MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1812: The Alan Parsons Project - I Robot
Jazeker! The Alan Parsons Project staat bij de P en niet bij de T, zoals sommigen zouden willen. I Robot is het tweede album van het project dat Alan Parsons (techneut en producer) en Eric Woolfson (componist, muzikant en zanger) startten in 1976. Hun eerste - Tales Of Mystery And Imagination - is een prachtalbum (genspireerd op de verhalen van Edgar Allen Poe) en heb ik sinds 1987 of zo op elpee. I Robot komt uit 1977 en is gebaseerd op de (bijna) gelijknamige verhalenbundel van science fictionschrijver Isaac Asimov. Niet dat het een metalen of elektronische robotplaat is geworden of zo. Integendeel, Parsons en Woolfson zetten een keur aan echte muzikanten in, waaronder lui die heel lang met het duo zouden gaan samenwerken (David Paton, Stuart Tosh, Ian Bairnson), maar ook B.J. Cole, een zwik vocalisten (waaronder Steve Harley en Lenny Zakatek) en een compleet koor en orkest. Wel weten de twee de duistere en ongemakkelijke sfeer van de toekomstverhalen te vangen en dan met name in de instrumentale stukken op de plaat. Daarnaast staan er een paar pakkende liederen op: I Wouldn't Want To Be Like You, Breakdown, Don't Let It Snow en Day After Day (The Show Must Go On). Prijspakker is echter de opener: het titelnummer. In 2007 kwam er een mooie remaster uit en die kocht ik (pas) op 10 februari 2009. Daarop staan ook nog wat vroege demo's, maar ook een lange en prachtige instrumentale suite The Naked Robot.
Jazeker! The Alan Parsons Project staat bij de P en niet bij de T, zoals sommigen zouden willen. I Robot is het tweede album van het project dat Alan Parsons (techneut en producer) en Eric Woolfson (componist, muzikant en zanger) startten in 1976. Hun eerste - Tales Of Mystery And Imagination - is een prachtalbum (genspireerd op de verhalen van Edgar Allen Poe) en heb ik sinds 1987 of zo op elpee. I Robot komt uit 1977 en is gebaseerd op de (bijna) gelijknamige verhalenbundel van science fictionschrijver Isaac Asimov. Niet dat het een metalen of elektronische robotplaat is geworden of zo. Integendeel, Parsons en Woolfson zetten een keur aan echte muzikanten in, waaronder lui die heel lang met het duo zouden gaan samenwerken (David Paton, Stuart Tosh, Ian Bairnson), maar ook B.J. Cole, een zwik vocalisten (waaronder Steve Harley en Lenny Zakatek) en een compleet koor en orkest. Wel weten de twee de duistere en ongemakkelijke sfeer van de toekomstverhalen te vangen en dan met name in de instrumentale stukken op de plaat. Daarnaast staan er een paar pakkende liederen op: I Wouldn't Want To Be Like You, Breakdown, Don't Let It Snow en Day After Day (The Show Must Go On). Prijspakker is echter de opener: het titelnummer. In 2007 kwam er een mooie remaster uit en die kocht ik (pas) op 10 februari 2009. Daarop staan ook nog wat vroege demo's, maar ook een lange en prachtige instrumentale suite The Naked Robot.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1813: The Allan Parsons Project - Pyramid
Pyramid is het derde album van The Alan Parsons Project (die staat bij de P van Parsons en niet van Project) en komt oorspronkelijk uit 1978. Opnieuw een conceptalbum, maar dit keer niet rondom een boek. De pyramides van Giza vormen het centrale thema. Opnieuw trekken Parsons en Woolfson en groot blik met grote muzikanten open. Zo horen we naast David Paton, Stuart Elliott, Ian Bairnson, Eric Woolfson, Duncan Mackay en het complete orkest en koor onder anderen de stemmen van Dean Ford, Colin Blunstone, Lenny Zakatek en John Miles. Hoe vakkundig de muzikanten, hoe knap de productie ook weer is; helaas is het materiaal compositorisch niet zo heel indrukwekkend, vind ik. Opener Voyager en het daarop volgende What Goes Up ... zijn nog zeer sterk, daarna blijft het materiaal - met uitzondering van de instrumentale In The Lap Of Gods - niet zo in den kop hangen als op de twee vorige platen. Maar dat kan aan mij liggen. In 2008 kwam er een remaster van het album en die kocht ik pas op 9 januari 2017. Daarop weer een en ander aan extra's, waaronder veel demo's en ruwe mixen, plus een instrumentale suite van de drie openingsstukken.
Pyramid is het derde album van The Alan Parsons Project (die staat bij de P van Parsons en niet van Project) en komt oorspronkelijk uit 1978. Opnieuw een conceptalbum, maar dit keer niet rondom een boek. De pyramides van Giza vormen het centrale thema. Opnieuw trekken Parsons en Woolfson en groot blik met grote muzikanten open. Zo horen we naast David Paton, Stuart Elliott, Ian Bairnson, Eric Woolfson, Duncan Mackay en het complete orkest en koor onder anderen de stemmen van Dean Ford, Colin Blunstone, Lenny Zakatek en John Miles. Hoe vakkundig de muzikanten, hoe knap de productie ook weer is; helaas is het materiaal compositorisch niet zo heel indrukwekkend, vind ik. Opener Voyager en het daarop volgende What Goes Up ... zijn nog zeer sterk, daarna blijft het materiaal - met uitzondering van de instrumentale In The Lap Of Gods - niet zo in den kop hangen als op de twee vorige platen. Maar dat kan aan mij liggen. In 2008 kwam er een remaster van het album en die kocht ik pas op 9 januari 2017. Daarop weer een en ander aan extra's, waaronder veel demo's en ruwe mixen, plus een instrumentale suite van de drie openingsstukken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Goeie topic titel 
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd1814: The Alan Parsons Project - The Turn Of A Friendly Card
Als ik een album van The Alan Parsons Project moet opnoemen dat van voor naar achter helemaal snor zit, dan is dit het eerste dat bij me op komt. The Turn Of A Friendly Card verscheen in 1980 en is zoals de titel doet vermoeden wederom een conceptplaat, dit keer handelend over gokken en de effecten van gokverslaving. Parsons en Woolfson trekken op alle fronten alles uit de kast: compositorisch is dit een zeer sterk album, qua arrangementen, orkestraties en studiotechniek (het is 1980) lik je je vingers af en de heren weten zich omringd met een team studiomuzikanten die z'n wiedeweerga niet kent: Elliot, Bairnson en Paton zijn er weer en aan zangers dit keer ook geen gebrek (Woolfson, Elmer Gantry, Lenny Zakatek en de prachtstem van Chris Rainbow). Het album opent al gelijk monumentaal met de fanfare die May Be A Price To Pay start. Daarna drie schitterende songs: Games People Play, Time en I Don't Wanna Go Home. Plaatkant twee begint met de instrumental The Gold Bug, genspireerd op het gelijknamige verhaal van Edgar Allen Poe en het had niet misstaan op het album uit 1976 dat geheel aan Poe is gewijd. Hoogtepunt van de elpee is de dik een kwartier durende songsuite The Turn Of A Friendly Card. Het is Chris Rainbow die de mooie melodie van het thema mag zingen en daarna komen drie delen (waaronder het pakkende Snake Eyes en de goede song Nothing Left To Lose) om te eindigen met een reprise van het thema. We hebben hier een vinylversie in de kast staan die De Vrouw kocht ergens begin jaren zeventig, aangestoken door een huisgenoot die 'm had. In 2008 kwam er een remaster op cd en die kocht ik op 13 mei 2011. Het moge duidelijk zijn: de muziek van APP is gemkt voor de cd en de albums behoorden destijds ook tot de eerste die op cd verkrijgbaar waren. Deze remaster uit 2008 klinkt ook weer geweldig en bovendien krijgen we een zwikkie extraatjes: dit keer zeven demo's, backing tracks en ruwe mixen die niet zo heel veel toevoegen. Maar het gaat om de plaat zelf en die is fenomenaal.
Als ik een album van The Alan Parsons Project moet opnoemen dat van voor naar achter helemaal snor zit, dan is dit het eerste dat bij me op komt. The Turn Of A Friendly Card verscheen in 1980 en is zoals de titel doet vermoeden wederom een conceptplaat, dit keer handelend over gokken en de effecten van gokverslaving. Parsons en Woolfson trekken op alle fronten alles uit de kast: compositorisch is dit een zeer sterk album, qua arrangementen, orkestraties en studiotechniek (het is 1980) lik je je vingers af en de heren weten zich omringd met een team studiomuzikanten die z'n wiedeweerga niet kent: Elliot, Bairnson en Paton zijn er weer en aan zangers dit keer ook geen gebrek (Woolfson, Elmer Gantry, Lenny Zakatek en de prachtstem van Chris Rainbow). Het album opent al gelijk monumentaal met de fanfare die May Be A Price To Pay start. Daarna drie schitterende songs: Games People Play, Time en I Don't Wanna Go Home. Plaatkant twee begint met de instrumental The Gold Bug, genspireerd op het gelijknamige verhaal van Edgar Allen Poe en het had niet misstaan op het album uit 1976 dat geheel aan Poe is gewijd. Hoogtepunt van de elpee is de dik een kwartier durende songsuite The Turn Of A Friendly Card. Het is Chris Rainbow die de mooie melodie van het thema mag zingen en daarna komen drie delen (waaronder het pakkende Snake Eyes en de goede song Nothing Left To Lose) om te eindigen met een reprise van het thema. We hebben hier een vinylversie in de kast staan die De Vrouw kocht ergens begin jaren zeventig, aangestoken door een huisgenoot die 'm had. In 2008 kwam er een remaster op cd en die kocht ik op 13 mei 2011. Het moge duidelijk zijn: de muziek van APP is gemkt voor de cd en de albums behoorden destijds ook tot de eerste die op cd verkrijgbaar waren. Deze remaster uit 2008 klinkt ook weer geweldig en bovendien krijgen we een zwikkie extraatjes: dit keer zeven demo's, backing tracks en ruwe mixen die niet zo heel veel toevoegen. Maar het gaat om de plaat zelf en die is fenomenaal.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Nou hier ook maar weer eens een album posten dan. Nieuwe aanwinst:
Otoboke Beaver - Super Champon.
Japanse all female punk/hardcore band. Lekker raggen in de stijl van Boredoms en zo. En ook gewoon geweldig leuk
https://www.youtube.com/shorts/tRVyCRyMPZ0
Otoboke Beaver - Super Champon.
Japanse all female punk/hardcore band. Lekker raggen in de stijl van Boredoms en zo. En ook gewoon geweldig leuk
https://www.youtube.com/shorts/tRVyCRyMPZ0
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd1815: The Alan Parsons Project - Eye In The Sky
De commercile doorbraak komt dan in 1982 met dit album. Op het eerste gezicht en gehoor geen conceptalbum, maar schijn bedriegt. Het gaat over verbinding en combinaties en dan vaak tweetallen (Eye In The Sky, Gemini, Silence And I, Old And Wise), maar misschien maak ik dat er zelf van. Productioneel zitten Woolfson en Parsons op de toppen van hun kunnen; er staan ook een paar dikke hits op de plaat: het door Woolfson gezongen titelnummer, het stuiterende Psychobabble en de megakwijler Old And Wise (waarin oud-Zombies Colin Blunstone komt hijgen). Zeer beroemd zijn de twee instrumentaaltjes Sirius (dat de plaat opent) en Mammagamma: beide worden vaak gebruikt in reportages/documentaires of bij sportgelegenheden. Het bombastische Silence And I laat de perfecte mix van pop, prog en klassiek horen en is misschien wel een van de allersterkst uitgewerkte stukken van het project. De rij met pakkende liederen is grandioos, misschien dat een of twee op de plaat staan die niet zo passend zijn of goed werken. De batterij muzikanten en zangers is weer uitgebreid; vooral de zangers maken indruk: Woolfson, Chris Rainbow, Lenny Zakatek, Elmer Gantry en eerder genoemde Colin Blunstone. Ik had de elpee al halverwege de jaren tachtig en een remaster (uit 2007) staat sinds 20 januari 2012 in de kast. Daarop ook weer een boel extra': twee demo's, twee songversies waarop Woolfson de zang doet en twee lange suites (de instrumentale The Naked Eye en Eye Pieces met alleen het orkest). Zeer mooi mensen. Na Eye In The Sky vond ik het werk van The Alan Parsons Project te lichtvoetig en poppy worden en daarom is dit de laatste in het rijtje.
De commercile doorbraak komt dan in 1982 met dit album. Op het eerste gezicht en gehoor geen conceptalbum, maar schijn bedriegt. Het gaat over verbinding en combinaties en dan vaak tweetallen (Eye In The Sky, Gemini, Silence And I, Old And Wise), maar misschien maak ik dat er zelf van. Productioneel zitten Woolfson en Parsons op de toppen van hun kunnen; er staan ook een paar dikke hits op de plaat: het door Woolfson gezongen titelnummer, het stuiterende Psychobabble en de megakwijler Old And Wise (waarin oud-Zombies Colin Blunstone komt hijgen). Zeer beroemd zijn de twee instrumentaaltjes Sirius (dat de plaat opent) en Mammagamma: beide worden vaak gebruikt in reportages/documentaires of bij sportgelegenheden. Het bombastische Silence And I laat de perfecte mix van pop, prog en klassiek horen en is misschien wel een van de allersterkst uitgewerkte stukken van het project. De rij met pakkende liederen is grandioos, misschien dat een of twee op de plaat staan die niet zo passend zijn of goed werken. De batterij muzikanten en zangers is weer uitgebreid; vooral de zangers maken indruk: Woolfson, Chris Rainbow, Lenny Zakatek, Elmer Gantry en eerder genoemde Colin Blunstone. Ik had de elpee al halverwege de jaren tachtig en een remaster (uit 2007) staat sinds 20 januari 2012 in de kast. Daarop ook weer een boel extra': twee demo's, twee songversies waarop Woolfson de zang doet en twee lange suites (de instrumentale The Naked Eye en Eye Pieces met alleen het orkest). Zeer mooi mensen. Na Eye In The Sky vond ik het werk van The Alan Parsons Project te lichtvoetig en poppy worden en daarom is dit de laatste in het rijtje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1816: Jaco Pastorius - Jaco Pastorius
Op zijn eerste soloalbum (uit 1976) laat Jaco Pastorius horen hoe goed zijn basspel in allerlei stijlen past. Smooth jazz, big band, bop, funk, u noemt het maar op. De wat poppier kant of die zijde van hem die is te beluisteren bij Joni Mitchell komt hier minder aan de orde en dat is maar goed ook, want ondanks de waaier van invloeden en stijlen is dit album toch een geheel. Pastorius weet zich omringd met vele groten der jazzaarde: Narada Michael Walden, Lenny White, Don Alias, The Brecker Brothers, David Sanborn, Wayne Shorter en Herbie Hancock. Daarnaast horen we in sommige stukken andere blazers en een complete strijkerssectie. Het is maar wat er voor de compositie nodig is. Daaronder ligt dan de basis: Pastorius' vloeiende lijnen die, hoewel virtuoos, altijd ten dienste staan van de muziek. Zeer gaaf. Ik heb hier een remaster uit 2000 die ik kocht op 28 december 2017 en die met twee bonusstukken nog weer dik een kwartier extra heeft. Met grote regelmaat trek ik deze uit de kast.
Op zijn eerste soloalbum (uit 1976) laat Jaco Pastorius horen hoe goed zijn basspel in allerlei stijlen past. Smooth jazz, big band, bop, funk, u noemt het maar op. De wat poppier kant of die zijde van hem die is te beluisteren bij Joni Mitchell komt hier minder aan de orde en dat is maar goed ook, want ondanks de waaier van invloeden en stijlen is dit album toch een geheel. Pastorius weet zich omringd met vele groten der jazzaarde: Narada Michael Walden, Lenny White, Don Alias, The Brecker Brothers, David Sanborn, Wayne Shorter en Herbie Hancock. Daarnaast horen we in sommige stukken andere blazers en een complete strijkerssectie. Het is maar wat er voor de compositie nodig is. Daaronder ligt dan de basis: Pastorius' vloeiende lijnen die, hoewel virtuoos, altijd ten dienste staan van de muziek. Zeer gaaf. Ik heb hier een remaster uit 2000 die ik kocht op 28 december 2017 en die met twee bonusstukken nog weer dik een kwartier extra heeft. Met grote regelmaat trek ik deze uit de kast.
![[Used To Be A] Cha-Cha](https://i.ytimg.com/vi/o-AWfed0YuQ/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1817: La Pat - Eine Frau Fr Die Liebe
Ik weet niet eens meer waar of wanneer of in welke omstandigheden ik dit voor het eerst hoorde. Het zou kunnen zijn dat er een reportage op televisie was begin 1990 over het fenomeen La Pat en haar bijzondere album uit 1989. Wel weet ik dat ik toen op 22 maart 1990 naar de winkel ging en het album kocht. Achter La Pat gaat de (toen) jonge muzikante en zangeres Patty Trossl schuil. In het dagelijks leven is ze een wat schuchtere dame, maar als ze de pruik van La Pat opzet dan speelt ze de rol van dominante vrouw. La Pat maakt piep-en-knor-muziek die zo uit het oeuvre van Kurt Weil of Tom Waits had kunnen komen. Ze kreunt, krijst en zingt in het Duits, Frans, Engels, Italiaans, koeterwaals en alles daartussenin. Qua instrumentarium is het ook zeer divers: piano, orgel, harmonium, blazers, gitaar, strijkers, bespeeld door verschillende muzikanten. Meest in het oor springend zijn Carel Kraaijenhof op bandoneon en een speciale rol is weggelegd voor het draaiorgel De Arabier. La Pat zelf speelt piano, harmonium, accordeon, harmonica, synthesizer en percussie. Ook tekent ze voor de composities en de teksten, al krijgt ze bij dat laatste af en toe hulp van Tosca Niterink. Het album heeft zelfs een hitje (Keukenhof). Tijden niet beluisterd en nu ik het weer hoor, krijg ik diezelfde kriebels als in 1990: ik wil mr van dit!
Zoekend op YT naar materiaal van dit album (niet te vinden), stuit ik op drie clips die Erwin Olaf heeft gemaakt voor een tv-special, uitgezonden door de VPRO in maart 1990. Aha!
Ik weet niet eens meer waar of wanneer of in welke omstandigheden ik dit voor het eerst hoorde. Het zou kunnen zijn dat er een reportage op televisie was begin 1990 over het fenomeen La Pat en haar bijzondere album uit 1989. Wel weet ik dat ik toen op 22 maart 1990 naar de winkel ging en het album kocht. Achter La Pat gaat de (toen) jonge muzikante en zangeres Patty Trossl schuil. In het dagelijks leven is ze een wat schuchtere dame, maar als ze de pruik van La Pat opzet dan speelt ze de rol van dominante vrouw. La Pat maakt piep-en-knor-muziek die zo uit het oeuvre van Kurt Weil of Tom Waits had kunnen komen. Ze kreunt, krijst en zingt in het Duits, Frans, Engels, Italiaans, koeterwaals en alles daartussenin. Qua instrumentarium is het ook zeer divers: piano, orgel, harmonium, blazers, gitaar, strijkers, bespeeld door verschillende muzikanten. Meest in het oor springend zijn Carel Kraaijenhof op bandoneon en een speciale rol is weggelegd voor het draaiorgel De Arabier. La Pat zelf speelt piano, harmonium, accordeon, harmonica, synthesizer en percussie. Ook tekent ze voor de composities en de teksten, al krijgt ze bij dat laatste af en toe hulp van Tosca Niterink. Het album heeft zelfs een hitje (Keukenhof). Tijden niet beluisterd en nu ik het weer hoor, krijg ik diezelfde kriebels als in 1990: ik wil mr van dit!
Zoekend op YT naar materiaal van dit album (niet te vinden), stuit ik op drie clips die Erwin Olaf heeft gemaakt voor een tv-special, uitgezonden door de VPRO in maart 1990. Aha!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1818: La Pat - La Gabbia D'Oro
Twee jaar later komt La Pat met een godverdomde opera! 'An opera by Patty Trossl in co-operation with Peter van Hintum', staat er op de hoes. Ik koop 'm op 30 januari 1992 als hij net uit is en ben bijzonder aangenaam verrast. Ik vond de Waits- en Dreigroschenoperachtige liedjes van de voorganger zeer sterk, maar dit is een grote stap verder. Geen lichte kost: La Pat schotelt ons een verhaal voor dat ze zingt in het Italiaans (ik heb geen flauw idee waar het over gaat), begeleid door een heus orkest, waarin de naam van bassist Greg Cohen opvalt. Die man kennen we van zijn werk met jawel Tom Waits. Wederom is Carel Kraaijenhof er met zijn trekzak. Peter van Hiltum helpt met het componeren van enkele delen en speelt accordeon, harmonium, piano en percussie. De hoesfotografie is van Erwin Olaf. La Pat zelf speelt accordeon en fluit en zingt de sterren van de hemel. Zeer bijzonder album dat ik ook al in geen tijden heb beluisterd.
Twee jaar later komt La Pat met een godverdomde opera! 'An opera by Patty Trossl in co-operation with Peter van Hintum', staat er op de hoes. Ik koop 'm op 30 januari 1992 als hij net uit is en ben bijzonder aangenaam verrast. Ik vond de Waits- en Dreigroschenoperachtige liedjes van de voorganger zeer sterk, maar dit is een grote stap verder. Geen lichte kost: La Pat schotelt ons een verhaal voor dat ze zingt in het Italiaans (ik heb geen flauw idee waar het over gaat), begeleid door een heus orkest, waarin de naam van bassist Greg Cohen opvalt. Die man kennen we van zijn werk met jawel Tom Waits. Wederom is Carel Kraaijenhof er met zijn trekzak. Peter van Hiltum helpt met het componeren van enkele delen en speelt accordeon, harmonium, piano en percussie. De hoesfotografie is van Erwin Olaf. La Pat zelf speelt accordeon en fluit en zingt de sterren van de hemel. Zeer bijzonder album dat ik ook al in geen tijden heb beluisterd.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1819: La Pat - Gevleugelde Donna
Ik hoor (na La Gabbia D'Oro) een tijdje niets meer van La Pat. Of het moet zijn dat ze de muziek maakte bij de film Theo en Thea en het tenenkaasimperium. In 1996 en volgens mij op 8 oktober van dat jaar, zie ik in schouwburg Orpheus hier in ons zo majestueuze Apeldoorn de voorstelling Gevleugelde Donna. La Pat zingt daarin tweentwintig liederen, begeleid door een kwintet muzikanten, aangevoerd door Robert van der Tol en Tiedo. Ik herinner me er weinig van, alleen dat ik het zeer sfeervol vond allemaal. Volgens mij kocht ik die avond de bijbehorende cd, waarop veertien liederen uit de voorstelling, vertolkt door nagenoeg hetzelfde gezelschap. Chansons, aria's, walsen, liederen in het Frans, Engles, Italiaans en Nederlands. Het merendeel van de muziek en teksten is van Patty Trossl zelf. Er zijn uitzonderingen, zo is er Pauline's Aria, uit de opera Pique Dame van Tsjaikovsky. Het is echte theaterluistermuziek en dat verklaart misschien waarom ik dit album zo goed als nooit uit de kast trek. Na dit album maakt La Pat nog drie platen (in 2002, 2007 en 2017), maar die zijn compleet aan mijn aandacht ontsnapt.
Ik hoor (na La Gabbia D'Oro) een tijdje niets meer van La Pat. Of het moet zijn dat ze de muziek maakte bij de film Theo en Thea en het tenenkaasimperium. In 1996 en volgens mij op 8 oktober van dat jaar, zie ik in schouwburg Orpheus hier in ons zo majestueuze Apeldoorn de voorstelling Gevleugelde Donna. La Pat zingt daarin tweentwintig liederen, begeleid door een kwintet muzikanten, aangevoerd door Robert van der Tol en Tiedo. Ik herinner me er weinig van, alleen dat ik het zeer sfeervol vond allemaal. Volgens mij kocht ik die avond de bijbehorende cd, waarop veertien liederen uit de voorstelling, vertolkt door nagenoeg hetzelfde gezelschap. Chansons, aria's, walsen, liederen in het Frans, Engles, Italiaans en Nederlands. Het merendeel van de muziek en teksten is van Patty Trossl zelf. Er zijn uitzonderingen, zo is er Pauline's Aria, uit de opera Pique Dame van Tsjaikovsky. Het is echte theaterluistermuziek en dat verklaart misschien waarom ik dit album zo goed als nooit uit de kast trek. Na dit album maakt La Pat nog drie platen (in 2002, 2007 en 2017), maar die zijn compleet aan mijn aandacht ontsnapt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1820: Tony Patterson & Brendan Eyre - Northlands
Over deze twee gasten weet ik niet zo veel te vertellen. Ik ken hun werk niet. Het moet begin mei 2017 geweest zijn dat ik ergens een recensie las van dit album en ik kocht het op 19 mei 2017. Beide heren zijn multi-instrumentalist op toetsen en gitaren en krijgen hulp van allerlei muzikanten waarvan Steve Hackett en broeder John Hackett de meest opvallenden zijn. Op Northlands krijgen we melodieuze en prachtige prog te horen, die het houdt tussen Pink Floyd en Genesis. Een van beide heren heeft ook nog eens een stem die qua timbre veel weg heeft van Peter Gabriel, dus dat is helemaal bonus. Het album opent met de lange suite Northbound en daarna komen nog eens acht schitterende instrumentale en vocale stukken, die niet hadden misstaan op een van de eerste vier soloplaten van Gabriel. Toch heeft de muziek van het duo vooral heel veel eigens en is het gewoon machtig mooi.
Over deze twee gasten weet ik niet zo veel te vertellen. Ik ken hun werk niet. Het moet begin mei 2017 geweest zijn dat ik ergens een recensie las van dit album en ik kocht het op 19 mei 2017. Beide heren zijn multi-instrumentalist op toetsen en gitaren en krijgen hulp van allerlei muzikanten waarvan Steve Hackett en broeder John Hackett de meest opvallenden zijn. Op Northlands krijgen we melodieuze en prachtige prog te horen, die het houdt tussen Pink Floyd en Genesis. Een van beide heren heeft ook nog eens een stem die qua timbre veel weg heeft van Peter Gabriel, dus dat is helemaal bonus. Het album opent met de lange suite Northbound en daarna komen nog eens acht schitterende instrumentale en vocale stukken, die niet hadden misstaan op een van de eerste vier soloplaten van Gabriel. Toch heeft de muziek van het duo vooral heel veel eigens en is het gewoon machtig mooi.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1821: Pauw - Macrocosm Microcosm
Zaterdag 31 oktober 2015. Ik zit midden in een Zappafestival, dat ik zelf mede heb georganiseerd. In de middag was er al allerlei muziek in het caf alwaar alles plaats vindt en nu is er dan even eetpauze. De lokale, nationale en internationale bezoekers gaan in de saaie straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op zoek naar wat eetbaars. Ik wandel met een paar lui naar de plaatselijke platenwinkel, gesitueerd in herenmode-, kappers- en horecazaak Mansion 34 en we komen precies op tijd. In de kale kelder speelt een bandje de meest aanstekelijke psychedelische spacerock die je je maar kunt bedenken. Gierende gitaar, beukende bas, dreunende drum, ijle zang en heerlijk zweverige toetsenpartijen. Blijkt dat het bandje net een debuutplaat uit heeft en op promotour langs platenwinkels is. Het concertje duurt nog geen drie kwartier, maar ik ben diep onder de indruk en koop het plaatje boven in de winkel. Op Macrocosm Microcosm staat de meest aanstekelijke psychedelische spacerock die je je maar kunt bedenken met gierende gitaar, beukende bas, dreunende drum, ijle zang en heerlijk zweverige toetsenpartijen. Opener Memories is de eerste single en laat gelijk goed horen wat de bedoeling is. Daarna volgen nog acht soortgelijke stukken en allemaal even sterk. Plaatje al een tijdje niet gehoord en nu krijg ik er opnieuw kippenvel van. Onhollands goed, dit. Hebben die gastjes daarna nog dingen gemaakt, eigenlijk? Niet dat ik weet. Als Macrocosm Microcosm hun enige wapenfeit is, dan verdienen ze een eervolle vermelding!
En vooruit: hier twee plaatjes van het concertje op 31 oktober 2015:
Zaterdag 31 oktober 2015. Ik zit midden in een Zappafestival, dat ik zelf mede heb georganiseerd. In de middag was er al allerlei muziek in het caf alwaar alles plaats vindt en nu is er dan even eetpauze. De lokale, nationale en internationale bezoekers gaan in de saaie straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op zoek naar wat eetbaars. Ik wandel met een paar lui naar de plaatselijke platenwinkel, gesitueerd in herenmode-, kappers- en horecazaak Mansion 34 en we komen precies op tijd. In de kale kelder speelt een bandje de meest aanstekelijke psychedelische spacerock die je je maar kunt bedenken. Gierende gitaar, beukende bas, dreunende drum, ijle zang en heerlijk zweverige toetsenpartijen. Blijkt dat het bandje net een debuutplaat uit heeft en op promotour langs platenwinkels is. Het concertje duurt nog geen drie kwartier, maar ik ben diep onder de indruk en koop het plaatje boven in de winkel. Op Macrocosm Microcosm staat de meest aanstekelijke psychedelische spacerock die je je maar kunt bedenken met gierende gitaar, beukende bas, dreunende drum, ijle zang en heerlijk zweverige toetsenpartijen. Opener Memories is de eerste single en laat gelijk goed horen wat de bedoeling is. Daarna volgen nog acht soortgelijke stukken en allemaal even sterk. Plaatje al een tijdje niet gehoord en nu krijg ik er opnieuw kippenvel van. Onhollands goed, dit. Hebben die gastjes daarna nog dingen gemaakt, eigenlijk? Niet dat ik weet. Als Macrocosm Microcosm hun enige wapenfeit is, dan verdienen ze een eervolle vermelding!
En vooruit: hier twee plaatjes van het concertje op 31 oktober 2015:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1822: Penguin Cafe Orchestra - Music From The Penguin Cafe
Dit album verscheen voor het eerst in 1976 in de tiendelige serie op Eno's Obscure label. De opnames zijn gemaakt tussen 1974 en 1976. De muziek is van de hand van Simon Jeffes, een Brits componist, muzikant en arrangeur. Hij maakte naam met zijn composities voor anderen, het meest in het oor vallend is een compositie die de Canterbury band Caravan speelde op 28 oktober 1973 met het New Symphonia orkest (zie aldaar, dik anderhalf jaar geleden). Het stuk Introduction is al een bijzonder werk: melodisch, ritmisch en qua arrangement. Een jaar eerder, in 1972, overkwam Jeffes iets wat zijn leven veranderde. Hoe dat ongeveer in zijn werk ging, daarover plaatste ik vandaag precies tien jaar geleden hier op FOK! een verhaal. Dat verhaal lees ik tot op de dag van vandaag af en toe op het podium voor en dan introduceer ik het als volgt: 'Dit verhaal is een eerbetoon aan de componist en muzikant Simon Jeffes, u welbekend. Jeffes werd geboren op 19 februari 1949 in Crawley, Sussex en maakte tijdens zijn leven een aantal ingrijpende gebeurtenissen mee. Op 11 december 1997, bijvoorbeeld. Toen ging hij dood. Hersentumor. Dit verhaal vertelt over een andere bijzonder gebeurtenis, die de directe aanleiding was dat hij zijn bijzondere muziek ging componeren en zijn bijzondere ensemble ging formeren. Dit verhaal heet dan ook: Slechte vis.' Jeffes was op dat moment wat teleurgesteld geraakt in de vaststaande en saaie structuren van de klassieke en muziek en in de grenzen aan de rock en pop. Hij raakte genteresseerd in de mogelijkheden en relatieve vrijheid van de folkmuziek en formeerde zijn Penguin Cafe Orchestra. Aanvankelijk was het een kwartet en op dit debuutalbum horen we Helen Leibman (cello), Gavin Wright (viool), Steve Nye (elektrische piano) en Jeffes (piano, gitaar, ukelele, percussie). Jeffes heeft alle muziek op de elpee geschreven. Het is melodieus, hypnotiserend en vreemd. Ik vind het schitterend. Ik maakte pas kennis met de muziek van het PGO in 1995. Nog altijd probeer ik alle albums van het ensemble te bemachtigen. Het schiet niet op. Een remaster van Music From The Penguin Cafe verscheen in 2008 en die kocht ik op 2 januari 2018.
Dit album verscheen voor het eerst in 1976 in de tiendelige serie op Eno's Obscure label. De opnames zijn gemaakt tussen 1974 en 1976. De muziek is van de hand van Simon Jeffes, een Brits componist, muzikant en arrangeur. Hij maakte naam met zijn composities voor anderen, het meest in het oor vallend is een compositie die de Canterbury band Caravan speelde op 28 oktober 1973 met het New Symphonia orkest (zie aldaar, dik anderhalf jaar geleden). Het stuk Introduction is al een bijzonder werk: melodisch, ritmisch en qua arrangement. Een jaar eerder, in 1972, overkwam Jeffes iets wat zijn leven veranderde. Hoe dat ongeveer in zijn werk ging, daarover plaatste ik vandaag precies tien jaar geleden hier op FOK! een verhaal. Dat verhaal lees ik tot op de dag van vandaag af en toe op het podium voor en dan introduceer ik het als volgt: 'Dit verhaal is een eerbetoon aan de componist en muzikant Simon Jeffes, u welbekend. Jeffes werd geboren op 19 februari 1949 in Crawley, Sussex en maakte tijdens zijn leven een aantal ingrijpende gebeurtenissen mee. Op 11 december 1997, bijvoorbeeld. Toen ging hij dood. Hersentumor. Dit verhaal vertelt over een andere bijzonder gebeurtenis, die de directe aanleiding was dat hij zijn bijzondere muziek ging componeren en zijn bijzondere ensemble ging formeren. Dit verhaal heet dan ook: Slechte vis.' Jeffes was op dat moment wat teleurgesteld geraakt in de vaststaande en saaie structuren van de klassieke en muziek en in de grenzen aan de rock en pop. Hij raakte genteresseerd in de mogelijkheden en relatieve vrijheid van de folkmuziek en formeerde zijn Penguin Cafe Orchestra. Aanvankelijk was het een kwartet en op dit debuutalbum horen we Helen Leibman (cello), Gavin Wright (viool), Steve Nye (elektrische piano) en Jeffes (piano, gitaar, ukelele, percussie). Jeffes heeft alle muziek op de elpee geschreven. Het is melodieus, hypnotiserend en vreemd. Ik vind het schitterend. Ik maakte pas kennis met de muziek van het PGO in 1995. Nog altijd probeer ik alle albums van het ensemble te bemachtigen. Het schiet niet op. Een remaster van Music From The Penguin Cafe verscheen in 2008 en die kocht ik op 2 januari 2018.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1823: Penguin Cafe Orchestra - Union Cafe
Dit is het zevende album van PGO en het verschijnt in 1993. Ik mis er dus vijf (uit 1981, 1983, 1984, 1987 en 1988). Geeft niet, komt nog wel. Waarom ik geen haast heb, komt ook nog. Op Union Cafe is PGO een volwaardig orkest en groot ook. Tientallen muzikanten leveren een bijdrage en er zitten - naast oudgedienden Helen Liebman en Gavin Wright - wat bekende namen tussen: Ian Maidman, Wilf Gibson, Nigel Kennedy, Geoffrey Richardson, Nana Vasconcelos en Annie Whitehead. De muziek is alleen maar melodieuzer en hypnotiserender geworden. Al in de jaren tachtig ontwikkelde Simon Jeffes die perfectie muziek voor zijn imaginaire caf waar iedereen mag zijn en zich kan laten meevoeren door zijn vloeiende muzikale gedachtelijnen. Op Union Cafe staan een paar van die typische PGO-stukken die we kunnen zien als de 'hits' van de band. Een bijzondere vermelding maak ik van het stuk Cage Dead. Jeffes maakt een waanzinnige compositie op basis van de volgorde van akkoorden C-A-G-E D-E-A-D. En zo staan er heel veel meer pareltjes op. Ik heb het album pas sinds 29 oktober 2018 in huis, als ik de remaster uit 2017 aanschaf. Dik vijf kwartier wonderbaarlijke muziek.
Dit is het zevende album van PGO en het verschijnt in 1993. Ik mis er dus vijf (uit 1981, 1983, 1984, 1987 en 1988). Geeft niet, komt nog wel. Waarom ik geen haast heb, komt ook nog. Op Union Cafe is PGO een volwaardig orkest en groot ook. Tientallen muzikanten leveren een bijdrage en er zitten - naast oudgedienden Helen Liebman en Gavin Wright - wat bekende namen tussen: Ian Maidman, Wilf Gibson, Nigel Kennedy, Geoffrey Richardson, Nana Vasconcelos en Annie Whitehead. De muziek is alleen maar melodieuzer en hypnotiserender geworden. Al in de jaren tachtig ontwikkelde Simon Jeffes die perfectie muziek voor zijn imaginaire caf waar iedereen mag zijn en zich kan laten meevoeren door zijn vloeiende muzikale gedachtelijnen. Op Union Cafe staan een paar van die typische PGO-stukken die we kunnen zien als de 'hits' van de band. Een bijzondere vermelding maak ik van het stuk Cage Dead. Jeffes maakt een waanzinnige compositie op basis van de volgorde van akkoorden C-A-G-E D-E-A-D. En zo staan er heel veel meer pareltjes op. Ik heb het album pas sinds 29 oktober 2018 in huis, als ik de remaster uit 2017 aanschaf. Dik vijf kwartier wonderbaarlijke muziek.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1824: Penguin Cafe Orchestra - Concert Program
Het is juni 1995 en ik lees in het reclameblaadje van de plaatselijke platenwinkel een korte recensie van dit album. Zonder ook maar ooit iets te hebben beluisterd koop ik Concert Program op 28 juni 1995. Sindsdien is de dubbelcd regelmatig in mijn huis te horen. Op het album staan opnamen van een concert dat PGO geeft in de Wool Hall in Beckington, Somerset op 23 juli 1994. Het PGO is dan een wat compacter ensemble bestaande uit tien muzikanten, waaronder - naast Simon Jeffes - onder andere Helen Liebmann, Ian Maidman, Geoffrey Richardson en Annie Whitehead. Het is een schitterend concert met uitvoeringen van stukken uit het gehele oeuvre tot dan toe. De opnamen zijn gemixt in de Real World studio en de mixer heeft ervoor gekozen dat het publiek niet te horen is. Dat maakt dat dit klinkt als een studioplaat. Niettemin: kippenvel her en der. Welkom in de wondere wereld van het denkbeeldige Penguin Cafe. Jeffes heeft een perfecte versie van zijn PGO gevonden en het is triest dat hij ons hierna niet verder heeft mogen verblijden met nieuwe composities.
Het is juni 1995 en ik lees in het reclameblaadje van de plaatselijke platenwinkel een korte recensie van dit album. Zonder ook maar ooit iets te hebben beluisterd koop ik Concert Program op 28 juni 1995. Sindsdien is de dubbelcd regelmatig in mijn huis te horen. Op het album staan opnamen van een concert dat PGO geeft in de Wool Hall in Beckington, Somerset op 23 juli 1994. Het PGO is dan een wat compacter ensemble bestaande uit tien muzikanten, waaronder - naast Simon Jeffes - onder andere Helen Liebmann, Ian Maidman, Geoffrey Richardson en Annie Whitehead. Het is een schitterend concert met uitvoeringen van stukken uit het gehele oeuvre tot dan toe. De opnamen zijn gemixt in de Real World studio en de mixer heeft ervoor gekozen dat het publiek niet te horen is. Dat maakt dat dit klinkt als een studioplaat. Niettemin: kippenvel her en der. Welkom in de wondere wereld van het denkbeeldige Penguin Cafe. Jeffes heeft een perfecte versie van zijn PGO gevonden en het is triest dat hij ons hierna niet verder heeft mogen verblijden met nieuwe composities.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1825: Penguin Cafe Orchestra - A History
Simon Jeffes trekt met zijn Penguin Orchestra vanaf 1976 de wereld over om de bijzondere muziek te laten horen. In de loop van de jaren verandert het ensemble en het oeuvre, maar wat blijft is de kracht van de muziek om beelden op te roepen. 'Deze muziek wil zo graag gespeeld worden,' zegt Jeffes er zelf in meerdere interviews over. Ook legt hij uit dat hij bij het componeren zich laat leiden door intutie en toeval: zo lang het in zijn oren goed klinkt, is het ook goed. Daarom is het des te opvallender dat veel van zijn materiaal zo 'perfect' klinkt. Tegelijkertijd laat Jeffes zich inspireren door invloeden van muziek van over de hele wereld: de Afrikaanse, Oosterse en Zuidamerikaanse ritmes en melodien liggen er niet bovenop, maar als je de lagen afpelt openbaren ze zich. Anderzijds blijft het PGO klinken als een sympathiek neoklassiek combootje. Belangrijker is dat Jeffes in staat blijkt om juwelen van melodien te maken en wat mij betreft zijn Oscar Tango en vooral Southern Jukebox Music goede voorbeelden van de vele kippenvelmomenten. Een tijdje was Telephone And Rubber Band zijn 'bekendste nummer'. Tijdens een van de vele reizen met het PGO wandelt Jeffes door de straten van Kyoto en in een berg afval vindt hij een oud harmonium; een dag later heeft hij Music For A Found Harmonium paraat, een stuk dat in de loop van de jaren door veel folkartiesten wordt opgepakt en deel gaat uitmaken van de klassieke verzameling jigs. Na het overlijden van Simon Jeffes in 1997 is het een tijdje stil. Sinds 2001 is het zoon Arthur Jeffes die de muzikale erfenis van zijn vader voortzet; met zijn Penguin Cafe vertolkt hij zowel de muziek van zijn vader als zijn eigen nieuwe muziek (in hetzelfde genre) over de gehele wereld. In 2001 verschijnt ook een dikke doos A History met daarin vier cd's met daarop ruim vijf uur muziek van het Penguin Cafe Orchestra, afkomstig van zowel de studio- als de liveplaten en van een paar obscure EP's. Ik kocht deze verzameling op 7 mei 2012. Bijna het hele oeuvre staat erop, vandaar dat ik niet zo'n enorme haast heb om alle reguliere albums aan te schaffen. Maar hebben moet ik ze. Bij het voor de zoveelste keer beluisteren van deze collectie raak ik voor de zoveelste keer gebiologeerd door het leven en werk van Simon Jeffes en kan ik niet anders dan voor de zoveelste keer tot de conclusie komen wat een meester deze man was...
Simon Jeffes trekt met zijn Penguin Orchestra vanaf 1976 de wereld over om de bijzondere muziek te laten horen. In de loop van de jaren verandert het ensemble en het oeuvre, maar wat blijft is de kracht van de muziek om beelden op te roepen. 'Deze muziek wil zo graag gespeeld worden,' zegt Jeffes er zelf in meerdere interviews over. Ook legt hij uit dat hij bij het componeren zich laat leiden door intutie en toeval: zo lang het in zijn oren goed klinkt, is het ook goed. Daarom is het des te opvallender dat veel van zijn materiaal zo 'perfect' klinkt. Tegelijkertijd laat Jeffes zich inspireren door invloeden van muziek van over de hele wereld: de Afrikaanse, Oosterse en Zuidamerikaanse ritmes en melodien liggen er niet bovenop, maar als je de lagen afpelt openbaren ze zich. Anderzijds blijft het PGO klinken als een sympathiek neoklassiek combootje. Belangrijker is dat Jeffes in staat blijkt om juwelen van melodien te maken en wat mij betreft zijn Oscar Tango en vooral Southern Jukebox Music goede voorbeelden van de vele kippenvelmomenten. Een tijdje was Telephone And Rubber Band zijn 'bekendste nummer'. Tijdens een van de vele reizen met het PGO wandelt Jeffes door de straten van Kyoto en in een berg afval vindt hij een oud harmonium; een dag later heeft hij Music For A Found Harmonium paraat, een stuk dat in de loop van de jaren door veel folkartiesten wordt opgepakt en deel gaat uitmaken van de klassieke verzameling jigs. Na het overlijden van Simon Jeffes in 1997 is het een tijdje stil. Sinds 2001 is het zoon Arthur Jeffes die de muzikale erfenis van zijn vader voortzet; met zijn Penguin Cafe vertolkt hij zowel de muziek van zijn vader als zijn eigen nieuwe muziek (in hetzelfde genre) over de gehele wereld. In 2001 verschijnt ook een dikke doos A History met daarin vier cd's met daarop ruim vijf uur muziek van het Penguin Cafe Orchestra, afkomstig van zowel de studio- als de liveplaten en van een paar obscure EP's. Ik kocht deze verzameling op 7 mei 2012. Bijna het hele oeuvre staat erop, vandaar dat ik niet zo'n enorme haast heb om alle reguliere albums aan te schaffen. Maar hebben moet ik ze. Bij het voor de zoveelste keer beluisteren van deze collectie raak ik voor de zoveelste keer gebiologeerd door het leven en werk van Simon Jeffes en kan ik niet anders dan voor de zoveelste keer tot de conclusie komen wat een meester deze man was...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1826: Perfect Beings - Perfect Beings II
Intrigerende band uit Los Angeles. Ryan Hurtgen (zang, piano), Johannes Luley (guitaren), Jesse Nason (keyboards) en Ben Levin (drums) formeren in 2012 Perfect Beings. Het debuutalbum Perfect Beings uit 2014 gaat compleet langs mij heen. Ik lees pas iets over de band bij het verschijnen van het tweede album Perfect Beings II eind 2015. Ik ben benieuwd en schaf dat album aan op 25 januari 2016. Vanaf het openingsstuk Mar Del Fuego weet ik dat het goed zit: aantrekkelijke prog zonder dat het er heel dik bovenop ligt. Soms lichtvoetig, dan weer wat zwaarder met zo'n heerlijk uitwaaierende Moogsolo. Pakkende zanglijnen, prima instrumentale passages en wat al dies meer. Vooral The Love Inside, het enige wat langere stuk, is wat al dies meer. En dan is daar nog de single en ballad (hoewel) Rivermaker. Zeer fijn album, misschien wat onopvallend in de kast, maar zeker de moeite waard!
Intrigerende band uit Los Angeles. Ryan Hurtgen (zang, piano), Johannes Luley (guitaren), Jesse Nason (keyboards) en Ben Levin (drums) formeren in 2012 Perfect Beings. Het debuutalbum Perfect Beings uit 2014 gaat compleet langs mij heen. Ik lees pas iets over de band bij het verschijnen van het tweede album Perfect Beings II eind 2015. Ik ben benieuwd en schaf dat album aan op 25 januari 2016. Vanaf het openingsstuk Mar Del Fuego weet ik dat het goed zit: aantrekkelijke prog zonder dat het er heel dik bovenop ligt. Soms lichtvoetig, dan weer wat zwaarder met zo'n heerlijk uitwaaierende Moogsolo. Pakkende zanglijnen, prima instrumentale passages en wat al dies meer. Vooral The Love Inside, het enige wat langere stuk, is wat al dies meer. En dan is daar nog de single en ballad (hoewel) Rivermaker. Zeer fijn album, misschien wat onopvallend in de kast, maar zeker de moeite waard!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1827: Perfect Beings - Vier
Het derde album van Perfect Beings heet Vier. Je verzint het niet. De titel slaat dan ook niet op het hoeveelste album van de band het is; de titel slaat op wat de band voor ogen stond toen ze deze plaat maakte. Doel was een net zo legendarische dubbelelpee te maken als The Lamb Lies Down On Broadway, Tommy of Tales From Topographic Oceans. En dan vooral zo'n laatste. Vier plaatkanten met op iedere plaatkant n samenhangend stuk. En dan ook nog eens zodanig, dat die vier lange stukken z samenhangen, dat het weer n geheel wordt. 'Enter the centre' is dan ook het centrale zinnetje dat her en der op deze plaat terug komt. Wat we op Vier voorgeschoteld krijgen, zijn vier lange stukken, ieder weer opgedeeld in vier of vijf kortere delen. Muzikaal gezien gaat het heel veel verschillende kanten op: van verstilde stukjes tot uitbundige prog, van eenvoudige instrumentatie tot weelderige arrangementen en van simpele melodien tot complexe passages. Niet iets dat het geheim gelijk bij de eerste luisterbeurt prijsgeeft, maar na meerdere keren draaien ontvouwt zich een ongekende pracht. Het is dan ook bijzonder jammer dat de band na dit album (dat verscheen begin 2018 en ik gelijk kocht op 22 januari 2018) en enkele concerten ermee ophield. Het was gewoon te kostbaar; een dergelijke productie componeren, opnemen en produceren, plus vervolgens promoten en ermee touren kost veel meer dan dat de verkoop van platen en concertkaartjes oplevert. Het was het kwartet gewoon niet gelukt om een goede marketing op poten te zetten. Perfect Beings bestaat niet meer, maar Vier blijft fier overeind. Meesterwerk.
Het derde album van Perfect Beings heet Vier. Je verzint het niet. De titel slaat dan ook niet op het hoeveelste album van de band het is; de titel slaat op wat de band voor ogen stond toen ze deze plaat maakte. Doel was een net zo legendarische dubbelelpee te maken als The Lamb Lies Down On Broadway, Tommy of Tales From Topographic Oceans. En dan vooral zo'n laatste. Vier plaatkanten met op iedere plaatkant n samenhangend stuk. En dan ook nog eens zodanig, dat die vier lange stukken z samenhangen, dat het weer n geheel wordt. 'Enter the centre' is dan ook het centrale zinnetje dat her en der op deze plaat terug komt. Wat we op Vier voorgeschoteld krijgen, zijn vier lange stukken, ieder weer opgedeeld in vier of vijf kortere delen. Muzikaal gezien gaat het heel veel verschillende kanten op: van verstilde stukjes tot uitbundige prog, van eenvoudige instrumentatie tot weelderige arrangementen en van simpele melodien tot complexe passages. Niet iets dat het geheim gelijk bij de eerste luisterbeurt prijsgeeft, maar na meerdere keren draaien ontvouwt zich een ongekende pracht. Het is dan ook bijzonder jammer dat de band na dit album (dat verscheen begin 2018 en ik gelijk kocht op 22 januari 2018) en enkele concerten ermee ophield. Het was gewoon te kostbaar; een dergelijke productie componeren, opnemen en produceren, plus vervolgens promoten en ermee touren kost veel meer dan dat de verkoop van platen en concertkaartjes oplevert. Het was het kwartet gewoon niet gelukt om een goede marketing op poten te zetten. Perfect Beings bestaat niet meer, maar Vier blijft fier overeind. Meesterwerk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1828: Brendan Perry - Eye Of The Hunter
Brendan Perry is de mannelijke helft van Dead Can Dance. Ik heb geen platen van Dead Can Dance. Wel eens wat gehoord, maar tot mijn schande nooit verder in verdiept, want ik vond het bijzonder mooi. Als Brendan Perry in 1999 zijn eerste soloplaat uitbrengt en ik er ergens een recensie over lees, ga ik naar de winkel en koop ik het album. De precieze aankoopdatum weet ik niet, want in dit geval heb ik geen stickertje met de datum erop in het doosje geplakt of ik de sticker is om een of andere reden verdwenen. Ik houd het even op 2 oktober 1999 en waarom, dat hoort u later. Eye Of The Hunter is een schitterend album waarop sterke melodien, spaarzame instrumentatie en de ietwat zeurderige stem van Perry de boventoon voeren. Bovendien is de muziek traag. L-a-n-g-z-a-a-m. En wel zonder dat het saai wordt. Het is of je in een kerk of kapel bent en de etherische en hypnotiserende muziek om je heen klinkt, zonder dat je weet waar het vandaan komt. Of zo. Weet ik ook veel. In mijn oren zijn Voyage Of Bran, Medusa en I Must Have Been Blind de mooiste stukken, maar eigenlijk moet je de acht werken op dit album (slechts veertig minuten) van voor naar achter tot je nemen. Wedden dat je adem te kort komt?
Brendan Perry is de mannelijke helft van Dead Can Dance. Ik heb geen platen van Dead Can Dance. Wel eens wat gehoord, maar tot mijn schande nooit verder in verdiept, want ik vond het bijzonder mooi. Als Brendan Perry in 1999 zijn eerste soloplaat uitbrengt en ik er ergens een recensie over lees, ga ik naar de winkel en koop ik het album. De precieze aankoopdatum weet ik niet, want in dit geval heb ik geen stickertje met de datum erop in het doosje geplakt of ik de sticker is om een of andere reden verdwenen. Ik houd het even op 2 oktober 1999 en waarom, dat hoort u later. Eye Of The Hunter is een schitterend album waarop sterke melodien, spaarzame instrumentatie en de ietwat zeurderige stem van Perry de boventoon voeren. Bovendien is de muziek traag. L-a-n-g-z-a-a-m. En wel zonder dat het saai wordt. Het is of je in een kerk of kapel bent en de etherische en hypnotiserende muziek om je heen klinkt, zonder dat je weet waar het vandaan komt. Of zo. Weet ik ook veel. In mijn oren zijn Voyage Of Bran, Medusa en I Must Have Been Blind de mooiste stukken, maar eigenlijk moet je de acht werken op dit album (slechts veertig minuten) van voor naar achter tot je nemen. Wedden dat je adem te kort komt?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1829: Brendan Perry - Voyage Of Bran
Deze promo cd-single heb ik sinds 2 oktober 1999. Ik vermoed dat ik hem in mijn plaatselijke platenwinkel cadeau kreeg bij de aanschaf van het album Eye Of The Hunter (zie boven). Op het plaatje staat slechts n stuk: Voyage Of Bran, waarin de titel van het album klinkt. Het is de albumversie, dus behalve dat dit een van de mooiste stukken van het album en het promootje een leuk hebbeding is, is-ie geheel overbodig.
Deze promo cd-single heb ik sinds 2 oktober 1999. Ik vermoed dat ik hem in mijn plaatselijke platenwinkel cadeau kreeg bij de aanschaf van het album Eye Of The Hunter (zie boven). Op het plaatje staat slechts n stuk: Voyage Of Bran, waarin de titel van het album klinkt. Het is de albumversie, dus behalve dat dit een van de mooiste stukken van het album en het promootje een leuk hebbeding is, is-ie geheel overbodig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 1830: The Persuasions - Frankly A Capella - The Persuasions Sing Zappa
The Persuasions zijn een zwikkie Amerikanen die al bestaan sinds de aarde begon. De groep formeerde in 1962 en begon onder leiding van Jerry Lawson langzaam een repertoire te ontwikkelen van allerlei gospel, soul en doowopmuziek, die de heren zongen zonder muzikale ondersteuning. Eind van dat decennium kwamen ze onder de aandacht van ene Frank Zappa. Zappa was helemaal lijp van doowopmuziek en hij produceerde het debuutalbum van The Persuasions: Acapella. In 1970 stonden The Persuasions af en toe in het voorprogramma van Zappa. Daarna gingen de acapellajongens hun eigen weg en ze maakten nog vele albums. In 1992 zongen ze in Zappa's Universe, het bijzondere eerbetoon van allerlei muzikanten aan Zappa's werk dat plaatsvond ergens in NYC (The Ritz, meen ik even zo uit mijn hoofd). Daar zongen ze met hun zwarte gospelstemmen heerlijk godslasterlijke liederen als The Meek Shall Inherit Nothing. Dat doen ze in 2000 nog een keertje over als Franklly A Capella verschijnt. Ik koop de plaat gelijk op 28 mei van dat jaar. Op het album zingen de heren slechts Zappa. Veel uit de tijd dat Zappa zelf ook gospel- of doowopachtige dingen maakte, maar ook opvallender stukken als Find Her Finer en You Are What You Is. Gasten zijn er ook: Bruce Fowler (trombone) in Cheap Thrills, Robert Martin (zang) in Love Of My Life en Mike Keneally (gitaar) in My Guitar Wants To Kill Your Mama. In afsluiter Tears Began To Fall (uit 1970 en dat The Persuasions dus hebben gehoord tijdens hun concerten met The Mothers) komen de drie gasten nog eens opdraven. Zeer fijn album (als je van acapellapspul en/of Zappa houdt) dat we hier met enige regelmaat door de woonkamer knallen en dan keihard meebrullen.
The Persuasions zijn een zwikkie Amerikanen die al bestaan sinds de aarde begon. De groep formeerde in 1962 en begon onder leiding van Jerry Lawson langzaam een repertoire te ontwikkelen van allerlei gospel, soul en doowopmuziek, die de heren zongen zonder muzikale ondersteuning. Eind van dat decennium kwamen ze onder de aandacht van ene Frank Zappa. Zappa was helemaal lijp van doowopmuziek en hij produceerde het debuutalbum van The Persuasions: Acapella. In 1970 stonden The Persuasions af en toe in het voorprogramma van Zappa. Daarna gingen de acapellajongens hun eigen weg en ze maakten nog vele albums. In 1992 zongen ze in Zappa's Universe, het bijzondere eerbetoon van allerlei muzikanten aan Zappa's werk dat plaatsvond ergens in NYC (The Ritz, meen ik even zo uit mijn hoofd). Daar zongen ze met hun zwarte gospelstemmen heerlijk godslasterlijke liederen als The Meek Shall Inherit Nothing. Dat doen ze in 2000 nog een keertje over als Franklly A Capella verschijnt. Ik koop de plaat gelijk op 28 mei van dat jaar. Op het album zingen de heren slechts Zappa. Veel uit de tijd dat Zappa zelf ook gospel- of doowopachtige dingen maakte, maar ook opvallender stukken als Find Her Finer en You Are What You Is. Gasten zijn er ook: Bruce Fowler (trombone) in Cheap Thrills, Robert Martin (zang) in Love Of My Life en Mike Keneally (gitaar) in My Guitar Wants To Kill Your Mama. In afsluiter Tears Began To Fall (uit 1970 en dat The Persuasions dus hebben gehoord tijdens hun concerten met The Mothers) komen de drie gasten nog eens opdraven. Zeer fijn album (als je van acapellapspul en/of Zappa houdt) dat we hier met enige regelmaat door de woonkamer knallen en dan keihard meebrullen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Nog ~2 maandjes en dan kunnen mijn LPs en CDs weer uit hun doos, ik mis ze wel... 
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
quote:Op maandag 30 mei 2022 11:20 schreef Bosbeetle het volgende:
Nog ~2 maandjes en dan kunnen mijn LPs en CDs weer uit hun doos, ik mis ze wel...
Kijk er al naar uit!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Als Dead Can Dance liefhebber moet ik hier wel een duimpje omhoog geven! Ik kende zijn solowerk niet, maar het klinkt vertrouwd in m'n oren. Maar.....Lisa Gerrard's stem hoor ik liever moet ik bekennen Ze treden nog steeds op las ik net.quote:Op zaterdag 28 mei 2022 20:44 schreef bazbo het volgende:
bazbo cd1828: Brendan Perry - Eye Of The Hunter
[ afbeelding ]
Brendan Perry is de mannelijke helft van Dead Can Dance. Ik heb geen platen van Dead Can Dance. Wel eens wat gehoord, maar tot mijn schande nooit verder in verdiept, want ik vond het bijzonder mooi. Als Brendan Perry in 1999 zijn eerste soloplaat uitbrengt en ik er ergens een recensie over lees, ga ik naar de winkel en koop ik het album. De precieze aankoopdatum weet ik niet, want in dit geval heb ik geen stickertje met de datum erop in het doosje geplakt of ik de sticker is om een of andere reden verdwenen. Ik houd het even op 2 oktober 1999 en waarom, dat hoort u later. Eye Of The Hunter is een schitterend album waarop sterke melodien, spaarzame instrumentatie en de ietwat zeurderige stem van Perry de boventoon voeren. Bovendien is de muziek traag. L-a-n-g-z-a-a-m. En wel zonder dat het saai wordt. Het is of je in een kerk of kapel bent en de etherische en hypnotiserende muziek om je heen klinkt, zonder dat je weet waar het vandaan komt. Of zo. Weet ik ook veel. In mijn oren zijn Voyage Of Bran, Medusa en I Must Have Been Blind de mooiste stukken, maar eigenlijk moet je de acht werken op dit album (slechts veertig minuten) van voor naar achter tot je nemen. Wedden dat je adem te kort komt?
O en ik heb plankje 28 gedraaid; nu op naar plankje 29.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1831: PFM - The Manticore Studio Albums 1973-1977 - Photos Of Ghosts
Premiata Forneria Marconi is niet te onthouden en uit te spreken, dus is deze Italiaanse band beter bekend onder de naam PFM. De groep ontstond in 1970 en hun debuutalbum Storia Di Un Minuto verscheen in 1972. Wereldberoemd in heel Itali waren ze en het was in de euforie van het tweede album Per Un Amico (ook uit 1972) dat er iets gebeurde. Een andere progband, genaamd Emerson Lake & Palmer, was in 1972 op tournee en deed ook Itali aan. Greg Lake hoorde muziek van PFM en was daar dusdanig van onder de indruk dat hij aanbood de band wereldwijd op het ELP-label Manticore uit te brengen. En voorwaarde: weg met dat Italiaans en zingen in het Engels. Lake schoof Peter Sinfield naar voren voor alternatieve teksten in het Engels. Photos Of Ghosts is dus gewoon Per Un Amico, maar dan gezongen in het Engels. Niet dat er echt heel veel zang op de plaat staat. Photos Of Ghosts is een sterke progplaat, wel typisch Italiaanse prog en ik vind het moeilijk om te omschrijven wat dat precies is. Als ik de lyrische melodien en de vele wisselende tempi en atmosferen benoem, dan geldt dat voor de meeste prog. Wat maakt Italiaanse prog Italiaanse prog. Ik heb geen precies idee. Luisteren en ondergaan, zou ik zeggen. Opener River Of Life zet de toon, Celebration is een feest en Il Banchetto is een kaleidoscopische mix van allerlei fragmenten en stijlen en daarmee het meesterwerk van het album. Photos Of Ghosts zit in een mooi doosje, samen met de andere drie platen die PFM uitbracht op het Manticore-label. Dat doosje verscheen in 2018 en ik kocht 'm gelijk op 17 december van dat jaar, waarmee ik de vier sterkste en meest relevante platen van PFM in n klap in huis had.
Premiata Forneria Marconi is niet te onthouden en uit te spreken, dus is deze Italiaanse band beter bekend onder de naam PFM. De groep ontstond in 1970 en hun debuutalbum Storia Di Un Minuto verscheen in 1972. Wereldberoemd in heel Itali waren ze en het was in de euforie van het tweede album Per Un Amico (ook uit 1972) dat er iets gebeurde. Een andere progband, genaamd Emerson Lake & Palmer, was in 1972 op tournee en deed ook Itali aan. Greg Lake hoorde muziek van PFM en was daar dusdanig van onder de indruk dat hij aanbood de band wereldwijd op het ELP-label Manticore uit te brengen. En voorwaarde: weg met dat Italiaans en zingen in het Engels. Lake schoof Peter Sinfield naar voren voor alternatieve teksten in het Engels. Photos Of Ghosts is dus gewoon Per Un Amico, maar dan gezongen in het Engels. Niet dat er echt heel veel zang op de plaat staat. Photos Of Ghosts is een sterke progplaat, wel typisch Italiaanse prog en ik vind het moeilijk om te omschrijven wat dat precies is. Als ik de lyrische melodien en de vele wisselende tempi en atmosferen benoem, dan geldt dat voor de meeste prog. Wat maakt Italiaanse prog Italiaanse prog. Ik heb geen precies idee. Luisteren en ondergaan, zou ik zeggen. Opener River Of Life zet de toon, Celebration is een feest en Il Banchetto is een kaleidoscopische mix van allerlei fragmenten en stijlen en daarmee het meesterwerk van het album. Photos Of Ghosts zit in een mooi doosje, samen met de andere drie platen die PFM uitbracht op het Manticore-label. Dat doosje verscheen in 2018 en ik kocht 'm gelijk op 17 december van dat jaar, waarmee ik de vier sterkste en meest relevante platen van PFM in n klap in huis had.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1832: PFM - The Manticore Studio Albums 1973-1977 - The World Became The World
The World Became The World is dan het tweede internationale album; de Italiaanse versie is getiteld L'Isola Di Niente. De muziek lijkt nog wat complexer dan de voorganger en er zitten ook invloeden uit de jazzrock in. Deze Engelstalige versie uit 1974 wijkt behalve in taal nog verder af dan de Italiaanse: de volgorde van de stukken is geheel anders en er is een extra stuk in de vorm van de Engelstalige versie The World Became The World van de originele Italiaanse single Impressioni di Settembre.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-06-2022 07:20:37 ]
The World Became The World is dan het tweede internationale album; de Italiaanse versie is getiteld L'Isola Di Niente. De muziek lijkt nog wat complexer dan de voorganger en er zitten ook invloeden uit de jazzrock in. Deze Engelstalige versie uit 1974 wijkt behalve in taal nog verder af dan de Italiaanse: de volgorde van de stukken is geheel anders en er is een extra stuk in de vorm van de Engelstalige versie The World Became The World van de originele Italiaanse single Impressioni di Settembre.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-06-2022 07:20:37 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1833: PFM - The Manticore Studio Albums 1973-1977 - Chocolate Kings
Het derde 'internationale' album heet Chocolate Kings en verschijnt in 1975. Ik hoor de jazz fusion niet meer; het lijkt erop dat de band terug is naar het 'originele' proggeluid. Niet erg. Ook niet erg is de nieuwe zanger, die een wat doorleefder en doordringender stemgeluid heeft. Daarnaast kiest de band op Chocolate Kings om het Italiaans helemaal weg te laten en teksten slechts in het Engels te brengen; het zou beter passen bij de muziek. Er is dus geen oorspronkelijke Italiaanse versie. Wl is er voor de internationale markt een andere hoes. Schiet mij maar lek. Compositorisch zit het helemaal snor; het is een typische Italoprogplaat met vijf middellange composities vol afwisseling. En wat vooral goed is: de band heeft door dat hun oorspronkelijke naam Premiata Formeria Marconi voor die internationale markt onmogelijk is, dus presenteert ze zich vanaf dit album als PFM. Mooi zo.
Het derde 'internationale' album heet Chocolate Kings en verschijnt in 1975. Ik hoor de jazz fusion niet meer; het lijkt erop dat de band terug is naar het 'originele' proggeluid. Niet erg. Ook niet erg is de nieuwe zanger, die een wat doorleefder en doordringender stemgeluid heeft. Daarnaast kiest de band op Chocolate Kings om het Italiaans helemaal weg te laten en teksten slechts in het Engels te brengen; het zou beter passen bij de muziek. Er is dus geen oorspronkelijke Italiaanse versie. Wl is er voor de internationale markt een andere hoes. Schiet mij maar lek. Compositorisch zit het helemaal snor; het is een typische Italoprogplaat met vijf middellange composities vol afwisseling. En wat vooral goed is: de band heeft door dat hun oorspronkelijke naam Premiata Formeria Marconi voor die internationale markt onmogelijk is, dus presenteert ze zich vanaf dit album als PFM. Mooi zo.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1834: PFM - The Manticore Studio Albums 1973-1977 - Jet Lag
Het vierde en laatste PFM-album voor Manticore is Jet Lag. Het verscheen in 1977. Er zijn weer wat jazzinvloeden te horen, maar dat typisch Italiaanse proggeluid is gelukkig gebleven. De composities zijn wat compacter. Alles weer in het Engels, met uitzondering van Cerco La Lingua. Meest in het oor springend is het langere titelstuk. Verder vind ik het werk niet echt opvallend. Het is zeker niet slecht, de kwaliteit van het gebodene is hoog, maar om een of andere reden blijft deze wat achter dan de drie voorgangers. Na dit album ging de band verder bij andere platenlabels. Manticore was niet langer actief en dat had te maken met het uiteenvallen van Emerson Lake & Palmer die het label hadden opgezet. PFM zou nog een paar platen maken, toen een heleboel jaren stil liggen en is sinds een jaar of tien weer helemaal terug aan het progfirmament.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-06-2022 07:21:24 ]
Het vierde en laatste PFM-album voor Manticore is Jet Lag. Het verscheen in 1977. Er zijn weer wat jazzinvloeden te horen, maar dat typisch Italiaanse proggeluid is gelukkig gebleven. De composities zijn wat compacter. Alles weer in het Engels, met uitzondering van Cerco La Lingua. Meest in het oor springend is het langere titelstuk. Verder vind ik het werk niet echt opvallend. Het is zeker niet slecht, de kwaliteit van het gebodene is hoog, maar om een of andere reden blijft deze wat achter dan de drie voorgangers. Na dit album ging de band verder bij andere platenlabels. Manticore was niet langer actief en dat had te maken met het uiteenvallen van Emerson Lake & Palmer die het label hadden opgezet. PFM zou nog een paar platen maken, toen een heleboel jaren stil liggen en is sinds een jaar of tien weer helemaal terug aan het progfirmament.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-06-2022 07:21:24 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1835: Anthony Phillips - The Geese And The Ghost
Anthony Phillips, wie kent hem niet? Na zijn vertrek uit Genesis - na het tweede album Tresspass in 1970 - gaat hij thuis zitten broeden op een soloalbum en zijn Genesisvriend Mike Rutherford komt hem helpen. Het proces van samen componeren, opnemen en mixen gaat niet zonder slag of stoot. Dan weer moet Rutherford voorrang geven aan zijn drukke tourschema met zijn band, dan weer blijkt een studio niet geschikt of wat dan ook. Hoe dan ook, het debuutalbum van Phillips verschijnt in 1977. Precies: hij heeft er zeven jaar over gedaan. Maar dan heeft hij ook wat. The Geese And The Ghost klinkt namelijk alsof hij zo van Genesis had kunnen zijn: van die lange voortkabbelende akoestische intro's en bijna middeleeuwse melodien. Phillips en Rutherford tokkelen erop los, vooral in de mooie lange suites Henry: Portraits From Tudor Times en titelstuk The Geese And The Ghost. Voor twee vocale nummers komt ene Phil Collins opdraven; het zijn Collins' eerste opnamen waarin hij solo zingt. Verder is er hulp van John Hackett (broer van) op fluit en een heleboel orkestleden aan strijkers en blazers en wat al niet meer. Simon Heyworth doet de productie en de mix. In 2015 komt er een Deluxe Edition en die koop ik op 29 juni 2015 bij het verschijnen. De plaat heeft een prima remaster en hermix gekregen. Op het meegeleverde bonuscd'tje staan veel stukken in vroege of demoversie of in een andere mix. De in 1973 verschenen single Silver Song (die niet op het album staat) is met zowel de A- als B-zijde toegevoegd. En dan is daar nog een dvd met een surroundmix die ik toch maar eens een keer moet gaan beluisteren. Zeer mooie heruitgave van een zeer mooi album.
Anthony Phillips, wie kent hem niet? Na zijn vertrek uit Genesis - na het tweede album Tresspass in 1970 - gaat hij thuis zitten broeden op een soloalbum en zijn Genesisvriend Mike Rutherford komt hem helpen. Het proces van samen componeren, opnemen en mixen gaat niet zonder slag of stoot. Dan weer moet Rutherford voorrang geven aan zijn drukke tourschema met zijn band, dan weer blijkt een studio niet geschikt of wat dan ook. Hoe dan ook, het debuutalbum van Phillips verschijnt in 1977. Precies: hij heeft er zeven jaar over gedaan. Maar dan heeft hij ook wat. The Geese And The Ghost klinkt namelijk alsof hij zo van Genesis had kunnen zijn: van die lange voortkabbelende akoestische intro's en bijna middeleeuwse melodien. Phillips en Rutherford tokkelen erop los, vooral in de mooie lange suites Henry: Portraits From Tudor Times en titelstuk The Geese And The Ghost. Voor twee vocale nummers komt ene Phil Collins opdraven; het zijn Collins' eerste opnamen waarin hij solo zingt. Verder is er hulp van John Hackett (broer van) op fluit en een heleboel orkestleden aan strijkers en blazers en wat al niet meer. Simon Heyworth doet de productie en de mix. In 2015 komt er een Deluxe Edition en die koop ik op 29 juni 2015 bij het verschijnen. De plaat heeft een prima remaster en hermix gekregen. Op het meegeleverde bonuscd'tje staan veel stukken in vroege of demoversie of in een andere mix. De in 1973 verschenen single Silver Song (die niet op het album staat) is met zowel de A- als B-zijde toegevoegd. En dan is daar nog een dvd met een surroundmix die ik toch maar eens een keer moet gaan beluisteren. Zeer mooie heruitgave van een zeer mooi album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1836: The Pilgrims - Red
Ik koop Red op 21 mei 1993. Het boekje van de cd is gesigneerd door alle bandleden. Dat betekent dat ik de band ergens op die dag heb zien en horen spelen. Geen idee meer waar! Volgens mij was het niet in onze poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn, want dat huisde toen nog in het oude wiethol aan de Schoolstraat. Daar ben ik ook een boel keren geweest, maar niet bij The Pilgrims. Echt geen idee waar het dan wel geweest is. Zou het op het Jazz In The Woods, het pop & jazz festival geweest zijn? Nou ja, geeft ook niet. Wat wel geeft, is dat ik dit album dik vijfentwintig jaar niet heb gehoord. Want het is nog altijd een zeer sterke plaat. Die Reniet Vrieze heeft een mooie donkere doorleefde rockstem. De composities zijn ook prima. Geen kippenvel, maar uitstekend goed in elkander stekende muziek.
Belachelijk! Niets van dit album te vinden op YT, dus dan maar wat van de plaat live uit 1993:
Ik koop Red op 21 mei 1993. Het boekje van de cd is gesigneerd door alle bandleden. Dat betekent dat ik de band ergens op die dag heb zien en horen spelen. Geen idee meer waar! Volgens mij was het niet in onze poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn, want dat huisde toen nog in het oude wiethol aan de Schoolstraat. Daar ben ik ook een boel keren geweest, maar niet bij The Pilgrims. Echt geen idee waar het dan wel geweest is. Zou het op het Jazz In The Woods, het pop & jazz festival geweest zijn? Nou ja, geeft ook niet. Wat wel geeft, is dat ik dit album dik vijfentwintig jaar niet heb gehoord. Want het is nog altijd een zeer sterke plaat. Die Reniet Vrieze heeft een mooie donkere doorleefde rockstem. De composities zijn ook prima. Geen kippenvel, maar uitstekend goed in elkander stekende muziek.
Belachelijk! Niets van dit album te vinden op YT, dus dan maar wat van de plaat live uit 1993:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1837: The Pillbugs - Buzz For Aldrin
Sinds 26 mei 2008 heb ik dit dubbelalbum in de kast. In de jaren daarna heb ik hem met grote regelmaat gedraaid, maar de laatste jaren niet meer zo. Nu ik hem weer hoor, vraag ik me af waarom in godesnaam niet. Want wat een gestoord goede plaat is dit! The Pillbugs waren een Amerikaans kwartet dat vanaf 1991 al actief was. Er verschenen albums in 1998, 2003 en 2004. Buzz For Aldrin is hun vierde album en komt uit eind 2007. Wat maken de heren? Nou, een belachelijk goede soort psychedelische poprock, met heerlijk in het gehoor liggende melodien en pakkende samenzang. Zelf speelt het vijftal gitaren, bas, toetsen, percussie en drums. Voor dit album schakelt de band gastmuzikanten in; zo horen we klarinet, trompet, trombone, fluit, viool, cello, harp en bij vlagen lijkt of er een heel orkest meedoet. Het had allemaal zo eind jaren zestig in elkaar gezet kunnen zijn. Ik hoor The Kinks, The Who, The Move en natuurlijk dat ene bandje ... hoe heten ze ook weer... o ja, The Beatles. In anderhalf uur tijd krijgen we maar liefst veertien liedjes met een kop en een staart voor de kiezen en ze zijn allemaal retesterk en ik zing ze allemaal zo mee. Grandioos. Minder grandioos is dat in 2008, het jaar dat de plaat beschikbaar kwam, bassist en zanger Mark Kelley overleed aan een zeldzame vorm van longkanker en dat was voor het achterblijvende kwartet reden om de Pillbugsbijl erbij neer te gooien.
Sinds 26 mei 2008 heb ik dit dubbelalbum in de kast. In de jaren daarna heb ik hem met grote regelmaat gedraaid, maar de laatste jaren niet meer zo. Nu ik hem weer hoor, vraag ik me af waarom in godesnaam niet. Want wat een gestoord goede plaat is dit! The Pillbugs waren een Amerikaans kwartet dat vanaf 1991 al actief was. Er verschenen albums in 1998, 2003 en 2004. Buzz For Aldrin is hun vierde album en komt uit eind 2007. Wat maken de heren? Nou, een belachelijk goede soort psychedelische poprock, met heerlijk in het gehoor liggende melodien en pakkende samenzang. Zelf speelt het vijftal gitaren, bas, toetsen, percussie en drums. Voor dit album schakelt de band gastmuzikanten in; zo horen we klarinet, trompet, trombone, fluit, viool, cello, harp en bij vlagen lijkt of er een heel orkest meedoet. Het had allemaal zo eind jaren zestig in elkaar gezet kunnen zijn. Ik hoor The Kinks, The Who, The Move en natuurlijk dat ene bandje ... hoe heten ze ook weer... o ja, The Beatles. In anderhalf uur tijd krijgen we maar liefst veertien liedjes met een kop en een staart voor de kiezen en ze zijn allemaal retesterk en ik zing ze allemaal zo mee. Grandioos. Minder grandioos is dat in 2008, het jaar dat de plaat beschikbaar kwam, bassist en zanger Mark Kelley overleed aan een zeldzame vorm van longkanker en dat was voor het achterblijvende kwartet reden om de Pillbugsbijl erbij neer te gooien.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1838: The Pineapple Thief - What We Have Sown
The Pineapple Thief is het geesteskind van Bruce Soord, de Britse muzikant en liedjesmaker. Vanaf 1999 maakt hij met zijn bandje muziek (goh), aanvankelijk bij een klein label. De eerste acht jaar komt de band met een paar albums, die slechts door een select groepje volgers gewaardeerd worden. Het is tijd om een grotere stap te nemen, vindt Soord. Met What We Have Sown uit 2007 neemt hij afscheid van het label. Het is een plaat waarop zowel luchtige liedjes als wat uitgewerktere prog te horen is. Bij vlagen lief, bij andere vlagen stevig. Best heel aardig. Over het algemeen zijn de stukken redelijk compact; West Winds is uitgebreider en het titelnummer loopt met bijna een half uur nogal uit de hand. Mooi is het wel. Ik koop een ramaster uit 2018 op 1 juni van dat jaar. We krijgen ook nog eens drie bonusstukjes en daarmee zijn we in totaal vijf kwartier onder de pineapplepannen.
The Pineapple Thief is het geesteskind van Bruce Soord, de Britse muzikant en liedjesmaker. Vanaf 1999 maakt hij met zijn bandje muziek (goh), aanvankelijk bij een klein label. De eerste acht jaar komt de band met een paar albums, die slechts door een select groepje volgers gewaardeerd worden. Het is tijd om een grotere stap te nemen, vindt Soord. Met What We Have Sown uit 2007 neemt hij afscheid van het label. Het is een plaat waarop zowel luchtige liedjes als wat uitgewerktere prog te horen is. Bij vlagen lief, bij andere vlagen stevig. Best heel aardig. Over het algemeen zijn de stukken redelijk compact; West Winds is uitgebreider en het titelnummer loopt met bijna een half uur nogal uit de hand. Mooi is het wel. Ik koop een ramaster uit 2018 op 1 juni van dat jaar. We krijgen ook nog eens drie bonusstukjes en daarmee zijn we in totaal vijf kwartier onder de pineapplepannen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1839: The Pineapple Thief - Tightly Unwound
In 2008 zit The Pineapple Thief dan bij label K-scope. Tightly Unwound verschijnt in dat jaar. Soord maakt hetzelfde soort compacte progrock met her en der een wat langere compositie. De gelijkenis met het geluid van Porcupine Tree ten tijde van Absentia en iets later is opvallend. Toch geeft Soord zijn liedjes veel eigens mee en daarnaast is klinkt stem wat ijler. In 2016 kwam er een remaster van het album. Op een bonusplaatje staan de beide Dawn Raids EP's en nog wat bonusspul. Leuk allemaal, heel leuk. Ik kocht een herdruk (uit 2017) van deze remaster op 23 april 2018 en blijf erbij: die wat langer en breder uitwaaierende composities vind ik het mooist.
In 2008 zit The Pineapple Thief dan bij label K-scope. Tightly Unwound verschijnt in dat jaar. Soord maakt hetzelfde soort compacte progrock met her en der een wat langere compositie. De gelijkenis met het geluid van Porcupine Tree ten tijde van Absentia en iets later is opvallend. Toch geeft Soord zijn liedjes veel eigens mee en daarnaast is klinkt stem wat ijler. In 2016 kwam er een remaster van het album. Op een bonusplaatje staan de beide Dawn Raids EP's en nog wat bonusspul. Leuk allemaal, heel leuk. Ik kocht een herdruk (uit 2017) van deze remaster op 23 april 2018 en blijf erbij: die wat langer en breder uitwaaierende composities vind ik het mooist.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1840: The Pineapple Thief - Someone Here Is Missing
De opvolger van Tightly Unwound is dit album uit 2010. Negen redelijk compacte rockstukken in vijfenveertig minuten. Bij vlagen de beuk erin en bij andere vlagen wat rustiger. De band is nog slechts een trio; naast gitarist en zanger en componist en bandleider Bruce Soord horen we Jon Sykes op basgitaar en Steve Kitch op toetsen. Keith Harrison is gastmuzikant op drums. Ik kocht een remaster uit 2017 op 16 april 2018. Opnieuw extra materiaal: vijf stukken maar liefst, die volledig in het verlengde liggen van het album. Aardige plaat, sommige stukken kennen zo'n beetje dezelfde opbouw: liedje met rustig couplet en beukrefrein, rustige brug en opzwepende beukpassage aan het eind om dan terug te komen in het beukrefrein. Doet bij vlagen ook weer erg aan Porcupine Tree denken. Niet erg.
De opvolger van Tightly Unwound is dit album uit 2010. Negen redelijk compacte rockstukken in vijfenveertig minuten. Bij vlagen de beuk erin en bij andere vlagen wat rustiger. De band is nog slechts een trio; naast gitarist en zanger en componist en bandleider Bruce Soord horen we Jon Sykes op basgitaar en Steve Kitch op toetsen. Keith Harrison is gastmuzikant op drums. Ik kocht een remaster uit 2017 op 16 april 2018. Opnieuw extra materiaal: vijf stukken maar liefst, die volledig in het verlengde liggen van het album. Aardige plaat, sommige stukken kennen zo'n beetje dezelfde opbouw: liedje met rustig couplet en beukrefrein, rustige brug en opzwepende beukpassage aan het eind om dan terug te komen in het beukrefrein. Doet bij vlagen ook weer erg aan Porcupine Tree denken. Niet erg.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1841: The Pineapple Thief - Magnolia
Het album Magnolia uit 2014 is het eerste album van The Pineapple Thief dat ik koop. Op 25 juli 2016, welteverstaan. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo onder de indruk van deze plaat. Twaalf zeer korte en puntige rocksongs, die bij vlagen wel heel erg stevig zijn. Het is niet echt wat ik zoek. Van oud-collega's had ik altijd begrepen dat het luchtiger en symfonischer werk zou zijn. En dus kocht ik twee jaren later de drie albums die ik hiervoor heb gedraaid. Ik heb nieuwer werk ook niet meer gekocht, ook niet toen meesterdrummer Gavin Harrison zich bij het drietal Soord, Sykes en Kitch voegde. Nu ik Magnolia weer hoor, vind ik het zeker niet slecht, maar de Porcupine Treeinvloeden (zeker de latere steviger albums) druipen ervan af en die nadruk op de beukpassages ligt me gewoon niet zo. Toch staat er mooi spul op en ik vermaak me drie kwartier prima.
Het album Magnolia uit 2014 is het eerste album van The Pineapple Thief dat ik koop. Op 25 juli 2016, welteverstaan. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo onder de indruk van deze plaat. Twaalf zeer korte en puntige rocksongs, die bij vlagen wel heel erg stevig zijn. Het is niet echt wat ik zoek. Van oud-collega's had ik altijd begrepen dat het luchtiger en symfonischer werk zou zijn. En dus kocht ik twee jaren later de drie albums die ik hiervoor heb gedraaid. Ik heb nieuwer werk ook niet meer gekocht, ook niet toen meesterdrummer Gavin Harrison zich bij het drietal Soord, Sykes en Kitch voegde. Nu ik Magnolia weer hoor, vind ik het zeker niet slecht, maar de Porcupine Treeinvloeden (zeker de latere steviger albums) druipen ervan af en die nadruk op de beukpassages ligt me gewoon niet zo. Toch staat er mooi spul op en ik vermaak me drie kwartier prima.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1842: PinioL - Bran Coucou
Allemensen, beste mensen! Het is vrijdag 20 juli 2018 en ik bevind mij op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Op de setlijst staat een band die PinioL heet. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar wat ik in het programmaboekje lees, wekt mijn interesse. PinioL is de samenvoeging van twee Franse bands, Poil en Ni, die zich beide bezighouden met deels gemproviseerde, deels op de rekenliniaal uitgedachte herrierock. Als de twee bands samen spelen, dan staan er twee drumstellen, twee bassen, twee gitaren en een toetsenist op het podium. Zonder dat ik een noot van de groep heb gehoord, koop ik hun dan net verschenen cd Bran Coucou. Die avond laat, even na middernacht, sta ik voor het kleine podium. Het is donker en de eerste tonen doen wat ambient aan. Langzaam komen de instrumenten improviserend tot leven en alles mondt na tien minuten uit in een grandioze bak opzwepend lawaai. Orbite, kondigt de band het stuk af. Daarna vallen we direct in een gewelddadige portie mathrock die het komende anderhalf uur zal voortduren. Op het podium staat links het ene trio van drums, bas en gitaar, rechts het andere trio, met de toetsen in het midden. Ik ben enorm onder de indruk van het bizarre en complexe werk waarin de twee bands tegen elkaar in spelen. De muzikanten zelf gaan helemaal op in dat wat ze maken en stuiteren over het podium. Ik maak er niet alles van mee. Het is geweldig en geweldig goed, maar het is me na een dag festival gewoon te veel. Als ik thuis kom en het album draai, weet ik dat ik het niet vaak zal beluisteren. Het is echt een fenomenaal muzikaal avontuur, maar het vraagt alle aandacht. Soms heeft het veel weg van de latere King Crimson (gitaarmuur la Thrak en de gitaarmozaeken). Er zijn ook dingen die ik niet zo vind, zoals de incidentele zang die wat rapperig aan doet, maar over het algemeen is dit een interessante plaat. Het album eindigt met voornoemde Orbite, orenschijnlijk een moment van rust maar zoals gezegd uitmondend in een lawine van lawaai. Heel fijn.
En hier een plaatje van de band op 20 juli 2018:
Allemensen, beste mensen! Het is vrijdag 20 juli 2018 en ik bevind mij op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Op de setlijst staat een band die PinioL heet. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar wat ik in het programmaboekje lees, wekt mijn interesse. PinioL is de samenvoeging van twee Franse bands, Poil en Ni, die zich beide bezighouden met deels gemproviseerde, deels op de rekenliniaal uitgedachte herrierock. Als de twee bands samen spelen, dan staan er twee drumstellen, twee bassen, twee gitaren en een toetsenist op het podium. Zonder dat ik een noot van de groep heb gehoord, koop ik hun dan net verschenen cd Bran Coucou. Die avond laat, even na middernacht, sta ik voor het kleine podium. Het is donker en de eerste tonen doen wat ambient aan. Langzaam komen de instrumenten improviserend tot leven en alles mondt na tien minuten uit in een grandioze bak opzwepend lawaai. Orbite, kondigt de band het stuk af. Daarna vallen we direct in een gewelddadige portie mathrock die het komende anderhalf uur zal voortduren. Op het podium staat links het ene trio van drums, bas en gitaar, rechts het andere trio, met de toetsen in het midden. Ik ben enorm onder de indruk van het bizarre en complexe werk waarin de twee bands tegen elkaar in spelen. De muzikanten zelf gaan helemaal op in dat wat ze maken en stuiteren over het podium. Ik maak er niet alles van mee. Het is geweldig en geweldig goed, maar het is me na een dag festival gewoon te veel. Als ik thuis kom en het album draai, weet ik dat ik het niet vaak zal beluisteren. Het is echt een fenomenaal muzikaal avontuur, maar het vraagt alle aandacht. Soms heeft het veel weg van de latere King Crimson (gitaarmuur la Thrak en de gitaarmozaeken). Er zijn ook dingen die ik niet zo vind, zoals de incidentele zang die wat rapperig aan doet, maar over het algemeen is dit een interessante plaat. Het album eindigt met voornoemde Orbite, orenschijnlijk een moment van rust maar zoals gezegd uitmondend in een lawine van lawaai. Heel fijn.
En hier een plaatje van de band op 20 juli 2018:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1843: Bass Communion & Freiband - vl tones
Frans de Waard mailt in 2019 naar Steven Wilson met de vraag of hij een reeks opnamen kan sturen die mogelijk kunnen leiden tot een nieuw project. Wilson wil wel even kijken en horen wat de Belgische muzikant heeft gemaakt. De Waard, die onder veel artiestennamen opereert en al eerder met Wilson heeft samengewerkt, heeft geluiden uit een oude Casio-VL op zijn laptop bewerkt tot drones. Wilson is enthousiast, hoort mogelijkheden voor Bass Communion / Freiband, bewerkt de opnamen en stuurt die terug. Na een tijdje heen en weer sturen van allerlei stukken hoeft er nog slechts een volgorde en een hoesontwerp bepaald. Fotograaf Carl Glover doet z'n vertrouwde werk en het resultaat is weer een mooi boxje met abstract drone/soundscapewerk. Twee plaatjes vormen het reguliere album en daarop krijgen we geluidscollages die soms warm, soms koud, soms rustgevend en soms beklemmend zijn. Een derde plaatje is bijgevoegd met daarop wat outtakes en eerste mixen, waardoor de speelduur in totaal op drie uur komt. Heel fijn. Ik vind het doosje op 6 juni 2022 in een kraam tijdens een grote platenbeurs hier in de straten van het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn.
Geen losse stukken uit dit doosje te vinden op YT, maar wel de gehele plaatjes:
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-06-2022 19:39:54 ]
Frans de Waard mailt in 2019 naar Steven Wilson met de vraag of hij een reeks opnamen kan sturen die mogelijk kunnen leiden tot een nieuw project. Wilson wil wel even kijken en horen wat de Belgische muzikant heeft gemaakt. De Waard, die onder veel artiestennamen opereert en al eerder met Wilson heeft samengewerkt, heeft geluiden uit een oude Casio-VL op zijn laptop bewerkt tot drones. Wilson is enthousiast, hoort mogelijkheden voor Bass Communion / Freiband, bewerkt de opnamen en stuurt die terug. Na een tijdje heen en weer sturen van allerlei stukken hoeft er nog slechts een volgorde en een hoesontwerp bepaald. Fotograaf Carl Glover doet z'n vertrouwde werk en het resultaat is weer een mooi boxje met abstract drone/soundscapewerk. Twee plaatjes vormen het reguliere album en daarop krijgen we geluidscollages die soms warm, soms koud, soms rustgevend en soms beklemmend zijn. Een derde plaatje is bijgevoegd met daarop wat outtakes en eerste mixen, waardoor de speelduur in totaal op drie uur komt. Heel fijn. Ik vind het doosje op 6 juni 2022 in een kraam tijdens een grote platenbeurs hier in de straten van het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn.
Geen losse stukken uit dit doosje te vinden op YT, maar wel de gehele plaatjes:
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-06-2022 19:39:54 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd 1844: David Cross & Andrew Keeling - October Is Marigold - Electric Chamber Music vol. 3
David Cross is de afgelopen jaren hard aan het werk en brengt het ene album na het andere uit. De violist - ooit beroemd geworden door zijn twee jaar in King Crimson (1972-1974) - zoekt vooral de samenwerking met andere muzikanten. Andrew Keeling, bijvoorbeeld. Deze multi-instrumentalist (piano, gitaar, fluit), componist, arrangeur en muziekprofessor kennen we van zijn werk voor Robert Fripp (The Wine Of Silence), zijn eigen bandjes en ensembles en zijn studieboeken over de platen van King Crimson. October Is Marigold is al de derde samenwerking tussen beide heren. Wat ze op dit derde deel maken, grenst eerder aan neoklassiek dan aan pop of rock. Cross speelt elektrische viool en Keeling gitaar, piano en fluit. Soms is het elektronisch bewerkt, maar het blijft warm en klassiek aandoend. Verwacht geen Mozart of Beethoven of Bach, maar eerder werk uit de twintigste eeuw. Ik vind het prachtig. Het album verscheen begin 2022 en zo gauw ik ervan hoorde, bestelde ik het. Pas op 10 mei 2022 kon ik het ophalen en sindsdien is het plaatje bijna dagelijks in mijn speler te vinden.
David Cross is de afgelopen jaren hard aan het werk en brengt het ene album na het andere uit. De violist - ooit beroemd geworden door zijn twee jaar in King Crimson (1972-1974) - zoekt vooral de samenwerking met andere muzikanten. Andrew Keeling, bijvoorbeeld. Deze multi-instrumentalist (piano, gitaar, fluit), componist, arrangeur en muziekprofessor kennen we van zijn werk voor Robert Fripp (The Wine Of Silence), zijn eigen bandjes en ensembles en zijn studieboeken over de platen van King Crimson. October Is Marigold is al de derde samenwerking tussen beide heren. Wat ze op dit derde deel maken, grenst eerder aan neoklassiek dan aan pop of rock. Cross speelt elektrische viool en Keeling gitaar, piano en fluit. Soms is het elektronisch bewerkt, maar het blijft warm en klassiek aandoend. Verwacht geen Mozart of Beethoven of Bach, maar eerder werk uit de twintigste eeuw. Ik vind het prachtig. Het album verscheen begin 2022 en zo gauw ik ervan hoorde, bestelde ik het. Pas op 10 mei 2022 kon ik het ophalen en sindsdien is het plaatje bijna dagelijks in mijn speler te vinden.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1845: Bill Bruford's Earthworks - Complete
Ik heb natuurlijk het hele oeuvre van Earthworks al in de kast staan. Hele oeuvre? Nee, een enkele plaat ontbreekt nog: Earthworks Underground Orchestra. En die is in de winkel niet meer te krijgen. Nu heeft meneer Bruford in 2019 een doosje uitgebracht met daarin alle cd's van zijn jazzproject Earthworks. Afgelopen 17 mei vond ik dit doosje onder de kerstboom. Of nee, het was bij de verjaardagslunch. Naast alle reguliere albums zitten er ook een aantal dvd's met concertopnamen in. En het leuke is: van die dvd's staan de opnamen ook nog eens op cd. Twintig cd's en vier dvd's telt deze lijvige doos. Het meeste had ik dus al, maar het spul wat ik niet had is het aankoopbedrag dubbel en dwars waard. De doos geeft een prachtig overzicht van wat Bruford met zijn Earthworks heeft gemaakt. Wat halverwege de jaren tachtig begon als een jazzrockfusionband, waarin Bruford met zijn toen hypermoderne elektronische Simmons drums de ritmische akkoorden legde en de andere muzikanten daaroverheen konden improviseren, daar werd in de jaren negentig Eartworks een traditioneler jazzkwartet: Bruford legde zich meer toe op compositie en akoestische drums. Iain Bellamy, Django Bates, Patrick Clahar, Steve Hamilton en Tim Garland zijn (jonge) topmuzikanten met wie hij zich heeft weten te omringen. Zelf vind ik die elektronische periode erg geinig en dus is het jammer dat daarvan nog geen drie kwartier beeldmateriaal in de box is te vinden. Daar staat dan weer tegenover dat er een compleet concert uit 2002 in zit, dat nooit eerder uitgegeven is. De cd die laat horen hoe Bruford van een demo naar een uiteindelijke studioopname toe werkte is aardig, maar die zal ik niet zo veel (meer) draaien. En een verzamelalbum erin opgenomen (terwijl alles daarop al op de andere plaatjes te vinden is), is natuurlijk belachelijk. Nou ja. Voorlopig heb ik nog wel even lol van deze dikke doos en die eerdere cd's kan ik weer verstoppen op een plek ergens achter in een kast.
Ik heb natuurlijk het hele oeuvre van Earthworks al in de kast staan. Hele oeuvre? Nee, een enkele plaat ontbreekt nog: Earthworks Underground Orchestra. En die is in de winkel niet meer te krijgen. Nu heeft meneer Bruford in 2019 een doosje uitgebracht met daarin alle cd's van zijn jazzproject Earthworks. Afgelopen 17 mei vond ik dit doosje onder de kerstboom. Of nee, het was bij de verjaardagslunch. Naast alle reguliere albums zitten er ook een aantal dvd's met concertopnamen in. En het leuke is: van die dvd's staan de opnamen ook nog eens op cd. Twintig cd's en vier dvd's telt deze lijvige doos. Het meeste had ik dus al, maar het spul wat ik niet had is het aankoopbedrag dubbel en dwars waard. De doos geeft een prachtig overzicht van wat Bruford met zijn Earthworks heeft gemaakt. Wat halverwege de jaren tachtig begon als een jazzrockfusionband, waarin Bruford met zijn toen hypermoderne elektronische Simmons drums de ritmische akkoorden legde en de andere muzikanten daaroverheen konden improviseren, daar werd in de jaren negentig Eartworks een traditioneler jazzkwartet: Bruford legde zich meer toe op compositie en akoestische drums. Iain Bellamy, Django Bates, Patrick Clahar, Steve Hamilton en Tim Garland zijn (jonge) topmuzikanten met wie hij zich heeft weten te omringen. Zelf vind ik die elektronische periode erg geinig en dus is het jammer dat daarvan nog geen drie kwartier beeldmateriaal in de box is te vinden. Daar staat dan weer tegenover dat er een compleet concert uit 2002 in zit, dat nooit eerder uitgegeven is. De cd die laat horen hoe Bruford van een demo naar een uiteindelijke studioopname toe werkte is aardig, maar die zal ik niet zo veel (meer) draaien. En een verzamelalbum erin opgenomen (terwijl alles daarop al op de andere plaatjes te vinden is), is natuurlijk belachelijk. Nou ja. Voorlopig heb ik nog wel even lol van deze dikke doos en die eerdere cd's kan ik weer verstoppen op een plek ergens achter in een kast.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1846: Robert Fripp - Washington Square Church
Ja, die dikke Frippdoos Exposures ga ik niet kopen, h. Ik ben niet helemaal debiel. Tweendertig discs vol met spul dat de geniale gitarist maakte in 1978 en 1979 in het proces waarin zijn soloplaat Exposure tot stand kwam. Ik heb de plaat en verschillende versies met verschillende remixen al meerdere keren in de kast staan. Maar er zit ook wat spul bij dat ook voor de minder debiele verzamelaar zeer interessant is. Zoals het concert dat Fripp gaf in juli en augustus 1981 in Washington Square Church in New York. Fripp heeft zijn 'frippertronics' uitgestald: twee spoelenrecorders waarmee hij oneindige loops kan maken (een kunstje dat hij van Eno had geleerd en zelf had geperfectioneerd), die hij live reproduceert en waarover hij dan met zijn gitaar melodien speelt. Die frippertronicsconcerten zijn spaarzaam uitgebracht, dus dat dit apart op de markt komt, is heel fijn. We krijgen dan ook dik vijf kwartier prachtmuziek. Niet voor iedereen, want het gieren van een gitaar over slome soundscapes moet je liggen, maar voor de liefhebbert is er weer zeer veel te genieten. Ik koop de set op 16 mei 2022 bij het verschijnen; naast een cd is er ook een surroundmix op een dvd en die moet ik toch nog 's gaan beluisteren.
(Nog) niets van te vinden op YT van dit album, wel een 'loop' die Fripp gebruikte in augustus 1981, zonder gitaar eroverheen:
Ja, die dikke Frippdoos Exposures ga ik niet kopen, h. Ik ben niet helemaal debiel. Tweendertig discs vol met spul dat de geniale gitarist maakte in 1978 en 1979 in het proces waarin zijn soloplaat Exposure tot stand kwam. Ik heb de plaat en verschillende versies met verschillende remixen al meerdere keren in de kast staan. Maar er zit ook wat spul bij dat ook voor de minder debiele verzamelaar zeer interessant is. Zoals het concert dat Fripp gaf in juli en augustus 1981 in Washington Square Church in New York. Fripp heeft zijn 'frippertronics' uitgestald: twee spoelenrecorders waarmee hij oneindige loops kan maken (een kunstje dat hij van Eno had geleerd en zelf had geperfectioneerd), die hij live reproduceert en waarover hij dan met zijn gitaar melodien speelt. Die frippertronicsconcerten zijn spaarzaam uitgebracht, dus dat dit apart op de markt komt, is heel fijn. We krijgen dan ook dik vijf kwartier prachtmuziek. Niet voor iedereen, want het gieren van een gitaar over slome soundscapes moet je liggen, maar voor de liefhebbert is er weer zeer veel te genieten. Ik koop de set op 16 mei 2022 bij het verschijnen; naast een cd is er ook een surroundmix op een dvd en die moet ik toch nog 's gaan beluisteren.
(Nog) niets van te vinden op YT van dit album, wel een 'loop' die Fripp gebruikte in augustus 1981, zonder gitaar eroverheen:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1847: Jazz Sabbath - Vol. 2
'Jazz Sabbath's 50-year-streak of misfortune ended in 2020 when their long-lost debut album was finally released; proving the songs made famous by a metal band from Birmingham were actually written by this jazz trio. Now, reunited after 52 years, Jazz Sabbath entered the studio and finished their sophomore album, which was also being recorded in 1969, but due to legal disputes with a session player had to be abandoned and never saw the light of day... until now.' Ik kocht deze legendarische plaat op 10 mei 2022. Dit keer zet pianist en bandleider Milton Keynes naast een bassist en drummer af en toe ook een gitarist in, hetgeen een breder geluidspalet geeft zonder dat het ten koste gaat van het heerlijke jazzgevoel. Het resultaat is een hilarische pianopingelplaat vol melodien die we zo goed in een zo heel andere setting kennen, met als absolute uitschieter een heerlijke versie van Paranoid.
'Jazz Sabbath's 50-year-streak of misfortune ended in 2020 when their long-lost debut album was finally released; proving the songs made famous by a metal band from Birmingham were actually written by this jazz trio. Now, reunited after 52 years, Jazz Sabbath entered the studio and finished their sophomore album, which was also being recorded in 1969, but due to legal disputes with a session player had to be abandoned and never saw the light of day... until now.' Ik kocht deze legendarische plaat op 10 mei 2022. Dit keer zet pianist en bandleider Milton Keynes naast een bassist en drummer af en toe ook een gitarist in, hetgeen een breder geluidspalet geeft zonder dat het ten koste gaat van het heerlijke jazzgevoel. Het resultaat is een hilarische pianopingelplaat vol melodien die we zo goed in een zo heel andere setting kennen, met als absolute uitschieter een heerlijke versie van Paranoid.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0901: Emerson Lake & Palmer - Peter Gunn
Het verhaal over 11 juli 1980 heb ik al vaak verteld. Die ochtend hoorde ik die ene klap op die snaredrum, die de aanzet is voor de lick van Peter Gunn, die opende een geheel nieuwe wereld voor mij. Het vijftienjarige jochie ging op zoek naar mr. Ik kocht de single op diezelfde dag en ik wist op dat moment niet dat de single voor de tweede keer was uitgebracht. Een jaar eerder verscheen hij al, maar toen deed hij niet zo veel. Een jaar later heb ik het hoesje van de single in tween geknipt en hing het aan de muur en ik weet niet meer of ik het originele plaatje nog heb. Op 3 oktober 2020 was er een platenbeursje hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en daar vond ik de single in redelijk ongeschonden staat en die staat hier nu in de kast. Op maandag 6 juni 2022 was er opnieuw een platenbeurs hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en een van de eerste interessante dingen die ik tegenkwam, was deze 12"-versie van de single. Ik wist niet eens dat er een maxisingle van was verschenen. Dat moest ik nakijken. Gelukkig was de platenbeurs buiten hier in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn en woon ik op de hoek van de straat, dus ik kon rustig even thuis op Discogs zoeken. En ja, het is een legale uitgave, slechts n maxisingleversie. En voor zeven pleuro doe ik geen miskoop. Heerlijk hebbeding.
Het verhaal over 11 juli 1980 heb ik al vaak verteld. Die ochtend hoorde ik die ene klap op die snaredrum, die de aanzet is voor de lick van Peter Gunn, die opende een geheel nieuwe wereld voor mij. Het vijftienjarige jochie ging op zoek naar mr. Ik kocht de single op diezelfde dag en ik wist op dat moment niet dat de single voor de tweede keer was uitgebracht. Een jaar eerder verscheen hij al, maar toen deed hij niet zo veel. Een jaar later heb ik het hoesje van de single in tween geknipt en hing het aan de muur en ik weet niet meer of ik het originele plaatje nog heb. Op 3 oktober 2020 was er een platenbeursje hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en daar vond ik de single in redelijk ongeschonden staat en die staat hier nu in de kast. Op maandag 6 juni 2022 was er opnieuw een platenbeurs hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en een van de eerste interessante dingen die ik tegenkwam, was deze 12"-versie van de single. Ik wist niet eens dat er een maxisingle van was verschenen. Dat moest ik nakijken. Gelukkig was de platenbeurs buiten hier in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn en woon ik op de hoek van de straat, dus ik kon rustig even thuis op Discogs zoeken. En ja, het is een legale uitgave, slechts n maxisingleversie. En voor zeven pleuro doe ik geen miskoop. Heerlijk hebbeding.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0902: Khan - Space Shanty
Ook van 'de langste platenbeurs van Nederland' (ze zetten de kramen gewoon ver uit elkaar zodat je van de ene straat naar het ene plein en van het andere plein naar de andere straat moet lopen). Dit is een legendarisch album van de band die maar een album mocht maken, voordat gitarist Steve Hillage zich bij Gong aansloot. Nick Greenwood speelt de baspartijen en Eric Peachy de drums. Echter, zeer in het oor springend zijn de toetsenpartijen van Dave Stewart, die we kennen van Egg en later National Health en Bruford. De vier heren hebben een heerlijke Canterburyplaat opgenomen. Hillage is verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de composities en hij was al snel bezig om meer materiaal voor de groep te schrijven, totdat deze uiteenviel. Dat nieuwe materiaal gebruikte Hillage later op zijn eerste soloplaat Fish Rising. Ik had dit album nog nooit gehoord en was blij dat ik een exemplaar ervan tegen kwam op de beurs. Thuis blijkt het een heruitgave uit 2006 te zijn (zoiets had ik wel verwacht). Discogs noemt hem 'unofficial', maar wonderlijk genoeg zijn er via de site wel verschillende exemplaren van te koop en verkocht. Hoe dan ook: het klinkt als een tierelier en ook al draai ik nauwelijks vinyl (toch maar eens een goede platenspeler kopen), deze wil ik nog een heleboel keer horen.
Ook van 'de langste platenbeurs van Nederland' (ze zetten de kramen gewoon ver uit elkaar zodat je van de ene straat naar het ene plein en van het andere plein naar de andere straat moet lopen). Dit is een legendarisch album van de band die maar een album mocht maken, voordat gitarist Steve Hillage zich bij Gong aansloot. Nick Greenwood speelt de baspartijen en Eric Peachy de drums. Echter, zeer in het oor springend zijn de toetsenpartijen van Dave Stewart, die we kennen van Egg en later National Health en Bruford. De vier heren hebben een heerlijke Canterburyplaat opgenomen. Hillage is verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de composities en hij was al snel bezig om meer materiaal voor de groep te schrijven, totdat deze uiteenviel. Dat nieuwe materiaal gebruikte Hillage later op zijn eerste soloplaat Fish Rising. Ik had dit album nog nooit gehoord en was blij dat ik een exemplaar ervan tegen kwam op de beurs. Thuis blijkt het een heruitgave uit 2006 te zijn (zoiets had ik wel verwacht). Discogs noemt hem 'unofficial', maar wonderlijk genoeg zijn er via de site wel verschillende exemplaren van te koop en verkocht. Hoe dan ook: het klinkt als een tierelier en ook al draai ik nauwelijks vinyl (toch maar eens een goede platenspeler kopen), deze wil ik nog een heleboel keer horen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1848: Pink Floyd - The Piper At The Gates Of Dawn
We beginnen een fijn rijtje Pink Floyd met het debuutalbum uit 1967. De tamelijk gestoorde Syd Barrett levert allerlei bizarre psychedelische liedjes aan en de hele groep is verantwoordelijk voor een paar lekker uit de bocht vliegende instrumentalen. De Floyd heeft bij het verschijnen van de elpee al veel podiumervaring in allerlei clubs in Londen en de rest van Engeland. Dat neemt niet weg dat we hier een jonge band met een fris en speels geluid te horen krijgen. Ik heb de plaat sinds halverwege de jaren tachtig op vinyl en in 2007 verscheen deze mooie remaster op twee cd's met zowel een mono- als een stereomix, die ik kocht op 10 november 2008. Ik zal eerlijk bekennen dat ik vooral de stereomix beluister, want hoe heerlijk is het om die gierende feedback van links naar rechts door de kamer te horen jengelen. En dan het outro van het niettedoorgronden Bike.
We beginnen een fijn rijtje Pink Floyd met het debuutalbum uit 1967. De tamelijk gestoorde Syd Barrett levert allerlei bizarre psychedelische liedjes aan en de hele groep is verantwoordelijk voor een paar lekker uit de bocht vliegende instrumentalen. De Floyd heeft bij het verschijnen van de elpee al veel podiumervaring in allerlei clubs in Londen en de rest van Engeland. Dat neemt niet weg dat we hier een jonge band met een fris en speels geluid te horen krijgen. Ik heb de plaat sinds halverwege de jaren tachtig op vinyl en in 2007 verscheen deze mooie remaster op twee cd's met zowel een mono- als een stereomix, die ik kocht op 10 november 2008. Ik zal eerlijk bekennen dat ik vooral de stereomix beluister, want hoe heerlijk is het om die gierende feedback van links naar rechts door de kamer te horen jengelen. En dan het outro van het niettedoorgronden Bike.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1849: Pink Floyd - Shine On - A Saucerful Of Secrets
Als de band bezig is met het tweede album, is er iets veranderd in de onderlinge verhoudingen tussen de bandleden. Syd Barrett blijkt door allerlei middelengebruik steeds minder betrouwbaar. Hij komt niet opdagen tijdens concerten en als hij er wl bij is, staat hij soms versteend op het podium. De anderen maken er het beste van maar komen al snel tot de slotsom dat het onwerkbaar is. Welkom, gitarist David Gilmour! Een tijdje treedt de band met vijf leden op, maar als Waters-Wright-Mason-Gilmour weer een keer eindeloos moeten wachten op Barrett, besluiten ze die avond en alle andere met z'n vieren te doen. Vaarwel, Syd Barrett! Ondertussen zijn de opnames van A Saucerful Of Secrets in volle gang. Barrett heeft nog wel wat gitaarpartijen ingespeeld en de absurde afsluiter Jugband Blues aangeleverd. Verder is het Waters die de scepter zwaait. Dat begint al bij de openingslick van openingsstuk Let There Be More Light. Z lekker kun je een plaat ook beginnen. Richard Wright komt met twee mooie liederen en dan is daar ook het adembenemende Set The Controls For The Heart Of The Sun, dat heel lang op de setlijst van de concerten zal blijven staan. Het titelnummer van de plaat is een driedelig werkstuk, beginnend met een abstracte improvisatie, gevolgd door een nerveuze drumdreun waaroverheen gierende feedback en psychedelische uithalen. Dit pandemonium mondt uiteindelijk uit in een etherische apocalypse waarin een kerkorgel en zoete samenzang de boventoon voert. En Corporal Clegg is wel heel erg melig met die kazoos. Halverwege de jaren tachtig schafte ik de plaat al aan op vinyl en op 5 december 1992 kocht ik de dikke doos Shine On, waarin zeven albums van Pink Floyd zitten op acht cd's. (Er zit ook nog wat extra's in, maar daarover later meer.) Een van die albums is A Saucerful Of Secrets. Die doos is onder verzamelaars nog steeds gewild, zie ik op Discogs.
Als de band bezig is met het tweede album, is er iets veranderd in de onderlinge verhoudingen tussen de bandleden. Syd Barrett blijkt door allerlei middelengebruik steeds minder betrouwbaar. Hij komt niet opdagen tijdens concerten en als hij er wl bij is, staat hij soms versteend op het podium. De anderen maken er het beste van maar komen al snel tot de slotsom dat het onwerkbaar is. Welkom, gitarist David Gilmour! Een tijdje treedt de band met vijf leden op, maar als Waters-Wright-Mason-Gilmour weer een keer eindeloos moeten wachten op Barrett, besluiten ze die avond en alle andere met z'n vieren te doen. Vaarwel, Syd Barrett! Ondertussen zijn de opnames van A Saucerful Of Secrets in volle gang. Barrett heeft nog wel wat gitaarpartijen ingespeeld en de absurde afsluiter Jugband Blues aangeleverd. Verder is het Waters die de scepter zwaait. Dat begint al bij de openingslick van openingsstuk Let There Be More Light. Z lekker kun je een plaat ook beginnen. Richard Wright komt met twee mooie liederen en dan is daar ook het adembenemende Set The Controls For The Heart Of The Sun, dat heel lang op de setlijst van de concerten zal blijven staan. Het titelnummer van de plaat is een driedelig werkstuk, beginnend met een abstracte improvisatie, gevolgd door een nerveuze drumdreun waaroverheen gierende feedback en psychedelische uithalen. Dit pandemonium mondt uiteindelijk uit in een etherische apocalypse waarin een kerkorgel en zoete samenzang de boventoon voert. En Corporal Clegg is wel heel erg melig met die kazoos. Halverwege de jaren tachtig schafte ik de plaat al aan op vinyl en op 5 december 1992 kocht ik de dikke doos Shine On, waarin zeven albums van Pink Floyd zitten op acht cd's. (Er zit ook nog wat extra's in, maar daarover later meer.) Een van die albums is A Saucerful Of Secrets. Die doos is onder verzamelaars nog steeds gewild, zie ik op Discogs.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1850: Pink Floyd - Music From The Film More!
Al heel vroeg in de carrire krijgt Pink Floyd vragen of de band filmmuziek wil maken. De bij vlagen breed uitwaaierende muziek waarin de stilte na de toon net zo belangrijk is als de noot zelf, is bij uitstek geschikt bij een bepaald soort film. Ik heb More! n keer gezien; het is een typische eindjarenzestigfilm (1969) en de muziek van Pink Floyd is niet eens op de voorgrond. Voor de soundtrack heeft de band dertien compacte songs van gemaakt. Opener Cirrus Minor stond in 1969 al op de setlijst van concerten. The Nile Song is misschien wel de hardste Pink Floydsong ooit. Cymbaline is ook lange tijd terug te vinden op de concertspeellijsten. De meeste stukken van de originele eerste elpeekant zijn van de hand van Roger Waters; plaatkant twee bevatten meer groepscomposities. Alles bij elkaar is dit een wat vergeten Floydplaat en dat is jammer, want er staat prachtig spul op. Vooral dat ietwat jengelende orgeltje van Rick Wright vind ik fijn. Ik kocht een remaster uit 1995 op 3 november 2008.
Al heel vroeg in de carrire krijgt Pink Floyd vragen of de band filmmuziek wil maken. De bij vlagen breed uitwaaierende muziek waarin de stilte na de toon net zo belangrijk is als de noot zelf, is bij uitstek geschikt bij een bepaald soort film. Ik heb More! n keer gezien; het is een typische eindjarenzestigfilm (1969) en de muziek van Pink Floyd is niet eens op de voorgrond. Voor de soundtrack heeft de band dertien compacte songs van gemaakt. Opener Cirrus Minor stond in 1969 al op de setlijst van concerten. The Nile Song is misschien wel de hardste Pink Floydsong ooit. Cymbaline is ook lange tijd terug te vinden op de concertspeellijsten. De meeste stukken van de originele eerste elpeekant zijn van de hand van Roger Waters; plaatkant twee bevatten meer groepscomposities. Alles bij elkaar is dit een wat vergeten Floydplaat en dat is jammer, want er staat prachtig spul op. Vooral dat ietwat jengelende orgeltje van Rick Wright vind ik fijn. Ik kocht een remaster uit 1995 op 3 november 2008.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1851: Pink Floyd - Ummagumma
Ja beste mensen, ik schrok me k de tering toen ik voor het eerst die ijzingwekkende gil in Careful With That Axe, Eugene hoorde. Dat moet ergens halverwege de jaren tachtig zijn geweest toen ik Ummagumma op vinyl kocht. Een remaster (uit 1994) kocht ik dan weer op 10 november 2008. Het dubbelalbum stamt uit 1969 en is misschien wel een van de vreemdste uit de Floydgeschiedenis. De eerste plaat bevat vier liveopnamen van eerder dat jaar; op de tweede plaat staan solostukken van de vier bandleden. Toetsenist Rick Wright komt met Sysyphus (Parts I-IV), Roger Waters met het landelijke lied Grantchester Meadows en de bizarre geluidscollage met de nog debielere titel Several Species Of Small Furry Animals Gathered Together In A Cave And Grooving With A Pict, David Gilmour met de psychedelische gitaarsuite The Narrow Way (Parts 1-3) en drummer Nick Mason met de fluit- en trommelsonate The Grand Vizier's Garden Party (Part 1: Entrance; Part 2: Entertainment; Part 3: Exit). Allemaal leuk en aardig en er zitten gave momenten tussen, maar het zijn de livestukken die de echte Floyd goed laten horen. Astronomy Domine is de sterke opener, Set The Controls For The Heart Of The Sun krijgt een mooie uitgesponnen versie met wat heerlijk gierende psychedelische feedback en het afsluitende A Saucerful Of Secrets is gewoon een goede versie van het studiostuk. Maar het mooist blijft de meesterlijke opbouw, het stuwende ritme, die fluisterstem, de ijselijke gil en dan de muur van geweld in Careful With That Axe, Eugene.
Ja beste mensen, ik schrok me k de tering toen ik voor het eerst die ijzingwekkende gil in Careful With That Axe, Eugene hoorde. Dat moet ergens halverwege de jaren tachtig zijn geweest toen ik Ummagumma op vinyl kocht. Een remaster (uit 1994) kocht ik dan weer op 10 november 2008. Het dubbelalbum stamt uit 1969 en is misschien wel een van de vreemdste uit de Floydgeschiedenis. De eerste plaat bevat vier liveopnamen van eerder dat jaar; op de tweede plaat staan solostukken van de vier bandleden. Toetsenist Rick Wright komt met Sysyphus (Parts I-IV), Roger Waters met het landelijke lied Grantchester Meadows en de bizarre geluidscollage met de nog debielere titel Several Species Of Small Furry Animals Gathered Together In A Cave And Grooving With A Pict, David Gilmour met de psychedelische gitaarsuite The Narrow Way (Parts 1-3) en drummer Nick Mason met de fluit- en trommelsonate The Grand Vizier's Garden Party (Part 1: Entrance; Part 2: Entertainment; Part 3: Exit). Allemaal leuk en aardig en er zitten gave momenten tussen, maar het zijn de livestukken die de echte Floyd goed laten horen. Astronomy Domine is de sterke opener, Set The Controls For The Heart Of The Sun krijgt een mooie uitgesponnen versie met wat heerlijk gierende psychedelische feedback en het afsluitende A Saucerful Of Secrets is gewoon een goede versie van het studiostuk. Maar het mooist blijft de meesterlijke opbouw, het stuwende ritme, die fluisterstem, de ijselijke gil en dan de muur van geweld in Careful With That Axe, Eugene.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1852: Pink Floyd & various artists - Zabriskie Point - Original Motion Picture Soundtrack
Deze had net zo goed bij de verzamelplaten van 'various artists' op de plank kunnen staan, maar omdat Pink Floyd (hier The Pink Floyd genoemd) nogal wat stukken aanleverde voor de soundtrack heb ik 'm bij de band staan. Zabriskie Point is een film. Nooit gezien. Wat ik begrijp is het een wazige rolprent van regisseur Michelangelo Antonioni, zeer typisch voor de tijd. Het is 1970. De originele soundtrack duurde net vijfendertig minuten en Pink Floyd is verantwoordelijk voor drie van de elf stukken. Daarnaast horen we Kaleidoscope, Grateful Dead, Patti Page, The Youngbloods, Roscoe Holcomb en John Fahey. Van de drie Floydstukken valt vooral Come In Number 51, Your Time Is Up op; het is een bewerking van hun Careful With That Axe, Eugene. De soundtrack kreeg in 1997 een remaster en daar heb ik een heruitgave uit 2010 van, die ik kocht op 5 augustus 2011. Op een tweede cd staan vier gitaarimprovisaties van Jerry Garcia en nog vier outtakes van Pink Floyd. Vooral de 'love scene' krijgt volop aandacht, ach ja. Toegegeven, dat heerlijke orgeltje van Wright en de psychedelische feedback doet het prima bij de caleidoscopische beelden van in elkaar verstrengelende lichamen die van een berg af rollen. Of zoiets.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 16-06-2022 10:43:45 ]
Deze had net zo goed bij de verzamelplaten van 'various artists' op de plank kunnen staan, maar omdat Pink Floyd (hier The Pink Floyd genoemd) nogal wat stukken aanleverde voor de soundtrack heb ik 'm bij de band staan. Zabriskie Point is een film. Nooit gezien. Wat ik begrijp is het een wazige rolprent van regisseur Michelangelo Antonioni, zeer typisch voor de tijd. Het is 1970. De originele soundtrack duurde net vijfendertig minuten en Pink Floyd is verantwoordelijk voor drie van de elf stukken. Daarnaast horen we Kaleidoscope, Grateful Dead, Patti Page, The Youngbloods, Roscoe Holcomb en John Fahey. Van de drie Floydstukken valt vooral Come In Number 51, Your Time Is Up op; het is een bewerking van hun Careful With That Axe, Eugene. De soundtrack kreeg in 1997 een remaster en daar heb ik een heruitgave uit 2010 van, die ik kocht op 5 augustus 2011. Op een tweede cd staan vier gitaarimprovisaties van Jerry Garcia en nog vier outtakes van Pink Floyd. Vooral de 'love scene' krijgt volop aandacht, ach ja. Toegegeven, dat heerlijke orgeltje van Wright en de psychedelische feedback doet het prima bij de caleidoscopische beelden van in elkaar verstrengelende lichamen die van een berg af rollen. Of zoiets.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 16-06-2022 10:43:45 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1853: Pink Floyd - Atom Heart Mother
Het reguliere Pink Floyd album uit 1970 is Atom Heart Mother. Het plaatkantlange titelstuk is een poging om verschillende ideen aan elkaar te plakken. Dat lukte de band zelf niet goed, dus vroegen ze arrangeur Ron Geesin of die iets kon doen met de suite die op dat moment nog The Amazing Pudding heette. Geesin fabriekte er een compleet orkestraal werk van. Waters heeft later wat afstand genomen van het stuk; hij vond dat het niet zo goed past in het oeuvre. Ik vind het echter grandioos. Probleem was nu wel dat het werk live onuitvoerbaar was, omdat het orkest zo'n stempel drukt op hoe het klinkt; de liveversies die ik ken die de band alleen speelt klinken dan ook kaal en monotoon en missen de kleur van de studioversie. Op de tweede plaatkant staan drie liederen door respectievelijk Waters, Wright en Gilmour en het album eindigt met het malle Alan's Psychedelic Breakfast, eveneens een serie ideen en fragmenten die aaneen geplakt zijn door keukengeluiden. Ik had de elpee natuurlijk al halverwege de jaren tachtig en op 27 oktober 2008 kocht ik een remaster uit 1994 die voortreffelijk klinkt.
Het reguliere Pink Floyd album uit 1970 is Atom Heart Mother. Het plaatkantlange titelstuk is een poging om verschillende ideen aan elkaar te plakken. Dat lukte de band zelf niet goed, dus vroegen ze arrangeur Ron Geesin of die iets kon doen met de suite die op dat moment nog The Amazing Pudding heette. Geesin fabriekte er een compleet orkestraal werk van. Waters heeft later wat afstand genomen van het stuk; hij vond dat het niet zo goed past in het oeuvre. Ik vind het echter grandioos. Probleem was nu wel dat het werk live onuitvoerbaar was, omdat het orkest zo'n stempel drukt op hoe het klinkt; de liveversies die ik ken die de band alleen speelt klinken dan ook kaal en monotoon en missen de kleur van de studioversie. Op de tweede plaatkant staan drie liederen door respectievelijk Waters, Wright en Gilmour en het album eindigt met het malle Alan's Psychedelic Breakfast, eveneens een serie ideen en fragmenten die aaneen geplakt zijn door keukengeluiden. Ik had de elpee natuurlijk al halverwege de jaren tachtig en op 27 oktober 2008 kocht ik een remaster uit 1994 die voortreffelijk klinkt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1854: Pink Floyd - Shine On - Meddle
PING! De tweede cd in de dikke Shine On-doos is Meddle, het album dat in 1971 uitkwam. Ik kocht de elpee al halverwege de jaren tachtig ergens en heb het altijd een mooie plaat gevonden. Alleen al hoe-ie begint, met de instrumentale beuker One Of These Days. Daarna krijgen we op de eerste plaatkant vier nogal slome akoestische songs, hoogst aangenaam. Het absolute hoogtepunt is Echoes, dat slechts de tweede plaatkant duurt. Schijnt dat de band lang aan het puzzelen is geweest om de uiteindelijke vorm te vinden. Er bestaan vroege versies die de titels Nothing en The Son Of Nothinghebben, een teken dat de band zelf nog niet tevreden was over hoe het klonk. Welnu, de uiteindelijke plaatversie is een van de beste dingen die Pink Floyd ooit heeft gemaakt. Na de typische lome Floydintroductie en de song volgt een instrumentaal deel. Het funky stuk met het fantastische orgeltje en de gitaar is wat mij betreft het lekkerste stukje. Dan volgt er een abstract deel met gierende feedback om uiteindelijk weer terug te keren bij het songgedeelte. En natuurlijk eindigt het met dat iconische geluid van de piano door de lesliespeaker: PING!
PING! De tweede cd in de dikke Shine On-doos is Meddle, het album dat in 1971 uitkwam. Ik kocht de elpee al halverwege de jaren tachtig ergens en heb het altijd een mooie plaat gevonden. Alleen al hoe-ie begint, met de instrumentale beuker One Of These Days. Daarna krijgen we op de eerste plaatkant vier nogal slome akoestische songs, hoogst aangenaam. Het absolute hoogtepunt is Echoes, dat slechts de tweede plaatkant duurt. Schijnt dat de band lang aan het puzzelen is geweest om de uiteindelijke vorm te vinden. Er bestaan vroege versies die de titels Nothing en The Son Of Nothinghebben, een teken dat de band zelf nog niet tevreden was over hoe het klonk. Welnu, de uiteindelijke plaatversie is een van de beste dingen die Pink Floyd ooit heeft gemaakt. Na de typische lome Floydintroductie en de song volgt een instrumentaal deel. Het funky stuk met het fantastische orgeltje en de gitaar is wat mij betreft het lekkerste stukje. Dan volgt er een abstract deel met gierende feedback om uiteindelijk weer terug te keren bij het songgedeelte. En natuurlijk eindigt het met dat iconische geluid van de piano door de lesliespeaker: PING!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1855: Pink Floyd - Obscured By Clouds
Regisseur Barbet Schroeder wist Pink Floyd wel te vinden. Na More! vraagt hij ook of de band de muziek wil verzorgen bij La Valle. De band is op dat moment bezig met het in elkaar zetten van een nieuw album, maar heeft daarvoor nog wat extra tijd nodig. Een ander project zorgt voor wat afleiding en hopelijk nieuwe inspiratie. Obscured By Clouds is een wat kort album, waarop de songs vooral gebaseerd zijn op de akoestische gitaar. De plaat is een wat vaak over het hoofd gezien werkstuk van de band en dat is jammer, want er staat geweldig spul op. De twee openingsstukken - het titelnummer en When You're In - zuigen je de Floydwereld in. Het is niet voor niets dat meneer Mason ook tijdens zijn huidige tour met zijn Saucerful Of Secrets deze twee stukken speelt. Zelf heeft Pink Floyd nauwelijks iets van de soundtrack live gespeeld en dat komt natuurlijk omdat alle aandacht ging naar de opvolger die op het podium al allerlei testversies kreeg. Ik heb de film La Vale een keer gezien en ook dit is een typisch product uit die tijd, eigenlijk wel amusant. Het album heb ik nooit op elpee gekocht, maar een remaster uit 1995 staat sinds 3 november 2008 in de kast.
Regisseur Barbet Schroeder wist Pink Floyd wel te vinden. Na More! vraagt hij ook of de band de muziek wil verzorgen bij La Valle. De band is op dat moment bezig met het in elkaar zetten van een nieuw album, maar heeft daarvoor nog wat extra tijd nodig. Een ander project zorgt voor wat afleiding en hopelijk nieuwe inspiratie. Obscured By Clouds is een wat kort album, waarop de songs vooral gebaseerd zijn op de akoestische gitaar. De plaat is een wat vaak over het hoofd gezien werkstuk van de band en dat is jammer, want er staat geweldig spul op. De twee openingsstukken - het titelnummer en When You're In - zuigen je de Floydwereld in. Het is niet voor niets dat meneer Mason ook tijdens zijn huidige tour met zijn Saucerful Of Secrets deze twee stukken speelt. Zelf heeft Pink Floyd nauwelijks iets van de soundtrack live gespeeld en dat komt natuurlijk omdat alle aandacht ging naar de opvolger die op het podium al allerlei testversies kreeg. Ik heb de film La Vale een keer gezien en ook dit is een typisch product uit die tijd, eigenlijk wel amusant. Het album heb ik nooit op elpee gekocht, maar een remaster uit 1995 staat sinds 3 november 2008 in de kast.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1856: Pink Floyd - Shine On - The Dark Side Of The Moon
De derde cd in de dikke doos die Shine On heet, is een van de allerbekendste albums aller tijden. Wat zal ik er eens over vertellen? Niet veel. Ik weet nog dat ik hem als heel jonge tiener ergens rond 1980 voor het eerst hoorde en het was niet eens zozeer de kwaliteit van de muziek zelf die me kippenvel bezorgde, maar eerder het gegeven dat de combinatie van geluiden, muziek, tekst, beelden die het allemaal opriep, dat dat alles samen n concept bleek waarin alles in elkaar overvloeide en kennelijk ook een vorm van kunst was. Zo kon muziek dus ook zijn. De elpee kocht ik ergens halverwege de jaren tachtig en sinds 1992 had ik 'm dus ook op cd. De band had de hele suite al een geruime tijd uitgetest op het podium dus voor de ware freak was er weinig nieuws onder de zon. Toch zorgde de plaat voor opschudding in de popmuziekwereld. Ik geloof dat het album 12.354 weken aangesloten in de albumlijsten stond en nog altijd geldt het onder de liefhebbers als de beste plaat ooit. Zo ver zou ik niet willen gaan. Wel staan er zeer mooie dingen op en ook nog eens in allerlei stijlen: spoken word, soft rock, elektronica, hard rock, funk, prog. Ik vind niet eens iets een echte uitschieter (met uitzondering van Money); het is meer dat het als geheel zo geweldig is. Het conceptalbum der conceptalbums, zoiets. Er is veel geschreven over waar het allemaal nou precies over gaat en helemaal duidelijk heeft nog steeds niemand het: iets met dat de waanzin van de westerse wereld ons drijft tot de duistere gekte in de kop van het individu. Wat kan het ook schelen. De plaat verveelt nooit en ik ga er weer eens ouderwets drienveertig minuten voor zitten.
De derde cd in de dikke doos die Shine On heet, is een van de allerbekendste albums aller tijden. Wat zal ik er eens over vertellen? Niet veel. Ik weet nog dat ik hem als heel jonge tiener ergens rond 1980 voor het eerst hoorde en het was niet eens zozeer de kwaliteit van de muziek zelf die me kippenvel bezorgde, maar eerder het gegeven dat de combinatie van geluiden, muziek, tekst, beelden die het allemaal opriep, dat dat alles samen n concept bleek waarin alles in elkaar overvloeide en kennelijk ook een vorm van kunst was. Zo kon muziek dus ook zijn. De elpee kocht ik ergens halverwege de jaren tachtig en sinds 1992 had ik 'm dus ook op cd. De band had de hele suite al een geruime tijd uitgetest op het podium dus voor de ware freak was er weinig nieuws onder de zon. Toch zorgde de plaat voor opschudding in de popmuziekwereld. Ik geloof dat het album 12.354 weken aangesloten in de albumlijsten stond en nog altijd geldt het onder de liefhebbers als de beste plaat ooit. Zo ver zou ik niet willen gaan. Wel staan er zeer mooie dingen op en ook nog eens in allerlei stijlen: spoken word, soft rock, elektronica, hard rock, funk, prog. Ik vind niet eens iets een echte uitschieter (met uitzondering van Money); het is meer dat het als geheel zo geweldig is. Het conceptalbum der conceptalbums, zoiets. Er is veel geschreven over waar het allemaal nou precies over gaat en helemaal duidelijk heeft nog steeds niemand het: iets met dat de waanzin van de westerse wereld ons drijft tot de duistere gekte in de kop van het individu. Wat kan het ook schelen. De plaat verveelt nooit en ik ga er weer eens ouderwets drienveertig minuten voor zitten.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1857: Pink Floyd - The Dark Side Of The Moon
In 2011 verscheen het legendarische album voor de zoveelste keer. Er was een dikke doos met heel veel (in mijn ogen overbodig) extra's; ik ging voor de afgeslankte versie ervan en die kocht ik op 4 januari 2012. Deze 'Experience Edition' bevat een zoveelste remaster - die overigens ook weer geweldig klinkt - plus een extra plaatje, met daarop de hele suite live opgenomen in The Empire Pool, Wembley in Londen in 1974. Opvallend is hoe alles nagenoeg klinkt als de studioversie, met hier en daar een wat uitgebreidere solo. Voor de gelegenheid komen Dick Parry en een zwikkie achtergrondzangeressen het podium op. Money klinkt belachelijk vet en Any Colour You Like grenst aan de waanzin, maar dat is geloof ik ook het thema van de hele monstercompositie.
In 2011 verscheen het legendarische album voor de zoveelste keer. Er was een dikke doos met heel veel (in mijn ogen overbodig) extra's; ik ging voor de afgeslankte versie ervan en die kocht ik op 4 januari 2012. Deze 'Experience Edition' bevat een zoveelste remaster - die overigens ook weer geweldig klinkt - plus een extra plaatje, met daarop de hele suite live opgenomen in The Empire Pool, Wembley in Londen in 1974. Opvallend is hoe alles nagenoeg klinkt als de studioversie, met hier en daar een wat uitgebreidere solo. Voor de gelegenheid komen Dick Parry en een zwikkie achtergrondzangeressen het podium op. Money klinkt belachelijk vet en Any Colour You Like grenst aan de waanzin, maar dat is geloof ik ook het thema van de hele monstercompositie.
![Pink Floyd - Any Colour You Like (Live At The Empire Pool, Wembley, London 1974) [2011 Remaster]](https://i.ytimg.com/vi/Pp_6uodppaY/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1858: Pink Floyd - Shine On - Wish You Were Here
Het vierde plaatje in de dikke Shine On-doos is Wish You Were Here. Het moet ergens in 1979 zijn geweest dat ik dit album voor het eerst hoorde. Mijn iets oudere broer had wat elpees van iemand geleend en toen hij een middag niet in huis was, sloop ik naar zijn slaapkamer en draaide de platen. Het was dit album dat me direct raakte. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Alles liep in elkaar over en het leek n grote compositie te zijn. De machinegeluiden, de muziek die uit de radio leek te komen, de gierende synthesizersolo, de trage songs en die weergaloze opening van de plaat; alles hoorde bij elkaar en was goed voor drie kwartier verdwijnen in een totaal andere wereld. Ik nam de elpee gelijk op een cassettebandje op en heb dat bandje zo ongeveer stukgedraaid. In de loop van de jaren erna kocht ik 'm zelf ook en om zekere redenen heeft de plaat voor mij grote emotionele waarde - er waren tijden dat ik 'm niet kon draaien zonder te janken. Fantastisch hoesconcept ook: de plaat gaat over absentie en gemis en de hoes zat verstopt in plastic folie zodat-ie er ook niet was. Van de afwezigheid (hoewel?) van Syd Barrett tot aan de ontbrekende bandzanger in Have A Cigar: dit is een conceptalbum uitgewerkt als geen ander. Tot op de dag van vandaag vind ik dit d allerbeste Floydplaat.
Het vierde plaatje in de dikke Shine On-doos is Wish You Were Here. Het moet ergens in 1979 zijn geweest dat ik dit album voor het eerst hoorde. Mijn iets oudere broer had wat elpees van iemand geleend en toen hij een middag niet in huis was, sloop ik naar zijn slaapkamer en draaide de platen. Het was dit album dat me direct raakte. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Alles liep in elkaar over en het leek n grote compositie te zijn. De machinegeluiden, de muziek die uit de radio leek te komen, de gierende synthesizersolo, de trage songs en die weergaloze opening van de plaat; alles hoorde bij elkaar en was goed voor drie kwartier verdwijnen in een totaal andere wereld. Ik nam de elpee gelijk op een cassettebandje op en heb dat bandje zo ongeveer stukgedraaid. In de loop van de jaren erna kocht ik 'm zelf ook en om zekere redenen heeft de plaat voor mij grote emotionele waarde - er waren tijden dat ik 'm niet kon draaien zonder te janken. Fantastisch hoesconcept ook: de plaat gaat over absentie en gemis en de hoes zat verstopt in plastic folie zodat-ie er ook niet was. Van de afwezigheid (hoewel?) van Syd Barrett tot aan de ontbrekende bandzanger in Have A Cigar: dit is een conceptalbum uitgewerkt als geen ander. Tot op de dag van vandaag vind ik dit d allerbeste Floydplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1859: Pink Floyd - Wish You Were Here
In 1974 speelt Pink Floyd tijdens concerten - naast de gehele Dark Side Of The Moon - een eerste versie van Shine On You Crazy Diamond en ook twee nieuwe lange stukken die de voorlopige titels Raving And Drooling en You Gotta Be Crazy krijgen. Iedereen verwacht dan ook dat deze drie stukken een plek gaan krijgen op het nieuwe Pink Floyd album in 1975. Shine On zal uiteindelijk het sleutelstuk van Wish You Were Here zijn, handelend over oudbandlid Syd Barrett. De legende vertelt dat Barrett tijdens de opnamen van het album plots in de studio opdook, totaal onherkenbaar omdat hij net alleen dik maar ook volledig kaalgeschoren (inclusief wenkbrauwen) was. Er gaan ook verhalen dat het nooit gebeurd is. De andere twee stukken zijn niet op Wish You Were Here te horen, maar liveversies van alle drie (opgenomen in Wembley in 1974) vinden we terug op de Experience Edition van het album, dat verscheen in 2011. Ik liet de dikke doos aan me voorbijgaan, maar kocht wel deze dubbelcdversie op 20 januari 2012. Ook klinken Wine Glasses van het 'Household Objects Project' dat uiteindelijk in de prullenbak verdween; hoewel, de wijnglazen zijn te horen tijdens de opening van Shine On. Verder krijgen we een alternatieve versie van Have A Cigar en van titelnummer Wish You Were Here. Tijdens het laatste speelt violist Stphane Grapelli mee, hetgeen het lied een geheel andere klank geeft. Op het eerste plaatje horen we het originele album in een zoveelste remix en deze klinkt ook weer algeheel super.
In 1974 speelt Pink Floyd tijdens concerten - naast de gehele Dark Side Of The Moon - een eerste versie van Shine On You Crazy Diamond en ook twee nieuwe lange stukken die de voorlopige titels Raving And Drooling en You Gotta Be Crazy krijgen. Iedereen verwacht dan ook dat deze drie stukken een plek gaan krijgen op het nieuwe Pink Floyd album in 1975. Shine On zal uiteindelijk het sleutelstuk van Wish You Were Here zijn, handelend over oudbandlid Syd Barrett. De legende vertelt dat Barrett tijdens de opnamen van het album plots in de studio opdook, totaal onherkenbaar omdat hij net alleen dik maar ook volledig kaalgeschoren (inclusief wenkbrauwen) was. Er gaan ook verhalen dat het nooit gebeurd is. De andere twee stukken zijn niet op Wish You Were Here te horen, maar liveversies van alle drie (opgenomen in Wembley in 1974) vinden we terug op de Experience Edition van het album, dat verscheen in 2011. Ik liet de dikke doos aan me voorbijgaan, maar kocht wel deze dubbelcdversie op 20 januari 2012. Ook klinken Wine Glasses van het 'Household Objects Project' dat uiteindelijk in de prullenbak verdween; hoewel, de wijnglazen zijn te horen tijdens de opening van Shine On. Verder krijgen we een alternatieve versie van Have A Cigar en van titelnummer Wish You Were Here. Tijdens het laatste speelt violist Stphane Grapelli mee, hetgeen het lied een geheel andere klank geeft. Op het eerste plaatje horen we het originele album in een zoveelste remix en deze klinkt ook weer algeheel super.
![Pink Floyd - Raving And Drooling (Live At Wembley 1974) [2011 Mix]](https://i.ytimg.com/vi/6MENC3iA11U/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1860: Pink Floyd - Shine On - Animals
Kwamen Raving And Drooling en You Gotta Be Crazy dan niet terecht op Wish You Were Here; op Animals uit 1977 zijn ze beide te vinden, zij het met tamelijk andere teksten en onder geheel andere titels: Sheep en Dogs. Animals is het vijfde album uit de Shine On-doos. Inmiddels is Pink Floyd ook nogal een instituut geworden en zijn de onderlinge verhoudingen tussen bandleden niet optimaal meer. Roger Waters probeert zijn ideen voor grootse concepten aan de anderen te slijten, die deze met gematigd enthousiasme verwelkomen. Daar waar voorgaande platen nog echte groepswerken waren, daar is Animals grotendeels het werk van Waters met her en der een bijdrage van Gilmour. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo weg ben van Animals. Het is zeker niet slecht, maar ik hoor weinig vuur of gedrevenheid. Gilmours gitaarwerk is om door een ringetje te halen (misschien is het wel te gelikt) en Waters' boosheid klinkt overal goed doorheen; toch doet het me niet zo veel. Het lange Dogs heeft niet echt een kop en een staart, het in tween geknipte Pigs On The Wing klinkt niet meer dan een poging om alles bij elkaar te houden. De band toert met de plaat, de stadions worden groter en de afstand tussen het publiek en de band ook.
Kwamen Raving And Drooling en You Gotta Be Crazy dan niet terecht op Wish You Were Here; op Animals uit 1977 zijn ze beide te vinden, zij het met tamelijk andere teksten en onder geheel andere titels: Sheep en Dogs. Animals is het vijfde album uit de Shine On-doos. Inmiddels is Pink Floyd ook nogal een instituut geworden en zijn de onderlinge verhoudingen tussen bandleden niet optimaal meer. Roger Waters probeert zijn ideen voor grootse concepten aan de anderen te slijten, die deze met gematigd enthousiasme verwelkomen. Daar waar voorgaande platen nog echte groepswerken waren, daar is Animals grotendeels het werk van Waters met her en der een bijdrage van Gilmour. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo weg ben van Animals. Het is zeker niet slecht, maar ik hoor weinig vuur of gedrevenheid. Gilmours gitaarwerk is om door een ringetje te halen (misschien is het wel te gelikt) en Waters' boosheid klinkt overal goed doorheen; toch doet het me niet zo veel. Het lange Dogs heeft niet echt een kop en een staart, het in tween geknipte Pigs On The Wing klinkt niet meer dan een poging om alles bij elkaar te houden. De band toert met de plaat, de stadions worden groter en de afstand tussen het publiek en de band ook.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1861: Pink Floyd - Shine On - The Wall
Het zesde en zevende plaatje uit de Shine On-doos bevatten de dubbelelpee The Wall uit 1979. Ik herinner me nog goed dat de plaat uitkwam en onder enkele klasgenoten een hevige discussie ontketende. De een vond hem geniaal, de ander leuk maar te lang. Mijn achterbuurjongen liet hem me horen en zei: 'Ze moesten zo nodig weer een dubbelelpee maken.' Pas jaren later, toen ik zelf de albums van Pink Floyd ging kopen, realiseerde ik me dat Pink Floyd nooit eerder een dubbelelpee had gemaakt - met uitzondering van de deels live- en deels studioplaat Ummuagumma - en het dus gruwelijke onzin was wat de achterbuurjongen had gezegd. Na Animals kwam Rogers Waters met twee ideen voor een nieuwe plaat. De ene beschreef de nachtmerries tijdens de verschillende slaapstadia in een enkele nacht; dat idee wees de rest van de groep af en bewaarde Waters voor zijn eerste soloalbum (The Pros And Cons Of Hitch-Hiking). Voor het concept van The Wall gebruikte Waters zijn traumatische ervaringen met het publiek; na afloop van het laatste concert van de Animalstour had hij zich bedreigd gevoeld door een fan en hem bespuugd. Zo kwam hij op het idee van de rockster die letterlijk een muur om zich heen bouwt om zich af te zonderen en veilig te voelen. Tijdens de concerten van Pink Floyd in 1980 werd - eveneens letterlijk - een muur opgebouwd tussen het publiek en de band. Misschien bevat The Wall wel te veel thema's: een jeugdtrauma (door een vader die stierf in de oorlog), de bandervaringen, de dunne scheidslijn tussen weldenkendheid en fascisme, enzovoorts. Feit is dat The Wall een ongekend succes was voor de band en het leverde ook nog eens d hitsingle op. Ik vind The Wall niet de allerbeste Floydplaat, maar wel een intrigerende. Ik vind ook dat je het album van voor naar achter moet horen en dan komen er een heleboel parels voorbij. In The Flesh, Mother, Goodbye Blue Sky, Young Lust, Hey You!, Nobody Home en ook een heleboel beklemmende momenten. Daarnaast zorgde de plaat en de tour ook voor scheuring in de band: na jarenlange spanning werd Rick Wright nauwelijks nog betrokken bij het productieproces en na de tour zette Waters de toetsenist uit de band.
Het zesde en zevende plaatje uit de Shine On-doos bevatten de dubbelelpee The Wall uit 1979. Ik herinner me nog goed dat de plaat uitkwam en onder enkele klasgenoten een hevige discussie ontketende. De een vond hem geniaal, de ander leuk maar te lang. Mijn achterbuurjongen liet hem me horen en zei: 'Ze moesten zo nodig weer een dubbelelpee maken.' Pas jaren later, toen ik zelf de albums van Pink Floyd ging kopen, realiseerde ik me dat Pink Floyd nooit eerder een dubbelelpee had gemaakt - met uitzondering van de deels live- en deels studioplaat Ummuagumma - en het dus gruwelijke onzin was wat de achterbuurjongen had gezegd. Na Animals kwam Rogers Waters met twee ideen voor een nieuwe plaat. De ene beschreef de nachtmerries tijdens de verschillende slaapstadia in een enkele nacht; dat idee wees de rest van de groep af en bewaarde Waters voor zijn eerste soloalbum (The Pros And Cons Of Hitch-Hiking). Voor het concept van The Wall gebruikte Waters zijn traumatische ervaringen met het publiek; na afloop van het laatste concert van de Animalstour had hij zich bedreigd gevoeld door een fan en hem bespuugd. Zo kwam hij op het idee van de rockster die letterlijk een muur om zich heen bouwt om zich af te zonderen en veilig te voelen. Tijdens de concerten van Pink Floyd in 1980 werd - eveneens letterlijk - een muur opgebouwd tussen het publiek en de band. Misschien bevat The Wall wel te veel thema's: een jeugdtrauma (door een vader die stierf in de oorlog), de bandervaringen, de dunne scheidslijn tussen weldenkendheid en fascisme, enzovoorts. Feit is dat The Wall een ongekend succes was voor de band en het leverde ook nog eens d hitsingle op. Ik vind The Wall niet de allerbeste Floydplaat, maar wel een intrigerende. Ik vind ook dat je het album van voor naar achter moet horen en dan komen er een heleboel parels voorbij. In The Flesh, Mother, Goodbye Blue Sky, Young Lust, Hey You!, Nobody Home en ook een heleboel beklemmende momenten. Daarnaast zorgde de plaat en de tour ook voor scheuring in de band: na jarenlange spanning werd Rick Wright nauwelijks nog betrokken bij het productieproces en na de tour zette Waters de toetsenist uit de band.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1862: Pink Floyd - The Wall
Ook de dikke doos die in 2012 verscheen van dit album liet ik aan mij voorbijgaan. Wel kocht ik de 'Experience Edition'-versie (op 17 december 2012). De remaster van de plaat daarop klinkt helemaal geweldig, maar dat deed mijn oorspronkelijke elpee die ik halverwege de jaren tachtig kocht ook al. Interessant is het derde schijfje, met daarop vijf kwartier demomateriaal voor de plaat. Zowel de songs als het verhaal staan hierop nog grotendeels in de steigers. Sommige stukjes zijn nog helemaal anders, maar andere zijn al bijna af, bijvoorbeeld Goodbye Blue Sky dat al het complete vocale arrangement heeft. Interessant dus, maar ik moet zeggen dat ik het niet veel beluister.
Ook de dikke doos die in 2012 verscheen van dit album liet ik aan mij voorbijgaan. Wel kocht ik de 'Experience Edition'-versie (op 17 december 2012). De remaster van de plaat daarop klinkt helemaal geweldig, maar dat deed mijn oorspronkelijke elpee die ik halverwege de jaren tachtig kocht ook al. Interessant is het derde schijfje, met daarop vijf kwartier demomateriaal voor de plaat. Zowel de songs als het verhaal staan hierop nog grotendeels in de steigers. Sommige stukjes zijn nog helemaal anders, maar andere zijn al bijna af, bijvoorbeeld Goodbye Blue Sky dat al het complete vocale arrangement heeft. Interessant dus, maar ik moet zeggen dat ik het niet veel beluister.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1863: Pink Floyd - The Final Cut
Een Waters soloplaat, het slechtste Pink Floydalbum ooit: The Final Cut is een minder geliefd album. Na de monstertour rondom The Wall komt Roger Waters met zijn volgende nachtmerrie, omgezet in een anti-oorlogsconcept voor elpee. De andere twee bandleden (Rick Wright is eruit getrapt) zijn niet echt enthousiast en hun bijdragen aan deze plaat zijn dan ook minimaal. Waters vraagt een boel sessiemuzikanten (waaronder Michael Kamen) om te komen helpen en het resultaat is een beklemmende plaat waarin Waters zijn jeugdtrauma over zijn overleden vader van zich af speelt, zingt en schreeuwt. Ik moet zeggen: ik vind het een mooi album. Er zit zeer veel dynamiek in en de orkestrale partijen bezorgen me vaak kippenvel. Het kleine liedje One Of The Few en Paranoid Eyes vind ik wonderschoon. De plaat verschijnt in 1983 en maakt weinig indruk op de muziekwereld. Waters laat Pink Floyd voor wat het is en stort zich op een solocarrire. Het blijft een paar jaar nogal stil rondom de band. Ik koop een vinylversie van dit album halverwege de jaren tachtig en een remaster uit 2004 staat sinds 24 november 2008 hier in de kast.
Een Waters soloplaat, het slechtste Pink Floydalbum ooit: The Final Cut is een minder geliefd album. Na de monstertour rondom The Wall komt Roger Waters met zijn volgende nachtmerrie, omgezet in een anti-oorlogsconcept voor elpee. De andere twee bandleden (Rick Wright is eruit getrapt) zijn niet echt enthousiast en hun bijdragen aan deze plaat zijn dan ook minimaal. Waters vraagt een boel sessiemuzikanten (waaronder Michael Kamen) om te komen helpen en het resultaat is een beklemmende plaat waarin Waters zijn jeugdtrauma over zijn overleden vader van zich af speelt, zingt en schreeuwt. Ik moet zeggen: ik vind het een mooi album. Er zit zeer veel dynamiek in en de orkestrale partijen bezorgen me vaak kippenvel. Het kleine liedje One Of The Few en Paranoid Eyes vind ik wonderschoon. De plaat verschijnt in 1983 en maakt weinig indruk op de muziekwereld. Waters laat Pink Floyd voor wat het is en stort zich op een solocarrire. Het blijft een paar jaar nogal stil rondom de band. Ik koop een vinylversie van dit album halverwege de jaren tachtig en een remaster uit 2004 staat sinds 24 november 2008 hier in de kast.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1864: Pink Floyd - Shine On - A Momentary Lapse Of Reason
In 1987 komt dan het bericht dat gitarist David Gilmour samen met drummer Nick Mason een plaat heeft gemaakt en die uitbrengt onder de naam Pink Floyd. Een van de vele sessiemuzikanten in toetsenist Rick Wright. Van Roger Waters geen spoor te bekennen. Eind 1987 koop ik de elpee en ik vind 'm niet de beste Pink Floyd, maar toch ook zeker niet slecht. Opener Signs Of Life is misschien iets te provocerend een typisch instrumentaaltje vol open ruimte en met een gitaarsolo waarin de stilte na de toon net zo belangrijk is als de toon zelf. Stukken als Learning To Fly en One Slip zijn mij te lichtvoetig, On The Turning Away is te geforceerd een kenmerkend Floydnummer en veel van de tweede plaatkant klinkt mij te geconstrueerd in de oren, maar daar staan klappers als The Dogs Of War en Sorrow tegenover. Is The Final Cut volgens de critici een soloplaat van Roger Waters; A Momentary Lapse Of Reason is een egodocument van David Gilmour. Hoewel, tijdens de tour die erop volgt is Wright gewoon lid van de band en de tour is een enorm succes. Er is onlangs maar weer eens een nieuwe versie van dit album uitgekomen (mede als onderdeel van een zoveelste monsterbox The Later Years) waarop de elektronische drums zijn vervangen door wat organischer instrumenten. Ik heb 'm nog niet gehoord en vraag me af of ik dat ga doen. A Momentary Lapse Of Reason is een product uit z'n tijd en ik vind 'm prima zoals hij is. Het is overigens ook het zevende album en het achtste plaatje uit de Shine On-doos.
In 1987 komt dan het bericht dat gitarist David Gilmour samen met drummer Nick Mason een plaat heeft gemaakt en die uitbrengt onder de naam Pink Floyd. Een van de vele sessiemuzikanten in toetsenist Rick Wright. Van Roger Waters geen spoor te bekennen. Eind 1987 koop ik de elpee en ik vind 'm niet de beste Pink Floyd, maar toch ook zeker niet slecht. Opener Signs Of Life is misschien iets te provocerend een typisch instrumentaaltje vol open ruimte en met een gitaarsolo waarin de stilte na de toon net zo belangrijk is als de toon zelf. Stukken als Learning To Fly en One Slip zijn mij te lichtvoetig, On The Turning Away is te geforceerd een kenmerkend Floydnummer en veel van de tweede plaatkant klinkt mij te geconstrueerd in de oren, maar daar staan klappers als The Dogs Of War en Sorrow tegenover. Is The Final Cut volgens de critici een soloplaat van Roger Waters; A Momentary Lapse Of Reason is een egodocument van David Gilmour. Hoewel, tijdens de tour die erop volgt is Wright gewoon lid van de band en de tour is een enorm succes. Er is onlangs maar weer eens een nieuwe versie van dit album uitgekomen (mede als onderdeel van een zoveelste monsterbox The Later Years) waarop de elektronische drums zijn vervangen door wat organischer instrumenten. Ik heb 'm nog niet gehoord en vraag me af of ik dat ga doen. A Momentary Lapse Of Reason is een product uit z'n tijd en ik vind 'm prima zoals hij is. Het is overigens ook het zevende album en het achtste plaatje uit de Shine On-doos.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1865: Pink Floyd - Shine On - The Pink Floyd Early Singles
Het achtste album en negende plaatje in de Shine On-doos is dit verzamelingetje van de eerste vijf singles van Pink Floyd. De albums in de box zitten in mooie zwarte doosjes met daarop een sticker met het plaatje van het album; als je alle cd's op een rijtje in de kast zet, zie je op de ruggen het prisma van The Dark Side Of The Moon . Waarom dit kleine overzicht van singles dan in een goedkoop kartonnen digipack zit is me een raadsel. Het gebodene op het plaatje is overigens hoogst vermakelijk. Niet alleen de A-kantjes van die eerste vijf singles staan erop, ook de bijbehorende B-zijden. Arnold Layne was het legendarische debuut van de band; het is geschreven door Syd Barrett en handelt over een figuur die damesondergoed van de waslijnen uit de tuinen in Londen jat. See Emily Play was de opvolger en hoewel net zo iconisch kon het net niet tippen aan het debuut. Met Apples And Oranges, It Wouldt Be So Nice en Point Me At The Sky bevindt de band zich nog in de psychedelische hippieperiode. Veel van het materiaal op het plaatje is ook terug te vinden op de net zo legendarische verzamelaar Relics. Interessant is de studioversie van Careful With That Axe, Eugene, de B-kant van Point Me At The Sky, dat in deze versie lang niet zo griezelig is als de liveuitvoering die op Ummagumma staat. Met dit driendertig minuten durende hebbending doen we de Shine On-doos dicht.
Het achtste album en negende plaatje in de Shine On-doos is dit verzamelingetje van de eerste vijf singles van Pink Floyd. De albums in de box zitten in mooie zwarte doosjes met daarop een sticker met het plaatje van het album; als je alle cd's op een rijtje in de kast zet, zie je op de ruggen het prisma van The Dark Side Of The Moon . Waarom dit kleine overzicht van singles dan in een goedkoop kartonnen digipack zit is me een raadsel. Het gebodene op het plaatje is overigens hoogst vermakelijk. Niet alleen de A-kantjes van die eerste vijf singles staan erop, ook de bijbehorende B-zijden. Arnold Layne was het legendarische debuut van de band; het is geschreven door Syd Barrett en handelt over een figuur die damesondergoed van de waslijnen uit de tuinen in Londen jat. See Emily Play was de opvolger en hoewel net zo iconisch kon het net niet tippen aan het debuut. Met Apples And Oranges, It Wouldt Be So Nice en Point Me At The Sky bevindt de band zich nog in de psychedelische hippieperiode. Veel van het materiaal op het plaatje is ook terug te vinden op de net zo legendarische verzamelaar Relics. Interessant is de studioversie van Careful With That Axe, Eugene, de B-kant van Point Me At The Sky, dat in deze versie lang niet zo griezelig is als de liveuitvoering die op Ummagumma staat. Met dit driendertig minuten durende hebbending doen we de Shine On-doos dicht.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1866: Pink Floyd - The Division Bell
De opvolger van de nu door Gilmour aangevoerde Pink Floyd komt in 1994. The Division Bell is deels meer van hetzelfde, zij het dat het allemaal veel subtieler is uitgewerkt. De atmosfeer is over het algemeen zeer ingetogen, slechts af en toe zijn er wat rauwere uitspattingen. Ook dit keer opent de plaat provocerend met zo'n verstilde instrumental (Cluster One), alsof het nooit anders is geweest. Marooned is ook zo'n typische Floydinstrumentaal. Eerlijk gezegd vind ik de helft van de plaat wat vlak. Ik mis het vuur, dat bijtende dat Waters inbracht, maar er staan zeer mooie dingen op. What Do You Want From Me en Keep Talking zijn uitermate sterk en afsluiter High Hopes is ook een van de hoogtepunten. Ik kocht het album niet gelijk bij het verschijnen, maar een paar maanden later (13 mei 1994) toen ik door verschillende bekenden en recensies was overtuigd dat ik deze toch ook echt moest hebben. Pink Floyd toerde nog zeer uitgebreid in 1994 en de twee jaren daarna en daarna weer werd het stil ...
De opvolger van de nu door Gilmour aangevoerde Pink Floyd komt in 1994. The Division Bell is deels meer van hetzelfde, zij het dat het allemaal veel subtieler is uitgewerkt. De atmosfeer is over het algemeen zeer ingetogen, slechts af en toe zijn er wat rauwere uitspattingen. Ook dit keer opent de plaat provocerend met zo'n verstilde instrumental (Cluster One), alsof het nooit anders is geweest. Marooned is ook zo'n typische Floydinstrumentaal. Eerlijk gezegd vind ik de helft van de plaat wat vlak. Ik mis het vuur, dat bijtende dat Waters inbracht, maar er staan zeer mooie dingen op. What Do You Want From Me en Keep Talking zijn uitermate sterk en afsluiter High Hopes is ook een van de hoogtepunten. Ik kocht het album niet gelijk bij het verschijnen, maar een paar maanden later (13 mei 1994) toen ik door verschillende bekenden en recensies was overtuigd dat ik deze toch ook echt moest hebben. Pink Floyd toerde nog zeer uitgebreid in 1994 en de twee jaren daarna en daarna weer werd het stil ...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1867: Pink Floyd - The Endless River
Na de megatour van 1994 is er dan nog een eenmalige renie met alle vier de bandleden tijdens het Live 8 op 2 juli 2005. Waters, Mason en Wright schijnen het echt leuk te vinden; Gilmour staat er saggerijnig bij. 15 september 2008 overlijdt toetseninst Richard Wright (kanker) en opnieuw is het een hele tijd stil. Gilmour en Waters zijn beiden bezig met hun solowerk. En dan in 2014 verschijnt deze The Endless River. Het zijn opnames van de sessies uit 1993 (voor The Division Bell) en dan vooral van toetsenpartijen van Wright. Gilmour mixt ze samen met Phil Manzanera, Andy Jackson en Youth tot vier langere suites, voegt daar nog wat gitaar- en drumwerk en wat koortjes aan toe en hoppa: het eerbetoon aan Richard Wright is klaar. Ik koop het album bij het verschijnen op 14 november 2014 en ben eigenlijk best aangenaam verrast. Lome, gedragen, licht psychedelische en ietwat zweverige muziek en: geheel instrumentaal. Het afsluitende lied Louder Than Words vind ik dan ook eerder een anticlimax dan een hoogtepunt van het album.
Na de megatour van 1994 is er dan nog een eenmalige renie met alle vier de bandleden tijdens het Live 8 op 2 juli 2005. Waters, Mason en Wright schijnen het echt leuk te vinden; Gilmour staat er saggerijnig bij. 15 september 2008 overlijdt toetseninst Richard Wright (kanker) en opnieuw is het een hele tijd stil. Gilmour en Waters zijn beiden bezig met hun solowerk. En dan in 2014 verschijnt deze The Endless River. Het zijn opnames van de sessies uit 1993 (voor The Division Bell) en dan vooral van toetsenpartijen van Wright. Gilmour mixt ze samen met Phil Manzanera, Andy Jackson en Youth tot vier langere suites, voegt daar nog wat gitaar- en drumwerk en wat koortjes aan toe en hoppa: het eerbetoon aan Richard Wright is klaar. Ik koop het album bij het verschijnen op 14 november 2014 en ben eigenlijk best aangenaam verrast. Lome, gedragen, licht psychedelische en ietwat zweverige muziek en: geheel instrumentaal. Het afsluitende lied Louder Than Words vind ik dan ook eerder een anticlimax dan een hoogtepunt van het album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1868: Pink Floyd - The Early Years 1967-1972 - Cre/ation
In 2016 kondigt Pink Floyd de debiel dikke doos The Early Years - 1965-1972 (met daarin 12.354 cd's, 2.354 dvd's en 354 blurays) aan. Die ga ik natuurlijk niet kopen. Wel schaf ik mijzelf op 12 december 2016 het uittreksel op dubbelcd aan. Eigenlijk ben ik zeer aangenaam verrast. Er staan originele mixen van eerste singles op, nooit eerder verschenen versies van obscure tracks, BBC-opnamen, spul van de Zabriskie Point sessies, een rare liveversie van Atom Heart Mother, een oerversie van Echoes (Nothing part 14) en wat 2016-mixen van materiaal van Obscured By Clouds. Zo goed als alles is nooit eerder verkrijgbaar geweest. Zal ik dan toch, maar niet alles ... ?
In 2016 kondigt Pink Floyd de debiel dikke doos The Early Years - 1965-1972 (met daarin 12.354 cd's, 2.354 dvd's en 354 blurays) aan. Die ga ik natuurlijk niet kopen. Wel schaf ik mijzelf op 12 december 2016 het uittreksel op dubbelcd aan. Eigenlijk ben ik zeer aangenaam verrast. Er staan originele mixen van eerste singles op, nooit eerder verschenen versies van obscure tracks, BBC-opnamen, spul van de Zabriskie Point sessies, een rare liveversie van Atom Heart Mother, een oerversie van Echoes (Nothing part 14) en wat 2016-mixen van materiaal van Obscured By Clouds. Zo goed als alles is nooit eerder verkrijgbaar geweest. Zal ik dan toch, maar niet alles ... ?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1869: Pink Floyd - The Early Years 1965-1967 - Cambridge St/ation
Die debiel dikke doos bevat een zevental boxsets. Zes daarvan verschijnen ook los. Na het beluisteren van de samenvattende dubbelcd ben ik toch benieuwd naar meer en ik besluit een paar van die losse boxsets te kopen. Op 18 september 2017 bijvoorbeeld schaf ik de eerste uit de doos aan. In de set twee cd's, een dvd en een bluray. Op het eerste plaatje staat interessant spul: heel vroege studioopnames (uit 1965) met gitarist Rado Klose, studiowerk uit 1966 en 1967 en nieuwe mixen van de eerste singles, plus het beruchte Vegetable Man eindelijk officieel. Op het tweede plaatje horen we een (deel van het) concert in Stockholm in 1967. Heel geweldig klinkt het niet; de stemmen horen we nauwelijks, maar instrumentaal is het lekker trippie. Dat kunnen we ook zeggen van de negen John Latham versies: de band improviseert er in de studio op los. De dvd en de bluray bevat hetzelfde materiaal: 'videoclips' van de eerste singles, obscure liveopnames, televisieoptredens en een enkel interview. Het meeste is niet echt om aan te zien, zo slecht is de beeldkwaliteit. Maar vanuit het oogpunt van historische waarde misstaat dit niet in de kast.
Die debiel dikke doos bevat een zevental boxsets. Zes daarvan verschijnen ook los. Na het beluisteren van de samenvattende dubbelcd ben ik toch benieuwd naar meer en ik besluit een paar van die losse boxsets te kopen. Op 18 september 2017 bijvoorbeeld schaf ik de eerste uit de doos aan. In de set twee cd's, een dvd en een bluray. Op het eerste plaatje staat interessant spul: heel vroege studioopnames (uit 1965) met gitarist Rado Klose, studiowerk uit 1966 en 1967 en nieuwe mixen van de eerste singles, plus het beruchte Vegetable Man eindelijk officieel. Op het tweede plaatje horen we een (deel van het) concert in Stockholm in 1967. Heel geweldig klinkt het niet; de stemmen horen we nauwelijks, maar instrumentaal is het lekker trippie. Dat kunnen we ook zeggen van de negen John Latham versies: de band improviseert er in de studio op los. De dvd en de bluray bevat hetzelfde materiaal: 'videoclips' van de eerste singles, obscure liveopnames, televisieoptredens en een enkel interview. Het meeste is niet echt om aan te zien, zo slecht is de beeldkwaliteit. Maar vanuit het oogpunt van historische waarde misstaat dit niet in de kast.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1870: Pink Floyd - The Early Years 1968 - Germin/ation
De tweede boxset uit de debiel dikke doos kocht ik op 25 september 2017. Dit keer slechts n cd, waarop singleversies uit 1968 (goh), maar ook opnamen voor de BBC op 25 juni en 2 december van dat jaar. Het is het jaar dat de band worstelt met Syd Barrett, die onhandelbaar blijkt en uiteindelijk laat de groep hem achter. David Gilmour is in zijn plek. Het is ook het jaar van het album A Saucerful Of Secrets en tijdens de BBC sessies horen we eerste versies van stukken daarvan. Het titelnummer heet dan nog The Massed Gadgets Of Hercules en single B-kant Careful With That Axe, Eugene draagt de titel Murderotic Woman. Op de dvd en bluray vinden we televisiebeelden uit het programma Tienerklanken uit Brussel en Baton Rouge in Parijs, aangevuld met wat interviewfragmenten, promo video's en ander spul. Niet alles is even goed om aan te zien, maar toch weer een fijne aanvulling op het oeuvre.
De tweede boxset uit de debiel dikke doos kocht ik op 25 september 2017. Dit keer slechts n cd, waarop singleversies uit 1968 (goh), maar ook opnamen voor de BBC op 25 juni en 2 december van dat jaar. Het is het jaar dat de band worstelt met Syd Barrett, die onhandelbaar blijkt en uiteindelijk laat de groep hem achter. David Gilmour is in zijn plek. Het is ook het jaar van het album A Saucerful Of Secrets en tijdens de BBC sessies horen we eerste versies van stukken daarvan. Het titelnummer heet dan nog The Massed Gadgets Of Hercules en single B-kant Careful With That Axe, Eugene draagt de titel Murderotic Woman. Op de dvd en bluray vinden we televisiebeelden uit het programma Tienerklanken uit Brussel en Baton Rouge in Parijs, aangevuld met wat interviewfragmenten, promo video's en ander spul. Niet alles is even goed om aan te zien, maar toch weer een fijne aanvulling op het oeuvre.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1871: Pink Floyd - The Early Years 1969 - Dramatis/ation
De derde box uit de debiel dikke doos gaat over 1969. Deze wilde ik echt graag hebben, dus ik kocht hem op 27 maart 2017 al. Op de eerste cd staan outtakes van de soundtrack voor More, opnamen voor de BBC op 12 mei en live in Paradiso op 9 augustus (lange versies van Set The Controls, Careful en Saucerful). Het tweede cd'tje staat vol met nog meer opnamen uit Nederland: op 17 september speelde Pink Floyd de twee lange songsuites The Man en The Journey. Beide suites bestaan uit bekende stukken (die een andere titel hebben gekregen), afgewisseld met gemproviseerd gepiel. Op de dvd en bluray vinden we televisieopnamen uit Parijs en Londen en het beroemde Essener Pop en Blues festival. Maar het interessantst zijn de beelden van het concert op 25 oktober tijdens het festival in Amougies, Belgi en ja hoor: gelukkig zit de versie van Interstellar Overdrive erbij; het is het legendarische moment dat Frank Zappa (die de aankondigingen tijdens het Festival Actuel deed) mee jamt. Op deze beelden hebben we heel lang moeten wachten en ze vallen niet tegen. Kortom: zeer interessante box!
Van Amougies geen 'officile' beelden, maar dit komt aardig in de buurt:
De derde box uit de debiel dikke doos gaat over 1969. Deze wilde ik echt graag hebben, dus ik kocht hem op 27 maart 2017 al. Op de eerste cd staan outtakes van de soundtrack voor More, opnamen voor de BBC op 12 mei en live in Paradiso op 9 augustus (lange versies van Set The Controls, Careful en Saucerful). Het tweede cd'tje staat vol met nog meer opnamen uit Nederland: op 17 september speelde Pink Floyd de twee lange songsuites The Man en The Journey. Beide suites bestaan uit bekende stukken (die een andere titel hebben gekregen), afgewisseld met gemproviseerd gepiel. Op de dvd en bluray vinden we televisieopnamen uit Parijs en Londen en het beroemde Essener Pop en Blues festival. Maar het interessantst zijn de beelden van het concert op 25 oktober tijdens het festival in Amougies, Belgi en ja hoor: gelukkig zit de versie van Interstellar Overdrive erbij; het is het legendarische moment dat Frank Zappa (die de aankondigingen tijdens het Festival Actuel deed) mee jamt. Op deze beelden hebben we heel lang moeten wachten en ze vallen niet tegen. Kortom: zeer interessante box!
Van Amougies geen 'officile' beelden, maar dit komt aardig in de buurt:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1872: Pink Floyd - The Early Years 1970 - Devi/ation
De vierde box uit de debiel dikke doos gaat over 1970. De eerste cd begint met een liveversie uit november van het plaatkantlange stuk Atom Heart Mother en daarna volgen BBC-opnamen uit juli, waaronder ook weer een versie van Atom Heart Mother, ditmaal met een blazerssectie. De tweede cd is grotendeels gevuld met nooit eerder verschenen opnamen voor de soundtrack van de film Zabriskie Point., aangevuld met een opname van Atom Heart Mother, nu slechts door de band alleen. Op de twee dvd's en de bluray livebeelden van televisie in San Francisco in april, St Tropez in augustus, met het Roland Petit Ballet in Parijs in december, aangevuld met 'bonusmateriaal' (dat minder goede beeldkwaliteit heeft) uit Hyde Park in juli. In totaal krijgen we nog eens vier versies van Atom Heart Mother. Nu heb ik daar geen enkel bezwaar tegen; ik vind 1970 een zeer interessant jaar voor Pink Floyd en dus kocht ik de box al op 24 april 2017.
De vierde box uit de debiel dikke doos gaat over 1970. De eerste cd begint met een liveversie uit november van het plaatkantlange stuk Atom Heart Mother en daarna volgen BBC-opnamen uit juli, waaronder ook weer een versie van Atom Heart Mother, ditmaal met een blazerssectie. De tweede cd is grotendeels gevuld met nooit eerder verschenen opnamen voor de soundtrack van de film Zabriskie Point., aangevuld met een opname van Atom Heart Mother, nu slechts door de band alleen. Op de twee dvd's en de bluray livebeelden van televisie in San Francisco in april, St Tropez in augustus, met het Roland Petit Ballet in Parijs in december, aangevuld met 'bonusmateriaal' (dat minder goede beeldkwaliteit heeft) uit Hyde Park in juli. In totaal krijgen we nog eens vier versies van Atom Heart Mother. Nu heb ik daar geen enkel bezwaar tegen; ik vind 1970 een zeer interessant jaar voor Pink Floyd en dus kocht ik de box al op 24 april 2017.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1873: Pink Floyd - The Early Years 1971 - Reverber/ation
De vijfde box uit de debiel dikke doos gaat over het jaar 1971, het jaar dat Meddle in de maak is. Ook een interessant jaar en vandaar dat ik hem koop op 8 mei 2017. En cd dit keer, maar wat voor eentje! Na een beetje vreemde start (Nothing 14, hier is Echoes nog in ontwikkeling) krijgen we een uur lang echt fantastische en fantastisch klinkende BBC-opnames van 30 september met uitstekende versies van Fat Old Son, One Of These Days, Embryo en natuurlijk Echoes. Op de dvd en bluray staat nogal een allegaartje aan spul: interviews, televisiebeelden, livestukjes en wat 'bonusmateriaal' (lees: slechte beeld- en geluidskwaliteit) van Atom Heart Mother uitgevoerd in Japan in augustus. Leuke set, weer.
Niet veel 'officieel' aan beeldmateriaal op YT, dus dan maar:
De vijfde box uit de debiel dikke doos gaat over het jaar 1971, het jaar dat Meddle in de maak is. Ook een interessant jaar en vandaar dat ik hem koop op 8 mei 2017. En cd dit keer, maar wat voor eentje! Na een beetje vreemde start (Nothing 14, hier is Echoes nog in ontwikkeling) krijgen we een uur lang echt fantastische en fantastisch klinkende BBC-opnames van 30 september met uitstekende versies van Fat Old Son, One Of These Days, Embryo en natuurlijk Echoes. Op de dvd en bluray staat nogal een allegaartje aan spul: interviews, televisiebeelden, livestukjes en wat 'bonusmateriaal' (lees: slechte beeld- en geluidskwaliteit) van Atom Heart Mother uitgevoerd in Japan in augustus. Leuke set, weer.
Niet veel 'officieel' aan beeldmateriaal op YT, dus dan maar:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1874: Pink Floyd - The Early Years 1972 - Obfusc/ation
De zesde box uit de debiel dikke doos gaat over 1972. Dit leek aanvankelijk de minst interessante, want op het eerste plaatje staat de 2016 remix van het hele album Obscured By Clouds, maar toen ik ontdekte dat het tweede cd'tje de volledige soundtrack van Live At Pompeii bevat, toen moest ik ook deze aanschaffen. Dat deed ik (pas) op 20 mei 2019. Obscured By Clouds klinkt echt geweldig, maar die Pompeii-opnamen ook! Heel fijn dat het stuk Echoes niet (zoals in de film) in tween is geknipt. Als bonus is er nog een alternatieve take van Careful With That Axe, Eugene toegevoegd. Op de meegeleverde dvd en bluray zien we beelden van de opnames voor Obscured By Clouds in Chateau d'Herouville in februari en stukjes met het Roland Petit Ballet uit 1972/1973, plus krijgen we de surround mix van de stukken van Pompeii. Ondertussen heb ik alle zes de los uitgegeven boxen uit de debiel dikke doos in de kast staan ...
De zesde box uit de debiel dikke doos gaat over 1972. Dit leek aanvankelijk de minst interessante, want op het eerste plaatje staat de 2016 remix van het hele album Obscured By Clouds, maar toen ik ontdekte dat het tweede cd'tje de volledige soundtrack van Live At Pompeii bevat, toen moest ik ook deze aanschaffen. Dat deed ik (pas) op 20 mei 2019. Obscured By Clouds klinkt echt geweldig, maar die Pompeii-opnamen ook! Heel fijn dat het stuk Echoes niet (zoals in de film) in tween is geknipt. Als bonus is er nog een alternatieve take van Careful With That Axe, Eugene toegevoegd. Op de meegeleverde dvd en bluray zien we beelden van de opnames voor Obscured By Clouds in Chateau d'Herouville in februari en stukjes met het Roland Petit Ballet uit 1972/1973, plus krijgen we de surround mix van de stukken van Pompeii. Ondertussen heb ik alle zes de los uitgegeven boxen uit de debiel dikke doos in de kast staan ...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1875: Pink Floyd - The Early Years 1967-1972 - Continu/ation
De zevende box uit de debiel dikke doos is niet apart verkrijgbaar, want exclusief voor de dikke doos. Toen ik op 13 mei 2019 de zesde box bestelde in een plaatselijke platenwinkel (dat was de zesde en laatste die ik nog moest), zei de aardige jongeman achter de balie: 'We hebben zo'n debiel dikke doos open moeten trekken en hebben de zes boxen verkocht. Nu zitten we nog met zo'n zevende box en die kunnen we niet verkopen. Hier, mag je hebben.' Vt!? Die zevende box bevat spul voor de echte Floydfan. Op de cd staan BBC-opnamen uit september en december 1967 en uit 1968, plus muziek voor de film The Committee en Echoes live in Wembley in 1974. De BBC-opnamen klinken niet zo heel goed, maar zijn toch weer interessant, want afwijkende versies. Op de dvd en bluray staat een allegaartje van spul, bijvoorbeeld (televisie)beelden van Wie Petersilie uit Stuttgart 1969, van het Kralingen Pop Festival in 1970 en van The Amsterdam Rock Circus uit 1972. Het merendeel van de beelden is ook niet zo goed van kwaliteit, maar amusant is het wel. Ook de hele film The Committee staat erop. Op de tweede dvd en bluray zien we dan de complete films More en La Vallee van regisseur Barbet Schroeder waarvoor Pink Floyd de muziek maakte. De twee Franse films zijn niet ondertiteld, dus ik moet mijn beste Frans (petit peux) uit mijn geheugen zien te graven. Het zijn beide vage films uit 1969 en 1972, maar de beelden en muziek zijn zeer onderhoudend. Ik riep dat ik de debiel dikke doos niet ging kopen, maar uiteindelijk heb ik nu wel de inhoud van de debiel dikke doos gewoon in huis.
Natuurlijk is er geen spul uit deze box 'officieel' op YT, maar een pief post:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-07-2022 13:55:30 ]
De zevende box uit de debiel dikke doos is niet apart verkrijgbaar, want exclusief voor de dikke doos. Toen ik op 13 mei 2019 de zesde box bestelde in een plaatselijke platenwinkel (dat was de zesde en laatste die ik nog moest), zei de aardige jongeman achter de balie: 'We hebben zo'n debiel dikke doos open moeten trekken en hebben de zes boxen verkocht. Nu zitten we nog met zo'n zevende box en die kunnen we niet verkopen. Hier, mag je hebben.' Vt!? Die zevende box bevat spul voor de echte Floydfan. Op de cd staan BBC-opnamen uit september en december 1967 en uit 1968, plus muziek voor de film The Committee en Echoes live in Wembley in 1974. De BBC-opnamen klinken niet zo heel goed, maar zijn toch weer interessant, want afwijkende versies. Op de dvd en bluray staat een allegaartje van spul, bijvoorbeeld (televisie)beelden van Wie Petersilie uit Stuttgart 1969, van het Kralingen Pop Festival in 1970 en van The Amsterdam Rock Circus uit 1972. Het merendeel van de beelden is ook niet zo goed van kwaliteit, maar amusant is het wel. Ook de hele film The Committee staat erop. Op de tweede dvd en bluray zien we dan de complete films More en La Vallee van regisseur Barbet Schroeder waarvoor Pink Floyd de muziek maakte. De twee Franse films zijn niet ondertiteld, dus ik moet mijn beste Frans (petit peux) uit mijn geheugen zien te graven. Het zijn beide vage films uit 1969 en 1972, maar de beelden en muziek zijn zeer onderhoudend. Ik riep dat ik de debiel dikke doos niet ging kopen, maar uiteindelijk heb ik nu wel de inhoud van de debiel dikke doos gewoon in huis.
Natuurlijk is er geen spul uit deze box 'officieel' op YT, maar een pief post:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-07-2022 13:55:30 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1876: Pink Floyd - The Return Of The Sun - Live In Italy 1971
Alsof ik nog niet genoeg vroege (lees: pre-DarkSide) Pink Floyd in de kast heb. De afgelopen jaren verschijnen er (onofficieel) een paar concerten uit de periode 1967-1972. Deze weet ik te bemachtigen op 7 juni 2022; hij is dan net uit. Het concert is opgenomen op 19 juni 1971 in Brescia in Itali. Het geluid is uitstekend en de setlist grandioos: Atom Heart Mother, Careful With That Axe Eugene, Fat Old Sun, Embryo op de eerste cd (die dik een uur duurt, dus tel uit hoe uitgesponnen de boel is). Het tweede plaatje opent met The Return Of The Son Of Nothing, een ruim vijfentwintig minuten durende versie van het stuk dat op dat moment de definitieve titel Echoes nog niet heeft. Na Set The Controls For The Heart Of The Sun en Cymbalyne is een lange A Saucerful Of Secrets de formele afsluiter. Een unieke Blues is de toegift. Mooie uitvoeringen, vooral het orgeltje van Richard Wright is gedurende het hele concert fenomenaal en een gave aanvulling op de verzameling.
Niets van deze uitgave te vinden op YT (niet gek, want onofficieel), maar wel een andere bootleg:
Alsof ik nog niet genoeg vroege (lees: pre-DarkSide) Pink Floyd in de kast heb. De afgelopen jaren verschijnen er (onofficieel) een paar concerten uit de periode 1967-1972. Deze weet ik te bemachtigen op 7 juni 2022; hij is dan net uit. Het concert is opgenomen op 19 juni 1971 in Brescia in Itali. Het geluid is uitstekend en de setlist grandioos: Atom Heart Mother, Careful With That Axe Eugene, Fat Old Sun, Embryo op de eerste cd (die dik een uur duurt, dus tel uit hoe uitgesponnen de boel is). Het tweede plaatje opent met The Return Of The Son Of Nothing, een ruim vijfentwintig minuten durende versie van het stuk dat op dat moment de definitieve titel Echoes nog niet heeft. Na Set The Controls For The Heart Of The Sun en Cymbalyne is een lange A Saucerful Of Secrets de formele afsluiter. Een unieke Blues is de toegift. Mooie uitvoeringen, vooral het orgeltje van Richard Wright is gedurende het hele concert fenomenaal en een gave aanvulling op de verzameling.
Niets van deze uitgave te vinden op YT (niet gek, want onofficieel), maar wel een andere bootleg:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1877: The London Philharmonic Orchestra - Us And Them - Symphonic Prog
Dit bijzondere project verscheen in 1995 en is dus alweer dik vijfentwintig jaar oud. Ik kocht de cd op 23 december van dat jaar. Jaz Coleman heeft een negental Pink Floydstukken gearrangeerd voor orkest en het London Philharmonic Orchestra voert dat dan uit. Youth produceert de hele boel. Op het repertoire staan stukken van The Dark Side Of The Moon (Breathe, Time, The Great Gig In The Sky, Money en Us And Them) en The Wall (Another Brick In The Wall Part II, Nobody Home en Comfortably Numb). Als toegift is er Time (The Old Tree With Winding Roots Behind The Lake Of Dreams Mix). Niet alles werkt even goed in orkestrale versie en sommige stukken zijn bijna onherkenbaar, maar er zitten ook prachtige fragmenten tussen. Heb het in geen tijden meer gehoord.
Geen 'officile' video's van de plaat te vinden:
Dit bijzondere project verscheen in 1995 en is dus alweer dik vijfentwintig jaar oud. Ik kocht de cd op 23 december van dat jaar. Jaz Coleman heeft een negental Pink Floydstukken gearrangeerd voor orkest en het London Philharmonic Orchestra voert dat dan uit. Youth produceert de hele boel. Op het repertoire staan stukken van The Dark Side Of The Moon (Breathe, Time, The Great Gig In The Sky, Money en Us And Them) en The Wall (Another Brick In The Wall Part II, Nobody Home en Comfortably Numb). Als toegift is er Time (The Old Tree With Winding Roots Behind The Lake Of Dreams Mix). Niet alles werkt even goed in orkestrale versie en sommige stukken zijn bijna onherkenbaar, maar er zitten ook prachtige fragmenten tussen. Heb het in geen tijden meer gehoord.
Geen 'officile' video's van de plaat te vinden:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1878: Pigs And Pyramids - An All Star Lineup Performing The Songs Of Pink Floyd
Billy Sherwood overspoelt al geruime tijd de markt met tributeplaten, waarvoor hij allerlei grootheden weet te strikken. In 2002 komt hij met dit album, dat hij produceert samen met Bob Kulick. De gastenlijst is lang, te lang om hier weer te geven. Selectie: zo'n beetje heel Toto, Jimmy Haslip, Glenn Hughes, Jeff Baxter, Fee Waybill, Tony Levin, Robben Ford, Vinnie Colaiuta, Aynsley Dunbar, Derek Sherinian en Dweezil Zappa. Het resultaat is dan ook gevarieerd. Over het algemeen is er een wat vlakke stemming, een eenvormig geluid. Sommige stukken doen wat hardrockachtig aan en dat vind ik niet zo goed passen bij de muziek van Floyd. De songs komen van de drie grote platen Dark Side, Wish en The Wall. Opvallend goed werkt de versie van Comfortably Numb, uitgevoerd door Sherwood zelf samen met zijn Yesmaatjes bassist Chris Squire en drummer Alan White. Ik koop dit album op 21 november 2002 en ik draai het bijna nooit.
Billy Sherwood overspoelt al geruime tijd de markt met tributeplaten, waarvoor hij allerlei grootheden weet te strikken. In 2002 komt hij met dit album, dat hij produceert samen met Bob Kulick. De gastenlijst is lang, te lang om hier weer te geven. Selectie: zo'n beetje heel Toto, Jimmy Haslip, Glenn Hughes, Jeff Baxter, Fee Waybill, Tony Levin, Robben Ford, Vinnie Colaiuta, Aynsley Dunbar, Derek Sherinian en Dweezil Zappa. Het resultaat is dan ook gevarieerd. Over het algemeen is er een wat vlakke stemming, een eenvormig geluid. Sommige stukken doen wat hardrockachtig aan en dat vind ik niet zo goed passen bij de muziek van Floyd. De songs komen van de drie grote platen Dark Side, Wish en The Wall. Opvallend goed werkt de versie van Comfortably Numb, uitgevoerd door Sherwood zelf samen met zijn Yesmaatjes bassist Chris Squire en drummer Alan White. Ik koop dit album op 21 november 2002 en ik draai het bijna nooit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1879: various artists - Back Against The Wall
Sherwood doet het drie jaar later nog eens dunnetjes over met dit album, dat ik koop op 30 januari 2006, kort na verschijnen. Dit keer de gehele The Wall-plaat. Deels maakt hij zich er gemakkelijk van af, want de stukken die ook op het vorige Floyd-tribute stonden, vinden we hier eveneens terug. Voor de rest zijn er zeer mooie versies van Hey You en Waiting For The Worms. De gastenlijst is aanzienlijk uitgebreider: Howe, Squire, White, Kaye en Wakeman (van Yes), Keith Emerson, John Wetton, Larry Fast, Ian Anderson, noemt u ze maar eens op. Over het algemeen blijft het allemaal dicht bij het origineel. Niet erg, want toch vermakelijk.
Sherwood doet het drie jaar later nog eens dunnetjes over met dit album, dat ik koop op 30 januari 2006, kort na verschijnen. Dit keer de gehele The Wall-plaat. Deels maakt hij zich er gemakkelijk van af, want de stukken die ook op het vorige Floyd-tribute stonden, vinden we hier eveneens terug. Voor de rest zijn er zeer mooie versies van Hey You en Waiting For The Worms. De gastenlijst is aanzienlijk uitgebreider: Howe, Squire, White, Kaye en Wakeman (van Yes), Keith Emerson, John Wetton, Larry Fast, Ian Anderson, noemt u ze maar eens op. Over het algemeen blijft het allemaal dicht bij het origineel. Niet erg, want toch vermakelijk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1880: Brian Eno - Rams - Original Soundtrack Album
Net als ik vind dat ik wel genoeg ambient spul van Eno heb, kom ik op 20 juni 2022 voor een spotprijs deze cd uit 2021 tegen. Het is de cd-versie van een elpee die het jaar ervoor al verscheen, volgens mij voor Record Store Day. De muziek is de soundtrack voor een documentaire over de Duitse ontwerper Dieter Rams. Het is typisch Eno: veel ambient, pianoklanken die hij heeft bewerkt tot ze onherkenbaar zijn en uitermate sfeervol. Echt vernieuwend is het daarmee niet, maar dat kan me geen bal schelen. Mooi drie kwartier weer.
Nauwelijks iets 'officieels' van deze soundtrack te vinden op YT:
Net als ik vind dat ik wel genoeg ambient spul van Eno heb, kom ik op 20 juni 2022 voor een spotprijs deze cd uit 2021 tegen. Het is de cd-versie van een elpee die het jaar ervoor al verscheen, volgens mij voor Record Store Day. De muziek is de soundtrack voor een documentaire over de Duitse ontwerper Dieter Rams. Het is typisch Eno: veel ambient, pianoklanken die hij heeft bewerkt tot ze onherkenbaar zijn en uitermate sfeervol. Echt vernieuwend is het daarmee niet, maar dat kan me geen bal schelen. Mooi drie kwartier weer.
Nauwelijks iets 'officieels' van deze soundtrack te vinden op YT:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1881: Kansas - Leftoverture
Een Welshe muziekvriend plaatste ergens afbeeldingen van albums die hij aan het beluisteren was. Van de vier had ik er drie. 'Welke heb je dan niet?' vroeg hij. 'Kansas,' antwoordde ik met een rood hoofd (maar dat zag hij niet, want dit speelt zich online af). Onmiddellijk gaf hij wat luistertips. Nog geen week later, op 20 juni 2022, bevond ik mij in een plaatselijke platenwinkel en kocht ik voor een prikkie de remaster uit 2001 van dit (kennelijk) legendarische album uit 1976. Ja, Kansas is geheel aan mij voorbij gegaan, al ken ik dat liedje Dust In The Wind geloof ik wel (heet het zo?). Leftoverture is het vierde studioalbum van deze Amerikaanse (prog)rockgroep en velen beschouwen het als het beste wat de band ooit gemaakt heeft. Vanaf opener (en single) Carry On Wayward Son zit het gelijk snor: pakkende meerstemmige zang, bijzondere tempi en maatwisselingen zonder dat het t ingewikkeld wordt, stevig en toch niet te ruig, goede composities, een verrassend groepsgeluid door de viool van Robby Steinhardt, fraaie arrangementen en een prima geluid (op deze remaster). Die opener (en single) en de afsluiter, het vierdelige Magnum Opus, vind ik wel het beste van de plaat. Gitarist/toetsenist Kerry Livgren blijkt de grootste compositorische vinger in de pap te hebben; voorheen schijnt toetsenist Steve Walsh de meeste muziek te schrijven. Op deze remaster uit 2001 staan nog twee bonusstukken: liveuitvoeringen van Carry On Wayward Son en Cheyenne Anthem, opgenomen tijdens twee verschillende concerten in 1977. Mooie plaat, ga ik zeker veel beluisteren en wie weet koop ik dan nog een paar albums uit deze hoogtijdagen van de groep. Welshe muziekvriend blij.
Een Welshe muziekvriend plaatste ergens afbeeldingen van albums die hij aan het beluisteren was. Van de vier had ik er drie. 'Welke heb je dan niet?' vroeg hij. 'Kansas,' antwoordde ik met een rood hoofd (maar dat zag hij niet, want dit speelt zich online af). Onmiddellijk gaf hij wat luistertips. Nog geen week later, op 20 juni 2022, bevond ik mij in een plaatselijke platenwinkel en kocht ik voor een prikkie de remaster uit 2001 van dit (kennelijk) legendarische album uit 1976. Ja, Kansas is geheel aan mij voorbij gegaan, al ken ik dat liedje Dust In The Wind geloof ik wel (heet het zo?). Leftoverture is het vierde studioalbum van deze Amerikaanse (prog)rockgroep en velen beschouwen het als het beste wat de band ooit gemaakt heeft. Vanaf opener (en single) Carry On Wayward Son zit het gelijk snor: pakkende meerstemmige zang, bijzondere tempi en maatwisselingen zonder dat het t ingewikkeld wordt, stevig en toch niet te ruig, goede composities, een verrassend groepsgeluid door de viool van Robby Steinhardt, fraaie arrangementen en een prima geluid (op deze remaster). Die opener (en single) en de afsluiter, het vierdelige Magnum Opus, vind ik wel het beste van de plaat. Gitarist/toetsenist Kerry Livgren blijkt de grootste compositorische vinger in de pap te hebben; voorheen schijnt toetsenist Steve Walsh de meeste muziek te schrijven. Op deze remaster uit 2001 staan nog twee bonusstukken: liveuitvoeringen van Carry On Wayward Son en Cheyenne Anthem, opgenomen tijdens twee verschillende concerten in 1977. Mooie plaat, ga ik zeker veel beluisteren en wie weet koop ik dan nog een paar albums uit deze hoogtijdagen van de groep. Welshe muziekvriend blij.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1882: Mystery - Caught In The Whirlwind Of Time
Ik heb nog nooit de muziek van Mystery gehoord als ik de Canadese band zie en hoor spelen op het Midsummer Prog Festival op zaterdag 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg. Ik heb er wel eens vn gehoord. Dat het mooi en goed moet zijn en ik moet het altijd een keer gaan beluisteren. Bovendien weet ik dat een zanger, ene Benoit David, een tijdje deel heeft uitgemaakt van de band, tot hij in 2007 door ene Chris Squire werd opgebeld met de vraag of hij de zanger van Yes wilde worden. David stemde in en dus kon Mystery op zoek naar een andere zanger. Nu heeft Jean Pageau k zo'n hoogheldere stem en sinds een boel jaren is hij nu de leadzanger. Mystery maakt een soort neoprog die veel weg heeft van de oude Marillion (met Fish maar dan met een geheel ander soort zanger dus), maar toch heel veel eigens heeft. Stevig stampende passages en lyrische lijnen wisselen elkaar af. En dus ben ik benieuwd op 25 juni en ik word dan ook geenszins teleurgesteld. In dik vijf kwartier krijgen we een fikse portie schitterende prog. Zo schitterend, dat ik na afloop naar de merchandisestand loop en deze set koop. Een compleet concert, opgenomen op 17 november 2018 in onze Boerderij te Zoetermeer. Een lang concert; de dik tweenhalf uur zijn verdeeld over drie cd's. En dan zit daar ook nog eens een bluray bij met de beelden van het concert. De cd's heb ik vandaag voor het eerst eens gedraaid en die bluray komt nog wel. Mooie set!
En vooruit, een plaatje van 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg:
Ik heb nog nooit de muziek van Mystery gehoord als ik de Canadese band zie en hoor spelen op het Midsummer Prog Festival op zaterdag 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg. Ik heb er wel eens vn gehoord. Dat het mooi en goed moet zijn en ik moet het altijd een keer gaan beluisteren. Bovendien weet ik dat een zanger, ene Benoit David, een tijdje deel heeft uitgemaakt van de band, tot hij in 2007 door ene Chris Squire werd opgebeld met de vraag of hij de zanger van Yes wilde worden. David stemde in en dus kon Mystery op zoek naar een andere zanger. Nu heeft Jean Pageau k zo'n hoogheldere stem en sinds een boel jaren is hij nu de leadzanger. Mystery maakt een soort neoprog die veel weg heeft van de oude Marillion (met Fish maar dan met een geheel ander soort zanger dus), maar toch heel veel eigens heeft. Stevig stampende passages en lyrische lijnen wisselen elkaar af. En dus ben ik benieuwd op 25 juni en ik word dan ook geenszins teleurgesteld. In dik vijf kwartier krijgen we een fikse portie schitterende prog. Zo schitterend, dat ik na afloop naar de merchandisestand loop en deze set koop. Een compleet concert, opgenomen op 17 november 2018 in onze Boerderij te Zoetermeer. Een lang concert; de dik tweenhalf uur zijn verdeeld over drie cd's. En dan zit daar ook nog eens een bluray bij met de beelden van het concert. De cd's heb ik vandaag voor het eerst eens gedraaid en die bluray komt nog wel. Mooie set!
En vooruit, een plaatje van 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Nu even pauze. Tot over een week of twee.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1883: Camembert - Schnrgl Attahk
Oiapok is een band uit Strasbourg en die zie en hoor ik afgelopen zaterdag spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De band speelt geen Zappa, maar flink doormeanderende melodieuze progjazz. Wat heeft dit met Camembert te maken? Waarom begin je over Oiapok? Welnu, het festival kon de twee vorige jaren niet doorgaan en op de oorspronkelijke lijst met bands voor 2020 stond Camembert. Die band speelde niet afgelopen weekend, maar de bandleden hebben met een wat uitgebreidere bezetting (inclusief zangeres) een nieuwe band gestart en die heet Oiapok. Oiapok klinkt anders dan Camembert, al komt het jazzy geluid aardig overeen. Tijdens het festival, afgelopen vrijdag 15 juli 2022, kocht ik de debuutplaat van Camembert. Op dit album uit 2011 speelt de band de heerlijke 'cheese rock' la Gong en Zappa's album The Grand Wazoo. Avontuurlijke shit waarin van alles gebeurt. Een viertal ultrakorte intermezzi wisselen de vier langere werken af en vooral de suite La Danse Du Chameau is indrukwekkend, al is de plaat van voor naar achter niet te versmaden. Ik had hun tweede album Negative Toe uit 2017 al (zie bijna twee jaar geleden) en ben nu eigenlijk ook wel benieuwd of er een plaat van Oiapok aankomt.
En vooruit, hier een foto van Oiapok, gemaakt afgelopen zaterdag:
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-07-2022 10:53:40 ]
Oiapok is een band uit Strasbourg en die zie en hoor ik afgelopen zaterdag spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De band speelt geen Zappa, maar flink doormeanderende melodieuze progjazz. Wat heeft dit met Camembert te maken? Waarom begin je over Oiapok? Welnu, het festival kon de twee vorige jaren niet doorgaan en op de oorspronkelijke lijst met bands voor 2020 stond Camembert. Die band speelde niet afgelopen weekend, maar de bandleden hebben met een wat uitgebreidere bezetting (inclusief zangeres) een nieuwe band gestart en die heet Oiapok. Oiapok klinkt anders dan Camembert, al komt het jazzy geluid aardig overeen. Tijdens het festival, afgelopen vrijdag 15 juli 2022, kocht ik de debuutplaat van Camembert. Op dit album uit 2011 speelt de band de heerlijke 'cheese rock' la Gong en Zappa's album The Grand Wazoo. Avontuurlijke shit waarin van alles gebeurt. Een viertal ultrakorte intermezzi wisselen de vier langere werken af en vooral de suite La Danse Du Chameau is indrukwekkend, al is de plaat van voor naar achter niet te versmaden. Ik had hun tweede album Negative Toe uit 2017 al (zie bijna twee jaar geleden) en ben nu eigenlijk ook wel benieuwd of er een plaat van Oiapok aankomt.
En vooruit, hier een foto van Oiapok, gemaakt afgelopen zaterdag:
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-07-2022 10:53:40 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1884: Bob Dylan - Desire
Een jaar geleden overleed onze muziekvriend Luuk. We kwamen hem voor het eerst in levenden lijve tegen tijdens een Zappafestival in Bradford-on-Avon in Groot-Brittanni in 2005; daarvoor had ik online contact met hem. Sindsdien zagen en spraken we hem meerdere malen per jaar, vooral tijdens allerlei Zappagerelateerde concerten en festivals. De longkanker velde hem definitief in juni 2021. Een andere vriend bracht de laatste overgebleven spullen uit zijn muziekverzameling mee naar het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, afgelopen donderdag 14 t/m zondag 17 juli. Ik had vooraf een paar wensen opgegeven en uit het restant pikte ik nog deze Dylanplaat uit 1976. Ik had hem ooit - misschien wel meer dan dertig jaar geleden - gehoord en vond hem toen bijzonder aardig. Gisteren en vandaag beluisterde ik hem dan opnieuw en inderdaad: bijzonder aardig. Deze opvolger van de legendarische Blood On The Tracks is een van Dylans meest toegankelijke platen en dat komt waarschijnlijk door de karrenvracht aan gastmuzikanten die hem ondersteunt. Zelfs de vocalen zijn prima, met dank aan onder andere Emmylou Harris. Compositorisch zit het eveneens snor: Hurricane, One More Cup Of Coffee (Valley Below), Oh Sister, Romance In Durango zijn wat mij betreft de uitschieters. Ook opvallend is dat deze elpee met dik zesenvijftig minuten uitzonderlijk lang is. Mooie plaat, meneer Bob!
Een jaar geleden overleed onze muziekvriend Luuk. We kwamen hem voor het eerst in levenden lijve tegen tijdens een Zappafestival in Bradford-on-Avon in Groot-Brittanni in 2005; daarvoor had ik online contact met hem. Sindsdien zagen en spraken we hem meerdere malen per jaar, vooral tijdens allerlei Zappagerelateerde concerten en festivals. De longkanker velde hem definitief in juni 2021. Een andere vriend bracht de laatste overgebleven spullen uit zijn muziekverzameling mee naar het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, afgelopen donderdag 14 t/m zondag 17 juli. Ik had vooraf een paar wensen opgegeven en uit het restant pikte ik nog deze Dylanplaat uit 1976. Ik had hem ooit - misschien wel meer dan dertig jaar geleden - gehoord en vond hem toen bijzonder aardig. Gisteren en vandaag beluisterde ik hem dan opnieuw en inderdaad: bijzonder aardig. Deze opvolger van de legendarische Blood On The Tracks is een van Dylans meest toegankelijke platen en dat komt waarschijnlijk door de karrenvracht aan gastmuzikanten die hem ondersteunt. Zelfs de vocalen zijn prima, met dank aan onder andere Emmylou Harris. Compositorisch zit het eveneens snor: Hurricane, One More Cup Of Coffee (Valley Below), Oh Sister, Romance In Durango zijn wat mij betreft de uitschieters. Ook opvallend is dat deze elpee met dik zesenvijftig minuten uitzonderlijk lang is. Mooie plaat, meneer Bob!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1885: Gruppo Sportivo - Hey Girl
Eveneens uit de muzikale erfenis van muziekvriend Luuk. Er circuleerde een Excelletje met de laatste dingen uit zijn verzameling rond en ik koos er een paar. Vrijdag 15 juli 2022 kreeg ik het stapeltje in handen en deze zat er ook bij. Ik wil nog altijd eens 10 Mistakes hebben en op deze verzamelaar Hey Girl uit 1999 staan echt werkelijk alle bekende en klassieke liedjes van de band. En ja, ook Superman met geen credit voor het intro Take Your Clothes Off When You Dance (Frank Zappa). Een blik op het hoesje: oei, het is van het Disky label, dus ook de vraag in hoeverre de band zelf betrokken is geweest. Niet dus, blijkt. Ik plaatste bovenstaande foto op Instagram en tagde Gruppo en kreeg gelijk reactie: 'Not an official release. We have nothing to do with it.' Barst. Nou ja, weggooien doe ik hem niet, want erfenis en de muziek is top. Maar 10 Mistakes moet er nog komen.
Eveneens uit de muzikale erfenis van muziekvriend Luuk. Er circuleerde een Excelletje met de laatste dingen uit zijn verzameling rond en ik koos er een paar. Vrijdag 15 juli 2022 kreeg ik het stapeltje in handen en deze zat er ook bij. Ik wil nog altijd eens 10 Mistakes hebben en op deze verzamelaar Hey Girl uit 1999 staan echt werkelijk alle bekende en klassieke liedjes van de band. En ja, ook Superman met geen credit voor het intro Take Your Clothes Off When You Dance (Frank Zappa). Een blik op het hoesje: oei, het is van het Disky label, dus ook de vraag in hoeverre de band zelf betrokken is geweest. Niet dus, blijkt. Ik plaatste bovenstaande foto op Instagram en tagde Gruppo en kreeg gelijk reactie: 'Not an official release. We have nothing to do with it.' Barst. Nou ja, weggooien doe ik hem niet, want erfenis en de muziek is top. Maar 10 Mistakes moet er nog komen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1886: Jefferson Airplane - The Best Of Jefferson Airplane
Ook deze komt uit de muzikale erfenis van muziekvriend Luuk. Ik had 'm niet eens op mijn wensenlijstje gezet, maar nu ik 'm toch kreeg (op vrijdag 15 juli 2022) ben ik er blij mee ook. Want dit verzamelplaatje (oorspronkelijk uit 1978) bevat de hits die Jefferson Airplane had tussen 1966 en 1974. Mevrouw Grace Slick in optima forma. Zij pende die twee grote grote hits. De bijdragen van Paul Kantner zijn wat onderbelicht, maar dit overzicht is uitstekend en ik moet toch ook eens op zoek naar die eerste platen van de band. Precieze jaar van deze verzamelcd is niet duidelijk, maar ik vermoed een remaster uit 1986.
Ook deze komt uit de muzikale erfenis van muziekvriend Luuk. Ik had 'm niet eens op mijn wensenlijstje gezet, maar nu ik 'm toch kreeg (op vrijdag 15 juli 2022) ben ik er blij mee ook. Want dit verzamelplaatje (oorspronkelijk uit 1978) bevat de hits die Jefferson Airplane had tussen 1966 en 1974. Mevrouw Grace Slick in optima forma. Zij pende die twee grote grote hits. De bijdragen van Paul Kantner zijn wat onderbelicht, maar dit overzicht is uitstekend en ik moet toch ook eens op zoek naar die eerste platen van de band. Precieze jaar van deze verzamelcd is niet duidelijk, maar ik vermoed een remaster uit 1986.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1887: Leprous - [Malina]
Ik zie Leprous spelen op zaterdag 25 juni 2022. Daarvoor veel over de band gelezen, maar nog nooit ook maar een noot gehoord. Mijn interesse was gewekt toen ik ergens las dat de band het gegil en gebrul en brute gedoe langzaam achterwege liet en zich meer richtte op wat grensverleggender muziek. Wilde ik daar eens wat van horen, dan moest ik beginnen met dit album [Malina] uit 2017. Wat die haken om de titel doen weet ik ook niet. Maar goed, dat optreden tijdens het Midsummer Prog Festival op 25 juni was drmate gaaf dat ik twee dagen later, op 27 juni 2022, het album kocht. Bij een eerste beluistering wist ik: de twee hierna uitgebrachte albums ga ik ook kopen. Leprous is een Noorse band, aangevoerd door zanger-toetsenist Einar Solberg, die op een bijzondere manier zijn stem gebruikt. Verder hoor ik elektronica, prog, ballads, rock, metal en dat alles in elf redelijk compacte songs. Ik zeg: puik.
En vooruit, hier een plaatje van Leprous tijdens het Midsummer Prog Festival op 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg:
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 24-07-2022 21:30:25 ]
Ik zie Leprous spelen op zaterdag 25 juni 2022. Daarvoor veel over de band gelezen, maar nog nooit ook maar een noot gehoord. Mijn interesse was gewekt toen ik ergens las dat de band het gegil en gebrul en brute gedoe langzaam achterwege liet en zich meer richtte op wat grensverleggender muziek. Wilde ik daar eens wat van horen, dan moest ik beginnen met dit album [Malina] uit 2017. Wat die haken om de titel doen weet ik ook niet. Maar goed, dat optreden tijdens het Midsummer Prog Festival op 25 juni was drmate gaaf dat ik twee dagen later, op 27 juni 2022, het album kocht. Bij een eerste beluistering wist ik: de twee hierna uitgebrachte albums ga ik ook kopen. Leprous is een Noorse band, aangevoerd door zanger-toetsenist Einar Solberg, die op een bijzondere manier zijn stem gebruikt. Verder hoor ik elektronica, prog, ballads, rock, metal en dat alles in elf redelijk compacte songs. Ik zeg: puik.
En vooruit, hier een plaatje van Leprous tijdens het Midsummer Prog Festival op 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg:
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 24-07-2022 21:30:25 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1888: Liberation Orchestra - Inner Mediation / Alcudia
Liberation Orchestra is het geesteskind van Ron Oppenheim. Hij is een Oostenrijker, maar daar kan hij ook niets aan doen. Oppenheim componeert, arrangeert en dirigeert zijn Liberation Orchestra. Drums, bas, twee gitaren, piano, blazers en een zangeres die een operastem kan opzetten. De muziek is avontuurlijk, melodieus, orkestraal (goh) en bij vlagen schurend aan de progmetal la Nightwish. Tijdens concerten dirigeert Oppenheim het orkest als een maniak of zijn leven ervan afhangt. Helaas is hij er niet bij zaterdag 16 juli 2022 als ik het orkest zie en hoor spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het is een alleraardigst concert, al begint die zangeres me na een paar stukken wat te vervelen. Gelukkig is er ook instrumentaal vertier. Er gebeurt verschrikkelijk veel onder de zanglijnen; de arrangementen voor de blazers zijn grandioos en het is vooral de fluit die zorgt voor een opmerkelijk geluid. De band vertelt dat ze bezig zijn met het opnemen van een plaat. Bij de merch vind ik een cd-single met twee stukken en voor vijf pleurootjes schaf ik die aan. De twee stukken duren bijna vijfentwintig minuten en dus heb ik bijzonder veel waar voor mijn geld. Ben benieuwd naar dat album.
Natuurlijk niks te vinden van Liberation Orchestra op YT, behalve:
En vooruit, een fotootje van zaterdag 15 juli 2022:
Liberation Orchestra is het geesteskind van Ron Oppenheim. Hij is een Oostenrijker, maar daar kan hij ook niets aan doen. Oppenheim componeert, arrangeert en dirigeert zijn Liberation Orchestra. Drums, bas, twee gitaren, piano, blazers en een zangeres die een operastem kan opzetten. De muziek is avontuurlijk, melodieus, orkestraal (goh) en bij vlagen schurend aan de progmetal la Nightwish. Tijdens concerten dirigeert Oppenheim het orkest als een maniak of zijn leven ervan afhangt. Helaas is hij er niet bij zaterdag 16 juli 2022 als ik het orkest zie en hoor spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het is een alleraardigst concert, al begint die zangeres me na een paar stukken wat te vervelen. Gelukkig is er ook instrumentaal vertier. Er gebeurt verschrikkelijk veel onder de zanglijnen; de arrangementen voor de blazers zijn grandioos en het is vooral de fluit die zorgt voor een opmerkelijk geluid. De band vertelt dat ze bezig zijn met het opnemen van een plaat. Bij de merch vind ik een cd-single met twee stukken en voor vijf pleurootjes schaf ik die aan. De twee stukken duren bijna vijfentwintig minuten en dus heb ik bijzonder veel waar voor mijn geld. Ben benieuwd naar dat album.
Natuurlijk niks te vinden van Liberation Orchestra op YT, behalve:
En vooruit, een fotootje van zaterdag 15 juli 2022:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1889: Robert Fripp - God Save The Queen / Under Heavy Manners
In 1979, als Robert Fripp zijn Exposure-plaat heeft uitgebracht, doet hij twee dingen: hij toert met zijn Frippertronics in de Verenigde Staten en hij vormt een soort Discotronics met twee bevriende muzikanten. Het resultaat kwam terecht op deze elpee uit 1980. Ik heb hem niet op elpee, maar koop de remaster uit 2022 op 25 juli 2022. De plaat is ook terug te vinden in de debiel dikke Exposuresdoos uit 2022 die ik niet koop. Op de eerste plaatkant horen we de Frippertronics, een systeem dat Brian Eno in 1973 had bedacht waarmee hij twee Revox-taperecorders tegen elkaar in liet draaien om zo oneindige loops te kunnen maken (Fripp en Eno maakten zo de eerste plaatkant van No Pussyfooting). Fripp soleert over de wolkenklanken. Op de tweede plaatkant horen we de Discotronics: upbeat songs of instrumentale stukken met drums en bas en Fripp legt daar zijn gitaarmozaek en Frippertronics overheen; het is een vroege versie van het geluid dat hij later in 1981 met de hernieuwde King Crimson zal verfijnen. Interessant is de vocale bijdrage van David Byrne op het stuk Under Heavy Manners: Fripp vroeg hem om zo totaal anders mogelijk te zingen dan dat hij bij Talking Heads deed. Op deze remaster twee lange bonusstukken, waardoor we dik over de vijf kwartier heen gaan. Mooi werk en fijn dat dit weer in prima geluidskwaliteit beschikbaar is.
Niks 'officieels' van dit album te vinden op YT, dus dan maar:
In 1979, als Robert Fripp zijn Exposure-plaat heeft uitgebracht, doet hij twee dingen: hij toert met zijn Frippertronics in de Verenigde Staten en hij vormt een soort Discotronics met twee bevriende muzikanten. Het resultaat kwam terecht op deze elpee uit 1980. Ik heb hem niet op elpee, maar koop de remaster uit 2022 op 25 juli 2022. De plaat is ook terug te vinden in de debiel dikke Exposuresdoos uit 2022 die ik niet koop. Op de eerste plaatkant horen we de Frippertronics, een systeem dat Brian Eno in 1973 had bedacht waarmee hij twee Revox-taperecorders tegen elkaar in liet draaien om zo oneindige loops te kunnen maken (Fripp en Eno maakten zo de eerste plaatkant van No Pussyfooting). Fripp soleert over de wolkenklanken. Op de tweede plaatkant horen we de Discotronics: upbeat songs of instrumentale stukken met drums en bas en Fripp legt daar zijn gitaarmozaek en Frippertronics overheen; het is een vroege versie van het geluid dat hij later in 1981 met de hernieuwde King Crimson zal verfijnen. Interessant is de vocale bijdrage van David Byrne op het stuk Under Heavy Manners: Fripp vroeg hem om zo totaal anders mogelijk te zingen dan dat hij bij Talking Heads deed. Op deze remaster twee lange bonusstukken, waardoor we dik over de vijf kwartier heen gaan. Mooi werk en fijn dat dit weer in prima geluidskwaliteit beschikbaar is.
Niks 'officieels' van dit album te vinden op YT, dus dan maar:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1890: Robert Fripp - Let The Power Fall
Uit 1981 komt deze Let The Power Fall, die eveneens te vinden is in die debieldikke Exposuresdoos uit 2022 die ik niet koop. Gelukkig komt hij ook apart uit in een mooie remaster en die koop ik op 25 juli 2022. Op het album horen we de Frippertronics die Fripp in 1979 live speelt en opneemt tijdens zijn tournee om zijn soloplaat Exposure te promoten. Haha, op Exposure staat een malle mix van rustgevende muziek, bizarre ballads en knetterende protopunk; hier horen we louter de voortkabbelende wolkenpartijen die Fripp weet te fabriceren met zijn langgerekte gitaartonen en loopsysteem. Spaarzaam speelt hij er een (gitaar)solo eroverheen. Hoogtepunten zijn er dan ook niet; de plaat is n grote luisterbeleving, zeker met de bijgevoegde drie bonusstukken: een single-edit en twee hermixen van het stuk 1984, waardoor we ook weer over de vijf kwartier muziek krijgen. Prachtplaat.
Echt helemaal niks van dit album te vinden op YT, dus dan maar:
Uit 1981 komt deze Let The Power Fall, die eveneens te vinden is in die debieldikke Exposuresdoos uit 2022 die ik niet koop. Gelukkig komt hij ook apart uit in een mooie remaster en die koop ik op 25 juli 2022. Op het album horen we de Frippertronics die Fripp in 1979 live speelt en opneemt tijdens zijn tournee om zijn soloplaat Exposure te promoten. Haha, op Exposure staat een malle mix van rustgevende muziek, bizarre ballads en knetterende protopunk; hier horen we louter de voortkabbelende wolkenpartijen die Fripp weet te fabriceren met zijn langgerekte gitaartonen en loopsysteem. Spaarzaam speelt hij er een (gitaar)solo eroverheen. Hoogtepunten zijn er dan ook niet; de plaat is n grote luisterbeleving, zeker met de bijgevoegde drie bonusstukken: een single-edit en twee hermixen van het stuk 1984, waardoor we ook weer over de vijf kwartier muziek krijgen. Prachtplaat.
Echt helemaal niks van dit album te vinden op YT, dus dan maar:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1891: IANAI - Sunir
Folkloristische oermuziek met progelementen uit Finland. Warme zang van Ianai Trevenial, de dame die haar naam aan het project heeft gegeven. Naast haar stem horen we instrumenten als dulcimer, mandoline, kantele, balalaika, subtiele strijkers en blazers, percussie, theremin. Zeer sfeervol. Al gelijk met de eerste klanken opent zich een bijzondere wereld. Ik koop het album Sunir op 25 juli 2022 en ben stil van zo veel schoonheid.
Folkloristische oermuziek met progelementen uit Finland. Warme zang van Ianai Trevenial, de dame die haar naam aan het project heeft gegeven. Naast haar stem horen we instrumenten als dulcimer, mandoline, kantele, balalaika, subtiele strijkers en blazers, percussie, theremin. Zeer sfeervol. Al gelijk met de eerste klanken opent zich een bijzondere wereld. Ik koop het album Sunir op 25 juli 2022 en ben stil van zo veel schoonheid.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1892: Pink Floyd featuring Andriy Khlyvnyuk - Hey Hey Rise Up
Zowaar, in 2022 laat Pink Floyd weer eens van zich horen. David Gilmour zag Andriy Khlyvnyuk (van de band Boombox) op een sociaal medium ergens in de vuurlinie in Oekrane een lied zingen. Hij vond dat hij iets moest doen, nam de opname, bouwde daar een liedje om heen en met Pink Floyd-maatjes Nick Mason en Guy Pratt nam hij dat liedje op. Voor de toetsenpartijen huurde hij niemand minder dan Nitin Sawney in. Vervolgens slingerde hij het lied online. De opbrengst komt volledig ten goede aan Ukraine Humanitarian Relief. Is Hey Hey Rise Up wereldschokkend goed? Nee. Wel is het een alleraardigst lied, de bedoeling is goed en vooruit: het is van belang omdat het onder de naam Pink Floyd is uitgebracht. Onlangs verscheen er ook een fysieke uitgave en ik kocht de cd-single op 25 juli 2022. De 'B-kant' is A Great Day For Freedom 2022, oorspronkelijk afkomstig van het album The Devision Bell, hier in een andere mix. Leuk hebbending, goed voor zeveneneenhalve minuut vertier.
Zowaar, in 2022 laat Pink Floyd weer eens van zich horen. David Gilmour zag Andriy Khlyvnyuk (van de band Boombox) op een sociaal medium ergens in de vuurlinie in Oekrane een lied zingen. Hij vond dat hij iets moest doen, nam de opname, bouwde daar een liedje om heen en met Pink Floyd-maatjes Nick Mason en Guy Pratt nam hij dat liedje op. Voor de toetsenpartijen huurde hij niemand minder dan Nitin Sawney in. Vervolgens slingerde hij het lied online. De opbrengst komt volledig ten goede aan Ukraine Humanitarian Relief. Is Hey Hey Rise Up wereldschokkend goed? Nee. Wel is het een alleraardigst lied, de bedoeling is goed en vooruit: het is van belang omdat het onder de naam Pink Floyd is uitgebracht. Onlangs verscheen er ook een fysieke uitgave en ik kocht de cd-single op 25 juli 2022. De 'B-kant' is A Great Day For Freedom 2022, oorspronkelijk afkomstig van het album The Devision Bell, hier in een andere mix. Leuk hebbending, goed voor zeveneneenhalve minuut vertier.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1893: Pizzicato Five - Playboy & Playgirl
In 1999 lees ik her en der recensies over dit album en die zijn allemaal zo aanstekelijk, dat ik besluit het te kopen. Op 6 mei 1999 kom ik ermee thuis en stop ik het in de speler. Het openingsliedje is niet eens leuk; het is een soort Japans kinderliedje of zo weet ik ook veel kan mij het schelen. Maar daarna: de uptempo en verslavende meezingdansliedjes vliegen je om je oren. Het meeste is in het Japans gezongen en dat is niet zo gek, want Pizzicato Five is een Japans duo. Nomiya Maki is de zangeres met het jongemeisjesstemmetje en Konishu Yasuharu doet de rest: componeren, elektronica inspelen, produceren. Maki is trouwens de zoveelste zangeres al, want de band begon reeds eind jaren zeventig met muziek maken, maar brak pas in de jaren negentig goed door. De plaat verscheen overigens al in 1998 in Japan onder de titel The International Playboy & Playgirl Record. De twee krijgen her en der hulp van wat gastmuzikanten en twee jaar later stopte de band maar dat dondert allemaal niet, want het gaat om een uiterst vrolijkmakende en zomerse tuinfeestplaat.
In 1999 lees ik her en der recensies over dit album en die zijn allemaal zo aanstekelijk, dat ik besluit het te kopen. Op 6 mei 1999 kom ik ermee thuis en stop ik het in de speler. Het openingsliedje is niet eens leuk; het is een soort Japans kinderliedje of zo weet ik ook veel kan mij het schelen. Maar daarna: de uptempo en verslavende meezingdansliedjes vliegen je om je oren. Het meeste is in het Japans gezongen en dat is niet zo gek, want Pizzicato Five is een Japans duo. Nomiya Maki is de zangeres met het jongemeisjesstemmetje en Konishu Yasuharu doet de rest: componeren, elektronica inspelen, produceren. Maki is trouwens de zoveelste zangeres al, want de band begon reeds eind jaren zeventig met muziek maken, maar brak pas in de jaren negentig goed door. De plaat verscheen overigens al in 1998 in Japan onder de titel The International Playboy & Playgirl Record. De twee krijgen her en der hulp van wat gastmuzikanten en twee jaar later stopte de band maar dat dondert allemaal niet, want het gaat om een uiterst vrolijkmakende en zomerse tuinfeestplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1894: Robert Plant & Alison Krauss - Raising Sand
Altijd gaaf als twee grootheden gaan samenwerken en er iets bijzonders ontstaat. Dat is ook hier het geval. In 2007 nemen bluegrasszangeres Krauss en rocker Plant een album op vol bluegrassmuziek. Verwacht geen hoge uithalen van meneer Plant; op Raising Sand lijkt hij bijna fluisterend te zingen. Het resultaat is een bijzonder sfeervol folky bluegrassalbum. De twee kiezen liederen die gewoon goed bij hen passen, van Sam Phillips, Gene Clarke, Tom Waits, Allen Toussaint, Townes van Zandt. Gone Gone Gone (Done Moved On) is de single, Please Read The Letter is geschreven door Jimmy Page, Charlie Jones, Michael Lee en Robert Plant en zelf vind ik de versie van het 'klassieke' Fortune Teller (oorspronkelijk van Allen Toussaint maar voor mij bekend door uitvoeringen van The Who) het hoogtepunt van de plaat. Ik weet sinds 2007 van het bestaan van het album, maar koop het pas op 11 juli 2014 als ik 'm voor een prikkie tegenkom in een plaatselijke platenwinkel. Ik draai 'm niet vaak, maar als ik het doe ben ik dertien mooie stukken onder de indruk.
Altijd gaaf als twee grootheden gaan samenwerken en er iets bijzonders ontstaat. Dat is ook hier het geval. In 2007 nemen bluegrasszangeres Krauss en rocker Plant een album op vol bluegrassmuziek. Verwacht geen hoge uithalen van meneer Plant; op Raising Sand lijkt hij bijna fluisterend te zingen. Het resultaat is een bijzonder sfeervol folky bluegrassalbum. De twee kiezen liederen die gewoon goed bij hen passen, van Sam Phillips, Gene Clarke, Tom Waits, Allen Toussaint, Townes van Zandt. Gone Gone Gone (Done Moved On) is de single, Please Read The Letter is geschreven door Jimmy Page, Charlie Jones, Michael Lee en Robert Plant en zelf vind ik de versie van het 'klassieke' Fortune Teller (oorspronkelijk van Allen Toussaint maar voor mij bekend door uitvoeringen van The Who) het hoogtepunt van de plaat. Ik weet sinds 2007 van het bestaan van het album, maar koop het pas op 11 juli 2014 als ik 'm voor een prikkie tegenkom in een plaatselijke platenwinkel. Ik draai 'm niet vaak, maar als ik het doe ben ik dertien mooie stukken onder de indruk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1895: Plenty - It Could Be Home
Het bandje Plenty ontstond in 1986, componeerde liedjes en trad live op, maakten opnamen zonder dat die verschenen en in 1990 hield de groep ermee op. Drie van de vier leden kwamen in 2016 weer bijeen. In veertien maanden tijd namen Brian Hulse, David K. Jones en Tim Bowness een boel van de originele liedjes opniew op. Het album It Could Be Home kwam uit in 2018 en ik kocht het op 3 mei 2018. Op het album staan negen eigen fijn in het gehoor liggende liedjes en merkwaardig genoeg opent de plaat met een versie van As Tears Go By. Muzikaal gezien spettert het geenszins en dat hoeft ook niet, want met zijn bijzonder indringende ietwat hijgerige stem is alle aandacht voor zanger en tekstschrijver Tim Bowness. Naast het trio zijn er gastbijdragen van Steve Bingham, Jacob Lupo-Holm, Peter Chilvers en het vierde oerlid Michael Bearpark. Fijn album, dit.
Het bandje Plenty ontstond in 1986, componeerde liedjes en trad live op, maakten opnamen zonder dat die verschenen en in 1990 hield de groep ermee op. Drie van de vier leden kwamen in 2016 weer bijeen. In veertien maanden tijd namen Brian Hulse, David K. Jones en Tim Bowness een boel van de originele liedjes opniew op. Het album It Could Be Home kwam uit in 2018 en ik kocht het op 3 mei 2018. Op het album staan negen eigen fijn in het gehoor liggende liedjes en merkwaardig genoeg opent de plaat met een versie van As Tears Go By. Muzikaal gezien spettert het geenszins en dat hoeft ook niet, want met zijn bijzonder indringende ietwat hijgerige stem is alle aandacht voor zanger en tekstschrijver Tim Bowness. Naast het trio zijn er gastbijdragen van Steve Bingham, Jacob Lupo-Holm, Peter Chilvers en het vierde oerlid Michael Bearpark. Fijn album, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1896: The Pogues - If I Should Fall From Grace With God
Deze cd staat al sinds 23 december 1991 bij ons in de kast en we halen hem er zeer regelmatig uit om door de kamer heen te knallen. De plaat verscheen in 1988 en is misschien wel de beste zo niet populairste van de groep. Gelijk vanaf de opener en titelnummer gaat het loos: fijne ragfolkrock met een punky inslag. Rustpuntjes zijn er ook, zij het spaarzaam, want na een kalm intro of kort instrumentaaltje moet de vaart er wel weer in. Fairytale Of New York is een duet met Kirsty MacColl en de single en ik geloof de grootste hit van de band. Steve Lillywhite had de productie in handen. Feestplaat!
Deze cd staat al sinds 23 december 1991 bij ons in de kast en we halen hem er zeer regelmatig uit om door de kamer heen te knallen. De plaat verscheen in 1988 en is misschien wel de beste zo niet populairste van de groep. Gelijk vanaf de opener en titelnummer gaat het loos: fijne ragfolkrock met een punky inslag. Rustpuntjes zijn er ook, zij het spaarzaam, want na een kalm intro of kort instrumentaaltje moet de vaart er wel weer in. Fairytale Of New York is een duet met Kirsty MacColl en de single en ik geloof de grootste hit van de band. Steve Lillywhite had de productie in handen. Feestplaat!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1897: Pond - Man It Feels Like Space Again
Het moet ergens begin 2015 zijn geweest dat ik een recensie lees over dit album. Bandje nooit van gehoord op dat moment. Ik hoor een stukje op Spotify en op 13 februari ben ik het album rijker. Man It Feels Like Space Again bevat drie kwartier heerlijk vage shit die het houdt tussen pop, prog en space. Zeer geinig. Uit het hoesje krijg ik niet duidelijk wie nu precies in het bandje zit en wie welke instrumenten bespeelt. Las ik nou ergens dat er banden zijn met Tame Impala? Geen idee. Fijn plaatje blijft dit.
Het moet ergens begin 2015 zijn geweest dat ik een recensie lees over dit album. Bandje nooit van gehoord op dat moment. Ik hoor een stukje op Spotify en op 13 februari ben ik het album rijker. Man It Feels Like Space Again bevat drie kwartier heerlijk vage shit die het houdt tussen pop, prog en space. Zeer geinig. Uit het hoesje krijg ik niet duidelijk wie nu precies in het bandje zit en wie welke instrumenten bespeelt. Las ik nou ergens dat er banden zijn met Tame Impala? Geen idee. Fijn plaatje blijft dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1898: Pond - The Weather
Twee jaar later doet Pond het nog eens dunnetjes over, al is het gebodene een stuk minder wazig en neigen de tien stukken meer naar conventionele popliedjes. Maar fijn en zomers en vreemd blijft het. Ik koop The Weather bij het verschijnen op 8 mei 2017. Dit keer staan de muzikanten wel vermeld op het hoesje ('POND are Nicholas Allbrook, Jay Watson, Joe Ryan, Jamie Terry') en zelfs de teksten zijn zowaar meegeleverd. Er zijn her en der ook wat gastmuzikanten (gastzanger, piano, blazers) en drie singles met bijbehorende videoclippen. Lekkere lome zomerplaat wel. Toch is er iets dat me niet heel erg nieuwsgierig maakt naar meer van de band en de vervolgplaten heb ik dan ook niet gekocht of beluisterd. Kenners, mis ik iets?
Twee jaar later doet Pond het nog eens dunnetjes over, al is het gebodene een stuk minder wazig en neigen de tien stukken meer naar conventionele popliedjes. Maar fijn en zomers en vreemd blijft het. Ik koop The Weather bij het verschijnen op 8 mei 2017. Dit keer staan de muzikanten wel vermeld op het hoesje ('POND are Nicholas Allbrook, Jay Watson, Joe Ryan, Jamie Terry') en zelfs de teksten zijn zowaar meegeleverd. Er zijn her en der ook wat gastmuzikanten (gastzanger, piano, blazers) en drie singles met bijbehorende videoclippen. Lekkere lome zomerplaat wel. Toch is er iets dat me niet heel erg nieuwsgierig maakt naar meer van de band en de vervolgplaten heb ik dan ook niet gekocht of beluisterd. Kenners, mis ik iets?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1899: Jean-Luc Ponty - King Kong - Jean-Luc Ponty Plays The Music Of Frank Zappa
In 1969 krijgt Frank Zappa een acetate in handen van een nog te verschijnen jazzplaat van violist Jean-Luc Ponty. Nog geen week later speelt Ponty bij Zappa in de studio in het stuk It Must Be A Camel, dat Zappa's jazzrockmeesterwerk Hot Rats zal afsluiten. De connectie is gemaakt. Ponty wil graag onder zijn eigen naam een plaat maken waarop hij Zappacomposities speelt en hij vraagt Zappa niet alleen toestemming, maar ook om de plaat te produceren. Zappa gaat akkoord. King Kong verschijnt eind mei 1970 en ik koop een remaster uit 1993 vlak na het verschijnen op 26 oktober 1993. Op de eerste plaatkant horen we de drie Zappawerken King Kong, The Idiot Bastard Son en Twenty Small Cigars. Naast Ponty op viool spelen Zappabandleden Ian Underwood en Art Tripp, plus Ernie Watts en John Guerin en nog wat andere sessiemuzikanten. Ponty kwam zelf met George Duke op de proppen, de pianist met wie hij zelf enkele duoplaten in de jaren zestig had gemaakt. Het vierde stuk op de plaatkant is de Pontycompositie How Would You Like To Have A Head Like That, onmiskenbaar een titel door Zappa bedacht. Het is het enige stuk waar Zappa zelf op speelt en zijn gitaarsolo mag er zijn. De tweede plaatkant wordt bijna helemaal in beslag genomen door Music for Electric Violin and Low-Budget Orchestra, een lang modern-klassiek stuk dat ook bekende stukjes als Pound For A Brown en Duke Of Prunes bevat. Het intro van het stuk zou Zappa later tijdens concerten gebruiken als introductie voor de monstercompositie Billy The Mountain en een compactere versie van het hele stuk zou hij zelf nog eens opnemen en in 1978 uitbrengen op Studio Tan onder de titel Revised Music for Guitar and Low-Budget Orchestra. De elpee eindigt met het korte America Drinks And Goes Home. De plaat deed het goed onder de Ponty- en Zappaliefhebbers, maar bleef verder vrij onbekend. Zappa sleepte George Duke mee naar zijn nieuwe band, liet hem kennismaken met synthesizers, daagde hem uit ook te gaan zingen en de rest is geschiedenis. Ponty speelde een paar keer te gast tijdens de tour in 1970, trad in 1973 voor vast toe tot de (weer) nieuwe band voor de tour van dat jaar en speelde op de albums Over-nite Sensation en Apostrophe ('). King Kong is een zeer mooi album!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 31-07-2022 08:51:13 ]
In 1969 krijgt Frank Zappa een acetate in handen van een nog te verschijnen jazzplaat van violist Jean-Luc Ponty. Nog geen week later speelt Ponty bij Zappa in de studio in het stuk It Must Be A Camel, dat Zappa's jazzrockmeesterwerk Hot Rats zal afsluiten. De connectie is gemaakt. Ponty wil graag onder zijn eigen naam een plaat maken waarop hij Zappacomposities speelt en hij vraagt Zappa niet alleen toestemming, maar ook om de plaat te produceren. Zappa gaat akkoord. King Kong verschijnt eind mei 1970 en ik koop een remaster uit 1993 vlak na het verschijnen op 26 oktober 1993. Op de eerste plaatkant horen we de drie Zappawerken King Kong, The Idiot Bastard Son en Twenty Small Cigars. Naast Ponty op viool spelen Zappabandleden Ian Underwood en Art Tripp, plus Ernie Watts en John Guerin en nog wat andere sessiemuzikanten. Ponty kwam zelf met George Duke op de proppen, de pianist met wie hij zelf enkele duoplaten in de jaren zestig had gemaakt. Het vierde stuk op de plaatkant is de Pontycompositie How Would You Like To Have A Head Like That, onmiskenbaar een titel door Zappa bedacht. Het is het enige stuk waar Zappa zelf op speelt en zijn gitaarsolo mag er zijn. De tweede plaatkant wordt bijna helemaal in beslag genomen door Music for Electric Violin and Low-Budget Orchestra, een lang modern-klassiek stuk dat ook bekende stukjes als Pound For A Brown en Duke Of Prunes bevat. Het intro van het stuk zou Zappa later tijdens concerten gebruiken als introductie voor de monstercompositie Billy The Mountain en een compactere versie van het hele stuk zou hij zelf nog eens opnemen en in 1978 uitbrengen op Studio Tan onder de titel Revised Music for Guitar and Low-Budget Orchestra. De elpee eindigt met het korte America Drinks And Goes Home. De plaat deed het goed onder de Ponty- en Zappaliefhebbers, maar bleef verder vrij onbekend. Zappa sleepte George Duke mee naar zijn nieuwe band, liet hem kennismaken met synthesizers, daagde hem uit ook te gaan zingen en de rest is geschiedenis. Ponty speelde een paar keer te gast tijdens de tour in 1970, trad in 1973 voor vast toe tot de (weer) nieuwe band voor de tour van dat jaar en speelde op de albums Over-nite Sensation en Apostrophe ('). King Kong is een zeer mooi album!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 31-07-2022 08:51:13 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1900: Jean-Luc Ponty - Original Album Series - Upon The Wings Of Music
Na het Zappa-avontuur sluit Ponty zich aan bij Mahavishnu Orchestra en ondertussen gaat hij vrolijk verder met waar hij gebleven was: een fikse rij soloplaten uitbrengen. In de jaren zeventig doet hij dat regelmatig op het Atlantic label (al verschijnt er tussendoor ook wel eens een plaat op een ander label). Zo komt hij in 1975 met Upon The Wings Of Music, zijn eerste volledige elektrische album. Ik hoor 'm voor het eerst in 1992, als een (wat oudere) collega een koffer met een heleboel van zijn elpees bij mij thuis te leen afgeeft. Op 27 juni 2013 koop ik de set Original Album Series uit 2012, een miniboxje waarin vijf elpees uit de jaren zeventig zitten, oorspronkelijk uitgegeven op het Atlanticlabel. Op Upon The Wings Of Music krijgt de violist hulp van gitaar, toetsen en bas en speelt de band energieke jazzrock van hoog niveau. In nog geen veertig minuten komen acht prima composities voorbij en op Echoes Of The Future horen we slechts de spacy elektrische viool van meneer Ponty. Gave plaat.
Na het Zappa-avontuur sluit Ponty zich aan bij Mahavishnu Orchestra en ondertussen gaat hij vrolijk verder met waar hij gebleven was: een fikse rij soloplaten uitbrengen. In de jaren zeventig doet hij dat regelmatig op het Atlantic label (al verschijnt er tussendoor ook wel eens een plaat op een ander label). Zo komt hij in 1975 met Upon The Wings Of Music, zijn eerste volledige elektrische album. Ik hoor 'm voor het eerst in 1992, als een (wat oudere) collega een koffer met een heleboel van zijn elpees bij mij thuis te leen afgeeft. Op 27 juni 2013 koop ik de set Original Album Series uit 2012, een miniboxje waarin vijf elpees uit de jaren zeventig zitten, oorspronkelijk uitgegeven op het Atlanticlabel. Op Upon The Wings Of Music krijgt de violist hulp van gitaar, toetsen en bas en speelt de band energieke jazzrock van hoog niveau. In nog geen veertig minuten komen acht prima composities voorbij en op Echoes Of The Future horen we slechts de spacy elektrische viool van meneer Ponty. Gave plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1901: Jean-Luc Ponty - The Original Album Series - Aurora
Tweede album in dit setje. Ponty vervolgt zijn weg op het jazzfusionpad en krijgt daarbij hulp van Daryl Stuermer op gitaren, Tom Fowler (oud-Zappa-bassist) en nog zo wat lui. De plaat kwam oorspronkelijk uit in 1976 en bevat weer puike composities en dito solo's.
Tweede album in dit setje. Ponty vervolgt zijn weg op het jazzfusionpad en krijgt daarbij hulp van Daryl Stuermer op gitaren, Tom Fowler (oud-Zappa-bassist) en nog zo wat lui. De plaat kwam oorspronkelijk uit in 1976 en bevat weer puike composities en dito solo's.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1902: Jean-Luc Ponty - Original Album Series - Imaginary Voyage
Derde album in dit setje. Imaginary Voyage komt later in 1976 uit en bevat opnieuw uitstekende jazzfusion uitgevoerd door Ponty op violen, Daryl Stuermer op gitaren en Tom Fowler op bas. Dit keer speelt de Australische toetsenist Alan Zavod mee, die later bij Zappa speelde tijdens diens 1984-tour. Voor het geluid maakt het allemaal niet zo heel veel uit, want dat komt aardig overeen met dat van voorganger Aurora. Nu op plaatkant 1 vijf compacte stukken en op de tweede de vierdelige songsuite Imaginary Voyage. Mooi, mooi.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-08-2022 20:25:49 ]
Derde album in dit setje. Imaginary Voyage komt later in 1976 uit en bevat opnieuw uitstekende jazzfusion uitgevoerd door Ponty op violen, Daryl Stuermer op gitaren en Tom Fowler op bas. Dit keer speelt de Australische toetsenist Alan Zavod mee, die later bij Zappa speelde tijdens diens 1984-tour. Voor het geluid maakt het allemaal niet zo heel veel uit, want dat komt aardig overeen met dat van voorganger Aurora. Nu op plaatkant 1 vijf compacte stukken en op de tweede de vierdelige songsuite Imaginary Voyage. Mooi, mooi.
![Jean-Luc Ponty ? Imaginary Voyage Parts I-IV [HQ Audio] 1976](https://i.ytimg.com/vi/QlTWNdvXLE8/0.jpg)
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-08-2022 20:25:49 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1903: Jean-Luc Ponty - Original Album Series - Enigmatic Ocean
Vierde plaatje in dit setje. En nu wordt het cht interessant! Het album komt uit in 1977 en naast Daryl Stuermer horen we niemand minder dan Allan Holdsworth op gitaar. Zijn vloeiende spel past perfect bij de vioolklanken van Ponty. Het titelnummer is een vierdelig werk dat een groot deel van de eerste plaatkant in beslag neemt en op de tweede plaatkant vinden we het driedelige stuk The Struggle Of The Turtle To The Sea. Deze plaat is het pareltje van het setje.
Vierde plaatje in dit setje. En nu wordt het cht interessant! Het album komt uit in 1977 en naast Daryl Stuermer horen we niemand minder dan Allan Holdsworth op gitaar. Zijn vloeiende spel past perfect bij de vioolklanken van Ponty. Het titelnummer is een vierdelig werk dat een groot deel van de eerste plaatkant in beslag neemt en op de tweede plaatkant vinden we het driedelige stuk The Struggle Of The Turtle To The Sea. Deze plaat is het pareltje van het setje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1904: Jean-Luc Ponty - Original Album Series - Cosmic Messenger
Vijfde en laatste plaatje in dit setje. Het viel Ponty kennelijk erg zwaar om plaattitels te bedenken, dit lijkt natuurlijk al een stuk of wat albums nergens naar. Muzikaal gezien zit het allemaal vet snor, met Alan Zavod op toetsen en een paar studiomuzikanten. Holdsworth was weer verdwenen, want die ging in 1978 met Bruford en UK werken, ook al duurde dat uiteindelijk ook niet lang. Op Cosmic Messenger veel van het vertrouwde recept en dat is met fijne fusionprogjazz helemaal niet zo erg.
Vijfde en laatste plaatje in dit setje. Het viel Ponty kennelijk erg zwaar om plaattitels te bedenken, dit lijkt natuurlijk al een stuk of wat albums nergens naar. Muzikaal gezien zit het allemaal vet snor, met Alan Zavod op toetsen en een paar studiomuzikanten. Holdsworth was weer verdwenen, want die ging in 1978 met Bruford en UK werken, ook al duurde dat uiteindelijk ook niet lang. Op Cosmic Messenger veel van het vertrouwde recept en dat is met fijne fusionprogjazz helemaal niet zo erg.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1905: Jon Poole - What's The Ugliest Part Of Your Body (The Works Of Frank Zappa Circa 1965-'69)
Ik heb heel veel artiesten, bandjes, ensembles en orkesten gehoord en gezien die het werk van Frank Zappa spelen. Sommigen maken er iets heel moois van. Interessant vind ik het als men iets heel nieuws doet met het materiaal in plaats van proberen het perfect na te spelen. Waarom zou je het precies nadoen als ik de platen op kan zetten? In 2003 verschijnt dit album van Jon Poole. Hij is een multi-instrumentalist en vooral bekend van zijn bijdragen aan de band Cardiacs. Tegenwoordig is hij de bassist van Lifesigns. In 1994 sluit hij zich op in zijn studio en buigt hij zich over het Zappaoeuvre (van 1965 t/m 1969). Vervolgens priegelt hij in z'n uppie zestien stukken van Zappa tot in de kleinste details en grootste perfectie na. En het is briljant! Het begint al met de opener Uncle Meat, waarin alle percussiepartijen tot in het miniemste van het miniemste op de juiste plek klinken. Poole kiest spul van Freak Out!, Absolutely Free, We're Only In It For The Money en Uncle Meat en sluit af met Peaches En Regalia van Hot Rats. Het enige wat misschien niet net zo klinkt als de originelen zijn de stemmen of althans de stem van Poole (want hij zingt hier alle partijen). Dat is wel vaker het geval bij Zappacoverbandjes en daar waar bij de meeste Zappacoverbandjes de zang teleurstellend (slecht) is, vind ik dat hier reuze meevallen. Poole gebruikt zijn eigen stem(men) en het timbre en de juiste intonatie heeft hij wel te pakken. De plaat is goed voor dik drie kwartier kostelijk mermaak. Hij verschijnt in 2003 en bij het verschijnen koop ik 'm gelijk. Sinds 15 maart 2003 is hij in mijn bezit en ik beluister 'm geregeld. Totaal overbodig, maar waanzinnig gaaf.
Ik heb heel veel artiesten, bandjes, ensembles en orkesten gehoord en gezien die het werk van Frank Zappa spelen. Sommigen maken er iets heel moois van. Interessant vind ik het als men iets heel nieuws doet met het materiaal in plaats van proberen het perfect na te spelen. Waarom zou je het precies nadoen als ik de platen op kan zetten? In 2003 verschijnt dit album van Jon Poole. Hij is een multi-instrumentalist en vooral bekend van zijn bijdragen aan de band Cardiacs. Tegenwoordig is hij de bassist van Lifesigns. In 1994 sluit hij zich op in zijn studio en buigt hij zich over het Zappaoeuvre (van 1965 t/m 1969). Vervolgens priegelt hij in z'n uppie zestien stukken van Zappa tot in de kleinste details en grootste perfectie na. En het is briljant! Het begint al met de opener Uncle Meat, waarin alle percussiepartijen tot in het miniemste van het miniemste op de juiste plek klinken. Poole kiest spul van Freak Out!, Absolutely Free, We're Only In It For The Money en Uncle Meat en sluit af met Peaches En Regalia van Hot Rats. Het enige wat misschien niet net zo klinkt als de originelen zijn de stemmen of althans de stem van Poole (want hij zingt hier alle partijen). Dat is wel vaker het geval bij Zappacoverbandjes en daar waar bij de meeste Zappacoverbandjes de zang teleurstellend (slecht) is, vind ik dat hier reuze meevallen. Poole gebruikt zijn eigen stem(men) en het timbre en de juiste intonatie heeft hij wel te pakken. De plaat is goed voor dik drie kwartier kostelijk mermaak. Hij verschijnt in 2003 en bij het verschijnen koop ik 'm gelijk. Sinds 15 maart 2003 is hij in mijn bezit en ik beluister 'm geregeld. Totaal overbodig, maar waanzinnig gaaf.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Vette klassiekert.quote:Op dinsdag 9 augustus 2022 17:40 schreef laforest het volgende:
Deze ben ik op de platenspeler aan het draaien:
Love Forever Changes
[ afbeelding ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1906: Asia - Asia In Asia - Live At The Budokan, Tokyo, 1983
In 1983 is supergroep Asia krap twee jaar oud. Steve Howe (ex-Yes), Geoff Downes (ex-Buggles en ex-Yes), John Wetton (ex-King Crimson, ex-Roxy Music, ex-Uriah Heep en ex-UK) en Carl Palmer (ex-ELP) hebben dan twee platen uitgebracht en touren onafgebroken de hele wereld over. Voor december 1983 staat er een tour in Japan geboekt en de shows in The Budokan in Tokyo zullen worden vastgelegd op video en uitgezonden op MTV. Maar het begint te rommelen in de band. Wetton heeft zich nogal onmogelijk gemaakt (ik vrees drank en drugs) en kort voor december vliegt hij eruit. Alle poen is al genvesteerd voor de optredens in Japan, dus de platenmaatschappij staat erop dat alles doorgaat. Maar wie doet dan al die bas- en vooral die krachtige en karakteristieke zangpartijen? En ook nog eens op zo korte termijn? Het is Carl Palmer die een briljant voorstel doet: Greg Lake. Die heeft in de paar jaar dat Emerson Lake & Palmer zijn gestopt (sinds eind 1978) twee soloplaten gemaakt en een solotour (met Gary Moore in zijn band) gedaan, maar is hevig zoekende naar een volgende stap in zijn carrire, dus die zegt graag toe. Op 6 december 1983 staan Howe, Downes, Lake & Palmer op het podium tussen de videocamera's. MTV zendt de show uit en is al jaren in volle glorie te bekijken op YT. Ook de geluidsopnamen circuleren al eeuwen in het bootlegcircuit. Twee maanden geleden brengt de band (dat wil zeggen Howe, Downes en Palmer, want zowel Wetton als Lake zijn sinds eind 2016 dood) de hele show alsnog officieel uit. Er is een dikke doos met elpee, bluray en dubbelcd, maar ik koop op 8 augustus 2022 de enkele cd (heel goedkoop) met het complete concert erop. Openingsnummer Time Again werd destijds niet uitgezonden op televisie en staat er in mono op; kennelijk was het onmogelijk om een stereomix te maken. Wat daarna volgt is een dik uur klassieke Asia en wat mij voor de zoveelste keer opvalt is hoe goed de stem van Lake bij de muziek past. Hij doet qua zang absoluut niet onder voor Wetton. Het basspel kan ik wat minder goed horen, daar moet ik nog eens goed voor gaan zitten. Op de setlijst zo'n beetje de gehele debuutplaat en een paar stukken van het snel in elkaar geflanste tweede album dat toen net uit was. Howe krijgt een solomoment (Sketches In The Sun zou in studioversie pas verschijnen in 1986 op de GTR-plaat), Downes mag in z'n uppie een paar themaatjes aan elkaar pingelen en Palmer ramt ergens traditiegetrouw een energieke drumsolo eruit. Zoals gebruikelijk is de hit Heat Of The Moment de afsluiter van het reguliere concert en daarna komt het kwartet nog eens terug voor Sole Survivor. Na de Japanse tour realiseert Greg Lake zich dat Asia toch niet goed bij hem past en hij vertrekt (om in 1986 weer te gaan samenwerken met Keith Emerson). Wetton komt onder druk van zijn platenmaatschappij weer terug op het Asianest, maar het botert niet goed meer met Howe, dus tijdens de opnamen van de derde plaat houdt Howe het voor gezien. Al dat gerommel leidt niet tot spectaculaire platen in de jaren erna. Maar dit verslag van een unieke (en kortdurende) bezetting van de band is een heel fijn plaatje en ik denk dat ik die bluray ook nog eens ga kopen of krijgen.
In 1983 is supergroep Asia krap twee jaar oud. Steve Howe (ex-Yes), Geoff Downes (ex-Buggles en ex-Yes), John Wetton (ex-King Crimson, ex-Roxy Music, ex-Uriah Heep en ex-UK) en Carl Palmer (ex-ELP) hebben dan twee platen uitgebracht en touren onafgebroken de hele wereld over. Voor december 1983 staat er een tour in Japan geboekt en de shows in The Budokan in Tokyo zullen worden vastgelegd op video en uitgezonden op MTV. Maar het begint te rommelen in de band. Wetton heeft zich nogal onmogelijk gemaakt (ik vrees drank en drugs) en kort voor december vliegt hij eruit. Alle poen is al genvesteerd voor de optredens in Japan, dus de platenmaatschappij staat erop dat alles doorgaat. Maar wie doet dan al die bas- en vooral die krachtige en karakteristieke zangpartijen? En ook nog eens op zo korte termijn? Het is Carl Palmer die een briljant voorstel doet: Greg Lake. Die heeft in de paar jaar dat Emerson Lake & Palmer zijn gestopt (sinds eind 1978) twee soloplaten gemaakt en een solotour (met Gary Moore in zijn band) gedaan, maar is hevig zoekende naar een volgende stap in zijn carrire, dus die zegt graag toe. Op 6 december 1983 staan Howe, Downes, Lake & Palmer op het podium tussen de videocamera's. MTV zendt de show uit en is al jaren in volle glorie te bekijken op YT. Ook de geluidsopnamen circuleren al eeuwen in het bootlegcircuit. Twee maanden geleden brengt de band (dat wil zeggen Howe, Downes en Palmer, want zowel Wetton als Lake zijn sinds eind 2016 dood) de hele show alsnog officieel uit. Er is een dikke doos met elpee, bluray en dubbelcd, maar ik koop op 8 augustus 2022 de enkele cd (heel goedkoop) met het complete concert erop. Openingsnummer Time Again werd destijds niet uitgezonden op televisie en staat er in mono op; kennelijk was het onmogelijk om een stereomix te maken. Wat daarna volgt is een dik uur klassieke Asia en wat mij voor de zoveelste keer opvalt is hoe goed de stem van Lake bij de muziek past. Hij doet qua zang absoluut niet onder voor Wetton. Het basspel kan ik wat minder goed horen, daar moet ik nog eens goed voor gaan zitten. Op de setlijst zo'n beetje de gehele debuutplaat en een paar stukken van het snel in elkaar geflanste tweede album dat toen net uit was. Howe krijgt een solomoment (Sketches In The Sun zou in studioversie pas verschijnen in 1986 op de GTR-plaat), Downes mag in z'n uppie een paar themaatjes aan elkaar pingelen en Palmer ramt ergens traditiegetrouw een energieke drumsolo eruit. Zoals gebruikelijk is de hit Heat Of The Moment de afsluiter van het reguliere concert en daarna komt het kwartet nog eens terug voor Sole Survivor. Na de Japanse tour realiseert Greg Lake zich dat Asia toch niet goed bij hem past en hij vertrekt (om in 1986 weer te gaan samenwerken met Keith Emerson). Wetton komt onder druk van zijn platenmaatschappij weer terug op het Asianest, maar het botert niet goed meer met Howe, dus tijdens de opnamen van de derde plaat houdt Howe het voor gezien. Al dat gerommel leidt niet tot spectaculaire platen in de jaren erna. Maar dit verslag van een unieke (en kortdurende) bezetting van de band is een heel fijn plaatje en ik denk dat ik die bluray ook nog eens ga kopen of krijgen.
![Only Time Will Tell (Live at the Budokan, Tokyo, Japan, 1983) [2022 Remaster]](https://i.ytimg.com/vi/ay5ASgfr1YU/0.jpg)
![Here Comes The Feeling (Live at the Budokan, Tokyo, Japan, 1983) [2022 Remaster]](https://i.ytimg.com/vi/0-ht1Vm7-EA/0.jpg)
![Sole Survivor (Live at the Budokan, Tokyo, Japan, 1983) [2022 Remaster]](https://i.ytimg.com/vi/Wp4oChqewwc/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1907: Tim Bowness - Butterfly Mind
Tim Bowness zit de laatste jaren in een creatieve achtbaan! Sinds 2014 heeft hij maar liefst zes soloplaten uitgebracht en dan hebben we het nog niet over zijn werk met No-Man, Plenty en Moonshot en de overige samenwerkingsverbanden met Peter Chilvers en Giancarlo Erra en anderen. Vrijdag 5 augustus 2022 verschijnt zijn zesde soloplaat Butterfly Mind en ik moet zeggen dat dit wel een heel sterke is. Daar waar eerder solowerk zich richtte op melancholieke songs met de ietwat hijgerige stem en her en der subtiele ritmes, daar krijgen we hier een bijna spetterend avontuur. Natuurlijk zijn er de ingetogen momenten la No-Man, maar de elektronische ritmes vliegen je hier af en toe om de oren en het werkt! Mogelijk is het de inbreng van Brian Hulse, de multi-instrumentalist met wie Bowness het merendeel van de songs heeft geschreven. Hulse is prominent aanwezig op gitaren en toetsen, ene Richard Jupp drumt en voor de baspartijen tekent Nick Beggs. Het verdere gastenlijstje is ook indrukwekkend. Zo horen we Ian Anderson en Peter Hammill en bijzonder aardig is dat violist Ben Coleman (oud-No-Man) is te horen in een paar stukken. Voor de mix vroeg Bowness zijn andere No-Manmaatje (Steven Wilson). Het album verschijnt met een tweede cd waarop een alternatieve mix (door Brian Hulse) is te horen (op sommige stukken spelen of zingen ook andere lui) plus een paar bonusnummers (een outtake en twee demo's). Butterfly Mind koop ik op 8 augustus 2022 en ik moet hem nog een paar keer goed horen, want er komen steeds weer nieuwe dingen naar boven. Sterk album dat zich beweegt tussen de art rock, prog en pop.
Tim Bowness zit de laatste jaren in een creatieve achtbaan! Sinds 2014 heeft hij maar liefst zes soloplaten uitgebracht en dan hebben we het nog niet over zijn werk met No-Man, Plenty en Moonshot en de overige samenwerkingsverbanden met Peter Chilvers en Giancarlo Erra en anderen. Vrijdag 5 augustus 2022 verschijnt zijn zesde soloplaat Butterfly Mind en ik moet zeggen dat dit wel een heel sterke is. Daar waar eerder solowerk zich richtte op melancholieke songs met de ietwat hijgerige stem en her en der subtiele ritmes, daar krijgen we hier een bijna spetterend avontuur. Natuurlijk zijn er de ingetogen momenten la No-Man, maar de elektronische ritmes vliegen je hier af en toe om de oren en het werkt! Mogelijk is het de inbreng van Brian Hulse, de multi-instrumentalist met wie Bowness het merendeel van de songs heeft geschreven. Hulse is prominent aanwezig op gitaren en toetsen, ene Richard Jupp drumt en voor de baspartijen tekent Nick Beggs. Het verdere gastenlijstje is ook indrukwekkend. Zo horen we Ian Anderson en Peter Hammill en bijzonder aardig is dat violist Ben Coleman (oud-No-Man) is te horen in een paar stukken. Voor de mix vroeg Bowness zijn andere No-Manmaatje (Steven Wilson). Het album verschijnt met een tweede cd waarop een alternatieve mix (door Brian Hulse) is te horen (op sommige stukken spelen of zingen ook andere lui) plus een paar bonusnummers (een outtake en twee demo's). Butterfly Mind koop ik op 8 augustus 2022 en ik moet hem nog een paar keer goed horen, want er komen steeds weer nieuwe dingen naar boven. Sterk album dat zich beweegt tussen de art rock, prog en pop.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1908: Roger Eno - The Turning Year
Wauw! Roger Eno heeft altijd in de schaduw van zijn broeder gestaan, maar met dit album dat onlangs verscheen laat hij horen dat hij minstens op even grote hoogte staat. Het is niet voor niets dat het vermaarde Deutsche Grammophon het uitbrengt. The Turning Year is een soort muzikaal verslag van de afgelopen tijd waarin Eno veelal solitair bezig is geweest met zijn muziek. Op de plaat schotelt hij ons veertien instrumentale stukken stukken voor. Op de meeste speelt hij piano en in veel daarvan krijgt hij begeleiding van Scoring Berlin, een strijkensemble dat sommige composities ook uitvoert zonder dat Eno mee doet. Het resultaat is een wondermooie verzameling bijzonder beeldende klankschilderijen, vaak verstild en in de meeste gevallen allerlei onderhuidse emotie prikkelend. Ik koop het album op 2 augustus 2022 en beluister hem iedere dag wel een keer en iedere keer raak ik betoverd door zo veel schoonheid en krijg ik kippenvel en kan ik niet anders dan zeggen: Wauw!
Wauw! Roger Eno heeft altijd in de schaduw van zijn broeder gestaan, maar met dit album dat onlangs verscheen laat hij horen dat hij minstens op even grote hoogte staat. Het is niet voor niets dat het vermaarde Deutsche Grammophon het uitbrengt. The Turning Year is een soort muzikaal verslag van de afgelopen tijd waarin Eno veelal solitair bezig is geweest met zijn muziek. Op de plaat schotelt hij ons veertien instrumentale stukken stukken voor. Op de meeste speelt hij piano en in veel daarvan krijgt hij begeleiding van Scoring Berlin, een strijkensemble dat sommige composities ook uitvoert zonder dat Eno mee doet. Het resultaat is een wondermooie verzameling bijzonder beeldende klankschilderijen, vaak verstild en in de meeste gevallen allerlei onderhuidse emotie prikkelend. Ik koop het album op 2 augustus 2022 en beluister hem iedere dag wel een keer en iedere keer raak ik betoverd door zo veel schoonheid en krijg ik kippenvel en kan ik niet anders dan zeggen: Wauw!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1909: The Police - Message In A Box - The Complete Recordings
Hola! Niet zo snel! Ik zit dan wel bij de P en heb net Poole gehad, maar dan moet ik wel alert blijven op de boxen en andere vreemd gevormde uitgaven die niet op de gewone plankjes staan! De Message In A Box die ik heb, is niet de originele versie uit 1999, want dat was een dikke longbox, maar de heruitgave uit 2006 in elpeeformaat. En die is dun, vandaar dat ik er bijna overheen keek en daar gaat m'n alfabet. Nou, echt dun is-ie ook niet, het is in de vorm van een fiks boek met daarin foto's en wat tekst en uitleg. Niet dat we die uitleg nodig hebben. Ik kocht de set op 6 november 2006, want met de aanschaf had ik gelijk alle vijf de Policeplaten in huis. Plus meer. De box bevat ook nog wat obscure singles, b-kantjes, outtakes en een enkel livestuk. Het is mooi om te horen hoe de band zich van een wat bozige bende jongelui van verschillende afkomst ontwikkelde tot een gedegen en professioneel bedrijf. Sting is de zoon van een melkboer, Stewart Copeland die van een vader die voor zijn werk op verschillende plekken in de wereld woont en Andy Summers is tien jaar ouder en heeft al heel veel ervaring in de (jazz)muziekwereld. Bevat de elpee Outlands d'Amour nog wat schreeuwerige en punky songs, op Regatta De Blanc klinkt alles al veel ruimtelijker en volwassener. Zenyatta Mondatta is dan weer speelser en vluchtiger. Op Ghosts In The Machine laat de band de reggaerock los en Synchronicity is gewoon een ijzersterk artpoprockalbum met schitterende songs en meer elektronica. Hits zijn er ook, maar wat dit overzicht vooral laat horen is dat het leeuwendeel van de muziek bovengemiddeld is en dat het trio uiterst getalenteerd was. Na de vijfde plaat en de zoveelste monsterwereldtour ging het trio terug de studio in voor een zesde langspeler, maar het lukte niet meer. Iets met ego's en vermoeidheid. Het enige resultaat was een - in mijn oren tenenkrommende - heropname van een van de hits. Maar gelukkig hebben we die vijf uitstekende platen nog. Op vier cd's.
Hola! Niet zo snel! Ik zit dan wel bij de P en heb net Poole gehad, maar dan moet ik wel alert blijven op de boxen en andere vreemd gevormde uitgaven die niet op de gewone plankjes staan! De Message In A Box die ik heb, is niet de originele versie uit 1999, want dat was een dikke longbox, maar de heruitgave uit 2006 in elpeeformaat. En die is dun, vandaar dat ik er bijna overheen keek en daar gaat m'n alfabet. Nou, echt dun is-ie ook niet, het is in de vorm van een fiks boek met daarin foto's en wat tekst en uitleg. Niet dat we die uitleg nodig hebben. Ik kocht de set op 6 november 2006, want met de aanschaf had ik gelijk alle vijf de Policeplaten in huis. Plus meer. De box bevat ook nog wat obscure singles, b-kantjes, outtakes en een enkel livestuk. Het is mooi om te horen hoe de band zich van een wat bozige bende jongelui van verschillende afkomst ontwikkelde tot een gedegen en professioneel bedrijf. Sting is de zoon van een melkboer, Stewart Copeland die van een vader die voor zijn werk op verschillende plekken in de wereld woont en Andy Summers is tien jaar ouder en heeft al heel veel ervaring in de (jazz)muziekwereld. Bevat de elpee Outlands d'Amour nog wat schreeuwerige en punky songs, op Regatta De Blanc klinkt alles al veel ruimtelijker en volwassener. Zenyatta Mondatta is dan weer speelser en vluchtiger. Op Ghosts In The Machine laat de band de reggaerock los en Synchronicity is gewoon een ijzersterk artpoprockalbum met schitterende songs en meer elektronica. Hits zijn er ook, maar wat dit overzicht vooral laat horen is dat het leeuwendeel van de muziek bovengemiddeld is en dat het trio uiterst getalenteerd was. Na de vijfde plaat en de zoveelste monsterwereldtour ging het trio terug de studio in voor een zesde langspeler, maar het lukte niet meer. Iets met ego's en vermoeidheid. Het enige resultaat was een - in mijn oren tenenkrommende - heropname van een van de hits. Maar gelukkig hebben we die vijf uitstekende platen nog. Op vier cd's.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1910: Porcupine Tree - On The Sunday Of Life...
Al van jongs af aan zit Steven Wilson in zijn slaapkamer opnames te maken van de muzikale ideen die hij heeft. Zo bedenkt hij een psychedelische band die de ene plaat na de andere maakt. Die opnames zet hij op muziekcassettes die hij her en der uitdeelt en laat horen. Rond 1989 en 1991 heeft Wilson iets anders aan zijn hoofd; zijn band No-Man lijkt het te gaan maken en krijgt de gelegenheid wat singles te maken en uit te brengen. Een kleine platenmaatschappij, Delerium Records, heeft ondertussen wat van Wilsons cassettes in handen gekregen en vragen hem in 1991 om er wat van te kunnen publiceren. Wilson selecteert een achttiental stukken van de cassettes, zet ze in een zekere volgorde en levert ze bij Delerium in onder de titel On The Sunday Of Life.... Het album verschijnt in 1992 onder de naam die Steven Wilson van origine heeft bedacht voor het project: Porcupine Tree. Op deze eersteling staat dus huisvlijt en mij valt op hoe goed het nog altijd klinkt. Wilson heeft alles zelf ingespeeld, van gitaren tot toetsen, van bas tot de elektronische drums. Hij zingt ook en daar is hij heel onzeker over, vandaar dat zijn stem veelal door een megafoon klinkt. Er staan waarlijk parels op dit eerste Porcupine Treealbum: Nine Cats, It Will Rain For A Million Years en natuurlijk de klapper Radio Active Toy. Bij vlagen is het briljant, bij andere vlagen idioot, bij nog weer andere vlagen zeer vage shit, maar ik vind het geweldig. Die mix van psychedelica en pop en rock en prog prikkelt me nog steeds. Ik vind dit album in mijn plaatselijke platenwinkel op 19 augustus 1995 en het is de tweede PT-plaat die ik koop.
Al van jongs af aan zit Steven Wilson in zijn slaapkamer opnames te maken van de muzikale ideen die hij heeft. Zo bedenkt hij een psychedelische band die de ene plaat na de andere maakt. Die opnames zet hij op muziekcassettes die hij her en der uitdeelt en laat horen. Rond 1989 en 1991 heeft Wilson iets anders aan zijn hoofd; zijn band No-Man lijkt het te gaan maken en krijgt de gelegenheid wat singles te maken en uit te brengen. Een kleine platenmaatschappij, Delerium Records, heeft ondertussen wat van Wilsons cassettes in handen gekregen en vragen hem in 1991 om er wat van te kunnen publiceren. Wilson selecteert een achttiental stukken van de cassettes, zet ze in een zekere volgorde en levert ze bij Delerium in onder de titel On The Sunday Of Life.... Het album verschijnt in 1992 onder de naam die Steven Wilson van origine heeft bedacht voor het project: Porcupine Tree. Op deze eersteling staat dus huisvlijt en mij valt op hoe goed het nog altijd klinkt. Wilson heeft alles zelf ingespeeld, van gitaren tot toetsen, van bas tot de elektronische drums. Hij zingt ook en daar is hij heel onzeker over, vandaar dat zijn stem veelal door een megafoon klinkt. Er staan waarlijk parels op dit eerste Porcupine Treealbum: Nine Cats, It Will Rain For A Million Years en natuurlijk de klapper Radio Active Toy. Bij vlagen is het briljant, bij andere vlagen idioot, bij nog weer andere vlagen zeer vage shit, maar ik vind het geweldig. Die mix van psychedelica en pop en rock en prog prikkelt me nog steeds. Ik vind dit album in mijn plaatselijke platenwinkel op 19 augustus 1995 en het is de tweede PT-plaat die ik koop.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1911: Porcupine Tree - Up The Downstairs
Het tweede album is een grote stap voorwaarts. Was On The Sunday Of Life... niets minder dan een verzameling oude opnames; een jaar later (1993) neemt Wilson de tien stukken op de plaat in redelijk korte tijd op en dat maakt dat het geluid wat consistenter is. Wilson doet weer zo goed als alles alleen (gitaren, toetsen, bas, drumcomputer), maar incidenteel schakelt hij hulp in van een paar muzikanten. Zo horen we ene Colin Edwin bassen in het fraaie Always Never en in het titelstuk herkennen we het toetsengeluid van Richard Barbieri. Wilson kent Barbieri van zijn bandje No-Man: driekwart van de band Japan was te gast op het tweede No-Man-album en speelde een paar keer live mee in Londen; omgekeerd verleent Wilson zijn gitaardiensten aan platen en optredens van JBK (Jansen Barbieri Karn). Up The Downstair klinkt in z'n algemeenheid volwassener dan de voorganger en bij vlagen ook complexer. Onzeker over zijn zang blijft Steven Wilson en zijn stem is op veel plekken nog vervormd. Prog, rock, psychedelica, space... het komt allemaal voorbij op dit fraaie album. Ik kocht een cd-versie later in 1995 en die staat momenteel ergens achter in een kast op een plank verstopt. In mei 2005 verscheen namelijk een remaster van de plaat. Wilson was nooit tevreden over het (computer)drumgeluid op de plaat en heeft besloten om voor deze remaster de drumpartijen in te laten spelen door de Porcupine Treedrummer van dat moment. Gavin Harrison, dus. Verwacht geen beukwerk, maar eerder subtiele drums. Het maakt dat de hele plaat wat natuurlijker en nog warmer klinkt. Op de meegeleverde bonuscd vinden de we het minialbum Staircase Infinities, dat rond de tijd van Up The Downstair verscheen. Dit minialbum is een verzameling van oud werk; het is materiaal dat niet op On The Sunday Of Life terecht kon, maar te goed was om op de plank te laten liggen. Na wat vage psychedelische instrumentalen en een enkele song eindigt het halfuurtje met het indrukwekkende Yellow Hedgerow Dreamscape. Dat minialbum heb ik ook ergens ver weg verstopt achter in een kast staan, want met deze remaster die ik kocht op 7 november 2005 heb ik 'm in bijzonder mooi opgepoetste geluidskwaliteit.
Het tweede album is een grote stap voorwaarts. Was On The Sunday Of Life... niets minder dan een verzameling oude opnames; een jaar later (1993) neemt Wilson de tien stukken op de plaat in redelijk korte tijd op en dat maakt dat het geluid wat consistenter is. Wilson doet weer zo goed als alles alleen (gitaren, toetsen, bas, drumcomputer), maar incidenteel schakelt hij hulp in van een paar muzikanten. Zo horen we ene Colin Edwin bassen in het fraaie Always Never en in het titelstuk herkennen we het toetsengeluid van Richard Barbieri. Wilson kent Barbieri van zijn bandje No-Man: driekwart van de band Japan was te gast op het tweede No-Man-album en speelde een paar keer live mee in Londen; omgekeerd verleent Wilson zijn gitaardiensten aan platen en optredens van JBK (Jansen Barbieri Karn). Up The Downstair klinkt in z'n algemeenheid volwassener dan de voorganger en bij vlagen ook complexer. Onzeker over zijn zang blijft Steven Wilson en zijn stem is op veel plekken nog vervormd. Prog, rock, psychedelica, space... het komt allemaal voorbij op dit fraaie album. Ik kocht een cd-versie later in 1995 en die staat momenteel ergens achter in een kast op een plank verstopt. In mei 2005 verscheen namelijk een remaster van de plaat. Wilson was nooit tevreden over het (computer)drumgeluid op de plaat en heeft besloten om voor deze remaster de drumpartijen in te laten spelen door de Porcupine Treedrummer van dat moment. Gavin Harrison, dus. Verwacht geen beukwerk, maar eerder subtiele drums. Het maakt dat de hele plaat wat natuurlijker en nog warmer klinkt. Op de meegeleverde bonuscd vinden de we het minialbum Staircase Infinities, dat rond de tijd van Up The Downstair verscheen. Dit minialbum is een verzameling van oud werk; het is materiaal dat niet op On The Sunday Of Life terecht kon, maar te goed was om op de plank te laten liggen. Na wat vage psychedelische instrumentalen en een enkele song eindigt het halfuurtje met het indrukwekkende Yellow Hedgerow Dreamscape. Dat minialbum heb ik ook ergens ver weg verstopt achter in een kast staan, want met deze remaster die ik kocht op 7 november 2005 heb ik 'm in bijzonder mooi opgepoetste geluidskwaliteit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1912: Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways
In april 1995 lees ik een recensie in de Oor. Er is een cd uitgekomen van een bandje waar ik nog nooit van heb gehoord en de schrijver is laaiend lyrisch. Woorden als prog en trance en space en psychedelica komen voorbij en bands als Pink Floyd zijn een ijkpunt. Wacht, ik lees dat het brein achter de band een instrumentalist is die ook opereert met een ander bandje dat No-Man heet. Mijn aandacht is gegrepen, want No-Man heb ik dan al anderhalf jaar in het vizier en de eerste twee plaatjes heb ik in mijn bezit en diezelfde week moet en zal ik naar de plaatselijke platenwinkel en op 26 april 1995 koop ik The Sky Moves Sideways. Bij thuiskomst stop ik het schijfje in de speler en ik weet niet wat me overkomt. Eerst een bijna atmosferisch stukje, dat overloopt in een lome groove die zo op Meddle had kunnen staan, dat loopt weer over in een slome song en dan volgt een lang instrumentaal stuk dat ik niet kan onderbrengen maar ik houd het op een soort van tranceprog. En het is retegaaf! Ik gaat compleet uit me plaat! Wat ik hoor is het eerste deel van titelstuk. Daarna komen het riffrockende Dislocated Day en de vage ballad The Moon Touches Your Shoulder. Na een kort instrumentaal stukje (Prepare Yourself) klinkt dan de lange improv Moonloop dat langzaam opbouwt naar een knallende apotheose. De plaat eindigt met het tweede deel van het titelnummer, ook een improvlijkend stuk dat uiteindelijk terugkeert naar het refrein van de openingssong, zij het achterstevoren. Ik weet niet wat me overkomt. De cd komt wekenlang de speler niet meer uit. Ja, de overeenkomsten met Floyd zijn er en nee, het is geen Floydkloon. Ik ontdek zeer veel eigens en wil dolgraag meer van dit horen. Enig speurwerk levert me op dat er nog twee eerdere platen zijn en dus ga ik op zoek. (Zie hierboven.)
In april 1995 lees ik een recensie in de Oor. Er is een cd uitgekomen van een bandje waar ik nog nooit van heb gehoord en de schrijver is laaiend lyrisch. Woorden als prog en trance en space en psychedelica komen voorbij en bands als Pink Floyd zijn een ijkpunt. Wacht, ik lees dat het brein achter de band een instrumentalist is die ook opereert met een ander bandje dat No-Man heet. Mijn aandacht is gegrepen, want No-Man heb ik dan al anderhalf jaar in het vizier en de eerste twee plaatjes heb ik in mijn bezit en diezelfde week moet en zal ik naar de plaatselijke platenwinkel en op 26 april 1995 koop ik The Sky Moves Sideways. Bij thuiskomst stop ik het schijfje in de speler en ik weet niet wat me overkomt. Eerst een bijna atmosferisch stukje, dat overloopt in een lome groove die zo op Meddle had kunnen staan, dat loopt weer over in een slome song en dan volgt een lang instrumentaal stuk dat ik niet kan onderbrengen maar ik houd het op een soort van tranceprog. En het is retegaaf! Ik gaat compleet uit me plaat! Wat ik hoor is het eerste deel van titelstuk. Daarna komen het riffrockende Dislocated Day en de vage ballad The Moon Touches Your Shoulder. Na een kort instrumentaal stukje (Prepare Yourself) klinkt dan de lange improv Moonloop dat langzaam opbouwt naar een knallende apotheose. De plaat eindigt met het tweede deel van het titelnummer, ook een improvlijkend stuk dat uiteindelijk terugkeert naar het refrein van de openingssong, zij het achterstevoren. Ik weet niet wat me overkomt. De cd komt wekenlang de speler niet meer uit. Ja, de overeenkomsten met Floyd zijn er en nee, het is geen Floydkloon. Ik ontdek zeer veel eigens en wil dolgraag meer van dit horen. Enig speurwerk levert me op dat er nog twee eerdere platen zijn en dus ga ik op zoek. (Zie hierboven.)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1913: Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways
Op The Sky Moves Sideways speelt Steven Wilson nog steeds heel veel zelf, maar in de grote, lange stukken zet hij andere muzikanten in. Zo zijn Colin Edwin en Richard Barbieri er weer en voor veel drumpartijen is Chris Maitland van de partij. Langzaam vormt zich een band. In 2003 is Steven Wilson begonnen aan een uitgebreide serie heruitgaven van het 'oude' Porcupine Treeoeuvre en is The Sky Moves Sideways aan de beurt. Kennelijk is hij niet tevreden over een aantal drumpartijen, want hij vervangt de drums in Dislocated Day door nieuwe ingespeeld door Gavin Harrison. Ook remixt hij de boel, zodat bepaalde details nog beter naar boven komen. Opvallend is het ontbreken van Moonloop! Dit stuk kwam destijds ook uit als vinyl EP, plus het was de 'B-kant' van de cd-single Stars Die (waarover later meer). Wilson had in 1995 op het laatste moment besloten om het stuk toe te voegen, maar had er al snel spijt van, omdat daardoor de plaat wel heel instrumentaal en proggy werd. Hoe mooi het compliment ook, dat Porcupine Tree in de pers werd genoemd als 'the new Pink Floyd' riep verwachtingen op die Wilson niet waar kon maken. Ik begrijp de keuze om het stuk van de remaster af te halen. Gelukkig komt het wel terug op een bijgeleverde tweede cd, in een uitgebreide versie zelfs, opgesplitst in twee delen: de improv die de aanloop vormt tot het tweede deel: de coda. Ook het eerder genoemde Stars Die is te horen, maar het meest nadrukkelijk aanwezig is de vijfendertig minuten durende oorspronkelijke 'alternate version' van het titelnummer. Ik koop deze remaster bij het verschijnen op 16 januari 2004. The Sky Moves Sideways blijft een van mijn favoriete Porcupine Treeplaten.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-08-2022 20:03:27 ]
Op The Sky Moves Sideways speelt Steven Wilson nog steeds heel veel zelf, maar in de grote, lange stukken zet hij andere muzikanten in. Zo zijn Colin Edwin en Richard Barbieri er weer en voor veel drumpartijen is Chris Maitland van de partij. Langzaam vormt zich een band. In 2003 is Steven Wilson begonnen aan een uitgebreide serie heruitgaven van het 'oude' Porcupine Treeoeuvre en is The Sky Moves Sideways aan de beurt. Kennelijk is hij niet tevreden over een aantal drumpartijen, want hij vervangt de drums in Dislocated Day door nieuwe ingespeeld door Gavin Harrison. Ook remixt hij de boel, zodat bepaalde details nog beter naar boven komen. Opvallend is het ontbreken van Moonloop! Dit stuk kwam destijds ook uit als vinyl EP, plus het was de 'B-kant' van de cd-single Stars Die (waarover later meer). Wilson had in 1995 op het laatste moment besloten om het stuk toe te voegen, maar had er al snel spijt van, omdat daardoor de plaat wel heel instrumentaal en proggy werd. Hoe mooi het compliment ook, dat Porcupine Tree in de pers werd genoemd als 'the new Pink Floyd' riep verwachtingen op die Wilson niet waar kon maken. Ik begrijp de keuze om het stuk van de remaster af te halen. Gelukkig komt het wel terug op een bijgeleverde tweede cd, in een uitgebreide versie zelfs, opgesplitst in twee delen: de improv die de aanloop vormt tot het tweede deel: de coda. Ook het eerder genoemde Stars Die is te horen, maar het meest nadrukkelijk aanwezig is de vijfendertig minuten durende oorspronkelijke 'alternate version' van het titelnummer. Ik koop deze remaster bij het verschijnen op 16 januari 2004. The Sky Moves Sideways blijft een van mijn favoriete Porcupine Treeplaten.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-08-2022 20:03:27 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1914: Porcupine Tree - Stars Die
Ook in 1995 verschijnt Stars Die, de Amerikaanse versie van de cd-single die in het Verenigd Koninkrijk uitkwam onder de naam 'Moonloop EP'. Stars Die is het melancholieke lied met het warme meerstemmige refrein dat op The Sky Moves Sideways had moeten staan, maar het niet doet, achteraf iets wat Steven Wilson zeer betreurt. Moonloop is een instrumentale improv die langzaam en schoorvoetend begint en na dik een kwartier uitmondt in een gigantische progeruptie (coda). Er bestaat ook een 'unedited' versie en die duurt slechts veertig minuten. Als bonus krijgen we nog een ietsie van het album Up The Downstair afwijkende versie van Always Never. Geinig hebbeding. Omdat ik destijds het lied Stars Die nog niet had, kocht ik deze cd-single ergens in 1996, maar ik weet het niet precies, want ik heb geen datum in het doosje gezet (dom).
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 14-08-2022 21:40:47 ]
Ook in 1995 verschijnt Stars Die, de Amerikaanse versie van de cd-single die in het Verenigd Koninkrijk uitkwam onder de naam 'Moonloop EP'. Stars Die is het melancholieke lied met het warme meerstemmige refrein dat op The Sky Moves Sideways had moeten staan, maar het niet doet, achteraf iets wat Steven Wilson zeer betreurt. Moonloop is een instrumentale improv die langzaam en schoorvoetend begint en na dik een kwartier uitmondt in een gigantische progeruptie (coda). Er bestaat ook een 'unedited' versie en die duurt slechts veertig minuten. Als bonus krijgen we nog een ietsie van het album Up The Downstair afwijkende versie van Always Never. Geinig hebbeding. Omdat ik destijds het lied Stars Die nog niet had, kocht ik deze cd-single ergens in 1996, maar ik weet het niet precies, want ik heb geen datum in het doosje gezet (dom).
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 14-08-2022 21:40:47 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1915: Porcupine Tree - Signify
Op Signify uit 1996 laat Porcupine Tree horen dat het niet langer een project is van Steven Wilson die muzikanten inhuurt om zijn ideen uit te voeren, maar een heuse band. Wilson is nog steeds verantwoordelijk voor 95% van de songschrijverij, maar we horen de band als een eenheid. De plaat kent twaalf compactere stukken, varirend van atmosferische intro's of intermezzo's tot aan lieflijke liedjes en van stevige rocksongs tot instrumentale beukwerkjes. Toch blijft dat psychedelische en spacy geluid er zeker in. De eerste paar stukken van de plaat geven dan ook een perfect beeld. Na een beetje vaag atmosferisch intro (Bornlivedie) ramt de heerlijke riff van beukstuk Signify erin. Met Sleep Of No Dreaming lijkt de rust dan aangebroken, maar schijn bedriegt. Er staan een paar zeer pakkende deunen op (Waiting en Sever bijvoorbeeld). Idiot Prayer en Intermediate Jesus zijn de wazige improvs en Dark Matter is zo'n schoolvoorbeeld van triestigheid waar Wilson zo'n patent op heeft. Kippenvelstuk. Vanaf de eerste minuten dat ik dit album voor het eerst hoorde - en dat was op 8 november 1996 toen de plaat net verscheen - wist ik dat dit een ongelofelijk gave plaat was en het hoort tot mijn favoriete Porcupine Treealbums.
Op Signify uit 1996 laat Porcupine Tree horen dat het niet langer een project is van Steven Wilson die muzikanten inhuurt om zijn ideen uit te voeren, maar een heuse band. Wilson is nog steeds verantwoordelijk voor 95% van de songschrijverij, maar we horen de band als een eenheid. De plaat kent twaalf compactere stukken, varirend van atmosferische intro's of intermezzo's tot aan lieflijke liedjes en van stevige rocksongs tot instrumentale beukwerkjes. Toch blijft dat psychedelische en spacy geluid er zeker in. De eerste paar stukken van de plaat geven dan ook een perfect beeld. Na een beetje vaag atmosferisch intro (Bornlivedie) ramt de heerlijke riff van beukstuk Signify erin. Met Sleep Of No Dreaming lijkt de rust dan aangebroken, maar schijn bedriegt. Er staan een paar zeer pakkende deunen op (Waiting en Sever bijvoorbeeld). Idiot Prayer en Intermediate Jesus zijn de wazige improvs en Dark Matter is zo'n schoolvoorbeeld van triestigheid waar Wilson zo'n patent op heeft. Kippenvelstuk. Vanaf de eerste minuten dat ik dit album voor het eerst hoorde - en dat was op 8 november 1996 toen de plaat net verscheen - wist ik dat dit een ongelofelijk gave plaat was en het hoort tot mijn favoriete Porcupine Treealbums.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1916: Porcupine Tree - Signify
In 2003 komt Steven Wilson met een remaster van het album en ja, het klinkt ng beter dan het origineel, dat al niet voor de poes was. Ik koop 'm dan ook op 23 augustus van dat jaar. Hoogst interessant is de bonuscd Insignificance - Demos 1995-1996, die vol staat met demo's (goh) n een akoestische versie van Nine Cats (dat we nog kennen van het eerste Porcupine Treealbum On The Sunday Of Life...). Wat verder opvalt, is dat langzaam de megafoon verdwijnt en Steven Wilson met z'n normale stem zingt. Er zijn twee mooie versies van Wake As Gun (dat uiteindelijk geen plek kreeg op Signify) en vooral de combi van Hallogallo en Signify (dat zo ongeveer als n stuk klinkt) is erg sterk. Niet alles is even spetterend, maar het geeft een mooie kijk in de PT-keuken.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-08-2022 21:38:19 ]
In 2003 komt Steven Wilson met een remaster van het album en ja, het klinkt ng beter dan het origineel, dat al niet voor de poes was. Ik koop 'm dan ook op 23 augustus van dat jaar. Hoogst interessant is de bonuscd Insignificance - Demos 1995-1996, die vol staat met demo's (goh) n een akoestische versie van Nine Cats (dat we nog kennen van het eerste Porcupine Treealbum On The Sunday Of Life...). Wat verder opvalt, is dat langzaam de megafoon verdwijnt en Steven Wilson met z'n normale stem zingt. Er zijn twee mooie versies van Wake As Gun (dat uiteindelijk geen plek kreeg op Signify) en vooral de combi van Hallogallo en Signify (dat zo ongeveer als n stuk klinkt) is erg sterk. Niet alles is even spetterend, maar het geeft een mooie kijk in de PT-keuken.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-08-2022 21:38:19 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1917: Coma Divine - Recorded Live In Rome
Dat Porcupine Tree echt niet langer dat zolderkamerproject van Steven Wilson is, maar een heuse band, dat laat de groep horen op dit livealbum. Sinds The Sky Moves Sideways uit 1995 toert de band af en toe, voornamelijk door het Verenigd Koninkrijk maar ook door West-Europa. Dit vijf kwartier durende album is opgenomen tijdens drie concerten in Rome op 25, 26 en 27 maart 1997. Signify is dan al geruime tijd uit. We beginnen uiteraard met Signify (in een werkelijk schitterende uitvoering die aan het eind zeer afwijkt van de studioversie) en daarna komen nog een paar nummers van dat album voorbij. Veel aandacht is er ook voor de voorganger: het titelstuk (Phase One), Dislocated Day en Moonloop nemen veel tijd in beslag. De afsluiter is echter een fenomenale Radioactive Toy en de toegift is Not Beautiful Anymore, een improv gebaseerd op een thema uit het album Up The Downstair. Wat opvalt, is hoe zeker de band klinkt, ook al mist het alle fratsen die op de studioplaten zo naar voren komen: de meerstemmige koortjes, de vele gitaar- en toetsenpartijen. Chris Maitland is een fantastische, subtiele en bijna 'ruimtelijke' drummer. Colin Edwin vormt een solide bas-is, Richard Barbieri legt bijna onopvallend de magische toetsentapijten en Steven Wilson is hier niet alleen de gitaarheld maar ook als zanger klinkt hij zowaar sterk. Zelf zegt hij achteraf in interviews dat hij zich verschool achter zijn debiel lange haren en niet de zaal in durfde te kijken. Dat is tegenwoordig wel anders. Ik koop Coma Divine (de titel komt uit de tekst van Sever, dat overigens niet op dit album terug te vinden is) op 18 oktober 1997 als hij verschijnt.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-08-2022 21:39:49 ]
Dat Porcupine Tree echt niet langer dat zolderkamerproject van Steven Wilson is, maar een heuse band, dat laat de groep horen op dit livealbum. Sinds The Sky Moves Sideways uit 1995 toert de band af en toe, voornamelijk door het Verenigd Koninkrijk maar ook door West-Europa. Dit vijf kwartier durende album is opgenomen tijdens drie concerten in Rome op 25, 26 en 27 maart 1997. Signify is dan al geruime tijd uit. We beginnen uiteraard met Signify (in een werkelijk schitterende uitvoering die aan het eind zeer afwijkt van de studioversie) en daarna komen nog een paar nummers van dat album voorbij. Veel aandacht is er ook voor de voorganger: het titelstuk (Phase One), Dislocated Day en Moonloop nemen veel tijd in beslag. De afsluiter is echter een fenomenale Radioactive Toy en de toegift is Not Beautiful Anymore, een improv gebaseerd op een thema uit het album Up The Downstair. Wat opvalt, is hoe zeker de band klinkt, ook al mist het alle fratsen die op de studioplaten zo naar voren komen: de meerstemmige koortjes, de vele gitaar- en toetsenpartijen. Chris Maitland is een fantastische, subtiele en bijna 'ruimtelijke' drummer. Colin Edwin vormt een solide bas-is, Richard Barbieri legt bijna onopvallend de magische toetsentapijten en Steven Wilson is hier niet alleen de gitaarheld maar ook als zanger klinkt hij zowaar sterk. Zelf zegt hij achteraf in interviews dat hij zich verschool achter zijn debiel lange haren en niet de zaal in durfde te kijken. Dat is tegenwoordig wel anders. Ik koop Coma Divine (de titel komt uit de tekst van Sever, dat overigens niet op dit album terug te vinden is) op 18 oktober 1997 als hij verschijnt.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-08-2022 21:39:49 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1918: Porcupine Tree - Coda Divine - Recorded Live In Rome
Ook van dit livealbum verschijnt (in 2003) een geremasterde en uitgebreidere versie. Die koop ik natuurlijk ook. Ik doe dat op 8 april 2004, als hij hier in de plaatselijke platenwinkel ligt. Er zijn vier stukken toegevoegd, in totaal vijfentwintig minuten extra, waardoor we een mooi beeld krijgen van hoe een concert van Porcupine Tree in die tijd is geweest. We horen nu ook een uitvoering van Up The Downstair, The Moon Touches Your Shoulder dat overloopt in Always Never, en een improv die IS...NOT heet. Achteraf is er wel iets gedaan aan de opnamen, want er waren wat technische problemen waardoor bepaalde partijen weggevallen waren; her en der zitten er dus overdubs in. Niettemin: puike concertplaat.
Ook van dit livealbum verschijnt (in 2003) een geremasterde en uitgebreidere versie. Die koop ik natuurlijk ook. Ik doe dat op 8 april 2004, als hij hier in de plaatselijke platenwinkel ligt. Er zijn vier stukken toegevoegd, in totaal vijfentwintig minuten extra, waardoor we een mooi beeld krijgen van hoe een concert van Porcupine Tree in die tijd is geweest. We horen nu ook een uitvoering van Up The Downstair, The Moon Touches Your Shoulder dat overloopt in Always Never, en een improv die IS...NOT heet. Achteraf is er wel iets gedaan aan de opnamen, want er waren wat technische problemen waardoor bepaalde partijen weggevallen waren; her en der zitten er dus overdubs in. Niettemin: puike concertplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1919: Porcupine Tree - Stupid Dream
Ik schrik op 17 maart 1999. Ik heb het nieuwe album Stupid Dream van Porcupine Tree gekocht en ben hem aan het beluisteren. Op het eerste gehoor is veel van wat ik zo gaaf vind - lange instrumentale stukken, de psychedelica, de spacerockachtige wazigheid, de proggy elementen - verdwenen. Op datzelfde eerste gehoor heeft het plaats gemaakt voor simpele popliedjes. Maar lang duurt de schrik niet. Bij nadere beluistering zit er juist heel veel van de oude Porcupine Tree in deze inderdaad wat compactere songs: de meerstemmige koortjes, de complexiteit en het vernuft, de spetterende solo's, het knappe geluid, enzovoorts. De meerdere lagen openbaren zich langzaam en zo heel simpel blijkt de plaat niet te zijn. Opener Even Less is ook niet echt een simpel popliedje: na een wat zweverig intro en een gitaarlijn die al het een en ander doet vermoeden, komt de beuk erin met een ramriff van de bovenste plank. Daarna volgt dan het inderdaad ogenschijnlijk simpele popliedje Piano Lessons (ook single) en zo volgen er nog een paar, waarvan ik This Is No Rehearsal en Stranger By The Minute eruit vind springen. Don't Hate Me is weer zo'n typisch staaltje slome treurnis waar Steven Wilson het patent op heeft, net als afsluiter Stop Swimming. En dan is er nog Tinto Brass, een instrumentaal soort improv, genspireerd op meneer Brass zelf, de maker van softerotische films. Alles bij elkaar vond ik het uiteindelijk een bijzonder sterk album en dat vind ik nog steeds. Rustige en steviger passages wisselen elkaar af, de meerstemmige koortjes zijn weer om je vingers bij af te likken, de songs zijn van uitermate hoge kwaliteit en instrumentaal zit het allemaal supersnor. Zeer fijne plaat.
Ik schrik op 17 maart 1999. Ik heb het nieuwe album Stupid Dream van Porcupine Tree gekocht en ben hem aan het beluisteren. Op het eerste gehoor is veel van wat ik zo gaaf vind - lange instrumentale stukken, de psychedelica, de spacerockachtige wazigheid, de proggy elementen - verdwenen. Op datzelfde eerste gehoor heeft het plaats gemaakt voor simpele popliedjes. Maar lang duurt de schrik niet. Bij nadere beluistering zit er juist heel veel van de oude Porcupine Tree in deze inderdaad wat compactere songs: de meerstemmige koortjes, de complexiteit en het vernuft, de spetterende solo's, het knappe geluid, enzovoorts. De meerdere lagen openbaren zich langzaam en zo heel simpel blijkt de plaat niet te zijn. Opener Even Less is ook niet echt een simpel popliedje: na een wat zweverig intro en een gitaarlijn die al het een en ander doet vermoeden, komt de beuk erin met een ramriff van de bovenste plank. Daarna volgt dan het inderdaad ogenschijnlijk simpele popliedje Piano Lessons (ook single) en zo volgen er nog een paar, waarvan ik This Is No Rehearsal en Stranger By The Minute eruit vind springen. Don't Hate Me is weer zo'n typisch staaltje slome treurnis waar Steven Wilson het patent op heeft, net als afsluiter Stop Swimming. En dan is er nog Tinto Brass, een instrumentaal soort improv, genspireerd op meneer Brass zelf, de maker van softerotische films. Alles bij elkaar vond ik het uiteindelijk een bijzonder sterk album en dat vind ik nog steeds. Rustige en steviger passages wisselen elkaar af, de meerstemmige koortjes zijn weer om je vingers bij af te likken, de songs zijn van uitermate hoge kwaliteit en instrumentaal zit het allemaal supersnor. Zeer fijne plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1920: Porcupine Tree - Stupid Dream
Waarom Steven Wilson in 2006 een remix en remaster van Stupid Dream op de wereld loslaat is me een raadsel, want de originele mix klonk als super. Toch schaf ik 'm aan (op 24 juli 2006), want er zit een dvd bij met een surroundmix en wat extra spul (een surround mix van Ambulance Chasing dat te vinden was op de cdsingle van Piano Lessons waarover later meer, eenzelfde type mix van de complete veertien minuten durende versie van Even Less waarover ook later meer, plus een de video van de single Piano Lessons waarover eveneens later meer) en verzamelaar. Op 7 mei 1999 zie ik Porcupine Tree dan (voor het eerst) in levenden lijve, in het oude Tivoli in Utrecht, welteverstaan. Het was er niet eens echt druk en ik kon al snel redelijk vooraan staan. De band had een eenvoudige, maar uiterst effectieve lichtshow met ouderwetse vloeistofprojecties erin. Het concert startte met Even Less dat overdonderend begon met die megariff. Daarna wat stukken van Stupid Dream, maar ik vond vooral ouder werk gaaf: Up The Downstair, Voyage '34, Signify en The Sky Moves Sideways. Toegift was een werkelijk geweldige uitvoering van Radioactive Toy. Een bijzonder sterk concert.
[ Bericht 11% gewijzigd door bazbo op 18-08-2022 11:20:11 ]
Waarom Steven Wilson in 2006 een remix en remaster van Stupid Dream op de wereld loslaat is me een raadsel, want de originele mix klonk als super. Toch schaf ik 'm aan (op 24 juli 2006), want er zit een dvd bij met een surroundmix en wat extra spul (een surround mix van Ambulance Chasing dat te vinden was op de cdsingle van Piano Lessons waarover later meer, eenzelfde type mix van de complete veertien minuten durende versie van Even Less waarover ook later meer, plus een de video van de single Piano Lessons waarover eveneens later meer) en verzamelaar. Op 7 mei 1999 zie ik Porcupine Tree dan (voor het eerst) in levenden lijve, in het oude Tivoli in Utrecht, welteverstaan. Het was er niet eens echt druk en ik kon al snel redelijk vooraan staan. De band had een eenvoudige, maar uiterst effectieve lichtshow met ouderwetse vloeistofprojecties erin. Het concert startte met Even Less dat overdonderend begon met die megariff. Daarna wat stukken van Stupid Dream, maar ik vond vooral ouder werk gaaf: Up The Downstair, Voyage '34, Signify en The Sky Moves Sideways. Toegift was een werkelijk geweldige uitvoering van Radioactive Toy. Een bijzonder sterk concert.
[ Bericht 11% gewijzigd door bazbo op 18-08-2022 11:20:11 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1921: Porcupine Tree - Piano Lessons
De eerste single van Stupid Dream is Piano Lessons. Hij verschijnt in april 1999 en ik koop 'm op 7 mei 1999. H, dat was de dag dat ik de band live zag spelen in Tivoli in Utrecht. Ik kan het me niet herinneren, maar ik veronderstel dat ik de single kocht bij de merchandisestand. H, dat is grappig: in het hoesje zit mijn concertkaartje! Mijn veronderstelling klopt dus. Op de single niet alleen het titelnummer, een fijn in het gehoor liggend deunke, maar ook Ambulance Chasing (een instrumentale improv opgenomen tijdens de sessies voor Stupid Dream) en Wake As Gun (een outtake van de Signify-sessies van het jaar ervoor), beide niet op het album, dus hebben. Later zijn beide stukken op andere (verzamel)cd's terechtgekomen, dus deze single is nu overbodig.
Kijk wat ik vind in het inlegvel bij deze single:
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 18-08-2022 17:51:08 ]
De eerste single van Stupid Dream is Piano Lessons. Hij verschijnt in april 1999 en ik koop 'm op 7 mei 1999. H, dat was de dag dat ik de band live zag spelen in Tivoli in Utrecht. Ik kan het me niet herinneren, maar ik veronderstel dat ik de single kocht bij de merchandisestand. H, dat is grappig: in het hoesje zit mijn concertkaartje! Mijn veronderstelling klopt dus. Op de single niet alleen het titelnummer, een fijn in het gehoor liggend deunke, maar ook Ambulance Chasing (een instrumentale improv opgenomen tijdens de sessies voor Stupid Dream) en Wake As Gun (een outtake van de Signify-sessies van het jaar ervoor), beide niet op het album, dus hebben. Later zijn beide stukken op andere (verzamel)cd's terechtgekomen, dus deze single is nu overbodig.
Kijk wat ik vind in het inlegvel bij deze single:
[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 18-08-2022 17:51:08 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1922: Porcupine Tree - Pure Narcotic
Deze volgende single van Stupid Dream kocht ik op 29 januari 2000, omdat er - naast een editversie van het titelnummer - weer twee stukken op staan die niet op het album te vinden zijn. Ten eerste een liveopname van Tinto Brass en ten tweede Door To The River (dat later op een album terechtkwam). Doe er je voordeel mee.
Deze volgende single van Stupid Dream kocht ik op 29 januari 2000, omdat er - naast een editversie van het titelnummer - weer twee stukken op staan die niet op het album te vinden zijn. Ten eerste een liveopname van Tinto Brass en ten tweede Door To The River (dat later op een album terechtkwam). Doe er je voordeel mee.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1923: Porcupine Tree - 4 Chords That Made A Million
Eind april 2000 verschijnt plots een single met een stuk dat ik niet ken. Het blijkt een voorproefje van het nieuwe album Lightbulb Sun dat op dat moment nog moet komen. Vandaar dat ik de single gelijk bestel en koop op 9 mei 2000. Het titelnummer is een krachtige rocker waar ik even van opkijk, maar het is onmiskenbaar Porcupine Tree. Daarachteraan komen twee improvachtige instrumentale stukken (die later weer een plek krijgen op een ander album).
Eind april 2000 verschijnt plots een single met een stuk dat ik niet ken. Het blijkt een voorproefje van het nieuwe album Lightbulb Sun dat op dat moment nog moet komen. Vandaar dat ik de single gelijk bestel en koop op 9 mei 2000. Het titelnummer is een krachtige rocker waar ik even van opkijk, maar het is onmiskenbaar Porcupine Tree. Daarachteraan komen twee improvachtige instrumentale stukken (die later weer een plek krijgen op een ander album).
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1924: Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Tien dagen later - op 19 mei 2000 dus - is de cd in huis. Ik heb een unieke eerste versie - met een plastic hoesje om het cd-doosje heen - en ben aangenaam verrast. Porcupine Tree zet de sterke lijn van Stupid Dream door en doet dat door naast de pakkende melodien en songs ook weer wat psychedelische en wazige zooi toe te voegen. Dat maakt dit een uitermate genietbaar album. Je kunt ook zeggen dat het vleesch noch visch is, maar als vegetarir maak ik me daar niet druk om. Ik vind het een mooie mix van stijlen die soms botsen en soms naadloos op elkaar aansluiten en daardoor zorgen voor een album dat de volle speelduur blijft boeien. Na het rockende titelnummer dat de plaat opent, krijgen we het korte maar mooie liedje How Is Your Life Today?. Single Four Chords That Made A Million kende ik al. Shesmovedon kent een pakkende deun, maar krijgt halverwege toch een hevig instrumentaal intermezzo. Last Chance To Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled is niet alleen een nummer met een vage titel; na het korte vocale intro ontpopt het zich als een uitermate vaag en mysterieus instrumentaal deel. The Rest Will Flow is dan weer een pakkend wijsje en Hatesong een harde kraker. Where We Would Be mag dan weer melancholiek heten en Russia On Ice is de klapper van de plaat (een rustig vocaal intro met een snoeihard middendeel). Het album eindigt stemmig met het grimmige Feel So Low. Kortom: mooi afwisselend album dat na meer dan twintig jaar nog altijd huizenhoog overeind staat. Maar dat kan ik van wel meer Porcupine Treeplaten zeggen.
Tien dagen later - op 19 mei 2000 dus - is de cd in huis. Ik heb een unieke eerste versie - met een plastic hoesje om het cd-doosje heen - en ben aangenaam verrast. Porcupine Tree zet de sterke lijn van Stupid Dream door en doet dat door naast de pakkende melodien en songs ook weer wat psychedelische en wazige zooi toe te voegen. Dat maakt dit een uitermate genietbaar album. Je kunt ook zeggen dat het vleesch noch visch is, maar als vegetarir maak ik me daar niet druk om. Ik vind het een mooie mix van stijlen die soms botsen en soms naadloos op elkaar aansluiten en daardoor zorgen voor een album dat de volle speelduur blijft boeien. Na het rockende titelnummer dat de plaat opent, krijgen we het korte maar mooie liedje How Is Your Life Today?. Single Four Chords That Made A Million kende ik al. Shesmovedon kent een pakkende deun, maar krijgt halverwege toch een hevig instrumentaal intermezzo. Last Chance To Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled is niet alleen een nummer met een vage titel; na het korte vocale intro ontpopt het zich als een uitermate vaag en mysterieus instrumentaal deel. The Rest Will Flow is dan weer een pakkend wijsje en Hatesong een harde kraker. Where We Would Be mag dan weer melancholiek heten en Russia On Ice is de klapper van de plaat (een rustig vocaal intro met een snoeihard middendeel). Het album eindigt stemmig met het grimmige Feel So Low. Kortom: mooi afwisselend album dat na meer dan twintig jaar nog altijd huizenhoog overeind staat. Maar dat kan ik van wel meer Porcupine Treeplaten zeggen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Plankje negentwintig gedraaid; op naar plankje dertig!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
quote:
[ afbeelding ]
Plankje negentwintig gedraaid; op naar plankje dertig!
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd1925: Porcupine Tree - Lightbulb Sun
In 2008 komt Steven Wilson met een remix en remaster van het album. De boel klinkt nog weer wat lekkerder. Op de meegeleverde dvd staat het album nog eens een keer in surroundmix en in de originele mix uit 2000, plus surround mixen van wat stukken die niet op de plaat terechtkwamen (Disappear, Buying New Soul en Cure For Optimism). Overigens vind ik in het boekje bij de originele cd uit 2000 nog mijn concertkaartje van 14 maart 2001 toen Porcupine Tree speelde in Paradiso. Het was een wat bijzonder concert; de band was laat, kwam zo van de pont af Amsterdam binnen en had dus geen gelegenheid voor uitgebreid licht en projecties; ik geloof dat er ook geen mogelijkheid tot soundcheck was. Dat deed niets af aan de kwaliteit van het concert, want tijdens het eerste nummer al (Even Less) had de geluidsman de boel al perfect afgesteld. We kregen een paar uitstekende vertolkingen van stukken van het recente album Lightbulb Sun (ik herinner me een fraaie Shesmovedon en een megalompe Russia On Ice). Noodgedwongen was de setlijst wat kort, maar wat we kregen was grandioos. De nieuwe versie van Lightbulb Sun kocht ik op 15 mei 2008. Heb ik die surround-dvd eigenlijk al eens gehoord?
In 2008 komt Steven Wilson met een remix en remaster van het album. De boel klinkt nog weer wat lekkerder. Op de meegeleverde dvd staat het album nog eens een keer in surroundmix en in de originele mix uit 2000, plus surround mixen van wat stukken die niet op de plaat terechtkwamen (Disappear, Buying New Soul en Cure For Optimism). Overigens vind ik in het boekje bij de originele cd uit 2000 nog mijn concertkaartje van 14 maart 2001 toen Porcupine Tree speelde in Paradiso. Het was een wat bijzonder concert; de band was laat, kwam zo van de pont af Amsterdam binnen en had dus geen gelegenheid voor uitgebreid licht en projecties; ik geloof dat er ook geen mogelijkheid tot soundcheck was. Dat deed niets af aan de kwaliteit van het concert, want tijdens het eerste nummer al (Even Less) had de geluidsman de boel al perfect afgesteld. We kregen een paar uitstekende vertolkingen van stukken van het recente album Lightbulb Sun (ik herinner me een fraaie Shesmovedon en een megalompe Russia On Ice). Noodgedwongen was de setlijst wat kort, maar wat we kregen was grandioos. De nieuwe versie van Lightbulb Sun kocht ik op 15 mei 2008. Heb ik die surround-dvd eigenlijk al eens gehoord?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
En wanneer mogen we nieuwe bijdragen van jou verwachten?quote:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Mijn platenkast is al gedraaid, maar mijn tasje met onbekende cd's zal ik nog een keer afmakenquote:
[..]
En wanneer mogen we nieuwe bijdragen van jou verwachten?
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
SCHIET OP DAN!quote:
[..]
Mijn platenkast is al gedraaid, maar mijn tasje met onbekende cd's zal ik nog een keer afmaken
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1926: Porcupine Tree - Shesmovedon
Deze cd-single van het album Lightbulb Sun verschijnt in juli 2000 en ik koop 'm op 20 juli van dat jaar, ook weer omdat er stukken op staan die niet op het album voorkomen. De lange improvs Cure For Optimism (uitgevoerd door meneer Steven Wilson in z'n uppie) en Untitled zouden later een plek krijgen op een ander album, maar dat wist ik toen nog niet, h? Van het titelnummer krijgen we hier overigens een verkorte versie en ik vraag me af waarom, want met net vijf minuten was het toch al niet een van de langste liederen.
Deze cd-single van het album Lightbulb Sun verschijnt in juli 2000 en ik koop 'm op 20 juli van dat jaar, ook weer omdat er stukken op staan die niet op het album voorkomen. De lange improvs Cure For Optimism (uitgevoerd door meneer Steven Wilson in z'n uppie) en Untitled zouden later een plek krijgen op een ander album, maar dat wist ik toen nog niet, h? Van het titelnummer krijgen we hier overigens een verkorte versie en ik vraag me af waarom, want met net vijf minuten was het toch al niet een van de langste liederen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1927: Porcupine Tree - Voyage 34 - The Complete Trip
Ik vind een malle sampler op 24 november 1995 in mijn plaatselijke platenwinkel. Het is de dubbelcd Pick 'n Mix, met daarop een staalkaart van bands die muziek uitbrengen op het Delerium label. Het staat vol met zeer wazige space en psychedelica. Ik koop die sampler natuurlijk omdat er een stuk van Porcupine Tree op staat, dat ik op dat moment nog niet ken. Dat stuk heet Voyage 34 en het duurt (slechts) twaalf minuten of zo. De eerste helft bestaat uit variaties over ritme met een lick die veel weg heeft van die van Pink Floyds Another Brick In The Wall Part One (nee, niet die van de grote hit), maar halverwege slaat het stuk om naar een steviger en proggier atmosfeer. (De rest van die vage space en psychedelica op de sampler bleek overigens ook erg leuk, maar daar gaat het nu niet om.) Wat blijkt? Steven Wilson heeft het stuk al in 1992 (!) opgenomen en hij was van zinnens om het op het album Up The Downstair te zetten, maar uiteindelijk zag hij daar vanaf. In plaats daarvan bracht hij het in 1992 uit op een dertig minuten durende single (!) met op de b-kant Phase II van het stuk. Een jaar later verschijnt Phase III en Phase IV neemt hij op eind 1993 maar maakt hij pas af in 1998. In 2000 brengt hij de complete Voyage 34 (dat wil zeggen de vier delen) bijeen en zet hij ze op een cd. De subtitel The Complete Trip is nogal treffend, omdat gedurende de vier stukken we samples horen van een stem die het verhaal vertelt over Brian en diens LSD-trip. Muzikaal gezien is de hele plaat een mix van progressive rock, psychedelica en trance. 'Een antisingle,' zal Steven Wilson het achteraf kwalificeren. Op de plaat doet hij alles zelf, alleen voor sommige (toetsen)partijen is Richard Barbieri van de partij. Phase III is overigens een remix door de Britse groep Astralasia. Ik koop Voyage 34 op 2 april 2000 en onderga de uur lange en wonderlijke trip van Brian nog maar eens een keer. Heerlijk.
Ik vind een malle sampler op 24 november 1995 in mijn plaatselijke platenwinkel. Het is de dubbelcd Pick 'n Mix, met daarop een staalkaart van bands die muziek uitbrengen op het Delerium label. Het staat vol met zeer wazige space en psychedelica. Ik koop die sampler natuurlijk omdat er een stuk van Porcupine Tree op staat, dat ik op dat moment nog niet ken. Dat stuk heet Voyage 34 en het duurt (slechts) twaalf minuten of zo. De eerste helft bestaat uit variaties over ritme met een lick die veel weg heeft van die van Pink Floyds Another Brick In The Wall Part One (nee, niet die van de grote hit), maar halverwege slaat het stuk om naar een steviger en proggier atmosfeer. (De rest van die vage space en psychedelica op de sampler bleek overigens ook erg leuk, maar daar gaat het nu niet om.) Wat blijkt? Steven Wilson heeft het stuk al in 1992 (!) opgenomen en hij was van zinnens om het op het album Up The Downstair te zetten, maar uiteindelijk zag hij daar vanaf. In plaats daarvan bracht hij het in 1992 uit op een dertig minuten durende single (!) met op de b-kant Phase II van het stuk. Een jaar later verschijnt Phase III en Phase IV neemt hij op eind 1993 maar maakt hij pas af in 1998. In 2000 brengt hij de complete Voyage 34 (dat wil zeggen de vier delen) bijeen en zet hij ze op een cd. De subtitel The Complete Trip is nogal treffend, omdat gedurende de vier stukken we samples horen van een stem die het verhaal vertelt over Brian en diens LSD-trip. Muzikaal gezien is de hele plaat een mix van progressive rock, psychedelica en trance. 'Een antisingle,' zal Steven Wilson het achteraf kwalificeren. Op de plaat doet hij alles zelf, alleen voor sommige (toetsen)partijen is Richard Barbieri van de partij. Phase III is overigens een remix door de Britse groep Astralasia. Ik koop Voyage 34 op 2 april 2000 en onderga de uur lange en wonderlijke trip van Brian nog maar eens een keer. Heerlijk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1928: Porcupine Tree - Recordings
Recordings is een verzameling outtakes, demo's, b-kantjes en ander prullaria dat op de planken bleef liggen. Het is spul van de sessies voor Stupid Dream (1999) en Lightbulb Sun (2000) en het maakt zo goed als al mijn cd-singles overbodig. Daarnaast staat er zeer interessant spul op, zoals Buying New Soul, een lang lied uit 2000 dat voorheen nergens te verkrijgen was. Ook bijzonder is de complete versie van Even Less; voor Stupid Dream gebruikte de band slechts de eerste helft, hier duurt het bijna veertien minuten. Ondanks dat het werk is dat niet op de reguliere platen staat, luistert dit album niet als een verzameling mindere stukken. Integendeel, gedurende een uur vallen we van songs in gemproviseerd materiaal; de afwisseling is groot en mijn luisterplezier eveneens. Het album verschijnt in 2001 en ik koop het op 22 augustus 2001.
Recordings is een verzameling outtakes, demo's, b-kantjes en ander prullaria dat op de planken bleef liggen. Het is spul van de sessies voor Stupid Dream (1999) en Lightbulb Sun (2000) en het maakt zo goed als al mijn cd-singles overbodig. Daarnaast staat er zeer interessant spul op, zoals Buying New Soul, een lang lied uit 2000 dat voorheen nergens te verkrijgen was. Ook bijzonder is de complete versie van Even Less; voor Stupid Dream gebruikte de band slechts de eerste helft, hier duurt het bijna veertien minuten. Ondanks dat het werk is dat niet op de reguliere platen staat, luistert dit album niet als een verzameling mindere stukken. Integendeel, gedurende een uur vallen we van songs in gemproviseerd materiaal; de afwisseling is groot en mijn luisterplezier eveneens. Het album verschijnt in 2001 en ik koop het op 22 augustus 2001.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1929: Porcupine Tree - Stars Die - The Delerium Years '91-97
Richard Allen, de baas van het Delerium Records label, snapt het in 1997 ook wel: Porcupine Tree is zijn label ontgroeid. Niet alleen maakt de band inmiddels muziek die verder gaat dan de psychedelica en spacerock waarmee het is begonnen; ook is de band als 'bedrijf' te groot geworden en toe aan een nieuwe stap. De volgende studioplaten Stupid Dream en Lightbulb Sun verschijnen dan ook op Snapper. Stars Die - The Delerium Years '91-97 is een mooie terugblik op het begin en de groei van de band. Ik heb hier een van de eerste uitgaven uit 2002 in een mooi doosje, dat ik koop op 31 maart 2002. Op twee cd's krijgen we het beste van de vier studioplaten plus een heleboel outtakes en malle mixen. Natuurlijk beginnen we met Radioactive Toy en nog drie stukken van eersteling On The Sunday Of Life.... Daarna Phase I van Voyage 34 en vervolgens spul van Up The Downstair, waaronder Fadeaway, het indrukwekkende titelnummer en een langere originele versie van Synesthesia. Phantoms is een stuk dat Wilson niet gebruikte voor het album. Van het minialbum Staircase Infinities (wat al outtakes van Up The Downstair bevatte) is het zweverige orgelstuk Rainy Taxi opgenomen. Op het tweede plaatje is eerst het album The Sky Moves Sideways aan de beurt; van die plaat alleen Phase One van het titelnummer en daarnaast natuurlijk Stars Die, het mooie lied dat op het album had moeten staan maar het niet deed. ('One of the biggest mistakes I've ever made,' zei Steven Wilson erover.) De rest van het plaatje is gewijd aan het album Signify en dan vooral spul dat op de planken is blijven liggen (en ook niet te vinden is op de bonusdisc bij de heruitgave uit 2003): maar liefst vijf stukken. Van het album zelf krijgen we de single Waiting, het angstaanjagende Sever, het mooie vol Beach Boys-koortjes zittende Every Home Is Wired en natuurlijk Dark Matter voor onze kiezen. Dit is een werkelijk schitterend overzicht van de begindagen van Porcupine Tree. De meeste stukken zijn voor deze gelegenheid nog eens opgepoetst of geremixed en is dus een bijzonder waardevolle aanvulling op de toch al niet misse collectie.
Richard Allen, de baas van het Delerium Records label, snapt het in 1997 ook wel: Porcupine Tree is zijn label ontgroeid. Niet alleen maakt de band inmiddels muziek die verder gaat dan de psychedelica en spacerock waarmee het is begonnen; ook is de band als 'bedrijf' te groot geworden en toe aan een nieuwe stap. De volgende studioplaten Stupid Dream en Lightbulb Sun verschijnen dan ook op Snapper. Stars Die - The Delerium Years '91-97 is een mooie terugblik op het begin en de groei van de band. Ik heb hier een van de eerste uitgaven uit 2002 in een mooi doosje, dat ik koop op 31 maart 2002. Op twee cd's krijgen we het beste van de vier studioplaten plus een heleboel outtakes en malle mixen. Natuurlijk beginnen we met Radioactive Toy en nog drie stukken van eersteling On The Sunday Of Life.... Daarna Phase I van Voyage 34 en vervolgens spul van Up The Downstair, waaronder Fadeaway, het indrukwekkende titelnummer en een langere originele versie van Synesthesia. Phantoms is een stuk dat Wilson niet gebruikte voor het album. Van het minialbum Staircase Infinities (wat al outtakes van Up The Downstair bevatte) is het zweverige orgelstuk Rainy Taxi opgenomen. Op het tweede plaatje is eerst het album The Sky Moves Sideways aan de beurt; van die plaat alleen Phase One van het titelnummer en daarnaast natuurlijk Stars Die, het mooie lied dat op het album had moeten staan maar het niet deed. ('One of the biggest mistakes I've ever made,' zei Steven Wilson erover.) De rest van het plaatje is gewijd aan het album Signify en dan vooral spul dat op de planken is blijven liggen (en ook niet te vinden is op de bonusdisc bij de heruitgave uit 2003): maar liefst vijf stukken. Van het album zelf krijgen we de single Waiting, het angstaanjagende Sever, het mooie vol Beach Boys-koortjes zittende Every Home Is Wired en natuurlijk Dark Matter voor onze kiezen. Dit is een werkelijk schitterend overzicht van de begindagen van Porcupine Tree. De meeste stukken zijn voor deze gelegenheid nog eens opgepoetst of geremixed en is dus een bijzonder waardevolle aanvulling op de toch al niet misse collectie.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1930: Porcupine Tree - Metanoia
Eveneens in 2002 (en inderdaad ook nog op het Delerium-label) verschijnt Metanoia. Het is een verzameling van acht improvisaties, gespeeld en opgenomen ten tijde van de Signify-sessies in juli 1995 en maart 1996. Sommige van deze improvisaties vormen de basis van stukken die uiteindelijk songs werden op het album. Zo hoor ik bijvoorbeeld de groove van Sever en van Dark Matter voorbijkomen, maar daar waar dat songs met een kop en een staart zijn geworden, krijgen we hier lang uitgesponnen en bij vlagen bijna atmosferische klanken. Ook is de basis van , Intermediate Jesus terug te vinden en Door To River The River was eerder te beluisteren op de Pure Narcotic cd-single. Gaaf is het allemaal zeer zeker en het is dan ook een mooie kijk in de keuken van hoe het album Signify (mede) tot stand is gekomen. Metanoia verscheen voor het eerst in 1998 als dubbelelpee in zeer beperkte oplage; in 2002 komt dan de cd-versie die ook nog eens uitgebreid is met twee stukken. Ik koop die cd op 25 april 2002.
Eveneens in 2002 (en inderdaad ook nog op het Delerium-label) verschijnt Metanoia. Het is een verzameling van acht improvisaties, gespeeld en opgenomen ten tijde van de Signify-sessies in juli 1995 en maart 1996. Sommige van deze improvisaties vormen de basis van stukken die uiteindelijk songs werden op het album. Zo hoor ik bijvoorbeeld de groove van Sever en van Dark Matter voorbijkomen, maar daar waar dat songs met een kop en een staart zijn geworden, krijgen we hier lang uitgesponnen en bij vlagen bijna atmosferische klanken. Ook is de basis van , Intermediate Jesus terug te vinden en Door To River The River was eerder te beluisteren op de Pure Narcotic cd-single. Gaaf is het allemaal zeer zeker en het is dan ook een mooie kijk in de keuken van hoe het album Signify (mede) tot stand is gekomen. Metanoia verscheen voor het eerst in 1998 als dubbelelpee in zeer beperkte oplage; in 2002 komt dan de cd-versie die ook nog eens uitgebreid is met twee stukken. Ik koop die cd op 25 april 2002.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1931: Porcupine Tree - In Absentia
De reden dat we lang (tot 2003) moeten wachten op nieuw studiowerk van Porcupine Tree (Lightbulb Sun is van 2000) heeft met twee dingen te maken. Steven Wilson is inmiddels een veelgevraagd producer. Zo maakt onder andere Fish gebruik van zijn kunsten, maar meer wordt Wilson gegrepen door het werk dat hij mag doen voor Orphaned Land en Opeth, twee bands die meer in de metalwereld opereren. Vooral met Michael Akerfeld van Opeth kan Wilson het goed vinden en hij produceert en mixt een paar Opethplaten, waaronder Deliverance en Damnation. Akerfeld laat zich benvloeden door het werk van Wilson in zijn muziek en Wilson neemt allerlei metalinvloeden mee naar Porcupine Tree. Dat is een. Daarnaast heeft Wilson te kampen met een probleem: het botert niet goed meer met drummer Chris Maitland en dus moet de band op zoek naar een vervanger. Die vindt Wilson uiteindelijk in de persoon van Gavin Harrison. Harrison is een heel andere drummer dan Maitland. Daar waar Maitland veel ruimte laat in zijn subtiele spel, daar is Harrison voor de band veel meer een rockdrummer en bepalender aanwezig. Dat is twee. Als In Absentia verschijnt, koop ik - volledig onwetend - het album (op 27 januari 2003) als hij uitkomt. Ik schrik me de tyfus. Dit is niet langer de verfijnde mix van prog, space en psychedelica, maar dit is hard. Ik vind het aanvankelijk te hard en kan er moeilijk aan wennen. Het begint al met de beukende opener Blackest Eyes en het gaat maar door. Natuurlijk staan er ook 'ouderwetsere' Porcupine Treepareltjes op. Trains, bijvoorbeeld, en afsluiter Collapse The Light Into Earth, maar die pareltjes kan ik op dat moment maar moeilijk ontwaren tussen Wedding Nails of Strip The Soul. Tegenwoordig vind ik The Sound Of Muzak een van de beste Wilsonliedjes, maar in het begin vind ik de nieuwe stijl van Porcupine Tree eigenlijk niet fijn. Ik heb ook nog de speciale Europese editie van het album met een bonusdisc. Daarop nog twee stevige stukken (Drown With Me en Chloroform) plus een radio-edit van Strip The Soul. Een collega - die ik jaren ervoor net zo wild had gemaakt van Porcupine Tree als ik - sleept me nog mee naar het concert op 18 april van dat jaar in Lucky & Co in Rijssen. Toegegeven, het is een uitstekend concert met slechts stukken van de laatste drie studioplaten en het kwartet is voor het concert uitgebreid met gitarist/zanger John Wesley, ook al geen softe troubadour, waardoor het allemaal prima klinkt, maar deze muur van geluid is me echt te hard. Gelukkig komt wijsheid met de jaren, maar dat ben ik me op dat moment nog niet bewust.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 23-08-2022 08:10:45 ]
De reden dat we lang (tot 2003) moeten wachten op nieuw studiowerk van Porcupine Tree (Lightbulb Sun is van 2000) heeft met twee dingen te maken. Steven Wilson is inmiddels een veelgevraagd producer. Zo maakt onder andere Fish gebruik van zijn kunsten, maar meer wordt Wilson gegrepen door het werk dat hij mag doen voor Orphaned Land en Opeth, twee bands die meer in de metalwereld opereren. Vooral met Michael Akerfeld van Opeth kan Wilson het goed vinden en hij produceert en mixt een paar Opethplaten, waaronder Deliverance en Damnation. Akerfeld laat zich benvloeden door het werk van Wilson in zijn muziek en Wilson neemt allerlei metalinvloeden mee naar Porcupine Tree. Dat is een. Daarnaast heeft Wilson te kampen met een probleem: het botert niet goed meer met drummer Chris Maitland en dus moet de band op zoek naar een vervanger. Die vindt Wilson uiteindelijk in de persoon van Gavin Harrison. Harrison is een heel andere drummer dan Maitland. Daar waar Maitland veel ruimte laat in zijn subtiele spel, daar is Harrison voor de band veel meer een rockdrummer en bepalender aanwezig. Dat is twee. Als In Absentia verschijnt, koop ik - volledig onwetend - het album (op 27 januari 2003) als hij uitkomt. Ik schrik me de tyfus. Dit is niet langer de verfijnde mix van prog, space en psychedelica, maar dit is hard. Ik vind het aanvankelijk te hard en kan er moeilijk aan wennen. Het begint al met de beukende opener Blackest Eyes en het gaat maar door. Natuurlijk staan er ook 'ouderwetsere' Porcupine Treepareltjes op. Trains, bijvoorbeeld, en afsluiter Collapse The Light Into Earth, maar die pareltjes kan ik op dat moment maar moeilijk ontwaren tussen Wedding Nails of Strip The Soul. Tegenwoordig vind ik The Sound Of Muzak een van de beste Wilsonliedjes, maar in het begin vind ik de nieuwe stijl van Porcupine Tree eigenlijk niet fijn. Ik heb ook nog de speciale Europese editie van het album met een bonusdisc. Daarop nog twee stevige stukken (Drown With Me en Chloroform) plus een radio-edit van Strip The Soul. Een collega - die ik jaren ervoor net zo wild had gemaakt van Porcupine Tree als ik - sleept me nog mee naar het concert op 18 april van dat jaar in Lucky & Co in Rijssen. Toegegeven, het is een uitstekend concert met slechts stukken van de laatste drie studioplaten en het kwartet is voor het concert uitgebreid met gitarist/zanger John Wesley, ook al geen softe troubadour, waardoor het allemaal prima klinkt, maar deze muur van geluid is me echt te hard. Gelukkig komt wijsheid met de jaren, maar dat ben ik me op dat moment nog niet bewust.
![Trains [Remastered]](https://i.ytimg.com/vi/cjK5BATARUo/0.jpg)
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 23-08-2022 08:10:45 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1932: Porcupine Tree - Warszawa
Dit album komt in 2004 uit. Het bevat een registratie van een concert dat Porcupine Tree gaf op 6 april 2001 ten tijde van de tour voor Lightbulb Sun. Chris Maitland nog op drums, dus. Plus een setlijst die voornamelijk bestaat uit stukken van dat album en Stupid Dream. Daarnaast - het laatste stuk van de reguliere set en de toegift - Voyage 34 en Signify. Het hele concert - met uitzondering van Tinto Brass staat op deze cd. Met negentig minuten een kort concert dus. Reden zal zijn dat het in z'n geheel werd uitgezonden door de Poolse radio. Het concert vond dan ook plaats in studio Im Agnieszki Osieckiej (schiet mij maar lek). Uitstekend concert, prima geluidskwaliteit en een mooi beeld van de band in 2001. Ik koop Warszawa bij het verschijnen op 22 oktober 2004.
Niks 'officieels' van dit album te vinden op YT:
Dit album komt in 2004 uit. Het bevat een registratie van een concert dat Porcupine Tree gaf op 6 april 2001 ten tijde van de tour voor Lightbulb Sun. Chris Maitland nog op drums, dus. Plus een setlijst die voornamelijk bestaat uit stukken van dat album en Stupid Dream. Daarnaast - het laatste stuk van de reguliere set en de toegift - Voyage 34 en Signify. Het hele concert - met uitzondering van Tinto Brass staat op deze cd. Met negentig minuten een kort concert dus. Reden zal zijn dat het in z'n geheel werd uitgezonden door de Poolse radio. Het concert vond dan ook plaats in studio Im Agnieszki Osieckiej (schiet mij maar lek). Uitstekend concert, prima geluidskwaliteit en een mooi beeld van de band in 2001. Ik koop Warszawa bij het verschijnen op 22 oktober 2004.
Niks 'officieels' van dit album te vinden op YT:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1933: Porcupine Tree - Deadwing
Als Deadwing verschijnt in 2005, ben ik toch weer benieuwd. Ik koop het album op 25 maart. En weer weet ik niet goed wat ik ermee moet. Er staan zeer harde stukken op (de single Shallow bijvoorbeeld), maar ook weer onweerstaanbaar mooie liedjes (de single Lazarus bijvoorbeeld). Gavin Harrison is ondertussen helemaal de band in gegroeid; hij klinkt of hij nooit een andere werkgever heeft gehad. De vage analoge geluiden van Barbieri blijf ik de sterke troef van de band vinden. Edwins baswerk is robuust. Wilson blijft de drijvende kracht, zowel compositorisch als in het geluid. Zijn zang is inmiddels bijzonder sterk geworden, ondanks dat hij nog altijd geen heel krachtige stem heeft. Een paar gitaarpartijen laat hij over aan gasten Mikael Akerfeldt en Adrian Belew. De plaat vertelt ook nog een verhaal; Steven Wilson heeft samen met Lasse Hoile een speciale website ontworpen waarop het hele (film)verhaal te zien is of althans wat tipjes van de sluier oplicht. In 2005 weet ik nog altijd niet goed wat ik er allemaal van moet vinden. Sommige stukjes vind ik geweldig, andere kunnen mij minder bekoren. En ja nu, zeventien jaar later, nu draai ik de plaat regelmatig want briljant.
Als Deadwing verschijnt in 2005, ben ik toch weer benieuwd. Ik koop het album op 25 maart. En weer weet ik niet goed wat ik ermee moet. Er staan zeer harde stukken op (de single Shallow bijvoorbeeld), maar ook weer onweerstaanbaar mooie liedjes (de single Lazarus bijvoorbeeld). Gavin Harrison is ondertussen helemaal de band in gegroeid; hij klinkt of hij nooit een andere werkgever heeft gehad. De vage analoge geluiden van Barbieri blijf ik de sterke troef van de band vinden. Edwins baswerk is robuust. Wilson blijft de drijvende kracht, zowel compositorisch als in het geluid. Zijn zang is inmiddels bijzonder sterk geworden, ondanks dat hij nog altijd geen heel krachtige stem heeft. Een paar gitaarpartijen laat hij over aan gasten Mikael Akerfeldt en Adrian Belew. De plaat vertelt ook nog een verhaal; Steven Wilson heeft samen met Lasse Hoile een speciale website ontworpen waarop het hele (film)verhaal te zien is of althans wat tipjes van de sluier oplicht. In 2005 weet ik nog altijd niet goed wat ik er allemaal van moet vinden. Sommige stukjes vind ik geweldig, andere kunnen mij minder bekoren. En ja nu, zeventien jaar later, nu draai ik de plaat regelmatig want briljant.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1934: Porcupine Tree - Lazarus
Als dan de single Lazarus verschijnt, koop ik die toch. Op 15 april 2005, welteverstaan. Want Lazarus is een van de allermooiste liedjes die Steven Wilson ooit heeft gemaakt en wellicht zijn de twee andere liedjes op de cd-single (die niet op het album te vinden zijn) wel in dezelfde stijl. Mooi niet. So Called Friend is een ongemeen felle rocker en Half-Light maakt op mij niet zo'n indruk. Wel zie ik rond deze tijd het concert dat Porcupine Tree in Kln geeft voor het tv-programma Rockpalast. Live is het stevige koek, maar de songs zijn compact en de energie is gaaf. Als er dan ook nog uitvoeringen zijn van So Called Friend (toch een zeer sterk stuk), Arriving Somewhere... But Not Here n Radioactive Toy gaat ik toch uit mijn plaat.
Als dan de single Lazarus verschijnt, koop ik die toch. Op 15 april 2005, welteverstaan. Want Lazarus is een van de allermooiste liedjes die Steven Wilson ooit heeft gemaakt en wellicht zijn de twee andere liedjes op de cd-single (die niet op het album te vinden zijn) wel in dezelfde stijl. Mooi niet. So Called Friend is een ongemeen felle rocker en Half-Light maakt op mij niet zo'n indruk. Wel zie ik rond deze tijd het concert dat Porcupine Tree in Kln geeft voor het tv-programma Rockpalast. Live is het stevige koek, maar de songs zijn compact en de energie is gaaf. Als er dan ook nog uitvoeringen zijn van So Called Friend (toch een zeer sterk stuk), Arriving Somewhere... But Not Here n Radioactive Toy gaat ik toch uit mijn plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1935: Porcupine Tree - Arriving Somewhere...
De live-dvd Arriving Somewhere... uit 2006 koop ik natuurlijk gelijk (op 19 oktober van dat jaar), want ook al ben ik wat minder enthousiast over de muzikale richting die Porcupine Tree is ingeslagen, het blijft een te gekke band. De dvd heb ik in de afgelopen jaren een paar keer bekeken en dit is een puike registratie van twee even puike concerten die de band geeft op 11 en 12 oktober 2005 in Park West in Chicago. De band krijgt hulp van John Wesley en daardoor klinkt alles net zo vet of misschien nog wat vetter dan op de platen. Vanaf de opener Open Car gaat het flink los. Op de setlijst een mooie mix van stukken van de laatste twee albums, plus ouder werk als Hatesong en Don't Hate Me en spul dat niet op de albums is te vinden. De toegiften zijn van te voren uit te tekenen: The Sound Of Muzak, Even Less en Trains (met kapotte snaar in Wilsons gitaar). Het geluid en het beeld zijn perfect. Nog mooier wordt het in 2018, als er een setje uitkomt met daarin het concert op bluray n op twee cd's. Ik koop dat (natuurlijk) op 14 mei 2018 en het is gaaf om het concert ook zonder beelden door de kamer te kunnen knallen. Op de bluray is ook het bonusmateriaal van de oorspronkelijke dvd meegekomen: een grappig drumstukje van Gavin Harrison en een paar video's van het Rockpalastoptreden.
De live-dvd Arriving Somewhere... uit 2006 koop ik natuurlijk gelijk (op 19 oktober van dat jaar), want ook al ben ik wat minder enthousiast over de muzikale richting die Porcupine Tree is ingeslagen, het blijft een te gekke band. De dvd heb ik in de afgelopen jaren een paar keer bekeken en dit is een puike registratie van twee even puike concerten die de band geeft op 11 en 12 oktober 2005 in Park West in Chicago. De band krijgt hulp van John Wesley en daardoor klinkt alles net zo vet of misschien nog wat vetter dan op de platen. Vanaf de opener Open Car gaat het flink los. Op de setlijst een mooie mix van stukken van de laatste twee albums, plus ouder werk als Hatesong en Don't Hate Me en spul dat niet op de albums is te vinden. De toegiften zijn van te voren uit te tekenen: The Sound Of Muzak, Even Less en Trains (met kapotte snaar in Wilsons gitaar). Het geluid en het beeld zijn perfect. Nog mooier wordt het in 2018, als er een setje uitkomt met daarin het concert op bluray n op twee cd's. Ik koop dat (natuurlijk) op 14 mei 2018 en het is gaaf om het concert ook zonder beelden door de kamer te kunnen knallen. Op de bluray is ook het bonusmateriaal van de oorspronkelijke dvd meegekomen: een grappig drumstukje van Gavin Harrison en een paar video's van het Rockpalastoptreden.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1936: Porcupine Tree - Fear Of A Blank Planet
Het is 16 april 2007 en ik koop het dan zojuist verschenen nieuwe album van Porcupine Tree en bij de eerste beluistering valt het kwartje. Het geluid is nog steeds stevig - zr stevig zelfs, misschien is Fear Of A Blank Planet wel harder dan de twee voorgaande studioplaten - maar alles klopt: de songs, de volgorde, de afwisseling, het spel, de verhaallijn, de productie, de mix, de vormgeving, de alles. Is opener en titelnummer al een opsomming van alles wat maar fout kan gaan in iemands jeugd en leven en mogelijk een wat saaie opsomming, My Ashes brengt balans met een wonderschoon en toch naargeestige ballad. Vervolgens komt het alles omverblazende Anesthetize (dat eigenlijk drie aan elkaar geplakte stukken zijn, met gitaarsolo van ene Alex Lifeson), gevolgd door een wat compact Sentimental. De plaat eindigt met twee klappers: het beklemmende Way Out Of Here (met soundscapes van ene Robert Fripp) en het minstens zo hopeloze Let's Sleep Together. De uitzichtloosheid en de wanhoop van het lege bestaan spat uit de groeven, ware het niet dat dit een cd is. Thematisch is dit een van de allersterkste platen van Steven Wilson. Ik heb hier een Deluxe Limited Edition in een mooi boxje, met een bonusdvd waarop de plaat nog eens in superbe surroundmix, al heb ik die in al die vijftien jaren wel n keer beluisterd. Allemensen, wat een plaat. Als ik hem dan heb gehoord en de laatste tonen wegsterven, is er nog slechts het geluid van een vallend kwartje.
Het is 16 april 2007 en ik koop het dan zojuist verschenen nieuwe album van Porcupine Tree en bij de eerste beluistering valt het kwartje. Het geluid is nog steeds stevig - zr stevig zelfs, misschien is Fear Of A Blank Planet wel harder dan de twee voorgaande studioplaten - maar alles klopt: de songs, de volgorde, de afwisseling, het spel, de verhaallijn, de productie, de mix, de vormgeving, de alles. Is opener en titelnummer al een opsomming van alles wat maar fout kan gaan in iemands jeugd en leven en mogelijk een wat saaie opsomming, My Ashes brengt balans met een wonderschoon en toch naargeestige ballad. Vervolgens komt het alles omverblazende Anesthetize (dat eigenlijk drie aan elkaar geplakte stukken zijn, met gitaarsolo van ene Alex Lifeson), gevolgd door een wat compact Sentimental. De plaat eindigt met twee klappers: het beklemmende Way Out Of Here (met soundscapes van ene Robert Fripp) en het minstens zo hopeloze Let's Sleep Together. De uitzichtloosheid en de wanhoop van het lege bestaan spat uit de groeven, ware het niet dat dit een cd is. Thematisch is dit een van de allersterkste platen van Steven Wilson. Ik heb hier een Deluxe Limited Edition in een mooi boxje, met een bonusdvd waarop de plaat nog eens in superbe surroundmix, al heb ik die in al die vijftien jaren wel n keer beluisterd. Allemensen, wat een plaat. Als ik hem dan heb gehoord en de laatste tonen wegsterven, is er nog slechts het geluid van een vallend kwartje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1937: Porcupine Tree - Nil Recurring
In februari 2008 komt er nog een 'aanhangsel' van het album Fear Of A Blank Planet in de vorm van dit minialbum. Deze vier stukken zijn opgenomen tussen oktober en december 2006 en in juli 2007. Het zijn alternatieve versies van stukken die op het album zijn terechtgekomen of die toch net niet op de plaat pasten. Als minialbum werkt dit ontzettend goed. Op opener en titelstuk Nil Recurring speelt Robert Fripp lead gitaar en Gavin Harrison 'tapped guitar'. Cheating The Polygraph heeft Harrison medegeschreven; het is echter niet op het reguliere album te vinden. Daarnaast horen we Normal (dat zelfs een officile video krijgt) en een alternatieve versie van What Happens Now?. Mooi plaatje, prima aanvulling. Ik koop het op 18 februari 2008.
In februari 2008 komt er nog een 'aanhangsel' van het album Fear Of A Blank Planet in de vorm van dit minialbum. Deze vier stukken zijn opgenomen tussen oktober en december 2006 en in juli 2007. Het zijn alternatieve versies van stukken die op het album zijn terechtgekomen of die toch net niet op de plaat pasten. Als minialbum werkt dit ontzettend goed. Op opener en titelstuk Nil Recurring speelt Robert Fripp lead gitaar en Gavin Harrison 'tapped guitar'. Cheating The Polygraph heeft Harrison medegeschreven; het is echter niet op het reguliere album te vinden. Daarnaast horen we Normal (dat zelfs een officile video krijgt) en een alternatieve versie van What Happens Now?. Mooi plaatje, prima aanvulling. Ik koop het op 18 februari 2008.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1938: Porcupine Tree - We Lost The Skyline
Op 4 oktober 2007 speelt Steven Wilson instore in Park Avenue CD's, een plaatselijke platenwinkel in Orlando. Het korte akoestische concert is opgenomen en te horen op deze cd die in 2008 verschijnt en die ik koop op 28 april van dat jaar. We krijgen acht songs en in de laatste drie krijgt Wilson hulp van John Wesley, de zanger/gitarist die tijdens concerten het vijfde bandlid is. Geen spoor van Richard Barbieri, Colin Edwin of Gavin Harrison te horen. Daarmee vind ik het eigenlijk een beetje vreemd dat dit onder de bandnaam Porcupine Tree is uitgebracht. Maar klagen doe ik niet, want het gebodene is bijzonder fraai. Bovendien is de songkeuze verrassend te noemen. Zo is de opener The Sky Moves Sideways en horen we later ook Stars Die. Gezien de complexe arrangementen op de oorspronkelijke studioplaat blijven ze akoestisch bijzonder goed overeind. Even Less en Waiting komen voorbij en daarna nog vier stukken van de recente drie platen In Absentia, Deadwing en Fear Of A Blank Planet. Het liedje Lazarus blijft natuurlijk schitterend, de fout ingezette Normal ontpopt zich tot een pareltje en Drown With Me en Trains zijn gewoon supersterke stukken. Kortom: heerlijk plaatje. Mijn enige probleem ermee is dat het met 33:33 natuurlijk veel te kort is.
Op 4 oktober 2007 speelt Steven Wilson instore in Park Avenue CD's, een plaatselijke platenwinkel in Orlando. Het korte akoestische concert is opgenomen en te horen op deze cd die in 2008 verschijnt en die ik koop op 28 april van dat jaar. We krijgen acht songs en in de laatste drie krijgt Wilson hulp van John Wesley, de zanger/gitarist die tijdens concerten het vijfde bandlid is. Geen spoor van Richard Barbieri, Colin Edwin of Gavin Harrison te horen. Daarmee vind ik het eigenlijk een beetje vreemd dat dit onder de bandnaam Porcupine Tree is uitgebracht. Maar klagen doe ik niet, want het gebodene is bijzonder fraai. Bovendien is de songkeuze verrassend te noemen. Zo is de opener The Sky Moves Sideways en horen we later ook Stars Die. Gezien de complexe arrangementen op de oorspronkelijke studioplaat blijven ze akoestisch bijzonder goed overeind. Even Less en Waiting komen voorbij en daarna nog vier stukken van de recente drie platen In Absentia, Deadwing en Fear Of A Blank Planet. Het liedje Lazarus blijft natuurlijk schitterend, de fout ingezette Normal ontpopt zich tot een pareltje en Drown With Me en Trains zijn gewoon supersterke stukken. Kortom: heerlijk plaatje. Mijn enige probleem ermee is dat het met 33:33 natuurlijk veel te kort is.
![Porcupine Tree - Normal [LIVE]](https://i.ytimg.com/vi/wbIKctvMN38/0.jpg)
![Porcupine Tree - Drown With Me [LIVE]](https://i.ytimg.com/vi/4GvvUPL9Z5U/0.jpg)
![Porcupine Tree - Trains [LIVE]](https://i.ytimg.com/vi/51E764oG2Kw/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1938: Porcupine Tree - The Incident
Het wachten op nieuw studiomateriaal duurt tot september 2009. Dan verschijnt The Incident en de verwachtingen zijn hoog. Niet alleen van mij, maar ook van de platenmaatschappij en de critici. De band moet in korte tijd een plaat opleveren en achteraf vertelt Steven Wilson dat hij niet genoeg materiaal had om een album te maken waar hij echt tevreden over is. Het titelnummer The Incident duurt een hele cd van bijna een uur en het blijkt een serie aan elkaar geplakte losse stukken te zijn. En daar begint het te wringen: er is geen samenhang. Een enkel riffie of loopje komt later her en der terug, maar er zijn geen pakkende muzikale thema's die de aandacht grijpen. Er zit zeker fantastisch spul tussen: The Blind House, Drawing The Line en Time Flies vind ik echt sterk, maar ook het fragmentje Your Unpleasant Family en het afsluitende I Drive The Hearse. Op de meegeleverde bonuscd krijgen we nog eens vier losse liederen en die behoren evenmin tot het allerbeste wat Porcupine Tree ooit heeft gemaakt. Flicker vind ik dan wel weer aardig en toch ook leuk dat Barbieri een toetsenstukje mocht aanleveren. Het is goed, het is mooi, maar cht indrukwekkend is het in mijn oren allemaal niet. Ik koop de dubbelcd op 14 oktober 2009, maar beluister hem niet zo heel vaak.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-09-2022 08:18:47 ]
Het wachten op nieuw studiomateriaal duurt tot september 2009. Dan verschijnt The Incident en de verwachtingen zijn hoog. Niet alleen van mij, maar ook van de platenmaatschappij en de critici. De band moet in korte tijd een plaat opleveren en achteraf vertelt Steven Wilson dat hij niet genoeg materiaal had om een album te maken waar hij echt tevreden over is. Het titelnummer The Incident duurt een hele cd van bijna een uur en het blijkt een serie aan elkaar geplakte losse stukken te zijn. En daar begint het te wringen: er is geen samenhang. Een enkel riffie of loopje komt later her en der terug, maar er zijn geen pakkende muzikale thema's die de aandacht grijpen. Er zit zeker fantastisch spul tussen: The Blind House, Drawing The Line en Time Flies vind ik echt sterk, maar ook het fragmentje Your Unpleasant Family en het afsluitende I Drive The Hearse. Op de meegeleverde bonuscd krijgen we nog eens vier losse liederen en die behoren evenmin tot het allerbeste wat Porcupine Tree ooit heeft gemaakt. Flicker vind ik dan wel weer aardig en toch ook leuk dat Barbieri een toetsenstukje mocht aanleveren. Het is goed, het is mooi, maar cht indrukwekkend is het in mijn oren allemaal niet. Ik koop de dubbelcd op 14 oktober 2009, maar beluister hem niet zo heel vaak.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-09-2022 08:18:47 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1940: Porcupine Tree - Anesthetize (Live in Tilburg - Oct. 2008)
Porcupine Tree speelt op 15 en 16 oktober 2008 in ons eigen 013 in Tilburg. Er staat filmapparatuur gereed en de opnamen ervan verschijnen in 2010 op dvd. Ik koop die dvd op 21 mei 2010. De opnames en het geluid zijn fantastisch. Het concert overigens ook. Het kwartet speelt samen met John Wesley voor de pauze het gehele album Fear Of A Blank Planet en laat nog eens even fijntjes horen wat een grandioos werk dat is. Na de pauze komt er een supermix van ouder werk, vooral van de twee voorgaande platen. Zo zijn er sterke versies van Wedding Nails en Strip The Soul, terwijl Halo en Arriving Somewhere... But Not Here de toegiften zijn. Ook fraai zijn enkele stukken van Nil Recurring (What Happens Now? en Normal) en Drown With Me. Maar de grote verrassing zijn maar liefst drie stukken van Signify (u weet, mijn favoriet): Sever, Sleep Of No Dreaming en jawel: Dark Matter. Ik bekijk de dvd in de jaren na 2010 een keer of drie en ben heel blij als ik op 22 mei 2015 een mooi digiboekje te pakken krijg van de dvd met de geluidsopnamen op twee cd's. Een beetje zoals Arriving Somewhere... (zie hierboven). Alles is weer eens geremastered en klinkt supervet. Bovendien is er aan het einde van de eerste cd (alles voor de pauze) het extra lied Prodigal toegevoegd. De cd's beuk ik nog geregeld door de kamer. Zeer fijn, zeer fijn.
Porcupine Tree speelt op 15 en 16 oktober 2008 in ons eigen 013 in Tilburg. Er staat filmapparatuur gereed en de opnamen ervan verschijnen in 2010 op dvd. Ik koop die dvd op 21 mei 2010. De opnames en het geluid zijn fantastisch. Het concert overigens ook. Het kwartet speelt samen met John Wesley voor de pauze het gehele album Fear Of A Blank Planet en laat nog eens even fijntjes horen wat een grandioos werk dat is. Na de pauze komt er een supermix van ouder werk, vooral van de twee voorgaande platen. Zo zijn er sterke versies van Wedding Nails en Strip The Soul, terwijl Halo en Arriving Somewhere... But Not Here de toegiften zijn. Ook fraai zijn enkele stukken van Nil Recurring (What Happens Now? en Normal) en Drown With Me. Maar de grote verrassing zijn maar liefst drie stukken van Signify (u weet, mijn favoriet): Sever, Sleep Of No Dreaming en jawel: Dark Matter. Ik bekijk de dvd in de jaren na 2010 een keer of drie en ben heel blij als ik op 22 mei 2015 een mooi digiboekje te pakken krijg van de dvd met de geluidsopnamen op twee cd's. Een beetje zoals Arriving Somewhere... (zie hierboven). Alles is weer eens geremastered en klinkt supervet. Bovendien is er aan het einde van de eerste cd (alles voor de pauze) het extra lied Prodigal toegevoegd. De cd's beuk ik nog geregeld door de kamer. Zeer fijn, zeer fijn.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1941: Porcupine Tree - Octane Twisted
De band gaat in 2010 uitgebreid op tournee met het album The Incident. Op 30 april 2010 vindt het concert plaats in The Riviera in Chicago en opnames daarvan verschijnen in 2012 op de dubbelcd Octane Twisted. De eerste cd is gevuld met de complete The Incident en zoals we mogen verwachten is het een prima en orginieel-getrouwe uitvoering, waardoor het eigenlijk nogal overbodig aanvoelt. Interessant is dan de tweede cd, waarop de band een mengelmoes van voorgaand werk speelt. Twee stukken van Lightbulb Sun: Hatesong en Russia On Ice dat is gekoppeld aan The Pills I'm Taking dat een deel uit Anesthetize is, maar verder niets van FOABP. Arriving Somewhere... But Not Here is er en Bonnie The Cat van de bonuscd van The Incident. Daarnaast enkele ng oudere stukken: Even Less, Dislocated Day en ja, Stars Die. De laatste drie stukken op de cd zijn afkomstig van het laatste concert van de tour, opgenomen in The Royal Albert Hall op 14 oktober 2010. Over de setlijst niets te klagen, dus. Maar er wringt iets en ik heb er lang de vinger niet op kunnen leggen. In zijn boek Limited Edition Of One (2021) vertelt Steven Wilson dat hij tijdens die tour en vooral tijdens het laatste concert in The Royal Albert Hall merkte dat hij er niet zo veel lol meer in had. Dat maakt misschien dat het allemaal wat routinematig en matjes klinkt. Ik koop Octane Twisted in 2012, maar op 28 januari 2015 vind ik een versie met een bonusdvd, zodat de eerste versie ergens achterin een kast verstopt raakt. Op die dvd is de hele uitvoering van The Incident te zien, maar dan weer niet de rest van het concert. Dat is dan misschien wel tekenend. Na de tour brengt Steven Wilson zijn eerste soloplaat Insurgentes uit (naast alle andere 12.354 projecten die hij doet) en verder blijft het stil. Jarenlang zal iedere journalist aan hem vragen wanneer PT weer terugkomt, maar hij houdt de boot af.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 03-09-2022 10:00:03 ]
De band gaat in 2010 uitgebreid op tournee met het album The Incident. Op 30 april 2010 vindt het concert plaats in The Riviera in Chicago en opnames daarvan verschijnen in 2012 op de dubbelcd Octane Twisted. De eerste cd is gevuld met de complete The Incident en zoals we mogen verwachten is het een prima en orginieel-getrouwe uitvoering, waardoor het eigenlijk nogal overbodig aanvoelt. Interessant is dan de tweede cd, waarop de band een mengelmoes van voorgaand werk speelt. Twee stukken van Lightbulb Sun: Hatesong en Russia On Ice dat is gekoppeld aan The Pills I'm Taking dat een deel uit Anesthetize is, maar verder niets van FOABP. Arriving Somewhere... But Not Here is er en Bonnie The Cat van de bonuscd van The Incident. Daarnaast enkele ng oudere stukken: Even Less, Dislocated Day en ja, Stars Die. De laatste drie stukken op de cd zijn afkomstig van het laatste concert van de tour, opgenomen in The Royal Albert Hall op 14 oktober 2010. Over de setlijst niets te klagen, dus. Maar er wringt iets en ik heb er lang de vinger niet op kunnen leggen. In zijn boek Limited Edition Of One (2021) vertelt Steven Wilson dat hij tijdens die tour en vooral tijdens het laatste concert in The Royal Albert Hall merkte dat hij er niet zo veel lol meer in had. Dat maakt misschien dat het allemaal wat routinematig en matjes klinkt. Ik koop Octane Twisted in 2012, maar op 28 januari 2015 vind ik een versie met een bonusdvd, zodat de eerste versie ergens achterin een kast verstopt raakt. Op die dvd is de hele uitvoering van The Incident te zien, maar dan weer niet de rest van het concert. Dat is dan misschien wel tekenend. Na de tour brengt Steven Wilson zijn eerste soloplaat Insurgentes uit (naast alle andere 12.354 projecten die hij doet) en verder blijft het stil. Jarenlang zal iedere journalist aan hem vragen wanneer PT weer terugkomt, maar hij houdt de boot af.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 03-09-2022 10:00:03 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1942: Porcupine Tree - Closure/Continuation
Tien jaar lang zegt Steven Wilson geen interesse te hebben Porcupine Tree tot leven te wekken; liever richt hij zich op zijn solocarrire. Groot is dan ook de verrassing als hij in het najaar van 2021 een heuse tour aankondigt n een nieuw album. Wat wil het geval? Na de tour van The Incident blijft Wilson in nauw contact met drummer Gavin Harrison en voor de lol wisselen ze jarenlang allerlei muzikale ideen uit. Na een tijdje betrekken ze ook Richard Barbieri erbij en ook die levert ideen aan. Bij tijd en wijle nemen ze ook samen op en zo ontstaan langzamerhand de contouren van nieuwe songs. Helemaal als vanouds is het niet. Zo ontbreekt bassist Colin Edwin. Wilson en co lieten de stukken langzaam als vanzelf ontstaan en het was helemaal niet het idee om het uit te brengen onder de naam Porcupine Tree. Pas later in het proces realiseerde Wilson zich dat dit inderdaad klinkt als PT en toen was het te laat om Edwin nog te betrekken. Geen moedwil of kwade opzet, dus. Het trio Wilson-Harrison-Barbieri weet uiteindelijk eind 2021 het album te voltooien en het verschijnt op 24 juni 2022. Ik heb bij een plaatselijke platenwinkel de Deluxe Edition besteld en die kan ik op 27 juni aan mijn collectie toevoegen. In de afgelopen twee maanden heb ik het album slechts een paar keer echt goed beluisterd en de plaat groeit nog altijd. Vanaf opener Harridan weten we dat het goed zit: dit is krachtige PT zoals we hadden kunnen verwachten; het nummer verscheen al in november 2021 als eerste single. Het is een prima aanzet tot de rest van het album, waarop we alle kenmerkende PT-elementen terug horen: pakkende songs, stevige rock, progachtige wendingen, malle maatsoorten en de bekende lyrische thema's. Na de paar keer beluisteren kan ik nog altijd niet echt een hoogtepunt aanwijzen: ik vind de plaat van voor naar achter uitermate sterk en hij zal zeker nog lang in de speler blijven belanden. Ik vermoed dat dit live ook niet gaat tegenvallen. Op zondag 6 november ga ik de band zien en horen (met bassist Nate Navarro en gitarist Randy McStine in de gelederen) in Oberhausen. Ben benieuwd!
Tien jaar lang zegt Steven Wilson geen interesse te hebben Porcupine Tree tot leven te wekken; liever richt hij zich op zijn solocarrire. Groot is dan ook de verrassing als hij in het najaar van 2021 een heuse tour aankondigt n een nieuw album. Wat wil het geval? Na de tour van The Incident blijft Wilson in nauw contact met drummer Gavin Harrison en voor de lol wisselen ze jarenlang allerlei muzikale ideen uit. Na een tijdje betrekken ze ook Richard Barbieri erbij en ook die levert ideen aan. Bij tijd en wijle nemen ze ook samen op en zo ontstaan langzamerhand de contouren van nieuwe songs. Helemaal als vanouds is het niet. Zo ontbreekt bassist Colin Edwin. Wilson en co lieten de stukken langzaam als vanzelf ontstaan en het was helemaal niet het idee om het uit te brengen onder de naam Porcupine Tree. Pas later in het proces realiseerde Wilson zich dat dit inderdaad klinkt als PT en toen was het te laat om Edwin nog te betrekken. Geen moedwil of kwade opzet, dus. Het trio Wilson-Harrison-Barbieri weet uiteindelijk eind 2021 het album te voltooien en het verschijnt op 24 juni 2022. Ik heb bij een plaatselijke platenwinkel de Deluxe Edition besteld en die kan ik op 27 juni aan mijn collectie toevoegen. In de afgelopen twee maanden heb ik het album slechts een paar keer echt goed beluisterd en de plaat groeit nog altijd. Vanaf opener Harridan weten we dat het goed zit: dit is krachtige PT zoals we hadden kunnen verwachten; het nummer verscheen al in november 2021 als eerste single. Het is een prima aanzet tot de rest van het album, waarop we alle kenmerkende PT-elementen terug horen: pakkende songs, stevige rock, progachtige wendingen, malle maatsoorten en de bekende lyrische thema's. Na de paar keer beluisteren kan ik nog altijd niet echt een hoogtepunt aanwijzen: ik vind de plaat van voor naar achter uitermate sterk en hij zal zeker nog lang in de speler blijven belanden. Ik vermoed dat dit live ook niet gaat tegenvallen. Op zondag 6 november ga ik de band zien en horen (met bassist Nate Navarro en gitarist Randy McStine in de gelederen) in Oberhausen. Ben benieuwd!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1943: Portishead - Dummy
Begin 1995 lees ik zo veel lovende kritieken over dit debuutalbum, dat ik op 12 juni 1995 besluit iets te gaan beluisteren in de plaatselijke platenwinkel. Het gevolg is dat ik die dag met het album naar huis ga. Wekenlang is er weinig anders in de speler te vinden. De mix van lome ritmes, mooie melodien en de melancholieke stem van Beth Gibbons werkt betoverend hypnotiserend. Ik ben in die tijd nogal genteresseerd in triphop en dit is een wel heel sterke plaat in het genre, misschien wel het schoolvoorbeeld. Brein achter de Bristolse band is meneer Geoff Barrow, die alle instrumenten en composities beheert. De laatste jaren heb ik het minder vaak beluisterd, dus dat dit nu voorbij komt, is bijzonder aangenaam.
Begin 1995 lees ik zo veel lovende kritieken over dit debuutalbum, dat ik op 12 juni 1995 besluit iets te gaan beluisteren in de plaatselijke platenwinkel. Het gevolg is dat ik die dag met het album naar huis ga. Wekenlang is er weinig anders in de speler te vinden. De mix van lome ritmes, mooie melodien en de melancholieke stem van Beth Gibbons werkt betoverend hypnotiserend. Ik ben in die tijd nogal genteresseerd in triphop en dit is een wel heel sterke plaat in het genre, misschien wel het schoolvoorbeeld. Brein achter de Bristolse band is meneer Geoff Barrow, die alle instrumenten en composities beheert. De laatste jaren heb ik het minder vaak beluisterd, dus dat dit nu voorbij komt, is bijzonder aangenaam.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1944: Portishead - Portishead
Drie jaar later verschijnt het tweede album en die koop ik gelijk (op een dag in oktober 1997, precieze datum onbekend). Het klinkt vertrouwd en in het verlengde van het debuut. Om een of andere reden pakt het me echter minder, misschien juist omdt het zo vertrouwd en in het verlengde van het debuut klinkt. Het maakt dat ik de plaat niet zo heel veel draai. En het maakte dat ik na 1997 de band niet meer volgde. Ik kan me ook niet herinneren dat ik werk van de Bristollers van na 1997 heb gehoord. Nu ik 'm na jaren weer eens beluister, is mijn indruk dat deze plaat wat donkerder en onheilspellender is en zeker niet onder doet voor de voorganger. Soms heeft muziek tijd nodig om te rijpen. In dit geval is dat vijfentwintig jaar.
Drie jaar later verschijnt het tweede album en die koop ik gelijk (op een dag in oktober 1997, precieze datum onbekend). Het klinkt vertrouwd en in het verlengde van het debuut. Om een of andere reden pakt het me echter minder, misschien juist omdt het zo vertrouwd en in het verlengde van het debuut klinkt. Het maakt dat ik de plaat niet zo heel veel draai. En het maakte dat ik na 1997 de band niet meer volgde. Ik kan me ook niet herinneren dat ik werk van de Bristollers van na 1997 heb gehoord. Nu ik 'm na jaren weer eens beluister, is mijn indruk dat deze plaat wat donkerder en onheilspellender is en zeker niet onder doet voor de voorganger. Soms heeft muziek tijd nodig om te rijpen. In dit geval is dat vijfentwintig jaar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Ah Portishead, die kwam een paar weken geleden langs tijdens onze wekelijkse RYM album. Nog steeds een geweldige plaat die eerste. Persoonlijk vind ik de derde (Third) de beste maar dat is eigenlijk gewoon Beak (het krautrock project van Geoff) met Beth op vocalen. Vooral Machine Gun knalt er altijd lekker in
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd1945: Don Preston - Vile Foamy Ectoplasm
Don Preston is al een fenomeen in de wereld van de avant garde jazz als hij in 1967 toetreedt tot The Mothers Of Invention. Frank Zappa weet zijn weirde geluid uitstekend in zijn eigen bizarre wereld in te passen. De toetsenist levert dan ook een wezenlijke bijdragen in de Mothersjaren 1967-1969 vanaf Absolutely Free tot en met Weasels Ripped My Flesh. Als Zappa The Mothers opheft, komt Preston incidenteel nog opdagen tijdens concerten of tourdelen; zo is hij bijvoorbeeld te horen op Fillmore East, 1971 en Roxy & Elsewhere. Zelf zoekt hij het weer in de jazz en avant garde. Zo vinden we zijn naam op verscheidene ECM-uitgaven, waaronder het beruchte Escalator Over The Hill van Carla Bley en Paul Haines. Pas in 1993 verschijnt er een eerste soloalbum. Vile Foamy Ectoplasm verwijst naar zijn image van bizarre gifmenger en is een verzameling opnamen die hij maakte tussen 1973 en 1981. Jazzfusion, rock en avant garde wisselen elkaar af. Op de jazzfusionstukken horen we oud-Mothers Bruce en Tom Fowler, Jimmy Carl Black en Roy Estrada, maar ook Arthur Barrow (ook oud-Zappa) en Mike Miller. In 1976 tourt Preston door de Verenigde Staten met zijn Moog modular synthesizer; iedere avond improviseert hij erop en een zo'n stuk is te vinden op dit album. De oerversie van het lied The Eternal Question, dat hij vanaf halverwege de jaren negentig met The Grandmothers veel op het podium zal spelen, is hier te horen; het geeft echter geen antwoord op de vragen over Zappa die hij in de tekst stelt. Het meest intrigerende stuk is het kwartier durende Death Lights dat de plaat afsluit. In 1967 en 1968 nam Preston dit stuk op en pas in 1993 wist hij het met behulp van de toen moderne technologie op te poetsen tot een presenteerbaar geheel. Het is een abstract en spannend, bij vlagen ambient stuk, waarin een boel oud-Mothers onherkenbaar bijdragen en Meredith Monk (dochter van) de boel voorziet van haar stem. Intrigerende plaat die ik koop op 28 januari 1994.
Helaas niets anders van dit album te vinden dan de complete meuk:
Don Preston is al een fenomeen in de wereld van de avant garde jazz als hij in 1967 toetreedt tot The Mothers Of Invention. Frank Zappa weet zijn weirde geluid uitstekend in zijn eigen bizarre wereld in te passen. De toetsenist levert dan ook een wezenlijke bijdragen in de Mothersjaren 1967-1969 vanaf Absolutely Free tot en met Weasels Ripped My Flesh. Als Zappa The Mothers opheft, komt Preston incidenteel nog opdagen tijdens concerten of tourdelen; zo is hij bijvoorbeeld te horen op Fillmore East, 1971 en Roxy & Elsewhere. Zelf zoekt hij het weer in de jazz en avant garde. Zo vinden we zijn naam op verscheidene ECM-uitgaven, waaronder het beruchte Escalator Over The Hill van Carla Bley en Paul Haines. Pas in 1993 verschijnt er een eerste soloalbum. Vile Foamy Ectoplasm verwijst naar zijn image van bizarre gifmenger en is een verzameling opnamen die hij maakte tussen 1973 en 1981. Jazzfusion, rock en avant garde wisselen elkaar af. Op de jazzfusionstukken horen we oud-Mothers Bruce en Tom Fowler, Jimmy Carl Black en Roy Estrada, maar ook Arthur Barrow (ook oud-Zappa) en Mike Miller. In 1976 tourt Preston door de Verenigde Staten met zijn Moog modular synthesizer; iedere avond improviseert hij erop en een zo'n stuk is te vinden op dit album. De oerversie van het lied The Eternal Question, dat hij vanaf halverwege de jaren negentig met The Grandmothers veel op het podium zal spelen, is hier te horen; het geeft echter geen antwoord op de vragen over Zappa die hij in de tekst stelt. Het meest intrigerende stuk is het kwartier durende Death Lights dat de plaat afsluit. In 1967 en 1968 nam Preston dit stuk op en pas in 1993 wist hij het met behulp van de toen moderne technologie op te poetsen tot een presenteerbaar geheel. Het is een abstract en spannend, bij vlagen ambient stuk, waarin een boel oud-Mothers onherkenbaar bijdragen en Meredith Monk (dochter van) de boel voorziet van haar stem. Intrigerende plaat die ik koop op 28 januari 1994.
Helaas niets anders van dit album te vinden dan de complete meuk:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1946: Primus - Suck On This
Prettig rijtje volgt nu. Het eerste album van Primus verschijnt al in 1989. Het is een liveplaat en de band brengt het in eigen beheer uit. Een jaar later volgt een heruitgave, nu wel bij een platenmaatschappij en ja die heb ik (sinds 20 juni 1998). Legende gaat dat de band de plaat opneemt (op 25 februari en 5 maart 1989 in Berkeley) pas n maand nadat de bezetting van Les Claypool, Larry LaLonde en Tim Alexander bijeen is. Op de setlijst staan stukken die later ook te vinden zijn op de eerste twee studioplaten. Suck On This opent met John The Fisherman en dat stuk opent weer met de lick van YYZ, een compositie van Rush (waarover later meer, tot over een maand op zo). Al snel schakelt de band over in dat typische geluid: pompende slapbas, gierende gitaar en die rare stem van Claypool. Je hoort goed hoe jong de groep nog maar ook hoe ijzersterk het werk al is. De zang is bij vlagen ietwat schreeuwerig (vooral in Pudding Time), maar verder zijn alle ingredinten die Primus zo uniek maakt er. Harold Of The Rocks is een klassieker, maar dat kunnen we eigenlijk van alle stukken zeggen, en Tommy The Cat is hier al een publieksfavoriet van jewelste. De band moet zich suf hebben getoerd in de omgeving en al en fikse schare fans en volgelingen hebben. Mooie opmaat naar het eerste studioalbum, dit.
Prettig rijtje volgt nu. Het eerste album van Primus verschijnt al in 1989. Het is een liveplaat en de band brengt het in eigen beheer uit. Een jaar later volgt een heruitgave, nu wel bij een platenmaatschappij en ja die heb ik (sinds 20 juni 1998). Legende gaat dat de band de plaat opneemt (op 25 februari en 5 maart 1989 in Berkeley) pas n maand nadat de bezetting van Les Claypool, Larry LaLonde en Tim Alexander bijeen is. Op de setlijst staan stukken die later ook te vinden zijn op de eerste twee studioplaten. Suck On This opent met John The Fisherman en dat stuk opent weer met de lick van YYZ, een compositie van Rush (waarover later meer, tot over een maand op zo). Al snel schakelt de band over in dat typische geluid: pompende slapbas, gierende gitaar en die rare stem van Claypool. Je hoort goed hoe jong de groep nog maar ook hoe ijzersterk het werk al is. De zang is bij vlagen ietwat schreeuwerig (vooral in Pudding Time), maar verder zijn alle ingredinten die Primus zo uniek maakt er. Harold Of The Rocks is een klassieker, maar dat kunnen we eigenlijk van alle stukken zeggen, en Tommy The Cat is hier al een publieksfavoriet van jewelste. De band moet zich suf hebben getoerd in de omgeving en al en fikse schare fans en volgelingen hebben. Mooie opmaat naar het eerste studioalbum, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Primus
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd1947: Primus - Frizzle Fry
Ik hoor Primus voor het eerst op 20 mei 1991. De band speelt dan op Pinkpop en ik ben erbij. (Mijn enige Pinkpop ooit, overigens.) In de Oor had ik wel eens iets gelezen over Primus, maar nog nooit gehoord. Ik weet niet wat me overkomt. Die rare composities, die malle stem, die gierende gitaar, funky slapbas, waar doet het me aan denken? Geen idee. De enige referentie die er in me opkomt is King Crimson, maar die slaat slechts deels ergens op. Op de setlijst staan stukken van het eerste en het tweede album (dat zes dagen ervoor is verschenen). Live vind ik het een sensatie. Tweenhalf jaar later zit ik achterin een auto en de bestuurder heeft iets opgezet wat ik herken, maar niet thuis kan brengen. Het is Frizzle Fry en al headbangend besluit ik dat ik Primus moet gaan onderzoeken. Toch duurt het nog even voor ik iets van Primus koop. Frizzle Fry schaf ik aan op 1 mei 1998. Dit debuutstudioalbum knal ik met grote regelmaat door de kamer, want wat een plaat! Vanaf opener To Defy The Law Of Tradition (dat overigens met de eerste paar tonen van Rush' YYZ begint) gaat het loos. Rock, metal, funk, comedy, van alles komt voorbij. Claypool vertelt bizarre verhalen; ik snap nog altijd niet alles wat hij bromt en brabbelt en brult, maar gaaf is het allemaal wel. Wat mij betreft is Too Many Puppies het hoogtepunt van de plaat. Klassieker!
Ik hoor Primus voor het eerst op 20 mei 1991. De band speelt dan op Pinkpop en ik ben erbij. (Mijn enige Pinkpop ooit, overigens.) In de Oor had ik wel eens iets gelezen over Primus, maar nog nooit gehoord. Ik weet niet wat me overkomt. Die rare composities, die malle stem, die gierende gitaar, funky slapbas, waar doet het me aan denken? Geen idee. De enige referentie die er in me opkomt is King Crimson, maar die slaat slechts deels ergens op. Op de setlijst staan stukken van het eerste en het tweede album (dat zes dagen ervoor is verschenen). Live vind ik het een sensatie. Tweenhalf jaar later zit ik achterin een auto en de bestuurder heeft iets opgezet wat ik herken, maar niet thuis kan brengen. Het is Frizzle Fry en al headbangend besluit ik dat ik Primus moet gaan onderzoeken. Toch duurt het nog even voor ik iets van Primus koop. Frizzle Fry schaf ik aan op 1 mei 1998. Dit debuutstudioalbum knal ik met grote regelmaat door de kamer, want wat een plaat! Vanaf opener To Defy The Law Of Tradition (dat overigens met de eerste paar tonen van Rush' YYZ begint) gaat het loos. Rock, metal, funk, comedy, van alles komt voorbij. Claypool vertelt bizarre verhalen; ik snap nog altijd niet alles wat hij bromt en brabbelt en brult, maar gaaf is het allemaal wel. Wat mij betreft is Too Many Puppies het hoogtepunt van de plaat. Klassieker!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1948: Primus - Sailing The Seas Of Cheese
Dit is het eerste Primusalbum dat ik koop. Op 27 april 1998 vind ik 'm voor een prikkie in de plaatselijke platenwinkel. Het album uit 1991 is een voortzetting van Frizzle Fry, zij het dat het in mijn beleving wat opener, luchtiger en ook wat maller klinkt. De funky bas is er volop, de gierende gitaarlijnen, de bizarre verhalen en daarnaast is er ook plaats voor andere gekte. Meer afwisseling, lijkt het ook. Daardoor is het een wat toegankelijkere plaat dan z'n voorganger. Geen enkel stuk is minder dan het andere; aan hoogtepunten geen gebrek, dus. Vermeldenswaardig is het gastoptreden van ene meneer Tom Waits in Tommy The Cat. Tweede Primusklassieker. Nauwelijks te evenaren.
Dit is het eerste Primusalbum dat ik koop. Op 27 april 1998 vind ik 'm voor een prikkie in de plaatselijke platenwinkel. Het album uit 1991 is een voortzetting van Frizzle Fry, zij het dat het in mijn beleving wat opener, luchtiger en ook wat maller klinkt. De funky bas is er volop, de gierende gitaarlijnen, de bizarre verhalen en daarnaast is er ook plaats voor andere gekte. Meer afwisseling, lijkt het ook. Daardoor is het een wat toegankelijkere plaat dan z'n voorganger. Geen enkel stuk is minder dan het andere; aan hoogtepunten geen gebrek, dus. Vermeldenswaardig is het gastoptreden van ene meneer Tom Waits in Tommy The Cat. Tweede Primusklassieker. Nauwelijks te evenaren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1949: Primus - Miscellaneous Debris
Al vroeg in de carrire van de band speelt Primus ook stukken van anderen. Zo verschijnt in 1992 deze EP met louter coverversies van niet de minste liederen. Intruder (Peter Gabriel), Making Plans For Nigel (XTC) en Have A Cigar (Pink Floyd) vind ik de meest opvallende. Daartussendoor komt dan nog Sinister Exaggerator (The Residents) en Tippi Toes (The Meters) en dan zijn de negentien minuten alweer voorbij. Primus zou Primus niet zijn als er een Primussaus overheen gaat. Ook live wil de band vaak een cover erdoorheen gooien; een gewoonte die Les Claypool meeneemt naar zijn solo-escapades. Ik koop dit heerlijke hebbeding op 20 augustus 1998.
Al vroeg in de carrire van de band speelt Primus ook stukken van anderen. Zo verschijnt in 1992 deze EP met louter coverversies van niet de minste liederen. Intruder (Peter Gabriel), Making Plans For Nigel (XTC) en Have A Cigar (Pink Floyd) vind ik de meest opvallende. Daartussendoor komt dan nog Sinister Exaggerator (The Residents) en Tippi Toes (The Meters) en dan zijn de negentien minuten alweer voorbij. Primus zou Primus niet zijn als er een Primussaus overheen gaat. Ook live wil de band vaak een cover erdoorheen gooien; een gewoonte die Les Claypool meeneemt naar zijn solo-escapades. Ik koop dit heerlijke hebbeding op 20 augustus 1998.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1950: Primus - Pork Soda
Het derde volwaardige studioalbum van Primus verschijnt in 1993 en ik koop 'm op 4 juli 2002. Ik weet 't niet, maar deze is nooit goed bij me geland. Hij lijkt wat donkerder, saaier. Komt waarschijnlijk doordat de tekstuele thema's ook wat minder vrolijk zijn (moord, sucide, e.d.) Ik hoor geen uitschieters en knallende klappers. Slecht is allemaal het zeker niet en het blijft onmiskenbaar Primus, maar op mij maakt het nauwelijks indruk, misschien vind ik 't meer van hetzelfde. Kan gebeuren.
Het derde volwaardige studioalbum van Primus verschijnt in 1993 en ik koop 'm op 4 juli 2002. Ik weet 't niet, maar deze is nooit goed bij me geland. Hij lijkt wat donkerder, saaier. Komt waarschijnlijk doordat de tekstuele thema's ook wat minder vrolijk zijn (moord, sucide, e.d.) Ik hoor geen uitschieters en knallende klappers. Slecht is allemaal het zeker niet en het blijft onmiskenbaar Primus, maar op mij maakt het nauwelijks indruk, misschien vind ik 't meer van hetzelfde. Kan gebeuren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Ja ik denk ook dat het primus donkerste album is. Vind my name is mud wel een klassieker maar toch is het een album waar ik minder mee heb.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd1951: Primus - Tales From The Punchbowl
Op Tales From The Punchbowl gaat het er weer wat ruiger aan toe. De gitaar van Larry LaLonde scheurt en giert en jengelt alle kanten op. Heel fijn. Tegelijkertijd lijken de composities wat complexer, maar de verhalen zijn ouderwets absurd. Claypool is grandioos op dreef. Wynona's Big Brown Beaver is een single en de bijbehorende clip wordt een klassieker. Iets soortgelijks kunnen we zeggen over Southbound Pachyderm. Zelf vind ik Over The Electric Grapevine een heerlijk stuk. Ng een leukigheid: het album kwam ook in een enhanced versie, met daarop een debiel spel waarin je een reis kunt maken door de Punchbowl en op verschillende eilanden allerlei avonturen kunt beleven. Tenminste, als je je kunt verplaatsen in 1996, want in dat jaar komt n dit album uit n zo gedateerd doet het spel tegenwoordig aan. Ik koop die enhanced versie op 25 januari 1999, heb het spel n keer bekeken, maar de plaat ontelbare keren door de kamer heen gejakkerd en dat blijf ik nog ontelbare keren doen.
Op Tales From The Punchbowl gaat het er weer wat ruiger aan toe. De gitaar van Larry LaLonde scheurt en giert en jengelt alle kanten op. Heel fijn. Tegelijkertijd lijken de composities wat complexer, maar de verhalen zijn ouderwets absurd. Claypool is grandioos op dreef. Wynona's Big Brown Beaver is een single en de bijbehorende clip wordt een klassieker. Iets soortgelijks kunnen we zeggen over Southbound Pachyderm. Zelf vind ik Over The Electric Grapevine een heerlijk stuk. Ng een leukigheid: het album kwam ook in een enhanced versie, met daarop een debiel spel waarin je een reis kunt maken door de Punchbowl en op verschillende eilanden allerlei avonturen kunt beleven. Tenminste, als je je kunt verplaatsen in 1996, want in dat jaar komt n dit album uit n zo gedateerd doet het spel tegenwoordig aan. Ik koop die enhanced versie op 25 januari 1999, heb het spel n keer bekeken, maar de plaat ontelbare keren door de kamer heen gejakkerd en dat blijf ik nog ontelbare keren doen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1952: Primus - Brown Album
Ook Brown Album is niet mijn favoriete Primusplaat. Het vijfde studioalbum komt uit in 1997 en wat blijkt? De bezetting is veranderd. Drummer Tim Alexander is weg en Brain is voor hem in de plaats. Claypool overweegt even om de bijl er helemaal bij te gooien, maar met de nieuwe drummer is er nieuwe energie en zin om een album te maken dat een mijlpaal in het Primusoeuvre moet zijn. Beetje la The Beatles' White Album of Metallica's Black Album. Vandaar de titel Brown Album. Ik vind het inderdaad een shitplaat, overdreven gezegd. Natuurlijk is het niet slecht en alles blijft onherroepelijk binnen de Primusstijl, maar op een of andere manier blijft het bij niet zo hangen. En ja, de singles zijn aardig en ik vind Puddin' Taine erg sterk. Alles lijkt ook wat agressiever. Claypool zelf vindt dat het teruggrijpt naar het oudere werk en dat zou kunnen, maar dan wel met de aantekening dat het oudere werk stukken beter is. Ik koop de cd op 12 januari 2001 en vooruit, nu ik hem zo weer eens terugluister beleef ik een aangenaam klein uurtje.
Ook Brown Album is niet mijn favoriete Primusplaat. Het vijfde studioalbum komt uit in 1997 en wat blijkt? De bezetting is veranderd. Drummer Tim Alexander is weg en Brain is voor hem in de plaats. Claypool overweegt even om de bijl er helemaal bij te gooien, maar met de nieuwe drummer is er nieuwe energie en zin om een album te maken dat een mijlpaal in het Primusoeuvre moet zijn. Beetje la The Beatles' White Album of Metallica's Black Album. Vandaar de titel Brown Album. Ik vind het inderdaad een shitplaat, overdreven gezegd. Natuurlijk is het niet slecht en alles blijft onherroepelijk binnen de Primusstijl, maar op een of andere manier blijft het bij niet zo hangen. En ja, de singles zijn aardig en ik vind Puddin' Taine erg sterk. Alles lijkt ook wat agressiever. Claypool zelf vindt dat het teruggrijpt naar het oudere werk en dat zou kunnen, maar dan wel met de aantekening dat het oudere werk stukken beter is. Ik koop de cd op 12 januari 2001 en vooruit, nu ik hem zo weer eens terugluister beleef ik een aangenaam klein uurtje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1953: Primus - Rhinoplasty
Nee, dan Rhinoplasty! Dit is een EP die geen EP mag heten, want bijna vijftig minuten speelduur. Net als op Miscellaneous Debris krijgen we hier een verzameling covers voor de kiezen en wederom niet de minste. Zo opent het plaatje met een krachtige Scissor Man (XTC), om vervolgens volop aandacht te vragen voor een duistere versie van The Family And The Fishing Net (Peter Gabriel). Daarna komen drie luchtiger stukjes: Silly Putty (Stanley Clarke), Amos Moses (Jerry Hubbard) en Behind My Camel (The Police). Zowaar een nieuwe versie van hun eigen Too Many Puppies en het coverdeel sluit af met een krachtige uitvoering van The Thing That Should Not Be (Metallica). De speellol spat ervan af en ik vind het allemaal hoogst aanste- en vermakelijk. Of het nog niet genoeg is, deponeert de band ook nog eens twee livestukken: Tommy The Cat en Bob's Party Time Lounge zijn goed voor een dik kwartier ouderwetse Primusraggerij. Ik koop het plaatje op 22 mei 1998 als hij net is verschenen en ik ben er tijden lang helemaal gek mee.
Nee, dan Rhinoplasty! Dit is een EP die geen EP mag heten, want bijna vijftig minuten speelduur. Net als op Miscellaneous Debris krijgen we hier een verzameling covers voor de kiezen en wederom niet de minste. Zo opent het plaatje met een krachtige Scissor Man (XTC), om vervolgens volop aandacht te vragen voor een duistere versie van The Family And The Fishing Net (Peter Gabriel). Daarna komen drie luchtiger stukjes: Silly Putty (Stanley Clarke), Amos Moses (Jerry Hubbard) en Behind My Camel (The Police). Zowaar een nieuwe versie van hun eigen Too Many Puppies en het coverdeel sluit af met een krachtige uitvoering van The Thing That Should Not Be (Metallica). De speellol spat ervan af en ik vind het allemaal hoogst aanste- en vermakelijk. Of het nog niet genoeg is, deponeert de band ook nog eens twee livestukken: Tommy The Cat en Bob's Party Time Lounge zijn goed voor een dik kwartier ouderwetse Primusraggerij. Ik koop het plaatje op 22 mei 1998 als hij net is verschenen en ik ben er tijden lang helemaal gek mee.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Brown album was mijn eerste en die heeft bij mij een speciaal plekje. Ik kocht ook rhinoplasty toen hij uit kwam, die live versie van tommy the cat is ook heel geweldig
Wij hadden kaarten voor Primus in 1998 maar dat ging niet door later heeft het tot 2011 geduurd voordat ze weer optraden. (tussendoor claypool wel een keer solo gezien in New York, maar in de periode 99-11 trad hij niet op in europa)
Wij hadden kaarten voor Primus in 1998 maar dat ging niet door later heeft het tot 2011 geduurd voordat ze weer optraden. (tussendoor claypool wel een keer solo gezien in New York, maar in de periode 99-11 trad hij niet op in europa)
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd1954: Primus - Antipop
Een jaar later volgt alweer het zesde Primusalbum. Antipop vind ik een beresterke plaat, waarop de band ons alles voorschotelt wat ze goed kunnen: retestrakke funkmetal, malle teksten en hoogst vermakelijke liederen. Om het allemaal lekker afwisselend te maken, schakelt Primus een boel bevriende gastmusici in: James Hetfield, Tom Morello en meneer Tom Waits, bijvoorbeeld. Helemaal soepel verlopen de opnames niet; er is nogal wat spanning tussen de bandleden en na Antipop vertrekt drummer Brain. Niettemin: Antipop is een lekkere plaat, die ik bij het verschijnen koop op 1 november 1999. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Electric Uncle Sam en Bodacious, plus het mede door Waits gezongen Coattails Of A Dead Man.
Een jaar later volgt alweer het zesde Primusalbum. Antipop vind ik een beresterke plaat, waarop de band ons alles voorschotelt wat ze goed kunnen: retestrakke funkmetal, malle teksten en hoogst vermakelijke liederen. Om het allemaal lekker afwisselend te maken, schakelt Primus een boel bevriende gastmusici in: James Hetfield, Tom Morello en meneer Tom Waits, bijvoorbeeld. Helemaal soepel verlopen de opnames niet; er is nogal wat spanning tussen de bandleden en na Antipop vertrekt drummer Brain. Niettemin: Antipop is een lekkere plaat, die ik bij het verschijnen koop op 1 november 1999. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Electric Uncle Sam en Bodacious, plus het mede door Waits gezongen Coattails Of A Dead Man.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Ja eigenlijk is antipop een veel sterkere plaat dan hij in de media (en daardoor ook een beetje in mijn hoofd) is neergezet.
Bij mij zit het hoesje er trouwens andersom in omdat ik de achterkant van het boekje veel toffer vind
Bij mij zit het hoesje er trouwens andersom in omdat ik de achterkant van het boekje veel toffer vind
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd1955: Primus - Green Naugahyde
En dan moeten we twaalf jaar wachten vooraleer er nieuw studiowerk verschijnt. De eerste jaren na Antipop speelt de band nog wat concerten en er verschijnen verzamelcd's en dvd's. Die heb ik allemaal niet. Maar als in 2011 Green Naugahyde uitkomt, koop ik 'm vrijwel gelijk (op 15 september 2011). Het eerste wat opvalt, is de drummer. Jay Lane zat ooit in de oerbezetting van Primus (in 1988) en als het trio Claypool-LaLonde-Lane wat concerten doet in 2010, is er voldoende enthousiasme om een nieuwe studioplaat te maken. Ik moet zeggen dat ik erg blij word van de energie die van de plaat af spat. Er is weer venijn en vuur. Het geluid is opnieuw stevig, maar er is genoeg ruimte om adem te halen. Een stuk als (single) Tragedy's A Comin' is wat dat betreft een lekker voorbeeld: pompende bas, stuwend ritme, fijn gierende gitaar, aanstekelijke tekstregels: je zou er bijna vrolijk van worden, ware het niet dat de tekst zelf helemaal niet zo opgewekt is. Lee Van Cleef is ook al zo'n funky ding en Moron TV nou ja. Niet de allerbeste Primus die ik ken, maar zeker een gave plaat!
En dan moeten we twaalf jaar wachten vooraleer er nieuw studiowerk verschijnt. De eerste jaren na Antipop speelt de band nog wat concerten en er verschijnen verzamelcd's en dvd's. Die heb ik allemaal niet. Maar als in 2011 Green Naugahyde uitkomt, koop ik 'm vrijwel gelijk (op 15 september 2011). Het eerste wat opvalt, is de drummer. Jay Lane zat ooit in de oerbezetting van Primus (in 1988) en als het trio Claypool-LaLonde-Lane wat concerten doet in 2010, is er voldoende enthousiasme om een nieuwe studioplaat te maken. Ik moet zeggen dat ik erg blij word van de energie die van de plaat af spat. Er is weer venijn en vuur. Het geluid is opnieuw stevig, maar er is genoeg ruimte om adem te halen. Een stuk als (single) Tragedy's A Comin' is wat dat betreft een lekker voorbeeld: pompende bas, stuwend ritme, fijn gierende gitaar, aanstekelijke tekstregels: je zou er bijna vrolijk van worden, ware het niet dat de tekst zelf helemaal niet zo opgewekt is. Lee Van Cleef is ook al zo'n funky ding en Moron TV nou ja. Niet de allerbeste Primus die ik ken, maar zeker een gave plaat!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1956: Primus - Primus & The Chocolate Factory With The Fungi Ensemble
Wat een ontzettend leuke Primusplaat is dit! Dit achtste studioalbum komt in 2014 uit - ik koop het pas op 20 februari 2018 - en is een soort soundtrack bij Willy Wonka & The Chocolate Factory, de beroemde film uit 1971 waar Les Claypool helemaal leip van is. De plaat markeert de terugkeer van Tim Alexander op drums, die voor deze gelegenheid een bijzonder drumstel inzet met allerlei rare trommels en percussie-instrumenten erin en eraan. We horen ook veel marimba en daardoor doet het geluid (n veel van de composities) mij bij vlagen denken aan het werk van Zappa uit een bepaalde periode en natuurlijk ook aan dat van Tom Waits. In veertig minuten tijd krijgen we veertien songs voor de kiezen; enkele zijn van 'normale' lengte, andere zitten rond de minuut. Er zitten een paar prima stampers tussen. Candyman is bijzonder aanstekelijk; Golden Ticket en I Want It Now, bijvoorbeeld ook. In de catalogus is dit een wat onopvallend en onopgemerkt album, maar wat een ontzettend leuke Primusplaat is dit!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-09-2022 14:36:01 ]
Wat een ontzettend leuke Primusplaat is dit! Dit achtste studioalbum komt in 2014 uit - ik koop het pas op 20 februari 2018 - en is een soort soundtrack bij Willy Wonka & The Chocolate Factory, de beroemde film uit 1971 waar Les Claypool helemaal leip van is. De plaat markeert de terugkeer van Tim Alexander op drums, die voor deze gelegenheid een bijzonder drumstel inzet met allerlei rare trommels en percussie-instrumenten erin en eraan. We horen ook veel marimba en daardoor doet het geluid (n veel van de composities) mij bij vlagen denken aan het werk van Zappa uit een bepaalde periode en natuurlijk ook aan dat van Tom Waits. In veertig minuten tijd krijgen we veertien songs voor de kiezen; enkele zijn van 'normale' lengte, andere zitten rond de minuut. Er zitten een paar prima stampers tussen. Candyman is bijzonder aanstekelijk; Golden Ticket en I Want It Now, bijvoorbeeld ook. In de catalogus is dit een wat onopvallend en onopgemerkt album, maar wat een ontzettend leuke Primusplaat is dit!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-09-2022 14:36:01 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1957: Primus - The Desaturating Seven
Het meest recente studioalbum van Primus verschijnt in 2017 en is een conceptalbum dat is gebaseerd op het kinderboek The Rainbow Goblins. Met nog geen vijfendertig minuten is dit natuurlijk een conceptalbum van wel heel erg korte duur. Slechts zeven stukken krijgen we te horen. Wat mij opvalt, is dat een en ander weer donkerder en onheilspellender klinkt. De bas pompt en rockt niet zozeer, maar is meer dreigender van (langere) toon. Her en der horen we de 'klassieke' Primus en dan scheurt het er weer aardig op los. Ik weet nog altijd niet goed wat ik ervan moet vinden. Bij vlagen is het echt sterk en bij andere vlagen is het me zo anders dan ik met Primus associeer, dat ik er nog niet uit ben. In ieder geval heeft de band hiermee een werkstuk gemaakt dat nergens mee te vergelijken valt en dat is dan weer zeer te prijzen. Ik koop het album vrij laat; pas sinds 21 oktober 2019 (prikkie!) staat hij hier in de kast. Tot zover dit prettige rijtje.
Het meest recente studioalbum van Primus verschijnt in 2017 en is een conceptalbum dat is gebaseerd op het kinderboek The Rainbow Goblins. Met nog geen vijfendertig minuten is dit natuurlijk een conceptalbum van wel heel erg korte duur. Slechts zeven stukken krijgen we te horen. Wat mij opvalt, is dat een en ander weer donkerder en onheilspellender klinkt. De bas pompt en rockt niet zozeer, maar is meer dreigender van (langere) toon. Her en der horen we de 'klassieke' Primus en dan scheurt het er weer aardig op los. Ik weet nog altijd niet goed wat ik ervan moet vinden. Bij vlagen is het echt sterk en bij andere vlagen is het me zo anders dan ik met Primus associeer, dat ik er nog niet uit ben. In ieder geval heeft de band hiermee een werkstuk gemaakt dat nergens mee te vergelijken valt en dat is dan weer zeer te prijzen. Ik koop het album vrij laat; pas sinds 21 oktober 2019 (prikkie!) staat hij hier in de kast. Tot zover dit prettige rijtje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1958: Prince - Lovesexy
Dit is zo'n artiest waar ik veel te weinig van in huis heb. Natuurlijk ken ik 1999, Purple Rain, Parade en Sign O'The Times en die staan hoog op mijn verlanglijst. Around The World In A Day heb ik op vinyl (zie: dik drie jaar geleden). Ook Lovesexy uit 1988 wilde ik altijd nog een keer hebben en op 19 maart 2018 pikte ik hem uit een uitverkoopbak mee. Prince zelf noemde het een gospelalbum, gezien de thema's die hij erop bezingt (positiviteit, de strijd tussen goed en kwaad en deugd en zonde, zijn God en andere flauwekul). Muzikaal bekeken hoor ik allerlei funk en funk en nog meer funk. Ik zag destijds in 1988 of zo een concert ten tijde van de Lovesexy-tour op televisie en werd er zeer enthousiast van. Alle stukken liepen in elkaar over (goh waar kennen we dat van, meneer Zappa?) en de energie die de huiskamer in spatte was onuitputtelijk. Stil zitten lukte niet. Wat dat betreft is de plaat wat uitgebalanceerder; bovendien is-ie hoogst aangenaam en vermakelijk.
Dit is zo'n artiest waar ik veel te weinig van in huis heb. Natuurlijk ken ik 1999, Purple Rain, Parade en Sign O'The Times en die staan hoog op mijn verlanglijst. Around The World In A Day heb ik op vinyl (zie: dik drie jaar geleden). Ook Lovesexy uit 1988 wilde ik altijd nog een keer hebben en op 19 maart 2018 pikte ik hem uit een uitverkoopbak mee. Prince zelf noemde het een gospelalbum, gezien de thema's die hij erop bezingt (positiviteit, de strijd tussen goed en kwaad en deugd en zonde, zijn God en andere flauwekul). Muzikaal bekeken hoor ik allerlei funk en funk en nog meer funk. Ik zag destijds in 1988 of zo een concert ten tijde van de Lovesexy-tour op televisie en werd er zeer enthousiast van. Alle stukken liepen in elkaar over (goh waar kennen we dat van, meneer Zappa?) en de energie die de huiskamer in spatte was onuitputtelijk. Stil zitten lukte niet. Wat dat betreft is de plaat wat uitgebalanceerder; bovendien is-ie hoogst aangenaam en vermakelijk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1959: Prince & The New Power Generation - Love Symbol
Succesvol album uit 1992, dit. Ik kocht 'm destijds toen allerlei singles de hitlijsten bestormden: op 16 augustus 1993 was dat. Op de plaat borduurt Prince voort op de funk die hij dan al jaren maakt, zij het dat het allemaal wat moderner klinkt. Helaas moet hij zich ook bedienen van een rapper of wat in zijn gelederen; laat dat nou iets zijn wat hij van mij had mogen weglaten. Voor de rest is dit ook weer een puike Princeplaat met de ene klapper na de andere, vijf kwartier lang dendert het door.
Succesvol album uit 1992, dit. Ik kocht 'm destijds toen allerlei singles de hitlijsten bestormden: op 16 augustus 1993 was dat. Op de plaat borduurt Prince voort op de funk die hij dan al jaren maakt, zij het dat het allemaal wat moderner klinkt. Helaas moet hij zich ook bedienen van een rapper of wat in zijn gelederen; laat dat nou iets zijn wat hij van mij had mogen weglaten. Voor de rest is dit ook weer een puike Princeplaat met de ene klapper na de andere, vijf kwartier lang dendert het door.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
lp driehonderdenzoveel
Na bazbos primus reeks kon ik niet achterblijven met de meest recente primus release. Een ep met drie nummers en zoals de titel al zegt een duidelijk onderwerp.
In de klassieke lineup bezingen les ler en Tim hier de wappies Lloyd Boyd en Marion barrion contrarion.. die katten urine gebruiken als medicijn, chemtrails als vijand zien en microchips van Bill Gates in hun chickenpies vrezen.
En dat is slechts het 10 minuten durende pinkfloydesque openingsnummer op kant A.
Op kant twee followen we the fool maar de grootste fool is the fool that follows the fool. En adviseren de heren ten slotte om te erin on the side of caution:
Express yourself! while errin on the side of caution, inoculate, cover your face with a rag, be responsible.
Wijze lessen van de mannen van primus.
En een leuk muzikaal tussendoortje voor hun rush avontuur waar primus tourt met het rush album a farewell to kings.
Na bazbos primus reeks kon ik niet achterblijven met de meest recente primus release. Een ep met drie nummers en zoals de titel al zegt een duidelijk onderwerp.
In de klassieke lineup bezingen les ler en Tim hier de wappies Lloyd Boyd en Marion barrion contrarion.. die katten urine gebruiken als medicijn, chemtrails als vijand zien en microchips van Bill Gates in hun chickenpies vrezen.
En dat is slechts het 10 minuten durende pinkfloydesque openingsnummer op kant A.
Op kant twee followen we the fool maar de grootste fool is the fool that follows the fool. En adviseren de heren ten slotte om te erin on the side of caution:
Express yourself! while errin on the side of caution, inoculate, cover your face with a rag, be responsible.
Wijze lessen van de mannen van primus.
En een leuk muzikaal tussendoortje voor hun rush avontuur waar primus tourt met het rush album a farewell to kings.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Volgensmij hebben ze ook nog wat toffe singles gereleased via third man maar daarvoor moest je een niet te betalen vinyl abonnement nemen waarbij je ook allemaal andere platen kreeg, beetje jammer. Wellicht vind ik die later nog een keer ergens anders
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Afgelopen zaterdag Mudhoney live gezien. Mudhoney was prima, erg grappig en lekker strak maar ik ging eigenlijk voornamelijk voor het voorprogramma The Heads. Strak, hard en erg goed. 4 cd's meegenomen en 1 daarvan staat nu aan, waar dit heerlijke nummer op staat.
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
quote:Op donderdag 15 september 2022 16:29 schreef bartrid het volgende:
Afgelopen zaterdag Mudhoney live gezien. Mudhoney was prima, erg grappig en lekker strak maar ik ging eigenlijk voornamelijk voor het voorprogramma The Heads. Strak, hard en erg goed. 4 cd's meegenomen en 1 daarvan staat nu aan, waar dit heerlijke nummer op staat.
the heads 
vorige week nog live at roadburn van ze gedraaid
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Ja, ik ook. Erg lekker
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd1960: Procol Harum - Procol Harum
Met de aanschaf van platen van deze legendarische band wacht ik tot 2009. Dan verschijnt een mooie serie remasters van de klassieke albums. Procol Harum is het debuut uit 1967 en mogen we rekenen tot de oerprogplaten (samen met de debuutalbums van de Moodies en Nice). Het is vooral de combinatie van piano en orgel die dat zo typische Procolgeluid kenmerkt. En natuurlijk die evenzo typerende stem van Gary Brooker. Brooker speelt die piano, Matthew Fischer het orgel, Robin Trower de spaarzame gitaarpartijen, Dave Knights en B.J. Wilson zijn er op respectievelijk bas en drums. De wonderlijke woorden zijn van Keith Reed. Wat onmiddellijk opvalt, is dat de twee grote hits uit die tijd niet op het oorspronkelijke album staan. En dan heb ik het natuurlijk over de klassiekers Whiter Shade of Pale en Homburg. Gelukkig heeft deze remaster uit 2009 (die ik koop op 25 mei 2009) een heleboel bonusmateriaal (er is meer bonus- dan elpeewerk) en daarin krijgen we de singles wel degelijk te horen. De plaat zelf bevat tien prachtige melodieuze (prog)songs, te beginnen met Conquistador en eindigend met het instrumentale n monumentale Repent Walpurgis. De invloeden van klassiek en jazz druipen eraf en daarnaast de songs solide verankerd in de rockcultuur van de eind jaren zestig. Prachtig, prachtig.
Vooruit, hier de klassieke hit:
Met de aanschaf van platen van deze legendarische band wacht ik tot 2009. Dan verschijnt een mooie serie remasters van de klassieke albums. Procol Harum is het debuut uit 1967 en mogen we rekenen tot de oerprogplaten (samen met de debuutalbums van de Moodies en Nice). Het is vooral de combinatie van piano en orgel die dat zo typische Procolgeluid kenmerkt. En natuurlijk die evenzo typerende stem van Gary Brooker. Brooker speelt die piano, Matthew Fischer het orgel, Robin Trower de spaarzame gitaarpartijen, Dave Knights en B.J. Wilson zijn er op respectievelijk bas en drums. De wonderlijke woorden zijn van Keith Reed. Wat onmiddellijk opvalt, is dat de twee grote hits uit die tijd niet op het oorspronkelijke album staan. En dan heb ik het natuurlijk over de klassiekers Whiter Shade of Pale en Homburg. Gelukkig heeft deze remaster uit 2009 (die ik koop op 25 mei 2009) een heleboel bonusmateriaal (er is meer bonus- dan elpeewerk) en daarin krijgen we de singles wel degelijk te horen. De plaat zelf bevat tien prachtige melodieuze (prog)songs, te beginnen met Conquistador en eindigend met het instrumentale n monumentale Repent Walpurgis. De invloeden van klassiek en jazz druipen eraf en daarnaast de songs solide verankerd in de rockcultuur van de eind jaren zestig. Prachtig, prachtig.
Vooruit, hier de klassieke hit:
![A Whiter Shade of Pale [50th Anniversary Stereo Mix]](https://i.ytimg.com/vi/zLi0gguAO9o/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1961: Procol Harum - Shine On Brightly
Dit tweede album van Procol Harum verschijnt in 1968 en is mijn absolute favoriet van de band. Het geluid is nagenoeg hetzelfde, maar de composities nog net even wat lekkerder. De plaat opent met de single Quite Rightly So en daarna volgt het titelnummer en hebben we gelijk al twee parels te pakken. De absolute klapper is echter het vijfdelige werkstuk In Held 'Twas In I dat bijna de gehele plaatkant in beslag neemt. De titel slaat helemaal nergens op (Keith Reed nam van ieder deel steeds het eerste woord uit de tekst), maar als geheel is het een briljante compositie en prachtvoorbeeld van zeer vroege progressieve rock. Het album is een wat vergeten klassieker. De remaster uit 2009 koop ik eveneens op 25 mei van dat jaar en bevat weer een schat aan extra materiaal (singleversies, demo's, alternatieve versies en outtakes). Mooi, mooi!
Dit tweede album van Procol Harum verschijnt in 1968 en is mijn absolute favoriet van de band. Het geluid is nagenoeg hetzelfde, maar de composities nog net even wat lekkerder. De plaat opent met de single Quite Rightly So en daarna volgt het titelnummer en hebben we gelijk al twee parels te pakken. De absolute klapper is echter het vijfdelige werkstuk In Held 'Twas In I dat bijna de gehele plaatkant in beslag neemt. De titel slaat helemaal nergens op (Keith Reed nam van ieder deel steeds het eerste woord uit de tekst), maar als geheel is het een briljante compositie en prachtvoorbeeld van zeer vroege progressieve rock. Het album is een wat vergeten klassieker. De remaster uit 2009 koop ik eveneens op 25 mei van dat jaar en bevat weer een schat aan extra materiaal (singleversies, demo's, alternatieve versies en outtakes). Mooi, mooi!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1962: Procol Harum - A Salty Dog
Het derde album van Procol Harum klinkt nogal anders dan de twee voorgangers. Opener en titelnummer A Salty Dog is nog een gedragen en ijzersterke progsong die zo op Shine On Brightly had gekund, maar daarna wordt het echt anders. Blues! En die indringende stem van Brooker lijkt ook minder prominent aanwezig. Inderdaad, Robin Trower zingt een en Matthew Fisher zelfs drie van de tien stukken op deze plaat. Fisher en Trower dragen ook compositorisch veel meer bij aan dit album en het moge duidelijk zijn: de twee bandleden willen liever een andere richting in dan Brooker en de rest. Zelf vind ik deze plaat uit 1969 wat minder avontuurlijk dan z'n voorganger. Ik koop de remaster uit 2009 op 27 augustus 2009. Wederom een boel bonuswerk: een outtake, een alternatieve versie en vier stukken live opgenomen in de USA. Alles bij elkaar een zeer aangename plaat, maar het vuur was er een beetje uit en (de remasters van de) vervolgplaten heb ik niet gekocht.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-09-2022 21:31:10 ]
Het derde album van Procol Harum klinkt nogal anders dan de twee voorgangers. Opener en titelnummer A Salty Dog is nog een gedragen en ijzersterke progsong die zo op Shine On Brightly had gekund, maar daarna wordt het echt anders. Blues! En die indringende stem van Brooker lijkt ook minder prominent aanwezig. Inderdaad, Robin Trower zingt een en Matthew Fisher zelfs drie van de tien stukken op deze plaat. Fisher en Trower dragen ook compositorisch veel meer bij aan dit album en het moge duidelijk zijn: de twee bandleden willen liever een andere richting in dan Brooker en de rest. Zelf vind ik deze plaat uit 1969 wat minder avontuurlijk dan z'n voorganger. Ik koop de remaster uit 2009 op 27 augustus 2009. Wederom een boel bonuswerk: een outtake, een alternatieve versie en vier stukken live opgenomen in de USA. Alles bij elkaar een zeer aangename plaat, maar het vuur was er een beetje uit en (de remasters van de) vervolgplaten heb ik niet gekocht.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-09-2022 21:31:10 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1963: Provinztheater - Tontrger
Rumpelpolka und Kartoffelrock, dat is de ondertitel van deze cd en ik hoor en zie Provinztheater spelen op donderdag 16 juli 2015 in het park van Bad Doberan, tijdens het openings- en welkomstfeest van het jaarlijkse grote Zappafestival. Dit gezelschap weet het publiek van de sokken te blazen met een hoogst amusante mix van muziek en theater. Ook ik ben enthousiast en koop na afloop hun cd'tje (uit 2012) bij de band. Thuisgekomen draai ik het plaatje en daarna nooit meer. Hoe vrolijk en aangenaam het ook is, de beleving krijg ik er niet mee terug. Wat er op het plaatje staat? Pumpelpolka und Kartoffelrock!
En hier een van mijn foto's van 16 juli 2015:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-09-2022 10:16:59 ]
Rumpelpolka und Kartoffelrock, dat is de ondertitel van deze cd en ik hoor en zie Provinztheater spelen op donderdag 16 juli 2015 in het park van Bad Doberan, tijdens het openings- en welkomstfeest van het jaarlijkse grote Zappafestival. Dit gezelschap weet het publiek van de sokken te blazen met een hoogst amusante mix van muziek en theater. Ook ik ben enthousiast en koop na afloop hun cd'tje (uit 2012) bij de band. Thuisgekomen draai ik het plaatje en daarna nooit meer. Hoe vrolijk en aangenaam het ook is, de beleving krijg ik er niet mee terug. Wat er op het plaatje staat? Pumpelpolka und Kartoffelrock!
En hier een van mijn foto's van 16 juli 2015:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-09-2022 10:16:59 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1964: Pulse - Pulse X Pulse
Pulse? Jazeker. Het is een samenwerking tussen Yukihiro Takahashi en Steve Jansen. De tweede is de oud-drummer van Japan, die later furore maakt als onderdeel van Jansen Barbieri Karn (JBK) en ook weer veel samenwerkt met allerlei Japanse musici, waaronder dan Yukihiro Takahashi. Beide heren maken in 1998 met Pulse X Pulse een bijzonder soort (dans)muziek die het houdt ergens tussen triphop en drum&bass in. De meeste instrumenten spelen ze zelf in, maar er is hulp van onder anderen Aziz Ibrahim (gitaren), Ben Coleman (viool) en Theo Travis (sax, fluit). Jansen zingt ook en er is de zangeres Zoe Niblett. Ik hoor een stuk van dit album eerst op een sampler van het JBK-label Medium Records (zie aldaar) uit 1999 en op 13 oktober 1999 vind ik dan Pulse X Pulse (nee hoor, ik heb 'm gewoon besteld in mijn plaatselijke platenwinkel). Zes korte stukken staan erop en met net eenendertig minuten is dit wel heel erg kort. Toch leuk.
Pulse? Jazeker. Het is een samenwerking tussen Yukihiro Takahashi en Steve Jansen. De tweede is de oud-drummer van Japan, die later furore maakt als onderdeel van Jansen Barbieri Karn (JBK) en ook weer veel samenwerkt met allerlei Japanse musici, waaronder dan Yukihiro Takahashi. Beide heren maken in 1998 met Pulse X Pulse een bijzonder soort (dans)muziek die het houdt ergens tussen triphop en drum&bass in. De meeste instrumenten spelen ze zelf in, maar er is hulp van onder anderen Aziz Ibrahim (gitaren), Ben Coleman (viool) en Theo Travis (sax, fluit). Jansen zingt ook en er is de zangeres Zoe Niblett. Ik hoor een stuk van dit album eerst op een sampler van het JBK-label Medium Records (zie aldaar) uit 1999 en op 13 oktober 1999 vind ik dan Pulse X Pulse (nee hoor, ik heb 'm gewoon besteld in mijn plaatselijke platenwinkel). Zes korte stukken staan erop en met net eenendertig minuten is dit wel heel erg kort. Toch leuk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1965: The Pussywarmers - The Chronicles Of The Pussywarmers
Dit 'Little Freak Circus Orchestra', zoals ze zichzelf graag noemen, komt uit Zwitserland. Ik zie The Pussywarmers echter in ons zo majestueuze Apeldoorn spelen, op een zonnige zondagmiddag, 29 juli 2013, buiten bij het Gigant Caf. En ik ben enthousiast. Ik hoor hoempapa, polka, klezmer, Kurt Weil, Tom Waits, mambo, ketelrock, Ry Cooder, americana en vooral hoor ik een band die daar een eigen draai aangeeft en zodoende zich een eigen stijl heeft aangemeten. In de toegift geeft dat bandje zich over aan heerlijke feestmuziek met Italiaanse teksten en een prachtige mix van jaren vijftig en zestig pop. Alles komt samen. Ik koop het cd'tje en gedurende enkele weken verkeer ik in blije sferen. Dan verdwijnt het plaatje de kast in en het is nu al jaren geleden dat ik hem voor het laatst heb gehoord.
Hier een foto van het concertje op 29 juli 2013:
En hier zelfs nog een van mijn filmpjes:
Dit 'Little Freak Circus Orchestra', zoals ze zichzelf graag noemen, komt uit Zwitserland. Ik zie The Pussywarmers echter in ons zo majestueuze Apeldoorn spelen, op een zonnige zondagmiddag, 29 juli 2013, buiten bij het Gigant Caf. En ik ben enthousiast. Ik hoor hoempapa, polka, klezmer, Kurt Weil, Tom Waits, mambo, ketelrock, Ry Cooder, americana en vooral hoor ik een band die daar een eigen draai aangeeft en zodoende zich een eigen stijl heeft aangemeten. In de toegift geeft dat bandje zich over aan heerlijke feestmuziek met Italiaanse teksten en een prachtige mix van jaren vijftig en zestig pop. Alles komt samen. Ik koop het cd'tje en gedurende enkele weken verkeer ik in blije sferen. Dan verdwijnt het plaatje de kast in en het is nu al jaren geleden dat ik hem voor het laatst heb gehoord.
Hier een foto van het concertje op 29 juli 2013:
En hier zelfs nog een van mijn filmpjes:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Oeh die omschrijving klinkt goed
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Ja inderdaad! Morgen ff verder induiken.quote:
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd1966: Birth - Born
Birth! Born! Een paar Britse muziekvrienden zijn razend enthousiast over dit album en dus moet ik het eens uitpluizen. Ik open een streamingsdienst, typ de bandnaam en titel van het album in en klik op start. Allemensen! Dit is gaaf! Na twee of drie stukken weet ik genoeg en een paar dagen later ben ik in een plaatselijke platenwinkel en doe ik mijn bestelling. Die haal ik af op 22 augustus 2022 en sindsdien knal ik 'm geregeld door de kamer. Birth is een Amerikaans kwartet uit San Diego bestaande uit drummer Paul Marrone, bassist Trevor Mast en twee multi-instrumentalisten: Brian Ellis en Conor Riley. De band bedient zich van een analoog geluid en de muziek klinkt dan ook of het zo uit de jaren zeventig komt. En dat komt het niet; de plaat verscheen in juli 2022. Hammond, piano, gitaar, rock, prog, jazzy en toch is het zo fris als een hoentje. Gelijk vanaf de (instrumentale) opener (en titelnummer) barst de retro-orkaan los en duurt zes stukken en dik veertig minuten lang. Ik kan allerlei referenties opnoemen, maar als ik dat doe ben ik niet compleet: Sabbath, Rainbow, Purple, Cream, VDGG, Floyd, Atomic Rooster. Vooral hoor ik heel veel eigens. Ben benieuwd of ze dit hoge niveau na dit debuut kunnen voortzetten, want dit is een zeer, zeer puike plaat.
Birth! Born! Een paar Britse muziekvrienden zijn razend enthousiast over dit album en dus moet ik het eens uitpluizen. Ik open een streamingsdienst, typ de bandnaam en titel van het album in en klik op start. Allemensen! Dit is gaaf! Na twee of drie stukken weet ik genoeg en een paar dagen later ben ik in een plaatselijke platenwinkel en doe ik mijn bestelling. Die haal ik af op 22 augustus 2022 en sindsdien knal ik 'm geregeld door de kamer. Birth is een Amerikaans kwartet uit San Diego bestaande uit drummer Paul Marrone, bassist Trevor Mast en twee multi-instrumentalisten: Brian Ellis en Conor Riley. De band bedient zich van een analoog geluid en de muziek klinkt dan ook of het zo uit de jaren zeventig komt. En dat komt het niet; de plaat verscheen in juli 2022. Hammond, piano, gitaar, rock, prog, jazzy en toch is het zo fris als een hoentje. Gelijk vanaf de (instrumentale) opener (en titelnummer) barst de retro-orkaan los en duurt zes stukken en dik veertig minuten lang. Ik kan allerlei referenties opnoemen, maar als ik dat doe ben ik niet compleet: Sabbath, Rainbow, Purple, Cream, VDGG, Floyd, Atomic Rooster. Vooral hoor ik heel veel eigens. Ben benieuwd of ze dit hoge niveau na dit debuut kunnen voortzetten, want dit is een zeer, zeer puike plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1967: Godley & Creme - Frabjous Days - The Secret World Of Godley And Creme 1967-1969
Voordat 10cc van start ging (begin jaren zeventig) waren de leden ervan al zeer actief. Zo schreef Graham Gouldman eind jaren zestig al diverse hits voor diverse groepen (denk aan The Hollies' Bus Stop en Herman's Hermits' No Milk Today), maar minder bekend is dat Kevin Godley en Lol Creme ook al naam en faam hadden vergaard. Daar komt met dit bijzondere album verandering in. Het verschijnt in juni 2022 en ik koop het op 22 augustus. Vanaf 1965 werkt het duo al dan niet gezamenlijk met Gouldman en er verschijnen allerlei singles met hun namen erop. In 1967 wordt het serieus. Op dit plaatje staan (voorheen nauwelijks meer verkrijgbare en te vinden) singles n het leeuwendeel van de geplande elpee Frabjoy And Rancible Spoon, die helaas het daglicht nooit ziet. Dat en nog veel meer. Wat mij betreft zijn d hoogtepunten I'm Beside Myself en Cowboys And Indians van voornoemd nooit verschenen album. Frabjous Days is een hoogst vermakelijke verzameling pareltjes, die een dikke tip van de sluier oplichten van wat met 10cc gaat komen: briljante humorpop zoals alleen Britten die kunnen maken.
Voordat 10cc van start ging (begin jaren zeventig) waren de leden ervan al zeer actief. Zo schreef Graham Gouldman eind jaren zestig al diverse hits voor diverse groepen (denk aan The Hollies' Bus Stop en Herman's Hermits' No Milk Today), maar minder bekend is dat Kevin Godley en Lol Creme ook al naam en faam hadden vergaard. Daar komt met dit bijzondere album verandering in. Het verschijnt in juni 2022 en ik koop het op 22 augustus. Vanaf 1965 werkt het duo al dan niet gezamenlijk met Gouldman en er verschijnen allerlei singles met hun namen erop. In 1967 wordt het serieus. Op dit plaatje staan (voorheen nauwelijks meer verkrijgbare en te vinden) singles n het leeuwendeel van de geplande elpee Frabjoy And Rancible Spoon, die helaas het daglicht nooit ziet. Dat en nog veel meer. Wat mij betreft zijn d hoogtepunten I'm Beside Myself en Cowboys And Indians van voornoemd nooit verschenen album. Frabjous Days is een hoogst vermakelijke verzameling pareltjes, die een dikke tip van de sluier oplichten van wat met 10cc gaat komen: briljante humorpop zoals alleen Britten die kunnen maken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1968: Steve Hackett - Genesis Revisited Live: Seconds Out & More
Hackett gaat onverdroten verder met het uitdragen van de blijde boodschap van Genesis. In 2021 toert hij - voor zover dat mogelijk is - de wereld over om de liveplaat Seconds Out (uit 1977) van voor naar achter te spelen. Op 24 september 2021 staat hij in de Apollo in Manchester. In het eerste deel van het concert vraagt hij aandacht voor zijn eigen solowerk. Zoals ondertussen gebruikelijk brengt hij - voor iedereen die er niet bij kon zijn - na afloop van de toernees verslag uit op geluids- en beelddrager. Ik koop de versie met twee cd's en een bluray op 20 september 2022. De bluray moet ik nog bekijken, maar van de cd's ben ik na n keer beluisteren al zeer onder de indruk. Wat wil je ook? Hackett heeft een band waar je je vingers bij aflikt. De ritmesectie bestaat uit drummer Craig Blundell en bassist Jonas Reingold; daarnaast horen we toetsenist Roger King en alleskunner Rob Townsend. NadSylvan doet de meeste zangpartijen en schoonzus Amanda Lehmann komt gitaarspelen en/of gastzingen in twee solostukken. Maar de schijnwerpers zijn toch volledig gericht op meneer Hackett zelf. Zijn spel blijft genspireerd en inspirerend. De solostukken vallen zeker niet tegen. Clocks is een verrassende opener of misschien toch ook niet. Later komt ook Every Day voorbij. Na enkele stukken van Hacketts laatste soloalbum Surrender Of Silence sluit het megamooie en inmiddels klassieke Shadow Of The Hierophant de soloset. Vervolgens krijgen we dan dat gehele livealbum voor de kiezen. De plaat verscheen destijds op het moment dat Hackett de band had verlaten. Tijdens de tour speelde Genesis vooral stukken van de twee laatste platen (waarop Phil Collins de zang van de vertrokken Peter Gabriel overnam) Trick Of The Tail en Wind & Wuthering. De band van Hackett weet het geluid van destijds goed neer te zetten en daar dan toch ook weer een ietsie modernere twist aan toe te voegen. Eigenlijk speelt Hackett een beetje vals: hij doet of het uniek is wat hij hier brengt, maar de afgelopen jaren heeft hij het merendeel van deze stukken ook al gespeeld tijdens zijn vorige tournees. En dan vallen sommige details op, dingen die tijdens dit concert anders zijn dan op de liveplaat. Zo speelt Townsend al jaren een (overigens te gekke) saxsolo in I Know What I Like en ontbreekt de tamboerijnsolo in datzelfde stuk, kent Firth Of Fifth wel de imbeciel goede gitaarsolo maar ook het studiopianointro dat op de liveplaat ontbrak, en eindigt Cinema Show na de gierende synthsolo zoals in de studio met Aisles Of Plenty in plaats van de coda die me kippenvel bezorgt. Niet dat het erg is. NadSylvan staat zijn zangmannetje en voor de zoveelste keer bevestigt hij hier dat hij met zijn stem zeer dicht in de buurt komt bij die van zowel Gabriel als Collins. Supper's Ready is ook hier weer geweldig. U begrijpt het al. Ik ben razend enthousiast over deze tour en uitgave.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 23-09-2022 13:22:18 ]
Hackett gaat onverdroten verder met het uitdragen van de blijde boodschap van Genesis. In 2021 toert hij - voor zover dat mogelijk is - de wereld over om de liveplaat Seconds Out (uit 1977) van voor naar achter te spelen. Op 24 september 2021 staat hij in de Apollo in Manchester. In het eerste deel van het concert vraagt hij aandacht voor zijn eigen solowerk. Zoals ondertussen gebruikelijk brengt hij - voor iedereen die er niet bij kon zijn - na afloop van de toernees verslag uit op geluids- en beelddrager. Ik koop de versie met twee cd's en een bluray op 20 september 2022. De bluray moet ik nog bekijken, maar van de cd's ben ik na n keer beluisteren al zeer onder de indruk. Wat wil je ook? Hackett heeft een band waar je je vingers bij aflikt. De ritmesectie bestaat uit drummer Craig Blundell en bassist Jonas Reingold; daarnaast horen we toetsenist Roger King en alleskunner Rob Townsend. NadSylvan doet de meeste zangpartijen en schoonzus Amanda Lehmann komt gitaarspelen en/of gastzingen in twee solostukken. Maar de schijnwerpers zijn toch volledig gericht op meneer Hackett zelf. Zijn spel blijft genspireerd en inspirerend. De solostukken vallen zeker niet tegen. Clocks is een verrassende opener of misschien toch ook niet. Later komt ook Every Day voorbij. Na enkele stukken van Hacketts laatste soloalbum Surrender Of Silence sluit het megamooie en inmiddels klassieke Shadow Of The Hierophant de soloset. Vervolgens krijgen we dan dat gehele livealbum voor de kiezen. De plaat verscheen destijds op het moment dat Hackett de band had verlaten. Tijdens de tour speelde Genesis vooral stukken van de twee laatste platen (waarop Phil Collins de zang van de vertrokken Peter Gabriel overnam) Trick Of The Tail en Wind & Wuthering. De band van Hackett weet het geluid van destijds goed neer te zetten en daar dan toch ook weer een ietsie modernere twist aan toe te voegen. Eigenlijk speelt Hackett een beetje vals: hij doet of het uniek is wat hij hier brengt, maar de afgelopen jaren heeft hij het merendeel van deze stukken ook al gespeeld tijdens zijn vorige tournees. En dan vallen sommige details op, dingen die tijdens dit concert anders zijn dan op de liveplaat. Zo speelt Townsend al jaren een (overigens te gekke) saxsolo in I Know What I Like en ontbreekt de tamboerijnsolo in datzelfde stuk, kent Firth Of Fifth wel de imbeciel goede gitaarsolo maar ook het studiopianointro dat op de liveplaat ontbrak, en eindigt Cinema Show na de gierende synthsolo zoals in de studio met Aisles Of Plenty in plaats van de coda die me kippenvel bezorgt. Niet dat het erg is. NadSylvan staat zijn zangmannetje en voor de zoveelste keer bevestigt hij hier dat hij met zijn stem zeer dicht in de buurt komt bij die van zowel Gabriel als Collins. Supper's Ready is ook hier weer geweldig. U begrijpt het al. Ik ben razend enthousiast over deze tour en uitgave.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 23-09-2022 13:22:18 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Door met het RYM album van deze week. This Heat - Deceit.
1 van mijn all time favoriete platen. Uit 1981, maar het klinkt totaal niet gedateerd, een plaat die z'n tijd ver vooruit was. Blij dat ik een paar jaar geleden This is not This Heat nog live gezien heb (met oa Thurston Moore).
1 van mijn all time favoriete platen. Uit 1981, maar het klinkt totaal niet gedateerd, een plaat die z'n tijd ver vooruit was. Blij dat ik een paar jaar geleden This is not This Heat nog live gezien heb (met oa Thurston Moore).
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd1969: Heilung - ᛞᚱᛁᚠ
Heilung is een Duits/Deens/Noors gezelschap dat zeer bijzondere muziek maakt. 'Experimentele folk', maar dan geworteld in oude traditionele muziek uit het Noorden. De kern van de groep bestaat uit zanger Kai Uwe Faust, de multi-instrumentalist Christopher Juul en de zangeres Maria Franz. De groep maakte sinds 2015 twee albums en bracht een live-cd/dvd uit (opgenomen tijdens het Castlefest). Wat je ziet en hoort is een soort tribal rituele processie van dans en zang, alles uitgevoerd op zelfgemaakte instrumenten. Oerritmes, keelzang, het is mystiek, het is bezwerend, het is hemelsmooi. Onlangs verscheen hun derde studioalbum ᛞᚱᛁᚠ (Drif) en dat kocht ik op 30 augustus 2022. Hoor Anoana of het rustiger maar niet minder intrigerende Nesso en nu moet ik de vorige twee platen ook hebben en dit magnifieke gezelschap ook live gaan aanschouwen!
Heilung is een Duits/Deens/Noors gezelschap dat zeer bijzondere muziek maakt. 'Experimentele folk', maar dan geworteld in oude traditionele muziek uit het Noorden. De kern van de groep bestaat uit zanger Kai Uwe Faust, de multi-instrumentalist Christopher Juul en de zangeres Maria Franz. De groep maakte sinds 2015 twee albums en bracht een live-cd/dvd uit (opgenomen tijdens het Castlefest). Wat je ziet en hoort is een soort tribal rituele processie van dans en zang, alles uitgevoerd op zelfgemaakte instrumenten. Oerritmes, keelzang, het is mystiek, het is bezwerend, het is hemelsmooi. Onlangs verscheen hun derde studioalbum ᛞᚱᛁᚠ (Drif) en dat kocht ik op 30 augustus 2022. Hoor Anoana of het rustiger maar niet minder intrigerende Nesso en nu moet ik de vorige twee platen ook hebben en dit magnifieke gezelschap ook live gaan aanschouwen!
![Heilung | Anoana [Official Video]](https://i.ytimg.com/vi/SVbc_Fwbt50/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0903: Emerson Lake & Powell - Эмерсон, Лейк И Пауэлл
De gewone Europese versie van dit album staat natuurlijk al sinds 1986 in de kast. (Zie bijna vier jaar geleden.) Keith Emerson en Greg Lake vinden na bijna acht jaar weer de moed en de inspiratie om samen te gaan werken. Het liefst hebben ze Carl Palmer er ook bij, maar die zit contractueel vast aan zijn Asia. En dus gaat het duo op zoek naar een andere drummer. Tijdens de audities is er eentje die eruit springt en dat is krachtpatser Cozy Powell. Pas later ontdekt het trio dat de nieuweling ook een achternaam heeft die met een P begint en ja, dat komt wel heel goed uit. De plaat van de drie heren is een krachtige en ijzersterke. In opener The Score horen we niet alleen de zo typisch jarentachtigtoetsengeluiden en de stadiondrums, maar ook flarden van een oude ELP-tekst. Touch And Go was de single en ik vind het leuk om de clip van toen nog eens te bekijken. Hoogtepunt echter is de afsluiter: de bewerking van Gustav Holsts Mars The Bringer Of War, een stuk dat Lake in 1969 al bij King Crimson op het podium speelde. De ELPo-tour die volgt blijkt minder succesvol, omdat er nauwelijks publiciteit voor is en de kaartverkoop dus achterblijft. Financieel blijkt de renie van Emerson en Lake een flop; creatief is het uitstekend. Na de tour gaan de drie heren ieder hun weg. Ik draai de plaat nog geregeld en koop in 2010 een remaster op cd ervan (uit 1991). In de zomer van 2021 wandel ik met wat Duitsche vrienden door Warnemnde en in een kleine Schallplattenladen zie ik een Russische persing van de plaat staan. Even twijfel ik of ik 'm moet aanschaffen en ik besluit het niet te doen. Nachtenlang lig ik ervan wakker. (Nee hoor, maar het zou wel leuk zijn voor de heb.) En dan is het donderdag 7 juli 2022. Dit keer wandelen we door Hamburg door het Karolinenvirtel en aan het einde van de Marktstrasse stuiten we op een Schallplattenladen. Later, als we weer thuis zijn en ik google, blijkt dat Zardoz Records een bijna legendarische winkel is. Inderdaad, als ik er rondloop, weet ik van gekkigheid niet waar ik moet kijken. In dat soort gevallen vind ik het altijd het leukst om te zien wat ze van mijn jeugdhelden in huis hebben en ... verhip, hier ook een Russische persing van het album (uit 2017). Nu hoef ik niet meer te twijfelen, want alleen voor de prijs al kan ik 'm niet laten liggen, al gaat-ie op Discogs voor vier pleuro's minder weg. Maar goed, het ging voor de heb en het verhaal. Dertig jaar na het verschijnen zijn alle drie de muzikanten overleden en nog eens zes jaar later knal ik mijn Russische persing ervan nog maar eens door de kamer.
De gewone Europese versie van dit album staat natuurlijk al sinds 1986 in de kast. (Zie bijna vier jaar geleden.) Keith Emerson en Greg Lake vinden na bijna acht jaar weer de moed en de inspiratie om samen te gaan werken. Het liefst hebben ze Carl Palmer er ook bij, maar die zit contractueel vast aan zijn Asia. En dus gaat het duo op zoek naar een andere drummer. Tijdens de audities is er eentje die eruit springt en dat is krachtpatser Cozy Powell. Pas later ontdekt het trio dat de nieuweling ook een achternaam heeft die met een P begint en ja, dat komt wel heel goed uit. De plaat van de drie heren is een krachtige en ijzersterke. In opener The Score horen we niet alleen de zo typisch jarentachtigtoetsengeluiden en de stadiondrums, maar ook flarden van een oude ELP-tekst. Touch And Go was de single en ik vind het leuk om de clip van toen nog eens te bekijken. Hoogtepunt echter is de afsluiter: de bewerking van Gustav Holsts Mars The Bringer Of War, een stuk dat Lake in 1969 al bij King Crimson op het podium speelde. De ELPo-tour die volgt blijkt minder succesvol, omdat er nauwelijks publiciteit voor is en de kaartverkoop dus achterblijft. Financieel blijkt de renie van Emerson en Lake een flop; creatief is het uitstekend. Na de tour gaan de drie heren ieder hun weg. Ik draai de plaat nog geregeld en koop in 2010 een remaster op cd ervan (uit 1991). In de zomer van 2021 wandel ik met wat Duitsche vrienden door Warnemnde en in een kleine Schallplattenladen zie ik een Russische persing van de plaat staan. Even twijfel ik of ik 'm moet aanschaffen en ik besluit het niet te doen. Nachtenlang lig ik ervan wakker. (Nee hoor, maar het zou wel leuk zijn voor de heb.) En dan is het donderdag 7 juli 2022. Dit keer wandelen we door Hamburg door het Karolinenvirtel en aan het einde van de Marktstrasse stuiten we op een Schallplattenladen. Later, als we weer thuis zijn en ik google, blijkt dat Zardoz Records een bijna legendarische winkel is. Inderdaad, als ik er rondloop, weet ik van gekkigheid niet waar ik moet kijken. In dat soort gevallen vind ik het altijd het leukst om te zien wat ze van mijn jeugdhelden in huis hebben en ... verhip, hier ook een Russische persing van het album (uit 2017). Nu hoef ik niet meer te twijfelen, want alleen voor de prijs al kan ik 'm niet laten liggen, al gaat-ie op Discogs voor vier pleuro's minder weg. Maar goed, het ging voor de heb en het verhaal. Dertig jaar na het verschijnen zijn alle drie de muzikanten overleden en nog eens zes jaar later knal ik mijn Russische persing ervan nog maar eens door de kamer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0904: Potenzial - 7x3
Een van de leuke dingen van het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland is dat er nogal eens wat experimentele muziek te beluisteren valt. Zo ook op vrijdagavond 15 juli 2022. Potenzial is een project van Friedemann Dhn en Thomas Maos. Dhn is cellist geweest bij het Ensemble Modern (en te horen op Zappa's The Yellow Shark uit 1993); de laatste jaren zoekt hij voortdurend naar nieuwe geluiden en vormen en samenwerkingsverbanden waarin hij zijn (elektronische) cello kan inzetten. Thomas Maos is een gitarist met een even avontuurlijke inslag. Tijdens het concert dat ik mag meemaken zien we het tweetal op het podium met tussen hen in een drummer. De stukken die het trio speelt, zijn veelal gebaseerd op (ter plekke gecreerde) loops, waaroverheen dan laag op laag volgt en dan weer allerlei improvisatie. Bizarre projecties en in enkele stukken spectaculaire bewegingen door een dansduo maken het ook visueel aantrekkelijk. Sommige stukken zijn in de basis gecomponeerd; andere geheel intutief op het moment bedacht. Zo krijgen we in ieder geval twee stukken van de net uitgebrachte elpee 7x3 te horen (Fallen en het plaatkantlange titelstuk). Bij vlagen is het swingend, dan weer melancholiek, bij andere vlagen atmosferische en soms ook chaotisch. Ik vind het zo boeiend, dat ik anderhalve dag later, op zondag 17 juli die elpee aanschaf. Thuis blijkt het album bijna net zo lekker als live, zij het dat ik de beelden en dans mis.
Niks van de plaat te vinden op YT, daarom hier twee clipjes van het festival, vooral het tweede is gaaf:
Plus een foto van het concert op 15 juli:
Een van de leuke dingen van het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland is dat er nogal eens wat experimentele muziek te beluisteren valt. Zo ook op vrijdagavond 15 juli 2022. Potenzial is een project van Friedemann Dhn en Thomas Maos. Dhn is cellist geweest bij het Ensemble Modern (en te horen op Zappa's The Yellow Shark uit 1993); de laatste jaren zoekt hij voortdurend naar nieuwe geluiden en vormen en samenwerkingsverbanden waarin hij zijn (elektronische) cello kan inzetten. Thomas Maos is een gitarist met een even avontuurlijke inslag. Tijdens het concert dat ik mag meemaken zien we het tweetal op het podium met tussen hen in een drummer. De stukken die het trio speelt, zijn veelal gebaseerd op (ter plekke gecreerde) loops, waaroverheen dan laag op laag volgt en dan weer allerlei improvisatie. Bizarre projecties en in enkele stukken spectaculaire bewegingen door een dansduo maken het ook visueel aantrekkelijk. Sommige stukken zijn in de basis gecomponeerd; andere geheel intutief op het moment bedacht. Zo krijgen we in ieder geval twee stukken van de net uitgebrachte elpee 7x3 te horen (Fallen en het plaatkantlange titelstuk). Bij vlagen is het swingend, dan weer melancholiek, bij andere vlagen atmosferische en soms ook chaotisch. Ik vind het zo boeiend, dat ik anderhalve dag later, op zondag 17 juli die elpee aanschaf. Thuis blijkt het album bijna net zo lekker als live, zij het dat ik de beelden en dans mis.
Niks van de plaat te vinden op YT, daarom hier twee clipjes van het festival, vooral het tweede is gaaf:
Plus een foto van het concert op 15 juli:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1970: Qango - Live In The Hood
Ik vind dit plaatje op 17 januari 2001 en koop het. Qango? Nooit van gehoord. Maar de vier namen die op de achterzijde staan vermeld doen wel een belletje bij me rinkelen. Dave Kilminster is gitarist en John Young is toetseneur. De ritmesectie bestaat uit bassist/zanger John Wetton en drummer Carl Palmer. Wt? Wat blijkt? In 1999 deed iets of iemand (het zal de platenmaatschappij wel zijn geweest) een poging om de originele bezetting van Asia bijeen te krijgen van Wetton-Palmer-Howe-Downes. Steve Howe liet gelijk al weten niet mee te willen doen, dus was Dave Kilminster al rap tweede keus. Geoff Downes leek genteresseerd, maar besloot uiteindelijk om in de toenmalige bezetting van Asia (met John Payne) te blijven. John Young had eerder al eens ingevallen voor Downes, dus die was de tweede optie. Onder de naam Qango doet het kwartet een serie concerten in februari en april 2000. Op de setlijst staan stukken van Asia en Emerson Lake & Palmer, aangevuld met solowerk van Wetton en daarnaast krijgen Kilminster en Young kort de gelegenheid iets in hun uppie te doen. Tijdens de show op 4 februari bevindt zich ene Keith Emerson in het publiek en al snel staat hij op het podium; tijdens de solo in Hoedown gaat hij zo ruig tekeer dat de toetsen van Youngs synthesizer af vliegen. Het tweede concert van de band (3 februari) wordt opgenomen en verschijnt later in het jaar. De band bestaat dan al niet meer; vervolgplannen voor touren en een studioalbum gaan de ijskast in en Wetton keert terug naar zijn solowerk. Rest ons Live In The Hood, het enige document van de groep. Het liveplaatje begint met de openingsmelodie van Fanfare For The Common Man (Young's synthesizer klinkt belachelijk iel) om daarna te vallen in de lick van Asia's Time Again. Sole Survivor is dan de volgende Asiahit, gevolgd door ELP's Bitches Crystal. Dan komt er een wat vaag hoekje. De solostukjes van Kilminster en Young stellen niet zo heel veel voor, de akoestische versie van All Along The Watchtower is geen spektakel en ook niet echt warm word ik van Wettons The Last One Home: het klinkt of het lied nog niet af is, maar wel interessant is het intro, dat later z'n weg vindt als basismelodie van zijn prachtige Arkangel. Het plaatje sluit af met de ELP-stukken Hoedown en voornoemd Fanfare For The Common Man en uiteindelijk is (natuurlijk) Asia's Heat Of The Moment de toegift. Alleraardigst plaatje, het geluid is prima en de uitvoeringen kunnen door de beugel, al horen we dat dit is opgenomen aan het begin van de tour als de band er nog wat in moet komen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-10-2022 20:47:03 ]
Ik vind dit plaatje op 17 januari 2001 en koop het. Qango? Nooit van gehoord. Maar de vier namen die op de achterzijde staan vermeld doen wel een belletje bij me rinkelen. Dave Kilminster is gitarist en John Young is toetseneur. De ritmesectie bestaat uit bassist/zanger John Wetton en drummer Carl Palmer. Wt? Wat blijkt? In 1999 deed iets of iemand (het zal de platenmaatschappij wel zijn geweest) een poging om de originele bezetting van Asia bijeen te krijgen van Wetton-Palmer-Howe-Downes. Steve Howe liet gelijk al weten niet mee te willen doen, dus was Dave Kilminster al rap tweede keus. Geoff Downes leek genteresseerd, maar besloot uiteindelijk om in de toenmalige bezetting van Asia (met John Payne) te blijven. John Young had eerder al eens ingevallen voor Downes, dus die was de tweede optie. Onder de naam Qango doet het kwartet een serie concerten in februari en april 2000. Op de setlijst staan stukken van Asia en Emerson Lake & Palmer, aangevuld met solowerk van Wetton en daarnaast krijgen Kilminster en Young kort de gelegenheid iets in hun uppie te doen. Tijdens de show op 4 februari bevindt zich ene Keith Emerson in het publiek en al snel staat hij op het podium; tijdens de solo in Hoedown gaat hij zo ruig tekeer dat de toetsen van Youngs synthesizer af vliegen. Het tweede concert van de band (3 februari) wordt opgenomen en verschijnt later in het jaar. De band bestaat dan al niet meer; vervolgplannen voor touren en een studioalbum gaan de ijskast in en Wetton keert terug naar zijn solowerk. Rest ons Live In The Hood, het enige document van de groep. Het liveplaatje begint met de openingsmelodie van Fanfare For The Common Man (Young's synthesizer klinkt belachelijk iel) om daarna te vallen in de lick van Asia's Time Again. Sole Survivor is dan de volgende Asiahit, gevolgd door ELP's Bitches Crystal. Dan komt er een wat vaag hoekje. De solostukjes van Kilminster en Young stellen niet zo heel veel voor, de akoestische versie van All Along The Watchtower is geen spektakel en ook niet echt warm word ik van Wettons The Last One Home: het klinkt of het lied nog niet af is, maar wel interessant is het intro, dat later z'n weg vindt als basismelodie van zijn prachtige Arkangel. Het plaatje sluit af met de ELP-stukken Hoedown en voornoemd Fanfare For The Common Man en uiteindelijk is (natuurlijk) Asia's Heat Of The Moment de toegift. Alleraardigst plaatje, het geluid is prima en de uitvoeringen kunnen door de beugel, al horen we dat dit is opgenomen aan het begin van de tour als de band er nog wat in moet komen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-10-2022 20:47:03 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1971: Jo Quail - The Cartographer
Jo Quail is een celliste uit Londen, die sinds 2010 jaren nogal aan de weg timmert op albums samen met allerlei lui en in allerlei stijlen. Van pop tot experimentele improvisatie, van klassiek tot avant-garde; ze doet het. In 2020 krijgt ze van het Roadburn Festival de opdracht om een orkestraal werk te maken en dat doet ze. Op het festival slaat The Cartographer in als een bom en ja, dan moet er ook een plaat van komen. Die komt er. In het jaar 2022. Ik lees verschillende recensies, word nieuwsgierig en koop 'm op 25 juli 2022. Het orkest bestaat uit een grote blazerssectie, piano, percussie, een viool en Quail speelt natuurlijk alle cellopartijen. Het grote stuk valt uiteen in vijf delen. De atmosfeer is veelal donker en dreigend, maar uit die duisternis komen dan prachtige lagen en melodien tevoorschijn. Af en toe klinkt er een stem en die is ook niet echt geruststellend. Dit is zo'n plaat die ik meerdere keren heb moeten beluisteren voordat het kwartje viel, al vraag ik me af of het al is gevallen, want bij iedere keer dat ik 'm hoor ontdek ik nieuwe dingen.
Jo Quail is een celliste uit Londen, die sinds 2010 jaren nogal aan de weg timmert op albums samen met allerlei lui en in allerlei stijlen. Van pop tot experimentele improvisatie, van klassiek tot avant-garde; ze doet het. In 2020 krijgt ze van het Roadburn Festival de opdracht om een orkestraal werk te maken en dat doet ze. Op het festival slaat The Cartographer in als een bom en ja, dan moet er ook een plaat van komen. Die komt er. In het jaar 2022. Ik lees verschillende recensies, word nieuwsgierig en koop 'm op 25 juli 2022. Het orkest bestaat uit een grote blazerssectie, piano, percussie, een viool en Quail speelt natuurlijk alle cellopartijen. Het grote stuk valt uiteen in vijf delen. De atmosfeer is veelal donker en dreigend, maar uit die duisternis komen dan prachtige lagen en melodien tevoorschijn. Af en toe klinkt er een stem en die is ook niet echt geruststellend. Dit is zo'n plaat die ik meerdere keren heb moeten beluisteren voordat het kwartje viel, al vraag ik me af of het al is gevallen, want bij iedere keer dat ik 'm hoor ontdek ik nieuwe dingen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1972: Queen - Queen II
Ik had helemaal niks van Queen. Tot ik een jaar geleden kennis maakte met Chris, een muziekfanaat uit Wales. Hij is een groot liefhebber van de band en toen ik hem eens vroeg wat in zijn oren de beste platen waren, gaf hij me wat tips. Op 30 november 2021 kocht ik dit album. Natuurlijk ken ik de grote hits en had ik (heel lang geleden) een paar elpees wel eens gehoord, maar echt verdiept had ik me nooit. Kenners beschouwen Queen II als een van de zwaarste platen. De band nam het op in de tijd dat hun debuut nog moest verschijnen. Dat debuut schijnt vol te staan met hard rock en op dit tweede album (uit 1974) gaat de band een stapje verder. Het is de eerste plaat met de vele vocale overdubs en de multigitaarpartijen van meester Brian May. Ik ben wel onder de indruk, al moet ik ook zeggen dat de remaster uit 2011 niet overal even helder klinkt. Bij vlagen vind ik het ook wat rommelig. Voor de meeste liefhebbers is dit niet de favoriete plaat, maar inmiddels heeft deze wel een of andere cultstatus bereikt. Zelf vind ik Father To Son, het bombastische Ogre Battle en The March Of The Black Queen indrukwekkend. Seven Seas Of Rhye was de single en de legendarische hoesfoto is van Mick Rock.
Ik had helemaal niks van Queen. Tot ik een jaar geleden kennis maakte met Chris, een muziekfanaat uit Wales. Hij is een groot liefhebber van de band en toen ik hem eens vroeg wat in zijn oren de beste platen waren, gaf hij me wat tips. Op 30 november 2021 kocht ik dit album. Natuurlijk ken ik de grote hits en had ik (heel lang geleden) een paar elpees wel eens gehoord, maar echt verdiept had ik me nooit. Kenners beschouwen Queen II als een van de zwaarste platen. De band nam het op in de tijd dat hun debuut nog moest verschijnen. Dat debuut schijnt vol te staan met hard rock en op dit tweede album (uit 1974) gaat de band een stapje verder. Het is de eerste plaat met de vele vocale overdubs en de multigitaarpartijen van meester Brian May. Ik ben wel onder de indruk, al moet ik ook zeggen dat de remaster uit 2011 niet overal even helder klinkt. Bij vlagen vind ik het ook wat rommelig. Voor de meeste liefhebbers is dit niet de favoriete plaat, maar inmiddels heeft deze wel een of andere cultstatus bereikt. Zelf vind ik Father To Son, het bombastische Ogre Battle en The March Of The Black Queen indrukwekkend. Seven Seas Of Rhye was de single en de legendarische hoesfoto is van Mick Rock.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1973: Queen - A Night At The Opera
Het vierde studioalbum van Queen verschijnt in 1975. Ik koop het pas op 30 november 2021, een remaster uit 2011. Wat valt er allemaal over te vertellen? Te veel om op te noemen. Het was destijds het album dat het meest gekost heeft om te maken. Het resultaat is er ook naar. Puik geluid, veel multivocalen, allerlei gitaaroverdubs en dubbelingen en een grootse productie. Dit keer allerlei stijlen: van akoestisch tot showmuziek, van softpop tot hard rock. De titel van de plaat is ook de titel van een film van The Marx Brothers. En o ja, er was ook die single, die helemaal niet voor de hand lag, want veel te lang en te prog en te bizar. Bohemian Rhapsody geldt nog steeds als een van de beste rockcomposities ooit. Probleem was wel dat door de vele zangoverdubs het stuk live onmogelijk uit te voeren was; tijdens concerten ging de band tijdens het a capella operadeel dan ook van het podium af en kreeg het publiek een tape te horen. Zelf vind ik '39 en The Prophet's Song de hoogtepunten van de plaat. En wat vindt u er eigenlijk allemaal van?
Het vierde studioalbum van Queen verschijnt in 1975. Ik koop het pas op 30 november 2021, een remaster uit 2011. Wat valt er allemaal over te vertellen? Te veel om op te noemen. Het was destijds het album dat het meest gekost heeft om te maken. Het resultaat is er ook naar. Puik geluid, veel multivocalen, allerlei gitaaroverdubs en dubbelingen en een grootse productie. Dit keer allerlei stijlen: van akoestisch tot showmuziek, van softpop tot hard rock. De titel van de plaat is ook de titel van een film van The Marx Brothers. En o ja, er was ook die single, die helemaal niet voor de hand lag, want veel te lang en te prog en te bizar. Bohemian Rhapsody geldt nog steeds als een van de beste rockcomposities ooit. Probleem was wel dat door de vele zangoverdubs het stuk live onmogelijk uit te voeren was; tijdens concerten ging de band tijdens het a capella operadeel dan ook van het podium af en kreeg het publiek een tape te horen. Zelf vind ik '39 en The Prophet's Song de hoogtepunten van de plaat. En wat vindt u er eigenlijk allemaal van?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Hij staat in de kast maar luister hem nooit.quote:
En wat vindt u er eigenlijk allemaal van?
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd1974: Queen - A Day At The Races
Onvermijdelijke opvolger van A Night At The Opera. A Day At The Races is eveneens vernoemd naar een film van The Marx Brothers. Misschien is dit album wat consistenter dan z'n voorganger, met tien uitstekende songs, waarin het Queengeluid ng verder is uitgekristalliseerd, in mijn oren tot het perfecte. Ik koop het album op 14 december 2021, een remaster uit 2011. De plaat opent stevig met Brian May's Tie Your Mother Down (ook: single), daarna gaat het gas weer terug. The Millionaire Waltz is wat mij betreft een hoogtepunt, met z'n malle maten (3/4 en 6/8) en theatraliteiten. Op plaatkant twee horen we het ruige White Men (wederom van May) en het album eindigt me Teo Toriatte met een Japans refrein. Echter, de absolute knaller van de plaat vind ik Somebody To Love, met z'n kenmerkende meerstemmige zang en gitaardubbelingen. In mijn oren het allerbeste Queennummer ooit. A Night At The Opera blinkt uit in veelzijdigheid; A Day At The Races klinkt stabieler. Zeg nu zelf.
Onvermijdelijke opvolger van A Night At The Opera. A Day At The Races is eveneens vernoemd naar een film van The Marx Brothers. Misschien is dit album wat consistenter dan z'n voorganger, met tien uitstekende songs, waarin het Queengeluid ng verder is uitgekristalliseerd, in mijn oren tot het perfecte. Ik koop het album op 14 december 2021, een remaster uit 2011. De plaat opent stevig met Brian May's Tie Your Mother Down (ook: single), daarna gaat het gas weer terug. The Millionaire Waltz is wat mij betreft een hoogtepunt, met z'n malle maten (3/4 en 6/8) en theatraliteiten. Op plaatkant twee horen we het ruige White Men (wederom van May) en het album eindigt me Teo Toriatte met een Japans refrein. Echter, de absolute knaller van de plaat vind ik Somebody To Love, met z'n kenmerkende meerstemmige zang en gitaardubbelingen. In mijn oren het allerbeste Queennummer ooit. A Night At The Opera blinkt uit in veelzijdigheid; A Day At The Races klinkt stabieler. Zeg nu zelf.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Och Teo torriate die gingen mijn zus en een vriendin uit hun hoofd leren door eindeloos te repeaten en hele dagen naar elkaar te zingen ken hem nog steeds semi fonetisch
Teo torriate a my mam-mamiko ai te-ie to Jo, itoshio ... Etc
Teo torriate a my mam-mamiko ai te-ie to Jo, itoshio ... Etc
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd1975: Virgil Howe & Steve Howe - Lunar Mist
Tweede album van zoon en vader Howe en het tweede album dat verschijnt nadat zoon is overleden. Componist, toetsenist en drummer Virgil Howe maakte deze stukken en nam de basistracks op kort voor zijn plotse dood in 2017. Gitarist Steve Howe vulde het aan met zijn snarenklanken. Het resultaat is in mijn oren beter dan voorganger Nexus en die was al zeker niet slecht. Dit keer klinkt alles wat uitgebalanceerder en de composities hebben nu echt een kop en een staart in plaats van dat het gewoon mooie klankschilderijen zijn. Sfeervol blijft het nog altijd. Het album verscheen op 23 september 2022 en ik heb 'm sinds 29 september 2022 in bezit. Veel komt-ie de speler niet uit, overigens.
Tweede album van zoon en vader Howe en het tweede album dat verschijnt nadat zoon is overleden. Componist, toetsenist en drummer Virgil Howe maakte deze stukken en nam de basistracks op kort voor zijn plotse dood in 2017. Gitarist Steve Howe vulde het aan met zijn snarenklanken. Het resultaat is in mijn oren beter dan voorganger Nexus en die was al zeker niet slecht. Dit keer klinkt alles wat uitgebalanceerder en de composities hebben nu echt een kop en een staart in plaats van dat het gewoon mooie klankschilderijen zijn. Sfeervol blijft het nog altijd. Het album verscheen op 23 september 2022 en ik heb 'm sinds 29 september 2022 in bezit. Veel komt-ie de speler niet uit, overigens.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1976: Magma - Krthl
Magma komt drie jaar na Zss (2019) met een nieuw album. Daar waar de voorganger duidelijk een donkere en bijna depressieve kant van de muziek liet horen, daar klinkt Krthl veel opbeurender. Misschien komt het doordat Christian Vander meer ruimte geeft aan zijn muzikanten en zelfs drie van de zes stukken laat componeren door anderen. Zo is daar bijvoorbeeld pianist Thierry Eliez die een waanzinnig mooi vierde deel Walomhndm Warre aanlevert. Ook afsluiter Dhnd is het vermelden waard. Krthl is een groots werk waarvan Magma delen al in 1978 live op het podium speelde. Nu is het dan compleet. Waar het allemaal over gaat: geen idee, maar met dit type orkestraal en koraal werk maakt me dat allemaal geen bal uit. De muziek van Magma - die bekend staat onder de eigen bedachte stijl Zeuhl - is intrigerend, meeslepend en verslavend. Na veertig minuten krijgen we nog twee flinke bonussen (op de cd): twee stukken uit 1978, de oerversies van de opener en afsluiter van Krthl. Het geluid is bijzonder goed te pruimen. Ik koop Krthl op 29 september 2022 en krijg er geen genoeg van.
Balen! Nog niks van dit album te vinden op YT! Dan maar een promofilmpje van vier maanden geleden ...
Magma komt drie jaar na Zss (2019) met een nieuw album. Daar waar de voorganger duidelijk een donkere en bijna depressieve kant van de muziek liet horen, daar klinkt Krthl veel opbeurender. Misschien komt het doordat Christian Vander meer ruimte geeft aan zijn muzikanten en zelfs drie van de zes stukken laat componeren door anderen. Zo is daar bijvoorbeeld pianist Thierry Eliez die een waanzinnig mooi vierde deel Walomhndm Warre aanlevert. Ook afsluiter Dhnd is het vermelden waard. Krthl is een groots werk waarvan Magma delen al in 1978 live op het podium speelde. Nu is het dan compleet. Waar het allemaal over gaat: geen idee, maar met dit type orkestraal en koraal werk maakt me dat allemaal geen bal uit. De muziek van Magma - die bekend staat onder de eigen bedachte stijl Zeuhl - is intrigerend, meeslepend en verslavend. Na veertig minuten krijgen we nog twee flinke bonussen (op de cd): twee stukken uit 1978, de oerversies van de opener en afsluiter van Krthl. Het geluid is bijzonder goed te pruimen. Ik koop Krthl op 29 september 2022 en krijg er geen genoeg van.
Balen! Nog niks van dit album te vinden op YT! Dan maar een promofilmpje van vier maanden geleden ...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1977: Rainbow - Rising
Ritchie Blackmore stapt halverwege 1975 uit Deep Purple. Hij richt samen met Ronnie James Dio de band Rainbow op en brengt met drie andere muzikanten een eerste bandplaat uit. Daarna schopt hij die drie andere muzikanten uit de band en recruteert toetsenist Tony Carey, bassist Jimmy Bain en drummer Cozy Powell. In deze bezetting neemt Rainbow Rising op en die verschijnt in 1976. Wat we te horen krijgen is een album dat duidelijk in het verlengde van Deep Purple ligt: vrij goed in het gehoor liggende hard rock met pakkende songs en ruime gelegenheid (voor Blackmore) om te soleren. Ik koop een remaster uit 1999 op 9 april 2018. Zeer fijne plaat (zij het met driendertig minuten nogal aan de korte kant) met sterke composities la Tarot Woman, Starstruck en Stargazer (waarin een heus orkest komt opdraven).
Ritchie Blackmore stapt halverwege 1975 uit Deep Purple. Hij richt samen met Ronnie James Dio de band Rainbow op en brengt met drie andere muzikanten een eerste bandplaat uit. Daarna schopt hij die drie andere muzikanten uit de band en recruteert toetsenist Tony Carey, bassist Jimmy Bain en drummer Cozy Powell. In deze bezetting neemt Rainbow Rising op en die verschijnt in 1976. Wat we te horen krijgen is een album dat duidelijk in het verlengde van Deep Purple ligt: vrij goed in het gehoor liggende hard rock met pakkende songs en ruime gelegenheid (voor Blackmore) om te soleren. Ik koop een remaster uit 1999 op 9 april 2018. Zeer fijne plaat (zij het met driendertig minuten nogal aan de korte kant) met sterke composities la Tarot Woman, Starstruck en Stargazer (waarin een heus orkest komt opdraven).
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 1978: Rainbow - On Stage
Met Rising als zeer succesvolle plaat tourt Rainbow af en aan. Daar moet wel een livealbum van komen. Het komt er. In 1977, welteverstaan. On Stage is een dubbelelpee (wel een heel korte) met zes stukken erop. Slechts ntje van Rising en dan is Starstruck ook nog eens in een medley verwerkt. Opener Kill The King verscheen pas op de volgende studioplaat. Blackmore graait in de oude doos en trekt Deep Purple's Mistreated tevoorschijn. Liefhebbers van de band klaagden dat de plaat nauwelijks een goed beeld gaf van de tour of een Rainbowconcert uit die tijd. In 1991 verschijnt een representatievere uitgave van de tour onder de titel Live In Germany, maar ja die heb ik niet. Ook de Deluxe Edition uit 2012 - die wat uitgebreider is maar nog altijd ontevreden fans oplevert - ontbreekt in mijn verzameling Ik moet het doen met een remaster uit 1999 van het origineel en die vind ik best vermakelijk.
Met Rising als zeer succesvolle plaat tourt Rainbow af en aan. Daar moet wel een livealbum van komen. Het komt er. In 1977, welteverstaan. On Stage is een dubbelelpee (wel een heel korte) met zes stukken erop. Slechts ntje van Rising en dan is Starstruck ook nog eens in een medley verwerkt. Opener Kill The King verscheen pas op de volgende studioplaat. Blackmore graait in de oude doos en trekt Deep Purple's Mistreated tevoorschijn. Liefhebbers van de band klaagden dat de plaat nauwelijks een goed beeld gaf van de tour of een Rainbowconcert uit die tijd. In 1991 verschijnt een representatievere uitgave van de tour onder de titel Live In Germany, maar ja die heb ik niet. Ook de Deluxe Edition uit 2012 - die wat uitgebreider is maar nog altijd ontevreden fans oplevert - ontbreekt in mijn verzameling Ik moet het doen met een remaster uit 1999 van het origineel en die vind ik best vermakelijk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1979: Rain Tree Crow - Rain Tree Crow
De vier oud-bandleden van Japan komen in 1989 na vijf jaar weer bij elkander. De precieze reden is onbekend, maar ik vermoed dat enige druk van de platenmaatschappij in het spel is. David Sylvian, die het gros van de Japanstukken componeerde, staat erop dat het een groepsalbum wordt met inbreng van een ieder. Daarom gaat hij met broeder en drummer Steve Jansen, toetsenist Richard Barbieri en bassist Mick Karn zo goed als onvoorbereid de studio in. De eerste dag gebeurt er niks en de tweede dag ontstaat er wat. Aanvankelijk wilde Sylvian niets zingen, maar sommige stukken kabbelen zo voort, dat er toch iets van een melodie in moet en aangezien hij zijn stem als een soloinstrument ziet, voorziet hij enkelen nummers van tekst en zang. Daarnaast zet hij Bill Nelson en Michael Brook in, die vanege zijn eigen tekortkomingen op gitaar enkele partijen komen inspelen. De platenmaatschappij wil het album uitbrengen onder de naam Japan, maar Sylvian is faliekant tegen. Hij pleit voor een andere bandnaam, aangezien dit een totaal ander project is. De platenmaatschappij is niet blij en nadat de vier onderling alweer allerlei ruzie hebben, komt het album uiteindelijk in 1991 op de markt onder de bandnaam Rain Tree Crow. Ik koop 'm bij het verschijnen op 10 april 1991 en tjongejonge, wat een prachtige plaat is het. Het begint al grandioos met Big Wheels In Shanty Town, een stemmige opener met een subtiel ritme en atmosferische geluiden; pas aan het eind klinken een paar tekstregels. Every Colour You Are is plots een wel heel mooi lied en daarna volgen er meer gemproviseerd tot stand gekomen stukken met hier en daar een flard tekst en een zorgvuldige opbouw naar een wat opzwepender deel. Andere uitzondering is de single Blackwater; bijna niet te bevatten dat dit is ontstaan op basis van improvisatie; het klinkt echt als een vooropgezet Sylvianlied. Ik heb deze cd destijds honderdduizenden keren beluisterd en nog altijd hoor ik er nieuwe dingen in. Waanzinnig mooi.
De vier oud-bandleden van Japan komen in 1989 na vijf jaar weer bij elkander. De precieze reden is onbekend, maar ik vermoed dat enige druk van de platenmaatschappij in het spel is. David Sylvian, die het gros van de Japanstukken componeerde, staat erop dat het een groepsalbum wordt met inbreng van een ieder. Daarom gaat hij met broeder en drummer Steve Jansen, toetsenist Richard Barbieri en bassist Mick Karn zo goed als onvoorbereid de studio in. De eerste dag gebeurt er niks en de tweede dag ontstaat er wat. Aanvankelijk wilde Sylvian niets zingen, maar sommige stukken kabbelen zo voort, dat er toch iets van een melodie in moet en aangezien hij zijn stem als een soloinstrument ziet, voorziet hij enkelen nummers van tekst en zang. Daarnaast zet hij Bill Nelson en Michael Brook in, die vanege zijn eigen tekortkomingen op gitaar enkele partijen komen inspelen. De platenmaatschappij wil het album uitbrengen onder de naam Japan, maar Sylvian is faliekant tegen. Hij pleit voor een andere bandnaam, aangezien dit een totaal ander project is. De platenmaatschappij is niet blij en nadat de vier onderling alweer allerlei ruzie hebben, komt het album uiteindelijk in 1991 op de markt onder de bandnaam Rain Tree Crow. Ik koop 'm bij het verschijnen op 10 april 1991 en tjongejonge, wat een prachtige plaat is het. Het begint al grandioos met Big Wheels In Shanty Town, een stemmige opener met een subtiel ritme en atmosferische geluiden; pas aan het eind klinken een paar tekstregels. Every Colour You Are is plots een wel heel mooi lied en daarna volgen er meer gemproviseerd tot stand gekomen stukken met hier en daar een flard tekst en een zorgvuldige opbouw naar een wat opzwepender deel. Andere uitzondering is de single Blackwater; bijna niet te bevatten dat dit is ontstaan op basis van improvisatie; het klinkt echt als een vooropgezet Sylvianlied. Ik heb deze cd destijds honderdduizenden keren beluisterd en nog altijd hoor ik er nieuwe dingen in. Waanzinnig mooi.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1980: Rain Tree Crow - Blackwater
Onder druk van de platenmaatschappij komt er zowaar een single. Blackwater is dan ook een wonderschoon lied, zij het zonder enige hitpotentie. En natuurlijk moest het destijds (1991) vergezeld gaan van een heuse videoclip. Ik koop de cdsingle op 3 april 1991, want er staat - naast het even zo mooie doch instrumentale albumnummer Red Earth (As Summertime Ends) - een stuk op dat niet op het album te vinden is. Nu blijkt I Drink To Forget een nogal overbodige improv te zijn die maar liefst een en driekwart minuut duurt.
Onder druk van de platenmaatschappij komt er zowaar een single. Blackwater is dan ook een wonderschoon lied, zij het zonder enige hitpotentie. En natuurlijk moest het destijds (1991) vergezeld gaan van een heuse videoclip. Ik koop de cdsingle op 3 april 1991, want er staat - naast het even zo mooie doch instrumentale albumnummer Red Earth (As Summertime Ends) - een stuk op dat niet op het album te vinden is. Nu blijkt I Drink To Forget een nogal overbodige improv te zijn die maar liefst een en driekwart minuut duurt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1981: Chris Rea - Go Your Own Way
Als je me vraagt waarom dit in de kast staat en hoe we eraan zijn gekomen, dan kan ik je geen antwoord geven want ik heb geen flauw idee. Normaal gesproken zet ik de datum van aankoop of krijgen in het hoesje, maar helaas. Ik vrees dat het bij een tijdschrift cadeau zat of bij een bulk 'vijf voor een tientje' en dat ik er vier wist uit te zoeken. Go Your Own Way is niet slecht. Het is ook niet een cover van de beroemde hit van Fleetwood Mac. Chris Rea heeft in 1996 een eigen compositie opgenomen en als (cd-)single uitgebracht. De b-zijde heet Ruby Blue en is net als de a-kant (voor zover daar bij een cd-single sprake van is) een typisch lied van de gevierde gitarist-zanger die bij mij geen enkele emotie oproept. Geeft niks.
Als je me vraagt waarom dit in de kast staat en hoe we eraan zijn gekomen, dan kan ik je geen antwoord geven want ik heb geen flauw idee. Normaal gesproken zet ik de datum van aankoop of krijgen in het hoesje, maar helaas. Ik vrees dat het bij een tijdschrift cadeau zat of bij een bulk 'vijf voor een tientje' en dat ik er vier wist uit te zoeken. Go Your Own Way is niet slecht. Het is ook niet een cover van de beroemde hit van Fleetwood Mac. Chris Rea heeft in 1996 een eigen compositie opgenomen en als (cd-)single uitgebracht. De b-zijde heet Ruby Blue en is net als de a-kant (voor zover daar bij een cd-single sprake van is) een typisch lied van de gevierde gitarist-zanger die bij mij geen enkele emotie oproept. Geeft niks.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1982: Readymade - Bold
Jean-Philippe Verdin is een Frans multi-instrumentalist, producer en componist van elektronische muziek. Hij begeeft zich in de wereld van de subtiele jazzy, ambientachtige dance. Begin jaren nul brengt hij een paar EP's en albums uit, waaronder Bold uit 2001. De hele plaat zou aan mijn aandacht zijn ontsnapt als ik niet ergens in een recensie lees dat er een gastbijdrage is van ene meneer David Sylvian. Wacht, dan moet ik gaan luisteren, sterker nog: dan moet ik de plaat hebben. Op 4 augustus 2001 stop ik de cd voor het eerst in de speler. De meeste stukken gaan nogal aan mij voorbij, maar Sugerfuel niet. Aanvankelijk vind ik de stem van Sylvian niet zo bij dit soort muziek passen, maar in de loop van de maanden erop raak ik ermee vertrouwd. Sterker nog: als twee jaar later Sylvians Blemish uitkomt - een afstandelijke plaat vol koude elektronica en atonale noise - begrijp ik waarom hij zijn medewerking aan Bold verleent. Nog sterker: in de loop van diezelfde maanden erop ga ik de rest van het album ook waarderen. Verdin heeft een uiterst smaakvolle danceplaat in elkaar weten te zetten die afwisselend genoeg is. Er staan echt zeer mooie stukjes op. Ik had hem een tijdje niet gehoord, maar ik word vandaag weer enthousiast van alle pingeltjes en piepjes en beatjes en loopjes.
Jean-Philippe Verdin is een Frans multi-instrumentalist, producer en componist van elektronische muziek. Hij begeeft zich in de wereld van de subtiele jazzy, ambientachtige dance. Begin jaren nul brengt hij een paar EP's en albums uit, waaronder Bold uit 2001. De hele plaat zou aan mijn aandacht zijn ontsnapt als ik niet ergens in een recensie lees dat er een gastbijdrage is van ene meneer David Sylvian. Wacht, dan moet ik gaan luisteren, sterker nog: dan moet ik de plaat hebben. Op 4 augustus 2001 stop ik de cd voor het eerst in de speler. De meeste stukken gaan nogal aan mij voorbij, maar Sugerfuel niet. Aanvankelijk vind ik de stem van Sylvian niet zo bij dit soort muziek passen, maar in de loop van de maanden erop raak ik ermee vertrouwd. Sterker nog: als twee jaar later Sylvians Blemish uitkomt - een afstandelijke plaat vol koude elektronica en atonale noise - begrijp ik waarom hij zijn medewerking aan Bold verleent. Nog sterker: in de loop van diezelfde maanden erop ga ik de rest van het album ook waarderen. Verdin heeft een uiterst smaakvolle danceplaat in elkaar weten te zetten die afwisselend genoeg is. Er staan echt zeer mooie stukjes op. Ik had hem een tijdje niet gehoord, maar ik word vandaag weer enthousiast van alle pingeltjes en piepjes en beatjes en loopjes.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1983: Robert Reed - Sanctuary II
Robert Reed, wie kent hem niet? De Britse componist en muzikant is bekend om zijn vele bands en projecten, zoals Magenta, Kompendium, Chimpan A, Cyan, Kiama, The Fyreworks en Trippa, allemaal bands en projecten waar ik geen enkele muziek van in huis heb. Daar komt verandering in op 26 november 2016. Kort ervoor verschijnt zijn tweede solowerk, het tweede deel van Sanctuary. Het eerste deel heb ik niet en het drie jaar geleden verschenen derde deel ook niet. Wat wil het geval? Met Sanctuary wil Reed een ode brengen aan instrumentale muziek, uitgevoerd door de componist en muzikant op een verscheidenheid aan instrumenten, meer bepaald de muziek van ene Mike Oldfield. Voor het Sanctuary-project weet hij oud-Oldfield-producers Tom Newman en Simon Heyworth te strikken. Zelf componeert Reed alle muziek en speelt hij alle instrumenten, met uitzondering van drums die hij uitbesteedt aan Simon Phillips; daarnaast laat hij voor de zang Angharad Brinn en het koortje Synergy Vocals opdraven. Op de reguliere versie van Sanctuary II staan twee plaatkantlange stukken die inderdaad griezelig veel op het werk van Oldfield lijken, qua instrumentatie, melodien en atmosfeer. Denk aan Ommadawn en Incantations, (niet) toevallig mijn favoriete Oldfieldplaten. Zo zijn daar dat folky timbre, die opzwepende drumritmepassages, de woordloze koren en vooral ook dat typische gitaargeluid. Ik heb een special edition met een bonus-cd en en dvd erbij. Op de bonuscd staan wat stukjes die niet op de reguliere plaat staan (bijvoorbeeld Salzburg), wat alternatieve mixen van delen en de mix door Tom Newman van het gehele album. Op de dvd horen we dan een surroundmix van de plaat en ik zal 'm vast een keer gehoord hebben, maar ik kan het me niet herinneren. Het is allemaal superknap gedaan en het klinkt echt als een fantastische trip naar de wereld van Oldfield en bij veel stukjes (bijvoorbeeld een fragment uit het tweede deel dat Marimba heet) is het potdomme net of je Oldfield zelf hoort en daarna doet het me verlangen naar de echte platen van Mike en vandaar dan ook dat ik het bij dit ene album van Robert Reed heb gehouden. Ik kocht de plaat overigens in een uitstekende muziekzaak in Heerlen.
Robert Reed, wie kent hem niet? De Britse componist en muzikant is bekend om zijn vele bands en projecten, zoals Magenta, Kompendium, Chimpan A, Cyan, Kiama, The Fyreworks en Trippa, allemaal bands en projecten waar ik geen enkele muziek van in huis heb. Daar komt verandering in op 26 november 2016. Kort ervoor verschijnt zijn tweede solowerk, het tweede deel van Sanctuary. Het eerste deel heb ik niet en het drie jaar geleden verschenen derde deel ook niet. Wat wil het geval? Met Sanctuary wil Reed een ode brengen aan instrumentale muziek, uitgevoerd door de componist en muzikant op een verscheidenheid aan instrumenten, meer bepaald de muziek van ene Mike Oldfield. Voor het Sanctuary-project weet hij oud-Oldfield-producers Tom Newman en Simon Heyworth te strikken. Zelf componeert Reed alle muziek en speelt hij alle instrumenten, met uitzondering van drums die hij uitbesteedt aan Simon Phillips; daarnaast laat hij voor de zang Angharad Brinn en het koortje Synergy Vocals opdraven. Op de reguliere versie van Sanctuary II staan twee plaatkantlange stukken die inderdaad griezelig veel op het werk van Oldfield lijken, qua instrumentatie, melodien en atmosfeer. Denk aan Ommadawn en Incantations, (niet) toevallig mijn favoriete Oldfieldplaten. Zo zijn daar dat folky timbre, die opzwepende drumritmepassages, de woordloze koren en vooral ook dat typische gitaargeluid. Ik heb een special edition met een bonus-cd en en dvd erbij. Op de bonuscd staan wat stukjes die niet op de reguliere plaat staan (bijvoorbeeld Salzburg), wat alternatieve mixen van delen en de mix door Tom Newman van het gehele album. Op de dvd horen we dan een surroundmix van de plaat en ik zal 'm vast een keer gehoord hebben, maar ik kan het me niet herinneren. Het is allemaal superknap gedaan en het klinkt echt als een fantastische trip naar de wereld van Oldfield en bij veel stukjes (bijvoorbeeld een fragment uit het tweede deel dat Marimba heet) is het potdomme net of je Oldfield zelf hoort en daarna doet het me verlangen naar de echte platen van Mike en vandaar dan ook dat ik het bij dit ene album van Robert Reed heb gehouden. Ik kocht de plaat overigens in een uitstekende muziekzaak in Heerlen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1984: Refugee - Refugee
Halverwege 1973 leek het eindelijk goed te komen met Lee Jackson en Brian Davison. De bassist en drummer hadden weinig geluk gehad. Hun band The Nice was aanvankelijk veelbelovend en succesvol, maar bandleider en toetsenist Keith Emerson had niet het idee dat The Nice hem verder bracht en eind december 1969 besloot hij - na tweenhalf turbulente jaren en drie albums - om een nieuwe groep te beginnen met ene Greg Lake. Jackson probeerde het met een eigen R&B-groep Jackson Heights, maar na vier albums die nauwelijks verkochten gooide hij het bijltje erbij neer. Iets soortgelijks gebeurde Davison met zijn Brian Davison's Every Which Way; de debuutplaat leek een gouden greep, maar na teleurstellende verkoopcijfers liet de platenmaatschappij hem genadeloos vallen. Groot was dan ook de opluchting toen hun manager in 1973 aankwam met een toetsenist met wie ze mogelijk zouden willen samenwerken. Patrick Moraz is een Zwitser en ondanks een kleine taalbarrire bleken de drie het muzikaal goed met elkaar te kunnen vinden. In korte tijd ontstonden de zes stukken die hun plek vonden op dit debuutalbum Refugee. De muziek ligt in het verlengde van The Nice, maar er is ook een nieuw element: Moraz blijkt niet alleen complexe, maar ook uiterst eigenzinnige stukken vol bizarre wendingen en jazzy uitspattingen uit zijn mouw te schudden. Opener Papillon geeft gelijk een goede indicatie. Niet alles is instrumentaal en de stem van Jackson is - in tegenstelling tot die op het meeste Nicewerk - bijzonder goed te pruimen. Someday is dan ook een prima song. Er is ook een stuk getiteld Ritt Mickley. Toen Moraz hiermee aankwam in de studio en zei 'Let's do it Ritt Mickley', dachten Jackson en Davison dat het stuk over een personage ging en het duurde enige tijd voordat ze doorhadden dat ze te maken hadden met een misverstand. Het Engels van Moraz was uitstekend, maar zijn uitspraak belabberd; hij bedoelde: 'Let's do it rhythmicly.' Hoogtepunten van de plaat zijn de twee lange suites Credo en vooral Grand Canyon, waarin het kunnen van de band op alle fronten naar voren komt. De plaat verscheen halverwege 1974 en de band was druk doende met allerlei concerten in Groot Brittanni, toen Moraz een aanbod kreeg van een andere band. Door het vertrek van Rick Wakeman uit Yes was daar een gat in de bezetting en Moraz paste er wonderwel in. Zo herhaalde de geschiedenis zich en Jackson en Davison bleven compleet uit het veld geslagen achter. Beiden trokken zich terug uit de muzikale wereld en keerden slechts incidenteel terug toen Emerson hen in 2001 vroeg om een korte tournee met hem te doen onder de naam Keith Emerson with The Nice. Refugee wordt vandaag de dag gerekend tot een van de grootste progalbums uit de zeventiger jaren. Ik heb de plaat op vinyl, maar vond nooit een versie op cd. Dat veranderde in 2019, toen er een mooie remaster verscheen. Op 2 september 2019 kocht ik het doosje. Naast een mooi klinkende opgepoetst origineel van het album zijn er maar liefst twee extra plaatjes met daarop twee concerten. Op BBC Radio One In Concert - 9th May 1974 staat een weergave van een BBC Radio One concert opgenomen op 9 mei 1974 (goh) met slechts drie stukken van de plaat en op Live At Newcastle City Hall - 16th June 1974 horen we een van de laatste concerten van Refugee dat werd opogenomen in de Newcastle City Hall op 16 juni 1974 (goh). Het geluid van het eerste bonusplaatje is aanvaardbaar; dat van het tweede bonusplaatje is veel beter en op dat plaatje horen we ook een uitgebreidere setlijst. Met uitzondering van Credo speelt de band alle stukken van de studioplaat, aangevuld met een nieuw nummer One Left Handed Peter Pan dat op het - nooit opgenomen - tweede album had moeten komen en twee stukken uit het repertoire van The Nice: Diamond Hard Blue Apples Of The Moon (de B-kant van de Nicesingle America) en de cover van Dylan's She Belongs To Me. Alles bij elkaar: zeer mooie uitgave en het is vooral het originele studioalbum dat ik hier nog met grote grote regelmaat beluister.
Halverwege 1973 leek het eindelijk goed te komen met Lee Jackson en Brian Davison. De bassist en drummer hadden weinig geluk gehad. Hun band The Nice was aanvankelijk veelbelovend en succesvol, maar bandleider en toetsenist Keith Emerson had niet het idee dat The Nice hem verder bracht en eind december 1969 besloot hij - na tweenhalf turbulente jaren en drie albums - om een nieuwe groep te beginnen met ene Greg Lake. Jackson probeerde het met een eigen R&B-groep Jackson Heights, maar na vier albums die nauwelijks verkochten gooide hij het bijltje erbij neer. Iets soortgelijks gebeurde Davison met zijn Brian Davison's Every Which Way; de debuutplaat leek een gouden greep, maar na teleurstellende verkoopcijfers liet de platenmaatschappij hem genadeloos vallen. Groot was dan ook de opluchting toen hun manager in 1973 aankwam met een toetsenist met wie ze mogelijk zouden willen samenwerken. Patrick Moraz is een Zwitser en ondanks een kleine taalbarrire bleken de drie het muzikaal goed met elkaar te kunnen vinden. In korte tijd ontstonden de zes stukken die hun plek vonden op dit debuutalbum Refugee. De muziek ligt in het verlengde van The Nice, maar er is ook een nieuw element: Moraz blijkt niet alleen complexe, maar ook uiterst eigenzinnige stukken vol bizarre wendingen en jazzy uitspattingen uit zijn mouw te schudden. Opener Papillon geeft gelijk een goede indicatie. Niet alles is instrumentaal en de stem van Jackson is - in tegenstelling tot die op het meeste Nicewerk - bijzonder goed te pruimen. Someday is dan ook een prima song. Er is ook een stuk getiteld Ritt Mickley. Toen Moraz hiermee aankwam in de studio en zei 'Let's do it Ritt Mickley', dachten Jackson en Davison dat het stuk over een personage ging en het duurde enige tijd voordat ze doorhadden dat ze te maken hadden met een misverstand. Het Engels van Moraz was uitstekend, maar zijn uitspraak belabberd; hij bedoelde: 'Let's do it rhythmicly.' Hoogtepunten van de plaat zijn de twee lange suites Credo en vooral Grand Canyon, waarin het kunnen van de band op alle fronten naar voren komt. De plaat verscheen halverwege 1974 en de band was druk doende met allerlei concerten in Groot Brittanni, toen Moraz een aanbod kreeg van een andere band. Door het vertrek van Rick Wakeman uit Yes was daar een gat in de bezetting en Moraz paste er wonderwel in. Zo herhaalde de geschiedenis zich en Jackson en Davison bleven compleet uit het veld geslagen achter. Beiden trokken zich terug uit de muzikale wereld en keerden slechts incidenteel terug toen Emerson hen in 2001 vroeg om een korte tournee met hem te doen onder de naam Keith Emerson with The Nice. Refugee wordt vandaag de dag gerekend tot een van de grootste progalbums uit de zeventiger jaren. Ik heb de plaat op vinyl, maar vond nooit een versie op cd. Dat veranderde in 2019, toen er een mooie remaster verscheen. Op 2 september 2019 kocht ik het doosje. Naast een mooi klinkende opgepoetst origineel van het album zijn er maar liefst twee extra plaatjes met daarop twee concerten. Op BBC Radio One In Concert - 9th May 1974 staat een weergave van een BBC Radio One concert opgenomen op 9 mei 1974 (goh) met slechts drie stukken van de plaat en op Live At Newcastle City Hall - 16th June 1974 horen we een van de laatste concerten van Refugee dat werd opogenomen in de Newcastle City Hall op 16 juni 1974 (goh). Het geluid van het eerste bonusplaatje is aanvaardbaar; dat van het tweede bonusplaatje is veel beter en op dat plaatje horen we ook een uitgebreidere setlijst. Met uitzondering van Credo speelt de band alle stukken van de studioplaat, aangevuld met een nieuw nummer One Left Handed Peter Pan dat op het - nooit opgenomen - tweede album had moeten komen en twee stukken uit het repertoire van The Nice: Diamond Hard Blue Apples Of The Moon (de B-kant van de Nicesingle America) en de cover van Dylan's She Belongs To Me. Alles bij elkaar: zeer mooie uitgave en het is vooral het originele studioalbum dat ik hier nog met grote grote regelmaat beluister.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1985: Regal Worm - Neither Use Nor Ornament
'Round and round and upside down.' Jarrod Gosling is een bezig baasje. Naast zijn 12.354 bands, projecten en samenwerkingsverbanden (waaronder I Monster, Quadros, Skywatchers en Cobalt Chapel) maakt hij sinds 2013 ook platen onder de naam Regal Worm. Gosling componeert, speelt allerlei instrumenten, zingt koortjes, produceert en huurt sporadisch een gastmuzikant in (veelal voor saxofoon en andere blazers, want de rest kan hij zelf). Het album Use And Ornament uit 2013 heb ik helaas nog niet te pakken. Ik leer de muziek van Regal Worm kennen in 2018 als ik na een recensie eens de dan net verschenen Pig Views beluister op het internet. Na drie minuten wist ik genoeg en niet heel lang daarna had ik het album in handen. En toen was het natuurlijk zoeken naar vorig materiaal. Het duurde even voordat ik het spul vond en pas op 7 oktober 2021 vond ik Neither Use Nor Ornament, het tweede album uit 2014, dat als ondertitel heeft A Small Collection Of Big Suites. Nou, dat valt wel mee. De plaat begint inderdaad met een suite (plaatkantlang als het om een elpee gaat) en gelijk donderen we met Odilon Escapes From The Charcoal Oblivion, But Endeavours To Return And Rescue The Cactus Men in de compleet gestoorde wereld van Regal Worm: onnavolgbare ritmes, bizarre wendingen, malle geluiden en wat al dies meer. Daarna volgen drie (ultra)korte stukjes (waaronder het minstens zo maffe Animal Attic), gevolgd door een tweede suite The King Of Sleep (Parts 1 To 5) dat de plaat alweer afsluit. Niet iedereen zal deze eigenzinnige en springerige muziek bekoren en de kans bestaat dat de luisteraar er bloednerveus van wordt, maar ik vind het briljante shit. 'Round and round and upside down.'
'Round and round and upside down.' Jarrod Gosling is een bezig baasje. Naast zijn 12.354 bands, projecten en samenwerkingsverbanden (waaronder I Monster, Quadros, Skywatchers en Cobalt Chapel) maakt hij sinds 2013 ook platen onder de naam Regal Worm. Gosling componeert, speelt allerlei instrumenten, zingt koortjes, produceert en huurt sporadisch een gastmuzikant in (veelal voor saxofoon en andere blazers, want de rest kan hij zelf). Het album Use And Ornament uit 2013 heb ik helaas nog niet te pakken. Ik leer de muziek van Regal Worm kennen in 2018 als ik na een recensie eens de dan net verschenen Pig Views beluister op het internet. Na drie minuten wist ik genoeg en niet heel lang daarna had ik het album in handen. En toen was het natuurlijk zoeken naar vorig materiaal. Het duurde even voordat ik het spul vond en pas op 7 oktober 2021 vond ik Neither Use Nor Ornament, het tweede album uit 2014, dat als ondertitel heeft A Small Collection Of Big Suites. Nou, dat valt wel mee. De plaat begint inderdaad met een suite (plaatkantlang als het om een elpee gaat) en gelijk donderen we met Odilon Escapes From The Charcoal Oblivion, But Endeavours To Return And Rescue The Cactus Men in de compleet gestoorde wereld van Regal Worm: onnavolgbare ritmes, bizarre wendingen, malle geluiden en wat al dies meer. Daarna volgen drie (ultra)korte stukjes (waaronder het minstens zo maffe Animal Attic), gevolgd door een tweede suite The King Of Sleep (Parts 1 To 5) dat de plaat alweer afsluit. Niet iedereen zal deze eigenzinnige en springerige muziek bekoren en de kans bestaat dat de luisteraar er bloednerveus van wordt, maar ik vind het briljante shit. 'Round and round and upside down.'
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1986: Regal Worm - Pig Views
De briljante shit van Jarrod Gosling aka Regal Worm vindt wat mij betreft zijn hoogtepunt tot nu toe op dit album Pig Views. Het is - zoals gezegd - het eerste album van zijn project dat ik ooit hoor en het doet mij onmiddellijk de bestelling in mijn plaatselijke platenwinkel plaatsen alwaar ik hem (dat eerste album) koop op 10 september 2018, niet heel lang na het verschijnen ervan. Allemensen, wat een plt! Het begint gelijk al goed: na wat voorzichtige openingstonen brandt de compleet gestoorde elektromanie los met het stuk Rose, Rubus, Smilax, Vulkan, dat niet alleen een onmogelijke ritmepartij heeft, maar ook een waanzinnig koortje dat de titel zingt. De algehele gekte zet zich voort op het even sterke tweede stuk Revealed As A True Future Tyrant, dat vooral veel afwisseling kent. Ik hoor invloeden uit de Canterbury-stijl, de jazz, de pop, de avant-garde, de dada, de weetikveelwat. En zo gaat het de rest van de plaat door. Wat mij betreft is het wat langere (en driedelige) The Dreaded Lurg eveneens een hoogtepunt. Gosling speelt weer alles (voornamelijk allerlei toetsenapparaten en pingeltjes en gitaren en accordeon en speelgoedinstrumenten en percussie en drums) en huurt wat andere muzikanten in voor de blazerspartijen en de vele koortjes. Lieve help, dit album staat vol met geniale gekte.
De briljante shit van Jarrod Gosling aka Regal Worm vindt wat mij betreft zijn hoogtepunt tot nu toe op dit album Pig Views. Het is - zoals gezegd - het eerste album van zijn project dat ik ooit hoor en het doet mij onmiddellijk de bestelling in mijn plaatselijke platenwinkel plaatsen alwaar ik hem (dat eerste album) koop op 10 september 2018, niet heel lang na het verschijnen ervan. Allemensen, wat een plt! Het begint gelijk al goed: na wat voorzichtige openingstonen brandt de compleet gestoorde elektromanie los met het stuk Rose, Rubus, Smilax, Vulkan, dat niet alleen een onmogelijke ritmepartij heeft, maar ook een waanzinnig koortje dat de titel zingt. De algehele gekte zet zich voort op het even sterke tweede stuk Revealed As A True Future Tyrant, dat vooral veel afwisseling kent. Ik hoor invloeden uit de Canterbury-stijl, de jazz, de pop, de avant-garde, de dada, de weetikveelwat. En zo gaat het de rest van de plaat door. Wat mij betreft is het wat langere (en driedelige) The Dreaded Lurg eveneens een hoogtepunt. Gosling speelt weer alles (voornamelijk allerlei toetsenapparaten en pingeltjes en gitaren en accordeon en speelgoedinstrumenten en percussie en drums) en huurt wat andere muzikanten in voor de blazerspartijen en de vele koortjes. Lieve help, dit album staat vol met geniale gekte.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1987: Regal Worm - The Hideous Goblink
Na het kleine meesterwerk Pig Views moet ik drie jaar wachten op de opvolger en die opvolger heet The Hideous Goblink en die koop ik vlak na het verschijnen op 21 december 2021. Na het kleine meesterwerk Pig Views kan die opvolger alleen maar tegenvallen en dat doet The Hideous Goblink dan ook. Niet dat het slecht is, integendeel. Maar het blijft allemaal wat minder hangen en indrukwekkend, ondanks dat Gosling heeft gezocht naar een ietwat andere insteek. De composities lijken op het eerste gehoor wat compacter (hoewel). Opener Action By Havoc tikt er gelijk in met z'n nerveuze ritme. The Inner Vaccuum is de single. De eerste drie stukken zijn 'kort' te noemen; daarna volgt Pollinators, vervolgens een ultrakort stukkie en dan eindigt het album met het plaatkantlange The Satan. Waarom ook niet? De onnavolgbare loopjes en ritmes zijn gelukkig gebleven, Gosling speelt nog altijd alles behalve de spaarzame blazerspartijen en dit keer heeft hij vocale steun ingeroepen van Cecilia Fage, zijn compagnon in het prachtproject Cobalt Chapel. Ik moet het ook niet gaan vergelijken met die voorganger; als op zichzelfstaande plaat is dit gewoon weer een bijzonder sterk album.
Na het kleine meesterwerk Pig Views moet ik drie jaar wachten op de opvolger en die opvolger heet The Hideous Goblink en die koop ik vlak na het verschijnen op 21 december 2021. Na het kleine meesterwerk Pig Views kan die opvolger alleen maar tegenvallen en dat doet The Hideous Goblink dan ook. Niet dat het slecht is, integendeel. Maar het blijft allemaal wat minder hangen en indrukwekkend, ondanks dat Gosling heeft gezocht naar een ietwat andere insteek. De composities lijken op het eerste gehoor wat compacter (hoewel). Opener Action By Havoc tikt er gelijk in met z'n nerveuze ritme. The Inner Vaccuum is de single. De eerste drie stukken zijn 'kort' te noemen; daarna volgt Pollinators, vervolgens een ultrakort stukkie en dan eindigt het album met het plaatkantlange The Satan. Waarom ook niet? De onnavolgbare loopjes en ritmes zijn gelukkig gebleven, Gosling speelt nog altijd alles behalve de spaarzame blazerspartijen en dit keer heeft hij vocale steun ingeroepen van Cecilia Fage, zijn compagnon in het prachtproject Cobalt Chapel. Ik moet het ook niet gaan vergelijken met die voorganger; als op zichzelfstaande plaat is dit gewoon weer een bijzonder sterk album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1988: Regal Worm - Worm!
Nog geen jaar later is Jarrod Gosling er alweer met het volgende - het vijfde - Regal Wormalbum. Ik heb niet al te hoge verwachtingen en koop de plaat als het net uit is: 20 september 2022. Wat muziekfreaks om me heen (online) zijn gematigd enthousiast, een enkeling wordt er helemaal kriegel van en ook ik ben aanvankelijk niet heel onder de indruk. Maar naarmate ik de plaat vaker beluister, valt het kwartje. Dit keer negen korte stukken; het album past met achtendertig minuten goed op vinyl. Het geluid van Regal Worm is niet veranderd: nog altijd speelt Gosling voornamelijk toetsen en vliegen de elektronische ritmes je om de oren. Aan hulp is er slechts af en toe een trompettist en trombonist; voor de rest doet Gosling alles zelf, van componeren tot uitvoeren en van produceren tot het hoesontwerp. Nog altijd vraag ik me af onder welk genre Regal Worm thuis hoort. Is het prog? Is het pop? Is het rock? Is het iets? Mij maakt het niet uit; ik vind het fijn. Opener Regal Wishbone bevat gelijk al van die gestoorde tempowisselingen. Ook singles Bong Song en Hop zijn van die stukken die voortdurend op het verkeerde been zetten, maar toch klopt het. Wat mij betreft is Chlorophyllia de parel van de plaat. Dit stuitert echt alle kanten op. Worm! is niet het meesterwerk van Regal Worm - dat is en blijft Pigs View - maar dit is toch echt een aanrader voor iedereen die iets nieuws en mafs en briljants en shit wil!
Nog geen jaar later is Jarrod Gosling er alweer met het volgende - het vijfde - Regal Wormalbum. Ik heb niet al te hoge verwachtingen en koop de plaat als het net uit is: 20 september 2022. Wat muziekfreaks om me heen (online) zijn gematigd enthousiast, een enkeling wordt er helemaal kriegel van en ook ik ben aanvankelijk niet heel onder de indruk. Maar naarmate ik de plaat vaker beluister, valt het kwartje. Dit keer negen korte stukken; het album past met achtendertig minuten goed op vinyl. Het geluid van Regal Worm is niet veranderd: nog altijd speelt Gosling voornamelijk toetsen en vliegen de elektronische ritmes je om de oren. Aan hulp is er slechts af en toe een trompettist en trombonist; voor de rest doet Gosling alles zelf, van componeren tot uitvoeren en van produceren tot het hoesontwerp. Nog altijd vraag ik me af onder welk genre Regal Worm thuis hoort. Is het prog? Is het pop? Is het rock? Is het iets? Mij maakt het niet uit; ik vind het fijn. Opener Regal Wishbone bevat gelijk al van die gestoorde tempowisselingen. Ook singles Bong Song en Hop zijn van die stukken die voortdurend op het verkeerde been zetten, maar toch klopt het. Wat mij betreft is Chlorophyllia de parel van de plaat. Dit stuitert echt alle kanten op. Worm! is niet het meesterwerk van Regal Worm - dat is en blijft Pigs View - maar dit is toch echt een aanrader voor iedereen die iets nieuws en mafs en briljants en shit wil!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1989: Renaissance - Renaissance
Twee oud-leden van The Yardbirds besluiten in 1969 om samen een nieuwe band te beginnen. Keith Relf en Jim McCarty vinden nog twee instrumentalisten en Jane, de zus van Relf, mag komen zingen. De groep zoekt naar iets 'with more of a classical influence' en voor hun project kiest ze de naam Renaissance. Het eerste album verschijnt in 1969 en heet Renaissance. Wat voor soort muziek het is, wordt gelijk duidelijk met het eerste stuk Kings And Queens: een lang en indrukwekkend pianointro, klassiek aandoende thema's, stevige rock, akoestische passages en een serene vrouwenstem. Daarop volgen vier even zo afwisselende en sterke stukken, waarvan afsluiter Bullet mag gelden als de opmaat naar de progachtige muziek die Renaissance op de volgende albums zal ontwikkelen. Wat we ook horen is dat de band echt zoekende is naar een eigen geluid. Ik koop dit debuutalbum op cd op 4 februari 2008 en het is een remaster uit 1995, met daarop twee bonusliederen: een singleversie van Island (dat ook op het reguliere album staat) en de b-kant van die single: The Sea.
Twee oud-leden van The Yardbirds besluiten in 1969 om samen een nieuwe band te beginnen. Keith Relf en Jim McCarty vinden nog twee instrumentalisten en Jane, de zus van Relf, mag komen zingen. De groep zoekt naar iets 'with more of a classical influence' en voor hun project kiest ze de naam Renaissance. Het eerste album verschijnt in 1969 en heet Renaissance. Wat voor soort muziek het is, wordt gelijk duidelijk met het eerste stuk Kings And Queens: een lang en indrukwekkend pianointro, klassiek aandoende thema's, stevige rock, akoestische passages en een serene vrouwenstem. Daarop volgen vier even zo afwisselende en sterke stukken, waarvan afsluiter Bullet mag gelden als de opmaat naar de progachtige muziek die Renaissance op de volgende albums zal ontwikkelen. Wat we ook horen is dat de band echt zoekende is naar een eigen geluid. Ik koop dit debuutalbum op cd op 4 februari 2008 en het is een remaster uit 1995, met daarop twee bonusliederen: een singleversie van Island (dat ook op het reguliere album staat) en de b-kant van die single: The Sea.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1990: Renaissance - Ashes Are Burning
Ashes Are Burning is het vierde Renaissancealbum en het verschijnt in 1973. Ondertussen is de bezetting van de band compleet veranderd. Jon Camp speelt gitaren en bas, John Tout de toetsen en Terrence Sullivan drums. Michael Dunford is de belangrijkste componist, maar hij speelt nauwelijks op de plaat of het moet in n enkel stukje de akoestische gitaar zijn. Echter, het meest in het oor springend is de stem van Annie Haslam. Zij heeft vanaf het derde album Prologue (1972) de zangstok overgenomen van Jane Relf die samen met haar broer Keith opstapte na de tweede plaat. Haslam beschikt over een uiterst herkenbare stem die te vergelijken valt met engelen die over je tong plassen. Op Ashes Are Burning heeft Renaissance definitief het geluid gevonden: een mix van folk en prog en daarbij zet de band subtiel orkestrale partijen in. Hoogtepunten op dit album zijn opener Can You Understand?, het hemelse Carpet Of The Sun en het afsluitende titelstuk. Alle drie deze titels zal de band jaren zo niet decennia lang tot aan de dag van vandaag op het podium blijven spelen. Ik vind een mooie remaster van de plaat uit 2006 op 4 februari 2008.
Ashes Are Burning is het vierde Renaissancealbum en het verschijnt in 1973. Ondertussen is de bezetting van de band compleet veranderd. Jon Camp speelt gitaren en bas, John Tout de toetsen en Terrence Sullivan drums. Michael Dunford is de belangrijkste componist, maar hij speelt nauwelijks op de plaat of het moet in n enkel stukje de akoestische gitaar zijn. Echter, het meest in het oor springend is de stem van Annie Haslam. Zij heeft vanaf het derde album Prologue (1972) de zangstok overgenomen van Jane Relf die samen met haar broer Keith opstapte na de tweede plaat. Haslam beschikt over een uiterst herkenbare stem die te vergelijken valt met engelen die over je tong plassen. Op Ashes Are Burning heeft Renaissance definitief het geluid gevonden: een mix van folk en prog en daarbij zet de band subtiel orkestrale partijen in. Hoogtepunten op dit album zijn opener Can You Understand?, het hemelse Carpet Of The Sun en het afsluitende titelstuk. Alle drie deze titels zal de band jaren zo niet decennia lang tot aan de dag van vandaag op het podium blijven spelen. Ik vind een mooie remaster van de plaat uit 2006 op 4 februari 2008.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1991: Renaissance - Scheherazade And Other Stories
Dit is het zesde album van Renaissance en het verscheen in 1976. De bezetting is nog hetzelfde, alleen speelt Michael Dunford nu veel gitaarpartijen. Daarnaast is hij de hoofdcomponist van het werk. Het groepsgeluid is wat meer verschoven richting prog zonder dat het zwaar wordt. Opnieuw klinkt een heel orkest ter ondersteuning en ditmaal is het 't complete London Symphony Orchestra. Toe maar. Het album opent met het landelijke Trip To The Fair, daarna volgt het korte liedke The Vultures Fly High en de eerste plaatkant eindigt met het monumentale Ocean Gypsy. Op de tweede plaatkant vinden we dan de plaatkantlange songsuite Song Of Scheherazade, waarin we van de ene atmosfeer in de andere vallen; het is een stemmige opeenvolging van verschillende delen met her en der een terugkerend thema. Veel van het album zal de band nog jarenlang tot aan de dag van vandaag op het podium spelen. In 2006 verscheen een mooie remaster en die heb ik sinds 19 november 2007. Wederom een ijzersterk Renaissancealbum.
Dit is het zesde album van Renaissance en het verscheen in 1976. De bezetting is nog hetzelfde, alleen speelt Michael Dunford nu veel gitaarpartijen. Daarnaast is hij de hoofdcomponist van het werk. Het groepsgeluid is wat meer verschoven richting prog zonder dat het zwaar wordt. Opnieuw klinkt een heel orkest ter ondersteuning en ditmaal is het 't complete London Symphony Orchestra. Toe maar. Het album opent met het landelijke Trip To The Fair, daarna volgt het korte liedke The Vultures Fly High en de eerste plaatkant eindigt met het monumentale Ocean Gypsy. Op de tweede plaatkant vinden we dan de plaatkantlange songsuite Song Of Scheherazade, waarin we van de ene atmosfeer in de andere vallen; het is een stemmige opeenvolging van verschillende delen met her en der een terugkerend thema. Veel van het album zal de band nog jarenlang tot aan de dag van vandaag op het podium spelen. In 2006 verscheen een mooie remaster en die heb ik sinds 19 november 2007. Wederom een ijzersterk Renaissancealbum.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1992: Renaissance - Live At Carnegie Hall
Eind 1976 is het tijd voor de 'verplichte' liveplaat. Live At Carnegie Hall is opgenomen in de Carnagie Hall (goh) in New York tijdens drie avonden in maart 1976. Op de setlijst staan stukken van alle Renaissanceplaten waar Annie Haslam op zong. Het stuk Scheherazade kent het publiek op dat moment nog niet, want het album Scheherazade And Other Stories was nog niet verschenen. Bijzonder aan de reeks concerten is de aanwezigheid van het New York Philharmonic Orchestra & Choir. Welja. Het geeft de arrangementen een nog orkestralere klank mee. De dubbelelpee verschijnt in 1995 in een redelijke remaster op een dubbelcd en die koop ik op 11 februari 2008. Het geluid is redelijk opgepoetst. Het eerste plaatje opent met Prologue van het gelijknamige album en daarna is het een sterke staalkaart van de platen tot dan toe met uitstekende vertolkingen van Ocean Gypsy, Can you Understand?, Carpet Of The Sun, Running Hard en Mother Russia. Op het tweede plaatje slechts twee werken: een bijna half uur durende Scheherazade en de lange toegift Ashes Are Burning met een bassolo erin. Mooi document!
Eind 1976 is het tijd voor de 'verplichte' liveplaat. Live At Carnegie Hall is opgenomen in de Carnagie Hall (goh) in New York tijdens drie avonden in maart 1976. Op de setlijst staan stukken van alle Renaissanceplaten waar Annie Haslam op zong. Het stuk Scheherazade kent het publiek op dat moment nog niet, want het album Scheherazade And Other Stories was nog niet verschenen. Bijzonder aan de reeks concerten is de aanwezigheid van het New York Philharmonic Orchestra & Choir. Welja. Het geeft de arrangementen een nog orkestralere klank mee. De dubbelelpee verschijnt in 1995 in een redelijke remaster op een dubbelcd en die koop ik op 11 februari 2008. Het geluid is redelijk opgepoetst. Het eerste plaatje opent met Prologue van het gelijknamige album en daarna is het een sterke staalkaart van de platen tot dan toe met uitstekende vertolkingen van Ocean Gypsy, Can you Understand?, Carpet Of The Sun, Running Hard en Mother Russia. Op het tweede plaatje slechts twee werken: een bijna half uur durende Scheherazade en de lange toegift Ashes Are Burning met een bassolo erin. Mooi document!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1993: Renaissance - A Song For All Seasons
A Song For All Seasons is het achtste studioalbum van Renaissance en het verschijnt in 1978. De bezetting is sinds 1974 hetzelfde gebleven. Dit keer wel een iets andere koers: er zijn meer korte en puntiger songs te beluisteren. Zes stuks, maar liefst. Het zijn gewoon mooi gearrangeerde en georkestreerde folkprogliedjes. Het is de tijd van de opkomst van de punk en de kortere songs is zo'n beetje de enige knieval die Renaissance naar de platenmaatschappij ('korter! commerciler!') wil doen. Want naast die zes compactere liedjes staan er ook gewoon twee wat langere werken op en die vind ik behoren tot de hoogtepunten van de plaat. Annie Haslam bewijst in The Northern Lights dat ze toch werkelijk over de gouden stem beschikt. De Royal Philharmonic Orchestra maakt het helemaal tot een symfonisch geheel, zeer onmodern voor die tijd. De orkestarrangementen zijn van Louis Clark, die we kennen als arrangeur van een band als Electric Light Orchestra. Zeer fijn album, dit. Ik vind een remaster uit 1996 op 19 november 2007.
A Song For All Seasons is het achtste studioalbum van Renaissance en het verschijnt in 1978. De bezetting is sinds 1974 hetzelfde gebleven. Dit keer wel een iets andere koers: er zijn meer korte en puntiger songs te beluisteren. Zes stuks, maar liefst. Het zijn gewoon mooi gearrangeerde en georkestreerde folkprogliedjes. Het is de tijd van de opkomst van de punk en de kortere songs is zo'n beetje de enige knieval die Renaissance naar de platenmaatschappij ('korter! commerciler!') wil doen. Want naast die zes compactere liedjes staan er ook gewoon twee wat langere werken op en die vind ik behoren tot de hoogtepunten van de plaat. Annie Haslam bewijst in The Northern Lights dat ze toch werkelijk over de gouden stem beschikt. De Royal Philharmonic Orchestra maakt het helemaal tot een symfonisch geheel, zeer onmodern voor die tijd. De orkestarrangementen zijn van Louis Clark, die we kennen als arrangeur van een band als Electric Light Orchestra. Zeer fijn album, dit. Ik vind een remaster uit 1996 op 19 november 2007.
![Day Of The Dreamer [2019 Remaster]](https://i.ytimg.com/vi/4Od9nEs6h78/0.jpg)
![Northern Lights [2019 Remaster]](https://i.ytimg.com/vi/M_VuPX_4QLA/0.jpg)
![A Song For All Seasons [2019 Remaster]](https://i.ytimg.com/vi/qsIczkUnI7Y/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1994: Return To Forever - Romantic Warrior
Het zesde album van Return To Forever is ht album van Return To Forever. Op deze plaat uit 1976 had het jazzrockkwartet gevonden waar ze naar zocht: de allerbeste mix van jazz en rock die je je maar kunt bedenken. Dit is dan ook een legendarisch en klassiek album. De supergroep bestaat uit drummer Lenny White, bassist Stanley Clarke, gitarist Al Di Meola en toetseneur Chick Corea. De eerste vijf RTF-platen waren nog uitgebracht met onder de naam Return To Forever in kleine letters 'featuring Chick Corea'; dat is vanaf Romantic Warrior niet meer zo. De band is vanaf dan echt d supergroep van de jazzrock en nog succesvol ook. Honderdduizenden exemplaren gingen er van deze plaat over de toonbank. Op het album vinden we zes instrumentale stukken. Corea levert drie stukken aan (de drie beste); de andere muzikanten ieder eentje. In vijf werken domineren de elektronische toetsen van Corea; het titelnummer The Romantic Warrior is volledig akoestisch en alle muzikanten krijgen de gelegenheid tot een (lange) solo. Het blijft jazz, h. Al Di Meola's compositie Majestic Dance heeft het meeste weg van rock. Ik vind een remaster uit 1999 op 25 april 2016 en sinds die dag speel ik deze klassieke regelmatig af. Het is dan ook de enige Return To Forever die ik in huis heb.
Het zesde album van Return To Forever is ht album van Return To Forever. Op deze plaat uit 1976 had het jazzrockkwartet gevonden waar ze naar zocht: de allerbeste mix van jazz en rock die je je maar kunt bedenken. Dit is dan ook een legendarisch en klassiek album. De supergroep bestaat uit drummer Lenny White, bassist Stanley Clarke, gitarist Al Di Meola en toetseneur Chick Corea. De eerste vijf RTF-platen waren nog uitgebracht met onder de naam Return To Forever in kleine letters 'featuring Chick Corea'; dat is vanaf Romantic Warrior niet meer zo. De band is vanaf dan echt d supergroep van de jazzrock en nog succesvol ook. Honderdduizenden exemplaren gingen er van deze plaat over de toonbank. Op het album vinden we zes instrumentale stukken. Corea levert drie stukken aan (de drie beste); de andere muzikanten ieder eentje. In vijf werken domineren de elektronische toetsen van Corea; het titelnummer The Romantic Warrior is volledig akoestisch en alle muzikanten krijgen de gelegenheid tot een (lange) solo. Het blijft jazz, h. Al Di Meola's compositie Majestic Dance heeft het meeste weg van rock. Ik vind een remaster uit 1999 op 25 april 2016 en sinds die dag speel ik deze klassieke regelmatig af. Het is dan ook de enige Return To Forever die ik in huis heb.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1995: Bjrn Riis - Forever Comes To An End
Deze Noor is de aanvoerder van de band Airbag. Ik heb niks van Airbag. Ik heb alleen dit album van deze Noor. En ik vind het mooi. Op dit - ik meen zijn eerste volwaardige soloalbum - speelt hij subtiele, ruimtelijke rock die duidelijk richting de prog gaat. In zijn werk hoor ik veel van die typische achteroverleunatmosfeer van Pink Floyd en naar het schijnt heeft het werk van Airbag dat ook. Riis doet veel zelf op dit album, maar schakelt af en toe hulp in van andere Noren. De plaat komt uit in 2017 en ik koop 'm op 11 juni 2017. Mooie, sfeervolle plaat met hier en daar een rockende uitschieter.
Deze Noor is de aanvoerder van de band Airbag. Ik heb niks van Airbag. Ik heb alleen dit album van deze Noor. En ik vind het mooi. Op dit - ik meen zijn eerste volwaardige soloalbum - speelt hij subtiele, ruimtelijke rock die duidelijk richting de prog gaat. In zijn werk hoor ik veel van die typische achteroverleunatmosfeer van Pink Floyd en naar het schijnt heeft het werk van Airbag dat ook. Riis doet veel zelf op dit album, maar schakelt af en toe hulp in van andere Noren. De plaat komt uit in 2017 en ik koop 'm op 11 juni 2017. Mooie, sfeervolle plaat met hier en daar een rockende uitschieter.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1996: Ring Van Mbius - Past The Evening Sun
Het leuke aan geabonneerd zijn op een blad over een van je favoriete muziekgenres is dat ik soms recensies lees over uitgaven van bands die me gelijk nieuwsgierig maken om te gaan beluisteren. In september 2018 gebeurt met dat met de debuutplaat van de Noorse band Ring Van Mbius. Het trio (toetsen-bas-drums) beschrijft hun muziek als 'Progressive rock straight from 1971, but made today'. Toetseneur Thor Erik Helgesen gebruikt louter originele instrumenten als piano en Hammond en bouwt zijn eigen analoge synthesizers; daarnaast streeft de band een zo authentiek mogelijk geluid uit begin jaren zeventig na. Het enige wat ontbreekt op Past The Evening Sun zijn de krassen in het vinyl. Maar dat komt omdat ik een cd heb die ik kocht op 10 september 2018. Op het album slechts drie stukken. Opener is het plaatkantlange zesdelige titelnummer en daarin horen we gelijk waar de invloeden liggen: Emerson Lake & Palmer en Genesis. Prettige progbombast, dus. Het stuk begint gelijk al met een waanzinnig fijn analoge synthesizer en daarna vallen orgel en rest van de band in. Let u vooral op de pittig vervormde Hammond en de complexe loopjes en riedels. End Of Greatness en Racing The Horizon bordurend daar dan weer puik op voort. De drie muzikanten blijken drie uitstekende muzikanten. De zang van Helgesen is misschien het enige minpunt. Neemt niet weg dat Past The Evening Sun een heerlijke plaat is vol nostalgie naar de begin jaren zeventig waarin door toetsen gedomineerde bands schering en inslag waren.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-10-2022 10:15:33 ]
Het leuke aan geabonneerd zijn op een blad over een van je favoriete muziekgenres is dat ik soms recensies lees over uitgaven van bands die me gelijk nieuwsgierig maken om te gaan beluisteren. In september 2018 gebeurt met dat met de debuutplaat van de Noorse band Ring Van Mbius. Het trio (toetsen-bas-drums) beschrijft hun muziek als 'Progressive rock straight from 1971, but made today'. Toetseneur Thor Erik Helgesen gebruikt louter originele instrumenten als piano en Hammond en bouwt zijn eigen analoge synthesizers; daarnaast streeft de band een zo authentiek mogelijk geluid uit begin jaren zeventig na. Het enige wat ontbreekt op Past The Evening Sun zijn de krassen in het vinyl. Maar dat komt omdat ik een cd heb die ik kocht op 10 september 2018. Op het album slechts drie stukken. Opener is het plaatkantlange zesdelige titelnummer en daarin horen we gelijk waar de invloeden liggen: Emerson Lake & Palmer en Genesis. Prettige progbombast, dus. Het stuk begint gelijk al met een waanzinnig fijn analoge synthesizer en daarna vallen orgel en rest van de band in. Let u vooral op de pittig vervormde Hammond en de complexe loopjes en riedels. End Of Greatness en Racing The Horizon bordurend daar dan weer puik op voort. De drie muzikanten blijken drie uitstekende muzikanten. De zang van Helgesen is misschien het enige minpunt. Neemt niet weg dat Past The Evening Sun een heerlijke plaat is vol nostalgie naar de begin jaren zeventig waarin door toetsen gedomineerde bands schering en inslag waren.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-10-2022 10:15:33 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1997: Ring Van Mbius - The 3rd Majesty
De opvolger komt eind 2020 en is grotendeels van hetzelfde laken een pak, zij het dat dit laken en pak nt een stuk lekkerder en vetter klinkt. Werkelijk, het is of de begin zeventiger jaren zo door de speakers heen raggen. De analoge synthesizer giert nog wat meer, het Hammond ronkt wat luider, de bas knort weliger en de drums zijn goorder gortdroog. De composities zijn ook een tikkie beter uitgewerkt en dat maakt The 3rd Majesty tot een absolute topplaat. Nog altijd ben ik wat minder te spreken over de stem en zang van toetsenist en componist Thor Erik Helgesen, maar gelukkig is het meeste werk instrumentaal. Ook deze plaat opent met het plaatkantlange titelstuk. Daarna krijgen we dan nog drie stukken die minstens even goed het gevoel van de begin jaren zeventig progressive rock oproepen. Ik koop The 3rd Majesty op 8 maart 2021 als hij dan eindelijk beschikbaar is in een plaatselijke platenwinkel en niet lang daarna kan ik stellen dat Past The Evening Sun in dit tweede album z'n meerdere moet erkennen. Weergaloos!
De opvolger komt eind 2020 en is grotendeels van hetzelfde laken een pak, zij het dat dit laken en pak nt een stuk lekkerder en vetter klinkt. Werkelijk, het is of de begin zeventiger jaren zo door de speakers heen raggen. De analoge synthesizer giert nog wat meer, het Hammond ronkt wat luider, de bas knort weliger en de drums zijn goorder gortdroog. De composities zijn ook een tikkie beter uitgewerkt en dat maakt The 3rd Majesty tot een absolute topplaat. Nog altijd ben ik wat minder te spreken over de stem en zang van toetsenist en componist Thor Erik Helgesen, maar gelukkig is het meeste werk instrumentaal. Ook deze plaat opent met het plaatkantlange titelstuk. Daarna krijgen we dan nog drie stukken die minstens even goed het gevoel van de begin jaren zeventig progressive rock oproepen. Ik koop The 3rd Majesty op 8 maart 2021 als hij dan eindelijk beschikbaar is in een plaatselijke platenwinkel en niet lang daarna kan ik stellen dat Past The Evening Sun in dit tweede album z'n meerdere moet erkennen. Weergaloos!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1998: Riverside - Reality Dream Trilogy - Out Of Myself
Ik ga pas laat de muziek van Riverside beluisteren. In 2011 steek ik in; de Poolse band heeft dan al drie albums en een zwik EP's afgeleverd. Het is de mix van atmosferische klanken, stevige passages en proggy stuff die mijn interesse wekt. De eerste drie albums - die qua thematiek bij elkaar horen - en de EP's zijn in 2011 verzameld op Reality Dream Trilogy, een mooi uitgegeven 6cd-set die ik koop op 27 mei 2011. Het album Out Of Myself verschijnt in 2004 en bevat metal, arena rock, grunge, subtiele bijna ambiente stukjes en zelfs dub. Componist, bassist en zanger Mariusz Duda kan sereen zingen, maar ook schreeuwen. Normaal gesproken ben ik niet van de brulgrunts, maar hier is het spaarzaam toegepast en is het ok. Voeg daarbij de verscheidenheid aan gitaargebruik - raggen en lange ijle tonen - en de atmosferische toetsenpartijen en je hebt een mooi en veelbelovend debuutalbum.
Ik ga pas laat de muziek van Riverside beluisteren. In 2011 steek ik in; de Poolse band heeft dan al drie albums en een zwik EP's afgeleverd. Het is de mix van atmosferische klanken, stevige passages en proggy stuff die mijn interesse wekt. De eerste drie albums - die qua thematiek bij elkaar horen - en de EP's zijn in 2011 verzameld op Reality Dream Trilogy, een mooi uitgegeven 6cd-set die ik koop op 27 mei 2011. Het album Out Of Myself verschijnt in 2004 en bevat metal, arena rock, grunge, subtiele bijna ambiente stukjes en zelfs dub. Componist, bassist en zanger Mariusz Duda kan sereen zingen, maar ook schreeuwen. Normaal gesproken ben ik niet van de brulgrunts, maar hier is het spaarzaam toegepast en is het ok. Voeg daarbij de verscheidenheid aan gitaargebruik - raggen en lange ijle tonen - en de atmosferische toetsenpartijen en je hebt een mooi en veelbelovend debuutalbum.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd1999: Riverside - Reality Dream Trilogy - Voices In My Head
Tweede plaatje in deze superset. Voices In My Head is een EP uit 2005. Erop staan vijf studiostukken die zijn opgenomen in 2005 ter voorbereiding van het album Second Life Syndrome dat later in dat jaar zou verschijnen, aangevuld met drie liveopnames uit 2004. De studioopnames borduren fijn voort op de onheilspellende sfeer van Out Of Myself; het thema van de getergde mens die gebukt gaat onder zwaarmoedigheid komt hier goed tot uiting en vandaar dat Mariusz Duda het onderdeel heeft gemaakt van de Reality Dream Trilogy.
Tweede plaatje in deze superset. Voices In My Head is een EP uit 2005. Erop staan vijf studiostukken die zijn opgenomen in 2005 ter voorbereiding van het album Second Life Syndrome dat later in dat jaar zou verschijnen, aangevuld met drie liveopnames uit 2004. De studioopnames borduren fijn voort op de onheilspellende sfeer van Out Of Myself; het thema van de getergde mens die gebukt gaat onder zwaarmoedigheid komt hier goed tot uiting en vandaar dat Mariusz Duda het onderdeel heeft gemaakt van de Reality Dream Trilogy.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2000: Riverside - Reality Dream Trilogy - Second Life Syndrome
Eind 2005 komt het tweede volwaardige Riversidealbum uit. Het geluid is verder uitgekristalliseerd; de composities zijn nog weer sterker. De mix van rock, atmosferisch, prog en metal werkt hier uitstekend. Na een wat rustige openingsliedje knalt Volte-Face erin; componist en bassist en zanger Duda maakt zich gelijk wanhopig kwaad. Het daarop volgende Conceiving You is dan weer wonderschoon lieflijk. Hoogtepunt is het titelnummer. In de Reality Dream Trilogy-box zit een bonuspaat Second Live Syndrome, waarop de band de hele plaat zo'n beetje van voor naar achter speelt.
Eind 2005 komt het tweede volwaardige Riversidealbum uit. Het geluid is verder uitgekristalliseerd; de composities zijn nog weer sterker. De mix van rock, atmosferisch, prog en metal werkt hier uitstekend. Na een wat rustige openingsliedje knalt Volte-Face erin; componist en bassist en zanger Duda maakt zich gelijk wanhopig kwaad. Het daarop volgende Conceiving You is dan weer wonderschoon lieflijk. Hoogtepunt is het titelnummer. In de Reality Dream Trilogy-box zit een bonuspaat Second Live Syndrome, waarop de band de hele plaat zo'n beetje van voor naar achter speelt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2001: Riverside - Reality Dream Trilogy - Rapid Eye Movement
De Reality Dream Trilogy sluit af met het derde album Rapid Eye Movement uit 2007. Duda is nog neerslachtiger, zijn demonen komen heviger naar boven en naar buiten. Het is dan ook een steviger plaat dan voorganger Second Life Syndrome. Het album is opgesplitst in twee delen Fearless en Fearland en waar dat goed voor is: geen idee. 02 Panic Room is de single en kent een pakkende deun. Schizophrenic Prayer was de tweede single en al het bonusmateriaal van de twee singles is verzameld op een zesde schijfje in de set. Opvallend aan dat extra materiaal is dat het niet alleen atmosferischer is, maar ook duidelijk raakvlakken heeft met de muziek van Pink Floyd. Sterker nog: ergens horen we de riff van Shine On You Crazy Diamond voorbijkomen. De Reality Dream Trilogy is een prachtige verzameling muziek uit de beginjaren van Riverside en bevat sfeervolle en adembenemende muziek.
De Reality Dream Trilogy sluit af met het derde album Rapid Eye Movement uit 2007. Duda is nog neerslachtiger, zijn demonen komen heviger naar boven en naar buiten. Het is dan ook een steviger plaat dan voorganger Second Life Syndrome. Het album is opgesplitst in twee delen Fearless en Fearland en waar dat goed voor is: geen idee. 02 Panic Room is de single en kent een pakkende deun. Schizophrenic Prayer was de tweede single en al het bonusmateriaal van de twee singles is verzameld op een zesde schijfje in de set. Opvallend aan dat extra materiaal is dat het niet alleen atmosferischer is, maar ook duidelijk raakvlakken heeft met de muziek van Pink Floyd. Sterker nog: ergens horen we de riff van Shine On You Crazy Diamond voorbijkomen. De Reality Dream Trilogy is een prachtige verzameling muziek uit de beginjaren van Riverside en bevat sfeervolle en adembenemende muziek.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2002: Riverside - Anno Domini High Definition
Mariusz Duda geeft zijn gekwelde geest en duistere demonen alle ruimte op dit album uit 2010. Zijn muziek en zang zijn ongemeen fel; op deze plaat heeft de metal de overhand. Over het algemeen vind ik de subtiele afwisseling tussen het atmosferische en steviger werk van Riverside het mooist, maar ADHD is toch een bijzonder grote favoriet van me. Slechts vijf stukken krijgen we voor de kiezen en alle vijf zijn ze ijzersterk. De band trekt gelijk goed van leer met opener Hyperactive en ook Egoist Hedonist is zeer gaaf, maar het absolute hoogtepunt vind ik het proggy Left Out. Ik koop het album op 21 mei 2012, een speciale editie met een bonusdvd. Daarop opnamen van het concert dat Riverside gaf op 10 december 2008 in ons eigen Paradiso. Alle grote Riversidestukken komen voorbij - hoewel, met drie kwartier is het wel wat weinig - maar een mooie indruk geeft het wel.
En vooruit, iets van de dvd:
Mariusz Duda geeft zijn gekwelde geest en duistere demonen alle ruimte op dit album uit 2010. Zijn muziek en zang zijn ongemeen fel; op deze plaat heeft de metal de overhand. Over het algemeen vind ik de subtiele afwisseling tussen het atmosferische en steviger werk van Riverside het mooist, maar ADHD is toch een bijzonder grote favoriet van me. Slechts vijf stukken krijgen we voor de kiezen en alle vijf zijn ze ijzersterk. De band trekt gelijk goed van leer met opener Hyperactive en ook Egoist Hedonist is zeer gaaf, maar het absolute hoogtepunt vind ik het proggy Left Out. Ik koop het album op 21 mei 2012, een speciale editie met een bonusdvd. Daarop opnamen van het concert dat Riverside gaf op 10 december 2008 in ons eigen Paradiso. Alle grote Riversidestukken komen voorbij - hoewel, met drie kwartier is het wel wat weinig - maar een mooie indruk geeft het wel.
En vooruit, iets van de dvd:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2003: Riverside - Memories In My Head
Op 22 juli 2011 koop ik deze EP en die is dan net uit. Erop staan drie vrij lange, atmosferische progrockstukken, samen goed voor dik een half uur muziekplezier. Nogal een contrast met de voorganger; op dit album is nagenoeg geen metalachtig gedoe te vinden. De drie stukken lopen ook nog eens in elkaar over, waardoor er een vloeiend geheel ontstaat. Saai wordt het allerminst. Integendeel, er is veel op te ontdekken. Mooi werk, dit. Had van mij wel een heel album mogen zijn.
Op 22 juli 2011 koop ik deze EP en die is dan net uit. Erop staan drie vrij lange, atmosferische progrockstukken, samen goed voor dik een half uur muziekplezier. Nogal een contrast met de voorganger; op dit album is nagenoeg geen metalachtig gedoe te vinden. De drie stukken lopen ook nog eens in elkaar over, waardoor er een vloeiend geheel ontstaat. Saai wordt het allerminst. Integendeel, er is veel op te ontdekken. Mooi werk, dit. Had van mij wel een heel album mogen zijn.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Plankje dertig (en kolom 2) gedraaid; op naar plankje eenendertig (en kolom 3)!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2004: Riverside - Shrine Of New Generation Slaves
Riverside zet de stijllijn van Memories In My Head voort op dit album uit 2013. De metalelementen zijn naar de achtergrond, wat niet wil zeggen dat de stevige passages zijn verdwenen. Ze zijn nu meer in balans met die rustiger en atmosferischer delen. Shrine Of A New Generation Slaves is dan ook een uitstekend werk, met sterke composities en een smaakvol geluid. Celebrity Touch is de single. Ik koop het album bij het verschijnen op 21 januari 2013 en wel de limited edition met een bonuscd, waarop twee lange atmosferische stukken staan, zeer stemmig wel.
Riverside zet de stijllijn van Memories In My Head voort op dit album uit 2013. De metalelementen zijn naar de achtergrond, wat niet wil zeggen dat de stevige passages zijn verdwenen. Ze zijn nu meer in balans met die rustiger en atmosferischer delen. Shrine Of A New Generation Slaves is dan ook een uitstekend werk, met sterke composities en een smaakvol geluid. Celebrity Touch is de single. Ik koop het album bij het verschijnen op 21 januari 2013 en wel de limited edition met een bonuscd, waarop twee lange atmosferische stukken staan, zeer stemmig wel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2005: Love, Fear And The Time Machine
Is het jou ook opgevallen? De albums uit de Reality Dream Trilogy (Out Of Myself, Second Life Syndrome en Rapid Eye Movement) alsmede de trilogie zelf hebben een titel van drie woorden, het daarop volgende album Anno Domini High Definition vier en de opvolger Shrine Of New Generation Slaves vijf. Welnu, het zesde volwaardige studioalbum van Riverside heet Love, Fear And The Time Machine. Op dit album is de metal bijna helemaal weg, al zijn er nog volop progrockinvloeden. Componist en bassist Mariusz Duda zingt met warme stem zijn teksten, die zelfs wat opgewekter overkomen. De songs zijn nog weer een tikkie sterker, het toetsenwerk van Michał Łapaj is nadrukkelijker aanwezig dan voorheen en zorgt voor een warme deken en ondanks het rustiger karakter van de muziek is het gitaarwerk van Piotr Grudziński zeer mooi. Ook qua composities vind ik dit album beter dan de voorganger. Ik koop een limited edition van de plaat bij het verschijnen op 7 september 2015. Bijgevoegd is weer een bonusplaatje met daarop een vijftal instrumentale werkjes die opnieuw nog atmosferischer zijn dan het gebodene op het reguliere album. Zeer mooi. Absoluut niet mooi is het nieuws dat nog geen half jaar later, op 21 februari 2016, diezelfde gitarist Piotr Grudziński overlijdt ten gevolge van een hartaanval. De toekomst van Riverside hangt aan een zijden draad...
Is het jou ook opgevallen? De albums uit de Reality Dream Trilogy (Out Of Myself, Second Life Syndrome en Rapid Eye Movement) alsmede de trilogie zelf hebben een titel van drie woorden, het daarop volgende album Anno Domini High Definition vier en de opvolger Shrine Of New Generation Slaves vijf. Welnu, het zesde volwaardige studioalbum van Riverside heet Love, Fear And The Time Machine. Op dit album is de metal bijna helemaal weg, al zijn er nog volop progrockinvloeden. Componist en bassist Mariusz Duda zingt met warme stem zijn teksten, die zelfs wat opgewekter overkomen. De songs zijn nog weer een tikkie sterker, het toetsenwerk van Michał Łapaj is nadrukkelijker aanwezig dan voorheen en zorgt voor een warme deken en ondanks het rustiger karakter van de muziek is het gitaarwerk van Piotr Grudziński zeer mooi. Ook qua composities vind ik dit album beter dan de voorganger. Ik koop een limited edition van de plaat bij het verschijnen op 7 september 2015. Bijgevoegd is weer een bonusplaatje met daarop een vijftal instrumentale werkjes die opnieuw nog atmosferischer zijn dan het gebodene op het reguliere album. Zeer mooi. Absoluut niet mooi is het nieuws dat nog geen half jaar later, op 21 februari 2016, diezelfde gitarist Piotr Grudziński overlijdt ten gevolge van een hartaanval. De toekomst van Riverside hangt aan een zijden draad...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2006: Riverside - Eye Of The Soundscape
Het overlijden van gitarist Piotr Grudziński schokt de muziekwereld en uiteraard ook de rest van de band. Mariusz Duda, Michał Łapaj en Piotr Kozieradzki besluiten om Riverside een tijdje stil te leggen. Vooral Duda is ontdaan door het verlies van zijn beste vriend en hij gaat op planken op zoek naar overgebleven opnamen. Eind van het jaar 2016 verschijnt dit dubbelalbum (dat ik koop op 24 oktober 2016), met daarop instrumentale en zeer atmosferische stukken. Zo vinden we de stukken van de bonusplaatjes van de limited editions van Shrine Of New Generation Slaves en Love, Fear And The Time Machine hier terug, aangevuld met nooit eerder verschenen materiaal. Op de sticker op het hoesje staat 'ambient', maar gezien de ritmes, riffs en melodien die te beluisteren zijn zou ik zo ver niet willen gaan. Stemmig is het allemaal wel. De hoofdrol is weggelegd voor de ijle gitaartonen en de subtiele snarenloopjes en daarmee is dit een prachtig eerbetoon een verscheiden muzikant en vriend.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-10-2022 09:55:30 ]
Het overlijden van gitarist Piotr Grudziński schokt de muziekwereld en uiteraard ook de rest van de band. Mariusz Duda, Michał Łapaj en Piotr Kozieradzki besluiten om Riverside een tijdje stil te leggen. Vooral Duda is ontdaan door het verlies van zijn beste vriend en hij gaat op planken op zoek naar overgebleven opnamen. Eind van het jaar 2016 verschijnt dit dubbelalbum (dat ik koop op 24 oktober 2016), met daarop instrumentale en zeer atmosferische stukken. Zo vinden we de stukken van de bonusplaatjes van de limited editions van Shrine Of New Generation Slaves en Love, Fear And The Time Machine hier terug, aangevuld met nooit eerder verschenen materiaal. Op de sticker op het hoesje staat 'ambient', maar gezien de ritmes, riffs en melodien die te beluisteren zijn zou ik zo ver niet willen gaan. Stemmig is het allemaal wel. De hoofdrol is weggelegd voor de ijle gitaartonen en de subtiele snarenloopjes en daarmee is dit een prachtig eerbetoon een verscheiden muzikant en vriend.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-10-2022 09:55:30 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2007: Riverside - Wasteland
Toch pakt Riverside de draad weer op en besluit verder te gaan, voorlopig met een ingehuurde gitarist. Zo zie ik de band op zaterdag 23 juni 2018 in het Openluchttheater in Valkenburg tijdens het Midsummer Prog Festival. Maciej Meller neemt de gitaarhonneurs waar. We krijgen een prachtig concert met slechts hoogtepunten uit de gehele Riversidecatalogus. Het is Towards The Blue Horizon, dat Mariusz Duda definitief opdraagt aan zijn overleden vriend, dat diepe indruk maakt. Tijdens het concert vertelt hij ook dat de band een nieuw album heeft gemaakt, dat in september zal verschijnen. Op 1 oktober, een dag na het verschijnen, koop ik Wasteland. En wat een prachtige plaat is het geworden. De steviger stukken zijn weer terug, de mooie sfeervolle passages zijn gebleven en alles is perfect in balans. Rock, prog en metal zijn de fijne ingredinten van dit topalbum. Maciej Meller vervult een gastrol op gitaar en dat doet hij uitstekend, namelijk zonder zijn voorganger te imiteren. De drie singles zijn wat mij betreft de klappers, maar ook in z'n geheel scoort de plaat veel punten.
En vooruit: een plaatje van het concert op zaterdag 23 juni 2018 in het Openluchttheater van Valkenburg:
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 29-10-2022 15:40:28 ]
Toch pakt Riverside de draad weer op en besluit verder te gaan, voorlopig met een ingehuurde gitarist. Zo zie ik de band op zaterdag 23 juni 2018 in het Openluchttheater in Valkenburg tijdens het Midsummer Prog Festival. Maciej Meller neemt de gitaarhonneurs waar. We krijgen een prachtig concert met slechts hoogtepunten uit de gehele Riversidecatalogus. Het is Towards The Blue Horizon, dat Mariusz Duda definitief opdraagt aan zijn overleden vriend, dat diepe indruk maakt. Tijdens het concert vertelt hij ook dat de band een nieuw album heeft gemaakt, dat in september zal verschijnen. Op 1 oktober, een dag na het verschijnen, koop ik Wasteland. En wat een prachtige plaat is het geworden. De steviger stukken zijn weer terug, de mooie sfeervolle passages zijn gebleven en alles is perfect in balans. Rock, prog en metal zijn de fijne ingredinten van dit topalbum. Maciej Meller vervult een gastrol op gitaar en dat doet hij uitstekend, namelijk zonder zijn voorganger te imiteren. De drie singles zijn wat mij betreft de klappers, maar ook in z'n geheel scoort de plaat veel punten.
En vooruit: een plaatje van het concert op zaterdag 23 juni 2018 in het Openluchttheater van Valkenburg:
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 29-10-2022 15:40:28 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2008: Riverside - Lost 'n' Found - Live In Tilburg
Ook in 2017 verschijnt deze set, eerst in eigen beheer uitgebracht door de band zelf en drie jaar later volgt dan een 'formele' uitgave. Ik koop de special edition van twee cds en een dvd op 10 december 2020. Wat krijgen we? Een concert van Riverside, opgenomen tijdens de Love, Fear And The Time Machine op 18 oktober 2015 in 013 in Tilburg. Het is een van de laatste concerten van gitarist Piotr Grudziński voor zijn plotse overlijden. Mede daardoor is hij de ster van het concert; zijn snarenbijdragen zijn fenomenaal: van de logge metalakkoorden tot de subtiele, ijle en bijna ambiente tonen. De hele band is in topvorm en het publiek krijgt dan ook een grandioos concert. Puike setlijst ook: vanaf opener Lost weet je dat het dikke snor zit. Veel spul van LFATTM, maar ook van diens voorganger SONGS en de plaat drvoor ADHD. Het enige echte oudje is klassieker Panic Room. Het concert kent z'n absolute hoogtepunt in een twintig minuten durende uitvoering van Escalator Shrine. Op de dvd krijgen we het hele concert ook te zien en zowel beeld als (surround) geluid zijn subliem. Prachtuitgave. Ondertussen - we zijn weer terug in 2020 - heeft de band bekend gemaakt dat invalgitarist Maciej Meller vast lid van de band is geworden. Nog weer twee jaar later zijn de opnamen van een nieuw album klaar, de eerste single is online en in januari mogen we de nieuwe plaat verwachten. Ik ben benieuwd!
Ook in 2017 verschijnt deze set, eerst in eigen beheer uitgebracht door de band zelf en drie jaar later volgt dan een 'formele' uitgave. Ik koop de special edition van twee cds en een dvd op 10 december 2020. Wat krijgen we? Een concert van Riverside, opgenomen tijdens de Love, Fear And The Time Machine op 18 oktober 2015 in 013 in Tilburg. Het is een van de laatste concerten van gitarist Piotr Grudziński voor zijn plotse overlijden. Mede daardoor is hij de ster van het concert; zijn snarenbijdragen zijn fenomenaal: van de logge metalakkoorden tot de subtiele, ijle en bijna ambiente tonen. De hele band is in topvorm en het publiek krijgt dan ook een grandioos concert. Puike setlijst ook: vanaf opener Lost weet je dat het dikke snor zit. Veel spul van LFATTM, maar ook van diens voorganger SONGS en de plaat drvoor ADHD. Het enige echte oudje is klassieker Panic Room. Het concert kent z'n absolute hoogtepunt in een twintig minuten durende uitvoering van Escalator Shrine. Op de dvd krijgen we het hele concert ook te zien en zowel beeld als (surround) geluid zijn subliem. Prachtuitgave. Ondertussen - we zijn weer terug in 2020 - heeft de band bekend gemaakt dat invalgitarist Maciej Meller vast lid van de band is geworden. Nog weer twee jaar later zijn de opnamen van een nieuw album klaar, de eerste single is online en in januari mogen we de nieuwe plaat verwachten. Ik ben benieuwd!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Daar ben ik ook weer eens 
D65: David Bowie - Let's Dance (12" single)
Eigenlijk heb ik geen lijstje met platen die ik nog wil hebben ofzo. Maar deze zou erop hebben gestaan. Toen ik hem afgelopen zaterdag in Deventer tegenkwam bedacht ik me dan ook geen moment.
D65: David Bowie - Let's Dance (12" single)
Eigenlijk heb ik geen lijstje met platen die ik nog wil hebben ofzo. Maar deze zou erop hebben gestaan. Toen ik hem afgelopen zaterdag in Deventer tegenkwam bedacht ik me dan ook geen moment.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
D66: Santana - Abraxas (7" single)
Kwam ik tegen op vakantie in Valencia. Leuk souvenirtje.
Met de nummers Mujer De Magia Negra en Espero Que Te Sientas Mejor
Kwam ik tegen op vakantie in Valencia. Leuk souvenirtje.
Met de nummers Mujer De Magia Negra en Espero Que Te Sientas Mejor
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2009: Monika Roscher Bigband - Failure In Wonderland
Het is zondag 22 juli 2018 en ik zit op het terrein van het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. In de verte begint de eerste band van de dag. Na een paar tonen kijk ik op. Lieve help, wat is dit voor moois? De eerste band van de zondag is vaak een groot ensemble die iets avontuurlijks speelt en dat is ook nu het geval. Ik loop snel naar voren voor het beste geluid en zicht. Op het podium inderdaad een big band, veel tetterdetet, drums, contrabas, toetsen en een jongedame met een snijdende gitaar. Allemensen! Monika Roscher is een Duitsche componiste/gitariste en maakte tot dan toe al twee albums. Op het podium brengt ze een aantal van de stukken van die twee platen. Ik hoor waanzinnig fraaie melodien, grootse arrangementen, complexe composities la Zappa, spetterende solo's van bijna alle muzikanten, werkelijk fenomenaal gitaarwerk en haar bedeesde en bijna verlegen stem. Evenzo schuchter staat Monika achter de microfoon en fluistert ze haar aankondigingen en zingt ze haar lieflijke zanglijnen, maar dan gaat ze voluit in de steviger passages. Ik word verschrikkelijk verliefd op haar. Na afloop tref ik haar ergens op het terrein; ze heeft geen cd's meer bij zich, alles is uitverkocht tijdens de voorafgaande tour en met een rood hoofd lacht ze verontschuldigend dat ik het maar eens op de website moet proberen. Dat doe ik bij thuiskomst en op 31 juli brengt de post twee cd's, waaronder dit album uit 2012, plus een lief kattenbelletje met 'Danke for the kind words' en haar voornaam erop. Luister en oordeel zelf.
En hier twee plaatjes van zondag 22 juli 2018:
En potjandosie, het hele concert van 22 juli 2018 staat online!:
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 01-11-2022 21:22:25 ]
Het is zondag 22 juli 2018 en ik zit op het terrein van het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. In de verte begint de eerste band van de dag. Na een paar tonen kijk ik op. Lieve help, wat is dit voor moois? De eerste band van de zondag is vaak een groot ensemble die iets avontuurlijks speelt en dat is ook nu het geval. Ik loop snel naar voren voor het beste geluid en zicht. Op het podium inderdaad een big band, veel tetterdetet, drums, contrabas, toetsen en een jongedame met een snijdende gitaar. Allemensen! Monika Roscher is een Duitsche componiste/gitariste en maakte tot dan toe al twee albums. Op het podium brengt ze een aantal van de stukken van die twee platen. Ik hoor waanzinnig fraaie melodien, grootse arrangementen, complexe composities la Zappa, spetterende solo's van bijna alle muzikanten, werkelijk fenomenaal gitaarwerk en haar bedeesde en bijna verlegen stem. Evenzo schuchter staat Monika achter de microfoon en fluistert ze haar aankondigingen en zingt ze haar lieflijke zanglijnen, maar dan gaat ze voluit in de steviger passages. Ik word verschrikkelijk verliefd op haar. Na afloop tref ik haar ergens op het terrein; ze heeft geen cd's meer bij zich, alles is uitverkocht tijdens de voorafgaande tour en met een rood hoofd lacht ze verontschuldigend dat ik het maar eens op de website moet proberen. Dat doe ik bij thuiskomst en op 31 juli brengt de post twee cd's, waaronder dit album uit 2012, plus een lief kattenbelletje met 'Danke for the kind words' en haar voornaam erop. Luister en oordeel zelf.
En hier twee plaatjes van zondag 22 juli 2018:
En potjandosie, het hele concert van 22 juli 2018 staat online!:
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 01-11-2022 21:22:25 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2010: Monika Roscher Bigband - Of Monsters And Birds
Dit tweede album verscheen in 2016 en was het tweede plaatje dat ik van de leuke Monika toegestuurd kreeg op 31 juli 2018. Op Of Monsters And Birds klinkt de band volwassener; het groepsgeluid is verder uitgekristalliseerd en klinkt uitgebalanceerder; de productie is top. Het hoge niveau van de composities zijn gebleven, net als het avontuurlijke karakter ervan. Meer vocale stukken en dit keer zingt Monika veel door die vocoder en dat vind ik dan jammer. Misschien ook dat door de productie dit album wat vlakker lijkt dan z'n voorganger. Toch staat er weer prachtig spul op. Opener Wanderer brengt ons mooi in de stemming en daarna neemt Monika ons mee op een muzikale reis door haar wereld, waarin vogels plots een hoofdrol lijken te spelen. Langere stukken als A Walk In The Park By Night, Full Moon Theatre, Terror Tango en Carribean Delirium hebben wel degelijk het vuur en die complexere melodielijnen, pls de uitstekende solo's van de instrumentalisten. Heel fijn. Roscher is momenteel al enige maanden in de studio met haar Bigband en naar verwachting verschijnt het derde album begin 2023. Ben benieuwd...
En vooruit, nog een plaatje van zondag 18 juli 2018 :
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 04-11-2022 07:55:17 ]
Dit tweede album verscheen in 2016 en was het tweede plaatje dat ik van de leuke Monika toegestuurd kreeg op 31 juli 2018. Op Of Monsters And Birds klinkt de band volwassener; het groepsgeluid is verder uitgekristalliseerd en klinkt uitgebalanceerder; de productie is top. Het hoge niveau van de composities zijn gebleven, net als het avontuurlijke karakter ervan. Meer vocale stukken en dit keer zingt Monika veel door die vocoder en dat vind ik dan jammer. Misschien ook dat door de productie dit album wat vlakker lijkt dan z'n voorganger. Toch staat er weer prachtig spul op. Opener Wanderer brengt ons mooi in de stemming en daarna neemt Monika ons mee op een muzikale reis door haar wereld, waarin vogels plots een hoofdrol lijken te spelen. Langere stukken als A Walk In The Park By Night, Full Moon Theatre, Terror Tango en Carribean Delirium hebben wel degelijk het vuur en die complexere melodielijnen, pls de uitstekende solo's van de instrumentalisten. Heel fijn. Roscher is momenteel al enige maanden in de studio met haar Bigband en naar verwachting verschijnt het derde album begin 2023. Ben benieuwd...
En vooruit, nog een plaatje van zondag 18 juli 2018
: 
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 04-11-2022 07:55:17 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2011: Steve Rothery Band - Live In Rome
In 2013 heeft Steve Rothery even wat tijd voor zichzelf. De band Marillion ligt korte tijd stil en die tijd gebruikt de gitarist om zijn ideen voor een soloplaat vorm te geven en een korte tour door Europa te plannen. Nog vr zijn soloplaat uitkomt staat hij op 21 januari 2014 in de Crossroads Live Club in Rome met zijn band. Voor de pauze speelt hij zijn solomuziek, zo goed als alle stukken van de dan nog te verschijnen soloplaat. Het is intrigerende en gepassioneerde instrumentale prog, met natuurlijk een hoofdrol voor het lyrische gitaarwerk van Rothery. De liefhebbers komen dan ook ruim aan hun trekken. Na de pauze verschijnen gastzangers Alessandro Carmassi en Manuela Milanese en krijgen we een klein uurtje Marillionwerk. Rothery kiest stukken van de eerste platen met Steve Hogarth, want die lijken het beste te passen bij de stemmen van de twee zangers. Aan echte oudjes is er slechts Cinderella Search. Niet alles werkt even goed en bij vlagen werken de stemmen me op de zenuwen omdat het gewoon er nt naast is. Nou ja. Ik koop het livealbum op 13 februari 2015 en in de dubbelcdset zit ook nog een dvd met de concertfilm. Ik heb de film n keer bekeken en was niet erg onder de indruk van de beelden, wel van de muziek. Er is weinig spektakel te beleven aan een stilstaande band die gewoon gruwelijk goed speelt, vooral het eerste deel met de instrumentale stukken. Mooi om Rothery geconcentreerd aan het werk te zien. De man moet het grootste deel van het concert zitten; het goede leven is hem aan te zien.
In 2013 heeft Steve Rothery even wat tijd voor zichzelf. De band Marillion ligt korte tijd stil en die tijd gebruikt de gitarist om zijn ideen voor een soloplaat vorm te geven en een korte tour door Europa te plannen. Nog vr zijn soloplaat uitkomt staat hij op 21 januari 2014 in de Crossroads Live Club in Rome met zijn band. Voor de pauze speelt hij zijn solomuziek, zo goed als alle stukken van de dan nog te verschijnen soloplaat. Het is intrigerende en gepassioneerde instrumentale prog, met natuurlijk een hoofdrol voor het lyrische gitaarwerk van Rothery. De liefhebbers komen dan ook ruim aan hun trekken. Na de pauze verschijnen gastzangers Alessandro Carmassi en Manuela Milanese en krijgen we een klein uurtje Marillionwerk. Rothery kiest stukken van de eerste platen met Steve Hogarth, want die lijken het beste te passen bij de stemmen van de twee zangers. Aan echte oudjes is er slechts Cinderella Search. Niet alles werkt even goed en bij vlagen werken de stemmen me op de zenuwen omdat het gewoon er nt naast is. Nou ja. Ik koop het livealbum op 13 februari 2015 en in de dubbelcdset zit ook nog een dvd met de concertfilm. Ik heb de film n keer bekeken en was niet erg onder de indruk van de beelden, wel van de muziek. Er is weinig spektakel te beleven aan een stilstaande band die gewoon gruwelijk goed speelt, vooral het eerste deel met de instrumentale stukken. Mooi om Rothery geconcentreerd aan het werk te zien. De man moet het grootste deel van het concert zitten; het goede leven is hem aan te zien.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Wow de s alweer Bazbo je gaat hard
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Ho ho, we zijn pas bij de R, hoor!quote:
Alan Parsons Project staat hier ook gewoon bij de P.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2012: Steve Rothery - The Ghosts Of Prypiat
Die soloplaat van Steven Rothery die in 2014 verschijnt, die heet The Ghosts Of Prypiat. De zeven stukken zijn genspireerd op de stad in Rusland die na de kernramp van Tsjernobyl tot spookstad verwerd. Verwacht geen troosteloze muziek. Integendeel, The Ghosts Of Prypiat staat vol met schitterende proginstrumentals waarin de gitaar van Rothery welig tiert. Het is te simpel om te stellen dat dit gewoon vroege Marillion is maar dan instrumentaal, al hadden sommige passages niet misstaan op de Marillionplaten: een teken hoe bepalend Rothery in het groepsgeluid is. Voor dit project heeft hij een uitstekende band om zich heen verzameld: Yatim Halimi (bas), Leon Parr (drums) en Dave Foster (toetsen en gitaar), dezelfde band waarmee hij eerder in 2014 de tour doet. Op het album is er ruimte voor twee gastbijdragen van niet de minste gitaristen: Steve Hackett en Steven Wilson komen een moppie meespelen. Ik koop dit schitterende album op 4 februari 2015 als hij dan eindelijk verkrijgbaar is in een plaatselijke platenwinkel.
Die soloplaat van Steven Rothery die in 2014 verschijnt, die heet The Ghosts Of Prypiat. De zeven stukken zijn genspireerd op de stad in Rusland die na de kernramp van Tsjernobyl tot spookstad verwerd. Verwacht geen troosteloze muziek. Integendeel, The Ghosts Of Prypiat staat vol met schitterende proginstrumentals waarin de gitaar van Rothery welig tiert. Het is te simpel om te stellen dat dit gewoon vroege Marillion is maar dan instrumentaal, al hadden sommige passages niet misstaan op de Marillionplaten: een teken hoe bepalend Rothery in het groepsgeluid is. Voor dit project heeft hij een uitstekende band om zich heen verzameld: Yatim Halimi (bas), Leon Parr (drums) en Dave Foster (toetsen en gitaar), dezelfde band waarmee hij eerder in 2014 de tour doet. Op het album is er ruimte voor twee gastbijdragen van niet de minste gitaristen: Steve Hackett en Steven Wilson komen een moppie meespelen. Ik koop dit schitterende album op 4 februari 2015 als hij dan eindelijk verkrijgbaar is in een plaatselijke platenwinkel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
quote:
[..]
Ho ho, we zijn pas bij de R, hoor!
Alan Parsons Project staat hier ook gewoon bij de P.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd2013: Roxy Music - The Thrill Of It All
Kijk! Hoor! Deze box met vier cd's kocht ik op 30 december 1995 bij het verschijnen en daarmee had ik gelijk alles van Roxy Music in huis. Nou ja, bijna dan. Op de eerste drie cd's staan nagenoeg alle stukken van de studio-elpees, van het gelijknamige debuut tot Avalon. Omwille van de ruimte heeft men een, twee of drie stukken van iedere elpee weg moeten laten. Had er dan een vijfcddoos van gemaakt, oelewappers. Dan hadden we tenminste alles compleet gehad. Op de vierde cd staan singles, b-kantjes en 12"-remixen en daarvan is lang niet alles even relevant, dus had het gehouden bij de complete elpees, aangevuld met de singles, oelewappers. Totaal afwezig zijn de liveopnames. Niettemin, dit is een schitterend overzicht van het werk van een van de meest relevante bands uit de glamrocktijd. Vooral de bezetting van de eerste platen (Bryan Ferry, Brian Eno, Phil Manzanera, Andy MacKay, Paul Thompson, maar ook John Wetton en Eddie Jobson) slingerde een prachtige portie buitenissige en baanbrekende muziek de wereld in. Het zal u dan ook niet verbazen dat de nadruk ligt op de eerste elpees uit de eerste helft van de jaren zeventig (dat debuut, For Your Pleasure, Stranded, Country Life en Siren) maar ook Manifesto en Flesh + Blood mogen er zijn. Met Avalon wordt het allemaal wat glibberig, maar geenszins slecht. De band pakt heden ten dage de draad weer op en is momenteel aan het touren. Bryan Ferry is zevenenzeventig en je houdt je hart vast. Ik had de doos een tijdje niet gehoord en nu ik dat weer eens doe zijn mijn favoriete stukken nog steeds te vinden op de eerste twee cd's van de doos: The Bogus Man, Mother Of Pearl en Just Another High. Weergaloos.
Kijk! Hoor! Deze box met vier cd's kocht ik op 30 december 1995 bij het verschijnen en daarmee had ik gelijk alles van Roxy Music in huis. Nou ja, bijna dan. Op de eerste drie cd's staan nagenoeg alle stukken van de studio-elpees, van het gelijknamige debuut tot Avalon. Omwille van de ruimte heeft men een, twee of drie stukken van iedere elpee weg moeten laten. Had er dan een vijfcddoos van gemaakt, oelewappers. Dan hadden we tenminste alles compleet gehad. Op de vierde cd staan singles, b-kantjes en 12"-remixen en daarvan is lang niet alles even relevant, dus had het gehouden bij de complete elpees, aangevuld met de singles, oelewappers. Totaal afwezig zijn de liveopnames. Niettemin, dit is een schitterend overzicht van het werk van een van de meest relevante bands uit de glamrocktijd. Vooral de bezetting van de eerste platen (Bryan Ferry, Brian Eno, Phil Manzanera, Andy MacKay, Paul Thompson, maar ook John Wetton en Eddie Jobson) slingerde een prachtige portie buitenissige en baanbrekende muziek de wereld in. Het zal u dan ook niet verbazen dat de nadruk ligt op de eerste elpees uit de eerste helft van de jaren zeventig (dat debuut, For Your Pleasure, Stranded, Country Life en Siren) maar ook Manifesto en Flesh + Blood mogen er zijn. Met Avalon wordt het allemaal wat glibberig, maar geenszins slecht. De band pakt heden ten dage de draad weer op en is momenteel aan het touren. Bryan Ferry is zevenenzeventig en je houdt je hart vast. Ik had de doos een tijdje niet gehoord en nu ik dat weer eens doe zijn mijn favoriete stukken nog steeds te vinden op de eerste twee cd's van de doos: The Bogus Man, Mother Of Pearl en Just Another High. Weergaloos.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Die eerste paar platen met Eno zijn geweldig
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd2014: RTFACT - Life Is Good
RTFACT is een of ander project van een of andere muzikant en componist die Yuri Volodarsky heet. Hij is Russisch, ook nog eens. In 2017 plukt hij een boel andere muzikanten van de straat en maakt hij een album dat Life Is Good heet. Ik ben op 24 november 2018 in een of andere plaatselijke platenwinkel in Heerlen, kom de cd tegen en herinner me een of andere recensie. Ik bekijk het hoesje en zie namen en herinner me dat de recensie op bepaalde vlakken lovend was. Dan zie ik de prijssticker en ik besluit dat ik voor nog geen zeven euro weinig miskoop doe. Als ik thuis kom, draai ik de plaat. Geen spektakel, maar er staan een paar zeer gedegen progstukken. Het nummer Artifact is wel degelijk indrukwekkend want zeer orkestraal, het lied (I Got) Money In My Pocket werkt aanstekelijk en h kijk/hoor, daar heb je The King The Master And The Timekeeper, daar ging het om: het is een eerbetoon aan Emerson Lake & Palmer. Het Hammond is alom aanwezig en de complexe songstructuren ook en instrumentaal is het aardig in de stijl van wat Emerson maakte. De wat schreeuwerige zang van Jeff Scott Soto slaat dan weer helemaal nergens op. Op andere plekken van de plaat horen we Nad Sylvan. Zelf speelt of zingt die Yuri compleet niets, maar dat maakt niet uit. Het is zijn project. Moet hij weten. Slechts heel af en toe haal ik het plaatje uit de kast en ja, dan beleef ik - ondanks de totaal overbodige bonusremix van het titelnummer - tweenveertig alleraardigste minuten.
Niks van het album te beluisteren op YT, slechts een wat kietelplagerij en achterdeschermengedoe:
Deze is dan wel de moeite waard:
RTFACT is een of ander project van een of andere muzikant en componist die Yuri Volodarsky heet. Hij is Russisch, ook nog eens. In 2017 plukt hij een boel andere muzikanten van de straat en maakt hij een album dat Life Is Good heet. Ik ben op 24 november 2018 in een of andere plaatselijke platenwinkel in Heerlen, kom de cd tegen en herinner me een of andere recensie. Ik bekijk het hoesje en zie namen en herinner me dat de recensie op bepaalde vlakken lovend was. Dan zie ik de prijssticker en ik besluit dat ik voor nog geen zeven euro weinig miskoop doe. Als ik thuis kom, draai ik de plaat. Geen spektakel, maar er staan een paar zeer gedegen progstukken. Het nummer Artifact is wel degelijk indrukwekkend want zeer orkestraal, het lied (I Got) Money In My Pocket werkt aanstekelijk en h kijk/hoor, daar heb je The King The Master And The Timekeeper, daar ging het om: het is een eerbetoon aan Emerson Lake & Palmer. Het Hammond is alom aanwezig en de complexe songstructuren ook en instrumentaal is het aardig in de stijl van wat Emerson maakte. De wat schreeuwerige zang van Jeff Scott Soto slaat dan weer helemaal nergens op. Op andere plekken van de plaat horen we Nad Sylvan. Zelf speelt of zingt die Yuri compleet niets, maar dat maakt niet uit. Het is zijn project. Moet hij weten. Slechts heel af en toe haal ik het plaatje uit de kast en ja, dan beleef ik - ondanks de totaal overbodige bonusremix van het titelnummer - tweenveertig alleraardigste minuten.
Niks van het album te beluisteren op YT, slechts een wat kietelplagerij en achterdeschermengedoe:
Deze is dan wel de moeite waard:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2015: Ruben And The Jets - For Real!
De ontstaangeschiedenis van Ruben And The Jets is een bijzondere. In 1967 brengt Frank Zappa zijn beroemde elpee uit met de titel Cruising With Ruben And The Jets. Erop staan dertien homages aan de muziekstijl uit de jaren vijftig die Zappa zo liefheeft: doowop. Zij het met een bizarre ondertoon. Maar het timbre en de stijlkenmerken zijn onmiskenbaar. De naam van de werkelijk uitvoerenden - Frank Zappa & The Mothers Of Invention - staan slechts heel klein op de hoes vermeld. Discjockeys van de Amerikaanse radio denken dan ook aanvankelijk dat het hier een nieuwe doopopgroep betreft genaamd Ruben And The Jets en draaien het ene nummer na het andere. (Tot er iemand ontdekt dat Zappa erachter zit.) Het is een van Zappa's meest toegankelijke platen ooit en veel liedjes ervan zal hij tot lang in zijn carrire blijven spelen. In 1969 heft hij The Mothers op en begint hij nieuwe avonturen. Drie jaar later heeft hij veel tijd (want gekluisterd aan een rolstoel vanwege een val van het podium in Londen) en tijdens de vele studiosessies voor verschillende eigen platen zit hij in gesprek met gitarist Rubn Guevera en die is gek van de Amerikaans-Mexicaanse muziek die in die tijd populair is. Zappa stelt voor dat Guevera in contact komt met oud-Mother en saxofonist Jim 'Moterhead' Sherwood om dergelijke muziek te maken. Het trio weet een enthousiaste band bijeen te roepen met veel blazers. Ook Tony Duran is van de partij, die slidegitaar speelt op de Zappaplaten uit die tijd (Waka/Jawaka en The Grand Wazoo). Het resultaat is een aanstekelijke plaat vol pakkende deunen, soul, doowop, texmex, rock 'n' roll, noem maar op. Zappa produceert het album, schrijft het openingsnummer If I Could Only Be Your Love Again en speelt de gitaarsolo in Dedicated To The One I Love. Daarnaast veel composities van Guevera en enkele covers (John Gray, Chuck Berry). Het album verschijnt in 1973 en blijft helaas bijna onopgemerkt. Gelukkig komt er een remaster op cd uit in 1994 en die bemachtig ik op 9 december 1994. Sindsdien heel wat huisfeesten mee opgeleukt.
De ontstaangeschiedenis van Ruben And The Jets is een bijzondere. In 1967 brengt Frank Zappa zijn beroemde elpee uit met de titel Cruising With Ruben And The Jets. Erop staan dertien homages aan de muziekstijl uit de jaren vijftig die Zappa zo liefheeft: doowop. Zij het met een bizarre ondertoon. Maar het timbre en de stijlkenmerken zijn onmiskenbaar. De naam van de werkelijk uitvoerenden - Frank Zappa & The Mothers Of Invention - staan slechts heel klein op de hoes vermeld. Discjockeys van de Amerikaanse radio denken dan ook aanvankelijk dat het hier een nieuwe doopopgroep betreft genaamd Ruben And The Jets en draaien het ene nummer na het andere. (Tot er iemand ontdekt dat Zappa erachter zit.) Het is een van Zappa's meest toegankelijke platen ooit en veel liedjes ervan zal hij tot lang in zijn carrire blijven spelen. In 1969 heft hij The Mothers op en begint hij nieuwe avonturen. Drie jaar later heeft hij veel tijd (want gekluisterd aan een rolstoel vanwege een val van het podium in Londen) en tijdens de vele studiosessies voor verschillende eigen platen zit hij in gesprek met gitarist Rubn Guevera en die is gek van de Amerikaans-Mexicaanse muziek die in die tijd populair is. Zappa stelt voor dat Guevera in contact komt met oud-Mother en saxofonist Jim 'Moterhead' Sherwood om dergelijke muziek te maken. Het trio weet een enthousiaste band bijeen te roepen met veel blazers. Ook Tony Duran is van de partij, die slidegitaar speelt op de Zappaplaten uit die tijd (Waka/Jawaka en The Grand Wazoo). Het resultaat is een aanstekelijke plaat vol pakkende deunen, soul, doowop, texmex, rock 'n' roll, noem maar op. Zappa produceert het album, schrijft het openingsnummer If I Could Only Be Your Love Again en speelt de gitaarsolo in Dedicated To The One I Love. Daarnaast veel composities van Guevera en enkele covers (John Gray, Chuck Berry). Het album verschijnt in 1973 en blijft helaas bijna onopgemerkt. Gelukkig komt er een remaster op cd uit in 1994 en die bemachtig ik op 9 december 1994. Sindsdien heel wat huisfeesten mee opgeleukt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2016: Ruben And The Jets - Con Safos
Eind van datzelfde jaar 1973 komt de groep met een opvolger. Motorhead Sherwood maakt dan al geen deel meer uit van de band. Ook de heer Zappa heeft volledig zijn snor gedrukt; die was inmiddels volop in de weer met een van de beste ensembles uit zijn carrire. De meeste composities zijn van de hand van toetseneur Rubn de Guavara en gitaristen Tony Duran en Robert 'Frog' Camarena, aangevuld met een enkele cover. Qua stijl is het van hetzelfde laken een pak als de voorganger (soul, rock 'n' roll, rhythm & blues, prog, blues, texmex) en dus: feest. De remaster uit 1995 vind ik op 5 februari 1998.
Eind van datzelfde jaar 1973 komt de groep met een opvolger. Motorhead Sherwood maakt dan al geen deel meer uit van de band. Ook de heer Zappa heeft volledig zijn snor gedrukt; die was inmiddels volop in de weer met een van de beste ensembles uit zijn carrire. De meeste composities zijn van de hand van toetseneur Rubn de Guavara en gitaristen Tony Duran en Robert 'Frog' Camarena, aangevuld met een enkele cover. Qua stijl is het van hetzelfde laken een pak als de voorganger (soul, rock 'n' roll, rhythm & blues, prog, blues, texmex) en dus: feest. De remaster uit 1995 vind ik op 5 februari 1998.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2017: Jordan Rudess - The Road Home
Jordan Rudess is al jaren de toetsenist van Dream Theatre, maar hij kan echt goed spelen, hoor! Dit is een soloalbum uit 2007, dat ik kocht op 20 september 2007 vlak na het verschijnen ervan, want het is een eerbetoon aan de grote progbands uit de jaren zeventig. Rudess huurt een zooi beroemdheden uit het genre in (Rod Morgenstein, Kip Winger, Ron 'Bumblefoot' Thal, Neal Morse, Ed Wynne en meneer Steven Wilson) om de drummen, te bassen, te gitaren en te zingen. Slechts zes stukken op de plaat. De opener is Dance On A Volcano (Genesis) en daarna volgen Sound Chaser (Yes) en Just The Same (Gentle Giant. De arrangementen blijven dicht bij het origineel, maar de spelvreugde is groot en aanstekelijk. We krijgen ook nog een pianomedley waarin Rudess enkele 'klassieke' stukken van de prog verwerkt: Supper's Ready (Genesis), I Talk To The Wind (King Crimson), Soon en And You And I (Yes). Het zal duidelijk zijn wat Rudess' favorieten zijn. Piece of the π is eigen compositie voor solopiano en is gelukkig maar net drie minuten lang. De plaat sluit af met Tarkus. Nu moet je van heel goede huize komen wil je dit epische stuk van Emerson Lake & Palmer behoorlijk neerzetten en het lukt dhr. Rudess aardig. Ook aardig is de vocale bijdrage van Steven Wilson en de gitaarpartij van Bumblefoot. Alles bij elkander een heul acceptable plaat die ik met veel plezier weer eens terughoor.
Jordan Rudess is al jaren de toetsenist van Dream Theatre, maar hij kan echt goed spelen, hoor! Dit is een soloalbum uit 2007, dat ik kocht op 20 september 2007 vlak na het verschijnen ervan, want het is een eerbetoon aan de grote progbands uit de jaren zeventig. Rudess huurt een zooi beroemdheden uit het genre in (Rod Morgenstein, Kip Winger, Ron 'Bumblefoot' Thal, Neal Morse, Ed Wynne en meneer Steven Wilson) om de drummen, te bassen, te gitaren en te zingen. Slechts zes stukken op de plaat. De opener is Dance On A Volcano (Genesis) en daarna volgen Sound Chaser (Yes) en Just The Same (Gentle Giant. De arrangementen blijven dicht bij het origineel, maar de spelvreugde is groot en aanstekelijk. We krijgen ook nog een pianomedley waarin Rudess enkele 'klassieke' stukken van de prog verwerkt: Supper's Ready (Genesis), I Talk To The Wind (King Crimson), Soon en And You And I (Yes). Het zal duidelijk zijn wat Rudess' favorieten zijn. Piece of the π is eigen compositie voor solopiano en is gelukkig maar net drie minuten lang. De plaat sluit af met Tarkus. Nu moet je van heel goede huize komen wil je dit epische stuk van Emerson Lake & Palmer behoorlijk neerzetten en het lukt dhr. Rudess aardig. Ook aardig is de vocale bijdrage van Steven Wilson en de gitaarpartij van Bumblefoot. Alles bij elkander een heul acceptable plaat die ik met veel plezier weer eens terughoor.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2018: Todd Rundgren - Something/Anything?
Todd Rundgren heb ik ook veel te weinig. Ik heb alleen dit album. Zijn derde, uit 1973. Een dubbelaar die hij maakte onder invloed van ritalin en cannabis. Drie plaatkanten bestaan uit opnames die hij in z'n uppie maakte in de studio, alle instrumenten inspelend en alle partijen zingend. De vierde plaatkant is live opgenomen in de studio en de lijst van muzikanten is enorm lang: zo horen we de Brecker Brothers, Billy Mundi (oud-Zappabandlid), Rick Derringer, Stu Woods, Rick Vito en vele anderen. Rundgren zit nog in zijn 'mooie liedjes'-periode. De songs zijn toegankelijk en redelijk 'gewoon'. Een paar singles verschenen er en die waren nog succes vol ook. Na deze plaat is hij zelfverzekerd genoeg om meer het avontuur op te zoeken en zich te begaan aan experimenteel en progressief spul. Ik koop deze dubbelcd, een remaster uit 2011, op 28 november 2016 en ik moet hoog nodig meer spul van deze briljante muzikant, componist en producer in huis halen.
Todd Rundgren heb ik ook veel te weinig. Ik heb alleen dit album. Zijn derde, uit 1973. Een dubbelaar die hij maakte onder invloed van ritalin en cannabis. Drie plaatkanten bestaan uit opnames die hij in z'n uppie maakte in de studio, alle instrumenten inspelend en alle partijen zingend. De vierde plaatkant is live opgenomen in de studio en de lijst van muzikanten is enorm lang: zo horen we de Brecker Brothers, Billy Mundi (oud-Zappabandlid), Rick Derringer, Stu Woods, Rick Vito en vele anderen. Rundgren zit nog in zijn 'mooie liedjes'-periode. De songs zijn toegankelijk en redelijk 'gewoon'. Een paar singles verschenen er en die waren nog succes vol ook. Na deze plaat is hij zelfverzekerd genoeg om meer het avontuur op te zoeken en zich te begaan aan experimenteel en progressief spul. Ik koop deze dubbelcd, een remaster uit 2011, op 28 november 2016 en ik moet hoog nodig meer spul van deze briljante muzikant, componist en producer in huis halen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2019: Rush - 2112
Rijtje Rush. Al op de middelbare school (lees: eind jaren zeventig) wist ik van het bestaan van deze band. Klasgenoten hadden de vier letters groot op hun schooltas getekend. Het duurde tot december 1986 voordat ik een noot muziek van de Canadese groep hoorde. Ik had her en der wat gelezen en begreep dat de band live een sensatie was en dus kocht ik de dubbelelpee All The World's A Stage (uit 1977). Bij eerste beluistering vond ik het wat rauw maar wel interessant en een week later kocht ik die andere livedubbelaar Exit ... Stage Left. Kijk en die vond ik werkelijk grandioos! Beide elpees kwamen geregeld op de draaitafel terecht tot de cd's kwamen. Pas op 27 mei 2011 kocht ik het klassieke Rushalbum 2112. Het verscheen in 1976 (en veel ervan staat op All The World's A Stage) en veel fans vinden het d Rushplaat. Ik vind hem gaaf, maar houd toch meer van dat warmere geluid dat kwam met de toetsen en dan vooral de vier platen van 1977-1980. De eerste elpeekant is helemaal gevuld met het titelstuk, een getikt soort sciencefictionverhaal over goed en kwaad of weet ik ook veel. Dat gedweep met die teksten van drummer Neil Peart ook altijd; nou, ik snap 'r geen hl van en het interesseert me ook niet. Maar drmmen dat-ie kan! De muziek is complex met veel maat- en tempowisselingen en technisch is het allemaal reuzeknap, zeker als je bedenkt dat het hier gaat om slechts drie instrumenten en een stem. Die hoge krijsstem van bassist Geddy Lee moet je liggen en van het gitaarwerk sla ik als (slecht) toetsenist steil achterover. Op de tweede plaatkant vinden we vijf korte stukken waarvan ik A Passage To Bangkok en Something For Nothing het pakkendst vind. De chte Rushfan zal nog veel meer over deze plaat kunnen vertellen; voor mij is het een goed album en een mooie opmaat naar de volgende vier.
Rijtje Rush. Al op de middelbare school (lees: eind jaren zeventig) wist ik van het bestaan van deze band. Klasgenoten hadden de vier letters groot op hun schooltas getekend. Het duurde tot december 1986 voordat ik een noot muziek van de Canadese groep hoorde. Ik had her en der wat gelezen en begreep dat de band live een sensatie was en dus kocht ik de dubbelelpee All The World's A Stage (uit 1977). Bij eerste beluistering vond ik het wat rauw maar wel interessant en een week later kocht ik die andere livedubbelaar Exit ... Stage Left. Kijk en die vond ik werkelijk grandioos! Beide elpees kwamen geregeld op de draaitafel terecht tot de cd's kwamen. Pas op 27 mei 2011 kocht ik het klassieke Rushalbum 2112. Het verscheen in 1976 (en veel ervan staat op All The World's A Stage) en veel fans vinden het d Rushplaat. Ik vind hem gaaf, maar houd toch meer van dat warmere geluid dat kwam met de toetsen en dan vooral de vier platen van 1977-1980. De eerste elpeekant is helemaal gevuld met het titelstuk, een getikt soort sciencefictionverhaal over goed en kwaad of weet ik ook veel. Dat gedweep met die teksten van drummer Neil Peart ook altijd; nou, ik snap 'r geen hl van en het interesseert me ook niet. Maar drmmen dat-ie kan! De muziek is complex met veel maat- en tempowisselingen en technisch is het allemaal reuzeknap, zeker als je bedenkt dat het hier gaat om slechts drie instrumenten en een stem. Die hoge krijsstem van bassist Geddy Lee moet je liggen en van het gitaarwerk sla ik als (slecht) toetsenist steil achterover. Op de tweede plaatkant vinden we vijf korte stukken waarvan ik A Passage To Bangkok en Something For Nothing het pakkendst vind. De chte Rushfan zal nog veel meer over deze plaat kunnen vertellen; voor mij is het een goed album en een mooie opmaat naar de volgende vier.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2020: Rush - A Farewell To Kings
Hoor, nu wordt de muziek van Rush voor mij cht interessant. Zoals gezegd, de voorgaande vier studioplaten waren rauw en rocky, vooral doordat de band slechts gitaar, bas, drum en hoge stem inzette. Op A Farewell To Kings uit 1977 horen we bassist Geddy Lee ook toetsen bespelen. Er is meer nieuw instrumentarium te beluisteren: drummer Neil Peart heeft zijn drumstel uitgebreid met allerlei bellen en gongs en percussie en gitarist Alex Lifeson heeft een set Moog Taurus baspedalen voor z'n snufferd liggen. Zo'n set heeft Lee trouwens ook en of het allemaal nog niet genoeg is, gebruikt Lee een dubbelnekgitaar met daarin zowel bas als gitaar. Op het podium is het superhard werken voor het trio om alle partijen behoorlijk uit de verf te laten komen. Van dat alles is op de studioplaat niet zo veel te merken. De songs kenmerken zich door een wat toegankelijker geluid in vergelijking met de voorgangers. Langzaam is de band meer naar de wat symfonischer prog geschoven en die beweging zal zich de komende drie albums verder voortzetten. Op de plaat staan zes songs. De opener en gelijk titelsong klinken vertrouwd in de oren, maar daarna komt het meesterlijke Xanadu. Na een wat atmosferisch intro ontvouwt zich een progepic van jewelste met allerlei tempowisselingen, pakkende melodien en een uitermate aanstekelijke Mooglijn. Misschien wel een van de allerbeste Rushcomposities ooit. Op de tweede plaatkant nog vier stukken, waaronder de Rushklassieker Closer To The Heart, waarmee de band ook een kampvuurklapper op z'n naam zet. De afsluiter is het wat langere Cygnus X-1 Book I: The Voyage, dat later nog een fiks vervolg zou krijgen. Ik koop een remaster van het album (uit 1997) op 10 september 2004 en die zal ik vele malen door de kamer heen denderen. Prachtplaat!
Hoor, nu wordt de muziek van Rush voor mij cht interessant. Zoals gezegd, de voorgaande vier studioplaten waren rauw en rocky, vooral doordat de band slechts gitaar, bas, drum en hoge stem inzette. Op A Farewell To Kings uit 1977 horen we bassist Geddy Lee ook toetsen bespelen. Er is meer nieuw instrumentarium te beluisteren: drummer Neil Peart heeft zijn drumstel uitgebreid met allerlei bellen en gongs en percussie en gitarist Alex Lifeson heeft een set Moog Taurus baspedalen voor z'n snufferd liggen. Zo'n set heeft Lee trouwens ook en of het allemaal nog niet genoeg is, gebruikt Lee een dubbelnekgitaar met daarin zowel bas als gitaar. Op het podium is het superhard werken voor het trio om alle partijen behoorlijk uit de verf te laten komen. Van dat alles is op de studioplaat niet zo veel te merken. De songs kenmerken zich door een wat toegankelijker geluid in vergelijking met de voorgangers. Langzaam is de band meer naar de wat symfonischer prog geschoven en die beweging zal zich de komende drie albums verder voortzetten. Op de plaat staan zes songs. De opener en gelijk titelsong klinken vertrouwd in de oren, maar daarna komt het meesterlijke Xanadu. Na een wat atmosferisch intro ontvouwt zich een progepic van jewelste met allerlei tempowisselingen, pakkende melodien en een uitermate aanstekelijke Mooglijn. Misschien wel een van de allerbeste Rushcomposities ooit. Op de tweede plaatkant nog vier stukken, waaronder de Rushklassieker Closer To The Heart, waarmee de band ook een kampvuurklapper op z'n naam zet. De afsluiter is het wat langere Cygnus X-1 Book I: The Voyage, dat later nog een fiks vervolg zou krijgen. Ik koop een remaster van het album (uit 1997) op 10 september 2004 en die zal ik vele malen door de kamer heen denderen. Prachtplaat!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2021: Rush - A Farewell To Kings
Dit geweldige album van Rush viert z'n veertigste verjaardag in 2017. Ter gelegenheid daarvan verschijnt de plaat opnieuw in allerlei formaten. Ik laat die in eerste instantie aan mij voorbijgaan, maar op 16 mei 2022 ga ik voor de bijl. Ik heb een paar weken ervoor de Deluxe Edition, een set met daarin drie cd's besteld. Op het eerste plaatje staat het originele album in weergaloos goed geluid; op het tweede en derde plaatje horen we een concert dat is opgenomen op 20 februari 1978 in de Hammersmith Odeon in Londen. Het betreft een uitstekend concert, waarop het grootste deel van het album is te horen, samen met veel vroeger werk. Dat maakt dat het allemaal nog wat rauw klinkt. Niet erg; de afwisseling is er. Aan het eind van het derde plaatje krijgen we nog wat extra's: enkele andere bands hebben ieder een stuk van A Farewell To Kings opgenomen. Niet erg, maar nogal overbodig, want alle versies liggen zeer dicht bij de originelen. Zo heeft Dream Theatre gemeend om Xanadu te moeten vertolken en ondanks dat Geddy Lee ook een hoge stem heeft, vind ik het geitengemekker van gothoeheetieookweervandreamtheateroja James LaBrie afgrijselijk niet op z'n plek. De chte bonus is een vier minuten durend stukje, outtakes van geluidseffecten die Rush in de studio in 1977 maakte. Alles bij elkaar een mooie heruitgave; alleen al het opgepoetste album is de aanschaf dubbel en dwars waard.
Dit geweldige album van Rush viert z'n veertigste verjaardag in 2017. Ter gelegenheid daarvan verschijnt de plaat opnieuw in allerlei formaten. Ik laat die in eerste instantie aan mij voorbijgaan, maar op 16 mei 2022 ga ik voor de bijl. Ik heb een paar weken ervoor de Deluxe Edition, een set met daarin drie cd's besteld. Op het eerste plaatje staat het originele album in weergaloos goed geluid; op het tweede en derde plaatje horen we een concert dat is opgenomen op 20 februari 1978 in de Hammersmith Odeon in Londen. Het betreft een uitstekend concert, waarop het grootste deel van het album is te horen, samen met veel vroeger werk. Dat maakt dat het allemaal nog wat rauw klinkt. Niet erg; de afwisseling is er. Aan het eind van het derde plaatje krijgen we nog wat extra's: enkele andere bands hebben ieder een stuk van A Farewell To Kings opgenomen. Niet erg, maar nogal overbodig, want alle versies liggen zeer dicht bij de originelen. Zo heeft Dream Theatre gemeend om Xanadu te moeten vertolken en ondanks dat Geddy Lee ook een hoge stem heeft, vind ik het geitengemekker van gothoeheetieookweervandreamtheateroja James LaBrie afgrijselijk niet op z'n plek. De chte bonus is een vier minuten durend stukje, outtakes van geluidseffecten die Rush in de studio in 1977 maakte. Alles bij elkaar een mooie heruitgave; alleen al het opgepoetste album is de aanschaf dubbel en dwars waard.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2022: Rush - Hemispheres
De opvolger Hemispheres uit 1978 is zo mogelijk ng complexer. Slechts vier stukken staan erop. Het album begint met het plaatkantlange Cygnus X-1 Book II: Hemispheres, het vervolg op het stuk dat we op voorganger A Farewell To Kings hoorden. Het achttien minuten durende epos is opgedeeld in zes delen en ik moet eerlijk bekennen dat ik het in z'n geheel wat lastig te volgen vind. Bij vlagen is het zelfs mij te veel over de top; het beklijft niet en ik kan er geen enkele melodie van terughalen. Reteknap is het allemaal wel. Op kant twee wordt het gelukkig anders. Na het korte liedje Circumstances krijgen we The Trees, een maatschappijkritisch lied over bomen. Zeg het maar. Absolute hoogtepunt van de plaat is de lange instrumentale afsluiter Villa Strangiato, waarin in negenenhalve minuut twaalf verschillende delen, stijlen en atmosferen voorbijkomen. Wat mij betreft hoort dit stuk tot het beste wat Rush ooit gemaakt heeft. Alles bij elkaar is Hemispheres een redelijk album, waarop de band de stap naar instrumentalere bombast verder uitwerkt. Niet alles pakt even goed uit, maar het lijkt een noodzakelijke tussenstop voor de volgende twee platen. Ik kocht een remaster uit 1997 op 27 mei 2011.
De opvolger Hemispheres uit 1978 is zo mogelijk ng complexer. Slechts vier stukken staan erop. Het album begint met het plaatkantlange Cygnus X-1 Book II: Hemispheres, het vervolg op het stuk dat we op voorganger A Farewell To Kings hoorden. Het achttien minuten durende epos is opgedeeld in zes delen en ik moet eerlijk bekennen dat ik het in z'n geheel wat lastig te volgen vind. Bij vlagen is het zelfs mij te veel over de top; het beklijft niet en ik kan er geen enkele melodie van terughalen. Reteknap is het allemaal wel. Op kant twee wordt het gelukkig anders. Na het korte liedje Circumstances krijgen we The Trees, een maatschappijkritisch lied over bomen. Zeg het maar. Absolute hoogtepunt van de plaat is de lange instrumentale afsluiter Villa Strangiato, waarin in negenenhalve minuut twaalf verschillende delen, stijlen en atmosferen voorbijkomen. Wat mij betreft hoort dit stuk tot het beste wat Rush ooit gemaakt heeft. Alles bij elkaar is Hemispheres een redelijk album, waarop de band de stap naar instrumentalere bombast verder uitwerkt. Niet alles pakt even goed uit, maar het lijkt een noodzakelijke tussenstop voor de volgende twee platen. Ik kocht een remaster uit 1997 op 27 mei 2011.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2023: Rush - Hemispheres
Ook Hemispheres krijgt een 40th Anniversary heruitgave en wel in 2018 (goh). Ik koop de Deluxe Edition op 3 december 2018 als hij net uit is. Niet alleen is het geluid grandioos goed opgepoetst, ook zit er een tweede cd bij met daarop het complete concert dat Rush op 4 juni 1979 gaf op het Pinkpopfestival! Het is een kort optreden, met daarin een dwarsdoorsnede van het beste van de band op dat moment. Na opener A Passage To Bangkok gelijk Xanadu en daarna The Trees en Closer To The Heart. Dan volgt het schitterende La Villa Strangiato en zijn we alweer toe aan de afsluiters In The Mood, de onvermijdelijke drumsolo en 'toegift' Something For Nothing. Dan is er nog voldoende ruimte op de cd voor een extraatje: de complete 2112 van 20 november 1978, opgenomen ergens in Arizona. U begrijpt: mooie en charmante heruitgave. Schappelijk geprijsd.
Ook Hemispheres krijgt een 40th Anniversary heruitgave en wel in 2018 (goh). Ik koop de Deluxe Edition op 3 december 2018 als hij net uit is. Niet alleen is het geluid grandioos goed opgepoetst, ook zit er een tweede cd bij met daarop het complete concert dat Rush op 4 juni 1979 gaf op het Pinkpopfestival! Het is een kort optreden, met daarin een dwarsdoorsnede van het beste van de band op dat moment. Na opener A Passage To Bangkok gelijk Xanadu en daarna The Trees en Closer To The Heart. Dan volgt het schitterende La Villa Strangiato en zijn we alweer toe aan de afsluiters In The Mood, de onvermijdelijke drumsolo en 'toegift' Something For Nothing. Dan is er nog voldoende ruimte op de cd voor een extraatje: de complete 2112 van 20 november 1978, opgenomen ergens in Arizona. U begrijpt: mooie en charmante heruitgave. Schappelijk geprijsd.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Pinkpop 1979 was mijn eerste ervaring met dit festival, toen was ik 15 jaar. Deze groep samen met Dire Straits maakte destijds veel indruk, Rush ben ik sindsdien altijd blijven volgen tot zo eind jaren '80quote:
Hier de oorspronkelijk opname.
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
bazbo cd2024: Rush - Permanent Waves
Permanent Waves (1980) gaat enerzijds een stap verder en anderzijds een stapje terug. Rush bouwt het symfonische geluid met de toetsenpartijen verder uit, maar houdt het bij redelijk compacte composities/songs. Bij eerste beluistering lijkt het allemaal wat gemakkelijker in het gehoor liggend, maar schijn bedriegt, want de complexiteit is wel degelijk aanwezig. Ik vermoed dat de band - mede onder druk van de platenmaatschappij - een wat radiovriendelijker album wilde maken. De eerste plaatkant is gelijk fenomenaal, met opener The Spirit Of Radio, het ogenschijnlijk simpele Freewill en het grandioze Jacob's Ladder (een van mijn vier favoriete Rushstukken). Probeer het ritme van Freewill en Jacob's Ladder eens mee te tikken en u begrijpt dat maatsoorten nog vreemder kunnen zijn dan je ooit had bedacht. Op de tweede plaatkant staan in mijn oren drie iets minder pakkende werken, maar ook deze vallen zeker niet tegen: Entre Nous en Different Strings zijn gewoon alleraardigste songs en Natural Science is dan weer een wat langer en complexer stuk. Alles bij elkaar vind ik dit een zeer genietbaar album, een van de hoogtepunten in het Rushoeuvre. Ik koop een remaster uit 1987 op 10 september 2004. Laat, h?
Permanent Waves (1980) gaat enerzijds een stap verder en anderzijds een stapje terug. Rush bouwt het symfonische geluid met de toetsenpartijen verder uit, maar houdt het bij redelijk compacte composities/songs. Bij eerste beluistering lijkt het allemaal wat gemakkelijker in het gehoor liggend, maar schijn bedriegt, want de complexiteit is wel degelijk aanwezig. Ik vermoed dat de band - mede onder druk van de platenmaatschappij - een wat radiovriendelijker album wilde maken. De eerste plaatkant is gelijk fenomenaal, met opener The Spirit Of Radio, het ogenschijnlijk simpele Freewill en het grandioze Jacob's Ladder (een van mijn vier favoriete Rushstukken). Probeer het ritme van Freewill en Jacob's Ladder eens mee te tikken en u begrijpt dat maatsoorten nog vreemder kunnen zijn dan je ooit had bedacht. Op de tweede plaatkant staan in mijn oren drie iets minder pakkende werken, maar ook deze vallen zeker niet tegen: Entre Nous en Different Strings zijn gewoon alleraardigste songs en Natural Science is dan weer een wat langer en complexer stuk. Alles bij elkaar vind ik dit een zeer genietbaar album, een van de hoogtepunten in het Rushoeuvre. Ik koop een remaster uit 1987 op 10 september 2004. Laat, h?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2025: Rush - Permanent Waves
U begrijpt: ook van Permanent Waves verscheen een mooie 40th Anniversary Deluxe Edition. In 2020 om precies te zijn. Ik koop de dubbelcd op 10 mei 2022. Behalve een perfect klinkende remaster van het originele album vinden we in de set een tweede cd met daarop opnamen van verschillende concerten uit de tour van 1980, vooral uit Manchester en Londen en een enkel stuk uit Missouri. Uit de oude doos klinken openers Beneath Between & Behind en By-Tor And The Snow Dog, gevolgd door Xanadu en driekwart van Permanent Waves en Hemispheres. Geluid is zeer acceptabel. U begrijpt: de cd met de remaster uit 1997 kan ik ergens heel ver weg achter op een plank verstoppen.
U begrijpt: ook van Permanent Waves verscheen een mooie 40th Anniversary Deluxe Edition. In 2020 om precies te zijn. Ik koop de dubbelcd op 10 mei 2022. Behalve een perfect klinkende remaster van het originele album vinden we in de set een tweede cd met daarop opnamen van verschillende concerten uit de tour van 1980, vooral uit Manchester en Londen en een enkel stuk uit Missouri. Uit de oude doos klinken openers Beneath Between & Behind en By-Tor And The Snow Dog, gevolgd door Xanadu en driekwart van Permanent Waves en Hemispheres. Geluid is zeer acceptabel. U begrijpt: de cd met de remaster uit 1997 kan ik ergens heel ver weg achter op een plank verstoppen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Debuut album van deze Britse prog band uit 1983. Staat als een huis en klinkt als een klok.
IQ - Tales from the lush attic
IQ - Tales from the lush attic
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Kunstzinnige kwaliteits prog met een grote K uit 1985, doet absoluut niet onder aan de gevestigde (prog/sympho) orde uit die tijd.
IQ - the wake
IQ - the wake
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Ha -Hakuna- jij gaat ook je hele platenkast draaien?
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Als het goed is wel en dan zullen er hier nog heel wat topics vollopen.quote:
Ha -Hakuna- jij gaat ook je hele platenkast draaien?
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Debuut album van ex Genesis gitarist
Steve Hackett - Voyage of the acolyte
Zijn magnum opus.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Voyage_of_the_acolyte
Steve Hackett - Voyage of the acolyte
Zijn magnum opus.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Voyage_of_the_acolyte
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Wat is de volgorde in je kast en heb je een foto voor in de openingspost 
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Tangerine Dream Poland the Warsaw concert.
Een van hun diverse live albums.
Een van hun diverse live albums.
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Tangerine Dream live- Encore 1977
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Een van de betere Yes albums uit de vroege jaren '70
Waren nog eens tijden dat nummers nog eens hele plaat zijdes in beslag namen.
Yes - Tales from topographic oceans 1972
En zo klinkt het.
Waren nog eens tijden dat nummers nog eens hele plaat zijdes in beslag namen.
Yes - Tales from topographic oceans 1972
En zo klinkt het.
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
draai jij je platen versneld af? of verzamel je je luistwrbeurten om ze achter elkaar te zetten.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Hier de twee andere klassiekers er achteraan. In de CD wisselaar.
Yes- Fragile 1971
Yes- Close tot the edge 1972
Yes- Fragile 1971
Yes- Close tot the edge 1972
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Zet gemiddeld een stuk of tien Cds per dag klaar die ik dan gedurende de dag en nacht tussendoor ga beluisteren, zo krijg ik door de tijd heen toch wel de collectie heen.quote:
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
bazbo cd2026: Rush - Moving Pictures
Rush ligt op ramkoers. In 1981 volgt Moving Pictures, een van hun succesvolste en in mijn oren beste platen. Ondanks dat het toegankelijk en misschien zelfs radiovriendelijk klinkt, is dit zeer complexe zooi. De plaat opent met een van de populairste Rushstukken Tom Sawyer. De Moog is nu echt helemaal gentegreerd in het Rushgeluid. Het lijkt een simpele deun, maar vergis je niet: het begint in 4/4, maar de instrumentale stukjes zijn in 7/8. Dergelijke grappen zullen tijdens het hele album opduiken. Red Barchetta is ook al zo'n pakkend stuk en dan komt het grandioze YYZ, een complex instrumentaaltje dat ik van voor naar achter moet meebrullen. Ik niet alleen: tijdens concerten doet het gansche publiek het doorgaans. Daarna volgen nog vier sterke, maar in mijn oren iets minder pakkende stukken. Met dit zeer goede album gaat de band uitgebreid touren en die tournee is eveneens zeer succesvol. In de eerste helft van 2022 verschijnt een 40th Anniversary Deluxe Edition van de plaat, met een mooie remaster en twee extra cd's met daarop een compleet concert uit 1981. Helaas ben ik net te laat met de wens tot aankoop: hij is al niet meer verkrijgbaar. Het betekent dat ik mijn remaster uit 1997, die ik koop op 10 september 2004 nog niet kan verstoppen ergens ver weg achter op een plank.
Rush ligt op ramkoers. In 1981 volgt Moving Pictures, een van hun succesvolste en in mijn oren beste platen. Ondanks dat het toegankelijk en misschien zelfs radiovriendelijk klinkt, is dit zeer complexe zooi. De plaat opent met een van de populairste Rushstukken Tom Sawyer. De Moog is nu echt helemaal gentegreerd in het Rushgeluid. Het lijkt een simpele deun, maar vergis je niet: het begint in 4/4, maar de instrumentale stukjes zijn in 7/8. Dergelijke grappen zullen tijdens het hele album opduiken. Red Barchetta is ook al zo'n pakkend stuk en dan komt het grandioze YYZ, een complex instrumentaaltje dat ik van voor naar achter moet meebrullen. Ik niet alleen: tijdens concerten doet het gansche publiek het doorgaans. Daarna volgen nog vier sterke, maar in mijn oren iets minder pakkende stukken. Met dit zeer goede album gaat de band uitgebreid touren en die tournee is eveneens zeer succesvol. In de eerste helft van 2022 verschijnt een 40th Anniversary Deluxe Edition van de plaat, met een mooie remaster en twee extra cd's met daarop een compleet concert uit 1981. Helaas ben ik net te laat met de wens tot aankoop: hij is al niet meer verkrijgbaar. Het betekent dat ik mijn remaster uit 1997, die ik koop op 10 september 2004 nog niet kan verstoppen ergens ver weg achter op een plank.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Volgens mij heb ik die CD twee keer staan , leuk detail is dat de eerste 2 CD releases (uit 1983 Green Arrow CD en eerste Mercury ''84 CD) een fout in de persing hebben. Staat ook wel bekend als de ''first beat missing in track one'' Bij latere CD versie's zo vanaf 1986 is dat hersteld (matrixnummer 03 # of hoger) Of als je de juiste versie wilt hebben de Japanse Epic CD uit 1988. De enige versie die het zelfde klinkt als de plaat (eindmix). Latere remasters die hier worden besproken hebben ze vaak in de eindmix wijzigingen doorgevoerd, iets met rechten kwestie te maken.quote:
bazbo cd2026: Rush - Moving Pictures
[ afbeelding ]
Rush ligt op ramkoers. In 1981 volgt Moving Pictures, een van hun succesvolste en in mijn oren beste platen. Ondanks dat het toegankelijk en misschien zelfs radiovriendelijk klinkt, is dit zeer complexe zooi. De plaat opent met een van de populairste Rushstukken Tom Sawyer.
Heb de nacht met dit prog spul doorgekomen.
Tempest - Tempest 1973 (UK prog)
Met oa Allan Holdsworth en Jon Hiseman (ex Colusseum II
En een oude Hollandse prog meester.
Supersister - Present from nancy 1970
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Een gekleurd King Crimson drieluikje uit de jaren '80. Met een beetje Talking Heads invloeden.
King Crimson - Discipline 1981
King Crimson - Beat 1982
King Crimson - Three of a Perfect Pair 1984
King Crimson - Discipline 1981
King Crimson - Beat 1982
King Crimson - Three of a Perfect Pair 1984
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Holdsworth is heaven.quote:
[..]
Volgens mij heb ik die CD twee keer staan , leuk detail is dat de eerste 2 CD releases (uit 1983 Green Arrow CD en eerste Mercury ''84 CD) een fout in de persing hebben. Staat ook wel bekend als de ''first beat missing in track one'' Bij latere CD versie's zo vanaf 1986 is dat hersteld (matrixnummer 03 # of hoger) Of als je de juiste versie wilt hebben de Japanse Epic CD uit 1988. De enige versie die het zelfde klinkt als de plaat (eindmix). Latere remasters die hier worden besproken hebben ze vaak in de eindmix wijzigingen doorgevoerd, iets met rechten kwestie te maken.
Heb de nacht met dit prog spul doorgekomen.
Tempest - Tempest 1973 (UK prog)
Met oa Allan Holdsworth en Jon Hiseman (ex Colusseum II
[ afbeelding ]
En een oude Hollandse prog meester.
Supersister - Present from nancy 1970
[ afbeelding ]
Supersister komt hier straks.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2027: Rush - Exit ... Stage Left
Nou, dit is 'm dan. Mijn favoriete Rushplaat. Zoals eerder gemeld: ik kocht mijn dubbelelpee in december 1986. Pas op 7 maart 2011, dus vijfentwintig jaar later, schaf ik een cd-versie aan, een remaster uit 1997. Op de plaat staan liveopnamen uit juni 1980 en februari 1981 tijdens tours van respectievelijk de Permanent Waves en Moving Pictures albums. Alle, werkelijk alle goede stukken van deze twee platen plus de twee voorgangers komen voorbij. Je hrt hoe hard de band moet werken: Neil Peart op zijn spectaculair uitgebreide drumstel, Geddy Lee op zijn dubbelhalsbasgitaar, Moogkeyboards en Tauruspedalen, en Alex Lifeson op zijn gitaren en baspedalen. Met het grootste gemak lijkt het trio de bijzonder complexe stukken te vertolken. Tussen de ingewikkelde passages door is er ruimte voor rustiger stukjes, zoals het bijna akoestische gitaarstukje Broon's Bane of het kampvuurlied Closer To The Heart (waarin een kinderkoortje komt opdraven). En natuurlijk zijn er de meebrullers The Spirit Of Radio en Tom Sawyer en de waanzinnige gitaarsolo in Freewill. Wat mij betreft zijn de hoogtepunten de vier stukken die ieder aan het einde van de vier plaatkanten te horen zijn: YYZ, Jacob's Ladder, Xanadu en La Villa Strangiato. Fenomenaal. Zoals ik al zei: dit is mijn favoriete Rushplaat.
Nou, dit is 'm dan. Mijn favoriete Rushplaat. Zoals eerder gemeld: ik kocht mijn dubbelelpee in december 1986. Pas op 7 maart 2011, dus vijfentwintig jaar later, schaf ik een cd-versie aan, een remaster uit 1997. Op de plaat staan liveopnamen uit juni 1980 en februari 1981 tijdens tours van respectievelijk de Permanent Waves en Moving Pictures albums. Alle, werkelijk alle goede stukken van deze twee platen plus de twee voorgangers komen voorbij. Je hrt hoe hard de band moet werken: Neil Peart op zijn spectaculair uitgebreide drumstel, Geddy Lee op zijn dubbelhalsbasgitaar, Moogkeyboards en Tauruspedalen, en Alex Lifeson op zijn gitaren en baspedalen. Met het grootste gemak lijkt het trio de bijzonder complexe stukken te vertolken. Tussen de ingewikkelde passages door is er ruimte voor rustiger stukjes, zoals het bijna akoestische gitaarstukje Broon's Bane of het kampvuurlied Closer To The Heart (waarin een kinderkoortje komt opdraven). En natuurlijk zijn er de meebrullers The Spirit Of Radio en Tom Sawyer en de waanzinnige gitaarsolo in Freewill. Wat mij betreft zijn de hoogtepunten de vier stukken die ieder aan het einde van de vier plaatkanten te horen zijn: YYZ, Jacob's Ladder, Xanadu en La Villa Strangiato. Fenomenaal. Zoals ik al zei: dit is mijn favoriete Rushplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Dat is ook een van mijn favoriete live platen van deze band (trouwens hun tweede live plaat) Ik kocht deze dubbelaar (LP) ergens zo begin jaren '80 Vroom & Dreesman (V&D prijs destijds was 34,95 guldens) Op CD kocht ik dit album ergens in 1986, eerste CD persing op Vertigo (Atomic label) CD prijs was destijds ongeveer 45 guldens.quote:
bazbo cd2027: Rush - Exit ... Stage Left
[ afbeelding ]
Nou, dit is 'm dan. Mijn favoriete Rushplaat.
Met dit album sloot Rush een (prog) periode af en maakte ze een nieuwe frisse start, was dan ook vanaf 1981 duidelijk te horen is. De vervolg albums klinken dan wat melodieuzer.
Deze hebben de afgelopen nacht gedraaid.
Roger Glover - Elements 1978 (Jazzrock/ Prog) Ex Deep Purple en Rainbow
Destijds drie keer gedraaid op de late Lp show (Hilversum III) door Win V Putten, op plaat was deze alleen uitgebracht in Frankrijk en Engeland. In 1990 kocht ik de Japanse Cd versie, die inmiddels ook alweer out of print . Even in Japan.
Jon Lord - Before i forget 1982 (Symphonische rock) Ex Deep Purple
Mike Rutherford - Smallcreep's day 1979 (Symphonische rock) Ex Genesis.
Leuk detail uit Wikipedia....
At the End of the Day was een tijdlang de eindtune van de LP en CD Show / CD Show van de TROS gepresenteerd door Wim van Putten.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Smallcreep%27s_Day
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
bazbo cd2029: Big Big Train - Summer Shall Not Fade
Een van de huidige beste progbands (in mijn oren dan, h) staat op 13 juli 2018 op het festival Night Of The Prog in Loreley. Oei, ik wil er graag bij zijn, want niet alleen BBT, maar ook Sea Within (zie binnenkort) speelt er en zo nog wat bands en artiesten die ik niet wil missen. Helaas ben ik dat weekend op een ander festival in (Noordoost-) Duitschland. Gelukkig verschijnt vorige maand deze mooie set, met daarop het complete concert op cd n (gefilmd) op bluray. Over het gebodene kan ik alleen maar positief zijn: wat en hoe de band speelt is bijzonder sterk; alle acht (!) muzikanten n de bijkomende vijfkoppige brass-sectie komen uitstekend uit de verf. De spelvreugde spat ervan af. Op de setlijst de hoogtepunten uit het ondertussen indrukwekkende BBT-repertoire en wat mij betreft is de absolute klapper A Meadhall In Winter, maar daarmee doe ik de andere prachtstukken te kort. Ik koop de set op 10 november 2011 en onlangs zag ik de bluray. Het optreden is schitterend in beeld gebracht. Voorman David Longdon is terecht de blikvanger en ik zal bekennen dat ik geregeld met een brok in mijn keel naar hem zat te kijken en te luisteren. Eigenlijk niet vreemd als je weet dat hij een jaar geleden na een ongelukkig ongeval overleed.
Nog bijna niets te vinden van deze set op YT, behalve:
Een van de huidige beste progbands (in mijn oren dan, h) staat op 13 juli 2018 op het festival Night Of The Prog in Loreley. Oei, ik wil er graag bij zijn, want niet alleen BBT, maar ook Sea Within (zie binnenkort) speelt er en zo nog wat bands en artiesten die ik niet wil missen. Helaas ben ik dat weekend op een ander festival in (Noordoost-) Duitschland. Gelukkig verschijnt vorige maand deze mooie set, met daarop het complete concert op cd n (gefilmd) op bluray. Over het gebodene kan ik alleen maar positief zijn: wat en hoe de band speelt is bijzonder sterk; alle acht (!) muzikanten n de bijkomende vijfkoppige brass-sectie komen uitstekend uit de verf. De spelvreugde spat ervan af. Op de setlijst de hoogtepunten uit het ondertussen indrukwekkende BBT-repertoire en wat mij betreft is de absolute klapper A Meadhall In Winter, maar daarmee doe ik de andere prachtstukken te kort. Ik koop de set op 10 november 2011 en onlangs zag ik de bluray. Het optreden is schitterend in beeld gebracht. Voorman David Longdon is terecht de blikvanger en ik zal bekennen dat ik geregeld met een brok in mijn keel naar hem zat te kijken en te luisteren. Eigenlijk niet vreemd als je weet dat hij een jaar geleden na een ongelukkig ongeval overleed.
Nog bijna niets te vinden van deze set op YT, behalve:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2028: Rush - Time Machine - Live in Cleveland
Na Exit ... Stage Left slaat Rush nieuwe wegen in. Wegen die ik niet heb gevolgd. Af en toe hoorde ik wel eens iets en dan vond ik het goed, maar het was zelden iets waarvan ik dacht: kippenvel en hebben. Toch koop ik op 31 maart 2015 deze dubbelcd, een verslag van een concert op 15 april 2011 in Cleveland. Het is ook op film gezet, meen ik, maar die film heb ik nooit gezien. Uitstekend concert, goede afwisseling in later en ouder werk, met als hoogtepunt een uitvoering van de gehele plaat Moving Pictures die op dat moment z'n dertigste verjaardag vierde. Aardige andere arrangementen van de klassieke Rushstukken, waardoor je niet voor de zoveelste maal naar eenzelfde uitvoering zit te luisteren. Ik moet bekennen dat ik dit na aanschaf een keer of wat heb beluisterd en daarna is het de kast in gegaan en na een jaar of zes haal ik het er nu weer eens uit. Wat me - na het beluisteren van al mijn Rushplaten de afgelopen week - opvalt, is vooral hoe zeer de stem van Geddy Lee is veranderd; hij haalt dat hoge van vroeger niet meer, maar het klinkt nu warmer en eigenlijk helemaal niet verkeerd. Einde Rushrijtje.
Na Exit ... Stage Left slaat Rush nieuwe wegen in. Wegen die ik niet heb gevolgd. Af en toe hoorde ik wel eens iets en dan vond ik het goed, maar het was zelden iets waarvan ik dacht: kippenvel en hebben. Toch koop ik op 31 maart 2015 deze dubbelcd, een verslag van een concert op 15 april 2011 in Cleveland. Het is ook op film gezet, meen ik, maar die film heb ik nooit gezien. Uitstekend concert, goede afwisseling in later en ouder werk, met als hoogtepunt een uitvoering van de gehele plaat Moving Pictures die op dat moment z'n dertigste verjaardag vierde. Aardige andere arrangementen van de klassieke Rushstukken, waardoor je niet voor de zoveelste maal naar eenzelfde uitvoering zit te luisteren. Ik moet bekennen dat ik dit na aanschaf een keer of wat heb beluisterd en daarna is het de kast in gegaan en na een jaar of zes haal ik het er nu weer eens uit. Wat me - na het beluisteren van al mijn Rushplaten de afgelopen week - opvalt, is vooral hoe zeer de stem van Geddy Lee is veranderd; hij haalt dat hoge van vroeger niet meer, maar het klinkt nu warmer en eigenlijk helemaal niet verkeerd. Einde Rushrijtje.
![Rush ~ The Spirit of Radio ~ Time Machine - Live in Cleveland [HD 1080p] [CC] 2011](https://i.ytimg.com/vi/wCfyqF7euLk/0.jpg)
![Rush ~ Marathon ~ Time Machine - Live in Cleveland [HD 1080p] [CC] 2011](https://i.ytimg.com/vi/AvcTk47TvH8/0.jpg)
![Rush ~ YYZ ~ Time Machine - Live in Cleveland [HD 1080p] [CC] 2011](https://i.ytimg.com/vi/i475vyYY_JA/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2030: Thierry Eliez - Emerson Enigma
Ik kende die hele Thierry Eliez ook niet tot 2017, maar daarvoor was het al een succesvol Frans (klassiek en jazz-)pianist. Vorig jaar sloot hij zich aan bij Magma en op het meest recente album van die band, Krthl, staat zelfs een compositie van hem. Maar ik hoorde voor het eerst van hem in het voorjaar van 2017, toen zijn naam stond bij de speciale gasten tijdens een herdenkingsconcert ter ere van Keith Emerson in de Symphony Hall in Birmingham. Trouwe lezertjes weten ondertussen dat Emerson een van mijn absolute muziekhelden is. Hij werd bekend met The Nice en wereldberoemd met Emerson Lake & Palmer. Sinds de jaren tachtig is de faam minder, maar actief bleef hij tot 11 maart 2016. Die dag maakte hij een eind aan zijn leven. Ik heb de man nooit in levenden lijve mogen zien en horen spelen en de laatste kans om maar ts van zijn werk live te kunnen meemaken greep ik. Op 28 juli zat ik in The Symphony Hall in Birmingham en luisterde de eerste helft naar een groots orkest en gasten als Rick Wakeman, Marc Bonilla, Rachel Flowers en kleinzoon Ethan Emerson. Na de pauze kregen we de Britse ELP-coverband Noddy's Puncture en ... Thierry Eliez. De Fransman speelde solopianoversies van Trilogy n de complete en tot in het kleinste detail perfect Piano Improvisations zoals die te horen zijn op het livealbum Welcome Back My Friends. Emerson is een grote inspiratiebron voor Eliez. De afgelopen jaren doet Eliez het nog eens dunnetjes over. Niet alleen toert hij de wereld over met een klein ensemble om het werk van Emerson te vertolken, ook duikt hij de studio in en nog geen maand geleden verschijnt Emerson Enigma, dat ik gelijk bestelde. Ik heb hem sinds 31 oktober 2022 in huis. Veel haal ik hem niet uit de speler, want wt een plaat is het. Dit keer kiest Eliez niet voor minutieuze kopien van het origineel, maar leeft hij zich uit in de arrangementen. De piano blijft het hoofdbestanddeel, maar daarnaast zet hij een strijkkwartet en een zangeres in. Eliez zingt zelf ook niet onverdienstelijk. Maar de nadruk ligt op het instrumentale werk. Er staan drie suites op het album, aangevuld met enkele losse stukken. Zo opent de plaat met de Tarkus Enigma suite, waarin niet alleen veel van Tarkus is te horen, maar ook van The Endless Enigma en zelfs een stukje van het laatste deel van Pictures At An Exhibition, de compositie van Modeste Moussorgsky waar Emerson zo gek van was. Knife Edge is dan vocaal en daarachteraan komen de Brain Variations, een suite van delen van de plaat Brain Salad Surgery en daarin is dan opvallend dat Eliez het malle Benny The Bouncer vertolkt. Take A Pebble is een wonderbaarlijk schoon pianostuk (waarin delen van die Piano Improvisations) en hierin laat Eliez horen dat hij die typische Emersonpianoklank griezelig goed weet te benaderen. Het complexe Trilogy krijgt een volledig strijkkwartet-arrangement en is een van de hoogtepunten van het album. De plaat sluit af met Suite no. 3 Chorale, een bijzonder medley waarin een deel van de Five Bridges Suite (van The Nice), een flard uit Emersons Piano Concerto No. 1 n de coda van Aquatarkus. Alles bij elkaar is dit een grandioos album voor de Emersonliefhebber en voor iedereen die houdt van avontuurlijke muziek.
En hier een (slechte) foto die ik maakte op 28 juli 2017 in de Symphony Hall in Birmingham, UK:
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-11-2022 20:24:59 ]
Ik kende die hele Thierry Eliez ook niet tot 2017, maar daarvoor was het al een succesvol Frans (klassiek en jazz-)pianist. Vorig jaar sloot hij zich aan bij Magma en op het meest recente album van die band, Krthl, staat zelfs een compositie van hem. Maar ik hoorde voor het eerst van hem in het voorjaar van 2017, toen zijn naam stond bij de speciale gasten tijdens een herdenkingsconcert ter ere van Keith Emerson in de Symphony Hall in Birmingham. Trouwe lezertjes weten ondertussen dat Emerson een van mijn absolute muziekhelden is. Hij werd bekend met The Nice en wereldberoemd met Emerson Lake & Palmer. Sinds de jaren tachtig is de faam minder, maar actief bleef hij tot 11 maart 2016. Die dag maakte hij een eind aan zijn leven. Ik heb de man nooit in levenden lijve mogen zien en horen spelen en de laatste kans om maar ts van zijn werk live te kunnen meemaken greep ik. Op 28 juli zat ik in The Symphony Hall in Birmingham en luisterde de eerste helft naar een groots orkest en gasten als Rick Wakeman, Marc Bonilla, Rachel Flowers en kleinzoon Ethan Emerson. Na de pauze kregen we de Britse ELP-coverband Noddy's Puncture en ... Thierry Eliez. De Fransman speelde solopianoversies van Trilogy n de complete en tot in het kleinste detail perfect Piano Improvisations zoals die te horen zijn op het livealbum Welcome Back My Friends. Emerson is een grote inspiratiebron voor Eliez. De afgelopen jaren doet Eliez het nog eens dunnetjes over. Niet alleen toert hij de wereld over met een klein ensemble om het werk van Emerson te vertolken, ook duikt hij de studio in en nog geen maand geleden verschijnt Emerson Enigma, dat ik gelijk bestelde. Ik heb hem sinds 31 oktober 2022 in huis. Veel haal ik hem niet uit de speler, want wt een plaat is het. Dit keer kiest Eliez niet voor minutieuze kopien van het origineel, maar leeft hij zich uit in de arrangementen. De piano blijft het hoofdbestanddeel, maar daarnaast zet hij een strijkkwartet en een zangeres in. Eliez zingt zelf ook niet onverdienstelijk. Maar de nadruk ligt op het instrumentale werk. Er staan drie suites op het album, aangevuld met enkele losse stukken. Zo opent de plaat met de Tarkus Enigma suite, waarin niet alleen veel van Tarkus is te horen, maar ook van The Endless Enigma en zelfs een stukje van het laatste deel van Pictures At An Exhibition, de compositie van Modeste Moussorgsky waar Emerson zo gek van was. Knife Edge is dan vocaal en daarachteraan komen de Brain Variations, een suite van delen van de plaat Brain Salad Surgery en daarin is dan opvallend dat Eliez het malle Benny The Bouncer vertolkt. Take A Pebble is een wonderbaarlijk schoon pianostuk (waarin delen van die Piano Improvisations) en hierin laat Eliez horen dat hij die typische Emersonpianoklank griezelig goed weet te benaderen. Het complexe Trilogy krijgt een volledig strijkkwartet-arrangement en is een van de hoogtepunten van het album. De plaat sluit af met Suite no. 3 Chorale, een bijzonder medley waarin een deel van de Five Bridges Suite (van The Nice), een flard uit Emersons Piano Concerto No. 1 n de coda van Aquatarkus. Alles bij elkaar is dit een grandioos album voor de Emersonliefhebber en voor iedereen die houdt van avontuurlijke muziek.
En hier een (slechte) foto die ik maakte op 28 juli 2017 in de Symphony Hall in Birmingham, UK:
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-11-2022 20:24:59 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2031: Heilung - ᚠᚢᚦᚨ (Futha)
Dit is het tweede studioalbum van Heilung en het verscheen in 2019. Ik wist het te bemachtigen op 6 oktober 2022, nadat ik eerst het onlangs uitgebrachte derde studioalbum had aangeschaft. Daar waar op het derde album invloeden van over de hele wereld te horen zijn, daar beperkt dit tweede album zich tot de oude noordse tradities. Het is vooral ritmisch georinteerd, al klinken er ook hoorns en andere blaasinstrumenten. Van de informatie op de hoes word ik overigens niet veel wijzer; het is een rune-achtig schrift dat voor mij totaal onleesbaar is. De naargeestige bezweringen van Kai Uwe Faust zijn nadrukkelijk aanwezig, maar de ster is en blijft Maria Franz, die met haar stem de luisteraar weet te betoveren. Norupo was zelfs een single, maar de twee hoogtepunten bevinden zich helemaal aan het eind van de plaat: Elddansurin en het grandioze Hamrer Hippye. Dit is echt een schitterend album vol afwisseling, opzwepende ritmes en aanstekelijke kadanskoren. Meesterlijk.
Dit is het tweede studioalbum van Heilung en het verscheen in 2019. Ik wist het te bemachtigen op 6 oktober 2022, nadat ik eerst het onlangs uitgebrachte derde studioalbum had aangeschaft. Daar waar op het derde album invloeden van over de hele wereld te horen zijn, daar beperkt dit tweede album zich tot de oude noordse tradities. Het is vooral ritmisch georinteerd, al klinken er ook hoorns en andere blaasinstrumenten. Van de informatie op de hoes word ik overigens niet veel wijzer; het is een rune-achtig schrift dat voor mij totaal onleesbaar is. De naargeestige bezweringen van Kai Uwe Faust zijn nadrukkelijk aanwezig, maar de ster is en blijft Maria Franz, die met haar stem de luisteraar weet te betoveren. Norupo was zelfs een single, maar de twee hoogtepunten bevinden zich helemaal aan het eind van de plaat: Elddansurin en het grandioze Hamrer Hippye. Dit is echt een schitterend album vol afwisseling, opzwepende ritmes en aanstekelijke kadanskoren. Meesterlijk.
![Heilung Norupo [Official Music Video]](https://i.ytimg.com/vi/64CACoHNBEI/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2032: David Longdon - Door One
David Longdon overleed een jaar geleden, na een ongelukkige val in zijn huis. De componist, songschrijver, zanger en voorman van Big Big Train was op dat moment druk doende met het maken van een soloalbum. Het was bijna klaar, zodat het mogelijk was om het postuum uit te brengen. Dat gebeurde anderhalve maand geleden en ik kocht het op 18 oktober 2022. Verwacht geen prog. Op Door One staan krachtige popsongs met een geheel eigen karakter. Voor de opnames heeft hij een eigen band om zich heen verzameld en daarnaast krijgt hij hulp van enkele bekenden uit zijn omgeving: Jeremy Stacey op drums, toeteraar Theo Travis en bassist Greg Spawton. Het album opent met een stemming instrumentaal stuk, waarna Watch It Burn de eerste single is en een goed idee geeft van de stijl en de kwaliteit van de acht composities op de plaat. The Letting Go is de enige uitzondering; met tien minuten en de complexere opbouw is dit het enige werk dat we onder de prog kunnen classificeren. Afsluiter Love Is All vormt het emotionele slotakkoord van de carrire van een begenadigd muzikant.
David Longdon overleed een jaar geleden, na een ongelukkige val in zijn huis. De componist, songschrijver, zanger en voorman van Big Big Train was op dat moment druk doende met het maken van een soloalbum. Het was bijna klaar, zodat het mogelijk was om het postuum uit te brengen. Dat gebeurde anderhalve maand geleden en ik kocht het op 18 oktober 2022. Verwacht geen prog. Op Door One staan krachtige popsongs met een geheel eigen karakter. Voor de opnames heeft hij een eigen band om zich heen verzameld en daarnaast krijgt hij hulp van enkele bekenden uit zijn omgeving: Jeremy Stacey op drums, toeteraar Theo Travis en bassist Greg Spawton. Het album opent met een stemming instrumentaal stuk, waarna Watch It Burn de eerste single is en een goed idee geeft van de stijl en de kwaliteit van de acht composities op de plaat. The Letting Go is de enige uitzondering; met tien minuten en de complexere opbouw is dit het enige werk dat we onder de prog kunnen classificeren. Afsluiter Love Is All vormt het emotionele slotakkoord van de carrire van een begenadigd muzikant.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2033: Nits - Neon
Nieuwe Nits. Ouderwets onvoorstelbaar mooi. Ik koop de cd op 19 november 2022. Plaat is opnieuw ontstaan doordat Hofstede, Stips en Kloet in de studio aan het jammen en improviseren zijn geslagen en de flarden acceptabel materiaal hebben uitgebouwd tot liedjes met een kop en een staart. En met een verhaal erin, Zoals single The Ghost Ranch, bijvoorbeeld. Of de single Beromnster. Of de single Sunday Painter. Op het eerste gehoor is de plaat wat vlak, maar bij nadere beluistering opent zich een stemmige en wondere wereld zoals alleen Nits die kunnen creren. Prachtplaat van hoog Nitsniveau. Ik mocht Nits zien op vrijdag 25 maart 2022 in Luxor Live in Arnhem en tijdens het concert speelde de band al veel stukken van dit toen nog te verschijnen album.
Foto van 25 maart 2022:
Nieuwe Nits. Ouderwets onvoorstelbaar mooi. Ik koop de cd op 19 november 2022. Plaat is opnieuw ontstaan doordat Hofstede, Stips en Kloet in de studio aan het jammen en improviseren zijn geslagen en de flarden acceptabel materiaal hebben uitgebouwd tot liedjes met een kop en een staart. En met een verhaal erin, Zoals single The Ghost Ranch, bijvoorbeeld. Of de single Beromnster. Of de single Sunday Painter. Op het eerste gehoor is de plaat wat vlak, maar bij nadere beluistering opent zich een stemmige en wondere wereld zoals alleen Nits die kunnen creren. Prachtplaat van hoog Nitsniveau. Ik mocht Nits zien op vrijdag 25 maart 2022 in Luxor Live in Arnhem en tijdens het concert speelde de band al veel stukken van dit toen nog te verschijnen album.
Foto van 25 maart 2022:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2034: Keith Jarrett - Bridge Of Light
Ik koop deze cd op 26 november 2022. Ik ben dan in Heerlen en bezoek de plaatselijke platenwinkel. Uit de bakken graai ik allerlei cd'tjes voor minder dan een tientje. Bridge Of Light verscheen in 1994 op het roemruchte ECM-label en dan weet je dat de kwaliteit hoog is. Bij Jarrett doe je trouwens ook nooit miskoop of je moet z'n wriemelsoloplaten uit de begin jaren zeventig niks vinden. Op dit album overigens geheel andere koek. Het is een verzameling 'klassieke' werken die Jarrett schreef. Zo start de plaat met zijn Elegy For Violin And String Orchestra en daarna volgt het Adagio For Oboe And String Orchestra. Zeer melodieuze en emotioneel beladen werken. Zijn Sonata For Violin And Piano is het enige stuk waarop Jarrett zelf (piano) speelt. Over dit vijfdelige werk zegt hij zelf dat de samenhang tussen de delen is te vinden in het schijnbaar ontbreken van de samenhang; het zijn dan ook vijf totaal verschillende delen die op een of andere manier wonderwel bij elkaar passen. Bridge Of Light For Viola And Orchestra is dan het groteske slotstuk voor het instrument dat in Jarretts ogen en oren bijzonder ondergewaardeerd is. Op de drie orkestrale stukken horen we The Fairfield Orchestra met solisten Michelle Mikarski (viool), Marcia Butler (hobo) en Patricia McCarty (altviool). Alles bij elkaar: stemmig, zeer stemmig album en ik vraag me af waar ik 'm een plek moet geven: bij de pop-rock-jazz waar mijn Jarretplaten staan of op de klassieke plank?
ECM-label, dus van dit album niks op YT, daarom maar een 'cover' door een ander orkest:
Ik koop deze cd op 26 november 2022. Ik ben dan in Heerlen en bezoek de plaatselijke platenwinkel. Uit de bakken graai ik allerlei cd'tjes voor minder dan een tientje. Bridge Of Light verscheen in 1994 op het roemruchte ECM-label en dan weet je dat de kwaliteit hoog is. Bij Jarrett doe je trouwens ook nooit miskoop of je moet z'n wriemelsoloplaten uit de begin jaren zeventig niks vinden. Op dit album overigens geheel andere koek. Het is een verzameling 'klassieke' werken die Jarrett schreef. Zo start de plaat met zijn Elegy For Violin And String Orchestra en daarna volgt het Adagio For Oboe And String Orchestra. Zeer melodieuze en emotioneel beladen werken. Zijn Sonata For Violin And Piano is het enige stuk waarop Jarrett zelf (piano) speelt. Over dit vijfdelige werk zegt hij zelf dat de samenhang tussen de delen is te vinden in het schijnbaar ontbreken van de samenhang; het zijn dan ook vijf totaal verschillende delen die op een of andere manier wonderwel bij elkaar passen. Bridge Of Light For Viola And Orchestra is dan het groteske slotstuk voor het instrument dat in Jarretts ogen en oren bijzonder ondergewaardeerd is. Op de drie orkestrale stukken horen we The Fairfield Orchestra met solisten Michelle Mikarski (viool), Marcia Butler (hobo) en Patricia McCarty (altviool). Alles bij elkaar: stemmig, zeer stemmig album en ik vraag me af waar ik 'm een plek moet geven: bij de pop-rock-jazz waar mijn Jarretplaten staan of op de klassieke plank?
ECM-label, dus van dit album niks op YT, daarom maar een 'cover' door een ander orkest:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2035: Leprous - Pitfalls
Nadat ik afgelopen juni Leprous zag optreden tijdens het Midsummer Prog Festival op 25 juni 2022, werd ik benieuwd naar hun platen. Ik kocht [Malina] uit 2017 een paar maanden geleden en afgelopen zaterdag 26 november 2022 was ik in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen en daar vond ik voor zeer weinig geld de opvolger Pitfalls uit 2019. Op dit album zet Leprous de lijn van de voorganger voort. Niet langer de harde progmetal, maar meer ruimte voor elektronica, rustiger passages en vooral de zang en teksten door Einar Solberg. Op deze plaat vertelt hij over zijn angsten en depressies waarmee hij te kampen heeft. Dat leidt niet tot een sombere plaat; integendeel, het merendeel van de songs klinkt hoopvol. Het begint gelijk al mooi met single Below en gedurende de rest van het album weet de band deze pakkende stijl vol te houden. Pas aan het eind, tijdens de langere afsluiter The Sky Is Red, wordt het zwaarder en het instrumentale en ritmisch complexe einde is zeer indrukwekkend (en tijdens het Midsummer Prog Festival het absolute hoogtepunt van het concert, doordat de band het wat verder uitspon en liet voorzien van een indringende rode belichting). U begrijpt: ook dit is een dijk van een plaat en ik zal 'm nog vaak door de kamer knallen.
Leprous speelt The Sky Is Red tijdens het Midsummer Prog Festival in het Openluchttheater Valkenburg op zaterdag 25 juni 2022:
Nadat ik afgelopen juni Leprous zag optreden tijdens het Midsummer Prog Festival op 25 juni 2022, werd ik benieuwd naar hun platen. Ik kocht [Malina] uit 2017 een paar maanden geleden en afgelopen zaterdag 26 november 2022 was ik in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen en daar vond ik voor zeer weinig geld de opvolger Pitfalls uit 2019. Op dit album zet Leprous de lijn van de voorganger voort. Niet langer de harde progmetal, maar meer ruimte voor elektronica, rustiger passages en vooral de zang en teksten door Einar Solberg. Op deze plaat vertelt hij over zijn angsten en depressies waarmee hij te kampen heeft. Dat leidt niet tot een sombere plaat; integendeel, het merendeel van de songs klinkt hoopvol. Het begint gelijk al mooi met single Below en gedurende de rest van het album weet de band deze pakkende stijl vol te houden. Pas aan het eind, tijdens de langere afsluiter The Sky Is Red, wordt het zwaarder en het instrumentale en ritmisch complexe einde is zeer indrukwekkend (en tijdens het Midsummer Prog Festival het absolute hoogtepunt van het concert, doordat de band het wat verder uitspon en liet voorzien van een indringende rode belichting). U begrijpt: ook dit is een dijk van een plaat en ik zal 'm nog vaak door de kamer knallen.
Leprous speelt The Sky Is Red tijdens het Midsummer Prog Festival in het Openluchttheater Valkenburg op zaterdag 25 juni 2022:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2036: Clive Nolan & Oliver Wakeman - Dark Fables
De twee albums van Clive Nolan en Oliver Wakeman, Jabberwocky en Hound Of The Baskerville, twee grote symfonische rockopera's, kregen in 2020 een remaster die verschenen in een doosje. In dat doosje ook een bonusplaatje met daarop demo's en outtakes van beide platen, plus spul voor hun derde project Frankenstein dat nooit van de grond is gekomen. Ik besloot om dat doosje niet te kopen, want hoe mooi de twee platen ook zijn, mijn oorspronkelijke cd's zijn nog in zeer goede staat en om nou veel geld neer te tellen voor een bonusplaatje dat ik toch nauwelijks zou beluisteren, dat ging me wat ver. Gelukkig kwam een jaar later dat bonusplaatje ook apart uit en zowaar, op 26 november 2022 vond ik in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen een exemplaar dat ook nog eens schappelijk geprijsd was. Op Dark Fables staan dus demo's en outtakes van de twee progprojecten van de beide grote toetsenmannen en wat we te horen krijgen is hoogst charmant, maar echt verrassende dingen hoor ik niet. Of nog niet. Ik heb 'm nog maar net. Daar waar de twee albums lekker bombastisch symfonisch klinken, daar is dit allemaal wat kaler. Voor de demo's hebben de heren toch ook al hun gastmuzikanten weten te strikken en dat maakt dat het niet bij schetsen blijft, maar redelijk voltooide versies zijn. Het extra materiaal van Frankenstein is interessant en het is jammer dat het project in de steigers is blijven staan. Kortom: leuke aanvulling op de twee plaatjes.
De twee albums van Clive Nolan en Oliver Wakeman, Jabberwocky en Hound Of The Baskerville, twee grote symfonische rockopera's, kregen in 2020 een remaster die verschenen in een doosje. In dat doosje ook een bonusplaatje met daarop demo's en outtakes van beide platen, plus spul voor hun derde project Frankenstein dat nooit van de grond is gekomen. Ik besloot om dat doosje niet te kopen, want hoe mooi de twee platen ook zijn, mijn oorspronkelijke cd's zijn nog in zeer goede staat en om nou veel geld neer te tellen voor een bonusplaatje dat ik toch nauwelijks zou beluisteren, dat ging me wat ver. Gelukkig kwam een jaar later dat bonusplaatje ook apart uit en zowaar, op 26 november 2022 vond ik in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen een exemplaar dat ook nog eens schappelijk geprijsd was. Op Dark Fables staan dus demo's en outtakes van de twee progprojecten van de beide grote toetsenmannen en wat we te horen krijgen is hoogst charmant, maar echt verrassende dingen hoor ik niet. Of nog niet. Ik heb 'm nog maar net. Daar waar de twee albums lekker bombastisch symfonisch klinken, daar is dit allemaal wat kaler. Voor de demo's hebben de heren toch ook al hun gastmuzikanten weten te strikken en dat maakt dat het niet bij schetsen blijft, maar redelijk voltooide versies zijn. Het extra materiaal van Frankenstein is interessant en het is jammer dat het project in de steigers is blijven staan. Kortom: leuke aanvulling op de twee plaatjes.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Degelijke fusion prog.
Let vooral op keyboarder Derek Sherinian en Vinnie Moore
Zeroesque 2003
Relocator 2009
Aphelion - Franticode 2008 (Italian prog fusion).
[ Bericht 9% gewijzigd door -Hakuna- op 04-12-2022 18:06:34 ]
Let vooral op keyboarder Derek Sherinian en Vinnie Moore
Zeroesque 2003
Relocator 2009
Aphelion - Franticode 2008 (Italian prog fusion).
[ Bericht 9% gewijzigd door -Hakuna- op 04-12-2022 18:06:34 ]
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
bazbo cd2037: Mike Oldfield - Amarok
Dit is Oldfields zoveelste soloalbum, uitgebracht in 1990. Onder druk van platenmaatschappij Virgin had hij de jaren ervoor nogal commercile platen moeten maken die echter in commercieel opzicht niet zo succesvol waren. Om aan zijn contractuele verplichtingen te voldoen maakte hij nog n plaat en dat werd Amarok. Zelf ziet hij het als de opvolger van Tubular Bells. Het is n lang - een uur durend - stuk, dat weliswaar uit meerdere delen bestaat, maar geen pauzes kent. Er staat dus maar een liedje op deze cd. Oldfield doet bijna alles zelf (inclusief de 'long metal pipes'), maar laat zo ongeveer dezelfde ploeg gasten als op Ommadawn aanrukken. Volgens Oldfield is er geen synthesizer op de plaat te horen, maar in sommige klanken meen ik toch wat synthetisch/elektronisch te herkennen. Allerlei sferen en stijlen komen voorbij, van Ierse folk tot Afrikaanse ritmes en van verstilde ambient tot aan rockende prog. Er schijnt ergens een verborgen morsecode in te zitten die zegt: 'FCK RCHRD BRNSN' en na deze plaat vertrok Oldfield definitief bij Virgin Records. Jarenlang was het album niet te vinden, tot ik 26 november in dat plaatselijke platenwinkeltje in Heerlen ben en hem daar uit een uitverkoopbak vis. Een van Oldfield's beste werken na 1980.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 07-12-2022 20:10:29 ]
Dit is Oldfields zoveelste soloalbum, uitgebracht in 1990. Onder druk van platenmaatschappij Virgin had hij de jaren ervoor nogal commercile platen moeten maken die echter in commercieel opzicht niet zo succesvol waren. Om aan zijn contractuele verplichtingen te voldoen maakte hij nog n plaat en dat werd Amarok. Zelf ziet hij het als de opvolger van Tubular Bells. Het is n lang - een uur durend - stuk, dat weliswaar uit meerdere delen bestaat, maar geen pauzes kent. Er staat dus maar een liedje op deze cd. Oldfield doet bijna alles zelf (inclusief de 'long metal pipes'), maar laat zo ongeveer dezelfde ploeg gasten als op Ommadawn aanrukken. Volgens Oldfield is er geen synthesizer op de plaat te horen, maar in sommige klanken meen ik toch wat synthetisch/elektronisch te herkennen. Allerlei sferen en stijlen komen voorbij, van Ierse folk tot Afrikaanse ritmes en van verstilde ambient tot aan rockende prog. Er schijnt ergens een verborgen morsecode in te zitten die zegt: 'FCK RCHRD BRNSN' en na deze plaat vertrok Oldfield definitief bij Virgin Records. Jarenlang was het album niet te vinden, tot ik 26 november in dat plaatselijke platenwinkeltje in Heerlen ben en hem daar uit een uitverkoopbak vis. Een van Oldfield's beste werken na 1980.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 07-12-2022 20:10:29 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
D67: FilthyMcNasty - Destroy Some
Album gekocht in de kroeg laatst. Stukje nederhardcorepunk. Heb misschien niet de beste naald hiervoor, of de pressing is gewoon niet van zulke hoge kwaliteit, maar hij slaat af en toe wat over.
Album gekocht in de kroeg laatst. Stukje nederhardcorepunk. Heb misschien niet de beste naald hiervoor, of de pressing is gewoon niet van zulke hoge kwaliteit, maar hij slaat af en toe wat over.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
D68: FilthyMcNasty - Stand Your Ground (7" single)
Gelimiteerd, 83/100!
Gelimiteerd, 83/100!
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
D69: Dikke Dennis & the Rckers - Pre Historisch Beest (7" single)
Dezelfde avond gekocht in de kroeg. Top show.
Dezelfde avond gekocht in de kroeg. Top show.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Volgens mij heb ik na mijn CD-luisterbeurt geen cd's meer geluisterd in dit topic. Dus jullie hebben er nog enkele die ik de afgelopen jaren heb vergaard te goed.
DDCD111: Senja Sargeant - Senja Sargeant (ep)
Inmiddels sinds augustus 5x live gezien. Inclusief ep-release van deze ep in Bitterzoet, Amsterdam. Daar kocht ik deze overigens niet, dat deed ik de laatste keer dat ik haar zag, vorige maand. Inclusief handtekening.
DDCD111: Senja Sargeant - Senja Sargeant (ep)
Inmiddels sinds augustus 5x live gezien. Inclusief ep-release van deze ep in Bitterzoet, Amsterdam. Daar kocht ik deze overigens niet, dat deed ik de laatste keer dat ik haar zag, vorige maand. Inclusief handtekening.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD112: Pander - Break The Oath
Kreeg ik in mijn handen gedrukt tijdens Into The Grave after party in juni van dit jaar. Limited 85/300. Doom/stoner uit het noorden, luistert wel lekker weg.
Kreeg ik in mijn handen gedrukt tijdens Into The Grave after party in juni van dit jaar. Limited 85/300. Doom/stoner uit het noorden, luistert wel lekker weg.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD113: De Bijwerking - Doorgaan voor 30
Leuk bandje, in april gezien in de kroeg hier. Kreeg deze cd volgens mij ook in mijn handen gedrukt want ik koop eigenlijk geen cd's meer.
Leuk bandje, in april gezien in de kroeg hier. Kreeg deze cd volgens mij ook in mijn handen gedrukt want ik koop eigenlijk geen cd's meer.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2038: Regal Worm - Use And Ornament
Zowaar! Het eerste album van Regal Worm, het enige dat nog ontbrak in mijn verzameling, vind ik op zaterdag 26 november in dat plaatselijke platenwinkeltje in Heerlen. In een uitverkoopbak, nota bene. Alleskunner Jarod Gosling bracht Use And Ornament in 2013 uit en het bevat al alle ingredinten waarom ik zo van zijn eenmansproject houd. Malle deunen, bizarre tempowisselingen, heel veel toetsen en een compleet eigen geluid. Dik een uur frappante fratsen krijgen we hier voor de kiezen. Het begint met wat losse stukken en na een kwartier komen we er goed in met de eerste suite Confession From A Deep And Warm Hibernaculum. Het wordt allemaal nog veel gekker tijdens het bijna een half uur durende 6:17PM The Aunt Turns Into An Ant, waarin we van de ene verbazing in de andere vallen. Afsluiter Klara Till Slutet (Main Title Theme) brengt dan een van die melodietjes terug die nog lang in mijn hersenpan blijft resoneren. Kortom: zeer fijn album en zeer fijne start voor uw ontdekkingsreis door de vreemde maar verslavende wereld van Regal Worm.
Zowaar! Het eerste album van Regal Worm, het enige dat nog ontbrak in mijn verzameling, vind ik op zaterdag 26 november in dat plaatselijke platenwinkeltje in Heerlen. In een uitverkoopbak, nota bene. Alleskunner Jarod Gosling bracht Use And Ornament in 2013 uit en het bevat al alle ingredinten waarom ik zo van zijn eenmansproject houd. Malle deunen, bizarre tempowisselingen, heel veel toetsen en een compleet eigen geluid. Dik een uur frappante fratsen krijgen we hier voor de kiezen. Het begint met wat losse stukken en na een kwartier komen we er goed in met de eerste suite Confession From A Deep And Warm Hibernaculum. Het wordt allemaal nog veel gekker tijdens het bijna een half uur durende 6:17PM The Aunt Turns Into An Ant, waarin we van de ene verbazing in de andere vallen. Afsluiter Klara Till Slutet (Main Title Theme) brengt dan een van die melodietjes terug die nog lang in mijn hersenpan blijft resoneren. Kortom: zeer fijn album en zeer fijne start voor uw ontdekkingsreis door de vreemde maar verslavende wereld van Regal Worm.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCD114: best of the Country Songs
Dan is het nu tijd voor een paar cd's die ik vorig jaar heb meegenomen uit de erfenis van mijn oma. Te beginnen met deze countryverzamelaar, die stamt nog uit de tijd van mijn opa die in 2003 overleed. Hij schijnt wel fan te zijn geweest van country.
Niets te vinden over deze verzamelaar trouwens, heb hem zelf aan Discogs toe moeten voegen
Dan is het nu tijd voor een paar cd's die ik vorig jaar heb meegenomen uit de erfenis van mijn oma. Te beginnen met deze countryverzamelaar, die stamt nog uit de tijd van mijn opa die in 2003 overleed. Hij schijnt wel fan te zijn geweest van country.
Niets te vinden over deze verzamelaar trouwens, heb hem zelf aan Discogs toe moeten voegen
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD115: Herman van Veen - In Vogelvlucht
Deze hebben we al in huis (van mijn ouders) en draaiden we een keer op een verjaardag. Mijn oma wilde de cd toen ook wel hebben dus deze heb ik toen via marktplaats ergens in de buurt aangeschaft. Hebben we nog mooi geluisterd samen tijdens de potjes rummikub.
Deze hebben we al in huis (van mijn ouders) en draaiden we een keer op een verjaardag. Mijn oma wilde de cd toen ook wel hebben dus deze heb ik toen via marktplaats ergens in de buurt aangeschaft. Hebben we nog mooi geluisterd samen tijdens de potjes rummikub.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD116: Nick Passey & Aria Darling - Don't Know How I'm Feeling (cd-single)
En dan sluiten we de cd's af met een schijfje dat ik vorige week in de kroeg bij mijn aankoop van een patch van dit duo kreeg. Want een paar dagen later gingen ze weer naar huis (de VS) en moesten ze alles weer meesjouwen
En dan sluiten we de cd's af met een schijfje dat ik vorige week in de kroeg bij mijn aankoop van een patch van dit duo kreeg. Want een paar dagen later gingen ze weer naar huis (de VS) en moesten ze alles weer meesjouwen
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2039: Keith Jarrett - Bordeaux Concert
Een zoveelste Concert-cd van Keith Jarrett? Jazeker, een zoveelste Concert-cd van Keith Jarrett. En interessant ook, want geen enkele Concert-cd van Keith Jarrett is hetzelfde. Dat komt zo. De man komt het podium op, gaat zitten aan de piano en begint te spelen, zonder dat hij ook maar enig benul heeft van wat hij gaat spelen. Volledig gemproviseerd concert, dus. Ik vind het 't mooiste als hij in een of andere flow komt en de muziek van de ene in de andere sfeer en melodie en ritme overgaat. Dat lukte op The Kln Concert voor zover ik weet het beste, maar deze registratie uit Bordeaux (opgenomen op 6 juli 2016 komt dichtbij. Geen lang aaneengesloten stuk, maar meerdere korte delen, dertien in totaal. Het album verschijnt in 2022 en ik koop 'm op 5 december 2022. Sindsdien nauwelijks nog uit de speler geweest, want uitzonderlijk fraai.
Zowaar, ECM Records heeft spul op YT gezet:
Een zoveelste Concert-cd van Keith Jarrett? Jazeker, een zoveelste Concert-cd van Keith Jarrett. En interessant ook, want geen enkele Concert-cd van Keith Jarrett is hetzelfde. Dat komt zo. De man komt het podium op, gaat zitten aan de piano en begint te spelen, zonder dat hij ook maar enig benul heeft van wat hij gaat spelen. Volledig gemproviseerd concert, dus. Ik vind het 't mooiste als hij in een of andere flow komt en de muziek van de ene in de andere sfeer en melodie en ritme overgaat. Dat lukte op The Kln Concert voor zover ik weet het beste, maar deze registratie uit Bordeaux (opgenomen op 6 juli 2016 komt dichtbij. Geen lang aaneengesloten stuk, maar meerdere korte delen, dertien in totaal. Het album verschijnt in 2022 en ik koop 'm op 5 december 2022. Sindsdien nauwelijks nog uit de speler geweest, want uitzonderlijk fraai.
Zowaar, ECM Records heeft spul op YT gezet:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2040: Jethro Tull - Thick As A Brick
Ja, deze had ik natuurlijk al. Ik heb een vroege cd-versie (hoewel) met een livedeel en interview als bonusding en in 2012 kocht ik de remix van Steven Wilson op een enkele cd. Het liefst had ik toen de 40th Anniversary boekversie willen hebben, maar die was al snel niet meer te krijgen en te vinden of ja voor een paar honderd pleuro's en ik ben wel gek maar nog niet helemaal zwakzinnig. En toen werd het december 2022 en op 5 december pikte ik mijn bestelling uit een plaatselijke platenwinkel op. De 40th Anniversary Edition is tien jaar later opnieuw uitgegeven in de mooie boekvorm, dus nu heb ik mijn verzameling alsnog compleet. De complete krant (van de originele elpeehoes) zit er ook bij in, aangevuld met een boel achtergrondinformatie en interviews met bandleden en technici. De remix van Steven Wilson klinkt werkelijk prachtig. Veel ruimte en dus veel rust en dat is prettig bij het soort muziek dat we voorgeschoteld krijgen. De elpee Aqualung uit 1971 werd positief ontvangen, maar Ian Anderson ergerde zich eraan dat hij door een bepaalde hoek rockcritici werd weggezet in de hoek 'progressive rock', want het album was helemaal niet bedoeld als zijnde progressive. Het was volgens hem gewoon een goede rockplaat. De pers ging verder en drukte de hele band zelfs in het genre dat je zou moeten vermijden. De reactie van Anderson was fenomenaal. 'Ok, dan maak ik een progressive rockplaat, maar wel eentje die ongevenaard zal zijn en blijven.' Alles wat maar enigszins met prog te maken heeft, drijft hij hier door tot het uiterste. Op Thick As A Brick staat dan ook maar n liedje. Ok, het moest in tween geknipt omdat je toen nog je elpee halverwege moest omdraaien. Maar verder zit alles erin: ingewikkelde passages, vreemde maatsoorten, tempowisselingen, vage teksten, akoestisch, bombast, u noemt het maar. Thematisch zou het allemaal gaan om de filosofische hersenspinsels van ene Gerald Bostock, een kind van een jaar of elf. Het was gewoon een overduidelijke en absurde persiflage, maar de pers nam het allemaal weer heel serieus en boorde de plaat helemaal de grond in. Het publiek liep er echter helemaal mee weg. De tour was een gematigd succes, omdat Anderson en de zijnen meenden het stuk in z'n geheel te moeten opvoeren, onderbroken door slapstickachtige theaterstukjes en voorgelezen fragmenten uit de (nep)krant, waardoor de shows soms drie tot vier uur duurden. Ja, het was een mooie tijd. Nu trouwens ook, want Thick As A Brick staat voor de zoveelste keer in mijn kast en ik beluister hem weer met ongelofelijk veel vreugde. 'Really don't mind if you sit this one out'.
Ja, deze had ik natuurlijk al. Ik heb een vroege cd-versie (hoewel) met een livedeel en interview als bonusding en in 2012 kocht ik de remix van Steven Wilson op een enkele cd. Het liefst had ik toen de 40th Anniversary boekversie willen hebben, maar die was al snel niet meer te krijgen en te vinden of ja voor een paar honderd pleuro's en ik ben wel gek maar nog niet helemaal zwakzinnig. En toen werd het december 2022 en op 5 december pikte ik mijn bestelling uit een plaatselijke platenwinkel op. De 40th Anniversary Edition is tien jaar later opnieuw uitgegeven in de mooie boekvorm, dus nu heb ik mijn verzameling alsnog compleet. De complete krant (van de originele elpeehoes) zit er ook bij in, aangevuld met een boel achtergrondinformatie en interviews met bandleden en technici. De remix van Steven Wilson klinkt werkelijk prachtig. Veel ruimte en dus veel rust en dat is prettig bij het soort muziek dat we voorgeschoteld krijgen. De elpee Aqualung uit 1971 werd positief ontvangen, maar Ian Anderson ergerde zich eraan dat hij door een bepaalde hoek rockcritici werd weggezet in de hoek 'progressive rock', want het album was helemaal niet bedoeld als zijnde progressive. Het was volgens hem gewoon een goede rockplaat. De pers ging verder en drukte de hele band zelfs in het genre dat je zou moeten vermijden. De reactie van Anderson was fenomenaal. 'Ok, dan maak ik een progressive rockplaat, maar wel eentje die ongevenaard zal zijn en blijven.' Alles wat maar enigszins met prog te maken heeft, drijft hij hier door tot het uiterste. Op Thick As A Brick staat dan ook maar n liedje. Ok, het moest in tween geknipt omdat je toen nog je elpee halverwege moest omdraaien. Maar verder zit alles erin: ingewikkelde passages, vreemde maatsoorten, tempowisselingen, vage teksten, akoestisch, bombast, u noemt het maar. Thematisch zou het allemaal gaan om de filosofische hersenspinsels van ene Gerald Bostock, een kind van een jaar of elf. Het was gewoon een overduidelijke en absurde persiflage, maar de pers nam het allemaal weer heel serieus en boorde de plaat helemaal de grond in. Het publiek liep er echter helemaal mee weg. De tour was een gematigd succes, omdat Anderson en de zijnen meenden het stuk in z'n geheel te moeten opvoeren, onderbroken door slapstickachtige theaterstukjes en voorgelezen fragmenten uit de (nep)krant, waardoor de shows soms drie tot vier uur duurden. Ja, het was een mooie tijd. Nu trouwens ook, want Thick As A Brick staat voor de zoveelste keer in mijn kast en ik beluister hem weer met ongelofelijk veel vreugde. 'Really don't mind if you sit this one out'.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCD117: Wet T-Shirt Contest - Wet T-Shirt Contest
Ik was afgelopen zondag bij een lokaal funky rockbandje die ik inmiddels voor de twaalfde keer live zag. Ze hadden een videoclip-release in het lokale filmhuis, erg gaaf met tussendoor videoclips op groot scherm.
Tot zondag had ik alleen een T-shirt van ze, maar ik vond het wel een mooie gelegenheid om alles te kopen wat ze bij zich hadden. Drie cd's, een stripboek en een T-shirt in een andere kleur dan die ik al had. Dus ik ga toch nog wat cd's draaien.
Nieuwe videoclip:
Ik was afgelopen zondag bij een lokaal funky rockbandje die ik inmiddels voor de twaalfde keer live zag. Ze hadden een videoclip-release in het lokale filmhuis, erg gaaf met tussendoor videoclips op groot scherm.
Tot zondag had ik alleen een T-shirt van ze, maar ik vond het wel een mooie gelegenheid om alles te kopen wat ze bij zich hadden. Drie cd's, een stripboek en een T-shirt in een andere kleur dan die ik al had. Dus ik ga toch nog wat cd's draaien.
Nieuwe videoclip:
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2041: King Crimson - In The Court Of The Crimson King - King Crimson At 50 - A Film By Toby Amies
Daar is-ie dan eindelijk! Op 2 december komt keurig mijn bestelde doos (uit Engeland) binnen. In de box zit de film die Toby Amies de afgelopen jaren heeft gemaakt en die al een tijdje in bioscopen over de wereld te zien is. Al een paar jaar krijgen we af en toe een teaser en ik moet zeggen dat de uiteindelijke documentaire niet alleen heel anders is dan ik verwachtte, maar tegelijkertijd zeker niet tegenvalt. We zien King Crimson voornamelijk bezig tijdens de tours van 2016-2021 en dan ook nog eens vooral achter de schermen. Hoofdrol is natuurlijk voor Robert Fripp, maar ook andere bandleden komen volop in beeld. Daarnaast komt een enkele oud-gediende aan het woord. Ik ga niet te veel verklappen, maar wat mij betreft zijn opmerkelijke zaken: Ian McDonald die zeer emotioneel zijn excuses aan Fripp aanbiedt dat hij vijftig jaar geleden uit de band stapte, Adrian Belew die na vijf jaar nog altijd boos is dat hij niet mee mag doen in de laatste versie van de groep, Fripp die na een vraag over J.G. Bennett een minutenlange stilte laat vallen waarin de tranen uit zijn gesloten ogen stromen, plus Bill Rieflin die ogenschijnlijk nonchalant vertelt welke organen er uit zijn lichaam zijn verwijderd vanwege de kanker die hem uiteindelijk fataal zou worden. Naast de documentaire heel veel extra's in deze acht schijven (2 blurays, 2 dvd's, 4 cd's) tellende doos. Zo is er een deel van een eerste versie van de docu (Cosmic F*Kc), een miniconcert in de studio in 2019 (Tring) en de volledige televisieregistratie van het concert Rock In Rio. Daarnaast dan nog wagonladingen aan achter de schermen en trailers, plus Starless in Japan, het allerlaatste stuk van het allerlaatste concert van King Crimson. En dan zijn er nog vier cd's propvol met veelal nooit op cd uitgebracht materiaal, veel van 2014-2021, maar ook spul van eerdere incarnaties van de band. Alles vanzelfsprekend in grandioze geluidskwaliteit en kortom: voor de liefhebbers is dit een onmisbare box en barst, blijk ik zo'n liefhebber te zijn.
Natuurlijk lekker niks uit de box op YT, dus waarom dan geen trailer?:
Daar is-ie dan eindelijk! Op 2 december komt keurig mijn bestelde doos (uit Engeland) binnen. In de box zit de film die Toby Amies de afgelopen jaren heeft gemaakt en die al een tijdje in bioscopen over de wereld te zien is. Al een paar jaar krijgen we af en toe een teaser en ik moet zeggen dat de uiteindelijke documentaire niet alleen heel anders is dan ik verwachtte, maar tegelijkertijd zeker niet tegenvalt. We zien King Crimson voornamelijk bezig tijdens de tours van 2016-2021 en dan ook nog eens vooral achter de schermen. Hoofdrol is natuurlijk voor Robert Fripp, maar ook andere bandleden komen volop in beeld. Daarnaast komt een enkele oud-gediende aan het woord. Ik ga niet te veel verklappen, maar wat mij betreft zijn opmerkelijke zaken: Ian McDonald die zeer emotioneel zijn excuses aan Fripp aanbiedt dat hij vijftig jaar geleden uit de band stapte, Adrian Belew die na vijf jaar nog altijd boos is dat hij niet mee mag doen in de laatste versie van de groep, Fripp die na een vraag over J.G. Bennett een minutenlange stilte laat vallen waarin de tranen uit zijn gesloten ogen stromen, plus Bill Rieflin die ogenschijnlijk nonchalant vertelt welke organen er uit zijn lichaam zijn verwijderd vanwege de kanker die hem uiteindelijk fataal zou worden. Naast de documentaire heel veel extra's in deze acht schijven (2 blurays, 2 dvd's, 4 cd's) tellende doos. Zo is er een deel van een eerste versie van de docu (Cosmic F*Kc), een miniconcert in de studio in 2019 (Tring) en de volledige televisieregistratie van het concert Rock In Rio. Daarnaast dan nog wagonladingen aan achter de schermen en trailers, plus Starless in Japan, het allerlaatste stuk van het allerlaatste concert van King Crimson. En dan zijn er nog vier cd's propvol met veelal nooit op cd uitgebracht materiaal, veel van 2014-2021, maar ook spul van eerdere incarnaties van de band. Alles vanzelfsprekend in grandioze geluidskwaliteit en kortom: voor de liefhebbers is dit een onmisbare box en barst, blijk ik zo'n liefhebber te zijn.
Natuurlijk lekker niks uit de box op YT, dus waarom dan geen trailer?:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCD117: Wet T-Shirt Contest - Funky beast
Funky RATM
Funky RATM
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Einde.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
