Afrikaans wielrennen #2

Na een topic over Zuid-Amerikaans wielrennen en Aziatisch wielrennen mag het Afrikaanse wielrennen natuurlijk niet achterblijven. Afrika is het continent dat de laatste jaren steeds meer in opkomst is, zowel binnen als buiten de sport. Het is het continent van de onbegrensde mogelijkheden, en dus is het vooral voor ons als wielerliefhebbers interessant om de ontwikkeling van het Afrikaanse wielrennen te volgen. Qua fysiek talent is Afrika onverslaanbaar, nu is het alleen nog de vraag hoe en of zich dat gaat vertalen naar prestaties op de fiets. Een beschouwing per land volgt, in volgorde van belangrijkheid. Geheel subjectief uiteraard.


Eritrea
De bakermat van het Afrikaanse wielrennen. Het land waar men toch nog iets positiefs heeft overgehouden aan de kolonisatie. De Italianen brachten naast een hoop verderf ook de fiets met zich mee. Zij waren het ook die de eerste wedstrijden organiseerden, waarna de Eritreeërs verliefd werden op de fiets. Na het vertrek van de Italianen bleef de liefde voor de fiets bestaan. Het is een van de populairste sporten in Eritrea, misschien zelfs wel de populairste. Ieder weekend worden in hoofdstad Asmara de straten afgezet zodat er wedstrijden kunnen worden afgewerkt. Wedstrijden op verschillende niveau's, want Eritrea is een van de weinige Afrikaanse landen waar men een systeem van doorstroming kent. Beginnende Eritreeërs gaan van start op het laagste niveau en kunnen zich een weg omhoog werken als ze goed blijken te zijn. Het levert een gezond systeem op, waarin de grootste talenten vanzelf boven komen drijven. Eritrea heeft een vrij goede infrastructuur, zowel qua wegennet als clubs. Enkele bekende clubs luisteren naar de namen Eritel, Asbeco en Sembel. Bijna alle bekende Eritrese wielrenners hebben voor een van deze clubs gereden, ze komen nooit uit het niets.

Voor de Eritreeërs is het wielrennen een afleiding, een manier om even de dagelijkse beslommeringen te vergeten. Want die zijn er natuurlijk genoeg in Eritrea, het is niet meteen het fijnste land op aarde. Niet voor niets dat zoveel mensen het land hebben ontvlucht. Het is natuurlijk een dictatuur, zoals je wel vaker ziet in Afrika. In Eritrea draait alles om Isaias Afewerki, de man die sinds Eritrea in 1991 onafhankelijk werd met de scepter zwaait. Dankzij het nog steeds bestaande conflict met buurland Ethiopië groei je als jonge jongen liever niet op in Eritrea, de kans dat je aan een dienstplicht met onbekende duur mag beginnen is vrij groot. Een manier om de dienstplicht te ontlopen is door op een andere manier iets bij te dragen aan het land. Bijvoorbeeld door heel hard te fietsen. De bekende Eritrese wielrenners hoeven uiteraard het leger niet in, zij maken reclame voor het land. Een extra motivatie voor jonge jongens om te beginnen met fietsen, al zouden ze dat zonder die motivatie waarschijnlijk ook wel doen. Goede nieuws is dan weer dat de spanningen tussen Eritrea en Ethiopië de laatste tijd wat minder zijn geworden, sinds Ethiopië een nieuwe premier heeft. Het verdwijnen van de spanningen zou ervoor kunnen zorgen dat Eritrea als wielernatie nog verder gaat groeien. Rust is het belangrijkste om te kunnen groeien, eigenlijk is het knap dat men tussen alle onrust door toch nog wielrenner heeft weten af te leveren. Nu alleen nog even ervoor zorgen dat de media wat minder gecensureerd wordt en dat de doorsnee Eritreeër over een telefoon met internet kan beschikken, dan kan ik misschien wat meer meekrijgen van de gebeurtenissen in het Eritrese wielrennen, want daar hoor je dus nooit wat over.

Goed, wat droge feiten dan. De Eritrese wielrenners, wie, waar?
WT:
Merhawi Kudus (Astana)
Amanuel Gebreigzabhier (Dimension Data)

PCT:
Natnael Berhane (Cofidis)
Awet Gebremedhin (Israel Cycling Academy) - een vluchteling. Na een WK wielrennen gevlucht, beschikt tegenwoordig ook over een Zweeds paspoort.

CT:
Mekseb Debesay (Bike Aid)
Yakob Debesay (Groupama-FDJ Continental) - stagiair, tevens broertje van Mekseb
Metkel Eyob (Terengganu Cycling Team) - schroeien in Azië
Natnael Testatsion (Dimension Data Continental)
Nahom Desale (BEAT) - nog een vluchteling, terechtkomen in Nederland en dankzij een of ander project om Eritrese vluchtelingen weer aan het fietsen te krijgen fietst hij nu al twee jaar voor BEAT, samen met Daniel Abraham.
Daniel Habtemichael (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines)
Natnael Mebrahtom (7 Eleven - Cliqq - Air21 by Roadbike Philippines) - lekker man, Filipijns ploegje.

Technisch gezien rijden er dus vrij weinig Eritreeërs op fatsoenlijk niveau rond. Dat heeft verschillende oorzaken, nog even los van het niveau van de renners. Zo is het haast onmogelijk om een visum aan te vragen voor een Eritrese wielrenner. Landen zijn nogal bang dat zo'n jongen blijft hangen in het land nadat hij een tijdelijk visum heeft gekregen, de vluchtelingencrisis ligt nog vers in het geheugen. Toch slaat dit enorm door, want zelfs iemand als KUDUS heeft hier af en toe nog problemen mee. Al zoveel jaar prof en dan nog vertrouwen sommige landen hem niet, een schande natuurlijk. Veel Eritrese wielrenners zijn daarom vroegtijdig afgevoerd. Daniel Teklehaimanot bijvoorbeeld, de man die jaren voor Dimension Data reed. Eerst nog wel met fatsoenlijke resultaten, maar na een tijd begon dat wat tegen te vallen. Omdat het ook nog eens veel moeite was om iedere keer een visum voor hem aan te vragen werd hij bedankt voor bewezen diensten, net als Mekseb Debesay. Qua niveau liet Mekseb aardige dingen zien als hij kon koersen, maar vaak kon hij niet koersen dankzij blessures of visumproblemen. Ook daar waren ze snel klaar mee en nu fietst Mekseb voor Bike Aid. Teklehaimanot is na een jaartje Cofidis nu terechtgekomen bij een Franse amateurploeg, samen met boezemvriend Tesfom Okubamariam. Ook dat was ooit een groot talent, maar op een passage bij een of andere Japanse ploeg na heeft hij nergens ooit een kans gekregen.

Als we na jonge Eritreeërs kijken moeten we vooral Biniam Girmay en Henok Muluberhan noemen. Jongens die dit jaar voor het WCC rijden, het World Cycling Centre. Daar verwachten we veel van, vooral van Girmay. Typische Eritreeërs. Ze zijn bijna allemaal snel en ze kunnen aardig klimmen, dat liet Girmay zien tijdens de laatste rit van de Tour de l'Avenir. Werd toch mooi vijfde bergop, terwijl hij in het begin van het jaar nog sprintjes won in Gabon en Rwanda. Neefje van Meron Teshome overigens, dat was ook weer zo'n Eritreeër waar ik een paar jaar geleden veel van had verwacht. Na een passage bij Bike Aid verdween hij ook snel richting de vergetelheid. Ik kan nog wel een uur doorgaan met het noemen van namen van Eritreeërs, maar ze zullen zichzelf in de toekomst maar moeten bewijzen, zelf maar een plaats afdwingen in het topic. Al wil ik nog wel een uitzondering maken voor De Neus. Sirak Tesfom, de jongen met de grootste neus van het peloton. Is al wat ouder, van 1994, maar sinds vorig jaar rijdt hij overal waar hij fietst de stenen uit de straat. Gaat er ooit een ploeg zijn die hem de kans geeft? Waarschijnlijk niet, dus zien we hem snel ook weer richting de anonimiteit verdwijnen. Net als grote talenten als Saymon Musie, Awet Habtom en Solomon Zemenfes, waar zijn ze allemaal gebleven? Ik weet het niet, het is een tragedie.

Koersen, zijn er Eritrese koersen? Ja, die zijn er dus. Ieder weekend. Ook had Eritrea een aantal jaar een paar wedstrijden op de kalender van de UCI staan, zoals de Tour of Eritrea. Om onduidelijke redenen is deze koers na de editie van 2017 weer van de kalender verdwenen. Hopelijk keert het snel terug op de kalender, dat maakt het wat makkelijker om het Eritrese wielrennen te volgen. Qua uitslagen moet je het nu doen met de Eritrese kampioenschappen, en hopen dat ze meedoen aan koersen in andere landen. Vorig jaar werd in Eritrea dan wel weer de Africa Cup georganiseerd, dat was zelfs een 1.1-wedstrijd. Maar of dat een jaarlijks dingetje gaat worden, geen idee. Het Afrikaanse wielrennen is zoals de woestijn. Je loopt eindeloos in de verzengende hitte door het zand, op zoek naar een oase. Als je er eindelijk een ziet blijkt het dan meestal ook nog eens een fata morgana te zijn. Er is veel ruimte voor verbetering, laat ik het maar op een eufemistische manier uitdrukken.


Zuid-Afrika
Voor sommige mensen misschien het grootste wielerland van Afrika, ik zet het lekker op de tweede plaats. Natuurlijk ook weer een land met een geschiedenis, maar ik doe er waarschijnlijk goed aan dit niet te uitgebreid te bespreken. Zuid-Afrika is tegenwoordig in ieder geval een van de landen waar het goed mogelijk is om aan fietsen te doen. Ook hier zijn er aardig wat clubs, met een toereikend wegennet. Renners uit Europa trekken zelfs naar Zuid-Afrika omdat je hier perfect de dopingcontroleurs kan ontlopen kan trainen. Tom Dumoulin vindt dit leuk. Al kan je dan wel net als Vakoc en De Plus worden aangereden, ook dat is Afrika. Zuid-Afrika is een prachtig land, met nog steeds de wrange nasmaak van gebeurtenissen uit het verleden vers in het geheugen. Dat er sprake is van tweespalt zie je ook goed terug in het Zuid-Afrikaanse wielrennen. Bijna alle wielrenners stonden niet vooraan toen het pigment uitgedeeld werd, donkere Zuid-Afrikanen op de fiets kom je minder snel tegen. Ze zijn er wel, zoals Songezo Jim bijvoorbeeld. Hij kreeg een paar jaar geleden een kans van Dimension Data, maar omdat je er alleen op basis van de gunfactor niet komt is hij inmiddels ook alweer van het voorfront verdwenen.

Wie zijn er dan nog wel?
WT:
Daryl Impey (Mitchelton-Scott) - de veteraan, klein dopingprobleempje achter de rug, ieder jaar schroeien Down Under en sinds een paar maanden heeft hij nog een rit in de Tour gewonnen ook.
Ryan Gibbons (Dimension Data) - de jongere en minder goede uitvoering van Impey, zou je kunnen zeggen
Reinardt Janse van Rensburg (Dimension Data) - Reinie!
Stefan de Bod (Dimension Data) - Stefan de God
Jacques Janse van Rensburg (Dimension Data)
Jaco Venter (Dimension Data)
Jay Robert Thomson (Dimension Data)
Willie Smit (Team Katusha-Alpecin) - Willem Jakobus, met dat zielige verhaal
Nic Dlamini (Dimension Data) - started from the township, now we here
Louis Meintjes (Dimension Data) - in het laatste wiel, alweer.

Daarnaast heb je sinds kort heel wat jongens op continentaal niveau, gaat me wat te ver om die allemaal op te noemen. Sinds 2019 zijn er twee nieuwe Zuid-Afrikaanse continentale ploegen, waar wel een aantal goede jongens rijden. Clint Hendricks is bijvoorbeeld niet heel slecht. Met Gustav Basson en Main Kent heeft Zuid-Afrika een aantal behoorlijk jonge hardrijders, in principe gasten die voor Dimension Data in aanmerking zouden moeten kunnen komen. Een van de twee continentale ploegen is TEG Procycling, Jason Oosthuizen is de jongste daar en lijkt het grootste talent te zijn. De andere ploeg is ProTouch, daar rijden over het algemeen wat oudere jongens. Rohan Du Plooy is een van die gasten, hij heeft dit jaar laten zien aardig snel te zijn. Eddie van Heerden is dan weer een van mijn persoonlijke favorieten, die is ook al 25 maar fietst pas sinds een paar jaar. Kan wel wat, als Afrikanen wat beter in de markt lagen zou hij ook op hoger niveau mogen rijden waarschijnlijk. Buiten Zuid-Afrika heb je ook nog Brendon Davids, die sinds vorig jaar voor een Australische continentale ploeg rijdt. Kan ook wel wat, maar uiteindelijk is het meestal toch gerommel in de marge. Misschien dat de nieuwe generatie meer kan laten zien, onder aanvoering van Marc Pritzen, Callum Ormiston en Ryan Terry. Of misschien dat Devin Shortt zich via de amateurploeg van Caja Rural op kan werken naar de profploeg. Je weet het niet zeker, maar waarschijnlijk niet.

Zuid-Afrikaantjes hebben natuurlijk de mazzel Dimension Data een Zuid-Afrikaanse ploeg is. Hoewel het de vraag is hoeveel profijt ze daar ondertussen nog van hebben. Gezien het beleid van de laatste jaren moet je als Zuid-Afrikaan of Afrikaan überhaupt enorm veel mazzel hebben, je dwingt niet zomaar een plek af. De voorkeur gaat uit naar nobuddies als Slagter, Walscheid en dat soort werk. In dat kader is het prettig dat er meer Zuid-Afrikaanse ploegen zijn ontstaan. Veel jongens krijgen nu een kans op een hoger niveau, al hebben de Zuid-Afrikanen over het algemeen niet echt te klagen. Ze krijgen vaak wel een plekje bij een amateurploeg ergens in Frankrijk of Spanje, zoals Byron Munton en Morne van Niekerk. Die laatste rijdt nu zelfs op continentaal niveau rond in Frankrijk, zonder veel aansprekende resultaten. Over het algemeen vallen de Zuid-Afrikanen erg tegen. Als Impey met pensioen gaat blijft er weinig over. De Bod, Gibbons en Meintjes, dat kan beter.

Gelukkig organiseren ze in Zuid-Afrika ook steeds meer wedstrijden op niveau, al schuilt daar een geniepige reden achter. Zuid-Afrika wil graag de Africa Tour winnen, dat is handig voor het prestige maar ook om plaatsjes af te dwingen voor het WK en dat soort werk. De laatste jaren werden ze vaak afgetroefd door Eritrea, dus hebben ze iets verzonnen. Ze organiseren meerdere 2.2 en 1.2-wedstrijden, zoals de Tour de Limpopo en de Tour of Good Hope. Vervolgens nodigen ze voor deze wedstrijden alleen Zuid-Afrikanen uit, waardoor de Zuid-Afrikanen uiteraard ook winnen. Punten voor Zuid-Afrika, geen punten voor Eritrea. Derhalve staat Zuid-Afrika nu eerste, gefeliciteerd hoor! Echt, lekker gewerkt. Zuid-Afrika dus, heb je niets aan. Al is het wel fijn dat er hier een afdeling van het WCC zit, WCC Africa. Jongens als Froome en Kudus zijn hier gepasseerd, voor ze naar Europa gingen. Verder is Zuid-Afrika dus vrij kut, in vergelijking met andere Afrikaanse landen leeft het wielrennen hier ook veel minder. Als ik wel eens wat beelden zie van die koersjes daar staat er echt nooit iemand langs de kant van de weg. Dat doen ze in Eritrea beter.


Rwanda
Nog zo'n land met een vreselijke geschiedenis. Iets met Hutu's en Tutsi's, iets met een genocide, ergens in 1994. Dat ging allemaal niet helemaal lekker, maar tegenwoordig gaat het een stuk beter met Rwanda. Na de genocide kwam Paul Kagame naar voren als sterke man en sindsdien regeert hij met ijzeren hand. Je kan heel veel vraagtekens zetten achter het beleid van deze man, maar het politieke gehalte van dit topic kan beter vrij beperkt blijven. Hoewel de Belgen in Rwanda zijn gepasseerd hebben zij niet net zoals de Italianen in Eritrea de fiets achtergelaten. Niet op dezelfde manier. Het duurde in Rwanda veel langer voor de fiets echt populair werd. Het was een vervoersmiddel, niet meer dan dat. Tot men na de genocide manieren moest vinden om de relaties tussen het volk te lijmen. Sport is een van de manieren om dat te doen. En dus werd het wielrennen gepromoot. Vooral nadat Jock Boyer vanuit Amerika naar Rwanda vertrok, hij richtte een wielerschool op en sindsdien is Rwanda bezig aan een opmark. Dat Boyer verder ook geen man van onbesproken gedrag is schuiven we ook maar even terzijde, het werk dat hij heeft geleverd is indrukwekkend. Binnen een paar jaar begonnen de eerste Rwandezen door te breken. Adrien Niyonshuti, die zijn ouders verloor tijdens de genocide, werd de eerste Rwandees in de World Tour. Hij groeide mee met MTN-Qhubeka en later Dimension Data, in zo ongeveer iedere koers van betekenis werd hij de eerste Rwandees. Uiteindelijk werd ook hij weer bij het grof vuil gezet wegens gebrek aan prestaties, maar de deur naar Rwanda werd geopend.

In de jaren daarna is Rwanda vooral populair geworden dankzij Stephan van der Zwan. De Louis van Gaal van het wielrennen heeft Rwanda in z'n eentje op de kaart gezet. Niemand had ooit gehoord van de Tour de Rwanda, die arme Rwandezen wisten ook helemaal niet hoe je met twitter moest werken enzo, maar gelukkig was daar Steef. Hij vertrok naar Kigali en liet zien hoe je een koers onder de aandacht brengt. Sindsdien is de Tour de Rwanda de belangrijkste koers van Afrika geworden. Sinds dit jaar is het zelfs een profkoers. De Tour de Rwanda is van het niveau 2.1 en dit jaar stond er zelfs een team uit de World Tour aan de start. Astana trok richting Rwanda met Merhawi KUDUS en hij won meteen het rondje waar hij in 2012 als junior zijn doorbraak beleefde. Het bekendste element van de Tour de Rwanda ligt ergens in een achterafstraatje in de hoofdstad Kigali, de Muur van Kigali. Dat had eerste een moeilijke Rwandese naam, maar dankzij Steef is het nu heel simpel de Muur van Kigali. Sindsdien kent iedere wielerliefhebber deze steile straat met de kasseien, fantastisch. Je zou kunnen zeggen dat sponsor Skol ook een rol heeft gespeeld, maar dat zou oneerlijk zijn ten opzichte van Steef. De Belgjes achter Skol hebben veel geld in de Tour de Rwanda gepompt en dankzij deze connecties zijn er ook wat Rwandese junioren naar België afgereisd vorig jaar, maar dat kan natuurlijk niet op tegen het getwitter van Steef.

Niet alleen de Tour de Rwanda is aan het groeien, het wielerland als geheel wordt steeds beter. Daarom gaan er ook verhalen over een WK in Rwanda. De president van de UCI, David Lappartient, wil graag een WK in Afrika. Landen mogen zich nog een paar maanden aanmelden, maar voorlopig lijken alleen Marokko en Rwanda interesse te hebben. Het plan van Rwanda is inmiddels ingediend, dus krijgen we in 2025 wellicht een WK in Rwanda. Dat zou fantastisch zijn, want Rwanda staat inmiddels overal wel bekend als het land waar zo ongeveer de meeste mensen naar de koers komen kijken. Het volk staat overal rijen dik langs de kant van de weg, het levert imponerende beelden op. De wegen zijn ook nog eens goed, wat wil een mens nog meer? En er zijn ook geen vervelende meerenners, want als je het in je hoofd haalt mee te rennen mag je meteen 100 jaar naar de gevangenis. Leuk land dus, Rwanda.

We hebben nu alleen nog een paar goede Rwandese wielrenners nodig. Adrien Niyonshuti werd het niet, hij moest het vooral van zijn verhaal hebben. De renners die nu proberen door te breken zijn allemaal van na de genocide, ze moeten het niet meer van het verhaal hebben. De hoop was gevestigd op Joseph Areruya, sinds vorig jaar renner van Delko-Marseille. Joseph is een blok graniet op de fiets, in Afrika liet hij mooie dingen zien. Voor Europa is hij blijkbaar wat te ongepolijst, het komt er niet helemaal uit. Al werd hij begin dit jaar wel de eerste donkere Afrikaan die Parijs-Roubaix mocht rijden. Buiten tijd kwam hij aan bij de velodroom, maar toch. Andere jongens om in de gaten te houden zijn Samuel en Moise Mugisha. Samuel rijdt al een paar jaar bij Dimension Data Continental, net als Areruya wist hij ooit de Tour de Rwanda te winnen. Samuel heeft alleen die laatste stap niet kunnen zetten, dus we zien hem waarschijnlijk ook weer vrij snel richting de anonimiteit verdwijnen. Moise Mugisha is ook weer zo'n ongepolijste renner. Kan heel hard rijden, maar de rest moet hij nog leren. Typisch Afrikaans, het fysieke talent is er maar alle andere aspecten van het wielrennen beheerst men nog niet. Coach van Team Rwanda en voormalig lid van Rock Racing Sterling Magnell heeft er zijn handen vol aan. Tactiek, rijden in het peloton, dalen, noem het maar op. Allemaal ondermaats.

Een stap in de goede richting is het oprichten van een eigen ploeg. Sinds dit jaar heeft Rwanda een continentale ploeg, Benediction Excel Energy. Rijden alleen maar acht renners voor, dat is een beetje jammer. Alsnog rijden jongens als Eric Manizabayo, Didier 'Mbappe' Munaneza en Jean Claude Nzafashwanayo daardoor meer wedstrijden op een hoger niveau, kan ze alleen maar helpen. Yvus Nkurunziza reed ook voor dit team, maar hij heeft in de tussentijd ook nog wat koersen mogen afwerken voor een amateurclub uit Monaco. Allemaal DNF, maar toch. Het wielrennen in Rwanda staat nog echt in de kinderschoenen, veel meer dan in andere Afrikaanse landen. In Eritrea lopen ze een jaar of 20 voor op Rwanda, misschien wel meer. Op echte Rwandese toppers gaan we nog wat langer moeten wachten, maar dat WK komt er. Ik heb er nu al zin in.


Ethiopië
Een interessant land, het wielrennen zou hier eigenlijk groter moeten zijn dan in Eritrea. Ethiopië heeft meer dan 100 miljoen inwoners, terwijl er in Eritrea slechts vijf miljoen wonen. Het is alleen zo dat de Italianen nooit helemaal zijn doorgedrongen in Ethiopië. Ze hebben daar niet hun stempel kunnen drukken zoals ze in Eritrea hebben gedaan. Daarnaast wonen er in Ethiopië ook een hoop verschillende volkeren, die niet allemaal iets met de fiets hebben. Fietsen is in Ethiopië vooral populair in het noorden, daar waar de Tigrinya wonen. Toevallig ook de grootste bevolkingsgroep van Eritrea. Onder de Tigrinya, voornamelijk Christenen, is het wielrennen krankzinnig populair. Voor de rest bestaat het overgrote deel van Ethiopië uit bevolkingsgroepen die wat meer richting de islam leunen, daar maakt het wielrennen om wat voor reden dan ook minder indruk. Lopen is populairder, en dat kunnen ze wel behoorlijk goed. Enfin, in het noorden van Ethiopië is wielrennen dus wél populair. Daar komen ook alle goede Ethiopische wielrenners vandaan.

Een van de steden waar wielrennen populair is luistert naar de naam Mek'ele. Uit deze stad is Tsgabu Grmay afkomstig, de enige Ethiopische wielrenner die actief is in de World Tour. De eerste Ethiopiër die een grote ronde reed, de eerste op zo ongeveer ieder gebied. Hij kreeg ooit een kans bij MTN-Qhubeka, maar werd daarna weggetrapt door Doug Ryder omdat hij lui zou zijn. Heeft in de jaren daarna toch een mooie carrière uit weten te bouwen, de afgelopen Vuelta reed hij nog een aantal keer goed in beeld. Al jaren roept Tsgabu dat er nog veel grotere talenten op komst zijn in Ethiopië. We moeten hem maar geloven op zijn woord, want ook vanuit Ethiopië krijgen we niet veel mee. Af en toe duikt er ergens een Ethiopisch talent op. Hailemelekot Hailu, die reed nog een jaar voor de amateurploeg van Caja Rural bijvoorbeeld. En zo had je ooit Temesgen Buru die een jaar voor Burgos reed. Gerommel in de marge, helaas. Ook Ethiopiërs komen niet makkelijk aan de bak in Europa, daarnaast kampen ze met dezelfde achterstanden als andere Afrikanen. Toch lijkt er nu wel echt eentje aan te komen: Mulu Hailemichael. Samen met landgenoot Milion Beza rijdt hij voor Dimension Data Continental en waar Beza niets liet zien ontpopte de piepkleine Hailemichael zich wel. Mulu is een klimmer, en wat voor een. Vijfde in de loodzware Valle d'Aosta, daarna won hij een koersje op de Monte Grappa. Hij zal zodra het niet bergop gaat nog veel bij moeten leren, maar dit kan zomaar een echt goede Afrikaan gaan worden. Al dachten we dat ook van Hafetab Weldu, nadat hij eveneens wat mooie uitslagen liet noteren namens DiDataCont. Ondanks een paar sterke wedstrijden wilde niemand hem en nu zit de man met de na Sirak Tesfom mooiste neus van Afrika bij Bike Aid, waar hij amper koersen rijdt.

Aangezien wielrennen toch wel wat aan populariteit lijkt te winnen in Ethiopië kunnen we hopen dat er in de toekomst meer goede renners uit dit land gaan komen. Bij de junioren beginnen ze al aan de hegemonie van Eritrea te tornen. Normaal winnen de Eritreeërs altijd met twee vingers in de neus, dit jaar werden ze te kijk gezet door de Ethiopiërs en de Rwandezen. Welay Berehu moeten we bijvoorbeeld in de gaten gaan houden, amai. Ethiopiërs hebben alleen nog wel een eigen ploeg nodig, en ze mogen ook wel weer wat wedstrijden gaan organiseren. In het verleden zagen we 2.2-wedstrijden als Tour Meles Zenawi georganiseerd worden, maar dat soort evenementen zijn vaak geen lang leven beschoren. Wij hopen op progressie, want als je ziet wat er in Eritrea allemaal mogelijk is zouden de mogelijkheden hier helemaal eindeloos moeten zijn.


Algerije
Langzaam kom ik uit bij de landen waar ik wat korter van stof kan zijn. Vooral de landen in het noorden van Afrika hebben toch wat minder mijn interesse, al is dat niet helemaal terecht. Wielrennen is hier immers gewoon heel populair. Bijkomend voordeel is dat ze hier enorm veel wedstrijden organiseren. Er zijn tal van 2.2-wedstrijden in Algerije, hoewel... ik lieg een beetje. Er waren enorm veel 2.2-wedstrijden in Algerije. Vorig jaar had je de GP d'Alger, Tour d'Algerie en Tour d'Oranie om maar wat te noemen. Niet de meest boeiende koersen, maar wel UCI-koersen met een deelnemersveld dat niet enkel bestond uit Algerijnen. Dit jaar zijn alle koersen van de kalender verdwenen en worden ze alleen nog maar op lokaal niveau georganiseerd. Met vooral Algerijnen dus, vrij jammer. Het wielrennen in Algerije heeft dus een stap achteruit gezet, terwijl Algerije wel een van de beste Afrikaanse landen is. Waar andere Afrikaanse landen vooral progressie boeken zie ik in het noorden van Afrika eerder achteruitgang.

Terwijl ze vorig jaar juist nog wel wat moois neer leken te zetten. Een nieuwe continentale ploeg, met Davide Rebellin als kopman! Sovac-Natura4ever werd alleen niet echt een doorslaand succes. De ploeg bestond uit een paar Belgen, Rebellin en Algerijnen. Deze Algerijntjes mochten vooral in Afrika rijden, terwijl het Europese programma van de ploeg uitsluitend werd afgewerkt door de Gaetan Bille's en de Laurent Evrards van deze wereld. Zonde, het project is daarom een jaar later alweer volledig geflopt. Rebellin begon nog wel aan het jaar bij deze ploeg, maar vertrok een paar maanden later. Nu zijn er alleen nog Algerijnen over, waaronder alle Mansouri's. Abderrahmane, Islam, Oussama en Hamza. Ze stonden allemaal op het lijstje van de hoop, maar doorbreken is enorm moeilijk.

De enige die het ooit tot Europa heeft gehaald is Youcef Reguigui, vriend van het forum. Hij reed een aantal jaar voor Dimension Data, maar het is een terugkerend verhaal. Ook Rekiki werd na een paar jaar bedankt voor bewezen diensten en na een jaar voor die ploeg van Sovac gereden te hebben fietst hij nu in Maleisië voor Terengganu, de ploeg van Eyob en Ovechkin. Daar rijgt hij de ereplaatsen aaneen, maar winnen lukt hem nog steeds niet echt. Wel gewonnen tijdens de vierjaarlijkse Afrikaanse Spelen, waar hij Gibbons in het sprintje te snel af was. Je zou voor minder. In een verder verleden kende Algerije trouwens nog wel een andere prof, niemand minder dan Abdel-Kader Zaaf. Die ene jongen van die anekdote met de bidon waar in plaats van water sterke drank in bleek te zitten, dat is de nalatenschap van Algerije in het wielrennen. Er is ook hier ruimte voor verbetering, zou je zeggen. We moeten maar hopen dat iemand als Oussama Cheblaoui plotseling heel goed blijkt te zijn, volgens mij komt er verder niet veel aan vanuit Algerije.


Marokko
Nog maar een land uit het noorden van Afrika. Een vergelijkbaar verhaal met Algerije. Al lijken ze in Marokko ieder jaar meer wedstrijden te organiseren. Ook een aantal wedstrijden op UCI-niveau, zoals de Challenge du Prince. Een reeks van wedstrijden, net als Les Challenges de la Marche Verte. Ook veel amateurwedstrijden hier, zo'n beetje het enige positieve dat ik kan melden over Marokko. Verder is het hier gewoon een enorme strontpot, vooral vorig jaar ging het goed mis. Tijdens de Ronde van Marokko van 2018 besloten de Marokkaanse renners te staken. Ze hadden al een tijd geen geld meer ontvangen van de Marokkaanse bond. Geen salaris, geen prijzengeld, helemaal niks. Terecht om te staken, zou je zeggen. De Marokkaanse bond vond van niet. Alle betrokken renners werden publiekelijk door het slijk gehaald, daarnaast kregen ze ook allemaal een mooie schorsing opgelegd. Afrikaanse praktijken? Afrikaanse praktijken. Men lijkt er niet veel voor over te hebben om de Marokkaanse wielrenners naar een hoger niveau te brengen, we hoeven dus in de toekomst niet veel van Marokko te verwachten. Al zie je die problemen met geld overal, in Zuid-Afrika hebben ze daar ook altijd gezeik mee. Moeten de renners zelf hun vlucht richting een WK regelen en dat soort werk, altijd gezellig.

Enfin, Marokko dus. Op papier wel een aantal talenten, maar wederom is dat lastig te vertalen naar de praktijk. De afgelopen jaren heb ik talloze Marokkaanse talenten gevolgd, alleen maar om te zien dat ze blijven hangen. Abderrahim Zahiri bijvoorbeeld. Klein klimmertje, kreeg vorig jaar een kans bij een continentaal ploegje rondrijdend op een Bulgaarse licentie. Matxin was daar nogal bij betrokken, dus misschien ging het via hem. Hoe dan ook, hij liet daar best wat aardige dingen zien. Won een ritje in de Toscane-Terre bijvoorbeeld, een ritje over onverharde wegen in een 2.2-koers. Daarna nog wat ereplaatsen, 10e in de lastige Ronde de l'Isard en tiende in de Ronde van Estland. Als hij een Italiaans vlaggetje had gehad was dat misschien wel genoeg geweest, zonder dat vlaggetje fietst hij dit jaar voor een Franse amateurploeg. Het leven is soms vrij oneerlijk. Zahiri had best een paar jaar op WT-niveau mogen rijden, zoals landgenoot Anass Aït El Abdia wel is gelukt. Na een goed WK in Qatar kreeg deze jongen een kans bij UAE-Emirates. Daar reed hij de afgelopen twee jaar voor. Matxin zei ooit nog dat hij El Abdia een groot talent vond, maar de sympathieke Marokkan mocht toch wieberen. Wederom gezeik met het regelen van een visum en ook met enige regelmaat geblesseerd, dan ben je een vogel voor de kat. Nu rijdt Anass de stenen uit de straat voor VIB Sports, ook niet mis. Vooral goed in Turkije, maar ook een 10e plaats in Villafranca de Ordizia. Goed hoor.

Nouja, verder blijven alle Marokkaanse talenten dus hangen. Ik had gehoopt dat Amin Galdoune een goede sprinter kon worden, maar dat lukt niet. Ik had gehoopt dat Mehdi El Chokri een goede klimmer kon worden, maar Mehdi boekt weinig progressie ondanks het feit dat hij toch een kans heeft gekregen van Dimension Data Conti. Mohcine El Kouraji dan maar, nee, ook niet. Allemaal afgeschreven, door naar de volgende generatie. Imad Sekkak rijdt voor het WCC, waar hij weinig laat zien. Jammer, wordt hem ook niet. Youssef Bdadou mag het dan gaan doen, maar ook dat wordt niet evident. Nee, de beste Marokkaanse wielrenners zijn tot nu toe de jongens die in Europa geboren zijn. Nacer Bouhanni bijvoorbeeld. Een Europese opleiding maakt toch wel een wereld van verschil, daar kan geen misverstand over bestaan. Wellicht dat de Marokkanen dan maar moeten hopen op Omar El Gouzi, een Italiaan met Marokkaanse roots die voor Tirol Cycling Team rijdt.

Marokko wil dus ook misschien het WK organiseren, maar dat gaan we dus niet doen. Als je niet eens je eigen renners kan betalen heeft het geen zin een WK te organiseren. Al heeft Lappartient al gezegd dat hij minder geld gaat vragen aan een Afrikaans land dan aan een Europees land, maar toch. Verder kunnen ze wel een wedstrijdje organiseren in Marokko hoor. Vaak Afrikaanse kampioenschappen hier, en dit jaar de Afrikaanse Spelen. Dat gaat op zich wel goed, maar ze moeten toch eerst maar eens hun interne strubbelingen gaan oplossen voor ze een echt groot evenement gaan organiseren.


Kenia
Het land van Chris Froome, jawel. Al is het lastig om Froome een echte Keniaan te noemen. Nee, dat telt niet mee. Hij leerde fietsen van David Kinjah, toch een naam die genoemd moet worden als we het over Kenia hebben. Het Keniaanse wielrennen is pas echt gaan groeien nadat Nicholas Leong besloot naar Kenia te vertrekken. Een of andere fotograaf uit Singapore, ofzo. Hij vroeg zich op een dag af hoe het kon dat er in Kenia zoveel goede hardlopers waren, maar geen wielrenners. Als die jongens daar allemaal het fysieke talent hebben om marathons te lopen, waarom zouden ze dan geen goede wielrenners kunnen zijn? Voor zo'n marathon heb je toch vooral uithoudingsvermogen nodig, als ze dat daar allemaal hebben kunnen ze ook goede wielrenners zijn. Dus ging hij naar Iten, the home of champions. Daar waar alle Kenianen en vaak genoeg ook andere atleten op grote hoogte trainen. Hij verzamelde wat mensen rond zich en besloot willekeurige Kenianen op de schouder te tikken, met de vraag of ze misschien wielrennen wilden uitproberen. Op meerdere plaatsen in Kenia worden (of werden) wedstrijd georganiseerd, waarna men onder de jonge bevolking deelnemers probeerde te verzamelen. Een aantal van die jongens mochten zelfs testen afleggen, waarna aan de hand van de resultaten werd besloten of ze welkom waren in het trainingscentrum in Iten.

Het verhaal wil dat ze Salim Kipkemboi rond zagen rijden op een oude fiets met een paar kilo hout achterop. Ze hielden hem aan en vroegen hem of hij een keer mee wilde trainen met de rest van de groep. Salim had die groep al een aantal keer zien trainen en het waren meteen zijn idolen geworden, hij zei dus meteen ja. En zo geschiedde. Blijkt dat Salim daarvoor al aan wielrennen deed, maar goed, je moet het soms wat mooier maken dan het is. Enfin, de afgelopen jaren zijn er wel steeds meer Kenianen op de fiets gezet en daardoor zien wij heel sporadisch een Keniaan in beeld verschijnen. Een paar jaar terug begon men een samenwerking met een Australische sponsor, waardoor er een continentale ploeg ontstond met een paar Keniaanse renners. Die samenwerking duurde niet lang, maar er volgde daarna wel een samenwerking met Bike Aid. Daardoor hebben er de afgelopen jaren wat Kenianen voor Bike Aid gereden. Salim Kipkemboi, Suleiman Kangangi en Geoffrey Langat. Vooral Kipkemboi en Kangangi lieten wat mooie dingen zien, Kipkemboi leek zelfs een tijd op een gigantisch groot talent. Versloeg vorig jaar in een of ander koerske in de zandbak zomaar Rebellin, dan kan je wel wat.

Dit jaar is de progressie alleen helemaal tot stilstand gekomen. Een conflict tussen de Kenianen en Bike Aid. Blijkbaar hebben ze niets of weinig betaald gekregen. Voor straf hebben ze daarom dit jaar geen koers gereden voor Bike Aid. De Kenianen zijn weer terug bij af, ze rijden alleen in Afrika rond. Kipkemboi mocht het dit jaar toen met de Ronde van Rwanda, waar hij vrij snel uitviel na een valpartij. Daarna reed hij wat lokale koersen in Kenia en mocht hij opdraven in de Ronde van Congo. Eeuwig zonde, dit had er eentje kunnen worden. Zeker met dit weggegooide jaar erbij wordt het waarschijnlijk niets meer. Voorlopig geen Kenianen in de World Tour dus. Het is ook lastig, het project in Kenia bestaat nog niet zo lang. Ze zijn hier pas een jaar of 10 bezig, wonderen mogen we eigenlijk ook niet verwachten. Het project heeft nu alleen wel een nieuwe impuls nodig, alles lijkt volledig stil te liggen. Ripkemboi.


Gabon
Ik noem Gabon alleen even tussen neus en lippen door omdat ze hier jaarlijks een van de weinige profwedstrijden van Afrika organiseren. Lange tijd was het zelfs de enige profkoers. La Tropicale Amissa Bongo. Echt een enorme kutkoers eigenlijk, vaak alleen maar vlakke ritten die eindigen in een massasprint. Daardoor kon Niccolo Bonifazio dit jaar het eindklassement winnen. Enige mooie was dat Biniam Girmay dit jaar een rit won, verder was het eigenlijk een koers om snel te vergeten. Wel een mooie gelegenheid voor de Afrikaanse renners om zich te meten met de Europese renners, er staan hier toch altijd wat mooie ploegen aan de start. De Gaboneesjes zelf zijn alleen niet zulke goede coureurs. Meestal halen ze de finish niet eens. Er is geen enkele Gabonese wielrenner die dit jaar een punt heeft gescoord op de CQranking, een prestatie op zich. Over het Gabonese wielrennen hoeft u dus niet na te denken, op de Tropicale Amissa Bongo Bongo na is het een land om weinig rekening mee te houden. 't Is dat ze Aubameyang hebben. Geoffrey Ngandamba is de beste Gabonese wielrenner, hij werd dit jaar 43e in de Bongo Bongo Tour.


Burkina Faso
Ja, ook in Burkina Faso doen ze aan wielrennen. Niet echt op een bijzonder hoog niveau, maar ze hebben wel een UCI-wedstrijd. De Tour du Faso, 2.2. Vorig jaar gewonnen door Mathias Sorgho, de veteraan van het Burkinese wielrennen. Sinds kort is er opvolging in aantocht, de nieuwe hoop van Burkina Faso luistert naar de naam Paul Daumont. Deze jongen viel vorig jaar voor het eerst op in de Tour de l'Espoir, de Afrikaanse Ronde van de Toekomst. Hij werd 7e, voor iemand uit Burkina Faso niet slecht. Dit jaar werd ie slechts 19e, maar zijn piek volgde later. Zo won hij recent de Ronde van Ivoorkust, jawel! Daumont is een mooie jongen, met een prachtig geblondeerd kapsel. Staat bij niemand op de radar, want wie heeft er ooit gehoord van Burkina Faso? Desondanks een jongen die een kans hoort te krijgen in Europa. Dat moet hij dan maar afdwingen in Yorkshire, hij is van de partij. Verder valt er weinig te vertellen over Burkina Faso. Ja, dat Abdoul Aziz Nikiema een van de weinige Afrikanen is die ooit op doping is betrapt. Geen feit om trots op te zijn.


Kameroen
In dit land organiseren ze wel eens een koers. De Ronde van Kameroen bijvoorbeeld, netjes 2.2. Ook de GP Chantal Biya is een begrip in heel Afrika. Wedstrijden met een opmerkelijk deelnemersveld, meestal. Een of andere amateurploeg uit Frankrijk, een amateurploeg uit Nederland, een paar Slowaken en dan nog wat Afrikaantjes. Kameroeneesjes ook, met name Clovis Kamzong. Dat is de beste renner van Kameroen. Al wat ouder, hij is van 1991. Toch is hij al jaren een stabiele kracht in het Afrikaanse circuit, hij noteert ieder jaar wel een paar mooie uitslagen. Dit jaar werd hij vijfde in de Ronde van Kameroen, maar hij won wel twee ritten. Kameroen is verder wel een land waar het wielrennen aan het groeien is, mede dankzij de Tour de l'Espoir. Deze Afrikaanse variant van de Ronde van de Toekomst bestaat sinds vorig jaar en het speelt zich af in Kameroen. Voorlopig is die koers wel steeds een strijd tussen Eritrea en Rwanda, met dit jaar inmenging van Ecuador. Kameroen zelf speelt nog niet echt een rol, maar wat niet is kan nog komen. Alleen al dat dit land is gekozen om de wedstrijd te organiseren is een positief teken, er zijn mensen die iets in Kameroen zien. Dat heb je nodig voor het iets kan worden.


Tunesië
Als ik Rafaa Chtioui zeg, wat zeggen jullie dan? Naast gezondheid waarschijnlijk dat hij in het verleden voor Acqua & Sapone en Europcar reed. Jawel, we hadden ooit een Tunesische prof. Was helemaal geen slechte renner, reed best wat mooie uitslagen bij elkaar. Ook toen hij later uit Europa verdween bleef hij nog een paar jaar schroeien, zo reed hij namens een ploeg uit Dubai in 2015 alles aan gort. Sindsdien hebben we niets meer van hem vernomen, net zoals we van alle andere Tunesiërs ook niets vernemen. Tunesië is weer zo'n land in het noorden van Afrika, waar men maar geen progressie weet te boeken. Een paar jaar geleden leken ze best wat leuke talenten te hebben, maar dat komt er niet echt uit. Je ziet ze ook steeds minder koersen rijden, de liefde voor de koers is wat bekoeld. Maher Hasnaoui bijvoorbeeld, reed ook een paar jaar voor zo'n ploeg uit Dubai. Reed af en toe zelfs goed. Hoor je niets meer van. Ook Ali Nouisri gaat tegenwoordig anoniem door het leven. Hij rijdt voor een ploeg uit Qatar en wist namens die ploeg vorig jaar nog wel het een en ander te winnen, dit jaar is ie niet veel verder gekomen dan het nationale kampioenschap tijdrijden. Er zit verder ook weinig in de pijplijn in Tunesië qua aanstormend talent. Nee, hier moeten we het niet van hebben.


Egypte
Nog zo'n land waar ze ieder jaar minder hard gaan fietsen. Nochtans een land waar de renners interessante namen hebben. Islam Ramadan, je zou voor minder. Talaat Shawky, was ook geen verkeerde. Egypte heeft wel nog een eigen 2.2-koers, maar geen renners om die koers ook zelf te winnen. Dit jaar ging de overwinning naar een Griek, de eerste Egyptenaar was Sayed Elkhouly op de 28e plaats. Nee, dat is niet best. Mohamed Mahmoud werd 36e, ook niet fraai. Ik vrees dat Egypte een groot probleem heeft. Een paar jaar geleden zag het er mooier uit allemaal, maar alle onrust daar zal ook geen goede uitwerking hebben op het aanstormende talent. Die staan waarschijnlijk allemaal ergens op een plein te rellen, is wel wat spannender dan een rondje fietsen. Terwijl Egypte toch een van de grotere landen van het Afrikaanse wielrennen zou moeten zijn. Om de zoveel jaar organiseren ze hier de Afrikaanse kampioenschappen, ergens hebben ze toch wel iets met de koers. Komt er alleen in de praktijk vrij matig uit.


Togo
Abdou-Raouf Akanga, dat is de enige Togolees die ooit op enig niveau heeft gereden. Abdou-Raouf kreeg een paar jaar geleden een kans aangeboden om voor Bike Aid te rijden, maar dankzij visumproblemen (terugkerend verhaal) kon hij nooit een koers voor die ploeg afwerken. Hij bleef dus hangen in Afrika en kon alleen wat lokale wedstrijden rijden. Zijn eigen carrière zag hij daarom vroegtijdig stranden, al won hij in 2016 wel een rit in de Ronde van Benin! Om toekomstige Togoleesjes een kans te geven op een betere toekomst begon hij een project, Up2School-Kpalimé Cycling Project. In zijn eigen streek in Togo verzamelt hij jonge kinderen die een dubbele opleiding krijgen. Ze gaan naar school en ze krijgen fietsles. Een uniek project, in die regio in ieder geval. Abdou is een lieve jongen, zijn verrichtingen zijn te volgen via twitter. I_Am_Akanga. Mooie jongen, een voorbeeld voor heel Togo.


Angola
BAI - Sicasal - Petro De Luanda. Watte? Ja, dit is de continentale ploeg van Angola. Een ploeg die voor de helft uit Angolezen bestaat en voor de andere helft uit Portugezen. Ze deden zelfs mee aan de mythische Volta, geweldig toch? Niet dat ze er iets van kunnen, de beste Angolees werd 96e. Dario Antonio was bijna drie uur langer onderweg dan Joao Rodrigues, al kunnen we daar best begrip voor opbrengen. Andere Angolezen als Bruno Araujo, Gabriel Cole en Jose Cruz Tutu haalden de finish niet eens. Jammer, want Bruno Araujo staat stiekem toch wel op het lijstje van de hoop. Hij is pas 20, wie weet wordt het nog wat. Hij is in ieder geval de kampioen van Angola, en in allerlei kleine wedstrijden in Angola eindigt hij vaak vooraan. Als hij het in Portugal moet laten zien is het alleen een ander verhaal, de finish halen is vaak al een uitdaging. Beste Angolees ooit is Igor Silva, hij is 35 en werd dit jaar zowaar derde in de Ronde van Egypte. Zo ongeveer de enige Angolees die niet voor de Angolese ploeg rijdt, al was hij in het verleden dan wel weer actief voor Banco-BIC-Garmin. Zou het wat uitmaken? Een 103e plaats in de Volta in 2014, niet echt dus. Angola is dus ook niet echt het grote wingewest van het Afrikaanse wielrennen. Helaas.


Namibië
Windhoek! Dat is de hoofdstad van Namibië. Een land dat enigszins te vergelijken valt met Zuid-Afrika. Het zijn voornamelijk de lichter getinte jongens die hier de show stelen. Of nouja, dat is wat overdreven. Bekendste exponent van Namibië is waarschijnlijk nog steeds Dan Craven. DanFromNam, de man die alleen opviel vanwege zijn gigantische baard. Reed ooit voor Europcar, naar verluidt omdat hij daar zelf zijn plekje had gekocht. Kon er verder geen reet van, maar het is wel een gezellige jongen. Best actief op twitter, probeert het Afrikaanse wielrennen ook een beetje te promoten. Geen verkeerde vent. Namibië ken ik verder van Petrus Lotto, de jongen met de fantastische naam die ooit nog voor MTN-Qhubeka reed. Goed was hij niet, maar dat maakt niet uit. Wel een kleurrijke jongen, net als Raul Costa Seibeb. Die overleed dan alleen weer in 2017 nadat hij in Namibië werd aangereden door een auto. Zo wordt het natuurlijk nooit wat met Namibië. Ooit had ik verwacht dat Till Drobisch een goede renner zou worden, maar dat is niet gelukt. Dankzij zijn Duitse naam kreeg hij wel een plek bij een Duits ploegje, maar de resultaten bleven achterwege. Nieuwe hoop is Alex Miller, een jongen uit 2000 die meteen bij de eerste poging kampioen van Namibië werd. Mocht daarna naar het WCC, waar hij meteen een mooie OTL noteerde tijdens Parijs-Roubaix U23. Maakt niet uit, we houden hem in de gaten. Toevallig is nu net de Tour de Windhoek bezig, een amateurkoers in Namibië. De jonge Zuid-Afrikaan Marc Pritzen won daar gisteren een rit, goed bezig Marc. Tristan de Lange, Hendrikus Coetzee, Dieter Koen, Xavier Papo, Namibiërs hebben wel goede namen. Nu nog goede prestaties.


Ivoorkust
Een van de weinige landen in die streek van Afrika waar ze een beetje aan wielrennen doen. Ivoorkust heeft ook al een aantal jaar een eigen 2.2-koers, al lijkt die wedstrijd sinds dit jaar alleen nog maar een amateurkoers te zijn. Dit jaar gewonnen door de geweldenaar Paul Daumont. De laatste keer dat het 2.2 was won dan weer de bekendste wielrenner van Ivoorkust, Issiaka Cisse. Deze jongen is al jaren een vaste waarde in het Afrikaanse circuit. Lang geleden mocht hij een tijdje voor het WCC rijden, maar geen enkele ploeg toonde interesse. Dus ging hij weer terug naar Afrika, waar hij al jaren z'n koersjes wint. Vorig jaar won hij dus de ronde van zijn eigen land, dit jaar pakte hij een ritje mee in de Ronde van Kameroen. Een andere semi-bekende Ivoriaan is Abou Sanogo, die jongen zie je ook wel altijd een paar keer per jaar vooraan verschijnen in dat soort wedstrijden. Ik vrees dat er verder niet veel te melden valt over Ivoorkust, er moet hier nog veel gebeuren voor het ergens op begint te lijken.


Mauritius
Dit eilandje hoort ook bij Afrika. Het ligt weliswaar behoorlijk ver weg van het vasteland, ergens voorbij Madagaskar in de Indische Oceaan. Heel groot is het eiland niet en er wonen ook niet bijzonder veel mensen (ongeveer een miljoen), toch komen er de laatste jaren steeds meer wielrenners vandaan. De familie Rougier-Lagane bijvoorbeeld, de broertjes Christopher en Gregory rijden allebei voor een Franse amateurploeg. Dat is sowieso het verhaal van Mauritius, bijna al die gastjes rijden voor een of andere Franse ploeg. Olivier Le Court ook, die fietst voor GSC Blagnac, toch geen kleine ploeg in Frankrijk. Dylan Redy en Alexandre Mayer zijn met z'n tweetjes voor dezelfde Franse ploeg actief, wel zo gezellig. Het zijn allemaal jonge gasten, Redy is bijvoorbeeld pas 20. Die staat stiekem wel op het lijstje van de hoop, net als Andriano Azor. Met zo'n naam moet je wel goed zijn, zou je zeggen. Viel dit jaar nog niet mee, maar hij is pas van 2000. Hij heeft nog wat tijd, vorig jaar won hij de African Youth Games voor landgenoot Fernando Charlot dus talent zal er wel zijn. Deze eilanders moeten we dus een beetje in de gaten gaan houden.


Democratische Republiek Congo
Congo is natuurlijk altijd een gecompliceerd onderwerp. Qua wielrennen lijkt vooral de DRC van de fiets te houden, over het andere Congo hoor je minder. Het zal wel een erfenis van de Belgen zijn dat ze hier zijn gaan fietsen, hebben die patjepeeërs toch nog op een bepaalde manier iets fatsoenlijks achtergelaten. Verder wel belachelijk wat de Belgen hier allemaal uitgespookt hebben, Congo: een geschiedenis van David Van Reybrouck moet iedereen gelezen hebben. Leopold II is een drinker. Maar goed, Congo dus. Daar hebben ze wel wat wedstrijden, zoals de Tour de Congo. Amateurkoersje, gewonnen door de jonge Rwandees Jean Claude Nzafashwanayo. Congoleesjes komen er nog niet echt aan te pas, ze zijn hier niet zo ver in hun ontwikkeling. Loick Tshiyana Kamena werd 28e in de Ronde van Kameroen dit jaar, dat is waar ze hier trots op moeten zijn. Tijdens de Afrikaanse spelen eindigden er wel een paar jongens wat meer vooraan, Kyaviro Muhindo werd 21e bijvoorbeeld. Ik vrees alleen dat we deze namen niet hoeven te onthouden. Het zal van een volgende generatie afhangen of we ooit een Congolees vlaggetje in actie gaan zien.


Mali
Zelfs in Mali zijn er mensen die hard kunnen trappen. Daar gaan we alleen nooit iets van horen, toch wil ik nog graag even Yaya Diallo genoemd hebben. Die werd vorig jaar 13e in de Tour de l'Espoir, een Malinees met een fatsoenlijk resultaat! Daarna heb ik alleen niets meer van Yaya gehoord, dat is jammer. Staat desondanks nog steeds op het lijstje van de hoop. Volgens firstcycling heeft hij dit jaar een rit gewonnen in de Tour de Sahel, een rittenkoers in Mauritanië. Wel gaaf, maar ik weet niet of dat hem ooit een plek in Europa gaat bezorgen. Mali mag je dus meteen weer vergeten eigenlijk, sorry.


Nigeria
Het enige wat ik van het Nigeriaanse wielrennen weet is dat ze altijd met z'n allen achteraan eindigen als ze een keer meedoen aan een koers. Vaak op drie kwartier van de winnaar ofzo. En ze gaan vrij snel naar de uitgang, meestal. DNF of OTL, veel meer smaken heeft Nigeria niet. Nigeria is een land met enorm veel inwoners, maar wielrennen leeft er niet echt. Lijkt me de schuld van Boko Haram, klootzakken. Als er nog een Europeaan is met wat ambitie die ergens iets neer wil zetten: ga naar Nigeria. 190 miljoen inwoners, daar moeten er een paar tussen zitten die hard kunnen fietsen. Harder dan Azeez Mutiu en Kurotimi Abaka in ieder geval, die werden tijdens de Afrikaanse spelen 65e en 73e. De beste Nigerianen daar, de rest werd op enorm grote achterstand gereden of noteerde weer lekker ouderwets een OTL. Meeste inwoners van heel Afrika, daar moet meer mogelijk zijn.


Guinee-Bissau
Sinds dit jaar heeft Guinee-Bissau een eigen continentale ploeg. Guerciotti - Kiwi Atlantico, jawel. Hebben ze daar iets aan? Nee, natuurlijk niet. Er rijden zeven jongens uit Guinee-Bissau voor deze ploeg, allemaal met een keurige 0 op de CQranking. Het is vooral een excuusploeg, waar vijfderangs Spanjaarden aan de bak komen. David Galarreta en Mikel Ugarte, wie kent ze niet. Vreemde ploeg, hebben op wat koersjes in Spanje na ook weinig gereden. Nog leuker, de jongens uit Guinee-Bissau hebben zelfs helemaal niets gereden. Niets, geen enkele wedstrijd. Wat een fantastische ploeg is dit, geweldig. Toch weer een soort van uitbuiting van Afrika, in een of ander derdewereldland goedkoop een licentie nemen, paar gasten aantrekken die je vervolgens geen koersen laat rijden en dan een Bask van 37 z'n profdebuut laten maken. Fenomenaal. Guinee-Bissau kunnen we dus ook van het lijstje strepen, ze hebben hier een veel te lange weg te gaan.


Oeganda
Charles Kagimu!!! De boezemvriend van Salim Kipkemboi. Aangezien wielrennen in Oeganda niet heel groot is zijn er weinig bekende wielrenners uit dit land, maar er wordt wel aan fietsen gedaan. Charles is begonnen in Oeganda, maar omdat hij talent liet zien werd hij al snel naar buurland Kenia gebracht, waar hij in Iten terechtkwam. Daar bleek hij zo goed te zijn dat hij werd opgenomen in het team. Niet veel later werd hij stagiair bij Bike Aid, want dat was toen nog een gelukkig huwelijk. De afgelopen tijd heeft Kagimu voor Bike Aid gereden, maar ook hij is dit jaar niet aan koersen toegekomen door het gedoe waar ook de Keniaantjes last van hebben. Jammer, Kagimu leek best hard te kunnen trappen. Sympathieke knul ook, hij is behoorlijk goed te volgen op sociale media, dit in tegenstelling tot de meeste Afrikanen. Oeganda heeft verder geen andere toppers, geen wedstrijden en geen infrastructuur, of wat had u verwacht?


Ghana
Best een groot land, maar geen wielerland. Ze doen hier amper aan fietsen, al kom je de Ghanese nationale ploeg soms wel tegen in het buitenland. Iemand als Anthony Boakye heb ik wel een paar keer in de uitslagen voorbij zien komen, maar verder heb ik me altijd verbaasd over hoe weinig de Ghanezen met wielrennen lijken te hebben. Sowieso is het in die hoek van Afrika met een vergrootglas zoeken naar wielrenners of landen waar het ook maar enigszins lijkt te leven. Een groeimarkt, om het maar even voorzichtig te zeggen.


Senegal
Zelfde verhaal als Ghana. Ook hier leeft het eigenlijk voor geen meter, zal wel komen omdat ze dankzij het Dakargebeuren een hekel hebben gekregen aan de ASO. Er zijn wel Senegalese wielrenners, maar daar hoef je geen geld op in te zetten als ze meedoen aan een wedstrijd. Fallou Mbow is momenteel kampioen van Senegal, gefeliciteerd Fallou!


Botswana
Lekker man, Botswana. Ik kende ooit een wielrenner uit Botswana, Bernardo Ayuso. Deze jongen groeide op in Spanje en reed jarenlang rond in het Spaanse amateurcircuit. Reed zelfs nog een paar jaar voor een Baskische ploeg, wat een topper. Eén keer per jaar ging ie dan naar Botswana om daar nationaal kampioen te worden, goed man. Sinds 2017 is hij alleen van de aardbodem verdwenen. De nieuwe heerser in Botswana luistert nu naar de naam Abeng Malete. Botswaneesjes dienen verder vooral als kanonnenvoer voor de Zuid-Afrikaantjes tegenwoordig. In Zuid-Afrika organiseren ze dus allerlei wedstrijden om punten te scoren. Om aan voldoende deelnemers te komen nodigen ze dan gasten uit Lesotho en Botswana uit, zodat het nog ergens op lijkt. Die kunnen er verder qua niveau niets van, waardoor de Zuid-Afrikanen toch wel winnen. Waardeloos, waardeloos, waardeloos.


Tanzania
Richard Laizer reed ooit voor Bike Aid! Verder weet ik echt helemaal niets over Tanzania, behalve dat ze hier de Kilimanjaro hebben. Op zich wel leuk om daar een paar fietspaden aan te leggen, lijkt me. Dan krijgen we meer Richard Laizers, die dan misschien wel verder gaan komen dan een 34e plaats in de Tour de Rwanda als hoogtepunt.


Zambia
Zambiaantjes moet je kort houden! Nou, dat is aardig gelukt. Tien jaar geleden reed er een Zambiaan voor MTN Cycling, de voorloper van wat nu Dimension Data is. Jupiter Naneembo, een gigantisch groot talent. Jupiter reed rond alsof hij van een andere planeet was. Dat vonden ze bij MTN niet echt eerlijk ten opzichte van de rest, dus liet Doug Ryder hem gaan. Sindsdien hebben we nooit meer wat vernomen van de Zambiaantjes. Ja, je moet ze toch kort houden he. Hier krijgen we weer brieven over, dat heb ik nou al weer door. Goed man, die Zambiaantjes.


Zimbabwe
Zimbabwaantjes worden ook behoorlijk kort gehouden, geen enkel probleem. In Zimbabwe val je eigenlijk alleen op door het hebben van een briljante naam. Zo is Advocate Phiri geen slechte hoor, Alvin Makurumidze werd dan weer mooi 50e tijdens de Afrikaanse Spelen. Andrew Chikwaka, 83e in de Tour de Limpopo, je zou voor minder. Nee, sorry, ik weet niets over Zimbabwe. Behalve dat het een vreemd land is, maar we zijn in ieder geval van Mugabe af.

Ik denk dat ik nu toch minstens de helft van de Afrikaanse landen besproken heb. De landen die ik niet heb besproken willen niets met wielrennen te maken hebben, zijn er nóg slechter in of ik ben ze simpelweg vergeten. Benin is zo'n land, daar doen ze wel aan wielrennen maar niet op hoog niveau. Heel sporadisch zie ik wel eens iemand uit Burundi in de uitslagen verschijnen. De jongens uit Soedan komen altijd met z'n allen buiten tijd binnen, net als de nomaden uit Libië. Op Madagaskar schijnt er ook wel eens gefietst te worden, ik meld het maar voor de volledigheid. Verder hebben de andere Afrikaanse landen echt niets met wielrennen, voor zover ik weet. De landen die er wél wat mee hebben gaan we volgen in dit topic. Hoera.

De beelden blijven wat achter, maar Rein schijnt bijna ingelopen te zijn. Moise Mugisha nog maar eens in de aanval, zou spannender kunnen zijn dan allerlei interviews.

Diaz gaat op het allerlaatste moment voorbij Mugisha.

Tesfatsion pakt de eindzege!

Ja, het is binnen. Na het trauma in Gabon is er nu de glorietocht in Rwanda. Op één seconde na wint Tesfatsion de twee belangrijkste wedstrijd van Afrika, toch een prestatie die redelijk uit de lucht komt vallen. Al ging het niet van harte, hij had het nog moeilijk tijdens de laatste rit. Gelukkig had hij een goede ploeg om zich heen, dat scheelde behoorlijk. Tijdens de laatste beklimming van de Tour du Rwanda 2020 moest Tesfatsion passen, terwijl Muluberhan nog makkelijk met latere winnaar Diaz mee aan het peddelen was. Bij het volgende beeld reed Muluberhan ineens op kop voor Tesfatsion, de ploeggenoten hadden dus oog voor elkaar. Fraaie zaak. Henok is een wereldgozer, zijn 10e plaats is dan eigenlijk weer wat te min voor de prestatie die hij afgelopen week geleverd heeft. Als ze die Fedorov nou wat beter in het oog hadden gehouden... dan had hij in ieder geval nog een rit gehad, nu blijft de teller op nul staan. Alle aandacht gaat uit naar Tesfatsion, maar Muluberhan heeft ook weer een stap vooruit gezet. Ook ploeggenoten Yemane, Tesfom en Tewelde deden het prima. Yemane neemt zelfs nog een trui mee naar huis, hij heeft de meeste punten verzameld bij de tussensprints.



Natnael Tesfatsion mocht na zijn zege even uitleggen hoe hij het allemaal voor elkaar had gekregen. Daardoor hoorde ik hem eigenlijk voor het eerst Engels praten en dat viel me alles mee. Behoorlijk goed Engels, toch weer een bonuspuntje. Hij legde en passent ook nog even uit waarom hij het tijdens de zesde rit zo lastig had. Eigenlijk voelde hij zich helemaal niet slecht, legde hij uit. Nee, hij moest door de regen zijn bril afdoen omdat hij niets meer zag. En toen kwamen alle druppels in zijn ogen, waardoor hij nog steeds niet zag. Daarom moest hij de andere jongens laten gaan en bleef hij alleen met Muluberhan over. Allemaal de schuld van de regen dus, anders had hij met een paar minuten voorsprong gewonnen. Iemand moet hem alleen wel even vertellen dat het in Europa ook kan regenen, en dat hij dus maar beter aan die druppels kan wennen. Maar, buiten dat, feest! Na alle prijsuitreikingen nodigde Tesfatsion al zijn landgenoten uit op het podium, om te zingen en te dansen. Hij mocht zelf ook nog even op de schouders, lekker man. Volksfeestje, helemaal niks mis mee.



Voor dat feest gevierd kon worden moest er eerst nog een rit verreden worden. Een korte maar lastige rit, met onderweg een nieuwe klim. Letterlijk nieuw, want de weg is blijkbaar pas vorig jaar aangelegd. Met het oog op de Tour du Rwanda en eventueel het WK? Wie zal het zeggen, het komt in ieder geval goed uit voor de koers. Een lastige klim van zes kilometer aan 6,5%, met onderweg stroken richting 20% blijkbaar. Volgens Strava 5,5 kilometer aan 7%, nouja, zoiets dus. Rein Taaramae heeft de KOM! Rein ging gisteren in de aanval en even leek het er sterk op dat hij zijn benen had hervonden. Lang reed hij solo vooraan, waarna hij op de voorlaatste klim plafonneerde. Zijn aanval leverde wel iets op, want doordat Mount Kigali een klim van de buitencategorie was verzamelde Rein veel bergpuntjes. Voor de rit stond hij op 0 punten, aan het eind van de dag nam hij de bergtrui mee naar huis. Dat had misschien iets beter geregeld kunnen worden door de organisatie. Goed, Rein reed dus solo met een minuut of 3/4 voorsprong op het peloton, waar zeker tijdens de eerste passage niet heel veel gebeurde.



Pas richting het eind van de eerste ronde ging het goed los. Moise Mugisha ging in de aanval! Een aanval op de leiderstrui. En Mugisha reed weg, tot hij lek reed. Hij werd snel geholpen door een ploeggenoot, maar moest wel de rest van de rit op een fiets rijden die te groot voor hem was. Moise is maar een klein mannetje, maar wel met een leeuwenhart. Dus ging hij tijdens de tweede en laatste ronde gewoon weer in de aanval, op die te grote fiets. Ook tijdens de tweede beklimming van Mount Kigali gebeurde er niet gek veel, maar daarna ging het los. Zo ongeveer rond de tweede beklimming van de Wall of Kigali ging Mugisha in de aanval, de kilometers daarna reed hij een voorsprong van een halve minuut bij elkaar. Bij lange na niet genoeg, hij moest immers anderhalve minuut goedmaken. Na de twee beklimming van de Wall of Kigali moesten we alleen nog naar Rebero, waar wel nog een andere lastige kasseienklim lag. Aan de voet van dit klimmetje had Mugisha nog een seconde of 20 over op de achtervolgers, waar Muluberhan nog steeds Tesfatsion kon ondersteunen. Op deze klim moest Tesfatsion lossen, terwijl mannen als Diaz, Main en Schelling wel nog wat in de tank hadden. Diaz had zelfs nog heel veel over, hij fladderde naar Mugisha toe. Mugisha bleef dapper op de trappers duwen, maar tijdens de laatste 300 meter viel hij volledig stil. Diaz passeerde hem en reed zo naar de ritzege. Zuur voor Mugisha, hij had het absoluut verdiend om te winnen. Zonder die lekke band had hij waarschijnlijk wel de rit gewonnen, en misschien ook het klassement. Grote klasse van de kleine Rwandees, een dappere jongen waar we nog veel plezier aan gaan beleven. Volgens een mannetje van zijn ploeg gaan we hem later dit jaar ook nog in België aan het werk zijn, SACA komt in augustus onze kant op.



Een renner die het logo van Delko kust, daar moeten we toch even aan wennen. Na een passage in Israël en Oostenrijk denkt Diaz nu definitief aan doorbreken. Altijd wel een goede klimmer geweest, in de marge. Wel altijd wisselvallig, zo ook tijdens deze Tour du Rwanda. Bijzonder jammer voor Mugisha dat hij uitgerekend gisteren een goede dag had. Verder geniet ik wel echt van die Mugisha. Hij doet nog niet zo lang mee met de grote jongens, is eigenlijk pas vrij laat begonnen. Een paar jaar geleden hoorde je al verhalen dat hij een gigantisch grote motor had, maar de rest nog moest leren. Nou, dat is eigenlijk nog steeds zo. Hij gaat altijd in de aanval, altijd. Als hij dat allemaal wat beter zou timen zit er misschien nog wel meer in. Verbazingwekkend hoe dicht hij hier bij de zege kwam, als ze in Rwanda netjes blijven slijpen kan het misschien ooit wel echt iets worden. Al is hij al relatief oud, maarja. Goed, leuke renner in ieder geval. Weet je wie ook een leuke renner is? Kent Main. Derde gisteren, straffe prestatie voor een renner die toch niet al te licht is. Grote opgeschoten jongen, eigenlijk meer een tijdrijder dan een klimmer. Dacht ik tenminste altijd, maar mijn woorden zijn de afgelopen dagen aardig gelogenstraft. Hij komt ten opzichte van Schelling helaas twee tellen tekort, anders hadden we een volledig Afrikaans podium gehad. Enfin, NTT, letten we op? De nummer 1 en de nummer 4 van het klassement contracteren, gaarne.



Vermakelijke rit wel, uiteindelijk. Minder vermakelijke beelden, dat moet met het oog op de toekomst wel wat beter. In plaats van het interviewen van een gek met een slijptol kan je ook prima wat beelden van de koers uitzenden, geen enkel probleem. Nouja, nemen we ze voorlopig nog maar even niet kwalijk. Ze wagen in ieder geval een poging. Toch is dat wel het laatste zetje dat deze koers nodig heeft, goede beelden. Het zou toch wel fijn zijn om niet afhankelijk te zijn van twitter. Maar goed, ik heb alsnog genoten. Het blijft een wonderlijke koers, met na flink wat grasduinen uiteindelijk toch mooie sfeerbeelden. En een mooie einduitslag, gelukkig. Weer een overwinning voor Eritrea, de derde in totaal. Na Teklehaimanot in 2010 en KUDUS vorig jaar is het nu dus Tesfatsion. Niks mis mee. Ook weer een Afrikaanse overwinning, de enige niet-Afrikaan die ooit won blijft Kiel Reijnen. Dat vind ik toch wel mooi meegenomen. Al blijft het jammer dat zoveel ritten naar Restrepo gingen. Met een beetje meer geluk had Muluberhan de eerste rit gewonnen en had Biniam een keer Restrepo verslagen, dan zag het er al heel anders uit. Nu is het ietwat uit balans, met maar twee Afrikaanse ritoverwinningen. Nouja, goed, ik zal verder niet klagen. Het podium mag er zijn. Twee Afrikanen en de enige WT-renner aan de start, je zou voor minder.



Na de koers was het tijd om te feesten. Dat begon al op het podium, waar de Eritreeërs zich verzamelden. Ook Debesay mocht mee het podium op, waarom niet. Na de podiumceremonie ging het alleen maar verder. Tesfatsion kreeg als winnaar een gigantische taart aangeboden, die hij zo te zien samen met Moise Mugisha heeft opgepeuzeld. Die taart konden ze ook wel gebruiken, want volgens de renners uit Rwanda was dit de zwaarste editie van de koers ooit. Ze vroegen zich af welke sadist dit parcours had uitgetekend. Alleen maar een goede zaak, die jongens doen zo wat extra koersheidhard op. Ze hadden nog genoeg energie over om ongemakkelijk te dansen, dus het was in ieder geval niet té zwaar.

twitter:

tour_du_Rwanda twitterde op zondag 01-03-2020 om 21:06:45 #TdRwanda After Party #Rwanda ns fought for yellow jersey with their direct rival #Eritrea But in After party of Tour, they danced together one of the popular song from #Asmara We are brothers #FairPlay https://t.co/WCP4m36LPg reageer retweet

Bijkomend positief nieuws is dat het vrouwtje van de UCI erg enthousiast is. Nog nooit zo'n sfeer gezien en dat soort teksten. Dat WK komt er, dat kan niet anders. 2025 wordt een fantastisch jaar.

twitter:

Amina_Lanaya twitterde op zondag 01-03-2020 om 13:00:10 Outstanding crowd along the Wall of Kigali on the @tour_du_Rwanda. Never experienced such an amazing atmosphere! Congratulations to @cyclingrwanda & president @abdallahmurenz2, Minister of Sports @auroremimosa, Mayor of Kigali @PudenceR for their dedication in developing cycling! https://t.co/D2lvuM1Cvk reageer retweet

Nou, dan gooien we de resterende beelden er nog even in:

Helaas, de Tour du Rwanda is gedaan. Het was weer een fantastisch editie. Een prachtige winnaar, al blijft die missende tand een hinderlijk element. Laten we hopen dat de koers volgend jaar nog mooier wordt, met meer en betere deelnemers. Dat is voor de Afrikaanse deelnemers misschien nadelige, maar om te groeien heb je dat wel nodig.

Nu gaan we verder met andere koersen. Die Tour de l'Espoir heb ik inmiddels opgegeven, dus gaat het vizier richting de Afrikaanse kampioenschappen, die zo rond 23 maart schijnen te beginnen op Mauritius. Zuid-Afrika heeft de selectie in ieder geval alvast rond, Kent Main mag het daar gaan doen. In de tussentijd moeten we even op onze honger zitten, al is vandaag wel de Tour of Good Hope begonnen. Dat was vorig jaar nog een 2.2-koers, maar is nu weer een nationale wedstrijd. Niet echt de moeite van het bespreken waard dus, maar ik ben toch een aandachtig volger aangezien de Afrikaanse afdeling van het WCC aanwezig is. De eerste rit eindigde in een sprint, gewonnen door de niet zo boeiende Zuid-Afrikaan Travis Barrett. De nummer drie, die is dan wel weer interessant. Bizaye Redae, afkomstig uit Ethiopië. Is nog een junior, al lijkt hij wel weer 58 maar dat geheel terzijde. Bizaye gaat op het lijstje van de goede hoop, ha ha ha ik schater. Ayoub Sahiri werd vierde, daarom was die jonge Algerijn er dus niet bij in Rwanda. Al is deze koers in Zuid-Afrika toch een wat minder alternatief, maar afijn.



Dit is een junior.

Tot ziens. Tot Afrika.

Tesfatsion is inmiddels terug in Eritrea, alwaar hij onthaald is alsof hij de Tour de France heeft gewonnen.



De renners van lokale ploegen als Eritel en Asbeco vormen een fietsende erehaag, dat is toch wel vrij fascinerend allemaal.



Stel je voor dat je als Eritreeër ooit een keer een echt grote koers wint, dan hoef je de rest van je leven niets meer te doen.

Alvast voor de agenda van volgend jaar: de Tour du Rwanda zal dan verreden worden van 21 t/m 28 februari. Ik zit nu al klaar.



Al heb ik ook wel zin in september, dan krijgen we met een beetje mazzel de bevestiging dat het WK in 2025 inderdaad naar Rwanda gaat. Begint er wel steeds positiever uit te zien eigenlijk. Directeurtje van de UCI kraamt dit soort teksten uit, dan begint het ergens op te lijken:

quote:

Dit is je eerste contact met Rwanda en zijn nationale tour, wat zijn je indrukken?

Eerlijk gezegd ben ik onder de indruk van populaire ijver. Mij ​​is er altijd over verteld, er is mij veel verteld: "Je zult zien, de Tour du Rwanda is fantastisch", maar je moet het echt zien om het te geloven. Toen ik in de auto zat, op de Kigali-muur, zag ik deze menigte, deze kinderen, deze families en ik had koude rillingen. Ik had nog nooit zoiets sterk gevoeld in het racen en toch heb ik al Belgische klassiekers of etappes van de Tour de France gevolgd. Deze test wordt door de hele bevolking geduwd, door de overheid. De Ronde van Rwanda is een referentie in de ontwikkeling van onze sport en daarom kunnen we spreken van een kandidatuur op het juiste spoor voor de organisatie van de 2025 Worlds.

http://www.rfi.fr/fr/spor(...)ne-voie-Amina-Lanaya

De Tour of Good Hope is toch ook wel lachen hoor. Gisteren een tijdrit, gewonnen door Jaco Venter. Een naam die de lezer misschien wat zegt, want Jaco Venter reed de afgelopen jaren voor MTN en Dimension Data. Na jaren trouwe dienst bij het grof vuil gezet, waarna hij besloot te gaan mountainbiken samen met Jacques Janse van Rensburg. Blijkbaar doet hij toch niet alleen aan mountainbiken, hij komt de rest op de weg nog even naar huis fietsen. Jacques doet ook mee, hij werd 7e. Vandaag werd Jaco Venter dan weer tweede, achter voormalig dopingzondaar Nolan Hoffmann. The Hoff, geen misselijke renner hoor. Enfin, leukste van die wedstrijd is dus vooral de deelname van de Afrikaanse afdeling van het WCC. Er is ook een vrouwenkoers waar wat renners van dat geheel aan de start staan, waardoor ze een recordaantal opvallende nationaliteiten bij elkaar weten hebben te verzamelen. Lesotho, Botswana, Zimbabwe, je zou voor minder allemaal. Onze nieuwe vriend Bizaye Redae is twee dagen achter elkaar tweede bij de junioren geworden, lekker hoor.

twitter:

WCCAfrica twitterde op dinsdag 03-03-2020 om 10:39:40 Stage 2 of #TOGH. 45km, 308m elevation. Temperatures will go up to 35 degrees by midday. 🇩🇿 🇧🇼 🇪🇹 🇱🇾 🇱🇸 🇳🇦 🇹🇳 🇿🇼 all part of our Africa Championships training camp. https://t.co/OP542nemhx reageer retweet

Bij de hoofdmacht van het WCC hebben ze ook weer wat Afrikanen rondlopen, kwam ik dankzij de firstcyclinggoden achter. Zij publiceerden een voorlopige startlijst van de Tour de Normandie, waar het WCC aanwezig zal zijn. We noteren de namen van Imad Sekkak, Jean Eric Habimana, Welay Berehe en Tiano Da Silva. Imad Sekkak is een klein Marokkaantje, hij reed vorig jaar ook al voor het WCC. Ik had hem eerder al gespot op een foto van het WCC, geen verrassing dus. Jean Eric Habimana reed vorig jaar een aantal koersen voor het WCC toen hij nog junior was, dit jaar reed hij namens de continentale ploeg van SKOL en Adrien Niyonshuti de Tour du Rwanda. Mag dus ook wat in Europa gaan rijden, niks mis mee. Welay Berehe reed vorig jaar eveneens voor het WCC, al was ook hij toen nog junior. Nu eerstejaars belofte dus, en volgens mij eentje om in de gaten te houden. Tiano Da Silva is dan weer een niet enorm goede Zuid-Afrikaan. Wel eerstejaars belofte ook, wie weet kan hij zich nog ontwikkelen.

Voorbehoud is wel nog dat de jongens een visum zien te regelen. Een eventuele Eritrese afvaardiging blijft nog wat achter, al had ik een tijdje terug op een foto wel Yohannes Gebrehiwet gespot. Nouja goed, onder meer dankzij het WK van 2025 mogen we verwachten dat het WCC meer koersen gaat rijden en meer Afrikanen een kans geeft. Dat is blijkens het interviewtje met het directeurtje ook een van de doelen, de Afrikanen in 2025 niet voor spek en bonen laten meerijden. Goede signalen, in principe. Nu de praktijk nog even afwachten.

twitter:

CyclingAfrica twitterde op woensdag 04-03-2020 om 12:25:00 @PelotonMag @asmaraasmra @WCC_cycling @FirstCycling @WCCAfrica Yes, we talked to @EricHABIMANA9 today and he confirmed he's been invited. He's working on his visa right now. reageer retweet

[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 04-03-2020 23:49:14 ]

Er is al 258 dagen niet in dit topic gepost. Maar nu hebben we een goede reden om dat wel weer te doen, want er is koers! De GP Chantal Biya, een 2.2-koers in Kameroen, is vandaag begonnen. Een koers ter ere van de first lady van Kameroen, dat zijn meteen heerlijk Afrikaanse praktijken. Het deelnemersveld is matig gestoffeerd, eigenlijk staat alleen Rwanda met een sterke ploeg aan de start. Met Areruya, de twee Mugisha's, Munyaneza en het grote talent Renus Uhiriwe moeten ze deze koers eigenlijk makkelijk kunnen winnen. Kameroen zelf zal het nog altijd van Clovis Kamzong moeten hebben, al kwam er tijdens de eerste rit een andere Kameroener bovendrijven. Rwanda liet vandaag meteen zien de grote favoriet te zijn, energiebom Moise Mugisha heeft direct gewonnen. Hij reed met Michel Tientcheu (waar ik nog nooit van had gehoord) naar de finish en versloeg hem in de sprint. De rest kwam op 44 seconden binnen.



Maar er is ook ander nieuws, minder leuk nieuws. Het gaat over Ethiopië. Een paar weken geleden las ik nog nietsvermoedend een groot interview over de toekomst van het Ethiopische wielrennen, voor iedereen een aanrader:
https://prodige-mag.wixsite.com/peloton-mag/ethiopian-cycling

Negasi Hailu Abreha, Hagos Welay Berehe en Bizaye Tesfu Redae, allemaal werden ze nog prominenter genoteerd op het lijstje van de hoop. Maar toen brak de pleuris ineens uit in Ethiopië. Met name in de regio Tigray. En wat wil het toeval? Laat dat nu net de enige regio van Ethiopië zijn waar ze aan wielrennen doen. Voor meer achtergrond lees je het artikel hierboven maar. Kort gezegd komt het er op neer dat in de regio Tigray eigenlijk dezelfde mensen wonen als in Eritrea, met daardoor ook dezelfde interesses. We moeten ons nu dus ineens zorgen maken over onze getalenteerde Ethiopiërs, en vooral hopen dat ze zich momenteel niet in hun thuisregio bevinden.

Er is alleen één renner die zich daar wél bevindt, een Eritreeër. Awet Gebremedhin. Gevlucht van Eritrea naar Zweden, maar zijn familie kwam nooit verder dan vluchten naar Ethiopië. Hij ging op bezoek bij zijn familie en zit nu vast.

quote:

Awet Gebremedhin (Israel Cycling Academy) heeft nog geen contract voor volgend seizoen, maar de tot Zweed genaturaliseerde Eritreër heeft belangrijkere dingen aan zijn hoofd. Volgens zijn zus zit hij namelijk ondergedoken in de Ethiopische regio Tigray, waar een conflict dreigt uit te monden in een burgeroorlog.

Na een seizoen waarin Gebremedhin slechts 11 koersdagen had, keerde hij terug naar Mekele. Deze stad in het noorden van Ethiopië is de hoofdstad van de regio Tigray, waar een bloedig conflict woedt tussen de regering en lokale troepen. Bij aanvallen over en weer zijn waarschijnlijk honderden doden gevallen. De stad werd al gebombardeerd en vele duizenden mensen zijn op de vlucht geslagen.

Marcelino Pacheco, de manager van Gebremedhin, probeert al enkele weken contact te krijgen. “We zijn op zoek naar een team voor 2021 en we wilden contact opnemen, maar ik heb hem al twee weken niet gesproken”, zegt Pacheco tegen de Spaanse sportkrant Marca. “Gelukkig woont zijn zus in Zweden en zij vertelt dat Gebremedhin met zijn gezin ergens is ondergedoken, wachtend tot alles voorbij is.”

“Er wordt gezegd dat er een burgeroorlog op het punt staat uit te breken en we zijn echt bezorgd. Laten we hopen dat het conflict niet erger wordt, want we maken ons zorgen om onze vriend”, besluit Pacheco.

Aan het begin van dit seizoen werd Gebremedhin overgeheveld van de hoofdmacht van Israel Start-Up Nation naar de continentale ploeg, Israel Cycling Academy. In 2019 wist hij onder meer de Ronde van Lombardije en de Giro d’Italia uit te rijden.

Begin dit jaar kwamen ze bij Israel nog met dit filmpje over Awet, in Ethiopië. Goed voor wat meer context.

Ik zou het erg waarderen als ze snel stoppen met vechten daar. Net nu het Ethiopische wielrennen bezig is aan een opmars krijg je dit soort kutkloterij.

Paultje Daumont, jawel! De grote Burkinese belofte, regelt hier gewoon even het sprintje.

Iets mindere dag van de Rwandese goden, maar Moise Mugisha staat nog steeds aan de leiding.

Zo, de GP Chantal Biya was me het koersje wel hoor. De derde rit zou de enige rit zijn die niet door een Afrikaan gewonnen werd. Er deed een ploeg mee uit Slowakije, en de beste renner van die ploeg bleek Lukas Kubis te zijn. Komt uit 2000, kan zomaar daadwerkelijk een echt talent blijken te zijn. Hij won voor Clovis Kamzong en Moise Mugisha, die wel uit wist te lopen op veel van zijn concurrenten. Een prima dag dus, al bij al.



Gisteren werd de vierde rit verreden, een rit met een hellende aankomst. Hier wist Moise Mugisha zijn overmacht tentoon te spreiden. Uitgebreid juichend kwam hij over de streep. Beetje omkijken enzo, waar zijn jullie dan? Zijn grootste concurrent, Lukas Kubis, werd tweede op een paar tellen. Renus Uhiriwe werd derde, eindelijk een keer een mooie uitslag voor hem. Een groot talent, maar hij heeft deze dagen vooral moeten knechten. Logisch ook. Levert wel wat op, want Rwanda heeft de zaken volledig onder controle. Met Yaya Diallo zien we ook de beste Malinees ver van voren, geinig.




De vrouw waar de koers naar is vernoemd kwam zowaar even opdagen, de altijd elegante Chantal Biya. Kan Moise toch maar mooi boven z'n bed hangen.



Vandaag volgde de laatste rit. Bij Rwanda hadden ze er wel vertrouwen in. Even dansen voor de wedstrijd, niks aan de hand:



De koers werd blijkbaar live uitgezonden in Afrika, dat leverde de volgende fantastische beelden op:

CAN HE HOLD ON? CAN HE HOLD ON?

Nee, het arme Kameroenertje Hervé Raoul Mba wordt op het laatste moment ingehaald door een werkelijk uitzinnige Paul Daumont. Mba lijkt iets minder blij. Tweede ritzege voor Daumont, die toch maar mooi even laat zien dat hij het grootste Burkinese talent is. Koop je verder niets voor, want who gives a fuck, maar toch. Even later zien we Moise Mugisha in zijn gele trui juichend over de finish komen, het is binnen. Rwanda wint de GP Chantal Biya, Moise Mugisha was onklopbaar. ARE YOU WOTCHING @dougryd? Qua cijfers schijnt Moise Mugisha al een tijd enorm indrukwekkend te zijn, op alle andere gebieden heeft hij alleen nog veel te leren. Het zou een leuke gok kunnen zijn voor Qhubeka, maar waarschijnlijk kiezen ze voor de 'veilige' opties, oftewel een hoop Europese bagger. Doug, je bent een eikel.

Mooie jongens.




Volledige rituitslag en het volledige eindklassement:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Gezellig met z'n allen het volkslied zingen:


Het vervelende nieuws tussendoor was dat La Tropicale Amissa Bongo niet door zal gaan. Toch altijd de opener van het seizoen, en een van de twee profkoersen in Afrika. Bijzonder jammer. We zullen tussen 18 en 24 januari iets anders moeten doen met onze tijd. De organisatie geeft alleen niet op, men gaat proberen een andere datum te vinden zodat de koers toch nog in 2021 afgewerkt kan worden. Hopen op het beste dan maar, anders sterft dit topic helemaal een stille dood. Gelukkig hebben we voorlopig in ieder geval de Tour du Rwanda nog.



[ Bericht 6% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 22-11-2020 18:35:06 ]

Ik zit nu al klaar.

Genoten van de presentatie van de Tour du Rwanda 2021.

Om te beginnen komen we natuurlijk lekker in de sfeer met het promotiefilmpje:


Daarna ging het over de sponsoren, over de leiderstruien, etc. etc. Duurde allemaal lang, terwijl we natuurlijk op de deelnemende ploegen en het parcours zaten te wachten. Goed, toen werden uiteindelijk de deelnemende ploegen onthuld:

Grotendeels vergelijkbaar met vorig jaar. Rwanda valt dus nog steeds niet in de smaak bij de grote ploegen. Op zich logisch in dit geval, gezien je met de coronaonzekerheid zit. Maar goed, zonder corona hadden ze ongetwijfeld ook geen interesse gehad. De organisatie wilde de koers koste wat kost door laten gaan met het oog op het WK van 2025, even bewijzen dat ze zelfs in lastige omstandigheden een wedstrijd kunnen organiseren.

We zien een paar verrassingen. Een negatieve verrassing is het ontbreken van de nationale ploeg van Eritrea. Vorig jaar wonnen ze dankzij Tesfatsion de Tour du Rwanda, nu zouden ze niet eens aanwezig kunnen zijn. Het mannetje van de organisatie probeerde dit wel te duiden: het is niet zo dat de ploeg niet welkom is, nee, ze hebben zichzelf (nog) niet kandidaat gesteld. Er zijn nog twee lege plekken, dus eventueel zou Eritrea alsnog deel kunnen nemen. Laten we het hopen, zonder Eritrea is dit ineens een veel minder leuke koers. Hoewel er ook een positieve verrassing is: Team Medellin doet mee! Zien we volgend jaar Oscar Sevilla in Rwanda? Dat zou werkelijk schitterend zijn. Wel geinig trouwens dat Pineau denkt dat hij hier even puntjes kan komen stelen met zijn B&B-mannen. Eén WT-ploeg, vier proconti en de rest allemaal van nog lager niveau. Blijft zonde, maar goed, in 2022 kunnen we pas echt conclusies trekken vermoedelijk.

Dan, het parcours. Lastiger dan ooit, zo op het eerste oog. Bijna iedere dag een aankomst bergop, je zou voor minder. Alleen de lange rit ontbreekt. De afgelopen jaren vonden ze het belangrijk om een rit van meer dan 200 kilometer in het parcours te leggen, om de Afrikaantjes te laten wennen aan de lengte. Dat is niet meer nodig, blijkbaar. Langste rit is nu 170 kilometer lang, verder vooral korte ritten. Kort, maar lastig. Tussen 21 en 28 februari krijgen de renners het volgende voorgeschoteld:









Een paar klassieke aankomsten, maar ook wel weer wat noviteiten zo te zien. Dat gaan we volgend jaar eens nader bestuderen. Alleen even hopen dat Eritrea alsnog meedoet. Verder heb ik er weer énorm veel zin in.

Wow, er is zowaar een reden om dit topic te kicken!

De vorige post ging over de Ronde van Rwanda, die eigenlijk gisteren afgelopen zou zijn. Maar nee, dat liep even iets anders af. Men besloot de Ronde van Rwanda een paar maanden te verplaatsen. Niet omdat het zo slecht gaat in Rwanda, nee, dat is eigenlijk best onder controle. Als Google een beetje accuraat is hadden ze gisteren maar 60 positieve gevallen, dat is te overzien. Het hebben van een sterke leider die zonder veel overleg beslissingen kan nemen is af en toe ook een voordeel, zullen we maar zeggen. Men besloot de koers vooral te verplaatsen omdat men bang was dat bepaalde ploegen vanwege allerhande reisbeperkingen niet naar Rwanda zouden kunnen of willen vliegen. In een poging daadwerkelijk alle ploegen aan de start te krijgen verplaatsen we de mooiste wedstrijd van het jaar naar mei.



Nog 60 nachtjes slapen. Lange nachten wel. Gelukkig kunnen we in de tussentijd wel genieten van koers in Afrika!

Er gaat gekoerst worden, jawel, daadwerkelijk. Vanaf morgen is het bal, in Egypte. Ja, Egypte. Daar worden de komende dagen de Afrikaanse kampioenschappen verreden. Een aangename verrassing, want die kampioenschappen gingen in 2020 juist weer niet door. Toen zouden we eigenlijk gaan fietsen op Mauritius, wat wel grappig was geweest. Maar goed, niets daarvan, in 2021 bevinden we ons in Egypte. Het programma:



De aanwezige landen:



Het is nu al een onthoofd kampioenschap, want we missen twee belangrijke landen. Eritrea, laten we daar mee beginnen. Het praktisch altijd overheersende Eritrea is er niet bij. Ze stonden ook al niet op de startlijst voor de Ronde van Rwanda, wat is er met mijn Eritrea aan de hand? Het is een feit dat praktisch alle goede Eritreeërs momenteel in Europa aanwezig zijn en ook daadwerkelijk gaan koersen. Woensdag staan Biniam Girmay, Yakob Debesay, Merhawi KUDUS (de echte) en Natnael Berhane aan de start in Laigueglia, Natnael Tesfatsion en Amanuel Gebreigzabhier staan dan weer op de rol voor de GP Industria & Artigianato, allemaal tijdens deze kampioenschappen zo'n beetje. Muluberhan is ook in Italië, dus dan blijft er verder weinig over. Buiten dat kom ik ook steeds meer voormalige talenten tegen in het buitenland. Drie grote talenten van nog niet eens zo lang geleden bevinden zich tegenwoordig allemaal in Groot-Britannië. Awet Habtom, Saymon Musie, Zemenfes Solomon, allemaal hebben ze het hazenpad gekozen. Mooi van het wielrennen gebruikgemaakt om te kunnen vluchten, toen het met de carrière toch niet zo bleek te vlotten. Terwijl ik vooral van Habtom en Solomon veel had verwacht, maarja, het valt allemaal niet mee voor Afrikaanse wielrenners. Blijft sowieso ook een merkwaardig lang, dat Eritrea. Maar toch, ondanks alles blijven er genoeg fietsende Eritreeërs over in Eritrea, je kunt altijd een team afvaardigen, dan maar het C-garnituur. Vreemde kwestie, geen goed nieuws.

Ook Ethiopië ontbreekt, maar dat heeft dan weer een logische reden. Het gaat nog steeds niet goed in Ethiopië. Ik kan me voorstellen dat het aan de aandacht is ontsnapt, want kerona en whogivesafuckikkomdaarnooit, daarom deel ik wel even een recent berichtje van de NOS:

quote:

Zorgen om wreedheden Tigray, VS vraagt Ethiopië en Eritrea om terugtrekking
De Verenigde Staten willen dat Eritrea en Ethiopië per direct hun troepen terugtrekken uit de Ethiopische regio Tigray. Minister van Buitenlandse Zaken Blinken zegt in een verklaring "ernstig bezorgd" te zijn over wreedheden en misdaden tegen de menselijkheid.

Verder roept hij de internationale gemeenschap, en in het bijzonder de Afrikaanse Unie, op om zich nadrukkelijker te bemoeien met de situatie in Tigray. Er moet onder meer een onafhankelijk onderzoek naar mensenrechtenschendingen komen, vindt Blinken.

Dorpen weggevaagd
De verklaring van de minister komt een dag nadat de krant The New York Times had bericht over een geheim Amerikaans overheidsrapport. Daarin staat geschreven dat de Ethiopische autoriteiten zich samen met milities en Eritrese soldaten op systematische wijze schuldig maken aan etnische zuiveringen.

Er zouden complete dorpen zijn weggevaagd, waarvan de inwoners zijn verdwenen. Het rapport werd eerder deze maand opgesteld. Begin november viel het Ethiopische leger Tigray binnen, volgens premier Abiy Ahmed om een einde te maken aan een opstand.

Grensconflict met Eritrea
De regio is de basis van het gewapende Tigray People's Liberation Front (TPLF), dat bijna dertig jaar aan de macht was in Ethiopië. Het land vocht onder de TPLF-leiding een bloedige grensoorlog uit met het aan Tigray grenzende buurland Eritrea.

Premier Abiy sloot nadat hij aan de macht was gekomen vrede met Eritrea. Het leverde hem in 2019 de Nobelprijs voor de Vrede op. Maar de TPLF was het niet eens met de vrede, waardoor de spanning in het grensgebied nooit is verdwenen.

Sinds de inval in Tigray is het onduidelijk wat er precies gebeurt in Tigray; de regio is nagenoeg niet toegankelijk voor hulpverleners en journalisten. Daardoor is ook niet bekend in hoeverre de Ethiopische autoriteiten nog controle hebben over het gebied.

Er zijn berichten dat Eritrea steeds meer gebied in handen krijgt, hoewel dat land ontkent überhaupt betrokken te zijn bij het conflict.

Zo af en toe komt er een flard nieuws naar buiten. Mensenrechtenorganisatie Amnesty International schreef vrijdag bijvoorbeeld op basis van interviews met 41 getuigen en overlevenden dat Eritrese militairen eind november zeker honderden ongewapende burgers hebben gedood in Tigray.

Mannen en jongens zouden op straat zijn geëxecuteerd en er zijn tal van meldingen van verkrachtingen. Verder bevestigen de getuigenissen verklaringen over willekeurige beschietingen en plunderingen, aldus de mensenrechtenorganisatie. Ook zijn er berichten over massagraven.

De VN noemde begin deze maand de situatie "extreem alarmerend". Volgens het Ethiopische Rode Kruis verergert de humanitaire crisis in de regio.

Steeds meer mensen zijn voor voedsel afhankelijk van noodhulp en er zouden zo'n 2 miljoen mensen op de vlucht zijn geslagen vanwege het geweld.

https://nos.nl/artikel/23(...)m-terugtrekking.html

Het is een gecompliceerde situatie. De afwezigheid van Eritrea zou hier ook weer mee te maken kunnen hebben, want Eritrea bemoeit zich ook met dit conflict. Het draait dus allemaal om de regio Tigray, waar toevallig de Tigray wonen. Dat is ook de grootste bevolkinsgroep van Eritrea. Veel Tigray uit Eritrea zijn gevlucht naar Ethiopië, zoals er ook veel gevlucht zijn richting Europa. Al die gevluchte Eritreeërs worden nu door de Eritrese troepen opgezocht in Ethiopië en als je wordt gevonden loopt dat niet echt fraai voor je af. Dat is een bijkomend probleem, terwijl er zonder die Eritrese bemoeienissen al voldoende gedoe was. In Ethiopië zelf gaat dus de nobelprijswinnaar (lol) helemaal los tegen de Tigray. Nu is Ethiopië ook wel een land met een stuk of 90 stammen, dat levert altijd wel een leuke voedingsbodem op voor conflicten. Maar goed, de Tigray waren altijd machtig en nu niet meer. Ze deden een poging om toch weer wat macht terug te pakken en dat wil onze vriend Abiy Ahmed met harde hand de kop indrukken. Iedere Tigray is eigenlijk zijn leven niet zeker.

En dan zou je natuurlijk kunnen denken, ja, de Tigray. Het zal wel. Nee, het zal niet. De Tigray zijn net toevallig die ene stam die van wielrennen houdt. De Eritreeërs zijn verliefd op de fiets, en dat zijn voornamelijk Tigray. Ze hebben hun liefde voor de fiets doorgespeeld aan de Ethiopische Tigray, die dus net over de grens wonen. Daardoor zien we tegenwoordig Tsgabu Grmay vaak hevig schuddend in beeld terwijl hij een ploeggenoot probeert af te zetten voor de sprint, wat toch wel enigszins kolderiek is. Maar we hebben er ook onze kleine vriend Mulu aan te danken. En nog meer talenten. Negasi Abreha bijvoorbeeld. Zijn verhaal deelde ik al eens in het Qhubeka-topic, maar het kan geen kwaad om het nog een keer te delen. Vooral omdat het zo schrijnend is. En we zijn nu weer een paar weken verder, maar de situatie wordt niet beter.

quote:

NEGASI HAYLU ABREHA: THE RIDER WHO CAN’T GO HOME

[EDITORIAL]: Every morning when the Ethiopian road race champion, Negasi Haylu Abreha, wakes up he has no idea whether his family are alive. He has no way of being able to call home or message them immediately to check.

WHY?

Negasi, who in 2021 will ride his second year with the Team Qhubeka Continental team, is from Mek’ele, the main town in the region of Tigray, Ethiopia. It’s a region that’s seen conflict arise between national government forces and the region’s ruling party, following an outbreak of hostilities in early November. It’s a situation that’s continued unabated, which at the time of writing has seen the United Nations declare its concern over a potential humanitarian crisis in the region.

This conflict arose on 4 November 2020, the exact same date that Negasi travelled from Bologna to Rome after the conclusion of racing for the season for the NTT Continental cycling team. He was returning home to his family after his first full season with the team having shown tremendous promise.

Once in Rome he was set to catch a flight to Addis Ababa and then an onward connection to Mek’ele. After arriving and waiting to board his flight he received a phone call from Team Manager Kevin Campbell, who had been at home scrolling through the news feed on his phone and taken note of the reported tensions arising in northern Ethiopia.

After further investigation and attempting to contact the Ethiopian embassy to get clarity on the current situation, it was clear that the people from the region of Tigray were to be cautious as all domestic flights to the region were cancelled immediately. If Negasi had boarded his flight he would have been stranded in Addis Ababa and there was major concern that his safety could be at great risk. It was agreed that it would be better to wait until there was more information regarding the situation, and only return home when safe to do so.

This decision created an immediate situation at the airport as Negasi’s luggage had already been loaded onto the Addis Ababa-bound flight and required one of our team’s staff members, Martina Alessandri, explaining the situation to airport officials over the phone. The youngster then opted to sleep in the airport, hoping to get onto the first flight back to Bologna; however, as the ticket office only opened after 6am he eventually was only able to return later that afternoon.

Negasi returned to the team house in Lucca, alone, as all of his teammates had already left for home, and stayed until the end of the month, at which point the rental agreement for the premises came to an end. With the situation over a return home to Ethiopia still unclear he moved indefinitely into the apartment of another staff member, Damian Murphy, until there was an option for him to be hopefully be reunited with his family.

That has never happened so he will wait now until early March when the team house is available again to join his Continental teammates for the start of their 2021 season. His hopes of a return home on hold, indefinitely.

IN HIS OWN WORDS

It is very difficult (to stay in touch with my family) because all the network coverage in Tigray has been shut off. I am sometimes able to call my mom on a Sunday. We keep the calls very, very short. It is usually “Hello Negasi, we are okay, everyone is fine and we love you. Ciao.” My mother told me to never ask more about the situation over the phone out of fear for their safety.

I am very scared for my family and friends. I only see pictures of what might be on social media or what people send me. I know the places in the pictures from my home region, and I can see the death, destruction and poverty happening there now.

For sure it’s difficult (for me at the moment). I have stress for my family but also, I am very grateful and happy because I have people around me from the team that are helping me a lot. The team give me a place to stay, provide all my food and make sure I am always able to train. I am still motivated to train because I know If I can be successful, I can help my family more.

I am very happy to be in this team. They are like family to me now: Kevin, Martina, Oksana, Damian – everyone, they all help me a lot. The team has provided me with a big opportunity.

If I wasn’t a bike rider I would be in Ethiopia now where it would be dangerous and a very difficult life. In my region and hometown many people are dying every day. Maybe it is between 500 – 700 people who are dying every day.

There is no food or water, they have closed everything. There are no shops and businesses open. My parents can do nothing. My brother is older than me, he is a hairdresser but he cannot work now. I have three younger sisters, normally they should be in school, but all the schools are closed. With the help of a friend I was able to send them some money last year.

But for now they all do nothing, they just survive.

De huidige generatie Ethiopische wielrenners zit nu noodgedwongen in Europa en kan niet naar huis. Geen idee hoe het met familie en vrienden gaat. Slecht, waarschijnlijk. De volgende generatie Ethiopische godstalenten ligt nu ergens te schuilen in een kelder of is simpelweg al dood. Een pijnlijke affaire. Het is überhaupt verschrikkelijk, maar als ze ook nog eens aan mijn wielrenners komen ben ik er helemaal klaar mee. De Eritreeër Awet Gebremedhin, die nog een aantal jaar voor Israel reed, zit nu ook nog steeds vast in Ethiopië gok ik. Dat was een paar maanden terug in het nieuws, daarna niets meer van gehoord. Geen nieuws is slecht nieuws in dit geval, ga ik vanuit. Hij en zijn familie zijn Eritrea ontvlucht, als ze worden gevonden, tja, geen hogere wiskunde. Ik ben ook wel benieuwd waar mijn Ethiopische vrienden van het nieuwe Nippo-Provence-PTS zijn. Welay Berehe is gespot in het tenuetje van zijn nieuwe ploeg, die is dus veilig in Europa. Bizaye Redae heb ik dan weer nergens gezien, als die jongen maar niet in Ethiopië zit nu. Het grootste talent ooit, zul je altijd zien dat hij door een nobelprijswinnaar om het leven wordt gebracht. Altijd tegen mij.

Maar afijn. Terug naar het sportgedeelte dan maar. Morgen beginnen we dus met de ploegentijdritten. Er gaat iets opmerkelijks gebeuren, er gaat een ander land winnen. Sinds 2009 wordt de ploegentijdrit verreden. In dat jaar won Zuid-Afrika, sindsdien won Eritrea negen (!) keer achter elkaar. Dat wordt morgen een ander verhaal. Als je niet meedoet kun je ook niet winnen. Zuid-Afrika komt hier onder meer met Ryan Gibbons en Kent Main aan de start, dus die gaan voor de tweede keer in de historie de ploegentijdrit winnen. Rwanda zal wel tweede worden, met Areruya en de Mugisha's. Eigenlijk een floptoernooi zonder Eritrea, maar het is wel leuk om überhaupt koers te zien in Afrika. Wedstrijden voor de junioren ook, erg mooi. Kunnen we weer wat jongens op het lijstje van de hoop gooien.

We gaan er toch maar goed voor zitten, bij gebrek aan beter.



[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 02-03-2021 00:43:52 ]

Nou jongens, de eerste twee dagen van de fantastische Afrikaanse kampioenschappen zitten er alweer op. En wat een spektakel was het!

Gisteren werden de ploegentijdritten verreden, met over het algemeen een indrukwekkend deelnemersveld. Zo stonden er bij de junioren vrouwen liefst twee landen aan de start! De Zuid-Afrikaanse junioren wonnen met een formidabele voorsprong van drie seconden op een aantal Egyptische meisjes. Bij de junioren mannen stonden er al meer ploegen aan de start, maar het hield alsnog niet echt over. Zes landen, liefst. Algerije won, voor Rwanda en Zuid-Afrika. Tot nu toe zo'n beetje het enige dat niet door de Zuid-Afrikanen gewonnen is.

Bij de vrouwen won Zuid-Afrika wel, met een ruime voorsprong op Rwanda. Verrassend genoeg werd Ethiopië derde, dat land heeft toch een aantal sporters richting Egypte weten te sturen. Ze zouden niet meedoen, maar dat blijkt dus niet helemaal te kloppen. Ondanks de vreselijke toestanden in het noorden van het land zijn er toch een aantal renners gevonden die namens Ethiopië willen fietsen. Vreemde praktijken, ik weet het ook allemaal niet meer. Eritrea is in ieder geval wél daadwerkelijk afwezig. Nergens een Eritreeër te bekennen. Gelukkig in Europa wel. In Laigueglia stonden er mooi zes aan de start, een unicum gok ik zomaar. Met Biniam op de 9e plaats ook nog een mooi resultaat, toch nog iets dat de burger moed kan geven. Hoewel er verder weinig hoop is, als we Herman Beysens mogen geloven. Dat is een voormalige knecht van Merckx (staat tenminste in ieder interview van hem) die al jaren betrokken is bij allerlei Afrikaanse koersen. Vooral in Rwanda. Beetje rondrijden namens Skol, biertje erbij, goed leven.

quote:

“Er is nochtans talent, zeker in Rwanda en Eritrea. Dat laatste land telt vijfduizend amateurs en organiseert elk weekend wedstrijden, maar door de oorlog met Ethiopië ligt alles op zijn gat. Neen, het zal van Rwanda moeten komen, met zijn milde klimaat, zijn goede wegen en zijn degelijke wielerclubs. In andere Afrikaanse landen geloof ik niet. Te corrupt, te slechte wegen, te warm…”

Dat Skol stijgt hem langzamerhand wel naar het hoofd, het moet van Rwanda komen, oei. Maar, wel weer een extra signaal dat het in Eritrea niet zo goed gaat. Het ligt op z'n gat, dat begin ik onderhand wel te geloven. Geen aanwezigheid in de Ronde van Rwanda, hier niet aanwezig, niet best. Deels door de oorlog die er nu weer aan de gang is in Tigray, maar ook deels door corona. Ze schijnen daar al sinds maart 2020 in een lockdown te zitten, lekker joh. In een dictatoriaal geleid land wonen hoeft niet altijd een voordeel te zijn. Het kan, met een Kagame. Met een Afewerki zit je dan weer iets dikker in de shit. Geen koers voor de Eritreeërs, wel ellende.

Goed, de ploegentijdrit van de mannen kende dan weer een vrij voorspelbaar verloop. Uiteraard won Zuid-Afrika, met Kent Main en Ryan Gibbons en zonder Eritrea is dat een vrij helder verhaal. Rwanda werd tweede, op meer dan twee minuten. Samuel Mugisha werd ziek wakker en moest vervangen worden door Jean Eric Habimana, maar dat zal het verschil niet hebben gemaakt. Nee, er is nog werk aan de winkel voor onze Rwandese vrienden. Ofschoon enkele Rwandezen op prachtige Pinarello's te bewonderen zijn. Cadeautje van Paul Kagame himself, naar het schijnt. Je zou voor minder.

Graag nog even aandacht voor het schitterende podium:

De hoogspanningsmast steelt de show.

Vandaag was het dan weer tijd voor de individuele tijdrit. Een simpel overzicht:


Zuid-Afrika wat de klok slaat, alleen bij de beloften mannen vissen ze achter het net. Wat kan liggen aan het feit dat ze überhaupt geen belofte aan de start hadden. De elite en beloften reden samen, maar met slechts twee deelnemers per land en de logische keuze voor Gibbons en Main konden ze bij de beloften überhaupt niet winnen. Saai toernooitje, zonder mijn Eritrese vrienden. De grootste verrassing van de dag is dat Tsgabu Grmay plotsklaps aan de start stond. Nochtans afkomstig uit Mekele, de hoofdstad van de regio Tigray. Terwijl z'n familie mogelijk een groot probleem heeft komt hij als Tigray vrolijk uit voor Ethiopië. Even lekker een koersje rijden in Egypte en snel weer terug naar Europa, zal het idee zijn. Bijzonder, erg bijzonder. De focus was er alleen niet echt, hij werd slechts vijfde op bijna vijf minuten van Ryan Gibbons, de logische winnaar. Kent Main dus tweede, de altijd ondergewaardeerde Kent Main. Had makkelijk voor Qhubeka kunnen rijden, maarja, een anonieme Deen of wat voor ellende ze dan ook gehaald hebben is beter. Mooie derde plaats voor Moise Mugisha, al is meer dan drie minuten verliezen op zo'n beeldschone Pinarello ook weer niet echt heel erg ideaal te noemen. Andere mooie jongens in de uitslag: Charles Kagimu 6e! Jawel, Oeganda boven. De tweede Oegandees is 13e geworden, eentje met een prachtige naam. Jordan Schleck! Ja! Eerstejaars belofte, al een paar jaar flink aan het schroeien in Oeganda en Kenia. Zou lachen zijn als we meer van hem gaan horen, een nieuwe Schleck heeft cultpotentie. Kipkemboi leeft ook nog, prachtige 11e plaats. De Burkinese hoop Paultje Daumont 10e, achja, die kunnen we ondertussen eigenlijk ook wel weer afschrijven. Een 7e plaats voor Habimana is dan weer best prima, relatief gezien. Maakt wel onderdeel uit van de talentvolle Rwandese generatie waar we volgens Herman Beysens rekening mee moeten houden.

Nog een een keer een hoogspanningsmast, ik ben fan:



Bij de vrouwen won Carla Oberholzer voor Frances Janse van Rensburg, geen familie van Reinardt of Jacques. Van Rensburg is wel heel erg jong, 19 nog maar. Zou eventueel wat kunnen worden. Oberholzer is oud, hebben we niets aan. Aan de andere deelnemers ook niet echt, pover deelnemersveld. Valt niet mee, voor de vrouwtjes in Afrika. Afgaande op de foto's rijden de Rwandese vrouwen bijvoorbeeld niet op Pinarello's, verschil moet er zijn. Bij de junioren vrouwen won ook weer een meisje uit Zuid-Afrika, leuk voor haar. Bij de junioren mannen won Pedri Crause, een jongen die eigenlijk niet van start zou gaan. Komt eigenlijk uit het mountainbiken en volgens mij is hij alleen hier omdat iemand anders ziek afhaakte. Nouja, dat is misschien wel een talent dan. Al bedroeg zijn voorsprong op de nummer 2, de Rwandees Etienne Tuyizere, slechts zeven tellen. Niet echt een ruime marge, met een beetje mazzel had Rwanda zowaar een keer goud kunnen winnen. Samuel Niyonkuru, op onderstaande foto rechts, werd vijfde, om een (eigenlijk niet eens zo leuke) rubriek in stand te houden vermelden we voor de volledigheid dat hij na het toernooi de bus terug naar huis rijdt.



Nou, dat was 'm verder wel weer. Er is eigenlijk geen reet aan zonder Eritrea en met een beperkt contingent Ethiopiërs. Morgen gaan we verder met de mixed relay (lol). Vrijdag en zaterdag het echte werk, de wegritten. Nog meer goud voor Zuid-Afrika, gok ik zomaar. Gibbons vs Rekiki, zou ik zomaar durven te stellen. Bij de junioren mannen zie ik Rwanda dan wel weer winnen. Verder ja, geen idee. Achja. Toedels he.

Jaja, jaja. De Afrikaanse kampioenschappen zijn weer voorbij. Wat een fenomenaal toernooi was het. Met het absolute hoogtepunt op donderdag, de mixed relay! Er deden liefst drie landen mee, in Afrika neemt men deze nieuwe discipline dus ook uiterst serieus. Op twitter wist men er nog een positieve draai aan te geven:



ProTouch had dan weer een iets praktischer argument, zelfs met deze nutteloze discipline vallen er blijkbaar punten te rapen. Daarom eigenlijk des te vreemder dat niet meer landen meededen, al was het maar voor de vorm.



De winst ging - uiteraard - naar Zuid-Afrika, met een voorsprong van bijna vier minuten op Rwanda en meer dan vijf minuten op Ethiopië. (lol)

Over Ethiopië gesproken, de RAI is nog op bezoek geweest bij de altijd sympathieke Negasi Abreha die in Italië moest blijven omdat het zo'n shitshow is in zijn eigen land. Kijktip, ook al lult er steeds iemand in het Italiaans door de geïnterviewden heen. Eigenlijk geen kijktip dus, maar toch. We kennen zijn verhaal ook al lang en breed, dus eigenlijk heb je er niets aan, maar hey, bewegende beelden zijn altijd leuk.



Goed, gisteren werden de wegritten bij de junioren verreden. Bij de meisjes stonden er liefst 12 deelnemers aan de start! De Zuid-Afrikaanse Chante Olivier won met vier minuten voorsprong op een meisje uit Egypte. Echt een volledig nutteloos toernooi eigenlijk, op deze manier. Bij de jongens was het gelukkig iets beter, maar 28 deelnemers is ook geen vetpot. Het goede nieuws was dan weer dat Zuid-Afrika eindelijk een keer verslagen werd. Zoals ik voorspelde ging Rwanda met de overwinning aan de haal, altijd feest om per ongeluk een keer gelijk te krijgen. Etienne Tuyizere reed iedereen de vernieling in, hij won met anderhalve minuut voorsprong op de Marokkaan Mohammed Sanbouli. Een paar tellen later druppelde zijn landgenoot Samuel Niyonkuru binnen, Rwanda laat hier wel weer even zien dat we de toekomst van het Afrikaanse wielrennen in dat land moeten zoeken. Zeker als Eritrea er geen zin meer in heeft. Zuid-Afrika was nergens te vinden, ook wel een keer prettig. Etienne Tuyizere werd ook al tweede tijdens de tijdrit, ik schrijf zijn naam op. Hij kwam met de fiets (wederom een fraaie Pinarello) boven het hoofd over de streep, een mannetje hoor.



Vandaag werden dan de wegritten voor de mannetjes en de vrouwtjes verreden. U23 ook meteen, maar die reden samen. Het parcours in de buurt van een paar piramides in Gizeh was een kilometer of 15 lang, met onderweg een keer een klimmetje van anderhalve kilometer aan een procent of zes. Dat zorgt voor een afvallingsrace, zeker in Afrika. Bij de vrouwen liet Zuid-Afrika er geen gras over groeien. Na een paar rondjes reden er nog maar vier vrouwen in beeld, drie uit Zuid-Afrika en eentje uit Namibië. Carla Oberholzer bleek logischerwijs de sterkste te zijn, onder de aanwezige dames ook zo ongeveer de enige die ooit in Europa heeft gereden. Weer Zuid-Afrika, maar gezien de deelnemerslijst is dat niet zo onlogisch. 29 deelnemers überhaupt maar, lollertoernooi. In Afrika zijn de vrouwen al nooit zo populair, maar met corona erbij houdt het al helemaal niet over. Frances Janse van Rensburg werd vierde, en eerste bij de U23. Voor wat het waard is.

Bij de mannen was mijn gok dat het tussen Gibbons en Reguigui zou gaan, maar daar dacht Gibbons heel anders over. Wel flink wat deelnemers zowaar, 83 stuks! Waarvan er 23 de finish wisten te halen, lol. Het rondje bleek pittig te zijn. Halverwege zaten er nog maar een stuk of 10 renners vooraan, bij het ingaan van de laatste drie rondes hadden we er nog maar vijf over. Gibbons, Main, de verrassend sterke Nassim Saidi, Rekiki en Grmay. Gibbons was overduidelijk bang voor de sprint van Rekiki en koos daarom voor een solo. Dat lukte, met voorsprong wist hij dit wonderlijke toernooi volledig winnend af te sluiten. Verrassend genoeg werd Reguigui niet tweede, nee, die eer was weggelegd voor zijn landgenoot Saidi. Jeetje. De ondergewaardeerde Main werd vierde, voor Grmay. De rest deed amper mee. Arme Rwandeesjes zaten geen moment in de wedstrijd. De rest is gewoon niet goed genoeg. Charles Kagimu en Salim Kipkemboi konden het ook niet bolwerken, helaas. De jeugd had tijdens dit toernooi duidelijk niet de toekomst, want Travis Barrett was de eerste U23 op de 10e plaats. Oeps.





Gelukkig was Gibbons er wel bij mee. Wint de ploegentijdrit, de tijdrit, de mixed relay en de wegrit. Mag gezien de concurrentie (of het gebrek daaraan) ook wel, maar toch. Je zou hem bijna een speciaal Afrikaans truitje gunnen. Als Europa er eentje heeft, waarom Afrika dan niet?



Blijkt er aan de andere kant toch nog een mooi uitzicht te zijn, niet alleen hoogspanningsmasten daar.

Enfin, dat waren de Afrikaanse kampioenschappen. Nu kan dit topic weer aan een nieuwe winterslaap beginnen. We zijn met een beetje mazzel terug in mei, in die maand staat de Tour of Limpopo op het programma! En een paar koersen in Marokko! En natuurlijk de Tour du Rwanda. Van 2 tot 9 mei, zet het in je agenda. Tenzij ze het weer verplaatsen of helemaal afgelasten, maar daar hopen we natuurlijk niet op.

In de tussentijd zullen we het moeten doen met een paar Afrikaanse optredens in Europa. Zo hopen we bijvoorbeeld op het altijd sympathieke en warme Delko. Als we in mei terugkeren moet Bini toch wel een keer een koers hebben gewonnen, toch?

quote:

NEGASI ABREHA CAN’T GO HOME
On the final weekend of February, the U23 elite Italian cycling season officially kicked off. On the start line was a hoard of riders, all waiting to test the effectiveness of their off-seasons. Pre-race nerves are always greater on this first start line than during the rest of the season, and likely to include trivial concerns of having over-indulged in nonna’s home-cooked food to more tangible woes on how to fund their upcoming season (new wheelset not included), the fear of moving up from the juniors, or the pressure of being in their final year as a U23. But there was one rider on the start line with a unique set of worries, one that involves civil war in his home region of Tigray, Ethiopia, where his family still resides. This rider, who might otherwise go unnoticed on the start line were it not for his Ethiopian National Champion jersey, ended up having an off-season unlike no other.

Rewind to the 4th November 2020: promising 21-year-old Negasi Abreha was due to catch a flight from Bologna, Italy to his home city of Mek’ele in the Tigray region of Ethiopia. The journey is a long one; it involves a change in Rome, then Addis Ababa, the country’s capital, before Negasi would take an internal flight for the final 800 km back to his home city, after a season spent racing on the U23 circuit with NTT Pro Cycling Continental Team, now Team Qhubeka ASSOS’ continental and feeder team, Team Qhubeka.

Negasi made the same journey in June in the opposite direction. He’d landed in Lucca, settled in with his new team and set about learn the ropes of racing and living in Europe, in what would be a crazy season with limited racing opportunities thanks to COVID19. 2020 had, in short, been pretty hard for Negasi, but as he would soon be reminded, the stresses of a limited racing season diminish in comparison to real life and the increasingly aggressive situation back home in Ethiopia.

Most of Negasi’s teammates had already left Lucca for their off-seasons. He was one of the last to go. Team Qhubeka’s Manager, Kevin Campbell, had been following the situation in Ethiopia alongside Negasi, where tension was building between the Tigray region, located in the North of the country on the Eritrean border, and the Federal Ethiopian Government. Disputes over elections are cited as the reasoning for increased militarisation of the region, but these were just the latest issues in a long-running feud between the two camps. But Negasi was going home, he was looking forward to it, his family were waiting for him. Even when the region’s leader and leader of the Tigray People’s Liberation Front (TPLF) gave a statement on 2nd November to journalists that the Ethiopian Federal Government was about to attack the region, his flight plans remained the same.

Things changed quickly on the 4th. Negasi had made it to Rome and was waiting for his second flight. He was preoccupied and kept scrolling Twitter to see what the situation was in his region. The news was mixed. Armed conflict had broken out. The TPLF had made a pre-emptive attack on an outpost of the Federal Government, and civil war had started. At the same time, Kevin was glued to the news at the team’s Service Course in Lucca. He called Negasi in Rome, who had just received news that all flights from Addis-Ababa to Tigray were now cancelled.

‘It was a moment of big stress for me. I did not know what to do, or what was happening. Almost immediately the phone networks and internet were cut off in Tigray so I could not contact my family,” Negasi says. “Kevin was optimistic that the flights might re-start in a week – I didn’t think so. He suggested I could pitch up in a hotel in Addis-Ababa, but as a Tigrayan I might get arrested. There was already a lot of hatred for Tigrayans in other parts of Ethiopia. We decided that I would come back to Lucca.” Negasi is at times hesitant with his choice of words, but speaking with a speed and passion that extenuates the emotions of his recollections.

Negasi then proceeded to tell the airline that he was not taking the flight. He would have to sleep in the airport until the following morning when the Ethiopian Airlines ticket desk re-opened. At the same time, his team, who rallied around him from the outset, were planning on how or where Negasi could stay.

Whilst all of these decisions and new travel logistics were being made, Negasi tried in vain to contact his family and tell them that, no, he would not be coming home just yet. There was no way to get through to them. The immediacy of the blackout was the starkest reminder for this young Tigrayan that the conflict was real, and the fear of not knowing about his family, or his family not knowing about him, was a burden they would all have to carry for the next 50 days.

As with anything taking place in the Tigray region, contact and information are extremely hard to come by. The Federal Government forces, who argue that their actions are in a policing sense to control the aggression of the TPLF, have cut the phone, power and data networks, as well as the Internet. In the last few weeks of February, phone networks were turned on sporadically, with no notice. At the same time, fighting is widely considered to be still taking place, despite affirmation from the Federal Government to the international community that the conflict has subsided.

For Negasi, contacting his family became an impossibility that weighed heavy on him. Eventually current Trek-Segafredo rider Amanuel Ghebreigzabhier was able to help make contact. At home in Eritrea, he got the message over to Negasi’s family in Tigray that Negasi was safe, and was able to relay back to Negasi that his family was also alive and safe. It was still some time after that when Negasi got to speak in person with his family.

“When I finally spoke to my mother she cried so much. All she said was: ‘you are alive, Negasi, you are alive.’ She really hadn’t known where I had been since I never arrived off the plane. No-one did. I felt the same, speaking to her. It was an emotional moment that I will not forget. She told me that I was safe in Italy and needed to stay there. That I should not ask her about the situation, but chat about other things, for her safety because we don’t know who might be listening, but also to save me stress. I was very relieved, but still very anxious for them,” Negasi recalls.

That call lasted just 5 minutes.

It is interesting to watch Negasi as he talks. He’s comfortable around us, open and warm, but there are moments of preoccupation. He wrings his hands when the topic gets hard. But then, almost as quickly, as the conversation changes to something more positive, his face lights up with a broad smile. At times he covers his face in the inside of his elbow to hide his youthful embarrassment as we joke with him. In a way, it mirrors Negasi’s current situation: joy at the opportunity he faces, yet out-and-out fear of the unknown, totally uncontrollable situation that is taking place in his home region.

“It’s now been 125 days since conflict started in Tigray, and it has been a very stressful time,” he says. Negasi is sitting at the dining table in the team’s shared house, just back from an endurance ride. “I have to check social media to find out what is happening – Facebook or Twitter, always, but when I do this my stress levels get even higher, especially when I see news on the number of dead each day.”

He scrolls down his news feed – it’s all Tigray related. Negasi visibly bristles as his thumb hovers over photos of people drinking water from puddles, lines of refugees and wounded civilians wrapped in bandages. In the current age of social media and fake news, validity of posts is never clear-cut, but it’s undeniable that the media blackout is causing huge amounts of stress because of the unknown.

Currently both the United Nations and Red Cross are pushing for access into the Tigray region to overt a humanitarian crisis. Basic essentials for life have been cut off, including water, power and medical supplies. This is due to the ongoing conflict, which many believe currently sees the TPLF holding the majority of the region against the national forces, whilst at the same time the silent participation of Eritrea is further exacerbating the impact on civilians. Some experts predict war crimes similar to those seen during the Balkans conflict or even in Rwanda being discovered.

We move off the news feed towards his profile, where he is looking for a photo of the day he won the Ethiopian National Title. He stops at his friends list, pointing out a former member of his local team. “He is dead, so I had to share something about him. The Eritrean army came into his house and…” Negasi gestures a gun going off with his hand. There’s a moment of silence.

He then finds the photo of him and his entire family celebrating his win, which went uncontested last year due to COVID-19. A 23-lap course in his home region – of course it would be held in Tigray, it’s Ethiopia’s heartland of cycling, he confirms – it was a race of attrition and he spent the final 6 laps making break after break until the penultimate lap when he stayed away. His brother was on the finish line, calling his mum each lap to update her.

“We’re not a rich family, nor a smart one. There are six of us kids living with our mother in the centre of the city,” he says. “My youngest brother and sister are 12 and 14 – I tell them they’ve got to study but right now there is no school so everyone is at home. One brother is a hairdresser but he can’t work. There is no food or money for anyone. My mum tells me that they’re doing fine, but I know her too well.”

While his family dealt with the abrupt end of daily life as they once knew it amidst the conflict, Negasi arrived back in Lucca. The team put him up in an apartment with two Eritrean teammates, who were stuck in Italy because the conflict had affected their flight from Addis Ababa to Asmara, the capital of Eritrea. As the lease ran out on that apartment and the two Eritreans got seats on a charter flight home, Negasi moved into Team Qhubeka ASSOS’ Head of Marketing Damian Murphy’s apartment in Lucca, who was home in South Africa for the off-season.

We ask Negasi if there was any ill feeling between the Eritrean and Tigrayan contingents of the team and he replies with a broad smile: “Not at all. We are riders. We race bikes. This has nothing to do with politics. I’m here for my work.”

But when you’re wearing the National Champions jersey, politics can be hard to avoid. He posted photos of riding in and around Lucca in the winter – in social-media friendly conditions like snow, rain and other conditions he would not normally experience. “I got comments from Tigrayans questioning how I could ride in the Ethiopian National Champion’s jersey, after so much killing and death. My reply is the same: This is cycling. This is not politics. I can’t let it bother me. I feel Tigrayan first, then Ethiopian. I still remember with so much pride the day that I won the race, so I don’t feel it is the right place to make any political statements.” Negasi continues with resolve, demonstrating a deeper understanding of the situation and sport – an even thornier position given that the national federation are based outside of Tigray.

Our questions go back to Negasi’s family and friends.

“I’m really happy that I’m here because it is an opportunity for me – not just for me, for my family too. At home my family can do nothing but survive,” he says. “Everything is closed, shops, schools, businesses. My old teammates cannot train. If you want, you can go outside between 7am and 4pm but after that it is forbidden, way too dangerous. People are desperate and will try to rob everyone – fortunately, my family is not rich. It is very hard. No-one really knows how many people die each day. I speak to my family when the network works, but I never know if it’ll work or not when I try to call. I have a special mobile VOIP that calls their network from Eritrea, on the occasion it is connected. I also have sent money home through a friend in Addis Ababa and with the help of Tsgabu Grmay, who rides for Team BikeExchange. He is my idol and friend. He is from Tigray, but now in Spain away from his wife and child who are stuck in Addis.”

But whilst all of this was happening around Negasi, the consummate professional has continued to train. For the past couple of weeks, he’s made a conscious effort to avoid social media before training, adopting a monastic routine of waking up, praying, eating breakfast, then riding. No screens before the bike. His biggest goal is getting a professional contract, which could come through the WorldTour partner of his current continental team.

He’s impressed the staff so far: “We would see Negasi every two days or so over the winter, when he would drop by the service course here to say hi,” Kevin Campbell, Team Qhubeka Manager, says. “It is something that I’ve encountered a lot with African athletes. They have this amazing ability to accept situations outside of their control. Negasi has been hugely strong, although we have had to guide him fairly strictly on what to wear whilst riding in bad weather.” He laughs, gently chiding Negasi, who’s grown to see the friendly South African as a father figure.

Daniele Nieri, Team Qhubeka’s Director Sportif interjects: “Can you imagine not speaking to your family for over 50 days? Not knowing what is happening to them? I think that any European would have gone crazy. Living alone, too. Just thinking about the situation and not knowing. It’s been amazing to see how strong and independent he has been. From a riding standpoint, he has trained well. You can certainly see a progression in his technical ability after getting through a winter on European roads.”

So, what lies ahead for Negasi? Heading into 2021, he is motivated and determined to start his season. There is still much to learn, but now that he is back in the team house and surrounded by his teammates, he will have more stimulus to take his mind off the situation at home. “Every time I speak with my mother, she tells me to focus, train hard, and respect other riders,” he says. “For her, the most important thing is that I’m here and that I make the most of this opportunity. I will help them where I can, but who knows when this will all end.”

That really is the biggest unknown about the current situation: when it will end. What will be the ultimate outcome for Tigray? How many will die? When will access be granted for humanitarian aid to enter the region? How desperate does the situation have to become in order for this to be realised?

More trivially, it leads us to wonder how this conflict may affect the future of cycling in Ethiopia. Tigray – because of the historical links to Italy through its proximity to Eritrea – is the bike racing homeland of the country. It’s the place where the top cyclists have always come from – and, until bike riding spreads further around the country – the talent will continue to come from Tigray, and only Tigray.

For politicians, the warring factions and humanitarian aid providers, cycling isn’t important. And within cycling, the issues caused by this conflict are also largely unimportant – what’s the likelihood that anyone will consider Negasi’s situation while on the start line of that first race of the season? It is only the hard results in races that determine a rider’s progression, success and development within the sport. For Negasi, an African rider attempting to break into a Europe-centric sport with such high barriers of entry for those from other continents, this is just another hurdle along the way to achieve his dream of getting a professional contract.

Now, Negasi will continue his daily routine of waking up, praying, eating breakfast, not checking social media and then training. The talented athlete is committed to maximising this rare opportunity that he has been presented with and dreaming of when he will next see his family.

https://cyclingtips.com/2(...)il-war-cant-go-home/

Een flinke longread over Negasi en de situatie in Tigray.

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 12:50 schreef wimderon het volgende:

[..]

[ twitter ]

We kunnen ook gaan genieten van José bij koers in Afrika!

Dit is oprecht erg leuk nieuws.

Alle kleine beetjes aandacht zijn mooi meegenomen. Hopelijk in de toekomst helemaal live, dat ben ik volledig met Jozee eens.

quote:

Op zaterdag 17 april 2021 16:55 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]

Laat dat wk er maar snel komen.

Nog een paar maanden geduld, dan krijgen we het te horen. Marokko of Rwanda.

Steef en ik zijn heel bang voor mevrouw Amina Lanaya. Meneer Mohammed Ben El Mali vertrouwen we ook voor geen meter.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 23 april 2021 22:09 schreef wimderon het volgende:
https://www.cyclingnews.c(...)r-de-lunsar-gallery/

@:Rellende_Rotscholier vindt dit leuk.

Dit is inderdaad erg leuk om te volgen.

De schrijver van dit artikel is ook echt een drijvende kracht achter deze koers, mede dankzij hem zijn de genoemde sponsoren betrokken bij deze koers, waardoor het enigszins ergens op lijkt. Al staat het allemaal nog heel erg in de kinderschoenen, waardoor je het nog niet serieus hoeft te nemen. Maar het enthousiasme is aanstekelijk en dat kan op termijn eventueel wel iets op gaan leveren. Al is er zoals ook in het artikel genoemd wordt in West-Afrika een nog langere weg af te leggen dan in Oost-Afrika. En daar is de weg al gigantisch lang.

quote:

Op zaterdag 24 april 2021 10:54 schreef Frozen-assassin het volgende:
Gaat Tour du Rwanda wel door?

Jazeker!

Volgende week gaat de mooiste ronde van het jaar beginnen. Om alvast de smaak te pakken te krijgen heeft de organisatie het beste wieleranthem ooit op youtube gegooid. Op repeat, en dan nog een keer.

Hey hallo daar, wat fantastisch dat je hier bent, in dit unaniem belachelijk succesvolle topic over de koers op het wonderschone continent Afrika. Zondag gaat hier de mooiste koers van het jaar beginnen, de onvolprezen Tour du Rwanda. In het kader van de voorpret neem ik jullie mee op reis naar Rwanda. We gaan nog eens even kort (lang) de geschiedenis van het land, de koers in het land, het parcours en de deelnemers overlopen. Dit alles uiteraard wel weer met het beste wieleranthem ooit op repeat. Hij staat hierboven al, maar ik plaats hem hier ook nog een keer want dit mag aan niemands aandacht ontsnappen.




Goed, over de geschiedenis van Rwanda kun je een boek schrijven. Dat gaat mij wat te ver, in principe kunnen we het wel wat korter samenvatten, zoals ik vorig jaar ook al deed. Rwanda is een land in Oost-Afrika, alwaar er tegenwoordig bijna 13 miljoen mensen resideren. De bevolking neemt snel toe, een paar jaar geleden waren het er nog maar tien miljoen. Rwanda, officieel de Republiek Rwanda, grenst aan Congo-Kinshasa, Oeganda, Tanzania en Burundi. Qua oppervlak best een klein land, je hebt in Afrika behoorlijk wat landen die aanmerkelijk groter zijn. Ooit hadden de Duitsers het hier voor het zeggen, daarna kwamen de Belgen. Liep dat goed af? Nee, natuurlijk niet. Oh oh oh, wat hebben de Belgen er een tyfuszooi van gemaakt, met uiteindelijk een genocide tot gevolg. Dat is uiteraard het belangrijkste verhaal dat er over Rwanda te vertellen valt. 1994, geen best jaar. Hutu's, tutsi's, u kent het wel neem ik aan. Ging bepaald niet goed, we spreken al snel over een miljoen slachtoffers. Ook na die genocide, die relatief kort duurde, was het nog een tijd onrustig. Uiteindelijk kwam Paul Kagame aan de macht, een tutsi. Hij is nu nog steeds de grote leider, en hij regeert met ijzeren vuist. Op papier gaan heel veel zaken in Rwanda goed, maar op de achtergrond speelt er nog steeds een hoop. Er schijnt nog steeds gedoe te zijn tussen hutu's en tutsi's, vooral op de arbeidsmarkt wil er nog wel eens sprake zijn van discriminatie. Economisch gaat het wel behoorlijk goed, zeker in vergelijking met andere Afrikaanse landen. Hoewel ook hier die economische voorspoed is voorbehouden aan de elite, het grootste gedeelte van het volk leeft zoals te verwachten valt in armoede. China is hier uiteraard ook weer bij betrokken, dat land investeert in zo ongeveer ieder Afrikaans land. Paar miljard in je land pompen om vervolgens alle grondstoffen te kunnen plunderen, prima deal voor China. Voor de Afrikaanse landen en ook voor Rwanda lijkt het me minder gunstig, het is eigenlijk modern kolonialisme. Enfin, Kagame valt vooral op door een beleid te voeren waardoor vrouwen aan de macht komt. In de Rwandese politiek hebben veel vrouwen een vooraanstaande positie. Lekker vooruitstrevend, zeker voor Afrikaanse begrippen. Verder is Rwanda een erg proper land, maar het is altijd de vraag hoe zoiets tot stand komt. Dat is eigenlijk vrij logisch: als je in Rwanda betrapt wordt op het weggooien van je afval pleuren ze je meteen in de cel. Nee, dan wil je graag je teringzooi bij je houden. Hoeft niet altijd nadelig te zijn, ze hebben in Rwanda bijvoorbeeld plastic tasjes verboden en dat lijkt me een ontwikkeling die alleen maar toe te juichen valt. Minder rommel is altijd beter. Eens in de zoveel tijd wordt er ook een nationale schoonmaakdag georganiseerd, mag iedereen lekker komen vegen. Zou hier niet werken, maar met een autoritaire leider aan het roer kun je dit soort dingen wel voor elkaar krijgen. De hoofdstad van Rwanda is Kigali, een behoorlijk moderne en vooruitstrevende stad. Een stad waar eigenlijk continu gebouwd wordt, het staat vol met allerlei moderne architectuur. Er wordt veel geïnvesteerd in de hoofdstad, het is anders dan je vooraf zou verwachten. De rest van het land blijft alleen een beetje achter, maar Kigali mag er zijn. Hoewel je in Kigali zelf ook een aantal buitenwijken hebt waar je liever niet wil vertoeven. Een van de verwijten die men Kagama graag maakt. In het centrum van Kigali is alles prachtig, met de lokale elite gaat het goed. Maar met de rest van het volk? Misschien iets minder.



Alsnog is dat allemaal arrogant Westers gelul. Tuurlijk, vanuit onze maatstaven valt er genoeg aan te merken op Rwanda. Maar als je er vanuit Afrikaans perspectief naar kijkt is er in de omringende landen vooral veel jaloezie. Relatief gezien gaat het fantastisch in Rwanda. En ja, Kagame is een autoritaire leider. Kritiek vindt ie niet zo leuk. Wierd Duk zou zeggen: gewoon geen kritiek hebben, dan kun je hier een prima leven leiden! Er is laatst nog een niet al te flatteus boekje verschenen over de heer Kagame. Psychopaat, controlfreak. Ruimt iedere tegenstander in binnen- en buitenland uit de weg met hulp van doodseskaders. Dat soort werk, goed voor het humeur. Iedereen die positief is over Rwanda trapt in propaganda, teksten van jewelste. Nou, prima, dan trappen we maar in propaganda. Maar hebben we toch ook deze kanttekening weer geplaatst, vanuit onze ivoren Westerse toren. De arrogantie. Een land richting de verdoemenis helpen en daarna met het vingertje wijzen. Maar oké, dit allemaal terzijde verder. Over Rwanda kunnen we verder vooral vertellen dat het land opvalt door het landschap, het wordt niet voor niets het land van de duizend heuvels genoemd. Er is een wat vlakker deel langs het Kivumeer, een vulkanisch deel in het noorden en her en der kom je wegens de ligging rond de evenaar wat tropisch regenwoud tegen. In Rwanda kun je zomaar wat berggorilla's tegenkomen, dat maakt van het land een populaire toeristische bestemming. Om al die toeristen te kunnen ontvangen worden er vooral in de buurt van het Kivumeer de prachtigste huisjes neergezet, waar je in alle luxe kunt verblijven. In een poging Rwanda wat beter op de kaart te zetten na alle tragische gebeurtenissen uit het verleden is Kagame druk bezig met het gebruiken van sport. Zo sponsort Rwanda sinds een tijd Arsenal. Visit Rwanda! Een sponsordeal van een slordige 30 miljoen, je zou voor minder. Scheelt dat de heer Kagame een grote fan is van Arsenal, wat natuurlijk volkomen begrijpelijk is. Ook het wielrennen wordt eigenlijk gebruikt als manier om af te rekenen met het verleden. Door de Tour du Rwanda laat men Rwanda zien als een veilig, rustig en gastvrij land. Een schoon land, een net land. Een land waar de mensen massaal staan te juichen. Braaf, zonder mee te rennen. Ook dat heeft een reden: als je besluit mee te rennen pleuren ze je ook zonder pardon weer in de gevangenis. En daar kom je niet zo snel uit, het valt dus aan te raden om gewoon op je plek te blijven staan. Toch schijnt dat wielrennen voor het Rwandese volk wel een uitkomst te zijn. Dankzij de sport kijkt men niet meer naar hutu of tutsi, men kijkt naar atleten. Even vergeet men de geschiedenis, de onderlinge verschillen, de miserie. Tijdens de koers denkt men alleen maar aan de koers. Daarom is de Tour du Rwanda zo'n enorm succes. Sport als bindmiddel.


(ligt het aan mij, of is dit eigenlijk een foto om heel erg ongelukkig van te worden?)

Al heb ik wel meteen een andere belangrijke kanttekening te plaatsen, het zou zomaar zo kunnen zijn dat we het dit jaar zonder een imponerende mensenmassa moeten doen. Het biermerk Skol, trouwe sponsor van de Tour du Rwanda, is dit jaar net wat minder trouw. Ze zijn afgehaakt en sponsoren deze editie van de Tour du Rwanda niet. Reden? Er mag volgens het biermerk geen volk langs de kant van de weg staan, en dus heeft het geen zin om geld te pompen in deze koers. Dubieus, maar er staat natuurlijk wel een Belg aan het roer van Skol. En die Belgen deugen niet, weten we. Al deugt een land als Frankrijk natuurlijk ook niet, die kwamen laatst ook tot de conclusie dat ze in 1994 misschien wel meer hadden kunnen doen. Achteraf is mooi wonen. Maar goed, dit jaar dus waarschijnlijk minder mensen langs de kant van de weg, maar het land blijft verder even mooi natuurlijk. En het is nog steeds het land waar mogelijk een WK georganiseerd gaat worden. #Rwanda2025. Nog een paar maanden wachten, dan gaan we het horen. In september, tijdens het WK, gaan we te horen krijgen welk Afrikaans land het WK wielrennen in 2025 mag organiseren. Het gaat tussen Rwanda en Marokko. Rwanda is er heel druk mee bezig, over Marokko hoor je niets. Normaal gesproken zou je dus denken dat het voor Rwand gaat zijn, maar er werken bij de UCI enkele mensjes die banden hebben met Marokko. Steef en ik vertrouwen de boel daarom nog niet helemaal. Hoewel we allemaal hopen op Rwanda, dat zou toch schitterend zijn. In Kigali zijn er ook mooi hotels genoeg, de wegen zijn breed, proper en schoon. Het parcours zou uitdagend kunnen zijn. Miljoenen mensen langs de kant van de weg. Dit mogen ze ons niet ontnemen.

In eerste instantie wist men niet zeker of men vanwege corona wel een koers moest organiseren dit jaar. Maar juist vanwege het mogelijke WK in 2025 wilde men laten zien dat de organisatie ijzersterk is. Het organiseren van een groot evenement in lastige tijden, een stevig statement. Wel een statement dat enigszins is veranderd, want de Tour du Rwanda vindt niet plaats op de oorspronkelijke datum. Tussen 21 en 28 februari hadden we moeten koersen, maar dat feest ging niet door. Corona, uiteraard. De organisatie was vooral bang dat ploegen Afrika niet zouden willen of kunnen bereiken, vandaar dat men besloot het feest een paar maanden te verschuiven. Nu gaan we derhalve koersen tussen 2 en 9 mei. Het wordt de 13e editie van de Tour du Rwanda, de derde keer dat het een koers is op 2.1-niveau. Vorig jaar schreef ik een vrij lang stuk over de geschiedenis van deze koers, die pleur ik nu wel even in een spoiler, voor de echte liefhebber. Blik ik vervolgens even terug op vorig jaar.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Na een fantastisch dansje van KUDUS en een motorisch ongecontroleerde voorstelling van Taaramae en Badilatti werd Merhawi gekroond tot winnaar van de Tour du Rwanda van 2019. Vijf jaar op rij won een Rwandees, nu won er voor de tweede keer een Eritreeër. Dat was het einde van mijn terugblik vorig jaar. In de volgende zin gaf ik aan te vrezen dat het voorlopig de laatste Afrikaanse overwinning zou zijn, maar dat pakte iets anders uit. We gaan naar de memorabele editie van 2020. Een editie die begon met een van de vele solo's van Yevgeniy Fedorov, iedereens favoriete renner uit Kazachstan. Goed, misschien is Otto Vergaerde een net wat minder grote fan, maar verder vinden we hem allemaal een fenomeen. De boomlange Kazach gooide er vorig jaar de ene na de andere solo uit. Zo wist hij vorig jaar de eerste rit van de Tour de Langkawi te winnen en was hij ook in de Tour of Szeklerland succesvol. Tijdens de eerste rit van de Ronde van Rwanda van vorig jaar ging hij op pad met de sympathieke Mongool Maral-Erdene Batmunkh en een groot Rwandees talent, Renus Uhiriwe. Richting het eind van de rit gooide hij de overbodige ballast overboord en soleerde hij naar de zege. Achter hem werd Henok Muluberhan tweede, op de lastige en hellende aankomst in Kigali. Henok leek toen de kopman te worden van de Eritreeërs, maar dat zou anders aflopen.



De tweede rit zou eindigen in Huye, waar vaak de eindwinnaar van de Tour du Rwanda wint. Dat was afgelopen jaar niet het geval, maar we kregen wel een mooie finale te zien. Weer een lastige aankomst. Heuveltje en dan nog een stuk naar de finish. Op het juiste moment ging iedereens favoriete pygmee, Mulu Hailemichael, in de aanval. Hij kwam met een kleine voorsprong op het aanstormende peloton als winnaar over de streep. Restrepo won de sprint van het peloton, hij klopte Biniam Ghirmay. Toch alvast een teken aan de wand. Het was een rit die weinig verschillen opleverde, iets wat normaal wel het geval is als er richting Huye wordt gereden. Die verschillen begonnen pas tijdens de derde rit te ontstaan. Onderweg naar Rusizi verloor leider Fedorov bijvoorbeeld al snel een minuut of vier. Maar een stuk of 10 renners wisten binnen dezelfde minuut te fietsen, en dat zonder aankomst bergop. Hoewel in Afrika vaak juist de aankomsten na een afdaling voor de grote verschillen weten te verzorgen. In Rusizi maakten we het begin van het tijdperk Restrepo mee. Samen met Biniam reed hij aan het eind van de rit weg van een select groepje met daarin onder meer Tesfatsion en Muluberhan. Er kwam geen sprint tussen Restrepo en Ghirmay. Biniam wist dat hij leider zou worden, dus ondernam hij geen poging om Restrepo het vuur aan de schenen te leggen. Eerlijk verdeeld, min of meer.



Tijdens de vierde rit zou hij daar snel spijt van krijgen, want toen ging het helemaal los. Koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar, en in Rwanda al helemaal. Er kan geen moment van verslapping zijn, je moet continu geconcentreerd zijn. Dat de ploegen hier steevast maar uit vijf renners bestaan speelt daarbij zeker een rol. De controle is vaak ver te zoeken. Zo kon het gebeuren dat tijdens de vierde etappe, de langste van het stel met meer dan 200 kilometer, Natnael Tesfatsion ineens in een kopgroep zat. De tijdsverschillen vlogen alle kanten op, op een bepaald moment had de kopgroep, met daarin ook Kent Main en Moise Mugisha, meer dan tien minuten voorsprong. En toen waren het er ineens maar vier. Hoe dan ook, een gigantische voorsprong voor deze renners. En die voorsprong wisten ze vol te houden tot aan het eind. Met speels gemak zelfs, de groep met daarin de favorieten kwam op een kleine vijf minuten binnen. In het slot van de rit ontspon zich een interessant tactisch steekspel. Main, Mugisha en Tesfatsion waren de sterksten in de kopgroep. Main ging in de aanval en leek op weg naar de ritzege, totdat hij pas in de allerlaatste meters werd bijgehaald door Tesfatsion, die erop en erover ging. Ritwinst, plus de leiderstrui. Een nieuw succes voor de jonge Eritreeër, na zijn ritzege en bijna eindwinst in de Tropicale Amissa Bongo.



Met een voorsprong van twee minuten op Moise Mugisha en bijna vijf minuten op jongens als Ghirmay, Quintero en Restrepo mocht Tesfatsion zijn leiding gaan verdedigen. Een makkelijkere opdracht dan in de Tropicale, zou je verwachten. Toen ging het om een paar tellen, nu om een paar minuten. Maarja, koersen in Rwanda is zo evident nog niet. Hoewel de vijfde rit een makkelijk te nemen horde bleek. Heel kort en relatief vlak. Het werd een sprint, die werd gewonnen door Restrepo. Zijn tweede ritzege, maar daar zou het niet bij blijven. Tesfatsion werd netjes derde, iets wat hem de volgende dag niet zou lukken. Rit zes, dat was er eentje hoor. Zoals altijd weer veel hoogtemeters. Op en af. Maar, bijkomend effect, het regende. Dat doet het in Rwanda nog wel eens. En dat vinden de Afrikaanse renners over het algemeen niet zo leuk. Zo ook tijdens deze rit. Er was vrij weinig aan de hand voor de Eritreeërs, tot er een natte afdaling bedwongen moest worden. Tesfatsion raakte z'n brilletje kwijt, kreeg spetters in z'n ogen en reed daarna met dichtgeknepen remmen naar beneden. Zoiets was het verhaal. Hoe dan ook, hij verloor daardoor samen met Henok en Biniam bijna drie minuten op Restrepo, Quintero en Schelling. Maar erger nog, Moise Mugisha pakte ook een minuut terug. Zou er dan toch weer een nieuw drama ontstaan voor Tesfatsion? In ieder geval was er alvast het drama dat Restrepo ondertussen op drie ritzeges stond. Te weinig Afrikaanse overwinningen, teveel Colombiaanse. En dan was het ergste nog niet geweest.



De zevende rit was een typische rit voor de Ronde van Rwanda. Een bijzonder korte tijdrit, met onderweg de Muur van Kigali. Ontdekt door niemand minder dan de enige echte Steef. Diezelfde Steef heeft sinds kort een dwergstaat ontdekt tussen Frankijk en Spanje. Andorra, heeft ie het genoemd. Geen idee of ze daar ook een steile helling met steentjes hebben, maar voor zijn bamboefiets blijft niets verborgen dus we zullen het snel vernemen. Goed, de tijdrit over de Muur van Kigali dus. Gewonnen door Restrepo, uiteraard. Evenaarde daarmee het record van Kiel Reijnen uit 2011. Vier ritten in dezelfde rondje, je zou voor minder. Biniam Ghirmay werd tweede, voor de zoveelste keer. Tesfatsion werd 20e en verloor een kleine halve minuut, maar hij wist dan wel weer zijn dichtste belager, Moise Mugisha, voor te blijven. Zo trok hij met anderhalve minuut voorsprong op Mugisha en ongeveer twee minuten op de rest naar de laatste rit, een korte maar buitengewoon pitte rit in en rond Kigali. Een rit met een nieuwe klim, eentje van de buitencategorie zelfs. Mount Kigali, zes kilometer aan 6,5%. Hallo zeg. Een paar keer de Muur van Kigali onderweg en de lastige klim naar Rebero, eentje van drie kilometer aan 6% met tussendoor ook een kasseistrook. Rein Taaramae ging tijdens deze rit in de aanval, zowaar een teken van leven van hem. In de finale van de rit ging Moise Mugisha in de aanval, terwijl Tesfatsion het zwaar had. Mugisha reed een mooie voorsprong bijeen, een voorsprong die eigenlijk nog mooier had kunnen zijn. Mugisha had pech en reed niet meer op zijn eigen fiets. De fiets waar hij op reed was eigenlijk te klein, waardoor hij niet eens al zijn kracht uit kon spelen. Mede daardoor ging de ritzege aan zijn neus voorbij. Op de lastige aankomst in Rebero kwam aan het eind van het verhaal José Manuel Diaz opzetten, als een duveltje uit een doosje. Mugisha viel stil en Diaz passeerde hem, op weg naar de ritzege. Diaz kennen we ondertussen, recentelijk haalde hij in de Ronde van Turkije precies zo'n geintje uit. Een geslepen renner, zou je kunnen stellen. Mugisha werd tweede, met veel pijn en moeite wist Tesfatsion 9e te worden op ongeveer 40 seconden van de winnaar. Dat was meer dan voldoende, de eindoverwinning was binnen.



Aan het eind van het verhaal hield Tesfatsion 54 seconden voorsprong over op Moise Mugisha, die twee keer genoegen moest nemen met de tweede plaats. Een povere ronde voor de Rwandezen. Geen ritzege én geen eindzege, dat kwam hard aan in het land van de duizend heuvels. Hoewel ze in ieder geval nog konden genieten van een Afrikaanse overwinning. De tweede Eritrese zege op rij. Na KUDUS in 2019 Tesfatsion in 2020. De derde Eritrese zege in totaal, Teklehaimanot won ook al eens in 2010. Voor Tesfatsion was de wraak zoet. In de Tropicale verloor hij het klassement in de laatste rit, met één lullige seconde achterstand op de winnaar. Even niet opletten bij een tussensprint en het was klaar. Daar was nu geen sprake van. De laatste dagen was het niet heel soeverein meer, maar zijn ritzege was eclatant en de verdediging uiteindelijk goed genoeg. Mede dankzij deze zege rijdt hij nu voor Androni, namens die ploeg gaat hij de Giro rijden waardoor hij zijn titel niet kan verdedigen. Naast Tesfatsion en Mugisha stond Patrick Schelling op het podium, maar die bleek achteraf stout te zijn geweest. Terbutaline, je zou natuurlijk spontaan astma krijgen van de schoonheid van Rwanda. Achteraf gezien werd Kent Main gepromoveerd naar het podium, een volledig Afrikaans podium derhalve. Allemaal niet actief in de World Tour, mede omdat ze bij Qhubeka blijkbaar geen vertrouwen hadden in Tesfatsion. Namens Androni laat hij momenteel zien dat ze daar ongelijk hadden, zoals altijd.




Ach, de prachtige editie van 2020. Toen we van corona nog niet hadden gehoord of het in ieder geval nog niet echt serieus namen. Een prachtige Afrikaanse zege. Voorlopig is de Tour du Rwanda bijna iedere keer door een Afrikaan gewonnen. Kiel Reijnen zat een keer in de weg, de eikel. De Rwandezen wonnen met enige regelmaat, tot het een 2.1-koers werd. Toen kwamen enkele procontinentale ploegen en incidenteel zelfs een WT-ploeg. Die concurrentie maakt de boel een stuk lastiger, al won vorig jaar een renner die voor zijn nationale ploeg reed terwijl hij onder contract stond bij een continentale ploeg. Het kan dus wel. Mugisha, die er verrassend genoeg niet bij lijkt te zijn dit jaar, kwam nog aardig dichtbij. Zonder pech was het misschien wel gelukt. Ik vrees voorlopig wel dat het dit jaar een ander verhaal gaat worden. Dat vreesde ik vorig jaar al, maar nu zie ik het helemaal somber in voor mijn Afrikanen. Er zijn er heel wat niet aanwezig nu, het seizoen in Europa is immers in volle gang. In de voorbereiding laten de ploegen hun Afrikanen hier nog wel deelnemen, nu blijkt dat toch iets lastiger te zijn. Het parcours lijkt dit jaar ook extra lastig te zijn, maar dat gaan we tijdens de volgende post eens nader beschouwen. Stay tuned, voor meer Rwandees genot.

Hey hey hey, stelletje muzungu's, daar zijn we weer. Vandaag gaan we het parcours eens nader inspecteren. Ik zou zeggen, ga er eens even lekker voor zitten en laat je meeslepen.







Bijna traditiegetrouw begint de Tour du Rwanda bij de arena van Kigali. De eerste van acht ritten vertrekt vanuit het Sports Village, dat vrij recent nog flink onder handen is genomen. In het stadion, de Kigali Arena, kunnen - als corona ooit weg is - 40.000 mensen plaatsnemen, waar er eerst slechts plaats was voor 25.000 zielen. Volgens Steef kan dit ook zomaar de finishlocatie worden mocht het WK in 2025 naar Rwanda vertrekken. En hij kan het weten, als ontdekker van Gigali. Want zo moet je dat volgens Steef uitspreken. Gigali. Steef komt overigens zelf nooit meer in Rwanda, want de laatste keer dat hij er was kreeg hij ruzie met de Franse organisator. Altijd die Fransen he, deugen niet. Laatst kwam het bericht dat de voormalige organisator van de koers is overleden, misschien wel degene waar Steef ruzie mee had. Wie zal het zeggen. Boeit verder ook niet echt. De rit zelf is redelijk eenvoudig. De Tour du Rwanda begint makkelijk, dit is eigenlijk zo'n beetje de enige kans voor de sprinters. Er staan er een paar aan het vertrek, niemand minder dan vriend van het forum Alfdan De Decker bijvoorbeeld. Nou, Alf, het zal nu meteen moeten gebeuren. Anders wordt het huilend naar huis gaan. De rit krijgt één ster, kent ongeveer 1200 hoogtemeters en zou te doen moeten zijn. Een keer een klimmetje onderweg van vier kilometer aan 4%, daarna bereiken we vrij snel een lokaal circuit in Rwamagana. Dit is de stad van een van de grootste helden van Rwanda, Adrien Niyonshuti. Tot nu toe nog steeds de enige Rwandees die ooit in de WT heeft gereden, en de Rwandees die al fietsend de Olympische Spelen wist te halen. Hij reed jarenlang voor wat nu Qhubeka-Assos is, vooral vanwege zijn verhaal. Slachtoffer van de genocide, verloor zo ongeveer zijn hele familie en moest als wees door. Bleek goed te kunnen fietsen en werd dus prof, een prachtig verhaal. Hoewel hij uiteindelijk niet goed genoeg was voor de WT. Kreeg geen nieuw contract meer bij Qhubeka en toen was het klaar. Gedurende zijn carrière was hij al bezig met een eigen ploeg in Rwanda en daar is hij in de tussentijd steeds mee doorgegaan. Die ploeg wordt sinds vorig jaar gesponsord door Skol en is sinds vorig jaar continentaal. Ze doen uiteraard ook mee aan deze Tour du Rwanda. De Skol Adrien Niyonshuti Cycling Academy, SACA kortweg. Ook Valens Ndayisenga, voormalig winnaar van de Tour du Rwanda, komt uit deze stad. Ook gestopt inmiddels, erg jammer. Het lokale rondje in Rwamagana kent wat hoogteverschil, maar dat is allemaal goed te overzien. Al eindigde de laatste aankomst in deze stad niet in een sprint, koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar. In 2018 won de Algerijnse veteraan Azeddine Lagab hier vanuit de vlucht, hij was diabetesboy David Lozano te snel af. Eén jaar eerder was Bonaventure Uwizeyimana dan weer net het aanstormende peloton te snel af. Gezien de kleine ploegen en het toch niet volledig vlakke parcours zijn de vluchters niet kansloos. Maar toch, Alf, nu of nooit.





Bij het begin van de tweede rit zijn we weer terug in Kigali. Dat is bewust gedaan. Kigali is altijd een stad waar een groot deel van de ronde zich afspeelt, maar nu wegens corona wil men de reisbewegingen het liefst nog meer beperken. Dus hup, zoveel mogelijk in Kigali blijven. Goed, de start ligt nu bij de MIC Building, de thuisbasis van de Muhima Investment Company. Jaja, hartje Kigali, allerlei sicke bedrijven bij elkaar. Ook hier zorgt de elite goed voor zichzelf. Enfin, weer een korte rit. Kilometer of 120, dat stelt niet heel veel voor. Twee sterren, omdat we toch flink wat hoogtemeters voorgeschoteld krijgen. Sowieso bevinden we ons ook op hoogte. Een niet te onderschatten factor, zodra er in Rwanda een beetje geklommen moet worden gaat het al snel richting de 2000 meter. Valverde wordt geen wereldkampioen in 2025, zoveel lijkt me duidelijk. In het begin van de rit moet er flink geklommen worden, die stevige klimmetjes kort achter elkaar. Een keer vijf kilometer aan 5%, bijvoorbeeld. Daar gaat wel een sterke kopgroep ontstaan. Die kopgroep trekt vervolgens naar Huye, daar waar de Tour du Rwanda bijna jaarlijks aankomst. Het was een paar jaar de traditie dat de winnaar in Huye ook het eindklassement zou winnen, maar daar kwam vorig jaar verandering in. De altijd sympathieke Mulu Hailemichael won met een slimme aanval in de slotfase de rit, maar kwam niet eens in de buurt van de eindzege. In de jaren daarvoor zagen we Joseph Areruya hier een keer solo aankomen, in 2018 deed Samuel Mugisha dat dunnetjes over en in 2019 was het dan weer Merhawi KUDUS die van zich liet spreken. Normaal is een aankomst in Huye altijd enorm belangrijk, maar dit jaar gaat dat net als in 2020 minder het geval zijn vermoed ik. Vooral omdat de rit niet echt lang is en ook niet buitengewoon zwaar. Lastig, maar er komt nog veel lastiger werk aan. Het scheelde niet veel of Restrepo won vorig jaar, hij zou dat dit jaar zomaar wel eens voor elkaar kunnen krijgen in Huye. De slotfase van de rit is altijd interessant, met een stuk van anderhalve kilometer aan 5% en daarna nog een vlakker stuk richting de finish. Timing blijkt hier de afgelopen twee jaar enorm belangrijk te zijn.





De derde rit gaat zowaar niet van start in Kigali. In plaats daarvan bevinden de renners zich in Nyanza, de voormalige hoofdstad van het koninkrijk Rwanda. Een stad met behoorlijk wat historisch erfgoed, derhalve. De koningen van Rwanda woonden hier, hun oude paleis is nog te bewonderen. Ook wel een vrij populaire toeristische plaats daardoor, genoeg hotels te vinden in Nyanza. De laatste koning van Rwanda, die dan weer om het leven kwam in het Huye van de vorige rit, woonde hier. Nouja, logisch eigenlijk. Maar, erfgoed dus. Gaaf.



Pittig ritje gaat dit wel worden. De volle vier sterren, amai. Meer dan 3000 hoogtemeters, dat is niet kinderachtig. In eerste instantie rijden we van Nyanza terug naar Kigali en dat deel van de rit valt enorm mee. Het gaat wel continu op en af, want land van de duizend heuvels, maar relatief gezien is het makkelijk. De eerste klimmetjes die de renners tegenkomen kennen ze nog van de vorige rit, al rijden ze nu in tegengestelde richting. Voorbij Kigali wordt het steeds lastiger. Met 171 kilometer is dit sowieso de langste rit. Al valt dat eigenlijk nog tegen. De afgelopen jaren koos men steevast voor een rit van 200 kilometer, al was het maar om de Afrikanen te laten wennen aan Europese afstanden. 171 kilometer valt nog mee, al zal dit sowieso een slopende rit worden met gigantische tijdsverschillen. Halverwege de rit een keer zes kilometer aan 7% en vijf kilometer aan 4%, dan gaat er al niet veel volk meer bij elkaar zitten. Stevig stuk boven de 2000 meter ook bij die tweede klim, telt allemaal mee. Lange afdaling daarna, soms ontstaan in Rwanda juist daar de verschillen. Qua weer kun je het ook prima vergelijken met het Baskenland en Romandië, de kans op een droge week is nihil. Regenen gaat het toch wel ooit, of misschien zelfs vaak. Allemaal factoren om rekening mee te houden. Ploegen van vijf renners, bijna geen controle. De koninginnenrit, misschien. Na een wat langere vlakke fase gaan we naar Tetero, een beklimming van de buitencategorie, ja! Buitencategorie is een categorie die in Rwanda net iets anders werkt dan in Europa. We noteren 6,4 kilometer aan 6,6%. Voor Rwandese begrippen is dat heftig. Rwanda kent duizend heuvels, maar die heuvels zijn nooit lang. Een klim van 20 kilometer aan stevige percentages is hier niet te vinden. Vandaar stellen ze de eisen hier wat naar beneden bij. Zes kilometer aan 6,6% kan prima buitencategorie zijn. En laten we eerlijk zijn, dat gaat met het aanwezige veld hier ook voor genoeg verschil zorgen.

Na deze klim van de buitencategorie volgt een weg die als glooiend valt te omschrijven. Paar keer op en af, met onderweg heel veel bochten. Altijd een brede weg, maar door al dat bochtenwerk is ook dit weer een gevaarlijk moment. Kan genoeg gebeuren. En als dat nog steeds niet het geval is hebben we altijd de slotklim nog. De organisatie heeft dit jaar gekozen voor enorm veel aankomsten bergop, veel meer dan normaal. Eigenlijk zie je dat in Afrika amper, maar nu eindigt zo'n beetje iedere rit boven op een berg. In dit geval gaan we voor het eerst aankomen in Gicumbi, een district (akarere) in de noordelijke provincie van Rwanda. De hoofdstad is Byumba, tevens de hoofdstad van de provincie. En in dat Byumba komen we eigenlijk aan, maar in Rwanda vinden ze het vaak fijner om de naam van het district te gebruiken in plaats van de naam van de stad. Raar, maar waar. Onderweg naar Gicumbi, of Byumba, gaat het in de laatste vijf kilometer nog eens aan 4% gemiddeld omhoog. Dat wordt geen eenvoudige opgave voor de renners. Een dag voor de klimmers. In Byumba, waar ongeveer 70.000 mensen wonen, vinden we ook een groot vluchtelingenkamp, dat van Gihembe. Daar zitten vooral veel Congolezen, arme drommels. Toch de tragiek van Afrika.





Na een passage in het noorden van Rwanda zijn we weer terug bij af, in Kigali. In de Special Economic Zone, ditmaal. Impressionant hoor, pleur een drone de lucht in en je houdt er bijzondere beelden aan over. Flink wat industrie bij elkaar, dicht in de buurt van het vliegveld. De eerste van zijn soort in Afrika, dat soort propaganda. Artikel na artikel over deze zone, ik zal het jullie verder besparen. De etappe wordt weer lastig. Drie sterren, bijna de volle mep. Een kilometer of 50 korter dan de vorige rit, maar met vier stevige beklimmingen onderweg kan het weer bijltjesdag worden. In het begin ligt er al een kort, pittig klimmetje op het parcours terwijl ze ons nog in de SEZ bevinden. Daarna valt het een tijdje behoorlijk mee terwijl de renners gezellig door Kigali rijden. Buiten de stad gaat het pas echt los, met weer een stevige klim. Vijf kilometer aan 7%, hallo zeg. Dat is voor Rwandese begrippen een joekel van een klim. Na deze klim volgt er niet echt een afdaling, het gaat in de 15 kilometer daarna nog steeds voornamelijk omhoog, met aan het eind van dit stuk nog een keer een klim van vijf kilometer aan 4%. Dat wordt lossen bij de vleet. Ook weer dik boven de 2000 meter, geen sinecure. Vervolgens een langere afdaling en een vrij lang vlak stuk, zoals we inmiddels moeten weten minstens zo gevaarlijk. In de slotfase van de rit komen we de voorlaatste klim tegen, Kivuraga. Volgens de organisatie vijf kilometer aan 6,5%, andere bronnen spreken zelfs van zeven kilometer aan 6,5%. Loeiend zwaar, in ieder geval, er zit zelfs een kilometer aan 9% tussen. Er volgt weer een afdaling, waarna het nog een aantal kilometer licht naar beneden loopt, alvorens we beginnen aan de slotklim. Opnieuw een aankomst bergop, ik heb dit nog niet eerder meegemaakt in Rwanda. Richting de stad Musanze gaat het volgens de organisatie 3,6 kilometer omhoog aan 4,7%, andere bronnen laten de eerste 600 meter weg en komen aan 3 kilometer tegen 5,7%. Toch weer flink lastig, derhalve. Wat ergens wel weer merkwaardig is, want vorig jaar kwam er ook een rit aan met Musanze. Die rit kende een volledig vlakke aankomst en werd in de sprint gewonnen door Jhonatan Restrepo. We nemen dit jaar een paar alternatievere routes, die allemaal beduidend lastiger zijn. Straffe kost.





De vijfde rit begint niet in Kigali, schokkend. In plaats daarvan gaan de renners van start in Nyagatare, het grootste district van Rwanda. Dit district ligt in het uiterste noorden van Rwanda en is vrij ver verwijderd van Musanze, de finishplaats van de vorige rit. Het plan was nochtans om de reisbewegingen te beperken, maar hier neemt men toch een aardige omweg. In zekere zin ook een vreemde omweg, want de coureurs fietsen nu weer terug naar het toch redelijk onvermijdelijke Kigali. Enfin, een relatief eenvoudige rit. Twee sterren, maar met 150 kilometer dan wel weer relatief lang. Voor Afrikaanse begrippen, in ieder geval. Tussen Nyagatare en Kigali gaat het de hele dag op en af, maar grootste beklimmingen komen de renners niet tegen. Alsnog lastig, want dat is het hier altijd. Onderweg fietsen we weer door Rwamagana, het land van Adrien Niyonshuti, die misschien wel de nieuwe Rwandese bondscoach gaat worden. Zou wel mooi voor hem zijn, toch wel zo'n beetje de ideale persoon om het Rwandese wielrennen nog wat verder op de kaart te zetten, al is zijn werk bij zijn eigen ploegje ook niet te onderschatten. Voorbij Rwamagana volgt er het klimmetje naar Ntunga dat ook al in de eerste rit zat, maar dan van de andere kant. Stelt niet heel veel voor. Daarna maken de renners ook niet veel meer mee, tot ze aankomen in Kigali. Daar volgt aan het eind van de rit een klim naar Kimironko. Die klim zat vorig jaar ook al in het parcours, toen tijdens de eerste rit. Een muur van jewelste, in de laatste kilometer gaat het aan 9% omhoog. Het Kazachse wereldwonder Fedorov won vorig jaar vanuit de vlucht, vanuit het peloton bleek Henok Muluberhan de sterkste te zijn op deze muur, voor Ghirmay. Evenwel bleven de verschillen toen redelijk beperkt, dat zal nu niet anders zijn. Gezien de ligging op het parcours kan dit ook zomaar een rit voor de vluchters worden. De finish ligt naast de Kimironko Market, ziet er gezellig uit.





Voor de verandering gaan we maar weer eens van start in Kigali. Ditmaal bij het Kigali Business Centre, alle economische hoogtepuntjes van de stad komen aan bod. Het wordt een beetje een merkwaardige route, grotendeels in tegengestelde richting ten opzichte van de derde rit. Ook wel eigen aan Afrika, je hebt hier over het algemeen minder begaanbare wegen dus kom je qua parcours al snel uit op dezelfde weg. Maar ach, als je in tegengestelde richting rijdt heeft toch niemand dat in de gaten. We gaan weer naar Gicumbi, van deze kant levert dat na een stuk of 30 vlakke kilometers een klim op van 10 kilometer aan 5%. Da's lang, zie je in Rwanda niet al te vaak. Hierna gaat het een beetje op en af over de hoogvlakte, waarna er een pittige afdaling volgt. Een paar ritten terug ging men omhoog naar de klim van de buitencategorie met de naam Tetero, nu wordt daar juist afgedaald. Gaat ook weer verschil opleveren, ongetwijfeld. Na deze afdaling is het een kilometer of 25 min of meer vlak, waarna het weer omhoog gaat. Gako, 6,5 kilometer aan 4%. Klinkt iets minder boeiend, maar we zijn al een tijd bezig dus dit kruipt ook gewoon in de benen. Sowieso is dit met 150 kilometer ook weer geen korte rit, bovendien is ie voorzien van vier sterren. Dan weet je dat het serieus is. Voelt eigenlijk raar dat ik moet zeggen dat 150 niet kort is, maar goed, we hebben nog een lange weg af te leggen in Afrika. Ooit wordt zo'n afstand hopelijk iets normaler en krijgen we ook wat langer werk, maarja, geduld. Enfin, na Gako dalen we weer af richting Kigali, waarna de zoveelste aankomst bergop gaat volgen. Mont Kigali, een klim die vorig jaar debuteerde. Een nieuwe weg, die de organisatie extra mogelijkheden geeft. Het is een extreem brede weg, die best lang gewoon rechtdoor gaat. Maar dan wel pittig omhoog. Met zes kilometer aan 6% wederom een klim van de buitencategorie. Een ongeziene hoeveelheid aankomsten bergop, en ook echt aankomsten bergop waar ik verschil verwacht. Lastigste Tour du Rwanda ooit, die durf ik al aan. Al gaat het misschien juist weer zorgen voor een saaiere koers, want de aanvalslust kan door zo'n aankomst wel ietwat getemperd worden. We gaan het meemaken. In de laatste kilometer gaat het nog eens steil omhoog, pittig, pittig, pittig.





Dit is een copy paste van vorig jaar. Ook toen was dit de 7e rit. Het gebruikelijke rondje, met onderweg de Wall of Kigali, ontdekt door onze Steef. Kwa Mutwe, dat vond hij niet tot de verbeelding spreken. Nee, Wall of Kigali, Mur de Kigali, dat ligt beter in het gehoor. De rit begint in Nyamirambo, een wijk in Kigali. Na een kort rondje door de wijk slaan de renners rechtsaf en begint de lastige Muur van Kigali. Voorzien van steentjes. Nouja, neem aan dat iedereen dit fenomeen ondertussen wel kent. Vorig jaar werd deze tijdrit gewonnen door Restrepo, hij was Ghirmay net te snel af. De verschillen kunnen hier ondanks de geringe afstand toch flink aflopen, maar na al het geweld van de vorige ritten verwacht ik dat deze rit niet enorm belangrijk gaat zijn. Ze hadden er beter een paar kilometer aan toe kunnen voegen, naar mijn bescheiden mening. Maarja, ach, muurtje van Kigali, altijd lachen. Na de muur volgt er nog een bocht naar rechts en dan loopt het nog een aantal meter verder omhoog over het asfalt. Gemene klim, gemeen tijdritje. Maar minder belangrijk dus. Vermoedelijk zonder een mensenmassa, in ieder geval zonder een overdosis Skol.





En dan zijn we alweer aangekomen bij het slotstuk van de Tour du Rwanda. Terwijl de Giro tegen deze tijd al is begonnen sluiten we de mooiste ronde van het jaar af. De laatste rit is kort, maar pittig. Enorm pittig. Vorig jaar was het al een lastige rit, maar dit jaar hebben ze er ook weer wat van weten te maken. De rit begint en eindigt bij Canal Olympia, wat blijkbaar een soort van bioscoop is. Er is ook een theater buiten. Canal slaat op Canal+, dan weet je het wel. Tijdens deze rit gaan de renners drie keer een lokaal rondje afwerken. In dit rondje komen ze twee kasseienklimmetjes tegen. Weer de Muur van Kigali, maar ook de lastige klim naar Rebero. Deze klim zat vorig jaar ook in het parcours en verdient het predicaat moeilijk. Sowieso is ie gedeeltelijk voorzien van kasseien, maar het gaat sowieso 3,5 kilometer omhoog aan 6%. Goed. Beginnen met Rebero, daarna de Wall of Kigali. Een paar kilometer later weer Rebero, weer de muur, weer Rebero en weer de muur. Na de derde passage over die muur, kort maar enorm steil, rijden we weer naar Rebero. Nu rijden we na 3,5 kilometer klimmen alleen niet rechtdoor, maar volgt er een bocht naar links. Na die bocht moet er nog eens anderhalve kilometer geklommen worden, aan 7%. De organisatie vindt dat de klim naar Rebero slechts 1,1 kilometer lang is aan 7,2% en vindt dat de slotklim 2,8 kilometer aan 7,3% telt, maar aan het eind van de rit kom je toch echt aan 5 kilometer aan 6,5%. Steeds steiler richting de top, met dus ook nog een stukje kasseien tussendoor. Vorig jaar won José Manuel Diaz in Rebero, hij snelde Moise Mugisha voorbij in de laatste meters. Nu moet er nog anderhalve kilometer langer geklommen worden, jongens toch. Loodzwaar.



Moedergods, wat een parcours. Het is altijd lastig in Rwanda, maar dit jaar doen ze er een schepje bovenop. Bijna iedere dag een aankomst bergop. Wat heb ik een medelijden met de mindere klimmers. Eigenlijk met alle renners, want niemand gaat het hier makkelijk krijgen. Een ware uitputtingsslag, ik heb er zin in. Ik heb er enorm veel zin. Ik heb me er een partij zin in, dat willen jullie niet weten. Ik zit, nee, ik sta te popelen. Is het al zondag?



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 01-05-2021 12:17:08 ]

"Tour du Rwanda, sport du velo
Abantu ibihumbi ku misozi igihumbi;
Ihuruje amahanga,
Everybody eohh eohh eohh"

De songtekst van het anthem, eigenlijk wel een cruciaal stukje informatie. Sport du velo, dat had ik er nog nooit in gehoord. Maar, dit uiteraard weer geheel terzijde. We gaan doorrrrrrrrrrrrr.

Na de geschiedenis en het parcours houden we de deelnemers over. Zeker geen onbelangrijk element van een koers. Net als vorig jaar staan er 16 ploegen aan het vertrek, iedere ploeg kent opnieuw slechts vijf renners. Dat is eigenlijk wel leuk wegens het gebrek aan controle, maar zodra je een mannetje (of twee) verliest wordt het ineens wel een grimmige zaak om die acht dagen af te werken. In totaal slechts 80 renners, dat is eigenlijk gewoon doodzonde. Als je het niveau in Afrika omhoog wil halen kan het geen kwaad om naast langere ritten ook meer deelnemers te hebben. Een peloton met 80 man is heel anders dan een peloton met 160 man. Met 80 man fiets je zo even naar voren als het nodig is, positionering is dan toch minder relevant. Een paar ploegen erbij was mooi geweest, 100 man zou toch wel een minimum moeten zijn. Hoewel we uiteindelijk zelfs slechts 75 renners lijken te hebben, Ethiopië schijnt toch afgehaakt te zijn.

Er valt nog genoeg te verbeteren dus. Maar goed, de deelnemers dus. De officiële startlijst ontbrak vrij lang, maar terwijl ik deze post aan het typen was kwam ie ineens online. Moet je alles wat je al hebt getypt ineens gaan herschikken, irritant enzo. Maar goed, toen ik begon waren alle ploegen en deelnemende renners wel zo ongeveer bekend. Wel redelijk wat verschillen ten opzichte van vorig jaar. Geen Delko, want Delko heeft zoals we nu weten geen geld meer. Dan is een reis naar Afrika inderdaad een financiële inspanning die je prima kunt missen. Helaas daardoor dus geen Biniam, Mulu of Yakob Debesay aan de start. Bijzonder jammer, altijd tegen mij. Ook geen Team Novo Nordisk, zou het wat uitmaken? Vino-Astana Motors is er ook niet bij, ofschoon ze vorig jaar nochtans een rit wonnen met het fenomeen Fedorov. De Angolese grapjassen van Bai Sicasal zijner ook niet bij, maar die gaan we ook niet missen. In principe zouden Vino-Astana Motors en Team Novo Nordisk er dit jaar wel weer bij zijn, maar dan alleen in februari. Nu de koers is verplaatst naar mei zijn deze ploegen afgehaakt. Het Amerikaanse Wildlife Generation is een van de vervangers, net als het Tarteletto-Isorex van naar wij nu weten Halfdan. Voor men de officiële starlijst online gooide kregen we eerst allemaal andere feitenstrooisels. Kom op organisatie, prioriteiten. Maar, nu we er toch zijn:




Maar ach, toen kwam uiteindelijk toch de officiële startlijst. Hoera!



Rugnummer 1 is voor Sirak Tesfom, De Neus. De nationale ploeg van Eritrea won vorig jaar de wedstrijd, Natnael Tesfatsion was aan het feest. De ploeg van vorig jaar was alleen wel een stuk sterker dan deze ploeg. Al moet ik blij zijn dat er überhaupt een Eritrese ploeg van de partij is. Toen in eerste instantie de ploegen werden onthuld ontbrak Eritrea. Er is natuurlijk nogal wat gedoe in Ethiopië en Eritrea, en daardoor staat het wielrennen in Eritrea weer op een wat lager pitje. Ze waren er ook niet bij tijdens de Afrikaanse kampioenschappen, allemaal slechte tekenen. Maar door de verplaatsing van de Tour du Rwanda naar mei is er toch een Eritrese equipe aanwezig. Jeej! Sirak Tesfom is dus de kopman, terwijl hij vorig jaar moest knechten voor Tesfatsion en Muluberhan. Al knechtend werd hij vorig jaar 26e, terwijl hij in 2019 nochtans 5e was geworden in Rwanda. Nu zal hij niet moeten knechten, dus komt een prestatie zoals in 2019 eerder in beeld. Winnen zal moeilijk worden voor Sirak, maar een top 10 moet tot de mogelijkheden behoren. Sterke renner. Hij wordt ondersteund door Nahom Zerai, een renner die ik nog niet kende. Eerstejaars belofte, uiteraard ken ik hem niet. Geen Eritrese kampioenschappen vorig jaar, geen Afrikaanse kampioenschappen voor Eritrea. Al het jonge grut uit Eritrea is nu dus onbekend. Normaal heb je nog wel één of twee uitslagen, nu nul. Al werd Nahom in 2019 derde tijdens het kampioenschap tijdrijden voor junioren in Eritrea, daar mag je het dan mee doen. Jongste deelnemer, september 2002. Benieuwd of dit een groot talent is, valt geen zinnig woord over te zeggen. Sela Weldemicael ken ik ook al niet. 2001, nul uitslagen. Alleen in Eritrea zelf waarschijnlijk, maar het is onmogelijk om daar informatie over te vinden. We zullen moeten afwachten. Mehari Tewelde is iets bekender, ook van 2001. Hij was er vorig jaar al bij en mocht toen net als Tesfom vooral knechten. Werd 22e, niet slecht voor een eerstejaars belofte. Nu een jaartje ouder, misschien ook wel een jaartje beter. Laten we het hopen. Tomas Goytom is de vijfde Eritreeër. Zijn grootste wapenfeit is dat hij in 2018 samen met Biniam Ghirmay over de streep kwam tijdens het Afrikaans kampioenschap voor junioren. Biniam won daar alles, mocht naar het WCC in Zwitserland en de rest is geschiedenis. Goytom werd tweede en moest in Eritrea blijven, het ligt soms dicht bij elkaar. Weer een onbekende factor dus, Eritrea mist een hoop gevestigde namen. In februari kunnen ze nog wel eens wat jongens opstellen die nog niet in Europa zijn aangekomen, zoals Tesfatsion en Muluberhan vorig jaar, of Ghirmay het jaar ervoor. Nu zitten ze bijna allemaal in Europa en de ploegen zijn er niet happig op om ze midden in het seizoen naar Afrika te sturen. Een ploeg vol nobele onbekenden, maar dat biedt dan wel weer de gelegenheid tot ontplooiing van nieuw talent.


Bini links. Wint en mag naar Europa. Tomas Goytom rechts. Tweede en mag nergens naartoe. Het lot van een Afrikaanse renner kort samengevat.

Hierna is de nationale ploeg van Rwanda aan de beurt, alwaar Samuel Mugisha de kopman is. Mugisha won in 2018 deze wedstrijd, de laatste keer dat de koers 2.2 was. In die tijd kwam er ook een mooie docu voorbij op de Belgische tv, waarbij de familie van Mugisha werd gevolgd. Een heus volksfeest toen men via de radio vernam dat Samuel won. Leuk, sympathiek. In die tijd leek het er ook nog wel even op alsof Samuel misschien iets kon bereiken in Europa, maar dat viel tegen. Na zijn tijd bij de opleidingsploeg van Qhubeka kon hij alleen nog maar bij een Franse amateurploeg terecht. Nee, het doorbreken van de Rwandezen gaat nog niet echt vlotjes. Namens de nationale ploeg reed hij vorig jaar ook de Ronde van Rwanda en dat viel tegen. Een 14e plaats, ai ai ai. Hij zou het nu beter moeten doen, want hij schijnt echt toegewerkt te hebben naar deze ronde. Een piek op het juiste moment is geen overbodige luxe, met deze concurrentie zal het nodig zijn. Jean Bosco Nsengimana is van de partij als ervaren kracht, die mag de jonkies gaan sturen. Zijn beste prestaties liggen al een tijd acter hem. Gelukkig is er veel jong grut in aantocht. Drie van de grootste talenten van Rwanda maken de ploeg compleet: Barnabé Gahemba, Renus Uhiriwe en Eric Muhoza. Gahemba was vorig jaar de beste eerstejaars belofte in de Tour du Rwanda, met een 34e plaats. Dat moet nu beter kunnen. Uhiriwe is eigenlijk degene die de zaakjes het best op orde heeft, hij heeft namelijk een contract in de wacht gesleept bij de continentale ploeg van Qhubeka. Enige vreemde is dat hij pas net was aangekomen in Italië en zijn eerste koersjes daar had afgewerkt en daarna ineens halsoverkop weer terug moest keren naar Rwanda. Eigenlijk zou hij deze koers niet rijden, maar op het laatst werd besloten dat hij dan toch maar op moest draven. Ergens wel zonde, want hij was net in Europa en misschien was het voor hem wel beter geweest om daar de rest van het jaar te blijven en zoveel mogelijk te koersen op Europese wegen. Van de andere kant is hij nog steeds jong (2001) en krijgt hij nog kansen genoeg om zich te laten zien. Uhiriwe is een groot talent, maar het is niet echt een klimmer. Daarom mocht hij ook niet meedoen aan de Afrikaanse kampioenschappen, dat vond men te zwaar voor hem. Deze Tour du Rwanda is véél zwaarder, en hier mag hij dan wél weer aan meedoen. Dat vond Sterling Magnell, lange tijd de coach van de Rwandezen, maar een vreemd verhaal. Van Uhiriwe hoeven we tijdens deze loodzware Tour du Rwanda geen grootse dingen te verwachten. Vooral een paar keer in de aanval gaan en misschien hoog eindigen tijdens de eerste rit. Zijn kracht ligt vooral op andere terreinen. Ik kijk met name uit naar Eric Muhoza, de jongste van het stel. Van 2002, nu dus eerstejaars belofte. Daar hoor ik al jaren de wildste verhalen over. Reed bij de junioren iedereen naar huis in Rwanda. Hoeft niet alles te zeggen, maar het zorgt er wel voor dat ik heel graag wil weten hoe goed hij nu echt is. Familie van Adrien Niyonshuti ook, meen ik ooit gelezen te hebben. Kan ik nu niet meer vnden, maar laten we voor de leuk doen alsof het echt zo is. Leuk detail in dat geval.



Komen we uit bij Team Total Direct Energie. Qua namen lijken ze daar een hoofddoel te hebben gemaakt van deze koers. Vuillermoz, Geniez, Cristian Rodriguez. Dat zijn niet de minsten. Ook niet de besten. Ook allemaal jongens met een verhaal. Vuillermoz was bijvoorbeeld geblesseerd en maakt in Rwanda zijn rentree. Of hij meteen in vorm is valt dus te bezien. Hij wil zelf vooral genieten van het fraaie Rwanda. De persberichtjes vlogen me om de oren. Wat was ie blij hier te zijn en wat vond ie het allemaal mooi, al dat volk dat zo enthousiast is. Daar doe je het voor. En misschien dat de benen na een paar dagen ergens op beginnen te lijken. Hoewel zijn vorm ook voor de blessure nog niet heel denderend was, Pikachu kwam razendsnel en een paar flitsen later was hij weer terug in de vergetelheid. Enfin, alsnog een jongen om in de gaten te houden. Geniez is ook een wonderlijk verhaal. Een paar goede dagen per jaar en de rest van de tijd zie je hem niet. Spijsverteringsproblemen, zegt 'm zelf. Als hij dat onder controle kan houden gaan we hem zien schitteren, maar de kans is vooral groot dat we hem niet gaan zien. En dat valt te hopen, want net als Hivert is Geniez zo'n walgelijk onvoorspelbare renner die al je karretjes in de poep rijdt. Opsluiten. Dan houden we Cristian Rodriguez over als kopman. De altijd regelmatige Cristian Rodriguez, die ongeacht het niveau van de koers toch wel 20e wordt. Je zou hem in je eigen dorp een rondje om de kerk kunnen laten rijden en dan wordt hij 20e. Geen enkel probleem. In principe zou hij hier op papier een van de grote favorieten moeten zijn om de ronde te winnen, zeker met zoveel aankomsten bergop. Maarja, Cristian Rodriguez. Winnen? Het zou eigenlijk een beetje vies voelen. Met een 23e plaats in de Tirreno (ja!) en een 35e plaats in de Itzulia gaat hij toch hoog op het lijstje staan. De ploeg wordt aangevuld met Marlon Gaillard en Valentin Ferron, twee jongere renners waar ik niet direct veel van verwacht. Ferron lijkt nog wel een aardig talent te zijn, Gaillard kan er niks van. Nog wel een kleine kanttekening: Total Direct Energie scoorde wel punten door een paar fietsen te geven aan B&B, want de fietsen van B&B waren nog niet allemaal aangekomen in Rwanda. We worden allemaal betere mensen van een stukje fietsen in Rwanda. Tevens staat de babbelbox vandaag in Kigali en vraagt zich af: wat heeft u wel eens vervoerd met de fiets?




Total Direct Energie is een van de drie procontinentale teams. Povere cijfers, eigenlijk. Eén WT-ploeg en drie proconti's. De rest continentaal of nationaal. Met het oog op 2025 zou ik in de komende jaren graag meer grote ploegen aan het vertrek zien hier. Nog geen onvertogen woord gehoord van welke deelnemer dan ook, het zou een openbaring kunnen zijn voor veel Europese ploegen. Maar goed, er staan ook een paar continentale knallers aan de start. Laten we maar gewoon beginnen met de grootste klapper: Team Medellin. De Colombianen zijn voor het eerst in Afrika, op verzoek van de nestor. Oscar Sevilla, de enige echte, doet ons allemaal een enorm plezier en is aanwezig. Hij wilde dit énorm graag. Oscar begon als kleine jongen in Europa, vanwege een of andere gynaecoloog moest hij uitwijken naar Zuid-Amerika. Vanuit Zuid-Amerika kwam hij ook in Noord-Amerika terecht en hij heeft zelfs koersen afgewerkt in Azië. Tour of Qinghai Lake, bijvoorbeeld. Bijna alle continenten gehad, maar Afrika ontbrak. Daar komt nu verandering in, Babyface zet voet op Afrikaanse bodem. Man van de wereld. En nog steeds een enorm goede renner, op 44-jarige leeftijd. Al ging hij tijdens de afgelopen Ronde van Colombia een paar keer stevig ten onder. Vooral de lange aankomsten bergop op grote hoogte waren van het goede teveel. Voordeel voor Oscar: geen beklimmingen van 50 kilometer lang dik boven de 3000 meter hier. Al is 2000 meter nog steeds hoog. En al dat werk op en af is misschien wat te explosief voor hem. Maar toch kijk ik er naar uit. Oscar moet hier, zoals in iedere koers, hoog kunnen eindigen. Fenomeen, wat een man. Oscar neemt Weimar Roldan en Walter Vargas mee naar Afrika. Weimar Roldan is ook vrij oud en kent nogal wisselende resultaten. Soms komt ie best aardig mee, maar vaak genoeg is het ook een simpele knecht. Dat zal nu ook wel zo zijn. Walter Vargas is vooral een sterke tijdrijder. Dan hebben we Bernardo Suaza en Brayan Sanchez nog. Suaza kan behoorlijk klimmen, al kwam hij in de afgelopen Ronde van Colombia niet verder dan een 45e plaats. Maarja, dat team zat ook vol met kleppers dus dan wordt het al snel knechten. Brayan Sanchez won in die Ronde van Colombia zowaar twee ritten. Een beetje een vreemde patriot. Heeft wonderdagen en mindere dagen. Won gewoon de tijdrit, voor Sevilla. Amai. En was sterk op een lastige aankomst heuvelop, zo'n aankomst die ze in Rwanda meer dan genoeg hebben. Brayan Sanchez, toch eentje om in de gaten te houden.



Na Medellin staat een van de twee Rwandese continentale ploegen op de startlijst. Benediction Ignite, een ploeg met vooral outsiders. Bekende namen, maar geen renners waarvan ik verwacht dat ze in de buurt van de zege gaan komen. Joseph Areruya, die kennen we allemaal wel. Eén brok graniet op de fiets, wat het hem eigenlijk alleen maar moeilijker maakt om deze ronde te winnen. In 2017 lukte dat, maar toen lag het niveau nog lager. Sindsdien heeft hij het zwaar. Vorig jaar werd hij slechts 11e. Hij gaat wel altijd in de aanval, dat is heel sympathiek. Maar winnen? Nee, lijkt me niet. Didier "Mbappe" Munyaneza is ook altijd een renner om in de gaten te houden, al viel hij de afgelopen twee jaar wel tegen. In de twee jaar daarvoor werd hij steeds 8e, maar vorig jaar kwam hij niet verder dan de 39e plaats. Mbappe moet beter kunnen. Ook iemand die graag in de aanval gaat, en normaal gesproken behoorlijk goed kan klimmen. Wellicht dat Eric Manizabayo zelfs de kopman gaat zijn, hij werd vorig jaar immers 10e. Is ook nog heel jong, wellicht dat hij het afgelopen jaar weer wat beter is geworden. De ploeg wordt aangevuld door de veteraan Patrick Byukusenge, die in dienst mag rijden, en niemand minder dan Xxx Uwiduhaye. Xxx, want Uwiduhaye heeft geen voornaam. Dat klinkt gek en is ook zo, maar in Rwanda kan zoiets gebeuren. Zijn ploeggenoten hebben dit probleem opgelost door hem de naam Paul te geven. Paul Uwiduhaye voor vrienden, dus. Maar Xxx op de starlijst. Blijft allemaal bijzonder he? Net als de trainingsbroeken van Benediction Ignite, daar is Thijsje Zonneveld jaloers op.



Gaan we door met B&B Hotels p/b KTM. B&B Hotellen, altijd een fascinerende ploeg. Die hier daadwerkelijk met een paar grote namen aan de start komen. Geen wielervolger zal onbekend zijn met de namen Gautier, Hivert, Rolland en Pacher. Veel vergane glorie, maar toch, namen. Alan Boileau mag de onbekende man van het gezelschap zijn. Een jonge renner, die nog niet enorm veel heeft laten zien. Werd vorig jaar wel vierde in de Ronde van de Isard, wat wil zeggen dat hij moet kunnen klimmen. Cyril Gautier heeft dan weer te horen gekregen dat hij zoveel mogelijk in de aanval moet gaan, als hij zijn Europcarbenen weer kan vinden kunnen we nog wat beleven. De altijd onvoorspelbare klootzak Jonathan Hivert zou hier ook zomaar ineens weer kunnen scoren. Want net als je het niet verwacht doet ie het wel, eikel. Al schijnen zijn rugproblemen wel heel serieus te zijn, want zijn laatste straffe stoot dateert eigenlijk alweer van 2019. Desondanks gewoon een tweejarig contract gekregen van non-valeur Pineau. Walgelijk. Dat we Hivert maar niet mogen zien deze week. Normaliter zullen we vooral op Pacher en Rolland moeten letten. Quentin Pacher is eigenlijk wel gewoon de beste renner van B&B en hij kan een behoorlijk eind klimmen, maar heeft genoeg body om zich ook op andere terreinen te redden. Eigenlijk een ideale renner voor de Tour du Rwanda, het werk op en af zou hem moeten liggen. Hij viel dan wel weer uit in de Ronde van Turkije. Daar werd hij 9e op een lastige aankomst bergop, maar een paar dagen later lag ie op de grond. Is ie helemaal hersteld? Geen idee. Als hij hersteld is kan hij hier hoge ogen gaan gooien. Zo niet, dan kijken we naar Pierre Rolland. Pierre is natuurlijk een jongen met een erelijst van hier tot ginder, maar de afgelopen jaren stelt het niet heel veel meer voor. Al kwam hij vorig jaar nog even tot leven. Goed in de Dauphine, en een behoorlijk goede Tour. Dit jaar is hij heel voorzichtig begonnen. In Turkije leek het niet echt ergens op, bijvoorbeeld. Maarja, hij is wel iemand die er ineens kan staan. Ik vlak hem zeker niet uit. Als we de sosjuls van B&B een beetje volgen hebben ze er sowieso enorm veel zin in. Ze weten niet wat ze meemaken en kijken hun ogen uit. Je zou voor minder. Filmpjes met meerennende kinderen, een man die aan een vrachtwagen hangt, je maakt het allemaal mee in Rwanda. En het uitzicht he, het uitzicht.



Gaan we door met Androni-Giocattoli. Vorig jaar een van de grote ploegen hier, met name dankzij Jhonatan Restrepo. Die won liefst vier ritten, jongens toch. Restrepo is er dit jaar weer bij. Toch verwacht ik niet direct dat hij ditmaal weer vier ritten gaat winnen, want Restrepo heeft namelijk corona gehad. En bij hem was het niet zomaar een griepje, hij is een maand ziek geweest. Althans, hij heeft een maand niet kunnen fietsen. Komt bijna op hetzelfde neer. Is nu pas eigenlijk weer een maand echt serieus aan het trainen, waardoor het wel heel bijzonder zou zijn als hij net als vorig jaar het veld zou komen opvegen. Nee, dit is eerder een manier om weer op te bouwen. Denken we. Verder heeft Androni sowieso geen al te beste ploeg bij, wat kan liggen aan het feit dat ze op het laatste moment toch naar de Giro mochten. Anders had Tesfatsion hier bijvoorbeeld zijn titel kunnen verdedigen, maar de Giro gaat logischerwijs voor. Mijn medeleven gaat uit naar Leonardo Marchiori. Een jonge sprinter, die erg lijkt op Malucelli. Klein, gedrongen. Vooral geschikt voor korte en vlakke ritten. Nou, dan zit je in Rwanda helemaal verkeerd. Marchiori kan misschien tijdens de eerste rit iets laten zien, daarna wordt het afzien. Wellicht dat hij z'n motor hier wat kan vergroten, dat zal hard nodig zijn. Anders hebben we de zoveelste Guardini te pakken. Janos Pelikan stond oorspronkelijk op de startlijst, daar had ik een heel hilarisch stukje over getikt. Dat Savio een Hongaar haalde speciaal omdat de Giro van start zou gaan in Hongarije, maar dat we toen helemaal niet van start gingen in Hongarije. En dat pelikanen niet kunnen fietsen. Maar, Pelikan is er helemaal niet bij. In plaats daarvan staat Santiago Umba aan het vertrek! De extreem jonge Colombiaan, het nieuwe pareltje van Savio. Geen Giro voor hem, maar wel de Tour du Rwanda. Meteen een jongen om in de gaten te houden, want we hebben al gezien dat Umba bijzonder goed kan klimmen. Hoewel hij nog niet even regelmatig is, logisch gezien zijn leeftijd. Maar wel een leuke renner om naar uit te kijken, kan hoog eindigen in dit veld. Ouderdomsdeken Alessandro Bisolti mag de jonkies gaan begeleiden. Waarbij we verder vooral uitkijken maar Marti Vigo del Arco. Weer zo'n leuk experiment. Laten we een langlaufer halen, eentje die ooit zelfs meedeed aan de Olympische Spelen. Het kan allemaal tegenwoordig. Paar amateurkoersen gereden dankzij corona en hoppa, het was alweer geregeld. Je kan beter uit een andere sport komen dan het wielrennen, maakt je kans om prof te worden alleen maar groter. Marti Vigo begon dit jaar met een valse start, maar heeft inmiddels de Ronde van Turkije in de benen. Daar reed hij geen moment in beeld, maar misschien kan hij in Rwanda zijn gigantische testresultaten omzetten naar de praktijk.



De volgende ploeg op de startlijst is het fantastische Maleisische Terengganu. Vorig jaar waren ze er ook al bij, en toen wist Carlos Quintero vijfde te worden. Quintero is dit jaar ook weer enorm op dreef, flink aan het schroeien in Turkije. Zodra het bergop gaat is Quintero een gevaar, en het gaat dit jaar enorm vaak bergop. Quintero is erbij, en gaat zijn prestatie van vorig jaar kunnen verbeteren, gok ik. Mocht dat niet het geval zijn, dan hebben ze altijd Metkel Eyob nog. Recordhouder in Rwanda, in totaal won Eyob hier vijf ritten. Wel allemaal toen het nog 2.2 was. Vorig jaar was Eyob ziek en moest hij snel afstappen. Hopelijk gaat het dit jaar beter en kan hij zich tonen. Ook een goede klimmer, zou eigenlijk wel weer een rit moeten kunnen winnen. Artem Ovechkin is er ook nog, de Russische renner die nooit een klimmer was tot hij ineens op continentaal niveau begon te schroeien. Al is dat schroeien ook wel weer voorbij, maar toch een renner die je niet uit mag vlakken. Twee Aziaten maken de ploeg compleet. Choon Huat Goh uit Singapore. Geen goede renner, goh, dat had je vast niet verwacht. Muhammad Nur Aiman Mohd Zariff is de enige Maleisiër van dienst. Ook niet echt een fenomeen, vooral knechten voor Quintero en Eyob mogen we verwachten.



Er zijn ook een aantal nationale ploegen aanwezig, waaronder die van Algerije. De meest in het oog springende naam is die van veteraan Azzedine Lagab. Oud, maar nog niet versleten. In het verleden won hij nog wel eens wat, maar die tijden zijn wel voorbij. Vorig jaar 31e hier, dat was niet best. Zal vooral veel in de aanval moeten gaan, wil hij opvallen. Nassim Saidi is er ook bij, die viel dit jaar op tijdens de Afrikaanse kampioenschappen. Kon het Ryan Gibbons nog behoorlijk moeilijk maken, al won Gibbons uiteindelijk wel. Vooral een sprinter, maar dat parcours tijdens de Afrikaanse kampioenschappen in Egypte was niet vlak. Komt dus ook aardig een heuvel over, Saidi. Wat hij in Rwanda kan doen gaat wel een verrassing zijn, want om een of andere reden reed hij hier nog niet eerder, terwijl hij wel al 26 is en al jaren zo'n beetje alles koerst in Afrika. Ayoub Sahiri is jong (2001) en heeft ooit wel laten zien talent te hebben. Benieuwd wat hij kan in Rwanda, al verwacht ik er niet direct veel van. Hamza Mansouri is een van de vier fietsende Mansouri's in Algerije. Kunnen allemaal wel wat, maar niet genoeg om echt memorabel te zijn. Hamza is ook blijven hangen. Dit jaar wat verre ereplaatsen in Turkije, niets wat doet vermoeden dat je deze naam vaak gaat horen de komende dagen. Mohamed Amine Nehari maakt het vijftal compleet. Geen uitslagen van enige importantie.



We gaan door met Israel, de enige WT-ploeg aan de start. Al sturen ze niet echt hun sterkste ploeg. Oorspronkelijk was het wel de bedoeling dat Seb Berwick zou rijden, een interessante klimmer, maar hij is vervangen door een Israëliër van de continentale ploeg. Sowieso staan er met Edo Goldstein, Omer Lahav en Guy Sagiv drie Israëliërs aan het vertrek. Twee van de continentale ploeg, eentje van de WT-ploeg. Lahav is nog jong en was er vorig jaar ook al bij, maar presteerde anoniem. Guy Sagiv is vaak blij als hij de finish haalt en Edo Goldstein (niet te verwarren met Omer Goldstein die voor de WT-ploeg rijdt) is nog heel jong. Werd dit jaar wel al 17e in de Giro del Belvedere, zou dus zomaar een talent kunnen zijn. Maar we houden niet direct veel rekening met hem, de aandacht gaat vooral uit naar James Piccoli. De Canadees schroeide in 2019 heel Amerika plat, maar zijn overstap naar de World Tour viel niet mee. Matige resultaten vorig jaar, tot nu toe niet veel betere resultaten dit jaar. Toch zou hij als klimmer hier zijn ding moeten kunnen doen. Als het hem maar beter vergaat dan Patrick Schelling vorig jaar. Israel heeft ook nog Norman Vahtra bij, een sprinter uit Estland. Norman kan tijdens de eerste rit zijn ding doen en daarna zit hij dik in de shit. Israël heeft niet de beste renners meegenomen, maar verder zijn de kleppers wel op de afspraak. De eigenaren zijn in Rwanda, echt waar. Die puissant rijke patser uit Canada is er bijvoorbeeld bij. Want er zijn parallellen tussen Rwanda en Israël. Allebei een genocide meegemaakt, dat soort teksten. De band tussen beide landen moet aangehaald worden, en Israël zou misschien ook wel een kans willen geven aan een jonge Rwandese renner. Alles wordt uit de kast gehaald om een goed figuur te slaan. Lesgeven op schooltjes, spullen uitdelen aan de kindertjes. Een ronkend persbericht. Je zou ze bijna sympathiek gaan vinden. Maar dan toch net niet helemaal.



Dan kunnen we door naar een van onze favoriete ploegen, Bike Aid(s)! Nikodemus Holler is op papier de kopman. Inmiddels ook alweer wat ouder. Veel mooie ereplaatsen bij elkaar gefietst, al is het parcours in Rwanda uiteindelijk toch vaak te lastig voor hem. Maar dat maakt niet uit, dan gaat hij als mentor verder. Een rol die hem ook goed ligt, Niko maakt altijd een sympathieke indruk. Is vaak druk bezig met de Afrikanen. Ditmaal neemt Bike Aid twee jonge Afrikanen mee, Charles Kagimu uit Oeganda en Salim Kipkemboi uit Kenia. Van Kipkemboi dachten we allemaal dat hij een fenomeen was toen hij ooit Rebellin klopte in de zandbak, maar daarna heeft hij dat soort prestaties nooit meer kunnen herhalen. Jammer, heel jammer. Ook Kagimu heeft uiteindelijk niet vaak zijn talent kunnen laten zien. Überhaupt omdat ze niet veel hebben gekoerst. Visumproblemen, corona, noem het allemaal maar op. Ach, Salim Kipkemboi heeft in ieder geval wel zijn eigen hut laten bouwen in Kenia, daarmee maakt hij daar al stevig de blits. Ook wat waard. Zijn vorige passage in Rwanda viel niet mee. Kagimu is hier überhaupt nog nooit geweest. Tegen beter weten in blijf ik hopen op mooie prestaties van de nog steeds jonge Oegandees en Keniaan. Hup Salim en Charles! Ande van Engelen is er ook nog, een Nederlander, ja! Fietst inmiddels ook al jaren bij Bike Aid en laat soms mooie dingen zien, maar dit is te lastig voor hem. Nee, eigenlijk moeten we vooral kijken naar de Zweed. De boomlange Erik Bergstrom Frisk is een sterke klimmer. In de gaten houden.



De volgende ploeg is de tweede Rwandese continentale ploeg en de derde Rwandese ploeg in totaal. Skol Adrien Niyonshuti Cycling Academy, SACA kortom. En hier zit meteen weer een verhaal. SACA is de ploeg van Moise Mugisha, die vorig jaar tweede werd. Hij had zelfs kunnen winnen, volgens sommige bronnen. Maar, Moise Mugisha is er dit jaar niet bij! Hoe kan dat nou? Het schijnt dat hij ruzie heeft met zijn ploeg. Waarom? Geen idee. Het is wel zo dat Rwandese wielrenners niet altijd even gedisciplineerd zijn. Sterling Magnell, die jarenlang allerlei Rwandese renners heeft begeleid, heeft hier al vaker over verteld. Zodra de Rwandese wielrenners succes hebben denken sommigen dat ze er al zijn en willen ze niet altijd meer luisteren naar de coach. Zoiets zou ook bij Moise Mugisha gebeurd zijn. Of het ging gewoon ordinair om geld, dat valt ook niet uit te sluiten natuurlijk. Hoe dan ook, Moise Mugisha is er niet bij, en dus is de beste Rwandees van de vorige editie afwezig. Pijnlijk, vooral omdat de Rwandezen zo graag weer eens willen winnen. Het zal nu van Jean Eric Habimana moeten komen, het grootste talent van de ploeg. Vorig jaar slechts 38e, maar dat was zijn eerste jaar als belofte. Hij zou nu beter moeten zijn. Seth Hakizimana deed vorig jaar ook mee, werd toen 49e. Nee, daar gaan we niet op letten. Shemu Nsengiyumva werd vorig jaar 33e, hmm, is 'm ook niet echt. Fidel Dukuzumurenyi, - Dukuzumurenyi op de startlijst, werd vorig jaar zo'n beetje laatste. Nee, zonder Moise Mugisha wordt het lastig voor deze ploeg. Jean Baptiste Nsabimana is er ook bij. Heel jong, 19 nog maar. Heeft amper uitslagen, dus het is lastig om hier iets over te zeggen. Ai, Moise, had nu toch maar geen ruzie gemaakt jongen. Hup Habimana, dan maar.



Een wat korter intermezzo tussendoor. Tarteletto-Isorex. Die zouden eerst niet meedoen, maar mochten invallen. Qua renners hebben ze toch wel een probleem. Alfdan De Decker geeft het in het interview hierboven zelf gelukkig al aan, het is niet echt een koers voor hem. Het zal tijdens de eerste rit moeten gebeuren, daarna kan hij net zo goed meteen weer naar huis gaan. Andreas Goeman is volgens mij ook vooral een snelle renner die veel gaat afzien in Rwanda. Voormalig veldrijder, dat dan weer wel. Elias Van Breussegem is de koning van de DNF, al drie stuks te pakken dit jaar. Gianni Marchand is ook vooral een sprinterstype, al komt hij ook nog wel redelijk een heuvel over. Vooral in het verleden, de afgelopen jaren noteert hij niet echt veel goede resultaten meer. Lennert Teugels is waarschijnlijk de meest interessante renner van deze ploeg. Lijkt redelijk te kunnen klimmen, wat je hard nodig gaat hebben de komende week. Maarja, verder niet echt een ploeg waar we veel aan gaan hebben, vermoedelijk.



We zijn er bijna. Echt waar. ProTouch is de voorlaatste ploeg. Met Kent Main als absolute kopman. Werd vorig jaar derde, na het schrappen van Schelling. Reed aanvallend en pakte vooral daardoor veel tijd. Komt als klimmer tekort, maar is wel een sterke rouleur. Deze editie ligt hem iets minder, denk ik. Vooral vanwege die aankomsten bergop. Maar alsnog verwacht ik een mooie prestatie van hem. En ik hoop dat hij toch nog ooit de WT gaat halen, want daar is hij goed genoeg voor. Hup Kent. Gustav Basson is ook een sterke renner, maar niet echt een klimmer. Calvin Beneke is gewoon niet zo goed, kan gebeuren. Andries Nigrini (vernoemd naar Andries Jonker neem ik aan) is jong, maar niet buitengewoon getalenteerd. Callum Ormiston heeft meer talent, al wordt het ondertussen wel tijd dat hij dat eens gaat laten zien. Alle ballen op Kent Main, en verder niks.



Houden we Wildlife Generation Pro Cycling over, een Amerikaanse continentale ploeg uit Californië. Bij deze ploeg kijk ik vooral uit naar de lange blonde manen van Alex Hoehn. Een klimmer, zeer zeker. 13e in Turkije, recentelijk. Niet heel denderend, maar kan in deze koers ook best een eind komen. Dan heb je Sergei Tvetcov nog, de Roemeense Moldaviër. Kan ook altijd wel wat in dit soort koersen. Cormac McGeough, Jason Saltzman en Spencer Petrov zijn dan weer namen die me minder zeggen, we houden vooral Hoehn in de gaten. Cormac McGeough z'n laatste tweet is dat de Ronde van Rwanda niet doorgaat. Ik weet niet of dat een poging tot humor is, maar als dat zo is vind ik het niet voor te lachen. Dat de ploeg staat voor het promoten van gezondheid van lichaam en planeet vind ik dan wel weer nobel.



En dan had Ethiopië er dus eigenlijk ook moeten zijn. Maarja, de situatie in dat land is niet zo gunstig. Desondanks waren ze toch van plan een ploeg te sturen vol met renners die ik niet ken. De bekendste Ethiopiërs zijn nu in Europa. Grmay, Hailemichael, Abreha... Misschien dat er nog wat andere renners ergens ondergedoken zitten, het is kommer en kwel. Daarom kwam Ethiopië in eerste instantie aanzetten met Sintayehu Kebede, Samson Alemayahu, Yared Beharu, Hamza Hassen en Adisu Mekonnen. Allemaal nog nooit van gehoord. En dat gaat zo blijven, want ze staan dus uiteindelijk niet op de officiële startlijst. Helaas, erg jammer. Hopelijk is het volgend jaar weer rustig in Ethiopië en Eritrea, al was het maar voor de koers.

75 renners dus slechts. Met Cristian Rodriguez, Quentin Pacher, Pierre Rolland, Carlos Quintero, Kent Main, Oscar Sevilla, Alex Hoehn, James Piccoli, Alexis Vuillermoz, Sirak Tesfom en nouja shit nu ben ik als een Emil alle namen aan het opnoemen als favoriet laat maar. Maar goed, in ieder geval vooral veel buitenlandse favorieten, voor de Afrikanen ziet het er dit jaar minder goed uit. De beste Rwandees ontbreekt, goede Eritreeërs ontbreken, Ethiopië is er niet eens bij, ga zo maar door. We krijgen vermoedelijk een winnaar van een ander continent. Misschien wel voor het eerst een Europeaan. Toch blijf ik hopen op een Afrikaanse verrassing. Een Rwandese verrassing, dat mag ook.

Ook nog wel handig. Zoals Alfdan al aangaf gaan ze vanwege het regenseizoen vroeg van start, al gaan ze eigenlijk altijd vroeg van start in Rwanda. Ook in februari of vroeger in november was het altijd vroeg op de dag koers. Vooral te volgen op twitter. #TdRwanda2021. Iedere dag samenvattingen bij GCN, dat is dan wel weer leuk. Wel pas 's avonds, maar goed, beter iets dan niets. Misschien dat er ook het een en ander live wordt uitgezonden in Rwanda zelf, maar daar heb ik nog niks over gehoord.

Morgen gaat het feest beginnen. De enige kans voor Alfdan De Decker, Leonardo Marchiori, Norman Vahtra en dat soort jongens. Hoewel het ook goed kan zijn dat deze rit al niet eens geschikt voor ze is. Toch een hellende aankomst, al is dit met afstand de makkelijkste rit van het geheel.

quote:

Bijna traditiegetrouw begint de Tour du Rwanda bij de arena van Kigali. De eerste van acht ritten vertrekt vanuit het Sports Village, dat vrij recent nog flink onder handen is genomen. In het stadion, de Kigali Arena, kunnen - als corona ooit weg is - 40.000 mensen plaatsnemen, waar er eerst slechts plaats was voor 25.000 zielen. Volgens Steef kan dit ook zomaar de finishlocatie worden mocht het WK in 2025 naar Rwanda vertrekken. En hij kan het weten, als ontdekker van Gigali. Want zo moet je dat volgens Steef uitspreken. Gigali. Steef komt overigens zelf nooit meer in Rwanda, want de laatste keer dat hij er was kreeg hij ruzie met de Franse organisator. Altijd die Fransen he, deugen niet. Laatst kwam het bericht dat de voormalige organisator van de koers is overleden, misschien wel degene waar Steef ruzie mee had. Wie zal het zeggen. Boeit verder ook niet echt. De rit zelf is redelijk eenvoudig. De Tour du Rwanda begint makkelijk, dit is eigenlijk zo'n beetje de enige kans voor de sprinters. Er staan er een paar aan het vertrek, niemand minder dan vriend van het forum Alfdan De Decker bijvoorbeeld. Nou, Alf, het zal nu meteen moeten gebeuren. Anders wordt het huilend naar huis gaan. De rit krijgt één ster, kent ongeveer 1200 hoogtemeters en zou te doen moeten zijn. Een keer een klimmetje onderweg van vier kilometer aan 4%, daarna bereiken we vrij snel een lokaal circuit in Rwamagana. Dit is de stad van een van de grootste helden van Rwanda, Adrien Niyonshuti. Tot nu toe nog steeds de enige Rwandees die ooit in de WT heeft gereden, en de Rwandees die al fietsend de Olympische Spelen wist te halen. Hij reed jarenlang voor wat nu Qhubeka-Assos is, vooral vanwege zijn verhaal. Slachtoffer van de genocide, verloor zo ongeveer zijn hele familie en moest als wees door. Bleek goed te kunnen fietsen en werd dus prof, een prachtig verhaal. Hoewel hij uiteindelijk niet goed genoeg was voor de WT. Kreeg geen nieuw contract meer bij Qhubeka en toen was het klaar. Gedurende zijn carrière was hij al bezig met een eigen ploeg in Rwanda en daar is hij in de tussentijd steeds mee doorgegaan. Die ploeg wordt sinds vorig jaar gesponsord door Skol en is sinds vorig jaar continentaal. Ze doen uiteraard ook mee aan deze Tour du Rwanda. De Skol Adrien Niyonshuti Cycling Academy, SACA kortweg. Ook Valens Ndayisenga, voormalig winnaar van de Tour du Rwanda, komt uit deze stad. Ook gestopt inmiddels, erg jammer. Het lokale rondje in Rwamagana kent wat hoogteverschil, maar dat is allemaal goed te overzien. Al eindigde de laatste aankomst in deze stad niet in een sprint, koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar. In 2018 won de Algerijnse veteraan Azeddine Lagab hier vanuit de vlucht, hij was diabetesboy David Lozano te snel af. Eén jaar eerder was Bonaventure Uwizeyimana dan weer net het aanstormende peloton te snel af. Gezien de kleine ploegen en het toch niet volledig vlakke parcours zijn de vluchters niet kansloos. Maar toch, Alf, nu of nooit.

Zoals verwacht was de eerste rit niet enorm spannend. Zelfs nog minder spannend dan gedacht, eigenlijk. Bij de Kigali Arena werd het peloton op gang geschoten door David Lappartient, voorzitter van de UCI. Lappie is er voor de tweede keer bij in Rwanda. Hij komt nog eens polshoogte nemen, met het oog op een mogelijk WK in 2025. Dat WK in Afrika komt er 100%, herhaalde hij nog maar eens. Twee kandidaten, Rwanda en Marokko. Lappartient had wel wat extra details ditmaal. Een mogelijk WK in Rwanda zou verreden worden in Kigali, geen verrassing. Een mogelijk WK in Marokko zou dan weer verreden moeten worden in Tanger, dat was voor mij wel nieuwe informatie. Maarja, eigenlijk hoor je verder nooit iets over Marokko, dus het moet gewoon naar Rwanda gaan. Alleen al omdat je dit soort fraaie stukjes propaganda niet aan je voorbij mag laten gaan:

quote:

Tour du Rwanda 2021 race begins amidst tight health scrutiny

Already delayed, the 13th edition of Tour du Rwanda sets off Sunday, May 2, 2021, amidst strict public health guidelines against coronavirus pandemic to keep the 75 riders safe from infection.

Staging the 2.1 category race, one of the best in Africa under such difficult times of the COVID-19 pandemic is a testament to Rwanda’s already success story of how the country has managed the pandemic.

With a population of over 13 million people, Rwanda has so far registered 25,225 cases of Coronavirus, 23,345 have recovered and just 335 people have succumbed to the virus. This is in relation to 1 million and 316,968 sample tests taken as of the day the race started.

To put it into context, every official, delegate and rider had to undergo saliva PCR test 24 hours before the start of the race and none returned positive results, a reflection that this would be a safe race.

Amid the pandemic, the usually roadside packed cycling fans that have celebrated cycling for 13 years was a relatively quiet race, "but the race has to go on", as rightly put by Rwanda’s King of the Mountain sensation, Mugisha Samuel, during an interview before the start of the race.

Riders will miss the jubilant fans but it won’t photographers from capturing amazing images of cyclers and Rwanda’s beautiful landscapes.

Goed, er reed in het begin dus een klein kopgroepje weg, met daarin Bernardo Suaza, Lennert Teugels en Muhammad Nur Aiman Mohd Zariff. Na een tijdje ging Sirak Tesfom nog een keer met Munyaneza in de achtervolging, maar dat slaagde niet. Sowieso een vrij zinloze onderneming, spaar je benen voor de lastige ritten Sirak. Op het lokale circuit werd de Maleisiër gelost en reden de andere twee samen verder, maar ze zouden het uiteraard niet redden. In het slot van de rit volgde er blijkbaar wel nog een keer een aanval van een groep van een renner of 8, maar die werden weer gegrepen, waarna er gesprint kon worden. Een behoorlijk verrassende sprint. Dat Brayan Sanchez over wonderbenen beschikte was wel duidelijk, dat had hij in Colombia al laten zien. Maar dat hij dat weet te vertalen naar een redelijk vlakke sprint in Rwanda is toch nog enigszins onverwacht. Al was er niet veel concurrentie, want nummer 2 Alex Hoehn is helemaal een verrassende naam. Een klimmer, dacht ik toch. Kan blijkbaar ook sprinten. De juichende Roldan werd derde, Medellin is enorm voortvarend begonnen aan deze Ronde van Rwanda. Het begint er sowieso steeds meer op te lijken dat de Tour du Rwanda het ideale grondgebied is voor de Colombianen, vorig jaar won Restrepo de helft van de ritten en nu is de volgende Colombiaan alvast begonnen met winnen. Dit was de enige kans voor Alfdan om een rit te winnen, maar hij wordt slechts 9e. Restrepo was lang ziek en daarom valt zijn 5e plaats eigenlijk prima mee,, verder schrok ik nogal van het zien van de naam Daniel Muñoz. Helemaal over het hoofd gezien dat hij uiteindelijk op de definitieve startlijst stond. Op de voorlopige startlijst was hij niet terug te vinden, maar de kleine sprinter Marchiori wel. Gelukkig voor Marchiori hoeft hij deze ronde niet te rijden, dat was erg lastig voor hem geweest. Daniel Muñoz is dan juist wel weer een renner die we in de gaten moeten houden. Kan behoorlijk goed klimmen, al is het de vraag hoe fit hij is. Savio wilde hem eigenlijk meenemen naar de Giro, als zijn conditie het toeliet. Gezien zijn aanwezigheid in Rwanda is de conditie duidelijk niet perfect. Maar goed, wel een outsider die ik over het hoofd heb gezien. Sorry Daniel, bij dezen.




Bijna geen tijdsverschillen. Alleen de Rwandees zonder voornaam had een slechte dag. Ook Jean Baptiste Nsabimana verloor wat tijd, terwijl men hem nochtans de bijnaam Machine heeft gegeven. Een defecte machine, helaas. Veel Colombianen vooraan en weinig Afrikanen, maar deze rit vind ik niet echt veelzeggend. De snelste Afrikanen zijn hier überhaupt niet. De komende dagen gaan we wijzer worden. Te beginnen met de rit van morgen, het gaat richting Huye.

quote:

Bij het begin van de tweede rit zijn we weer terug in Kigali. Dat is bewust gedaan. Kigali is altijd een stad waar een groot deel van de ronde zich afspeelt, maar nu wegens corona wil men de reisbewegingen het liefst nog meer beperken. Dus hup, zoveel mogelijk in Kigali blijven. Goed, de start ligt nu bij de MIC Building, de thuisbasis van de Muhima Investment Company. Jaja, hartje Kigali, allerlei sicke bedrijven bij elkaar. Ook hier zorgt de elite goed voor zichzelf. Enfin, weer een korte rit. Kilometer of 120, dat stelt niet heel veel voor. Twee sterren, omdat we toch flink wat hoogtemeters voorgeschoteld krijgen. Sowieso bevinden we ons ook op hoogte. Een niet te onderschatten factor, zodra er in Rwanda een beetje geklommen moet worden gaat het al snel richting de 2000 meter. Valverde wordt geen wereldkampioen in 2025, zoveel lijkt me duidelijk. In het begin van de rit moet er flink geklommen worden, die stevige klimmetjes kort achter elkaar. Een keer vijf kilometer aan 5%, bijvoorbeeld. Daar gaat wel een sterke kopgroep ontstaan. Die kopgroep trekt vervolgens naar Huye, daar waar de Tour du Rwanda bijna jaarlijks aankomst. Het was een paar jaar de traditie dat de winnaar in Huye ook het eindklassement zou winnen, maar daar kwam vorig jaar verandering in. De altijd sympathieke Mulu Hailemichael won met een slimme aanval in de slotfase de rit, maar kwam niet eens in de buurt van de eindzege. In de jaren daarvoor zagen we Joseph Areruya hier een keer solo aankomen, in 2018 deed Samuel Mugisha dat dunnetjes over en in 2019 was het dan weer Merhawi KUDUS die van zich liet spreken. Normaal is een aankomst in Huye altijd enorm belangrijk, maar dit jaar gaat dat net als in 2020 minder het geval zijn vermoed ik. Vooral omdat de rit niet echt lang is en ook niet buitengewoon zwaar. Lastig, maar er komt nog veel lastiger werk aan. Het scheelde niet veel of Restrepo won vorig jaar, hij zou dat dit jaar zomaar wel eens voor elkaar kunnen krijgen in Huye. De slotfase van de rit is altijd interessant, met een stuk van anderhalve kilometer aan 5% en daarna nog een vlakker stuk richting de finish. Timing blijkt hier de afgelopen twee jaar enorm belangrijk te zijn.

Tevens heb ik echt enorm ontzettend niet genoten van de beelden van GCN. Een filmpje van 2:30 (!). Bedankt, jongens. Daar hebben we echt wat aan. Het zijn ook echt exact dezelfde beelden als in het filmpje van de organisatie, maar dan korter en met het walgelijke phony Engels van Jozee. Waardeloos, waardeloos, waardeloos. Ik heb ook niet het idee dat dit de Tour du Rwanda echt gaat helpen. Livebeelden hebben we nodig. Al is het in principe ook wel prima om daar volgend jaar pas mee te beginnen, want een aankomst in de Tour du Rwanda waar geen volk mag staan voelt toch heel erg unheimisch. Deel van de charme valt daardoor toch wel weg. Maar afijn, het blijft een prachtige koers. En na deze vrij slappe openingsrit gaan we de komende dagen vooral veel genot voorgeschoteld krijgen.

Alan Boileau of all places. Niet leuk.

quote:

Op maandag 3 mei 2021 12:10 schreef Slobeend het volgende:

[..]

Waarom schrijf je zo'n stukje als je niets weet van Afrikaans wielrennen en het je klaarblijkelijk ook niets interesseert?

Frank Heinen staat vanaf nu op de shitlist.

Frank Heinen heeft met een paar nepaccounts gereageerd op deze tweet.

Terwijl David Lappartient op bezoek ging bij Paul Kagame (de WK 2025 hype wordt met de dag groter) won Alan Boileau de tweede rit. En daar worden we helemaal niet vrolijk van. Idealiter wint er een Afrikaan, en als dat niet het geval is wint er liever een Europese renner met enige staat van dienst. Brayan Sanchez en Alan Boileau, daar winnen we de oorlog niet mee. Dan nog liever Umba, die jongen gaat heel erg goed worden dus is het voor een organisatie toch mooi om te kunnen zeggen dat hij hier z'n eerste koers won. Wat afgaande op de rit van vandaag alsnog kan gaan gebeuren.

In het begin van de rit reed er een kleine kopgroep weg, met daarin twee Rwandezen en een Eritreeër. Jean Bosco Nsengimana, de veteraan die een aantal jaar geleden beduidend meer succes had, de over twee geboortedatums beschikkende Eric Manizabayo en Mehari Tewelde. Deze kopgroep zou het niet redden, logisch. Nadat de kopgroep werd ingerekend werd het een nogal onoverzichtelijk verhaal. De Tour du Rwanda in een notendop, van controle is vaak geen sprake. Een constante tijdens deze fase was evenwel dat Alan Boileau iedere keer vooraan zat. Hij ging liefst drie keer in de aanval, dat valt dan weer te prijzen. Tijdens een van deze aanvallen reed er een vrij grote groep weg zonder leider Brayan Sanchez, maar bij de volgende poging was hij wel aanwezig. Een groep van een man of 18 lees je dan op twitter, waarna je later in de uitslag ziet dat het in werkelijkheid om een groep van een man of 30 ging. Kan allemaal gebeuren. In het slot van de rit muisde Kent Main er nog vanonder met een klein groepje, maar op een kilometer of twee van het eind werd dat groepje weer gegrepen. Niet veel later kwam de beslissende aanval van Boileau. De aankomst in Huye is wat dat betreft best typisch. Twee kilometer klimmen, en dan een min of meer vlakke kilometer naar de finish. Aan het eind van de klim aanvallen is de afgelopen jaren steeds de winnende move gebleken. KUDUS deed het, Mulu deed het, en nu Boileau. Op de beelden is te zien dat hij demarreert en dat de rest niet reageert. De vogel was derhalve gevlogen. De jongste deelnemer, Santiago Umba, ging nog in de achtervolging, maar hij kwam te laat.




Een overwinning voor B&B, derhalve. Kom je met Rolland, Gautier en Pacher aan het vertrek, wint Boileau of all places. Boileau, die nota bene een dag eerder nog continu aan het knechten was en daardoor ook tijd verloor. Waardoor hij nu niet de leider is, maar hij komt hier naar eigen zeggen toch niet voor het klassement. Deze rit is mooi meegenomen, verder hoeven we hem niet meer te verwachten. Boileau... Vorig 4e in de Ronde de l'Isard, en dat was het verder wel. Nu neo-prof, misschien dat we over een paar jaar anders naar deze zege kijken, maar als lid van Double B houden we daar weinig rekening mee. Enfin, omdat hij tijdens de eerste rit tijd verloor is Umba nu de leider. De jongste van het stel! Weer een wonderbaarlijke vondst van Savio, het is buitengewoon knap. Erg benieuwd of hij de leiding vast kan houden. Brayan Sanchez derde, een slecht moment gehad tijdens de koers maar uiteindelijk toch weer boven komen drijven. Norman Vahtra 4e, die had ik eerder gisteren verwacht. Al scheelde het vandaag ook niet veel, volgens de ploeg viel hij na de finish praktisch van de fiets en moest hij lang bekomen van de inspanning. Maar, hij was er wel bij. Dat kunnen veel andere renners niet zeggen. Vuillermoz, Daniel Muñoz, Hivert, Geniez, Holler, Ovechkin, toch redelijk wat 'grote' namen die de slag hebben gemist. Wegens het gebrek aan beelden valt het lastig vast te stellen of het lag aan de benen, of aan een tactisch steekspel. Ik neig naar tactisch steekspel, want zo lastig was deze rit nu ook weer niet. Allemaal een mannetje vooraan en dan moet de rest de benen maar stilhouden, waardoor je al snel drie minuten verliest.



Niet dat drie minuten veel zegt in Rwanda. Er gaat de komende dagen met meer dan dat gestrooid worden. Alleen Pierre Rolland zit dik in de shit. Zowat laatste, nog achter Alfdan De Decker godbetert. Lachwekkond. Ook Marti Vigo valt nog niet mee, jammer. De Rwandezen vielen ook niet mee, jongens jongens jongens. In de voorste groep zat alleen Renus Uhiriwe, en dat is net de renner die volgens de Rwandezen zelf niet goed genoeg kan klimmen om een rol te spelen in het klassement. Samuel Mugisha was oorspronkelijk ook mee, maar moest aan het eind afhaken en verloor nog een halve minuut. Pijnlijke zaak. Ook mijn Eritreeërs hadden niet echt een goede dag. Tewelde en later ook Goytom in de aanval, maar ze misten bijna allemaal de beslissende slag. Alleen Nahom Zerai was mee, net de jongste van de equipe. Als die jongen de komende dagen kan bevestigen hebben we misschien wel weer een mooi talent te pakken. Eén DNF vandaag, toch een relatief grote naam. Joseph Areruya had last van z'n spieren las ik op twitter, volgens de organisatie was ie dan weer ziek. In ieder geval, geen Areruya meer. Rwanda gaat dit jaar ook niet de winnaar afleveren, zoveel is inmiddels wel duidelijk.



Verder is er helemaal niks duidelijk. Morgen volgt de zwaarste rit van allemaal. Vier volle sterren, 3600 hoogtemeters, met 171 kilometer de langste rit. Ik zit klaar voor flink wat genot. De rit van vandaag heeft ons iets wijzer gemaakt, maar morgen gaat het klassement pas echt opgemaakt worden.

quote:

De derde rit gaat zowaar niet van start in Kigali. In plaats daarvan bevinden de renners zich in Nyanza, de voormalige hoofdstad van het koninkrijk Rwanda. Een stad met behoorlijk wat historisch erfgoed, derhalve. De koningen van Rwanda woonden hier, hun oude paleis is nog te bewonderen. Ook wel een vrij populaire toeristische plaats daardoor, genoeg hotels te vinden in Nyanza. De laatste koning van Rwanda, die dan weer om het leven kwam in het Huye van de vorige rit, woonde hier. Nouja, logisch eigenlijk. Maar, erfgoed dus. Gaaf.

Pittig ritje gaat dit wel worden. De volle vier sterren, amai. Meer dan 3000 hoogtemeters, dat is niet kinderachtig. In eerste instantie rijden we van Nyanza terug naar Kigali en dat deel van de rit valt enorm mee. Het gaat wel continu op en af, want land van de duizend heuvels, maar relatief gezien is het makkelijk. De eerste klimmetjes die de renners tegenkomen kennen ze nog van de vorige rit, al rijden ze nu in tegengestelde richting. Voorbij Kigali wordt het steeds lastiger. Met 171 kilometer is dit sowieso de langste rit. Al valt dat eigenlijk nog tegen. De afgelopen jaren koos men steevast voor een rit van 200 kilometer, al was het maar om de Afrikanen te laten wennen aan Europese afstanden. 171 kilometer valt nog mee, al zal dit sowieso een slopende rit worden met gigantische tijdsverschillen. Halverwege de rit een keer zes kilometer aan 7% en vijf kilometer aan 4%, dan gaat er al niet veel volk meer bij elkaar zitten. Stevig stuk boven de 2000 meter ook bij die tweede klim, telt allemaal mee. Lange afdaling daarna, soms ontstaan in Rwanda juist daar de verschillen. Qua weer kun je het ook prima vergelijken met het Baskenland en Romandië, de kans op een droge week is nihil. Regenen gaat het toch wel ooit, of misschien zelfs vaak. Allemaal factoren om rekening mee te houden. Ploegen van vijf renners, bijna geen controle. De koninginnenrit, misschien. Na een wat langere vlakke fase gaan we naar Tetero, een beklimming van de buitencategorie, ja! Buitencategorie is een categorie die in Rwanda net iets anders werkt dan in Europa. We noteren 6,4 kilometer aan 6,6%. Voor Rwandese begrippen is dat heftig. Rwanda kent duizend heuvels, maar die heuvels zijn nooit lang. Een klim van 20 kilometer aan stevige percentages is hier niet te vinden. Vandaar stellen ze de eisen hier wat naar beneden bij. Zes kilometer aan 6,6% kan prima buitencategorie zijn. En laten we eerlijk zijn, dat gaat met het aanwezige veld hier ook voor genoeg verschil zorgen.

Na deze klim van de buitencategorie volgt een weg die als glooiend valt te omschrijven. Paar keer op en af, met onderweg heel veel bochten. Altijd een brede weg, maar door al dat bochtenwerk is ook dit weer een gevaarlijk moment. Kan genoeg gebeuren. En als dat nog steeds niet het geval is hebben we altijd de slotklim nog. De organisatie heeft dit jaar gekozen voor enorm veel aankomsten bergop, veel meer dan normaal. Eigenlijk zie je dat in Afrika amper, maar nu eindigt zo'n beetje iedere rit boven op een berg. In dit geval gaan we voor het eerst aankomen in Gicumbi, een district (akarere) in de noordelijke provincie van Rwanda. De hoofdstad is Byumba, tevens de hoofdstad van de provincie. En in dat Byumba komen we eigenlijk aan, maar in Rwanda vinden ze het vaak fijner om de naam van het district te gebruiken in plaats van de naam van de stad. Raar, maar waar. Onderweg naar Gicumbi, of Byumba, gaat het in de laatste vijf kilometer nog eens aan 4% gemiddeld omhoog. Dat wordt geen eenvoudige opgave voor de renners. Een dag voor de klimmers. In Byumba, waar ongeveer 70.000 mensen wonen, vinden we ook een groot vluchtelingenkamp, dat van Gihembe. Daar zitten vooral veel Congolezen, arme drommels. Toch de tragiek van Afrika.

Het filmpje van Eurosport/GCN was wel wat langer vandaag! Bijna tien minuten. Al heb je er nog steeds vrij weinig aan. Korte fragmentjes. De aanval van Boileau wel mooi in beeld gebracht, verder, tja, mwah. Het filmpje van de organisatie is een stuk korter, maar het komt alsnog op hetzelfde neer.

Het regent ook nog eens vandaag. Bijltjesdag aanstaande. 45 gemiddeld het eerste uur, dat gaat pijn doen aan het eind.

Mbappe

Het gaat niet goed met mijn Rwandezen.

Oei, Umba moet lossen.

Alan Boileau wint weer.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2021 13:44 schreef DeeBee het volgende:
Einde tijdperk Afrikaantjes

Eric Muhoza de eerste Rwandees op de 24e plaats, dat is wel echt héél erg pijnlijk. En dan te bedenken dat Muhoza de jongste Rwandees is, vooral de ervaren jongens laten het afweten. Ook Kent Main vandaag tijd verloren, Eritrea zal de boel weer moeten redden.

Ja, hier wordt Adriaantje dus niet vrolijk van. 'Alan Boileau wint zijn tweede rit' is geen kop waarmee je kijkers trekt. Je wil toch graag het idee hebben dat het een serieuze koers is, dus hebben we een betere winnaar nodig dan Bed & Breakfast Baloe. Scheelde overigens niet veel, want Carlos Quintero werd pas op vijf meter van de finish ingehaald, na een gigantische solo. Dat was een iets meer aansprekende naam geweest, voor de liefhebbers van het obscure wielrennen althans. Het bekijken van de beelden is ditmaal wel de moeite waard, de oplettende kijker kan zien dat Carlos Quintero niet echt aan het opletten was. Quintero ging lekker rechtop zitten om zijn handjes in de lucht te gooien, tot hij ineens tot de conclusie kwam dat Boileau hem voorbij aan het vliegen was. Jammer Carlos, volgende keer beter. Vandaar ook zijn uitdrukking op de foto hierboven.



Pittige rit was het wel. De langste, en qua hoogtemeters de zwaarste. Om het extra moeilijk te maken regende het ook nog eens. En als het in Rwanda regent dan regent het ook echt. Geen miezer, nee, absoluut niet. Stortregens. Tropische toestanden. Daarom gaan ze vroeger van start, maar het weer laat zich niet altijd voorspellen. Goed, het werd een felbetwiste rit. Een razendsnelle start, met talloze vluchtpogingen. Pierre Rolland probeerde het bijvoorbeeld een keer, maar dat ging mooi niet door. Uiteindelijk reden er vier renners weg. De bijzonder actieve Lennert Teugels, Belg van Tarteletto-Isorex die een doel heeft gemaakt van de bergtrui. Cyril Gautier was er ook bij, die leeft dus blijkbaar nog. Patrick Byukusenge was de Rwandees van dienst en Tomas Goytom mocht Eritrea vertegenwoordigen. Lang duurde dat niet, want Goytom kreeg een lekke band en viel op die manier weg uit de kopgroep. In de achtergrond werd er blijkbaar ook gevallen. Didier "Mbappe" Munyaneza ging in het begin van de rit nog in de aanval, maar noteerde niet veel later een DNF. Het Algerijnse duo Hamza Mansouri en Ayoub Sahiri zou de finish ook niet halen, waarbij ik in dat specifieke geval vermoed dat ze gewoon keihard zijn gelost. Ook Sirak Tesfom haalde de finish niet, de man met rugnummer 1 en de mooiste neus van het peloton is er niet meer bij. Had de kopman van de Eritreeërs moeten zijn, maar dat viel flink tegen. Geen idee wat er met hem aan de hand was, in koersen zonder informatie is tussen fysiek en technisch malheur veel mogelijk. Enfin, minus vier Afrikanen trokken we verder. De kopgroep trapte stevig door en had op een gegeven moment een mooie voorsprong, maar dat feest zou niet blijven duren.



Het was een zware rit met veel beklimmingen, maar ook veel afdalingen. En juist in die afdalingen ging het peloton blijkbaar enorm tekeer. James Piccoli had zijn mannen van Israel op kop gezet. De Israëliërs mochten bergop op kop rammen, Norman Vahtra mocht zich dan juist weer smijten in de natte afdalingen. Natte afdalingen in Afrika, vragen om tijdsverschillen. Zo bleek ook. Het verschil van de kopgroep slonk snel en in het peloton waren er nog maar een mannetje of 30 over. Byukusenge moest vooraan de rol lossen, terwijl het verschil steeds kleiner werd. De hoogte begon ook z'n ding te doen, richting het eind van de rit moest de lastige klim van Tetero bedwongen worden. Buitencategorie, ook al spraken we maar over 6,4 kilometer aan 6,6%. Wel 2250 meter boven zeeniveau, dat begint te tellen. Op deze klim kwam Santiago Umba, de leider, in de problemen. Het was ook hier dat de overgebleven koplopers werden ingerekend, eerst Gautier en daarna Teugels. Carlos Quintero begon hier aan zijn solo. Dertig kilometer reed hij in de aanval, nooit bedroeg zijn voorsprong meer dan een minuut.




In de finale ging het op en af, met in de absolute slotfase nog een klim van vijf kilometer. De voorsprong van Quintero schommelde steeds zo'n beetje tussen 30 en 45 seconden. In het peloton had Androni de hele dag gewerkt, net als Israel. Wie er in de finale precies reed werd niet helemaal duidelijk, al was Total Direct Energie wel nog met redelijk wat volk vertegenwoordigd. Ook B&B en Medellin hadden nog wat volk over, Androni was nergens meer te bekennen. Alleen Restrepo zat nog vooraan. Bij het ingaan van de slotkilometer had Carlos Quintero nog een voorsprong van 15 seconden, dat had moeten volstaan. Op de beelden zien we dat het eerst James Piccoli is die een ultieme poging waagt Quintero bij te halen, waarna de verrassende Alan Boileau iedereen overvleugeld en tot de stomme verbazing van Quintero alsnog de rit wint. Iets eerder zien we dat Metkel Eyob de boel probeerde lam te leggen, maar daar klaarblijkelijk niet goed genoeg in slaagde. Wel een vijfde plaats voor hem, net achter Brayan Sanchez. Die Sanchez is nu wel weer de leider, de gele trui blijft bij de Colombianen. Eerst Sanchez, toen Umba, nu weer Sanchez.



Het was vooral een lastige dag voor de Afrikanen. Vier abandons en verder vooral heel veel tijdsverlies. Op zich is dat de verklaren. Om het gebrek aan prestaties recht te praten heb ik een paar briljante excuses bedacht. Eigenlijk vooral een excuus aangereikt door Tomas Goytom, tijdens deze rit nog in de aanval. Het afgelopen jaar zijn er geen wedstrijden geweest in Eritrea. De officiële versie is dat dit aan corona ligt, de officieuze versie is dat het conflict met Ethiopië ook een rol speelt. Maar, Goytom maakte het zelfs nog erger. Er waren niet alleen geen wedstrijden, hij mocht ook een tijd niet trainen. Ja, dan begint het ineens wel een lastig verhaal te worden. Vooral ook omdat niet iedere Eritreeër lekker thuis kan zwiften. Mijn Eritreeërs begonnen dus met een achterstand op de rest aan deze koers. Datzelfde kan gezegd worden over de Rwandezen. In Rwanda zijn weinig koersen georganiseerd en in het buitenland zijn de Rwandezen niet geweest. Ze hebben zich dus alleen via trainingen voor kunnen bereiden, en dat is geen doorslaand succes gebleken. Waarbij het ook vermeld moet worden dat we ons nu in mei bevinden. In februari is het nog een ander verhaal. Dan begint het seizoen net en staan nog niet alle Europeanen op punt. Nu zijn alle niet-Afrikaanse deelnemers al een maand of drie bezig aan hun seizoen en hebben veel van die renners al aardig wat koersen gereden. De Colombianen komen vers uit de Ronde van Colombia, bijvoorbeeld. Boileau reed de Ronde van Valencia, Piccoli staat al op bijna 20 koersdagen. De beste Afrikaan van de dag is Metkel Eyob, niet geheel toevallig net de Afrikaan die dit jaar al tien koersdagen achter zijn naam heeft. Koersritme is een ding. Normaal heeft niemand dat in februari, nu in mei merk je duidelijk een verschil tussen de renners die het wel en niet hebben. Al zal de regen vandaag ook een rol hebben gespeeld, Afrikanen houden niet van natte afdalingen. Het aantal hoogtemeters was ook indrukwekkend, dat is niet voor iedereen weggelegd.



We zien nu dat Sanchez de leider is en dat er negen renners in dezelfde tijd staan. Slechts één Afrikaan, al is de tweede Afrikaan niet ver weg. Nahom Zerai verloor vandaag slechts zes tellen en staat nu tiende. De verrassing onder de Afrikanen tot nu toe. Van 2002, dit wordt er eentje om de gaten te houden. Sela Weldemicael was ook niet slecht tijdens deze rit, maar verloor eerder al veel tijd. De prestaties van deze jongens zijn wel extra knap als je hoort dat ze een jaar lang niet hebben kunnen racen en trainen, eigenlijk zijn ze voor mij de morele winnaars. Waarbij ik graag van Sela hoor of hij nu uit 1999 of 2001 komt, maar dit geheel terzijde. Vuillermoz zal zich ook wat vuil voelen nu, het is gebleken dat hij eigenlijk gewoon in orde is. Maar dan toch drie minuten verliezen tijdens de tweede rit, waarschijnlijk door niet op te letten. Leugenaar Boileau zal ook wel balen, ondanks zijn twee zeges. Hij was hier eigenlijk alleen om te knechten en verloor daarom tijdens de eerste rit tijd. Na zijn eerste ritzege zou hij het verder lekker rustig aan gaan doen. Niet dus. Hij had wonderbenen. De hoogte deed hem goed, blijkbaar, en hij voelde zich fantastisch. Zonde van die eerste rit, voor hem. Maar ik hoop wel echt dat het nu klaar is. Boileau, oprotten joh gek. Hoehn, Sevilla, Piccoli, Quintero, allemaal gevaarlijke jongens. Leuke rubriek: zelfs in Rwanda is Cristian Rodriguez volledig onzichtbaar. Zijn naam is nog geen enkele keer genoemd, maar hij staat nog wel hoog in het klassement in dezelfde tijd als de leider. Hoe krijgt hij het voor elkaar? Pacher sluipt ook nog mee, hij zal toch ooit het stokje gaan overnemen van Boileau zou je zeggen. Verder een stevig drama voor mijn Afrikanen. Samuel Mugisha zou bijvoorbeeld goed getraind hebben, niets van te zien. Kent Main laat aan het eind bijna een minuut liggen, zelfs ploeggenoot Ormiston eindigt nog voor hem. De inschatting dat Renus Uhiriwe geen wonderklimmer is blijkt wel te kloppen, als laatste binnen op bijna 38 minuten. Ai. Rolland weer matig. Eric Muhoza (ook uit 2002) de beste Rwandees van de dag op de 24e plaats. In principe ben ik tevreden met de prestatie van Muhoza, hij eindigt niet ver van Umba en dat is gewoon prima. Maarja, dat hij de beste Rwandees is vind ik dan wel weer teleurstellend. Ze laten het afweten. Daar zijn excuses voor te verzinnen, maar het blijft een pijnlijke affaire.

quote:

Na een passage in het noorden van Rwanda zijn we weer terug bij af, in Kigali. In de Special Economic Zone, ditmaal. Impressionant hoor, pleur een drone de lucht in en je houdt er bijzondere beelden aan over. Flink wat industrie bij elkaar, dicht in de buurt van het vliegveld. De eerste van zijn soort in Afrika, dat soort propaganda. Artikel na artikel over deze zone, ik zal het jullie verder besparen. De etappe wordt weer lastig. Drie sterren, bijna de volle mep. Een kilometer of 50 korter dan de vorige rit, maar met vier stevige beklimmingen onderweg kan het weer bijltjesdag worden. In het begin ligt er al een kort, pittig klimmetje op het parcours terwijl ze ons nog in de SEZ bevinden. Daarna valt het een tijdje behoorlijk mee terwijl de renners gezellig door Kigali rijden. Buiten de stad gaat het pas echt los, met weer een stevige klim. Vijf kilometer aan 7%, hallo zeg. Dat is voor Rwandese begrippen een joekel van een klim. Na deze klim volgt er niet echt een afdaling, het gaat in de 15 kilometer daarna nog steeds voornamelijk omhoog, met aan het eind van dit stuk nog een keer een klim van vijf kilometer aan 4%. Dat wordt lossen bij de vleet. Ook weer dik boven de 2000 meter, geen sinecure. Vervolgens een langere afdaling en een vrij lang vlak stuk, zoals we inmiddels moeten weten minstens zo gevaarlijk. In de slotfase van de rit komen we de voorlaatste klim tegen, Kivuraga. Volgens de organisatie vijf kilometer aan 6,5%, andere bronnen spreken zelfs van zeven kilometer aan 6,5%. Loeiend zwaar, in ieder geval, er zit zelfs een kilometer aan 9% tussen. Er volgt weer een afdaling, waarna het nog een aantal kilometer licht naar beneden loopt, alvorens we beginnen aan de slotklim. Opnieuw een aankomst bergop, ik heb dit nog niet eerder meegemaakt in Rwanda. Richting de stad Musanze gaat het volgens de organisatie 3,6 kilometer omhoog aan 4,7%, andere bronnen laten de eerste 600 meter weg en komen aan 3 kilometer tegen 5,7%. Toch weer flink lastig, derhalve. Wat ergens wel weer merkwaardig is, want vorig jaar kwam er ook een rit aan met Musanze. Die rit kende een volledig vlakke aankomst en werd in de sprint gewonnen door Jhonatan Restrepo. We nemen dit jaar een paar alternatievere routes, die allemaal beduidend lastiger zijn. Straffe kost.

Een lastige rit op het grondgebied van de gorilla's. Hopelijk gaat het wat beter met mijn Afrikanen, maar door de aankomst bergop mogen we vooral verwachten dat de mannen die nu hoog staan in het klassement elkaar het leven zuur gaan maken. Hier hebben jullie nog wat beelden van de vorige etappe, vooral de finish is wel lachen. Voor de mensen die bijdragen aan maffiapraktijken is er een filmpje van Jozee van liefst tien minuten, het wordt iedere dag iets meer.

Met het oog op het WK 2025, volgens L'Equipe is Rwanda momenteel de favoriet.

quote:

Rwanda favourite to host first African Road World Championships in 2025

UCI to decide between Rwanda and Morocco in September

UCI president David Lappartient has confirmed that the 2025 UCI Road World Championships will be held in Africa, with Rwanda facing competition from Morocco. However, Rwanda is the firm favourite to host the first World Championships on African soil.

Lappartient was at the Tour of Rwanda on Monday and then held high-level talks with officials and Rwanda President Paul Kagame.

Lapparitient has been supportive of Rwanda’s bid since he became UCI President in 2017. Rwanda formally submitted a bid two years ago and has reportedly produced a detailed and convincing bid document.

"The World Championship will take place in Africa in 2025, that's for sure," Lappartient told L'Equipe.

"We have two bids, from Kigali (the capital of Rwanda) and also Tangier, in Morocco."
According to L’Equipe, Rwanda is the clear favourite to win the race to host the World Championships.

"Rwanda has taken a serious lead, their case is very solid with already existing infrastructure and enormous possibilities for adaptation," L’Equipe quoted an unidentified source as saying.

"It’s a candidacy that ticks a lot of boxes, it’s the favourite because it would also bring a sense of renewal to cycling."

Rwanda has enforced strict anti-COVID-19 measures and so avoided the worst of the global pandemic. The Tour du Rwanda has roots back to 1988 as a regional race, and was elevated to the international UCI calendar in 2008. This year’s race was postponed from February to May, with Israel Start-Up Nation, Total Direct Energie, Androni Giocattoli-Sidermec and B&B Hotels taking on Continental and local teams.

Brayan Sanchez (Team Medellin) won the opening stage, with Alan Boileau (B&B Hotels) winning stage 2 and 18-year-old Colombian Santiago Umba (Androni Giocattoli) taking the race lead. The Tour du Rwanda ends in Kigali on Sunday after eight stages of racing.

UCI officials are due to visit Rwanda and Morocco to study the technical details of their bids in the summer, with the UCI due to announce the host nation during this year’s World Championships in Louvain, Belgium in September.

Nog meer WK 2025, een interviewtje met Steef en nog wat lui in de Volkskrant:
https://www.volkskrant.nl(...)n-van-2025~bae6bc22/

Waarbij ik me echt eindeloos kan verbazen over de plotselinge aandacht voor het WK van 2025. Ja, Lappartient heeft zijn woorden herhaald. Belangrijk onderdeel van de vorige zin: herhaald. Het is echt al een jaar of twee bekend dat we in 2025 naar Afrika gaan en het is ook al minstens een jaar bekend dat er met Marokko en Rwanda slechts twee kandidaten zijn. Eigenlijk had de beslissing vorig jaar al moeten vallen, maar wegens corona heeft men dat een jaar verplaatst. Wat doen al die journalisten eigenlijk? Hoezo ziet iedereen dit over het hoofd en krijgen we nu ineens een stortvloed aan berichten? Ik snap het niet. Maar goed, alle aandacht voor Rwanda is mooi meegenomen. Al krijg ik een enorm slappe plasser van de kritische geluiden over het dictatoriale Rwanda. Nogmaals, stel jezelf de vraag: hoe heeft Kagame überhaupt aan de macht kunnen komen in Rwanda? Wat gebeurde er in 1994? Waarom gebeurde dat? Hebben wij met onze westerse tentakels de boel weer eens ergens lopen te verneuken? En gaan we dan nu weer enorm tof lopen te doen? Flikker toch op man. Zoals de altijd verstandige Steef al zei: Rwanda is een land dat op dit moment juist behoefte heeft aan een sterke leider. Wil niet zeggen dat die man perfect is, maar wat is het alternatief? Niet ieder land is klaar voor democratie. Kun je wel met je westerse arrogantie en bemoeizucht leuk gaan doen, maar zo werkt het niet. Gewoon optyfen, gauw.

Tot zover deze rant. Tot slot heb ik nog de Alfdan van de dag in de aanbieding.

quote:

Wat doen de fietsen van Jens Keukeleire en Stan Dewulf in de Ronde van Rwanda?

Gespot in de Ronde van Rwanda: de fiets van Jens Keukeleire.

Zelf doen Jens Keukeleire en Stan Dewulf niet mee aan de Ronde van Rwanda. Maar hun Ridley-fiets uit hun Lotto-periode is wel van de partij. Dat is te danken aan de samenwerking tussen de Belgische en Rwandese wielerbond.

Tot en met zondag strijdt een internationaal peloton voor de gele trui in de Ronde van Rwanda.

Pierre Rolland, Oscar Sevilla en Alexis Vuillermoz zijn de grootste namen die meerijden in Kigali en omstreken. Met Tarteletto-Isorex is er ook een Belgisch team van de partij.

Tarteletto-renner Alfdan De Decker schrok zich vandaag een hoedje toen hij plots een fiets zag staan met de naam Jens Keukeleire op. Even verderop vond hij een gelijkaardige fiets met daarop de naam van Stan Dewulf.

Maar geen Keukeleire of Dewulf te bespeuren. Enkele Rwandese renners werken hun thuisronde af op Belgische fietsen. De vrucht van een samenwerking tussen de Belgische en Rwandese wielerbond.

Na 3 etappes leidt de Colombiaan Brayan Sanchez de dans in de Ronde van Rwanda. Best Belg momenteel is Gianni Marchand op de 9e plaats. Eric Muhoza is de 1e Rwandees, op de 27e plaats.


Alfdan De Decker met de Rwandese renner Jean Baptiste Nsabimana, die op een Belgische fiets rijdt

"Heel lastig WK-parcours in Rwanda"
De kans is groot dat Rwanda in 2025 de gastheer is voor het WK wielrennen. Dat zou dan het eerste WK wielrennen ooit zijn op het Afrikaanse continent.

"In de Ronde van Rwanda is alles even goed geregeld als bij Europese wedstrijden", vertelt Alfdan De Decker vanuit Rwanda. "Het WK-parcours zal hier heel lastig zijn."

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 05-05-2021 00:47:13 ]

Quintero probeerde slim te zijn, maar daar waren zijn vluchtgenoten het waarschijnlijk niet mee eens.

Jeetje, zes minuten voorsprong voor de kopgroep ondertussen, met een kilometer of 30 te gaan.

Lennert Teugels zal vast gaan winnen.

Oh, Teugels zo'n beetje als eerste gelost. Haha, merkwaardige sport.

Nog vijf man over. Gaat Rolland zijn ervaring kunnen uitspelen?

En vandaag wint Valentin fucking Ferron.

Ik haat deze Ronde van Rwanda.

Tja. Na tweemaal Boileau is het nu de beurt aan Valentin Ferron. Het is de week van de vijfderangs Fransen waar u tot een paar dagen geleden nog nooit van had gehoord en waarvan u in de toekomst uiteraard ook niets meer gaat vernemen. Al zijn ze wel allemaal jong, er bestaat altijd nog een waterkans dat ze wel doorbreken. Ferron maakte onderdeel uit van een kopgroep van 10, die al snel uit negen renners zou bestaan. Carlos Quintero probeerde heel slim mee te schuiven, maar aangezien hij in dezelfde tijd stond als de leider was niemand daar blij mee. Het peloton vond dat niet echt een goed idee, maar ook zijn medevluchters zullen hem vast niet heel sympathiek hebben gevonden. Quintero besloot daarom vrij snel de eer aan zichzelf te houden, terwijl ondertussen Alessandro Bisolti bezig was aan een chasse patate. Met negen ging de kopgroep dus verder, al moest een kilometer of 40 later Renus Uhiriwe ook afhaken. Renus is geen klimmer, die conclusie begin ik inmiddels stevig te ondersteunen. Laten we hopen dat hij wel andere kwaliteiten heeft.



De voorsprong van de acht overgebleven koplopers schommelde nogal. Er was eigenlijk geen touw aan vast te knopen. Het ging vrij stabiel richting vier minuten. Toen gingen we ineens richting zeven minuten. Terug naar drie, toen ineens weer vijf. Tijdswaarnemingen in Rwanda kunnen nog wel eens verrassend zijn. Kan ook liggen aan het feit dat de connectie niet overal even geweldig is, zeker in het noorden van Rwanda zit je praktisch in de jungle, chillend tussen de gorilla's. Seth Hakizamana zat ook vooraan, maar toen het in het slot van de rit lastiger begon te worden haakte hij af. Er zaten vooral veel Afrikanen in de kopgroep, waardoor we mochten hopen op een Afrikaanse ritzege. Met Teugels, Rolland en Ferron slechts drie Europeanen. Met Jean Bosco Nsengimana de Rwandees met de meeste ritten in de Ronde van Rwanda in de benen, met Azzedine Lagab de Algerijnse veteraan van dienst, met Eric Manizabayo een jonge Rwandees die echt enorm rechtop zit en met Tomas Goytom een kleine Eritreeër die vandaag geen vriend is geworden van Teugels. Dat valt voornamelijk op als ik de beelden bekijk. De Afrikanen zijn samen met Teugels als een gek aan het sprinten voor de bergpunten en bij de tussensprintjes. Teugels draagt de bergtrui en wil ook graag de tussensprinten domineren, maar de Afrikanen zagen daar ook wel brood in. Ferron en Rolland hielden zich volledig afzijdig.



Dat is dan wel weer duidelijk het verschil tussen de Afrikanen en de Europeanen. Als een kip zonder kop voor ieder sprintje gaan of een beetje rustig rond blijven peddelen met het oog op de ritzege. In de finale van de rit werd er vooraan slag om slinger gedemarreerd, waar vooral Nsengimana en Teugels het slachtoffer van werden. Teugels reed al een paar dagen in de aanval en blijkbaar was het nu een keer op. Met vijf gingen ze verder, al sloten Teugels en Nsengimana later weer een keer aan. Op de slotklim bleven er vier renners over. Ook Lagab haakte af, waardoor Rolland, Ferron, Manizabayo en Goytom naar de finish reden. Rolland wist ondertussen dat hij een dik probleem had, want de slotklim was eigenlijk meer een soort vals plat. Ferron wist dat hij gebakken zat, omdat hij van zichzelf wist dat hij over een sprintje beschikte. Manizabayo en Goytom hadden onderweg al lekker met hun krachten gesmeten en dat kwamen ze aan het eind tekort. Goytom haalde een Eritrese specialiteit boven: de plof. Manizabayo kon beter volgen en kwam in de absolute slotfase na een eerdere demarrage van Ferron en Rolland weer aansluiten. Toen besloot hij in de laatste meters van de rit tempo te gaan rijden op kop, gewoon. Qua tactiek valt er nog wat bij te schaven, zullen we maar zeggen. Rolland en Ferron zaten in het wiel en gingen samen sprinten. Ferron was uiteraard de snelste, want Rolland heeft weinig snelle vezels. Wel weer een Franse overwinning dus, ditmaal voor Total Direct Energie. De Fransen schijnen hier al jaren niet gewonnen te hebben, en nu ineens drie dagen achter elkaar. Manizabayo werd op een paar tellen derde.




Over het peloton vernamen we niets, terwijl er nochtans genoeg geklommen moest worden. Op de beelden zien we een demarrage van Ovechkin en aan het eind probeert Eyob er nog een keer vanonder te muizen. Verder geen informatie, maar aan de tijdsverschillen te zien is er daadwerkelijk niet veel gebeurd. Wel kwamen ze nog dicht. Op een gegeven moment hadden de koplopers zeven minuten voorsprong, waardoor Teugels zomaar aan de leiding had kunnen komen, maar ik vraag me toch sterk af of die zeven minuten ooit waarheid is geweest. Het zal meer zo rond de vier à vijf hebben gezeten, met aan het eind een flink sprintje van het peloton. Vooral Bike Aid (waarom?) en Medellin reden op kop. Namens die ploeg won Brayan Sanchez het sprintje van de groep der favorieten, met daarin bijna alle usual suspects. Voor het klassement een nutteloze dag. Net als de volgende, waarschijnlijk. Wel opvallend, want normaal is geen enkele dag gelijk aan de andere in Rwanda. Renners met goede dagen, renners met slechte dagen. Gegooi met minuten. Valt nu relatief gezien nog mee. Zou dat dan toch aan al die aankomsten bergop liggen? Kan zomaar.



De vijfde rit gaat waarschijnlijk weinig spektakel opleveren. Op papier ziet het er niet interessant uit. Nee, het zal van rit 6 en 8 moeten komen. Voor morgen schrijven we Alexis Vuillermoz op, want dat is volgens Ferron de man waar ze morgen voor gaan rijden.

quote:

De vijfde rit begint niet in Kigali, schokkend. In plaats daarvan gaan de renners van start in Nyagatare, het grootste district van Rwanda. Dit district ligt in het uiterste noorden van Rwanda en is vrij ver verwijderd van Musanze, de finishplaats van de vorige rit. Het plan was nochtans om de reisbewegingen te beperken, maar hier neemt men toch een aardige omweg. In zekere zin ook een vreemde omweg, want de coureurs fietsen nu weer terug naar het toch redelijk onvermijdelijke Kigali. Enfin, een relatief eenvoudige rit. Twee sterren, maar met 150 kilometer dan wel weer relatief lang. Voor Afrikaanse begrippen, in ieder geval. Tussen Nyagatare en Kigali gaat het de hele dag op en af, maar grootste beklimmingen komen de renners niet tegen. Alsnog lastig, want dat is het hier altijd. Onderweg fietsen we weer door Rwamagana, het land van Adrien Niyonshuti, die misschien wel de nieuwe Rwandese bondscoach gaat worden. Zou wel mooi voor hem zijn, toch wel zo'n beetje de ideale persoon om het Rwandese wielrennen nog wat verder op de kaart te zetten, al is zijn werk bij zijn eigen ploegje ook niet te onderschatten. Voorbij Rwamagana volgt er het klimmetje naar Ntunga dat ook al in de eerste rit zat, maar dan van de andere kant. Stelt niet heel veel voor. Daarna maken de renners ook niet veel meer mee, tot ze aankomen in Kigali. Daar volgt aan het eind van de rit een klim naar Kimironko. Die klim zat vorig jaar ook al in het parcours, toen tijdens de eerste rit. Een muur van jewelste, in de laatste kilometer gaat het aan 9% omhoog. Het Kazachse wereldwonder Fedorov won vorig jaar vanuit de vlucht, vanuit het peloton bleek Henok Muluberhan de sterkste te zijn op deze muur, voor Ghirmay. Evenwel bleven de verschillen toen redelijk beperkt, dat zal nu niet anders zijn. Gezien de ligging op het parcours kan dit ook zomaar een rit voor de vluchters worden. De finish ligt naast de Kimironko Market, ziet er gezellig uit.

Nog geen beelden van het officiële account van de Tour du Rwanda, maar Jozee heeft wel haar stinkende best gedaan. Ik moet zeggen, die samenvattingen bevallen me wel steeds beter. Nu moet het koersverloop alleen nog een keer de goede kant op gaan vallen... Hopelijk morgen weer een vlucht, met veel Afrikanen, maar dan met een betere afloop. Niet voor iedere idiote tussensprint of bergsprint gaan, beentjes sparen voor de zege. Hup. En niet achter elkaar rijden, alleen die vervelende muzungu's counteren. KAM AAN.

quote:

Op woensdag 5 mei 2021 23:37 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]

Ik zit elke keer in mijn hoofd met Jordan Levasseur Die deed het Afrikaans-minnende hart ook ernstig pijn.

Vier minuten voorsprong inmiddels. Klik weg.

Alan Boileau schijnt weer gewonnen te hebben.

Doe uit dat licht, weg deze ronde.

quote:

Op donderdag 6 mei 2021 13:42 schreef showtimer het volgende:

[..]

Metkel hep geel!

Hey, toch nog iets positiefs.

De altijd onzichtbare Cristian Rodriguez is wel op weg om dit hele spel te winnen he?

Ellen Bwalo. Het is werkelijk om kotsmisselijk van te worden. Deze extreem lelijke Fransoos is blijkbaar nog arrogant ook, want het gezegde geen twee zonder drie gooide hij eruit alsof het een vanzelfsprekendheid was. Deze ploert, die hier aanvankelijk niet eens zou rijden, liet vandaag dingen zien waardoor hij van mij wel wat vaker gecontroleerd mag worden. Niemand had ooit van hem gehoord, en hij domineert alsof hij eigenlijk met hetzelfde gemak hoge ogen had kunnen gooien in de Giro.



In het begin van de rit reden vijf renners weg, al bleven er vrij snel maar vier over. Barnabé Gahemba was de enige Afrikaan in de kop van de wedstrijd, maar hij moest afhaken. Met vier bleven ze over, twee Belgen van het aanvalslustige Tarteletto-Isorex, de sympathieke Niko Holler van Bike Aids en de Maleisiër van Terengganu. Ze reden een voorsprong van een minuut of vijf bij elkaar, daarna werd er in het peloton versneld. Op een gegeven moment bedroeg hun voorsprong nog maar een minuut of twee, maar toen slabakte het tempo in het peloton. Daardoor konden ze met een riante voorsprong aan de laatste 30 kilometer beginnen. In principe had dat kunnen volstaan, maar de muur aan het eind van de rit was een probleem. Fedorov hield vorig jaar net stand op deze muur, deze koplopers zou dat niet lukken. Terwijl ze op vier kilometer van het eind nog een voorsprong van anderhalve minuut hadden. Hoewel, ze, uiteindelijk bleef alleen Van Breussegem over. Die jongen koos voor een solo, nadat Goeman vooral z'n best had gedaan om de tussensprintjes te winnen. Niko Holler viel weg door mechanische problemen. Van Breussegem moest het in zijn eentje gaan doen. Dat lukte niet, bleek achteraf. Tussen vier kilometer van het eind en de finish was er eigenlijk geen update, totdat ineens de treurige melding kwam dat Boileau z'n derde rit won.



Het bereik is in Rwanda niet overal even goed, dus zit je nog wel eens een tijd zonder informatie. In de laatste 1,3 kilometer ging het aan 8% omhoog, of misschien was het nog wel steiler. Door de brede weg ziet het er niet indrukwekkend uit, maar gezien de tijdsverschillen van dit jaar en ook vorig jaar moet het toch knap lastig zijn. De beelden van de organisatie, en van Eurosport/GCN laten een razendspannende ontknoping zien. Tot op 200 meter van het eind wist Van Breussegem stand te houden. Uiteindelijk wordt hij 26e op 34 seconden, die heeft het laatste stuk gelopen dus. Op de beelden zien we een aanval van Boileau. Die lul gaat dus gewoon in de aanval he. Vuillermoz moet in de achtervolging, en op het moment dat ze Van Breussegem inhalen, op 200 meter van het eind, plaatst Vuillermoz zijn versnelling. Pikachu denkt binnen te zijn, maar Boileau heeft er schijt aan. Die blijft een beetje half naast Vuillermoz rijden en flitst er in de laatste 50 meter voorbij. Doei.



Alsof hij het allemaal al veel vaker heeft gedaan. Een punch alsof hij even de benen van Alaphilippe heeft geleend. Onvoorstelbaar. En dat terwijl hij dus pas op het allerlaatst mee mocht doen aan deze koers, eigenlijk hadden we naar Maxime Chevalier moeten kijken. Vuillermoz komt nu pas terug van een blessure, maar met inmiddels vijf dagen in de benen zou je verwachten dat hij de boel hier afdroogt. Deze aankomst was gemaakt voor hem, zei Ferron gisteren al. Buiten Boileau gerekend. Op de beelden zien we dat Metkel Eyob iets verder in de groep ziet en bij de versnelling van Vuillermoz en Boileau van achteruit moet komen. Even lijkt hij naar het duo toe te fietsen, maar hij moet gaan zitten en verliest twee tellen aan het eind. Toch doet de Eritreeër van Terengganu dat behoorlijk goed, want hij zet de rest wel op achterstand. En aangezien Boileau tijdens de eerste rit tijd verloor omdat hij om een of andere reden moest knechten voor zijn klaarblijkelijk minder goede ploeggenoten en omdat Vuillermoz tijdens de tweede rit meteen drie minuten liet liggen is Eyob nu de nieuwe leider. Het eerste goede nieuws voor Afrika deze week, we hebben een Afrikaan aan de leiding!




De immer onzichtbare Cristian Rodriguez blijkt zelfs in Afrika enorm onzichtbaar te zijn. Op de beelden zie je hem twijfelend meeschuiven als Eyob in de achtervolging gaat. Moet ik dit wel doen? Echt? Bijna in beeld rijden? In de buurt komen van de zege? Weet je het zeker? Liever niet. Maarja, toch maar gedaan, met een vierde plaats tot gevolg. En een tweede plaats in het klassement, amai. Hoehn, Piccoli (waar Israel weer voor heeft gewerkt zonder resultaat), Restrepo en Pacher blijven in de buurt. Pacher schijnt last te hebben van de hoogte, want dat had hij dit jaar nog niet gedaan. Iedere keer boven de 2000 meter is het aanpoten, dan zit Kantin morgen dus weer dik in de shit. Oscar Sevilla is uiteraard niet de meest explosieve van het stel, logisch dat hij op deze aankomst een paar tellen laat liggen. Het is verrassender dat voormalig leider Brayan Sanchez meer tijd verliest, van de andere kant wel goed dat die jongen een keer een mindere dag heeft, liep ook wel de spuigaten uit. Quintero verloor ook wat tijd, waardoor Eyob nu ineens de kopman is van Terengganu. Ook wel verrassend, maar mijn Afrikaanse hart wordt daar heel vrolijk van.



Ook een goede prestatie van Kent Main vandaag, maar zijn achterstand in het klassement is relatief groot. Normaal is een minuut in Rwanda niet veel, maar de koers blijft dit jaar verrassend gesloten. De extreem jonge Nahom Zerai doet ook nog steeds mee, je zou grofweg kunnen stellen dat we nog 11 kandidaten hebben. Alles is nog speelbaar. Het zal ook wel lastig worden voor Terengganu om de boel te controleren. Van die Singaporees en de Maleisiër moeten we het waarschijnlijk niet hebben. Veel druk op de schouders van Ovechkin. Vooral omdat de volgende rit extreem zwaar wordt. De tweede koninginnenrit. Vier sterren, bijna 3000 hoogtemeters en vooral die aankomst bergop. De zwaarste aankomst bergop van deze ronde, en eigenlijk überhaupt de eerste keer dat er zo'n zware aankomst bergop in deze wedstrijd zit. Mont Kigali, in de volksmond ook wel bekend als Norvège. Alle ballen op Eyob, hopelijk.

quote:

Voor de verandering gaan we maar weer eens van start in Kigali. Ditmaal bij het Kigali Business Centre, alle economische hoogtepuntjes van de stad komen aan bod. Het wordt een beetje een merkwaardige route, grotendeels in tegengestelde richting ten opzichte van de derde rit. Ook wel eigen aan Afrika, je hebt hier over het algemeen minder begaanbare wegen dus kom je qua parcours al snel uit op dezelfde weg. Maar ach, als je in tegengestelde richting rijdt heeft toch niemand dat in de gaten. We gaan weer naar Gicumbi, van deze kant levert dat na een stuk of 30 vlakke kilometers een klim op van 10 kilometer aan 5%. Da's lang, zie je in Rwanda niet al te vaak. Hierna gaat het een beetje op en af over de hoogvlakte, waarna er een pittige afdaling volgt. Een paar ritten terug ging men omhoog naar de klim van de buitencategorie met de naam Tetero, nu wordt daar juist afgedaald. Gaat ook weer verschil opleveren, ongetwijfeld. Na deze afdaling is het een kilometer of 25 min of meer vlak, waarna het weer omhoog gaat. Gako, 6,5 kilometer aan 4%. Klinkt iets minder boeiend, maar we zijn al een tijd bezig dus dit kruipt ook gewoon in de benen. Sowieso is dit met 150 kilometer ook weer geen korte rit, bovendien is ie voorzien van vier sterren. Dan weet je dat het serieus is. Voelt eigenlijk raar dat ik moet zeggen dat 150 niet kort is, maar goed, we hebben nog een lange weg af te leggen in Afrika. Ooit wordt zo'n afstand hopelijk iets normaler en krijgen we ook wat langer werk, maarja, geduld. Enfin, na Gako dalen we weer af richting Kigali, waarna de zoveelste aankomst bergop gaat volgen. Mont Kigali, een klim die vorig jaar debuteerde. Een nieuwe weg, die de organisatie extra mogelijkheden geeft. Het is een extreem brede weg, die best lang gewoon rechtdoor gaat. Maar dan wel pittig omhoog. Met zes kilometer aan 6% wederom een klim van de buitencategorie. Een ongeziene hoeveelheid aankomsten bergop, en ook echt aankomsten bergop waar ik verschil verwacht. Lastigste Tour du Rwanda ooit, die durf ik al aan. Al gaat het misschien juist weer zorgen voor een saaiere koers, want de aanvalslust kan door zo'n aankomst wel ietwat getemperd worden. We gaan het meemaken. In de laatste kilometer gaat het nog eens steil omhoog, pittig, pittig, pittig.

De beelden van rit 5 zijn dus wel de moeite waard, vooral de beelden van de laatste kilometer. Boiler Room Boileau is een speciale.



Blijkbaar kun je de samenvatting ook gewoon op de site van Eurosport bekijken, zelfs zonder aandelen in dat bedrijf.
https://www.eurosport.co.(...)d1472100/video.shtml

En anders hebben we youtube nog. Het filmpje van de rit van gisteren en vandaag, voor de stiekeme liefhebber.

Pierre is bezig aan een imponerende solo.

Dat is verder niet zo'n probleem, het probleem zit in de achtervolgende groep. Daar is Alexis Vuillermoz aanwezig. Deze groep heeft een voorsprong van vijf minuten op het peloton, Rolland heeft een voorsprong van meer dan zes minuten op het peloton. In het klassement staat Vuillermoz op drie minuten, dus het wordt tijd voor een versnelling in het peloton.

Helemaal over het hoofd gezien dat Adne van Engelen nog hoger staat in het klassement dan Vuillermoz, Adne is momenteel de virtuele leider. Al scheelt dat maar een seconde of vijf met Vuillermoz.

De voorsprong op het peloton wordt ondertussen alleen maar groter. Bottle job van Terengganu. Rolland blijft ondertussen ook stug uitlopen op die achtervolgende groep, twee minuten voorsprong nu.

quote:

Op vrijdag 7 mei 2021 12:30 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Maar is Terrangu ook aan het werk? Ik heb zo'n idee dat Ovechkin en Quintero zich daar te goed voor voelen.

Veel verder dan deze foto komen we niet.

quote:

Op vrijdag 7 mei 2021 12:38 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Toch een deftig treintje.

Hier zit hij dan weer achter z'n landgenoten, zou nog best kunnen dat zijn ploeg hem in de steek heeft gelaten.

Om het nog leuker te maken schijnt Eyob gevallen te zijn.

Metkel

De altijd onzichtbare Cristian Rodriguez.

Weinig medeleven met Eyob hier. Die jongen viel vorig jaar al ziek uit en nu valt hij letterlijk weg terwijl hij aan de leiding lag. En dan heeft hij ook nog eens ten onrechte nooit een kans gekregen in de WT.

Altijd tegen Metkel. En tegen mij.

quote:

Op vrijdag 7 mei 2021 13:50 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Nog minder kansen nu doorgeefluik Delko op de fles gaat.

Carlos Quintero is lekker voor z'n eigen klassement gegaan, dat had je wel goed ingeschat.

quote:

Op zaterdag 8 mei 2021 12:45 schreef Koffieplanter het volgende:
Alle favorieten rijden 6:40 of eronder en Rodriguez komt met een 7:35 aankakken. Te laat gestart of kunnen Afrikanen geen tijd bijhouden?

Bleek 6:35 te zijn.

Net als vorig jaar wint Restrepo deze tijdrit.

Zo, even wat achterstallig onderhoud inhalen. Ik was er gisteren emotioneel niet toe in staat. Igor Anton in de Vuelta van 2010, Steven Kruijswijk in de Giro van 2016 en Metkel Eyob in de Tour du Rwanda 2021. Een nieuw trauma is geboren. Vallen in de leiderstrui en je zege verspelen. Ik kan nog steeds wel janken. De laatste kans op een nieuwe Afrikaanse en een nieuwe Eritrese zege is gevlogen. Ontroostbaar was ik en ben ik eigenlijk nog steeds. Wat is de wereld wreed. En wat is wielrennen een genadeloze sport. Wel enorm voor respect voor Pierre Rolland, die gisteren een solo wist af te ronden van bijna 100 kilometer. Extra veel respect en sympathie omdat hij lovend is over Rwanda en Afrika in het algemeen. Iedereen die het aan hem vraagt zou hij aanraden om naar Rwanda te komen, het is hier fantastisch. Hij wilde altijd al eens in Afrika koersen, en hij wilde hier vooral winnen. Want als de wielersport over een aantal jaar wordt gedomineerd door de Afrikanen kun je hier maar beter gewonnen hebben. Woorden van die strekking stonden in L'Equipe, uit de mond van Rolland. Toch mooi om te lezen. Als het aan Rolland ligt breken de Afrikanen wel door, als het aan mij ligt ook.



Maarja, het moment van glorie van Metkel Eyob duurde niet lang. Hij won in z'n totaliteit vijf ritten in de Ronde van Rwanda en eindigde al twee keer als tweede, dit was zijn kans om te winnen. Ook meteen de kans om zich nog eens te tonen aan de wereld, want deze jongen hoort thuis in de World Tour. Maar in een natte afdaling ging het mis. Regenseizoen, en niet zo'n beetje ook. Het kwam weer met bakken uit de hemel, er zat geen limiet op. Eyob ging onderuit, liep daarbij flink wat schaafwonden op en aan zijn van pijn vertrokken gezicht te zien zat hij daarna niet lekker meer op de fiets. Daarom verloor hij uiteindelijk zeven minuten ten opzichte van Rolland, vier minuten ten opzichte van zijn concurrenten voor het algemeen klassement. Weggezakt naar een 19e plaats, het is gewoon absoluut niet de ronde van de Afrikanen.



De zesde rit begon enorm pittig, met enorm veel aanvalspogingen. Veel verschillende groepjes trokken ten strijde, en uiteindelijk reed er uiteraard weer een groep weg zonder Afrikanen. In die groep grote namen als Rolland en Vuillermoz. De enorm aanvalslustige Lennert Teugels was er ook weer bij, hij ging weer voor de berg- en sprintpunten. Alessandro Bisolti zat ook van voren, net als Weimar Roldan. Norman Vahtra sprong ook mee, terwijl die jongen in principe beter bij Piccoli had kunnen blijven, maar afijn. Adne van Engelen, die blijkbaar ook wel eens bijbeunt bij PCS was de Nederlander van dienst. Hij stond het kortst in het klassement, een tijd lang was hij de virtuele leider.



Terengganu begon aan een razende achtervolging, ze waren niet zo gelukkig met Vuillermoz, Van Engelen en Teugels. Die stonden allemaal op een minuut of drie. De Singaporees, de Maleisiër en ook Ovechkin moesten flink aan de bak. Ze hielden het lang zo rond de minuut, maar uiteindelijk zakte het tempo in het peloton. Alles of niets gespeeld, in zekere zin. Vooraan ging Pierre Rolland na een kilometer of 50 in de aanval. Hij liet zijn vluchtgenoten achter en ze zagen hem nooit meer terug. Het weer werd steeds slechter. Regen, maar ook wind. Van een paar tellen liep de voorsprong op naar één minuut, later naar twee minuten. De voorsprong op het peloton liep nog sneller op, van een minuut of drie ging het naar zeven minuten. Daardoor stonden Vuillermoz en Van Engelen ineens virtueel aan de leiding met een minuut of twee voorsprong. Rolland stond dan weer op 12 minuten, zijn aanwezigheid was voor niemand een probleem.


In de slotfase van de rit kwam er een versnelling in het peloton. Vooral in de afdaling werd er hard gereden. Een natte afdaling. De boel viel uiteen in drie groepen, en niet veel later kwam het treurige bericht dat Metkel Eyob was gevallen. Op de fiets blijven zitten hoort bij de sport, maar het is toch wel heel erg cru. Die jongen is zo goed, en dan gaat het weer op zo'n lullige manier mis. Ik had zo graag willen zien wat hij had kunnen doen op die aankomst bergop, in principe is dat zijn specialiteit. Maar het mocht niet zo zijn. In de achtervolgende groep liet Alexis Vuillermoz iedereen achter zich in de afdaling. We zien Adne van Engelen met dichtgeknepen remmen naar beneden strompelen. Vuillermoz trapte aardig door en deed een poging om nog bij Rolland in de buurt te komen, maar hij zou daar niet in slagen. De voorsprong van Rolland, die het op de slotklim enorm zwaar had, liep wel terug naar minder dan een minuut. Het regende niet alleen op Mont Kigali, er stond ook nog eens flink veel wind. Daardoor werd het extra zwaar, voor zover het nog niet lastig genoeg is. Al was Rolland toch vooral aan het genieten. Zijn doel is geslaagd.




Het doel van Cristian Rodriguez is ook geslaagd. Zonder ook maar één seconde in beeld te rijden neemt hij de leiding over. In de aanloop naar de slotklim nam de voorsprong van Rolland af, maar het leek er lange tijd op dat Vuillermoz aan de leiding zou komen. Blijkbaar is er nog serieus gas gegeven op de slotklim in het peloton, of wat daar nog van over bleef. Rodriguez was de sterkste van de klassementsrenners, maar zoals alleen hij dat voor elkaar kan krijgen leverde dat toch geen overwinning op. Een vijfde plaats, achter de vier overgebleven vluchters. Piccoli blijft in de buurt, maar verliest vijf tellen. Nog steeds bijzonder dat Vahtra in de kopgroep zat, al weet je niet of hij nog werk heeft kunnen doen nadat hij vooraan verdween. Boileau ook weer sterk, bijzondere ontdekking. Restrepo eveneens, Pacher verloor daarentegen weer wat tijd. Geen fan van de hoogte, blijkbaar. Nahom Zerai ook nu weer sterk, zesde van het peloton. De natte afdaling overleefd en sterk op een aankomst bergop, ik word steeds meer fan van Zerai. Laat de hype beginnen. Als Qhubeka volgend jaar nog bestaat mag hij op z'n minst een plekje in de continentale ploeg krijgen. De andere Eritreeërs hadden het lastiger. Eyob dus omdat hij viel, maar ook Weldemicael en Tewelde hadden hun dag niet. Misschien nog wat werk gedaan voor Eyob, of toch ten onder gedaan aan het parcours en de weersomstandigheden.



De altijd onzichtbare Cristian Rodriguez aan de leiding, het is echt een verschrikking eigenlijk. Je zal maar zo'n renner zijn, het is echt drie keer niks. Al laat Piccoli ook weinig zien. Restrepo staat ook nog steeds dicht, en Boileau en Pacher mogen we ook nog steeds niet uitsluiten. De hoogte is nu wel geweest, de laatste twee ritten zijn anders. Al is de tijdrit inmiddels al verreden, daarover later meer. Maar dit zijn allemaal nog verschillen die speelbaar zijn tijdens de laatste rit. In ieder geval geen Afrikaanse winnaar, misschien wint er wel voor het eerst een Europeaan. Erg jammer. Ook wel opvallend, voor deze Ronde van Rwanda had er nog maar één Fransoos gewonnen. Nu winnen de Fransen ineens vijf ritten achter elkaar, met drie renners. Dan had ik toch liever drie Rwandezen gehad, maar ze zijn volkomen onzichtbaar. Moise Mugisha was de enige geweest die serieus weerwerk had kunnen bieden, maarja, die is er dus niet. Erg jammer allemaal. Volgend jaar dan maar weer een nieuwe poging wagen.

Beelden:
https://www.eurosport.co.(...)d1472423/video.shtml

Bonusvraag: wat vinden we van het plakplaatje van Renus Uhiriwe?

Net als vorig jaar wint Jhonatan Restrepo de korte tijdrit in de straten van Kigali, die onderweg de Wall of Kigali bevat. Een lege Wall of Kigali, dat levert hallucinante beelden op. Normaal staan de mensen hier tien rijden dik, nu stond er bijna niemand.



Restrepo is pas net terug na corona en rijdt een ietwat andere Ronde van Rwanda dan vorig jaar. Vorig jaar won hij liefst vier ritten, maar liet hij tijdens andere ritten veel tijd liggen. Dit jaar won hij nog niet, maar hij is wel extreem stabiel. Iedere rit sloop hij mee, zonder in beeld te komen. Cristian Rodriguez zag dat het goed was. Met vijf ritzeges voegt Restrepo zich nu in een rijtje bij Eyob en Ndayisenga. Illuster, zeker. Hij was vijf seconden sneller dan vorig jaar, dus met de vorm zit het langzaam goed. Tijdens deze ronde werd hij 5e, 7e, 10, 11e, 8e, 8e en nu 1e. In het klassement schoof hij steeds op, hij staat nu tweede op vijf tellen van Cristian Rodriguez.



Rodriguez werd eerst op 7:35 gezet, maar dat was een klein tikfoutje. In plaats daarvan ging het om 6:35, acht tellen achter Restrepo. De Colombiaan sluipt dus dichterbij, ook Piccoli is iets dichterbij gekomen. Twee seconden sneller dan Rodriguez, dus staan ze nu met z'n drieeën op vijf seconden van elkaar. Alex Hoehn reed enorm sterk, hij strandt op een seconde van Restrepo. Pacher deed het iets minder, terwijl Boileau dit ook al blijkt te kunnen. Met bizar kleine verschillen gaan we nu toewerken naar de laatste rit. Hohoho.




In het klassement zien we acht renners binnen een minuut van elkaar staan. De egoïstische klootzak Carlos Quintero staat op exact één minuut van Rodriguez. De tot nu toe helaas vrij onzichtbare Oscar Sevilla staat op 56 tellen. Hoehn en Pacher allebei op 36 seconden, Boileau op 30 seconden. Piccoli en Restrepo dus op vijf tellen van Rodriguez. De Ronde van Rwanda is nog lang niet beslist, het gaat morgen waanzinnig spannend worden. Zelfs Vuillermoz zou nog kunnen winnen, hij staat ook maar 1:02 achter. Hoewel je zou denken dat hij nu gewoon gaat werken voor ploeggenoot Rodriguez. Weet je maar nooit, om een of andere reden besloot Alexandre Geniez zich vandaag ook ineens te smijten. Waarom eigenlijk? Spaar dan de beentjes voor morgen, maar goed. Nahom Zerai bleek helaas toch een zwakke plek te hebben, hij werd slechts 44e tijdens deze tijdrit. In het klassement valt hij van de zevende plaats terug naar de 10e, dat is toch wel zonde. Van mij mag hij morgen alles of niets spelen, ga maar lekker in de aanval jongen. Dan komt ie ook een keer in beeld, die afbeeldingen van hem op het podium met een mondkapje maken je ook niet veel wijzer.



Zo spannend was het waarschijnlijk nog nooit in Rwanda. In 2019 was het verschil tussen KUDUS en Taaramae ook vrij beperkt, zeven seconden voor de afsluitende rit. Die rit was toen alleen wel een stuk minder lastig, waardoor KUDUS niet meer in de problemen kwam. Dat is morgen wel een ander verhaal, het wordt een pittige rit. Een paar keer de Muur van Kigali, maar vooral een paar keer de klim naar Rebero. En in de laatste ronde moeten ze zelfs nog verder dan dat. Vorig jaar kwam Restrepo tijdens een vergelijkbare rit in de problemen, op de laatste keer Rebero was hij eraan voor de moeite. José Manuel Diaz won toen, op papier is dit wel een aankomst die Rodriguez beter zou moeten liggen. Of misschien toch Piccoli. Of gaat B&B de boel overhoop gooien? Dit is een rit die ik graag integraal zou willen zien, het kan werkelijk alle kanten op. Nou, niet alle kanten. De Afrikaanse kant zit er niet meer in. Zonde, doet toch afbreuk aan deze ronde. Vijf Franse en twee Colombiaanse zeges tot nu toe, het is niet om vrolijk van te worden. Volgend jaar moeten de Afrikanen rapper trappen. Een terugkeer naar februari zal helpen, maar het zal nog veel meer helpen als ze de rest van het jaar en het begin van volgend jaar überhaupt weer kunnen koersen. Desondanks gaat sowieso het broekje uit voor de rit van morgen. Ongeacht de kanshebbers wordt dit een grandioos schouwspel. Buiten het feit dat we er niks van gaan zien, maar hey. Twitterupdates volgen kan ook spannend zijn.

quote:

En dan zijn we alweer aangekomen bij het slotstuk van de Tour du Rwanda. Terwijl de Giro tegen deze tijd al is begonnen sluiten we de mooiste ronde van het jaar af. De laatste rit is kort, maar pittig. Enorm pittig. Vorig jaar was het al een lastige rit, maar dit jaar hebben ze er ook weer wat van weten te maken. De rit begint en eindigt bij Canal Olympia, wat blijkbaar een soort van bioscoop is. Er is ook een theater buiten. Canal slaat op Canal+, dan weet je het wel. Tijdens deze rit gaan de renners drie keer een lokaal rondje afwerken. In dit rondje komen ze twee kasseienklimmetjes tegen. Weer de Muur van Kigali, maar ook de lastige klim naar Rebero. Deze klim zat vorig jaar ook in het parcours en verdient het predicaat moeilijk. Sowieso is ie gedeeltelijk voorzien van kasseien, maar het gaat sowieso 3,5 kilometer omhoog aan 6%. Goed. Beginnen met Rebero, daarna de Wall of Kigali. Een paar kilometer later weer Rebero, weer de muur, weer Rebero en weer de muur. Na de derde passage over die muur, kort maar enorm steil, rijden we weer naar Rebero. Nu rijden we na 3,5 kilometer klimmen alleen niet rechtdoor, maar volgt er een bocht naar links. Na die bocht moet er nog eens anderhalve kilometer geklommen worden, aan 7%. De organisatie vindt dat de klim naar Rebero slechts 1,1 kilometer lang is aan 7,2% en vindt dat de slotklim 2,8 kilometer aan 7,3% telt, maar aan het eind van de rit kom je toch echt aan 5 kilometer aan 6,5%. Steeds steiler richting de top, met dus ook nog een stukje kasseien tussendoor. Vorig jaar won José Manuel Diaz in Rebero, hij snelde Moise Mugisha voorbij in de laatste meters. Nu moet er nog anderhalve kilometer langer geklommen worden, jongens toch. Loodzwaar.

Zou iemand mij trouwens een plezier willen doen en het niet al te heldere licht dat naar de naam Rodriguez luistert willen uitleggen hoe een mondkapje werkt? Ik ga mee met de stelling van Mani, het lijkt me vrij waarschijnlijk dat hij morgen een manier gaat verzinnen om de koers te verliezen. Ik zet me schrap voor Piccoli. Ook niet leuk.




Tot slot nog een inspirerende quote van Samuel Mugisha, die gewoon enorm slecht heeft gereden de afgelopen week. Als het niet vandaag is, dan maar volgend jaar.



En op de valreep toch nog een foto gevonden van Nahom Zerai. Kijk die fiets dan. En kijk dat hoofd, duidelijk september 2002, geen twijfel over mogelijk.



Ik verwacht dat iedereen morgen aanwezig is in dit topic. Dé ontknoping van het jaar. Mag je niet missen.

Hup Kent!!

https://www.rba.co.rw/tv
https://www.rba.co.rw/tv
https://www.rba.co.rw/tv

WE HEBBEN BEELDEN JAAAAAAAAA KIJKEN ALLEMAAL ROLLAND IN DE AANVAL

Jeetje, vorig jaar hadden we toch meer beelden.

Cristian Rodriguez die heeft aangevallen én gewonnen. Ik voel me vies.

quote:

Op zondag 9 mei 2021 12:56 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Gaat "Nahom Zerai" op het lijstje van de hoop?

Hij staat meteen bovenaan zelfs.

September 2002, wat een potentie.

quote:

Op zondag 9 mei 2021 13:02 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Dit wordt een grootheid.

Dit zou Tao z'n mannetje kunnen worden.

Beelden die je nooit had verwacht te zien. De onzichtbare Cristian Rodriguez die ineens zichtbaar wordt. In de gele trui als eerste over de streep, ons allen aanmoedigend Rwanda met een bezoek te vereren. Vooraf wel een van de favorieten, maar het is erg jammer dat hij deze favorietenrol weet waar te maken. Zijn eerste zeges als prof, waarschijnlijk ook meteen zijn laatste zeges. Nu gaat hij weer anoniem overal rondrijden voor de 13e plaats.



De Tour du Rwanda werd gisteren afgesloten met een korte maar enorm lastige rit. Bijna 2000 hoogtemeters op 75 kilometer tijd, dat is buitengewoon lastig. Dat vond Pierre Rolland ook, die gaf aan dat hij eigenlijk nog nooit zo'n zwaar circuit was tegengekomen. Continu op en laf, met lastige beklimmingen onderweg. Had hij nog nooit gezien, maar de vaste volgers van de Tour du Rwanda weten dat het vaste prik is. Dit zou ook zomaar een heerlijk rondje kunnen zijn voor het potentiële WK in 2025. De Wall of Kigali, een kort klimmetje tussendoor en dan Rebero. Twee kasseienklimmetjes en dan tussendoor nog wat omhoog over het asfalt, loeiend lastig. Rebero is deels kasseien, deels asfalt. Maar bovenal buitengewoon lastig als geheel. Plak er een paar rondjes aan vast en reken maar uit hoeveel hoogtemeters dat oplevert.



Uiteraard werd het weer een felbetwiste rit, met talloze aanvalspogingen. Kent Main probeerde het onder meer, Renus Uhiriwi en Eric Manizabayo gingen ook in de aanval namens Rwanda. Al haalde Uhiriwi de finish uiteindelijk niet, erg jammer. In de kopgroep waar Kent Main aanwezig was zagen we ook de onvermijdelijke Lennert Teugels, Pierre Rolland en een paar renners van Medellin. Brayan Sanchez deed een poging, maar Bernardo Suaza bleek de sterkste Colombiaan van de dag. Jonathan Hivert reed ook nog even in beeld, gelukkig hebben we hem verder weinig in actie gezien. In het peloton was er de controle van Total Direct Energie, volgens Rolland was het lastige karakter van dit circuit in het voordeel van het peloton. Of dat echt zo is weet ik niet, maar Total had het in ieder geval wel onder controle. Wildlife Generation reed ook nog even mee op kop, dat maakte het een ondankbare taak voor de vluchters.



Met een paar kilometer te gaan reed Bernardo Suaza nog op kop, maar hij werd uiteindelijk weer ingehaald door Rolland. Dit terwijl het ineens weer begon te regenen, vlak voor het eind van de ronde nog een laatste tropische regenbui. Deze regenbui werd Jhonatan Restrepo bijna fataal, hij ging op twee kilometer van het eind onderuit. Eerder had hij ook al mechanische pech, blijkbaar. Een andere Colombiaan, Carlos Quintero, haalde de finish überhaupt niet, hij viel derhalve weg uit de top 10. Op de laatste beklimming van Rebero, die langer was dan de andere beklimmingen omdat we zouden finishen bij Canal Olympia, twee kilometer hogerop, ging leider Cristian Rodriguez ineens in de aanval. Hij vond dat hij moest aanvallen, nadat zijn ploeg de hele dag voor hem had gewerkt. De aanval is de beste verdediging, zei hij achteraf. Vandaar dat hij normaal nooit in de aanval gaat, hahaha, eikel. Zijn aanvalspoging was succesvol, niemand kon hem volgen. Daardoor mag hij zichzelf uiteindelijk wel de terechte winnaar van de Tour du Rwanda noemen. Zonder valpartij had Metkel Eyob hem misschien nog kunnen bedreigen, maar dat mocht niet zo zijn. Door het letterlijke wegvallen van Restrepo was Piccoli de enige overgebleven concurrent voor Rodriguez, maar op de kasseien van Rebero kon de Canadees niet mee. Hij reed wel weer weg van de rest van de favorieten, op Nahom Zerai na. De piepjonge Eritreeër kon het wiel van Piccoli best lang houden en moest pas aan het eind de rol lossen, waardoor hij als derde over de finish kwam. Na Boileau toch wel dé ontdekking van de Tour du Rwanda. Na een jaar zonder koersen en met beperkte mogelijkheden om te trainen zomaar derde worden tijdens deze rit en 7e in het klassement, Nahom Zerai is de nieuwe grote Eritrese hoop.




Cristian Rodriguez wint dus de rit en het klassement, hij is de eerste Europeaan die de Tour du Rwanda weet te winnen. Sowieso zien we voor het eerst een podium zonder Afrikanen, dat is wel bijzonder treurig. Al is het niet echt een verrassing, vooraf had ik er al voor gewaarschuwd. Vooral de Rwandezen lieten het afweten, maar volgens Africa Rising Cycling is ook dat geen verrassing. De mensen achter dit account, die alle ins en outs van het Rwandese wielrennen kennen, lijken zich zorgen te maken over de toekomst van het Rwandese wielrennen. We hebben andere mensen nodig aan het bewind, lijkt het.




In de tussentijd zijn de mensen achter dit account nog verder leeggelopen, het rommelt in Rwanda.






We sluiten de Ronde van Rwanda af met vijf Franse zeges, twee Colombiaanse zeges en twee Spaanse zeges als we de eindwinst meteen meerekenen. Net als vorig jaar wint een Spanjaar de afsluitende rit, maar nu gaat de eindzege dus ook naar Europa. Bijzonder, buitengewoon spijtig. De Afrikanen hadden het enorm zwaar. Eyob had de boel moeten redden, maar na zijn valpartij was het helemaal afgelopen. Door het wegvallen van Quintero hebben we uiteindelijk toch nog twee Afrikanen in de top 10, Kent Main sluipt op het laatste moment naar de 10e plaats. Toch ook lichtelijk teleurstellend, na zijn derde plaats van vorig jaar. Nahom Zerai was fantastisch, en verder was het kut. Eric Muhoza de beste Rwandees, op de 23e plaats. Aangezien Zerai en Muhoza allebei eerstejaars beloften zijn, van 2002 dus, mogen we heel blij zijn met hun prestaties. Dat is veelbelovend met het oog op de toekomst. Maar alle andere Afrikanen vielen eigenlijk gewoon door de mand. Het is de vraag welke rol corona heeft gespeeld. Het gebrek aan koersen, het gebrek aan training, de andere plaats op de kalender midden in het Europese seizoen... volgend jaar is de koers hopelijk weer terug in februari en kunnen we ontdekken in hoeverre dit allemaal een rol heeft gespeeld. Laten we hopen dat het volgend jaar beter gaan, want een Ronde van Rwanda zonder Afrikaanse successen is simpelweg een deprimerende gebeurtenis. Twee keer wist een Afrikaan derde te eindigen in een rit en één dag mocht een Afrikaan de gele trui dragen, dat waren de successen van deze ronde. Pover, heel pover. Volgend jaar ga ik niet uitgebreid terugblikken op deze koers, snel vergeten en doen alsof het niet gebeurd is. Uiteraard was het weer een mooie ronde, maar door het gebrek aan publiek en Afrikaanse successen valt het in het niet bij vorige edities.



Rodriguez, Piccoli, Hoehn. Geen podium om lang bij stil te staan. Hoehn vind ik dan nog de leukste renner, maar dit podium was leuker geweest met wat Afrikanen en Oscar Sevilla. Babyface slechts 8e uiteindelijk, is het einde van zijn tijdperk dan toch in zicht? Pacher ook teleurstellend, uiteindelijk. Racen in Afrika is toch niet zo makkelijk, blijkbaar. Je zou bijna denken van wel door de dominantie van de Franse ploegen, maar eenvoudig was het ook weer niet. Enfin, we sluiten de ronde dus af met Rodriguez als winnaar. Lennert Teugels wint het bergklassement en het sprintklassement. Boileau is de beste jongere, Nahom Zerai de beste Afrikaan. B&B Hotels de beste ploeg, dat we dat nog ooit mochten meemaken. Nergens een Rwandees te vinden, gelukkig is een jong talent als Jean Eric Habimana daar zelf ook niet tevreden mee, de Rwandezen zullen nog wat harder moeten pushen.



De laatste rit werd voorzien van wat livebeelden, nouja, enigszins, een heel klein beetje. Vooral twee mannen die de koers aan het becommentariëren waren, met tussendoor sporadisch een fragment van de koers. En toen we op het eind wel beelden kregen liep de boel vast. Gelukkig is daar ook nog altijd Jozee, die ondanks corona toch weer een filmpje heeft ingesproken. De laatste.
https://www.eurosport.co.(...)d1473264/video.shtml



Tot zover de Tour du Rwanda. Volgend jaar mag er hopelijk weer een Afrikaan op de schouders. Dit topic kan weer weg gaan zakken in het moeras der vergetelheid. Wellicht dat we in juli nog wat koersjes hebben in Algerije, ergens nog wat nationale kampioenschappen en in oktober een koers in Marokko. Dat is het zo ongeveer, niet best. De achterstand van de Afrikaanse renners gaat alleen nog maar groter worden, dat de tijden maar snel weer normaal mogen worden. Hoe dan ook hoop ik dat de lezers (zijn die er überhaupt?) toch genoten hebben van deze Tour du Rwanda en ook weer wat broodnodige kennis hebben opgedaan over de koers op het Afrikaanse continent. Mijn missie als zendeling zit er voorlopig weer op, tabee.

[ Bericht 10% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 10-05-2021 17:16:19 ]

Boh, jongens, er is weer koers in Afrika.

De legendarische Ronde van Kameroen wordt momenteel verreden. Een koers met een imponerend deelnemersveld, er staan liefst tien ploegen aan het vertrek. Twee Franse amateurploegen, een Nederlandse amateurploeg en dan wat landenteams. Een team uit Benin, uit Congo, Burkina Faso en natuurlijk Kameroen.

Er zijn al twee ritten verreden, de eerste rit werd gewonnen door de Bulgaar Yordan Andreev, uitkomend voor een Franse amateurploeg. De tweede rit werd dan weer gewonnen door mooie jongen Paul Daumont, de beste fietsende Burkinees. Hij gooide er een flinke solo uit, zodoende noteren we weer eens een Afrikaanse overwinning in Afrika. Maar eigenlijk is dat helemaal niet de reden om dit topic van een schopje te voorzien. Nee, mijn oog viel op de renner die 28e werd.



Jules Jalabert. Het zal toch niet? Het zal toch wel, Jules Jalabert is de zoon van Laurent Jalabert. Jaja jr. is momenteel 19 jaar oud, rijdt voor een Franse amateurploeg en wordt op een hoop gefietst in Kameroen. Dat is er een om in de gaten te houden, @Mani89 en @sowiesoiedereen.

De Ronde van Kameroen kent liefst acht ritten, we mogen dus nog zes dagen in de gaten houden of Jules over enig talent beschikt. Mocht dat niet het geval zijn dan zie ik graag Paultje Daumont nog een aantal ritten winnen. In West-Afrika lopen er weinig grotere talenten rond. Een week geleden won hij ook al de Ronde van Benin, dan ben je een hele grote. Geen UCI-koers, maar toch.



Zoek de Jalabert.

quote:

Op maandag 31 mei 2021 23:05 schreef Dale__Cooper het volgende:
Gewiss-Bulgaria?

Ja, dat was een Gewiss-achtige putsch. Klein beetje context, maar niet veel:


De Bulgaren zaten in de vlucht, en wisten in de bergen hun vluchtgenoten achter te laten. Oppermachtig waren ze desondanks nog steeds niet, want na deze bewuste rit stonden ze 14e, 12e en 15e in het klassement. Hun landgenoot Yordan Andreev zat niet in de vlucht, maar bleef wel aan de leiding staan. Degene die tijdens de derde rit als tweede over de streep kwam zou de volgende twee etappes winnen. Borislav Ivanov, een Bulgaar van 32. Bij zijn eerste ritzege versloeg hij landgenoot maar niet ploeggenoot Lachezar Angelov, terwijl die bewuste dag onze vriendelijke vriend Jules Jalabert allerlaatste werd. Maar, Jules had een excuus. Gelukkig is het meer mensen opgevallen dat de zoon van Jaja deelnam aan deze ronde, dus is er een interview!

https://www.rfi.fr/fr/spo(...)du-cameroun?ref=tw_i



Jules fietst pas een jaar, leren we. Genoeg ruimte voor progressie, dus. De dag dat hij laatste werd had hij pech, eigenlijk lag hij uit de koers maar ze hebben hem opgevist. En dat is maar goed ook, want tijdens de vijfde rit werd Jules spontaan 12e! Meer dan een minuut achter Borislav Ivanov, want die won dus twee keer achter elkaar. Alexandre Leonien was ondertussen de leider geworden, maar dat zou niet blijven duren. Nee, de zesde rit gooide de boel nog eens overhoop.

We komen nu uit bij de ritzege van Sybren Welling, die van het interview in de post hierboven. Leuk om te lezen, dat geeft altijd wel een lekker inkijkje in het Afrikaanse circuit. Het laat ook wel zien dat er nog een behoorlijk groot verschil is tussen de Afrikaanse landen. In Rwanda kun je heerlijk fietsen, in Kameroen is het duidelijk iets meer behelpen. Later op het jaar, dus ook nog eens veel warmer. Een behoorlijke uitdaging, die de Nederlanders behoorlijk goed doorstaan. Sybren Welling won deze rit dus, maar Peter Merx liet ook een paar keer van zich horen. De Afrikanen leken het enigszins af te laten weten, maar deze rit was ondanks de overwinning van Welling toch een doorslaand succes. De Ivoriaan Abou Sanogo op de tweede plaats, Paultje Daumont uit Burkina Faso derde. Eigenlijk slecht van Daumont, want die jongen is rap en zou zo'n sprintje toch moeten winnen. Enfin, Clovis Kamzong werd 7e en was de laatste jongen die in dezelfde tijd eindigde als Welling. De Kameroense veteraan, vorig jaar nog winnaar van een rit in La Tropicale Amissa Bongo Bongo nam daardoor de leiderstrui over van Alexandre Leonien. Leonien verloor een minuut of vijf, het Afrikaanse voedsel zal die dag slecht gevallen zijn. Yordan Andreev, die in dezelfde tijd als Leonien op de tweede plaats stond, moest dan weer 14 seconden toegeven op Kamzong. Clovis aan de leiding, toch nog feest in Kameroen.



Er moesten daarna nog twee ritten verreden worden, met dubieuze tactieken van Martigues Sport Cyclisme Payden-Rygel. Deze Franse amateurploeg had Andreev in de gelederen, 12 seconden achter Kamzong. Toch besloot tijdens rit 7 Thomas Metge in de aanval te gaan. Die stond 53e in het klassement, hij was voorlaatste op dat moment. Geen poging om Andreev te helpen, nee, gewoon lekker zelf in de aanval gaan. Leverde wel een mooie zege op, hij won met meer dan twee minuten voorsprong. Paultje Daumont werd tweede, een paar tellen voor de rest van het peloton. Andreev een paar plaatsen achter Kamzong, de Kameroener of Kameroenees of hoe zeg je dat hoefde daarna alleen nog maar de laatste rit te overleven.
De laatste rit kan onmogelijk lastig zijn geweest, gezien de tijdsverschillen. Alleen onze Nederlandse vrienden van Global Cycling hadden wat verkeerds gegeten waarschijnlijk. Martijn Knol kwam niet eens aan de start, Johan Betten kwam als laatste binnen en Hermen Bode had ook geen prettige dag. Verder kwam bijna iedereen in dezelfde tijd binnen. Het werd dus een sprint, waarin Paul Daumont eindelijk zijn snelheid weer eens liet zien. Hij droogde ONZE Peter Merx en zijn landgenoot Souleymane Kone af. Kamzong werd zesde en wist zodoende zonder problemen de eindwinst binnen te slepen. Waar zijn die Bulgaren dan, he? Na zijn tweede ritzege neemt Daumont ook nog de puntentrui mee naar huis, maar de 13e plaats in het klassement valt toch teleurstellend te noemen. Desalniettemin heeft hij het zelf prima naar zijn zin gehad. Sympathieke knul.



Het eindklassement:


Clovis Kamzong en zijn schitterende haarlijn krijgen een prachtige bokaal mee naar huis. Het is pas de tweede keer dat Kamzong de Tour du Cameroun wint, eigenlijk wel opvallend aangezien hij al minstens tien jaar de beste Kameroenerees is. Normaal gesproken wint hij wel makkelijk zijn ritjes, maar juist dat zat er dan dit jaar weer niet in. Na de eindzege in 2015 was het zes jaar later dus weer eens raak. De enige goede renner uit Kameroen redt de eer van het land weer. Jules Jalabert uiteindelijk 41e, waarschijnlijk zit hij net als zijn vader vroeger nog in de sprintfase. De klassementen komen later.



Tot zover de Ronde van Kameroen, niets aan te doen.

Een buitengewoon sympathiek stuk van Peloton Mag, waar ze wel vaker goede achtergronden over het Afrikaanse wielrennen weten te schetsen. Ditmaal focussen ze op de nieuwe Oegandese hoop, Jordan Schleck. Ook de vorige Oegandese hoop, Charles Kagimu, komt uitgebreid aan bod. David Kinjah, de ontdekker van Froome, mag ook zijn duit in het zakje doen. Koers en corruptie in Oeganda, een leestip.

https://prodige-mag.wixsi(...)rdan-schleck-english

Jordan Schleck Ssekanwagi, onthouden die naam.

Het is wel weer eens tijd voor een Afrikaanse update.

De afgelopen dagen is er warempel gekoerst in Afrika! De GP Chantal Biya werd verreden, een van de twee 2.2-koersen in Kameroen. Jaarlijks terugkerend verhaal, maar Chantal Biya is natuurlijk nog steeds de presidentsvrouw. Met nog steeds een lichtelijk opvallend uiterlijk, zoals tijdens de wedstrijd ook te zien was. De GP Chantal Biya gaat niet door zonder Chantal Biya, dat lijkt me evident.



Vorig jaar werd de wedstrijd nog gewonnen door Moise Mugisha, de beste Rwandese renner. Wel een 'lastige' jongen blijkbaar, daarom nam hij dit jaar niet deel aan de Tour du Rwanda en daarom werd hij überhaupt in geen enkele wedstrijd meer opgesteld door zijn ploeg. Het sympathieke ProTouch zorgde voor een oplossing, Moise staat sinds augustus onder contract bij de Zuid-Afrikaanse continentale ploeg en reed ook al een aantal koersjes in Europa. Hij werd 56e in de Tour de Bretagne, je zou voor minder. Mocht ook meedoen aan de Olympische Spelen, maar daar haalde hij de finish helaas niet.

Enfin, dat was vorig jaar. Dit jaar deden er geen Rwandezen mee, best jammer. Er stonden überhaupt maar weinig interessante Afrikanen aan de start. Na een editie in 2020 met bijna alleen maar Afrikanen was de deelnemerslijst wel wat internationaler en dat hebben we geweten. De eerste rit werd nog gewonnen door een Afrikaan, de Kameroener of Kameroenees Artuce Tella ging met de zege aan de haal. Daarna namen de Slowaken en Nederlanders het commando over. De Slowaken zijn vaak aanwezig in de Afrikaanse koersen, vooral in Kameroen ontbreken ze eigenlijk nooit. Het zijn ook bijna altijd dezelfde jongens, waarbij vooral Lukas Kubis de show steelt. Een jonge Slowaak, die vorig jaar al een rit won en dit jaar doodleuk met twee ritten én de eindzege aan de haal ging. De andere twee ritten werden gewonnen door ONZE jongens van het Global Cycling Team, te weten Lars Quaedvlieg en Peter Merx. Praktisch iedere rit eindigde in een sprint van een uitgedunde groep, waardoor we uiteindelijk drie renners overhielden in dezelfde tijd. Kubis, ONZE Jordi Slootjes en de Kameroenese veteraan Clovis Kamzong. Omdat Kubis twee ritten won neemt hij de eindzege ook mee naar Slowakije. Een tegenvallende GP Chantal Biya, derhalve. Altijd tegen Afrika.



Paultje Daumont was namens Burkina Faso weer van de partij en wist een paar ereplaatsen bij elkaar te fietsen, maar verloor in een van de ritten ook doodleuk zeven minuten. Min min voor Paultje. Na zijn Europese ervaringen had ik er meer van verwacht. Nadat hij op de Olympische Spelen in de kopgroep reed mocht hij namens het WCC de Tour de l'Avenir rijden en nog wat koersjes in Zwitserland, waarna hij ook nog uitkwam op het WK U23 alwaar hij helemaal niet onverdienstelijk 53e werd. Eenmaal terug in Afrika kon hij deze koers niet naar zijn hand zetten, zonde. De Afrikanen wisten sowieso niet de show te stelen, alleen Artuce Tella en Clovis Kamzong mogen enigszins tevreden zijn. En Christiaan Klopper natuurlijk. Een jonge Zuid-Afrikaan, uit het jaar 2002. Eerstejaars belofte, fietst voor een of ander Frans amateurteampje. Hem gaan we dan maar in de gaten houden, bij gebrek aan beter. De omstandigheden waren overigens niet te onderschatten blijkbaar, de witte tricots van de jongens van Ivoorkust bleven niet wit. Stukje Parijs-Roubaix.



Terwijl er in Kameroen een koers werd verreden vond er in Eritrea een huis volksfeest plaats. Een traditie, als je als Eritreeër überhaupt een koers rijdt in Europa kun je al als een held onthaald worden. Toen KUDUS en Teklehaimanot in 2015 debuteerden in de Tour werden ze ontvangen alsof ze de Tour ook meteen gewonnen hadden. Die eer was ditmaal weggelegd voor Biniam Girmay, na zijn tweede plaats op het WK voor beloften werd hij op een pauselijke manier door de straten van Asmara gevoerd. Een paar van zijn ploeggenoten op dat WK alsmede KUDUS waren ook van de partij.



Het zijn een paar prachtige maanden geweest voor Bini, dus dit eerbetoon is niet meer dan terecht. Toen bekend werd dat hij de overstap naar Intermarche-Wanty zou maken was ik bevreesd, maar na het lezen van een interview verdween die vrees al een beetje. Het was een bewuste overstap, hij wilde graag naar een ploeg waar hij meteen de kans zou krijgen om kopman te zijn. Rijden voor een ander, dat zag ie niet direct zitten. Koppel dit aan het feit dat Intermarche het tweede deel van het seizoen flink aan het schroeien is en je kunt spreken van een geslaagde keuze. Bini werd inderdaad meteen kopman in zo'n beetje al z'n koersen en wist ook meteen resultaten te boeken. Een zege, heel wat ereplaatsen en dus een tweede plaats op het WK voor beloften. Meteen zo'n beetje de beste renners van zijn ploeg, lofuitingen van Hilario, wat wil een mens nog meer?

quote:

Van der Schueren genoot voor zijn televisietoestel. "Hij was geweldig sterk", zag hij. "Maar eigenlijk kent Biniam zijn eigen kwaliteiten nog altijd niet - hij heeft nog een grote progressiemarge."

"Volgens mij is hij de eerste renner met een donkere huidskleur die het héél ver gaat schoppen. Volgend jaar willen we hem in de Giro en Vuelta uitspelen. En ook in de Ardense klassiekers heeft hij een mooie toekomst. Alleen moet hij nog een beetje aan zijn stuurvaardigheid werken."

Naast zijn sportieve kwaliteiten looft de ploegleider ook de mens Girmay. "Hij is superintelligent, vriendelijk én een echte familieman. Zijn vrouw, met wie hij enkele maanden geleden een dochtertje kreeg, kon wel moeilijk aarden in Europa. Daarom keert hij nog regelmatig terug naar zijn thuisland en hebben ze elke dag veel contact. En ook met zijn moeder hangt hij dagelijks een uur aan de lijn."

Hilario

Wel een van de dingen die in de toekomst nog lastig kan worden, dat zijn vrouw niet kan aarden in Europa is wel vervelend. Moet je iedere keer op en neer vliegen naar Eritrea. Zijn vorige trainer, die met hem samenwerkte bij Delko, gaf ook aan dat dit een van de verbeterpunten was. Na een periode in Eritrea te zijn geweest had Bini altijd één of twee koersen nodig om weer op stoom te geraken. Maar afijn, wij sluiten ons natuurlijk volledig aan bij de woorden van Hilaire dat Bini de eerste gaat worden die echt gaat doorbreken. Hij heeft in ieder geval al zo'n beetje alle grote nieuwssites gehaald, tot de BBC aan toe. We houden allemaal van Bini, zelfs het altijd vlaggetjesgerichte Wielerflits was vertederd.

Nu we het toch over Eritrea hebben, de naam KUDUS is al gevallen. Recentelijk mocht de familie ook een groot feest organiseren. Merhawi won de tijdrit op het Eritrees kampioenschap, terwijl ene Milkias Kudus de tijdrit won bij de junioren. Familie? Jawel, het bijna tien jaar jongere broertje van Mera kan ook een aardig eindje fietsen.



Als junior won Merhawi al een rit in de Ronde van Rwanda, Milkias is voorlopig niet verder gekomen dan een tijdritzege in eigen land en een vijfde plaats in de wegrit. Hoe goed hij precies is kunnen we nog niet echt beoordelen, en gezien alle recente ontwikkelingen wordt dat misschien wel moeilijker dan ooit. Door corona heeft het programma van de WCC bijna twee jaar stilgelegen, bijvoorbeeld. Een Afrikaans gezinde ploeg zoals Delko verdwijnt, waardoor de jonge Afrikaanse renners weer een deur zien sluiten. Bini wist via Delko door te stoten naar de WT, terwijl jongens als Mulu Hailemichael en Yakob Debesay daar pas net begonnen waren aan hun ontwikkeling. Door de financiële problemen bij Delko reed Debesay zelfs praktisch geen koers, terwijl ze hem nota bene een contract voor vier jaar hadden gegeven. Altijd tegen Afrika. Mulu woonde bij het Delkomannetje, maar moest halverwege het jaar ineens verkassen, waarna hij alleen nog terecht kon bij Egoi Martinez, zijn manager. Die heeft in ieder geval wel hart voor de zaak dus, laten we hopen dat hij nog een ploeg kan vinden voor Mulu. Yakob moet het hebben van Christophe Le Mevel, dat wordt hopen op een Franse continentale ploeg vermoedelijk. Daar zijn er wel een hoop van, dat scheelt misschien.

En dan zitten we natuurlijk nog met Qhubeka-Nexthash, die ploeg gaat mogelijk ook verdwijnen. Niet dat ze momenteel veel voor Afrika deden, maar wel meer dan andere ploegen. De WT-ploeg beschikte over nog maar twee Afrikanen, maar bij de continentale ploeg reden er dan wel weer vijf. Toch weer vijf jongens die anders waarschijnlijk geen kans hadden gekregen in Europa. Moeilijk, moeilijk. Het valt te hopen dat er toch nog iets gered kan worden, want anders komen we er nooit. Renus Uhiriwe wordt op instagram gevolgd door Axeon-Hagens Berman, we moeten maar hopen dat dat iets te betekenen heeft. Verder, tja. We moeten het blijkbaar nu vooral van Bike Aid hebben, dat is ook niet echt luxe. Hoewel Bike Aid wel weer slim handelde door Azzedine Lagab te contracteren, nadat hij op de Olympische Spelen onheus bejegend werd door de Duitse bondscoach. Slim, maar aan een op leeftijd zijnde Lagab hebben we verder niet veel. Dan was het aantrekken van de Eritrese kampioen Dawit Yemane zinvoller, al heeft hij ook niet direct de mooiste uitslagen weten te noteren in Europa.

Terwijl tijdens het WK nog zulk mooi nieuws gedeeld werd met de wereld. Uiteraard was er de historische medaille van Biniam Girmay, de eerste medaille op een WK voor een donkere Afrikaan, een niet te onderschatten feit. Het andere grote nieuws was dat het WK 2025 naar Rwanda zou gaan. Dat nieuws zat er al een tijd aan te komen, maar de bevestiging was toch magisch. Het moet het wielrennen in Afrika een zetje in de goede richting gaan geven. Maarja, ondertussen vangen we dus eerder een paar klappen op. Benieuwd waar dat WK echt toe gaat leiden. Het wordt in ieder geval een schitterend WK, een stuk mooier dan het WK in België bijvoorbeeld. Hopelijk een fraai parcours met de Wall of Kigali erin en natuurlijk een uitzinnige menigte.

Verder valt het te hopen dat de Tour du Rwanda aan belang gaat winnen in de komende jaren. De WT-ploegen trekken niet graag naar Afrika, maar nu zullen ze wel moeten. Toch even wennen aan de omstandigheden, de wegen, etc. Dat zal waarschijnlijk nog niet voor volgend jaar zijn, maar in 2023, 2024 en 2025 verwacht ik dat de koers populairder gaat worden. Noodgedwongen, maar toch. Kan het begin van iets moois zijn. Volgend jaar zal Israel wel weer de enige WT-ploeg zijn, ook alleen maar omdat ze zich kunnen identificeren met de Rwandezen. Allebei een genocide meegemaakt, enzo. Dat wordt althans verteld in de documentaire die Israel maakte na hun meest recente deelname aan de Tour du Rwanda. Halve kijktip. Zitten wat interessante stukjes in, maar ook veel borstklopperij uiteraard.


Israel wil ooit een Rwandese renner hebben, daar houden we ze dan maar aan. Levert dat stukje sportswashing toch nog iets goed op, zullen we maar zeggen. Ze ondersteunen een fietsclub in Rwanda, goed, oké, prima. Maar voorlopig halen ze dus nog geen renners naar Europa, iets wat de sympathieke Steven Laget wel heeft gedaan. Daar schreef ik op een andere plek al over, dat kopiëren we maar even derhalve.

quote:

Op woensdag 29 september 2021 01:54 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Uiteraard.

Een voormalig mecanicien van Total Energies is een projectje begonnen, genaamd Rouler pour le Rwanda. Deze jongen, Steven Laget, is een samenwerkingsverband aangegaan met de Rwandese wielerbond. Wat zoveel wil zeggen dat hij tien Rwandezen over heeft laten vliegen naar de Vendee, alwaar ze toch al een dikke maand deelnemen aan allerlei Franse amateurkoersjes. Zes beloften, twee junioren en twee dames, jawel. De junioren namen ook deel aan het WK, de beloften mochten het doen met wat Franse achterafkoerjes. Het idee was om ze in het amateurcircuit te laten wennen aan het koersen in Europa, om ze vervolgens een drietal profkoersen te laten rijden. Ze staan aan de start in La Route Adélie de Vitré en als het goed is ook in de Classic Loire Atlantique en de Tour de Vendee. Het idee is dat dit ieder jaar wordt herhaald, om de jonge Rwandezen wat meer kansen te geven.

[ afbeelding ]

Let de komende tijd dus maar op deze vrolijke shirtjes. Alle hoop is gevestigd op Eric Muhoza, al gun ik de altijd goedlachse Jean Eric Habimana ook alle succes van de wereld. Barnabé Gahemba is het jongere broertje van Joseph Areruya, veel meer valt er over hem niet te vertellen. Over de rest kunnen we helemaal snel zwijgen, maar toch, buitengewoon sympathiek allemaal. Hup Steven Laget, hup Rouler pour le Rwanda.

Rouler pour le Rwanda, een project dat de Rwandezen moet helpen in aanloop naar het WK van 2025. Er is nog een hoop werk te doen. Inmiddels hebben de Rwandezen de drie profkoersen afgewerkt en dat viel niet mee. Tijdens de eerste twee regende het dat het goot, geen omstandigheden voor de Rwandezen. Allemaal een DNF. Tijdens de Tour de Vendee was het droog en warempel, er wist zowaar één Rwandees de finish te halen. Eric Muhoza, het grootste talent van het stel. Steven Laget is van hem ook het meest onder de indruk. Zou mooi zijn als Eric ergens een plaatsje weet te hosselen. Het continentale team van Qhubeka was een logische bestemming geweest, maar het is de vraag of die ploeg volgend jaar nog bestaat. Verder? Geen idee.



Geef deze mooie jongen een profcontract. Lijkt mij de eerste Rwandees die het echt kan redden. Een jongen die ook op andere manier zijn vaardigheden als coureur probeert bij te schaven, zo nam hij onder meer deel aan de Migration Gravel Race. Een wedstrijd over gravel in Kenia, waar onder meer de vermoeiende Laurens ten Dam en kompanen aan de start stonden. Zij maakten er zelfs wat filmpjes over, waarbij je een klein beetje een beeld krijgt van fietsen in Kenia. Je krijgt vooral veel overbodige informatie mee over totaal niet interessante mensen als Thomas Dekker, Steven Bolt en een of ander boomer die alleen maar aan het klagen was. Maar oké, toch ook wat aandacht voor Afrika. Suleiman Kangangi, voormalig renner van Bike Aid, was de beste Afrikaan. Een gravelspecialist, zo blijkt. Maar toch keek ik vooral naar de jonge Afrikanen, zoals dus Eric Muhoza, Jean Eric Habimana en natuurlijk ook Jordan Schleck. Die gasten reden niet eens op een gravelbike, maar op een mountainbike. En toch deden ze aardig mee. Jordan Schleck werd zesde, om maar wat te noemen.

Het Oegandese fenomeen werd vervolgens door het Nederlandse Team Amani samen met een paar Kenianen naar Nederland gehaald. Op zich wel een interessant project, dat Amani. Zitten onder meer achter die Migration Gravel Race. De impact is nog beperkt, maar goed, we moeten ieder project koesteren. Enfin, de uit Afrika gehaalde jongens reden tijdens een gravelkoersje op de Veluwe iedereen uit het wiel, alvorens ze naar Italië trokken om deel te nemen aan de Haute Route Dolomites. Een van de ritten van die koers werd gewonnen door Jordan Schleck, die dus echt blijkt te kunnen fietsen. Helaas wordt Jordan verder nogal enorm tegengewerkt door de Oegandese wielerbond, omdat hij en zijn vader kritiek hebben gehad op het corrupte karakter van deze bond. Daardoor kon Jordan niet deelnemen aan het WK U23, waardoor niemand op de hoogte is van zijn bestaan. Hij moet het doen met wat gravelwedstrijden en gran fondo's, waarvan je je kunt afvragen in hoeverre ze echt te bestempelen zijn als wedstrijden. Maar toch, ploegen, kopen die gozer. Hij is amper een meter groot, weegt een kilo of 10 en hij vliegt over de bergen. Jordan Schleck Ssekanwagi, een geweldenaar.



Toevallig kwam ik ook nog een interview tegen met David Kinjah (de ontdekker van Froome!), de trainer van Schleck. Hij voelde al aankomen dat Schleck een groot probleem zou hebben, want hij maakte in het verleden hetzelfde mee. Het is niet alleen zo dat ze bij de Oegandese wielerbond niet echt fan zijn van de familie Ssekanwagi, het is ook zo dat ze gewoon ontzettend incompetent zijn. Om een renner deel te laten nemen aan de wereldkampioenschappen moet je een paar formulieren invullen, je moet zorgen voor een mecanicien en iemand die in de auto plaats kan nemen achter je renner. Dat was teveel gevraagd voor de Oegandese wielerbond, dingen regelen zijn ze niet zo goed in. Schleck verbleef ten tijde van het WK bij Team Amani in Nederland, Leuven was dus bijzonder dichtbij. Maarja, hij had zijn tijdritfiets natuurlijk niet bij, en denk maar niet dat ze er in Oeganda voor gaan zorgen dat die fiets even overgevlogen wordt. Pijnlijk wel, Schleck loopt hierdoor jaarlijks het WK mis, terwijl hij nochtans het grootste talent van zijn land is. Geen fiets, geen begeleiding, niet eens ingeschreven, het is lastig voor te stellen dat een wielerbond zo hard kan falen. Overigens niet exclusief een Oegandees probleem, zoals Charles Kagimu in de reacties aangeeft is het in Kenia net zo slecht. Genieten.


Goed, nog even terug naar die Migration Gravel Race. Een vierdaagse wedstrijd in Kenia, met een route uitgezet door de Masai, jawel. Het moet een extra gelegenheid vormen voor de Afrikaanse renners om te koersen op hoog niveau. Om dat niveau wat te verhogen had men het groepje rond Ten Dam en ook wat figuren als Boswell uitgenodigd, zodat de Afrikaanse deelnemers met eigen ogen konden aanschouwen wat voor een weg ze nog af te leggen hebben. Hoewel een van de ritten door een Keniaan werd gewonnen was het verder vooral een speeltuin voor Ten Dam. Die won twee ritten en het eindklassement. Dit is enigszins vastgelegd, LSRF heeft vooral veel zelfbevlekkingsbeelden geschoten, maar tussendoor zijn er ook wat fragmenten van de koers te zien en heel sporadisch is er zelfs even aandacht voor de Afrikanen. Voor de mensen die niet vies zijn van een beetje zelfkastijding met wat olifanten tussendoor:


Nou, goed, dat was wel weer een flinke update dacht ik zo. Wellicht nog een interessant artikeltje om het geheel af te ronden:
https://www.letemps.ch/sport/recherche-heros-noir-cyclisme

Met Google translate prima te volgen. Een van de vragen van het artikel is: waar is Daniel Teklehaimanot gebleven? Ook Songezo Jim, een andere verdwenen Afrikaan, komt aan bod. Robbie Hunter mag nog maar eens uitleggen waarom er zo weinig Afrikanen in het peloton zijn (conclusie: discriminatie) en er komt nog een Qhubeka-bash voorbij. Kortom, een deprimerend artikeltje.

Een update van dit topic laat vermoedelijk niet eens zo heel lang op zich wachten, want eind oktober gaat de Tour du Faso verreden worden, als het goed is. De Ronde van Burkina Faso, wellicht dat Paultje Daumont richting die koers aan het pieken is. Dat gaan we in de gaten houden. Tot zover, tot Afrika.

[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 12-10-2021 00:57:15 ]

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2021 20:20 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Welke race was dit?

Nouja, race, ze noemen het zelf een gravelevenement, maar het draagt de schitterende naam Graveller.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 1 november 2021 20:06 schreef Immerdebestebob het volgende:
Nederlandertjes worden volledig gekoloniseerd in Afrika. Neemt het niveau daar echt toe in de breedte?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

De Nederlandse equipe kwam er in Burkina Faso totaal niet aan te pas, terwijl het altijd neokoloniale Wielerflits nochtans twee artikeltjes over de heren heeft geschreven.

quote:

NEDERLANDSE GLOBAL CYCLING JAAGT IN BURKINA FASO OP NIEUWE UCI-ZEGES

De kans dat Nederland dit jaar nog een of meerdere UCI-zeges binnenharkt, lijkt zeer aanwezig. Een Nederlandse ploeg staat vrijdag namelijk aan de start van de Tour du Faso, een tiendaagse wedstrijd door Burkina Faso. Daarna is het wegseizoen vanuit Nederlands oogpunt echt afgelopen.

Global Cycling is de naam van het Nederlandse team. Het gehele jaar door rijdt de amateurploeg UCI-wedstrijden in het buitenland. Zo stonden ze eerder dit jaar aan de start van onder andere de Ronde van Kosovo, de Baltic Chain Tour, de Ronde van Kameroen, de GP Chantal Biya en een aantal eendaagse wedstrijden in Turkije.

Dat deden zij niet zonder succes. Van de 75 Nederlandse UCI-zeges kwamen er drie uit de stal van Global Cycling. Peter Merx en Lars Quaedvlieg wonnen in de GP Chantal Biya, Sybren Welling won in de Ronde van Kameroen. Jarri Stravers graaide ondertussen het bergklassement mee in de GP Chantal Biya, maar dat telt niet als UCI-zege.

Burkina Faso
Een deel van de ploeg die enkele weken geleden succes behaalde in de GP Chantal Biya, staat vanaf vrijdag aan de start van de tiendaagse in Burkina Faso. Jordi Slootjes, die tweede werd in het algemeen klassement, is erbij, evenals Merx en Stravers.

Sjors Handgraaf, Florian Smits en Johan Betten maken de selectie compleet. De meeste van deze renners zijn overigens niet vreemd met winnen in de Tour du Faso. Merx won een rit in 2019, Handgraaf werd in 2018 tweede in het algemeen klassement en Smits won in 2013 en in 2018 al een rit.

De kans dat Nederland nog wat meer zeges binnenharkt is aanwezig! Of nouja, misschien ook wel niet, hahaha.

quote:

NEDERLANDSE PLOEG ZWAAR BEVEILIGD IN TERREURLAND BURKINA FASO: “WAAR WIJ ZITTEN, IS HET RUSTIG”

Het Nederlandse Global Cycling, dat momenteel in Burkina Faso bivakkeert om de Tour du Faso te rijden, wordt elke dag zwaar beveiligd door de terreurdreiging in het land. Zorgen maken ze zich in Afrika echter niet, vertelt Jarri Stravers, die sinds dit jaar met de amateurploeg optrekt. De ronde vermijdt namelijk de gevaarlijkste coderoodgebieden in het noorden. “Er zou hier geen UCI-commissaris zijn als het gevaarlijk is.”

De Nederlandse ploeg wordt dag in dag uit, net als de overige teams die hier aan de start verschijnen, begeleid door militairen uit Burkina Faso. Ze worden naar het hotel en naar de koers gebracht en zelfs tijdens de koers wordt er op hen gelet. Stravers: “Je ziet continu zwaarbewapende mannen langs de openbare weg staan, dus ze beveiligen ons goed. Op weg naar de ploegpresentatie viel me dat ook al op. Onze bus had zich klem gereden, waardoor we flink wat vertraging opliepen. We wilden met de ploeg vervolgens meerijden met een auto, aangezien de ploegpresentatie in dezelfde straat was. De beveiliging vond dat geen goed idee.”

Reden voor hun strenge beveiliging is de huidige politieke situatie in het land. Binnen een aantal jaar is het West-Afrikaanse land op de derde plaats beland van dodelijkste terreurlanden ter wereld, na Nigeria en Afghanistan. Toen er in 2012 een grote goudader in de Sahel werd ontdekt, begon de dreiging. En met het jaar neemt de dreiging toe. De goudkoorts trekt namelijk jihadstrijdgroepen uit de Sahel aan.

Hun doelwit? Vooral lucratieve kleinschalige goudmijnen in het noorden van het land, waar meer dan eens een terroristische aanslag plaatsvindt. Alleen al in de afgelopen maanden waren er twee grote aanslagen in Burkina Faso. In augustus kwamen er bijna vijftig mensen om het leven bij een aanslag op een militair konvooi in Gorgadji. In juni werden er honderd burgers gedood in Solhan.

Stravers en Merx kennen de verhalen. “Vooral in het noorden van het land is het link. Ik heb gelezen dat er vooral organisaties aan de grens bij Mali bezig zijn.”, aldus Stravers. “Maar daar komt de wielerronde gelukkig niet.” Merx: “De goudmijnen zitten in het noorden van het land. Daar blijven we echt verre van.”

Oranje reisadvies
De woorden van de in Groot-Ammers wonende Stravers kloppen: de Tour du Faso passeert inderdaad niet de gevaarlijkste grensgebieden met Niger, Mali en Benin. Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft het gebied ten noorden van de lijn van de steden Tansila-Nouna-Ouahigouya-Tikaré-Kaya-Bogande aangeduid als coderoodgebied. De Tour du Faso blijft daar nipt onder; de gehele ronde gaat door codeoranjegebied.

Ook voor die gebieden wordt er gewaarschuwd op de website van het ministerie. Zo staat er: “In het centrum van het land en langs de zuidgrens met Ghana en Ivoorkust zijn meer veiligheidsincidenten. Buiten de grote steden neemt het risico op kidnapping en zware criminaliteit toe. Er is een verhoogd risico op terroristische aanslagen en op ontvoeringen in het westelijk, noordelijk, centraal, oostelijk en zuidoostelijk deel van Burkina Faso. De kans op aanslagen is het grootst op plaatsen waar veel buitenlanders komen. Vooral als deze plaatsen direct te bereiken zijn vanaf de openbare weg.”

Of het dan wel een verstandige idee is om naar Burkina Faso af te reizen? Ja, wel, denkt Merx. De 33-jarige Groninger reed in zijn leven al vaker koersen in Afrika. Dit jaar alleen al de GP Chantal Biya en de Ronde van Kameroen, eerder de Tour du Faso. In 2019 won hij er zelfs een rit. “Pas als je in deze landen bent geweest, merk je hoe groot de tegenstellingen zijn. In het noorden moet je niet komen, nee. Maar in het zuidwesten is het heel rustig. Hier is het platteland. Veiligheidsrisico’s zijn er waar wij rijden niet echt. Ik bemerk ook niet echt een andere sfeer dan twee jaar geleden.” Stravers voelt zich ook veilig: “Als je weet dat er in dit land iets aan de hand is, dan zie je het. Maar de beveiliging is hier echt goed.”

Doelen
Vrijdag stond de eerste rit op het programma. De winst was voor de Belg Rutger Wouters. Merx eindigde als beste Nederlander op de twaalfde plaats, Stravers werd 22ste. “Het was verschrikkelijk warm”, moeten ze allebei concluderen. Merx: “Het was ook even inkomen, na zo’n hectische week. Het eerste uur had ik het verschrikkelijk zwaar, daarna kwam ik er doorheen. Maar voor de komende negen ritten hebben we hier nog wel ambities.”

“Het doel is om hier wel ten minste een rit te winnen met de ploeg. Maar we moeten pakken wat we pakken kunnen, dat heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Als we de groene trui winnen of desnoods het tussensprintklassement, dan is dat ook heel mooi. En valt er nog wat te vieren.”

De concurrentie is hevig, weten beide renners uit te leggen. “Het niveau is denk ik vergelijkbaar met de Clubcompetitie”, aldus Stravers. “Maar het is heel anders, moet ik toegeven. De wegen, het warme weer, het eten. Moeilijk te vergelijken.” Merx heeft de grootste tegenstanders al gespot: “Die Wouters is heel goed, hij is Belgisch kampioen bij de eliterenners zonder contract geweest. Daar gaan we nog een zware kluif aan hebben.”

“Ook Paul Daumont moeten we in de gaten houden. Hij is de nationaal kampioen van Burkina Faso en dat kunnen we merken. Er staan hier drie Burkinese ploegen aan de start met zes renners, die allemaal voor hem rijden. Ga er dan maar aan staan, tegen achttien renners koersen”, eindigt hij. De Tour du Faso duurt nog tot en met 7 november.

Sensatie, sensatie! TERREURLAND, waarna je in het artikel leest dat er eigenlijk niet veel aan de hand is. Lekker man. Besteden ze een keer aandacht aan Afrika, moet het natuurlijk wel weer van een negatieve draai voorzien worden. Het niveau van de reacties van de gebruikers van wielerflits is navenant, stukje racisme. Daarom linken we er ook niet naar, guur, bah.

De Tour du Faso kende lieft tien ritten, waarvan de eerste werd gewonnen door de Belg Rutger Wouters. Die werd door de heren van Global Cycling meteen getipt als favoriet, maar dat bleek in de praktijk wel mee te vallen. Vriend van het topic Paultje Daumont was de andere favoriet die getipt werd, wel een leuk inkijkje dat blijkbaar alle Burkinezen voor hem rijden en hij in ieder geval lokaal een grootheid is. Hoewel er natuurlijk altijd een rebel moet zijn, in dit geval Souleymane Koné. Deze Burkinees wilde niet op Daumont letten en wist de tweede rit te winnen. Daardoor kregen we wel meteen te zien dat de nationale ploeg van Burkina Faso van schitterende tricots was voorzien.



Op dag drie won weer een Belg, ditmaal Niels Vandyck. De renners van Basso Team Flanders waren in het begin op dreef, maar zouden langzaam wegdeemsteren. Daniel Bichlmann werd tweede tijdens deze rit, een eerste waarschuwing. De Afrikanen en Europeanen zouden elkaar die dagen afwisselen, de volgende rit werd dan weer gewonnen voor de Ivoriaan Issiaka Cissé. Inmiddels een wat oudere renner, die lang geleden nog voor het World Cycling Centre mocht fietsen. Eigenlijk de enige Ivoriaan die ooit aan het Europese wielrennen heeft mogen snuffelen, zo werd hij in 2013 nog 33e in de Tour de l'Avenir, ik bedoel maar. Enfin, in Europa redde hij het uiteraard niet, want, ja, wie haalt er nu een Ivoriaan? Dus slijt hij zijn dagen in Afrika, alwaar hij jaar na jaar ereplaatsen weet te behalen. Ditmaal zelfs een ritzege, nou, harstikke mooi. Hij versloeg aan het eind van de rit vanuit de vlucht de beste fietsende Malinees, Yaya Diallo. Schitterend voor die jongens, maar voor het klassement maakte het niet veel uit.



De vijfde rit werd gewonnen door Daniel Bichlmann, een Duitser die nog een aantal jaar voor Bike Aid reed. Daar reed hij bepaald niet de stenen uit de straat, al wist hij in het verleden al wel wat ereplaatsen bij elkaar te fietsen in Afrika. Op 33-jarige leeftijd weet hij namens een heel klein Zwitsers ploegje ineens toch te pieken, het blijft een merkwaardige sport. Team KIBAG-OBOR-CKT, dat kent u niet. Enfin, Bichlmann versloeg in de sprint de jonge Marokkaan Nasser Eddine Maatougui en, jawel, Paultje Daumont. De normaal gesproken beste Burkinees kwam nog niet echt in het stuk voor, maar tijdens de vijfde rit volgde de eerste ereplaats. Waar het met Daumont eindelijk wat beter ging zat nu Souleymane Koné in de penarie, hij ging hard onderuit. Werd wel nog in dezelfde tijd gezet als de eerste achtervolgers op het groepje van Bichlmann, maar het was een streep door de rekening met het oog op dat wat nog moest komen. Al viel de zesde rit mee, die rit eindigde zowaar in een redelijk normale massasprint. Weinig tijdsverschillen, maar het was gelukkig wel weer tijd voor een Afrikaanse zege. De Algerijn Yacine Hamza was de snelste van het stel, voor de Burkinees Bachirou Nikiema en een andere Algerijn, Nassim Saidi. Hamza nam ook meteen de leiderstrui over van de Belg Rutger Wouters. Lekker gewerkt, Algerije. Europeaantjes op hun plek gezet, heel mooi. Dit alles overigens onder de bezielende begeleiding van Amado Soré, een fraai geklede Burkinees die de hele ronde volgt op zijn kicken brommertje. Dit soort figuren zijn een jaarlijks terugkerende rubriek in Burkina Faso, goed man.



Toen waren we ineens getuigde van iets heel bijzonders: een ploegentijdrit! Dat is zo'n beetje voor het eerst dat ik dat zie, een ploegentijdrit tijdens een koers in Afrika. En dan halverwege de koers ook nog eens, merkwaardig. Sommige ploegen waren al wat renners verloren, andere ploegen hadden last van gehavende renners, maar bovenal zijn dit allemaal ploegen dit nooit een ploegentijdrit rijden. In dat kader wel een leuke oefening natuurlijk, met 33 kilometer was het ook daadwerkelijk een serieuze afstand. Je zou verwachten dat een van de Europese ploegen dit zou winnen, maar niets bleek minder waar. De Marokkanen gingen met de zege lopen! Ze waren liefst 20 tellen sneller dan de Zwitserse ploeg onder leiding van Bichlmann, de Algerijnse equipe eindigde op de derde plaats op 21 tellen. Al bleek achteraf dat het helemaal niet om de tijd ging, het ging om de plaatsen. De tijd van de winnende ploeg werd als uitgangspunt genomen, waarna de ploeg op de tweede plaats vijf seconden moest optellen bij die tijd. De ploeg daarna ook weer vijf tellen, daarna weer vijf tellen en zo ging het door totdat men uitkwam op 45 seconden. Alle ploegen na plek 10 verloren daardoor dezelfde tijd, 45 tellen dus. Een vreemde gewaarwording, maar hey, koersen in Afrika moet wel bijzonder blijven natuurlijk. Wellicht vond men de verschillen anders te groot, zo verloor Burkina Faso eigenlijk 1:40. Dat leverde ze een zevende plaats op, waardoor ze in de praktijk maar 30 seconden verloren. Scheelt nogal. Hoe dan ook, de Marokkanen pakten naast de ritzege ook meteen de gele trui mee, Yacine Hamza moest de leiding afstaan aan Mohcine El Kouraji. Een aantal jaar geleden leek deze El Kouraji een groot talent, mocht ook nog een tijdje in Europa rijden bij het WCC, maarja, zoals wel vaker leidde dat tot niets. Nu liet hij ineens weer van zich horen, na een periode van totale radiostilte. TV5Monde was overigens ter plaatse en wist van iedere rit een samenvatting te produceren, je hebt echt niks aan die beelden maar toch leuk.


Goed, de ploegentijdrit werd dus glansrijk gewonnen door Marokko, ook al wonnen ze er maar weinig tijd mee. Leuke oefening, ofzo, maar meer dan dat wilde men er niet van maken. Al had het uiteindelijk toch niets uitgemaakt, want rit 8 bleek in grote mate bepalend te zijn. Voor leider El Kouraji in ieder geval, want het draaide tijdens deze rit helemaal in de soep. Er werd flink gekoerst en de slag werd volledig gemist door El Kouraji. Het peloton scheurde in twee, grofweg. Groepje van 33 vooraan, groepje van 36 daarachter. El Kouraji zat in het tweede deel en verloor aan het eind van de dag 22 minuten, lekker dan. Er zaten vier Marokkanen in de voorste groep, dus onze leider werd een beetje in de steek gelaten door zijn landgenoten. Terwijl alle Belgen van Team Basso Flanders ook in de mongolenwaaier aanwezig waren lieten de Duitsers van Embrace The World eindelijk van zich horen. Mario Vogt demarreerde aan het eind van de rit en kwam solo aan, ploeg- en langenoot Hermann Keller won het sprintje daarachter. Naast El Kouraji waren ook de Algerijntjes Hamza en Saidi niet op de afspraak, waardoor Bichlmann ineens van de vierde naar de eerste plaats steeg. Nummer vijf en zes waren ook niet mee, dus zag Bichlmann alle jongens voor hem en achter hem uit beeld verdwijnen. Hij stond ineens aan de leiding, met meer dan een halve minuut voorsprong op de Marokkaan Oussama Khafi en de onheus bejegende Azzedine Lagab. Koné en Daumont op vier en vijf, met een ruime achterstand als je bedenkt dat er nog maar twee redelijk simpele ritten te gaan waren. De negende etappe bleek een prooi voor de vluchters te zijn, enkele ongevaarlijke jongens kregen de kans om hun palmares van wat glans te voorzien. Aan het eind was het de Kameroener Arthuce Tella die in de sprint Samuel Mugisha wist te verslaan. Mugisha reed overigens in dienst van Pro Touch, de Zuid-Afrikaanse continentale ploeg. Er was geen Rwandese ploeg aanwezig, maar sinds een tijd heeft Pro Touch beide Mugisha's in dienst. Moise rijdt er al een paar maanden, Samuel reed in Burkina Faso zijn eerste koers voor de ploeg. Van Moise hoorden we overigens niets tijdens deze editie, wat te maken had met een zware valpartij op de eerste dag. Hij haalde de finish nog wel, maar ging de volgende dag niet meer van start. Samuel bakte er dan weer helemaal niets van en was zo'n beetje iedere dag laatste, totdat hij op dag 9 ineens een betere dag had. Maar het was niet genoeg om Tella te verslaan. Een zege voor Kamoeren, dat kan tella.



Fraai truitje wel van Kameroen, en toch ook aardig wat publieke belangstelling. Zo ook in hoofdstad Ouagadougou, waar de laatste rit eindigde. Een vlakke rit, maar toch werd het aan het eind nog aardig uit elkaar gereden. Onderweg deden de Burkinezen nog hun best om wat bonificatieseconden te rapen, wat uiteindelijk tot gevolg had dat Souleymane Koné het voor elkaar kreeg om Azzedine Lagab te passeren. Daardoor eindige hij net op het podium, toch nog een succesje voor Burkina Faso in hun eigen koers. Daumont ging er ook voor, maar bleef steken op de vijfde plaats. Hoewel Bichlmann zich nog moest reppen op het eind, wist hij de koers met een comfortabele voorsprong van 27 seconden op zijn naam te zetten. De ritzege ging dan weer naar Gustav Basson, de Zuid-Afrikaan van Pro Touch. Samen met Samuel Mugisha was hij als enige van zijn ploeg nog in koers, met z'n tweeën wisten ze tijdens de laatste twee dagen dus eerste en tweede te worden, niet slecht. Alsnog verwacht je meer van Pro Touch, maar ook in de laatste koersen die ze reden in Europa leek het helemaal nergens op. Overal in de mongolenwaaier, best triestig. Zo komen we er niet. Enfin, in ieder geval nog een ritzege in Burkina Faso, maar de eindzege ging dus naar een Duitser die u niet kent. Oussama Khafi mocht mee op het podium, en Koné dus. Het leverde Bichlmann een... uh... ja, uh, laken op?



Naast Bichlmann staat overigens een vrouw. Want, in Burkina Faso werd gelijktijdig ook een koers voor de meisjes georganiseerd. Toch sympathiek, voor een terreurland. Nouja, goed, dat was dus de Tour du Faso. Een 2.2-koers die gelukkig niet is gedomineerd door de Nederlanders, nee, die kwamen er zelfs totaal niet aan te pas. De Belgen wonnen dan wel weer twee ritten, net als de Duitsers. De overige ritten werden gewonnen door Afrikanen, hoera. Eén zege voor Burkina Faso, eentje voor Kameroen, eentje voor Ivoorkust, eentje voor Zuid-Afrika, eentje voor Algerije en eentje voor Marokko, eerlijk verdeeld. Wel weer een koers waar redelijk wat landen ontbraken, maar goed, dat zal voorlopig in tijden van corona het verhaal blijven. Verder geen koers waar je de talenten gaat ontdekken, of we moeten enthousiast worden van de negende plaats van Nasser Eddine Maatougui, een Marokkaantje uit 2002. Nee, daar winnen we de oorlog ook niet mee. Paultje Daumont die de boel niet naar z'n hand kan zetten in eigen land, teleurstellend. Maar oké, we hebben in ieder geval weer koers gehad. En met een beetje mazzel neem je toch maar wat mooie kleding mee naar huis.



We kunnen ons langzaam gaan opmaken voor het wielerjaar 2022. Naar het schijnt krijgen we in december een koers in Mauritanië, de Tour du Sahel. Klinkt als zandhappen. Over terreurlanden gesproken, in Mauritanië kunnen ze er ook wat van. Ik kan overigens nul wielrenners uit dat land, maar als we de website van de UCI mogen geloven gaan ze toch echt tussen 14 en 18 december een 2.2-koers organiseren. Kijken we enorm naar uit.

In het nieuwe jaar gaan we als het goed is op 17 januari verder met La Tropicale Amissa Bongo. Die koers ging dit jaar niet door en ik heb ook wat geruchten gelezen dat die koers misschien nooit meer door zal gaan. Voorlopig staat het gewoon op de site van de UCI en mogen we dus aannemen dat de koers wel plaats zal vinden, maar als er ineens andere berichten opduiken moet je ook niet raar staan te kijken. In februari staat blijkbaar ook de Tour du Mali op het programma, dat is een koers die sinds 2010 niet meer is verreden, in ieder geval niet als UCI-koers. Kijken we ook enorm naar uit. Yaya Diallo tegen de rest, zin in. Daarna is het op 20 februari tijd voor de mooiste koers van allemaal, de Tour du Rwanda! Weer 2.1, hopelijk dit jaar met een mooier deelnemersveld omwille van het WK 2025. VISIT RWANDA. De ploegen gaan dat land toch ooit moeten verkennen, waarom niet nu al beginnen? Zo dacht Victor Campenaerts er blijkbaar ook over. Nadat hij al eens in Namibië is geweest heeft hij er nu voor gekozen om naar Rwanda te gaan, ook omdat de hotelletjes op Tennerief al volgeboekt waren blijkbaar.

quote:

Lotto Soudal ziet Victor Campenaerts, Florian Vermeersch en Brent Van Moer volgend jaar op hoogtestage gaan naar Rwanda. De Belgische WorldTour-ploeg kon niet genoeg hotelkamers reserveren op Tenerife (Teide) en in de Sierra Nevada, waardoor de ploegleiding creatief moest zijn.

In voorbereiding op het voorjaar van 2022 willen kopmannen Campenaerts (die overkomt van Qhubeka NextHash), Vermeersch en Van Moer een trainingskamp op hoogte beleggen in januari en februari. Het Nieuwsblad meldt dat de drie afreizen naar het Afrikaanse Rwanda, waar in het noorden een heuvelachtige streek gevonden is met een uitvalsbasis op 2.100 meter hoogte. Lotto Soudal stuurt ook een dokter, een mecanicien en een soigneur mee.

Het drietal verblijft bijna een maand in het land waar in 2025 het WK wielrennen georganiseerd wordt. Van Moer en Vermeersch gaan na drie weken terug naar Europa om nog een rittenkoers te rijden, Campenaerts zal op 22 februari terugkeren zodat hij op tijd terug is voor de Omloop Het Nieuwsblad (26 februari).

Ook onder dit artikel weer een hoop bekrompen reacties overigens, de gemiddelde flitser zou niet misstaan in NWS. Maar prima idee wel van Campenaerts en co, ik denk dat het ze enorm gaat bevallen en dat het er zomaar voor kan zorgen dat meer renners dit idee gaan overnemen. Alleen jammer dat ze daarna zo'n miezerig koersje als de Omloop gaan rijden en niet blijven hangen voor de Tour du Rwanda. Dit bericht was overigens aanleiding voor ONZE Steef om even in het archief te duiken. Michael Boogerd was een paar jaar geleden niet zo enthousiast over Rwanda, nou, pak aan Mike!



Steef Ontdekker van Rwanda. De moderne Henry Morton Stanley.

Goed, dan nog even ter afronding een paar random dingen:

Een draadje over de geschiedenis van het Eritrese wielrennen, waarmee wordt aangetoond dat het toch al vrij lang een serieuze sport is daar. Nu wordt het alleen tijd om een keer echt te investeren in het wielrennen, want het gegeven dat de Eritrese ploeg amper deelneemt aan UCI-koersen en de Tour of Eritrea ook al een tijd niet meer wordt georganiseerd schijnt toch vooral met de centen te maken te hebben. Stukje onrust erbij, stukje corona, maar uiteindelijk zijn het dan toch de centen die het verschil maken. Terwijl je beschikt over een eindeloze stroom aan talent, doodzonde. Als ze het nog wat serieuzer aanpakken krijg je meerdere Biniams, en dat is toch wel wat we willen.



In Ethiopië gaat het ondertussen nog steeds niet goed. Het is nog steeds niet echt rustig in Tigray, maar ondertussen is het onrustig in het hele land. De TLPF, het leger (of de rebellen) van Tigray is onderweg naar hoofdstad Addis Abeba. Kan slecht aflopen. Eigenlijk moet Addis Abeba wel even een safe-zone blijven, want de Eritreeërs vliegen altijd eerst naar Addis Abeba voor ze richting Europa vliegen, dus als die stad dadelijk niet meer te bereiken is hebben WE een probleem. Al is dat wellicht een wat ongepaste kanttekening als je bedenkt hoeveel echt leed er zou ontstaan in zo'n situatie. En hoeveel leed er daadwerkelijk al is. Het is de Ethiopische overheid niet gelukt om de TLPF te verslaan, die partij slaat nu zelfs terug, maarja, het gewone volk is natuurlijk altijd de dupe. En onze Ethiopische coureurs hebben het er ook maar moeilijk mee, want die komen allemaal uit Tigray. Negasi Abreha bijvoorbeeld, van Team Qhubeka. Als je dit soort dingen leest kun je niet veel meer dan heel stil worden.



Mulu Hailemichael kan ondertussen ook geen kant op. Hij was vorig jaar nog de lieveling van het Delkomannetje, maar bij Delko ging dit jaar alles mis. Alle sponsoren vertrokken, behalve Delko. En het Delkomannetje kon de rekeningen niet betalen, dus verdwijnt de ploeg. Mulu woonde eerst bij het Delkomannetje, maar werd halverwege het jaar op straat gezet. Hij werd toen opgevangen door Egoi Martinez, zijn manager. Heb je nog geluk dat je een goede manager hebt. Maar goed, Egoi moet dus een goede ploeg zien te vinden voor Mulu. In de tussentijd traint Mulu in Navarra en wordt hij op allerlei verschillende manieren vermaakt. Gezellig met de kinderen van Egoi op pad, of met andere renners die Martinez als manager hebben. Unai Iribar bijvoorbeeld, die volgend jaar prof wordt bij Euskaltel. Ze zijn exact even oud, maar verder totaal verschillend. En Egoi laat ze samen gezellig in het bos paddenstoelen plukken, om toch even af te sluiten met wat feelgood bagger.



Om af te sluiten nog even een (vertaald) interviewtje met een mannetje van het WCC.

quote:

Op het WK wielrennen in Vlaanderen afgelopen september nam de ploeg van het World Cycling Center deel aan de gemengde estafette. Een prachtige vitrine die slechts een glimp vertegenwoordigt van het werk van het CMC, dat in 2002 op initiatief van Hein Verbruggen tot stand kwam. Dit door het Internationaal Olympisch Comité (IOC) erkend opleidings- en trainingscentrum op hoog niveau verwelkomt jaarlijks stagiaires en professionele atleten. Directeur Vincent Jacquet inventariseert met DirectVelo de activiteiten en doelstellingen van het CMC .

DirectVelo: Hoe voel je je als je Biniam Girmay, gepasseerd door de CMC, ziet aankomen in de WorldTour?
Vincent Jacquet: Het is een echte trots, maar het maakt deel uit van de weg. Als dat er eenmaal is, is de klus niet af want er zijn veel jonge talenten die we in pro-teams hebben gezet die al snel gedesoriënteerd waren. Die moeten we nog steunen. We moeten ze ook in de gaten kunnen houden, wat er van hen zal worden, in relatie tot deze nogal bijzondere profielen. Ik dring aan op een tweede onderwerp dat niet alleen met opleiding te maken heeft, het is opleiding. Ze moeten met diploma's kunnen vertrekken. Een carrière kan van zeer korte duur zijn. Dit is het DNA van het World Center: we willen hen een minimum aan diploma's garanderen. Als ze terugkeren naar hun land, kunnen ze daar fietsen ontwikkelen. Er zijn veel beroepen in de wielersport: een beroepswielrenner voor weinigen, maar ook een coach, monteur, commissaris, activiteitenontwikkelaar. Dit is wat we ook proberen te zien als we atleten hebben die naar ons toe komen, hoe we hen kunnen helpen anticiperen op de toekomst.

Sinds 2019 is er een Continental damesteam, het World Cycling Center (WCC Team), zien we hetzelfde voor mannen?
We vonden dat onze focus echt moest liggen op de promotie, ondersteuning en ontwikkeling van fietsen voor vrouwen. Ook al worden de verschillen tussen mannen en vrouwen meestal kleiner, er zijn momenteel veel minder middelen waarmee meisjes uit Afrika, Latijns-Amerika en Azië een team in de Europese kudde kunnen vinden en even snel kunnen instromen. Het Continental-team is in feite een estafette, enerzijds om de meisjes upmarket te brengen, en anderzijds om ze bekend te maken, zodat ze dan de kans krijgen, net als Teniel Campbell, een WorldTour-team te vinden en professioneel te worden . Bij de jongens hebben we een andere dynamiek. We zijn op het punt om te detecteren, train en breng ze naar de UCI om een ​​estafette met de teams te hebben zodat ze in Europa kunnen rennen. Het is een wat meer geïndividualiseerde benadering, en dus niet door het creëren van een team, waardoor we hen snel kunnen positioneren in teams van het hoogste niveau Amateur, Continental of zelfs WorldTour, als de resultaten echt uitstekend zijn.

We merkten afgelopen augustus de aanwezigheid van Afrikaanse junioren op de Wereldkampioenschappen baanwielrennen in Caïro, Egypte. Heeft het CMC hierin een rol gespeeld?
Dit betekent niet dat alle atleten op het niveau waren. We hebben ze in maart kunnen detecteren tijdens de Continentale Kampioenschappen. We selecteerden ze voor een trainingskamp dat ruim twee en een halve maand duurde voor deze Wereldkampioenschappen. Er is nog een kloof met de besten, maar we beginnen van ver. In Afrika hebben we drie sporen die water vasthouden: Caïro (Egypte), Paarl (Zuid-Afrika) en Abuja (Nigeria). Dit zijn drie overdekte wielerbanen waarmee we aan de slag kunnen. Dit is weinig. We hebben wielerbanen, of liever wielerringen, bijvoorbeeld in Burkina Faso. Casablanca (Marokko) heeft een wielerbaan die is geclassificeerd als historisch erfgoed van Marokko. Vandaag, echt, de baan is een echte gok, maar achter,

MEER SATELLIETCENTRA TEGEN 2030

Er zijn satellietcentra opgericht, wat is hun rol in relatie tot het CMC?
Het zijn onze relais. De activiteit van het World Center in Zwitserland is momenteel 10% van wat we in de wereld kunnen doen. Grofweg moet alle activiteit van opsporing, opleiding en training van jonge talenten op de continenten worden gedaan. Maar het topje van de ijsberg is de 90% die we doen in verband met onze federaties die zich in deze continenten bevinden en die zijn aangesloten bij de UCI. Satellieten zijn relais, opleidingscentra die ons in staat stellen om, in verband met de confederatie, en met de federatie die dit centrum huisvest, de middelen in te zetten zodat al dit basiswerk, van opsporing, opleiding en training van jonge mensen , vindt plaats in hun land. Het heeft geen zin om een ​​kind van 14 binnen te halen, 15 of 16 jaar oud in Zwitserland als we weten dat 10% van hen zal doorstromen naar het professionele niveau. Het doel van de satellieten is om een ​​internationaal netwerk te creëren, zodat we trainingsbases kunnen hebben, waarmee we deze kinderen kunnen trainen. Als we gelukkig een echt talent hebben, verwelkomen we hem in het CMC, en als blijkt dat hij niet op het hoge niveau of de professional zal zijn, proberen we te kijken hoe we al die tijd opnieuw kunnen investeren in projecten om worden ontwikkeld in het land waar het vandaan komt.

Hoeveel satellietcentra heb je?
Het is ongelijksoortig. Het was een onderwerp van de stuurgroep. Ik ben verantwoordelijk om in januari 2022 een strategie voor satellietcentra te kunnen presenteren. We hebben drie centra in Azië, één in Afrika en één in Zuid-Amerika (Noot van de redactie: in Potchefstroom (Zuid-Afrika), Shuzenji (Japan), Yeongju (Zuid-Korea), New Delhi (India) en Mar del Plata (Argentinië)). Het doel is om ten minste één satellietcentrum per continent te hebben. We hebben echter continenten waarvoor meerdere centra nodig zijn, zoals Azië, dat verschillende zones en regio's heeft. In Afrika hebben we er vijf nodig om het goed te doen, op de vier windstreken en één in het midden. In Amerika komen er ook vier overeen met de vier regio's (Caribisch, Centraal, Zuid en Noord). Dit doel hebben we onszelf gesteld voor 2030. In 2025 maken we een eerste afweging.

VAN DE LOGICA VAN MEDAILLE NAAR DIE VAN ACTIVITEIT

Wat zijn, afgezien van de geografische herbalancering van satellietcentra, uw doelstellingen op korte, middellange en lange termijn?
Empowerment van federaties. Er wordt hard gewerkt aan het ter beschikking stellen van tools voor onze federaties om hen te helpen bij het opzetten van hun project. De CMC is een instrument van de UCI om haar praktijken in de wereld te ontwikkelen: of het nu Olympische disciplines zijn, op hoog niveau of sport voor iedereen. Dit is onze rode draad. We zijn op korte, middellange en lange termijn tegelijk. We hebben nu 201 connecties (met het Vaticaan, Zuid-Soedan, Equatoriaal-Guinea en de Salomonseilanden), dat wil zeggen de federaties die de regels, de statuten en de grondwet respecteren en die met ons samenwerken om onze fietsambassadeur in hun land te zijn . Een derde van hen is actief en ontwikkelt activiteit. Nog een derde heeft ondersteuning nodig om in goede staat te komen, ontwikkelen. Het laatste derde deel, we moeten ze gaan halen en zeggen dat ze verder moeten gaan. We kunnen al werken met 150 federaties.

Waarom willen sommige mensen niet werken?
Het is geen gebrek aan wil, maar eerder een kwestie van geschiedenis en cultuur. Kopiëren en plakken is onmogelijk. Elke federatie is uniek, zoals elke atleet trouwens. Dan kost het de tijd en misschien de juiste mensen. Je kunt een aangesloten federatie hebben met mensen die niet zijn opgeleid. Ze zijn misschien gepassioneerd, maar weten niet hoe ze een ontwikkelingsproject moeten ontwikkelen of een budget moeten opstellen. Maar we hebben liefhebbers, dat weten we. Het is aan ons om hen te ondersteunen, via het CMC, om hen zoveel mogelijk tools te geven, om hun vaardigheden te vergroten, zodat we een minimum aan activiteit in deze landen kunnen hebben.

U bent sinds december 2019 in functie als directeur. Wat is uw persoonlijke oordeel ondanks de coronapandemie?
De CMC was erg gefocust op de resultaten, de medailles en de podia. Ik weet dat het deel uitmaakt van de etalage, het maakt deel uit van wat kan aantrekken, maar het is 20% van ons werk. Ik wil dat we overstappen van de logica van medailles naar die van activiteit. Achter ons hebben we 80% om aan te nemen: zo slagen we er via het CMC in om opleidings- en ontwikkelingsprogramma's op te zetten en hoe we onze nationale federaties kunnen ondersteunen om autonoom te worden en hun eigen projecten te creëren. Voor het internationale deel merk ik dat er ruimte is voor detectie, ontwikkeling en hoog niveau. Wat het lokale deel betreft, mogen we niet vergeten dat de CMC, het zijn Zwitserse partners die het hebben gefinancierd. We moeten een hele logica van trainingscentrum opzetten, activiteit voor schoolkinderen, zomerkampen, vrije tijd. Het CMC staat open voor praktijken voor iedereen. Dit is geen cultuurschok, het is een evolutie die we willen doorvoeren zodat de CMC niet alleen erkend wordt voor de medailles die het heeft behaald, maar ook voor het werk dat het promoot met zijn nationale federaties.

Lire la suite : https://www.directvelo.co(...)-20-de-notre-travail

Tot in Mauritanië, misschien.

Toch wel het trieste nieuws van de dag. Desiet Kidane, renster van de vrouwenploeg van het WCC, is om het leven gekomen. Tijdens een training aangereden door een auto, ze mocht slechts 21 jaar oud worden. Waar het voor mannelijke Afrikaanse wielrenners vaak moeilijk is om Europa te bereiken is dat voor de vrouwen vaak nog veel moeilijker. In het vrouwenwielrennen ontbreekt een Afrikaanse ploeg al helemaal, en de vrouwen hebben in hun land van herkomst vaak nog meer te maken met, nouja, laten we het ouderwetse ideeën noemen. Een fietsende vrouw is in een land als Eritrea vaak geen vanzelfsprekendheid. Het bekendste voorbeeld zal de familie Debesay zijn. Drie broers zijn allemaal prof geweest, Frekalsi Debesay reed tussen 2012 en 2014 voor MTN-Qhubeka, Mekseb Debesay was van 2016 tot en met 2018 actief voor Dimension Data en reed de afgelopen jaren voor Bike Aid, terwijl Yakob Debesay dit jaar prof werd bij Delko. Liep niet echt goed af voor Yakob en Delko, maar dat geheel terzijde. De familie beschikte ook over een fietsende zus, Mossana Debesay. Aangezien al haar broers gingen fietsen wilde zij ook graag fietsen. Dat kwam haar en haar familie op nogal wat kritiek te staan. Pa Debesay kreeg regelmatig de vraag om zijn oren waarom hij het toestond dat zijn dochter fietste. Hij besloot haar te beschermen, omdat hij al zijn kinderen dezelfde kans wilde geven en voila, Mossana kon doorgaan met haar passie. Ze wist het zelfs tot Europa te schoppen, als eerste Eritrese vrouw. Inmiddels is ze weer terug in Eritrea, maar zij gaf wel het voorbeeld aan andere vrouwen dat het mogelijk was. In landen als Eritrea, maar ook Rwanda, heb je het als fietsende vrouw niet direct makkelijk. Er bestaan allerlei vooroordelen, fabeltjes, noem het maar op. Door te fietsen zou je je maagdelijkheid kunnen verliezen, of je zou zelfs onvruchtbaar kunnen worden. In dat soort landen best een probleem, want dan wil ineens geen man je meer hebben. Dat soort vooroordelen zorgen ervoor dat er anders naar die vrouwen gekeken schijnt te worden. Het zijn vrouwen als Mossana Debesay en deze Desiet Kidane die hun best deden om dat stigma te doorbreken. Zij lieten zien dat het als vrouw heel goed mogelijk is om wel coureur te worden, ondanks mogelijk aanwezige sociale druk.

Desiet kwam in 2018 naar Europa, samen met Biniam Ghirmay ging ze naar Zwitserland, naar het WCC. Ze was een junior en werd onder meer 22e op het WK voor junioren. In de jaren daarna bleef ze actief voor het WCC, wat bij de vrouwen gewoon een UCI-ploeg is die een serieus programma rijdt. Nadat ze in 2019 wat redelijke resultaten wist te boeken viel het vorige jaar in het water door corona, maar dit jaar was ze weer terug in Zwitserland. Enorm aansprekende resultaten wist ze niet te behalen, maar daar gaat het bij deze vrouwen niet om. Dit zijn pioniers, rolmodellen, rensters die alle vrouwen in hun landen kunnen inspireren. Europa bereiken klinkt misschien als iets dat niet zo gek bijzonder is, maar voor die vrouwen is dat het wel. Desiet liet zien dat het kon, maar helaas heeft ze nooit haar echte talent kunnen laten zien. Voor haar carrière goed en wel is begonnen komt er een einde aan haar leven. Het is hard aangekomen in Eritrea, onder meer bij Bini, die haar goed kende.



Het Afrikaanse wielrennen staat nog steeds in de kinderschoenen, waarbij de mannen nog wel een aantal jaar voorlopen op de vrouwen. Het is toch wel buitengewoon treurig dat een van de vrouwen die aan de ontwikkeling bij had kunnen dragen zo om het leven komt, bij het uitoefenen van haar grote passie. Het is gewoon naar. Sowieso geen lekkere tijden voor de Afrikaanse vrouwen, want een andere (voormalig) renster van het WCC, de Ethiopische Eyeru Tesfoam, heeft ook het een en ander meegemaakt. Zij reed de afgelopen jaren voor het WCC en stond bekend als het grootste talent van haar land, maar dit jaar had ze geen ploeg. Uiteraard had niemand interesse in een Ethiopische vrouw, sad. Uiteindelijk kwam ze toch weer in Europa terecht, want Rouler pour le Rwanda haalde niet alleen een hoop Rwandezen naar Frankrijk, ook Eyeru mocht langskomen. Zodoende reed ze een aantal wedstrijden in de Vendee, waarna het de bedoeling was dat ze op het WK zou uitkomen. Dat is er alleen nooit meer van gekomen, want Eyeru is in de tussentijd gevlucht. Ze wist dat ze na het WK weer naar huis zou moeten gaan, naar Tigray. En daar is het nu natuurlijk niet zo gezellig, dus is ze gevlucht. Vele Eritrese wielrenners deden dat al in het verleden, alsmede een stuk of drie nationale voetbalelftallen van Eritrea. Je gaat naar het buitenland voor een wedstrijd, en je komt nooit meer terug. Gezien de onrust in Ethiopië is het nu de beurt aan de Ethiopiërs omdat soort trucjes uit te halen. Maar goed, twee van de Afrikaanse vrouwen die de afgelopen jaren voor het WCC reden zijn we dus om uiteenlopende redenen kwijt. De toekomst ziet er nog niet echt rooskleurig uit, zeg maar.

Hallo, daar zijn we weer! De mooiste ronde van het jaar staat op het punt van beginnen. Morgen beginnen we aan de 14e editie van de Tour du Rwanda als UCI-evenement. Tien keer was het een schamele 2.2-koers, we staan nu aan de vooravond van de vierde 2.1-editie. De vorige editie vond vanwege corona later plaats, begin mei werd de koers verreden. Nu zijn we weer terug op het gebruikelijke tijdstip, in februari. In de afgelopen jaren heb ik al het nodige geschreven over Rwanda en de geschiedenis van de koers, voor de mensen met een zeef als geheugen is hier een link naar de voorbeschouwing van vorig jaar:

Rellende_Rotscholier in WLR / Afrikaans wielrennen #2

De tekst kan gelezen worden onder het genot van het allerbeste wieleranthem ooit, de banger der bangers. Tour du Rwanda, sport du velo.


Normaal gesproken blik ik uitgebreid terug op de vorige editie, maar de Tour du Rwanda van 2021 was eigenlijk helemaal niet zo leuk. Sinds de stap naar 2.1 is gezet komen er meer Europese teams op de koers af, het niveau neemt toe. Daarnaast werd de koers ook nog eens verreden in mei in plaats van februari, wat toch merkbaar voor andere verhoudingen zorgde. Geen enkele Afrikaanse ritzege, het was geen genot. Op de eerste dag ging de zege naar Brayan Sanchez, een Colombiaan van de ploeg van Sevilla. Op zich was dat nog wel leuk, vooral de aanwezigheid van Sevilla. El Niño wilde op ieder continent een keer een koers gereden hebben, missie geslaagd. In het klassement gooide hij dan weer geen hoge ogen, het terrein en ook vooral het klimaat in Rwanda mag niet onderschat worden. Regenseizoen in mei ook nog eens, ze gingen vroeg van start om de tropische buien voor te zijn, maar slaagden daar maar moeizaam in. We slaagden er ook maar moeizaam in om te ontkomen aan de overheersing der nobele onbekende Fransen. Alan Boileau, wie? Bij B&B werd er vooral gekeken naar Pierre Rolland, maar het was Boileau die zich ontpopte tot goudhaantje. Op de hellende aankomst in Huye demarreerde hij vroeg, reageerde niemand en ging hij met de zege aan de haal. De piepjonge Umba werd tweede en werd zelfs leider, maar dat feest zou niet lang duren. Op de derde dag leek Carlos Quintero met de zege aan de haal te gaan, maar de laatste meters van de lastige aankomst in Gicumbi deden hem de das om, in de laatste 50 meter vloog één renner hem nog voorbij. Wéér die dekselse Alan Boileau, wie?! Samen met Quintero sloeg ik me voor m'n hoofd.



De leiderstrui bleef wel in Colombiaanse handen, Brayan Sanchez nam de leiding weer over. Nog geen Afrikaan in beeld gereden, het was voorlopig een Frans en Colombiaans feestje. Dat bleef zo, helaas. Op de vierde dag ging de zege naar de kopgroep. Rolland had wat moeite met de omstandigheden, maar na een aantal dagen begon hij zich aan te passen. Hij sloop mee in de kopgroep en leek voor de derde zege op rij van B&B te kunnen zorgen, maar de schier onbekende Valentin Ferrron van Total Energies stak hem de loef af in Musanze. Frankrijk onder, boven, voor en na. De Rwandees en Eritreeër in de kopgroep mochten het met plek 3 en 4 doen, bedankt voor niets. Na rit 4 komt meestal rit 5, en toen waren we weer terug bij af. De derde ritzege van Alan Boileau. Toen stond ik echt op het punt om alles uit het raam te gooien, het was weerzinwekkend. Toch was er één schamele troost. De aankomst was weer lastig, Boileau sprong weg, Vuillermoz kon hem net volgen en ergens wat verder op de achtergrond zagen we dat Metkel Eyob de derde plaats wist binnen te halen. Die derde plaats leverde hem de leiderstrui op. Toch nog een klein Afrikaans succesje. Geen ritzege, maar wel kans op de eindzege. Maar nee, het was een waardeloze editie voor Afrika, dus duurde dit geluk ook niet lang. Tijdens de zesde rit ging Metkel Eyob in een regenachtige afdaling hard onderuit en hoewel hij de koers wel uit kon rijden verloor hij ontzettend veel tijd en had hij vooral ontzettend veel pijn. Streep door de ambities, in plaats van een eerste plaats zou het een 29e plaats worden. Zonder Eyob in beeld eindigde de rit op de lastige Mont Kigali, waar Rolland ditmaal wel de zege wist binnen te slepen vanuit de kopgroep. Zoals alle verstandige mensen was Rolland snel verliefd geworden op Rwanda en met deze zege haalde hij toch nog maar eens mooi de kranten, waardoor hij heerlijk leeg kon lopen over de pracht van Rwanda.



Terwijl Rolland vanuit de kopgroep de zege pakte was het de altijd onzichtbare Cristian Rodriguez die in de achtergrond de beste van de favorieten bleek te zijn. Hij reed een paar tellen weg van zijn concurrenten en nam de leiderstrui over. Tegenwoordig zien we Rodriguez warempel soms in beeld verschijnen, maar voor de Tour du Rwanda was hij die schim die altijd 22e werd in welke koers dan ook. Stond hij plotsklaps ineens aan de leiding, geen prettig gevoel. Met nog twee ritten te gaan had hij zijn leidende positie prima kunnen verspelen, maar dat zou niet gebeuren. Etappe 7 was een tijdrit, een korte tijdrit met daarin de inmiddels wereldberoemde Wall of Kigali, ontdekt door Steef. Zoals Steef ook het WK van 2025 naar Rwanda heeft gebracht, bedankt Steef! Dat wisten we tijdens de vorige Ronde van Rwanda nog niet zeker, maar inmiddels staat het vast: in 2025 gaan we tijdens het WK dwars door Kigali rijden. Mijn broek is al een paar maanden niet meer gesignaleerd. In 2020 was de tijdrit een prooi voor Jhonatan Restrepo en ook vorig jaar ging hij met de tijdritzege aan de haal. In 2020 won hij vier ritten, vorig jaar slechts een, de tijdrit. Hij was Alex Hoehn en de inmiddels haast onvermijdelijke Boileau net te snel af, gelukkig maar zou ik bijna zeggen. Restrepo had ook nog ambities om het hele spel te winnen, maar dat ging niet door. De laatste rit van de Tour du Rwanda is altijd kort en explosief, en vorig jaar verraderlijk door de regen. In zo'n beetje de laatste bocht van het parcours ging Restrepo hard onderuit, einde verhaal voor het klassement. Cristian Rodriguez besloot daarna de puntjes op de i te zetten, in de gele leiderstrui liet hij iedereen zijn hielen zien. Een ritzege én de eindzege, ongekend voor deze onzichtbare renner.



Veel Afrikaans succes was er vorig jaar helaas niet. Sterker nog, er stond niet eens een Afrikaan op het podium. Eerste keer dat een Europeaan de koers won, eerste keer zonder Afrikanen op het podium. Geen Afrikaanse ritzege, amper iets om vrolijk van te worden. Metkel Eyob had een lichtpuntje kunnen zijn, maar hij ging slechts één dag aan de leiding en verdween daarna richting de anonimiteit door een valpartij. De Afrikaan die toch nog voor een lach op onze gezichten wist te zorgen was Nahom Zeray. Een eerstejaarsbelofte, hij zou als 9e eindigen in het klassement en hij viel vooral op tijdens de laatste rit door derde te worden. Geen slechte prestatie, een teken van veel talent. Nahom is sindsdien opgepikt door Team Qhubeka, de ruïnes van het wanbeleid van Doug Ryder. De WT-ploeg is verdwenen, maar enkele jonge Afrikanen hebben wel een kans gekregen om op continentaal niveau te rijden bij Team Qhubeka. Nahom is een van de gelukkigen, en van hem verwachten we op basis van zijn prestatie in de Tour du Rwanda van vorig jaar ook het meest. Kent Main werd vorig jaar 10e, dat viel tegen. De beste Rwandees was Eric Muhoza, op de 23e plaats. Dat was heel ontnuchterend. Richting het WK van 2025 moet het Rwandese wielrennen stappen vooruit zetten, maar het lijkt er eerder op dat er een paar stappen achteruit zijn gezet. De verhalen van insiders zijn altijd wel vermakelijk, of triest. Onkunde en corruptie, daar komt het in grote lijnen op neer. Jock Boyer streek ooit neer in Rwanda om de boel daar op poten te zetten, dat liep allemaal best wel, maar sinds hij en zijn team er wat meer de handen vanaf hebben getrokken is het er niet direct beter op geworden. Een voorzitter van de wielerbond die niet weet of er lucht of zand in een band zit, dat soort werk. Het WK van 2025 is binnen en dat is grandioos, maar verder valt er nog een hoop te doen. Ik verwacht dit jaar weer een nieuwe meltdown van @CyclingAfrica, eerlijk gezegd. Maar goed, de editie van 2021 dus. Cristian Rodriguez, James Piccoli, Alex Hoehn, tja.



Daarom gaan we maar snel door met de editie van 2022, hopend op meer Afrikaans succes. Ofschoon ik in aanloop naar de Tour du Rwanda al een paar flinke tegenvallers te verwerken kreeg, maar daar komen we in de volgende post op terug. Voor we aan de deelnemerslijst beginnen werpen we eerst een blik op het parcours. Een parcours dat grotendeels lijkt op dat van voorgaande jaren, maar toch wat aanpassingen kent. Wat te denken van de start, bijvoorbeeld.






De proloog was jarenlang een beproefd concept in de Tour du Rwanda, tussen 2011 en 2017 begin de koers immers ieder jaar met een proloog. De afstand varieerde vaak van 3,3 tot 4 kilometer, iedere keer weer ultrakort, met ultrakleine verschillen. De laatste paar jaar zagen we steeds een korte tijdrit met onderweg een passage op de befaamde Muur van Kigali, nu zijn we terug bij af. Een kort rondje rond de Kigali Arena, met een paar hoogtemeters en een aantal bochten. De renners met ambities om dit rondje te winnen mogen zich meteen melden, de slechte tijdrijders hoeven zich vanwege de korte afstand niet echt zorgen te maken. De snellere mannen zullen we waarschijnlijk ook wel vrij ver van voren gaan zien. Kunnen maar beter meteen hun best doen, want veel kansen gaan ze verder niet krijgen. Een aandachtige gast zal niemand minder dan Christian Prudhomme zijn. Vorig jaar pakte de organisatie uit met de aanwezigheid van David Lappartient, vooral met het oog op de organisatie van het WK 2025. Dit jaar zal Prudhomme aanwezig zijn. In de wandelgangen hoor je geluiden dat ASO geïnteresseerd is in Rwanda en het zou zomaar kunnen dat Prudhomme aanwezig is om te kijken of hij de organisatie van deze koers over kan nemen. De organisatie is al in Franse handen, tot groot ongenoegen van Steef, hij ligt al een aantal jaar met de organisatie in de clinch en komt daarom niet meer naar Rwanda. Als de ASO het overneemt kunnen Steef en ik gezellig met de camper naar Rwanda, lijkt me leuk. Met het oog op de verdere professionalisering van de koers en de kans op meer uitzendtijd lijkt het me ook geen overbodige luxe, al is ASO natuurlijk wel gewoon een ordinair kutbedrijf. Enfin.


Prudhomme en de voorzitter van de Rwandese wielerbond, en dan nog wat mensen. Bij het Africa Rising Cycling Center, daar waar u uw eigen trainingskamp kunt ondernemen. Vraag maar aan Reintje Taaramae. Op Instagram kunt u onder het kopje Rwanda uw hart ophalen, daarnaast is er ook nog het klaarkomartikel dat verscheen op Cyclingnews.




Deze rit lijkt goeddeels op de eerste rit van vorig jaar, met het verschil dat deze rit een kilometer of 30 langer is. Het stuk aan het begin is iets langer en kent nog een paar klimmetjes, maar de weg naar Rwamagana en de lokale rondjes daar zijn een bekend recept. Van start gaan de renners bij het Amahoro Stadium, een stadion dat plaats biedt aan 30.000 zielen en vooral gebruikt wordt als er gevoetjebald moet worden. Van daaruit gaan we met een omweg naar Rwamagana, waar waarschijnlijk de enige kans voor de sprinters ligt. Op papier ziet het er heuvelachtig uit, maar vorig jaar eindigde de rit in een sprint van een bijna voltallig peloton. Brayan Sanchez won, maar die is er dit jaar niet bij. Rwamagana is de stad van een van de grootste helden van Rwanda, Adrien Niyonshuti. Tot nu toe nog steeds de enige Rwandees die ooit in de WT heeft gereden, en de Rwandees die al fietsend de Olympische Spelen wist te halen. Hij reed jarenlang voor wat nu Qhubeka-Assos is, vooral vanwege zijn verhaal. Slachtoffer van de genocide, verloor zo ongeveer zijn hele familie en moest als wees door. Bleek goed te kunnen fietsen en werd dus prof, een prachtig verhaal. Hoewel hij uiteindelijk niet goed genoeg was voor de WT. Kreeg geen nieuw contract meer bij Qhubeka en toen was het klaar. Gedurende zijn carrière was hij al bezig met een eigen ploeg in Rwanda en daar is hij in de tussentijd steeds mee doorgegaan. Die ploeg werd gesponsord door Skol en was twee jaar continentaal. Vorig jaar deden ze nog mee, nu niet meer. Skol deed een ragequit en is volledig verdwenen als sponsor van het Rwandese wielrennen. Geen sponsor meer van een ploeg, ook geen sponsor meer van de koers an sich. Die malle Belg achter Skol mag lekker op een legoblokje stappen, patjepeeër. Ook Valens Ndayisenga, voormalig winnaar van de Tour du Rwanda, komt uit Rwamagana. Ook gestopt inmiddels, erg jammer. Het lokale rondje in Rwamagana kent wat hoogteverschil, maar dat is allemaal goed te overzien. Al eindigt het hier niet altijd in een sprint, koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar. In 2018 won de Algerijnse veteraan Azeddine Lagab hier vanuit de vlucht, hij was diabetesboy David Lozano te snel af. Eén jaar eerder was Bonaventure Uwizeyimana dan weer net het aanstormende peloton te snel af. Gezien de kleine ploegen en het toch niet volledig vlakke parcours zijn de vluchters niet kansloos. Maar we mogen verwachten dat we net als in 2021 een sprint te zien gaan krijgen.



De Tour du Rwanda is rondjes rijden door Rwanda, terwijl je steeds weer uitkomt in Kigali, dat je volgens Steef uit moet spreken als Gigali. We eindigen dan wel in Rwamagana tijdens de eerste rit in lijn, maar alle faciliteiten zitten in Kigali, dus gaan we terug naar Kigali, waar we bij het MIC Building van start gaan. Normaal gingen we tijdens de tweede rit altijd naar Huye, maar die plaats slaan we dit jaar over. In plaats daarvan gaan we naar Rubavu, ook een plaats die bijna jaarlijks op het parcours ligt. Met 156 kilometer een relatief lange rit, al vind ik het wel zonde dat men de écht lange ritten niet meer op het parcours durft te leggen. Om de Afrikanen te laten wennen aan Europese afstanden was er in 2019 een rit van 213 kilometer opgenomen, en in 2020 eentje van 206 kilometer. Een prima initiatief leek mij, maar nu zijn we weer terug bij ritten van maximaal 150 kilometer. Zonde, joh. Waarom we naar Rubavu gaan? Nou, dat staat op het kaartje. Home of Amstel! Na de ragequit van Skol moest er een nieuwe biersponsor gezocht worden en men is uitgekomen bij Amstel. Het zit die arme Rwandezen ook niet mee, hun bekendste biermerken zijn dus Skol en Amstel. En het Rwandese Amstel wordt dus gebouwen in Rubavu, daar waar Natnael Tesfatsion in 2020 de macht greep. Dat was toen de rit van 200+ kilometer, waar hij samen met Kent Main en Moise Mugisha in de kopgroep zat en de rest van de favorieten op bijna vijf minuten reed. Kleine inschattingsfout van de rest, zullen we maar zeggen. Overigens is Rubavu eerder de naam van het district en finishen we technisch gezien eerder in de plaats Gisenyi, praktisch op de grens met Congo. Maar goed, dit geheel terzijde verder allemaal. Een lastige rit, al laat het profiel van de organisatie het er wel iets lastiger uitzien dan het eigenlijk is. De klim onderweg naar Kivuraga is zeker voor Rwandese begrippen behoorlijk pittig, met 7 kilometer aan 6,5%. Maar de laatste klim van de dag is minder angstaanjagend dan het lijkt, in totaal gaat het iets van 26 kilometer omhoog aan net wat meer dan 2% gemiddeld. Onderweg zitten er uiteraard wel wat steilere stroken tussen, in het begin gaat het bijvoorbeeld een tijdje aan 6%. Alsnog wel een bepalende rit, misschien zelfs nog eerder vanwege de afdaling. Het wil nog wel eens regenen in Rwanda, en zo'n natte afdaling is altijd ellende. Dan fietsen de Afrikanen ineens achteruit en gaan de Europeanen er lachend vandoor. Ik wil mijn Afrikanen dus adviseren om tijdens deze rit goed te anticiperen, want in deze afdaling kun je de koers makkelijk verliezen. Het liefst zie ik Tesfatsion weer als eerste over de finish komen, kunnen we dat afspreken?





Finishen we praktisch in Congo, gaan we de volgende dag toch weer van start in Kigali. Lekker joh, iedere dag in hetzelfde bed slapen. En al die WT-mongolen zich maar rond laten slepen in de woestijn, ze weten niet wat ze missen. Van start gaan we ditmaal bij de markt van Kirimonko, waar de afgelopen jaren steeds een lastige aankomst lag. Die slaan we dit jaar over, maar de aankomst in Gicumbi keer wel terug. De rit lijkt heel erg op die van vorig jaar, met het verschil dat deze rit 50 kilometer korter is. Verder is het praktisch hetzelfde. Klimmetje van zes kilometer aan 7% en vijf kilometer aan 4%, dat zal er al aardig in gaan hakken. Stevig stuk boven de 2000 meter ook bij die tweede klim, telt allemaal mee. Wordt toch genoemd als een van de factoren om rekening mee te houden in Rwanda, je zit altijd wel een meter of 1500 boven zeeniveau, en soms nog een stuk hoger dan dat. Lange afdaling daarna, soms ontstaan in Rwanda juist daar de verschillen. Qua weer kun je het ook prima vergelijken met het Baskenland en Romandië, de kans op een droge week is nihil. Regenen gaat het toch wel ooit, of misschien zelfs vaak. Meer factoren om rekening mee te houden dan je zou denken. Ploegen van vijf renners niet te vergeten, waardoor er vaak bijna geen controle is. Na een wat langere vlakke fase gaan we naar Tetero, een beklimming van de buitencategorie, ja! Buitencategorie is een categorie die in Rwanda net iets anders werkt dan in Europa. We noteren 6,4 kilometer aan 6,6%. Voor Rwandese begrippen is dat heftig. Rwanda kent duizend heuvels, maar die heuvels zijn nooit lang. Zes kilometer aan 6,6% kan daarom relatief gezien prima buitencategorie zijn. En laten we eerlijk zijn, dat gaat met het aanwezige veld hier ook voor genoeg verschil zorgen.

Na deze klim van de buitencategorie volgt een weg die als glooiend valt te omschrijven. Paar keer op en af, met onderweg heel veel bochten. Altijd een brede weg, maar door al dat bochtenwerk is ook dit weer een gevaarlijk moment. Kan genoeg gebeuren. En als dat nog steeds niet het geval is hebben we altijd de slotklim nog. De organisatie kiest de laatste jaren toch vaker voor een aankomst bergop, blijkbaar hoort dat bij het idee van een meer Europees georienteerde koers. Eigenlijk zie je dat in Afrika amper, maar nu gaan toch aardig wat ritten eindigen boven op een bult. We komen voor de tweede keer aan in Gicumbi, een district (akarere) in de noordelijke provincie van Rwanda. De hoofdstad is Byumba, tevens de hoofdstad van de provincie. En in dat Byumba komen we eigenlijk aan, maar in Rwanda vinden ze het vaak fijner om de naam van het district te gebruiken in plaats van de naam van de stad. We doen het er maar mee. Onderweg naar Gicumbi, of Byumba, gaat het in de laatste vijf kilometer nog eens aan 4% gemiddeld omhoog. Dit is wel zo'n ritje waar je voor wat verschil kunt zorgen, al viel dat vorig jaar nog behoorlijk mee. Liefst 11 renners in dezelfde tijd, Alan Boileau was vervolgens de snelste in de sprint en Carlos Quintero de ongelukkige sukkelaar die te vroeg dacht dat de buit al binnen was.





Warempel gaan we een keer niet in Kigali van start, maar zowaar in Muhanga. Ook weer een district, handig om te weten. In 2020 kwam hier een rit aan, toen won Jhonatan Restrepo. Vanuit Muhanga rijden we naar Musanze, daar waar vorig jaar nog een rit aankwam. Wel een totaal andere rit, we reden toen op een andere manier naar Musanze. De aankomst was toen weer hellend, terwijl we nu de stad op een andere manier benaderen, in dalende lijn. Toch minder aankomsten bergop dan vorig jaar, al komen er hierna nog een paar aan. Enfin, die aankomsten in dalende lijn kunnen in potentie zelfs gevaarlijker zijn voor de Afrikanen. In 2020 reden we deze rit eigenlijk andersom, ook wel geinig. Niet heel creatief, maar goed, zoveel wegen zijn er ook niet in Rwanda. De klim halverwege de rit naar Gitaba gaat interessant zijn, toch bijna 17 kilometer klimmen aan ongeveer 5% gemiddeld. Kan een rol van betekenis spelen, zeker als je bedenkt dat we naar 2400 meter hoogte klimmen. Daarna volgt nog de klim naar Kadahenda, met acht kilometer aan 4,5% en een hoogte van 2450 meter ook niet de makkelijkste opdracht van de week. Maar: let op. Na die klim gaat het een kilometer of 30 vooral naar beneden. Met een regenbuitje erbij zijn dat de plaatsen waar het echte verschil ontstaat. Potentieel beslissende rit, jazeker!





De renners mochten zowaar overnachten in Musanze en beginnen daarna vanuit deze plaats aan een relatief lange rit, terug naar Kigali. Het lijkt niet veel, 150 kilometer, maarja, als je het vergelijkt met een aantal andere ritten van rond de 120, dan, tja, wel. De rit lijkt deels op een eerdere rit, want de lastige klim naar Tetero en ook de weg naar Gicumbi ligt weer op het parcours. Lastig, bijzonder lastig. De eerste klim van de dag is ook niet mis, Kivuruga, zeven kilometer aan meer dan 5% joh! Na Gicumbi dalen we wel lang af, waarna er ook nog een wat vlakker stuk volgt. Eenmaal in Kigali is het tijd voor een explosieve finale, met twee klimmetjes kort achter elkaar. Natuurlijk, uiteraard, de Mur de Kigali. Kasseien! De beelden zijn ieder jaar weer schitterend. Lang is ie niet, steil wel. De kasseien liggen er relatief gezien ook nog goed bij, in die zin is de gemiddelde Belgische kasseienhelling nog wel erger. Maarja, de hele ambiance is hier natuurlijk beter. Zeker nu er waarschijnlijk wel weer wat volk aanwezig zal zijn, vorig jaar was het wegens corona behoorlijk leeg. Paultje Kagama nam het zekere voor het onzekere, al doet hij dat nu nog steeds. Maar goed, na de wereldberoemde muur der muren finishen we vervolgens bij het Kigali Convention Center. Een kicken congrescentrum, vooral 's nachts. De Rwandezen in de sloppenwijken rond de Wall of Kigali hebben er geen reet aan, maar een paar kilometer verderop ziet alles er idyllisch uit. Eén kilometer aan 8% aan het eind, ook weer een heus muurtje dus. Zo'n soort finale zouden we ook prima kunnen zien tijdens het WK van 2025, de combinatie van deze twee klimmetjes ligt zoals te zien valt behoorlijk voor de hand. Al zijn er meerdere opties, natuurlijk. Maar toch, wellicht een voorproefje. De Muur van Kigali zal sowieso niet ontbreken. Lastige rit, de volle vier sterren! Als de ploegen er vroeg aan beginnen wordt dit een slagveld, als ze niet te hard gaan onderweg wordt het vooral een sprintje bergop. Schokkende inzichten, gratis en voor niets.





Nog twee ritten te gaan! De twee bepalende ritten, uiteraard. Deze rit is een exacte kopie van rit 6 van de editie van vorig jaar, tot op de 100 meter nauwkeurig. 152,6 kilometer toen, 152,6 kilometer nu. Desondanks wel een net andere startlocatie, we schijnen nu van start te gaan bij een school. Weer eens wat anders, zullen we maar zeggen. Een beetje aandacht voor het onderwijs in Rwanda, niet verkeerd. Maar dan, de route, een kopie van vorig jaar dus: We gaan weer naar Gicumbi, van deze kant levert dat na een stuk of 30 vlakke kilometers een klim op van 10 kilometer aan 5%. Da's lang, zie je in Rwanda niet al te vaak. Hierna gaat het een beetje op en af over de hoogvlakte, waarna er een pittige afdaling volgt. Een paar ritten terug ging men omhoog naar de klim van de buitencategorie met de naam Tetero, nu wordt daar juist afgedaald. Gaat ook weer verschil opleveren, ongetwijfeld. Na deze afdaling is het een kilometer of 25 min of meer vlak, waarna het weer omhoog gaat. Gako, 6,5 kilometer aan 4%. Klinkt iets minder boeiend, maar we zijn al een tijd bezig dus dit kruipt ook gewoon in de benen. Sowieso is dit met 150 kilometer ook weer geen korte rit, bovendien is ie voorzien van vier sterren. Dan weet je dat het serieus is. Voelt eigenlijk raar dat ik moet zeggen dat 150 niet kort is, maar goed, we hebben nog een lange weg af te leggen in Afrika. Ooit wordt zo'n afstand hopelijk iets normaler en krijgen we ook wat langer werk, maarja, we moeten nog steeds geduld hebben. Enfin, na Gako dalen we weer af richting Kigali, waarna de meest serieuze aankomst bergop van de ronde volgt. Mont Kigali, een klim die in 2020 debuteerde en vorig jaar dan weer debuteerde als aankomst. Een vrij nieuwe weg, die de organisatie extra mogelijkheden geeft. Het is een extreem brede weg, die best lang gewoon rechtdoor gaat. Maar dan wel pittig omhoog. Met zes kilometer aan 6% wederom een klim van de buitencategorie. Een aankomst bergop waar we verschil mogen verwachten, vorig jaar verloor Metkel Eyob tijdens deze rit zijn leiderstrui en greep Cristian Rodriguez voorzichtig de macht. Desondanks vielen de verschillen nog redelijk mee, het is ook weer niet zo dat hier met minuten gesmeten wordt. Rolland won toen overigens, hij kan dat kunstje nu gaan herhalen. In de laatste kilometer gaat het nog eens steil omhoog, boven de 10%. Norvège, zo noemen ze het hier ook wel, want ze vinden het lijken op Noorwegen. Zie ik niet, maar goed, vooral die laatste kilometer gaat het veld nog eens heerlijk uit elkaar laten slaan.





En dan, de allesbeslissende laatste rit. Extreem kort, extreem explosief. Ook weer een exacte kopie van vorig jaar, en heel erg gelijkend op de slotrit van 2020. Iedere keer hetzelfde, maar dat maakt in dit geval niet echt uit omdat deze rit altijd levert. De rit begint en eindigt bij Canal Olympia, wat blijkbaar een soort van bioscoop is. Er is ook een theater buiten. Canal slaat op Canal+, dan weet je het wel. Tijdens deze rit gaan de renners drie keer een lokaal rondje afwerken. In dit rondje komen ze twee kasseienklimmetjes tegen. Weer de Muur van Kigali, maar ook de lastige klim naar Rebero. Deze klim zat vorig jaar ook in het parcours en verdient het predicaat moeilijk. Sowieso is ie gedeeltelijk voorzien van kasseien, maar het gaat sowieso 3,5 kilometer omhoog aan 6%. Goed. Beginnen met Rebero, daarna de Wall of Kigali. Een paar kilometer later weer Rebero, weer de muur, weer Rebero en weer de muur. Na de derde passage over die muur, kort maar enorm steil, rijden we weer naar Rebero. Nu rijden we na 3,5 kilometer klimmen alleen niet rechtdoor, maar volgt er een bocht naar links. Na die bocht moet er nog eens anderhalve kilometer geklommen worden, aan 7%. De organisatie vindt dat de klim naar Rebero slechts 1,1 kilometer lang is aan 7,2% en vindt dat de slotklim 2,8 kilometer aan 7,3% telt, maar aan het eind van de rit kom je toch echt aan 5 kilometer aan 6,5%. Steeds steiler richting de top, met dus ook nog een stukje kasseien tussendoor. In 2020 won José Manuel Diaz in Rebero, hij snelde Moise Mugisha voorbij in de laatste meters. Nu moet er net als vorig jaar anderhalve kilometer langer geklommen worden voorbij dat punt, jongens toch. Een passende afsluiter van een mooie ronde. Vorig jaar regende het en ging Restrepo op de valreep onderuit, nu hopen we dat iedereen op de fiets blijft zitten. Cristian Rodriguez is op zoek naar een opvolger. Hij verstevigde vorig jaar zijn leidende positie hier, maar dit is een rit waar een omwenteling ook nog perfect mogelijk is.




Weer een behoorlijk zwaar en behoorlijk fraai parcours. Iets meer balans dan vorig jaar, aangezien men twee aankomsten heuvelop heeft ingeruild voor twee aankomsten in dalende lijn. Jammer dat er een lange rit ontbreekt, maar verder valt er prima te leven met dit parcours. De Tour du Rwanda levert altijd, het is altijd spanning en sensatie, en bij tijd en wijle onnavolgbaar. Ik heb er wederom enorm veel zin in, maar wel net iets minder zin dan normaal. Hoe dat komt? Dat zal te lezen zijn in de volgende post. De deelnemerslijst gaat overlopen worden, en dat zal een aantal kritische kanttekeningen gaan opleveren. Stay tuned!



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 19-02-2022 22:14:02 ]

Voor ik begin aan het grondig onderzoeken van de deelnemerslijst heb ik eerst twee dienstmededelingen te doen. De eerste dienstmededeling is dat iedereen toch een keer het volgende artikel moet lezen van het altijd sympathieke Peloton Mag: https://prodige-mag.wixsi(...)istes-africains-2022
Deze Franse hobbyisten hebben al vaker naar het Afrikaanse wielrennen gekeken, zo hebben ze onder meer uitgebreid geschreven over de koers in Ethiopië en Oeganda. Al is hun blik breder, zo hebben ze ook al eens Nicolas Sessler in het zonnetje gezet, of de sympathieke Mongolen. Hun magnum opus kwam recent uit, een gigantisch lang artikel waarin meer dan 90 Afrikaanse renners worden beschreven. In het Frans weliswaar, maar als je Google de boel laat vertalen komt er een behoorlijk coherent verhaal uit. Er staan best wat leuke details in, die ik ook niet wist. Wat te denken van het feit dat het de bedoeling is dat er binnenkort een nieuw continentaal Afrikaans team zal ontstaan. Dit team komt voort uit EriTel, een Eritrees clubteam dat al jaren continentaal wil worden. Mag alleen niet van de Eritrese overheid, want dan krijgen ze een voorsprong ten opzichte van de andere clubteams en dat zou oneerlijk zijn. Daarom zijn ze hun heil gaan zoeken in Rwanda, waar de licentie wordt aangevraagd. May Stars Cycling, zes Rwandezen en zes Eritreeërs. De officiële bevestiging laat wel wat lang op zich wachten, maar goed, het idee klinkt leuk. Zo zijn er meer details te vinden, wat te denken van het feit dat Berhane was teruggekeerd bij Qhubeka als Doug toch nog geld had gevonden. Of dat Milkias KUDUS, de jongere broer van Merhawi, dit jaar in Portugal had kunnen rijden, maar zich blijkbaar niet netjes heeft gedragen en daardoor achterblijft in Eritrea. Nou, goed, interessant leesvoer voor als je verder echt helemaal niets te doen hebt.

De tweede dienstmededeling is er eentje namens Paultje Kagame en mezelf. Morgen (vandaag) gaat natuurlijk ook de UAE Tour van start. We gaan beide topics goed monitoren en iedereen die meer posts waagt te besteden aan de zoveelste nutteloze en zielloze zandbakkoers terwijl je ook naar de fenomenale Tour du Rwanda kunt kijken komt op de shitlist terecht en kan zomaar uitgeschakeld worden door de Rwandese geheime dienst. Dat je niet kunt zeggen dat we je niet gewaarschuwd hebben. Je bent dan ook alvast geroyeerd voor de WLR-meet in Rwanda 2025, en dat kun je onmogelijk laten gebeuren natuurlijk.

Nou, dan gaan we door naar de koers. Maar ook hier begin ik meteen met een belangrijke, droevige mededeling. De reden dat ik er dit jaar net wat minder zin in heb heeft te maken met de afwezigheid van de nationale ploeg van Eritrea. Rwanda is streng, behoorlijk streng. Zonder vaccinatie mag je niet deelnemen aan de Tour du Rwanda, een negatieve test wordt niet geaccepteerd als bewijs. Je moet én negatief testen én gevaccineerd zijn. In het gemiddelde Afrikaanse land zijn weinig mensen gevaccineerd, maar in Eritrea is letterlijk niemand gevaccineerd. Dictator Afewerki vindt dat niet zo nodig, wellicht omdat de baas van de WHO uit Ethiopië komt, wie zal het zeggen. Veel geld is er sowieso niet op overschot, dat helpt ook niet mee natuurlijk. Hoe dan ook, Eritrea kan door deze (relatief) strenge regel van Rwanda niet deelnemen. Er doen wel een aantal Eritreeërs mee, maar die rijden allemaal voor buitenlandse ploegen en hebben ook in het buitenland hun vaccin ontvangen. Voor de lokale renners was dit geen optie. En dat is doodzonde, want Eritrea kleurt altijd de koers. In 2019 wonnen ze bijvoorbeeld een paar ritten met Yakob Debesay en Biniam Girmay, in 2020 wonnen ze zelfs het hele spel met Natnael Tesfatsion. Vorig jaar was daar dan weer uit het niets de doorbraak van Nahom Zerai, zonder de Tour du Rwanda hadden we vermoedelijk nooit van hem gehoord. Er zijn talloze renners van dat niveau in Eritrea, ze poepen er ieder jaar weer een paar nieuwe uit, maar de nieuwste lichting gaat zich niet kunnen tonen in de belangrijkste Afrikaanse koers van het jaar. Ik ben ontroostbaar. En dat terwijl dit toch allemaal te voorkomen leek. Kutcorona. Geen groene penissen, de koers is gelijk niet meer de moeite waard.



Zonder het beste Afrikaanse land aan het vertrek kijken we naar een deelnemersveld dat sowieso steeds minder Afrikanen lijkt te herbergen. Ten opzichte van vorig jaar missen we ook nog SACA, de SKOL Adrien Niyonshuti Academy. Zoals ik eerder heb vermeld is Skol afgehaakt en is de academie van Adrien Niyonshuti nu weer een clubteam. Dat heeft als gevolg dat ze niet meer deel kunnen nemen aan de Tour du Rwanda, want als amateurteam kun je niet deelnemen aan een 2.1-koers. Minder Rwandezen aan het vertrek dan vorig jaar, derhalve. Ten opzichte van eerdere jaren missen we ook de nationale ploeg van Ethiopië, want daar is het nog steeds onrustig. Je hoort er nooit iets over, maar in Tigray en eigenlijk het hele land is het nog altijd ongezellig. Het Ethiopische leger zet inmiddels drones in om de rebellen uit Tigray onder de duim te krijgen, waarbij uiteraard ook weer de nodige burgerdoden vallen. Een aantal van die drones schijnen uit de Verenigde Arabische Emiraten te komen, om maar even een bruggetje te maken naar de UAE Tour. Boycotten, die kutkoers. Nou, goed, allemaal niet best dus. Beter laat dan nooit gaan we nu dan toch maar even kijken naar de ploegen en landen die wél aanwezig zijn.



Opnieuw slechts één ploeg uit de WT, amper vijf ProTeams, een aantal continentale ploegen en dan wat nationaal werk. Het houdt weer niet over. Zelfs nu je eigenlijk wel naar Rwanda moet omdat we hier over drie jaar een WK gaan houden komt bijna niemand opdagen. Al doen er wel meer renners mee dan normaal, met 19 teams gaan we over de 16 van vorig jaar heen. 15 renners erbij, of toch ook weer niet helemaal omdat een aantal ploegen het met slechts vier renners moeten doen. Corona, je kent het wel. In totaal 90 deelnemers, nou, we halen bijna de 100 hoor. Vijf renners per ploeg heeft z'n charme, omdat de boel daardoor lastig te controleren is en het voor een onvoorspelbare koers zorgt, maar je hebt wel ontzettend veel ploegen nodig voor je aan een acceptabel aantal renners komt. Volgens jaar 20+ ploegen dan maar, met hopelijk een paar WT-ploegen erbij. Valt nochtans perfect te koppelen aan een hoogtestage in Rwanda, zou je zeggen. Heerlijk in het begin van het seizoen, een paar dagen vlammen in een schitterend land. Het conservatieve wielerwereldje blijft bekrompen, helaas. Maar goed, er zijn toch 90 renners afgezakt naar Rwanda, daar gaan we het nu dan eindelijk over hebben.



Lage kwaliteit zeg. Daarom voegen we er zelf nog maar wat woorden aan toe. Met rugnummer 1 staat vrouwenmepper Alexandre Geniez aan het vertrek. Recent aangeklaagd door zijn vrouw. Zijn prestaties in de koers zijn vaak als grillig te omschrijven, in het dagelijks leven schijnt hij voorspelbaarder te zijn. Een heel patroon van geweldsincidenten. Dus dan ga je maar koersen in Rwanda, waar er meer vrouwen zijn dan mannen. Te hopen voor hem dat het nieuws daar niet is doorgedrongen. Hoewel hij officieel nog niet schuldig is natuurlijk gunnen we hem toch wel een lekke band of vijf en een valpartij of acht. Op papier wel een van de favorieten, maar we willen niet dat zo'n proleet de mooiste koers op aarde wint. Hij begon dit jaar met een 8e plek in de Saudi Tour, in dat land was hij op basis van zijn gedrag wel wat beter op zijn plek. Vorig jaar was hij dramatisch in de Tour du Rwanda, laten we hopen dat hij die matige prestaties dit jaar gaat herhalen. Klootzak. TotalEnergies neemt verder een aantal nobele onbekenden mee, Paul Ourselin is ondertussen al zes jaar prof zonder dat u ooit van hem hebt gehoord. In 2020 werd hij 29e hier, zoiets kunnen we nu ook wel verwachten. Gaan we door met Sandy Dujardin. Wie? Sandy Dujardin, een neoprof van 24. Heeft blijkbaar vrij lang aan veldrijden gedaan, zonder daar erg op te vallen. Op de weg is het ook nog niet veel, maar die Fransen komen helaas nog wel eens verrassend uit de hoek in deze koers. Toch moeten we aangaande TotalEnergies eerder op Alan Jousseaume letten, een neoprof van 23. Iets meer adelbrieven dan Dujardin, onder meer een zesde plaats in de Tour Alsace vorig jaar springt in het oog. Lijkt een klimmerstype te zijn, en zo'n type moet je in Rwanda ook wel zijn. Gevaarlijke klant, wellicht. Fabien Grellier doet ook mee, ze hadden nog een lul nodig.



De volgende ploeg op de startlijst is de nationale ploeg van Rwanda. Een ploeg die vooral uit jonkies bestaat. Op papier is de kopman Renus Uhiriwe, wat eigenlijk best gek is. Renus is een jongen die gemaakt is voor de vlakte, hij noemt zichzelf vooral graag een sprinter. Nou, dan ben je in Rwanda aan het verkeerde adres. Vorig jaar een mooie OTL genoteerd, omdat hij met z'n dikke reet moeite heeft met de eerste de beste drempel. Sympathieke jongen, en ook echt wel een talent, maar niet geschikt voor deze koers. Vorig jaar 47e op het WK voor beloften, dat was best goed! Ging lang mee in het peloton, helemaal niet slecht. Kan echt wel wat, maar het moet niet te heuvelachtig zijn. Interviewtje met Renus: https://teamqhubeka.com/r(...)hampionships-in-2025 De renners om naar uit te kijken bij Rwanda is natuurlijk Eric Muhoza. Vorig jaar was Eric de beste Rwandees, al werd hij slechts 23e. Desondanks geen slechte prestatie, want hij was vorig jaar pas een eerstejaars belofte. Aan het eind van het seizoen ging hij dankzij het sympathieke project Rouler pour le Rwanda een aantal koersen in Frankrijk rijden. Wat amateurkoersen, waar hij het niet slecht deed, en wat profkoersen. Daar regende het DNF's voor de Rwandezen, maar in de Tour de Vendée bereikte hij als enige Rwandees de finish, hij werd zelfs knap 43e! Muhoza is daadwerkelijk een talent, hij kan ook behoorlijk goed klimmen. Ik ga even ambitieus zijn: hij moet de top 10 kunnen halen. En hopelijk vindt hij dan ook een ploeg in Europa, want dat is na vorig jaar niet gelukt. Had eigenlijk gewoon naar de continentale ploeg van Qhubeka moeten gaan, maarja. Seth Hakizimana is de oudste van het stel en gaat mee als wegkapitein, vermoed ik zomaar. Vorig jaar 48e, tja. De andere Rwandees waar ik naast Muhoza naar uitkijk is Samuel Niyonkuru. Hij was vorig jaar junior en dit jaar dus eerstejaars belofte. Reed het WK voor junioren uit en werd 82e, nou, dan sta je meteen op mijn lijstje van de hoop natuurlijk. Benieuwd wat hij kan laten zien, waarschijnlijk meer dan Valens Iradukunda. Ook een eerstejaars, maar dan met wat minder adelbrieven. Eindigde op het Afrikaanse kampioenschap voor junioren achter Niyonkuru, ik bedoel maar. Opmerkelijke omissie: de winnaar van dat Afrikaanse kampioenschap voor junioren is er niet bij. Etienne Tuyizere is er niet bij, terwijl hij in eerste instantie wel op de startlijst stond. Al zijn er sowieso veel wisselingen geweest, wellicht ook coronagerelateerd. Maar, jammer, ik keek meer uit naar Tuyizere dan naar deze Iradakunda, want daar gaan we niks van horen. Van Niyonkuru wel, hopen we. Van Muhoza zeker, hup Eric, jij moet de Rwandees worden voor 2025. Volg de Ridleys.



Israel Premier Tech is de enige WT-ploeg aan de start, opnieuw. Zelfs nu de ploegen weten dat er een WK in Rwanda verreden gaat worden komen ze nog niet naar Rwanda. Natuurlijk is het nu een drukke periode, met de Algarve, Andalusië en nu ook de UAE Tour, maar kom op zeg. Het is hartstikke gezellig in Rwanda, veel leuker dan in die dorre kamelenneukerskoers. De grap is verder natuurlijk dat Israel hier als WT-ploeg aan de start staat, maar vier van hun vijf renners rijden voor de continentale ploeg (lol). In eerste instantie stond Piccoli, de nummer twee van vorig jaar, weer op de rol, maar hij is er toch niet bij. In plaats daarvan is Omer Goldstein nu de ervaren man. Werd 32e in de Tour de Provence, dat kun je eigenlijk wel vertalen naar een plek als outsider in deze Ronde van Rwanda. Edo Goldstein is er opnieuw bij, werd vorig jaar 46e. Zal niet direct een enorme stap gezet hebben, dus zal het nu weer zoiets worden. Nadav Raisberg is de derde man uit Israel, ik vermoed dat dit de eerste en ook meteen laatste keer is dat ik zijn naam zal noemen. Alastair Mackellar, die ken ik ook niet echt mokzegge. Won wel een ritje in Torres Vedras vorig jaar en werd tweede in een etappe van de mythische Volta. Wel vanuit de vlucht, maarja, nee, kan er verder niet veel van maken. Cole Kessler is een eerstejaars belofte met aardige resultaten als junior, maar niet dat ik hem nu direct noteer voor grootse zaken. Alle ballen op Omer Goldstein, niet echt goud lijkt me. Israel is overigens wel flink bezig in Rwanda, zo ondersteunen ze een van de fietsclubs. Komt in het filmpje over Awet Gebremedhin dat Bob al heeft gepost ook naar voren. Ze hebben allerlei wilde plannen, zo willen ze ook een BMX-baantje gaan bouwen bijvoorbeeld. Hier te lezen: https://israelpremiertech(...)mens-team-in-rwanda/



Gaan we door met het buitengewoon sympathieke Drone Hopper - Androni Giocattoli, dat met een voormalig winnaar aan de start verschijnt. Natnael Tesfatsion maakt hier zijn eerste meters van het seizoen, hij won in 2020 de Tour du Rwanda en keert terug. Hopelijk met dezelfde ambitie, maar aangezien hij nog niet heeft gekoerst is het lastig in te schatten hoe het met de vorm is. Sowieso ontbrak de pittige aankomst bergop toen hij won, dus of het allemaal te vergelijken valt met elkaar valt nog te bezien. In principe, als hij in vorm is, wel weer een van de grote kanshebbers. Heeft ook een behoorlijk sterke ploeg bij, met allemaal jongens die hier wat moeten kunnen. Juan Diego Alba zou nog steeds een getalenteerde klimmer moeten zijn, ofschoon hij in twee jaar tijd bij Movistar niets liet zien. Ook niet direct heel sterk begonnen bij Drone Hopper, hoewel de mannen van Savio op die koers in Venezuela na überhaupt nog niets hebben laten zien. Jhonatan Restrepo heeft het bijvoorbeeld ook nog niet echt, terwijl hij volgens Savio dit jaar ging schroeien. Wel echt de man die het altijd goed doet in Rwanda. In 2020 vier ritten gewonnen, vorig jaar één etappe. Ging onderuit in de laatste rit, anders had hij wellicht Rodriguez nog kunnen bedreigen. Echt zijn koers wel, ondanks een DNF in Jaén verwacht ik hem hier weer ver van voren. Zijn favoriete tijdrit is verdwenen, maar de proloog moet hem ook liggen. Kan gelijk aan de leiding komen, wat voor Tesfatsion niet zo leuk zou zijn. Sowieso mag Natnael vrezen voor die hele Colombiaanse combine, al zijn ploeggenoten komen uit Colombia. Didier Merchan lijkt een leuk talentje te zijn, deed het ook meteen goed in Tachira. In Spanje ging het wat minder, maar Rwanda is een ander verhaal. Toch verwacht ik hem eerder in een dienende rol, net als Daniel Muñoz. Al wil die Muñoz soms nog wel eens verrassend uit de hoek komen, heeft van die dagen dag hij ineens een wereldse klimmer is. Die dagen zijn zeldzaam, vorig jaar reed hij de Tour du Rwanda niet eens uit. Op papier de sterkste ploeg, denk ik. Met Tesfatsion en Restrepo twee kleppers die weten hoe het in Rwanda werkt, terwijl de rest van de ploeg ook allemaal wat kan, als het draait. In de gaten houden, de mannen van Gianni. Ik hoop vooral op een herhaling van deze beelden:



De volgende ploeg is Tarteletto - Isorex, de Belgische taartjesploeg. Ze komen met twee renners die het vorig jaar ook goed deden, Gianni Marchand en Lennert Teugels. Marchand werd 11e in het klassement, Teugels 16e. Teugels ging wel iedere dag in de aanval, hij liet de teugels niet echt vieren haha. Zijn eigen koersgedrag omschrijft hij zelf als dom, hij is van plan om het dit jaar iets slimmer aan te pakken. In het Nieuwsblad valt te lezen dat hij voor een ritzege en het klassement gaat, in HLN valt nog meer te lezen. Dat iemand als Teugels twee kranten haalt, bijzonder. Steun ontvangen Teugels en Marchand van Andreas Goeman (27e vorig jaar), Elias van Breussegem (DNF vorig jaar, naast nog 12 andere DNF's gedurende de rest van het jaar) en Jeroen Eyskens die gaat debuteren over Rwanda. Op het gegeven na dat hij kaal is valt er verder weinig over Jeroen te vertellen.



B&B Hotels - KTM komt met een aantal plaaggeesten aanzetten. Alan Boileau is er opnieuw bij, de man die vorig jaar uit het niets ineens drie ritten won. Ik word nog wel eens wakker 's nachts, badend in het zweet, huiverend, rillend, ijlend, denkend aan die ritzeges van Boileau. Terug in Europa kon hij er natuurlijk geen reet van, wat het alleen nog maar erger maakte. Een verdwaalde ritzege in de Savoie Mont Blanc, om de pijn iets te verzachten. Dit jaar tot nu toe twee DNF's genoteerd, als hij nu wéér een paar ritten wint sta ik niet voor mezelf in. Opflikkeren Boileau, je gaat je moeder maar belachelijk maken, maar niet mijn schitterende Ronde van Rwanda, eikel, blaag, onverlaat. Van Pierre Rolland kan ik dan weer meer hebben, vooral omdat hij laat zien nogal fan te zijn van Rwanda. Het is echt een ontdekking geweest voor hem. En ja, dat mensen in Rwanda werkelijk alles vervoeren op hun fiets is blijkbaar eindeloos fascinerend voor hem. Een deur vervoeren op je fiets, ja, waarom niet eigenlijk? Om niet te simpel en te Europees over te komen hebben ze bij B&B besloten wat zieltjes te winnen en spullen uit te delen aan die arme Rwandeesjes. Sympathiek natuurlijk, maar dat alles dan weer in tienvoud moet worden vastgelegd op camera maakt het dan weer net zo koloniaal dat het niet meer leuk is. Geef die Rwandezen lekker je oude kleding en je spullen die je niet meer nodig hebt, maar pleur niet alles op de sosjuls weet je wel. Op zoek naar hartjes, van mensen in ivoren torentjes in Frankrijk. Kijk ons eens, we laten die Rwandeesjes ook gewoon met ons meefietsen, nou, zijn we niet fantastisch? Nee B&B motellen, verre van. Toch bedankt voor de kleren. Oja, Pierre is vrij slecht aan het jaar begonnen, dus het is lastig in te schatten of we iets van hem mogen verwachten. Vorig jaar had hij vrij veel moeite en kwam hij pas richting het eind een beetje los. Mooie ritzege wel, beetje de vraag of er dit jaar meer mogelijk is. Adrien Lagrée kan er gelukkig geen reet van (hoe is die gozer in hemelsnaam prof geworden?), maar Axel Laurance moeten we wel in de gaten houden. Vorig jaar een paar aardige resultaten weten te noteren en dit jaar 34e in Valencia, niet gek. Kan de nieuwe Boileau worden, met angst en beven kijk ik naar de nieuwe werken van B&B. En dan te bedenken dat Henok Mulubrhan voor B&B had kunnen rijden, maar daarover later meer. Oh, Miguel Heidemann (vernoemd naar Indurain) zou er eigenlijk ook bij zijn, maarja, positief testje en dat soort werk. Schijnt wel aanwezig te zijn in Rwanda, dus dat is dan wel lekker vervelend. Zit je daar in quarantaine, genieten.



Wildlife Generation Pro Cycling stond vorig jaar met Alex Hoehn op het podium, maar die is weg. Ze zijn slechts met vier, veteraan Jonathan Clarke is waarschijnlijk de bekendste naam. Lange staat van dienst in het ter ziele gegane Amerikaanse circuit, maar hij blonk vooral altijd uit in de Ronde van Taiwan, de rest van het jaar zag je hem meestal niet. Vorig jaar 7e in de Ronde van Servië, nou, schrijf maar op hoor. Of niet, natuurlijk. Noah Granigan, jullie weten net zoveel als ik. Lijkt redelijk snel te zijn, om toch maar iets te noemen. Maarja, veel sprintwerk is er niet bij natuurlijk, hooguit in de gaten houden tijdens de eerste rit in lijn. Kent Ross, die Kent u niet. Scott McGill, broer van Jimmy? Heeft op zich nog wel een paar aardige resultaten die Scott, in de marge. Nee, zonder Hoehn mag u deze ploeg vergeten. Al is hun ambitie wel om de planeet te redden. Daarom vliegen ze van Amerika naar Rwanda HAHAHAHAHAHA sorry dat ik weer zo hard om mezelf moet lachen.

quote:

The next generation of American pro cyclists out to promote the health of our bodies and our planet. 🚲🌎 #wildlifegeneration #gowild #protecttheplanet

En daarom is je kopman 37 jaar en afkomstig uit Australianië.



De volgende ploeg is de nationale ploeg van... Groot-Britannië. Vreemd, merkwaardig, apart. Wat moeten we daar nu weer in hemelsnaam mee? Zonde, dit had natuurlijk een Afrikaanse ploeg of land moeten zijn. Het is ook nog eens een U23-ploeg, profs sturen ze niet naar Rwanda. Hoe dan ook, met Leo Hayter staat er wel een gevaarlijke klant aan de start. De jongere broer van Ethan, de zoveelste die met bonje vertrok bij DSM. Hij reed bij de opleidingsploeg van DSM en het schijnt zo te zijn dat je dan een contract tekent dat je bij je stap naar de WT alleen kunt tekenen bij de WT-ploeg van DSM. Dat vond Leo aanvankelijk niet zo'n probleem, maar gaandeweg begon dat toch wat te wringen. Liever naar Ineos, naar broer Ethan, of nouja, eigenlijk liever naar welke ploeg dan ook. Rijdt nu bij Hagens Axeon Berman en dat WT-contract schijnt al geregeld te zijn, de bestemming is alleen nog onbekend. Komen we vanzelf achter. Talentje wel, al wist hij dat vrij lang goed te verbergen. Totdat hij eind vorig jaar ineens begon te schroeien. Luik-Bastenaken-Luik U23 winnen, een ritje in de Ronde van Bretagne, dat werk. Of hij daadwerkelijk iets waard gaat zijn in Rwanda durf ik niet te zeggen, maar sowieso een interessante renner om te volgen. Zijn ploeggenoten ken ik amper, Jack Brough is bijvoorbeeld pas eerstejaars en wist vorig jaar op een 6e plaats in Ruebliland na niet veel te laten zien. Lastig in te schatten, al durf ik wel te stellen dat de vele DNF's van William Tidball duiden op een gebrek aan talent. Oscar Nilsson-Julien reed vorig jaar zes koersen, zes keer DNF. Waarom doet zo'n onbenul mee en een van mijn Afrikaantjes niet? Het leven is oneerlijk. Robert Donaldson werd 39e in de Tour of Britain, dat lijkt dan in verhouding ineens heel wat. Nee, het zal vooral van Hayter moeten komen, naar wij denken. Britannia, rule the waves, dus ook even een obligaat fotootje gemaakt met wat Rwandeesjes. Stukje Commonwealth.



Gaan we door met Burgos-BH, die hun debuut maken in Rwanda. Erg mooi. Niemand minder dan De Mus is aanwezig, Angel Madrazo gaat zijn kicken montuurtje en zijn hippe plakplaatjes tonen aan de Afrikanen. Ook meteen een jongen die we in de gaten moeten houden voor het klassement, want Madrazo is wel gemaakt voor dit heuvelachtige werk. Jesus Ezquerra komt vrij goed over een heuvel en is redelijk rap, dus in een aantal etappes zou hij ook iets moeten kunnen doen. Mario Aparicio is zowaar een redelijk groot talent, vooral een klimmer. Kan hier wel redelijk hoge ogen gaan gooien, denk ik. Dat zal bij Oscar Pelegri minder het geval zijn, die moet het vooral van zijn rappe benen hebben en dan ben je toch echt aan het verkeerde adres. Wel een klant voor de eerste rit in lijn, daarna mag hij werk gaan opknappen voor de rest. Ze zijn slechts met vier, de Monegask van dienst is op het laatste moment afgehaakt. Afgaande op zijn twitter heeft Madrazo er in ieder geval zin in. Als deze foto enige foreshadowing bevat gaat hij flink op de brommer zijn.



Ik had kritische kanttekeningen beloofd, er komt er nu eentje aan hoor: Bike Aid. De kopman is fantastisch, niemand minder dan de altijd vrolijke Henok Mulubrhan. Henok heeft een interviewtje gegeven aan de Cycling Watcher (of all places) en dat was wel een... opvallend interviewtje. Zo openhartig zie je de renners niet vaak. Hij geeft ronduit toe dat hij een aanbieding had van B&B, maar dat hij wachtte op Doug, tevergeefs. Toen het duidelijk was dat het met Qhubeka niet meer ging lukken had Pineau al contracten uitgedeeld aan bagger als Lagree. Daarnaast zegt hij ook wat ik al jaren zeg: als Afrikaan heb je het nu eenmaal veel moeilijker. Henok ziet allerlei Europeanen contracten krijgen die er geen reet van kunnen. Hij heeft gelijk, maar dat hij het ook hardop durft te zeggen vind ik schitterend. Hup Henok. Win de Tour du Rwanda en pak alsnog dat ticket naar de WT! Bike Aid laat hem zonder problemen gaan als de mogelijkheid zich voordoet, dat is dan weer vriendelijk. Een link naar het interview dat u MOET lezen. Henok kan deze Tour du Rwanda winnen, de benen in Antalya waren alvast dik in orde. En deze koers ligt hem beter, ja, ik heb er vertrouwen in. Maar, nu komen we uit bij de kanttekening: wat is de rest van de ploeg van Bike Aid joh? Waarom doet Wesley "DNF" Mol mee in plaats van KipkemboiGOD of Dawit Yemane? Jesse Ewart is natuurlijk wel een sterke renner, vooral een plaag in het Aziatische circuit. Niet direct imponerend in Antalya, waardoor hij nu mooi mag gaan knechten voor Henok, hoop ik. Nikodemus Holler is er altijd bij, eerder iemand die zelf voor de resultaten zorgde maar nu toch vooral de Roy Curvers van Bike Aids. Adne van Engelen, collega van Steef, is natuurlijk wel iemand om in de gaten te houden. Vorig jaar 12e, maar hij viel vooral op in Thailand waar hij een rit won en tweede werd in het klassement achter de sympathieke Mongool Jambaljamts Sainbayar. Leuk en aardig, Addy van Engelsen, maar je gaat nu gewoon op kop rijden voor HenokGOAT. Een lachende Henok die veelvuldig wordt geïnterviewd, dat hopen we te zien. Podium, minstens, maar die eindzege moet mogelijk zijn. Eritrea boven, laat het koloniale Europa een poepie ruiken.



Vervolgens komen we uit bij de nationale ploeg van Algerije, een vaste klant. Kopman is wederom Azzedine Lagab, het wordt alweer zijn 8e deelname. Won in het verleden ook een aantal ritten, maar die tijd lijkt wel voorbij te zijn. Is inmiddels ook al een dagje ouder, maar daarom niet minder relevant. Op de afgelopen Olympische Spelen nog het slachtoffer van een racistische Duitse coach. Leverde hem een contract op bij Bike Aid, dat dan weer wel. Maarja, dat duurde ook maar een paar maanden. Ach, hij mag in ieder geval weer de Tour du Rwanda rijden. Voor spek en bonen, net als de rest van zijn ploeg. Er zijn minstens vier fietsende Mansouri's in Algerije, twee daarvan doen mee. Islam en Hamza, tja, leuk voor ze. Hamza werd wel 12e in de Sharjah Tour een tijdje terug, op zich niet eens zo gek. Maar nee, figuranten natuurlijk. Ayoub Sahiri vermoedelijk ook, al is hij qua leeftijd wel de interessantste. Slechts 21, daar zit dan wellicht nog iets van progressie in, maarja, viel vorig jaar na drie dagen al uit en dan verdwijn je weer voor een jaar uit beeld. 22e in die Sharjah Tour, kunnen we niet direct veel mee. Nassim Saidi is rap, maar daar koop je in Rwanda niets voor. Nee, leuk dat ze er zijn. En dat was het wel. Azzedine in betere tijden:



Naast de nationale ploeg van Rwanda is er nog één continentale ploeg over, Benediction Ignite. De zonnepanelenploeg, mogen we wel stellen. De sponsor brengt miniatuurzonnepaneeltjes aan de man. Eén zo'n dingetje op je hut en je hebt ineens stroom, want de zon schijnt daar vaak genoeg. Kun je een lamp kopen en heb je licht, en kun je tv kijken, enzo. Een revolutie, vooral op het platteland. Booming business, maar de ploeg merkt daar weinig van. De kwaliteit loopt eerder ieder jaar verder achteruit. De grootste talenten gaan niet naar Benediction, en wat ze wel halen wordt met het jaar vreemder. Dit jaar hebben ze ineens een Duitser en een Fransoos aangetrokken. Zou nog kunnen als het wellicht renners zijn met ervaring die de rest wat bij kunnen brengen, maar ze rijden allebei nooit een koers uit. Heel dubieus. Zonde, zo hebben we niets aan de ploeg. Niemand snapt er wat van, ook de insiders zijn het spoor bijster. Dat Joseph Areruya, voormalig winnaar en voormalig prof, niet van de partij is snapt ook niemand. Nog altijd de beste renner van Benediction, maarja, niet aanwezig dus. Wie dan wel? Nou, Patrick Byukusenge. Een veteraan, bijna ieder jaar aanwezig. Deed het goed toen het nog een 2.2-koers was, maar in de 2.1-tijd is hij naar de achtergrond verdwenen. Vorig jaar 47e, niet best. Geef ons dan maar Eric Manizabayo, die werd vorig jaar 25e. De beste Rwandees na Muhoza, en dat zal dit jaar ook wel weer zo zijn. Kan wel aardig klimmen, zit ook wel geinig op de fiets. Maar geen wereldrenner verder, helaas. Jean Bosco Nsengimana was dat vroeger wel, maar ook die tijd is voorbij. Recordhouder qua deelnames, dat wel. Wordt alweer zijn 11e deelname, en dat in een koers die 14 jaar bestaat. Won vier keer een rit en één keer het eindklassement, maar vorig jaar werd hij anoniem 33e. Hetzelfde lot zal hem nu ten deel vallen. Janvier Rugamba schijnt in december geboren te zijn en heeft de pech dat de koers in februari wordt verreden, daar hoort u niets meer van. En dan hebben we ook nog Uwiduhaye. Dat is zijn achternaam. Een voornaam heeft hij niet. Schijnt vaker voor te komen in Rwanda, een kind zonder voornaam. Dan geven ze je gewoon een bijnaam, net zo makkelijk. Dat is Mike geworden. Uwiduhaye, de man zonder voornaam. En zonder palmares.



We zijn al een heel eind, maar de diabetesboys hebben we nog niet gehad. Ook dit jaar is Novo Nordisk er weer bij, al zijn ze nu maar met vier. David Lozano is hier vaker geweest, eindigde in het verleden wel eens hoog in het klassement en won in het 2.2-tijdperk zelfs een keer een rit. Stel je voor, Novo Nordisk dat iets wint. Hoeven we nu niet bang voor te zijn, David wordt grijs en is steeds meer versleten. Umberto Poli heeft ontzettend lang haar, vangt daardoor blijkbaar zoveel wind dat het al een hele prestatie valt te noemen als hij een koers uitrijdt. Lucas Dauge, nee, die kennen we niet. Peter Kusztor kunnen we dan wel weer kennen, dat was in het verleden een heel behoorlijk rennertje. De jaren beginnen bij hem alleen wel te tellen, einde tijdperk is aanstaande. Oftewel, dat hele Novo Nordisk mag u meteen weer vergeten.



De startlijst brengt ons vervolgens naar Zuid-Afrika, naar de continentale ploeg van ProTouch. Deze ploeg is toch wel van identiteit veranderd, waar het eerst bijna volledig uit Zuid-Afrikanen bestond is het nu een pan-Afrikaanse ploeg geworden. Vier Rwandezen, een Oegandees, een Eritreeër, en dan nog wat zeldzame Zuid-Afrikanen. Twee van die Rwandezen staan aan het vertrek, en wat voor Rwandezen. Mugisha en Mugisha! Geen broers, overigens. Broeders, dat wel, maar broers, nee. Samuel Mugisha won ooit de Tour du Rwanda, maar de laatste jaren is hij weggedeemsterd. Net in die jaren kwam Moise Mugisha opzetten, hij won in 2020 zelfs bijna de Tour du Rwanda. Hij won ook bijna de laatste rit, materiaalpech zat hem in de weg. Vorig jaar deed Moise niet mee, want hij had ruzie met zijn ploeg. In Rwanda schijnt het normaal te zijn om mensen te slaan als ze niet luisteren. Adrien Niyonshuti slaat er dus lustig op los als de mensen niet naar hem luisterne. Daar was Moise niet zo van gediend, dus mepte hij terug. Kan niet, in Rwanda. Nou, Moise op non-actief, geen Tour du Rwanda, drama, ellende. ProTouch heeft uitkomst geboden, namens die ploeg mag hij nu een poging wagen om alsnog de Tour du Rwanda te winnen. Wellicht wordt hij de beste Rwandees deze ronde, op basis van zijn prestatie in 2020 mogen we dat verwachten. Maarja, al dat gedoe is niet heel goed geweest voor zijn ontwikkeling. Vorig jaar ook vooral DNF'jes laten noteren in de koersen die hij wel reed. Ik moet het nog maar zien. Alsnog hoger in te schatten dan Samuel, daar verwacht ik echt niets meer van. Nee, dan Kent Main. Derde in 2020, vorig jaar 10e. Vorig jaar viel hij tegen, na die prestatie in 2020 had ik meer verwacht. Maar goed, we zijn weer terug in februari, wellicht scheelt dat. Kent Main is een eeuwig onderschatte renner, een tank van een gozer. Met z'n logge lijf komt hij toch altijd heel behoorlijk over die Rwandese heuvels. Zou voor heel veel ploegen iets kunnen betekenen, al was het maar als knecht. Maarja, Zuid-Afrika, dan moet je wel heel erg uitblinken of net als Willie Smit schijtlollige filmpjes gaan maken. Nou, hup Kent, laat maar weer wat zien. Callum Ormiston gaat dan weer minder laten zien. Nog steeds vrij jong, maar er zit amper ontwikkeling in. Over mensen die zich niet ontwikkeld hebben gesproken: Charles Kagimu. Afkomstig uit Oeganda, reed jarenlang voor Bike Aid. Debuteerde daar heel sterk, maar in de jaren daarna werd het eerder slechter dan beter. In Oeganda overvleugeld door HET TALENT Jordan Schleck, maar helaas is Jordan niet opgepikt door ProTouch en Charles wel. Jordan is opgepikt door Team Amani, ook niet echt iets om veel wijzer van te worden. Paar amateurkoersen rijden en wat gravelwerk, tja. Terwijl Charles toch maar weer de Tour du Rwanda mag rijden, alwaar hij net als vorig jaar ongetwijfeld 26e wordt. Wel sicke sokken en een gave trui. Jammer dat Mehari Tewelde er niet bij is, dat is ook wel een kritische kanttekening. Ormiston eruit, Tewelde erin, maar helaas heb ik het niet voor het zeggen.



De koude rillingen lopen over m'n rug, ik moet een aantal fjordenneukers van commentaar gaan voorzien. Nee, niet Unox. Wel een winkel waar je producten van Unox kunt kopen: Coop. Team Coop doet mee, met drie Noren en twee Denen. Doen ze om mij te pesten, kan niet anders. Håkon Aalrust, waarom, waarom, waarom? Geen resultaten in 2021, hopelijk ook geen resultaten in 2022. André Drege, 7e in Gylne Frituur of hoe die koers ook heet. 46e in de Arctic Race of Norway, tja, zeg het maar. Tore Andre Aase Vabø, meer namen dan resultaten. En dan de Denen, niemand minder dan Andreas Stokbrood is erbij. Reed bij Qhubeka, maar toen die ploeg verdween zat er uiteraard niemand op Stokbrood te wachten. Dus kom je uit bij de Coop, ook wel weer logisch. Gevaarlijke klant voor de eerste rit in lijn, verder zou de schade mee moeten vallen. Louis Bendixen geeft op twitter aan dat hij er enorm veel zin in heeft, nou, Louis, zal ik jou eens wat vertellen? Ik niet, met je inwisselbare tomatensoeptronie. Hij heeft veel goede dingen gehoord over Rwanda, zo'n beetje het tegenovergestelde van wat ik heb met Denemarken en Noorwegen. 24e in de Ronde van Denemarken, moeten we zeker ook nog echt rekening mee gaan houden ook, allemachtig.



Gelukkig komen we nu weer uit bij een fantastische ploeg, het geweldige Terengganu Polygon Cycling Team. Maleisië boven! Metkel Eyob is uiteraard de kopman, een van de bekendste renners uit de geschiedenis van deze koers. Won vijf ritten en is daarmee gedeeld recordhouder. Moet die eer delen met Restrepo, die dan wel weer een restreepje boven heeft omdat hij zijn ritten won in het 2.1-tijdperk. Enfin, Metkel was vorig jaar op weg naar de eindzege, tot hij viel. Dat moet hij dan nu maar recht gaan zetten. Op de fiets blijven zitten en schroeien, hup. In Antalya was hij op volgen aangewezen, heel anoniem en flets werd hij net aan 10e in het klassement, een eindje achter Henok. Of dat veel zegt voor deze koers weet ik niet, Metkel staat er eigenlijk altijd in Rwanda. Hij moet alleen het kopmanschap mogelijk wel delen met Anatoliy Budyak, de ooit betrapte Oekraïner die net voor hem eindigde in Antalya. Een uitstekende klimmer, de concurrentie mag hem absoluut niet onderschatten. Ik hoop dat Metkel op ervaring het kopmanschap naar zich toe weet te trekken en dat Budyak zich in een rol als knecht kan schikken. Het is nodig, want ook Terengganu staat maar met vier aan het vertrek. Ik geloof dat Jeroen Meijers hier oorspronkelijk op de rol stond, maar die is afgehaakt. Daarna zou een of andere Indonesiër meedoen, maar die doet uiteindelijk dus ook niet mee. Metkel heeft naast Budyak alleen twee Maleisiërs tot zijn beschikking. Muhammad Nur Aiman Mohd Zariff is geen fenomeen, werd vorig jaar 57e bijvoorbeeld. Heb je niet veel aan. Mohd Shahrul Mat Amin komt vooral vaak buiten de tijd binnen, dus nee, dat heeft Metkel niet goed voor elkaar. Niet te vroeg aan de leiding komen en vooral volgen, dat lijkt me het devies. Sowieso probeert ie zichzelf al een beetje in te dekken: pas recent aangekomen in Rwanda vanuit Turkije, dus de voorbereiding was niet helemaal optimaal, ofzo. Trappen we niet in, dit wordt gewoon schroeien voor gevorderden. Telefoon aan het infuus, en hopelijk hijzelf ook.



Nog maar een paar ploegen te gaan. De nationale ploeg van Marokko bijvoorbeeld. De concurrent van Rwanda aangaande het WK van 2025, maar ze berusten blijkbaar in hun nederlaag. Al sturen ze wel echt een belabberde ploeg zeg, allemachtig. Oorspronkelijk stonden Anass Aït El Abdia en Mohcine El Kouraji op de startlijst, dat was nog acceptabel geweest. Dit, nee, niet echt. Ed Doghmy Achraf, dat had ooit wat kunnen worden, maar is niet gebeurd. Lkaihal Mustapha, al sla je me dood. Oussama Khafi, 16e in de Sharjah Tour en vorig jaar tweede in de Tour du Faso, kleppertje hoor. Leuk, maar gaan we ook niet veel van horen. Alleen Nasser Eddine Maatougui ga ik met iets meer aandacht volgen, aangezien hij slechts 19 jaar oud is. Daar zit eventueel nog toekomst in, met wat (heel veel) mazzel. El Houcaine Sabbahi, nee daar zit dan weer geen toekomst in. Nutteloze ploeg, ik mis mijn Eritreeërs zo ontzettend. En mijn Ethiopiërs. Valt nog niet eens mee om bewijs te vinden dat deze Marokkanen echt bestaan. Maar toch, gelukt!



De voorlaatste ploeg is Saris Rouvy Sauerland Team. Een ploeg uit het Sauerland, op zich heeft dat wel mijn sympathie want ik ben vroeger vaak op vakantie geweest naar Sauerland. Leuke regio wel, maar dat ze er hard kunnen fietsen is me nooit zo opgevallen. Daarom hebben we waarschijnlijk ook een paar Belgen in dienst, maar van de erelijst van de gebroeders Stockman ga je ook niet echt van je stokje, man. Je bent middelmaat, zou ik tegen Abram en Michiel willen zeggen. Johannes Adamietz leek zo rond 2018/2019 nog wel een redelijk talent, eentje waarover Bora misschien na had kunnen denken, maar hij is nogal blijven plakken. Niet beter geworden, een stagnatie van jewelste. Dus geen Bora, maar Saris Rouvy Sauerland, je zou voor minder. Weinig aansprekende resultaten. Op papier een klimmer, maar dat weet hij heel goed te verbergen. Misschien dat Jon Knolle op hol kan slaan, maar gezien zijn 112e plaats in Antalya betwijfel ik dat. Wel een lullig Maxim van Gils-kapsel, dat schijnt inspiratie te brengen. Je weet maar nooit. Met Per Münstermann gaan we de sloppenwijken in, maar deze grap is al voor m'n voeten weggemaaid dus laat maar zitten. Aan zijn resultaten te zien kan hij ongeveer net zo hard fietsen als Jopie, dus nee, al met al is de Sauerlandse ploeg volkomen nutteloos. Hier had ook een WT-ploeg kunnen rijden. Alle witte bejaarde fossiele lijken uit de WT weg, allemaal eruit, opgerot. We hebben een frisse blik nodig. Dan raken we heel snel van de schijtlolligheid van Sauerland af, want wat is dit nu weer?



De afsluitende ploeg komt uit... Thailand. Ja. Grant Thornton - Bike Zone vervangt de nationale ploeg van Eritrea. Ik was al verdrietig toen het nieuws kwam dat Eritrea niet mee zou doen, maar dit was echt de nagel aan m'n doodskist. Vervangen door een ploeg uit Thailand waar nog nooit iemand van heeft gehoord. Steef had wel een verklaring: de ploegleider van deze ploeg komt uit Frankrijk, de organisatie komt uit Frankrijk 1+1=2. En we weten allemaal dat Steef een rationele man is die niet in complotten denkt, dus nemen wij deze theorie klakkeloos van hem over. Een ploeg met vijf schier onbekende Thaifiguren, ik ga ze niet eens noemen want ze gaan toch nooit de revue passeren. Erg jammer. Hier had een ploeg kunnen rijden met Yakob Debesay, Nahom Zerai, Milkias KUDUS en nog een paar Eritreeërs waar nooit iemand van had gehoord maar die heel goed bleken te zijn. Sad.

Tot zover de deelnemers. Ondanks het gebrek aan een Eritrese ploeg ga ik toch uit van een Eritrees podium.

1. Henok Mulubrhan
2. Natnael Tesfatsion
3. Metkel Eyob

WE gaan de schande van vorig jaar wegspoelen, Afrika boven.



Beginnen doen we met de proloog, vier kilometer vlammen rond de Kigali Arena. Volgens de organisatie zijn dit de belangrijkste namen:
11h30' Suriya Kitjaroenwat
11h34' Mugisha Moise (The 1st 🇷🇼n)
11h49' Mugisha Samuel (Winner 2018)
11h59' Restrepo Jhonatan (winner of an ITT 2021)
12h10' Nsengimana Bosco (winner 2015)
12h18' Natnael Tesfazion (winner 2020)
12h59' Alexandre Geniez

Tijd mag u -1 doen. Uurtje later in Rwanda, dat u het weet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 20-02-2022 03:30:20 ]

quote:

Op zondag 20 februari 2022 09:42 schreef Frozen-assassin het volgende:
Top R_R!!

We zullen het weer moeten doen met een samenvattingje van 1 minuut?

We zijn LIVE!

Het regent, maar dan serieus. Er liggen plassen, daar krijg je flashbacks naar Yorkshire van.

Voorlopig gaat de een of de andere Donaldson aan de leiding, die had z'n duikbril mee waarschijnlijk.

Leo Hayter nu de snelste tijd, de Britjes schroeien in de regen.

Samuel Niyonkuru stopte er op 100 meter van het eind alvast mee, ook een optie.

De onvermijdelijke Restrepo met de snelste tijd, of wat had u gedacht?

Ik zag ook een hele slechte bocht van Eyob, dat zag er bepaald niet vliegensvlug uit.

Vrouwenmepper Geniez wint, flopshow.

De Tour du Rwanda begon in dantesque omstandigheden, zoals de Fransen dat altijd zo mooi kunnen omschrijven. In Rwanda regent het vaak genoeg, maar vandaag regende het wel heel erg hard. De plassen waren ontelbaar, vlak voor de finish verdwenen de renners tot hun knieën in het water. De eerste rit werd voorzien van enkele livebeelden, maar uiteindelijk hadden we daar helaas niet veel aan. We zagen wat renners op het startpodium, alwaar ze nog werden beschermd door een paraplu, daarna zagen we ze pas weer terug aan de finish. De laatste bocht was wel steeds in beeld en alleen al aan die bocht kon je het verschil zien tussen de betere en mindere stuurmannen. Iemand als Metkel Eyob verloor meteen veel tijd, hij zou 59e worden op 33 seconden van de winnaar. En dat in slechts vier kilometer, moedergods. De laatste bocht was illustratief: waar enkele renners de binnenbocht namen en daarna vol richting de finish konden accelereren nam Eyob de buitenbocht en bolde hij langzaam binnen. De techniek van de Afrikanen is altijd een punt van aandacht, maar als het regent houdt het helemaal op. Dan bevriezen alle motorische functies en is het klaar. Helaas.



WE zijn afgedroogd, letterlijk en figuurlijk. Maar dat is wel een jaarlijks terugkerend fenomeen tijdens de tijdrit. Vorig jaar was in de tijdrit Kent Main de beste Afrikaan op de 13e plaats, dit jaar is hij opnieuw de beste tijdrijdende Afrikaan, maar dan op de 19e plaats. Achter hem wist Natnael Tesfatsion de schade ook nog redelijk te beperken, al verliest hij wel meteen 19 seconden op de winnaar. Henok kreeg meteen 26 tellen aangesmeerd, dat is toch al direct een hinderlijke achterstand na amper vier kilometer koers. Van de Rwandezen was Renus Uhiriwe de beste, wat te verwachten was. Als sprinterstype moest hij het ook van deze rit hebben, en van de volgende rit. De Afrikanen zijn meteen op achtervolgen aangewezen, wat de rest van de koers dan weer interessanter kan maken. We proberen er nog iets positiefs uit te persen, ofzo. Hoewel een korte zoekopdracht leert dat het vermoedelijk de hele week gaat regenen in Kigali en omstreken, wat niet direct in het voordeel is van mijn vrienden. Geef ons droog weer en we vegen die Europeanen op.



De proloog was verder niet echt enorm interessant, vooral omdat de beelden weinig informatie te bieden hadden. Af en toe vloog er een renner door het beeld, zonder dat je enige weet had van zijn tijd. Daarvoor waren we van twitter afhankelijk, alwaar we zagen dat het vooral de Britten waren die schroeiden. Donaldson, en daarna Leo Hayter. Tot daar ineens de onvermijdelijke Jhonatan Restrepo was, wie anders? Op weg naar zijn zesde zege in Rwanda, leek het heel land. Sandy Dujardin of all places kwam verdomd dichtbij, ik was al bang voor zo'n soort nare grap. Kan er geen reet van, maar al die Fransen vliegen uit het niets in Rwanda. Dat bleek vooral helemaal aan het eind van de proloog. Alexandre Geniez ging als laatste van start en hij gooide er een weergaloze tijd uit. Liefst zes tellen sneller dan Restrepo, een volle kilometer per uur rapper gereden. Met rugnummer 1 pakt hij de eerste rit, de eerste leiderstrui en bombardeert hij zichzelf ook meteen tot topfavoriet om de ronde te winnen. Als het draait gaat Geniez moeilijk te kloppen zijn, en om een of andere reden lijkt het uit het niets ineens weer te draaien. Dat was in het altijd walgelijke Saoedi-Arabië al het geval en die lijn trekt hij door. Waarschijnlijk heeft hij nog één keer de voorraadkast geplunderd, nu hij nog een aantal dagen op vrije voeten is. Vrouwenmepper Geniez heeft mogelijk een groot probleem, op 2 maart volgt er een uitspraak in de zaak die is aangespannen door zijn vrouw. Nog niet eens een week na deze Tour du Rwanda krijgt Geniez zijn straf te horen. In de tussentijd ventileert hij zijn frustratie niet meer op zijn vrouw, maar blijkbaar richt hij al zijn woede nu op de fiets. En daar zijn wij dan weer het slachtoffer van, ik ga ook maar even aangifte doen denk ik. Het extreem vrolijke bericht van TotalEnergies is ietwat ongepast als je bedenkt dat we hier - vermoedelijk - met iemand te maken hebben die bij meerdere gelegenheden zijn vrouw heeft mishandeld, maar goed, Total is natuurlijk überhaupt gewoon een schijtbedrijf. Dus ja, zijn we verrast? Nee, ook weer niet.



Een hoofd om te bewerken met een conservenblik. Dat je mooi de tyfus krijgt, Geniez. De eerste Fransoos in de gele leiderstrui, hopelijk ook meteen de laatste.

De uitslag:



Het kan altijd nog erger, de jongens uit Thailand kwamen er helemaal niet aan te pas. Een van de diabetesboys verloor direct een minuut, ook een optie. Boileau niet op de afspraak, dat is in ieder geval erg mooi. Hoewel Geniez nu de favoriet lijkt te zijn heeft hij wel alvast de pech dat zijn ploeg een mannetje is verloren, Grellier testte op het laatste moment positief. Met vier man wordt het wel moeilijk om de boel te controleren, hoop ik. Er kan nog een hoop gebeuren, nog zeven dagen te gaan. De volgende rit wordt minder boeiend. Ik verwacht een sprint. Om nog een paar nagels in mijn doodskist te hameren ga ik uit van een zege van Stokbrood. Altijd tegen mij, altijd tegen Afrika.

quote:

Deze rit lijkt goeddeels op de eerste rit van vorig jaar, met het verschil dat deze rit een kilometer of 30 langer is. Het stuk aan het begin is iets langer en kent nog een paar klimmetjes, maar de weg naar Rwamagana en de lokale rondjes daar zijn een bekend recept. Van start gaan de renners bij het Amahoro Stadium, een stadion dat plaats biedt aan 30.000 zielen en vooral gebruikt wordt als er gevoetjebald moet worden. Van daaruit gaan we met een omweg naar Rwamagana, waar waarschijnlijk de enige kans voor de sprinters ligt. Op papier ziet het er heuvelachtig uit, maar vorig jaar eindigde de rit in een sprint van een bijna voltallig peloton. Brayan Sanchez won, maar die is er dit jaar niet bij. Rwamagana is de stad van een van de grootste helden van Rwanda, Adrien Niyonshuti. Tot nu toe nog steeds de enige Rwandees die ooit in de WT heeft gereden, en de Rwandees die al fietsend de Olympische Spelen wist te halen. Hij reed jarenlang voor wat nu Qhubeka-Assos is, vooral vanwege zijn verhaal. Slachtoffer van de genocide, verloor zo ongeveer zijn hele familie en moest als wees door. Bleek goed te kunnen fietsen en werd dus prof, een prachtig verhaal. Hoewel hij uiteindelijk niet goed genoeg was voor de WT. Kreeg geen nieuw contract meer bij Qhubeka en toen was het klaar. Gedurende zijn carrière was hij al bezig met een eigen ploeg in Rwanda en daar is hij in de tussentijd steeds mee doorgegaan. Die ploeg werd gesponsord door Skol en was twee jaar continentaal. Vorig jaar deden ze nog mee, nu niet meer. Skol deed een ragequit en is volledig verdwenen als sponsor van het Rwandese wielrennen. Geen sponsor meer van een ploeg, ook geen sponsor meer van de koers an sich. Die malle Belg achter Skol mag lekker op een legoblokje stappen, patjepeeër. Ook Valens Ndayisenga, voormalig winnaar van de Tour du Rwanda, komt uit Rwamagana. Ook gestopt inmiddels, erg jammer. Het lokale rondje in Rwamagana kent wat hoogteverschil, maar dat is allemaal goed te overzien. Al eindigt het hier niet altijd in een sprint, koersen in Afrika is altijd onvoorspelbaar. In 2018 won de Algerijnse veteraan Azeddine Lagab hier vanuit de vlucht, hij was diabetesboy David Lozano te snel af. Eén jaar eerder was Bonaventure Uwizeyimana dan weer net het aanstormende peloton te snel af. Gezien de kleine ploegen en het toch niet volledig vlakke parcours zijn de vluchters niet kansloos. Maar we mogen verwachten dat we net als in 2021 een sprint te zien gaan krijgen.

Vermoeden van geen beelden, want in het verleden werden alleen de etappes in het weekend van enige livebeelden voorzien. Dat wordt twitter F5'en jongens! En ja, zelfs in dat geval moet je nog meer posts plaatsen over de Tour du Rwanda dan over de Tour du Zandbak.

Nog een fillempie:


[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 20-02-2022 23:35:14 ]

Sandy Dujardin of all places, dat kán toch niet Johan.

De plaag van vorig jaar gaat gewoon door. Ben je een willekeurige Fransoos waar nog nooit iemand van heeft gehoord? Dan win je een rit in de Tour du Rwanda. Sandy Dujardin, wie? Een nadere blik op zijn uitslagen laat zien dat hij inderdaad een veldrijder is, die dit jaar toch maar knap 30e wist te worden op het Franse kampioenschap veldrijden. Eind vorig jaar 34e in Dendermonde en 41e in Heusden-Zolder, bepaald geen hoogvlieger. Maar toch: we weten ondertussen dat bijna alle veldrijders rap zijn, en daar is Dujardin blijkbaar geen uitzondering op. Zijn uitslagen in het Franse amateurcircuit verraden ook wel enige snelheid, zo heeft hij vorig jaar toch een paar kleine koersjes in de sprint gewonnen, of haalde hij een ereplaats op door de sprint van een achtervolgende groep te winnen. Helemaal verrast mogen we dus ook niet zijn, maar het is wel extreem hinderlijk. Gelukkig heeft hij zelf al aangegeven dat dit zijn rit was en dat de rest hem minder ligt, hij zal zich hierna schikken in een dienende rol. Maar goed, zoiets zij Boileau vorig jaar ook volgens mij, dus vertrouwen doe ik het niet. Om de zaak nog wat erger te maken werd Axel Laurance nog tweede ook, weer zo'n Fransoos die niemand kent. Hij is dan wel weer een paar jaar jonger en mag daarom een talent worden genoemd, hij won vorig jaar toch maar mooi een ritje in de Vredeskoers, dus enige adelbrieven heeft hij wel. Restrepo mocht het doen met de derde plaats, terwijl Henok vierde werd. Een Afrikaan op vier, we boeken progressie. Renus Uhiriwe liet ook meteen zien waarom hij zichzelf een sprinter noemt, warempel 5e. En toch scheelde het niet veel of we hadden helemaal geen sprint gehad.



Op de beelden valt te zien dat vooral Leo Hayter er enorm veel zin in had vandaag. Hij ging als eerste in de aanval en kreeg later het gezelschap van twee Marokkanen en Abram Stockman. De Marokkanen gingen voor de bergsprintjes en tussensprintjes, terwijl Hayter zich afzijdig hield. Eind vorig jaar liet de jongere Hayter al zien dat hij de ambitie heeft om een type De Gendt te worden, zijn knappe zeges boekte hij vanuit de vroege vlucht. Kan eindeloos blijven gaan, blijkbaar. Dat het peloton hem een voorsprong gaf van bijna vijf minuten leek een lelijke misrekening. Die voorsprong bleef heel lang zo groot, maar in de finale liep het toch ineens rap terug. De Rwandese tijdsmetingen willen nog wel eens onbetrouwbaar zijn, wat dat betreft is er weinig verschil met een Spanje. Of het tempo vooraan stokte en het peloton versnelde serieus, ook nog altijd een optie natuurlijk. Het is altijd passen en meten met zulke kleine ploegen, vooral als je net zoals Total überhaupt maar vier renners hebt. Leuke update tussendoor was wel dat er ineens een Thai was aangesloten bij de kopgroep! Huh, hoe kan dat? Achteraf is dat natuurlijk logisch, we reden rondjes op een lokaal circuit en twee van die gasten kwamen op een minuut of 40 binnen, die zijn gewoon meerdere keren ingehaald en blijkbaar zijn ze een keertje aangehaakt bij de kopgroep. Goede vervangers van Eritrea, wel.



Tussendoor was er ook nog een keer een aanval van een duo van ProToch, met Merchan en Wesley Mol, wie kent hem niet. Leidde allemaal tot niets. Vooraan haakten de Marokkanen een voor een af, waardoor Stockman en Hayter het samen moesten zien op te lossen. Bij het ingaan van de slotronde hadden ze nog een voorsprong van een halve minuut, wat had kunnen volstaan. Eenmaal in de slotkilometer reden de twee nog voorop, waarna Hayter - achteraf gezien te laat - Stockman achterliet. Op 300 meter van het eind werd Hayter ingerekend, waarna er alsnog gesprint kon worden. Leo had toch beter wat eerder Abram kunnen lossen, denk ik. De sprint werd ontsierd door een valpartij, gelukkig zonder grote namen als slachtoffer. Drone Hopper trok de boel aan, maar het waren de Fransen die opnieuw met de bloemen gingen lopen. Mijn gevreesde Stokbrood kwam er niet aan te pas, zesde slechts. Uiteindelijk toch een sprint, en derhalve een rit om snel te vergeten. In het klassement gebeurde niet veel, dat bewaren we voor de volgende dagen. De Tour du Rwanda gaat nu écht beginnen. Hopelijk zonder verder Frans succes. En hopelijk met goed weer, zoals vandaag. We hielden het droog, dat mag mag morgen ook het geval zijn.




Morgen volgt een belangrijke rit. De vorige keer dat we naar Rubavu gingen werd de koers beslist. Dat zal nu misschien niet het geval zijn zo vroeg in de ronde, maar het is toch een lastige etappe. Die afdaling jongens, die afdaling. Ik hoop dat alle Afrikanen op voorhand al in de aanval zijn gegaan.

quote:

De Tour du Rwanda is rondjes rijden door Rwanda, terwijl je steeds weer uitkomt in Kigali, dat je volgens Steef uit moet spreken als Gigali. We eindigen dan wel in Rwamagana tijdens de eerste rit in lijn, maar alle faciliteiten zitten in Kigali, dus gaan we terug naar Kigali, waar we bij het MIC Building van start gaan. Normaal gingen we tijdens de tweede rit altijd naar Huye, maar die plaats slaan we dit jaar over. In plaats daarvan gaan we naar Rubavu, ook een plaats die bijna jaarlijks op het parcours ligt. Met 156 kilometer een relatief lange rit, al vind ik het wel zonde dat men de écht lange ritten niet meer op het parcours durft te leggen. Om de Afrikanen te laten wennen aan Europese afstanden was er in 2019 een rit van 213 kilometer opgenomen, en in 2020 eentje van 206 kilometer. Een prima initiatief leek mij, maar nu zijn we weer terug bij ritten van maximaal 150 kilometer. Zonde, joh. Waarom we naar Rubavu gaan? Nou, dat staat op het kaartje. Home of Amstel! Na de ragequit van Skol moest er een nieuwe biersponsor gezocht worden en men is uitgekomen bij Amstel. Het zit die arme Rwandezen ook niet mee, hun bekendste biermerken zijn dus Skol en Amstel. En het Rwandese Amstel wordt dus gebouwen in Rubavu, daar waar Natnael Tesfatsion in 2020 de macht greep. Dat was toen de rit van 200+ kilometer, waar hij samen met Kent Main en Moise Mugisha in de kopgroep zat en de rest van de favorieten op bijna vijf minuten reed. Kleine inschattingsfout van de rest, zullen we maar zeggen. Overigens is Rubavu eerder de naam van het district en finishen we technisch gezien eerder in de plaats Gisenyi, praktisch op de grens met Congo. Maar goed, dit geheel terzijde verder allemaal. Een lastige rit, al laat het profiel van de organisatie het er wel iets lastiger uitzien dan het eigenlijk is. De klim onderweg naar Kivuraga is zeker voor Rwandese begrippen behoorlijk pittig, met 7 kilometer aan 6,5%. Maar de laatste klim van de dag is minder angstaanjagend dan het lijkt, in totaal gaat het iets van 26 kilometer omhoog aan net wat meer dan 2% gemiddeld. Onderweg zitten er uiteraard wel wat steilere stroken tussen, in het begin gaat het bijvoorbeeld een tijdje aan 6%. Alsnog wel een bepalende rit, misschien zelfs nog eerder vanwege de afdaling. Het wil nog wel eens regenen in Rwanda, en zo'n natte afdaling is altijd ellende. Dan fietsen de Afrikanen ineens achteruit en gaan de Europeanen er lachend vandoor. Ik wil mijn Afrikanen dus adviseren om tijdens deze rit goed te anticiperen, want in deze afdaling kun je de koers makkelijk verliezen. Het liefst zie ik Tesfatsion weer als eerste over de finish komen, kunnen we dat afspreken?

En de beelden van vandaag: