Een enorm verdrietig gevoel, bij de dood van Sinéad.
Herinner me nog de eerste keer dat ik een interview met haar las, in 1987, vlak na haar debuut/doorbraak. Het zal de
Oor zijn geweest.
Ondanks het nakende succes en haar eigen positieve verbazing daarover, voelde je de pijn, woede en schaamte. Van iets dat ze zelf nog niet onder woorden wist te brengen. Ze noemde Morrissey (The Smiths) een held, omdat hij openlijk zong over gevoelens die anderen doorgaans terzijde lieten liggen.
Ik herinner me ook nog Simone Walraven bij 'Countdown', met haar kekke hoedje, die overduidelijk uitstraalde dat ze de hele dag wel met Sinéad had willen praten, maar het slechts bij enkele obligate vragen moest houden.
Van wat daarna nog allemaal kwam, herinner ik me ook nog best wel veel. Ik blijf haar eerste album toch het beste vinden, maar ze bleef intrigerend. Categorie Kate Bush, Björk enzo. Haar privé-beslommeringen, depressies, geloofscrises, vermissingen, de zelfmoord van een zoon en wat niet al: het waren geen vrolijke verhalen.
R.I.P. Sinéad.
[ Bericht 11% gewijzigd door Toby56 op 27-07-2023 03:52:43 ]