ADD&ADHD #72 Sluiten is aanmaken

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 14:15 schreef De_Onnoembare het volgende:

[..]

Ooit eens bedacht dat die persoon dan in de kern niet geschikt is voor het tikken van uitgebreide onderzoeksverslagen en dus beter iets anders kan gaan doen ipv zichzelf door middel van psychofarmaceutica in een keurslijf te laten drukken?

Als iemand iedere keer alcohol moet drinken omdat hij anders zijn presentatie voor een publiek niet durft te geven, dan zou je toch ook zeggen dat die persoon niet geschikt is voor het geven van presentaties voor publiek ipv dat het fijn is dat hij zichzelf even moed kan indrinken?

Daarmee limiteer je jezelf onnodig.

Wat nou als je supergraag onderzoeksverslagen-tikker wil worden? Wat nu als je een briljant idee hebt en dat idee middels publieke presentaties aan de man wilt brengen? Er zijn ook andere middelen tegen stress, je hoeft geen dubbele whisky weg te tikken.

Ga je al die dingen dan maar niet doen omdat je alleen maar ‘geschikt’ zou zijn als je het 100% zonder hulpmiddelen kan?

En waar leg je die grens?

Ritalin werd oorspronkelijk voorgeschreven voor narcolepsie. Dat is een neurologische aandoening waarbij je meerdere keren plotseling ineens in slaap valt. Als je dat een beetje heftig hebt houd je het in geen enkele baan lang vol.

Als dat je ‘natuurlijke toestand’ is, betekent dat je nergens geschikt voor bent? Moet je dan ook maar accepteren dat je geen betaald werk kan doen? Of is dat weer heel anders?

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 14:14 schreef Chia het volgende:
Het is altijd óf óf hier. Wel weer typisch natuurlijk.

Ik vind het hier eigenlijk vooral óf. De nuance die meneer De_Onnoembare probeert in te brengen wordt telkens per definitie niet gewaardeerd en hij wordt afgeschilderd als iemand die een mening doordrukt terwijl hij volgens mij niets anders doet dan zijn visie delen op ADHD (en of dat label überhaupt als zodanig zou moeten bestaan) en niet lyrisch is over medicijnen.
Het gaat dan eigenlijk veel meer om menselijkheid dan om een verzonnen ziektebeeld c.q. afwijking.

Ik vind die discussie persoonlijk ook erg interessant en vind het soms verbazingwekkend hoe kortzichtig daar op wordt gereageerd in dit topic. Je moet je als ADHD-er toch niet in een hoekje laten wegzetten denk ik.

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 15:18 schreef Orbeatle het volgende:

De nuance die meneer De_Onnoembare probeert in te brengen wordt telkens per definitie niet gewaardeerd en hij wordt afgeschilderd als iemand die een mening doordrukt terwijl hij volgens mij niets anders doet dan zijn visie delen op ADHD (en of dat label überhaupt als zodanig zou moeten bestaan) en niet lyrisch is over medicijnen.

Het is echt niet zo dat de anderen hier alleen maar lyrisch zijn over medicatie. In dit topic wijs ik er bijvoorbeeld op dat het creativiteit en spontaniteit onderdrukt en dat het onder bepaalde omstandigheden de problemen juist verergeren kan...

Er is ook niks mis met zijn visie. En er is niks mis met de keuze om all natural te gaan. Maar hou dat dan bij jezelf: Ikzelf vind medicijnen geen goed idee want ik zie mijn adhd als onderdeel van mijn karakter dus wil ik dat niet onderdrukken.

En niet: Medicijnen zijn geen goed idee want adhd is onderdeel van je karakter dus moet je dat niet onderdrukken.

Daarmee impliceer je dat jouw visie een algemene waarheid is, die opgaat voor iedereen. En dat is niet zo.

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 15:16 schreef Jake_Skywalker het volgende:

[..]

Daarmee limiteer je jezelf onnodig.

Nee, je forceert jezelf middels drugs in een rol die je eigenlijk niet geschikt voor je is.

quote:

Wat nou als je supergraag onderzoeksverslagen-tikker wil worden?

Ik wou ook supergraag profvoetballer worden, helaas ben ik er niet geschikt voor. En als ik dan doping neem om het me wel te laten lukken, dan mag het opeens weer niet!

quote:

Wat nu als je een briljant idee hebt en dat idee middels publieke presentaties aan de man wilt brengen? Er zijn ook andere middelen tegen stress, je hoeft geen dubbele whisky weg te tikken.

Ja klopt, zoals een hele rits benzodiazepinen. Zelfde verhaal als een whisky weg tikken. Je doet dingen die niet bij je passen door middelen te nemen die je hersenwerking beinvloeden.

quote:

Ga je al die dingen dan maar niet doen omdat je alleen maar ‘geschikt’ zou zijn als je het 100% zonder hulpmiddelen kan?

En waar leg je die grens?

Wat dacht je van dingen doen die je zonder drank of drugs tot je te nemen kan doen? Oftewel dingen doen die JE KAN.

quote:

Ritalin werd oorspronkelijk voorgeschreven voor narcolepsie. Dat is een neurologische aandoening waarbij je meerdere keren plotseling ineens in slaap valt. Als je dat een beetje heftig hebt houd je het in geen enkele baan lang vol.

Dat is daadwerkelijk een gevaarlijke ziekte. Als je in je auto of lopend op straat opeens neervalt, kan je dat je leven kosten. Onvergelijkbaar met 'ADHD" wat geen ziekte is en er gebeurt niets gevaarlijks of ernstigs met je als je geen ritalin (= speedvariant) neemt.

quote:

Als dat je ‘natuurlijke toestand’ is, betekent dat je nergens geschikt voor bent? Moet je dan ook maar accepteren dat je geen betaald werk kan doen? Of is dat weer heel anders?

Ja een daadwerkelijke ziekte waarbij je in levensgevaar kan komen is heel anders dan druk en snel afgeleid zijn.

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 15:50 schreef Ifrane het volgende:

[..]
Ik ben blij dat ik nu wel op één ding kan concentreren en daarmee ook kwalitatief en productief blijf. Normaliter ben ik afgeleid als de pest.

Ik doe meestal 5 dingen tegelijk. Ik zie niet in waarom ik dat zou onderdrukken middels speed. Wat is er zo erg aan?

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 15:18 schreef Orbeatle het volgende:

[..]

Ik vind het hier eigenlijk vooral óf. De nuance die meneer De_Onnoembare probeert in te brengen wordt telkens per definitie niet gewaardeerd en hij wordt afgeschilderd als iemand die een mening doordrukt terwijl hij volgens mij niets anders doet dan zijn visie delen op ADHD (en of dat label überhaupt als zodanig zou moeten bestaan) en niet lyrisch is over medicijnen.
Het gaat dan eigenlijk veel meer om menselijkheid dan om een verzonnen ziektebeeld c.q. afwijking.

Ik vind die discussie persoonlijk ook erg interessant en vind het soms verbazingwekkend hoe kortzichtig daar op wordt gereageerd in dit topic. Je moet je als ADHD-er toch niet in een hoekje laten wegzetten denk ik.

De reacties hier doen me denken aan mijn ervaringen met PsyQ: "Als je geen medicijnen wil nemen, wat doe je hier dan?"
Het werd echt enorm gepushed en als ik zei dat ik meer erover wil weten om zodoende meer inzicht erin te krijgen en er beter mee om wil leren gaan zonder mezelf plat te spuiten, dan werd daar zeeeeeer negatief en dwingend op geantwoord. Uiteindelijk heb ik het wel voor elkaar gekregen bij ze trouwens.

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 16:42 schreef De_Onnoembare het volgende:

Nee, je forceert jezelf middels drugs in een rol die je eigenlijk niet geschikt voor je is.

Wat dacht je van dingen doen die je zonder drank of drugs tot je te nemen kan doen? Oftewel dingen doen die JE KAN.

Volgens die definitie is er dan wel heel weinig dat ik daadwerkelijk KAN.

Zo'n fijne handen-uit-de-mouwen baan klinkt leuk, maar is geen oplossing voor mij. Dat je niet stil kan zitten betekent nog niet automatisch dat je ook meteen een praktische doorpakker bent. Ik ben super onhandig, warrig en chaotisch. In een praktische job krijg ik niks voor elkaar, ik moet het echt van mijn denkvermogen hebben. Dus ik ben aangewezen op kantoorwerk.

Als dat ook af valt blijven er wel heel weinig opties over. Dozen sjouwen in een magazijn, wellicht. Totdat de ploegbaas erachter komt dat ik altijd de langzaamste ben en veel meer fouten maak dan de rest. Dan kan ik ook daar wieberen.

En dat terwijl ik een universitair verstand heb en met medicijnen prima kan functioneren. Maar met die talenten moet ik dan vooral niks doen. Want die zouden niet ‘echt’ zijn omdat ze alleen met medicatie tot uiting komen.

Dan blijft er heel weinig voor mij over. Heb geen zin om thuis te gaan zitten omdat ik niet voldoe aan een ander zijn definitie van 'natuurlijk'. Het is mijn leven.

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 16:42 schreef De_Onnoembare het volgende:

Dat is daadwerkelijk een gevaarlijke ziekte. Als je in je auto of lopend op straat opeens neervalt, kan je dat je leven kosten. Onvergelijkbaar met 'ADHD" wat geen ziekte is en er gebeurt niets gevaarlijks of ernstigs met je als je geen ritalin (= speedvariant) neemt.

Dus de ene neurologische aandoening is een ‘daadwerkelijke ziekte’ en de andere is een ‘verzinsel’? Waar ligt dan precies de grens?

Ik zie het verschil niet echt.

En over dat levensgevaar: Hoeveel verkeersongevallen zouden er gebeuren doordat warrige mensen met hun hoofd ergens anders zijn? Moeten die dan ook maar niet deel gaan nemen aan het verkeer? Want volgens jou 'kunnen' ze dat ook niet echt.

Allemaal lekker thuisblijven dan. Voordeel: je krijgt dan ook geen corona.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jake_Skywalker op 12-02-2020 18:20:47 ]

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 17:40 schreef Jake_Skywalker het volgende:
Dus de ene neurologische aandoening is een ‘daadwerkelijke ziekte’ en de andere is een ‘verzinsel’? Waar ligt dan precies de grens?

Ik zie het verschil niet echt.

Dit haakt hier mooi op in vind ik: https://dsmmeisjes.nl/ken(...)eurotypisch-te-zijn/

quote:

Onderzoekers hebben complexe grafieken en bibliotheken vol boeken die de ‘normale’ menselijke ontwikkeling beschrijven. Verwachtingen over gedrag, leren, sociale interactie en fysieke ontwikkeling zijn opgebouwd rond die normen. Instellingen zoals scholen, sportcompetities en werkplaatsen zijn ontworpen om mensen die passen in de ontwikkelingsnormen tegemoet te komen.

quote:

De neurodiversiteitsbeweging is opgebouwd rond het idee dat ontwikkelingsverschillen zoals autisme, ADHD, dyslexie en leerstoornissen geen stoornissen zijn die moeten worden genezen, maar juist verschillen die moeten worden gerespecteerd. De leden van de neurodiversiteitsbeweging zijn vaak tegen het idee van een genezing voor autisme en andere verschillen.

Het concept van de neurodiversiteit is controversieel. De meningsverschillen hebben voor een groot deel direct te maken met verschillen in persoonlijke ervaring. Wanneer autisme extreem beperkend is of veel lichamelijk of geestelijk leed veroorzaakt, wordt het meestal gezien als een stoornis. Wanneer autisme een bron van vermogen en trots is, wordt het over het algemeen gezien als een pluspunt.

Ik persoonlijk zou dit wel wat nuanceren. Er ligt in dit soort gedachtegoed een gevaar op de loer; men zou ADHD of autisme kunnen gaan zien als 'superpower' of juist een pluspunt (zoals in de quote hierboven) terwijl we juist zouden moeten pleiten voor gelijkheid.
Maar ik vind deze visie wel echt beter passen dan de standaard vastgeroeste psychologische/medische visie op 'afwijkingen' als ADHD.

Het is een pluspunt als je vooral meepikt van de lusten en niet zoveel hinder hebt van de lasten.

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 16:50 schreef Ifrane het volgende:

[..]

Je mist mijn punt. Door juist met 5 dingen tegelijk bezig te zijn, waarvan er 4 totaal onbelangrijk te zijn, gaat het ten koste van mijn kwaliteit en productiviteit wat van écht belangrijk is. Denk aan werk maar bijvoorbeeld ook een iets simpels als een gesprek met je partner.

Fijn dat jij het hebt leren te beheersen, maar niet iedereen is niet zo ver als jij. Sterker nog, de diagnose heb ik heel kort pas en moet ik het nog plaatsen. Het feit dat ik met medicatie mijn symptomen tijdelijk kan onderdrukken geeft mij de ruimte om ermee leren om te gaan zonder dat het ten koste gaat van mijn werk en relaties.

Ik vind het erg als ik mijn werk niet goed gedaan krijg door constant afgeleid te zijn.

Ja, dat voelt vreselijk inderdaad. Op het werk dat ik tot nu toe gedaan kon ik ook wel zonder (rennen van hot naar her en mooie presentaties met allerlei decoratienateriaal voor handen. Walhalla ), maar huishoudelijk? Een gezin draaiend houden? Terwijl ik ook voltijd studeer? Zorgen dat iedereen te eten, drinken, een schone leefomgeving en schone kleren hebben? Continu? Terwijl er chronisch zooi wordt gemaakt? HAHA. Nee. En ik word neurotisch van viezigheid en loop er letterlijk op vast. Ik ben wel chaotisch (duh), en zonder Ritalin pleur ik zelf ook alles overal neer. Met Ritalin gaat het op zijn plek en lukt het me ook om huiswerk te maken, boodschappen te doen, op tijd te koken, kind te wassen en naar bed te brengen en op tijd ook weer op school te krijgen al is dat laatste wel steeds op het nippertje. 🙈

Zonder die ik dat allemaal echt niet gebeuren, en zit al niet al te best in mijn vel (wegens externe factoren, niet wegens Rita). Als die dingen allemaal ook niet lukken is dat echt niet goed voor mij. Ik moet presteren. Zonder Rita loop ik alleen maar heen en weer spullen te verplaatsen zonder werkelijk iets nuttigs te doen.

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 16:50 schreef Ifrane het volgende:

[..]

Je mist mijn punt. Door juist met 5 dingen tegelijk bezig te zijn, waarvan er 4 totaal onbelangrijk te zijn, gaat het ten koste van mijn kwaliteit en productiviteit wat van écht belangrijk is. Denk aan werk maar bijvoorbeeld ook een iets simpels als een gesprek met je partner.

Fijn dat jij het hebt leren te beheersen, maar niet iedereen is niet zo ver als jij. Sterker nog, de diagnose heb ik heel kort pas en moet ik het nog plaatsen. Het feit dat ik met medicatie mijn symptomen tijdelijk kan onderdrukken geeft mij de ruimte om ermee leren om te gaan zonder dat het ten koste gaat van mijn werk en relaties.

Ik vind het erg als ik mijn werk niet goed gedaan krijg door constant afgeleid te zijn.

Heel erg herkenbaar ! En bij mij heeft het een hele tijd geduurd om dat überhaupt te kunnen accepteren , al was ik tegelijkertijd ook heel erg blij dat ik niet gek was, maar dat het een naam had en dat er medicijnen voor zijn. Ik worstel er zo nu en dan nog wel wel mee dat ik ADD heb, al heb ik het inmiddels wel geaccepteerd. AD(H)D-ers zijn vreselijke perfectionisten ...daar loop ik nog steeds wel eens in vast.
Sterkte iig

quote:

Op woensdag 12 februari 2020 14:15 schreef De_Onnoembare het volgende:

[..]

Ooit eens bedacht dat die persoon dan in de kern niet geschikt is voor het tikken van uitgebreide onderzoeksverslagen en dus beter iets anders kan gaan doen ipv zichzelf door middel van psychofarmaceutica in een keurslijf te laten drukken?

Als iemand iedere keer alcohol moet drinken omdat hij anders zijn presentatie voor een publiek niet durft te geven, dan zou je toch ook zeggen dat die persoon niet geschikt is voor het geven van presentaties voor publiek ipv dat het fijn is dat hij zichzelf even moed kan indrinken?
[..]

Er hoeft hier niemand zich 'te verdedigen'.
[..]

Prima. Al ga ik geen man aanspreken met zij, dat mogen ze dan ook niet van mij verwachten (of zelfs afdwingen).

Lol, eigenlijk vind ik dit wel een beetje tegenstrijdig. Wij ADHDers moeten gewoon stoppen met ons aanpassen en lekker onszelf zijn en doen waar we goed in zijn en de wereld moet dat maar accepteren. Daarentegen wil jij iemand die zichzelf is, niet accepteren.



Verder kan ik wel meegaan in je standpunt dat zonder pillen eigenlijk beter is. Alleen ik denk dat het soms niet anders kan.

quote:

Op donderdag 13 februari 2020 16:29 schreef KapiteinIglo het volgende:

[..]

Daarentegen wil jij iemand die zichzelf is, niet accepteren.



Verder kan ik wel meegaan in je standpunt dat zonder pillen eigenlijk beter is. Alleen ik denk dat het soms niet anders kan.

Ja daar doelde ik op, zijn reactie verbaast me niet zoveel zegmaar.

Ah ja in een ideale wereld zou het allemaal zo makkelijk zijn.

Ik heb keihard moeten vechten voor m'n medicijnen en voor m'n gevoel moet ik dat nog steeds. Iedereen oppert allerlei alternatieven - visolie, diëten, noem het maar. Wat die mensen niet weten, is dat ik nog maar de halve week "functioneerde" en de andere helft van de week aan het bijkomen was. Maandag school, dinsdag slapen. Woensdag school, donderdag slapen. Vrijdag school, weekend bijkomen. Wat ze niet weten, is dat ik elk moment van elke dag met mezelf worstelde. Niet alleen met "druk zijn", maar vooral ook met niks kapot maken, niks laten vallen, niks vergeten, niet ontploffen, worstelen met m'n emoties die alle kanten op schoten, met alle geluiden. Dat ik daar zo moedeloos en wanhopig van werd dat ik mezelf meerdere keren heb geprobeerd van het leven te beroven, en dat ik uiteindelijk aan de Prozac en Seroquel zat, op m'n 14e. Dat ik op m'n 15e uiteindelijk ben opgenomen in een instelling, klinisch, en dat ze me daar ein-de-lijk overal vanaf haalden en ritalin gaven.

Zonder medicijnen ben ik emotioneel net een pendulum. Ik schiet alle extremen in, maar voel me vooral nooit "neutraal". Ik ben druk, onhandig, bizar snel afgeleid, en alle prikkels komen ong gefilterd allemaal even hard bij me binnen. Ik hoor dan in een restaurant het gesprek drie tafels verderop net zo hard als de persoon tegenover me - alles krijgt van mijn hersenen evenveel aandacht. Het valt niet uit te leggen hoe snel je dan door je dagelijkse energievoorraad heen bent.

Ik functioneer niet slechter zonder medicijnen - ik functioneer helemaal niet zonder medicijnen. Ja, ik reageer erg heftig als iemand suggereert dat ik vast wel zonder zou kunnen, of dat ze slecht voor me zijn. Want zonder ritalin was ik er nu überhaupt niet meer geweest.

quote:

Op donderdag 13 februari 2020 17:37 schreef Sarasi het volgende:
Ik heb keihard moeten vechten voor m'n medicijnen en voor m'n gevoel moet ik dat nog steeds. Iedereen oppert allerlei alternatieven - visolie, diëten, noem het maar.

Ik functioneer niet slechter zonder medicijnen - ik functioneer helemaal niet zonder medicijnen. Ja, ik reageer erg heftig als iemand suggereert dat ik vast wel zonder zou kunnen, of dat ze slecht voor me zijn. Want zonder ritalin was ik er nu überhaupt niet meer geweest.

Verhalen als dit maken dat ik zo heftig op de posts van De_Onnoembare reageer. Niet omdat ik me persoonlijk aangevallen voel. Niet omdat ik het idee heb dat ik mijn keuzes moet verdedigen.

Maar omdat zulke posts een bepaald sentiment in stand houden. Het sentiment dat ADHD niet serieus kan zijn. Een modegril. Aanstellerij. Daar heb je echt geen medicijnen voor nodig! Gewoon elke dag hardlopen, kop leegmaken, dat helpt.

En dat sentiment is voor sommige mensen zo ontzettend schadelijk. Zie bovenstaand voorbeeld. Mensen wachten hierdoor veel te lang met hulp zoeken. Vergooien jaren van hun leven met (voor hen) halfbakken oplossingen. Ze maken opleidingen niet af, lopen vast in hun werk, noem maar op etc.

En als ze dan hun problemen aanpakken wordt ze weer een schuldgevoel aangepraat. Een junk, dat ben je. Een gemakzuchtig figuur die alles verdooft met een pilletje, in plaats van de ‘echte oorzaak van zijn problemen aan te pakken’.

Maar soms is die ‘diepere oorzaak’ er gewoon niet. Is het iets chemisch, in je brein. Ga je al die tijd nergens heen in het leven. Omdat je steeds in kringetjes loopt, naarstig op zoek naar iets wat je nooit gaat vinden. Zo zonde.

Voor mij is het inmiddels gewoonte geworden om het te verbergen. Ik noem het niet, ik slik m'n medicijnen (elke vier uur) liefst op de wc, of anders zo "normaal" mogelijk, alsof het paracetamol is. Altijd uit een losse strip zonder doosje. Ik neem m'n medicijnen (en dus vaak m'n tas) altijd mee als ik naar de wc ga, ik verlies ze geen moment uit het oog. Want als ik ze kwijtraak of ze worden gestolen, krijg ik niet zomaar nieuwe. De apotheek houdt precies bij hoeveel voorraad ik volgens schema nog hoor te hebben en als dat nog niet bijna op is, krijg ik geen nieuwe medicijnen mee naar huis.

Tegelijkertijd vind ik dat stom, want ik wil juist een beetje van het stigma af. ADHD is niet alleen voor drukke jongetjes op de basisschool. Dus als het relevant is, noem ik het wél. Als iemand zegt dat ik er moe uitzie en ik zeg dat dat komt omdat ik een nieuwe taak heb gekregen op werk, dat het voor mij dan heel normaal is om de eerste 2-3 weken bekaf te zijn en zo'n 10 uur per nacht te slapen, noem ik ook dat dat hoort bij mijn ADHD. Ik ben een lamp zonder dimmer, ik kan aan of uit, maar niet half. Na veel therapie lukt het me wel om tactisch om te gaan met mijn branduren, en ritalin maakt het me moeilijker te vergeten dat die lamp al weetikhoeveel uur aan staat en nu wel even uit mag, maar het is geen wondermiddel.

Ik heb wel 't liefst dat mensen eerst van m'n ADHD horen en daarna pas van m'n medicijnen. Andersom is vervelend. "Merk ik niks van!", hoor ik dan bijvoorbeeld. Nee, dat is ook wel een beetje de bedoeling. Ik wel, overigens, ook mét ritalin. Want ik blijf mezelf, ik blijf "wiebelig" in m'n emoties, ik blijf druk, ik blijf ongereguleerd in m'n energieniveau. Maar ritalin geeft wel ademruimte. Net genoeg rust om niet opgeslokt te worden door alles.

Oh en ik ben absoluut niet wrokkig of iets. Ik vind mezelf hartstikke leuk. En ook zeker wel vanwege veel karaktereigenschappen die anderen misschien als ADHD eigenschappen zou benoemen (zelf zie ik het nut van dat onderscheid niet zo in). Maar het is óók moeilijk, en zwaar.

Maar goed, ik heb geen keus, gelukkig, dus ik roei lekker rondjes met de riemen die ik heb. Kan ik er maar beter van genieten ook.

quote:

Op donderdag 13 februari 2020 17:37 schreef Sarasi het volgende:
Knip

Welke andere diagnoses heb je?

Want vind dit wel erg heftig overkomen voor alleen adhd.

Ad(h)d (diagnose was gemend maar van die H merk ik niets meer inmiddels) is ook gewoon niets anders dan een afwijking op je genen en die is ook gewoon terug te herleiden op je genen en het zou zelfs aangepast kunnen worden maar moreel gezien mogen ze dat niet en het zit ook op verschillende delen in het dna dus het is niet maar 1 eiwit dat anders hoeft. Al dat gelul over sporten en hoofd leegmaken HAHAHAH JA WANNEER DAN een dag heeft maar fucking 24 uur weet niet. Daarin moet je ontelbaar veel zooi verrichten waar je helemaal geen overzicht over hebt maar die wel moeten gebeuren. Ben met 1000 dingen bezig en met precies niets bezig.

Ik hoef maar 5 minuten naar de muur te staren en er zijn alweer 78 minuten voorbij. Als ik over anderhalf uur ergens moet zijn en alleen mezelf hoef klaar te maken (eten, douchen, aankleden niet eens opmaken want dat doe ik niet meer echt) denk ik al DAT RED IK NOOIT error error error.

En dan ga ik eerst nog even... weet ik het, nog een half uur blijven zitten ofzo. Niet omdat ik dat wil, maar omdat mijn hersenen gewoon niet meewerken en ook omdat ik chronisch fucking moe ben. Dus ja Ritalin want dan lukt alles tenminste nog een beetje.

[ Bericht 12% gewijzigd door 00wildchild op 13-02-2020 23:32:08 ]

quote:

Op donderdag 13 februari 2020 23:25 schreef 00wildchild het volgende:

Ik hoef maar 5 minuten naar de muur te staren en er zijn alweer 78 minuten voorbij.

Zooow herkenbaar dit

quote:

Op donderdag 13 februari 2020 23:35 schreef puzziepie het volgende:

[..]

Zooow herkenbaar dit

Ja, en dan ook niet kunnen benoemen waar je nou eigenlijk allemaal over nagedacht hebt.

Maar wel 26 conclusies verder. Dat dan weer wel. Die je vervolgens meteen weer vergeet maar over de aankomende uren en dagen en weken en maanden denkt van ‘Oh ja!’. En daarna vergeet je het weer.