[Etappe 4] Redon - Fougères #2

Etappe 4: Redon - Fougères, 150,4 km

Nou, ik dacht even een lekker kort stukje te kunnen tikken over een geschiedenisloze rit, valt dat even tegen. Het ging eigenlijk al vrij snel mis, terwijl het zo goed begon. Een kopgroepje dat meteen wegreed, met in dat kopgroepje wederom de vervelende act Ide Schelling. Die een bergpuntje kwam oprapen en zich daarna meteen weer liet uitzakken, dat was dan op zich nog wel slim bekeken. Het peloton had tijd om te ontspannen, maar dat namen sommige renners iets te serieus. Terwijl we door een paar badplaatsen reden, waar je altijd moet opletten, lette Geraint Thomas niet op. Een drempeltje over het hoofd gezien en hop, daar ging ie. Hij nam Robert Gesink mee in zijn val, die helaas moest opgeven. Het begin van een dramatische dag voor Jumbo-Visma. Thomas zelf had zijn schouder uit de kom, maar nadat de dokter dat euvel verholpen had sprong hij toch weer op de fiets en wist hij weer aan te sluiten in het peloton. Daarna werd het eigenlijk wel weer een rustige rit, met tussendoor alleen een vervelende stortbui. Richting de finale van de rit bleven er maar een paar koplopers over, te weten Cyril Barthe, Jelle Wallays en Michael Schär. Zij werden pas aan het eind van de rit weer ingerekend, terwijl te zien was dat het in het peloton steeds nerveuzer werd. In de laatste 15 kilometer van de rit zouden de renners over smalle wegen rijden, op acht kilometer van het eind zou het nog erger worden want dan zou die smalle en bochtige weg ook nog eens naar beneden gaan lopen. Blijkbaar was er gevraagd om daar dan de tijd op te nemen, wat een beetje ingaat tegen de geest van de sport, maar achteraf gezien niet eens zo'n slecht idee was geweest. Hoewel we nu altijd op een lastig punt uitkomen. Ligt het aan het parcours of aan de renners? De eerste valpartij lag toch vooral aan de renners zelf, hoewel het niet de breedste weg ooit was ging het wel rechtdoor. De tweede valpartij, waarbij Roglic voor de tweede keer deze Tour het asfalt opzocht, lag ook aan de renners zelf. Roglic leek een kwak te krijgen van Colbrelli en verloor meteen de controle over het stuur. Wel weer een rechte weg, ook al was het dan geen vierbaansweg.

De derde valpartij zou ik dan wel weer toe willen schrijven aan de organisatie. We moesten en we zouden aankomen in Pontivy, ter meerdere eer en glorie van de voorziter van de UCI, de despoot David Lappartient. Nooit gezien, een organisatie als de ASO die er alleen maar mee bezig lijkt te zijn de voorzitter van de UCI het ene na het andere pleziertje te gunnen. Stukje belangenverstrengeling. Maar, Pontivy ligt wat lager. Dus moest er gedaald worden naar dit dorp. Dalen over een bochtige en vrij smalle weg, tja, dat is natuurlijk wel vragen om problemen. Goed, de renners hadden het tempo kunnen aanpassen, maar dan kom je uit bij het aloude adagium: als ik het niet doe, doet een ander het wel. Dus smeet het voltallige, of nouja, inmiddels niet meer voltallige, peloton zich naar beneden. Een scherpe bocht naar links en hoppa, daar lagen ze weer. Al zie je dan bij de beelden van bovenaf wel weer dat het vooral een renner van Arkea is die niet aan het opletten is en iemand anders aantikt. Parcours of de renners? Laten we het op een combinatie houden, waarbij ik wel vind dat ze deze afdaling niet in de finale had mogen zitten op deze manier. Daar had men iets anders voor moeten verzinnen. Er zijn bredere wegen die naar Pontivy voeren, dus hadden ze maar voor een andere route moeten kiezen. Of beneden in Pontivy een extra lus in het parcours gooien, waardoor die afdaling niet zo diep in de finale zat. Maar goed, alsnog, de renners hoeven ook weer niet zó nerveus te doen. De Tour lijkt soms daadwerkelijk belangrijk te zijn voor die renners, uiteindelijk is het ook maar gewoon een koers. Als we die druk een beetje zouden kunnen verminderen los je ook al een hoop op. Enfin, bij die derde valpartij was vooral Jack Haig een groot slachtoffer, hij zou de finish niet halen. Ook Demare lag erbij, terwijl Pogacar werd opgehouden. Met een vrij klein groepje reden we verder naar de finish, waarna we op twee kilometer van het einde ineens de gele trui op kop zagen rijden.

Geen slechte move, als het zo nerveus is in het peloton is er eigenlijk maar één goede plek: de eerste. Bovendien bewees hij hier zijn ploeggenoten een enorme dienst mee, door zijn hoge tempo kon er gesprint gaan worden met een kleine groep. Hij reed de rest zelfs bijna los, vooral omdat hij weer eens door een bocht vloog. Zijn leadout duurde tot een kilometer van de finish, waarna de sterke Jonas Rickaert het mocht overnemen. Daarna was het op minder dan 500 meter van het eind de beurt aan Jasper Philipsen, die de leadout mocht verzorgen voor Tim Merlier. Dit deed Philipsen perfect, waarna Tim Merlier in de perfecte positie aan de sprint kon beginnen. Het werd nog perfecter voor Alpecin, omdat Ewan besloot het wiel van Merlier aan te tikken, waardoor Ewan samen met Sagan ten val kwam. Wederom een hoop gezeur over het parcours, maar met deze bocht was weinig mis. Dit was echt een fout van de renner in kwestie zelf en valt de organisatie amper te verwijten. Sagan was ook weer ouderwets bezig, beukte eerst Bol aan de kant en ging daarna tegen Ewan hangen, dat hielp ook niet mee. Maar uiteindelijk maakt Ewan toch echt zelf de fout, hij zit verkeerd en op het moment dat Merlier aan zijn sprint begint en net iets opschuift naar rechts is Ewan net iets te laat met zijn reactie. Een chute aan 70 per uur, dat is wel vrij pijnlijk. De schuiver over het asfalt kon je bijna zelf voelen, maar het was vooral het sleutelbeen dat de klap opving. Op vier plaatsen gebroken, Ewan ligt uit de Tour. Zijn trilogie gaat niet voltooid worden, hij wilde eigenlijk in iedere grote ronde dit jaar een rit winnen. Helaas. Sagan viel ook, maar bij hem lijkt de schade relatief mee te vallen. Door deze valpartij kwam er niemand meer in de buurt van Merlier, zijn leadout Philipsen kon door al deze toestanden zelfs nog tweede worden. Bouhanni werd derde, Alaphilippe zesde en in zijn buurt kwam Van der Poel juichend over de finish. De AlpecinGoden hebben het weer geflikt, dit is echt bizar voor een ploeg van het tweede niveau. Al zijn ze dat alleen op papier, blijkt maar weer. Alaphilippe, Van der Poel, Carapaz en Van Aert overleven de hectische finale, de rest verliest tijd. Een seconde of 14 voor Wilco, 26 seconden voor Pogacar en Thomas, 1:21 voor Roglic en Lopez. Haig eruit, tja, het was weer een vrij matige dag voor de spanning in de Tour. Ergens ook wel raar dat men Van Aert volledig z'n eigen ding laat doen, voor een ploeg waar alles zo goed geregeld is voelt dat toch weinig coherent aan. Al is het ondertussen waarschijnlijk wel het laatste kansje op succes, een zege in de tijdrit en een paar dagen het geel dragen, gezien de valpartijen van Roglic en ook Kruijswijk lijken de meeste droomplannen nachtmerries te worden.

Van der Poel behoudt zijn gele trui en Pogacar doet ondanks het tijdverlies goede zaken, hoewel ik met de dag meer overtuigd begin te raken van de kansen van Carapaz. Maarja, een deel van de charme valt op deze manier toch weg. Met zoveel valpartijen verdwijnt het kijkplezier. De discussies achteraf zijn vaak ook maar vermoeiend. Zoals wel vaker is het én én. Het parcours moet beter, maar de renners (en de ploegleiders) mogen ook wel eens bij zichzelf te rade gaan. Je hoeft helemaal niet zo nerveus te doen, het is maar een simpele vlakke rit in de Tour. Laat lekker gaan joh, de tijdritten en de bergen komen er nog aan. Maar nee, iedereen moet en zal vooraan zitten en hup, daar gaan ze. Desondanks zijn de renners natuurlijk boos, want de renners zijn altijd boos. Zelfreflectie is een beetje bah. Wellicht krijgen we morgen dus wel een protest. Hoewel het wel gek is natuurlijk dat de renners vragen om de tijd op te laten nemen op acht kilometer van het eind en dat er niet eens een reactie komt, dat stukje communicatie kan beter. Maar je moet de renners ook niet alles geven wat ze willen, anders kunnen we de sport net zo goed meteen opdoeken. Regen? We blijven binnen. 200 kilometer? Wat dacht je van 100? Vier bergen? We vinden twee ook wel genoeg. We hebben een paar nieuwe helden, maar we hebben ook genoeg anti-helden. Benieuwd wat dat vandaag gaat geven. Een protest? Staken? Of toch maar gewoon koersen? Als dat laatste het geval is gaan we weer sprinten, hopelijk met minder nervositeit en minder valpartijen.




De laatste rit op Bretonse grond begint in Redon, een plaats met 9.000 inwoners in het departement Ille-et-Vilaine. Het is de tweede keer in de geschiedenis dat de Tour passeert in deze stad. In 2011 waren we getuige van een bijzondere aankomst in deze stad. Op 4 juli wist de Amerikaan Tyler Farrar in de straten van Redon de massasprint te winnen. Een bijzondere uitslag, met Romain Feillu en Rojas op de tweede en derde plaats. Het was een emotionele zege voor Farrar, ten eerste omdat het 4 juli was. Schijnt een Amerikaanse feestdag te zijn. Farrar, tegenwoordig actief als brandweerman, had nog een extra reden om emotioneel te zijn, want een paar weken voordien was Wouter Weylandt in de Giro om het leven gekomen. Farrar en Weylandt waren goede vrienden, bij het overschrijden van de streep maakte Farrar een W ter nagedachtenis aan zijn vriend. Een fraai eerbetoon, in de stad die over een fascinerend stukje tekst op Wikipedia beschikt: Tot 832 is er weinig informatie bekend over de stad, maar de naam van de stad schijnt te zijn afgeleid van de Gallisch-Romeinse naam voor een nederzetting Riedones. In 832 heeft Conwoin, een Bretonse monnik, met de hulp van de Karolingische keizer Lodewijk de Vrome het klooster Saint-Sauveur de Redon gesticht. Tegenwoordig bestaan nog steeds documenten van dit klooster uit die tijd. De stad ontwikkelde zich rondom het klooster en profiteerde ook van de handel doordat het aan de rivier de Vilaine ligt. Dit klooster schijnt wel belangrijk te zijn, in de middeleeuwen was het zelfs het grootste klooster van heel Bretagne! De rijkdom die ooit heerste in de stad zorgt ervoor dat er een fraai centrum is, vooral de Grande Rue is de moeite waard. Allerlei vakwerkhuisjes sieren het straatbeeld, zoals in Bretagne eigenlijk overal de norm lijkt te zijn. Het zijn overigens niet alleen vakwerkhuisjes hier, er zijn ook andere opvallende façades te vinden. Er is het Château du Mail met daarnaast het Hôtel de Richelieu, dat ziet er toch prima uit. Redon heeft een eigen wielerclub, voormalig prof Jacques Renaud was lang de voorzitter van deze club. Een ander voormalig prof uit Redon is Charles Danielou, hij was lang ploeggenoot van Louison Bobet. Een huidig prof uit de stad is Lucie Jounier, zij komt uit voor Team Arkéa, de vrouwelijke equivalent van Arkéa-Samsic. Ze hebben hier ook hun eigen amateurkoers, die in het verleden onder meer is gewonnen door Alexandre Vinokourov.




In Redon hebben ze een haventje en een bootmuseum, voor de liefhebber. De rit gaat van start in de buurt van het klooster, we fietsen tijdens de neutralisatie langs het klooster en daarna verlaten we Redon. Het wordt weer een vrij lange neutralisatie, pas een kwartier later in de buurt van Bains-sur-Oust gaat de rit echt beginnen. In de eerste tien kilometer van de rit rijden de renners vooral rechtdoor over een weg die lichtjes glooit. We bevinden ons hier ook in de omgeving van Plessé, de plaats waar Lucien Petit-Breton vandaan komt. Die heeft ook wel een goed verhaal, moet je eens opzoeken. Ondanks het licht glooiende karakter van het begin van deze rit is het uiteraard een makkelijke aanvangsfase. De vlucht zal hier snel vertrokken zijn, waarna het peloton rustig aan kan doen. Redelijk veel beschutting hier, dus van eventuele wind hebben we geen last. Van vluchtheuvels en drempels voorlopig ook niet, scheelt weer. Na tien kilometer slaan we rechtsaf en gaan we op weg naar Pipriac, het gaat nog eens een kilometer of vijf rechtdoor over een brede weg. Het blijft de komende kilometers licht glooiend, maar we noemen het voor het gemak vlak. In Pipriac komen we een lichte chicane en een versmalling tegen, maar deze passage valt op zich wel me. Buiten het dorp komen we een drietal rotondes tegen, daarna gaat het weer een kilometer of zes vooral rechtdoor. We komen uit in Guipry, waar de doortocht in het centrum amper obstakels lijkt te kennen. Het gaat wel even naar beneden richting Messac, een plaatsje gelegen aan de Vilaine. Dit stukje in dalende lijn stelt ook niets voor, wel oppassen voor het vluchtheuvels onderweg. Beneden bij de rivier slaan we rechtsaf over de brug en daarna gaat het bijna meteen naar links, nadat we ook nog eens over het spoor zijn gereden. Hierna komen we wat vluchtheuvels en een rotonde tegen, maar al snel wordt het weer een simpele tocht. Een kilometer of tien rechtdoor over een brede en vlakke weg naar Bain-de-Bretagne. Als we na 36 kilometer aankomen in Bain-de-Bretagne hebben we vlak voordien wel een kort klimmetje af moeten werken. We slaan aan de buitenrand van de stad een keer rechtsaf en daarna gaat het anderhalve kilometer omhoog aan een procentje of vier. Dan volgt er een duik naar beneden, met onderweg liefst vijf rotondes en wat bochten. Best lastig daardoor, gelukkig komen we buiten deze stad weer uit op een brede en behoorlijk rechte weg die we de komende 20 kilometer gaan volgen richting Janzé.



Dit stuk van 20 kilometer kunnen we bijna met de ogen dicht afwerken. We komen wel wat bochten tegen, maar de weg is zo breed dat het welhaast recht lijkt. Een klein beetje hoogteverschil, wat voor de profs niets zal voorstellen. Redelijk wat open terrein tussendoor, eventueel relevant. Eenmaal in Janzé, na 56 kilometer koers, komen we een paar rotondes tegen. Vervolgens slaan we in het centrum voorbij het spoor linksaf, waarna het na nog een paar rotondes tien kilometer behoorlijk rechtdoor gaat tot in Châteaugiron. De brede weg richting deze plaats loopt vooral lichtjes naar beneden, op grondgebied dat bijzonder weinig beschutting kent. Na 67 kilometer komen we uit in Châteaugiron, waar logischerwijs een kasteel staat. De renners komen in deze plaats kort achter elkaar drie rotondes tegen, daarna rijden ze dwars door het bochtige centrum. Behoorlijk technische passage wel, scherpe bochtjes hier en wat extra verkeersmeubilair. Uiteindelijk fietsen we langs het schitterende kasteel, alles voor de plaatjes. Voorbij het kasteel komen we een paar rotondes tegen, even later slaan we bij locatie vol vluchtheuvels rechtsaf. We bereiken dan weer een brede doorgaande weg, die naar Noyal-sur-Vilaine gaat leiden. Acht kilometer verderop ligt dit dorp, in de tussenrijd rijden we voornamelijk rechtdoor. Het is lichtjes glooiend, terwijl er langs de kant van de weg weinig begroeiing te vinden is. Eenmaal in Noyal-sur-Vilaine, na 75 kilometer koers, worden we weer op een heerlijk bochtige passage getrakteerd. Zes rotondes in het centrum, bij haast iedere rotonde veranderen we van richting. In het centrumpje fietsen we langs een behoorlijk grote kerk, hier slaan we linksaf en even later gaat het naar rechts. In dalende lijn verlaten we vervolgens Noyal-sur-Vilaine, met onderweg nog een rotonde. Aan het eind van dit plaatsje slaan we rechtsaf en rijden we na nóg een rotonde een kilometer of tien bijna volledig rechtdoor naar Liffré. In de laatste kilometers voor we Liffré bereiken loopt de weg toch een tijdje wat vals plat omhoog, verder is het weer een beetje het oude verhaal. Erg recht, erg weinig beschutting aanwezig. Als het niet waait een bijzonder eenvoudige tocht, dan hebben we alleen last van wat vluchtheuvels onderweg. Met wind kan dit een rit vol oorlog worden, maar zoveel mazzel zullen we wel niet hebben.



Eenmaal in Liffré, na 87 kilometer, komen we een aantal rotondes tegen. In het centrum slaan we vervolgens rechtsaf en daarna volgt vrij snel de volgende bocht naar rechts. We gaan nu een totaal andere kant op, waardoor eventuele wind hier ineens helemaal anders staat. Een heus keerpunt, kan eventueel leuk worden. Buiten Liffré gaat het zes kilometer rechtdoor richting La Bouëxière, het blijft vrij breed en behoorlijk vlak. Als we La Bouëxière - wat een vreselijke naam - bereiken wordt het weer heerlijk technisch. Een rotonde als entree, daarna een eindeloze hoeveelheid vluchtheuvels en ook flink wat bochten in het centrum. Geen feest, maar buiten dit dorp wordt het gelukkig weer een stuk makkelijker. We rijden een kilometer of 20 voornamelijk rechtdoor richting Vitré, waar de tussensprint ligt. Halverwege rijden we door Champeaux, hier wordt het wel weer even technisch. Een chicane om de kerk heen, daarna nog een pittig bochtje naar links over een wat smaller bruggetje. Vervolgens keert de rust weer terug en gaan we tien kilometer verder langs talloze weilanden en akkers richting Vitré. Het gaat in deze kilometers wat op en af, maar er zitten geen echte klimmetjes tussen. Het is vooral hopen op de wind, want de omgeving beschikt over een hoop waaierpotentie. Paar flauwe bochten waardoor de wind wel eens van richting gaat veranderen, eigenlijk moet je hopen dat er geen wind is want dan krijgen we weer nerveus geneuzel. Enfin, in de buurt van Vitré slaan we linksaf, waarna we over een brede weg naar het centrum van deze stad gaan fietsen. Dit gaat wel weer wat geven, want onderweg naar dat centrum komen we talloze rotondes en ontelbare vluchtheuvels tegen. Bovendien gaat het kort naar beneden, met een paar bochten en dus heel wat vluchtheuvels onderweg. Insert ophef. Beneden zien we het hoogtepunt van Vitré liggen, het kasteel. Langs dit fabuleuze kasteel gaat er na 114,4 kilometer gesprint worden. Vitré heeft niet alleen een kasteel, ze hebben ook een koers. De Route Adélie de Vitré, met vrij weinig fenomenen op de erelijst. Marc Sarreau was de laatste winnaar, dan weet je het wel. In 2006 kwam de Tour hier eens langs, toen won Robbie McEwen. Amandine Fouquenet is van hier, een renster van Arkea. Vitré is gedeeltelijk door een oude vestingmuur omgeven, terwijl we over het kasteel kunnen zeggen dat het tot de meesterwerken van de Bretonse vestingbouwkunst behoort. Het dateert van omstreeks 1100 en werd in de 14e en 15e eeuw gerestaureerd. In het kasteel bevindt zich een historisch museum, met ook een kunstcollectie. Vlak buiten de stad ligt ook het Château des Rochers-Sévigné. Heel sick.



Na de tussensprint gaat het peloton kort achter elkaar vier rotondes tegenkomen in het centrum van Vitré. Bovendien wat vluchtheuvels, het is weer van dat. We rijden bijna bij de lokale - prachtige - kerk naar binnen, maar slaan net op tijd linksaf bij de vierde rotonde. Het gaat even kort rechtdoor totdat er een lastige bocht naar rechts volgt bij de volgende rotonde. Na deze bocht is de weg ineens heel smal, terwijl we door een bijzonder mooi straatje vol vakwerkhuisjes fietsen. Leuke straat, maar moeten we hier nu echt doorheen? Normaal staan hier ook paaltjes. Thijs Zonneveld vindt dit allemaal niet leuk. Geen lange straat gelukkig, bij de volgende bocht naar links wordt het alweer wat breder. Over die bredere weg rijden we twee kilometer redelijk rechtdoor naar beneden, met wel weer wat vluchtheuvels onderweg. We verlaten Vitré en komen weer een rotonde tegen, waar het naar links gaat. Vervolgens gaat het twee kilometer rechtdoor, een beetje vals plat omhoog. Aan het eind van deze weg gaat het naar rechts en dan mogen de renners weer eens 15 kilometer rechtdoor fietsen over een brede weg. Het blijft licht glooiend, het gaat een keer of vijf kort omhoog tijdens dit deel van de rit. Eén keer wat langer, een kilometertje wat serieus, maar ach, nog steeds niet echt noemenswaardig. Weer veel open terrein hier, maar we worden af en toe ook beschermd door de bomen. De weg kent natuurlijk ook wel wat bochten, maar het gaat echt opvallend vaak rechtdoor. Af en toe bij een kruispunt wat vluchtheuveltjes, verder niets. Totdat we Dompierre-du-Chemin bereiken, hier slaan we rechtsaf en rijden we vervolgens over een smaller weggetje door het dorp. In het centrumpje komen we een chicane tegen, daarna gaat het een kilometer of drie over de minder brede weg verder tot in Luitré. Beetje dezelfde weg als gisteren, al kunnen we de weg niet altijd de schuld geven. Het is wel vrij vlak, alleen enigszins bochtig tot in Luitré. Hier komen we 136 kilometer voorbij, op 14 kilometer van het eind. In Luitré liggen twee kleine rotondes en wat flauwe bochten, maar verder valt deze passage wel mee. Buiten het dorp gaat het twee kilometer naar beneden over een weg die wel wat oplapwerk kan gebruiken. Matig weggetje, paar flauwe bochtjes, aanloop naar de finale, toch maar opletten. Aan het eind loopt deze weg even wat vals plat omhoog, daarna slaan we linksaf. Bijna meteen daarna slaan we weer rechtsaf, het gaat hierna drie kilometer verder over een niet al te brede en redelijk bochtige weg, tussen de akkers en boederijen door. Oh, oh, oh, als dat maar goed gaat.



Het laatste stuk van deze weg loopt wel iets meer rechtdoor, aan het eind slaan we linksaf en gaan we op weg naar Fougères, onze finishplaats die ondertussen niet meer ver weg is. We hebben een bredere weg bereikt, die we de komende vijf kilometer gaan volgen. De weg is zo goed als vlak, terwijl we door open terrein rijden. We komen wat flauwe bochten tegen, maar in principe is dit een keurige weg waar weinig op aan te merken valt. Eigenlijk valt er niets te zeggen, tot we op vier kilometer van de finish door Beaucé rijden. Hier zit een flinke scheur in de weg, dat mag wel even aangepakt worden. Verder is het nog steeds hetzelfde verhaal, vooral rechtdoor met een paar flauwe bochten tussendoor. We rijden rechtdoor tot op drie kilometer van het eind, dan loopt het na een klein stukje in dalende lijn een halve kilometer vals plat omhoog richting een rotonde. Voor de rotonde komen we al wat vluchtheuvels tegen, eenmaal bij de rotonde slaan we linksaf, door de gesplitste weg aldaar een smallere bocht. Na de bocht is het meteen breed en gaat het kort naar beneden, rechtdoor tot op twee kilometer van het eind. Het loopt na een tijd weer wat vals plat omhoog, terwijl we op iets minder dan twee kilometer van de finish de volgende rotonde tegenkomen. Deze rotonde mag langs beide kanten genomen worden, gezien de flauwe bocht naar rechts daarna valt de rechterkant van de weg aan te raden. Op anderhalve kilometer van de finish wordt het weer vlak, waarna we naar de laatste kilometer gaan duiken. Eenmaal in de laatste kilometer komen we bijna meteen een rotonde tegen, waar het naar rechts gaat. Tijdelijke versmalling, goede positionering is hier geen overbodige luxe. We rijden rechtdoor naar de volgende rotonde, waar we naar rechts gaan. Van deze rotonde zullen we minder last hebben, dat zal aanvoelen als een normale schuine bocht. Na deze bocht loopt de weg in de laatste 500 meter vals plat omhoog. In de laatste 200 meter worden we getrakteerd op een lopende bocht naar rechts, oh, oh, oh. Dit gaan de twittermensjes weer niet leuk vinden. Terwijl het nochtans een herhaling is van een oude rit. De visueel ingestelden hebben geluk, de laatste kilometer is al eens in koers verreden. En ja, jemig, die bocht is eigenlijk wel raar. Het ging toentertijd goed, waardoor men het nu weer gaat proberen. Maar nee, dit gaat weer boze tweetjes opleveren.



Zoals aan de beelden hierboven te zien valt zijn we al eens eerder in finishplaats Fougères geweest. In 2015 eindigde hier de zevende rit van de Tour, op dezelfde plek. Uiteraard werd het een massasprint, met uiteindelijk Cavendish als winnaar. In die gekke laatste bocht stak hij toch nog Greipel voorbij. Het merkwaardige aan die rit was dat men blijkbaar zonder gele trui reed. Een dag eerder kwam leider Tony Martin ten val in Le Havre, de dag nadien zou hij niet meer opstappen. Normaal wordt die trui dan doodleuk door de volgende in het klassement overgenomen, maar in 2015 dus blijkbaar niet. In Fougères, waar ongeveer 20.000 mensen wonen, kwamen we in 2018 nog eens terug. Wéér zo'n plaats die we ook in de Tour van 2018 zagen, de grand départ in Bretagne bestaat vooral uit een herhaling van zetten. In die Tour van 2018 reden we van Fougères naar Chartres, waar ONZE Dylan Groenewegen de sprint zou winnen. De historie van de stad in de Tour bestaat niet alleen uit de aankomst in 2015 en het vertrek in 2018, in 2013 ging hier ook nog een rit van start. Die rit, met aankomst in Tours, werd gewonnen door Marcel Kittel. In de laatste jaren zijn we hier dus vaak geweest, wat wel een opvallende ontwikkeling genoemd mag worden. Debuteren deed de stad pas in 1985, met een ploegentijdrit gewonnen door het La Vie Claire van Bernard Hinault. Daarna moest men wachten tot 2013, en sindsdien komen we hier om de haverklap. In Fougères draait alles om het lokale kasteel, een enorm groot kasteel. Het grootste kasteel van heel Europa, volgens het roadbook. Een groot kasteel dat in blakende gezondheid verkeert. Gebouwd op een rots en vroeger omgeven door een moeras, waardoor het geheel nogal goed te verdedigen was en het bepaald geen sinecure was om dit kasteel aan te vallen. Daar kwam pas na de introductie van de artillerie wat verandering in. Daardoor is dit kasteel dus goed bewaard gebleven, mooi meegenomen. Het kasteel beschikt over 13 torens en dat zorgt natuurlijk voor de nodige pittoreske plaatjes. Daarom is toerisme ook een van de belangrijkste inkomstenbronnen van deze stad. Naast het kasteel hebben ze ook nog een leuk centrumpje met wat vakwerkhuisjes en kerkjes in de aanbieding, prima om een namiddag door te brengen. Als je hier wat langer wil blijven hangen kan dat ook, want in Fougères valt er nog genoeg te studeren. Zo zou er een school moeten zijn waar ze je leren hoe je horloges moet maken. Buiten dat hebben ze in Fougères en omgeving de grootste zuivelproductie van Frankrijk, dus ja. Laten we het toch maar bij het kasteel houden. Of bij de voormalig profs uit deze stad. Albert Bouvet bijvoorbeeld, de bulldog van Fougères! Won ooit Parijs-Tours, lang, lang geleden. Georges en Joseph Groussard had je ook nog, die laatste won zelfs ooit Milaan-San Remo. De nieuwe hoop is Paul Lapeira, hij rijdt momenteel voor de opleidingsploeg van AG2R.



In startplaats Redon wordt het overdag 20 graden, net een paar graden meer dan de afgelopen dagen. Er is weer behoorlijk wat kans op regen, al viel dat op een stortbuitje na gisteren al bij al wel mee. Zou mooi zijn als het nu ook meevalt, maar er is dus wel wat kans op regen. Ook wat kans op wind, die wind zou vanuit het noordoosten komen. Dan staat ie vooral tegen, schuin tegen. Na 86 kilometer fietsen we door Liffré en draaien we een andere kant op, daar zou de wind heel goed wel eens schuin in de rug kunnen staan. Enige nadeel is dat het niet hard genoeg lijkt te waaien, maar tussen Liffré en de tussensprint in Vitré is er toch wel wat kans op waaiers. Voorbij Vitré draaien we weer een andere kant op en vanaf dat moment krijgen we tot aan de finish voornamelijk te maken met tegenwind, waardoor deze rit met een sisser lijkt af te lopen. In Fougères waait het überhaupt minder hard, maar goed, je weet allemaal maar nooit natuurlijk. Paar graden minder op onze finishplek, 18 graden. Weer wat kans op regen, maar het lijkt bij kleine buitjes te blijven. Of het blijft gewoon droog, kan ook. We gaan dat allemaal meemaken vanaf 13:25, na een vrij lange neutralisatie van 15 minuten begint de rit om 13:40 echt. De NOS schuift om 14:35 aan, Sporza om 14:40. Eurosport 1 zendt nog steeds het altijd lachwekkende balletje-over-een-netje-meppen uit en de PLAYER is uiteraard meteen live. Genieten van de werken van Jan en Bobbie, broekje aan! Om een of andere reden finishen we vroeger dan de afgelopen dagen, de aankomst wordt verwacht tussen 16:52 en 17:10.



Het kan wel eens een merkwaardig ritje worden, omdat er voorzichtige geluiden zijn dat de renners willen gaan staken. Op het moment van schrijven is daar nog weinig over bekend, maarja, het zou dus kunnen dat de rit iets anders gaat verlopen dan verwacht. Al ga ik er wel vanuit dat er gewoon gefietst gaat worden en dat we gaan sprinten in Fougères. Als de wind aantrekt is er wat kans op waaiers, maar normaliter zou dit een vrij geschiedenisloze rit moeten worden. Vanwege de geringe lengte, een briljant nieuw idee van de organisatie, zou het ondanks het ontbreken van Ewan en daardoor een gebrek aan kopwerk van Lotto-Soudal toch moeten eindigen in een sprint. Alpecin zal wel vol ambitie zitten, Deceuninck zal ook vast willen kijken of Cavendish zijn succes van 2015 kan herhalen. De aanloop naar de finale is wat veiliger dan die van gisteren, al komen we onderweg toch ook wel weer een paar dingen tegen waarvan je zoiets hebt van nou nou poe poe. Maar goed, niet ieder risico is te vermijden natuurlijk, als je iedere dag alleen maar over de snelweg rijdt haakt de kijker vermoedelijk af. Bovendien vallen ze ook vaak zat op rechte en brede wegen, dus uiteindelijk verwacht ik dat men na een eventueel protest gewoon gaat fietsen, dat men hopelijk wat minder nerveus doet en dat we daardoor gewoon een keurige sprint krijgen.
1. Cavendish. Kon gisteren niet sprinten vanwege een kapot wiel, maar nu Ewan weg is moet Eddy Merckx toch voorzichtig zenuwachtig beginnen te worden. Shit, nu doe ik het zelf.
2. Philipsen. Vanwege de hellende aankomst zou dit eerder een sprint moeten zijn voor Philipsen dan voor Merlier. Ondanks zijn kapotte knie liet Philipsen ook wel zien dik in orde te zijn. Bovendien schijnt hij enorm boos te worden als hij zelf niet genoeg kansen krijgt, dus moeten ze bij Alpecin nu maar voor Philipsen gaan. Al zouden ze ook gewoon voor Merlier kunnen gaan. Of allebei, al zal de samenloop van omstandigheden die we gisteren zagen niet snel meer voorkomen.
3. Colbrelli. Zou hem ook wat beter moeten liggen. Het is ook weer geen muur aan het eind en in 2015 eindigen Cavendish en Greipel hier dus vooraan, maar alsnog vindt Sonny dit leuker dan de aankomst van gisteren.
4. Bouhanni. Zijn derde plaats van gisteren was blijkbaar zijn beste uitslag ooit in de Tour. Normaal kwam hij nooit verder dan een vierde plaats, naar die plaats keert hij nu weer terug.
5. Demare. Ondanks zijn valpartij kwam hij lachend over de streep, waardoor we mogen aannemen dat de schade meevalt. Dan lijkt het er bij andere renners, zoals Sagan, toch slechter uit te zien. Nieuwe dag, nieuwe kansen.