WKN Weer, Klimaat en Natuurrampen
Lees alles over het onstuimige weer op onze planeet, volg orkanen en tornado's, zie hoe vulkanen uitbarsten en hoe Moeder Aarde beeft bij een aardbeving. Alles over de verwoestende kracht van onze planeet en tal van andere natuurverschijnselen.
In navolging van deel 1 -> WKN / Poolkappen smelten en het 2e deel -> WKN / Poolkappen, IJsbergen en Gletsjers #2 is hier deel 3. Alle informatie en/of nieuwsberichten over (smeltende) poolkappen, land-/zeeijs en/of gletsjers Kan je hier kwijt 
Even wat voorinformatie
Gletsjers
Een gletsjer is een ijsmassa die gevormd wordt op land en dik en groot genoeg is om bergafwaarts te stromen.
Gletsjers, inclusief de Antarctische en Groenlandse ijskap, bedekken circa 15 miljoen km2 aardoppervlak en bevatten 29 miljoen km3 ijs, ongeveer 87% van alle zoetwater op aarde.
Gletsjers oefenen door hun enorme gewicht en sterke slijpende werking grote invloed op het land eronder uit. Een gletsjerdal heeft een U-vormige doorsnede, in tegenstelling tot een rivierdal dat meer V-vormig is.
Waar in de winter meer sneeuw valt dan er afsmelt in de zomer zal deze zich opstapelen. Een gletsjer wordt gevormd als dikke sneeuwlagen door hun eigen gewicht onderaan tot ijs worden verdicht. Dat gaat in fasen. Sneeuw wordt eerst omgezet tot firn, een korrelige ijsmassa die gevormd wordt doordat sneeuwkristallen onder de toenemende druk van de bovenliggende lagen van vorm veranderen en zich herordenen. Onder invloed van sijpelend smeltwater kan dit proces sneller plaatsvinden.
Later, en dus dieper in de gletsjer, vormt firn door de toenemende druk wit gletsjerijs. Tenslotte wordt het verdicht tot blauw gletsjerijs. Het ijs wordt door de enorme druk plastisch en kan onder invloed van de zwaartekracht langzaam bergafwaarts gaan stromen.
Klimatologische voorwaarden voor het ontstaan van gletsjers zijn voldoende neerslag en voldoende lage temperaturen. Deze omstandigheden doen zich voor in hooggebergten en in de poolgebieden.
Aan het eind van de gletsjer vindt afsmelting plaats. Het smeltwater stroomt hier uit de gletsjerpoort en vormt een riviertje.
IJskappen, of soms genoemd Poolkappen
Een ijskap is een koepelvormige, aaneengesloten ijsmassa van grote omvang. Op Aarde bevinden zich twee grote ijskappen, te weten de Groenlandse ijskap en de Antarctische ijskap. Daarnaast bevinden zich op Aarde nog talloze kleinere ijskappen, bijvoorbeeld de Vatnajökull op IJsland, de Hardangerjøkulen in Noorwegen en de Agassiz-ijskap op Ellesmere Island in Arctisch Canada.
In het Nederlands wordt ook de term poolkap gebezigd. Daarmee wordt de Antarctische ijskap bedoeld, en het meerjarige zeeijs rond de Noordpool. Het laatstgenoemde is echter volgens de definitie geen ijskap.
De huidige opwarming van de aarde zorgt ervoor dat de Groenlandse ijskap in omvang afneemt. Van de Antarctische ijskap is dit minder zeker, omdat een stijging van de temperatuur in het Antarctische gebied ook kan leiden tot meer verdamping van oceaanwater en vervolgens voor meer sneeuwval. Een grootschalige afsmelting van ijskappen door klimaatverandering kan grote gevolgen hebben voor het leefklimaat van mensen overal ter wereld door de stijging van de zeespiegel. Hieronder kan je zien wat er al voor verschil is opgetreden op de NoordPool.
Antarctica
Antarctica is een continent rond de Zuidpool van de aarde, omringd door de Indische Oceaan en de Grote Oceaan, die beneden de 60e breedtegraad tegenwoordig worden aangeduid als de Zuidelijke Oceaan (of Antarctische Oceaan). Het land en de zeeën om Antarctica worden gezamenlijk aangeduid als Antarctis. Antarctica is de koudste plek op aarde. De laagste temperatuur officieel ooit gemeten was op de Zuidpool: -88°C; (Officieus zelfs -91°C), en het continent is bijna volledig bedekt met ijs. Antarctica mag niet verward worden met de Arctis, de Noordpool, een naam die afkomstig is van het Griekse woord \"arctos\" (beer). Antarctica ligt aan de andere kant (anti-) van de aarde waar het sterrenbeeld Grote Beer niet zichtbaar is.
Antarctica is het vijfde continent qua oppervlakte, na Azië, Afrika, Noord-Amerika en Zuid-Amerika. Het is ook het continent met de laagste gemiddelde luchtvochtigheid. Van al het ijs op de wereld ligt 90% op Antarctica. De gemiddelde dikte van de ijskap bedraagt 2200 meter en op het dikste punt is het ijs maar liefst 4776 meter dik. Het meeste ijs is meer dan honderdduizend jaar oud, maar niet heel Antarctica heeft al die tijd onder het ijs gelegen. Een Brits-Zweedse expeditie ontdekte in 1949 dat grote delen van Antarctica, zoals Dronning Maud Land, tot zo\'n 10.000 jaar voor Christus nog vrij waren van ijs.
Er loopt ook een apart topic over Antarctica op Fok! WKN / Antarctica !
Pakijs of Zeeijs
Pakijs of zeeijs ontstaat uit bevroren oceaanwater. Omdat de oceanen uit zoutwater bestaan vindt dit plaats bij een temperatuur van ten hoogste -1.8 °C. Een ijsberg is een drijvende ijsmassa afkomstig van een gletsjer of een ijskap en dus geen pakijs.
Pakijs komt voor nabij de polen van de Aarde, en beslaat in de winter een groter gebied dan in de zomer. Rondom Antarctica (aan de zuidpool) komt veel meer pakijs voor dan bij de noordpool. Zuidpoolpakijs is gemiddeld ongeveer één meter dik, in de zomer smelt het grotendeels weer. Het pakijs bij de noordpool smelt in het zomerseizoen minder door de kleinere variatie in temperatuur, waardoor het ijs daar uit meerdere lagen bestaat en drie tot vier meter dik wordt.
Het veranderende gebied waar pakijs voorkomt tijdens het jaar
Ijsbergen
Een ijsberg is een drijvende ijsmassa afkomstig van een gletsjer of een ijskap. IJsbergen worden via de zeestroom vervoerd en kunnen wel een afstand van meer dan 1000 km afleggen alvorens ze gesmolten zijn. Ongeveer 8/9 van deze ijsmassa bevindt zich onder water, waardoor men een vertekend beeld krijgt van de ijsberg of deze veel te laat opmerkt.
Omdat ijs in gewicht 10% lichter is dan water (de dichtheid van ijs is ongeveer 920 kg/m3 en die van zeewater ongeveer 1025 kg/m3), ligt 90% van de berg onder water. Dat betekent niet, dat een ijsberg van 10 meter hoog, tot 90 meter onder water zit, zoals wel wordt beweerd. Van een ijsberg zijn alleen de uitstekende delen boven het water zichtbaar en niet de brede basis die onder water ligt. IJsbergen zijn groot; de meeste hebben een hoogte van 50 meter, maar dat is nog altijd de hoogte van een flat van 20 verdiepingen. Sommige steken meer dan 100 meter boven het water uit, vergelijkbaar met de Utrechtse Domtoren. In de Baffin Baai is ooit een ijsberg van 215 meter hoogte gesignaleerd.
In bergachtige, koude streken schuiven gletsjers ongeveer een meter per dag. Zodra ze de zee bereiken, breken er grote stukken af en dat zijn de ijsbergen. Op het Noordelijk Halfrond worden per jaar zo\'n 12000 ijsbergen gevormd, waarvan er 8000 ontstaan langs de Groenlandse westkust. Een kleine 400 ijsbergen drijven met de koude Labradorstroom zuidwaarts tot bij Newfoundland. Daar zijn ze een gevaar voor de scheepvaart. Vooral de kleinere brokken waarin ijsbergen uiteenvallen zijn gevaarlijk, omdat de radar die niet ziet. Mist die vaak in gebieden met smeltend ijs optreedt maakt het nog gevaarlijker.
Landijs[/u]
Landijs is ijs dat op het land ligt, in tegenstelling tot zeeijs. Landijs dat niet, of slechts voor een heel klein deel, wegdooit in de zomer wordt meestal gletsjer genoemd.
De grootste massa\'s van permanent landijs bevinden zich op Antarctica en Groenland en heten ook wel ijskappen.
De ontwikkeling van het landijs is van groot belang voor de verwachte zeespiegelstijging ten gevolge van het versterkte broeikaseffect. Het water dat vrijkomt door het kleiner worden van de hoeveelheid permanent landijs zal een bijdrage leveren aan de stijging van de zeespiegel. Het zeeijs, zoals het ijs rond de Noordpool, speelt hier geen rol in omdat het immers al drijft op het water, z\'n eigen gewicht aan water verplaatst en zo al dezelfde bijdrage levert aan de hoogte van de zeespiegel dan wanneer het gesmolten zou zijn. Dat betekent dat voor de hoogte van de zeespiegel het smelten van de poolkap in de Arctische zeeën geen gevolgen heeft. Het smelten van het landijs van bijvoorbeeld Groenland en Antarctica daarentegen heeft wel gevolgen voor de zeespiegel.
De gemiddelde zeespiegel is in de 20e eeuw gestegen met 0,1 tot 0,2 meter, voornamelijk vanwege opwarming van het zeewater en het smelten van landijs. Wanneer de grote massa landijs op West-Antarctica geheel zou smelten zou de zeespiegel mondiaal zo\'n 6 meter stijgen. Zo\'n grote smelting wordt in de 21e eeuw echter niet waarschijnlijk geacht. De huidige bijdrage van de ijskappen op Groenland en Antarctica is kleiner dan die van kleinere gletsjers. Grote massa\'s landijs reageren namelijk traag en langdurig op klimaatsverandering. De reactietijd (of responstijd) van grote ijskappen is groot: veranderingen in het klimaat werken nog enkele millennia door in het gedrag en omvang van ijskappen.
Gedurende de ijstijden was een groot gedeelte van Noord-Europa, de Alpen en Noord-Amerika met landijs bedekt. Destijds stond de zeespiegel ongeveer 125 meter lager dan tegenwoordig.
[u]De Cryosfeer (Cryosphere)
De cryosfeer zijn de gebieden waar water voorkomt in de vorm van sneeuw, permafrost, pakijs of gletsjers. Pas twee miljard jaar geleden, door afkoeling van de aarde, werd voor het eerst de cryosfeer gevormd.
Seizoen- en klimaatveranderingen leiden tot fluctuaties in de cryosfeer. Grote veranderingen in de cryosfeer leiden tot zeespiegelstijgingen wat weer invloed heeft op het klimaat en de biosfeer. Tegenwoordig is met behulp van satellieten de omvang van de cryosfeer vrij nauwkeurig te bepalen. Tijdens ijstijden neemt de cryosfeer sterk in omvang toe.
Actuele Stand van Zaken op de Noord- en Zuidpool
NOORDPOOL
ZUIDPOOL
Overige Links
• WikiPedia over IJskappen
• WikiPedia over Gletsjers
• LiveScience - Antarctica
• All About The Cryosphere
• De Cryosphere Today
• All About Glaciers/Gletsjers
• WikiPedia over Antarctica
===========================================================================
Heb je informatie, nieuwsberichten en/of andere nuttige linkjes omtrent de Poolkappen, Gletsjers of Jjsbergen/IJsmassa\'s, alles is welkom hier
Even wat voorinformatieGletsjers
Een gletsjer is een ijsmassa die gevormd wordt op land en dik en groot genoeg is om bergafwaarts te stromen.
Gletsjers, inclusief de Antarctische en Groenlandse ijskap, bedekken circa 15 miljoen km2 aardoppervlak en bevatten 29 miljoen km3 ijs, ongeveer 87% van alle zoetwater op aarde.
Gletsjers oefenen door hun enorme gewicht en sterke slijpende werking grote invloed op het land eronder uit. Een gletsjerdal heeft een U-vormige doorsnede, in tegenstelling tot een rivierdal dat meer V-vormig is.
Waar in de winter meer sneeuw valt dan er afsmelt in de zomer zal deze zich opstapelen. Een gletsjer wordt gevormd als dikke sneeuwlagen door hun eigen gewicht onderaan tot ijs worden verdicht. Dat gaat in fasen. Sneeuw wordt eerst omgezet tot firn, een korrelige ijsmassa die gevormd wordt doordat sneeuwkristallen onder de toenemende druk van de bovenliggende lagen van vorm veranderen en zich herordenen. Onder invloed van sijpelend smeltwater kan dit proces sneller plaatsvinden.
Later, en dus dieper in de gletsjer, vormt firn door de toenemende druk wit gletsjerijs. Tenslotte wordt het verdicht tot blauw gletsjerijs. Het ijs wordt door de enorme druk plastisch en kan onder invloed van de zwaartekracht langzaam bergafwaarts gaan stromen.
Klimatologische voorwaarden voor het ontstaan van gletsjers zijn voldoende neerslag en voldoende lage temperaturen. Deze omstandigheden doen zich voor in hooggebergten en in de poolgebieden.
Aan het eind van de gletsjer vindt afsmelting plaats. Het smeltwater stroomt hier uit de gletsjerpoort en vormt een riviertje.
IJskappen, of soms genoemd Poolkappen
Een ijskap is een koepelvormige, aaneengesloten ijsmassa van grote omvang. Op Aarde bevinden zich twee grote ijskappen, te weten de Groenlandse ijskap en de Antarctische ijskap. Daarnaast bevinden zich op Aarde nog talloze kleinere ijskappen, bijvoorbeeld de Vatnajökull op IJsland, de Hardangerjøkulen in Noorwegen en de Agassiz-ijskap op Ellesmere Island in Arctisch Canada.
In het Nederlands wordt ook de term poolkap gebezigd. Daarmee wordt de Antarctische ijskap bedoeld, en het meerjarige zeeijs rond de Noordpool. Het laatstgenoemde is echter volgens de definitie geen ijskap.
De huidige opwarming van de aarde zorgt ervoor dat de Groenlandse ijskap in omvang afneemt. Van de Antarctische ijskap is dit minder zeker, omdat een stijging van de temperatuur in het Antarctische gebied ook kan leiden tot meer verdamping van oceaanwater en vervolgens voor meer sneeuwval. Een grootschalige afsmelting van ijskappen door klimaatverandering kan grote gevolgen hebben voor het leefklimaat van mensen overal ter wereld door de stijging van de zeespiegel. Hieronder kan je zien wat er al voor verschil is opgetreden op de NoordPool.
Antarctica
Antarctica is een continent rond de Zuidpool van de aarde, omringd door de Indische Oceaan en de Grote Oceaan, die beneden de 60e breedtegraad tegenwoordig worden aangeduid als de Zuidelijke Oceaan (of Antarctische Oceaan). Het land en de zeeën om Antarctica worden gezamenlijk aangeduid als Antarctis. Antarctica is de koudste plek op aarde. De laagste temperatuur officieel ooit gemeten was op de Zuidpool: -88°C; (Officieus zelfs -91°C), en het continent is bijna volledig bedekt met ijs. Antarctica mag niet verward worden met de Arctis, de Noordpool, een naam die afkomstig is van het Griekse woord \"arctos\" (beer). Antarctica ligt aan de andere kant (anti-) van de aarde waar het sterrenbeeld Grote Beer niet zichtbaar is.
Antarctica is het vijfde continent qua oppervlakte, na Azië, Afrika, Noord-Amerika en Zuid-Amerika. Het is ook het continent met de laagste gemiddelde luchtvochtigheid. Van al het ijs op de wereld ligt 90% op Antarctica. De gemiddelde dikte van de ijskap bedraagt 2200 meter en op het dikste punt is het ijs maar liefst 4776 meter dik. Het meeste ijs is meer dan honderdduizend jaar oud, maar niet heel Antarctica heeft al die tijd onder het ijs gelegen. Een Brits-Zweedse expeditie ontdekte in 1949 dat grote delen van Antarctica, zoals Dronning Maud Land, tot zo\'n 10.000 jaar voor Christus nog vrij waren van ijs.
Er loopt ook een apart topic over Antarctica op Fok! WKN / Antarctica !
Pakijs of Zeeijs
Pakijs of zeeijs ontstaat uit bevroren oceaanwater. Omdat de oceanen uit zoutwater bestaan vindt dit plaats bij een temperatuur van ten hoogste -1.8 °C. Een ijsberg is een drijvende ijsmassa afkomstig van een gletsjer of een ijskap en dus geen pakijs.
Pakijs komt voor nabij de polen van de Aarde, en beslaat in de winter een groter gebied dan in de zomer. Rondom Antarctica (aan de zuidpool) komt veel meer pakijs voor dan bij de noordpool. Zuidpoolpakijs is gemiddeld ongeveer één meter dik, in de zomer smelt het grotendeels weer. Het pakijs bij de noordpool smelt in het zomerseizoen minder door de kleinere variatie in temperatuur, waardoor het ijs daar uit meerdere lagen bestaat en drie tot vier meter dik wordt.
Het veranderende gebied waar pakijs voorkomt tijdens het jaar
Ijsbergen
Een ijsberg is een drijvende ijsmassa afkomstig van een gletsjer of een ijskap. IJsbergen worden via de zeestroom vervoerd en kunnen wel een afstand van meer dan 1000 km afleggen alvorens ze gesmolten zijn. Ongeveer 8/9 van deze ijsmassa bevindt zich onder water, waardoor men een vertekend beeld krijgt van de ijsberg of deze veel te laat opmerkt.
Omdat ijs in gewicht 10% lichter is dan water (de dichtheid van ijs is ongeveer 920 kg/m3 en die van zeewater ongeveer 1025 kg/m3), ligt 90% van de berg onder water. Dat betekent niet, dat een ijsberg van 10 meter hoog, tot 90 meter onder water zit, zoals wel wordt beweerd. Van een ijsberg zijn alleen de uitstekende delen boven het water zichtbaar en niet de brede basis die onder water ligt. IJsbergen zijn groot; de meeste hebben een hoogte van 50 meter, maar dat is nog altijd de hoogte van een flat van 20 verdiepingen. Sommige steken meer dan 100 meter boven het water uit, vergelijkbaar met de Utrechtse Domtoren. In de Baffin Baai is ooit een ijsberg van 215 meter hoogte gesignaleerd.
In bergachtige, koude streken schuiven gletsjers ongeveer een meter per dag. Zodra ze de zee bereiken, breken er grote stukken af en dat zijn de ijsbergen. Op het Noordelijk Halfrond worden per jaar zo\'n 12000 ijsbergen gevormd, waarvan er 8000 ontstaan langs de Groenlandse westkust. Een kleine 400 ijsbergen drijven met de koude Labradorstroom zuidwaarts tot bij Newfoundland. Daar zijn ze een gevaar voor de scheepvaart. Vooral de kleinere brokken waarin ijsbergen uiteenvallen zijn gevaarlijk, omdat de radar die niet ziet. Mist die vaak in gebieden met smeltend ijs optreedt maakt het nog gevaarlijker.
Landijs[/u]
Landijs is ijs dat op het land ligt, in tegenstelling tot zeeijs. Landijs dat niet, of slechts voor een heel klein deel, wegdooit in de zomer wordt meestal gletsjer genoemd.
De grootste massa\'s van permanent landijs bevinden zich op Antarctica en Groenland en heten ook wel ijskappen.
De ontwikkeling van het landijs is van groot belang voor de verwachte zeespiegelstijging ten gevolge van het versterkte broeikaseffect. Het water dat vrijkomt door het kleiner worden van de hoeveelheid permanent landijs zal een bijdrage leveren aan de stijging van de zeespiegel. Het zeeijs, zoals het ijs rond de Noordpool, speelt hier geen rol in omdat het immers al drijft op het water, z\'n eigen gewicht aan water verplaatst en zo al dezelfde bijdrage levert aan de hoogte van de zeespiegel dan wanneer het gesmolten zou zijn. Dat betekent dat voor de hoogte van de zeespiegel het smelten van de poolkap in de Arctische zeeën geen gevolgen heeft. Het smelten van het landijs van bijvoorbeeld Groenland en Antarctica daarentegen heeft wel gevolgen voor de zeespiegel.
De gemiddelde zeespiegel is in de 20e eeuw gestegen met 0,1 tot 0,2 meter, voornamelijk vanwege opwarming van het zeewater en het smelten van landijs. Wanneer de grote massa landijs op West-Antarctica geheel zou smelten zou de zeespiegel mondiaal zo\'n 6 meter stijgen. Zo\'n grote smelting wordt in de 21e eeuw echter niet waarschijnlijk geacht. De huidige bijdrage van de ijskappen op Groenland en Antarctica is kleiner dan die van kleinere gletsjers. Grote massa\'s landijs reageren namelijk traag en langdurig op klimaatsverandering. De reactietijd (of responstijd) van grote ijskappen is groot: veranderingen in het klimaat werken nog enkele millennia door in het gedrag en omvang van ijskappen.
Gedurende de ijstijden was een groot gedeelte van Noord-Europa, de Alpen en Noord-Amerika met landijs bedekt. Destijds stond de zeespiegel ongeveer 125 meter lager dan tegenwoordig.
[u]De Cryosfeer (Cryosphere)
De cryosfeer zijn de gebieden waar water voorkomt in de vorm van sneeuw, permafrost, pakijs of gletsjers. Pas twee miljard jaar geleden, door afkoeling van de aarde, werd voor het eerst de cryosfeer gevormd.
Seizoen- en klimaatveranderingen leiden tot fluctuaties in de cryosfeer. Grote veranderingen in de cryosfeer leiden tot zeespiegelstijgingen wat weer invloed heeft op het klimaat en de biosfeer. Tegenwoordig is met behulp van satellieten de omvang van de cryosfeer vrij nauwkeurig te bepalen. Tijdens ijstijden neemt de cryosfeer sterk in omvang toe.
Actuele Stand van Zaken op de Noord- en Zuidpool
NOORDPOOL
ZUIDPOOL
Overige Links
• WikiPedia over IJskappen
• WikiPedia over Gletsjers
• LiveScience - Antarctica
• All About The Cryosphere
• De Cryosphere Today
• All About Glaciers/Gletsjers
• WikiPedia over Antarctica
===========================================================================
Heb je informatie, nieuwsberichten en/of andere nuttige linkjes omtrent de Poolkappen, Gletsjers of Jjsbergen/IJsmassa\'s, alles is welkom hier
Freaked out scientists and gleeful captains of fossil-fuel tankers are now sailing through climate history in the melting polar region.
By Laura Millan Lombrana, Anna Shiryaevskaya, Dina Khrennikova, Olga Tanas, and Mira Rojanasakul
Published: 27 juli 2020 10:00 | Updated: 27 juli 2020 17:44
On a sparkling day in May, the nearly 300-meter-long tanker Christophe de Margerie set sail from the northern Russian port of Sabetta. Crossing the so-called Northern Sea Route in the Arctic waters, in just under three weeks it moored at the Chinese port of Yangkou, unloading its shipment of liquefied natural gas.
That relatively routine journey has now entered the record books: the earliest date a cargo ship took what’s usually an ice-blocked route. It’s yet another sign of how climate change is shrinking the Arctic.
Around the same time the gas reached port, a ship called the Polarstern was also sailing in Arctic waters. But it was loaded with about 100 climate scientists from some 20 countries engaged in an exhaustive, year-long examination of the warming environment. To put it another way, the crew of the scientific ship is trying to understand why the tanker was able to leave so early in the season and what it means for the future of the planet.
The Arctic is rich in natural resources like fossil fuel and already under significant climate stress, warming more than twice as fast as the rest of the planet. The more the Arctic warms and melts, the more humans build industrial infrastructure, mine metals and produce oil and gas–emitting greenhouse gases that accelerate the warming and melting.
The two vessels tell the tale of a tug of war now playing out in Earth’s last frontier. One is looking for clues to climate change, and the other is racing to exploit that change for financial profit. It’s another kind of feedback loop, with ships passing in melting waters.
Unlike other areas of the planet, the Arctic is so inaccessible that there’s very little data to predict with precision how the ice cap will change under rapid warming. Researchers on the Polarstern’s MOSAiC mission—the largest polar expedition in history and the first modern vessel to spend a full winter close to the North Pole—are aiming to fill in the gaps of knowledge.
Scientists are certain that the Arctic ice is disappearing. The shrinking ice cap accelerates warming globally. As Greenland and other Arctic glaciers lose ice, they help raise sea levels, potentially exposing millions of people to flooding. Nearly every dramatic, headline-grabbing effect of climate change, from alarming coastal erosion to intense and frequent fires, is already happening in the Arctic, at a fast pace and at a giant magnitude.
“These individual things are part of a very complex system that’s changing dramatically,” says Guido Grosse, head of the permafrost research unit at the Alfred Wegener Institute, Helmholtz Institute for Polar and Sea Research, or AWI. “Because it is very remote people have a hard time understanding how it might affect our life in more temperate regions. But it will.”
About a third of the size of the Christophe de Margerie gas tanker, the Polarstern is almost like a second home for polar scientists. The ship has been sailing Arctic and Antarctic waters for almost four decades. Spending months on the blue and white research vessel means sharing a tiny cabin with another scientist, sleeping in tight bunk beds and sipping infinite amounts of tea and coffee in the ship’s Red Saloon.
A satellite internet connection allows the researchers to communicate with loved ones on the mainland via Whatsapp. On the long winter days, Agatha Christie-style murder mystery games are organized to kill the hours. Friendships are forged–and broken—and the vessel’s sauna, gym and the small swimming pool become welcomed distractions. With no goals and multiple balls, scientists have invented a special discipline of water polo that only exists on the Polarstern.
The centuries-old quest to establish a northern navigation route that would connect Russia with Asian ports, the one taken by the Christophe de Margerie, helps illustrate the Arctic’s transformation. That route has long been a strategic priority for Russia, which accounts for over half of the total Arctic coastline.
The reason is obvious: The Northern Sea Route, stretching more than 3,000 nautical miles between the Barents Sea and the Bering Strait, provides a shortcut to Pacific ports. Shippers could send oil, gas and metals such as nickel and palladium to Asia more quickly, potentially shaving costs.
So far, Russia’s largest liquefied-gas producer, Novatek PJSC, and the nation’s largest private oil producer, Lukoil PJSC, send their eastbound cargoes via the route during summer.
The issue, of course, is that the Arctic waters are covered with ice nearly round the year, with only a few areas completely ice-free even in summer, a trend that has historically frustrated shippers and explorers alike.
An Englishman named Sir Hugh Willoughby gave the route a shot in 1553. He described “very evil weather” and “terrible whirlwinds” as he attempted to find a northeastern passage. A year later, his diaries were found along with his frozen body and the rest of his crew on the Kola Bay, in a place he named “the heaven of death.”
The first to succeed in crossing was adventurer Adolf Erik Nordenskiold, who spent the winter months of 1878 and 1879 stuck in the ice aboard the Vega before finding his way. In 1932, Polar explorer Otto Schmidt on board Soviet icebreaker Alexander Sibiryakov completed the first ever uninterrupted voyage through the route, taking four summer months.
That got the attention of Soviet leader Joseph Stalin. He created an authority, Glavsevmorput, and charged it with maintaining what is now known as the Northern Sea Route. By the turn of this century, traffic exploded as periods of ice-free conditions grew longer and longer.
Russian scientist Alexander Yulin recalls how only two or three decades ago the summer navigation period in the Russian Arctic lasted just 80 days a year. “Now, it's 120, and most recently even as many as 150 days,” says Yulin, who runs the science lab that prepares ice outlooks for Russia’s state-owned Northern Sea Route Administration.
That may be conservative. A 2014 research paper from Kyoto University estimates that if navigation in the Northern Sea Route is extended to around 225 days per year, it may be economically viable to use the Arctic link during that entire period (with the Suez Canal used the remainder of the year).
These changes will prove a huge boon for Russia, which extracts almost 90% of its natural gas and more than 17% of its oil output from the Arctic zone. The region also contains around nearly all of Russia's platinum and palladium reserves, and accounts for 97% of the nation's nickel production.
Rosatom, the Russian state-owned nuclear corporation in charge of managing the route, is forecasting a big jump in shipments of these products through the Northern Sea Route. The company now navigates it, deploying nuclear icebreakers for nine months of the year. Ice-class vessels such as the Christophe de Margerie don’t need icebreakers in summer, though the early journeys this year did require assistance for part of the route. But Rosatom won’t wait for global warming to run its course. It’s looking at year-round navigation starting in 2025, with help from more powerful icebreakers.
Andrew Dale is a captain on another ice-class liquefied natural gas carrier that sailed the Arctic route this spring. His pictures posted on LinkedIn show calm water, blue skies and even a playful polar bear— nothing like harsh forces that doomed Sir Willoughby. “The salary doesn’t always just go into the bank,” Dale wrote in testament to the beautiful scenery. He also acknowledged that it had been one of the most challenging navigations in his career.
Scientists aboard the Polarstern are trying to better understand the mechanics driving that difference across the centuries. Their vessel sailed into Arctic currents last September, turned the engines off and began drifting toward the North Pole. Their task: to peer into the mass of its ice and snow and measure everything, from its atmosphere to its chemistry and ecosystem. The mission mirrors that of Norwegian explorer and scientist Fridtjof Nansen, who drifted north sailing on a wooden ship 127 years ago.
“Things that we will experience over the next couple of decades are already happening in the Arctic,” says Grosse, the AWI researcher, who, while not onboard this journey, has been to the Arctic dozens of times before on scientific missions.
Most scientific models suggest that the first ice-free Arctic summer could happen around the middle of this century. There are more pessimistic forecasts suggesting total melting of the ice cap in summer could happen before, and optimistic outliers pointing to some time after 2100.
By the end of summer 2019, the Arctic ice cap had shrunk to the second-lowest level since satellite monitoring started in 1979. As of last week, on July 18, it was 26% lower than the historical average for the day. The Arctic is currently on track to record the lowest-ever ice coverage for the whole season. A study released in March estimated that the Arctic and Greenland lost ice during the 2010s at a rate six times greater than in the 1990s. That’s causing ocean levels to increase, leading some Arctic coastlines to lose as much as 50 meters to the sea annually.
It’s a scope and speed of change that doesn’t require scientific skills to observe. “Climate change is obvious,” says Vyacheslav Konoplev, 68, who has spent his life in the Arctic. “The ice is thawing and becoming thinner.” He now works at Russian miner Norilsk Nickel, managing a fleet shipping metal from the miner’s Arctic facilities to the northwestern port of Murmansk.
The Arctic is warming so fast that it has become an accelerator of climate change in the rest of the world. The white surface of the ice cap helps reflect sunlight back into space, effectively cooling the planet. When the ice melts, it’s replaced by ocean, which is dark and absorbs the light, heating up the sea surface.
“This affects oceanic and atmospheric circulation in the northern Atlantic, which has effects in faraway places like New York or Germany,” Grosse says.
The heat is speeding up the thawing of permafrost, the frozen ground that covers much of Russia’s Siberia, Alaska in the U.S. and the Yukon territories in Canada. When permafrost thaws, the organic matter that has been stored there since the ice age releases greenhouse gases such as carbon dioxide and methane into the atmosphere.
Drier ground and high temperatures are also leading to seasonal fires that are starting earlier in the year, lasting longer and burning larger areas of land. Last year’s fire season was the worst in those terms, as well as in the amount of carbon dioxide emitted. This year the seasonal fires started even earlier and have so far released even more carbon dioxide.
Stefanie Arndt, a sea physicist at AWI in Germany, boarded mid-voyage in March as the leader of the ice team. A seasoned scientist, she had been on board the vessel seven times before. Yet this one was different, spending so much time in the ice and so close to the North Pole.
It didn’t start auspiciously. A landing strip built on the ice for emergency evacuations fell apart, trapping the scientists who were supposed to end their shift and return home by plane. But Arndt eventually made it home in June.
“When you compare the extent of the sea ice with previous decades you see that it is decreasing,” she says. Timing the exact moment when the Northern Sea Route will become ice-free is tough. “This decade or the next one,” Arndt says, “but it will come for sure.”
—With assistance from Yuliya Fedorinova
Editor: Larry Reibstein
bron https://www.bloomberg.com/graphics/2020-arctic-sea-ice-crossing/
By Laura Millan Lombrana, Anna Shiryaevskaya, Dina Khrennikova, Olga Tanas, and Mira Rojanasakul
Published: 27 juli 2020 10:00 | Updated: 27 juli 2020 17:44
On a sparkling day in May, the nearly 300-meter-long tanker Christophe de Margerie set sail from the northern Russian port of Sabetta. Crossing the so-called Northern Sea Route in the Arctic waters, in just under three weeks it moored at the Chinese port of Yangkou, unloading its shipment of liquefied natural gas.
That relatively routine journey has now entered the record books: the earliest date a cargo ship took what’s usually an ice-blocked route. It’s yet another sign of how climate change is shrinking the Arctic.
Around the same time the gas reached port, a ship called the Polarstern was also sailing in Arctic waters. But it was loaded with about 100 climate scientists from some 20 countries engaged in an exhaustive, year-long examination of the warming environment. To put it another way, the crew of the scientific ship is trying to understand why the tanker was able to leave so early in the season and what it means for the future of the planet.
The Arctic is rich in natural resources like fossil fuel and already under significant climate stress, warming more than twice as fast as the rest of the planet. The more the Arctic warms and melts, the more humans build industrial infrastructure, mine metals and produce oil and gas–emitting greenhouse gases that accelerate the warming and melting.
The two vessels tell the tale of a tug of war now playing out in Earth’s last frontier. One is looking for clues to climate change, and the other is racing to exploit that change for financial profit. It’s another kind of feedback loop, with ships passing in melting waters.
Unlike other areas of the planet, the Arctic is so inaccessible that there’s very little data to predict with precision how the ice cap will change under rapid warming. Researchers on the Polarstern’s MOSAiC mission—the largest polar expedition in history and the first modern vessel to spend a full winter close to the North Pole—are aiming to fill in the gaps of knowledge.
Scientists are certain that the Arctic ice is disappearing. The shrinking ice cap accelerates warming globally. As Greenland and other Arctic glaciers lose ice, they help raise sea levels, potentially exposing millions of people to flooding. Nearly every dramatic, headline-grabbing effect of climate change, from alarming coastal erosion to intense and frequent fires, is already happening in the Arctic, at a fast pace and at a giant magnitude.
“These individual things are part of a very complex system that’s changing dramatically,” says Guido Grosse, head of the permafrost research unit at the Alfred Wegener Institute, Helmholtz Institute for Polar and Sea Research, or AWI. “Because it is very remote people have a hard time understanding how it might affect our life in more temperate regions. But it will.”
About a third of the size of the Christophe de Margerie gas tanker, the Polarstern is almost like a second home for polar scientists. The ship has been sailing Arctic and Antarctic waters for almost four decades. Spending months on the blue and white research vessel means sharing a tiny cabin with another scientist, sleeping in tight bunk beds and sipping infinite amounts of tea and coffee in the ship’s Red Saloon.
A satellite internet connection allows the researchers to communicate with loved ones on the mainland via Whatsapp. On the long winter days, Agatha Christie-style murder mystery games are organized to kill the hours. Friendships are forged–and broken—and the vessel’s sauna, gym and the small swimming pool become welcomed distractions. With no goals and multiple balls, scientists have invented a special discipline of water polo that only exists on the Polarstern.
The centuries-old quest to establish a northern navigation route that would connect Russia with Asian ports, the one taken by the Christophe de Margerie, helps illustrate the Arctic’s transformation. That route has long been a strategic priority for Russia, which accounts for over half of the total Arctic coastline.
The reason is obvious: The Northern Sea Route, stretching more than 3,000 nautical miles between the Barents Sea and the Bering Strait, provides a shortcut to Pacific ports. Shippers could send oil, gas and metals such as nickel and palladium to Asia more quickly, potentially shaving costs.
So far, Russia’s largest liquefied-gas producer, Novatek PJSC, and the nation’s largest private oil producer, Lukoil PJSC, send their eastbound cargoes via the route during summer.
The issue, of course, is that the Arctic waters are covered with ice nearly round the year, with only a few areas completely ice-free even in summer, a trend that has historically frustrated shippers and explorers alike.
An Englishman named Sir Hugh Willoughby gave the route a shot in 1553. He described “very evil weather” and “terrible whirlwinds” as he attempted to find a northeastern passage. A year later, his diaries were found along with his frozen body and the rest of his crew on the Kola Bay, in a place he named “the heaven of death.”
The first to succeed in crossing was adventurer Adolf Erik Nordenskiold, who spent the winter months of 1878 and 1879 stuck in the ice aboard the Vega before finding his way. In 1932, Polar explorer Otto Schmidt on board Soviet icebreaker Alexander Sibiryakov completed the first ever uninterrupted voyage through the route, taking four summer months.
That got the attention of Soviet leader Joseph Stalin. He created an authority, Glavsevmorput, and charged it with maintaining what is now known as the Northern Sea Route. By the turn of this century, traffic exploded as periods of ice-free conditions grew longer and longer.
Russian scientist Alexander Yulin recalls how only two or three decades ago the summer navigation period in the Russian Arctic lasted just 80 days a year. “Now, it's 120, and most recently even as many as 150 days,” says Yulin, who runs the science lab that prepares ice outlooks for Russia’s state-owned Northern Sea Route Administration.
That may be conservative. A 2014 research paper from Kyoto University estimates that if navigation in the Northern Sea Route is extended to around 225 days per year, it may be economically viable to use the Arctic link during that entire period (with the Suez Canal used the remainder of the year).
These changes will prove a huge boon for Russia, which extracts almost 90% of its natural gas and more than 17% of its oil output from the Arctic zone. The region also contains around nearly all of Russia's platinum and palladium reserves, and accounts for 97% of the nation's nickel production.
Rosatom, the Russian state-owned nuclear corporation in charge of managing the route, is forecasting a big jump in shipments of these products through the Northern Sea Route. The company now navigates it, deploying nuclear icebreakers for nine months of the year. Ice-class vessels such as the Christophe de Margerie don’t need icebreakers in summer, though the early journeys this year did require assistance for part of the route. But Rosatom won’t wait for global warming to run its course. It’s looking at year-round navigation starting in 2025, with help from more powerful icebreakers.
Andrew Dale is a captain on another ice-class liquefied natural gas carrier that sailed the Arctic route this spring. His pictures posted on LinkedIn show calm water, blue skies and even a playful polar bear— nothing like harsh forces that doomed Sir Willoughby. “The salary doesn’t always just go into the bank,” Dale wrote in testament to the beautiful scenery. He also acknowledged that it had been one of the most challenging navigations in his career.
Scientists aboard the Polarstern are trying to better understand the mechanics driving that difference across the centuries. Their vessel sailed into Arctic currents last September, turned the engines off and began drifting toward the North Pole. Their task: to peer into the mass of its ice and snow and measure everything, from its atmosphere to its chemistry and ecosystem. The mission mirrors that of Norwegian explorer and scientist Fridtjof Nansen, who drifted north sailing on a wooden ship 127 years ago.
“Things that we will experience over the next couple of decades are already happening in the Arctic,” says Grosse, the AWI researcher, who, while not onboard this journey, has been to the Arctic dozens of times before on scientific missions.
Most scientific models suggest that the first ice-free Arctic summer could happen around the middle of this century. There are more pessimistic forecasts suggesting total melting of the ice cap in summer could happen before, and optimistic outliers pointing to some time after 2100.
By the end of summer 2019, the Arctic ice cap had shrunk to the second-lowest level since satellite monitoring started in 1979. As of last week, on July 18, it was 26% lower than the historical average for the day. The Arctic is currently on track to record the lowest-ever ice coverage for the whole season. A study released in March estimated that the Arctic and Greenland lost ice during the 2010s at a rate six times greater than in the 1990s. That’s causing ocean levels to increase, leading some Arctic coastlines to lose as much as 50 meters to the sea annually.
It’s a scope and speed of change that doesn’t require scientific skills to observe. “Climate change is obvious,” says Vyacheslav Konoplev, 68, who has spent his life in the Arctic. “The ice is thawing and becoming thinner.” He now works at Russian miner Norilsk Nickel, managing a fleet shipping metal from the miner’s Arctic facilities to the northwestern port of Murmansk.
The Arctic is warming so fast that it has become an accelerator of climate change in the rest of the world. The white surface of the ice cap helps reflect sunlight back into space, effectively cooling the planet. When the ice melts, it’s replaced by ocean, which is dark and absorbs the light, heating up the sea surface.
“This affects oceanic and atmospheric circulation in the northern Atlantic, which has effects in faraway places like New York or Germany,” Grosse says.
The heat is speeding up the thawing of permafrost, the frozen ground that covers much of Russia’s Siberia, Alaska in the U.S. and the Yukon territories in Canada. When permafrost thaws, the organic matter that has been stored there since the ice age releases greenhouse gases such as carbon dioxide and methane into the atmosphere.
Drier ground and high temperatures are also leading to seasonal fires that are starting earlier in the year, lasting longer and burning larger areas of land. Last year’s fire season was the worst in those terms, as well as in the amount of carbon dioxide emitted. This year the seasonal fires started even earlier and have so far released even more carbon dioxide.
Stefanie Arndt, a sea physicist at AWI in Germany, boarded mid-voyage in March as the leader of the ice team. A seasoned scientist, she had been on board the vessel seven times before. Yet this one was different, spending so much time in the ice and so close to the North Pole.
It didn’t start auspiciously. A landing strip built on the ice for emergency evacuations fell apart, trapping the scientists who were supposed to end their shift and return home by plane. But Arndt eventually made it home in June.
“When you compare the extent of the sea ice with previous decades you see that it is decreasing,” she says. Timing the exact moment when the Northern Sea Route will become ice-free is tough. “This decade or the next one,” Arndt says, “but it will come for sure.”
—With assistance from Yuliya Fedorinova
Editor: Larry Reibstein
bron https://www.bloomberg.com/graphics/2020-arctic-sea-ice-crossing/
Canada raakt 2 ijskappen kwijt
Het is snel gegaan met de St. Patrick Bay-ijskappen, zo vertelt Mark Serreze die de ijskappen in 1982 voor het eerst bezocht. “Toen ik deze ijskappen voor het eerst bezocht, leken het zulke permanente landschapskenmerken. Om vervolgens te zien dat ze in minder dan 40 jaar tijd verdwijnen, is verbazingwekkend.”
In 1959 bestreek de grootste St. Patrick Bay-ijskap nog 7,48 vierkante kilometer. De kleinste St. Patrick Bay-ijskap mat in datzelfde jaar 2.93 vierkante kilometer. In de jaren die volgden, werden de ijskappen echter snel kleiner. En in 2016 besloegen ze nog maar 5 procent van die oorspronkelijke omvang. In 2017 voorspelden onderzoekers – waaronder ook Serreze – dan ook dat de ijskappen binnen vijf jaar zouden verdwijnen. En die voorspelling is deze maand uitgekomen. Want ASTER – één van de instrumenten aan boord van de TERRA-satelliet – onthulde op 14 juli dat beide ijskappen compleet verdwenen zijn.
Lees hier verder
Het is snel gegaan met de St. Patrick Bay-ijskappen, zo vertelt Mark Serreze die de ijskappen in 1982 voor het eerst bezocht. “Toen ik deze ijskappen voor het eerst bezocht, leken het zulke permanente landschapskenmerken. Om vervolgens te zien dat ze in minder dan 40 jaar tijd verdwijnen, is verbazingwekkend.”
In 1959 bestreek de grootste St. Patrick Bay-ijskap nog 7,48 vierkante kilometer. De kleinste St. Patrick Bay-ijskap mat in datzelfde jaar 2.93 vierkante kilometer. In de jaren die volgden, werden de ijskappen echter snel kleiner. En in 2016 besloegen ze nog maar 5 procent van die oorspronkelijke omvang. In 2017 voorspelden onderzoekers – waaronder ook Serreze – dan ook dat de ijskappen binnen vijf jaar zouden verdwijnen. En die voorspelling is deze maand uitgekomen. Want ASTER – één van de instrumenten aan boord van de TERRA-satelliet – onthulde op 14 juli dat beide ijskappen compleet verdwenen zijn.
Lees hier verder
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
De wetenschap heeft de ijskap van Groenland nog niet opgegeven
Geplaatst op 19 augustus 2020 door Hans Custers | Een reactie plaatsen
Een nieuw onderzoek naar het ijsverlies van Groenland leverde de afgelopen dagen nogal wat paniekreacties op. Het bijbehorende persbericht droeg daar ongetwijfeld aan bij, omdat dat spreekt van een “point of no return”. Dat kan de indruk wekken dat het definitieve kantelpunt bereikt zou zijn en dat de hele ijskap van Groenland gedoemd zou zijn om te verdwijnen. Dat is naar alle waarschijnlijkheid nog niet het geval.
Het is een gedetailleerde glaciologische studie naar het ijsverlies van ruim 200 gletsjers die deel uitmaken van de ijskap van Groenland, aan de hand van satellietgegevens en lokale metingen. Er blijkt begin deze eeuw een stapsgewijze versnelling te zijn geweest in de snelheid waarmee het ijs smelt. Ian Howat, een van de onderzoekers, vat het op de site van CNN zo samen:
We’ve passed the point of no return but there’s obviously more to come. (..) Rather than being a single tipping point in which we’ve gone from a happy ice sheet to a rapidly collapsing ice sheet, it’s more of a staircase where we’ve fallen off the first step but there’s many more steps to go down into the pit.
Hoeveel treden er precies zijn en hoe hoog die eerste trede is is nog wel onduidelijk.
De onderstaande afbeelding geeft de resultaten van het onderzoek weer. Een toelichting op de terminologie en informatie uit de grafieken volgt onder de afbeelding.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen twee mechanismes die de krimp of groei van de ijskap bepalen:
Het meteorologische mechanisme, aangeduid als SMB (van surface mass balance). De SMB is het verschil tussen hoeveel verse sneeuw er over het oppervlak van de ijskap valt en hoeveel er verdwijnt door smeltwater dat wegstroomt en sublimatie aan het oppervlak.
Het dynamische mechanisme, aangeduid als D (van discharge). Dit is de hoeveelheid ijs die verdwijnt door het afkalven van ijsbergen en het smelten van onder water gelegen delen van gletsjers door de inwerking van zeewater. Dynamisch ijsverlies ontstaat door het stromen van de gletsjer.
Als de ijskap in evenwicht is wordt het ijsverlies door het dynamische mechanisme aangevuld door het meteorologische mechanisme. Ofwel: D is een negatief getal, SMB is een ongeveer net zo groot positief getal. Met natuurlijk wel een aanzienlijk variatie van jaar tot jaar.
Het onderzoek concentreert zich op het dynamische ijsverlies. Dit is in het bovenste paneel van de afbeelding hierboven weergegeven. De stapsgewijze toename in de periode 1999 – 2007 is duidelijk zichtbaar. In het midden staat het totale ijsverlies. SMB en D zijn weergegeven als anomalieën (afwijkingen van het gemiddelde) ten opzichte van de periode 1985 – 1999. Hier is te zien dat er tot eind vorige eeuw nog regelmatig jaren voorkwamen waarin er meer ijs bijkwam dan er verdween, ofwel omdat er veel sneeuw viel, ofwel omdat er weinig smolt door een lage temperatuur, of beide. Inmiddels is de kans op zo’n jaar bijzonder klein geworden. Bij een hogere temperatuur valt er weliswaar meer neerslag, en dus in Groenland meer sneeuw, maar dat weegt niet op tegen wat er extra smelt en afkalft. Onderaan de afbeelding staat het totale ijsverlies en de bijdrage daaraan van de verandering in SMB en D.
Het onderzoek vond een sterk verband tussen het dynamische ijsverlies en de terugtrekking van de gletsjers door de jaren heen. Dit wijst mogelijk op gemeenschappelijke processen die de toename van de ijsstroming kunnen verklaren. Maar een eenvoudige verklaring voor de stapsgewijze toename van de afkalving is er nog niet. Elke gletsjer heeft weer zijn eigen eigenschappen. Er is geen eenvoudige onderliggende oorzaak aan te wijzen waardoor zoveel Groenlandse gletsjers in een periode van nog geen 10 jaar sneller zijn gaan afkalven. Het zou deels toeval kunnen zijn.
Wat zou er nu gebeuren als de opwarming van het klimaat vandaag zou stoppen? De hoeveelheid sneeuw die er op Groenland valt zou dan ongeveer gelijk blijven. De snelheid waarmee het ijs smelt in eerste instantie ook. Maar omdat de ijskap dan krimpt blijft er na verloop van tijd steeds minder ijs over om te smelten of af te kalven. Bovendien zou het afkalven helemaal stoppen als gletsjers die nu in zee eindigen zich terugtrekken op het land. Uiteindelijk zou er daardoor toch een nieuw evenwicht kunnen ontstaan. Al zijn er nog wel de nodige complicaties, waardoor het niet zo eenvoudig is om vast te stellen waar dat evenwicht precies ligt. Als een gletsjer die op de zeebodem rust zich terugtrekt kan de weerstand tegen stroming van het ijs afnemen, waardoor het dynamische ijsverlies toeneemt. Hoogteverschil is ook een factor: wordt het ijs aan de kust dunner en gebeurt dit op hogere delen van de ijskap minder, dan kan het ijs sneller gaan stromen; in het omgekeerde geval vertraag die juist.Maar het dunner worden van hooggelegen delen van de ijskap heeft dan ook weer een ander effect. De temperatuur in de atmosfeer neemt af met de hoogte, dus als de ijskap minder hoog wordt kan de temperatuur aan het oppervlak stijgen, waardoor er meer ijs smelt. Als dat laatste mechanisme in een zichzelf versterkende spiraal terecht zou komen zou het echte kantelpunt van de Groenlandse ijskap zijn bereikt. Er zijn geen aanwijzingen dat dat al het geval is.
Een toelichting van eerste auteur Michalea King op dit onderzoek is hier te vinden.
Onderzoek op smeltende ijskappen is niet ongevaarlijk. Vorige week overleed Konrad Steffen, een Zwitserse glacioloog en veteraan van het onderzoek op Groenland, door een val in een diepe spleet in het ijs. Steffen deed 30 jaar lang onderzoek op Groenland en was een van de eersten die wees op de toename van de snelheid waarmee het ijs daar smelt. Wetenschap is zelden gemakkelijk. Maar de wetenschappers die onder deze barre en gevaarlijke omstandigheden belangrijke resultaten produceren verdienen nog wat meer respect dan de meeste anderen.
Dank aan professor Michiel van den Broeke voor het beantwoorden van vragen over dit onderzoek en het becommentariëren van het concept van dit blogstuk.
bron https://klimaatveranda.nl(...)-nog-niet-opgegeven/
Geplaatst op 19 augustus 2020 door Hans Custers | Een reactie plaatsen
Een nieuw onderzoek naar het ijsverlies van Groenland leverde de afgelopen dagen nogal wat paniekreacties op. Het bijbehorende persbericht droeg daar ongetwijfeld aan bij, omdat dat spreekt van een “point of no return”. Dat kan de indruk wekken dat het definitieve kantelpunt bereikt zou zijn en dat de hele ijskap van Groenland gedoemd zou zijn om te verdwijnen. Dat is naar alle waarschijnlijkheid nog niet het geval.
Het is een gedetailleerde glaciologische studie naar het ijsverlies van ruim 200 gletsjers die deel uitmaken van de ijskap van Groenland, aan de hand van satellietgegevens en lokale metingen. Er blijkt begin deze eeuw een stapsgewijze versnelling te zijn geweest in de snelheid waarmee het ijs smelt. Ian Howat, een van de onderzoekers, vat het op de site van CNN zo samen:
We’ve passed the point of no return but there’s obviously more to come. (..) Rather than being a single tipping point in which we’ve gone from a happy ice sheet to a rapidly collapsing ice sheet, it’s more of a staircase where we’ve fallen off the first step but there’s many more steps to go down into the pit.
Hoeveel treden er precies zijn en hoe hoog die eerste trede is is nog wel onduidelijk.
De onderstaande afbeelding geeft de resultaten van het onderzoek weer. Een toelichting op de terminologie en informatie uit de grafieken volgt onder de afbeelding.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen twee mechanismes die de krimp of groei van de ijskap bepalen:
Het meteorologische mechanisme, aangeduid als SMB (van surface mass balance). De SMB is het verschil tussen hoeveel verse sneeuw er over het oppervlak van de ijskap valt en hoeveel er verdwijnt door smeltwater dat wegstroomt en sublimatie aan het oppervlak.
Het dynamische mechanisme, aangeduid als D (van discharge). Dit is de hoeveelheid ijs die verdwijnt door het afkalven van ijsbergen en het smelten van onder water gelegen delen van gletsjers door de inwerking van zeewater. Dynamisch ijsverlies ontstaat door het stromen van de gletsjer.
Als de ijskap in evenwicht is wordt het ijsverlies door het dynamische mechanisme aangevuld door het meteorologische mechanisme. Ofwel: D is een negatief getal, SMB is een ongeveer net zo groot positief getal. Met natuurlijk wel een aanzienlijk variatie van jaar tot jaar.
Het onderzoek concentreert zich op het dynamische ijsverlies. Dit is in het bovenste paneel van de afbeelding hierboven weergegeven. De stapsgewijze toename in de periode 1999 – 2007 is duidelijk zichtbaar. In het midden staat het totale ijsverlies. SMB en D zijn weergegeven als anomalieën (afwijkingen van het gemiddelde) ten opzichte van de periode 1985 – 1999. Hier is te zien dat er tot eind vorige eeuw nog regelmatig jaren voorkwamen waarin er meer ijs bijkwam dan er verdween, ofwel omdat er veel sneeuw viel, ofwel omdat er weinig smolt door een lage temperatuur, of beide. Inmiddels is de kans op zo’n jaar bijzonder klein geworden. Bij een hogere temperatuur valt er weliswaar meer neerslag, en dus in Groenland meer sneeuw, maar dat weegt niet op tegen wat er extra smelt en afkalft. Onderaan de afbeelding staat het totale ijsverlies en de bijdrage daaraan van de verandering in SMB en D.
Het onderzoek vond een sterk verband tussen het dynamische ijsverlies en de terugtrekking van de gletsjers door de jaren heen. Dit wijst mogelijk op gemeenschappelijke processen die de toename van de ijsstroming kunnen verklaren. Maar een eenvoudige verklaring voor de stapsgewijze toename van de afkalving is er nog niet. Elke gletsjer heeft weer zijn eigen eigenschappen. Er is geen eenvoudige onderliggende oorzaak aan te wijzen waardoor zoveel Groenlandse gletsjers in een periode van nog geen 10 jaar sneller zijn gaan afkalven. Het zou deels toeval kunnen zijn.
Wat zou er nu gebeuren als de opwarming van het klimaat vandaag zou stoppen? De hoeveelheid sneeuw die er op Groenland valt zou dan ongeveer gelijk blijven. De snelheid waarmee het ijs smelt in eerste instantie ook. Maar omdat de ijskap dan krimpt blijft er na verloop van tijd steeds minder ijs over om te smelten of af te kalven. Bovendien zou het afkalven helemaal stoppen als gletsjers die nu in zee eindigen zich terugtrekken op het land. Uiteindelijk zou er daardoor toch een nieuw evenwicht kunnen ontstaan. Al zijn er nog wel de nodige complicaties, waardoor het niet zo eenvoudig is om vast te stellen waar dat evenwicht precies ligt. Als een gletsjer die op de zeebodem rust zich terugtrekt kan de weerstand tegen stroming van het ijs afnemen, waardoor het dynamische ijsverlies toeneemt. Hoogteverschil is ook een factor: wordt het ijs aan de kust dunner en gebeurt dit op hogere delen van de ijskap minder, dan kan het ijs sneller gaan stromen; in het omgekeerde geval vertraag die juist.Maar het dunner worden van hooggelegen delen van de ijskap heeft dan ook weer een ander effect. De temperatuur in de atmosfeer neemt af met de hoogte, dus als de ijskap minder hoog wordt kan de temperatuur aan het oppervlak stijgen, waardoor er meer ijs smelt. Als dat laatste mechanisme in een zichzelf versterkende spiraal terecht zou komen zou het echte kantelpunt van de Groenlandse ijskap zijn bereikt. Er zijn geen aanwijzingen dat dat al het geval is.
Een toelichting van eerste auteur Michalea King op dit onderzoek is hier te vinden.
Onderzoek op smeltende ijskappen is niet ongevaarlijk. Vorige week overleed Konrad Steffen, een Zwitserse glacioloog en veteraan van het onderzoek op Groenland, door een val in een diepe spleet in het ijs. Steffen deed 30 jaar lang onderzoek op Groenland en was een van de eersten die wees op de toename van de snelheid waarmee het ijs daar smelt. Wetenschap is zelden gemakkelijk. Maar de wetenschappers die onder deze barre en gevaarlijke omstandigheden belangrijke resultaten produceren verdienen nog wat meer respect dan de meeste anderen.
Dank aan professor Michiel van den Broeke voor het beantwoorden van vragen over dit onderzoek en het becommentariëren van het concept van dit blogstuk.
bron https://klimaatveranda.nl(...)-nog-niet-opgegeven/
Dat rapport heeft het toch enkel over de gletsjers van Groenland en niet over de gehele Groenlandse ijskap. Het staat als ik me goed herinner zelfs in de titel vermeld.
Het viel me op dat in de media de afgelopen week overal gesproken werd (ook door de er bij gehaalde experts) over de volledige ijskap van Groenland. Dat is toch een groot verschil, niet?
Het viel me op dat in de media de afgelopen week overal gesproken werd (ook door de er bij gehaalde experts) over de volledige ijskap van Groenland. Dat is toch een groot verschil, niet?
De Volkskrant deed dat ondermeer maar daar werden dan ook twee studies uit Nature aangehaald: ééntje over satelliet massabalansmetingen van de gehele ijskap en eentje over de sneller stromende gletsjers.quote:Op dinsdag 25 augustus 2020 08:48 schreef Rolstoelvandaal het volgende:
Dat rapport heeft het toch enkel over de gletsjers van Groenland en niet over de gehele Groenlandse ijskap. Het staat als ik me goed herinner zelfs in de titel vermeld.
Het viel me op dat in de media de afgelopen week overal gesproken werd (ook door de er bij gehaalde experts) over de volledige ijskap van Groenland. Dat is toch een groot verschil, niet?
Hier in België werd enkel dat rapport over de gletsjers besproken terwijl men het wel voortduren over de volledige ijskap had.quote:
[..]
De Volkskrant deed dat ondermeer maar daar werden dan ook twee studies uit Nature aangehaald: ééntje over satelliet massabalansmetingen van de gehele ijskap en eentje over de sneller stromende gletsjers.
Nou geef je telkens geen link, dus kan ik het niet verifieren maar de enige Belgische media die ik ken, HLN, geeft de studie over de versnelling van de Groenlandse gletsjers en diens implicaties voor de massabalans van de Groenlandse ijskap correct weerquote:
[..]
Hier in België werd enkel dat rapport over de gletsjers besproken terwijl men het wel voortduren over de volledige ijskap had.
Het journaal/nieuws op VRT en VTM en ook in Terzake bijvoorbeeld.quote:
[..]
Nou geef je telkens geen link, dus kan ik het niet verifieren maar de enige Belgische media die ik ken, HLN, geeft de studie over de versnelling van de Groenlandse gletsjers en diens implicaties voor de massabalans van de Groenlandse ijskap correct weer
Ah, ik denk het probleem te weten. Nieuwsberichtjes op TV waarin Groenland (waarschijnlijk) minder dan een minuut aandacht krijgt. In zo'n korte tijd is het natuurlijk lastig om naar ieders zin genoeg nuance te verwerken terwijl in de geschreven media, zoals de twee voorbeelden die ik gaf, wel ruimte is om de onderzoeksresultaten met voldoende detail uit te leggen.
Het minimum is nabij en 2020 is het eerste jaar dat enigszinds in de buurt kan komen bij het dramatische jaar 2012:
Zeeijs Noordpool: net geen recordsmelt
Nu we bijna halverwege de septembermaand zijn, loopt ook het smeltseizoen van het zeeijs in het Noordpoolgebied op zijn einde. Er is veel gesmolten, maar een laagterecord wordt het net niet. Het seizoen van 2020 zal als het seizoen met de op een na laagste zeeijsbedekking ooit de geschiedenis in gaan, na het jaar 2012 dat nog altijd het record bezit.
In het nu voorbije seizoen is de smelt van het zeeijs vooral in de julimaand kolossaal geweest. In die maand ging voor in totaal ongeveer 3,8 miljoen vierkante kilometer aan zeeijs verloren, een gebied ruwweg ter grootte van twee keer de Middellandse Zee. Het was een maand waarin er hogedrukgebieden boven het noordpoolgebied lagen. De zon scheen toen veelvuldig, de temperaturen waren hoog en het ijs smolt in hoog tempo weg. De kou die van de Noordpool wegstroomde, had bij ons juist een wisselvallig weerbeeld tot gevolg.
Vanaf augustus minder smelt
Vanaf de augustusmaand ging het smelttempo omlaag. Reden was dat de hogedrukgebieden grotendeels verdwenen en door lagedrukgebieden werden vervangen. Daarmee werd het ook kouder en beef het ijs dat er nog was, beter behouden. Wel kwam het halverwege de maand tot een storm die in vooral het zeeijs op het oostelijke deel van de Arctische Oceaan grote gaten sloeg. Gebroken ijs smelt makkelijker dan massief ijs. Daardoor bleef het tempo er toch in en is ook in september tot nu toe nog flink wat ijs gesmolten.
Inmiddels is er nog ongeveer 3,8 miljoen vierkante kilometer aan zeeijs over, rond 250.000 vierkante kilometer meer dan in het recordjaar 2012. Hoewel ruwweg de komende week nog wat meer ijs kan smelten, is het de verachting dat het laagterecord van 2012 toch niet zal worden gehaald. Op de meeste plaatsen op het ijs vriest het inmiddels ook weer. Belangrijk bij de smelt van het zeeijs zijn het weer (zon of geen zon), de luchttemperatuur, de wind en zeestromingen, die warm zeewater onder het ijs kunnen brengen.
Diepzee ook van belang
Zeeijs smelt niet alleen als een reactie op wat erboven gebeurt, ook de temperaturen van het water onder het zeeijs spelen een belangrijke rol. Daar lijkt zich een nieuwe trend voor te doen. Onderzoekers hebben ontdekt dat de Arctische Oceaan, als gevolg van de afnemende ijsbedekking, steeds meer op de Atlantische Oceaan gaat lijken. Door het in de zomer smeltende ijs staat op het zoute zeewater in het poolgebied een laag zoetwater. Zoetwater heeft een geringere dichtheid dan zoutwater en komt zo bovendrijven.
Behalve lichter is het zoete water ook kouder dan het zoute water eronder. Tot nu toe was die laag met zoetwater ongeveer 150 meter dik. Hij functioneerde mooi als een isolerende laag en beschermde het ijs erboven tegen de invloed van het warmere zoute water eronder. Nu er in de zomer steeds minder zeeijs is (en dus kan smelten) wordt die laag met zoetwater aan de bovenkant van de zeewaterkolom steeds dunner. Op plekken in de Barentszzee is a een afname tot ongeveer 80 meter waargenomen.
IJs komt in winter minder makkelijk terug
Daarmee wordt ook de isolerende werking van de zoetwaterlaag geleidelijk minder. Dit heeft vooral invloed in de herfst en in de winter als de Arctische Oceaan tijdens het donkere winterhalfjaar weer dichtvriest. Al jarenlang lukt dat minder goed en de gebieden die het hele jaar open blijven, worden steeds groter. Dit proces wordt waarschijnlijk in grote mate beïnvloed door het dunner worden van de zoetwaterlaag op de zeewaterkolom en het makkelijker doordringen van warmte, horend bij het diepere zoute water naar boven.
Behalve in het noordpoolgebied, komt ook op Groenland een einde aan het smeltseizoen. Ook daar smolt bovengemiddeld veel ijs weg, maar was de situatie minder extreem dan vorig jaar. Er waren duidelijke, regionale verschillen. Zo was de smelt aan de zuidwest- en de noordoostkant van de ijskap veel groter dan normaal, terwijl delen van het zuidoosten en noordwesten juist een relatief gematigd seizoen beleefden met iets minder afsmelt van ijs dan normaal. De balans sloeg wel duidelijk naar boven normaal door. Bovenop de ijskap bleef het op een groot deel van de plaatsen de hele zomer vriezen. Ook dit is een verschil met vorig jaar. Toen kwam het ook op de ijskap vrijwel overal tot enkele smeltdagen
https://www.weer.nl/nieuw(...)et-geen-recordsmelt/
Nu we bijna halverwege de septembermaand zijn, loopt ook het smeltseizoen van het zeeijs in het Noordpoolgebied op zijn einde. Er is veel gesmolten, maar een laagterecord wordt het net niet. Het seizoen van 2020 zal als het seizoen met de op een na laagste zeeijsbedekking ooit de geschiedenis in gaan, na het jaar 2012 dat nog altijd het record bezit.
In het nu voorbije seizoen is de smelt van het zeeijs vooral in de julimaand kolossaal geweest. In die maand ging voor in totaal ongeveer 3,8 miljoen vierkante kilometer aan zeeijs verloren, een gebied ruwweg ter grootte van twee keer de Middellandse Zee. Het was een maand waarin er hogedrukgebieden boven het noordpoolgebied lagen. De zon scheen toen veelvuldig, de temperaturen waren hoog en het ijs smolt in hoog tempo weg. De kou die van de Noordpool wegstroomde, had bij ons juist een wisselvallig weerbeeld tot gevolg.
Vanaf augustus minder smelt
Vanaf de augustusmaand ging het smelttempo omlaag. Reden was dat de hogedrukgebieden grotendeels verdwenen en door lagedrukgebieden werden vervangen. Daarmee werd het ook kouder en beef het ijs dat er nog was, beter behouden. Wel kwam het halverwege de maand tot een storm die in vooral het zeeijs op het oostelijke deel van de Arctische Oceaan grote gaten sloeg. Gebroken ijs smelt makkelijker dan massief ijs. Daardoor bleef het tempo er toch in en is ook in september tot nu toe nog flink wat ijs gesmolten.
Inmiddels is er nog ongeveer 3,8 miljoen vierkante kilometer aan zeeijs over, rond 250.000 vierkante kilometer meer dan in het recordjaar 2012. Hoewel ruwweg de komende week nog wat meer ijs kan smelten, is het de verachting dat het laagterecord van 2012 toch niet zal worden gehaald. Op de meeste plaatsen op het ijs vriest het inmiddels ook weer. Belangrijk bij de smelt van het zeeijs zijn het weer (zon of geen zon), de luchttemperatuur, de wind en zeestromingen, die warm zeewater onder het ijs kunnen brengen.
Diepzee ook van belang
Zeeijs smelt niet alleen als een reactie op wat erboven gebeurt, ook de temperaturen van het water onder het zeeijs spelen een belangrijke rol. Daar lijkt zich een nieuwe trend voor te doen. Onderzoekers hebben ontdekt dat de Arctische Oceaan, als gevolg van de afnemende ijsbedekking, steeds meer op de Atlantische Oceaan gaat lijken. Door het in de zomer smeltende ijs staat op het zoute zeewater in het poolgebied een laag zoetwater. Zoetwater heeft een geringere dichtheid dan zoutwater en komt zo bovendrijven.
Behalve lichter is het zoete water ook kouder dan het zoute water eronder. Tot nu toe was die laag met zoetwater ongeveer 150 meter dik. Hij functioneerde mooi als een isolerende laag en beschermde het ijs erboven tegen de invloed van het warmere zoute water eronder. Nu er in de zomer steeds minder zeeijs is (en dus kan smelten) wordt die laag met zoetwater aan de bovenkant van de zeewaterkolom steeds dunner. Op plekken in de Barentszzee is a een afname tot ongeveer 80 meter waargenomen.
IJs komt in winter minder makkelijk terug
Daarmee wordt ook de isolerende werking van de zoetwaterlaag geleidelijk minder. Dit heeft vooral invloed in de herfst en in de winter als de Arctische Oceaan tijdens het donkere winterhalfjaar weer dichtvriest. Al jarenlang lukt dat minder goed en de gebieden die het hele jaar open blijven, worden steeds groter. Dit proces wordt waarschijnlijk in grote mate beïnvloed door het dunner worden van de zoetwaterlaag op de zeewaterkolom en het makkelijker doordringen van warmte, horend bij het diepere zoute water naar boven.
Behalve in het noordpoolgebied, komt ook op Groenland een einde aan het smeltseizoen. Ook daar smolt bovengemiddeld veel ijs weg, maar was de situatie minder extreem dan vorig jaar. Er waren duidelijke, regionale verschillen. Zo was de smelt aan de zuidwest- en de noordoostkant van de ijskap veel groter dan normaal, terwijl delen van het zuidoosten en noordwesten juist een relatief gematigd seizoen beleefden met iets minder afsmelt van ijs dan normaal. De balans sloeg wel duidelijk naar boven normaal door. Bovenop de ijskap bleef het op een groot deel van de plaatsen de hele zomer vriezen. Ook dit is een verschil met vorig jaar. Toen kwam het ook op de ijskap vrijwel overal tot enkele smeltdagen
https://www.weer.nl/nieuw(...)et-geen-recordsmelt/
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het gaat de boeken in als het op één na laagste ijsminimum in meer dan 40 jaar tijd.
Onderzoekers presenteren de cijfers over de jaarlijkse minimale omvang van het Arctische zee-ijs. Op 15 september werd er een omvang van 3,74 miljoen vierkante kilometer genoteerd. Dat is overigens behoorlijk zorgwekkend. Want dit omvat het op één na laagste zee-ijsminimum in 42 jaar tijd.
Maximum en minimum
Elk jaar varieert de hoeveelheid zee-ijs die op de op de Noordelijke IJszee rust. Tijdens de lente en zomer smelt een deel van het zee-ijs, om tijdens de herfst en winter weer te bevriezen. Het resulteert in een jaarlijks zee-ijsminimum en een jaarlijks zee-ijsmaximum. De minimale hoeveelheid zee-ijs wordt tegen het einde van de zomer (september) gemeten, terwijl de maximale hoeveelheid zee-ijs tegen het einde van de winter (maart) wordt genoteerd.
Op onderstaande afbeelding is de hoeveelheid Arctisch zee-ijs op 15 september in kaart gebracht. Het gaat dus om een oppervlakte van 3,74 miljoen km2. De oranje lijn toont de gemiddelde omvang van 1981 tot 2010 op dezelfde datum.
Lees hier verder
Onderzoekers presenteren de cijfers over de jaarlijkse minimale omvang van het Arctische zee-ijs. Op 15 september werd er een omvang van 3,74 miljoen vierkante kilometer genoteerd. Dat is overigens behoorlijk zorgwekkend. Want dit omvat het op één na laagste zee-ijsminimum in 42 jaar tijd.
Maximum en minimum
Elk jaar varieert de hoeveelheid zee-ijs die op de op de Noordelijke IJszee rust. Tijdens de lente en zomer smelt een deel van het zee-ijs, om tijdens de herfst en winter weer te bevriezen. Het resulteert in een jaarlijks zee-ijsminimum en een jaarlijks zee-ijsmaximum. De minimale hoeveelheid zee-ijs wordt tegen het einde van de zomer (september) gemeten, terwijl de maximale hoeveelheid zee-ijs tegen het einde van de winter (maart) wordt genoteerd.
Op onderstaande afbeelding is de hoeveelheid Arctisch zee-ijs op 15 september in kaart gebracht. Het gaat dus om een oppervlakte van 3,74 miljoen km2. De oranje lijn toont de gemiddelde omvang van 1981 tot 2010 op dezelfde datum.
Lees hier verder
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het ijs van de zuidpool zit ver boven het gemiddelde momenteel. Het smeltseizoen is nog niet begonnen.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het ijs op de noordpool heeft een flinke vertraging in de groei gehad.
https://www.theguardian.c(...)atest-date-on-record
http://nsidc.org/arcticseaicenews/
https://www.theguardian.c(...)atest-date-on-record
http://nsidc.org/arcticseaicenews/
With the setting of the sun and the onset of polar darkness, the Arctic Ocean would normally be crusted with sea ice along the Siberian coast by now. But this year, the water is still open.
I’ve watched the region’s transformations since the 1980s as an Arctic climate scientist and, since 2008, as director of the National Snow and Ice Data Center. I can tell you, this is not normal. There’s so much more heat in the ocean now than there used to be that the pattern of autumn ice growth has been completely disrupted.
https://www.arctictoday.c(...)-and-why-it-matters/
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Grote gaten in Antarctisch zeeijs
Deze waargenomen wakken beslaan soms wel duizenden vierkante kilometers en kunnen de richting van belangrijke zeestromen onverhoeds omgooien.
Het Antarctische zee-ijs is al lang niet meer een strak, glad en één geheel. In het ijs ontstaan soms grote gaten die de ijsmassa abrupt opbreken. In een nieuwe studie hebben onderzoekers gepoogd de precieze oorzaak voor deze wakken te achterhalen. Belangrijke informatie met het oog op de grote veranderingen waar het barre continent al aan onderhevig is.
Polinia
De onderzoekers concentreerden zich in de studie op de Weddellzee; een afgelegen gebied in de Zuidelijke Oceaan nabij Antarctica. Normaal gesproken komen hier niet vaak grote, gapende gaten in het zee-ijs voor. Maar daar is in de loop van de tijd verandering in gekomen. In 1973 werd er in deze regio voor het eerst een polinia – een gebied met aanhoudend open water waar men eigenlijk zee-ijs zou verwachten – waargenomen. En drie jaar geleden ontdekten onderzoekers wederom een enorm wak, nota bene tijdens de koudste Antarctische wintermaanden.
Deze grote gaten in het Antarctisch zee-ijs zijn behoorlijk zorgwekkend. Ze beslaan soms wel duizenden vierkante kilometers. Vanwege deze grote omvang kunnen polinia’s het klimaat regionaal en zelfs wereldwijd beïnvloeden. Dit komt omdat ze de zeestroom kunnen veranderen. “Polinia’s hebben grote invloed op de fysieke en ecologische dynamiek van de Zuidelijke Oceaan,” legt onderzoeker Kyle Mattingly uit. “Ze dienen als gigantische ‘vensters’ in het zee-ijs, waardoor grote hoeveelheden warmte van de oceaan naar de atmosfeer kan worden verplaatst. En dat heeft invloed op de regionale én mondiale oceaancirculatie. Bovendien hebben ze invloed op de bloei van algen, die de basis vormen voor het mariene voedselweb.”
Lees hier verder over de oorzaak
Deze waargenomen wakken beslaan soms wel duizenden vierkante kilometers en kunnen de richting van belangrijke zeestromen onverhoeds omgooien.
Het Antarctische zee-ijs is al lang niet meer een strak, glad en één geheel. In het ijs ontstaan soms grote gaten die de ijsmassa abrupt opbreken. In een nieuwe studie hebben onderzoekers gepoogd de precieze oorzaak voor deze wakken te achterhalen. Belangrijke informatie met het oog op de grote veranderingen waar het barre continent al aan onderhevig is.
Polinia
De onderzoekers concentreerden zich in de studie op de Weddellzee; een afgelegen gebied in de Zuidelijke Oceaan nabij Antarctica. Normaal gesproken komen hier niet vaak grote, gapende gaten in het zee-ijs voor. Maar daar is in de loop van de tijd verandering in gekomen. In 1973 werd er in deze regio voor het eerst een polinia – een gebied met aanhoudend open water waar men eigenlijk zee-ijs zou verwachten – waargenomen. En drie jaar geleden ontdekten onderzoekers wederom een enorm wak, nota bene tijdens de koudste Antarctische wintermaanden.
Deze grote gaten in het Antarctisch zee-ijs zijn behoorlijk zorgwekkend. Ze beslaan soms wel duizenden vierkante kilometers. Vanwege deze grote omvang kunnen polinia’s het klimaat regionaal en zelfs wereldwijd beïnvloeden. Dit komt omdat ze de zeestroom kunnen veranderen. “Polinia’s hebben grote invloed op de fysieke en ecologische dynamiek van de Zuidelijke Oceaan,” legt onderzoeker Kyle Mattingly uit. “Ze dienen als gigantische ‘vensters’ in het zee-ijs, waardoor grote hoeveelheden warmte van de oceaan naar de atmosfeer kan worden verplaatst. En dat heeft invloed op de regionale én mondiale oceaancirculatie. Bovendien hebben ze invloed op de bloei van algen, die de basis vormen voor het mariene voedselweb.”
Lees hier verder over de oorzaak
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
De Noord- en Zuidpool lijken door middel van het water dat ertussen stroomt met elkaar te communiceren.
Polaire ijskappen zijn niet alleen grote, statische ijsbergen. Ze zijn constant in beweging en evolueren over verschillende tijdschalen. Hierbij groeit en trekt het ijs zich terug, afhankelijk van het klimaat en de omringende waterstanden. Maar wie denkt dat de ijskappen dit op eigen houtje doen, heeft het mis. Een nieuwe studie suggereert nu namelijk dat de polaire ijskappen elkaar rigoureus beïnvloeden, ondanks de immense afstand tussen de Noord- en Zuidpool. Hoe? Door middel van het water dat ertussen stroomt.
Studie
In de afgelopen 40.000 jaar hebben beide polaire ijskappen enorme veranderingen ondergaan. Om de mechanismen te bestuderen die betrokken zijn bij het aansturen van deze veranderingen, maakten onderzoekers gebruik van numerieke modellen, een breed scala aan geologische gegevens en sedimentkernen van de oceaanbodem. Met deze informatie kon het team vervolgens voor het eerst de gelijktijdige veranderingen in zowel de zeespiegel, als de ijsdynamiek op beide halfronden simuleren. En dat voor de periode van iets voor de piek van de laatste ijstijd tot nu. “In deze studie krijgen we dus onder andere een beter inzicht in de oorzaken van de verandering van de Antarctische ijskap tijdens de laatste ijstijd, toen de wereldwijde ijsbedekking zich uitstrekte over Noord-Amerika en Noord-Europa,” vertelt onderzoeker Natalya Gomez in een interview met Scientias.nl.
Hoe de ijskappen elkaar beïnvloeden
De onderzoekers komen tot een interessante ontdekking. Naarmate het klimaat namelijk tijdens de laatste ijstijd afkoelde, werd er op het noordelijke halfrond steeds meer water opgesloten in landijs. “Dit leidde vervolgens tot een daling van de zeespiegel op Antarctica, waardoor de ijskap groeide,” legt Gomez uit. Toen het klimaat later opwarmde, begon het ijs op de Noordpool rap te smelten. “Het smeltende ijs op het noordelijk halfrond zorgde er vervolgens voor dat de zeespiegel rond Antarctica steeg,” gaat Gomez verder. “Hierdoor begon de ijskap zich juist terug te trekken.” Blijkbaar staan de twee ijskappen dus met elkaar in verbinding. “IJskappen kunnen elkaar over grote afstanden beïnvloeden door het water dat ertussen stroomt,” concludeert Gomez. “Het is net alsof ze met elkaar praten door middel van zeespiegel-veranderingen.”
lees hier verder
Polaire ijskappen zijn niet alleen grote, statische ijsbergen. Ze zijn constant in beweging en evolueren over verschillende tijdschalen. Hierbij groeit en trekt het ijs zich terug, afhankelijk van het klimaat en de omringende waterstanden. Maar wie denkt dat de ijskappen dit op eigen houtje doen, heeft het mis. Een nieuwe studie suggereert nu namelijk dat de polaire ijskappen elkaar rigoureus beïnvloeden, ondanks de immense afstand tussen de Noord- en Zuidpool. Hoe? Door middel van het water dat ertussen stroomt.
Studie
In de afgelopen 40.000 jaar hebben beide polaire ijskappen enorme veranderingen ondergaan. Om de mechanismen te bestuderen die betrokken zijn bij het aansturen van deze veranderingen, maakten onderzoekers gebruik van numerieke modellen, een breed scala aan geologische gegevens en sedimentkernen van de oceaanbodem. Met deze informatie kon het team vervolgens voor het eerst de gelijktijdige veranderingen in zowel de zeespiegel, als de ijsdynamiek op beide halfronden simuleren. En dat voor de periode van iets voor de piek van de laatste ijstijd tot nu. “In deze studie krijgen we dus onder andere een beter inzicht in de oorzaken van de verandering van de Antarctische ijskap tijdens de laatste ijstijd, toen de wereldwijde ijsbedekking zich uitstrekte over Noord-Amerika en Noord-Europa,” vertelt onderzoeker Natalya Gomez in een interview met Scientias.nl.
Hoe de ijskappen elkaar beïnvloeden
De onderzoekers komen tot een interessante ontdekking. Naarmate het klimaat namelijk tijdens de laatste ijstijd afkoelde, werd er op het noordelijke halfrond steeds meer water opgesloten in landijs. “Dit leidde vervolgens tot een daling van de zeespiegel op Antarctica, waardoor de ijskap groeide,” legt Gomez uit. Toen het klimaat later opwarmde, begon het ijs op de Noordpool rap te smelten. “Het smeltende ijs op het noordelijk halfrond zorgde er vervolgens voor dat de zeespiegel rond Antarctica steeg,” gaat Gomez verder. “Hierdoor begon de ijskap zich juist terug te trekken.” Blijkbaar staan de twee ijskappen dus met elkaar in verbinding. “IJskappen kunnen elkaar over grote afstanden beïnvloeden door het water dat ertussen stroomt,” concludeert Gomez. “Het is net alsof ze met elkaar praten door middel van zeespiegel-veranderingen.”
lees hier verder
Mooie plaatjes en lang artikel:
Icebound: The climate-change secrets of 19th century ship's logs
Icebound: The climate-change secrets of 19th century ship's logs
quote:An eccentric group of citizen-scientists called Old Weather has transcribed millions of observations from long-forgotten logbooks of ships, many from the great era of Arctic exploration. As the polar regions grow ever warmer, the volunteers have amassed a rich repository of climate data in a 21st century rescue mission.
ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn
Zee-ijsmaximum noordpool op 7 na laagste
Het zeeijs in het noordpoolgebied heeft zijn maximum van dit jaar op 21 maart bereikt. De oppervlakte bedroeg toen 14,77 miljoen vierkante kilometer en daarmee was het maximum het op 7 na laagste sinds het begin van de metingen in 1979, samen met het jaar 2007.
Vergeleken met de normaal uit de jaren 1981 tot en met 2010 lag het maximum dit jaar ongeveer 870.000 vierkante kilometer lager. Vergeleken met het laagste maximum, gemeten op 7 maart 2017, was het maximum van dit jaar 360.000 vierkante kilometer hoger. Daarbij viel het maximum van dit jaar op 21 maart en daarmee 9 dagen later dan normaal in de klimaatperiode.
Omdat het ijsseizoen in het noordpoolgebied dit jaar een uitermate slappe start kende, valt het eindresultaat eigenlijk nog mee. Daar waar het zuidpoolgebied een groot continent is, bestaat de noordpool voornamelijk uit zeeën die tot voor een aantal jaren eigenlijk het hele jaar door met zeeijs bedekt waren. Doordat het in het noordpoolgebied veel warmer is geworden, is dat ijs tegenwoordig veel dunner dan vroeger. Tijdens de zomermaanden raakt een steeds groter deel van het arctische gebied zijn zeeijs kwijt. In de herfst en in de winter moet dit dan weer terugvriezen.
lees hier verder
Het zeeijs in het noordpoolgebied heeft zijn maximum van dit jaar op 21 maart bereikt. De oppervlakte bedroeg toen 14,77 miljoen vierkante kilometer en daarmee was het maximum het op 7 na laagste sinds het begin van de metingen in 1979, samen met het jaar 2007.
Vergeleken met de normaal uit de jaren 1981 tot en met 2010 lag het maximum dit jaar ongeveer 870.000 vierkante kilometer lager. Vergeleken met het laagste maximum, gemeten op 7 maart 2017, was het maximum van dit jaar 360.000 vierkante kilometer hoger. Daarbij viel het maximum van dit jaar op 21 maart en daarmee 9 dagen later dan normaal in de klimaatperiode.
Omdat het ijsseizoen in het noordpoolgebied dit jaar een uitermate slappe start kende, valt het eindresultaat eigenlijk nog mee. Daar waar het zuidpoolgebied een groot continent is, bestaat de noordpool voornamelijk uit zeeën die tot voor een aantal jaren eigenlijk het hele jaar door met zeeijs bedekt waren. Doordat het in het noordpoolgebied veel warmer is geworden, is dat ijs tegenwoordig veel dunner dan vroeger. Tijdens de zomermaanden raakt een steeds groter deel van het arctische gebied zijn zeeijs kwijt. In de herfst en in de winter moet dit dan weer terugvriezen.
lees hier verder
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Meer extreem weer door opwarming van de aarde is een lang lopende 'voorspelling' uit de klimaatwetenschap en nu is de link tussen het afgenomen zeeijs en extreem weer rechtstreeks geobserveerd:
Extreme weather has become the new normal—whether it’s precipitation, drought, wind, heat, or cold. The question of how the ever-shrinking layer of Arctic sea ice has contributed to any of these changes has prompted some lively discussion over the past few years.
[..]
researchers have identified a direct link between extreme winter weather and sea ice loss. The 2018 “Beast of the East” winter storm hit Europe with record-breaking snowfall and low temperatures. And potentially as much as 88 percent of that snowfall originated from increased evaporation of the Barents Sea.
The working hypothesis is that Arctic sea ice acts as a cap for Arctic waters, limiting evaporation. Less sea ice and warmer Arctic temperatures mean more evaporation, potentially explaining the increased severity of winter storms like the Beast of the East. Until now, it has been tough to measure direct evidence linking sea ice loss to extreme European winters, but recent advances in technology are making this a little less challenging.
Lees verder op ArsTechnica
[ Bericht 0% gewijzigd door cynicus op 22-04-2021 09:03:37 (missend woord) ]
Extreme weather has become the new normal—whether it’s precipitation, drought, wind, heat, or cold. The question of how the ever-shrinking layer of Arctic sea ice has contributed to any of these changes has prompted some lively discussion over the past few years.
[..]
researchers have identified a direct link between extreme winter weather and sea ice loss. The 2018 “Beast of the East” winter storm hit Europe with record-breaking snowfall and low temperatures. And potentially as much as 88 percent of that snowfall originated from increased evaporation of the Barents Sea.
The working hypothesis is that Arctic sea ice acts as a cap for Arctic waters, limiting evaporation. Less sea ice and warmer Arctic temperatures mean more evaporation, potentially explaining the increased severity of winter storms like the Beast of the East. Until now, it has been tough to measure direct evidence linking sea ice loss to extreme European winters, but recent advances in technology are making this a little less challenging.
Lees verder op ArsTechnica
[ Bericht 0% gewijzigd door cynicus op 22-04-2021 09:03:37 (missend woord) ]
Bodem onder Antarctica doet zeespiegel sneller stijgen dan gedacht
Als de ijskap op West-Antarctica smelt, zal dat de zeespiegel aanzienlijk sneller doen stijgen dan tot toe werd aangenomen, stelt nieuw onderzoek aan de Universiteit van Harvard. Dat heeft niet te maken met het ijs zelf, maar met de grond eronder.
Een studie in Science Advances bevat nieuwe berekeningen voor wat onderzoekers het “wateruitstootmechanisme” noemen. Dit treedt in werking wanneer het vaste gesteente onder de ijskap omhoog komt naarmate het ijs smelt en het totale gewicht van de ijskap afneemt.
Dat gesteente bevindt zich onder het zeeniveau, dus wanneer het omhoog komt duwt het water de oceaan in en draagt het zo bij aan de wereldwijde zeespiegelstijging.
Onderschat
‘De omvang van het effect kwam als een grote schok voor ons’, zegt Linda Pan, promoverend geoloog aan de Universiteit van Harvard. ‘Eerdere studies die dit mechanisme hadden bekeken, verwierpen het als onbeduidend.’
‘De omvang van het effect kwam als een grote schok voor ons’
Als de West-Antarctische ijskap helemaal zou instorten, is de meest geciteerde schatting dat de zeespiegel met 3,2 meter zal stijgen, zegt haar collega Evelyn Powell. ‘Wat we nu hebben aangetoond, is dat het wateruitstootmechanisme een extra meter, of 30 procent, aan dat totaal zal toevoegen.’
Sneeuwbaleffect
Bovendien blijkt het effect niet alleen invloed op de lange termijn te hebben. Uit simulaties blijkt dat het ook deze eeuw nog het afsmelten van de ijskap zelf kan doen toenemen.
‘Elke gepubliceerde projectie van de zeespiegelstijging zal naar boven moeten worden bijgesteld door het werk van deze onderzoekers’, zegt Jerry Mitrovica, hoogleraar Bodemwetenschappen aan Harvard.
De onderzoekers hopen dat hun berekeningen kunnen bijdragen aan meer nauwkeurige modellen. ‘De zeespiegelstijging stopt niet als het ijs ophoudt met smelten’, zegt Pan. ‘De schade die we aan onze kusten aanrichten zal eeuwenlang voortduren.’
https://www.mo.be/nieuws/(...)-stijgen-dan-gedacht
Als de ijskap op West-Antarctica smelt, zal dat de zeespiegel aanzienlijk sneller doen stijgen dan tot toe werd aangenomen, stelt nieuw onderzoek aan de Universiteit van Harvard. Dat heeft niet te maken met het ijs zelf, maar met de grond eronder.
Een studie in Science Advances bevat nieuwe berekeningen voor wat onderzoekers het “wateruitstootmechanisme” noemen. Dit treedt in werking wanneer het vaste gesteente onder de ijskap omhoog komt naarmate het ijs smelt en het totale gewicht van de ijskap afneemt.
Dat gesteente bevindt zich onder het zeeniveau, dus wanneer het omhoog komt duwt het water de oceaan in en draagt het zo bij aan de wereldwijde zeespiegelstijging.
Onderschat
‘De omvang van het effect kwam als een grote schok voor ons’, zegt Linda Pan, promoverend geoloog aan de Universiteit van Harvard. ‘Eerdere studies die dit mechanisme hadden bekeken, verwierpen het als onbeduidend.’
‘De omvang van het effect kwam als een grote schok voor ons’
Als de West-Antarctische ijskap helemaal zou instorten, is de meest geciteerde schatting dat de zeespiegel met 3,2 meter zal stijgen, zegt haar collega Evelyn Powell. ‘Wat we nu hebben aangetoond, is dat het wateruitstootmechanisme een extra meter, of 30 procent, aan dat totaal zal toevoegen.’
Sneeuwbaleffect
Bovendien blijkt het effect niet alleen invloed op de lange termijn te hebben. Uit simulaties blijkt dat het ook deze eeuw nog het afsmelten van de ijskap zelf kan doen toenemen.
‘Elke gepubliceerde projectie van de zeespiegelstijging zal naar boven moeten worden bijgesteld door het werk van deze onderzoekers’, zegt Jerry Mitrovica, hoogleraar Bodemwetenschappen aan Harvard.
De onderzoekers hopen dat hun berekeningen kunnen bijdragen aan meer nauwkeurige modellen. ‘De zeespiegelstijging stopt niet als het ijs ophoudt met smelten’, zegt Pan. ‘De schade die we aan onze kusten aanrichten zal eeuwenlang voortduren.’
https://www.mo.be/nieuws/(...)-stijgen-dan-gedacht
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Happiness seems to be loneliness
And loneliness killed my world
My bed was shaking. I can't get to sleep
He is a liar. The demon is a liar. He will lie to confuse us.
And loneliness killed my world
My bed was shaking. I can't get to sleep
He is a liar. The demon is a liar. He will lie to confuse us.
Het smeltseizoen is wat afgeremd de laatste dagen.
Waarschijnlijk door minder lagedruk in het poolgebied.
Waarschijnlijk door minder lagedruk in het poolgebied.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
De Russische atoomijsbrekers zullen weinig moeite hebben om door het ijs te breken dit jaar.
De noordoostelijke zeeroute wordt druk bevaren.
De noordwest route zit nog dicht momenteel.
De noordoostelijke zeeroute wordt druk bevaren.
De noordwest route zit nog dicht momenteel.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Zeeijs Noordpool: zomersmelt vertraagt, laagterecord niet in gevaar
Er zijn nog 3 of 4 weken te gaan, dan zit het smeltseizoen van het zeeijs in het Noordpoolgebied erop. Ondanks de hittegolven, die het Noordelijk Halfrond de afgelopen maanden her en der in de greep hadden, lijkt het er ook dit jaar niet op dat het laagterecord uit 2012 in gevaar komt. Na een snelle afname van het zeeijs in de maanden juni en juli, die gelijk op ging met die in het recordjaar 2012, is het tempo waarmee het zeeijs smolt in augustus een stuk afgenomen. Er waren zelfs dagen bij dat de hoeveelheid zeeijs in het noordpoolgebied ongeveer gelijk bleef.
Inmiddels zitten we onder 6 miljoen vierkante kilometer aan totale bedekking, een kleine 2 miljoen vierkante kilometer beneden normaal, maar hoger dan in alle jaren sinds 2014, dan 2012 en ook dan in 2007. Opvallend is dat de vaarroute ‘om de noord’, door het poolgebied ten noorden van Rusland langs, door ijsgang op enkele plekken nog steeds niet voor de scheepvaart is geopend, terwijl deze route in alle zomers sinds 2008 wel geopend kon worden. Het kan zijn dat dit de komende weken alsnog gebeurt, maar dan waarschijnlijk niet voor lange tijd. Ook de vaarroute aan de andere kant van het poolgebied tussen de Canadese eilanden door is nog steeds versperd.
Ten noorden van Canada begon de smelt laat
Vooral aan de kant van de Beaufortzee, ten noorden van Canada, is het smelten van het zeeijs deze zomer laat begonnen. Daar treffen we ook nu nog de normale tot zelfs een iets boven normale hoeveelheid zeeijs aan, al is de smelt er de laatste weken wel op gang gekomen. Veel sneller smolt het ijs in de Hudson Bay, in het gebied ten oosten van Groenland en in de Laptevzee, ten noorden van Siberië. De hoeveelheid zeeijs aan de oostkant van Groenland is zelfs maar één keer lager geweest dan nu, namelijk in 2002. De Laptevzee staat hoe dan ook op en historisch dieptepunt.
Omdat in de Karazee, ten oosten van Nova Zembla, en in de Oost-Siberische Zee dichtbij het land nog ijsvelden aanwezig zijn, kan de vaarroute daar nog steeds niet geopend worden. Het is spannend of dit de komende weken wel gebeurt. Kijk je naar de weerkaarten, dan zien we de temperaturen in het poolgebied alweer omlaag gaan. Op steeds meer plekken begint het te vriezen en vriezen de smeltmeertjes op het nog resterende ijs weer dicht. Het smeltseizoen is daarmee nog niet voorbij, omdat ook via het water onder het ijs nog warmte wordt aangevoerd, die tot nieuwe afsmelt leidt. Waarschijnlijk wordt de laagste stand ergens halverwege septembermaand bereikt en begint daarna heel zachtjes aan de opbouw weer naar het wintermaximum van het ijs.
Het was de laatste weken wel warm
Kijken we naar het weer van de laatste weken, dan lagen de temperaturen op veel plaatsen gemiddeld 2 tot 5 graden boven normaal. Tegelijkertijd was het windpatroon zo dat veel meerjarig (en dus dikker) zeeijs uit het zeegebied ten noorden van Groenland richting de zeegebieden bij Canada en Siberië werd geblazen. Dit meerjarige ijs kan één van de oorzaken zijn geweest waardoor de smelt aan de Canadese kant van het poolgebied dit jaar relatief laat op gang is gekomen. Keerzijde is dat wel de totale hoeveelheid meerjarig ijs, die in het poolgebied nog terug te vinden is, nu op een historisch dieptepunt staat. Het vertegenwoordigt nog een totale oppervlakte van ongeveer 1,6 miljoen vierkante kilometer, de rest van het overgebleven ijs is éénjarig en dun.
Het smelten van zeeijs is een stuk complexer dan het lijkt. Ook al groeit het ijs gedurende de wintermanden bijna nooit meer aan tot de maximumoppervlakte zoals die vroeger gebruikelijk was, is er geen duidelijke link tussen wat er in de winter gebeurt en de minimale waarde van de ijsoppervlakte die in de zomer erna overblijft. Beide seizoenen hebben een duidelijk eigen dynamiek en van die dynamiek hangt af hoe de ijssituatie zich ontwikkelt, veel meer dan van de voorgeschiedenis. Ook deze zomer is dat maar weer al te duidelijk gebleken.
https://www.weer.nl/nieuw(...)ecord-niet-in-gevaar
Er zijn nog 3 of 4 weken te gaan, dan zit het smeltseizoen van het zeeijs in het Noordpoolgebied erop. Ondanks de hittegolven, die het Noordelijk Halfrond de afgelopen maanden her en der in de greep hadden, lijkt het er ook dit jaar niet op dat het laagterecord uit 2012 in gevaar komt. Na een snelle afname van het zeeijs in de maanden juni en juli, die gelijk op ging met die in het recordjaar 2012, is het tempo waarmee het zeeijs smolt in augustus een stuk afgenomen. Er waren zelfs dagen bij dat de hoeveelheid zeeijs in het noordpoolgebied ongeveer gelijk bleef.
Inmiddels zitten we onder 6 miljoen vierkante kilometer aan totale bedekking, een kleine 2 miljoen vierkante kilometer beneden normaal, maar hoger dan in alle jaren sinds 2014, dan 2012 en ook dan in 2007. Opvallend is dat de vaarroute ‘om de noord’, door het poolgebied ten noorden van Rusland langs, door ijsgang op enkele plekken nog steeds niet voor de scheepvaart is geopend, terwijl deze route in alle zomers sinds 2008 wel geopend kon worden. Het kan zijn dat dit de komende weken alsnog gebeurt, maar dan waarschijnlijk niet voor lange tijd. Ook de vaarroute aan de andere kant van het poolgebied tussen de Canadese eilanden door is nog steeds versperd.
Ten noorden van Canada begon de smelt laat
Vooral aan de kant van de Beaufortzee, ten noorden van Canada, is het smelten van het zeeijs deze zomer laat begonnen. Daar treffen we ook nu nog de normale tot zelfs een iets boven normale hoeveelheid zeeijs aan, al is de smelt er de laatste weken wel op gang gekomen. Veel sneller smolt het ijs in de Hudson Bay, in het gebied ten oosten van Groenland en in de Laptevzee, ten noorden van Siberië. De hoeveelheid zeeijs aan de oostkant van Groenland is zelfs maar één keer lager geweest dan nu, namelijk in 2002. De Laptevzee staat hoe dan ook op en historisch dieptepunt.
Omdat in de Karazee, ten oosten van Nova Zembla, en in de Oost-Siberische Zee dichtbij het land nog ijsvelden aanwezig zijn, kan de vaarroute daar nog steeds niet geopend worden. Het is spannend of dit de komende weken wel gebeurt. Kijk je naar de weerkaarten, dan zien we de temperaturen in het poolgebied alweer omlaag gaan. Op steeds meer plekken begint het te vriezen en vriezen de smeltmeertjes op het nog resterende ijs weer dicht. Het smeltseizoen is daarmee nog niet voorbij, omdat ook via het water onder het ijs nog warmte wordt aangevoerd, die tot nieuwe afsmelt leidt. Waarschijnlijk wordt de laagste stand ergens halverwege septembermaand bereikt en begint daarna heel zachtjes aan de opbouw weer naar het wintermaximum van het ijs.
Het was de laatste weken wel warm
Kijken we naar het weer van de laatste weken, dan lagen de temperaturen op veel plaatsen gemiddeld 2 tot 5 graden boven normaal. Tegelijkertijd was het windpatroon zo dat veel meerjarig (en dus dikker) zeeijs uit het zeegebied ten noorden van Groenland richting de zeegebieden bij Canada en Siberië werd geblazen. Dit meerjarige ijs kan één van de oorzaken zijn geweest waardoor de smelt aan de Canadese kant van het poolgebied dit jaar relatief laat op gang is gekomen. Keerzijde is dat wel de totale hoeveelheid meerjarig ijs, die in het poolgebied nog terug te vinden is, nu op een historisch dieptepunt staat. Het vertegenwoordigt nog een totale oppervlakte van ongeveer 1,6 miljoen vierkante kilometer, de rest van het overgebleven ijs is éénjarig en dun.
Het smelten van zeeijs is een stuk complexer dan het lijkt. Ook al groeit het ijs gedurende de wintermanden bijna nooit meer aan tot de maximumoppervlakte zoals die vroeger gebruikelijk was, is er geen duidelijke link tussen wat er in de winter gebeurt en de minimale waarde van de ijsoppervlakte die in de zomer erna overblijft. Beide seizoenen hebben een duidelijk eigen dynamiek en van die dynamiek hangt af hoe de ijssituatie zich ontwikkelt, veel meer dan van de voorgeschiedenis. Ook deze zomer is dat maar weer al te duidelijk gebleken.
https://www.weer.nl/nieuw(...)ecord-niet-in-gevaar
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Arctisch zeeijs minimum lijkt bereikt: ver onder gemiddeld, maar hoger dan afgelopen jaren
Het zeeijs in het arctisch gebied groeit momenteel voor de 5e dag op rij aan, en daarmee lijkt het zeeijs-minimum voorbij te zijn. De oppervlakte van het zeeijs is groter dan de minima van de laatste jaren. Het huidige oppervlak bedraagt zo'n 4,7 miljoen vierkante kilometer en dat goed voor een twaalfde plek voor wat betreft de laagste zee-ijs minima sinds het begin van de metingen.
Het smeltseizoen in het Arctisch gebied begint over het algemeen in maart. Dan is het ijsoppervlak het grootst. In de maanden daarna komt de gemiddelde temperatuur geleidelijk boven het vriespunt uit en is het bovendien 24 uur per dag licht, waardoor het ijs smelt. Het smeltseizoen eindigt gemiddeld genomen halverwege september, wanneer de temperaturen in het grootste deel van het arctisch gebied weer onder het vriespunt duiken, en het zeeijs bereikt rond die tijd dus ook zijn minimum. Zo ook dit jaar.
Meer ijs dan voorgaande jaren, maar de trend is duidelijk
Opvallend is dat de hoeveelheid ijs nu een stuk groter is dan in de voorgaande jaren. Zo waren er maar liefst 11 jaren waarin de minimale ijsbedekking lager lag dan nu. Ook is het ijsoppervlak zo'n 350.000 vierkante kilometer groter dan het gemiddelde over de jaren 2010-2020. Ter vergelijking: vorig jaar lag het minimum ijsoppervlak op 3,74 miljoen vierkante kilometer. Als we kijken naar de jaren 2000-2010, de jaren '90 en de jaren '80 zien we echter nog altijd een duidelijk benedengemiddeld ijsoppervlak. De minimale ijsbedekking was in die jaren respectievelijk 750.000, 1,9 miljoen en 2,6 miljoen vierkante kilometer groter.
Lees hier verder
Het zeeijs in het arctisch gebied groeit momenteel voor de 5e dag op rij aan, en daarmee lijkt het zeeijs-minimum voorbij te zijn. De oppervlakte van het zeeijs is groter dan de minima van de laatste jaren. Het huidige oppervlak bedraagt zo'n 4,7 miljoen vierkante kilometer en dat goed voor een twaalfde plek voor wat betreft de laagste zee-ijs minima sinds het begin van de metingen.
Het smeltseizoen in het Arctisch gebied begint over het algemeen in maart. Dan is het ijsoppervlak het grootst. In de maanden daarna komt de gemiddelde temperatuur geleidelijk boven het vriespunt uit en is het bovendien 24 uur per dag licht, waardoor het ijs smelt. Het smeltseizoen eindigt gemiddeld genomen halverwege september, wanneer de temperaturen in het grootste deel van het arctisch gebied weer onder het vriespunt duiken, en het zeeijs bereikt rond die tijd dus ook zijn minimum. Zo ook dit jaar.
Meer ijs dan voorgaande jaren, maar de trend is duidelijk
Opvallend is dat de hoeveelheid ijs nu een stuk groter is dan in de voorgaande jaren. Zo waren er maar liefst 11 jaren waarin de minimale ijsbedekking lager lag dan nu. Ook is het ijsoppervlak zo'n 350.000 vierkante kilometer groter dan het gemiddelde over de jaren 2010-2020. Ter vergelijking: vorig jaar lag het minimum ijsoppervlak op 3,74 miljoen vierkante kilometer. Als we kijken naar de jaren 2000-2010, de jaren '90 en de jaren '80 zien we echter nog altijd een duidelijk benedengemiddeld ijsoppervlak. De minimale ijsbedekking was in die jaren respectievelijk 750.000, 1,9 miljoen en 2,6 miljoen vierkante kilometer groter.
Lees hier verder
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Op Antarctica (Vostok) zakt de temperatuur nog even naar -79.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Vergeleken met vorig jaar, ligt er momenteel veel meer ijs in het noordpoolgebied. Het heeft vorig jaar lang geduurd, voordat het ijs gesloten was aan de kant van Siberie, dit jaar lijkt dat veel sneller te gaan.
De hoeveelheid sneeuw breidt zich verder uit. Ook in Scandinavie heeft zich inmiddels een sneeuwdek gevormd.
In deze grafiek is goed te zien dat het ijs nog ver onder het gemiddelde is van de jaren 80 t/m de jaren 2000/2010. Dit jaar zit wel boven het gemiddelde van 2010/2020.
De hoeveelheid sneeuw breidt zich verder uit. Ook in Scandinavie heeft zich inmiddels een sneeuwdek gevormd.
In deze grafiek is goed te zien dat het ijs nog ver onder het gemiddelde is van de jaren 80 t/m de jaren 2000/2010. Dit jaar zit wel boven het gemiddelde van 2010/2020.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
De absolute aangroei in 2019 en 2020 was uiteindelijk behoorlijk, ondanks dat het minimum toen erg laag was en het maximum dus ook niet overhield. Sowieso lijkt de aangroei de afgelopen jaren toe te nemen (maar als een groter deel ijsvrij is, dan zullen er ook plekken zijn waar het dan relatief eenvoudig terug aangroeit).quote:Op dinsdag 19 oktober 2021 11:47 schreef aloa het volgende:
Vergeleken met vorig jaar, ligt er momenteel veel meer ijs in het noordpoolgebied. Het heeft vorig jaar lang geduurd, voordat het ijs gesloten was aan de kant van Siberie, dit jaar lijkt dat veel sneller te gaan.
De hoeveelheid sneeuw breidt zich verder uit. Ook in Scandinavie heeft zich inmiddels een sneeuwdek gevormd.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
In deze grafiek is goed te zien dat het ijs nog ver onder het gemiddelde is van de jaren 80 t/m de jaren 2000/2010. Dit jaar zit wel boven het gemiddelde van 2010/2020.
[ afbeelding ]
Deze zomer is het minimum een stuk hoger uitgekomen (er lag dus nog meer ijs dan voorgaande jaren op het moment dat dooi weer aangroei werd, waardoor er nu bijvoorbeeld bijna 2 miljoen vierkante kilometer meer ligt dan op deze dag in 2020 (5M vs. 7M km2).
Mochten we vanaf vandaag nog net zoveel aangroei hebben als het 10-jaars gemiddelde, dan zou 2021 op plek 18 komen in een rangschikking van het maximale ijsoppervlak, uitgezet van laag naar hoog. Dat zou een serieuze trendafwijking zijn.
Of zoals gewaardeerd user gerontocrat vandaag zei op het Arctic Sea Ice Forum: 2021 is not an average year.
quote:Warmterecord van 38 graden in Arctisch gebied
GENÈVE - De Wereld Meteorologische Organisatie (WMO) bevestigt dat het op 20 juni 2020 maar liefst 38 graden Celsius werd in het Russische dorp Verchojansk. Dat is de hoogste temperatuur ooit gemeten in het Arctisch gebied.
De VN-organisatie meldt dat het record werd gevestigd tijdens een uitzonderlijke en lange hittegolf in Siberië. In het Siberische gebied boven de poolcirkel was het die zomer op de meeste dagen 10 graden warmer dan normaal. De WMO meldt dat klimaatverandering alarmerend is. De temperaturen in het Arctisch gebied stijgen twee keer sneller dan het wereldwijde gemiddelde, sneller dan op de meeste plekken.
Verchojansk ligt in het oosten van Siberië en zo’n 115 kilometer ten noorden van de poolcirkel. De temperaturen worden er sinds 1885 in de gaten gehouden. Volgens de WMO laat het nieuwe record het belang zien van langetermijnobservaties in het gebied, die informatie verschaffen over de toestand van het klimaat.
De WMO is nog bezig met het verifiëren van andere recente warmterecords. Het werd in zowel 2020 als 2021 maar liefst 54,4 graden op de warmste plek ter wereld, Death Valley in de Amerikaanse staat Californië. Ook het Europese warmterecord van 48,8 graden op het Italiaanse eiland Sicilië afgelopen zomer moet nog worden bevestigd.
quote:Satellite data shows entire Conger ice shelf has collapsed in Antarctica
Nasa scientist says complete collapse of ice shelf as big as Rome during unusually high temperatures is ‘sign of what might be coming’
An ice shelf about the size of Rome has completely collapsed in East Antarctica within days of record high temperatures, according to satellite data.
The Conger ice shelf, which had an approximate surface area of 1,200 sq km, collapsed around 15 March, scientists said on Friday.
East Antarctica saw unusually high temperatures last week, with Concordia station hitting a record temperature of -11.8C on 18 March, more than 40C warmer than seasonal norms. The record temperatures were the result of an atmospheric river that trapped heat over the continent.
Ice shelves are extensions of ice sheets that float over the ocean, playing an important role in restraining inland ice. Without them, inland ice flows faster into the ocean, resulting in sea level rise.
Dr Catherine Colello Walker, an earth and planetary scientist at Nasa and the Woods Hole Oceanographic Institution, said though the Conger ice shelf was relatively small, “it is one of the most significant collapse events anywhere in Antarctica since the early 2000s when the Larsen B ice shelf disintegrated”.
“It won’t have huge effects, most likely, but it’s a sign of what might be coming,” Walker said.
The Conger ice shelf had been shrinking since the mid-2000s, but only gradually until the beginning of 2020, Walker said. By 4 March this year, the ice shelf appeared to have lost more than half its surface area compared to January measurements of around 1,200 sq km.
Peter Neff, a glaciologist and assistant research professor at the University of Minnesota, said that to see even a small ice shelf collapse in East Antarctica was a surprise.
“We still treat East Antarctica like this massive, high, dry, cold and immovable ice cube,” he said. “Current understanding largely suggests you can’t get the same rapid rates of ice loss [as in West Antarctica] due to the geometry of the ice and bedrock there.”
“This collapse, especially if tied to the extreme heat brought by the mid-March atmospheric river event, will drive additional research into these processes in the region.”
Satellite data from the Copernicus Sentinel-1 mission showed that movement of the ice shelf began between 5 and 7 March, Neff said.
Sinds 2009 heeft er op dit moment niet zoveel ijs gelegen. Het zegt verder niet veel, maar opvallend dat het de laatste jaren steeds wat meer lijkt te worden dan voorgaande jaren.
Uiteraard ligt de lijn nog ver onder het gemiddelde.
Opvallend is vooral het ijs voor de kust van Siberie. Over minder dan een maand wordt duidelijk waar dit jaar gaat eindigen.
Uiteraard ligt de lijn nog ver onder het gemiddelde.
Opvallend is vooral het ijs voor de kust van Siberie. Over minder dan een maand wordt duidelijk waar dit jaar gaat eindigen.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Onderzoek van eigen hand:
https://www.nature.com/articles/s41558-022-01577-1
https://www.uu.nl/nieuws/(...)sbaarder-dan-gedacht
https://www.nu.nl/klimaat(...)rctische-ijskap.html
https://www.trouw.nl/wete(...)an-gedacht~b463d030/
https://www.nature.com/articles/s41558-022-01577-1
https://www.uu.nl/nieuws/(...)sbaarder-dan-gedacht
https://www.nu.nl/klimaat(...)rctische-ijskap.html
https://www.trouw.nl/wete(...)an-gedacht~b463d030/
"Some guys they just give up living and start dying little by little piece by piece"
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
Las het vorige week op nu.nl. Gefeliciteerd met de publicatie, maar weer een zorg erbij zo te zien.quote:
Op
Las trouwens vandeweek dat het oppervlakte zee-ijs in Antarctica nog nooit zo laag is geweest deze tijd van het jaar, en ook nog eens met een flinke marge:
Mooi man! Ben je ook ter plekke onderzoek gaan doen?quote:
(jaloers 
)
ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn
Zee-ijs bij de polen is nu op ee all-time (sinds metingen) low. Bij de nordpool 2nd lowest, bij de zuidpool verreweg het laagste. Bij de zuidpool valt het ook ruim buiten de 2SD variatie, vooral opvallend ook omdat het een La Nina jaar was, welke vaak koeler zijn. Belooft niet veel goeds voor dit jaar.
Niet eerder zo weinig zee-ijs gemeten rond Antarctica
Sinds het begin van de satellietmetingen in de jaren 70 heeft er nooit zo weinig zee-ijs rond Antarctica gelegen als nu. Terwijl het zomerseizoen er nog niet voorbij is, is het record al gebroken, meldt het National Snow and Ice Data Center.
Het gebied dat met zee-ijs is bedekt, is geslonken tot ongeveer 1,9 miljoen vierkante kilometer. Daardoor is een groot deel van de oceaan rond het vasteland van Antarctica op dit moment ijsvrij.
De hoeveelheid zee-ijs op zowel de Noordpool als bij de Zuidpool wordt nauwlettend in de gaten gehouden door klimaatwetenschappers. Toch is het te vroeg om te zeggen of de huidige ontwikkelingen rond Antarctica zorgelijk zijn en duiden op een versnelling van het smelten. Het nieuwe record kan namelijk ook zijn veroorzaakt door natuurlijke variaties.
Verschil Noord- en Zuidpool
Tot voor kort smolt vooral het ijs op de Noordpool steeds verder; sinds het begin van de metingen is daar de oppervlakte van het zee-ijs met ongeveer de helft afgenomen. Ook is het ijs er nu minder dik. Als je de dikte en het oppervlak combineert, dan is ongeveer 75 procent van alle zee-ijs daar verdwenen.
Dit veroorzaakt overigens geen zeespiegelstijging, omdat dat ijs drijft op de Noordelijke IJszee. Wel leidt het ertoe dat zonnestraling minder door het ijs wordt weerkaatst, en in plaats daarvan het oceaanwater opwarmt. Dit is een van de oorzaken waardoor dit gebied (veel) sneller opwarmt dan de rest van de wereld.
Rond Antarctica bleef de hoeveelheid zee-ijs lange tijd nagenoeg op peil. In de winter werd zelfs enkele jaren geleden een maximumrecord gebroken. Er zijn dan ook veel factoren van invloed op de hoeveelheid zee-ijs rond Antarctica, zegt klimaatwetenschapper Richard Bintanja van de Rijksuniversiteit Groningen en het KNMI. "Het is een complex vraagstuk, waardoor lastig te zeggen valt of deze situatie onrustbarend is."
Naast de opwarming van de aarde, veroorzaakt door de uitstoot van broeikasgassen, zijn hier nog andere processen van invloed. Zoals de interactie van de luchtcirculatie rondom Antarctica met de stratosfeer en zelfs de hoeveelheid ozon. Bintanja: "Al deze effecten spelen een rol, en ze hebben allemaal invloed op de hoeveelheid zee-ijs rond Antarctica. Daardoor kunnen we niet uitsluiten dat dit laagterecord veroorzaakt is door natuurlijke variabiliteit."
IJsplaten
Wel is het zo dat de hoeveelheid zee-ijs van invloed is op de ijsplaten die Antarctica omringen. IJsplaten fungeren als een soort plug of kurk en houden gletsjers op het vasteland als het ware tegen. Als ook die ijsplaten verdwijnen, kunnen gletsjers sneller in zee stromen, verwachten wetenschappers. Zee-ijs zorgt ervoor dat de ijsplaten minder in contact komen met golfslag.
"Zee-ijs heeft een fijne eigenschap, namelijk dat het golven dempt", zegt Bintanja. "Ik ben er een paar keer geweest, en was altijd blij als we door een gebied met zee-ijs voeren, want dan waren er minder hoge golven." Zee-ijs is een paar meter dik bevroren zeewater, dat grote verschillen laat zien in zomer en winter. De ijsplaten, die vastzitten aan het vasteland, zijn geregeld een paar honderd meter tot zelfs een kilometer dik.
Deze ijsplaten zijn overigens kwetsbaarder bij een verdere opwarming van de aarde dan eerder werd gedacht, concludeerden onderzoekers van de TU Delft en de Universiteit Utrecht vorige maand in een studie. Uit hun bevindingen blijkt dat er sneller meren van smeltwater op die ijsplaten kunnen ontstaan. En dergelijke meren zijn slecht nieuws. Als een ijsplaat scheuren vertoont, kan het water uit die meren in de scheuren stromen en de ijsplaat in korte tijd versplinteren. Ruim 60 procent van de ijsplaten op Antarctica heeft zulke scheuren. Als er overal smeltmeren ontstaan, kunnen die dus mogelijk sneller opbreken.
https://nos.nl/artikel/24(...)eten-rond-antarctica
Sinds het begin van de satellietmetingen in de jaren 70 heeft er nooit zo weinig zee-ijs rond Antarctica gelegen als nu. Terwijl het zomerseizoen er nog niet voorbij is, is het record al gebroken, meldt het National Snow and Ice Data Center.
Het gebied dat met zee-ijs is bedekt, is geslonken tot ongeveer 1,9 miljoen vierkante kilometer. Daardoor is een groot deel van de oceaan rond het vasteland van Antarctica op dit moment ijsvrij.
De hoeveelheid zee-ijs op zowel de Noordpool als bij de Zuidpool wordt nauwlettend in de gaten gehouden door klimaatwetenschappers. Toch is het te vroeg om te zeggen of de huidige ontwikkelingen rond Antarctica zorgelijk zijn en duiden op een versnelling van het smelten. Het nieuwe record kan namelijk ook zijn veroorzaakt door natuurlijke variaties.
Verschil Noord- en Zuidpool
Tot voor kort smolt vooral het ijs op de Noordpool steeds verder; sinds het begin van de metingen is daar de oppervlakte van het zee-ijs met ongeveer de helft afgenomen. Ook is het ijs er nu minder dik. Als je de dikte en het oppervlak combineert, dan is ongeveer 75 procent van alle zee-ijs daar verdwenen.
Dit veroorzaakt overigens geen zeespiegelstijging, omdat dat ijs drijft op de Noordelijke IJszee. Wel leidt het ertoe dat zonnestraling minder door het ijs wordt weerkaatst, en in plaats daarvan het oceaanwater opwarmt. Dit is een van de oorzaken waardoor dit gebied (veel) sneller opwarmt dan de rest van de wereld.
Rond Antarctica bleef de hoeveelheid zee-ijs lange tijd nagenoeg op peil. In de winter werd zelfs enkele jaren geleden een maximumrecord gebroken. Er zijn dan ook veel factoren van invloed op de hoeveelheid zee-ijs rond Antarctica, zegt klimaatwetenschapper Richard Bintanja van de Rijksuniversiteit Groningen en het KNMI. "Het is een complex vraagstuk, waardoor lastig te zeggen valt of deze situatie onrustbarend is."
Naast de opwarming van de aarde, veroorzaakt door de uitstoot van broeikasgassen, zijn hier nog andere processen van invloed. Zoals de interactie van de luchtcirculatie rondom Antarctica met de stratosfeer en zelfs de hoeveelheid ozon. Bintanja: "Al deze effecten spelen een rol, en ze hebben allemaal invloed op de hoeveelheid zee-ijs rond Antarctica. Daardoor kunnen we niet uitsluiten dat dit laagterecord veroorzaakt is door natuurlijke variabiliteit."
IJsplaten
Wel is het zo dat de hoeveelheid zee-ijs van invloed is op de ijsplaten die Antarctica omringen. IJsplaten fungeren als een soort plug of kurk en houden gletsjers op het vasteland als het ware tegen. Als ook die ijsplaten verdwijnen, kunnen gletsjers sneller in zee stromen, verwachten wetenschappers. Zee-ijs zorgt ervoor dat de ijsplaten minder in contact komen met golfslag.
"Zee-ijs heeft een fijne eigenschap, namelijk dat het golven dempt", zegt Bintanja. "Ik ben er een paar keer geweest, en was altijd blij als we door een gebied met zee-ijs voeren, want dan waren er minder hoge golven." Zee-ijs is een paar meter dik bevroren zeewater, dat grote verschillen laat zien in zomer en winter. De ijsplaten, die vastzitten aan het vasteland, zijn geregeld een paar honderd meter tot zelfs een kilometer dik.
Deze ijsplaten zijn overigens kwetsbaarder bij een verdere opwarming van de aarde dan eerder werd gedacht, concludeerden onderzoekers van de TU Delft en de Universiteit Utrecht vorige maand in een studie. Uit hun bevindingen blijkt dat er sneller meren van smeltwater op die ijsplaten kunnen ontstaan. En dergelijke meren zijn slecht nieuws. Als een ijsplaat scheuren vertoont, kan het water uit die meren in de scheuren stromen en de ijsplaat in korte tijd versplinteren. Ruim 60 procent van de ijsplaten op Antarctica heeft zulke scheuren. Als er overal smeltmeren ontstaan, kunnen die dus mogelijk sneller opbreken.
https://nos.nl/artikel/24(...)eten-rond-antarctica
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Hoop dat dat snel nog een beetje rechtgezet gaat worden, anders glijdt het mogelijk af naar een positieve feedback loop.
Om het in wat perspectief te plaatsen. 2 miljoen vierkante kilometer minder ijs dan het langjarige gemiddelde, dat is ongeveer een gebied zo groot als 3x Frankrijk, of 50x Nederland. En ongeveer 600.000 km2 minder dan het vorige laagterecord, nog steeds ongeveer een gebied zo groot als Frankrijk, of 15x Nederland.
quote:Zee-ijs rond Antarctica op dieptepunt: ‘Ruim 45 keer Nederland ontbreekt’
Er ligt historisch weinig zee-ijs rond Antarctica. Zelfs nu het daar winter is, groeit het ijs veel minder hard aan dan verwacht.
Afgelopen zomer (bij ons winter) werd er met het zee-ijs al een record gebroken: niet eerder sinds het begin van de metingen in de jaren 70 lag er zo weinig ijs. Maar nu, gemiddeld gemeten over de maand juni, is de hoeveelheid zee-ijs die ontbreekt ten opzichte van het langjarig gemiddelde nog altijd 1,9 miljoen vierkante kilometer.
Dat is vergelijkbaar met de oppervlakte van ruim 45 keer Nederland, rekent NOS-weerpresentator en klimaatwetenschapper Peter Kuipers Munneke voor. Het zee-ijs rond het ijskoude continent groeit langzaam wel weer aan, maar veel minder snel dan op basis van het langjarig gemiddelde verwacht kan worden. Er zijn zelfs gebieden waar de temperatuur boven het vriespunt is.
"Een afname van het zee-ijs werd al lang geleden voorspeld, maar toch is de grootschaligheid van wat er nu gebeurt verrassend", zegt hoogleraar Michiel van den Broeke van de Universiteit Utrecht. "Je ziet dat er plekken zijn waar meer ijs ligt dan gemiddeld, en plekken waar minder ligt. Maar als je beter kijkt, zie je dat rond vrijwel heel Antarctica sprake is van ijs-afname."
'Zeer zorgelijk'
Het verdwijnen van zee-ijs is een symptoom van de opwarming van de aarde. Toch is het nog moeilijk om aan te geven hoeveel ervan wordt veroorzaakt door die langjarige trend en hoeveel door natuurlijke omstandigheden. Want net als bij andere weersextremen speelt natuurlijke variatie mogelijk ook hier een rol. Het is belangrijk om dit eerst goed uit te zoeken, zegt Van den Broeke.
"Pas als we goed snappen waarom dit nu gebeurt, kunnen we ook met meer zekerheid iets zeggen over de toekomst. Goed uitzoeken welke processen hierbij een rol spelen, is de enige manier waarop we de klimaatmodellen beter kunnen maken." Maar het maakt de situatie intussen niet minder nijpend, vindt hij. "De mate waarin klimaatverandering zich nu manifesteert, is sowieso zeer zorgelijk."
NOS
Peter Kuipers Munneke beaamt dat. "De zorgelijkheid zit er vooral in dat we toch weer verrast worden." Dat is niet voor het eerst. De 40 graden in Nederland, voor het eerst gemeten in 2019, de bijna 50 graden in Canada in 2021 en sommige heftige bosbranden in verschillende delen van de wereld, noemt Kuipers Munneke eveneens grote verrassingen.
Weersituatie
Het weer kan een belangrijke rol spelen bij het ontstaan en verdwijnen van zee-ijs. "Maar de weersituatie is opvallend genoeg nu niet heel anders dan anders", zegt Kuipers Munneke. "Het is niet zo dat de wind ineens uit het oosten komt, terwijl die daar relatief vaak uit het westen waait. Dus ondanks hetzelfde weertype op dit moment, zien we toch ineens veel minder zee-ijs."
Mogelijk speelt het opwarmende oceaanwater rond Antarctica een belangrijke rol. Dat staat in direct contact met het drijvende zee-ijs. In de zomer kan de zon bij afwezigheid van zee-ijs ongehinderd de oceaan opwarmen. In de winter fungeert zee-ijs als een soort deksel die voorkomt dat de warmte van de oceaan de atmosfeer kan bereiken. En zee-ijs is om nog meer redenen belangrijk, zeggen klimaatwetenschappers. Het verdwijnen ervan kan een soort domino-effect op gang brengen.
NOS
Het zee-ijs zorgt er namelijk voor dat drijvende ijsplaten rond Antarctica minder in contact komen met golfslag en daarom langer intact blijven. Omdat die ijsplaten op hun beurt weer fungeren als een soort plug of kurk houden zij de gletsjers van het land tegen. Als ook de ijsplaten verdwijnen, kunnen die gletsjers van het vasteland daarna sneller in zee stromen. Dit zou tot een snellere zeespiegelstijging kunnen leiden.
2016 was keerpunt
De hoeveelheid zee-ijs rond de Noord- en Zuidpool wordt daarom nauwlettend in de gaten gehouden met satellieten. Lange tijd sprong vooral de snel dalende trend in het Noordpoolgebied in het oog. Tot het jaar 2016 was er zelfs sprake van een kleine ijstoename rond Antarctica. Van den Broeke: "Maar na 2016 is dat ineens omgedraaid. Sindsdien neemt de hoeveelheid zee-ijs ook daar sterk af."
Die daling was voer voor wetenschappelijk debat, want wellicht zou de daling maar tijdelijk zijn. "Maar inmiddels zijn we zeven jaar verder", aldus Van den Broeke, "en kunnen we wel zeggen dat er sprake lijkt van een trendbreuk".
On June 14 at 13:40 UTC JASE2007 AWS reached -80.5 °C
This is the first seasonal value below -80 °C and the lowest annual temperature in the World
Previous -79.2 °C on June 5 in Concordia
https://twitter.com/pinturicchio_60/status/1679877306418905088
This is the first seasonal value below -80 °C and the lowest annual temperature in the World
Previous -79.2 °C on June 5 in Concordia
https://twitter.com/pinturicchio_60/status/1679877306418905088
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Nog anderhalve maand. De echte hitte bereikt de noordpool blijkbaar niet. Op IJsland ook opvallend koel, door een constante noordelijke stroming.quote:
Dat het noordpoolijs nog relatief intact blijft terwijl er overal warmte is verbaast me wel.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Dit jaar laat meerdere jaren achter zich tot nu. Kan uiteraard nog snel gaan met nog ongeveer anderhalve maand smelten te gaan. Het grootste gedeelte van het ijs wat er nu nog ligt is betrekkelijk dun.
Het donkerblauwe/paarse gedeelte zal nog zeker verdwijnen.
Het donkerblauwe/paarse gedeelte zal nog zeker verdwijnen.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
De zuidpool smelt ook:
[ Bericht 23% gewijzigd door Perrin op 24-07-2023 22:32:36 ]
[ Bericht 23% gewijzigd door Perrin op 24-07-2023 22:32:36 ]
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Bizar dat het oppervlakte zee-ijs in Antarctica is afgenomen afgelopen dagen, het is er midden winter!
Barre kou in Antarctica: temperaturen tot -83 graden!
Even ’ter verkoeling’! In Antarctica worden de laatste dagen extreem lage temperaturen gemeten. Op het meetpunt Concordia Research Station werd vandaag –83,2° geregistreerd. Dit is de laagste temperatuur op ‘Planet Earth’ sinds 2017. De afgelopen dagen lag de extreme diepvries al op de loer: van 20 t/m 24 juli werden de volgende ijs- en ijskoude minima geregistreerd: -76,5, -77,8, -79,9, -80,3 en gisteren –82,7°. Het mondiale kouderecord staat op –89,2° gemeten op 21 juli 1983 op het Russische Zuidpool-station Vostok.
https://janvissersweer.nl/weerpraatje-actueel/
Even ’ter verkoeling’! In Antarctica worden de laatste dagen extreem lage temperaturen gemeten. Op het meetpunt Concordia Research Station werd vandaag –83,2° geregistreerd. Dit is de laagste temperatuur op ‘Planet Earth’ sinds 2017. De afgelopen dagen lag de extreme diepvries al op de loer: van 20 t/m 24 juli werden de volgende ijs- en ijskoude minima geregistreerd: -76,5, -77,8, -79,9, -80,3 en gisteren –82,7°. Het mondiale kouderecord staat op –89,2° gemeten op 21 juli 1983 op het Russische Zuidpool-station Vostok.
https://janvissersweer.nl/weerpraatje-actueel/
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Beetje verkeerd beeld die grafieken. Dat is 'n.l. de afwijking. Het ijs op Antarctica neemt gewoon toe, maar wel veel minder snel dan normaal.quote:
Bizar dat het oppervlakte zee-ijs in Antarctica is afgenomen afgelopen dagen, het is er midden winter!
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
De seizoensgroei is zeer matig en er was zelfs een momentane afname te zien de afgelopen dagen. Dat fors achterblijven van de groei in de koude periode is het zorgelijke.quote:
[..]
Beetje verkeerd beeld die grafieken. Dat is 'n.l. de afwijking. Het ijs op Antarctica neemt gewoon toe, maar wel veel minder snel dan normaal.
[ afbeelding ]
Als de zuidpool gedurende de winter daar de hele tijd zou smelten is het voor ons Nederlanders tijd om naar de Alpen te vluchten
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
De Alpen waar door het verdwijnen van permafrost veel meer steen lawines verwacht worden, ook dat lijkt me geen veilige plaats.quote:
[..]
De seizoensgroei is zeer matig en er was zelfs een momentane afname te zien de afgelopen dagen. Dat fors achterblijven van de groei in de koude periode is het zorgelijke.
Als de zuidpool gedurende de winter daar de hele tijd zou smelten is het voor ons Nederlanders tijd om naar de Alpen te vluchten
Hmm.. het Zwarte Woud dan? Iig een veilige 100m+ boven zeeniveau.quote:
[..]
De Alpen waar door het verdwijnen van permafrost veel meer steen lawines verwacht worden, ook dat lijkt me geen veilige plaats.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Nee, niet dus, er was schijnbaar een kleine dip vorige week. Zie deze tweet.quote:
[..]
Beetje verkeerd beeld die grafieken. Dat is 'n.l. de afwijking. Het ijs op Antarctica neemt gewoon toe, maar wel veel minder snel dan normaal.
[ afbeelding ]
Op 22 juli was er 14.207.447 km2 zee-ijs
Op 23 juli was er 14.191.326 km2 zee-ijs.
Misschien dat dat achteraf nog gecorrigeerd gaat worden, maar de data suggereert dus een afname....
En nog vervelender dan een tijdelijke afname tijdens het aangroeiseizoen is de veel lagere aangroeisnelheid dan vorige jaren gedurende het hele seizoen.. (al is die afname natuurlijk ook opmerkelijk)quote:
[..]
Nee, niet dus, er was schijnbaar een kleine dip vorige week. Zie deze tweet.
Op 22 juli was er 14.207.447 km2 zee-ijs
Op 23 juli was er 14.191.326 km2 zee-ijs.
Misschien dat dat achteraf nog gecorrigeerd gaat worden, maar de data suggereert dus een afname....
[ twitter ]
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Snap ik ja. Maar het is niet zo dat het ijs alleen maar aan het smelten is nu. Groeit gewoon nog verder. Door allerlei omstandigheden (Stormen, temperatuur etc etc) gaat die lijn niet in een strakke lijn omhoog. Zoals te zien is aan de andere jaren in onderstaande grafiek.quote:
[..]
Nee, niet dus, er was schijnbaar een kleine dip vorige week. Zie deze tweet.
Op 22 juli was er 14.207.447 km2 zee-ijs
Op 23 juli was er 14.191.326 km2 zee-ijs.
Misschien dat dat achteraf nog gecorrigeerd gaat worden, maar de data suggereert dus een afname....
[ twitter ]
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Tuurlijk smelt het niet alleen, daarom schreef ik ook dat het totale oppervlakte afgenomen was. Het was zo te zien een klein dipje, mogelijk inderdaad door een storm en afgeslagen ijs ofzo, maar dat neemt niet weg dat daardoor de anomaly nog steeds groeit. Ben wel benieuwd of dat zich zal herstellen komend jaar.
https://twitter.com/pintu(...)QARwmfgVMcqVXAg&s=19
Overigens zit het ijs op de zuidpool ver onder het gemiddelde. Momenteel staat dit jaar met 15,021,360 km2 ruim bovenaan, als het gaat om de hoeveelheid ijs. Er kan met zekerheid gezegd worden dat dit jaar het jaar wordt met het minste ijs, sinds het bijgehouden wordt.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het ijs op de noordpool doet het iets beter. Met 5,792,283 km2 staat dit jaar op een 11e plek van de lijst met minimum hoeveelheid ijs. Dit jaar ligt hiermee boven het gemiddelde van 2010-2020.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Vorige week stond het ijs van de noordpool nog op een 11e plek. Inmiddels is deze teruggezakt naar plaats 8.
Vooral het dunnere ijs is nu in rap tempo aan het smelten. Het ijs wat dikker is dan 2 meter (de gele, rode en groen kleur) smelt momenteel langzamer, de smelt hier lijkt zelfs wat te stabiliseren, wat komt omdat het kouder wordt in dit gebied van de noordpool.
Het verschil in een maand tijd
2023 op plek 8 nu
Vooral het dunnere ijs is nu in rap tempo aan het smelten. Het ijs wat dikker is dan 2 meter (de gele, rode en groen kleur) smelt momenteel langzamer, de smelt hier lijkt zelfs wat te stabiliseren, wat komt omdat het kouder wordt in dit gebied van de noordpool.
Het verschil in een maand tijd
2023 op plek 8 nu
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Dit jaar is weer iets verder gezakt op de lijst met minste zeeijs. 2023 staat nu op plek 6. Met nog zo'n 2 a 3 weken te gaan, zal het dunnere ijs nog iets verder wegsmelten.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het ijs op de zuidpool breekt alle records. Dit jaar steekt ver onder andere jaren uit, als het gaat om de hoeveelheid zeeijs.
quote:On the probability 2023 sea ice area will set a new record low maximum
The current record low maximum in 2002 is 14.16 million km2.
Current sea ice area is 12.47 million km2, 1.69 million km2 below the record low maximum.
Average sea ice area gain from now to maximum is 0.46 million km2.
To reach the current record low maximum, sea ice gains need to be 1.23 million KM2, 270%, above the average.
The maximum sea ice area gain in the years 2006 to 2022 was 1.39 million KM2, 205% above the average (in 2007).The next highest gain was in 2012, 177% above the average.
The probability of a new record low maximum sea ice area in 2023 is therefore very high
___________________________________________________________
Projections. (Table NSIDC Antarctic-Area-1)
Average remaining freeze (of the last 10 years) would produce a maximum in Sept 2023 of 12.93 million km2, 1.23 million km2 below the 2017 record low maximum of 14.16 million km2, and would be 1st lowest in the 45 year satellite record
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het is ook wel enorm veel ijs als je erover denkt. 16 miljoen vierkante kilometer. Dat is ongeveer 400x zo groot als Nederland. Maar 2 miljoen vierkante kilometer minder ijs als in de 2010's, dat is 50x zoveel als Nederland. Redelijk bizarre oppervlaktes wel.
Artikel in Nature:
Record low 2022 Antarctic sea ice led to catastrophic breeding failure of emperor penguins
Arme pinguins.
Record low 2022 Antarctic sea ice led to catastrophic breeding failure of emperor penguins
quote:The spring season of 2022 saw record low sea ice extent in Antarctica that persisted throughout the year. At the beginning of December, the Antarctic sea ice extent was tracking with the all-time low set in 2021. The greatest regional negative anomaly of this low extent was in the central and eastern Bellingshausen Sea region, west of the Antarctic Peninsula where, during November, some regions experienced a 100% loss in sea ice concentration. We provide evidence of a regional breeding failure of emperor penguin colonies due to sea ice loss using Sentinel2 satellite imagery. Of the five breeding sites in the region all but one experienced total breeding failure after sea ice break-up before the start of the fledging period of the 2022 breeding season. This is the first recorded incident of a widespread breeding failure of emperor penguins that is clearly linked with large-scale contractions in sea ice extent.
Arme pinguins.
ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn
Het ijs in het noordpoolgebied is weer iets verder teruggezakt en staat nu op plek 4. Het einde van het smeltseizoen nadert nu wel.
quote:NSIDC ARCTISCHE ZEE IJSGEBIED (5-daags voortschrijdend gemiddelde): 2.888.625 KM2 op 3 september 2023
- Gebiedsverlies op deze dag 49.000, 31.000 meer dan het gemiddelde verlies op deze dag (van de afgelopen 10 jaar) van 18.000,
- Het oppervlakteverlies vanaf het maximum op deze datum is 10.045 k, wat 218 k is, 2,2% meer dan het 10-jarige gemiddelde van 9.827 k.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het smeltseizoen loopt op zijn eind. Momenteel staat dit jaar op een vierde plek, maar zou nog een plek kunnen dalen. Dit jaar ligt ongeveer gelijk aan de jaren 2007 en 2019. Het ligt eraan wanneer het smeltseizoen voorbij is, om definitief te kunnen zeggen op welke plek dit jaar zal eindigen.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het lijkt erop dat het smeltseizoen ten einde is.
Nog even afwachten of het daadwerkelijk ook zo is, het kan n.l. nog schommelen.
Feit is wel dat het ijs weer aan het toenemen is direct ten noorden van Groenland.
Nog even afwachten of het daadwerkelijk ook zo is, het kan n.l. nog schommelen.
Feit is wel dat het ijs weer aan het toenemen is direct ten noorden van Groenland.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Zee-ijs, zeewater temp en wereldwijde temperatuur zijn off the charts dit jaar. Benieuwd hoe dat volgend jaar gaat, als we het effect van El Nino gaan merken.
's Werelds grootste ijsberg, genaamd A23a, beweegt voor het eerst in meer dan drie decennia, zo meldden wetenschappers op vrijdag. Met een oppervlakte van bijna 4.000 vierkante kilometer is deze Antarctische ijsberg ongeveer drie keer zo groot als New York City.
Het brak af van de Filchner-Ronne-ijsplaat in West-Antarctica in 1986 en was sindsdien grotendeels gestrand, waarbij de basis vastzat op de bodem van de Weddellzee. Maar recente satellietbeelden tonen aan dat de ijsberg, met een gewicht van bijna een biljoen metrische tonnen, nu snel voorbij de noordpunt van het Antarctisch Schiereiland drijft, geholpen door sterke winden en zeestromingen.
Het is zeldzaam om een ijsberg van deze omvang in beweging te zien, zei de Britse glacioloog Oliver Marsh van het British Antarctic Survey, dus wetenschappers zullen de koers ervan nauwlettend volgen.
Naarmate het meer snelheid krijgt, zal de kolossale ijsberg waarschijnlijk worden meegenomen door de Antarctische Circumpolaire Stroom. Dit zal het in de richting van de Zuidelijke Oceaan leiden, op een pad dat bekend staat als "ijsberg alley", waar andere ijsbergen van zijn soort vaak in het donkere water dobberen.
Waarom de ijsberg nu op drift is geraakt, moet nog worden gezien. "Waarschijnlijk is het in de loop der tijd iets dunner geworden en heeft het dat beetje extra drijfvermogen gekregen waardoor het van de oceaanbodem kon loskomen en door oceaanstromingen kon worden voortgeduwd," zei Marsh. A23a is ook een van 's werelds oudste ijsbergen.
Het is mogelijk dat A23a opnieuw aan de grond kan komen bij het eiland Zuid-Georgië. Dat zou een probleem kunnen opleveren voor de wilde dieren van Antarctica. Miljoenen zeehonden, pinguïns en zeevogels broeden op het eiland en foerageren in de omliggende wateren. De kolossale A23a zou mogelijk hun toegang kunnen blokkeren.
https://www.reuters.com/b(...)rn-ocean-2023-11-24/
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
Het smeltseizoen op de zuidpool is nog volop in gang. Afgelopen zomer was het ijs ver beneden peil en werd het laagterecord met een schrikbarende hoeveelheid verbroken. Momenteel lijkt het zich iets te herstellen. De hoeveelheid ijs ligt nu op plek 7 in de lijst van laagste hoeveelheid ijs.
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
quote:Grootste ijsberg ter wereld drijft weg van Antarctica
Een gigantische ijsberg die ooit van Antarctica losbrak drijft steeds verder richting het noorden. De ijsschots van 4000 vierkante kilometer groot dobbert nu in de buurt van Elephant Island.
De ijsberg is is al in 1986 afgebroken van Antarctica. Het kreeg de naam A23a. Lang zat het vast op de zeebodem bij Antarctica, maar sinds november 2023 is het weer in beweging.
Door hevige golfslag is het nu verder richting het noorden beland, tussen Elephant Island en de Zuidelijke Orkney-eilanden. Elephant Island ligt 250 kilometer bij het noordelijkste puntje van Antarctica vandaan. De Zuidelijke Orkney-eilanden 400 kilometer.
Ian Strachan, de leider van een Zuidpoolexpeditie aan boord van een schip in de buurt, heeft het met eigen ogen gezien. "Golven van wel 4 meter beukten erop in en sloegen er stukken vanaf".
A23a is iets kleiner dan het totale oppervlak van de provincie Noord-Holland. Op sommige plekken is het ijs 400 meter dik. Wetenschappers schatten de totale hoeveelheid bevroren zoet water op een biljoen ton. Uiteindelijk zal de ijsberg in warmere wateren in zijn geheel smelten en verdwijnen
Het ijs is weer aan het aangroeien in het zuidpool gebied. De aangroei gaat in ieder geval veel sneller als het rampjaar van 2023. De groei begon al met meer ijs dan vorig jaar en lijkt dit voorlopig wel door te zetten.
face icon free
face icon free
94257 - 478969
In my dreams I'm dying all the time
In my dreams I'm dying all the time
|
|
