[Giro] Etappe 15: Base Aerea Rivolto - Piancavallo #1

Tappa 15: Base Aerea Rivolto (Frecce Tricolori) - Piancavallo, 185 km

Nou jongens, ik heb helemaal niks van de tijdrit gezien, haha. Eigenlijk alleen de valpartij van Molano, dat was wel weer opmerkelijk hè. Kijkend naar de uitslag zijn de eerste twee namen vrij logisch. Ganna, die man kan niet meer verliezen tegenwoordig. Dennis had er blijkbaar toch wat zin in, prima. Daarna is McNulty toch wel de eerste verrassing. Ik had gezeg dat hij ging schroeien, maar dit is een grotere schroei dan ik had verwacht. Impressionant. De Gendt, ja, dat had dan weer niet gehoeven. Cerny kan blijkbaar ook langere tijdritten aan, dat neem ik mee voor de toekomst. Joao, oh Joao. Die jongen kan alles. Zesde plaats, loopt weer op iedereen uit behalve McNulty. Mensen weten blijkbaar nog niet precies wat de Patbonus is, nu hopelijk wel. Kelderman beperkt de schade, hij doet het beter dan ik had verwacht. Die jongen wil nog wel eens onder de druk bezwijken en heeft de laatste tijd niet echt goede tijdritten gereden, tel dat bij elkaar op en deze prestatie is meer dan prima. Biedt perspectief, als hij het hoofd koel kan houden. De rit die vandaag verreden gaat worden kan vrij bepalend zijn. Almeida is weer uitgelopen en heeft nu bijna een minuut voor op Kelderman, twee op Bilbao en nog meer op de rest. Nibali, Majka en Pozzovivo staan gezellig op 2:33. Onderweg naar Piancavallo gaan ze daar iets aan moeten doen. Als het nu niet gebeurd kunnen we met een roze Portugees naar Milaan trekken, zeker omdat je altijd maar weer moet afwachten hoe we de rustdag gaan overleven. Matige prestaties van Nibali, Pozzovivo en Fuglsang wel, dat valt echt niet mee. Al moet je iemand als Nibali nooit afschrijven natuurlijk. Alles kan nog, maar ze beginnen er beter vandaag meteen aan. Een echte bergrit. Drie beklimmingen onderweg en een zware aankomst bergop, de zwaarste van de ronde. Kom maar door.




Ik ga even het roadbook kopiëren hoor, in dit gelul heb ik verder geen zin:

quote:

On 18th October 2020, for the first time in the history of the bike race Giro d’Italia (also known as the pink race), a stage will start from a military airport, which is Rivolto airbase (UD), home of the 2nd Wing of Italian Air Force and Frecce Tricolori since their establishment in 1961.

The very strong relationship between Frecce Tricolori and Giro d’Italia will get even closer on next 18th October with an event that will mark a fundamental stage on the way to the Frecce Tricolori 60th birthday.

The 313rd Acrobatic Training Squadron, better known as Frecce Tricolori, is the Italian Air Force Unit which has the task of representing the values, the professionalism and the teamwork ability of the whole Armed Force. With its activity, the National Acrobatic Training Squadron is in fact ambassador of the beliefs and the skills typical of the Italian Armed Forces in general. During airshows, with its collective acrobatic flight, Frecce Tricolori demonstrate the professionalism of both pilots and technicians by emphasizing the specific technical features of a “made in Italy” aircraft. Once abroad, Frecce Tricolori have the honor of promoting the entire “Italian system”. The Squadron consists of about 100 Officers and NCOs of the Italian Air Force. The formation of 10 aircrafts (9 + solo) is made up of Jet Pilot Officers of the Air Force coming from the Air Force Fighter Wings which, after passing a selection, become part of the Frecce Tricolori where they spend a period of their operational career and then return to the combat Units at the end of their experience. The ground team of Frecce Tricolori, about 70 Non-Commissioned Officers, deals with the maintenance of the Aermacchi MB339A-PAN aircraft.

The 2nd Wing of Rivolto is the oldest one of the Italian Air Force. It was established on 25th December 1925 in Turin on three Fighter Squadrons: the 7th, the 8th and the 13th. In December 1993 the 2nd Wing was relocated to the Airport of Rivolto (Udine), already home of the 313rd Acrobatic Training Squadron (Frecce Tricolori) and named after the “Gold medal for Military valor” Captain Mario D’Agostini.

We starten dus op een militaire basis, de Frecce Tricolori moet even in het zonnetje worden gezet. Het demonstratieteam van de Italiaanse luchtmacht. Alleen gaan die demonstraties soms ook wel eens mis: Het dieptepunt voor het team was het Vliegtuigongeluk op Vliegbasis Ramstein op 28 augustus 1988. Hierbij kwamen drie teamleden en 67 toeschouwers om het leven. Sindsdien heeft het team zich echter hersteld van deze ramp en geeft het jaarlijks ongeveer 40 demonstraties over de hele wereld. Kan gebeuren, ofzo. Nou, ja, vooral kleinepenisgeleuter in de marge uiteindelijk. Doe ik niet aan mee. Het schijnt wel zo te zijn dat de Giro al eens eerder op het vliegveld is geweest. In 2009 reden de renners over de basis, begeleid door de straaljagertjes. Die begeleiding zal nu ook wel dik in orde zijn.



Iedereen gaat vandaag toch vooral naar de Ronde van Vlaanderen kijken, dus vooral het eerste deel van deze rit ga ik toch wat globaler beschouwen. Na de neutralisatie rijden de renners door Passariano, waar ze een gave villa en nog wat opvallende gebouwtjes hebben. In de eerste kilometers van de rit rijden we behoorlijk rechtdoor over een brede en vlakke weg, na een tijd komen we uit in Codroipo waar er wel wat bochten liggen. Buiten deze stad rijden we weer even rechtdoor, maar we komen opnieuw wat dorpjes tegen waar ook weer wat bochten liggen. Het blijft voorlopig wel vlak, daar komt ook niet snel verandering in aangezien we na 15 kilometer koers langs de rivier Tagliamento komen te rijden. De loop van deze rivier volgen we een kleine 20 kilometer, het gaat in deze kilometers af en toe een beetje vals plat omhoog. In dit stuk komen we 150 meter hoger uit, dus, ja, tja. We rijden door en langs wat dorpjes. Dignano, bijvoorbeeld. San Daniele del Friuli passeren we ook bijna, daar gaat de eerste rit na de tweede rustdag eindigen. Aan het eind van het lange stuk langs de rivier in vals stijgende lijn volgt er een korte afdaling richting de Tagliamento. Via een paar haarspeldbochtjes dalen we een kilometer of twee af richting de rivier. Aan de andere kant van de rivier rijden we een kilometer of zes door een bos. Licht glooiende weg hier, maar het is vooral vlak. Vrij breed ook, redelijk recht. Aan het eind van deze strook volgt er een klimmetje van iets meer dan twee kilometer aan 6% richting Anduins. Via een stuk of acht haarspeldbochten bereiken we na 42 kilometer dit dorpje. We slaan hier rechtsaf en fietsen vervolgens langs Falesia di Anduins, een rotswand die mensen graag beklimmen. Een van de populairste plekken om te klimmen in de omgeving, naar het schijnt.



Buiten Anduins loopt het nog wat vals plat verder omhoog, daarna is het eigenlijk gewoon een kilometer of tien zo goed als vlak terwijl we over dezelfde brede weg rijden. We komen een paar tunneltjes tegen, buiten die tunneltjes rijden we voornamelijk door het bos. Af en toe door een dorpje, of beter gezegd, een gehucht. Net buiten een van die gehuchten begint de eerste klim van de dag, we gaan klimmen naar de top van Sella Chianzutan. Geen geheel onbekende klim. In 2017 kwam er al eens een rit aan boven op Piancavallo, Sella Chianzutan was toen ook een van de beklimmingen onderweg. Wel van de andere kant, dus daar schieten we weinig mee op. Van deze kant is Sella Chianzutan 10,6 kilometer lang, het gaat in deze kilometers aan 5,4% gemiddeld omhoog. De steilste halve kilometer is er een aan 8%, in deze halve kilometer gaat het zelfs even aan 9% omhoog, buitengewoon uitdagend is het niet. Toch gaat deze klim van tweede categorie wel fungeren als een mooie opwarmer. De vlucht van de dag kan hier nog verder vorm krijgen zelfs, als dat tijdens de vlakke aanloop nog niet gebeurd is. Na 65 kilometer komen we boven, we hebben een aantal kilometer over een brede weg door een bos gereden. Het is een tijd vooral rechtdoor gegaan, maar in de buurt van de top komen we ook een aardige verzameling haarspeldbochtjes tegen. Op de top zelf staat een opvallend restaurantje.




Na de eerste echte klim van de dag volgt er een serieuze afdaling van zeven kilometer. Wel een brede weg, waardoor het eigenlijk vrij makkelijk is. Flink wat bochten en ook een paar haarspeldbochten onderweg, maar met zo'n brede en goed geasfalteerde weg mag je hier geen problemen verwachten. Na het eerste deel van de afdaling komen we een glooiender deel tegen van vijf kilometer. In deze vijf kilometer gaat het twee keer een kilometer omhoog. Die eerste kilometer kent een paar korte en steile stroken afgewisseld met vlak, de tweede kilometer is er dan weer een aan 4%. Hierna dalen we nog eens drie kilometer af, terug naar de Tagliamento. Paar haarspeldbochten aan het eind, terwijl de weg inmiddels iets smaller is geworden. Dit tweede deel van de afdaling is wel iets lastiger, ook nog wat willekeurige scherpe bochtjes tussendoor. Aan de andere kant van de rivier rijden we drie kilometer over een brede en vlakke weg richting Villa Santina, waar na 81 kilometer de eerste tussensprint van de dag volgt. In de buurt van Villa Santina kun je als je geluk hebt een flinke waterval zien, de Cascata Radime. Metertje of 230 naar beneden, een van de hoogste watervallen van Europa daardoor. Niet altijd te zien, dan moet er wat sneeuw smelten of het moet teringhard regenen. Dan krijg je dit soort beelden:



Na de tussensprint rijden de renners vijf kilometer rechtdoor over een brede weg. Ze rijden nog een keer over een brug en passeren wat dorpjes, maar heel bijzonder is het voorlopig niet. Het gaat na een tijd wel wat vals plat omhoog, maar dat boeit allemaal niet echt. Na een tijd verlaten we de doorgaande weg voor een klein uitstapje richting Socchieve. Het gaat even naar beneden en daarna gaat het weer even omhoog, nou, hoera. We komen niet veel later weer terug op de grote weg en rijden via Mediis naar Priuso, waar een ongecategoriseerde klim gaat beginnen. Via een stuk of zes haarspeldbochten klimmen we naar Forcella di Priuso, het gaat drie kilometer omhoog aan 6%. Hierna is het een kilometer vrij vlak, voordat er een korte afdaling van twee kilometer volgt. Eén haarspeldbocht tijdens deze afdaling, ook nog een paar korte bochtjes. Weg is niet al te breed, maarja, het duurt allemaal niet al te lang. Voor de zoveelste keer vandaag rijden we daarna over de Tagliamento, hierna begint meteen de volgende klim van de dag. Forcella di Monte Rest, tweede categorie. Het gaat 7,5 kilometer omhoog aan 7,5%, dat is wel lachen natuurlijk. De eerste kilometer drukt het gemiddelde iets, daarna gaat het toch behoorlijk steil omhoog. Paar kilometer aan 9%, geen gemakkelijke klim derhalve. Heerlijk bochtige klim ook, meer dan tien haarspeldbochten. Vrij smalle weg, die vooral leidt door een bos. We komen tijdens de klim ook een kicken tunneltje tegen. Op de top van de Passo Rest, zoals ze de klim ook wel noemen, staat bovendien een kapelletje. Die top bereiken we na 105 kilometer, voor de volledigheid.




De afdaling van de Forcella di Monte Rest is toch wel een van de meest bijzondere afdalingen die ik tot nu toe heb gezien. Het gaat acht kilometer steil naar beneden, in die zeven kilometer komen we bijna 30 haarspeldbochten tegen. Ja, zoveel. Buiten die haarspeldbochten komen we tal van andere bochten tegen, een paar scherpere ook. De weg is nog steeds niet echt breed, waardoor dit automatisch een lastige afdaling wordt. Al vind ik 'm niet eens buitengewoon lastig, het is vooral erg veel. Die haarspeldbochten komen ook echt in blokjes. Een keer zes achter elkaar, dan even een kilometer wat meer rechtdoor en vervolgens weer zes van die dingen achter elkaar. Het is continu draaien, keren, remmen. Weinig ruimte om op te trekken, de bochten volgen elkaar in een enorm hoog tempo op. Frappante afdaling, durf ik wel te stellen. Aan het eind van het lastige deel van de afdaling komen we nog een paar haarspeldbochten tegen, daarna rijden de renners over een weg die breder wordt verder richting Tramonti di Sopra. We rijden nog een aantal kilometer verder in dalende lijn, maar die dalende lijn wordt steeds minder waarneembaar. Het is dus een aantal kilometer wat makkelijker fietsen. In Tramonti di Sopra slaan we linksaf, daarna rijden we verder richting Tramonti di Sotto. Na een aantal brede bochten buiten Tramonti di Sopra mogen we het vlak gaan noemen, al gaat die vlieger ook weer niet helemaal op. Buiten Tramonti di Sotto rijden we tien kilometer over een glooiende weg. Het gaat een paar keer op en af, met flink wat bochten onderweg. We rijden best lang langs een meer. Beetje kronkelen, beetje omhoog, beetje omlaag. Beetje vlak, ook wel. Uiteindelijk komen we uit in Borgo Romaniz, waar een bocht naar rechts volgt. Via een paar stevige bochten dalen we af richting het meer, waarna aan de andere kant van het water de volgende klim gaat beginnen.



Aan de andere kant van het water gaat het een kilometer aan 6% omhoog richting Navarons, via een paar haarspeldbochten. De organisatie laat de Forcella di Pala Barzana hier meteen beginnen, ofschoon er na de steile aanzet een heel vlak stuk volgt. De Tour zou zoiets nooit doen, maar de Giro dus wel. Daardoor komen we aan 13,3 kilometer aan 4,4% gemiddeld, waardoor je denkt dat deze klim van tweede categorie geen reet voorstelt. Nouja, dat verdient wel enige nuance. We treffen drie kilometer aan 1,5% gemiddeld aan, bijvoorbeeld. Even later zit er ook nog een stuk in dalende lijn in, zodra het omhoog gaat wordt het derhalve direct lastig. De weg door het bos is niet superbreed, het is bovendien weer lekker bochtig. Minder haarspeldbochten dan we ondertussen gewend zijn, maar wel veel bochtjes. Na een tijd vals plat omhoog gefietst te hebben gaat het twee kilometer omhoog aan 7% richting Poffabro, waarna 136 kilometer de tweede tussensprint van de dag volgt. Tijdens een steil stuk, ze willen vandaag wel heel graag dat de klassementsrenners voor de bonificaties gaan. Buiten het dorp en voorbij de tussensprint gaat het een kilometer vals plat verder, daarna volgt het afdalinkje. Kilometertje in dalende lijn, zonder echt lastige bochten. Paar korte bochtjes achter elkaar, is te doen. Direct na de afdaling volgt het steilste deel van de klim, het gaat meer dan vier kilometer aan 7,5% omhoog. In het begin meteen een strook aan 11%, daarna blijft het zo'n beetje aan 7% verder omhoog gaan terwijl we ons weer op het terrein van de haarspeldbochten bevinden. Het terrein van de rotswanden ook, net als de vorige klim mag deze er zijn. Behoorlijk veel bochten later bereiken we na 143 kilometer de top van de Forcella di Pala Barzana. Prima klimmetje uiteindelijk wel hoor, oneindig veel bochten over een vrij slechte weg door een bos, stuk lastiger dan je vooraf zou verwachten.




De afdaling van de Pala Barzana is ook knap bochtig, het gaat zes kilometer serieus naar beneden en in die zes kilometer komen we ook weer een stuk of 20 haarspeldbochten tegen. Daarnaast nog wat andere bochten, het wordt weer een technisch verhaal. Vooral omdat de weg hier nog steeds niet echt breed is. Het asfalt zal voor de gelegenheid vast zijn opgelapt, maar het blijft pittig. De bochten buiten de haarspeldbochten om zijn vaak nog het lastigst, daar hebben we er hier genoeg van. Lastige afdaling, alleen niet zo lang. Na zes kilometer is het wel klaar, we komen terecht op een brede weg die we even volgen. Daarna slaan we linksaf en wordt het tijd om even naar de wc te gaan, een biertje te halen en ook meteen wat chips. De renners rijden een tunnel in, daar gaan ze vier kilometer blijven. De gebrekkige Italiaanse techniek kennende zijn we ze dus een paar minuten kwijt. Hoewel de Ronde ook bezig is, dus eigenlijk moet je het bier en de chips als op tafel hebben staan. Onder de tafel een emmer om in te pissen, ofzo. In de tunnel gaat het vooral rechtdoor overigens, we hoeven niet bang te zijn ineens een paar renners kwijt te spelen. Buiten de tunnel moet er nog 16 kilometer gefietst worden voor we de voet van de slotklim bereiken. We rijden niet veel later een nieuw tunneltje in, maar deze is wel wat korter. Na deze tunnel wordt er kort gedaald, via een paar brede haarspeldbochten komen we uit in Montereale Valcellina. Na een paar bochten in dit dorp rijden we eigenlijk gewoon acht kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg. Beetje een flopgedeelte van de rit, maakt actie van ver wat minder waarschijnlijk. Zodra we door Giais rijden gaat het nog eens drie kilometer licht naar beneden, paar bochtjes onderweg. Vervolgens fietsen we rechtdoor richting Aviano, het is gewoon vlak. Net voor we de voet van de slotklim bereiken nog een paar bochtjes, na een laatste bocht naar rechts zijn we vertrokken. In de buurt van Aviano dus, waar blijkbaar ook al een militair vliegveld te vinden is. Themaritje hoor.



We gaan beginnen aan de slotklim, de zwaarste slotklim van deze Giro. De klim naar Piancavallo is 14,5 kilometer lang aan 7,8% gemiddeld. Drie jaar geleden was het blijkbaar 15,5 kilometer aan 7,3% gemiddeld, dat soort verschillen vind ik altijd erg irritant. Te lui om uit te zoeken hoe het zit, dus we houden het maar gewoon op 14,5 kilometer aan 7,8%. Het is in ieder geval een klim die vooral in het begin enorm lastig is. In de eerste zes kilometer van de klim gaat het aan 9,4% gemiddeld omhoog. Hier zit ook de steilste strook van de berg, het gaat even aan 14% omhoog. In de zesde kilometer van de klim gaat het aan bijna 12% gemiddeld omhoog, dit lijkt me toch wel een strook waar veel kan gebeuren. Na die zesde kilometer wordt de klim wat minder lastig, dus iedereen met ambities kan er beter vroeg aan beginnen. Tussen kilometer zes en kilometer elf van de klim gaat het gemiddeld aan 7,5% omhoog, met af en toe nog een uitschieter richting de 10%. Ook nog prima, lastig genoeg. In de laatste vier kilometer van de klim gaat dat verhaal alleen veranderen. We beginnen met een kilometer die praktisch vlak is, daarna gaat het nog twee kilometer aan 7% omhoog, maar in de slotkilometer gaat het slechts een beetje vals plat omhoog aan 4% gemiddeld. De finish lijkt nu op een andere plaats te liggen in vergelijking met 2017, want ik kom in m'n oude verhaal een tekst tegen over een bochtige laatste kilometer, terwijl dit nu niet echt het geval is. Of ik moet het toen anders beoordeeld hebben, maar goed. Wel nog een rotonde op 750 meter van het eind en daarna op 500 meter van het eind een bocht naar rechts. Aan 4% omhoog tot de finish, die na 185 kilometer volgt.





Piancavallo is een skiresort, dat pas in 1960 werd gecreëerd. Het is een dorpje met amper vaste inwoners, in de zomer wonen hier maar 43 mensen. Piancavallo was ooit het eerste Italiaanse skiresort waar sneeuwmachines werden ingezet om de pistes van kunstsneeuw te voorzien. Een heuse primeur, jawel. Je vindt rond Piancavallo 25 kilometer aan piste. Dat blijkt genoeg te zijn om allerlei mooie wedstrijden binnen te halen, in de jaren '90 organiseerde men hier diverse wereldbekerwedstrijden voor vrouwen bij het alpineskiën. Dat is voor ons natuurlijk niet zo interessant, wij vinden het natuurlijk een stuk boeiender dat de Giro hier ook ooit is geweest. In 1998, bijvoorbeeld. 1998 was het jaar van Marco Pantani. Na enkele jaren vol tegenslag was hij in 1998 in topvorm. Hij reed al sterk in de Giro, maar won nog geen rit. Dat veranderde tijdens de 14e rit, van Schio naar Piancavallo. Op de slotklim richting Piancavallo reed hij weg van Tonkov en Zülle en zo pakte hij zijn eerste rit van die Giro. Het roze bleef nog bij Zülle, maar daar zou een paar dagen later verandering in komen toen Pantani zijn tweede rit won. Il Pirata won de Giro, uiteraard. Een paar maanden later won hij ook de Tour en daarmee is hij nog steeds de laatste renner die erin slaagde om die twee koersen in hetzelfde jaar te winnen. Drie jaar geleden stond de 100e Giro in het teken van Pantani, maar ook deze 103e Giro staat bol van de herinneringen aan de iconische klimmer. We zijn al in zijn woonplaats geweest een paar dagen terug, om maar wat te noemen. Ook wel fraai: drie jaar geleden werd Pantani opgevolgd door Landani. Tijdens de voorbeschouwing toen voorspelde ik dat Mikel Landa zou winnen. En ik had gelijk, warempel. Al was dat nogal een inkoppertje. Landa verloor tijdens die Giro enorm veel tijd door de valpartij veroorzaakt door Kelderman en een stilstaande motor. Omdat hij niet meer voor een klassement hoefde te rijden ging hij voor een ritzege. Twee keer greep hij er op een lullige manier naast. Onderweg naar Bormio verloor hij in de sprint van Nibali, hij liet zich daar op een kinderlijk eenvoudige manier in de luren leggen. Dat was trouwens de rit van Dumoulin, je weet wel, toen hij een schijtprobleem had. Een paar dagen later wist Landa dan weer tweede te worden achter Van Garderen, hoe is het in vredesnaam mogelijk. Door al dat aanvalswerk had hij ondertussen wel een goede positie ingenomen in het bergklassement. Een goede reden om een dag later nog maar eens in de aanval te gaan. Drie maal bleek scheepsrecht te zijn. Landa zat in een vrij grote kopgroep die veel ruimte kreeg. Op de slotklim begon hij er vroeg aan, de laatste tien kilometer reed hij alleen. Bleek een goed idee te zijn, zonder mensen in je wiel naar de finish rijden. Hij won, met bijna twee minuten voorsprong op Costa en Rolland. Extra mooi natuurlijk omdat Pantani zijn grote idool is, wij pakken nu allemaal denkbeeldig de guidon van onder. Daarachter deed Nairo Quintana goede zaken, hij nam de roze trui over van ONZE Tom. Die verloor meer dan een minuut, het bewijs dat de verschillen hier flink kunnen oplopen. In de Giro van 2011 waren we overigens ook al eens in Piancavallo, tijdens de heroïsche rit richting Gardeccia. Piancavallo fungeerde toen als eerste klim van de dag, in een rit met vijf Dolomietenreuzen. Mikel Nieve zou de rit winnen, maar aangezien Piancavallo al helemaal in het begin kwam was de aandacht voor deze klim schaars. Sella kwam toen als eerste boven. Degene die wint mag zich dus plaatsen tussen Pantani, Sella en Landa, stuk voor stuk idolen.



In de buurt van de militaire basis in het begin van de rit zou het weer best prima moeten zijn. Graadje of 18, geen regen en praktisch geen wind. In Aviano, aan de voet van de slotklim, ongeveer hetzelfde verhaal. Wel iets meer bewolking, maar het heeft er alle schijn van dat het droog gaat blijven. Dat is een flinke geruststelling, met al die listige afdalingen onderweg zie ik liever geen nattigheid. Is droog lastig genoeg. Boven op Piancavallo wordt het wel frisjes. Tien graden, dat is niet veel. Wel droog en bijna geen wind, prima. De rit gaat om 11:05 beginnen, daarna worden de renners getrakteerd op een demonstratie die blijkbaar een kwartier gaat duren. Pas om 11:20 vertrekken ze echt. Krijgen wij daar wat van mee? Dat is de vraag. Blijkbaar kunnen we vanaf 9:45 fietsende mensen zien op Eurosport 1, in eerste instantie gaat het dan natuurlijk om de Ronde van Vlaanderen. Zodra de Giro begint schijnen ze te gaan schakelen, maar hoe en wat, geen idee. De UNINTERRUPTED stream van de PLAYER begint in ieder geval pas om 12:25, dat lijkt mij een ferme indicatie dat we voor die tijd geen beelden gaan krijgen. Al zijn er sowieso beelden genoeg. Ik neem aan dat iedereen morgen 9:00 stipt voor de tv zit. De Belg gaat meteen live, eerst met een voorbeschouwing en daarna vanaf 9:45 begint de koers. De hoogmis. De hele dag door. Tot het onvermijdelijke journaal op een, daarna even naar Canvas en weer terug. U kent het verhaal. Na de mannen krijgen we ook nog de vrouwen, er komt geen eind aan de koers. Hoewel, tussen 16:11 en 16:49 schijnen ze toch echt wat fietsende mannetjes boven op Piancavallo te verwachten.



Eerste echte bergrit tijdens de tweede week van de Giro. Nu de tijdsverschillen na de tijdrit nog wat groter zijn geworden verwacht ik niets anders dan spektakel. Dit moet een strijd tussen de klassementsrenners worden, anders ben ik niet te genieten. Stel je voor dat je nu geen actie onderneemt, terwijl de Giro na vandaag voorbij kan zijn. Dat zou een flagrante misser zijn. Bepaalde ploegen zijn wel uitgedund, of zelfs verdwenen. Dat is vrij ongunstig voor de koers. Een sterker Astana en een sterker Trek hadden we goed kunnen gebruiken. Nu moeten we waarschijnlijk toch weer naar NTT gaan kijken, haha. Sunweb zal vast weer gaan sparen voor, ja, volgend seizoen ofzo? Mede daardoor kan dit alsnog een rit voor de vluchters zijn, maar de principes nemen bij mij weer de overhand. Dit moet gewoon tussen de favorieten gaan, klaar.
1. Pozzovivo. Omdat NTT anders zoveel moeite voor niets heeft gedaan. Al is dat eigenlijk wel de samenvatting van het bestaan van de ploeg, maar hey, laten we gewoon zeggen dat Pozzovivo hier gaat winnen. Is grappig.
2. Fuglsang. Die moet ondertussen wel wat tijd terug gaan pakken, anders wordt het de zoveelste pijnlijke grote ronde.
3. Kelderman. Zijn bestaan ontkennen of beweren dat hij gaat choken werkt niet echt, dus nu ga ik beweren dat hij het enorm goed gaat doen. Slaat Wielco hier een beslissende slag? Staat hij na vandaag in het roze? Dat zou zomaar kunnen!
4. Nibali. Ja, Nibali.
5. Majka. Majka.

quote:

Op zondag 18 oktober 2020 12:15 schreef VoMy het volgende:

[..]

Harm is vergeten dat hij eergisteren ook al in de ontsnapping zat en toen eerder werd ingerekend dan Tonelli en Bouchard, die hem heuvelop voor bleven?

Harm is een dikke nek.

quote:

Op zondag 18 oktober 2020 12:31 schreef wimderon het volgende:
Ook Samitier Samitier gaat nog een poging wagen.

Dat zou tijd worden, zo'n anoniem klassement is niets voor hem. Zijn domme hoofd hoort in de (kansloze) aanval.

quote:

Op zondag 18 oktober 2020 12:34 schreef wimderon het volgende:
NTT gaat weer wachten tot de voorsprong te groot is?

Bjarne is geen fenomeen.

Oh, Karbonkel zit ook nog in de sjas.

Nico Denz, ja!

quote:

Op zondag 18 oktober 2020 12:41 schreef Mani89 het volgende:
Jongens waar kijken jullie dit? Op mijn player waar Giro staat zenden ze ook Vlaanderen uit.

UNINTERRUPTED

Bedankt voor niets Ruben.

Samitier gaat wel gewoon door, zo ken ik hem weer.

Samitier komt wel veel dichter ineens, maken ze bij EF een fout?

Gwereiroe is een eikel.

CHUTE

Gelukkig niet Domenico.

Komt goed uit voor de kopgroep, slecht voor mij.

Links en rechts bij de dokter.

quote:

Op zondag 18 oktober 2020 13:47 schreef franklop het volgende:
Gashendel mag wel weer open

Met Denz en Sunderland gaan we er niet komen.

Pozzovivo moest toch nog even wisselen.

Niet best.

Nog steeds Nico Denz, kan dat?

Beelden in de tunnel.

Wielco op weg naar?

Arme Domenico. Schuld van Sobrero.

Klassieke plof van Nibali.

Touw gaat winnen, overigens.