Nobelprijzen week (23,24,25)

quote:

Op dinsdag 8 oktober 2024 12:42 schreef Bosbeetle het volgende:
[ afbeelding ]

Bijzonder Nobelprijs voor natuurkunde naar AI (lijkt me meer het Domein van de wiskunde )

Deze zag ik ook niet aankomen.

quote:

Op dinsdag 8 oktober 2024 16:44 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]
Begrijp het eigenlijk helemaal niet.. Als je de begeleidende tekst ook leest is de natuurkunde er wel heel erg bijgeharkt.

En wat zegt dat over het vakgebied zelf?

Ik denk zelf dat de vorige eeuw de boeken ingaat als de eeuw van de natuurkunde, maar dat we met alle theorie zover vooruit zijn gehold op experimenten dat fundamentele natuurkunde steeds meer tot "natuurkundig geïnspireerde wiskunde" verwordt. Daar kunnen natuurlijk uiteindelijk ook nieuwe inzichten uitkomen, maar het is meer dan ooit een schot hagel. Tel daarbij op dat kwantumzwaartekracht experimenteel nog steeds niet of nauwelijks is te onderzoeken, en dat alle natuurkunde voorbij het standaardmodel zich maar niet laat zien, en je hebt een vakgebied dat zijn beste tijd heeft gehad.

Veel natuurkundigen zijn tegenwoordig ook actief als data-analyst en houden zich bezig met kunstmatige intelligentie, dus wat dat betreft snap ik de link wel. Maar ergens is het wel wat deprimerend.

quote:

Op woensdag 9 oktober 2024 08:57 schreef Haushofer het volgende:

[..]
En wat zegt dat over het vakgebied zelf?

Ik denk zelf dat de vorige eeuw de boeken ingaat als de eeuw van de natuurkunde, maar dat we met alle theorie zover vooruit zijn gehold op experimenten dat fundamentele natuurkunde steeds meer tot "natuurkundig geïnspireerde wiskunde" verwordt. Daar kunnen natuurlijk uiteindelijk ook nieuwe inzichten uitkomen, maar het is meer dan ooit een schot hagel. Tel daarbij op dat kwantumzwaartekracht experimenteel nog steeds niet of nauwelijks is te onderzoeken, en dat alle natuurkunde voorbij het standaardmodel zich maar niet laat zien, en je hebt een vakgebied dat zijn beste tijd heeft gehad.

Veel natuurkundigen zijn tegenwoordig ook actief als data-analyst en houden zich bezig met kunstmatige intelligentie, dus wat dat betreft snap ik de link wel. Maar ergens is het wel wat deprimerend.

In die vroegere tijd was de vibe ook heel anders. Ik heb zelf wel in het wetenschappelijk onderzoek van de biochemie gewerkt een tijdje, maar het is zo verschrikkelijk allemaal kleine puzzelstukjes vinden in grote data sets en met veel computerpower. En wat betekend zoiets nou weer? Je gooit wat dingen bij elkaar en klaar, stopt het in een machine. Natuurlijk, ik kan het me wel voorhouden dat dat ene stukje misschien de sleutel is tot iets groots, maar ergens is het ook wel heel erg saai hoor.

Denk je ook dat we in de natuurkunde en dan specifiek de praktijk niet gewoon heel wat decennia tegen een grote muur aanlopen omdat onze theorie veel verder is dan de praktijk? Als ik kijk naar hoe groot die deeltjesversneller moet zijn om echt verder te komen dan duurt dat echt nog wel even. Wat was het, zo groot als de afstand van de maan naar de aarde?

quote:

Op woensdag 9 oktober 2024 17:58 schreef Discombobulate het volgende:
Denk je ook dat we in de natuurkunde en dan specifiek de praktijk niet gewoon heel wat decennia tegen een grote muur aanlopen omdat onze theorie veel verder is dan de praktijk? Als ik kijk naar hoe groot die deeltjesversneller moet zijn om echt verder te komen dan duurt dat echt nog wel even. Wat was het, zo groot als de afstand van de maan naar de aarde?

Ja. Maar daar zit nog een extra kink in de kabel: ideeën die eerder succesvol bleken, blijken geen garanties voor de toekomst te zijn. Een schitterend voorbeeld daarvan is unificatie. In de jaren 60 en 70 is de elektromagnetische wisselwerking samengevoegd bij de zwakke wisselwerking met behulp van groepentheorie. Daarbij werden nieuwe deeltjes voorspeld die zijn gevonden. Met de sterke wisselwerking levert dat het standaardmodel op, waarbij nog een hoop open vragen zijn. Die vragen worden op schitterende wijze beantwoord als je de unificatie doorzet met behulp van diezelfde groepentheorie. De grootste experimentele kink in die kabel is protonverval: al deze unificaties voorspellen dat protonen niet stabiel zijn, en na zorgvuldig meten kan er een ondergrens op de halfwaardetijd van een proton worden geplaatst. Waar die voor het neutron in de orde van 10 minuten is, is die voor het proton minstens 10³⁴ jaar. En dat strookt niet met die unificaties.

Als je begrijpt hoe mooi die unificatie werkt en wat voor open vragen deze beantwoordt, is het heel lastig te begrijpen waarom de natuur er geen gebruik van lijkt te maken. Blijkbaar hebben we andere ideeën nodig. Maar daar is tijd en moed voor nodig, en het huidige academische klimaat nodigt niet uit om jonge denkers met nieuwe ideeën te laten komen, helaas.