quote:
Ik schrijf al jaren columns, maar deze valt mij zwaar
Als je opeens veel gemiste oproepen hebt, als je van de golfbaan af stapt, dan weet je dat er iets aan de hand is. En dat bleek zo. Dat Wim Jansen er niet meer is, kwam bij mij binnen als een schok. Ik had vorig jaar gelezen dat hij de ziekte van Alzheimer had, maar ik hield er geen rekening mee dat de wereld hem zo snel zou verliezen.
Onze wegen kruisten elkaar heel vaak in onze loopbaan. Toen ik als speler naar Feyenoord ging, was Wim daar al. We beleefden samen de succesvolle jaren van de club. Later was er natuurlijk Oranje, met uiteraard het WK 1974. Wim was mogelijk een nog grotere mopperaar dan ik als speler; hij kon echt tekeergaan als mensen er een potje van maakten. En Wim was later natuurlijk technisch directeur in de Kuip toen ik trainer van Feyenoord was.
Nee, wij waren niet gebrouilleerd, al ken ik de verhalen van mensen die denken dat het wel zo is. Natuurlijk, vroeger in de tijd dat we spelers waren, gingen we veel meer met elkaar om dan later het geval was. We woonden in Hendrik-Ido-Ambacht maar een paar straten van elkaar en vaak zochten we elkaar op. Om een potje te kaarten bijvoorbeeld. Samen met de vrouwen. Wim had op een gegeven moment een sjoelbak gekocht en hij was zeer bedreven in dat spelletje. Ik verloor alles van hem. Toen heb ik stiekem ook zo’n ding aangeschaft en ben als een bezetene gaan oefenen. Opeens kon ik van hem winnen, haha.
Toen ik trainer van Feyenoord was, zou Wim als technisch directeur bij voorzitter Jorien van den Herik hebben aangedrongen op mijn vertrek. Ik kon me dat niet voorstellen, eerlijk gezegd. Van den Herik verlengde mijn contract en toen verdween Wim bij Feyenoord. Dan zoek je elkaar even wat minder op in de jaren die volgen. Maar geloof me, er zijn nog veel momenten geweest dat we uitgebreid met elkaar hebben gesproken. Ik kan me bijvoorbeeld een boekpresentatie van Rinus Israël in de Kuip herinneren. Maar ook wel gewoon bij wedstrijden van Feyenoord.
De biografie van Wim die recent is verschenen, heb ik niet gelezen. Maar dat zegt weinig, want ik lees zelden tot nooit een boek. Nee, de schrijver heeft mij niet gebeld om iets over Wim te zeggen, maar dat hoeft toch ook niet? Ik heb altijd veel waardering voor Wim gehad. Hij is absoluut een van de beste spelers van Nederland geweest. Hij zou ook in deze tijd tot de topcategorie hebben behoord.
Mensen praten vaak nog lovend over het middenveld van Feyenoord dat ik vormde met Jansen en Franz Hasil. Bij Oranje waren we nog een tikkie beter, want Johan Neeskens was beter dan Hasil. Het was heerlijk om met die jongens te voetballen en te weten dat Jansen altijd in je rug zat.
Ik schrijf al jaren columns voor het AD, maar deze valt mij zwaar. Omdat ik Wim en zijn familie goed heb gekend. En ook omdat ik niet graag op de voorgrond treed als er mensen zijn overleden. Er zijn al zoveel van die types die dat maar al te graag doen. Maar ik wilde en moest uiteraard toch stilstaan bij het overlijden van de man met wie het een genot was om te voetballen.