Het ouderschap niet leuk vinden

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 07:13 schreef Viv het volgende:

[..]
En bovendien: goed kunnen netwerken heeft ook te maken met persoonlijke eigenschappen die los staan van opvoeding.

Als je bijvoorbeeld introvert en verlegen bent, je ongemakkelijk voelt in grote groepen en bij nieuwe mensen: dan kun je nog zo goed opgevoed zijn (in de zin van fatsoensnormen, etiquette), maar dan gaat het gewoon stroever.

Zo zie je maar hoe introvert zijn soms nog steeds als iets verkeerds wordt gezien.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 07:45 schreef Bottoms_up het volgende:

[..]
Zo zie je maar hoe introvert zijn soms nog steeds als iets verkeerds wordt gezien.

Story of my life.

Bij al mijn stages (coschappen, 3 jaar lang), kreeg ik dezelfde feedback: dat ik wel wat meer op de voorgrond mag treden. Daar kon ik gewoon niet zoveel mee. Zelfs als ik erop probeerde te letten, kreeg ik alsnog diezelfde feedback (ander ziekenhuis, andere beoordelaars). Coassistenten die wél extravert waren, kregen ook steevast een hoger cijfer dan ik. Niet dat ze meer kennis hadden (integendeel), maar doordat ze de kennis die ze wél hadden beter etaleerden.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:07 schreef Viv het volgende:

[..]
Story of my life.

Bij al mijn stages (coschappen, 3 jaar lang), kreeg ik dezelfde feedback: dat ik wel wat meer op de voorgrond mag treden. Daar kon ik gewoon niet zoveel mee. Zelfs als ik erop probeerde te letten, kreeg ik alsnog diezelfde feedback (ander ziekenhuis, andere beoordelaars). Coassistenten die wél extravert waren, kregen ook steevast een hoger cijfer dan ik. Niet dat ze meer kennis hadden (integendeel), maar doordat ze de kennis die ze wél hadden beter etaleerden.

Dat lijkt me erg frustrerend

Introvert zijn hoort bij iemands karakter. Dat kun je niet veranderen. Als introverte mensen opeens extravert doen (of proberen te doen) komt dat heel geforceerd over.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:22 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Dat lijkt me erg frustrerend

Introvert zijn hoort bij iemands karakter. Dat kun je niet veranderen. Als introverte mensen opeens extravert doen (of proberen te doen) komt dat heel geforceerd over.

En is ook nog eens doodvermoeiend voor de introvert als deze zich 'verplicht' extravert moet opstellen. Drama.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 00:50 schreef ChipsZak. het volgende:

[..]
To be fair, ik las er hetzelfde in als @:ZarB en er staat wel ‘richting tokkie’ dus ik snap ook dat dat voor het gemak tokkie wordt (want toch wel klein beetje tokkie maar nog niet full blown). Ik heb dus geen kinderen maar dacht ook even van ‘wow, is dat al bijna tokkie?!’

Maar goed, de uitleg is er nu geweest, .

Ja zo bedoelde ik dat inderdaad niet

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:07 schreef Viv het volgende:

[..]
Story of my life.

Bij al mijn stages (coschappen, 3 jaar lang), kreeg ik dezelfde feedback: dat ik wel wat meer op de voorgrond mag treden. Daar kon ik gewoon niet zoveel mee. Zelfs als ik erop probeerde te letten, kreeg ik alsnog diezelfde feedback (ander ziekenhuis, andere beoordelaars). Coassistenten die wél extravert waren, kregen ook steevast een hoger cijfer dan ik. Niet dat ze meer kennis hadden (integendeel), maar doordat ze de kennis die ze wél hadden beter etaleerden.

Dat gebeurt ook bij mijn kinderen. Net hebben we weer zo'n rapportbespreking gehad, van onze dochter: "Ze zou meer van zich mogen laten horen in het kringgesprek." De leerkracht zou juist blij moeten zijn dan niet alle kinderen graag praten en dat sommigen het prima vinden om meer op de achtergrond aanwezig te zijn en aandachtig naar anderen te luisteren.

Daar hebben we het dan over met onze kinderen. Samen verbazen we ons over de kortzichtigheid van menig volwassene. Dat is meteen wat ik zo leuk vind aan het hebben van een gezin, dat je een mini-universum hebt met eigen codes waarin je aan een half woord genoeg hebt.

De manier waarop vrouwen het moederschap zien verschilt heel erg. Je hebt een groep die de vaste overtuiging heeft dat zij als moeder de enige zijn die goed voor hun kind kunnen zorgen. Dit is best een grote groep en deze overtuiging sijpelt in hun hele leven door (niet meer de deur uit kunnen, niks aan anderen durven overlaten, want dat kan wel eens schadelijk zijn voor hun kind).

Dan heb je ook een groep moeders die denk ik kleiner is, maar wel in opmars is, die onderkent dat de partner gelijkwaardig is als verzorger en opvoeder van de kinderen en die ook anderen toelaat, zoals opa's en oma's en andere lieve familie en vrienden. Niet alleen om henzelf te ontlasten, of omdat het praktisch nodig is, maar vooral omdat ze de meerwaarde zien in meerdere liefdevolle relaties voor het kind.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:41 schreef Poolbal het volgende:
Ja helaas herkenbaar dat moeder erg weinig uit handen durft te geven. Ook al snap ik waarom, het creëert continu extra belasting. Heb het er al veel over gehad en ik neem maximaal over om haar naar meer rust te helpen. In de hoop dat meer rust ook meer geestelijke rust en vertrouwen geeft om los te laten. Maar het is een nogal diepgaand psychologisch fenomeen. Paar gesprekken met een psycholoog lossen dat ook niet zo maar op.

Niet alleen psychologisch, maar ook biologisch. Ik heb onze kinderen bijvoorbeeld borstvoeding gegeven en daarmee kwam als vanzelf meer bij mij te liggen. En dan helpt het ook niet als je partner na een paar dagen alweer aan het werk moet en je zelf nog maanden thuis zit.

Het heeft een tijdje geduurd, maar die grote ongelijkheid is bij ons geleidelijk verdwenen. Jullie kinderen zijn nog zo jong! 1,5 jaar na de zwangerschap begon ik me pas weer een beetje normaal te voelen. Daar komt bij dat geliefden zijn iets anders is dan samen ouders zijn. En dan is er vaak nog dat slaapgebrek dat overal invloed op heeft. Natuurlijk gaat een psycholoog dat niet oplossen. Je moet samen je weg vinden en dat gaat niet zonder horten of stoten.

Ik ben vooral verbaasd dat je volwassenen kan beoordelen op hoe ze opgevoed zouden zijn. Alsof je dat weet

Een collega zegt altijd, opvoeden is zo overgewaardeerd, je kan je kinderen een voorbeeld geven van hoe jij het graag wil en je kan ze wat sturen. En dan maar hopen dat ze goed terechtkomen.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 07:45 schreef Bottoms_up het volgende:

[..]
Zo zie je maar hoe introvert zijn soms nog steeds als iets verkeerds wordt gezien.

Niet helemaal een quote die hier past, maar toch een haakje.

Hier ook introvert. Ik trad nooit op naar de voorgrond. Kreeg dat ook vaak te horen. Samen met “je moet meer vragen stellen”.
Ik hakkelde als ik tegen collega’s moest praten en ik vond het allemaal maar niks.

Tot ik een baan had die me lag. Ik voelde me als een vis in het water en ik merkte dat ik gewoon als een tierelier ging specialiseren. Ik werd zelfverzekerd en het zelfvertrouwen kwam per maand steeds wat meer naar voren. Ik zag en hoorde dat mensen mij waardeerden en ik eindelijk in het team pas. De grap is dat mijn functie echt niet handig is voor introverte personen.

Ik verdiende mijn promotie naar een aantal jaren en ben inmiddels leidinggevende en flink gespecialiseerd.
Ik moet dan ook wel regelmatig briefings verzorgen. Dat vind ik nog steeds spannend. Ook met netwerken is het spannend. Maar omdat ik weet waar ik over praat gaat het mij gemakkelijker af van vroeger.

Zelf ben ik vrij strikt en streng opgevoed met fatsoensnormen en etiquetteregels. Nu ik wat hoger in de boom zit, komt dat weer goed van pas. Dan kan ik me soms ook gewoon wat passief opstellen en niemand die het merkt.

Het ging allemaal heel stroef, ben nu 34 en voel me eindelijk op m’n plekje

Ik voel me dan dus op m’n werk ook echt iemand anders dan thuis, als moeder. Althans… tot op zekere hoogte. Ik kan op mijn werk gewoon echt aan mezelf en mijn ontwikkeling werken en me vastbijten in het werk.
Dit heb ik ook echt nodig, want fulltime thuis zou ik echt niet trekken. Ik hou zielsveel van mijn kind, maar ook van mezelf.
En zeker als introvert vind ik het heerlijk om ook even uit de hectiek van thuis te stappen. Ik vergelijk het als even opgaan in een goed boek.

Want zodra ik thuis ben, dan vliegen de klusjes me om de oren. uiteraard zijn er ook dagen bij die relaxt zijn thuis. Maar ik woon alleen met mijn dochter, al vanaf haar geboorte (2014) dus ik moet ook alles zelf doen.


( binnenkort wel samenwonen )

Precies om dit gezeik heb ik geen kinderen. Het zijn geen dieren die je weer terug kan brengen naar het asiel. Ik ben altijd blij als visite met kinderen weer oprotten

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:41 schreef Poolbal het volgende:
Ja helaas herkenbaar dat moeder erg weinig uit handen durft te geven. Ook al snap ik waarom, het creëert continu extra belasting. Heb het er al veel over gehad en ik neem maximaal over om haar naar meer rust te helpen. In de hoop dat meer rust ook meer geestelijke rust en vertrouwen geeft om los te laten. Maar het is een nogal diepgaand psychologisch fenomeen. Paar gesprekken met een psycholoog lossen dat ook niet zo maar op.

Als ik naar mezelf kijk, heb ik gewoon moeten ervaren dat een ander natuurlijk net zo goed voor mijn kind kan zorgen als ikzelf. Inclusief mijn man. Hij heeft in het eerste jaar een dag ouderschapsverlof gehad en die dag zorgde hij dus alleen voor onze dochter, want ik was dan werken. En dan zie je iedere keer weer dat ze allebei nog leven als je thuiskomt

Ik denk wel dat het belangrijk is om het gesprek hierover zo nu en dan aan te gaan. Het moet geen wekelijks terugkomend gesprek zijn, maar ik vond het wel fijn om me gaandeweg ze ouder werd te realiseren dat het heel belangrijk is ook voor het kind om te leren het vertrouwen te hebben dat er buiten je ouders nog andere volwassenen zijn waarop je kunt vertrouwen en bouwen. Dat begint met opa's en oma's, ooms en tantes, maar ook leiders op de opvang, leerkrachten, ouders van vriendjes en vriendinnetjes. Er zijn heel veel fijne, betrouwbare volwassenen in de omgeving van een kind, en wij kunnen ze dat leren. Dat is tevens goed voor onszelf om te realiseren, vond ik.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:58 schreef OxygeneFRL het volgende:
Precies om dit gezeik heb ik geen kinderen. Het zijn geen dieren die je weer terug kan brengen naar het asiel. Ik ben altijd blij als visite met kinderen weer oprotten

Ik denk dat dat wederzijds is

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 01:04 schreef Shivo het volgende:
Ik ben het helemaal met LadyTagliatelle eens dat het niet de kinderen zijn die bepalen wat er op tafel komt, en mijn kinderen noemen iedereen mevrouw of meneer totdat duidelijk is dat dat niet nodig is.

In mijn werk zie ik dat de wel opgevoede mensen veel better liggen en kunnen netwerken, des te meer reden om ze een fatsoenlijke opvoeding mee te geven.

Jij legt het beter uit dan ik. Dat bedoelde ik dus eigenlijk te zeggen en aan te geven waar het zou kunnen beginnen. Bedankt

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 09:01 schreef exode het volgende:

[..]
Ik denk dat dat wederzijds is

" ik denk" daar ben ik gestopt met lezen

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:58 schreef OxygeneFRL het volgende:
Precies om dit gezeik heb ik geen kinderen. Het zijn geen dieren die je weer terug kan brengen naar het asiel. Ik ben altijd blij als visite met kinderen weer oprotten

Wij hebben sinds 1,5 jaar een hond en zien dat nu echt als een surrogaat kind qua verantwoordelijkheden en hoe we ons leven aanpassen naar zijn behoeftes. Uiteraard blijven we ons er van bewust dat het natuurlijk alsnog anders is dan een kind opvoeden, want onze hond laten we met gemak een middag/avond alleen thuis.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:58 schreef OxygeneFRL het volgende:
Precies om dit gezeik heb ik geen kinderen. Het zijn geen dieren die je weer terug kan brengen naar het asiel. Ik ben altijd blij als visite met kinderen weer oprotten

ik snap je helemaal!
Het is goed dat je dit van jezelf weet. Je zou ze de kost moeten geven die voor kinderen kiezen omdat het erbij zou horen.

Mensen moeten gewoon eens accepteren dat er ook mensen zijn die gewoon écht geen kinderen wíllen.

Ik had voorheen een collega die gewoon echt geen kinderen wilde. En zij kreeg continu gezeik van: “komt nog wel” .. “ik spreek je over 2 jaar nog wel”.
Of hun pasgeboren baby op schoot zette bij haar en dan zeiden: “nou door dit schatje wil je vast toch wel kinderen straks, geef maar toe”.

Walgelijk!

Zij vond kinderen van een ander heel leuk. Om af en toe mee te spelen of eens op te passen. Maar zelf? Absoluut niet!

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:28 schreef Claudia_x het volgende:

[..]
Dat gebeurt ook bij mijn kinderen. Net hebben we weer zo'n rapportbespreking gehad, van onze dochter: "Ze zou meer van zich mogen laten horen in het kringgesprek." De leerkracht zou juist blij moeten zijn dan niet alle kinderen graag praten en dat sommigen het prima vinden om meer op de achtergrond aanwezig te zijn en aandachtig naar anderen te luisteren.

Daar hebben we het dan over met onze kinderen. Samen verbazen we ons over de kortzichtigheid van menig volwassene. Dat is meteen wat ik zo leuk vind aan het hebben van een gezin, dat je een mini-universum hebt met eigen codes waarin je aan een half woord genoeg hebt.

Het is dan jammer dat ze juist hun kracht niet zien. Bij een kringgesprek is de kracht van een introvert vaak idd het luisteren en dan kunnen samenvatten en verschillende standpunten samenbrengen. En dat is net heel waardevol

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 09:03 schreef Jor_Dii het volgende:

[..]
Wij hebben sinds 1,5 jaar een hond en zien dat nu echt als een surrogaat kind qua verantwoordelijkheden en hoe we ons leven aanpassen naar zijn behoeftes. Uiteraard blijven we ons er van bewust dat het natuurlijk alsnog anders is dan een kind opvoeden, want onze hond laten we met gemak een middag/avond alleen thuis.

Mensen die zeggen dat hun hond "hun kind" is begrijpen niet helemaal hoe honden/dieren werken en wat echt verantwoordelijkheid is mocht je een kind hebben.
Die hond hecht zich aan je omdat je voor voedsel zorgt en de "leider" bent. Dat heeft 0,0 met jou te maken.

Dat is allemaal 100% inwisselbaar voor iemand anders voor zo´n hond.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 09:06 schreef Duiveltja het volgende:

[..]
Mensen die zeggen dat hun hond "hun kind" is begrijpen niet helemaal hoe honden/dieren werken en wat echt verantwoordelijkheid is mocht je een kind hebben.
Die hond hecht zich aan je omdat je voor voedsel zorgt en de "leider" bent. Dat heeft 0,0 met jou te maken.

Dat is allemaal 100% inwisselbaar voor iemand anders voor zo´n hond.

Mwa, niet met je eens. Onze hond voelt voor ons wel als "ons kind" omdat we er dol op zijn en hij op ons. Het staat overigens niet voor niets tussen haakjes, we snappen ook wel dat het anders is dan een kind.

quote:

Op woensdag 15 februari 2023 08:57 schreef LadyTagliatelle het volgende:

Het ging allemaal heel stroef, ben nu 34 en voel me eindelijk op m’n plekje

Mooi verhaal! Het laat goed zien dat je - wie niet eigenlijk? - nog een hele ontwikkeling te gaan hebt. Kinderen zijn niet af, maar doen nieuwe ervaringen op en kunnen je verbazen. Ik was ook een introvert kind en nu vind ik het leuk om voor grote collegezalen te spreken. Maar er zijn dingen die ik nog steeds niet fijn vind, zoals interviews geven of het boegbeeld zijn van iets. Dat zeg ik ook gewoon: dat doe ik niet.