Draai hier alle platen in je platenkast #24 (Meadow Rag)

bazbo cd1152: Keith Jarrett & Charlie Haden - Last Dance



Keith Jarrett werkt veel samen met basspeler Charlie Haden. Ze spelen in een trio en in allerlei andere samenstellingen. In 2014 brengen ze deze duoplaat Last Dance uit. Geen eigen composities, maar acht 'standards' van componisten als Gershwin, Rogers & Hammerstein en Cole Porter. Alle acht wonderschoon. De zoet pingelende piano van Jarrett gedijt goed samen met de subtiele bas van Haden. Ik kocht deze plaat op 3 december 2015 en iedere keer als ik hem draai, is het genieten geblazen.

_{Natuurlijk niks van te vinden op YT, behalve een reclamefilmpje:}

quote:

Op vrijdag 30 april 2021 16:29 schreef Dagoduck het volgende:
Ben ik ook weer eens

Gister deze plaat op de kop getikt bij een tweedehands winkel hier in Den Helder. Was niet goedkoop, maar we kunnen best de ondernemers wat steunen, nietwaar.

D55: Dozer - Madre De Dios
[...]

Goed je weer te zien posten.
Maar wat IS het?

bazbo cd1153: Keith Jarrett - La Fenice



Keith Jarrett blijft z'n hele verdere carrière solopianoconcerten geven. Zo zit hij op 19 juli 2006 in het Gran Teatro La Fenice in Venetië dik anderhalf uur in z'n uppie te improviseren. Het eerste stuk (de eerste zeventien minuten) klinkt nog wat krampachtig; daarna vindt hij de flow en speelt hij waanzinnige dingen. Er komen zachte passages voorbij, maar ook uptempo spul, waarin hij helemaal los gaat. Naast de geïmproviseerde stukken horen we ook een paar covers: zo is er bijvoorbeeld de traditional My Wild Irish Rose en de standards The Sun Whose Rays en Stella By Starlight. Ik koop deze dubbelcd op 7 januari 2020 en het is een mooie aanvulling op mijn miniverzameling pianogepingel van Jarrett.

quote:

Op zaterdag 1 mei 2021 09:27 schreef Dagoduck het volgende:
@:bazbo Heb je trouwens door in de TT's geprobeerd is het topicnummer te combineren met een bandnaam of songtitel?

Nummer 3:

MUZ / Draai hier alle platen in je platenkast #3 (5007)

35007 - Liquid (2002)

Nummer 16:

MUZ / Draai hier alle platen in je platenkast #16 (Saltines)

Jack White - Sixteen Saltines (Official Video)

Etc.

Voor een volgende topic is dit wel een mooie:

Chicago - 25 Or 6 To 4 (HD)

bazbo cd1154: Keith Jarrett - Munich 2006



Nee, dit album verschijnt niet in 2016, maar in 2019. Ik koop het op 18 november van dat jaar. Het is opgenomen op 16 juli 2016 in de Philharmonie in München. (Mooie zaal. Ik zag King Crimson er spelen in de zomer van 2018.) Twaalf piano-improvisaties krijgen we op deze dubbelcd. Het start wat abstract, maar Jarrett komt snel in die staat van verlichting die schitterende stukjes oplevert: rustig, opzwepend, grandioos. Daarna volgen nog drie standards, waaronder het stuk dat hij vaak heeft gespeeld: Somewhere Over The Rainbow. Helaas kan hij niet meer optreden; Jarrett kreeg twee beroertes in februari en mei 2018.

bazbo cd1155: Jazz Sabbath - Jazz Sabbath



Het verhaal van Jazz Sabbath is bijzonder. Weinig mensen hebben van bandleader en pianist Milton Keanes gehoord, terwijl zijn muziek door miljoenen gewaardeerd wordt. Wat wil het geval? Eind jaren zestig schrijft Milton Keanes een hele rits stukken voor zijn jazzband en die neemt hij met Jazz Sabbath ook op. Echter, voordat de opnames verschijnen, blijkt er een andere band die stukken te hebben gekopieerd en helemaal naar hun hand te zetten. Die band heet Black Sabbath (goh, waar zouden ze die bandnaam vandaan hebben) en ze worden er beroemd en rijk mee. De plaat van Keanes en Jazz Sabbath raakt in de vergetelheid. Pas vorig jaar brengt Keanes de originele opnames van Jazz Sabbath uit. Hoe het allemaal precies zit, is te zien in een onthullende en onthutsende documentaire, die te bekijken is op YT en waarin vele bekende mensen uit de rockwereld van toen hun connectie met Milton Keanes toelichten. Het plagiaat door Black Sabbath komt pijnlijk aan het licht. De plaat zelf bevat zeven jazzparels, die eigenlijk veel beter zijn dan de rockversies van Osbourne, Iommy, Butler en Ward. Ik kocht de cd op 1 juli 2020.

De docu:






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-05-2021 14:20:09 ]

bazbo cd1156: Jeronimo Road - Live At The Orange



Halverwege de jaren negentig beginnen jeugdvrienden gitarist Fraser T. Smith en toetsenist Adam Wakeman (zoon van) een band. Ze zoeken een bassist en een drummer en vinden die in respectievelijk Phil Williams (die nog een blauwe maandag bij Keith Emerson zal spelen) en Mark Heaney. Heaney kent dan weer ene Damian Wilson die aardig kan zingen. Zo ontstaat hun band Jeronimo Road. De band kende ik van een Yes-tributealbum (Tales From Yesterdays) uit 1995 waarop zij Starship Trooper spelen, zij het met een iets andere bezetting; zo speelt Tony Fernandez (vaste drummer van vader Wakeman) daarop de drums. De band Jeronimo Road wordt geen succes; er zijn wat liveoptredens en daar blijft het bij. Eind jaren negentig besluit de groep om te kappen. Wilson en Wakeman beginnen later progmetalband Headspace en de afgelopen paar jaar brengen ze duoplaten uit en treden ze samen op. Pas in 2005 komt het enige album van Jeronimo Road uit en dat is deze cd. Drie kwartier liveopnames uit de Orange, waar dat dan ook moge wezen. Ook onduidelijk is wanneer precies de opnames zijn gemaakt. Wel duidelijk is dat de groep pittige progrock maakte en dat het eigenlijk zonde is dat het nooit iets is geworden. Smith speelt een lekkere lick en solo op zijn gitaar, Wilson zingt de sterren van de hemel en Wakeman speelt volledig ten dienste van de rocksongs. Het geluid is niet optimaal, maar het is goed beluisterbaar en ieder instrument is prima te horen. Ik ontdek in 2016 dat het plaatje voor een prikkie te verkrijgen is in een plaatselijke platenwinkel, bestel het daar en ik heb het binnen op 22 februari 2016. Leuk is de bonus: Caught In The Machine, de enige bruikbare studio-opname die de band maakte, plus Starship Trooper (dat ik dus al kende van de Yes-tributeplaat Tales From Yesterdays uit 1995). Nu is dat wel een ijzersterke versie. Vader Rick speelde tijdens het outro een erg lange synthesizersolo; zoon Adam kan het met wat korter af, maar die solo is dan ook wel een van de hoogtepunten van dit bijzonder leuke album.

_{Niets van Jeronimo Road te vinden op YT, behalve dan die Yes-cover:}



[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 01-05-2021 21:55:49 ]

bazbo cd1157: Jane Getter Premonition - Anomalia



De Amerikaanse gitariste en componiste Jane Getter bracht onlangs haar tweede soloalbum uit. Haar band Jane Getter Premonition bevat topmuzikanten als Alex Skolnick, Stu Hamm, Mark Egan, Chad Wackerman en haar man Adam Holzman. Daarnaast komt Vernon Reid een moppie meespelen. De plaat is iets anders dan voorganger On uit 2015. Daarop stond vooral instrumentaal geweld; hier zes rocksongs en drie instrumentaaltjes. Centraal staat de gitaar van Getter, terwijl het nergens gefreak wordt. Opener en instrumentaal Kryptone is wat mij betreft gelijk het hoogtepunt. Getter zelf zingt wat, Randy McStine en Chanda Rule zorgen voor de vocale afwisseling en dat is maar goed ook, want Getters stem is wat vlak. Ik kocht de plaat op 29 april 2021 en vind hem niet onaardig, hoe knap het allemaal in elkaar zit; tot nu toe vind ik de voorganger On wat krachtiger en verrassender.

bazbo cd1158: Jethro Tull - This Was



Jethro Tull is een band waar ik al heel lang een zwak voor heb. Halverwege de jaren tachtig kocht ik Aqualung, maar vooral vanaf de jaren negentig - toen veel platen in geremasterde vorm verschenen met heel veel bonusstukken - ben ik gaan verzamelen. Het werd echt erg toen in 2014 een nieuwe serie begon: alle klassieke platen opnieuw gemixt - vaak ook nog in surround erbij - door Steven Wilson. Hierdoor voelde ik mijzelf gedwongen om alles nóg een keer te kopen. This Was was de debuutplaat uit 1968. Jethro Tull was toen een jonge bluesband, eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Wat het interessant maakte, was het gebruik van de dwarsfluit. Ian Anderson kon een aardig deuntje schrijven, maar een instrument goed bespelen lukte hem (nog) niet. Toevallig vond hij een fluit in een muziekwinkel en in vrij korte tijd had hij het instrument redelijk onder de knie. Blues, jazzy, wat rockachtig: de debuutplaat klinkt fris, dat wel. Het meeste materiaal is geschreven door Ian Anderson, daarnaast staat er een enkele traditional op. Verder in de band: gitarist Mick Abrahams, bassist Glenn Cornick en drummer Clive Bunker. Steven Wilsons remix verscheen in 2018 in de vorm van een dikke boekbox met drie cd's en een dvd. Heel veel extra's: het album in de originele mono- en stereomixen, alle b-kantjes, BBC-sessies, outtakes en dergelijke in allerlei mixen. Overdaad schaadt een beetje, maar voor het historische overzicht is het fijn. Ik had een oude cd-versie, maar daar is deze boekversie (die ik kocht op 12 november 2018) voor in de plaats gekomen.