quote:
vind ik toch wel eea op af te dingen...
natuurlijk als president een one-timer die heel erg afgesabelt is, omdat hij een boodschap had die de amerikanen niet '
wilden' horen (de Malaise-speech).
En daarna gelijk door Reagan opgevolgd die gelijk leek te hebben door met een heel positief 'the-sky-is-the-limit' riedeltje de amerikanen zich aan hun eigen haren uit de recessie liet trekken en vervolgens snel weer verder ging groeien alsof het nooit zou ophouden...
Enkel, Carter had eigenlijk behoorlijk gelijk met de pas-op-de-plaats (zuinigheid, bescheidenheid, spaarzaamheid) die hij voorstelde, en eigenlijk schiep juist zijn bezuinigingsbeleid ook de ruimte voor Reagan die eerder daarna alles weer verder kapotmaakte aan sociale maatschappelijke structuur in amerika, omdat men liever daklozen accepteert zolang een kleine minderheid op gouden toiletten kan kakken.
Verder kun je stellen dat Carter door een verschuiving die hij inzette in het buitenlands beleid tov de Sovjet-Unie juist de belangrijkste aanstoot gaf voor de latere val...
Carter zette sterk in op burgerrechten en economische samenwerking, wat juist de dolkstoot was die de sovjets in hun marode economie trof... lang hadden die dat verhuld met militaire uitgaven door een aanhoudende militarisering van de koude oorlog conflicten.
Carter bracht door de nadruk op hoe de burgers in de sovjet-unie zélf behandeld werden en welke mogelijkheden zij hadden, de sovjets juist in een verdediging die ze niet konden winnen en waaraan ze ook ten onder gingen van binnenuit (en dat was een bewuste doelstelling van het beleid, ook van de gerichte steun aan de burgerrechten-beweging in de sovjet-unie)
Toen de sovjets ook hun vijandbeeld van amerika verloren gingen ze snel tenonder en kon Reagan makkelijk scoren ...
maar het was zaad heel bewust gelegd door een zeer bewuste politiek van Carter en Brzezinski, die verdomd goed weisten welke richting ze opwilden en ook daar gelijk in bleken te hebben, al haalden anderen uiteindelijk de Lorbeeren.
https://theconversation.c(...)ld-war-legacy-113994Carter was natuurlijk niet die 'Great Communicator' om ook zelf die lof te oogsten en daarin rust nog altijd een sterk negatief sentiment (versterkt omdat hijzelf ook die 'malaise' zelf ook in zn communicatie leek te versterken,
Maar eigenlijk was het juist ook een zelfbewustzijn dat de amerikanen soms ook heel hard nodig hebben, om op bepaalde momenten ook een beetje op hun plaats gewezen te worden en een weerwoord tege die overdreven 'gods-own-country' doorgeslagenheid te horen te krijgen....
Ook nu zouden ze iemand met de 'durf' van Carter, die duidelijk verteld dat Amerika ook bescheidenheid moet kunnen tonen, hun eigen overtrokkenheid moet terugschakelen en spaarzaamheid ook een groot goed is, goed kunnen gebruiken) ...
Amerikanen willen natuurlijk niets liever dat de leugens van en Donald Trump of Reagan horen, dat de groei eeuwig duurt en ze altijd steeds rijker kunnen blijven wordn, iedereen er 'van krantenjongen tot miljonair' kan worden (maar de arme rednecks blijven in onderbetaalde kutbaantjes hangen en de miljonairs krijgen miljoenenleningen van hun megarijke vaders) ...
het is een leugen, en Carter wordt door veel Amerikanen ook kwalijk genomen dat hij die leugen ook toonde en hardop uitsprak...
maar Carter zijn 'malaise speech (eigenlijk beter als 'crisis of confidence' speech aangezien dat een directe quote erin is, malaise niet) is net zo actueel en to-the-point vandaag, als toen hij uitgesproken werd op 15 juli 1979, bijna exact 43 jaar geleden
https://web.archive.org/w(...)speeches/detail/3402[ Bericht 3% gewijzigd door RM-rf op 12-07-2022 10:05:13 ]
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25