes vind het allemaal van hetzelfde, al zit er af en toe wel een zanglijntje of koortje bij dat ik dan wel fraai vind. De paar liedjes die eruit springen, blijken singles te zijn geweest. Met video. Slecht vind ik het allemaal zeker niet, maar ik word er niet zo warm of koud van en ik vraag me af of het plaatje na vandaag ooit nog weer uit de kast komt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2352: 3.2 - The Rules Have Changed
3.2 staat bij mij in de kast bij de T van Three. 3 was de band die kort bestond in 1988. In 1986 had mijn held Keith Emerson weer samengewerkt met Greg Lake om een reünie van Emerson Lake & Palmer voor elkaar te krijgen. Helaas was Carl Palmer toen niet beschikbaar en benaderde Emerson de bevriende drummer Cozy Powell. Na een plaat en een tour hielden Emerson Lake & Powell het voor gezien, onder meer omdat het tussen Emerson en Lake toch niet goed liep. Twee jaar later was Palmer wél beschikbaar, maar wilde Lake niet meer meedoen. Management had inmiddels contact met ene Robert Berry, die in kleine kring furore maakte met zijn coverband Hush. Het drietal Emerson Berry & Palmer maakte in 1988 één enkel album (... To The Power Of Three, zie mijn vinylafdeling, ongeveer vierenhalf jaar geleden) en deden één tour en daarna lieten platenmaatschappij en management de boel stikken. Schakelen we over naar eind 2015 en begin 2016. Robert Berry en Keith Emerson, die al die jaren contact hebben gehouden, hebben dan al geruime tijd ideeën over een mogelijk vervolg van 3. Ze wisselen wat ideeën uit en plannen opnames voor een nieuw album, dat moet gaan verschijnen onder de naam 3.2. Korte tijd voordat ze daadwerkelijk de studio in gaan, krijgt Berry het telefoontje dat Emerson op 11 maart 2016 een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Dik een jaar is Berry van slag; dan pakt hij de draad op. Op basis van de ideeën de ze samen hadden, maakt Berry in z'n uppie de plaat. Hij voltooit de composities die in de steigers stonden, vult die aan met een paar nieuwe songs, speelt alles in en produceert een album waarop de geest van Keith Emerson volop aanwezig is. Met onvoorstelbare precisie weet Berry zich de toetsenstijl van Emerson eigen te maken en het lijkt daadwerkelijk of het Emerson is die we horen. Ook zijn eigen songs klinken alsof Emerson een aandeel had in het componeren ervan. De plaat is één groot eerbetoon aan de held en vriend die Berry moet missen. The Rules Have Changed verschijnt op 10 augustus 2018 op een wat obscuur Italiaans label en ik koop 'm op 20 augustus 2018. Indrukwekkend album.
3.2 staat bij mij in de kast bij de T van Three. 3 was de band die kort bestond in 1988. In 1986 had mijn held Keith Emerson weer samengewerkt met Greg Lake om een reünie van Emerson Lake & Palmer voor elkaar te krijgen. Helaas was Carl Palmer toen niet beschikbaar en benaderde Emerson de bevriende drummer Cozy Powell. Na een plaat en een tour hielden Emerson Lake & Powell het voor gezien, onder meer omdat het tussen Emerson en Lake toch niet goed liep. Twee jaar later was Palmer wél beschikbaar, maar wilde Lake niet meer meedoen. Management had inmiddels contact met ene Robert Berry, die in kleine kring furore maakte met zijn coverband Hush. Het drietal Emerson Berry & Palmer maakte in 1988 één enkel album (... To The Power Of Three, zie mijn vinylafdeling, ongeveer vierenhalf jaar geleden) en deden één tour en daarna lieten platenmaatschappij en management de boel stikken. Schakelen we over naar eind 2015 en begin 2016. Robert Berry en Keith Emerson, die al die jaren contact hebben gehouden, hebben dan al geruime tijd ideeën over een mogelijk vervolg van 3. Ze wisselen wat ideeën uit en plannen opnames voor een nieuw album, dat moet gaan verschijnen onder de naam 3.2. Korte tijd voordat ze daadwerkelijk de studio in gaan, krijgt Berry het telefoontje dat Emerson op 11 maart 2016 een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Dik een jaar is Berry van slag; dan pakt hij de draad op. Op basis van de ideeën de ze samen hadden, maakt Berry in z'n uppie de plaat. Hij voltooit de composities die in de steigers stonden, vult die aan met een paar nieuwe songs, speelt alles in en produceert een album waarop de geest van Keith Emerson volop aanwezig is. Met onvoorstelbare precisie weet Berry zich de toetsenstijl van Emerson eigen te maken en het lijkt daadwerkelijk of het Emerson is die we horen. Ook zijn eigen songs klinken alsof Emerson een aandeel had in het componeren ervan. De plaat is één groot eerbetoon aan de held en vriend die Berry moet missen. The Rules Have Changed verschijnt op 10 augustus 2018 op een wat obscuur Italiaans label en ik koop 'm op 20 augustus 2018. Indrukwekkend album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2353: 3.2 - Third Impression
In 2019 tourt Robert Berry's 3.2 door de Verenigde Staten met op de setlijst stukken van 3 en 3.2, plus solowerk én enkele prog klassiekers. In 2020 werkt Berry aan een vervolg op The Rules Have Changed. Wat hem voor ogen staat, is een soort brug tussen 3.2 en de toekomst waarin hij zich weer zal richten op eigen werk. Third Impression verschijnt in februari 2021 en ik koop 'm op 18 maart 2021 als hij ook hier beschikbaar is. De titel van het album slaat op het derde album in de trilogie van 3 en 3.2 en verwijst direct naar het derde deel van Karn Evil 9 van Emerson Lake & Palmer. Op Third Impression staan tien progsongs, die in het verlengde liggen van The Rules Have Changed. Berry doet weer alles: inspelen, opnemen, produceren. De eerste negen heeft Berry in z'n uppie geschreven; het afsluitende Never is echt het allerlaatste uit de samenwerking met Emerson van begin 2016. Bij vlagen lijkt het weer of het Emerson is die heeft gecomponeerd of de toetsen heeft ingespeeld, maar nee, die is dus echt weer Berry's werk. Er staat weer zeer sterk spul op. Robert Berry is actief op de sociale kanalen en ik ben benieuwd waarmee hij binnenkort op de proppen komt.
In 2019 tourt Robert Berry's 3.2 door de Verenigde Staten met op de setlijst stukken van 3 en 3.2, plus solowerk én enkele prog klassiekers. In 2020 werkt Berry aan een vervolg op The Rules Have Changed. Wat hem voor ogen staat, is een soort brug tussen 3.2 en de toekomst waarin hij zich weer zal richten op eigen werk. Third Impression verschijnt in februari 2021 en ik koop 'm op 18 maart 2021 als hij ook hier beschikbaar is. De titel van het album slaat op het derde album in de trilogie van 3 en 3.2 en verwijst direct naar het derde deel van Karn Evil 9 van Emerson Lake & Palmer. Op Third Impression staan tien progsongs, die in het verlengde liggen van The Rules Have Changed. Berry doet weer alles: inspelen, opnemen, produceren. De eerste negen heeft Berry in z'n uppie geschreven; het afsluitende Never is echt het allerlaatste uit de samenwerking met Emerson van begin 2016. Bij vlagen lijkt het weer of het Emerson is die heeft gecomponeerd of de toetsen heeft ingespeeld, maar nee, die is dus echt weer Berry's werk. Er staat weer zeer sterk spul op. Robert Berry is actief op de sociale kanalen en ik ben benieuwd waarmee hij binnenkort op de proppen komt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2354: Threesome Jazz - Live @ CityLounge
Threesome Jazz, wie kent ze niet? Veel mensen, ben ik bang. Het is een van de 12.354 bandjes waarin Lex Kemper speelt. Of speelde, want ik weet niet of Threesome Jazz nog bestaat. Gitarist Kemper werkt in dit trio samen met saxofonist en zanger Benjamin Kuipers (een nationaal en internationaal veelgevraagde entertainer en muzikant, bekend van zijn samenwerkingen in het concept 'Sax With The DJ') en bassist Martin van Delden (die we ook kennen van het lokale bandje dat ooit startte met het spelen van Beatles covers: The Bottles). Ik mocht het trio vele malen zien en horen spelen in diverse horecagelegenheden hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Op 11 december 2016 speelt Threesome Jazz in de CityLounge, een wijnwinkel voor Apeldoornse poenerige bobo's. Daar was ik dus niet bij. Niet dat het erg is, want van dat optreden zijn geluids- en beeldopnames gemaakt en de geluidsopnames vinden we terug op dit minialbum. (Dit minialbum presenteert de band op 6 januari 2019 en dan krijg ik hem van de heren.) In nog geen drieëntwintig minuten jakkert de band er acht evergreens doorheen. Van I'll See You When I Get There tot Me & Mrs. Jones en van I've Got Dreams tot aan I Just Wanna Make Love To You. Het geluid is niet al te best. Het lijkt wel of het uit een oude buizenradio komt, maar gek genoeg past dat uitstekend bij dit soort nostalgisch geneuzel. Misschien is het ook wel de bedoeling geweest dat het zo ouderwets klonk. U begrijpt: ik heb dit plaatje omdat de muzikanten goede bekenden van mij zijn, maar echt veel draai ik het plaatje niet.
Threesome Jazz, wie kent ze niet? Veel mensen, ben ik bang. Het is een van de 12.354 bandjes waarin Lex Kemper speelt. Of speelde, want ik weet niet of Threesome Jazz nog bestaat. Gitarist Kemper werkt in dit trio samen met saxofonist en zanger Benjamin Kuipers (een nationaal en internationaal veelgevraagde entertainer en muzikant, bekend van zijn samenwerkingen in het concept 'Sax With The DJ') en bassist Martin van Delden (die we ook kennen van het lokale bandje dat ooit startte met het spelen van Beatles covers: The Bottles). Ik mocht het trio vele malen zien en horen spelen in diverse horecagelegenheden hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Op 11 december 2016 speelt Threesome Jazz in de CityLounge, een wijnwinkel voor Apeldoornse poenerige bobo's. Daar was ik dus niet bij. Niet dat het erg is, want van dat optreden zijn geluids- en beeldopnames gemaakt en de geluidsopnames vinden we terug op dit minialbum. (Dit minialbum presenteert de band op 6 januari 2019 en dan krijg ik hem van de heren.) In nog geen drieëntwintig minuten jakkert de band er acht evergreens doorheen. Van I'll See You When I Get There tot Me & Mrs. Jones en van I've Got Dreams tot aan I Just Wanna Make Love To You. Het geluid is niet al te best. Het lijkt wel of het uit een oude buizenradio komt, maar gek genoeg past dat uitstekend bij dit soort nostalgisch geneuzel. Misschien is het ook wel de bedoeling geweest dat het zo ouderwets klonk. U begrijpt: ik heb dit plaatje omdat de muzikanten goede bekenden van mij zijn, maar echt veel draai ik het plaatje niet.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2355: Thumpermonkey - Make Me Young, etc
Het zesde album van het Britse Thumpermonkey verschijnt in 2018. Ik lees razendenthousiaste recensies en koop het plaatje op 26 november 2018. Hoe noem je de muziek die dit kwartet maakt? Geen idee. Als ik wat rondzoek, zie ik de term 'crossover prog'. Het zal. Ik zou het 'goed' noemen, maar wie ben ik? Zeven stukken op Make Me Young, etc. De meeste puntig en inventief, een enkeling minder puntig maar nog steeds inventief. Af en toe gebeurt er zo veel, dat het wat duizelt. Is dat erg? Nee. Want na achtendertig minuten heb ik zin om het plaatje nog een keer te draaien. Lekker, wel.
Het zesde album van het Britse Thumpermonkey verschijnt in 2018. Ik lees razendenthousiaste recensies en koop het plaatje op 26 november 2018. Hoe noem je de muziek die dit kwartet maakt? Geen idee. Als ik wat rondzoek, zie ik de term 'crossover prog'. Het zal. Ik zou het 'goed' noemen, maar wie ben ik? Zeven stukken op Make Me Young, etc. De meeste puntig en inventief, een enkeling minder puntig maar nog steeds inventief. Af en toe gebeurt er zo veel, dat het wat duizelt. Is dat erg? Nee. Want na achtendertig minuten heb ik zin om het plaatje nog een keer te draaien. Lekker, wel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2356: Steve Howe - Motif Volume 2
Op de valreep van 2023 naar 2024 verschijnt dit zoveelste soloalbum van Steve Howe. Zoals de titel doet vermoeden is het een vervolg op Motif Volume 1, de plaat waarop Howe zijn bekende én nieuwe stukken opnieuw inspeelt, maar dan in volledig akoestische solosetting. Ik koop de cd op 11 januari 2024 en ben er zeer over te spreken. In drie kwartier komen zestien korte stukken voorbij. Opvallend veel zijn afkomstig uit het begin van zijn solocarrière: All's A Chord, Cactus Boogie en Surface Tension komen van zijn tweede plaat The Steve Howe Album en voor Beginnings gaat Howe zelfs terug naar zijn debuut uit 1975. Het is bijzonder om dit stuk te horen zonder de orkestratie, maar ook met alleen gitaar staat het als een huis. Hint Hint was te vinden op Turbulence uit de jaren negentig en daar is het een gierende rocker. Ik bedoel maar. De échte klassieker is natuurlijk Mood For A Day, dat op het Yesalbum Fragile uit 1971 al een akoestisch intermezzo is en dat na vijftig jaar nog altijd fris en fier overeind blijft. Motif Volume 2 is een mooie plaat.
Op de valreep van 2023 naar 2024 verschijnt dit zoveelste soloalbum van Steve Howe. Zoals de titel doet vermoeden is het een vervolg op Motif Volume 1, de plaat waarop Howe zijn bekende én nieuwe stukken opnieuw inspeelt, maar dan in volledig akoestische solosetting. Ik koop de cd op 11 januari 2024 en ben er zeer over te spreken. In drie kwartier komen zestien korte stukken voorbij. Opvallend veel zijn afkomstig uit het begin van zijn solocarrière: All's A Chord, Cactus Boogie en Surface Tension komen van zijn tweede plaat The Steve Howe Album en voor Beginnings gaat Howe zelfs terug naar zijn debuut uit 1975. Het is bijzonder om dit stuk te horen zonder de orkestratie, maar ook met alleen gitaar staat het als een huis. Hint Hint was te vinden op Turbulence uit de jaren negentig en daar is het een gierende rocker. Ik bedoel maar. De échte klassieker is natuurlijk Mood For A Day, dat op het Yesalbum Fragile uit 1971 al een akoestisch intermezzo is en dat na vijftig jaar nog altijd fris en fier overeind blijft. Motif Volume 2 is een mooie plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2357: David Longdon - Wild River
David Longdon is de zanger die bij Genesis solliciteerde toen Phil Collins opstapte. De baan ging naar Ray Wilson. Niet echt heel teleurgesteld richtte Longdon zich toen op een soloplaat. Wild River verscheen uiteindelijk in 2004 en daarop is te horen hoe zeer zijn stem gelijkt op die van zowel Collins als die van Peter Gabriel. Longdon maakte het album samen met bassist Andy Moore en drummer Andy Lymn. Beth Noble is in een paar stukken te horen op viool en er is een gastrol voor gitarist Dave Gregory. De rest (alle gitaren, toetsen, fluit en percussie) verzorgt Longdon zelf en natuurlijk heeft hij alle twaalf liedjes geschreven. Het zijn melodieuze, licht aan prog tippende songs die zeer fijn in het gehoor liggen. De stem van Longdon is helder en warm. Later, toen Longdon toegetreden was tot Big Big Train, verklaarde hij dat hij de plaat graag nog een keer wilde remixen en heruitgeven, want het mixproces was onder hoogspanning en tijdsdruk wat ruw gegaan. Nu, dik twee jaar na zijn overlijden, komt de droom van Longdon uit. De heruitgave van Wild River verschijnt eind 2023 (ik koop 'm op 16 januari 2024) en klinkt fantastisch. Dat niet alleen; hij gaat vergezeld van een tweede cd met daarop liveopnamen van dezelfde band. Ook die zijn fijn; veel hoogtepunten van Wild River komen voorbij én wat andere stukken. Jammer is dan dat alle informatie over locatie en datum ontbreekt, maar dat mag de pret niet drukken. Wild River toont ons de man die zoekende was naar zijn eigen muziek en die zo veel talent had.
David Longdon is de zanger die bij Genesis solliciteerde toen Phil Collins opstapte. De baan ging naar Ray Wilson. Niet echt heel teleurgesteld richtte Longdon zich toen op een soloplaat. Wild River verscheen uiteindelijk in 2004 en daarop is te horen hoe zeer zijn stem gelijkt op die van zowel Collins als die van Peter Gabriel. Longdon maakte het album samen met bassist Andy Moore en drummer Andy Lymn. Beth Noble is in een paar stukken te horen op viool en er is een gastrol voor gitarist Dave Gregory. De rest (alle gitaren, toetsen, fluit en percussie) verzorgt Longdon zelf en natuurlijk heeft hij alle twaalf liedjes geschreven. Het zijn melodieuze, licht aan prog tippende songs die zeer fijn in het gehoor liggen. De stem van Longdon is helder en warm. Later, toen Longdon toegetreden was tot Big Big Train, verklaarde hij dat hij de plaat graag nog een keer wilde remixen en heruitgeven, want het mixproces was onder hoogspanning en tijdsdruk wat ruw gegaan. Nu, dik twee jaar na zijn overlijden, komt de droom van Longdon uit. De heruitgave van Wild River verschijnt eind 2023 (ik koop 'm op 16 januari 2024) en klinkt fantastisch. Dat niet alleen; hij gaat vergezeld van een tweede cd met daarop liveopnamen van dezelfde band. Ook die zijn fijn; veel hoogtepunten van Wild River komen voorbij én wat andere stukken. Jammer is dan dat alle informatie over locatie en datum ontbreekt, maar dat mag de pret niet drukken. Wild River toont ons de man die zoekende was naar zijn eigen muziek en die zo veel talent had.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2358: Mangrove - Bridge To Fiction
Het is lang stil rondom Mangrove, de progrockband uit ons zo majestueuze Apeldoorn. In januari 2020 speelt de groep nog in Gigant aldaar en belooft de band dat er snel een nieuwe plaat uitkomt. Niet, dus. Er is een pandemie gaande. Eind 2023 zijn er weer tekens van leven: Mangrove is in de opnamestudio. Daarnaast komt het bericht dat de samenwerking met toetsenist Chris Jonker is beëindigd. Dat verbaast me. Een leukere verrassing is dat er een concert is op 19 januari 2024, eveneens in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik ben van de partij. Voor de pauze horen we stukken van de eerdere platen. Het geluid is niet zo goed, zanger Roland van der Horst is minder bij stem en waarom beginnen ze met twee van die gezapige stukken die veel te lang duren? Daarna komt gelukkig het vuur weer wat terug. Bij vlagen blijft het rommelig, bij andere vlagen is het ouderwets briljant. Na de pauze speelt Mangrove hun nieuwe album van voor naar achter. Ik ben verrast! Naast het bekende proggeluid zijn er nu nieuwe elementen: er is een jazzy stuk (hoor ik Roland nu spelen in de stijl van Allan Holdsworth?), een meer folky, het is freaky, experimenteler en avontuurlijker. Daar houd ik wel van. Voor de optredens is toetsenist Daan Hulshof ingehuurd; voor de pauze valt hij nauwelijks op, maar in de tweede helft speelt hij de sterren van de hemel met spitsvondige riedeltjes en spetterende solo's. Maar waarom zit hij er als een zoutzak bij? Roland speelt ondertussen een paar gitaarsolo's om je vingers bij af te likken. Bij binnenkomst heb ik de nieuwe cd al gekocht en de volgende dag beluister ik 'm. Ja, dit is een goede plaat.
Nog helemaal niets van dit album op YT, dus dan maar een foto van 19 januari 2024:
Het is lang stil rondom Mangrove, de progrockband uit ons zo majestueuze Apeldoorn. In januari 2020 speelt de groep nog in Gigant aldaar en belooft de band dat er snel een nieuwe plaat uitkomt. Niet, dus. Er is een pandemie gaande. Eind 2023 zijn er weer tekens van leven: Mangrove is in de opnamestudio. Daarnaast komt het bericht dat de samenwerking met toetsenist Chris Jonker is beëindigd. Dat verbaast me. Een leukere verrassing is dat er een concert is op 19 januari 2024, eveneens in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik ben van de partij. Voor de pauze horen we stukken van de eerdere platen. Het geluid is niet zo goed, zanger Roland van der Horst is minder bij stem en waarom beginnen ze met twee van die gezapige stukken die veel te lang duren? Daarna komt gelukkig het vuur weer wat terug. Bij vlagen blijft het rommelig, bij andere vlagen is het ouderwets briljant. Na de pauze speelt Mangrove hun nieuwe album van voor naar achter. Ik ben verrast! Naast het bekende proggeluid zijn er nu nieuwe elementen: er is een jazzy stuk (hoor ik Roland nu spelen in de stijl van Allan Holdsworth?), een meer folky, het is freaky, experimenteler en avontuurlijker. Daar houd ik wel van. Voor de optredens is toetsenist Daan Hulshof ingehuurd; voor de pauze valt hij nauwelijks op, maar in de tweede helft speelt hij de sterren van de hemel met spitsvondige riedeltjes en spetterende solo's. Maar waarom zit hij er als een zoutzak bij? Roland speelt ondertussen een paar gitaarsolo's om je vingers bij af te likken. Bij binnenkomst heb ik de nieuwe cd al gekocht en de volgende dag beluister ik 'm. Ja, dit is een goede plaat.
Nog helemaal niets van dit album op YT, dus dan maar een foto van 19 januari 2024:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2359: Yann Tiersen - Le Fabuleux Destin D'Amélie Poulain
Wat zal ik eens zeggen over deze iconische filmsoundtrack? Dat je geen stationshal binnen kunt lopen of je hoort iemand het themaatje pingelen? Ik had op 8 maart 2002 al zó veel gehoord over deze film en soundtrack dat ik het cd'tje kocht toen ik 'm voor een prikkie zag liggen. Yann Tiersen heeft romantische én indringende muziek weten te maken die beklijft en ontroert. Naast het welbekende themaatje klinken er ook andere melancholieke stukken (plus een paar oude liederen) én werk met eigentijdsere invloeden. Blijft mooi. Film trouwens nooit gezien.
Wat zal ik eens zeggen over deze iconische filmsoundtrack? Dat je geen stationshal binnen kunt lopen of je hoort iemand het themaatje pingelen? Ik had op 8 maart 2002 al zó veel gehoord over deze film en soundtrack dat ik het cd'tje kocht toen ik 'm voor een prikkie zag liggen. Yann Tiersen heeft romantische én indringende muziek weten te maken die beklijft en ontroert. Naast het welbekende themaatje klinken er ook andere melancholieke stukken (plus een paar oude liederen) én werk met eigentijdsere invloeden. Blijft mooi. Film trouwens nooit gezien.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2360: Tiles - Pretending 2 Run
De Amerikaanse band Tiles is vanaf 1993 actief en brengt in 2016 het dubbelalbum Pretending 2 Run uit. Ik weet niet precies waarom, maar ik koop het op 1 augustus 2016. Vermoedelijk heb ik ergens een positieve recensie gelezen. Het is een bijna eclectisch album, want naast de prog die de band doorgaans maakt, zijn er verschillende stijlen te horen. Zelf klinkt het kwartet bijna als Rush, maar op Pretending 2 Run gaat de band verder dan dat. Zo krijgen we uitgebreide gitaarsolo’s in diverse stijlen, strijkorkesten, mysterieuze toetsenpartijen, een breed scala aan instrumenten, jazzy passages, een kerkkoor en repeterende structuren en thema’s voor onze kiezen. Het album zelf is opgebouwd in een soort spiegelende structuur. Op het eerste plaatje is er een bepaalde opbouw, die we op het tweede plaatje in omgekeerde volgorde terug horen. Kortom: dit is een progplaat zoals een progplaat moet zijn. Mooi werk. Na dit album is het lang stil rondom Tiles en heeft de band tot aan de dag van vandaag geen nieuwe muziek meer uitgebracht. Pretending 2 Run is het enige album van Tiles dat ik heb.
De Amerikaanse band Tiles is vanaf 1993 actief en brengt in 2016 het dubbelalbum Pretending 2 Run uit. Ik weet niet precies waarom, maar ik koop het op 1 augustus 2016. Vermoedelijk heb ik ergens een positieve recensie gelezen. Het is een bijna eclectisch album, want naast de prog die de band doorgaans maakt, zijn er verschillende stijlen te horen. Zelf klinkt het kwartet bijna als Rush, maar op Pretending 2 Run gaat de band verder dan dat. Zo krijgen we uitgebreide gitaarsolo’s in diverse stijlen, strijkorkesten, mysterieuze toetsenpartijen, een breed scala aan instrumenten, jazzy passages, een kerkkoor en repeterende structuren en thema’s voor onze kiezen. Het album zelf is opgebouwd in een soort spiegelende structuur. Op het eerste plaatje is er een bepaalde opbouw, die we op het tweede plaatje in omgekeerde volgorde terug horen. Kortom: dit is een progplaat zoals een progplaat moet zijn. Mooi werk. Na dit album is het lang stil rondom Tiles en heeft de band tot aan de dag van vandaag geen nieuwe muziek meer uitgebracht. Pretending 2 Run is het enige album van Tiles dat ik heb.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2361: Tin Hat - The Sad Machinery Of Spring
Met zo'n titel moet je album wel vol staan met melancholieke melodieën. Dat doet het dan ook. Tin Hat is een ensemble uit San Francisco dat met viool, accordeon, piano, gitaar en klarinet een wonderschone mix tussen compositie en improvisatie maakt. Op het debuut The Sad Machinery Of Spring uit 2007 staan vijftien klankschilderijtjes die afwisselend de randjes van klassiek, jazz, pop of chanson raken. Het merendeel is instrumentaal, maar af en toe zingt zingt Carla Kihlstedt breekbare liedteksten. Uiterst fraai, allemaal. Ik koop het album op 8 maart 2007 als het net uit is. Ik weet niet meer hoe ik attent raakte op het ensemble; ik vermoed dat het in de plaatselijke platenwinkel lag op de stapel 'Dit moet bazbo eens beluisteren, vindt hij vast mooi'. Ik vónd het mooi en nam het mee naar huis. Sindsdien zijn er nog vier albums verschenen en ik vraag me toch werkelijk af waarom die niet hier in de kast staan.
Met zo'n titel moet je album wel vol staan met melancholieke melodieën. Dat doet het dan ook. Tin Hat is een ensemble uit San Francisco dat met viool, accordeon, piano, gitaar en klarinet een wonderschone mix tussen compositie en improvisatie maakt. Op het debuut The Sad Machinery Of Spring uit 2007 staan vijftien klankschilderijtjes die afwisselend de randjes van klassiek, jazz, pop of chanson raken. Het merendeel is instrumentaal, maar af en toe zingt zingt Carla Kihlstedt breekbare liedteksten. Uiterst fraai, allemaal. Ik koop het album op 8 maart 2007 als het net uit is. Ik weet niet meer hoe ik attent raakte op het ensemble; ik vermoed dat het in de plaatselijke platenwinkel lag op de stapel 'Dit moet bazbo eens beluisteren, vindt hij vast mooi'. Ik vónd het mooi en nam het mee naar huis. Sindsdien zijn er nog vier albums verschenen en ik vraag me toch werkelijk af waarom die niet hier in de kast staan.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2362: Tinsel Town Rebellion Band - Plays Frank Zappa - Absolutely Live
Dit livealbum uit 1998 koop ik op 28 juli 2001 tijdens mijn allereerste bezoek aan het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, dat toen nog geen groot Zappafestival was, maar een klein. De Tinsel Town Rebellion Band, afkomstig uit Aachen, speelt niet op dat festival, maar ik heb er al veel goeds over gehoord en voor een prikkie neem ik het plaatje mee. De band telt maar liefst twaalf leden, waaronder een zware blazerssectie. Het geluid komt dan ook overeen met dat van de band die Zappa in 1988 langs de oostkust van de Verenigde Staten en door Europa leidde. Op de setlijst voornamelijk Zappaklassiekers in tetterdetetarrangement en er is veel ruimte voor solo's van toetsen, gitaren, saxen, trompetten en wat al dies meer. Zeer onderhoudend plaatje dat ik veel te lang niet heb gedraaid, eigenlijk.
Helaas niks van dit album te vinden op YT. Heel flauw. Zal wel iets te maken hebben met de klopjacht op coverbandjes door de Zappa Family Trust enige jaren geleden.
Dit livealbum uit 1998 koop ik op 28 juli 2001 tijdens mijn allereerste bezoek aan het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, dat toen nog geen groot Zappafestival was, maar een klein. De Tinsel Town Rebellion Band, afkomstig uit Aachen, speelt niet op dat festival, maar ik heb er al veel goeds over gehoord en voor een prikkie neem ik het plaatje mee. De band telt maar liefst twaalf leden, waaronder een zware blazerssectie. Het geluid komt dan ook overeen met dat van de band die Zappa in 1988 langs de oostkust van de Verenigde Staten en door Europa leidde. Op de setlijst voornamelijk Zappaklassiekers in tetterdetetarrangement en er is veel ruimte voor solo's van toetsen, gitaren, saxen, trompetten en wat al dies meer. Zeer onderhoudend plaatje dat ik veel te lang niet heb gedraaid, eigenlijk.
Helaas niks van dit album te vinden op YT. Heel flauw. Zal wel iets te maken hebben met de klopjacht op coverbandjes door de Zappa Family Trust enige jaren geleden.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2363: Keith Tippett's Centipede - Septober Energy
Keith Tippett trekt eind jaren zestig naar Londen om daar in allerlei jazzclubs piano te gaan spelen. Hij ontmoet blazers Elton Dean, Nick Evans en Marc Charig en begint een band. Het is de tijd van de vrijheid en de freejazz die The Keith Tippett Sextet sluit naadloos aan op wat mensen willen horen. Al snel is er een platencontract en er verschijnen twee albums. You Are There... I Am Here (1970) en Dedicated To You, But You Weren't Listening (1971) hebben onder de liefhebbers nogal legendarische status. De drie blazers spelen ondertussen in Soft Machine en Tippett heeft kennis gemaakt met Robert Fripp, met wie hij samenwerkt op de King Crimsonplaten In The Wake Of Poseidon, Lizard en Islands. In 1971 komt Tippett op het idee om een groot werk te componeren voor een vijftigkoppig jazzorkest. Onder de naam Centipede tourt hij het vierdelige monsterwerk door het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Frankrijk. In de enorme groep zitten leden van Soft Machine, Electric Light Orchestra, King Crimson, Patto en veel, heel veel anderen. Ook zijn vrouw Julie is erbij; zij heeft teksten geschreven en zingt. De korte tour is uitermate succesvol; het werk kent een frame en gecomponeerde delen, daartussendoor is er enorme vrijheid en ruimte voor diverse solo's. Weer terug in Londen moet er natuurlijk ook een plaatopname komen. Niemand minder dan Robert Fripp doet de productie; zelf speelt hij niet op de plaat. De dubbelelpee verschijnt in 1971 in Engeland en als je een exemplaar wilt, dan zul je honderden euro's moeten neerleggen. Ik vind een (onofficiële!) cd-versie uit 1992 op 14 juli 2017, bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Deze remaster komt waarschijnlijk van een vinylversie, want je hoort her en der klikjes en ruis. Niet erg. Septober Energy blijft een grandioos stuk dat je voortdurend meesleept naar verrassende terreinen.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 05-02-2024 10:04:23 ]
Keith Tippett trekt eind jaren zestig naar Londen om daar in allerlei jazzclubs piano te gaan spelen. Hij ontmoet blazers Elton Dean, Nick Evans en Marc Charig en begint een band. Het is de tijd van de vrijheid en de freejazz die The Keith Tippett Sextet sluit naadloos aan op wat mensen willen horen. Al snel is er een platencontract en er verschijnen twee albums. You Are There... I Am Here (1970) en Dedicated To You, But You Weren't Listening (1971) hebben onder de liefhebbers nogal legendarische status. De drie blazers spelen ondertussen in Soft Machine en Tippett heeft kennis gemaakt met Robert Fripp, met wie hij samenwerkt op de King Crimsonplaten In The Wake Of Poseidon, Lizard en Islands. In 1971 komt Tippett op het idee om een groot werk te componeren voor een vijftigkoppig jazzorkest. Onder de naam Centipede tourt hij het vierdelige monsterwerk door het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Frankrijk. In de enorme groep zitten leden van Soft Machine, Electric Light Orchestra, King Crimson, Patto en veel, heel veel anderen. Ook zijn vrouw Julie is erbij; zij heeft teksten geschreven en zingt. De korte tour is uitermate succesvol; het werk kent een frame en gecomponeerde delen, daartussendoor is er enorme vrijheid en ruimte voor diverse solo's. Weer terug in Londen moet er natuurlijk ook een plaatopname komen. Niemand minder dan Robert Fripp doet de productie; zelf speelt hij niet op de plaat. De dubbelelpee verschijnt in 1971 in Engeland en als je een exemplaar wilt, dan zul je honderden euro's moeten neerleggen. Ik vind een (onofficiële!) cd-versie uit 1992 op 14 juli 2017, bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Deze remaster komt waarschijnlijk van een vinylversie, want je hoort her en der klikjes en ruis. Niet erg. Septober Energy blijft een grandioos stuk dat je voortdurend meesleept naar verrassende terreinen.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 05-02-2024 10:04:23 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2364: Keith Tippett's Centipede - Septober Energy
In september 2022 verschijnt er dan eindelijk een goed klinkende heruitgave van dit muzikale meesterwerk. Ik koop 'm op 10 november 2022, zo gauw ik er eentje weet te bemachtigen. Het geluid is werkelijk uitstekend. Alle individuele partijen zijn goed hoorbaar; door de enorme bezitting en de bij vlagen wat chaotische improvisaties wil het nog wel eens een 'brij' worden, maar daar is hier geen sprake meer van. Deze heruitgave bevestigt nogmaals wat een bijzonder werk Septober Energy was en is. Op momenten dat je denkt dat het nergens meer naar toe gaat, weet Tippett zijn megaorkest terug te voeren naar de gecomponeerde delen om uiteindelijk een muzikale bevrediging te bewerkstelligen. Fraai, fraai.
In september 2022 verschijnt er dan eindelijk een goed klinkende heruitgave van dit muzikale meesterwerk. Ik koop 'm op 10 november 2022, zo gauw ik er eentje weet te bemachtigen. Het geluid is werkelijk uitstekend. Alle individuele partijen zijn goed hoorbaar; door de enorme bezitting en de bij vlagen wat chaotische improvisaties wil het nog wel eens een 'brij' worden, maar daar is hier geen sprake meer van. Deze heruitgave bevestigt nogmaals wat een bijzonder werk Septober Energy was en is. Op momenten dat je denkt dat het nergens meer naar toe gaat, weet Tippett zijn megaorkest terug te voeren naar de gecomponeerde delen om uiteindelijk een muzikale bevrediging te bewerkstelligen. Fraai, fraai.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2365: Keith Tippett - Blueprint
Het contrast tussen Septober Energy en opvolger Blueprint lijkt niet groter te kunnen. Na het megaproject met het vijftig man sterke jazzorkest komt Keith Tippett met een minimalistisch en intiem werkstuk. In plaats van een enorme bezetting horen we Tippett op piano en Roy Babbington op bas, met daarnaast spaarzame inkleuring door percussie. Julie Tippett speelt af en toe gitaar, mandoline of fluit. Toch zijn er ook veel overeenkomsten: ook Blueprint kent deels gecomponeerde en deels volledig geïmproviseerde fragmenten. Het resultaat is bij vlagen warm en bij andere vlagen uiterst verontrustend, maar altijd spannend. Opnieuw is de productie in handen van Robert Fripp. Blueprint verschijnt in 1972 en ik vind een remaster uit 2000 op 17 juli 2016, eveneens bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland.
Het contrast tussen Septober Energy en opvolger Blueprint lijkt niet groter te kunnen. Na het megaproject met het vijftig man sterke jazzorkest komt Keith Tippett met een minimalistisch en intiem werkstuk. In plaats van een enorme bezetting horen we Tippett op piano en Roy Babbington op bas, met daarnaast spaarzame inkleuring door percussie. Julie Tippett speelt af en toe gitaar, mandoline of fluit. Toch zijn er ook veel overeenkomsten: ook Blueprint kent deels gecomponeerde en deels volledig geïmproviseerde fragmenten. Het resultaat is bij vlagen warm en bij andere vlagen uiterst verontrustend, maar altijd spannend. Opnieuw is de productie in handen van Robert Fripp. Blueprint verschijnt in 1972 en ik vind een remaster uit 2000 op 17 juli 2016, eveneens bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2366: Keith Tippett's Ark - Frames
In 1978 zet Keith Tippett dan toch nog een keer zo'n groots project op. Onder de naam Ark brengt hij een tigtal muzikanten bijeen om zijn werk Frames uit te voeren. Onder de vele musici bevinden zich Elton Dean, Harry Miller, Frank Perry, Mark Charig en zangeres/tekstschrijfster Julie Tippett. Het geheel is geproduceerd door Hugh Hopper, ook niet mis, zou ik zo denken. Het stuk bestaat opnieuw uit vier plaatkantlange delen. Ik vind een remaster op dubbelcd uit 1996 op 13 maart 1998. Ook dit is een werkstuk dat bestaat uit gecomponeerde elementen en vrije sectoren, waarin improvisatie vrij spel heeft. Ik moet eerlijk bekennen dat het me aanvankelijk nogal onsamenhangend en stuurloos leek, maar bij herhaalde beluistering openbaarden zich parels van melodieën en fijne solo's. Ja, dit doet richtingloos aan, lijkt alle kanten op te vliegen, maar voor wie zijn best doet valt er weer een boel moois te ontdekken.
In 1978 zet Keith Tippett dan toch nog een keer zo'n groots project op. Onder de naam Ark brengt hij een tigtal muzikanten bijeen om zijn werk Frames uit te voeren. Onder de vele musici bevinden zich Elton Dean, Harry Miller, Frank Perry, Mark Charig en zangeres/tekstschrijfster Julie Tippett. Het geheel is geproduceerd door Hugh Hopper, ook niet mis, zou ik zo denken. Het stuk bestaat opnieuw uit vier plaatkantlange delen. Ik vind een remaster op dubbelcd uit 1996 op 13 maart 1998. Ook dit is een werkstuk dat bestaat uit gecomponeerde elementen en vrije sectoren, waarin improvisatie vrij spel heeft. Ik moet eerlijk bekennen dat het me aanvankelijk nogal onsamenhangend en stuurloos leek, maar bij herhaalde beluistering openbaarden zich parels van melodieën en fijne solo's. Ja, dit doet richtingloos aan, lijkt alle kanten op te vliegen, maar voor wie zijn best doet valt er weer een boel moois te ontdekken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2367: The Keith Tippett Group - How Long This Time? Live 1970
Het British Progressive Jazz-label richt zich op het uitbrengen van obscure opnamen van Britse progressieve jazzmuziek (goh). In 2022 verschijnt dit album en omdat het niet alleen Keith Tippett betreft, maar ook vanwege de aanwezigheid van Elton Dean, Mark Charig, Nick Evans en Roy Babbington, is mijn interesse gewekt. Aanvankelijk is de cd alleen via postorder verkrijgbaar, maar halverwege 2023 komt er een heruitgave en die koop ik in een plaatselijke platenwinkel op 28 september 2023. Mooi. Ook mooi is het gebodene op dit album. Drie van de zes stukken zijn opgenomen in januari 1970 tijdens een live studio sessie in Londen; de andere drie komen van een soortgelijke sessie maar dan in augustus van datzelfde jaar. Chronologisch gezien valt dit tussen de twee studioplaten van The Keith Tippett Group in, te weten You Are Here... I Am There (1970) en Dedicated To You But You Weren't Listening (1971). Wat we te horen krijgen is melodieus, experimenteel en avontuurllijk. Opener en titelnummer zijn tekenend voor de vrije stijl en toch is alles nog dermate gecontroleerd dat het niet helemaal de bocht uit vliegt. Tippett slaagt erin om zijn ensemble de grenzen van de jazz te laten verkennen, zonder dat het oeverloos wordt. Sterker nog: je hoort dat hij in die tijd ook bezig is met ander werk. Zo herkennen we in Green & Orange Night Park zowaar een thema dat in 1971 terecht zal komen in het grandioze Septober Energy. Voorwaar, geen misse uitgave dit en een schitterend tijdsbeeld van een onderschat componist en muzikant.
Het British Progressive Jazz-label richt zich op het uitbrengen van obscure opnamen van Britse progressieve jazzmuziek (goh). In 2022 verschijnt dit album en omdat het niet alleen Keith Tippett betreft, maar ook vanwege de aanwezigheid van Elton Dean, Mark Charig, Nick Evans en Roy Babbington, is mijn interesse gewekt. Aanvankelijk is de cd alleen via postorder verkrijgbaar, maar halverwege 2023 komt er een heruitgave en die koop ik in een plaatselijke platenwinkel op 28 september 2023. Mooi. Ook mooi is het gebodene op dit album. Drie van de zes stukken zijn opgenomen in januari 1970 tijdens een live studio sessie in Londen; de andere drie komen van een soortgelijke sessie maar dan in augustus van datzelfde jaar. Chronologisch gezien valt dit tussen de twee studioplaten van The Keith Tippett Group in, te weten You Are Here... I Am There (1970) en Dedicated To You But You Weren't Listening (1971). Wat we te horen krijgen is melodieus, experimenteel en avontuurllijk. Opener en titelnummer zijn tekenend voor de vrije stijl en toch is alles nog dermate gecontroleerd dat het niet helemaal de bocht uit vliegt. Tippett slaagt erin om zijn ensemble de grenzen van de jazz te laten verkennen, zonder dat het oeverloos wordt. Sterker nog: je hoort dat hij in die tijd ook bezig is met ander werk. Zo herkennen we in Green & Orange Night Park zowaar een thema dat in 1971 terecht zal komen in het grandioze Septober Energy. Voorwaar, geen misse uitgave dit en een schitterend tijdsbeeld van een onderschat componist en muzikant.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2368: Titan - Elevator
Lieve help, hoe kom ik hier bij? Dit plaatje staat sinds 28 augustus 2000 in de kast en ik heb het er heel veel uit gehaald om feesten in huis op te leuken. Ik zal vast een korte recensie hebben gelezen in het blaadje van de plaatselijke platenwinkel en er wat van zijn gaan luisteren. Dit trio Mexicanen maakt op Elevator, hun tweede album, een hoogst aanstekelijk soort muziek die een zonnige mix is van elektronica, dance, latin en triphop. Het zal een halve minuut na aanvang van het openingsnummer 1,2,3,4 zijn geweest dat ik door de platenwinkel riep: 'Inpakken!' Nu, dik vierentwintig jaar later, douw ik het plaatje af en toe nog in de speler en dan beluister ik het met een grote grijns op mijn bek.
Lieve help, hoe kom ik hier bij? Dit plaatje staat sinds 28 augustus 2000 in de kast en ik heb het er heel veel uit gehaald om feesten in huis op te leuken. Ik zal vast een korte recensie hebben gelezen in het blaadje van de plaatselijke platenwinkel en er wat van zijn gaan luisteren. Dit trio Mexicanen maakt op Elevator, hun tweede album, een hoogst aanstekelijk soort muziek die een zonnige mix is van elektronica, dance, latin en triphop. Het zal een halve minuut na aanvang van het openingsnummer 1,2,3,4 zijn geweest dat ik door de platenwinkel riep: 'Inpakken!' Nu, dik vierentwintig jaar later, douw ik het plaatje af en toe nog in de speler en dan beluister ik het met een grote grijns op mijn bek.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2369: The Chronicles Of Father Robin - The Songs & Tales Of Airoea - Book II: Ocean Traveller (Metamorphosis)
Met het verschijnen van dit tweede deel van de trilogie The Songs & Tales Of Airoea krijgen we langzamerhand meer duidelijkheid over dit project van het Noorse gezelschap The Chronicles Of Father Robin. Het collectief werkt er al sinds eind jaren negentig aan. Halverwege 2023 was het pas klaar; er kwam al een dikke doos met drie elpees uit en sindsdien brengen The Chronicles het werk in drie delen uit. Het betreft een wat wazig verhaal over Father Robin die een reis moet afleggen om de wereld te redden (of zo, weet ik ook veel). Het eerste deel ging over de avonturen van Father Robin over land; op dit tweede deel reist hij onder zee. Het zal. Bevatte het eerste deel nogal wat luid psychedelische passages, op dit tweede deel Ocean Traveller gaat het er subtieler aan toe. Schitterende progfolk met mooie melodieën en verrassende wendingen. Het Het vijftal onder leiding van Andreas W.S. Prestmo weet het spannend te houden tot de laatste noot. Naast hun gitaren, bas, drums, fluit en toetsen zijn er een paar gasten, waaronder Lars Fredrik Frøislie (van Wobbler) die eveneens een batterij toetsenapparaten mee neemt. Dat doet vermoeden dat het een elektronische en kille bedoening is, maar de nadruk blijft op het akoestische en organische geluid. En als dan plots die malle ritmebox erin komt, dan past die er gewoon helemaal in. Ik koop dit tweede boek op 8 februari 2024. Het is mijn favoriete deel tot nu toe en het maakt dat ik uitkijk naar de derde en laatste aflevering.
Met het verschijnen van dit tweede deel van de trilogie The Songs & Tales Of Airoea krijgen we langzamerhand meer duidelijkheid over dit project van het Noorse gezelschap The Chronicles Of Father Robin. Het collectief werkt er al sinds eind jaren negentig aan. Halverwege 2023 was het pas klaar; er kwam al een dikke doos met drie elpees uit en sindsdien brengen The Chronicles het werk in drie delen uit. Het betreft een wat wazig verhaal over Father Robin die een reis moet afleggen om de wereld te redden (of zo, weet ik ook veel). Het eerste deel ging over de avonturen van Father Robin over land; op dit tweede deel reist hij onder zee. Het zal. Bevatte het eerste deel nogal wat luid psychedelische passages, op dit tweede deel Ocean Traveller gaat het er subtieler aan toe. Schitterende progfolk met mooie melodieën en verrassende wendingen. Het Het vijftal onder leiding van Andreas W.S. Prestmo weet het spannend te houden tot de laatste noot. Naast hun gitaren, bas, drums, fluit en toetsen zijn er een paar gasten, waaronder Lars Fredrik Frøislie (van Wobbler) die eveneens een batterij toetsenapparaten mee neemt. Dat doet vermoeden dat het een elektronische en kille bedoening is, maar de nadruk blijft op het akoestische en organische geluid. En als dan plots die malle ritmebox erin komt, dan past die er gewoon helemaal in. Ik koop dit tweede boek op 8 februari 2024. Het is mijn favoriete deel tot nu toe en het maakt dat ik uitkijk naar de derde en laatste aflevering.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2370: Arve Henriksen | Harmen Fraanje - Touch Of Time
De Noorse trompettist Arve Henriksen is lekker bezig. Hij treedt op met diverse ensembles in allerlei samenstellingen en brengt het ene album na het andere uit, ook in allerlei formaties. Een van zijn laatste is deze Touch Of Time, uitgebracht eind januari 2024 op het befaamde ECM label. Ik koop 'm op 5 februari 2024. Dit is een waarlijk schitterend album. Deze keer kiest Henriksen voor minimale inzet van technologie. Harmen Fraanje is een Nederlands pianist en componist die sinds 2000 aan de weg timmert met allerlei bands en ensembles. Ik had nooit iets van hem gehoord en ben zeer onder de indruk van wat hij flikt op dit album met Henriksen. Uiterst subtiel weet hij de basis te leggen voor een omgeving waarin Henriksen zijn schurende trompettonen speelt. Hij heeft dat geluid dat muzikanten als Nils Petter Molvaer, Erik Truffaz en Eric Vloeimans ook omarmen, maar het was Jon Hassell die als eerste zijn instrument door de harmonizers heen joeg. Hassell is helaas dood, maar dankzij Henriksen leeft zijn klankkleur voort. Touch Of Time is zacht, het is kaal, het is leeg, het is minimaal, het is warm en koud tegelijk, het is emotioneel en het is waanzinnig mooi.
Het is ECM, dus maar weinig van dit prachtalbum op YT:
De Noorse trompettist Arve Henriksen is lekker bezig. Hij treedt op met diverse ensembles in allerlei samenstellingen en brengt het ene album na het andere uit, ook in allerlei formaties. Een van zijn laatste is deze Touch Of Time, uitgebracht eind januari 2024 op het befaamde ECM label. Ik koop 'm op 5 februari 2024. Dit is een waarlijk schitterend album. Deze keer kiest Henriksen voor minimale inzet van technologie. Harmen Fraanje is een Nederlands pianist en componist die sinds 2000 aan de weg timmert met allerlei bands en ensembles. Ik had nooit iets van hem gehoord en ben zeer onder de indruk van wat hij flikt op dit album met Henriksen. Uiterst subtiel weet hij de basis te leggen voor een omgeving waarin Henriksen zijn schurende trompettonen speelt. Hij heeft dat geluid dat muzikanten als Nils Petter Molvaer, Erik Truffaz en Eric Vloeimans ook omarmen, maar het was Jon Hassell die als eerste zijn instrument door de harmonizers heen joeg. Hassell is helaas dood, maar dankzij Henriksen leeft zijn klankkleur voort. Touch Of Time is zacht, het is kaal, het is leeg, het is minimaal, het is warm en koud tegelijk, het is emotioneel en het is waanzinnig mooi.
Het is ECM, dus maar weinig van dit prachtalbum op YT:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2371: Nits - Tree House Fire
'On the 16th of May 2023, our studio WERF burned down to the ground. The fire took everything. The fire gave us the album. The tree is still standing. The bird is still singing.' Dit lezen we op het hoesje van de nieuwe Nits, die verschijnt op 19 januari 2024. Tree House Fire bevat slechts zes liedjes, duurt net vierentwintig minuten en is dus een mini-album. Maar wat is het mooi! Ik heb het sinds 8 februari 2024 in huis en moet het de hele tijd horen. De heren worden ouder en kiezen tegenwoordig voor meer ingetogen composities. Geen meebrullers, dus. De stem van Henk Hofstede lijkt steeds breekbaarder te worden, de percussie van Rob Kloet is spaarzaam maar effectief en dan is het Robert Jan Stips die voor de kleur zorgt met zijn warme toetsenlagen. Op drie liedjes horen we drie achtergrondzangeressen en zorgen voor de nodige afwisseling in het geluid. Mooi werkje weer.
'On the 16th of May 2023, our studio WERF burned down to the ground. The fire took everything. The fire gave us the album. The tree is still standing. The bird is still singing.' Dit lezen we op het hoesje van de nieuwe Nits, die verschijnt op 19 januari 2024. Tree House Fire bevat slechts zes liedjes, duurt net vierentwintig minuten en is dus een mini-album. Maar wat is het mooi! Ik heb het sinds 8 februari 2024 in huis en moet het de hele tijd horen. De heren worden ouder en kiezen tegenwoordig voor meer ingetogen composities. Geen meebrullers, dus. De stem van Henk Hofstede lijkt steeds breekbaarder te worden, de percussie van Rob Kloet is spaarzaam maar effectief en dan is het Robert Jan Stips die voor de kleur zorgt met zijn warme toetsenlagen. Op drie liedjes horen we drie achtergrondzangeressen en zorgen voor de nodige afwisseling in het geluid. Mooi werkje weer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2372: no-man - Housekeeping - The OLI Years 1990-1994
no-man is het project dat het jonge trio Ben Coleman (viool), Tim Bowness (zang) en Steven Wilson (alle overige instrumenten) starten eind jaren tachtig. Hun mix van melancholieke melodieën, lyrische teksten en opzwepende dansritmes lijkt perfect te passen in de tijd en de verwachtingen van succes zijn groot. De eerste singles zijn veelbelovend en het eerste volwaardige album Loveblows & Lovecries - A Confession moet de band grote bekendheid gaan geven. Dat lukt helaas niet, ondanks de medewerking van oud-Japanleden Richard Barbieri, Mick Karn en Steve Jansen. Het sextet tourt zelfs (kort) door het Verenigd Koninkrijk. Platenmaatschappij One Little Indian geeft de groep nog één kans en in 1994 verschijnt het prachtige Flowermouth, waarop grootheden als Ian Carr, Mel Collins, Steve Jansen en Robert Fripp gastrollen vervullen. De platenmaatschappij doet geen drol aan promotie en laat de groep nogal vallen. Bowness en Wilson weten genoeg en nemen afscheid van OLI. Wilson is op dat moment ook (al jaren) bezig met een hobbyprojectje van hem dat nogal uit de klauwen loopt: van een fictieve eenmansband is het uitgegroeid tot een heuse progrockband en niet heel veel later zal Wilson successen boeken met Porcupine Tree. De opnames van no-man voor One Little Indian krijgen een mooie heruitgave in deze box Housekeeping, die ik bij het verschijnen koop op 29 januari 2024. De twee albums heb ik natuurlijk al vanaf begin in de kast staan en de vroege verzameling singles (Lovesighs - An Entertainment) ook. Voor deze 5 cd's tellende box is alles opnieuw opgepoetst en het klinkt bijzonder goed. Daarnaast staat er echter ook heel veel nooit uitgegeven of moeilijk te bemachtigen materiaal op. Daarmee wordt dat andere plaatje Heaven Taste dat obscuur materiaal bevatte ook overbodig. Heel fraai is de vijfde cd, waarop allerlei radiosessies te beluisteren zijn. Na het OLI-avontuur brengen Bowness en Wilson met enige regelmaat nieuw werk uit, dat wat minder dance-georiënteerd is. Orenschijnlijk moeten we de muziek uit de eerste vijf jaren horen in de tijd en doet het wat gedateerd aan, maar daar staan een heleboel parels (zeker Flowermouth) tegenover. Dit is een grandioze box voor de verzamelaar én voor iedereen die geïnteresseerd is in de begintijd van de band.
no-man is het project dat het jonge trio Ben Coleman (viool), Tim Bowness (zang) en Steven Wilson (alle overige instrumenten) starten eind jaren tachtig. Hun mix van melancholieke melodieën, lyrische teksten en opzwepende dansritmes lijkt perfect te passen in de tijd en de verwachtingen van succes zijn groot. De eerste singles zijn veelbelovend en het eerste volwaardige album Loveblows & Lovecries - A Confession moet de band grote bekendheid gaan geven. Dat lukt helaas niet, ondanks de medewerking van oud-Japanleden Richard Barbieri, Mick Karn en Steve Jansen. Het sextet tourt zelfs (kort) door het Verenigd Koninkrijk. Platenmaatschappij One Little Indian geeft de groep nog één kans en in 1994 verschijnt het prachtige Flowermouth, waarop grootheden als Ian Carr, Mel Collins, Steve Jansen en Robert Fripp gastrollen vervullen. De platenmaatschappij doet geen drol aan promotie en laat de groep nogal vallen. Bowness en Wilson weten genoeg en nemen afscheid van OLI. Wilson is op dat moment ook (al jaren) bezig met een hobbyprojectje van hem dat nogal uit de klauwen loopt: van een fictieve eenmansband is het uitgegroeid tot een heuse progrockband en niet heel veel later zal Wilson successen boeken met Porcupine Tree. De opnames van no-man voor One Little Indian krijgen een mooie heruitgave in deze box Housekeeping, die ik bij het verschijnen koop op 29 januari 2024. De twee albums heb ik natuurlijk al vanaf begin in de kast staan en de vroege verzameling singles (Lovesighs - An Entertainment) ook. Voor deze 5 cd's tellende box is alles opnieuw opgepoetst en het klinkt bijzonder goed. Daarnaast staat er echter ook heel veel nooit uitgegeven of moeilijk te bemachtigen materiaal op. Daarmee wordt dat andere plaatje Heaven Taste dat obscuur materiaal bevatte ook overbodig. Heel fraai is de vijfde cd, waarop allerlei radiosessies te beluisteren zijn. Na het OLI-avontuur brengen Bowness en Wilson met enige regelmaat nieuw werk uit, dat wat minder dance-georiënteerd is. Orenschijnlijk moeten we de muziek uit de eerste vijf jaren horen in de tijd en doet het wat gedateerd aan, maar daar staan een heleboel parels (zeker Flowermouth) tegenover. Dit is een grandioze box voor de verzamelaar én voor iedereen die geïnteresseerd is in de begintijd van de band.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2373: Toe Fat - Bad Side Of The Moon - An Anthology 1970-1972
'We zoeken de walgelijkste en slechtste bandnaam ooit,' dachten drummer Lee Kerslake, gitarist/toetsenist Ken Hensley (beiden ex-Gods), bassist John Glascock en zanger Cliff Bennett in 1969. Hun gelijknamige album Toe Fat verscheen in 1970 en bevat amusante rock die wat weg heeft van Spooky Tooth en de vroege Deep Purple. De band heeft nogal wat succes als ze toert door Groot-Brittannië, maar als de verkoop van de elpee tegenvalt, laat management en platenmaatschappij de groep vallen. Kerslake en Hensley vertrekken teleurgesteld en beginnen een andere band (Uriah Heep). John Glascock vraagt zijn broer Brian te komen drummen en gitarist Alan Kendall sluit zich ook aan. Met enthousiasme maakt het nieuwe kwartet een tweede album en die verschijnt in 1971 bij een andere platenmaatschappij. Ook die tweede plaat valt qua verkoop tegen en ook deze andere platenmaatschappij steken er geen geld en energie meer in. Einde Toe Fat. John Glascock zal later de bassist worden bij Jethro Tull en Kendall gaat gitaar spelen bij de Bee Gees. De twee platen van de band worden later gewilde verzamelaarsobjecten en in 2021 verschijnen ze dan eindelijk goed op cd. Ik koop deze dubbelaar op 1 februari 2024. De eerste elpee is echt zeer fijne rock met wat blues- en progelementen. De meeste stukken zijn geschreven door zanger Cliff Bennett en daarnaast vinden we enkele covers, waaronder het titelnummer van de verzamelaar dat afkomstig is van Elton John en Bernie Taupin. Het meeste materiaal op de tweede plaat is aangedragen door gitarist Alan Kendall, vandaar dat het allemaal wat meer bluesy is. Het klinkt ook wat vlakker in mijn beleving. De hoezen van beide platen zijn ontworpen door het team Hipgnosis, hoe verrassend. Mooie heruitgave van twee albums van een onterecht wat vergeten groep. Fijn werk.
'We zoeken de walgelijkste en slechtste bandnaam ooit,' dachten drummer Lee Kerslake, gitarist/toetsenist Ken Hensley (beiden ex-Gods), bassist John Glascock en zanger Cliff Bennett in 1969. Hun gelijknamige album Toe Fat verscheen in 1970 en bevat amusante rock die wat weg heeft van Spooky Tooth en de vroege Deep Purple. De band heeft nogal wat succes als ze toert door Groot-Brittannië, maar als de verkoop van de elpee tegenvalt, laat management en platenmaatschappij de groep vallen. Kerslake en Hensley vertrekken teleurgesteld en beginnen een andere band (Uriah Heep). John Glascock vraagt zijn broer Brian te komen drummen en gitarist Alan Kendall sluit zich ook aan. Met enthousiasme maakt het nieuwe kwartet een tweede album en die verschijnt in 1971 bij een andere platenmaatschappij. Ook die tweede plaat valt qua verkoop tegen en ook deze andere platenmaatschappij steken er geen geld en energie meer in. Einde Toe Fat. John Glascock zal later de bassist worden bij Jethro Tull en Kendall gaat gitaar spelen bij de Bee Gees. De twee platen van de band worden later gewilde verzamelaarsobjecten en in 2021 verschijnen ze dan eindelijk goed op cd. Ik koop deze dubbelaar op 1 februari 2024. De eerste elpee is echt zeer fijne rock met wat blues- en progelementen. De meeste stukken zijn geschreven door zanger Cliff Bennett en daarnaast vinden we enkele covers, waaronder het titelnummer van de verzamelaar dat afkomstig is van Elton John en Bernie Taupin. Het meeste materiaal op de tweede plaat is aangedragen door gitarist Alan Kendall, vandaar dat het allemaal wat meer bluesy is. Het klinkt ook wat vlakker in mijn beleving. De hoezen van beide platen zijn ontworpen door het team Hipgnosis, hoe verrassend. Mooie heruitgave van twee albums van een onterecht wat vergeten groep. Fijn werk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2374: Tomita - The Best Of Tomita
Deze Japanse componist en synthesizerpionier Isao Tomita maakte vooral naam in de jaren zeventig en begin jaren tachtig met zijn bewerkingen van klassieke werken. Zo arrangeerde hij stukken van Ravel, Moussorgsky, Stravinsky, Debussy en vele anderen. Het resultaat is niet altijd even spannend en je moet het echt in de tijd zien. Toen was het vrij nieuw en opzienbarend; nu klinkt het nogal gedateerd. Maar er zitten mooie dingen bij. Ik kreeg dit cd'tje (uit 1984!) op 15 juli 2022; het was onderdeel van de kleine 'erfenis' die ik ontving na het overlijden van onze goede vriend en medeZappaliefhebber LudzNL. Tomita overleed op 5 mei 2016 aan een hartaandoening. Wist helemaal niet dat hij al dood is.
Deze Japanse componist en synthesizerpionier Isao Tomita maakte vooral naam in de jaren zeventig en begin jaren tachtig met zijn bewerkingen van klassieke werken. Zo arrangeerde hij stukken van Ravel, Moussorgsky, Stravinsky, Debussy en vele anderen. Het resultaat is niet altijd even spannend en je moet het echt in de tijd zien. Toen was het vrij nieuw en opzienbarend; nu klinkt het nogal gedateerd. Maar er zitten mooie dingen bij. Ik kreeg dit cd'tje (uit 1984!) op 15 juli 2022; het was onderdeel van de kleine 'erfenis' die ik ontving na het overlijden van onze goede vriend en medeZappaliefhebber LudzNL. Tomita overleed op 5 mei 2016 aan een hartaandoening. Wist helemaal niet dat hij al dood is.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2375: Tomorrow featuring Keith West - Tomorrow
Keith West begint in 1966 samen met drie vrienden het Britse bandje The In-Crowd, dat zich in 1967 omdoopt tot Tomorrow. Onder die naam brengt de band allerlei singles uit, toert het kwartet door Engeland en blijkt het een ware belofte. Zo is White Bicycle (vernoemd naar een zeker systeem van openbare fietsen in Amsterdam) een grote hit. Als het gelijknamige album Tomorrow uitkomt in 1968, blijkt het type psychedelische rock dat de groep speelt alweer wat achterhaald. De plaat verkoopt dan ook niet naar verwachting en u begrijpt: Tomorrow staat op straat. Drummer Twink en bassist Junior beginnen een nieuwe band The Aquarian Age, maar na een single raakt de groep al in de vergetelheid. Keith West gaat verder onder zijn eigen naam en boekt successen, bijvoorbeeld met de single A Teenage Opera. Gitarist Steve Howe begint een eigen band Bodast en neemt daarmee een heel album op dat niet verschijnt (pas vijftig jaar later), maar alles komt goed als hij zich in 1971 aansluit bij de groep Yes. In 1999 verschijnt het enige album van Tomorrow in een mooie heruitgave op cd. Naast de hele elpee vinden we wat outtakes en monomixen, maar ook stukken van The Aquarian Age en wat werk van de sessies die Keith West opnam met Aynsley Dunbar, Ronnie Wood en Steve Howe nadat Tomorrow uiteen viel. Ik koop dit alleraardigste plaatje op 2 oktober 2004.
Keith West begint in 1966 samen met drie vrienden het Britse bandje The In-Crowd, dat zich in 1967 omdoopt tot Tomorrow. Onder die naam brengt de band allerlei singles uit, toert het kwartet door Engeland en blijkt het een ware belofte. Zo is White Bicycle (vernoemd naar een zeker systeem van openbare fietsen in Amsterdam) een grote hit. Als het gelijknamige album Tomorrow uitkomt in 1968, blijkt het type psychedelische rock dat de groep speelt alweer wat achterhaald. De plaat verkoopt dan ook niet naar verwachting en u begrijpt: Tomorrow staat op straat. Drummer Twink en bassist Junior beginnen een nieuwe band The Aquarian Age, maar na een single raakt de groep al in de vergetelheid. Keith West gaat verder onder zijn eigen naam en boekt successen, bijvoorbeeld met de single A Teenage Opera. Gitarist Steve Howe begint een eigen band Bodast en neemt daarmee een heel album op dat niet verschijnt (pas vijftig jaar later), maar alles komt goed als hij zich in 1971 aansluit bij de groep Yes. In 1999 verschijnt het enige album van Tomorrow in een mooie heruitgave op cd. Naast de hele elpee vinden we wat outtakes en monomixen, maar ook stukken van The Aquarian Age en wat werk van de sessies die Keith West opnam met Aynsley Dunbar, Ronnie Wood en Steve Howe nadat Tomorrow uiteen viel. Ik koop dit alleraardigste plaatje op 2 oktober 2004.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2376: Tomorrow featuring Steve Howe - Live & Unreleased 1967
Alleraardigst verzamelaartje met oude opnamen van Tomorrow. Het begint met twee demo's voor de muziekfilm Blow Up en twee radiosessies voor de BBC Top Gear. Daarna gaat het echt loos: acht liveversies van stukken die ook op de debuutplaat staan, opgenomen op vrijdag 22 december 1967 in de KensingtonOlympia Grand & National Halls. Het geluid is niet heel goed, maar als we erdoorheen luisteren krijgen we een mooi beeld van de sensatie die Tomorrow live moet zijn geweest. Vooral de gitaarenergie van de jonge Steve Howe maakt grote indruk. Dit plaatje blijkt een heruitgave van een eerder soort bootleg (waarop nog vier livestukken staan, potjandosie). Het verschijnt ergens in 2001 en ik koop het voor een prikkie op 2 oktober 2004.
Alleraardigst verzamelaartje met oude opnamen van Tomorrow. Het begint met twee demo's voor de muziekfilm Blow Up en twee radiosessies voor de BBC Top Gear. Daarna gaat het echt loos: acht liveversies van stukken die ook op de debuutplaat staan, opgenomen op vrijdag 22 december 1967 in de KensingtonOlympia Grand & National Halls. Het geluid is niet heel goed, maar als we erdoorheen luisteren krijgen we een mooi beeld van de sensatie die Tomorrow live moet zijn geweest. Vooral de gitaarenergie van de jonge Steve Howe maakt grote indruk. Dit plaatje blijkt een heruitgave van een eerder soort bootleg (waarop nog vier livestukken staan, potjandosie). Het verschijnt ergens in 2001 en ik koop het voor een prikkie op 2 oktober 2004.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2377: Tomorrow - Permanent Dream
Steve Howe is zeer trots op zijn werk met Tomorrow, maar in de loop van de jaren is hij minder tevreden over hoe de plaat klinkt. Het ontbreekt hem echter aan de technologie om een verbeterde versie te produceren. Pas in 2023 is het zover. Met behulp van speciale software weet hij (nou ja, hij schakelt technicus Curtis Schwartz in; zelf bepaalt hij hoe het moet klinken) de plaat van betere balans in de mix en enkele speciale knipsels en edits te voorzien, waardoor het een beter idee geeft van wat de band destijds in 1967/1968 voor oren stond. Zonder de geschiedenis al te veel geweld aan te doen klinkt Tomorrow nu fris en kraakhelder. Alleen de stukken waar Howe en Schwartz hebben gesleuteld staan op deze heruitgave en dat maakt dat deze cd kan bestaan naast het originele album. Daarnaast vinden we nog twee livestukken; die klinken dan weer reteslecht, maar geven wel een indruk van de enorme energie die de band op het podium uitstraalde. Ik koop het album met de nieuwe titel Permanent Dream op 8 mei 2023 als hij uitkomt.
Steve Howe is zeer trots op zijn werk met Tomorrow, maar in de loop van de jaren is hij minder tevreden over hoe de plaat klinkt. Het ontbreekt hem echter aan de technologie om een verbeterde versie te produceren. Pas in 2023 is het zover. Met behulp van speciale software weet hij (nou ja, hij schakelt technicus Curtis Schwartz in; zelf bepaalt hij hoe het moet klinken) de plaat van betere balans in de mix en enkele speciale knipsels en edits te voorzien, waardoor het een beter idee geeft van wat de band destijds in 1967/1968 voor oren stond. Zonder de geschiedenis al te veel geweld aan te doen klinkt Tomorrow nu fris en kraakhelder. Alleen de stukken waar Howe en Schwartz hebben gesleuteld staan op deze heruitgave en dat maakt dat deze cd kan bestaan naast het originele album. Daarnaast vinden we nog twee livestukken; die klinken dan weer reteslecht, maar geven wel een indruk van de enorme energie die de band op het podium uitstraalde. Ik koop het album met de nieuwe titel Permanent Dream op 8 mei 2023 als hij uitkomt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2378: Tool - 10,000 Days
Ik waarschuw alvast: ik heb maar één Toolplaat. 10,000 Days verschijnt in 2006 en is vooral beroemd vanwege de hoes. Het cd'tje komt namelijk in een boekje waaraan een 3d-bril vast zit, zodat je met enige moeite en ogenknijperij chocolade kunt maken van de vage illustraties in datzelfde boekje. Als je al niet scheel zag, ga je het wel doen als je een poging doet de plaatjes te bekijken. Dan de muziek. Trouwe fans vonden geloof ik dat het album 'meer van hetzelfde' bevatte, maar ik ken datzelfde niet zo goed. Toen ik de plaat aanschafte op 17 juni 2006 was de muziek van Tool veelal nieuw voor mij. Het duurde trouwens even voor het kwartje viel. Ik had de cd gekocht nadat Tool regelmatig in het voorprogramma van King Crimson te horen was geweest en niet dat ik in die tijd King Crimson ooit live had gezien en gehoord, maar als je in het voorprogramma van King Crimson mag, dan is je muziek de moeite waard. Nadat ik 10,000 Days een paar keer had beluisterd is het plaatje in de kast verdwenen en pas in de loop van de jaren, toen ik het er af en toe uit haalde, gaf het zijn schoonheid prijs. Nog altijd vind ik niet alles even boeiend, maar de melodieuze beukprog zoals in de stukken als Vicarious, Jambi, The Pot en Rosetta Stoned vind ik grandioos. Ik ben bang dat ik de andere Toolplaten toch ook maar eens moet gaan horen.
Ik waarschuw alvast: ik heb maar één Toolplaat. 10,000 Days verschijnt in 2006 en is vooral beroemd vanwege de hoes. Het cd'tje komt namelijk in een boekje waaraan een 3d-bril vast zit, zodat je met enige moeite en ogenknijperij chocolade kunt maken van de vage illustraties in datzelfde boekje. Als je al niet scheel zag, ga je het wel doen als je een poging doet de plaatjes te bekijken. Dan de muziek. Trouwe fans vonden geloof ik dat het album 'meer van hetzelfde' bevatte, maar ik ken datzelfde niet zo goed. Toen ik de plaat aanschafte op 17 juni 2006 was de muziek van Tool veelal nieuw voor mij. Het duurde trouwens even voor het kwartje viel. Ik had de cd gekocht nadat Tool regelmatig in het voorprogramma van King Crimson te horen was geweest en niet dat ik in die tijd King Crimson ooit live had gezien en gehoord, maar als je in het voorprogramma van King Crimson mag, dan is je muziek de moeite waard. Nadat ik 10,000 Days een paar keer had beluisterd is het plaatje in de kast verdwenen en pas in de loop van de jaren, toen ik het er af en toe uit haalde, gaf het zijn schoonheid prijs. Nog altijd vind ik niet alles even boeiend, maar de melodieuze beukprog zoals in de stukken als Vicarious, Jambi, The Pot en Rosetta Stoned vind ik grandioos. Ik ben bang dat ik de andere Toolplaten toch ook maar eens moet gaan horen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2379: David Torn - Door X
Ik zie de naam David Torn voor het eerst in 1987 als de Amerikaanse gitarist een bijdrage levert aan het album Secrets Of The Beehive van David Sylvian. Al snel duikt zijn naam vaker op en het zijn vooral zijn langzaam aanzwellende maar gierende gitaartonen die indruk op mij maken. Op 3 april 1991 vind en koop ik dit album, zijn tweede soloplaat. Op Discogs staat dat deze uit 1992 komt, maar dat klopt dus niet. Een eerdere versie op cassette verscheen in 1990. In het boekje van de cd staat ook nadrukkelijk het jaar 1990 vermeld. Nou ja. Op Door X staat een bijzonder soort mengeling van rock, jazz, elektronica, experimenteel en wat al niet meer, gevat in tien korte songs. Torn heeft nogal wat lui om zich heen verzameld die hem muzikaal bijstaan. Zo zijn onder anderen drummer bill Bruford, trompettist Chris Botti en bassisten Doug Lunn en Mick Karn te horen. Zelf speelt Torn natuurlijk alle gitaren, maar ook drums, percussie, toetsen, elektronica en drones. En: we horen hem zingen in zes van de tien stukken. Torn heeft een wat hoog hees stemgeluid die net als zijn gitaar overal doorheen prikt. Dit is geen wereldschokkend, maar wel een bijzonder aangenaam album dat de verschillende kanten van het Torntalent laat horen.
Ik zie de naam David Torn voor het eerst in 1987 als de Amerikaanse gitarist een bijdrage levert aan het album Secrets Of The Beehive van David Sylvian. Al snel duikt zijn naam vaker op en het zijn vooral zijn langzaam aanzwellende maar gierende gitaartonen die indruk op mij maken. Op 3 april 1991 vind en koop ik dit album, zijn tweede soloplaat. Op Discogs staat dat deze uit 1992 komt, maar dat klopt dus niet. Een eerdere versie op cassette verscheen in 1990. In het boekje van de cd staat ook nadrukkelijk het jaar 1990 vermeld. Nou ja. Op Door X staat een bijzonder soort mengeling van rock, jazz, elektronica, experimenteel en wat al niet meer, gevat in tien korte songs. Torn heeft nogal wat lui om zich heen verzameld die hem muzikaal bijstaan. Zo zijn onder anderen drummer bill Bruford, trompettist Chris Botti en bassisten Doug Lunn en Mick Karn te horen. Zelf speelt Torn natuurlijk alle gitaren, maar ook drums, percussie, toetsen, elektronica en drones. En: we horen hem zingen in zes van de tien stukken. Torn heeft een wat hoog hees stemgeluid die net als zijn gitaar overal doorheen prikt. Dit is geen wereldschokkend, maar wel een bijzonder aangenaam album dat de verschillende kanten van het Torntalent laat horen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2380: David Torn - Cloud About Mercury
David Torn maakt zijn eerste echte soloplaat in 1987, zo'n beetje in de tijd dat ik zijn naam voor het eerst voorbij zie komen. Toch koop ik Cloud About Mercury pas op 6 januari 2019, als de remaster ervan verschijnt. Het album is uitgebracht door het befaamde ECM-label. Voor de gelegenheid heeft Torn een sterrenbezetting om zich heen: Mark Isham op trompet, Tony Levin op bas en meester Bill Bruford op drums. Torn bedient zich van zijn aanzwellende gitaartonen, zijn loops en elektronica en creëert een waar muzikaal instrumentaal meesterwerk waarin iedere muzikant volop de ruimte krijgt. Met het album op zak tourt Torn door de VS; helaas is Levin niet beschikbaar en in zijn plaats is Mick Karn (!), vandaar dat Karn te horen is op het latere Door X (ja ja, de plaat staat faut-chronologisch in de kast, maar dat is nu gecorrigeerd). Stukken van het album spelen Torn, Bruford, Levin en Chris Botti ook tijdens de Bruford Levin Upper Extremities-tournees in 1998/1999, waarin ze de stukken nog eens verder verkennen en uitbouwen. Is het jazz? Is het avantgarde? Is het prog? Is het rock? Voor mij is het Tornmuziek en een van zijn allerbeste platen ooit.
Weinig van het album te vinden op YT (want ECM), maar toch:
David Torn maakt zijn eerste echte soloplaat in 1987, zo'n beetje in de tijd dat ik zijn naam voor het eerst voorbij zie komen. Toch koop ik Cloud About Mercury pas op 6 januari 2019, als de remaster ervan verschijnt. Het album is uitgebracht door het befaamde ECM-label. Voor de gelegenheid heeft Torn een sterrenbezetting om zich heen: Mark Isham op trompet, Tony Levin op bas en meester Bill Bruford op drums. Torn bedient zich van zijn aanzwellende gitaartonen, zijn loops en elektronica en creëert een waar muzikaal instrumentaal meesterwerk waarin iedere muzikant volop de ruimte krijgt. Met het album op zak tourt Torn door de VS; helaas is Levin niet beschikbaar en in zijn plaats is Mick Karn (!), vandaar dat Karn te horen is op het latere Door X (ja ja, de plaat staat faut-chronologisch in de kast, maar dat is nu gecorrigeerd). Stukken van het album spelen Torn, Bruford, Levin en Chris Botti ook tijdens de Bruford Levin Upper Extremities-tournees in 1998/1999, waarin ze de stukken nog eens verder verkennen en uitbouwen. Is het jazz? Is het avantgarde? Is het prog? Is het rock? Voor mij is het Tornmuziek en een van zijn allerbeste platen ooit.
Weinig van het album te vinden op YT (want ECM), maar toch:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCD126: 20Hz Fader – Lurking Below Radio Waves
Kreeg ik in mijn handen gedrukt afgelopen editie van Into The Void in Eindhoven. Nieuw stonerbandje ofzo. Een keer geluisterd, denk niet dat ik het nog vaak op zal zetten.
Kreeg ik in mijn handen gedrukt afgelopen editie van Into The Void in Eindhoven. Nieuw stonerbandje ofzo. Een keer geluisterd, denk niet dat ik het nog vaak op zal zetten.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2381: David Torn, Mick Karn & Terry Bozzio - Polytown
Deze dan! In 1984 komt Torn met dit Polytown-project, dat hij uitvoert samen met meesterbassist Mick Karn en superdrummer Terry Bozzio. Karn heeft hij leren kennen bij zijn sessiewerk voor David Sylvian en Jansen/Barbieri en Bozzio heeft hij ontmoet via Mark Isham. Toen ik het plaatje kocht op 26 juli 1994, hield ik mijn hart vast: drie ijzersterke instrumentalisten die veelal geïmproviseerd werk spelen, zou dat niet een pandemonium aan gepiel worden? Niets is minder waar. Bozzio houdt zich in en deelt de klappen waar nodig. Karn vult subtiel in met zijn opmerkelijke baslijnen en Torn giert als het kan. Bij vlagen is het atmosferisch, bij andere vlagen superspannend en avontuurlijk is het altijd. Deze heren luisteren naar elkaar en het resultaat is een grandioos album dat losjes en toch strak is. Hoogtepunt in de Torncanon.
Deze dan! In 1984 komt Torn met dit Polytown-project, dat hij uitvoert samen met meesterbassist Mick Karn en superdrummer Terry Bozzio. Karn heeft hij leren kennen bij zijn sessiewerk voor David Sylvian en Jansen/Barbieri en Bozzio heeft hij ontmoet via Mark Isham. Toen ik het plaatje kocht op 26 juli 1994, hield ik mijn hart vast: drie ijzersterke instrumentalisten die veelal geïmproviseerd werk spelen, zou dat niet een pandemonium aan gepiel worden? Niets is minder waar. Bozzio houdt zich in en deelt de klappen waar nodig. Karn vult subtiel in met zijn opmerkelijke baslijnen en Torn giert als het kan. Bij vlagen is het atmosferisch, bij andere vlagen superspannend en avontuurlijk is het altijd. Deze heren luisteren naar elkaar en het resultaat is een grandioos album dat losjes en toch strak is. Hoogtepunt in de Torncanon.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2382: David Torn, Tim Berne & Ches Smith - Sun Of Goldfinger
Ik heb helaas niet alle werk van David Torn (geen beginnen aan), maar toen hij in 2019 dit album aankondigde, wilde ik het horen. Wat wil het geval? Het geval wil dat Torn in de loop van de jaren zich meer en meer heeft toegelegd op improvisatie in combinatie met elektronica en loops. Daarbij zoekt hij de samenwerking met muzikanten uit de vrije improvisatie. Dan moet je bij saxofonist Tim Berne en drummer Ches Smith zijn. Op Sun Of Goldfinger staan drie improvisaties, die alle verstild beginnen, opbouwen naar groots volume en dan weer de rust opzoeken. Op het tweede deel krijgt het trio ondersteuning van een pianist, het strijkkwartet Scorcchio Quartet en twee (!) gitaristen. Gedurende de cd gebeurt er van alles. Soms is het atmosferisch, soms is het totale chaos en her en der duiken bloedmooie dingen op. Spannend is het altijd en dat maakt dit album uiteindelijk tot een bevredigende luistersessie.
Weinig tot niets van dit album op YT, want ECM-label, dus dan maar de twee plaagstootjes.
Ik heb helaas niet alle werk van David Torn (geen beginnen aan), maar toen hij in 2019 dit album aankondigde, wilde ik het horen. Wat wil het geval? Het geval wil dat Torn in de loop van de jaren zich meer en meer heeft toegelegd op improvisatie in combinatie met elektronica en loops. Daarbij zoekt hij de samenwerking met muzikanten uit de vrije improvisatie. Dan moet je bij saxofonist Tim Berne en drummer Ches Smith zijn. Op Sun Of Goldfinger staan drie improvisaties, die alle verstild beginnen, opbouwen naar groots volume en dan weer de rust opzoeken. Op het tweede deel krijgt het trio ondersteuning van een pianist, het strijkkwartet Scorcchio Quartet en twee (!) gitaristen. Gedurende de cd gebeurt er van alles. Soms is het atmosferisch, soms is het totale chaos en her en der duiken bloedmooie dingen op. Spannend is het altijd en dat maakt dit album uiteindelijk tot een bevredigende luistersessie.
Weinig tot niets van dit album op YT, want ECM-label, dus dan maar de twee plaagstootjes.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2383: The Tornadoes - Now And Then
The Tornadoes komen uit California en maken eind jaren vijftig en begin jaren zestig furore in hun geboortestreek met hun surfinstrumentals. Er komen een paar singles uit die het goed doen onder hun vrienden en vaste volgers, maar het succes wordt groot als de singles Bustin' Surfboards en Moon Dawg uitkomen via de PAL-studio's, waar op dat moment (1962) een heel jonge Frank Zappa achter de opnameknoppen zit. De elpee Bustin' Surfboards bevat ook het liedje Shootin' Beavers dat voor nogal wat controverse zorgt. De inbreng van Zappa mag duidelijk zijn. Zappa produceert ook nog de single The Cruncher en fragmenten daarvan gebruikt hij later op zijn albums Lumpy Gravy en We're Only In It For The Money. Na de elpee Bustin' Surboards blijven The Tornadoes populair, al brengt de groep geen elpees meer uit. Toeren doen ze nog veel, zij het niet regelmatig. Begin jaren zeventig komt de band stil te liggen. In 1994 is de single Bustin' Surboards onderdeel van de soundtrack van Pulp Fiction en dat is reden om weer bijeen te komen en samen te gaan spelen en toeren. In juli 2004 staan de heren op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en mag ik ze beluisteren. Gaaf. Een jaar later verschijnt dit album Now And Then. Daarop staan studio-opnames uit 1962 (van het album) en uit de jaren negentig naast livewerk (van het Zappafestival). Ik koop het op 7 juli 2012, eveneens op datzelfde festival. Beetje los zand, maar het is leuk om zowel de oude stukken van de plaat Bustin' Surfboards als latere werkzaamheden te horen.
The Tornadoes komen uit California en maken eind jaren vijftig en begin jaren zestig furore in hun geboortestreek met hun surfinstrumentals. Er komen een paar singles uit die het goed doen onder hun vrienden en vaste volgers, maar het succes wordt groot als de singles Bustin' Surfboards en Moon Dawg uitkomen via de PAL-studio's, waar op dat moment (1962) een heel jonge Frank Zappa achter de opnameknoppen zit. De elpee Bustin' Surfboards bevat ook het liedje Shootin' Beavers dat voor nogal wat controverse zorgt. De inbreng van Zappa mag duidelijk zijn. Zappa produceert ook nog de single The Cruncher en fragmenten daarvan gebruikt hij later op zijn albums Lumpy Gravy en We're Only In It For The Money. Na de elpee Bustin' Surboards blijven The Tornadoes populair, al brengt de groep geen elpees meer uit. Toeren doen ze nog veel, zij het niet regelmatig. Begin jaren zeventig komt de band stil te liggen. In 1994 is de single Bustin' Surboards onderdeel van de soundtrack van Pulp Fiction en dat is reden om weer bijeen te komen en samen te gaan spelen en toeren. In juli 2004 staan de heren op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en mag ik ze beluisteren. Gaaf. Een jaar later verschijnt dit album Now And Then. Daarop staan studio-opnames uit 1962 (van het album) en uit de jaren negentig naast livewerk (van het Zappafestival). Ik koop het op 7 juli 2012, eveneens op datzelfde festival. Beetje los zand, maar het is leuk om zowel de oude stukken van de plaat Bustin' Surfboards als latere werkzaamheden te horen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2384: The Tornadoes - Charge Of The Tornadoes
Dit plaatje verschijnt tegelijkertijd met het vorige (in 2005 dus) en ik koop het eveneens op 7 juli 2012 als ik op het Zappafestival in Noordoost-Duitschland ben. Het ligt in het verlengde van z'n voorganger: er staan opnamen uit 1962 op (voor het album Bustin' Surfboards), studio-opnamen uit 1995/1996 en livewerk uit 2004 (waaronder opnamen van het Zappafestival alwaar ik de band mocht aanschouwen en beluisteren). Aan de ene kant is het jammer dat we de vroege opnamen zo versnipperd heruitgegeven krijgen; aan de andere kant ben ik maar wat blij dat het nu eindelijk in goede geluidskwaliteit beschikbaar is. Het recentere materiaal is een leuke bonus.
Het nieuwere werk is nauwelijks te vinden op YT, vandaar nog maar wat van de plaat uit 1992/1963:
Dit plaatje verschijnt tegelijkertijd met het vorige (in 2005 dus) en ik koop het eveneens op 7 juli 2012 als ik op het Zappafestival in Noordoost-Duitschland ben. Het ligt in het verlengde van z'n voorganger: er staan opnamen uit 1962 op (voor het album Bustin' Surfboards), studio-opnamen uit 1995/1996 en livewerk uit 2004 (waaronder opnamen van het Zappafestival alwaar ik de band mocht aanschouwen en beluisteren). Aan de ene kant is het jammer dat we de vroege opnamen zo versnipperd heruitgegeven krijgen; aan de andere kant ben ik maar wat blij dat het nu eindelijk in goede geluidskwaliteit beschikbaar is. Het recentere materiaal is een leuke bonus.
Het nieuwere werk is nauwelijks te vinden op YT, vandaar nog maar wat van de plaat uit 1992/1963:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2385: The Chronicles of Father Robin - The Songs & Tales Of Airoea - Book III: Magical Chronicle (Ascension)
Het derde en laatste deel in de trilogie verschijnt in januari 2024 en ik koop het op 22 februari 2024. We volgen de reis van Father Robin verder, nadat boek I over land ging en boek II onder de zeespiegel, dit keer in het luchtruim. Het album begint dan ook met een zweverig stuk Magical Chronicle vol hemelse zang. Daarna volgen vier werken in de stijl die we kennen van de vorige twee delen: stemmige folkprog vol akoestisch werk en brede toetsenpartijen, met hier en daar een wat opzwepender uitspatting. Zeer fraai, zeer fraai. Het is Andreas Prestmo weer gelukt om een samenhangend geheel te maken dat van voor naar achter boeit. Het enige wat me tegenvalt - naast de beperkte speelduur van vierendertig minuten - is dat de trilogie een wat onbevredigend einde heeft; ik had verwacht dat er een monumentaal slotstuk zou zijn waarin meerdere thema's (zowel tekstueel als muzikaal) terugkeren. Die apotheose ontbreekt en dat maakt dat ik het gevoel heb dat het hele project wat 'onaf' is. En dat terwijl de band er ruim vijfentwintig jaar aan heeft gewerkt. Maar misschien praat ik voor mijn beurt, is dit een open einde en verschijnt er ooit een vervolg.
Het derde en laatste deel in de trilogie verschijnt in januari 2024 en ik koop het op 22 februari 2024. We volgen de reis van Father Robin verder, nadat boek I over land ging en boek II onder de zeespiegel, dit keer in het luchtruim. Het album begint dan ook met een zweverig stuk Magical Chronicle vol hemelse zang. Daarna volgen vier werken in de stijl die we kennen van de vorige twee delen: stemmige folkprog vol akoestisch werk en brede toetsenpartijen, met hier en daar een wat opzwepender uitspatting. Zeer fraai, zeer fraai. Het is Andreas Prestmo weer gelukt om een samenhangend geheel te maken dat van voor naar achter boeit. Het enige wat me tegenvalt - naast de beperkte speelduur van vierendertig minuten - is dat de trilogie een wat onbevredigend einde heeft; ik had verwacht dat er een monumentaal slotstuk zou zijn waarin meerdere thema's (zowel tekstueel als muzikaal) terugkeren. Die apotheose ontbreekt en dat maakt dat ik het gevoel heb dat het hele project wat 'onaf' is. En dat terwijl de band er ruim vijfentwintig jaar aan heeft gewerkt. Maar misschien praat ik voor mijn beurt, is dit een open einde en verschijnt er ooit een vervolg.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2386: Steve Hackett - The Circus And The Nightwhale
Steve Hackett is lekker bezig op zijn oudere dag. Naast dat hij de wereld blijft rondtoeren met zijn concerten vol eigen en Genesiswerk, trakteert hij ons ook regelmatig op een nieuw studioalbum. The Circus And The Nightwhale is zijn meest recente werk en ik koop het bij het verschijnen op 19 februari 2024. Dit keer komt hij met een heus conceptalbum, dat op symbolische wijze de levenszoektocht vertelt van de gitarist zelf. Dat verhaal krijgen we in de vorm van een drie kwartier durend stuk dat in dertien korte delen uiteenvalt. Het begint gelijk gaaf met People Of The Smoke: na een atmosferisch begin met allerlei geluidseffecten start een krachtig en melodieus lied waarin Hackett gelijk zijn stevige gitaarsolowerk laat horen. Daarna vallen we van de ene stijl in de andere: van atmosferisch tot furieuze rock, van bijna klassiek tot wereldmuziekinvloeden en van lyrische songs tot kermisgeluid. Uiteindelijk vindt Hackett zijn weg in het leven en eindigt hij met dat schitterende akoestische gitaarwerk dat we nog kennen uit zijn Genesistijd. Alles bij elkaar is The Circus And The Nightwhale een zeer afwisselend album dat alle sterke kanten van Hackett laat horen en daarmee een van de sterkste albums van deze meester. Ik heb de versie met een bluray d'rbij, waarop de plaat nog eens staat, maar dan gemixt in surround sound. Geen idee hoe die klinkt, want ik heb 'm nog niet beluisterd.
Steve Hackett is lekker bezig op zijn oudere dag. Naast dat hij de wereld blijft rondtoeren met zijn concerten vol eigen en Genesiswerk, trakteert hij ons ook regelmatig op een nieuw studioalbum. The Circus And The Nightwhale is zijn meest recente werk en ik koop het bij het verschijnen op 19 februari 2024. Dit keer komt hij met een heus conceptalbum, dat op symbolische wijze de levenszoektocht vertelt van de gitarist zelf. Dat verhaal krijgen we in de vorm van een drie kwartier durend stuk dat in dertien korte delen uiteenvalt. Het begint gelijk gaaf met People Of The Smoke: na een atmosferisch begin met allerlei geluidseffecten start een krachtig en melodieus lied waarin Hackett gelijk zijn stevige gitaarsolowerk laat horen. Daarna vallen we van de ene stijl in de andere: van atmosferisch tot furieuze rock, van bijna klassiek tot wereldmuziekinvloeden en van lyrische songs tot kermisgeluid. Uiteindelijk vindt Hackett zijn weg in het leven en eindigt hij met dat schitterende akoestische gitaarwerk dat we nog kennen uit zijn Genesistijd. Alles bij elkaar is The Circus And The Nightwhale een zeer afwisselend album dat alle sterke kanten van Hackett laat horen en daarmee een van de sterkste albums van deze meester. Ik heb de versie met een bluray d'rbij, waarop de plaat nog eens staat, maar dan gemixt in surround sound. Geen idee hoe die klinkt, want ik heb 'm nog niet beluisterd.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2387: Big Big Train - The Likes Of Us
Met het overlijden van componist, zanger en frontman David Longdon in november 2021 lijkt het voortbestaan van Big Big Train een tijdje onzeker. Niet heel lang. De groep vindt Alberto Bravin als passende vervanger. Er zijn nog een paar meer bezettingswisselingen en al snel begint het nieuw gevormde septet (met daarin nog altijd drummer Nick D'Virgilio, gitarist/toetsenist Rikard Sjöblom en bassist/oprichter Greg Spawton) in de studio in Italië verse stukken samen te stellen en op te nemen. In 2023 vinden er ook al enkele concerten plaats. Begin maart is het dan zover: het nieuwe album The Likes Of Us verschijnt en ik koop het op 4 maart 2024. Ik moet zeggen: het valt me helemaal niet tegen. Misschien mist het de pakkende deunen waar Longdon zo'n talent voor had, maar qua sfeer en hoe de muziek me beetgrijpt en meesleept, is dit een ouderwets goede BBT-plaat. Het begint al goed met opener Light Left In The Day, dat grotendeels instrumentaal is en werkt als een soort ouverture voor de rest van het album. Grappig dat bepaalde tekstuele en muzikale fragmenten her en der op de plaat terugkeren. Daardoor lijkt het een conceptalbum, maar dat is niet het geval en ieder nummer staat op zichzelf. Het werkt in ieder geval wel verbindend. Bravin draagt veel bij aan de composities en het spel van nieuwe toetsenist Oskar Holldorf is opvallend. Beneath The Masts is een indrukwekkend en lang vijfdelig stuk over vervlogen tijden en de jeugd van Spawton. Zo komt er wel meer melancholie en jeugdsentiment voorbij (Skates On en Bookmarks). Oblivion is de krachtige eerste officiële single en Miramare een ingenieuze vertelling. Voor mij is de afsluiter Last Eleven het beste. Op dat moment ben ik al lang gewend aan het stemgeluid van de nieuwe zanger. Ik heb de Limited Edition van het album met een bluray erbij, waarop een Atmos en 5.1 surround mix en die heb ik nog niet beluisterd. The Likes Of Us is een nieuw hoogtepunt in het rijke oeuvre van Big Big Train.
Met het overlijden van componist, zanger en frontman David Longdon in november 2021 lijkt het voortbestaan van Big Big Train een tijdje onzeker. Niet heel lang. De groep vindt Alberto Bravin als passende vervanger. Er zijn nog een paar meer bezettingswisselingen en al snel begint het nieuw gevormde septet (met daarin nog altijd drummer Nick D'Virgilio, gitarist/toetsenist Rikard Sjöblom en bassist/oprichter Greg Spawton) in de studio in Italië verse stukken samen te stellen en op te nemen. In 2023 vinden er ook al enkele concerten plaats. Begin maart is het dan zover: het nieuwe album The Likes Of Us verschijnt en ik koop het op 4 maart 2024. Ik moet zeggen: het valt me helemaal niet tegen. Misschien mist het de pakkende deunen waar Longdon zo'n talent voor had, maar qua sfeer en hoe de muziek me beetgrijpt en meesleept, is dit een ouderwets goede BBT-plaat. Het begint al goed met opener Light Left In The Day, dat grotendeels instrumentaal is en werkt als een soort ouverture voor de rest van het album. Grappig dat bepaalde tekstuele en muzikale fragmenten her en der op de plaat terugkeren. Daardoor lijkt het een conceptalbum, maar dat is niet het geval en ieder nummer staat op zichzelf. Het werkt in ieder geval wel verbindend. Bravin draagt veel bij aan de composities en het spel van nieuwe toetsenist Oskar Holldorf is opvallend. Beneath The Masts is een indrukwekkend en lang vijfdelig stuk over vervlogen tijden en de jeugd van Spawton. Zo komt er wel meer melancholie en jeugdsentiment voorbij (Skates On en Bookmarks). Oblivion is de krachtige eerste officiële single en Miramare een ingenieuze vertelling. Voor mij is de afsluiter Last Eleven het beste. Op dat moment ben ik al lang gewend aan het stemgeluid van de nieuwe zanger. Ik heb de Limited Edition van het album met een bluray erbij, waarop een Atmos en 5.1 surround mix en die heb ik nog niet beluisterd. The Likes Of Us is een nieuw hoogtepunt in het rijke oeuvre van Big Big Train.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2388: Tortoise - Millions Now Living Will Never Die
Ik lees in 1996 veel over het op dat moment verschenen tweede album van Tortoise. Het schijnt nogal wat te zijn. Ik beluister het eerste stuk in de plaatselijke platenwinkel op 4 maart 1996 en koop het. Het eerste album van Tortoise heb ik niet en heb ik ook nog nooit gehoord. Tortoise is een collectief instrumentalisten uit Chicago, dat tekstloze post-rock maakt vol invloeden uit de Krautrock, dub, minimalisme, jazz en elektronica. Dat eerste stuk van de plaat heet Djed en is een waar muzikaal avontuur. Het begint donker, we horen bas en marimba en subtiele drums en langzaam verschuiven ritme en melodie tot er weer iets heel anders is ontstaan; verderop lijkt het plots of er iets mis is met de opname, maar dan blijkt het erbij te horen en sleept de muziek ons weer een ander territorium in. Het is afwisselend, bezwerend, vreemd en wat ongrijpbaar, maar het slokt me helemaal op en ik vind het dik twintig minuten lang geweldig. Op de tweede plaatkant (ik heb een cd, hoor) staan vijf kortere composities die net zo eigenzinnig en toch pakkend zijn. Allemensen, dit album héb ik wat afgespeeld, zeg. Tijdje niet gehoord en ik heb opnieuw weer kippenvel.
Ik lees in 1996 veel over het op dat moment verschenen tweede album van Tortoise. Het schijnt nogal wat te zijn. Ik beluister het eerste stuk in de plaatselijke platenwinkel op 4 maart 1996 en koop het. Het eerste album van Tortoise heb ik niet en heb ik ook nog nooit gehoord. Tortoise is een collectief instrumentalisten uit Chicago, dat tekstloze post-rock maakt vol invloeden uit de Krautrock, dub, minimalisme, jazz en elektronica. Dat eerste stuk van de plaat heet Djed en is een waar muzikaal avontuur. Het begint donker, we horen bas en marimba en subtiele drums en langzaam verschuiven ritme en melodie tot er weer iets heel anders is ontstaan; verderop lijkt het plots of er iets mis is met de opname, maar dan blijkt het erbij te horen en sleept de muziek ons weer een ander territorium in. Het is afwisselend, bezwerend, vreemd en wat ongrijpbaar, maar het slokt me helemaal op en ik vind het dik twintig minuten lang geweldig. Op de tweede plaatkant (ik heb een cd, hoor) staan vijf kortere composities die net zo eigenzinnig en toch pakkend zijn. Allemensen, dit album héb ik wat afgespeeld, zeg. Tijdje niet gehoord en ik heb opnieuw weer kippenvel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2389: Tortoise - TNT
Ik koop TNT bij het verschijnen ervan op 23 mei 1998. Daar waar de voorganger nogal donker klonk, daar piept op TNT meer licht en optimisme tevoorschijn. De twaalf instrumentale composities zijn allen om van te smullen; hoogtepunten kan ik niet benoemen. De dub en krautrock lijkt wat naar de achtergrond, waardoor de nadruk meer ligt op de groove en de compositie zelf. De band blijkt de inspiratie vooral te halen uit de remixwereld van de jaren negentig; met behulp van elektronica voegen de bandleden steeds weer nieuwe partijen toe totdat ze besluit dat het genoeg is. Niet dat de muziek een opeenstapeling van geluid is; integendeel, die is nog altijd ruimtelijk en klinkt misschien wel organischer dan de voorganger. Dit album van Tortoise is eigenzinnig en avontuurlijk zoals een Tortoise-album moet zijn en achteraf vind ik dit misschien wel het meesterwerk van de band.
Ik koop TNT bij het verschijnen ervan op 23 mei 1998. Daar waar de voorganger nogal donker klonk, daar piept op TNT meer licht en optimisme tevoorschijn. De twaalf instrumentale composities zijn allen om van te smullen; hoogtepunten kan ik niet benoemen. De dub en krautrock lijkt wat naar de achtergrond, waardoor de nadruk meer ligt op de groove en de compositie zelf. De band blijkt de inspiratie vooral te halen uit de remixwereld van de jaren negentig; met behulp van elektronica voegen de bandleden steeds weer nieuwe partijen toe totdat ze besluit dat het genoeg is. Niet dat de muziek een opeenstapeling van geluid is; integendeel, die is nog altijd ruimtelijk en klinkt misschien wel organischer dan de voorganger. Dit album van Tortoise is eigenzinnig en avontuurlijk zoals een Tortoise-album moet zijn en achteraf vind ik dit misschien wel het meesterwerk van de band.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2390: Tortoise - Standards
Het volgende album Standards verschijnt in 2001, koop ik op 6 april 2001 en is een voortzetting van de ingeslagen weg. Tien stemmige instrumentale stukken waarin weer van alles te beleven valt. Het klinkt allemaal iets organischer, omdat de groep wat minder studiofratsen inzet en de nadruk meer ligt op echt muziek maken. Een stuk als opener Seneca is wat dat betreft een goed voorbeeld daarvan. Toch prikkelt dit album me minder; op een of andere manier lijkt het wat vlakker. Niet slecht, dat zeker niet, maar de plaat springt er gewoon wat minder uit.
Het volgende album Standards verschijnt in 2001, koop ik op 6 april 2001 en is een voortzetting van de ingeslagen weg. Tien stemmige instrumentale stukken waarin weer van alles te beleven valt. Het klinkt allemaal iets organischer, omdat de groep wat minder studiofratsen inzet en de nadruk meer ligt op echt muziek maken. Een stuk als opener Seneca is wat dat betreft een goed voorbeeld daarvan. Toch prikkelt dit album me minder; op een of andere manier lijkt het wat vlakker. Niet slecht, dat zeker niet, maar de plaat springt er gewoon wat minder uit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2391: Tortoise - It's All Around You
Het avontuur is weer terug op dit album dat in 2004 uitkomt. Ik koop het op 3 mei 2004 bij het verschijnen. De hoes alleen al is een belevenis. Mijn digipak maakt net andersom open, ook al kun je de cd ook op de kop en achterstevoren zien. En dan die afbeeldingen. De muziek is ouderwets grillig, onverwacht en toch vertrouwd. Het is een aaneenschakeling van pakkende en bezwerende instrumentaaltjes die alle kanten op kunnen gaan. Hartelijk fijn. Mijn lichte teleurstelling met de voorganger is geheel verdwenen. Dit is een allemachtig gave plaat.
Het avontuur is weer terug op dit album dat in 2004 uitkomt. Ik koop het op 3 mei 2004 bij het verschijnen. De hoes alleen al is een belevenis. Mijn digipak maakt net andersom open, ook al kun je de cd ook op de kop en achterstevoren zien. En dan die afbeeldingen. De muziek is ouderwets grillig, onverwacht en toch vertrouwd. Het is een aaneenschakeling van pakkende en bezwerende instrumentaaltjes die alle kanten op kunnen gaan. Hartelijk fijn. Mijn lichte teleurstelling met de voorganger is geheel verdwenen. Dit is een allemachtig gave plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2392: Tortoise - A Lazarus Taxon
Dit rijk gevulde doosje komt in 2006 en ik koop het gelijk als het uitkomt, op 21 september 2006. Formeel staat er niets nieuws op, maar ik ken er niks van. Wat wil het geval? Het geval wil dat A Lazarus Taxon is gevuld met outtakes, remixen, bijdragen aan tributealbums, moeilijk te krijgen singleversies en meer van die obscure shit. Die obscure shit is overigens verspreid over drie cd's en op een meegeleverde dvd zien we allerlei concertopnamen. De cd's geven een waanzinnig mooi overzicht van alle kanten van de bijzondere muziek van de band en de dvd die doet dat ook. Voorwaar, geen misse aanvulling op de Tortoiseverzameling.
Dit rijk gevulde doosje komt in 2006 en ik koop het gelijk als het uitkomt, op 21 september 2006. Formeel staat er niets nieuws op, maar ik ken er niks van. Wat wil het geval? Het geval wil dat A Lazarus Taxon is gevuld met outtakes, remixen, bijdragen aan tributealbums, moeilijk te krijgen singleversies en meer van die obscure shit. Die obscure shit is overigens verspreid over drie cd's en op een meegeleverde dvd zien we allerlei concertopnamen. De cd's geven een waanzinnig mooi overzicht van alle kanten van de bijzondere muziek van de band en de dvd die doet dat ook. Voorwaar, geen misse aanvulling op de Tortoiseverzameling.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2393: Tortoise - Beacons Of Ancestorship
En dan moeten we weer drie jaar wachten op nieuw werk. Zo gauw het uit komt, koop ik het. Op 6 juli 2009. Beacons Of Ancestors is enerzijds oude vertrouwde Tortoise: de muziek is onvoorspelbaar ondanks het herhaalkarakter ervan, sleurt je mee van de ene naar de andere atmosfeer en stuitert waarlijk alle kanten op. Anderzijds zijn er nu ook vlagen die mij uitzonderlijk verontrusten. Soms is het zó onaangenaam dat ik me afvraag of ik het nog wel vaker wil beluisteren. Wacht, laten we dat anders formuleren. Dit album vraagt veel van de luisteraar, maar als die doorzet, dan dringt zij of hij of hen door tot een waar luisteravontuur. Dat maakt dat deze plaat wel degelijk weer totaal anders is dan al z'n voorgangers en aldus een opvallend werk in de Tortoisecatalogus.
En dan moeten we weer drie jaar wachten op nieuw werk. Zo gauw het uit komt, koop ik het. Op 6 juli 2009. Beacons Of Ancestors is enerzijds oude vertrouwde Tortoise: de muziek is onvoorspelbaar ondanks het herhaalkarakter ervan, sleurt je mee van de ene naar de andere atmosfeer en stuitert waarlijk alle kanten op. Anderzijds zijn er nu ook vlagen die mij uitzonderlijk verontrusten. Soms is het zó onaangenaam dat ik me afvraag of ik het nog wel vaker wil beluisteren. Wacht, laten we dat anders formuleren. Dit album vraagt veel van de luisteraar, maar als die doorzet, dan dringt zij of hij of hen door tot een waar luisteravontuur. Dat maakt dat deze plaat wel degelijk weer totaal anders is dan al z'n voorgangers en aldus een opvallend werk in de Tortoisecatalogus.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2394: Tortoise - The Catastrophist
Veel te lang moeten we wachten op nieuw werk van Tortoise. Maar als The Catastrophist dan eindelijk verschijnt en ik 'm koop op 1 februari 2016, dan blijkt het een grandioze plaat en het wachten meer dan waard. In de elf compacte stukken horen we alles wat we van Tortoise gewend zijn: instrumentale postrock, zich herhalende muzikale patronen die steeds wat opschuiven en toch verrassend uitpakken. Over verrassing gesproken: in enkele songs horen we zang, van Todd Rittmann en Georgia Hubley, maar echt spectaculair kan ik die niet noemen. Nee, dan de opener dat tegelijkertijd het titelnummer is en wat dachten we van het magistrale Shake Hands With Danger? Zo komen er nog wat pareltjes voorbij. Voeg daar nog het hilarische hoesontwerp bij en we kunnen stellen dat The Catastrophist wederom een hoogtepunt is in het Tortoiseoeuvre. Sindsdien helaas niets meer verschenen, al is de band incidenteel nog altijd aan het touren.
Veel te lang moeten we wachten op nieuw werk van Tortoise. Maar als The Catastrophist dan eindelijk verschijnt en ik 'm koop op 1 februari 2016, dan blijkt het een grandioze plaat en het wachten meer dan waard. In de elf compacte stukken horen we alles wat we van Tortoise gewend zijn: instrumentale postrock, zich herhalende muzikale patronen die steeds wat opschuiven en toch verrassend uitpakken. Over verrassing gesproken: in enkele songs horen we zang, van Todd Rittmann en Georgia Hubley, maar echt spectaculair kan ik die niet noemen. Nee, dan de opener dat tegelijkertijd het titelnummer is en wat dachten we van het magistrale Shake Hands With Danger? Zo komen er nog wat pareltjes voorbij. Voeg daar nog het hilarische hoesontwerp bij en we kunnen stellen dat The Catastrophist wederom een hoogtepunt is in het Tortoiseoeuvre. Sindsdien helaas niets meer verschenen, al is de band incidenteel nog altijd aan het touren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2395: Ralph Towner - At First Light
Ralph Towner is gitarist, mocht je het niet weten. Wat zeg ik? Hij is multi-instrumentalist, want ook handig op piano, percussie, trompet en Franse hoorn. In de jaren zestig speelt hij samen met allerlei jazzmuzikanten, maar beroemd wordt de Amerikaan in de jaren zeventig als lid van de band Oregon. Tegelijkertijd begint hij soloplaten te maken voor het befaamde ECM-label. In 2023, op zijn drieëntachtigste, brengt hij At First Light uit, een waanzinnig fraai album waarop hij elf prachtinstrumentaaltjes op akoestische gitaar vertolkt, waaronder twee covers en een traditional. Het is bijzonder stemmige zondagmorgenmuziek, waarin de stilte na de toon net zo belangrijk is als de toon zelf. Behang is het absoluut niet; ik beluister het vaak en Towner weet me zijn verstilde wereld in te trekken en mijn aandacht gevangen te houden. Prachtplaat.
Ralph Towner is gitarist, mocht je het niet weten. Wat zeg ik? Hij is multi-instrumentalist, want ook handig op piano, percussie, trompet en Franse hoorn. In de jaren zestig speelt hij samen met allerlei jazzmuzikanten, maar beroemd wordt de Amerikaan in de jaren zeventig als lid van de band Oregon. Tegelijkertijd begint hij soloplaten te maken voor het befaamde ECM-label. In 2023, op zijn drieëntachtigste, brengt hij At First Light uit, een waanzinnig fraai album waarop hij elf prachtinstrumentaaltjes op akoestische gitaar vertolkt, waaronder twee covers en een traditional. Het is bijzonder stemmige zondagmorgenmuziek, waarin de stilte na de toon net zo belangrijk is als de toon zelf. Behang is het absoluut niet; ik beluister het vaak en Towner weet me zijn verstilde wereld in te trekken en mijn aandacht gevangen te houden. Prachtplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2396: Devin Townsend - Empath
'Let there be blood, let there be monsters!' Het werk van de muzikale stuiteraar Devin Townsend heeft me nooit echt aangetrokken. Ik ken het ook eigenlijk helemaal niet goed. Townsend zingt op een album van Steve Vai dat ik heb en dat is niet mijn favoriete Vaiplaat; destijds was Townsend nog de Strapping Young Lad en bediende hij zich veelal van gebrul dat mij niet zo bekoort. Ik lees wel van alles en neem recensies van albums tot mij en begrijp dat hij een muzikale duizendpoot is die van vele markten thuis is: van metal tot atmosferisch en als gitarist kent hij hoge waardering. Een paar jaar geleden kom ik bijna in de verleiding om een liveplaat van hem te kopen, maar het komt er niet van. Dan wordt het 2019 en komt Townsend met Empath op de proppen. Eerlijk gezegd zijn het namen van gastmuzikanten die mij over de streep trekken en het nieuwe album doen kopen: Steve Vai, Anneke van Giersbergen, Morgan Ågren en Mike Keneally. Als ik dan ook nog eens her en der unaniem lyrische recensies lees, neem ik op 8 april 2019 Empath mee uit een plaatselijke platenwinkel. Het bizarre en propvolle hoesje van de Limited Edition waarbij je ogen te kort komt is al een fraaie voorbode van wat te verwachten. Op Empath laat Townsend horen waartoe hij in staat is; zo goed als alle elementen uit zijn rijke oeuvre komen aan de orde. Zo opent de plaat met een atmosferisch stukje, om daarna gelijk los te barsten met Genesis. Van subtiele instrumentaties tot uitzinnige gitaarerupties, van fraaie koorzang tot bizar gebrul, van warme soundscapes tot furieuze metal: alles wat je je bij Townsend kunt bedenken staat op deze plaat. Ik kom oren tekort. Ja, alles zit propvol gearrangeerd en het is bij vlagen grandioos over de top, maar wat is het allemachtig goed. Het eerste half uur is een ware aanslag op mijn muzikale incasseringsvermogen en het spel van Townsend, Ågren, Keneally en nogal wat anderen is bijzonder indrukwekkend. Halverwege het album zijn er wat rustpunten met de malle operazang in Why? en het waarlijk schitterende Borderlands, om daarna weer verder te gaan met de ultrabombast en uiteindelijk te eindigen met een overdonderende songsuite Singularity. De Limited Edition heeft een tweede disc met daarop nog eens tien demo's van songs die helemaal niet op de plaat staan, maar er ondanks de ruwe geluidskwaliteit qua intensiteit niet voor onder doen. Na het afspelen van de vijfenzeventig minuten die het reguliere album Empath vraagt, moet ik even goed op adem komen, zó veel vraagt het, maar allemensen, beste mensen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-03-2024 05:42:49 ]
'Let there be blood, let there be monsters!' Het werk van de muzikale stuiteraar Devin Townsend heeft me nooit echt aangetrokken. Ik ken het ook eigenlijk helemaal niet goed. Townsend zingt op een album van Steve Vai dat ik heb en dat is niet mijn favoriete Vaiplaat; destijds was Townsend nog de Strapping Young Lad en bediende hij zich veelal van gebrul dat mij niet zo bekoort. Ik lees wel van alles en neem recensies van albums tot mij en begrijp dat hij een muzikale duizendpoot is die van vele markten thuis is: van metal tot atmosferisch en als gitarist kent hij hoge waardering. Een paar jaar geleden kom ik bijna in de verleiding om een liveplaat van hem te kopen, maar het komt er niet van. Dan wordt het 2019 en komt Townsend met Empath op de proppen. Eerlijk gezegd zijn het namen van gastmuzikanten die mij over de streep trekken en het nieuwe album doen kopen: Steve Vai, Anneke van Giersbergen, Morgan Ågren en Mike Keneally. Als ik dan ook nog eens her en der unaniem lyrische recensies lees, neem ik op 8 april 2019 Empath mee uit een plaatselijke platenwinkel. Het bizarre en propvolle hoesje van de Limited Edition waarbij je ogen te kort komt is al een fraaie voorbode van wat te verwachten. Op Empath laat Townsend horen waartoe hij in staat is; zo goed als alle elementen uit zijn rijke oeuvre komen aan de orde. Zo opent de plaat met een atmosferisch stukje, om daarna gelijk los te barsten met Genesis. Van subtiele instrumentaties tot uitzinnige gitaarerupties, van fraaie koorzang tot bizar gebrul, van warme soundscapes tot furieuze metal: alles wat je je bij Townsend kunt bedenken staat op deze plaat. Ik kom oren tekort. Ja, alles zit propvol gearrangeerd en het is bij vlagen grandioos over de top, maar wat is het allemachtig goed. Het eerste half uur is een ware aanslag op mijn muzikale incasseringsvermogen en het spel van Townsend, Ågren, Keneally en nogal wat anderen is bijzonder indrukwekkend. Halverwege het album zijn er wat rustpunten met de malle operazang in Why? en het waarlijk schitterende Borderlands, om daarna weer verder te gaan met de ultrabombast en uiteindelijk te eindigen met een overdonderende songsuite Singularity. De Limited Edition heeft een tweede disc met daarop nog eens tien demo's van songs die helemaal niet op de plaat staan, maar er ondanks de ruwe geluidskwaliteit qua intensiteit niet voor onder doen. Na het afspelen van de vijfenzeventig minuten die het reguliere album Empath vraagt, moet ik even goed op adem komen, zó veel vraagt het, maar allemensen, beste mensen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-03-2024 05:42:49 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2397: Devin Townsend - Order Of Magnitude - Empath Live Volume 1
Rondom het verschijnen van Empath vertelt Devin Townsend de muziekpers dat hij had af te rekenen met allerlei persoonlijke en psychische problemen, vandaar dat hij op het album zo veelzijdig tekeer gaat en de plaat een ware bevrijding voor hem is. Dat hij gebukt gaat onder onprettige zaken, is niet te merken als je kijkt naar deze concertfilm Order Of Magnitude. Sterker nog: het is een groot feest. Ik was eigenlijk helemaal niet van plan om nog meer van Townsend aan te schaffen (ik moet nu nog altijd bijkomen van Empath), maar Townsend plaatst op de social media aankondigingen en reportages van dit optreden dat plaatsvindt op 12 december 2019 in de Roundhouse in Londen. De hyperactieveling heeft een tienkoppige band om zich heen verzameld, waaronder drie (drie!) gitaristen, een achtergrondkoortje en een keur aan klassemuzikanten: gitarist/toetsenist Mike Keneally, drummer Morgan Ågren, touchgitarist Markus Reuter, bassist Nathan Navarro, toetsenist Diego Tejeida, zangeressen Samantha Preis, Anne Preis en Arabella Packford, maar de ster van de show is misschien wel gitariste/zangeres Ché Aimée Dorval. Met dit bonte gezelschap zet hij een zeer afwisselende en dik twee uur boeiende show neer. Het begint met een jam waarin iedere muzikant vanaf de bar een cocktail krijgt aangereikt en dit type meligheid zal het hele concert doorgaan. Als iedereen wat te drinken heeft, is het eerste stuk Borderlands en dat is gelijk al een grandioze en opzwepende klapper. Townsend wisselt ragstukken af met subtieler werk. Bij vlagen zit ook hier en daar de muziek grandioos volgepropt met instrumentale partijen, dat je soms niet weet wat je hoort. Maar de muur van geluid kent ook gaten en dan blijkt het Townsendensemble ook lieflijke dingen te kunnen voortbrengen. Hoogtepunten zijn eerder genoemde Borderlands, de bombastische stukken Evermore en War, het indrukwekkende Heavens End, het hilarische operastukje Why? (met Townsend in tutu) en de eerste toegift: de briljante cover van Disco Inferno. Stukken van Empath en ouder materiaal wisselen elkaar af en daartussendoor zit dan ook nog een drumduet van Ågren en Townsend op allerlei attributen. Ik zit twee uur ademloos te kijken als ik de film op 1 november 2020 heb gekocht en ik ben niet de enige: af en toe zie je Markus Reuter met evenveel verbazing van zijn snaren opkijken, zich waarschijnlijk afvragend in wat voor waanzin hij beland is. Naast de dvd bevat de Limited Edition van dit spektakel ook twee cd's, met daarop de hele show zonder het intro met de cocktails en het lange drumduet. En ja, ook na het bekijken of beluisteren van dit concert heb ik weer tijd nodig om tot mijzelf te komen. Wat een grandioos belachelijk goed feest, dit.
Rondom het verschijnen van Empath vertelt Devin Townsend de muziekpers dat hij had af te rekenen met allerlei persoonlijke en psychische problemen, vandaar dat hij op het album zo veelzijdig tekeer gaat en de plaat een ware bevrijding voor hem is. Dat hij gebukt gaat onder onprettige zaken, is niet te merken als je kijkt naar deze concertfilm Order Of Magnitude. Sterker nog: het is een groot feest. Ik was eigenlijk helemaal niet van plan om nog meer van Townsend aan te schaffen (ik moet nu nog altijd bijkomen van Empath), maar Townsend plaatst op de social media aankondigingen en reportages van dit optreden dat plaatsvindt op 12 december 2019 in de Roundhouse in Londen. De hyperactieveling heeft een tienkoppige band om zich heen verzameld, waaronder drie (drie!) gitaristen, een achtergrondkoortje en een keur aan klassemuzikanten: gitarist/toetsenist Mike Keneally, drummer Morgan Ågren, touchgitarist Markus Reuter, bassist Nathan Navarro, toetsenist Diego Tejeida, zangeressen Samantha Preis, Anne Preis en Arabella Packford, maar de ster van de show is misschien wel gitariste/zangeres Ché Aimée Dorval. Met dit bonte gezelschap zet hij een zeer afwisselende en dik twee uur boeiende show neer. Het begint met een jam waarin iedere muzikant vanaf de bar een cocktail krijgt aangereikt en dit type meligheid zal het hele concert doorgaan. Als iedereen wat te drinken heeft, is het eerste stuk Borderlands en dat is gelijk al een grandioze en opzwepende klapper. Townsend wisselt ragstukken af met subtieler werk. Bij vlagen zit ook hier en daar de muziek grandioos volgepropt met instrumentale partijen, dat je soms niet weet wat je hoort. Maar de muur van geluid kent ook gaten en dan blijkt het Townsendensemble ook lieflijke dingen te kunnen voortbrengen. Hoogtepunten zijn eerder genoemde Borderlands, de bombastische stukken Evermore en War, het indrukwekkende Heavens End, het hilarische operastukje Why? (met Townsend in tutu) en de eerste toegift: de briljante cover van Disco Inferno. Stukken van Empath en ouder materiaal wisselen elkaar af en daartussendoor zit dan ook nog een drumduet van Ågren en Townsend op allerlei attributen. Ik zit twee uur ademloos te kijken als ik de film op 1 november 2020 heb gekocht en ik ben niet de enige: af en toe zie je Markus Reuter met evenveel verbazing van zijn snaren opkijken, zich waarschijnlijk afvragend in wat voor waanzin hij beland is. Naast de dvd bevat de Limited Edition van dit spektakel ook twee cd's, met daarop de hele show zonder het intro met de cocktails en het lange drumduet. En ja, ook na het bekijken of beluisteren van dit concert heb ik weer tijd nodig om tot mijzelf te komen. Wat een grandioos belachelijk goed feest, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2398: Devin Townsend - Lightwork
Ja, ik zou écht niet meer kopen van Devin Townsend. Toch doe ik het op 27 december 2022. Dan verschijnt Lightwork. Het bericht dat het een veel rustiger en toegankelijker album is dan al het voorgaande van de gestoorde Canadees, heeft me nieuwsgierig gemaakt. Als ik het hoor, vraag ik me af of dit wel een Townsendplaat is. De muziek zit lang niet zo volgepropt als het andere werk dat ik van hem heb gehoord. Er staat wel degelijk stevig materiaal op, maar het gebrul blijft achterwege en ook de overdub op overdub op overdub en twaalfdubbele gitaarpartijen zijn grotendeels absent. De mooie melodieën en hemelse zang zijn gebleven en dat maakt Lightwork tot eenvoudiger kost. Zelf zegt Townsend dat hij het nodig had om terug te gaan naar gemakkelijker in het gehoor liggende songs en tekstueel verhaalt hij over zijn ervaringen tijdens de Covid-pandemie. Bij nadere beluistering blijkt het toch allemaal niet zo gemakkelijk te doorgronden, maar dat is eerder een pre dan een teleurstelling. Een gróéiplaat! Op Lightwork doet Townsend heel veel zelf en zet hij spaarzaam wat gasten in, waaronder Mike Keneally, Morgan Ågren en Ché Aimée Dorval. Ik koop trouwens de Limited Edition, die een tweede cd kent onder de titel Nightwork, waarop nog eens tien stukken die kennelijk thematisch niet zo goed op het reguliere album pasten. Muzikaal doen ze er zeker niet voor onder en af en toe klinkt het zelfs wat experimenteler. Mooi album!
Ja, ik zou écht niet meer kopen van Devin Townsend. Toch doe ik het op 27 december 2022. Dan verschijnt Lightwork. Het bericht dat het een veel rustiger en toegankelijker album is dan al het voorgaande van de gestoorde Canadees, heeft me nieuwsgierig gemaakt. Als ik het hoor, vraag ik me af of dit wel een Townsendplaat is. De muziek zit lang niet zo volgepropt als het andere werk dat ik van hem heb gehoord. Er staat wel degelijk stevig materiaal op, maar het gebrul blijft achterwege en ook de overdub op overdub op overdub en twaalfdubbele gitaarpartijen zijn grotendeels absent. De mooie melodieën en hemelse zang zijn gebleven en dat maakt Lightwork tot eenvoudiger kost. Zelf zegt Townsend dat hij het nodig had om terug te gaan naar gemakkelijker in het gehoor liggende songs en tekstueel verhaalt hij over zijn ervaringen tijdens de Covid-pandemie. Bij nadere beluistering blijkt het toch allemaal niet zo gemakkelijk te doorgronden, maar dat is eerder een pre dan een teleurstelling. Een gróéiplaat! Op Lightwork doet Townsend heel veel zelf en zet hij spaarzaam wat gasten in, waaronder Mike Keneally, Morgan Ågren en Ché Aimée Dorval. Ik koop trouwens de Limited Edition, die een tweede cd kent onder de titel Nightwork, waarop nog eens tien stukken die kennelijk thematisch niet zo goed op het reguliere album pasten. Muzikaal doen ze er zeker niet voor onder en af en toe klinkt het zelfs wat experimenteler. Mooi album!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2399: Pete Townshend - White City - A Novel
Als Pete Townshend dit album uitbrengt, is zijn muzikale carrière al dik twintig jaar gaande. We kennen hem natuurlijk als de songsmid van The Who en ook zijn soloplaten zijn niet te onderschatten. In ons ouderlijk huis is mijn oudere broer vanaf eind jaren zeventig de Whofan, dus krijg ik veel van de muziek mee. In 1985 is The Who al een t tijdje niet zo actief (behalve dan tijdens Live Aid) en dus heeft Townshend alle gelegenheid om weer eens een solowerk uit te brengen. White City is een multimediaal project; uiteindelijk verschijnt er een video en elpee. Townshend vertelt het verhaal van een man die zich losmaakt van zijn verstikkende omgeving en waarschijnlijk is het een verhaal waarin hij zijn eigen levenservaring heeft verwerkt. Of zoiets, zoek het op wikipedia zelf uit, wat kan mij het ook schelen. Het gaat om de muziek. White City is een album vol pakkende en typische Townshendsongs met een wat karakteristiek jarentachtiggeluid. De grote hit is natuurlijk Face The Face, dat gewoon een jaren zestig R&B-nummerke is, maar dan vol zit met effecten die de tand des tijds niet geheel hebben doorstaan. Geen probleem, want het blijft ijzersterk. In 2016 komt er een mooie remaster van de plaat uit en die koop ik op 24 oktober 2016.
Als Pete Townshend dit album uitbrengt, is zijn muzikale carrière al dik twintig jaar gaande. We kennen hem natuurlijk als de songsmid van The Who en ook zijn soloplaten zijn niet te onderschatten. In ons ouderlijk huis is mijn oudere broer vanaf eind jaren zeventig de Whofan, dus krijg ik veel van de muziek mee. In 1985 is The Who al een t tijdje niet zo actief (behalve dan tijdens Live Aid) en dus heeft Townshend alle gelegenheid om weer eens een solowerk uit te brengen. White City is een multimediaal project; uiteindelijk verschijnt er een video en elpee. Townshend vertelt het verhaal van een man die zich losmaakt van zijn verstikkende omgeving en waarschijnlijk is het een verhaal waarin hij zijn eigen levenservaring heeft verwerkt. Of zoiets, zoek het op wikipedia zelf uit, wat kan mij het ook schelen. Het gaat om de muziek. White City is een album vol pakkende en typische Townshendsongs met een wat karakteristiek jarentachtiggeluid. De grote hit is natuurlijk Face The Face, dat gewoon een jaren zestig R&B-nummerke is, maar dan vol zit met effecten die de tand des tijds niet geheel hebben doorstaan. Geen probleem, want het blijft ijzersterk. In 2016 komt er een mooie remaster van de plaat uit en die koop ik op 24 oktober 2016.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2400: Pete Townshend - Pete Townshend's Deep End Live!
Ik koop deze cd op 21 september 1988 en het is een van mijn eerste cd's. Het album White City blijkt succesvol en Townshend speelt op 1 en 2 november 1985 in de Brixton Academy in Londen met een uitgebreide band met daarin onder anderen drummer Simon Phillips en gitarist David Gilmour. Van de concerten verschijnt een uitgebreid verslag in de vorm van een video en een samenvatting daarvan horen we op deze cd uit 1986. In 2004 komt een completere weergave van de concertreeks, maar die heb ik niet. Ik moet het doen met dit uittreksel. Wel heb ik een andere samenvatting, maar dan op elpee/vinyl en uitgegeven in 2022 ter gelegenheid van Record Store Day. Op de cd staan slechts tien liedjes maar het weinige is gaaf. Townshend speelt solospul, materiaal van The Who en allerlei covers. Sommige stukken doet hij solo en bijna akoestisch; in andere dendert de tetterdetetband heerlijk van zich af. Fijne plaat met veel hoogtepunten. Allemensen, wat hebben we deze vaak door de kamer heen geknald!
Ik koop deze cd op 21 september 1988 en het is een van mijn eerste cd's. Het album White City blijkt succesvol en Townshend speelt op 1 en 2 november 1985 in de Brixton Academy in Londen met een uitgebreide band met daarin onder anderen drummer Simon Phillips en gitarist David Gilmour. Van de concerten verschijnt een uitgebreid verslag in de vorm van een video en een samenvatting daarvan horen we op deze cd uit 1986. In 2004 komt een completere weergave van de concertreeks, maar die heb ik niet. Ik moet het doen met dit uittreksel. Wel heb ik een andere samenvatting, maar dan op elpee/vinyl en uitgegeven in 2022 ter gelegenheid van Record Store Day. Op de cd staan slechts tien liedjes maar het weinige is gaaf. Townshend speelt solospul, materiaal van The Who en allerlei covers. Sommige stukken doet hij solo en bijna akoestisch; in andere dendert de tetterdetetband heerlijk van zich af. Fijne plaat met veel hoogtepunten. Allemensen, wat hebben we deze vaak door de kamer heen geknald!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2401: Pete Townshend - Scoop
'Ik heb maar één hobby en dat is thuis opnames maken van de liedjes die ik heb geschreven.' In 1983 brengt Pete Townshend een kleine selectie uit van de honderden demo's en thuisopnamen die hij in de twintig jaar daarvoor heeft gemaakt. Die selectie maakt hij niet zelf; hij vraagt een vriendin (Spike) die geen fan zijn muziek is, om een aantal stukken te kiezen die samen een interessante luisterervaring oplevert voor zowel de fan als voor mensen die zijn muziek niet kennen. En dat is gelukt. We horen vroege demo's van de vroege Whohits, enkele opnamen ter voorbereiding van het beruchte Lifehouse-project (waarvan veel terechtkomt op Who's Next) en solostukken. Ter afwisseling zijn er grapjes als het pianostukje Tipperary en Recorders (waarin hij pielt met speelgoed van zijn dochter). Hilarisch is het verhaal achter Popular, dat hij The Who voorlegde; de andere bandleden lachten hem uit in zijn gezicht, maar jaren later had hij refrein vervangen door een ander zonder dat het echt fundamenteel anders was en toen vonden de Wholeden het geweldig. En zo staat de dubbelelpee vol met interessante en amusante pareltjes. Scoop geeft een indrukwekkende kijk in de keuken van Townshend. In 2017 komt er een mooie remaster uit en die koop ik bij het verschijnen op 21 augustus 2017.
'Ik heb maar één hobby en dat is thuis opnames maken van de liedjes die ik heb geschreven.' In 1983 brengt Pete Townshend een kleine selectie uit van de honderden demo's en thuisopnamen die hij in de twintig jaar daarvoor heeft gemaakt. Die selectie maakt hij niet zelf; hij vraagt een vriendin (Spike) die geen fan zijn muziek is, om een aantal stukken te kiezen die samen een interessante luisterervaring oplevert voor zowel de fan als voor mensen die zijn muziek niet kennen. En dat is gelukt. We horen vroege demo's van de vroege Whohits, enkele opnamen ter voorbereiding van het beruchte Lifehouse-project (waarvan veel terechtkomt op Who's Next) en solostukken. Ter afwisseling zijn er grapjes als het pianostukje Tipperary en Recorders (waarin hij pielt met speelgoed van zijn dochter). Hilarisch is het verhaal achter Popular, dat hij The Who voorlegde; de andere bandleden lachten hem uit in zijn gezicht, maar jaren later had hij refrein vervangen door een ander zonder dat het echt fundamenteel anders was en toen vonden de Wholeden het geweldig. En zo staat de dubbelelpee vol met interessante en amusante pareltjes. Scoop geeft een indrukwekkende kijk in de keuken van Townshend. In 2017 komt er een mooie remaster uit en die koop ik bij het verschijnen op 21 augustus 2017.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2402: Pete Townshend - Another Scoop
Townshend heeft echt belachelijk veel materiaal op de planken liggen. Uit de vele demo's en thuisopnamen maakt zijn vriendin Spike in 1987 opnieuw een selectie. Op Another Scoop staat weer hoogst vermakelijk materiaal dat de songsmid in zijn thuisstudio in elkaar heeft gepeuterd. Zo vinden we vroege demo's van Whoklassiekers als Happy Jack, Substitute, The Kids Are Allright en Pictures Of Lily, maar ook recenter materiaal als het typisch jaren tachtig klinkende You Better You Bet. Heel mooi vind ik de stukjes waarop hij een orkestraal geluid inzet; het laat een soort filmmuziekzijde van Townshends talent horen. Een solowerk als Football Fugue klinkt voor mij uitermate verrassend. In dat opzicht is dit tweede deel misschien wel sterker dan z'n voorganger. In 2017 komt er een mooie remaster uit en die koop ik bij het verschijnen op 21 augustus 2017.
Townshend heeft echt belachelijk veel materiaal op de planken liggen. Uit de vele demo's en thuisopnamen maakt zijn vriendin Spike in 1987 opnieuw een selectie. Op Another Scoop staat weer hoogst vermakelijk materiaal dat de songsmid in zijn thuisstudio in elkaar heeft gepeuterd. Zo vinden we vroege demo's van Whoklassiekers als Happy Jack, Substitute, The Kids Are Allright en Pictures Of Lily, maar ook recenter materiaal als het typisch jaren tachtig klinkende You Better You Bet. Heel mooi vind ik de stukjes waarop hij een orkestraal geluid inzet; het laat een soort filmmuziekzijde van Townshends talent horen. Een solowerk als Football Fugue klinkt voor mij uitermate verrassend. In dat opzicht is dit tweede deel misschien wel sterker dan z'n voorganger. In 2017 komt er een mooie remaster uit en die koop ik bij het verschijnen op 21 augustus 2017.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2403: Pete Townshend - Scoop 3
Deze derde aflevering laat nogal op zich wachten. Pas in 2001 komt Pete Townshend met een nieuwe verzameling demo's en thuisopnamen. Hij gooit het ook over een iets andere boeg, want hij wil veel nog niet prijsgeven van wat mogelijk op latere albums zal komen te staan. Wel krijgen we weer zeer mooi materiaal uit zijn thuisstudio('s) voor de kiezen. Geen vroege demo's, maar wel spul uit de jaren zeventig en tachtig en ook later. Kennelijk zit hij in 2000 en 2001 in een introspectieve bui, want er staan verrassend veel liedjes op die gaan over zijn eigen tekortkomingen (seksuele escapades buiten zijn vaste relatie, drankverslaving, enzovoorts). Doordat hij het meeste thuis zelf heeft ingespeeld, krijgt de muziek een intiem karakter. Niet alles is even zwaar; er staan weer (korte) orkeststukjes op en zelf vind ik Elephants helemaal te gek: op dit instrumentaaltje gaat hij tekeer op zijn geliefde Prophet 10 en weet hij een waanzinnige geluid uit het instrument te halen. Helaas blijft het bij Scoop 3 voor wat betreft de kijk in de keuken van de songsmid. In 2017 komt er een mooie remaster uit en die koop ik bij het verschijnen op 21 augustus 2017.
Deze derde aflevering laat nogal op zich wachten. Pas in 2001 komt Pete Townshend met een nieuwe verzameling demo's en thuisopnamen. Hij gooit het ook over een iets andere boeg, want hij wil veel nog niet prijsgeven van wat mogelijk op latere albums zal komen te staan. Wel krijgen we weer zeer mooi materiaal uit zijn thuisstudio('s) voor de kiezen. Geen vroege demo's, maar wel spul uit de jaren zeventig en tachtig en ook later. Kennelijk zit hij in 2000 en 2001 in een introspectieve bui, want er staan verrassend veel liedjes op die gaan over zijn eigen tekortkomingen (seksuele escapades buiten zijn vaste relatie, drankverslaving, enzovoorts). Doordat hij het meeste thuis zelf heeft ingespeeld, krijgt de muziek een intiem karakter. Niet alles is even zwaar; er staan weer (korte) orkeststukjes op en zelf vind ik Elephants helemaal te gek: op dit instrumentaaltje gaat hij tekeer op zijn geliefde Prophet 10 en weet hij een waanzinnige geluid uit het instrument te halen. Helaas blijft het bij Scoop 3 voor wat betreft de kijk in de keuken van de songsmid. In 2017 komt er een mooie remaster uit en die koop ik bij het verschijnen op 21 augustus 2017.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2404: Traffic - Mr. Fantasy
Begin 1967 heeft een jong knulletje na vier jaar genoeg van het bandje waar hij op 13-jarige leeftijd mee begon. Met zijn soulvolle koorknapenstem, zijn gitaar- en Hammondspel heeft hij grotendeels het geluid van The Spencer Davis Group bepaald en de hits Keep On Running, I'm A Man en Gimme Some Lovin' hebben hem succes gebracht, maar hij wil avontuurlijker muziek maken. En dus begint de net achttienjarige Steve Winwood een nieuwe groep. Samen met drie andere muzikanten uit Birmingham, drummer Jim Capaldi, fluitist Chris Wood en multi-instrumentalist Dave Mason, sluit hij zich een paar maanden op in een cottage in Berkshire, mede gefinancierd door manager Chris Blackwell. Die vier weten een hele reeks pakkende songs te maken, al botert het niet echt met Mason. Mason is nogal een eigenzinnige die het liefst in z'n uppie schrijft én uitvoert, er is nogal wat onenigheid over welke single er moet verschijnen (uiteindelijk is Paper Sun een van de eerste 45-toerenplaatjes) en als de elpee Mr. Fantasy eind 1967 verschijnt, blijkt Mason al te zijn opgestapt. Het album is echter een schitterend voorbeeld van een groep die de popmuziek een nieuwe impuls weet te geven met een mooie mix van pop, rock, jazz en R&B. Je valt van het ene hoogtepunt in het andere, maar dé absolute aanrader is de klassieker: het titelnummer Dear Mr. Fantasy. Ik heb de plaat natuurlijk op elpee, maar in 2009 komt er een remaster met daarop de Britse (stereo-)versie en de heel verschillende Amerikaanse (mono-)versie. Mr. Fantasy is een legendarisch album van een van de beste Britse groepen ooit.
Begin 1967 heeft een jong knulletje na vier jaar genoeg van het bandje waar hij op 13-jarige leeftijd mee begon. Met zijn soulvolle koorknapenstem, zijn gitaar- en Hammondspel heeft hij grotendeels het geluid van The Spencer Davis Group bepaald en de hits Keep On Running, I'm A Man en Gimme Some Lovin' hebben hem succes gebracht, maar hij wil avontuurlijker muziek maken. En dus begint de net achttienjarige Steve Winwood een nieuwe groep. Samen met drie andere muzikanten uit Birmingham, drummer Jim Capaldi, fluitist Chris Wood en multi-instrumentalist Dave Mason, sluit hij zich een paar maanden op in een cottage in Berkshire, mede gefinancierd door manager Chris Blackwell. Die vier weten een hele reeks pakkende songs te maken, al botert het niet echt met Mason. Mason is nogal een eigenzinnige die het liefst in z'n uppie schrijft én uitvoert, er is nogal wat onenigheid over welke single er moet verschijnen (uiteindelijk is Paper Sun een van de eerste 45-toerenplaatjes) en als de elpee Mr. Fantasy eind 1967 verschijnt, blijkt Mason al te zijn opgestapt. Het album is echter een schitterend voorbeeld van een groep die de popmuziek een nieuwe impuls weet te geven met een mooie mix van pop, rock, jazz en R&B. Je valt van het ene hoogtepunt in het andere, maar dé absolute aanrader is de klassieker: het titelnummer Dear Mr. Fantasy. Ik heb de plaat natuurlijk op elpee, maar in 2009 komt er een remaster met daarop de Britse (stereo-)versie en de heel verschillende Amerikaanse (mono-)versie. Mr. Fantasy is een legendarisch album van een van de beste Britse groepen ooit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2405: Traffic - Traffic
Na het vertrek van Dave Mason speelt Traffic een reeks concerten als trio en maakt dit trio ook wat opnamen in de studio. Manager Chris Blackwell haalt in mei 1968 Mason over weer terug te komen en gevieren werkt de groep aan een nieuw album. Traffic verschijnt in oktober 1968 en laat een wat gespleten band horen: Mason heeft duidelijk in z'n uppie aan zijn stukken gewerkt en speelt niet of nauwelijks op de nummers van Winwood en Capaldi. Toch is het een van de betere platen in mijn nederige oren. Stukken als Pearly Queen, (Roaming Thro' The Goaming With) 40,000 Headmen, Who Knows What Tomorrow May Bring? en Crying To Be Heard zijn werkelijk uitstekend en Masons bijdragen All Join In en Feelin' Alright (dat later een hit voor Joe Cocker zal zijn) doen er niet voor onder. Als Traffic uitkomt is Mason echter alweer weg. Het achtergebleven trio gaat touren en verder met opnamen maken. Ik koop de elpee ergens midden jaren tachtig en de remaster uit 2009 schaf ik aan op 27 mei 2011. Daarop staat wat extra materiaal: twee liedjes die in 1967 terechtkwamen in de film Here We Go Round The Mullberry Bush en drie opnamen van het trio, waaronder de A- en B-kant van single Medicated Goo en de B-zijde van single Feelin' Alright. Die drie opnamen vinden een plaats op de elpee Last Exit uit 1969 (ik heb de elpee, niet op cd), dat een afscheidsplaat is. Traffic valt uit elkaar. Steve Winwood begint met opnamen voor een soloalbum, maar staakt die om met Eric Clapton, Ginger Baker en Ric Gretch een band te formeren (Blind Faith), die na een enkele plaat en een reeks concerten toch ook weer ophoudt te bestaan.
Na het vertrek van Dave Mason speelt Traffic een reeks concerten als trio en maakt dit trio ook wat opnamen in de studio. Manager Chris Blackwell haalt in mei 1968 Mason over weer terug te komen en gevieren werkt de groep aan een nieuw album. Traffic verschijnt in oktober 1968 en laat een wat gespleten band horen: Mason heeft duidelijk in z'n uppie aan zijn stukken gewerkt en speelt niet of nauwelijks op de nummers van Winwood en Capaldi. Toch is het een van de betere platen in mijn nederige oren. Stukken als Pearly Queen, (Roaming Thro' The Goaming With) 40,000 Headmen, Who Knows What Tomorrow May Bring? en Crying To Be Heard zijn werkelijk uitstekend en Masons bijdragen All Join In en Feelin' Alright (dat later een hit voor Joe Cocker zal zijn) doen er niet voor onder. Als Traffic uitkomt is Mason echter alweer weg. Het achtergebleven trio gaat touren en verder met opnamen maken. Ik koop de elpee ergens midden jaren tachtig en de remaster uit 2009 schaf ik aan op 27 mei 2011. Daarop staat wat extra materiaal: twee liedjes die in 1967 terechtkwamen in de film Here We Go Round The Mullberry Bush en drie opnamen van het trio, waaronder de A- en B-kant van single Medicated Goo en de B-zijde van single Feelin' Alright. Die drie opnamen vinden een plaats op de elpee Last Exit uit 1969 (ik heb de elpee, niet op cd), dat een afscheidsplaat is. Traffic valt uit elkaar. Steve Winwood begint met opnamen voor een soloalbum, maar staakt die om met Eric Clapton, Ginger Baker en Ric Gretch een band te formeren (Blind Faith), die na een enkele plaat en een reeks concerten toch ook weer ophoudt te bestaan.
![[Roamin' Thro' The Gloamin' With] 40.000 Headman](https://i.ytimg.com/vi/pDI5BWmITNs/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2406: Traffic - John Barleycorn Must Die
Mad Shadows, zo moet de soloplaat van Steve Winwood gaan heten, waarop hij alle instrumenten wil gaan inspelen. Hij is begin 1970 nog niet halverwege of hij ontdekt dat hij verlangt naar samenwerking met gelijkgestemde muzikanten en hij nodigt Jim Capaldi en Chris Wood uit om bij te dragen. Als de muziek al snel dat karakteristieke geluid krijgt, komt hij tot de slotsom dat het nieuwe album moet uitkomen onder de naam Traffic. John Barleycorn Must Die wijkt in zoverre af van zijn voorgangers, dat het wat meer jazzy en nog avontuurlijker is. Zo opent de plaat met het instrumentale Glad en dat zich kenmerkt door een verslavend pianoloopje. Het loopt over in het schitterende Freedom Rider. Is het jazz? Is het prog? Het is gewoon Traffic. Empty Pages en Stranger To Himself waren de stukken die Winwood in z'n uppie al klaar had, maar hier met een voller bandgeluid zijn te horen. Met titelnummer John Barleycorn speelt de band op akoestische wijze een oude folkklassieker. Een ander hoogtepunt van de zes composities is Every Mother's Son met schitterend Hammondspel. Ik koop het album halverwege de jaren tachtig op vinyl en vind op 25 maart 2011 een Deluxe Edition op dubbelcd, die dan net uit is. Op de tweede cd daarvan staan alternatieve mixen van Stranger To Himself en Every Mother's Son en een eerste en nóg intiemere versie van John Barleycorn, plús een deel van het concert dat Winwood, Capaldi en Wood gaven samen met bassist Ric Gretch (die Winwood kent van Blind Faith). Mooi om materiaal van een van de beste Trafficplaten live te horen.
Mad Shadows, zo moet de soloplaat van Steve Winwood gaan heten, waarop hij alle instrumenten wil gaan inspelen. Hij is begin 1970 nog niet halverwege of hij ontdekt dat hij verlangt naar samenwerking met gelijkgestemde muzikanten en hij nodigt Jim Capaldi en Chris Wood uit om bij te dragen. Als de muziek al snel dat karakteristieke geluid krijgt, komt hij tot de slotsom dat het nieuwe album moet uitkomen onder de naam Traffic. John Barleycorn Must Die wijkt in zoverre af van zijn voorgangers, dat het wat meer jazzy en nog avontuurlijker is. Zo opent de plaat met het instrumentale Glad en dat zich kenmerkt door een verslavend pianoloopje. Het loopt over in het schitterende Freedom Rider. Is het jazz? Is het prog? Het is gewoon Traffic. Empty Pages en Stranger To Himself waren de stukken die Winwood in z'n uppie al klaar had, maar hier met een voller bandgeluid zijn te horen. Met titelnummer John Barleycorn speelt de band op akoestische wijze een oude folkklassieker. Een ander hoogtepunt van de zes composities is Every Mother's Son met schitterend Hammondspel. Ik koop het album halverwege de jaren tachtig op vinyl en vind op 25 maart 2011 een Deluxe Edition op dubbelcd, die dan net uit is. Op de tweede cd daarvan staan alternatieve mixen van Stranger To Himself en Every Mother's Son en een eerste en nóg intiemere versie van John Barleycorn, plús een deel van het concert dat Winwood, Capaldi en Wood gaven samen met bassist Ric Gretch (die Winwood kent van Blind Faith). Mooi om materiaal van een van de beste Trafficplaten live te horen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2407: Traffic - Welcome To The Canteen
Winwood weet dat hij meer muzikanten op het podium nodig heeft, wil hij het materiaal van John Barleycorn Must Die goed over laten komen. Met het trio lukt hem dat niet. Gelukkig heeft hij Rick Gretch op bas al beschikbaar en daar komen in 1971 nog percussionist Reebop Kwaku Baah en drummer Jim Gordon bij. Dat geeft Jim Capaldi gelegenheid om zich te concentreren op zingen en de overige percussie. In juli 1971 voegt oud-gediende Dave Mason zich daar nog eens bij. Helaas duurt de toer slechts zes concerten. Gelukkig is het optreden op 3 juli in de aula van de universiteit Polytechnic of Central London vastgelegd op geluidsband. De opnames verschijnen in 1971. Op de hoes van de elpee staat de naam Traffic niet vermeld, maar het logo staat op de achterkant van de hoes. De plaat komt uit onder de naam van de zeven bandleden. Nogal verwarrend. Dat is gelukkig niet het geval als het over de muziek gaat, want die is gewoon heel goed. Op de eerste plaatkant horen we twee solostukken van Dave Masons debuutsoloplaat en daarnaast het energieke Medicated Goo en een mooie versie van (Roaming Thro' The Gloaming Of) 40,000 Headman. Op de tweede plaatkant gaat het dan echt loos: de uitvoering van Dear Mr. Fantasy kent een kneiterlange gitaarsolo (een duel tussen Winwood en Mason) en daarna volgt een versie van de grootste hit van Winwoods jeugdbandje The Spencer Davis Group. Helaas gaat de zang in Gimme Some Lovin' ten onder in de mix en de overkill aan drums en percussie. Ik heb de elpee al sinds halverwege de jaren tachtig en vind een remaster uit 2002 op 1 augustus 2017.
Winwood weet dat hij meer muzikanten op het podium nodig heeft, wil hij het materiaal van John Barleycorn Must Die goed over laten komen. Met het trio lukt hem dat niet. Gelukkig heeft hij Rick Gretch op bas al beschikbaar en daar komen in 1971 nog percussionist Reebop Kwaku Baah en drummer Jim Gordon bij. Dat geeft Jim Capaldi gelegenheid om zich te concentreren op zingen en de overige percussie. In juli 1971 voegt oud-gediende Dave Mason zich daar nog eens bij. Helaas duurt de toer slechts zes concerten. Gelukkig is het optreden op 3 juli in de aula van de universiteit Polytechnic of Central London vastgelegd op geluidsband. De opnames verschijnen in 1971. Op de hoes van de elpee staat de naam Traffic niet vermeld, maar het logo staat op de achterkant van de hoes. De plaat komt uit onder de naam van de zeven bandleden. Nogal verwarrend. Dat is gelukkig niet het geval als het over de muziek gaat, want die is gewoon heel goed. Op de eerste plaatkant horen we twee solostukken van Dave Masons debuutsoloplaat en daarnaast het energieke Medicated Goo en een mooie versie van (Roaming Thro' The Gloaming Of) 40,000 Headman. Op de tweede plaatkant gaat het dan echt loos: de uitvoering van Dear Mr. Fantasy kent een kneiterlange gitaarsolo (een duel tussen Winwood en Mason) en daarna volgt een versie van de grootste hit van Winwoods jeugdbandje The Spencer Davis Group. Helaas gaat de zang in Gimme Some Lovin' ten onder in de mix en de overkill aan drums en percussie. Ik heb de elpee al sinds halverwege de jaren tachtig en vind een remaster uit 2002 op 1 augustus 2017.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2408: Traffic - The Low Spark Of High Heeled Boys
Als Dave Mason (voor de derde keer) Traffic heeft verlaten, gaat de groep in september 1971 de studio in. De zes muzikanten (Steve Winwood, Jim Capaldi, Chris Wood, Rick Grech, Reebop Kwaku Baah en Jim Gordon) komen er eind van die maand uit met The Low Spark Of High Heeled Boys, wat mij betreft de beste Trafficplaat ooit. Het album kenmerkt zich door de mooie mix van pop, rock, folk en jazz. Dat begint al bij opener Hidden Treasure: we meanderen als het ware met de muziek mee door het Britse landschap. Het daarop volgende stuk - het titelnummer van de plaat - is het absolute hoogtepunt van het album. Een hypnotiserend pianoloopje, een pakkende deun, een waanzinnige orgelsolo en een terugkeer naar het basismotief: dit elf minuten durende stuk is in mijn oren eenvoudigweg het allerbeste dat Winwood ooit heeft gemaakt. Vervolgens komen er twee kortere rockers die zorgen voor de afwisseling. Many A Mile To Freedom en Rainmaker zijn dan weer fantastische jazzprogstukken en sluiten het album mooi af. De band profiteert van de aanwezigheid van de extra percussie; iedere muzikant speelt op de toppen van kunnen, maar het is en blijft Winwood die het onbetwiste middelpunt is met zijn gitaar-, piano- en Hammondspel en met zijn uit duizenden herkenbare stem. De hoes van de elpee is ook bijzonder: de rechterboven- en linkeronderhoek zijn eraf geknipt, waardoor de hoesafbeelding een vreemd perspectief krijgt. Ik had de elpee natuurlijk al halfverwege de jaren tachtig; op 29 oktober 2011 vind ik een remaster uit 2002 met een wat overbodig extraatje in de vorm van de singleversie van Rock 'n Roll Stew. Het album is zoals u al vermoedde een waar meesterwerk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-04-2024 21:01:46 ]
Als Dave Mason (voor de derde keer) Traffic heeft verlaten, gaat de groep in september 1971 de studio in. De zes muzikanten (Steve Winwood, Jim Capaldi, Chris Wood, Rick Grech, Reebop Kwaku Baah en Jim Gordon) komen er eind van die maand uit met The Low Spark Of High Heeled Boys, wat mij betreft de beste Trafficplaat ooit. Het album kenmerkt zich door de mooie mix van pop, rock, folk en jazz. Dat begint al bij opener Hidden Treasure: we meanderen als het ware met de muziek mee door het Britse landschap. Het daarop volgende stuk - het titelnummer van de plaat - is het absolute hoogtepunt van het album. Een hypnotiserend pianoloopje, een pakkende deun, een waanzinnige orgelsolo en een terugkeer naar het basismotief: dit elf minuten durende stuk is in mijn oren eenvoudigweg het allerbeste dat Winwood ooit heeft gemaakt. Vervolgens komen er twee kortere rockers die zorgen voor de afwisseling. Many A Mile To Freedom en Rainmaker zijn dan weer fantastische jazzprogstukken en sluiten het album mooi af. De band profiteert van de aanwezigheid van de extra percussie; iedere muzikant speelt op de toppen van kunnen, maar het is en blijft Winwood die het onbetwiste middelpunt is met zijn gitaar-, piano- en Hammondspel en met zijn uit duizenden herkenbare stem. De hoes van de elpee is ook bijzonder: de rechterboven- en linkeronderhoek zijn eraf geknipt, waardoor de hoesafbeelding een vreemd perspectief krijgt. Ik had de elpee natuurlijk al halfverwege de jaren tachtig; op 29 oktober 2011 vind ik een remaster uit 2002 met een wat overbodig extraatje in de vorm van de singleversie van Rock 'n Roll Stew. Het album is zoals u al vermoedde een waar meesterwerk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-04-2024 21:01:46 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2409: Traffic - On The Road
Naar aanleiding van het album The Low Spark Of High Heeled Boys gaat Traffic in 1972 uitgebreid op tournee. Her en der worden er opnames gemaakt; er zijn ook beeldopnames, maar niets verschijnt officieel. In datzelfde jaar gaat de band de studio weer in. Rick Grech en Jim Gordon zijn er niet meer bij. Winwood huurt de ritmesectie van de band Musle Shoals in: bassist David Hood en drummer Roger Hawkins. Twee andere leden van die band, gitarist Jimmy Johnson en toetsenist Barry Beckett zijn in slechts één enkel nummer van het album Shoot Out At The Fantasy Factory te horen. Dat album verschijnt begin 1973. Ik heb het natuurlijk sinds halverwege de jaren tachtig op elpee, maar een cd-versie bevindt zich nog niet in mijn collectie. De plaat heeft een nogal jazzrockkarakter en Winwood besluit om in 1973 met een heel uitgebreide bezetting op tournee te gaan. Jim Capaldi zingt en speelt percussie, Chris Wood bedient zich van de fluit en sax, Reebop Kwaku Baah is de percussionist, bassist David Hood en drummer Roger Hawkins zijn van de partij. Barry Beckett speelt alle Hammondpartijen en Winwood 'beperkt' zich tot de piano en gitaar. Van de tour verschijnen eind 1973 opnames uit Duitschland op de dubbelelpee On The Road. Die staat natuurlijk sinds halverwege de jaren tachtig in de kast hier en op 8 november 2016 heb ik een cd-versie, die waarschijnlijk uit 1994 stamt. Slechts zes stukken op de hele plaat. Openers Glad en het daarin overlopende Freedom Rider nemen de eerste plaatkant in beslag. Tragic Magic is een jazzproginstrumentaaltje en de ballad (Sometimes I Feel So) Uninspired kent een lange en mooie gitaarsolo van Winwood. Plaatkant drie opent met het titelnummer van Shoot Out At The Fantasy Factory en is een heerlijke jazzrocker. In de rocker Light Up Or Leave Me Alone mag Capaldi zingen en de spreekstalmeester uithangen. The Low Spark Of High Heeled Boys neemt de gehele vierde plaatkant in beslag; hier weet Winwood het uit te spinnen tot een jazzy werk waarin vooral de saxsolo van Wood en Winwoods pianosolo het werk een nieuwe kant op stuurt. Mooi document.
Naar aanleiding van het album The Low Spark Of High Heeled Boys gaat Traffic in 1972 uitgebreid op tournee. Her en der worden er opnames gemaakt; er zijn ook beeldopnames, maar niets verschijnt officieel. In datzelfde jaar gaat de band de studio weer in. Rick Grech en Jim Gordon zijn er niet meer bij. Winwood huurt de ritmesectie van de band Musle Shoals in: bassist David Hood en drummer Roger Hawkins. Twee andere leden van die band, gitarist Jimmy Johnson en toetsenist Barry Beckett zijn in slechts één enkel nummer van het album Shoot Out At The Fantasy Factory te horen. Dat album verschijnt begin 1973. Ik heb het natuurlijk sinds halverwege de jaren tachtig op elpee, maar een cd-versie bevindt zich nog niet in mijn collectie. De plaat heeft een nogal jazzrockkarakter en Winwood besluit om in 1973 met een heel uitgebreide bezetting op tournee te gaan. Jim Capaldi zingt en speelt percussie, Chris Wood bedient zich van de fluit en sax, Reebop Kwaku Baah is de percussionist, bassist David Hood en drummer Roger Hawkins zijn van de partij. Barry Beckett speelt alle Hammondpartijen en Winwood 'beperkt' zich tot de piano en gitaar. Van de tour verschijnen eind 1973 opnames uit Duitschland op de dubbelelpee On The Road. Die staat natuurlijk sinds halverwege de jaren tachtig in de kast hier en op 8 november 2016 heb ik een cd-versie, die waarschijnlijk uit 1994 stamt. Slechts zes stukken op de hele plaat. Openers Glad en het daarin overlopende Freedom Rider nemen de eerste plaatkant in beslag. Tragic Magic is een jazzproginstrumentaaltje en de ballad (Sometimes I Feel So) Uninspired kent een lange en mooie gitaarsolo van Winwood. Plaatkant drie opent met het titelnummer van Shoot Out At The Fantasy Factory en is een heerlijke jazzrocker. In de rocker Light Up Or Leave Me Alone mag Capaldi zingen en de spreekstalmeester uithangen. The Low Spark Of High Heeled Boys neemt de gehele vierde plaatkant in beslag; hier weet Winwood het uit te spinnen tot een jazzy werk waarin vooral de saxsolo van Wood en Winwoods pianosolo het werk een nieuwe kant op stuurt. Mooi document.
![[Sometimes I Feel So] Uninspired (Live In Germany / 1973)](https://i.ytimg.com/vi/oThcyc4wumM/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2410: Traffic - When The Eagle Flies
De tour van Traffic in 1973 eindigt niet zo heel goed. Winwood heeft te kampen met een buikvliesontsteking die hij aanvankelijk negeert, maar als het rock'n'roll leven 'on the road' zijn tol eist en hij in het ziekenhuis opgenomen moet omdat hij op het randje van de dood zweeft, moet de groep de rest van de tour annuleren. Gelukkig is hij redelijk rap weer op de been en realiseert hij zich dat hij zijn levensstijl moet aanpassen. Met een kleiner gezelschap gaat Traffic in 1974 de studio weer in. Capaldi drumt weer, Wood is er met zijn fluit en sax, en dan is daar Rosko Gee op bas. Winwood doet de rest. When The Eagle Flies verschijnt in 1974 en is een mooi, typisch Brits en landelijk klinkend album. Winwood heeft weer alle muziek geschreven en Capaldi voorziet de boel van tekst. Het lange Dream Gerrard is een hoogtepunt, maar ook Graveyard People kent dat onmiskenbare Trafficgeluid. Het is een nogal onopvallende plaat in de Trafficdiscografie en dat is jammer, want er staat veel moois op. Ik heb de elpee halverwege de jaren tachtig al en schaf een cd-versie, een remaster vermoedelijk uit 2003, aan op 19 november 2014. Als het album verschijnt, gaat Traffic op tournee. Die verloopt rampzalig. Winwood heeft opnieuw last van zijn buikvlies en het spel van Chris Wood lijdt onder zijn genotsmiddelenverslaving. De emoties lopen zo hoog op, dat Winwood halverwege de tour tijdens een concert in Chicago van het podium af loopt en naar huis gaat. De volgende dag wacht de rest van de band nog op hem, maar hij komt niet meer. De muziekwereld is geschokt. Is dit het einde van Traffic?
De tour van Traffic in 1973 eindigt niet zo heel goed. Winwood heeft te kampen met een buikvliesontsteking die hij aanvankelijk negeert, maar als het rock'n'roll leven 'on the road' zijn tol eist en hij in het ziekenhuis opgenomen moet omdat hij op het randje van de dood zweeft, moet de groep de rest van de tour annuleren. Gelukkig is hij redelijk rap weer op de been en realiseert hij zich dat hij zijn levensstijl moet aanpassen. Met een kleiner gezelschap gaat Traffic in 1974 de studio weer in. Capaldi drumt weer, Wood is er met zijn fluit en sax, en dan is daar Rosko Gee op bas. Winwood doet de rest. When The Eagle Flies verschijnt in 1974 en is een mooi, typisch Brits en landelijk klinkend album. Winwood heeft weer alle muziek geschreven en Capaldi voorziet de boel van tekst. Het lange Dream Gerrard is een hoogtepunt, maar ook Graveyard People kent dat onmiskenbare Trafficgeluid. Het is een nogal onopvallende plaat in de Trafficdiscografie en dat is jammer, want er staat veel moois op. Ik heb de elpee halverwege de jaren tachtig al en schaf een cd-versie, een remaster vermoedelijk uit 2003, aan op 19 november 2014. Als het album verschijnt, gaat Traffic op tournee. Die verloopt rampzalig. Winwood heeft opnieuw last van zijn buikvlies en het spel van Chris Wood lijdt onder zijn genotsmiddelenverslaving. De emoties lopen zo hoog op, dat Winwood halverwege de tour tijdens een concert in Chicago van het podium af loopt en naar huis gaat. De volgende dag wacht de rest van de band nog op hem, maar hij komt niet meer. De muziekwereld is geschokt. Is dit het einde van Traffic?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2411: Traffic - Smiling Phases
Daar lijkt het wel op. Jim Capaldi gaat verder met soloplaten maken. Rosko Gee gaat samen met Reebop Kwaku Baah bij Can spelen zodat Holger Czukay in die band zich kan richten op malle geluidseffecten (radio). Met Chris Wood gaat het niet goed: hij tobt met zijn gezondheid, veroorzaakt door het vele gebruik van allerlei middelen; hij raakt in de vergetelheid tot hij in 1983 overlijdt aan een longontsteking. En Winwood? Die sluit zich aan bij de band van de Japanse percussionist Stomu Yamashta en neemt met hem en zijn uitgebreide begeleidingsgroep (waarin Michael Schrieve, Klaus Schulze en Al di Meola) de uitstekende plaat Go! op. Een grootse wereldtournee volgt en een liveplaat en dan is het 1977 en wijdt Winwood zijn tijd eindelijk aan een eerste soloalbum. Steve Winwood staat vol met landelijke en typisch Britse melodieuze muziek en qua geluid en instrumentatie had hij het net zo goed kunnen uitbrengen onder de naam Traffic. In de jaren tachtig en negentig volgen meer soloplaten, de een succesvoller dan de andere. Tijdens soloconcerten zal hij altijd de muziek van zijn band Traffic blijven spelen. In 1991 verschijnt de dubbelcd Smiling Phases waarop het beste van Traffic verzameld staat. Ik koop 'm op 23 augustus 1994; ik heb alle Trafficplaten wel in vinylvorm, maar dan nog niks op cd. Bovendien: hier staat wat singlemateriaal op dat niet op de elpees te vinden is. Het eerste plaatje is gewijd aan de eerste twee elpees en aan die eerste singles, waaronder de titelsong van de film Here We Go Round The Mulberry Bush. Ook horen we hier die drie stukken die Winwood, Capaldi en Wood opnamen toen Mason eind 1968 net uit de band was. Zo is daar single Medicated Goo, maar nog een tikkie sterker vind ik de b-kant Shanghai Noodle Factory. Het eerste schijfje geeft echt een heel mooi beeld van wat Traffic in 1967/1968 beoogde. Op het tweede plaatje vinden we materiaal van de latere elpees, met maar liefst vier stukken van John Barleycorn Must Die. Van The Low Spark Of High Heeled Boys vinden we het titelnummer en - vreemd genoeg - de twee nietszeggende rockers. De opvolger is slechts vertegenwoordigd door titelnummer Shoot Out At The Fantasy Factory en van het album When The Eagle Flies zou ik heel andere stukken hebben gekozen dan de twee die de verzameling afsluiten. Alles bij elkaar: leuk overzicht voor iedereen die eens wat van Traffic wil horen. Geloof me: heb je het gehoord, dan wil je meer.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 04-04-2024 20:54:25 ]
Daar lijkt het wel op. Jim Capaldi gaat verder met soloplaten maken. Rosko Gee gaat samen met Reebop Kwaku Baah bij Can spelen zodat Holger Czukay in die band zich kan richten op malle geluidseffecten (radio). Met Chris Wood gaat het niet goed: hij tobt met zijn gezondheid, veroorzaakt door het vele gebruik van allerlei middelen; hij raakt in de vergetelheid tot hij in 1983 overlijdt aan een longontsteking. En Winwood? Die sluit zich aan bij de band van de Japanse percussionist Stomu Yamashta en neemt met hem en zijn uitgebreide begeleidingsgroep (waarin Michael Schrieve, Klaus Schulze en Al di Meola) de uitstekende plaat Go! op. Een grootse wereldtournee volgt en een liveplaat en dan is het 1977 en wijdt Winwood zijn tijd eindelijk aan een eerste soloalbum. Steve Winwood staat vol met landelijke en typisch Britse melodieuze muziek en qua geluid en instrumentatie had hij het net zo goed kunnen uitbrengen onder de naam Traffic. In de jaren tachtig en negentig volgen meer soloplaten, de een succesvoller dan de andere. Tijdens soloconcerten zal hij altijd de muziek van zijn band Traffic blijven spelen. In 1991 verschijnt de dubbelcd Smiling Phases waarop het beste van Traffic verzameld staat. Ik koop 'm op 23 augustus 1994; ik heb alle Trafficplaten wel in vinylvorm, maar dan nog niks op cd. Bovendien: hier staat wat singlemateriaal op dat niet op de elpees te vinden is. Het eerste plaatje is gewijd aan de eerste twee elpees en aan die eerste singles, waaronder de titelsong van de film Here We Go Round The Mulberry Bush. Ook horen we hier die drie stukken die Winwood, Capaldi en Wood opnamen toen Mason eind 1968 net uit de band was. Zo is daar single Medicated Goo, maar nog een tikkie sterker vind ik de b-kant Shanghai Noodle Factory. Het eerste schijfje geeft echt een heel mooi beeld van wat Traffic in 1967/1968 beoogde. Op het tweede plaatje vinden we materiaal van de latere elpees, met maar liefst vier stukken van John Barleycorn Must Die. Van The Low Spark Of High Heeled Boys vinden we het titelnummer en - vreemd genoeg - de twee nietszeggende rockers. De opvolger is slechts vertegenwoordigd door titelnummer Shoot Out At The Fantasy Factory en van het album When The Eagle Flies zou ik heel andere stukken hebben gekozen dan de twee die de verzameling afsluiten. Alles bij elkaar: leuk overzicht voor iedereen die eens wat van Traffic wil horen. Geloof me: heb je het gehoord, dan wil je meer.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 04-04-2024 20:54:25 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2412: Traffic - Far From Home
Steve Winwood maakt in de jaren tachtig eerst twee prachtige soloplaten (Arc Of A Diver en Talking Back To The Night) helemaal in z'n uppie en daarna een paar uitbundige, grootschaliger en succesvolle albums (Back In The High Life en Roll With It). Ook Jim Capaldi timmert aan de weg met solowerk, zij het dat hij wat minder in de schijnwerpers staat. In 1993 hebben Winwood en Capaldi weer contact en ze besluiten samen muziek op te gaan nemen. De opnamen verschijnen in 1994 onder de naam Traffic. Het zal om nostalgische redenen zijn of financiële, want qua muziek klinkt dit nauwelijks als Traffic maar veel meer als een Steve Winwood soloplaat. Het zijn pakkende en uitgebreid gearrangeerde songs met een kop en een staart. Een grotere verrassing is dat Traffic weer gaat touren: aanvankelijk in het voorprogramma van Grateful Dead, maar op het festival Woodstock '94 is Traffic een ware publiekstrekker. Ik zie het concert op televisie en later verschijnt het concert op dvd. Vreemd genoeg koop ik de cd pas als ik hem tegenkom bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 20 juli 2018. Niet het beste album van Traffic of Winwood, maar de songs zijn goed en de stem bezorgt me nog altijd kippenvel. Van een vervolg komt het helaas niet. Capaldi kampt met ziekte en vlak nadat Traffic is opgenomen in The Rock And Roll Hall Of Fame in 2004 moeten de plannen voor een nieuw album van tafel: Jim Capaldi overlijdt aan kanker. Winwood zal tijdens concerten altijd stukken van Traffic blijven spelen.
Vooruit:
Steve Winwood maakt in de jaren tachtig eerst twee prachtige soloplaten (Arc Of A Diver en Talking Back To The Night) helemaal in z'n uppie en daarna een paar uitbundige, grootschaliger en succesvolle albums (Back In The High Life en Roll With It). Ook Jim Capaldi timmert aan de weg met solowerk, zij het dat hij wat minder in de schijnwerpers staat. In 1993 hebben Winwood en Capaldi weer contact en ze besluiten samen muziek op te gaan nemen. De opnamen verschijnen in 1994 onder de naam Traffic. Het zal om nostalgische redenen zijn of financiële, want qua muziek klinkt dit nauwelijks als Traffic maar veel meer als een Steve Winwood soloplaat. Het zijn pakkende en uitgebreid gearrangeerde songs met een kop en een staart. Een grotere verrassing is dat Traffic weer gaat touren: aanvankelijk in het voorprogramma van Grateful Dead, maar op het festival Woodstock '94 is Traffic een ware publiekstrekker. Ik zie het concert op televisie en later verschijnt het concert op dvd. Vreemd genoeg koop ik de cd pas als ik hem tegenkom bij Uli in de kraam tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 20 juli 2018. Niet het beste album van Traffic of Winwood, maar de songs zijn goed en de stem bezorgt me nog altijd kippenvel. Van een vervolg komt het helaas niet. Capaldi kampt met ziekte en vlak nadat Traffic is opgenomen in The Rock And Roll Hall Of Fame in 2004 moeten de plannen voor een nieuw album van tafel: Jim Capaldi overlijdt aan kanker. Winwood zal tijdens concerten altijd stukken van Traffic blijven spelen.
Vooruit:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bekende hit op deze plaat, now that we found love
[ Bericht 23% gewijzigd door Karzai op 06-04-2024 16:01:37 ]
bazbo cd2413: Alice Cooper - Billion Dollar Babies
Ter gelegenheid van de vijftigjarige verjaardag van dit klassieke Alice Cooperalbum verschijnt begin 1974 een nieuwe remaster en die koop ik op 2 april 2024. Billion Dollar Babies zorgde in 1973 al voor enorme verkoopsuccessen en de plaat zal gedurende de carrière van Cooper zijn meest succesvolle album blijken. Er staan dan ook klassiekers op die Cooper tot op de dag van vandaag op het podium speelt. Billion Dollar Babies was het zesde album van de groep en diepte de thematiek van horror, necrofilie, kiespijn en seksueel geweld verder uit. Alles met een knipoog natuurlijk, maar tussen de regels door hoor je ook de bezorgdheid om genoemde thema's. Op het podium werd de show nóg extravaganter dan voorheen. Tijdens vorige tournees verloor Cooper op het podium het leven door middel van een galg, voor de Billion Dollar Babies-tour moest hij op zoek naar een manier waarop hij nog spectaculairder zou doodgaan. En dus kwam er een guillotine. Ook viel hij actrices lastig en rukte hij babypoppen uiteen. Het album bevat hits en podiumklappers als Elected, Hello Hooray, No More Mr. Nice Guy, I Love The Dead en natuurlijk het titelnummer zelf. Bob Ezrin heeft de productie weer gedaan en die is subtiel bombastisch te noemen; Billion Dollar Babies blijft vooral een hardrockalbum. Bij deze jubileumeditie zit een tweede plaatje met daarop een zwik overbodige outtakes en singleversies, maar ook een amusant (deel van een) concert dat is opgenomen op 28 april 1973 in Austin, Texas waarin we alle voornoemde songs opnieuw voorbij horen komen in energieke vorm, plus nog een paar andere concerthits (I'm Eighteen, Dead Babies, Schools Out). Billion Dollar Babies is misschien wel Alice Coopers beste album ooit.
Ter gelegenheid van de vijftigjarige verjaardag van dit klassieke Alice Cooperalbum verschijnt begin 1974 een nieuwe remaster en die koop ik op 2 april 2024. Billion Dollar Babies zorgde in 1973 al voor enorme verkoopsuccessen en de plaat zal gedurende de carrière van Cooper zijn meest succesvolle album blijken. Er staan dan ook klassiekers op die Cooper tot op de dag van vandaag op het podium speelt. Billion Dollar Babies was het zesde album van de groep en diepte de thematiek van horror, necrofilie, kiespijn en seksueel geweld verder uit. Alles met een knipoog natuurlijk, maar tussen de regels door hoor je ook de bezorgdheid om genoemde thema's. Op het podium werd de show nóg extravaganter dan voorheen. Tijdens vorige tournees verloor Cooper op het podium het leven door middel van een galg, voor de Billion Dollar Babies-tour moest hij op zoek naar een manier waarop hij nog spectaculairder zou doodgaan. En dus kwam er een guillotine. Ook viel hij actrices lastig en rukte hij babypoppen uiteen. Het album bevat hits en podiumklappers als Elected, Hello Hooray, No More Mr. Nice Guy, I Love The Dead en natuurlijk het titelnummer zelf. Bob Ezrin heeft de productie weer gedaan en die is subtiel bombastisch te noemen; Billion Dollar Babies blijft vooral een hardrockalbum. Bij deze jubileumeditie zit een tweede plaatje met daarop een zwik overbodige outtakes en singleversies, maar ook een amusant (deel van een) concert dat is opgenomen op 28 april 1973 in Austin, Texas waarin we alle voornoemde songs opnieuw voorbij horen komen in energieke vorm, plus nog een paar andere concerthits (I'm Eighteen, Dead Babies, Schools Out). Billion Dollar Babies is misschien wel Alice Coopers beste album ooit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2414: Gentle Giant - The Missing Piece
Gentle Giant - u weet wel, die Britse progressive rock band die zo verschrikkelijk veel verschillende atmosferen, tempo's en maatsoorten in hun korte composities propte in de eerste helft van de jaren zeventig - staat in 1976 voor een dilemma: gaan we ons vernieuwen, gaan we mee in de moderne punkrockbeweging en maken we een vereenvoudigde versie van onszelf of blijven we doen waar we zo goed in zijn (zo verschrikkelijk veel verschillende atmosferen, tempo's en maatsoorten in onze korte composities proppen). De band kan uiteindelijk niet echt een keuze maken, besluit om allebei dan maar te doen en het resultaat is daarmee vertrouwd, verrassend én vernieuwend. The Missing Piece verschijnt in 1977. De twee plaatkanten van dit korte album kennen ieder hun eigen stijl. Zo zijn de eerste vijf composities niet alleen vertrouwd puntig, maar vooral ook verrassend pakkend en daarmee ongekend fris. Op de tweede plaatkant horen we vier progrocksongs zoals we gewend zijn van de band: zo verschrikkelijk veel verschillende atmosferen, tempo's en maatsoorten in de korte composities gepropt). Heel fijn. Ik heb The Missing Piece al geruime tijd op de vierdubbelverzamelcd I Lost My Head - The Chrysalis Years 1975-1980, maar eind maart 2024 verschijnt een nieuwe versie, opnieuw gemixt en geremasterd door meneer Steven Wilson. Die moet ik hebben en ik kan mijn bestelling ophalen op 2 april 2024. Het geluid is weer grandioos; Wilson weet weer een heel ruimtelijk geluidspalet te creëren, zonder het gevoel van het origineel te vernaggelen. The Missing Piece is misschien niet het allersterkste album van Gentle Giant, maar de band heeft er duidelijk veel plezier in te experimenteren met een vereenvoudigd concept en ons daarnaast oud en vertrouwd te plezieren met zo verschrikkelijk veel verschillende atmosferen, tempo's en maatsoorten in hun korte composities gepropt.
Gentle Giant - u weet wel, die Britse progressive rock band die zo verschrikkelijk veel verschillende atmosferen, tempo's en maatsoorten in hun korte composities propte in de eerste helft van de jaren zeventig - staat in 1976 voor een dilemma: gaan we ons vernieuwen, gaan we mee in de moderne punkrockbeweging en maken we een vereenvoudigde versie van onszelf of blijven we doen waar we zo goed in zijn (zo verschrikkelijk veel verschillende atmosferen, tempo's en maatsoorten in onze korte composities proppen). De band kan uiteindelijk niet echt een keuze maken, besluit om allebei dan maar te doen en het resultaat is daarmee vertrouwd, verrassend én vernieuwend. The Missing Piece verschijnt in 1977. De twee plaatkanten van dit korte album kennen ieder hun eigen stijl. Zo zijn de eerste vijf composities niet alleen vertrouwd puntig, maar vooral ook verrassend pakkend en daarmee ongekend fris. Op de tweede plaatkant horen we vier progrocksongs zoals we gewend zijn van de band: zo verschrikkelijk veel verschillende atmosferen, tempo's en maatsoorten in de korte composities gepropt). Heel fijn. Ik heb The Missing Piece al geruime tijd op de vierdubbelverzamelcd I Lost My Head - The Chrysalis Years 1975-1980, maar eind maart 2024 verschijnt een nieuwe versie, opnieuw gemixt en geremasterd door meneer Steven Wilson. Die moet ik hebben en ik kan mijn bestelling ophalen op 2 april 2024. Het geluid is weer grandioos; Wilson weet weer een heel ruimtelijk geluidspalet te creëren, zonder het gevoel van het origineel te vernaggelen. The Missing Piece is misschien niet het allersterkste album van Gentle Giant, maar de band heeft er duidelijk veel plezier in te experimenteren met een vereenvoudigd concept en ons daarnaast oud en vertrouwd te plezieren met zo verschrikkelijk veel verschillende atmosferen, tempo's en maatsoorten in hun korte composities gepropt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2415: Transatlantic - SMPTe
Ergens eind 1999 komt er spectaculair muzieknieuws: vier leden van vier prominente progressive rockbands gaan de krachten bundelen en formeren een supergroep. Het project heet Transatlantic. Ik ben gematigd enthousiast. Op dat moment volg ik Marillion niet zo en ik vind bassist Pete Trawavas niet echt een fenomeen (ik twijfel niet over zijn baskunde). Drummer Mike Portnoy is een goede drummer en sommige van zijn projecten vind ik aardig, maar van de muziek van zijn band Dream Theatre word ik niet bepaald warm of koud. Maar Spock's Beard voorman Neal Morse en de gitaarkoning van The Flower Kings, de heer Roine Stolt: kijk, daar noemt u twee zeer interessante kerels. Stiekem ben ik toch wel benieuwd. Als SMPTe verschijnt, wacht ik heel even. Een collega heeft het album en ik mag het beluisteren. Potjandosie, dit is toch wel prog van de epische soort. Ik krijg de Limited Edition in handen, gestoken in een mooie boekwerk met harde kaft. Het reguliere album opent met het dik een half uur durende All Of The Above en gelijk weten we wat voor vlees we in de kuip hebben. Het is superprog waarin Neal Morse compositorisch en vocaal de hoofdrol speelt: pakkend, complex, melodieus en onnavolgbaar. Vocaal is het ook sterk: Morse neemt het meeste voor zijn rekening, maar ook Stolt, Trewavas en Portnoy zijn te horen. We All Need Some Light is een ballad die overduidelijk is ingebracht door Morse en Mystery Train is de korte rocker. De rol van Stolt lijkt wat beperkt, als is het tweede stuk My New World duidelijk grotendeels van zijn hand. Had zo van The Flower Kings kunnen zijn. Ik vind het 't hoogtepunt van het album. De cd sluit verrassend af met een cover van Procol Harum's meesterwerk: het van het album Shine On Brightly afkomstige plaatkantlange In Held (Twas) In I. Transatlantic blijft dicht bij het origineel, maar je hoort hoe hard de heren hebben gewerkt om het zo perfect te spelen. In het boekje is een interview met deze vier heren te lezen. Behalve dat ze elkaar veel veren in de reet steken, vertelt Stolt dat hij niet zo tevreden is over de mix, dat hij zelf een nieuwe mix maakte waarin de bas prominenter naar voren zit, maar dat de anderen toch de voorkeur gaven aan de mix van Rich Mouser. Op het bonusplaatje van de Limited Edition staan alternatieve mixen van My New World en We All Need Some Light (precies, die van Stolt) waarin de zangpartijen ook gewisseld zijn. Ten slotte horen we wat studio jams van The Stones' Honky Tonk Women en The Beatles' Oh Darling die leuk zijn om een keer te horen en Stolts originele demo van My Cruel World. Je kunt dat tweede schijfje ook in een computer douwen en dan komt er iets op je beelscherm tevoorschijn (geen idee meer wat). Twee dagen later is het 20 april 2000. Ik heb de dubbelcd beluisterd en wil 'm aan de collega terug geven, maar hij zegt dat ik hem voor weinig geld mag overnemen. Bij zijn poging om de sticker op het boekwerkje waar de twee cd's in zitten los te peuteren, trekt en scheurt hij een stuk van de hoesfoto mee. Hij koopt een nieuwe; mag ik de oude voor een prikkie hebben. Akkoord.
Ergens eind 1999 komt er spectaculair muzieknieuws: vier leden van vier prominente progressive rockbands gaan de krachten bundelen en formeren een supergroep. Het project heet Transatlantic. Ik ben gematigd enthousiast. Op dat moment volg ik Marillion niet zo en ik vind bassist Pete Trawavas niet echt een fenomeen (ik twijfel niet over zijn baskunde). Drummer Mike Portnoy is een goede drummer en sommige van zijn projecten vind ik aardig, maar van de muziek van zijn band Dream Theatre word ik niet bepaald warm of koud. Maar Spock's Beard voorman Neal Morse en de gitaarkoning van The Flower Kings, de heer Roine Stolt: kijk, daar noemt u twee zeer interessante kerels. Stiekem ben ik toch wel benieuwd. Als SMPTe verschijnt, wacht ik heel even. Een collega heeft het album en ik mag het beluisteren. Potjandosie, dit is toch wel prog van de epische soort. Ik krijg de Limited Edition in handen, gestoken in een mooie boekwerk met harde kaft. Het reguliere album opent met het dik een half uur durende All Of The Above en gelijk weten we wat voor vlees we in de kuip hebben. Het is superprog waarin Neal Morse compositorisch en vocaal de hoofdrol speelt: pakkend, complex, melodieus en onnavolgbaar. Vocaal is het ook sterk: Morse neemt het meeste voor zijn rekening, maar ook Stolt, Trewavas en Portnoy zijn te horen. We All Need Some Light is een ballad die overduidelijk is ingebracht door Morse en Mystery Train is de korte rocker. De rol van Stolt lijkt wat beperkt, als is het tweede stuk My New World duidelijk grotendeels van zijn hand. Had zo van The Flower Kings kunnen zijn. Ik vind het 't hoogtepunt van het album. De cd sluit verrassend af met een cover van Procol Harum's meesterwerk: het van het album Shine On Brightly afkomstige plaatkantlange In Held (Twas) In I. Transatlantic blijft dicht bij het origineel, maar je hoort hoe hard de heren hebben gewerkt om het zo perfect te spelen. In het boekje is een interview met deze vier heren te lezen. Behalve dat ze elkaar veel veren in de reet steken, vertelt Stolt dat hij niet zo tevreden is over de mix, dat hij zelf een nieuwe mix maakte waarin de bas prominenter naar voren zit, maar dat de anderen toch de voorkeur gaven aan de mix van Rich Mouser. Op het bonusplaatje van de Limited Edition staan alternatieve mixen van My New World en We All Need Some Light (precies, die van Stolt) waarin de zangpartijen ook gewisseld zijn. Ten slotte horen we wat studio jams van The Stones' Honky Tonk Women en The Beatles' Oh Darling die leuk zijn om een keer te horen en Stolts originele demo van My Cruel World. Je kunt dat tweede schijfje ook in een computer douwen en dan komt er iets op je beelscherm tevoorschijn (geen idee meer wat). Twee dagen later is het 20 april 2000. Ik heb de dubbelcd beluisterd en wil 'm aan de collega terug geven, maar hij zegt dat ik hem voor weinig geld mag overnemen. Bij zijn poging om de sticker op het boekwerkje waar de twee cd's in zitten los te peuteren, trekt en scheurt hij een stuk van de hoesfoto mee. Hij koopt een nieuwe; mag ik de oude voor een prikkie hebben. Akkoord.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2416: Transatlantic - Live In America
Met vier sterspelers uit vier zo succesvolle bands is een tourschema schier onmogelijk. Toch lukt het. De tour gaat in 2000 slechts door een deel van de Verenigde Staten en telt zes concerten. Dat is het. Voor iedereen die het heeft gemist verschijnt begin 2001 een dubbelcd met opnamen van waarschijnlijk het laatste concert. Ik koop 'm op 12 november 2001 na afloop van een concert van Transatlantic dat ik meemaak, maar daarover later meer. Tijdens de tour in 2000 heeft de band nog slechts een enkel album uitgebracht en daarmee vult men doorgaans geen twee uur. Daar heeft de band iets op gevonden. Het concert opent met All Of The Above en dan zijn we gelijk al een half uur verder. Aan het stuk Mystery Train plakt Transatlantic gewoon de twee Beatlesnummers Magical Mystery Tour en Strawberry Fields Forever. Met We All Need Some Light zijn we dan al halverwege. Het tweede plaatje opent met nog een cover: na het intro van Genesis' Watcher Of The Skies gaat het kwartet over op een mooie versie van Firth Of Fifth, eveneens een Genesisstuk. Het schitterende My New World is het einde van de reguliere set. Voor de toegift kiezen de vier heren voor een medley van vier stukken van hun vier eigen bands. Zo horen we delen van There Is More To This World (The Flower Kings), Go The Way You Go (Spock's Beard), The Great Escape (Marillion) en Finally Free (Dream Theatre) en het medley sluit af met het einde van She's So Heavy (The Beatles). Voorwaar, geen misselijke setlijst. Klinkt het ook ergens naar? Ja, het klinkt ergens naar. Vier topmuzikanten die op de toppen van hun kunnen spelen. De vier kunnen ook nog eens allemaal aardig zingen. Er zijn passages die de gelaagdheid van de studioversies niet evenaren, maar het is allemaal wel verrekte goed. Leuk liveding.
Van het album niets te vinden op YT, dus dan maar iets van een onofficiële dvd:
Met vier sterspelers uit vier zo succesvolle bands is een tourschema schier onmogelijk. Toch lukt het. De tour gaat in 2000 slechts door een deel van de Verenigde Staten en telt zes concerten. Dat is het. Voor iedereen die het heeft gemist verschijnt begin 2001 een dubbelcd met opnamen van waarschijnlijk het laatste concert. Ik koop 'm op 12 november 2001 na afloop van een concert van Transatlantic dat ik meemaak, maar daarover later meer. Tijdens de tour in 2000 heeft de band nog slechts een enkel album uitgebracht en daarmee vult men doorgaans geen twee uur. Daar heeft de band iets op gevonden. Het concert opent met All Of The Above en dan zijn we gelijk al een half uur verder. Aan het stuk Mystery Train plakt Transatlantic gewoon de twee Beatlesnummers Magical Mystery Tour en Strawberry Fields Forever. Met We All Need Some Light zijn we dan al halverwege. Het tweede plaatje opent met nog een cover: na het intro van Genesis' Watcher Of The Skies gaat het kwartet over op een mooie versie van Firth Of Fifth, eveneens een Genesisstuk. Het schitterende My New World is het einde van de reguliere set. Voor de toegift kiezen de vier heren voor een medley van vier stukken van hun vier eigen bands. Zo horen we delen van There Is More To This World (The Flower Kings), Go The Way You Go (Spock's Beard), The Great Escape (Marillion) en Finally Free (Dream Theatre) en het medley sluit af met het einde van She's So Heavy (The Beatles). Voorwaar, geen misselijke setlijst. Klinkt het ook ergens naar? Ja, het klinkt ergens naar. Vier topmuzikanten die op de toppen van hun kunnen spelen. De vier kunnen ook nog eens allemaal aardig zingen. Er zijn passages die de gelaagdheid van de studioversies niet evenaren, maar het is allemaal wel verrekte goed. Leuk liveding.
Van het album niets te vinden op YT, dus dan maar iets van een onofficiële dvd:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2417: Transatlantic - Bridge Across Forever
De vier hebben er zin in. Begin oktober 2001 verschijnt Bridge Across Forever. Het materiaal ontstaat doordat de heren eerst online allerlei ideeën uitwisselen, vervolgens komen ze een paar dagen bij elkaar om de verschillende secties op te nemen en aan elkaar te plakken en zo ontstaan drie songsuites en een losse ballad. Ik koop de Limited Edition op 16 oktober 2001 en ben gelijk helemaal ondersteboven. Dit is gruwelijk goed. Dit keer hoor je dat het echt een samenspel is van de verschillende muzikanten; de bijdragen zijn beter verdeeld dan de voorganger: alle vier zingen delen solo en dit klinkt veel meer als een groepsalbum. Hoewel het geen conceptalbum is, hoor je verschillende passages en tekstfragmenten in de verschillende songs terug, waardoor de plaat klinkt als een samenhangend geheel. Duel With The Devil is de opener; een dik vijfentwintig minuten durend stuk dat veel verschillende kanten op gaat: van superprog tot ballad, van hard rock tot ambient en natuurlijk is er een grandioze apotheose. In Suite Charlotte Pike zijn vijf losse delen aan elkaar geplakt en toch is het duidelijk één nummer (van bijna een kwartier). Titelnummer Bridge Across Forever is de zoetsappige ballad en daarmee gelijk het minste nummer van de plaat. Afsluiter Stranger In Your Soul is het onbetwiste hoogtepunt: dertig minuten lang knallen we van het ene in het andere: een waarlijk episch progstuk. De bij de Limited Edition meegeleverde extra cd opent met de traditionele cover die in de studio is opgenomen en dit keer is dat Shine On You Crazy Diamond (Pink Floyd). Het kwartet blijft dicht bij het origineel, waardoor het wat overbodig aandoet, maar de stemmen maken het net wat anders en interessant genoeg. Dan volgen drie stukken die zijn opgenomen in de repetitieruimte (en zo klinken ze ook): naast een jam horen we wat melige uitvoeringen van And I Love Her (The Beatles) en Smoke On The Water (waarop Trewavas, Portnoy en Morse van muziekinstrument hebben geruild; alleen Stolt blijft trouw aan zijn gitaar). Ten slotte nog twee demo's: Dance With The Devil bevat Neal Morse's ideeën voor wat uiteindelijk het openingsstuk van het reguliere album wordt en Roine Stolt heeft veel van zijn demomateriaal aan elkaar geplakt tot een wat weinig zeggend stuk. Ten slotte is er nog een interactieve sectie die je tevoorschijn krijgt als je de cd in een computer douwt, maar ik heb geen computer waar je een computer in kunt douwen; ik heb het geloof ik ooit eens gezien, maar kan me niet meer herinneren wat het behelst. Hoe dan ook: Bridge Across Forever is een ijzersterk werk; ik was destijds zeer onder de indruk ervan. En nog.
De vier hebben er zin in. Begin oktober 2001 verschijnt Bridge Across Forever. Het materiaal ontstaat doordat de heren eerst online allerlei ideeën uitwisselen, vervolgens komen ze een paar dagen bij elkaar om de verschillende secties op te nemen en aan elkaar te plakken en zo ontstaan drie songsuites en een losse ballad. Ik koop de Limited Edition op 16 oktober 2001 en ben gelijk helemaal ondersteboven. Dit is gruwelijk goed. Dit keer hoor je dat het echt een samenspel is van de verschillende muzikanten; de bijdragen zijn beter verdeeld dan de voorganger: alle vier zingen delen solo en dit klinkt veel meer als een groepsalbum. Hoewel het geen conceptalbum is, hoor je verschillende passages en tekstfragmenten in de verschillende songs terug, waardoor de plaat klinkt als een samenhangend geheel. Duel With The Devil is de opener; een dik vijfentwintig minuten durend stuk dat veel verschillende kanten op gaat: van superprog tot ballad, van hard rock tot ambient en natuurlijk is er een grandioze apotheose. In Suite Charlotte Pike zijn vijf losse delen aan elkaar geplakt en toch is het duidelijk één nummer (van bijna een kwartier). Titelnummer Bridge Across Forever is de zoetsappige ballad en daarmee gelijk het minste nummer van de plaat. Afsluiter Stranger In Your Soul is het onbetwiste hoogtepunt: dertig minuten lang knallen we van het ene in het andere: een waarlijk episch progstuk. De bij de Limited Edition meegeleverde extra cd opent met de traditionele cover die in de studio is opgenomen en dit keer is dat Shine On You Crazy Diamond (Pink Floyd). Het kwartet blijft dicht bij het origineel, waardoor het wat overbodig aandoet, maar de stemmen maken het net wat anders en interessant genoeg. Dan volgen drie stukken die zijn opgenomen in de repetitieruimte (en zo klinken ze ook): naast een jam horen we wat melige uitvoeringen van And I Love Her (The Beatles) en Smoke On The Water (waarop Trewavas, Portnoy en Morse van muziekinstrument hebben geruild; alleen Stolt blijft trouw aan zijn gitaar). Ten slotte nog twee demo's: Dance With The Devil bevat Neal Morse's ideeën voor wat uiteindelijk het openingsstuk van het reguliere album wordt en Roine Stolt heeft veel van zijn demomateriaal aan elkaar geplakt tot een wat weinig zeggend stuk. Ten slotte is er nog een interactieve sectie die je tevoorschijn krijgt als je de cd in een computer douwt, maar ik heb geen computer waar je een computer in kunt douwen; ik heb het geloof ik ooit eens gezien, maar kan me niet meer herinneren wat het behelst. Hoe dan ook: Bridge Across Forever is een ijzersterk werk; ik was destijds zeer onder de indruk ervan. En nog.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2418: Transatlantic - Bridge Across Europe Tour 2001
Met het verschijnen van Bridge Across Forever komt ook het bericht dat Transatlantic een tour gaat doen en met daarin een aantal concerten in Europa. Ter promotie komt dit promoplaatje uit, dat ik gratis van iemand in mijn handen gedrukt krijg op 12 november 2003. Erop staat een tot elfenhalf minuten ingekorte versie van Duel With The Devil van voornoemd album en daarnaast horen we een liveversie van Learning To Live (Dream Theatre), het stuk Road To Sanctuary (The Flower Kings) en het almachtige At The End Of The Day (Spock's Beard). Die stukken van The Flower Kings en Spock's Beard staan natuurlijk al lang in de kast. Toch een aardig hebbedingetje en nu ik het voor de tweede keer ooit draai, zoek ik het op Discogs en ontdek ik dat het plaatje voor redelijk veel geld verkocht wordt.
Met het verschijnen van Bridge Across Forever komt ook het bericht dat Transatlantic een tour gaat doen en met daarin een aantal concerten in Europa. Ter promotie komt dit promoplaatje uit, dat ik gratis van iemand in mijn handen gedrukt krijg op 12 november 2003. Erop staat een tot elfenhalf minuten ingekorte versie van Duel With The Devil van voornoemd album en daarnaast horen we een liveversie van Learning To Live (Dream Theatre), het stuk Road To Sanctuary (The Flower Kings) en het almachtige At The End Of The Day (Spock's Beard). Die stukken van The Flower Kings en Spock's Beard staan natuurlijk al lang in de kast. Toch een aardig hebbedingetje en nu ik het voor de tweede keer ooit draai, zoek ik het op Discogs en ontdek ik dat het plaatje voor redelijk veel geld verkocht wordt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2419: Transatlantic - Live In Europe
En dan is het 12 november 2001. Transatlantic speelt in 013 in Tilburg en ik ben erbij. Ik sta gewoontegetrouw op éénderde van de zaal in het midden van de eerste trede en heb het beste geluid en grandioos uitzicht op het podium. De vier heren (toetsenist/gitarist Neal Morse, gitarist Roine Stolt, bassist Pete Trewavas en drummer Mike Portnoy) krijgen ondersteuning van Daniel Gildenlow op gitaar/toetsen/zang; hij zorgt ervoor dat het volle geluid van Transatlantic live ook zeer goed overkomt. De avond begint met Duel With The Devil, het openingsstuk van het nieuwe album. Daarna een mooi uitgevoerde versie van My New World en dan is het tijd voor de ballad We All Need Some Light. In Suite Charlotte Pike propt het kwintet tussen de verschillende delen allerlei delen van de tweede plaatkant van Abbey Road (The Beatles). Allemachtig. En dan komt het laatste stuk uit de set: een zeer energieke en spetterende Stranger To Your Soul. De reguliere set duurde zeven kwartier en dan hebben we maar vijf stukken gehoord. Toegift is All Of The Above, het epische stuk van de debuutplaat en ja, dat duurt weer een half uur. Allemensen. Het publiek is uitzinnig; dik tien minuten brullen we om meer en verdomd, de heren komen terug. Neal Morse is zijn stem grotendeels kwijt, maar gelukkig zijn er de andere vier muzikanten die zingen in de laatste toegift: Shine On You Crazy Diamond. Echt goed klinkt het niet, maar dat is niet belangrijk: de hele zaal schreeuwt mee en gaat compleet uit de plaat. Het is ver na middernacht als het dik tweeënhalf uur durende concert is afgelopen. Aan het begin zei Morse dat er filmopnames gemaakt werden en die verschijnen in bijna twee jaar later. Op 5 november 2003 koop ik Live In Europe. Mijn Limited Edition telt twee cd's met het hele concert (behalve de tweede toegift) en twee dvd's. Op de eerste dvd staat het hele concert (behalve de tweede toegift); het tweede beeldplaatje bevat een uitgebreide tourdocumentaire én beelden van een live-uitvoering van Shine On You Crazy Diamond, opgenomen ergens in de Verenigde Staten en dit keer is Morse goed bij stem. Mooi document en natuurlijk een fantastisch aandenken aan een van de allerbeste concerten die ik ooit zag.
En kijk eens wat ik vind in het cd'tje dat ik die avond kocht:
En dan is het 12 november 2001. Transatlantic speelt in 013 in Tilburg en ik ben erbij. Ik sta gewoontegetrouw op éénderde van de zaal in het midden van de eerste trede en heb het beste geluid en grandioos uitzicht op het podium. De vier heren (toetsenist/gitarist Neal Morse, gitarist Roine Stolt, bassist Pete Trewavas en drummer Mike Portnoy) krijgen ondersteuning van Daniel Gildenlow op gitaar/toetsen/zang; hij zorgt ervoor dat het volle geluid van Transatlantic live ook zeer goed overkomt. De avond begint met Duel With The Devil, het openingsstuk van het nieuwe album. Daarna een mooi uitgevoerde versie van My New World en dan is het tijd voor de ballad We All Need Some Light. In Suite Charlotte Pike propt het kwintet tussen de verschillende delen allerlei delen van de tweede plaatkant van Abbey Road (The Beatles). Allemachtig. En dan komt het laatste stuk uit de set: een zeer energieke en spetterende Stranger To Your Soul. De reguliere set duurde zeven kwartier en dan hebben we maar vijf stukken gehoord. Toegift is All Of The Above, het epische stuk van de debuutplaat en ja, dat duurt weer een half uur. Allemensen. Het publiek is uitzinnig; dik tien minuten brullen we om meer en verdomd, de heren komen terug. Neal Morse is zijn stem grotendeels kwijt, maar gelukkig zijn er de andere vier muzikanten die zingen in de laatste toegift: Shine On You Crazy Diamond. Echt goed klinkt het niet, maar dat is niet belangrijk: de hele zaal schreeuwt mee en gaat compleet uit de plaat. Het is ver na middernacht als het dik tweeënhalf uur durende concert is afgelopen. Aan het begin zei Morse dat er filmopnames gemaakt werden en die verschijnen in bijna twee jaar later. Op 5 november 2003 koop ik Live In Europe. Mijn Limited Edition telt twee cd's met het hele concert (behalve de tweede toegift) en twee dvd's. Op de eerste dvd staat het hele concert (behalve de tweede toegift); het tweede beeldplaatje bevat een uitgebreide tourdocumentaire én beelden van een live-uitvoering van Shine On You Crazy Diamond, opgenomen ergens in de Verenigde Staten en dit keer is Morse goed bij stem. Mooi document en natuurlijk een fantastisch aandenken aan een van de allerbeste concerten die ik ooit zag.
En kijk eens wat ik vind in het cd'tje dat ik die avond kocht:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2420: Transatlantic - The Whirlwind
Vervolgens blijft het heel lang stil rondom Transatlantic. Het is niet verwonderlijk. De vier bandleden hebben eigen bands waarmee ze druk zijn (The Flower Kings, Agents Of Mercy, Spock's Beard, Dream Theatre, Marillion). Neal Morse stapt uit Spock's Beard en start een solocarrière met een heleboel albums en concerten (waar Mike Portnoy ook weer volop aan deelneemt); Mike Portnoy stapt uit Dream Theatre en begint allerlei projecten. Het is gewoon niet te doen om de vier bijeen te krijgen. Toch lukt het. Zelf zeggen ze: 'Het was niet de vraag of we ooit weer samen muziek gingen maken, maar wanneer.' En met The Whirlwind dat in 2009 verschijnt, lijken ze zichzelf te overtreffen. Het betreft hier een compositie van bijna tachtig minuten. Het is weliswaar onderverdeeld in twaalf delen, maar die gaan vloeiend in elkaar over en het album laat zich het beste beluisteren in één geheel. Waar het precies over gaat: geen idee. Maar muzikaal gezien is dit voor de progliefhebber weer om je fikken bij af te likken. Complex, bombastisch, bij vlagen hard rockend, dan weer melodieus of balladderig. Het spel is weer van ongekend hoog niveau en de bijdragen van de vier muzikanten is ouderwets indrukwekkend. Ik koop de Deluxe Edition bij het verschijnen op 1 november 2009. Naast het reguliere album nog een extra cd met daarop vier stukken die niet pasten in de suite. Vooral Spinning is een sterk op zichzelf staand werk; de andere drie zijn aardig, maar missen het vuur. En dan zijn er nog vier covers van (prog)klassiekers: The Return Of The Giant Hogweed (Genesis), A Salty Dog (Procol Harum) en I Need You (America) zijn erg goed, maar het absolute hoogtepunt vind ik Soul Sacrifice (Santana). Een heel kort akoestisch verborgen nummertje is de afsluiter van de bonuscd. De Deluxe Edition kent ook nog een dvd, waarop een uitgebreide (een uur en drie kwartier durende) 'making of' documentaire, die leuk is om een keer te bekijken. Voorwaar, geen misse plaat, dit.
Vervolgens blijft het heel lang stil rondom Transatlantic. Het is niet verwonderlijk. De vier bandleden hebben eigen bands waarmee ze druk zijn (The Flower Kings, Agents Of Mercy, Spock's Beard, Dream Theatre, Marillion). Neal Morse stapt uit Spock's Beard en start een solocarrière met een heleboel albums en concerten (waar Mike Portnoy ook weer volop aan deelneemt); Mike Portnoy stapt uit Dream Theatre en begint allerlei projecten. Het is gewoon niet te doen om de vier bijeen te krijgen. Toch lukt het. Zelf zeggen ze: 'Het was niet de vraag of we ooit weer samen muziek gingen maken, maar wanneer.' En met The Whirlwind dat in 2009 verschijnt, lijken ze zichzelf te overtreffen. Het betreft hier een compositie van bijna tachtig minuten. Het is weliswaar onderverdeeld in twaalf delen, maar die gaan vloeiend in elkaar over en het album laat zich het beste beluisteren in één geheel. Waar het precies over gaat: geen idee. Maar muzikaal gezien is dit voor de progliefhebber weer om je fikken bij af te likken. Complex, bombastisch, bij vlagen hard rockend, dan weer melodieus of balladderig. Het spel is weer van ongekend hoog niveau en de bijdragen van de vier muzikanten is ouderwets indrukwekkend. Ik koop de Deluxe Edition bij het verschijnen op 1 november 2009. Naast het reguliere album nog een extra cd met daarop vier stukken die niet pasten in de suite. Vooral Spinning is een sterk op zichzelf staand werk; de andere drie zijn aardig, maar missen het vuur. En dan zijn er nog vier covers van (prog)klassiekers: The Return Of The Giant Hogweed (Genesis), A Salty Dog (Procol Harum) en I Need You (America) zijn erg goed, maar het absolute hoogtepunt vind ik Soul Sacrifice (Santana). Een heel kort akoestisch verborgen nummertje is de afsluiter van de bonuscd. De Deluxe Edition kent ook nog een dvd, waarop een uitgebreide (een uur en drie kwartier durende) 'making of' documentaire, die leuk is om een keer te bekijken. Voorwaar, geen misse plaat, dit.
![Transatlantic - The Whirlwind [Full Song]](https://i.ytimg.com/vi/ryiegc12f3M/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Plankje zesendertig gedraaid; op naar plankje zevenendertig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2421: Transatlantic - Whirld Tour 2010 - Live From Shepherd's Bush Empire, London
Zowaar, Transatlantic gaat touren met The Whirlwind op zak. De eerste tour (2000) ging alleen door de VS, de tweede (2001) bediende slechts Europa; nu is Transatlantic écht transatlantisch. Ik wil er graag bij zijn in Tilburg in mei 2010, maar het lukt dit keer niet. Gelukkig: een van de laatste concerten vindt plaats op 21 mei 2010 in Londen en opnamen daarvan verschijnen eind van dat jaar. Ik koop de Limited Edition bij het uitkomen en geef hem mezelf cadeau op 25 december 2010. Op drie cd's staat het gehele concert. Of het niets is, speelt het kwintet (Stolt, Morse, Portnoy, Trewavas en opnieuw is Daniel Gildenlöw erbij) eerst even de gehele The Whirlwind en vervolgt met All Of The Above. Als dit gedaan is, zegt Mike Portnoy: 'Goh, we zijn nu twee uur bezig en hebben pas twee songs gespeeld.' Dan klinkt We All Need Some Light en de reguliere set eindigt met Duel With The Devil. Hoppa, weer een half uur verder. Bridge Across Forever (door Neal Morse en Roine Stolt met z'n tweetjes) is de eerste toegift en ten slotte krijgen we ook nog even een dik half uur durend Stranger In Your Soul. Toe maar. Het concert is ook te zien op twee dvd's. De tweede dvd bevat de toegiften en wat bonussen: een lange tourdocumentaire, een interview met de bandleden en Return Of The Giant Hogweed (van Genesis) dat de band als extraatje speelt op het High Voltage festival in juli 2010 met gastgitarist Steve Hackett (!). Geen misselijke box, dit. Mooi om de band live aan het werk te zien. De energie en spelvreugde spat ervanaf. In Stranger In Your Soul zit een lang instrumentaal deel waarin Neal Morse de drumstokken van Portnoy overneemt; Portnoy laat zich in het publiek vallen en crowdsurft de zaal rond. Geinig. Mooi document.
Zowaar, Transatlantic gaat touren met The Whirlwind op zak. De eerste tour (2000) ging alleen door de VS, de tweede (2001) bediende slechts Europa; nu is Transatlantic écht transatlantisch. Ik wil er graag bij zijn in Tilburg in mei 2010, maar het lukt dit keer niet. Gelukkig: een van de laatste concerten vindt plaats op 21 mei 2010 in Londen en opnamen daarvan verschijnen eind van dat jaar. Ik koop de Limited Edition bij het uitkomen en geef hem mezelf cadeau op 25 december 2010. Op drie cd's staat het gehele concert. Of het niets is, speelt het kwintet (Stolt, Morse, Portnoy, Trewavas en opnieuw is Daniel Gildenlöw erbij) eerst even de gehele The Whirlwind en vervolgt met All Of The Above. Als dit gedaan is, zegt Mike Portnoy: 'Goh, we zijn nu twee uur bezig en hebben pas twee songs gespeeld.' Dan klinkt We All Need Some Light en de reguliere set eindigt met Duel With The Devil. Hoppa, weer een half uur verder. Bridge Across Forever (door Neal Morse en Roine Stolt met z'n tweetjes) is de eerste toegift en ten slotte krijgen we ook nog even een dik half uur durend Stranger In Your Soul. Toe maar. Het concert is ook te zien op twee dvd's. De tweede dvd bevat de toegiften en wat bonussen: een lange tourdocumentaire, een interview met de bandleden en Return Of The Giant Hogweed (van Genesis) dat de band als extraatje speelt op het High Voltage festival in juli 2010 met gastgitarist Steve Hackett (!). Geen misselijke box, dit. Mooi om de band live aan het werk te zien. De energie en spelvreugde spat ervanaf. In Stranger In Your Soul zit een lang instrumentaal deel waarin Neal Morse de drumstokken van Portnoy overneemt; Portnoy laat zich in het publiek vallen en crowdsurft de zaal rond. Geinig. Mooi document.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2422: More Never Is Enough - Live @ Manchester And Tilburg 2010
Of het allemaal nog niet genoeg is, komt een jaar later deze set uit. Ik koop 'm op 27 oktober 2011. Drie cd's en een dvd. Op de cd's staat het concert dat Transatlantic in 2010 geeft in Manchester. De setlijst is hetzelfde als die van de vorige (box)set. Dat geldt ook voor de dvd, die dan weer is opgenomen in 013 in Tilburg (daar waar ik graag bij had willen zijn, maar dat niet lukte), zij het dat er - zoals gebruikelijk als Transatlantic in Tilburg optreedt - een extra toegift is in de vorm van The Return Of The Giant Hogweed. Ook extra zijn de beeldbonussen van de jams die plaatsvonden tijdens de uitvoeringen van Stranger In Your Soul in Keulen, Stuttgart, Esch Alzette en Pratteln. U begrijpt: leuke aanvulling op de grote box set!
Of het allemaal nog niet genoeg is, komt een jaar later deze set uit. Ik koop 'm op 27 oktober 2011. Drie cd's en een dvd. Op de cd's staat het concert dat Transatlantic in 2010 geeft in Manchester. De setlijst is hetzelfde als die van de vorige (box)set. Dat geldt ook voor de dvd, die dan weer is opgenomen in 013 in Tilburg (daar waar ik graag bij had willen zijn, maar dat niet lukte), zij het dat er - zoals gebruikelijk als Transatlantic in Tilburg optreedt - een extra toegift is in de vorm van The Return Of The Giant Hogweed. Ook extra zijn de beeldbonussen van de jams die plaatsvonden tijdens de uitvoeringen van Stranger In Your Soul in Keulen, Stuttgart, Esch Alzette en Pratteln. U begrijpt: leuke aanvulling op de grote box set!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2423: Transatlantic - Kaleidoscope
Vrij vlot erna, begin 2014, komt er een nieuw album van Transatlantic uit. Ik koop Kaleidoscope op 21 februari 2014. Mijn eerste indruk is dat hij wat tegenvalt; ik hoor minder pakkende melodieën, mis het vuur en de openende epic Into The Blue lijkt ongeïnspireerd, onsamenhangend en wat rommelig. Daarna komen drie kortere songs, te beginnen met het zeikliedje Shine. Gelukkig de rocker Black As The Sky veel goed. Maar waarom daarna dan weer zo'n saai kwezellied als Beyond The Sun? Het album sluit af met het lange titelnummer en ook daarvan vind ik dat het langzaam op gang komt. Ik heb de plaat de eerste jaren dan ook niet veel beluisterd. Maar zoals het vaker gaat: in de loop van de tijd blijkt een album te groeien naarmate ik 'm meer door de kamer knal. Into The Blue blijkt wel degelijk een sterk stuk en er zit een waanzinnige Zappaiaanse gitaarsolo van Roine Stolt in. De twee voornoemde zeikliedjes blijf ik zeikliedjes vinden, maar ze zorgen wel voor wat afwisseling temidden van al het proggeweld en de bombast. Afsluiter Kaleidoscoop neemt ons in dik een half uur mee langs allerlei atmosferen en doet niet veel onder voor de andere lange stukken van de band. De Limited Edition die ik heb bevat een tweede cd met daarop acht covers van (prog)klassiekers: And You And I (Yes), Can't Get It Out Of My Head (Electric Light Orchestra), Conquistador (Procol Harum), Goodbye Yellow Brick Road (Elton John), Tin Soldier (Small Faces), Sylvia (Focus), Indiscipline (King Crimson) en Nights In White Satin (Moody Blues). Stolt, Morse, Portnoy en Trewavas blijven dicht bij de originelen en voegen zo nauwelijks iets toe, de zang is niet altijd even sterk of passend, maar we krijgen hier wel een klein uurtje vermakelijke muziek. Ook bijgevoegd is een dvd met een 'making of'-documentaire en de videoclip voor de single Shine. Alles bij elkaar toch weer een mooie aanvulling op de toch al niet misse Transatlanticcatalogus.
Vrij vlot erna, begin 2014, komt er een nieuw album van Transatlantic uit. Ik koop Kaleidoscope op 21 februari 2014. Mijn eerste indruk is dat hij wat tegenvalt; ik hoor minder pakkende melodieën, mis het vuur en de openende epic Into The Blue lijkt ongeïnspireerd, onsamenhangend en wat rommelig. Daarna komen drie kortere songs, te beginnen met het zeikliedje Shine. Gelukkig de rocker Black As The Sky veel goed. Maar waarom daarna dan weer zo'n saai kwezellied als Beyond The Sun? Het album sluit af met het lange titelnummer en ook daarvan vind ik dat het langzaam op gang komt. Ik heb de plaat de eerste jaren dan ook niet veel beluisterd. Maar zoals het vaker gaat: in de loop van de tijd blijkt een album te groeien naarmate ik 'm meer door de kamer knal. Into The Blue blijkt wel degelijk een sterk stuk en er zit een waanzinnige Zappaiaanse gitaarsolo van Roine Stolt in. De twee voornoemde zeikliedjes blijf ik zeikliedjes vinden, maar ze zorgen wel voor wat afwisseling temidden van al het proggeweld en de bombast. Afsluiter Kaleidoscoop neemt ons in dik een half uur mee langs allerlei atmosferen en doet niet veel onder voor de andere lange stukken van de band. De Limited Edition die ik heb bevat een tweede cd met daarop acht covers van (prog)klassiekers: And You And I (Yes), Can't Get It Out Of My Head (Electric Light Orchestra), Conquistador (Procol Harum), Goodbye Yellow Brick Road (Elton John), Tin Soldier (Small Faces), Sylvia (Focus), Indiscipline (King Crimson) en Nights In White Satin (Moody Blues). Stolt, Morse, Portnoy en Trewavas blijven dicht bij de originelen en voegen zo nauwelijks iets toe, de zang is niet altijd even sterk of passend, maar we krijgen hier wel een klein uurtje vermakelijke muziek. Ook bijgevoegd is een dvd met een 'making of'-documentaire en de videoclip voor de single Shine. Alles bij elkaar toch weer een mooie aanvulling op de toch al niet misse Transatlanticcatalogus.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2424: Transatlantic - KaLIVEoscope
Toe maar. In 2015 komt dit uit en ik koop de Limited Deluxe Edition op 29 juli 2015. Drie cd's, twee dvd's en een bluray. Toe maar. Op de cd's staat het concert in Tilburg (waar ik dus niet bij kon zijn). De band start met het bijna half uur durende Into The Blue en daarna volgt My New World, dat gelukkig weer in de setlijst zit. Het eerste plaatje eindigt met het zeikliedje Shine. Het tweede plaatje opent met een uittreksel van The Whirlwind. Een uittreksel dat een half uur duurt. Na zeikliedje Beyond The Sun volgt dan het meer dan een half uur durende Kaleidoscope. Het derde plaatje begint met een toetsen-gitaarduet van Neal Morse en Roine Stolt dat overloopt in het onvermijdelijke We All Need Some Light. Dan is het tijd voor de rocker Black As The Sky. We zijn zo ongeveer bij de toegiften beland. Covers! Eerst klinkt Nights In White Satin (Moody Blues) en daarna stapt zowaar onze eigen Thijs van Leer het podium op voor zeer verdienstelijke versies van Sylvia en Hocus Pocus. Een dik half uur durende medley van All Of The Above en Stranger In Your Soul sluit het concert dan eindelijk af. 'Tilburg, we know you,' roept Mike Portnoy, 'but please go home.' Op de twee dvd's staat het concert uit Manchester (zelfde setlijst, behalve de drie covers) en het is weer mooi om het kwartet (aangevuld met Ted Leonard op toetsen, gitaar en percussie) aan het werk te zien. Ook extra: beeldmateriaal van de drie covers uit Tilburg! Van Leer ziet er niet uit met die eeuwige lange leren jas en die leren pet en zijn nogal brede verschijning, maar spelen kan de beste man nog altijd zeker. Op de blueray staat alles van de twee dvd's, maar dan in bluraykwaliteit. Toe maar.
Toe maar. In 2015 komt dit uit en ik koop de Limited Deluxe Edition op 29 juli 2015. Drie cd's, twee dvd's en een bluray. Toe maar. Op de cd's staat het concert in Tilburg (waar ik dus niet bij kon zijn). De band start met het bijna half uur durende Into The Blue en daarna volgt My New World, dat gelukkig weer in de setlijst zit. Het eerste plaatje eindigt met het zeikliedje Shine. Het tweede plaatje opent met een uittreksel van The Whirlwind. Een uittreksel dat een half uur duurt. Na zeikliedje Beyond The Sun volgt dan het meer dan een half uur durende Kaleidoscope. Het derde plaatje begint met een toetsen-gitaarduet van Neal Morse en Roine Stolt dat overloopt in het onvermijdelijke We All Need Some Light. Dan is het tijd voor de rocker Black As The Sky. We zijn zo ongeveer bij de toegiften beland. Covers! Eerst klinkt Nights In White Satin (Moody Blues) en daarna stapt zowaar onze eigen Thijs van Leer het podium op voor zeer verdienstelijke versies van Sylvia en Hocus Pocus. Een dik half uur durende medley van All Of The Above en Stranger In Your Soul sluit het concert dan eindelijk af. 'Tilburg, we know you,' roept Mike Portnoy, 'but please go home.' Op de twee dvd's staat het concert uit Manchester (zelfde setlijst, behalve de drie covers) en het is weer mooi om het kwartet (aangevuld met Ted Leonard op toetsen, gitaar en percussie) aan het werk te zien. Ook extra: beeldmateriaal van de drie covers uit Tilburg! Van Leer ziet er niet uit met die eeuwige lange leren jas en die leren pet en zijn nogal brede verschijning, maar spelen kan de beste man nog altijd zeker. Op de blueray staat alles van de twee dvd's, maar dan in bluraykwaliteit. Toe maar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2425: Transatlantic - The Absolute Universe - The Breath Of Life
De jaren vlieden weer voorbij. In november 2020 komt dan het bericht dat het Roine Stolt, Neal Morse, Mike Portnoy en Pete Trewavas weer gelukt is om bijeen te komen om een heus album op te nemen: The Absolute Universe. Alle vier de muzikanten brengen veel materiaal in en dat leggen ze vast. Allerlei losse delen zijn verbonden met verschillende muzikale thema's en ook tekstueel is er een onderliggende verhaallijn. Het is echt veel. In het kwartet ontstaat een tweedeling: vooral Morse en Trewavas zijn ervan overtuigd dat een compact album de boodschap kernachtiger zal overbrengen en team Stolt-Portnoy pleit voor een klassiek conceptalbum dat anderhalf uur in beslag neemt. Ze komen er niet uit en dan is het besluit: we doen gewoon allebei. Morse neemt de taak op zich om een Abridged Version in elkaar te zetten en Stolt gaat aan de gang met een Extended Version. De grap is dat er overlap is op beide platen, maar dat er op beide albums ook stukken staan die weer niet op de andere te horen zijn; op het ene album is een versie van een lied langer of korter dan op het andere. En zo blijf je aan de gang. Op 5 februari 2021 verschijnt dan The Absolute Universe - The Breath Of Life (Abridged Version) en drie dagen later heb ik 'm in huis. De Overture verraadt de muzikale thema's al en daarna volgen nog dertien stukken die in elkaar overlopen en een lange songsuite vormen. De delen zijn afwisselend bombastisch, ingetogen, rocky, complex en overdonderend. Afsluiter Love Made A Way kent De Hogere Boodschap en is natuurlijk weer geheel Morse, maar we horen veel vocale bijdragen van de andere drie. In hoeverre bijna zeventig minuten 'abridged' is, kun je je afvragen, maar in z'n geheel is dit gewoon een schitterend album.
De jaren vlieden weer voorbij. In november 2020 komt dan het bericht dat het Roine Stolt, Neal Morse, Mike Portnoy en Pete Trewavas weer gelukt is om bijeen te komen om een heus album op te nemen: The Absolute Universe. Alle vier de muzikanten brengen veel materiaal in en dat leggen ze vast. Allerlei losse delen zijn verbonden met verschillende muzikale thema's en ook tekstueel is er een onderliggende verhaallijn. Het is echt veel. In het kwartet ontstaat een tweedeling: vooral Morse en Trewavas zijn ervan overtuigd dat een compact album de boodschap kernachtiger zal overbrengen en team Stolt-Portnoy pleit voor een klassiek conceptalbum dat anderhalf uur in beslag neemt. Ze komen er niet uit en dan is het besluit: we doen gewoon allebei. Morse neemt de taak op zich om een Abridged Version in elkaar te zetten en Stolt gaat aan de gang met een Extended Version. De grap is dat er overlap is op beide platen, maar dat er op beide albums ook stukken staan die weer niet op de andere te horen zijn; op het ene album is een versie van een lied langer of korter dan op het andere. En zo blijf je aan de gang. Op 5 februari 2021 verschijnt dan The Absolute Universe - The Breath Of Life (Abridged Version) en drie dagen later heb ik 'm in huis. De Overture verraadt de muzikale thema's al en daarna volgen nog dertien stukken die in elkaar overlopen en een lange songsuite vormen. De delen zijn afwisselend bombastisch, ingetogen, rocky, complex en overdonderend. Afsluiter Love Made A Way kent De Hogere Boodschap en is natuurlijk weer geheel Morse, maar we horen veel vocale bijdragen van de andere drie. In hoeverre bijna zeventig minuten 'abridged' is, kun je je afvragen, maar in z'n geheel is dit gewoon een schitterend album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2426: Transatlantic - The Absolute Universe - Forevermore
Forevermore is de Extended Version van The Absolute Universe en met dik anderhalf uur lijkt het inderdaad op de klassieke progdubbelalbums uit de jaren zeventig. Het geluid is echter modern en fris, al zijn er natuurlijk wel degelijk elementen uit die gloriejaren van de prog te horen: bombast, virtuoos spel, tempo- en maatwisselingen en allerlei atmosferen die de muziek ons in sleurt. Veel stukken die ook op de korte versie staan, horen we hier in een veel uitgebreidere vorm en daarnaast ook veel 'nieuwe' muziek. Alleen al de Overture gaat zo veel dieper en verder en kan dus goed naast de 'abridged' versie bestaan. Dat geldt trouwens voor beide albums: ondanks overlap zijn het gewoon twee heel verschillende platen. Stolt heeft een grandioos stuk in elkander gezet: alles loopt vloeiend in elkaar over en er is veel meer ruimte om de vele muzikale thema's uit te werken. Daardoor overtreft deze versie wat mij betreft de compactere. Ook deze dubbelcd verschijnt op 5 februari 2021 en heb ik drie dagen later in huis. En of het allemaal nog niet genoeg is, komt Transatlantic ook nog met een derde versie van The Absolute Universe en wel op blurayversie: The Ultimate Version. Even op de zaken vooruitlopen: die duurt bijna twee uur en is - net als de Abridged Version en de Extended Version grandioos.
Forevermore is de Extended Version van The Absolute Universe en met dik anderhalf uur lijkt het inderdaad op de klassieke progdubbelalbums uit de jaren zeventig. Het geluid is echter modern en fris, al zijn er natuurlijk wel degelijk elementen uit die gloriejaren van de prog te horen: bombast, virtuoos spel, tempo- en maatwisselingen en allerlei atmosferen die de muziek ons in sleurt. Veel stukken die ook op de korte versie staan, horen we hier in een veel uitgebreidere vorm en daarnaast ook veel 'nieuwe' muziek. Alleen al de Overture gaat zo veel dieper en verder en kan dus goed naast de 'abridged' versie bestaan. Dat geldt trouwens voor beide albums: ondanks overlap zijn het gewoon twee heel verschillende platen. Stolt heeft een grandioos stuk in elkander gezet: alles loopt vloeiend in elkaar over en er is veel meer ruimte om de vele muzikale thema's uit te werken. Daardoor overtreft deze versie wat mij betreft de compactere. Ook deze dubbelcd verschijnt op 5 februari 2021 en heb ik drie dagen later in huis. En of het allemaal nog niet genoeg is, komt Transatlantic ook nog met een derde versie van The Absolute Universe en wel op blurayversie: The Ultimate Version. Even op de zaken vooruitlopen: die duurt bijna twee uur en is - net als de Abridged Version en de Extended Version grandioos.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2427: Transatlantic - The Final Flight - Live At L'Olympia
Je kon erop wachten. Ik deed het. In februari 2023 verschijnt een livedocument van de Absolute Universe-tour en ik koop 'm op de 20e van die maand. Het laatste concert van de tour, opgenomen op 28 juli 2022 in L'Olympia in Parijs, staat in beeld en geluid op drie cd's en een bluray. Het is nogal wat. Het eerste deel van het concert - de eerste en tweede cd - is de Ultimate Version van The Absolute Universe, dik honderd minuten lang. Het kwartet, uitgebreid met Ted Leonard tot een kwintet, sleept ons mede door een fenomenale uitvoering van het werk. Live komt bijzonder goed tot uiting wat een grandioze songsuite het is; de complexe instrumentale delen, de rocksongs en de ballads lopen vloeiend in elkaar over en lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het spelniveau is superhoog. Op de derde cd vinden we dan een uittreksel van The Whirlwind; wederom is het bijna tachtig minuten durende megastuk teruggebracht tot dik een half uur. Hiermee is het officiële concert voorbij, maar er zijn natuurlijk toegiften, die beginnen met een kort duet van toetsenist Neal Morse en gitarist Roine Stolt, dat het intro blijkt tot het onvermijdelijke We All Need Some Light. Ten slotte klinkt The Final Medley, waarin de hoogtepunten van de epische stukken Duel With The Devil, My New World, All Of The Above en Stranger In Your Soul aaneen zijn geplakt tot een bijna half uur durende en grootse finale. Op de bluray staat het complete concert en kunnen we weer zien hoe intensief het spel van de heren is. Bij het verschijnen van deze set is het vooral Mike Portnoy die in de media liet doorschemeren dat het waarschijnlijk de laatste tour van Transatlantic is geweest en dit zo ongeveer het laatste wat de band gaat uitbrengen. Het is zo goed als ondoenlijk om vier topmuzikanten als Stolt, Morse, Trewavas en Portnoy samen te krijgen; de vier zijn bijzonder druk met hun eigen bands en projecten, de agenda's zitten al voor jaren vol en financieel kan het allemaal nauwelijks uit. Is dit het einde van Transatlantic? Wordt vervolgd.
Je kon erop wachten. Ik deed het. In februari 2023 verschijnt een livedocument van de Absolute Universe-tour en ik koop 'm op de 20e van die maand. Het laatste concert van de tour, opgenomen op 28 juli 2022 in L'Olympia in Parijs, staat in beeld en geluid op drie cd's en een bluray. Het is nogal wat. Het eerste deel van het concert - de eerste en tweede cd - is de Ultimate Version van The Absolute Universe, dik honderd minuten lang. Het kwartet, uitgebreid met Ted Leonard tot een kwintet, sleept ons mede door een fenomenale uitvoering van het werk. Live komt bijzonder goed tot uiting wat een grandioze songsuite het is; de complexe instrumentale delen, de rocksongs en de ballads lopen vloeiend in elkaar over en lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het spelniveau is superhoog. Op de derde cd vinden we dan een uittreksel van The Whirlwind; wederom is het bijna tachtig minuten durende megastuk teruggebracht tot dik een half uur. Hiermee is het officiële concert voorbij, maar er zijn natuurlijk toegiften, die beginnen met een kort duet van toetsenist Neal Morse en gitarist Roine Stolt, dat het intro blijkt tot het onvermijdelijke We All Need Some Light. Ten slotte klinkt The Final Medley, waarin de hoogtepunten van de epische stukken Duel With The Devil, My New World, All Of The Above en Stranger In Your Soul aaneen zijn geplakt tot een bijna half uur durende en grootse finale. Op de bluray staat het complete concert en kunnen we weer zien hoe intensief het spel van de heren is. Bij het verschijnen van deze set is het vooral Mike Portnoy die in de media liet doorschemeren dat het waarschijnlijk de laatste tour van Transatlantic is geweest en dit zo ongeveer het laatste wat de band gaat uitbrengen. Het is zo goed als ondoenlijk om vier topmuzikanten als Stolt, Morse, Trewavas en Portnoy samen te krijgen; de vier zijn bijzonder druk met hun eigen bands en projecten, de agenda's zitten al voor jaren vol en financieel kan het allemaal nauwelijks uit. Is dit het einde van Transatlantic? Wordt vervolgd.
![Transatlantic - Overture [Album: The Absolute Universe_ The Final Flight: Live At L?Olympia] - 1080p](https://i.ytimg.com/vi/lOBJNJFoYzk/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2428: The Travelling Wilburys - The Travelling Wilburys Collection
Er verschijnt in 1988 het album The Travelling Wilburys vol. 1. Aanvankelijk weet niemand precies wie er in de band zitten; op de hoes staan slechts silhouetten met namen als Nelson Wilbury, Otis Wilbury, Charly T. Wilbury, Lefty Wilbury en Lucky Wilbury, maar als we de eerste single Handle With Care horen, dan weten we dat het hier gaat om de grootste supergroep aller tijden. Achter die namen gaan niemand minder dan Bob Dylan, George Harrison, Roy Orbison en Jeff Lynne schuil. Het blijkt een uit de hand gelopen grap: Harrison heeft Handle With Care geschreven, vraagt Jeff Lynne het te produceren, die speelt mee en voor ze het weten zijn Dylan, Orbison en Petty ook betrokken. De single is te goed om het daarbij te laten, dus maken de heren een heel album. Er komt een documentaire uit en een jaar later gaat het vijftal de studio in om een opvolger te maken. Helaas komt Orbison vroegtijdig te overlijden, maar de achterblijvers maken de plaat desalniettemin en The Travelling Wilburys vol. 3 (grapje) verschijnt in 1990. In 2007 komt deze verzamelaar The Travelling Wilburys Collection uit. Op de twee cd's staan de twee albums met wat extraatjes die op de planken zijn blijven liggen. Op de bijgevoegde cd staat de documentaire en de videoclips van de singles. Het is een prachtig document. De tweede plaat háált het niet bij de eerste en ondanks dat Dylan, Harrison, Orbison en Petty fijn spelen en zingen, is het Jeff Lynne die zijn stempel stevig op het geluid drukt. De hele productie is zijn werk en alles klinkt zoals we van Lynne gewend zijn. Mooi setje.
Er verschijnt in 1988 het album The Travelling Wilburys vol. 1. Aanvankelijk weet niemand precies wie er in de band zitten; op de hoes staan slechts silhouetten met namen als Nelson Wilbury, Otis Wilbury, Charly T. Wilbury, Lefty Wilbury en Lucky Wilbury, maar als we de eerste single Handle With Care horen, dan weten we dat het hier gaat om de grootste supergroep aller tijden. Achter die namen gaan niemand minder dan Bob Dylan, George Harrison, Roy Orbison en Jeff Lynne schuil. Het blijkt een uit de hand gelopen grap: Harrison heeft Handle With Care geschreven, vraagt Jeff Lynne het te produceren, die speelt mee en voor ze het weten zijn Dylan, Orbison en Petty ook betrokken. De single is te goed om het daarbij te laten, dus maken de heren een heel album. Er komt een documentaire uit en een jaar later gaat het vijftal de studio in om een opvolger te maken. Helaas komt Orbison vroegtijdig te overlijden, maar de achterblijvers maken de plaat desalniettemin en The Travelling Wilburys vol. 3 (grapje) verschijnt in 1990. In 2007 komt deze verzamelaar The Travelling Wilburys Collection uit. Op de twee cd's staan de twee albums met wat extraatjes die op de planken zijn blijven liggen. Op de bijgevoegde cd staat de documentaire en de videoclips van de singles. Het is een prachtig document. De tweede plaat háált het niet bij de eerste en ondanks dat Dylan, Harrison, Orbison en Petty fijn spelen en zingen, is het Jeff Lynne die zijn stempel stevig op het geluid drukt. De hele productie is zijn werk en alles klinkt zoals we van Lynne gewend zijn. Mooi setje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2429: Theo Travis' Double Talk - Transgression
Theo Travis speelt sax en fluit op heel veel albums die bij mij in de kast staan. Hij is dan altijd gastmuzikant of lid van een band. Ik noem een paar namen met wie hij samenwerkt: Robert Fripp, The Soft Machine, Steven Wilson, The Tangent, Jansen Barbieri Karn en gaat u zo maar verder. Solowerk maakt hij ook, maar ik heb slechts een enkel album dat uitkwam onder zijn eigen naam en dat is deze cd (die ik bij het verschijnen koop op 14 augustus 2015). Zijn eigen band heet Double Talk en bestaat naast Travis uit gitarist Mike Outram, orgelspeler Pete Whittaker en drummer Nic France. Op het repertoire eigen werk dat we het beste kunnen catalogiseren onder progjazz of jazzprog. We horen invloeden van alle namen voor wie Travis werkt. Zelf vind ik dat sommige stukken zo op een nieuw King Crimson-album hadden gekund, maar intrigerend is het allemaal zeker. Ik had hem een poosje niet uit de kast gehaald en ik heb alweer zin om 'm nóg een keer te beluisteren.
Barst, niks te vinden van dit album op YT, dus dan maar wat live vertolkingen van het album in oktober 2015:
Theo Travis speelt sax en fluit op heel veel albums die bij mij in de kast staan. Hij is dan altijd gastmuzikant of lid van een band. Ik noem een paar namen met wie hij samenwerkt: Robert Fripp, The Soft Machine, Steven Wilson, The Tangent, Jansen Barbieri Karn en gaat u zo maar verder. Solowerk maakt hij ook, maar ik heb slechts een enkel album dat uitkwam onder zijn eigen naam en dat is deze cd (die ik bij het verschijnen koop op 14 augustus 2015). Zijn eigen band heet Double Talk en bestaat naast Travis uit gitarist Mike Outram, orgelspeler Pete Whittaker en drummer Nic France. Op het repertoire eigen werk dat we het beste kunnen catalogiseren onder progjazz of jazzprog. We horen invloeden van alle namen voor wie Travis werkt. Zelf vind ik dat sommige stukken zo op een nieuw King Crimson-album hadden gekund, maar intrigerend is het allemaal zeker. Ik had hem een poosje niet uit de kast gehaald en ik heb alweer zin om 'm nóg een keer te beluisteren.
Barst, niks te vinden van dit album op YT, dus dan maar wat live vertolkingen van het album in oktober 2015:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2430: The Treble Spankers - Hasheeda
The Treble Spankers is een van de 12.354 bandjes van gitarist Marcel Kruup en met dit kwartet begeeft hij zich op het pad van de surfmuziek. Zelf speelt hij de bescheiden rol van slaggitarist; de solo's laat hij over aan ene Phantom Frank (Frank Gerritsen). Maarten Heijblok speelt bas en drummer Frank Sloos maakt het kwartet compleet. Ik zie de band live spelen op het toenmalige buitenpodium van Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn tijdens een of ander festival op 31 augustus 1996 en ik ben gegrepen door hun energie en speellol. Na afloop koop ik de cd die in 1995 is uitgekomen. Thuis doe ik het feestje nog eens over. Veel eigen composities en hier en daar een cover. Surf, rock met hier en daar een Oosters tintje. Onbegrijpelijk dat deze gasten niet véél groter zijn geworden. Hasheeda was overigens het tweede (en laatste) album van de groep. Daarna ging Kruup verder met het 12.355e bandje: The Herb Spectacles.
The Treble Spankers is een van de 12.354 bandjes van gitarist Marcel Kruup en met dit kwartet begeeft hij zich op het pad van de surfmuziek. Zelf speelt hij de bescheiden rol van slaggitarist; de solo's laat hij over aan ene Phantom Frank (Frank Gerritsen). Maarten Heijblok speelt bas en drummer Frank Sloos maakt het kwartet compleet. Ik zie de band live spelen op het toenmalige buitenpodium van Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn tijdens een of ander festival op 31 augustus 1996 en ik ben gegrepen door hun energie en speellol. Na afloop koop ik de cd die in 1995 is uitgekomen. Thuis doe ik het feestje nog eens over. Veel eigen composities en hier en daar een cover. Surf, rock met hier en daar een Oosters tintje. Onbegrijpelijk dat deze gasten niet véél groter zijn geworden. Hasheeda was overigens het tweede (en laatste) album van de groep. Daarna ging Kruup verder met het 12.355e bandje: The Herb Spectacles.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2431: Trees - Trees
Britse folkrockband die bijeen was van 1969 tot 1972. In die tijd baarde de groep met haar twee albums The Garden Of Jane Delawney en On The Shore weinig opzien, maar in de loop van de jaren ver na het uiteenvallen van de groep groeide de belangstelling. In 2020 verschijnt deze box met vier plaatjes. Ik koop die box op 20 november 2020, als hij dan net uit is. Op het eerste plaatje horen we de debuutplaat The Garden Of Jane Delawney (1970). De groep werd in de pers bejubeld als 'de nieuwe Fairport Convention, maar dan psychedelischer'. Dat klopt wel; het elektrische gitaarwerk is nadrukkelijk. Maar bovenal opvallend is het kristalheldere stemgeluid van Celia Humphris. Op het repertoire een boel klassieke folkliederen (She Moved Through The Fair) en een stuk of wat eigen composities. On The Shore (1971) beslaat het tweede plaatje. Het album is beroemd geworden door het hoesontwerp van Hipgnosis. De plaat zelf is een vervolg op de voorganger, zij het dat de groep het geluid verder weet te ontwikkelen. Ook hier een mengeling van traditionals en eigen composities, met Murdoch en Streets Of Derry als absolute hoogtepunten. Op het derde en vierde plaatje horen we remixen (uit 2007), demo's, liveopnamen voor de BBC (1970) en een paar liveopnamen van een eenmalige reünie in 2018. Vanaf 1972 gaan de bandleden ieder hun eigen weg, al dan niet in de muziek. Celia Humphris doet achtergrondzang op diverse platen voor even zo diverse artiesten, waaronder het prachtige album Talking To Strangers van Judy Dyble. Trees is een mooi document ter nagedachtenis van de groep Trees.
Britse folkrockband die bijeen was van 1969 tot 1972. In die tijd baarde de groep met haar twee albums The Garden Of Jane Delawney en On The Shore weinig opzien, maar in de loop van de jaren ver na het uiteenvallen van de groep groeide de belangstelling. In 2020 verschijnt deze box met vier plaatjes. Ik koop die box op 20 november 2020, als hij dan net uit is. Op het eerste plaatje horen we de debuutplaat The Garden Of Jane Delawney (1970). De groep werd in de pers bejubeld als 'de nieuwe Fairport Convention, maar dan psychedelischer'. Dat klopt wel; het elektrische gitaarwerk is nadrukkelijk. Maar bovenal opvallend is het kristalheldere stemgeluid van Celia Humphris. Op het repertoire een boel klassieke folkliederen (She Moved Through The Fair) en een stuk of wat eigen composities. On The Shore (1971) beslaat het tweede plaatje. Het album is beroemd geworden door het hoesontwerp van Hipgnosis. De plaat zelf is een vervolg op de voorganger, zij het dat de groep het geluid verder weet te ontwikkelen. Ook hier een mengeling van traditionals en eigen composities, met Murdoch en Streets Of Derry als absolute hoogtepunten. Op het derde en vierde plaatje horen we remixen (uit 2007), demo's, liveopnamen voor de BBC (1970) en een paar liveopnamen van een eenmalige reünie in 2018. Vanaf 1972 gaan de bandleden ieder hun eigen weg, al dan niet in de muziek. Celia Humphris doet achtergrondzang op diverse platen voor even zo diverse artiesten, waaronder het prachtige album Talking To Strangers van Judy Dyble. Trees is een mooi document ter nagedachtenis van de groep Trees.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2432: Tricky - Maxinquaye
In 1995 stond de muziekwereld op z'n kop door dit debuutalbum van Tricky. Hem kennen we van eerdere acties bij Massive Attack en Björk en nog een heleboel meer. De titel van z'n eerste soloplaat is een eerbetoon aan zijn overleden mama Maxine en aan het volk waar hij oorspronkelijk uit vandaan komt, de Quaye. Tricky brengt lome triphop, zorgvuldig geproduceerde grooves, subtiele samples en donkere atmosferen. Martine (zijn vriendin Martina Topley-Bird) verzorgt de meeste vocalen. Het resultaat is een duistere, maar bijzonder intrigerende plaat die wonder boven wonder diverse singlehits herbergt. Ik moet Maxinquaye kopen op 21 oktober 1995. Aanvankelijk vind ik hem wat tegenvallen, maar na herhaalde luisterbeurten groeit het album in de loop van de jaren uit tot een uiterst sterk werk.
In 1995 stond de muziekwereld op z'n kop door dit debuutalbum van Tricky. Hem kennen we van eerdere acties bij Massive Attack en Björk en nog een heleboel meer. De titel van z'n eerste soloplaat is een eerbetoon aan zijn overleden mama Maxine en aan het volk waar hij oorspronkelijk uit vandaan komt, de Quaye. Tricky brengt lome triphop, zorgvuldig geproduceerde grooves, subtiele samples en donkere atmosferen. Martine (zijn vriendin Martina Topley-Bird) verzorgt de meeste vocalen. Het resultaat is een duistere, maar bijzonder intrigerende plaat die wonder boven wonder diverse singlehits herbergt. Ik moet Maxinquaye kopen op 21 oktober 1995. Aanvankelijk vind ik hem wat tegenvallen, maar na herhaalde luisterbeurten groeit het album in de loop van de jaren uit tot een uiterst sterk werk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2433: Trifecta - Fragments
Tijdens de tour van Steven Wilson in 2018 zitten drie van zijn muzikanten uit zijn begeleidingsband regelmatig tijdens soundchecks met elkaar te jammen en pielen. Drummer Craig Blundell, toetsenist Adam Holzman en bassist Nick Beggs kunnen het prima met elkaar vinden en weten die jams om te vormen tot een reeks puntige, veelal instrumentale composities. Ze brengen deze in 2021 uit onder de naam Trifecta en ik koop het album Fragments bij het verschijnen op 19 augustus 2021. De plaat staat vol met aanstekelijke jazzrock zonder overbodig gepiel. De meeste stukken duren tussen de twee en vier minuten en afwisseling is het wat de klok slaat. Dat betekent overigens niet dat het vluchtig is; dit trio weet in de vijftien composities een ongekende diepgang te bereiken. Het begint al gelijk superfunky met Fragment 1: Clean Up On Aisle Five. Her en der horen we invloeden van groten der aarde en het meest duidelijk komen die naar voren in mijn favoriet Fragment 6: The Enigma Of Mr. Fripp. Ook Fragment 11: Voyage Of Discovery vind ik ijzersterk, maar eigenlijk staat er geen enkel minder nummer op deze prachtplahaat!
Tijdens de tour van Steven Wilson in 2018 zitten drie van zijn muzikanten uit zijn begeleidingsband regelmatig tijdens soundchecks met elkaar te jammen en pielen. Drummer Craig Blundell, toetsenist Adam Holzman en bassist Nick Beggs kunnen het prima met elkaar vinden en weten die jams om te vormen tot een reeks puntige, veelal instrumentale composities. Ze brengen deze in 2021 uit onder de naam Trifecta en ik koop het album Fragments bij het verschijnen op 19 augustus 2021. De plaat staat vol met aanstekelijke jazzrock zonder overbodig gepiel. De meeste stukken duren tussen de twee en vier minuten en afwisseling is het wat de klok slaat. Dat betekent overigens niet dat het vluchtig is; dit trio weet in de vijftien composities een ongekende diepgang te bereiken. Het begint al gelijk superfunky met Fragment 1: Clean Up On Aisle Five. Her en der horen we invloeden van groten der aarde en het meest duidelijk komen die naar voren in mijn favoriet Fragment 6: The Enigma Of Mr. Fripp. Ook Fragment 11: Voyage Of Discovery vind ik ijzersterk, maar eigenlijk staat er geen enkel minder nummer op deze prachtplahaat!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCD127: Bittersweethearts - Who's Your Sweetheart?
Amerikaans bandje gezien in een kroeg hier in Den Helder vorig jaar. Was wel een vermakelijke avond dus ben de volgende dag ook naar ze geweest in Heemskerk. Iets met dronken roepen dat je morgen weer komt (en dat voor de verandering ook echt eens doen ). Ik kon dat tripje naar Heemskerk prima combineren met een concertje in Taverne Bergen (een meer dan halve eeuw oud muziekcafé die helaas volgend jaar moet sluiten omdat de (nieuwe) eigenaar/eigenaren er een hippe whiskytent willen openen 
ofzo)
Dit jaar waren ze wederom in Nederland en iemand die ik ken is heengeweest en gaf me deze cd afgelopen weekend.
Amerikaans bandje gezien in een kroeg hier in Den Helder vorig jaar. Was wel een vermakelijke avond dus ben de volgende dag ook naar ze geweest in Heemskerk. Iets met dronken roepen dat je morgen weer komt (en dat voor de verandering ook echt eens doen
). Ik kon dat tripje naar Heemskerk prima combineren met een concertje in Taverne Bergen (een meer dan halve eeuw oud muziekcafé die helaas volgend jaar moet sluiten omdat de (nieuwe) eigenaar/eigenaren er een hippe whiskytent willen openen ofzo)Dit jaar waren ze wederom in Nederland en iemand die ik ken is heengeweest en gaf me deze cd afgelopen weekend.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Ja zonde van de Taveerne, niet dat ik er de deur platliep, maar is er altijd prima toeven.quote:
DDCD127: Bittersweethearts - Who's Your Sweetheart?
Amerikaans bandje gezien in een kroeg hier in Den Helder vorig jaar. Was wel een vermakelijke avond dus ben de volgende dag ook naar ze geweest in Heemskerk. Iets met dronken roepen dat je morgen weer komt (en dat voor de verandering ook echt eens doen
Dit jaar waren ze wederom in Nederland en iemand die ik ken is heengeweest en gaf me deze cd afgelopen weekend.
[ afbeelding ]
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
Mee eens, ben er vijf keer geweest zie ik net.quote:
[..]
Ja zonde van de Taveerne, niet dat ik er de deur platliep, maar is er altijd prima toeven.
Die dag waar ik het in mijn vorige post over had trad Longo Longo op. Wat een feest was dat.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2434: Trifecta - The New Normal
Nick Beggs, Adam Holzman en Craig Blundell hebben de smaak te pakken en doen het nog eens dunnetjes over met The New Normal, dat ik koop op 15 april 2024 (als-ie net uit is). Negentien korte stukken maar liefst, al zijn sommige wel érg kort. Er zitten namelijk wat lollige interludes tussen. Geinponem Beggs brengt wat hoorspelachtige meligheid tussendoor. Muzikaal zit het weer compleet snor. Blundell legt de subtiele drumbasis, waaroverheen Beggs dan - al dan niet met zijn stick - de funky fundering aanvult, zodat Holzman er heerlijk overheen kan soleren met piano, orgel of Moog. Complexe jazzprog is het wat de klok slaat, afgewisseld met wat lyrischer composities. Verslavend, wel.
Nick Beggs, Adam Holzman en Craig Blundell hebben de smaak te pakken en doen het nog eens dunnetjes over met The New Normal, dat ik koop op 15 april 2024 (als-ie net uit is). Negentien korte stukken maar liefst, al zijn sommige wel érg kort. Er zitten namelijk wat lollige interludes tussen. Geinponem Beggs brengt wat hoorspelachtige meligheid tussendoor. Muzikaal zit het weer compleet snor. Blundell legt de subtiele drumbasis, waaroverheen Beggs dan - al dan niet met zijn stick - de funky fundering aanvult, zodat Holzman er heerlijk overheen kan soleren met piano, orgel of Moog. Complexe jazzprog is het wat de klok slaat, afgewisseld met wat lyrischer composities. Verslavend, wel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2435: Erik Truffaz Ladyland / Erik Truffaz Quartet - Face-À-Face
Erik Truffaz is een Frans trompettist, die vanaf begin jaren negentig aan de jazzweg timmert. Hij slingert zijn toeter doorgaans door allerlei effecten en hij heeft - net als Nils Petter Molvaer, Arve Henriksen en Eric Vloeimans - zeer goed geluisterd naar Jon Hassell: de trompet kent veelal dat kenmerkende en schurende geluid. Wat Truffaz dan weer heel anders doet, is dat hij allerlei invloeden vanuit de dance en hiphop in zijn composities stopt. In 2006 verschijnt deze set met twee cd's en een dvd. Op het eerste plaatje horen we zijn Erik Truffaz Ladyland aan het werk: een mix van jazz, hiphop en wereldmuziek. Van de Frans- en anderstalige raps kan ik geen chocolade maken, maar de bijzondere mengeling kan mij zeker bekoren. Het Erik Truffaz Quartet brengt op het eerste gehoor wat traditionelere jazz, maar ook hier zitten vervreemdende elementen in. Op de dvd zien we onder andere het Quartet en Ladyland aan het werk en daarnaast nog een interview. Op 27 mei 2011 ben ik in mijn toenmalige plaatselijke platenwinkel om het dan net verschenen nieuwe Truffazalbum te beluisteren en aan te schaffen. De pief die er werkte haalde van onder de toonbank deze set tevoorschijn. Hij had 'm een vijf jaar ervoor aangeschaft, maar een of twee keer beluisterd en wilde ervanaf. Voor een prikkie staat-ie sindsdien bij mij in de kast en ik haal de cd's er geregeld uit. Intrigerend spul.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 19-05-2024 07:47:13 ]
Erik Truffaz is een Frans trompettist, die vanaf begin jaren negentig aan de jazzweg timmert. Hij slingert zijn toeter doorgaans door allerlei effecten en hij heeft - net als Nils Petter Molvaer, Arve Henriksen en Eric Vloeimans - zeer goed geluisterd naar Jon Hassell: de trompet kent veelal dat kenmerkende en schurende geluid. Wat Truffaz dan weer heel anders doet, is dat hij allerlei invloeden vanuit de dance en hiphop in zijn composities stopt. In 2006 verschijnt deze set met twee cd's en een dvd. Op het eerste plaatje horen we zijn Erik Truffaz Ladyland aan het werk: een mix van jazz, hiphop en wereldmuziek. Van de Frans- en anderstalige raps kan ik geen chocolade maken, maar de bijzondere mengeling kan mij zeker bekoren. Het Erik Truffaz Quartet brengt op het eerste gehoor wat traditionelere jazz, maar ook hier zitten vervreemdende elementen in. Op de dvd zien we onder andere het Quartet en Ladyland aan het werk en daarnaast nog een interview. Op 27 mei 2011 ben ik in mijn toenmalige plaatselijke platenwinkel om het dan net verschenen nieuwe Truffazalbum te beluisteren en aan te schaffen. De pief die er werkte haalde van onder de toonbank deze set tevoorschijn. Hij had 'm een vijf jaar ervoor aangeschaft, maar een of twee keer beluisterd en wilde ervanaf. Voor een prikkie staat-ie sindsdien bij mij in de kast en ik haal de cd's er geregeld uit. Intrigerend spul.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 19-05-2024 07:47:13 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2436: Erik Truffaz - In Between
Op dezelfde 27 mei 2011 ben ik in de plaatselijke platenwinkel om de dan net uitgekomen In Between te beluisteren en aan te schaffen. Op dit album werkt Truffaz samen met toetsenist Benoît Corboz, bassist Marcello Giuliani en drummer Marc Erbetta. De plaat opent met het schitterende The Secrets Of The Dead Sea en daarna volgen nog negen wat kortere maar niet minder boeiende composities. De mix van jazz, elektronica en atmosferisch werkt gruwelijk goed. Mevrouw Sophie Hunger komt in twee stukken zingen en dat zorgt voor fijne afwisseling. De nadruk blijft echter liggen op dat prachtige trompetspel en -geluid van Truffaz zelf.
Op dezelfde 27 mei 2011 ben ik in de plaatselijke platenwinkel om de dan net uitgekomen In Between te beluisteren en aan te schaffen. Op dit album werkt Truffaz samen met toetsenist Benoît Corboz, bassist Marcello Giuliani en drummer Marc Erbetta. De plaat opent met het schitterende The Secrets Of The Dead Sea en daarna volgen nog negen wat kortere maar niet minder boeiende composities. De mix van jazz, elektronica en atmosferisch werkt gruwelijk goed. Mevrouw Sophie Hunger komt in twee stukken zingen en dat zorgt voor fijne afwisseling. De nadruk blijft echter liggen op dat prachtige trompetspel en -geluid van Truffaz zelf.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2437: Jon Hassell - City: Works Of Fiction
Er ontbreekt nog een heleboel werk van Jon Hassell in mijn verzameling. Op zaterdag 11 mei 2024 ben ik in een tweedehands platenzaakje in Münster en vind ik dit album uit 1990. Voor zeer weinig geld neem ik het mee. Op de plaat staat bijzondere elektronische en ambiente jazz. Een gitarist, toetsenist/sampler, bassist en percussionist leggen een vrij sobere basisgroove, waaroverheen Hassell dan zijn abstracte trompetschuurmachine heen legt. Het resultaat is weer eens enorm intrigerend. De plaat verscheen in 1990 ook in een zeer uitgebreide 3cd-versie, waarop twee concerten staan. Die heb ik dus niet, maar inmiddels weet ik al wel dat de twee concerten ook op een losse dubbelcdversie verkrijgbaar zijn. Die moet ik dus ook hebben, want ik kan er geen genoeg van krijgen.
Er ontbreekt nog een heleboel werk van Jon Hassell in mijn verzameling. Op zaterdag 11 mei 2024 ben ik in een tweedehands platenzaakje in Münster en vind ik dit album uit 1990. Voor zeer weinig geld neem ik het mee. Op de plaat staat bijzondere elektronische en ambiente jazz. Een gitarist, toetsenist/sampler, bassist en percussionist leggen een vrij sobere basisgroove, waaroverheen Hassell dan zijn abstracte trompetschuurmachine heen legt. Het resultaat is weer eens enorm intrigerend. De plaat verscheen in 1990 ook in een zeer uitgebreide 3cd-versie, waarop twee concerten staan. Die heb ik dus niet, maar inmiddels weet ik al wel dat de twee concerten ook op een losse dubbelcdversie verkrijgbaar zijn. Die moet ik dus ook hebben, want ik kan er geen genoeg van krijgen.
![Pagan [Original Fictions]](https://i.ytimg.com/vi/K2s07nTt9Cc/0.jpg)
![Mombasa [Original Fictions]](https://i.ytimg.com/vi/teXFApRV30M/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2438: Bill Laurance & The Untold Orchestra - Bloom
De Britse componist en toetsenist Bill Laurance is naast zijn werkzaamheden bij Snarky Puppy en het duo met Michael League ook actief als solomuzikant. In maart 2024 verschijnt dit album en nadat ik online een fragment heb gehoord wil ik het gelijk in huis hebben. Dat lukt me op 29 april 2024. Laurance heeft een negental melodieuze stukken gecomponeerd, die hij uitvoert op piano en waarbij hij zich laat begeleiden door The Untold Orchestra uit zijn woonplaats Manchester. Het is ideale filmmuziek of nee: als je blind bent, weet deze muziek allerlei beelden op te roepen zonder dat het nadrukkelijk een atmosfeer opdringt. Nu al een van de allermooiste platen van 2024.
De Britse componist en toetsenist Bill Laurance is naast zijn werkzaamheden bij Snarky Puppy en het duo met Michael League ook actief als solomuzikant. In maart 2024 verschijnt dit album en nadat ik online een fragment heb gehoord wil ik het gelijk in huis hebben. Dat lukt me op 29 april 2024. Laurance heeft een negental melodieuze stukken gecomponeerd, die hij uitvoert op piano en waarbij hij zich laat begeleiden door The Untold Orchestra uit zijn woonplaats Manchester. Het is ideale filmmuziek of nee: als je blind bent, weet deze muziek allerlei beelden op te roepen zonder dat het nadrukkelijk een atmosfeer opdringt. Nu al een van de allermooiste platen van 2024.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2439: Pat Metheny - 80/81
Dit legendarische album dat in 1980 verscheen heb ik natuurlijk al heel lang in de kast staan, sinds 1986 of zo. Het is een typische ECM-plaat: Metheny ging met bassist Charlie Haden, drummer Jack DeJohnette en saxofonisten Dewey Redman en Mike Brecker de studio in en kwam er na twee dagen uit met deze dubbelelpee. Op de eerste plaatkant staat Two Folksongs, waarvan we de eerste vijf minuten kennen: Van Kooten en De Bie gebruikten het als herkenningstune voor hun historische programma Keek op de Week (of zo). Op de rest van de plaat staan zes stukken waarvan het thema gecomponeerd is, maar die verder een heel vrije invulling krijgen. Dat heel vrije gaat van melodieus tot zeer geïmproviseerd, soms schurend tegen het atonale aan. Spannend en avontuurlijk is het altijd. Het melancholieke The Bat en het monumentale Everyday (I Thank You) vind ik wat dat betreft hoogtepunten. Metheny schreef zo goed als alle songs/thema's; Haden maakte de tweede folksong en voor Open staan alle muzikanten als componist genoteerd: het is dan ook een groepsimprovisatie. Het album sluit af met de korte gitaarsolo Goin' Ahead. Een passend einde voor een adembenemende plaat. Jarenlang zocht ik naar een cd-versie en op 11 mei 2024 vind ik er eentje (een dikke dubbelcd) in een tweedehands platenwinkel in Münster: een van de eerste heruitgaven van de plaat op cd, vermoedelijk uit 1984. Na al die jaren blijft dit een jazzkanjer.
ECM, dus weinig van het album te vinden op YT:
Dit legendarische album dat in 1980 verscheen heb ik natuurlijk al heel lang in de kast staan, sinds 1986 of zo. Het is een typische ECM-plaat: Metheny ging met bassist Charlie Haden, drummer Jack DeJohnette en saxofonisten Dewey Redman en Mike Brecker de studio in en kwam er na twee dagen uit met deze dubbelelpee. Op de eerste plaatkant staat Two Folksongs, waarvan we de eerste vijf minuten kennen: Van Kooten en De Bie gebruikten het als herkenningstune voor hun historische programma Keek op de Week (of zo). Op de rest van de plaat staan zes stukken waarvan het thema gecomponeerd is, maar die verder een heel vrije invulling krijgen. Dat heel vrije gaat van melodieus tot zeer geïmproviseerd, soms schurend tegen het atonale aan. Spannend en avontuurlijk is het altijd. Het melancholieke The Bat en het monumentale Everyday (I Thank You) vind ik wat dat betreft hoogtepunten. Metheny schreef zo goed als alle songs/thema's; Haden maakte de tweede folksong en voor Open staan alle muzikanten als componist genoteerd: het is dan ook een groepsimprovisatie. Het album sluit af met de korte gitaarsolo Goin' Ahead. Een passend einde voor een adembenemende plaat. Jarenlang zocht ik naar een cd-versie en op 11 mei 2024 vind ik er eentje (een dikke dubbelcd) in een tweedehands platenwinkel in Münster: een van de eerste heruitgaven van de plaat op cd, vermoedelijk uit 1984. Na al die jaren blijft dit een jazzkanjer.
ECM, dus weinig van het album te vinden op YT:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2440: Pat Metheny - Trio 99->00
Ik vind op 11 mei 2024 in dezelfde tweedehandsplatenwinkel in Münster nóg een Methenyalbum dat ik nog niet heb. Op Trio 99->00 uit 2000 werkt Pat Metheny samen met bassist Larry Grenadier en drummer Bill Stuart. Van de elf stukken zijn er zes nieuw, daarnaast een paar covers (waaronder Giant Steps van Coltrane) en aan het eind krijgen we zowaar twee goude oudjes: Lone Jack van het Pat Metheny Group debuutalbum en Travels van de gelijknamige liveplaat van Pat Metheny Group. De sfeer is over het algemeen ingetogen, maar te midden van die ietwat belegen klinkende softjazz klinken heerlijke melodieën en subtiele improvisaties. Met dit trio doet Metheny in 2000 ook een reeks concerten waaronder eentje tijdens North Sea Jazz en uiteindelijk verschijnt er een liveplaat en die heb ik niet maar die moet ik zeker nog eens bestellen want dit album Trio 99->00 is weer dik een uur genieten.
Ik vind op 11 mei 2024 in dezelfde tweedehandsplatenwinkel in Münster nóg een Methenyalbum dat ik nog niet heb. Op Trio 99->00 uit 2000 werkt Pat Metheny samen met bassist Larry Grenadier en drummer Bill Stuart. Van de elf stukken zijn er zes nieuw, daarnaast een paar covers (waaronder Giant Steps van Coltrane) en aan het eind krijgen we zowaar twee goude oudjes: Lone Jack van het Pat Metheny Group debuutalbum en Travels van de gelijknamige liveplaat van Pat Metheny Group. De sfeer is over het algemeen ingetogen, maar te midden van die ietwat belegen klinkende softjazz klinken heerlijke melodieën en subtiele improvisaties. Met dit trio doet Metheny in 2000 ook een reeks concerten waaronder eentje tijdens North Sea Jazz en uiteindelijk verschijnt er een liveplaat en die heb ik niet maar die moet ik zeker nog eens bestellen want dit album Trio 99->00 is weer dik een uur genieten.
![[Go] Get It](https://i.ytimg.com/vi/nXG4UEG8Mlw/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2441: Penguin Cafe Orchestra - When In Rome...
Vroeg of laat heb ik alle platen van het befaamde Penguin Cafe Orchestra in huis. Ik ben een eind op weg, maar er ontbreekt nog wel wat. Op 11 mei 2024 vind ik - in een tweedehandsplatenwinkel in Münster - dit ietwat vergeten livealbum uit 1988. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, betreft het hier een concert dat is opgenomen op 9 juli 1987 in The Royal Festival Hall in London. Simon Jeffes weet zich hier omringd met een relatief klein (achtkoppig) ensemble bestaande uit Helen Liebmann, Paul Street, Julio Segovia, Neil Rennie, Bob Loveday, Steve Nye, Geoffrey Richardson en Ian Maidman. Het instrumentarium bestaat uit piano, gitaar, cuatro, ukelele, mandoline, melodica, fluit, cello, viool, altviool en percussie. Het miniorkest werkt zich enthousiast en met verve door de hoogtepunten uit het oeuvre van het Penguin Cafe Orchestra tot dan toe. Natuurlijk is de opener Air À Danser en krijgen we klappers als Beanfields, Telephone And Rubber Band en de onvermijdelijke Music For A Found Harmonium en Giles Farnaby's Dream, maar er is ook aandacht voor minder bekende melodieën als Cutting Branches For A Temporary Shelter, Isle Of View en het wonderschone Oscar's Tango. En ondanks dat het ensemble griezelig dicht bij de originele uitvoeringen van de studioalbums blijft, voegt de concertatmosfeer wel degelijk iets toe aan deze welkome aanvulling op de verzameling.
Vroeg of laat heb ik alle platen van het befaamde Penguin Cafe Orchestra in huis. Ik ben een eind op weg, maar er ontbreekt nog wel wat. Op 11 mei 2024 vind ik - in een tweedehandsplatenwinkel in Münster - dit ietwat vergeten livealbum uit 1988. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, betreft het hier een concert dat is opgenomen op 9 juli 1987 in The Royal Festival Hall in London. Simon Jeffes weet zich hier omringd met een relatief klein (achtkoppig) ensemble bestaande uit Helen Liebmann, Paul Street, Julio Segovia, Neil Rennie, Bob Loveday, Steve Nye, Geoffrey Richardson en Ian Maidman. Het instrumentarium bestaat uit piano, gitaar, cuatro, ukelele, mandoline, melodica, fluit, cello, viool, altviool en percussie. Het miniorkest werkt zich enthousiast en met verve door de hoogtepunten uit het oeuvre van het Penguin Cafe Orchestra tot dan toe. Natuurlijk is de opener Air À Danser en krijgen we klappers als Beanfields, Telephone And Rubber Band en de onvermijdelijke Music For A Found Harmonium en Giles Farnaby's Dream, maar er is ook aandacht voor minder bekende melodieën als Cutting Branches For A Temporary Shelter, Isle Of View en het wonderschone Oscar's Tango. En ondanks dat het ensemble griezelig dicht bij de originele uitvoeringen van de studioalbums blijft, voegt de concertatmosfeer wel degelijk iets toe aan deze welkome aanvulling op de verzameling.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2442: Tangerine Dream - Raum
Na het overlijden van Edgar Froese in 2015 is het niet heel lang stil rondom Tangerine Dream. In zijn laatste dagen heeft Froese zijn zegen gegeven aan zijn achtergebleven bandleden om de muziek van Tangerine Dream voort te laten leven. Thorsten Quaeschning neemt de leiding en in 2017 verschijnt Quantum Gate en in 2022 komt deze Raum. Ik koop het plaatje op 13 mei 2024 en ik moet zeggen: het valt zeker niet tegen. De geest van Froese waart over de muziek, zijn naam is compositorisch verbonden aan een groot deel van de stukken op het album, het is ontegenzeglijk Tangerine Dream en toch bewandelt de groep nieuwe wegen, waardoor het allesbehalve oubollig of herhaald klinkt. Het begint al goed met de opener Continuum, maar het beste is waarschijnlijk het lange In 256 Zeichen, waarin we allerlei atmosferen ondergaan. Het is fris, het is modern, het is klassieke Tangerine Dream. Aanrader wel, deze plaat, voor iedereen die van elektronische of synthesizermuziek houdt.
Na het overlijden van Edgar Froese in 2015 is het niet heel lang stil rondom Tangerine Dream. In zijn laatste dagen heeft Froese zijn zegen gegeven aan zijn achtergebleven bandleden om de muziek van Tangerine Dream voort te laten leven. Thorsten Quaeschning neemt de leiding en in 2017 verschijnt Quantum Gate en in 2022 komt deze Raum. Ik koop het plaatje op 13 mei 2024 en ik moet zeggen: het valt zeker niet tegen. De geest van Froese waart over de muziek, zijn naam is compositorisch verbonden aan een groot deel van de stukken op het album, het is ontegenzeglijk Tangerine Dream en toch bewandelt de groep nieuwe wegen, waardoor het allesbehalve oubollig of herhaald klinkt. Het begint al goed met de opener Continuum, maar het beste is waarschijnlijk het lange In 256 Zeichen, waarin we allerlei atmosferen ondergaan. Het is fris, het is modern, het is klassieke Tangerine Dream. Aanrader wel, deze plaat, voor iedereen die van elektronische of synthesizermuziek houdt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2443: Transatlantic - Morsefest 2022 - The Ultimate Whirlwind
En vervolgd wordt het! In 2022 speelt Transatlantic op het Morsefest, het festivalfeest in Neal Morse' thuisstad en nog wel in de kerk waar hij fanatiek lid van is. Op twee avonden speelt de band in een uitgebreide bezetting. Naast gitarist Roine Stolt, toetsenist Neal Morse, drummer Mike Portnoy en bassist Pete Trewavas komen zanger/gitarist/toetsenist Ted Leonard, een percussionist, een strijkkwartet en vier achtergrondzangeressen opdraven. De meerwaarde van de percussionist hoor en zie ik niet zo (gezien de aanwezigheid van Portnoy), maar het koortje en het strijkje voegen bijzonder veel toe. Het maakt het geluid nog bombastischer. De setlijst is er eentje om je vingers bij af te likken. Tijdens de eerste avond krijgen we Into The Blue, Shine en We All Need Some Light te horen, gevolgd door de complete plaat The Whirlwind, maar het hoogtepunt is wat mij betreft de eerste en enige uitvoering ooit van Procol Harums meesterwerk In Held ('Twas) In I. De tweede avond is eveneens propvol. Na een mooie vertolking van de gehele The Absolute Universe (The Ultimate Version) komen er nog twee toegiften: Bridge Across Forever en het dik half uur durende The Final Medley, dat bestaat uit delen van Duel With The Devil, My New World, All Of The Above en Stranger In Your Soul. Voorwaar, geen kattenplas. De hele boel verschijnt in 2024 in een enorme boekset met vijf cd's en twee blurays en dat is mijn verjaardagscadeau op 17 mei 2024. Op de blurays zien we de gefilmde concertopnamen en dat betekent dik vijf uur progfeest. Zeer mooie set en zoals het ernaar uitziet de zwanenzang van deze bijzondere superband. Wel een superzwanenzang.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 02-06-2024 06:00:54 ]
En vervolgd wordt het! In 2022 speelt Transatlantic op het Morsefest, het festivalfeest in Neal Morse' thuisstad en nog wel in de kerk waar hij fanatiek lid van is. Op twee avonden speelt de band in een uitgebreide bezetting. Naast gitarist Roine Stolt, toetsenist Neal Morse, drummer Mike Portnoy en bassist Pete Trewavas komen zanger/gitarist/toetsenist Ted Leonard, een percussionist, een strijkkwartet en vier achtergrondzangeressen opdraven. De meerwaarde van de percussionist hoor en zie ik niet zo (gezien de aanwezigheid van Portnoy), maar het koortje en het strijkje voegen bijzonder veel toe. Het maakt het geluid nog bombastischer. De setlijst is er eentje om je vingers bij af te likken. Tijdens de eerste avond krijgen we Into The Blue, Shine en We All Need Some Light te horen, gevolgd door de complete plaat The Whirlwind, maar het hoogtepunt is wat mij betreft de eerste en enige uitvoering ooit van Procol Harums meesterwerk In Held ('Twas) In I. De tweede avond is eveneens propvol. Na een mooie vertolking van de gehele The Absolute Universe (The Ultimate Version) komen er nog twee toegiften: Bridge Across Forever en het dik half uur durende The Final Medley, dat bestaat uit delen van Duel With The Devil, My New World, All Of The Above en Stranger In Your Soul. Voorwaar, geen kattenplas. De hele boel verschijnt in 2024 in een enorme boekset met vijf cd's en twee blurays en dat is mijn verjaardagscadeau op 17 mei 2024. Op de blurays zien we de gefilmde concertopnamen en dat betekent dik vijf uur progfeest. Zeer mooie set en zoals het ernaar uitziet de zwanenzang van deze bijzondere superband. Wel een superzwanenzang.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 02-06-2024 06:00:54 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2444: T2 - It'll All Work Out In Boomland
Dit Britse trio (drummer/zanger Peter Dunton, bassist Bernard Jinks en gitarist/toetsenist Keith Cross) ontstaat eind jaren zestig uit verschillende andere bandjes als The Gun, The Odd Few, Neon Pearl en Please. T2 speelt in het Verenigd Koninkrijk de zalen plat, maakt plaatopnamen en in 1970 verschijnt de eerste elpee. It'll All Work Out In Boomland verkoopt nauwelijks, de band gaat opnieuw de studio in voor een tweede plaat die niet verschijnt vanwege het vertrek van Cross en ook met een nieuwe gitarist lukt het niet, dus besluit de band het in 1972 voor gezien te houden. In de loop van de jaren groeit echter de belangstelling voor de enige elpee en het wordt een ware cultklassieker. De plaat opent met de gitaarrocker In Circles. Heel andere koek is dan J.L.T., een melodieus progachtig stuk, dat wat mij betreft het hoogtepunt van de plaat is. No More White Horses sluit de eerste plaatkant af en dan kunnen we ons opmaken voor het uitgesponnen Morning, waarin T2 ons in dik eenentwintig minuten alle hoeken van de kamer laat zien. It'll All Work Out In Boomland is jarenlang nauwelijks te verkrijgen en originele vinylexemplaren brengen honderden euro's op. In 2021 verschijnt dan eindelijk een goede remaster op cd en nog wel in uitgebreide vorm. ik koop deze 3cd-set bij het uitkomen op 11 mei 2021. Op het eerste plaatje horen we het album in sublieme geluidskwaliteit, op het tweede staat de tweede plaat die nooit is verschenen en op het derde vinden we de opnames uit 1972 met de nieuwe gitarist. Die twee bonusplaatjes zijn vermakelijk, maar verbleken bij het meesterwerk dat het originele album is.
Dit Britse trio (drummer/zanger Peter Dunton, bassist Bernard Jinks en gitarist/toetsenist Keith Cross) ontstaat eind jaren zestig uit verschillende andere bandjes als The Gun, The Odd Few, Neon Pearl en Please. T2 speelt in het Verenigd Koninkrijk de zalen plat, maakt plaatopnamen en in 1970 verschijnt de eerste elpee. It'll All Work Out In Boomland verkoopt nauwelijks, de band gaat opnieuw de studio in voor een tweede plaat die niet verschijnt vanwege het vertrek van Cross en ook met een nieuwe gitarist lukt het niet, dus besluit de band het in 1972 voor gezien te houden. In de loop van de jaren groeit echter de belangstelling voor de enige elpee en het wordt een ware cultklassieker. De plaat opent met de gitaarrocker In Circles. Heel andere koek is dan J.L.T., een melodieus progachtig stuk, dat wat mij betreft het hoogtepunt van de plaat is. No More White Horses sluit de eerste plaatkant af en dan kunnen we ons opmaken voor het uitgesponnen Morning, waarin T2 ons in dik eenentwintig minuten alle hoeken van de kamer laat zien. It'll All Work Out In Boomland is jarenlang nauwelijks te verkrijgen en originele vinylexemplaren brengen honderden euro's op. In 2021 verschijnt dan eindelijk een goede remaster op cd en nog wel in uitgebreide vorm. ik koop deze 3cd-set bij het uitkomen op 11 mei 2021. Op het eerste plaatje horen we het album in sublieme geluidskwaliteit, op het tweede staat de tweede plaat die nooit is verschenen en op het derde vinden we de opnames uit 1972 met de nieuwe gitarist. Die twee bonusplaatjes zijn vermakelijk, maar verbleken bij het meesterwerk dat het originele album is.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2445: 21st Century Schizoid Band - Live In Japan
Jakko Jakszyk is al vanaf zijn tienerjaren een heel groot fan van King Crimson. Zijn grote droom is om die muziek live te spelen. De droom van de gitarist/zanger komt uit in 2002. Doordat hij al geruime tijd in de muziekwereld vertoeft weet hij een band bij elkander te brengen die de liefhebber grote ogen doen opzetten: Peter Giles op bas, drummer Michael Giles, saxofonist Mel Collins en toetsenist Ian McDonald. Zo veel oud-bandleden van King Crimson op een podium, en dan ook nog van het eerste uur, dat was nog nooit vertoond. Bijzonder: Jakszyk krijgt de zegen van de scharlakenrode koning (Robert Fripp) zelf. De groep toert (vooral door de VS en Japan) en brengt een paar livealbums uit. Ik heb er eentje, die ik vind op 9 maart 2006. Live In Japan stamt uit 2003 en bevat opnamen van 6 november 2002 uit Tokyo. Op de setlijst staat vooral materiaal van de debuutplaat In The Court Of The Crimson King (1969), de tweede In The Wake Of Poseidon (1970) en de vierde Islands (1971), aangevuld met twee stukken van de Giles/McDonald-plaat (uit 1970) en een stuk van McDonald; Let There Be Light zal later verschijnen op zijn soloalbum Driver's Eyes. Helaas is het niet het gehele concert; doorgaans eindigde de setlijst met een uitvoering van Starless. Overigens, in 2003 zal Michael Giles afhaken en Ian Wallace (ook geen King Crimson-onbekende) zijn plek innemen. Zeer aardig album dit, mooie uitvoeringen van de klassieke KC-stukken met als hoogtepunten Formentera Lady en natuurlijk 21st Century Schizoid Man. Voor Jakszyk zou de droom nóg mooier worden: in 2013 vraagt Robert Fripp hem om deel te nemen aan de nieuwe formatie van de échte King Crimson.
Jakko Jakszyk is al vanaf zijn tienerjaren een heel groot fan van King Crimson. Zijn grote droom is om die muziek live te spelen. De droom van de gitarist/zanger komt uit in 2002. Doordat hij al geruime tijd in de muziekwereld vertoeft weet hij een band bij elkander te brengen die de liefhebber grote ogen doen opzetten: Peter Giles op bas, drummer Michael Giles, saxofonist Mel Collins en toetsenist Ian McDonald. Zo veel oud-bandleden van King Crimson op een podium, en dan ook nog van het eerste uur, dat was nog nooit vertoond. Bijzonder: Jakszyk krijgt de zegen van de scharlakenrode koning (Robert Fripp) zelf. De groep toert (vooral door de VS en Japan) en brengt een paar livealbums uit. Ik heb er eentje, die ik vind op 9 maart 2006. Live In Japan stamt uit 2003 en bevat opnamen van 6 november 2002 uit Tokyo. Op de setlijst staat vooral materiaal van de debuutplaat In The Court Of The Crimson King (1969), de tweede In The Wake Of Poseidon (1970) en de vierde Islands (1971), aangevuld met twee stukken van de Giles/McDonald-plaat (uit 1970) en een stuk van McDonald; Let There Be Light zal later verschijnen op zijn soloalbum Driver's Eyes. Helaas is het niet het gehele concert; doorgaans eindigde de setlijst met een uitvoering van Starless. Overigens, in 2003 zal Michael Giles afhaken en Ian Wallace (ook geen King Crimson-onbekende) zijn plek innemen. Zeer aardig album dit, mooie uitvoeringen van de klassieke KC-stukken met als hoogtepunten Formentera Lady en natuurlijk 21st Century Schizoid Man. Voor Jakszyk zou de droom nóg mooier worden: in 2013 vraagt Robert Fripp hem om deel te nemen aan de nieuwe formatie van de échte King Crimson.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2446: Tyrannosaurus Rex - My People Were Fair And Had Sky In Their Hair... But Now They're Content To Wear Stars On Their Brows
Marc Bolan en Steve Peregrin Took starten Tyrannosaurus Rex in 1967 als een psychedelische rockband. Aanvankelijk zijn er nog twee muzikanten bij, maar na een desastreus optreden sturen Bolan en Took deze twee de laan uit en gaan ze als duo verder. Tegelijk gooien ze het muzikale roer ook maar om naar een meer folkachtige benadering. Die horen we goed op het debuutalbum met de onmogelijke titel uit 1968: Took begeleidt met zijn bongo's en tabla de repeterende lijnen van de sitar en akoestische gitaar van Bolan. Voeg daarbij de bezwerende zang en je hebt het Oosters klinkende hippieduo compleet. Tony Visconti produceert het album. Daarop staan ook een paar veel oudere liedjes die Bolan maakte voor een van zijn vorige bandjes (John's Children): Hot Rod Mama en Mustang Ford, tegelijk twee van de meest aansprekende liedjes van het album. De plaat doet het redelijk goed; veel mensen staan open voor de ietwat bizarre Oosterse dweperij (wat vinden we van de 'Hare Krishna' chant in het laatste stuk Frowning Atahuallpa (My Inca Love), bijvoorbeeld?). Ik koop de Deluxe Edition uit 2015 op 9 augustus 2021 (voor een prikkie). Op de dubbelcd staat zowel de oorspronkelijke mono- als de latere stereomix, aangevuld met BBC-opnamen, singleversies en outtakes. Beetje overkill, maar het originele album blijft essentiële kost.
Marc Bolan en Steve Peregrin Took starten Tyrannosaurus Rex in 1967 als een psychedelische rockband. Aanvankelijk zijn er nog twee muzikanten bij, maar na een desastreus optreden sturen Bolan en Took deze twee de laan uit en gaan ze als duo verder. Tegelijk gooien ze het muzikale roer ook maar om naar een meer folkachtige benadering. Die horen we goed op het debuutalbum met de onmogelijke titel uit 1968: Took begeleidt met zijn bongo's en tabla de repeterende lijnen van de sitar en akoestische gitaar van Bolan. Voeg daarbij de bezwerende zang en je hebt het Oosters klinkende hippieduo compleet. Tony Visconti produceert het album. Daarop staan ook een paar veel oudere liedjes die Bolan maakte voor een van zijn vorige bandjes (John's Children): Hot Rod Mama en Mustang Ford, tegelijk twee van de meest aansprekende liedjes van het album. De plaat doet het redelijk goed; veel mensen staan open voor de ietwat bizarre Oosterse dweperij (wat vinden we van de 'Hare Krishna' chant in het laatste stuk Frowning Atahuallpa (My Inca Love), bijvoorbeeld?). Ik koop de Deluxe Edition uit 2015 op 9 augustus 2021 (voor een prikkie). Op de dubbelcd staat zowel de oorspronkelijke mono- als de latere stereomix, aangevuld met BBC-opnamen, singleversies en outtakes. Beetje overkill, maar het originele album blijft essentiële kost.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2447: T.Rex - Electric Warrior
Drie jaar later heeft Marc Bolan afscheid genomen van Steve Peregrin Took, verandert hij de bandnaam en wijzigt hij de muzikale koers. Glamrock wordt het. Electric Warrior (1971) is de tweede in die stijl en wordt zijn meest succesvolle album. Naast vaste T.Rex-bandleden Mickey Finn (percussie), Steve Currie (bas) en Bill Legend (drums) schakelt Bolan nogal wat andere muzikanten in, waaronder enkele niet de minsten: Ian McDonald (saxofoon), Rick Wakeman (toetsen) en de twee ex-Turtles en ex-Mothers/Zappa Howard Kaylan en Mark Volman (zangerds). De songs zijn pakkend, de hoes iconisch en de plaat nog altijd een blauwdruk van het genre glamrock. Hits zijn er ook: Jeepster en Get It On (ook bekend als Bang A Gong). Ik koop de Deluxe Edition uit 2012 op 22 januari 2014. Op het eerste plaatje staat het originele album, aangevuld met A- en B-kantjes van singles. Op het tweede plaatje vinden we een alternatieve versie van het album middels outtakes en demo's, aangevuld met werkversies, andere outtakes en wat radioadvertenties. Klassieker! Bang a gong!
Drie jaar later heeft Marc Bolan afscheid genomen van Steve Peregrin Took, verandert hij de bandnaam en wijzigt hij de muzikale koers. Glamrock wordt het. Electric Warrior (1971) is de tweede in die stijl en wordt zijn meest succesvolle album. Naast vaste T.Rex-bandleden Mickey Finn (percussie), Steve Currie (bas) en Bill Legend (drums) schakelt Bolan nogal wat andere muzikanten in, waaronder enkele niet de minsten: Ian McDonald (saxofoon), Rick Wakeman (toetsen) en de twee ex-Turtles en ex-Mothers/Zappa Howard Kaylan en Mark Volman (zangerds). De songs zijn pakkend, de hoes iconisch en de plaat nog altijd een blauwdruk van het genre glamrock. Hits zijn er ook: Jeepster en Get It On (ook bekend als Bang A Gong). Ik koop de Deluxe Edition uit 2012 op 22 januari 2014. Op het eerste plaatje staat het originele album, aangevuld met A- en B-kantjes van singles. Op het tweede plaatje vinden we een alternatieve versie van het album middels outtakes en demo's, aangevuld met werkversies, andere outtakes en wat radioadvertenties. Klassieker! Bang a gong!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2448: Ui - Sidelong
Hoe kom ik hier ook weer aan? Geen idee. Ik zal een recensie hebben gelezen in een muziektijdschrift of in het blaadje van mijn plaatselijke platenwinkel. Hoe dan ook: op 13 juni 1996 koop ik dit dan net verschenen album. Ui is een Amerikaans trio, bestaande uit een drummer en twee bassisten. Dat klinkt saai, maar toch komen zij in de hoogtijdagen van de postrock met een bijzonder smakelijke en aanstekelijke plaat. Dan weer is het subtiel donker en dan weer krachtig uptempo. Slechts twee nummerkes hebben tekst, waaronder Butterfly Who met daarin de meebrulregel: 'All you do is fuck and rollerskate.' Tien fijne werkjes komen voorbij en afsluiter Johnny is wat mij betreft het onbetwiste hoogtepunt.
Hoe kom ik hier ook weer aan? Geen idee. Ik zal een recensie hebben gelezen in een muziektijdschrift of in het blaadje van mijn plaatselijke platenwinkel. Hoe dan ook: op 13 juni 1996 koop ik dit dan net verschenen album. Ui is een Amerikaans trio, bestaande uit een drummer en twee bassisten. Dat klinkt saai, maar toch komen zij in de hoogtijdagen van de postrock met een bijzonder smakelijke en aanstekelijke plaat. Dan weer is het subtiel donker en dan weer krachtig uptempo. Slechts twee nummerkes hebben tekst, waaronder Butterfly Who met daarin de meebrulregel: 'All you do is fuck and rollerskate.' Tien fijne werkjes komen voorbij en afsluiter Johnny is wat mij betreft het onbetwiste hoogtepunt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2449: UK - UK
Eind 1977 zitten vier muzikanten op een bijzonder punt in hun carrière. Toetsenist/violist Eddie Jobson is net uit Curved Air, de band van Zappa en Roxy Music, Allan Holdsworth heeft avonturen met Lifetime, Tempest en Soft Machine achter de rug, John Wetton met Uriah Heep, Roxy Music en King Crimson en Bill Bruford met Yes en King Crimson. Bruford stapte in 1972 zelf uit Yes (vlak voordat ze wereldberoemd en rijk zouden worden) om bij Fripp in Crimson te gaan spelen (met Wetton ook daarbij) en twee jaar later trekt diezelfde Fripp de stekker uit Crimson. Bruford zoekt verder, doet een tour met Genesis en is uiteindelijk in 1976 van plan een band te starten met Wetton en Rick Wakeman. maar die komt niet van de grond omdat de drie managers van de drie muzikanten het niet eens kunnen worden. Uiteindelijk begint Bruford dan maar zijn eigen band Bruford waarvoor hij de dan beschikbare Allan Holdsworth uitnodigt. Diezelfde twee komen dan weer in contact met Wetton en Jobson en gevieren weten zij muziek te maken die geen prog is, geen fusion, geen jazz, geen rock en geen pop. De gelijkgenaamde elpee UK verschijnt in 1978 zien velen als de laatste echte progressieve plaat met grensverleggende muziek uit het decennium (1968-1978) waarin de rockmuziek zich enorm ontwikkelde. Ik heb 'm natuurlijk op elpee sinds halverwege de jaren tachtig en ik kocht al eerder een vroege cd-versie, maar die staat sinds 26 mei 2012 verstopt ergens achter in een cd-kast als ik een mooie remaster uit 2009 heb weten te bemachtigen. De plaat opent met het driedelige In The Dead Of Night / By The Light Of Day / Presto Vivace And Reprise, waarin de luisteraar gelijk alle kunsten voor de kiezen krijgt: muzikaal vakmanschap, pakkende melodieën, complexe arrangementen, aparte maatsoorten, de stem van Wetton, het bijzondere toetsenspel van Jobson, de meesterlijke drumpartijen van Bruford en de onnavolgbare gitaarlijnen van Holdsworth. Leest als veel te veel van het goede, maar ondanks de complexheid ligt de muziek toch vrij gemakkelijk in het gehoor. Alle andere stukken op het album zijn eveneens prijs: het lyrische Thirty Years, het instrumentale Alaska, het bijna poppy Time To Kill (vooruit, als er dan één iets minder nummer op staat, is het misschien dat wel), en aan het eind volgen dan nog de twee ietwat bluesy klappers Nevermore en Mental Medication. Tot op de dag van vandaag roemen de muziekliefhebbers deze plaat en in mijn oren terecht. Meesterwerk wel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-06-2024 05:45:01 ]
Eind 1977 zitten vier muzikanten op een bijzonder punt in hun carrière. Toetsenist/violist Eddie Jobson is net uit Curved Air, de band van Zappa en Roxy Music, Allan Holdsworth heeft avonturen met Lifetime, Tempest en Soft Machine achter de rug, John Wetton met Uriah Heep, Roxy Music en King Crimson en Bill Bruford met Yes en King Crimson. Bruford stapte in 1972 zelf uit Yes (vlak voordat ze wereldberoemd en rijk zouden worden) om bij Fripp in Crimson te gaan spelen (met Wetton ook daarbij) en twee jaar later trekt diezelfde Fripp de stekker uit Crimson. Bruford zoekt verder, doet een tour met Genesis en is uiteindelijk in 1976 van plan een band te starten met Wetton en Rick Wakeman. maar die komt niet van de grond omdat de drie managers van de drie muzikanten het niet eens kunnen worden. Uiteindelijk begint Bruford dan maar zijn eigen band Bruford waarvoor hij de dan beschikbare Allan Holdsworth uitnodigt. Diezelfde twee komen dan weer in contact met Wetton en Jobson en gevieren weten zij muziek te maken die geen prog is, geen fusion, geen jazz, geen rock en geen pop. De gelijkgenaamde elpee UK verschijnt in 1978 zien velen als de laatste echte progressieve plaat met grensverleggende muziek uit het decennium (1968-1978) waarin de rockmuziek zich enorm ontwikkelde. Ik heb 'm natuurlijk op elpee sinds halverwege de jaren tachtig en ik kocht al eerder een vroege cd-versie, maar die staat sinds 26 mei 2012 verstopt ergens achter in een cd-kast als ik een mooie remaster uit 2009 heb weten te bemachtigen. De plaat opent met het driedelige In The Dead Of Night / By The Light Of Day / Presto Vivace And Reprise, waarin de luisteraar gelijk alle kunsten voor de kiezen krijgt: muzikaal vakmanschap, pakkende melodieën, complexe arrangementen, aparte maatsoorten, de stem van Wetton, het bijzondere toetsenspel van Jobson, de meesterlijke drumpartijen van Bruford en de onnavolgbare gitaarlijnen van Holdsworth. Leest als veel te veel van het goede, maar ondanks de complexheid ligt de muziek toch vrij gemakkelijk in het gehoor. Alle andere stukken op het album zijn eveneens prijs: het lyrische Thirty Years, het instrumentale Alaska, het bijna poppy Time To Kill (vooruit, als er dan één iets minder nummer op staat, is het misschien dat wel), en aan het eind volgen dan nog de twee ietwat bluesy klappers Nevermore en Mental Medication. Tot op de dag van vandaag roemen de muziekliefhebbers deze plaat en in mijn oren terecht. Meesterwerk wel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-06-2024 05:45:01 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2450: UK - Danger Money
Het album UK is een ongekend succes en de groep toert door Europa en de Verenigde Staten. Jobson en Wetton willen graag snel een nieuw album maken en dan vooral een met meer goed in het gehoor liggende songs. Laat dat nou net zijn wat Holdsworth niet wil. Die is toch al niet tevreden over de UK-plaat (hij was nooit tevreden over het eindresultaat van de platen waarop hij speelt, maar dat is een ander verhaal). Bruford is het met hem eens en beide heren stappen uit de groep om te gaan werken aan de tweede Bruford-elpee. Jobson en Wetton huren meneer Terry Bozzio in en dit trio maakt snel Danger Money dat in 1979 verschijnt. Ik heb de plaat nooit op vinyl gekocht maar koop de remaster uit 2009 op 21 augustus 2011. Het album mist de grandioze gitaargolven van Holdsworth, maar doet in z'n geheel niet heel veel onder voor de voorganger. Met de nadruk op de toetsen- en vioolpartijen van Jobson is dit toch ook een bijzonder sterk werk. Titelnummer Danger Money is een krachtige opener en Rendez-Vous 6:02 zal zich in de loop van de jaren daarop ontwikkelen tot een klassieker in de progpop. Drie wat toegankelijker en uptempo songs volgen: The Only Thing She Needs, Ceasar's Palace Blues en Nothing To Lose lijken luchtiger en eenvoudiger, maar schijn bedriegt. Afsluiter Carrying No Cross is de bombastische afsluiter met daarin indrukwekkend Hammondwerk van Jobson. Geen misse plaat, dit.
Het album UK is een ongekend succes en de groep toert door Europa en de Verenigde Staten. Jobson en Wetton willen graag snel een nieuw album maken en dan vooral een met meer goed in het gehoor liggende songs. Laat dat nou net zijn wat Holdsworth niet wil. Die is toch al niet tevreden over de UK-plaat (hij was nooit tevreden over het eindresultaat van de platen waarop hij speelt, maar dat is een ander verhaal). Bruford is het met hem eens en beide heren stappen uit de groep om te gaan werken aan de tweede Bruford-elpee. Jobson en Wetton huren meneer Terry Bozzio in en dit trio maakt snel Danger Money dat in 1979 verschijnt. Ik heb de plaat nooit op vinyl gekocht maar koop de remaster uit 2009 op 21 augustus 2011. Het album mist de grandioze gitaargolven van Holdsworth, maar doet in z'n geheel niet heel veel onder voor de voorganger. Met de nadruk op de toetsen- en vioolpartijen van Jobson is dit toch ook een bijzonder sterk werk. Titelnummer Danger Money is een krachtige opener en Rendez-Vous 6:02 zal zich in de loop van de jaren daarop ontwikkelen tot een klassieker in de progpop. Drie wat toegankelijker en uptempo songs volgen: The Only Thing She Needs, Ceasar's Palace Blues en Nothing To Lose lijken luchtiger en eenvoudiger, maar schijn bedriegt. Afsluiter Carrying No Cross is de bombastische afsluiter met daarin indrukwekkend Hammondwerk van Jobson. Geen misse plaat, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2451: UK - Night After Night
In de Jobson-Wetton-Bozzio-bezetting tourt UK in 1979 de wereld rond. In juni speelt het drietal in Tokyo en de onvermijdelijke opnames daarvan verschijnen in de loop van dat jaar op een enkele elpee. Ik vind een cd-versie (vermoedelijk uit 1993) op 14 oktober 1999. De band speelt gedreven en we krijgen een negental krachtige stukken. Vier van het debuut, vier van de opvolger en een nieuw werk: de opener Night After Night. Helaas is het niet een compleet concert, want op de setlijst stonden meerdere solo's en de twee ontbrekende stukken van Danger Money, waaronder het titelnummer en het iconische Carrying No Cross. (Een 'extended edition' verschijnt in 2019 op bluray en twee cd's én in een lijvige box, maar dit heb ik misgelopen.) Echter, wat we wél krijgen is alleszins de moeite waard. Vooral Jobson is lekker als hij zijn elektrische viool hanteert (Ceasar's Palace Blues!), het baswerk en de stem van Wetton blijf ik zeer waarderen en Bozzio houdt zich voor zijn doen redelijk in en levert puik drumwerk. Als ik dit zo weer eens hoor, realiseer ik mij dat de uitgebreidere versie toch ook in mijn kast thuishoort.
In de Jobson-Wetton-Bozzio-bezetting tourt UK in 1979 de wereld rond. In juni speelt het drietal in Tokyo en de onvermijdelijke opnames daarvan verschijnen in de loop van dat jaar op een enkele elpee. Ik vind een cd-versie (vermoedelijk uit 1993) op 14 oktober 1999. De band speelt gedreven en we krijgen een negental krachtige stukken. Vier van het debuut, vier van de opvolger en een nieuw werk: de opener Night After Night. Helaas is het niet een compleet concert, want op de setlijst stonden meerdere solo's en de twee ontbrekende stukken van Danger Money, waaronder het titelnummer en het iconische Carrying No Cross. (Een 'extended edition' verschijnt in 2019 op bluray en twee cd's én in een lijvige box, maar dit heb ik misgelopen.) Echter, wat we wél krijgen is alleszins de moeite waard. Vooral Jobson is lekker als hij zijn elektrische viool hanteert (Ceasar's Palace Blues!), het baswerk en de stem van Wetton blijf ik zeer waarderen en Bozzio houdt zich voor zijn doen redelijk in en levert puik drumwerk. Als ik dit zo weer eens hoor, realiseer ik mij dat de uitgebreidere versie toch ook in mijn kast thuishoort.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2452: UK - Live In America
Een illegale, volgens mij. Op 8 september 2008 vind ik deze cd uit 2007. Daarop (een deel van) een concert in Boston van 11 juni 1978, uitgezonden door radiozender WBCN FM uit Boston. We horen drie kwartier lang het originele kwartet in redelijk goede geluidskwaliteit en dus lik ik mijn muziekvingers af. Interessant is dat er vroege versies van Carrying No Cross en Ceasar's Palace Blues op staan; die stukken kwamen uiteindelijk op het tweede album (van de triobezeting). De band speelt zeer geïnspireerd en de onnavolgbare maar heerlijk vloeiende gitaarlijnen van Holdsworth maken dit dan toch weer een noodzakelijke cd in de kast. Als een extraatje staan er nog wat liedjes van de Akustika-cd van John Wetton op, maar omdat die van dik twintig jaar later zijn, slaat deze toevoeging helemaal nergens op.
(UK speelde in 1978 twee keer in Boston; van het concert op 11 juni is niets te vinden, dus dan maar van dat van oktober 1978)
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 21-06-2024 08:46:42 ]
Een illegale, volgens mij. Op 8 september 2008 vind ik deze cd uit 2007. Daarop (een deel van) een concert in Boston van 11 juni 1978, uitgezonden door radiozender WBCN FM uit Boston. We horen drie kwartier lang het originele kwartet in redelijk goede geluidskwaliteit en dus lik ik mijn muziekvingers af. Interessant is dat er vroege versies van Carrying No Cross en Ceasar's Palace Blues op staan; die stukken kwamen uiteindelijk op het tweede album (van de triobezeting). De band speelt zeer geïnspireerd en de onnavolgbare maar heerlijk vloeiende gitaarlijnen van Holdsworth maken dit dan toch weer een noodzakelijke cd in de kast. Als een extraatje staan er nog wat liedjes van de Akustika-cd van John Wetton op, maar omdat die van dik twintig jaar later zijn, slaat deze toevoeging helemaal nergens op.
(UK speelde in 1978 twee keer in Boston; van het concert op 11 juni is niets te vinden, dus dan maar van dat van oktober 1978)
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 21-06-2024 08:46:42 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2453: U.K. Subs - Ziezo
Op zaterdag 18 februari 2017 ga ik naar de popzaal van Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Muziekvriendje JP staat er in het publiek en ik vergezel hem. Hij is een liefhebber van punkrock. Ik niet. Maar de naam U.K. Subs zegt me wel iets. Het is een grote in die wereld, al heb ik er nog nooit iets van gehoord. In het voorprogramma staat TV Smith; die heb ik al eens eerder gezien, tijdens een festival dat JP had georganiseerd in de Arena in Wenen in het najaar van 2012. Smith speelt in een panteruitrusting en op een akoestische gitaar zijn protestsongs en het merendeel van de zaal brult alles mee; kennelijk zijn het bekende werken. Van de originele U.K. Subs is alleen frontman en zanger Charlie Harper nog over. Deze oude rocker weet zich omringd met een veel jonger drietal (gitaar, bas, drums) en ook nu brult iedereen alles mee. Ik niet. Toch vind ik het optreden best vermakelijk en na afloop koop ik de dan net verschenen cd Ziezo. De volgende dag doe ik hem in de speler en beluister ik hem. Het is energieke punkrock: korte songs, venijnige teksten en schreeuwerige zang. Ik geloof niet dat ik hem daarna nog een keer in de speler heb gedaan. Nu wel. Na drie songs heb ik het wel gehoord. Niet slecht, zeker niet, maar niet mijn ding. Later lees ik ergens dat Harper de titel Ziezo heeft gekozen toen hij een keer in Nederland was, het woord hoorde en het gewoon leuk vond klinken. Op de plaat komt het niet voor of wacht, helemaal aan het einde van het allerlaatste nummer Zeitgeist zegt iemand het. Toch een aardig souvenir ter herinnering aan een leuke avond.
Op zaterdag 18 februari 2017 ga ik naar de popzaal van Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Muziekvriendje JP staat er in het publiek en ik vergezel hem. Hij is een liefhebber van punkrock. Ik niet. Maar de naam U.K. Subs zegt me wel iets. Het is een grote in die wereld, al heb ik er nog nooit iets van gehoord. In het voorprogramma staat TV Smith; die heb ik al eens eerder gezien, tijdens een festival dat JP had georganiseerd in de Arena in Wenen in het najaar van 2012. Smith speelt in een panteruitrusting en op een akoestische gitaar zijn protestsongs en het merendeel van de zaal brult alles mee; kennelijk zijn het bekende werken. Van de originele U.K. Subs is alleen frontman en zanger Charlie Harper nog over. Deze oude rocker weet zich omringd met een veel jonger drietal (gitaar, bas, drums) en ook nu brult iedereen alles mee. Ik niet. Toch vind ik het optreden best vermakelijk en na afloop koop ik de dan net verschenen cd Ziezo. De volgende dag doe ik hem in de speler en beluister ik hem. Het is energieke punkrock: korte songs, venijnige teksten en schreeuwerige zang. Ik geloof niet dat ik hem daarna nog een keer in de speler heb gedaan. Nu wel. Na drie songs heb ik het wel gehoord. Niet slecht, zeker niet, maar niet mijn ding. Later lees ik ergens dat Harper de titel Ziezo heeft gekozen toen hij een keer in Nederland was, het woord hoorde en het gewoon leuk vond klinken. Op de plaat komt het niet voor of wacht, helemaal aan het einde van het allerlaatste nummer Zeitgeist zegt iemand het. Toch een aardig souvenir ter herinnering aan een leuke avond.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2454: Ulver - Riverhead (Original Motion Picture Soundtrack)
Van de muziek van Ulver houd ik ook al niet. Maken zij niet gruwelijke herrie? Van hun reguliere albums heb ik er nog nooit een gehoord. Maar in 2016 lees ik een recensie van hun muziek voor de film Riverhead en die maakt me toch nieuwsgierig. Ik beluister iets op een streamingsdienst, ben onder de indruk en op 27 februari 2017 koop ik dit album. Van gruwelijke herrie is geen sprake; het contrast kan niet groter zijn, want de soundtrack bestaat uit ambiente en dronesachtige muziek, uitgevoerd door middel van strijkinstrumenten, wolken van synthesizers, subtiele elektronica en spaarzame percussie. De sfeer is koud, maar mysterieus en magisch. Ik vind het schitterend. Had hem een tijdje niet uit de kast gehaald, maar ga dat nu zeker weer veel doen. Prachtig, dit!
Van de muziek van Ulver houd ik ook al niet. Maken zij niet gruwelijke herrie? Van hun reguliere albums heb ik er nog nooit een gehoord. Maar in 2016 lees ik een recensie van hun muziek voor de film Riverhead en die maakt me toch nieuwsgierig. Ik beluister iets op een streamingsdienst, ben onder de indruk en op 27 februari 2017 koop ik dit album. Van gruwelijke herrie is geen sprake; het contrast kan niet groter zijn, want de soundtrack bestaat uit ambiente en dronesachtige muziek, uitgevoerd door middel van strijkinstrumenten, wolken van synthesizers, subtiele elektronica en spaarzame percussie. De sfeer is koud, maar mysterieus en magisch. Ik vind het schitterend. Had hem een tijdje niet uit de kast gehaald, maar ga dat nu zeker weer veel doen. Prachtig, dit!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2455: Undark - Undark 3396
Russell Mills is een Brits beeldend kunstenaar, die veelal installaties maakt volgens de collagetechniek. Vanaf begin jaren tachtig komt hij in beeld in de muziekwereld als ontwerper van platenhoezen. Zijn beroemdste zijn Exorcising Ghosts (Japan) en Gone To Earth (David Sylvian). Samen met Sylvian maakt hij in 1990 een installatie in Japan en het verslag is een doos met boek en cd Ember Glance: The Permanence Of Memory (zie aldaar, enkele maanden geleden). Halverwege de jaren negentig begint Mills de collagetechniek ook toe te passen in geluidsproducties. Onder de naam Undark verschijnt in 1996 dit album Undark 3396. Mills verzamelt allerlei muziekfragmenten, geluiden en samples en weet daar een avontuurlijk geheel van te maken dat de grenzen van atmospherics, avant-garde en elektronische muziek raakt. De fragmenten en samples zijn afkomstig van mensen uit zijn naaste muziekkring en dus horen we bijdragen van onder anderen Brian Eno, David Sylvian, Roger Eno, The Edge, Bill Laswell en Michael Brook. Dan weet u gelijk in welke hoek u het eindresultaat zo'n beetje moet zoeken. Ik koop het album bij het verschijnen op 19 december 1996 en dit intrigerende album is met grote regelmaat in mijn speler te vinden.
Russell Mills is een Brits beeldend kunstenaar, die veelal installaties maakt volgens de collagetechniek. Vanaf begin jaren tachtig komt hij in beeld in de muziekwereld als ontwerper van platenhoezen. Zijn beroemdste zijn Exorcising Ghosts (Japan) en Gone To Earth (David Sylvian). Samen met Sylvian maakt hij in 1990 een installatie in Japan en het verslag is een doos met boek en cd Ember Glance: The Permanence Of Memory (zie aldaar, enkele maanden geleden). Halverwege de jaren negentig begint Mills de collagetechniek ook toe te passen in geluidsproducties. Onder de naam Undark verschijnt in 1996 dit album Undark 3396. Mills verzamelt allerlei muziekfragmenten, geluiden en samples en weet daar een avontuurlijk geheel van te maken dat de grenzen van atmospherics, avant-garde en elektronische muziek raakt. De fragmenten en samples zijn afkomstig van mensen uit zijn naaste muziekkring en dus horen we bijdragen van onder anderen Brian Eno, David Sylvian, Roger Eno, The Edge, Bill Laswell en Michael Brook. Dan weet u gelijk in welke hoek u het eindresultaat zo'n beetje moet zoeken. Ik koop het album bij het verschijnen op 19 december 1996 en dit intrigerende album is met grote regelmaat in mijn speler te vinden.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2456: Undark - Undark One: Strange Familiar
Ik ben op 11 mei 2000 in de plaatselijke platenwinkel en zie in de bak met nieuwe uitgaven een album staan van Undark dat Strange Familiar heet. Is dit alweer het derde album van Russell Mills' project? (Het tweede is een jaar daarvoor verschenen.) Mooi. Meenemen. Thuis stop ik het in de speler en vanaf de eerste minuten komt de muziek me nogal bekend voor. Dit heb ik echt vaker gehoord. Ik ga naar de platenkast, ruk Undark 3396 eruit, bestudeer de songtitels en de credits en weet het zeker: dit is een heruitgave van de eerste plaat. Barst. Toch breng ik 'm niet terug. Voor deze uitgave heeft Mills een nieuw hoesontwerp gemaakt en is de muziek opnieuw gemastered. Hij klinkt net even wat ruimtelijker en lekkerder.
Ik ben op 11 mei 2000 in de plaatselijke platenwinkel en zie in de bak met nieuwe uitgaven een album staan van Undark dat Strange Familiar heet. Is dit alweer het derde album van Russell Mills' project? (Het tweede is een jaar daarvoor verschenen.) Mooi. Meenemen. Thuis stop ik het in de speler en vanaf de eerste minuten komt de muziek me nogal bekend voor. Dit heb ik echt vaker gehoord. Ik ga naar de platenkast, ruk Undark 3396 eruit, bestudeer de songtitels en de credits en weet het zeker: dit is een heruitgave van de eerste plaat. Barst. Toch breng ik 'm niet terug. Voor deze uitgave heeft Mills een nieuw hoesontwerp gemaakt en is de muziek opnieuw gemastered. Hij klinkt net even wat ruimtelijker en lekkerder.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 2458: Undark - Pearl + Umbra
Het tweede album van Umbra kent weliswaar dezelfde aanpak, maar is geenszins een herhaling van zetten. De collagetechniek is uitgebreid, de lijst met medewerkende en bijdragende muzikanten is langer (naast de beide Eno's, Sylvian, Laswell en Brook en zijn nu ook onder anderen Peter Gabriel en Hector Zazou te horen) en het geluidspalet breder. Er is veel contrast in subtiel en hard, de klanken zijn vaker abstract tot ronduit verontrustend en het avontuur vraagt meer van de luisteraar. Opvallend is een versie van het melancholieke Golden Hair, bekend van Syd Barrett met de tekst van James Joyce. Daar staan weer muren van geluid tegenover. Geen eenvoudige kost dus, maar dat is ook niet wat ik zoek in muziek. Ik koop de cd op 29 oktober 1999 als hij net uit is. Ook dit is een bijzonder intrigerend album dat nogal wat draaibeurten vraagt voordat de schoonheid zich openbaart.
Het tweede album van Umbra kent weliswaar dezelfde aanpak, maar is geenszins een herhaling van zetten. De collagetechniek is uitgebreid, de lijst met medewerkende en bijdragende muzikanten is langer (naast de beide Eno's, Sylvian, Laswell en Brook en zijn nu ook onder anderen Peter Gabriel en Hector Zazou te horen) en het geluidspalet breder. Er is veel contrast in subtiel en hard, de klanken zijn vaker abstract tot ronduit verontrustend en het avontuur vraagt meer van de luisteraar. Opvallend is een versie van het melancholieke Golden Hair, bekend van Syd Barrett met de tekst van James Joyce. Daar staan weer muren van geluid tegenover. Geen eenvoudige kost dus, maar dat is ook niet wat ik zoek in muziek. Ik koop de cd op 29 oktober 1999 als hij net uit is. Ook dit is een bijzonder intrigerend album dat nogal wat draaibeurten vraagt voordat de schoonheid zich openbaart.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2458: Unifaun - Unifaun
Al van jongs af aan is NadSylvan helemaal gek van Genesis en het is zijn droom om muziek te maken die net zo avontuurlijk is. Als hij ouder wordt en met zijn gescheiden moeder is verhuisd van de Verenigde Staten naar Zweden (het geboorteland van zijn moeder), zingt en speelt hij in bandjes en zo'n bandje speelt soms een nummer van zijn favoriete groep. Nog weer veel later, in 2008, krijgt hij de gelegenheid om een plaat op te nemen onder de naam Unifaun. Samen met vriend Christian Thordin heeft hij een reeks songs geschreven en samen voeren ze die uit: Thordin speelt toetsen, Sylvan drums, bas, gitaar en toetsen. Het resultaat is een plaat die een allemachtig eerbetoon is aan Genesis uit de jaren zeventig. Intro's op akoestische gitaren, bombastische wendingen, zelfs de stem van Sylvan: het had zo een Genesisplaat kunnen zijn. Unifaun komt in handen van Roine Stolt (die we kennen van The Flower Kings) en die sleurt Sylvan zijn andere band Agents Of Mercy binnen. In 2012 komt dan de droom van NadSylvan uit: Steve Hackett vraagt hem om te komen zingen in zijn Genesis Revisited project en sinds die tijd tourt Sylvan met Hackett de wereld rond en mag hij de klassieke Genesisstukken zingen. Unifaun krijgt een heruitgave in 2013 met nieuw hoesontwerp en die koop ik op 22 april 2019 in de Kursaal in Oostende, na afloop van het concert dat Hackett en Sylvan geven. Het haalt het natuurlijk niet bij het voorbeeld, maar Unifaun is een zeer aangenaam album met daarop sterk werk.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-06-2024 09:40:15 ]
Al van jongs af aan is NadSylvan helemaal gek van Genesis en het is zijn droom om muziek te maken die net zo avontuurlijk is. Als hij ouder wordt en met zijn gescheiden moeder is verhuisd van de Verenigde Staten naar Zweden (het geboorteland van zijn moeder), zingt en speelt hij in bandjes en zo'n bandje speelt soms een nummer van zijn favoriete groep. Nog weer veel later, in 2008, krijgt hij de gelegenheid om een plaat op te nemen onder de naam Unifaun. Samen met vriend Christian Thordin heeft hij een reeks songs geschreven en samen voeren ze die uit: Thordin speelt toetsen, Sylvan drums, bas, gitaar en toetsen. Het resultaat is een plaat die een allemachtig eerbetoon is aan Genesis uit de jaren zeventig. Intro's op akoestische gitaren, bombastische wendingen, zelfs de stem van Sylvan: het had zo een Genesisplaat kunnen zijn. Unifaun komt in handen van Roine Stolt (die we kennen van The Flower Kings) en die sleurt Sylvan zijn andere band Agents Of Mercy binnen. In 2012 komt dan de droom van NadSylvan uit: Steve Hackett vraagt hem om te komen zingen in zijn Genesis Revisited project en sinds die tijd tourt Sylvan met Hackett de wereld rond en mag hij de klassieke Genesisstukken zingen. Unifaun krijgt een heruitgave in 2013 met nieuw hoesontwerp en die koop ik op 22 april 2019 in de Kursaal in Oostende, na afloop van het concert dat Hackett en Sylvan geven. Het haalt het natuurlijk niet bij het voorbeeld, maar Unifaun is een zeer aangenaam album met daarop sterk werk.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-06-2024 09:40:15 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2459: United Progressive Fraternity - Fall In Love With The World
In 2013, tijdens de voorbereidingen voor een nieuw album van de Australische groep Unitopia (volgt nog), krijgen de twee bandleiders, zanger Mark Trueack en toetsenist Sean Timms, slaande ruzie. Uitgebreid begooien de twee elkaar in de muziekpers met alle soorten modder die je maar kunt bedenken, maar ondertussen zitten beiden niet lang stil: Timms komt al snel met zijn band Southern Empire en Trueack komt samen met Steve Unruh en Guy Manning met United Progressive Fraternity. Uiteindelijk weten ze tot overeenstemming te komen voor wat betreft het materiaal dat ze samen hebben geschreven voor dat laatste Unitopia-album (dat er dus niet komt). In 2015 verschijnt Fall In Love With The World (ik koop 'm op 11 maart 2015) van UPF en de muziek daarop is duidelijk gestoeld op de Unitopiaprogsound, zij het dat het nog wat avontuurlijker is. Dat komt niet in het minst door de immense lijst van gastmuzikanten: van Steve Hackett tot Jon Anderson. Ik vind het heerlijk in het gehoor liggende prog met een boodschap. Louter hoogtepunten op deze dik een uur durende plaat, maar het meest noemenswaardig zijn het lange Travelling Man (The Story Of ESHU) (veel basisideeën daarvan zal Sean Timms later gebruiken in Crossroads op de tweede Southern Empire-plaat) en het heerlijke The Water (met een vocale rol van meneer Anderson). Aan het eind van het album horen we nog een (totaal overbodige) singleversie van The Water, maar dat drukt de pret geenszins. Dit is fijne bombastische symfo in de aloude progtraditie met goed in het gehoor liggende deunen: wat wil ik nog meer?
In 2013, tijdens de voorbereidingen voor een nieuw album van de Australische groep Unitopia (volgt nog), krijgen de twee bandleiders, zanger Mark Trueack en toetsenist Sean Timms, slaande ruzie. Uitgebreid begooien de twee elkaar in de muziekpers met alle soorten modder die je maar kunt bedenken, maar ondertussen zitten beiden niet lang stil: Timms komt al snel met zijn band Southern Empire en Trueack komt samen met Steve Unruh en Guy Manning met United Progressive Fraternity. Uiteindelijk weten ze tot overeenstemming te komen voor wat betreft het materiaal dat ze samen hebben geschreven voor dat laatste Unitopia-album (dat er dus niet komt). In 2015 verschijnt Fall In Love With The World (ik koop 'm op 11 maart 2015) van UPF en de muziek daarop is duidelijk gestoeld op de Unitopiaprogsound, zij het dat het nog wat avontuurlijker is. Dat komt niet in het minst door de immense lijst van gastmuzikanten: van Steve Hackett tot Jon Anderson. Ik vind het heerlijk in het gehoor liggende prog met een boodschap. Louter hoogtepunten op deze dik een uur durende plaat, maar het meest noemenswaardig zijn het lange Travelling Man (The Story Of ESHU) (veel basisideeën daarvan zal Sean Timms later gebruiken in Crossroads op de tweede Southern Empire-plaat) en het heerlijke The Water (met een vocale rol van meneer Anderson). Aan het eind van het album horen we nog een (totaal overbodige) singleversie van The Water, maar dat drukt de pret geenszins. Dit is fijne bombastische symfo in de aloude progtraditie met goed in het gehoor liggende deunen: wat wil ik nog meer?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2460: United Progressive Fraternity - Planetary Overload - Part 1: Loss
De opvolger verschijnt in 2019. Op Planetary Overload beschrijft Mark Truesack zijn zorgen om de wereld, het milieu en de natuur. Dat was op de voorganger ook al aanzienlijk aan de orde, maar op dit album kun je er absoluut niet omheen. De lijst met gastmuzikanten is lang. Heel lang. Onder hen bevinden zich Jon Davison, Steve Hackett, Jerry Marotta, Lisa Wetton en Charlie Cawood. Daarnaast nog veel, heel veel anderen. Om de boodschap er goed in te wrijven horen we ook geluiden uit de natuur en diverse sprekers (waaronder Jane Goodall en David Attenborough). Muzikaal gezien is het opnieuw fijne prog die de klok slaat: bij vlagen toegankelijk en bij andere vlagen heerlijk complex. De plaat is onderverdeeld in drie delen, die weer uiteenvallen in totaal twaalf losse nummers. Saai wordt het nooit, al moet ik zeggen dat Truesack en Unruh nergens zo hoog gooien als op Fall In Love With The World. Misschien ligt - hoe sympathiek de boodschap ook is - de nadruk te veel op de tekst. Ik koop het album bij het verschijnen op 15 april 2019 en sindsdien belandt hij lang niet zo veel in de speler als de voorganger. Bij de plaat zit nog een bonusschijfje Romantechs: Reimagine met daarop een atmosferische versie van Fall In Love With The World en acht remixen en alternatieve versies van stukken van Planetary Overload, die allemaal nogal overbodig aandoen. Planetary Overload - Part 2: Hope komt in 2023 uit, maar die heb ik (nog) niet. Een jaar eerder komt het nieuws dat Truesack en Sean Timms hun vete hebben bijgelegd en weer muziek willen gaan maken. Sterker nog: een nieuwe Unitopia-plaat verschijnt zo ongeveer tegelijkertijd met het UPF-album.
De opvolger verschijnt in 2019. Op Planetary Overload beschrijft Mark Truesack zijn zorgen om de wereld, het milieu en de natuur. Dat was op de voorganger ook al aanzienlijk aan de orde, maar op dit album kun je er absoluut niet omheen. De lijst met gastmuzikanten is lang. Heel lang. Onder hen bevinden zich Jon Davison, Steve Hackett, Jerry Marotta, Lisa Wetton en Charlie Cawood. Daarnaast nog veel, heel veel anderen. Om de boodschap er goed in te wrijven horen we ook geluiden uit de natuur en diverse sprekers (waaronder Jane Goodall en David Attenborough). Muzikaal gezien is het opnieuw fijne prog die de klok slaat: bij vlagen toegankelijk en bij andere vlagen heerlijk complex. De plaat is onderverdeeld in drie delen, die weer uiteenvallen in totaal twaalf losse nummers. Saai wordt het nooit, al moet ik zeggen dat Truesack en Unruh nergens zo hoog gooien als op Fall In Love With The World. Misschien ligt - hoe sympathiek de boodschap ook is - de nadruk te veel op de tekst. Ik koop het album bij het verschijnen op 15 april 2019 en sindsdien belandt hij lang niet zo veel in de speler als de voorganger. Bij de plaat zit nog een bonusschijfje Romantechs: Reimagine met daarop een atmosferische versie van Fall In Love With The World en acht remixen en alternatieve versies van stukken van Planetary Overload, die allemaal nogal overbodig aandoen. Planetary Overload - Part 2: Hope komt in 2023 uit, maar die heb ik (nog) niet. Een jaar eerder komt het nieuws dat Truesack en Sean Timms hun vete hebben bijgelegd en weer muziek willen gaan maken. Sterker nog: een nieuwe Unitopia-plaat verschijnt zo ongeveer tegelijkertijd met het UPF-album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2461: The United States Of America - The United States Of America
Er bruist en borrelt en gorgelt van alles in de muziekwereld van eind jaren zestig. Muzikanten zijn volop op zoek naar nieuwe geluiden en technologie waarmee ze de grenzen van de muziek verkennen. Zo is daar Joseph Byrd, een jonge muzikant uit Arizona. Tijdens zijn schooljaren speelt hij in country- en westernbandjes, maar al gauw is hij gegrepen door de jazz. Hij studeert compositie en wordt dirigent en arrangeur, maar blijft studeren (psychologie en Indiase muziek) en in de roemruchte zomer van 1967 raakt hij in de ban van experimentele muziek. In Los Angeles vormt hij met een paar gelijkgestemde muzikanten, waaronder de zangeres Dorothy Moskowitz die hij al in 1963 ontmoette, een experimentele, psychedelische en avant-garde band The United States Of America. Aanvankelijk wisselt de groep nogal qua bezetting, maar is redelijk constant als het eind 67 de studio in mag om een album te maken (dat in 1968 verschijnt). Joseph Byrd baart opzien, omdat hij met zijn elektronica allerlei vervreemdende effecten aan de muziek toevoegt. Bij vlagen is het hallucinerend, bij andere vlagen lieflijk en er zijn momenten dat de kakofonie daar is. Wat dat betreft is opener The American Metaphysical Circus tekenend. Het begin van het gelijk daarop volgende Hard Coming Love is schrikken: wat een gitaar lijkt, is in werkelijkheid een gierend elektronisch apparaat, dat bijna pijn doet aan de oren. Na het intro komt Moskowitz weer op de proppen en ontvouwt het stuk zich als een gedegen rocker. Mocht je nog geen tinnitus hebben: dit is je kans. Het contrast met sommige zoete liedjes kan niet groter zijn. Succesvol is de plaat aanvankelijk niet, maar in de loop van de jaren ontstaat er een cultstatus en het album wordt een waar collector's item. Ik hoor de elpee voor het eerst in 1993, als een oudere collega me de grammofoonplaat leent. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ben diep onder de indruk, neem hem gelijk op een cassettebandje op en dat draai ik in de jaren daarna zó vaak dat het bijna kapot gaat. Gelukkig verschijnt er in 2004 een mooie heruitgave op cd - die ik koop op 5 november 2004 -, met daarop nog tien extraatjes, waaronder opnamen voor een opvolgende plaat (die nooit uitkomt). Eind 1968 houdt The United States Of America op te bestaan. Joseph Buys richt zich volledig op werkzaamheden achter de muziekschermen en zal nog beroemd worden als de arrangeur op de befaamde plaat Jazz van Ry Cooder. Dorothy Moskowitz raakt in de vergetelheid tot ze enkele jaren geleden weer opduikt in de muziekwereld (wacht maar). Het enige album van The United States Of America blijft tot op de dag van vandaag een legendarische, grensverleggende en uitmuntende plaat.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-07-2024 14:04:27 ]
Er bruist en borrelt en gorgelt van alles in de muziekwereld van eind jaren zestig. Muzikanten zijn volop op zoek naar nieuwe geluiden en technologie waarmee ze de grenzen van de muziek verkennen. Zo is daar Joseph Byrd, een jonge muzikant uit Arizona. Tijdens zijn schooljaren speelt hij in country- en westernbandjes, maar al gauw is hij gegrepen door de jazz. Hij studeert compositie en wordt dirigent en arrangeur, maar blijft studeren (psychologie en Indiase muziek) en in de roemruchte zomer van 1967 raakt hij in de ban van experimentele muziek. In Los Angeles vormt hij met een paar gelijkgestemde muzikanten, waaronder de zangeres Dorothy Moskowitz die hij al in 1963 ontmoette, een experimentele, psychedelische en avant-garde band The United States Of America. Aanvankelijk wisselt de groep nogal qua bezetting, maar is redelijk constant als het eind 67 de studio in mag om een album te maken (dat in 1968 verschijnt). Joseph Byrd baart opzien, omdat hij met zijn elektronica allerlei vervreemdende effecten aan de muziek toevoegt. Bij vlagen is het hallucinerend, bij andere vlagen lieflijk en er zijn momenten dat de kakofonie daar is. Wat dat betreft is opener The American Metaphysical Circus tekenend. Het begin van het gelijk daarop volgende Hard Coming Love is schrikken: wat een gitaar lijkt, is in werkelijkheid een gierend elektronisch apparaat, dat bijna pijn doet aan de oren. Na het intro komt Moskowitz weer op de proppen en ontvouwt het stuk zich als een gedegen rocker. Mocht je nog geen tinnitus hebben: dit is je kans. Het contrast met sommige zoete liedjes kan niet groter zijn. Succesvol is de plaat aanvankelijk niet, maar in de loop van de jaren ontstaat er een cultstatus en het album wordt een waar collector's item. Ik hoor de elpee voor het eerst in 1993, als een oudere collega me de grammofoonplaat leent. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ben diep onder de indruk, neem hem gelijk op een cassettebandje op en dat draai ik in de jaren daarna zó vaak dat het bijna kapot gaat. Gelukkig verschijnt er in 2004 een mooie heruitgave op cd - die ik koop op 5 november 2004 -, met daarop nog tien extraatjes, waaronder opnamen voor een opvolgende plaat (die nooit uitkomt). Eind 1968 houdt The United States Of America op te bestaan. Joseph Buys richt zich volledig op werkzaamheden achter de muziekschermen en zal nog beroemd worden als de arrangeur op de befaamde plaat Jazz van Ry Cooder. Dorothy Moskowitz raakt in de vergetelheid tot ze enkele jaren geleden weer opduikt in de muziekwereld (wacht maar). Het enige album van The United States Of America blijft tot op de dag van vandaag een legendarische, grensverleggende en uitmuntende plaat.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-07-2024 14:04:27 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2462: Unitopia - More Than A Dream - The Dream Complete
Aan de andere zijde van de aardbol formeren twee muzikanten in 1996 een band. Zanger/componist/tekstschrijver Mark Trueack en componist/toetsenist Sean Timms werken vanaf dat jaar samen met enkele gelijkgestemde muzikanten uit Adelaide aan een repertoire. Na enkele tournees door Australië neemt de groep een album op, dat uiteindelijk in 2005 verschijnt. Op More Than A Dream staat vrij toegankelijke rockmuziek met een licht toefje prog. Na een instrumentaal intro volgt er een aardige rocker Fate. Met Justify gaat het de wat complexere en interessantere kant op, maar daar blijft het op dit album bij. De zes daarop volgende stukken zijn weer lichtvoetiger. Zeker niet slecht - het titelnummer is zelfs erg sterk -, maar avontuurlijk is het ook niet. Ik ontdek de band pas tien jaar later (als-ie uit elkander is gespat na een immense ruzie tussen Trueack en Simms) en als in 2017 een heruitgave van More Than A Dream uitkomt, schaf ik die aan (op 8 november 2017). Die heruitgave heeft nogal wat extra's. Op de cd staan twee bonusnummers in dezelfde stijl. En dan zijn er twee extra cd's met in totaal tweeënhalf uur extra muziek. Daarvan vind ik slechts een half uur echt interessant: The Outsider en Decameron Day 6 Take 9, twee lange stukken die de groep bijdroeg aan twee verzamelalbums. Voor de rest horen we remixen, van nauwelijks verschillend van het origineel tot afgrijselijke discoversies - overbodige bagger, dus. Het originele debuutalbum blijft echter alleraardigst.
Aan de andere zijde van de aardbol formeren twee muzikanten in 1996 een band. Zanger/componist/tekstschrijver Mark Trueack en componist/toetsenist Sean Timms werken vanaf dat jaar samen met enkele gelijkgestemde muzikanten uit Adelaide aan een repertoire. Na enkele tournees door Australië neemt de groep een album op, dat uiteindelijk in 2005 verschijnt. Op More Than A Dream staat vrij toegankelijke rockmuziek met een licht toefje prog. Na een instrumentaal intro volgt er een aardige rocker Fate. Met Justify gaat het de wat complexere en interessantere kant op, maar daar blijft het op dit album bij. De zes daarop volgende stukken zijn weer lichtvoetiger. Zeker niet slecht - het titelnummer is zelfs erg sterk -, maar avontuurlijk is het ook niet. Ik ontdek de band pas tien jaar later (als-ie uit elkander is gespat na een immense ruzie tussen Trueack en Simms) en als in 2017 een heruitgave van More Than A Dream uitkomt, schaf ik die aan (op 8 november 2017). Die heruitgave heeft nogal wat extra's. Op de cd staan twee bonusnummers in dezelfde stijl. En dan zijn er twee extra cd's met in totaal tweeënhalf uur extra muziek. Daarvan vind ik slechts een half uur echt interessant: The Outsider en Decameron Day 6 Take 9, twee lange stukken die de groep bijdroeg aan twee verzamelalbums. Voor de rest horen we remixen, van nauwelijks verschillend van het origineel tot afgrijselijke discoversies - overbodige bagger, dus. Het originele debuutalbum blijft echter alleraardigst.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2463: Unitopia - One Night In Europe - Live At The Boerderij, Zoetermeer, The Netherlands
Op 15 oktober 2010 speelt Unitopia in onze eigen Boerderij in Zoetermeer. De camera's en geluidsopnameapparatuur staan aan en dus verschijnt in 2010 dit dubbelalbum (en een dvd, maar die heb ik niet), dat ik pas koop op 28 januari 2015. Het is een energiek concert met uitstekende vertolkingen van de lekker in het gehoor liggende progpop van de band. Op de eerste cd horen we vooral wat compactere stukken; in de tweede helft vallen vooral de schitterende uitvoering van Justify en het lange The Garden op: deze composities zijn bombastischer en complexer en ik vind het schitterend. Meer albums van Unitopia bezit ik niet. Deze liveregistratie is in ieder geval een mooie staalkaart van wat de band in de eerste jaren op het podium bracht.
Op 15 oktober 2010 speelt Unitopia in onze eigen Boerderij in Zoetermeer. De camera's en geluidsopnameapparatuur staan aan en dus verschijnt in 2010 dit dubbelalbum (en een dvd, maar die heb ik niet), dat ik pas koop op 28 januari 2015. Het is een energiek concert met uitstekende vertolkingen van de lekker in het gehoor liggende progpop van de band. Op de eerste cd horen we vooral wat compactere stukken; in de tweede helft vallen vooral de schitterende uitvoering van Justify en het lange The Garden op: deze composities zijn bombastischer en complexer en ik vind het schitterend. Meer albums van Unitopia bezit ik niet. Deze liveregistratie is in ieder geval een mooie staalkaart van wat de band in de eerste jaren op het podium bracht.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2464: The Unthanks - Last
Ik heb nog nooit van The Unthanks gehoord als ik in april 2011 een recensie lees van hun plaat Last. Het blijkt te gaan om een Britse akoestische folkband rondom de gezusters Rachel en Becky Unthanks. Wat me nieuwsgierig maakt, is dat er op het album een cover staat van Starless. Het meesterwerk van King Crimson. Ik koop de cd op 22 april 2011 en ben zeer aangenaam verrast. Die akoestische folk is bijzonder aangenaam en de stemmen van de twee dames liggen heerlijk in het gehoor. Op het programma staan veel traditionele en klassieke werken uit het Amerikaanse en Britse songbook in vertolkingen waarin akoestische gitaar, piano en strijkarrangementen centraal staan. Opener Gan To The Kye en het iets verderop te beluisteren Queen Of Hearts zijn mooie voorbeelden, maar de gehele plaat baadt in een atmosfeer van melancholie en weemoed. En dan is daar ook nog die verrassende versie van Starless die buitengewoon goed uitpakt, al is het slechts het 'songdeel' en mist het natuurlijk die ellenlange hypernerveuze instrumentale finale. Het past naadloos bij de rest van het repertoire. Last is een zeer mooie plaat die ik met grote, heel grote regelmaat uit de kast haal.
Ik heb nog nooit van The Unthanks gehoord als ik in april 2011 een recensie lees van hun plaat Last. Het blijkt te gaan om een Britse akoestische folkband rondom de gezusters Rachel en Becky Unthanks. Wat me nieuwsgierig maakt, is dat er op het album een cover staat van Starless. Het meesterwerk van King Crimson. Ik koop de cd op 22 april 2011 en ben zeer aangenaam verrast. Die akoestische folk is bijzonder aangenaam en de stemmen van de twee dames liggen heerlijk in het gehoor. Op het programma staan veel traditionele en klassieke werken uit het Amerikaanse en Britse songbook in vertolkingen waarin akoestische gitaar, piano en strijkarrangementen centraal staan. Opener Gan To The Kye en het iets verderop te beluisteren Queen Of Hearts zijn mooie voorbeelden, maar de gehele plaat baadt in een atmosfeer van melancholie en weemoed. En dan is daar ook nog die verrassende versie van Starless die buitengewoon goed uitpakt, al is het slechts het 'songdeel' en mist het natuurlijk die ellenlange hypernerveuze instrumentale finale. Het past naadloos bij de rest van het repertoire. Last is een zeer mooie plaat die ik met grote, heel grote regelmaat uit de kast haal.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2465: Uriah Heep - Look At Yourself
Klassieker uit 1971 met een legendarische bezetting waarin zanger David Byron, gitarist Mick Box en toetsenist/gitarist Ken Hensley de hoofdrol spelen. Het geluid is met die hoge rockzang, de hardrockgitaar en dat Hammond nogal een kopie van Deep Purple, maar dat geeft niks. Look At Yourself is het derde album van de Heep (de band is vernoemd naar een vilein karakter uit David Copperfield van Charles Dickens). De band trapt op de plaat gelijk lekker af met het titelnummer. Vervolgens dendert I Wanna Be Free daar lekker op door. De rest van de plaatkant wordt in beslag genomen door July Morning, het grote hoogtepunt van het album en misschien wel het beste wat de band ooit heeft gemaakt. Over klassiekers gesproken. Op de tweede plaatkant horen we nog vier rockstukken in dezelfde stijl, maar de verrassing is er dan een beetje af en het hoge niveau van het titelnummer en July Morning vind ik nergens terug. Ik hoor de plaat voor het eerst eind jaren zeventig toen mijn wat oudere broer de elpee had geleend van iemand. Zelf koop ik een cd-versie uit 1996 pas op 30 juni 2000, een remaster uit 1996 met twee bonusjes: een overbodige singleversie van het titelnummer en het bijbehorende B-kantje What's Within My Heart. Vier sterren.
Klassieker uit 1971 met een legendarische bezetting waarin zanger David Byron, gitarist Mick Box en toetsenist/gitarist Ken Hensley de hoofdrol spelen. Het geluid is met die hoge rockzang, de hardrockgitaar en dat Hammond nogal een kopie van Deep Purple, maar dat geeft niks. Look At Yourself is het derde album van de Heep (de band is vernoemd naar een vilein karakter uit David Copperfield van Charles Dickens). De band trapt op de plaat gelijk lekker af met het titelnummer. Vervolgens dendert I Wanna Be Free daar lekker op door. De rest van de plaatkant wordt in beslag genomen door July Morning, het grote hoogtepunt van het album en misschien wel het beste wat de band ooit heeft gemaakt. Over klassiekers gesproken. Op de tweede plaatkant horen we nog vier rockstukken in dezelfde stijl, maar de verrassing is er dan een beetje af en het hoge niveau van het titelnummer en July Morning vind ik nergens terug. Ik hoor de plaat voor het eerst eind jaren zeventig toen mijn wat oudere broer de elpee had geleend van iemand. Zelf koop ik een cd-versie uit 1996 pas op 30 juni 2000, een remaster uit 1996 met twee bonusjes: een overbodige singleversie van het titelnummer en het bijbehorende B-kantje What's Within My Heart. Vier sterren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2466: Uriah Heep - Look At Yourself
Van deze klassieker verschijnt in 2004 een remaster met daarop een heleboel extra's. Ik koop 'm op 15 juli 2011. Klinkt zeer lekker. Bij de extraatjes zit Why en het is me een raadsel waarom dat stuk de plaat niet haalde. Why? Het zal wel ruimtegebrek zijn, want het is nogal lang. Verder het alleraardigste What's Within My Heart, dat laat horen dat de band ook een wat zachtere zijde heeft die op het album nauwelijks te horen is. Daarnaast nog een paar outtakes, de singleversie van het titelnummer en twee BBC-opnamen. Omdat alle stukken van mijn 1996-versie van de plaat ook staan op deze remaster uit 2004, verhuist de oude nu definitief naar een plek ergens ver weg achterin de kast. Om plaats te maken. Voor de rest: dit album is dus een klassieker en dat is niet voor niets.
Van deze klassieker verschijnt in 2004 een remaster met daarop een heleboel extra's. Ik koop 'm op 15 juli 2011. Klinkt zeer lekker. Bij de extraatjes zit Why en het is me een raadsel waarom dat stuk de plaat niet haalde. Why? Het zal wel ruimtegebrek zijn, want het is nogal lang. Verder het alleraardigste What's Within My Heart, dat laat horen dat de band ook een wat zachtere zijde heeft die op het album nauwelijks te horen is. Daarnaast nog een paar outtakes, de singleversie van het titelnummer en twee BBC-opnamen. Omdat alle stukken van mijn 1996-versie van de plaat ook staan op deze remaster uit 2004, verhuist de oude nu definitief naar een plek ergens ver weg achterin de kast. Om plaats te maken. Voor de rest: dit album is dus een klassieker en dat is niet voor niets.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2467: Uriah Heep - Demons And Wizards
Gezien het succes van Look At Yourself moet Uriah Heep op korte termijn met een opvolger komen. Dat is lastig, want zowel de bassist als drummer stappen uit de band. Gelukkig is er op tijd een nieuwe ritmesectie voor de tournees en de plaatopnamen. Legendarische drummer Lee Kerslake doet zijn intrede. Demons And Wizards verschijnt begin 1972. Er is natuurlijk die ene enorme hit (Easy Livin') en vaak doet de muziek nog denken aan Deep Purple, maar er zijn ook nieuwere elementen. Her en der klinken meer akoestische passages en dat maakt de plaat wat afwisselender. Ik moet zeggen dat ik de composities stuk voor stuk erg sterk vindt, maar wat mij betreft zijn de hoogtepunten toch echt Circle Of Hands en Rainbow Demon. Ik koop een remaster uit 2003 op 16 januari 2004 met daarop weer een boel extra's: een single-edit, een outtake en twee demo's, plus opnieuw Why, maar dan in een andere mix. Waarom? Hoe dan ook: Demons And Wizards is in mijn oren het allersterkste album van Uriah Heep. Aanrader!
Gezien het succes van Look At Yourself moet Uriah Heep op korte termijn met een opvolger komen. Dat is lastig, want zowel de bassist als drummer stappen uit de band. Gelukkig is er op tijd een nieuwe ritmesectie voor de tournees en de plaatopnamen. Legendarische drummer Lee Kerslake doet zijn intrede. Demons And Wizards verschijnt begin 1972. Er is natuurlijk die ene enorme hit (Easy Livin') en vaak doet de muziek nog denken aan Deep Purple, maar er zijn ook nieuwere elementen. Her en der klinken meer akoestische passages en dat maakt de plaat wat afwisselender. Ik moet zeggen dat ik de composities stuk voor stuk erg sterk vindt, maar wat mij betreft zijn de hoogtepunten toch echt Circle Of Hands en Rainbow Demon. Ik koop een remaster uit 2003 op 16 januari 2004 met daarop weer een boel extra's: een single-edit, een outtake en twee demo's, plus opnieuw Why, maar dan in een andere mix. Waarom? Hoe dan ook: Demons And Wizards is in mijn oren het allersterkste album van Uriah Heep. Aanrader!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2468: Uriah Heep - The Magician's Birthday
Demons And Wizards is succesvol en dus eist de platenmaatschappij snel een opvolger. De band gaat (in dezelfde bezetting) de studio in en doet zijn best, maar het resultaat is wat minder. Niet slecht, zeker niet, maar het ontbreekt wat aan kracht en vuur en bezieling. Later zal de band zelf ook erkennen dat het te gehaast is opgenomen en geproduceerd. Op The Magician's Birthday staan wat meer akoestische passages en de echte klappers ontbreken. Het klinkt wat minder als Deep Purple al is Sweet Lorraine een poging, zij het dat deze rocker nogal geforceerd aandoet. Toch zijn opener Sunrise en het afsluitende titelstuk zeer prachtig. Ik hoor de plaat ergens begin jaren negentig en weet hem op een cassettebandje op te nemen. Pas op 15 juli 2011 koop ik de remaster uit 2004 met daarop wederom een boel extra's: wat outtakes, wat alternatieve, single- of ingekorte versies en zo. Ik vind dit nog altijd een zeer onderhoudende plaat en hij sluit mijn miniverzameling Heep mooi af.
Demons And Wizards is succesvol en dus eist de platenmaatschappij snel een opvolger. De band gaat (in dezelfde bezetting) de studio in en doet zijn best, maar het resultaat is wat minder. Niet slecht, zeker niet, maar het ontbreekt wat aan kracht en vuur en bezieling. Later zal de band zelf ook erkennen dat het te gehaast is opgenomen en geproduceerd. Op The Magician's Birthday staan wat meer akoestische passages en de echte klappers ontbreken. Het klinkt wat minder als Deep Purple al is Sweet Lorraine een poging, zij het dat deze rocker nogal geforceerd aandoet. Toch zijn opener Sunrise en het afsluitende titelstuk zeer prachtig. Ik hoor de plaat ergens begin jaren negentig en weet hem op een cassettebandje op te nemen. Pas op 15 juli 2011 koop ik de remaster uit 2004 met daarop wederom een boel extra's: wat outtakes, wat alternatieve, single- of ingekorte versies en zo. Ik vind dit nog altijd een zeer onderhoudende plaat en hij sluit mijn miniverzameling Heep mooi af.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd 2469: U2 - Rattle And Hum
Mijn oudere broer kocht de eerste U2-elpee Boy bij het verschijnen in 1980. Ik vond het oké, niet slecht maar meer ook niet; mij raakte het niet zo. Via radio en televisie volgde ik de hitjes en de succesvolle elpees. Toen in 1988 Rattle And Hum uitkwam en ik daar wat werk van hoorde, dacht ik: interessant. Toch kwam het er niet van iets van de groep aan te schaffen. Dat gebeurde pas op 10 juli 2018 toen een lokale boekwinkel alle cd's in de uitverkoop deed: vijf euro per stuk en bij aanschaf van drie een vierde gratis. Die vierde werd Rattle And Hum. Wat ik fijn vind, is dat er allerlei stijlen op de plaat staan, die ook nog eens opgenomen zijn tijdens verschillende gelegenheden en op diverse plaatsen: in de studio, live op het podium, achter de schermen, enzovoorts. De band gaat op zoek naar de Amerikaanse roots, daarom ook nogal wat covers (van The Beatles, Dylan) en gastmuzikanten (B.B. King, Memphis Horns, Dylan, Eno, Van Dyke Parks, enz). Je zou verwachten dat het een onsamenhangend allegaartje is, maar dat blijkt toch lekker niet zo te zijn. Hits zijn er ook (Desire, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Angel Of Harlem) en er is oud werk in een nieuwe (live)jas (Pride (In The Name Of Love)). Ik ruk dit niet zo heel vaak uit de kast, maar als ik het doe, vind ik het allemaal toch wel weer fijn. Jij ook?
Mijn oudere broer kocht de eerste U2-elpee Boy bij het verschijnen in 1980. Ik vond het oké, niet slecht maar meer ook niet; mij raakte het niet zo. Via radio en televisie volgde ik de hitjes en de succesvolle elpees. Toen in 1988 Rattle And Hum uitkwam en ik daar wat werk van hoorde, dacht ik: interessant. Toch kwam het er niet van iets van de groep aan te schaffen. Dat gebeurde pas op 10 juli 2018 toen een lokale boekwinkel alle cd's in de uitverkoop deed: vijf euro per stuk en bij aanschaf van drie een vierde gratis. Die vierde werd Rattle And Hum. Wat ik fijn vind, is dat er allerlei stijlen op de plaat staan, die ook nog eens opgenomen zijn tijdens verschillende gelegenheden en op diverse plaatsen: in de studio, live op het podium, achter de schermen, enzovoorts. De band gaat op zoek naar de Amerikaanse roots, daarom ook nogal wat covers (van The Beatles, Dylan) en gastmuzikanten (B.B. King, Memphis Horns, Dylan, Eno, Van Dyke Parks, enz). Je zou verwachten dat het een onsamenhangend allegaartje is, maar dat blijkt toch lekker niet zo te zijn. Hits zijn er ook (Desire, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Angel Of Harlem) en er is oud werk in een nieuwe (live)jas (Pride (In The Name Of Love)). Ik ruk dit niet zo heel vaak uit de kast, maar als ik het doe, vind ik het allemaal toch wel weer fijn. Jij ook?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2470: Uzva - Tammikuinen Tammela
Het is zondagmorgen 17 augustus 2008. Ik sta op een glooiend grasveld dat uitkijkt over groene landerijen van de streek Mecklenburg-Vorpommeln in Noordoost-Duitsland. Om mij heen enkele tientallen mensen die ook op dit festival zijn. Vanaf het podium klinkt de eerste muziek van vandaag en het zijn klanken die naadloos aansluiten bij het landschap. Meanderende melodieën, vertolkt op gitaar, fluit, saxofoon, trombone, viool, bas en percussie, die doet denken aan Oldfield, maar dan anders. Soms bouwt het op, soms blijft het voortkabbelend, soms is er rust, soms zijn er uitbundiger erupties. Ik ben overrompeld. Wat is dit voor prachtigs? Het is Uzva, een groep jonge muzikanten die Finse gitarist Heikki Puska om zich heen heeft verzameld en die zijn composities speelt. Een uur lang sta ik in de zon met open mond deze prachtmuziek te beluisteren. Na afloop spreek ik hem; hij weet slechts een enkel woord Engels, maar ik weet hem aan zijn verstand te brengen dat ik echt enorm onder de indruk ben van zijn muziek. Bij een merchandisestandje koop ik een cd; ik heb beperkt budget anders had ik ze alle drie meegenomen. Op aanraden van de gitarist - op de cd die ik aanschaf staan de meeste stukken die ik daarnet heb gehoord - wordt het 't tweede album van Uzva. Eenmaal thuis sla ik mijzelf voor de kop dat ik ze toch niet alle drie heb ingeslagen en dus bestel ik bij de plaatselijke platenwinkel wat er te verkrijgen is. Het duurt en duurt en pas op 13 november 2009 heb ik Tammikuinen Tammela in handen. Het album is in 2000 verschenen, maar is in 2007 heruitgegeven en ik heb zo'n heruitgave. Het gebodene? Meanderende melodieën, vertolkt op gitaar, fluit, viool, toetsen, bas en percussie, die doet denken aan Oldfield, maar dan anders. Soms bouwt het op, soms blijft het voortkabbelend, soms is er rust, soms zijn er uitbundiger erupties. In dik drie kwartier komen zes composities voorbij (een Intro en vervolgens vijf titelloze stukken) en ik ben opnieuw overrompeld.
Verder niks van het studioalbum te vinden op YT, dus dan maar wat live, opgenomen in juni 2008:
En plaatjes van het optreden op 17 augustus 2008 (Heikki Puska in de blote bast):
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-07-2024 20:38:22 ]
Het is zondagmorgen 17 augustus 2008. Ik sta op een glooiend grasveld dat uitkijkt over groene landerijen van de streek Mecklenburg-Vorpommeln in Noordoost-Duitsland. Om mij heen enkele tientallen mensen die ook op dit festival zijn. Vanaf het podium klinkt de eerste muziek van vandaag en het zijn klanken die naadloos aansluiten bij het landschap. Meanderende melodieën, vertolkt op gitaar, fluit, saxofoon, trombone, viool, bas en percussie, die doet denken aan Oldfield, maar dan anders. Soms bouwt het op, soms blijft het voortkabbelend, soms is er rust, soms zijn er uitbundiger erupties. Ik ben overrompeld. Wat is dit voor prachtigs? Het is Uzva, een groep jonge muzikanten die Finse gitarist Heikki Puska om zich heen heeft verzameld en die zijn composities speelt. Een uur lang sta ik in de zon met open mond deze prachtmuziek te beluisteren. Na afloop spreek ik hem; hij weet slechts een enkel woord Engels, maar ik weet hem aan zijn verstand te brengen dat ik echt enorm onder de indruk ben van zijn muziek. Bij een merchandisestandje koop ik een cd; ik heb beperkt budget anders had ik ze alle drie meegenomen. Op aanraden van de gitarist - op de cd die ik aanschaf staan de meeste stukken die ik daarnet heb gehoord - wordt het 't tweede album van Uzva. Eenmaal thuis sla ik mijzelf voor de kop dat ik ze toch niet alle drie heb ingeslagen en dus bestel ik bij de plaatselijke platenwinkel wat er te verkrijgen is. Het duurt en duurt en pas op 13 november 2009 heb ik Tammikuinen Tammela in handen. Het album is in 2000 verschenen, maar is in 2007 heruitgegeven en ik heb zo'n heruitgave. Het gebodene? Meanderende melodieën, vertolkt op gitaar, fluit, viool, toetsen, bas en percussie, die doet denken aan Oldfield, maar dan anders. Soms bouwt het op, soms blijft het voortkabbelend, soms is er rust, soms zijn er uitbundiger erupties. In dik drie kwartier komen zes composities voorbij (een Intro en vervolgens vijf titelloze stukken) en ik ben opnieuw overrompeld.
![Uzva ? Tammikuinen Tammela V [HQ Audio] 2000](https://i.ytimg.com/vi/sHJqyKVOlOo/0.jpg)
Verder niks van het studioalbum te vinden op YT, dus dan maar wat live, opgenomen in juni 2008:
En plaatjes van het optreden op 17 augustus 2008 (Heikki Puska in de blote bast):
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-07-2024 20:38:22 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2471: Uzva - Niittoaika
Dit is het album dat ik op zondag 17 augustus 2008 koop. Als ik twee dagen later weer thuis ben en de plaat beluister, weet ik dat ik een van de mooiste albums ooit in handen heb. Het gaat nog een stapje verder dan voorganger Tammikuinen Tammela. In twee jaar tijd (Niittoaika verschijnt in 2002) heeft Heikki Puska het geluidspalet nog breder weten te maken (marimba, vibrafoon, accordeon) en de composities nog rijker. Naast de landelijke meanderende melodieën komt er nu ook een fijn snufje prog in de muziek, die het allemaal nog nét even wat avontuurlijker maakt. Voortdurend zit ik op het puntje van mijn stoel en vraag ik me af wat hier allemaal gebeurt, zonder dat de muziek al te bombastisch of te ingewikkeld wordt. Door de mix van gecomponeerd en geïmproviseerd blijft het ruimtelijk en ademen. Drie grote composities krijgen we, die ieder zijn onderverdeeld in twee of drie delen. Het start met Soft Machine en inderdaad, bij vlagen heeft het wel iets van weg de jazzy muziek uit 1971uit 1970/1971 van die groep; het tweede deel is werkelijk op z'n pastoraals. Afrodite is het wat rustgevender punt halverwege en tijdens Drontti komen dan die proggier uitspattingen. Oldfield en de Canterbury-stijl zijn dichtbij. In 2006 komt Puska met het derde album Uoma, dat ik dus niet heb. Op discogs vind ik een gebruikte versie voor meer dan honderdtwintig ballen dus nee laat nog maar even. Ik doe het met de twee prachtplaten die ik wel heb. Nogmaals: Niittoaika is een van de allermooiste albums ooit.
Weinig van het album zelf te vinden op YT:
Dus daarom nog maar wat live uit mei 2008:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-07-2024 20:44:05 ]
Dit is het album dat ik op zondag 17 augustus 2008 koop. Als ik twee dagen later weer thuis ben en de plaat beluister, weet ik dat ik een van de mooiste albums ooit in handen heb. Het gaat nog een stapje verder dan voorganger Tammikuinen Tammela. In twee jaar tijd (Niittoaika verschijnt in 2002) heeft Heikki Puska het geluidspalet nog breder weten te maken (marimba, vibrafoon, accordeon) en de composities nog rijker. Naast de landelijke meanderende melodieën komt er nu ook een fijn snufje prog in de muziek, die het allemaal nog nét even wat avontuurlijker maakt. Voortdurend zit ik op het puntje van mijn stoel en vraag ik me af wat hier allemaal gebeurt, zonder dat de muziek al te bombastisch of te ingewikkeld wordt. Door de mix van gecomponeerd en geïmproviseerd blijft het ruimtelijk en ademen. Drie grote composities krijgen we, die ieder zijn onderverdeeld in twee of drie delen. Het start met Soft Machine en inderdaad, bij vlagen heeft het wel iets van weg de jazzy muziek uit 1971uit 1970/1971 van die groep; het tweede deel is werkelijk op z'n pastoraals. Afrodite is het wat rustgevender punt halverwege en tijdens Drontti komen dan die proggier uitspattingen. Oldfield en de Canterbury-stijl zijn dichtbij. In 2006 komt Puska met het derde album Uoma, dat ik dus niet heb. Op discogs vind ik een gebruikte versie voor meer dan honderdtwintig ballen dus nee laat nog maar even. Ik doe het met de twee prachtplaten die ik wel heb. Nogmaals: Niittoaika is een van de allermooiste albums ooit.
Weinig van het album zelf te vinden op YT:
![Uzva ? Drontti II & III [HQ Audio] Niittoaika 2002](https://i.ytimg.com/vi/DQYD-otwr70/0.jpg)
Dus daarom nog maar wat live uit mei 2008:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-07-2024 20:44:05 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
0922: Emerson Lake & Palmer - Pictures At An Exhibition
Ik heb me nog zo voorgenomen om niets meer te kopen op Record Store Day. Mijn grammofoonplatenkast puilt uit, ik heb er geen ruimte meer voor en daarnaast betaal ik belachelijk hoge prijzen voor zogenaamd exclusieve uitgaven die ik één, hooguit twee keer draai. En dus ga ik op zaterdagmorgen 20 april naar een plaatselijke platenwinkel met het voornemen niets te kopen. Ik trap er weer in. Veertig ballen leg ik neer voor een picture disc van een elpee die ik al een keer of vier in de kast heb staan. Het verhaal van Pictures At An Exhibition zal bekend zijn: na de debuutelpee uit 1970 klapt het trio Emerson Lake & Palmer bijna uit elkaar, maar dankzij de inschikkelijkheid van de drie muzikanten en de bemiddeling van een manager blijven Keith, Greg en Carl samenwerken. Het oorspronkelijke plan voor de elpee Tarkus was dat het een dubbelalbum zou worden, met op de tweede plaat een livevertolking van hun interpretatie van Pictures At An Exhibition, gecomponeerd door Modeste Mussorgski. Die schreef een pianosuite, die Maurice Ravel later magistraal orkestreerde. Wat Emerson Lake & Palmer ervan maakten mag gerust een sensatie heten: een zwaar elektronisch, bombastisch, rauw werkstuk waar het vuur vanaf spat. De band speelt het stuk al sinds de allereerste repetities en live tijdens de concerten, maar nu is het moment daar om het vast te leggen. De platenmaatschappij gaat niet akkoord met een dubbelelpee en dus verschijnt Pictures At An Exhibition een paar maanden later dan Tarkus. Voor een vriendenprijsje. Van een ander concert zijn dan weer beeldopnamen. Ik koop de elpee al op 30 januari 1986 en heb verschillende versies op cd. Voor mij is het de allerbeste ELP-plaat, omdat de energie en krachtpatserij van de groep zo waanzinnig goed en rauw vastgelegd is. De band is gruwelijk goed op dreef, van de majestueuze kerkorgelopening tot en met de raggende Hammond in Blues Variation, van de elegante akoestische gitaar in The Sage tot en met de stomende The Hut Of Baba Yaga, en van de krijsende feedback uit het orgel tot en met het majestueuze slot van The Great Gates Of Kiev. De toegift is een variatie op Kim Fowley's versie van Nut Rocker (van Tsjaikovski). Heerlijk. Ik laat de picture disc dichtgesealed. Diezelfde avond kijk ik op Discogs en kan ik al het dubbele van het aankoopbedrag ervoor vragen. Belachelijk. Maar de elpee blijft grandioos.
Ik heb me nog zo voorgenomen om niets meer te kopen op Record Store Day. Mijn grammofoonplatenkast puilt uit, ik heb er geen ruimte meer voor en daarnaast betaal ik belachelijk hoge prijzen voor zogenaamd exclusieve uitgaven die ik één, hooguit twee keer draai. En dus ga ik op zaterdagmorgen 20 april naar een plaatselijke platenwinkel met het voornemen niets te kopen. Ik trap er weer in. Veertig ballen leg ik neer voor een picture disc van een elpee die ik al een keer of vier in de kast heb staan. Het verhaal van Pictures At An Exhibition zal bekend zijn: na de debuutelpee uit 1970 klapt het trio Emerson Lake & Palmer bijna uit elkaar, maar dankzij de inschikkelijkheid van de drie muzikanten en de bemiddeling van een manager blijven Keith, Greg en Carl samenwerken. Het oorspronkelijke plan voor de elpee Tarkus was dat het een dubbelalbum zou worden, met op de tweede plaat een livevertolking van hun interpretatie van Pictures At An Exhibition, gecomponeerd door Modeste Mussorgski. Die schreef een pianosuite, die Maurice Ravel later magistraal orkestreerde. Wat Emerson Lake & Palmer ervan maakten mag gerust een sensatie heten: een zwaar elektronisch, bombastisch, rauw werkstuk waar het vuur vanaf spat. De band speelt het stuk al sinds de allereerste repetities en live tijdens de concerten, maar nu is het moment daar om het vast te leggen. De platenmaatschappij gaat niet akkoord met een dubbelelpee en dus verschijnt Pictures At An Exhibition een paar maanden later dan Tarkus. Voor een vriendenprijsje. Van een ander concert zijn dan weer beeldopnamen. Ik koop de elpee al op 30 januari 1986 en heb verschillende versies op cd. Voor mij is het de allerbeste ELP-plaat, omdat de energie en krachtpatserij van de groep zo waanzinnig goed en rauw vastgelegd is. De band is gruwelijk goed op dreef, van de majestueuze kerkorgelopening tot en met de raggende Hammond in Blues Variation, van de elegante akoestische gitaar in The Sage tot en met de stomende The Hut Of Baba Yaga, en van de krijsende feedback uit het orgel tot en met het majestueuze slot van The Great Gates Of Kiev. De toegift is een variatie op Kim Fowley's versie van Nut Rocker (van Tsjaikovski). Heerlijk. Ik laat de picture disc dichtgesealed. Diezelfde avond kijk ik op Discogs en kan ik al het dubbele van het aankoopbedrag ervoor vragen. Belachelijk. Maar de elpee blijft grandioos.
![Emerson, Lake & Palmer - The Hut Of Baba Yaga Part 1 (Live in Newcastle) [Official Audio]](https://i.ytimg.com/vi/a9P_Zd5qTJA/0.jpg)
![Emerson, Lake & Palmer - The Great Gates Of Kiev (Live in Newcastle) [Official Audio]](https://i.ytimg.com/vi/3WehOUctqBo/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
0923: Steven Wilson - Harmonic Divergence - The Harmony Codex Remixed And Reimagined
Nu ik op 20 april 2024 toch in de plaatselijke platenwinkel ben, kan ik net zo goed kijken of er nog meer leuks te vinden is. Dat is er. Ik koop deze elpee, terwijl ik me toch afvraag of het wat toevoegt. Ik ontdek het werk van Steven Wilson in 1994 als hij muziek van zijn ambient popband No-Man uitbrengt. Twee jaar later komt Porcupine Tree bij mij in beeld en vanaf dan is het hek van de dam. No-Man, Porcupine Tree, Blackfield, Bass Communion, Storm Corrosion en dan komen zijn soloplaten. De eerste vier neem ik gretig tot mij en dan komt The Future Bites in 2019. Ik vind het concept briljant, maar de muziek slecht. Ik houd dan ook mijn hart vast voor de opvolger The Harmony Codex die begin 2024 verschijnt. Nou, die valt niet tegen: het album klinkt debiel goed, maar de meeste composities vind ik niet zo heel sterk. Waarom ik dan deze elpee met remixen van stukken van dat album koop tijdens Record Store Day (voor belachelijk veel geld), kan ik mezelf ook niet goed uitleggen. Ik draai de elpee een keer en daarna niet meer. Verschillende lui hebben stukken van het oorspronkelijke album verknipt en verplakt en geremixt: van Mogwai tot Manic Street Preachers en wat dacht u van Arve Henriksen, maar ook bekende Wilson-muzikanten als Craig Blundel en Adam Holzman. Het zal allemaal. Deze plaat is een leuk hebbeding en aardig om een keer te horen, maar veel zal ik hem niet meer uit de kast trekken.
Bijna niks van deze elpee te vinden op YT, behalve:
Nu ik op 20 april 2024 toch in de plaatselijke platenwinkel ben, kan ik net zo goed kijken of er nog meer leuks te vinden is. Dat is er. Ik koop deze elpee, terwijl ik me toch afvraag of het wat toevoegt. Ik ontdek het werk van Steven Wilson in 1994 als hij muziek van zijn ambient popband No-Man uitbrengt. Twee jaar later komt Porcupine Tree bij mij in beeld en vanaf dan is het hek van de dam. No-Man, Porcupine Tree, Blackfield, Bass Communion, Storm Corrosion en dan komen zijn soloplaten. De eerste vier neem ik gretig tot mij en dan komt The Future Bites in 2019. Ik vind het concept briljant, maar de muziek slecht. Ik houd dan ook mijn hart vast voor de opvolger The Harmony Codex die begin 2024 verschijnt. Nou, die valt niet tegen: het album klinkt debiel goed, maar de meeste composities vind ik niet zo heel sterk. Waarom ik dan deze elpee met remixen van stukken van dat album koop tijdens Record Store Day (voor belachelijk veel geld), kan ik mezelf ook niet goed uitleggen. Ik draai de elpee een keer en daarna niet meer. Verschillende lui hebben stukken van het oorspronkelijke album verknipt en verplakt en geremixt: van Mogwai tot Manic Street Preachers en wat dacht u van Arve Henriksen, maar ook bekende Wilson-muzikanten als Craig Blundel en Adam Holzman. Het zal allemaal. Deze plaat is een leuk hebbeding en aardig om een keer te horen, maar veel zal ik hem niet meer uit de kast trekken.
Bijna niks van deze elpee te vinden op YT, behalve:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
0924: The Billy Cobham Band & George Duke - Live - On Tour In Europe
Ik had me nog zo voorgenomen geen grammofoonplaten meer te kopen. Maar ja, op maandag 20 mei 2024 (Tweede Pinksterdag) is er in de straten in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn een heuse platenbeurs gaande. Ik snuffel wat rond, vind leuke dingen, ga thuis lunchen en in de middag wandel ik nogmaals een rondje. En ik kan het niet laten. Een van de platen die ik vind is dit livealbum uit 1976. Billy Cobham en George Duke zijn in dat en het voorafgaande jaar volop op tournee. Duke is in 1975 gestopt bij Frank Zappa en heeft in de drie jaar dat hij bij hem in de band heeft gespeeld veel geleerd: zo bespeelt hij ondertussen naast de piano ook allerlei synthesizers en is hij zelfs gaan zingen. Cobham heeft The Mahavishnu Orchestra achtergelaten en een paar schitterende soloplaten afgeleverd. Wat Cobham en Duke nu samen brengen, is een aanstekelijke vorm van fusionjazzrock. Avontuurlijk en toch leuk. In Cobhams bandje zitten meesterbassist Alphonso Johnson en een jonge John Scofield. Op de plaat slechts een samenvatting van wat de band tijdens de tour in Europa op het podium bracht. Van Al Johnson en John Scofield staan er ieder een compositie op het album; Cobham en Duke brengen er ieder drie in. Zeer lekker, wel. Smaakt naar meer.
Ik had me nog zo voorgenomen geen grammofoonplaten meer te kopen. Maar ja, op maandag 20 mei 2024 (Tweede Pinksterdag) is er in de straten in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn een heuse platenbeurs gaande. Ik snuffel wat rond, vind leuke dingen, ga thuis lunchen en in de middag wandel ik nogmaals een rondje. En ik kan het niet laten. Een van de platen die ik vind is dit livealbum uit 1976. Billy Cobham en George Duke zijn in dat en het voorafgaande jaar volop op tournee. Duke is in 1975 gestopt bij Frank Zappa en heeft in de drie jaar dat hij bij hem in de band heeft gespeeld veel geleerd: zo bespeelt hij ondertussen naast de piano ook allerlei synthesizers en is hij zelfs gaan zingen. Cobham heeft The Mahavishnu Orchestra achtergelaten en een paar schitterende soloplaten afgeleverd. Wat Cobham en Duke nu samen brengen, is een aanstekelijke vorm van fusionjazzrock. Avontuurlijk en toch leuk. In Cobhams bandje zitten meesterbassist Alphonso Johnson en een jonge John Scofield. Op de plaat slechts een samenvatting van wat de band tijdens de tour in Europa op het podium bracht. Van Al Johnson en John Scofield staan er ieder een compositie op het album; Cobham en Duke brengen er ieder drie in. Zeer lekker, wel. Smaakt naar meer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
0925: Trevor Rabin - 90124
Ook deze vind ik op Tweede Pinksterdag 20 mei 2024 tijdens de platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is een dubbelelpee, oorspronkelijk verschenen in 2003, maar heruitgebracht in 2023 op transparant vinyl. Mijn exemplaar van de dubbelelpee is gesealed, dus splinternieuw. Het verhaal van Trevor Rabin is inmiddels legendarisch. In 1981 stuurt hij een cassettebandje met enkele demo's naar verschillende platenmaatschappijen. Niemand reageert, totdat iemand hem in contact brengt met Chris Squire en Alan White van Yes. Die zijn als enigen over van hun band, worden enthousiast van wat ze van Rabin horen en via hun manager en platenmaatschappij vinden ze Trevor Horn om met ze aan het werk te gaan. Squire regelt (zeer) oud-Yeslid Tony Kaye. De eerste opnamen zijn veelbelovend en omdat het geluid echt anders is dan de ouwe Yes wil de band aan de slag onder de nieuwe naam Cinema. Toch mist er nog iets. Squire laat de opnamen horen aan oud-Yeszanger Jon Anderson en die is zo enthousiast dat hij besluit om te komen zingen. Resultaat: Yes is terug. Op deze dubbelelpee staan die eerste demo's van Trevor Rabin: Hold On, Changes en natuurlijk Owner Of A Lonely Heart, dé hit die Yes terug op het trommelvlies van de muziekliefhebbers bracht. Die drie stukken kwamen in 1983 terecht op het legendarische comebackalbum 90125, vernoemd naar het catalogusnummer. Naast deze drie stukken krijgen we demo's en thuisopnamen van stukken die later terechtkwamen op Big Generator (1986), Union (1991) en Talk (1994), waaronder een demo van Walls dat hij in 1991 samen schreef met Roger Hodgson, plus nog wat spul. Sommige stukken zijn nog ruwe schetsen en staan duidelijk in de steigers; andere klinken al bijna zoals de uiteindelijke versies. Niet alles is even high fidelity, maar het geeft een grandioos inkijkje in de totstandkoming van enkele klassieke Yeswerken.
Weinig van deze demo's terug te vinden op YT:
Ook deze vind ik op Tweede Pinksterdag 20 mei 2024 tijdens de platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is een dubbelelpee, oorspronkelijk verschenen in 2003, maar heruitgebracht in 2023 op transparant vinyl. Mijn exemplaar van de dubbelelpee is gesealed, dus splinternieuw. Het verhaal van Trevor Rabin is inmiddels legendarisch. In 1981 stuurt hij een cassettebandje met enkele demo's naar verschillende platenmaatschappijen. Niemand reageert, totdat iemand hem in contact brengt met Chris Squire en Alan White van Yes. Die zijn als enigen over van hun band, worden enthousiast van wat ze van Rabin horen en via hun manager en platenmaatschappij vinden ze Trevor Horn om met ze aan het werk te gaan. Squire regelt (zeer) oud-Yeslid Tony Kaye. De eerste opnamen zijn veelbelovend en omdat het geluid echt anders is dan de ouwe Yes wil de band aan de slag onder de nieuwe naam Cinema. Toch mist er nog iets. Squire laat de opnamen horen aan oud-Yeszanger Jon Anderson en die is zo enthousiast dat hij besluit om te komen zingen. Resultaat: Yes is terug. Op deze dubbelelpee staan die eerste demo's van Trevor Rabin: Hold On, Changes en natuurlijk Owner Of A Lonely Heart, dé hit die Yes terug op het trommelvlies van de muziekliefhebbers bracht. Die drie stukken kwamen in 1983 terecht op het legendarische comebackalbum 90125, vernoemd naar het catalogusnummer. Naast deze drie stukken krijgen we demo's en thuisopnamen van stukken die later terechtkwamen op Big Generator (1986), Union (1991) en Talk (1994), waaronder een demo van Walls dat hij in 1991 samen schreef met Roger Hodgson, plus nog wat spul. Sommige stukken zijn nog ruwe schetsen en staan duidelijk in de steigers; andere klinken al bijna zoals de uiteindelijke versies. Niet alles is even high fidelity, maar het geeft een grandioos inkijkje in de totstandkoming van enkele klassieke Yeswerken.
Weinig van deze demo's terug te vinden op YT:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2472: Bass Communion - The Itself Of Itself
Dertien jaar na het laatste reguliere Bass Communion-album komt Steven Wilson met een opvolger. (In die dertien jaren zijn er wel wat samenwerkingsprojecten verschenen, maar daar gaat het nu even niet om.) The Itself Of Itself is heel anders dan de voorganger Cenotaph uit 2011. Waren dáárop nog hypnotiserende drones te horen met een subtiele ritmische atmosfeer; deze nieuwe plaat tapt uit een minder gemakkelijk vaatje. Wilson gebruikt allerlei geluiden uit zijn studio als basis om composities laagje voor laagje op te bouwen. Soms levert dat verstilde ambient klanken op; vaker is het abstracter, verontrustender en soms zelfs zeer ongemakkelijk. Opener Unperson is wat dat betreft tekenend: het begint met een nauwelijks hoorbare soundscape die in intensiteit opbouwt zonder dat duidelijk is naar welk instrument of geluid we nu precies luisteren en die drie minuten voor het einde uitbarst in een luide geluidsexplosie van gierende tonen. Zo maakt Wilson het ons zeven stukken en dik een uur lang niet gemakkelijk. Dit is geen gezellige achtergrondmuziek; dit vraagt voortdurend de aandacht van de luisteraar. Een ander heel mooi voorbeeld vind ik het stuk met de veelzeggende titel Study For Tape Hiss And Other Audio Artefacts. Ik koop The Itself Of Itself (over veelzeggende titels gesproken) bij het verschijnen op 11 juni 2024 en ondanks de 'moeilijkheid' ervan wil ik hem keer op keer weer horen. Intrigerend!
Helaas geen losse stukken van dit bijzondere album op YT; wel de hele rimram:
Dertien jaar na het laatste reguliere Bass Communion-album komt Steven Wilson met een opvolger. (In die dertien jaren zijn er wel wat samenwerkingsprojecten verschenen, maar daar gaat het nu even niet om.) The Itself Of Itself is heel anders dan de voorganger Cenotaph uit 2011. Waren dáárop nog hypnotiserende drones te horen met een subtiele ritmische atmosfeer; deze nieuwe plaat tapt uit een minder gemakkelijk vaatje. Wilson gebruikt allerlei geluiden uit zijn studio als basis om composities laagje voor laagje op te bouwen. Soms levert dat verstilde ambient klanken op; vaker is het abstracter, verontrustender en soms zelfs zeer ongemakkelijk. Opener Unperson is wat dat betreft tekenend: het begint met een nauwelijks hoorbare soundscape die in intensiteit opbouwt zonder dat duidelijk is naar welk instrument of geluid we nu precies luisteren en die drie minuten voor het einde uitbarst in een luide geluidsexplosie van gierende tonen. Zo maakt Wilson het ons zeven stukken en dik een uur lang niet gemakkelijk. Dit is geen gezellige achtergrondmuziek; dit vraagt voortdurend de aandacht van de luisteraar. Een ander heel mooi voorbeeld vind ik het stuk met de veelzeggende titel Study For Tape Hiss And Other Audio Artefacts. Ik koop The Itself Of Itself (over veelzeggende titels gesproken) bij het verschijnen op 11 juni 2024 en ondanks de 'moeilijkheid' ervan wil ik hem keer op keer weer horen. Intrigerend!
Helaas geen losse stukken van dit bijzondere album op YT; wel de hele rimram:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
oeh op luister lijstje zetquote:
bazbo cd2472: Bass Communion - The Itself Of Itself
[ afbeelding ]
Dertien jaar na het laatste reguliere Bass Communion-album komt Steven Wilson met een opvolger. (In die dertien jaren zijn er wel wat samenwerkingsprojecten verschenen, maar daar gaat het nu even niet om.) The Itself Of Itself is heel anders dan de voorganger Cenotaph uit 2011. Waren dáárop nog hypnotiserende drones te horen met een subtiele ritmische atmosfeer; deze nieuwe plaat tapt uit een minder gemakkelijk vaatje. Wilson gebruikt allerlei geluiden uit zijn studio als basis om composities laagje voor laagje op te bouwen. Soms levert dat verstilde ambient klanken op; vaker is het abstracter, verontrustender en soms zelfs zeer ongemakkelijk. Opener Unperson is wat dat betreft tekenend: het begint met een nauwelijks hoorbare soundscape die in intensiteit opbouwt zonder dat duidelijk is naar welk instrument of geluid we nu precies luisteren en die drie minuten voor het einde uitbarst in een luide geluidsexplosie van gierende tonen. Zo maakt Wilson het ons zeven stukken en dik een uur lang niet gemakkelijk. Dit is geen gezellige achtergrondmuziek; dit vraagt voortdurend de aandacht van de luisteraar. Een ander heel mooi voorbeeld vind ik het stuk met de veelzeggende titel Study For Tape Hiss And Other Audio Artefacts. Ik koop The Itself Of Itself (over veelzeggende titels gesproken) bij het verschijnen op 11 juni 2024 en ondanks de 'moeilijkheid' ervan wil ik hem keer op keer weer horen. Intrigerend!
Helaas geen losse stukken van dit bijzondere album op YT; wel de hele rimram:
(en niet omdat hij op mijn verjaardag uitkwam 
)
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd2473: Quartet Guus Essers - Bad Leroy Brown
Guus Essers is zo ongeveer de beste jazzpianist uit ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik ken hem al geruime tijd; hij is van vele markten thuis (zo schrijft hij ook niet onverdienstelijk columns en zakelijke artikelen). Als muzikant heeft hij er al een fikse carrière op zitten; zo speelt hij met zijn kwartet (waarin zijn broer de bas beroert) in het nationale en internationale jazzcircuit en begin jaren negentig is hij als arrangeur en producent betrokken bij de landelijke radio. Ik zie hem voor het eerst spelen begin 2013 als hij met zijn band een reeks concerten uitvoert in een muziekcafé alhier en daar grijpt hij me met zijn avontuurlijke bewerkingen en uitvoeringen van allerlei bestaande jazz-, fusion- en jazzrockstukken. Echt heel fijn. De afgelopen paar jaar verzorgt hij iedere laatste zondagmiddag van de maand de muziek tijdens het Jazzcafé in onze popzaal in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Op zondagmiddag 23 juni 2024 vindt de allerlaatste editie daarvan plaats en ik ga kijken en luisteren. Een alleraardigste middag met toegankelijke en prettig in het gehoor liggende jazz. In de pauze deelt hij cd's uit. Begin jaren negentig heeft hij voor Hilversum 2 opnamen gemaakt met zijn toenmalige kwartet en in zijn kelder vond hij nog een paar dozen vol. Ik neem er eentje mee en thuis stop ik hem in de speler. Op Bad Leroy Brown staat wel heel erg belegen werk; zeer zoetsappige versies van easy-listening-klassiekers als Just The Way You Are, Just The Two Of Us en Bad Bad Leroy Brown, met één eigen nummer van saxofonist Andre Janssen en eentje van Guus zelf. Dat zijn dan ook gelijk de aardigste stukken van het plaatje; voor de rest kan dit cd'tje ver, heel ver weg achterin de muziekkast.
Gelukkig helemaal niets van dit prutplaatje te vinden op YT, dus daarom maar een eigen opname van 28 maart 2013:
Guus Essers is zo ongeveer de beste jazzpianist uit ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik ken hem al geruime tijd; hij is van vele markten thuis (zo schrijft hij ook niet onverdienstelijk columns en zakelijke artikelen). Als muzikant heeft hij er al een fikse carrière op zitten; zo speelt hij met zijn kwartet (waarin zijn broer de bas beroert) in het nationale en internationale jazzcircuit en begin jaren negentig is hij als arrangeur en producent betrokken bij de landelijke radio. Ik zie hem voor het eerst spelen begin 2013 als hij met zijn band een reeks concerten uitvoert in een muziekcafé alhier en daar grijpt hij me met zijn avontuurlijke bewerkingen en uitvoeringen van allerlei bestaande jazz-, fusion- en jazzrockstukken. Echt heel fijn. De afgelopen paar jaar verzorgt hij iedere laatste zondagmiddag van de maand de muziek tijdens het Jazzcafé in onze popzaal in Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Op zondagmiddag 23 juni 2024 vindt de allerlaatste editie daarvan plaats en ik ga kijken en luisteren. Een alleraardigste middag met toegankelijke en prettig in het gehoor liggende jazz. In de pauze deelt hij cd's uit. Begin jaren negentig heeft hij voor Hilversum 2 opnamen gemaakt met zijn toenmalige kwartet en in zijn kelder vond hij nog een paar dozen vol. Ik neem er eentje mee en thuis stop ik hem in de speler. Op Bad Leroy Brown staat wel heel erg belegen werk; zeer zoetsappige versies van easy-listening-klassiekers als Just The Way You Are, Just The Two Of Us en Bad Bad Leroy Brown, met één eigen nummer van saxofonist Andre Janssen en eentje van Guus zelf. Dat zijn dan ook gelijk de aardigste stukken van het plaatje; voor de rest kan dit cd'tje ver, heel ver weg achterin de muziekkast.
Gelukkig helemaal niets van dit prutplaatje te vinden op YT, dus daarom maar een eigen opname van 28 maart 2013:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2474: Jethro Tull - Bursting Out - The Inflated Edition
De volgende in de grandioze reeks heruitgaven van klassieke Jethro Tullplaten. De dubbelelpee Bursting Out verscheen oorspronkelijk in 1978 en erop staat een verslag van de Europese tour die Tull deed begin 1978. De meeste opnamen komen van de concerten in Duitschland en destijds moest er nogal wat geknipt in enkele stukken om alles op een dubbelelpee te krijgen. Voor deze nieuwe mix mocht Steven Wilson de oorspronkelijke tapes gebruiken en dus horen we volledige versies van het gespeelde. Wilson heeft het geluid enorm weten op te poetsen; alles klinkt kraakhelder, alsof de band op een podium in je kamer staat. En wat spelen Ian Anderson, Martin Barre, John Evans, David (nu Dee) Palmer, John Glascock en Barriemore Barlow lekker. De energie spat ervan af. De setlijst is er ook eentje om je vingers bij af te likken: redelijk wat spul van de laatste (folkrock)platen Songs From The Woods en Heavy Horses, maar natuurlijk ook veel Tullklassiekers. Bursting Out vinden we op twee cd's, maar op deze Inflated Edition (die overigens weer gestoken is in een schitterend boek vol wetenswaardigheden) staan een boel extra's. Zo zijn er opnamen van soundchecks, die nogal raar geplaatst ziijn aan het eind van de twee cd's en is er een derde cd met daarop het complete concert van oktober 1978 in het Madison Square Garden. Dat concert werd (deels) live op televisie uitgezonden over de hele wereld. De beelden ervan vinden we op een meegeleverde dvd en op nog twee dvd's klinken de surroundmixen die Wilson maakte van het oorspronkelijke album. Voorwaar, geen misse set. En ik heb nog niet eens alles kunnen beluisteren en bekijken. Ik kocht deze Inflated Edition bij het verschijnen op 24 juni 2024 en vind hem schitterend.
En vooruit, iets van het MSG-concert:
De volgende in de grandioze reeks heruitgaven van klassieke Jethro Tullplaten. De dubbelelpee Bursting Out verscheen oorspronkelijk in 1978 en erop staat een verslag van de Europese tour die Tull deed begin 1978. De meeste opnamen komen van de concerten in Duitschland en destijds moest er nogal wat geknipt in enkele stukken om alles op een dubbelelpee te krijgen. Voor deze nieuwe mix mocht Steven Wilson de oorspronkelijke tapes gebruiken en dus horen we volledige versies van het gespeelde. Wilson heeft het geluid enorm weten op te poetsen; alles klinkt kraakhelder, alsof de band op een podium in je kamer staat. En wat spelen Ian Anderson, Martin Barre, John Evans, David (nu Dee) Palmer, John Glascock en Barriemore Barlow lekker. De energie spat ervan af. De setlijst is er ook eentje om je vingers bij af te likken: redelijk wat spul van de laatste (folkrock)platen Songs From The Woods en Heavy Horses, maar natuurlijk ook veel Tullklassiekers. Bursting Out vinden we op twee cd's, maar op deze Inflated Edition (die overigens weer gestoken is in een schitterend boek vol wetenswaardigheden) staan een boel extra's. Zo zijn er opnamen van soundchecks, die nogal raar geplaatst ziijn aan het eind van de twee cd's en is er een derde cd met daarop het complete concert van oktober 1978 in het Madison Square Garden. Dat concert werd (deels) live op televisie uitgezonden over de hele wereld. De beelden ervan vinden we op een meegeleverde dvd en op nog twee dvd's klinken de surroundmixen die Wilson maakte van het oorspronkelijke album. Voorwaar, geen misse set. En ik heb nog niet eens alles kunnen beluisteren en bekijken. Ik kocht deze Inflated Edition bij het verschijnen op 24 juni 2024 en vind hem schitterend.
En vooruit, iets van het MSG-concert:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2475: Dorothy Moskowitz & The United States Of Alchemy - Under An Endless Sky
Begin 2024 speel ik mijn gehele verzameling cd's van Ry Cooder af en voor de lol laat ik dat iedereen op enkele sociale media dat weten. Als ik bij Jazz ben beland, krijg ik van iemand een reactie: 'With the genious arrangements of Joseph Byrd.' De reactie is afkomstig van een mevrouw Dorothy Moskowitz. Wacht even, die ken ik toch van? Ik spring op, ren naar de platenkast en trek The United States Of America eruit, het klassieke album uit 1968 van de gelijknamige groep. (Ziet u ook een album of veertien terug.) De briljante componist en arrangeur van de groep is Joseph Byrd en inderdaad, als ik de hoes van Jazz nakijk, dan staat zijn naam daar inderdaad op. Maar die groep The United States Of America: verroest, de zangeres is Dorothy Moskowitz. Ik ga op onderzoek uit wat zij na 1968 allemaal heeft uitgevreten. Na het avontuur met de band met Joseph Buys (ze is dan al bijna dertig) treedt ze in 1972 toe tot de tourband van Country Joe met wie ze een jaartje werkt. Daarna wordt het wat stil al is er af en toe activiteit. Zo maakt ze in 1978 een jazzalbum met pianist Dick Fregulia. In de jaren tachtig en negentig componeert ze muziek voor kinderen en uiteindelijk wordt ze muziekdocente op basisscholen. en dan, begin jaren twintig wordt ze voor allerlei projecten gevraagd: ze werkt mee aan enkele albums van anderen tot ze in 2023 haar eigen plaat Under An Endless Sky uitbrengt. Ze weet zich omringd met een groep muzikanten die ze The United States Of Alchemy noemt en de muziek ligt in het verlengde van wat ze op The United States Of America bracht, zij het dat dit veel ingetogener, gedragener en atmosferischer is. Dat mag, op het moment van verschijnen is Moskowitz drieëntachtig. Francesco Paladino heeft de muziek gecomponeerd en hij bespeelt harp, toetsen en elektronica; daarnaast horen we gitaar, synthesizer, percussie, fluit, koperblazers en een strijkerssessie. Soms is het ambient, soms melodieus, soms abstract, maar altijd staat het ten dienste van de muziek. De spaarzame zang prikt door de wolken van klanken heen. De oude, bijna breekbare stem van Dorothy Moskowitz past uitstekend bij de bevreemdende muziek. Deze dame heeft een heel leven achter zich en dat hoor je. Het best is alles hoorbaar in het elpeekantlange titelnummer. In mei 2024 speelt Moskowitz met The United States Of Alchemy hele delen van de plaat tijdens concerten in Europa. Die concerten mis ik, maar ik heb het album uiteindelijk op 28 mei 2024 te pakken en jongens, wat vind ik dit schitterend.
Begin 2024 speel ik mijn gehele verzameling cd's van Ry Cooder af en voor de lol laat ik dat iedereen op enkele sociale media dat weten. Als ik bij Jazz ben beland, krijg ik van iemand een reactie: 'With the genious arrangements of Joseph Byrd.' De reactie is afkomstig van een mevrouw Dorothy Moskowitz. Wacht even, die ken ik toch van? Ik spring op, ren naar de platenkast en trek The United States Of America eruit, het klassieke album uit 1968 van de gelijknamige groep. (Ziet u ook een album of veertien terug.) De briljante componist en arrangeur van de groep is Joseph Byrd en inderdaad, als ik de hoes van Jazz nakijk, dan staat zijn naam daar inderdaad op. Maar die groep The United States Of America: verroest, de zangeres is Dorothy Moskowitz. Ik ga op onderzoek uit wat zij na 1968 allemaal heeft uitgevreten. Na het avontuur met de band met Joseph Buys (ze is dan al bijna dertig) treedt ze in 1972 toe tot de tourband van Country Joe met wie ze een jaartje werkt. Daarna wordt het wat stil al is er af en toe activiteit. Zo maakt ze in 1978 een jazzalbum met pianist Dick Fregulia. In de jaren tachtig en negentig componeert ze muziek voor kinderen en uiteindelijk wordt ze muziekdocente op basisscholen. en dan, begin jaren twintig wordt ze voor allerlei projecten gevraagd: ze werkt mee aan enkele albums van anderen tot ze in 2023 haar eigen plaat Under An Endless Sky uitbrengt. Ze weet zich omringd met een groep muzikanten die ze The United States Of Alchemy noemt en de muziek ligt in het verlengde van wat ze op The United States Of America bracht, zij het dat dit veel ingetogener, gedragener en atmosferischer is. Dat mag, op het moment van verschijnen is Moskowitz drieëntachtig. Francesco Paladino heeft de muziek gecomponeerd en hij bespeelt harp, toetsen en elektronica; daarnaast horen we gitaar, synthesizer, percussie, fluit, koperblazers en een strijkerssessie. Soms is het ambient, soms melodieus, soms abstract, maar altijd staat het ten dienste van de muziek. De spaarzame zang prikt door de wolken van klanken heen. De oude, bijna breekbare stem van Dorothy Moskowitz past uitstekend bij de bevreemdende muziek. Deze dame heeft een heel leven achter zich en dat hoor je. Het best is alles hoorbaar in het elpeekantlange titelnummer. In mei 2024 speelt Moskowitz met The United States Of Alchemy hele delen van de plaat tijdens concerten in Europa. Die concerten mis ik, maar ik heb het album uiteindelijk op 28 mei 2024 te pakken en jongens, wat vind ik dit schitterend.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2476: Kati Rán - Sála
Hollandsche deerne Kaat Gevers is vanaf 2010 muzikaal in beeld, eerst als achtergrondzangeres bij Omnia, later bij Folk Noir en Faun. In 2020 werkt ze onder haar artiestennaam Rán en brengt ze een paar singles uit. Dan wordt het 2024 en opererend vanuit Finland verschijnt haar eerste soloalbum. Op Sála maakt ze Nordic neofolk in het verlengde van Wardruna en Heilung, al geeft ze hier een fraaie eigen draai aan. Ik lees een recensie ergens, beluister een paar stukjes via een online streamingsdienst en als op 24 juni de fysieke cd verschijnt, heb ik hem in handen. Je zou het plaatje alleen al aanschaffen vanwege het prachtige boekwerkje waarin de cd verpakt zit. Dik vijf kwartier muziek staat erop. Het begint met een atmosferisch stuk, dat op onheilspellende wijze de luisteraar in de stemming brengt. Vervolgens vloeit het ene bezwerende werk over in het andere opzwepende deel. Of we een tribale dienst meemaken. De plaat luistert als een geheel, maar van de dertien delen vind ik Hefring en Blodbylgje de hoogtepunten. Drums, percussie, vage toetsen, fluit, vreemde folkinstrumenten en veel tribale zang, en daaroverheen horen we dan spaarzaam de engelenstem van Kaat. Ze speelt de meeste instrumenten overigens zelf, maar de lijst met gastmuzikanten is lang. Sála is één groot hypnotiserend luisteravontuur.
Hollandsche deerne Kaat Gevers is vanaf 2010 muzikaal in beeld, eerst als achtergrondzangeres bij Omnia, later bij Folk Noir en Faun. In 2020 werkt ze onder haar artiestennaam Rán en brengt ze een paar singles uit. Dan wordt het 2024 en opererend vanuit Finland verschijnt haar eerste soloalbum. Op Sála maakt ze Nordic neofolk in het verlengde van Wardruna en Heilung, al geeft ze hier een fraaie eigen draai aan. Ik lees een recensie ergens, beluister een paar stukjes via een online streamingsdienst en als op 24 juni de fysieke cd verschijnt, heb ik hem in handen. Je zou het plaatje alleen al aanschaffen vanwege het prachtige boekwerkje waarin de cd verpakt zit. Dik vijf kwartier muziek staat erop. Het begint met een atmosferisch stuk, dat op onheilspellende wijze de luisteraar in de stemming brengt. Vervolgens vloeit het ene bezwerende werk over in het andere opzwepende deel. Of we een tribale dienst meemaken. De plaat luistert als een geheel, maar van de dertien delen vind ik Hefring en Blodbylgje de hoogtepunten. Drums, percussie, vage toetsen, fluit, vreemde folkinstrumenten en veel tribale zang, en daaroverheen horen we dan spaarzaam de engelenstem van Kaat. Ze speelt de meeste instrumenten overigens zelf, maar de lijst met gastmuzikanten is lang. Sála is één groot hypnotiserend luisteravontuur.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2477: Pat Smythe Quartet - New Dawn - Live 1973
Dat British Progressive Jazz label is lekker bezig. Het brengt aan de lopende band obscure parels uit de Britse jazz uit. Zo was er al een schitterende verzameling werk van Keith Tippett en onlangs verscheen dit album van pianist Pat Smythe. In 1973 heeft hij een drietal uitmuntende muzikanten om zich heen: drummer JohnMarshall (vooral bekend van Soft Machine), bassist Daryl Runswick en een jonge Allan Holdsworth op gitaar. Als Holdsworth ergens op een platenhoes staat, moet ik het hebben. Dit album valt in twee delen uiteen: de eerste helft is opgenomen in Parijs op 27 juli 1973 en de tweede helft op het Festival de Jazz in Cháteauvallon, eveneens in Frankrijk, op 21 augustus 1973. De geluidskwaliteit van de eerste helft is niet optimaal, maar na een minuut of wat heb ik daar geen last meer van en ben ik gegrepen door het avontuurlijke spel van het kwartet. De tweede helft klinkt bijzonder goed en vooral daarin valt voor de zoveelste keer weer op hoe meesterlijk Holdsworth tekeer wist te gaan. Niet dat zijn spel domineert; er is ruimte voor alle instrumentalisten. Maar áls hij dan zijn solo mag spelen op zijn onnavolgbare wijze, dan regeert het kippenvel. Zijn eigen compositie Floppy Hat is dan ook het hoogtepunt van de plaat. De schrijverscredits zijn verdeeld tussen Smythe en Holdsworth en ook het afsluitende British Rail, door hen beiden gecomponeerd, is de moeite van het beluisteren zeker waard. Het album verschijnt in mei 2024 en ik ben heel blij dat ik mijn bestelde exemplaar op 3 juni 2024 ontvang. Dit is een fantastische aanvulling voor iedereen die van uitdagende jazz houdt.
Dat British Progressive Jazz label is lekker bezig. Het brengt aan de lopende band obscure parels uit de Britse jazz uit. Zo was er al een schitterende verzameling werk van Keith Tippett en onlangs verscheen dit album van pianist Pat Smythe. In 1973 heeft hij een drietal uitmuntende muzikanten om zich heen: drummer JohnMarshall (vooral bekend van Soft Machine), bassist Daryl Runswick en een jonge Allan Holdsworth op gitaar. Als Holdsworth ergens op een platenhoes staat, moet ik het hebben. Dit album valt in twee delen uiteen: de eerste helft is opgenomen in Parijs op 27 juli 1973 en de tweede helft op het Festival de Jazz in Cháteauvallon, eveneens in Frankrijk, op 21 augustus 1973. De geluidskwaliteit van de eerste helft is niet optimaal, maar na een minuut of wat heb ik daar geen last meer van en ben ik gegrepen door het avontuurlijke spel van het kwartet. De tweede helft klinkt bijzonder goed en vooral daarin valt voor de zoveelste keer weer op hoe meesterlijk Holdsworth tekeer wist te gaan. Niet dat zijn spel domineert; er is ruimte voor alle instrumentalisten. Maar áls hij dan zijn solo mag spelen op zijn onnavolgbare wijze, dan regeert het kippenvel. Zijn eigen compositie Floppy Hat is dan ook het hoogtepunt van de plaat. De schrijverscredits zijn verdeeld tussen Smythe en Holdsworth en ook het afsluitende British Rail, door hen beiden gecomponeerd, is de moeite van het beluisteren zeker waard. Het album verschijnt in mei 2024 en ik ben heel blij dat ik mijn bestelde exemplaar op 3 juni 2024 ontvang. Dit is een fantastische aanvulling voor iedereen die van uitdagende jazz houdt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2478: Cat Stevens - Tea For The Tillerman
Dit klassieke album wil ik al jaren in de kast hebben. Ik ken het niet eens goed. Ja, dat ene hitje, maar dan houdt het ook op. De rest heb ik nog nooit gehoord. Schande. Veel over deze elpee uit 1970 gelezen. Steven Demetre Georgiou noemt zich sinds 1967 Cat Stevens (elf jaar later gaat hij zich weer anders noemen) en Tea For The Tillerman is zijn vierde soloplaat. Ik koop de deluxe edition uit 2020 in een fraai boekje op 15 juli 2024 (voor een prikkie). Op het eerste plaatje de oorspronkelijke plaat in een mooi klinkende remaster. Het bevat elf liedjes in prettige folkrockstijl. Over het algemeen is het toegankelijk zonder dat het al te zoetsappig wordt. Soms rockt het zelfs lekker. Stevens zelf speelt de gitaren, piano, orgel en percussie en hij zingt, daarnaast heeft hij een vaste begeleidingsband van bas, drums en gitaar. Twee singles kwamen er van de plaat: Father And Son en dat ene hitje Wild World. Op het tweede plaatje staan demo's, outtakes en liveopnamen. Alles bij elkaar een zeer fijn geheel. Zeer fijn, dus. Had ik al gezegd dat ik dit klassieke album al jaren in de kast wil hebben en dat het een zeer fijn geheel is?
Dit klassieke album wil ik al jaren in de kast hebben. Ik ken het niet eens goed. Ja, dat ene hitje, maar dan houdt het ook op. De rest heb ik nog nooit gehoord. Schande. Veel over deze elpee uit 1970 gelezen. Steven Demetre Georgiou noemt zich sinds 1967 Cat Stevens (elf jaar later gaat hij zich weer anders noemen) en Tea For The Tillerman is zijn vierde soloplaat. Ik koop de deluxe edition uit 2020 in een fraai boekje op 15 juli 2024 (voor een prikkie). Op het eerste plaatje de oorspronkelijke plaat in een mooi klinkende remaster. Het bevat elf liedjes in prettige folkrockstijl. Over het algemeen is het toegankelijk zonder dat het al te zoetsappig wordt. Soms rockt het zelfs lekker. Stevens zelf speelt de gitaren, piano, orgel en percussie en hij zingt, daarnaast heeft hij een vaste begeleidingsband van bas, drums en gitaar. Twee singles kwamen er van de plaat: Father And Son en dat ene hitje Wild World. Op het tweede plaatje staan demo's, outtakes en liveopnamen. Alles bij elkaar een zeer fijn geheel. Zeer fijn, dus. Had ik al gezegd dat ik dit klassieke album al jaren in de kast wil hebben en dat het een zeer fijn geheel is?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2479: Steve Vai - Flex-Able
De achttienjarige gitarist Steve Vai meldt zich in 1978 bij meneer Frank Zappa en vraagt of hij in Zappa's band mag komen spelen. Zappa is gruwelijk onder de indruk van het talent van Vai, maar vindt hem nog te jong om mee te touren. Toch krijgt hij een baan: hij mag Zappa's gitaarsolo's uitschrijven op muziekpapier. In 1981 neemt Zappa hem op in zijn band en tot 1983 speelt Vai de 'stuntgitaar', zodat Zappa zelf zijn handen vrij heeft om te zingen, te dirigeren, te soleren of gewoon aan de zijkant van het podium op een kruk te zitten luisteren. De toch al niet misse gitaartechniek weet Vai nog verder te ontwikkelen en in 1984 maakt hij zijn eerste soloplaat Flex-Able. Hij schrijft alle elf songs en speelt natuurlijk alle gitaren, maar er is veel ruimte voor gastmuzikanten, waaronder Stu Hamm, Chris Frazier en oud-Zappa-bekenden Chad Wackerman, Tommy Mars, Bob Harris en Thana Harris. Het is niet eens een pielplaat geworden, al zijn er her en der wel wat gitaarfreakpassages te horen. Het is een soort mix van rock, metal en Zappa geworden. Alleraardigst wel. Zo is The Boy/Girl Song een gemakkelijk in het gehoor liggende rock song met de zang van Rantin en Rayvin (beter bekend als Bob en Thana Harris). The Attitude Songs is dan weer zo'n instrumentale hardrocker waarmee Vai later furore zal maken. Salamanders In The Sun laat vooral de invloed van Zappa horen: complexe ritmes, onnavolgbare melodieën en toch klinkt het allemaal reuze strak. Later in 1984 komt er nog een plaat die Flex-Able Leftovers heet. Op 19 december 2002 koop ik pas Flex-Able, een heruitgave uit 1988 waarop nog vier bonusstukken staan (die afkomstig zijn van Flex-Able Leftovers). Flex-Able is de plaat die een veelbelovende toekomst aankondigde.
De achttienjarige gitarist Steve Vai meldt zich in 1978 bij meneer Frank Zappa en vraagt of hij in Zappa's band mag komen spelen. Zappa is gruwelijk onder de indruk van het talent van Vai, maar vindt hem nog te jong om mee te touren. Toch krijgt hij een baan: hij mag Zappa's gitaarsolo's uitschrijven op muziekpapier. In 1981 neemt Zappa hem op in zijn band en tot 1983 speelt Vai de 'stuntgitaar', zodat Zappa zelf zijn handen vrij heeft om te zingen, te dirigeren, te soleren of gewoon aan de zijkant van het podium op een kruk te zitten luisteren. De toch al niet misse gitaartechniek weet Vai nog verder te ontwikkelen en in 1984 maakt hij zijn eerste soloplaat Flex-Able. Hij schrijft alle elf songs en speelt natuurlijk alle gitaren, maar er is veel ruimte voor gastmuzikanten, waaronder Stu Hamm, Chris Frazier en oud-Zappa-bekenden Chad Wackerman, Tommy Mars, Bob Harris en Thana Harris. Het is niet eens een pielplaat geworden, al zijn er her en der wel wat gitaarfreakpassages te horen. Het is een soort mix van rock, metal en Zappa geworden. Alleraardigst wel. Zo is The Boy/Girl Song een gemakkelijk in het gehoor liggende rock song met de zang van Rantin en Rayvin (beter bekend als Bob en Thana Harris). The Attitude Songs is dan weer zo'n instrumentale hardrocker waarmee Vai later furore zal maken. Salamanders In The Sun laat vooral de invloed van Zappa horen: complexe ritmes, onnavolgbare melodieën en toch klinkt het allemaal reuze strak. Later in 1984 komt er nog een plaat die Flex-Able Leftovers heet. Op 19 december 2002 koop ik pas Flex-Able, een heruitgave uit 1988 waarop nog vier bonusstukken staan (die afkomstig zijn van Flex-Able Leftovers). Flex-Able is de plaat die een veelbelovende toekomst aankondigde.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2480: Steve Vai - Passion And Warfare
Vai speelt in de jaren tachtig in Anthrax, Whitesnake en nog een heleboel andere hardrockbandjes, tot hij zich in 1990 volledig richt op zijn solocarrière. Met het uitbrengen van Passion And Warfare in dat jaar realiseert hij zo ongeveer zijn meest succesvolle plaat tot nu toe. Het album is een aaneenschakeling van avontuurlijk gitaargeweld. De veertien stukken zijn echte gitaarliedjes, al is het merendeel instrumentaal. Vai weet zijn gitaar te laten zingen als geen ander. Menigeen zal het gefreak vinden; ik vind deze plaat schitterend. Vai doet naast de gitaren veel zelf, maar de lijst met gastmuzikanten is lang en indrukwekkend: Stu Hamm en Chris Frazier zijn weer van de partij en qua stemmen horen we Bob Harris weer en zowaar onze eigen Adje Vandenberg die het Nederlandse intro van Answers mag inspreken. Rock, hardrock, akoestisch en dan is daar natuurlijk ook nog For The Love Of God, misschien wel het mooiste nummer dat Vai ooit schreef. Wat de gitaarmeneer hier uit zijn instrument weet te halen is ongekend. Ik koop Passion And Warfare op 4 oktober 1993 en het betreft hier een heruitgave uit 1993. Dit is een zeer avontuurlijke gitaarplaat zonder dat het verzand in oeverloos gepiel.
Vai speelt in de jaren tachtig in Anthrax, Whitesnake en nog een heleboel andere hardrockbandjes, tot hij zich in 1990 volledig richt op zijn solocarrière. Met het uitbrengen van Passion And Warfare in dat jaar realiseert hij zo ongeveer zijn meest succesvolle plaat tot nu toe. Het album is een aaneenschakeling van avontuurlijk gitaargeweld. De veertien stukken zijn echte gitaarliedjes, al is het merendeel instrumentaal. Vai weet zijn gitaar te laten zingen als geen ander. Menigeen zal het gefreak vinden; ik vind deze plaat schitterend. Vai doet naast de gitaren veel zelf, maar de lijst met gastmuzikanten is lang en indrukwekkend: Stu Hamm en Chris Frazier zijn weer van de partij en qua stemmen horen we Bob Harris weer en zowaar onze eigen Adje Vandenberg die het Nederlandse intro van Answers mag inspreken. Rock, hardrock, akoestisch en dan is daar natuurlijk ook nog For The Love Of God, misschien wel het mooiste nummer dat Vai ooit schreef. Wat de gitaarmeneer hier uit zijn instrument weet te halen is ongekend. Ik koop Passion And Warfare op 4 oktober 1993 en het betreft hier een heruitgave uit 1993. Dit is een zeer avontuurlijke gitaarplaat zonder dat het verzand in oeverloos gepiel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2481: Steve Vai - Sex & Religion
Na het enorme succes van Passion And Warfare besluit Vai om iets nogal anders te gaan doen. Zijn idee is om een soort supergroep te formeren en daarmee een meer metalplaat te maken. Hij rekruteert T.M. Stevens op bas en Terry Bozzio op drums en voor de vocalen weet hij de jonge zanger van de Strapping Young Lads te strikken. De zang van Devin Townsend drukt een groot stempel op het geluid van dit album en daar is de platenmaatschappij allesbehalve blij mee, want die wil graag Passion And Warfare Two. Ook de fans en pers is teleurgesteld over het eindresultaat en de band weigert om de geplande wereldtournee te doen, vandaar dat Vai andere musici inhuurt voor de concerten. Sex & Religion is inderdaad geen Passion And Warfare en ik vind het zeker geen meesterwerk, maar om de plaat nou helemaal af te fikken gaat me te ver. Er staan wel degelijk fraaie zaken op. Still My Bleeding Heart en het instrumentale Touching Tongues zijn wat mij betreft schitterende stukken. Het gebrul en gekrijs van Townsend kan mij vaak wat minder bekoren, maar over het algemeen doet hij wel wat bij deze stevige muziek past. Er zijn zelfs twee singles: In My Dreams With You en Down Deep Into The Pain. Ik koop dit album, dat in 1993 verschijnt, op 28 januari 2005 en hoewel het dus niet mijn favoriete Vaiplaat is, is-ie zeker de moeite van het beluisteren waard.
Na het enorme succes van Passion And Warfare besluit Vai om iets nogal anders te gaan doen. Zijn idee is om een soort supergroep te formeren en daarmee een meer metalplaat te maken. Hij rekruteert T.M. Stevens op bas en Terry Bozzio op drums en voor de vocalen weet hij de jonge zanger van de Strapping Young Lads te strikken. De zang van Devin Townsend drukt een groot stempel op het geluid van dit album en daar is de platenmaatschappij allesbehalve blij mee, want die wil graag Passion And Warfare Two. Ook de fans en pers is teleurgesteld over het eindresultaat en de band weigert om de geplande wereldtournee te doen, vandaar dat Vai andere musici inhuurt voor de concerten. Sex & Religion is inderdaad geen Passion And Warfare en ik vind het zeker geen meesterwerk, maar om de plaat nou helemaal af te fikken gaat me te ver. Er staan wel degelijk fraaie zaken op. Still My Bleeding Heart en het instrumentale Touching Tongues zijn wat mij betreft schitterende stukken. Het gebrul en gekrijs van Townsend kan mij vaak wat minder bekoren, maar over het algemeen doet hij wel wat bij deze stevige muziek past. Er zijn zelfs twee singles: In My Dreams With You en Down Deep Into The Pain. Ik koop dit album, dat in 1993 verschijnt, op 28 januari 2005 en hoewel het dus niet mijn favoriete Vaiplaat is, is-ie zeker de moeite van het beluisteren waard.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2482: Steve Vai - Fire Garden
En dan in 1996 komt Vai met Fire Garden, een conceptalbum, zij het nogal gespleten. De eerste helft - Phase 1 - bestaat uit negen instrumentale stukken à la Passion And Warfare, waarin zijn gitaar de hoofdrol speelt. Vai verzorgt de meeste instrumenten zelf, met uitzondering van de drums, daarvoor heeft hij mensen als Mike Mangini, Chris Frazier en Greg Bissonette ingehuurd. Die Phase 1 eindigt met een heuse, bijna tien minuten durende en vierdelige Fire Garden Suite. De daarop volgende negen stukken - Phase 2 - zijn vocaal en het is meneer Vai zelf die de zang voor zijn rekening neemt. Nu heeft hij niet echt een sterke stem, maar toch brengt hij het er niet onaardig vanaf. Mijn voorkeur gaat naar Phase 1. Het album verschijnt op dubbelelpee met een instrumentale en vocale plaat; dankzij nieuwe techniek past in 1996 de bijna tachtig minuten op een enkele cd. Ik koop 'm pas op 28 januari 2005 (voor een prikkie).
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-07-2024 07:58:23 ]
En dan in 1996 komt Vai met Fire Garden, een conceptalbum, zij het nogal gespleten. De eerste helft - Phase 1 - bestaat uit negen instrumentale stukken à la Passion And Warfare, waarin zijn gitaar de hoofdrol speelt. Vai verzorgt de meeste instrumenten zelf, met uitzondering van de drums, daarvoor heeft hij mensen als Mike Mangini, Chris Frazier en Greg Bissonette ingehuurd. Die Phase 1 eindigt met een heuse, bijna tien minuten durende en vierdelige Fire Garden Suite. De daarop volgende negen stukken - Phase 2 - zijn vocaal en het is meneer Vai zelf die de zang voor zijn rekening neemt. Nu heeft hij niet echt een sterke stem, maar toch brengt hij het er niet onaardig vanaf. Mijn voorkeur gaat naar Phase 1. Het album verschijnt op dubbelelpee met een instrumentale en vocale plaat; dankzij nieuwe techniek past in 1996 de bijna tachtig minuten op een enkele cd. Ik koop 'm pas op 28 januari 2005 (voor een prikkie).
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-07-2024 07:58:23 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2483: Steve Vai - The Ultra Zone
The Ultra Zone verschijnt in september 1999. Ik lees een razend enthousiaste recensie en koop het album op 25 september 1999. De plaat lijkt in opzet wat op Fire Garden (voor de helft instrumentaal, de andere helft is vocaal), maar klinkt geraffineerder en pakkender. Vai maakt veel gebruik van allerlei elektronica en weet daarmee het geluid smaakvol te kleuren. Veel doet hij weer zelf, maar er zijn ook nogal wat gastmuzikanten: Greg Bissonette, Mike Mangini, Bryan Beller en Mike Keneally. (Keneally maakt dan veelvuldig onderdeel uit van Vais tourband.) Opvallend zijn twee instrumentale eerbetonen aan grote gitaristen: Jibboom is een hommage aan Stevie Ray Vaugh en Frank aan Zappa. Ik vind dit een heerlijk gitaaralbum met gave composities, veel afwisseling (en dus geen pielplaat) die waanzinnig goed klinkt.
The Ultra Zone verschijnt in september 1999. Ik lees een razend enthousiaste recensie en koop het album op 25 september 1999. De plaat lijkt in opzet wat op Fire Garden (voor de helft instrumentaal, de andere helft is vocaal), maar klinkt geraffineerder en pakkender. Vai maakt veel gebruik van allerlei elektronica en weet daarmee het geluid smaakvol te kleuren. Veel doet hij weer zelf, maar er zijn ook nogal wat gastmuzikanten: Greg Bissonette, Mike Mangini, Bryan Beller en Mike Keneally. (Keneally maakt dan veelvuldig onderdeel uit van Vais tourband.) Opvallend zijn twee instrumentale eerbetonen aan grote gitaristen: Jibboom is een hommage aan Stevie Ray Vaugh en Frank aan Zappa. Ik vind dit een heerlijk gitaaralbum met gave composities, veel afwisseling (en dus geen pielplaat) die waanzinnig goed klinkt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2484: Steve Vai - The 7th Song - Enchanting Guitar Melodies - Archives Vol. 1
In 2000 brengt Steve Vai dit verzamelalbum uit. Het is echter geen 'gewoon' verzamelalbum met grote hits en succesnummers. Voor deze compilatie koos Vai de allermooiste gitaarballads die er op zijn platen te vinden zijn. Gewoontegetrouw zet hij de meest lyrische gitaarballad als zevende stuk op zijn albums, vandaar de titel. Het album zit oorspronkelijk in de in zeer kleine oplage uitgebrachte 20-cd collector's box, maar verschijnt ook apart. Ik koop het op 28 maart 2002 voor nog geen tientje. Naast acht stukken die al eerder ergens op een plaat staan, vinden we drie nieuwe gitaarwerken. Eentje daarvan is het zevende stuk op deze verzamelaar en Melissa's Garden stelt beslist niet teleur. Ook leuk: Christmas Time Is Here staat niet op een Vaiplaat, maar wel op een kerstverzamelalbum en daarop was het ... juist: 't zevende stuk. Als je niet zo houdt van de Vaifreakerij, maar wel van melodieuze gitaarballads, dan is dit een zeer puike plaat.
In 2000 brengt Steve Vai dit verzamelalbum uit. Het is echter geen 'gewoon' verzamelalbum met grote hits en succesnummers. Voor deze compilatie koos Vai de allermooiste gitaarballads die er op zijn platen te vinden zijn. Gewoontegetrouw zet hij de meest lyrische gitaarballad als zevende stuk op zijn albums, vandaar de titel. Het album zit oorspronkelijk in de in zeer kleine oplage uitgebrachte 20-cd collector's box, maar verschijnt ook apart. Ik koop het op 28 maart 2002 voor nog geen tientje. Naast acht stukken die al eerder ergens op een plaat staan, vinden we drie nieuwe gitaarwerken. Eentje daarvan is het zevende stuk op deze verzamelaar en Melissa's Garden stelt beslist niet teleur. Ook leuk: Christmas Time Is Here staat niet op een Vaiplaat, maar wel op een kerstverzamelalbum en daarop was het ... juist: 't zevende stuk. Als je niet zo houdt van de Vaifreakerij, maar wel van melodieuze gitaarballads, dan is dit een zeer puike plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2485: Steve Vai - Alive In An Ultra World
Steve Vai krijgt in 1998 een ingeving: hij wil een livealbum maken dat vol staat met songs die geschreven zijn voor een bepaald land dat hij tijdens zijn tournee aandoet, het liefst geschreven in het land, ingestudeerd tijdens de soundcheck voor het concert en opgenomen tijdens het concert. Hij heeft echter een probleem. Zijn tournee is dan al bijna afgelopen en gezien de opnamen voor een nieuw album (The Ultra Zone) ziet het er niet naar uit dat hij de komende twee jaar opnieuw op tournee gaat. Uiteindelijk, tijdens de tour van 2000, lijkt het te gaan lukken met zijn briljante idee. Hoewel, het resultaat op Alive In An Ultra World laat horen dat een en ander niet zonder problemen tot stand is gekomen. In veel gevallen lukt het wel om iets te schrijven in het land of de stad zelf, maar moet de soundcheck anders/korter of mag hij geen opnamen maken in de concertzaal. En in sommige gevallen blijken de opnamen toch nog wat correcties nodig te hebben: in een geval zijn de drums niet te horen, in een ander geval moeten achtergrondzang aangevuld of is Vai zelfs genoodzaakt zijn eigen gitaarpartij opnieuw in te spelen. Het hele project vraagt ook enorm veel van de band die hij meesleept: zij moeten iedere speeldag tijdens lange soundchecks nieuwe stukken instuderen. Gelukkig weet Vai zich omringd door niet de minsten: drummer Mike Mangini, bassist Philip Bynoe, gitarist Dave Weiner en toetsenist/gitarist Mike Keneally. Waanzinnige band. Het is te horen. Op twee cd's klinken de nieuwe stukken fris en geïnspireerd; de overdubs of het andere geknutsel in de studio zijn nauwelijks te horen. Vai en zijn band weet de atmosfeer van de verschillende landen goed te pakken. Het merendeel van de opnames is gemaakt in steden in Europa; een enkele in Australië of Japan. Er staat ook een stuk op dat is opgenomen in De Vereeniging in Nijmegen. In het jazzy stuk Devil's Food breekt Vai een gitaarsnaar en terwijl Thomas Nordegg de snaar vervangt, geeft de band een staaltje improvisatie weg tot de gitaar is wedergekeerd en Vai de song vervolgt alsof er niets is gebeurd. Een ander hoogtepunt is Whispering A Prayer, dat Vai maakte voor Ierland. Het is een schitterende lyrische gitaarballad en het is dan ook het zevende stuk op de dubbelcd. Of wat dachten we van Incantation? En zo voorts en zo verder. Ik koop Alive In An Ultra World op 4 oktober 2001 als hij net uit is en het is een van mijn favoriete Vaiplaten. Zeer afwisselend en indrukwekkend.
Steve Vai krijgt in 1998 een ingeving: hij wil een livealbum maken dat vol staat met songs die geschreven zijn voor een bepaald land dat hij tijdens zijn tournee aandoet, het liefst geschreven in het land, ingestudeerd tijdens de soundcheck voor het concert en opgenomen tijdens het concert. Hij heeft echter een probleem. Zijn tournee is dan al bijna afgelopen en gezien de opnamen voor een nieuw album (The Ultra Zone) ziet het er niet naar uit dat hij de komende twee jaar opnieuw op tournee gaat. Uiteindelijk, tijdens de tour van 2000, lijkt het te gaan lukken met zijn briljante idee. Hoewel, het resultaat op Alive In An Ultra World laat horen dat een en ander niet zonder problemen tot stand is gekomen. In veel gevallen lukt het wel om iets te schrijven in het land of de stad zelf, maar moet de soundcheck anders/korter of mag hij geen opnamen maken in de concertzaal. En in sommige gevallen blijken de opnamen toch nog wat correcties nodig te hebben: in een geval zijn de drums niet te horen, in een ander geval moeten achtergrondzang aangevuld of is Vai zelfs genoodzaakt zijn eigen gitaarpartij opnieuw in te spelen. Het hele project vraagt ook enorm veel van de band die hij meesleept: zij moeten iedere speeldag tijdens lange soundchecks nieuwe stukken instuderen. Gelukkig weet Vai zich omringd door niet de minsten: drummer Mike Mangini, bassist Philip Bynoe, gitarist Dave Weiner en toetsenist/gitarist Mike Keneally. Waanzinnige band. Het is te horen. Op twee cd's klinken de nieuwe stukken fris en geïnspireerd; de overdubs of het andere geknutsel in de studio zijn nauwelijks te horen. Vai en zijn band weet de atmosfeer van de verschillende landen goed te pakken. Het merendeel van de opnames is gemaakt in steden in Europa; een enkele in Australië of Japan. Er staat ook een stuk op dat is opgenomen in De Vereeniging in Nijmegen. In het jazzy stuk Devil's Food breekt Vai een gitaarsnaar en terwijl Thomas Nordegg de snaar vervangt, geeft de band een staaltje improvisatie weg tot de gitaar is wedergekeerd en Vai de song vervolgt alsof er niets is gebeurd. Een ander hoogtepunt is Whispering A Prayer, dat Vai maakte voor Ierland. Het is een schitterende lyrische gitaarballad en het is dan ook het zevende stuk op de dubbelcd. Of wat dachten we van Incantation? En zo voorts en zo verder. Ik koop Alive In An Ultra World op 4 oktober 2001 als hij net uit is en het is een van mijn favoriete Vaiplaten. Zeer afwisselend en indrukwekkend.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2486: Steve Vai - The Elusive Light And Sound Vol. 1
Nog een verzamelaar van Steve Vai en ook dit keer geen 'gewone' met grootste hits of best of. Nee, op The Elusive Light And Sound Vol. 1 uit 2002 verzamelt Vai muziek die hij maakte voor films. Om ons een beetje op het verkeerde been te zetten, opent het album met een cover van Celluloid Heroes (The Kinks), waarop hij groten inzet als Robin DiMaggio, Bryan Beller en Mike Keneally. Vervolgens horen we muziek afkomstig uit of geïnspireerd op films als Dudes, Bill & Ted's Bogus Journey, Encino Man en PCU. Soms zijn dat uitgewerkte minicomposities, soms zijn het stukjes van nog geen tien seconden. Soms is het melodieus, soms is het wat abstracter, soms is het metal. Er zit fraai spul tussen deze veertig (40!) stukken. Een bijzonder leuke verrassing is de toevoeging van Vai's bijdragen aan de film Crossroads en ja, hier vinden we het roemruchte gitaarduel tussen de hoofdpersoon en de duivel (Vai), die niet op de originele soundtrackplaat staat. Het maakt de aanschaf van The Elusive Light And Sound Vol. 1 zeker de moeite waard en ik heb het album sinds 22 juni 2002.
Nog een verzamelaar van Steve Vai en ook dit keer geen 'gewone' met grootste hits of best of. Nee, op The Elusive Light And Sound Vol. 1 uit 2002 verzamelt Vai muziek die hij maakte voor films. Om ons een beetje op het verkeerde been te zetten, opent het album met een cover van Celluloid Heroes (The Kinks), waarop hij groten inzet als Robin DiMaggio, Bryan Beller en Mike Keneally. Vervolgens horen we muziek afkomstig uit of geïnspireerd op films als Dudes, Bill & Ted's Bogus Journey, Encino Man en PCU. Soms zijn dat uitgewerkte minicomposities, soms zijn het stukjes van nog geen tien seconden. Soms is het melodieus, soms is het wat abstracter, soms is het metal. Er zit fraai spul tussen deze veertig (40!) stukken. Een bijzonder leuke verrassing is de toevoeging van Vai's bijdragen aan de film Crossroads en ja, hier vinden we het roemruchte gitaarduel tussen de hoofdpersoon en de duivel (Vai), die niet op de originele soundtrackplaat staat. Het maakt de aanschaf van The Elusive Light And Sound Vol. 1 zeker de moeite waard en ik heb het album sinds 22 juni 2002.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2487: Steve Vai & Mike Keneally - Vai: Piano Reductions Vol. 1 - Performed By Mike Keneally
Begin 1988 bezoekt Steve Vai de repetitieruimte van zijn oude werkgever Frank Zappa. Vai heeft van 1980-82 onderdeel uitgemaakt van de band van Zappa en speelde daar de 'impossible guitar parts'. Begin 1988 repeteert Zappa voor een nieuwe tournee. Vai is niet beschikbaar en hij is ook niet gevraagd voor de tour, maar hij is nieuwsgierig hoe zijn grote inspirator dit keer te werk gaat. Tijdens de repetitie maakt hij kennis met Mike Keneally, een jonge toetsenist en gitarist, die tijdens de 1988-tour de stuntgitaarpartijen voor zijn rekening zal nemen. Vai is onder de indruk van Keneally en in de loop van de jaren zullen de twee vaak samenwerken. Keneally maakt veelvuldig deel uit van Vais begeleidingsband en hij speelt op diverse studioplaten van Vai. Begin jaren 00 vraagt Vai hem om enkele gitaarstukken te arrangeren voor piano en die op te nemen. Vai heeft ook al een lijstje met welke stukken dat dan moeten zijn. Keneally neemt de opdracht aan en gaat begin 2004 aan de slag met de bizarre monsterklus waarover hij achteraf zegt dat het 't zwaarste project is dat hij ooit heeft gedaan. Het resultaat is echter ook een van de mooiste platen die je maar kunt bedenken. Keneally heeft de composities om kunnen zetten naar aansprekende pianostukken. In sommige gevallen is het onvoorstelbaar dat de originelen gierende gitaarwerken zijn. De uitvoeringen laten horen dat Keneally een begenadigd pianist is. Achteraf is Keneally kritisch op zichzelf: in de notities in het boekje schrijft hij dat hij soms wel érg expressief op de toetsen slaat en dat hij op sommige momenten misschien wat subtieler te werk had moeten gaan. Ik vind de dynamiek wel mooi; het zorgt voor afwisseling in de sfeer van de verschillende stukken. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Touching Tongues (van Sex & Religion), het langere Kill The Guy With The Ball / The God Eaters (van de EP Alien Love Secrets die ik niet heb) en het schitterende Bledsoe Bluvd (van de Flex-Able Leftovers). Ik koop Piano Reductions Vol. 1 bij Keneally zelf in zijn webwinkel en speel hem met grote regelmaat sinds 11 januari 2005. Uitzonderlijk mooi.
Begin 1988 bezoekt Steve Vai de repetitieruimte van zijn oude werkgever Frank Zappa. Vai heeft van 1980-82 onderdeel uitgemaakt van de band van Zappa en speelde daar de 'impossible guitar parts'. Begin 1988 repeteert Zappa voor een nieuwe tournee. Vai is niet beschikbaar en hij is ook niet gevraagd voor de tour, maar hij is nieuwsgierig hoe zijn grote inspirator dit keer te werk gaat. Tijdens de repetitie maakt hij kennis met Mike Keneally, een jonge toetsenist en gitarist, die tijdens de 1988-tour de stuntgitaarpartijen voor zijn rekening zal nemen. Vai is onder de indruk van Keneally en in de loop van de jaren zullen de twee vaak samenwerken. Keneally maakt veelvuldig deel uit van Vais begeleidingsband en hij speelt op diverse studioplaten van Vai. Begin jaren 00 vraagt Vai hem om enkele gitaarstukken te arrangeren voor piano en die op te nemen. Vai heeft ook al een lijstje met welke stukken dat dan moeten zijn. Keneally neemt de opdracht aan en gaat begin 2004 aan de slag met de bizarre monsterklus waarover hij achteraf zegt dat het 't zwaarste project is dat hij ooit heeft gedaan. Het resultaat is echter ook een van de mooiste platen die je maar kunt bedenken. Keneally heeft de composities om kunnen zetten naar aansprekende pianostukken. In sommige gevallen is het onvoorstelbaar dat de originelen gierende gitaarwerken zijn. De uitvoeringen laten horen dat Keneally een begenadigd pianist is. Achteraf is Keneally kritisch op zichzelf: in de notities in het boekje schrijft hij dat hij soms wel érg expressief op de toetsen slaat en dat hij op sommige momenten misschien wat subtieler te werk had moeten gaan. Ik vind de dynamiek wel mooi; het zorgt voor afwisseling in de sfeer van de verschillende stukken. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Touching Tongues (van Sex & Religion), het langere Kill The Guy With The Ball / The God Eaters (van de EP Alien Love Secrets die ik niet heb) en het schitterende Bledsoe Bluvd (van de Flex-Able Leftovers). Ik koop Piano Reductions Vol. 1 bij Keneally zelf in zijn webwinkel en speel hem met grote regelmaat sinds 11 januari 2005. Uitzonderlijk mooi.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Oef wat een lading Vai, ik benijd je niet bazbo dat is zo'n artiest die ik enkel in hele kleine dosissen zou trekken
Hoeveel cd's heb je nog te gaan trouwens? Je kast lijkt wel eindeloos
dat is zo'n artiest die ik enkel in hele kleine dosissen zou trekkenHoeveel cd's heb je nog te gaan trouwens? Je kast lijkt wel eindeloos
Robert Moog died for our synths
Ik vind ook niet alles even boeiend bij Vai, maar de platen die ik heb, beluister ik met veel plezier.quote:
Oef wat een lading Vai, ik benijd je niet bazbo
Hoeveel cd's heb je nog te gaan trouwens? Je kast lijkt wel eindeloos
Geen idee hoe veel cd's er nog komen. Veel, ben ik bang. Zit pas bij de V, hè? Er komt nog een heel uitgebreide plank W en de Z moeten we ook niet onderschatten. Daarna nog een verzamelcd's, een hoekje klassiek, cabaret/kleinkunst, folk en dan nog een uitgebreide sectie wereldmuziek.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Warious artists?quote:
Er komt nog een heel uitgebreide plank W
Robert Moog died for our synths
bazbo cd2488: Steve Vai - Sound Theories Vol. I & II
Onze eigen Co de Kloet jr., muzikant en radiomaker, is sinds 1982 in contact met Steve Vai. Tijdens een van de gesprekken zegt Co het woord 'dream', waarop Vai zegt: 'Orchestra'. De Kloet heeft er vanaf dan een nieuwe missie bij. Hij organiseert en faciliteert de voorwaarden, waardoor Vai in de gelegenheid is om zijn droom waar te maken. In 2004 en 2005 vinden er concerten plaats in Nederland, tijdens welke het Metropole Orkest de muziek van Vai speelt. Het gaat niet zonder slag of stoot. Vooral het uitpluizen en kopiëren van de orkestraties blijkt een monnikenwerk. David Kole en Chris Opperman (hé, waar kennen we die van?) doen de orkestraties. De concerten zijn een enorm succes, maar daarna zwoegt Vai op het selecteren van de juiste fragmenten voor een uitgave op cd en dvd. Het blijkt een monsterklus, maar Chris Opperman weet het beschikbare Finale-programma opnieuw te programmeren en na dik een jaar werk verschijnt in 2007 de dubbelcd Sound Theories. Het eerste plaatje bevat de opnamen waarop Vai gitaar speelt; tijdens de opnamen op het tweede schijfje zit hij in de zaal en beluistert hij het Metropole Orkest. Ik koop het album bij het verschijnen op 2 juli 2007 en ben zeer onder de indruk. Er komt wat bekend werk voorbij (Answers, The Attitude Song, For The Love Of God), maar er is ook nieuw materiaal (Frangelica, Helios & Vesta). De orkestrale versie van Bledsoe Bluvd is wat mij betreft het hoogtepunt. Een werkelijk schitterende plaat die de veelzijdigheid van Vai laat horen.
En voor wie het interessant lijkt, is hier is de dvd die ervan verscheen
Onze eigen Co de Kloet jr., muzikant en radiomaker, is sinds 1982 in contact met Steve Vai. Tijdens een van de gesprekken zegt Co het woord 'dream', waarop Vai zegt: 'Orchestra'. De Kloet heeft er vanaf dan een nieuwe missie bij. Hij organiseert en faciliteert de voorwaarden, waardoor Vai in de gelegenheid is om zijn droom waar te maken. In 2004 en 2005 vinden er concerten plaats in Nederland, tijdens welke het Metropole Orkest de muziek van Vai speelt. Het gaat niet zonder slag of stoot. Vooral het uitpluizen en kopiëren van de orkestraties blijkt een monnikenwerk. David Kole en Chris Opperman (hé, waar kennen we die van?) doen de orkestraties. De concerten zijn een enorm succes, maar daarna zwoegt Vai op het selecteren van de juiste fragmenten voor een uitgave op cd en dvd. Het blijkt een monsterklus, maar Chris Opperman weet het beschikbare Finale-programma opnieuw te programmeren en na dik een jaar werk verschijnt in 2007 de dubbelcd Sound Theories. Het eerste plaatje bevat de opnamen waarop Vai gitaar speelt; tijdens de opnamen op het tweede schijfje zit hij in de zaal en beluistert hij het Metropole Orkest. Ik koop het album bij het verschijnen op 2 juli 2007 en ben zeer onder de indruk. Er komt wat bekend werk voorbij (Answers, The Attitude Song, For The Love Of God), maar er is ook nieuw materiaal (Frangelica, Helios & Vesta). De orkestrale versie van Bledsoe Bluvd is wat mij betreft het hoogtepunt. Een werkelijk schitterende plaat die de veelzijdigheid van Vai laat horen.
En voor wie het interessant lijkt, is hier is de dvd die ervan verscheen
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2489: Steve Vai - Modern Primitive / Passion & Warefare (25th Anniversary Edition)
Steve Vai nam het materiaal voor zijn eerste soloplaat (Flex-Able) op rond 1981-1984 en het spul voor zijn tweede (Passion And Warefare) rond 1987-1989. In de tussenliggende jaren zat hij niet stil. Hij schreef nieuw solowerk, nam daar de basistracks voor op en formeerde een band (The Classified) waarmee hij ook spul opnam. Dat materiaal heeft hij nooit kunnen afmaken en het is dan ook nooit ergens verschenen. In 2016 komt hij met Modern Primitive, dat we mogen beluisteren als de missing link tussen Flex-Able en Passion And Warfare. Vai heeft de ruwe opnamen kunnen voltooien tot een volwaardig album. Daarvoor heeft hij de basisopnamen uit 1985-1986 aangevuld door nieuw materiaal eroverheen te dubben. Het resultaat is een Vaiplaat die ouderwets vertrouwd aandoet, maar toch modern klinkt. Vandaar de titel. Er staat fraai spul op, zoals de bizarre opener Bop!, The Lost Chord (met zang van Devin Townsend) en The Classified's Lights Are On. Het afsluitende driedelige Pink And Blows Over is eerder modern klassiek en heeft het kenmerkende toetsengeluid van Tommy Mars (die Vai kent uit de 1979-1982 tourband van Frank Zappa). Ik koop Modern Primitive op 15 augustus 2016 als hij uitkomt. Ik heb de speciale editie, met een tweede cd waarop - in het kader van de vijfentwintigste verjaardag van Passion And Warfare - dat album in geremixte en geremasterde vorm is te beluisteren. De remix klinkt op detailniveau nogal anders, dus ik kan mijn oude cd niet heel ver weg stoppen achter in de kast. Op deze 25th Anniversary Edition staan ook nog eens vier bonusstukken, die qua geluid verrekte veel overeenkomst vertonen met Pink And Blows Over: instrumentale jazzy toetsengewriemel met dank aan Tommy Mars. Een zeer mooie uitgave.
Steve Vai nam het materiaal voor zijn eerste soloplaat (Flex-Able) op rond 1981-1984 en het spul voor zijn tweede (Passion And Warefare) rond 1987-1989. In de tussenliggende jaren zat hij niet stil. Hij schreef nieuw solowerk, nam daar de basistracks voor op en formeerde een band (The Classified) waarmee hij ook spul opnam. Dat materiaal heeft hij nooit kunnen afmaken en het is dan ook nooit ergens verschenen. In 2016 komt hij met Modern Primitive, dat we mogen beluisteren als de missing link tussen Flex-Able en Passion And Warfare. Vai heeft de ruwe opnamen kunnen voltooien tot een volwaardig album. Daarvoor heeft hij de basisopnamen uit 1985-1986 aangevuld door nieuw materiaal eroverheen te dubben. Het resultaat is een Vaiplaat die ouderwets vertrouwd aandoet, maar toch modern klinkt. Vandaar de titel. Er staat fraai spul op, zoals de bizarre opener Bop!, The Lost Chord (met zang van Devin Townsend) en The Classified's Lights Are On. Het afsluitende driedelige Pink And Blows Over is eerder modern klassiek en heeft het kenmerkende toetsengeluid van Tommy Mars (die Vai kent uit de 1979-1982 tourband van Frank Zappa). Ik koop Modern Primitive op 15 augustus 2016 als hij uitkomt. Ik heb de speciale editie, met een tweede cd waarop - in het kader van de vijfentwintigste verjaardag van Passion And Warfare - dat album in geremixte en geremasterde vorm is te beluisteren. De remix klinkt op detailniveau nogal anders, dus ik kan mijn oude cd niet heel ver weg stoppen achter in de kast. Op deze 25th Anniversary Edition staan ook nog eens vier bonusstukken, die qua geluid verrekte veel overeenkomst vertonen met Pink And Blows Over: instrumentale jazzy toetsengewriemel met dank aan Tommy Mars. Een zeer mooie uitgave.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Steve Vai - Inviolate
Inviolate verschijnt in 2022 en ik koop het op 30 maart van dat jaar. Op deze plaat gaat Steve Vai terug naar de virtuoze gitaarinstrumentaaltjes. In de jaren ervoor heeft een gitaarbouwbedrijf in zijn opdracht een instrument ontworpen dat Vai moet voorzien van allerlei nieuwe mogelijkheden. Het resultaat is 'The Hydra', een compleet gestoord instrument met drie gitaarhalzen en allerlei elektronica erin dat hem in staat stelt verschillende geluiden voort te brengen zonder dat hij van instrument moet wisselen. Het ding is echter loodzwaar en blijkt tamelijk onhandig; Vai gebruikt hem tijdens concerten tijdens een enkel nummer. Ook op Inviolate is het apparaat slechts op een nummer te horen (opener Teeth Of The Hydra). Voor de rest is het ouderwetse Vai: ingenieuze gitaarstukken, hier en daar complex en luid, dan weer subtiel en melodieus. Hij kiest daarbij voor minder elektronica en een organische band van drums, bas en gitaar. Daarbij zet hij muzikanten in als Jeremy Colston, Terry Bozzio, Vinnie Colaiuta, Bryan Beller en Billy Sheehan. Ik vind 'm lekker.
Inviolate verschijnt in 2022 en ik koop het op 30 maart van dat jaar. Op deze plaat gaat Steve Vai terug naar de virtuoze gitaarinstrumentaaltjes. In de jaren ervoor heeft een gitaarbouwbedrijf in zijn opdracht een instrument ontworpen dat Vai moet voorzien van allerlei nieuwe mogelijkheden. Het resultaat is 'The Hydra', een compleet gestoord instrument met drie gitaarhalzen en allerlei elektronica erin dat hem in staat stelt verschillende geluiden voort te brengen zonder dat hij van instrument moet wisselen. Het ding is echter loodzwaar en blijkt tamelijk onhandig; Vai gebruikt hem tijdens concerten tijdens een enkel nummer. Ook op Inviolate is het apparaat slechts op een nummer te horen (opener Teeth Of The Hydra). Voor de rest is het ouderwetse Vai: ingenieuze gitaarstukken, hier en daar complex en luid, dan weer subtiel en melodieus. Hij kiest daarbij voor minder elektronica en een organische band van drums, bas en gitaar. Daarbij zet hij muzikanten in als Jeremy Colston, Terry Bozzio, Vinnie Colaiuta, Bryan Beller en Billy Sheehan. Ik vind 'm lekker.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2491: Vanbinsbergen Playstation - Tales Without Words
Corrie van Binsbergen is onze nationale muziekparel. Zeg dat ik het gezegd heb. We kennen haar vooral als leider en gitarist van De Brokken en De Grote Brokken. Ze steekt haar bewondering voor Frank Zappa niet onder stoelen of banken. Ik heb haar een paar keer live aan het werk gezien - alle keren tijdens Zappagerelateerde evenementen - en er zijn momenten dat als je je ogen dicht doet tijdens een solo je zou zweren dat je Zappa hoort. De laatste jaren is ze vooral bezig met tekst. Niet dat ze die schrijft of voordraagt, dat laat ze graag aan anderen over, maar ze laat zich erdoor inspireren en zet teksten op muziek. Dat deed ze met Corrie en de Grote Brokken al, maar met haar ensemble VanbinsbergenPlaystation gaat ze nog een stap verder. Geschreven tekst uit proza of poëzie staan aan de basis van de composities, maar die zijn volledig instrumentaal. Op Tales Without Words uit 2017 staan negen composities en minisuites, gebaseerd op teksten van Tjitske Jansen, Toon Tellegen, Tommy Wieringa, Manon Uphoff en Remco Campert. Aan Campert is het album opgedragen. De muziek is deels gecomponeerd en deels geïmproviseerd. In het begeleidende boekje vertelt Van Binsbergen dat haar ensemble (bestaande uit bas, drums, piano en een uitgebreide set blazers) half voorbereid de studio in is gegaan en ter plekke de composities uitwerkte. Het resultaat is een avontuurlijke instrumentale jazzachtige plaat die bij vlagen herinnert aan het werk van - hoe kan het ook anders - Frank Zappa. Ik koop het album op 16 januari 2023 als ik het tegen kom in een plaatselijke platenwinkel en ik vind dat er veel te weinig van haar meesterlijke gitaarsolo's op staan. Voor de rest: puike plaat!
Niets van dit album op YT te vinden, behalve:
Corrie van Binsbergen is onze nationale muziekparel. Zeg dat ik het gezegd heb. We kennen haar vooral als leider en gitarist van De Brokken en De Grote Brokken. Ze steekt haar bewondering voor Frank Zappa niet onder stoelen of banken. Ik heb haar een paar keer live aan het werk gezien - alle keren tijdens Zappagerelateerde evenementen - en er zijn momenten dat als je je ogen dicht doet tijdens een solo je zou zweren dat je Zappa hoort. De laatste jaren is ze vooral bezig met tekst. Niet dat ze die schrijft of voordraagt, dat laat ze graag aan anderen over, maar ze laat zich erdoor inspireren en zet teksten op muziek. Dat deed ze met Corrie en de Grote Brokken al, maar met haar ensemble VanbinsbergenPlaystation gaat ze nog een stap verder. Geschreven tekst uit proza of poëzie staan aan de basis van de composities, maar die zijn volledig instrumentaal. Op Tales Without Words uit 2017 staan negen composities en minisuites, gebaseerd op teksten van Tjitske Jansen, Toon Tellegen, Tommy Wieringa, Manon Uphoff en Remco Campert. Aan Campert is het album opgedragen. De muziek is deels gecomponeerd en deels geïmproviseerd. In het begeleidende boekje vertelt Van Binsbergen dat haar ensemble (bestaande uit bas, drums, piano en een uitgebreide set blazers) half voorbereid de studio in is gegaan en ter plekke de composities uitwerkte. Het resultaat is een avontuurlijke instrumentale jazzachtige plaat die bij vlagen herinnert aan het werk van - hoe kan het ook anders - Frank Zappa. Ik koop het album op 16 januari 2023 als ik het tegen kom in een plaatselijke platenwinkel en ik vind dat er veel te weinig van haar meesterlijke gitaarsolo's op staan. Voor de rest: puike plaat!
Niets van dit album op YT te vinden, behalve:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
cd2492: Hans Vandenburg - Here Funny Album Title
Ik koop het boekje Hans Vandenburg - Het geheim van het succes op 8 januari 2014 ergens in de ramsj. Het is een ongeautoriseerde biografie van Hans Vandenburg, de man achter briljante bands als Gruppo Sportivo, Buddy Odor, Ouwe Hans' Dierenpark en nog 12.354 groepjes en projecten. Aanvankelijk werkt Vandenburg mee met het schrijversduo en levert zelfs nooit verschenen materiaal aan voor een bijbehorende cd, maar aan het eind van het project heeft hij er genoeg van en trekt hij zich terug. Typisch Hans, schijnt. Het boek is hoogst amusant en werpt een vermakelijke blik in de carrière van de onnavolgbare muzikant; de cd is ook zeer onderhoudend. Er staan demo's voor allerlei projecten op: solowerk, Gruppo, Software, The Downloadables en ander obscuur materiaal. Bij vlagen zeer geestig en altijd pakkend. Leuk werk, wel.
Gelukkig helemaal niets van dit plaatje te vinden op YT.
Ik koop het boekje Hans Vandenburg - Het geheim van het succes op 8 januari 2014 ergens in de ramsj. Het is een ongeautoriseerde biografie van Hans Vandenburg, de man achter briljante bands als Gruppo Sportivo, Buddy Odor, Ouwe Hans' Dierenpark en nog 12.354 groepjes en projecten. Aanvankelijk werkt Vandenburg mee met het schrijversduo en levert zelfs nooit verschenen materiaal aan voor een bijbehorende cd, maar aan het eind van het project heeft hij er genoeg van en trekt hij zich terug. Typisch Hans, schijnt. Het boek is hoogst amusant en werpt een vermakelijke blik in de carrière van de onnavolgbare muzikant; de cd is ook zeer onderhoudend. Er staan demo's voor allerlei projecten op: solowerk, Gruppo, Software, The Downloadables en ander obscuur materiaal. Bij vlagen zeer geestig en altijd pakkend. Leuk werk, wel.
Gelukkig helemaal niets van dit plaatje te vinden op YT.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2493: Pat Metheny - MoonDial
MoonDial verschijnt in 2024 en ik koop 'm op 29 juli 2024. Metheny zet de lijn van voorganger Dream Box voort. Dat wil zeggen: ook dit zijn magnifieke klankminiaturen, vertolkt in zijn uppie op de baritone guitar. Toch is er iets helemaal anders. Tijdens zijn laatste tournee is Metheny aan het experimenteren geslagen met nylon snaren op de gitaar in plaats van metalen. Dit levert een heel ander geluid op, temeer omdat hij ook een andere stemming gebruikt waardoor hij de middelste twee snaren een octaaf hoger moet spannen. Om ervoor te zorgen dat de gitaar deze stemming aan kan, laat hij een speciaal exemplaar ontwerpen en bouwen door Linda Manzer. Het geeft hem weer nieuwe mogelijkheden om te improviseren en het resultaat is wederom een waanzinnig fraai album. Op de speellijst staan wat nieuwe en enkele oude composities van zijn hand, maar ook weer een stuk of wat covers. Ik vind het een prachtige luisterplaat, maar zet hem even zo graag op als muzikaal behang. Loom, verstild, zwoel, intrigerend, avontuurlijk, indrukwekkend: het is Pat Metheny weer gelukt om een topalbum af te leveren.
MoonDial verschijnt in 2024 en ik koop 'm op 29 juli 2024. Metheny zet de lijn van voorganger Dream Box voort. Dat wil zeggen: ook dit zijn magnifieke klankminiaturen, vertolkt in zijn uppie op de baritone guitar. Toch is er iets helemaal anders. Tijdens zijn laatste tournee is Metheny aan het experimenteren geslagen met nylon snaren op de gitaar in plaats van metalen. Dit levert een heel ander geluid op, temeer omdat hij ook een andere stemming gebruikt waardoor hij de middelste twee snaren een octaaf hoger moet spannen. Om ervoor te zorgen dat de gitaar deze stemming aan kan, laat hij een speciaal exemplaar ontwerpen en bouwen door Linda Manzer. Het geeft hem weer nieuwe mogelijkheden om te improviseren en het resultaat is wederom een waanzinnig fraai album. Op de speellijst staan wat nieuwe en enkele oude composities van zijn hand, maar ook weer een stuk of wat covers. Ik vind het een prachtige luisterplaat, maar zet hem even zo graag op als muzikaal behang. Loom, verstild, zwoel, intrigerend, avontuurlijk, indrukwekkend: het is Pat Metheny weer gelukt om een topalbum af te leveren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2494: Van Der Graaf Generator - The Least We Can Do Is Wave To Each Other
Moeilijk, moeilijk. Van Der Graaf Generator en het solowerk van Peter Hammill vind ik zware kost, maar hoe meer ik me erin verdiep hoe intrigerender ik het vind en hoe meer de muziek me erin sleurt. Aan de andere kant vraagt het zo veel van me, dat ik mijn luistertijd moet doseren. The Least We Can Do Is Wave To Each Other verscheen in 1970. Een jaar eerder kwam The Aerosol Grey Machine uit, maar dat was een Hammill soloplaat waarop verder alleen maar leden van VDGG waren te horen; toch kwam die plaat uit onder de naam VDGG. Bovendien is Aerosol aanvankelijk alleen in de VS uitgebracht. Hammill beschouwt Least als het eerste echte VDGG-album. Met Nic Potter op bas, Guy Evans op drums, Hugh Banton op orgel en piano, David Jackson op saxen en fluit en Hammill op akoestische gitaar lijkt dit - na een heleboel bezettingswisselingen in de drie jaar ervoor - in 1970 de definitieve bezetting van de groep. En de muziek? Loodzwaar, lastig te doorgronden, agressief, avontuurlijk en dreigend. Ik hoor dat de band nog wat zoekende is naar het eigen geluid, maar er staan waanzinnig fraaie zaken op: opener Darkness (11/11), het meeslepende Refugees en het afsluitende After The Flood (dat misschien wel het meest onheilspellende en verontrustende stuk is dat VDGG ooit heeft uitgebracht) zijn wat mij betreft de absolute hoogtepunten. Ik heb een heruitgave op cd die volgens Discogs uit 2000 komt, maar ik kocht mijn exemplaar toch echt al op 27 maart 1997. Dit is een intrigerend album dat veel belooft voor de verdere toekomst van de groep.
Moeilijk, moeilijk. Van Der Graaf Generator en het solowerk van Peter Hammill vind ik zware kost, maar hoe meer ik me erin verdiep hoe intrigerender ik het vind en hoe meer de muziek me erin sleurt. Aan de andere kant vraagt het zo veel van me, dat ik mijn luistertijd moet doseren. The Least We Can Do Is Wave To Each Other verscheen in 1970. Een jaar eerder kwam The Aerosol Grey Machine uit, maar dat was een Hammill soloplaat waarop verder alleen maar leden van VDGG waren te horen; toch kwam die plaat uit onder de naam VDGG. Bovendien is Aerosol aanvankelijk alleen in de VS uitgebracht. Hammill beschouwt Least als het eerste echte VDGG-album. Met Nic Potter op bas, Guy Evans op drums, Hugh Banton op orgel en piano, David Jackson op saxen en fluit en Hammill op akoestische gitaar lijkt dit - na een heleboel bezettingswisselingen in de drie jaar ervoor - in 1970 de definitieve bezetting van de groep. En de muziek? Loodzwaar, lastig te doorgronden, agressief, avontuurlijk en dreigend. Ik hoor dat de band nog wat zoekende is naar het eigen geluid, maar er staan waanzinnig fraaie zaken op: opener Darkness (11/11), het meeslepende Refugees en het afsluitende After The Flood (dat misschien wel het meest onheilspellende en verontrustende stuk is dat VDGG ooit heeft uitgebracht) zijn wat mij betreft de absolute hoogtepunten. Ik heb een heruitgave op cd die volgens Discogs uit 2000 komt, maar ik kocht mijn exemplaar toch echt al op 27 maart 1997. Dit is een intrigerend album dat veel belooft voor de verdere toekomst van de groep.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2495: Van Der Graaf Generator - H To He Who Am The Only One
Ergens in 1991 staat er een wat oudere collega op de stoep die een koffer aflevert. Daarin zitten een twintigtal elpees die ik een tijdje mag lenen. Er zit spul tussen dat ik van naam ken, maar nog nooit gehoord heb. Waaronder dit album van deze band. Als ik hem beluister, blaast de muziek me finaal van de sokken. Ik neem de elpee op een cassettebandje op en dat bandje beluister ik vaak. Pas op 31 maart 2008 koop ik 'm. Op cd. Ho To H komt eind 1970 uit. Bassist Nic Potter is uit de groep en Banton, Jackson, Evans en Hammill besluiten als kwartet door te gaan. Hugh Banton past zijn Farfisa orgel aan met baspedalen en daarmee is zijn bijdrage groter dan voorheen. De muziek wordt misschien nog wel dreigender en angstaanjagender dan op de vorige opnamen. Het geluid is daardoor breed, de saxofoons van Jackson scheuren daar overheen en dan komt Hammill er nog eens met zijn dan weer heldere en dan weer brullende stem. Opener Killer is wat mij betreft het beste dat de groep ooit heeft gedaan, maar de andere vier composities op de plaat doen er nauwelijks voor onder. Ik bedoel: Lost of Pioneers Over C. Robert Fripp speelt een klein mopje gitaar. Op mijn heruitgave uit 2005 staan nog een paar extra's: een vroege versie van The Emperor In THe War Room en een uitvoering van een stuk dat de band live al wel speelde maar gepland was voor alweer de volgende plaat: Squid 1 / Squid 2 / Octopus. Ondertussen doet de groep allerlei monstertoernees door Europa en vooral in Italië is de gekte compleet. Dit is nog altijd mijn favoriete VDGG-plaat. Wat een adembenemend album. Woorden tekort.
Ergens in 1991 staat er een wat oudere collega op de stoep die een koffer aflevert. Daarin zitten een twintigtal elpees die ik een tijdje mag lenen. Er zit spul tussen dat ik van naam ken, maar nog nooit gehoord heb. Waaronder dit album van deze band. Als ik hem beluister, blaast de muziek me finaal van de sokken. Ik neem de elpee op een cassettebandje op en dat bandje beluister ik vaak. Pas op 31 maart 2008 koop ik 'm. Op cd. Ho To H komt eind 1970 uit. Bassist Nic Potter is uit de groep en Banton, Jackson, Evans en Hammill besluiten als kwartet door te gaan. Hugh Banton past zijn Farfisa orgel aan met baspedalen en daarmee is zijn bijdrage groter dan voorheen. De muziek wordt misschien nog wel dreigender en angstaanjagender dan op de vorige opnamen. Het geluid is daardoor breed, de saxofoons van Jackson scheuren daar overheen en dan komt Hammill er nog eens met zijn dan weer heldere en dan weer brullende stem. Opener Killer is wat mij betreft het beste dat de groep ooit heeft gedaan, maar de andere vier composities op de plaat doen er nauwelijks voor onder. Ik bedoel: Lost of Pioneers Over C. Robert Fripp speelt een klein mopje gitaar. Op mijn heruitgave uit 2005 staan nog een paar extra's: een vroege versie van The Emperor In THe War Room en een uitvoering van een stuk dat de band live al wel speelde maar gepland was voor alweer de volgende plaat: Squid 1 / Squid 2 / Octopus. Ondertussen doet de groep allerlei monstertoernees door Europa en vooral in Italië is de gekte compleet. Dit is nog altijd mijn favoriete VDGG-plaat. Wat een adembenemend album. Woorden tekort.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Vol?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
